His Secret Wife (TO BE PUBLISHED UNDER PSICOM PUBLISHING INC.

)
by nininininaaa

Highest Ranking: #2 Romance

I'm Cassandra Talavera or should I say, Cassandra Talavera-Sarmiento. And being his
wife is my biggest secret.

=================

His Secret Wife

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

All rights reserve © nininininaaa 2014

--------------------------

NOTE:

I'm currently revising this story for a better one-less errors and mistakes. I'll
update the chapters that I've finished revising one by one. Hoping for your kind
consideration and understanding. Thank you!

=================

Prologue

Prologue

"I'll wait for your text, baby." rinig kong sabi ng isang babae na kakalabas lang
ng aming gate.

Hindi ko alam kung bakit hindi ko man lang nagawang iiwas ang tingin ko nang
makitang hinalikan niya sa labi si Sean.

It's a new girl again. Kung sabagay, kailan nga ba siya umulit ng babae?

Sean showed a playful smirk. "Yeah... Just wait for it, Anne."

Ngumuso naman ang babae, slightly offended. "Silly, baby! It's Kane, not Anne."
malambing niyang sabi't hindi na ginawang issue ang pagkakamali ni Sean sa kaniyang
pangalan.

He's obviously a playboy but she's shrugging that fact away. Well, I can't blame
her for that...

Sean forced a laugh. "Oh yeah, Kane! Sorry. My mind got so pre-occupied of the
things that we did earlier."
Kahit hindi na bago para sa akin ang marinig ang ganoong linyahan ni Sean ay hindi
ko pa rin maiwasan na maramdaman ang pagkirot ng puso ko. But compared to the pain
that I felt before, it's more bearable now.

She giggled and softly hit Sean on his firm muscular arms. "Am I that good, baby?"
she asked while raising her eyebrows.

"Yeah..." nakangising sagot ni Sean. "You took me to ecstasy. Glad that I've met
you earlier at the club." he flirted.

Ngumiti naman ang babae. "Well, me too. I'm glad that I went to that bar." she
flirted back.

Sean suddenly raised his arm to see his wrist watch. He acted like he's already
sleepy while looking at his wrist watch but I know that he's already bored.

"So, you better get going. I need to sleep earlier. I still have work." malinis
niyang pagtaboy sa babae.

"Okay..."

medyo bigong sabi ng babae ngunit bumawi naman sa paghalik ulit sa labi ni Sean.
"See you again." she said before she finally got in the taxi that was waiting for
her for a few minutes already.

See you again? I knew better... that's her first and last night with Sean.

Nang makaalis na ang taxi ay nakita kong pumasok na agad si Sean sa loob ng bahay.

Huminga muna ako ng malalim at lumabas na sa pinagtataguang sasakyan ni Sean na

nakaparada sa harap ng gate bago pumasok sa aming bahay.

Pagpasok ko sa sala ay nakita kong wala siya doon. Siguro'y nandoon na siya sa
kwarto.

Dumiretso naman ako sa kusina pagkadaan sa may sala at nakitang nandoon pa si

Manang na nag-iinit ng mga natirang ulam sa may microwave.

"Oh, Sandra!" ani Manang nang mamataan akong pumasok sa kusina. "Bakit naman ngayon
ka lang? Madalas ka nang ginagabi." nag-aalalang sabi nito sa akin.

I timidly smiled at her. "Alam niyo naman po ang dahilan..." I trailed. I don't
want to continue any further.

Kumuha naman ako ng baso sa may glass rack sa cabinet sa ilalim ng counter top saka
ito inilapag.

Manang released a deep breathe. I know she understands me. Alam niya ang mga
nangyayari dito sa bahay. Hindi ko na kailangang isalaysay pa.

"Pero hindi ba't mas maganda pa rin kung nandito ka? Malay mo'y mapigilan mo siya
kahit papaano." she tried to make me try again. "Ako ang nahihirapan sa inyong
dalawa..."

Nagsalin ako ng tubig sa aking baso bago pagod na nilingon si Manang.

"Nagawa ko na po 'yon dati, 'diba Manang? Wala naman pong nangyari. Walang nagbago.
Everything's still the same." sabi ko bago huminga
ng malalim nang maalala ang nangyari dati noong sinubukan ko siyang pigilan.
"Naaalala niyo naman po siguro ang nangyari noon nung ginawa ko 'yon. Ako pa po ang
napahiya 'diba?"

Binalik ko ang tingin ko sa aking baso at tinignan ang pagsisimulang magmoist ng

baso dahil sa lamig galing sa tubig.

"Tanggap ko na pong ganito ang set-up naming dalawa ni Sean." sabi ko nalang.
"Nasanay na rin po ako."

Ininom ko naman ang tubig. Wala akong itinirang patak.

"Sandra..." sabi nalang ni Manang dahil alam niya nang wala na siyang magagawa para
magbago pa ang isipan ko.

