Genesis 18:1-15

GENESIS 12-19. ANG KONTEKSTO

Ang isang diin sa tekstong ito ay ang pangako ng Panginoon na si Sarah ay manganganak ng
isang lalaki (v. 10a). Ang pangakong iyon ay nag-ugat sa pangako ng Diyos kay Abraham,
“Gagawin kitang isang dakilang bansa,” na ginawa sa panahon ng pagtawag kay Abraham (12:1-
3), isang pangako na dalawang beses na inulit ng Diyos (15:4-5; 17:4-8). Ipinangako pa ng Diyos
kay Abraham na si Sarah ay magkakaroon ng isang anak na lalaki at bubuo ng mga bansa
(17:16)—isang pangako na napakalayo kung kaya't napayuko si Abraham na tumatawa sa pag-
iisip (17:17).

Ang isa pang diin ay ang pagkamapagpatuloy ni Abraham sa tatlong lalaki (Yahweh at dalawang
anghel) na nagpakita sa kanyang tolda (v. 2). Ang pagiging mabuting pakikitungo ni Abraham sa
tatlong lalaki ay kapansin-pansing kabaligtaran sa bastos na kawalang-pagpatuloy na
mararanasan ng dalawa sa kanila sa Sodoma (19:1-11).

Ang ikatlong pagbibigay-diin ay ang pagtawa ni Sarah sa pag-asang magkaanak ng isang anak na
lalaki (v. 12 ff.). Ang tugon, "Mayroon bang napakahirap para kay Yahweh?" (v. 14) dinadala
ang isyu ng pananampalataya sa malinaw na pokus.

GENESIS 18:1-5. NAKITA NI ABRAHAM ANG TATLONG LALAKI NA

NAKATAYO sa tapat niya
1  Napakita sa kaniya ang Panginoon sa tabi ng mga encina ng Mamre, habang siya'y nakaupo
sa pintuan ng tolda sa init ng araw. 2 At itinaas niya ang kaniyang mga mata at tumingin, at
nakita niya na ang tatlong lalake ay nakatayo sa tapat niya. Nang makita niya sila, tumakbo
siya na sinalubong sila mula sa pintuan ng tolda, at yumukod sa lupa, 3  at nagsabi, “Panginoon
ko, kung ngayon ay nakasumpong ako ng biyaya sa iyong paningin, isinasamo ko sa iyo na
huwag kang humiwalay sa iyong lingkod.  4 Ngayon ay kumuha ng kaunting tubig, maghugas ng
inyong mga paa, at magpahinga kayo sa ilalim ng puno. 5 Kukuha ako ng isang kapirasong
tinapay upang mapaginhawa mo ang iyong puso. Pagkatapos ay maaari kang yumaon sa iyong
lakad, ngayong dumating ka na sa iyong lingkod." Sinabi nila, "Mabuti, gawin mo ang sinabi
mo."

“Si Yahweh ay nagpakita sa kanya sa tabi ng mga puno ng encina ng Mamre” (v. 1a). Ang
Mamre ay matatagpuan sa kapatagan malapit sa Hebron, sa kanluran ng Dagat na Patay. Ito ay
malapit sa Machpela, kung saan bibili si Abraham ng isang yungib bilang isang libingan (23:9
ff.).

“Si Yahweh ay nagpakita sa kanya” (v. 1). Nilinaw ng tagapagsalaysay mula sa simula na ang

Panginoon ay kabilang sa mga bisita sa tolda ni Abraham. Ang mga pangngalan at panghalip sa
kwentong ito ay maaaring nakakalito. Gayunpaman, nililinaw ng talata 22 na ang isa sa tatlong
lalaki sa talata 2 ay si Yahweh at nililinaw ng 19:1 na ang dalawa pa ay mga anghel.
“habang siya ay nakaupo sa pintuan ng tolda sa init ng araw” (v. 1b). Sa mainit na klimang
iyon, nagtatrabaho ang mga tao sa medyo malamig na lamig ng umaga at hapon upang
makapagpahinga sila sa pinakamainit na oras ng maagang hapon.

“Itiningin niya ang kanyang mga mata at tumingin, at nakitang nakatayo sa tapat niya ang
tatlong lalaki” (v. 2a). Sa mas karaniwang mga kalagayan, makikita ni Abraham ang mga bisita
habang papalapit sila mula sa malayo. Ang katotohanan na nakikita niya ang mga lalaking ito na
biglang nakatayo malapit sa kanya ay nagpapahiwatig na ito ay isang uri ng espesyal na pagbisita
sa halip na ang paglapit lamang ng tatlong ordinaryong manlalakbay. Bagaman hindi ito tinukoy
ng teksto, posibleng nadama ni Abraham ang espesyal na katangian ng pagdalaw na ito, na
magpapaliwanag sa kanyang labis na pagkamapagpatuloy. Gayunpaman, posible rin na si
Abraham ay umaaliw sa mga anghel nang hindi nalalaman (tingnan ang Hebreo 13:2).

Ang mabuting pakikitungo ay lubos na pinahahalagahan sa kulturang iyon. "Hindi alam ng isa

kung kailan siya aasa sa mabuting pakikitungo ng iba. Samakatuwid ang isang estranghero ay
may karapatang umasa ng magiliw na pagtrato. Ang isang bisita ay hindi kailangang
magpasalamat man lang sa kanyang host, dahil natatanggap lamang niya ang nararapat sa kanya”
(Bromiley, II, 105).

Naalala ko ang isang kuwento na nagmula sa Alaska ilang taon na ang nakararaan. Malaki ang
halaga ng mga taga-Alaska sa pagtulong sa mga stranded na manlalakbay, dahil ang tulong sa
tabing daan ay maaaring gumawa ng pagkakaiba sa pagitan ng buhay at kamatayan. Ayon sa
kuwento, nabigong huminto at tumulong ang isang hindi pamilyar sa kultura. Nang sa wakas ay
nailigtas ang na-stranded na manlalakbay, inabisuhan niya ang mga awtoridad ng hindi
pagtulong ng dumaraan. Ang salita ay ipinasa mula sa bayan patungo sa bayan, at sa lalong
madaling panahon ang nagkasala ay natagpuan ang kanyang sarili na iniiwasan. Tumanggi ang
mga hotel na ilagak siya. Tinanggihan siya ng mga restawran. Walang magbibigay sa kanya ng
oras ng araw.

Ang mabuting pakikitungo ay binibigyang-diin din sa Bagong Tipan. Bibigyang-diin ni Jesus

ang kahalagahan ng pagkamapagpatuloy sa mga nangangailangan (yaong mga nagugutom,
nauuhaw, estranghero, hubad, maysakit, o nasa bilangguan), at babalaan na ang hindi
pagpapakita ng mabuting pakikitungo ay magkakaroon ng walang hanggang kahihinatnan
(Mateo 25:31-46). ). Isasama ni Pablo ang pagkamapagpatuloy sa mga kwalipikasyon para sa
isang obispo (1 Timoteo 3:2; Tito 1:8). Tatawagin tayo ng may-akda ng Hebrews sa mabuting
pakikitungo sa pamamagitan ng pagpapaalala sa atin na si Abraham ay natagpuan ang kanyang
sarili na umaaliw sa mga anghel nang hindi nalalaman (Hebreo 3:2). Sasabihin ni Pedro,
“Maging mapagpatuloy sa isa't isa nang walang pag-ungol” (1 Pedro 4:9). Lubos na pinuri ni
Juan ang mga Kristiyano na nagpakita ng pagkamapagpatuloy sa mga dumadalaw na Kristiyano,
na nagsasabing “sapagkat alang-alang sa Pangalan ay lumabas sila, na walang tinanggap mula sa
mga Gentil. Kaya't dapat tayong tumanggap ng ganyan,

“Nang makita niya sila, tumakbo siya mula sa pintuan ng tolda upang salubungin sila, at
yumukod sa lupa” (v. 2b). Ito ay normal na magalang na pag-uugali para sa oras at lugar na
iyon. Sa rural na setting na iyon, matutuwa ang mga tao na makakita ng mga bisita—mag-e-
enjoy ng kaunting social contact.
Abraham " siya ay tumakbo upang salubungin sila mula sa pintuan ng tolda" (v. 2b) ay ang
una sa isang serye ng mga "magmadali" na mga pandiwa sa talatang ito. Si Abraham
ay magmadaling pumasok sa tolda at sasabihin kay Sarah na maghanda kaagad ng tatlong takal
na harina (v. 6)—at tumakbo papunta sa bakahan upang kumuha ng guya (v. 7)—at ang alipin
ay magmadali upang ihanda ito (v. 7 ). Ang mga pandiwang ito na “mamadali” ay nagpapakita
ng pananabik ni Abraham na gampanan ang kaniyang tungkulin bilang host ng tatlong
manlalakbay na ito. Muli nating makikita ang “mamadaling” wikang ito sa konteksto ng
pagiging mabuting pakikitungo nang si Rebeka ay nagmadaling magbigay ng tubig sa mga
tagapaglingkod ni Abraham at sa kanyang mga hayop (24:18-20).

