------------------------------

TITLE: The Lefevre Mafia (2): Owned by the Other Mafia Boss
LENGTH: 1981
DATE: Jul 12, 2014
VOTE COUNT: 878
READ COUNT: 102934
COMMENT COUNT: 37
LANGUAGE: Filipino
AUTHOR: grysorange
COMPLETED: 1
RATING: 3
MODIFY DATE: 2014-08-08 02:40:21

------------------------------

####################################
The Lefevre Mafia: Owned by the Other Mafia Boss
####################################

AN: This is the second installment of The LeFevre mafia. Please do read Sold to the
Mafia Boss first before reading this (para maintindihan yung nangyayari). Thank
you.

And credits for the book cover (fot the very very pretty model and the nice
phoyographer for the very very very bestest picture of Nikita I've ever seen):

Model: Nikita Peralta

Photographer: Dun-Dee Encomenderio

~~~~~~~

PROLOGUE

Isabela San Jose is the epitome of innocence - or was the epitome of innocene.

Pinanganak at lumaki si Kristine sa isang malawak na hacienda. Hindi dahil sakanila

iyon kundi dahil trabahador ang mga magulang nya sa isa sa pinakamalaki at
pinakamalagong hacienda sa buong Pilipinas. Mula pagkabata, mulat sya sa buhay
nila. Mula pagkabata, maayos na ang plano nya.

Una: Makapagtapos ng kolehiyo

Pangalawa: Magkaroon ng matiwasay na trabaho na may maayos na sweldo

Pangatlo: Baguhin ang buhay ng pamilya nya

Pangapat: Umalis sa hacienda

Panglima: Pakasalan at magkaroon ng pamilya kasama ang lalaking magmamahal sakanya

And all her life, she has been on the right track. Kilala sya sa buong hacienda
bilang isang mabait, masunurin, magalang at modernong Maria Clara sa buong
hacienda. She was on her last step on getting a college diploma when the great
Theodore LeFevre came. Her life suddenly changed in an instant. Nalimutan nya ng
unti unti ang mga plano nya. Kasabay ng pagkawala ng kanyang mga plano ay ang
pagkamulat nya sa kakaibang mundo.

Her goals vanished. Her plans had changed. Only one of her goals stood still - to
marry and build a family with someone who loves her. She though she'll get the
happy ending. But some things aren't what you think they are. Some are real, some
are pretends. What will she do when she finds out that the man she thought she
could marry has been planning to marry someone else?

She really wanted to leave. But how will she leave when she knows that she's owned
by the other mafia boss?

####################################
1
####################################

AN: Note on the change of name. instead na Kristine, I made it Isabela. Check nyo
sa prologue ;)

AAAAND DIALOUGES AREN'T ON BOLD, UNLIKE SA SOLD TO THE MAFIA BOSS. Thank you!

CHAPTER 1

Three years ago..

"Uy, Isabela! Ikaw na lang group leader, sige na!" Napatigil ako sa pagaayos ko ng
gamit ko nang nagsalita si Tanya, ang isa sa mga magiging kagrupo ko.
"Osige, bukas na lang natin pagusapan ang gagawin ha. Next week pa naman tayo
magrreport eh. Kelangan ko na kasi umuwi, inaantay na ako nila tatay." Pagpapaalam
ko sakanya sabay alis na.

Of course, ako nanaman ang kinuhang leader. Lagi namang ganito. Hindi sa
nagmamayabang pero mula ata noong pinagaral ako nila tatay at nanay, ako na ang
nagiging leader sa bawat activities na meron. Outstanding student kasi ano noong
preshool, tapos salutatorian noong elementary at valedictorian noong high school at
ngayong kolehiyo naman ay kandidata bilang cum laude sa kursong BS Business
Administration.

Minadali ko ang paglakad pauwi, bagama't malayo ay tiniis ko ang init ng tirik ng
araw, sayang din kasi ang sampung piso na ipapamasahe ko sa tricycle, minsan nga eh
bente pa. Pagkauwi ko sa bahay, wala na doon sila tatay, maaring nauna na sila kaya
naman nagbihis na ako at umalis.

At tama nga ako, nakita ko agad si nanay sa may kubo habang nagpapaypay kasama ang
bunso kong kapatid na edad lima pa lang.

"Nay!" Tawag ko sakanya at agad naman nila akong nilingon.

"Ate!!!" Sigaw ni Aya, ang bunso kong kapatid, tapos ay kumaripas ng takbo papunta
sakin. "Pasalubong ko, ate?" Aniya nang marating nya ako. Kinuha ko agad ang
strawberry flavored lollipop sa bulsa ko at inabot iyon sakanya tapos ay binuhat ko
sya.

"Sila tatay po?" Tanong ko kay nanay nang marating namin ni Aya ang kubo. Lumingon
lingon din ako sa paligid pero hindi ko nakita sila tatay at ang mga dalawa ko pang
nakababatang kapatid.

"Ayun, nasa manggahan, tinignan lang nila kung pwede na anihin ang mga iyon nang
madala ang ilan sa mansyon ngayong hapon." Sagot nya. Ibinaba ko si Aya na kumakain
na ng lollipop sa tabi ni nanay tsaka ko naman inabot ang kamay ni nanay upang
magmano.

"Kanina pa po ba sila umalis?" Tanong ko.

"Magiisa't kalahating oras na rin. Pauwi na rin siguro sila." Sagot naman ni nanay
habang pinupunasan ang likod ni Aya.

"Eh, bakit sumama si Ricky, nay? Diba kagabi lang may lagnat yun?"

"Papaano, matigas ang ulo ng kapatid mo. Sinabi namin ng tatay mo na maiwan na sya
sa bahay pero nagpumilit na sumama pa dito sa bukid at hindi pa nakuntento! Ginusto
pa sumama sa manggahan."

"Edi sana pinigilan nyo, nay."

"Hay nako. Kung ano ano ng sermon ang sinabi namin ng tatay mo pero, ayun, walang
epekto. Aba, nagmaktol pa nang pinigilan ko syang sumama. Sabi nya lalo daw sya
magkakasakit kung hindi sya tutulong sa trabaho. Edi ayun, pinayagan ko basta kako
hindi sya maggagalaw doon, manood na lang sya at magbantay. Ewan ko na lang sa
tatay mo kung anong ginagawa nya ngayon." Iling na sabi ni nanay sabay paypay samin
ng kapatid ko. "Kumain ka na ba?" Tanong nya sakin.

Tumango ako bilang sagot. Kumain naman talaga ako eh, kaso nga lang biscuit lang
iyon tapos isang basong tubig at kanina pang tanghali iyon. Magaalas kwatro na ng
hapon at nagugutom na ako pero kailangan magtiis at mamayang hapunan na ako uli
makakakain. Sayang ang pangmeryenda.

"Ay, eto pala, nay. May natira pa sa baon ko kanina." Sabi ko sakanya habang
nilalabas ang 40 pesos sa bulsa ko.

Nagulat si nanay nang nakita nya iyon. "Kwarenta pa ito ha? Hindi ka nanaman kumain
ng kanin, Isa!"

Napakamot na lang ako ng ulo. 70 pesos naman ang baon ko araw-araw. Yung bente o
kaya trenta doon ay dapat daw pamasahe ko tapos ang natitira ay pangkain ko o kaya
pambayad sa kung ano mang kailangan bayaran sa eskwela. Pero hindi ko lahat
nagagastos. Tuwing umaga lang ako nagtatricycle dahil sampung piso lang ang bayad
tsaka ayoko malate sa unang klase ko na alas otso ng umaga. Tapos sampung piso ang
pambili ko ng biscuit, libre naman kasi ang tubig sa paaralan. Pag hapon naman
naglalakad na lang ako, kaya ko naman lakarin mula sa community college na
pinapasukan ko hanggang sa bukana ng hacienda kahit pa may kalayuan ito, may
shuttle na rin kasi naman sa gate pa lang ng hacienda kaya pwedeng pwede ako
makisabay. Ang iba ko pang nagagastos sa baon ko naman ay yung mga babayarin lang
kagaya ng pagpapaphotocopy ng notes ko kaya may contribution sa iba't ibang
proyekto.
"Pag ikaw nagkasakit, Isabela, ha, ewan ko na lang kung di mo pa matutunan ang nais
kong iparating." Sermon ni nanay.

"Nay, kaya ko naman kaya. Tsaka diet ako, nay!" Natatawang sabi ko sakanya sabay
akbay. Alam kong naiipit si Aya at alam kong magrreact ang kapatid ko.

"Ate koooo! Naiipit ako!" See? Sabi naman eh.

Ganito lang talaga ako maglambing sakanila.

"Hay nako kang bata ka. Anong diet diet, ang payat payat mo na." Patuloy pa rin ang
sermon ni nanay.

Kumalas ako sa pagkakaakbay sakanya. "Ako? Payat?" Tapos ay tumayo ako. "Nay, sexy
ako! Tignan mo kaya curves ko." Biro ko sakanya sabay pose ng pangsexy kagaya ng
mga nasa magazines.

"Asan ang sexy dyan? Buto buto ka!"

"Nay naman!" Pagmamaktol ko. Tinignan ko ang kapatid ko na may nakakalokong ngiti.
"Kulang ka nanaman sa kiss at hug eh! Aya, kiss mo si nanay!" Loko kong sabi. At
gaya ng sinabi ko, ginawa naman iyon ni Aya.

"Kulang ka nanaman sa kiss at hug ko, nanay!" Sabi ni Aya habang niyayakap ng
mahigpit si Aya sabay halik sa buong mukha ni nanay.

"Hay, kayo talagang dalawa, oo. Napakakulit ninyo!" Suway nya samin pero may malaki
naman syang ngiti sa labi. Nanay ko talaga in denial pa eh, gusto naman nya na
nilalambing namin sya. "Oh, sya, umalis na lang tayo, para makaligo tayo at
makapaghanda bago pumunta sa mansyon."

Naatigil ako. "Pupunta sa mansyon? Tayo? Bakit, nay?" Nagtatakang tanong ko.

Tinaasan ako ng kilay ni nanay. "Nalimutan mo na ba? May handaan doon ngayon dahil
darating galing maynila iyong pangalawang anak ni Don Antonio at imbitado lahat ng
trabahador sa hacienda."
Lalong nakunot ang noo ko.

"Lahat, nay? Pati mga kalaro ko? Kasya ba tayo dun lahat, nay?" Inosenteng tanong
ng kapatid ko na halatang halata ang pagkamangha.

Bahagya naman kaming natawa ni nanay. "Oo naman, anak. Naku, ang laki laki ng
mansyon nila, sa sobrang laki ay pwede na silang gumawa ng isa pang mansyon sa tabi
mismo noon."

"Eh, bakit kelangan pa maghanda?" Ako naman ang nagtanong.

"Hay nako, Isabela, masyado kang subsob sa pagaaral mo kaya iyong mga sinasabi ko
naman ang nalilimot mo." Sabi ni nanay, napakamot naman ako ng ulo. "Eh parang ano
daw, ano ba iyong tawag mo doon? Iyong handaan para sa pagdating nya, para daw ma-
feel at home daw sya. At tsaka para makabuo rin daw sya ng magandang umpisa sa mga
tao dito dahil sya na raw ang mamahala ng hacienda." Dagdag pa ni nanay habang
palabas kami sa kubo.

"Ha? Eh bakit si Don Antonio, nay? Malakas pa naman kaya sya." Muli kong tanong
nang nakalabas kami sa kubo.

"Pupunta na syang ibang bansa dahil mga negosyo naman nila dun ang kanyang
aasikasuhin."

"Yaman talaga ng mga LeFevre." Side comment ko.

"Oo, kaya kayong magkakapatid, kung gusto nyo rin na yumaman, mag-aral kayo mabuti
at wag mag-asawa ng maaga katulad ng ginawa namin ng tatay nyo. Tignan nyo tayo
ngayon, hirap at walang sariling lupa." Sagot naman ni nanay habang karga-karga na
ngayon ang kapatid kong si Aya.

"Yan ka nanaman, nay, eh. Wag mo pagsisihan yun. Bakit? Nagsisisi ka ba na may
naging anak ka na kasing ganda ko?" I joked to lighten up the mood. Napatawa naman
ng bahagya si nanay. "Wag ka mag-alala, nay, tatapusin ko ang huling taon ko ngayon
ng kolehiyo tapos ay agad akong maghahanap ng trabaho sa labas nitong hacienda.
Tapos yayaman na tayo kaya balang araw, makakaalis din tayo dito." I dreamily said.
Pero determinado naman talaga akong gawin iyan.
"Magiging mayaman tayo, ate?!" Aya exclaimed.

"Yup! Super yaman!" Sagot ko naman at tumawa na lang kaming tatlo.

Nang makauwi kami sa bahay, agad kaming naligo ni Aya sa may poso habang si nanay
ay sa banyo sa loob ng bahay. Kailangan daw kasi namin magmadali at baka andun na
sila tatay sa mansyon. Pero naglaro pa kami ni Aya habang naliligo. Ang kulit nya
kasi at gusto palagi haluan ng laro ang bawat galaw.

Pinili kong isuot ang isang simpleng puting bistida na lagpas tuhod ang haba.
Minsan ko pa lamang ito nagamit, yun ay noong acquaintance party namin noong unang
taon ko sa college. Sa mga sumunod na acquaintance naman, hindi ko na dinaluhan ang
mga iyon at pinili na lamang na mag-aral. Tsinelas na lang ang iteterno ko dito sa
bistida ko tutal hindi naman pormal ang handaan na iyon.

Humarap ako sa salamin at nag-apply ng pulbo at ng lip gloss. Nagsuot din ako ng
puti at maninip na headband para lang hawiin ang bangs ko at para maiwasan na
pumunta sa mukha ko ang mahaba kong buhok kapag humangin. Itatali ko na lang din
siguro mamaya ang buhok ko kapag tuyo na.

Bago ako umalis sa harap ng salamin upang magtsinelas, nahuli ng mga litrato namin
ng pamilya ko at ang mga certificates, awards at medals ko na naipon sa buong pag-
aaral ko. Mahal ang bumili ng picture frame pero laging may nakalaan na pera sila
nanay at tatay para doon. Sabi nila proud daw kasi sila sakin kaya daw dapat ay
nakadisplay ang mga bagay na iyon upang pag may dumating na bisita, malaman daw
nila agad na may matalino silang anak.

Lima kaming magkakapatid. Ako ang panganay sa edad na 20. Sumunod sakin si Peter sa
edad na 19. Tapos si Ricky na 17. Pang-apat naman si Ryan na 16 taong gulang at ang
bunso naming si Aya na limang taong gulang. Oo, malaki talaga ang agwat ni Ryan at
ni Aya, sabi nga nila, hindi talaga planado si Aya kaya tinuturing namin syang
isang malaking biyaya. Hindi rin naman menopausal baby si Aya dahil edad 34 pa lang
si nanay noong pinanganak nya si aya. Oo, bata pa lang si nanay. 19 years old sya
noong nabuntis sya sakin. Bagaman bata at aksidente lamang akong nabuo, minahal
nila ako at inalagaan. Utang ko sakanila ang buhay ko dahil hindi nila ako piniling
ipalaglag.

Hindi nagaaral si Peter dahil mas gusto daw nya matuto kung paano ang buhay sa
hacienda dahil pangarap raw nya na magkaroon ng sariling hacienda, hanggang
elementary lang ang tinapos nya. Si Ricky naman ay nasa unang taon na sana sa
kolehiyo ngayon kaso nga lang ay nagkasakit sya ng malubha kaya kinailangan nya
tumigil. Si Ryan ay kagaya ko na nagaaral ngayon. Si Aya naman ay papasok na sa
susunod na taon bilang kinder. Matatalino rin ang mga kapatid ko. Kagaya ko, may
mga awards din sila sa dingding namin.

"Isabela, halika na para maabutan pa natin iyong shuttle!"

"Opo, nay! Andyan na!" Sagot ko. Ngunit sinuklay ko muna ulit ang mahaba kong buhok
bago lumabas.
####################################
2
####################################

AN: Gaya ng sabi ko noong nakaraan, hindi nakabold dito ang palitan ng salita ng
mga characters. Salamat! =)

Chapter 2

"Teresa, dalian mo na, nakuuuu!" NArinig kong sigaw ng mga kumare ni nanay na
nakasakay na sa naghihintay na shuttle.

"Teka lang, mare!" Sigaw pabalik ni nanay tapos ay ako naman ang binalingan nya.
"Isabela, dalian mo na!"

"Andyan na po!" Sigaw ko habang tumatakbo papunta sakanila. Pagkarating ko sa loob

ng shuttle, doon ko na lang napansin na kami na lang nga pala ang kulang at ako na
lang ang kaninang hinihintay.

"Aba, kaya pala nahuli kayo nagpaganda pa itong dalaga mo Teresa." Pangaasar ni
Aling Sonia, isa sa malapit na kumare ni mama.

"Naku, sinabi mo pa." Sakay naman ni nanay.

"Hindi po ha!" Namumula ko namang pagtatangi.

"Ikaw talaga. Siguro nalaman mong gwapo iyong anak ni Don Antonio ano kaya ka
naghanda?" Patuloy pa rin nyang tukso.
Lalo akong namula. "Naku, hindi po talaga ha! Hindi ko pa nga nakikilala yun eh."
Humalukipkip ako.

"Pero sabi kanina noong kababata mong si Jenny, talaga namang gwapong gwapo raw ang
anak ni Don Antonio na iyon! At talagang matipuno daw." Kinikilig na sabi ng isa
pang kumare ni nanay.

"Naku baka mamaya Isabela ay ligawan ka nun agad kapag nakita ka nya! Ang ganda mo
pa naman." Sabi nanaman ni Aling Sonia. "Ingat ka lang ha, laking maynila at ibang
bansa iyon, eksperto na iyon sa babae panigurado. Wag mong isuko ang bataan ha!"
Sabi ni aling Sonia na talagang ikinapula ng pisngi ko.

"Aba, subukan nya lang." Mataray na sabi ni mama ko habang pabiro akong tinignan.

"Wala po sa isip ko ang mga ganyang bagay!" Depensa ko sa sarili ko. Tinawanan lang
nila akong lahat. Umiling na lang ako.

Buong byahe patungong mansyon, wala silang ibang ginawa kundi pagusapan ang anak ni
Don Antonio. Kesyo gwapo raw talaga at maganda ang katawan at matalino at talagang
magaling daw. Hindi rin ako nakaligtas sa iilang tusko. Ngunit pati ang pagkagusto
ni Jenny sa anak ni Don Antonio ay napagusapan din nila. Pinili ko na lang
manahimik.

Pagkadating namin sa malawak na bakuran ng mansyon, marami nang tao. Ang iba ay
nagaayos ng pagkain, ang iba ay inaayos ang upuan, ang iba ay siniset up ang isang
mini stage, ang iba naman ay nakaupo na at nakikipag-usap. Pinili namin nila nanay
ang medyo sentro na grupo ng mga upuan at isang lamesa, hindi iyon masyadong
malikod. Tamang tama ang pwesto namin, kitang kita ang mini stage.

"Isabela!" Narinig ko ang pangalan ko kaya agad kong nilingon ang pinanggalingan ng
boses na iyon.

"Jenny!" Sigaw ko pabalik. Kababata at kapitbahay namin si Jenny. Matalik na

magkaibigan ang nanay nya at ang nanay ko kaya naman kaming dalawa ay matalik na
rin na magkaibigan.
"Grabe! Ang gwapo ng anak ni Don Antonio!" yun agad ang binungad nya sakin pagkaupo
na pagkaupo nya sa tabi ko. "Ang hot hot!" Muli nyang sabi sabay tili kaya naman
ang iba sa mga bisita ay napapatingin sakin. Nagsitawanan lamang sila nanay maging
ang mga kumare nya. Samantalang ako ay hiyang hiya kaya naman sinuway ko si Jenny.
"Ano ka ba! Totoo kaya! Naku, dali, halika, sumama ka sakin at ipapakilala ko sya
sayo!" Excited nyang sabi sabay hawak ng kamay ko.

"Ipapakilala? Bakit? Close ba kayo?" Singit bigla ni Aling Sonia. Napatingin din
ako kay Jenny at napataas ang isa kong kilay.

"Eh, aling Sonia naman eh!" Malanding sabi ni Jenny sabay ng pamumula ng kanyang
mukha.

"NAku, ikaw talaga Jenny basta lalaki ang bilis mo!" Pabirong sabi ni Aling Sonia.

"Eh, shempre! Baka maubusan ako kung hindi ako makikipagunahan." Sagot naman ni
Jenny sabay halakhak. Ako ang nahihiya para sa pinagsasabi nya! "Eh paano kasi nga
diba nauna kami dito ni nanay kasi kailangan nyang tumulong sa pagluluto. Eh habang
inaayos nila itong hardin, nagswimming ang diyos ng mga pogi! Syempre andito ako
kanina tumutulong sa paglagay ng tela sa mesa, at nakita ko sya! Waaaaaaaaaaa!"
Tili nanaman nya. "Tapos tapos tapos nung umahon sya, nilapitan nya ako bigla at
tinanong ang pangalan ko at nagusap kami!" Kilig na kilig na sabi ng kababata ko.

Napataas ang kilay ko. Babaero. Iyon ang unang impresyon ko sakanya.

"Ano ka ba, tara na! Dali! Ipapakilala kita!" Malandi nyang sabi ulit.

Napataas ang kilay ko sabay alis ng kamay ko mula sa kanyang pagkakahawak. "Ayoko.
Tinatamad ako." Pagpapalusot ko.

"Hmp! Ang sungit mo talaga at choosy! Kaya wala ka nagiging boyfriend." Nakita ko
mula sa gilid ng mga mata ko ang pag-irap nya. Napataas ulit ang kilay ko. "Dyan ka
na nga, puntahan ko na si Theodore! Oh, pangalan pa lang diba ang gwapo na!"
Kinikilig nyang sabi bago sya tuluyang umalis. Pinanood ko ang likod nyang sexy na
naglalakad. Nakasuot sya ng maiksing shorts at sleeveless na blouse. Paanong hindi
sya mapapansin eh bukod sa sexy talaga ang kaibigan ko, maganda rin talaga sya.

Pero yung Theodore? Babaero.

Hindi nagtagal ay dumating ang gobernador pati ang mayor. Imbitado rin pala sila sa
welcome party na ito? May balak bang tumakbong pulitiko ang anak ni Don Antonio?
Nakita ko silang umupo sa bandang malapit sa sentro, medyo katapat sila ng katabi
naming lamesa. Bakante pa rin ang katapat ng lamesa namin.

Maya maya pa ay biglang may umakyat sa mini stage at nagsalita. "Mga kasama, tayong
lahat ay tumayo para sa isang maiksing dasal bago magsimula ang programa."

Lahat naman kami ay tumayo at nagdasal. Sumunod sa dasal ay ang isang maiksing
mensahe galing sa isang lider ng isang grupo sa hacienda. Sumunod na nagsalita ang
mayor na sinundan ng gobernador. Habang nagbibigay ng mensahe ang gobernador,
dumating si Aling Susan, ang nanay si Jenny, at nilapitan ako. "Isabela, nakita mo
ba si Jenny?" Tanong nya.

"Po? Kanina andito sya tapos ay umalis din, bumalik po ata sa loob." Kibit balikat
kong sagot.

"Ah, oo, nakita ko sya. Inutusan nga sya ng mayordoma ng mansyon na katukin ang
anak ni Don Antonio. Matapos nun ay hindi ko na sya nakita, akala ko nga andito na
sya." Aniya.

"Eh hindi pa po sya bumabalik."

"Batang yun talaga, oo." Umiling si Aling Susan. "Naku, hahanapin ko nga mga muna
iyon. Ang sakit sakit na ng paa ko at likod dahil kanina pa kami nagttrabaho sa
kusina tapos ngayon ay nagpapaimportante sya. Malilintikan sakin ang batang iyon."
Muli nyang sabi.

Nang lingunin ko si Aling Susan, nakita ko ang pagpunas nya ng pawis at paghawak sa
kanyang likod na para bang minamasahe nya.

"Ah, wag na po, ako na lang po maghahanap. Sige, dito na lang po kayo."
Pagboboluntaryo ko dahil nakakakonsensya namang hayaan pang maglibot si Aling Susan
sa napakalaking mansyon ng mga LeFevre. "Nay, hanapin ko lang si Jenny."
Pagpapaalam ko. Tumango naman si nanay.
Una kong nilibot ang paligid ng hardin ngunit wala si Jenny. Pinuntahan ko ang
bandang harapan ng bahay ngunit walang tao maliban sa mga armadong lalaki. Baka
bodyguards nila mayor at governor. Nang masigurado kong wala sya sa labas ng
mansyon, pumasok ako sa loob, dumiretso ako sa kusina at nakita ko ang iilang tao
na taga samin din.

"Nakita nyo po ba si Jenny?" Tanong ko sakanila ngunit iisa lang ang sagot nila -
hindi.

Nang naabot ko ang sala, may nakita akong isang tao. Matipunong tao. Nakasuot ito
ng casual na damit ngunit sa kanyang tindig ay nagmukha itong pormal. Nakatingala
ito at pinagmamasdan ang malaking portrait ng isang magandang babae.

"Magandang hapon po, Don Antonio." Bati ko na may sinserong ngiti. Napatingin sya
sakin.

"Isabela." Aniya na may ngiti rin sa labi.

Kilala ko si Don Antonio at malaki ang utang na loob ko sakanya. Isa ako sa mga
iskolar nya. Kilala rin ako ni Don Antonio dahil sa mga grado ko at ang mga
magagandang feedbacks sakin sa eskwelahan. Dapat ay hanggang highschool lamang
talaga ang scholarship ko ngunit dahil nakita nya ang mga grado ko, napagdesisyunan
nyang ituloy ito hanggang kolehiyo.

"Ah, mawalang galang lang po, Don Antonio, gusto ko lang po sana itanong kung may
nakita nyo si Jenny?" Pagtatanong ko. Oo, kilala rin nya si Jenny dahil katulad ko,
scholar din sya.

Kumunot ang kanyang noo. "Hindi ko sya nakita. Wala ba sya sa labas?"

"Wala nga po eh, hinahanap na sya ni Aling Susan." Napabuntong hininga ako. "Kayo
po, bakit pa po kayo andito?"

"Hinihintay ko ang pagtawag sakin ni gobernador, hija." Nakangiti nyang sabi. Oo

nga pala, hanggang ngayon kasi ay nagbibigay pa rin ng mensahe si gobernador.
"Pwede ba akong makahingi ng pabor sayo, Isabela?" Tanong nya na sya namang
ikinalaki ng mata ko. Sakin? Hihingi ng pabor si Don Antonio?
"Opo naman po! Ano po yun?"

"Kanina ko pa kasi tinawag ang anak ko mula sa kanyang silid at hanggang ngayon ay
wala pa sya dito. Maya maya pa ay ipapakilala ko na sya sa mga tao. Maari mo ba
syang tawagin sa silid nya?"

Nalaglag ang panga ko. Aayaw sana ako dahil base sa kwento ni Jenny kanina ay
nakaramdam ako bigla ng pagkairita sa lalaki. "Opo, sige po, Don Antonio."

"Maraming salamat, Isabela. Nasa ikalawang palapag ang kanyang silid. Iyong
pinakagitnang pintuan." Dagdag pa nya.

"Sige po." Sagot ko tapos ay tumalikod na ako at nagtungo sa hagdan.

Gaya ng sinabi ni Don Antonio, umakyat ako sa second floor ng mansyon. Pagkadating
ko doon ay binilang ko agad kung nasan ang pinakagita. Tinungo ko iyon. Kakatok
sana ako ngunit bahagyang nakaawang ang pintuan. Magsasalita na sana ako kaso nga
lang ay may narinig ako.

"Aah!" Pamilyar ang boses na iyon. "W-wag!"

"Ayaw mo?" Tuminding ang balahibo ko sa nakakapangakit na boses ng lalaki na iyon.

"H-hindi, wag ka t-tumigil - aah!" Sagot ng isang boses na kilalang kilala ko.

Hindi ko naintindihan ang sarili ko. Bigla na lamang kumulo ang dugo ko kaya
pinasok ko ang silid at pinagsisihan ko iyon.

Doon, nakita ko si Jenny na nakasandal sa pader na nakataas ang kanyang pangiitas

habang binibigyan ng halik ng isang lalaki ang kanyang dibdib. Namula ang mukha ko.
Hindi ako kumibo. Ngunit napansin ata nilang dalawa na may kasama sila sa kwarto.
Tinulak ni Jenny ang lalaki sabay baba ng kanyang pangitaas.

"I-isa." Nahihiya nyang sabi. Tumaas ang kilay ko. Nahihiya sya ngayon? Samantalang
hindi sya nahiya na ipakita at ipahalik ang dibdib nya sa lalaking ngayon nya lang
nakilala.

"Hinahanap ka ng nanay mo." Sabi ko lang tapos ay tinignan ko ang lalaki na

nakangisi na pala.

"You should have knocked and told me you wanted to join, baby." Mapanlarong sabi
nya.

Lalong kumulo ang dugo ko sakanya. "Hinahanap ka na sa baba." Tipid kong sabi tapos
ay lumakad na ako palabas.

Naiinis ako. Naiinis ako dahil ang kababata ko ay ganun ganun na lamang kadaling
bumigay sa lalaki. Nakakainis dahil habang nagpapakapagod ang nanay nya ay
nakikipaglandian sya. Nakakainis dahil kaibigan ko sya at kailangan ko syang
pagsabihan. At nakakainis dahil napakababaero talaga ng Theodore LeFevre na iyon.
####################################
3
####################################

CHAPTER 3

Punong puno ng inis ang pagkatao ko nang bumalik ako sa pwesto namin nila nanay.

"Oh, bakit nakabusagot ka?" Tanong nya nang nakita nya ako.

"Wala, nay, ang init lang kasi." Pagpapalusot ko.

"Eh, nakita mo ba si Jenny, Isa?" Tanong ni Aling Susan.

"Ah, opo, sinabihan ko na po sya at susunod na raw po sya." Sagot ko sakanya.

"Oh, eh, san mo ba sya nakita at anong ginagawa nya?" Tanong nya ulit. Nagkibit
balikat na lamang ako dahil sa totoo lang ay hindi ko alam ang aking ipapalusot.
Hindi ko naman pwedeng sabihin na nakita ko sya sa loob ng kwarto ng anak ni Don
Antonio habang pinapapak nito ang kanyang dibdib?

Ilang sandali pa ay tinawag na ng gobernador si Don Anotio. Lahat kami at

nagsipagtayo at nagsipagpalakpakan, talagang mahahalata mo sa mga tao ang labi na
paghanga, respeto at pagmamahal nila sa matanda. He deserves it, anyway.

Nagsimulang magsalita si Don Antonio. Binigyan nya muna ng pasasalamat ang lahat ng
nagpunta at nagorganisa ng event. Makalipas ang ilang minuto, dumating na si Jenny
at umupo sa tabi ko. Nang tignan ko sya ay namumula ang kanyang mukha at nagiwas ng
tingin. Bakit ngayon lang sya dumating? Napataas ang kilay ko. Tinuloy pa ba nila?
Ugh. Napailing na lang ako sa sobrang inis. Mamaya ko na lang pagsasabihan ang
matalik kong kaibigan.

Busy na busy ang mga tao sa pakikinig ng mga sinasabi ni Don Antonio, kanyang
nabanggit ang plataporma nya sa balak nyang pagpapatayo ng isang preschool hanggang
elementary na paaralan ditos a loob ng hacienda dahil na rin sa napakarami na ang
populasyon ng mga bata doon - oo, ganun kalaki ang kanilang hacienda. At syempre,
libre ang pag-aaral nila na iyon. Kabilang pa sakanyang nabanggit ay ang paghahanap
nya ng mga tauhan na pwedeng magtrabaho sa syudad sa ilang family companies nila.
Madami ang sumigaw ng 'ako po' sa tanong na iyon ni Don Antonio, natuwa ang matanda
sa mga tao kaya kanyang sinabi na tatlong buwan pa naman daw bago nya kakailanganin
na lumuwas ang mga may gusto ngunit bukas na ang pagpaparegister. Mula naman noon
pa ay talagang mulat na ako sa kayamanan ng mga LeFevre ngunit hanggang ngayon at
nalulula pa rin ako sa tayog nila. Marami pang nabanggit si Don Antnio, ngunit bago
sya magtapos ay kanyang pinakilala na ang kanyang anak.

"At ngayon, upang ipakilala sainyo ang lalaking tutulong satin dito sa hacienda,
nais kong makilala nyo ang aking pangalawang anak. Theodore LeFevere."

Ang lahat ay tumayo at nagsipalakpakan - at nanguna na dun si Jenny. Napabuntong

hininga na lang ako. Tumingin ako sa stage at nakita ko ang hindi maikakailang
gwapong nilalang at ubod ng babaero. Napailing ako dahil nagsipagtilian ang mga
babae - teenager man o matanda. At dahil nga nakatayo na ang lahat, napilitan akong
tumayo na rin. Saktong pagtayo ko, nagtama agad ang mga paniningin namin. That
caught me off-guard. Iniwas ko agad ang paningin ko dahil nakakainis ang kanyang
mga tingin.

"..asahan nyo po na ako ay inyong laging malalapitan sa kahit ano mang problema."
Aniya.
"Eh, problema po sa lovelife Sir Theodore?" Tanong naman ng isang may katandaan na
na babae. Ang lahat ay natawa, ako lang ata ang hindi.

"Theo na lang po ang itawag nyo sakin. Naku, kapag problema po sa lovelife ay
mukhang hindi ako makakatulong dyan dahil aprehas tayong namromroblema dyan. Single
po ako." Anunsyo nya na ikinataas naman ng kilay ko at kinabigla naman ni Jenny.
Tinignan ko sya at nakita ko ang bahid ng disappointment sa mukha nya. Don't tell
me na dahil lang sa may nangyari sakanila ay inisip na nyang nobyo nya si Theo?
Napailing na lamang ako. Mamaya kailangan kong kausapin si Jenny.

"Oh, Isa, single daw si Sir Theo!" Bigla naman sigaw ni Aling Sonia na sya namang
ikinaagaw atensyon ng lahat. Pinagmulaan ako ng pisngi. "Hindi ba single ka rin?
Naku, eto na pagkakataon mo para maranasan na magkaroon ng boyfriend!" Dagdag pa
nya. Tinukso ako ng lahat kay Theo habang si nanay naman ay tawa ng tawa.

Nang nahagip ng tingin ko si tatay, akala ko ay ligtas na ako ngunit lalo ata akong
nanlumo sa kahihiyan nang nagsalita sya. "Aba, kailangan mo munang dumaan sa akin,
sir Theo, bago mo maligawan ang panganay ko." Pakiramdam ko ay nalagutan ako ng
hininga dahil sa sinabi ni tatay. Lalo rin kaming tinukso. Maging si Don Antonio ay
nakitawa sabay ng mga tao.

"Kahit ano pa pong daanan ko - kahit malubak na daan, liko-liko, maputik, pero sana
ay tuwid - dadaanan ko po yan para sa napakagandang binibini." Bigla namanh sagot
ni Theo na talaga namang ikinabigla ko at lalo ko pang ikinainis dahil lalo lang
kaming tinukso ng mga tao. Nakakainis talaga yang Theo na yan! Napakafeeling! At
ang mga magulang ko, ipinagkanulo nila ako sa isang babaero!

Juice colored!

Kung alam lang nila kung gaano kababaero iyan, kung alam lang nila kung ano ang
nakita ko kanina, baka sila pa mismo ang maglayo sakin sa lalaking iyan! At bakit
atat na ata sila na magkaboyfriend ako? Anong masama sa pagiging NBSB? Eh gusto ko
nga munang matupad lahat ng pangarap ko sa buhay bago ako magsimulang lumandi.

Dahilan na rin sa naalala ko ang nakita ko kanina, nilingon ko si Jenny, nakayuko

lamang ito. Confimred. May gusto na ito kay Theo at malamang ay nakakaramdam ito ng
selos ngayon. Tsk tsk. I badly need to talk to her upang matapos na ang kahibangan
nya.

Nang humupa na ang tuksuhan, itinuloy muli ni Theo ang pagbibigay ng mensahe sa mga
tao. Halata namang nahuli nya agad ang kiliti ng mga tao dahil sa talaga namang
nakikinig sila at laging pumapalakpak kada may sasabihin na maganda ang lalaki.

Pagkatapos ng mensahe ni Theo, nagsipagtayuan kami upang kumuha na ng pagkain. At

dahil gabi na, tanaw na tanaw ang mga bituin sa langit. Busy akong tumitingala
habang naghihintay sa pagusad ng pila nang biglang may nagsalita.

"Oh, baka mahanginan yang ulo mo at ganyan na yan habangbuhay." Tapos ay bahagya
syang tumawa.

Nilingon ko sya at nakita ko agad ang nakakalokong ngiti ni Theodore LeFevre.

Inirapan ko nga.

"Ang sungit." Dagdag pa nya tapos ay umalis na. Hay salamat naman!

"Ikaw ata ang type nya." Narinig ko naman na sabi ni Jenny na nasa likod ko. Nang
tignan ko sya ay nakayuko sya. Kailangan ko na makausap ang kaibigan ko. Kinalabit
ko si nanay at tsaka sinabi na sya na bantayan ang pwesto ko o kaya ay kuhanan na
lang ako ng pagkain tapos ay hinila ko agad si Jenny papasok sa loob ng mansyon.
Pinili kong dalhin sya sa bandang sala dahil wala namang tao roon.

"Tapatin mo nga ako, Jenny, may nangyari ba sainyo kanina?" Tanong ko.

Nabigla ata sya kaya nanlaki ang mga mata nya tapos ay yumuko sya. Confirmed.

"Kailangan malaman ng mga magulang mo iyan, Jenny! Kinuha nya nag pagkababae mo,
kailangan nya yan panagutan!" Sabi ko sakanya. Hindi sya umimik. "Kung hindi ikaw
ang magsasabi, edi ako." Dagdag ko. Akmang aalis na ako kaso nga lang ay hinili nya
bigla ang braso ko.

"W-wag, please, Isa! H-hindi si Theo ang nakauna s-sakin. P-please satin lang to,
wag mo na sabihin kanila nanay." Pagmamakaawa nya. Nabigla ako sa ginawa nyang pag-
amin pero sa bandang huli, wala akong nagawa kundi ang tumango at damayan na lamang
sya sa pag-iyak.
"Kailangan na natin bumalik, baka hinahanap na nila tayo." Aniya.

Tumango ako. "Mauna ka na, sa kusina na lang siguro ako kukuha ng pagkain." Palusot
ko ngunit ang totoo nyan ay kailangan ko munang lumayo sa mga kakilala namin, lalo
na sakanyang mga magulang dahil baka bigla kong masabi sakanila ang tungkol kay
Jenny. Alam ko naman na nasa modernong panahon na tayo, ngunit sakin kasi ang
paniniwala ko ay kung sino man ang lalaking unang makakagalaw sa babae, nararapat
lamang na ito ay ang kanyang mapapangasawa, mabuti nga sana ay kung kasal na sana
sila bago nya makuha ang pagkababae nito.

Nang medyo naikalma ko na ang sarili ko, nagbalak na akong lumabas pero bago pa man
ako maka-alis sa pwesto ko ay nakita ko si Theodore na nakahawak sa kanyang
cellphone at tila may kausap.

"Oo naman, I miss you too, babe." Aniya. "I miss having myself in you." Dagdag pa
nya na sya namang ikinalaki ng mga mata ko. "Yea, I swear I'd give you a good night
when I get back to manila." He added at doon na talaga ako nainis. May nangyari
lang kanina sakanila ni Jenny at ngayon meron pa palang iba?!

Sinugod ko sya at sinampal.

"Kung hindi mo kaya makuntento, edi wag kang pumasok!" Sigaw ko sakanya. "Layuan mo
si Jenny!" Muli kong sabi sabay sipa sa kanyang pagkalalaki tapos ay kumaripas ako
ng takbo. Hah! Serves him right!
####################################
4
####################################

AN: Check the new book cover guuuuuythhh. Like it? Ako I love it! Hihihi.

Credits to our very pretty model, miss Nikita Peralta and our very very nice
photographer, sir Dun-Dee Perez Encomendiero

CHAPTER 4

I looked at my classmates with dismay. Eh paano ba naman, patay na patay sila dun
sa anak ni Don Antonio na si Theodore. Sus, aanhin mo naman ang gwapong babaero? Oo
naman, aminado naman akong gwapo rin sya sa paningin ko pero nakatatak din sa isip
ko ang pagiging babaero nya. Dalawang buwan pa lamang sya dito sa hacienda nila
pero ilang babae na ba ang nakita kong nakakapit sa braso nya? Oo, dalawang buwan
na sya dito at dalawang buwan na rin akong naiirita sakanya.

Two months na rin mula noong gabing sinipa ko sya sa kanyang.. alam na.

Noong gabing opisyal syang ipinakilala ni Don Antonio, ay ang gabi rin na sinipa ko
ang kanyang pagkalalaki. Matapos kong gawin iyon at iwan si Theodore na namimilipit
sa sakit sakanilang sala ay nagpatuloy na lamang ako sa pagkuha ng pagkain ko. Yup,
I acted as if everythingw as normal. Ewan ko ba kung bakit hindi ako natablan ng
takot na baka pahirapan ako ni Theodore o di kaya naman ay palayasin nya ang
pamilya ko. I just felt like kicking his balls eh. Deserving naman syang masaktan.

Nang lumabas si Theo sakanilang bahay ay namumula ang kanyang mukha at halatang may
pinagdaanan na masakit. Gusto ko sanang tumawa ng malakas noong mga panahon na iyon
ngunit pinigil ko lamang ang sarili ko. Siguro ay napansin nya ako kaya binigyan
nya ako ng masamang tingin. Binawian ko naman sya ng isang nakakalokong tingin
sabay tawa. Nagtanong pa nga sila nanay kung anong nakakatawa, ang sinagot ko na
lang ay may naalala lang ako. Nakakatawa talaga si Theo noon.

Paalis na sana kami noon ng mansyon kaya lang ay nakaramdam ako ng uhaw ngunit wala
akong mahagilap na kahit anong inumin dahil naguumpisa na rin magligpit ang ilan
kaya naman nagpaalam akong pumasok sa kusina. Nang makainom ako at akmang lalabas
na sana, bigla namang may humila sa palapulsuhan ko at kinakadkad ako kung saan
sabay pasok sakin sa loob ng banyo.

Si Theo. Gusto kong sumigaw noon ngunit bigla nyang tinakpan ang bibig ko gamit ang
kanya. Nagulat ako, sobrang gulat. Itutulak ko na sana sya palayo ngunit naunahan
nya ng paglayo ng kanyang mukha sa mukha ko.

"You think you could get away with what you did?" Tanong nya sa may paghahamon na
tono. Napalunok ako ng laway dahil sa napakaseryoso nyang tignan and at the same
time, dahil napakaganda ng kanyang facial features. It felt like a god kissed me.
Okay na sana eh, hahanga na sana ako kaya lang ay hinalikan nanaman nya ako, dun
lang ako natauhan kaya buong pwersa ko sya tinulak.

"Aba'y gago ka ah!" Sigaw ko sabay punas ng labi ko.

Muli nyang hinawakan ang dalawang kamay ko sabay sandal sakin sa dingding. "Pakipot
ka pa, you liked my kiss." He said.
Tumaas ang dalawang kilay ko. "Subukan mo kung gusto mong dumikit ulit tuhod ko sa
ano mo!" Naiinis kong sabi.

"Chill, babe, kung gusto mo naman talaga ako, pwede ka magsabi. No need na
magpapansin because I will definitely take a fine woman like you." He said as he
tried to move his face closer.

Naalarma ako kaya di ko napigilan ang paggalaw ng sarili kong tuhod. At ayun, edi
natamaan ulit sya. Sabi ko na sakanya eh, tutuhudin ko ulit sya.

Inayos ko ang sarili ko at bago ako lumabas, tinignan ko muna syang halos nakahiga
na sa sahig. "Di ako cheap, ano. Wag mo ako igaya sa mga babae mo."

Yan nga ang isa pa sa mga dahilan kung bakit inis na inis ako sakanya, ninakaw nya
ang first kiss ko. Ganun ganun na lang na nawala ang first kiss ko. Ang sama ng
loob ko talaga. Isa pang dahilan ay inisip nyang easy to get ako. At panghuli naman
ay hindi na sya natuto sa ginawa ko sakanyang pagkalalaki.

At ang kababata ko namang si Jenny, halos dalawang linggo nang umiiyak dahil kay
Theodore. Nahuli nya kasi sa akto na may kahalikan. At ang gaga, 'nakipagbreak'
kuno kay Theodore. Anong natanggap nya? Edi ang napakasakita na, "There was never
an us." Eh aba, mahigit isang buwan ko rin naman sya pinagsabihan kaso hindi sya
nakinig sakin, patuloy pa rin syang nagpupunta sa lalaking iyon sabay hubad ng
panty nya.

"Naku, Jenny! Tumigil ka nga kakaiyak mo dyan." Sita ko sakanya nang nagsimula
nanaman syang umiyak dahil kitang kita namin si Theo mula dito sa classroom namin
na may kahawak-kamay na babae. Flavor of the week siguro nya.

"Eh, ang sakit naman kasi! Dati ako yung ginaganyan nya, ngayon iba na." Pahikbi
nyang sabi.

Inirapan ko nga. "Anong ikaw? Ikaw lang ba? Kelan ka ba maniniwala na linggo linggo
na may bagong babae yan?" Tanong ko sabay tingin ulit kay Theodore na
nakikipagharutan.

"Eh bakit kami tumagal ng mahigit isang buwan?" Depensa naman nya sabay punas sa
sipon nya.

"Gaga! Ikaw dyan eh, lagi mo tinatapon sarili mo sakanya, hindi ka na nga
iniimbita, pinipilit mo pa sarili mo." Straight to the point kong sabi.

"Aray naman! Ang sakit mo magsalita!" Aniya sabay hagulgol.

Napabuntong hininga na lang ako sabay haplos sa likod nya. "Oh tahan na. Ang mabuti
pa ay maghanap ka na lang ng bagong crush."

"Oo naman!" Aniya kaya naman natawa kaming dalawa.

Nang masiguro ko na okay na ang kaibigan ko, matalim kong tinignan si Theodore. At
aba, wala man lang syang pakialam kung nasan sya, nakikipaghalikan ba naman sa bago
nyang babae. Kadiri talaga. Kung bakit naman kasi naisipan pa syang imbitahin ng
school director ng community college na ito para sa aming foundation day. Ang dami
namang iba dyan na mas worthy. Hay nako.

Sa totoo lang, araw araw akong ready kung sakali mang ituloy ni Theo ang
pambabanta nya sakin two months ago. Aba, malay ko kung out of nowhere ay bigla
nyang maisip na gumanti! Dibale nang ready. Kaya nga hindi nawawala ang suka sa bad
ko. Yup, suka. Alangan namang pepper spray? San naman ako kukuha nun? At lalong
lalo na, san ako kukuha ng pambili? Kaya nga suka na lang na nasa easy-to-open na
container eh. Ewan ko lang kung hindi sya mataranta kapag binuhos ko sa mukha nya
ang maasim na suka na produkto rin ng hacienda.

Bandang alas tres ng hapon nang nagsimulang magsidatingan ang mga tao sa gym ng
paaralan, dun kasi gaganapin ang competetion para sa pageant. Kasama ko si Jenny na
panay ang apply ng kung ano sa mukha nya. Kailangan daw kasi mukha syang maganda
para makahanap ng boyfriend. Oh diba? Mabuti nang ganito sya, kesa naman bitter sya
kay Theodore na walang kwenta.

"Miss San Jose." Agad akong lumingon sa teacher ko na nagtawag sakin.

"Yes, ma'am?"

"Ikaw na nga lang ang utusan ko. Halika sunod ka sakin." Aniya. Tumingin ako kay
Jenny at nagpaalam. Nang tumango sya ay agad akong sumunod kay Mrs. Lopez.
Naglakad lakad lang kaming dalawa hanggang sa maabot namin ang ka-isa isa at
natatanging classroom na may aircon - ang AVR. "Ikaw na lang muna ang mag-asikaso
sa guest speaker natin ngayon. Mamaya ay tatawagin naman kayo dito, gusto kong
asikasuhin mo sya hanggang sa matapos ang palabas." Aniya. Pumayag naman ako.

Too late to back out now. Nakaraming tango kasi ako bago ako nagkaroon ng idea sa
kung sino ang guest speaker. "Si Theodore LeFevre po ba ang guest speaker?" Diretso
kong tanong.

"Oo. Oh, iwan na kita dito ha." Yun lang ang sinabi nya at umalis na.

Pag minamalas nga naman oh!

Huminga muna ako ng malalim bago buksan ang pinto. I didn't bother to knock dahil
hindi naman kagalang galang at karespe-respeto ang taong nasa loob.

Ngunit pagbukas na pagbukas ko pa lamang ng pinto, isang hindi napakagandang

tanawin na ang nakita ko. Juice colored! Napasigaw na lang ako nang nakita ko ang
isang babae na nakaluhod sa harapan ng isang lalaki na nakatayo. Hindi dahil virgin
ako at hindi marunong humalik ang labi ko ay tatanga tanga na ako sa mga kalaswaan
ng mundo. Juice colored talaga!

Nagulat sila pareho, agad na tumayo ang babae at tumakbo palabas. Habang si Theo
naman ay nakangisi sakin. Hindi pa rin ako makaget over sa pangyayari at heto naman
ngayon, si Theo nakahubad na may isang malaking alagang nakabitin sa pagitan ng
dalawang hita nya! Juice colored again! Malaki! Nakakatakot! Kaya pala nakangisi
ang gago dahil ilang segundo rin bago ko narealize na nakatingin ako doon nya! Oh
my gulay!

Muli akong sumigaw at tumalikod.

"Waaaaaaa! Sawaaaaaaa!!! Itago mo nga yan!!!!" Sigaw ko habang nakatalikod at

nakatakip ang buong mukha gamit ang aking dalawang palad.

Narinig ko ang malakas na pagtawa ni Theo sabay ng tunog ng kanyang belt, hudyat na
nagaayos na sya. "You could look now." Aniya sabay tawa ulit.

Ready na sana akong sigawan sya pagkaharap na pagkaharap ko pa lang. Kaya lang..
nabigla ako dahil saktong pagkaharap ko ay nagawa nya akong isandal sa pader at
ikulong gamit ang mga bising nya. He looked serious.

"You think nakalimutan ko na ang ginawa mo sakin two months ago?" he started and I
honestly started feeling nervous. If only I have my bag with me edi sana nabuhusan
ko na to ng suka! "Hindi ka pa bayad kaya naman maniningil na ako." He whispered as
he slowly moved his face near me. Akala ko ay hahalikan nya ako. Ni hindi ko
namalayan na nakatitig pala ako sa namumula nyang labi. "I'm not going to kiss you
just yet." Then with that, he turned around. Ramdam na ramdam ko ang pamumula ng
pisngi ko.

What did just happen?

####################################
5
####################################

FEEDBACKS, PLEASE! Thank you <3

CHAPTER 5

I have always been carrying out some extra precautions everytime I go outside,
kahit nga sa school lang ang punta ko ay ingat na ingat pa rin ako. It has been
three months since Theo threatened me. Or maybe para sakin lang sya threat, baka
siguro ibang babae ang sinabihan nya ng ganoon ay maexcite pa yun.

Although limang buwan na since nangyarin iyon, hindi ko pa rin talaga makalimutan.
Aba, ikaw ba naman bigyan ng threat na ganun! Limang buwan ko na rin syang
iniiwasan dahil dun. Pag may mga pagkakataon na magkakasalubong kami, lumilihis ako
ng daan. Pag kinakailangan ko naman syang kausapin dahil nauutusan ako ng tatay o
kaya nanay habang nasa bukid, talagang mabilisan at pormal lang lagi. Hands on nga
kasi si Theo sa taniman kaya minsan ay hindi maiwasan na magkita kami.

At nakakaasar! Dahil sa tuwing nagkikita kami ay lagi syang nakangisi! Alam kong
gusto lang ni Theo na makuha ang atensyon ko, masaya syang pinipikon ako eh! Ayoko
naman sana ibigay sakanya iyon kaya lang hindi maiwasan dahil nakakairita sya. Ugh.
Kaya talaga hanggang sa abot ng aking makakaya ay iniiwasan ko sya.

"Anak, may gagawin ka ba?" Napatingin ako kay nanay habang nagaayos ng gamit sa
loob ng aking bag.
"Ah, wala na, 'nay, katatapos ko lang po gawin lahat ng assignments ko eh." Sagot
ko naman. Sabado pa lang naman ngayon at katatapos lang ng huli kong klase. Sa
Lunes na ulit ang pasok ko at marami pa akong oras kaya lang ay kinakailangan ko
rin naman tumulong sa mga gawaing bahay.

"Ay mabuti naman kung ganun, halika at samahan mo ko sa mansyon, kailangan kong
dalhin ang pinalutong ginataan para daw sa meryenda ni sir Theo." Namilog ang mga
mata ko sa sinabi ni nanay. Si Theo ang pupuntahan namin! Ugh. Ano nanaman kayang
klaseng pag-iwas ang gagawin ko ngayon dun? Nakakainis naman! "Isa! Lumipad na ata
utak mo."

"Ay, opo, 'nay!" Gulat kong sabi.

"Naku, ikaw talagang bata ka. Oh, sige na, maghanda ka na nang makaalis na tayo
para makauwi rin tayo ng maaga." Sabi ni mama kaya naman kumilos na ako.

Habang tinatahak namin ang daan patungong mansyon, hindi ako maka-isip isip ng
paraan upang maiwasan si Theo. Okay lang sana kung sa ibang lugar dahil madali lang
makaiwas. Pero iyong sa loob ng mansyon nila? Medyo mahirap talaga iyon. Ang
tanging pag-asa ko na lamang ay ang pagbisita nya sa iba't ibang parte ng hacienda
ngayong araw.

"Kanina ka pa aligaga dyan, Isabela. Hindi ba maganda ang pakiramdam mo?" Naagaw ni
nanay ang atensyon ko sa bigla nyang pagtatanong.

Agad akong umiling. "Ah, wala lang, nanay. May nakita lang akong magandang
pigurin." Pagdadahilan ko.

"Osya, sige, tara na sa kusin aupang maibigay na natin ito." Aniya. Tumango na
lamang ako at sumunod sakanya.

So far, so good naman dahil wala pa akong bakas ni Theo na nakikita. Pag kadating
namin sa loob ng napakalaking kusina ng mga LeFevre, naabutan naming nag-uusap usap
ang mga katulong. As usual, pinaguusapan nila si Theo - kesyo ang ganda daw ng
hubog ng katawan nya at hindi nakapagtataka kung bakit ang dami nyang babaeng
inuuwi dito dahil malamang sa malamang ay agad agad din naman kumakapit ang mga
babae sakanya at ang swerte daw nya dahil gwapo nya raw at matalino at mayaman pa
raw. In short, blessing daw sya sa mga babae. Palihim na lang ako na umirap sa mga
sinasabi nila.
"Oh, halika dito, Isa. Yaman din lamang at nandito ka na at mukhang ikaw lang ang
hindi apektado sa kakisigan ni Theodore, ikaw na lamang ang mag-abot ng meryenda
nila ng kasama nya." Biglang sabi sakin ng mayordoma ng mansyon na si Ma'am
Veronica.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nya. "Po?"

"Dali na, Isa. Baka nagugutom na sila dahil kanina pa sila lumalangoy." Muli nyang
sabi.

Seryoso nga si Ma'am sa sinabi nya! Noong una ay nagdadalawang isip pa ako dahil
ayoko talaga pero dahil nakita ko na ang mga matatalim na tingin sakin ni nanay,
wala na akong nagawa kundi sumunod. Mabigat ang loob ko habang tinatahak ang daan
papunta sa pool nila. Lumalangoy daw eh, malamang sa pool, hindi ba? Not unless sa
iba sumisisid si Theo. Damn! Nadudumihan lalo ang utak ko dahil sakanya eh. Ugh.

Iniisip ko kung ano ang magandang intro ko pag nakita ko sya. Sasabihin ko ba 'Sir,
eto na po meryenda nyo' or pwede rin na 'Meryenda daw po muna kayo' o kaya naman
'Oh meryenda' sabay alis or ipapatong ko na lang dun. Kelangan ko ba syang galangin
dahil nasa bahay nila ako? Kelangan ko bang maging mabait dahil sila ang bumubuhay
sa mga tao dito? Teka, hindi naman ako katulong dito eh!

"Ay, kalabaw!" Muntik na ko mapasigaw nang narating ko ang kanilang malawak na

garden. Konti na lang ang distansyang pagitan namin. Nakita ko si Theo na
nakatopless at swimming shorts habang nakatayo sa gilid ng pool at pinapanood ang
isang napakagandang babae na umahon mula sa pool. Pakiramdam ko ay literal na
nalaglag ang panga ko nang tuluyang nakaahon ang babae. She was wearing a sexy two-
piece bikini at talagang litaw na litaw ang kurbada ng katawan nya. Lumakad ito
patungo kay Theo and Theo gladly opened her arms and welcomed her with a kiss.

Dun na nalaglagang panga ko. Theo grabbed her by the butt and pulled her closer
against his body. Ang babae naman ay tila uhaw na uhaw sa halik kaya hinapit nya
ang ulo ni Theo lalo. Naghahalikan sila! Naghahalikan sila na parang walang
nanonood sakanila. And speaking of nanonood, masyado ata akong natulala sa ginagawa
nilang milagro to the point na nahulog ko ang tray na hawak hawak ko na naging
dahilan ng pagtigil nilang dalawa at paglingon sakin.

Damn!

"Isa?" Theo suddenly asked. Nataranta ako. Hindi ko siya pinansin, sa halip ay
lihim kong pinapagalitan ang sarili ko.
"So clumsy." Narinig kong sabi ng kasama nya. Ah, foreigner pero hindi halata sa
itsura nya. Siguro ay pure Pinay ito ngunit lumaki lang sa ibang bansa. Iba kasi
anga ccent nya eh, halatang sanay mag-english. "Are just gonna stare at me or
what?! Geez. Pick that up already and go bring us a new one!" Iritado nyang sabi at
napakurap ako. Grabe naman palang babae ito! Paka-antipatika. Yumuko na lang ako at
nagsimulang linisin ang kalat.

"Christina, you don't have to be rude." Suway sakanya ni Theo. Napatingin tuloy ako
sakanila. Halata ang pagkadismaya ni Theo sa ginawa sakin ng babaeng nagngangalang
Christina. Pinagtanggol nya ako?

"Now, what? You're defending that cheap maid!" Pasigaw na sabi ng babae. Napataas
ang kilay ko. Ako? Cheap maid? Aba, gusto nya atang isampal ko sakanya ang mga
medalya ko at certificates ko! Di porke maganda sya at sexy at mukhang sosyal ay
may karapatan na syang laiitin ako!

"What?! No!" Depensa naman ni Theo.

"Yes, you are! She likes you and you like seeing her drool over you! I hate it! I
hate sharing what's mine!" Hysterical na sabi ng babae. Napakunot ang noo ko.
Drooling over Theo daw? Aba! Wala akong gusto ha sa boyfriend nya - kung boyfriend
nga nya iyon! Hate sharing what's hers daw, sus, sa isip nya lang na sakanya si
Theo. Hello? Boyfriend sya ng buong hacienda, baka nga buong mundo pa eh. Maliban
sakin dahil hindi ko sya type.

"You're just paranoid." Ani ni Theo. Nilapitan nya ang babae at tsaka hinaplos ang
balikat nito pababa sakanyang kamay. "Tell you what, why don't we just go upstairs
and let me calm you down?" Aniya sa ibang tono. Tumindig lahat ng balahibo ko sa
paraan ng pagkakasabi ni Theo. Hinaplos haplos nya ang mukha ng babae sabay halik.
Rinig ko ang mumunting ungol ng babae. Pinili ko na lamang na bumalik sa pagaayos
sa kalat na nagawa ko. "Let's go?" I heard Theo say.

"Hey, you cheap maid." Sabi ng babae. Napalingon naman ako. Damn! Para na rin akong
umamin na cheap maid nga ako. Nako! Konti na lang hahambalusin ko na tong babae na
to gamit ang tray na hawak ko. "Bring out food upstairs." Utos nya. Napataas ang
kilay ko. Bakit nya ako inuutusan? Amo ko ba sya? Aba!

"Hey, there's no need. You'll eat something different." Pilyo na sabi naman ni
Theo.

Mukhang nagblush ang babae ngunit hindi pa rin sya tumigil sa pangbwibwisit sakin.
"No, stop that! I am still hungry and I want to eat something." Sabi nya sabay irap
at hila kay Theo. Pinanood ko na lang ang pagpasok nila sa mansyon habang basang
basa ang mga katawan nila. Hindi man lang nagtwalya, mababasa nanaman ang sahig.
Kawawa ang maglilinis nun.

Ay shiyet naman oh. Bakit ko ba pinoproblema ang problema ng taga linis ng mansyon
nila eh may bago nga pala akong problema? Paano ko ipupunta ang meryenda nila sa
kwarto ni Theo?! Kainis naman eh!

"Oh, bakit nakabusagot ka dyan?" Tanong ni nanay nag nakabalik ako sa kusina. "Ang
haba pa ng nguso mo." Dagdag pa nito.

"Ay, ano nangyari?" Tanong agad ni Ma'am Veronica nang napansin siguro nito ang
makalat na tray.

"Natapon po eh." Maikling sagot ko.

"Naku, sayang naman! Oh, akin na. Igagawa na lang kita ng bago at iyon na lang ang
dalhin mo." Aniya sabay kuha sakin ng tray.

"Ah, wala na po sila sa pool eh." Sabi ko agad para hindi na ako utusan.. sana.

"Aba! Eh nasan na sila?" Tanong nya sakin habang inaabot ang tray sa isang
katulong.

"Uhm.. umakyat po.. dun sa taas.. sa kwarto ni Theo." Medyo awkward kong sabi.
Ilang beses ko naman na nakita si Theo na may milagrong nagawa, nahalikan na nga
rin nya ako eh - teka, bakit ba bigla kong naalala iyon?! Ugh. Pero ayun nga, iba
pa rin pala ang dating pag sinasabi mo sa isang tao ang mga milagrong bagay.

"Nako, ang mga kabataan ngayon talaga iba na!" Sabi bigla ni Ma'am Veronica. "Buti
pa itong si Isabela, mabait na bata." Dagdag pa nya.

"Naku, dapat lang po maging mabait si Isa, kita naman nya kung gano kahirap ang
buhay." Dagdag naman ni mama.
"Oh sya sige, heto na na lang ang dalhin mo sa itaas, Isa." Nanlaki naman agad ang
mga mata ko sa sinabi ni Ma'a Veronica.

"Po?!" Di makapaniwalang tanong ko. Papapuntahin pa rin nya ako sa itaas kahit alam
nyang may ginagawang milagro ang amo nila?!

"Dalhin mo na ito kay, Theo. Kumatok ka muna ha at wag kang aalis hangga't hindi
nya ito nakukuha, baka mapagalitan kami ni Don Antonio kung nalaman nyang hindi
namin pinagmemeryenda ang anak nya pati ang bisita nito." Dagdag pa nito na parang
hindi ata nahalata ang pagtutol sa boses ko.

"Sige na, anak, nang makauwi na rin tayo." Sabi ni nanay habang kinukuha kay Ma'am
Veronica ang tray upang iaabot sakin. Wala akong nagawa kundi kunin sakanila ang
tray at puntahan si Theo.

Malakas ang kaba ko habang papaakyat sa ikalawang palapag ng mansyon. Hindi ko alam
kung bakit. Hindi naman ako takot kay Theo o maging sa girlfriend nito. Siguro ay
dahil alam kong may madadatnan akong milagro sakanyang kwarto.

Nang narating ko ang tapat ng kwarto nya, huminga muna ako ng malalim sabay lapat
ng tenga ko sa pintuan nya. Pinilit kong dinggin ang kahit anong ingay mula sa
loob. Wala. Wala akong narinig na ungol o ano. Clear. Sabi ko sa isip ko. Isa pang
malalim na pag hinga ang ginawa ko uli bago kumatok sa kwarto.

"Theo." Sabi ko. "Ay, sir, sir Theo." Natataranta kong sabi. Kailangan kong
kumalma! Ano ba naman. Bakit ba ako nawiwindang? Sus. Si Theo lang yan! Kumatok ako
muli dahil walang sumagot. "Sir." Muli kong tawag pero wala pa rin. Nakailang katok
at tawag ako pero wala talaga at dahil sa nangawit na ako, inilapag ko na muna ang
tray sa katabing mesa ng pintuan ni Theo.

Baka busy. Sabi ko sa sarli ko. Sinubukan kong kumatok muli at tawagin sya pero
walang sumasagot. Unti unting nawala ang kaba ko at napalitan ng pagkainis. Isa pa,
pag wala pang sasagot, iiwan ko na lang ang tray dito sa labas.

Kumatok uli ako ng pagkalakas lakas. "Theo!" Naiinis kong sigaw.

Napatigil na lang ako sa pagkatok nang nagbukas ang pintuan at tumambad sa harapan
ko ang isang Theo na topless at tanging twalya lamang ang nakapulupot sa kanyang
bandang ibaba habang may tumutulong tubig mula sa buhok nito.

"You could beg if you want me, you know." Aniya na ikinabigla ko.

"A-ang kapal mo!" Nauutal kong sabi. Juice colored. Uso naman kasi magsuot ng sando
o kaya magpalit muna bago buksan ang pintuan. Inosente naman ako, yun ang alam ko,
pero nadedemonyo ang isip ko kay Theo at hindi ko iyon matanggap!

Hindi ko alam kung paano nangyari, pero natagpuan ko na lamang ang sarili ko na
nakasandal sa pader habang nangangatog ang tuhod dahil sa nacorner ako ni Theo. "In
denial ka pa kasi." Aniya na may pilyong ngiti.

I was lost for words. Pakiramdam ko natunaw ako sa mga titig nya. Nanlambot ang
tuhod ko kaya hindi ko sya matamaan sa kanyang gitna.

"I know you want me." Bulong nito sakin. Muling nagsitayuan ang mga balahibo ko
nang naramdaman ko ang hininga nya sa tenga ko. Tinignan nya ako sa mata tapos ay
inilipat nya ang kanyang tingin sa aking mga labi. "Damn, I just want to kiss you,
Isabela." Sabi nito.

The next thing I know, nakalapat na ang labi nya sa labi ko. He was kissing me. He
was trying to make me part my lips. He wanted to invade my mouth. "Kiss me back,
Isa." Aniya sa nakikiusap na tono habang nakalapat ang labi nya sa labi ko. I
looked at his eyes and all I saw was desire. Aaminin ko, I was lost. Naramdaman ko
na lamang ang ginawang paghihiwalay ng labi ko. Hinayaan ko syang halikan ako. And
that was so wrong. But what's worse is that I closed my eyes. And what's worst is
when I kissed him back.

Hinawakan nya ang likod ng ulo ko upang mahalikan akong mabuti. 'STOP!' Sigaw ng
isang parte ng utak ko, pero mas malakas ang kabila na nagsasabing 'Go!'

Idiniin ni Theo ang katawan nya sakin. Ramdam ko sya. Napaungol ako ng hindi ko
sinasadya, naramdaman ko ang pagngisi nya. Doon ako natauhan ng tuluyan. Buong
lakas ko syang itinulak. Halatang hindi nya iyon inaasahan kaya napahiwala sya
sakin agad.

"Theo?" Narinig naming dalawa na tawag sakanya mula sa loob ng kwarto nya.

Maluha luha akong tumingin sakanya. Nakakadiri ako. Ano bang pumasok sa isip ko at
nangyari iyon? May girlfriend sya at ilang babae na ang nahalikan nya at nakipila
ako sa mga babae na iyon! Nagpadala ako sa mga titig nya. Nakakainis ang sarili ko!

"Theo, baby?" Muling tawag sakanya ng babae.

Gusto kong sisihin si Theo, gusto ko syang sampalin pero hind ko magawa dahil
aminado ako sa sarili ko na hinayaan ko sya.

"Theo!" Medyo iritado nang sabi ni Christina.

Theo's face was confused. Hindi ko alam kung bakit ganun pero basta parang ibang
Theo ang nasa harap ko.

"A-alis na ako. A-ayan pala ang meryenda nyo." Sabi ko sabay turo sa tray tapos ay
kumaripas na ako ng takbo kasabay ng pagtulo ng luha ko.

He kissed me and I hate myself for liking it. I can't like him.
####################################
6
####################################

CHAPTER 6

Ilang araw na nasa utak ko ang nangyari samin ni Theo noong isang araw. Kung dati
ay iritado at inis ako sa ginawa nyang pagnakaw ng unang halik ko, iba na ngayon.
Sa sarili ko na ako naiirita at naiinis. Hinalikan ko sya pabalik at kahit labag sa
loob ko, ginusto ko iyon kahit panandalian lang. Maluha-luha akong nagpunas ng luha
na tumakas mula sa mga mata ko.

Ni hindi ko na sigurado kung bakit parang ang sakit sa dibdib pag naalala ko iyon.
Nandidiri ako sa sarili ko. Pinilit kong ilayo si Janine kay Theo noon dahil alam
ko kung anong klase syang lalaki at ayokong mabaliw ang kaibigan ko sakanya pero
heto ako, nalunod pansamantala sa halik nya. Ilang babae na ba ang nahalikan nya?
At naman, hindi lang labi ng mga babae ang nahalikan nya! Kaya nga mas lalong
nakakadiri.
Isinandal ko ang ulo ko sa dingding ng classroom sabay tingin sa labas. Lumilipad
ang utak ko. Pakiramdam ko rin ay gumuguho ang mundo ko. Bakit nga ba parang ang OA
ko naman magreact sa nanganap na halikan namin ni Theo? Gusto kong subukang alamin
kung bakit ako ganito pero ayoko, ayoko dahil natatakot akong magising sa
katotohanan.

"Uy." Narinig kong sabi ng katabi ko pero hindi ko pinansin dahil baka hindi naman
ako iyon. "Uy, Isa!" Aniya. At nang narinig ko ang pangalan ko, nilingon ko sya
agad.

"Ha?" Tanong ko.

Sa halip na sumagot ay ngumuso lamang ito. Noong una ay hindi ko naintindihan ang
nais nyang iparating pero iglang nagsalita ang instructor namin. "Miss San Jose."
Tawag nya sakin. Nilingon ko naman ang guro ko. "Miss San Jose, kanina pa kita
tinatawag pero parang lumilipad ang utak mo." Aniya.

"S-sorry po, sir. Hindi lang maganda ang pakiramdam ko." Palusot ko.

"Oh, magpunta ka na lang sa clinic kung hindi maganda ang pakiramdam mo. Hindi ko
kailangan ng estudyante dito na hindi nakafocus." Aniya. Mas lalong sumama ang loob
ko sa sinabi nya. Pakiramdam ko ay napahiya ako. Napakawalang concern naman, hindi
ba pwedeng tanungin muna ako kung ano ang nararamdaman ko? Napabuntong hininga na
lamang ako.

"Opo, sir. Sorry po." Paghingi ko ng dispensa sabay tago ng notebook at ballpen ko
sa bag. Kasalanan ni Theo to! Kung hindi sana iyon nangyari, edi sana wala akong
iniisip ngayon. Naiirita kong sabi sa sarili ko.

Habang naglalakad ako patungo sa clinic upang magpahinga, iniisip ko pa rin ang
bagay na iyon. Baka nga hindi talaga maganda ang pakiramdam ko. Stressed nga siguro
ako. Kailangan ko sigurong kausapin ang school nurse o kaya guidance counselor
upang mailabas ko ang nararamdaman ko at baka sakaling bumuti na ako.

Pagbaba ko sa firstfloor ng building, may narinig akong pamilyar na tawa at

otomatikong nanigas ako sa kinatatayuan ko.

Theo.
Hindi ko alam pero biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Para akong nataranta.
Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong isipin - kung ang suot ko o ang buhok ko.
At bakit nga ba iyon ang iniisip ko? Hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko!
Nakakainis! Huminga ako ng malalim at pilit na ikinalma ang sarili ko. Ano naman
ngayon kung andyan si Theo, hindi ba? Wala lang naman sya sakin kaya bakit nga ba
ako nagkakaganito? Si Theo lang yan!

Habang papalapit ako ng papalapit sa kurbahan, lalong lumalakas ang boses nito.
Pero hindi sya nag-iisa. Meron syang kasama. Babae. Biglang may kung ano akong
naramdaman at hindi ko iyon gusto.

"Oo naman, babe, sunduin kita mamaya." Narinig ko ang malanding halakhak ng babae
sa sinabi ni Theo. "Pero sa bahay kita iuuwi." Dagdag pa nito na naging dahilan
naman ng pagtili ng babae. "Ssh! Wag ka maingay, baka isipin nila nirerape kita."
Biro ni Theo.

"Eh, ikaw kasi! Nakakakilig." Malanding sabi ng babae na ikinairita ko.

Nang ilang hakbang na lamang ang layo ko, lalong bumilis ang tibok ng puso ko. At
nang natanaw ko na sila, nakita kong nakasandal sa pader ang babae. Ang pwesto nila
ay kagaya ng pwesto namin ni Theo noong isang araw.. nong hinalikan nya ako at
hinalikan ko sya pabalik. Kumirot sa bandang dibdib ko at hindi ko maintindihan
kung bakit iyon ang una kong naramaman sa naalala ko.

Wala pang sampung hakbang ang layo nila mula sakin kaya hindi ako nakaligtas sa
kanilang tingin. Naagaw ko ang pansin ni Theo, maging ang babae nitong kasama.
Napawi ang ngiti sa labi ni Theo nang nakita nya ako at ang babae naman ay
nakangisi pa. Siguro ay masaya ang babae na may nakakita sakanila ni Theo na
magkasama. Baka gusto nyang maichismis na sya ang bagong girlfriend. Agad akong
nakaramdam ng iritasyon sakanya.

Nang tignan ko si Theo, unti unti akong nanghina. Hindi ko alam kung bakit, pero
pakiramdam ko ay naligaw ako sa tingin nya. Para akong nawala sa sarili ko.
Nangatog ang tuhod ko, marahil dahil sa nararamdaman ko at ang kanyang nakakalunod
na mga mata. Hindi ko na alam kung anong nangyari pero bigla na lang nandilim ang
lahat.

"Eh bakit ang tagal nya magising?!" Yan agad ang una ko narinig nang nagising ang
diwa ko. Hindi pa ako nagmumulat ng mata pero gising na ako. At pamilyar ang boses
na iyon. "Tatlong oras na syang walang malay!" Sabi ng boses na iyon.

"Uhm.." Munting ungol ang pinakawalan ko nang nag-inat ako.

"Shit." Narinig kong mura ng boses. Agad akong napamulat nang nakilala ko na talaga
ang boses. Theo! Napaupo ako bigla kaya naman biglaan din akong nakaramdam ng
pagkahilo.

"Shit." Ayan, napamura din tuloy ako na agad kong pinagsisihan kaya inilipat ko ang
palad ko mula sa paghahawaka sa ulo ko patungo sa bibig ko!

"Oh, I didn't know an angel curses, too?" Mapangasar na sabi ni Theo.

Nanlaki ang mata ko nang nakita ko syang nakasandal sa may pintuan habang
nakapamulsa.

"A-anong ginagawa mo dito?" Yan agad ang tanong ko sakanya.

Umiling ito at humakbang papalapit sakin. Kumalabog ang puso ko. "Is that how you
say thank you sa taong nagligtas sayo?" Tanong nya na ikinabigla ko.

"A-anong ibig mong sabihin?"

"Angel, you lost consciousness in front of me, do you expect me to leave you there
when you're all wearing that stupid skirt and that low cut v-neck blouse?" Puna
nito sa uniform ko.

Agad naman akong namula sa kahihiyan kaya chineck ko ang suot ko. Hindi naman
ganoon kaikli ang palda ko, eto na nga ang nakikita kong pinakamahabang uniform na
palda dito sa eskwelahan eh. Hanggang tuhod nga ang haba ng akin, maliban na lamang
sa slit nito sa bandang kaliwang binti ko. At ang blouse ko naman ay hindi mababang
v-neck! Katamtaman lang ito at hindi naman lumuluwa ang dibdib ko.

"Manyak!" Bawi ko sakanya. "Maayos ang uniform ko kumpara mo naman sa mga babae
mo." That came out really wrong. I sounded jealous and bitter. Pero hindi naman.
Hindi naman talaga eh.
"Why do I hear jealousy from you, angel?" Tanong nito nang nakalapit ito sakin.
Lalo kong naramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso ko, dumoble pa ito kumpara
kanina.

Nang naalarma ako sa nararamdaman ko, itinulak ko sya. "Ang kapal mo!" Defensive
kong sabi. His lips formed a smirk at aaminin kong lalo akong naguluhan nang
tinitigan ko ang labi nya.

"Dude, ang pasyente, hindi dapat iniistorbo." Narinig kong sabi ng isang lalaki.
Nang lingunin ko ito ay nakasuot ito ng kulay puti na ternong uniporme. Malamang
sa malamang, sya ang school nurse. "Miss San Juan, kamusta na ang pakiramdam mo?
Pasensya na kung may unggoy dito na nangiistorbo sayo. Nakawala ata sa zoo eh."
Mapangasar na sabi nito.

Agad namang humakbang papalapit sakanya si Theo tapos ay binatukan ito. "Masakit
yun ha!" Singhal ng nurse sakanya.

"Serves you right!" Natatawang sabi ni Theo sakanya.

Literal na nalaglag ang panga ko sa pagkamangha sa nangyayari. Close sila?

"Ah, sorry, miss San Juan. Ako nga pala si Jay, school nurse at eto naman si-"

"Kilala na nya ako, hindi mo na ko kailangan ipakilala dyan. Nauna pa nya ko

nakilala kesa sayo." Putol naman ni Theo kay Jay. Napansin ko ang agarang pagiba ng
mood ni Theo. He sounded irritated. Napataas ang kilay ko. Bakit ang moody nya ata?

Natawa naman si Sir Jay sakanya. "Oh, chill. Mana ka sa kuya mo, teritorial." Aniya
na mas lalong kong ikinagulo.

"Dude, I ain't LeFevre if I ain't teritorial." Sabi nito sa ibang accent. Halata
talaga na bihasa si Theo sa ingles.

"Sure sure." Umiiling habang tumatawa na sabi ni Sir Jay. "Teka nga muna, kailangan
ko pang icheck si miss San Juan. Lumabas ka muna." Utos nito sakanya.
"At bakit?" Lalong iritadong tanong ni Theo.

"Dude, nurse ako at pasyente ko sya. Kailangan ko syang icheck. It's my job to help
her and I have to assess her whole body - from head, to her extremities and
genitals." Nakangisi na sabi ni Sir Jay sabay kindat sakin. Nanlaki ang mga mata ko
at nakaramdam ako bigla ng kaba at kahihiyan!

"Aba, gago ka pala eh!" Sigaw ni Theo tapos ay kinuwelyuhan si Sir Jay. Lalo akong
kinabahan! Hindi ko alam ang gagawin! Paano ko sila pipigilan kung magbubugbugan
sila eh ang laki ng mga katawan nila?!

Nawala na lang ako sa pagiisip nang biglang tumawa ng napakalas si Sir Jay. "Joke."
Aniya. Halata pa rin ang galit ni Theo. Galit na hindi ko alam ang dahilan. Pero
lumuwag na ang pagkakahawak nya sa damit ni Sir Jay. "Nawalan lang sya ng malak. I
just have to check her vitals and assess her furthermore." Aniya habang
humahagikgik pa rin.

Pinakawalan na ni Theo si Sir Jay tapos ay biglang sinuntok nito ang pintuan.
Nalaglag ang panga ko nang nakita kong nawasak parte ng kahoy na pintuan na kanyang
sinuntok. "That was not a good joke!" Naiinis na sigaw ni Theo.

"Tsk tsk. Now I have to pay for that door." Parang balewala lang na pansin ni Sir
Jay sa pagsuntok sa pintuan ni Theo. "Alright, you stay here while I check her."
Seryoso na nyang sabi sabany lakad papalapit sakin.

"Don't you dare touch her!" Theo shouted.

"Whoa! Chill! Why are you like that anyway? She your girl?" Nakangising tanong ni
Sir Jay. Theo didn't answer - not that I expect him to answer anyway. "Girlfriend
ka ba nya?" Baling sakin ni Sir Jay. Agad naman akong umiling iling. "Eh hindi
naman pala!" Mapangasar na sabi ni Sir Jay sabay tawa. Theo looked at me like as if
he's going to punish me. Tumindig lahat ng balahibo ko sa takot. After a second, he
left the room and slammed the door while sir Jay was laughing. "Pasensya ka na,
miss San Juan, nakita mo pa ang kalokohan naming magkaibigan." Aniya sabay kuha ng
upuan at lapit sa kama na kinauupuan ko.

"Magkaibigan po kayo?" Tanong ko naman.

"Magkababata kami. He's my bestfriend. Hindi ko nga inexpect na magkikita kami dito
eh. Of all places, dito pa talaga. After dad sent me here to manage this school,
akala ko ay hindi na kami magkikita." What he said made my eyes open wider.

"Sayo tong school!" I exclaimed without even thinking that I might have looked dumb
because of ignorance.

"At school nurse din. I am a nurse by profession pero pamana sakin ni dad ito."
Aniya sabay lagay sa braso ko ng bp apparatus. Nakailang pindot ito sa bulb bago
dahan dahan pinakawalan ang hangin. "Hmm, 120/80. Normal. Kamusta na ba ang
pakiramdam mo?"

"Ah, okay naman na po." Nahihiya kong sabi.

"Mabuti naman, baka nastress o kaya sobrang pagod ka lang kanina kaya ka nawalan ng
malay." Aniya. "And I suggest na umuwi ka na muna para makapagpahinga ka.
Magpahatid ka na lang kay Theo. Panigurado hinihintay ka nun sa labas ng clinic."
Aniya habang nakangisi.

"Po?"

Natawa naman ito bigla ng mahina. "Now I know why he's into you, you're a breath of
fresh air. You're not like the others. Ngayon ko nga lang sya nakitang ganyan. He's
completely different towards you." Sabi pa nito bago ito tumayo.

Bagaman nalilito, hindi na ako nagtanong. Nagpaalam na lang ako na lumabas. At tama
nga sya, pagkalabas ko, andun si Theo. At mukha itong naghihintay. Muling kumalabog
ang puso ko. Ayoko mag-assume na ako ang hinihintay nya kaya minabuti kong maglakad
na papalayo.

"Great! That is how you say thank you to someone who rushed you to the clinic,
stayed with you until you wake up and saved you from a maniac!" He said loud enough
for me to hear it.

"Hindi manyak ang kaibigan mo." Depensa ko kay Sir Jay. "Mabait sya at tinulungan
nya lang ako." Hindi ko nga alam kung bakit ko pa kailangan magexplain.

Nagsimula na ulit akong maglakad papalayo nang naramdaman ko ang pagsunod nya
sakin. "At pinagtatanggol mo pa! Damn! Didn't know sya pala ang type mo!" Aniya.
Hindi ko na lang sya pinansin dahil litong lito ako sa nararamdaman ko. Parang
sasabog ang puso ko sa hindi ko malaman na dahilan. May kung anong gumagapang sa
sikmura ko. Bibilisan ko sana ang paglakad papalayo peronaramdaman ko ang paghatak
nya sa kamay ko at ang pagtulak nya sakin padiin sa pader. "Damn, angel, you can't
like him. You could only like me." Aniya and after that, I felt his lips against
mine.
####################################
7
####################################

CHAPTER 7

Nagiging hobby na ni Theo ang halikan ako, at ako rin nagiging hobby ko na ang
mabwisit sa sarili ko dahil nagpapaapekto ako. Ayaw kong tanggapin sa sarili ko
eh. Wala na ang first kiss ko.. pati second at third. Buti sana kung halik lang
kinuha nya sakin! Pero hindi eh, pati sarili kong katinuan kinuha nya. Nababaliw na
ako. Sana nga panaginip lang lahat ng to at sana magising na ako dahil isang
bangungot na maituturing ang pagbuntot sakin ni Theo palagi.

Oo, lagi nya akong sinusundan. Hindi ako asumera pero nahahalata ko na kung nasan
ako, palagi syang andun. Hindi ko alam kung anong trip nya pero malapit na akong
mapikon. At ang masama pa sa lahat, alam ko sa sarili ko na malapit na akong
bumigay. Pero habang nasa katinuan pa ako, lalabanan ko ang larong ginagawa ni
Theo. Hindi ako papayag na maihanay sa mga flavors of the weeks nya.

Laking pasasalamat ko na nga ngayon na andito ako sa medyo may kalakihang library
ng school. Hindi ko pa nakita si Theo na umaaligid sakin ngayong araw kaya naman
sinamantala ko na iyon para makapagtago dito. Tahimik kasi dito, at malamang sa
malamang ang isang city boy kagaya nya ay ayaw sa ganitong klaseng lugar.

Ipinatong ko ang bag ko sa mesa sabay labas ng mga libro ko. Gagawin ko na lahat ng
assignments ko para mamaya sa bahay ay makatulong ako kay nanay.

Wala naman naging problema sa pagsagot ko, pero may isa na kinakailangan kong
kumukha ng ibang libro upang maging reference dahil wala iyon sa textbook na
ginagamit namin. Iniwan ko ang lahat ng gamit ko sa pwesto ko dahil walang
magtatangkang kukuha nun. Sino ba naman ang magnanakaw ng libro, notebook at
ballpen? Wala rin naman akong cellphone tapos ang pera ko naman ay nasa bulsa kaya
kampante akong hindi mawawala ang gamit ko.

Pinuntahan ko ang math section ng library, nasa may pinakadulong bahagi iyon. Inisa
isa ko ang mga topis doon hanggang sa narating ko ang pinakadulong bahagi ng
pinakahuling shelf. Juice colored. Tatlong shelves ang inisa isa ko tapos ang
kelangan ko lang pala ay andito sa pinakadulo? Ugh.
Seryoso akong nag babasa ng mga book titles nang nakaramdam ako ng pagjigit sa
braso ko sabay sandal sa pader. Masyadong mabilis ang pangyayari, itutulak ko sana
ang taong iyon pero bigla na lang dumampi ang labi nya sa labi ko. Nanatili akong
nakadilat habang sya naman ay nakapikita t unti unting ginagalaw ang kanyang labi.

Sinusubukan ko pa rin iproseso sa utak ko ang pangyayari nang biglang may nagsalita
sa di kalayuan, "Shit pare, nawala pa natin." Sabi ng isang barakong boses. "Tara,
baka nasa taas!" Muli nitong sabi tapos ay sunod sunod na yabag ng mga mabibigat na
paa ang narinig ko.

Kasabay sa pagkawala ng mga tunog na iyon ay ang pagkagat ng mariin sa labi ko na

naging dahilan ng pagbalik ko sa reyalidad, buong pwersa kong itinulak ang lalaking
humahalik sakin at agad kong pinunasan ang labi ko. Tinignan ko ito ng masama.
Hinalikan ako ng isang taong hindi ko kilala! At nakangisi pa sya sakin ngayon!

"What? Don't tell me hindi mo nagustuhan?" Nakangisi pa nyang tanong sakin. Hindi
ko alam kung ano ang mararamdaman ko muna. Pinaghalong galit, sama ng loob,
pagtataka at pandidiri. Gusto kong maiyak sa sobrang sama ng loob. At gusto ko
lalong magwala dahil bakit hindi naman ganito ang nararamdaman ko kapag si Theo ang
humahalik sakin? "Damn, lady, you taste good." Aniya sabay lapit ukit sakin.

