Czym jest miłość?

Od niepamiętnych czasów zastanawiają się nad tym najwięksi myśliciele i

filozofowie. Miłość - sens życia każdego człowieka bez względu na jego wiek, pochodzenie czy pozycję
społeczną. Każdy z nas bez względu na relacje z otaczającymi ludźmi odczuwa potrzebę bycia
kochanym i kochania drugiej osoby. Miłość przybiera wiele postaci. Bywa skierowana do najbliższej
osoby (miłość między kobietą i mężczyzną, matką i dzieckiem), ale także Boga, ojczyzny, idei i
przedmiotów. Jest ona obecna w literaturze wszystkich epok. Jednym z ważniejszych dzieł jest Biblia,
która przesiąknięta jest duchem miłości.
Jako pierwszy przykład tego bezinteresownego uczucia w Biblii jest więź łącząca Boga i człowieka. To
właśnie za sprawą miłości Boga do człowieka istniejemy i możemy się cieszyć pięknem otaczającego
nas świata.
Bóg stwarza człowieka na swoje podobieństwo i wyposaża go w rozumną duszę, sumienie i wolną
wolę - „(...)I stworzył Bóg człowieka na wyobrażenie swoje: na wyobrażenie Boże stworzył go:
mężczyznę i białogłowę stworzył je. I błogosławił im Bóg(...)”. Ofiarowuje człowiekowi raj,
obdarowuje go nieśmiertelnością, szczęściem i bezpieczeństwem, co świadczy o ogromnej miłości
Boga do człowieka.
Także w przypowieściach nie zabrakło obecności bożej miłości do człowieka. Jednym z nich jest
„Przypowieść o synu marnotrawnym”, z której treści wynika, iż syn, wydawszy cały swój majątek,
wraca pokornie do ojca, który z uciechą przyjmuje go z powrotem do domu. Bóg jest tu pokazany
jako miłosierny ojciec, który przebacza bez względu na to, jaki grzech popełnimy – oczekuje w zamian
skruchy, bowiem Bóg cieszy się z każdego nawróconego człowieka.
Drugą przypowieścią jest „Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie”, a z treści tego utworu wynika,
że ani kapłan ani Lewita nie zainteresowali się losem obcego człowieka. Samarytanin pomógł mu,
opatrzył rany okazując mu miłosierdzie. Samarytanin jest odzwierciedleniem człowieka miłosiernego,
uczynnego, wrażliwego na nieszczęścia innych.
Kolejnym utworem w Biblii jest księga Starego Testamentu – „Pieśń nad Pieśniami”. W dosłownym
odbiorze jest ona lirycznym poematem miłosnym. Tę miłość można odnosić do więzi łączącej
Chrystusa z Kościołem (interpretacja wybiegająca w Nowy Testament) albo - z człowiekiem
indywidualnym. Może ona dotyczyć relacji: Bóg - Maryja (jako Jego dziewicza Oblubienica), a także
między duszą a Bogiem (Izrael a Jahwe).
W „Pieśni nad pieśniami” została opisana potęga miłości. Księga ta mówi, że miłości nie można kupić,
że miłość jest niezniszczalna, ale również jest trudna do osiągnięcia. Jest to miłość nieprzemijająca,
silniejsza od śmierci.
Utwór ten oparty jest na dialogu dwojga kochanków, którzy nie mogą bez siebie żyć, stale do siebie
dążą, oddalają się, by zaraz się zbliżyć, rozmawiają z sobą językiem zakochanych, pełnym namiętnych
wyznań, zmysłowych obrazów, wzajemnych zachwytów i przekomarzania. Wiele wersetów świadczy
o fascynacji ciąłem i urodą uwielbianej osoby - Oblubienica jest przedstawiona jako piękna: „(...)O jak
piękna jesteś, przyjaciółko moja,
jakże piękna!(...)”
Wiele fragmentów ma charakter zmysłowy. „Pieśń nad pieśniami” uważana jest za najpiękniejszy
poemat Biblii.
„Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie
dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z
niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.” – tak wychwala miłość św. Paweł w swoim
utworze - „Hymn o miłości”. Określa on miłość jako uczucie ponadczasowe, które nadaje sens
ludzkiemu życiu. Apostoł wymienia główne cechy tego najważniejszego z uczuć. Wychwala jej
wartość, znaczenie, potęgę. Opowiada o miłości, o potrzebie doświadczania jej, o bogactwie, które
nic nie znaczy, jeśli nie posiada się miłości, że pozbawiony tego uczucia człowiek jest niczym.
Św. Paweł wiąże miłość z wiarą i nadzieją: „Tak więc trwają wiara nadzieja i miłość – te trzy: z nich zaś
największa jest miłość”. Jednak żadne z nich nie dorównuje miłości – jest ona doskonała. Św. Paweł
mówi, że jest to uczucie niezwyciężone, którego nie pokona nawet śmierć.
„Hymn do miłości” zyskał wielką sławę, gdyż św. Paweł ukazuje same pozytywne cechy miłości.
W Biblii odnajdujemy wiele przykładów na to, że człowiek bez miłości jest martwym. Pismo Święte
jednoznacznie przedstawia miłość jako uczucie budujące, szlachetne, czyste, które potrafi znosić
wszelkie trudności. Miłość jest bardzo cenną wartością. To ona nadaje sens życiu ludzkiemu i nigdy
nie przeminie choć dzisiaj niewiele ludzi ją przejawia. Zarówno w „Pieśni nad pieśniami” jak i w
„Hymnie do miłości” miłość jest niepokonana, najważniejsza, niezniszczalna i trudna. Miłość to część
życia, która uczy nas zrozumienia i cierpliwości, pojednania i poświęcenia dla drugiego człowieka.
Życie bez miłości jest próżne, mało warte, jednym słowem – zmarnowane.