“Ngayon ay kumuha kayo ng kaunting tubig, maghugas kayo ng inyong mga paa, at
magpahinga kayo sa ilalim ng puno. Kukuha ako ng isang kapirasong tinapay para
sariwain mo ang iyong puso. Pagkatapos ay maaari kang yumaon sa iyong lakad, ngayong
dumating ka na sa iyong lingkod” (vv. 4-5). Ito ang mga kaginhawaan na pahahalagahan ng
isang manlalakbay—tubig para sa pag-inom at paglalaba, isang makulimlim na lugar upang
makapagpahinga, at makakain. Si Abraham ay hindi nagbigay ng pahiwatig ng kapistahan na
darating, ngunit nangangako lamang ng kaunting tinapay. Maaaring siya ay isang mahinhin na
tao na nagmamaliit—o mas gugustuhin niyang mangako ng kaunti at magbigay ng marami—o
baka mag-alala siya na, kung ipahayag niya ang kanyang intensyon para sa isang piging, igigiit
ng mga manlalakbay na hindi siya pumunta. sa sobrang gulo.

GENESIS 18:6-8. MABILIS NA MAGHANDA NG TATLONG PANUKALA

NG MABUTING PAGKAIN
6  Nagmamadaling pumasok si Abraham sa tolda kay Sara, at sinabi, Maghanda ka kaagad ng
tatlong takal (sa Hebreo: seah ) ng mainam na harina, masahin mo, at gumawa ng mga munting
tinapay.  7 At tumakbo si Abraham sa bakahan, at kumuha ng isang malambot at mabuting guya,
at ibinigay sa alipin. Nagmadali siyang bihisan ito. 8  At siya'y kumuha ng mantekilya, gatas, at
ang guya na kaniyang inihanda, at inihain sa harap nila.  Tumayo siya sa tabi nila sa ilalim ng
puno, at kumain sila.

“Nagmadaling pumasok si Abraham sa tolda kay Sarah” (v. 6a). Gaya ng binanggit sa itaas,

isa ito sa serye ng mga pandiwa na “magmadali” sa seksiyong ito, na nagpapakita ng pananabik
ni Abraham na maglingkod bilang isang magiliw na host sa tatlong manlalakbay.

“Mabilis na maghanda ng tatlong takal ( seahs ) ng masarap na harina, masahin ito, at

gumawa ng mga keyk” (v. 6b). “Ang paggiling at pagluluto ay ang gawain ng kababaihan; ang
mga lalaki ang nag-aalaga sa pagkakatay” (Von Rad, 206).

“tatlong takal ( seahs ) ng masarap na pagkain” (v. 6b). Ang seah ay 1/30 ng isang homer at

1/3 ng isang ephah . Mahirap malaman ang eksaktong modernong katumbas ng mga panukalang
ito. Mula sa mga isinulat ni Josephus ay lumilitaw na ang isang homer ay 412 quarts (390 liters),
na magbubunga ng isang seah na 13.7 quarts (13 liters). Mula sa isang banga ng Qumran,
lumilitaw na ang isang ephah ay humigit-kumulang 45 quarts (43 liters), na magbubunga ng
isang seah na 15 quarts (14.3 liters) (Bromiley, IV, 1051). Sa kanyang aklat, Ancient Israel ,
tinatantya ni deVaux ang isang seahna mga dalawang galon (walong litro) (binanggit sa
Wenham, 47).

Gayunpaman, hindi kinakailangang malaman ang isang seah nang may katumpakan upang

maiparating ang ideya ng talatang ito. Hiniling ni Abraham kay Sarah na kumuha ng
tatlong seah ng piniling harina para gawing cake. Gamit ang pinakamaliit sa mga pagtatantya
para sa isang seah sa huling talata (dalawang galon), ang tatlong seah ay magiging hindi bababa
sa anim na galon ng harina (Pagwawasto: anim na galon ng piniling harina). Hindi ito isang dami
ng harina sa bahay, ngunit isang dami ng panaderya. Walang lutuing sambahayan ang
gumagamit ng anim na galon ng harina para gumawa ng tinapay. Ito ay tumatagal ng halos isang
quart ng harina upang makagawa ng isang tinapay, at ang isang galon ay apat na quarts. Ang
anim na galon ng harina, samakatuwid, ay gagawa ng 24 na tinapay. Tandaan na ang
pagkalkulang ito ay gumagamit ng pinakamaliit na pagtatantya ng isang seah(2 galon). Kung
gagamitin natin ang pinakamalaking pagtatantya (15 quarts), ang tatlong seah ng harina ay
magiging 45 na tinapay.

Mahalaga rin na hiniling ni Abraham kay Sarah na alagaan ang pagluluto. Si Abraham ay
mayaman. Siya at si Sarah ay may mga tagapaglingkod na maaaring asahan na maghurno ng
tinapay. Nang hilingin ni Abraham kay Sarah na alagaan ang pagluluto, itinataas niya ang
gawain sa pinakamataas na antas sa halip na ipagkatiwala ito sa isang utusan.

Bilang pagbubuod, inilagay ni Abraham ang pinakamataas na tao na namamahala sa pagbe-bake,

tinukoy na gagamit siya ng mapagpipiliang harina, at hiniling sa kanya na maghurno ng dami ng
tinapay na higit pa sa dami ng makakain ng tatlong bisita. Gaya ng mga pandiwang “magmadali”
na binanggit sa itaas, ipinahihiwatig ng talatang ito ang sigasig ni Abraham na pakitunguhan ang
mga bisitang ito nang may pambihirang pagkabukas-palad.

“Tumakbo si Abraham sa kawan, at kumuha ng isang malambot at mabuting guya, at

ibinigay sa alipin. Nagmadali siyang bihisan ito” (v. 7). Ang talatang ito ay nagpapatuloy sa
pagbibigay-diin sa labis na pagkabukas-palad. Sa oras at lugar na iyon, karamihan sa mga
pagkain ay walang karne, ang karne ay nakalaan para sa mga espesyal na okasyon. Karamihan sa
mga tao ay hindi kayang pumatay ng isang hayop para sa pagkain sa anumang madalas na
okasyon-lalo na ang isang malaking hayop tulad ng isang guya. Ang isang guya ay magpapakain
ng dose-dosenang tao—hindi lamang tatlong bisita at ang kanilang host. Kung walang
pagpapalamig, ang isang taong nag-alay ng guya ay kailangang mag-asin ng karamihan ng karne
para magamit sa hinaharap o ibahagi ito sa ilang iba pang pamilya. Kung ang isang tao ay
kakatay ng isang hayop upang pakainin ang tatlong bisita, ang isang mas maliit na hayop tulad
ng isang tupa o kambing ay mas angkop.

“isang malambot at mabuting guya” (v. 7). Ang kalidad ng karne ay kasinghalaga ng dami

nito. Ilang taon na ang nakalilipas, naglingkod ako sa isang simbahan sa isang rural na lugar
kung saan lahat ng mga magsasaka ay nag-aalaga ng mga hayop. Karamihan sa mga magsasaka
ay nag-aalaga ng isang guya na itinalaga para sa kanilang sariling mesa. Pakainin nila ang mais
na iyon sa halip na dayami—isang mataas na calorie na pagkain na nagsisiguro ng magandang
marbling. Kakatayin nila ang guya na iyon bago ito umabot sa ganap na kapanahunan, sapagkat
ang karne ng guya ay lalong malambot. Hindi ka makakabili ng karne ng ganoong kalidad sa
anumang supermarket.

Sa oras at lugar na iyon, ang mga miyembro ng kongregasyon ay humalili sa pag-imbita sa

pastor sa hapunan sa Linggo. Hindi sila mayayamang tao—hindi naman—ngunit ang pagkain sa
mga mesang iyon sa Linggo ay higit na nakahihigit sa anumang nakain ko sa alinmang
restawran. Inihanda ang lahat "mula sa simula." Ang mga pamilyang iyon ay hindi kayang
bumili ng mga inihandang pagkain, ngunit sila ay mahihiya na maghain ng gayong pagkain sa
anumang pagkakataon. Hindi karaniwan para sa kanila na maghain ng dalawa o tatlong uri ng
karne at dalawa o tatlong uri ng lutong bahay na pie. Ang mesa ay bihirang sapat na sapat upang
hawakan ang lahat ng pagkain, kaya isang malapit na buffet ay inarkila upang hawakan ang pag-
apaw. Iyan ang uri ng labis na pagkabukas-palad na inilalarawan sa ating teksto. Si Abraham ay
higit na lumalampas sa kinakailangan para pangalagaan ang kanyang mga bisita.

“Siya ay kumuha ng mantikilya, gatas, at ang guya na kanyang nihanda, at inihain sa

harap nila” (v. 8a). Sa bandang huli, ang batas ay magsasaad, “Huwag mong pakuluan ang
batang kambing sa gatas ng kanyang ina” (Deuteronomio 14:21)—isang batas na
nangangailangan ng mahigpit na paghihiwalay ng karne at gatas sa mga modernong kusinang
kosher. Karaniwan para sa mga mapagmasid na Hudyo na magkaroon ng dalawang set ng
pinggan—isa para sa karne at isa para sa mga pagkaing naglalaman ng gatas. May alam akong
isang Jewish chapel na may dalawang kusina—isang meat kitchen at isang milk
kitchen. Gayunpaman, nabuhay si Abraham bago ang pagbibigay ng kautusan, at hindi nakatali
sa mga mahigpit nito.

Iminumungkahi ni Wenham na ang paglalarawang ibinigay ng ating teksto ng “masarap na

pagkain” (v. 6) at “isang malambot at mabuting guya” (v. 7) ay tumutugma sa mga
kinakailangan na kalaunan ay itinakda ng batas para sa liturhikal na sakripisyo (Wenham, 47).