Nilagay ko ang baso sa may sink bago ko siya nilingon ulit at ngumiti. "Sige po.
Akyat na ko. Magpahinga na rin po kayo."

"Hindi ka man lang ba muna kakain?" pahabol niyang tanong akin bago ako tuluyang
makalabas ng kusina.

Umiling ako at ngumiti. "Hindi na po." sagot ko't hinayaan na niya akong lumabas ng
kusina.

Every step that I'm taking in the stairs gets heavier and heavier habang papalapit
ako ng papalapit sa pangalawang palapag ng bahay.

Pinakiramdaman ko muna ang loob ng kwarto mula sa labas. It's quiet. Imposible
namang agad na siyang nakatulog.

Huminga ako ng malalim bago naglakas-loob na buksan na ang aming kwarto. Ang
paglagaslas kaagad ng tubig muli sa banyo ang narinig ko. He's taking a shower.

Nothing surprised me. Parang gaya lang ng dati, nagkalat ang condom sa lapag na
hindi niya pa nalilinis at ang kaniyang underwear at damit na nakakalat sa lapag.

Our bedsheet's also a mess. Parang pinangyarihan ng isang matinding gera ang

kama. Nakalawlaw pa ang comforter sa may lapag kasama ng ibang unan.

I placed my bag on the coffee table inside our room. I tied my hair into a messy
bun and rolled up my sleeves before I started to clean his mess like I always do.

I threw the dirty clothes in the laundry basket and the used condoms in the trash
can.

Next, I folded the comforter and also put it in the laundry basket along with the
dirty clothes. Hindi ko na pinalitan ang punda ng unan ngunit pinagpag ko ito.
Mabuti nalang at wala masiyadong bakas sa sapin ng kama, lahat ay nasa comforter.

As soon as I'm done with the bed, I heard the bathroom door opened.

I immediately averted my gaze to him because of a reflex action, but I didn't look
away. My eyes felt like it were glued to his half-naked body. Kitang-kita ko pa ang
ibang butil ng tubig na kumikinang at naglalakbay sa bawat hiwa ng kaniyang abs.

"Quit staring at me." he rudely said when he noticed that I was staring at him.
I shook my head and looked away from him, nagkukunwaring inaayos-ayos pa ang
pagkakalatag ng unan sa kama.

"May pupuntahan nga pala kami bukas nila Nikki. Baka mga midnight na ko makauwi."
pagpapaalam ko sa kaniya habang abala sa pag-aayos.

"So?" he quickly reacted. "Why'd you have to tell me?" he asked like it's not an
important thing.

"Hmm... Nagpapaalam lang ako para malaman mo na gagabihin ako bukas at kung nasaan
ako." I tried to explain my side.

Paminsan-minsan kasi'y tumatawag ang magulang naming dalawa dito sa bahay upang
kamustahin ang kalagayan naming dalawa. He should know about my whereabouts lalo
na't gagabihin talaga ako ng todo. Nikki won't let me leave earlier than ten or
eleven.

"Okay then." sabi nalang niya't umupo sa kama.

"Magsho-shower lang ako--"

"Cut it out." he cut me off. "I don't care kung saan ka pupunta or pumunta. You
don't have to tell everything that you'll do. It doesn't even matter to me. Gawin
mo ang kung ano ang gusto mong gawin. I don't care. I just really don't."

Napayuko naman ako at kinagat ang aking ibabang labi. "O-Okay." sabi ko nalang.

Nagmadali akong pumasok sa banyo at saka binuksan agad ang shower. Hinayaan ko lang
ang pagdaloy ng tubig sa aking mukha at katawan kasabay ng pagdaloy ng luha ko sa
aking pisngi.

I know that I have to accept these consequences. I'm the one who chose this! Ito
ang kapalit ng kagustuhan ko. I was fine with it at first but right now, hindi ko
na alam kung hanggang kailan pa ang itatagal ko. I love him so much but I also have
my limits. Hirap na hirap na akong pagdikit-dikitin ang puso kong paulit-ulit na
nababasag. Nakakapagod na.

But what can I do, right?

I love Sean Jacob Sarmiento, the man of my dreams...

And I'm his secret wife, Cassandra Talavera or should I say, Cassandra Talavera-
Sarmiento.

=================

Chapter 1

Chapter 1

Reminisce

"Please, daddy." pagmamakaawa ko sa harap ni daddy. I'm already down on bended

knees while pleading. "Mahal ko po si Sean at alam na alam ko po sa sarili kong
siya ang lalaking para sakin."
"Sandra..." nahihirapang pagsambit ni Daddy sa pangalan ko. Alam kong kunti nalang
ay bibigay na siya at susundin ang kagustuhan kong mangyari.

"Daddy, please..." I begged him, teary eyed. "Ngayon lang po ako humiling sa inyo.
I never asked for anything when I was still growing up. Please, Daddy... Just this
once. Huh?"

When he sighed, I immediately smiled. I knew that I already won. It was a sign of
his defeat.

