აბსტრაქტული ექსპრესიონიზმი

აბსტრაქტული ექსპრესიონიზმი არის ტერმინი, რომელიც გამოიყენება

აბსტრაქტული ხელოვნების ახალ ფორმებზე, რომლებიც შეიმუშავეს ამერიკელმა
მხატვრებმა, როგორებიცაა ჯექსონ პოლოკი, მარკ როტკო და ვილემ დე კუნინგი 40 –
იან და 1950 – იან წლებში. მას ხშირად ახასიათებს ჟესტური ფუნჯის მონასმი ან
ნიშნების შექმნა და სპონტანურობის შთაბეჭდილება.

Jackson Pollock
Yellow Islands  1952
Tate

შესავალი

აბსტრაქტული ექსპრესიონისტები ძირითადად ნიუ – იორკში იყვნენ

დაფუძნებულნი, რომლებიც ასევე ცნობილები იყვნენ როგორც ნიუ – იორკის სკოლა.
ჯგუფის სახელი კარნახობდა მიზანს, შეექმნათ ხელოვნება რომელიც აბსტრაქტული
იყო და ამასთან ერთად გამოხატავდა ემოციურს თავისი ეფექტით. მათ შთაიგონეს
სურეალისტური იდეა, რომ ხელოვნება უნდა წარმოშობილიყო ქვეცნობიერიდან და
ავტომატიზმის საშუალებით, როგორც მხატვარ ჯოან მიროს შემოქმედებაშია
წარმოდგენილი.
Willem de Kooning
The Visit 1966–7
Tate

Mark Rothko
Black on Maroon 1958
Tate
აბსტრაქტული ექსპრესიონიზმის ტიპები

აბსტრაქტული ექსპრესიონიზმის ფარგლებში იყო ორი ფართო დაჯგუფება: ე.წ.

მოქმედების მხატვრები, რომლებიც ტილოებზე ექსპრესიული ფუნჯის მონასმით
გამოირჩეოდნენ; და ფერადი ველის მხატვრები, რომლებიც ტილოებს ავსებდნენ
ერთი ფერის დიდი არეებით.

 მოქმედების მხატვრების სათავეში ჯექსონ პოლოკი და ვილემ დე კუნინგი

იდგნენ, რომლებიც სპონტანურად და იმპროვიზაციით მუშაობდნენ. ხშირად
იყენებდნენ დიდი ზომის ფუნჯებს ან ჯაგრისებს რათა შეექმნათ მონასმების
ჟესტური ნიშნები. პოლოკი ტილოებს ძირზე განალაგებდა და მის გარშემო
მოძრაობაში ასხამდა საღებავს ქილადან, აყოლებდა ფუნჯს ან ჯოხს. ამ გზით
მოქმედების მხატვრები პირდაპირ ათავსებდნენ თავიანთ შინაგან იმპულსებს
ტილოზე.
 მეორე ჯგუფში შედიოდნენ მარკ როტკო, ბარნეტ ნიუმენი და კლიფორდ
სტილი. ისინი ღრმად იყვნენ დაინტერესებული რელიგიითა და მითოსით.
მათ შექმნეს მარტივი კომპოზიციები რომლებიც გამოირჩეოდნენ დიდი ზომის
ფერთა სიბრტყობრივი ლაქებით , რომლებიც მიზნად ისახავდა მაყურებლის
მედიტაციური რეაგირებით შთაბეჭდილებას. 1948 წელს დაწერილ ესეში
ბარნტ ნიუმანი წერდა: ”იმის ნაცვლად, რომ ვქმნიდეთ ტაძრებს ქრისტეს
ხატებისგან, ადამიანისგან ან „სიცოცხლისგან ”, ჩვენ მას საკუთარი თავისგან,
საკუთარი გრძნობებისგან ვაკეთებთ”. ეს მიდგომა მხატვრობის შესახებ
ჩამოყალიბდა დაახლოებით 1960 წლიდან, რაც გახდა ცნობილი როგორც
ფერადი ველის მხატვრობა, რომელსაც ფერადი სიბრტყობრივი მთლიანი
ლაქები ახასიათებს.