Wala ang suka ko ngayon! Paano ko sya bubuhusan?! Isip, isip, Isa!

At nang nakaisip ako ng ideya, agad kong inayos ang sarili ko. Kahit takot, pinilit
kong wag ipahalata iyon. Tinignan ko sya na parang gusto ko ang nasa isip nya at
hinayaan ko syang lumapit sakin. Hinapit nya ako sa bewang at akmang hahalikan na
nya ako nang dumapo ang tuhod ko sa pagkalalaki nya.

"You bitch!" Sigaw ng lalaki sa matigas nitong ingles.

Kinuha ko ang pagkakataon na iyon upang tumakbo. Dali dali kong inayos ang mga
gamit ko. Nanginginig kong pinapasok sa bag ko ang mga libro ko. Para akong
hinahabol ng kung sino. Nakaramdam ako bigla ng takot sa pangyayari.

Tumakbo ako ng tumakbo, ni hindi ko na inalam yung direksyon na tinahak ko, hindi
ko pinansin ang mag tao, gusto ko lang makalayo. Patuloy ako sa pagtakas hanggang
sa may nabunggo ako.
"S-sorry!" Nanginginig kong sabi.

"Isabela!" Nang narinig ko ang boses na iyon ay agad ko syang tinignan. Nakita ko
bigla ang pagbago ng ekspresyon sa mukha nya. Para itong nanlambot. "God, angel.
Shit." He cursed sabay yakap sakin. Hindi ko na naintindihan ang sarili ko dahil
nang yakapin nya ako ay mas lalong bumuhos ang luha ko. I was scared. I felt so
damn scared but being in his arms made me feel I was in the safe zone. "Tell me,
angel, anong nangyari?" Tanong nito nang kumalas mula sa pagkakayakap sakin at
tinignan ako.

Umiling lang ako dahil hindi ko alam kung paano ko sasabihin, ni hindi ko alam kung
dapat ko bang sabihin. Muli akong nanginig nang napagtanto kong nararamadaman ko pa
ang labi nya sa labi ko. I feel dirty. Somebody else kissed me aside from Theo at
hindi ko maintindihan kung bakit pakiramdam ko ay mali iyon.

"Your lips are red." Aniya sa seryosong tinig. Natigilan ako bigla. Hindi ko alam
ang dapat kong isip o kaya sabihin. Gusto kong ipaliwanag sakanya dahil natatakot
ako na isipin nyang nagpahalik ako sa iba pero naisip ko bakit ko kailangang gawin
iyon? "Who kissed you?" Tanong nya. Naestatwa ako, hindi ko alam ang dapat sabihin.
Binitawan nya bigla ang pagkakahawak sakin sabay hilamos ng kanyang palad sa
kanyang mukha. "Damn, angel! Tell me who the fuck kissed you!" Pasigaw nyang sabi
na naging dahilan ng pagtingin samin ng mga tao. Nanatiling tumutulo ang luha ko at
hindi ko pa rin alam ang isasagot ko sakanya kaya yumuko na lang ako. "Or did you
enjoy it, huh? You enjoyed it kaya ayaw mong sabihin!" Galit na sabi nya na
ikinagulat ko. Akmang lalakad na sya palayo nang pinigilan ko sya.

"T-Theo, hindi!" Sabi ko sabay hawak ko sa braso nya. Ni hindi ko alam kung bakit
ko sya pinigilan, hindi ko maintindihan kung bakit gusto kong magpaliwanag at hindi
ko matanggap na ayokong iniisip nyang nakipaghalikan ako sa iba.

He glared at me. "Then tell me who the fuck kissed your lips." Maawtoridad nyang
sabi. He was scary. "Are you going to tell me who kissed you or I will kill every
guy in this fucking school?!" Nabigla ako sa sinabi nya.

Umiling ako. "H-hindi ko kilala. N-nasa l-library ako, n-naghahanap ng libro

tapos.. tapos bigla nya a-akong hinakikan t-tapos may ibang lalaki na may h-
hinahanap.. hindi ko alam. Hindi ko alam. Pero hindi ko sya hinalikan, Theo.
Hinalikan nya ako pero hindi ko sya hinalikan." Sabi ko habang nanginginig sa
sobrang takot at kaba. "H-hindi ako nagpahalik sa iba!" I cried.

"Damn! I will kill that man!" Galit nitong sabi tapos ay akmang aalis ulit pero
hinigpitan ko ang hawak sa braso nya na naging dahilan ng pagtingin nya sakin.
"W-wag.. d-dito ka lang." Maski ako ay nagulat sa sarili ko sa sinabi ko.

"Fuck." He hissed sabay yakap sakin. "I'm here, angel and I would kill for your
lips."
####################################
8
####################################

Votes and reactions, please. Thanks.

CHAPTER 8

Kinabukasan, pilit kong iniiwasan lahat ng tahimik at hindi masyadong mataong

lugar. Pakiramdam ko kasi ay baka mamaya andyan lang pala sa paligid ang lalaking
iyon at bigla nanaman akong hatakin para halikan. Hanggang ngayon ay ramdam na
ramdam ko pa rin ang labi nya. Ilang beses ko nang pinunasan ang labi ko pero lalo
lang akong nanlulumo dahil naalala ko ang kahapon.

Matapos akong mapakalma ni Theo, nagprisinta syang ihatid na lang ako at hindi ko
na nagawang tumanggi dala na rin ng takot ko. Hindi kami nagimikan ni Theo sa byahe
at hindi ko maintindihan kung bakit lalo iyong nakadagdag sa . Laking pasasalamat
ko na nga lang na wala akong nakitang tao sa paligid ng bahay noon nang ihatid nya
ako. Ayoko lang machismis at ayoko rin na mag-isip sila nanay ng masama. Hindi na
rin nya binaggit ang halik sakin.

Alas onse na ng umaga at lunch break na namin. Mamayang ala-una pa ang susunod kong
klase. Kasalukuyang kasama ko si Jenny at ang boyfriend nya na kumakain sa school
canteen. Parang kelan lang ay patay na patay si Jenny kay Theo, tapos ngayon eto
sya, mukhang masayang masaya sa boyfriend nya. Hindi ko alam kung nagsisisi syang
ibigay ang sarili nya noon sa maling tao. Ilang beses ko ba silang nahuli ni Theo?
Hindi nga lang pala ako ang babaeng nahalikan na ni Theo, at bukod kay Jenny,
paniguradong marami pa iyon. At hindi ko maintindihan kung bakit naiinis ako sa
ideyang iyon.

"Isa!" Malakas na tawag sakin ni Jenny. Agad akong naibalik sa reyalidad nang
sinabayan ni Jenny ng paghawak sa kamay ko ang pagtawag nya sakin. "Okay ka lang?
Kanina ka pa tuliro." Nagaalalang sabi nya. Nang tinignan ko sya, nadapo agad ang
tingin ko sa labi nya. Theo kissed that. Umiling iling ako. "Ha? Ano? May sakit ka
ba?" Nagaalalang tanong nya.
"Ha? Hindi, hindi. Wala lang to." Pag-iwas ko na sagot.

Itutuloy ko na sana ang pagkain ko kaso nga lang ay may mga babaeng biglang
pumuwesto sa katabi naming table. Sa sobrang lakas ng boses nila magchismisan,
rinig na rinig ko ang pinaguusapan nila.

"Ah, oo, ang dami ngang tao dun sa likod eh!" Sabi ng isang babae na nakasuot ng
dilaw na damit.

"Dun sa may parking area na hindi maintindihan?" NAtatawang sabi naman ng isa pa.

"Oo, ano ba! Andun si papa Theo!" Malanding sabi ng nauna. Nang narinig ko ang
pangalan ni Theo, otomatiko akong natigil at nakinig sakanila.

"Oh?! BAkit sya andun?" Tanong ng isang babae na medyo matangkad at morena. "Eh,
andito pala sya tapos hindi nya man lang ako tinext." Nakanguso nyang sabi.
Napataas ang kilay ko. Pinagmasdan ko sya. Matangkad, morena, mahaba ang buhok at
ang baba baba ng neckline ng uniporme nya. Eto ba ang bagong flavor ni Theo?
Naramdaman ko ang pagkabwisit.

"Gaga! Hindi mo ba narinig yung chismis kahapon? May kayakapan si Theo kahapon at
mukhang seryoso daw sya dun." Sabi ng babaeng nakadilaw. Kayakapan? Si Theo?
Seryoso? Sino?

"What?! Eh, hindi pwede yun, may nangyari na samin kaya nung isang araw." Parang
nagmamayabang pang sabi ng isa. Kumunot ang noo ko. Bakit ba ipinagyayabang pa ng
mga taong ito kung may nangyari na sakanila ni Theo?! Nakakainis!

"Kadiri ka!" NAngaasar na sabi ng isang babae. "Oh, ano nga bakit andun si Theo?"

"Ah, ewan ko. Pero may lalaki syang kasama. Yun nga lang nakatali yung kamay ng
lalaki tapos basta nakapalibot yung kadena sa katawan nya." Pagpapaliwanag nya.
Nalito ako. Ano daw?

"Kadena? Ano?" Tanong ng babaeng flavor ni Theo.

"I mean nakagapos ng kadena yung lalaki tapos basta mahaba yung kadena tapos ewan
ko may mga lalaking naka-ano eh basta parang body guards! Tapos andun si Theo. Hay,
basta, umalis na ako kasi ang daming tao eh." Aniya. Nanlaki ang mga mata ko sa
sinabi nya. Hindi ko alam pero parang instinct ko na ang nagsabi na tumayo ako at
puntahan sya.

"Isa!" Narinig ko ang tawag sakin ni Jenny pero hindi ko iyon pinansin, sa halip ay
tinuloy ko ang pagtakbo patungo sa parking lot ng paaralan na hindi naman
sementado.

Pagdating ko doon, kumpulan na ang mga tao, may iilan na nakapatong sa upuan at sa
mga sirang benches upang mapanood ang pangyayari. Gusto ko makita!

"Padaan po!" Pagpapaalam ko sa mga taong sinisingitan ko. "Ay, sorry po!" Mabilis
kong paghingi ng dispensa nang may naapakan akong paa.

"Ano ba yan!" Halos ganyan lang ang naririnig ko mula sa tao habang sumisiksik ako.

"Sorry po, padaan kasi!" Medyo iritado ko na ring sabi dahil sa sobrang hirap
makisingit. Nang narating ko ang pinakaharap, agad na hinanap ng mga mata ko si
Theo.

Nakita ko syang nakatayo kasama ang dalawang lalaking itim na suit at pantalon. Si
Theo ay.. nakadamit normal lang naman - puting v-neck t-shirt at ragged pants. Nang
nahagip ako ng kanyang paningin, ngumisi sya at tsaka muling humithit sakanyang
sigarilyo bago iyon tinapon sa kung saan. Naninigarilyo pala sya? Hindi ko iyon
alam. At bakit ko nga ba naman kailangan alamin ang lahat tungkol sakanya?

Sinundan ko sya ng tingin at dun ko lang napansin ang iilan pang mga
nagsisilakihang mga lalaki na nakasuit din na nakapalibot sa lugar. Mula sa isa,
nakita kong may kinuhang kadena si Theo. Nakangisi nya itong inaabot. At dahil
doon, nakarinig ako ng sigaw.

"Putangina mo!" Nanlaki ang mga mata ko at agad sinundan ang direksyon ng kadena.
Doon, nakita ko ang isang pamilyar na lalaki. "Pakawalan mo ako dito, gago!" Iyak
nyang sigaw. "Lumaban ka na parang lalaki!" Aniya. Hindi ako makapaniwala sa
nakikita ko. Sya iyong lalaking humalik sakin kahapon sa library! Ngunit anong
ginagawa nya dito? Bakit sya andito? "Duwag ka, LeFvere! Pwe!" Nagmamatapang na
sigaw ni Theo.
Wala namang naging sagot si Theo. Busy sya sa ginagawa nyang pagtali ng kadena sa
likod ng kanyang mamahaling sports car. Nanlaki ang mga mata ko. Anong binabalak
nya? Nang natapos nya iyon ay ngumisi ito sakin. Hindi ko na alam kung ano ang
dapat kong maramdaman ng mga oras na iyon. Habang nag-iisip ako ng mga bagay bagay,
namalayan ko na lamang na malapit na sakin si Theo. Agad nyang kinuha ang kamay ko
at kinaladkad ako sa gitna ng parking lot.

Hinapit nya ang bewang ko papalapit sakanya. "Tell me, angel. Who si he?" Tanong
nya sakin. Nanatili akong nakatulala pagkat masyadong malabo ang mga naiisip ko.
"Did he kiss you?" Muli nitong tanong. Tinignan ko ang lalaking nakagapos. Nakita
ko syang nakangisi sakin. "Did he fucking kiss you?" Mas malakas na tanong sakin ni
Theo. Hindi ko maintindihan kung bakit ako naiiyak, kung dahil ba sa takot, o dahil
sa nakakakabang mga pangyayari o dahil sa pandidiri nang nakita kong ilabas ng
lalaki ang kanyang dila habang nakatitig ako sakanya. Walang ano pa man ay tumango
ako.

"Hinalikan ka nya." Theo stated. Sunod sunod ang pagtango ko habang tumutulo ang
mga luha ko. Binitawan ako ni Theo at iniwang mag-isa sa gitna ng parking lot. Nang
narating nya ang lalaki, walang sabi-sabing tinadyakan nya ito. Nanginginig ang mga
tuhod ko habang pinapanood sila.

"Theo!" Namamaos kong sigaw. Nang naagaw ko ang atensyon nya, agad nyang iniwan ang
lalaki at nilapitan ako.

At hinalikan ako.

Hinalikan nya ako sa harap ng maraming tao. "Fuck, angel." Bulong nya sakin bago
kumalas sa labi ko. Narinig ko ang malalakas na bulong bulungan ng mga tao sa
paligid. Hindi ko maintindihan ang mga sinasabi nila pero hindi ko iyon gusto.
"Shut the fuck up and watch!" Sigaw ni Theo na ikinatahimik ng lahat. Muli nya
akong kinuha at ipinasok sa loob ng kotse nya. Pinagmasdan ko syang umikot at
pumasok sa driver's seat.

"A-anong gagawin mo?" Nanginginig kong tanong sakanya.

Tinignan nya ako at hinaplos ang aking labi. "I'd kill for your lips, angel. Wear
your seatbelt."

And with that pinaharurot nya ang sasakyan. Literal na parang pakiramdam ko ay
maihahangin ako. Gamit ang medyo may kaluwagan na espasyo, nagdrifting sya. Kasabay
nun ay ang paghingi ng tulong ng lalaking nakatali ng kadena sa likod ng kotse nya
at ang mga sigaw mula sa mga manonood. Napansin kong nanatiling nakatayo ang mga
lalaking nakasuit.
Tinakpan ko ang aking tenga dahil sa nakakabinging kapaligiran. Tumulo na rin ulit
ang aking mga luha. "Theo, tama na." Mahinang sabi ko sakanya. Gusto ko na lamang
na itigil ang pangyayari. Naririnig ko ang hinagpis ng lalaki. Ilang minuto na ba
ang nakalipas? Hindi ko namalayan. Hindi ko na alam dahil para na akong naduduwag.
Hindi ko inalis ang kamay ko mula sa pagkakatakip sa tenga ko ngunit masyadong
malakas ang pagmamakaawa ng lalaki sa labas at ng mga sigaw mula sa manonood.

"Theo." Muli kong tawag sakanya pero hindi ata nya ako narinig. Naglakas loob akong
magmulat ng mata. Kitang kita ko ang mga taong nagccheer para kay Theo. Sinubukan
ko ring tignan ang lalaki at pula na ang damit nyang kanina lamang ay kulay
skyblue!

"Theo!" Sigaw ko sakanya pero hindi nya ako pinansin. "Theo, tama na!" Sigaw ko sa
mas malakas na boses. Agad naman nyang itinigil ang sasakyan. "Shit!" Napamura
tuloy ako dahil muntikan na akong maitilapon.

"Fuck, sorry, angel." Aniya.

Tinignan ko sya at nakita ko ang pawisan nyang noo. "T-tama na." Sabi ko sakanya.

"You want me to stop?" Tila nalilito nyang tanong. Tumango ako. "Why? You changed
your mind? You liked his kiss now?" Tila galit nyang tanong. Nanlaki ang mga mata
ko.

"Ano ka ba! Hindi! A-ayoko.. a-ayokong makapatay ka." Bulong ko dito.

Tumawa naman ito. "Baby, I've done worse." Aniya na ikinalito kong muli. "But you
want me to stop?" Tanong nya. Agad agad akong tumango. "Then kiss me, baby." Hindi
ako kumurap noong una. Ano daw? "Kiss me or I'd kill that fucker?" Matigas nitong
sabi kaya hindi na ako nagatubiling lapitan sya at halikan.

Kinabig nya ang ulo ko papalapit sakanya. Naramdaman ko ang pagpupumilit ng dila
nyang makapasok sakin at hinayaan ko sya. Hindi ko alam kung anong nangyari at
ginugusto ko ang bawat halik ni Theo. "You want me to stop, I'd stop, alright."
Bulong nito sa pagitan ng aming labi nang itigil nya ang aming halikan.

Bumaba syang sasakyan at iyon ang naging hudyat ko para bumaba na rin. Hindi ko
alam kung ano ang iniisip ng mga tao tungkol sakin pero ramdam ko ang maanghang
nilang tingin sakin. Para sakanila, ako ang naginitiate ng mainit naming halikan ni
Theo sa kotse nya. Para sakanila, mukha na akong isa sa mga babaeng kinakama ni
Theo. Nakaramdam ako ng tila matulis na bagay na gumuhit sa dibdib ko. Masakit. At
bakit masakit?

Lalapitan ko sana ang lalaki upang tignan kung buhay pa ito pero nang nakasalubong
ko si Theo ay agaran nya akong hinapit papalapit sakanya.

"Lahat makinig." Malakas nyang tawag sa madla. "Kung may malalaman akong
umagrabyado kay Isabela, ako ang makakabangga ninyo at higit pa sa napanood nyo ang
aabutin nyo." Pagbabanta nya sa lahat na syang ikinagulat ko. Nang tignan ko sya ay
seryoso syang naglibot ng tingin sa lahat. Tapos ay tinignan nya ang lalaking
kinawawa nya. Hinapit nya ako lalo papalapit sakanya. "No one gets to hurt my
girl." Malakas nitong sabi.

Kumalabog ang puso ko. My girl. Ako?

####################################
9
####################################

Hi, Chämägnë M. Dädïz! NAkakagutom yang piggy pao. x)

CHAPTER 9

Masyadong mabilis lahat ng nangyayari samin ni Theo. Ilang buwan na rin kaming
magkakilala, ilang beses ko na syang nakasalamuha, ilang beses na rin akong nalunod
sa mga halik nya pero parang hindi iyon sapat na bilang upang masabi kong gusto ko
sya.

Laman ako ng iba't ibang usapan sa school matapos ng pangyayaring iyon sa parking
lot. Para iba, isa akong death threat dahil ang katumbas ko ay ang bagsik ni Theo.
Para naman sa iba, wala akong pinagkaiba sa mga babae ni Theo. Dalawang linggo na
rin nang nangyari iyon pero usap-usapan pa rin, dalawang linggo na akong
pinagtatanggol ni Jenny at dalawang linggo ko na rin hindi nakikita si Theo. At
naiirita ako dahil hindi ko sya mahagilap. Wala dito sa school at maging sa
hacienda

"Nakakabwisit talaga ang mga babaeng iyon! Palibhasa di sila pinapatulan ni Theo."
Naiiritang sabi ni Jenny nang nakarating kami sa classroom. May thirty minutes pa
naman kami bago ang klase kaso nga lang ay napaaga kami ng punta dahil na rin sa
mga chismosang nasa library.
Nang tignan ko si Jenny ay halata ang pagkabwisit sa mukha nya. "Hindi ka ba..
galit?" Tanong ko sakanya.

Tumingin naman sya sakin ng puno ng pagtataka. "At bakit naman ako magagalit?"

"Kay Theo.." Nahihiyang sabi ko.

Narinig ko anfg malutong nyang tawa tapos ay napabuga sya ng hangin. "Bes, alam mo
malaki nga ang pasasalamat ko sayo at ginising mo ako sa katotohanang wala akong
mapapala kay Theo kaya heto ako, may masayang lovelife." Aniya na may halong kilig.
"Pero, bes, wag ka magagalit ha. Curious lang."

Kumunot ang noo ko. "Ano yun?"

"Kaya mo ba pilit na nilalayo ako kay Theo noon dahil nagseselos ka?" Tanong nya.

Nanlaki ang mga mata ko. "Hindi! Hindi ko sya gusto noon, ang totoo nga ay bwisit
pa ako sakanya at ikaw nakakainis ka dahil nagpapakagaga ka doon." Sabi ko sabay
halukipkip.

"Ibig sabihin gusto mo na sya ngayon?" Bulalas nya na ikinalaki uli ng mga mata ko.

"Wala akong sinabing ganyan ha!" Depensa ko.

"Weh? Eh bakit namumula ka?" Tudyo nya sakin. Agad ko namang hinawakan ang
magkabilang pisngi ko at naramdaman ko ang init doon. "Okay lang yan, bes! Nako,
ingat ka don, malaki iyon." Biro nya sabay tawa.

Nalaglag ang panga ko sa sinabi nya at hindi ko maintindihan pero nakaramdam ako ng
pagkairita. Alam ko namang may mga nangyari na sakanila. Sya pa nga ang kauna-
unahang naging babae ni Theo dito, hindi ba? "Alam ko. Nakita ko na." I snapped at
her.

Nalaglag ang panga nya. "Teka, nagseselos ka- ano?! Nakita mo na?! Isabela naman
eh!" Aniya sabay hilamos ng palad sa mukha. "Ayokong maihalitulad ka sakin pero
bakit mo sinuko ang bataan?!" Frustrated nyang tanong at nalaglag naman ang panga
ko. "Tanginang Theo yun ha! Pag nakita ko sya, sisipain ko bayag nya!" Galit nyang
sabi.

"H-ha?! Ano ba! Walang nangyari samin." Pagamin ko.

"Eh bakit mo alam na malaki sya?!"

"Nahuli ko sila nung isang babae.." Nakayuko kong sagot. Ni hindi ko namalayan na
may kumirot sa dibdib ko nang naalala ko iyon. Madami nga pala naging babae si
Theo.

"Hay, mabuti naman. Basta ha, pahirapan mo si Theo. Alam kong gusto mo sya-"

"Hindi ko sya gusto!" Putol ko agad sa sasabihin nya.

Umiling iling ito. "Oh, edi sige kunyari hindi mo sya gusto pero kapag niligawan ka
nya, pahirapan mo ha? Wag ka bibigay agad." Payo nya.

Ngumuso ako. "Eh hindi naman nya ako gusto. Hindi ako ang tipo nyang babae, Jenny."

"Oh, akala ko hindi mo sya gusto? Bakit bigla kang nagmamaktol dyan?" Nakangisi
nyang tanong. "Isabela, paano mo naman malalaman kasi kung gusto mo ang isang tao
eh ni minsan sa buhay mo hindi mo pa natry kahit crush man lang!" Aniya.

Namula naman ang pisngi ko. "Naging crush ko naman si Coco Martin!" Angil ko
sakanya.

Umiling ito ng ilang ulit. "Hindi iyon, Isa, yung totoong crush dapat. Osige,
ganito, magtatanong ako sayo ha tapos sagutin mo. Bawal ang humindi!" Aniya tapos
ay inirapan ko lang sya. "Una, lagi mo ba sya naiisip?"

Nanatili lang akong nakatingin sakanya. Oo, sagot ko sa sarili ko. Nahihiya akong
magsabi kay Jenny. Hindi ako sanay. Pero, oo, lagi kong naiisip si Theo at
nakakairita iyon.
"Silence means yes." Ngising sabi ni Jenny. "Oh, pangalawa, nagseselos ka ba kapag
may nakikita kang babae kasama nya o naiirita ka ba kapag alam mong may mga
nagkakagusto kay Theo?"

Napaupo ako ng maayos dahil doon. Ayokong may umaaligid kay Theo, ayoko rin na may
ibang nakikita si Theo. Oo ulit ang sagot pero pinili kong hindi sabihin iyon kay
Jenny.

"Isa naman eh!" Pagmamaktol nya. "Osige na nga. Eto na, last question, nararamdaman
mo bang nagwawala ang buong pagkatao mo kung hinahalikan ka nya? Lalo na kahapon sa
harap ng maraming tao?"

Wala sa loob kong naalala ang mga beses na nagtagpo ang labi naming dalawa. Sya ang
naging una, pangalawa, pangatlo, pangapat - at hindi ko na mabilang pa - na naging
halik ko. Plastic ako kung sasabihin kong ni minsan ay walang naging epekto ang mga
halik na iyon. Kaya nga tinatanong ako ngayon ni Jenny, hindi ba? Kasi may epekto,
kasi nawawala ako sa sarili ko kapag nararamdaman ko ang mga labi nya.

"Shit! Gusto mo sya!" Nabigla ako sa sinabi ni Jenny. Hindi ko namalayan na sunod
sunod pala ang naging pagtango ko. "Isabela, naghalikan na kayo!" Sigaw nya. "At
ilang beses kang tumango!" Tila nawiwindang nyang sabi.

"H-hindi ko sya gusto!" Depensa ko sa sarili ko. Hindi naman porke gusto ko ang
halik nya, gusto ko na rin sya, hindi ba?"

"Osige, maglaro tayo ng tanga-tangahan, Isabela." Aniya sabay irap sakin at kuha ng
ilang make-up nya sa bag nya.

Napagtanto kong hindi nga talaga ako ang tipo ni Theo. Ang gusto nya ay iyong mga
taong marunong mag-ayos sa sarili, iyong marunong magmake-up at magdamit ng uso.
Hindi nya gusto iyong laking bukid. Hindi ako ang gusto ni Theo kaya nga si Jenny
ang una nyang napansin eh. Ang gusto nya ay iyong may mga karanasan at hindi ako
iyon.

Nanatili akong nakatanga sa kawalan habang nagtuturo ang propesor namin sa harapan.
Hindi naman ako ganito, hindi ako basta basta nawawala sa bawat diskusyon sa
paaralan. Pero sa ngayon, umiikot pa rin sa isip ko ang mga sinabi ni Jenny kanina.
Ang mag tanong nyang iyon, dahil ba puro oo ang sagot ko, kumpirmado na bang gusto
ko si Theo? Pero hindi ba, masyadong mabilis para doon?
Inisip ko bawat galaw na ipinakita sakin ni Theo, inisip ko lahat ng naging halikan
namin, inisip ko ang ginawa nya sa lalaking umangkin ng labi ko, inisip ko kung
paano nya ipinagsigawan kahapon na sakanya ako. Ibig sabihin din ba noon ay gusto
nya ako? Busy ako sa pag-isip ng malalim nang nakita ko sya sa hindi kalayuan.

Nakatayo sya kasama ang dalawang lalaki at tila sila ay nagtatawanan sa katapat na
building ng kinaroroonan ko ngayon. As in magkatapat lang ang pwesto namin. Hindi
ko maintindihan ang sistema ko dahil bigla akong nagising. Pero ang mas hindi ko
maintindihan ay ang biglang pagbabago ng takbo ng lahat nang nakita ko ang isang
babaeng lumapit sakanya at humalik sa pisngi nya. Nakaramdam ako ng pagkairita na
mabilis napalitan ng pagkainis nang nakita ko si Theo na kumapit sa bewang nya.

Bigla akong napatayo at walang sabi sabing lumabas ng classroom. Ni halos wala
akong pakialam kung ano ang iisipin ng propesor namin. Hindi ko rin alam kung bakit
hinayaan kong diktahan ng utak ko ang mga paa ko, kahit pa kinailangan kong
magpunta sa ibang building, ginawa ko. Ginawa ko upang makita nya ako at malaman
nyang nakikita ko ang ginagawa nyang kalandian.

Mamasa masa na ang mga mata ko nang mas malapit na ako sakanila. Tumatawa si Theo
sa leeg ng babae. May kirot akong naramdaman. Napatigil ako may dalawang metro ang
layo mula sakanila. Nakita ako ng dalawang lalaking kasama nya.

"Theo." Tawag ng isa ngunit hindi natinag si Theo, sa halip ay hinalikan nya ang
leeg ng babae at kitang kita ko ang ginawa nyang pagdila dito. Tumindig ang
balahibo ko at napasinghap.

"Theo, si Isabela." Sabi ng isa. Naagaw naman nito ang pansin ni Theo na gulat na
gulat na tumingin sakin.

Kanina ko pa pinipigil ang sistema ko ngunit ang luha ko ay nagbabadya nang tumulo.
Ayoko, hindi ito pwede.

"Isa." Aniya.

Huminga akong malalim at tinignan ang babae tapos si Theo. "Nakakadiri." Sabi ko
sabay talikod at takbo palayo.

"Isa!" Narinig ko ang tawag nya sakin pero hindi ko sya nilingon. Ang mga luhang
kanina lang nagbabadya ay tuluyan nang tumulo na marahas kong pinunasan. Nang
nakita ko ang isang CR, doon ko napagdesisyunang tumuloy. Hindi nya ako papasukin
dito!

Padabog kong isinara ang pintuan sabay pindot sa lock at paglingon ko, natagpuan ko
ang tingin sakin ng tatlong pamilyar na babae. Ang dalawang babae ay tinignan ako
mula ulo hanggang paa. Halos lahat sila ay umirap sakin, maliban sa isa.

"Hindi ako makapaniwalang ikaw ang ipapalit nya sakin." Aniya. Tinignan ko syang
mabuti. Sya iyong babaeng morena na huli kong pinagisipan na flavor of the week ni
Theo at ang mga kasama nya ay ang mga tao rin na andito ngayon sa CR! "Cheap."
Aniya. Oo, cheap nga ako kaya hindi ako ang tipo ni Theo. Nagmartsa ito papalapit
sakin ngunit ang isip ko ay lumilipad pa rin kay Theo. Kaya hindi ako tipo ni Theo
dahil ang babaeng nasa harap ko ang mga tipo nya. "Cheap na nga mangaagaw pa!"
Aniya sabay hila sa braso ko papunta sa gitnang bahagi ng CR.

Inumpisahan nya akong sabunutan. "Aray!" Sigaw ko sakanya sabay subok na bawi sa
buhok ko ngunit naramdaman ko bigla na may naghawak sa dalawang kamay ko.
"Masakit!" Iyak ko dahil naramdaman ko ang kukong bumabaon sakin. Hindi ko alam
pero parang narinig ko ang ilang dabog mula sa pintuan.

"Bagay yan sayo, mangaagaw!" Sabi ng morenang babae.

Nnag subukan kong hilain ang kamay ko, naramdaman ko ang paggasgas ng
nagsisihabaang kuko doon kaya napasigaw ako sa hapdi. Sugat na iyon at ramdam ko na
may dugong lumalabas! Hindi man karamihan pero masakit!

"Ang landi mo!" Sabi ng babaeng morena habang hinihila nya ang buhok ko pahiga sa
sahig. Sinubukan ko ring abutin ang buhok nya pero mabilis na nabawi ng dalawang
babae kaya naman nagawa ng babaeng morena na pumatong sakin upang sampalin at
sabunutan ako. Ang dabog naman sa pintuan ay mas lalong lumakas.

Hindi ko alam kung bakit pero naiiyak ako sumigaw. "Theoooooooooooo!!!" Tila
saklolo ko. Ilang segundo lang ang nakalipas, natigil ang lahat. Naaninag ko ang
liwanag mula sa labas at nakarinig ako ng isang pamilyar na boses kasabay ng
mahihinang bulong ng ilang.

"Putangina!" Si Theo. Naramdaman ko bigla ang panginginig ng tatlong babae.

"Putangina!" Murang sigaw pa ni Theo sabay hila sa tatlong babae. Matapos nyang
alisin ang tatlong babae mula sakin, inalalayan nya ako. Mas lalo akong
napahagulgol nang naramdaman ko na nakakulong na ako sa kanyang bisig.

Pinaupo ako ni Theo at kanyang hinawi ang sabog kong buhok. Hindi sinasadya nyang
nahawakan ang braso ko kaya napasigaw ako. "Aray!"

Tila nabigla naman ito kaya agad nyang kinuha ang braso ko. "Damn!" Galit nitong
sigaw nang nakita ang nagdurugong sugat. Nang tignan ko sya ay wala akong ibang
nakita kundi galit. Iniwas nya ang tingin sakin at itinapon iyon sa tatlong babae
na nagkukumpulan sa sulok. "You hurt my girl." Aniya.

"T-Theo kasi.."

"Shut up!" Aniya nang subukan ng isa na magpaliwanag.

Napansin ko ang paglaki ng mga mata ng morenang babae ngunit tila ay hindi sya
natakot. "P-pero dapat yan s-sakanya! I-inagaw ka nya sakin!" Naiiyak nyang sabi.

Tumawa bigla si Theo. "You have a bit of courage there, lady." Aniya sabay tayo
bagaman nanginginig ako dahil sa tensyon, nakita ko syang galit na humakbang
sakanilang tatlo. Nang napansin kong handa na si Theo na manakit, tinawag ko ito.

"Theo!" Pumiyok ang boses ko.

Pinanood kong nagrelax ang mga muscles nya sa likod. Huminga itong malalim bago
nagsalita. "Wala akong pakialam kung babae pa kayo. Naglabas ako ng babala. Once
you hurt my girl, ako ang makakalaban nyo. But I am giving you three counts now
dahil mas uunahin ko si Isabela bago ang mga walang kwenta nyong pagmumukha."
Diretso nyang sabi at nakita ko ang sunod sunod na pagtango ng tatlo. "But even if
you leave the area, hindi pa ako tapos." Dugtong nya na naging dahilan ng
paghagulgol ng isang babae. "Three!" Paguumpisa nya na naging dahilan ng
pagkataranta ng tatlo at pagmamadaling lumabas sa nagkukumpulan na tao sa labas ng
CR.

Nang nakaalis ang tatlo, tinignan ko si Theo. Hindi ko alam kung gaano na sya
katagal na nakatingin sakin pero muling bumuhos ang mga luha ko.

"Shit." Mura nya bago ako lapitan.

Akmang yayakapin na nya ako nang tinulak ko sya palayo at sinubukan kong tumayo.
Bagaman masakit ang katawan ko, pinilit kong hindi iyon ipakita. "Kasalanan mo ang
lahat ng ito!" Sigaw ko sakanya sabay takbo palayo.
Oo, kasalanan nya. Kung hindi nya ginawa iyon sa lalaki, kung hindi nya ako
hinalikan sa harap ng maraming tao, kung hindi nya sinabin kanya ako, kung hindi
sya nakikipaglandian sa babae kanina, hindi sana ito mangyayari.

Damn those numbers! Damn those counts I have! Damn the time! Damn the girls! Damn
Theo! Walang bilangan, walang anu-ano pa, gusto ko sya. Nasa sistema ko na sya,
gusto ko sya at hindi ko iyon matanggap.

####################################
10
####################################

Reactions pleaaase. Thank you!

CHAPTER 10

Hindi ako pumasok ng dalawang araw matapos ang pangyayaring iyon. Hindi ko alam
kung ano pa ang mukhang ihaharap ko sa lahat. Sa tingin ko rin ay alanganin na ang
pwesto ko bilang cum laude. Kahit na kailan ay wala akong naging bad record pero
nang dahil sa Theo na iyon, nagkaroon ng marka ang inaalagaan kong dignidad sa
paaralan.

Si Theo.. wala akong nagawa kundi mapaiyak nang naalala ko sya. Paano ko nagawang
nagkagusto sakanya? Isa syang malanding lalaki. Marami ng babae ang nagdaan sakanya
at laruan lang ang trato nya sa mga ito. Ayokong mahanay sakanila pero papaano? Ang
lakas ng hatak nya sakin. Ang lakas ng dating ng labi nyang nahalikan na ng marami.
Hindi espesyal ang naging halik ko sakanya dahil marami nang nakagawa noon. Pero
ang halik nya sakin, nilunod nito maging ang buong pagkatao ko.

"Isabela, anak, ayos ka lang ba?" Tanong sakin ni nanay nang pumasok sya sa kwarto
ko. Laking pasasalamat ko na lang at nakatalukbong ako sa kumot kaya nagkaroon pa
ko ng pagkakataon upang punasan ang luha ko.

"P-po?" Painosente kong tanong nang tignan ko sya.

Kumunot ang noo ni nanay at nilapitan ako upang hawakan ang noo ko. "Oh, bumaba na
pala ang lagnat mo. Andyan si Jenny sa baba, binibisita ka. Paakyatin ko na lang
sya dito ha at dadalhan ko kayo ng meryenda." Sabi ni nanay bago sya umalis ng
kwarto. Totoong nilagnat ako matapos iyon at ang mga kalmot ko sa braso ay ang
pinakamahirap itago sa lahat.

"Isa." Tila puno ng simpatyang tawag sakin ni Jenny nang nakapasok sya sa kwarto.

Binigyan ko ito ng isang malungkot na ngiti.

"Hayaan mo na iyong mga sinasabi ng iba tungkol sayo, inggit lang sila." Aniya
sabay nguso nang nakaupo na ito sa gilid ng aking kama.

Nginusuan ko lang din ito pabalik. Paano ko sila hahayaan eh ako nga yung
pinaguusapan, ako yung pinagchichismisan. Wala na nga ako sa school, ako pa rin
laman laman ng usap-usapan. Nasisira ang inaalagaan kong imahe ko dahil kay Theo,
dahil sa kabaliwan ng iba sakanya at dahil sa pinaggagagawa nya sakin.

"Isabela, akala ko ba matapang kang babae?" Sabi muli ni Jenny.

Umiling ako ng paulit-ulit sabay upo. "Jen, alam mo naman na kaya lang ako matapang
dahil tanging dignidad ko lang ang meron ako. Pano na ngayong may bahid na ng
karumihan iyon? Wala na akong karapatang magmalaki." Pagdadahilan ko dito.

"Ay, ewan ko sayo. Kaloka ka. Alam naman ng lahat na gusto ka ni Theo-"

"Hindi nya ako gusto!" Putol ko sa kahibangan nya.

"Gusto ka nya, gaga ka ba? Kaya nga pinahalughog nya itong probinsya natin para
lang mahanap sila." Aniya na ikinalaki ng mga mata ko. "Oo, gaga, pinahanap nya
sila at hayun naman ngayon, pinatalsik sa school. Buti nga." Sabi nito sabay irap.

"Ano? Nababaliw na ba si Theo?!" Tanong ko.

"Sabi sayo, baliw sya sayo eh." Pangaasar nito sakin.

"Jenny, kaya lang nya ako gusto dahil hindi nya ko makuha kuha, hindi kasi ako
kagaya ng mga babae nya na kusang lumalapit." Giit ko.

"Aray ha!" Natatawang sabi nya. "Oh, sya, dumaan lang ako dito para bisitahin ka
tsaka bumili pala kami ng jowa ko ng prutas, binigay ko na sa nanay mo. Aalis na
kami ha, date namin eh." Kinikilig nitong sabi. Buti pa ang kababata ko, masaya at
maayos ang lovelife. "Ay, oo pala, eto pa pala yung mga dapat ong gawin. Tambak ka
na sa missed assignments at quizzes." Napabuntong hininga na lang ako matapos kong
nakausap si Jenny.

Kinabukasan, lumabas na ako ng kwarto at napagdesisyunan na gumawa ng mga gawaing

bahay. Naabutan ko sila nanay at tatay na nagaalmusal.

"Oh, anak, hindi ka pa ba papasok?" Tanong ni tatay. Siniko naman sya agad ni
nanay.

"Ano ka ba, Ernesto! Kita mong may sakit pa si Isa." Sermon ni nanay kay tatay.
"Oh, anak, ayos na ba ang pakiramdam mo?" Baling naman nito sakin.

Tumango ako at tumunhgo sa lamesa upang magkape. "Opo, nay, mas maayos na po
pakiramdam ko. Baka bukas ay papasok na po ako."

"Mabuti naman kung ganun, anak. Aalis pala kami ng nanay mo ngayon at ni bunso,
bibili kami ng bagong kalan at pati na rin ref." Excited na sabi ni tatay.

"Bakit naman, 'tay? Ayos pa naman ang ref ah, tsaka gumagana pa yung kalan." Sabi
ko bago sumubo ng pandesal.

"Ay, hayaan mo na yun, Isabela. May bonus kasi sa sweldo namin ngayon eh. Aba,
akalain mong galante si Sir Theo? Limang libo ang increase sa sahod!" Tuwang sabi
ni tatay.

"Malaking tulong yun." Sagot ni nanay na halatang masaya din. "Nako, swerte ang
magiging asawa nun ni Theo, siguradong sunod sa luho." Dagdag pa nito.

"Hindi rin. Aba, eh alam naman natin na babaero ang isang yun." Kontra ni tatay.
"Hay nako, Ernesto, iba ang nagagawa ng pagmamahal sa isang tao. Nakalimutan mo na
bang dati ka ring babaero?" Parang kinikilig pa na sabi ni nanay kay tatay.
Nabilaukan naman si tatay tapos ay sinuway nya si nanay. Pinanood ko silang
magasaran sa harap ko, sila ang dahilan kung bakit naniniwala ako sa forever eh.

Isa ito sa mga gusto kong mangyari sa buhay - ang magkaroon ng asawa na mahal ko at
mahal din ako. Si Theo kaya kelan titino?

Agad kong pinanlakihan ng mata ang sarili ko nang napagtanto ko na biglang pumasok
sa isip ko si Theo habang iniisip ang mga pangarap ko sa buhay. Hindi pwede. Mula
sa usapan ni nanay, napagtanto ko lang lalo na hindi kami bagay.

Mayaman sya, at kami ay mahirap. Sakanila ang hacienda, nagsisilbi lamang kaming
trabahador dito. Mansyon ang bahay nila, ang bahay namin ay maliit magaman may
ikalawang palapag, maliit pa rin ito na gawa lamang sa kahoy. Ang mayaman ay para
rin sa mayaman. Hindi nababagay si Theo sa isang katulad ko. At isa pa, hindi sya
gusto ni tatay. Babaero kasi si Theo at sigurado akong isang araw, makikita nya ang
babaeng nararapat sakanya sa mundo nila.

Hindi ko naiwasan makaramdam ng kung anong sakit sa dibdib ko. Ni hindi ko alam
paano ako nagkagusto sa isang tulad nyang hambog at babaero. Naniigarilyo pa sya at
kung makasakit ng kapwa, akala mo sya na ang makapangyarihan sa lahat. At hindi
lang iyon, paano kung kriminal sya? Hindi ba't sinabi nya sakin na mas grabe pa
doon ang nagawa nya? Paano kung nakapatay na sya? Ang dami daming dahilan para
hindi ko sya magustuhan kaya hindi ko alam kung bakit sya ang iniisip ko pa rin
ngayon.

Hindi ko alam kung bakit sya ang unang pumasok sa isip ko nang inaalala ko ang
pangarap ko sa buhay.

Nang nagpaalam na sila nanay at tatay na umalis papuntang bayan, naisipan kong
maligo na upang makapagbihis upang magawa ko ang ibang missed assignments ko.
Pinili kong maligo sa likod ng bahay tutal wala namang tao ngayon sa kapitbahay at
isa pa, para malabhan ko na rin ang ibang damit ko dahil sa tambak na ito, ni wala
na nga akong shorts na mahahaba na pwedeng pambahay o di kaya ay pajama, puro
bestida na lamang ang natira. Hindi naman siguro ako mabibinat dito tutal kahapon
pa maganda ang pakiramdam ko.

Katatapos ko pa lang banlawan saglit ang katawan ko nang nakarinig ako ng busina ng
sasakyan. Hindi ko iyon pinansin dahil wala naman kaming kilala na may sasakyan.
Baka para sa kapitbahay. Dali dali kong tinapos ang pagligo ko. Buti na lamang at
natapos ko nang labhan at isampay ang mga damit ko. Nagtapis muna ako ng twalya
bago ko hinubad ang basang damit na nakasuot sakin.

Nang naalis ko ang panloob ko, narinig ko ang isang pamilyar na boses.

"Isabela." Tawag nito. Nanlaki ang mga mata ko. "Isabela!" Mas malakas nitong sigaw
at mukhang nasa loob na sya ng bahay namin.

Madali kong inayos ang twalya ko. Kung bakit ba naman sa lahat ng oras, eto pa ang
napili nya? At bakit ba sya andito?! Paano ko sya haharapin ng ganito? Ah, alam ko
na! Hindi na lang ako iimik at mananatili ako dito hangga't magsawa sya na walang
sumasagot sakanya.

"Isabela, alam kong andito ka." Aniya. Mukhang mas lalo pa itong lumapit! "Narinig
ko ang buhos ng tubig kanina. Nasa likdo ka ba?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi
nya! Baka puntahan nya ko dito!

Dahil sa pagkataranta ko, naglakad ako patalikod. At sa di inaasahang pangyayari,

natumba ako sa batya kaya napasigaw ako.

"Isabela!" Narinig ko ang nagaalalang sigaw ni Theo.

Wrong move! Hindi dapat ao humakbang palikod! Madali kong hinawakan ang twalya kong
nakabalot sakin. Ngunit nang pinilit kong tumayo, hindi ko nagawa dahil masakit sa
balakang at isa pa, hindi ko pwedeng bitawan ang nakatapis kong twalya.

"What the.. shit! Isabela!" Muling nanlaki ang mga mata ko nang napagtanto kong
konti na lang ang agwat namin. Nang tignan ko sya, agad syang tumakbo papunta
sakin. "What the fuck is wrong with you? Dammit!" Aniya sabay pilit na patayo
sakin.

Pinigilan ko sya.

"Ano bang problema mo?! Gusto mo bang nakaganyan ka?! And why the hell did you take
a bath here?! Paano kung may nakakita sayong lalaki?!" Pagalit nitong sigaw.
"Tayo!" Utos nito nang subukan ulit akong hilain pero buong pwersa ko syang
pinigilan.
"M-mahuhulog y-yung twalya." Nahihiya kong sabi. "A-at.. kailangan ko maghugas. N-
nadumihan u-uli ako." Pagdadahilan ko upang umalis na ito at makapagayos ako.

"Shit!" Mura nitong muli. Ngunit ang susunod nyang ginawa ang mas lalo kong
ikinabigla. Kinuha nya ang timba na kaninang pinuno ko ng tubig sabay buhos sakin.
"Fuck! Sorry, angel, next time, I'd bathe you better." Aniya sabay buhat sakin ng
bridal style. Sa sobrang pagkabigla ko sa nangyari, natameme ako. "San ang kwarto
mo?" Tanong nito.

"D-doon sa itaas. S-sa tapat na pintuan n-ng hagdan." NAhihiyang sabi ko. Hindi ko
alam kung bakit hindi ko magawang magreklamo! Halos hubo't hubad na ako at basang
basa na rin sya dahil sakin! Kailangan kong kumalas mula sakanya.

Nang naipasok nya ako sa kwarto at dahan dahang naibaba. Impit na napaungol ako sa
sobrang sakit ng katawan ko dala ng pagkakatumba ko kanina. "Ugh.."

"Don't!" Suway nito sakin na hindi ko naintindihan. Anong ginawa ko? "The fuck. I
can't believe this." Tila frustrated nitong sabi. "Magbihis ka, hihintayin kita sa
baba." Aniya sabay sarado ng pintuan at naiwan akong nakatanga sa pintuan.

Pinili kong isuot angisang simpleng puting bestida. Labis ang pagsisisi ko dahil
kanina lang ako naglaba. SIguro kung kahapon pa, edi sana nakapants ako ngayon!
Ilang beses naman na akong humarap kay Theo na nakapalda, pero uniform iyon at sa
harap ng maraming tao. Ngayon kasi ay iba, dalawa lang kami at medyo loose pa itong
bestida at above the knee pa. At ang pinakamasakit doon, sleeveless ito at may
kababaan ang neckline.

Bumaba ako upang harapin si Theo. Nang nagangat ito ng tingin sakin, napansin ko
ang pagbabago ng kanyang ekspresyon.

"Magpalit ka." Utos nya.

"Ha?" NAguguluhang tanong ko.

"Damn, Isa! Are you trying to show the world your body?! Change your fucking
clothes! Wear pants and a fucking turtle-neck shirt!" Utos nito sakin.

Nalaglag ang panga ko. Bakit ba sya ganyan?! Hindi porke hindi ko kasing seksi ang
mag babae nya ay wala na akong karapatang magbihis ng ganito! "Wala akong pamalit!
Lahat basa dahil kalalaba ko lang!" Sigaw ko pabalik dito.

"Fuck!" Aniya sabay gulo ng kanyang buhok. "Damn, woman." Aniya sabay hila ulit
sakin.

"A-aray ko naman, Theo!" Angil ko sabay subok na pagbawi sa kamay ko pero masyado
syang malakas. "Bitawan mo ako!"

"Shut up, Isa!"

"San mo a ko dadalhin?!" Tanong kong hindi nya pinansin hanggang sa makarating kami
sa labas. "Kidnap to! Isusumbong kita sa pulis!" Sabi ko sakanya nang napansin kong
papunta kami sa kotse nya. Ibang kotse ito ah? Mayaman nga talaga sya, papalit
palit ng kotse.

Tinigil nya ang paghila sakin sabay binitawan nya ako nang narating namin ang
passenger's side ng sasakyan. "And you think they'll get me? Try me, Isabela."
Hamon nito sakin sabay titig. Napalunok na lang ako. Oo nga pala, he's the high
Theodore LeFevre. "Get in." Sabi nito nang buksan nya ang pintuan.

Wala akong nagawa kundi ang sumakay.

"San ba tay pupunta? San mo ko dadalhin?" Tanong ko sakanya nang nakaupo sya.
Tinignan nya lamang ako saglit bago nya buksan ang makina ng kanyang sasakyan.

Ilang ulit ko syang tinanong kung saan kami pupunta pero hindi nya ako sinasagot
kaya napagpasyahan kong manahimik na lang, hanggang sa napansin kong pamilyar an
tinatahak naming daan.

"Theo! BAkit mo ba ako dadalhin dyan? Ayoko pang pumasok!" Reklamo ko sakanya na
hindi nya pa rin pinapansin. "Theo, ano ba!" Sigaw ko dito. Huminga akong malalim.
Malapit na akong maiyak. Alam kong ipiplit ni Theo na papasukin ako pero ayoko pa
talaga. "Theo, please." Sigaw ko sakanya sabay piyok.
"Damn!" Sigaw nito sabay park bigla sa gilid ng kalsada tapos ay sinunggaban ako ng
halik. Isang marahas na halik. Ramdam ko ang pagpupumilit nyang paghiwalay ng aking
mga labi kaya itinulak ko sya. Hinampas nya ng malakas ang manibela sabay pakawala
ulit ng isang malutong na wika. "Why can't you just kiss me, Isa?" Tila nabigo
nitong sabi.

"A-ayoko sayo." I said. "Marami ka ng nahalikan." Hindi ko alam kung bakit ko iyon
dinugtong. Huli na ng napagtanto ko na dapat hindi ko iyon sinabi.

Umayos ito ng upo tapos ay muli akong nilapitan at hinaplos ang aking labi. "I just
want to kiss you all day, baby. But you don't want my lips." Aniya habang
hinahaplos ang labi ko. "Tell me, baby, tell me you want my lips and I'd make sure
it exclusively yours." Sabi nito habang nakatitig sakin. Ramam ko ang bilis ng
tibik ng puso ko, nagwawala ito. Hindi ko maintindihan, magkahalong kaba at
antisipasyon sa labi ni Theo ang nararamdaman ko.

"Say it, baby." Mahinang sabi ni Theo habang papalapit ng apalapit ang kanyang
mukha. Napadpad ang tingin ko sa kanyang labi. "I want to claim your lips. Say it."
Aniya.

Nang tignan ko uli ito sakanyang mga mata, pakiramdam ko ay napadpad ako sa ibang
mundo. Tila wala ako sa sariling nagsalita ng mahina. "Gusto ko sakin ka lang."

Nakita ko ang kanyang pag ngisi bago ako muling halikan sa labi. Isang mainit na
halik ang ibinigay nito sakin. Hindi ko napigilan ang sarili ko na hayaan si Theo
na angkinin ang labi ko. Tila may sariling utak ang mga kamay ko kaya naman
natagpuan ko na lamang sila sa batok ni Theo habang ang isa naman ay nakahawak
sakanyang ulo habang ginugulo ng bahagya ang kanyang buhok.

Unti-unti akong nalulunod sakanyang mga halik nang naramdaman ko ang kanyang kamay
sa aking hita. Makailang beses nya iyong hinaplos haplos na syang nagbigay sakin ng
kakaiba at panibagong pakiramdam. "Ughh.." Kumawala sa labi ko ang isang di
inaasahang ungol.

"Isabela.." Bulong nito nang itigil nya ang aming halikan ngunit nanatiling
magkalapat ang aming mga labi. "Ano ba tong ginagawa mo sakin?" Tanong nya sabay
halik ulit sakin ng sandali tapos ay tigil muli. Pinagdikit nya ang aming mga noo
at dinampian ng halik ang aking labi bago sya muling nagsalita, "I won't trade your
lips to anyone's. You make me crazy."
####################################
11
####################################

CHAPTER 11

Kinabukasan ay nagkita kami ni Theo sa labas ng gate ng hacienda. Ang balak pa nga
nya ay susunduin nya ako sa bahay ngunit tumanggi ako. Ayoko naman talaga na
magpahatid sakanya kahit na malaking tulong din iyon sa pagtitipid ko sa baon na
binibigay ni nanay pero ayoko rin na mag-isip ng masama tungkol sakin ang mga
magulang ko maging ang mga kapit-bahay. Ayokong isipin nila na nobyo ko si Theo.
Hindi ko naman talaga sya nobyo, hindi ba?

Pero naghahalikan kami.. pero hindi, hindi kami magnobyo at iyon ang pinakamasamang
parte ng kung ano man ang meron samin ni Theo. Gusto ko sya kaya madali akong
bumigay sa mga halik nya. Iyon pa lang ay masama na para sakin pero hindi ko sya
maiwasan.

Pinilit pilit nya ako kahapon na sunduin sa bahay ngunit mabuti na lamang at
napakiusapan ko sya na kung magpupumilit talaga sya, sa may bukana na lamang ng
hacienda kami magkita.

Hindi ko alam kung nakailang balik ako sa harapan ng salamin para lang tignan ang
itsura ko. Itinali ko ang mahaba kong buhok at nagappy ako ng kaunting lipstick.
Bigla nga akong na-conscious sa itsura ko. Dati rati naman ay pumapasok ako sa
paaralan na walang arte sa mukha. Bagaman nagulat si nanay sa ginawa kong pag-
aayos, hindi na sya nag-usisa pa.

Kabado akong pumasok sa loob ng sasakyan ni Theo. Makailang ulit pa akong tumingin
sa paligid upang masiguro na walang makakakita sakin na sumasakay sa kanyang
malaking sasakyan. Iba ito sa sports car nyang ginamit noon sa parking lot.

Natagpuan ko itong nakangisi nang buksan ko ang pintuan. Of course, he didn't open
the door for me. Bakit ko nga ba iyon inaasahan? Tinapik tapik nya ang upuan sa
tabi nya nang napansin nitong hindi pa ako sumasakay.

"Come on, Isa." Aniya na may pilyong ngiti sa labi.

Iniwas ko ang tingin sakanyang mapanuksong mukha atsaka sumakay. Pagkasara ko ng

pintuan, inayos ko pa lang ang pagkakaupo ko nang naramdaman ko ang pagdampi ng
labi nya sa aking pisngi na aking ikinabigla. Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko
maging ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Ang aga aga, Theo, nililigaw mo ang isip
ko.

"Give me your sched, Isa. I'll fetch you after your class." Aniya nang umpisahan
nitong magmaneho.

Nabigla ako sa sinabi nya kaya naman napatingin ako sakanya. "Bakit?" Tanong ko.

Nagkibit balikat lamang ito. Wala ba akong matinong sagot na makukuha sakanya?
Napabuntong hininga na lang ako.

"Ano bang ginagawa mo lagi doon? Bakit ka tumatambay? Wala ka namang klase, hindi
ba? At isa pa may hacienda kayong dapat mong asikasuhin." Dirediretso kong sabi.

Muli itong nagkibit-balikat. "Wala naman masyadong dapat asikasuhin sa hacienda,

Isa. Everytime I'm done with my paperworks, tumatambay ako sa school nyo simply
because I'm bored." Aniya.

Oo pala, pampalipas oras nya ang mga babae doon. Ako din kaya, pampalipas oras?
Napangiwi ako sa naisip ko. Syempre, sino ba naman ako? Kung yung mga medyo may
kaya nga sa paaralan namin ay naging pampalipas oras nya lang, ako pa kaya na anak
lamang ng trabahador nila?

"I don't like your uniform, Isabela." Bigla nitong sabi na talagang ikinabigla ko.

"Ha?" Naguguluhan kong tanong.

"I don't like that damn slit on your skirt. It's too showy." Sagot nito.

"Ha? Eh ganito naman talaga ang uniform namin, Theo." Sagot ko naman sakanya.

"I don't like it when you show some skin." Aniya na naging dahilan ng pagkalabog ng
puso ko. Ano bang pinagsasabi ni Theo? Hindi ba nito alam na naapektuhan na ako?
Hindi ba nya maramdaman na gusto ko na sya? O baka naman alam nya kaya sya ganito
sakin, baka naman pinaglalaruan nya ako?
"H-ha?"

"I should do something about that." Sabi nito na hindi ko lalo naintindihan kay
naman pinili kong wag na lang umimik hanggang sa marating namin ang paaralan.

"I'll just drop you here, Isabela, I need to get some paper works done para
mapuntahan kita dito mamaya." Paliwanag nito nang i-park nya ang kanyang sasakyan
sa gilid ng gate. Halatang tinted ang kanyang sasakyan kaya naman hindi ako ganon
kakabado habang nasa byahe ngunit nang napagtanto kong kailangan ko uli mag-ingat
sa pagbaba, doon nanaman nagumpisa ang kaba ko. Kitang kita ko ang pagpasok ng
iilang estudyante bagaman 7 pa lamang ng umaga.

"O-okay, salamat." Nahihiya kong sabi.

"Text me your schedule." Natigilan ako sa sinabi nya. Tinaasan nya ako ng kilay.
"Why?"

"W-wala akong cellphone." Nakayuko kong sabi. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa.

"You're joking." Aniya sabay tawa ulit. Pinagtatawanan nya ako kasi wala akong
cellphone?

Nahihiya akong umiling ng ilang ulit.

"Damn, Isabela, ikaw na lang ata ang taong walang cellphone sa buong mundo." Tila
may halong pangaasar nitong sabi kaya naman naramdaman ko agad ang pamumula ng
aking pisngi. Nakakainis! Hindi ko alam kung papaano ako nagkaroon ng gusto sa
isang katulad nyang hambog! "Shit. For real?" Napatingin ako sakanya dahil sa
biglaan nyang pagmumura.

Hindi ako umumik. Nagbuntong-hinga ito sabay labas sakanyang bulsa ng isang
cellphone tapos ay inabot nya ito sakin. "Here, take this. Alam ko ang number nyan
kaya ittext kita mamaya pagkabili ko ng bago. Sayo na yan." Utos nya na hindi ko
sinunod. "Take it, Isa." Diin nito.

"H-hindi ko matatanggap iyan. Hindi ko kailangan ng cellphone." Sagot ko sakanya.

"You need a phone para matawagan at matext kita, Isabela." Pagdadahilan nito.

"H-ha? Hindi mo na kailangan pang gawin iyan, Theo. At isa pa, gastos lang ang
load." Giit ko.

"I damn need to contact you from time to time, Isa." Sagot nyang nakapagpalaglag ng
panga ko.

Lumakas ang pintig ng puso ko at tila may nagwawala sa loob ng tyan ko. Pumikit ako
at nagdesisyon na maglakas ng loob na tanungin sakanya kung bakit. "Bakit mo ito
ginagawa sakin, Theo?"

Natigilan ito saglit at wari'y nag-isip bago nagkibit-balikat. "Dahil gusto ko."

Umiling ako at ngumiwi. "Hindi iyan sapat, Theo."

Tinignan nya ako. "You really want to know?" Tanong nyang nakapagpakaba sakin.

Kahit hindi ko sigurado kung handa na ba akong marinig ang kanyang sagot ay tumango
ako ng dalawang beses.

"It's because of this, Isa." Bago pa man pumasok sa utak ko ang lahat, natagpuan ko
na lamang ang labi nya na hinahalikan ang labi ko. Sa sobrang pagkabigla ko ay
hindi ko alam kung ano ang dapat gawin. Masyadong mabilis talaga ang tibok ng puso
ko. "Kiss me back, Isabela, I need this." Aniya na nakapagpawala na sakin ng tamang
pag-iisip.

Ipinikit ko ang aking mga mata at unti-unting ninamnam ang galaw ng kanyang labi.
Naramdaman kong muli ang paggapang ng kanyang kamay sa aking hita habang ang isa ay
hinahaplos ang aking likod. Hindi ko maiwasang hindi mapaliyad sa bawat haplos nya.
Napasinghap na lamang ako nang ang kanyang kamay na kaninang nasa likod ko ay
napunta na sa pagitan ng aking dibdib. Iyon naman ang kanyang hinahaplos ngayon.
Napasandal na rin ako sa pintuan ng kanyang kotse.

Nabigla na lamang ako nang putulin nya ang aming halik sabay sa pagdikit ng aming
mga noo. "It's because I can't get enough of your kiss." Aniya. "Damn, angel, you
have to go now bago ko pa mapaandar itong sasakyan at sa bahay kita madala." Sabi
nito bago sya tuluyang lumayo sakin.

Naramdaman ko ang pamumula ng pisngi ko. Nangyari nanaman ang nagyari kahapon.

"A-alis na ako." Nahihiya kong paalam habang nagmamadali kong inayos ang bag ko.

"Not until you close your blouse, Isabela, I don't like it when other people sees
your skin." Walang atubuling sabi nito.

Nang tignan ko ang aking dibdib, ganon na lamang ang hiya ko nang napagtanto kong
kita na nga ang aking cleavage! Nagmamadali ko iyong isinara.

"Good girl." Narinig kong sabi nya habang sinasara ko ang blouse ko. "Pupuntahan na
kita dito mamayang tanghali."

Tumango na lamang ako sa sinabi nya. "A-alis na ako talaga. S-salamat." Nahihiya
kong sabi.

Nang nakababa ako ng sasakyan ay tinawag nya muli ako kaya naman hinarap ko syang
muli. "Isabela."

"Bakit?" Tanong ko.

Nabigla ako nang hinalin nya ang ulo ko kaya naman ang taas na bahagi ng katawan ko
ay bahagyang nakapasok sa kotse. Pero ang mas nakakabigla pa doon ay ang muli
nitong paghalik sakin na sinagot ko rin kalaunan. Pati ako napapa-damn na lang sa
utak ko dahil sa mga pinaggagawa ko.

"I really hate your skirt. I'll do something about that." Sabi nito ng tapusin nya
ang aming halikan. Naiwan akong tulala sa may labas ng paaralan.

Pilit kong prinoproseso lahat ng pangyayari sa utak ko nang biglang may tumawag
sakin.
"Isabela?"

Shit. Nanlaki ang mga mata ko. Nilingon ko sya na kaparehas ko lang na mukhang
gulat.

"Jenny.."

"A-ano yun?" Nalilito nyang tanong.

Shit talaga. "H-ha?"

"Yung nakita ko, Isa!" Tila naiinis na sabi ni Jenny.

"H-hindi ko alam ang sinasabi mo!" Depensa kong sagot. Agad akong naglakad papalayo
sakanya ngunit hindi sya tumigil.

"Isabela, alam kong alam mo ang tinutukoy ko!" Sigaw nya habang hinabol ako.
Napansin ko ang tingin samin ng iilang estudyante. "Nakita ko kayo!" Natigil ako sa
paglakad at hinarap ko sya.

"Please, Jenny, satin lang ito!" Desperada ko agad na pagmamakaawa sakanya. Alam
kong darating ang panahon na may makakahuli samin ni Theo at eto na nga iyon.
Sobrang nakakatakot. Maaring malaman ito ng mga magulang ko! Hindi pwede. Pero
shit, hindi ko kayang iwasan si Theo!

"Ano ka ba, loka!" Nabigla ako sa reaksyon nya. "Halika dito, daliii!" Parang
kinikilig pa nitong sabi sabay hatak sakin papasok sa banyo. "Kwentooooo!!!"
Malandi nyang tili.

Literal na napanganga ako sa reaksyon nya. Pero kanina kasi ay parang galit sya
sakin!

"Damot mo naman, hindi ka pa magkwento!" Aniya sa himig na nagtatampo.

"Hindi ka galit?" Nabigla kong tanong.

Napataas ang kanyang kilay. "Bat ako magagalit? Nakakakilig nga eh! May lovelife ka
na, Isabela! Bukod kay Coco Martin, alam mo na ngayon humanga sa isang tao! At
nagkiss pa kayo!" Parang hysterical nitong sabi.

"Ssh!" Suway ko sakanya dahil baka may makarinig.

"Eh, happy lang kasi ako for you talaga, bestfriend! Dali na, kwento na!"
Pangungulit nito kaya naman wala na akong choice kundi magkwento sakanya ng
pangyayari. Maging ang tungkol sa uniform namin ay naikwento ko.

Hindi ko inaasahan na magiging ganoon si Jenny sakin. Akala ko ay magagalit sya

sakin dahil dati ay pilit ko syang inihihiwalay kay Theo pero ngayon, suportado nya
ako. Ngunit habang naiisip ko ang nakaraan nila, parang umuurong ang sikmura ko,
may kung anong kirot akong nararamdaman. May nakaraan sila ng kababata ko. May
nangyari sakanila. Naghalikan sila. At hindi malabong mas piliin nya si Jenny kesa
sakin kapag napatunayan nyang wala akong experience.

Sinampal ko ang sarili ko sa gitna ng aming klase nang napagtanto ko na hindi

maganda ang naiisip ko. Bakit napakalaswa ng iniisip ko? Hindi ko naman ibibigay
ang sarili ko kay Theo!

"Okay, class, makinig kayo. Bago ko i-dismiss ang klase na ito, may bagong
announcement mula sa administrator." Sabi ng aming propesor na nakaagaw ng atensyon
ng lahat.

"Kaninang umaga lamang ito napagdesisyunan. Bagaman biglaan, gusto ng administrator

na bukas na bukas din ay maipatupad na ito." Dagdag pa nito.

Siniko naman ako ni Jenny na para bang nagtatanong kung ano iyon, nagkibit balikat
na lamang ako.

"Napagdesisyunan ng board ng paaralan na alisin ang slit sa palda ng uniporme. Kung

maari, upang makatipid, tahiin nyo na lamang ito upang magdikit. Inaasahan ang
isang daang porseyntong compliance ng mga kababaihan bukas."
Nalagag ang panga ko sa kanyang sinabi at alam kong ganoon din si Jenny. Sari-
saring reakyson ang narinig ko mula sa mga kaklase ko.

Sa di malamang dahilan, napalingon ako sa bandang bintana ng classroom at doon ko

natagpuan ang isang matipunong LeFevre na nakasandal sa may poste habang diretsong
nakatingin sakin na may isang mapaglarong ngisi sa labi.

"Oh shit, Isabela, seryoso si Theo sayo." Mahina ngunit sapat upang marinig kong
sabi ni Jenny.
####################################
12
####################################

AN: Next chapter will be private. I can't risk the total rating of this story kaya
I decided to make the SPG chapters na private na lang kesa naman buong story ang
iprivate ng wattpad just like what happened sa STTMB before.

To read, follow me and then refresh. Thank you.

DEDICATIONS: (dedics sa lahat ng nagcomment sa chapter 11. Thank you guys!)

@svnnyxx @NoelaAcullador @iamlovely24 @RowenSudayan @Arkeus_14 @rhen01

@willalwaysbeyours @iluvOrange @kylyn_23_ @Ahh-Ple @DanitaNovela @rhima03
@pinkberryblossoms @jaizelismyname @hateyeah @YnaSarmiento_29

CHAPTER 12

8:00 am ng Sabado noong linggong iyon ay nagkita kami ni Theo sa bukana ng

hacienda. Nagpalusot ako sakanila nanay na may gagawin kaming group project kasama
ang ilang kaklase ko. Unang beses kong nagsinungaling sakanila dahil lamang kay
Theo. Maging sarili ko ay hindi ko maintindihan. Normal pa ba itong nangyayari
sakin? Gusto ko lang naman sya pero nagagawa ko na ang mga bagay bagay na inakala
kong hindi ko magagawa noon.

"Kanina ka pa tulala." Naibalik ako sa kasalukuyan nang narinig kong nagsalita si

Theo kasabay ng paghawak nya sa aking kamay.

"W-wala.." Nahihiyang sagot ko.

"Gusto mo bang bumalik na lang tayo? Isabela, just tell me what you want and I'll
do it for you" Sabi nito na nakapagbilis muli ng takbo ng puso ko. Hindi ko na alam
kung papaano ko pa pipigilan pero alam kong nag-iiba na ang pananaw ko.

"O-okay lang." Pagsisinungaling ko dahil lamang sa gusto ko pa syang makasama.

Hindi ko naman ikakaila na sa kabila ng pagsisinungaling ko, bagaman kinakabahan,

masaya ako kasi makakasama ko si Theo.

"But what seeing you in that dress isn't okay for me, Isa." Sabi nya. Nanlaki naman
ang mga mata ko at nakaramdam ng hiya.
"B-bakit? Hindi ko ba bagay?" Nahihiyang tanong ko.

"No, angel. You look perfect but I hate other boys might see you the way I see
you." Aniya. Lalong lumakas ang kabog sa dibdib ko. Pinili ko na lamang na tumingin
sa labas.

Ano ba itong ginagawa sakin ni Theo? Nahuhulog ako eh. Kahit na pigilan ko, masyado
pa ring malakas ang hatak nya sakin.

"Akala ko ba magpipicnic tayo?" Nagtatakang tanong ko nang napansin kong palabas na

kami sa bayan.

"Oo." Nakangisi nitong sabi.

"Eh bakit palabas na tayo ng bayan?" Nagtatakang tanong ko.

"Easy, angel. Punta muna tayong mall dahil maaga pa naman. We have all day." Aniya
sabay pisil sa kamay kong hawak nya. Buti na lamang pala at hindi ako nagpambahay
lamang. At least medyo presentable naman ang suot kong kulay dilaw na bistida na
abot hanggang tuhod kaya hindi naman siguro nakakahiya na mag-mall kasama si Theo.

Tumango na lamang ako. Pinangakuan ako ni Theo ng picnic ngayong araw na ito kaya
napapayag nya ako agad. Date ba ito? Date siguro kung maituturing pero wala naman
syang nabanggit na ganun nga. Alam kong malaki ang isinusugal ko sa ginagawa kong
ito pero hindi ko magawang pilitin ang sarili ko na lumayo sakanya.

Bawat salita nya ay nahuhumaling ako, sa bawat tingin nya para akong
nahihipnotismo, sa bawat halik na binibigay nya sakin ay nawawala ako sa katinuan
ko.

"Go sleep, angel. 30 minutes pa naman bago natin marating iyon. I'll wake you up."
Sabi nito sabay kalas sa pakikipaghawak kamay sakin upang haplusin ang mukha ko.
Tumango na lamang ako bilang sagot at isinandal ang ulo ko upang makatulog.

Nagpapark na si Theo nang nagising ako. Nakarating na pala kami sa mall. Hawak-
kamay kaming naglakad patungo sa isang electronic store sa loob ng mall. Batid ko
ang mga wagas na titig sakanya ng kababaihan. Hindi naman ako magtataka kung bakit
ganon ang tingin nila kay Theo. Gwapong gwapo ito at matipuno pa.

Hindi rin naman nakatakas sakin ang mga tingin nilang masasama. Nahihiya kong
pinilit alisin ang kamay ko mula kay Theo ngunit tinignan lamang ako nito at para
bang naghihintay ng kasagutan.

"Ma-madaming tumitingin. N-nakakahiya." Nahihiya kong sabi sabay yuko. Bigla naman
itong huminto sa paglalakad at hinarap ako.

"Ikinahihiya mo ba ako, Isabela?" Tanong nyang nakapagpalaki ng aking mga mata.

"H-ha?! Hindi! N-nababaliw ka na ba?" Sagot ko habang pilit na iniiwas ang tingin
ko mula sakanya. "Y-yung mga babae.."

Narinig ko ang marahang pagtawa ni Theo sa sinabi ko. "Damn, baby, I don't give a
f-uck sa mga babae. I want to hold your hand." Aniya tapos ay bigla akong hinapit
papalapit sakanya. "And I want the world to know that I own you." Bulong nito sa
tenga ko kaya naman nanindig ang balahibo ko. "Let's go." Sabi pa nito tapos ay
muli akong hinila.

Nang nakapasok kami sa shop, nagsitayuan lahat ng trabahador doon at abay sabay na
yumuko bago binati si Theo. "Sir Theodore." Sabay sabay din silang tumayo habang
laglag naman ang panga ko.

"Latest phone. Unli call, text and data plan." Utos nya sa kung sino man. Nalilito
lamang akong tumingin sa lahat ng andun habang ang isa sa mga empleyado ay
nagsimulang gawin ang utos ni Theo.

Hinila ako ni Theo papaupo malapit sa isang counter.

"Okay na ba sayo ang plan na iyon?" Tanong nya bigla sakin.

"Ha?" Wala sa sarili kong tanong.

"Isa, I just bought you a phone and that's just whay I get in return? You could be
sweeter." Pabiro nyang sabi.

"A-ano?" Ngumsi lang sya sakin. "Hindi ko kailangan ng cellphone!"

"But I need to know where you are and what you are doing everytime, Isabela.
Natataranta ako kapag hindi kita kasama." Namula ang pisngi ko sa sagot na ibinigay
nya sakin. Hindi ko na alam pa kung ano ang dapat kong unahin na pag-isipan.

"Sir, eto na po." Biglang sabi ng isang babae sabay abot ng isang puting box.

Theo nodded, took the box an opened it. Nang akmang ibibigay nya na iyon sakin ay
ilang ulit akong umiling.

"Hindi ko matatanggap iyan, Theo." Kontra ko sakanya.

"Isabela, you don't have a say on this." Sabi nito sa paraang parang tinatapos na
nya ang usapan ngunit ayaw kong patalo.

"Bakit mo ba ito ginagawa?" Tapang-tapangan kong tanong.

Nagbuntong hininga ito at ibinalik ang phone sa box. "I don't know, Isabela. Tell
me." Seryoso nyang sabi. Nalimutan ko na kung nasaan kami ng mga panahon na iyon
dahil muli nanaman akong naligaw sa mapanganib nyang mga mata.

"Take it, Isa." Sabi pa nito.

"P-pero h-hindi pwede, Theo. A-ano na lang ang sasabihin nila nanay at ng ibang
tao? A-ayokong isipin nila na b-binabayaran mo ako." Mahinang sambit ko.

Napasinghap ito. "So that's your reason?" Di makapaniwalang tanong nya. "Isabela,
I really don't care if what will people think." Panimula nya. "But when you came, I
became very considerate." Dagdag pa nito. "Hindi pwedeng hindi mo ito tanggapin,
Isabela. I need a direct contact sayo. I am crazy without you. Kung gusto mo ay
itago mo ito, gamitin ng palihim." Seryoso nyang sabi. Nang hindi ako umimik ay
naramdaman ko bigla ang paglapat ng kanyang labi sakin.

"Take it." Bulong nya sakin.

Napatango ako ng wala sa oras. Hindi mahirap kay Theo na mapasunod ako. Isang halik
ay bibigay ako agad. Ganun kalakas ang hatak nya sakin.

Rinig na rinig ko ang iba't ibang bulungan ng mga tao sa paligid. AKo man ay
nagulat din kagaya nila pero hindi ko ikakaila na ang bagay na iyon ay nagbigay
sakin ng kakaibang saya maging ng pag-asa na baka seryoso nga sya sakin.

Bungisngis si Theo nang lumabas kami sa mall. Hawak ko pa rin ang box ng cellphone
sa ibabaw ng hita ko.

"Why don't you check your phone, Isa, while I drive? You might get bored watching
me drive again and then you might eventuall fall asleep again." Suggestion ni Theo.

Ilang sandali kong tinignan ang box bago ako tumango.

Hindi naman ako ignorante sa mga cellphone. Meron naman nun si nanay at si Peter.
Ang kay Peter ay dapat sakin dahil ako daw ang panganay pero tinanggihan ko iyon
dahil wala naman ako paggagamitan.

Napanganga ako nang nakita kong touch screen ang ibinagy ni Theo at may kalakihan
iyon. Dahan dahan ko itong inalis sa box at sinumulang tignan. Aminado akong
nakakatuwang magkaroon ng ganitong cellphone na sabay sa uso. Pero hindi ko
lubusang maisip kung papaano ko ngayon ito itatago sa bahay at sa mga kaklase ko.
At isa pa.. nakakahiya mang tanggapin, wala naman akong magawa dahil gusto ko rin
makausap ng magdamag si Theo.

15 minutes before 11 ng umaga na kami nakarating ni Theo sa sinasabi nyang lugar.

Sa loob ito ng lugar namin ngunit hindi sa hacienda. Malawak ang lupain. Tumigil
kami ni Theo sa tapat ng isang bahay.

Sa loob ng bahay ay halata mong bagong bago lamang ito.

"Okay lang ba na pumasok tayo dito, Theo? Baka magalit ang may-ari?" Tanong ko
sakanya.

Tumawa naman ito ng mahina sabay yakap sa bewang ko. "Bakit naman ako magagalit?"
Tanong nito.

"S-sayo to?" Nanlaki ang mga mata ko.

"Oo, kakatapos lang last week." Aniya sabay halik sa leeg ko. "Ikaw ang unang
babaeng inuwi ko dito." Sa sinabi nyang iyon ay nagtalo ang iba't ibang bagay sa
isip ko.

Ako ang una? Ibig sabihin ba nun ay espesyal ako sakanya? Pero ako ang una? Ibig
sabihin ay may susunod pa?

"Come, dun tayo sa likod kakain."

Nagpaubaya ako sa pag-hila nya sakin.

Tumambad sa harapan ko ang malawak na garden. May mga kaunting puno na nagsilbing
lilim at doon nya ako dinala. May duyan din pala doon. Nang narating namin ni Theo
ang bahaging iyon, agad syang umupo sa duyan at hinatak ako na naging dahilan ng
pagkakaupo ko sakanyang hita. Gusto ko sanang umalis ngunit mahigpit ang
pagkakayakap nya sakin kaya nagpaubaya na lamang ako.

"P-parte ba ng hacienda n-nyo ito?" Kinakabahang tanong ko.

Ramdam ko ang pag-iling ni Theo. "I just bought this dahil maganda ang lugar. But
I might build a resort not far away from here." Aniya. "The land is big anyway. At
isa pa, gusto kong magkaroon ng sariling bahay."

"A-ang laki ng bahay mo." Wala sa isip kong komento.

"Everything about me is big, Isabela." Sa sinabi nyang iyon ay nanlaki ang mga mata
ko at ang naramdaman ko rin ang pamumula ng aking pisngi. "Why are you blushing,
angel?" Nang tignan ko sya ay nakita kong nakangisi na sya. Naramdaman ko ang
paghaplos nya sa aking braso. Hanggang sa nakaexpose na bahagi ng hita ko. "I hate
this dress, Isabela, ang mga lalaki kanina ay nakatingin sa legs mo." Aniya.

"A-abot naman ng tuhod, Theo." Nahihiya kong sagot sakanya.

"Damn, baby, you don't have any idea how a lot of men drool over you." Dagdag pa
nito. "And I hate it. I hate sharing what's mine." Sabi nya bago nya inangkin ang
aking labi.
####################################
13 - PRIVATE
####################################

CHAPTER 13

Naiilang akong kumilos sa kusina ni Theo matapos ng nangyari kanina. Masyadong

malalim ang naging halikan namin at nagpadala naman ako doon. Umabot din ang halik
nya hanggang sa leeg ko, maging ang strap ng aking suot na dress ay bahagyang
nahulog din. Iba iba ang naramdaman ko ng mga oras na iyon, kakaibang kuryente. At
dahil sa kuryenteng iyon, nagbalik ang katinuan ko. Agad ko syang natulak papalayo
kaya naman nakatayo din ako.

Matapos nun ay nailang na ako. Buti na lamang at nagsuggest na lamang sya na

ipagluto ko sya ng kahit na ano. Akala ko nga lang ay makakatakas na ako sakanya
panandalian ngunit heto sya ngayon, dito sa kusnina din. Kanina pa sya nakaupo at
nagmamasid. Nalinis ko na rin nga ang kitchen counter pero nanatili pa rin syang
nakatitig.

"Gusto mo na bang kumain?" Pilit normal kong sabi. Ni hindi ko sya magawang tignan
sa mata ng matagal.

"Sure, angel. Will you do the table now then?" Nakangisi nyang tanong. Agad naman
kumalabog ang mata ko sa tingin nyang iyon. Matapos ng nangyari kanina sa garden,
naramdaman kong may nagbago sa pakiramdam ko.

Agad akong tumalikod at kumuha ng gagamitin naming pinggan, kutsara at tinidor pati
na rin ang baso. Ipinagtimpla ko rin sya ng iced tea. Ngunit ang lahat ay hindi ko
pa anipatong sa lamesa pagkat nahihiya pa akong lumapit sakanya.

Habang nagsasandok ako ng kanin, narinig ko ang pag-urong ng upuan at ang kanyang
mga yabag.

"Tulungan na kita." Bagaman inaasahan, hindi ko pa rin naiwasan ang bahagyang

magulat nang narinig ko sya ng mas malapitan.

"H-hindi kaya ko na." Tanggi ko sakanya habang sinasara ang rice cooker. Ngunit
pagharap ko ay andun na sya agad.

"Let me take it, Isa." Aniya. Nang tignan ko sya ay agad akong napaso sa mainit
nyang tingin kaya naman yumuko na lamang ako.

"Ako na." Nahihiyang sabi ko.

"Why aren't you looking at me, angel?" Tanong nyang nakapagpabilis ng tibok ng puso
ko. "I want you to look at me everytime we talk." Dagdag pa nito ngunit hindi ko pa
rin sya sinunod. "Give me that." Sabay kuha nya sa hawak ko habang di ko pa rin
inaalis ang pagkakayuko ko. Inilapag nya lamang iyon sa counter kaya naman sa
harap ko pa rin sya nakatayo.

"Angel." Bulong nya sakin. Ramdam na ramdam ko ang pagtinding ng balahibo ko sa

ginawa nya. "Look at me." Sabi nyang muli sabay hawak sa baba ko upang iangat ang
ulo ko. Lalong bumilis ang takbo ng puso ko sa hawak nya. "Look at me, angel." Tila
nangaakit nyang sabi kaya naman ang mga mata ko ay mabilis na kinatagpo ang
nakakaligaw nyang titig.

Hindi nagtagal ay naramdaman ko ang paglapat ng kanyang labi saking labi na

bahagyang nakaawang. Nang simulan nyang igalaw ang kanya ay wala na akong nagawa
kundi ang pumikit. Hinawakan nya ang aking bewang at inilapit ako sakanyang
katawan, at tila ba parang may sariling utak ang mga kamay ko na gumapang patungong
batok ni Theo. Ramdam ko ang mas lalo pang paglalim ng aming halikan.

"Isabela.." mapangakit nitong bulong sakin nang umpisahan nitong halikan ang leeg
ko. Naramdaman ko rin ang pagkalas nya sa nakataling strap ng suot kong bestida.
Binalikan nya ng halik ang labi ko at wala akong nagawa kundi ang sagutin ang bawat
halik.

Ni hindi ko nagawang magprotesta nang buhatin nya ako at paupuin sa ibabaw ng

malaki at mamahalin nyang lamesa. Sa puntong iyon, dalawang strap na ang naalis sa
pagkakatali at unti unti kong naramdaman ang paghulog ng itaas na bahagi ng aking
bestida na naging dahilan ng paglitaw ng suot kong strapless bra.

Hindi ako tumutol nang bumalik si Theo sa paghalik sa aking leeg.

"Isa." Muli nyang bulong bago nya inalis ang lock ng aking bra. Patuloy lamang ako
sa pagpikit dahil sa magkahalong kaba at hiya sakanya.

Nakiliti ako nang naramdaman ko ang ibabaw ng kanyang palad sa aking dibdib habang
ibinalik nya ang kanyang labi sa akin. Halos kapusin ako ng hininga dahil sa mas
lalong nagalab ang aming halikan. Maski ang paligid ay parang nagumpisang uminit.

Napasinghap na lang ako nang naramdaman kong halikan nya ang aking dibdib. Hindi ko
mawari kung ano ang aking mararamdaman ng oras na iyon. Tila gusto kong sumigaw at
maiyak sa kakaibang sensasyson.

"Angel, lay down." Utos nya. Nang tignan ko sya ay wala na ang kanyang pang-itaas.
Napalunok ako nang nakita ko ang kanyang abs. Napakamatipuno nya. Napagtanto kong
swerte ako dahil nagagawa kong halikan ng isang lalaking kasing tikas ng isang
greek god.

Bahagya akong nabigla nang dumapo ang likod ko sa lamesa, medyo may kalamigan ito.

"Shit, sorry, angel. This is not what I wanted it to be but my bed upstairs has no
sheets yet." Aniya. Naintindihan ko ang kanyang nais iparating ngunit
nakakapagtakang hindi ako kumontra. Gusto ko ba ito? Bakit hindi ko sya magawang
tanggihan? Gusto ko bang gawin ito sakanya? Kaya ko ba? Pano kung hindi nya
magustuhan? Pano kung ayawan nya ako dahil wala akong alam gawin? Paano kung hindi
ako katulad ng mga ex nya? Paano kung marealize nyang hindi pala ako ang dapat
kasama nya?

Bago pa man ako makahagip ng sagot sa lahat ng tanong ko ay naramdaman ko na ang

hininga ni Theo sa gitna ko. Ni hindi ko halos namalayan na nagawa nya na palang
alisin ang damit ko kasama ang underwear ko at pati na rin ang paghiwalayin ang
hita ko.
"Huwag!" Medyo nakabangon kong pigil sakanya habang bahagyang nakasabunot sakanyang
buhok.

Nagtaas ito ng kilay. "It's hard to stop, angel, when you just pulled my hair
rather than covering your dripping self." Nakakaloko nyang sabi.

Napasinghap ako nang napagtanto kong totoo nga pala iyon. Mas lalong nanlaki ang
mga mata ko nang nakita ko ang papalapit nyang mukha sa akin. Ni hindi iyon
pinigilan ng aking kamay.

"Theo!" I cried when I felt his lips.

"Angel, you are beautiful." Aniya. Kasabay ng pagtingin ko pabalik sakanya ay ang
muling pagdampi ng kanyang labi sa akin. Unti-unting bumigay ang katawan ko sa
sensasyon na binibigay ni Theo. Hindi ko pinansin ang malamig na lamesang muling
nakadikit sa likod ko.

"Theo!" Muling iyak ko sakanyang pangalan nang napagtanto kong naabot ko ang isag
bagay. Hingal hingal akong nanatiling nakahiga pa rin. Narinig ko ang ginagawang
pagalis ni Theo sakanyang saplot. Nang dumilat ako ay nakita ko ang kanyang
kabuuan. Eto na iyon, hindi ba?