"Okay... I'll arrange a meeting with Mr. Sarmiento. I'll try, princess." he assured
before he held my hands that were placed on my lap. "Now, can you please stand up?"

I smiled wider and stood up to hug him.

"Thanks, Daddy!" I cheerfully exclaimed. "You don't know how happy I am."

Daddy patted my head as he hugged me back. "I'll do anything just to make my

princess happy."

I was impatiently waiting for Dad to come home dahil ngayon siya nakipag-usap kay
Mr. Sarmiento which is Sean's father. I just hope that everything went well in
their rendezvous.

Nang marinig ko na ang pagbukas ng pintuan ay agad ko itong nilingon.

Dad stepped inside the house while loosening his necktie and removing his coat.

"Daddy!" masayang salubong ko sa kaniya. I even held his suitcase for him. "What
happened? Ayos na po ba?" I excitedly,

but nervously asked him.

He looked at me with a expressionless face that made me tremble with fear. But when
he suddenly smiled ay halos magtatalon na ako sa tuwa. I know it's a success!

"Yes, Sandra." he said. "Pumayag si Mr. Sarmiento. Sean and you will meet the day
after tomorrow dahil kakausapin niya pa ang anak niya tungkol dito. I still need to
wait for his call or message about it."

I squealed and jumped because of excitement and happiness. I'm finally one step
closer to my dream.

Nakita ko naman ang pagngiti ni Daddy. "Glad that you're happy, my princess."

Mas lumaki ang ngiti ko saka inangkla ang aking braso sa kaniya.

"Uhm... Daddy?" I bit my lower lip before I continued. "I actually have another
request."

He looked at me with his eyes that's full of uneasiness. "What is it, Cassandra?"

"I want to work at their company." I simply stated.

"What? No!" Dad declined my favor right away. "I can't let that happen. Ikaw ang
magmamana ng kompanya natin. You're my only daughter." giit niya.

I pouted. "Hindi naman habang buhay, Daddy." sabi ko. "Hangga't kayo pa po ang
nakaupo as CEO then doon po muna ako sa company nila. At least, parang training ko
na rin po yun. Please, daddy... Pumayag ka na po." inalog-alog ko ang braso niya,
just like when I was still a child.

And again, he let out a big sigh. "Okay..." hinga niya. "But as soon as I want to
drop out of the position, you will immediately take over and no buts." he stated
his condition.

Tumango ako at sumaludo pa sa kaniya habang ngiting-ngiti. "I understand, Daddy."

lumapit ako sa kanya

upang halikan ang kaniyang pisngi. "Thanks, Dad!"

Nang dumating na ang gabing magkikita kami ay halos hindi na ako makapili ng
isusuot na damit dito sa walk-in closet ko. Parang feeling ko ay kulang ang mga
damit ko dahil hindi ko alam ang isusuot ko. Ganoon naman ata minsan ang mga babae
if they're trying to impress someone.

In the end, I ended up wearing a simple light blue dress, up to my mid-thighs and a
white stilettos. I just put a face powder and lipgloss to enlighten my face. I just
let my slight wavy hair flow.

"Sandra... Princess?" Daddy knocked on the walk-in closet's door before I saw him
entered the room.

Dad smiled when he saw me all dressed up. I turned around greacefully to give him a
good look of my dress.

"You're very beautiful, Sandra..." Daddy said as I saw a twinkle in his eyes. "Just
like your mother." he even added.

Lumapit naman ako kay Daddy upang yakapin siya. Whenever he's mentioning mommy, I
tend to get slightly teary-eyed. The longing that I'm feeling gets deeper
everytime.

Mom died when she gave birth to me. I didn't get a chance to know her or to spend
time with her. Ang tanging panahon lang na nakasama ko siya ay noong siyam na buwan
akong nasa loob ng sinapupunan niya. Hindj ko rin makakalimutan ang kwinento ni
daddy na before mamatay si mommy ay pagkarinig niya ng iyak ko nang ipinanganak ako
ay ngumiti siya ng isang ngiting hindi pa nakikita ni Daddy'ng ginawa ni mommy.

"Daddy... Come on. It's not the time to cry." sabi ko sa kaniya at umiling si daddy
saka ngumiti.

"Let's

go down. Nakahanda na ang sasakyan." sabi ni Daddy at hindi niya ako binatawan
hanggang sa makarating kami sa sasakyan.

When we arrived at the private room, I smiled when I saw a familiar figure of a
man's back. Hindi ako pwedeng magkamali. Sa kakatitig ko palang sa kaniya noon ay
malabong hindi ko makabisado ang bawat kurba ng muscles ng katawan niya, ang lapad
likod niya, ang height at pati na rin ang pagkilos niya minsan ay kilalang-kilala
ko na.

"Mr. Talavera, you're here!" I middle-aged man stood up from his seat when he saw
us entered the room. He must be Sean's father. Kahawig na kahawig niya ang daddy
niya.
"I'm sorry to keep you waiting, Mr. Sarmiento." paghingi naman ng paumanhin ni
Daddy. "Oh! By the way, my daughter, Cassandra Talavera." agad na pakilala sa akin
ni Daddy.

