Brilliant Plans

by jazlykdat

Paano kung dumating ang araw na ang lahat ng nasa iyo ay bigla na lang nawalan ng
saysay sa buhay mo?

At ang tanging asam na lang ng iyong puso ay matakasan ang lahat ng mga ito?
.
.
.
[Rated SPG: Read at your own risk.]

=================

Brilliant Plans

Paano kung dumating ang araw na ang lahat ng nasa iyo ay bigla nalang nawalan ng
saysay sa buhay mo?

At ang tanging asam nalang ng iyong puso ay matakasan ang lahat ng mga ito?

[Rated SPG: Read at your own risk.]

Author's Note

Rated SPG! This is not recommended for young readers.

Ito po ang kabilang side ng Brilliant Lies pero pareho silang stand alone stories.

Ibig sabihin konektado man sila, mabubuo pa rin ang kuwento kahit hindi mo basahin
ang isa.
Brilliant Lies and Brilliant Plans are but One Story in two different perspectives.

P.S. Huwag basahin kung ayaw tanggapin ang REALIDAD ng buhay!!!

=================

B-Plans (Prologue)

Jelna's POV

"Ma, I'm too young to get married." Reklamo ko. Kasasabi lang kasi nila ni Papa na
ipapakasal nila ako kay Nate. Si Nate ang boyfriend ko at anak ng business partner
nila.

"Dun din naman ang tuloy niyo. Why don't you make it a little earlier?" tanong
naman ni Papa.

I sighed.

"Wag mong sabihing ayaw mong magpakasal kay Nate?" segunda naman ni Mama. It's
really hard to argue with them.

"Hindi naman sa ganun, ma. I love Nate but I'm too young. Gusto kong maenjoy muna
ang pagiging single." Napatawa sila pareho sa sinabi ko.

Seriously? Ano bang nakakatawa dun?

"Basta, right after graduation. We will prepare for your wedding." Pinal na saad ni
papa. Kahit naiinis ako ay wala akong magawa.

Lahat na lang ng bagay pinipilit nila. I never wanted to take up business course
pero pinakuha pa rin nila ako at wala akong nagawa.

Masama ang loob kong umakyat sa kuwarto at nagkulong.

"Sweetheart, open the door!" I heard Nate's voice. Mas lalo tuloy akong nainis. He
is my boyfriend at siya ang gusto ng magulang ko na pakasalan ko. Wala naman akong
duda sa kanya kaya lang feeling ko masyado pang maaga para magpakasal kami.

I didn't budge.
Naramdaman ko nalang na umupo siya sa kama ko at hinaplos ang buhok ko. Tsk!
Pinapabuksan ang pinto, may duplicate key naman. Hmp!

"What's the matter?" saad nito. Umupo naman ako at sumandal sa headboard.

"Nate, don't you think it's a little too early para magpakasal tayo?" tanong ko.

"Ayaw mo bang magpakasal sa akin?" Sumeryoso ang mukha niya.

I didn't utter any word. Ayoko nga ba?

"I wanna marry you because I love you. Whether it's early or not, it makes no
difference." Saad niya.

"But Nate, I'm still too young." Reklamo ko.

"So? If you really love me then marry me!" saad nito. Napabuntong-hininga ako. Wala
na talaga akong kawala.

"Unless you don't love me!" saad nito nang di ako umimik.

Bakit kasi di nila ma-gets yung point na gusto ko lang ienjoy muna ang buhay ko
bilang single but in the end siya pa rin naman ang papakasalan ko? Wag lang sana
muna ngayon. Haisst!

Bumalik nalang ako sa pagkakahiga at nagtalukbong na ng kumot.

Mahal ko naman talaga si Nate. Sa lahat ng nanligaw sa akin, siya lang ang
nagustuhan ko.

Well, siya lang naman kasi ang totally nakakalapit sa akin dahil may dalawa akong
body guards at dahil gusto siya ng parents ko kaya siya nakakalapit sa akin freely.

Meron din namang anak ng mga business partners ng parents ko na pinapayagan nilang
manligaw sa akin dati kaya lang di ko trip ang mga ugali.

They are either too arrogant or conceited kasi nga mga anak-mayaman.

Hmp! As if I care about their money.

Kahit nga umupo nalang ako habam-buhay magiging marangya pa rin ako dahil sa yaman
ng parents ko.

But Nate is different. He is not overbearing kahit mas mayaman siya sa akin at mas
matalino. Pero siyempre mas gusto ko rin siya kesa sa ibang lalaki noon pa dahil
sikat siya sa university namin. Student Council President kasi siya at star player
ng basketball team.

Ang daming naiinggit sa akin sa tuwing magkasama kami sa school. I was sophomore
then and he was in his Senior year. Walang magawa ang ibang mga babae noon kundi
mainggit sa tabi. Di rin naman nila ako puwedeng awayin dahil may mga bodyguards
ako plus they all know how bitchy I can be.

=================
B-Plans (One)

Paggising ko wala na si Nate sa room ko.

He left a note on my bedside table and a tray of food. Fresh cut apples,
strawberries and peach na may kasamang cinnamon roll at pineapple juice.

Well, he knows that I don't eat heavy at night. I read the note, that tells me to
eat well, before throwing it in the trash can. Dati kinikilig ako sa mga ganitong
bagay na ginagawa niya but not now. Feeling ko ang selfish niya. If he really loves
me, dapat intindihin niya rin ang point ko.

Bumangon ako at nagtungo sa bathroom. Feeling ko wala akong kakampi.

I look at myself in the mirror.

I feel so alone. Sabagay, all my life ganito naman lagi ang feeling ko.

I am Jelna Cielo Javar. I am an only child. Pero hindi ko alam kung suwerte o curse
ang pagiging sole child ko dahil wala rin namang time ang parents ko sa akin. Most
of the time nasa ibang bansa sila to tend their business at pag nandito naman sila
sa Pilipinas busy din sila sa textile business nila. Binibigay nila lahat ng bagay
na kailangan ko. Sometimes it's more than enough pero hindi naman iyon ang
kailangan ko. What I need are parents who could spend their time with me.

Ilang beses ko na ring hiniling na sumama nalang sa kanila sa ibang bansa pero ayaw
nila dahil sagabal lang daw ako sa business dealings nila. I was so hurt pero di ko
nalang ipinahalata.

There are times when I feel na parang hindi nila ako anak. But everytime I ask them
they show me my birth certificate. A proof that mom gave birth to me.

"Bakit kayo nakasunod sa akin?" tanong ko sa dalawang bodyguards nang

papalabas ako ng bahay. Mag-iisang taon na mula nang hayaan ako ng parents ko na
wag na akong bantayan ng mga ito. Well that's because I asked Nate at siya ang
kumausap sa kanila.

"Ma'am napag-utusan lang po." Sagot ng mga ito.

"Look, I don't need you okay? Lalabas lang ako sandali." Saad ko at agad na pumasok
sa kotse ko.

Napapalo ako sa manibela nang makitang nakasunod sila sa akin gamit ang isa pa
naming sasakyan. I'm more than sure it's my parents idea.

I raised an eyebrow. Let's see kung kaya nilang habulin ang Ferrari ko. I step on
the gas at mabilis na pinatakbo. I don't care kung ilang sasakyan ang iovertake ko.
Their speed also accelerated pero pagdating ng intersection binilisan ko ang takbo
bago pa man mag-redlight. I looked at the rearview and smiled they are stuck on the
red light.

I drove fast, I am more than sure hindi na nila ako maaabutan.

"Hi Jelna! I thought you are no longer coming!" bungad ni Kate pagbaba ko ng
sasakyan. We kissed each other's cheek. Everyone is ready on the lane. We are on
one of the not so busy streets of Manila.

"I've got a cute problem. Puwede bang ako ang sasali ngayon?" I asked. She puffs
her cigarette.

"Hey Jel baby! You're late!"

Napapiksi ako nang maramdaman ang dila niya sa tenga ko.

"Shit ka Jack! Get lost!" naitulak ko siya. Dinilaan pa talaga ako ng gago. He is
one of the drag racers. Naka-take na naman siguro ang loko. Matagal nang may gusto
sa akin ang gagong yun but he could never get me. Kaya siguro pag nakikita siya ni
Nate ay kumukulo ang

dugo niya rito but I never tell Nate na pumupunta ako sa ganitong event.

It all started when I had my freedom from bodyguards. Kate invited me to join. Drag
racer kasi ang boyfriend niya. Kaya nagpabili rin ako ng Ferrari sa parents ko.
They don't want at first but through Nate nakumbinsi rin sila. I told him that it's
my dream car though I don't care much about brands of cars as long as I have one.

Kate is the only friend I have since high school halos lahat kasi ilag sa akin
except her. Well she's a bitch, too at instead na mag-away kami we just connived.

Madalas niya akong tinutulungan dati para makatakas sa mga body guards ko pag
gumigimik kami sa gabi. Hindi naman ako bawal gumimik sa gabi besides my parents
seem to not care at all basta may kasama akong bodyguards pero ang awkward lang
kasi kaya madalas ko silang takasan.

"Sorry dear, there's no more slot for you... You know those bitches, they don't
want to be replaced once they are on track." Turo niya sa ibang mga babaeng racers.
May separate category kasi ang girls at boys at ang pustahan minsan umaabot ng
millions. Buti nalang at never pa akong natalo. Well, I did once pero si Kate ang
nanalo so I never had to pay. That's how bitches play.

"Ikaw, why didn't you join?" I asked her. Jay, her boyfriend handed me a bottle of
beer at sumandal sa hood ng kotse.

"Well, it's not good joining without a match." She raised an eyebrow and smirked at
me. Napatawa naman kami pareho at nag-apir. Sumandal na rin kami ni Kate sa
sasakyan.

"Now, tell me about your problem." She whispered.

I sighed before answering.

"My parents want me to marry Nate after graduation."

"What? Don't tell me ayaw mo?" kunot-noo niyang tanong.

"It's too early." I answered nonchalantly.

"Loka si Nate naman eh. He's so hot! Gusto mo ako na lang?" she laughed. Loko
talaga itong babaeng to. Sabagay matagal na niyang gusto si Nate pero ayaw sa kanya
ni Nate.

There was even a time na natripan naming i-trap si Nate. She tried to seduce him
but it didn't work. I just laughed at her and at the same time proud of my
boyfriend. Natawa lang din ang loka. But we never tell Nate about it. Sinabihan rin
ako ni Nate na layuan siya after that pero natawa lang ako. At inulit pa talaga
namin. Nilasing namin siya pero di pa rin niya talaga pinatulan ang isa. How
faithful?

Nasa ganun akong pag-iisip nang mag-ring ang cellphone ko.

"Where are you? Bakit mo tinakasan ang mga bodyguards mo?"

Bahagya kong inilayo sa tenga ko ang cellphone. Nate is on the line.

"You know I don't like bodyguards!" I yelled.

"Alam ko yan but with how you reacted a while back, nag-alala lang sina Mama at
Papa." He said. I pouted. He calls my parents mama and papa ni hindi pa kami kasal.

"Asan ka ba? Susunduin kita!" saad niya. Mas lalo naman akong nainis.

"Kaya kong umuwi ng mag-isa." I said before turning off the phone.

"Party?" I asked Kate tumango naman ito. I immediately went inside my car at nag-
convoy kami papuntang bar. I have to breathe for a while.

=================

B-Plans (Two)

"Wake up! Sleepy head!"

I was awaken by Nate's voice. Hinila ko naman ang kumot saka itinakip sa mukha ko.
Ang sakit ng ulo ko.

"Nate, ang aga pa!" reklamo ko. Napatawa naman ito.

"It's almost lunch time." Saad niya at umupo sa kama ko at pilit tinatanggal ang
kumot sa mukha ko.

"Shit! My head's throbbing!" bulalas ko.

"Sino ba kasing nagsabi na maglasing ka? And you are with Kate again! Di ba sabi ko
layuan mo na siya? She is not a good influence on you."

I felt irritated. Ang sakit na ng ulo ko tapos nanenermon pa. He is not my father
for Christ' sake!
"She was my friend long before I met you!" I said as I looked at him with disdain.
Mas lalo na tuloy sumakit ang ulo ko. These are the moments na ayaw ko sa kanya. He
feels like he is in charge of my life. Nakakasakal.

"I get that! Pero kaibigan ba ang tawag mo sa ganyan? She even tried to seduce your
boyfriend." Saad niya. Alam kong medyo naiinis na rin siya.

"Hindi ka naman pumatol di ba? So anong dapat kong ipag-alala sa presence niya?
Unless there is a slight possibility na patulan mo siya?" depensa ko.

He was speechless. I smirked triumphantly.

Nobody wins over me especially if it's about my bestie Kate.

"Maligo ka na, magfi-fitting ka pa ng gown mo para sa grad ball niyo, remember?" he

said at tumayo na.

Nagkibit-balikat nalang ako at pumasok na sa banyo. My head is still aching. Alas-

tres na kasi kami nakauwi. Buti nalang at na-drive ko pa yung sasakyan ko pauwi.

I soaked myself on the Jacuzzi.

Kahit malimit siyang manermon, this is what I love about Nate. Ipina-ready na agad
niya ang milkbath ko...

He doesn't stay here pero every morning dumadaan siya. Sometimes, he stays
overnight and we enjoy a 2-hour bath plus extra-activities. You imagine, we've done
all of them.

It took me one and a half hour to finish all my morning rituals. Paglabas ko ng
banyo nagulat pa ako nang bigla akong yakapin ni Nate. He kissed my nape. Napatayo
yata lahat ng balahibo ko sa katawan pagdampi ng basa niyang labi sa batok ko. Buti
at hindi ko nabitawan ang towel na nakapulupot sa katawan ko. I bent to give him
more access pero tumawa lang siya.

"I know your head is aching, drink this first." Saad niya. Kaya naman pala braso
lang niya ang naramdaman kong yumakap may hawak pala siyang baso at capsulated
medicine. Nakakainis talaga siya minsan.

Umalis nalang ako mula sa yakap niya at kinuha ang baso. Isinubo naman nito sa
bibig ko ang gamot na hawak niya. Nilagok ko naman ito kasama ng fresh orange
juice.

"Nakakainis ka rin talaga minsan, noh?" I said while raising an eyebrow and tilting
my head.

"Bakit nabitin ka?" natatawa nitong tanong.

I smiled devilishly. Tumitig naman siya sa akin, waiting for my next move. I slowly
freed myself from the towel draped around me. I saw how his eyes glistened at the
sight.

"Ow, sorry!" saad ko at saka naglakad papunta sa walk-in closet ko. Before I could
even open the closet, his arms spun me around facing him.

"I don't accept apologies..." he said

and kissed me torridly.

I wrapped my arms around his neck and gave in to his kisses. I can smell his
aftershave. Our tongues met and we tasted each other with intensity. His hard
tongue explored my mouth with expertise. I gasped. His tongue trailed the contours
of my chin. Napaliyad ako. He pinned me on the walls. I can feel the sensations
building up inside me. Lalo pa at naglalakbay na ang mga kamay niya sa dibdib ko.
Though he is fully clothe, ramdam ko ang init ng katawan niya. His kisses went down
to my neck. I gasped when I felt his hand cupping my flesh. I partly opened my legs
to give him more access. Alam kong napangiti siya sa ginawa ko dahil bahagya siyang
tumigil sa paghalik.

"Ano mambibitin ka na naman?" tudyo ko. He chuckled softly bago itinuloy ang
paghalik hanggang sa dibdib ko. His lips nibbled my nipple sending shivers
throughout my body. Pero napapiksi ako nang bigla niya itong kagatin.

"Hey, what have you done?" Inis kong tugon.

"Trust me sweetheart, mawawala din yung sakit." Saad niya. He kissed it slowly
until the pain subsided. Pero parang nawalan na ako ng gana.

His kiss trailed to my other breast and nibbled it. Unti-unting bumalik ang init sa
katawan ko. Napaliyo ako sa sensasyon lalo pa't nararamdaman ko ang marahang
pagpasok ng daliri niya sa pagitan ng mga hita ko.

"Nate, ano ba!" naitulak ko siya ng bahagya dahil sa pagkagat niya sa dibdib ko.
Why can't he just kiss me? Hindi yung ganito.

"I said, trust me okay?" he said and grabbed my breast and put it fully on his
mouth. Though the pain subsided as he kissed it slowly, naiinis pa rin ako.

Napalis lang ang inis ko nang bumaba ang halik niya at natunton ang landas nito
papunta sa pagitan ng mga hita ko. His hard tongue played on the depths of my
flesh. Napahawak ako sa buhok niya. My breathing became rugged. Para akong
malalagutan ng hininga sa sensasyong ginagawa ng dila niya sa kaibuturan ko.

"Shit, push your tongue more." I said in between breaths. Naramdaman ko naman ang
pagsibasib niya sa laman ko.

"Ohh, Nate! That's it!" I exclaimed.

I was about to reach my climax when I felt a pang of pain. "Aww..ouch!"

I look down at him and he also looks up and grins at me. Saka lang nagsink-in sa
akin ang ginawa niya. Kinagat niya ako doon. Shit! The pain is searing.

He unbuttoned his fly and immediately shoved his hardness on me. Sumalubong ito sa
sakit ng pagkagat niya kanina. As the pain subsided, pleasure builds up. He moved
fast banging me on the walls. Masarap, yes, but I hate it when he do it roughly.

=================

B-Plans (Three)

"Nate, please ikaw lang ang puwedeng mag-convince sa parents ko na huwag muna
tayong magpakasal." I leaned on his chest. Nakahiga na kami sa kama at
nagpapahinga.
He drew a deep breath.

"Ayaw mo talaga akong pakasalan?" saad niya. He sound disappointed.

"Hindi naman sa ganun...di ba in-explain ko na?" pakiusap ko ulit.

"No, we are getting married after your graduation." Madiin niyang saad. Napaupo
naman ako.

"If you want kahit araw-araw pa tayong mag-sex. Wag lang muna tayong magpakasal,
please?" I asked again.

"Are you insulting me? Do you really think that's the reason why I wanna marry
you?" inis niyang tanong. Umupo na rin sya at sumandal sa headboard.

"No." I answered defenseless. Bakit ba kasi hindi niya maintindihan na bata pa ako?
Pati rin naman siya, he is only 22. Bakit ba siya nagmamadali?

"Magbihis ka na." utos niya saka tumayo at kinuha ang pants niya sa floor.

Wala akong nagawa kundi pumunta ng walk-in closet ko.

I examined myself at the mirror. I saw redness on my breast. Napasimangot ako.

Bakit ba kasi lahat sila nagmamadali sa kasal na yan? At bakit nga ba ayaw kong
magpakasal?

Well, I love Nate. Gusto ko rin siyang makasama. Except for his roughness during
intercourse, mabait siya at maalaga. Pero minsan nararamdaman ko na parang may
kulang pa rin sa buhay ko pero hindi ko naman alam kung ano yun. Well, I
practically have everything kaya lang minsan I feel like a stranger even to my
parents.

Paglabas ko wala na si Nate, nag-iwan nalang siya ng message

na kailangan niyang pumunta ng opisina niya.

I went down for lunch and as usual wala sina mama at papa. Ganun naman sila pag
nandito sa bansa negosyo pa rin ang inaatupag.

Inabangan ko sila sa sala after dinner. If I can't convince Nate then baka sila
puwede ko pang kumbinsihin.

Past eleven na nang marinig ko ang pagtigil ng sasakyan nila sa garahe.

"Hi pa, ma!" I kissed them both on the cheek.

"Saan ka nagpunta kagabi at tinakasan mo ang mga bodyguards mo?" papa scolded.

"Pa, hindi ko kailangan ng guwardiya. See I came home alive?" reklamo ko. Tumingin
lang siya sa akin at nagpatuloy na sa pag-akyat sa hagdan.

"Yan nga rin ang sinabi ko sa papa mo, eh." Segunda naman ni mama. I smiled.
Atleast, kampi siya ngayon sa akin. Sumunod kami kay papa paakyat.

"Mabuti na yung nakakasiguro." He said.

"Okay, papayag ako sa guwardiya kahit samahan pa nila ako araw-araw, pa." hayag.
Napatigil naman siya sa paglalakad at tumingin sa akin.

"At anong kapalit?" istrikto niyang tanong.

"Huwag niyo muna akong ipakasal kay Nate." I bargained.

"No!" madiin nitong saad.

"Pero, pa"

"Anak, iniisip lang namin ang kapakanan mo. Nate is a good man and with him
siguradong mabubuhay ka ng marangya." Paliwanag ni Mama. Dumiretso kami sa silid
nila. Inilapag ni dad ang attaché case niya sa kama saka niluwagan ang neck tie
niya.

"Bakit nalulugi na po ba ang negosyo natin?" kunot-noo kong tanong.

"Of course not!" napatawa si papa. "Gusto lang namin masiguro na okay ang buhay
mo."

"Pero pa, alam niyo naman na eversince hindi ko kailangan ng marangyang buhay."
Reklamo ko.

"Makinig ka sa papa mo, anak." Mama cuts off.

"Natatakot lang kami na baka dahil diyan sa pagkamaldita mo bigla ka nalang ayawan
ni Nate. He is the perfect man for you. And as early as now we want to make sure na
siya ang makakatuluyan mo." Paliwanag ni mama.

What kind of thinking is that?

"Ang sabihin niyo, ma, pag naging mag-asawa kami ni Nate, you can gain more
investors para sa business niyo abroad." Inis kong sagot. Yun naman talaga ang
point nila. Kunwari pang para sa akin. If they are thinking about my welfare dapat
making sila kung ano ang gusto ko.

"Wag na wag mo kaming pagsasalitaan ng ganyan!" sigaw ni papa sa akin.

"Totoo naman di ba? Eversince mas mahalaga ang business niyo kesa sa akin! Minsan
nga iniisip ko kung anak niyo nga ba talaga ako!" I can't help my tears from
rolling. Kahit ayokong isipin pero yun pa rin talaga ang pumapasok sa isip ko. They
never cared about how I feel.

Lumapit si mama sa akin.

"Wag ka ngang mag-isip ng ganyan. Anak ka namin. Period!" saad niya at niyakap ako
ng mahigpit.

=================

B-Plans (Four)

Nakahiga na ako pero di pa rin mawaglit ang nasabi ko kanina sa mga magulang ko.
Kahit anong gawin kong pangungumbinsi ayaw pa rin nilang iatras ang kasal namin.
Nakapag-usap na daw sila ng pamilya ni Nate.

Minsan iniisip ko kung totoo nga bang ampon ako.

Ibinibigay naman nila lahat ng kailangan ko pero may mga oras na kailangan ko sila
pero hindi man lang nila maisantabi ang negosyo nila para sa akin.

Gaya nalang noong high school graduation ko. I was the valedictorian pero mas inuna
pa nila ang business meeting nila kesa pakinggan ang graduation speech ko.

Nung mag-college ako, inirequest ko na sasama ako sa kanila abroad at doon na rin
mag-aral pero ayaw nilang pumayag.

I hate this feeling. Nasa loob ako ng isang bahay pero feeling ko wala naman akong
kakampi. Ngayon pati si Nate, di na rin ako maintindihan.

Buo na ang pasya ko. Kung itutuloy nila ang kasal. Aalis nalang ako.

____________

After ng graduation ceremonies ay graduation ball naman sa Hotel Le Grand.

"Kate, tatakas na ako." I whispered at Kate nang hindi tumitingin sa mga nakabantay
sa akin. The party is already at its peak at nagsasayawan na ang iba naming
batchmates. Mabuti at medyo discreet naman sa pagbabantay sa akin ang mga
bodyguards ko. Nakapuwesto sila sa medyo malayo. Hindi ko alam kung paano sila
nagkaroon ng passes dito sa graduation ball namin. Malamang ay si Nate dahil may
access yun sa school.

"Sure ka na ba?" tanong ni Kate. Tumango naman ako. Right after graduation kasi ay
pag-uusapan na ang details ng kasal. Iisipin ko pa lang ay parang natataranta na
ang isip ko. Kaya bago pa man may mapag-usapang detalye ay dapat makaalis na ako.

"Sige ako na ang bahala sa mga guwardiya mo." Saad niya. Sinenyasan niya ang dalawa
naming babaeng classmates, lumapit naman ang mga ito sa mga bodyguards ko. I
immediately went to the ladies room.

"Okay na bestie, doon ang exit." turo ni Kate paglabas ko ng ladies room. Iniabot
niya sa akin ang isang bag na naglalaman ng cash. I managed to withdraw some cash
from my personal account. Ayoko kasing magdala ng gamit baka makahalata pa sila sa
akin.

"Thanks Kate!" I kissed her on the cheek. Pupunta ako ng Negros kung nasaan ang
bagong resort ng boyfriend ni Kate na si Jay at doon muna ako pansamantalang titira
para pagplanuhan ang sunod kong pupuntahan.

"Of course, what are bitches for?" nakangisi niyang saad. Loko talaga to. Iniba pa
ang "what are friends for?"

"Don't tell me tatakas ka ng naka-stilleto shoes?" saad niya. Napaisip naman ako
bigla. Oo nga naman.

"May flipflops sa loob ng bag." Natatawa niyang hayag. Napangiti naman ako. Basta
talaga kalokohan handang-handa ito.

=================

B-Plans (Five)

It's been five days since nandito ako sa resort nina Jay dito sa Negros Oriental.
Mabuti at medyo malayo ito sa kabihasnan. It's a rainforest resort. Nasa gitna ito
ng masukal na kagubatan. The resort is private kaya imposibleng masundan ako rito
ng mga guwardiya sibil nina mama at papa. I turned off my cellphone pero may
landline naman kung saan tumatawag si Kate para kumustahin ako. Pabalik-balik daw
si Nate sa kanya pero itinatanggi niya na alam niya kung nasaan ako.

Plano naming magpabook ng international flights sa Laoag City at Cebu City papunta
sa magkaibang bansa para sa akin para mailigaw sila kung sakaling may access sila
sa airport pero di ako pupunta. After a month saka ako totoong aalis papunta sa
ibang bansa mula sa DMIA.

Pagbaba ko ng hotel nung gabing tumakas ako ay nag-aabang na si Jay para ihatid ako
sa pier. Sumakay ako ng ferry papuntang Negros at may sumundo rin sa akin papunta
dito. Luko-luko din si Jay minsan palibhasa ay drag racer pero ngayon napatunayan
kong mabait rin pala siyang kaibigan.

May mag-asawa silang katiwala rito, akala nga nila nung una ay girlfriend ako ni
Jay pero sinabi ko naman na hindi.

Malaki ang villa nila. Tatlong palapag ito at may walong malalaking rooms dito sa
2nd floor at walo rin sa 3rd floor. Sa baba ay ang malawak na sala na may mahabang
bar counter. May billiard hall din at music lounge. Sa labas ay may malawak na pool
at garden. Bukod sa katiwala nila ay may iba pang trabahador.

"Ate!" sigaw ko nang makita yung babaeng katiwala na nakahawak ng basket. Agad
akong bumaba ng veranda.

"Mamamalengke

po kayo? Puwede po ba akong sumama?" tanong ko. Nag-aalangan naman ito.

"Naku mainit doon, ma'am at di kaigihan ang amoy." Saad nito. Napaisip ako pero
dahil batung-bato na ako ay sumama pa rin ako. May service silang pick-up at yung
asawa niya ang nagdadrive.

Sumama akong nag-grocery. Pero nung pumunta siya ng wet market ay naiwan nalang ako
sa sasakyan.

Pagbalik namin, nagulat ako nang may madatnan kaming mga Van sa loob ng resort.
Kinabahan ako. Natunton na yata nila ako.

Nag-aalangan akong pumasok ng villa but I heard some music kaya binuksan ko nalang
ang pinto.

"Hi there Jelna!" masayang bati ni Jay sa akin pagbukas ko ng pinto. Nakahawak ito
ng bote ng beer at nakaupo sa malawak na sala. Kasama nito ang ilang drag racers.
May anim na lalaki siyang kasama at limang babae. Namumukhaan ko ang iba sa kanila.
Kanya-kanyang partner ang mga kasama niya.

"Hi! Si Kate?" lumapit ako sa kanya hoping na sana sinorpresa lang nila ako ni
Kate. Wala naman kasing nababanggit si Kate na pupunta siya.

"Hindi sumama, busy raw." Tugon naman niya.

"Beer?" alok niya nang mapansin ang pagtahimik ko.

"Nope. Akyat na muna ako." Saad ko. Napatango naman ito.

Nagkulong na lamang ako sa kuwarto. I don't like to join them lalo na at wala si
Kate. Siya lang naman ang kasundo ko sa mga gimikan.

Past seven ng katukin ako ni Jay.

"Dinner time!" nakangiti niyang bungad pagbukas ko ng pinto. Medyo tipsy na ito.

"Okay, sunod na ako." Tugon ko.

Ngumiti naman ito at pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. I felt a
little awkward.

"Baka gusto mong sumama sa aming mag-night swimming sa pool?" anyaya niya.

"Di na siguro. Inaantok na kasi ako." Tugon ko.

"Okay!" saad naman niya at tumalikod na. "Sunod ka na ha!' sigaw niya bago tuluyang
lumiko sa pasilyo papunta sa hagdan.

Huminga ako ng malalim bago nagpasyang sumunod na sa baba.

Sa may pool area sila nagpahanda ng buffet. May mga ibang kumakain habang umiinom.
May iba namang nagsuswimming at kumakain sa gilid ng pool. May isang pares naman na
nasa gilid at naglalampungan. Mga lasing na talaga sila.

Kumuha nalang ako ng plate at pagkain saka umupo sa di okupadong table.

"Hey, Jelna!" tanong ng isang lalaking kasama nila at umupo sa tabi ko.

"You know me?" I asked.

"Of course! Lagi kang nananalo sa girls race, everybody knows you!" ngingisi-
ngising saad nito.

"Okay!" napatango nalang ako.

"So..." he touched my arms using his index finger. Before I could even react Jay
shouted at him. "Hey! Stay away from her!"

Napakamot naman ito sa batok. "Relax, man!" saad nito while raising his both hands.

"Ginugulo ka ba niya?" tanong ni Jay paglapit.

"Hindi naman." Saad ko.

"Good!" Napapatango nitong saad.

Hindi ako makakain ng husto dahil nararamdaman ko ang paghagod niya sa akin ng
tingin kaya minabuti kong tumigil na lang.

"Oh, tapos ka na? Ang konti lang ng kinain mo." Komento niya nang di ko na ginalaw
ang natitira sa plate ko.

"Busog pa kasi ako." Alibi ko. Ayoko kasi ng mga tingin niya sa akin.

"Sige, akyat na ako sa room." Saad ko at tumayo na. Saka mabilis na naglakad
papunta sa loob ng villa.

=================

B-Plans (Six)

Isang oras matapos akong umakyat nang may kumatok sa pinto. Hindi ko ito sinagot at
nagkunwaring tulog na pero lalong lumakas ang katok.

"Hey Jelna, wake up!" I heard Jay calling. I tried to ignore it pero lumakas na
naman ang katok kaya pinagbuksan ko nalang.

"Hey, join us! Maaga pa!" pangungulit nito. Halatang lango na ito.

"Antok na kasi ako."dahilan ko.

"Eh di magswimming ka para maalis ang antok mo."

"Hindi talaga. Next time. I promise!' saad ko.

"Ang KJ mo naman! Halika nga!" hinigit niya ako sa kamay at hinila palabas.

"Jay, ano ba!" piksi ko pero ngumisi lang siya. I tried to resist pero humigpit ang
hawak niya.

"Ang pakipot mo talaga!" saad niya at isinandal ako sa dingding. Naamoy ko na ang
naghalong mint at alak na hininga niya.

"Matagal na kitang type alam mo ba?" bulong niya sa tenga ko.

"Jay, lasing ka lang." pilit kong pinakalma ang boses ko. Ngumisi lang siya at
pilit hinuhuli ang labi ko habang hawak niya ang magkabilang kamay ko. Inipit niya
ng mga paa niya ang mga hita kung kaya't hindi ako makagalaw. Nagpumiglas ako pero
kahit lasing siya ay parang ang lakas pa rin niya.

At dahil hindi niya mahuli ang bibig ko kaya yung leeg ko ang pinagpiyestahan
niyang halikan. Naghumiyaw ako pero parang walang nakakarinig sa akin. Malakas kasi
ang tugtog na nagmumula sa pool area.

"Tumahimik ka na lang. Walang makakarinig sa'yo!" bulong ni Jay pero naghumiyaw pa

rin ako at pilit na nagpumiglas mula sa mga halik niya.

