W 1966 roku, w miejscowości Aberfan doszło do jednego z najtragiczniejszych wydarzeń od

czasów drugiej wojny światowej. Kraj odbudowywał się od 1945 roku. Weterani radzili sobie w
pojedynkę. Jedni poszli do przodu, a inni załamali się. Katastrofa w Aberfan spowodowała, że
dziesiątki osób, doświadczyły traumy i niepojętnie cierpiały. Kraj nie był przygotowany aby
udzielić nam wsparcia. Niewielu było świadomych negatywnego wpływu traumatycznego stresu
oraz potrzeb ocalałych i osób pozostawionych w osamotnieniu. Powiedziano mi, że nawet do tej
pory nie ma całkowitego porozumienia, jak odnosić się do osób dotkniętych przez taką tragedię. W
jaki sposób, którekolwiek z nas może wiedzieć co należałoby zrobić?
Aberfan było katastrofą niepodobną do żadnej innej. Ofiary nie były z odmiennych środowisk,
które połączył ze sobą ten sam niefortunny lot samolotem, podróż pociągiem czy rejs promem, gdyż
wszystkie pochodziły one z jednej społeczności. Była to ogromna tragedia skoncentrowana na
przestrzeni kilku zespolonych uliczek i paru kościołów, gdzie matki, ojców, nauczycieli i dzieci
połączyła jedna niewielka, wiejska szkoła.