"Angel, you are perfect." Muli kong ipinikit ang aking mga mata at hinayaang
magpaubaya sakanya.

"Theo!" Naiiyak kong sigaw sakanya sa sobrang sakit.

"Shit, dammit, angel! You are.. shit." Mura nya. "I.. I can't take it out now,
baby, it's already there." Bulong nito sakin bago umpisahang alisin ang labi ko.
Muli kong naramdaman ang kanyang kamay sa aking dibdib. Ganoon lamang kami ni Theo
hanggang sa naramdaman kong medyo nagrelax na ang muscles ko. "Baby, I'll move.
Bite me if it hurts." Aniya. Tumango ako sakanya tapos ay pinunasan nya ang luhang
tumutulo sa aking mga mata.

"Ah!" Impit kong ungol dahil sa hapdi. Niyakap ko sya ng mahigpit habang unti unti
syang gumagalaw. Hindi ko na rin napigilan ang sarili kong kagatin ang balikat nya.
Unti-unting nagbago ang pakiramdam ko makalipas ang ilang sandali at mas lalo itong
bumuti nang dinampian ni Theo ng halik ang ibabang parte ng aking tenga.
"Isabela." Bulong nito sakin.

"Uhm." Hindi ko na napigilan ang sarili ko na sumagot sa bawat bigay nya sakin ng
kakaibang sensasyon. Ang katawan ko ay lubusan nang nagpaubaya. Wala na ako sa
sarili kong pag-iisip dahil sa kakaibang pakiramdam.

Hindi nagtagal ay muli kong napagtantong mararating ko na ulit ang kaninang naabot
ko. Ngunit bago pa man iyon ay nagsalita si Theo.

"I'm about to.." Aniya sabay akmang alis sakin ngunit ay niyakap ko sya gamit ang
aking binti.

"S-safe ako." Nahihiya kong sabi. Hindi ko nga lang alam kung saan ko hinugot ang
lakas ng loob para gumawa ng ganitong klaseng bagay kasama si Theo. Tumango si Theo
tapos ay hinalikan ng marahas ang labi ko. Wari'y uhaw sa bawat sagot ko sakanyang
halik.

Ilang saglit pa ay sabay kaming pansamantalang naubusan ng hininga.

"Pefect." Iyon ang huli kong narinig bago ko hinayaang ipahinga ang sarili ko
panadalian.

Isang bagay ang nasisiguro ko matapos ang lahat ng nangyari.. mahal ko si Theo.
####################################
14
####################################

Merry Christmas, everyone! =)

CHAPTER 14

Kung paano kami nakarating sa kwarto ay hindi ko na rin masyadong alam dahil hirap
na akong sundan ang lahat. Kanina lamang ay nasa lamesa kami. But he brought me
here, in this room, tapos nilagyan lang namin ng bedsheet and we did it twice.

"Hindi na tayo nakakain." Natawa ako sa kanyang sinabi habang nakasiksik ako
sakanya.

"Anong oras na ba?" Tanong ko sakanya.

"2 in the afternoon, angel." Sagot nito bago ko maramdaman ang kanyang labi sa
aking ulunan. "Gutom ka?" Tanong nyang sinagot ko naman sa pamamagitan ng pagtango.
"Let's eat then." Aniya.

Nauna syang tumayo. Nahihiya pa akong nagiwas ng tingin nang nakita ko muli ang
kabuuan nya. Hindi naman ako makatayo dahil kumot lang ang nakabalot sakin at ang
mga damit ko ay nasa ibaba. Alam kong nakita na lahat ni Theo sakin pero hindi ko
pa rin naiwasan na mahiya.

"Come on, Isabella, tumayo ka na." Mapanukso nitong sabi.

"Uh.. wala akong damit, Theo." Mahina kong sagot.

"What? Nahihiya ka pa, Isa? I've seen all of that already, higit pa nga doon eh.
Nahawakan, nahalikan at na-"

"Oo na! Oo na!" Putol ko sa kanyang sinasabi. "Pahiram na lang ng damit." NAmumula
kong sabi sakanya.

"Oh no, baby. If you want something, you gotta earn it." Aniya sabay lapit sakin at
halik sa labi ko.

Muling nagwala ang puso ko. Napakalakas at bilis ng tibok nito. Mas lalo pa akong
nahuhulog. Mahal ko na si Theo. Wala ng bawian to, hindi ko na kakayanin pang
tumalikod dahil naibigay ko na sakanya ang lahat lahat ko.

"I'd really die just for your lips." Sabi pa nito na mas lalong nakapagwala sa puso
ko. Tinungo nya ang walk-in closet nito. Paglabas nya ay may dala na itong puting
t-shirt. "Wear that." Aniya.
Akmang tatayo ako nang nakaramdam ako ng masakit. "Aray." Mahinang bulong ko.

"You're sore." Napalingon ako kay Theo na may ngisi sa kanyang labi. Nilapitan nya
ako at saka dinampian ng halik sa labi. "And I don't have any regrets with that."
Sabi nito.

Hirap na hirap akong lumakad. Kaya ko naman kaya nga lang ay napakahapdi talaga.
Ngunit gaya ng sabi ni Theo, wala din naman akong pinagsisisihan. Binigay ko sa
taong mahal ko ang pagkababae ko. Ramdam ko, kahit kaunti ay merong nararamdaman si
Theo para sakin. Sapat na iyon.

Gaya ng napag-usapan, kumain kami ni Theo at nagkwentuhan ng kung anu-ano.

Sinamahan nya akong magligpit at mag-ayos ng pinagkainan. Matapos noon ay nagtungo
kami sa isang malawak na kwarto. Naroon ay isang malaking telebisyon. May kung anu-
ano pang gamit, video games, malaking stereo at napakaraming unan. Walang sofa o
upan pero may malaking kutson. Ang comfy tignan ng lugar.

Napagdesisyunan namin na manood ng pelikula. Nagpresinta si Theo na kumuha ng

maiinom matapos nyang ayusin lahat lahat.

Pagbalik nito, may dala itong isang tray. May isang pitsel ng orange juice, isang
baso, isang wine, isang wine glass at isang maliit na bucket ng ice.

"I don't want you to drink any alcohols, so I brought juice for you." Sabi nito na
nakapagpataba ng puso ko. Sa totoo lang ay hindi ako umiinom, ni hindi pa nga ako
nakakatikim ng alak. Ipinagbuhos nya ako ng juice. Matapos noon ay nanood na kaming
dalawa.

Nakaakbay lang sakin si Theo. Ang sarap sa pakiramdam. Nagtatalo ang isip ko kung
may nararamdaman din ba sakin si Theo o wala. Kung wala, edi sana wala kami dito.
Edi sana hindi nya ako binilhan ng cellphone. Edi sana hindi sya nakaakbay sakin
ngayon. Natigil lang ang pag-iisip ko nang naramdaman ko ang labi nya sa pisngi ko.

4:30 na nang napagdesisyunan kong umuwi. Inayos ko ang sarili ko at muling isinuot
ang damit ko. Maghawak kamay kami ni Theo sa byahe. Walang imikan, maski ako ay
hindi umimik dahil sa takot na baka masira ko ang napakagandang katahimikan.
Nakuntento lang kami sa magkahawak naming kamay. Silence between us spoke for us.
"Dito na ako, Theo." Yan lamang ang pagkakataon na nagsalita ako. Malapit na kasi
kami sa bukana ng hacienda. Tinignan nya ako. "Lalakarin ko na lang."

"No, ihahatid kita." Pagtutol nito.

"Pero baka malaman nila tatay at nanay." Pagdadahilan ko.

"We'll lie, I'll say na nakita kitang naglalakad kaya kita isinakay." Aniya.
Napabuntong hininga na lang ako. "Isa pa, paano kita hahayaang maglakad kung
mahapdi pa nga?" Nakangisi nyang sabi.

Napabitaw tuloy ako sa pagkakahawak sa kanyang kamay upang mahampas sya. "Wag ka
maingay!"

"Hey, hey!" Natatawa nitong sabi. Gamit ang isa nyang kamay, hinuli nya ang kamay
ko at muli itong hinawakan. "Don't ever let go of my hand, okay?" Aniya. Nalusaw
nanaman ako.

Natahimik ako at ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko. Pinisil ko ang kanyang kamay
bilang sagot. Pinisil din naman nya ito pabalik. Sabi ko na nga, gusto nya rin ako.

Hindi nagtagal ay natanaw na namin ang bahay namin. "Malapit na tayo." Sabi ko
dito.

"Hmm hmm." Tangi nyang sagot.

"T-tawag ka?" NAhihiya kong tanong.

"Why, angel? Mamimiss mo ako?" Tukso nito.

"H-hindi ah!" Depensa ko naman.

"You're not good at lying." Aniya. Nagtaka naman ako nang bigla nyang ihinto ang
sasakyan. Bahagya nya akong hinila. Naglapat ang mga labi namin. He was inviting me
for a deep kiss and I accepted it. "See? You'll miss me." Confident nitong sabi.
Muli nya akong hinalikan, pero mas banayad na. Iyong halik na parang puno ng
pagmamahal. "Because I will miss this lips so bad."

Nagpark si Theo sa harap ng bahay namin. Kitang kita ko ang pagkabigla ni nanay at
talagang natigil pa ito sa pagwawalis. Mabigat ang loob ko na pinakawalan ang
kanyang kamay. Sabay kaming lumabas.

"Nay, mano po." Bati ko kay nanay.

"Magandang hapon po." Sabi ni Theo.

"Ah, magandang hapon din po, señorito." Bati rin ni nanay.

"Si Isabela na ba yan?" NArinig ko ang boses ni tatay. At kagaya ni nanay, kitang
kita ko ang panlalaki ng mga mata ni itay nang makita nya si Theo. "Naku, magandang
hapon Sir Theo."

"Magandang hapon po. Inihatid ko lang si Isabela dito." Aniya. Nag-iwas naman ako
ng tingin nang tignan nya ako.

"Magkasama ho kayo?" NAtatakang tanong ni nanay.

"Ah, hindi inay." Agad kong sagot.

"Nakita ko ho syang naglalakad patungong bukana ng hacienda kaya isinakay ko na ho.

Hapon na rin, baka wala ng tricycle." Dagdag ni Theo. Kabadong kabado ako. Laking
pasasalamat ko at swabeng swabe ang pagkasagot ni Theo sakanila.

"Ganon po ba, salamat ho, señorito." Sabi ni inay na sinangayunan ni tatay. "Naku,
magmeryenda na ho kayo dito." Pagiimbita pa ni nanay.

"Hindi na ho, mauna na rin ho ako. Sinadya ko lang ho na ihatid si Isabela." Sagot
ni Theo. Nakahinga ako ng maluwag. Buti na lamang at hindi sya pumayag! Hindi ko
kasi kaya na itago ang aking kaba.

At gaya nga ng sabi nito, umalis na rin sya. Pagkapasok na pagkapasok ko sa bahay,
tumungo na ako sa kwarto at chineck ang cellphone na binigay nya sakin. Sinigurado
ko na nakasilent ito. Mahirap na, baka biglang tumawag o magtext si Theo at tumunog
ito, lagot ako pagnagkataon.

"ISabela!" NArinig kong tawag sakin ni nanay.

"Po?" Sagot ko pabalik habang tinatago ang cellphone sa loob ng bag.

"Halika na dito at magmeryenda na tayo!" Muli nyang sabi.

"Opo, andyan na!" Inayos ko muna ang sarili ko. Ingat na ingat ako sa paglakad ko,
gusto ko kasing normal lang ang makita nila sakin pero ang sakit talaga!

"Oh, halika na." Tawag ni nanay nang nakita nya ako. Nag nakaupo na ako ay muli
itong nagsalita. "Si señorito ba ay nililigawan ka, Isabela?" Tanong nito na naging
dahilan ng pagkabigla ko kaya naman nabilaukan pa ko sa iniinom kong soft drinks.

"Po?" NAgmaang maangan kong tanong. "Hindi po." Sagot ko. Totoo naman, hindi sya
nanliligaw. May nangyari na samin pero hindi naman talaga sya nanliligaw.

"Mabuti naman. Mabait sa mabait iyang si Theodore pero babaero. Mag-iingat ka,
Isabela ha. Dalaga ka pa naman at tuso si señorito. Aba eh, kanina lang ay may
babaeng naghahanap sakanya. Ibang babae nanaman. Girlfriend nya raw. Ayun, maghapon
na naghihintay dahil nga wala namang Theodore na dumating. Marahil ay may ibang
girlfriend nanaman na inaasikaso iyon. Akalain mo, pauwi na kami at lahat lahat eh
nagpaiwan pa rin. Hihintayin daw nya." Sabi ni nanay na nakapagpatigil sa mundo ko.

"Ano ka ba naman. Pabayaan mo na iyon at binata naman si Sir Theo. Aba eh,
magpasalamat nga tayo at mabait sya." Singit naman ni tatay.

"Oo nga, mabait nga. Ang akin lang naman, pinagiingat ko itong dalaga natin. Eh,
wala atang pinipiling babae iyong boss natin eh." Dagdag pa ni nanay.
"Oh sya, hayaan na yan at magmeryenda na lang tayo."

Halos madurog ang puso ko. Girlfriend. May girlfriend sya. May nangyari samin
kanina, binigay ko ang lahat tapos may girlfriend sya. Siguro kaya nya lang ako
inaya lumabas upang hindi nya makita iyong naghahabol sakanya. Oo nga pala,
Theodore LeFevre nga sya. Pag nagamit na, tinatapon na. At ako, ang Isabela na isa
sa mga kinama nya.
####################################
15
####################################

Push natin tong kay Theo, guys! Vote and comment. ;)

CHAPTER 15

Halos wala akong gana na pumasok. Hindi ko nakita si Theo sa bukana ng hacienda
kaya nagtricycle na lang ako papasok. Siguro andun pa sa mansyon iyong babae nya
kaya hindi nya ako sinundo. Siguro ay napuyat sila kaya hindi nya ako tinext o kaya
tinawagan kagabi. Siguro ay ginawa din nya sa babaeng iyon ang mga ginawa nya sakin
kaya nawala na ako sa isip nya.

Hindi ko alam kung ano ang mas masakit eh, iyong pakiramdam na parang
pinagtataksilan ako, o yung ako yung giunamit sa pagtataksil o yung ibinigay ko
yung sarili ko ng buong buo sa taong niloloko lang ako. Ang tanga ko rin kasi.
Unang beses ko na nga lang na magmahal, ganito pa ang nangyari.

Sabagay, sino nga ba naman ako. Anak lang ako ng trabahador nila sa hacienda.
Dukha, maralita, mahirap lang ako at sya abot hanggang langit ang kayamanan. Isa
syang diyos kung tutuusin at ako ay di hamak na simpleng nilalang lang na pwedeng
tapak tapakan. Siguro kaya nya lang ako pinili ay dahil naiiba ako sa mga babae
ako, siguro kaya nya lang din ako ginawang panandalian dahil ang gusto nya talaga
ay yung mga babaeng marunong mag-make up at magpakita ng balat, iyong mga tipong
party girl ang datingan.

"Huy, Isabela! Tulala ka dyan!" Napakurap ako nang tapikin ni Jenny ang balikat ko.
Tinitigan ko sya. Nalala ko ang nakaraan nila ni Theo. Hindi ba't parang mas
tumagal pa nga sila kesa samin ni Theo?
Nakamake-up sya. May blush on, may eyeshadow, may mascara, may drinowing na kilay,
may lipstick at ang buhok nya ang kulot kulot pa. Talagang nag-aayos sya sa sarili
nya. Ako kasi ay kuntento na ako sa simpleng pulbo at minsan ay lipgloss din.
Simpleng suklay o kaya tali rin lang ang ginagawa ko sa buhok ko. Walang kabuhay-
buhay ang mukha ko.

"Isabela ha, nakakatakot ka na! Makattig ka naman dyan. Natitibo ka ba sakin?!"

Pagaakusa nito sakin. Hindi ko iyon pinansin.

"Ayusan mo ako, Jenny." Sabi ko sakanya.

"Ha? Ano?" Tinaasan pa nya ako ng kilay. "Tama ba ang narinig ko? Ayusan kita?"
Tanong nya. Tumango ako ng marahan. "As in gusto mo ng make-up? Pati itong kulot
kulot ko?" Parang nabibigla nyang tanong at nang tumango ako ng tumango, bigla
syang tumili. Sinaksakan ko nga ng tinapay ang bunganga nya! Ayan tuloy,
pinagtitinginan kami ng mga tao.

"Aray ko naman, Isa!" Nakalabi nitong sabi.

"Ang ingay mo kasi!" Rason ko.

"Eh pano nakakagulat kaya yung gusto mo." Aniya "Bakit ba gusto mo bigla magmake up
ha? Kay Theo ba? Ikaw, Isabela ha! Naglalandi ka na!" Tila tuwang tuwa nya pang
sabi. Umiling na lang ako. Hay nako, Jenny talaga. "May isang oras pa naman tayo!
Buti na lang at wala yung masungit nating instructor ngayon. Osya, maghilamos ka
tapos punta ka na agad sa classroom ha! Aayusan kita!" Excited nyang sinabi tapos
ay iniwanan na ako.

Ginawa ko naman ang sinabi ni Jenny. Naghilamos ako sa banyo. Nang tignan ko ang
cellphone na ibinigay sakin ni Theo, wala ni isang text o tawag pa din. Para san pa
bang binigyan nya ako nito kung hindi nya rin naman ako tatawagan o itetext? Bakit
nya ba ako binigyan nito? Pampalubag loob? Kapalit ng pagbigay ko sakanya sa sarili
ko?

Agad akong naghilamos nang naramdaman ko ang pagtutubig ng mga mata ko. Hindi ako
pwedeng umiyak dito.
Nang datnan ko si Jenny sa loob ng classroom, namangha ako sa dami ng make-up nya
na nakapatong sa upuan. Hindi ko naman inakala na ang dami dami nyang make-up!

"Tara na, Isa! Sayang di ko dala yung curler ko ngayon eh kaya di kita makukulot
pero ako bahala sa buhok mo." Aniya.

"Sayo lahat yan?" Mangha kong tanong sakanya habang papalapit ako.

"Oo." Nakangiti nyang sagot.

"Araw-araw mong dala yan?"

"Oo." Proud pa nitong sagot.

Laglag naman ang panga ko. Wow! Tinignan ko ang bag nya, hindi iyon gaanong malaki.
Shoulder bag iyon. Tantya ko ay puno ng make-up ang bag nya dahil kung titignan
mong maigi iyon ngayon, parang walang laman. Hindi ba ito nagdadala ng libro?
Ballpen at papel lang ata ang dala nya eh!

Hindi na ako nagreklamo pa nang simulang lagyan ng kung ano ano ni Jenny ang mukha
ko. Ako rin naman ang may gusto nito eh. Meron sa pisngi ko, meron sa mata, sa
kilay, sa lips at pati buhok ko kung ano ano ang pinaggagagawa nya.

"Ayan, bes!!! Ang ganda mo na!" Excited na sabi ni Jenny habang pinagmamasdan nya
ako nang natapos nya akong ayusan.

"Eh, patingin kasi!" Pilit ko sakanya.

"Teka, ko sa bag yung mas malaki kong salamin!" Excited nyang sabi. Pinagmasdan ko
syang hanapin iyon sa kanyang bag at sa kung saan saan. Halata nga lang na hindi
nya iyon nadala. "Ay, pakshet naman oh1 Tara na sa CR na lang, di ko mahanap eh."

Magrereklamo sana ako kaya nga lang ay bigla nya akong hinila. Ayoko nga sanang
lumabas dahil may make-up ako at hindi ko pa sigurado kung mukha pa rin akong tao o
coloring book na.
"Jenny teka naman oh!" Reklamo ko sakanya pero hindi sya natinag.

"Ganda ni Isa!"

"Si Isabela nga!"

"Uy, chix!"

"Witwiw!"

"Ganda pala pag naayusan!"

Kung ano ano ang naririnig ko sa mga tao. Hindi ako sanay. Nakakailang na
pinaguusapan, nakakailang na sinisipulan ng mga lalaki at nakakailang na nasayo ang
atensyon ng lahat.

"OMG!" NArinig mo ba yung mga sinasabi sa labas kanina tungkol sayo? "Ang ganda mo
daw!" Tila mas masaya pa si Jenny kesa sakin.

"Nakakailang kaya." Sabi ko.

"Hay nako, hindi mo pa kasi nakikita ng maayos yang mukha mo. Halika nga!" Aniya
sabay hila nanaman sakin patungo sa harap ng salamin.

Halos malaglag ang panga ko pati na rin ang mga ngipin ko nang nakita ko ang nasa
salamin. Naka-lazy braid ang aking buhok, mapula ang aking pisngi, kumapal ang
aking pilikmata, ang kilay ko ay medyo kumapal at nalagyan ng korte at ang labi ko
ay pula.

"Ako yan?" Di makapaniwalang tanong ko.

"Oo, bruha ka! Sabi sayo eh. Maiinlove sayo si Theo lalo!" Kinikilig nyang sabi.
Nang maalala ko si Theo, naalarma ako. "Maghihilamos na ako1" Natataranta kong
sabi. Akmang bubuksan ko na ang gripo kaya lamang ay pinigilan nya ako.

"Ano ka ba, gaga!" Suway nito sakin. Ayoko lang naman kasi na isipin ni Theo na
nagbago na ako porke may nangyari na samin, na nagmamaganda na ako at mas lalong
dahil nagpapaganda ako para sakanya. Idadahilan ko pa lamang sana ang mga iyon kay
Jenny ngunit nahila nanaman nya ako papalabas ng CR.

"Ang hilig mo manghila!" Reklamo ko dito. Tinawanan lang ako ng bruha. Wala naman
na akong nagawa kundi ang magpabaya.

Yun nga lang, sa kalagitnaan ng paglakad namin pabalik sa classroom, isang Theo na
seryosong naglalakad ang nakasalubong namin. Mukha syang seryoso. Ayan nanaman ang
aura nya na iyan.

Yuyuko na sana ako dahil ayokong makita nya ako pero huli na ang lahat. Naagaw na
nya ako mula kay Jenny. Hindi naman nga tumutol si Jenny. Hinayaan nya lang akong
tangayin ni Theo.

"Aray ko naman, Theo!" Reklamo ko dito pero mas lalo lang nyang hinigpitan ang
paghawak sa kamay ko at lalo pang binilisan ang paglakad. Hindi na ako nagreklamo
hanggang sa marating namin ang car park.

Binuksan nito ang pintuan.

"Sakay." Aniya. Tinitigan ko lang sya. "Dammit, Isabela. I am really really mad
right now. Sakay!" Utos nyang muli. Sinunod ko na lang sya.

Pinanood ko ang pag-ikot nya patungong driver's seat.

"What are you doing?" Galit nitong tanong.

Tinaasan ko sya ng kilay. "Anong pinagsasabi mo?"

"You! Tignan mo! Look at your face, hindi ka coloring book, Isabela!" Frustrated at
inis na inis nitong sabi.

Naoffend naman ako. Hindi ko ba bagay? Hindi ba ako kaaya ayang tignan? "Edi wag mo
akong tignan kung nasusuka ka sa mukha ko!" Inis kong sagot. Naipon ang
nararamdaman kong selos sa babae nya, insecurities ko sa mga babae nya at ang
pagkainis ko dahil hindi man sya natuwa sa ayos ko ngayon!

"What the fck are you saying?!" Lito at inis nyang tanong.

"Wag mo akong sigawan, Theodore!" Naiiyak kong sigaw pabalik. "Ikaw, kung hindi ka
nakukuntento sa ayos ko, kung hindi ka nagagandahan sakin, edi wag mo akong
lapitan!"

"What the.." He trailed off dahil tumawa na ito. "Go on and cry, tapos heto ang
tissue para mapunasan mo yang make-up sa mukha mo gamit luha mo." Aniya sabay bato
sakin ng tissue na nasa kotse nya. Binato ko nga ulit yun sakanya. "Fck! Ano bang
problema mo?" He hissed.

Pinilit kong pigilan ang sarili ko pero hindi ko nakaya ang emosyon ko. "Sino iyong
babaeng naghihintay sayo kahapon sa mansyon nyo?" May hinanakit kong tanong.

Tinignan nya ako panandalian tapos ay tumawa ito. Nanliit nanaman tuloy ako. Nang
tignan nya akong muli ay nakangisi na sya. "Nobody dares to ask me questions about
my girl, Isabela." Aniya sa mapanganib na tono ng boses. "But to satisfy you, fine,
I'll tell you. She's nothing but a fuck I used to have way back in the city." Sagot
nya.

"B-bakit ka nya pinuntahan?" Muli kong tanong.

Tumawa ito ng mahina bago ako lapitan. Habang papalapit sya ng papalapit ay
nilalayo ko ang sarili ko hanggang sa maramdaman ko ang matigas na bagay sa likod
ko. Dead end. Sumiksik lang ako doon hanggang sa napakaliit na lamang ng pagitan ng
mukha namin ni Theo.

"You are being nosy, Isabela. Tell me, do you like me?" Tanong nya habang nakatitig
sa mga mata ko. Hindi ko nasagot ang tanong nya dahil ninanamnam ko ang panahong
nasakin lang ang tingin nya. Ngunit ay bigla nyang inilapit ang kanyang mu"Gusto mo
na ba ako, Isabela?" Tanong nyang muli. Nanatili lang akong tahimik. "Sagot,
Isabela. Gusto mo ba ako?"
"O-oo." Natagpuan ko na lamang ang sarili ko na sinasambit iyan. Hindi nagtagal ay
naglapat ang aming mga labi. Marahan nya akong hinalikan.

"Good. I like you crazy over me." Nakangisi nyang sabi nakalapat ang kanyang bibig
sakin. Pakiramdam ko malulusaw na talaga ako pero bago pa man ako malusaw ng sobra,
bahagya nitong inilayo ang kanyang mukha sakin. "And I hate seeing you wearing that
stupid make-up, Isabela. People could see the beauty I saw in you. That beauty is
just meant for me. I don't like sharing you. Akin ka lang." Aniya bago muling
angkinin ang labi ko.

Sinabi ko bang konti na lang at malulusaw na ako? Mali pala. Lusaw na lusaw na ako
at sobrang hulog na.
####################################
16
####################################

Next UD tomorrow! Baka private chap, lam na dis! HAHAHA You know what to do para
mabasa iyon. Mkay? Pero BAKA lang naman, di pa sure. Tignan ko pa mood ko bukas,
baka kasi inosente ang peg ko. HAHAHAHA!

CHAPTER 16

Patuloy ang kung ano mang meron kami ni Theo. Nagawa kong itago iyon sa mga
magulang ko. Nakayanan ko. Dalawang buwan na rin naman ang nakalipas mula nang
magsimila kami. Pinupuntahan pa rin nya ako ng regular sa eskwelahan. Minsan kapag
hindi busy sa hacienda ay nagagawa nya akong ihatid sundo sa bukana. Buti nga at
ang mga tao sa hacienda ay nasa kalagitnaan kaya hindi naging mahirap samin ang
magkita doon. May mga pagkakataon din na lumalabas kaming dalawa. Ang cellphone na
bigay nya ay nakatago pa rin, tinatawagan nya ako paminsan minsan pero madalas ay
text lang dahil baka marinig ako nila nanay na may kausap.

Sa sobrang bilis ng panahon, ni hindi ko namalayan na halos patapos na nga ang

christmas break. Pasukan nanaman ilang araw mula ngayon pero wala pa rin masyadong
espesyal na nagyayari. Hindi kami nagkakasolohan ni Theo nitong nakaraan dahil
mahirap makatas. Nakuntento na lamang kami sa nakaw na sulyap kapag nasa bukid
kaming dalawa.

Miyerkules ng hapon nang isama ako ni nanay sa mansyon. Aniya'y kailangan kong
tumulong doon dahil sa may selebrasyon ang gaganapin pagsapit ng hatinggabi.
Magbabagong taon na nga pala. Pumayag naman ako sa gusto nya, syempre dahil
makikita ko si Theo doon. Panigurado din ako na andoon si Jenny.

Inaayos na ang mga lamesa nang makarating kami ni nanay sa malawak nilang hardin.
Nakaset-up na rin ang mga gagamitin mamaya sa fireworks display. Nagsimula na ring
dumating ang ibang tauhan mula sa catering service na kinuha nila. Pinaghahandaan
nga talagang mabuti ang New Year. Inaasahan na halos lahat ng nasa hacienda ay
dadalo din.

"Naku, kailangan matapos tayo dito bago pa man bumalik si Sir Theo." Narinig kong
sabi ng isang nakatatandang kasambahay. Naagaw naman nito ang atensyon ko. Gusto ko
sana magtanong kaya lamang ay baka mahalata ako.

"Saan po ba si Sir Theo?" Tanong ni nanay.

"Naku, umalis kanina pang umaga at may sinundong bisita nya." Sagot nito. Kanina
pang umaga? May sinundong bisita? Sinong bisita? Iyon ba ang dahilan kung bakit
mula alas dyes ng umaga ay hindi na sya nagtetext? Pinili ko na lamang na itago sa
loob ko ang kagustuhan ko na malaman kung sino ang bisita.

"Aba, eh baka naman kaya magpapaparty iyong binata dahil sa bisita nya." Komento ni
nanay na hindi ko nagustuhan. Bakit pakiramdam ko ay may hindi maganda sa sinabi
nyang iyon?

"Ay nako! Ikaw talaga, kaya sya nagpapahanda ng ganito dahil satin, hindi sa kung
sino sino lang dyan." Sagot ng katiwala. Tama, tama sya.

Alas onse pasado na ng gabi nang may matanaw kaming kotse na paparating. Kotse ni
Theo iyon, sya na yun panigurado. Laking pasasalamat ko at umuwi ako kaninang
bandang alas nuebe upang maligo at mag-ayos ng sarili. Pinili kong isuot ang regalo
sakin ni nanay noong pasko. Isa itong bistida, pulang bistida na may magandang
disenyo ng puti na polkadots. Aniya'y swerte daw ito kapag bagong taon. Wala namang
masama kung susundin ko yung gusto nya, hindi ba?

Isa pa, alam ko kasing magiging presentable ang sarili ko sa damit na ito. Dobleng
effort pa nga ang ginawa ko dahil hiniram ko ang make-up ni nanay at nag lagay.
Light make-up lang naman at kulay pulang lipstick. Ginawa ko rin iyong braid na
ginawa sakin ni Jenny. Nagustuhan ko kasi iyon eh.
Mapapansin ako ni Theo, panigurado.

Pinili ko na huwag salubingin si Theo. Baka makahalata sila kung gagawin ko iyon.
Hindi naman alam ng mga tao na close kami eh.

"Wow, Isa, dalaga ka na ah!" Halos lumundag ako sa pagkagulat nang may magsalita
mula sa likuran ko. Nang lingunin ko iyon ay natagpuan ko ang isang kababata ko.
"Kikoy!" Tuwag tawag ko dito. Akmang yayakapin ko na sana sya ngunit ay hinarang
nya ang kanyang kamay na para bang pnipigilan ako.

"Ooops! Ang baho naman ng Kikoy eh! It's Miko in Manila." Aniya sabay kindat. Aba,
feelingero! Inirapan ko nga.

"Eh, Kikoy ka pa rin!" Natatawang sambit ko sabay yakap. Niyakap din naman nya ako
pabalik. "Nagbalik ka na!"

"Hindi, Isa, wala pa ako dito! Hindi ako to." Loko nyang sagot kaya sinapak ko. "Oo
nga, syempre New Year eh." Sagot nya.

"Ah, so kapag hindi New Year, hindi ka pa babalik? Sus, ikaw ha!" Pataray kong sabi
sakanya.

Inakbayan naman nya ako. "Sus naman ang Isa, nagtampo. Syempre namiss din kasi
kita!" Sabi nito sabay gulo ng buhok ko kaya tinulak ko sya ng palayo kaunti.

"Eh, kamusta naman buhay artist?" Tanong ko sakanya.

Binigyan naman nya ako ng nakakatuwang ngiti. "At part time model." Dagdag nya na
ikinalaki ng mga mata ko.

"Uy, wow! Congrats!" Masaya kong bati sakanya. "Bigtime na ah."

"Aba, syempre! Buti na lang at nakipagsapalaran akong Maynila." Aniya. Kababata ko

si Miko. Naalala ko noon, kaming tatlo nila Jenny ang palaging magkakalaro. Kokoy
pa ang palayaw nya. Sabay sabay kaming nangarap na magtapos ng kolehiyo pero dahil
na rin sa gusto nya ng biglaang yaman, nakipagsapalaran sya sa Maynila. Noong una
ay nakatatlong beses syang sumuko dahil daw mahirap pero noong ikaapat nyang balik
sa Maynila, inulan sya ng swerte. Magaling kasi sya sa linya ng sining. May
naenganyo daw na mayaman sa gawa nya, kinuha sya ngayon na isa sa parte ng
gaganaping exhibit. At ayun, tatlong painting nya ang naibenta ng daan daang libo.
Iyon ang naging simula nya.

Yun nga lang, yung una nyang pera na kinita ay ginamit nila para sa pagaabroad ng
panganay nila na sinuwere din. At ngayon, unti unti nang nagpupundar ng buhay at
bahay si Miko sa Maynila. Alam ko, konting panahon na lang at aalis na sila ng
tuluyan dito sa hacienda.

Yun din ang gusto ko. Ang umalis at magpayaman para sa pamilya ko.

Pero ngayon parang nahihirapan akong iwan ang hacienda.

Ilang minuto na lamang bago sumapit ang new year nang nakita ko si Theo. Na may
kasamang babae.

"Ay, sya yung babaeng naghihintay sakanya nung isang araw!" Narinig kong sabi ni
nanay.

"Girlfried nya ba yan? Ganda ah." Bulong na tanong ni Kikoy sakin.

Hindi ko naman maintindihan ang sarili ko. Nang nagtama ang aming mga mata, ang
tingin nya ay may kung anong ibig sabihin. Ako ang unang umiwas sapagkat pakiramdam
ko ay maluluha na ako ano mang oras ngayon.

Hindi naman ganito ang gusto at inaasahan kong bungad ng new year. Akala ko
magiging masaya dahil andito ako sakanila Theo. Iniisip ko na mas masaya dahil nga
kahit papaano ay makikita ko sya habang inaabangan ang pagsapit ng bagong taon.
Pero bakit ganito ang nangyari?

Mabilis na inumpisahan ng host ang party. Sampung segundong countdown bago ang
bagong taon, nakatingala lang ako sa langit. Hindi ang pinaghandaang fireworks
display ang inaabangan ko, gusto ko lamang pigilin ang pagtulo ng luha ko. Ang
sakit magmahal. Unang beses ko, at ang sakit pala talaga.
Mula sa malabong paningin, nakita ko ang nagsisigandahang paputok sa kalangitan.
Hindi ko na napigil ang pagtulo ng luha ko. Pasimple kong pinunasan iyon. Ibig
sabihin ba nito ay buong taon akong iiyak? Ang sakit kasi eh.

Nang tignan ko si Theo, ganun na lamang ang gulat ko nang nakita kong sakin sya
nakatitig. Nagiba nanaman ang pakiramdam ko. Parang mas bumigat, mas lalo akong
nasaktan.

####################################
17
####################################

Di ko na prinivate, instead, ginawa ko na lang na light lang yung chorva. Next time
na ko mag private kapag heavy chorva. HAHAHA

Comments, pliiith

CHAPTER 17

Tumakbo ako papasok ng mansyon. Hindi ko kinaya ang bigat ng loob ko. Sino ba naman
ang makakatiis na makita ang taong mahal nya na may kasamang iba? Gustong gusto ko
syang hilain papalayo sa babaeng kasama nya, gusto kong burahin ang pagmumukha ng
babae, gusto kong ipagsigawan sa lahat na akin si Theo pero hindi pwede.

Maraming rason kung bakit imposible na maging akin sya. Una na doon ang estado ng
buhay namin. Sino nga ba naman ako? Kumpara sa mga babaeng nailinya sakanya, wala
ka pa ako sa hinliliit nila.

"Isabela." Halos nanlamig ako nang marinig ko ang boses nya mula sa likuran ko.

Huminga akong malalim bago sya harapin. Nakailang lunok ako para lang hindi
pumiyok. "Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko.

"Ako ata ang dapat magtanong nyan?" Tanong nito sa seryosong tinig. Oo nga naman,
hindi ko pala bahay to. Hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon sa mukha nito,
blangko pa rin.
"Babalik na ko sa labas." Sagot ko ngunit nang marating ko ang tapat nya, agad
nyang hinawakan ang braso ko.

"Sino yung lalaking kausap mo?" Seryoso nyang tanong.

"Anong pakialam mo?" Sagot ko sakanya. Nakakainis sya! Kung kanina ay halos mamatay
ako sa sakit, ngayon ay nahahaluan na iyon ng inis. Bakit nya ba kasi ako
ginaganito?!

"Gusto mo ba talaga akong magalit?" Kasabay ng pagsabi nito ng may diin ay ang pag
diin ng kanyang pagkakahawak sakin.

"Bitawan mo ko, nasasaktan ako. At wala kang pakialam kung sino ang mga lalaking
kakausapin ko." May diin ko ring sabi.

"Gustong gusto mong makipagusap sa mga lalaki pero sakin hindi?" Tila ba may
hinanakit nyang tanong.

"Theo, ano ba!" Reklamo ko sakanya nang lalo pang humigpit ang kanyang pagkakahawak
sakin. "Hindi ko na nga pinapakialaman ang mga babae mo!" Sumbat ko rito.

Bigla nya akong binitawan. Hindi ko alam kung matutuwa ako o hindi. Ganun ba nya
ako kadaling bibitwan talaga pag may ibang babae nang naisasali sa usapan?

"Damn, lady. We need to talk real bad." Sabi nito na ikinabigla ko naman.

"Wala tayong dapat pag-usapan." Giit ko.

"Oh, believe me, we have to talk." Pagpupumilit nito. Akmang hahawakan nya ulit ako
sa braso ngunit nakaiwas ako.

"Para saan pa ba, Theo?! Hindi naman tayo!" Mangiyak ngiyak kong sabi sakanya.
"Damn, but you are mine." At ang sumunod na ginawa nya ang hindi ko inaasahan.
Binuhat nya ako at isinakay sa balikat nya!

"Ano ba, Theo! Ibaba mo ako!" Reklamo ko sakanya habang nagpupumilit makababa pero
mas lalo nya akong hinawakan.

"Ibaba kita, Isabela, but not when I know you'll get hurt." Seryosong sabi nya
habang naglalakad.

"Ano ba, baka may makakita!" Pagdadahilan ko.

"That's why I am takjng you in my room para walang makakita." Ramdam ko ang ngisi
sa kanyang labi habang sinasabi nya iyon.

"Theo, hindi na nakakatuwa!" Seryosong sabi ko dito. Ayoko ng pagbuhat nya sakin!

"Hindi rin ako natutuwang nakikipagusap ka sa mga lalaki, Isabela." Seryoso nanaman
nyang sabi. "Now, I just want you to shut up until we reach my room so that we
could talk." Aniya na nakapagpatahimik sakin. Hinayaan ko na lang syang buhatin ako
sa balikat nya. Bahala sya. Sana nga ay makayanan nya ako habang paakyat ng hagdan.

Okay, I take back what I said. Nagawa nya nga akong kayanin.

"Aray ko naman!" Reklamo ko dito nang bigla nya akong ihulog sa kama nyang malambot
kaya medyo nasaktan pa ako.

"Sabi mo ibaba kita eh." Nakangisi nyang sagot habang nasa may paanan ko. "Damn,
you look good in my bed." May kahulugan nitong sabi.

Pinanlakihan ko ito ng mata. Agad akong tumayo at hinawi sya papagilid. "Tabi,
lalabas na ako. Baka hinahanap na ako." Pagrarason ko ngunit nabigla ako nang
nacorner nya ako sa kanyang dingding.
"No, we will talk." Giit nya habang papalapit ng papalapit ang kanyang mukha sakin
hanggang sa maglapat ang aming mga labi. Masuyo nya akong hinahalikan ngunit
inilayo ko ang aking mukha sakanya.

"A-akala ko ba mag-uusap tayo?" Nahihiyang tanong ko rito.

Hinawakan nya ang aking baba at iniharap sakanya. "Oh, we will talk alright. We
will." Aniya bago muling angkinin ang labi ko.

Unti-unting nagbago ang ritmo ng kanyang halik. Masuyo hanggang sa gumaspang.

Naramdaman ko ang pangangalilangan nya. Ramdam ko, alam ko. Dahil aminado ako sa
sarili ko na maging ako man ay gusto ko.

"Everything about you is mine, Isabela." Sabi nito nang maalis ang kabuuan ng suot
ko. Kung papaano kami humantong sa ganito ay hindi ko na rin alam. Ramdam ko ang
bawat galaw nya. Sa bawat haplos nya ay nawawala ako sa sarili kong katinuan.

"Theo!"

"Damn, mahirap ba? You want us to go on bed?" Nagaalalang tanong nito. Umiling ako
bilang sagot. I was too preoccupied by him to think properly. Ni halos hindi ko na
ininda na wala kami sa kama. Sa tanang buhay ko, di ko inakala na magagawa ko ang
bagay na ito. Pero ano nga ba ang magagawa ko? Alipin ako ng pagmamahal.

Dalawang mabilis na pangyayari ang naganap. Di ko maikakaila na nababahala na ako

dahil baka hinahanap na ako sa labas, baka may nakapansin na nawawala kami ni Theo
o baka maya maya ay may pumasok sa kwarto. Lahat ng pangamba ko at hinanahik na
nararamdaman kanina ay nawala panandalian, pero ngayon? Bumabalik ulit.

Ngunit lahat ng iniisip ko ay nawala nang naramdaman ko ang hininga ni Theo sa

batok ko.

"Happy new year." Bulong nito sabay halik doon.

Namula naman ako.

"H-happy new year." Nahihiyang bati ko pabalik tapos ay umupo na ako. Kailangan ko
na lumabas.

"Go on, Isabela. Ask me." Biglaan nitong sabi. Nang lingunin ko sya ay suot nanaman
nito ang kanyang seryosong mukha. "You wanna know something. Ask." Ulit nya.

Inilayo ko nanaman ang tingin ko sakanya. Nahihiya ako. Hindi ko alam kung tama ba
ang dapat kong itanong. Hindi ko alam kung paano magtatanong ng hindi masasaktan sa
maari nyang isagot.

"S-sino sya?"

"Maura." Tipid nyang sagot. Iyon lang? Iyon lang ang sagot nya? Tumango ako at
piniling tapusin ang kahibangan ngayong gabi. Tatayo na sana ako ngunit muli kong
naramdaman ang kanyang hininga sa aking batok. "I am yours." Mahinang bulong nito
ngunit sapat upang mabingi ako at sumabog ang puso ko. "Just yours." Gusto ko sana
syang lingunin upang kumpormahin ang sinabi nya ngunit ay bigla nya akong niyakap
mula sa likod at ipinasandal sa kanyang dibdib. "And I need you to trust that.
While I'm gone, just think of those five words."

Dahil sa pagkalito ay pinilit kong humarap sakanya. Bago pa man ako makapag tanong
ay nagbuntong hininga na sya at saka nagsalita. "I have to go back to Manila the
day after tomorrow. For how long? I don't know."

Nalaglag ang panga ko. Ganito ba talaga dapat? Pag may good news, may kakambal na
bad news? Kinagat ko ang labi ko upang pigilan ang nagbabadya kong pag-iyak.

"Just trust me." Muli nitong sabi bago ako binigyan ng isang marahang halik sa
labi.

'I am yours, just yours.' Mas higit pa iyan sa gusto kong sabihin nya. At oo, sapat
na iyan para makayanan ko ang pag-alis nya. Tama, magtitiwala ako at hihintayin ko
sya dahil sinabi nyang akin siya, akin lang.

####################################
18
####################################
AN: Isang chapter na lang sa flashback, pupunta na tayo sa presesnt. Kelan ang
update na yun? Any day this week. Di ko sure.

And have you read my new one shot story?

Title: Almost

Nasa may compilation of short and one shot stories. Check my profile and works to
read. Or click on the external link. ;)

CHAPTER 18

Kinabukasan, wala na ang babaeng kasama nya sa party. Basta nang pasimple kaming
bumalik sa party, naroon na ang kapatid ni Theo. Felix daw ang pangalan, ayon sa
mga matagal nang nagtratrabaho sa hacienda. Sila ang naging magkasama magdamag.
Hindi na ako nagusisa dahil ayokong masira ang new year ko.

Unang araw na wala si Theo, pakiramdam ko parang ang laking parte na ang nawala
sakin. Huli ko syang nakita sa may bukana. Nagkita pa kami doon. He bid me goodbye,
masuyo pa nya akong hinalikan sa labi. Napatanong ako sa sarili ko nang mga oras na
iyon kung ano nga ba kami. Sinabi nya sakin na akin sya, pero ano nga ba kami?

Pangalawang araw, pangatlo, pang-apat hanggang sa umabot ng isang buwan, hindi

pumalya si Theo sa pagpaparamdam sakin. Lagi nya akong tinetext o tinatawagan.
Minsan pa nga ay nakakatulugan na namin ang pag-uusap sa cellphone. Magigising na
lang ako na hindi pa naeend ang tawag.

Nasa ikatlong buwan mula ng pag-alis nya sa hacienda nang nagsimulang nabawasan ang
oras nya para sakin.

"Nasan ka ba?" Medyo naiirita kong tanong dahil halos hindi ko na sya nakausap ng
maayos kahapon tapos ngayon naman ay parang nagmamadali pa ito.

"Angel, I am currently on my way to a very important meeting. I told you I'll call
as soon as I'll get my works done." Sagot nya.
"Pero tatlong araw mo ng sinasabi sakin iyan, Theo." Reklamo ko dito.

Narinig ko ang pagbuntong hininga nya.

"Isabela, listen, I am damn tired with my works. I seriously do not need a nagging
girl. Hindi nakakatulong." May iritasyon sa boses nito. Medyo dinamdam ko naman
iyon. Ganon pala, nakakasitorbo ako.

"Okay. Sorry." May tampo kong sabi sabay patay ng tawag.

Hindi na ako naghintay pa na text o tawag mula sakanya. Nasaktan ako sa mga
salitang binitawan nya pero kasalanan ko din naman. Hindi kami. Kung ano mang
relasyon ang meron samin, wala iyong label. Sinabi nyang sakin lang sya, ganun din
naman ako sakanya - yan lang at wala ng iba. Pero hindi ko maalis sa sistema ko ang
pagsusumamo sa atensyon nya.

Dalawang araw matapos ng huling pag-uusap namin ni Theo, hindi ko na tinignan pa

ang cellphone na bigay nya. Hindi ko rin naman ineexpect na magpaparamdam sya.
Kailangan kong magpalamig ng ulo, kailangan ko rin ituwid ang isip ko. Dapat lagi
kong iisipin kung sino nga ba ako kay Theo.

"Isa, tulungan mo nga muna akong maglaba!" Narinig kong tawag sakin ni nanay habang
nanonood ako ng TV. "Ay, teka, nakapagreview ka na ba? Malapit na ang finals nyo
ha."

Nakangiti akong lumapit kay nanay. "Opo naman, nay."

"Naku, mabuti yan. Makakapagtapos ka na rin. Pagkatapos mo, lumuwas ka na agad ng

Maynila dahil mas malaki ang pag-asa mo na umasenso doon." Dagdag nito.

Nagalangan akong sabihin kay nanay na parang ayoko munang iwan ang hacienda. Ang
totoo nyan, medyo nahihirapan ako sumabay sa acads ko ngayon. Pinipilit ko naman,
kahit papaano ay nangunguna pa rin ako sa klase kaya nga lang ay madalas kong
napagtatanto na lumilipad ang isip ko. Maging ang dati kong plano na magMaynila
agad matapos kong mag-aral ay parang gusto kong baguhin.

Ayaw pa ng puso ko iwan ang hacienda.

"Ah, nay, kailangan ko nga pala bukas na magpunta ng bayan. May bibilhin ho ako
para sa requirements ko." Pagpapaalam ko dito habang naglalaba kami.

"Osige, anak. Magsabi ka na lang sa tatay mo para mabigyan ka ng pambili."

"Ay, may pera pa ako, nay." Agad kong sabi.

"Sus, ikaw talagang bata ka oh." Nakangising sabi ni nanay.

Normal lang ang naging araw ko, maliban na lang sa pagpunta ko ng bayan. Pinili ko
na maglakad na lang dahil sayang pa ang pamasahe. Tutal ay maaga pa naman din. Nasa
may bandang bukana na ako nang may bumusina. Nag tignan ko ang kotse, nalaglag ang
panga ko.

"Get in." Aniya pagkabab anito ng bintana. Literal na nalaglag na nga ang panga ko.
Gwapong gwapo si Theo sa suot nitong shades. "Isabela, you could do more than
staring later. But for now, get in." Aniya. Hindi ko na alam kung ano pang klaseng
pagiisip ang nagawa ko. Basta ang sumunod na alam ko, nasa loob na ako ng sasakyan
nito.

"So when are you going to answer my calls and texts?" Yan agad ang bungad nito
pagkapasok ko sa loob.

Natameme ako at doon ko lamang naalala ang cellphone ko na nakatago sa pinakailalim

ng school bag ko. Safe yun doon dahil wala namang nagtatangka na bukasn iyon.

"Ah, ano kasi.." Paguumpisa ko. "Hindi ko pa chinacharge." Pabulong kong sagot.

Matapos nun ay hindi na kami muling nagusap. Hindi ko na rin inusisa kung saan kami
pupunta dahil naging pamilyar ang dinaanan namin. Matagal tagal na rin nang huli
kaming magpunta dito. Agad naman namula ang pisngi ko nang naalala ko noong unang
beses na puntahan namin ang bahay na nya na ito.
Walang sabi sabi, pagkapasok na pagkapasok pa lang namin ay adag nya akong
sinunggaban ng halik. Bagaman nagulat ako ng bahagya, nanguna ang pagkasabik ko.

"Damn, I missed you, angel." Sabi pa nito.

"T-theo, sandali." PAnsamantala kong pagtutol. Napuno naman agad ng pagtataka ang
kanyang mga mata. "A-ano kasi.. ang pinaalam ko lang kay nanay ay may bibilhin ako
saglit." KAgat labi kong sabi.

"Sht. Mabilis lang to, I just really missed you." Atat nyang sabi sabay halik ulit
sakin. Hindi na ako tumutol pa.

Ni hindi ko na nga ininda na wala kami sa loob ng kwarto. Hinayaan ko syang kunin
ako ng buong buo dahil gusto ko syang maramdaman. Gusto ko yung ganitong mundo,
yung kami lang dalawa.

Napangiti ako nang maramdaman ko ang dampi ng kanyang labi sa tuktok ng ulo ko. "I
just want to cuddle you all day." Bulong nito na nakapagpataba ng puso ko.

"P-pero hindi pwede.." Lungkot kong sabi.

"I know. But next time, we'll be spending a day or more together." May pangako
sakanyang himig.

Agad ko syang tinignan. Bakas ang kasiyahan sa mukha ko. "Teka, bakit ka pala
andito?"

Hinaplos nya ang mukha ko tapos ay marahang pinisil ang pisngi ko. "My innocent
Isabela." Aniya. "I came back because of you. I missed you and you're phone is
off." Dagdag pa nya bago ako muling halikan sa labi. "We have to leave now bago pa
sila magtaka kung bakit wala ka pa. And I also have to go back to Manila before
the sun sets."

Gaya ng napagusapan, sinamahan ako ni Theo na mamili. Pinili nyang sa mall na lang
upang magkasama pa raw kami dahil bihira lang ang taga samin na mapadpad sa mall.
Sya na rin ang nagbayad sa lahat. Masaya, oo, sobrang saya. Pero lahat ay may
hangganan.
Hindi ko nanaman maipaliwanag kung gaano ko kagustong magmakaawa na wag na syang
umalis nang makarating kami sa bukana ng hacienda.

"Better charge your phone, Isa." Utos nito sakin. Marahan naman akong tumango.

"Kelan ka ulit babalik, Theo?"

Nagbuntong hininga ito. "Hindi ko pa alam. But I will be back as soon as I can."

"Punta ka sa graduation ko, Theo." Pagiimbita ko dito.

Napangisi naman ito. "Of course, baby. I will be here and I would even throw a damn
feast for you." And then he sealed his promise with a kiss on my lips.

####################################
19
####################################

AN: Felix LeFevre's story? Click the external link!!! Or go to my profile. ;)

Marked by the Last Mafia Boss.

Kim and Greg? Soon! :D

Happy birthday @kayeballeta8 =)

CHAPTER 19

From: Theo

Yes, Isabela. I will be home for your graduation. I need to go, may importante pa
akong aayusin. Don't call or text, I will be in an important meeting.

Paulit-ulit kong binabasa ang kahuli-huliang text ni Theo noong pang nakaraang
linggo. Isang linggo na pero hindi pa rin nya ako tinetext. Hindi pa ba tapos ang
meeting? Forever ba ang meeting na iyan? Hindi pa ba tapos ang importanteng meeting
na iyan?

Saktong isang buwan nang umalis sya muli dito sa hacienda, naging maayos pa ang
komunikasyon namin. Naging regular pa ang lahat pero hanggang sa unti-unting
nabawasan iyon dahil na rin sa pag-aaral ko. Malapit na kasi ang finals at
kailangan kong igugol ang oras ko sa pag-aaral, sinabayan pa nga iyon ng pag-ayos
nya sa tinatayo niyang negosyo nya.

May mga pagkakataon na hindi kami nagkakaintindihan. Nagsimula akong mainis sakanya
kapag hindi sya nagpaparamdam sakin. Napikon sya. Nag-away kami. Mula noon,
pinigilan ko ang sarili kong humingi ng oras nya. Nasampal kasi ako sa nireply nya
sa text ko.

From: Theo

Damn! Can you stop?! I Told you I have works to do! Why are you being clingy? Stop
that, it's irritating!

Sobrang sampal sakin iyan. Napagtanto ko na oo nga, masyado akong nagiging

demanding sa oras nya. Hindi nga pala kami. Hindi ako girlfriend. Inabot kami ng
halos tatlong araw na hindi nag-usap noon. Sobrang pakiramdam ko ay mababaliw na
ako. May exams pa ako kinabukasan kaya minabuti ko na ako na lang ang makipag-ayos.

Naayos din naman, nagsorry din sya. Naging okay kami pansamantala at dahil doon,
nakapagreview at nakapagexam pa ako ng maayos.

Pero kung alam ko lang na matapos noon ay babalik nanaman sya sa pag itsapwera
sakin. Ang sakit lang.

"Isabela, tara na! Bibili pa tayo ng bestida mo!" Dali dali kong itinago ang
cellphone na ibinigay ni Theo sa pinakaloob ng cabinet ko. Sumisigaw na kasi si
nanay, halatang inip na at gusto nang magpunta ng bayan para mamili ng gagamitin ko
sa graduation para sa isang araw.

"Opo! Andyan na!" Sagot ko.

"Oh, Isa, dapat pagkatapos ng graduation mo ay lumuwas ka na upang maghanap ng
trabaho ha." Sabi ni nanay nang nakasakay kami sa tricycle patungong bayan.

Lumunok ako at may pagdadalawang isip pa bago sumagot. Dapat ko ng sabihin kay
nanay ang plano ko ngayon. "Ah, nay.. ano kasi naisip ko na wag muna ata magpunta
ng Maynila."

"Ano? Bakit biglang nagbago ang isip mo?" TAkang taka na tanong ni nanay.

"Nay, kasi, ano, subukan ko muna maghanap ng trabaho dito sa bayan o kaya dyan sa
pinakamalapit na mall, nay."Pagdadahilan ko.

"Isabela, parehas naman nating alam na mas malaki ang oportunidad sa Maynila."

"Pero, nay, mataas din naman ho ang sweldo dito. Susubukan ko lang ho muna bago
sumabak sa Maynina. Malaking adjustment din ho kasi sakin kung agad akong pupunta
doon." Pilit kong pagkumbinsi sakanya. "At saka, baka ho magpahinga muna ako ng
dalawang linggo bago maghanap, nanay. Masyado pong nakakastress ang buhay fourth
year."

Napabuntong hininga na lamang ito. "Oh, sya sige na sasabihin ko sa tatay mo."
Medyo dismayadong sabi ni nanay.

Maging ako man ay naging dismayado sa sarili ko. Hindi naman talaga iyon ang
dahilan ko kung bakit dito ko pa gusto, ayoko lang kasing malayo kay Theo. Sinabi
nyang babalikan nya ako dito eh. Gusto ko andito ako pag balik nya.

Halos dalawang oras din kami naglibot libot ni nanay sa bayan hanggang sa makahanap
kami ng magandang damit na gagamit ko sa graduation ko. Aniya dapat daw ay
paghandaan ko iyon dahil sa ako ang cum laude. Dapat daw ay mukhang presentable
ako. Kinontrata pa nga nito ang isa sa mga nagtratrabaho sa parlor upang ayusan
ako. Pagkauwi namin, agad kong tinignan ang cellphone ko, umaasang may text o tawag
doon si Theo pero nabigo ako. Wala pa rin, wala pa rin syang paramdam.

Dumating ang araw ng graduation, busy ang pamilya ko sa pag-aayos ng kani-kanilang

itsura habang ako ay inaayusan sa kwarto ko. Lumilipad ang utak ko sa cellphone
kong nakatago sa ilalim ng unan. Sana ay may text na si Theo. Sinabi nya kasi na
pupuntahan nya ako, na uuwi sya ngayong graduation day ko.
Pero nakapagbihis na ako't lahat lahat, wala pa rin. Walang text, tawag o kung ano
pa man galing sakanya. Gustong gusto ko na nga syang kontakin pero kabilin bilinan
nya sa huling text nya na wag kong gawin iyon. Ayoko naman mag-away kaming muli
kaya hindi ko na lang din sya tinext. At sinabi naman na eh na uuwi sya ngayon,
hindi ba? Sinabi nya na para sakin ay uuwi sya. At isa pa, sya ang panauhin sa
graduation namin. May obligasyon sya doon kaya paniguradong pupunta sya.

"Isa! Ang ganda ganda mo!" Sinalubong ako ni Jenny ng yakap nang nakarating kami sa
eskwelahan. Nginitian ko sya ng tipid.

"Si Theo ba nakita mo?" Bulong kong tanong sakanya. Napataas naman ang kilay nito.

"Wala pa nga eh. Sya pa naman guest of honor and speaker." Umiling na lang ako.
Ibig sabihin ay wala pa si Theo dito. Wala pa sya? Baka naman late lang.

Pasulyap sulyap ako sa may entrance ng gym, nagbabakasakaling andun si Theo pero
wala. Nagmartsa ako kasama si nanay at tatay patungong upuan ko. Nagsimula na ang
program pero wala pa rin akong nakikitang Theo. Bakante pa rin ang upuan na
inireserba para sakanya. Nagsimula akong kabahan.

"And now, ladies and gentlemen, it is about time to hear some words of wisdom
coming from a wise man. But unfortunately, our invited guest of honor and speaker,
has not made it on our special day. So, on behalf of Mr. Theodore LeFevre, may I
call on.." Para akong nabigingi sa sinabi nya. Wala daw si Theo.

Hindi sya sumipot! Gusto kong tumakbo papalabas, gusto kong sumigaw. Hindi ko
maintindihan ang takbo ng puso ko. Pakiramam ko may sumasaksak dito habang paulit
ulit itong nawawarak. Bakit wala sya?

Mabigat ang loob kong nagdeliver ng aking speech, maging ang pagtanggap ko ng award
ko ay halos hindi ko na ikinatuwa. Gusto ko na lamang umuwi at umiyak magdamag sa
loob ng kwarto ko. Gusto kong magmura, gusto kong murahin si Theo. Bakit nya ko
sinasaktan ng ganito?

"Congrats, anak! Proud na proud kami sayo!" Nakangiting wika ni tatay sakin nang
salubungin ko sila matapos ang graduation ceremony. Pinilit kong ngumiti. "Oh,
bakit para kang pinagsakluban ng langit at lupa?" Nagtatakang tanong nito.
Hindi ko na napigil ang sarili ko, napaiyak na lamang ako bigla. Agad naman nila
akong niyakap.

"W-wala lang po. M-masaya lang." Pagsisinungaling ko.

Pagkauwi namin sa bahay, nagsimula ng dumating ang ilang bisita. May konting
selebrasyon kasi para sa graduation ko. Ginawa kong busy ang sarili ko. Pinilit
kong huwag isipin si Theo. Nakipaghalubilo ako sa mga bisita. Ang ibang kaklase ko
ay tinawag ko din. Sakanila ko binuhos ang atensyon ko.

"Isa." Naagaw naman bigla ni Jenny ang mga mata ko.

"Ayokong pag-usapan." Agad kong sabi dito.

"Sigurado ka?" Nagaalalang tanong nito. Tumango na lang ako sakanya.

Kung itatanong nya kung okay lang ako, agad agad kong sasabihin na hindi at baka
gumawa pa ako ng eksena kaya minabuti ko na lamang na pangunahan sya.

Matapos kong ayusin ang bahay at magayos ng sarili, minabuti kong magkulong sa
kwarto at ibinuhos ang lahat ng luha ko hanggang sa makatulog na ako. Gabi na nang
nagising ako. Unang una kong naisip ang cellphone ko kaya agad ko itong kinuha.
Buong araw ko ng hindi iyon tinignan. Sana ay may text si Theo. Sana man lang ay
may paliwanag ito.

Laking pagkadismaya ang naramdaman ko nang makita kong wala man lang kahit anong
galing dito. Sa sobrang inis ko ay hindi ko na napigil pa ang sarili ko. Idinial ko
ang number nito. Kailangan ko syang makausap! Kailangan kong humingi ng paliwanag!
Kailangan kong malaman kung bakit nya ito ginagawa, kung ano ba talaga ako sakanya.
Kailangan kong sabihin sakanya na nasasaktan nya ako. Kailangan nyang malaman na
mahal ko sya.

"Hello?" Agad na naputol lahat ng pag-iisip ko ng marinig ko ang boses ng sumagot.

"Hello? Sino ba to?" Babae. Bakit babae ang sumagot? Kasama ni Theo? BAkit
nasakanya ang cellphone ni Theo? "Sino ba to? Magsasalita ka ba o-"

"Maura!" Halos mapatid ang hininga ko nang narinig ko si Theo. Magkasama nga sila.
Pero Maura? Hindi ba sya iyong dinala nya dito noong New Year? BAkit sila
magkasama? Gusto ko sanang magtanong pero biglang nawala ang tawag. Wala na rin
akong lakas ng loob na tumawag muli dahil sa takot ko na baka iba ang makuha kong
sagot.

May kasama syang babae. Iyon ba ang dahilan kung bakit hindi sya umuwi dito? Yun ba
ang pinunta nya sa Maynila? Pero bakit? Akala ko ba.. akala ko akin lang sya?

"Tulala ka dyan, Isabela." Napakurap ako nang narinig ko si nanay na tinawag ako
habang naghahapunan kami.

"Wala po, pagod lang." Walang gana kong pagsisinungaling habang iniisip ko pa rin
si Theo at ang babaeng kasama nya.

Ang sakit pala. Alam ko naman dati pa kung anong klaseng lalaki si Theo. Pero iba
kasi ang pinakita at pinaramdam nya sa akin. SInabi pa nyang akin lang sya.
Pinaramdam nya sakin na parehas kami ng nararamdaman para sa isa't isa. Binigay ko
naman ang lahat ng kaya ko sakanya.

"Nasabi sakin ng nanay mo na ayaw mo daw muan mag Maynila? Pumapayag ako. Mabuti na
rin at dito ka muna pansamantala para makapagpahinga at mabuti na iyong sa malapit
ka muna magtrabaho para-"

Pinutol ko agad ang sinasabi sakin ni Tatay. "Pupunta po ako ng Maynila sa susunod
na linggo." Desidido kong sabi.
####################################
20
####################################

CHAPTER 20

Present

7 pa lang ng umaga ay nasa opisina na ako. 8:30 dumating si Miss Morales - ang boss
ko. May meeting kasi sila ng 9 am.
"Isa, sumama ka sakin sa meeting ko mamaya." Aniya bago pumasok sa opisina nya.

Gaya nga ng inutos nya, sumama ako. Nagsulat ako ng notes para sa reference ni Miss
Morales. Iyong annual party pala ang pinaguusapan nila ngayon. Matagal na itong
nakaplano, nagsisimula na silang ifinalize lahat lahat ngayon dahil isang linggo na
lang at annual party na.

"I expect perfection." Sabat ni Miss Morales bago matapos ang meeting.

"We will make it perfect." Sagot naman ng naassign na head ng event.

Gabi na nang matapos ang trabaho ko. Iniunat ko ang mga paa ko sa ilalim ng mesa
habang tinitignan ang patong patong na mga papel sa ibabaw ng mesa ko. Marami na
rin pala akong natapos na trabaho ngayon. Kahit papaano siguro bukas ay makakaluwag
luwag na ako. Sana nga lang hindi dumami ang demands bukas sa trabaho kong ito.

"Isabela, you could leave now." Napatingin ako sa pintuan at doon ko nakita ang
boss ko.

"Sigurado kayo, ma'am?" Tanong ko rito.

Napabuntong hininga ito. "Yes, Miss San Jose. If you'll wait for me baka abutin ka
pa ng madaling araw. I can manage. I'll call you when I need something." Aniya.

"Okay po." Sagot ko tapos ay tumango.

"Wag ka na magpaalam kung aalis ka. Just leave and do not bother me." Dagdag pa
nito.

"Yes, ma'am." Sagot ko bago sya tumalikod at pumasok ulit sa loob.

Iniligpit ko lang ang mga gamit ko tapos inayos lamesa ko. Nang tignan ko ang
sarili ko sa salamin, halos magulat pa ako. Sobrang stressed ng mukha ko! Grabe
lang. Akala ko trabaho ko lang ang nakakastress pero pati pala mukha ko. Buti pa
ang boss ko, kahit triple triple pa ang stress level nya sa akin eh magandang
maganda pa rin sya at ang ayos pa ng composure nya. Paano kaya nya iyon ginagawa?
Siguro ganun talaga kapag laking mayaman.

Pagbaba na pagbaba ko, kitang kita ko na ang itim na sasakyan. Napangiti naman ako.
Hindi talaga sya pumapalya sa pagsundo sakin.

"Good evening, ma'am Isa." Bati ng guard sakin.

"Good evening din, kuya." Bati ko pabalik.

"Ingat, ma'am." Dagdag pa nito bago ako pumasok sa loob ng kotse. Nginitian ko na
lang si kuya guard.

"Uy! Sino ka?!" Nagulat ako sa tanong nya sakin nang nakaupo na ako.

"Ang sama mo naman eh!" Busagot kong sagot.

"Biro lang, alam mo namang lagi kang maganda sa paningin ko, Isabela." Bola pa nito
sakin.

"Naku, Miko! Tigilan mo ako sa pambobola mo ha." Irap ko sakanya.

"Totoo naman, Isa. Para kang anghel talaga." Natigil ako saglit nang narinig ko ang
tinawag nya sakin. Anghel. Saglit akong nakaramdam ng kung ano. Nakakainis. Bakit
ba may epekto pa rin? Hindi, hindi masakit kundi galit yung nararamdaman ko. Sobra
sobrang galit.

"Oh, natigil ka?" Napatingin ulit ako kay Miko.

"Miko ha, tatawagin kitang Kikoy sa harap ng maraming tao kapag di ka tumigil."

"Eto naman! Di na mabiro." Aniya.

"Magdrive ka na nga, gusto ko na umuwi at matulog." Tamad kong sagot sakanya.

Pasado alas nuwebe na nang nakarating kami sa tinitirhan ko. Sa wakas,

makakapagpahinga na rin ako. Masyadong nakakapagod ang araw na ito.

"Sige, salamat ha, Miko." Sabi ko dito.

"Good night, Isabela." Aniya sabay halik sa pisngi ko. Nginitian ko ito pabalik.
Minsan napapaisip ako kung bakit hindi ko pa sinasagot si Miko. Magdadalawang taon
na rin itong nanliligaw sakin. Mabait naman sya at kilala ko pa mula pagkabata.
Mapagkakatiwalaan din ito at masipag sa buhay. Unti-unti na nga rin natutupad ang
pangarap nitong maging isang sikat na artist. Sya ang tumulong sakin dito sa
Maynila noong baguhan pa lamang ako. Sya rin ang nagpasok sakin sa trabaho. Isa pa,
gusto ko rin naman sya.

Tama, siguro dapat bigyan ko na "kami" ng chance. Wala naman sigurong masama. Apat
na taon na rin naman mula noong huli akong pumasok sa isang relasyon.. kung
maituturing nga iyon na relasyon.

"Good night." Nakangito kong sagot sakanya bago ako tuluyang bumaba.

Nang nakapasok ako sa loob ng bahay, agad agad akong naligo upang makapagrelax na
ako. Matapos kong gawin ang dapat kong gawin, tumungo na ako sa loob ng kwarto at
binuksan ang laptop ko upang makapagonline.

"Nay!" Nakangiti kong bati nang sagutin nila ang tawag ko sa skype.

"Ate, ate!" Tuwang tuwa si Aya nang nakita nya ako.

"Aya! Bakit gising ka pa? May pasok ka pa bukas!"

"Hinintay lang kita, ate, para maggood night ako!" Bungisngis nyang sabi kaya
natawa naman ako.
"Oh, sige na. Good night na." Sabi ko rito.

"Good night, ate! Sleep na po ako!" Pagpapaalam nito bago umalis at tumakbo.

"Aya, ha! Matulog ka na!" Narinig kong sigaw ni nanay bago nya ibaling ang atensyon
sakin. "Oh, ikaw din, Isabela! Matulog ka na at baka pagod ka sa trabaho."

"Opo, nay. Gusto ko lang kayong kamustahin."

"Aba, araw araw kang tumatawag, Isabela. Wala naman nagbabago, ganoon pa rin naman
dito." Si tatay ang sumagot.

"Eh kayo ho eh, ayaw nyo pa kasi lumipat dito sa Maynila." Sabi ko sakanila.

"Anak, darating din tayo dyan. Basta ba sa ngayon, bigyan mo lang kami ng panahon
upang makapagpaalam ng maayos at unti-unting maglipat diyan." Si tatay pa rin ang
sumagot sakin habang si nanay ay nagsusuklay ng buhok.

"Tay, mag-iisang taon nyo na hong sinasabi iyan."

"Anak, mahirap umalis ngayon. Lalo pa at wala naman si Theo na pagpapaalaman

namin." Pagkabanggit ng pangalan ng lalaking iyon, agad akong napailing.

"Aba, oo nga. Eh halos dalawang taon na iyon na hindi pumaparito ah." Sang-ayon ni
tatay kay nanay.

"Oh, basta po ha. Usapan natin ngayong taon dito na kayo titira." Pagiiba ko ng
usapan.

"Oo, anak. Gagawan namin ng paraan iyan." Paninigurado ni nanay.

"Sige po, nay, tay. Matutulpog na po ako at may pasok pa ako bukas." Pagpapaalam ko
sakanila.
"Sige anak, kami rin ay matutulog na at maaga pa ako sa bukid." Sagot ni tatay.

Agad akong humiga sa kama ko nang matapos ang maikli naming pag-uusap. Apat na taon
mula ng iwan ko ang hacienda. Dalawang taon mahigit na rin nang huli ko silang
makita ng personal, hindi kasi ako ganoon kadalas na umuuwi sa hacienda dahil na
rin sa trabaho. Sa loob ng apat na taon, napakarami nang nagbago.

Si Miko ang kasama kong nagpunta ng Maynila. Tulungan kami sa paghanap ng trabaho
para sakin. Siguro ay tatlong buwan din ako naging pabigat sakanya. Hanggang sa
isang araw, sa may exhibit nya, sumama ako upang kahit papaano ay makatulong. Doon
ko nakilala ang boss ko.

Hindi ko naman inakala kasi noon na sobrang yaman pala sya. Naalala ko pa, tinanong
nya kasi ako kung anong painting daw ang bagay sakanya. Tinignan ko syang mabuti at
itinuro ang isang painting. At sinabi ko kung bakit sya iyon. Tapos tinanong nya
ang pangalan ko, taga saan ako at kung ano ang trabaho ko. Sa bandang huli, binili
nya iyong painting at binigyan ako ng calling card.

Kinabukasan noon, nagpunta ako sa address na nasa calling card. Nagulat na lang ako
na sobrang laki ng building! Sakto nga rin na nakatunganga ako sa labas ng building
nang nakita ko sya. Tinawag nya ako at pinasunod sakanya. Lalo lang akong
napanganga nang lahat ng tao ay binabati sya tapos lalo na noong narating namin ang
office nya.

Anak ng pating! Anak pala sya ng may ari ng kumpanyang iyon. Kinuha nya akong
executive secretary nya. Sobrang laki ng sweldo at ang dami pang benefits! Dahil
doon, nagbago ang buhay ko. Nakapagpundar ako ng two-storey house at ilan pang
gamit, napagaaral ko na rin ang mga kapatid ko at may sapat nang ipon sa loob
lamang ng apat na taon dahil sa laki ng sweldo ko. Secretary lang ako pero
napakalaki ng sweldo ko. Malaking kumpanya kasi eh.

Siguro, nakatulong iyong trabaho kong iyon sa paglimot kay Theo. Hindi ko naman sya
nakalimutan, pero yung pagmamahal ko sakanya nakalimutan ko. Naalala ko pa, gabi
gabi ako umiiyak noon dahil sobrang sakit pero noong napansin kong unti-unti na
gumiginhawa ang buhay ko, napagtanto ko na ganoon pala pag malas sa lovelife,
swerte sa pera. Dibale nang malasin ako ng paulit ulit basta maiahon ko ang pamilya
ko.

Nakakatawa nga lang, iyong cellphone na gamit ko ngayon ay iyon pa ring binigay nya
sakin dati. Wala lang, iyon kasi ang number ko na alam ng boss ko pati ng iba sa
kumpanya. Mahirap magpalit eh.
####################################
21
####################################

CHAPTER 21

Umaga pa lang busy na iyong department na naassign para sa annual party. Maging ako
nga eh nadadamay sa pagiging busy. Panay din kasi ang update sakin ni Miss Morales
kung natawagan ko na ba iyong gumawa ng gown at sapatos nya.

"And, Miss San Jose, after that can you go and get a sample of the invitation plus
the guest list? I need to see kung kumpleto na lahat." Dagdag nya.

"Sure, ma'am." Nakangiti kong sagot.

"Thanks, Isabela, what would I ever you without you?" Tila ba pagod nyang tanong.

"Just being what you need, Miss Morales." Nakangiti ko pa ring sagot.

"That is why I can't make you leave your place, you're a great secretary and my one
and only friend." Dagdag pa nito. Tumango naman ako bilang sagot.

Gaya ng sinabi ni Miss Morales, agad kong tinungo ang department. Nadatnan ko
silang gulong gulo. Ang daming mga papel at ang ilan ay nakahawak sa telepono
habang kinakausap ang iba ibang tao.

"Uy, Isabela!" Agad na bati sakin ni Betty, isa sa mga empleyado na busy. "Kunin mo
na yung invitation?" Agad nyang tanong.

Tumango naman ako. "Oo sana eh, tsaka pahingi daw nung list ng mga guests."

"Oh, sige, sandali lang ha?" aniya tapos ay kumaripas ng takbo patungo sa lamesa
nya. "Eto na oh." Agad nyang inabot sakin ang mga hinihingi ko nang nakabalik sya.
"Sobrang busy pa?" Napangiwi ako sa tanong ko.

"Kung alam mo lang! Hay, sarap sumuko!" Sagot nya sabay kamot sakanyang ulo. "Sige
ha, Isa, kailangan ko pa bilangin lahat ng nagconfirm na eh na pupunta." Aniya kaya
nagpaalam na ako.

"We are glad to invite you to AWE Global's 30th annual party." Basa ko sa nakasulat
sa harapang bahagi ng imbitasyon. Kulay itim, puti at gold lamang ang nasa may
imbitasyon. Halatang napakasosyal ng dating ng annual party na ito. Hindi naman
nakapagtataka na gusto ni Miss Morales na maging perfect ang okasyon. Sabagay, ang
theme nga naman kasi ay "Luxurious Pleasure."

Nakapunta naman na ako sa tatlong nakaraan na annual party ng AWE. Mandatory kasi
sa mga sekretarya na pumunta upang may tutulong sa mga board of directors ng AWE.
Problema ko pa nga pala ang isusuot ko, hindi pa ako nakakahanap eh. Masyado kasing
busy. Siguro sa Sabado na lang o kaya sa Linggo. Depende pa rin kung hindi na
papasok si Miss Morales ng ganoong araw.

Matapos kong tignan ang imbitasyon, sisilipin ko sana iyong listahan ng mga
imbitado kaya lamang ay tumunog na ang elevator, hudyat na nakabalik na ako sa
floor namin.

"Just come in, Isabela." Sagot ni Miss Morales nang kumatok ako sakanyang pintuan.

"I have the invitation and the guest list now, Ma'am." Sabi ko sakanya habang
naglalakad papalapit.

"Thank you, Isabela. Can you confirm kung anong araw ko pwedeng makuha yung gown?
Please, Isabela?" Pakiusap nito sakin.

"Sure, ma'am. Is there anything else that I can do for you?"

Nakangiti itong umiling sakin. "That's it for now. Thank you, miss San Jose." She
dismissed kaya bumalik na ako sa table ko sa labas mismo ng opisina nya.

Agad agad kong tinawagan ang sikat na designer upang malaman ang tungkols a gown ni
Miss Morales.

"Mi bella!" Agad na bati nito sakin.

"Sir Franco." Nakangiti kong bati pabalik sakanya.

"Sakto lang ang tawag mo. I was about to call you for an update about Miss Vianca's
gown." Magiliw nitong sabi.

"Ayun, thanks, sir Franco!"

"No problemo, mi bella. And please, Franco na lang."

Natawa naman ako sa hiling nito. "Osige, Franco."

"Better, bella! Maybe you could drop by sa mall branch namin the day after
tomorrow? I will be there."

"Okay, Franco. It's a date!" Sagot ko dito habang minamarkahan ang maliit kong
kalendaryo sa ibabaw ng mesa.

"See you, bella."

"See you, Franco." Sagot ko pabalik bago tapusin ang tawag

Isa sa mga pinakasikat na designer sa bansa si Franco, hindi na nga nakapagtataka

na sya ang designer lagi ni Miss Vianca tuwing may events. Magaganda naman talaga
ang mga likha nito. Nagpalipas ako ng ilang saglit bago pumasok ulit sa loob ng
opisina ni Miss Vianca Morales.

Natigil pa nga ako dahil nadatnan ko syang may kausap sa telepono.

"Oh, come on, you are still a sweet heart." Pabiro nitong sabi sa kausap nito sa
telepono habang sinesenyasan na pumasok ako sa loob. "Oh, okay! That is great. I
will see you then." Nakanginiti nyang sabi. Boyfriend kaya iyon ni Miss Vianca? O
kaya ay maniligaw? Para kasing teenager kung kiligin eh. "Yes, yes, see you. Bye."
Pagpapaalam nito sa kausap nya. "Hay, that guy is still the same." Umiiling ngunit
nakangiti nyang sabi. "Oh, yes! Natawagan mo na ba si Franco, Isabela?" Baling nito
sakin.

"Yes, Miss Vianca. Sabi nya po ay maari na pong daanan iyong gown sa mall branch
nila bukas makalawa."

Nagiba ang ekspresyon nito bigla. "Oh god! Hindi ako pwede nun! I will be out for a
date!" Frustrated nitong sabi. "Can you.."

"My pleasure, Miss Vianca." Nakangiti kong sagot. "I can't put your date at risk."
Dagdag ko pa. Namula naman sya. Aha! Ang boss ko, lumalovelife. First time in four
years ko syang nakitang parang teenager kung magblush.

"Oh, Isabela! He is my first crush!" Nakangiti nya pang dagdag. "And we used to
date before. Well, not until he has to go back to their place in province."
Nakanguso nyang sabi.

"Baka naman po eto na ang second chance?" Pangaasar ko dito.

"Isabela! Pinapakilig mo ako!" Namumula nyang sabi. Sabay kaming natawa. "Basta ha,
Isabela, ikaw muna magasikaso ng susuotin ko."

"Yes, Miss Vianca." Paninigurado ko dito.

Two days after, I went to Franco's shop before lunch. Some people were looking at
his works when I arrived. Agad naman nya akong napansin.

"Mi bella!" He called. Napatingin naman ang mga tao sakin. Siguro lahat sila ay
nasayangan. Sabagay, noong una ay ganoon din naman ako. Poging pogi at matikas si
Franco, pero pusong babae kaya magaan ang loob ko sakanya eh. AT isa pa, nakakaaliw
kapag tinatawag nya akong Bella. Sabi nya ibig sabigin daw nun ay maganda. Akala ko
nung una Bella galing sa pangalan kong Isabela. Iba pala.
"Franco." Bati ko pabalik.

"My my! Still drop dead as ever." Komento nito sakin nang tignan ako mula ulo
hanggang paa. "Compare sa unang beses kitang nakita, mukha ka ng boss ngayon, hindi
secretary." Natatawa nya pang sabi. Noong unang beses kasi na pinakilala ako ni
Miss Vianca sakanya. Simpleng office clothes lang ang suot ko tapos ay dollshoes.
Ayan, kinaibigan ako ng loko at tinuruan akong manamit. Kaya ngayon, mukha na
talaga akong tao. Nakaheels na nga rin ako ngayon1

"Niloloko mo nanaman ako." Nguso kong sabi sakanya.

"No no, bella. Sinasabi ko lang ang totoo." Aniya sabay tawa. "Ay ang gown ni Madam
Vianca! Magtingin ka muna ha kunin ko lang sa loob iyong gown." Aniya. Tumango
naman ako.

Nagsimula akong magtingin ng mga gowns. Ang sososyal talaga ng gown ni Franco.
Nakakita ako ng isang gown na abot lamang hanggang tuhod na may gold details sa
bandang bewang nito. Agad ko itong nagustuhan. Nakahanap na ako ng isusuot ko.
Naisipan kong isukat sana ito kaya lamang ay nagulat na lamang ako nang may bata na
lumapit sakin. Batang babae. Nakatitig lang ito sa hawak hawak ko na damit.

"Hello, anong pangalan mo?" Tanong ko dito. Hindi ito umimik. Sa halip ay tinitigan
lang ako nito. Napakaganda ng bata. Napangiti naman ako dito.

"Andrea!" Napalingon kaming dalawa ng bata sa sumigaw. Isang babaeng dalaga ang
lumapit samin. "Naku. Pasensya miss ha, naistorbo ka ba ng pamangkin ko? Sorry ha."
Aniya.

"Naku, hindi! Ayos lang. Ang ganda nya naman." Nakangiti kong sabi.

Nginitian din nya ako pabalik. "Sige po, ibabalik ko na sya sa mama nya."
Pagpapaalam nito. Tumango naman ako. Sinundan ko sila ng tingin. Nakita kong
lumapit sila sa isang babaeng may hawak hawak na kulay gold na long gown. Napataas
naman ang kilay ko. Posible kayang pupunta ito sa party? Pero baka hindi.
Ipinagkibit balikat ko na lamang iyon.

"Isabela, eto na yung kay Madam." Narinig kong tawag sakin ni Franco. "ay, bagay
sayo yan!" Dagdag pa nito nang mapansin ang hawak ko.
"I'll take this." Nakangiti kong sabi.

"Sure, bella! But you will not pay for it ha! Maiinsulto ako." Sabi nito na
kokontrahin ko sana. "Oh, hep! You can't say no. Think of it as a complimentary
gift dahil sa loyalty nyo sakin." He added. Wala na akong nagawa kundi ang pumayag
na lang. Matapos noon ay napagusapan namin ni Franco ang kumain muna bago ako
bumalik sa opisina.

Laking pasasalamat ko at may sarili akong service mula mismo sa kumpanya kaya less
hassle kapag may ganitong mga lakad ako. Bandang 2pm na nang nabalik ako sa
opisina. Nang pasukin ko ang opisina, andoon na pala si Miss Vianca.

"Miss Vianca?" Tawag ko dito.

"Isabela! Yan na ba yun?" Tanong nito. Tumango naman ako.

"Akala ko po ay mamayang bandang hapon pa po kayo darating?" Tanong ko dito.

"Hay, my date apparently has a girlfriend now. Akala ko nga noong una ay hindi sya
seryoso but he said he is! Kaya medyo back off. Hay. Don't even ask about it."
Tamad nitong sabi habang inaalis ang gown sa loob ng malaking box. "Maniwala naman
dun. Hah! Once a playboy will always be a playboy." Sabi nya na tinanguhan ko na
lang.

Yep, once a playboy will always be a playboy.

####################################
22
####################################

CHAPTER 22

Naging mabilis ang pagtakbo ng mga araw, ngayon nga ay halos hindi na mapakali ang
ilang mga tao dahil sa gaganaping malaking party bukas. Busy ang bawat department.
Bagaman taon taon naman na ginaganap ang party, parang hindi pa rin talaga sanay
ang mga tao. Siguro ganoon talaga pag malaki ang ineexpect mong resulta.
"Isabela, in my office. Now." Napalingon ako sa tumunog na intercom. Bago pa sana
ako makasagot ay nahimigan ko na ang pagputol ni Miss Vianca sa linya. Nadatnan ko
syang nakaupo sakanyang swivel chair habang umiinom ng red wine.

"Miss Vianca?" Tawag ko dito nang makapasok ako.

"Isabela, come, take a seat." Aniya. "Hindi na kita aalukin ng wine dahil alam ko
namang hindi ka umiinom ng ganito." Natatawa pa nyang sabi. Sinabayan ko sya sa
pagtawa dahil alam naming pareho na mababa ang alcohol tolerance ko. Naalala ko nga
noon, inaya nya akong uminom ng wine. Nakaisang baso lang ako pero pulang pula na
daw ako at medyo tipsy na. Halos hindi nga daw ako makausap ng maayos ayos. Alam ko
pa naman ang mga nangyayari noon pero iba lang talaga ang pakiramdam ko. O baka
naman first time ko kasi kaya ganun. Ah, basta, ayoko na ulitin iyon.

"Bakit nyo nga po pala ako pinatawag?" Tanong ko dito nang nakaupo ako.

"I don't have a date yet for tomorrow evening, Isabela." Nakanguso nyang sabi.
Nalaglag naman ang panga ko.

"Miss Vianca, we know you could always go pick anyone, wala naman pong nakakatanggi
sayo." Sagot ko dito.

"Oh, Isabela! May tumanggi na sakin. I invited him to be my date kaso ay inayawan
ako dahil daw may date na sya!" Hindi makapaniwalang sabi nya kaya natawa na lang
ako. "Kaya you should be there tomorrow, Isabela. Not to work but rather to be with
me para hindi naman tayo magmukhang loner!" She said and then we both laughed.

"Yes, Miss Vianca, expect me to be there." Sagot ko rito.

"Wala kang date?" Taas kilay nyang tanong.

"Miss Vianca, I will be attending the party for work. Hindi naman po ako katulad
ninyong mga officials na pwede magdala ng date." I said.

Napabuntong hininga ito. "I'm sorry you're still my secretary up to now, Isabela.
