Ito ay isang patakaran ng estado o ideolohiyang pampulitika kung saan ang isang

makapangyarihang bansa ay nangingibabaw sa ibang bansa sa pamamagitan ng puwersa,

pananakop, mga kudeta, o kontrol sa ekonomiya ng mga tauhan, na karaniwang sinusuportahan
ng kapangyarihang militar. Maraming salik ang nagbunsod sa Ikalawang Yugto ng
Imperyalismo, ang mga pangunahing dahilan nito ay ang Rebolusyong Industriyal, kung saan
pinagtibay nila ang gawain ng mga makinang pang-industriya sa halip na mga gawaing kamay
lamang; "The White Man's Burden," o ang paniniwala ng mga puting kolonisador na kinailangan
nilang ipatupad ang kanilang kanluraning sibilisasyon sa mga hindi puting tao dahil sa isang
pangunahing pakiramdam ng higit na kahusayan; ang sistemang kapitalista, na humantong sa
mga mangangalakal na kumita ng malaking halaga ng pera; at Nasyonalismo, kung kaya't ang
mga bansang Europeo ay labis na nagnanais ng kanilang kapangyarihan. Ito ay pinaka-karaniwan
sa Africa, bagaman maaari din itong obserbahan sa Asya at Gitnang Silangan. Ang Ikalawang
Yugto ng Kolonyalismo (Bagong Imperyalismo) ay isang panahon ng tumindi na pagpapalawak
ng imperyalista kung saan ang mga mangangalakal ay naghahanap ng kita sa ekonomiya tulad ng
murang yaman, pananim, o lakas-paggawa upang ibenta, sa huling kalahati ng ika-19 na siglo
hanggang sa sumiklab ang Unang Digmaang Pandaigdig. noong 1914. Itinampok sa panahon ang
isang walang uliran na pagtugis ng mga pagkuha ng teritoryo sa ibang bansa. Noong panahong
iyon, nakatuon ang mga estado sa pagbuo ng kanilang mga imperyo gamit ang mga bagong pag-
unlad at pagsulong sa teknolohiya, edukasyon, pagpapalawak ng kanilang teritoryo sa
pamamagitan ng pananakop, at pagsasamantala sa mga yaman ng mga nasakop na bansa. Dahil
tiningnan ng Europa ang mga kontinente ng Asia bilang mga imbakan ng mga hilaw na
materyales, paggawa, at teritoryo para sa hinaharap na pag-areglo, ang kanilang mga pananakop
ay higit na nakatuon sa mga daungan sa mga ruta ng dagat upang bigyang-daan ang kalakalang
pandagat. Pagsapit ng ika-19 na siglo, halos lahat ng lupain sa Timog-silangang Asya ay
napilitang pumasok sa iba't ibang larangan ng impluwensya ng mga manlalarong pandaigdig sa
Europa, at ang mga ekonomiya ng Timog Silangang Asya ay naging mas malapit na nakatali sa
mga usaping pang-industriya at pananalapi ng Europa noong huling bahagi ng ika-19 na siglo.
Ang Scramble for Africa", na tinatawag ding "Partition of Africa", o ang "Conquest of Africa",
ay ang pagsalakay sa Africa ng mga kapangyarihan ng Kanlurang Europa. Sa 'Berlin Conference
of 1884,' tinalakay nila kung paano hatiin ang mga mapagkukunan at kalakalan gayundin ang
pagtatatag ng mga internasyonal na alituntunin para sa pag-aangkin ng lupain ng Aprika upang
maiwasan ang hidwaan sa pagitan ng mga kapangyarihang Europeo. Nagpasya din ang
kumperensya na wakasan ang pagkaalipin ng mga kapangyarihang Aprikano at Islam ngunit ito
ay walang bisa. Ang pag-unlad sa pagkakaroon ng kalayaan para sa Africa ay mabagal dahil sa
ilang mga salungatan na naganap ngunit ang dekolonisasyon nito ay naganap noong Cold War
noong kalagitnaan hanggang huling bahagi ng 1950s-1975.
Bagama't may ilang magagandang resulta ng Imperyalismo tulad ng pagpapabuti ng
pangangalagang medikal sa anyo ng gamot sa Kanluran, ang pagbuo ng isang export market ay
lumikha ng isang entrepreneurial class ng mga tao sa mga rural na lugar, mga riles na itinayo, at
higit pa ay mayroon ding mga negatibong kahihinatnan sa mga pagkakataon tulad ng mga nayon
na nawalan ng lakas ng tauhan para sa produksyon ng pagkain, na humahantong sa taggutom,
diskriminasyon sa lipunan/lahi, gutom dahil sa paninira sa kultura ng iba na lumikha ng hindi
pagkakaisa sa mga katutubo.