"Ayaw mong tumahimik?" galit niyang saad. Naramdaman ko nalang ang sakit ng suntok
niya sa sikmura ko. Nabitawan niya ako pero di ako makagalaw sa sakit. Napayuko ako
at namilipit sa sakit. My tears began to roll. Akala ko ligtas ako dito pero ganito
rin pala ang mangyayari sa akin.

Nakarinig ako ng mga kalabog pero di ko na pinansin. Hinawakan niya ulit ako sa
magkabilang balikat at pilit na inangat.

I tried to resist pero dahil sa sakit ay wala na akong nagawa. He kissed my neck at
marahas na hinawakan sa dibdib. Naitulak ko siya ng pisilin niya ang mga ito pero
muli akong nakaramdam ng suntok sa sikmura. I cried in pain.

Hinablot niya ang aking buhok at marahas akong hinalikan sa labi. Pinilit kong
sumigaw at itulak siya sa kabila ng sakit pero hinawakan niya ulit ako sa
magkabilang kamay. Yumuko ako ng akmang hahalikan niya ulit ako. Hanggang sa
tuluyan niya akong nabitawan.

When I look up, I saw Nate's face. Then everything went blank.

=================

B-Plans (Seven)

"Are you okay?" Nate asked me the moment I opened my eyes. Nandito na ako sa
sarili kong kuwarto dito sa bahay.

"Where's Jay?" naitanong ko. I tried to move pero nakaramdam ako ng pananakit ng
katawan.

"With what he did, he must rot in jail!" he gritted his teeth. I was speechless.
Parang hindi pa rin ako makapaniwala. Jay tried to rape me.

"Tingnan mo ang nangyari! Ano ba kasing pumasok sa isip mo at nagtago ka?" galit
niyang sumbat. Sa halip na magpasalamat ako sa pagligtas niya sa akin ay parang
nainis pa ako. Nate can't really get away from this habit of preaching.

"Alam mo kung ano ang gusto ko!" I said sternly.

"With what happened to you? All the more na itatali ka namin ng parents mo!" he
said clenching his fist.

I used to love Nate's wisdom but now he sound unreasonable. Hindi ba niya
narerealize na ang itlog pag hinawakan ng mahigpit nababasag? Well, I'm not an egg.
Pero feeling ko ganun ang nangyayari sa akin.

Thankful ako na di ako tuluyang na-rape pero sana naman hinayaan niya muna akong
gumaling bago sabihin ang mga bagay na ito.

We both look at the door nang bumukas ito.

"What are you doing here? Sinong nagpapasok sa'yo?" galit na tanong niya nang
pumasok si Kate sa room ko.

Kate didn't answer him instead lumapit siya sa akin at yumakap.

"I'm sorry bestie! I should've known di na sana kita hinayaang pumunta doon."
Naiiyak nitong hayag. I hugged her, too. Alam ko naman kasing ayaw niya ring
mangyari sa akin ang ganito kahit bitch ito alam kong may care siya sa akin.

"Baka naman kasabwat ka ng boyfriend mo!" galit na saad ni Nate. Inis akong
bumaling sa kanya.

"Please leave us alone!" saad ko. Pabalibag naman itong lumabas ng pinto.

"I'm really sorry, bestie." Saad niya ulit.

"Okay na. Wala ka namang alam sa nangyari." Pagpapakalma ko.

"Nakipagbreak na ako kay Jay. Pinuntahan ko siya kanina sa kulungan. Gago siya!
Buti dumating si Nate at nailigtas ka." Galit niyang sambit. Alam ko namang hindi
masakit sa kanya ang makipagbreak kay Jay dahil hindi naman siya seryoso sa isang
yun.

Ngumiti nalang ako ng tipid.

"Kaya lang galit na sa akin si Nate."

"Gaga, yan pa ang iniisip mo! Dati naman siyang galit sa'yo eh." Tugon ko. Napatawa
naman siya.

"Paano pala nalaman ni Nate na nandun ako?"

"Matagal na yatang alam ni Nate ang pagda-drag race natin kaya niya pinasundan sina
Jay. Wala kasi siyang mahita na information sa akin." Tugon niya.

Napatango nalang ako.

"Itanong mo nalang kaya sa kanya tutal mapapangasawa mo naman siya eh." Nanunudyo
niyang suhestiyon.

"Hmp!" irap ko at di na nagsalita pa.

"Siguro may balak ka pang maghanap ng iba noh kaya ayaw mong magpakasal sa kanya?"
tudyo niya.

"Tigilan mo nga ako, bitch!" tugon ko nalang.

Meron nga ba?

Hindi nga ba ako kuntento sa kanya?

Bakit nga ba kahit anong gawin ko parang may kulang pa rin sa akin?

"Kung may balak kang makawala rin sa kanya, why don't you request na sa US nalang
kayo magpakasal para may divorce?"

Well, she has a point.

=================

B-Plans (Eight)

Jelna's POV

I've decided na iurong na ang kaso laban kay Jay as long as there is a written
pledge na hindi siya puwedeng lumapit sa akin. Sumang-ayon naman siya. Isa pa,
ayoko ng eskandalo. Inasmuch as possible kung ano ang nangyari sa Negros, it will
stay there. Ayaw ni Nate nung umpisa pero nung ipaintindi ng parents niya ang
eskandalong maaring idulot nito lalo pa't magpapakasal kami ay pumayag na rin siya.

Magkakaharap kami ngayon dito sa restaurant kasama ng mga parents namin para pag-
usapan ang kasal namin ni Nate.

"Why don't we have it in Manila Cathedral?" suhestiyon ni mama.

"Well, that would be great. A big church completes a grand wedding." Segunda naman
ng mama ni Nate.

Tss! Bakit di nalang kaya nila pag-usapan kung paano nila imerge ang businesses
nila?

"Sweetheart, what do you think?" Nate asked me. I looked at the elderly saka
ngumiti ng tipid.

"I wanna get married on the coast of Long Beach!" I answered. Doon kasi nakatira
ang parents ni Nate. Isa pa, doon puwede ang divorce.

"Well, if that's what you like." Sagot ni papa. I looked at Nate. Mukha naman
siyang pleased na sa wakas ay nakipagcooperate na rin ako sa discussion ng kasal.
Tsk! Kung alam lang nila.

Agad na naplano ang gagawing beach wedding sa California. Hindi ko na pinakialaman

ang ilang detalye. Ang importante ay sa ibang bansa ito gaganapin.

_____

I never dream of any fairy tale wedding dahil habang lumalaki ako isa lang naman
ang asam ko ang bigyan ako ng oras ng mga magulang ko. Pero ngayon, ikakasal na ako
at lahat, yun pa rin ang asam ng puso

ko.

"Hey, are you okay?" Kate asked me habang hinihintay ang lahat na magmartsa papunta
sa ginawang altar dito sa tabing-dagat. Buti at pumayag din si Nate na siya ang
maid-of-honor ko kahit inis siya rito. Well, this is one thing I requested kaya
wala siyang nagawa.

"I hope, I am!" saad ko.

"Ano ka ba! Just look at your groom para mainspire ka!" biro niya.

"Luka-loka! Hanggang ngayon pinagnanasaan mo pa rin siya?" ganti ko. Humagikhik

naman ito.

"Basta pag nagsawa ka na sa kanya. Sa akin mo siya ibigay ha." saad niya ulit.
Napatawa naman ako.

"Hoy, bitch! Seryoso ako!" inis niyang sambit. Napatingin ako sa kanya. Seryoso
talaga ang loka.

"Sige!" tatawa-tawa kong sagot bago siya tuluyang naglakad. Lumapit naman si papa
sa akin para ihatid ako sa altar.

I looked at the man at the edge of the aisle. Well, not bad! Matangkad siya at
macho. He has flat tummy at ang abs, nakakalaway naman talaga. He has pointed hawk-
nose. Manipis ang lips niya at parang ang sarap halikan.

"This is it!" napakurap ako nang magsalita si papa sa tabi ko. Ngumiti nalang ako
ng tipid bago niya ako tuluyang ipasa kay Nate. Ipasa talaga?

Well ganun naman talaga ang pakiramdam ko. Para akong alagang aso na pinalaki lang
para ibigay din sa iba.

Mabuti at mabilis ding natapos ang seremonya.

I feel so exhausted. Ang dami pa kasing kaek-ekan sa reception. Ceremonial toast,

ceremonial slicing, ceremonial wine, ceremonial dance...lahat yata ng ceremonial
andun na. Dapat pala may flag ceremony rin.

Nate entered the room with a grin on his face. Naka-check in kami sa isang hotel
suite dito sa Long Beach.

"Bakit?" tanong ko. He threw his coat on the couch.

"Honeymoon night." He said smiling. I slipped out from my gown at humiga sa kama.

"Pagod ako. Isa pa lagi naman nating ginagawa yun ah." Reklamo ko.

"Yeah, but this is different! You are officially mine!" he said saka lumapit sa
akin. I rolled my eyes. I know once he kisses me, di ko rin siya matatanggihan. He
is such a good kisser.
"Okay, but can we do it lying in bed?" I requested. Madalas kasi mas gusto niya ng
patayo o kaya naman sinasandal ako sa pader or he'd want me to ride on him.
Nakakapagod din yun ah. Kahit nakaka-enjoy, nakakapagod pa rin.

"Nope!" he said at hinatak ako patayo at niyakap. He carried me and kisses me

roughly.

Gosh! Nate would always be Nate!

=================

B-Plans (Nine)

Isang linggo lang ang itinagal namin sa Long Beach. I don't want to stay there that
long. Pag-uwi namin dumiretso na kami sa bahay ni Nate.

I feel so bored at home. Busy na din kasi si Nate sa business niya. Wala akong
ginagawa maghapon kundi mag-sketch ng gowns. This is what I love doing. I'd rather
sketch than go shopping. Mas gusto ko pang mag-shopping online or design my own
dresses at ipagawa na lang.

Napapitlag ako sa tunog ng cellphone ko. Pang-50 na design na yata itong ginagawa
ko sa loob ng tatlong araw.

"Sweetheart, how are you?" bungad ni Nate sa kabilang linya.

"Bored," I sighed. I rolled my eyes when he chuckled. Ano bang nakakatawa eh totoo
namang nabo-bore ako.

"Sabi ko na kasing ikaw muna ang humawak ng AOC foundation," he said. Ang tinutukoy
niya ay ang foundation ng Archenda Oil Company na pag-aari nila.

"You know that is not my thing."

I heard him drew a deep breath. Ayoko naman talaga sa business. Much more pag sa
foundation pa niya.

"Okay, would you want to go out for dinner?" he asked.

"Bakit wala ka bang meeting?" balik-tanong ko. Madalas kasi late na siyang umuuwi
dahil sa mga meetings niya.

"I don't have one but I'll have to finish something here in the office, if it's
okay with you daan ka nalang dito tapos sabay na tayong pupunta sa restaurant."

I looked at my watch. It is still 4:00 P.M.

"Okay," saad ko saka ibinaba ang tawag.

________

Pagtuntong ko sa office floor ni Nate, napansin ko na agad ang ilang empleyadong

nag-uusap. Sinadya kong
dumaan sa tapat nila and I noticed an online page na tinatawanan nila. I am not
into social media because I hate social media whoring but I am certain that is a
facebook page.

I looked at my watch it's 6:30. Ang alam ko, dito sa floor niya ay puro mga
accountants at ang office hours nila ay 10:00-7:00.

I faked a cough. They all looked at me. Nakita ko pang pinindot nung isa yung ESC
key bago humarap sa akin.

"I believe your office hour is 10AM to 7PM. It is still 6:30. If you can't be
efficient at work, have the decency to resign." I said sternly leaving them all
dumbfounded.

Dumiretso ako sa office ng CEO where the secretary greeted me with a nod before I
entered.

"What's with the frown?" Nate asked me.

"Tell me, hindi mo ba pinapasuweldo ng maayos ang mga empleyado mo?" Napakunot-noo
naman siya sa tanong ko pero sumagot rin.

"Of course, I do. That's one thing I make sure na maibigay ng tama."

"Then why can't they be efficient at work?"

"Why do you say so?" kunot-noo niyang tanong.

"I saw them chatting outside," I answered. Napatawa naman siya sa sinabi ko.

"Jel, they are not robots, of course nakikipag-usap din sila sa isa't-isa. Besides,
it's already 30 minutes before office hour ends," he explained looking at the wall
clock.

"I saw them ogling at a social network page. C'mon Nate, I also studied Business
Administration. You know that those sites will make employees inefficient. It's
about time you ban all your computers with those sites."

He held a deep breath. I know, I somehow hurt his ego.

He is the CEO at ako pa ang nangangaral sa kanya but he has to see the point.

"Besides, there is a big possibility na ma-infiltrate ang system niyo if you keep
those sites open. Your company isn't small time.You have competitors who are most
willing to take you down," I added. I thought he won't listen but he smiled.

"Point well made," he said.

"May pinuntahan din pala ang pag-graduate mo ng Magna Cum Laude," he chuckled.

What? Did he think I don't deserve that award? Tsk!

"Nate, can I ask a favor?" I asked. Nandito na kami ngayon sa isang mamahaling
restaurant.
"It depends. What is it?"

I held a deep breath.

"Can I go to France?" I asked. He looked at me trying to digest what I have said.

"Uhm," he chew his food and nodded.

"I'll free my sched next month. So, we can go there," dagdag niya.

Napalunok ako.

"Nate kasi hindi bakasyon ang sinasabi ko." His forehead creased.

"Alam mo naman na gusto ko talaga ng fashion designing, di ba? I want to have crash
course. Six months lang. Uuwi din ako," I said trying to convince him.

"Kakakasal lang natin, we are not even through with our honeymoon stage."

What?So yung sa Long Beach, hindi pa iyon honeymoon para sa kanya?

"Nate, please?" I held his hand. "Ang boring na kasi sa bahay," I added.

"I told you, hawakan mo na kasi ang AOC foundation. That's what most businessmen's
wives do."

"You know that is not

my thing. Fashion designing is the one thing that I love most. Kung hindi lang
dahil sa parents ko, I would have taken that course instead," I said trying to
explain my side.

"I'll think about it! Eat your food!" utos niya. Wala na akong nagawa kundi kumain.

Tahimik kami hanggang pag-uwi ng bahay. Pinalis ko ang kamay niya nang yumakap siya
sa akin pagpasok ng kuwarto namin.

"Pagod ako," I hissed saka nagmadaling tinungo ang banyo at ni-locked ito.

Pagkatapos kong maligo at mag-ayos ay agad kong tinungo ang kama at nagtalukbong
na. I didn't dare look at Nate. Alam kong nasa couch lang siya at hinihintay ako.

Matapos ang ilang sandali ay naramdaman ko ang yakap niya. Nagkunwari naman akong
natutulog.

I feel so alone. Andito na naman tong feeling na to. Emptiness. I hate it! Lagi
nalang dumarating ang ganitong oras. Yung feeling ko wala akong kahit na sinong
kakampi.

Narinig ko siyang napabuntong-hininga at umayos na ng higa.

Parang gusto kong umiyak but I don't think it's worth crying. Hindi ko lang nakuha
ang gusto ko, iiyak na ako? I am not a kid anymore.

I didn't join him over breakfast.

Maghapon akong nag-stay sa study room at ibinuhos ang boredom ko sa pag-sketch.

Kahit gabi na ay yun pa rin ang ginawa ko.
I have designed different gowns. Sometimes, I even think I don't need that training
anyway. Kaya lang curious din ako sa kung anong puwede kong matutunan doon.

Nagising ako sa pagtapik ni Nate sa balikat ko. Nakatulugan ko na pala ang pagdu-
drawing. Tumayo ako at inayos ko ang sarili.

"This looks good! I don't understand why you still need a crash course in
designing," saad niya holding my sketch pad.

You'll never understand.

Minabuti ko nalang na hindi sagutin ang pahayag niya. I averted my gaze. I don't
have the energy to answer. Nauna nalang akong lumabas ng study room at umakyat sa
kuwarto.

"Admit it, you want to go there kasi nandoon si Kate," saad niya pagpasok ng room.

I am already in bed and about to sleep. I didn't answer. I don't have plans to talk
to him kung di rin lang siya papayag na pumunta ako ng France.

Hindi naman siya nagsalita at nagtungo na sa bathroom.

The scenario went on for days. Ginugol ko nalang ang oras ko sa pag-sketch. Tatlong
sketch pads na nga ang napuno ko.

________

"Jel, wake up!" niyugyog ako ni Nate. Hindi naman talaga ako tulog.

He is unusually late. 2AM na at sa amoy niya, I know he is drunk.

"Fine! If you want to go to France!"

Napaupo ako at napasandal sa headboard sa narinig ko.

"Gising ka naman pala!" he said with a smirk.

"Pinapayagan mo na ako?" paniniguro ko. He gave me a wry smile.

"Six months lang ha?" he whispered. Napangiti ako. Hindi pa rin niya ako kayang
tiisin.

"Thanks!" I said and gave him a peck on the lips.

"Is that all?" he asked. Bago pa man ako makasagot ay sinunggaban na niya ako ng
halik. Hindi na ako tumanggi. After all, he is my husband.

=================
B-Plans (Ten)

Agad kong inayos ang papeles ko papuntang France. Since, I have traveled almost
around the world, wala pang isang buwan ay na-approve na ang visa ko.

Hindi pumayag si Nate na hindi ako ihatid sa France. Siya pa nga ang umayos sa flat
na titirhan ko. He stayed for a week bago umuwi ng bansa.

It felt nice to be alone for a while. Pero may mga oras din na namimiss ko siya.
Nakakamiss din pala siya, somehow. Good thing, Kate is here with me, madali lang
akong naka-adjust. Most of the time, after school, we usually go out to have fun.

"That guy is checking on you!" kindat ni Kate sa akin. I feel a little groggy dahil
sa nainom ko.

I raised my hand to show her my wedding ring. Nadoble na nga rin ang tingin ko sa
kanya. Lasing na yata ako.

"C'mon, isang buwan nalang, uuwi ka na ng Pinas. Why don't you make the most out of
your freedom?" she laughed. That's true mabilis lang lumipas ang limang buwan at
next month ay uuwi na ako ng Pilipinas. I didn't receive any comment from my
parents. Parang totoo nga na tuluyan na nila akong ibinigay kay Nate. Tsk!

"I am enjoying my temporary freedom." I answered.

"C'mon bitch! It's good to taste dif'rent flavors sometime." Napailing nalang ako.
Loko talaga tong bestfriend ko na to.

The next thing I knew, she is already talking to the guy.

"This is my friend, Shane." She said. I thought the guy's name is Shane. Mukha
kasing Amerikano. Blue eyes pa. But the guy nodded at inilahad ang kamay niya.
"Nice to meet you, Shane. I'm Dan!"

I chuckled. Pinalitan

pa talaga ng loka ang pangalan ko. But I won't go out with this guy. I just can't.

Tumayo ako para umalis na pero bigla akong nahilo. Buti at nasalo ako ng lalaki.

"Can I ask you a favor? Please take her to the nearest hotel?" Kate asked. Lasing
na talaga ang babaeng to. Tong lalaki naman inakay na ako. I wanted to protest but
the alcohol kicked in. Ni hindi ko na kayang humakbang kung di lang ako inaalalayan
ng lalaki.

"Please, just leave me here!" I said nang makapasok kami ng hotel.

"Are you sure?" he asked. I nodded. Nagulat ako nang bigla nalang niya akong
halikan. I didn't respond.

"I'm married!" I said when he finally let go of my lips.

"I know!" He chuckled. I was stunned nung halikan niya ulit ako. It was a slow
kiss. He gently nibbled my lower lip. I was never kissed like this before. I just
found myself responding to the kiss. It must be the alcohol.
I woke up with a hang over. I looked around, it took few moments before it dawned
to me that I am in a hotel suite. Mas lalong sumakit ang ulo ko nang marealize na
nakahubad ako at naalala ang nangyari kagabi. Shit! I had sex with a stranger.

I can't believe with what I just did. Kanina pa tumatawag si Nate pero hindi ko
masagot-sagot. I feel guilty. Thinking na ilang weeks nalang ay uuwi na ako parang
mas lalo akong naguilty. I don't think kaya ko siyang harapin after what I did.

_________

"Hi!" I jolted when I heard his voice upon opening the door.

Kagagaling ko lang ng school. He is sitting at my sofa. Dalawang linggo na ang

nakararaan simula ng insidenteng yun. Kung anu-ano na lang ang idinadahilan ko para
lang di kami masyadong magkausap sa phone.

"Nate, what are you doing here?"

Tumayo siya agad at nilapitan ako.

"Well, I thought okay lang na magbakasyon ako dito for a week tapos sabay na tayong
babalik ng Pilipinas," he said smiling.

I was dumbfounded. I don't think I am ready to be with him. I feel so guilty. Kahit
naman napilitan lang akong pakasalan siya, hindi pa rin tama na pumatol ako sa iba
kahit pa sabihing lasing ako. He is a good guy, he doesn't deserve infidelity.

He tried to reach for my lips but I moved away.

"Kumain ka na?" I asked instead.

"Not yet."

"Do you wanna go out for dinner?" I asked.

"Sounds good," he said.

"Magbibihis lang ako," paalam ko.

_______

"Nate, ayoko pa sanang bumalik ng bansa."

Naibagsak niya ang kubyertos matapos marinig ang sinabi ko. I feel nervous pero mas
okay na 'to kesa naman kakainin ako ng kunsensiya ko. I need time to breath.

"May maganda kasing fashion school sa Spain and I think mas mae-enhance pa dun ang
skills ko."

He drew a deep breath.

"Don't worry, Kate won't be there, ako lang. So, you don't have to worry about bad
influence."

He didn't say a word. I know he's mad.

"Please Nate, last na talaga to." I held both of his hands. Binawi niya ang kamay
niya at tinawag na ang waiter. He paid the bill.

"Let's go!" he said sternly at nauna nang tumayo.

"Nate, please?" Hinawakan ko siya sa braso habang hinihintay ang sasakyan naming
taxi.

"Nate?" I asked again when we are inside the cab.

"Fine!" he said at tumingin na sa labas. I know he is mad pero lilipas din yun.
Hindi rin naman niya ako matitiis. I just need some air.

=================

B-Plans (Eleven)

Hindi na ako pinansin ni Nate nang makauwi kami ng gabing iyon. Akala ko maglalagi
pa siya ng isang linggo pero nagpa-book agad siya ng flight pabalik ng Pilipinas. I
felt guilty pero nangibabaw pa rin ang kagustuhan kong mapalayo muna sa kanya.

Alam kong galit siya sa akin pero ipinagpasalamat ko nalang na umalis siya kaagad.

Akala ko tuluyan na siyang magagalit sa akin pero katulad ng dati lagi pa rin
siyang tumatawag sa akin to check on me kahit noong tumulak na ako papuntang Spain.

Isang buwan ko pa lang sa Spain when I received a call from my parents. They are
scolding me for leaving my husband behind. Tsk! Bakit sila rin naman noon iniiwan
ako? Pero hindi na ako sumagot pa. Wala din namang saysay.

My stay in Spain made me realize two important things about my life. First, that I
should have not married Nate. I was infatuated with him the entire time but I never
loved him. Kasi kung mahal ko siya dapat hindi ako nagpadala sa temptasyon at
pumatol sa iba. Second, it may sound absurd but I really feel that there is
something missing in my life but I don't know what it is.

"Please fasten your seatbelt, in 15 minutes, we will be taking off at Ninoy Aquino
International Airport..."

I braced myself. Yes, another six months had passed. I am now going back to Manila
with two things in mind. First, end everything with Nate and second, find that
missing part of me.

Akala ko driver ang susundo sa akin pero si Nate ang kumaway sa akin. He was
smiling.

"Akala ko ba may meeting ka?" I asked nang makalapit ako sa kinatatayuan niya.

"I cancelled it!"

nakangiti niyang tugon. Agad niya akong hinapit sa bewang at dinampian ng halik sa
labi. I was caught unaware. He did it like we are happily married couple.
Unfortunately, I have made up my mind. I want a divorce.
"What's wrong?" tanong niya nang mapansin ang pagtigil ko.

"Jet lag!" alibi ko nalang.

"Okay, I'll take you home but we'll have dinner first. I'm starving." Saad niya
habang inilalagay ang mga luggage sa compartment ng sasakyan. He opened the door
for me.

Tatanggi pa sana ako pero parang nagutom na rin ako kaya tumango nalang ako.

Kuwento siya ng kuwento tungkol sa nangyayari sa kumpanya niya habang kumakain kami
pero wala doon ang atensiyon ko. Iniisip ko ang magandang paraan para sabihin sa
kanyang ayaw ko na.

"You are so silent. Pagod ka talaga sa biyahe?" tanong niya sa akin. His eyes spoke
of genuine concern.

Noong hindi pa kami kasal wala siyang ibang ginawa kundi alagaan ako. I don't have
the heart to break his heart today. Kababalik ko palang tapos sasabihin ko na agad
na gusto ko ng makipaghiwalay? That would be so ungrateful of me.

"Yes, can we go home?" I answered. Ngumiti naman siya ng tipid at tinawag na ang
waiter. After he paid the bill, inalalayan na niya ako papunta sa kotse niya.

Pagpasok namin ng kuwarto, he immediately cupped my face and looked at me in the

eyes. Pinagdikit niya ang noo namin. My heart beats fast not because of a strong
feeling towards him but because of guilt. How can I not love him? He is so caring.

"I missed you, sweetheart!" he whispered almost brushing my lips. Iniiwas ko ang
mukha ko nang akmang hahalikan niya ako at kumawala mula sa pagkakahawak niya.
Humakbang ako ng konti papalayo sa kanya. Nagtataka naman siyang napatingin sa
akin.

"Nate, not now please. I haven't had my shots," pagdadahilan ko

"So what if you'll get pregnant? We are married." May halong galit ang pagkakasabi
niya. I saw him clenched his fist.

"Nate, ayoko pang magkaanak," saad ko nalang.

"Bakit lagi nalang ang gusto mo ang nasusunod?" he asked gritting his teeth.

"Please Nate, wag tayong mag-away. I just came halfway across the world. Pagod
ako." Pag-iwas ko saka naglakad papuntang bathroom.

"Fine, tomorrow. I'll accompany you to the doctor to have your shots!" he said bago
ko maisara ang pinto ng banyo.

Napasandal ako sa pinto. I think I'll be having a hard time convincing him for a
divorce.

=================
B-Plans (Twelve)

"Good morning, sweetheart!"

Namulatan ko ang masayang mukha ni Nate. Ito rin ang gumigising sa akin noon that
made me think I have fallen in love with him.

"Your breakfast is ready," saad niya ng nakangiti. Nasa tabi na ng kama ang center
table ng couch. May nakalagay na ring French toast bread, sliced fresh fruits at
fresh pineapple juice. My favorite breakfast.

Susubuan pa sana niya ako pero pinigilan ko. He just watched me eat while sipping
his coffee. He seemed so happy. I can't break his heart at this point. Saka ko
nalang siguro uungkatin ang tungkol sa balak kong pakikipaghiwalay sa kanya.

"Done? The Jacuzzi is ready," he said nang maubos ko ang pagkain. Napatango nalang
ako at tumayo na.

"Care if I join you?" he said at yumakap mula sa likuran ko. He is acting so sweet.
Sana nagalit nalang siya sa akin ng tuluyan para hindi ganito kahirap ang
mangyayaring hiwalayan namin.

"Nate!" saway ko at inalis ang kamay niya na nagsimula nang maglakbay papunta sa
dibdib ko.

"Yes, your shots first!" he chuckled. Sasamahan nga pala niya ako sa doctor para
magpa-inject ng birth control.

I smiled bitterly when I entered the bathroom. Naamoy ko kasi ang jasmine scent na
nagmumula sa bath tub. My usual milkbath mixed with jasmine oil. Ito ang isa sa mga
bagay na mami-miss ko sa kanya.

___________

"What will we do next?" I asked paglabas namin ng ospital. They immediately gave me
a shot when I went inside the OB-Gyne room. Nakausap na daw kasi ni Nate ang doctor
over the phone kaya ready na nung magpunta

ako at wala ng tanong pa.

Nate smiled at me.

"Well, what I wanted to do right now is take you home and make love to you the
whole day," natatawa niyang pahayag. Napailing nalang ako sa biro niya na alam ko
namang half-meant.

"Okay, we'll take a walk first. Never pa kasi nating naranasang mamasyal."
Nakangiti niyang saad habang inaandar ang sasakyan. I looked at him. He seems
happy.

"Wala namang magandang pasyalan dito sa Manila." I said dismissing the idea but he
just smiled and continued driving.

"Manila Ocean Park? Seriously?" tanong ko nang iparada niya ang sasakyan. Tumawa
naman siya at bumaba na ng sasakyan. Umikot siya para pagbuksan ako ng kotse. I
resisted.

"C'mon sweetheart, pagbigyan mo na ang asawa mo," lambing niya. I just rolled my
eyes. He laughed when I went out of the car.

Noong college ako at naging kami ni Nate, never akong pumayag na mamasyal o mag-
malling kasama niya. I find it cheap and corny. We watch i-max pero always na last
full show followed by dinner. Or we go to a bar. Those are my ideas of dates. Not
this.

Hila-hila lang niya ang kamay ko the entire time, pinagbigyan ko nalang. After sa
ocean park, nagpunta pa kami ng Manila Zoo. It took him 15 minutes para kumbinsihin
ako na bumaba ng sasakyan. He was laughing when he finally convinced me.

Nevertheless, I wasn't bored. Para nga akong nakawala sa hawla. I feel like I've
been stuck in my own world at ngayon ko lang nagawang tumapak sa mga ganitong
pasyalan dito sa Manila.

Ngayon ko lang din napakawalan ang idea na mayaman ako at hindi ako nababagay sa
mga ganung lugar.

"It's my first time to be on those places," Nate said smiling while we are heading
back home.

"Ako rin," I answered and gave a lazy smile.

"I'm happy," saad niya saka hinawakan ang pisngi ko at marahang pinisil. I just
gave him another smile saka tumingin sa labas ng sasakyan. He is making things
difficult for me with his gestures.

I thought blessing ang pamamasyal namin dahil napagod kami pareho at nakatulog agad
pero naramdaman ko nalang na ginigising ako ng mga halik niya ng madaling araw.

Nagpanggap akong tulog pa pero naramdaman ko nalang ang pagkagat niya sa tenga ko.

"Nate," I mumbled trying to resist. Pero itinaas niya lang ang mga kamay ko at
hinawakan ng mahigpit saka ako hinalikan sa leeg. At dahil hawak niya ang mga kamay
ko at nakadagan siya, hindi na ako nakapalag pa. Idagdag pa ang namumuong init sa
katawan ko.

I gave in to his kisses and found myself moaning with him in ecstacy.

=================

B-Plans (Thirteen)

Nate became busy at work after that kaya hindi ko siya makausap ng matino tungkol
sa plano kong pakikipag-divorce.

There are times when he'd come home at the middle of the night and wakes me up with
his kisses. At ewan ko ba kung ano ang meron siya dahil nadadala ako sa init ng
katawan niya. Alam kong hindi ko siya mahal but our bodies seem to have this bond
na nagkakasundo pagdating sa pagtatalik. Maybe because he is my first kaya kahit
ayaw ng puso ko ay pumapayag ang katawan ko. My body seems to be accustomed to him.
"You're very early," puna ko nang mabungaran siya paglabas ko ng study room. As
usual, inuubos ko na naman ang araw ko sa pag-sketch ng iba't-ibang gowns.

"You're parents are coming over for dinner." He said at niluwagan ang neck tie
niya. I didn't bother to help him dahil mas nanaig ang inis ko na hindi ko man lang
alam na nasa bansa ang parents ko. Si Nate pa ang unang nakaalam.

"Why? Are you not happy na bibisita sila?" tanong niya nang mapansin ang pagkunot
ng noo ko. I didn't answer. Bakit nga ba hindi ako masaya? Hindi ko na rin
maintindihan minsan ang nararamdaman ko.

"Magbihis ka na. Ipapahanda ko lang yung dining room. Tinawagan ko na kanina yung
mga maids para makapaghanda," pahayag niya. I feel a little insulted. Yung mga
katulong nasabihan niya, ako hindi. Tsk!

Ano ba ako sa tingin nila?

____________

"What brought you here?" I asked when they arrived.

"What a warm welcome?" biro ni Mama saka ako niyakap at hinalikan sa pisngi.
Nagbigay galang din si Nate sa kanila.

"Wag na po tayong

maglokohan. I know you want something kaya kayo nandito." Saad ko.

"Jel!" saway sa akin ni Nate. Napasimangot nalang ako. Napatawa naman si Papa.

"Let's talk about that over dinner," he said. Naglakad nalang ako papuntang dining
room. Sumunod naman sila habang nagkukuwentuhan ng tungkol sa business nila.