You work efficiently and surpassed my expectations, you are very competitive and
could otherwise serve this company with your skill but I can't let you go, Isabela.
You are my only friend." Aniya.

Tumango naman ako. "I understand, Miss Vianca. Don't worry, I am not asking to be
promoted. Masaya po ako sa trabaho ko sayo. Tsaka baka nga mas mataas pa ang
sweldong binibigay nyo sakin kesa sa ibang department heads." Natatawa kong sabi.

"Uh huh! Alam mo yan!" She giggly said. Kung tutuusin nga ay totoo ang sinasabi ni
Miss Vianca. Ilang tao na rin ang nagsabi na malaki ang magiging pakinabang ko sa
kumpanya kung magiging galamay din ako nito kesa sa maging anino ni Miss Vianca.
Pero naging praktikal ako, kung saan ang mas may mataas na sahod at mas malaking
benepisyo, dun ako. Isa pa, lagi akong kasama ni Miss Vianca sa mga tours nya kaya
nga nakakapagout of the country ako ng libre at may budget pa talaga! Tsaka
kaibigan ang turing ko kay Miss Vianca, hindi lang basta basta isang boss.

"Pero Isabela, kung papayagan kitang magdala ng date, dadalhin mo ba iyong pintor
mong boyfriend?" Mapangasar na tanong nya. Si Miko ang tinutukoy nito. Naramdaman
ko agad ang pamumula ng aking mga pisngi. Hindi naman ako magkakaila talaga na
kahit papaano ay gusto ko si Miko.

"Miss Vianca!" Suway ko dito tapos ay tumawa kami. "Hindi ko po boyfriend si Miko."

"Sus, in denial!" Aniya. "Anyways, the reason why I called you here is to inform
you about your leave. As usual, gaya ng dati, you could have your two weeks leave
after the party." Aniya. Although medyo ineexpect ko na iyon, nakakataba pa rin
talaga ng puso si Miss Vianca.

"Thank you, Miss Vianca." Sinsero kong sabi.

"Basta ha, remember to call Arlene muna para sya muna replacement mo for a while.
Gosh, I have to work more masipag now. Alam mo namang sayo lang ako medyo maluwag
kasi naman you're trustworthy. I can't trust anyone else that much." Dagdag pa
nito.

"Miss Vianca talaga. I'm sure you could trust Arlene, too. Beginner pa lang nga
kasi kaya medyo pagpasensyahan po muna natin." Sabi ko dito.

"Ano pa nga ba?" Aniya sabay irap. "And please, Isabela! Go find yourself a
boyfriend sa loob ng off mo. Better kung gagawin mo na boyfriend iyong pintor. Hot
din yun ha!" Aniya tapos ay humagikgik ito.
Nagpatuloy ang usapan namin ni Miss Vianca sa loob pa ng isang oras. Madalas ay
tinutukso nya lang ako sa pagiging single pero walang humpay ko rin naman na
sinasabing single din sya. Ang lagi nyang rason ay wala daw makatagpo ng standards
nya. Bandang alas siete pa lamang ng gabi ay pinayagan na nya akong umuwi.

Balak ko na sanang magtaxi na lang kaso ay nakatanggap ako ng text kay Miko na
sinasabing susunduin daw ako kaya pumayag na ako.

"Aga mo ngayon ha?" Bungad nito sakin pagkapasok ko sa kotse nya.

"Party bukas eh." Kibit balikat na sagot ko. "Ang bait nga ni Miss Vianca eh,
sinabihan ako na hindi na kami papasok bukas ng umaga at sa event na lang magkita."
Dagdag ko pa.

"Nice. Date mo ko?" Nakangisi nyang tanong. Inirapan ko nga. "Biro lang!" Aniya
bago nagsimulang magmaneho.

Inisip kong mabuti ang mga sinabi ni Miss Vianca tungkol kay Miko. Kung tutuusin
nga ay mukha na kaming magkarelasyon dahil lagi nyang akong hinahatid at sinusundo.
Nagdedate din naman kami. Matagal at madami na rin kaming pinagsamahan ni Miko.
Naghahalikan na rin naman kami sa pisngi. Gusto ko rin naman sya. Siguro nga ay ito
na ang tamang panahon upang buksan ko muli ang puso ko.

Tama, pagakatapos ng party ay yayayain ko syang umuwi ng hacienda at doon ko sya

sasagutin. Napangiti ako sa naisip ko.

Dating gawi pa rin ang ginawa ko pagkauwi ko ng bahay. Ibinalita ko sakanila na

uuwi ako sa hacienda pagkatapos ng party. Tuwang tuwa naman sila at sinabing
paghahandaan daw nilang mabuti iyon.

Kinabukasan, alas kwatro dumating sa bahay ang isa sa mga make-up artists na nasa
contact ni Ma'am Vianca. Ibinagay nya ang ayos ko sa damit ko.

"Maganda ka naman kahit walang ayos, wag ka na kaya magmake up?" Biro pa nito
sakin.
"Ate talaga oh!" Sagot ko sakanya pabalik.

Light make-up lang ang inilagay nito sakin, hindi nga rin ganoon kapula ang labi
ko. Itinali ang itaas na bahagi ng mahaba kong buhok habang ginawan naman ng lazy
curls ang natira. Kulay gold nga rin ang 4" high na stiletto ko. Sobrang tuwang
tuwa naman ako sa naging itsura ko.

"Perfect! Ang ganda mo, Isabela. Pra kang ano, angel na napadpad sa lupa." Saglit
akong nanigas sa sinabi nito. Napangiwi tuloy ako. Kelan ba ako makakagetover sa
angel angel na iyan? Umiling na lang ako sakanya.

Kinuha ko ang cellphone ko sa kwarto at ang envelope bag ko. May isang oras at
kalahati pa bago magsimula ang party. Less than 30 minutes bago ang official time
ng party dumadating ang mga bigating may-ari ng AWE Global kaya sakto lang ang
magiging dating ko doon.

15 minutes before 6 ay nasa venue na ako.

"Tawagan mo ako pag magpapasundo ka na, ha?" Pagpapaalala ni Miko sakin bago namin
marating ang lugar. Nakangiti naman akong tumango sakanya. "And please, Isabela,
wag kang maghanap ng lalaki doon." Seryoso nyang sabi.

Natawa naman ako. "Miko, kelan pa ba ako nahilig sa paghanap ng lalaki?" Irap kong
tanong.

"Natatakot lang ako na baka may makauna pa sakin." Aniya.

Bahagya akong nakonsensya. Masyado ko ba syang pinagaantay? Pinapaasa na bang

maituturing? Pero sa mismong pagbalik namin sa hacienda, sasagutin ko na sya.
Pangako.

"Sige na, papasok na ako sa loob." Paalam ko dito. Naramdaman ko naman ang paghalik
nya sa pisngi ko bago ako tuluyang bumaba.

Marami nang tao pero karamihan ay taga AWE pa rin. Iilan pa lang ang nakita kong
mga guests. Tinulungan ko ang ibang department sa pagaasikaso ng mga kailangan. May
mga final touches pa rin palang ginawa dahil may mga nabago sa programa.

Kasalukuyan akong nakikipagusap sa isang katrabaho ko sa opisina nang magvibrate

ang cellphone ko. Lumabas doon ang pangalan ni Miss Vianca kaya agad ko itong
sinago.

"Isabela, nasan ka na?" Tanong nito.

"Nandito na po ako sa venue, ma'am." Sagot ko habang naglalakad patungo sa bandang

harapan upang abutin ang kopya ng mga guests na nagconfirm na pupunta at ang isang
invitation din. Bilin kasi ni Miss Vianca na dapat ay lagi kong tignan kung sino
ang mag guests na dumalo.

"Maraming tao?" Tanong nito. Tumango naman ako sa isang empleyado na nagabot sakin
ng mga kailangan ko.

"Ah, yes, Miss Vianca." Sagot ko habang pinapasadahan ng tingin ang guest list.

"Si Theo andyan na ba?" May kung ano akong narinig na sinabi nito kaya saglit akong
natigilan. Theo? Yun ba ang sinabi nya? Umiling ako at muling itinuon ang tingin sa
guest list.

"Ano po? Sino po?" Pagpapaulit ko.

"Si Theo nga, Isabela." Muli nyang sabi. Nanginginig kong ipinatong ang mga hawak
ko sa isang lamesa nang nakumpirma kong Theo nga ang binanggit nya. Inisa isa kong
mabuti ang listahan ng mga guests. "Isabela? Ano? Anyan na ba si Theodore?" Pilit
kong pinapakalma ang sarili ko ngunit hindi ko nagawa.

Lalo na noong nakita ko ang apelyidong LeFevre sa listahan.

"Isabela? Andyan ka pa ba?" Narinig kong sabi ni Miss Vianca. Sasagutin ko sana ito
kaso nga lang ay biglang nagsalita ang isa sa mga emcee na nakaagaw ng atensyon ng
lahat.

"Ladies and Gentlemen, the arrival of Mr. Theodore LeFevre and his lovely date for
tonight, Miss Maxine Andrea Buenavista."

Pakiramdam ko ay halos malagutan ako ng hininga sa narinig ko at pakiramdam ko ay

tuluyan na akong namatay nang nakita ko ang lalaking naglalakad sa red carpet.

Si Theo. Ang dati kong Theo. Kasama nito ang isang pamilyar na babaeng nakasuot ng
gold gown. Nanlaki ang mga mata ko at nalaglag ang panga ko nang napagtanto ko kung
sino iyon. Sya iyong nanay ng batang lumapit sakin sa shop ni Hector!

####################################
23
####################################

CHAPTER 23

Hindi ko na alam kung saan ko ibabaling ang tingin ko, ni maging ang dapat kong
paglagyan ng aking sarili ay hindi ko rin matukoy! Ayaw kong makita nya ako.

Pinanood ko sya habang naglalakad kasama ang babaeng nakakapit sa braso nya. Kitang
kita ko kung paano tignan ni Theo ang babaeng nagngangalang Maxine. Para nyang
tinutunaw ito sa bawat pagtitig nya dito habang naguusap silsia.

Nagulantang na lang ako nang biglang magring ang cellphone ko. Si Ma'am Vianca!
Naku po, nakalimutan ko na ang boss ko!

"Miss Vianca!" Bati ko dito.

"Isabela, I am here. Meet me somewhere there as I walk. Ayoko n amagmukhang loner."

Aniya. Nanlako ang mga mata ko sa sinabi nya. Gutso nyang samahan ko sya habang
naglalakad, habang inaanusyo ang pagdating nya, habang pinapanood sya ng lahat ng
mga tao! Ibig sabihin din noon ay mapapansin pati ako at makikita ako ni Theo.
Ayoko!

"Isabela, dali na! I'm about to get out from my car!" Dagdag pa nito. Gusto ko man
sanang tumutol, bigla naman nitong pinatay ang tawag.
Hindi ako mapakali sa istura ko, sa postura ko, sa suot ko at sa paglakad ko habang
tinutungo ko ang isang pwesto malapit ng kaunti sa pintuan upang masalubong ko si
Miss Vianca. Nang nakita ko ang pagpasok na nito sa unang pintuan, sinenyasan ko na
ang emcee upang ianunsyo ang pagdating ni Miss Vianca.

"And now, Ladies and gentlemen, one of the AWE Global's royalty - Miss Vianca
Morales - has arrived!" Saktong anunsyo nito habang papasok si Miss Vianca. Malaki
ang ngiti nito. She loves attention, apparently, I do not.

"Isabela!" Mahina at hindi gaanong halatang bulong nito sakin nang magkasalubong
kaming dalawa.

"Miss Vianca." Bati ko dito.

Nilakad namin ang red carpet patungo sa isa sa pinakaharap na lamesang bilog.
Ramdam ko ang bawat tingin ng mga tao, ramdam na ramdam ko maging ang tingin nya.
Nagawa kong pakiusapan ang sarili ko na huwag syang lingunin. Tama, ganun na lang
ang gagawin ko magdamag, magkukunwari akong wala sya dito at hindi ko sya kilala.
Mas makakabuti iyon.

"Oh, he's here!" Tuwang tuwang sabi ni Miss Vianca pagkaupo na pagkaupo pa lang
namin. Susundan ko sana ang tingin nya ngunit bigla nya nya akong hinarap at
hinawakan sa kamay. "Let's go! Ipapakilala kita sakanya." Tila ba excited nitong
sabi. At dahil nga sanay naman ako na kasama nya sa tuwing may kakausaping mga
bussiness people, pumayag na ako.

"Sino ba Miss Vianca?" Tanong ko.

"Ayun oh." Mahinahon nyang sagot. Pilit kong sinundan ang pasimple nyang pagnguso
ngunit hindi ko iyon nagawa. Luminga linga ako sa paligid upang matukoy kung sino
ang pupuntahan namin. Ganun ganun na lamang ang pagsisisi ko nang mapagtanto ko
kung saan.

"Ah, Miss Vianca! Kailangan ko nga po pala muna magCR, ihing ihi na po ako." Agad
kong pagdadahilan sakanya.

Nilingon nya ako at tinaasan ng kilay. "Isabela, mamaya na yan! Sandali lang to,
promise." Sabi nito.
"Pero Miss Vianca -"

"Shh! Malapit na tayo!" Suway nito sakin.

Nanginginig ang tuhod kong naglalakad papalapit sa nakatalikod na lalaki at babae.

Kahit nakatalikod, halata mo ang pagiging possessive nito, nakaupo na nga sila,
hawak hawak pa rin nito sa bewang ang babae. Napangiwi ako.

Nilakad namin ni Miss Vianca ang daan patungo sa
nagpaiwan na lang ako sa likod nila, mas okay na
ang nararamdaman ko. Ni hindi ko alam kung bakit
sya dapat ang kabahan? Dahil sya naman iyong may
dapat naapektuhan ng ganito.
harapan nila. Nakakainis! Sana
yun eh. Magkahalong kaba at takot
ako natatakot! At isa pa, hindi ba
atraso sakin. Tama. Hindi ako

Apat na taon, Isabela. Tandaan mo yung mga nangyari sayo, yung sakit at paghihirap
na dinanas mo nung iwan ka nya. Alalahanin mong mabuti kung gaano ka naging
miserable. Wag na wag mong kakalimutan na malayo na ang narating mo ngayon at na
kayang kaya mo na syang talikuran -

"Theodore!"

Napasinghap ako naputol sa pag-iisip nang narinig ko ang malakas na pagtawag ni

Miss Vianca kay Theo. Automatikong tinignan ni Theo si Miss Vianca. Ngunit marahil
napansin nyang may katabi ito, sakin naibaling ang tingin nya.

It lingered for a second or two. And within that second, my mind went blank. That
eyes.

"Theo!" Muling tawag ni Miss Vianca dito na naging sapat na dahilan ng pagbawi nya
ng tingin sakin. Nakahinga naman ako ng maluwag.

"Vi." Aniya sabay abot sa kamay ni Miss Vianca at hinalikan ito. Napakurap ako,
para bang may naalala.

"I'm glad you made it." Galak na sabi ng boss ko. "Ah, anyways, I want you to meet
my secretary and friend, Isabela San Jose." Pagpapakilala nito sakin.
Napangiwi ako ng lihim. Kung alam mo lang, Miss Vianca, hindi lang pangalan ko ang
alam ni Theo. Kilala na nya ako noon pa man. Naging babae nya ako, buong pagkatao
ko ang nakilala nya. Mapait kong sabi sa isip ko.

"Isabela." May kung ano akong naramdaman nang banggitin nito ng mahinahon ang
pangalan ko. Sinuway ko naman ang sarili ko sa pagiisip ng kung ano-ano.

"Sir.. Theodore." Sagot ko pabalik. Lihim kong pinagalitan ang sarili ko. Why did I
have to emphasize the 'sir'?

"Ladies, I want you to meet someone, too." Aniya. "Someone really special." Dagdag
pa nito habang inaalalayang tumayo si Miss Maxine. May kung anong kumirot sa dibdib
ko. Pamilyar ang ganoong mga hawak ni Theo sa babae. Minsan ko nang naramdaman
iyon. "My lovely Maxine Buenaventura." Aniya sabay halik sa kamay nito.

"Nice to meet you two." Sabi ng babae. Nakipagbeso beso naman ito kay Miss Vianca
sunod sakin.

Ngunit ang hindi ko inaasahan ay ang pagsalubong ng tingin ko sa titig ni Theo

sakin. Nakatingin ito ng diretso sa aking mga mata. Parang bigla akong may
naramdaman sa tyan ko, parang may nagwawala doon. At the same time, parang may
tumutusok sa dibdib ko.

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko!

Hindi, mali, kaya kong intindihin ang sarili ko ngunit ayaw ko. Hindi na pwede
dahil magkakandagulo gulo lang ang maayos kong buhay.

"A-ah, excuse me po.. Uhm, I need to use the bathroom." Pagdadahilan ko. Hindi ko
na hinintay pa ang magiging sagot nila. Alam kong pipigilan ako ni Miss Vianca pero
kailangan ko lang lumayo sa lugar na iyon upang ayusin ang sarili kong pagiisip. At
isa pa, napansin ko rin naman na papalapit na ang iba pang mga bussinessmen
sakanila kaya okay na iwan ko na si Miss Vianca. At least hindi na sya mukhang
loner.

Mabigat ang loob ko na tumungo sa loob ng isang cubicle. Mabigat din ang paghinga
ko. Ang liit liit naman ng mundo!
Alam ko naman na hindi ko matatakasan si Theo, alam kong darating ang araw na
magkikita rin kami. Kaya nga naghanda ako ng sobra eh, kaya nga lumuwas ako ng
maynila at nagtrabaho, kaya nga nagpatayo ako ng sarili kong bahay para sa
paghaharap namin, maipamukha ko sakanya na nakaya ko lahat ng iyon kahit winasak
nya ako. Ang plano ko pa nga dati, pag nagkita kami ulit, isusumbat ko sakanya
lahat lahat.

Pero bakit ganito? Nagkita na kami kanina oh. Bakit parang may gumugulo pa rin?

Lalabas na sana ako ng cubicle nang magbukas ang pintuan. Rinig ko ang tunog ng
mataas na heels. Inayos ko muna ang sarili ko bago sana lumabas ulit, pero for the
second time around, natigilan ako nang may isa pang pumasok na babae at nagsalita.
"Well look who's back."

"Well, the goddess is." Sabi ng isa. Teka, pamilyar iyon ha! Si Maxine ba iyon?

"What? But I never left." Sagot pabalik ng naunang nagsalita.

"I said goddess, not devil." Nalaglag ang panga ko sa nagiging palitan nila ng
salita.

"Tignan mo nga naman ang mga talunan, talagang nagiging palaban."

"Tignan mo nga naman ang mga taong walang hiya, lalong kumakapal ang mukha." Sagot
muli pabalik ni Maxine.

"Look at you, kawawa kang nilalang. Dapat nakita mo na akong threat the moment you
saw us reunite in San Juan. You should have marked your territory properly, kaya
yan, naagawan ka, nawalan ka. See? Ako ang pinili nya." Tila ba nangaasar na sabi
ng isang babae. Lalaki ba ang pinaguusapan nila? Si Theo ba?

"Well, look at you, a desperate bitch." Si Maxine ang nagsalita. Narinig ko muli
ang lakad ng mataas na heels tapos isang tunog na para bang may binangga.

"He remembers you now!" Sabi uli ng isang babae. "But he can't remember the feeling
anymore." Ano daw? Remembers her now? Sino? Si Theo ba? Pero imposible! Hindi naman
siguro nagkaroon ng amnesia si Theo dahil halata naman sa mga tingin nya kanina
sakin na naalala nya kung sino ako. At isa pa, sabi nito, can't remember the
feeling daw.

So, ibang lalaki?

"Sorry, honey, but he can't remember anything about you too." Muling sabi ni
Maxine bago ito tuluyang lumabas.

"Aaaaah! That bitch! Akin lang si Dylan!" Galit na galit na sigaw ng babaeng naiwan
sa banyo bago ito lumabas.

Dylan? Sino iyon? So hindi nga si Theo ang pinaguusapan nila. Ibang lalaki? And
Maxine sounded bitter. Ibig sabihin ba nito ay nagtataksil ito
####################################
24
####################################

Eh malakas kayo sakin eh. :))

CHAPTER 24

Nagpalipas pa ako ng ilang saglit bago lumabas. Dinig ko pa rin naman ang mga
pangyayari doon eh. Nagsimula na ang party. Nakaupo na ang iba. Agad ko namang
tinungo ang lamesa namin at umupo sa tabi ni Miss Vianca.

"Isabela, may problema ba?" Agad nitong tanong sakin nang maupo ako.

Umiling naman ako at ngumiti. "Medyo nalula lang po ata ako sa dami ng tao."
Pagdadahilan ko. Tumango naman ito at hindi na muli pang nagtanong.

Maayos at maganda ang naging takbo ng programa. Nakinig at nakipalakpak ako sa

bawat speech na natatapos. Ang iba nga ay nagbiro pa na hindi na daw hahayaan pang
pahabain ang istorya kaya maiiksi lamang ang speech nila. Even Miss Bianca's speech
was just full of thanks for the guests for coming over and for the employees that
are beyond the reasons of AWE Global's success.

Nasundan ng ilang intermission numbers ng ilang mga taong sikat sa larangan ng

pagaartista at pagkanya. Matapos noon ay kainan na kasabay ng pagbubukas ng
dancefloor. Bilang tradisyon, naunang sumayaw ang mag-asawang Morales na may-ari ng
AWE Global. Akala ko nga ay hindi magsasayaw si Miss Vianca. Nagulat na lamang ako
nang bigla syang umangil noong may nakita syang lalaking papalapit sa lamesa.

Noong mga nakaraang annual party, naisasayaw din naman ako ng ibang empleyado o
kaya maging ibang miyembro ng board dahil kilala naman nila ako pero ngayon, wala
ako sa mood makipaghalubilo. Ayoko ng atensyon.

Pinanood ko lang saglit ang pagsayaw ni Miss Vianca bago ako nagsimulang pasimpleng
nagayos upang tumayo at umalis sana. Dun na lang siguro ako muna sa may bandang
terrace sa itaas lamang ng floor na ito. Magpapahangin muna ako doon. Akmang aalis
na nga sana ako nang may nagyaya saking sumayaw. Isa sa mga department heads lang.

"Ayaw ko namang magmukhang walang nakasayaw ngayon." Yan ang dahilan nya kaya hindi
na rin ako tumutol. Isa pa, kakilala ko naman sya. Tinapos lang namin ang kanta. I
was about to go upstairs pero nahagip ng tingin ko ang dalawang taong magkahawak
kamay na nagtungo sa may dance floor.

I looked at them, they looked good together. Sila na ba talaga? Pinagmasdan ko si

Theo habang ipinulupot nito ang kanyang kamay sa bewang ni Maxine. Memories
suddenly flashed in my mind. Naalala ko iyong panahong pinaparamdam nya sakin na
gusto nyang kanya lang ako. I saw how he looked at her and it wasn't familiar. He
didn't look at me that way. Ako yung palaging ganun kung tumitig sakanya. I was
lost in his eyes, but this time, he is lost in some other's eyes.

Para bang may kumirot but I chose to ignore it. Tingin ko, ganito lang ang epekto
kasi unang beses lang namin ulit na magkita fater four long years. I bet tomorrow
morning, pagkagising ko, wala na itong kung ano mang nararamdaman ko. Hatred will
be back. I will despise him once again.

Nang tumaas ako upang magtungo sa terrace, natigilan ako dahil may napansin akong
dalawang tao na tila ba ay nagtatalo.

"Akala ko ba okay na lahat?!" Frustrated na sigaw ng babae. I know eavesdropping is

bad pero hindi ko mapigilan. Hindi kasi sila mukhang pamilyar. The lady was wearing
a black thight short dress. She has a short brown hair. Maputi ito. At mukhang
masungit.

"Naayos na namin, madame." Sagot ng lalaking may kalakihan ang katawan. Contrary to
the semi-formal dress the lady was wearing, ang lalaki ay nakasuot ng faded na
pantalon at puting plain at fitteed na tshirt.

"Dapat lang! Ayoko ng pumapalpak! I want to make a noise and give them warnings. I
want them to tremble and feel fear." Tila ba nakakatakot na sabi ng babae. "At
isama mo yung babae! Para matakot yang lalaking yan. Akala mo kung sinong diyos na
walang kinakatakutan." Dagdag pa nito.

Nanlaki ang mga mata ko. Napagtanto kong kumilos na sila kaya nagmadali akong
nagtako sa isang lugar na pwede.

"Ano yun?" The lady said.

"Madame?" Tanong ng lalaki.

"May narinig ako. May tao ba dito?" Muli nyang tanong. Tinakpan ko ng kamay ko ang
bibig at ilong ko just to prevent myself from making noise.

"Wala, madame. SInigurado kong wala." Sagot ng lalaki na tinanguan lamang ng babae
tapos ya nagsimula na silang lumakad. Sa isang exit sila ng floor dumaan at hindi
doon ang daan upang makita sila sa party.

Nakaramdam ako ng kaba. Hindi invited ang mga taong iyon at malakas ang kutob ko na
may balak silang masama. Nagmamadali akong lumabas sa pinagtataguan ko. Lalabas na
sana ako sa pinasukan ko kanina kaya lamang ay nagulat ako sa taong humarang sakin.

"Theo!" Wala sa loob kong sambit sa pangalan nito. Nandito sya? Hindi ba kasayaw
nya iyong Maxine?

Tumitig lang ito sakin. Ilang segundo din kaming nagtitigan.

"Isabela." He called my name at para bang may nabuhay sa loob ko. Pinigil ko naman
ang sarili ko sa kung ano man iyon. "Why do you look so flushed?" Tanong nya bigla.
Doon ko lang naalala ang pakay ko.

"I.. Ano.. May mga tao akong.. May babae at lalaki. I heard them, may planong
masama." Wala sa huwisyo kong sagot.

Biglang nagigting ang kanyang panga at tumango lamang sakin. "You go home." Yan ang
kanyang sagot. Laglag naman ang panga ko.
"A-ano?"

"I said go home, Isabela." Seryoso nyang sabi.

"Ha? Hindi pwede. Kailangan ako ni Miss-"

"Just go home. Now. Isabela." Aniya tapos ay tumalikod ito at nagsimulang maglakad
patungo sa dinaanan ng dalawang tao kanina. Delikado doon!

"Theo! Nandyan sila!" Medyo may kalakasan kong sabi.

Saglit itong tumigil at humarap sakin. "I know." Tapos ay nagpatuloy ito sa
paglakad. Sinasabi ng instinct ko na sundan sya at subukan syang iligtas dahil
malakas ang pakiramdam ko na may mangyaayring masama sakanya pero pinigilan ko ang
sarili ko at ginamit ng maayos ang utak ko.

Kailangan kong bumalik sa party at sabihin lahat kay Ma'am Vianca. She has the
power to stop the party. Tama. Para ito sa kaligtasan ng lahat. Nagmadali akong
bumalik. Sinubukan kong hanapin si Miss Vianca. Nang namataan ko sya, hindi na ako
nagaksaya pa ng panahon na lapitan sya kahit pa kasalukuyan syang naglalakad
patungo sa dance floor kasama ang isang matandang businessman.

"Miss Vianca." Hinawakan ko ang braso nya kaya sya napatigil at napatingin sakin.

"ISabela!" Tila ba tuwa pa nyang sabi.

"May importante akong sasabihin."

"Great! Tara na!" Aniya tapos ay akmang iiwan ang matanda ngunit pinigilan sya
nito.

"Why, I am sure that can wait." Sabi ng matanda na halatang iritado.

"I am really sorry, sir. But this is urgent." Pagpupumilit ko.

"Whatever that is, it can surely wait." May diin pa nitong dagdag. Umiling ako at
saglit na hinanap ng mata ko si Theo. Wala sya! NAkita ko naman si Maxine na may
kasayaw na ibang lalaki. Umiling akong muli.

"Miss Vianca, I heard two people talking. May masamang-"

"Shit!" Sabay sabay kaming napasigaw nang may narinig kaming tatlong magkakasunod
na putok ng baril.
####################################
25
####################################

TRIVIA: Wala sa plano ko ang The Lefevre Mafia Series. Wala rin sa plano ko si Theo
sa Perfect Pleasures. It just so happened one night na gusto ko lang magkaroon ng
ibang lalaki si Maxine. Tapos gusto ko sosyal lang yung apelyido kaya nagsearch ako
ng French na last names. Wala rin sa plano ko yung nangyari sa party. But then,
nung tumatagal yung PP at maraming may gusto na magkastory si Theo, dun pumasok ang
concept ng mafia since nakipaglaban laban naman sa party nun si Theo.

Wala lang, wala talaga sa plano ko na umabot dito eh. Never thought may mga
magbabasa ng ganitong stories. Kayaaaa thanks guuuuuuyth!!!

Will reply sa mga comments and posts mamaya/bukas. :D

CHAPTER 25

"DAPA!" Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses na iyon. I saw big men with
armalites. Pormadong pormado sila na para bang handa silang pumatay anytime.

"DAPA SABI!" Sigaw ng isang maskuladong lalaki.

Dahil sa takot at sobrang kaba, lahat kami ay napadapa.

"Oh my god! Oh my god!" Takot na takot na sabi ni Miss Vianca. Napakahigpit ng

hawakan naming dalawa. Umiiyak na rin sya. Ako man din ay naiiyak na sa mga
nangyayari.
Hindi ko na halos masudnan ang bilis ng tibok ng puso ko. Takot at kaba ang
nararamdaman ko. Yung lalaking sumigaw, sya iyong nakita kong kausap ng babae
kanina! Agad hinanap ng mata ko si Theo. Sinundan nya ang dinaanan ng babae at
lalaki kanina. Kung nandito ang lalaki? Nasan si Theo?

Oh god! Theo!

Hindi ko mapigilan ang pagiinit at tuluyang panlalabo ng mga mata ko nang hindi ko
sya nakita. Nakakainis! Nasan ba kasi sya?

Naalala ko ang cellphone ko. Pulis, oo, kailangan ko tumawag ng pulis! Pero ganun
na lamang ang panlulumo ko nang napagtanto kong nasa lamesa nga pala iyon.

It wasn't long enough nang napansin kong naglalakad ang mga lalaki patungo sa isang
direksyon. Kinabahan ako dahil sa direksyon namin iyon. Pero imposibleng ako dahil
hindi ko naman sila kilala. Si Miss Vianca ba? Pero wala syang kaaway para umabot
sa ganito kagrabe! O ang matandang businessman na nagpupumilit makipagsayaw sakanya
kanina?

Pero ganoon na lamang ang gulat ko nang nakita kong hilain ng malaking lalaki si
Maxine. Nakita ko kung paano nya pinagpilitang kumawala at kung paano sinubukan ng
lalaking kasayaw nito kanina na pagsusuntukin ang malaking lalaki pero hindi rin
nito nagawang magtagumpay dahil tinutukan sya ng baril.

"Dylan!" Umalingasaw ang sigaw ni Maxine na nasundan pa ng tili ng ibang tao.

"Tumahimik kayo!" Nakakatakot na sigaw ng lalaki sabay paputok muli. Wala na kaming
nagawa kundi ang sundin ang sinabi nito kundi baka kinabukasan, ang kamatayan
naming lahat ang bumungad sa mga telebisyon.

"Sasama ka sakin. At kayong lahat, wag kayong magkakamaling sumunod o gumawa ng

katangahan dahil hindi ako magdadalawang isip na pasabugin ang bungo ng babaeng
to!" Malakas na anunsyo ng lalaki. Kitang kita ko ang takot sa mga mata ni Maxine.
Maging ako man ay natatakot para sakanya at saming lahat.

Wala bang ibang tao na may cellphone sa mga oras na ito?! Bakit wala pang mga
pulis?!
"At ikaw! Subukan mong manlaban, sisiguraduhin kong hindi na tataga ng sampung
segundo ang buhay mo!" Takot nito kay Maxine tapos ay bigla nitong pinilit na
paglakarin si Maxine habang nakatutok ang baril sakanyang sentido at ang iba pang
armadong lalaki ay matikas na pinagmamasdan kami.

"Oh my god! What had happened? Ano ba iyon?" Takot na takot at sunod sunod ang mga
naging tanong ni Miss Vianca nang makaalis ang mga lalaki. "Police! Somebody call
the police!" Umiiyak nitong sigaw. "Isabela, ano iyon?" Baling nito sakin.

"H-hindi ko alam, Miss Vianca." NAnginginig kong sagot.

"Oh god! Paano na ba ito? May kinidnap sila! They took Maxine Buenavista during our
party!" Nababahala nitong sabi. "Is there anyone hurt? Maayos ba kayo?" May
kalakasan nitong tanong. "Lalabas ito sa media! Malaking issue at gulo ito!" Dagdag
pa nito. "Is everybody still here?" Tanong nya pa.

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa naalala ko bigla si Theo. Hindi ko pa sya nakikita
mula kanina!

"Everybody stay here! Wala munang lalabas!" MAdiin at malakas ang pagkakasabi ng
lalaking unang nakasayaw ni Miss Vianca. Despite of his instructions, I grabbed my
purse at tumakbo patungo sa direksyon na tinahak nila nang lumabas sila.

If Theo isn't around, sumunod ito sakanila for sure. Sinundan ko na rin ang
pinaglabasan ng mga lalaki kanina.

"ISabela!" Tawag sakin ni Miss Vianca pero hindi ko ito pinansin. I need to find
Theo. I need to know where he is. Whatever reason why I'm acting like this right
now, mamaya ko na papagalitan ang sarili ko.

But even before I could walk through the door, isang malakas at nakakagimbal na
pagsabog ang naganap. Napaupo ako at napatakip ng aking tenga. Mula sa labas ang
pagsabog. Nang tignan ko ang paligid, sira na na ang bandang entrance, maalikabok
na ang paligid at napupuno na ng iyak ang lugar.

Wala na akong nagawa kundi ang mapaupo na lamang. Ano bang nangyayari?

Inabot ng trenta minutos bago nagsimulang magsidatingan ang mga pulis.Nagsimula na

rin umuwi ang ibang tao nang masigurong wala ng threat sa lugar. Ang mga empleyado
ay pinanatili muna para sa imbestigasyon.

Gulong gulo ang utak ko. Hindi ko alam kung sasabihin ko ba sakanila ang nalalaman
ko, yung tungkol sa naguusap bago magsimula ang kaguluhan. Ayon sa initial
findings, baka daw inside job ang nangayri at ang kalabang kumpanya ang gumawa nun.
Kung magsasalita ako, maaring sakin mapunta ang lahat ng pagbibintang. Baka sabihin
nila na nagiimbento lang ako upang maligaw ang imbestigasyon. Baka pagkamalan akong
traydor.

Isa pa, si Theo, hindi ko alam kung nasaan sya ngayon o kung ano na nga ba ang
nangyari sakanya. Hindi ako mapakali.

"Isabela!" Napalingon ako sa direksyon ng pinanggalingan ng boses na iyon. Natanaw

ko si Miko na tumatakbo papalapit sakin, ilang pulis din ang pumigil sakanya.

"Sir, okay lang po. Kasama ko sya." Sabi ko na lang. Tinanguan na lamang ako ng mga
pulis.

"Anong nangyari? Ayos ka lang ba? Nasaktan ka ba? Bakit hindi mo ako tinawagan
agad?!" Sunod sunod ang tanong nya. Napangiti na lang ako sakanya dahil halata sa
mukha nito ang pag-aalala. "Isabela, sumagot ka! Wag kang tumango lang!" Frustrated
nya pang tanong.

"Ano ba, Miko, maayos ako. Okay lang ako. Wag kang magalala."

"Wag mag-alala?! Isabela naman! Dapat ay umuwi ka na lang ng mas maaga edi sana
hindi ka napahamak!" Aniya. Pumasok agad sa isip ko ang sinabi sakin ni Theo nang
huli ko itong makausap. Pinapauwi din nya ako. Ibig sabihin ba nun ay nagaalala ito
sakin? Napangiwi ako.

"Pero Miko, maayos ako." Pilit kong sagot.

"Iuuwi na kita." May diin nitong sabi.

"Hindi pa, Miko. Kailangan pa ako dito."

"Isabela, iuuwi na kita." Pagpupumilit nito. Tatanggi pa sana ako at ipipilit na

dito muna ako kaso nga lang ay sumulpot bigla si Miss Vianca.

"Sige na, Isabela. You go. Miko, take her home. Isabela has to rest." Tila ba pagod
nitong sabi.

"Pero kailangan nyo pa po ako, Miss Vianca."

"I can take care of her." Sagot ng lalaking kasama nito.

Wala na akong gumawa kundi ang tumango at sumuko. Baka nga kailangan ko ng umuwi
muna upang magpahinga. Tahimik ako sa buong byahe habang pauwi. Ilang beses akong
pinagalitan ni Miko at pinagsabihan. Wala akong lakas at gana upang sumagot. Hindi
ko na lang ito kinibo. Aaminin ko naman na sobrang sweet at mapagalaga ni Miko,
lalo na ngayon halatang nagaalala ito para sakin pero sa totoo lang, pag ganitong
pagkakataon, mas gusto ko pa ng katahimikan at hindi sya nakakatulong doon.

I just need some rest.

"Thank you sa paghatid. Papasok na ako." Pagod kong sabi dito nang nakarating kami
sa bahay ko.

"Hindi mo man lang ba ako papapasukin?" Tila ba may himig ng pagtatampo ang boses
nito.

Napabuntong hininga na lamang ako. "Pagod ako, Miko."

Umiling ito. "Osige, next time na lang. Magpahinga ka na." Aniya tapos ay bumaba na
ako sa kotse nito. Hinintay ko pang makaalis ito bago ako pumasok sa loob ng bahay.

Kinapa ko ang susi sa pintuan at binuksan iyon. Akala ko pa nga ay makakapagpahinga

na talaga ako. Ganoon na lamang ang gulat ko pagbukas ko ng pintuan.

"Theo!" Takot kong sigaw ng makita ko itong nakahandusay sa puti kong sahig habang
naliligo sa sarili nitong dugo.
####################################
26
####################################

May exam ako bukas pero.. eto na update. HAHAHAHAHA

CHAPTER 26

Madali akong tumakbo patungo sa nakahandusay na si Theo. Wala itong kibo. Nagawa ko
pang pakiramdaman ang pulso nito, meron pa! Buhay pa ito!

"Theo, gising!" Paulit ulit kong pakiusap sakanya ngunit tanging ang paghinga
lamang ang natatanggap kong sagot. Dugo, napakaraming dugo ang nawala sakanya. Ang
puti nitong suot ay naging kulay pula na. Hinanap ko ang pinggagalingan ng mga dugo
at napagtanto kong mula iyon sa mga bala ng baril.

He is shot! Kung gayon ay sinundan nya ang mga lalaki kanina? Pero ano ang
nangyari? Nakatakas ba si Theo mula sakanila? Si Maxine ay dinakip din nila kanina,
nasa mabuting kalagayan talaga ito?

"Theo, ano ba!" Nanginginig kong sigaw dito habang nakapatong sa hita ko ang
kanyang ulo. Hindi ko na inalala pa kung maging ako ay mapuno din ng dugo. "Theo
naman!"

Ano ang gagawin ko? Bakit ba naman kasi sya andito, hindi naman ako duktor at mas
lalong hindi hospital ang bahay ko! Teka, paano nya nalaman kung nasaan ako
nakatira? Ipinagsawalang bahala ko muna ang mga katanungan sa isip ko nang nakita
ko ang nabitawan nitong isang maliit na baril at isang cellphone.

Inuna kong pinagtuunan ng pansin ang cellphone. Agad agad ko itong kinuha at
bumungad sa screen na ito ang isang contact number.

Jay Atienza.

Walang pagdadalawang isip, agad ko itong tinawagan.

"Where the fuck are you?!" Bungad na pambati ng lalaki nang nasagot ang tawag ko.
"S-si Theo.. n-nabaril." Nanginginig kong sagot.

"Damn. That sutipd fuck. Tell me where you a re, sweetheart." Bagaman hindi ko sya
kakilala, ibinigay ko pa rin sakanya ang kumpleto kong address. His contact number
won't be the last to be displayed on Theo's phone kung hindi nya ito balak tawagan.
Theo trusts him and I need to trust him to, I need to trust him that he could save
Theo. "I will be there." Aniya tapos ay naputol na ang tawag.

"Theo.." Mahinang bulong ko dito nang tignan ko syang muli. Ganoon na lamang ang
gulat ko nang nakita ko itong gumalaw ng bahagya.

Natauhan ako bigla, dinudugo pa rin ito! Kailangan kong gumawa ng paraan. Walang
pagdadalawang isip kong pinunit ang isang bahagi ng suot ko at itinali sa parteng
nagdurugo. I tried to put pressure para kahit papaano ay masarahan ang sugat at
matigil ito sa pagdugo.

"Theo, please." Bulong ko muli.

Kokonting minuto lang nang biglang nagbukas ang pintuan ko at tumambad sakin ang
isang pamilyar na mukha.

"Nurse Jay?" Nagtatakang tanong ko. Sya iyong nurse sa school clinic namin dati! I
met him once na noong sinugod ako ni Theo doon minsan dati. Oh, memories.

"It's nice to see you again, too. But as much as I want to throw a reunion party
for me and you and you and Theo, this isn't the right time, sweetheart." Aniya
habang tinitipa si Theo. Hindi ko na pinansin pa ang sinabi nito kahit na medyo
nagtataka ako kung paano nya nalamang ito ang una naming pagkikita ni Theo.

"I-I tried to stop the bleeding. Pero hindi yun sapat, kailangan natin syang dalhin
sa hospital. Nabaril sya." Nababahala kong sabi.

"Of course." Aniya tapos ay inakay naming dalawa si Theo at ipinasok sa likod ng
kotse nito.

"Damn, I'd beat his ass in our boxing training once he gets fine for bathing my
baby with his damn blood." Asar na sabi pa nito. At talagang inalala pa nya ang
kotse nya! Bakit hindi sya ganoon katakot kagaya ko? Hindi ba sya nababahala? He is
so freaking calm!

"S-sama ako." Nanginginig kong sabi.

"Trust me, Isabela, it will be better kung hindi ka na sumama." Sabi nito.

"P-pero si Theo!"

"Trust me." Iyon lamang at wala na akong nagawa kundi panoorin ang kotse nitong
papaalis habang naiwan akong nakatulala sa labas ng bahay ko.

Nilinis ko ang buong kalat. Umabot pa ito sa backdoor na nasa bandang kusina. Ang
pintuan din doon ay bahagyang sira at madaming dugo. Ibig sabihin ay doon ito
dumaan. Ngunit paano?

Naghalo halong katanungan ang pumasok sa isip ko. Sino ang dalawang taong nahuli
kong naguusap? Bakit nila kinuha si Maxine? Sinundan ba sila ni Theo? Pero bakit?
Sila ba ang may gawa kay Theo nito? At paano nalaman ni Theo kung saan ako
nakatira?

Lingo kinabukasan, wala akong ginawa kundi ang manood ng news at magsearch sa
internet ng latest updates tungkol sa pangyayari. Umasa akong may balita tungkol
kay Theo ngunit nabigo ako. Bagaman ikinabahala ko kahit papaano ang balitang
nawawala si Maxine.

Lunes nang muli akong pumasok sa trabaho, kinailangan ko pang dumaan sa likod dahil
lang sa punong puno ng media ang harapan. Noong isang araw lang naganap ang lahat
kaya dinudumog pa ng reporters ang kumpanya. Malamang ay tatagal din ito ng ilang
linggo bago humupa.

Ang lugar namin ay nagmistulang headquarters ng mga pulis. Lahat sila nagiimbestiga
at nagiinterview. Lahat ng dumalo sa party ay iniisa isa nila. Ako man ay hindi rin
nga nakaligtas. Pero pinili kong itago ang mga nalalaman ko sa hindi malamang
dahilan. It's the safest way, I think. Ayaw kong maging involved sa mga pangyayari.
Hapon na nang dumating si Miss Vianca dahil daw baka sakaling kakaunti na ang media
sa labas. Pag dating na pagdating niya, ininterview na sya ng imbestigador na
kaninang umaga pa naghihintay. Matapos ng mahigit isang oras, natapos din sila at
agad nya akong pinatawag.

"I cannot take this, Isabela." Pagod na pagod nitong sabi. "Masyadong nakakastress
ang lahat!" Aniya. "Could you book me a flight?" Pakiusap nya na ikinabigla ko.

"Aalis kayo, Miss Vianca?" Tanong ko dito.

"Yes. No doubt, I need to relax right after what happened. Book me a flight to Bali
rthe day after tomorrow." She said with finality.

"Pero paano po yung imbestigasyon?" Nagtatakang tanong ko dito.

"Oh, they could do their work even without us here." Aniya.

"Us?"

"Yes, Isabela. Ano pa ang gagawin mo dito sa opisna kung wala ang boss mo? You
could have your short vacation in your place as I take my very own pelasure in
Bali." Sabi nito.

"Pero, Miss Vianca, hindi kaya mamaya ay magtaka ang mga pulis? Baka tayo ang
maging suspect." Sabi ko dito.

"Oh, walang problema yan, Isabela. We are innocent at tayo ang biktima. Besides,
you know what my money can do." Nakangisi nyang sabi.

"Ticket for one lang, Miss Vianca?"

Napangiti sya bigla sa tanong ko. "Yes!" Masaya nitong sabi. "And don't worry about
the works, my people know they could reach me trough you. And I expect you'll just
relay them to me." Aniya.
"Of course, miss Vianca." Nakangiti kong sagot din dito.

"By the way, did you see Mr. LeFevre before things happened?" Tanong nito bigla.

Saglit akong nanigas at natigilan sa tanong nya. "P-po? Si mr. Theodore po?" Tanong
kong muli.

"Yep, the one and only."

"Ah, opo." Pagsisinungaling ko.

"Oh? Is that so? I was trying to find him before the filthy old man forced me to
dance with him." Maarteng sabi nito nang naalala nya ang matandang business man
kagabi. "But I didn't see him. Not even after that scene." Dagdag pa nito.

"He was there, miss Vianca." I answered, trying to sound convincing.

"Well then. I'm just bothered, baka gawin syang suspect because nobody might have
seen him. At least you could testify if ever." Tila ba may pagaalalang sabi nito.
Nakadama ako ng kung ano. "Hindi na talaga nagbago. Everytime he's around, laging
may nangyayaring eksena. May balat ata yun sa pwet."

Sa narinig ko, parang gusto kong umangil bigla na wala syang balat sa pwet, buti na
lamang at nagawa ko itong pigilan.

"Habulin siguro sya ng gulo. Or kamatayan. Or kamalasan." Dagdag nya na nakaagaw sa

atensyon ko.

"Ano pong ibig nyong sabihin?" TAnong ko.

"I've known him for ages. We dated, I liked him but he liked me more." Tila ba may
pagyayabang na sabi nito. Napalunok na lamang ako. "Pero siguro mga 6 months lang
yun and I could clearly remember na laging may mga eksena or kaya kaguluhan na
nangyayari and when that happens, lagi syang nawawala o di kaya nakikisali."
Umiiling nyang sabi. Napataas ang kilay ko.
Naalala ko iyong mga pinakita nya sakin noong nagaaral pa lamang ako, yung ginawa
nya sa isang estudyanteng humalik sakin. Ibig sabihin ba noon ay talagang
basagulero na si Theo?

"But you know what, Isabela, I could sense that there is something more behind that
man." May halong interes nitong sabi. "I was actually hoping we could make us
happen again but then bigla na lang may isang Maxine Buenavista." She said as she
rolled her eyes.

Sasagot na sana ako sakanyang sinabi nang biglang nagring ang telepono nito.
Nagpaalam na lang ako na lumabas. Pagkalabas na pagkalabas ko, agad kong sinapo ang
dibdib ko at naramdaman ang mabilis na pagtakbo ng puso ko. What was that all
about? Bakit ganoon ako makareact? Hindi pwede ito.
####################################
27
####################################

CHAPTER 27

Ginawa ko ang iniutos ni Miss Vianca. Hindi na rin ako nagdalawang isip na magbalik
sa hacienda. Kinakailangan kong lumayo lalo na at alam kong nasa syudad si Theo. Oo
nga at lugar din naman nila ang pupuntahan ko pero at least alam kong wala sya
doon. Tiyak nasa hospital iyon at nagpapagaling. Gusto ko sanang huwag mabahala
pero ako ang huli nyang nakasama at kitang kita ko kung gaano kalala ang natamo
nya.

"Kailangan mo na ba talagang bumalik doon ng ganito kaaga, Isa?" Umaasang tanong ni

Miko. Tinignan ko lamang ito bago sinipat ang aking orasan. "Hindi ka na ba talaga
makakapaghintay? Nailipat sa susunod na dalawang buwan pa ang uwi ko. Hindi ako
pinayagan magleave ng maaga ngayon dahil tatlong artists na ang nagbabakasyon."
Aniya.

Napabuntong hininga na lamang ako nang mapagtanto ko kung gaano sya kabigo. "Miko,
kailangan ko munang alisin sa isip ko ang mga pangyayari. Kailangan kong magrelax."
Pagdadahilan ko dito.

"Pwede ka naman magbakasyon na muna dito? Dun ka lang sa bahay mo. Araw araw kitang
bibisitahin." Suhestyon pa nito.
Umiling ako dito. "Gusto kong makasama sila tatay at nanay, Miko." Pagpupumilit ko.

Labag man sa loob nito, wala na syang nagawa kundi ang isakay ako sa isang bus na
nakaparada sa terminal. Hindi nya rin kasi ako magagawang ihatid dahil nga may mga
kailangan pa syang tapusin.

Habang nasa byahe, napagtanto ko kung gaano nasira ng
Napakamalas talaga ng gabing iyon. Nakita ko si Theo,
si Theo at sa di malamang kadahilanan, sa bahay ko pa
ang vacation leave na binabalak ni Miko ay nadeny pa.
kung hindi lang nagulo ang lahat.
gabing iyon ang mga plano ko.
may nangyaring gulo, nabaril
sya napadpad at ngayon naman,
Sasagutin ko na dapat sya

"Tay, nay!" Excited kong tawag sakanila nang narating ko ang bahay namin.

Lahat sila ay halos kumaripas na sa takbo nang makita nila ako. Gulat na gulat pa
nga ang bunso kong kapatid na si Aya. "Ate Isa!" Tawag nito sakin at mabilis akong
hinalikan sa pisngi at niyakap.

"Isabela! Naku, ikaw bata ka! Uuwi ka na pala ngayon, bakit hindi ka man lang
nagsabi?" Si tatay. Binalingan ko sila ng tingin ni nanay at tsaka nagmano at
ngumiti ng malawak sakanila.

"Surprise?" Tumatawa kong sabi.

"Hay naku, nabalitaan namin iyong mga nangyari. Mabuti pa nga at andito ka anak
upang makapagpahinga ka naman kahit papaano." Sabi ni nanay habang kinukuha ni
tatay at ng dalawa ko pang kapatid na lalaki ang mga dala ko.

"Ate, hanggang kailan ka dito?" Tanong ni Aya.

"Ay, mali. Hanggang kailan tayo dito?" Pagbabalik ko ng tanong sakanila. At

talagang inemphasize ko pa ang salitang 'tayo'.

"Isasama mo na kami, ate?!" Umaasang tanong sakin ng nakababata ko pang kapatid na

si Peter.
"Secret." Nakangiti kong sagot.

"Yehey!" Sabay sabay na sabi ng apat kong kapatid habang sila nanay at tatay naman
ay umiiling iling pa. "Tay, nay, kailangan na ho natin lumipat doon."

"Anak, maganda rin naman kasi ang buhay dito sa hacienda." Si tatay ang sumagot.

"Eh para saan pa po at pinagaral nyo ako at pinayagang magtrabaho sa maynila? Para
saan pa po yung pinundar kong bahay doon kung ayaw nyo rin pala lumipat?"

"Anak, ang amin lang naman ay sana bigyan mo pa kami ng panahon. Magpapaalam kami
ng maayos." Sabi naman ni nanay.

"Osige, ganito po. Habang nandito pa tayo, umpisahan na natin ang unti unting
pamamaalam sakanila upang sa gayon, pag balik ko ng Maynila, kasama ko na kayo."
Suhestiyon ko na sinangayunan ng lahat.

Tama, aalisin ko na sila dito sa hacienda. Ililipat ko na sila sa bagong buhay ko

sa Maynila. Malayong lugar mula dito kung saan nababaon ang mga bagay bagay na
hindi dapat nangyari. Kahit pa alam nya ang bahay ko sa Maynila, hindi naman siguro
sya pupunta doon. Para saan pa? Hopefully, huwag na syang magparamdam ulit dahil
nagugulo lahat eh.

Wala pang isang linggo ang pamamalagi ko sa hacienda kasama ng pamilya ko nang
makatanggap ako ng tawag mula kay Arlene, ang direct contact namin ni Miss Vianca
sa kumpanya habang wala kami.

"Arlene naman, ikaw na muna ang gumawa ng paraan dyan." Pagpupumilit ko dito habang
tinutulungan sa pagluluto si nanay. Hinayaan ko na lang nga na nakaloudspeaker
dahil hindi ako makakilos ng maayos kung hahawakan ko pa ang cellphone ko.

"Eh, ma'am Isabela, ikaw lang po ang nakakaalam kung paano ang gagawin dito."
Aniya.
"Edi ituturo ko na lang sayo. Pwede naman tayong magskype o kaya kahit email na
lang."

"Ma'am, ikaw po ang gusto makatransact ng department head dahil ikaw po ang legal
at pinakamalapit na contact ni Miss Vianca." Pagbibigay nya ng rason.

"Grabe naman yang head na yan." Dismayado kong sabi. "Alam naman nilang nakaleave
kami ng boss ko. At kakauwi ko nga lang dito, wala pang one week. Tapos 3 days pa
yang processing ng papers na yan. Buti sana kung matatapos in one day."

"Pasensya na, ma'am Isabela. Ayaw kasi talaga nila idaan sakin. Hindi rin naman po
pwede idelay dahil kailangan din ng board." Napanguso na lang ako sa sinabi nito.

"Did you already inform miss Vianca about this?" Tanong ko dito.

"Hindi pa po, ma'am Isabela. Sayo ko po dinaan. Should I let her know po?" Inosente
nyang tanong.

"Of course not, Arlene! Things that we can handle, like this one for example,
should only involve me and you. Ayaw na ayaw ni miss Vianca na naiistorbo sa leave
nito lalo na kung ganito kababaw na trabaho lang."

"Okay, ma'am Isabela. Pupunta ka po dito, ma'am?"

Napabuntong hininga na lamang ako. Nakita ko naman si nanay na umiiling iling at

nakangiti pa. "Ano pa nga ba."

"Sige po, I will inform them."

"Okay, let them know that I'll be there tomorrow at 10." Iyon lamang at pinutol ko
na ang tawag.

"Oh, paano ba yan, anak? Babalik ka na, mukhang di mo pa kami makukuha." Sabi ni
nanay.
"Kasi naman, nay eh!" NAkanguso kong sabi.

"Ganyan talaga anak kapag may trabaho na." Sabi pa nito.

"Ah, basta babalik ako dito tapos sa susunod na alis ko, kasama na talaga kayo."
Sigurado kong sabi.

Dahil kinakailangang 10 ng umaga ay nasa opisina na ako, gabi pa lang ay bumyahe na

ako patungong Maynila. Hindi ko na inistorbo si Miko dahil panigurado
magprepresinta iyon na sunduin ako sa terminal. Ayoko syang guluhin lalo pa at busy
iyon sa ilang artworks. Hindi na nga rin ako nagdala ng mga gamit dahil may bahay
naman ako dun. At isa pa, wala akong balak magtagal doon.

Bago pa man sumapit ang 10 ng umaga, nasa opisina na ako at nakikipagtransact sa

isang department. Ang arte arte naman ng sistema ng mga ito. Gusto pa na ako, pwede
naman si Arlene dahil nainform naman na sya muna ang tatanggap ng mga trabaho ko
bilang sekretarya ni Miss Vianca.

Grabe lang. Nakain na ng paperworks na yun ang halos buong araw ko. Almost 6 na
nang natapos. At dahil pakiramdam ko ay kailangan kong bumawi kay Miko sa lahat ng
mga pagkukulang ko sakanya nitong nakaraan, tinawagan ko sya at sinabihan na nasa
Maynila ulit. Niyaya ko na rin ito ng dinner.

Alas siete nang sunduin nya ako sa opisina. Dinner lang naman talaga ang balak
namin kaso nga lang, nanood na rin kami ng movie. Kaya ang resulta, halos 10:30 na
ako nakauwi.

"Salamat, Miko." NAkangito kong sabi dito nang tumigil ang kotse nito sa harap ng
bahay ko. "Nagenjoy talaga ako." I honestly said. Totoo naman. Masaya ako kapag
kadate ko sya minsan. Kahit minsan ay makulit at demanding, madalas naman ay sweet
ito at malambing. Kaya nga siguro unti unti akong nagkagusto dito. Hindi pa ganoon
kalalim pero alam ko namang gusto ko sya.

"Ako rin, Isabela. Namiss kita." Sabi nito tapos ay medyo lumapit ng kaunti sakin.

"Grabe naman! Wala pa ngang one week." Natatawa kong sabi.

"Totoo naman, namiss kita." Halos pabulong na nitong sabi dahil unti unting lumapat
ang kanyang labi sa aking pisngi.

"Sige, good night na." Nakangiti kong sabi. Buong akala ko ay makakalabas na ako
pero ganoon na lamang ang pagkabigla ko nang hawakan nito ang baba ko at halikan
ang parte malapit sa labi ko. Naestatwa ako na kinabahan. Eto na ba yun?

Hindi ako kumibo, pinakiramdaman ko lamang ito hanggang sa tuluyan na ngang dumampi
ang labi nya sa labi ko. He kept on making me open my lips. Pinikit ko ng mariin
ang mata ko at unti unti syang hinayaan. Habang hinahalikan nya ako, inisa isa kong
mabuti ang nararamdaman ko. Bakit ganon? Parang may kulang. His kisses weren't the
same as those that I had before.

It was shallow and empty. I wasn't feeling anything at all. But I like him. Gusto
ko sya, hindi ba?

Tuluyan akong naibalik sa kasalukuyan nang maramdaman ko ang unti unting paggapang
ng kamay nito papataas sa binti ko! Naalarma ang katawan ko. I opened my eyes and
pushed him away.

"K-kailangan ko ng pumasok." Nanginginig at naiiyak kong sabi.

Ngumis naman ito sakin kaya agad akong nagiwas ng tingin. Bakit ako parang takot?
"Oh, sige na." Aniya tapos ay hinalikan akong muli sa pisngi. Matapos nun ay dali
dali akong lumabas. Ni hindi na nga ako tumingin pabalik.

Bakit ganun? Bakit ganito ang nararamdaman ko? When Theo kisse dme before, it was
full of emotions. Bakit kay Miko, wala? When Theo took me, I willingly gave myself.
Bakit kay Miko, sa hawak pa lang nya natatakot na ako?

Isang malalim na malalim na paghinga nang marating ko ang nakalock na pintuan ng

bahay. Gusto kong umiyak. Why do I feel uneasy? I feel betrayed in a way. Hindi ko
siguro kasi inaasahan na maabot namin ni Miko ang ganoon. Kung tutuusin, I never
saw myself kissing him. Parang he has crossed a forbiden line.

Only one man could ever kiss me. He claimed me. He said he owns me. He said no one
else could kiss me because he'd kill for my lips. Nakakainis talaga ang Theo na
iyon! Sya ang may kasalanan ng lahat eh! Dapat ko na syang alisin sa sistema ko.
Dahil sakanya nakukulong ako eh! Gusto ko naman si Miko, all I have to do is to let
myself explore. Tama.
Yes, I have to remove Theo from my system. It's devastating to know that four years
isn't enought. Pero alam ko, malapit na malapit na ako dun.

"Yan ba ang matinong babae? Uuwi ng ganitong oras ng gabi habang nakikipaghalikan
sa isang lalaki sa loob ng sasakyan na nasa tapat ng bahay nya? You didn't even
bother turning off his lights." Ganoon na lamang ang pagkaestatwa ko sa
kinakatayuan ko nang bigla kong narinig ang napakapamilyar na boses na iyon
pagkatapos na pagkatapos kong buksan ang ilaw.

"Theo." Hindi makapaniwalang sambit ko sa pangalan nito.

"The one and only, angel."

####################################
28
####################################

CHAPTER 28

Halos malagutan ako ng hininga nang tawagin nya ako sa ganoong pangalan. Ang mga
paa ko ay ni halos hindi ko na maihakbang dahil sa nanghihina ang mga tuhod ko.
Nakailang lunok pa nga ako bago ko natagpuan ang boses ko.

"Anong ginagawa mo dito?" I tried to sound like seeing him was just normal, nothing
special.

"Sinusundo ka. We are leaving." Seryoso nyang sabi. Doon ko lamang napansin ang
dala nyang bag.

Agad naman akong nakaramdam ng pagkainis! Ano? Ganito na lang? Basta basta na lang
syang magpapakita matapos ang apat na taon? Matapos nya akong iwan sa ere? Matapos
akong masaktan at umiyak ng sobra sobra dahil sa ginawa nyang pagpapaasa sakin?
Ano? Matapos nami magkita ulit matapos ng apat na taon, may babae na sya? Tapos
nung nabaril sya, bahay ko ang pinuntahan nya! At ngayon bigla syang lilitaw dito
at magsasabi ng kung anu-anong kabaliwan na para bang wala lang sakanya ang mga
nangyari noon?
"Paano mo ba nalaman ang bahay ko?" Paglilihis ko sa sinabi nya.

"Oh, it was pretty easy tracking you, angel." Nakangisi nyang sagot na para bang
nangiinis pa! Heven called me angel! Niyukom ko ang aking palad.

"At paano ka nakapasok ulit ngayon sa pangalawang pagkakataon?"

"Your backdoor isn't that hard to break." Kibit balikat nyang sabi.

"Okay, makakaalis ka na." Inis kong sabi.

Biglaan naman nagbago ang itsura nito. Tila ba hindi nya inaasahan ang sinagot ko.
"Yup, we are leaving." Giit nito na ikinabigla ko. Bakit ba nito pinipilit na
umalis kami?

"Ayoko." Sabi ko tapos ay naglakad ako at nagtungo sa kusina. Tubig, kailangan ko

ng madaming madaming tubig para sa nanunuyo kong lalamunan!

"You really do not have a say in this." Kampante pa nyang sabi.

Niligon ko ito at natagpuan na nakasandal patagilid sa pader. "And why? Bahay ko

ito."

"I still am your boss, Isabela."

Napasinghap ako. "Hindi na ako sa hacienda nagtratrabaho, Theo. Hindi na kita

boss."

"You've changed." Aniya.

Napangiwi naman ako. "Ikaw din." Pantay kong sabi. "Basta, gusto kong lumayas ka
na, Theo."
"I can't, angel."

"Can you stop calling me that?!" Irita kong sabi dito.

"Calling you what? Angel?" Nakangisi nyang tanong.

"Yes! Itigil mo na iyan, Theo! Nakakarindi, nakakairita!" Inis kong sabi.

"But you are an angel." Aniya.

"Stop!" Nanggigigil kong sabi. "Ayokong tinatawag akong angel, nakakadiri!"

Biglang nagseryoso ang nagbibiro nyang mukha. Nagigting ang kanyang mga panga.
"What are you now then, Isabela? Did you change because of that guy?" Seryoso nyang
tanong.

I bitterly laughed. "Wag mo akong piliting sagutin ang tanong mo, Theo. Hindi mo
magugustuhan."

Nagkibit balikat na lamang ito at tumalikod. "Alright, kung ayaw mong umalis kasama
ako. Then I will stay here until you change your mind. Saan ba ang kwarto ko?"
Narinig ko ang sinabi nya mula sa salas. Inis na sinundan ko ito, ganun na lamang
ang pagkagulat ko nang naghubad ito ng pangitaas, dahilan upang makita ko ang
nakabendang bahagi ng kanyang katawan. Kulay pula ang benda!

"T-theo." Natatakot kong sabi. "Dinudugo yung.."

"It's nothing." Aniya.

"H-hindi! T-teka lang." Natataranta kong sabi sakanya. Dali dali akong nagtungo sa
kwarto ko upang kunin ang first aid kit. Buti na lang talaga at meron akong ganito.
Kumuha rin ako ng puting towel at ng tubig.

"What is that?" Taas kilay nyang tanong.

Umiling iling ako sakanya. "Kailangan natin yang linisan."

"I don't need that." Matigas nitong sabi.

"Then you could leave kung ayaw mo. This is my house, my rules, Theo."

"Okay." Aniya tapos ay pinulot nito ang hinubad nyang tshirt at muling isnuot.
Nalaglag pa ang panga ko nang buhatin nya ang kanyang bag at nag-ambang umalis.
Hindi sya pwedeng umalis! Ang sugat nya, dinudugo. Maaring magkaroon ng infection
iyon baka mas lalo pang lumala.

"Anong ginagawa mo?" Tanong ko dito kahit alam ko naman na. I just can't believe na
gagawin nya nga iyon. Nahihibang na ba sya? Bakit ba parang hindi sya apektado ng
kanyang sugat? God knows what happened that night, and I saw how he almost lost his
life sa mismong sahig na inaapakan namin ngayon and now he is acting like nothing
happened!

"You asked me to leave." Matigas nitong sabi.

Agad akong namula at nakonsensya. Alam kong naiinis at nagagalit ako sakanya sa mga
oras na ito pero hindi ko naman kayang tiisin ang isang tao lalo na sa ganitong
kalagayan. Paano pag namatay sya? Kasalanan ko pa.

"Kapag ba pumayag akong sumama sayo, ipapagamot mo sakin yan?" Tanong ko sakanya
bago pa man nito maabot ang pintuan. Natigilan ito at itinagilid ang ulo.

"I do not compromise, angel." Aniya. "But I will do any damn deal just to get you
out of this place." Dagdag pa nito. Bumalik ito malapit sakin at hinubad muli ang
kanyang suot na tshirt. It was awkward. Seeing him undress infront of me was
awkward. Naramdaman ko pa nga ang pumumula ng pisngi ko.

"A-ako na." Pagboboluntaryo ko nang umpisahan nitong alisin ang kanyang benda.
Habang paunti ng paunti ang bendang bumabalot sakanya, papula naman ito ng papula.
Ganoon na lamang ang pagkabigla ko nang makita ko ang sugat nyang nakatahi.

"Damn." Anas nya nang makita rin ito. "Just let me do the cleaning." Aniya.
Umiling iling ako. "Ako na." Pilit ko.

"I don't want you to see me like this." Tila ba nanlambot nyang sabi. Ramdam ko
naman ang biglaang pagwawala ng sistema ko.

"A-ayos lang naman, Theo." Sagot ko sakanya.

Inumpisahan ko ng linisin ang sugat nya. Ginamit ko na rin ang sterilized gauze at
ang bandage na meron ako upang matakpan ang sugat nya. Buti na lamang talaga at
meron akong first aid kit. Malaking tulong din ang ilang programa sa opisina
tungkol sa mga emergency disasters.

"We should leave now." Aniya habang inaayos ko ang mga ginamit ko sakanya.

"Kailangan ba talagang kasama ako?"

"Yes."

"Bakit? May trabaho pa ako, Theo at hindi ko basta basta pwedeng iwan iyon."
Pagpupumilit ko dito.

"I'd love to stay a night here with you, angel, but I can't take a risk so I'll
just call your office and let them do everything you have to do." Sagot nito ng
marahan sakin na lalo lang nakapagpalito sakin.

"Bakit mo ba ako pinipilit na isama umalis, Theo? BAkit ka ba bumalik?" It was late
enough when I realized how bitter I sounded.

"The very same reason why I left four years ago." Seryoso nyang sabi. Bumalik sakin
lahat lahat ng nangyari noon. Pilit kong kinalkal sa isip ko kung ano ba ang meron
noon o kung meron man lang bang bagay na makakapagbigay sagot sakin sa mga sinabi
nito. Pero wala, wala akong nakuha kahit isa. All I remembered was how perfect
everything was before. Ni halos hindi ko nga naisip na iiwan nya ako basta basta.
Akmang tatanungin ko na sana ito sa kung ano man ang ibig nyang sabihin pero
naunahan nya ako. "I will tell you some other time, Isabela. But for now, we have
to leave. We don't have much time." Sabi nito
Bagaman malayo at marami ang naiisip ko, wala na akong nagawa kundi ang maghanda sa
pag-alis namin.

Habang naliligo ako, hindi ko mapigil ang sarili ko na mag-isip. Ano nga ba ang
dahilan kung bakit ako iniwan ni Theo noon? Sobra ko bang inisip ang sarili ko
lamang at hindi sya? Masyado ko bang inisip na nasasaktan ako at hindi man lang
inalala kung ano nga ba ang dahilan nya? Sa loob ng apat na taon, ako pa nga ba
yung masama at sakim?

Pagbaba ko, natagpuan ko si Theo na nakapamulsa at tahimik na naghihintay sakin.

Nang namataan nya ako, agad nyang pinulot ang bag nya at kinuha sakin ang bag ko.
Tutol sana ako ngunit may kumatok sa pintuan. Ganoon na lamang ang pagkabigla ko
nang may dalawang lalaki doon.

Si nurse Jay ang isa at ang isa pa ay hindi ko kakilala. Parehas silang nakasuot ng
itim na leather jacket at itim na gloves. Kung hindi ko lang kakilala si nurse Jay,
malamang kanina pa ako nagsisigaw at humingi ng tulong sa sobrang takot. Bagaman
nabiyayaan sila ng itsura, hindi ko maikakaila ang nakakatakot nilang aura.

"You know what to do." Naagaw ni Theo ang atensyon ko. Tumango naman ang dalawa.
Nang ibaling sakin ni nurse Jay ang tingin nya, napangiti ito agad.

"Well, hello there, sweetheart. It's really nice to see you again." Aniya sabay ang
pilyong ngiti na ikinamula ng pisngi ko.

"Jay, you know what could I do if you keep doing that." Seryosong sabi ni Theo.
Tumawa lang naman ang dalawa.

"How rude." Halukipkip na sabi ng isang lalaki. "Forgive them, miss Isabela. Mga
walang modo lang talaga ang dalawa. And I am Vince." Pagpapakilala nito. Akmang
kukunin nya ang kamay ko ngunit agad akong hinila ni Theo sa papunta sa likod nya.

Napatitig ako sa kamay nyang nakahawak sa palapulsuhan ko. Parang kung may anong
kuryente ang dumaloy sakin bigla.

"Enough. Give me the damn keys." Utos nya tapos ay nagtawanan ang dalawa bago
ibinigay sakanya ang susi na kanyang hinahanap. Agad agad din nya akong hinila
palabas. Akala ko ay nakasunod samin ang dalawa pero nanatili lamang silang
nakatayo sa labas ng nakabukas kong pintuan.

"T-theo, kailangan ko ilock ang bahay ko." Pinilit kong kumawala mula sa
pagkakahawak nya ngunit lalo lang nya itong hinigpitan.

"Alam na nila ang gagawin nila, Isabela. Just get in the car." Aniya sabay pagbukas
ng pintuan ng kotse. Doon ko lamang napansin na dalawang kotse ang nakapark sa
harap ng bahay ko.

"P-pero paano sila?"

"Don't make me say it twice, Isabela. Get in the damn car." Madiin nitong sabi.
Wala na akong nagawa kundi ang sumunod na lamang. Mula sa loob, pinanood ko si Theo
na nagkalad patungo sa kabilang bahagi. Nang makasakay ito ay tinanong ko dito ang
kanina ko pa nais malaman. "Saan ba tayo pupunta?"

"Home. We are going home, angel. Now, sleep."

####################################
29
####################################

Hi :D

CHAPTER 29

Magaalasingko na ng madaling araw nang nagising ako. Napansin kong pamilyar na ang
lugar. Parang nakita ko na ito minsan. Hindi naman ito yung lagi kong nadadaanan
kapag bumyabyahe ako pero pamilyar talaga. Baka iba ang dinaanan namin ni Theo?
Anyways, tutal pamilyar naman na itong dinadaanan namin, ibig sabihin malapit na
kami sa hacienda.

Itinuloy ko na lamang ang tahimik na panonood sa paligid habang nagmamaneho si

Theo. Mas mabuti na iyong ganito kesa naman sa mag-usap pa kaming dalawa. Alam kong
marami akong gustong itanong at dapat malaman pero hindi ito ang tamang oras.
Ilang minuto ang lumipas at pamilyar pa rin sakin ang lugar pero hindi ko matanaw
ang hacienda. Ganoon na lamang ang pagkabigla ko nang iba ang natanaw ko.

"Anong ginagawa natin dito?" Pabigla kong tanong kay Theo.

Nagkibit balikat ito bago nagsalita. "I told you we're going home." Aniya.

"Hindi dito ang bahay ko, Theo." Iritado kong sabi.

"I didn't say we're going back to your house, Isabela. I said we are going home,
which basically means, my home." Nakangisi nyang sagot.

"Theo, gusto kong umuwi samin!" Protesta ko dito habang pinapark nya ang kotseng
sinasakyan namin sa tapat ng bahay nito.

"Oh, you will." Sagot nya na ikinagaan ng loob ko. "But not now." Dagdag nya na
halos pumatid sa paghinga ko.

Magsasalita pa sana ako upang tumutol pero agad na itong nakababa at dumiretso
upang kunin ang gamit namin sa likod. Sinundan ko ito at ginulo. "Iuwi mo ako,
Theo!"

"I just did, Isabela." Sagot nitong ikinapikon ko.

"This is not my home, Theo!"

"Then make it feel like you're at home." Sagot nito na ikinalaglag ng panga ko.
Matapos noon ay hindi na ako sumagot dahil sa kawalan na rin ng pag-asa na manalo
laban dito. Pinanood ko na lamang syang pumasok sa loob ng kanyang bahay.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko, halo halo ang nararamdaman ko ng mga oras na
iyon. Ilang sandali pa akong nagtagal sa labas at pinagmasdan ang kabuuan ng bahay.
Walang pagbabago sa labas mula noong huli ko itong nakita. Mabigat ang nagawa kong
paghakbang habang tinatahak ang daan papasok sa loob.
When I saw what's inside, bumilis ang tibok ng puso ko. May iilang pagbabago sa
loob ng bahay pero ang mga alaala namin apat na taon ang nakalipas, andoon pa rin.
Parang biglang may kumirot kaya agad agad kong pinigil ang sarili ko sa kung ano
man ang posible kong maramdaman.

"You could watch first. Magluluto muna ako ng almusal natin." Aniya.

Pinili ko na lang na gawin ang sinabi nito kesa ang makipagtalo sakanya. I don't
want to lose my control over my feelings. Kailangan ko munang manahimik panandalian
para bumalik ako sa sarili kong huwisyo.

Habang nanonood ako ng kung an0 ano, naamoy ko ang niluluto ni Theo. Nakakagutom!
Ayoko naman pumunta ng kusina at maghanap ng makakain o kaya maiinom man lang kaya
nilibang ko na lang ang sarili ko sa panonood.

Ilang saglit pa ay natapos na itong nagluto kaya nakakain na kami. It was awkward.
Sobrang awkward!

"Ako na ang maghuhugas." Agad kong sabi nang natapos kaming kumain.

"No, you could go to your room. Ako na ang bahala dito." Sagot nito.

"Nakakahiya naman, Theo. Ako na ang maghuhugas dito tapos ihahatid mo na ako
sakin." Nang tignan nya ako ay agad nya akong tinaasan ng kilay. Umiwas naman ako
agad ng tingin.

"Says who? You will stay here, Isabela." Giit nito.

"Pero Theo, may pamilya ako na kailangang uwian."

"Then you have to call them and lie." Kalmado nyang sabi.

"Ayoko, pinangako ko sakanila na uuwi ako agad matapos ang trabaho ko sa Manila. I
am on my vacation leave, Theo at nakagawa na ako ng mga plano ko."
"Then change your plans." Sagot nito na binabalewala ang punto ko. Pinili kong
manahimik na lang. How dare he! Bakit ba kung makapaguto sya sakin akala mo wala
syang atraso sakin?! "Just go to your room, Isabela and let me decide." Sabi nya
bigla na naging dahilan ng pagkabuhay ng loob ko.

"Saan ba ako?"

"Sa tabi ng akin." Sagot nito sa tanong ko tapos ay tumungo na ito sa lababo. Wala
na akong naging ibang choice kundi ang umakyat sa kwarto.

When I got up, tila ba may sariling LCD screen ang utak ko. Parang may play button
pa nga. Parang may memory card dahil biglaan kong naalala ang lahat lahat noon.
Ilang furnitures lang ang naidagdag pero hindi nabawasan ang mga alaala.

Nang nasa kaliwang pintuan sa tabi ng nasa gitnang kwarto, agad kong nakita ang mga
gamit ko. Agad akong nagtungo sa banyo. Pinili kong maligo muna. I need to freshen
up so I could sleep. Hindi naman kasi naging maayos ang tulog ko sa byahe. Sino
bang makakatulog ng maayos kapag nasa tabi mo lang ang ex mo?

Oh, hindi ko nga pala sya ex. May kung anong kumirot sakin nang ipaalala ko sa
sarili ko kung ano nga ba kami ni Theo dati.

Matapos kong magayos ng sarili, agad kong tinungo ang kama at humilata. I need
sleep. Bukas na bukas pipilitin ko si Theo na iuwi ako sa amin. I can't stand a day
with him alone. Baka mabaliw ako, baka hindi ko mapigil ang pagtitimpi ko sa lahat
lahat ng nararamdaman ko. I need to get out before it's too late. Alas kwatro na ng
hapon nang magising ako. Hindi ko na nga namalayan kanina na nakatulog na pala ako
sa sobrang pag-iisip.

Labag man sa loob, pinili kong lumabas. Alam kong makikita ko si Theo doon pero
kailangan ko talaga lumabas dahil sa sobrang uhaw. At isa pa, nakakaramdam ako ng
gutom. Hindi nga ako nagkamali, pagkatapak na pagkatapak ko pa lang sa hagdan,
narinig ko na agad ang boses ni Theo.

"I need you track Cecil's connections, Felix." Aniya. Felix? Yung kapatid nya iyon,
hindi ba? "We need to cut those ties. Call me when it's done." Aniya. Nang
naramdaman ko na tapos na ang paguusap nila, doon lang ako nagpasya na bumaba. But
I guess, deciding to go down was a wrong decision. Nagtagpo panandalian ang aming
mga mata and I instantly felt my heart beat faster. Hindi ito magandang senyales.

"Why, good morning, angel." Nakangisi nyang bati sakin.

"Hapon na." Tipid kong sagot.

"You slept long." Komento nya. "You might be hungry, there's bread and juice in the
kitchen." Aniya habang naglalakad patungo sa center table at mula doon, pinulot nya
ang kanyang susi.

"Aalis ka?"

"May susunduin lang ako." Sagot nito sakin tapos ito ay tumalikod na at naglakad
papalayo.

"Iuwi mo na rin ako, Theo."

"This is my home, I call the shots here." Iyon lamang ang tangi nyang sagot tapos
ay iniwan nya akong nakatanga habang pinapanood ang likod nyang tumalikod sakin.
But wait, he

I was left with nothing. Tama nga ang hinala ko, na kapag babalik ako sa lugar na
ito, lahat ng ala-ala ay babalik. Curse that day when I gave myself completely.
That was the same day I realized that I was indeed in love with Theo. And I regret
it. But what I egret more is being back in this very same place.

Pinili kong libutin ang buong abhay dahil kung hindi ko gagawing busy ang sarili
ko, malamang sa malamang magiging mahina ulit ako at baka muli kong mabuksan ang
mga tahi tahi kong sugat sa puso ko. I do not want to give him openings again, tama
na iyong mga sugat na iniwan nya sakin noon.

Nagawa kong pasukin ang bawat kwarto dahil hindi naman iyon nakalock. Apat ang
kwarto sa itaas na bahagi ng bahay. Halos parehas ang interior ng dalawang kwarto.
Malayo ang pagkakaiba ng dalawa sa akin. Pinili kong lagpasan at huwag nang tignan
pa ang kay Theo. It's his personal space. Kahit pa iniinvade nito ang akin, it
doesn't mean that I should invahe his. At isa pa, it's a door that I forbid to
open. Every memory is locked there.

Nang narating ko ang likod ng bahay, ganoon na lamang ang pagkamangha ko. It is
completely different from before. May isang pool, may mga landscapes na rin. And
most importantly, merong isang parang minature na bahay sa di kalauyan. My feet
dragged me there only to find what it was.

May isang malaking litrato ng isang napakagandang babae. The way the lady dressed,
the way her make-up and hair was fixed and by just merely looking at the colors of
the photo, you could say that it was taken a long time ago. Lumang litrato na iyon.
Not that old pero may kalumaan na. Dalagang dalaga pa ang babae. There were candle
stands, fresh flowers and a crucifix.

It was a mausoleum. There were no tombs in it but it was surely a mausoleum. Titig
na titigako sa babae hanggang sa bumigat ang loob ko. She's Theo's mom. Kahit
walang magsabi nito sakin, I am sure enough na ito ang kanyang ina. Ang asawa ni
Don Antonio. Bumigat ang loob ko sa realisasyon na nawalan sila ng isang taong
kanilang lubusan na minamahal. I suddenly wondered how they managed to live with
that everyday. Siguro kung ako ang nawalan, baka hanggang ngayon ay hindi pa rin
ako nakakabangon.

"You've met my wife." Nanlamig agad ang buong katawan ko nang nakarinig ako ng
isang mababang boses. Nang harapin ko ito ay nakangiti ito sakin but his eyes meant
a thousand words.

"Don Antonio." Alanganganin kong pagbati.

"She is the best I ever had." Aniya habang tinitignan ang malaking larawan ng
babae. "I expected this nang ipatayo ni Theo ang bahay." Nagtataka akong tumingin
sakanya. "He never placed a vacant room inside his house kaya alam kong meron sya
nito." Sagot nya sa nagtatanong kong isip. I wanted to know what happened pero
naunahan ako ng hiya. Isa pa, wala ako sa posisyon.

Nanatili lamang kaming dalawa na nakatitig sa larawan ng halos isang minuto siguro
nang bigla nitong basagin ang katahimikan. "I could see na iniuwi ka na ng anak
ko." Tila ba makabuluhan nyang sabi. "I also expected to see you here." Dagdag pa
nito.

"Po?" Nagtatakang tanong ko dito.

"Hindi na ako magpapaligoy ligoy pa, Isabela. Meron akong ipapagawa sayo." Aniya.

Lutang ako habang kinakausap ako ni Don Antonio. Makailang ulit ko syang tinanong
sa kanyang iniuutos sakin. Hindi ko talaga lubusang kanyang intindihin ang kanyang
gusto ngunit sino nga ba naman ako? Malaki ang utang na loob ko sakanya at kaya
kahit labag sakin ang iniuutos nya, hindi ko sya kayang tanggihan. Utang na loob ko
sakanya ang narating ko ngayon.

"Isipin mo na lamang na isa itong kabayaran sa lahat ng nagawa ko para sa iyo at sa

pamilya mo, Isabela." Aniya bago sya lumabas ng bahay ni Theo. Tanging pagtango
lamang ang nagawa kong isagot sakanya. It will be hard, that is for sure lalo na
nang napagdesisyunan ko na noon pa lamang na dapat akong lumayo kay Theo.

Hindi ko napigilan ang pagiyak ko nang bumalik ako sa itaas. Nang umalis si Don
Antonio, doon ko napagtanto ang nais nyang ipagawa sakin. Hindi iyon tama pero
ilang ulit nyang sinabi sakin na iyon ang dapat at kailangan kong gawin.

Kung tutuusin ay hindi naman mahirap ang kanyang pinapagawa pero labag iyon sa
kalooban ko kaya ako mahihirapan. Ngunit dahil wala ako sa posisyon na tumanggi,
wala na akong ibang magagawa kundi sundin ang lahat ng sinabi nya.
####################################
30
####################################

CHAPTER 30

Nakapikit ako habang ninanamnam ang maligamgam na tubig na nakapalibot sakin habang
paulit ulit na inuukit ko sa isip ko ang mga sinabi ni Don Antonio. Sinabi nya para
din daw ito sa akin. Hindi ko matukoy kung aling parte sa bagay na iyon ang
kakapulutan ko ng benepisyo. Isa lamang akong instrumento ni Don Antonio kaya't
hindi ko mawari kung bakit nya nasabi iyon.

Siguro dahil sa sobrang kakaisip, hindi ko namalayan na nakaidlip na pala ako at

kung hindi ko pa narinig ang paulit ulit na pagtawag sa pangalan ko, malamang ay
hindi pa ako nagising.

"Isabela!" May kalakasang tawag sakin. "Isabela!" Muling tawag sa pangalan ko. Si
Theo iyon! Nakauwi na pala sya? Kinusit ko muna ang aking mga mata at
ipinagsawalang bahala ang pagtawag ni Theo. He'll think I'm sleeping or that I'm in
the bathroom.

Inabot ko ang cellphone ko na wala sa kalayuan upag tignan ang oras. 9 na pala ng
gabi. Nakatulog na pala ako talaga. Ni hindi pa ako naghahapunan. Si Theo kaya?

"Isabela." Saglit akong natigilan nang parang lumakas at mas naging klaro ang boses
ni Theo. "Isabela."

Shit. Wala sa loob akong napamura nang mapagtanto ko na nasa loob na sya ng kwarto
ko! Bakit ba kasi hindi ko sinagot ang pagtawag nya sa pangalan ko kanina?! Malayo
pa man din ang twalya ko! Dali dali akong tumayo. Akmang aalis na ako sa loob ng
bathtub nang narinig ko muli ang boses nito.

"Isabela? Fuck! Where are you?!" Nanlaki ang mga mata ko nang nakita ko ang unti
unting paggalaw ng doorknob ng banyo.

"Teka. Wag!" Sigaw ko ngunit huli na ang lahat.

Nabuksan na nito ang pintuan habang nanatili akong nakatayo, basa at walang saplot
sa katawan. Shit.

"Fuck." He cursed and then he grabbed my towel and handled it to me. "Cover
yourself, angel, before I lose my control." Aniya. Hiyang hiya ko namang hinila
sakanya ang twalya. "Get dressed. Aalis tayo. Go downstairs when you're done. I'll
give you ten minutes." Iyon lamang at umalis na ito habang naiwan akong nakatanga
at nakanganga sa kawalan. Ramdam na ramdam ko pa ang init ng pisngi ko.

Minadali ko ang pagbihis ko. Halo halo ang nasa isip ko kaya hindi ko na halos
naayos pa ang sarili ko. Basta kumuha na lang ako ng kung anong tshirt at pantalon.
Hiyang hiya ako sa nangyari kanina. Hubad na hubad akong nakita ni Theo! Nakakahiya
talaga. Kung pwede lang magpalamon sa lupa kanina ko pa ginawa iyon.

Labag man sa loob ko, nagpunta ako sa ibaba matapos kong magbihis. I brought my
sling bag. Andoon na lahat ang kailangan ko. Hindi naman sinabi ni Theo kung saan
kami magpupunta, iba na ang handa ano kaya naman dinala ko lahat ng maari kong
kailanganin.
"Let's go." Aniya sabay bato sakin ng isang unan at isang kumot. Nagtataka ko syang
tinignan. "You might be needing that." Aniya.

"Bakit? Saan ba tayo pupunta?" Tanong ko dito habang naglalakad kami papalabas ng
kanyang bahay.