Sean's mother also stood from her seat just to offer her hand to me as she smiled.
"Napakagandang bata." she commented. "Kamukhang-kamukha mo ang mommy mo."

"Sandra, she was a close friend of your mom when they were still in college." Daddy
gave me a fact.

I can't believe that my Mom's close friend is Sean's mother.

Ngumiti naman ako at tinanggap ang kaniyang kamay na nakalahad. "Thank you po for
being a friend of my mom while she's still alive." pagpapasalamat ko sa kaniya.

"Lagi siyang ganyan sa unang pagme-meet sa mga naging kaibigan ng mommy niya.
Pinapasalamatan niya sila." sabi naman ni Daddy.

Natawa naman ang mommy ni Sean. "Well, you're welcome and you can call me Tita
Rose, Cassandra."

"Sige po, Tita Rose." sabi ko.

"Ako naman ang Tito Simon

mo." sabay singit naman ng Daddy ni Sean at nakipagkamay din sa akin.

"Hello po, Tito Simon." I politely greeted him.

Pagkatapos ng kamayan ay lumingon siya kung saan nakaupo ang anak niyang
pinakahinihintay kong humarap sa akin. "And this is our son, Sean Sarmiento."
pagpapakilala niya kay Sean.

Napalunok naman ako nang makita ko siyang inayos ang kaniyang coat bago tumayo
upang harapin ako. He's wearing a smart casual attire.

"Hi. I'm Sean." simpleng pagbati niya sa akin bago inilahad ang kaniyang kamay.

Hindi ako makapaniwalang nakangiti sa akin ngayon ang isang Sean Jacob Sarmiento.
Pakiramdam ko'y para akong nasa panaginip lamang. Dati'y lagi lang siyang
nakasimangot at mukhang masungit kapag nakikita ko ngunit ngayon ay nakangiti pa
siya sa akin.

Agad kong tinanggap ang kamay niya ng nakangiti. "Cassandra Talavera." pagsambit ko
ng aking pangalan. "But you can call me Sandra."

"Okay, Sandra." he said, slightly smiling and let go of my hand before he turned
his head to my father.

"Hi, Sir. I'm Sean Sarmiento po." pormal at magalang na pagbati't pakikilala niya
kay Daddy.

Tumango naman si daddy sa kaniya at ngumiti. "You'll handle your dad's company in a
month. I'm anticipating your performance."

"It'll be exciting then, Sir." he cooly accepted Dad's indirect challenge.

Daddy shook his head with a smile. "Drop the 'sir'. Call me Tito Fred."

"Yes po, Tito Fred." nakangiting sabi ni Sean.

Nang matapos ang batian ay agad na kaming nagsiupo. Kasalukuyang nasa harap ko
ngayon si Sean at

tahimik na kumakain. The dinner's already fixed and it's already here when we
arrived kaya agad din kaming nagsimulang kumain.

"Well, I think na dapat bigyan natin ng quality time ang dalawa para makilala ang
isa't-isa." sabi ni Tito Solomon. "Kaysa silang dalawa ang nag-uusap ay tayo-tayo
lang tatlo ang nagsasalita."

"Yes, I think so too since ikakasal nanaman na ang dalawa." pagsang-ayon ni Daddy
habang tumatango-tango.

"So, you two get out first for a while. Have a talk and enjoy the night. Get to
know each other." Tita Rose encouraged me and Sean.

Pinunasan naman ni Sean ang bibig niya gamit ang table napkin. Nagulat ako nang
bigla siyang tumayo agad at lumapit papunta sakin saka inalok ang kaniyang kamay.
"Come on, Sandra, let's go?" nakangiting tanong niya sakin.

I looked at daddy, he nodded and smiled. Bumalik ako ng tingin kay Sean at
hinawakan na rin ang kamay namin. Puro kantyaw ni tita ang narinig namin bago kami
makalabas sa garden ng restaurant at binitawan ng marahas ang kamay ko.

What did just happen? I was shocked by his sudden harsh move.

"Don't be so shocked." he said. "I'll be like this when I'm only with you."

"W-What do you mean?" naguguluhang tanong ko kahit na may nahihinuha na akong sagot
sa sarili kong katanungan.

"The way I acted earlier... pinakiusapan lang ako ni mommy at daddy." walang pag-
aalinlangang pag-amin ni Sean at umupo sa bench. "Do you think that I'm okay with
the thought of marrying you? Marrying someone na hindi ko kilala?" he sarcastically
asked.

So, hindi niya pala ako napapansin. Magkaklase

kami for three years at hindi niya ko kilala. Nagkasama rin kami noon sa isang
national Chemistry competition sa may Cagayan de Oro pero hindi niya ako kilala. Am
I that easy to forget? Really?

