„W malinowym..

”
- Tematem utworu jest namiętność między kochankami przedstawiona w subtelny i zmysło-
wy sposób. Ważną rolę w wierszu odgrywa natura.
-Krzewy malin stają się miejscem spotkania zakochanych, gdzie mogą schronić się przed
wzrokiem ciekawskich ludzi
- Zwraca się też bezpośrednio do kobiety, jakby chciał się upewnić, że ona również to pamię-
ta. Zakochani są całkowicie skupieni na sobie, świat zewnętrzny zdaje się dla nich nie ist-
nieć
- Sytuacja liryczna ma miejsce w ciągu dnia, ale osoba mówiąca wspomina też o nocy, gdy
maliny dojrzały, osiągając gotowość do zbioru.
- Maliny stają się symbolem silnych uczuć i namiętności między dwojgiem ludzi
- Wiersz należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność, opowia-
da o uczuciach do ukochanej kobiety.
- Schadzka pary kończy się pocałunkiem w czoło i podaniem mężczyźnie dłoni. Podmiot
liryczny nie opisuje wyglądu swojej ukochanej, skupia się na pojedynczych częściach jej cia-
ła. Poeta nie ujawnia też tożsamości zakochanych, dzięki czemu wiersz nabiera uniwersal-
nego charakteru.
„Dusiołek”
- Ballada to gatunek synkretyczny, który łączy cechy liryki, epiki i dramatu
- w części utworu głos zajmuje narrator, wiejski gawędziarz, później wypowiada się bohater
utworu - chłop Bajdała.
- Ballada opowiada o Bajdale, chłopie wędrującym po świecie ze szkapą i wołem. Bohater
jest przedstawiony w ironiczny sposób, jego imię oznacza kogoś, kto lubi opowiadać przeróż-
ne bajki i historie, niekoniecznie zgodne z prawdą.
-Mężczyzna postanawia zdrzemnąć się w pobliżu lasu, ponieważ męczy go upał. Narrator
przedstawia go w karykaturalny sposób, chłopu brakuje ogłady, jest nieokrzesany.
-Gdy Bajdała zasypia, nawiedza go Dusiołek. Jest to odrażająca zjawa, która siada chłopu na
piersi i zaczyna go dusić
-Słowo „Dusiołek” jest neologizmem, wywodzącym się właśnie od czasownika „dusić”.
Przyrostek „-ołek” sprawia jednak, że budzi komiczne skojarzenia, istota wydaje się bardziej
śmieszna, niż straszna.
-Chłop w końcu zwycięża, udaje mu się obudzić. Ma pretensje do wołu i szkapy, które po-
winny uratować go przed Dusiołkiem. Jest zły nawet na samego Boga, ponieważ uważa, że
stwórca niepotrzebnie powołał do życia takie stworzenia, jak Dusiołek.
„Dziewczyna”
- Ballada należy do liryki pośredniej narracyjnej, podmiot liryczny nie ujawnia swojej
obecności, jest wszechwiedzącym obserwatorem opisywanych zdarzeń
-Ballada opowiada o dwunastu braciach, próbujących poznać naturę świata. Pewnego
dnia usłyszeli oni zza muru wołanie dziewczyny proszącej o pomoc.
-Symbolizuje ona niedostępne dla człowieka tajemnice rzeczywistości. Bracia byli prze-
konani, że skoro słyszą krzyk i płacz, kobieta musi istnieć. Ciekawość i chęć odkrycia sekretu
całkowicie zapanowała nad ich umysłami
-Postanowili za wszelką cenę zburzyć mur i pomóc dziewczynie, przekonać się, kim ona
jest. Bracia za pomocą młotów wkładali całe swoje siły w zniszczenie przeszkody. Wielki
wysiłek nie przyniósł jednak zamierzonego efektu. Mur nie ustąpił, a wszyscy mężczyźni
zmarli z wycieńczenia.
-Bracia przestali fizycznie istnieć, ale ich pragnienie odkrycia tajemnicy wciąż było bardzo
silne. Pozostali na świecie w postaci cieni, które kontynuowały ich pracę. 
-Cienie również przestały istnieć, bracia umarli ponownie. Weszli w kolejną formę wcie-
lenia, stali się niewidzialni, ale młoty wciąż uderzały w mur. W tej postaci mężczyznom
wreszcie udało się osiągnąć cel. Ściana upadła, jednak braci spotkało rozczarowanie. Za mu-
rem nie było ani kobiety, ani żadnej innej istoty.
-zastali tam jedynie głos, który słyszeli od samego początku. Być może dziewczyna rów-
nież kiedyś była żywa, ale z czasem przeszła w inną formę istnienia. Bracia wreszcie osią-
gnęli swój cel, mogli rzucić młoty. Opanowało ich poczucie żalu i pustki, poświęcili swoje
życie dla złudzenia, w które naiwnie uwierzyli.
„Topielec”
Utwór przedstawia abstrakcyjną, wyolbrzymioną wizję połączenia człowieka z przyrodą.
Opiera się na znalezieniu analogii między przyrodą a żywiołem wody. W głębi lasu można
zatonąć, podobnie jak w morzu czy jeziorze
-- Wiersz rozpoczyna się opisem leżących na leśnej polanie ludzkich zwłok. Okazuje się, że
jest to ciało anonimowego wędrowca, który zapragnął poznać przyrodę tak mocno, że całko-
wicie dał się porwać jej potędze. 
-swoją ciekawość przepłacił życiem, pozbawił się ludzkiej postaci. Mężczyzna został zwabio-
ny przez leśnego demona, zwanego „demonem zieleni”. Skusił go swoim oddechem, mają-
cym zapach lasu i tworzącym wrażenie bliskości natury.
- Mężczyzna nie był w stanie oprzeć się pokusie, postanowił odkryć wszystkie tajemnice na-
tury. Zbytnie zespolenie z naturą doprowadziło do jego dehumanizacji. Stopniowo wędro-
wiec tracił swoją dawną postać, zaczął stawać się hybrydą człowieka i rośliny, przypominają-
cą drzewo.
- Obsesja na punkcie natury pozbawiała go kolejnych zmysłów, opuściły go słuch, powonie-
nie i wzrok. W ostatnim etapie przemiany, mężczyzna całkowicie stracił kontakt ze światem
realnym, przestał być jego częścią. Osiągnął stan nirwany, wyzbył się wszelkich ziemskich
pragnień. Wiersz jest pełen podziwu dla potęgi natury, jej odwiecznego porządku