"We have to go back to the city." Nalaglag naman ang panga ko sa sinabi nya.

"Ano?! Kagagaling lang natin doon! At sinabi mo uuwi tayo! Ni hindi mo pa nga ako
inuuwi samin!" Protesta ko dito.

"Trust me, it will be much better when you are around me." Aniya.

"Trust? Wow! Sayo pa talaga nanggaling yan!" Inis kong sabi. Tinignan nya lang ako
na para bang hindi nya naiintindihan ang sinabi ko. Frustrated at padabog akong
naglakad patungo sa kabilang banda ng sasakyan.

"You really have to trust me on this one." Aniya nang nakapasok kaming dalawa sa
loob ng sasakyan.

"Paano, Theo? I did trust you once and I regret it." I said as I looked away from
him.

Bumigat ang loob ko habang nasa byahe kami. I've been keeping my pain and hatred
for a very long time. I was able to let out a part of it a while ago but it didn't
help. It made me feel worse. Para bang gusto ko pang dugtungan iyong sinabi ko
kanina pero ayoko. Ayokong ungkatin iyon dahil pag inungkat ko iyon, ako nanaman
ang matatalo.

Halos buong byahe ay nakatulog lamang ako. May ilang beses akong nagigising pero
nakakatulog din ako agad. One time I woke up, I heard Theo talking. May kausap sa
kanyang cellphone.

"Brother showed too much stupidity in a day." Aniya. He sounded like he was angry,
in a rage, frustrated and worried all at the same time. "I am on my way. I am
expecting you to be there, Felix." Iyon lamang at ibinaba na nito ang kanyang
cellphone. Muli na rin akong nakabalik sa pagtulog.

Hindi ko na namalayan kung gaano ako katagal nakatulog. Nagising na lang ako sa
amoy ng frenchfries. Pagkamulat ko ng mga mata ko, tumambad sa may dashboard ko ang
napakaraming pagkain.

"I didn't know what would you like for breakfast so I ordered what i like." Walang
pasintabi nitong sabi. Tumango ako at walang hiyang kinuha ang isang pack ng fries.

"Saan ba talaga tayo pupunta?" Tanong ko dito.

"Hospital."

"Ha? Anong gagawin natin dun?"

"Marcus." Tipid nitong sabi.

"Ha? Yung kapatid mo?" Nagtataka kong tanong.

"He is in a critical condition and we have to be there." Aniya.

"We?"

"Yes, I need you to be with me, Isabela." Sabi nito. Unti unti akong tumango. "I
like it when we talk like a normal persons do." Sabi nito bigla. It was so random.
So random and yet, it made me feel something I forbid myself to feel. Pinili ko na
lamang na hindi sumagot.

Nanatili akong tahimik. Hindi na lang ako umimik matapos ng paguusap namin na iyon.
Nang narating namin ang hospital, may pagdadalawang isip pa ako kung sasama pa ba
ako o hindi na. Ano ba ang role ko doon? Hindi naman ako kamaganak ng pasyente. Of
course I know how to empathize, iyon nga lang parang ang awkward kasi kapatid iyon
ni Theo and Theo is my ex. It feels like I don't belong at all.
"CR na muna ako, Theo." Pamamaalam ko dito bago kami tuluyang pumasok sa loob ng
kinaroroonan ng kanyang kapatid.

"I'll wait for you here." Aniya. Tumango na lang ako bilang sagot tapos ay hinanap
ko na ang banyo.

When I got in, seryoso kong tinignan ang sarili ko. Bakit nga ba kasi ako andito? I
had a choice last night. Pwedeng pwede naman na hindi ako sumama. I could defy him.
He no longer owns me. Pero andito ako, sumama ako sakanya.

I sighed as I took my phone out of my bag. I created a new message and sent it to
Don Antonio. This is the reason why. Ilang buntong hininga ang pinakawalan ko bago
ako nagtungo sa hospital room ng kapatid ni Theo.

Mahina akong kumatok sa pintuan bago sumilip sa loob. "Ay, sorry po." Paghingi ko
ng paumanhin nang napagtanto ko na naguusap si Theo at ang isang babae.

"It's okay, Isabela." Sagot ni Theo. Nakangiti akong tumango sa babae. She smiled
back at me. Malamang ay nagtataka sya kung sino ako at kung ano ang ginagawa ko
dito. Dahan dahan akong pumasok sa loob.

"Here." Theo said wile patting the space next to him.

"Ah.. magandang umaga po." Bati ko sa babae.

"Natalia, this is Isabela. Isabela, this is my brother's wife." Pagpapakialla nito

sa amin. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang nalaman kong may asawa na pala ang
panganay ni Don Antonio. Bakit hindi ito kumalat sa hacienda? O baka naman malihim
lamang talaga ang kanyang panganay? But Don Antonio will surely throw a feast kung
isa sa mga anak nya ang kinasal.

"I thought you gave your girl away?" Tanong ng babaeng nagngangalang Natalia. Ano
daw? Pinamigay ako ni Theo? Kanino? Kelan?
"Not her." Theo said. Hindi ko maipaliwanag ang naramdaman ko nang binitawan ni
Theo ang dalawang salita na iyon. Hindi ako. Oo nga naman, I am not his girl. Never
was. He just used to claim me pero hindi naman iyon official. Para lang kaming
naglaro. Sya yung taya at ako yung tanga.

Bigla kaming natahimik na tatlo and that short awkward silence was cut off by a
phone call. Theo excused himself, leaving me and Natalia alone.

"You know, Marcus has denied me once. Pero di naman nagbago yung pagmamahal. We had
been away for four years pero andun pa rin. I started losing faith in fate but fate
had been so tricky, it had crazy ways of bringing us back together." Bigla nitong
sabi out of nowhere.

"Hindi naman kami ni Theo." Agad kong sagot dito.

"But I see the way you looked at him. I know because I look the same way at Marcus,
kahit si Cecil ay ganyan din."

"Pero hindi na sya ganun tumingin sakin. Hindi na ako yung babaeng tinitignan nya
ng ganun." Pagtatama ko sa mga sinabi nya.

It was the truth tho. Maybe up until now ganoon ko pa rin tignan si Theo. Pero sya
hindi na sya ganoon sakin. He was once so possessive when it comes to me pero
ngayon alam kong ibang babae na iyong gusto nyang angkinin.

Sinamahan ko si Natalia ang halos isang oras hanggang sa tawagin ako ni Theo.
Dumiretso kami sa isang hotel.

"Two rooms, sir?" Tanong ng babae sa front desk.

"Just one suite." Aniya. Nanlaki ang mga mata ko. Kaming dalawa? Sa iisang kwarto?!
####################################
31
####################################

Finally, long update for the long time na walang updates! Can I answer all the
questions, posts and messages by tomorrow na lang? T_______T Yay! Update again
tomorrow ;)

CHAPTER 31
Hindi ako makapaniwala na sa iisang kuwarto kami. Fine, it's a suite and I might
have my own room but still.. nakakulong iyon sa iisang lugar! Hindi ko talaga ma-
absorb yung fat na iyon, not until we reached our room number. Pinauna nito akong
pumasok, nang sumunod sya sakin ay narinig ko ang paglock ng pintuan. Suddenly, I
felt alarmed.

Naiwan akong nakatanga sa malawak na living area ng suite habang chineck naman ni
Theo ang loob ng kwarto. Obviously, iisa lang ang kwarto sa suite. Will he let me
have it? O ako dito sa sala? Siguro naman ay convertible sa kama ang isang sofa
dito.

"You can rest or take a shower. Aalis ako." Aniya pagkalabas nito sa loob ng
kwarto. I tried to open my mouth and ask kung saan ako pero hindi ko nagawa.
Naunahan ako ng kaba at hiya. "Don't go anywhere without me, Isabela. I am taking
the card key so if somebody knocks, do not let him enter, kahit pa taga-hotel iyon.
Understand?"

Sunod sunod na tango ang sinagot ko, too excited for him to leave. And when he did,
malalim na hininga ang agad kong pinakawalan. I felt suffocated. I always feel
suffocated with him. He could always cut my breath.

Agad kong tinungo ang kwarto at hinubad ang
pakiramdam kaya naman agad kong tinungo ang
ko nang nakita kong may jacuzzi doon. Hindi
stayed there for as good as I don't know. I
nagenjoy sa relaxing feeling.
aking damit. Nanlalagkit na ang aking
banyo. Ganoon na lamang ang pagkamangha
ako nagdalawang isip na tumungo doon. I
even fell asleep. Masyado akong

Kinuha ko ang towel na nakasabit. I was in the middle of drying myself when I
realized one thing.. wala akong damit! Of everything I could forget, bakit iyon pa
ang nakalimutan ko? Oh god! Hindi ako nakapagempake bago kami umalis. I only
brought myself, my wallet and my phone. At talagang naligo pa ako. Great! I
immediately looked for a robe and when I saw one, iyon muna ang sinuot ko.

I walked as fast as I could patungong kwarto. Agad kong tinignan ang oras. Napamura
na lang ako nang nakita kong halos dalawang oras na pala ang nakalipas. Bakit ba
ang hilig kong matulog habang nakababad sa tubig. Ugh! Madali kong pinulot ang mga
hinubad kong damit. Lalabhan ko na lamang ito ng mabilisan at papatuyuin gamit ang
blower. I have no choice but that. Isa isa kong pinulot ang mga iyon. When I
checked them, nawawala ang bra ko. Maaring nasipa ko iyon papaloob dahil sa
kakamadali ko.

Madali akong yumuko upang tignan ang ilalim ng kama kung andoon nga. And when I saw
it, tuluyan na akong lumuhod at yumuko upang makuha iyon. Saktong sakto kong
narinig ang pagbukas ng pintuan. Damn! Damn! He's here and I am naked underneath my
robe!

Natataranta kong pilit na inaabot iyon. I still have time, a few seconds perhaps
pero basta! Importanteng makuha ko iyon agad upang makatayo na ako. There!
Nahawakan ko na ang dulo ng bra ko! Pero ganoon na lamang ang pagkagulantang ko
nang narinig kong nagbukas ang pintuan ng kwarto.

"Isa - what the fuck?" Gulat nitong sabi nang nadatnan akong nakatuwad.

"Shit." Napamura akong tumayo agad agad habang hinihila ang bra ko. When I turned
around and looked at him, sinundan nito ng tingin agad ang kamay ko. My bra!
"Shit." Pangalawang mura ko habang madali kong tinago iyon sa likod ko. Too late,
nakita na nya! And he saw more than that! Nakatuwad ako, for heaven's sake!

"Wala kong damit!" Agad kong sabi dito. Ngumisi naman ito at tumango.

"I figured that out." Aniya sabay abot ng paperbag. "Take this and wear something
before I lose my control." Aniya. Namula ang pisngi ko sakanyang sinabi. Hindi ako
nagdalawang isip na lapitan sya at hilain ang paperbag. Tumakbo ako agad pabalik ng
banyo at doon nagsuot ng damit.

Isang pantalon at isang simpleng tshirt ang nandoon. Meron ding undies na talagang
nakakahiya sa pakiramdam! When I wore them, they're exactly my size.

Paglabas ko, wala na sya sa kwarto. Natagpuan ko na lamang ito sa sala na nanonood.

"Thanks." I murmured and that caught his attention. Sana pala hindi na lang ako
lumabas at nagpasalamat. I love and hate the attention he gives me. It gives me
mixed emotions.

"I wasn't sure if it fits kaya iisang pair lang ang binili ko." Aniya na
nakapagpamula muli ng aking mukha. Oh yea, sya nga ang bumili talaga pati ng mga
undies ko!

"Kaya gusto ko sana lumabas. Sa mall. Bibili ako ng damit ko." Nahihiya kong
pamamaalam sakanya. Well, I was planning na tawagan si Miko mamaya upang may kasama
akong mamili. Tsaka para masabi ko na rin sakanya na hindi ko alam kung kelan ako
uuwi. That made me question myself, ano nga ba ang ginagawa ko dito kasama si Theo?
"Okay." Sabi nito. Kukunin ko na sana ang gamit ko sa loob ng kwarto nang bigla
itong nagsalita muli. "Let's go." Aniya. Nanlaki ang mga mata ko.

"Ano?"

"You said you'll buy clothes." Sabi nito.

"Oo nga."

"So, let's go."

"Hindi, ako lang ang pupunta." Agad kong tutol dito.

"Then you can't go." Seryoso nyang sabi.

"What? No! I mean, Theo, kelangan ko ng damit." Pagdadahilan ko.

"Kaya nga bibili tayo."

Umiling ako dito. "Ako lang ang pupunta."

Nakita ko ang pag-igting ng kanyang bagang. "And why is that?"

I swallowed hard. "Kaya ko naman. At sasamahan ako ng kaibigan ko."

"Sinong kaibigan? That boy you were kissing inside a car?" Matigas nitong sabi.
Hindi ako sumagot. I wanted to tell that Miko is just a friend at iyong halik, it
meant nothing. It wasn't special. But before I could even say those things, I
realized that I do not have to explain things to him. He doesn't own me. Right.
"Oh, I see. You'll go see that boy, alright. Okay then. But with me."
Hindi ko nagets iyong sinabi nya noong una. But when he started walking, doon ko
lang napagtanto! Sasama sya! Gusto nyang kasama sya pag nakipagkita ako kay Miko. I
was about to protest kaya lamang ay nabuksan na nito ang pinto at nauna nang
lumabas.

"Anong oras kayo magkikita ng lalaking iyon?" Basag nito sa katahimikan habang
tinutungo namin ang daan patungo sa mall.

"Hindi ko pa alam. Tatawagan ko pa lang sya." Sagot ko dito. Inilabas ko naman agad
ang cellphone ko at tinawagan si Miko. Oo nga naman, bakit ba kasi hindi ko muna
sya tinawagan kanina? Makalipas ang ilang ring, sinagot din nito ang tawag.

"Oh, Isa? May problema ba?" Tanong nito.

"Wala." Mahina ang sagot ko. "Pwede ka ba mamaya?"

"Hanggang 4 pa ako dito sa studio eh. Bakit?"

"Pwede ba tayo magkita?"

"Hindi ba nasa probinsya ka na?" Nagtatakang tanong nito.

"Ah, mahabang kwento. Mamaya na lang, kung pwede ka."

"Sige. Mga 5 na. Saan tayo?"

"Uhm, itetext na lang kita."

"Okay. See you, Isabela. Namimiss na kita." May kung ano akong naramdaman sa sinabi
nyang iyon. Ewan ko ba, parang biglang umurong lahat ng nasa loob ko. Dati naman ay
sanay ako sa ganoon ni Miko. Pero kasi ngayon parang nakakapanibago.

"Okay. Bye." Sagot ko dito.

"What did the boy say?" Tila iritadong tanong ni Theo. Ngunit ng tignan ko ito,
wala naman itong ekspresyon sa mukha.

"Ah, oo, mamayang 5 daw." Matapos noon ay hindi na nya ako kinibo hanggang sa
makarating kami sa mall.

Buong akala ko ay maghihiwalay kaming dalawa dahil nga sa mamimili ako. Boys get
bored when they go shopping with girls, hindi ba? Kaya ganoon na lamang ang
awkwardness na nararamdaman ko habang namimili ako ng mga damit ko. I can't even
choose! Nakakailang dahil kasama ko sya.

"Dito ka na muna." Sabi ko sakanya. Tinaasan nya ako ng kiilay. Wari'y nagtatanong
kung bakit. "Theo naman! I need to buy underwears!" Iritado ko nang sabi sakanya.
Nang napagtanto ko kung ano ang sinabi ko, nginisihan nya ako. "Ugh!" Padabog akong
naglakad patungo sa section ng mga undies. God, I just hate him sometimes.

When I was done getting everything I need, sinalubong ako ni Theo. He took my
shopping cart. Sya na ang nagtulak noon habang sinasabayan ko sya ng lakad.
Awkward. I don't know how many awkward moments will there be. Pinagtitinginan kami
ng tao, that's for sure. Ikaw ba naman may makasabay na isang Theo LeFevre na
binayayaan ng magandang mukha at katawan. I sighed.

"Are you done?" Tanong nito. Dahan dahan akong tumango. He brought the cart sa
isang bakanteng cashier. I took the items out. When I was about to pay, inunahan
ako ni Theo. Nalaglag ang panga ko.

"What? No! Ako dapat!" Reklamo ko dito. He just looked at me like as if I was
joking or something.

"You are with me, so this is all on me." Seryoso nyang sabi. I watched the cashier
swipe his card.

"Babayaran ko, Theo." Sabi ko habang iniisa isa nitong kunin ang plastic bags.

"I'll think about it. Call your damn friend now and ask him where he is. Gusto ko
ng umuwi." Iritado nanaman nitong sabi. Tinaasan ko nga sya ng kilay. He is so
moody!
Theo and I waited at one of the coffee shops while we wait for Miko. 5:15 na ito
nakarating. Nang nakita nya ako ay agad itong ngumiti. Ngunit nawala din ang ngiti
na iyon. Napagtanto kong tinitignan nito si Theo. And when i looked at Theo, he was
looking at Miko too, not even smiling.

"Miko!" I called him as he walked towards our table.

"Isa." Sabi nito sabay yakap sakin. That caught me off guard. Hindi naman nya ako
niyayakap kapag nagkikita kami. Lalo na sa pampublikong lugar.

I nicely pushed him a bit, making him release me. Nakahinga ako ng maluwag.

"May kasama ka." Aniya.

"Ah, oo. Si Theo nga pala. Theo, si Miko. Teka, magkakilala na kayo!" Napagtanto ko
lamang noong mga oras na iyon na galing nga pala kami ni Miko sa hacienda ng mga
LeFevre at imposible di nya kilala si Theo.

Nakita ko ang pagtango ng isa't isa.

"Akala ko nakauwi ka na?" Tanong ni Miko sakin.

"Ah, uhm, may pagbabago lang sa plano." Pagpapalusot ko.

"Well, edi hindi na rin muna ako uuwi. Sabay na tayo." Nakangiti nyang sabi.
Sasabihin ko sana na baka hindi muna ako makauwi ngayon ngunit naunahan ako ni
Theo.

"Ako na ang magsasabay kay Isabela." Nalaglag ang panga ko. Tutol sana ako kaya
lamang ay muli itong nagsalita. "The boy already knows that you're here, angel.
Might as well say your goodbyes." Dagdag nya. Ganoon na lamang ang pamumula ko nang
tawagin nya akong angel sa harapan ni Miko. Gusto ko pa sanang makipagkwentuhan kay
Miko. Kokontrahin ko sana ito kaya lamang si Miko naman ang nagsalita.
"Hindi angel ang pangalan nya. Isabela. Sa sobrang dami ba ng babae mo kaya hindi
mo na maalala kung sino ang kasama mo?" Tila iritadong sabi ni Miko.

"She is my angel and I know her very well." Tumayo ito at hinawakan ang
palapulsuhan ko. I was about to stop the tension pero naunahan nanaman ako ni Miko.
Bakit ba hindi nila ako pinapagsalita?!

"Ayaw nya pang umalis." Tumayo na rin ito at tila ba naghihintay ng isang away.

"Tama na. Miko, sa susunod na lang. May kailangan pa kaming puntahan ni Theo eh."
Pagdadahilan ko nang sa wakas ay nakapagsalita ako, umaasang makaalis na kami bago
pa may mangyari.

"The lady has spoken." Nakangising sabi ni Theo. Akmang hihilain na ako nito
papaalis kaya lamang ay hinawakan ni Miko ang kabilang kamay ko sabay hila sakin -
making me end up on his lips.

Hinalikan nya ako! No, he made me kiss him! Hinawakan pa nito ang ulo ko. I harsly
pushed him but even before I could really push him away, sya na ang kumawala
kasabay ng tili ng mga tao sa paligid. Miko lied on the floor while holding his
jaw.

"Kiss my girl again and I'll kill you." Nabaling ang tingin ko kay Theo na mayroong
umaapoy na mga mata. I was dumbfounded. Naramdaman ko na lamang ang ginawang
paghila sakin ni Theo. Hindi nito pinakawalan ang kamay ko habang bitbit ang mga
pinamili namin.

Mabilis ang ginawa nitong pagmaneho, lahat ng humarang sa kanyang dinadaanan ay

binusinahan nya. He was raging mad. I chose to remain silent as I tried to reason
out in my mind what had happened.

Nang nakapasok kami sa loob ng suite, doon lang sya nagsalita.

"You won't see that boy ever again." Aniya.

"Pero kaibigan ko sya!" Protesta ko. Wrong move. Miko kissed me and God knows that
I am so mad at Miko right now. Pero hindi tama na si Theo ang haharap sa nangyari.
Ako ang nagawan ng mali kaya dapat ako ang umayos ng nangyari.

"He kissed you! He fucking kissed you in front of me and those people!" Marahas
nitong sabi.

"Kaya nga, ako ang hinalikan kaya dapat ako ang magdedesisyon sa dapat mangyari."
Pilit kong katwiran dito.

"You still don't know what I can do for your lips, do you?" Matigas nitong sabi. I
recalled what he did one time when somebody kissed me. Ayokong mangyari iyon kay
Miko! He is still a friend.

"This is really none of your business, Theo!" Tutol ko rito.

"Damn!" Ganoon na lamang ang pagkabigla ko sa sunod nitong ginawa.

He grabbed me and kissed me. Hindi ko nga namalayan na naisandal na nya ako sa
pader. My eyes were open, I was trying to absorb everything. He was trying to make
me kiss him back. Doon ako natauhan. Theo, the one who left me with nothing, was
kissing me. The one I loved and hated was kissing me. I tried to push him back. I
swear I tried. But he was stronger than me.

Impit na ungol bilang protesta ang pinakawalan ko pero wala iyong nagawa. He
grabbed my wrist and pinned them too, making me drop everything I was holding. He
just kept on kissing me until I lost myself. Unti unti akong tumigil sa
pagprotesta, unti unti akong bumigay. I won't be a hipocrite, I wanted it too. When
I stopped fighting, I gave him permission and access to savage my mouth. Kumpara
kanina, his kissed started being gentle but passionate. My heart leaped when I felt
him enterwine our fingers together.

"Theo." I whispered his name as his kisses went to my neck. Binitawan na rin nito
ang kamay ko upang buhatin ako. With my free hands, I grabbed his head and made him
kiss me again. Maybe I was a fool for letting him do crazy things to me again.
Maybe after all, I still am in love with him, as in love as I have always been.

I felt the softness of the comforter as he laid be on the bed. He placed himself in
between my thighs as he kissed me and slowly untied my robe. Chills ran down my
spine when I felt his palms onto my breast and then his thum eventually found my
harndened nip.
I let out a soft whimper as his thumb left my nip, but I didn't stop him when his
mouth covered it. I could remember how many times did I call his name. But then, I
figured out I might cry his name more as he went down my wetness.

"Look at me." He said. I obliged. And there, I saw him worshiping me. Without
breaking our eye contact, he kissed my middle. "You are mine."

"Theo!" I cried his name over and over until I reached my own heaven.

I did not protest when he kissed me afterwards, not even minding if I could taste
myself. Eager to make him have me, I helped him undress. This will ruin all the
walls I tried to build around my heart for four years, this wil take away my pride
and destroy my ego but this will fulfill my longing and let go of the hatred I once
felt.

I am not sure of what lies ahead, or what Theo wants from me this time but I cannot
stop myself from being lost in his touch.

"Isabela." He whispered my name as he rubbed himself against me. "You will always
be mine."

"Uhmm.." I moaned as I felt his hardness against me. "Ah!" I cried as he swiftly
made his way in me. It felt like the firstime, it did hurt but it felt more than
better afterwards.

"Look at me." I immediately opened my eyes and met his. His eyes were on fire. It
was filled with desire. His eyes possessed me and all I could do is to give in. I
gave myself completely. I let everything go as I let him have me.

"Theo!" I called him as that familiar sensation started to build. He went faster
and harder. He was giving me what I was asking for. I need to let go. I need to.

"With me, angel." And with that, I chose to let go - with him.

We were both panting when he lied beside me. Ramdam ko ang labi nya sa pisngi ko.
He was caressing my neck as he breathed heavily. I watched him move, akala ko ay
aalis na sya ngunit kinuha lamang pala nito ang comforter at ipinambalot saming
dalawa.

He kissed my head. "Close your eyes. I will sleep with you." Mahina nitong sabi.
Pinili kong tumalikod sakanya. He wrapped his arm across my waist. "I don't want to
sleep without you no more. Four years was long enough." He whispered before I fell
asleep.
####################################
32
####################################

CHAPTER 32

I woke up with Theo's arm wrapped around me. Agad bumilis ang tibok ng puso ko nang
naalala ko ang mga nangyari. I let him have me. I kind of regret it. Pero ano ba
ang magagawa ko? Mapurol ako sa pagibig.

Muli kong ipinikit ang aking mga mata nang naramdaman ko ang paggalaw ni Theo.
Nagkunwari akong tulog. Humigpit ang pagkakayakap ni Theo sa bewang ko, sunod kong
naramdaman ang marahan nyang paghalik sa tuktok ko bago ito tumayo. I sighed. Ano
nga kaya ang mangyayari samin ngayon? Last time i gave myself to him, he left me.

Pinagpatuloy ko ang pagkukunwari ko hanggang sa narinig ko syang nagsalita. I

figured out na may kausap ito sa cellphone.

"I need a maximum security... Felix, if we're talking about my safety alone, I
won't be asking some annoying guys in their suits... Exactly, brother. I am glad
you are starting to use your brain... yes, I have her. Stupid fucker, you know I
could even beat the shit out of you with guns or even barehanded, I just don't want
to take risks with Isabela... I know what I'm doing... dammit! I know I have to
tell her. You don't have to lecture me with what I do. I need a maximum security in
an hour.. okay, good."

Halos pigil hininga ako the whole time na nakikipagusap ito. Kausap nito si Felix,
pero hindi ko maintindihan kung bakit namin kailangan ng maximum security na
sinasabi nya. At nabanggit pa nito ang pangalan ko. I was really eager to know.
Yes, I have to know.

Nang nakalabas si Theo sa kwarto, doon ako malayang nakagalaw at nakakilos. Una
kong tinignan ang cellphone ko, only to find out that I missed three calls from Don
LeFevre. Shit, I totally forgot. Agad agad akong nagtype ng mensahe para sakanya
and it didn't take long for him to reply.

The room phone rang, I heard Theo answered it pero hindi ko na narinig ang mga
sinabi nito. Next thing I heard was the sound of the door being opened and closed.
Lumabas sya? Or may sinilip lang? Pinatagal ko muna ng ilang minuto bago ako
lumabas pero hindi ko sya nakita doon.

"Theo?" I called. Walang sumagot. Nilibot ko ang buong suite at tinawag ng ilang
ulit ang panagalan nito pero wala akong nakita na Theo. Saan kaya iyon nagpunta?
Ikinibit balikat ko na lamang ang pagtataka at pinili na magkape at manood ng tv.

Wala pang limang minuto akong nakaupo nang tumunog ang doorbell. Walang
pagaalinlangan kong tinungo ang pintuan upang tignan kung sino iyon. It was a girl
wearing the hotel's uniform kaya hindi na ako nagdalawang isip na pagbuksan ito ng
pinto.

"Good morning, ma'am." She greeted. Unang tingin mo dito ay magtataka ka kung ano
ang ginagawa nya sa suot nitong uniporme. She has a short blonde hair, maganda ang
pangangatawan at makinis ang balat. Something rich girls have. "Heto na po iyong
nirequest na extra pillows ni Sir." Aniya sabay abot sakin ng dalawang
naglalakihang unan. Nagtataka ko naman iyong kinuha.

Si Theo? Why would he do that? Hindi ba'y sapat naman ang unan namin sa kwarto.
Or.. yea, perhaps he realized that what happened last night was wrong kaya
napagdesisyunan nitong sa sala matulog.

"Ma'am, are you okay po? Is there something wrong with the pillows?" Nagaalalang
tanong nito.

Sunod sunod na iling naman ang pinakawalan ko. "Hindi, okay lang. Sige, salamat."

"Walang anuman po." Sagot nito. She was about to leave and I was about to close the
door when she took a step back and looked at me again. "Make sure na lagi mong
isasara ang pintuan, ma'am." Bahagya akong kinilabutan sa biglaan nitong paalala.
She meant no harm, she even looked sincere with what she said. Mukha syang maamo..
but there was something in her eyes.. pero baka wala lang iyon, maybe I'm just
imagining things. Of course pagsasabihan nya ako ng ganon. Maybe it's the hotels
courtesy na rin.
Tumango na lamang ako dito at isinara ang pintuan. I even locked it - just like
what she reminded me.

Hindi nagtagal ay bumalik si Theo. He was carying a brown paperbag. By the smell of
it, I could tell na hot pandesal ang lamang noon.

"You're awake." He said smiling. Saglit nitong tinignan ang dalawang unan sa tabi
ko. "I had to check my car, tumawag ang frontdesk. Tumunog daw kasi ang alarm ng
kotse. Baka may nakasagi." He explained. nandoon naman na ako sa baba, I decided to
grab some fresh breads, I figured out that you might me hungry." Dagdag pa nito
habang pinapanood ko sya na inilalabas ang mga tinapay at pinapatong sa isang
pinggan. Hindi naman na nito binanggit ang tungkol sa unan. Maybe he figured out na
eto na yung nirequest nya.

"Okay." Mahinang sagot ko. Naiilang pa rin ako. Bakit hindi sya naiilang? Bakit
parang wala lang sakanya ang mga nangyari? Sobra lang ba talaga ako sa pagiisip?
Pinili kong ibalik ang tingin ko sa telebisyon.

After he was done with what he was doing in the kitchen, pumasok ito sa loob ng
kwarto pero hindi nagtagal ay lumabas ulit ito.

"Where did you get that?" He asked a bit furious. The change of mood suddenly made
me tremble. Nagtataka ko syang tingnan. "Those damn pillows, Isabela."

"Uhm, ibinigay ng isang housekeeper kanina. Hindi ba humingi ka ng dalawa?" Takang

sagot ko pabalik.

"Damn! Stay away from there!" Within a second, naramdaman ko na lamang ang ginawa
nitong paghila sakin papalayo sa mga unan. Swiftly, he took his shirt off and
coverd his hand. Kinuha nito ang isang unan tsaka iyon ipinagpag.

"Theo, ano ba?" Naguguluhan kong tanong. "Theo, anong nangyayari?!" Kabado kong
tanong habang pinapanuod ko itong ipagpag ang pangalawang unan. We both heard a
crumpling noise. Nagtinginan kaming dalawa. He looked serious, I looked nervous.

Maingat ngunit hirap nitong ipasok ang kanyang isang kamay na balot na balot ng
kanyang damit. He was aiming for the thing that made noise. I was unable to
understand what was happening but it was clear to me that I did something wrong.
Nakita ko ang isang papel na inilabas ni Theo mula sa loob ng punda ng unan. Agad
kong nilapitan si Theo at sinilip ang nakasulat.

Come and find me, I'm waiting.

"Fuck! Pack your things now. We're leaving." Iyon lamang ang sinabi nito bago ito
pumasok sa kwarto at iwan akong nakatanga sa nagkalat na unan. Anong nangyayari?
####################################
33
####################################

CHAPTER 33

Naabutan ko si Theo sa loob na may kausap muli sa kanyang telepono.

"Where is the damn security, Felix?!" Galit nitong tanong sakanyang kapatid. "I
want them in less than thirty... Cecil's just in this freaking building... How did
I fucking know?! She was able to reach Isabela! I swear I'd kill you and your
fucking team if something happens to her!" Just like that, he ended the call. He
was a different Theo. Parang hindi sya iyong kilala ko.

"Theo." I called his name. Agaran itong tumingin sakin ng marahas.

"Don't Theo me now, Isabela." Aniya sa pagalit na tono.

Hindi ko ito ininda, sa halip ay muli ko syang tinawag. "Theo."

"I said fucking shut up!" Natahimik ako sa ginawa nitong pagsigaw. Tuluyan nya
akong hinarap. "I have told you yesterday that you are not supposed to open that
damn door! Hindi ba sinabi ko na wala akong pakialam kung sinong tao pa iyon? Kahit
pa empleyado dito sa hotel! Look what happened!"

"Hindi! Hindi ko alam kung ano ang nangyari! Hindi ko alam kung bakit hindi ko
pwedeng buksan ang pintuan!" Pagalit ko na ring sigaw. He's acting like as if I did
something really wrong! Ano ba ang masama sa pagbukas ng pintuan?
"Just do what I say, Isabela. Don't make things harder."

"I have to know! Dapat mong sabihin sakin, Theo!" Saglit itong natahimik sa sinabi
ko. I took that opportunity to ask. "Ano iyong mga sinabi mo kay Felix? Para saan
ang security? Ano iyong ibig sabihin ng sulat? Sino si Cecil?" Sunod sunod kong
tanong dito.

Pumikit ito ng mariin ng ilang segundo bago ito nagsalita. "Those things were
exactly why I left you." Tila may hinagpis nitong sabi. Hindi ako nakasalita dahil
hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman, isipin at isagot. "Pack your
things. We'll leave in less than thiry."

Unable to comprehend with what's really happening, I just followed what he said.
Gulong gulo ang utak ko sa pangyayari. He left me, he came back, he took me, he
owned me and now he's mad at me, telling me that everything that's happening now
was my fault and that these things were the very reason why he left me years ago.

Patapos na ako sa pageempake ng mga gamit ko nang narinig ko ang tunog ng doorbell.
I heard men talking. Nang lumabas ako upag tignan kung sino ang mga iyon, isang
grupo ng mga lalaking naka-suit ang nakikipagusap kay Theo.

Theo turned his back when he probably felt my presence. Nang nakita nya ako,
inanyaya nya akong tumabi sakanya. Marahan akong naglakad patungo sa harapan ng mga
lalaking may maskuladong katawan.

"And this is Isabela. She is the main reason why I need you. I need a 24/7
protection for her." Tahimik na tumango ang mga lalaki. I wanted to protest but
whem I looked at Theo, he didn't seem open for any negotiation. I get it, I don't
have a say with my own safety.

Isang itim na kotse sa harap at isa sa likod ang kasama namin ni Theo habang
bumyabyahe. I dared not to ask kung saan kami pupunta. Nanatili kaming tahimik na
pareho hanggang sa nakarating kami sa LeFevre Village. May village sila? Ilang
business ba meron ang mga LeFevre? Why does it seems that they own everything?

Houses were grouped differently, it was obvious. Marahil lahat ay tig-dalawang

palapag but others were undeniably larger.
Huminto kami sa ikatlong malaking bahay na nakita ko.

"Stay here." Aniya. Hindi na lang ako kumibo at tahimik na ginawa ang kanyang utos.
Naunang pumasok sa loob ng bahay ang ilan sa mga lalaking nakilala ko sa hotel
kanina. Ang ilang lalaki ay naiwang nakatayo sa paligid ng kotse ni Theo. While
Theo, he was left outside the house while talking to another man. Sya siguro yung
leader ng mga kasama namin ngayon.

It didn't take the men long enough to check the house. Nang masiguradong walang
kung ano sa loob ay pinapasok na ako ni Theo. Dumiretso sya sa itaas kaya minabuti
kong sundan sya. When he opened one of the doors, he gestured me to go inside
first.

"You should be safe here. May cctv dito and the controls are in my room kaya
mamomonitor ko ang kaligtasan mo." Aniya.

"Hindi tayo sa iisang kwarto?" Nanlaki ang mga mata ko at agad kong tinakpan ang
bibig ko nang napagtanto ko kung ano ang sinabi ko. I regret what I said as soon as
it escaped my mouth.

Nakita ko ang pagangat ng isang sulok ng labi ni Theo. "I didn't know you are that
clingy." Tukso nito. "But no, Isabela. I still have my work at maiistorbo mo lang
ako kapag nasa iisang kwarto tayo." Dagdag pa nito.

"Ako pa ang makakaistorbo?"

"Why yes. How can I concentrate when you are around?" Sagot nito. Tumalikod ako at
pilit na binalewala ang nangyaring paguusap.

"Hanggang kailan tayo dito?" Pagbabago ko ng usapan.

"As long as we need." Sagot nito.

Ang naging sagot nito ay nakapagpabahala sakin. Nang lingunin ko ito ay nakasandal
ito sa may pintuan. "We? Ikaw lang ang may kailangan nito, Theo. I don't need this.
Ang kelangan ko ay umuwi sa pamilya ko."
"I need you safe, Isabela." Pagod nitong sabi. "Look, I have no time to argue with
you and if you're going to ask me again why am I doing this, wag mo na ituloy dahil
wala akong balak sagutin. Just be with me and do everything that I say. No I need
you to freshen up, pupunta tayong hospital." And even before I could utter a word,
umalis na sya.
####################################
34
####################################

CHAPTER 34

We spent the next days doing almost the same things. Kung wala kami sa bahay, nasa
hospital kami. Minsan kumakain sa labas. I am not allowed to go anywhere without
him or those bodyguards. Ni pag magpapahangin nga lang ako sa labas, apat apat na
ang nakabuntot sakin. I envy those people that I see outside. It's weird tho dahil
parang may oras ang paglabas at pasok ng mga tao at sasakyan dito sa village.

"Ready?" Napakurap ako nang narinig ko ang boses ni Theo. Mula sa salamin, nakita
ko itong nakasilip sa may pintuan. Tumango ako at kinuha ang bag ko. Nauna na itong
bumaba sakin kaya sumunod na lamang ako. "We have to drop by Felix's office first
before heading to the hospital." I heard him say.

Gaya ng dati, kaming dalawa lamang ang nasa loob ng sasakyan. "May dadaanan pa
tayo?" Tanong ko dito, breaking the awkward silence between us.

"Kay Felix. He's going with us." Sagot nito. Tahimik na lang ako na tumango at
nagmasid sa paligid habang nagmamaneho ito. There weren't a lot to see. Malalaking
bakod at ilang puno lamang ang nakita ko. There were guards everywhere, there were
security cameras attached on the walls, too. Pero ang pinaka-ikinagulat ko ay nang
nakita ko ang pagkalaki-laking arkong may nakalagay na LeFevre International.

Nalaglag ang panga ko nang nakapasok kami sa lugar. Isa itong paaralan. Damn. Ano
ba ang wala sa mga LeFevre? May townhouses, may hacienda, may ilang businesses at
ngayon may paaralan pa pala sila. Pero sinabi nyang dadaanan namin si Felix.
Nagaaral pa ba sya? Ilang taon na ba iyon? Ang alam ko ay hindi naman ganoon kabata
si Felix.

"Let's go inside." Sabi nito nang itinigil nito ang sasakyan sa tapat ng tila isang
mansyon. Hindi kalakihan ngunit ang exterior ay kasing elegante ng isang mansyon.
Pagkapasok namin, sinalubong kami ng iilang tao. Elegante ang loob. Tumuloy kami sa
ikalawang palapag kung saan kami'y pumasok sa pinakaunang pintuan na aming nakita.
"Felix." Bati ni Theo sa nagsusulat na si Felix. Nalaglag ang panga ko nang
napagtanto ko kung bakit nandito sa eskwelahang ito si Felix. Sakanya ito!

"You're with her." Iyan ang naging sagot ni Felix kay Theo nang nakita nya akong
nakatayo sa gilid. "I am glad you took my advice." Tila ba may himig ng pagkapanalo
ang dinagdag nitong kataga.

"I did not take your advice, Felix. I had planned everything." Sagot ni Theo na
nakapagpagulo lalo ng utak ko. Malang sa malamang na ako ang pinaguusapan nila
ngunit hindi ko alam kung tungkol saan. "We have to go." Iyon lamang ang naging
paguusap nila. Umalis din kami agad at nagtungo sa hospital. I wonder if thats's
the normal conversation they have. Para silang laging nakapostura.

Tumungo kami sa kwartong kinaroroonan ni Marcus. Wala doon si Natalia na gaya ng

inaasahan ko. Sa halip ay may dalawang armadong lalaking nagbabantay kamy Marcus.

"Where is she?" Tanong ni Theo sakanilang dalawa.

"Sir, nagpunta po sya sa kwarto ni Sir Daniel." Sagot ng isa.

"We'll go there. Maiwan ka muna dito, Isabela. Wag ka mag-alala dahil babantayan ka
nila."

Theo and Felix left, leaving me with the two men. Lumipas ang halos isang oras nang
dumating si Natalia. Ipinagutos nya sa dalawang lalaki na maari na silang lumabas.
Amazing how strong this woman is. Kung ako siguro ang nasa kalagayan nya, baka
matagal na akong sumuko. Baka nga nakaratay na rin ako sa hospital pag nagkataon.

"Ako na dito, Isa. Hinahanap ka na ni Theo sa kabila." May kapagurang sabi nito
habang naglalakad patungo sa pwesto ko ngunit sa di ko malamang dahilan, tila
nagbago ang ekspresyon nito sa mukha, ni hindi nga rin nya itinuloy ang kanyang
pag-upo sa tabi ko. "Anong pabango mo, Isa?" Tanong nito sakin.

"Ha?" NAgtatakang tanong ko dito.

"Ah, wala, sorry.. it's just that.. hindi ko ata gusto." Natatawa nitong sabi
sakin.

"Okay ka lang, Natalia?" Nagtatakang tanong ko dito.

"Ha? Oo naman! Ikaw talaga." Nakangiti nitong sagot sakin bago tuluyang umupo
ngunit halata pa rin ang kakaibang ekspresyon nito sa mukha. "Osige na, hinahanap
ka na ni Theo eh. Baka magalit pa sakin yun kasi pinapatagal pa kita dito."
Mapangasar nitong sabi sakin na nakapagpula ng pisngi ko. I wonder how is she able
to see things between us.

Ganoon ba ako katransparent sa nararamdaman ko kay Theo? I mean ni halos wala nga
kaming ginagawa. Sometimes we'd talk about things, sometimes he'd hold my hand,
sometimes he'd put his head on my shoulders and take a nap. Ganoon lamang. We don't
talk about us, we don't kiss. Hindi na rin naulit ang nangyari samin noong isang
araw. I sighed. Pero kahit ganyan lamang ang nangyayari samin, hindi ko
maikakalilang may parte sa puso ko na natutuwa at umaasa. Alam kong mali pero hindi
ko mapigilan. Ako ang masasaktan sa bandang huli pero ano ang laban ng pusong
alipin sa pag-ibig?

Pagkapasok ko sa kwarto ni Daniel, nakita kong gising na ito. Nakatayo lamang sa

gilid ang magkapatid habang nakatitig sa nakayukong si Daniel. Nakakatawa silang
tignan sa totoo lang. They obviously do not know how to handle a kid.

Nang nakita ako ni Theo ay ngumiti ito sakin. Sa halip na lapitan ko sya, si Daniel
ang una kong nilapitan.

"Hi, Daniel." Nakangiti kong bati. Alam kong parang feeling close ang dating ko
pero anong magagawa ko? Mapapanis ang laway ng tatlo kapag hindi ako kumilos. At
isa pa, it's hard to stay in a room with an awkward environment.

Nang makita ako ni Daniel, gumuhit ang pagtataka sa mukha nito.

"Ayos ka lang ba?" Tanong ko dito. Ngunit sa halip an sagutin nya ang tanong ko,
pinili nitong tanungin din ako.

"Tita rin ba kita like tita Natalia?" Tanong nito. Nang tignan ko sila Theo at
Felix, nakatitig lamang sila sakin. I think they are wondering what am I doing. Or
probably how I managed to make Daniel talk.
"Ah, oo. Ako si Tita Isa." Nakangiti kong sabi.

"Paano mo po ako kilala? Friend ka rin ba ng daddy ko at mommy ko?" Sunod nitong
tanong. Saglit akong natigilan at nablangko. Oo nga naman, paano ko ba sya
nakilala? Sinubukan kong humingi ng tulong sa magkapatid ngunit gaya kanina,
tinititigan lang nila ako. I sighed.

"Friend ako ng kapatid ng daddy mo. Si tito Theo mo, kilala mo ba sya, Daniel?"

Nahihiya itong lumingon sa kanyang gilid kung saan nakatayo ang dalawa at nahihya
itong tumango.

"Si tito Felix mo, kilala mo rin ba?" Sunod kong tanong, tumango naman ulit ito ng
sunod sunod.

When I looked at the two guys, mistulang medyo nanlambot ang kanilang mga mukha. I
knew it, just like Daniel, they were just shy to start a conversation. It was kind
of hard to start a conversation wherein the two could jump in anytime pero
nakayanan ko naman. May katagalan din kaming nag-usap usap na apat until Felix left
because of an emergency call. Akala pa nga ni Theo kung ano na ang nangyari, iyon
pala relationship problem lang.

I managed to make Daniel eat fruits habang si Theo ang naghanda ng mga prutas.
Maggagabi na nang napagdesisyunan naming umalis. Dumating na rin kasi ang mama ni
Natalia. It was nice meeting her.

We went out to eat for a while pinagusapan namin si Daniel at si Natalia. Nagtataka
ito kung bakit parang napakadali sakin na makipagusap sa bata. Tinawanan ko na
lamang ito.

"Ganyan kasi kayong mga lalaki. Pag nakakita ng mga bata para kayong ewan."

"God. I can't imagine being a father." Aniya na nakapagpatahimik sakin. "Damn. I

probably need a long preparation for that. You better tell me ahead of time if you
want to be pregnant para makapasok ako sa workshops." He joked and laughed for a
while pero nang napagtanto nito kung ano ang kanyang sinabi, napatitig din ito
sakin.
Indirectly ba nitong sinabi na gusto nyang maging ama ng magiging anak ko?
Naramdaman ko ang mabilis na pagtakbo ng puso ko. Is that even possible? Sya?
Magiging ama ng mga anak ko? Gusto ba nito ng isang pamilya kasama ako?

Napansin ko ang pamumula ng kanyang pisngi. I don't even know ho to react. Gusto
kong maging masaya bigla pero paano kung mali lang pala ang inaassume ko?

"We better finish our food. Gabi na, kailangan na nating umuwi." Bawi nito tapos ay
madaling inumpisahan ulit ang pagkain.

"O-okay." Nanghihina kong sabi dito.

Wala na kaming naging imikan ni Theo matapos ang nangyari. Ni hindi ako nito
nilapitan ng husto o hinawakan man lamang ang kamay ko gaya ng karaniwan nyang
ginagawa kapag maraming tao sa paligid. Now is different. I could sense na nahihiya
ito. Maging ako man ay nahihiya rin.

My mind was still flooded by what Theo had said earlier. Hindi ako makapaniwala.
Pinipigil ko ang sarili ko sa pag-isip ng kung ano ano pero mahirap pigilan.

Hindi naman ako buntis, hindi ba? Tsaka isang beses lamang namin ginawa iyon ni
Theo. That was last week at wala pa namang nangyayari sakin na kung ano. Hindi
naman ako nahihilo o nagsusuka, hindi naman ako mapili sa pagkain at sa amoy. Wala
pa naman pagbabago sa katawan ko. I secretly laughed at myself dahil sa mga
pinagiisip ko. Wala namang lalabas na signs and symptoms ng pregnancy sa loob ng
isang linggo lang ano! At isa pa, regular ang dalaw ko. I am actually expecting it.
Supposed to be meron na dapat ngayon, o kaya patapos na.

Wait what?!

"Theo, kelangan natin dumaan sa pharmacy." Natataranta kong sabi dito.

Agad itong napatingin sakin na may nagtatakang mukha.

"Theo, please!"
"What the fck, why? May masakit ba sayo? May lagnat ka ba? May sakit ka ba?!"
Nagaalala nitong tanong sakin. Ilang iling ang sinagot ko dito.

"Just please, Theo!" Iritado at desperado kong sabi dito.

"What the fck!" Mura muli nito bago lumiko.

####################################
35
####################################

AN:

You guys still remember Andrea? Half of Maxine and Dylan's twins? Well her story's
already up! Everyday ang update nun, pati rin itong kay Theo I'll try real hard na
maging everyday update.

Also, inupdate ko na rin ang story ni Felix. Yeeeep, posted na ang chapter 1. :D
The more I update this story and the sooner I start with Felix's story, the sooner
na maumpisahan ko ang kanila Greg and Kim. :)

Just check my profile/works so that you could read them. Hope you guys will support
them just like what you did with PP, STTMB and here sa OBTOMB. Thank you!

CHAPTER 35

"Let's go." Agad na sabi skain ni Theo nang maitigil nito ang sasakyan sa tapat ng
isang pharmacy. Hinawakan ko ang braso nito at pinigil ko ito sa pagbaba. When I
felt the strange electricity crawl through my body, agad kong inalis ang kamay ko
mula s apagkakahawak sakanya.

"A-ako na lang ang pupunta."

"You can't go anywhere without me." He said with finality then he went out. I
sighed. Wala talaga akong kontrol sa buhay ko kapag nasa paligid si Theo.

"Hanggang dito ka na lang, Theo." Agad kong sabi sakanya nang nakapasok kami sa
loob.
"Why don't you want me to come?" Tila iritado na nitong sabi.

Huminga ako ng malalim at nagisip ng magandang dahilan. "Ako na lang ang lalapit,
Theo. Andyan lang naman oh. Ilang hakbang lang. And this doesn't concern you. So
please."

"I haven't been so close to you for years and I cannot goddamn be far again from
you." Malaman nitong sabi sakin. Bakit ba kelangan ni Theo gawin ang lahat ng ito
sa gitna ng isang pharmacy store?! So random.

"O-okay."

"Yes, ma'am, ano po ang sainyo?" NAkangiting tanong sakin ng lalaki. Nakaramdam ako
agad ng kaba. Paano ko ba masasabi ang kailangan ko ng walang malisya? Pero
imposible iyon. Ang bagay na iyon talaga ay may kasamang malisya. "Ma'am?" Muli
nitong tawag sakin.

Tinignan ko si Theo, akala ko ako ang tinitignan nito ngunit iyong lalaking
pharmacist pala. Lalo tuloy akong kinabahan. Seriously, walang magandang naidudulot
ang presence ni Theo dito.

"Ma'am, ayos lang po ba kayo?"

"Ah, ah, oo."

"Ano pong kailangan ninyo, ma'am?" Muli nanaman nitong tanong.

Huminga akong malalim at pumikit. "Kuya, meron ba kayong PT kit?" Diretsong tanong
ko.

Narinig ko ang marahas na pagsinghap ni Theo sa tabi ko. Nang nagbukas ako ng aking
mga mata, pinili kong tignan ng diretso iyong lalaki. Hindi ko kayang harapin si
Theo! Lalo pa't ramdam na ramdam ko ang titig nya sakin.

"Meron po, ma'am." Nakangiti nitong sagot. "Ilan po ang kailangan nila?" Tanong
nito. Luminga na rin ito kay Theo. Bakit nya kelangan tignan si Theo? Oh god! I
know what he's thinking! Malamang sa malamang pareho sila ng iniisip ni Theo.
Laluminin na sana ako ng lupa ngayon!

"Ah, eh.."

"Ilan po, ma'am?" Muli nitong tanong.

"Fck this! Just give us everything you have!" Iritadong sagot ni Theo na ikinalaki
ng mga mata ko. Nang tignan ko sya ay halos hindi maipinta ang kanyang mukha.

"Sir?"

"I said everything! Bibilhin ko lahat!" Frustrated na nitong sabi.

"Theo!" Suway ko dito.

"Don't Theo me, Isabela!" Ikinabigla ko ang ginawa nitong pagsigaw. "Damn." Mura
nito sabay hilamos ng kanyang palad sa kanyang mukha. Tapos ay hinawakan nito ang
akning mukha. "We'll figure this out."

Siguro dahil na rin sa pagkabigla ko sa kanyang inakto, hindi na ako nakasagot pa.
Hinang hina kong tinignan ang pitong malalaking boxes na isa-isang pinapasok sa
loob ng bahay. 8 boxes. Sinong taong nasa tamang pag-iisip ang bibili ng ganito
karaming PT kits? Not unless may balak syang magpatayo ng isang pharmacy o kaya ay
OB clinic. Sa sobrang pagkawindang ko sa nangyayari ay halos hindi ko na nga kayang
tumayo pa.

"Sir, iyan na po lahat." Napabuntong hininga ako nang narinig ko iyon. Baka ako pa
kasi ang mabaliw kung meron pang natira sa loob ng sasakyan.

"Makakaalis na kayong lahat. I need privacy. Tatawagin ko na lang kayo pag may
kailangan ako." Seryosong sabi ni Theo sakanilang lahat kaya naman kaming dalawa na
lamang ang naiwan sa loob ng bahay. "Okay, I don't know how this things work."
Paguumpisa nito. Nang tignan ko sya ay nakatitig lang din sya sa patong patong na
mga kahon. "Do it now, Isabela." Utos nito sakin.
I looked at him with disbelief. "Anong do it now?"

"You. Damn, angel! You have to do it now. Anong pinakaiba kung ngayon, mamaya,
bukas o sa isang taon pa?!"

"Anong sa isang taon? Walang nanatiling buntis ng isang buong taon!" Pagputol ko
sakanyang pagsasalita.

"Dammit, Isabela! Just use these damn things! Make sure magagamit mo lahat para
sigurado tayo!"

"Anong ako? Anong pinagsasabi mo?" Alam ko naman kung ano ang iniisip nya, gusto ko
lang marinig mula sakanya. I can't blame him tho for thinking about that, we were
just talking about kids and then suddenly ginusto kong bumili ng PT kit. Alam kong
iniisip nyang baka buntis ako since may nangyari naman samin. But really?
Magdadalawang linggo pa lang iyon. Iniisip nya ba na kaya ako nagpabili ng PT kit
ay dahil may nararamdaman na akong kakaiba? Mga lalaki nga naman talaga.

"You might be pregnant!" Frustrated nyang sabi. Hindi ko na napigilan ang sarili ko
na tumawa. See? Iyon nga talaga ang iniisip nya. "What's funny?"

"You." Natatawa kong sabi. "Ikaw, ikaw ang nakakatawa."

"Damn, Isabela! Hindi ako nagbibiro!" Aniya na lalo ko pang ikinatawa.

"Eh nakakatawa ka kasi!" Katwiran ko dito. "Theo, I wanted to buy that thing pero
hindi para sakin."

"What? But something happened between us.."

Agad akong pinamulaan ng pisngi at nakaramdam ng kung ano nang sabihin nya iyon.
"I-I know, Theo.. Pero kamakailan lang iyon. It only happened once at... h-hindi
ibig sabihin na may nangyari ay b-baka buntis na ako ngayon."

Sya naman ang tumawa ngayon. "Damn right. Shit. All these boxes for nothing. Fck."
Mura nito. "Eh para kanino ba dapat ito?"
"Natalia.. She's been acting weird lately and I think buntis sya."

"Natalia. Right. Si Natalia." Natawa ulit ito ng mahina. I sighed. Yes, si Natalia.
Buti pa sya.
####################################
36
####################################

Votes & comments, please? :")

CHAPTER 36

Pagkatapos namin mananghalian, doon lamang kami nagpunta sa hospital. Kagaya ng mga
nakaraang araw, weird pa rin si Natalia. Choosy sa naamoy at nakakain. Kaya nga
oong minsan syang nagreklamo, doon ko na pinakita sakanya ang kit. She hesitated
for a while pero pumayag din sya. I gave her three para sigurado talaga.

She came out a few minutes after. She looked tensed and unseasy. Noong tinanong ko
sya, ganoon na lamang ang gulat ko dahil nawalan ito ng malay. Hindi ko tuloy alam
ang una kong pagtutuunan ng pansin, iyong tatlong kit na positive lahat ang resulta
o ang nawalang malay na si Natalia. I choose the latter.

Since we have found out that she's pregnant, nakailang pilit ako dito upang
magpacheck up pero ayaw nya. She said gusto nya kasama nya si Marcus sa unang
check-up. I'm kind of worried for the baby. Hindi naman kasi biro ang pagbubuntis.

A lot of things had happened after that, nalaman ni Daniel na wala na ang mommy
nito. We were all worried for him but we all tried to help him cope up.

"Alright, big boy. Tita Isabela and I need to go home. Maglalaro ulit tayo bukas."
Pinanood ko si Theo na itinabi ang laruang binili nya para kay Daniel. Looking at
him, parang hindi naman ito hirap makihalubilo sa mga bata.

"Ayos ah, close na kayo agad ng pamangkin mo." Sabi ko rito habang nagmamaneho ito.

"Hindi naman mahirap pakisamahan. Plus we all know that he needs all the attention
he can get, I don't want him to live in misery." Nakangiti nitong sagot.

"You seem to be fond of kids. Parang natural lang sayo mag-alaga ng mga bata. I
wonder why you said you needed to enter a workshop." I teased, not knowing na pati
pala ako kinikilig sa pangaasar ko dito.

"Not really fond of kids. I just had the chance to look after Maxine's twins." He
said that made me shut up. Parang umurong ang dila ko at nawalan ng dugo sa mukha.
So they lived together? I didn't bother asking kung paanong nagkaroon ito ng
kambal. I do not want to know the details dahil baka mamaya kung saan pa mapunta
ang usapan and I might not like the answer. Hindi pa ako handang tanggapin na
pansamantala lang itong meron samin ni Theo.

Hindi ko na lang ito kinibo hanggang sa makauwi kami. The following day, puro one
word lang ang sinasagot ko sa mga sinasabi nito, minsan nga ay hindi ko na
pinapansin. Hindi talaga maalis sa isip ko ang nabanggit nya kahapon. He's not yet
over Maxine, is he? Substitute lang ako. I wonder if naging substitute lang din ako
noon dahil wala na syang makuha na babae sa lugar namin.

What happened that day was extraordinary. Nagising si Marcus mula sa coma at may
isang babae akong nakilala. Kim daw ang pangalan. Sa tingin ko ay kakilala ito ng
lahat. Yun nga lang ay iba ang titig nito. Ipinakilala na ako sakanya ni Natalia
ngunit panay pa rin ang titig nya sakin. Weird. I felt out of place all of a
sudden.

"Bakit ka andito?" Napaangat ako ng tingin nang biglang dumating si Theo. I chose
to spend my time at the cafeteria. "Mukha namang hindi ka gutom, di mo ginagalaw
yang pagkain mo eh." Aniya sabay upo sa tapat ko.

"Masyado lang crowded sa loob." Pagsisinungaling ko. Still, I feel off around him.
Hinahabol pa rin ako ng imahe niya na nakikipaglaro sa mga anak ni Maxine. Did he
think of building a family with her?

"Nevermind Kimberly, ganoon lang talaga siya sa mga bagong mukha." SAbi nito bigla.

"Ha?"

"I know you feel awkward with her. Napapansin ko na lagi ka niyang tinitignan. I
assure you, kinikilatis lang niya kung mapapagkatiwalaan ka nya." Depensa nito
rito.

"You seem to know her well."

"We grew up together. We pretty much know enough about each other." Nakangisi
nitong sagot. I suddenly felt jealous again. Kay Maxine and now pati na rin kay
Kim. Hindi kaya may gusto lang din sya kay Theo kaya ganun sya makatingin sakin?

"Okay." Pabulong kong sagot.

"Uuwi tayo ng maaga ngayon. You need to pack your things. Lilipat tayo sa mansyon."
Given the fact that wala naman talaga akong magagawa, tumango na lang ako dito.

Gaya ng sabi ni Theo, pagkauwi na pagkauwi namin ay inayos ko na agad ang mga gamit
ko. When I was done packing, I grabbed my phone and sent a text message to Don
Antonio. I sighed. Isa pa itong kay Don Antonio, hanggang kailan ko ba ito gagawin?
Hanggang kailan ba ako mabubuhay sa mundo ng mga taong ito?

Tinawagan ko rin sila nanay upang ipaalam sakanila na ayos lang ako. Hindi ko na
pinatagal pa ang tawag dahil hindi ako kumportable na sinasabi sakanila na nasa
trabaho ako. Nagtataka na nga rin sila kung bakit hindi na kami nakakapagvideo
chat. Paano ko naman kasi gagawin iyon kung nasa ibang bahay ako? Baka mag-usisa pa
sila.

Halos nalaglag ang panga ko nang nakita ko ang bungad ng mansyon nila Theo. Alam ko
namang mayaman sila at malaki din naman ang mansyon nila sa hacienda pero mas
magarbo ang itsura ng mansyon nila dito sa syudad. Nakakalula ito.

Binati kami ng maraming kasambahay nila. Kinuha rin nila lahat ng gamit namin. Theo
was giving his instructions when all of a sudden somebody called his name.

"Theo? Anak!" NAkangiting tawag sakanya ng isang matandang babae.

"Nanay Martha!" Malaking ngiti ang ibinigay ni Theo rito. Nagyakapan ang dalawa at
nagkamustahan. "Ah, nanay, I'd like you to meet Isabela. Isa, this is our Nanay
Martha. She's the boss here." Aniya.

Ngumiti ako rito. Hindi ko inaasahan na lapitan ako nito at hawakan ang aking
kamay. "Salamat naman, Theo at pumirmi ka na sa iisang babae. Napakaganda ng asawa
mo." Sabi nito na nakapagpapula sa buong mukha ko.

"Naku, hindi po!" Agad kong pagtatama sa iniisip nito. Nalilito namang tumingin si
Nanay Martha sa nakangising si Theo.

"Nanay, paano naman ko naman magiging asawa si Isabela kung inuunahan mo ako?" He
joked. Hindi magandang biro! Napapaasa ako eh.

"NAku, edi bilisan mo ang kilos! Aba, dati lang ay papalit palit ka ng babae. Ikaw
ang pinakababaero sa lahat kaya dapat ay mabilis ka dito kay Isabela." Gatong ni
Nanay Martha sa biro ni Theo. "Sa katulad ni Isabela, hindi malayong marami ang
magkandarapa dito." Dagdag pa nya nang tignan nya akong muli.

"No one would dare to take what's mine, nanay. Nakalimutan mo na ata na anak ako ni
Antonio." Seryosong sabi nito.

"Oh, siya sige na. Pumanhik na kayo sa inyong kwarto upang makapagpahinga."
Binalingan nito ang ilang kasambahay matapos nya kaming kausapin.

Magkasama kami ni Theo na umakyat sa ikalawang palapag ng bahay. Tumigil kaming

dalawa sa tapat ng isang pintuan. "This will be our room."

Napatigil ako sa pagsunod sakanya sa pagpasok nang marinig ang kanyang sinabi.
"Ano?"

"Isabela, don't tell me you didn't expect this?" Nakangisi nyang tanong.

"Nagbibiro ka ba?" Kabadong tanong ko dito.

I thought he would tell me na joke lang lahat but he started walking towards me
hanggang sa macorner nya ako. Bakit kasi dito ako napunta?! Ugh!
"Why, angel?" Natameme ako nang nagtanong sya. "Tell me, are you afraid of me?"
Tanong nya muli. He moved his head closer, halos maramdaman ko na ang paghinga
nito. He's going to kiss me! Funny how I anticipate for his kiss. This man hurt me
and still keep on hurting me. Please, I need to wake up. I need to learm how to
push him away. "You should." He warned. I gulped as I realized that he's really
going to kiss me.

No, hindi. He - we have issues. Maxine, Kim, his way of living, his mysterious
ways, everything. Giving myself was a mistake, I can't do it again for now. I need
to stand firm.

"T-theo, ano ba." Matigas kong pagtututol dito sabay tulak sakanya. He was
surprised for a while but when he probably realized that maybe I was afraid of him,
he backed out and walked out of the room.

####################################
37
####################################

AN: I might put this on HIATUS

CHAPTER 37

Hindi na naubos ang media sa loob at labas ng mansyon ng mga LeFevre simula noong
nakauwi si Marcus galing hospital. Ilang araw na rin ang nakalipas pero ang media
ay takam na takam pa rin sa mga balita tungkol sa buhay ng mga LeFevre.

"Do I look fine?" Naalis ang tingin ko mula sa pinapanood ko sa TV nang nagsalita
si Theo. Kalalabas lang nito galing sa kanyang napakalaking walk-in closet nito. He
was wearing his white suit with silver linings. Inaayos nito ang kanyang tie.

Dahan dahan akong tumango bilang sagot. Ever since that day, hindi ko na hinayaan
pa ang sarili ko na maging ganoon kalapit kay Theo. True enough that we're staying
in the same room pero hindi kami nagtatabi. Kinagabihan kasi ng araw na iyon, sa
sofa siya natulog. Hindi naman ako nagreklamo, nahiya ako dahil ako ang bisita
tapos ako pa ang nasa kama. We didn't talk about what happened maging ang ginawa
nyang pagtulog sa kama. Days went by at parang naging parte na ng araw ko ang
dumistansya sa kanya.
"Okay, good. I have to go downstairs. Magsisimula na ang interview," paalam nito
sakin. "Just go down or call any of our maids if you need anything," dagdag pa
nito.

Mayroon kasing nag-alok na magazine sa kanya. Yun yung magazine na puro bachelors
ang laman. Supposed to be tatlo silang magkakapatid but Marcus refused because of
Natalia and Felix said he has a girlfriend, leaving Theo with no choice. I tried to
contain my disappointment to myself. Pinagalitan ko pa nga ang sarili ko dahil
naoffend ako eh wala naman nga akong karapatan. I shouldn't get mad.

I did nothing for the next 30 minutes, palitpat lipat ako ng pinapanood pero wala
akong mapili. I even went online para lang libangin ang sarili ko pero wala eh,
lutang ang isip ko. Marcus and Natalia were out with Daniel. Gusto ko rin sanang
lumabas kaya lamang saan naman ako pupunta?

I decided to go downstairs to cook. Matagal tagal na rin akong hindi nakakapagluto

eh. Naabutan ko sa sala si Theo kausap ang isang babae. She was wearing a black
thight dress. Nagtatawanan ang dalawa. Pasimple pa ang ginagawang paghaplos at
paghampas ng babae kay Theo. She was obviously flirting with him at halatang
gustong gusto ito ni Theo. Sa sobrang kalandian ng dalawa, ni hindi nga nila ako
halos napansin.

"Oh, Isabela, hija, naligaw ka ata dito?" tanong sa 'kin ni nanay Martha.

"Wala na ho kasi akong magawa. May maitutulong ho ba ako?"

"Naku, sayang, hinihintay na lang namin ito matapos."

"Ay, ganoon ho ba? Sayang nga," sagot ko rito.

"Bakit hindi ka sumama doon sa interview ni Theodore?"

"Eh bachelor naman ho ang kailangan sa magazine kaya si Theo lang ho ang kailangan
doon."

"Aba! Lokong bata. Anong bachelor. Bakit naman hindi mo pinigilan ang batang iyon,
hija?"
"Bakit ko naman ho iyon pipigilan?" natatawang tanong ko rito.

"Aba, dapat lang at ikaw naman ang gelpren," nakakalokong sagot ni nanay Martha.

"Naku, hindi niya ho ako girlfriend. Kaibigan lang ho," nakangiti kong sagot.

"Oh, bakit mukhang dismayado ka?"

"Hindi po ah!" depensa ko sa sarili ko.

"Anak, malabo man ang mga mata ko, malinaw na malinaw pa rin naman ang paningin ko
sa kakaibang titig nyo sa isa't isa. Aba, mukhang kayo pa nga ang may problema sa
mga mata ninyo dahil para kayong bulag na hindi iyon nakikita." Nakangiting sabi ni
nanay Martha. Pinili kong ibahin na lamang ang usapan. The more we talk about Theo
and the more nanay Martha says na may unspoken connection kami ni Theo, the more i
get hurt.

"Halika, Isabela, samahan mo akong bigyan sila doon ng meryenda," anyaya niya sa
'kin na hindi ko naman tinaggihan wala naman sigurong masama doon, hindi ba?

Naabutan namin sila sa kalagitnaan ng interview. The lady joke and Theo laughed.
Hindi ko napigilan ang sairli ko na umismid.

"Korni," bulong ko sa sarili ko.

"Halikayo, magmeryenda muna," tawag ni nanay Martha sa lahat. The guy incharged
agreed. I was about to leave but Theo called my name.

"I'm glad you went out of our room," wala naman na kasi akong magawa.

"Then just watch us," suhestiyon nito.

"Ayoko, masakit sa mata eh."

He was about to answer me back pero biglang dumating iyong babae. "Hey, you really
have a nice home."

Tumango at ngumiti ng tipid si Theo tapos ay pinakilala kami sa isa't isa. The girl
named Helen didn't seem interested in meeting me. Hindi rin naman ako interesado
pero sana naman nagpakita siya ng kahit kaunting recognition sa presensya ko. She
just smiled at me tapos ay hinila si Theo papalayo. My goodness! Edi isaksak niya
sa baga niya 'yung Theodore na iyon!

Para maiwasan ang pagkainis ko sa babae, nagdesisyon akong manatili na lang sa may
gazebo. It wasn't long enough when nanay Martha joined me. We talked about things.
Nagkwento rin siya tungkol sa kabataan ni Theo. Sabi niya, sa kanilang tatlong
magkakapatid, si Marcus daw iyong para bang nerd, si Theo raw iyong mahilig sa mga
physical activities at si Felix daw ang bad boy. Natuwa naman ako sa kanila.

Habang inaayos nila ang set-up ng lugar, nagyayang magpicture picture ang staff.
Game na game naman si Helen, nagpicture pa nga sila ni Theo gamit ang cellphone
nito. Napairap na lang ako sa hangin.

"Oh, ang mata mo, Isabela," tukso sa 'kin ni Nanay Martha.

"Napuwing lang po," pagsisinungaling ko rito.

"Aysus. Sige, sabi mo eh," tila nangaasar na sabi nito. Kung bakit kasi ang sakit
sa mata ng view.

It didn't take them long enough to start kaya Nanay Martha and I got curioused so
we decided to stay and watched for a while.

"Eh, eto naman, Theodore. Etong tanong na ito yung gustong gustong makuhanan ng
sagot ng mga tao. Ready ka na ba?" tanong ng ni Helen.

"Sure," nakangiting sagot nito.

"Why are you still single?"

"Oh. Wow," tila gulat na tanong ni Theo. Napataas ang kilay ko. "Well.. I.. I
already found somebody," sagot nya. May kung anong sakit akong naramdaman. Sino?
Iyong Maxine? I was trying to avoid every possible feelings I could have but when
our eyes met, para bang mas lalong kumirot. "But I lost her." And with that, I felt
hundreds of stabs across my chest again. Confirmed, iyong Maxine nga. I chose to
run away from the area. Masyadong hindi maganda ang nararamdaman ko doon. I do not
wnat to tolerate the feelings I have kaya minabuti kong mag kulong sa kwarto ni
Theo.

####################################
38
####################################

Guys, thank you. :) But HIATUS still stands as an option. I'll see. :)

CHAPTER 38

The following day, hindi ko pinansin si Theo. I remained inside his room and killed
myself with boredom pero hindi rin iyon naging isang magandang ideya. The more I
get bored, the more time I have and the more time I have, the more I think about
Theo and the more I think about him, the more I get hurt. He tried talking to me
last night but as usual, I gave him monosyllabic answers. Mukhang nasanay naman na
ito sa set-up namin kaya hindi na nagpaalam sa 'kin kanina kung saan ito pupunta.

I was about to take a nap when I heard Natalia screaming. Agad akong nabuhayan kaya
agad ko rin itong tinakbo. I saw her standing in front of a dropped box. And as if
my instinct kicked in, agad kong tinakbo si Natalia at inilayo sa maliit na kahon
na iyon.

That was when people started getting out of their rooms. Marcus was alarmed kaya
kaming dalawa ang nilayo nito.

"Anong nangyayari?" Naalarma ako nang narinig ko ang boses ni Theo. Agad ko siyang
hinanap and I saw him staring at me. Nilapitan niya ako at niyakap. I was surprised
but nevertheless, it was what I needed. I needed to feel safe kaya hinayaan ko
siyang protektahan ako sa pamamagitan ng kanyang yakap.

"I.. nakita ko ito.." that was wall what Natalia said. Sinilip ko ang pangyayari
and it was too fast.

Marcus checked the box and the next thing I know, nasa ibaba na kaming lahat.
Dumami rin ang mga lalaking nakasuit at may dala dalang mga baril. Theo said he'd
go find the person who did that kaya naiwan ako sa tabi ni Natalia. I wanted to
tell him not to go but I knew that he has to do that.

Marcus were talking to Felix when Theo and two other mafia men with someone dressed
like an employee here in the mansion walked after him.
"We got the man." Theo said. Naagaw naman nito agad ang atensyon ng lahat. Napatayo
ako ngunit hinawakan ni Natalia ang kamay ko. That stopped me from running to Theo.
Litong lito ako and all I can't calm down. I need to be with Theo pero hindi ko
maintindihan kung bakit ako pinipigilan ni Natalia na lumapit sa kanya..

Lumapit si Marcus at Felix sa lalaking tinutukoy nila. "Where is the bitch?" He

asked. Hindi sumagot ang lalaki, ngumisi lamang ito sakanya. "I asked you, where is
the fucking bitch?!" Galit nitong sigaw sa lalaki. He was scary. He was mad. Hindi
ko alam kung sino ang tinutukoy nila o kaya ano ang nangyayari pero isa lang ang
alam ko, silang tatlong magkapatid ay tila ba handang pumatay ng mga oras na iyon.

"Let me handle this, ako na ang bahala sakanya." Theo volunteered. Madilim ang
titig ni Marcus sa lalaki bago ito sumagot kay Theo. I wanted to scream that he
should just stay beside me, na dapat hindi niya ako iwan dahil natatakot ako hindi
lang para sa sarili ko kung hindi pati na rin para sa kanya. Baka mapano pa siya!

"Alright. Kapag ayaw nyang magsalita, gawin mo ang lahat. I don't care if you'll
get his family killed." Nabigla ako sa narinig kong sinabi ni Marcus. Kill? Papatay
sila? Si Theo? Hindi pwede! Ano ba ang meron? Hindi ko na maintindihan. Anong
klaseng pamilya ba meron ang mga LeFevre? Bakit sila papatay ng mga tao?

I badly wanted to stop Theo but Natalia held my hand tighter at para bang nawalan
ako ng boses dahil ni hindi ko man lang nagawang magsalita.

"Dito ka lang," utos sa 'kin ni Natalia. Tinitigan ko lamang siya noong una ngunit
napagtanto ko na tama siya, ang pinakamatinong pwede kong gawin sa mga oras na ito
ay ang manatili lamang sa kanyang tabi.

"Natalia, ano ba talaga ang nangyayari?" hindi ko natiis na tanong.

She stared at me for a while, nabasa ko sa mga mata nito ang pagdadalawang isip.
Ngunit saan? Sa sasabihin niya sa 'kin o kung dapat ba siyang may sabihin? Tinignan
ko sya ng mabuti. "Mas mabuti kung si Theo ang magsasabi sayo."

Wala na akong nagawa kung hindi ang maupo at maghintay. I wanted to know what was
happening. Ayoko ng ganitong pakiramdam. This is excatly what happened almost four
years ago with me and Theo. He left me without even telling me why, biglaan na lang
siyang hindi na bumalik at wala akong ideya kung bakit. I felt so stupid back then.
Ayoko na ng ganoong pakiramdam, iyon bang para kang isang mang-mang.

Hindi pa man naalis ang komosyon dahil sa pagkahuli ng taong naglagay nung box sa
harapan ng office ni Marcus, muli nanaman kaming nagkagulo.

"Home sweet home." An old man proclaimed. We all turned our heads at him and we saw
an old man with his pefrect posture. He was wearing his usual black suit and tie.
Matikas na matikas pa rin talaga si Don Antonio. Everybody was stunned. Lalo na
ako! Ano ba ang ginagawa nito dito? I mean, okay this is his house pero bakit?
Magkahalong kata at takot ang naramdaman ko. I have been ignoring his texts and
calls. Hindi ko kasi lubusang mahanap ang dahilan kung bakit pa niya iyon
pinapagawa sa 'kin.

"Sir," Marcus and Felix called. Nilapitan nila ang kanilang ama.

"Ah, my sons. Nasan ang gitna?" he asked.

"I am here, sir." Theo said as he entered the house. Nakahinga ako ng maluwag nang
nakita ko na buo pa ito at walang bakas ng kahit anong galos.

"Hindi nyo naman ako nabalitaan na reunion pala ang meron dito," pabiro nitong
sabi. "What is happening, Marcus?" He asked.

"We could discuss that whenever you wish, sir." He answered.

"Of course, how rude of me. Maya maya na natin pag-usapan yan." Don Antonio said
and then he looked at us and acted like he was surprised. "Dahil kailangan ko pang
kamustahin ang magagandang binibini na naparito." Aniya habang naglalakad patungo
sa amin.

"Aha, Ginang Valdez," bati nito sa ina ni Natalia. "Walang pagbabago, napakaganda
pa rin." Aniya.

"Don Antonio," sagot naman nito pabalik. "Long time no see," dagdag pa nito.

"I must agree on that." Aniya. "Nevertheless, I am glad to see you again," aniya
bago pansinin si Natalia.

"Natalia!"

"Don Antonio."

"Ah, the lady. I take that you and Marcus are back together?" Mapanukso nitong
tanong. "With his son, of course." Dagdag nya habang nakatingin kay Daniel. Daniel
just stared back at him and then Don Antonio laughed. "Marcus, sa akin ata nagmana
ang anak mo." Don Antonio said.

"Come on, Don Antonio. You don't have to say it like you don't know that as a
fact," sagot ni Natalia.

"You are ever witty, Natalia." Komento nya.

"And as I know, Marcus is very much like me - territorial," nang lumapit si Marcus
sa may likuran ni Natalia.

"I couldn't agree more, sir."

"Sadly, I do not know everything around here." Don Antonio said as he laid his eyes
on me. "Isabela."

"Don Antonio." Nahihiyang sagot ko rito. Naramdaman ko ang ginawang pagtitig sa

'kin ng mga tao. Marahil ay nagtataka sila kung papaano ako nakilala ni Don
Antonio.

"The little secret," tawag niya sakin. Nanatili akong tahimik. "We will talk."
Dagdag pa nito.

"Papa, she's with me." Theo announced. Pinili kong huwag siyang tignan o ang kung
sino man, mas gugustuhin ko pang makipagtitigan na lamang sa carpet nila.

"Still, Isabela and I will talk one of these days," nakahinga ako ng maluwag nang
naramdaman ko ang pag-alis nito. Doon ko na lamang ito tingingnan. I found him
taking his way up. "This calls for a party. The day after tomorrow." Yun lamang at
umakyat na ito.

Hindi na ako kumibo matapos noon. Naramdaman ko na gusto akong tanungin ni Natalia
tungkol sa mga sinabi ni Don Antonio ngunit inunahan ko na ito. Tumayo ako at
umakyat sa kwarto ni Theo. Napapikit ako pagkasara ko pa lamang ng pinto. Nakahinga
ako ng maluwag. Now maybe I could think clearly dahil litong lito na ang isip ko.

Natalia saw a box, everybody went crazy, Marcus metioned about killing and then Don
Antonio came. Sumakit ang ulo ko sa kakaisip kaya naman napagdesisyunan kong itulog
na lang ang lahat.
####################################
39
####################################

READ THIS NOTE FIRST BEFORE PROCEEDING:

First, this might be my last update. MIGHT. MIGHT. Hindi pa sure, alright? I'm
still thinking about putting this on HIATUS or baka matatagalan lang ang updates.
Either way, you'll know the answer tomorrow.

Second, if ever this will be on HIATUS means yung ibang story ko ay magiging HIATUS
na rin.

Third, KIM'S story and DON ANTONIO's story (which basically is the story of how his
love affair started the mafia) are both up! Yep! Check on my profile, dun sa mga
works ko. The Birth of the First Mafia Boss and Stolen by the Rival's Boss.

Fourth, teasers (prologue) of the two stories are already posted too! :D

CHAPTER 39

Gaya nga ng sinabi ni Don Antonio, nagkaroon ng party. Hindi ko alam kung para saan
nga ba ang party pero mukhang kinakailangan kong magpunta dahil daw nakatira na ako
ngayon sa bahay, ayon kay Natalita. At isa pa, bigla na lang akong inabutan ni Theo
ng isang gown at sapatos. Ni hindi pa nga ako nakapagpasalamat dahil matapos niyang
iabot sa 'kin iyon at bago pa ako makapagpasalamat, umalis na siya.

Nanatili ang titig ko sa mataas na suot kong sapatos. Kaya ko bang ilakad ito?
Nakapagsuot naman na ako dati ng may mga heels pero hindi iyong ganito kanipis at
kataas.

"Parang ayoko ata magpunta sa labas, Natalia," pagdadalwang isip ko. Dagdag pa
itong suot ko na puting gown na may napakahabang slit.

Inilipat ko ang tingin ko kay Natalia nang nagsimula itong maglakad patungo sa
'kin. Para kaming magkaaway kung titignan. Itim na gown kasi ang suot nito at
pulang pula ang kanyang sapatos. Pati nga ata lipstick na gagamitin niya ay kulay
pula.

Hinawakan niya ang aking kamay. "Andito ako, alright?" nakangiting sabi nito ngunit
hindi iyon naging sapat para mawala ang kaba ko. "Isabela, I do not know who you
really are, hindi ko alam kung anong meron sainyo ni Don Antonio, hindi ko alam
kung bakit ka takot sakanya, but I am here for you, okay? And just like Theo, I
will protect you form everyone. You're like a sister to me." Dagdag niya na
nakapagpabawas na ng nararamdaman ko.

After that, hinila niya ako patungo sa harap ng kanyang salamin at iniabot sa 'kin
ang isang lipstick. "Yan, help me out." I said. Ngumiti naman naman ako sa kanya at
nilagyan siya ng napakapulang lipstick.

"Thank you," sabi ko rito.

"Hmm?"

"Sa pagiging kaibigan." I smiled at her.

Ganoon na lamang ang pagtataka ko nang may iabot siya sa 'kin na box mula sa
kanyang drawer.

"Ano to?" nagtatakang tanong ko.

Nagkibit balikat siya sakin kaya naman binuksan ko na lamang ang box. Nalaglag ang
panga ko nang nakita ko ang isang bracelet sa loob. Simple lang iyon tignan. There
were two circled chained together. Mukha tuloy na infinity pero gawa sa pares ng
singsing. Ah, basta. "Ano to? Natalia ha! Hindi tayo talo!"

Tinawanan niya ako. "Sira, hindi yan galing sakin." Nakangiti niyang sabi.

"Ha? Kanino?"

"Theo." Hindi ko na naikaila sa sarili ko na may naramdaman akong tuwa nang sabihin
ni Natalia ang pangalan na iyon. Hindi ko alam kung papaano ito nabili at ibinilin
kay Natalia na ibigay sa 'kin ang bracelet. Isinuot ko iyon at napagtanto kong
bagay pala iyon sa suot ko ngayong gabi. Kahit ngayon lang, hahayaan ko ang sarili
ko na makaramdam ng kahit kaunti.

There were lots of faces. There were medias. Mula sa itaas ng hagdan, nakita ko na
ang table kung saan nakaupo ang pamilya. Kim was also there. Nakita kong nakatitig
lang ito sa 'kin. Hindi pa nga pala kami ganoon ka-okay. I sighed.

Cameras were on us. Nanginginig ako ngunit pinilit kong hindi iyon ipahalata.
Hinawakan ni Natalia ang kamay ko na kahit papaano ay nakapagrelax sa 'kin ng
kaunti. Sabay naming tinungo ang table. Si Theo at si Felix ang katabi ko.

Gaya ng normal na party, merong mga singers na kumakanta, Don Antonio made some
speech and there were dancing too. Ilang minuto makalipas nang nagsimulang
magsayawan ang mga tao, inaya rin ako ni Theo.

"Why can't I see someone prettier than you?" paguumpisa nito nang nagsimula kaming
sumayaw. Pinili kong huwag sumagot. "Ganoon ba talaga kalaki ang galit mo sa 'kin,
Isabela, kaya ni hindi mo man lang ako magawang kausapin?"

I looked at him and even if I don't want to, I can't deny his sincerity.

"At least let me explain."

"I will. But not now. Not tonight. I just want this to be perfect. Let us be okay,
even just for tonight," aniya tapos ay niyakap niya ako. My heart fluttered and my
eyes started to water. How could I still be in love with him? What he did before
was too much. I needed so much mending, akala ko nga ay okay na ako tapos iyon pala
hindi pa. Why do I keep on loving him? I gave in, I hugged him back as we danced
with the soft music.

I tried so hard para lang hayaan ang sarili ko na gawin ang mga gusto kong gawin
kasama si Theo. We talked na parang normal lang na tao, nagbiruan kami, nagtawanan,
nagyakapan sa gita ng dancefloor and he kept on holding my hand. Nagkaroon rin ako
ng kaunting pagkakataon upang makilala ang ibang tao.

When he asked me again to dance, sumunod na rin si Marcus at Natalia. Little did I
know na proposal na pala ang gagawin ni Marcus. Theo had to hand me his hankie just
because hindi ko napigilan ang maiyak sa sobrang tuwa pa sakanilang dalawa.

Niyakap ako pagilid ni Theo tapos ay hinalikan niya ang aking ulo. Inside me, I was
hoping that one day, Theo would go down on his knees and ask me for marriage too.
And it hurt me dahil alam kong imposible ang bagay na iyon.

Shortly after the proposal, Theo had to talk to some businessmen. Ipinakilala niya
ako sa iilan. There was even a time when an old man introduced his daughter to
Theo. I was there, of course. Nagkakilala rin kami. Her name's Fiona. Halatang
halata na sinusubukan ng kanyang ama na ilapit si Fiona kay Theo. Wala namang
naging reklamo si Fiona, in fact, it was obvious na inuumpisahan na nitong lumapit
kay Theo.

Theo, on the other hand, didn't show anything. I was disappointed pero napagtanto
kong wala ako sa lugar kaya nagpaalam na lamang ako na umalis. Bumalik ako sa table
namin kung saan nakaupo si Daniel, ang ina ni Natalia at si Kim.

Mula sa kinauupuan ko, kitang kita ko pa rin ang pag-uusap ni Theo at ni Fiona.
Wala na nga doon ang ama ni Fiona, halatang sinasadya niya iyon upang paglapitin
ang dalawa.
"Why don't you just go there and stab the girl with your fork?" nabigla ako nang
nagsalita si Kim. I was unable to answer dahil sa sobrang pagkabigla ko. Kinakausap
niya ako? "Come on, Isabela, yes, I am talking to you," irap niyang sagot.

Napangisi ako. "Hindi ko lang inaasahan."

"Sorry, I have trust issues," apologetic niyang sinabi. Nginitian ko na lamang siya
at ibinalik ang tingin kay Theo but to my surpsise, wala na sila doon. I tried
looking for them pero hindi ko sila nakita. I sighed. "Why don't you find them?"

"Ha? Sino?"

"Hindi ka magaling na magtago ng nararamdaman mo, Isabela. You are very vulnerable
and transparent kaya madali kang basahin," sabi nito bago uminom ng kanyang wine.
"Bakit mo hinahayaan si Theo na makipagusap sa kung sinong nilalang lang diyan?"

"Hindi naman siya sa 'kin para ipagdamot."

"Kalokohan. Kung mahal mo siya at alam mong mahal ka niya, gagawin mo lahat para
hindi siya maagaw sa'yo."

"Hindi ako mahal ni Theo. Ni hindi ko nga alam kung minahal niya ako," bitter kong
sagot dito.

"You are also dumb. Akala ko matalino ka, nakakaimpress kaya ang background mo,"
nakangisi niyang sagot.

"Stalker ba kita?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"Darling, it's my job to know everyone. At malay ko ba kung sino ka, you just came
out of nowhere."