Kahit hanggang dinner puro business deals ang pinag-uusapan nila.

"What is truly your agenda?" I asked raising an eyebrow. Napatawa naman si Mama
while Nate and Papa stopped talking.

"Well, Nate said you are home kaya naisip namin ng Mama mo na ibigay na ang dapat
para sayo," saad ni Papa.

"What do you mean?" My forehead creased.

"We are handing you over the textile company," sagot ni Papa.

"What??"

That's a huge company. I don't think I'd be able to handle it. At bakit nila
ibibigay sa akin? Kaya pa naman nila.

"Consider it as a wedding gift!" Pahayag ni Mama. The first thing that popped my
mind when she said the statement is that they just want me to stay put. Baka gusto
lang nila akong manatili ng bansa kaya ibibigay nila sa akin ang pamamahala sa
kumpanya.

I was about to air my protest nang magsalita si Papa.

"Sayo din naman lahat mapupunta ang businesses natin. Start handling now."
My heart somehow melted at his remark. Hinawakan ako ni Nate sa kamay at nginitian.
I wasn't able to utter my disagreement.

The rest of the evening went well.

Three days lang pala sila dito sa bansa. They just want to formally announce ang
pagpapalit ng liderato ng kumpanya and give me some overview of the company. We
have few investors but all in all kami talaga ang may-ari ng kumpanya. There are no
board of directors or stockholders kaya ang lahat ng desisyon ay manggagaling sa
akin.

The next thing I knew, I was being introduced to all the employees.

"Anak, say something," bulong ni Papa nang maipakilala ako.

"There are only two things I want in an employee, efficiency and excellence. If you
have it, then let's look forward to years of togetherness." I said shortly.

For the first time in my life, Mama looked at me with pride. Tinapik naman ako sa
balikat ni Papa. It's their first time to hear me talk. Never kasi silang nag-
attend ng graduation speech ko.

Dahil sa bilis ng pangyayari, nawala na muna sa isip ko ang personal na issue ko

kay Nate. Gusto ko rin kasi ang pamamahala sa textile company dahil mas magiging
mabilis ang pagtupad ko sa plano kong maglabas ng sariling clothing line. Perhaps,
isa ito sa missing part ng buhay ko, ang matupad ang pangarap ko.

=================

B-Plans (Fourteen)

I woke up with a little headache.

Wala na si Nate ng bahay. Malamang ay nasa opisina na. Super busy rin ang isang
iyon. Ako rin naman kailangang pumasok ng opisina.

I am starting to re-structure the company para kasing andaming employees na hindi

naman masyadong kailangan. Well, may prinsipyo ang parents ko na mag-employ ng
maraming tao so as to help more families but I don't think that would help much in
any business.

Para sa akin, kahit konti lang ang empleyado basta puro magagaling, people who
deserve just compensation and benefits or even higher than the law requires.

May blood pressure rose nang madatnan ang ilang employees na nagkukuwentuhan sa
opisina. Agad naman silang nagsibalikan sa mga cubicle nila nang makita ako.

We are occupying one floor of this commercial building near Mindanao Ave., kung
nasaan ang warehouse at factory ng tela. May mga cubicles ng mga clerks at staff.
Sa right side ang office ko at sa labas nun ay ang table ng secretary ko at
reception area. Sa kabilang side ay ang conference room kung saan minimeet ang
clients pag pumupunta sila ng opisina. May separate office din ang mga accountants.
May pantry din ito.

Nagtuloy-tuloy ako sa opisina ko. I asked the secretary to follow me. Dati itong
secretary ni Papa.

"I want you to make a new contract of all employees stipulating that failure to do
their duties efficiently will lead to their immediate termination. Efficiency means
going to office punctually, doing the job required excellently, being at work at
all times during office hours." Utos ko sa sekretarya

"Lahat

po ng employees, ma'am? Pati po yung mga nasa warehouse?" pag-uulit niya. Napataas
ang kilay ko.

"I said all! Are you capable of comprehending? Lahat! Including you!" inis kong
saad. Ang sakit na nga ng ulo ko tapos simpleng instruction lang hindi pa
maintindihan.

"Ma'am we have almost one thousand employees," she said.

"I know! I don't care kung iyan lang ang gagawin mo maghapon. Call the HR officer
to help you out. Convene lahat ng employees sa floor na ito in 15 minutes," I said
saka tumalikod na. Narinig ko naman itong nagpaalam. My head is really throbbing.
Ilang weeks pa lang ako dito parang stressed out na ako.

I just massaged my head hanggang sa unti-unting nawala ang sakit.

After 15 minutes, I went outside. Nakatayo na silang lahat at nakaharap sa opisina

ko.

I cleared my throat.

"Listen, everyone! You'll be signing a new contract tomorrow because there are two
changes I want to make in the contract," I started. Nagkatinginan naman yung iba
dahil sa sinabi ko.

"First, you will be given additional five thousand pesos per year of service above
the benefits and bonuses already present in your existing contract plus five
thousand up to fifteen thousand performance bonus semi-annually if you will work
efficiently and excellently," pahayag ko. I heard their gasps at the benefit
package. Nagsimula na rin silang magbulungan. They stopped when I raised my right
hand.

"Second, failure to be efficient will lead to immediate termination. Read the

contract for the conditions and sign if you agree.

If you disagree, feel free to resign." I added. They all keep quiet.

I went back to my office.

This is my way of changing everything. Hindi kasi puwedeng magtanggal nalang ako ng
tao sa kumpanya. I have to see who are working well and keep them and scrap the
others who don't deserve their job.

I also went to the warehouse and told them the same thing.

At night, I received a phone call from my parents.

"Anak sure ka ba diyan sa kontratang ipapapirma mo?" tanong ni papa mula sa

kabilang linya. I rolled my eyes. Sino naman kayang tsismosa ang nagsabi kay Papa
ng announcement ko?

"Yes, pa. I talked to our company lawyers. Wala naman daw akong nilalabag na
batas." I explained.

"Yes but you are giving away a big benefit package."

I sighed.

"Pa, I can afford to give as high as 50k to a regular clerk in a month as long as
she works efficiently. But I don't like to keep inefficient people and this is my
way of knowing who works really hard."

"What if lahat sila efficient? You'll bankrupt the company." He said with
skepticism.

"I doubt that. Believe me on this, pa. Please?" I said.

"Okay..." he sighed.

The following morning, everybody signed the new contract. I saw how they worked
religiously on their desk. Pumunta ako ng warehouse, lahat din ay nagtatrabaho ng
maayos at wala na rin akong naabutang naghuhuntahan.

Parang lahat ng tao, nagpapa-good shot. Well, let's see.

Pagbalik ko ng opisina, I immediately asked the secretary to call for people who
will install CCTV cameras

around the office at pati na rin sa warehouse at factory. This is one way of
monitoring kung lahat sila ay nagtatrabaho ng maayos at para na rin sa seguridad ng
lahat.

Isang linggo palang matapos ikabit ang mga CCTV's ay napansin ko na sa monitor ang
ilang empleyado na nasa warehouse at factory na madalas ay nakatunganga lang sa mga
kasamahan nilang nag-aasikaso sa processing ng tela. Yung ibang nasa folding
section ay madalas nagsasalitan lang sa ginagawa. Pati yung mga nasa sorting at
cutting sections, ganoon rin.

Napailing ako habang pinagmamasdan ang ginagawa nila. Ito ang sinasabi ko, ang
daming empleyado na hindi naman talaga kailangan dahil ang ginagawa ng tatlong tao
ay kaya namang gawin ng isa lang kung gagawin niya ito ng tama at maayos.

I immediately called the attention of the employees and gave them their due
separation pay. Sa isang linggo lang ng monitoring ko, may mahigit isang daan na
ang nalagas sa sa main factory pa lang.

Mahigit sampu rin ang natanggal na clerk at staff dito sa office floor.

"Ma'am, magpapa-advertise na po ba kami para sa hiring ng mga nabakanteng

posisyon?" tanong ng HR officer pagpunta ng opisina ko.

"How many are you in the HR office?" tanong ko sa halip na sagutin siya.

"Ma'am, apat po," nagtataka niyang tugon.

"What do you do in your office kapag walang applicants?"

"Ma'am, inaayos po namin yung files ng mga empleyado at sinisiguro na kumpleto ang
papeles nila at may kaukulang permits," sagot niya.

Napatango ako.

"Ngayong walang applicants, ano sa tingin mo ang ginagawa ng tatlo mong kasamahan
doon?"

Saglit siyang natigilan bago nagsalita. I smirked.

"Samahan mo ako sa CCTV room," I said saka tumayo na. Sumunod naman siya sa akin.
Nakita namin ang isang kasama niya na kausap ang isang applicante habang may itina-
type sa computer. Yung dalawa naman ay nasa table nila at walang ginagawa.

"Tell those two to come at my office," saad ko at tinalikuran siya. Pagtapat ko sa

table ng sekretarya ko, binilin ko siyang ipaready na ang separation pay ng
dalawang empleyado sa HR office.

=================

B-Plans (Fifteen)

Mabilis na kumalat sa buong kumpanya ang pagtanggal ko ng ibang empleyado kaya

naman lahat sila ay atubili sa kanilang mga trabaho. Ito ang sinasabi ko na kapag
nagtrabaho lang sila ng maayos, hindi naman kailangan ng maraming tao. One person
can do so much, if only he will maximize his potentials.

"Ma'am, may dumating pong sulat from DOLE," bungad ng sekretarya pagpasok ko ng
opisina. Kinuha ko naman ang puting sobre na tinutukoy niya. I was about to open it
when I heard the ticking of the bundy clock. Tahimik kasi ang lahat pag oras na ng
trabaho kaya't dinig na dinig ko ang pag-time in ng isang empleyado. Ewan ko pero
bigla nalang akong nairita.

"What time is it?" I asked her.

"Ma'am, 8:05" she answered curtly.

"Did you inform your supervisor that you will be late?" natigagal siya sa tanong
ko. I hate people who are late unless it is a matter of life and death. I made that
clear to them at kasali iyon sa kontratang pinirmahan nila.

"Ma'am nasiraan po kasi ang MRT," dahilan niya. Tsk! So kasalanan ng MRT kung bakit
siya late?

"I am not asking why you are late. Pack your things and leave." I said at
tinalikuran na siya. She can't sue me for that dahil nakalagay sa pinirmahan niya
na grounds iyon for termination at isa pa tatanggap naman siya ng kaukulang
separation pay.
Nagsalubong ang kilay ko nang mabasa ang nilalaman ng sulat mula sa DOLE. They are
asking me to defend myself against unjust dismissal of two employees. I recognize
their names. Ito yung dalawang nasa HR. How could it be unjust? May pinirmahan
silang kontrata

and they were not doing their job.

I immediately called up the secretary para iready ang pinirmahang kontrata ng

dalawang empleyado. Anong unjust ang sinasabi nila? The contract is legal and
binding.

"Ma'am..." Napaangat ako ng tingin mula sa dokumentong binabasa ko. Nababalisang

tumingin sa akin ang empleyado.

"Asan yung kontrata nila?" tanong ko.

"Ma'am kasi po nakaligtaan ko pong kunin yung bago nilang kontrata."

"What???" I exclaimed. Nagsalubong ang kilay ko. "Hindi ba sinabi ko sa'yo na

icheck mo kung kumpleto na ang lahat ng kontrata?"

"Ma'am sorry po," napayuko siya.

"Sorry? ? Alam mo bang puwede akong makasuhan dahil nakaligtaan mong gawin ang
trabaho mo?" I said gritting my teeth. Nakakainis! How can she be this inefficient?

"You're fired!" I said. Agad naman itong lumayas sa harap ko.

I have a foul mood pag-uwi ko ng bahay.

I sat on the sofa. I can't believe dahil lang sa kapabayaan ng secretary ko,
kailangan kong humarap sa DOLE. I talked to the lawyers at sinabi nilang daanin
nalang daw sa amicable settlement.

Pinagmasdan ko ang maid na nagwawalis. I feel irritated. Nakita na nga niya akong
nandito, naglilinis pa rin. It's very unethical.

"What's your name?" I asked. Mahigit isang buwan na mula ng dumating ako dito,
hindi ko pa rin kabisado ang pangalan nila maliban lang kay Manang Flor yung
mayordoma nila na matagal na raw na nagsisilbi kina Nate.

"Ako po?" tanong niya sa akin. I looked around. Tsk! Wala namang ibang tao,
malamang siya.

"Ahm, Mina po," saad

niya ng matanto na wala namang ibang tao sa sala kundi kami lang dalawa.

"Mina, tingin mo marunong kang maglinis?" I asked raising an eyebrow.

"Opo ma'am." Tugon naman niya.

"Nawalisan mo na ba ang buong sala?" bagamat nagtataka sa tanong ko ay napatango

siya. I took the bell from the center table at pinatunog ito. Agad namang dumating
si Manang Flor. Kumuha ako ng pera sa wallet ko at ibinigay sa kanya. Nagtataka
siyang napatingin sa akin.
"Manang Flor, kayo na po ang bahalang magbigay ng sahod ni Mina doblehin niyo po
ang bayad niya bago siya umalis dito. Hindi siya marunong maglinis."

"Bakit naman po, ma'am?" protesta ng maid.

"Sabi mo nakapaglinis ka na, tingnan mo iyon." Tinuro ko ang maliit na brown na

nadikit sa tile. Maliit lang iyon pero dahil puti ang tiles ay kitang-kita ito.

"Dapat ang kunin niyong kasama Manang Flor yung talagang marunong lang. Ayoko na
siyang makita dito bukas." Saad ko at tinalikuran na sila. Mas lalo tuloy sumakit
ang ulo ko. Bakit ba nila magawa ng tama ang trabaho nila?

______

"Jelna!"

I was awakened by Nate's voice.

"Bakit?" nagtatakang tanong ko. He looks haggard. Tiningnan ko ang wall clock,
alas-onse na ng gabi.

"Nagbago ka na ba ng hobby?" he asked with a smirk. Napakunot naman ang noo ko.

"I know what's happening in your company. Marami kang pinagtatanggal na empleyado.
Pati ba naman dito sa bahay, nagpapalayas ka ng mga kasama natin?"

My brows furrowed. Is he scolding me?

"First, yung mga empleyadong natanggal ay hindi naman talaga kailangan sa kumpanya
dahil wala naman silang gagawing trabaho. Second, yung taga-linis mo ay technically
hindi naman talaga marunong maglinis. So, what's the use of keeping them?"
paliwanag ko. Ayoko na sanang magpaliwanag pero nainis ako dahil ginising niya ako
para lang pagsabihan.

Nate sighed.

"Pero hindi ka dapat basta-basta nagtatanggal ng tao. You have no idea if those
people have families na sinusuportahan," saad niya at humawak pa sa ulo niya.

"Kung ayaw nilang matanggal at talagang mahal nila ang sinusuportahan nilang
pamilya, they have to learn to love their job and do it efficiently and
excellently. Otherwise, they don't deserve to be employed," depensa ko ulit.

"I get your point. But don't you think you're becoming indifferent?"

"Look Nate, magkaiba tayo ng prinsipyo. For me, I'll hire few good people who can
do their job well and give them more than the required compensation. Why will I
hire five employees kung kaya namang gawin ng iisang magaling na tao lang ang
trabaho nila?"

Hindi siya nakasagot sa sinabi ko. He just stared at me.

"It's not indifference! In fact, I am helping them reach their maximum potentials.
If they get to stay in my company without being terminated then that means they are
one of the bests. That would be their self-pride. In turn I will give them more
benefits."
"Okay!" he said and raised his two hands as a sign of defeat. Napailing nalang ako
at bumalik na sa pagkakahiga. Ginising ako para lang dun. Tsk!

=================

B-Plans (Sixteen)

The following day ako mismo ang nag-interview ng papalit sa sekretarya ko. There
are a lot of applicants but all of them did not meet my standard. Isa lang naman
ang tanong ko sa kanila. Why will I hire you? All of them have feeble answers.
Hilong-hilo ako pagdating ng hapon.

"Ma'am, can you still accommodate another interviewee?" tanong ng HR. I looked the
clock 5PM na.

"One last," I answered lazily. Nahihilo na talaga ako. Pinipigil ko lang para di
ako masuka. I believe in the power of mind. Para sa akin ang sakit minsan ay
psychological lang. If you think that you are okay then you will be okay.

"Sit down," I commanded matapos tanggapin ang folder niya.

"I only have one question, Ces." I looked at the applicant. She looks determined
and confident. Only few people exude that kind of aura.

"Why will I hire you?"

"You will hire me because my efficiency and excellence will be of great help to
your company." She answered shortly. I looked at her. She didn't even smile. She
just looked at me with determination.

"Okay, you're hired. Start tomorrow!" I said saka lang siya ngumiti.

"Yes, ma'am. Thank you! I will prove to you that I deserve to be hired." she said
saka tumango.

Naging okay naman ang trabaho niya. Mabilis siyang magtrabaho at lahat ng sinasabi
ko ay natatandaan niya. Nakita niya rin kasi ang pagsisante ko sa isang accounting
clerk na nagkamali ng entry sa voucher.

"There is no room for mistakes!" saad ko. Napatango naman siya.

There was even one time na nakita

ko ang dalawang employees na naghuhuntahan, I immediately asked her to call the

accounting for their separation pay. She didn't say a word. She just followed my
order.

Then one time nung may na-late, I didn't have to ask her to prepare their
termination papers. Siya na mismo ang nagpapirma sa akin. Katulad niya ang mga
empleyadong kailangan ko. Madaling matuto at maaasahan talaga.
______

I became more irritable the next days. Hindi na rin kami nakapag-usap ni Nate after
that night. But what really bothers me is the headache and dizziness in the
morning. Epekto ba ito ng birth control shot ko?

I went to the doctor bago ako pumasok ng opisina. They got blood sample from me and
run some tests bago ako kinausap.

"Mrs. Archenda, what you are feeling are just normal."

My brows furrowed at his remark.

"What do you mean? Wala namang sinabi yung OB-Gyne ko na side effect ng birth
control ko."

"Are you sure you are controlling, misis? Because it shows on the result you are 6
weeks pregnant."

My jaw dropped. How did it happen? Walang bisa yung shot ko? I took the official
result ng check-up ko and went immediately to the OB-Gyne dito rin sa parehong
ospital.

Nagtuloy-tuloy ako sa clinic niya kahit pinigilan ako ng staff. When she saw my
angry face, she immediately dismissed the person she's talking with.

"Mrs. Archenda, is there any problem?" she asked smiling. Buti at naaalala niya
ako. Makangiti pa kaya siya if I'll sue her for medical malpractice? I handed her
the result showing my pregnancy.

"Wow! Congrats, Mrs. Archenda! Reresetahan kita ng vitamins para maging healthy
kayo ng baby mo." She said that made my eye brows furrow.

"What? I came here more than a month ago to have my birth control shots!" inis kong
saad.

"Oh!" Tiningnan niya ako ng mataman bago nagsalita ulit.

"Your husband said we'll inject you some vitamins that would make your reproductive
system healthy." She declared.

Shit!

Nate fooled me!

Sa inis ko ay nahablot ko ang resulta ng test at agad na umalis without saying a

word. Nate has a lot of explaining to do!

=================

B-Plans (Seventeen)

Jelna's POV

"How dare you, Nate!?"

I shove the paper on his desk. He was startled when he saw my angry face. Pero
bumalik ang tingin niya sa papel na nasa mesa niya. Ang kanina'y pagtataka sa mukha
niya ay unti-unting napalitan ng ngiti.

"Wow!" he exclaimed. Bumangon ang galit sa dibdib ko. Paano niya magagawang magsaya
samantalang alam niya na ayoko pang magkaanak?

"I said I'm gonna have my birth control shots! How dare you give different
instruction to the doctor?"

His smile disappeared.

"We are married, ayos lang naman na magkaanak tayo."

"Did you ever think kung ano ang mararamdaman ko?" I let out an angry sigh. Shit!
This is the last thing I want for now. Paano ako magiging ina samantalang hindi ko
nga maayos ang pakikitungo ko sa parents ko? What kind of parent will my child get
from me?

"I know you'll react like this pero nakasisiguro rin ako na matatanggap mo rin
naman in the end," he said at lumapit sa akin para yakapin ako pero agad akong
umatras.

"You never considered my feelings! I hate you!!"

Nagsalubong ang kilay niya sa sinabi ko.

"What are you going to do? It's already there! You are bearing our child."

"You don't understand! I am not ready to bear a child!" I shrieked. Bago pa man ako
makapagsabi ng pagsisisihan ko minabuti kong tumalikod nalang. I headed towards the
door.

"Don't you ever think of abortion!" he shouted before I bang the door closed. Mas
lalo naman akong nagalit sa sinabi niya. Sinabi kong hindi ako ready na magkaanak!
Hindi ko sinabing papatayin ko ang anak ko. Ganun ba kasama ang tingin niya sa akin
para maisip niyang papatayin ko ang sarili kong anak?

Galit lang ako pero hindi ako mamamatay tao!

Galit ako kasi gusto ko ng makipaghiwalay sa kanya! Pero dahil binuntis ako ng
gago, paano ko pa magagawa yun?

Bullshit!

And now he thinks magagawa kong ipa-abort ang bata?

To hell with him!

I went home right away and asked the maids to put my things sa isang guestroom. I
don't think I could live with Nate in the same room. Pero ayoko din namang umalis
ng bahay niya, I am pregnant for Christ's sake!

Nate's POV

Gusto ko siyang sundan dahil baka kung ano ang gagawin niya pero minabuti kong
hayaan nalang muna siyang makapag-isip.
Maybe I was really wrong na pangunahan siya sa bagay na ito. Alam ko naman na dapat
pinag-uusapan ng mag-asawa ang tungkol sa pagkakaroon ng anak kaya lang naisip ko
na baka kapag nagbuntis siya magkakaroon na siya ng dahilan na manatili ng bansa.
Iyon din naman talaga ang plano kaya ibinigay ng magulang niya ang pamamahala ng
textile company nila. Baka kasi hilingin na naman niya na pumunta ng ibang bansa at
makalayo sa akin.

I no longer understand her.

I married her kasi alam kong kahit sobrang sungit niya, there is a part of her
which is innocent and fragile. I saw it once before.

Pero ngayon hindi ko mapigilang isipin na parang hindi ko talaga kilala ang babaeng
pinakasalan ko. Her attitude becomes worst every single day. Akala ko kaya kong
ibalik ang nakita ko dati sa kanya noong una ko siyang nakita - pretty, innocent
and fragile.

After an hour, I received a call from Manang Flor. Nasa bahay raw siya at
pinapalipat ang ilang gamit niya sa guestroom.

Nakahinga ako ng maluwag. Atleast, she didn't leave.

=================

B-Plans (Eighteen)

Jelna's POV

I made sure na kahit nasa iisang bahay kami ay hindi kami magkikita ni Nate. I
always lock the door at kahit kumatok siya I pretended not to hear anything. I
still hate him for making it harder for me to leave this place.

I became more irritable the next days and it's all because of Nate. Good thing,
hindi ko nakikita ang anino niya.

At work, I became stricter pero mas okay na rin yun para matuto sila. When I see a
potential in an employee, I send them to seminars to hone their skills. I gave
incentives to those who deserve it and fire those who don't.

Ces, my secretary was very cooperative. Minsan siya pa ang inuutusan kong bumili ng
pagkain at vitamins ko.

While my tummy is getting bigger napapansin kong nagiging hardworking naman ang mga
tao sa kumpanya. Siguro nga dahil natanggal na ang dapat tanggalin and only the
best works for me.

Kahit yung ibang clients at mga investors ay napansin ang galing ng mga empleyado
ko. I just smile at them with pride.

I also get the impression in the business industry that I hire only the best pero
siyempre karugtong pa rin ang pangalan ni Nate.

When I go to business functions people regard me as Nate Archenda's shrewd wife. I

don't know if it's a compliment pero sa akin hindi maganda dahil ayokong idinidikit
ang pangalan ko kay Nate.
Sa kabilang banda, hindi ko rin sila masisisi, Nate is richer than me at mas marami
siyang kakilala kesa sa akin.

If they only knew na kahit nasa iisang bahay lang kami ay ilang buwan na rin kaming
hindi nagkikita. Although, we are aware of each other's presence

at home, nobody initiated to appear infront of each other.

Kabuwanan ko na at nararamdaman ko na malapit nang lumabas ang baby ko. Babae pala
ang magiging anak ko. I wonder if Nate knew it already, we never talked since then.

Sometimes, my baby keeps me restless at night. Gaya nalang ngayon, parang may
kickboxing session siya sa loob ng tiyan ko. Ala una na pero ayaw niyang tumigil sa
pagpa-practice.

I called for the maid to bring me a glass of milk. I have to sleep.

I was a bit shocked when I saw Nate holding the glass of milk. He is the last
person I expect to appear at my doorstep at this unholy hour.

His necktie is loose and his hair is disheveled.

"Bakit ikaw ang nagdala niyan?" I managed to ask.

"Nakasalubong ko kasi yung maid na magdadala kaya kinuha ko na, can I come in?" he
asked. Kinuha ko ang baso at hinayaan nalang siyang makapasok. Dati isipin ko
palang na makakasalubong ko siya ay naiinis na ako pero ngayon parang wala na akong
maramdamang inis sa kanya.

"Ngayon ka nalang ulit uminom ng gatas ng madaling araw ah," saad niya. I looked at
him puzzled. Noon kasing naglilihi ako, hindi ko maintindihan kung bakit gustong-
gusto kong uminom ng gatas sa madaling araw kaya tuloy pag umaga hindi na ako
masyadong nakakakain.

"Paano mo nalaman?" tanong ko nalang. Umupo ako sa kama. Siya naman ay inililibot
ang tingin sa kabuuan ng kuwarto. He looked at me and smiled.

"We live in the same roof. It's not impossible to know," Tugon niya at umupo na rin
sa kama. Siguro sinasabi ng mga maids sa kanya o baka may hidden CCTV somewhere
around this house.

"You're due this week, may naisip ka na bang pangalan ng baby girl natin?" he
asked. So, he knows that it's a baby girl? Sabagay, he can always ask my doctor ng
tungkol sa kalagayan ko.

Nagkibit-balikat ako.

Inubos ko ang laman ng baso bago ako nagsalita. "Magpapahinga na ako."

He looked at me with sad eyes.

"Can we name her Nathaniella?" tanong niya para ibalik ang usapan.

Nagsalubong ang kilay ko. "Nathaniella ka diyan!" I smirked.

"Kung ayaw mo Janella nalang para parang magkahalong Jelna at Nathaniel"

"Magpapahinga na ako." Saad ko nalang at nahiga na sa kama saka tumalikod sa
direksyon niya. He held a deep breath bago lumabas ng kuwarto.

=================

B-Plans (Nineteen)

Jelna's POV

Hindi na ako pumasok ng opisina dahil nakararamdam na ako ng sakit sa balakang ko.
I immediately called my doctor at binigyan naman ako ng instructions na kapag
sumakit na talaga ang tiyan ko kailangan ko nang pumunta ng ospital.

I asked the maids to prepare my things. Bandang hapon na ng tuluyan kong maramdaman
ang sunod-sunod na sakit. I remained calm and ask the driver to take me to the
hospital.

Gusto kong umiyak sa sakit pero alam ko naman na makakadagdag lang iyon sa
nararamdaman ko. I called up Nate but his secretary told me that he is in an
important meeting.

I need a hand to hold. Para kasing hindi ko na kaya ang sakit.

Sana nandito si Mama para pakalmahin ako. Pero wala siya... Tinawagan ko siya noong
isang linggo pero hindi raw siya makakauwi ng bansa. I was hoping na sana nandito
siya, sila ni Papa para alalayan ako. Pero katulad ng dati, I am left with no
one...

My tears rolled down because of intolerable pain. Agad ko itong pinunas. This is
not the right time to cry. I have to be strong.

I was immediately rushed to the OR. Few minutes later, I am being instructed what
to do to normally deliver my baby.

Kahit sobra ang sakit at wala akong makapitan man lang na kamay, hindi ako umiyak.
I know in my head this pain will make me stronger. I focused so as to numb myself
from all the pain.

And I succeeded dahil nawala ang sakit. Pero muli kong naramdaman ang sakit nang
marinig ang iyak ng baby kasabay nun ay ang pagpasok ni Nate sa OR.

"Sweetheart, pasensiya ka na! Kung sinabi lang ng sekretarya ko ng mas maaga..."

I looked away.

I shut myself from the noise.

Wala akong gustong marinig.

"Sweetheart, do you wanna see our baby? She's very cute!"

Karga ni Nate ang bata at inilapit sa akin. Now, I have one reason not to file a
divorce.

I closed my eyes.

I don't wanna see the reason why I can't walk away from this goddamn life I have
right now!

"Ma'am, pinapatanong po pala ng asawa niyo kung ano ang ipapangalan kay baby," saad
ng isang nurse. I opened my eyes. Dalawang nurse nalang ang kasama ko sa loob.
Nabihisan na pala nila ako at nagre-ready para ilipat ako sa isang stretcher.

"Ma'am?" untag sa akin ng Nurse.

"Janella" I mumbled before closing my eyes again.

When I opened my eyes the following morning, I feel so empty. Parang mas matindi pa
ito sa umagang nagigising ako pagkatapos ng graduation ko na hindi nadadaluhan nila
Mama at Papa.

Pakiramdam ko, hindi na ako makakaalis sa kung nasaan man ako. Hindi na ito katulad
noon na puwede kong takasan pansamantala ang lahat.

And it's all because of that little creature crying on the crib.

Napabalikwas si Nate sa iyak ng bata. Tumingin siya sa akin at ngumiti ng tipid

bago lumapit sa bata at binuhat ito. I looked away. Hindi pa ako handang makita ang
dahilan ng pagkalugmok ko sa sitwasyong ito.

I closed my eyes nang maramdamang lumapit si Nate.

"Sweetheart, ayaw mo bang makita si Janella?" he asked. I didn't move.

"Buti pumayag sila na dito nalang si baby matulog sa room para nakikita natin siya.
Baka pag sa nursery kasi ipagpalit pa siya sa ibang bata." He added laughing.

I shut myself from everything. Alam kong nagsasalita pa siya pero wala ni isa sa
mga iyon ang naiintindihan ko o gustong intindihin.

He eventually stopped talking.

=================

B-Plans (Twenty)

Jelna's POV

Four Years Later...

Hindi ko alam kung paano ko nagagawang tumira dito sa bahay ni Nate na parang wala
kaming pakialam sa isa't-isa. We talked but that's just because we are civilized
people.

Sa tuwing nakikita ko ang anak ko, I am reminded about the life I could've had kung
hindi lang siya ipinanganak.

Siguro kung wala siya, wala na rin ako dito. Yun naman talaga ang gusto noon pa,
ang makawala sa lahat ng ito.

Noong isang taon, I even asked Kate na akitin niya ulit si Nate para kung patulan
siya kanyang-kanya na pero hindi ko alam kung may nangyari nga sa kanila. I never
asked about it. Hindi na rin naman kami masyadong nagkakausap ni Kate dahil
pasulpot-sulpot lang siya dito sa Pilipinas. She's into freelance modeling abroad.

Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng karangyaan na meron ako, hindi ko magawang
maging lubusang masaya. Yung saya na matutulog ka sa gabi nang may ngiti sa labi
nang hindi iniisip kung ano ang mangyayari kinabukasan.

Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng kaguwapuhan at kabaitan ng asawa ko, hindi ko
magawang mahalin siya. Yung pagmamahal na kahit anong mangyari ayaw kong mawala sa
tabi niya.

Hindi ko alam kung bakit sa ganda at bibo ng anak ko, hindi ko magawang tingnan
siya at yakapin. Yung yakap na magpaparamdam sa kanya na andito lang ako sa tabi
niya. Siguro yun ay dahil hindi ko naramdaman ang ganoong yakap kailanman mula sa
mga magulang ko at hindi ko rin alam kung paano nga ba gawin iyon.

Sa kabila ng lahat ng meron ako na kinaiinggitan ng iba, may kulang pa rin sa akin.

Kulang na hindi ko alam kung

paano mapupuno.

"Jelna!"

Naputol ang pag-iisip ko nang marinig ang tawag ni Nate mula sa labas ng kuwarto
ko. I looked at the clock, it's already 3AM.

Ayoko sanang buksan pero kumatok siya ng malakas.

"Bakit?" takang tanong ko. He immediately wrapped his arms around me.

"Tell me what I am going to do para maibalik ang lahat sa dati?" hayag niya habang
pinipilit na isiksik sa leeg ko ang mukha niya.

