Knijiževna stvarnost sedamnaestog vijeka se mora posmatrati u političko-istorijskom kontekstu jer taj

kontekst nije samo okvir i direktan uticaj, već I tema književnih djela. Značajnije opadanje moći
monarhističkog uređenja I vrijednosti počinje smrću Luja XIV 1715. godine. Za vrijeme vladvine Filipa II
Orleanskog, koji je kao regent vladao dok prestolonasljednik Luj XV nije postao punoljetan, nastavlja se
opadanje javnog morala, prije svega na kraljevskom dvoru, kralj Luj XV i ministri žive raskalašnim
životima, pod velikim uticajem konkubina I ljubavnica. To dovodi do smanjena podrške dvoru među
narodom, a kritike uređenja od strane prosvjetiteljskih mislilaca čini opravdanim. Posebno loše okolnosti
za francusku monarhiju su I neuspjesi u međunarodonim odnosima, prije svega slabljenje za vrijeme I
nakon Sedmogodišnjeg rata I jačanje Velike Britanije I Pruske.

Sve to dovodi do gubljenja prestiža kraljevskog Dvora, a intelektualne elite, pisci I naučnici se sve više
udaljavaju I svoje ideje izlažu u salonskim društvima, što pogoduje razvoju kritičke misli.

U putopisnim djelima Tavernera, Chardina I Manana primjetna je potreba I želja da se upozna Drugo I
nepoznato, a takav odnos dovodi I do intezivnijeg samoposmatranja koje pokreće preispitaivanje svih
ustaljenih ideja, pojmova, morala, autoriteta kao što su crkva I država. Krajem 16. i početkom 17. Vijeka
nauka se prema Bibliji I crkvenoj instituciji odnosi s preispitivanjem koje vrhunac ima u postulatima
dekartovskog racionalizma I radiklane sumnje. To je temelj na kom se grade žestoke kritike hrišćanstva
koje upućuju mislioci prosvjetiteljstva. Borbu protiv vjerskog fanatizma I jednoumlja otežava činjenica
da je Francuska monarhija Bogom dana, kralj je Božiji izaslanik na zemlji, a državna religija je katolicizam.
Druge vjeroispovjesti su suzbijane I zabranjivanje, a ne-katolički vjernici obespavljivani, da bi tek
neposredno nakon revolucije protestanti I Jevreji dobili pravo da budu francuski državljani

Dakle, nakon 1715. Prosvjetiteljska borba protiv moći monarhije dobija na zamahu. Ali monarhija ne
slabi toliko brzo, njen odgovor na napade je često bio prilično grub. Brojni su naučnici I pisci bili izgnani,
zatvoreni, a njihova djela zabranjena. Stvarali su i objavljivali u teškim uslovima dvorske I crkvene
cenzure. Borba je nastavljena, a kulminirala je u revoluciji 1789, kada je srušena apsolutistička
monarhija i proglašena republika.