"Edi dapat alam mo na rin ang nangyari sa'min ni Theo noon."

"Yup and both of you are stupid enough," aniya. "Isabela, if you really wanna be in
Theo's life, you have to be strong. You barely know him. Maybe that's the reason
why he's having second thoughts about you. Ayaw niya na madamay ka sa mundo niya
dahil baka hindi mo kayanin. You are one fragile woman," umiiling nitong sabi.

"Wala akong maintindihan," I honestly said.

She sighed and smirked at me. "Set yourself free, Isabela. Do not hold everything
inside you. Hindi ka magiging masaya," aniya tapos ay tumayo ito. "Well, get your
ass up, go find your man and get that bitch out of your way," she said before
leaving me behind.
####################################
40
####################################

AN: HIATUS? Sooo, yea, here's my answer. You know what it is :P

Also, can I ask you guys a favor? Please leave a comment on Kim's story (Stolen by
the Rival's boss) and Don Antonio's story (The Birth of the First Mafia). It would
mean so much. Thank you. Check on my profile na lang! :)

CHAPTER 40
May ilang minuto ko ring pinagisipan ang mga sinabi sa 'kin ni Kim. Maganda ang mga
punto ni Kim pero sa sarili ko ako hindi nagtitiwala. Hahayaan ko na ba ang sarili
ko na mahulog ulit sa kanya? Ipaglalaban ko ba ang pagmamahal ko sa kanya?
Kakayanin ko bang pasukin ang mundo niya? Kakayanin ko bang papasukin ulit siya sa
mundo ko? Kaya ko ba?

O baka tama si Kim, mahina ako.

Nahagilap ng tingin ko si Natalia at Marcus na masayang nag-uusap. Nakakainggit.

That's what I wanted. Gusto ko na maging ganoon din kami kasaya ni Theo. Hinawakan
ko ang binigay sa 'kin ni Theo na mamahaling alahas. Senyales ba ito na may pag-asa
kami?

I just want to be happy, iyong walang sakitan na mangyayari at alam kong kay Theo
ko mahahanap ang kasiyahan na iyon. Ang problema nga lang ay hindi ko matukoy kung
ano ang humahadlang.

I sighed. When I looked around and still didn't see Theo around, that was it. I got
up on my feet and started looking for him. He said he wanted this night to be
perfect, iyon bang parang wala kaming problema and I said yes, pinagbigyan ko siya
kaya hindi ko maintindihan kung bakit bigla siyang nawala.

O baka kasama si Fiona.

I immediately got hurt and pissed with the idea, lalo ko tuloy ginusto na mahanap
ko si Theo. I tried looking for him inside pero wala talaga, hindi ko siya nakita
kaya napagpasyahan ko na hanapin siya sa labas.

May iilang mga tao doon ngunit wala siya. Wala rin siya sa may pool side. I just
kept on walking around, hoping to see him and I did. He was with Fiona. I couldn't
see much if they were having a serious conversation dahil may kadiliman sa lugar
nila. Pero hindi nakatakas sa paningin ko ang sunod na ginawa ni Fiona.

She hugged him. Ramdam ko ang namumuong galit sa dibdib ko. Pero ang hindi ko lalo
ikinatuwa ay noong nakita kong gumalaw ang kamay ni Theo. My mind and eyes suddenly
became clouded. Hindi ko na ininda pa kung ano ang ginawa ni Theo. Hindi ko na
napigilan ang saril iko.

"Theo!" I shouted, loud enough for him and the others to hear. Agad silang
naghiwalay mula sa pagkakayakap. I made my way towards them and they did start
walking towards me too kahit pa medyo nahuli si Fiona. "What was that?" inis kong
tanong dito.

"Isa, that was-" he was interrupted by Fiona na kararating lamang.

"Oh, hi, Isabela, right?" Sa halip na sumagot ay tinitigan ko lamang ito. "Anyways,
naguusap lang kami ni Theo about our future partnership, right, Theo?" tila ba
nangaakit pa nitong sabi sabay patong ng kanyang kamay sa balikat ni Theo.

I raised my brows at them.

"Business." Theo cleared. Fiona stiffened for a while pero agad din itong bumwelta.

"Right, business and we were both happy for our future partnership to the point of
hugging each other," aniya tapos ay tumawa ito ng mahina.

"Fiona, I don't want to sound rude but I need a moment with Theo," sabi ko dito ng
hindi kumukurap.

Biglang nagbago ang itsura ni Fiona, iyon bang parang gusto niya akong sabunutan o
kung ano pa man. Nakipagsukatan ako ng titig sa kanya. I almost forgot that Theo
was there, mabuti na lamang at tinawag nito ang pangalan ko.

When I looked at him, nakangisi pa ito! Ang sarap burahin ng ngisi na iyon! God! I
want to punch him straight in his face!

"Pero nag-uusap pa kami!" tila ba may trantums na sabi ni Fiona.

I was about to lose my control when Theo answered for me.

"I'm sorry, Fiona, but the lady has spoken," he said.

Fiona looked at Theo then at me and then backed at Theo before finally leaving us
both. Nang nakaalis si Fiona, agad akong tinanong ni Theo. "So, what do you need
from me?" tila ba nangaasar nitong tanong.

I clenced my fists before walking away from him. I hate him! I hate my self for
taking Kim's advice! Nasasaktan nanaman ako. Bakit ba kailangan na lang ni Theo
landiin lahat ng babae? Why did I even let myself have a little hope even just for
tonight? See? What happened? Nakakainis! Kailan ko ba tatanggapin that Theo and I
will never ever happen?!

"Isabela, wait!" Theo tried to catched up with me pero hindi ko siya pinansin. May
ilang ulit niya akong tinawag, ilang beses din niyang nahuli ang braso ko pero
hindi ko siya pinansin, until he grasped my arm and forced me to face him. Sa
sobrang pag-iisip ko at paglalakad, ni hindi ko halos napansin na may kalayuan na
kami sa mga tao and it was a bit dark too. "What is your problem?"

"Ikaw, ano bang problema mo? Bakit mo ba ako sinundan?" iriatdo kong tanong dito.

"Ako pa talaga? Ikaw ang gumawa ng eksena," aniya.

Hinila ko ang braso ko na hinahawakan niya. "Nakakaistorbo ba ako sa paglalandian

nyo? Fine! Then you go back to her and hug her or smother her to death! I don't
care!" galit kong sigaw dito.

He frustratedly washed his palm over his face as he laughed like a mad man. "Fuck!"

That was when I lost it. I was under control but I lost it the moment that he
grabbed my head and started kissing me. With all the emotions mixed inside me, I
kissed him back. God, how I love and hate him at the same time. I love and hate him
to the point of letting myself pour everything out through this rough kiss.

I groaned when he tried to pull his lips away from me.

"No, angel. Not here." He whispered in between our lips.

Para na akong naging robot. Hindi ako nagprotesta pa nang hilain niya ako. I found
ourselves in his car. I didn't let myself think habang nasa biyahe kami. I know I
will back out and I do not want to. This isn't a chance for him, this is a chance
for myself to be free even just for now dahil bukas, wala nanamang kasiguraduhan
ang lahat.

Just as expected, only their maids were inside the mansion. Lahat nasa party and I
think it won't end until dawn.
Theo kissed me as he locked the door. He pinned me on the wall. I tried pushing
myself against him pero pinigil niya ako. Moments later, pinahiga na niya ako sa
malambot nitong kama. His kisses went down to my neck. He sucked a sensitive spot
right there and I am sure enough that it will leave a mark.

His hands strated to travel my body. He started caressing my bare legs through the
long slit. It wasn't long enough when he palmed my wetness. I groaned when I he
started stroking me.

"I need you out," aniya nang tumigil ito.

I grabbed his head and started kissing hima s we tried taking me out of my gown.
Soon after that, he started carresing my wetness again. I moaned. Sinimulan ko na
ring alisin ang damit ni Theo. He was half naked when he laid me down.

"You are damn perfect," he said before lowering his mouth to my breast. I closed my
eyes tightly as he started playing with them. I clutched on to his hair, trying to
push him for more.

"Theo!" I screamed his name when he started stroking his fingers against my satin
panty. It wasn't long enough when he managed to remove it. I locked my gaze at him
as he lowered down between me. I groaned when his tongue started doing things. I
reached for him and pressed him against me. I needed more. I needed release.

He took my hand and entwined our fingers as he pressed himself even more.

"Theo!" I cried his name as I had my release.

Bumalik ito sa 'kin at muli akong hinalikan sa labi. I was running out or air pero
hinalikan ko pa rin ito pabalik.

"I'm trying not to he hard, but, angel, you drive me crazy," aniya bago muling
angkinin ang labi ko. I heard him remove his pants and I was eager to help him. He
was driving me crazy too. "I want to own you, can I own you?" he asked

I looked at him intently. I've been this far tonight, hubad na nga kaming dalawa,
tutol pa ba ako? I want this too. Kahit ngayon lang. I need to have it.

"Yes," I whispered.

He kissed me as he fixed himself. I moaned when I felt him enter. My nails dug in
his back. "Angel, I cannot," he murmured before moving faster. Tears started to
escape my eyes when I started feeling the familiar sensations.

"Open your eyes, angel," he said and I obliged. I found him staring at me. His eyes
were filled with passion. I wasn't blind to see, I knew he was aiming to own me.
"Who owns you, Isabela?" he asked.

I moaned louder as he moved faster. He was driving me insane. He was trying to make
me say what he wanted to hear. Each stroke he made, started to build the heat in
me.

"Tell me, Isabela. Who owns you?"

I moaned as he pushed deeper and moved even faster. "You! Ikaw, Theo!" sagot ko
rito. "Di ko na kaya," I whispered and he didn't stop. He didn't stop until I
started feeling myself exploding with him still inside me.

"Fuck, angel," and with that, I felt him flood me. I felt his hotness mix with
mine.

He laid on top of me and I willingly hugged him as I felt his harsh breathing.
After a second or two, he tried to roll us both, making me on top of him. I was
still panting, still trying to catch my breath. He stroked my hair and kissed my
head.

"I still own you, do I?" he asked.

Too tired to answer, I just gave him a weak nod. Yes, he still owns me.

"Now, go to sleep. You're still mine when you wake up tomorrow," I heard him
whisper before I drifted to sleep.
####################################
41
####################################

KEEP THE COMMENTS GOING, pls?

CHAPTER 41
I woke up alone on his bed. Nabigla pa nga ako nang natagpuan ko ang sarili ko na
walang suot sa ilalim ng kumot na nakatakip sa 'kin, but I soon realized what
happened last night. Agad namula ang pisngi ko. Noong una ay nakaramdam ako ng kung
anong tuwa, ngunit agad din iyong napalitan ng pait ng katotohanan nang maisip ko
na baka kaya ako nagising na wala si Theo sa tabi ko ay dahil wala lang para sa
kanya ang nangyari sa 'kin.
Nang bumaba ako upang mag-kape, doon ko nakita si Theo na nakaupo sa napakahaba at
napakagarbo nilang dining table. I suddenly wanted to go back upstairs. Hindi ko
inaasahan na makita siya, usually kasi kapag ganito kaaga, wala na siya sa mansyon.
But it was too late for me to turn my back now, nakita na kasi niya ako.
"Isabela," tawag nito sa 'kin. I awkwardly looked at him and he gave me a smirk.
Marahil ay iniisip nito ang nangyari kagabi. Nakakahiya! Papaanong kaya niya pa
akong ngisihan ng ganoon kadali? "Here, sit and eat," aniya sabay turo sa katabi
nitong upuan.
Kabado akong lumapit sa kanya. Ilan saglit pa lamang ay nakahanda na sa harapan ko
ang almusal. I ate awkwardly beside Theo. Hindi naman siya nagsalita pa kaya
nanahimik na lang din ako. It was better that way. Pagkatapos kong kumain ay handa
na sana akong bumalik muli sa kwarto upang mag-ayos ng sarili. If Theo doesn't have
plans of going out today, edi ako ang lalabas.
"We'll be leaving in an hour," sabi nito sa kawalan.
Napatingin ako sa kanya tapos sa paligid. Ako ba ang sinabihan niya o may iba
siyang kausap? But nobody's around.
"Yes, Isabela, I am talking to you. Like I said, we will leave in an hour. And you
cannot say no," he said with finality in his voice. Aapela nga sana ako kaya lamang
ay umalis na ito.
I didn't know where we're going kaya naman nahirapan ako sa pagpili ng susuotin. In
the end, I chose a yellow sun dress with my flats on. There, it looked not too
causal, para safe sa kung saan man kami pupunta. I just wish that we won't go on a
camping or hiking - which is unlikely to happen - dahil hindi talaga bagay sa suot
ko.
It was awkward getting ready with him inside the room. Kwarto nga naman nya iyon at
nasa kanya ang lahat ng karapatan but it was really awkward.
Sabay na kaming bumaba ni Theo. I didn't talk during our trip, ni hindi nga ako
nagtanong kung saan man kami pupunta. Bahala na. I lost count kung gaano na kami
katagal nagbyabyahe, nakatulog pa nga ako. Nang nagising na lang ako, pamilyar na
ang lugar.
"Uuwi tayo?" that sounded wrong. Sabi ko tayo. Wala lang, it just feels so wrong.
"No, angel. Hindi pa tayo uuwi. I just need to show you something," he answered.
Nanahimik na lang ako dahil sa kada bukas ko sa bibig ko, laging may mali sa
sinasabi ko.
Unti-unting nawala ang pamilyaridad ko sa lugar. May hawig ito sa itsura ng
hacienda pero may kalayuan din ng kaunti. Higit isang oras ang nakalipas nang may
namataan akong isang malaking bahay. Para siyang isang historical house. Ganoon na
lamang ang pagkagulat ko nang doon pala ang destinasyon namin.
"Nasaan tayo? Bakit tayo nandito?" tanong ko kay Theo bago kami pumasok sa loob ng
bahay. "Baka magalit ang may-ari, Theo," nababahala kong dagdag.
"Isabela, hindi kita ipapahamak. Pumasok na tayo," aniya. I had no other choice but
to trust him.
The placed looked like a preserved historical house. Kahawig nito ang ilang mga
historical houses na natayo pa noong spanish era. May ilang mga trabahador din
akong nakita. All of them greeted Theo, so I assumed na baka kakilala ni Theo ang
may-ari ng bahay.
Nagtigil kami ni Theo sa isang malawak na sala. Ang mga upuan hanggang sa mga
decorations doon ay antique. Pero ang higit na nakaagaw ng atensyon ko ay ang
dingding na may mga nakasabit na litrato, mga lumang litrato.
"We still need to talk," pag-uumpisa ni Theo. I looked at him with confusion.
"Ha?"
"About us, Isabela. Sa nangyari noon at sa nangyari kagabi," aniya.
"A-alam ko.. pero hindi ko maintindihan kung bakit kailangan na dito pa? Pwede
naman sa bahay niyo na lang, Theo."
"This is my mother's ancestral home," aniya habang tinitingala ang mga litrato na
nakasabit sa dingding. Nalaglag ang panga ko. Ibig sabihin ay mayaman din ang
pamilya ng kanyang ina.
"Imelda Francisco, that's her name. She has a spanish blood. And I guess that
explains this house. Pero ang mga magulang nito ay parehong Pilipino. At alam kong
alam na ng lahat ng tao namin ang tungkol sa pagkamatay niya," aniya.
Malungkot akong tumingin sa kanya. Totoong hindi na lihim sa 'min sa hacienda ang
istorya ng pagkamatay nito. Pinasok di umano ang bahay nila Theo noon habang si Don
Antonio ay wala. Ang mga suspect daw ay iyong isang malaking kalaban nila sa
negosyo. She was murdured.
"She was raped," bigla nitong sabi. Nalaglag ang panga ko. Gulat na gulat akong
tumingin sa kanya. Hindi namin alam ang tungkol doon. Pero naiintindihan ko, isa
itong sensitibong isyu upang ilabas pa sa publiko. "Pero hindo iyon ang
pinakamasakit. She was raped and killed in front of us."
"Theo.." I was lost for words, hindi ko alam kung ano ang dapat sabihin. Gusto ko
siyang yakapin at iparamdaman sa kanya na nandito lang ako sa tabi niya pero may
kung ano na pumigil sa 'kin.
"That night changed everything." Sabi nitong muli. "Hindi lang normal na pagbabago,
Isabela," dagdag nito bago ako tignan. "At ang pagbabago na iyon ay dinadala pa rin
ng pamilya hanggang ngayon." Hindi ako umimik, hinintay ko lamang ito na sabihin sa
'kin ang lahat. "That change is the reason why I left you. It is the same reason
why I am having doubts of taking you and letting you in my world, Isabela."
"Anong ibig ong sabihin?" Nalilitong tanong ko rito.
"Malupit ang mundo ko, Isabela. Delikado. Hindi ka nararapat sa mundo ko pero gusto
kong maging bahagi ka nito. I am at lost without you."
"Theo, diretsuhin mo ako. Ano ba ang gusto mong sabihin?"
"Alam mo ba kung ano ang mafia, Isabela?" tanong nito sa 'kin.
"Oo, grupo 'yun ng mga taong gahaman sa pera at kapangyarihan, pumapatay sila.." I
trailed when I realized why he asked that. "Ang pamilya niyo.. mafia.."
Marahan itong tumango. Pakiramdam ko ay nawalan ako ng hangin sa katawan. Hindi ko
lubusang maisip.
"We started a mafia to get even with the Madriaga Organization. They killed my
mother. We swore to get even with the Madriagas after that night. That's the sole
reason."
"Pero pumapatay kayo ng tao!" may galit kong sabi. Kung ano ang rason ay hindi ko
tiyak.
He laughed. "The illegal business - those were just our sidelines. But the killings
- that's what we do, we kill people who kill. We killed people who killed my mom."
May galit din nitong sabi. "But I do not do it with my hands. We have people to do
it for us."
"Paano mo nasisikmura ang lahat ng iyan, Theo?"
"Kami pa ba ang masama gayong ang mga pinaparusahan namin ay ang mga taong umaabuso
sa mga taong walang kalaban-laban?"
"Pero hindi kayo ang diyos para maningil! At huwag ninyong ilagay ang hustisya sa
mga kamay ninyo!"
"At kung hindi kami kikilos, sino?!" pagalit nitong sabi. "Isabela, everyday,
maraming mga rape at murduer victims! Karamihan ay iyong mga walang laban. Ano ang
ginagawa ng sinasabi mong batas, hustisya at gobyerno? Ayun, nagpapasilaw sa pera!
Kung ang presidente nga mismo ng bansa ay nakaluhod sa harapan namin, ano pa kaya
ang mga nasa ibaba?"
His face was filled with hatred and pain. Halata ang determinasyon nito, halata ang
pagka-uhaw sa sinasabi niyang hustisya and it pains me.
"Sila Natalia, sila Kim.. kasali rin ba sila?"
"Natalia just knows pero hindi siya gustong isali ni Marcus. And Kim, she is one of
our loyal servants."
I stood there staring at him. The man I love thurts for blood and souls of those he
claims to be bad. The man I love holds a grudge too strong. The man I love is
undeniably lost.
"At ang lahat ng iyan ang dahilan kung bakit mo ako iniwan humigit kumulang apat na
taon ang nakalipas?" may hinanakit kong sabi.
"The war between the mafia and the organization never stopped. Muli lang itong
lumala simula nang pumasok si Natalia sa buhay namin. Isabela, noong iniwan kita,
doon na nagsisimula muling mabuo muli ang isang malaking hidwaan," pagpapaliwanag
nito. "I had to leave you dahil alam kong hindi magtatagal ay maari ka nilang
gamitin laban sa 'kin. I can't risk you," dagdag nito na may halong kalambutan sa
kanyang tinig.
"Then why come back?"
"Because I realized that the safest place you could ever be is beside me. Mas
maproportektahan kita. It almost killed me watching you from afar. You do not habe
any idea how much I wanted to go back pero hindi pwede dahil naduwag ako. I once
lost a woman I loved the most and when you came, Isabela, you became my everything.
You became my love. I loved you so much that losing you scared me."
Nagsimulang magtubig ang mga mata ko nang naalala ko lahat ng pinagdaanan namin ni
Theo noon hanggang sa mga ala ala noong iniwan niya akong mag-isa hanggang sa
nakita ko siya sa isang party kasama ang ibang babae hanggang sa napagtanto kong
may minahal siyang iba at hanggang sa mga nangyayari ngayon.
"Kaya nagmahal ka ng iba?"
"The Madriaga Organization started a war again. Nag-umpisa na iyon na magparamdam
sa 'kin and it almost cost Maxine's life. 'Yung nangyari sa party, lahat ng iyon ay
parte sa giyera na sinimulan nila. When you told me you saw suspicious men, I got
scared for you. You saw them and you were so close to getting caught. My instinct
told me to go after them para mailayo ka sa kanila. But different things happened."
"Where are you getting at?"
"I thought of your safety, Isabela but things still happened. They took Maxine. We
were hostages. That explains my gunshot. But you know what I realized?" he asked. I
remained silent, anticipated for what he's about to say.
"I realized that I can't protect you if you're far from me. I tried diverting their
attention; I tried leading them to a different person just to protect you. But fate
hasn't always been on my favor."
"Theo, cut the chase! Sabihin mo na lang sa 'kin kung minahal mo ba siya!"
"I didn't love her," pagaamin nito. I caught my breath. Tila ba biglang parang
sasabog ang loob ko sa kanyang sinabi.
"Singungaling."
"I always wanted a life with you, Isabela kaso kasabay noon ay ang pagpapapasok ko
sa 'yo sa mundo ko. What will I do? You are as purest as white. I cannot take your
innocence away. Kaya lumayo ako. I thought it was for the best. I had you secretly
protected from afar dahil nakakaramdam na ang kalaban tungkol sa 'yo. And then I
met Maxine, saktong nagkakainitan ang pamilya namin at ang mga Madriaga. Tuso
umatake ang mga Madriaga, Isabela. They will target everyone we love.
"I took her as an assest Matutulungan niya ako na ilayo ka sa mga mata ng mga
Madriaga. When her wonderful kids came into this world, nakonsenysa ako. I started
caring for them and it was genuine. Not long after that, I learned to like her. But
it was too complicated. With you in my mind, with Maxine and her kids' safety and
with my family, I started realizing that I got things messed up.
"It was my fault why they took Maxine. She almost got killed. Nakonsensya ako. I
realized one thing, I risked another innocent woman just to protect a woman I truly
love. Isabela, when I saw you that night, natakot ako na lapitan ka dahil hindi ko
alam kung kaya kong kontrolin pa ang sarili ko na lumayo sa 'yo.
"I always knew that Maxine and I will never happen. She always belonged to another
man, and I to you. And the best way to protect you is to stay with you," tuloy
tuloy nitong sabi sa 'kin. I was lost with words. Ni hindi ko alam kung ano ang
dapat na sabihin. It was too much for me to take in. I wanted answers but I didn't
expect this.
Tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko. "Bakit kailangang ganito, Theo? Bakit mo ako
sinasaktan?"
"If I do not love you that much then why did I come back?"
"Hindi ko na alam," nasasaktan kong sumbat dito.
Lumapit ito sa 'kin at pilit akong niyakap. I tried to push him back pero masyado
siyang malakas. "Angel, no. I need you to believe me."
Mulsa pagkakasandal ng ulo ko sa dibdib niya, nagawa kong umiling habang tuloy
tuloy ang pag-agos ng luha ko. He then let me go and held my head.
"Hayaan mo akong patunayan ang sarili ko. Please let me live a life with you,"
pagsusumamo niya.
I stared at him, trying to read his eyes. All I saw sa sincerity. Gusto ng puso ko
na pagbigyan ito pero sinisigaw ng utak ko ang lahat ng rason para tumutol. This
guys in front me is a mafia boss. Uhaw siya sa buhay ng iba. He is a monster. Hindi
ko alam kung kakayanin ko ba.
But Kim said I should take courage.
"Hindi ko alam, Theo."
"Just give me a chance, please," muli niyang hiling. I sighed.
We didn't went home after that confrontation. Nilibot muna namin ni Theo ang buong
bahay. Mabuti na rin iyon upang maligaw ang isip ko. Hindi ko kasi sigurado kung
ano ang dapat kong isipin. I wanted full honesty from Theo pero grabe pala ang
buhay niya.
Naisip ko tuloy, papaano kung nagmatigas ako noon at hindi ko ito hinayaan na
pasukin ang sistema ko? Marahil ay tahimik sana ang buhay ko ngayon, sana ay kasama
ko na ang pamilya ko.
"Paano sila nanay?" tanong ko rito nang pababa kami mula sa magarbong hagdanan ng
bahay.
"Just like before, nakakalat sa hacienda ang mga tauhan namin para maprotektahan
kayong lahat. That was doubled when I left. You do not have any idea that I had my
people follow you everywhere, don't you?"
"Anong ibig mong sabihin?"
He sighed. "Isabela, I did not just leave you behind. Bente kwarto oras kang
binabantayan ng mga tauhan ko kahit pa noong lumpiat ka sa Manila. And of course,
ang pamilya mo sa hacienda ay bantay sarado rin."
Dahan dahan akong tumango rito. If he had me protected all along, does it mean na
totoo nga ang mga sinabi niya kanina? Na mahal niya ako?
"Gusto ko ng umuwi, Theo," pabulong kong sabi dito. Hindi naman na ito tumutol pa.
Kailangan ko lang talagang magpahinga. Mababaliw na ata ako sa kakaisip.
####################################
42
####################################

CHAPTER 42
Busy ang lahat ng tao para sa nalalapit na kasal ni Natalia at Marcus. Hindi naman
na naulit ang nangyaring gulo noong nakaraan. Wala na kaming nakita pa na kung ano
mang tatak ng mga Madriaga sa loob ng bahay. Humigpit pa lalo ang security at
maging ang ginagawang labas pasok ni Maxine sa mansyon ay striktong binabantayan.
Pati nga iyong wedding organizer nila ay kinakailangan pang i-background check
palagi.

"Ugh! This is hard! Ayoko na ikasal!" biglang sambit ni Natalia habang busy kami na
nag-aayos ng mga maliliit na gusot.

"Uy, pag may nakarinig sa 'yo diyan, sige ka!" biro ko rito.

"But this is really hard, Isa. The wedding will be next week and yet ang dami pa
ring kailangan tapusin!" frustrated nitong sabi. Tinawanan ko lang ito. "Kaya ikaw,
Isabela, pag nagpakasal kayo ni Theo, make sure na hindi lang isang buwan ang
preparation ninyo, ha!" aniya

Agad naman akong pinamulaan ng pisngi. Hindi ko alam kung nagbigay lamang ng advice
si Natalia o sadyang nangaasar lamang ito. Lagi niya kasi akong tinutukso kay Theo,
palibhasa kasi ay napapansin na rin nito ang malaking pagbabago sa samahan naming
dalawa.

Ako man ay nanibago at nailang din noong una. Matapos kasi ng araw ng pag-uusap
namin ni Theo, palagi na kaming magkasama. Hinahawakan din niya ang kamay ko kahit
sino pa man ang makakita, nagnanakaw rin ito ng halik sa pisngi ko na talagang
nakakahiya lalo na kapag nasa labas kami ng kwarto. Araw araw pa rin naman itong
pumapasok sa trabaho ngunit kapag tanghali ay kasama nitong umuuwi si Marcus, ang
dahilan nilang dalawa ay kailangan daw nila kaming makita ni Natalia. Tuwing linggo
ay lumalabas din kaming dalawa. Date kung tawagin pero hindi iyon kagaya ng mga
normal na date, lagi kasing sa mga pribadong lugar. Aniya ay prinoprotektahan daw
ako nito. At syempre, ang pinakamalaking pagbabago sa lahat ay ang pagtabi namin sa
pagtulog.

Our normal days went by na parang lang nagmamadali sa lahat. Si Natalia naman hindi
ko mahulaan kung kinakabahan ba o excited. We weren't aloowed to go out dahil baka
daw delikado kaya ang ginawa ng wedding coordinator ni Natalia, spa ang dinala niya
sa mansyon. Pati nga ako ay nadamay.

"Kamusta naman ang araw mo?" paguumpisa ko ng pag-uusap namin ni Theo nang tumabi
ito sa 'kin sa kama kinagabihan.

"Tired. I still have to finish my loads," aniya tapos ay masuyo ako nitong
pinuwesto upang braso niya ang masandalan ko. "And how about my angel?"

"Ayos lang. Final touches para sa kasal bukas," nakangiti kong sagot habang
nanonood ng TV. "Bakit ba kailangan nyo pang magkakapatid na magtrabaho ngayong
araw? Bukas na ang big day, diba?"

"We need to clear everything bago kami hindi pumasok bukas," aniya. "Do you think I
should take my leave?

Agad akong tumingin dito dahil sa sinabi niyang iyon. "Bakit naman? Hindi naman
kailangan at isa pa, si Marcus ang ikakasal, hindi ikaw."

Ganoon na lamang ang pagkabigla ko nang dampian niya ng masyuong halik ang labi ko
bago sumagot. "I want to spend more time with you. Gusto kong sulitin lahat ng
mapayapang oras na mayroon tayo," mahinahon niyang sabi habang nakadikit ang noo
namin sa isa't isa. "Who knows when will the Madriagas make their next move," he
sighed.

Madami akong gustong sbaihin at gustong hilingin dito pero lahat ng iyon ay tinago
ko sa loob ko. One day, we have to talk about my issues with the mafia pero sa
ngayon, gusto ko lang sulitin ang oras na meron kami.

Masuyo ko siyang hinalikan sa labi. His hands caressed my neck down to my shoulders
hanggang sa ibinaba na nito ang stray ng suot kong pantulog. His kisses trailed
down to my jaw to my neck. Just as when things are starting to heat up between us,
we heard a knock on the door.

Natawa ako habang si Theo naman ay frustrated. Inayos ko muna ang sarili ko bago
niya pinuntahan ang pintuan upang malaman kung sino iyon. It was Natalia. Lalo lang
naging frustrated si Theo nang hilingin ni Natalia na samahan ko siya ngayon gabi
dahil hindi raw ito makatulog. Wala kasi si Marcus, nasa hotel. Sinunod kasi nila
ang pamahiin.

When I was left with Natalia, wala naman kaming ibang ginawa kundi ang
magkwentuhan, manood at kumain. Madalas ay tinutukso niya ako kay Theo pero
binabawian ko rin naman siya at lalong pinagkakanulo kay Marcus. Maayos ang naging
tuog naming dalawa, nauna akong nagising sa kanya. Hindi ko na ito ginising pa at
nauna na akong bumaba. Agad kong hinanap si Theo na natagpuan ko na nasa loob pa
rin ng aming kwarto, mahimbing ang tulog. I suddenly felt the urge to sleep again.

It was around 10 in the morning nang nagising kaming dalawa at ginawa ang morning
routines namin. The mansion started to get packed. Everybody started to get busy
lalo na noong nagising si Natalia. We all ate lunch together, wala nga lang si
Marcus. And I am thankful enough na hindi ganoon naging ka-obvious ang nararamdaman
kong kaba with Don Antonio around.

Pinakabusy na ang lahat two hours before the wedding. They started filming the
preparation and everything - including the whole entourage. The wedding was set in
the late afternoon para diretso na raw sa honeymoon since paniguradong gabi iyon
matatapos. Punong puno rin ng security ang paligid dahil baka mamaya ay kung ano pa
ang gawin ng mga Madriaga.

The wedding was as perfect as Natalia wanted it. May mahihiling pa ba si Natalia?
The mafia boss is badly in love with him at handa nitong ibigay sa kanya ang lahat.
I wonder how she handles the whole thing, though. Natanggap kaya niya agad?

"Do you think we should go somewhere?" pambungad na tanong nito sa 'kin pagkalabas
niya ng banyo.

"Para saan?"

"Bakasyon, tayong dalawa," sagot niya habang naglalakad papalapit sa 'kin.

"Hindi naman kailangan, Theo. Lagi naman tayong magkasama dito at isa pa, hindi
papasok si Marcus, lalo kayong kailangan ni Felix sa mga trabaho niyo," sagot ko
rito.

He sighed tapos ay tumango. "Alright, let's sleep?"

Huminga akong malalim at pinanood ang pagtalikod nito. "Maybe a short vacation
pagbalik ng mag-asawa is a good idea, sa tingin mo?" nakangiti kong tanong dito. I
knew he'd say yes, lalo na noong nilingon niya ako at binigyan ako ng isang malawak
na ngiti.
The following day, pagkaalis ni Theo upang pumunta sa kanyang trabaho, doon ko lang
napagtanto na wala akong gagawin sa buong araw. Wala rin kasi akong kasama.
Naghoneymoon si Marcus at Natalia tapos ang mama naman ni Natalia at si Daniel ay
nagout of town din. Ako lang talaga ang nasa malaki nilang mansyon.

Napagpasyahan kong tawagan sila nanay at kamustahin sila, hindi ko kagustuhan ang
magsinungaling pero kinakailangan. AYaw ko naman sa telepono sabihin na si Theo ay
kasama ko sa iisang bubong. Doon ko lang napagtanto na hindi lang pala mundo ni
Theo ang kailangan kong intindihin, kailangan din pala pati ang pamilya ko. Hindi
ko alam kung matutuwa ba sila o hindi pero pinagdadasal ko na sana ay hindi sila
kumontra.

"Isabela." Ganoon na lamang ang pagkabigla ko nang narinig ko ang tinig ni Don
Antonio. Pakiramdam ko ay naestatwa ako sa kinatatayuan ko. Ngayon, pinagsisisihan
ko na talaga na hindi ako pumayag sa bakasyon na gusto ni Theo. Kung bakit ba hindi
ko naisip na maari akong puntahan ni Don Antonio.

"D-Don Antonio," kabado kong bati sa kanya.

"Naalala mo pa ako, akala ko ay nakalimot ka na," nakangiti nitong sabi sa 'kin

kahit na nasa himig naman nito ang pagiging sarkastiko.

"H-hindi naman po," nakayuko kong sagot dito.

"At nasaan si Theodore?" tanong nito na para bang hindi niya alam kung nasaan ang
anak niya ngayon.

"N-nasa trabaho ho."

"Parang kinakabahan ka? 'Wag kang kabahan, Isabela, nais ko lamang makipag-usap sa
'yo. Pero mas makabubuti kung kumain muna tayong dalawa," aniya. "Martha, maghanda
ka ng pananghalian namin ni Isabela," malakas na pagkakasabi nito.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramadaman dahil sa kaming dalawa lang ni
Don Antonio ang magkasamang kumakain. Dagdag pa rito ang katahimikan. Ayos lang,
kailangan ko lang naman kumain tapos ay babalik na ako sa kwarto namin ni Theo at
magkukulong doon o kaya ay matutuloy ako para hindi kami makapag-usap.

Pero iyon ang akala ko. Mismong pagkatapos ni Don Antonio na kumain, nagsabi ito na
sumunod daw ako sa kanya sa itaas pagkatapos kong kumain. Hindi ko alam kung
papaano pa ako makakatakas sa kanya. Binagalan ko na nga ang pagkain ko pero hindi
naman ako pwedeng habambuhay na nakaupo dito, hindi ba?

Saglit akong nagkulong sa kwarto, I took that chance para naman ayusin din ang
sarili ko kahit papaano.

"Paano ba to?" kabado kong tanong sa sarili ko. "Bahala na!" pagsuko ko.

May ilang segundo ko ring tinitigan ang pintuan bago ako tuluyang kumatok. Nang
narinig ko ang baritonong boses ni Don Antonio, doon lang ako tuluyang pumasok.

####################################
43
####################################
AN: Please keep giving comments or posts or whatever. They honestly motivate me. As
in nakakagana magupdate pag may mga nababasa ako. Hahaha. Sorry demanding pero ewan
ko ganun talaga ako minsan. Lol. Thanks!!!

CHAPTER 43

"Don Antonio," tawag ko rito nang nakapasok ako sa loob. Halos mabingi ako sa
katahimikan na bumalot sa silid habang di Don Antonio ay nakatayo at tinititigan
ang painting ng kanyang namayapang may bahay.

"Isabela," tawag niya sa 'kin bago ako tuluyang harapin. "Muli tayong nagkita,"
nakangiting sabi nito.

"Bakit niyo po ako gustong maka-usap?" nagmamaang maangan kong tanong.

Tumawa ito bago umupo. "Alam kong alam mo ang dahilan, Isabela." Tila ba trinaydor
ako ng sarili kong boses dahil hindi ko nagawang sumagot dito. "Hindi ko na
itatanong sa 'yo kung bakit hindi mo nagawa ang pinaguutos ko sa 'yo dahil malinaw
sa 'kin ang lahat." Napayuko ako sa kanyang sinabi. Di ko mawari kung dahil ba iyon
sa hiya o sa takot. "Alam mo ba kung bakit ko iyon pinagawa sa 'yo, Isabela?"

Nang salubungin ko ang kanyang tingin, natagpuan ko itong nakatitig lamang sa 'kin,
para bang pinagaaralan ako o binabasa ang isip ko.

"Sa kanilang tatlo, si Theo ang pinakamalapit kay Imelda. He was her favorite. He
received most of their mother's love. Gayunpaman, hindi hinayaan ni Imelda na
maramdaman ni Marcus at Felix na hindi niya sila mahal. Alam kong alam mo na ang
totoong nangyari kay Imelda, hindi ba?" tanong nito. Dahan dahan akong tumango
bilang sagot. "That night changed everything. We became monsters but Theo has the
most drastic changed. Siya ang pinakanagtanim ng galit. He became the devil."

Lumakas bigla ang pintig ng puso ko nang sabihin iyon sa 'kin ni Don Antonio.

"Kung ano ang sinabi niya, iyon ang ginagawa niya kahit pa lahat kami ay tutol. If
he wants to take lives, he will. Kasalanan ko rin naman ang lahat dahil hinayaan ko
siya, dahil uhaw kaming apat sa hustisya. When I realized what I had done, doon ko
na lamang ginustong baguhin si Theo. And you are the perfect bait.

"I asked you to stay with him and give me reports about his schedules and
activities because I know that you have that effect on my son. Akala ko ay makakaya
mo siyang baguhin at kontrolin ngunit nagkamali ako. You are making him worse."

"W-wala po akong ginagawa na ikakasama ni Theo," depensa ko agad sa sarili ko.

"Theo will protect you from anything and anyone. Theo will kill for you. Dapat noon
pa lang alam mo na iyan. I believe he almost killed a boy from your school almost
four years ago, did he not?" Nang hindi ako sumagot ay unti-unting ngumisi si Don
Antonio. "The most dangerous about Theo when he loves someone is that he will do
anything in his power. My son is beyond in love with you, Isabela. And I am afraid
that he would not just kill for you, but he will self-destruct."

"H-hindi.." paguumpisa ko ngunit di ko naituloy dahil sa hindi ko alam kung ano ang
dapat sabihin. Hindi ko rin alam kung dapat ko nga bang paniwalaan ang kanyang mga
sinasabi.

"I am asking you, not as Don Antonio but as a father of Theo, to leave him as early
as possible, habang hindi pa niya tuluyang binibigay ang buhay niya sa 'yo." I
remained quiet, unti unti na ring nagtutubig ang mga mata ko. Gusto niyang
hiwalayan ko si Theo, hindi ba? "And I am worried about you, Isabela. You are one
innocent and fragile woman, hindi mo makakaya ang mundo ng mga kagaya namin, ang
mundo ng mafia. Think about everything I said."

Pinagisipan kong mabuti ang mga sinabi ni Don Antonio. Hindi ko nga lang alam kung
ano ang dapat kong gawin. Hindi ako pwedeng manisi ng tao. Hindi ko pwedeng sisihin
ang nakaraan at dahilan ng hidwaan ng pamilya dahil hindi ko naman talaga alam ang
buong pangyayari. Hindi ko pwedeng sisihin si Theo dahil lang sa sobra siya kung
magbigay. Sarili ko ba ang dapat kong sisihin? Kagaya kasi ng sinabi ni Kim, sinabi
rin ni Don Antonio na inosente ako at baka hindi ko makayanan ang mundo nila.

Hindi na kami muling nagka-usap ni Don Antonio. Sinubukan kong umakto ng normal sa
harap ni Theo, ayokong ipahalata sa kanya na mayroong bumabagabal sa 'kin. Kung
totoo man ang mga sinabi ni Don Antonio, then it's for the best kung mananatili sa
'kin at kay Don Antonio ang naging usapan namin.

"Gusto ko sanang lumabas bukas," pagpapaalam ko dito matapos naming kumain.

Napataas ang kilay niya at nagtataka niya akong tignan. "Where are you going?"

"Hindi ko alam. Mall? Gusto ko lang mamasyal."

He sighed. "Alright, sasamahan kita."

Natigil ako at saglit siyang tignan. "Theo, hindi kailangan."

"Isabela, danger is out there, hindi kita pwedeng hayaan lang ng basta basta."

"Theo, kaya ko naman ang sarili ko."

"Still."

I sighed. I stared at him and that was when I realized what Don Antonio said. Hindi
lang si Kim at si Don Antonio ang nagiisip na mahina ako, kundi pati si Theo kaya
niya ako prinoprotektahan to the point na itinatagi niya ako sa mundo niya.

"Theo, you have to let me grow. Matanda na ako, kaya ko ang sarili ko."

He looked at me, meeting my gaze. "Angel, yes, kaya mo ang sarili mo pero noon
iyon, noong wala ka pang alam sa mundo mo but now that you are with me,
everything's different now. Dangerous is an understatement. You could get killed in
just a blink of an eye, Isabela."

"And you're willing to protect me from death?"

He stared at me, completely possessing my soul. Of course I know the answer. "Yes."

Hinawakan ko ang kanyang mukha at ngumiti sa kanya. "Don't. Wag kang masyadong
mahulog, Theo."

Naramdaman ko ang pag-igting ng kanyang bagang. Pinisil nito ang aking kamay at
kanyang inilayo ito sa kanyang mukha. "Where are you getting at?"

"H-ha? Wala naman, Theo. Ayaw ko lang na gumawa ka ng mga hindi magagandang bagay
para sa 'kin."

He stiffed and then laughed a little. "Angel, I've been doing bad things even
before you came. I kill people, remember?"

"Then don't kill for me. Ayaw ko nun."

He sighed. "You don't really have a say on this, Isabela."

"Relationships do not work this way, Theo. Hindi siya gumagana sa iisa lang. Dalawa
tayo dito, Theo. I should have a say on everything lalo na para sa sarili ko."

"So we have a relationship now?" nakangisi niyang tanong. Agad naman na namula ang
pisngi ko.

"I-I mean.. kung magkakaroon," nahihiya kong sagot dito.

"Oh, no, angel. You just said that we are in a relationship."

"Theo," I sounded defeated.

"Alright, let's talk about this." Sagot niya bago umambang uupo sa kama ngunit
pinigilan ko ito.

"Pwedeng 'wag sa kama? Iba ang patutunguhan niyan eh," nakapamewang kong sabi rito.
Nagpakawala siya ng kanyang tawa. It was very real. Para bang unang beses niyang
tumawa ng ganoon. "Theo!" suway ko rito.

Tumagal pa ng ilang saglit bago ito tumigil sa pagtawa at kanyang itinaas ang
kanyang dalawang kamay. "Arlight. Alright." Aniya

Inirapan ko ito at pinanuod na maupo sa upuan.

"Okay, so ano ang pag-uusapan natin?"

I sighed. "Let me grow."

"Sinasakal ba kita?"

"Hindi sa ganoon, Theo. Ayoko lang ng kinukulong mo ako sa mundo mo. May buhay rin
ako."

"And you are my life," seryoso nitong sabi habang nakatitig ng diretso sa mga mata
ko na para bang binabasa nito ang kaluluwa ko.

"Paano ba kita mapipilit?" halos sumusuko kong tanong sa kanya.

Katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. I am running out of ideas kung paano ko
siya makukumbinsi sa gusto kong mangyari. I need to grow up, kailangan mas tumapang
ako at kailangan niyang luwangan ang pagkakahawak sa 'kin. Sa ganoong lagay, baka
sakaling hindi na tumutol sa 'ming dalawa si Don Antonio.

I can't leave Theo and I've decided to stay with him. Pero mukhang mahihirapan ako
sa bagay na iyon kung si Theo mismo ay may matigas na ulo.

"Do you really need space?" Napatingin ako sa kanya. He sighed. "Alright. But you
need to have your security with you wherever you go. That's the least you can do
for me para hindi ako masyadong nagaalala. Is that okay?"

Napangiti ako sa sinabi niya kaya naman agad ko itong niyakap. "Thank you," bulong
ko rito.

"Anything for my angel," masaya nitong bulong pabalik.

Bahagya akong kumalas dito nang may naalala ako na matagal ko ng gustong itanong.
"'Yung babae sa hotel, naalala mo pa ba? Isa ba siya sa mga Madriaga?"

Saglit itong nanahimik na para bang iniisip kung dapat ko bang malaman ang lahat. I
hope he sees how important for me to know everything. Ganoon na lamang ang galak na
naramdaman ko nang iupo niya ako sa kanyang hita.

"That is Cecil. Patay na patay siya kay Marcus."

"Eh bakit pati ikaw nadadamay?" nagtataka kong tanong dito.

"It's more than beyond a war of hearts. Pamilya laban sa pamilya. At isa pa,
inalisan na sila ni Marcus ng isang alas tapos pinilayan ko pa ang kayamanan nila,"
tila proud pa nitong sabi. Napanguso ako rito.

"Teka, inalisan ni Marcus ng alas at ikaw, pinilayan mo kayamanan nila?"

Sunod sunod na tango ang binigay nito sa 'kin. "Natalia is a Madriaga, angel."
Napasinghap ako sa rebelasyon na iyon. "But he can't leave Marcus just because she
is a LeFevre by heart."

"Wow.. teka patay na patay si Cecil kay Marcus tapos kamag-anak ni Cecil si
Natalia.. ang gulo!"

"For Cecil, it's like hitting two birds with one stone. Sasaktan niya si Natalia,
bukod sa masasaktan si Marcus, lalakas pa lalo ang hatak niya sa mga Madriaga. If
Natalia is out of the picture, she thinks that she could own Marcus and the
organization but she is just stupid because Gregory Madriaga is still alive and I
believe na si Greg ang may kontrol sa lahat."

"Then why can't Greg stop Cecil?"

"Kung ginawa niya iyon edi parang tinulungan na niya ang kalaban?" nakangisi niyang
sagot sa 'kin.

"Pero bakit nga pati ikaw nadadamay... at ako?"

"She can't seem to hurt Natalia and Marcus kaya lumiplipat sila ng bagong option.
Felix is not really a good target for them because Maura is untouchable,
makapangyarihan rin ang pamilya ni Maura. So that leads to me.. because of you."

I gulped. "Kaya delikado ang buhay ko ngayon?"

Marahan itong tumango. "That is why I need to keep you here. I need you safe."

Dahan dahan akong tumango dahil sa unti unti ko ng nalalaman ang lahat. "Kung
ganoon, tulungan mo ako."

"Na ano?"

"Na lumakas. Kailangan kong kilalanin silang lahat para maprotektahan din ang
sarili ko," nakangiti kong sabi rito. Para bang hindi makapaniwala itong tumingin
sa 'kin. "Oh, bakit?" nakanguso kong tanong dito.

"You serious?"

"Oo naman. Bakit?"

"Isabela, hindi mo alam ang pinapasok mo," may himig ng pagtutol ang pagkakasabi
nito.

"Theo, pinapasok mo na ako sa mundo ko."

"Still."

"Theo, I want to be the right person for you."

"But you are the right person for me, Isabela. You don't need to prove anything,"
masuyo nitong sabi sa 'kin.

"Iba ang mundo mo. Kailangan ng lakas ng loob. I need that so please help me."

"May relasyon na ba tayo?" pabiro nitong tanong.

Ngumuso ako at inirapan siya. "Kailangan pa bang sabihin 'yun?"

"I need to know," pilyo niyang sabi.

"Promise me first that you'll help me cope up with your world."

"Okay, okay. I promise," nakangiti nitong sabi.

I sighed and smiled at him. "Okay," pabulong kong sabi.

"Okay," sagot nito.

Eto na ba 'yun? Okay? Okay? Not so original but I guess this is it... okay.
####################################
44
####################################

Comments, haaa? Pleaaaase.

CHAPTER 44

Hindi na kami muli pang nag-usap ni Don Antonio pero hindi ko rin ito ganoon
kadaling naiiwasan. Paminsan minsan kasi ay bumibisita ito sa manyson. Aniya's
gusto rin daw niyang makasama si Theo at si Felix. Well, Felix doesn't live with us
pero lagi itong iniimbitahan sa mansyon kasama na rin si Maura. I remember her,
minsan na siyang nagpunta sa hacienda at pinagselosan ko pa nga siya noon eh.

Tulad din ng napag-usapan namin ni Theo, nakakalabas labas na ako ng bahay pero may
kasamang security team. Minsan nakakahiya kasi pinatitinginan ako ng mga tao pero
medyo nasasanay na rin ako dahil pinakiusapan ko sila na baka pwedeng magbihis
normal naman kahit papaano and they obliged.

I even remeber Theo arguing with me about that, aniya'y maganda daw na alam ng
lahat na may bodyguards ako para matakot sila na lapitan ako but in the end, wala
rin itong nagawa as long as kaya pa rin daw nila akong bantayan.

One month, that's exactly how long the newly weds had been gone. Literal na
bakasyon pala ang ginawa ni Marcus. I was expecting na matagal na masyado ang isang
linggo para sa isang busy na taong katulad niya. Pagkabalik nila, halata na ang
umbok sa tiyan ni Natalia. Akala ko nga magpapahinga na ito agad pero laking gulat
ko nang niyakap pa niya ako.

"Sa wakas! May ibang tao na rin akong nakita!" aniya. "Nakakasawa kasi mukha ni
Marcus," nakanguso pa niyang sabi. Tinawanan ko na lamang siya. "Tara sa mall?"
yaya niya bigla na talaga namang kinagulat ko.

"Ha? Bakit?"

"Syempre, shopping! 'Diba bukas na kayo magbabakasyon ni Theo? You need new
clothes!" excited niya pang sabi. Nalaglag ang panga ko at hindi ako agad
nakasagot. Bukas? Oo, alam kong magbabakasyon kami ni Theo pero bukas? Bukas na?
"Uh oh. Hindi mo pa alam?"

Tinitigan ko lamang ito habang halata pa rin ang pagkagulat ko.

"Natalia, I told you not to tell Isabela! It's supposed to be a surprise!" sabat ni
Marcus na may buhat buhat na maraming plastic bags. Looks like nagshopping spree na
si Natalia sa bakasyon nila.

Ngumuso naman si Natalia at nilingon ako. "Wala na akong magagawa, nalaman na

niya," aniya. Few seconds later, she clapped her hands and flashed a grin. "Alam ko
na! Edi si Isabela na lang ang magsurprise kay Theo!" masayang sabi nito habang ako
naman ay pilit ko pa rin iniisip kung ano ba ang dapat kong sabihin. "That's why we
have to go shopping!" excited niyang sabi sa 'kin.

"Pasensya ka na kay Natalia, Isabela, pinaglilihian ka talaga eh," umiiling na sabi

nito.

Muling ngumuso si Natalia at umirap sa kawalan. "Shut up," sabi nito sa kanyang
asawa. "Dali na, Isabela! Fix yourself and be down in less than fifteen minutes!
I'll be waiting!" kasabay ng pagakakasabi niya nito ay ang pagtulak sa 'kin
papaakyat ng hagdan.

I was left with no choice. I was still in awe dahil balak akong sorpresahin ni Theo
'yun nga lang ay nasira. Siguro nga tama si Natalia, dapat kong sorpresahin si
Theo. He has done too much for me, he deserves a bit of surprise.

"Ready?" nakangiting tanong sa 'kin ni Natalia pagkababa ko. Tumango ako rito
bilang sagot.

Ewan ko na lang kung may mangyari pang masama sa 'min, her security team plus mine?
We're untouchable. Buti nga at hindi na sumama si Marcus. Sabi kasi ni Natalia,
girls day out daw ito at namiss daw niya ako. Weird pero feeling ko nga
pinaglilihian niya ako.

"Natalia, hindi ko iyan isusuot!" reklamo ko dito nang ipinakita niya sa 'kin ang
pulang lingerie.

"Akala ko ba gusto mong sorpresahin si Theo?"

Wala rin naman akong nagawa, madali magbago ang mood ni Natalia, nakakatakot kung
bigla siyang mainis! Ayun, sa huli, limang pares ng lingerie ang binili niya tapos
sampung pair ng bikini. Hindi naman ako nagsusuot ng ganoon pero pinilit niya.
Aniya kulang pa nga raw iyon kasi noong nagbakasyon sila ni Marcus, araw araw daw
silang nasa dagat at nakasuot siya ng bikini! Wala daw siyang pakialam sa umbok
niya sa tiyan, sexy nga raw eh.

"Paano kung walang dagat o kaya pool doon? Sayang lang lahat, Natalia."

Nakangiti itong umiling sa 'kin. "Trust me."

And I did.
Almost 4 na ng hapon nang nakauwi kaming dalawa. Pinauna na niya ako sa itaas,
aniya'y susunod na lamang daw ito. Inempake na namin ang lahat ng pinamili namin,
pati nga iyong maleta ko ay bago rin. She helped me choose what to bring, nagbigay
rin siya sa 'kin ng advices. Aniya's I just have to follow my heart and be myself
iyon daw ang key sa happiness.

I think it's her hormones talking. Ang unusual eh pero tinanggap ko na rin naman.
We ate our dinner at 7 pero 8:30 na ng gabi wala pa rin si Theo. Marcus said Theo's
trying to finish his works since he'll be on a vacation leave starting tomorrow.
Tumawag rin ito sa 'kin upang sabihin na baka nga gabihin ito, wala pa rin siyang
nabanggit tungkol sa pagbabakasyon namin bukas.

Saktong pagkatapos kong maligo ay may kumatok sa pintuan ng kwarto. It was Natalia
holding something.

"Here, wear this," sabi nito sabay abot sa 'kin ng binili namin na kulay plum na
lingerie kanina lamang.

"Ano to? Diba, sa 'yo to?" nalilito kong tanong dito.

"I bought that for you, feeling ko bagay mo eh. Pinalaba ko 'yan ha pagkauwi
natin!" masaya nitong sabi. Nalaglag ang panga ko nang makita ko ang kabuuan noon.

"Bakit?"

"Surprise kay Theo! Para makabuo na rin kayo!"

I was about to argue but she turned her back at me, tinawag ko pa ito ng makailang
ulit pero nagbingi bingihan ito. She's evil! I sighed. Nang naiwan ako mag-isa,
pinagmasdan ko ang lingerie, may kasama pang thong! Halos mahimatay ako nang isukat
ko iyon.

Kulang kulang na lang ay makikita na ang lahat sa 'kin! Bukod sa see through iyon,
napakarevealing pa talaga. Hindi ko na alam kung papaano ko iyon idedescribe pero
masyadong mahalay! No, I can't wear this. Hindi ko talaga kaya! Just as when I
decided to remove it, narinig ko ang pagtunog ng pagbukas ng pintuan kasunod ang
boses ni Theo.

"Isabe- whoa.. wow!" gulat ngunit tuwang sabi nito nang nakita niya ako.

"T-theo! I-it's not what you think!" subok kong pagpapaliwanag dito ngunit naglakad
ito papalapit sa 'kin at hinapit ang bewang ko.

"Damn, you're fucking sexy," mapangakit nitong bulong bago niya halikan ang aking
leeg. My knees automatically became weak as his lips brushed against my neck.
"T-teka, T-theo, s-sinusukat ko lang," pilit kong pagdadahilan dito. When he looked
at me, akala ko ay titigil na ito ngunit nawala ang pagasa ko nang ngumisi ito sa
'kin.

"So, you bought this?"

"O-oo, h-hindi! No! Si Nat-"

"I love your sexy side," mapangasar nitong sabi.

Bahagya ko itong tinulak. His gaze soon lingered from my head to my toe. He was
checking me out! At sa sobrang kahihiyan ay tinakpan ko ang sarili ko. Stupid.
Parang matatakpan naman ng dalawang braso ko ang buong katawan ko.

"Theo!" pagsuway ko dito. He laughed pero agad ding nawala iyon nang napansin nito
ang mga bagahe ko sa hindi kalayuan.

"What's that?"

"Uhm.. surprise?"

"Isabela, ano nga - don't tell me that you already know?" hindi makapaniwala niyang
tanong. I bit my lips just because i didn't know what to say, dapat ko bang ikwento
sa kanya kung papaano ko malaman? But he might think na sinira ni Natalia ang
lahat. No no no. "Great! Akala ko pa naman ay masosorpresa kita. Ako pa ang
nasorpresa!" nakangisi niyang sabi bago ako sungaban ng halik.

Masuyo na marahas ang halik na binigay nito sa 'kin, ganoon naman ito palagi. It
shouldn't be new to me but every single time still feels like it's my first time.
Hindi na ako tumutol pa sa mga sunod na nangyari. Maybe deep inside, I really
wanted to surprise him with this. Wala namang masama siguro? He owns anyway.

We woke up really late the following day. And when I say really late, mga ala una
ng hapon. Hindi ko naman kasalanan iyon! He was so up with.. ugh! Iispin ko na lang
na napuyat kami kaya almost 4 am na kami nakatulog. Yup, napuyat lang kami.

"I wonder how could my stamina keep up with you. I mean five times and yet - "

Agad kong tinakpan ang kanyang bibig upang hindi na niya matapos ang kanyang
gustong sabihin. Masyadong mahalay! "Hep hep hep! Hanggang diyan na lang, Theo!"

Inalis nito ang kamay ko at hinalikan ito bago ito tumawa. "Damn, umagang umaga
pero nakakaramdam ako - "

"Theo!" suway ko rito.

Alas tres na ng hapon ng makaalis kami sa mansyon. Kulang kulang na lang ay isulat
na ni Natalia ang lahat ng habilin niya. Sobra kasing dami at imposibleng lahat ng
iyon ay maalala ko. Magkasama kami ni Theo sa iisang kotse habang dalawang van
naman na puno ng security ang kasama rin namin.

"Ganyan din ba karami ang security na dala nila Natalia noong nagbakasyon sila?"

"Yes, angel. Protocol," sagot nito sa 'kin.

Tumango ako rito. Itutulog ko na sana ang biyahe nang naalala ko na hindi ko pa nga
pala alam kung saan kami pupunta. "Saan pala tayo magbabakasyon?"

He glanced at me and then smiled before putting his gaze back on the rode.
"Surprise."

I smirked at him and then chose not to push it. Right, surprise.

AN ulit: Gusto nyo makita yung lingerie? HAHAHAHAHAHA

####################################
45
####################################

Check the media, that's the lingerie. Hahaha. Comments guys haaaa? Thank youuuuu!
Sorry, walang update kagabi. I felt dizzy and so I needed to sleep early. :x

FB, IG, Twitter: #OBTOMB

CHAPTER 45

Saktong pagkagising ko nang narating namin ang lugar. Camp site? Nalaglag ang panga
ko nang kumpirmadong nasa isang camping site nga kami. We'll go on a camping treat?
May hiking, mga ganoon ba? Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Magkahalong
excitement pero hindi ko magawang ikaila ang disappointment.

Papaano ang mga lingerie na binili namin ni Natalia? Paano ko gagamitin ang mga
iyon kung sa loob kami ng isnag tent matutulog? At isa pa, saan ko naman ilalagay
ang mga maleta ko?

"Surprise," naagay ni Theo ang atensyon ko kaya naman sa kanya ko ibinaling ang
aking tingin. "You like it?" malawak ang ngiti niya nang tanungin niya ako. Ni
hindi ko halos lubos na maisip kung ano ang dapat kong isagot. When I failed to
give an answer, ngumiti ako rito ng mapakla na agad niya namang sinumangutan. "You
don't like it."

Nanlaki ang aking mga mata. How can I make him feel that I am a bit disppointed?
I'm so insensitive! Wala man lang akong malasakit. Ugh!

"No! I-I mean wow. Yea, g-gusto ko dito," hindi sigurado kong sabi.

Nang narininig nito ang sinabi ko, doon muling nagliwanag ang kanyang mukha. Kung
tutuusin, ayos lang naman kahit saan pa kami magbakasyon basta ang importante si
Theo ang kasama ko. Kasama namin ang buong security team sa pagpasok sa lugar.
Hindi lang pala kami ang naroon, marami rin kagaya namin na mga couples at may
ilang pamilya rin. Maluwag ang area at halatang maraming activities ang pwedeng
gawin.

Pinapasok kami ng isang empleyado sa loob ng isang conference room. Maya maya pa ay
dumating na ang tingin kong may ari ng lugar. Hinayaan ko silang mag-usap ni Theo.
I also find out that the security team will sleep in tents too at ang mga gamit
naman namin ay ilalagay sa isang secured na kwarto pero pwepwede naman naming kunin
ang mga kailangan namin from time to time.

We were led into another room, may kama naman at kitchen. Kwarto pala namin iyon
but Theo choose to occupy the tents instead, mas adventurous daw. Tanging banyo na
lang daw ang sadyain namin sa kwarto. I guess I can't wear the lingeries then.. not
unless I could persuade him one time to spend the night here.

Nilibot muna namin ni Theo ang lugar, nakita ko rin ang tent na gagamitin namin at
ipinakilala rin kami ng isang empleyado sa ilang mga nagcacamp ng mga oras na iyon.
Matapos ng paglibot namin, naligo at nag-ayos muna kaming dalawa ni Theo ng aming
mga sarili bago kami tuluyang mag-umpisa sa mga camping activities.

Since 6:30 na ng gabi, dinner at bonfire na lang ang magagawa namin although ayon
sa isang organizer kanina, nasa aming mga campers na daw kung gugustuhin namin na
maglaro ng mga pangkaraniwang laro gaya ng cards, truth or dare o di kaya man ay
story sharing. Sounds fun but I doubt Theo wants to participate. Hello? Isang Theo
LeFevre gagawa ng mga ganoong bagay? Pang normal na tao lang ang mga iyon.

Masyadong sosyal ang camping treat na pinuntahan namin. Talagang pinapacater pa

pala ang meals doon. Ganito ba talaga magcamp ang mga sosyal?

"Hey, ayaw mo ba ng mga pagkain?" napakurap ako nang biglang nagsalita si Theo.
Masyado ata akong naging busy sa pagpuna ng mga bagay bagay.
"Hindi. Ayos lang ako. Kain na tayo?" nakangiti kong anyaya dito.

Sinabay ang pagkain sa bonfire. At dahil kami ang pinakabago sa grupo ng mga
campers, pinakiusapan kami ng taong namamahala na magpakilala sa lahat.

"Good evening, everyone," medyo pormal na sabi ni Theo kaya naman siniko ko ito.
Para namang nasa business meeting kasi ang dating niya.

"Ako na lang," bulong ko rito. He looked at me na para bang nagbibiro ako. Inirapan
ko nga! "Ah, good evening po. Ako nga po pala si Isabela at itong kasama ko po ay
si Theodore," pagpapakilala ko sa 'ming dalawa. Talagang iniwasan kong banggitin
ang apelyido nito baka kasi mamaya meron palang businessman dito tapos baka tuluyan
nang mauwi sa business meeting ang bakasyon na ito.

"LeFevre?" Ganoon na lamang ang pagkalaglag ng panga ko nang isa sa mga lalaking
nakaupo ang nagtanong nito. "Theodore LeFevre nga!" tila galak pa niyang sabi.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Theo. Ngumisi siya sa 'kin samantalang sumimangot

naman ako. Talaga bang kilalang kilala si Theo? Can't he be one of us normal
people?

Marahang tumango si Theo sa mga tao at matipid na ngiti ang kanyang pinakita. I
sighed. Oh, well.

"It's so unusual to see a person like Mr. LeFevre in a place like this," komento ng
babaeng kasama ng lakaking nakakilala kay Theo. "Tanong lang, Isabela, boyfriend mo
ba si Mr. LeFevre?" tanong nito bigla.

Agad namula ang pisngi ko. Siguro kung sobrang liwanag lang sa paligid mapapansin
na ng lahat na mas mapula pa ang mukha ko sa kamatis. Iba iba ang tumakbo sa isip
ko, idedeny ko ba? Aaminin ko ba? Ano ba ang dapat kong sabihin sa publiko?

I was about to look at Theo pero inakbayan niya ako na tila ba naging sagot sa
lahat ng tanong.

"Yes, I am his," walang kagatol gatol na sagot ni Theo. I was surprised but happy
nevertheless. The crowd teased us. Until nagsalita iyong lalaki kanina at biniro
iyong kasama niyang babae, reporter pala iyon. She even asked us if she could
interview us. I was hesitant at first pero wala naman na akong nagawa noong si Theo
na ang pumayag. Why not? My mafia boss knows best.

The first night was okay. Nakatulog naman ako ng maayos kahit pa sa loob lang ng
tent. Ewan ko lang kay Theo. Ilang beses din kasi akong naalimpungatan at
naramdaman ko ang pagkairita niya but I was so sleepy to ask him what's wrong kaya
natulugan ko siya. Medyo nakakakonsensya nga lang.
"Hey, you okay?" I asked him as soon as we got out of the tent.

"I fucking want a bed," iritado nga nitong sabi. Natatawa ko namang pinisil ang
kanyang ilong.

"Camping pa more," biro ko dito bago ko ito hilain papunta sa mga nakahandang
almusal.

It was around 9:30 in the morning when the first activity started. Exercise then
followed by some board games and then lunch and an hour later, the day's highlight
activity happened. It was like egg hunting, though we'll look for some flags
instead of eggs.

As soon as Theo heard about the game, agad niyang kinausap ang kanyang mga tauhan
at pinacheck ang buong lugar and when everything was clear, Theo decided that it
will safe fo us to join. I had doubts but I chose to trust him.

"Here's the mechanics: this will be played by pairs and I see no problem with that
dahil lahat naman kayo couples, now my mate will assign a number to each pair all
you have to do is to collect the flags the first pair to collect all those flags is
the winner," the lady in charge said.

"Ilang flags?" tanong ng isa.

"Seven flags. Rainbow color. Basically, dapat para kayong may dalang rainbow pag
balik ninyo dito sa area. There will be arrows scattered around para magsilbing
guide ninyo. There will be clues included in the flags that will lead you to the
next one."

"Arlight! We're in!" sigaw ng isang couple.

I looked at Theo. "Hindi ko ata kaya," bulong ko rito.

"Don't be scared, angel, you have me." Bulong niya pabalik sa 'kin at hinawakan ang
kamay ko.

"Okay, good! Let's get this game started! As for the first clue.. your first flags
are located a 70 meters from here. Run straight and it will lead you to your first
flag. Go!"

That was our signal. Theo and I ran hand in hand. He was fast as hell! Hindi ko
alam kung ako ang dapat na magcope up sa bilis niya o siya ang dapat mag-adjust sa
kabagalan ko.

Almost all of us reached the place at the same time. When we saw a flag with the
number 3 on it, kinuha namin agad iyon. It was a Red flag. It came with a paper and
we read the next clue. It was apparently a two hundred meters away so basically, I
needed to run again. Sabi pa sa clue isang malaking bato raw ang kailangan naming
hanapin. And since there were arrows, it was pretty easy.

When he had our second flag, which is the orange flag, it lead us to the next clue.
Halos ganoon ang mga pangyayari, we rund and look and then run again. We had no
clue where were the others dahil hiwa-hiwalay at magakakiba ang clues na binibigay,
although para lang kaming naghahabulan sa isang malaking bilog dahil kahit naman
ano ang mangyari, mararating din nila ang mga lugar na narating namin.

We already had 6 flags with us. Isa na lang ay makukumpleto na namin. I wonder if
may nauna na?

"So, anong sabi?" tanong ko kay Theo habang umiinom sa water bottle.

"It says there's a lake on the east," aniya

"Yan lang?" tanong ko rito.

"Yea."

"Edi, tara na!" yaya ko rito sabay hila sa kanya.

"Isabela, wait," sinusubukan niyang pigilan ako but I was so hyper, I wanted to win
the game.

We were running for as good as 15 minutes when he said we should stop.

"Bakit?" nagtataka kong tanong.

"I think we reached too far," he said as he looked around us. Umiling ako dito at
hinawakan muli ang kamay niya.

"Nooo! Malapit na tayo, nafefeel ko!" pagrereklamo ko. In the end wala itong nagawa
kundi ang sumunod sa 'kin and I was right. Wala pang limang minuto matapos ng muli
naming pagtakbo ay nakita na namin ang aming hinahanap.

I started searching pero wala akong natanaw.

"Isabela," Theo called pero hindi ko ito pinansin. I kept on searching pero wala
talaga. I even went a bit far away from him.

"Theo, wala naman!" reklamo ko rito but when i accidentally looked above me, may
isang malaking bandila na nasa itaas ng puno.

My heart started pounding real hard, not because I was feeling tired but because I
knew something's not right. It was a black flag!

"Damn, wala akong pakialam sa laro, we have tp leave!" he shouted but I was too
stunned. "We are outside the camp's premises!" rinig ko ang pagsigaw nito. There's
danger. Nararamdaman ko but my mind's taking too long to process everything.

Fuck! I need to run! But why can't I?

"Angel!" Hinablot nito ang braso ko and that was when my tears started to cloud my
eyes. "What? Anong nangyari sayo?" tanong nito but I couldn't really speak!
Nauunahan ako ng takot. He checked me out and when he saw that nothing seemed to
hurt me, he shook me. "Isabela!" malakas na tawag nito sa 'kin and that was when he
looked above me. "Fuck!" mura nito nang nakita ang itim na bandila. "We need to
fucking run!" he held my hand and dragged me away.

Stupid. I am so stupid! Ang tanga ko talaga! Bakit hindi ko naisip na baka nga
nasundan kami ng kalaban. And why didn't I tell Theo that's something's wrong as
soon as I saw the flag? I was too scared! NAunahan ako ng takot to the point na
halos hindi na ako makapag-isip ng maayos! Parang nablangko ang isip ko.

We were still close from the lake when I heard an explotion. Nadapa ako. Theo
looked at me and said things that I was unable to understand. Bakit ganito? Why
does it seem that my senses aren't working?!

Naramdaman ko ang pagbuhat nito sa 'kin at ang pagtakbo niya. Habang may narinig pa
akong ilan na pagsabog.

Hindi ko na alam kung gaano katagal na tumakbo si Theo all I know is that I cried
real hard when we came back to the camp site. Hindi ko naintindihan ang mga
sinasabi ng paligid. I couldn't understand what was happening. There's too much
tension and when I heard Theo's voice, I passed out.
####################################
46
####################################

Nakakagana magupdate, ang cute ng comments niyo. HAHAHAHA! Keep it coming, please?

CHAPTER 46
Mahirap pala. Kahit matagal ko nang naitatak sa utak ko na kinakailangan kong
maging matapang kung gugustuhin ko na tuluyang pasukin ang mundo ni Theo pero
mahirap pala. Kahit ilang beses ko sigurong isaksak sa utak ko na tunay na labanan
ang maari kong harapin, mahirap pa rin talunin ang takot kapag nasa mismong
sitwasyon ka na. Ito nga siguro iyong sinasabi ni Don Antonio, masyado akong mahina
para sa mundo nila.
Pinagmasdan ko si Theo habang nakikipag-usap sa tatlong miyembro ng security na
kasama namin. Halata ang galit at pagkabahala nito rito. Gustong gusto ko sanang
sabihin kay Theo na ayos lang ako at na kaya ko ang lahat pero maging ako man ay
hindi ko kayang pagsinungalingan ang sarili ko. Matapang lang ako noong wala pa
pero noong nasa mismong sitwasyon na ako, napagtanto kong duwag pa rin pala ako.
Ilang sandali paya y nilingon ako ni Theo. Binigyan ko ito ng isang ngiti na alam
ko namang hindi umabot sa mga mata ko. It feels like I failed him. Ilang sandali pa
ay pinalabas na nito ang mga lalaki. Nilapitan niya ako at umupo sa tabi ko nang
kaming dalawa na lang ang nasa loob ng kwarto.
Hinaplos nito ang mukha ko at inipit sa likod ng tenga ko ang buhok ko na
nakaharang sa pisngi ko. Ramdam na ramdam ko ang init mula sa kanyang masuyong pag
haplos sa pisngi ko. "Are you okay?"
Nginitian ko ito at unti unti akong tumango. Totoo naman, I am fine... well at
least physically.
"I'm sorry," sinsero nitong sabi sa 'kin habang nakatitig ng diretso sa mga mata
ko.
"Para saan?"
"This. I spoiled our vacation," may paghihinayang niyang sabi.
Hinawakan ko ang kanyang kamay at pinisil iyon bago ako umiling. "No. Hindi mo
naman ito ginusto na mangyari."
"But I could have had prevented it." I sighed. Hindi ko alam kung ano ang dapat
kong sabihin sa mga ganitong sitwasyon dahil ang lahat ng ito ay bago sa 'kin.
Hindi naman kasi ganito ang mundo ko at hindi ko sigurado kung gusto ko bang maging
ganito ang mundo ko habambuhay.
Our silence was interrupted with a knock on the door. Pumasok sa loob ng kwarto ang
isa sa mga tauhan ng mafia. "Everything si set, sir."
Tango lamang ang sinagot ni Theo bago bumaling sa 'kin upang halikan ang aking
kamay. I knew we're leaving. We have to leave. And as for this place, pinaayos na
ni Theo ang lahat ng damages na idinulot ng hindi inaasahang pangyayari. Ang
reporter na kasama namin ay kanya ring binayaran upang hindi na nito ilabas sa
media ang insidente.
Mabigat ang loob ko na umalis sa lugar at alam kong ganoon din si Theo. Matagal na
panahon din ang hinintay namin para sa bakasyon na ito and above all, he has put
too much effort for this. Pero ano nga ba naman kapag nasa mafia ka, hindi
maiiwasan ang mga pangyayaring ganoon.
Mabigat ang loob ko habang nagmamaneho si Theo. Base sa mga narinig ko kanina, uuwi
na kami. Alam ko rin na alam na ng buong mafia ang nangyari at naghahanda na sila.
Paano ko nalaman? Simple lang, may malay na ako noong narinig kong nakikipag-usap
si Theo sa ilang miyembro ng security team at ng kung sino man sa telepono.
I silently wondered I could live with this kind of life, iyon bang kakambal na ng
buhay iyong patayan o 'di kaya ay iyong kinakailangan kong magising araw-araw na
ang una kong maiisip ay nakabaon na sa lupa ang isa kong paa.
I sighed. I stared at Theo and tried to appreciate everything about him. Noong
unang beses ko siyang nakilala, hindi ko naman talaga siya gusto, hindi siya ang
tipo kong lalaki at mas lalong hindi ko siya pinangarap na maging akin. Pero
mapaglaro nga siguro ang buhay dahil hindi naglaon ay nahulog ako sa kanya and when
he left, akala ko katapusan na ng mundo. I tried to move on and I thought I did
move one pero noong nakita ko siya at nalaman ko ang totoo, napagtanto ko na baka
hindi ko na makaya kung mawawala ulit siya sa 'kin.
"Theo..." tawag ko rito.
"Why?" he asked then he glanced at me.
"Let's go somewhere else," pakiusap ko rito.
Bahagyan bumagal ang kanyang pagpapatakbo sa sasakyan at nilingon ako ng may
pagtataka. "Why, angel? Don't you want to go home yet?"
"Ayaw ko pa, e."
"But you have to rest," giit nito.
"Ayos na ako, Theo. Let's don't spoil this. Let's go somewhere else."
He sighed. "I don't want to take another risk again, Isabela."
"Please?" pagpupumilit ko.
He looked at me at nang napagtanto nito na wala naman talaga siyang magagawa,
pumayag na rin ito. "Alright. Do you have any place in mind?"
Ngumiti ako rito. "Sa bahay mo."
He looked at me na para bang gulat na gulat ito. Siguro nga ay hindi niya inaasahan
na iyon ang sasabihin ko but it's the best place for me. Pakiramdam ko kasi ay
naroon ang safety na inaasam asam ko.
He didn't stop the car ngunit may tinawagan ito. It was on loudspeaker kaya rinig
na rinig ko ang lahat. Tinanong ni Theo kung ano na ang balita. Nagtaka pa ako
noong una ngunit nang isagot ng lalaking kausap nito na natrace na raw nila kung
sino ang may pakana, doon ko lang naintindihan ang lahat. They were talking about
the incident earlier. Napaimbestigahan na pala ni Theo ang lahat.
"Everything is clear, sir. The team is a hundred and one percent sure that they are
not on your track as of now," the man said.
"Good. But I do not like to take risks. Send three cars. Call Mr. Lastimosa for
further information for about two minutes," iyon lamang at tinapos na nito ang
tawag bago muling tumawag sa taong tinawag nitong Mr. Lastimosa.
"Sir," sabi ng lalaki sa kabilang linya.
"Lastimosa, wait for Hidalgo's call. We will head to another direction - at my
place. We need the team to divert any possible trackers. Give Hidaldo all the
information he needs," maikling sabi nito sa lalaking kanyang tinawagan.
Matapos ang lahat ng iyon ay binalingan niya ako at inabot ang kamay ko. Marahan
niya itong pinisil at hinalikan. "Whatever you wish, my angel," malambing nitong
pagkakasabi.
Kagaya ng inaasahan, hindi ako binigo ni Theo. Wala pang trenta minutos ay nakita
ko na ang tatlong sasakyan na kanyang iniutos. They started communicating via phone
calls. I did not interfere dahil alam ko namang wala aking maitutulong sa mga
ganoong pagkakataon.
Kung kanina ay nasa gitna kami ng dalawang kotse, ngayon ay nasa pang-lima na kami.
Iba-iba pang arte ang ginawa nila bago namin narating itong ikalimang pwesto. Ilang
overtaking ang nangyari. Kung tutuusin nga nakaabot kami sa una, sa panghuli, sa
panglima, sa pang-apat basta magulo at nakakahilo at heto nga ngayon, pang-lima na.
"Turn right to the third street and then another right then left and then you're
good to go, sir," seryosong sabi ni Mr. Hidalgo.
"Good," tipid na sagot ni Theo. Gaya nga ng binigay na instructions ni Mr. Hidalgo,
iyon ang ginawa ni Theo hanggang sa humiwalay na ng daan ang unang tatlong kotse
kaya naman tatalo na rin lang kami na kotse ngayon.
"Wow," I said.
"What?" nalilitong tanong ni Theo.
"Talaga bang ganito sa mundo ninyo?"
"Yes, angel, everything must be planned. We are actually safe kaya lang ayaw kong
mauulit ang insidente kanina that's why we had to go through that just in case
there's a tracker behind us," pagpapaliwanag nito. Unti-unti akong tumango.
I am slowly learning and discovering things on how the mafia works. Alam kong nag-
uumpisa pa lamang ako pero magaan pala sa pakiramdam kapag naiintindihan mo ang mga
bagay bagay na nangyayari sa paligid mo. Sa mundo kasi ni Theo, mahirap ang maging
mang-mang dahil kung tatanga tanga ka, ikaw ang unang mamatay. I may not know that
much but one thing's I am sure about: his world is a game of survival, there's no
chance of losing, just a chance of dying.
"Now you sleep, angel. We're heading home," utos nito sa 'kin. Gumaan ang loob ko
nang binaggit niya ang salitang home. Yes, that is our home indeed. Nakangito akong
tumango dito, matapos ay hinayaan ko ang sarili kong mahulog sa pagkakatulog.
Madilim na nang nagising ako. Wala pa naman kami sa destinasyon namin pero nahulaan
kong nasa parking lot kami ngayon ng isang restaurant.
"Good, you're awake. We have to eat," nakangiting sabi nito sa 'kin. Tumango ako
rito at ngumiti rin bago ko inayos ang sarili ko.
The restaurant was a bit fancy kaya parang medyo OP ang suot kong simpleng shirt at
jeans at kay Theo na plain white shirt at denim na pantalon. Buti pa iyong security
team nakasuot ng suit. We were on three separate tables. As usual, sa gitna kami
nakaupo ni Theo. Higit isang oras din ang ginugol namin doon. Also, less than two
hours na lang pala ang byahe at mararating na namin ang lugar kaya napagdesisyunan
ko na huwag na lang matulog.
Pagkarating na pagkarating namin ni Theo sa bahay, napagdesisyunan namin na mag-
ayos ng sarili. Pinauna ko na itong naligo dahil aayusin ko muna ang mga gamit
namin. Habang pinapasok ko ang mga damit namin sa loob ng walk-in closet ni Theo,
natagpuan ko ang mga lingerie. Napangiti ako nang may naisip ako. Looks like hindi
naman pala masasayang ang mga iyon.
Matapos kong maligo, sa loob na ng banyo ako nag-ayos. Siniguro ko na mukha akong
presentable kahit pa na hindi pa rin ako ganoon kasanay sa pagsusuot ng sobrang
sexy na damit. Kaya ko ito, para kay Theo at para sa 'kin.
"Theo," tawag ko rito upang maagaw ang kanyang mga mata na nakatutok sa harap ng
telebisyon.
I saw how surprised he was. Nalaglag ang kanyang mga panga at ngumisi. "Again?"
"Marami ako nito," natatawa kong sagot rito bago ako tuluyang lumapit sa kanya.
"I guess I have to take you to shopping tomorrow," aniya habang hinahaplos ang
braso ko.
Tinaasan ko ito ng kilay kahit pa nararamdaman ko ang kakaibang kuryente mula sa
kanyang haplos. "Bakit naman?"
"So that I could fill our closet with more of this," sagot niya habang hinihila
pababa ang strap ng suot kong pulang lingerie. "I love seeing you in this," dagdag
nito habang unti unti niyang ibinababa lalo ang strap, dahilan upang mas lalong
lumabas ang itaas na bahagi ng dibdib ko.
I could feel the heat growing inside of me. Slowly, our lips met. Hinalikan niya
ako ng masuyo. Ramdam na ramdam ko ang kalambutan ng kanyang labi habang patuloy na
hinahaplos ng isa niyang kamay ang braso ko at ang isa naman ay nasa likod ko.
Hindi nagtagal ay lalong naging mainit ang pakiramdam ko. I was anticipating for
more kaya ganoon na lamang ang pagsinghap ko nang bumaba ang kanyang labi sa leeg
ko. Nang ihiga niya ako sa kama, isa isa niyang inalis ang mahalay kong suot. And
when I am wholly naked, he started doing things that drove me crazy.
I clutched my fingers on his hair when he went down on me. He was giving me the
release I needed but it wasn't enough kaya ibinigay na nito sa 'kin ang parehas
naming inaasam. I clung my arms around his neck as he filled me in. Hindi ko na
alam kung ilang beses kong tinawag ang pangalan nito at kung ilang beses kong
naabot ang rurok ng inaasam asam ko.
When I knew he was close, I did my part; I made him feel that he owns me - body and
soul.
Hingal hingal itong tumabi sa 'kin. Hinalikan niya ang aking ilong. Hinaplos niya
ng marahan ang ulo ko at binigyan ako ng isang matamis na ngiti. With that,
naramdaman ko na sa kanya lamang talaga ako at na hindi ko kakayanin kung
maghihiwalay kami. I have given him all of me and I know that he is capable of
giving me everything - even his life. But things won't just wokr out kung siya na
lamang ang gagawa at gagawa ng paraan para manatili akong ligtas. Relationships
aren't oneway, laging two-way.
"Theo," tawag ko rito.
"Hmm?" masuyong tanong nito habang patuloy na hinahaplos ang mukha ko.
"Teach me how to be strong," bulong ko rito.
Muli ay ngumiti ito sa 'kin. "You are already strong, angel. You accepting my world
and deciding to be a part of it prove that you are strong enough."
I sighed. Umiling ako rito bago umupo at sumandal sa headboard. Sinundan naman ako
nito at hinarap ako. "No, Theo. Hindi iyan. Turuan mo ako kung papaano maging tunay
na parte ng mundo mo."
Noong una ay tila ba naguluhan pa ito pero nang napagtanto niya ang gusto kong
mangyari, biglang nagigting ang kanyang bagang. "No, Isabela. I can protect you.
Kung ako nga ay ayaw kong ilagay ka sa panganib, tapos ikaw gugustuhin mong lumagay
sa panganib? No."
Muli akong nagbuntong hininga. Inabot ko ang kanyang kamay at hinawakan iyon.
"Theo, ayokong ikaw lang ang gumagawa ng lahat pa sa 'kin. Hayaan mo akong gawin
ito hindi lang para sa sarili kong pangkaligtasan kundi para sa 'ting dalawa.
Kailangan natin ito."
Pero tila ba ay hindi nito gusto ang ideya kaya nanatiling matigas ang kanyang
ekspresyon. He's afraid. I can tell that he's afraid for me.
"Don't. Huwag kang matakot kung gusto ko ng tuluyan na matutunan ang mundo mo.
Matakot ka kung mananatili akong walang alam habang nasa mundo mo ako. I need to
leard and to stand on my own. I don't just want you to fight for us. I want us to
fight together."
"But I can't risk you," nanghihina nitong sabi.
Hinawakan ko ang kanyang mukha. "You are risking me by shutting me out of your real
world."
"Isabela, hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung may mangyayaring masama sa 'yo at
na baka hindi mo kayanin. What if you'll realize how fucked up my world is? You'll
leave," may takot at sakit nitong sabi.
I sighed and cupped his face. "Trust me, I need to learn para walang mangyaring
masama sa 'kin. And no matter how hard it is, I will never leave you, Theo.
Ihahanda ko ang sarili ko para sa 'yo," saglit akong tumigil at unti unting
inilapit ang mukha ko sa kanya. "That's how much I love you," pabulong kong sabi
bago ko ito bigyan ng halik.
####################################
47
####################################

Posted Chapter 2 of Felix's story (Marked by the Last Mafia Boss). Please do read,
vote and comment there. Plessssssssss? :3

And dito rin sana, comments, puh-leaaaase :3

CHAPTER 47

Nagising ako sa mahinang pagtapik ni Theo sa braso ko.

"Hmm?"

"Wake up, sleepyhead," aniya sabay halik sa noo ko.

"Anong oras na?"

"Four in the morning."

Tuluyan kong ibinukas ang mga mata ko at tinignan si Theo na para bang nakagawa ito
ng malaking kasalanan sa 'kin. He was wearing a pair of workout clothes habang
buhat sa isang kamay ang kanyang sapatos.

"Saan ka pupunta?"

"You mean tayo?" nakangisi niyang tanong.

"Anong tayo?"

Numigiti ito sa 'kin at pilit akong hinila papatayo. "We are going on a run,"
aniya.

"What?" hindi makapaniwala kong tanong dito. "Bakit pati ako?"

"You said you wanted to learn," nakataas kilay niyang sagot sa 'kin. Oh, that! Of
course I want to learn pero seryoso na ganito kaaga? "Go fix yourself, angel. I'll
wait for you downstairs."

Ay, oo nga pala, napag-usapan na namin ito kagabi pero hindi naman niya ako
sinabihan na ganito pala kami kaaga, e di sana hindi na kami nagpuyat. I sighed.
Naghilamos na ako at nagpalit ng damit. Pagkababa ko ay natagpuan ko si Theo na nag
hahanda ng mesa.

"Great, you're ready. You eat first before heading out, baka mahimatay ka, e,"
aniya habang inaalalayan akong umupo. Nagsimula na akong kumain ng inihanda nitong
oatmeal habang siya ay may kung ano pang ginagawa.

"Ano yan?" tanong ko rito.

"Just an exercise shake. You'll have to drink this."

"Hindi ka ba kakain?"

Ngumiti ito sa 'kin at umiling. "I'm already done. Just eat there, Isabela."