"Sa tingin mo, masaya ako dahil matatali ako sa'yo?" he continued. "Hell no!" he
exclaimed.

I didn't know that it'll hurt this much to be vocally rejected by someone you love.

"Once you marry me," lumapit siya sakin at bumulong. "You'll experience hell. You
will never be happy."

Halos mapatalon naman ako sa paghampas na ginawa ni Nikki sa braso ko that made me
stop from reminiscing the past.

"Connect to earth, Sandra!" she said while shoving her hands in front of me.
"S-Sorry. May naalala lang." sabi ko at bumalik sa pagliligpit ng gamit.

"Naalala?" she asked, irritated. "Eh nagstory telling ka ata sa utak mo ng isang
nobela eh. Tagal naman niyang naalala mo, kasing tagal din ng pagputak ko dito na
wala ka naman palang naiintindihan."

I sighed. "Pasensya na. Marami lang talaga akong iniisip."

"Well, kung ano man 'yang iniisip mo, wag mo munang isipin. Spare all those
thoughts for tonight. It's my birthday! We'll party!" masayang sabi niya.

Ngumiti ako at lumingon sa kaniya. "Saan ba tayo kakain?" tanong ko.

"Kakain?" she narrowed her eyes. "We'll not eat, we'll drink."

"Drink? Anong drink?" nagtatakang tanong ko.

"Magbabar tayo! Let's taste every liquor na afford ng bulsa ko dun sa bagong bukas
na club." sabi niya. "Well, kung gusto mong kumain ay meron atang light foods dun
or..." tumaas ang kilay niya.

"Or what?" I creased my forehead.

"Let's

find you a guy to eat-- Aray!" she shouted in pain when I slightly smacked her
head.

Minsan talaga ay kung anu-ano ang pinag-iiisip ng babaeng 'to. I know that we are
old enough but I will never do that. Ni hindi pa nga namin 'yon nagagawa ng asawa
ko pagkatapos ay gagawin ko na sa iba? I'm not like him.

"Wala pa akong balak ma-devirginize." sabi ko sa kaniya.

"I'm just suggesting!" nagkibit-balikat siya.

Bigla namang nagsitahimik ang mga ka-officemate namin at natanaw ko nalang ang
lalaking nagngangalang, Sean Sarmiento na CEO ng kompanyang pinagt-trabahuhan ko,
papalabas na siya ng kaniyang office.

I'm working at my husband's company as a normal employee dahil si daddy pa ang

naghahandle ng company namin ngunit walang nakakaalam dito sa opisina kung ano
kaming talaga. Being his wife is my biggest secret at para sa kaniya ay isang
malaki rin akong sikreto. Isa 'to sa mga kondisyon niya bago kami ikasal-ang walang
makakaalam tungkol sa status namin. Pumayag nalang din ako dahil wala na akong
magagawa. I'm willing to obey all his orders basta ba'y papakasalan niya ako.

Oo, ganoon ako katanga.

"Good evening, Sir!" bati ng mga ka-officemate ko sa kaniya ngunit para lang siyang
walang naririnig at patuloy lang sa paglalakad hanggang sa makalabas na siya ng
office.

"Naloka ang beauty ko sa grand exit ni Sir!" biglang singhal ni Nikki. "Napaka-
awkward ng office tuwing lalabas at papasok siya sa opisina niya."

"Ang hot ni Sir no!" biglang sabi ng isa pa naming officemate.

"Hot nga, sungit naman." pagkontra ni Nikki. "Wala sigurong girlfriend kaya ganiyan
o kaya namenopause."

"Gaga ka talaga, Nikki!" sabi ng kaofficemate namin. "Menopause? Babae lang yun at
walang girlfriend? Sa ganyang ka-hot na nilalang, walang girlfriend?!"

"Eh sa ang sungit niya eh. Malay ko ba." Nikki said as she shrugged her shoulders.

Pinilit ko nalang ang sarili kong hindi makisali sa usapan nila. As much as
possible, ayokong mapag-usapan si Sean. Baka madulas pa ko o kung ano pa ang masabi
ko.

"Hay, nako! Nasisira talaga ni Sir ang beauty ko." sabi ni Nikki at inayos ang
buhok.

Nilingon ko naman ito. "Tara na, Nikki." aya ko dito para maiba naman ang topic
nila.

"Oo nga pala!" excited niyang sabi at sinukbit na ang bag. "Tara na, tara na! Let's
party." she shouted at nauna na sa paglabas ng opisina.

Here we go.

=================

Chapter 2

Chapter 2

Home

"Let's party!" agad na pagsigaw ni Nikki nang makapasok na kami sa loob ng bar.

Napatakip naman ako sa tenga sa sobrang lakas ng tunog. Does it have to be really
this loud?

"God, Sandra! Have fun!" sabi sa akin ni Nikki at tinapik ako sa aking balikat.

Umiling naman ako. "It's too loud!" reklamo ko naman.

I've been to a bar before pero hindi katulad ng sound system dito ang sound system
sa napuntahan ko ngayon.