"Nate, lasing ka lang!" tinanggal ko ang pagkakayakap niya pero mas lalo lang
humigpit ang yakap niya. He is really drunk. Saan ba siya uminom at ganito ang asal
niya? Sa nagdaang apat na taon hindi naman niya ito ginawa.

"Hindi ako lasing!" he said at pinilit niyang humakbang papasok ng kuwarto habang
nakayakap sa akin ng mahigpit. I can smell the alcohol, mint and his masculine
fragrance.

"Nate bitawan mo ako!"

Pareho kaming nabuwal sa kama. I can feel his weight over me. I was about to push
him when he spoke.

"Nathalia, please tell me what to do?"

Hindi ako nakahuma sa sinabi niya. Sino si Nathalia? Is he having an affair with
another woman?

"Nate," marahan ko siyang itinulak. Napahiga naman siya sa tabi ko. His eyes are
closed. Lasing talaga siya.

"I love you from the very first time I saw you, Nathalia." He mumbled. Para akong
nabuhusan ng malamig na tubig.

Hindi ko siya mahal pero ang akala ko ako lang ang mahal niya. But now he is
confessing na may mahal siyang ibang babae.

Kaya ba okay lang sa kanya ang apat na taon na wala kaming pansinan dahil may
minamahal na siyang iba?

Umaga na ay hindi pa rin maalis sa isip ko na may babae na siyang minamahal at

hindi ako yun. Wala naman akong dapat ikasama ng loob dahil matagal ko nang gustong
makipaghiwalay sa kanya pero sana man lang hindi siya nakipagrelasyon habang kasal
pa kami.

Masakit din pala.

I looked at him sleeping deeply. Hinayaan ko nalang siyang matulog sa kama ko.

My tears began to roll, yung isang taong alam kong nagmamahal lang sa akin sa
kabila ng lahat, wala na rin pala. May mahal na ring iba.

I immediately went to the shower para kalmahin ang damdamin ko pero hindi pa rin
natigil ang pagluha ko. I am left with nothing. No one! I guess I never really
belong here!

Paglabas ko ng bathroom, mahimbing pa rin ang tulog niya. I went to the office with
eyebags and a heavy heart.

=================

B-Plans (Twenty One)

Jelna's POV

Pagdating ko ng opisina agad akong nagpatawag ng isang private investigator.

"Gusto kong alamin mo ang lahat ng ginagawa at kinakausap ng asawa ko. Alamin mo
kung sino sa kanila ang nagngangalang Nathalia and investigate kung ano ang
kinalaman niya sa asawa ko. I'll give you a week to watch over him," utos ko sa
imbestigador.

Napatango naman ito. Ibinigay ko sa kanya ang lahat ng kailangan niyang impormasyon
tungkol kay Nate para mapadali ang pagmanman niya.
Gusto ko lang malaman kung sino si Nathalia at kung kailan pa sila nagkaroon ng
kaugnayan ni Nate. Gusto ko ring magkaroon ng dahilan para makaalis na sa kumunoy
na ito.

___________

Isang linggo ang nakaraan bago bumalik ang imbestigador sa opisina ko.

"Ma'am wala naman po ni isa siyang nakakasalamuhang Nathalia ang pangalan."

"Did you watch closely?" I asked with skepticism.

"Opo ma'am, opisina at bahay lang naman po ang pinupuntahan ng asawa niyo maliban
po kung may meeting siya sa mga kliyente at investors pero karamihan po doon ay mga
lalaki kapag babae naman po, wala namang nagngangalang Nathalia."

"How about college friends? Employees, business partners?" I asked. Napakaimposible

namang wala. Baka naman hindi lang sila nagkita ng mga nagdaang araw.

"Ma'am meron pong isang Nathalia na asawa ng isa niyang investor kaya lang ay naka-
base iyon sa ibang bansa at matagal na raw na hindi nagpupunta rito," tugon niya.

Napaisip ako, "Lumalabas si Nate ng bansa for conferences and seminars, possible

kayang nagkikita sila sa mga panahong iyon?"

"Ma'am bakit hindi niyo nalang po tanungin yung asawa niyo ng diretso? Mukha naman
po siyang mabait," napapailing na komento niya.

"Papaimbestigahan ko ba kung puwede kong itanong yun sa kanya?" I glared at the

investigator. Natahimik naman ito.

"Just continue watching his movements at i-report mo sa akin pag may nalaman ka ng
ibang info." I said dismissing him.

"Ma'am, nag-start na po yung operation sa patahian ng clothing line niyo." Ces

reported matapos lumabas ang imbestigador.

I sighed. Parang nawalan na naman ako ng gana na ituloy yung clothing line. Lahat
ng itinatahi para sa clothing line ay sarili kong designs. The line caters only
gowns of different designs without any duplication. It's what I wanted to do noon
pa. Pero ngayon parang ayaw ko nang ituloy.

I just nodded. Lumabas naman siya agad. This is what I love about Ces, she will
only talk to me if it's important.

____________

After a week, wala pa ring balita ang imbestigador. Minsan pumunta rin ako sa
opisina ni Nate just to get a list of his employees baka nga nasa loob ng kumpanya
niya ang Nathalia na iyon. But there was none. Baka namali lang ako ng dinig maybe
he said Jelna pero ang layo naman ng Jelna sa Nathalia.
According to the investigator, Nate has the same routine - opisina, bahay, meetings
sa restaurants, minsan sa eskuwelahan ni Janella.

I enrolled Janella in a catholic school. Kahit naman ayaw ko siyang masyadong

nakikita at nakakasama. I still want the best education for her.

Nakakatawa nga dahil katulad na yata ako ng mga magulang ko. Ang kaibahan lang, I
make sure I attend important events at her school. Katulad nalang noong culminating
activity niya sa toddler school. Nate and I were present. She is very active and
speaks really well. Ngayon ay Kinder I na siya at maganda ang feedbacks ng teachers
niya sa kanya.

Speaking of Janella, naalala ko nga pala na gusto niya ng stuff toy na Nemo.
Naabutan ko kasi siya na nanonood ng cartoons ng bandang alas-nueve noong isang
araw. That late kaya pinagalitan ko ang yaya niya. And I made a promise na ibibili
ko siya ng stuff toy para hindi na siya manood ng ganung oras.

I hate going to Malls pero dahil madadaanan ko na rin lang kaya bibili nalang ako.

I asked the concierge kung saan puwedeng bumili ng ganun at dumiretso na doon. I
was busy looking at it while I am in line at the cashier when someone poked me on
the shoulder.

"Nathalia, wow ang ganda mo naman ngayon!" the girl said smiling at me. I was
puzzled. I know she is talking to me.

"Uy, kelan ka nga pala pupunta ng ampunan? Miss ka na ng mga bata," dagdag niya
nang di ako nagsasalita. Biglang nagtayuan ang balahibo ko sa katawan. I felt my
blood rushing in my veins. How in hell would someone call me Nathalia? Kung kahawig
ko lang siya, the girl would have said sorry at nagkamali lang siya but no she is
talking to me casually.

Before I could even say a word, may tumawag na sa kanya. Tinapik niya ulit ako sa
balikat at nagpaalam na. The only thing I manage to do is nod at her.

"Ma'am 3,500 po!"

Bumalik lang ako sa huwisyo nang magsalita ang cashier hawak na niya ang stuff toy.
I just gave my card and went off.

=================

B-Plans (Twenty Two)

Jelna's POV

"I want you to investigate about a girl named Nathalia who looks exactly like
this," saad ko at ibinigay ang litrato sa imbestigador. Napatingin naman siya sa
litrato saka ibinalik ang tingin sa akin.

"Ma'am kayo naman po ito?" Nagtataka niyang tanong sa akin.

I didn't answer him. I continued with my instruction.

"I suggest umpisahan mo ang pagtatanong sa lahat ng ampunan dito sa Maynila. If

somebody recognizes her, alamin mo lahat ng details niya." I said.

"The sooner you report, the higher is your payment," dagdag ko. Napatango naman
ito.

I have never felt nervous like this in my entire life. Kinakabahan ko sa maaaring
lumabas sa imbestigasyon. If that Nathalia looks like me, possible kayang kakambal
ko siya? Pero matagal na akong nagpapa-imbestiga kung ampon nga ba ako pero walang
lumalabas sa imbestigasyon. Eh di sana nalaman ko rin kung may kakambal nga ako?

Posible bang hindi ko siya kaanu-ano pero kamukha ko siya o kahawig kaya?

Nate called me Nathalia. He thinks I am Nathalia.

I no longer know what to think first.

Hindi ako makapag-concentrate sa kahit na anong bagay ng mga sumunod na araw. I am

waiting for the investigator's report.

Hindi na kami nagkausap pa ni Nate matapos ang gabing iyon na umuwi siya ng lasing.
Naalala kaya niya na ibang pangalan ang binanggit niya sa akin?

I was calling the investigator once in a while to ask pero wala pa daw
improvements. Marami na raw siyang napuntahang ampunan pero hindi nila kilala ang
sinasabi ko. I even asked him na kumuha ng kasama niya para tumulong sa paghahanap.

__________

"Ma'am andito po si Mr. Antonio," dumungaw si Ces mula sa pintuan. Napatayo naman
ako bigla. Siya yung private investigator na binayaran ko.

"Let him in." I commanded. Agad namang lumuwang ang bukas ng pinto at pumasok ang
imbestigador hawak ang isang folder.

"Ma'am, Nathalia Andrade po ang pangalan ng babae. Nandito po lahat sa folder ang
tungkol sa kanya."

"Wala ba siyang picture?" I asked.

"Ma'am hindi naman po kailangan, kamukhang-kamukha niyo po siya. Puwede niyo po

siyang puntahan sa address na yan."

Napamaang ako. Do I look exactly like her?

"Ma'am nawawala niyo po bang kakambal iyon?" tanong niya. How will I know? I have
to see her.

"Samahan mo ako. I want to see her personally," saad ko at nauna ng lumabas ng

opisina. Sumunod naman siya sa akin.
Malayo pa lang nakita ko na siya.

It's like I'm seeing myself walking on the street.

She is no doubt my twin sister.

Agad akong nag-U-turn.

I don't know what to feel anymore.

=================

B-Plans (Twenty Three)

Jelna's POV

Hindi ko alam kung ano ang una kong gagawin. Kausapin ang Nathalia na iyon o ang
mga magulang ko?

Ilang beses ko ng tinanong sina Mama at Papa kung ampon ako pero ipinagdidiinan
nila na anak nila ako at huwag akong mag-isip ng ganun. Pero madalas naman na
nararamdaman kong iba ako sa kanila.

My tears began to roll. Ito ba ang kulang sa buhay ko na pilit kong hinahanap?

I don't know what to do... Basta ang alam ko gusto ko ng kasagutan sa lahat ng ito.

"Jelna, napatawag ka? May problema ba sa kumpanya?" bungad ni Mama sa kabilang

linya.

I smiled bitterly. Negosyo na naman ang unang pumasok sa isip niya.

"Ma, ito na ang huling araw na tatanungin ko kayo," I said beforeI held a deep
breath. She remained silent on the line.

"Ampon po ba ako?" I asked her.

"Ilang beses ko bang sasabihin na anak kita? Please naman anak, iwaglit mo na yan
sa isip mo."

Napaluha ulit ako. Kung hindi ako ampon, baka inilayo sa amin ang kakambal ko?

"Ma, by any chance meron po ba akong kakambal?" I earned the courage to asked.

"What?? Wala, anak! Bakit mo naitanong?"

"Pa, kausapin mo nga itong anak mo." I heard her talking to papa but I ended the
call. I knew right there, they are not telling me the truth.

I feel so alone and helpless.

Sino ba ang magiging totoo sa akin?

I drove off to AOC Tower kung nasaan ang opisina ni Nate.

"Ma'am lumabas po kasama ni Ms. Kate," tugon ng sekretarya niya nang tanungin ko
kung nasaan si Nate.

I thought walang nangyari sa kanila ni Kate. Why are they together? Tuluyan na ba
siyang pumatol sa isang yun?

I really don't know what is happening around. Bakit parang andami-daming nangyayari
na di ko na masundan?

Ganun na ba talaga ako ka-secluded sa lahat ng nangyayari sa paligid ko?

Kung lumalabas lang siguro ako ng bahay at gumagala sa mga Malls baka nakasalubong
ko na rin ang Nathalia na yun. Nag-iikutan lang pala kami dito sa lansangan ng
Maynila. Matagal ko na sanang nalaman ang lahat.

Hindi ko alam pero natunton ko na naman ang daan papunta sa lugar nina Nathalia. I
watch her as she walks towards a store. May mga kinakausap siyang taong
nakakasalubong. Kung hindi lang siguro siya naka-shorts iisipin kong ako yun. I
never wear shorts kahit meron nun sa closet ko.

I wanted to approach her but I don't know how. That's why I just went home.

I waited for Nate to come home, siguro ay masasagot din niya ang tanong ko tungkol
kay Nathalia. Kung bakit niya ito nabanggit minsan. Pero dinalaw na ako ng antok ay
wala pa rin ni anino niya ang dumating.

I asked the maids paggising ko pero hindi daw siya umuwi.

Umalis nalang ako ng bahay. Pinuntahan ko si Nathalia, sakto namang paalis siya ng
bahay nila. I followed the jeepney hanggang makarating siya sa City Hall kung saan
siya nagtatrabaho. Nabasa ko na iyon sa dokumento na ibinigay ng imbestigador.

I watched her from afar, she looks happy with her life. Yung saya sa mukha na
madalas kong pinangarap pero hindi ko maramdaman.

Paano kaya maging si Nathalia?

I shrugged the thought off.

Gumagabi na nung maisipan kong umuwi. Wala pa rin daw si Nate sabi nung guwardiya.

Magkasama pa rin ba sila ni Kate?

Paano si Nathalia?

I thought he loves her?

=================

B-Plans (Twenty Four)

Jelna's POV

Dalawang araw nang hindi umuuwi si Nate. I wonder what he's up to. Pati ang
sekretarya niya ay hindi alam kung nasaan siya. He just asked her to cancel all his
appointments. The last person he was with was Kate.

Malakas ang kutob kong magkasama sila kaya pag-uwi niya kagabi ay nagkasagutan kami
nang hindi niya aminin na kasama niya si Kate. Sa inis ko ay naibato ko pa ang
isang vase kaya lang ay nasangga niya kaya sa kamay niya ito tumama. I went off
after that fight and stayed at a hotel.

I cannot concentrate on my works at the office. So, I drove off and found my way to
Nathalia's house. Nakita ko siyang lumabas ng eskinita at sumakay sa jeep.

I ended up following Nathalia. Nakita ko siyang bumaba sa isang park. I watched her
as she sat down on a bench. Siguro may hinihintay siya.

Gusto ko sanang makausap ang mga magulang niya pero hindi ko alam kung papaano ko
gagawin at kung ano ang magiging epekto nun sa aming lahat.

Paano kung ninakaw lang pala si Nathalia mula sa amin? Or worst it's the other way
around? Then, I'll be putting my parents at stake pag nagpakita ako.

As I watched her an idea crossed my mind. Puwede ko namang makausap ang mga
magulang niya without them knowing that I am not Nathalia. In that way, I can find
out the truth without putting anybody at stake.

It took few minutes bago ako nakapagdesisyon sa gagawin ko. I know it's risky but I
have to do it.

I decided to buy jeans at top na kakulay ng suot niya at bag na katulad nang sa
kanya. I'll talk to her parents first as Nathalia. Then, I'll let

her know that I existed. Kung paano? Bahala na!

Pagkatapos kong bumili at magbihis, I went back to the park. Nandoon pa rin siya at
mukhang may hinihintay. Nakita ko kasi ang pagtingin niya sa CP niya at pagbalik
nito sa bag niya.

I smiled, what if I'll just exchange our bags tutal ay magkapareho naman and then
she'll just be surprised na ibang pangalan ang makikita niya sa ID's na nasa bag
niya?

Ano kayang magiging reaction niya? All the while she knows that she is Nathalia and
then para siyang nanaginip na ibang tao pala siya.

Tapos pagpunta niya ng bahay saka ko nalang ipapaliwanag sa kanya. I think that
would be better.

I tiptoed when she stood up at tumingin sa ibang direksiyon. Mabilis kong ipinalit
ang bag na hawak ko with all my wallet and ID's. Kinuha ko lang yung ilang cash at
isa kong ATM.

I left my car at the park at agad na tinungo ang sakayan ng jeep. Baka kasi magtaka
ang mga kapitbahay nila kung makita nilang naka-kotse si Nathalia.

It's my first time to ride a public vehicle. I almost want to vomit dahil sa samu't
saring amoy at init. Ang dami na ngang nakasakay, ayaw pang paandarin ng driver.
"Manong, puwede po bang paandarin niyo na?" iritable kong saad sa driver. I raised
my voice a little para marinig niya. The passengers looked at me.

"Ma'am pasensya na po, sayang naman yung biyahe ko kung hindi pupunuin," katwiran
ng driver. My eyes widened. Kulang nalang magkapalitan kami ng amoy dito sa loob,
hindi pa ba ito puno?

"Can't you see? Puno na nga!" inis kong saad. Inis na tumingin ang driver sa akin.

"Magkano

bang pamasahe dito?" Inis kong tanong bago pa man siya makasagot.

"Sasakay ka ng jeep nang hindi mo alam? Ibang klase ka rin ano? First time mo?"
nakangisi niyang saad. He is getting into my nerves.

"Miss 8.50" sagot ng babaeng katabi ko.

"I am not asking you!" I glared at her. Kanina pa ako naaalibadbaran sa amoy ng
pabango niya tapos sasagot siya nang di kinakausap? Siguro iniisip niya na concern
lang siya kaya siya sumagot pero hindi ba niya naiisip na kabastusan ang sumagot
nang di kinakausap? Besides it's not like I'll die pag hindi nasagot ang tanong ko.

Naglabas ako ng isang libo at iniabot sa nasa unahan ko. Ganun kasi ang ginawa nang
naunang nagbayad kanina. Magsasalita pa sana ang driver but I cut him.

"I'll pay all! Keep the change! Now, can you start driving?" I glared. He was
shocked pero nang makabawi ay humarap na rin sa manibela.

Everybody inside the jeep looked at me. I felt a little nervous, paano kung ilan sa
kanila ay holdapers? Napapanuod ko pa naman sa news na minsan may nangyayaring
ganun. Shocks that was a bad move. Bakit ba kasi ako nagsungit? Ano ba ang ieexpect
ko sa pampasaherong sasakyan kung hindi ganito?

Dahan-dahan kong tinanggal ang suot kong bracelet at relo at inilagay sa bag.
Pasimple ko ring tinanggal ang hikaw at kuwintas ko. Mahirap na.

Buti at tumigil ang jeep sa eskinitang papasok kina Nathalia kaya hindi ako nalito
sa babaan.

Mabilis ang kabog ng dibdib ko habang humahakbang papunta sa kanilang tirahan.

Pinagpapawisan ako nang papasok na sa maliit na gate nila.

"Anak, akala ko ba gagabihin

ka?" nakangiting bungad ng isang matandang babae. Siya ang nagbukas ng pintuan bago
pa man ako kumatok. Nakapusod ang buhok niya at may ilang hibla ang nakatakas sa
pagkakatali ng buhok niya. Napansin ko rin ang pawis na tumatagaktak mula sa noo
niya. Marahil ay naglilinis ito.

When I stared at her eyes and heard her say "anak", I suddenly trembled. Hanggang
sa bigla nalang lumabo ang paningin ko dahil sa luhang hindi ko na napigilan sa
pag-alpas.

I haven't cried in years.

Pagkatapos kong ipanganak si Janella, I promised myself na hindi na ako iiyak. Pero
pagtingin ko sa mga mata niya bigla nalang nalaglag ang mga luhang ilang taon nang
naimbak sa mga mata ko.
"Anak, anong problema? May masakit ba sa'yo?" she immediately touched my forehead
and embraced me. Mas lalo akong naiyak sa gesture niya. Mama never asked me such
question. She always assumed I was okay. Minsan kapag umiiyak ako papatigilin niya
lang ako sa pag-iyak. Never did she ask me what was wrong.

Natagpuan ko nalang ang sarili kong niyayakap siya ng mahigpit.

I can smell her sweat. The smell of a mother, I never had.

She held me for only God knows how long. Nang kumalma ako ay inalalayan niya akong
maupo sa sofa. I looked around, maliit lang ang sala at kusina nila. Parang yung
walk-in closet lang sa kinalakhan kong bahay. I saw two room doors.

Ang alam ko may dalawang kapatid si Nathalia na kasama dito and her parents. Paano
sila nagkakasya dito?

"Anak, gusto mo bang sabihin ang dinaramdam mo?"

I looked at her hands gently holding mine. Parang gusto ko ulit maiyak. Pag-angat
ng mata ko, nakatitig lang siya sa akin. Sa kabila ng kulubot na balat ay maaaninag
ang taglay niyang ganda noong kabataan niya.

"Wala po, masama lang ang pakiramdam ko," I answered.

"Sigurado ka?"

"Oho," I said and looked away. Para kasing nanunuot ang tingin niya o ganito lang
siya at hindi lang ako sanay.

"Sige, magpahinga ka na muna sa kuwarto mo," saad niya.

"Salamat po," saad ko. I stood up. Hindi ko na kasi matagalan ang mga titig niya. I
went to one of the doors.

"Anak sa kabila." Rinig kong saad niya. Napapailing nalang ako habang tinutungo ang
kabilang pinto. Shocks! Parang gusto ko nang bawiin pero paano ko sasabihin sa
kaniyang hindi ako si Nathalia?

=================

B-Plans (Twenty Five)

Jelna's POV

Nanatili akong nakaupo dito sa kama ni Nathalia. Maliit lang ang kuwarto niya. May
isang single bed, dalawang hakbang lang ay cabinet na niya. Sakto lang yata yung
space pag binuksan. May maliit na table sa paanan ng kama kung saan may nakapatong
na ilang libro at folders at yung maliit na electric fan. Cream ang kulay ng walls
niya na natatanggal na..

Parang pinagsisisihan ko na ang ginawa kong pagpunta dito pero sa kabilang banda ay
natuwa rin ako dahil nayakap ko ang totoo kong ina. Ramdam ko iyon sa yakap niya
kanina. Her embrace felt so good that right there and then I know she is my real
mom. But I know I can't stay here for so long. Kailangan kong umuwi din ngayong
gabi dahil baka nagpunta na doon si Nathalia. Pero bago ako umuwi gusto ko lang
makita muna yung totoo kong ama.

Napapitlag ako nang may kumatok sa pinto.

"Anak, nandito si Harvy," rinig kong saad ng ina ni Nathalia. Napakunot-noo ako.
Sino si Harvy? Wala iyon sa report na binigay sa akin ng private investigator.

I slowly opened the door. Biglang tumayo mula sa kinauupuan niya ang isang matikas
na lalaki. He looked worried pero sa kabila nun ay hindi maitatago ang guwapo at
maamo nitong mukha. Matangkad siya, maputi at may pagka-chinito.

Before I knew it, he is in front of me holding my hand.

"Nathalia, please pag-usapan natin ito?" he said pleading. Napakunot-noo ako.

Boyfriend niya ba ito? Are they fighting?

"Can we just talk tomorrow?" I said. Hindi ko kasi alam ang sasabihin ko. Besides
bukas si Nathalia na ang kaharap niya.

"Please, Nathalia, wag naman ganito oh?" pakiusap pa rin

niya. Nakaramdam ako ng konting habag sa itsura niya pero wala naman akong
magagawa. Hindi ako si Nathalia, I cannot speak on her behalf. Hindi ko rin alam
kung ano ang problema nila.

"Bukas na nga tayo mag-usap. Masama ang pakiramdam ko." I said sternly. He looked
at me with pleading eyes but I averted my gaze.

"Harvy, bukas ka nalang bumalik." Hinawakan siya ni nanay sa kamay. I went inside
the room at isinara na ang pinto. Gosh! It's getting complicated, I have to get
away from here.

Wait! Did I refer to her as nanay? Dapat ko ba siyang tawaging nanay?

Nanay... There is something sweet but bitter about it. Sigurado naman akong siya
ang totoo kong ina, kaya ganun na lang siguro iyon.

Pinakiramdaman ko kung nasa labas pa ang lalaki pero mukhang wala siya. Iginalang
siguro niya ang sinabi ni nanay.

Gumagabi na, kailangan ko na talagang makakaalis. I went out of the room.

"Anak, kakain na." I almost jumped when I heard an old man's voice. Well, not too
old, early sixties maybe. I slowly turned my head. Nakaupo siya sa may hapag habang
naghahanda naman si nanay. Ilang hakbang lang layo ng sala at kusina kaya kitang-
kita ko siya. Wala din itong divider maliban sa istante kung saan nakalagay yung
TV.

My guess is right. Nasa 60's na ito. Halata sa itsura niya na nabatak siya sa
pagtatrabaho. May nakasukbit na towel sa leeg niya. So, siya ang tunay kong ama?

"Mamaya pa daw ang uwi ng mga

kapatid mo kaya mauna na tayong kumain," saad niya sa akin. I can't move. Parang
naitulos ako sa kinatatayuan ko. Nanatili akong nakatitig sa kanya.

"Anak, may problema ba kayo ni Harvy?" narinig kong tanong ni nanay. I looked at
her. Nakatitig na naman siya sa akin at parang pinag-aaralan ang reaksiyon ko.

"Meron lang po kaming hindi mapagkasunduan." It was the safest answer I could think
of.

"Kung anuman iyon ay pag-usapan niyong mabuti," tugon naman ng matandang lalaki, si
tatay. Napatango nalang ako at unti-unting lumapit sa lamesa.

"Wala bang yakap si tatay?" tanong ng matanda. Hindi agad ako nakapag-react
hanggang sa ma-realize ko na baka nga habit ni Nathalia ang yakapin siya pag
dumarating siya. Pareho pala kami. Ganun din ako sa parents ko noon pero hindi nila
ma-appreciate.
I went near him and gave him a hug. Naamoy ko yung lansa mula sa damit niya but
surprisingly I didn't feel like vomiting. Maybe because my subconscious knows that
he is my real father at hindi ako dapat mandiri sa kanya.

I looked at the table, bukod sa kanin isa lang ang ulam na nakahain.

"Paborito mo, ginisang munggo!" natutuwang saad ni tatay nang mapansing nakatitig
ako sa ulam. Ayoko sanang kumain, I never tasted that food before pero pareho
silang nakamasid sa akin kaya kumuha nalang ako.

Makailang ulit akong lumunok bago ko isinubo ang pagkain. Nakatingin si nanay sa
akin kaya napilitan akong nguyain agad. I thought I wouldn't like it but it tasted
good to me kaya itinuloy ko ang pagkain. Hindi ko namalayan nakarami na pala ako.

Nauna nang pumasok sa kuwarto si tatay. Kinuha agad ni nanay ang mga plato kaya
pumasok nalang ako sa kuwarto kailangan kong makatiyempo para umalis na dito.

Pagkatapos ng isa't-kalahating oras at wala na akong naririnig sa labas,

napagpasyahan kong lumabas na ng kuwarto, nakabukas ang ilaw pero walang tao kaya't
nagmadali kong tinungo ang pinto.

"Ate, saan ka pupunta?"

Napakislot ako nang may marinig akong nagsalita.

"JB?" tanong ko. Yun kasi ang unang pumasok sa isip ko na nabasa ko sa file ni
Nathalia na pangalan ng kapatid niya. Nanggaling siya sa isang pinto sa may kusina.

"Malabo na yata yang mata mo, ate!" natatawa niyang saad. I was speechless. So, he
must be JC.

"Saan ka pupunta ate? Gabi na." saad niya.

"May bibilhin lang," pagdadahilan ko.

"Samahan na kita ate, baka mapikon ka na naman sa mga tambay diyan sa kanto."
Natatawa niyang saad at lumapit sa akin.

=================

B-Plans (Twenty Six)

Jelna's POV

Paikot-ikot kami sa Mall ni JC. Nakabuntot siya sa akin kaya hindi ako makatakas.
Bumili na nga lang ako ng pouch para kunwaring may nabili. Sumakay nalang kasi
basta sa jeep pero hindi naman siya nagreklamo nang sumakay ako kanina. Tahimik
lang siyang sumunod sa akin.

Tinungo ko ang supermarket, nakasunod pa rin siya. I guess, wala na akong magagawa
kundi hintayin na umuwi si Nathalia sa bahay nila at magkaalaman na.

Humila ako ng pushcart, agad naman itong kinuha ni JC. Kumuha nalang ako ng mga
personal care products.

"Ate, andami mo yatang pera ngayon ah, nanalo ka ba sa lotto?" biro niya. Napangiti
nalang ako ng tipid. He seems to love Nathalia so much kasi hindi niya hinayaang
lumabas ako ng bahay ng gabi hangga't hindi siya kasama.

"Kumuha ka na rin ng sa iyo," saad ko.

"Huwag na ate, ikaw na nga ang nagbibigay ng allowance ko at iba kong gamit, okay
na yun sa akin," kindat niya saka ngumiti.

Napangiti ako. He doesn't take advantage of his ate's kindness. Parang ang sarap
maging ate niya.

I ended up treating him a snack bago kami bumalik sa bahay nila. Masayahin siya at
pala-kuwento.

When we went back at their house, I half-expected that Nathalia would be there but
she wasn't. Nagtaka ako kung bakit walang anino niya ang umuwi pero ipinagwalang
bahala ko nalang. Maybe she is at Nate's house confused by now.

I can't sleep on her bed kahit pa sabihing malambot din ito dahil may foam. Hindi
ako sanay, mag-electric fan. I'm used to my airconditioned room. Hanggang umaga ay
dilat pa rin ako.

Napilitan

akong lumabas ng kuwarto nang katukin ako ni nanay dahil male-late na daw ako sa
trabaho. Pagkatapos kong maligo at magbihis, I felt the urged to get my car at the
park at umuwi na sa bahay pero na-curious ako sa kung anong buhay mayroon ang
kakambal ko kaya naisipan kong pumunta nalang sa City Hall kung saan siya
nagtatrabaho. I search kung nasaan ang DSWD section.

Pagdating doon, I felt a little irritated andami kasing nakapila na karamihan ay

gusgusin. Don't they change clothes pagpunta dito?

"First time mong na-late ah?" pansin ng isa niyang kasamahang babae na mukhang nasa
late twenties na. I felt a bit irritated. I hate people who are tardy; I even fire
them at work pero ngayon ay late ako. How ironic? But why will I care, I am
Nathalia for now.

Tatlo silang nandito at may isang mesa ang bakante, so I assumed na yun ang table
niya. Ang daming nakatambak na papel. I don't know what to do here. May nakapila pa
sa harap ng table ko. May mga nakahilera kasing upuan kung saan nakaupo ang mga
tao.

"What?" I asked the man seated infront of the table. He looked haggard at parang
hindi pa naliligo. Napahawak tuloy ako sa ilong ko.

"Ma'am may sakit po kasi yung anak ko, kailangan sana namin ng tulong."

"Does this place look like a hospital?" irritable kong sagot. I don't get why he
need to be here and tell these things. Bigla naman siyang natuliro sa sinabi ko.

"Kuya kung may sakit po ang anak niyo, sa ospital niyo po dalhin," naiinis kong
dagdag.

"Ang ibig ko pong sabihin ma'am kailangan po sana namin ng tulong

kasi wala kaming pambayad sa ospital," nahihiya niyang paliwanag.

"Wala po ba kayong trabaho? Bakit hindi niyo subukang mag-advance sa boss niyo?"
suhestiyon ko.

"Nathalia okay ka lang?" tanong ng isa pang kasamahan ni Nathalia at tinapik ako sa
balikat. I shrugged her hand and looked at her puzzled.

"Why do you asked?" balik-tanong ko.

"Nathalia, ikaw muna ang mag-evaluate dun sa mga deserving ng scholarship grants,
ako muna diyan." Lumapit yung isang pumansin sa pagka-late ko kanina.

I don't understand why they are acting that way, tama naman yung sinabi ko sa
lalaki eh, pero mas gusto ko na rin iyon para hindi ako makikipag-usap sa mga taong
nakapila.

I looked at the folders at inisa-isang tingnan. Halos tatlong oras akong nakatitig
sa mga iyon nang tumayo ang isang kasamahan ni Nathalia sa harap ko.

"Nathalia, Akin na yung okay for scholarship grants," saad niya sa akin. I handed
her the folders I've chosen. Umupo siya sa harap ng mesa at inisa-isa ito. Nagtagpo
ang mga kilay niya pagkabasa sa nilalaman ng folders.

"May mga trabaho naman ang mga magulang ng mga estudyanteng ito?" komento niya.