Ginawa ko nga ang kanyang sinabi. Kumain ako pero hindi ganoong karami dahil hindi
ko pa sigurado kung makakaya ko bang dalhin ang sarili ko ng may laman ang tiyan
habang kumakain. Ilang sandali pa ay ibinigay na sa 'kin ni Theo ang shake na
kanyang ginawa. Masarap ito na manamis namis.

"Sarap nito, a," nakangiti kong sabi.

"Pomegranate shake," nakangiti niyang sabi na tila ba satisfied siya sa naging

reaksyon ko.

"Hmm, kailangan mo 'kong turuan kung papaano 'to gawin para sa susunod, ako na lang
ang gagawa."

"Sure, angel. But as off now, go finish you meal. I'll just prepare the things that
we need," aniya bago ako iniwang mag-isa. Pabalik-balik ang ginawa nito sa kusina
upang magsalin ng tubig sa apat na water bottles, nakita ko rin ang inaayos nitong
bag kung saan naroon ang towels at extra shirts. Napangisi ako. Hindi ko alam kung
maalaga lang ba talaga si Theo o determinado lang siyang turuan ako.

It was almost five in the morning when we left. Tatlong bodyguards ang sumama sa
'min na nakajogging attire rin habang ang isang kotse ay sumama rin sa 'min. Habang
ang iba ay naiwan sa bahay at binilinan ni Theo na ayusin na ang likod ng bahay.
Sabi ni Theo maganda raw iyon para may extra precautions. Hindi naman na ako
nakipagtalo rito.

Una naming tinungo ang pinakamalapit na parte kung saan may nakita kaming ibang
nageexercise, may kasamang music pa nga ang iba. Simpleng stretching lang ang
ginawa namin ni Theo. Tinuruan niya ako sa lahat ng bagay at pinagalitan kung may
mali akong nagagawa. Matapos ng stretching, nag-umpisa na kaming maglibot ni Theo.
Walking muna ang ginawa namin. Iniwasan namin ang mga daan kung saan alam namin na
posibleng may makakita sa 'min mula sa hacienda. Ayaw ko rin naman kasing malaman
ng mga taga-hacienda, lalo na nila nanay, na andito lang ako sa malapit. Baka kasi
hindi maging maganda ang kalabasan.

'Di kalaunan, jogging na talaga ang ginawa namin ni Theo. Bilang isang baguhan sa
mga ganitong klaseng bagay, madali akong napagod at hiningal. Lagi pa akong inom ng
inom ng tubig at hinto ng hinto. Theo remained calm and supportive.

"Hintayin mo ko!" tawag ko rito ng minsang nakatuwaan nito na bilisan ng kaunti ang
pag-jog kaya naman medyo nahuli ako.

Humarap ito sa 'kin at ngumisi. Inilahad din nito ang kanyang kamay.
"Halika na, Isabela. You could do it," pagmomotivate niya.

Ngumisi ako rito. Ginawa ko ang kanyang sinabi hanggang sa naabot ko siya kaya
naman magkahawak kamay kaming nagjogging. Lagpas 7 na ng umaga nang nakauwi kaming
dalawa.

Halos ganoon ang araw-araw namin sa loob ng isang linggo. Nang sumunod na linggo ay
may isang babaeng nagpunta sa bahay matapos ng maikling jogging namin ni Theo.
Kristine ang pangalan nito at napag-alaman kong sa mafia pala ito nagtratrabaho.
Sabi ni Theo siya raw ang magiging personal trainer ko sa self-defense. Ngunit bago
kami tuluyang nagumpisa ni Kristine, isang psychiatrist sa mafia ang inutusan ni
Theo para tulungan ako di umano na patatagin ang loob ko at maays ng mabuti ang
mindset ko.

I was able to vocalize my fears and worries. Ang duktor, gaya ng inaasahan,
tinulungan niya akong intindihin lalo ang sitwasyon ng mafia.

"Gaano mo ba gustong matuto ang lahat ng bagay sa mafia?" tanong ni Dr. Marasigan,
ang psychiatrist, sa 'kin.

"Gustong gusto."

"Bakit?" seryoso niyang tanong.

I sighed. "Gusto kong maging karapat dapat kay Theo."

"At sa tingin mo, magiging karapat dapat ka sa 'kanya kung papasukin mo ng tuluyan
ang munado niya?"

"May iba pa ba? Kahit naman sabihin ko na mahal ko siya, kulang pa rin iyon. Kung
talagang mahal mo ang isang tao, hindi sapat na tanggapin mo siya, kailangan gumawa
ka rin ng paraan para mag-work ang relasyon ninyo. And in our case, hindi pwedeng
si Theo lang ang magaadjust sa 'kin. I need to do things, too."

"Even if it means changing the real you?"

"Who and what am I without Theo? No one, nothing. Dahil lahat ng kaya kong ibigay,
ibinigay ko na at 'yung mga kay ako pang ibigay, ibibigay ko na ng tuluyan sa
kanya. When he left me before, I thought I will die at alam ko na kung mangyayari
ulit iyon, matutuluyan na ako."

"All of these just for love?" tila ba nanghahamon na tanong niya.

"Yes," I breathlessly answered.

"But you do realize the consequences?"

"Alam ko. Kaya nga hinahanda ko ang sarili ko."

He sighed and closed his small notebook. "Miss San Jose, I will support and help
you with your decisions. I just have one more question... sigurado ka na ba dito?"

"Oo," agaran kong sagot dito.

"Alright, then. There's just one thing you have to carry around with you at all
times, tibay ng loob."

That wasn't the first and last session I had with Dr. Marasigan. Maraming beses pa
kaming nagkita dahilan sa mga bagay bagay na tingin kong ikinahihina ng loob ko
paminsan minsan, lalo na noong nainvolve ang ilang mga delikadong bagay.

"Hindi ko yata kaya ito, Theo," kabado kong sabi rito habang tinitignan ang ilang
patalim. "P-papaano kung magkamali ako at masungatan o kaya masaksak ko siya?"

"Hush, angle, I've watched you grow for the last weeks, malaki ang improvements mo
at alam kong kaya mo 'to. Alright?" he assured me.

I was nervous. Ni hindi ko nga halos mahawakan ang mga patalim pero naging
pasensyosa si Kristine. Pinalakas nito ang loob ko sa pamamagitan ng pagsabi sa
'kin ng mga posibilidad na trahedya na maari kong kaharapin sa mafia kaya nararapat
lamang na matutunan ko ang lahat ng klase ng self defense na kailangan ko.
Pinagalitan pa nga niya ako nang napansin niyang nanginginig ako. Doon tumatag lalo
ang loob ko.

Pero hindi iyon ang pinakamahirap sa lahat, ang paggamit ng baril ang pinakamahirap
sa lahat lahat. Ilang errors at ilang bala ang nasayang ko. Kristine got pissed at
me for a few times habang si Theo ay pinagtatawanan lamang ako.

Araw-araw sa loob ng halos dalawang buwan, puro training ang ginawa ko. Ang trabaho
nga ni Theo ay ginagawa na niya online o di kaya ay pumupunta ang ilang tauhan nito
sa ilang negosyo na hinahawaka niya sa bahay para lang personal na makapagbalita ng
personal. Unti-unti ay nasanay na rin ako sa set-up namin at maging sa paggamit ng
patalim at baril. Hindi naman ganoon kaasintado pero kaya ko na. Sana nga lang ay
makaya ko rin ito sa mga aktwal na sitwasyon na.

"Theo, I have to leave tomorrow," pagpapaalam ni Kristine habang naghahanda ako ng

meryenda namin. Katatapos lang kasi ng training ko sa baril. "My kids are crying,"
nakangiti niyang dagdag.

May asawa at anak na kasi si Kristine. Taga-mafia rin ang asawa nito at ilang beses
na rin siyang dumalaw rito. Si Kristin kasi minsan ay dito natutulog sa bahay lalo
na kapag masyado kaming ganado sa mga lessons.

"Sure. Wala namang problema. In fact, I am planning to end Isabela's training as of

now. She improved a lot," sagot ni Theo na dahilan ng pagngiti ko.

Tumango si Kristine at nilingon ako. "That's true. For a woman like her,
nakakaimpress na ang pagbabago niya. She excatly knows what she's doing and she
could handle guns properly now."

"Okay then. We all deserve a rest," tila anunsyo ni Theo.

Kinagabihan ay maaga kaming humiga sa kama ni Theo. It was a tiring day. Huling
araw ko na rin kasi ng training kaya sinulit ko na. I must admit that I will
somehow miss my sessions with Kristine. It was hard at first pero nakaya ko naman
lagpasan ang lahat. Kahit pa sinasabi nilang dalawa na medyo matagal ang naging
proseso ko, in the end, nagtagumpay naman ako. Hindi ko na nga rin nakakausap si
Dr. Marasigan dahil sigurado na ako sa sarili ko na kaya kong panindigan ang naging
desisyon ko.

"Tapos na rin ba bakasyon natin dito?" tanong ko rito.

"Dito, oo pero sa ibang lugar, hindi pa," nakangiti niyang sabi. Gusto ko sanang
tanungin sa kanya kung ano pa ang binabalak niyang gawin namin kaya lang ay nauna
na itong nagsalita. "Sleep now, we'll leave tomorrow."

####################################
48
####################################

CHAPTER 48

Pagkagising namin ni Theo, agad na akong naghanda ng almusal habang siya ang nag-
aayos ng mga gamit na dadalhin namin sa pagbabakasyon sa ibang lugar. Aniya'y
matagal na niyang balak ituloy ang naudlot naming bakasyon noong nakaraan kaya
lamang daw ay nagpumilit kasi ako na magtraining.

"Theo, kakain na!" pasigaw na tawag ko rito.

Pagkababa ni Theo ay may hawak hawak itong ilang piraso ng damit. Nang unti unti
kong napagtanto kung ano ang mga iyon, pakiramdam ko ay tinakasan ako ng lahat ng
dugo ko sa katawan.

"I didn't know you have more pairs of this things," nakangisi niyang sabu habang
itinataas at ipinapakita sa 'kin ang ilang lingerie na hindi ko pa sinusuot at
maging ang ilang pares ng bikini na binili namin ni Natalia noon.

"H-hindi sa 'kin 'yan!" namumulang pagdepensa ko sa sarili ko.

Tumawa ito at binitawan ang kanyang hawak hawak bago ako yakapin sa aking bewang.
"You don't have to lie. Don't worry, magagamit mo na lahat ng mga iyon," aniya.

Dahil sa sobrang kahihiyan, tinulak ko ito papalayo. Hindi ko naisip na posibleng

mahanap niya ang mga iyon! Kung bakit ba naman kasi hinayaan ko pa na siya ang mag-
ayos ng mga damit ko. Magdamag akong kinulit kulit ni Theo tungkol sa mga iyon
kahit pa hanggang kumakain kami. Biniro pa nga niya ako na iyon na lamang daw ang
isuot ko sa biyahe! Sinapak ko nga!

"Saan nga ulit tayo pupunta?" tanong ko rito nang nakapasok kami sa loob ng kotse.

"Secret," aniya habang nakangisi.

"Ha-ha-ha. Saan nga?" muli kong tanong.

"Isabela, hindi na surprise kung sasabihin ko sa 'yo."

Inirapan ko ito at hindi na ako muli pang nagtanong. Surprise nga raw kasi. Wala
pang 15 minutes ang naging biyahe nang nakarating kami sa hindi ko maintindihan na
lugar. Warehouse? Ano naman ang ginagawa namin dito? Magtatanong na sana ako kung
anong klaseng lugar iyon kaya lamang ay agad kong nakita ang isang helicopter nang
nakapasok kami.

"Ano 'to? Airport?"

He laughed at me kaya naman tinignan ko ito ng masama. "Okay, okay. Parang airport
nga pero hindi. This is my family's collection. So I guess you could call this an
airport," he chuckled.

"Ano? Sa inyo lahat ng ito?" hindi ko makapaniwalang tanong rito nang unti unti
kong nakita ang napakaraming airplanes.

"Yes, angel. My dad owns almost half of the planes here. And as for Marcus Felix
and me, we have three each," pagpapaliwanag nito.

Tuluyan nang nalaglag ang panga ko sa pagkamangha. Hindi ako makapaniwala! Ganito
ba talaga kayaman ang mga LeFevre kaya kung makapagkolekta sila ng airplaine akala
mo parang bike lang ang binibili nila!

"And why are we here exactly?"

"Because we have to ride my plane?" sagot niya.

"Saan ba tayo pupunta?"

"Well, it's just close since dito lang naman sa Pilipinas."

"E di sana nagsasakyan na lang tayo," pagrereklamo ko rito.

"Why? Are you afraid?" tila ba nangaasar niyang sabi.

"Hindi 'no! Nakasakay na rin ako ng ganyan noong minsang may seminar kami sa
Palawan," pagmamalaki ko rito. "Ayoko lang ng masyadong magarbo lahat ng hinahanda
mo sa 'kin. Nakakalula."

"Hindi naman 'to magarbo, Isabela. Maliit na bagay lang 'to," aniya sabay kindat sa
'kin. Pati pala kayabangan niya minsan ay dapat ko na ring tanggapin.

Ilang minuto pang nagmaneho si Theo bago kami bumaba sa tapat ng isang private
plane nito. May kinausap itong lalaki na naka-uniporme. Hula ko ito ang captain.
Nang ipakilala ako ni Theo rito, doon ko napagtanto na tama nga ako. Siya kasi si
Captain Lopez, taga mafia rin siya. Napapaisip tuloy ako kung gaano ba kalawak ang
mafia nila Theo at lahat na ata ng klase ng propesyon ng tao ay meron sila.

Pagkapasok namin sa loob ng eroplano, halos malaglag ang panga ko ng tuluyan at

malagutan ang hininga ko sa sobrang paghanga. May limang service crew ang naroon.
Kailangan pa ba ng crew? Kaya naman namin ni Theo ng kaming dalawa lang. Parang may
maliit na bahay sa loob ng eroplano - may kwarto, may banyo, may kusina, may
entertainment area at may isang maliit na conference room.

Magkatabi kaming umupo ni Theo, sinuotan pa niya ako ng seatbelt at hinawakan ang
kamay ko habang nag-uumpisang umakyat ang eroplano sa ere. Ilang sandali pa ay
naging stable na ang paglipad ng eroplano kaya naman minabuti ni Theo na hilain ako
patungong kusina. Doon, natagpuan namin ang dalawang crew. Ang isa ay naghahanda ng
wine habang ang isa ay naghahanda ng ilang pagkain. Pinaalis sila ni Theo at
sinabing kaya na naming dalawa.

"I'm not s ure if I want you to drink some wine," aniya habang binabasa ang ilang
label ng tatlong wine bottles na nakalabas.

"Theo, hindi naman ako ignorante. Nakainom na rin naman ako ng wine 'no," sabi ko
rito habang kinukuha ang isa pang wine bottle na nakadisplay sa wine bar.

"At saan at bakit ka uminom, miss San Jose?"

Ngumisi ako at tinaasan ko ito ng kilay. "Ikaw ba naman ang magkaroon ng boss na
kagaya ni Miss Vianca."

"I knew I could never trust that woman. Good thing you left your job."

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi nito sa 'kin. "Anong left my job? Hindi
naman ako nagresign, nakaindefinite leave lang... Theo!" agad kong pagsuway rito
nang napagtanto ko ang kanyang punto.

"I helped you leave your job," tila ba nasisiyahan pa nitong sabi.
"Ano?! Kelan pa? At bakit? Sinong nagbigay sa 'yo ng karapatan?!" Nanggigigil na
tanong ko rito. There were times that I honestly forgot about my job within the
span of time that I've been with Theo pero hindi naman namin nakakaligtaan ni Miss
V na mag-usap sa text.

"Angel, the day that I got you back, sa tingin mo ba hahayaan pa kitang makalayo?"

"But it's my work we're talking about!" argumento ko rito.

"And I could give you a work if you want, even a better work than being Vianca's
secretary," pagdiriin nito.

"Kahit na, Theo. Hindi pa rin maganda na nakialam ka. Sana ay sinabi mo sa 'kin ang
bagay na iyon. Para sana personal kong sinabi sa kanya na aalis ako. "

"So if I told you before that I want you to leave your job, you'll do it?" tila ba
nangsusukat na tanong nito sa 'kin.

I sighed. "What else won't I do for you?"

Lumapit ito sa 'kin at masuyo akong niyakap sa bewang habang naramdaman ko ang
kanyang hininga sa leeg ko. "I'm sorry, angel."

Ngumiti ako at tinapik ang kanyang likod. "Nangyari na, e. Just don't do it again."

Naging maayos naman ang lahat matapos ng pag-uusap namin na iyon. It somehow felt
so invasive pero sa bandang huli ay natanggap ko na rin naman na bahagi na talaga
si Theo sa buhay ko at kasama na rin dito ang pagkontrol niya sa ibang aspeto ng
buhay ko. I think I am really that submissive when it comes to him. Naisip ko lang,
kung gaano kadominant ng dating ni Natalia kay Marcus, iyon naman ang ikinabaliktad
ko pag dating sa relayson namin ni Theo.

Halos dalawang oras lang ang naging biyahe namin. Matapos ng aming biyahe sa
eroplano, sumakay kami agad sa kotse. Gaya ng sinasabi nitong protocol, may
dalawang kotse pa rin na lulan ng security team.

"Where exactly are we?" tanong ko rito.

"Welcome to La Union, angel," masayang sabi nito sa 'kin.

I know little about La Union. Ang alam ko lang ay nasa region 1 ito, which is the
Ilocos region. May ilang balita ang naipakita sa TV kaya nalaman ko ang lugar na
ito.

"At ano ang ginagawa natin dito?"

"To make you watch me surf. Para maglaway ka," pabiro nitong sagot sa 'kin.

"Don't tell me hanggang dito meron ka pa ring kayamanan?"

"Wow. I am impressed, Isa, gumagaling ka na sa paghula," patawa nitong sabi.

I rolled my eyes at him. Sinasabi ko na nga ba! Dadalhin nga ba naman niya ako rito
kung walang tatak ang LeFevre rito? Meron man lang bang parte ng Pilipinas na
walang teritoryo ang mga LeFevre?

Ilang minuto pa nang narating namin ang lugar. Hindi na nga ako nagtaka nang
pumasok kami sa isang malaking bahay. Hindi ko na rin kinailangan pang tanungin
kung sino ang may-ari noon dahil alam ko naman ang sagot.

"Nagustuhan mo ba?" tanong nito sa 'kin.

"Oo naman. What's not to love?" nakangiti kong sabi.

"Parang ako lang, 'no?" aniya.

Inirapan ko siya at hindi tinolerate ang kanyang sinabi, alam ko kasing magyayabang
nanaman ito. "Bakit ka nga pala may bahay rito?"

Nagkibit-balikat ito at inakbayan ako habang tinatahak namin ang daan palabas.
"Just in case you fall in love with the area, baka maisip mo rin kasi na dito na
tumira."

Pinanlakihan ko ito ng mata. "Sabi ko ayoko ng magarbo! Theo naman."

"Isabela, this is a part of me na hindi mababago: gwapo at mayaman."

"At mayabang," dagdag ko rito.

Nagkulitan lang kami kahit habang tinatahak namin ang daan papunta sa isang beach
resort. I wasn't born yesterday para hindi malaman na sa kanya ang isang resort.
The employees spoke for him. Nakakapanibago nga lang dahil pati ako ay binabati
nila na para bang isa ako sa mga LeFevre.

"We'll stay here," sabi nito sa 'kin.

"Parang may choice ako?" pabiro kong sagot.

Pagkapasok namin sa kwartong gagamitin namin, agad niyang sinabi sa 'kin na dapat
daw ay maghanda na kaming dalawa dahil gusto na niya na panoorin ko siyang mag-
surfing. Minabuti ko na siya na ang maunang maghanda dahil mamimili pa ako ng
isusuot ko. He even teased me dahil alam nitong may ilang pares ako ng swimwear.

Pinili kong isuot ang kulay dilaw na binili namin ni Natalia. Pinaibabawan ko ito
ng isang cover-up para naman hindi masyadong mahalay.

"Parang sa iba ko gustong magdive," yan ang agad nitong sabi pagkalabas ko ng
banyo.

"Theo!" suway ko rito.

Magkahawak kamay kaming naglakad papalabas. Inayos muna namin sa isang tabi ang mga
gamit namin bago kami nagpunta sa dagat. Nagtampisaw at lumangoy langoy kaming
dalawa doon.

Alam ko na kung bakit dito sa lugar na 'to ako dinala ni Theo... the place was
perfect. Really perfect.

Ilang sandali pa ay umahon na ako at hinayaan ko ito magsurf. Puro pagpapasikat ang
ginawa nito sa 'kin. Nang nagsawa ito ay sinalubong ko siya sa tabing-dagat.
Nabigla pa nga ako nang halikan niya ako sa ilalim ng araw at sa harap ng maraming
tao!

"Theo! Ano ka ba!" medyo nahihiyang pagsuway ko rito.

"What? I need to tell them you're mine. Pinagnanasahan ka ng mga lalaki," bulong
nito sa 'kin. "Dapat sa 'kin mo lang pinapakita na suot mo yang damit na 'yan. I
can't stand it when guys drool over you."

Tila ba tumindig ang lahat ng balahibo ko dahil sa mapangakit na pagkakasabi ni

Theo. "Ikaw talaga. Kain na lang tayo?" yaya ko rito.

Hindi ito tumanggi kaya naman nakahinga ako ng maluwag. Agad kaming nagpalit ng
damit at dumiretso sa katabing restaurant ng resort. Gaya ng inaasahan, it was his.
Lahat na lang ba ng establishment dito ay sa kanya? Wala na bang karapatan ang
ibang tao na magtayo ng business dito?

We were in the middle of eating nang may lumapit sa kanyang isang lalaki.

"Mr. LeFevre!" nakangiting tawag nito kay Theo.

"Mr. De Guzman," the acknowledged.

"I'm sorry, nakakaistorbo ba ako?" nakangiting tanong nito kay Theo tapos ay
tinignan ako nito.

"Allow me to introduce my date, Mr. De Guzman. This is Isabela. Isabela, this is

Mr. Marc De Guzman. One of my hotel investors," pagpapakilala nito. Nagkamayan
kaming dalawa.

"Well then, I believe I should go. Ayoko naman makaistorbo sa inyo ng date mo,
Theodore. I am just glad to see you here. It's been almost a year when I last saw
you. Nasaan na nga pala iyong kaibigan mo na kasama mo dati?"

Naagaw ni Marc ang atensyon ko dahil sa sinabi niyang iyon. So andito si Theo last
year? At may kaibigan siya na kasama dati dito?

"'Yung babae na maganda rin. 'yung may dalawang anak. I could remember them eating
here almost everyday," natutuwang sabi ni Marc na para bang tuwang tuwa sa mga ala-
alang iyon. I gasped, almost dropping my spoon and fork. Maxine.

"That was a very long time ago, Mr. De Guzman," malamig na pagkakasabi ni Theo.

"Sabagay. O, I better be going. Hinahanap na ako ni misis," pagpapaalam nito na

hindi na tinutulan pa ni Theo.

Something has changed. Napansin at naramdaman ko iyon. I can't deny that dahil ako
naman mismo ay hindi mapakali sa mga sinabi ni Marc. Theo lived here with Maxine
and her twins.

"Isabela," tila may pagaalalang pagtawag nito sa 'kin.

"Ayos lang," pagsisinungaling ko.

Hindi siya ayos. Alam kong hindi na dapat ako nakakaramdam ng selos o hinanakit o
kung ano pa man sa nakaraan niya kay Maxine. He confessed everything to me at iyon
ang dapat kong paniwalaan. Pero paano? Tuwing nababanggit ang sa kanila ni Maxine,
hindi pa rin pala maalis sa 'kin ang makaramdam ng kung ano. Unang naging akin si
Theo. And Theo claimed that he loves me. Pero bakit ganito? Bakit hindi ko maalis
na masaktan pa rin kapag naiisip ko si Maxine?

"Uwi na tayo?" yaya ko rito. I saw him clench his jaw and fist before nodding.
Suddenly, I felt San Juan suffocating me. Maybe this isn't a perfect place at all.
####################################
49
####################################
More or less last 10! :)

CHAPTER 49

Pinili ko na hindi ipahalata kay Theo na apektado ako pero hjndi yata ako ganoon
kagaling na umarte kaya ilang beses pa rin niya akong tinanong kung ayos lang ako.
Pero wala, e. Denial queen din ako minsan. I suddenly felt suffocated. Para bang
bawal sulok ng lugar na ito ay mayroon silang alala ni Maxine.

I turned my back on him when we slept pero hindi ko naman pinigilan ang ginawa
nitong pag-yakap sa 'kin. May kung anong parte sa 'kin na parang sumakit. 'Yun bang
pakiramdam na para bang unti-unti akong nadudurog. It was the same pain I felt when
Theo left.

"Don't you want to go down?" tanong nito sa 'kin matapos niyang maligo.

I sighed. Pinilit kong ngumiti rito. "Hindi na. Dito na muna ako. Mainit din kasi,
e."

"Wala ka pa rin bang sasabihin?" paguumpisa nanaman nito na pagtatanong. Umiling

ako bilang sagot. I'd rather keep quiet this time. Gusto kong isipin ang lahat
lahat. He sighed. "I'll be outside then. I need to talk to some of my people
tungkol dito sa business. If you need something, just call me o kaya sa lobby. And
if you're ready to talk, puntahan mo ako sa restaurant."

Tinimbang kong mabuti kung ano ba ang mas mahirap - iyon bang noong iniwan niya
ako o iyong paulit-ulit kong maalala na minsan ay nagkaroon siya ng ibang babae
bukod sa 'kin. I've went through hell and I died everyday when he left. Siguro nga
kahit papaano ay nakabawi ako but I can't deny the fact that there was an empty
space in my chest - may kulang talaga. It was unbearable, halos hilingin ko na ang
mamatay.

That pain I went through compared to what I'm feeling right now, walang wala ito.
Selos, oo, selos na selos lang ako. He spent his time with another girl dahil
naduwag siya na baka madamay ako. But he can't lie to me. I knew that he loved her.
Hindi ko alam kung para saan ang ginagawa niyang pag-deny. Dahil ba sa 'kin? Sa
tingin ba niya ay hindi ko kakayanin?

I sighed. It was almost 4 in the afternoon when I decided to seek for answers. He
can't lie to me forever and I can't keep on running too. We reached this far,
magbabackout pa ba ako?

"Theo," tawag ko rito pagkapasok ko sa opisina niya.

"Akala ko wala ka ng balak lumabas, e," aniya habang nilalapag ang mga papel na
hawak hawak niya.

Ngumiti ako rito at umupo sa isang upuan. "Hindi na sana ako magpapaligoy ligoy pa,
Theo."

He stared at me. Tingin ko ay binabasa nito kung ano man ang nasa isip ko. Alam ko
naman na may ideya siya kung bakit ako naririto. "It's about Maxine, isn't it?"

Ngumiti ako rito ng mapakla at dahan dahan na tumango. "Para sa ikakatahimik ko."
He sighed at tuluyan na nitong itinigil ang kanyang ginagawa. Nang hindi ito
nagsalita, nagtanong na agad ako. "Hindi lang simpleng babae si Maxine para sa 'yo,
hindi ba?"

Nakita ko ang pag-igting ng kanyang bagang.

"Theo, please, I need the truth."

Tahimik pa rin akong naghintay ng isasagot nito ngunit nang nanatili pa rin itong
tahimik, pinili kong magtanong na lamang ulit. Bahala na kung masasaktan ako.

"Minahal mo ba si Maxine?"

He locked his gaze with mine. Hindi ko sigurado kung tama ba ang ginagawa ko ngayon
o kung tama pa ba na malaman ko ang lahat lahat dahil sa pagbasa ko sa kanyang mga
mata, pakiramdam ko ay pinipisil ng mariin ang puso ko.

"Bakit ka nagsinungaling? Bakit hindi mo na lang sinabi sa 'kin ang totoo noon pa
man?" naiiyak ko ng tanong dito.

"Dahil natatakot ako."

"Natatakot?" patawa kong sabi rito. "Saan, Theo?"

"Sa mga pwedeng mangyari. I'm not sure if you could handle everything. Baka iwan mo
ako."

Napasinghap ako sa mga narinig kong sagot nito. "Why do you all think so low of me?
Para sa inyong lahat mahina ako."

"Isabela, it's not like that."

"No, Theo. Ganoon iyon! You all think that I can break anytime."

"Angel, it's just that accepting me means accepting everything about me -

especially the mafia. And the you changed yourself para lang makasabay sa buhay
namin. That's too much to take in."

"Exactly!" tila ba pagod kong sagot dito. "Theo naman. I survived when you left me
all alone, I accepted your mafia life, I managed to go along with your lifestyle.
Malayo na ang narating ko! And you think that one thing from your past could break
me?"

"No, hindi ganyan, Isabela."

"No, Theo! Makinig ka sa 'kin," sabi ko rito. Nanahimik ito at naghintay ng

sasabihin ko. "You were just afraid that I'd leave you just like how you left me
almost four years ago. Dahil iniisip mo na mahina ako at na hindi ko kakayanin. You
think I'm fragile. You think I'm not strong. You don't trust me... you don't trust
th elove that I have for you," may hinanakit na sabi ko rito. "Or perhaps, dahil
mahal mo pa siya. Baka mahal mo pa siya kaya bumalik ka sa 'kin dahil sobrang
nasaktan ka niya."

"No! What the hell, Isabela! Don't ever doubt my feelings for you!"

"Then what, Theo?! You tell me dahil hindi ko na alam ang iisipin!"

He sighed. "I loved her. But not as much as I love you. I needed to forget you,
Isabela because way back, the only solution I know to keep you away from danger is
to forget you! But guess what? A man can never love two equally. I love you so damn
much that I was only able to love her almost a little!"

Napasinghap ako kasabay ng sunod sunod na pagbuhos ng mga luha ko. Finally, umamin
na siya. Isn't this what I wanted? His honesty?

"A-alis muna ako. I-I need to sleep," pagpapaalam ko rito. He looked hesitant so
before he could even say no, tumayo na ako at nagmadaling lumabas.

Nanatili akong nakatitig sa dagat hanggang sa papalubog na ang araw. Ilang beses na
rin akong tinawagan ni Theo sa cellphone pero pinili kong hindi iyon sagutin. Kahit
naman hindi ko sabihin sa kanya kung nasaan ako, alam ko namang alam niya pa rin
ang kinaroroonan ko. He owns this place, alam kong may mata siya sa paligid.

May kadiliman na noong napagpasyahan kong umakyat sa kwarto namin. Pagkapasok ko sa

loob ng resort, mayroong dalawang lalaking matangkad ang nakikipag-usap sa babaeng
nasa frontdesk. They were laughing kaya naagaw ang atensyon ko. Matangkad ang
dalawang lalaki at mukhang may lahing amerikano ang isa.

"So, do you have a boyfriend?" narinig kong tanong ng isang lalaki sa babaeng nasa
frontdesk habang naglalakad ako papalayo.

"None, sir," tila ba kinikilig na sagot ng babae. Napailing na lang ako. I wonder
if Theo will tolerate his employees if they would entertain their guests that way.

Bago ko maabot ang kwarto namin, iniluwa ng kwartong katabi ng amin ang isang
babaeng may mahabang buhok. Ganoon na lamang ang pagkagulat ko nang batiin nita
ako.

"Hi, I'm guessing you're staying around here, too?" nakangiti niyang tanong.

Alinlangan akong sumagot pero ano pa ba ang madedeny ko, e nagkasalubong na kami
dito. "Ah, oo."

"Great! We're neighbors. By the way, I'm Bernadette," nakangiti niyang

pagpapakilala sa kanyang sarili sabay abot sa 'kin ng kanyang kamay. Namangha ako
dahil sa napakaraming aksesorya ang suot nito. She was definitely hitting for
summer colors. Pero ang labis na nakaagaw ng pansin ko ay ang kumikinang nitong
gold bracelet na may malaking letrang M. Weird. Her name's Bernadette, bakit hindi
B ang nakalagay? A, baka naman apelyido niya o kaya letrang M ang umpisa ng
pangalan ng boyfriend nito.

"Isabela," sagot ko rito habang nakikipagkamay.

"So, Isabela, I'll see you around?" aniya. Tumango ako rito at nagpaalam na.
Pinanood ko pa itong naglakad papalayo. Aalis na sana ako kaya lang ay namukhaan ko
ang nakasalubong ni Bernadette, iyong dalawang lalaki kanina sa lobby. Dito rin ang
kwarto nila?

Minabuti ko na huwag na lang iyong bigyan pansin dahil gusto ko nang magpalit ng
damit upang makakain na ako. Sa tingin ko rin ay kailangan ko nang harapin si Theo.
Medyo kumalma na rin kasi ako.

Saktong katatapos kong maligo nang narinig kong nagring ang cellphone ko. Agad kong
sinagot ang tawag nang nakita kong pangalan ni Theo ang nakalagay sa screen.

"Theo," medyo may kapaguran kong tawag dito.

"Nasaan ka?"
"Kwarto lang. Katatapos ko lang maligo."

"T-talaga? Hindi ka umalis?" tila ba natutuwa niyang tanong.

I sighed and rolled my eyes. "Theo, 'wag kang magkunwari na parang hindi mo alam
ang nangyayari dito sa lugar mo. Of course you know that I didn't leave."

"Naninigurado lang ako, Isabela."

"Okay. Palabas na rin ako. Nagugutom na ako."

"I'll wait for you here."

Matapos kong mag-ayos ng sarili ko, pinuntahan ko na ito sa kanyang restaurant. I

was expecting people eating but I was surprised when I saw that the lights were
off. Nagsara na? Pero sabi ni Theo hihintayin daw niya ako. Napangiwi ako. Akmang
tatawagan ko na ito nang biglang may nagtakip ng mga mata ko mula sa likod. Handa
na sana akong gamitin ang natutunan kong self defense kaya lamang ay isang malamig
na himig ang naramdaman ko sa aking tenga.

"Hush," bulong ni Theo.

Hindi na ako umumik at hinayaan ko na lang ito na tulungan akong maglakad. Pilit
kong kinakapa ang paligid pero wala akong makapa. Makakatulong sana kung may
hinahawakan akong bagay mula sa mga dinaraanan ko.

"Just trust me," muli niyang bulong.

I guess I don't have any choice.

Ilang sandali pa ay inalis na nito ang pakakatakip sa mga mata ko. I expected to
see something kaya naman ganoon na lamang ang pagkagulat ko nang kadiliman pa rin
ang nakikita ko. I was about to ask kung anong trip ang meron siya nang narinig ko
ang ginawa nitong pagpitik sa kanyang daliri.

When the lights turned on, I was amazed how the resto turned into a romantic place.
It was a romantic dinner for two. May mga bulaklak sa table, sa paligid at ang iba
pa nga ay nakasabit, mayroon pang mga nagvaviolin, may pulang carpet at iba ibang
pagkain ang nakahain sa lamesa.

"Peace offering?" narinig kong bulong ni Theo mula sa likod ko. Nang harapin ko ito
ay halos hindi ko na napigilan ang pag-uumpisang pagtubig ng mga mata ko. "I want
you to know whatever I had with Maxine, it's all in the past now. Hindi na iyon
importante, Isabela. Because right now and until the day I die, I want it all with
only you," aniya.

Tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko nang narinig ko ang matatamis na salitang
iyon. His words seemed to work like magic dahil sa isang iglap lang, lahat ng sakit
at ng mga haka-haka ko ay nawala. Only him could cure me.

####################################
50
####################################

Will post an update on Felix's story later.

CHAPTER 50

"What's wrong? Ayaw mo ba? Galit ka pa ba sa 'kin, Isabela? Tell me what should I
do just to prove you that I am not lying?" tila ba desperado nitong sabi nang hindi
ako nakasagot sa una niyang sinabi. Hindi rin naman nakatulong ang mababaw kong
pag-luha. "Angel, please, talk to me. Mababaliw na ako kakaisip," pagmamakaawa nito
habang mahigpit nitong pinipisil ang dalawa kong kamay.

"N-nagpropropose ka ba?"

Tila ba nabuhayan ito ng loob nang nagsalita ako. Para itong baliw na kanina lamang
ay halos paiyak na tapos ngayon naman ay bigla biglang tumatawa ng mahina. Marahan
nitong hinawakan ang mukha ko at hinalikan ang noo ko. "Do I have to? I own you -
body, mind and sould - you are mine. You have no choice, Isabela. With or withour
proposal, you will end up with me."

"Ang kapal mo rin naman, theo. Paano kung ayaw ko?" madiin kong sabi rito.

Tinawanan lamang ako nito. "Then go and run away, but I could assure you that I
would destroy the world just to find you."

Napangisi ako sa kanyang sinabi sabay tulak ng marahan dito bago ko tinungo ang
lamesa. "Gutom na ako."

Nang nakaupo na ito sa harapan ko, hindi niya ginalaw ang kahit ano mang pagkain sa
lamesa. Sa halip ay nanatili itong nakatitig sa 'kin.

"What?"

"So, what now, Isabela? Papakasalan mo ba ako?"

Saglit akong natigilan at natameme. Mukha siyang seryoso at hindi halos matinag ang
kanyang titig. "Seryoso ka ba?"

"Why would I joke about marriage?"

"Seryoso ka nga?" nagdududa kong tanong dito. Pero nasaan ang singsing? Hindi ba
ganoon naman ang mga proposal? Pero nevermind that, gusto ko lang marinig mula kay
Theo na seryoso nga siya.

"Isabela, paano ko ba mapapatunayan sa 'yo na seryoso ako sa nararamdaman ko para

sa 'yo at seryoso ako na pakasalan ka?"

I was lost for words. Paano ba ako sasagot? Yes? Oo? Dapat ba tumayo ako at yakapin
siya? O kaya naman ay tumalon ako sa sobrang saya? Kailangan ko bang umiyak sa
sobrang tuwa o ngumuti ng sobra hanggang sa mapunit na ang labi ko? Becasue, damn!
Napapamura ako sa pinaghalo halong nararamdaman ko. Masaya ako na nabigla na hindi
makapaniwala na hindi ko na talaga maipaliwanag.

I remained stunned while he anticipated for my answer.

"Nasaan ang singsing?"

Lihim akong napamura sa sarili ko dahil sa dinamidami ba naman ng pwede kong

sabihin, iyan talaga ang napili ko. The ring doesn't really matter pero hindi ko
talaga mahanap ang magagandang salita na gusto kong sabihin dito.
"Fuck," mahinang mura niya. "Fuck!" muli niyang pagmumura. Tumawa ito ng mahina.
"Now I know why you won't believe me. Of course! Jesus. I can't believe I'm stupid
to forget the most important thing," hindi makapaniwalang sabi nito.

Nalaglag ang panga ko sa sinabi nito. Hindi naglaon ay natawa na ako rito. He
looked frustrated because he thought he failed. Nakakatawa pala siyang panoorin sa
mga ganitong pagkakataon. Mukha kasi siyang normal na tao. 'Yun bang maiisip mo
bigla na nagkakamali din pala ang isang taong katulad ni Theo.

Hinawakan ko ang kamay nito at pinisil iyon. "Hindi ko naman na kailangan ng

singsing. You're all that I need," nakangiti kong sagot dito.

The dinner went smoothly and sweetly. Ano pa nga ba ang mahihiling at marereklamo
ko kung halos ibigay na sa 'kin ni Theo ang lahat? He even said he'd marry me, so
technically, we are engaged kahit wala pa iyong singsing. Ako pa ba ang tatanggi?

Noon, madalas kong isumpa sa sarili ko na kapag babalik si Theo, sisiguruduhin ko

na papahirapan ko ito para mapatunayan sa kanya na hindi basta basta ang babaeng
iniwan niya. Pero wala, e. Alipin ako ng pag-ibig. Totoo nga siguro 'yung kasabihan
na hindi ka naman talaga tumitigil na mahalin ang isang tao, talagang humuhupa lang
ito pansamantala. I guess my love has always been greater than my hatred.

Hindi pa kami bumalik ni Theo sa kwarto, pinili muna naming dalawa na maglakad
lakad sa tabing dagat habang magkahawak kamay.

"I still need to talk to your family," sabi nito bigla.

Napatigil ako sa paglalakad nang napagtanto ko na ito ang isa sa mga bagay na hindi
ko pwedeng balewalain. I made myself distant from them dahil ayokong mapahamak
sila. Paminsan minsang tawag sa telepono at maikling kamustahan lang ang nagagawa
ko nitong mga nakaraan para lang malaman ang estado nila. Nagsinungaling ako sa
kanila. Pati 'yung mga perang patuloy nilang natatanggap mula sa 'kin, si Theo ang
nagaasikaso.

"P-paano?"

Natatakot ako sa mga pwedeng mangyari. Minsan nang nabanggit sa 'kin ni tatay na
hindi niya gusto ang mga katulad ni Theo. But that was years ago, siguro naman ay
nagbago na ang isip nito? Pero paano kung hindi? Paano kung sa gagawin namin ni
Theo na pag-harap sa pamilya ko ay maghiwalay kaming dalawa? At paano kung madamay
sila sa away ng mafia?

"Don't be scared, angel. We'll get through this," aniya.

"Baka mabigla sila Theo.. I mean ang tagal kong nawala tapos pagbalik ko sasabihin
natin agad na magpapakasal na tayo?"

He sighed. "Okay, we'll take it slow. Sasabihin natin na nanliligaw pa lang ako and
then maybe next thing na sasabihin na natin ay sinagot mo na ako hanggang sa pwede
na nating sabihin na magpapakasal tayo. Is that okay with you?"

Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga. Siguro nga ay ayos na iyon. Baka
sakaling pwede na rin iyon. "Okay."

Nagpatuloy kaming dalawa sa paglakad. May ilang tao pa rin ang nakatambay sa gilid
ng dagat, may nakakalat din naman na mga life guards. May ilang nagkakantahan mula
sa mga nakakalat na cottages.
"I need to attend a business bidding tomorrow," tanong nito sa 'kin.

Nagtaas ako rito ng kilay. "Business bidding? Bakit? May bibilhin kang kumpanya?"

"Well, you could say that," may ngisi sa labi nitong sagot. "Only that hindi nila
alam na up for business na ang company. So, more like nanakawin."

"Theo!" suway ko rito.

"What, angel? It's business," amused nitong sabi sa 'kin.

Kinunutan ko ito ng noo nang tila ba may nahimigan ako sa pinakawalan niyang sagot.
"Sa mga Madriaga na naman ba iyan?"

He looked at me before laughing. "You're really getting good at this."

I sighed. "Theo, baka naman kaya hindi ka tinatantanan ng mga Madriaga ay dahil
hinahamon mo sila?"

"Angel, kahit wala akong gawin, they will still chase me kaya mabuti na iyong may
ginagawa naman ako 'no para mahirapan sila," tila ba nageejnoy pa niyang sabi. "And
I need you to stay here - just here - with the security team. Bawal lumabas ng
room."

Pumunta ako sa harapan nito at hinarangan ang kanyang daanan. "At bakit mo ako
ikukulong sa loob ng kwarto?"

"To keep you safe, of course,"

Umirap ako rito at namewang. "Theo, napakaraming bodyguards ang binigay mo sa 'kin
tapos marunong ako ng self defense at teritoryo mo pa ito and yet ikukulong mo pa
rin ako?"

He sighed. "Alright. Just bring your phone always. At hindi ka pwedeng magbyahe ng
wala ako."

Napangisi ako sa kanyang naging sagot. Napagpasyahan naming dalawa na bumalik na sa

aming kwarto. Kinausap na muna ni Theo ang mga empleyadong nasa lobby at maging ang
mga nakakalat na security team sa ibaba.

"Kuha muna ako ng pagkain, nagugutom ulit ako, e," pagpapaalam ko rito bago tumungo
sa maliit na cafeteria ng resort.

Pagkarating ko sa cafeteria ay nakita ko si Bernadette kaya naman tinawag niya ako

at inayang umupo sa tabi niya pero dahil sa medyo nagmamadali ako ay tinaggihan ko
na iyon. Umorder ako ng ilang pagkain at habang hinihintay kong dumating ang mga
iyon, napansin kong pumasok ang dalawang lalaki na nakasalubong ko sa may lobby
kanina lamang.

Parehas silang nakasuot ng kulay itim na t-shirt at summer shorts na bulaklakin.

Agad silang pumila sa may likuran ko. Ikinibit-balikat ko na lamang iyon. When I
was about to leave pagkakuha ko ng orders ko, 'di sinasadyang medyo mabunggo ko ang
lalaking foreigner. Dahil sa chinecheck ko ang laman ng plastic bag, hindi ko
sinasdayang mapansin ang maliit na nakaimprenta sa itim nitong t-shirt. May
nakabilog na letrang M sa may sleeves nito. It was small enough kaya hindi ko ito
agad napansin kaninang pumasok sila.

"Sorry," halos sabay naming paghingi ng paumanhin.

Naaga nito ang atensyon ko. I had the chance tos tare at his blue eyes. May kung
ano sa 'kin ang hindi mapakali. Parang may mali. At isa pa, parang pamilyar sa 'kin
ang nakita kong letrang M sa sleeves nito. Binura ko na lamang iyon sa isip ko at
nginitian ko ito.

Weird. Hindi talaga maalis sa 'kin ang letrang M. Nakita ko na iyon eh.

"Isabela!" narinig kong pagtawag sa 'kin ni Bernadette. Nang lingunin niya ako ay
kumaway ito sa 'kin. Ngumiti at tumango na lamang ako rito bilang sagot.

I was still in my deep thinking nang bigla kong naalala kung saan ko nga nakita ang
letrang M na iyon. Kay Bernadette! May bracelet siyang suot na ganoon. Uso ba iyon
ngayon? Ano kayang brand iyon? Weird.
####################################
51
####################################

READ!!!

AN:

1. I posted chapter 3 on Felix's story (Marked by the Last Mafia Boss)

2. Sino magaling o may kakilalang gumagawa ng bookcover dito para sa stories dito
sa wattpad? I need one. Kindly send me a message here, or sa facebook, or twitter
or sa post a message sa fb group ko. I'd give the infos needed there. Please? The
more, the better sana. Thank you!
3. Comments, please?
4. Happy 1m! :)

CHAPTER 51
I was feeling a bit dizzy when Theo lightly woke me up. Pakiramdam ako ay kulang
ako sa tulog.
"Hmm?" medyo tamad kong himig.
"I need to leave now, angel. I will be home as early as I can. Probably mga lunch
time ay nandito na ako. I will call you," aniya habang pinapanood ako na medyo
pumipikit-pikit pa.
"Hmm... okay," sagot ko rito. Napangiti naman ako nang naramdaman ko ang magaan
nitong pagdampi ng halik sa labi ko at sa noo ko.
"Alright, go back to sleep."
And that's what I did. I went back to sleep hanggang sa 9 na ng umaga nang nagising
ako. Agad kong kinapa ang cellphone ko na ipinatong ko kagabi sa ibabaw ng side
table. Natagpuan ko doon ang sampung text at limang missed calls mula kay Theo.
Napangisi ako. Agad akong nagtype ng mensahe rito. Sinabi ko rito na kagigising ko
lamang.
Naligo ako at nag-ayos ng sarili bago ko napagpasyahan na lumabas. Ayoko naman kasi
kumain sa loob ng kwarto namin dahil ang lungkot lang ng dating kaya nagdesisyon na
lang ako na kumain sa may restaurant nito. Nanatiling nakasunod lang sa 'kin ang
tatlo sa mga bodyguards na ibinigay sa 'kin ni Theo. Medyo nakakaasiwa nga lang
tignan dahil pinagtitinginan kami ng ilang tao pero hinayaan ko na lang.
Nakahanap na ako ng magandang pwesto sa loob ng restaurant nang narinig kong may
tumawag sa pangalan ko. Si Bernadette lang pala. Nginitian ko ito at nilapitan.
Inaya niya akong sumabay na lang sa kanya kaya naman hindi na ako tumanggi.
"So, sino ang kasama mo rito?" tanong nito sa 'kin habang kumakain.
"Ah, boyfriend," nakangiti kong sagot dito. Kinagat ko ang labi ko nang napagtanto
ko na mali pala ang sinagot ko. Hindi ko pala ito boyfriend. Niyaya na niya ako ng
kasal kagabi. Oh, well, hindi naman iyon mahalaga. Ang importante ay akin siya. "E,
ikaw?"
Saglit niya akong tinignan at nginisihan. "Wala."
"O. Walang boyfriend?"
"I have no time for that," halakhak niyang sagot. "Andito lang ako para
magbakasyon."
"Really? Ilang araw ka na ba dito?"
"Just a week," nakangiti niyang sagot.
Tumango naman ako rito ng marahan bago muling nagtanong. "So, ano na ang mga
napasyalan mo rito?"
Saglit itong tumingin sa 'kin bago sumagot. "Well, I'm just here for the beach.
Kailangan ko ng peace of mind, e," aniya.
It was weird. Isang linggo na dito pero beach lang ang sinadya? Maaring kung ako
ang magbabakasyon ng mag-isa ay baka hindi ako makapirmi sa iisang lugar ng ganoon
katagal. Ikinibit-balikat ko na lamang iyon. Mananahimik na sana ako upang
maipagpatuloy ko na ang pagkain ko kaya lamang ay naagaw ng kanyang gintong
bracelet ang atensyon ko nang iangat nito ang kanyang baso upang uminom.
"Nice bracelet," puna ko rito. "Napansin ko lang, lagi mong suot yan," kumento ko.
Napakunot ang noo ko nang napansin ko na medyo ata naging stiff si Bernadette sa
sinabi ko.
"Ah! Eto ba?" aniya sabay hawak rito. "It's just... something important," medyo
alinlangan niyang sagot.
"Oh. Nacurious lang ako kasi lagi mong suot, e," pagpapaliawanag ko rito.
"Actually, Initial ito ng last name ko. Bernadette Martinez kasi ang pangalan ko."
nakangiti niyang tanong. Sa halip na sumagot ay binigyan ko na lamang ito ng ngiti.
I don't know, I just suddenly felt off about something.
"I hope you don't mind me asking, Isabela, pero anong trabaho mo?" pagtatanong
nito.
"Sa ngayon, wala pa. Ikaw?"
"Oh, sa parents ko ako nagtratrabaho. We own some grocery stores. Ayun," nakangiti
nitong sabi. "alam mo, I feel bad dahil noong isang araw lang tayo nagkakilala. Ni
hindi man lang tayo nakapasyal o di kaya naman some bonding, you know. Ngayon ko
lang narealize, mas maganda pala magbakasyon kapag may kausap," medyo may
kalungkutan nitong sabi.
"Oh, pwede naman tayong magswimming siguro ngayon or bukas," suhestiyon ko rito.
Isang iling ang sinagot nito sa 'kin. "Bakit?"
"Aalis na ako mamayang madaling-araw. My mom just called, may emergency sa
business. I'm supposed to go home now kaya lang susulitin ko muna itong beach,"
aniya.
"Ay! Sayang nga," sagot ko rito.
"May facebook ka ba? Para doon na lang tayo mag-usap, kung gusto mo lang naman,"
nakangiti niyang alok sa 'kin.
"I think that would be great. Para naman may ka-chat din ako kapag wala akong
magawa. Teka lang, hanapin kita sa facebook," sabi ko rito bago ko inilabas ang
cellphone ko. I typed her name and there were several results. I clicked the one
with her picture. "Ayan, inadd na kita," nakangiti kong sagot.
"Great! Accept ko mamaya. Hmm, wait lang, Isabela, I need to use the comfort room,"
aniya.
Tumango ako bilang sagot. While she was gone, kinuha ko muli ang cellphone ko at
tinignan ang profile niya. Public pala ang iba niyang mga posts na parang may
malalim na pinaghuhugutan. I even stalked her pictures dahil may nakita akong isang
litrato na kung saan ay may buhat itong isang bata habang nakaakbay sa kanya ang
isang lalaki. Kaka-upload lang nito noong isang linggo. When I checked her
information, doon ko nakita na kasal na pala ito ngunit hindi naman nakalagay kung
kanino.
I was actually stalking her but I can't help it. I sighed. I can figure out that
she has a family problem. Most probably baka nag-hiwalay sila ng asawa niya.
Umorder kaming dalawa ng desert pagkagaling niya ng banyo. Humahanap ako ng tiyempo
upang sana magtanong tungkol sa problema nito dahil pakiramdam ko ay kausap ang
kailangan niya at hindi lang simpleng peace of mind. When I was just about to ask
her, naaninag ko ang isang pamilyar na taong pumasok sa loob ng restaurant.
I automatically smiled when I saw Theo entered after his three men. Iginala nito
ang kanyang mata sa paligid and when he met his gaze, napangisi ito sandali ngunit
agad rin naman nalukot ang kanyang noo. He's probably wondering kung sino ang
babaeng kasama ko.
"Huy, Isabela 'di ka na namamansin!" tawag sa 'kin ni Bernadette sabay wagayway ng
kanyang kamay sa harapan ko.
"Ay, sorry!" halakhak kong sagot.
"Sino bang tinitigna mo diyan?" tanong niya sabay lingon sa kanyag likod. "Oh my
god!" aniya nang nakita si Theo na naglalakad patungo sa 'min. "Siya ba ang
boyfriend mo?" tanong nito nang muli akong lingunin.
Bago pa ako makasagot ay narating na ni Theo ang mesa namin. Agad naman akong
tumayo at kanyang binigyan ng isang masuyong halik sa pisngi.
"Ang aga mo," sabi ko rito.
"Mr. LeFevre?" ani Bernadette na siyang umagaw ng atensiyon naming dalawa.
"Kilala mo siya?" nagtataka kong tanong.
"Why, yes, of course! I mean sinong hindi makakakilala kay Theodore LeFevre. Plus,
he's one of the investors sa bagong business na pinaplano nila mommy," aniya.
"Mrs. Martinez," magalang na sagot ni Theo sabay lahat sa kanyang kamay kay
Bernadette.
"Mr. LeFevre," sagot nito.
"Isabela, hindi mo naman sinabi na si Mr. LeFevre pala ang boyfriend mo," halakhak
niyang sabi.
"Boyfriend?" mapanuring tingin ang tinapon sa 'kin ni Theo.
"Oo, diba?" tanong ni Bernadette.
"Fiancé, Mrs. Martinez. I am her fiancé," pagtatama ni Theo.
"Oh! I'm sorry. Malihim pala itong si Isabela," sagot ni Bernadette. Theo wrapped
his armd around my waist. I sighed. Oo na, ako na mali. "Why don't we sit?
Nakakapagod tumayo," tawa nito.
Nagkwentuhan pa kaming tatlo ng ilang minuto hanggang sa may tumawag sa phone ni
Bernadette. Noong una ay tila ba ayaw pa niya itong sagutin but I insisted na ayos
lang naman. When she came back, nagpaalam na ito na mauuna naraw siyang umalis
dahil kailangan na niyang ayusin ang mga bagahe niya. She seemed bothered by
something. Sayang naman at hindi ko na ito makakausap tungkol sa maaring problema
niya.
"Why didn't you tell her that I am your fiancé?" agad nitong tanong sa 'kin.
"Eto naman, nagkamali lang ako ng sabi. Hindi ako sanay sa fiancé, e," biro ko
rito.
Bandang ala una na ng hapon nang napagpasyahan namin na bumalik sa kwarto dahil
wala na rin naman kaming gagawin sa labas at isa pa, may mga papeles pa raw na
kailangan tapusin. I wonder if pwede akong mamasyal sa may bayan tutal wala rin
naman akong gagawin.
"Sigurado ka bang ayaw mong sumama sa 'kin?" tanong nito habang inaayos ang ilang
papel sa ibabaw ng kama.
"Dito na muna siguro ako o baka sa may cafeteria. Ewan ko, inaantok kasi ako na
nagugutom."
"Alright. Just call me o kaya naman ay puntahan mo na lang ako doon kapag may
kailangan ka, alright?"
"Yes, sir," pabiro kong sagot.
Ngumisi ito sa 'kin at niyakap ako sa bandang bewang ko. I pressed my body against
him. Masuyo ko itong hinalikan.
"Parang ayaw ko na magtrabaho," aniya.
"Loko ka!" tawa kong sabi. Muli ay hinalikan niya ako bago ko inihatid papalabas.
May iniwan itong dalawang bodyguard sa labas lang.
Nang naiwan akong mag-isa sa kwarto, handa na sana akong matulog kaya lamang ay may
nakita akong isang pulang folder sa ibabaw ng kama. It's probably one of Theo's
paperworks. I sighed. I guess ihahatid ko na lang sa kanya ito tapos ay kakain na
lamang ako. Ayoko rin naman kasing pabalikin siya.
I sighed. Dinampot ko ang pulang folder na iyon at tinignan kung ano ang nasa loob.
May kaunti naman akong alam sa mga paperworks kagaya ng mga kontrata, proposals and
reports dahil sa naging parte ng pagiging sekretarya ko noon ang pag-aayos ng ilang
papeles. Plus, curious ako kung papaano ba ang ginagawa ni Theo sa mga business
nila.
I opened the folder at ang bumungad sa 'kin ay ang malaking imprenta ng nakabilog
na letrang M. Napakunot ang noo ko. Nakita ko na ito sa kung saan. I scanned the
pages at nakita ko doon ang ilang kontrata.
"Madriaga Holdings..." pagbabasa ko. "...financial statement..."
"Madriaga Coorporation..."
"Madriaga Estates..."
"Ano 'to?" tanong ko sa sarili ko.
Bawat pahina ay may pirma ni Theo. Nalaglag ang panga ko nang napagtanto ko na ang
mga ito ay ilan sa mga negosyo ng mga Madriaga na nakuha ni Theo. Hindi ko lubos
akalain na napakarami pala nito. Tangkang isasara ko na ang oulang folder ngunit
muli itong napadpad sa pinakaunang pahina kung saan nakita ko nanaman ang nakabilog
na letrang M.
Napasinghap ako at halos manlamig sa naalala ko. Alam ko na kung saan ko nakita ang
simbolo na iyon! Bernadette has one bracelet pero hindi siya Madriaga dahil
napakaimposible 'nun. Theo knows her and I am sure enough na walang makakalagpas o
makakapasok sa buhay ni Theo na kahit sinong taga Madriaga.
At iyong dalawang turista na ilang beses ko na ring nakita, nakasuot sila ng itim
na t-shirt na may ganoong simbolo rin kahapon lang. Kelangan malaman ni Theo ang
lahat ng ito!
Minadali kong lumabas ng kwarto ngunit ganoon na lamang ang pagkaestatwa ko nang
saktong kalalabas din ng dalawang lalaking tinutukoy ko. Tinignan nila akong dalaw
angunit agad nilang inilipat ang kanilang tingin sa hawak kong pulang folder.
Nanlamig bigla ang katawan ko at nakaramdam ng biglaang pagkahilo ngunit hindi ko
hinayaan na mapansin nila iyon. Imposibleng mapahamak ako dahil bukod sa may
dalawang bodyguards ang nakatayo sa tabi ko ngayon, kaya ko rin namang manlaban.
"Miss, are you okay?"
"Of course, why won't I?" nakangiti ngunit kabado ko pang sabi sa dalawa.
Malakas ang pintig ng puso ko habang tinatahak ang daan patungo sa opisina ni Theo
habang nakasunod sa 'kin ang dalawang bodyguard. Bawat tao sa paligid ko ay matama
kong pinagmamasdan, tinitignan ko kung may kung ano bang simbolo ng mga Madriaga
ang meron sa kanila.
Dirediretso akong pumasok sa opisina ni Theo sa restaurant. Nabigla pa nga ito nang
nakita ako at ang folder na hawak ko. Agad itong lumakad papalapt sa 'kin.
"Isabela?"
"Naiwan mo 'to," sabi ko rito sabay abot sa kanya.
Tumango ito at kinuha iyon sa 'kin ngunit isinantabi rin agad at ako ang
pinagtuunan ng pansin.
"Are you okay? You're pale."
Tumango ako ng ilang beses.
"Halika, umupo ka nga. Bakit ka pa ba pumunta rito? You could have just called me o
kaya naman ay pinapunta mo ang isa sa bodyguards mo."
Umiling ako at hinawakan ng mahigpit ang kanyang kamay.
"Nakita ko ang laman ng folder... iyong nasa unang page, simbolo iyon ng mga
Madriaga, hindi ba?" Kumunot ang noo ni Theo sa mga sinabi ko. "Theo, nakita ko
iyan sa dalawang taong naka-check in ngayon sa resort!"
Lalo lang nalukot ang noo ito.
"Kahapon, sa cafeteria, nakita ko silang dalawa, yung damit nila may ganyan na
nakaimprenta," pagpapaliwanag ko.
"So, you're saying that they are inside my property right now?"
"Oo, Theo! At katapat lang ng kwarto nila ang kwarto natin!"
"Can you describe them for me?" interesado niyang tanong.
"Okay.. dalawa silang lalaki. Matangkad. Malaki at matipuno ang katawan. Iyong isa
ay foreigner na may kulay asul na mata," hinihingal kong sagot.
Sa di malamang kadahilanan ay nakita ko ang unti-unting pagbabago ng ekspresyon sa
mukha ni Theo. He was smiling! Bakit siya ngumingiti?
"Now my angel's thinking," aniya sabay yakap sa 'kin at halik sa noo ko. "My bad, I
didn't give enough information about the Madriagas."
"Ano?" nalilito kong tanong.
"Come here, umupo ka muna."
Pinaupo ako ni Theo sa isang kulay itim na sofa. Litong lito pa rin ang isip ko.
Why did he smile and why is he acting cool? Isn't he supposed to be freaking out
right now? O di kaya ay pinasugod na niya ang dalawang lalaki?
"Ano bang nangyayari, Theo? Narinig mo ba lahat ng sinabi ko?" medyo iritado kong
tanong habang pinapanood ko ito na may kinukuhang ilang tambak na puting folder.
Ilang saglit pa ay umupo ito sa tabi ko at ipinatong ang folders na iyon sa mesang
nasa harapan naming dalawa. He picked two particullar folders.
"Open them," utos nito pagkaabot niya sa 'kin ng dalawang folder na iyon.
Iyon nga ang ginawa ko, binuksan ko ang dalawang folder at tumambad ang litrato
nilang dalawa.
"Sila nga 'to!" I exclaimed.
"Go on, read some other pages."
Tumango ako. Pinili kong basahin ang folder ng lalaking foreigner. "Harry Mendoza,"
pagbasa ko sa pangalan nito. Sa sumunod na pahina ay tila ba isang biodata ang
naroon. Ang mga ilan pa ay kung ano ano pang papeles. May police report, office
reports at kung ano ano pa. May kopya pa ng birth certificate!
Nalilito kong tinignan si Theo ngunit tango lang ang kanyang binigay sa 'kin.
Senyales na ipagpatuloy ko ang pagbasa. Inilapag ko ang isang folder at sinunod ang
isa.
"Ricky Mendoza," pag-uumpisa ko. Gaya ng folder ni Harry Mendoza, naroon din ang
ilang reports tungkol kay Ricky.
"Swimmers?" nagtataka kong tanong kay Theo. "H-hindi ko pa rin maintindihan."
Ngumisi si Theo sa 'kin.
"Angel, I love the way you come up with the conclusion. But you got to trust me, as
long as you have me, you will never be in danger," aniya. Kinuha niya ang dalawang
folder mula sa akin. "I do intensive background checks of those who avail services
from my resort. I have a lot of connections kaya nagagawa kong malaman kung sino o
ano sila. No fake profiles could pass through."
"P-pero iyong suot nila kahapon..."
"These Mendoza brothers are one of the new uprising swimmers in the country. Hindi
pa sila ganoon kasikat kaya siguro hindi mo pa sila kilala. Apparently, medyo
magkalapit ang ginagamit nilang trademark sa simbolo ng mga Madriaga," aniya sabay
turo naman sa akin ng isang litrato mula sa kanyang tablet.
"Ito ang nakita mo sa damit nila, hindi ba?" tanong niya sabay turo sa litrato ng
isang damit na may nakaimprentang nakanbilog na letrang M.
"Oo, ganyan nga."
Tumango ito at muling nagpakita sa 'kin ng isa pang litrato. This time, litrato ito
ng iba't ibang alahas. Lahat ay gawa sa ginto at lahat ay may letrang M na
nakabilog.
"And this is the Madriaga's symbol. It's almost exactly the same with the Mendoza's
but they are completely different."
"Papaano? Parang wala namang pinagkaiba."
Ngumisi si Theo sa 'kin at muling pinakita ang trademark ng mga Mendoza. "Look at
the font, angel."
"Parehas naman sila," sagot ko rito.
"Almost but no. The Mendoza brothers use Times New Roman, the Madriagas use Bookman
Old Style. Kaya hindi masyadong halata dahil halos magkaparehas sila. TNR's lines
are much slender than the BOS. But the spaces between the lines, mas distant ang sa
TNR," pagpapaliwanag nito sa 'kin habang may pinapakitang litrato ng pagkukumpara
ng dalawang font styles. "Plus, the Madriagas only use jewerlies to represent their
organization."
Napahanga ako sa mga sinabi ni Theo. Tinignan kong mabuti ang pagkakaiba ng dalawa
at napagtanto kong tama nga si Theo. I sighed.
"Lalo yata akong nahilo," biro ko rito.
"Nahihilo ka?" nagaalala niyang tanong. Funny how his serious mood easily switched
to a worried one.
"Hindi, biro lang," pagsisinungaling ko.
Napabuntong hininga ito at niyakap ako. Isinandal ko ang ulo ko sa kanyang balikat.
"You are safe, angel, walang nakapasok dito sa teritoryo ko."
Dahan dahan akong tumango. Muli akong nakaramdam ng antok at pagkagutom pero
naalala ko na gusto ko nga palang mamasyal sa may bayan.
"Theo, gusto ko sanang magpaalam," pag-uumpisa ko.
"Hmm?"
"Pwede ba akong mamasyal sa may bayan ngayon? Wala rin naman kasi akong gagawin."
"I don't think I like the idea."
"Please?"
"Ganito na lang... since ang balita ko ay may programa doon mamayang gabi, bakit
hindi na lang tayo ang mamasyal?"
Agad akong napakalas mula sa pagkakayakap niya nang sabihin niya iyon.
"Talaga?"
Tumango ito at ngumisi sa 'kin. "But I need to talk to the City Mayor first. Gusto
ko ng matinding security doon."
"Yes!" masayang sigaw ko.
"Alright, it's a date then," nakangisi niyang sabi.
####################################
52
####################################

CHAPTER 52

7 na ng gabi nang umalis kami ni Theo sa may resort. Nakakatuwang tignan na

napakasimple ng suot nito pero hindi pa rin mabura bura ang marka ng pagiging
perpekto nito. Bakit ganoon? Normal lang ba na may mga taong sobrang perpekto pa
rin tignan kahit nakasuot lamang ito ng simpleng puting shirt at itim na shorts?

"Kailangan ba talagang magkotse?" tanong ko rito.

"Yes, angel," sagot nito.

Hindi na ako kumontra dahil ayos na rin naman ito, at least pumayag siya na gumala
kami ngayong gabi kahit pa maraming kundisyon. Ilang sandali pa ang pinalipas ko
bago ko pinagpasyahang tanungin si Theo tungkol sa isang bagay na bumabagabag sa
'kin.

"Theo..."

"Hmm?"

"Gaano mo na katagal kakilala si Bernadette?"

Naramdaman ko ang gianwang pagtingin sa 'kin ni Theo. "Nagseselos ka ba?"

Nanlaki ang mga mata ko. I couldn't believe na iyon ang iniisip niya! Natawa tuloy
ako. "Ang kapal mo."

"Then why ask?"

"Wala lang," kibit-balikat niyang sagot.

"It's about her bracelet, isn't it?" tanong niyang nakapagkunot sa noo ko. I
honestly didn't think that Bernadette is a Madriaga. "She isn't one, angel. Nakita
mo naman ang simbolo ng mga Madriaga, right? Bernadette's just plain cursive letter
M. And besides, I know her parents at noon pa man, kilala ko na si Bernadette even
before she turned to a Martinez from Bernardo."

"Ano ka ba. Hindi naman iyon, I could feel that she isn't a Madriaga. Curious lang
ako kasi mukha siyang problemado. I think sa asawa niya or something," kibit-
balikat kong sagot.

"Yea, that isn't new. Marami ng issues about that," tila ba walang interes niyang
sagot. Napairap tuloy ako. He couldn't just care about other people that much, huh?

"Oh, well. I wish I had enough time to talk to her. Aalis na siya ngayon, e."

"Hayaan mo na 'yun, angel. We have a date, 'yun na lang ang isipin mo," nakangisi
niyang sabi. Napailing na lang ako dito.

Pagkarating namin sa bayan, agad kaming naghanap ng lugar kung saan pwedeng ipark
ang sasakyan. The plaza were packed with so many people kasi mayroon palang
programa. Sakto naman na may night market din. May ganito rin naman sa may bayan sa
labas ng hacienda kaso nga lang iba pa rin ang pakiramdam kapag sa ibang lugar.

"Come, we have to talk to the City Mayor first," aniya.

Magkahawak kamay kaming naglakad patungo sa city hall kung saan kami sinalubong ng
ilang opisyal. We were led to the Mayor's office. They just talked about the
security. Hindi namanna kami gaano pang nagtagal doon dahil maguumpisa na rin ang
programa.

We were given front seats kung saan kitang kita ko ang buong pangyayari. Some
comedians were invited kaya naging masaya ang lahat not until I started feeling
hungry again.

"Theo, nagugutom ako," bulong ko rito.

"I know a restaurant near the area," aniya.

Pinagtaasan ko ito ng kilay. Dadalhin pa niya ako sa restaurant? E, napakalapit

lang ng night market. "No, ang daming nagtitinda diyan sa tabi."

"Isabela, baka hindi safe at malinis doon."

"Theo, sanay ako sa mga ganyang kainan."

He sighed. "Alright," pagpayag nito sabay tawag sa isang bodyguard upang utusan ang
tatlo na sumama sa 'kin.

"Thanks," bulong ko rito sabay halik sa kanyang pisngi.

Kung madaming tao sa may programa, pakiramdam ko ay ganoon din karami ang bumibili
sa may night market. Ang hirap kasi sumingit singit. Kung hindi may mabubungo, may
makakasalubong o di kaya naman ay may nakaharang sa daan.

"Ma'am Isabela," narinig kong pagtawag sa 'kin ng isang bodyguard. I sighed.

Hinarap ko tuloy silang tatlo

"Oh, eto, bili kayo ng pagkain niyo. Hayaan niyo lang ako. Kaya ko ang sarili ko.
Dito lang ako bibi!" sabi ko sa kanila sabay abot ng pera upang may pangkain silang
tatlo.

Nang nasiguro ko na okay na silang tatlo, naghanap ako ng tindahan na may barbeque.

"Tatlo nga po diyan sa may barbeque," sabi ko sa tindero. "Pakiplastic na lang po,"
dagdag ko pa.

Nang nakabili na ako ng barbeque, nagsimula muli akong maghanap ng iba pa. Naagaw
ang pansin ko nang may nakita akong stall na nagtitinda ng empanada. I was about to
go there kaya lamang ay naagaw ng nasa mas malapit na store ang atensyon ko. May
nakita kasi akong nakasulat na mayroon daw silang yema cake.

"Ate, isa po!" pakikipagunahan kong sabi sa mga katabi kong bumibili rin. Pero
dahil sa hindi ako ang nauna, naghinaty muna ako ng ilang sandali kaya naman
pinagpasyahan ko na kainin na lamang ang isang barbeque.

"Oh, eto miss ganda, trenta," sabi nito sa 'kin. Nakangito kong inabot ito sabay ng
bayad ko sa kanya.

Ilang paglakad pa ang ginawa ko habang nilalasap ko ang isang barbeque. Tumigil ako
muli sa isang store kung saan puro refreshments ang meron. "Kuya may mango shake?"
tanong ko rito. "Isa nga po, 'yung pinakamalaki," nakangiti kong sabi.

Habang naghihintay ako rito, binuksan ko ang bag ko upang kumuha ng pambayad nang
naramdaman ko ang isang malamig na kamay na biglang humawak sa may pulso ko.

"Miss Isabela," bulong nito sa 'kin.

I was stunend for a while. Hindi. Imposibleng si Theo iyon o kaya ang mga
bodyguards dahil alam ko ang boses nila. At isa pa, no one would dare you touch me
and worse, whisper onto my ear. I tried to move my eyes hanggang sa makita ko ang
kamay na nakahawak sa 'kin. He was wearing a shirt wing long sleeves ngunit hindi
nakaligtas sa paningin ko ang makinang na aksesoryang ito. Ilang sandali pa ay
naramdaman kong may tumulak sa 'min, dahilan upang makita ko ang itinatago nitong
simbolo. Nanlaki ang mga mata ko.

"Hinihintay na po kayo ni Sir Theo," dagdag pa nitong bulong.

Ipinikit ko ng mariin ang aking mga mata sabay hawak ng mahigpit sa barbeque na
kinakain ko. Lord, kasalanan ito pero sana mapatawad ninyo ako dahil para sa
kaligtasan ko ang gagawin ko.

"Ma'am Isa-" pinutol ko ang sinasabi nito ng isang sigaw.

"Aaaaaaah!" sabay harap ko rito at tusok ng barbeque stick sa kanyang balikat.

Dagdag pa roon ang ginawa kong pagsipa sa kanyang pagkalalaki.

Oh, god! Nakakatakot na nakakakaba! ANg mga tao sa paligid ay naalerto kaya naman
maging sila ay nagpanic na rin. Shit!

"Miss Isabela!" Nilingon ko ang mga bodyguards ko na tumatawag sa 'kin. Nanlaki ang
mga mata ko nang napansin ko ang isang lalaki sa likod nilang tatlo ang ang
dalawang lalaking nagsimulang maglakad patungo sa 'kin.

Shit naman! Ganito ba talaga?!

Tumabko ako at nakipagsiksikan sa mga tao. Kailangan ko silang i-wala! Pero paano
kung may madamay na ibang tao? Hindi ko ata makakaya kapag may inosenteng tao na
masaktan! I don't even have anything with me!

Sunod sunod na nakakabinging putok ng baril na nasundan ng malalakas na tili ng mga

tao. Kailangan kong magtago! Kailangan ko rin pero silang pigilan! Hindi pwedeng
may mapahamak na ibang tao.

"Isabela!" lumundag ang puso ko nang narinig ko ang pagsigaw ni Theo sa pangalan
ko. I was about to turn around nang biglang may nagpaputok ng baril kaya natamaan
ang karatula sa mismong tabi ko. D

Dahil sa sunod sunod ang naging pagputok ng baril at pati an rin ang naging pagtama
nito sa mga bagay na malapit sa 'kin kaya naman minabuti ko na magtago na lamang
muna sa isang stall malapit sa 'kin. Iginala ko ang paningin ko sa loob ng stall at
naghanap ng maari kong gamitin. I cannot just escape them, I need to fight back.

Sa di kalayuan ay may nakita akong isang bakal na tubo. Pwede na 'to. Kaya ko 'to.
Sandaling natigil ang putukan at nabawasan ang dami ng taong nagsisistakbuhan. Mula
sa pinagtataguan ko ay inabangan kong dumating ang lalaking humahabol sa 'kin.

"Miss Isabela," tila ba nananakot pa na pagtawag nito. "Labas ka na, miss," dagdag
pa nito. Papalapit ng papalapit ang boses ng lalaki. "Labas na!" aniya. Naaninag ko
ang anino ng isang lalaki na naglalakad na may baril. "Hindi mo ako matataguan!"
muling sabi ng lalaki.

Diyos ko, sana lang tama itong gagawin ko. Sana hindi ako mapahamak.

"Huli ka!" nabigla ako sa biglang pagsigaw nito habang tumambad sa harapan ko ang
lalaking may suot na gold na kwintas habang nakatutok sa 'kin ang baril. "Akala mo
makakatakas ka! Nagkakama-"

"Hayop ka!" sigaw ko rito pabalik sabay palo sa kanya ng tubo. Tinamaan ko ang
kanyang braso na naging dahilan ng pagkabitaw nito ng baril. Ilang parte pa ng
katawan niya ang tinamaan ko bago ko hindi sinasadyang tamaan ang kanyang ulo kaya
naman tuluyan itong bumagsak at nawalan ng malay.

Hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa ko o kung ano. Malakas ang tawag ng
kunsensya ko pero hindi ko gustong mamatay sa ganitong paraan. Ayoko pang mamatay.

Binitawan ko ang hawak kong tubo at tinakbo ang baril na natilapon sa tabi. Akmang
pupulutin ko na ito ngunit biglang may nagpaputok ng baril at muntikan na akong
matamaan! Nanlaki ang mga mata ko nang nakita kong nakatayo sa may di kalayuan ang
isang lalaki habang nakatutok sa 'kin ang baril niya.

He's going to kill me! Ayoko, ayoko! Wala ng pagdadalawang isip, pinulot ko ang
baril at itinutok sa kanya.

"L-lumayo ka sa 'kin!" utos ko rito ngunit binigyan niya lamang ako ng isang ngisi.

"At ano? Papatayin mo ako?" tawa pa niyang sagot. "Hangal! Bago mo pa ako mabaril,
napatay na ki-"

Pakiramdam ko ay halos tumigil ang tibok ng puso ko nang narinig ko ang pagputok.
Hinintay kong tumama sa 'kin ang bala ng baril ngunit walang dumating. Mangiyak-
iyak kong pinagmasdan ang lalaking kanina lamang na nagbabanta sa 'kin. Unti-unting
nahulog ang baril na kanyang hawak habang siya ay tila ba isang kandilang nauupos.
Hindi ko na alam kung papaano ko pa iisipin ang lahat ng pangyayari o di kaya naman
ang dapat kong maramdaman nang nakita ko si Theo na may hawak ng baril mula sa
likuran ng lalaki. He killed him. Straight in his head, he killed him.

"Theo..." nanghihina kong tawag sa pangalan nito bago ko naramdaman ang unti-unting
pagwala ng ulirat ko.
####################################
53
####################################

CHAPTER 53

Pagkagising ko ay nasa hindi pamilyar na lugar na ako habang nakahiga. Papikit

pikit pa ako nang naalala ko ang mga pangyayari bago ako mawalan ng malay.

"It's still easy to say, Mr. LeFevre. I suggest that you stay for the night so we
could run some tests. It is not safe to speculate any problems or results while
Miss San Jose is still unconsious. I still need to conduct an interview," narinig
kong sabi ng isang babae na hula ko ay isang doktor.

Nasa ospital ba kami?

"T-Theo," namamaos kong tawag. "Theo," muli kong tawag dito kaya naman parehas nila
akong nilingon.

"Angel!" tila ba gulat nitong sabi. Agad niya akong nilapitan at hinalikan ang
kaliwa kong kamay. "Fuck, you got me worried," aniya.

Kumunot ang noo ko rito. "Nasaan tayo?"

"Mayor's house. This is the safest place for us," aniya. Kung ganoon ay wala nga
kami sa opsital?

"S-sino siya?" tanong ko sabay tingin sa babaeng kaninang kausap niya.

Lumapit sa amin ang babae. "Good evening, Miss San Jose. I am Dra. Sanchez,"
pagpapakilala nito.

"M-may sakit po ba ako?" nagtatakang tanong ko.

"Gaya ng sabi ko kanina kay Mr. LeFevre, masyado pang maaga upang masagot iyan
dahil normal naman ang nakuhang blood pressure, temperature at even your
respiratory and pulse rate. We have to conduct further tests but we do not have the
facilities here at mukhang ayaw naman pumayag ni Mr. LeFevre na dalhin ka sa
opsital," aniya.

Nanlaki ang mga mata ko nang banggitin nito na tila ba'y kinakailangan kong
magpunta sa ospital. Matapos ng nangyari kagabi, ayoko munang lumalabas ako at
nagpupunta sa mga mataong lugar dahil hindi imposible na may madamay pag nagkataong
magkaroon ng gulo.

"A-ayoko po sana magpaospital."

Halata ang pagtataka ng doktora sa sinabi ko. "Sigurado ka ba diyan, Miss San Jose?
Mas mabibigyan ka doon ng mas maayos na pag-aalaga."

"Ayos naman na po ako. Baka nahilo lang ako dahil sa nangyari," pagdadahilan ko.

Tumango ito ngunit halata pa rin ang hindi niya pag sang-ayon sa naging desisyon
ko. "Well then. I respect that but you have to sign a waver. Also, I need to ask
some questions. If that's okay with you?" tanong niya.

Tumango naman ako.

"I will stay," sabat naman ni Theo sa gilid ko.

"No problem, Mr. LeFevre," sagot ng doktora bago ito kumuha ng isang upuan at umupo
sa kabilang gilid ng kama ko. "Let's start?" tanong niya habang nakahawak ng
kanyang ballpen at papel. Tumango naman ako bilang sagot. "I want you to be fully
honest, miss San Jose."

"Opo," sagot ko.

"May kakaiba ka bang nararamdaman nitong mga nagdaang araw?"

"Wala naman po."

"Nothing weird or new to you?"

"Wala po."

"Nahihilo? O di kaya naman sumasakit ang ulo?"

Saglit akong natigilan nang naalala ko na noong isang araw ay parang medyo nag-umpi
ang pagkahilo ko pati kaninang umaga. "Nahilo, opo, noong isang araw lang naman at
kaninang umaga."
"Anything else?"

"Wala naman na po. Hindi naman po sumasakit ang ulo ko."

"What about your vision, hindi ba malabo o di kaya naman ay ibang problema?"

"Wala po, doktora."

"Any family history with some particular diseases?"

"Ang alam ko po wala naman pong seryosong sakit ang pamilya ko."

Tumango ito at sinulat ang ilang mga sinabi ko. "So, tanging pagkahilo lang ang
napansin mong problema mo nitong mga nakaraan?"

"Opo, e."

"Nagsusuka ka ba, miss San Jose?"

Napataas ang kilay ko sa tanong niyang iyon. "Hindi naman po. Sa sobrang dami nga
at pa-iba iba ng mag kinakain ko, hindi naman ako nagsusuka or kahit nga problema
sa tiyan wala rin po."

"You've mentioned about the foods that you eat. Nagbago rin ba ang eating pattern
mo?" interesado niyang tanong.

"Mas madalas po akong kumain ngayon at mas marami. Pakiramdam ko lagi akong gutom,"
nakangisi kong sagot. Ang takaw ko pala.

"Hindi ka mapili?"

"Ah, hindi po. Lahat po ata kinakain ko," halakhak kong sagot.

"Interesting," nakangiti nitong sagot bago muling nagsulat sa kanyang papel. "Do
you have a regular menstruation cycle?"

Narinig ko ang pagsinghap ni Theo kaya agad akong pinamulaan ng pisngi. Alam ko na
ata kung saan ito patungo.

"O-opo," medyo nahihiya kong sagot.

"And when was the last time you had your period?"

"Last month po," agad kong sagot.

"When are you expecting the next one?"

"Next week," pabulong kong sagot.

Tumango ito at muling nagsulat sa papel. "It is too early to give you a diagnosis
of pregnancy since your next mestruation will be next week. However, hindi ko siya
babalewalain dahil mukhang malaki ang posibilidad," dagdag pa niya. "If it's okay,
itutuloy ko pa ang pagtatanong tungkol dito?"

"If you must," si Theo ang sumagot.

"Do you have a regular intercourse with your partner?" tanong ng doktora na
nakapagpalaglag ng panga ko.

"You mean with me? 'Cos I am damn sure she doens't have any other," sabat ni Theo.
Siguro kung may salamin lang sa harap ko ngayon, hindi na ako magtataka kung
makikita ko ang mukha ko na halos kulay kamatis na!

"Well, okay," sagot ng doktora. "So, miss San Jose?"

"Y-yes..." nahihiya kong sagot.

"Do you use pills, condoms or any other contraceptives?"

Napansinghap ako at umiling.

"You do not practice withdrawal - or commonly knows as the 'pull-out' method?"

Kinagat ko ang labi ko dahil sa hindi ko na alam kung saan ko pa ilulugar ang hiya
ko. Umiling na lang ako bilang sagot. Hindi ko alam kung bakit pero ramdam na
ramdam ko ang ginagawang pag ngisi ni Theo ngayon. Ang sarap niyang batukan!

"Well then. I guess I am really considering pregnancy pero gaya ng sabi ko, maaga
pa para dito. I am sure that you are not actually from La Union?" tanong niya na
nakapagaalis ng kabog ng dibdib ko.

"We're just here for a short vacation," sagot ni Theo.

Tumango ang doktor. "I advice that you should have your OB check-up if you are
already at least 7-10 days late from your regular period. They could run a urine
test or some blood tests as early as that to confirm your pregnancy."

"But why are we considering pregnancy? Is Isabela already showing some signs and
symptoms?"

"Well, yes. Pero maaga pa rin talaga para sabihin na buntis nga. For all we know,
baka dahil lang sa stress ang lahat. At isa pa, active rin ang sex life ni miss San
Jose."

"I hope she is pregnant!" Theo exclaimed. Halos talunin ko na ito sa kanyang
kinauupuan para lang manahimik ito!

"Let's hope for the best, Mr. LeFevre," nakangiting sabi ng doktora habang
nagpapalipat-lipat ng tingin sa 'kin at kay Theo. "As of now, I could only advise
you not to give any form of stress to Miss San Jose. A rest would help, too. Ayaw
niyo naman kasi magpaconfine sa ospital."

Tumango si Theo sa sinabi nito. "But she can travel by plane, right?"

"Of course. Pregnant or not, it is safe for her provided that she is in a good
condition. Remember, we do not want to stress her. Is that clear, Mr. LeFevre and
Miss San Jose?"

Sabay kaming tumango ni Theo. Ilang saglit pa ay nagpaalam na ang doktora. Sa totoo
lang ay hindi ko alam kung ano ang dapat kong unahin na isipin.

"A-anong nangyari kagabi pagkatapos ng..." hindi natapos kong tanong kay Theo nang
nakaupo ito sa tabi ko.

"Isabela, narinig mo ang sinabi ng doktor sa 'yo," aniya

"Theo mas lalo lang ako nasstress kapag ganito."

He sighed. "We got them. Lahat sila."

"Lahat? Bakit? Ilan ba sila?"

"Ten," madiin niyang sabi.

"Nasabi mo na nakuha mo silang lahat?"

"Yes, angel. They are already in for questioning."

Nanginginig kong kinagat ang labi ko. They followed us. Ibig sabihin ay wala ng
safe na lugar para sa 'kin. I should expect danger anywhere.

"Gusto ko nang umuwi, Theo."

"No. Not until you're fine."

"But I am fine!" protesta ko rito. "Please, Theo? Pakiramdam ko lalo lang akong
mapapahamak dito sa sobrang kakaisip. Gusto ko ng umuwi."

"Angel, we are in the safest place in town."

"Theo, gusto kong umuwi sa hacienda. Sila nanay, Theo. Hindi sila safe!"

He sighed. "Angel, we had put the place on a double security and your family, my
father already took care of that."

"A-anong ibig mong sabihin?"

"Nilipat namin sila sa isang bahay namin na malapit lang sa mansyon."

"A-alam na nila?" nagaalala kong tanong

"No, angel. I cannot tell them dahil nasa 'yo ang desisyon. It's your family. Ikaw
ang bahala kung gusto mong malaman nila o hindi," seryoso nitong sabi. "We just
told them na pinapasundo mo sila dahil may sorpresa ka sa kanila and that you will
be there anytime this week," dagdag nito.

"E di tara na ngayon na. I need to see my family, please Theo!" halos mangiyak
ngiyak kong sabi. "I felt like I abandoned them for a long time. I just need to see
them."