“Siya ay tumayo sa tabi nila sa ilalim ng puno, at sila ay kumain” (v. 8b). Sa halip na maupo
sa pinakadulo ng mesa, na karaniwang gawi ng isang host sa ganoong sitwasyon, personal na
inihahanda ni Abraham ang pagkain sa harap ng kanyang mga bisita at pagkatapos ay tumayo sa
malapit habang kumakain sila upang matiyak na natutugunan ang lahat ng kanilang
pangangailangan—mas parang isang waiter. kaysa sa isang host.

GENESIS 18:9-10a. MAY ANAK NA ANG ASAWA MO SI SARAH

9  Tinanong nila siya, “Nasaan si Sarah na iyong asawa?”

Sinabi niya, “Tingnan mo, sa tolda.”

10ab  Sinabi niya, “Tiyak na babalik ako sa iyo pagdating ng panahon. Narito, si Sara na iyong
asawa ay magkakaanak ng isang lalaki."

"Nasaan si Sarah, ang asawa mo?" (v. 9a). Palibhasa'y natanggap ang pagkamapagpatuloy ni

Abraham, tinutugunan ng mga bisita ang negosyong kanilang pinuntahan. Tinanong nila si
Abraham kung nasaan si Sarah, kahit na walang indikasyon na nakilala nila siya o narinig ang
kanyang pangalan. Ang katotohanan na alam nila ang kanyang pangalan ay isa pang palatandaan
na ang mga ito ay hindi ordinaryong mga bisita ngunit sa halip ay makalangit na mga sugo.

“Tingnan mo, sa tolda” (v. 9b). Nauna rito, pumasok si Abraham sa loob ng tolda upang
hilingin kay Sarah na kunin ang responsibilidad sa pagluluto ng tinapay (v. 6), at mukhang
nanatili siya sa loob ng tolda sa buong pagbisitang ito.

“Sinabi niya, 'Tiyak na babalik ako sa iyo pagdating ng panahon'” (v. 10a). Ang iisang
paksa sa pangungusap na ito (“ako” sa halip na “kami”) ay nagpapahiwatig na hindi ito isa sa
mga anghel na nagsasalita, ngunit sa halip ay si Yahweh (tingnan ang v. 22).

“Narito, si Sara na iyong asawa ay magkakaanak ng isang lalaki” (v. 10b). Gaya ng

nabanggit sa itaas, hindi ito ang unang indikasyon na magkakaanak sina Abraham at Sarah. Ang
pagkakatugma ng pagkamapagpatuloy ni Abraham at ng pangakong ito ay maaaring
magmukhang parang binibigyan ng Diyos si Abraham ng isang anak bilang gantimpala para sa
kanyang pagkamapagpatuloy, ngunit hindi iyon ang nangyari. Ipinangako na ng Diyos na si
Sarah ay manganganak ng isang anak na lalaki (17:16), kaya ang talatang ito ay inuulit lamang
ang pangakong nagawa na. Gayunpaman, ginagawa nitong mas tiyak ang takdang panahon (“sa
takdang panahon”).

GENESIS 18:10c-15. NATAWA SI SARAH SA SARILI NIYA

10c Narinig ni Sarah sa pintuan ng tolda, na nasa likuran niya.

11  Si Abraham at si Sara ay matanda na, matanda na. Lumipas na si Sarah sa edad ng

panganganak. 12  Tumawa si Sara sa sarili, na nagsasabi, "Pagkatapos ko'y tumanda ay
magkakaroon ba ako ng kasiyahan, na ang aking panginoon ay matanda na rin?"  13 At sinabi
ng Panginoon kay Abraham, Bakit tumawa si Sara, na sinasabi, Talaga bang manganganak ako,
gayon ma'y matanda na ako? 14 Mayroon bang bagay na napakahirap kay Yahweh?  Sa
takdang panahon ay babalik ako sa iyo, pagdating ng panahon, at si Sara ay magkakaanak ng
isang lalaki.”  15 Nang magkagayo'y tumanggi si Sara, na sinasabi, Hindi ako tumawa,
sapagka't siya'y natakot.

Sabi niya, "Hindi, pero tumawa ka."

“Si Abraham at si Sara ay matanda na, matanda na. Nalampasan na ni Sarah ang edad ng
panganganak” (v. 11). Ang talatang ito ay nagbibigay ng triple na diin sa problema ng
edad. Parehong matanda sina Abraham at Sarah. Matanda na sila sa edad. Ngunit ang huling
pako sa kabaong ay hindi na ito makakasama ni Sarah ayon sa kaugalian ng mga babae—na
nangangahulugan na siya ay naging menopausal na. Bago ang menopause, palaging may
posibilidad na mabuntis, ngunit ang menopause ay nagdudulot ng pag-asa sa pagtatapos-o iyon
ang kaso, hindi bababa sa, bago ang mga himala ng modernong medisina.

Sa bersikulo 12, tutukuyin ni Sarah ang isa pang problema, “Pagkatapos kong tumanda at
tumanda na ang aking asawa, magkakaroon ba ako ng kasiyahan?”—na nagmumungkahi na sila
ni Abraham ay hindi na nakikipagtalik. Sa gayong mga kalagayan, walang paraan na si Sarah ay
maaaring magbuntis ng isang bata. Higit pa rito, kung siya ay maaaring magbuntis, ang kanyang
edad ay magpapagaan laban sa kanyang kakayahang dalhin ang bata hanggang sa termino at
magkaroon ng isang malusog na sanggol.

“Tumawa si Sarah sa kanyang sarili” (v. 12a). Ang pagtawa ay isang normal na tugon ng tao
sa isang katawa-tawang panukala—isang mas malusog na tugon kaysa sa galit, na siyang
kahalili. Hindi bababa sa si Sarah ay hindi nagpatirapa tulad ni Abraham (17:17). Tinatawanan
niya ang sarili sa halip na ipakita ang kanyang hindi paniniwala. Nakaupo sa isang tolda nang
mag-isa, ang kanyang panloob na pagtawa ay hindi maririnig o makikita ni Abraham at ng
kanyang mga bisita.

"Pagkatapos kong tumanda ay magkakaroon ba ako ng kasiyahan, ang aking panginoon

ay matanda na rin?" (v. 12b). Wala kaming ideya kung ito ang una niyang narinig tungkol sa
panukalang ito. Maaaring ibinahagi o hindi ni Abraham sa kanya ang naunang pangako ng
Panginoon (17:16).

“Sinabi ni Yahweh kay Abraham, 'Bakit tumawa si Sara, na nagsasabi, "Talaga bang
manganganak ako, gayon ma'y matanda na ako?"'” (v. 13). Tinukoy ng tagapagsalaysay ang
panauhin ni Abraham bilang Panginoon. Natawa si Sarah matapos marinig ang pangako ng
Panginoon. Ngayon ay hinahamon ng Panginoon si Abraham matapos marinig ang tahimik na
pagtawa ni Sarah. Ang katotohanan na alam ng Panginoon ang tahimik na pagtawa ay isang
palatandaan na ito nga, ang Panginoon.

"Mayroon bang napakahirap para kay Yahweh?" (v. 14a). Ito ang susi sa tekstong ito, at
nag-aalok ng mahusay na pastoral at homiletical na mga posibilidad. Ang lumikha ng langit at
lupa at lahat ng naninirahan dito ay tiyak na makakalikha ng isa pang buhay ng tao sa
kalooban. Pinipili ng Diyos kung sino ang pipiliin ng Diyos, at madalas na pinipili ng Diyos ang
hindi malamang na mga kandidato para sa mga dakilang layunin. Pinili ng Diyos sina Abraham
at Sarah, hindi dahil sila ang pinakamahusay na kandidato para sa pagiging magulang, ngunit
dahil hindi sila. Kapag ipinanganak si Isaac, walang alinlangan sa isipan ng sinuman na ang
Panginoon ay may kamay sa kanyang kapanganakan. Habang gumagalaw ang Diyos sa
kasaysayan, magpapakita siya ng matinding kagustuhan para sa mga nasa gilid na mga tao—kay
Moises, ang isa na nautal—para sa maliit na bansa, ang Israel—kay Gideon at ang kanyang
maliit na hukbo—at para kay David, ang batang pastol.

“Sa takdang panahon ay babalik ako sa iyo, pagdating ng panahon, at si Sara ay

magkakaanak ng isang lalaki” (v. 14b). Ang Panginoon ay nakikipag-usap kay Abraham, at
inulit ang pangako sa talata 10. Ang mga talata 21:1-7 ay nagsasabi ng kuwento ng katuparan ng
pangakong ito—”Binisita ni Yahweh si Sara gaya ng kanyang sinabi, at ginawa ni Yahweh kay
Sarah ang kanyang sinabi” (21:1).

“Nang magkagayo'y tumanggi si Sarah, na sinasabi, 'Hindi ako tumawa,' sapagka't siya'y
natakot” (v. 15a). May posibilidad tayong magulat kapag biglang "nalaman"—kapag may
nakaalam at naglantad sa ating mga iniisip—kapag nagtagumpay sila sa pag-drill pababa sa ating
inner sanctum kung saan naramdaman nating ligtas tayo mula sa pagkakalantad. Hindi nilayon ni
Sarah na mapansin ng sinuman ang kanyang pagtawa, na kumakatawan sa mga damdaming mas
gusto niyang panatilihing pribado. Nang mapansin ni Yahweh ang pagtawa ni Sarah, itinapon
siya nito sa pagtatanggol. Siya ay natakot, at samakatuwid ay itinanggi na siya ay tumawa.