"It's fine! You'll get used to it after some time." sabi naman niya sa akin.

Hindi na ako nakasagot pabalik dahil kinausap na siya ng isang crew dito sa bar.

Hinayaan ko lang siyang makipag-usap habang iniikot ang tingin sa kabuuan ng bar.
It's very spacious. The party's already at its peak.

Napukaw ng tingin ko ang mga nagsasayaw sa dance floor. I can see couples or even a
pair of strangers grinding and dry humping against each other. Alam kong uso ang
ganiyan sa mga bar, pero kapag naiisip kong ganiyan din si Sean sa kaniyang mga
babae ay hindi ko maiwasan ang makaramdam ng pagkaawa sa sarili ko. I feel so
disrespected.

"Umupo na tayo doon sa may couch na pinareserve ko. Come on!" pag-aya ni Nikki sa
amin nang matapos silang mag-usap ng crew.

Tinanguan ni Nikki ang crew at agad na itong nagsimulang maglakad. Sinundan lang
namin siya patungo sa mga tables at couches na nakapiligid sa may dance floor.

Huminto kami sa spot kung saan nasa gitnang gilid ng dance floor. "This is your
place, Ma'am." sabi ng crew kay Nikki.

"Thanks." nakangiting pasasalamat ni Nikki dito at kumuha ng one

hundred para ibigay na tip sa lalaki.

I think I already got used to the booming sound system. Hindi ko na masiyadong
iniinda ang napakalakas na tunog katulad ng sa kanina noong pagpasok namin.

"Still not comfortable, Sandra?" tanong sakin ni Mae, isa pang ka-officemate namin
ni Nikki.

Umiling ako at ngumiti. "Medyo ayos na."

"You can chill muna doon sa bar, Sandra." sabi naman ni Kacey. "Medyo may pagkawild
ang mga tao dito dahil nasa gilid lang ng dance floor."

I smiled and nodded. "Maya-maya siguro. Dito muna ako kasama niyo."

Bigla namang tumayo si Nikki at Briana. "Sasayaw lang kami ni Bri. Sunod nalang
kayo ah!" hindi na makapaghintay na sabi ni Nikki't agad nang hinila si Briana
patungo sa dance floor.

Ang alam ko'y madadalas sila Briana, Kacey at Mae na magbar. Si Nikki naman ay
hindi ganoon kadalas dahil hindi ko naman hilig ang pumunta sa ganito. Wala siyang
makakasamang gumimik.

Kacey took the glass shot from the table. Napangiwi siya nang sinipsip ang lemon
bago ininom ang tequila at kumuha rin ng asin na kaniyang dinilaan mula sa kaniyang
palad.

Si Mae naman ay kinuha ang cocktail drink. I don't know what alcohol is that ngunit
parang wala lang sa kaniya kung inumin niya ito.

"Sunod na kami kila Nikki sa dance floor, Sandra." paalam ni Kacey nang tumayo na
silang dalawa ni Mae. "Ayos ka lang bang mag-isa dito? Sumama ka na kaya doon sa
dance floor."

Agad naman akong umiling at ngumiti. "Huwag na." pagtanggi ko. "Ayos lang ako dito
or baka pumunta nalang ako doon sa may bar."

They nodded and told me that they're going to check

on me from time to time before they headed out onto the dance floor.

"Drinks, Ma'am?"

The waiter who passed by our table offered me a drink from the tray that he was
holding.

"No thanks." simpleng pagtanggi ko at ngumiti sa kaniya.

He just nodded at me and moved on to the next tables.

I'm craving for rice or any food that can fill up my stomach. Akala ko pa naman ay
sa buffet kami kakain for Nikki's birthday celebration kaya hindi pa ako masiyadong
kumain ng lunch at meryenda kanina.

Napagdesisyunan kong tumayo nalang at dumiretso sa may bar para maghanap ng ibang
maiinom na walang halong alcohol.

Nang dumating ako doon ay mabilis akong dinaluhan ng bartender na nandoon.

"Do you have any juice or any drink without alcohol?" tanong ko sa bartender habang
tinitignan ang mga naka-display na alcohol sa may rack.

"There's a restaurant lounge upstairs, Ma'am. We have foods, as well as drinks that
are not alcoholic." he answered me with a pleasing smile.

I bid the bartender a thanks before I went upstairs.

Pagkatapak na pagkatapak ko palang sa pangalawang palapag ay agad akong nakaramdam

ng kakaibang atmosphere. It's so soothing than the rough atmosphere they have
downstairs.

Dumiretso ako sa may counter at tiningala ang menu sa itaas upang makahanap ng i-
oorder na pagkain.

I'm craving for rice earlier or any heavy meal but when I saw the carbonara in the

menu, my craving suddenly shifted.

"Orange juice and carbonara." pag-oorder ko.

"Wait a minute, Ma'am." aniya at tumango nalang ako.