Muli ay huminga ito ng malalim bago ako sinagot. "Okay. We'll leave tomorrow first
hour in the morning. But for now, you sleep," desisyon niyang nakapagpakalma sa
'kin.
####################################
54
####################################

New covers for Marcus, Theo and Felix! :D

CHAPTER 54
Maayos ang pakiramdam ko nang nagbiyahe kami ni Theo. Siguro ay dahil na rin sa
pananabik kong makauwi dahil nasa malapit na lamang sila nanay kahit pa hindi ko pa
sila pwedeng makita. Naiintindihan ko rin naman. At isa pa, hindi ko pa ata kayang
sabihin ang tungkol sa 'min ni Theo lalo pa't posibleng buntis ako.

Pagka-uwi namin ay tila dumami nga lalo ang security sa mansyon. Sinalubong ako ni
Natalia na halata na ang umbok ng tiyan.

"Isabela!" tawag nito sa 'kin bago ako yakapin. "I've heard what happened. Are you
okay?" nagaalalang tanong niya matapos niya akong pagmasdan mula ulo hanggang paa.

"Ayos lang ako, Natalia. Hindi ka na dapat nag-alala pa sa 'kin dahil baka makasama
iyan sa baby mo," sagot ko rito.

"Sus! Matibay ako at isa pa alam kong parang siga rin itong anak ko, e. Mana kay
Marcus," pagbibiro niya. "Hay! I wish buntis ka na rin para naman may makarelate sa
sitwasyon ko dito."

Pinigil ko ang ngiti ko sa pamamagitan ng pagkagat sa ibabang labi ko. Hindi pa

naman sigurado na buntis ako pero minsan hindi ko rin talaga maiwasan ang
makaramdam ng kakaibang tuwa kapag naiisip ko ang posibilidad.

"Why are you smi - OH MY GOD! Isabela, buntis ka na!?" tili ni Natalia.

Nanlaki ang mga mata ko at pilit ko itong pinatahimik ngunit ayaw talaga paawat.
"Huy, Natalia!" suway ko rito. Nang tignan ko ang ilang tao sa paligid at si Theo,
lahat sila ay halos nakangisi rin! Theo, tulong! "N-Natalia! Hindi pa naman
sigurado," nahihiya kong sabi.

"Hindi sigurado? E, kahit na! May possibility na!" tuwang tuwa nitong sabi.

Ilang sandali pa ay nakahinga ako ng maluwag dahil naramdaman ko na ang pagyakap sa

'kin ni Theo sa bewang ko.

"You're harassing her," pagaakusa nito kay Natalia.

Natalia, on the other hand, raised her brows at him. "Para kang si Marcus, ang OA!"
halakhak niya.

"Speaking of my brother, nasaan siya? We need to talk."

Ngumuso si Natalia nang nahimigan nito ang biglang pagbabago ng takbo ng usapan.
"Still at work pero tinawagan ko na. Pauwi na iyon ngayon. Ano ba kasi ang
nangyari?"

"Cecil's suddenly after us," madiin na sagot ni Theo.

"Baliw talaga ang babae na iyon! Baka kasi narealize niya na hindi niya na makukuha
si Marcus kaya ikaw ang next target niya. Naku, Isabela, mag-ingat ka doon! Baliw
na iyon!" babala niya sa 'kin.

"You know she's not into me. She's just probably thristy for some revenge. I stole
almost ¼ of their properties," tila proud pa na sagot ni Theo na ikinalaglag ng
panga ni Natalia.

"Theo! Bakit mo naman kailangan gawin iyon!? Ayan, baka mamaya si Isabela ang
bawian," nakangusong sagot ni Natalia.

"Actually, parang hindi naman nga ito pagnanakaw. It's more like I just took what
you deserve. Those properties? Sa iyo lahat iyon, parte mo sa pagiging Madriaga. My
brothers know what I was doing," kibit balikat niyang sagot.

"It was supposed to be mine kung sila ang pinili ko, hindi ba?" nakangiwi na tanong
ni Natalia.

"Yes," sagot naman ni Theo.

"Pero wala rin naman magiging pagkakaiba kung sumama si Natalia sa pamilya niya.
Base na rin sa mga naging kwento ninyo tungkol kay Cecil, maging kakampi man nito
si Natalia, useless din lang iyon. Cecil hates Natalia because of Marcus, right?"
tanong ko sa kanilang dalawa.

"Wow," tila amazed naman na reaksyon ni Natalia na labis kong pinagtaka.

"See? Now my girl learned a lot from me," proud na sabi ni Theo kaya napanguso ako.

"And I've heard what you did last night, too! Nagiging mafia girl ka na!" halakhak
na sabi ni Natalia. "You're not that innocent na, Isabela!"

"She has never been innocent since she met me," tila malisyosong sabat ni Theo.
Hinampas ko nga ang kanyang braso! Napaka talaga ng bunganga niya minsan.

"Hay, mga mafia boss nga naman!" iling na sabi ni Natalia.

After the cheap talk, I decided to have some rest. Ngayong nakabalik na kami, sana
naman mabawasan na ang gulo... which I highly doubt. Kinakailangan ko na nga rin
pala kausapin si Don Antonio. If he helped my family move, ibig sabihin ba ay
tanggap na niya ako? I sighed. I really need to talk to him.
Nagbalik na sa trabaho si Theo kaya naman sa halos araw-araw, si Natalia at Daniel
ang halos lagi kong kasama. And I've been counting every passing day, too.

"Meron na?" yan agad ang bungad na tangong sa 'kin ni Theo nang nakauwi siya galing
sa kanyang trabaho. Nakangisi akong umiling. "And tomorrow's the seventh day,
right?" tanong niyang muli na sinagot ko ng nakangising tango. "I'll have my off
tomorrow para masamahan kitang magpacheck-up," excited niyang sabi.

"Hindi mo naman kailangan na sumama, Theo, halos buong security team na nga lagi
ang pinapasama mo sa 'kin. Isa pa, kaya ko naman na. I thought I got that proven?"

Bumuntong-hininga ito tapos ay tinabihan ako sa pag-upo sa kama. "It's not just
about that, angel. Whatever the result will be, I want to be there with you,"
masuyo niyang sabi.

Sa totoo lang, halos hindi ko na rin kinoconsider na baka delayed lang ako dahil
umaasa rin ako na sana nga ay may sanggol na sa loob ko ngayon. Prenancy out of
wedlock isn't really that ideal pero sino ba naman ang hindi gugusto kapag alam
mong nangyari naman iyon dahil sa pagmamahal?

10:00 ng umaga ang appointment ko para sa check-up pero mas maaga kami ng kaunti
umalis sa mansyon dahil na rin sa kahilingan ko na dumaan muna kami sa bahay na
tinutuluyan nila nanay. Hindi naman ako lalabas at makikpagkita sa kanila pero
gusto ko lang malaman kung saan ang bahay nila.

I was stunned when I saw the house. Kamukhang kamukha niya ang bahay na naipundar
ko! Laglag ang panga kong tumingin kay Theo.

"Surprise?" nakangisi niyang sabi.

"Theo, ano ito?" nagtataka kong tanong. "B-bakit kamukhang kamukha niya ang bahay
ko?"

"Inilipat ko rito ang bahay mo," nakangiti niyang sagot.

"P-papaano? Teka, kelan pa? At bakit?"

"I copied your house," kibit balikat niyang sagot

"Theo!"

He sighed. "Remember the day we left? I had your house burnt because I know they
already know who you are and where you are. I was just exactly two hours early bago
sila ang nakakuha sa 'yo. If you could remember, that was just about a few days
after the incident at the party.

"And so, I knew I had to build the exact house dahil alam kong pinaghirapan mo iyon
at alam kong para sa pamilya mo iyon. After we left, Marcus' team arrived and
copied every detail. So, there you go."

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman ng mga oras na iyon.

"Angel, don't worry, kopyang kopya nito ang bahay mo maging hanggang sa interior at
sa ilang gamit ng bahay. That is still the fruit of your labor."

"H-hindi ko alam, Theo. Parang sobra naman ito."

"Isipin mo na lang na inilipat ko lang ang pinagawa mo para sa mas mabuting

proteksyon, Isabela, because with or without me, I assure you, they will still use
you against me."

I sighed. Mukhang wala naman na akong magagawa dahil sunog na ang pinagawa ko at
heto na nga, nasa harap ko na ang kapalit.

"Okay... but next time sana na magkakaroon ng ganito, can we talk about it first?
Hindi kasi ako sanay sa mga ganitong bagay. I mean, oo alam ko na bossy ka talaga
pero iyong ganito... hindi ako sanay," pagsasabi ko ng totoo.

He held my hand and kissed it. "Okay, angel. I'm sorry if this upsets you but this
is for the best. Okay?" bulong nito. Tumango ako bilang sagot at ngumiti. Well,
wala na nga akong magagawa.

"Let's go?" tanong niya.

"Tara na," nakangiti kong sagot.

####################################
55
####################################

CHAPTER 55
"We still have an hour, kain muna tayo," ani Theo bago ito lumiko at nagpark sa
tapat ng isang restaurant.
Masasabi ko na parehas kaming sabik ni Theo na malaman kung bauntis nga ba ako o
hindi at sa tingin ko, isang magandang ideya nga siguro na kumain muna kami para
mabawasan kahit papaano ang nararamdaman kong kaba at excitement.
I'd like to think na meron na ngang laman ang tiyan ko dahil iba iba na ang
nararamdaman ko. I even shift moods easily and frequently. Kung kanina lamang ay
parang sumama ang loob ko kay Theo dahil sa bahay, ngayon naman kabado at excited
ako.
Pero hindi rin lang naman dapat laging positibo ang pag-iisip, kailangan ko rin
ikonsidera ang mga maaring mangyari kapag negatibo ito.
"Paano kapag hindi ako buntis?" tanong ko kay Theo.
Suminghap ito at nanatiling nakatingin sa akin na parang naghahanap ng tamang
salita na dapat sabihin. "Wala naman tayong magagawa kung wala talaga. We can
always make another one," nakangisi niyang sabi ngunit tila ba walang laman ang mga
salitang iyon.
I sighed. "Hindi mo naman kailangan ilihim sa 'kin na umaasa kang may laman na ang
tiyan ko, Theo. Wala rin masama kung sasabihin mo sa 'kin na madidismaya ka kung
hindi magiging maganda ang resulta."
Nagsukatan kaming dalawa ng tingin. I knew I hit a spot.
"Angel, if you are not pregnant yet, it's fine with me. Okay, maybe I'd be a bit
disappointed but hey, we have all the time we need, we could try again and we won't
stop until you get pregnant," tila may pangako niyang sabi sa paraan na pabiro at
malisyoso.
"Theo, ha! Pilyo ka!" mahinang suway ko rito habang tinitignan ko ang paligid dahil
sa baka mamaya ay may makarinig sa aming dalawa.
"What? Huwag mong sabihin na kinahihiya mo ako, Isabela?" halakhak niya. "So what
if people heard what I said? Papakasalan naman kita at aanakan, ano ang masama?"
lalo pa siyang tumawa sa sinabi niya. Nalaglag ang panga ko at labis na nag-init
ang pisngi ko.
"Theodore!" muli kong saway.
"Alright, alright," aniya tapos ay kanyang itinaas ang kanyang dalawang kamay na
wari'y nagsasabi na sumusuko na ito.
Ilang sandali pa ang nagdaan ay dumating na ang mga inorder naming dalawa. We were
in the middle of eating when a call interrupted us. Napataas ang kilay ni Theo nang
nakita niya kung sino iyon. Now I got curious.
"Marcus," ani Theo nang kanyang sinagot ang tawag. "What? When?" bahagyang pagulat
niyang tanong. "All at the same time?" tanong niyang muli. "What else? Sigurado ka
ba diyan?" Kumunot ang noo ko nang napansin ko ang biglaang pagbabago ng ekspresyon
sa mukha ni Theo. Mukha itong galit. "Sino ulit?... No, hindi ko kilala but I will
ask her." Tanong niya at inilipat sa kin ang kanyang tingin. Ako ba ang tinutukoy
niya? "Where is Felix?... Good... tell him to work on it. I need reports as soon as
I got home," aniya bago pinatay ang tawag.
"Anong sinabi ni Marcus? Bakit mukha kang problemado?" agad kong tanong dito.
Nagigting ang kanyang mga panga. "Who is Miko De Guzman?" tanong niya na ikinagulat
ko.
"Si Miko? Bakit? Anong kinalaman niya sa inyo?" nag-aalalang tanong ko.
"Who. Is. Miko. De. Guzman?" madiin niyang tanong.
"K-kababata ko," sagot ko. "B-bakit ba kasi?"
"Iyan lang? Kababata mo lang? Siya 'yung lalaking kasama mo sa loob ng kotse noong
minsang pinuntahan kita sa bahay mo. He is the very same guy that kissed you,"
pagaakusa nito na hindi ko na natanggihan.
"P-pero... wala naman na. I mean ang tagal ko na siyang hindi nakakausap. Hindi ko
siya mahal!" I honestly said.
"Dapat lang dahil hindi ako magdadalawang isip na sunugin ulit ang lugar niya and I
will make sure that he will burn alive," galit at may determinasiyon niyang sabi.
"Did you forget what I said four years ago? I'd kill for you lips."
"S-sunugin ulit? Anong ibig mong sabihin, Theo?" tanong kong bumalewala sa iba pang
sinabi ni Theo.
Suminghap ito at umiling. "I will tell you after your check-up."
"Theo..."
"Isabela, please. Just wait," paki-usap nito na hindi ko na tinaggihan. "Let's go.
Baka ma-late pa tayo," anyaya nito.
"CR muna ako," pagpapaalam ko. Hindi ko na hinintay pa ang magiging sagot ni Theo,
basta tumayo na ako at tinungo ang CR.
Bago ko pa mabuksan ang pintuan ay nabuksan na ito mula sa loob. May babaeng
nakasuot ng beach hat ang babae. Tinaasan ko pa ito ng kilay dahil nakashades pa
ito at nakasuot ng sa tingin ko ay wig na kulay pula. She looks familiar pero
ininda ko iyon dahil hindi ko naman masabi ng lubusan dahil nga nakasuot siya ng
shades. Who wears that inside? Dapat ay sa labas. I sighed. Bakit ba pati sa hindi
ko kakilala ay naiirita ako? Gumilid na lang ako at hinayaan siyang nakayuko na
dumaan.
Papasok na sana ako sa isang cubicle nang napansin ko ang isang kulay brown na
folder sa ibabaw ng sink. Napataas ang kilay ko. Baka nakalimutan ng babae kanina.
Nilapitan ko iyon at binuhat. May kung anong tumunog sa loob na sa tingin ko ay
bakal o baka iba. Binasa ang nakasulat sa maliit na puting papel a nakadikit rito.
Isabela San Jose.
Ganoon na lamang ang pagkagulat ko nang nakita ko ang pangalan ko na nakasulat
doon. Walang sabi sabi ay binuksan ko ang laman ng folder. Napansin ko na puro
papel ang naroon. Una kong hinanap ang bagay na kanina'y tumunog nang binuhat ko
ang folder.
Nang nakapa ko ito, alam ko na kung ano iyon. Hindi na ako nagulat masyado nang
nadiskubre kong tama ang hinala ko. Bracelet na may simbolo ng Madriaga. Hinawakan
ko itong mabuti at ikinulong sa palad ko. Posibleng ang babaeng nakasalubong ko ang
nag-iwan nito.
Inisa-isa kong buksan ang mga cubicle at nang nasiguro ko na walang tao doon,
tinignan ko ang ibang laman ng envelope.
Pictures. Pictures of me. Nalaglag ang panga ko nang ang ibang litrato ay kuha pa
noong college ako, noong graduation ko, noong iniwan ako ni Theo, noong lumuwas ako
para maghanap ng trabaho, ang pagpapatayo ng bahay ko... lahat lahat! Halos lahat
ng pangyayari sa 'kin noong nakaraang apat na taon. Theo was right! Noon pa lang ay
damay na ako... simula pa nang pumasok si Theo sa buhay ko.
Ngunit akala ko ay puro sa 'kin lang ang mga litrato. Hindi ko halos maipaliwanag
ang dapat kong maramdaman. Selos, galit, pagkabigo, pagtataka, kaba, lungkot -
lahat na ng 'yan ang nararamdaman ko. My knees suddenly felt weak na para bang
hindi na niya kayang suportahan ang mga paa ko.
Pictures of Theo and Maxine together, ang iba ay mag-isa lang si Maxine. May
litrato sila doon sa restaurant, mayroon noong parang manganganak si Maxine dahil
nakahawak ito sa bandang ibaba ng tiyan niya at mukhang tensyonado sila ni Theo,
mayroon ding litrato na kung saan kasama nila ang kambal ni Maxine. Napagiwi ako sa
partikular na litrato na iyon. Did Theo somewhat wish na siya sana ang ama ng anak
ni Maxine? Kaya ba atat si Theo na magka-anak sa 'kin dahil sa naudlot na pagigjng
ama niya sa mga anak ni Maxine?
I suddenly felt betrayed. Pinilit kong ikalma ang sarili ko bago ako lumabas.
Mabilis ang lakad na ginawa ko patungo kay Theo. Padabog kong ipinatong sa ibabaw
ng lamesa ang brown envelope na naging dahilan ng labis na pagtataka ni Theo.
"What is that? Saan mo nakuha iyan?"
"We need to leave," madiin kong sagot.
"Yes, we have to leave but you answer me first. Where did you get this?" tanong
niya nang akma nitong pulitin ang envelope ngunit inunahan ko siya.
"No, we will leave now dahil hindi natin alam baka wala pang isang minuto na itagal
natin muli dito, mamatay na tayong lahat," sagot ko pabalik sabay pakita sa kanya
ng natagpuan kong bracelet sa loob ng envelope.
Nagigting ang panga ni Theo. Patingin nitong sinenyasan ang ilang miyembro ng
security na agad kumilos.
"And the contents of that envelope?" pagpupumilit nito.
"Pag-uusapan natin pag nakauwi na tayo," diin ko.
"We won't be home until you're done with your check-up."
"Shit na check-up yan! I want to go home and just talk about this!" I said with
finality as I held the envelope.
Ilang segundo pa kaming nagsukatan ng titig hanggang sa siya na mismo ang unang
sumuko at unang naglakad papalabas. I sighed. I hate arguing with him but I can't
let the pictures bother me too.
Hindi ko na alam kung dapat ba akong matuwa na umuwi na lang muna kami kesa magpa-
check-up. But considering the situation, Cecil or anyone from the Madriaga might be
on the loose right now at baka palihim niya lang kami na sinusundan o ano pa man.
Kung sa ospital pa rin kami pupunta, maraming tao ang madadamay. At least kapag
uuwi, iyon na ang pinakasafe na lugar pa sa 'min ni Theo.
Mahigpit kong hinawakan ang envelope habang pinipilit kong iwasan sa isip ko ang
muling pag-alala sa mga litrato na nakita ko. Those were just pictures but those
pictures are strong enough to break me. Hindi ko kinibo si Theo sa buong biyahe
pauwi hanggang sa nakarating kami sa manyson.
Ang balak ko ay sa kwarto na lang sana kami mag-usap tungkol sa envelope kaya nga
hindi ko na hinintay pa na pagbuksan niya ako ng pinto ng sasakyan. Mabilis din
akong naglakad ngunit naabutan niya ako kaya naman napigil niya ako at nahawakan
ang aking braso.
"Talk to me!" aniya.
Hinarap ko siya at pilit pa rin na kinalma ang sarili ko. "Sa kwarto na."
"No, you tell me what your problem is now."
"Ayoko rito, Theo."
"Anong laman ng envelope?" pagpupumilit nito. Ipinikit ko ng madiin ang aking mga
mata upang subukan pang pahabain ang pasensya ko but when he asked me again, I just
lost it. "Damn, Isabela! Just tell me what-"
Ibinato ko sa kanya ang envelope kaya naman naikalat ang lahat ng laman nito.
"'Yan! 'Yan ang problema ko! 'Yang laman ng envelope na 'yan!"
Pinagmasdan niya ang mga ito at halata ang gulat mula sa mukha nito.
"Anong nangayayri rito?" narinig kong tanong ni Natalia kung saan.
"Theo?" sunod na tanong ni Marcus.
Agad nilingon ni Theo si Marcus at imbes na ako ang pansinin nito ay inuna pa niya
ang kanyang kapatid. "Get that bitch and kill her," madiin at seryosong sabi nito
sa kanyang kapatid.
Naramdaman ko ang paglapit na ginawa ng dalawa sa 'min. Marcus bent down and picked
a picture of me during my graduation.
"She has been after her even before. I'm not surprised na si Isabela ang hinahabol
ngayon," sabi ni Theo.
Napasinghap ako sa sinabi nito. "Anong hinahabol ngayon?" tanong ko rito ngunit
hindi ako sinagot kaya nilingon kong muli si Theo nang naalala ko ang kanyang
sinabi tungkol kay Miko. "Anong tungkol kay Miko kanina, Theo?" tanong ko rito.
"Anong nangyari kay Miko!?" muli kong tanong nang hindi niya ako sinagot.
"And why do you damn care about him!? Fuck! Do you like him!?" singhal nito sa 'kin
habang mahigpit na hinahawakan ang braso ko.
"Bitiwan mo ako!" angal ko rito sabay pilit na kumawala mula sa kanya. "Anong
nangyayari, Theo?"
Suminghap ito at pumikit ng mariin. "Everything that has to do with you... lahat
lahat, Isabela, lahat ng iyon..." tila ba nagdadalawang isip pa na sagot ni Theo.
"They are after you, Isabela," si Marcus ang sumagot kaya naman sa kanya ko
ibinaling ang tingin ko. "Your school from preschool to college, your first
apartment in the city, your friend Miko's exhibit place and apartment were all
burnt down last night at kahit iyong bahay mo na dating sinunog ni Theo? Pati iyon
at sinunog ulit. And they found something similar sa lahat. Ano pa nga ba? Of
course it's the fucking Madriaga symbol."
Nalaglag ang panga ko habang narinig ko naman ang pagsinghap ni Natalia na nakatayo
malapit sa tabi ko.
"P-pero bakit ako? A-anong ginawa ko?"
"Cecil can't get me. Natalia didn't accept the Madriaga clan. So basically, lahat
ng kay Natalia ay napunta kay Cecil but since Theo was working on still getting
Natalia's properties, ikaw ang dinadamay nila ngayon. But it's not solely because
we want to get what belong to Natalia pero dahil din dito, nababawasan ang assets
ng mga Madriaga. It's like hitting two birds with one stone," seryosong sagot ni
Marcus.
"P-pero 'di ba kamakailan lang naman ang mga ginawa ni Theo? What about before?
'Yung pictures ko noong college..."
"The war never really ceased. You were Theo's 'someone special' before so they
considered you as one of the future targets. That is why Theo left you and
eventually surprisingly found Maxine which diverted their attention. Then
eventually but not really surprisingly back to you. You are the most perfect
target, Isabela. If they kill you, para na rin nilang pinatay si Theo. And again,
it's like they're hitting two birds with one stone," pagpapaliwanag ni Marcus.
Dahil sa nabanggit ni Marcus ang tungkol kay Maxine, muli kong binalingan ng pansin
si Theo na nakatitig lang sa 'kin. "And you really loved her... loved her so much
that you left her and went back to me to protect her," I said before I walked away.
I wasn't thinking... hindi ko insip lahat ng sinabi ko kanina. 'Yun lang talaga
kasi ang nararamdaman ko kaya 'yun na agad ang sinabi ko. And I hate to believe
that it was true pero pakiramdam ko totoo talaga iyon. Sa sobrang bigat ng nakita
ko at nalaman ko, hindi ko na kinaya kaya pinili ko na umakyat na lang sa kwarto.
Gusto ko lang mapag-isa. Gusto kong iiyak lahat ng nararamdaman kong takot at
frustration. I was really really really trying to absorb everything when Theo came
in.
"What was that?" agad niyang tanong.
"Ang alin? Ang mga sinabi ko? Bakit? Totoo naman! Mahal mo pa siya!" pagaakusa ko
rito.
Inihilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha tapos ay bigla nitong sinundok
ang pader.
"Theo!" nagaalalang pagsuway ko rito. Kasabay na rin nito ang naging pagtulo ng
luha ko.
"And you and Miko, ano iyon? Mahal mo siya?" tanong niya na siyang ipinagtaka ko.
Bakit niya ibinabalik sa 'kin ang usapan.
"'Wag mong iligaw ang tanong ko!"
"Just fuckinga nswer! Mahal mo ba si Miko!?"
"Siyempre hindi! I gave you everything! Pagdududahan mo pa ang nararamdaman mo sa
'yo!?"
"But you liked him," aniya na nakapagpatahimik sa 'kin. I kind of liked Miko and I
even tried to love him, too.
"Noon iyon," sagot ko rito.
"Exactly!" biglang sabi nito. "I do not love Maxine, Isabela. I won't deny that I
felt something for her. I loved her, too. I considered settling down with the
second best because I was afraid to have you and drag you to this mess.
"But when they took her, nakonsensya ako, Isabela. Bakit ko kailangan pilitin ang
sarili ko na pantayin ang naramdaman ko sa 'yo sa kanya? It was a stupid mistake. I
gambled another person's life, and worse ay may mga anak pa siya. I decided to go
back to whom I truly belong. I went back to you just because I realized that if I
want to fight, then I'd fight with someone I really want."
"You loved her, really loved her kaya gusto mo safe siya. Why do I feel like na
kaya mo ako binalikan para ako 'yung madamay? Para siya 'yung mailigtas?"
nasasaktan kong tanong.
"I came back because I want to fight for you. I want to fight with you! Because I
want to build a life with you!"
"Kaya mo ba gusto na mabuntis ako dahil pakiramdam mo parang ang mga anak na rin ni
Maxine ang aalagaan mo?" muli kong pag-aakusa.
"Fuck, Isabela! Can't we just leave the past behind!? I don't even think about her
now! And fuck, gusto kitang buntisin para wala ka ng maging takas sa 'kin! I
fucking want to own you completely! I loved her pero tapos na iyon. I loved her not
as much as I loved you before I met her and not as much as I love you now. I love
you more!" pagpipilit nito. "I love you to death, Isabela. I'm willing to kill and
die for you," tila namamaos niyang sabi.
My knees trembled and I didn't know what to do. I felt very weak and fragile and
vulnerable again. I want to believe Theo so much but I can't ignore the pictures,
too. I am really hurt and jealous.
Naramdaman ko bigla ang pag-yakap sa 'kin ni Theo ngunit hindi ko iyon nagawang
sagutin dahil sa sobrang pagod ko na rin siguro. It felt home and I just with I
could let go of the things that bothers me now so I could keep on fighting with him
again.
"Let's go," bulong nito sa 'kin. "May pupuntahan tayo."
"H-ha?" paos kong tanong na hindi niya pinansin, sa halip ay hinila na lamang niya
ako palabas ng mansyon.
####################################
56
####################################
Thanks, guys!
CHAPTER 56
Nalilito at gulat kong tinignan ang kamay ko na mahigpit na hawak hawak ni Theo.
Halos hilain na niya ako na para bang isa akong strolley bag!
"Sandali lang naman, Theo!" pilit kong tawag sa kanya ngunit hindi niya ako
pinansin at pinagpatuloy lamang nito ang ginawa niyang paghila sa 'kin.
Sobrang laki na nga lang ng pasasalamat ko na hindi ako gumulong gulong sa hagdan.
Ang hirap sundan ng bilis niya. Nang namataan ko sila Marcus at Natalia na parehong
nakatingin sa 'min, akala ko matutulungan na nila ako.
"Marcus," tawag ni Theo sa kanyang kapatid. Nagtataka akong lumingon kay Marcus at
tanging tango lamang ang sinagot nito habang si Natalia naman ay tila lalo pang
nagtaka.
"Let's go," ani Marcus sabay hila rin kay Natalia.
Bago pa man ako makapagreact, hinila na akong muli ni Theo habang nakasunod ang
dalawa sa 'min. Pagkalabas namin ng mansyon, agad agad na tumakbo ang miyembro ng
security team at nagsipasok sa kani-kanilang mga sasakyan.
"Get in," utos sa 'kin ni Theo nang kanyang buksan ang pintuan ng kanyang sasakyan.
Marahas kong binawi ang kamay kong hawak-hawak nito. "Ano bang ginagawa mo!?"
Nagpakawala ito ng isang malalim na buntong hininga at niyukom ang kanyang palad.
"I don't want to hurt you, angel, but you leave me with no choice," aniya na
ipinagtaka ko. Akala ko kung ano ang ibig niyang sabihin! Iyon pala ay sapilitan
niya akong ipinasok sa loob ng kotse niya!
"Ano bang problema mo, Theo!? Can't we just go back inside and talk? Hindi pa tayo
tapos!" singhal ko rito nang nakapasok na rin ito. "At dinamay mo pa sila Marcus!"
"Just shut up, Isabela! Shut up for a while! Alright? And just trust me," ani Theo
na nakapagtahimik sa 'kin.
Mabigat ang bawat paghinga na ginawa ko dahil sa mataas pa rin ang lebel ng galit
na nararamdaman ko. Nahaluan na rin ng pagkairita ang mood ko lalo na sa ginawa ni
Theo. Nakakainis! Sobrang nakakainis!
Hindi kami nagkibuan sa biyahe. Sa biyahe na kung saan hindi ko alam ang
patutunguhan. Nasa likod lang namin ang sasakyan nila Marcus. Hindi ko talaga
maintindihan ang biglaang inasta ni Theo pati ang pagdamay sa mag-asawa.
"Ano 'to? Bakit tayo andito?" nalilito kong tanong kay Theo nang lumiko ito at
ipinasok ang sasakyan sa gawi ng Munisipyo.
"Andito na tayo," aniya tapos ay pinatay ang makina ng sasakyan.
"Anong andito na? Bakit dito?" walang ideya kong tanong.
"Basta," sagot nito bago lumabas at ako naman ang pagbuksan ng pinto. "Get out of
the car now, Isabela," aniya.
"Not until you tell me why-"
"Paano mo malalaman kung hindi ka lalabas?" hamon nito sa 'kin kaya naman kahit
labag sa loob ko, lumabas na rin ako.
Agad niyang hinawakan ang kamay ko at hinila ako papasok ng munisipyo. Ramdam na
ramdam ko ang ginawang pagtitig sa 'min ng mga tao. Nakakahiya! Hindi ko alam kung
ano ang balak ni Theo pero hindi ko talaga gusto na nagiging sentro kami ngayon ng
atensyon ng bawat taong nadadaanan namin.
Isang kwarto ang walang galang na binuksan ni Theo kung saan nakita ko ang mayor na
may ginagawang trabaho. Tila ba ay nagulat din ito ngunit nakabawi rin nang
napagtanto na si Theo pala ang walang modong pumasok ng basta basta sa opisina
niya. Teka, magkakilala sila?
"Ah, Theodore LeFevre!" nakangising bati nito.
Lalo pang humigpit ang ginawang paghawak sa 'kin ni Theodore. Halos pakiramdam ko
naman ay lumabas na ang puso ko nang biglaan nanaman niya akong hilain upang
maglakad patungo sa mesa ng mayor.
"Marry us," ani Theo.
Napasinghap ako. Nalaglag ang panga ko. Nablangko ang isip ko. Para bang biglang
tumigil ang pag-ikot ng mundo
"A-ano bang pinagsasabi mo?" tanong ko kay Theo nang nakabawi ako ngunit hindi niya
ako pinansin, sa halip ay inulit nito ang kanyang inutos sa mayor.
"Marry us now," matigas nitong sabi. "I'll give whatever requirements needed later,
just marry us now. We have our witnesses with us," ani Theo na sa tingin ko'y sina
Marcus at Natalia ang kanyang tinutukoy.
"Of course, LeFevre. Para saan pa ba ang pagiging magkumpadre namin ng ama mo kung
hindi ko magagawa ang napakaliit na bagay na ito?" nakangisi at proud pang sabi ng
mayor.
"Teka, anong kasal? Theo?" singit ko sa pag-uusap nilang dalawa.
"This is the only way I know to make you believe me, Isabela," determinado niyang
sabi sa 'kin.
"Ah, surprise wedding for your lovely lady?" tanong ng mayor kay Theodore.
"Just marry us now," tila ba atat at iritado nitong sabi.
Ginawa naman ng mayor ang sinabi ni Theo. Tinawag nito ang sa tingin ko ay isang
sekretarya at nag-utos ng kung ano. Nang bumalik ito, may dala na itong ilang
papel. Nanatiling lutang ang pakiramdam ko. Hindi ko na alam kung ano pa ang
nangyayari sa paligid. Nag-simula na ang mayor sa pagpapakasal sa 'ming dalawa pero
ako, lutang pa rin.
"And where's the ring?" narinig kong tanong niya habang nanatili ang titig ko kay
Theo.
"Here," narinig ko na sagot ni Marcus. Gusto ko sanang itanong kung papaanong na
kay Marcus at Natalia ang singsing pero hindi ko kayang bigyan iyon ng masyadong
pansin dahil ang isip ko ay nakatutok sa katotohanan na ikinakasal na kami ni Theo.
"Theodore LeFevre, take Isabela San Jose's hand and repeat after me," utos ng mayos
na agad namang ginawa ni Theo. Hinawakan nito ang kaliwa kong kamay.
I suddenly became deaf, tanging boses na lamang ni Theo ang naririnig ko at ang
kanyang mga sinabi lamang ang naintindihan ko.
"I, Theodore LeFevre, take thee, Isabela San Jose, to be my wedded wife, to have
and to hold from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer,
in sickness and in health, to love and to cherish until death do us part."
Halos hindi ko na makita si Theo dahil sobrang napupuno na ng luha ang mga mata ko
nang isinuot ni Theo sa daliri ko ang singsing. Ramdam na ramdam ko na kasabay ng
pagkasuot sa 'kin ng singsing ay ang habang buhay kong pagkakakulong sa mga
salitang binitiwan ni Theo.
"And you, Isabela, take Theo's hand and repeat after me," utos naman sa 'kin ng
mayor na agad kong ginawa. Nanginginig ang labi ko habang inuulit ko ang mga
katagang sinabi ng mayor na siya ring sinabi ni Theo kanina.
Nang isuot ko ang singsing kay Theo, doon ko naramdaman na hindi na lang ako ang sa
kanya, dahil ngayon, alam ko na sa 'kin na siya talaga... hindi lang sa araw na ito
o di kaya ay bukas bagkus ay habambuhay na ito.
"For as much as Theodore and Isabela have consented together in wedlock and have
witnessed the same before this company, and thereto have given and pledged their
troth, each to the other, and have declared the same by joining hands.
"Now, by the authority vested in me by the Republic of the Philippines and the
Office of Mayor, I pronounce you to be husband and wife and extend to you my best
wishes for a successful and happy married life together. You may now kiss your
bride, Mr. LeFevre," galak na anunsyo ng mayor.
Halos humagulgol na ako dahil sa sobrang saya na nararamdaman ko. What Theo did
washed all the doubts, the jealousy, the heartaches and the insecurities I was
feeling earlier. Hindi ko mapagtanto na kaya niyang gumawa ng ganitong bagay para
lang pagaanin ang loob ko, para lang mapatunayan na mahal niya ako.
"Now you are sealed with my name, Mrs. Isabela LeFevere," ani Theo bago ako
hinalikan.
Narinig ko ang palakpakan ng mga tao sa paligid. I even heard Natalia tease us.
Gusto ko man makaramdam ng hiya, hindi ko matalo talo ang sobrang kasiyahan na
nararamdaman ko. The man I love just married me. I don't ever wanna get over this
feeling.
"Bakit mo na ako pinakasalan, Theo? Hindi ka man lang ba marunong ng perfect
timing?" nakanguso kong tanong habang nagmamaneho ito. Napagdesisyunan kasi namin
na umuwi na at doon na lamang mag-celebrate dahil medyo pagod na rin ako. Masyado
rin kasing maraming nangyari ngayong araw, e.
"Every time is a perfect time for me to marry you, Isabela, just because you will
always be my perfect bride, Isabela," aniya sabay hawak sa kamay ko.
"Hindi mo ba alam ang sukob?" pagbibiro ko rito ngunit sa seryosong tono.
"Sukob?"
"Oo, 'yung kasal natin, sukob sa kasal nila Marcus. Malas iyon, Theo," nanakot kong
sabi. "P-pwede tayong malasin."
"Hindi naman ako minalas, sinuwerte nga ako na pumayag ka magpakasal," halakhak
niyang sabi na tila ba balewala sa kanya ang sinabi ko tungkol sa pamahiin. "But,
Isabela, I don't give a damn about that. 'Wag mo na isipin ang mga ganyang bagay.
Moderno na ang panahon ngayon at isa pa, I'd even fight destiny if it goes our
way," seryoso niyang dagdag.
Maybe I was just insecure... and pressured at the same time kaya pakiramdam ko ay
sumabog na ako kanina. Too pressured na maging buntis lalo na't nakita ko ang
larawan ni Theo kasama si Maxine at ang kambal nito. I want a family picture with
him, too. Natakot lang din ako na baka kapag hindi ako buntis, maisipan ni Theo na
balikan si Maxine.
And then this happened, he gave me his name. He married me. He put a ring on my
finger. He gave me his promise of a lifetime. And I am beyond grateful. Hindi ko na
kailanman na pagdududahan ang naramdaman ni Theo noon kay Maxine at ang
nararamdaman niya para sa 'kin. I should have disclosed the issue before pero
ngayon ko lang ito magagawa dahil sigurado na ako. He is madly in love with me,
too.
Pagkarating namin sa bahay ay sinalubong kami ng nakalinyang mga kasambaya na
sabay-sabay na bumati ng "Congtratulations" at may kasama pang banner at ilang
party poppers. They all clapped for us... even Don Antonio was there.
Hindi ako sigurado kung dapat pa rin ba akong magsaya dahil nandoon siya. Seryoso
itong lumapit sa
'min. I thought for a second, hihilain niya ako palabas at ipagsisigawan na hindi
niya ako gusto. But instead, he gave me a warm smile.
"Congratulations, Isabela," he sincerely said. Hindi ko sigurado kung para saan
iyon, para ba sa katatapos namin na kasal o dahil sa nagawa ko ang mga bagay na
minsan niyang pinaniwalaan na hindi ko kaya?
"Salamat, Don Antonio," nakangiti kong sabi.
"Pero Theo, kailangan mo pa rin magbigay respeto sa mga magulang ni Isabela,"
naling nito kay Theo.
"I have no intentions of keeping this marriage from them. I will soon announce our
church wedding right after I settled the problem with the Madriagas," ani Theo.
Isang tango ang binigay na sagot ni Theo sa kanyang ama.
Right, may dalawang bagay pa kami na dapat problemahin; ang pamilya ko at si Cecil.
I guess this is the start of us fighting as one.
####################################
57
####################################

Because you kept posting wonderful reaction, maagang update for you guys! Baka mag-
update ulit ako mamaya... depende. Hahaha. Thanks, guys!
CHAPTER 57
"Wake up, sleepyhead," medyo mahinang pagkakarinig ko na bulong ni Theo. "You'll
have your check-up within 2 hours," malambing nitong dagdag.
Labag man sa loob ko ay iminulat ko ang mga mata ko at tinignan si Theo. "Ha?"
"I rescheduled your check-up. Hindi naman natin pwedeng isantabi iyon, Isabela,"
aniya. "And in case my baby's in there, I need to know if it's still safe to take
you bed. You know, more honeymoon moments perhaps," nakangisi niyang sabi sabay
tingin sa katawan kong nakabalot ng kumot.
Namula naman agad ang pisngi ko nang maalala kong wala nga pala akong suot.
Siyempre, gaya naman ng normal na mga kasal ay may "honeymoon" din kami sa loob ng
kwarto. Ano ba 'tong mga iniisip ko! Ang aga aga nahahawa ako sa kalaswaan sa
katawan ni Theo.
Isa't kalahating oras din ang nagugol ko sa pagkain at pag-ayos ng sarili.
Nakangiti kong pinagmasdan ang kaliwang kamay ko kung saan nakasuot ang singsing ko
na ibinigay ni Theo.
"This is more than a wedding ring for me," masayang sabi ko habang nagmamaneho ito.
"Huh?"
"This is our promise ring," dagdag ko. "I don't have any idea kung ano ang
mangayayri sa future and I do not want to assume that I have a baby inside me pero
sana, Theo, kahit anong mangyari, we'll stick together."
He held my hand and squeezed it. "Of course, Isabela," aniya.
Ilang minuto pa ay narating na namin ang ospital. Agad kaming tumungo sa may clinic
ng OB-Gyne kung saan may ilang tao pa ang nakapila. Uupo na sana ako sa
pinakadulong upuan nang biglang lumapit sa 'min ang babaeng nurse na nakaupo sa may
desk malapit sa pintuan ng clinic.
"Mr. and Mrs. LeFevre?" tanong nito.
"Ah, kami nga," nakangiti kong sagot. Ang ganda pala pakinggan pag tinatawag na Mr.
and Mrs. LeFevre. I just wish na hindi magkataon na kami ni Natalia ang magkasama
tapos tatawagin ng Mrs. LeFevre, baka isipin na iisa lang ang asawa namin. I
giggled at my thought.
"Kayo na po ang susunod," aniya.
"Ay, papaano po sila?" bulong kong tanong habang pinagmamasdan ang ilang
naghihintay.
"We were told to prioritize Mr. and Mrs. LeFevre po," sagot nito na tinanguan namin
ni Theo. "Ah, pero, sir and ma'am, hangga't maari po sana, ang mga taong involved
lamang sa check-up ang nandito sa area. Kaya po kung pupwede po, ang mga ibang
kasama niyo po ay doon na lamang sa may waiting area maghintay," nakangiti nitong
sabi habang sinusulyapan ang mga body guards na kasama namin.
"Hindi po ba sila pwede dito?" tanong ko.
"Sorry, ma'am, but we are trying to minimize noise and to avoid being crowded dahil
nasa malapit lang po ang clinic ng pedia," paghingi nito ng paumanhin. "Ang waiting
area po natin ay nasa first floor lang po," aniya.
Hindi na ako kumontra dahil wala rin naman akong magagawa kaya naman sinenyasan na
ni Theo ang mga ito. Pero pagkaupo pa lang namin ni Theo ay agad ko na itong
tinanong.
"Sa inyo ba 'tong hospital? Priority raw tayo, e."
"Not yet, angel, but I'm trying to get this since the management has put this on
market last week," aniya.
"Ah... oh, e bakit hindi mo pa nabili? Akala ko matinik ka sa business?" pangaasar
ko rito.
"Well, ayaw magpatalo ng kalaban," pacool niyang sabi.
"Sino?" tanong ko ngunit agad ko ring binawi. "Madriaga?"
"I'm thinking I should teach you about business, too. May potential ka," pabiro
nitong sabi.
"Puro ka biro," irap ko sa kanya. "So, they're trying to get this, too? Pero
bakit?"
"That's how we compete at times, angel. Isipin mo na lang na gusto nilang bumawi sa
lahat ng nakuha ko sa kanila," kibit balikat nitong sabi.
I rolled my eyes at him. "LeFevre things," I murmured. "Teka lang, iihi lang ako.
Malapit lang naman ang CR," paalam ko rito.
"Samahan na kita," pagboboluntaryo nito.
"Theo, nadaanan lang natin ang CR kanina at sobrang lapit lang at isa pa baka
mamaya tawagin na tayo, mabuti na 'yung andito ka para masabi mo na hintayin lang
ako saglit," pagrarason ko rito. Labag man sa loob niya ay wala na rin siyang
nagawa. Hindi ko rin naman pwedeng pigilan ang pag-ihi ko.
Hindi gaanong malayo ang CR na nakita ko kanina pero ganoon na lamang ang
pagkadismaya ko nang nakita ko ang signage na nakapaskil sa may pinto na out of
order daw ito. Sakto namang may dumaan na nurse kaya naman nagtanong na ako rito.
"Excuse me, miss," tawag ko rito. Nang lingunin ako nito ay agad ko nang tinanong
ang pakay ko. "May iba pa po bang CR dito? Our of order po ito, e," tanong ko rito.
"Ah, yes, ma'am. Diretsuhin niyo lang po itong hallway tapos ay kumanan kayo. May
makikita na rin po kayong sign doon," pagbibigay impormasyon nito.
"Sige, salamat," nakangiti kong sabi.
Nilakad ko ang daan na sinabi ng nurse. Nakapagtataka na halos walang tao sa
parteng iyon ng hospital. Madali akong pumasok sa isang cubicle dahil sa baka
naiinip na si Theo at baka mamaya ay turn na ng check-up ko. Sandali ko ring
tinignan ang sarili ko sa salamin. Habang naghuhugas naman ako ng kamay ko, biglang
may tumunog ang cellphone ko. Agad ko iyon tinignan sa pagaakalang si Theo iyon
pero imbes na pangalan niya ang makita ko, isang unknown number ang nagregister sa
cellphone ko.
"Sino kaya 'to?" bulong ko sa sarili ko.
Binuksan ko ang text message. Picture pa ang sinend pero masyadong blurred.
Nakapagtataka. Ilang segundo rin ang hinintay ko nang luminaw ang resolution nito.
Halos malaglag ang panga ko nang nakita ko si Theo doon. Si Theo nga! Hindi ako
pwedeng magkamali! Litrato niya iyon na kung saan ay kinuhanan sa kanang anggulo
habang naghihintay sa 'kin sa labas ng clinic.
"Shit," mura ko. Agad kong binuhat ang bag ko at nagtangkang lumabas ng banyo nang
biglang tumunog muli ang cellphone ko.
Isang mensahe mula sa parehas na numero. Agad ko iyon binuksan. Isa litrato ulit.
Halos malaglag ko ang cellphone ko nang luminaw ito. Litrato iyon ng likod ko
habang naglalakad ako papunta dito sa banyo.
At bago pa man ako makapagwala ng isang malalim na hininga ay narinig ko ang
biglaang kalampag ng pintuan ng banyo. AGad kong ikinalat ang mata ko sa paligid
upang maghanap ng magandang pagtataguan pero wala. Paano na ito?! Bago pa ako
makatakbo sa loob ng isang cubicle ay nagbukas ang pintuan ng banyo na naging
dahilan ng halos pagkalagot ng hininga ko.
"Ay, true, bes!" malakas na pagkakasabi ng babae sa kasama nito. Sumunod ang ilang
halakhakan nila. Doon ako medyo nakahinga ng maayos nang napagtanto ko na harmless
ang tatlo.
"Miss, ayos ka lang?" nagaalalang tanong ng isa. Sunod sunod na tango ang isinagot
ko sa kanila bago ako nagmadaling pumunta sa may pintuan.
Isang malalim na paghinga ang ginawa ko nang buksan ko ng bahagya ang pintuan.
Sumilip muna ako sa lahat ng direksyon at nang nakita ko na walang ibang tao ang
naroon, inayos ko ang bag ko at saka lumabas.
####################################
58
####################################

CHAPTER 58

My breathing was heavy. Pakiramdam ko rin ay lalabas ang puso ko sa ano mang oras.
Hindi ko pa rin inilalabas ang isang kamay ko sa loob ng bag ko just because I knew
it would make me a little bit safe. Pinilit kong bilisan ang lakad ko ng hindi
nahahalata na natatakot ako nang biglang naramdaman ko mula sa likod ko ang
pagyakap sa leeg ko kasabay ng tila matulis na bagay na magaang tumutusok sa likod
ko. Otomatikong hinawakan ng libreng kamay ko ay nakayap sa 'kin na braso na naging
dahilan ng bahagyang pagdiin ng matalim na bagay sa likuran ko.

"Nice to meet you, Isabela," makapanindig balahibo na bulong ng babae. "Subukan

mong magkamali, walang sabi sabi kong itutusok 'tong kutsilyo sa likuran mo,"
babala nito sa ''kin.

"S-sino ka?" tapang tapangan kong tanong dito kahit na ang totoo ay nangangatog na
ang tuhod ko sa kaba. Ramdam ko na rin ang pagtulo ng malamig kong pawis sa noo.
"Oh, I am sure you know me," aniya. "Sundan mo ang pag hakbang ko, wag kang tatanga
tanga kundi, babaon talaga 'to sa likod mo!" pasinghal niyang bulong.

"C-Cecil?" tanong ko rito habang humahakbang ako palikod.

"The one and only, my sweet and innocent Isabela," nakakakilabot nitong sagot. "I
know you know me. I'm glad Theo mentioned me to her little wife," bulong niyang
sabi. Nanlaki ang mga mata ko nang sabihin nito ang huling salita. "Oh, huwag kang
magulat o magtaka. Siyempre alam kong nagpakasal kayo. Kelan pa ba ako nahuli sa
balita?" nangaasar niyang tanong.

"Saan mo ako dadalhin?" tanong ko sa kabila ng pagaalala ko para sa sarili ko, kay
Theo at sa posibleng laman ng tiyan ko.

"Somewhere," aniya.

"Hindi ka makakatakas kay Theo," may diin kong sabi. "At alam kong hinahanap na
niya ako ngayon," dagdag ko habang kinakapa ang isang bagay sa loob ng bag ko. Ang
hirap! Lalo pa't kinakailangan kong panatilihin sa braso ni Cecil ang isa kong
kamay.

"Too bad, hindi ka niya maabutang buhay!" tawa niyang bulong sa 'kin.

Kinakabahan kong kinapa ang isang bagay na nasa loob. Halos tawagin ko na ang lahat
ng nasa langit para lang matulungan ako sa kasalukuyang sitwasyon ko. Labis na
lamang ang pag-asa na naramdaman ko nang nakapa ko ang hugis lipstick na bagay sa
loob ng bag ko. Pasimple ngunit mabilis kong inalis ang takip nito sabay hawak ng
mahigpit sa bagay na iyon.

"Paano ka nakasisiguro?" paghahamon kong tanong.

"Just because I will kill you first para pumunta siya sa 'kin. That man is a son of
a bitch! Wala siyang karapatan na kunin ang akin!" pagalit niyang sabi.

Huminga ako ng malalim at inihananda ang sarili ko sa gagawin ko. I need to move
fast! Isang segundo ng pagkakamali ko ang maaring maging dahilan ng kamatayan ko.

"Too bad, hindi mo iyan magagawa!" palaban kong sabi rito sabay hawak ng mahigpit
sa kanyang braso at mabilis kong ipinilipit iyon upang mawala ang pwersa ng kanyang
kamay na nakahawak ng kutsilyo. Nagawa kong sipain ang kanyang kamay kaya nito
nabitawan ang kutsilyo. Nang ako na ang may kontrol, walang pagdadalawang isip kong
isinaksak ang hawak kong maliit na kutsilyo sa kanyang balikat.

"Argh! Bitch!" sigaw nito sa 'kin nang lalo ko pang idiin ang kutsilyo. Nagmadaling
tumakbo papalayo nang nakita kong nakarehistro na sa mukha nito ang labis na sakit.
"Theo!" sigaw ko, umaasang maririnig ako kahit pa nasa may kabilang bahagi siya ng
lugar.

"Akala mo makakatakas ka!?" narinig kong sigaw ni Cecil kasunod nito ay ang
biglaang pagdampi ng matulis na bagay sa braso ko.

Shit! Mahapdi! But I was lucky enough na daplis lang sa braso ang natamo ko mula sa
pagakkabato niya ng kutsilyong kaninang hawak niya. Lalo ko pang binilisan ang
pagtakbo. Sunod kong narinig ang putok ng baril. Lahat na halos ng bagay na malapit
sa 'kin ay natamaan. I cannot die this way! At papaano kung buntis ako!? I cannot
die!

Nagkagulo ang mga tao. Ngunit nang natanaw ko si Theo, ganoon na lamang ang
pagkagalak ko. Binilisan ko ang pagtakbo patungo rito habang hawak hawak ang
nagdurugo kong braso. Napansin ko ang kamay nito na may hawak na rin na baril.
Hindi rin nakatakas sa paningin ko ang ilang lalaking nakahandusay sa sahig na may
mga tama ng baril.

"Isabela!" aniya nang sa wakas ay nagtagpo kami. Nagdilim lalo ang kanyang
ekspresyon nang nakita nito ang braso kong nagdurugo. "We need to get out," aniya.
Kasunod nito ay ang pagpapalibot sa 'min ng ilang bodyguards.

Mabilis naming tinungo ang sasakyan na nasa parking lot. Ininda ko ang sobrang
hapdi kong braso at nagfocus na lamang sa pag asa na makakaligtas kami.

"Damn, I'd kill that bitch but I have to make you safe first," aniya bago
pinaharurot ang sasakyan papaalis. Habang nagmamaneho ito ay kanyang inilabas ang
kanyang cellphone at tinawagan si Marcus.

"The bitch is on the loose! Tell Felix that I need a maximum security. Meet us half
way," utos nito at agad pinatay ang tawag. Ang isang sasakyan ng security team na
kasama namin ay nasa harap at ang isa ay nasa likuran.

"She hurt you," aniya. "I'd fucking kill that bitch!" galit nitong sabi.

Magsasalita na sana ako kaya lamang ay bigla kaming nakarinig ng malakas na tila ba
pagsabog mula sa likuran. Agad kong tinignan ang side mirror ng sasakyan. Nalaglag
ang panga ko nang nakita kong bumunggo sa isang restaurant ang kotse ng isang
security team namin.

"Damn!" mura ni Theo. "Tell me what she did to you, angel," utos nito.

"Muntikan na niya akong patayin pero nagawa ko pa siyang saksakin sa braso kaya
nakatakas ako," sabi ko rito. "T-Theo, I think Cecil needs help. Puno siya ng galit
kaya niya nagagawa ang mga bagay na ito. I think she's mentally ill... or too much
stressed."
"Angel, that bitch is crazy!" sabi nito sa 'kin. "I swear I'd kill - fuck!"

Biglang kinabig ni Theo ang manibela nang biglang sumalpok sa isang malaking truck
ang kotse ng security team na nasa harapan namin.

"Shit!" muling mura ni Theo. Nang tumingin ito sa rear view mirror ay biglang
bumilis ang pagpapatakbo nito. "Hold on, angel, we'd go for a race," aniya na
nakapagpakaba sa 'kin lalo.

I checked my side mirror at doon ko nakita ng malinaw si Cecil na nagpapatakbo ng

isang asul na sasakyan.

"T-Theo..." tawag ko rito nang napagtanto ko kung ano ang mangyayari.

"It's either I will kill her or she will kill us, Isabela. I need you to hold on
real tight. Alright? Stay alert for me. When you have to jump, you will jump,"
determinadong utos nito.

Bumuhos ng tuluyan ang luha ko nang napagtanto kong hindi lang ito simpleng
patayan. To Theo, this might also mean suicide. "H-hindi ako papagayag," mahinang
bulong ko rito.

Dinampot ko ang cellphone ni Theo at agaradang binuksan iyon. Pakiramdam ko ay

parang tinusok ang puso ko nang nakita ko na litrato namin ang ginawa niyang
wallpaper. Ayoko, hindi ako makapapayag na mawala sa 'kin si Theo.

"What are you doing?" tanong nito sa 'kin.

Hindi ko pinansin si Theo sa halip ay hinanap ko ang numero ni Felix at agad siyang
tinawagan. Isang ring lang ang kinailangan upang sagutin nito ang tawag.

"My team is on my way," agad nitong sabi.

"F-felix, s-si Isabela 'to," nanginginig kong sabi. "Please, pakibilisan,"

pagmamakaawa ko.

"Where is my brother, Isabela?" mariin niyang tanong.

"I am here," si Theo ang sumagot. "I am heading south. You have me tracked, right?"
tanong niya.

"Yes and they will meet you halfway."

"No. I want them to meet me at every possible direction. Have one car follow Cecil.
I will find an intersection at gusto kong makulong ang sasakyan ni Cecil sa gitna.
I want her dead," determinadong sabi nito.

"You can always have her dead," seryosong sagot ni Felix. "And Isabela, you need to
trust my brother. Do whatever he says," utos nito sa 'kin bago patayin ang tawag.

Saktong naputol ang tawag nang biglang prumeno si Theo dahil may lumabas na itim na
kotse kung saan.

"Fuck! The bitch has men in the area!" aniya na lalong nakapagpakaba sa 'kin. "We
have to change route," aniya bago nito iniliko ang sasakyan.

Iba-ibang pasikot sikot ang dinaanan namin ni Theo hanggang sa bumagal ang kanyang
takbo dahil sa ilang traffic. Nakabuntot pa rin sa 'min si Cecil at nakailang mura
pa si Theo nang paulit-ulit nitong banggain ang likuran ng sasakyan ni Theo.

"Dammit! Isabela, grab your bag at iharang mo sa mukha mo and I want you to hold on
really tight," paguutos niya. Bago pa ako maitanong kung bakit ay nagawa na nitong
pabilisin pa lalo ang pagtakbo sa sasakyan.

Sa di kalayuan ay nakita ko ang isang intersection. I know what Theo's aiming,

kitang kita ko na rin ang napakaraming sasakyan ng LeFevre Securities. Theo's about
to putthe plan in action. He will try to trap Cecil. Dumoble ang speed ng sasakyan
namin ni Theo. Nagsimula na rin na salubungin kami ng ilang sasakyan. Sa kanan o sa
kaliwa man ay may sumalubong sa 'min. They are really trying to trap Cecil. Mula sa
side mirror ko ay nakita ko ang ilang pagbangga bangga ni Cecil sa mga sasakyan.

"Here we go, hold on, angel," ani Theo.

I saw cars ahead of us and a small opening. A reall small opening at may kotse pang
nakaantabay sa gilid na sasara sa maliit na daanan na iyon pagkadaan namin.

"Theo!" halos pigil hininga kong sigaw nang nakalusot kami doon at sa biglaan at
mabilis nitong pagpreno. Hinabol kong mabuti ang hininga ko nang sa wakas ay
tumigil kami.

"Are you okay?" tanong nito sa 'kin.

"O-oo... buti na lang naimbento ang seatbelt," nakangisi ngunit pagod kong sabi.

"Good. Stay here, I still need to make someone pay for hurting my wife," seryoso
nitong sabi and even before I could react, he went our of the car and made his way
towards Cecil.
Kinagat ko ang labi ko at lumabas rin ng kotse. Agad akong pinalibutan ng ilang
security team habang pinilit kong lumakad papalapit ng kaunti. I saw Cecil's car
trapped in the middleof the intersection. She was still inside the car. Hindi ko
narinig kung may sinabi ba si Theo pero lumabas si Cecil at nagtutok ng baril kay
Theo. They were pointing guns at each other pero hindi maikakaila na walang
magagawa ang baril ni Cecil laban sa dami ng baril na nakatutok sa kanya.

I wanted to run towards Theo pero hindi ko iyon magawa dahil sa may mga pumipigil
sa 'kin. Wala akong kahit ano mang narinig sa pag-uusap nila at halos malagutan ako
ng hininga nang nakarinig ako ng putok ng baril. I locked my gaze at them. Halos
bawat patak ng segundo na hindi ko alam kung sino ang nabaril ay para bang unti-
unti akong pinapatay.

One shot.. iisa lang.. p-posible bang si Cecil ang bumaril? O siya ang nabaril?

"Theo.." mahinang bulong ko nang namataan ko ang pagbagsak ni Cecil. Muling bumuhos
ang luha ko nang nakasiguro ako na ligtas na kami ni Theo. Cecil is dead. My eyes
were suddenly blurred and my head started to spin. I feel so drained.

Unti-unting lumuwag ang ginawang pagprotekta sa 'kin ng mga tauhan ng mga LeFevre
kaya naman unti-unting nagliwanag ang mukha ko nang nakita ko si Theo but for some
reason, I felt weak... I felt that something wrong was going on inside my body.

"Isabela!" Theo worriedly shouted. When I looked at him, he looked terrified as he

was looking down at me.

My blurry vision tried to check on what Theo was looking at but it was too late.
Too late. I fainted even before I could clearly see the red liquid running down my
thighs.
####################################
59
####################################

Guysss!
Follow me on instagram: grysorange
Also, check and follow our online shop at instagram: wallofsale

And thank you for the overwhelming comments. :)

Next update: Epilogue :)

CHAPTER 59

Everything was a blur. When I woke up, all I could see were silhouette and all I
could hear was silence. I blinked twice just to at least clear my vision. Nakita ko
ang pintadong apple green na mga pader. I even saw Theo's head resting on the side
of my bed as I realized that he was holding my hand. I tried to speak and ask what
happened but I felt dryness as I opened my mouth. I felt thirsty. Pinilit kong
igalaw ang kanang braso ko nang bigla kong naramdaman nag kirot. Doon ko naalala
ang lahat ng nangyari bago ako mawalan ng malay.

Check-up. Picture messages. Cecil. Knife. Guns. Cars. And blood.

Napasinghap ako na naging dahilan ng bahagyang pagbawi ko ng kamay ko na hawak ni

Theo nang naalala ko ang pinakahuling pangyayari bago ako mawalan ng malay.

"Isabela? Fuck, angel!" aniya na tila ba galak na galak nang nakita niyang
nakadilat ang dalawa kong mata. "Shit. You fucking scared me," dagdag nito bago ako
yakapin at halikan sa noo.

"T-tubig..." hirap kong sabi rito.

"O-of course! T-teka," natataranta niyang sagot at minadaling tinakbo ang ref sa
'di kalayuan. Nagsalin ito ng tubig sa isang baso bago iniangat ng kaunti ang kama
ko at inabot sa 'kin ang tubig. Madali kong naubos ang laman ng baso na para bang
isang taon akong hindi nakainom. The water felt good as it passed my throat.

I was about to ask what happened after I passed out when we heard the door swung
open. Iniluwa noon ang isang babaeng nakasuot ng puting coat habang may katabi na
isang nurse.

"Just about time," aniya nang nakita akong bahagya ng nakaupo. "And how are you,
Isabela?" tanong niya bago ako nito lapitan.

"A-ayos lang po," sagot ko rito.

"Wala ka bang nararamdaman na kahit ano?" tanong niya habang chinicheck ang mata
ko. Ang nurse naman na kanyang kasama ay kinukuhanan ako ng BP sa kaliwang kamay
ko.

"Wala naman po."

"Nahihilo?" tanong niya muli bago nito pagtuunan ng pansin ang takbo ng puso ko.

"Hindi po."

"Good. But you will still need to rest," aniya. "Gaya ng sabi ko dito kay Mr.
LeFevre, you need a 24 hour complete bed rest. So far, you are done with the first
12 hours and I need you to comply for the remaining half. We don't want you
stressed, we don't want you to exert too much effort. Bleeding during the first
trimester of pregnancy is common but we will not take a risk because it is
sometimes a sign of pregnancy problems such as miscarriage," dagdag nito na
ikinabigla ko. Naramdaman ko ang biglaang mablis na tibok ng puso ko.

"First trimester... of p-pregnancy? Miscarriage?" nalilitong tanong ko.

Ngumiti ito sa 'kin ng malumanay. "You are five weeks - almost six - weeks
pregnant, Mrs. LeFevre."

Napasinghap ako at kaagad na napahawak sa tiyan ko nang nakupirma ng doktor na

mayroon ng buhay sa sinapupunan ko. We've been wanting to find out if I'm pregnant
or not, dalawang check-up ang naudlot and now, here we are, sa ganitong paraan pa
talaga namin nalaman.

"Buntis ako," mahinang bulong ko habang nakatingin ako kay Theo. Kaagad nitong
hinawakan at hinalikan ang kamay ko.

"Congratulations, Mr. and Mrs. LeFevre," bati ng doktor. "I will prescribe the
needed vitamins for your pregnancy. Also, you need to attend some maternal and
parental seminars, hindi pa naman sa ngayon but one of these days kailangan niyong
mag-asawa ang bagay na iyon para magkaroon kayo ng ideya tungkol sa pagbubuntis at
pag-aalaga ng bata," dagdag pa nito.

"We are more than willing, Dra. Sanchez," sagot ni Theo.

"Well, then, Mr. LeFevre, you could perhaps feed your wife with dinner dahil
kailangan niya iyan. Only nutritious foods, please. And make sure you'll have
enough sleep. Avoid stressful activities, Mrs. LeFevre. I am asking you both to
comply with my orders para sa ikaliligtas ni Isabela at ng baby niyong dalawa,"
nakangiti ngunit seryosong sabi sa 'min ng doktor.

"You can count on us," ani Theo.

"Very well, I'll come back tomorrow morning to check on Isabela again. Have a great
night," pagpapaalam nito sa 'ming dalawa.

Hindi ko na napigilan ang ginawang pagtakas ng mga luha sa mata ko nang kaming
dalawa na lang ni Theo ang nasa loob ng malaking kwarto.

"Hey, why are you crying?" he asked as he cupped my face.

"Buntis talaga ako," hindi makapaniwala kong sabi rito.

Hinalikan niya ako sa noo at pinunasan ang mga luha ko. "Yes, angel," nakangiti
niyang sagot.

Just as when we were having our moment, and when I was just about to ask kung ano
na nga ang nangayari kay Cecil, muling nagbukas ang pintuan at boses kaagad ni
Natalia ang nangibabaw sa kaninang tahimik na kwarto.

"Theodore, gising na ba si -" biglang naputol ang kanyang sinasabi nang nakita niya
akong nakaupo sa may kama ko. "Oh my god! Finally!" masayang sabi nito bago ako
tinakbo at niyakap. "You got me worried!" mangiyak ngiyak niyang sabi nang
pinakawalan niya ako mula sa pagkayakap. "Baka ako pa mismo ang pumatay kay Cecil
kapag may nangyaring masama sa 'yo!"

"But she's already dead at isa pa, I'd kill her within a split second once she kill
my wife," sabat ni Theo. So he really did kill her. Napangiwi ako. Pero sabi niya
dati ay hindi siya ang pumapatay ng tao, may mga tao na gumagawa nun para sa kanya.
I sighed. I know this is the mafia life but it really bothers me. Killing is a sin.
Maybe I should talk to Theo about it one day.

Ngumuso naman si Natalia sa sinabi nito. "E 'di double dead ang gagawin ko sa
kanya! That bitch deserves to die a million times!" aniya. "At teka, how's your
baby?" pag-iiba nito ng usapan.

Namula naman ang pisngi ko sa kanyang tanong. "A-alam mo?"

She rolled her eyes at me. "Of course! Sumugod kami agad dito sa ospital when we
found out what happened. I was here for three hours but Marcus insited na
magpahinga muna ako since you know, preggy din," halakhak niya. "But I was here
when the doctor said you're pregnant!" galak nitong sabi. "Oh, sayang... you should
have seen Theo cried the moment the doctor announced that-"

"I did not cry!" agad na pagtatanggi ni Theo.

"Liar!" singhal ni Natalia. "Anyways, I'm sure you're hungry! Kain ka na. I brought
some foods. Ay, teka! Ano ba pinaglilihian mo?" tanong nito.

Kumunot ang noo ko at nginuso ko ang aking labi nang napagtanto ko na wala akong
pinipiling pagkain. "Kinakain ko naman lahat."

"Then that's good news for Theo. Hindi niya mararanasan paghihirap ko," pang-aasar
ni Marcus kay Natalia. Natalia murmured something that no one heard. The night was
spent really well.

I stayed at the hospital for another two days just to make sure na okay na akong
ilabas. Theo has been extra careful sa pagalalay nito sa 'kin mula sa pagbaba sa
kama hanggang sa pagsakay sa kotse nito. Ni halos gustuhin pa nga nito na paliguan
na rin ako! But I insisted na kaya ko naman na but being the over protective that
he is, he made me use a chair para nakaupo daw ako na maligo. Napailing na lang
ako, e. Theo is really sweet in his own ways.

Buong akala ko nang naka-uwi kami ay sa kwarto na agad ako didiretso upang
magpahinga ngunit ganoon na lamang ang pagkabigla ko nang tumambad sa harapan ko
ang halos lahat ng tao sa mansyon na nakahawak ng banner na "CONGRATULATIONS"
habang ang iba ay pumapalakpak.

"Déjà vu," bulong ko sa kawalan nang naisip ko bigla ang sorpresang pagpapakasal
namin ni Theo. Ganitong ganito rin ang tagpo noon pagka-uwi namin.

"What's that?" tanong ni Theo na agad kong nilingon. Umiling ako bilang sagot. "Do
you like it?" he asked.

"Very much," sagot ko rito. "Thank you," nakangiti ko pang dagdag.

"Anything for my wife," bulong nito sa tenga ko.

Masaya kaming nagcelebrate kahit pa na most of the time ay pinapaupo lang ako ni
Theo. Hindi ko naman maiaalis sa kanya ang pagiging bossy na asawa talaga. Everyone
was there even Don Antonio... iyon nga lang ay mag-isa ni Felix, hindi ko nakita
Maura, hindi ba ay girlfriend niya iyon?

Nang minsang nakatakas ako kay Theo ay pinili kong kumuha pa ng ilang pagkain. I
was so sure that I was heading to the table but something caught my eye. I think
maganda na itong oportunidad. I've been wanting to talk to him since Theo and I got
married kaso napurnada lang.

Nilapitan ko si Don Antonio na malayo ang tingin habang nakatayo sa malawak nilang
hardin. Tinabihan ko ito at nakiramdam ng ilang sandali.

"Akala ko po noong una, ayaw niyo ako para kay Theo," pag-uumpisa ko.

Nagpakawala ito ng isang mahinang tawa. "I never said I didn't like you for my son,
Isabela," aniya.

"Pero 'di ba sabi niyo po noon na hindi ko kaya?" nalilito kong tanong.

He chuckled again. "Sinong magulang ang aayaw sa isang babaeng katulad mo na maging
asawa ng anak nila, Isabela?" tanong nito sa 'kin. He sighed. "I didn't like Theo
for you, Isabela. You are as pure as white, you are the epitome of innocence, you
hold too much honesty and I knew very well that Theo will only taint your purest
soul. But as a father, I only want my son to be happy. What can I do if he has
found his happiness in you?" aniya na ikinapula ng pisngi ko.

"That is why I decided to give you both the chance. I knew the relationship you
have won't work out if the both of you won't adjust. I challenged you and you did
not fail me. I challenged Theo and he did not fail me either," nakangiti niyang
sabi.

"Challenged Theo?" I curiously asked.

"I challenged him to keep you alive," sagot niya na nakapagpatahimik sa 'kin. "I
could only hope that you will never leave him, Isabela."

"Mahal ko po ang anak ninyo. To leave him is no different from dying, Don Antonio,"
sinsero kong sagot dito. Tumango ito sa 'kin. May ilang segundo kaming natahimik
nang naisipan kong tanungin dito ang isang bagay na gusto kong mabigyan ng
kasagutan. "Don Antonio, I hope you won't mind me asking.."

"Sure, sure, go ahead, Isabela," aniya.

"A-Ano na po ang mangyayari ngayon? I mean now that Cecil's dead... what's next?"

Saglit itong tumahimik na tila ba nag-iisip kung dapat ba niya akong sagutin pero
sa huli, ibinigay rin niya ang hinihiling ko. "Then Gregory Madriaga is next. But
as much as I am concerned, that is no longer much of Marcus nor Theo's business,"
sagot niya.

"Po? Ano pong ibig niyong sabihin?"

"Gregory has always been Felix's and Kim's business."

Pinilit kong inisip ang sinabi ni Don Antonio sa 'kin ngunit bago pa man maligaw
ang isip ko, binago na nito ang usapan.

"But you know what, Isabela, my approval has never been really a problem. Ang dapat
mong problemahin ngayon ay ang paghingi sa permiso mula sa mga magulang mo," ani
Don Antonio.

Sasagot na sana ako rito nang biglang nagsalita si Theo sa kung saan.

"That will not be a problem, Sir. I invited them and they just arrived and that is
why I have to steal my girl now dahil may kailangan pa kaming suyuin," aniya na
ikinalaglag ng panga ko.

Gustong gusto kong pagususntukin si Theo ngayon dahil sa kanyang ginawa. Inimbita
niya ang pamilya ko! Kitang kita ko ang matigas na ekspresyon ng tatay ko habang
ang nanay naman ay biglang nagliwanag ang mukha nang nakita ako nito.

"Ate!" sabik na sigaw ni Aya. Agad ako nitong nilapitan at niyakap. Akmang
bubuhatin ko na ito kaya lamang ay tumutol si nanay.

"Aya! Hindi pwedeng magbuhat ng mabigat ang ate mo," suway nito.
Hirap at kabado akong lumunok bago ako unti-unting lumapit sa kanila. "'Tay, 'Nay,"
tawag ko sa kanilang dalawa. Nilapitan ko sila ay inabot ang kanilang kamay upang
mag-mano na siya ring ginawa ni Theo. "S-Si.." kinabahan kong simula. "Si Theo po
pala-" muli kong sabi na agad pinutol ng tatay.

"Kilala namin kung sino si Theodore at ang pamilya niya," may diin nitong sabi.

"Bakit naman hindi mo agad sinabi sa 'min, Isabela?" tanong ni nanay.

Nang nagsimulang magtubig ang mga mata ko, agad akong lumingon kay Theo. Isang
tango ang ibinigay nito sa 'kin. He's giving me the chance to speak, alam kong ayaw
niyang makisawsaw dahil sa nirerespeto nito ang relasyon ko sa pamilya ko.

"Pinag-alala mo kami, Isabela. Kung hindi pa sinabi sa 'min ng asawa mo at ni Don

Antonio, malamang nabaliw na kami sa pag-aalala. Ni hindi ikaw ang sumundo sa 'min
sa hacienda nang lumipat kami sa bahay na ipinatayo mo," ani nanay.

"Hindi ko po kasi alam kung papaano ko sasabihin, 'nay, 'tay..."

"Naiintindihan namin, anak. Ngayon ay natutuwa na lang kami na nakita ka na namin.

Sana lang ay alagaan ka ng asawa mo," aniya tapos ay tumingin ito kay Theo.

"Makakaasa po kayo," magalang ngunit may diin nitong sagot.

"Hindi ibig sabihin na ibinigay ko ang permiso ko ay buo na ang loob ko sa

pagpapaubaya ko sa anak ko sa iyo. Wala na lamang talaga akong magagawa dahil
nagpakasal na kayo. Tandaan mo, hindi ka kailanman magiging karapatdapat sa anak ko
hangga't hindi mo napapatunayan ang sarili mo," seryosong sagot ni tatay habang
nakatingin ng diretso kay Theo.

"Wala po akong planong tumigil sa pagpapatunay na ako lamang ang lalaki para kay
Isabela," determinadong sagot ni Theo. "Kaya nga po gusto kong gawing pormal ang
balak ko ngayong araw na ito," aniya na ipinagtaka ko. Nakakunot ang noo ko habang
pinagmamasdan ko ito. Walang ano pa man ay lumuhod ito sa harap ko. Hinawakan nito
ang kaliwa kong kamay bago ito naglabas ng kulay pula na maliit na box. Napahawak
ako sa bibig ko nang napagtanto ko kung ano ang gagawin nito.

"Isabela, I will give you the world. I will offer you my life. I want to make a
promise with you in front of the God that we all believe in. Marry me again,"
hiling nito sa 'kin.

Wala ng isip isip pa, agad ko itong pinatayo at niyakap sa harap ng pamilya naming
dalawa. "Oo naman," masaya kong sagot rito. Nagpalakpakan ang lahat.

"This calls for another celebration! Tara na at kumain!" yaya ni Natalia sa lahat.
"Hay, ano ba iyan! Magkakaapo na ako," ani nanay. Niyakap ako ito at doon ko
naramdaman ang labis nitong pagmamahal para sa 'kin pati na rin ang kasiyahan niya.

"Tara po, kain na lang tayo," tumatawang sabi ko sa kanya.

"Anak, kamusta naman ang naging bakasyon ninyo? Grabe, ilang buwan din pala talaga
kayong nagbakasyon," manghang sabi ni nanay. Napatingin ako agad kay Theo na may
pagtatakasa mukha ko. Ngumisi ito sa 'kin at tumango. I get it, hindi niya nga
ipinaalam ang tungkol sa mafia at sa tunay na nangyari. I guess, that's for the
best. Ayos na rin ang ganito. And with Theo mentioning God, it means that he still
believes in Him. I wonder if I could make him change his mind about the mafia - or
even just the killing part.
####################################
Epilogue
####################################

Thanks for reaching this far. Read the AN & FAQ at the end.

EPILOGUE

"Theo!" medyo pasigaw kong tawag dito. "Theo!" muli kong tawag. Nang hindi pa rin
ito sumagot ay lumabas na ako sa walk-in closet upang punatah nito. Nakapamewang
akong nilapitan si Theo nang natagpuan ko itong nag-aassemble ng lego blocks. "Kaya
pala hindi ako pinapansin," sabi ko rito.

"Huh?" nagtataka niyang tanong. "Ay, sorry, sorry," paghingi nito ng paumanihin.
Kanyang binitiwan ang pinagkakaabalahan nito at nagtungo kaagad sa likod ko.

"Hmm. Sobrang busy kasi," pang-aasar ko habang nararamdaman ko ang pagsara niya ng
zipper ng suot kong bestida.

"Angel, I think you need to change," bulong nito nang biglang ayaw magsara sa
bandang itaas.

"Hindi nanaman kasya," nakanguso kong sabi. "I'm getting really big," komento ko.

"Still hot for me," bulong nito sabay halik sa batok ko.

"Sus, pero mas busy ka sa mga laruan," irap kong sabi.

"Not really... hmm, patunayan ko?" pilyo niyang sinabi. Pinalo ko nga sa braso!
Kahit kailan talaga si Theo hindi na nagbago. "Ikaw kasi. 'Wag ka na magselos sa
mga laruan," aniya.

Umirap ako rito. "Oo na. Masyado kang hands on sa pagiging tatay at asawa," asar ko
rito. "Magpapalit na muna ako."

Pagkatapos kong mag-ayos sa sarili, naghanda na kami ni Theo na umalis. Kinuha ko

na rin ang regalo, ibang damit at ilang pagkain na dadalhin namin sa ospital. Balak
kasi namin na isabay na rin sa pagbisita sa bagong panganak na si Natalia ang
check-up ko sa OB ko.

"Daan na muna tayo kay Natalia para maibigay lahat ng ito tapos sa clinic tayo and
then balik kay Natalia," pagsasabi ko ng plano bago pa man maipark ni Theo ang
sasakyan.

"Sounds good to me," aniya.

Theo and I walked hand in hand habang buhat ng ilang bodyguards ang mga pagkain at
ilang gamit. Ganoon pa rin talaga, hindi pa rin inaalis ni Theo ang mga body guards
ko. Aniya'y kahit patay na raw si Cecil, iba pa rin talaga kapag may bantay ako.
Speaking of Cecil, I confronted him before about Cecil's death. Inamin naman nito
na hindi siya ang puatay rito.

Kwento niya sakin, talagang determinado rin si Cecil na patayin si Theo. Why won't
she kill him? Alam niyang malaking kawalan si Theo sa mafia kung sakali man na
mapapatay niya ito but Theo has always been a hundred steps ahead. May ilang mga
sniper pala sa paligid 'nun. So, even before Cecil could shot him dead, nabaril na
ito sa ulo ng isang sniper mula sa itaas ng malapit na building.

I think nabawasan na rin ang patayan na nagaganap sa mafia or it's just that Theo
doesn't like me to know about it dahil ilang ulit ko na rin itong kinumbinsi na
kung hindi man nila magawang iwasan, sana man lang ay kanilang bawasan. He said
he'll try and I think he's really trying naman.

"Surprise!" agad kong sabi nang nakapasok kami sa kwarto ni Natalia. Sinalubong ako
ni Felix at nakipagbeso-beso sa 'kin.

"Sakto lang ang dating ninyo dahil paalis na rin ako. I still have a meeting to
attend," aniya bago nagpaalam na umalis.

"Isabela!" galak na sabi ni Natalia.

Agad ko itong nilapitan. "Kamusta ka?"

She rolled her eyes at me. "Hay naku, ang hirap manganak! Good luck sa 'yo,
Isabela. Sinasabi ko na sa'yo, sobrang hirap."

"You don't have to scare her," singit naman ni Marcus.

"Hindi ko siya tinatakot! Madali sabihin para sa 'yo kasi hindi naman ikaw ang
nanganak. Hindi naman ikaw ang nahiwa at hindi naman ikaw ang sobrang pinaluwag!"
ani Natalia na ikinatawa naming lahat. "Akala ko talaga napunit na lahat ng balat
ko. Grabe!"

"You're exaggerating," komento ni Theo.

"Hoy, hindi! You should be there kapag nanganak na si Isabela. And make sure na
doon ka sa bandang ibaba niya pwepwesto para masiilip mo! Ito kasing kapatid mo,
tumabi lang sa 'kin kaya hindi niya nakita," aniya.

"Because you were screaming and begging me not to let go of your hand!" depensa
naman ni Marcus na idinaan lang ni Natalia sa irap.

"Well, I guess I need to prepare my self, too," halakhak ni Theo. "But anyway, we
have to leave for a while first. Ipapacheck-up pa namin si Ivan," aniya.

"Who's Ivan?" sabay sabay naming tatlo na tanong.

"Anak ko," nakangising sagot ni Theo.

"Anak mo?" nalilitong tanong ko.

"Anak natin," aniya.

"You named him already?" nabigla kong tanong

"At bakit hindi?"

"Mas excited ka pa kesa kay Isabela," asar ni Natalia.

"It's my baby, too!" depensa ni Theo "We have to leave now. Babalik kami,"
pagpapaalam ni Theo at hinila na ako palabas ng kwarto.

Gaya ng sabi ni Theo, nagpunta muna kami sa may OB clinic para sa check-up ko. I
was on my 7th month at sumakto naman na ang schedule ng check-up ko ay talagang a
day after Natalia's delivery. Sabi nga ni Theo, it's like hitting two birds with
one stone.

Minsan talaga kapag magkahawak kamay kami ni Theo, hindi pa rin ako makapaniwala na
sa isa't isa rin kami bumagsak. Way back years ago, gusto ko lang naman ng simpleng
buhay. Iyon bang makakaahon kami sa hirap tapos gusto ko 'yung lalaki rin na hindi
komplikado, 'yung tipong mahal ako tapos kaya akong panagutan. Then Theo happened.
Ang dami kong hinarap at nilagpasan para lang maramdaman ko na karapat-dapat ako sa
kanya. He's like a god and I was just a nobody but he gave me his name. Pinatunayan
niya, hindi lamang sa 'kin at sa pamilya namin kundi pati sa Diyos na mahal niya
ako.

Ngayon, wala na akong nararamdaman pa na mali sa pagsasama namin. Kampante na ako

sa sarili ko at sa pagmamahal niya sa 'kin.

"I need to use the restroom first, mauna na kayo," ani Theo nang natapat kami sa
restroom. Tumango naman ako bilang sagot.

When I arrived in front of my OB's clinic, apat na tao lang ang nandoon. Isang mag-
asawa at dalawang buntis na babae but all my attention were drawn to the couple.
Ilang beses ko pang sinigurado na hindi ako naduduling o namamalikmata sa nakikita
ko. Nakangiti akong lumapit at umupo sa tabi nila.

Kinagat ko ang labi ko. I have actually been waiting to meet her, 'yung makita lang
siya, ganoon lang, bonus na siguro kung makaka-usap ko siya. Hindi naman talaga
kailangan pero ito 'yung tipo na curious lang ako. That's all.

"Uhm, excuse me..." nahihiyang pag-uumpisa ko. Agad niya akong nilingon at tila ba
kinilala kaya naman inunahan ko na ito. "Ah, I'm sorry, hindi mo siguro ako kilala
pero kilala kita. Ako nga pala-"

"Ah, ikaw 'yun! Of course I know you. Your face was all over the news months ago.
Nice to finally meet you," aniya sabay alok ng kanyang kamay. Tinignan ko iyon ng
ilang sandali. Napangiti ako. Magaan ang loob ko na iabot din ang kamay ko.

"Ikaw rin," sagot ko rito.

"Oh, and this is my husband, Dylan," pagpapakilala nito. "Babe, I know you've heard
news about her," aniya sa asawa nito. Tumango sa 'kin si Dylan at ngumiti.

"Ilang buwan na?" tanong nito sa 'kin.

"Ah, seven months," nakangiti kong sagot. "I-ikaw?" nahihiya kong baling na tanong
kay Maxine.
"Not sure, eh. Actually, nagpunta lang kami dito to confirm kung may laman nga.
We've used six sticks na kasi 3 were positive, 3 negatives din," nakangusong sagot
nito. "But I'm sure that it's positive," dagdag niya na nakapagpangiti sa 'kin.
"Alam mo, it's actually weird. I mean this is weird!" halakhak niya.

Kumunot ang noo ko rito. "Bakit naman?"

"Because I actually feel like I'm talking to a long lost friend. I should have sent
my regards on your wedding day kaya lang kasi we're out of the country that time,"
aniya.

"Ayos lang naman iyon," sinsero kong sagot dito.

"Where is he anyway?" tanong nito.

"Ah, nagCR lang siya. Mamaya andito na rin 'yun."

"You know what, Isabela, I'm really happy for you and lalo na kay Theo. I am glad
that he has found his happiness. The reason why we didn't work just is just because
we were both destined to another person. I, of course with Dylan, and him to you.
When we tried before, ramdam ko kasi na may kulang sa kanya at sa 'kin. At eto nga,
we found our answers," nakangiti nitong sabi habang kitang kita ko ang ginawang
pagpisil ni Dylan sa kamay nito. Masuyo silang nagtinginan.

"Isabela," tawag sa 'kin na nakapagpalingon sa 'ming tatlo. We saw Theo walking

towards me. His gaze was locked on me like as if nothing else matters. Tumayo naman
ako agad at sinalubong ito.

"Hey, look who's here," nakangiti kong sabi, sabay harap sa mag-asawa na kanina'y
kausap ko.

Noong una ay tila ba nangigilala si Theo ngunit nakilala rin naman nito ang dalawa.
Tumayo ang mag-asawa at nakipagkamay kay Theo.

"Wow," komento ni Maxine. "Talagang dito pa tayo nagkita-kita," aniya and we all
laughed.

"So, you met my lovely wife?" tanong ni Theo sabay tingin sa 'kin.

"Yup. She's really lovely. Swerte ka sa kanya," ani Maxine.

"Hindi ako kokontra diyan," ani Theo.

Maybe if I was the old Isabela - yung selosa, insecure at puro pagdududa - baka
kanina pa ako walang kibo sa pangyayari pero hindi, e. Wala ng issue sa 'kin ang
tungkol kay Maxine. We have moved on and we're all happy with our lives. I cannot
doubt Theo's love for me because he made me feel that I am his only one.

At tama ang sinabi ni Maxine, she's meant for Dylan as Theo's meant for me.

"I thin I wanna eat first," nakanguso kong sabi kay Theo matapos ang check-up ko.

"You always want to eat," pangaasar nitong sabi.

He took my hand as we made our way out. Nakangiti ako habang naglalakad. True
enough that we've had too much rough times pero lahat ng iyon, ay nalagpasan namin
na magkasama. There's only content and happiness inside me because I know for a
fact that I own Theo as much as he owns me.
------
AN:
Lipat na tayo kay Felix (Marked by the Last Mafia boss) and Ivan (14 days).

I will be posting Felix's chapter 3 mamaya. Meanwhile, please do read the first
chapters na. Also, I already posted Day 7 - Morning on Ivan's story.

Hope you'll support and leave comments there, too! Thanks, guythhhh.

FAQ:

1. MayBook 2 po ba 'tong kay Theo and Isabela?

-WALA.

2. May special chapter/s po ba 'to?

-WALA. Pero may appearances pa rin sila sa next story/ies.

3. Paano na 'yung away between LeFevre and Madriaga?

-All the unsolved issue/s here will be answered on the next story/ies of the
series. Interconnected po kasi.

4. May story po ba si Ivan?

-YES. 14 days.