“Sinabi niya, 'Hindi, ngunit tumawa ka'” (v. 15b). Ito ay tila mas mababa sa isang akusasyon
kaysa sa isang pagwawasto. Hindi kailangang ipahiya ng Panginoon si Sarah, ngunit ipinipilit
niyang itatag ang katotohanan.

Si Abraham ay 75 taong gulang nang sagutin niya ang tawag na lisanin ang kanyang tinubuang
lupa at pumunta sa lupaing ipapakita sa kanya ng Diyos. Sa pagkakataong iyon unang
ipinangako ng Diyos na gagawing dakilang bansa si Abraham (12:1-4). Si Abraham ay magiging
100 taong gulang nang ipanganak si Isaac (21:5). Ang pananampalataya ay madalas na
nangangailangan ng paniniwalang mga bagay na hindi pa nakikita (Hebreo 11:1). Ang isang
tapat na buhay ay maaaring mangailangan ng masaganang pasensya.

Nang sabihin ng Diyos kay Abraham na si Sara ay magkakaroon ng isang anak, si Abraham ay
“nagpatirapa at tumawa” (17:17). Ngayon si Sarah, na nakikinig sa pag-uusap na ito mula sa mga
hangganan ng kanyang tolda, ay “tumawa sa loob ng kanyang sarili, na nagsasabi, “Pagkatapos
kong tumanda ay magkakaroon ba ako ng kasiyahan, ang aking panginoon ay matanda na
rin?” (v. 12). Habang si Abraham at Sarah ay sinunod ang tawag ng Diyos at naniwala sa mga
pangako ng Diyos, pagdating sa over-the-top na pangakong ito na si Sarah ay magkakaroon ng
isang anak na lalaki, hindi nila tinanggap ang tawag ngunit tinatanggihan ito bilang walang
kabuluhan (Brueggemann, 159).

Lucas 10:38-42
LUCAS 10:25-42. ISANG LALAKI AT ISANG ISANG BABAE
Mayroong ilang mga pagkakatulad sa pagitan ng kuwentong ito at ang kuwento ng Samaritano
na kaagad na nauna rito (10:25-37).

• Ipinakikita ng Samaritano ang kanyang pagmamahal sa kanyang kapwa sa pamamagitan ng

aktibong papel at pagtulong—kaya iginagalang ang pahalang na relasyon ng pag-ibig ng isang
tao para sa iba. Ipinakikita ni Maria ang kanyang pag-ibig sa Panginoon sa pamamagitan ng
pakikinig sa kanya—kaya pinararangalan ang patayong relasyon ng pag-ibig ng isang tao para sa
Diyos.

• Sa kuwento ng Samaritano, ipinakilala ni Jesus ang “isang tao” (Griyego: anthropos tis ) (vs.
30). Sa kuwentong ito, ipinakilala niya ang “isang babae” (Greek: tina gune ) (vs. 38).

• Nakita ng Samaritano. Naririnig ni Mary.

• Hindi ang Samaritano o si Maria ang uri ng mga tao na karaniwang lalabas bilang isang
bayani. Sila ay madalas na kumukupas sa background habang ang isang mas kilalang karakter
(isang pari, Levita, o Martha) ay inaako ang papel ng pangunahing tauhan (Culpepper, 231).

Ang mga kwentong ito ay nagbabalanse sa isa't isa. Ang unang bahagi ng kuwento ng
Samaritana ay nag-aangat sa pag-ibig sa Diyos, sa kapwa at sa sarili, at nagtapos si Jesus sa
pagsasabing, “Humayo ka at gawin din ang gayon” (v. 37)—na tumatawag para sa isang aktibo,
“paggawa” ng pagkadisipulo. Ang kuwento ni Mary-Martha ay kabaligtaran. Pinuna ni Jesus si
Marta dahil sa kanyang pag-aalala at pagkagambala at pinagtibay si Maria sa pakikinig—sa
gayon ay nananawagan ng "pagiging" discipleship.

Marahil ang susi sa pag-unawa sa dichotomy na ito ay upang bigyang-diin, hindi ang aktibo o
passive na papel ng taong nagmamahal, ngunit ang kaangkupan ng pagtugon sa
sitwasyon. Kinailangan ng sugatang lalaki ang Samaritano para mahalin siya nang buong puso—
kailangan niyang gapusin ang kanyang mga sugat at ayusin ang pangangalaga sa kanya. Ibang-
iba ang sitwasyon nang dalawin ni Jesus sina Marta at Maria. Bagaman mayroon siyang mga
pangangailangan ng tao para sa pagkain at pagkamapagpatuloy, ang kaniya ay isang maka-Diyos
na pagdalaw, at mas angkop na tumuon sa espirituwal na pagkain na iniaalok niya kaysa sa
pagkaing inihahanda ni Marta.

LUCAS 10:38-42. MARTA AT MARIA

Ang relasyon ni Hesus kina Marta at Maria ay sumisira sa mga pamantayan sa lipunan sa
dalawang punto:

• Dinalaw ni Jesus ang mga babae sa kanilang tahanan, at tinanggap siya ni Marta sa “kanyang
bahay” (v. 38). Bagama't si Lazarus ay kapatid nina Marta at Maria (Juan 11:1-2), hindi
binanggit sa kuwentong ito siya o ang mga lalaking disipulong kasama niya. Walang tinutukoy
na lalaki bilang pinuno ng sambahayan na ito—si Martha ang malinaw na namamahala.

• Si Maria ay nakaupo sa paanan ni Jesus upang tanggapin ang kanyang pagtuturo, ang postura
ng isang disipulo, ang lugar ng isang lalaki. Ang Ebanghelyo ni Lucas ay madalas na
nagpapakita ng mga kababaihan sa mga lugar ng karangalan.

Sa mga nagdaang taon, kinilala ng ilang iskolar ang kuwentong ito bilang isang pagtatangka ng
unang simbahan na tukuyin ang papel ng kababaihan sa ministeryo (Reid, 373-
375). Gayunpaman, ang pagpapataw ng ganoong uri ng ikadalawampu't isang siglo na pag-aalala
sa isang kuwento noong unang siglo ay nagsisilbi lamang upang hilahin ang mambabasa mula sa
pangunahing punto ng kuwento na, sa kasong ito, ay may kinalaman sa pagiging disipulo na
nakatuon sa pakikinig kay Jesus sa halip na pahintulutan. sarili upang magambala ng maraming
alalahanin.

LUCAS 10:38. TINANGGAP SIYA NI MARTA SA KANYANG BAHAY

38  At nangyari, habang sila (Griyego: autous )  ay naglalakbay, siya (Griyego: autos ) ay
pumasok sa isang nayon, at isang babaeng nagngangalang Marta ang tinanggap siya sa
kanyang bahay.

“Nangyari, habang sila ay naglalakbay, siya ay pumasok sa isang nayon” (v. 38a). Hindi

pinangalanan ni Lucas ang nayong ito, ngunit sinabi sa atin ni Juan na sina Maria at Marta ay
naninirahan sa Betania (Juan 11:1-2; 12:1-3). Dito bubuhayin ni Jesus si Lazarus mula sa mga
patay (Juan 11:17-44). Sa bahay ding ito pinahiran ni Maria ng pabango ang mga paa ni Jesus at
pinunasan ito ng kanyang buhok (Juan 12:1-3). Si Jesus ay patungo sa Jerusalem, kung saan siya
mamamatay. Ang Betania ay malapit sa Jerusalem, dalawang milya (tatlong kilometro) lamang
ang layo. Dalawang beses na niyang sinabi sa kanyang mga alagad na malapit na siyang
mamatay (9:21-27, 43-45)—at nararamdaman natin ang anino ng Jerusalem na nakabitin sa
kuwentong ito.

Hindi sinasabi sa atin ni Lucas kung gaano karaming tao ang sumama kay Jesus—lamang na
"sila ( autous ) ay nagpatuloy" at na "siya ( autos ) ay pumasok sa isang partikular na
nayon". Ang Pitumpu ay kababalik lamang mula sa kanilang mga paglalakbay (10:17). Sila ba ay
naglalakbay kasama ni Hesus o ang labindalawa lamang? Hindi namin alam.

“at isang babaeng nagngangalang Marta ang tumanggap sa kanya sa kanyang bahay” (v.
38b). Marahil ito ay tahanan din nina Lazarus at Maria, ngunit ginawa ni Marta ang pag-anyaya
at ang paanyaya ay sa kanyang tahanan. Sa iba't ibang salaysay nina Maria at Marta, karaniwang
nangunguna si Marta. Ang kapansin-pansing pagbubukod ay kapag ginulo ni Maria ang hapunan
ni Marta sa pamamagitan ng pagpapahid ng pabango sa paa ni Jesus. Ang pangyayaring iyon ay
tila wala sa karakter para sa tahimik, nagretiro na si Maria, ngunit kung minsan ang mga tahimik
ay nakakagulat sa atin! Walang binanggit tungkol sa mga alagad. Iyon ay maaaring dahil maliit
ang mga tahanan, at si Martha ay maaaring mag-host lamang ng isang maliit na grupo sa loob ng
kanyang tahanan. Malamang, kinakatawan nito ang pansin ni Lucas kay Marta, Maria, at
Jesus. Ang magdala ng ibang tao sa entablado ay makakaabala lamang sa amin.

