Prezentacja

Tatrzański Park
Narodowy

Mateusz Kosowski klasa 7d

Położenie Tatrzańskiego
Parku Narodowego
Tatrzański Park Narodowy jest jednym z 23 parków
położonych na terenie Polski. Dokładniej znajduję się on w
południowej części Polski, w samym sercu polskiej części
Tatr Wysokich.
Powierzchnia Tatrzańskiego
Parku Narodowego
Powierzchnia Tatrzańskiego Parku Narodowego wynosi 211,6
kilometrów kwadratowych. Około 70 proc. powierzchni parku
zajmują lasy i zarośla kosodrzewiny, a pozostałe 30 proc. to
murawy wysokogórskie, skały i wody. Ochroną ścisłą objęte
jest prawie 11,5 tys. ha powierzchni, w tym całe piętro hal i
turni, piętro kosodrzewiny oraz częściowo również lasy regla
górnego i dolnego. Ochrona ścisła polega na ochronie
procesów zachodzących w środowisku naturalnym.
Historia Tatrzańskiego Parku
Narodowego
Historia TPN-u sięga 1954 roku, jednak potrzeba ochrony przyrody została
zauważona już wcześniej, bo w XVIII wieku. W 1888 roku pojawił się pierwszy
apel o uwtorzenie parku narodowego. Rok później hrabia Władysław Zamoyski
kupił na licytacji zniszczone dobra zakopiańskie i przeprowadził znacznym
nakładem pracy i pieniędzy zalesianie zdewastowanych terenów. Dobra te stały
się podstawą dla utworzenia TPN-u.
Po II wojnie światowej powstała Państwowa Rada Ochrony Przyrody, a prace nad
utworzeniem parku narodowego nabrały rozpędu. W 1954 roku Rada Ministrów
wydała rozporządzenie w sprawie utworzenia TPN-u, które weszło w życie 1
stycznia roku 1955. W 1993 roku Tatry zostały uznane przez UNESCO za
międzynarodowy rezerwat biosfery.
Fauna Tatrzańskiego Parku
Narodowego
Zwierzęta, z którymi niezmiennie kojarzy się Tatrzański
Park Narodowy to: niedźwiedź brunatny, kozica i świstak.
Obok tych trzech symboli Tatr na obszarach zielonych
można spotkać gady takie jak zaskrońce czy
jadowite żmije zygzakowate oraz płazy: salamandra
plamista, ropucha zielona, kumak górski, żaba
wodna i żaba jeziorkowa. Dużą grupę stanowi też
ptactwo – sowy (puszczyk i usztaka), drozd
obrożny, czubatka, makolągwa, orzeł przedni, pomurnik.
Flora Tatrzańskiego Parku
Narodowego
Tatry — największe i najwspanialsze polskie góry,
stanowią wspaniałe bogactwo różnorodności przyrody
ożywionej i nieożywionej. Na całym obszarze
Tatrzańskiego Parku Narodowego stwierdzono dotąd ok.
1000 gatunków roślin naczyniowych, co wynosi niemal
połowę gatunkowego bogactwa flory w Polsce. Blisko
połowę stanowią rośliny górskie a ok. 250 gatunków,
takich jak limba, szarotka oraz dużo innych ma na
obszarze TPN swoje jedyne miejsca występowania w
kraju.
Wyjątkowe miejsca
Tatrzańskiego Parku
Narodowego
Morskie Oko to największe (ok. 35 ha) i jedno z najbardziej
znanych jezior tatrzańskich. Położone jest w górnych
partiach Doliny Rybiego Potoku stanowiącej część walnej
Doliny Białki.
Wyjątkowe miejsca
Tatrzańskiego Parku
Narodowego
Rysy – góra położona na granicy polsko-słowackiej, w
Tatrach Wysokich. Ma trzy wierzchołki, z których najwyższy
jest środkowy, znajdujący się w całości na terytorium
Słowacji. Wierzchołek północno-zachodni, przez który
biegnie granica, stanowi najwyżej położony punkt Polski i
należy do Korony Europy.
Wyjątkowe miejsca
Tatrzańskiego Parku
Narodowego
Siklawa, Wielka Siklawa – wodospad w Tatrach
Wysokich na potoku Roztoka. Największy wodospad
w Polsce. Wodospad spada z progu ściany
stawiarskiej oddzielającej doliny: Pięciu Stawów
Polskich i Roztoki dwiema lub trzema strugami (w
zależności od wysokości poziomu wody w Wielkim
Stawie). Nachylenie ściany wynosi około 35°,
wysokość progu około 65–70 metrów. Jest to
największy wodospad w Tatrach i najwyższy
wodospad w Polsce.
Wyjątkowe miejsca
Tatrzańskiego Parku
Narodowego
Wodogrzmoty Mickiewicza (inaczej Wodospady Mickiewicza)
znajdują się w miejscu połączenia Doliny Białki i Doliny Roztoki,
przy trasie z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka. Tuż za nimi
znajduje się skrzyżowanie ze szlakiem zielonym prowadzącym na
prawo do Doliny Pięciu Stawów, a na lewo do Schroniska w
Roztoce. Nazwa wodospadu została nadana przez Towarzystwo
Tatrzańskie w 1891 roku. Pierwszy człon „Wodogrzmoty” odnosi
się do huku, jaki powodują masy przepływającej tędy wody.
Nadanie imienia Adama Mickiewicza upamiętnia sprowadzenie
jego prochów do Polski w 1890 roku.
Dziękuję za
uwagę