Sabi nila, kapag oras mo na, oras mo na.

Nasaan ka man, anuman ang iyong

ginagawa, sa kahit anong panahon man ay lalapitan ka ng kamatayan dahil ito ay isa sa
mga malalaking realidad sa buhay. Sa pelikulang “Hintayan ng Langit” ni Dan Villegas,
ipinakikita ang mga hubad na katotohanan sa buhay na tayong lahat ay hahantong sa
ating dapat paroonan, gaano man kahaba ang prusisyon. Dagdag pa rito, ito ay isinulat
ni Juan Miguel Severo, isa sa mga pinakamagagaling na manunulat sa kasaysayan ng
Pilipinas.

Ito ay pinangungunahan nina Gina Pareño (Lisang) at Eddie Garcia (Manolo),

mga beterano at dalawa sa mga pinakamagagaling sa larangan ng pag-arte. Ang
kuwentong ito ay tungkol sa pananatili ni Lisang sa purgatoryo habang hinihintay ang
oras na tuluyan na siyang makapasok sa langit. Ang kanyang personalidad ay
malakas--- hindi maganda ang pakikitungo niya sa mga tao at kadalasan ay naninigaw.
Gayunpaman, siya ay may bukal na puso sa kaloob-looban nito. Habang siya ay
naghihintay, dahil na rin sa kakulangan ng mga silid sa purgatoryo, nakasama niya si
Manolo, na dati pala niyang kasintahan. Hindi mababaw ang pinagsamahan nilang
dalawa. May malalim silang relasyon nang sila ay nabubuhay pa. At nang makita’t
makasama nila ang isa’t isa, tila ba nanumbalik ang pagmamahal na noo’y
naramdaman na nila. Nang sila ay nabubuhay pa, hindi sila nagkatuluyan dahil sa mga
maling desisyon na kanilang ginawa sa buhay. Ang iba sa mga desisyong ito ay
intensyonal, ang iba naman ay hindi. Nagkaroon sila ng mga sarili nilang pamilya at
nagkaroon din ng mga anak.

Malinaw sa pelikula ang teoryang realismo. Ipinakikita rito na maaaring tayo ay

nakatagpo na ng akala nating makakasama natin habambuhay, ngunit sila pala ay
magiging maliit na bahagi lamang ito. Tunay ngang hindi natin makukuha ang lahat ng
ating gusto sa lahat ng pagkakataon. Nagkatagpo man sina Lisang at Manolo sa
nakaraan at minahal man nila ang isa’t isa, hindi ibig sabihin nito na sila na ang
magkakatuluyan habambuhay. Tumulo ang aking luha habang pinapanood ang
pelikulang ito dahil ipinakita nito ang mga realidad sa buhay--- na lahat tayo ay
hahantong sa kamatayan at lahat tayo ay may kanya-kanyang destinasyon sa buhay. At
bawat taong makikilala natin ay magtuturo sa atin ng leksyon.