LUCAS 10:39. NAKAUPO SI MARIA SA PAA NI JESUS AT NARINIG ANG

KANYANG SALITA
39  Siya ay may isang kapatid na babae na tinatawag na Maria, na nakaupo rin sa paanan ni
Jesus, at nakikinig sa kaniyang salita.

Si Marta ay may kapatid na babae na tinatawag na Maria, na nakaupo rin sa paanan ni Jesus, at
pinakinggan ang kaniyang salita. Si Mary ang nangunguna rito. Habang si Marta ay abala sa
kanyang sarili sa maraming gawain (isang tradisyunal na tungkulin ng babae), si Maria ay
nakaupo sa paanan ng Panginoon at tinatanggap ang kanyang pagtuturo (isang tradisyonal na
tungkulin ng lalaki).

LUCAS 10:40. MARAMING PAGLILINGKOD SI MARTHA

40  Datapuwa't si Marta ay nagambala sa maraming paglilingkod (Griyego: diakonian —ang
salita kung saan tayo nagmula sa salitang, "diakono") , at siya'y lumapit sa kaniya, at nagsabi,
Panginoon, wala ba kayong pakialam na ang aking kapatid na babae ay iniwan ako.
maglingkod mag-isa? Hilingin sa kanya na tulungan ako."

“Ngunit si Marta ay nagambala sa maraming paglilingkod” ( diakonian ) (v. 40a). Ginagawa

ni Martha ang inaasahan ng mga tao sa kanya. Ginagawa niya ang kanyang
tungkulin. Naghahanda siya ng hapunan. Nag-aalok siya ng mabuting pakikitungo. Sa kabilang
banda, si Maria ay walang ginagawa sa mga bagay na iyon. Mula sa pananaw ni Marta,
pinababayaan ni Maria ang kanyang mga nararapat na responsibilidad, at binabayaran ni Marta
ang halaga. Ang bawat "responsable" na tao kung minsan ay nakadarama ng pasanin na magdala
ng higit sa kanyang makatarungang bahagi, at iyon ang nararanasan ni Martha. Napakaraming
umasa na ang taong "responsable" ay hindi kailanman makakaramdam ng sama ng loob.

“Panginoon, wala ba kayong pakialam na iniwan ako ng aking kapatid na babae upang
maglingkod nang mag-isa? Hilingin nga sa kanya na tulungan ako” (v. 40b). Ang sama ng
loob ni Martha ay higit pa sa labis na trabaho. Nakita niya si Maria na nakaupo sa paanan ni
Jesus, at gusto rin niyang makasama siya. Kung tutulong lang si Maria, baka makahanap si Marta
ng oras para kausapin siya. Higit pa rito, ang mapangahas na tindig ni Maria ay nagpahiya kay
Marta at nagdudulot ng kahihiyan sa kanilang bahay. Isipin mo na lang! Isang babae! Nakaupo
sa paanan ni Hesus! Katulad ng isang lalaki!

Si Maria ay nakaupo “sa paanan ni Jesus” (v. 39). Tinawag ni Marta si Jesus

bilang "Panginoon," (v. 40) ngunit sa parehong hininga ay sinaway siya at binigyan siya ng
utos. “Wala ka bang pakialam?” at “Hingin mo sa kanya na tulungan ako” ay halos hindi
ang magalang na tono na ginagamit ng isang tao sa pagtawag sa Panginoon. Si Marta ay
nakatuon sa kanyang sariling agenda, at hiniling kay Jesus na ihanay ang kanyang sarili at si
Maria sa agenda na iyon.

Bagama't positibong ipinakita ni Lucas ang paglilingkod sa talinghaga ng Mabuting Samaritano

(vv. 25-37), ipapakita niya sa atin sa Mga Gawa ng mga Apostol na ang paglilingkod ay maaari
ding maging nakakagambala. Kapag napabayaan ng simbahan ang mga balo sa pamamahagi ng
pagkain, sasabihin ng mga apostol, “Hindi nararapat na talikuran namin ang salita ng Diyos at
maglingkod sa mga dulang” (Mga Gawa 6:2). Kaya naman nananawagan sila sa simbahan na
magtalaga ng pitong lalaki na may magandang katayuan para mag-asikaso sa pamamahagi ng
pagkain upang ang labindalawa ay makapag-focus sa gawain ng proklamasyon.

LUCAS 10:41-42. PINILI NI MARIA ANG MAGANDANG BAHAGI

41  Sumagot si Jesus sa kanya, “Marta, Marta, nababalisa ka at nababagabag sa maraming
bagay, 42  ngunit isang bagay ang kailangan. Pinili ni Maria ang magandang
bahagi (Griyego:  agathen merida —magandang bahagi) ,  na hindi aalisin sa kanya.”

“Marta, Marta, ikaw ay nababalisa at nababagabag sa maraming bagay” (v. 41). Inulit ni

Jesus ang pangalan ni Marta bilang banayad na pagsaway. Pansinin niya ang kanyang
pagkagambala sa halip na ang kanyang mabuting pakikitungo. Tiyak na tinatanggap niya ang
pagkain, ngunit higit niyang tinatanggap ang pagiging disipulo. Siya ay nasa daan patungo sa
Jerusalem at sa krus, at ito ang kanyang huling pagbisita sa Ebanghelyo ni Lucas sa tahanan ng
mga mahal na kaibigan na ito (bagama't ang pagbisita kung saan binuhay ni Jesus si Lazaro mula
sa mga patay ay malamang na dumating mamaya—tingnan ang Juan 11:17-44 ). Kailangan nina
Marta at Maria si Jesus, at ang pagiging abala ni Marta ay lumalayo sa kanya mula sa
kanya. Kailangan din ni Jesus sina Marta at Maria. Alam niya kung ano ang naghihintay sa
kanya sa Jerusalem, at kailangan niya ngayon ng mabubuting kaibigan kaysa sa masarap na
pagkain.

Maaaring hinayaan ni Marta ang kanyang sarili na magambala, sa isang bahagi, bilang isang
pagtakas mula sa hindi komportable na mga turo ni Jesus. Sinimulan na ni Jesus na sabihin sa
kanyang mga alagad na kailangan niyang pumunta sa Jerusalem at doon siya mamamatay. Kung
narinig ni Marta na sinabi ni Jesus ang mga bagay na ito, maaaring tumakas siya sa kusina bilang
pagtakas.

“pero isang bagay ang kailangan. Pinili ni Maria ang mabuting bahagi” ( agathen merida
—magandang bahagi) (v. 42). Ang pinakamagandang bahagi na pinili ni Maria ay ang pag-upo
sa paanan ni Jesus at pakikinig—ang pagiging isang alagad. Magkakaroon ng sapat na oras para
sa pagkilos. Una, ang disipulo ay dapat matuto mula sa guro—kung hindi, ang pagiging abala ng
disipulo ay maaaring lumikha ng higit pang mga problema kaysa sa nalulutas nito.

May implikasyon ito sa atin ngayon. Kami rin ay abala sa maraming bagay. Kami rin ay
nagugulo at naliligalig. Tayo rin ay kailangang pumili ng mas mabuting bahagi—upang maupo
sa paanan ng panginoon—upang ipilit ang ating sarili sa panalangin—upang hanapin ang
patnubay ng Panginoon. Doon lamang tayo makatitiyak na ang ating pagiging abala ay
magpapaunlad sa negosyo ng Panginoon. Doon lamang tayo makakaasa na pagpapalain ng
Panginoon ang ating gawain.

“maraming bagay … isang bagay” (vv. 41-42). Inihambing ni Jesus ang pagkagambala ni

Marta (“maraming bagay”) sa pokus ni Maria (“isang bagay”). Ang isang bagay na
pinagtutuunan ni Maria ay hindi tinapay, kundi “lahat ng lumalabas sa bibig ni Yahweh”
(Deuteronomio 8:3).

Bilang isang "tagagawa," masama ang pakiramdam ko para kay Martha. Ginagawa niya ang
kanyang tungkulin sa nakikita niya. Nagsusumikap siya. May magandang dahilan siya para
magalit kay Maria, na (gaya ng nakikita ni Marta) ay iniwan siya sa isang kritikal na
sandali. Ang mga salita ni Jesus ay parang isang sampal sa mukha. Kung ako si Marta, kukunin
ko si Jesus sa kanyang salita—patayin ang kalan at maupo upang makinig. Sa ilang mga punto,
ang mga tao ay magsisimulang mag-isip tungkol sa pagkain. Makikita natin kung gaano katagal
bago maunawaan ni Jesus ang pagkakamali ng kaniyang mga paraan. Ang gutom ay isang
mabuting guro!

Ang kabalintunaan, siyempre, ay kamakailan lamang ay pinakain ni Jesus ang limang libong tao
sa pamamagitan lamang ng limang tinapay at dalawang isda (9:12-17). Kung magagawa niya
iyon, mapagkakatiwalaan ni Marta na may kakayahan siya na matustusan ang mga bisita niya—
na hindi sila aalis nang gutom. Gayundin, gaya ng sinabi ni Jesus sa manunukso, “Nasusulat,
'Hindi sa tinapay lamang mabubuhay ang tao'” (4:4).

