Talambuhay ni Jose Rizal

Si Jose Protasio Rizal ay ang Pambansang Bayani ng Pilipinas. Siya ay

isinilang sa Calamba, Laguna noong Hunyo 19, 1861. Ang kanyang mga
magulang ay sina Ginoong Francisco Mercado at Ginang Teodora
Alonzo.
Ang kanyang ina ang naging unang guro niya. Maaga siyang nagsimula
ng pag-aaral sa bahay at ipinagpatuloy niya ang kanyang pag-aaral sa
Biñan, Laguna. Nakapag tapos siya ng Batsilyer sa Agham sa Ateneo de
Manila noong Marso 23, 1876 na may mataas na karangalan.
Noong 1877, ipinagpatuloy niya ang kanyang pag-aaral sa Unibersidad
ng Santos Tomas at Unibersidad Central de Madrid hanggang sa
matapos niya ng sabay ang medisina at pilosopia noong 1885.
Natuto rin siyang bumasa at sumulat ng iba’t ibang wika kabilang na
ang Latin at Greko. At nakapagtapos siya ng kanyang masteral sa Paris,
France at Heidelberg, Germany.
Ang kanyang dalawang nobela “Noli Me Tangere” at “El Filibusterismo”
naglalahad ng mga pang-aabuso ng mga prayle sa mga Pilipino at mga
katiwalian sa pamahalaan ng Kastila.
Noong Hunyo 18, 1892 ay umuwi ng Pilipinas si Dr. Jose P. Rizal.
Nagtatag siya ng samahan tinawag ito na “La Liga Filipina.” Ang layunin
ng samahan ay ang pagkakaisa ng mga Pilipino at maitaguyod ang pag-
unlad ng komersiyo, industriya at agricultura.
Noong Hulyo 6, 1892, si Jose Rizal ay nakulong sa Fort Santiago at
ipinatapon sa Dapitan noong Hulyo 14, 1892. Apat na taon siya
namalagi sa Dapitan kung saan nanggamot siya sa mga maysakit at
hinikayat niya ang mamamayan na magbukas ng paaralan. Hinikayat din
niya ang ito sa pagpapaunlad ng kanilang kapaligaran.
Noong Setyembre 3, 1896, habang papunta siya sa Cuba upang magsilbi
bilang siruhano, inaresto siya. Noong Nobyembre 3, 1896 ibinalik sa
Pilipinas at, sa pangalawang pagkakataon, ikinulong siya sa Fort
Santiago.
Noong Disyembre 26, 1896, si Jose Rizal ay nahatulan ng kamatayan sa
dahilang nagpagbintangan siya na nagpasimula ng rebelyon laban sa
mga Kastila.
Bago dumating ang kanyang katapusan naisulat niya ang “Mi Ultimo
Adios” (Ang Huling Paalam) upang magmulat sa mga susunod pang
henerasyon na maging makabayan.
Noong Disyembre 30, 1896, binaril si Jose P. Rizal sa Bagumbayan (na
ngayon ay Luneta).
 Si Langgam at Tipaklong

Maganda ang panahon. Mainit ang sikat ng araw. Maaga pa

lamang ay gising na gising na si Langgam. Nagluto siya at
kumain. Ilang sandali pa, lumakad na siya. Gaya ng dati,
naghanap siya ng pagkain. Isang butil ng bigas ang nakita niya.
Pinasan niya ito at dinala sa kanyang bahay. Nakita siya ni
Tipaklong. 

"Magandang umaga kaibigang Langgam," bati ni Tipaklong. "Kay

bigat ng iyong dala. Bakit ba wala kanang ginawa kundi
maghanap at mag-ipon ng pagkain?"

"Oo nga, nag-iipon ako ng pagkain habang maganda ang

panahon," sagot ni Langgam.

"Tumulad ka sa akin, kaibigang Langgam," wika ni Tipaklong.

"Habang maganda ang panahon, tayo ay magsaya. Halika, tayo
ay lumukso. Tayo ay kumanta."

"Ikaw na lang kaibigang Tipaklong," sagot ni Langgam. "Gaya ng

sinabi ko sa iyo, habang maganda ang panahon ako ay
naghahanap ng pagkain. Ito'y aking iipunin para ako ay may
makain pag sumama ang panahon."
Lumipas pa ang maraming araw, dumating na ang tag-ulan. Ulan
sa umaga, ulan sa hapon at sa gabi umuulan pa rin. At dumating
ang panahong kumidlat, kumulog at lumakas ang hangin kasabay
ang pagbuhos ngmalakas na ulan. Ginaw na ginaw at gutom na
gutom ang kaawa-awang Tipaklong. Naalala niyang puntahanang
kaibigang si Langgam. Paglipas ng bagyo, pinilit ni Tipaklong na
marating ang bahay ni Langgam. Bahagya na siyang makalukso.
Wala na ang dating sigla ng masayahing si Tipaklong.

"Tok! Tok! Tok!" 

Nang buksan ni Langgam ang pinto nagulat siya."Aba! Ang aking

kaibigan," wika ni Langgam. "Tuloy ka Tipaklong."

Binigyan ni Langgam ng tuyong damit si Tipaklong. Mabilis na

naghanda siya ng pagkain. Ilan pang sandali at magkasalong
kumain ng mainit na pagkain ang magkaibigan.

"Salamat, kaibigang Langgam," wika ni Tipaklong. "Ngayon ako

naniniwala sa iyo. Kailangan nga palang mag-ipon habang
maganda ang panahon at nang may makain pagdating ng tag-
gutom."

Mula noon, nagbago si Tipaklong. Pagdating ng tag-init at habang

maganda ang panahon ay kasama nasiya ng kanyang kaibigang
si Langgam. Natuto siyang gumawa at higit sa lahat natuto siyang
mag-impok.

ARAL:
Mag-impok habang maganda ang sitwasyon upang maging
handa sa anumang suliranin sa hinaharap. 
Night Changes
Song by One Direction
Main Results
Lyrics
Goin' out tonight, changes into
something red
Her mother doesn't like that kind of
dress
Everything she never had she's
showin' off
Drivin' too fast, moon is breakin'
through her hair
She's headin' for somethin' that
she won't forget
Havin' no regrets is all that she
really wants
We're only gettin' older, baby
And I've been thinkin' about it
lately
Does it ever drive you crazy
Just how fast the night changes?
Everything that you've ever
dreamed of
Disappearing when you wake up
But there's nothing to be afraid of
Even when the night changes
It will never change me and you
Chasing it tonight, doubts are
runnin' 'round her head
He's waitin', hides behind a
cigarette
Heart is beatin' loud and she
doesn't want it to stop
Movin' too fast, moon is lightin' up
her skin
She's fallin', doesn't even know it
yet
Havin' no regrets is all that she
really wants
We're only gettin' older, baby
And I've been thinkin' about it
lately
Does it ever drive you crazy
Just how fast the night changes?
Everything that you've ever
dreamed of
Disappearing when you wake up
But there's nothing to be afraid of
Even when the night changes
It will never change me and you
Goin' out tonight, changes into
something red
Her mother doesn't like that kind of
dress
Reminds her of the missin' piece
of innocence she lost
We're only gettin' older, baby
And I've been thinkin' about it
lately
Does it ever drive you crazy
Just how fast the night changes?
Everything that you've ever
dreamed of
Disappearing when you wake up
But there's nothing to be afraid of
Even when the night changes
It will never change, baby
It will never change, baby
It will never change me and you