"You asked me to see who deserves the scholarship," I said raising an eyebrow.
Nobody has questioned my decision before. Now this stranger is telling me that I
was wrong? Kahit pa hindi ko gamay ang trabaho nila, I know how to evaluate
credentials.

"Hindi naman kailangan ng mga estudyanteng ito ang tulong dahil may mga trabaho ang
magulang nila."

"Are you kidding me? Those students got

good scholastic records. They deserve it. Like this one." I said at kinuha ang
folder mula sa kamay niya. I showed her the parents' jobs.
"Magkano lang ba ang kinikita ng isang cashier at isang janitor? They need
financial help." I said exasperated.

Mas lalo akong nainis nang tumawa siya ng malakas.

"Nathalia, may mga iba pa diyan na walang trabaho ang mga magulang at namamasura
lang." saad niya.

"Those students don't have the potential to be called scholars. Their grades are
way lower." I said trying to stress my point. Nagsalubong ang kilay niya sa sinabi
ko.

"Tama na nga yan," saway ng isang kasamahan nila sa amin. I hate this. I don't even
know their names. I peeped at her ID. Her name's Regina and the girl who keeps
arguing with me is Cristina.

"Okay ka lang ba Nathalia? Bakit ang sungit mo ngayon? At super English ka pa!"
Regina laughed. Hindi ako nakapagsalita. I guess I am not really good at being
Nathalia.

"I-double check ko nalang." Saad ko at kinuha ang folder kay Cristina. Hindi nalang
ako nagsalita pagkatapos nun. Kahit noong nakabalik na ako sa table at tiningnan
ulit ang files, nanahimik nalang ako.

Kahit noong ayain nila akong kumain sa isang karinderya. Wala na akong nagawa kundi
pilitin ang sarili kong kumain sa pagkaing hindi ko alam kung malinis nga ba.

It was past five nang matanaw ko na papunta ng opisina ang lalaking nagpunta sa
bahay kagabi. I remember his name is Harvy.

"Regina, pakisabi kay Harvy, umuwi na ako, please?" pakiusap ko sa kanya. Siya kasi
ang mukhang pinakamabait sa kanila at halatang ka-close ng kakambal ko.

"Wait, nag-break na talaga kayo?" paninigurado. Tumango nalang ako at pumunta ng CR

para magtago.

Ilang minuto ang lumipas bago ako kinatok ni Regina at sinabing umalis na si Harvy.

I think I really need to go home.

Pumunta ako ng park kung saan ko iniwan ang kotse ko pero wala na doon ang sasakyan
ko. Was it carnapped?

"Miss, napansin niyo ho ba kung sino ang kumuha ng kotse na nakahimpil dito
kagabi?" I asked the street vendor.

"Ay kinuha na ng mga pulis kaninang umaga," saad ng tindera.

=================

B-Plans (Twenty Seven)

Jelna's POV

Hindi ko alam kung bakit dinala na naman ako ng mga paa ko pauwi kina Nathalia. I
feel really down. Hanggang ngayon hindi pa umuuwi si Nathalia. Nagustuhan na ba
niya sa bahay? O baka gusto niya ring maranasan ang magbuhay mayaman?

"Anak, may sakit ka ba?" nag-aalalang tanong sa akin ni nanay at dinama ang noo ko.
I looked at her. I can sense her genuine care.

"Medyo gutom lang po." Tipid kong sagot. It was partly true. Hindi kasi ako
nakakain ng maayos kaninang lunch.

"Ganun ba? Halika at ipaghahanda kita. May natira pa namang ulam kaninang
tanghali." Saad niya at hinila na ako papuntang kusina. I feel teary-eyed. Ngayon
lang ako nakaramdam ng pag-aalala at pagsisilbi ng isang ina.

I guess I could be Nathalia for a little bit longer.

After eating, hinayaan na akong magpahinga ni nanay. Dala na rin siguro ng puyat
kagabi kaya nakatulog agad ako.

Naalimpungatan lang ako nang kumatok sina nanay at tatay. Feeling so groggy, I
opened the door.

"Anak may problema ba kayo ni Harvy? Kanina pa siya sa labas at nagmamakaawang

kausapin mo." Saad ni tatay.

"Anong oras na po ba?" tanong ko.

"Alas dose na anak, kanina pa namin pinapauwi pero ayaw niyang umalis."

I sighed. What would I tell the guy? Mali talaga tong ginawa ko. Sabihin ko nalang
kaya na hindi talaga ako si Nathalia? Pero paano naman kung tanungin niya kung asan
siya?

"Sige po lalabas na ako," saad ko. I just made sure I looked okay bago lumabas ng
bahay.

Nakasandal ang lalaki sa kotse niya at nagmadaling lumapit nang

makita ako.

"Nathalia, ano bang dapat kong gawin para maging okay ulit tayo?" saad niya.

Napamaang ako. I remembered Nate when he came knocking at my door na lasing na

lasing. But this guy is sober. His eyes look so sad.

"I'm sorry," I muttered. Gusto ko nang sabihin sa kanya na hindi ako si Nathalia.

Bigla niya akong hinawakan sa magkabilang kamay.

"Okay naman tayo di ba? Wala naman akong ginawang kasalanan sa'yo. Bakit
nakikipaghiwalay ka na?" sunod-sunod niyang tanong. His tears began to roll.

I stood frozen. I did nothing but to stare at his eyes. Wala pa kasing lalaki ang
umiyak sa harap ko.

Nate never cried in front of me kapag nakikipaghiwalay ako sa kanya. He was always
determined to take me back. But this guy here looks so helpless. I have never seen
a guy who's so vulnerable.
"Shhh, stop crying." Hindi ko alam kung bakit nahaplos ko ang mukha niya at pinunas
ang luha niya.

Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan. It sent shivers through my body. I

withdrew my hand pero hinawakan niya ito ng mahigpit.

"Sabihin mo kung ano ang dapat kong gawin para maging okay ulit tayo?" pagsusumamo
niya. I averted my gaze. How could Nathalia ever hurt this man? Mukha naman siyang
napakabait.

"Let's talk again tomorrow. But for now, I wanna sleep. Go home first." I told him.
Saglit siyang natigilan at tinitigan ako. I can't withdraw my stare kaya
nakipagtitigan nalang ako sa kanya hanggang sa unti-unti siyang tumango at pumasok
sa kotse niya.

He didn't say a word.

Napaka-obedient naman niya at respectful. Isang salita ko lang, hindi na siya

nagpumilit pa. Nathalia is lucky to have a man like him who could respect her word
in an instant.

I hope Nathalia will be home soon.

"Anak, okay ka lang?" tanong ni nanay pagpasok ko ng bahay.

"Okay lang po, matutulog na po ako." Ngumiti ako ng tipid. Tumango naman sila ni
tatay. They really waited for me to get in.

Ang suwerte ni Nathalia.

This was the kind of parents. I had always longed for.

=================

B-Plans (Twenty Eight)

Jelna's POV

I was awakened by a knock on the door. Saglit pa akong natigilan at tiningnan ang
paligid ko. Wala nga pala ako sa bahay ni Nate.

Pagbukas ko ng pinto, isang lalaking nakangiti ang nabungaran ko. Pansin ko agad
ang pagkakahawig namin. Marahil ito ay si JB.

"Ate, ito pala yung pandagdag sa igo-igrocery mo mamaya," saad niya at iniabot ang
isang libong piso. I looked at the money with a creased forehead. Ano namang
mabibili ng isang libo?

"Pasensya ka na ate, ha. Binigyan ko kasi sila kuya Bert ng limang daan dahil wala
na daw silang maisasaing. Binigyan ko rin si Nanay ng isang libo. Halos isang libo
na nga lang ang naiwan sa akin." Paliwanag niya na mas lalong nakapagkunot sa akin.
Ang alam ko nagtatrabaho siya sa isang candy factory. I started calculating on my
mind. Kung ganun mahigit tatlong libo lang ang nasahod niya.

"Every 30th lang ba ang sahod niyo?" tanong ko.

"Oo ate, di ba alam mo naman." Tugon niya. Inilahad niya ulit yung isang libo.

"Kunin mo nalang yan pang-allowance mo, ako nalang ang bahala," saad ko. Saglit
siyang natigilan at ayaw pang itago ang pera.

"Sure ka, ate?" he asked skeptically. Ako pa ang inalala niya samantalang halos
wala ng matitira sa kanya. Paano niya pagkakasyahin ang isang libo na allowance
niya kung sa susunod na buwan pa ang sahod niya?

"Don't worry ako na ang bahala sa groceries." Tugon ko at ngumiti ng tipid. Ayaw pa
sana niyang itago pero inilayo ko na ang kamay niya.

Hindi ako makapaniwalang wala man lang sa minimum wage ang sahod

niya. Ang laki ng diperensya. Ang minimum daily wage ay 466 pesos at kung
nagtatrabaho siya ng 26 days sa isang buwan dapat ang sahod niya ay mahigit
labindalawang libo. I know that because I make sure I gave more than that to my
workers in the textile company.

Dapat ipasara ang factory na iyon. Pagbalik ko sa opisina ko, sisiguraduhin kong
magsisisi ang kumpanyang iyon sa kulang na pasahod nila.

Bago ako umalis ng bahay, iniabot ni inay sa akin yung listahan ng grocery na
kailangang bilhin at yung Atm card ni Nathalia. Nagtaka ako sa kung anong klaseng
set-up mayroon sila at pati ATM card niya ay hawak ni nanay. Siguro nga ganito sila
ka-all out pagdating sa pera.

May parte ng utak ko ang humahanga sa kanila dahil kahit hindi maginhawa ang buhay
nila ay nagtutulungan pa rin sila.

Ang hindi ko lang maintindihan kung bakit nila ako ipinaampon, kung ginawa nila
iyon dahil naghihirap sila dati pa, hindi ba nila naisip na mas mahalaga ang
pamilya kesa sa pera?

Dati pa naman kasi wala na rin akong pakialam sa pera, mas importante sa akin ang
makapiling sina Mama at Papa pero naintindihan ko na ngayon kung bakit parang ang
layo ng loob nila sa akin.

Ayoko na sanang pumunta sa opisina ni Nathalia pero pakiramdam ko ay may obligasyon

akong gampanan ang lahat ng naiwan niya dito dahil ako rin naman ang may kagagawan
kung bakit wala siya ngayon dito.

Pagdating ng uwian, nagulat pa ako nang makita si Harvy sa labas ng City Hall at
hinihintay ako. The same sad eyes are staring at me. Sinabi ko nga pala kagabi na
ngayon kami mag-uusap.

"Pasensya ka na, ha may pupuntahan

pa kasi ako," saad ko para makaiwas.

"Maggu-grocery ka lang naman di ba? Doon ka nalang sa amin, gaya ng dati."
Malungkot niyang saad. I don't understand what he meant but when he opened his car
door, I just found myself getting inside it.

Binati siya ng guwardiya pagkarating namin ng grocery store. Naalala ko na, may
nabasa nga pala ako sa report ng private investigator na may boyfriend si Nathalia
na may-ari ng ilang grocery stores. Preoccupied lang siguro nung una siyang pumunta
ng bahay kaya hindi ko naalala ang nilalaman ng report.

"Hindi ka ba magwiwithdraw muna?" takang tanong niya nang dumiretso ako sa

pushcarts. I looked back, may atm machine pala sa gilid. Maybe it was Nathalia's
routine to withdraw on that machine.

"Nakapag-withdraw na ako," saad ko. Napatango siya at tinitigan ako ng mataman. I

felt nervous. Para talagang nanunuot sa kaluluwa ang bawat titig niya.

He pushed the cart na hawak ko. Hinayaan ko nalang siya. Wala kaming imikan.
Pakiwari ko ay nakikiramdam din siya sa akin. Maybe because he wasn't sure of his
standing in Nathalia's life right now.

Kapag tinitingnan ko ang mga malulungkot niyang mata, para akong natutukso na
papaniwalain siyang mahal pa siya ng kakambal ko kahit sa kaunting sandali lang na
ilalagi ko dito bilang siya.

Naglalagay lang ako ng mga grocery na nasa listahan at dinagdagan na rin para may
extra pa. Samantalang siya naman ay nakasunod lang. Minsan binabati siya ng ilang
empleyado niyang nadadaanan namin.

Napansin kong medyo madami siyang empleyado na hindi naman kailangan parang sa
textile company lang noong bago ko palang hawakan. Napailing nalang ako. No, I
can't meddle with how he ran his business.

Medyo malaki rin ang grocery store nila, sa naaalala ko parang may apat yata silang
sangay nito kaya medyo may kaya din sila.

Bahagyang natigilan si Harvy nang nagbabayad na ako sa cashier. He looked at me for

a moment then to the amount in the monitor.

Bakit akala ba niya wala akong pambayad?

I was about to give my debit card nang maalala na baka makita niya ang pangalan
doon kaya yung cash nalang ang inilabas ko. He didn't utter a word nang makitang
nabayaran ko naman yung pinamili ko.

Pinabuhat niya papunta sa compartment ng kotse niya ang mga pinamili ko.

____________

[A/N: Yung nabanggit pong minimum wage na 466.00 pesos ay NCR based non-
agricultural as of January 01, 2014. Mas mababa po ang rate ng ibang workers at sa
ibang regions. Sa DOLE nalang po kayo sumangguni kung may katanungan. LOL!]

=================

B-Plans (Twenty Nine)

Jelna's POV

Akala ko ay ihahatid na niya ako pauwi pero itinigil niya ang sasakyan sa isang
restaurant.

"Di ba sabi mo mag-uusap tayo?" tanong niya nang makita ang pagkunot ng noo ko.
Napatango nalang ako.

Habang hinihintay namin ang inorder niyang pagkain ay nakaramdam ako ng konting
kaba.

"Ayokong maghiwalay tayo. Mahal na mahal kita," he started. I just looked at him.

"Please, sabihin mo sa akin kung ano ang dapat kong gawin? May kulang ba sa akin?"
he added. Hindi ko alam kung paano ko lulusutan ang bagay na ito.

"Walang kulang sa'yo. You are perfectly fine." I said. Pinagsalikop ko ang mga
kamay ko sa ilalim ng lamesa. I can't see anything wrong with this guy. Pero siguro
nga pareho lang kami ng kapalaran ng kapatid ko. A perfect man loved us pero hindi
naman namin kayang mahalin.

"You are not just the right man for me," I said courageously meeting his
melancholic eyes. He looked straight back at me. Unti-unti na namang tumulo ang
luha niya.

Gusto ko sanang isipin na bakla lang ang umiiyak na lalaki pero hindi. This man has
no strand of being gay. Maybe he just loved too much para umiyak sa harapan ng
isang babae.

"I'll do everything to be perfect for you," he said looking straight in my eyes. My

heart fluttered. Saglit akong napakurap. His eyes have different effect on me. I
looked at his pointed nose, to his lips, to his broad shoulders and his biceps.
Paano ba natatanggihan ni Nathalia ang lalaking ito? He is every inch a handsome
man.

I shook my head. I shoudn't

be thinking such things. I didn't give him an answer. Nang dumating ang pagkain ay
kumain lang kami ng tahimik bagamat halatang wala siyang gana. Ako naman
sinamantala ko na ang pagkain. I haven't eaten in a fine restaurant for the past
three days.

________

"Ang dami mo namang binili? May natira pa ba sa pera mo?" tanong ni nanay nang isa-
isang ipasok ni Harvy ang pinamili ko.

I was too tired to answer kaya ngumiti nalang ako.

"Harvy, una na ako," paalam ko. Bago pa siya sumagot tinungo ko na ang kuwarto.
Nang maramdaman kong wala na siya sa salas saka ako lumabas para maligo. Malapit sa
kusina kasi ang nag-iisang banyo ng bahay. Nanlalagkit na kasi ako, idagdag pa na
hindi ako sanay na walang aircon ang opisina at bahay.

I went out of the bathroom para hanapin ang pouch na naglalaman ng toiletries ko.
Iniwan ko na kasi iyon kanina sa banyo pero wala na. Hinanap ko na sa kusina baka
inilabas lang ni nanay pero wala. Ang liit lang naman ng kusina, saan ba niya iyon
dadalhin. I opened the small hanging cabinets, wala talaga.

"Anong hinahanap mo?" tanong ni nanay na kalalabas lang ng kuwarto nila. Sa kuwarto
pala nila natutulog sina JC at JB nakita ko kasing may double-deck doon at isang
kama.

"Yung toiletries ko po," tugon ko.

"Anong toiletries?" napakunot-noo siya na waring iniisip kung ano yung sinabi ko.
Hindi ba niya alam ang toiletries? I felt bad. Oo nga pala, hindi siya nakapagtapos
ng high school.

"Yung pink po na pouch ko. Iniwan ko sa banyo."

"Ah, iyon ba." Nagliwanag ang mukha niya.

"Itinago ko, akala ko ay naiwan mo lang yung bag mo." Agad itong tumalikod at
tinungo ang kuwarto nila. Pagbalik ay hawak na niya ang pouch.

"Anong laman nito?" tanong niya.

"Toiletries nga po." Napatitig siya sa akin. I smiled and showed her the contents
of the bag. Napatango naman ito pero hindi na muling nagsalita pa. I just went to
the bathroom para makaligo na.

Maliit lang ang bathroom nila. Mas malaki pa yata ang Jacuzzi area ko sa bahay. Ang
maganda lang ay malinis ito kaya hindi ako nag-aalangang maligo at mag-ayos.

=================

B-Plans (Thirty)

Jelna's POV

"Wala ka bang balak humanap ng ibang trabaho?"

Magkaharap kami ni JB dito sa sala. Nanunuod siya ng TV. Nakakayamot na kasi sa

kuwarto ni Nathalia. Idagdag pa na ang ini-init dito sa loob ng bahay. Wala kasing
pasok dahil holiday.

"Alam mo namang high school graduate lang ako, ate. Mahirap makahanap ng trabaho
ngayon. Saka okay na yung trabaho ko," tugon niya.

"Anong okay? Hindi ka nga pinapasahod ng maayos. Saka halos gabi-gabi ka ng nag-o-
overtime ah. Hindi yun dapat." Inis kong saad. Napakunot-noo siya sa bahagyang
pagtaas ng boses ko. I can't believe nagtitiis siya sa ganung klaseng trabaho.

Hindi na siya nakasagot dahil biglang may kumatok sa pinto. Pagbalik ko talaga sa
bahay, gagawa ako ng paraan para makaalis siya sa trabahong iyon. Any worker does
not deserve to receive less than what the law requires.

Binati niya ang kararating lang na babae. Parang mas matanda siya sa akin ng ilang
taon at halatang naghihirap sa buhay. May akay siyang dalawang bata, mga anim na
taong gulang yung isa at yung isa ay mas bata.

"Nathalia," she said smiling. I don't know her. JB called her ate kaya pinilit kong
inalala ang mga pangalan ng iba pang kapatid namin. Inilapit niya ang dalawang anak
niya sa akin. Agad nilang kinuha ang kamay ko kaya napapiksi ako. I am not used to
being with children. Malimit ko nga lang hawakan si Janella. Napakunot-noo siya sa
akin.

"Iiwan ko lang saglit ang mga bata, may kailangan lang akong lakarin," saad niya sa
akin.

"Bakit dito? Wala ba kayong bahay?" Napakunot-noo

ako. Saglit siyang natigilan pero hindi pinansin ang tanong ko.

"Magpakabait kayo dito, ha?" baling niya sa mga bata. Tumango naman ang dalawang
bata. Siya namang paglabas nina nanay at JC sa kuwarto. Nagtatalon ang dalawa na
pumunta sa kanila. Pinanood ko nalang sila.

"Sige nay, una na ako balikan ko nalang ang mga bata mamaya," Paalam ng babae.

"Nathalia," saad niya ng tumingin sa akin. I didn't respond. What am I suppose to

say?

Nakaalis na yung babae hindi ko pa rin alam kung ano ang pangalan niya. I just sat
on the sofa.

Nag-unahan ang dalawang bata na umupo sa tabi ko at natabig pa ako kaya naman
nainis ko.

"Behave!" pinandilatan ko silang dalawa pero natawa lang sila. I feel irritated. I
just thank God that my daughter's not like them. Janella is well-behaved. Kapag
isinasama namin siya sa event na iilang beses lang nangyari, she just sits quietly.

"Will you stop wiggling?" inis na saway ko sa dalawang bata. Saka ko lang na-
realize na it is not so Nathalia nang makita kong napanganga sa akin sina JB at JC
at si nanay. I just hook my head at bumalik nalang sa kuwarto.

Asan na ba kasi si Nathalia?

Na-enjoy na yata niya ang buhay niya doon.

________

"Anak si Harvy nandito." Malakas na saad ni nanay mula sa labas ng kuwarto. My

heart skipped a beat. Ayoko siyang harapin. I just can't take to see his gloomy
eyes again.
"Anak!" Mas malakas na tawag ni nanay.

Wala na akong nagawa kundi lumabas nalang.

Nakita ko ang pizza na nilalantakan ng dalawang bata. Marahil ay dinala niya ito.

"Gusto mong magmeryenda? May dala ako," he said pointing the table at the kitchen.

Sinalubong na naman ako ng malulungkot niyang mga mata. Sometimes, I'm wondrin' how
his eyes would look like when he smiles. Siguro ay mas guwapo pa, ngayon pa nga
lang na di siya ngumingiti ang guwapo na niyang tingnan.

"Can we have snacks outside?" tanong ko saka nginitian siya ng tipid. Umangat ang
isang sulok ng labi niya, parang bahagya ring nawala ng kaunti ang lungkot sa mga
mata niya.

"O-oo naman," he stammered.

"Bihis lang ako," I said at isinara na ulit ang pinto ng kuwarto.

=================

B-Plans (Thirty One)

Jelna's POV

Harvy is awfully silent while driving which I quite appreciate.

"Saan mo gustong pumunta?" tanong niya matapos ang mahabang katahimikan. I looked
at him, naka-concentrate lang siya sa daan. Ang tangos talaga ng ilong niya at ang
puti at kinis ng mukha, nakadagdag pa lalo sa kaguwapuhan niya ang singkitin niyang
mata. His arms look firm as he holds the steering wheel.

Bigla akong na-awkward nang saglit siyang tumingin sa akin at mahuli akong
nakatitig sa kanya. Nakita ko ang bahagyang pamumula ng tenga niya.

Napangiti nalang ako.

Itinuro ko sa kanya ang daan papunta sa subdivision namin. Nagtaka siya ng

saluduhan lang ako ng guwardiya ng subdivision at pinayagan kaming papasukin sa
gate.

"Kilala ka niya?" nagtataka niyang tanong.

"Oo, ilang beses na kasi akong nakakapunta dito," tipid kong sagot. Napatango naman
siya. Siguro, iniisip niyang parte ito ng trabaho ni Nathalia bilang social worker.

I asked him to stop infront of our house. I am thinking if I would get inside or
just wait for Nathalia to come out. Mataas ang bakod at hindi ko matanaw kung may
tao nga ba sa loob.

"Anong gagawin mo dito?"

Saglit akong natigilan sa tanong ni Harvy. Ano nga ba ang balak kong gawin?

I guess what I wanted ay magkaalaman na, ayoko na kasing makita ang malulungkot
niyang mga mata.

"Hintayin mo lang ako sandali," saad ko at bumaba ng sasakyan.

Bago ko pa man ilapit ang kamay ko sa scanner para mabuksan ang gate ay bumukas na
ang maliit na gate sa tabi nito.

"Ma'am akala ko po nakabakasyon pa kayo?"

bungad ng guwardiya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa. Siguro ay nagtaka siya
sa suot ko. I don't usually wear jeans and shirt.

I was dumbfounded. So, Nathalia is not in there?

Tumalikod nalang ako without any word at bumalik sa kotse ni Harvy.

Ibig sabihin wala sa bahay ni Nate si Nathalia? Is she hiding?

I looked at the man driving beside me, isa ba siya sa mga rason kung bakit
nagtatago si Nathalia?

Tulad ba sa akin, gusto niya rin bang takasan ang lahat?

I shrugged the thought off.

"Where will we go next?" Harvy asked. Nagsabi nalang ako ng restaurant na puwede
naming kainan.

While he is asking what I want for lunch, I can't help but feel so important. Sa
bahay dati, nasanay ako na lahat nalang ibinibigay sa akin at hindi tinatanong kung
ano ang gusto ko. Lahat ng dapat kong gawin idinidikta even when I am with Nate,
gusto niya siya ang nagdedesisyon sa lahat ng bagay. But this guy is showing me
that the most important thing in the world is that which I wanted.

While we are waiting for lunch, hinawakan niya ang magkabilang kamay ko.

"Okay na ba tayo?" tanong niya sa akin. I was stunned. I felt the urged to see his
eyes smile so I nodded "okay."

True enough, I almost gasped when his eyes danced. Yung singkit niyang mata ay
bahagyang lumaki. Natawa pa ako, hindi pa kasi ako nakakikita ng singkit na kapag
tumawa sa halip na lumiit ang mata ay lumalaki pa. Kung face value ang pag-uusapan,
he is really one good catch.

The atmosphere became light after that. Makuwento naman pala siya.

Saglit siyang natigilan nang magkuwento siya tungkol sa family business nila.

"Pasensiya na nadala na naman ako," he said.

"Bakit?" I stared at him. I don't understand kung bakit siya nag-sorry bigla. Wala
naman akong ipinakita na disinteres habang nagsasalita siya. I actually like
talking about business.

"Di ba nga ayaw mong puro tungkol sa business ang topic natin pag magkasama tayo?"
nahihiya niyang saad. Napangiti ako. How timid of him?
"Okay lang," saad ko trying to reassure him. Napatango lang siya.

"Napansin ko nga palang parang marami kayong empleyado. How much do they received
in a month?" I asked. He looked intently at me as if trying to digest kung ako ba
talaga ang nagsasalita.

"Just the minimum," he answered still contemplating.

"It would be better if you hire less people but give them more than the required.
Mas gaganahan silang magtrabaho. One person can do so much if they are treated well
and given more than what is due."

Tumingin siya sa akin at halatang nag-isip ng malalim.

"Isipin mo kung mag-hire ka ng tatlong tao with the minimum wage. They'll only be
obliged to work as they are paid," I continued. He just stared at me.

"Pero kung mag-hire ka ng isang magaling lang at dodoblehin mo yung minimum niyang
sahod, he will work harder kasi alam niyang binabayaran siya ng malaki at kaya
niyang tapusin yung magagawa ng tatlo," pagpapatuloy ko.

"Kelan ka pa naging business minded?"

I saw a smile escaped from his lips. Bigla akong kinabahan but I managed to smile.

"Ngayon lang," biro ko. Napatawa naman siya.

"Sige, I'll take that in mind," tugon niya habang mataman pa rin akong tinitingnan.
Nag-iba ako ng tingin. Nakakahalata na yata siya.

=================

B-Plans (Thirty Two)

Jelna's POV

Hindi ko namalayang lumilipas na pala ang ilang linggo na nandirito ako bilang
Nathalia. Minsan nga iniisip ko parang nasanay na yata ako. Nakakalabas na rin kasi
ako sa bahay para bumili sa tindahan without being awkward at the place.

Nasanay na rin ako sa pamilya ko at kay Harvy.

I asked him to always fetch me at the office at exactly 5:00 PM. Mas okay na kasing
sumakay sa kotse niya kesa sumakay ng jeep.

Irritated pa rin ako minsan sa paligid ko but not too much. Lalung-lalo na minsan
nang pumasok ako ng trabaho.

May dadalhin sana ako sa office ng mayor nang madaanan ko ang mahabang pila sa
treasurer's office. Malamang ay mga nakapila iyon na magbabayad ng tax. Nakikita ko
ang yamot sa mukha nila na nakadagdag rin sa pagkayamot ko.

Pagtingin ko sa loob ng opisina ng treasurer nakita ko ang ilan na nagkukuwentuhan

at nagtatawanan habang mahaba ang pila sa labas. Hindi ako nakatiis kaya pumunta
ako sa window nila.

"Excuse me, ang daming pila dito, bakit hindi niyo sila asikasuhin instead of
chatting?" I said loud enough para mapatingin silang lahat sa akin. Pati ang mga
nakapila ay napanganga sa ginawa ko.

"Miss may problema ba?" tanong ng isang babae sa loob. Maybe she is their head.

"The problem is you. Can't you see these people waiting? You are being paid by the
entire country, if you can't do your job efficiently then better let go of your
positions. Some people deserve that work than you do."

"Ang yabang mo naman! Sino ka ba?" she said angrily.

"I'm a tax payer and if you won't entertain

these people I'll report you to the DILG." I said saka tumalikod.

A woman on the line stood at hinawakan ako sa braso.

"Miss, ang tapang mo. Salamat ha, lagi nalang kasi silang ganyan." She said
smiling. I looked at her hand. Agad naman niya itong tinanggal sa pagkakahawak sa
akin.

"I just said what I wanted to say, no one should thank me for that." Nainis din ako
sa babae, alam pala niyang matagal nang ganun ang ginagawa ng mga yun, wala man
lang siyang ginawa. Kaya hindi umuunlad ang bansa eh, maraming mapagsamantala pero
mas maraming nanahimik nalang sa isang tabi.

Pagbalik ko ng opisina namin, nadagdagan na naman ang inis ko sa dami ng taong

humihingi ng assistance. Kahit ano pa sigurong gawin ng gobyerno na hakbang para
bawasan ang kahirapan kung ang mga tao patuloy naman sa paggawa ng bata, wala pa
din.

Kung bakit kasi sila nagpapamilya, alam na nga nila ang hirap ng buhay. Palibhasa
yung panandalian lang nilang ikaliligaya ang iniisip nila, hindi nila iniisip ang
magiging resulta.

I shook my head, napaka-judgmental ko na yata. Ako nga rin hindi alam kung paano
aayusin tong sitwasyong pinasok ko kung makapanghusga naman ako.

Nakahinga lang ako ng maluwag nang makita si Harvy. Alam ko kasing uwian na pag
nakita ko siya.

Pansin kong lagi niya akong dinadala sa mamahaling restaurant. Ganito ba siya lagi
kay Nathalia noon? Mayroon pa akong napansin sa kanya, he never calls me Nathalia.
Paiba-iba rin ang endearment niya, minsan honey, babe, pretty, sexy, pero ang
pinakagusto ko yung swee'heart. Para siyang nage-experiment. Hehe!

"Swee'heart,

okay lang ba kung sa bahay tayo mag-dinner tonight?"

Napangiti ako, yun na naman kasi ang tawag niya.

"Bakit nauubos na ba ang pera mo kaka-treat sa akin?" I joked. Napatawa naman siya.

"Bakit nararamdaman mo na bang high maintenance ka?" ganting biro niya. I stared at
him. Was Nathalia ever that high maintenance? Or ako lang?
"Hey, pretty! I was just joking!" untag niya at hinawakan ang kamay ko at
hinalikan. My heart suddenly jumped. I am quite used to being held by him in the
hand pero hindi sa halik niya.

For the last few weeks na lagi kaming magkasama, he never attempted to kiss me na
mas lalo kong hinangaan sa kanya. He is very respectful. Kapag binawi ko ang kamay
kong hawak niya o inalis ang nakaakbay na kamay niya, he doesn't complain nor
return it back. Hinahayaan na lang niya.

"We are glad to finally meet you," bati ng Mama niya matapos akong ipakilala ni
Harvy sa kanila. His mother is pretty and from a Chinese descent. Ang ama niya ay
mukha ring may halong lahi dahil sa tangos ng ilong pero matikas na moreno.
Halatang namana ni Harvy ang kaputian at mga mata ng Mama niya while his towering
height was inherited from his father.

"I'm glad to meet you, too Ma'am!" I greeted back. Sumunod ding nakipag-shake hands
ang Papa niya.

They seem to be civilized people. Even when we are at their dining area, they never
made me feel that they are richer than me. Well, if they did they would have seen
how nasty I could be.

"The stocks are getting higher every month. Tumataas na talaga ang ekonomiya ng
Pilipinas," saad ng Papa ni Harvy. Maybe he was trying to start a conversation.

"Yes the stocks I bought last year for less than a peso now it's 4.38," saad naman
ng Mama niya. I smiled. I haven't checked my stocks yet malamang tumaas na rin ang
value niya. I started investing in stock market when I was in high school. It was
my business-minded parents' idea.

"How about you, Nathalia? Can you feel the country's rising economy?"

"Pa, Nathalia isn't much business-inclined," Harvy looked at me and smiled

apologetically. Saka ko lang na-realize na ako pala ang kausap ng papa niya. Ako
nga pala si Nathalia, I almost forgot.

