Japonia

ciekawe miejsca
 Tokyo Sky Tree czyli najwyższa wieża telewizyjna na świecie

Będąc w Tokio warto wybrać się na najwyższą wieżę telewizyjną świata i przynajmniej na ten
moment drugą co do wysokości budowlę na ziemi. Wysokość Tokyo Sky Tree wynosi 634 metry. Wieża
ma dwa poziomy dostępne dla turystów. Pierwszy na wysokości 350 metrów, drugi na 450 metrach. Wstęp
to około 20 USD na pierwsze 350 metrów i kolejne 10 USD należy dopłacić aby wjechać na samą górę. Przy
dobrej pogodzie widok z samej góry jest kapitalny. Wtedy można zobaczyć nawet samą górę Fuji, nie
mówiąc o przepięknej panoramie na całe Tokio. Pod wieżą znajduje się natomiast duże centrum
handlowe, w którym można spędzić kolejne kilka godzin. Na szczególną uwagę zasługuje jednak parter,
gdzie można zobaczyć jak powstawało Tokyo Sky Tree, jak jest zbudowane i przeczytać wiele ciekawostek
na ten temat. Pierwszy poziom wieży na 350 metrach jest znacznie większy, można tu kupić także wiele
pamiątek i wypić szampana. Mieści do 2000 osób. Drugi poziom na 900 osób jest znacznie bardziej
kameralny, znajduje się spiralny, szklany skywalk, w którym zwiedzający wspinają się na ostatnie 5
metrów do najwyższego punktu na górnej platformie. Znajduje się tu też szklana podłoga.
 Tęczowy Most nad Zatoką
Tokijską

Pylony mostu w całości pomalowane są na biało, aby nie zaburzać krajobrazu Tokio.
Natomiast nocą oświetlane są lampami. Umieszczone zostały na linach
podtrzymujących most. Dają one możliwość oświetlania mostu w tonacji
najróżniejszych barw. Najczęściej są to trzy kolory: od góry czerwony, biały i zielony.
Lampy te są całkowicie ekologiczne, pobierają bowiem energię słoneczną w ciągu dnia.
W październiku Tęczowy Most oświetlony jest na różowo, w ramach akcji walki z
rakiem piersi. Nocne oświetlenie jest na tyle atrakcyjne, że Tęczowy Most nocą stał się
bardzo popularnym motywem drukowanym na fototapetach.
 Akihabara

Czym byłoby Tokio bez olbrzymiej dzielnicy poświęconej elektronicznej rozrywce? Akihabara to
najbardziej znana taka dzielnica położona w centrum miasta. Wciąż zmieniający się charakter tego
miejsca został ostatnio zdominowany przez kulturę anime. Jest tu całe mnóstwo sklepów
specjalizujących się w anime, mandze, starych grach wideo, figurkach i innych przedmiotach do
kolekcjonowania.
Ginza
Luksusowy region Tokio, należący administracyjnie do centralnej dzielnicy miasta o nazwie
Chūō. Ginza jest jedną z najdroższych dzielnic Tokio. Znajduje się tam wiele markowych
domów towarowych, butików, restauracji i kawiarni, a także teatr kabuki.

Roppongi
Jest tu więcej barów i klubów niż w jakiejkolwiek innej dzielnicy Tokio — wolny czas spędza tu
japońska młodzież i bawią się obcokrajowcy.
 Fushimi Inari

Od zarania dziejów Japończycy czcili bóstwo plonów, płodności, ryżu i sake – Inari. W całej
Japonii natrafimy na świątynie, w których oddaje się mu cześć. Łatwo rozpoznamy je po
charakterystycznych tunelach z czerwonych bram torii i ustawionych na terenie świątyni figurkach
lisów. Zwierzchnictwo nad 32 000 chramów Inari położonych w różnych częściach Japonii sprawuje
Fushimi. Prowadzą do niej charakterystyczne bramy Tori. Ciągną się niczym wąż albo ogon smoka,
łącznie na przestrzeni kilku kilometrów tworząc korytarze oddzielający to co ludzkie, przyziemne,
od tego, co na końcu drogi – boskiego sacrum. A wszystko w scenerii wiecznie zielonego lasu
umiarkowanego.
 Zamek Białej Czapli

Zamek Himeji jest jednym z najlepiej zachowanych przykładów japońskiej

architektury zamkowej z początku XVII wieku. Składa się z 83 budynków, które
posiadają wysoko rozwinięte systemy obronne i pomysłowe urządzenia ochronne. Co
ciekawe nigdy nie doznał poważnych uszkodzeń, ani od sił natury, ani od człowieka.
Przeżył zarówno bombardowanie miasta podczas II wojny światowej, jak i wielkie
trzęsienie ziemi w Hanshin w 1995 roku. Jest najczęściej odwiedzanym zamkiiem w
japonii
 Matsumoto