Ngunit maging sensitibo tayo sa mga miyembro ng kongregasyon na nagpapakita ng kanilang

pag-ibig sa pamilya, mga kaibigan, at kay Jesus sa pamamagitan ng paggawa sa kusina. Ang
kuwentong ito ba ay nagpapawalang-bisa sa kanilang pagsusumikap? Halos hindi! Ginamit ni
Jesus ang mga serbisyo ng mga magaling na tagapagluto upang mapangalagaan ang mga buhay
at iligtas ang mga kaluluwa. Ang kuwento nina Maria at Marta ay hindi nagtuturo sa atin na mas
mabuting umupo kaysa gawin. Itinuturo nito sa atin na maunawaan—na maingat na magtakda ng
mga priyoridad—na hanapin ang mas mabuting bagay, ang magandang bahagi, anuman ang
maaaring nasa sitwasyon kung saan tayo naroroon.

At muli, alalahanin natin ang kaugnayan ng kuwentong ito (na nagpapakita ng kahalagahan ng
pakikinig kay Hesus) sa talinghaga ng Mabuting Samaritano (na nagpapakita ng halaga ng
paggawa ng aksyon upang malutas ang isang problema). Ang pakikinig at pagkilos ay angkop na
pag-uugali para sa mga alagad ni Jesus. Ang pag-aalinlangan sa pagiging disipulo ay
sinusubukang matukoy kung alin ang kailangan sa agarang sitwasyon.
 Luke 10:38-42

EXEGESIS:

LUKE 10:25-42. A CERTAIN MAN AND A CERTAIN WOMAN

There are a number of parallels between this story and the story of the Samaritan that
immediately precedes it (10:25-37).

• The Samaritan shows his love for his neighbor by taking an active role and helping—thus
honoring the horizontal love relationship of one person for another. Mary shows her love for the
Lord by listening to him—thus honoring the vertical love relationship of a person for God.

• In the Samaritan story, Jesus introduces “a certain man” (Greek: anthropos tis) (vs. 30). In this
story, he introduces “a certain woman” (Greek: tina gune) (vs. 38).

• The Samaritan sees. Mary hears.

• Neither the Samaritan nor Mary are the kind of people who would usually emerge as a hero.
They would most often fade into the background as a more prominent character (a priest, Levite,
or Martha) assumed the role of protagonist (Culpepper, 231).

These stories balance each other. The early part of the Samaritan story lifts up love of God,
neighbor and self, and Jesus concludes by saying, “Go and do likewise” (v. 37)—calling for an
active, “doing” discipleship. The Mary-Martha story is the reverse. Jesus criticizes Martha for
her worry and distraction and affirms Mary for listening—thus calling for a “being” discipleship.

Perhaps the key to understanding this dichotomy is to emphasize, not the active or passive role of
the one who loves, but the appropriateness of the response to the situation. The wounded man
needed the Samaritan to love him actively—needed him to bind his wounds and arrange for his
care. The situation is quite different when Jesus visits Martha and Mary. While he has human
needs for food and hospitality, his is a Godly visitation, and it is more appropriate to focus on the
spiritual food that he offers rather than the food that Martha is preparing.

LUKE 10:38-42. MARTHA AND MARY

Jesus’ relationship to Martha and Mary breaks social norms at two points:

• Jesus visits women in their home, and Martha welcomes him into “her house” (v. 38). Although
Lazarus is the brother of Martha and Mary (John 11:1-2), this story mentions neither him nor the
male disciples who accompany him. There is no reference to a man as the head of this household
—Martha is clearly in charge.

• Mary sits at Jesus’ feet to receive his teaching, the posture of a disciple, a man’s place. Luke’s
Gospel frequently shows women in places of honor.

In recent years, some scholars have characterized this story as an attempt by the early church to
define the role of women in ministry (Reid, 373-375). However, imposing that sort of twenty-
first century concern into a first-century story serves only to pull the reader away from the
primary point of the story which, in this case, has to do with discipleship focused on listening to
Jesus instead of allowing oneself to be distracted by many concerns.

LUKE 10:38. MARTHA RECEIVED HIM INTO HER HOME

38It happened as they (Greek: autous) went on their way, he (Greek: autos) entered into a
certain village, and a certain woman named Martha received him into her house.

“It happened as they went on their way, he entered into a certain village” (v. 38a). Luke
does not name this village, but John tells us that Mary and Martha reside in Bethany (John 11:1-
2; 12:1-3). It is here that Jesus will raise Lazarus from the dead (John 11:17-44). It is in this same
house that Mary anoints Jesus’ feet with perfume and wipes them with her hair (John 12:1-3).
Jesus is on his way to Jerusalem, where he will die. Bethany is near Jerusalem, only two miles
(three km) distant. He has twice told his disciples that he will soon die (9:21-27, 43-45)—and we
feel the shadow of Jerusalem hanging over this story.

Luke does not tell us how many people have come with Jesus—only that “they (autous) went on
their way” and that “he (autos) entered into a certain village”. The Seventy have just returned
from their journeys (10:17). Are they traveling with Jesus or only the twelve? We do not know.

“and a certain woman named Martha received him into her house” (v. 38b). Presumably this
is Lazarus’ and Mary’s home too, but Martha does the inviting and the invitation is to her home.
In the various accounts of Mary and Martha, Martha usually takes the lead. The dramatic
exception is when Mary disrupts Martha’s dinner by anointing Jesus feet with perfume. That
incident seems out of character for the quiet, retiring Mary, but sometimes the quiet ones surprise
us! There is no mention of the disciples. That might be because homes are small, and Martha
could host only a small group inside her home. More likely, it represents Luke’s spotlight on
Martha, Mary, and Jesus. To bring anyone else onstage would only distract us.

LUKE 10:39. MARY SAT AT JESUS FEET AND HEARD HIS WORD
39She had a sister called Mary, who also sat at Jesus’ feet, and heard his word.

Martha had a sister called Mary, who also sat at Jesus’ feet, and heard his word. Mary assumes
the lead here. While Martha busies herself with many tasks (a traditional female role), Mary sits
at the Lord’s feet and receives his teaching (a traditional male role).
LUKE 10:40. MARTHA WAS DISTRACTED WITH MUCH SERVING
40But Martha was distracted with much serving  (Greek: diakonian—the word from which we
derive the word, “deacon”), and she came up to him, and said, “Lord, don’t you care that my
sister left me to serve alone? Ask her therefore to help me.”

“But Martha was distracted with much serving” (diakonian) (v. 40a). Martha does what
people expect of her. She does her duty. She prepares dinner. She offers hospitality. Mary, on the
other hand, does none of those things. From Martha’s perspective, Mary is neglecting her
rightful responsibilities, and Martha is paying the price. Every “responsible” person sometimes
feels the burden of carrying more than her fair share, and that is what Martha is experiencing. It
is too much to expect that the “responsible” person will never feel resentment.

“Lord, don’t you care that my sister left me to serve alone? Ask her therefore to help
me” (v. 40b). Martha’s resentment goes beyond having too much work to do. She sees Mary
sitting at Jesus’ feet, and would like a moment with him too. If Mary would just help, perhaps
Martha could find time to talk to him. Furthermore, Mary’s presumptuous posture embarrasses
Martha and brings shame on their house. Just imagine! A woman! Sitting at Jesus’ feet! Like a
man!

Mary is sitting “at Jesus’ feet” (v. 39). Martha addresses Jesus as “Lord,” (v. 40) but in the
same breath rebukes him and gives him an order. “Don’t you care?” and “Ask her therefore to
help me” are hardly the respectful tone that one uses to address the Lord. Martha is focused on
her own agenda, and asks Jesus to align himself and Mary to that agenda.

While Luke characterized service positively in the parable of the Good Samaritan (vv. 25-37), he
will show us in the Acts of the Apostles that service can also be a distracter. When the church
neglects widows in the distribution of food, the apostles will say, “It is not appropriate for us to
forsake the word of God and serve tables” (Acts 6:2). They therefore call on the church to
appoint seven men of good standing to take care of food distribution so that the twelve can focus
on the task of proclamation.

LUKE 10:41-42. MARY HAS CHOSEN THE GOOD PART

41Jesus answered her, “Martha, Martha, you are anxious and troubled about many
things, 42but one thing is needed. Mary has chosen the good part (Greek: agathen merida—
good portion), which will not be taken away from her.”

“Martha, Martha, you are anxious and troubled about many things” (v. 41). Jesus repeats
Martha’s name as a gentle rebuke. He notes her distraction rather than her hospitality. Certainly
he welcomes food, but he welcomes discipleship even more. He is on the road to Jerusalem and
the cross, and this is his final visit in Luke’s Gospel to the home of these dear friends (although
the visit where Jesus raises Lazarus from the dead most likely comes later—see John 11:17-44).
Martha and Mary need Jesus, and Martha’s busyness distances her from him. Jesus needs Martha
and Mary, too. He knows what awaits him in Jerusalem, and he needs good friends now more
than good food.
Martha may have allowed herself to be distracted, in part, as an escape from Jesus’
uncomfortable teachings. Jesus has begun to tell his disciples that he has to go to Jerusalem and
that he will die there. If Martha heard Jesus say these things, she may have fled to the kitchen as
an escape.

“but one thing is needed. Mary has chosen the good part” (agathen merida—good portion)
(v. 42). The better part that Mary has chosen is sitting at Jesus’ feet and listening—being a
disciple. There will be time enough for action. First, the disciple must learn from the master—
otherwise, the disciple’s busyness may create more problems than it solves.

This has implications for us today. We, too, are busy about many things. We, too, are troubled
and distracted. We, too, need to choose the better part—to sit at the master’s feet—to steep
ourselves in prayer—to seek the Lord’s direction. Only then can we be assured that our busyness
will further the Lord’s business. Only then can we expect the Lord to bless our work.