"Wala po kasing pera na pang-business but I am planning to invest in stock market

one of these days," I said smiling. Napatingin naman silang tatlo sa akin.

"Kahit po kasi sabihing umaangat ang ekonomiya ng bansa, hindi iyon mararamdaman ng
karamihan sa amin dahil hindi naman kami nag-iinvest," I added.

"You have a point," napapatango namang saad ng Papa niya. Harvy looked at me
puzzled. I just smiled.

"Yes sir, and it's because most Filipinos are plain workers. But if they'd learn
financial or business literacy, they'll discover that from their meager salary they
can invest small amounts and earn money while they are stuck on their jobs."

"Oo nga," segunda naman ng Mama niya.

"Sana yun din ang i-offer ng gobyerno na seminar para sa mga mahihirap aside from
livelihood programs," I added.

Harvy just stared at me quietly trying to digest what I have said.

"Oo nga, sabihin ko nga yan kay Mayor pag nagkita kami, seminar on financial
literacy," his dad said laughing. Napangiti nalang din ako. When I looked at Harvy,
he is just smiling on his plate at napapailing.

=================

B-Plans (Thirty Three)

Jelna's POV

"Dad, I'll just show her around," paalam ni Harvy sa daddy niya pagkatapos ng
hapunan. Ngumiti naman ang dad niya at tumango bilang pagpayag.

He held my hand at iginiya papunta sa living room nila. The living room is spacious
at maraming display na Chinese figurines sa mga glass cabinets. We walked through a
hallway sa isang side at nadaanan ang library nila at entertainment room based from
the looks of it mula sa glass door.

At the end of the hallway is a door. He smiled at me before he opened it. Bumungad
sa mukha ko ang lamig ng ihip ng hangin. I even closed my eyes but when I opened
them I almost gasped at the sight.

Napupuno ang bakuran ng iba't-iba at hile-hilerang flowering plants. Kitang-kita

ang mga ito dahil natatanglawan ng mga lamp posts na nakahilera rin. Sa gilid ay
may mga nakatanim na punong kahoy na sapat lang ang layo para bigyang lilim ang mga
benches sa kanilang pagitan. In the middle is a gazebo.

"Nagustuhan mo ba? Mahilig kasi si Mama sa mga halaman," saad niya habang
naglalakad kami palapit sa garden. Naramdaman ko ang marahang pagpisil niya sa
palad ko. Saglit akong napakurap. His action sent shivers through my body.

"Yes," I said trying to ease the tension inside me. Pero mas lalo itong nadagdagan
nang tingnan ko siya at makita ang nakangiti niyang mukha.

"It reminds me of Singapore Botanical Garden," dagdag ko para mapunan ang

katahimikan. He stopped walking and looked at me puzzled.

"Bakit nakapunta ka na ba doon?" Tanong niya.

Muntik ko na siyang sinagot

ng "oo" kung hindi ko lang nakita ang kunot niyang noo. Hindi nga pala ako si Jelna
sa harap niya.

"Nakita ko lang sa internet," tugon ko at tumingin sa ibang direksyon. Hindi ko na

tiningnan ang rekasiyon niya. Nagpatuloy naman siya sa paglakad habang hawak pa rin
ang kamay ko.

I didn't know but it feels nice to be held by him. Para kasi akong isang babasaging
kristal sa paraan ng paghawak niya sa akin.

Tahimik naming nilibot ang hardin nila.

"Time to explore inside," he said when we reached where we went out from the house.

I felt a little nervous when I met his gaze. Para kasing sinusukat niya ang buong
pagkatao ko sa paraan ng pagtitig niya o baka ganun lang talaga siya makatingin.
That's why I have that feeling everytime he stares at me.

Pagbalik namin sa loob wala na ang parents niya sa living room. Maybe they already
went to their room.

Iginiya niya ako papunta sa taas ng bahay nila. We passed through 3 doors bago niya
binuksan ang isang pintuan.

"My room," he said when he opened it widely. I saw a typical man's room. Gray,
black and white ang color ng beddings, couch at drapes. Pati ang naka-hang na
painting ay ganun din ang kulay buti nalang at cream ang kulay ng walls kaya
maaliwalas pa ring tingnan.

He shut the door closed the moment I stepped inside.

Nagpaalam siyang pupunta ng banyo kaya naupo muna ako sa kama niya na nasa kanan
lang ng pinto. I looked around. The room is plain and simple.

May malaking flat tv na nakakabit sa wall at pandalawahang couch sa harap nito na

may maliit na glass center

table. Gray din ang kulay niyon. Even the big cabinet behind the couch is gray. May
sapat na space naman ang pagitan ng cabinet at couch para lakaran at i-open ito.

"Okay ka lang?" He smiled when he went out of the bathroom. Mismong harap kasi ng
dulo ng kama niya ang pintuan ng banyo kaya nabungaran niya agad ako.

"Yes," I smiled but I averted my gaze afterwards. I really feel awkward. He sat
beside me and drew a deep breath.

Napatingin ako nang maramdaman ko ang kamay niya sa tenga ko. Hinawi lang pala niya
ang buhok ko. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla nalang kumabog ang dibdib ko.
Para akong teenager na biglang kinilig sa ginawa niya.

When I looked at him, he met my gaze. Kahit gusto kong bawiin ang titig ko, I just
can't. He has the kind of gaze that you'd trade a lifetime staring at it. The kind
of gaze that will make you feel like the most treasured person in the world.

I closed my eyes when his lips found mine.

I didn't move at first but his gentle sucking made me respond to him. It was slow,
gentle and sweet. I never tasted this kind of kiss before. Napamulat ako nang
tumigil siya pero nakadikit pa rin ang labi niya sa akin. I felt his lips smirked
when I looked at him. His stare is piercing through my soul na para bang
kinakabisado niya ang kabuuan ko.

Harvy's POV

Her eyes are different.

She is not Nathalia.

Gulung-gulo ako nang gabing nanggaling ako sa bahay nila.

The way she caressed my face and wiped my tears was different. Nathalia will never
do such thing. Madalas hinahayaan niya lang akong umiyak pag nakikiusap ako sa
kanya na huwag akong hiwalayan. I know dahil hindi lang miminsan siyang
nakipaghiwalay sa akin.
That night..... when I stared at her eyes I knew she was a different person.

Hindi ko alam kung bakit ako binibiro ng ganito ni Nathalia. Ganun ba talaga
kabigat ang kagustuhan niyang makalayo sa akin para pakiusapan itong kakambal niya
na magpanggap bilang siya? Itong kakambal niya na walang nakakaalam na nag-eexist
pala.

Ayoko na sanang puntahan siya kinabukasan pero gusto ko ng kasagutan kaya sinakyan
ko ang trip nila.

Masakit para sa akin ang ginagawa nilang ito at sa mga taong nakapaligid sa kanila.
Siguro akala nila ay hindi ko agad mapapansin pero hindi ako tanga.

Unang kita ko palang sa mga mata niya, alam ko nang hindi siya si Nathalia. Idagdag
pa na mas matalino siya at mas may alam sa negosyo.

I kissed her again.

She is definitely not Nathalia.

=================

B-Plans (Thirty Four)

Jelna's POV

Umiwas ako ng tingin pero hinawakan niya ako sa baba at ipinaharap sa kanya.
Tumitig siya sa mga mata ko hanggang sa dahan-dahang bumaba ulit ang mga labi niya.

I just found myself wrapping my arms around his neck. His left land is at the back
of my head while his right hand is gently caressing my waist. He kissed me gently
and tenderly. The kind of kiss that would make any woman feels loved, wanted and
respected.

His hand travels from my waist to my arms while he is kissing me gently and slowly.
I just found myself enjoying his lips and caresses. I felt the urge for more pero
pinigilan ko ang sarili ko.

I like the way he treats me. I feel like the most delicate thing in the world dahil
ingat na ingat siya habang hinahalikan niya ako at niyayakap.

Hindi na ako tumanggi nang ipahiga niya ako at patuloy na hinahalikan sa labi. I
gasped for breath, his lips landed on my neck. He continued kissing it while gently
nibbling. Napayakap ako sa kanya ng mahigpit. His hand lifted my blouse but before
he could reach my undergarment, he stopped.

"Are you sure you wanna do this?" he asked and looked straight at me. Saglit akong
natigilan.

Is he really serious about asking? I can feel his growing manhood over me and yet
he is still asking if we are going to continue or not. Kung ibang lalaki ito he'd
go directly without asking.

"Ayaw mo?" tanong ko para makita ang reaksiyon niya.

"Gusto pero kung nag-aalangan ka, we can stop," he said.

Napangiti ako sa sagot niya. He is such a principled man. Ang suwerte ni

Nathalia.

I may be bitchy sometimes pero hindi ko magagawa ang bagay na ito sa isang lalaking
tulad niya. He deserves to get the love that he wants at hindi ako ang
makapagbibigay nun sa kanya kundi ang kakambal ko.

He rolled down and lied beside me when it took me so long to speak.

"Sorry," saad niya pagkatapos at hinalikan ako ng marahan sa balikat habang

nakayakap sa bewang ko. I just faced him and smiled. He gently caressed my face,
kissed me on the forehead and smiled. Kahit hindi ako si Nathalia, ramdam ko ang
pagmamahal niya.

I turned around before he could see the tears in my eyes.

______________

Inihatid niya ako ng gabing iyon na para bang walang nangyari. He tried to make me
feel that it was all okay with him.

He was even sweeter the following days. Pinipilit kong isaksak sa utak ko na hindi
para sa akin ang mga bagay na ginagawa niya kundi para kay Nathalia para pigilan
ang sarili kong kiligin.

Everyday that I am with him parang mas lalo akong napapalapit sa kanya at natatakot
akong mahulog dahil hindi naman talaga ako ang mahal niya kundi ang kakambal ko.

__________

Dumaan pa ang ilang linggo, unti-unti kong nakikita ang pagmamahal ng lahat kay
Nathalia. Hindi ko maiwasang mainggit sa atensyong nakukuha niya mula sa pamilya
niya.

Pero habang tumatagal nalalaman ko rin na may mga bagay ding hindi ko gusto sa
ugali niya gaya na lamang minsan nang may nagsanla sa akin na kasamahan niya ng atm
niya dahil wala na daw silang pang-allowance. Hindi ko ipinahalatang wala akong
alam sa sinasabi niya. Who in hell would pawn an atm card? Ngayon ko lang nalaman
sinasanla na pala ang atm card? Tsk!

Nalaman ko na pinapainteresan daw ni Nathalia ng isang daan sa bawat isang libong

inuutang nila kapag sinangla sa kanya ang atm nila sa loob lamang ng isang linggo
at sinasamahan silang mag-withdraw para makuha agad ang bayad nila. Sigurista!

I understand that she needs extra income dahil sa liit ng sinusuweldo niya pero
hindi naman siguro kinakailangang pati sa mga kasamahan niya ay ganun siya
kagarapal sa pera.

Akala ng lahat mabait siya dahil matulungin siya pero may mga bagay pa ring mali sa
kanya. May ginagawa din siyang hindi ko nagugustuhan.

This switching thing had made me realize one thing - I don't wanna be Nathalia
afterall. Sa tuwing nakatitig sa akin ang mga magulang namin at ipinakikita nila
ang pagmamahal nila lagi kong iniisip na ayokong mahalin nila bilang si Nathalia. I
wanna be loved as Jelna. I wanna be loved as me and not as anybody else. Pero kung
nagawa nila akong ipaampon noon siguro nga wala akong puwang sa kanila. May mga
bagay sigurong kailangan ko nalang tanggapin.

I wanna go back to my old self. Pero asan na ba si Nathalia? She is my ticket of

going home.

=================

B-Plans (Thirty Five)

Jelna's POV

Nasagot ang tanong ko kung bakit nga ba hindi pa bumabalik si Nathalia nang minsang
ini-scan ko ang lumang diyaryo na nasa opisina.

Biglang umakyat ang init sa ulo ko when I saw her picture with Nate and Janella sa
society page. Hindi agad iyon mapapansin dahil maliit lang kumpara SA ibang
pictures na nasa pahina pero dahil kilala ko ang ilan sa mga mukhang nandun kaya
inisa-isa kong tiningnan ang pictures.

There was a caption that tells about the opening of the clothing line na matagal ko
nang plinano.

I paced back and forth dito sa kuwarto niya matapos akong ihatid ni Harvy kanina.

Mas lalong kumulo ang dugo ko as I stare at the picture. The newspaper was dated
few weeks ago. She seems to be enjoying my kind of life. Ito ba ang dahilan kaya
hindi pa siya bumabalik?

I was right! Mukha din siyang pera. Sabagay kahit na katrabaho niyang naghihikahos
at hindi magkasya ang suweldo, nagagawa pa niyang pagkakitaan ngayon pa kayang
nakita niya ang yaman na meron ako at ng asawa ko?

Behind the kind Nathalia that people know is also a selfish bitch!

I smirked at her picture. She already assumed my place. Hindi ba niya naisip na may
mga tao ritong nagmamahal sa kanya?

Mas lalo akong nakaramdam ng galit nang maalala ang gabing nabanggit ni Nate ang
pangalan niya. So he knows that Nathalia exists? At mukhang naging pabor pa sa
kanila ang ginawa kong switching. Did they take this opportunity to be together?

Nasapo ko ang ulo ko. Ang tanga ko. Why didn't I confront Nate about her? Sabagay,
how would I confront him eh nag-away
nga kami bago ako umalis dahil sa pagsama niya kay Kate ng ilang araw?

"Anak saan ka pupunta? Gabi na," puna ni nanay nang tunguhin ko ang pinto. I turned
around and stared at her. My eyes suddenly became swollen. I blinked to stop the
tears. Napagpasyahan kong tapusin na ang kahibangan na ito bago pa ma-aasume nang
tuluyan ni Nathalia ang pagiging ako.

"May kailangan lang po akong puntahan, nay." I moved towards her and kissed her
forehead bilang paalam.

"Sige, dalian mo ha at kakain na tayo maya-maya lang ay darating na ang tatay mo at

mga kapatid," tugon niya. I nodded and moved towards the door. I wiped my tears the
moment I closed the door. I will miss them but I don't wanna be loved as Nathalia
forever.

______________

"Ma'am Jelna?" takang tanong ng guwardiya nang mapagbuksan ako ng gate. I was
wearing jeans and t-shirt blouse.

"Bakit?" I asked raising an eyebrow.

"Akala ko po nagpunta kayo ng party? Nakabihis po kasi kayo kanina pag-alis niyo."
Napakamot siya sa batok.

"Bawal bang magpalit ng damit?" balik-tanong ko. He stepped back to give way when I
stepped inside.

Nilingon ko siya nung may maalala akong sabihin.

"Gusto mong mawalan ng trabaho?" mataray kong tanong.

"Hindi po, ma'am." Nakita ko ang pagrehistro ng takot sa mukha niya bago siya
nagbaba ng tingin.

"Then, stop asking!" I said bago tinungo ang main door ng bahay.

I immediately went up to my room pero nagtaka ako nang makitang wala na ang mga
gamit ko doon. Tinungo ko ang kuwarto ang master's bedroom. Umakyat ang galit sa
dibdib ko nang makita ang mga damit ko sa closet at ang mga personal care products
ko sa dresser.

So Nathalia really assumed my role as Nate's wife? Tsk! Lumipat pa talaga siya sa
kuwarto ni Nate.

I went to Janella's room. Her nanny smiled when she saw me. Sinenyasan ko siyang
tumahimik lang dahil mahimbing nang natutulog ang bata.

I stared at my daughter. My nerves calmed down and I felt the urge to wrap her
around my arms.

"Mommy," she half-opened her eyes when I held her tiny body.

"Shh, sleep tight, baby!" I mumbled. My tears rolled down. Finally, for how many
years, I gave her a mother's hug. Yung gaya ng yakap ng Nanay sa akin.

Nang hindi ko mapigilan ang luha ko ay unti-unti akong kumalas sa yakap ng anak ko.
Bumalik naman siya sa pagtulog. I went out to get some air.
Bumalik ulit ang galit sa dibdib ko nang masulyapan ang master's bedroom at maalala
si Nathalia.

Alam kong malaki ang kasalanan ko sa nangyaring ito pero bakit in-assume niya ang
pagiging Jelna? And worst ine-enjoy na niya!

Wala na ba siyang balak bumalik sa kanila?

Sawa na ba siya sa kahirapan?

Paano ang pamilya niya? Tatalikuran nalang niya ng ganun-ganun?

Paano si Harvy?

He loves her so much. Kung tutuusin ang suwerte niya sa lalaking iyon.

Kung hindi ko lang iniisip na siya ang mahal niya, tuluyan nang nahulog ang loob ko
sa kanya. But no! I can't love someone who sees Nathalia when he looks at me.

=================

B-Plans (Thirty Six)

Jelna's POV

I saw her when she entered the room. Mas lalo akong nainis nang makitang suot niya
ang gown ko. It was my own design. I designed it for myself at hindi ko pa
naisusuot ni minsan.

Hindi niya agad ako napansin dahil nakaupo ako sa couch. Tumuloy siya sa walk-in
closet. She really feels at home. I can't help but smirk. What a show?

She immediately turned around when I slowly clapped my hands. Nanlaki ang mga mata
niya.

"Hello, my identical twin! Mukhang masyado mo na yatang ine-enjoy ang pagiging

ako?" sarkastikong hayag ko.

She was dumbfounded. Maybe she didn't expect na babalik pa ako. She really seems to
be enjoying my place.

"Well done, my dear!" I smirked at inikutan siya. She is already different from the
Nathalia I've seen bago pa kami nagkapalit. Nakakita lang ng pera mukhang nag-iba
na siya.

"But the show is over!" I said straight at her face.

"What do you mean?" tanong niya but I just smirked at me. Nagpapakainosente pa. Mas
lalo lang akong nainis.

"I'm taking my husband and daughter back!" I said angrily. Nakita ko ang pagtagis
ng bagang niya. Nabanggit ko lang ang asawa ko lumabas na ang galit niya.
"Why do you sound like you are aggravated? Sino ba ang may kagagawan ng lahat ng
ito? Hindi ba ikaw?" matapang niyang tanong sa akin.

Alam ko naman na ako ang may kagagawan ng lahat. Ang nakagagalit lang ngayon ay ang
nakikita ko sa mukha niya na parang mas okay na magkapalit nalang kami ng katauhan.

"Tingnan mo nga naman. Akala ko mabait ka. May itinatago

ka rin palang kasakiman." I told her. Natigilan siya kaya naman itinuloy ko ang
pagsasalita.

"Anong gusto mong mangyari? Ang magpanggap kang Jelna habang buhay at maging asawa
ni Nate? Tsk! How pathetic?!" I smirked.

"Ikaw ang naglagay sa akin dito sa kinatatayuan ko ngayon Jelna. Bakit ngayon
parang lumalabas na ako pa ang may kasalanan ng lahat? Bakit mo ginagawa ang lahat
ng ito?"

Alam kong malaki ang kasalanan ko sa pagpapalit namin ngayon ngunit may parte ng
utak ko ang walang pagsisisi dahil sapagkat doon na-realize ko na ayaw ko rin
palang maging siya. Na mas gugustuhin ko pa ring mahalin ako bilang Jelna.

"Bakit hindi ka nagreklamo ng kilalanin ka ng lahat na Jelna? Kasi nag-enjoy ka na

di ba?" I said trying to see her reaction.

"Hindi ko alam yang pinagsasabi mo!" saad niya. She looks innocent but I don't buy
it.

"Shut up! Have you forgotten iisang dugo ang nananalaytay sa ugat natin?" Sigaw ko.
It rendered her speechless. Kung totoong hindi niya na-enjoy maging ako bakit hindi
siya bumalik agad sa kanila?

"Kung talagang mabuti kang tao gaya ng pagkakakilala ng iba sa'yo, the moment you
saw na ibang identifications ang nasa bag mo, dapat umuwi ka pa rin sa inyo!" asik
ko.

"Ikaw ang naglagay ng identifications sa bag ko?" naguguluhan niyang tanong. Sa

paraan ng pagtatanong niya para siyang nagtatanga-tangahan na mas lalong nakadagdag
sa inis ko.

"Yes, stupid! Pero saan ka umuwi? Sa bahay ng asawa ko sa halip na sa bahay ng mga
magulang mo!" I said angrily. Sa lahat ng ayoko ay mga painosenteng

tanga. I thought she is intelligent. I can't believe ganito siya magreact.

"Don't call me stupid! At hindi ako umuwi sa bahay ng asawa mo. Naaksidente ako at
na-amnesia. Nate was there when I woke up."

I laughed at her explanation. "Oh, C'mon dear. Hindi ito movie. Anong amnesia ang
pinagsasabi mo?"

"Totoo ang sinasabi ko," giit niya. Saglit akong natigilan. Well, based from her
facial expression para namang nagsasabi siya ng totoo pero hindi pa rin naman ako
dapat pakasiguro. What if she is really good at acting?

"Given na totoo, I presume now that your memories are back, bakit di ka umuwi sa
inyo? Bakit ina-assume mo pa rin ang pagiging ako?" tanong ko. She was speechless.

I knew it! Gusto na niyang maging ako. Biglang kumulo ang dugo ko. Nainis ako sa
isiping andaming nagmamahal sa kanya doon sa kanila pero parang ayaw na niyang
bumalik. Paano ang mga kapatid niya? Ang mga magulang niya? Si Harvy? Tsk!

"See? Because you enjoyed being in my place, right?" I added. She didn't speak.
Para na rin niyang inamin na totoo ang sinasabi ko.

Ang sakit lang isipin na habang minamahal siya ng mga taong naiwan niya. Andito
siya at nagpapakasarap sa buhay kasama si Nate. Knowing Nate, I'm sure may nangyari
na sa kanila.

"Bakit? Magaling ba ang asawa ko sa kama?" I asked. I saw her flushed. I was right.
A bitter smile escapes from my lips. Mukhang tuluyan na nga siyang nahulog kay Nate
o kahit noon pa man ay sila na talaga.

I can't help but pity Harvy. He loves and respects her so much pero hindi rin pala
ganun

kabait ang babaeng minamahal niya.

"Well, don't worry my dear twin sister. I enjoyed your boyfriend either!" I said.
It's the least I could do to save Harvy's pride. Walang ginawa ang lalaking yun
kundi mahalin siya and now she's here enjoying her life with Nate. She's so unfair.
Kahit pa sabihing nag-break sila bago pa man siya napunta dito sa bahay ni Nate,
unfair pa rin. Who knows before all of these happened ay nagkikita na sila? Besides
nung nalasing si Nate, he said he has loved Nathalia the first time he saw her.

"But as I've told you, the game is over! I'm taking my place back!" I said with
conviction.

"Anong karapatan mong paglaruan kami ng ganito?" asik niya.

"Because I can!" matapang kong sagot.

"Now, you get off my favorite gown and get the hell out of this house!" I told her.
I want her to know that she can't be me. That she has a life to go back to na
kailangang ayusin.

"Nate should know about this." She answered back. I can't help but smile bitterly.
Isa rin yang Nate na yan. I thought he is different from the rest pero nakakita
lang ng opportunity to be with this girl. Nakalimutan na niya ang tama.

"C'mon, Nate is my husband! Ano naman kung malaman niyang nagbalik na ako?
Remember, I am his wife!"

Hindi siya nakapagsalita sa sinabi ko.

"What? Don't tell me mahal niyo na ang isa't-isa? That's ridiculous! Besides if
you'll insist to stay, I'll sue you both for concubinage." I said mockingly. Mas
lalo naman siyang nagalit sa narinig mula sa akin.

"Ang sama mo! You put me in

this place!" puno ng hinanakit niyang saad. I raised an eyebrow.

"Tama nga ang lahat. You are very inconsiderate!" dugtong niya.

"Yes, I am inconsiderate! But I didn't put you here! You chose to be here! You had
all the option to walk away but you did not! Pareho lang tayong makasarili!"
As if ako lang ang mali. At least now, I realized this isn't good afterall pero
sila parang enjoy na enjoy pa sa sitwasyon. Akala ko ako ang nawawala sa tama at
sila ang magtuturo sa akin ng dapat at hindi pero ako pa yata ang magtuturo sa
kanila na lahat ng ito ay mali.

"Hindi tayo pareho! Kung ninais ko mang manatili dito yun ay dahil sa anak mo! I
wanted her to be happy kahit panandalian lang! Isang bagay na ipinagkait mo sa
kanya!"

Pakiramdam ko ay umakyat lahat ng dugo sa ulo ko. Her statement was derogatory.

Puwede akong kuwestiyunin ng lahat ng tao tungkol sa pagiging anak ko o asawa pero
walang karapatan ang sinuman na kuwestiyunin ang pagiging ina ko.

"Wag mong idadamay ang anak ko dito! At hindi ikaw ang maaaring makapagsabi kung
ano ang magpapasaya sa kanya!" I said furiously. I don't care how I look. I am mad.
Wala siyang idea sa lahat ng pinagdaanan ko. Wala siyang karapatan para sabihin
kung ano ang magpapasaya sa anak ko at hindi.

"Magbihis ka at umalis dito ng maayos or else sisirain ko ang lahat ng meron ka!
You don't know yet kung hanggang saan ang kaya kong gawin!" banta ko.

She didn't move na sanhi para mas lalo akong magalit. I moved closer and grabbed
her gown.

"Ayaw mong magbihis?" I asked furiously. I unzip the gown na sanhi para malaglag
ito sa sahig. I went to the closet and grab some clothes at ibinato sa kanya.

She was rattled at agad na isinuot ang damit saka nagmadaling umalis.

I was left in tears.

Yes it was entirely my fault kung bakit siya napunta sa bahay na 'to. Pero hindi
rin naman puwedeng sa akin lahat ang sisi. They had a choice to make things right.
I was waiting for her to come home pero kung hindi pa ako nagbalik hindi pa niya
maiisipang bumalik sa kanila.

I stayed there because I didn't have the guts to leave her family-our family
hanging. I didn't want to leave Harvy hanging.

My hands are shaking. Hindi ko matanggap ang huli niyang sinabi.

I might not have been a good wife to Nate. And I admit that I suck on being his
wife pero walang oras, minuto o segundo na hindi ko minahal ang anak namin - si
Janella. I might've have not shown it in ways like most mothers do but I love her
more than anyone else in the world. Who is she para sabihin na hindi masaya ang
anak ko sa akin?

No one in this world has the right to judge a mother's love towards her child. Even
to the mothers who abandoned their children, walang karapatan ang sinuman na
husgahan sila because they will never be in their places.

Mothers have different ways of showing their love for their children and they know
what's best for them. They know better than anyone else in the world.

I know what is best for my child. People might judge me for not hugging my child
like most mothers do. But I did it for her. I didn't want to hug her tight because
I might end up crashing her. I never had a mother's hug my entire life except when
I met nanay the first time. Alam kong mahirap intindihin pero kahit ganoon wala pa
rin siyang karapatang kuwestiyunin ako.

=================

B-Plans (Thirty Seven)

Jelna's POV

Matagal bago ako nakahuma mula sa pagkakaupo ko.

I decided to run into the shower para pakalmahin ang sarili ko.

Nagulat ako nang mabungaran si Nate sa kuwarto paglabas ko ng bathroom.

He smiled at me. I ended up staring at him hanggang unti-unting kumunot ang noo
niya.

"Jelna?" he mumbled. I gave him a lopsided smile.

"Where is Nathalia???" agad siyang lumapit at hinawakan ako sa magkabilang braso.

It hurts a bit but I didn't budge.

So, he knows that I wasn't Nathalia. Sinasabi ko na nga ba.

"She already went home," I said calmly.

"God! What have you done?" Napasabunot siya sa buhok niya.

"Do you really think na puwede kayong magbahay-bahayan ng kakambal ko dito?" I

smirked at him.

"Ano ba talagang gusto mong mangyari?! Why are you doing this?" he said aloud that
I almost jumped. He pointed his finger on my forehead. Nakita ko ang galit sa mga
mata niya. I have never seen him this mad.

Nakaramdam ako ng takot pero hindi ako nagpahalata.

"Anong sinabi mo kay Nathalia? Why did she leave?" He asked again.

"Bakit may dahilan pa ba para manatili siya dito?" tanong ko.

He looked at me in disbelief.

"Umalis ka dito na parang wala lang tapos babalik ka para guluhin ang lahat? Tell
me! Ikaw ba ang may gawa sa pagkaka-aksidente ni Nathalia? Did you plan all of
these?" he said grabbing my arms.

"Anong aksidente?"

So, totoong naaksidente si Nathalia kaya hindi agad siya nakauwi sa kanila? Pero
malay ko ba

kung gawa-gawa lang nila ito.

"Wag ka nang magkaila! You planned all of these! For what? Para gawing miserable
kaming lahat? Ano bang gusto mong patunayan?" sunod-sunod niyang saad.

I can't believe he is accusing me of a crime. My heart sank. I don't know parang

gusto kong umiyak.

"Wala akong alam sa aksidenteng sinasabi mo," depensa ko.

"Sinungaling!" he said looking at me angrily. I closed my eyes when I saw his

clenched fist at akmang susuntukin ako. Pero makaraan ang ilang segundo ay walang
dumapong suntok sa akin.

Pagmulat ng mata ko, natunghayan ko ang galit niyang mukha. Nakababa na ang kamao
niya.

"Why are you doing this!?" nanggagalaiti niyang tanong at napaupo sa kama sapo ang
ulo niya.

Ganun ba talaga kasama ang tingin niya sa akin? When I got pregnant, inisip na
naman niya na baka ipalaglag ko ang sarili kong anak. Now, he is accusing me of
planning to kill my twin sister?

"I know that I am a brat pero hindi ko kayang gawin yang sinasabi mong pagkaka-
aksidente ni Nathalia," hayag ko. He didn't answer. Nanatili siyang nakatungo at
nakatitig lang sa sahig habang sapo pa rin ang ulo niya.

"I don't believe you!" he whispered.

I was hurt.

"Kung tutuusin ako nga dapat ang hindi maniniwala sa 'yo. Matagal mo nang alam ang
tungkol kay Nathalia but you never told me." Nangilid ang luha ko pero pumikit ako
ng mariin para pigilin ito.

Umangat ang tingin niya.

"Alam mong matagal ko nang gustong malaman kung ampon ako pero kahit ikaw inilihim
mo na may kakambal ako,"

puno ng hinanakit ang dibdib ko. Pakiramdam ko ay pinagkaisahan nila akong lahat.

"What are you talking about?" maang niyang tanong.

I smiled bitterly.

"Hindi ko naman malalaman ang tungkol kay Nathalia kung hindi mo siya binanggit
nung nalasing ka. Ang masakit lang ni hindi mo sinabi sa akin ang tungkol sa
kanya."

"Hindi kita maintindihan. Anong sinasabi mo?" he asked puzzled.

I shook my head and smiled bitterly. Imposible namang hindi niya maaalala ang
pagkatok niya sa kuwarto ko noon. Iniwan ko pa nga siyang tulog na tulog.

"I never knew you had a twin sister until after that accident. Napansin ko lang na
magkaiba kayo," paliwanag niya.

"Then, I saw the documents in a safety box near your table at our library. Hindi ba
sa 'yo yun? Bakit parang binabaliktad mo naman ngayon?" he smirked.
Ako man ay naguguluhan na talaga sa nangyayari. Hindi ko na alam kung ano ang totoo
sa lahat ng ito.

"Then why did you call me Nathalia when you were drunk?" I asked. Nauna niya akong
tinawag na Nathalia bago ko pa nakuha ang mga dokumentong sinasabi niya so it was
impossible that I knew Nathalia first than him.

He looked at me for a moment before opening his mouth to speak.

"I thought you were-" he stood and stared at me.

"I didn't knew-" bulong niya, hindi niya ulit naituloy ang sasabihin niya at
napasapo sa ulo niya.

"Oh God! I'm so stupid! I'm fuckin' stupid!" he mumbled to himself while brushing
his face hardly with his palms.

I was left staring at him.

Naghintay ako ng sasabihin niya pero hindi na siya muling nagsalita pa.

"I'll get back to you!" he said then moved towards the door. Siguro ay susundan
niya si Nathalia. That bitch! All of them love her.

"Don't ever think of getting her ass back here, Nate! I swear you'll regret it!" I
shouted but he slammed the door closed.

Ano ba ang mayroon kay Nathalia? Bakit mahal siya ng lahat? Bakit parang hindi nila
nakikita na may mga flaws rin siya?

Hindi ko na napigilan ang pagdausdos ng luha ko. For one more time, I feel like the
whole world turned their backs on me.

For the first time in my life, I cried my heart out in the four corners of the
room. I can barely move.

Kung ilang oras, minuto o segundo akong nakaupo lang at umiiyak ay hindi ko na
mabilang. It hurts so much. I have no one to lean on except myself.