Inikot ko nang tingin ang buong lounge. Majority of the diners are couples.
Nakakahiya naman kung makikihalubilo pa ako sa kanila't tahimik na maipagsigawang
loner ako.

Kinuha ko ang cellphone ko. I decided to text Manang to ask her if Sean's already
home when a guy suddenly dictated his number.

"Did you get it?" he asked me when I turned to look at him.

"I don't even know what you're talking about." sabi ko sabay irap sa kaniya't
ibinalik ang aking tingin sa harap ng aking cellphone.

Ano nga ba ang gagawin ko dapat?

Umupo ito sa tabi ko. "Sorry, did I bother you?" he suddenly apoligized.

"Well, what do you think?" masungit kong tanong sa kaniya.

"Uh... Not really." mapang-inis niyang sagot sa akin.

"You think so?" tamad ko siyang tinignan at itinaas ang aking kilay.

"Uhuh." he said as he nodded and drank the liquor he's holding.

"Well, you're wrong, so please... I don't wanna be bother." I stated the obvious as
I averted my eyes away from him.
Binalik ko ulit ang tingin ko sa aking cellphone. Nawala na talaga ng tuluyan sa
isipan ko ang dapat kong gagawin. Sino nga ba ang itetext ko?

I heard him suddenly chuckled kaya muli nanaman akong napatingin sa kaniya.

"I don't even know what's funny." I commented.

"You don't like it here, right?" he asked like he's pretty sure that I don't.

Napakunot naman ang aking noo. "What do you mean?"

"Being in bars or clubs is not your

thing." he concluded.

I sighed. "Yes... You're right. It's not my thing." I told him.

"Then... may I ask if why are you here?" nanantiya niyang pagtanong. "Broken
hearted? Moving on?" he guessed.

"It's my friend's birthday." I simply said. "I'm not broken hearted nor moving
on..." sanay nang masaktan ang puso ko. I'm kinda immune to the pain now.

"If it's your friend's birthday, then why are you here alone?" he asked curiously.

"They're partying downstairs with the others. Ayoko naman doon kaya dito nalang
ako." sabi ko.

Bigla namang dumating ang ni-order ko't nakangiting nagpasalamat ako sa waiter.

"Me too." the guy beside me suddenly said when I'm about to start eating.

"Ha?" napalingon ako sa kaniya.

"Bars are not my thing. It's just that my brother is celebrating too kaya kasama
ako dito." he told me.

"Why don't you like it here?" tanong ko sa kaniya.

"Uhm... Because of noise?" hindi niya pa siguradong sagot. "It's too noisy. Plus, I
hate seeing people flirting in public. It's just too over rated." he added.

Hindi ko naman napigilan na ang pagngiti. "Finally, I found someone who understands
me." I voiced out my thoughts.

Ngumiti din siya sa akin pabalik. "If you want, we can walk outside after you eat.
It's more serene outside the club." he suggested.

I raised my eyebrows at him. If this is some kind of way or tactic to get me into a
one night stand then I'll be doomed and damned. I need to think cleverly before I
make any decisions.

"I can see that you're having second thoughts." natawa siya. "I'm not a bad guy."

Napanguso

naman ako't muling napag-isip. Maybe I should try to socialize more.

"Hmm... Sige." sabi ko matapos ang matagal na pag-iisip.

Pagkatapos kong kumain ay agad kaming lumabas. Tinext ko nalang si Nikki na lumabas
lang ako dahil masiyadong maingay.

"What's your name by the way?" bigla niyang tanong nang naglalakad-lakad kami sa
labas. "Kanina pa tayo nag-uusap pero hindi ko pa alam kung ano ang pangalan mo."

"I'm Cassandra Sa-Talavera. Cassandra Talavera." sabi ko't parang gusto kong
tampalin ang bibig ko. Muntik ko nang masabing Sarmineto!

Napatawa naman siya. "Is that really your name? Mukhang hindi ka pa ata sigurado."

Umiling ako. "May ID akong dala. You can look at it if you think that I'm lying."

Ang dati ko pa kasing apilyido ang nakalagay sa office ID ko. Mahirap na at baka
mabuko pa ng mga ka-officemate ko. Tiyak naman na gagawan nila yun ng issue dahil
parehas kami ng apilyido ni Sean.

"May I?" nakangisi niyang tanong na para bang hindi pa rin naniniwala sa sinabi ko.
He wants proof, huh?

Binuksan ko ang aking shoulder bag at kinapa ang ID ko dito. Binigay ko naman sa
kaniya agad nang makita ko ito at mabilis niyang sinuri ang ID ko.

"Cassandra Phiel S. Talavera." he read my maiden name out loud.

"So, yung 'Sa' ba na dapat mong sasabihin kanina ay ang middle name mo?" kuryoso
niyang tanong sa akin.

Oo nga pala! Santiago nga pala ang middle ko. Saktong-sakto sa nadulas kong 'Sa'
kanina.