“many things … one thing” (vv. 41-42). Jesus’ contrasts Martha’s distractedness (“many
things”) with Mary’s focus (“one thing”). The one thing on which Mary is focused is not bread,
but “everything that proceeds out of the mouth of Yahweh” (Deuteronomy 8:3).

As a “doer,” I feel bad for Martha. She is doing her duty as she sees it. She works hard. She has
good reason to resent Mary, who (as Martha sees it) has abandoned her at a critical moment.
Jesus’ words must feel like a slap in the face. If I were Martha, I would take Jesus at his word—
turn off the stove and sit down to listen. At some point, people would start thinking about food.
We would see how long it would take Jesus to understand the error of his ways. Hunger is a good
teacher!

The irony, of course, is that Jesus so recently fed five thousand people with only five loaves and
two fish (9:12-17). If he could do that, Martha can trust that he has the means to provide for her
guests—that they will not go away hungry. Also, as Jesus told the tempter, “It is written, ‘Man
shall not live by bread alone'” (4:4).

But let us be sensitive to those in the congregation who express their love for family, friends, and
Jesus by working in the kitchen. Does this story invalidate their hard work? Hardly! Jesus has
used the services of good cooks to nourish lives and to save souls. The story of Mary and Martha
does not teach us that it is better to sit than to do. It teaches us to discern—to set priorities
carefully—to seek the better thing, the good portion, whatever that might be in the situation in
which we find ourselves.

And again, let us remember the relationship of this story (which shows the value of listening to
Jesus) to the parable of the Good Samaritan (which shows the value of taking action to solve a
problem). Both listening and acting are appropriate behaviors for Jesus’ disciples. The
discipleship quandary is trying to determine which is needed in the immediate situation.
 Genesis 18:1-15

EXEGESIS:

GENESIS 12-19.  THE CONTEXT

One emphasis of this text is the Lord’s promise that Sarah will bear a son (v. 10a). That promise
has its roots in God’s promise to Abraham, “I will make of you a great nation,” made at the time
of Abraham’s call (12:1-3), a promise that God repeated twice (15:4-5; 17:4-8). God further
promised Abraham that Sarah would have a son and would give rise to nations (17:16)—a
promise so far-fetched that Abraham fell on his face laughing at the thought (17:17).

Another emphasis is Abraham’s hospitality to the three men (Yahweh and two angels) who
appear at his tent (v. 2). Abraham’s hospitality to the three men contrasts dramatically with the
rude inhospitality that two of them will soon experience in Sodom (19:1-11).

A third emphasis is Sarah’s laughter at the prospect of bearing a son (v. 12 ff.). The response, “Is
anything too hard for Yahweh?” (v. 14) brings the issue of faith into clear focus.
GENESIS 18:1-5.  ABRAHAM SAW THREE MEN STANDING OPPOSITE
HIM
1Yahweh appeared to him by the oaks of Mamre, as he sat in the tent door in the heat of the
day. 2He lifted up his eyes and looked, and saw that three men stood opposite him. When he saw
them, he ran to meet them from the tent door, and bowed himself to the earth, 3and said, “My
lord, if now I have found favor in your sight, please don’t go away from your servant. 4Now let
a little water be fetched, wash your feet, and rest yourselves under the tree. 5 I will get a morsel
of bread so you can refresh your heart. After that you may go your way, now that you have come
to your servant.” They said, “Very well, do as you have said.”

“Yahweh appeared to him by the oaks of Mamre” (v. 1a). Mamre is located on the plains near
Hebron, due west of the Dead Sea. It is near Machpelah, where Abraham will purchase a cave as
a burial place (23:9 ff.).

“Yahweh appeared to him” (v. 1). The narrator makes it clear from the beginning that the Lord
is among the visitors to Abraham’s tent. The nouns and pronouns in this story can be confusing.
However, verse 22 makes it clear that one of the three men of verse 2 is Yahweh and 19:1 makes
it clear that the other two are angels.

“as he sat in the tent door in the heat of the day” (v. 1b). In that hot climate, people work in
the relative coolness of the morning and late afternoon so that they can take a break during the
hottest hours of the early afternoon.

“He lifted up his eyes and looked, and saw that three men stood opposite him”(v. 2a). In
more usual circumstances, Abraham would see the visitors as they approach from afar. The fact
that he sees these men suddenly standing near him suggests that this is some sort of special
visitation rather than the mere approach of three ordinary travelers. While the text does not
specify this, it is possible that Abraham senses the special nature of this visit, which would
explain his over-the-top hospitality. However, it is also quite possible that Abraham is
entertaining angels unawares (see Hebrews 13:2).

Hospitality was highly valued in that culture. “One never knew when he would be dependent
upon the hospitality of others. Therefore a stranger had the right to expect hospitable treatment.
A visitor had no need even to thank his host, since he was only receiving what was due him”
(Bromiley, II, 105).

I am reminded of a story that came from Alaska some years ago. Alaskans place a high value on
helping stranded travelers, because roadside assistance can make the difference between life and
death. According to the story, someone unfamiliar with the culture failed to stop and help. Once
the stranded traveler was finally rescued, he notified authorities of the passerby’s failure to help.
The word was passed from town to town, and soon the offender found himself shunned. Hotels
refused to lodge him. Restaurants refused him service. Nobody would give him the time of day.

Hospitality is also emphasized in the New Testament. Jesus will emphasize the importance of
hospitality to those in need (those who are hungry, thirsty, a stranger, naked, sick, or in prison),
and will warn that failure to show hospitality will have eternal consequences (Matthew 25:31-
46). Paul will include hospitality among the qualifications for a bishop (1 Timothy 3:2; Titus
1:8). The author of Hebrews will call us to hospitality by reminding us that Abraham found
himself entertaining angels unawares (Hebrews 3:2). Peter will say, “Be hospitable to one
another without grumbling” (1 Peter 4:9). John highly commended Christians who showed
hospitality to visiting Christians, saying “because for the sake of the Name they went out, taking
nothing from the Gentiles. We therefore ought to receive such, that we may be fellow workers
for the truth” (3 John 1:7-8).

“When he saw them, he ran to meet them from the tent door, and bowed himself to the
earth” (v. 2b). This is normal polite behavior for that time and place. In that rural setting, people
would be glad to see visitors—would enjoy a bit of social contact.

Abraham “he ran to meet them from the tent door” (v. 2b) is the first in a series of “hurry”
verbs in this passage. Abraham will hasten into the tent and tell Sarah to make
ready quickly three measures of flour (v. 6)—and run to the herd to get a calf (v. 7)—and the
servant will hasten to prepare it (v. 7). These “hurry” verbs show Abraham’s eagerness to fulfill
his role as host to these three travelers. We will see this “hurry” language again in a hospitality
context when Rebekah hastens to give water to Abraham’s servants and his animals (24:18-20).

“Now let a little water be fetched, wash your feet, and rest yourselves under the tree. I will
get a morsel of bread so you can refresh your heart. After that you may go your way, now
that you have come to your servant” (vv. 4-5). These are the comforts that a traveler would
appreciate—water for drinking and washing, a shady spot to rest, and something to eat. Abraham
gives no hint of the feast to come, but promises only a little bread. It might be that he is a modest
man given to understatement—or he might prefer to promise a little and give a lot—or he might
be concerned that, if he reveals his intentions for a feast, the travelers will insist that he not go to
so much trouble.

GENESIS 18:6-8.  QUICKLY PREPARE THREE MEASURES OF FINE

MEAL
6Abraham hurried into the tent to Sarah, and said, “Quickly prepare three
measures (Hebrew: seahs) of fine meal, knead it, and make cakes.” 7Abraham ran to the herd,
and fetched a tender and good calf, and gave it to the servant. He hurried to dress it. 8He took
butter, milk, and the calf which he had dressed, and set it before them. He stood by them under
the tree, and they ate.

“Abraham hurried into the tent to Sarah” (v. 6a). As noted above, this is one of a series of
“hurry” verbs in this section, demonstrating Abraham’s eagerness to serve as a gracious host to
the three travelers.

“Quickly prepare three measures (seahs) of fine meal, knead it, and make cakes” (v. 6b).
“Grinding and baking is the women’s affair; the men take care of the butchering” (Von Rad,
206).
“three measures (seahs) of fine meal” (v. 6b). A seah is 1/30 of a homer and 1/3 of an ephah. It
is difficult to know the exact modern equivalents of these measures. From the writings of
Josephus it would appear that a homer is 412 quarts (390 liters), which would produce a seah of
13.7 quarts (13 liters). From a Qumran jar, it would appear that an ephah is about 45 quarts (43
liters), which would produce a seah of 15 quarts (14.3 liters) (Bromiley, IV, 1051). In his
book, Ancient Israel, deVaux estimates a seah to be about two gallons (eight liters) (cited in
Wenham, 47).

However, it isn’t necessary to know a seah with exactness to get the idea conveyed by this verse.
Abraham asks Sarah to take three seahs of choice flour to make cakes. Using the smallest of the
estimates for a seah in the last paragraph (two gallons), three seahs would be at least six gallons
of flour (Correction: six gallons of choice flour). This isn’t a household quantity of flour, but a
bakery quantity. No household cook uses six gallons of flour to make bread. It takes about one
quart of flour to make one loaf of bread, and a gallon is four quarts. Six gallons of flour,
therefore, would make 24 loaves of bread. Keep in mind that this calculation uses the smallest
estimate of a seah (2 gallons). If we use the largest estimate (15 quarts), three seahs of flour
would make 45 loaves of bread.