=================

B-Plans (Thirty Eight)

Jelna's POV

Hindi ko na naabutan si Nate kinabukasan. Sabi ng mga kasambahay ay umalis na daw

ito papuntang opisina niya.

Hindi na muna ako nagpunta ng opisina ko. Sa palagay ko ay kailangan ko ng oras

para i-digest ang lahat ng nangyari sa buhay ko hindi lang sa nagdaang buwan kundi
sa nakalipas na maraming taon.

Pumasok sa komedor si Janella kasunod ang tagapag-alaga niya. She immediately went
near me and kissed my right cheek. I also embraced her.

I wiped a tear. How could I been so selfish and deprived my own daughter of a
loving mother she deserves?

Marahil ay tama si Nathalia, may mga pagkukulang din ako sa anak ko. Anuman ang
naging rason ko noon, maybe it wasn't enough to justify my aloofness towards my
daughter. Kahit wala akong ideya kung paano maging ina dahil hindi ko iyon
naramdaman sa umampon sa akin dapat pinilit ko pa ring ibigay ang makakaya ko.

I immediately wiped my eyes when I felt a tear fell down.

"Mom, are you crying?"

Mas lalo akong napaluha sa tanong ng anak ko.

"Mom, please don't cry," malungkot niyang saad habang tinutulungan akong punasan
ang mga luha ko sa pamamagitan ng mga mumunti niyang daliri.

"Mom, don't be sad please?" she mumbled. I smiled in between tears.

"I am not sad. I am just so happy I got to embrace you," alibi ko saka niyakap siya
ng mahigpit. Nang tumingin ako sa paligid nakita kong pati ang mga kasambahay namin
ay nakatunghay sa aming mag-ina nang may pagtataka.

From this day on, I shall be a loving mother to her. That one thing, I always
wanted all my life.

"Ako

na ang maghahatid at magbabantay sa kanya," saad ko sa yaya ni Janella. She looked

at me in disbelief but I just smiled.

Gumaan ang pakiramdam ko habang nagda-drive papuntang eskuwelahan ni Janella dahil

panay ang kuwento niya tungkol sa pag-aaral niya. She is seated at the passenger's
side at masayang nakatingin sa mga dinadaanan namin.

I smiled bitterly realizing that Nathalia got to experience this kind of moment
with my kid.

I shrugged the thought off. I don't wanna ruin this moment.

One hour before their dismissal period ay bumalik ulit ako para sunduin siya.
Mukhang nagulat pa siya nang makita ako sa waiting area pero agad ding umaliwalas
ang mukha niya at masayang humalik sa pisngi ko. I feel so happy with her gestures.

Nagtaka ulit siya nang i-park ko ang sasakyan sa isang fastfood chain.

"Mom, what are we going to do here?" takang tanong niya sa akin.

"We'll eat first. I'm hungry," I smiled at her.

"I thought fastfoods are no-no?" she teased. Napatawa naman ako.

"Okay din paminsan-minsan, ayaw mo ba?" natatawa kong tanong. Napangiti naman siya.

"Thank you mommy! I have always wanted to taste Mcdo fries, cokefloat and
mcflurry!" she said excitedly at napayapos sa akin. Natawa nalang ako.
Pareho kaming busog at di makapagsalita pagbalik namin sa sasakyan. First time ko
din kasing kumain sa McDo. Dati iniisip ko na pang-mahirap lang ang mga fastfoods
at di ako nababagay doon, mas gusto ko sa mga restaurants pero ngayon masaya din
palang kumain sa mga ganung lugar.

Hindi na kami nakakain ng hapunan pag-uwi ng bahay. I helped her with her
assignments and tucked her to bed.

Hinintay ko si Nate sa living room pero ala-una na ay wala pa siya kaya nagpasya
akong matulog nalang.

Sinadya kong gumising ng maaga para maabutan si Nate sa komedor. Sumulyap lang siya
sa akin saka itinuloy ang pagkain ng breakfast niya.

"Nate, we need to talk." Umpisa ko. He didn't budge and continued eating.

"Nate!" tawag ko nang makitang nagpunas na siya ng bibig at akmang tatayo na.

"Not now Jelna. Marami pa akong dapat gawin," he said coldly.

"Kailangan nating pag-usapan ito. I am so confused. What you have said the other
night and what I know are contradicting," giit ko.

"If you are confused, ako rin naguguluhan! If there are a lot of things running in
your head, I, too, have a lot of things in mind right now!" inis niyang saad.

"Kaya nga pag-uusapan 'di ba? Para maliwanagan!" depensa ko.

"Look, hindi lahat ng bagay tungkol sa 'yo o sa nararamdaman mo! The world does not
revolve around you! Puwede bang isipin mo rin ang damdamin ng nakapaligid sa 'yo?"
He said angrily.

"Ang gusto ko lang ay maliwanagan ang lahat," mahinahon kong saad.

"I am not ready to talk about it yet! Why can't you understand?!" he shouted.

Napatahimik ako sa lakas ng boses niya. Hindi na rin ako nakapagsalita nang umalis
siya sa harapan ko at lumabas ng dining hall.

=================

B-Plans (Thirty Nine)

Jelna's POV

Dahil ayaw akong kausapin ni Nate ay nagpasya akong pagtuunan nalang ng pansin ang
anak ko. Araw-araw ko siyang hinahatid at sinusundo sa paaralan.

Pero hindi rin naman ako kampante dahil kailangan ko ring malaman kung ano
nangyayari kay Nate kaya kumuha ako ng mga tao na magmatyag lang sa AOC tower at
sundan si Nate para malaman ko kung nagkikita sila ni Nathalia.

Pagbalik ko sa textile company ay medyo nainis ako sa ilang pagbabagong ginawa ni

Nathalia. Nainis rin ako sa isiping siya pa ang nag-launch ng clothing line ko.
Lahat nalang pinakialaman at inari niya.

Naiintindihan ko naman dahil na-amnesia siya at hindi niya alam na hindi siya si
Jelna pero bumalik din naman ang ala-ala niya bakit itinuloy niya pa rin? Ayon sa
medical records na nakuha ko mula sa ospital, mahigit isang buwan na mula nang
bumalik ang ala-ala niya.

Hindi tuloy mawala sa isip ko na talagang nagustuhan na niya ang buhay ko. Sana
siya nalang ang ipinaampon noon at hindi ako tutal mas gusto naman niya ang
ganitong buhay para hindi na naging magulo ng ganito ang sitwasyon.

Ilang araw na akong hindi kinakausap ni Nate. Matapos kong ihatid pauwi si Janella
mula sa eskuwelahan ay pumunta ako sa AOC Tower. We really need to talk. Pero hindi
ko rin siya naabutan dahil mayroon siyang dinner meeting.

Nagulat ako pagbaba ng sasakyan ko nang makita ang nakatayo sa main door ng bahay.

"Jelna, anak?"

I bit my lip to stop myself from crying.

"Anak..." Lumapit si

inay at niyakap ako ng mahigpit. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Iba
pala ang pakiramdam na niyayakap niya ako ngayong alam na niyang ako si Jelna.

May isang bahagi ng pagkatao ko ang gustong tumakbo nalang. Na sana hindi nalang
niya nalaman ang lahat ng ito.

Kumalas ako sa yakap niya at pumasok sa bahay.

"Anak, hayaan mo naman sana akong magpaliwanag," pakiusap niya. Dire-diretso akong
naglakad. Nakasunod naman siya sa akin. I looked around the house kung may tao.
Namataan ko naman ang isang kasambahay na nakatingin sa amin at nahihiyang
tumalikod nang makitang napatingin ako.

I headed towards the library. Hindi ako nagsalita dahil siguradong hindi ko
mapipigilan ang mga luha ko. Hindi ko alam kung bakit ngayon ako naging vulnerable
sa lahat. Dati kayang-kaya kong pigilan ang mga luha pero ngayon parang nawala ang
lahat ng tigas ng loob na pinanghawakan ko ng maraming taon. Siguro ay dahil alam
ko na ang totoong ako.

"Patawarin mo sana kami ng tatay mo. Wala kaming ibang pagpipilian ng mga panahong
iyon." Umpisa niya.

Umupo ako sa couch dahil bigla na lang nanginig ang mga tuhod ko. Akala ko kaya ko
nang intindihin na ipinaampon nila ako dahil sa kahirapan pero iba pala ang
pakiramdam ngayong nagsink-in na ang lahat.

Masakit pa rin talaga.

Masakit na sa dami naming magkakapatid ako ang nagawa nilang ipaampon.

Minsan ba naisip man lang nila na hindi naman talaga mahalaga sa akin ang lahat ng
karangyaang natamasa ko noong ipinaampon ako?

I wiped my tears. Kahit ano palang pigil sa luha, babagsak at babagsak siya kung
kailan masakit na talaga.

"Patawarin mo sana kami anak kung nagawa ka naming ipamigay kapalit ng pagpapagamot
sa kakambal mo."

Parang tumigil ang mundo ko pagkarinig sa paliwang ni nanay. Humahagulgol siya

habang nakaupo sa katapat na sofa.

"Ipinamigay?" ulit ko sa sinabi niya. Parang biglang nagsikip ang dibdib ko.

"Kailangan kasing maoperahan sa puso noon si Nathalia kaya kailangan namin ng

malaking halaga pero ikaw ang hiniling na kapalit ng mga umampon sa'yo dahil hindi
sila magkaanak." Patuloy ang daloy ng luha niya.
"Ibinenta niyo ako???"

Pakiramdam ko ay pinipiga ang puso ko sa bawat salitang lumabas sa bibig ko.

Ipinaampon na nga lang ang sakit na sa damdamin ko pero ngayon sinasabi niyang
ipinagpalit ako dahil sa pera.

"Patawarin mo sana kami, anak. Iyon lang ang pinakamadaling paraan noon na alam
namin para maipagamot ang kakambal mo."

"Pina-ka-madaling pa-raan?" I cannot control my tears from pouring. At bawat bagsak

ng luha ay sumasabay sa sakit ng dibdib ko.

"Patawarin mo sana kami," she pleaded.

My eyes were clouded with tears. I cannot even speak nor move. Hindi ko alam kung
ano ang dapat kong sabihin. All I know is that I am more than hurt.

=================

B-Plans (Forty)

Jelna's POV

Tanggap ko na sanang ipinaampon ako dahil sa kahirapan at gusto lang nilang

mapaganda ang buhay ko pero iba pala ang dahilan. Ibinenta nila ako para lang may
maipanggamot kay Nathalia.

Naiintindihan ko naman na ginawa nila iyon para mailigtas ang buhay niya pero wala
na bang ibang paraan? Ginawa nila akong isang bagay na maaaring ibenta para lang
magkaroon ng pera.

Ang akala ko noon masahol na ginawa ng umampon sa akin na para bang ibinigay nila
ako kay Nate pero mas masahol pa pala ang ginawa ng totoo kong magulang. Sina mama
at papa naiintindihan ko pa dahil sa tingin nila magiging maganda ang buhay ko
kapag si Nate ang napangasawa ko pero ang tunay kong mga magulang kahit kailan
hindi ko matatanggap ang rason nila na ipinaampon nila ako para magkaroon ng perang
pangpagamot sa kapatid ko.

All the more that I hate Nathalia. Kahit pala noong kapapanganak sa amin ay siya na
ang bida.

I wiped a tear. It's been days since that conversation pero sobrang sakit pa rin sa
tuwing pumapasok sa utak ko.

I immediately get up when I glanced at my watch at nakitang isang oras nalang ay

uwian na nila Janella mula sa paaralan. Kailangan ko siyang sunduin dahil aattend
kami sa awarding ceremony ni Nate. He will be awarded as one of the most
outstanding businessmen in the country.

Bago ko pa man mai-park ang kotse ay natanaw ko na ang huling taong nais kong
makita.

Si Nathalia.

Palinga-linga siya sa paligid at nakatayo sa tabi ng guard house. I suddenly feel a

surge

of anger when I realized that she may be waiting for my daughter.

"What the hell are you doing here?" mahina ngunit madiing bigkas ko sa tenga niya.
Napasinghap siya sa kabiglaanan. Hinawakan ko siya ng mahigpit at hinila palayo
mula sa ibang naghihintay ng mga bata.

"Are you planning to kidnap my daughter?" I asked angrily. There is no way in hell
I would let her touch my daughter.

"Wala akong planong masama sa bata, gusto ko lang siyang makita." Depensa niya.

Makita? Para saan? Is she going to use my daughter para makalapit kay Nate? Bakit
ang anak ko?

"Makita? For what? Guguluhin mo ang pamilya ko?"

"Bitawan mo nga ako!" Nagpumiglas siya mula sa higpit ng hawak ko. I released her
hand so as not to create a scene.

"Wala akong ganyang iniisip! Palibhasa puro masama ang nasa isip mo kaya feeling mo
lahat ng tao gagawa ng masama sa'yo!" pahayag niya.

"You don't have the right to say that! You don't know me!" My blood rose up. Puro
masama ang nasa isip? Shit! Hindi niya ako kilala para husgahan ang kung anuman ang
nasa isip ko.

"Pasalamat ka nandito tayo sa harap ng school ng anak ko kung hindi nasampal na

kita! I'm warning you, get the hell out of our lives or else higit pa sa sampal ang
ibibigay ko sa'yo!" I said at walang lingon-likod na naglakad na pabalik ng gate ng
school.

I wanted to slap her for judging me pero ayokong mag-eskandalo. I saw Janella from
afar at ayokong makita niya kaming dalawa at sa ganoon pang sitwasyon. I blocked my
daughter's view of her as I led

her to my car.

My nerves cannot calm while I think of what had happened. Why would she want to see
my daughter?

Kahit nakarating na kami ng bahay ay hindi pa rin ako mapakali kaya naman tinawagan
ko ang mga taong pinagbantay ko sa AOC tower na huwag hahayaang makalapit si
Nathalia kay Nate.

___________________________

"Ma'am nandito po yata yung kakambal niyo," saad ng tauhan ko sa kabilang linya.
Sila ang inatasan kong magbantay sa AOC tower.

"Wag niyo siyang hahayaang makapasok ng AOC," I ordered.

"Sige po ma'am," saad naman nito bago ibinaba ang tawag.

Kailangan ko pang mag-ayos papunta sa awarding ni Nate.

We are on our way to the awarding ng makatanggap ako ng message mula sa tauhan ko.

[Ma'am, ano pong gagawin namin sa kanya?]

Are they referring to Nathalia? Wag nilang sabihing hindi pa nila napipigilan ang
isang iyon na pumasok ng AOC? Mahigit isang oras na mula nang utusan ko silang
huwag hayaang makapasok si Nathalia sa tower.

[Basta huwag niyo siyang hayaang makalapit sa asawa ko], tugon ko sa mensahe niya.

[Opo Ma'am hawak po namin siya.]

My blood suddenly rose up.

[What do you mean?]

[Dinampot po namin siya.]

What? I just asked them to stop her from entering Nate's premises. I did not ask
them to abduct her. Napasapo ako sa noo ko. Shit!

[Wag niyo siyang gagalawin. Just take her to the textile warehouse. Kakausapin ko
nalang bago niyo pauwiin.], I texted back.

I might as well use this opportunity para sabihin sa kanya na huwag niya akong

kakalabanin.

Iniwan ko pansamantala sa sasakyan si Janella at pinuntahan sa likod ng warehouse

si Nathalia.
Bumalik na naman ang lahat ng sakit at galit ko nang makita siyang bumaba ng van.
Hindi matanggap ng loob ko na siya ang naging dahilan kung bakit ako ibinenta ng
mga magulang namin.

Sa isang banda pakiramdam ko ay tama lang ang ginawang pagdukot ng mga tauhan ko sa
kanya para malaman niyang hindi ako basta-bastang kalaban.

Kung noong mga sanggol kami ay hindi ko kayang lumaban, dapat niyang malaman na
hindi na ako kailanman papayag na maging tagasalo niya.

Hindi ko napigilan ang pagsampal sa kanya pagkababa niya ng sasakyan. Parang ngayon
lang lumabas lahat ng galit ko sa lahat ng nangyari sa buhay ko sa mga nagdaang
taon. Ang masakit lang sa ganito pang sitwasyon kung saan nasa labas lang ang anak
ko.

I laughed sarcastically nang makitang pilit siyang kumakawala sa pagkakahawak sa

kanya.

"Pasalamat ka, may event kami ng asawa at anak ko kung hindi higit pa diyan ang
gagawin ko sa'yo!" madiin kong bigkas.

Nakita ko ang galit sa mga mata niya. Siya pa ang may ganang magalit?

"Pagbabayaran mo ang araw na ito! Pagbabayaran mo ang pangingialam mo sa mag-ama

ko!" galit kong saad.

"Pinagsabihan na kita kanina pero di ka nakinig! Tingnan natin kung tatangkain mo

pang makalapit sa kanila." Banta ko saka tumalikod at naglakad na na paalis.
Ayokong makagawa ng bagay na pagsisisihan ko habang nakikita ko siya.

I instructed the men to drop her off near her place before leaving the warehouse.

Ang dami kong gustong sabihin at isumbat sa kanya pero hindi ko nagawa.
Mas lalo lang nakadagdag sa galit ko ang isipin na maayos naman ang kalagayan nila
sa buhay kumpara sa mga tinutulungan ng DSWD. Kung tutuusin hindi naman nila ako
kailangang ipaampon kundi lang dahil sa kanya.

Sana maramdaman niya rin ang pakiramdam nang walang matakbuhan.

=================

B-Plans (Forty One)

Weeks Later...

Jelna's POV

Umakyat ang galit sa dibdib ko nang makita si Nathalia na yakap ang anak ko. Nasa
sala sila at nasa tuktok naman ako ng hagdan. Hindi na ako nagtaka kung paano siya
nakapasok ng bahay.

Nakita ko siyang umakyat ng hagdan kaya't tumalikod ako patungo sa kuwarto ni Nate.
Ayokong makita ng mga kasambahay na may kakambal ako at baka magkagulo ang lahat.

"Ang kapal talaga ng mukha mo na magpakita dito sa pamamahay ko!" sigaw ko

pagkasara niya ng pinto. Talagang sumunod pa siya sa akin.

"Ikaw ang makapal ang mukha!" ganti niya saka humakbang palapit sa kinaroroonan ko.

"Tsk! Sasaktan mo ako?" I smirked bago siya tuluyang makalapit. Batid kong parang
gusto niya akong saktan. I know that look. Kambal nga talaga kami.

"I told you! We are the same!" sarkastiko kong saad.

"Hindi tayo pareho!" madiin niyang sagot.

"Ano bang kasalanan namin sa'yo? Bakit mo ito ginagawa?"

"Ginagawa ang alin?" I asked. Kung tungkol ito sa ginawa kong pagpapatanggal ng
scholarship ni JC. Well, I deliberately do it. Alam ko kasing siya ang sasalo kapag
nawalan ito ng scholarship. At least man lang maranasan niya ang pakiramdam ng
taga-salo at walang magawa kundi tanggapin nalang ang lahat.

"Wag ka ng magmaang-maangan! Alam kong ikaw ang nagpatanggal kay JB sa trabaho!"

asik niya.

I was on my way to the textile company one time nang malagpasan ko ang factory kung
saan nagta-trabaho si JB. Naaalala ko yung kumpanyang pinagtatrabahuan niya na
hindi nagpapasahod

ng tama sa mga trabahador.

I immediately called a private investigator para kumalap ng ebidensiya para

maipasara ang kumpanyang iyon.
Matapos ang ilang araw ay may naibigay nang impormasyon tungkol sa maling
pamamalakad nang kumpanyang iyon kaya naman nagtungo agad ako doon para sabihing
ipapasara ko ang kumpanya nila kung hindi nila babayaran ng tama si JB at ibalik sa
kanya lahat ng dinaya nila sa sahod niya mula nang siya ay pumasok doon.

Subalit makalipas ang ilang araw ay nalaman kong tinanggal nila si JB nang walang
kaabog-abog kaya tuluyan ko nang inireport ito sa tamang ahensya. Kinailangan ko
pang gamitin ang ilang impluwensya ni Nate para lamang maipasara ang kumpanyang
iyon.

"It's not my fault kung natanggal siya because of his inefficiency!" I said
sarcastically. Hinding-hindi ko kailanman aaminin sa kanya na nangyari yun dahil sa
kagustuhan kong maibigay ang tama para kay JB.

"Hayup ka talaga! Pati si JC idinamay mo!" galit niyang sigaw. I smiled

triumphantly. Now, she knows how it feels nang walang magawa kundi tanggapin nalang
ang lahat.

"Yung nangyaring demolition at sunog sa lugar nila ate at kuya, siguradong ikaw rin
ang may pakana!"

Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya. I don't know anything about that. "Excuse me!
Kung dinemolish sila, dapat lang yun dahil squatters sila! Pero para pagbintangan
ako ng panununog, that's arson! Magdahan-dahan ka sa binibintang mo! Puwede kitang
kasuhan ng moral damages!" I yelled.

"Dahil sa kademonyohan mo, hindi malayong gawin mo yun!

At anong moral damages ang sinasabi mo? Wala ka namang moralidad!" galit niyang
saad. Nagpanting ang tenga ko.

"Wala kang karapatang pagsabihan ako ng ganyan! Hindi mo ako kilala!" I shouted.

"Sa lahat ng ginawa mo sa akin, tingin mo maniniwala pa akong hindi mo yun kayang
gawin?" She smirked. Biglang bumangon ang lahat ng galit ko. I immediately went
near her pero nasalo niya ang sampal na dapat sana'y dadapo sa pisngi niya.

"Hindi mo na ulit ako masasaktan!" She said bago ako itinulak ng malakas na sanhi
para mapaatras ako ng kaunti. I was shocked. I did not expect she could be this
violent. Sabagay kambal kami.

"Hindi ko alam kung bakit mo ginagawa ang lahat ng ito pero nakikiusap akong itigil
mo na. Wag sila Jelna." She said half-begging. I didn't say a word.

"Alam mo ba kung ilang pamangkin mo ang nawalan ng tahanan?" dagdag niya.

"I don't care!" I said nonchalantly saka tumalikod.

"Bakit ka nga ba may pakialam eh kahit kailan naman di mo naranasang mawalan ng

tahanan. Hindi mo naranasang halos hindi kumain ng buong araw. You will never
care!"

Hindi ako nagsalita. Mas mabuti na ang mawalan ng tahanan kesa mawalan ng pamilya.
I pity her. She doesn't know what she is talking about.

"Hindi ko maintindihan kung bakit ang laki ng galit mo sa mundo. Kung tutuusin
masuwerte ka nga dahil lumaki ka sa isang mansiyon. Lahat ng kailangan mo ay
ibinigay sa'yo." Hayag niya ulit.
 "Wag kang magsalita na parang alam mo ang lahat! Dahil hindi mo alam kung ano ang
pakiramdam na nasa 'yo ang lahat ng materyal na bagay pero may kulang pa rin sa
pagkatao mo!"

Hinding-hindi niya ako maiintindihan dahil hindi siya ang lumaki sa isang tahanan
na nagmamakaawa para pansinin ng kanyang mga magulang. It is more than the material
things. Mas importante ang pamilya.

"Higit pa iyon sa pakiramdam ng walang makain!" dagdag ko.

Hindi siya makapagsalita.

"At talagang hindi mo ako maiintindihan dahil hindi ikaw ang ipinaampon!" puno ng
hinanakit kong saad.

"No, hindi pala ipinaampon! Ibinenta!" Ngumiti ako ng mapait.

"Anong ibinenta?" naguguluhan niyang tanong.

"Sana bago ka nagtapang-tapangang pumunta dito, inalam mo muna ang totoo."

"Anong totoo?"

I smiled bitterly. "Bakit hindi mo itanong sa nanay mo?"

Hindi pa pala niya alam na ibinenta ako para lang mabuhay siya. Kaya naman pala ang
tapang ng apog niyang manumbat at mambintang sa akin.

"Umalis ka na rito!" I said sternly. I didn't look at her until I heard the door
closed.

My tears rolled down. And I just like everytime I cry, I cannot move. My knees and
shoulders are shaking. Bakit ba kasi ang hirap pigilin ang luhang umagos?

Naramdaman ko nalang na may yumakap sa akin. Nang iangat ko ang tingin ko, si Nate
pala. Mas lalo lang akong naiyak nang yumakap siya sa akin ng mahigpit.

=================

B-Plans (Forty Two)

Jelna's POV

"What happened?" He asked when I calmed down.

"She's blaming all their misfortunes on me," I stated. My eyes began to well-up
again. I bit my lip to stop my tears.

"Cry all you want. It will make you feel better," malumanay niyang wika. Sa halip
na matigil ang mga nagbabadyang luha ko ay nagsimula na naman silang magsilaglagan
dahil sa sinabi niya. I know in my heart the concern he is showing is only because
I am the mother of his daughter.
"She thinks na ako ang may pakana sa pagkakasunog ng tinitirhan ng iba pa naming
mga kapatid," I said in between sobs. Nanatili namang tahimik si Nate at hinahagod
ako sa likod. Somehow it makes me feel better.

"Inaamin ko na ako ang dahilan kung bakit natanggal si JB sa trabaho pero kinausap
ko lang naman ang may-ari para ibalik sa kanya ang dinaya nilang sahod niya,"

"Kaya lang imbes na ibalik sa kanya ang sahod niya tinanggal siya kaya ipinasara ko
ang factory na yun. I'm sorry I even used your influence." I said.

"I know. No need to say sorry." Napangiti naman siya ng tipid. I felt a little
relieved.

"Yung pagkakatanggal ng scholarship ni JC inaamin ko na ako ang may gawa nun pero
gusto ko lang naman na maramdaman niya ang maging tagasalo nang walang kalaban-
laban," dagdag paliwanag ko.

"You should've not done that." He said. Hindi ako umimik.

"Don't worry, I'm gonna take care of everything. Just don't cry like this again.
Hindi ako sanay." He joked.

Gusto ko mang tumawa pero hindi ko magawa. My heart is too heavy to even laugh.

"Ipinaampon ako ng mga magulang namin kapalit ng pagpapaopera kay Nathalia," saad
ko matapos ang mahabang katahimikan. My tears began to roll again pero kinabig niya
ako niyakap to calm me down.

Silence...

"Do you love her?" I asked. He looked at me for a moment before he opened his mouth
to answer.

"Does it matter? You are my wife. I should remain loyal, right?" He smiled pero
alam kong ang ngiting iyon ay hindi umabot sa kaibuturan ng puso niya.

"Pero kilala mo na siya at minahal na noon pa?" I asked back.

"I've only known about her existence after the accident," he said shortly.

"Pero bakit noong nalasing ka at pumasok sa kuwarto ko nabanggit mo ang pangalan

niya?" I asked with skepticism.

He inhaled deeply.

"I saw her once during my vacation in Senior High years and her companions called
her Nathalia. When I went back and decided to continue my college studies in the
country, I met you. I thought she was you," he explained.

I smiled bitterly.

Pati rin pala si Nate sa kanya na mula nung umpisa pa lang.

Bakit lahat nalang sa kanya napupunta?

Paano naman ako?

It is so unfair.
I found myself going out of the room and walking towards my daughter's room.

I cried as I see her peacefully sleeping.

She is perhaps the only thing that is left for me.

But I can never afford her to see me in this messed up situation.

I ran to my room and decided to stay away to gather my broken self.

=================

B-Plans (Forty Three)

Jelna's POV

When I was a kid I always wanted to have my parents around pero lagi silang wala
dahil sa mga negosyo nila.

I grew up wondering how it is like to be held tight by my parents at dahil lagi

akong mag-isa I unconsciously put a shield around myself and no one dared crossed
it.

I felt like I was never loved and so I didn't know how to show love.
Pinangingilagan ako ng lahat. For everyone, I was a brat. In my entire life I only
had one friend, si Kate.

She was a bad influence but somehow I am happy to have her around. Pareho lang din
namin kami ng ugali. So technically we influenced each other badly.

I was forced to marry Nate. I loved him. I haved love him. He was the only guy I
had been with before we got married but I wasn't ready. So, I ended up hurting him
so much.

I was ready to go and leave everything behind.

But I had Janella unexpectedly. Unexpected gifts should have been joyful to receive
but I wasn't ready. Nevertheless, I accepted her coming into my life even it means
ruining the plan I have set for myself.

I have a handsome husband, a wonderful kid and a rising business. I should have
been okay but I wasn't.

Nagulo ang lahat nang umuwi si Nate ng lasing at nabanggit nang di sinasadya ang
pagmamahal niya sa babaeng nagngangalang Nathalia.

Nate didn't love me. He was loving her all along not me sa pag-aakalang ako ay
siya.

Ang kakambal ko.

Ang naging dahilan para ipaampon ako.

She took everything I had since the day we were born...

My shoulders started shaking. Pagmulat ng mata ko, dumadausdos na pala ang mga luha
ko. Nginitian ako ng tipid ng matandang lalaking kaharap ko.

"You are a step closer to healing," he said softly.

I am inside an Indian monastery. They call it ashram. When I went off the house,
I've decided to spend time away with myself. I went to the old ruins in Ankorr
Watt, Cambodia. Somehow, it made me feel connected to the universe. Then, I went
here in India for their famous meditations. I think it would help me gather myself.

"You have to accept everything that happened to your life. Embrace the fact that
they happened and you can no longer do anything to change them. They are already
part of you."

Napatango ako. We just did a usual meditation. Ilang araw na niya itong pinapagawa
sa akin. He makes me close my eyes, concentrate on my being, concentrate on the
sounds of nature around me and then recall everything that happened in my life mula
nang magkaisip ako.

Hindi nga ako makapaniwala na tumatagal ako minsan ng limang oras na naka-upright
sitting position lang pero ngayong araw tumagal nalang ako ng mahigit isang oras.

"Now, inhale and exhale deeply," he instructed. I did it several times.

"Close your eyes and think of what you want in the future," he said. I did as
instructed.

A moment later, I opened my eyes.

Bigla akong nawala sa konsentrasyon.

The old man looked at me puzzled. Napailing nalang ako.

Bakit kasi yun ang pumasok sa isip ko? Impossible naman.

=================

B-Plans (Forty Four)

Jelna's POV

From India, agad akong nagtungo sa Sacramento para kausapin sina Mama at Papa. I
needed to apologize for all the grudges I held on for so long. I was an ungrateful
child to them.

I felt at peace when Mama held me tight. Minahal din naman nila ako. I was too busy
nurturing my grudges. That's why I wasn't able to feel it.

My second step to healing. Appreciate all things that the universe had given me.

After Sacramento, I went here in LA.

I think I needed to start anew.

I'm sure Nate would take care of Janella kahit wala ako pero sa oras na maisayos ko
ang lahat, I will probably take her with me. I know Nate would understand. He
always does.

______________

I wasn't surprised when I saw Nate standing infront of my flat pag-uwi ko.

Nginitian ko siya ng tipid before uttering the password. Sumunod siya sa akin
papasok ng bahay. We sat on the couch across each other.

"Divorce papers?" I asked when he placed a thick folder on the coffee table.
Tumango lang siya at tumitig sa akin ng diretso.

I took the folder and opened it. Wala pa siyang pirma sa mga dokumento. I looked at
him.

"Just say no and I will stay." He said straight in my eyes. He looked sincere.

I inhaled deeply.

"The marriage should have not happened in the first place. I wasn't the girl you
thought I was," I said. My eyes started to swell with tears.

"I might have thought you were the girl I have seen when I was younger pero ikaw
pa rin naman ang minahal ko. No matter how brat you were, I stood by you. Don't
ever think na hindi kita minahal Jelna. I had loved you for who you are."

I smiled bitterly at his remark.

"But when you learned that I wasn't her. You started realizing you were with the
wrong woman all along, right?"

Napatango siya. Mas lalo akong napaiyak. Hindi pa rin ako si Nathalia. Hindi pa rin
ako ang gusto niyang mahalin sa umpisa pa lang.

I took a ball pen from my bag.

I signed the pages.

"You have done so much for me, Nate. You deserve to be happy with the right woman."
I said.

He didn't answer.

"If you need Janella around, I'll bring her here." He said after a long silence.

I am happy to hear that there will be no custody issues between us. Hindi naman
talaga madamot si Nate noon pa man.

"I will come and take her kapag naayos ko na ang lahat," tugon ko.

"Okay," he said nodding.

"Please start explaining to her about the situation." I asked.

"I will be needing your help." He said and smiled. Somehow the mood is getting a
little lighter.
"We could have group chat," I suggested. Napatango naman siya.

"How about your biological family? Wala ka bang balak kausapin sila?" tanong niya.