Zamek Matsumoto, znajduje się w miejscowości o tej samej nazwie na wyspie Honsiu, jest jedną z
najbardziej znanych starożytnych budowli Japonii. Starożytny zamek, który wszedł w połowie XX
wieku na listę skarbów narodowych Japonii, przetrwał wiele wojen i niszczycielskich trzęsień
ziemi. Dziś Matsumoto należy do najbardziej popularnych miejsc turystycznych Japonii i
przyciąga turystów nie tylko urokiem klasycznej architektury, ale też tym, że na jego terytorium
w lecie i jesienią odbywają się różne festiwale. Warto też dodać że zamek, który przetrwał
stulecia, ledwo oparł się fali nowoczesności. W 1872 roku działkę, na której znajduje się
kompleks, sprzedano na aukcji, a wszystko na niej zostało przeznaczone do rozbiórki, aby zrobić
miejsce na nową zabudowę miasta. Na szczęście mieszkańcy Matsumoto ocalili swój skarb,
organizując zbiórkę i wykupując cały teren.
 Arashiyama las bambusowy
Las w Arashiyamie to jedno z najpopularniejszych miejsc w Japonii, a nawet na świecie. Wyróżnia się
ok. 130 gatunków bambusa. Tymczasem w jednym japońskim lesie znajduje się ich aż ok. 50. Tysiące
kołyszących się od wiatru bambusowych drzew z zielonymi liśćmi, robią piorunujące wrażenie. Ich
giętkość umożliwia ocieranie się o siebie, a dzięki temu można usłyszeć nieznany dotychczas dźwięk,
który zarezerwowany jest tylko dla gaju w Arashiyama. Japońskie Ministerstwo Środowiska wpisało
ten szelest na listę 100 dźwięków Japonii.
 Gunkanjima-postapokaliptyczna wyspa

W pobliżu portu Nagasaki, na zachodzie wyspy Kyushu, znajduje niezwykła wyspa – Gunkanjima.
Wyspa Hashima, zwana też potocznie “Gunkanjimą” (co oznacza “wyspa – okręt wojenny”), to dawna
osada górnicza. Niszczeje od 1974 roku, kiedy to opuścili ją ostatni mieszkańcy i ma niezwykły,
post-apokaliptyczny charakter.W latach 70-tych Japonia odwróciła się od węgla na rzecz innych
źródeł energii i utrzymywanie kopalni w miejscu tak niekorzystnym, jak Hashima, przestało mieć sens.
Kopalnię zamknięto w styczniu 1974 roku a wyspa opustoszała prawie z dnia na dzień. Pełne ludzi
miasteczko zmieniło się w krainę duchów.
Kopuła bomby atomowej w Hiroshimie
Pomnik Pokoju albo Kopuła Bomby Atomowej – znajdujący się w Hiroszimie budynek-pomnik,
upamiętniający zrzucenie bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki. W 1996 r. Kopuła Bomby
Atomowej została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Gdy w pierwszych dekadach po
wojnie budynek zaczął niszczeć i wystąpiło ryzyko jego zawalenia, burmistrz Hiroszimy Shinzo Hamai
rozpoczął intensywną kampanię na rzecz uratowania pomnika przed zniszczeniem. Hamai był tak
oddany sprawie, że posunął się nawet do osobistego zbierania pieniędzy od przechodniów na ulicach
Tokio.
Aokigahara - las samobójców
Japoński las samobójców Aokigahara to piękne miejsce. Zwany Morzem Drzew, bo las ten jest wyjątkowo gęsty. Na tyle, że w jego
wnętrze nie dociera wiatr. Porośnięte mchem pnie drzew otacza głucha cisza. W tej ciszy zwisają z potężnych konarów sznury i
liny, butwieją opuszczone namioty, rozkładają się długo przez nikogo nie odnajdywane ludzkie ciała. Bo las Aokigahara słynie nie
ze swojego piękna i nie ze względu na nie jest najczęściej odwiedzany. Od wielu lat plasuje się na wysokiej, drugiej (zaraz za
mostem Golden Gate) pozycji w kategorii miejsc najchętniej wybieranych przez samobójców. Na początku lat dwutysięcznych,
każdego roku w lesie Aokigahara znajdowano około stu ciał samobójców – z roku na rok coraz więcej. Nie wiadomo jak te
statystyki przedstawiają się obecnie. Lokalne władze zaprzestały ich publikacji, zdając sobie najwidoczniej sprawę, że ich
udostępnianie jedynie zwiększa popularność tego miejsca i zachęca kolejne osoby do zadania sobie w nim śmierci. Dlaczego
japończycy obrali sobie to miejsce dla żegnania się z życiem? Otóż w 1960 roku ukazały się dwie powieści autorstwa Seichō
Matsumoto: „Nami no Tou” oraz „Kuroi Jukai”, obydwie opierające się w dużej mierze na wątkach samobójstw głównych
bohaterów, popełnianych nie gdzie indziej, jak właśnie w lesie Aokigahara. W latach 90-tych natomiast niemałą cegiełkę do
budowania ponurej sławy lasu dołożył Wataru Tsurumi, publikując swój „Kompletny podręcznik samobójstwa” i określając w
nim Aokigaharę idealnym miejscem na pożegnanie się z doczesnością.
 Dziękuję za uwagę
prezentację wykonała Polina Kopysowa