It is also significant that Abraham asks Sarah to take care of the baking. Abraham is rich. He and
Sarah have servants who could be expected to bake bread. When Abraham asks Sarah to attend
to the baking, he is thus raising the task to the highest level rather than delegating it to a servant.

To summarize, Abraham has put the top person in charge of baking, has specified that she is to
use choice flour, and has asked her to bake a quantity of bread far in excess of the amount that
the three visitors can eat. Like the “hurry” verbs mentioned above, this verse conveys Abraham’s
zeal to treat these visitors with extraordinary generosity.

“Abraham ran to the herd, and fetched a tender and good calf, and gave it to the servant.
He hurried to dress it” (v. 7). This verse continues the emphasis on over-the-top generosity. In
that time and place, most meals would be meatless, meat being reserved for special occasions.
Most people could not afford to slaughter an animal for food on any frequent occasion—
especially a large animal like a calf. A calf would feed dozens of people—not just three visitors
and their host. Without refrigeration, a person who sacrificed a calf would have to salt the
majority of the meat for future use or share it with a number of other families. If a person were
going to slaughter an animal to feed three visitors, a smaller animal such as a lamb or goat would
be more appropriate.

“a tender and good calf” (v. 7). The quality of the meat is as significant as its quantity. Years
ago, I served a church in a rural area where all the farmers raised livestock. Most farmers raised
one calf designated for their own table. They would feed that calf corn rather than hay—a high-
calorie diet that ensured good marbling. They would slaughter that calf before it reached full
maturity, because the meat of a calf is especially tender. You couldn’t buy meat of that quality in
any supermarket.

In that time and place, members of the congregation would take turns inviting the pastor to
Sunday dinner. They were not rich people—not at all—but the food on those Sunday tables was
superior to anything that I have eaten in any restaurant. Everything was prepared “from scratch.”
Those families could not afford prepared foods, but they would have been embarrassed to serve
such food in any event. It wasn’t unusual for them to serve two or three kinds of meat and two or
three kinds of homemade pies. The table was seldom large enough to hold all the food, so a
nearby buffet was enlisted to hold the overflow. It is that kind of excessive generosity that is
being described in our text. Abraham is going far above what is required to take care of his
guests.

“He took butter, milk, and the calf which he had dressed, and set it before them” (v. 8a).
Later, the law will specify, “You shall not boil a young goat in its mother’s milk” (Deuteronomy
14:21)—a law that requires strict separation of meat and milk in modern kosher kitchens. It isn’t
unusual for observant Jews to have two sets of dishes—one for meat and the other for foods
containing milk. I once knew of a Jewish chapel that had two kitchens—a meat kitchen and a
milk kitchen. However, Abraham lived prior to the giving of the law, and was not bound by its
strictures.

Wenham suggests that the description given by our text of “fine meal” (v. 6) and “a tender and
good calf” (v. 7) corresponds to requirements that will later be set forth by the law for liturgical
sacrifice (Wenham, 47).

“He stood by them under the tree, and they ate” (v. 8b). Rather than sitting at the head of the
table, which would be typical behavior for a host in such circumstances, Abraham personally sets
the food before his guests and then stands nearby while they eat to insure that their every need is
met—more like a waiter than a host.

GENESIS 18:9-10a.  YOUR WIFE SARAH WILL HAVE A SON

9They asked him, “Where is Sarah, your wife?”

He said, “See, in the tent.”

10abHe said, “I will certainly return to you when the season comes round. Behold, Sarah your
wife will have a son.”

“Where is Sarah, your wife?” (v. 9a). Having received Abraham’s hospitality, the visitors
address the business for which they have come. They ask Abraham where Sarah is, even though
there is no indication that they have met her or heard her name. The fact that they know her name
is another sign that these are not ordinary visitors but are instead heavenly emissaries.

“See, in the tent” (v. 9b). Earlier, Abraham went inside the tent to ask Sarah to take the
responsibility for baking bread (v. 6), and it would appear that she has remained inside the tent
during this entire visit.

“He said, ‘I will certainly return to you when the season comes round'”(v. 10a). The singular
subject in this sentence (“I” instead of “we”) suggests that this is not one of the angels speaking,
but is instead Yahweh (see v. 22).
“Behold, Sarah your wife will have a son” (v. 10b). As noted above, this is not the first
indication that Abraham and Sarah will have a son. The juxtaposition of Abraham’s hospitality
and this promise might make it appear as if God is granting Abraham a son as a reward for his
hospitality, but that is not the case. God has already promised that Sarah will bear a son (17:16),
so this verse simply reiterates a commitment already made. It does, however, make the time
frame more specific (“in due season”).

GENESIS 18:10c-15.  SARAH LAUGHED WITHIN HERSELF

10c Sarah heard in the tent door, which was behind him.

11Now Abraham and Sarah were old, well advanced in age. Sarah had passed the age of
childbearing.12Sarah laughed within herself, saying, “After I have grown old will I have
pleasure, my lord being old also?”13Yahweh said to Abraham, “Why did Sarah laugh, saying,
‘Will I really bear a child, yet I am old?’ 14 Is anything too hard for Yahweh? At the set time I
will return to you, when the season comes round, and Sarah will have a son.” 15Then Sarah
denied, saying, “I didn’t laugh,” for she was afraid.

He said, “No, but you did laugh.”

“Now Abraham and Sarah were old, well advanced in age. Sarah had passed the age of
childbearing”(v. 11). This verse gives triple emphasis to the problem of age. Both Abraham and
Sarah are old. They are advanced in age. But the final nail in the coffin is that it has ceased to be
with Sarah after the manner of women—which means that she has become menopausal. Prior to
menopause, there is always a possibility of pregnancy, but menopause brings hope to a close—or
that was the case, at least, prior to the miracles of modern medicine.

In verse 12, Sarah will identify another problem, “After I have grown old and my husband is old,
shall I have pleasure?”—suggesting that she and Abraham are no longer engaging in sexual
activity. Under such circumstances, there would be no way that Sarah could conceive a child.
Furthermore, if she could conceive, her age would mitigate against her being able to carry the
child to term and to bear a healthy baby.

“Sarah laughed within herself” (v. 12a). Laughter is a normal human response to a ridiculous
proposition—a healthier response than anger, which is the alternative. At least Sarah doesn’t fall
on her face as Abraham did (17:17). She laughs to herself rather than making an outward display
of her disbelief. Sitting in a tent by herself, her inward laughter would not be audible or visible to
Abraham and his guests.

“After I have grown old will I have pleasure, my lord being old also?” (v. 12b). We have no
idea whether this is the first that she has heard of this proposition. Abraham might or might not
have shared with her the earlier promise made by the Lord (17:16).

“Yahweh said to Abraham, ‘Why did Sarah laugh, saying, “Will I really bear a child, yet I
am old?”‘”(v. 13). The narrator identifies Abraham’s guest as the Lord. Sarah laughed after
overhearing the Lord’s promise. Now the Lord challenges Abraham after overhearing Sarah’s
quiet laughter. The fact that the Lord is aware of the quiet laughter is a sign that this is, indeed,
the Lord.

“Is anything too hard for Yahweh?” (v. 14a). This is the key to this text, and offers great
pastoral and homiletical possibilities. The one who created the heavens and earth and all that
lives therein can surely create another human life at will. God chooses whom God chooses, and
God often chooses unlikely candidates for great purposes. God chose Abraham and Sarah, not
because they were the best candidates for parenthood, but because they were not. When Isaac is
born, there will be no doubt in anyone’s mind that the Lord had a hand in his birth. As God
moves through history, he will show a strong preference for marginal people—for Moses, the
one who stuttered—for the small nation, Israel—for Gideon and his tiny army—and for David,
the young shepherd boy.

“At the set time I will return to you, when the season comes round, and Sarah will have a
son” (v. 14b). The Lord is speaking to Abraham, and repeats the promise of verse 10. Verses
21:1-7 tell the story of the fulfillment of this promise—”Yahweh visited Sarah as he had said,
and Yahweh did to Sarah as he had spoken” (21:1).

“Then Sarah denied, saying, ‘I didn’t laugh,’ for she was afraid” (v. 15a). We tend to be
startled when suddenly “found out”—when someone discerns and exposes our thoughts—when
they succeed in drilling down to our inner sanctum where we felt safe from exposure. Sarah
hadn’t intended for anyone to notice her laugh, which represented feelings that she preferred to
keep private. When Yahweh noticed Sarah’s laugh, that threw her on the defensive. She became
afraid, and therefore denied that she had laughed.

“He said, ‘No, but you did laugh'” (v. 15b). This seems less of an accusation than a correction.
The Lord has no need to shame Sarah, but does insist on establishing the truth.

Abraham was 75 years old when he answered the call to leave his homeland and go to the land
that God would show him. It was on that occasion that God first promised to make of Abraham a
great nation (12:1-4). Abraham will be 100 years old when Isaac is born (21:5). Faith often
requires believing things not yet seen (Hebrews 11:1). A faithful life can require abundant
patience.

When God told Abraham that Sarah would have a son, Abraham “fell on his face, and laughed”
(17:17). Now Sarah, listening to this conversation from the confines of her tent, “laughed within
herself, saying, “After I have grown old will I have pleasure, my lord being old also?” (v. 12).
While Abraham and Sarah have followed God’s call and believed God’s promises, when it
comes to this over-the-top promise that Sarah will have a son, they do not embrace the call but
reject it as nonsensical (Brueggemann, 159).