"I will when I'm ready. Just go on with your life, Nate. You all deserve it. I just
need time to ingest all of these." I said with hope. Alam ko naman na gusto na rin
niyang makasama si Nathalia kahit sabihin pa niyang minahal niya ako at willing
siyang manatili sa buhay ko. Somehow, I was used to his presence but I can't be
selfish. Ayokong angkinin ang bagay na sa umpisa pa lang ay di naman talaga sa
akin.

=================

B-Plans (Forty Five)

Six Months Later

Jelna's POV

I smiled as I looked around the gallery. Maraming naka-display na iba't-ibang uri

ng clothing lines for adult men and women. This is a joint business with Kate. We
are still friends after everything that happened. Tinatawanan nalang namin ang mga
nangyari noon. Like me, nag-mature na rin siya at hindi rin lubos maisip kung paano
niya nagawa ang mga kalokohan niya noon.

I was about to step inside our office when I heard someone spoke behind me.

"Hindi ako kasing yaman mo to have the luxury of following you around."

Napatingin ako sa nagsalita.

I wasn't able to move when Harvy walked closer.

"What are you talking about?" I asked sa kabila ng pagkatigagal.

"Jelna." He mumbled and held my face with his both hands. I was astounded. Ni sa
hinagap ay hindi ko inakalang makikita ko siya dito.

"I don't understand," I mumbled. Pinalis ko ang mga kamay niya.

"There are things that you don't need to understand, you'll just have to feel."

Mas lalo akong napakunot sa sagot niya.

"Feel what?"

He smiled at my querry.

"My presence," he said and smiled. Napayuko nalang ako nang makita kong namilog na
naman ang singkitin niyang mata. I really find his smile attractive.

"Labas tayo?" nakangiti niyang anyaya. He asked it so casually like we are close
since time immemorial.
He stared at me smiling habang hinihintay ang sagot ko.

"I'll just get my purse," I said saka itinuro ang office namin ni Kate. Napatango
naman

siya.

"Okay. Take your time." He answered.

Agad akong tumalikod at pumasok na ng opisina. I inhaled deeply as I closed the

door. What is he doing here? Why did he act as if matagal na kaming magkakilala?

I went to the restroom at naghilamos para lang mahimasmasan sa biglang pagsulpot ni

Harvy.

When I went out, I saw him looking at the displayed men's apparel.

Hindi ko pa rin mawari kung bakit bigla nalang siyang sumulpot dito sa LA.

He smiled nang makita ako. He immediately came closer.

"Tara na?" tanong niya. Tumango naman ako at sumabay na sa paglakad palabas ng
boutique.

"May dala kang kotse?" tanong ko nang tunguhin niya ang parking area.

"Meron. Alam ko namang high maintenance ka," he chuckled. Napatigil ako sa

paglalakad, sinabi niya rin noon yun sa akin pero ang alam ko he was referring to
Nathalia.

"Hey, I'm just kidding!" bawi niya nang mapansin ang paghinto ko. Lumaki na naman
ang singkit niyang mata nang tumawa siya.

"Saan mo gustong pumunta? Gusto mong kumain muna?" he asked nang makapasok kami sa
kotse niya.

"Ikaw?" balik-tanong ko.

"No, it's what you want that matters." He said. Napangiti ako sa loob-loob ko. He
really makes me feel like the most important person in the world. Ganito rin kaya
siya kay Nathalia dati?

I drew a deep breathe as I remember her. Hindi ko pa rin sila nakakausap ng

personal. Tanggap ko na ang lahat ng nangyari but I can't seem to have the courage
para harapin sila.

"Are you okay?" Harvy asked. Napatingin

ako sa kanya.

"Nabigla ba kita? I'm sorry." He added.

"I'm okay," I answered.

"Do you wanna eat?" He asked.

"I'm not hungry."

Napatango nalang siya saka inandar ang sasakyan.

Tumigil siya sa isang parke. May pakonti-konting tao ang naglalakad sa paligid.
Tahimik kaming naglakad at umupo sa isang bench.

"Did you really come to find me o napadaan ka lang sa gallery?" I asked nang
mabingi sa katahimikan niya.

"I came here to see you."

"Paano mo nalamang nandito ako?"

"I asked your ex-husband."

"Ah, your ex-girlfriend's husband." I said. Kasal na kasi ang kambal ko kay Nate at
malapit na rin siyang manganak.

Tumango siya at saka tumitig sa akin.

"Sinabi ni Nathalia sa'yo na ako yung nakasama mo ng ilang buwan? The one who gave
you false hopes na magiging kayo pa for pretending that I am her?"

Ngumiti siya ng tipid saka napailing sa sinabi ko.

I felt awkward when he stared at me.

"Your eyes are a little smaller than hers. Pero hindi mapapansin kapag hindi
masyadong pamilyar kay Nathalia. And yours are more fierce than hers."

I was speechless. Agad akong nagbaba ng tingin.

"She don't need to tell me kasi una palang alam ko nang ikaw yun." I looked at him
when he said that.

"When the two of you switched again I was mad at her. Akala ko sinadya niya para
makaiwas sa akin. So I confronted her the next day."

"She told me that you planned all of it," he added.

"Yeah, she met an accident kaya hindi

agad naitama ang lahat," I admitted.

"Maybe she had amnesia but she liked being you. She even fell in love with your
husband." He smirked.

"Wala na tayong magagawa doon. Let them be happy." The moment I said it I know I
have already moved on from that situation. Hindi siya tumugon sa pahayag ko.

"Masama pa rin ba ang loob mo dahil niloko ka niya?" tanong ko nang hindi pa rin
siya nagsasalita.

"Nope before she left, we broke up so technically she didn't cheat on me," he said
sincerely.

"Wait, so alam mong ako yung kasama mo at hindi si Nathalia?" I asked puzzled.
Parang ngayon lang kasi nagsink-in sa akin ang sinabi niya kanina na siya mismo ang
nagkumpronta kay Nathalia sa naganap na pagpapalit namin.
He smiled and winked at me.

Napa-face palm ako. Naalala ko kasi ang nangyari noong nagpunta ako sa bahay nila.
We almost did it.

"Goodness! We even made out." Nagulat ako nang marinig ko ang sarili ko. Naisatinig
ko bigla ang nasa isip ko. When I looked at him, he is suppressing a smile.

"You are acting like a prudish virgin, may anak ka na nga." He chuckled. I blushed
at his remark.

Para naman kasi akong matimtimang birhen. Why am I making it a big deal?

"Hey sorry! It was just a joke. Of course kahit may anak ka na, you still should
have reservations for yourself."

Hindi na ako sumagot pa.

There was a long silence.

"Kaya ba tumigil ka noon dahil alam mong hindi ako si Nathalia?"

"Yes,"

I smiled bitterly. Ayaw niya din sa akin dahil hindi ako si Nathalia.

"I knew all along I wasn't kissing Nathalia. I was kissing her twin sister without
a name."

"At hindi ko itinuloy because I didn't know what name to scream when I reach my
peak."

He chuckled.

"Ano?!" Hindi ko napigilang hampasin siya sa braso sa biro niya. Ang seryoso ng
usapan tapos bigla siyang magsasabi ng ganun.

He inhaled deeply when he finally stopped laughing.

"Honestly ayokong gawin yun habang iniisip mo na ikaw si Nathalia. Kasi alam ko
naman talaga na ibang tao na ang kasama ko."

So all the gentleness he did wasn't because he respects Nathalia but because he
knew I wasn't her.

"Sorry kung nangyari yun. Hindi ko lang napigilan. You are really different from
her," he added.

"Sana wag mong iisipin na sinamantala ko ang pagkakataon. I did it because I

already like you so much."

Natahimik ako sa rebelasyon niya.

=================

B-Plans (Forty Six)

Harvy's POV

"Tara kain na tayo?" Tumayo ako mula sa pagkakaupo. Hindi na kasi siya nagsalita pa
nung sabihin kong gusto ko na siya noon pa.

Maybe I was beyond her standards. Sino ba naman ako kumpara sa dati niyang asawa?

But I don't want to blow my chances.

"Don't you know kung ilang grocery items ang kinailangan kong ibenta para lang
makapunta dito at mayaya kang magdinner? Tatanggi ka pa ba?" tanong ko nang hindi
siya natinag mula sa pagkakaupo. I felt relieve when she smiled and shook her head.

Natatawa siyang tumayo.

"Tara na nga," saad niya. I smiled and followed her pabalik sa sasakyan.

I actually have relatives here. Noong nalaman kong nandito siya ay LA ay agad ko
silang tinawagan. I asked the help of one of my cousins para makabili ng apartment
at sasakyan dito bago pa ako pumunta dito.

After Nathalia and I talked, hindi na siya nawaglit sa isip ko. She is really
different from Nathalia.

She is not afraid to speak her mind unlike Nathalia na hindi nalang magsasalita
kaysa makasakit sa iba. Jelna will tell what you need to hear even if it will hurt
you kasi yun ang totoo at dapat mong malaman. Kahit kamuhian mo siya wala siyang
pakialam basta sasabihin niya ang totoo. Well at least that's what I observed sa
maikling panahong nagkasama kami.

She is also good at business. Dati si Nathalia pag business na ang topic, iniiba na
niya ang usapan. She never listens to me kasi hindi daw siya maka-relate. Ilang
beses ko rin siyang niyaya na pumunta sa bahay para ipakilala ko pero tumanggi siya
dahil nahihiya

daw siya but when I asked Jelna to come, ni hindi siya nagdalawang isip. She was
confident to face my parents. She even impressed them with her witty ideas.

Well, iba rin naman kasi ang kinalakhan ni Jelna and I understand if she is more
confident.

I know it is bad to compare but I can't help it. Kitang-kita ko kasi ang malaking
pagkakaiba nila. Ang pagkakatulad lang yata ay mga mukha nila. Pero kahit ganun
mapapansin naman talaga ang pagkakaiba nila pagtabihin man sila o hindi.

We had dinner. She is awfully silent pero hinayaan ko nalang. I know she need time
to think about everything. Nabigla ko yata kasi siya sa pagsulpot ko.

"Can we see each other again tomorrow?" I asked nang maihatid siya sa boutique .
Nandoon daw kasi ang kotse niya kaya doon siya nagpahatid.

Ngumiti siya ng tipid at hindi nagsalita. I'll just take that as a yes.

"Sige, una na ako." I said.

"Okay." Tumango siya. I smiled. Atleast she already said a word.

"Goodnight then," I said. Tumango naman siya. I kissed her cheek before walking
away.

Jelna's POV

Napahawak ako sa pisngi ko habang tinitingnan siya palayo.

I can't believe what he said a while ago. He knew I wasn't Nathalia and he likes
me.

Finally somebody had recognized me and likes me for not being her.

I was surprise to see him at my doorstep the following morning. Alam talaga niya
kung saan ako nakatira. I thought I won't be able to see him kasi wala akong balak
na pumunta ng boutique. It's Kate's turn today. Pero andito siya ngayon at
nakangiting bumungad sa pagkabukas ko ng pinto.

"How did you know my place?"

"Your ex-husband was generous enough to tell all your details."

"Pinamimigay niya nga talaga ako," I chuckled.

"Bakit sa kanya ka ba para ipamigay niya?" He asked with raised eyebrows.

I was speechless.

"Nobody owns you except yourself. Besides hindi ka isang bagay na basta
ipinamimigay lang."

Mas lalo akong hindi nakapagsalita. Niluwagan ko ang bukas ng pinto at inanyayahan
nalang siyang pumasok.

"Nagsawa na siguro siya sa pangungulit ko kaya binigay niya ang address mo. Halos
araw-araw ko kasi siyang pinupuntahan sa opisina niya. Ayaw niya kasing sabihin
noong una kung nasaan ka," paliwanag niya.

"Kinailangan ko pang kausapin si Nathalia para kumbinsihin siya na

mapagkakatiwalaan ako." He chuckled.

"Si Nathalia?" I looked at him puzzled.

"Yes pero wag na nating pag-usapan ang tungkol sa kanya saka na pag ready ka na,"
he said and smiled.

Napatango ako.

"So magbihis ka na labas tayo?" nakangiti niyang tanong.

I nodded. Ngumiti naman siya.

I know this could be the start of something for both of us.

=================

B-Plans (Forty Seven)

Jelna's POV

He is fun to be with parang noon lang din nang makasama ko siya. The same sweet and
gentle guy I was with. Ang kaibahan lang ngayon malinaw na sa akin na aware siyang
ako si Jelna.

I feel comfortable with him around. Minsan napag-uusapan na rin namin ang tungkol
sa totoo kong pamilya.

Nasabi ko na rin ang plano kong pagkuha kay Janella sa oras na makapanganak si
Nathalia. So it won't be a little hard for them na i-let go ang anak ko kung sakali
dahil magkakaroon na sila ng ibang focus.

Natanggap din siya bilang assistant store manager sa isang Mall dito pero araw-araw
niya akong pinupuntahan ng boutique pagkatapos ng shift niya.

"Bakit mo pa kailangang magtrabaho dito may mga business ka naman sa Pilipinas?" I

asked. We are having a dinner at sinundo niya ulit ako sa boutique.

"Para may pagkaabalahan. Mahirap kasi ang walang ginagawa saka baka mamulubi ako
dito pag walang pinagkakakitaan." He chuckled.

Natawa ako ng mahina sa sinabi niya.

"Hardworking, huh?" I commented.

"Kailangan eh." He said and chuckled again.

"Bakit kasi hindi ka pa umuwi ng Pinas? Nandoon ang business mo?"

"Sasama ka ba pag umuwi ako?" He asked.

"Bakit kailangang kasama ako?" I stared at him to see if he is serious and found
him staring straight at me.

"Ano bang dahilan ng pagpunta ko rito?" balik-tanong niya.

Nagkibit-balikat ako.

"I came here for you. And for as along as you are here. Hindi ako aalis dito."

know that he likes me and I expected these lines from him pero iba pala kapag
sinasabi na niya.

"I love you, Jelna whether you believe it or you'll believe it." He said.

"I believe it or I will believe it?" I asked puzzled.

"Yes it's either you do or you will," he said confidently.

"But I am not rushing you. Maybe someday."

"Yes, maybe someday." I uttered. He smiled.

And we formally started dating.

____________________
"Pink or red or gray tie?" he asked while he is looking at himself at the mirror.
Nandito kami sa boutique. Namimili kasi siya ng susuotin para sa isang event sa
trabaho niya.

"Jelna, what do you think?" he asked again. I smiled as I looked at him from head
to toe. Lahat naman bagay sa kanya.

"Don't just smile. Ikaw ang magaling sa fashion kaya alam mo ang babagay sa akin."
Nakakunot niyang saad. Para siyang bata minsan.

"Kailan ka pa naging keen pagdating sa fashion?" I asked laughing. Napangiti naman

siya at lumapit sa akin. He stared directly at me. Hinawakan pa niya ako sa baba
para diretso akong makatingin sa kanya.

"Since the day I knew it was your cup of tea." He smiled. Pinalis ko ang kamay niya
at saka natatawang lumayo sa kanya. He immediately grabbed my hand at hinila
palapit sa kanya. I almost gasped when I smelled his masculine fragrance.

"O baka naman iniisip mo na walang babagay sa akin na necktie?" he asked smiling.

"Bakit naman?" I asked puzzled.

"Kasi iniisip mong mas bagay ka sa'kin?" He chuckled.

"Ang corny mo!" I said laughing at natatawang tinanggal ang pagkakahawak niya sa
akin.

Napatakip naman siya sa bigbig niya at tuluyan na ring natawa sa sarili niya.

"Ano kasing mas bagay sagutin mo nalang kasi o baka naman ako ang gusto mong
sagutin?" tanong niya ulit. Mas lalo lang akong napatawa.

"Silly!" I said saka natatawang iniwan siya at pumasok na ng opisina.

Unti-unti na akong nasasanay sa presence niya. He has his way of making things
lighter at higit sa lahat hindi siya nagbabanggit ng tungkol sa naiwan kong pamilya
sa Pilipinas. He is very sensitive of my feelings.

"Bagay lahat!" I said smiling when he entered the office. Nakita ko kasing hawak-
hawak pa rin niya ang mga neckties.

Nakaupo na ako sa swivel chair ko. Nakangiti naman siyang lumapit.

"Lahat? Including you?" he asked smiling.

"Ang corny mo na talaga. You better stop that. It's not healthy." I said joking.

"Kinikilig ka kasi pag ganun!" natatawa niyang tugon.

"Hindi ah!" tanggi ko. Ang lagay ako pa ang binabaliktad niya?

"Oo para kang teenager! Siguro hindi mo na-enjoy ang kabataan mo." He joked.
Napatahimik ako. Well that time talagang bratinella ako. Walang lalaki ang
naglalakas loob na lumapit sa akin except Nate pero patapos na noon ang teenage
years ko nang maligaw siya.

"I'm sorry. That was suppose to be a joke." He said. Napangiti ako. Natahimik lang
ako nag-sorry na siya agad. He is really sensitive and he is not afraid to
apologize.

"It's fine tama ka naman eh. I was a brat. Walang naglalakas loob na makalapit sa
akin." I said sincerely.

"Because you haven't met me then," he said smiling at umupo sa harap ng table ko.

"Tama na nga yang pagbibiro," saway ko.

He stared at me for a moment bago nagsalita.

"Kailan mo balak kakausapin ang tunay mong pamilya?" tanong niya. I wasn't able to
answer right away. God knows how much I wanted to pero hindi ako makaipon ng lakas
ng loob. I am scared. I am scared that I might feel the same pain again.

"They are all anticipating for your return," he said.

"I know," I mumbled. He held both of my hands.

"For the last months that we've been together, you seem fine. Parang tanggap mo
naman ang nangyari. If you are scared, sasamahan kita." Puno ng sinseridad niyang
saad.

Napangiti ako sa sinabi niya.

"You have to do it. The sooner the better. Hindi para sa kanila kundi para sa
sarili mo."

Napatango ako.

"Don't worry, I will be with you all the way." He kissed my hands that made me
shiver.

"Why are you so nice to me?"

"I don't know. Maybe because I like your personality and I've learned to love you
in the process."

"Baka naman dahil kamukha ko lang si Nathalia?"

"I already told you na una palang kitang nakita. I already knew that you weren't
her. Kaya imposibleng maipagkakamali ko ang nararamdaman ko sa'yo."

I was speechless for a second. Sabagay tama naman siya. I have to face my family.
"Sige pero Wag mo akong iiwan ha?"

"I will never leave you."

=================

B-Plans (Forty Eight)

Jelna's POV

I inhaled deeply as I hear the instructions of the pilot. In few minutes, the plane
will be landing at NAIA.

Harvy held my hand and kissed it. As he promised, sasamahan niya akong harapin na
ang lahat ng naiwan ko sa Pilipinas.

I have also given him an assurance na matapos lang ang lahat ng ito ay maaari ko na
ring bigyan ang sarili ko na maging masaya kasama siya.

I am happy that he understands my situation. Hindi ko kasi siya tuluyang

mapapapasok sa buhay ko hangga't hindi naaayos ang lahat ng issue ko.

Alam kong isang hakbang nalang ay maaari ko nang marating ang paghihilom ng lahat
ng mga sugat sa buhay ko.

Mahirap iangat ang mga paa para sa isang hakbang na iyon pero dahil sa kanya,
susubukan ko.

Agad na sumalubong sa amin ang isang lalaki at iniabot ang susi paglabas namin ng
airport. Nagpasalamat naman siya bago ito pinaalis. It was his car. Siguro ay
family driver nila ang lalaking iyon.

"Saan mo unang gustong pumunta bukas?" tanong ni Harvy. It's past 3PM in the
afternoon.

"Dumiretso nalang tayo sa bahay ng mga magulang namin." I said.

"Are you sure? Ayaw mong bukas nalang? Magpahinga ka muna kaya?" he suggested but I
shook my head.

"Ngayon nalang maaga pa naman."

He stared at me for a moment bago tumango. Siguro ay sinipat niyang mabuti kung
handa na nga ba ako.

"Dito ka nalang sa sasakyan," saad ko pagtigil niya sa tapat ng bahayng tunay kong
mga magulang.

"Samahan nalang kita," he said. I don't want to argue kaya hinayaan ko nalang.
I drew a

deep breath bago kumatok sa pintuan. Naramdaman ko ang pagpisil niya sa mga palad
ko para pakalmahin ako.

"Jelna, anak?" agad na sambit ni nanay pagbukas ng pintuan. She instantly

recognized me. I felt her warmth as she embraced me. I wiped my eyes bago pa man
malaglag ang namumuong luha.

"Anak, ang tagal naming hinintay ang pagkakataong ito," bulong niya habang
humihikbi. I didn't say a word. I just feel so overwhelmed to answer. Parang nawala
na ang lahat ng sakit at galit ko noon.

"Halika sa loob anak" anyaya niya nang kumalas siya sa yakap ko.

"Harvy, anak pasok kayo," baling niya rin sa kasama ko. Harvy looked at me and
smiled. Sabay kaming naglakad papasok ng bahay. Siya namang paglabas ni tatay mula
sa kuwarto nila. Pati sina JB at JC ay nandito rin.

"Jelna?" lumapit din si tatay at yumakap. Matapos siya ay sina JC at JB naman. I

suddenly feel so light.

"Patawarin mo sana kami ng nanay mo anak." Saad ni tatay. I smiled as my tears

rolled down. Tuluyan nang nalaglag ang mga luhang pilit kong pinipigilan.

"Wala na po yun, saka kung hindi po nangyari yun baka si Nathalia naman ang
tuluyang nawala." I said sincerely. Their hugs seemed to make my nerves calm. I
cannot even feel the pain anymore.

"Salamat, anak. Alam kong darating din ang araw na ito." Saad ni nanay habang
naiiyak. Alam kong dahil iyon sa labis na kagalakan.

I didn't know this would make me feel a lot better. Kung alam ko lang sana matagal
na akong umuwi para kausapin sila. Mabuti nalang at nandito si Harvy na nag-push sa
akin para harapin sila.

He smiled at me when I glanced at him.

"Harvy salamat din at dinala mo siya dito. Kahit noon pa man bilib na talaga ako sa
kabaitan mo." Saad ni nanay.

"Wala po yun. Para din naman po ito sa tuluyang ikagagaan ng loob ni Jelna,"
magalang niyang tugon.

"Sabi ko na nga ba't hindi malayong mahulog ang loob mo dito sa kakambal ni
Nathalia." Natatawang saad ni nanay. Pati si Harvy ay natawa na rin.

I looked at Harvy ngumiti lang din siya sa akin at kumindat.

I am happy that this turned out more than what I expected.

"Nagkausap na ba kayo ng kapatid mo?" tanong ni nanay.

"Pupuntahan ko po sana siya ngayon pagkatapos nito." Saad ko. I guess I am also
ready to see her.

"Gusto mo ba samahan ka namin?" suhestiyon ni tatay.

"Ako nalang po muna siguro," tugon ko.

=================

B-Plans (The Last Chapter)

Jelna's POV

Hindi ko na hinayaang sumama si Harvy sa akin papasok ng bahay ni Nate.

The maid immediately allowed me to enter the house when she saw me sa kabila ng
bahagyang pagkalito. Si Harvy lang yata at mga magulang namin ang may kakayahang
makakita ng pagkakaiba namin ni Nathalia at first sight. Minsan na ring nalito si
Nate sa amin.

I saw Nate walking towards their backyard kaya sinundan ko siya.

I can't help but cry when I saw him immediately hugged Nathalia and Janella with
their new born baby.

My daughter seem to be very happy with them at mukhang mahal na mahal siya ng mga
ito.

I wiped my tears as I went near them.

"Makakaistorbo yata ako sa inyo." Parang may bikig sa lalamunang sambit ko.

"Mommy?" My daughter looked at me then turned her gaze to Nathalia. Kumapit siya sa
mga braso nito. I tried to control my tears.

Ngumiti si Nathalia ng alanganin pagkakita sa akin.

"Jelna, I thought next month ka pa pupunta," Nate said.

"Napaaga lang ng konti." I smiled para mapigilan ang mga luha ko. It hurts that my
daughter is not even excited to come near me. Madalas kaming magkausap sa skype
pero ngayong kaharap na niya ako mukhang hindi pa niya matanggap na iba ako at iba
rin si Nathalia.

"Aren't you going to hug mommy?" baling ni Nate kay Janella. My heart beats fast as
I anticipate her resistance. Tuluyan na akong napaluha nang hindi ito tumanggi at
lumapit sa akin para yumakap.

I hugged her tight to what seems to be forever. I feel so happy within.

Niyaya siya ni Nate

na pumasok ng bahay. I know that he just wants me and Nathalia to be alone. Hindi
naman tumanggi ang bata.

Bumaling ako kay Nathalia nang makapasok ang mag-ama sa loob ng bahay.

"Galing ako sa bahay, nagkausap na kami ng mga magulang natin." I said as I wiped
my tears. She smiled at agad na yumakap sa akin. I automatically hugged her too.
"Sorry kung napahiwalay ka sa amin nang dahil sa akin," she said while hugging me
tight.

"It wasn't your fault." Saad ko bago kumalas sa pagkakayakap sa kanya. My tears
rolled down.

"Wala kang dapat ihingi ng tawad. Nangyari na ang nangyari." Dagdag ko sa kabila ng
paghikbi.

"Salamat din dahil sa'yo nabuhay pa ako at naranasang maging masaya." Saad niya.
She doesn't need to thank me. Bilang kambal niya katungkulan ko naman talagang
pangalagaan siya. Hindi naman ako dapat nagalit nang dahil doon. I was so
irrational.

"Gusto ko na ring maging masaya, so I'm letting all the grudges in my heart go." I
said.

She smiled at my remark. We stayed silent for a moment.

She sat on the mat na nasa damuhan. Ginaya ko nalang din siya.

"Your backyard's a nice place parang park," I said as I looked around. Parang
malawak na green football field at my swimming pool lang sa bandang dulo. There are
also trees near the wall fences.

"Oo nakakagaan ng pakiramdam lalo na pag gabi."

I nodded.

Magkasunod na bumalik ang mag-amang Janella at Nate kasama ang dalawang maids na
may dalang pagkain. Saglit pang natigilan ang mga ito nang makita kami ni Nathalia.
Nagkatinginan nalang kami at natawa ng mahina.

Ang gaan na talaga ng pakiramdam ko.

Janella sat beside me on the mat habang si Nate ay tumabi sa mag-ina niya matapos
ipakalong ang anak nila kay Nathalia.

I looked at my daughter. Parang nagdadalawang isip tuloy ako kung isasama ko siya
pabalik ng US dahil nakita ko kung gaano sila kasaya kanina. On the other hand, I
also want her to be with me.

Siguro ay hahayaan ko nalang ang anak kong magdesisyon tutal ay matalino naman
siyang bata.

Tahimik kaming lahat habang kumakain ng cake na inihain ng mga kasambahay nila.

"Kukunin mo na ba talaga si Janella sa LA?" Nathalia asked matapos ang mahabang

katahimikan. They all looked at me. Kung puwede lang sanang kunin ang anak ko
basta-basta pero iniisip ko rin ang damdamin niya baka naman ayaw niya sa akin.

"Janella anak, would you want to come with me in the US or you'd want to stay here
with Tita Nathalia?" I asked my daughter. Tumingala siya sa akin saka tiningnan ang
Tita niya. I feel a surge of pain thinking that my daughter won't like to be with
me. Parang bumigat ulit ang kanina'y magaan na pakiramdam ko.

She stood up and went to Nathalia at yumakap sa leeg niya. I looked away. I don't
want to see my child longing for a different mother.
"Tita, wag kayong magtatampo ha? Dadalaw naman kami dito, di po ba mommy?" Janella
asked. My world suddenly lit up. Is it true? My daughter wants to be with me?

"Yes, baby!" I mumbled. Ngumiti naman ito at agad na lumapit sa akin saka yumakap.
I hugged her tight dahil sa lubos na kasiyahan.

Nate smiled as he looked at us.

=================

B-Plans (Epilogue)

Jelna's POV

"Mom, look at this!" excited na lumapit si Janella sa akin at ipinakita ang kulay
orange na shell na hawak niya.

"Daddy Harvy and I found it!" saad niya. Nakangiti namang sumunod si Harvy sa kanya
at lumapit sa akin dito sa may beach hut.

It's been a year since I took her here in LA with me. Nandito kami sa isang beach
resort. Nakagawian na kasi naming mag-out-of-town once a month.

Harvy and I had been married for six months now. I finally gave myself a chance to
love again at hindi naman ako nagkamali dahil inaalagaan niya kaming mabuti ng anak
ko.

Sa Pilipinas kami ikinasal para madaluhan ng lahat ng mga kapatid ko at pamangkin

ang kasal namin. Nandoon din sina Mama at Papa. I feel so happy that I got two
fathers na naghatid sa akin sa altar. My surrogate parents have proven that they
have loved me. Manhid lang kasi ako noon kaya hindi ko maramdaman. They still
recognize me as their heir at ako pa rin daw ang magmamana ng lahat ng businesses
nila.

"How's the most beautiful preggy in the world?" nakangiting tanong ni Harvy sa akin
at agad na umakbay at humalik sa pisngi ko.

"Heh! Tumigil ka nga! Iniwan niyo nga akong mag-isa dito para magprepare nitong mga
kakainin natin!" ingos ko.

"What? Niyayaya kita kanina but you prefered to eat than be with us." He answered.
My daughter just looked at us amusedly.

"Tingnan mo tuloy ang taba-taba mo na!" saad niya na ikinainis ko kaya hinampas ko
siya sa braso. Natatawa naman itong bumitiw sa akin.

"Hindi naman ako mataba ah!"

inis kong saad. I looked at myself. I am only three months pregnant at medyo
bumigat nga ako pero hindi naman ako mataba.

"Mommy, that was just a joke, right dad?" Janella said at malambing na humawak sa
mga kamay ko. I glared at Harvy pero tumawa lang ito. Minsan nakakainis rin siya
buti nalang at guwapo siya.

"Hindi tumaba talaga si Mommy, feeling ko kambal talaga yan o kaya triplets ang
magiging kapatid mo." He said smiling. I haven't had my ultrasound yet. Ayoko pa
kasing malaman, though I am on a regular check up. Feeling ko din kasi more than
one ang nasa sinapupunan ko. It's totally different when I had Janella.

"Pero kahit tumaba ka pa.Ikaw pa rin ang pinakasexy at pinakamaganda para sa akin."
Nakangiti niyang saad sabay yakap.

"Shut up! Hindi ako nadadala sa mga ganyang pambobola mo." I told him. Natawa lang
siya.

"Sus kunwari ka pa kinikilig ka naman." He said pinching my nose. Nakakainis talaga

siya minsan.

Kinuha ko nalang ang Californian maki at nilantakan.

Nagtawanan sila ni Janella sa ginawa ko. Lokong mga to.

"Bumalik na kaya tayo ng Pinas?" I asked Harvy after eating. Napatigil naman siya
sa pagkain at tumitig sa akin.

"Paano yung business mo dito with Kate?"

"Puwede ko namang iwanan sa kanya. Siya na ang bahala." Tugon ko. Napatango naman
siya.

"Wala kasing magma-manage sa textile company. Mama and Papa are getting older hindi
na sila puwedeng magbiyahe-biyahe ng Pilipinas every two months."

"I know you'd eventually realize it." He smiled at what I said saka kinabig ako
payakap sa kanya.

Napangiti ako sa sinabi niya. Alam ko naman na mas gusto niya rin sa Pilipinas
dahil nandoon ang mga businesses niya pero dahil sa kagustuhan niyang makasama ako
kaya siya nandito.

I am so lucky to have him around. He makes me grow and be a better person. He

doesn't rush things. Handa siyang maghintay. He doesn't insists on what he wants.
Para sa kanya ang kaligayahan ko ang pinakaimportante sa lahat.

"How sweet!? Can I hug you too?" Janella asked happily. Pareho kaming natawa ni
Harvy saka hinila siya payakap sa amin.

"I love you," I mouthed at him. Napangiti naman siya.

"I love the two of you so much." He said smiling.

"No, it's three." Bawi niya habang hinahawakan ang tiyan ko.

"No, I think it should be four or five of you..." saad niya ulit. Natawa nalang
ako. Pinu-push talaga niya ang twins o triplets.

Pero twins man ito o triplets. I am happy.

Mahirap man ang pinanggalingan naming sitwasyon sa huli ay naging maayos din ang
lahat.
I was put in a situation I didn't want. I planned all the escape routes but it
never happened. Ganun pala yun, kahit gaano piliting isagawa ang isang plano hindi
ito mangyayari. Because everything will only materialize according to God's
Brilliant Plans. And it is always for the best.

----END----