Agad naman akong tumango. "Oo. Santiago. Balak ko sanang magpakilala in full name
pero naisip kong huwag nalang."

"You're working for Sarto

Corporation?" tanong niya sa akin. "Sa airlines ka ba naka-base? May airlines rin
ang Sarto if I'm not mistaken, right?"

"Uhm, I'm not working for the airlines. Sa may mismong company ako for our
commercial products." paglilinaw ko.

"Oh. I thought that you're a stewardess." natatawang sabi niya.

I shook my head. "Hindi. Office girl lang ako."

"Oh... That's why your outfit make sense." tumango-tango siya.

I pictured myself inside my brain with the outfit that I wore earlier. Naka-
leggings, white racer back top with black coat and a three-inches black high heels.

"Anyway, gusto mong ihatid na kita? It's already 11PM." pagvo-volunteer niya.
"That's if you don't have a car..."

"Huwag na nakakahiya. Nandiyan pa ang mga kaibigan mo at kapatid mo. I'm fine.
Hihintayin ko nalang mga kaibigan ko. Sabay-sabay naman kaming magco-commute
nalang." sabi ko.
"It's fine, Cassandra." he said at medyo napangiwi pa ako sa pagbabanggit niya ng
buong pangalan ko. "I'll just text my brother. Saka baka dalawin ako ng konsensya
kong hinayaan kitang uuwing magco-commute when I have a car to drive you home."

Natawa naman ako. "Are you really sure? Medyo malayo ang bahay namin dito sa bar.
It's out Quezon City, sa Makati pa kami."

"Well then, mas lalo kitang ihahatid ngayong nalaman kong malayo ka pa pala dito."
sabi niya. "So... What do you think?" he smiled and played with his key fob.

"Hmm... Sige na nga." pagpayag ko.

I trust him. I know that he's not a bad guy. Nakikita ko 'yon sa mga mata niyang
madaling mabasa.

"Great!" masaya niyang sabi

at hinawakan ako sa aking pulsuhan. Hinatak niya ako patungo sa kaniyang sasakyan.

He immediately pressed his key fob, tumunog ang sasakyan.

He was gentleman enough to open the door for me before he went inside the driver's
seat.

"Subdivision?" tanong niya habang nagd-drive.

Tumango ako. "Yup. Highfields Subdivision."

"Wow! Rich kid." natatawang sabi niya. "That's an elite subdivision. Parang
nagdadalawang isip tuloy ako kung isa ka ba talagang office girl."

"Napakita ko na nga ang ID ko, nagdududa ka pa rin." sabi ko nalang.

"Well, I can't help it." he shrugged his shoulders while grinning. "Mataas bang
magpasahod ang Sarto?"

"Twenty-five thousand a month. Just enough for me to live a contented life." sabi
ko naman.

"Not bad though. But still... it can't afford a hundred million house in that
subdivision no matter how hard I calculate. You have to work at least, a hundred
years before your salary can buy a house there." he wittily said.

"Hundred millions? Are you really sure that it cost that much?" sinubukan ko siyang
iwala sa katotohanan.

"Of course." he confidently said.

"Paano ka naman nakakasigurado?" nagtaas ako ng kilay sa kaniya.

"Uh... My family owns that subdivision." simpleng sabi niya na para bang walang
kwentang impormasyon iyon.

My eyes widened in surprise as I looked at him. "You own Highfields Subdivision?"

"My family, actually." nagkibit-balikat sya. "Hindi pa sa akin 'yon. My father's

not yet stepping down on his throne."
"Ganon na rin yun. Sa'yo na rin yun." sabi

ko.

"Iba pa rin ang feeling kapag ikaw ang nagpapatakbo." he said.

"Hindi ka na ba mapakaling manahin ang kompanya niyo?" natatawang tanong ko.

"Hmm. Maybe not, maybe yes." nalilitong sagot niya. "May part sakin na gusto ko
pang magliwaliw at may part naman sakin na kailangan ko nang magseryoso. Pero
ngayong nalaman kong sa Highfields ka pala nakatira, gusto ko na tuloy i-handle ang
kompanya."

Natawa ako. "Bakit? Ipapademolish mo ang bahay ko?"

"Of course, not." iling niya bago ngimisi. "Pero pwede na rin. Pwede naman kitang
patirahin sakin eh." he smoothly said.

Napatanga naman ako sa kaniyang biglang sinabi. What the hell is he talking about?
Is he hitting at me?

Tumawa siya nang sinilip ang aking ekspresyon. "Saan ba dito ang bahay niyo?" bigla
niyang tanong ng makapasok na kami sa loob ng subdivision.

"Dire-diretso mo lang. Medyo nasa bungad lang ang bahay namin." sagot ko.

Tumango-tango siya at hindi nagtagal ay natanaw ko na ang bahay namin.

"Dito nalang." turo ko sa bahay namin.

Hininto niya ang kotse. I unbuckled my seatbelt and thanked him before I went out
of the car. Lumingon ako ulit sa kaniya para kumaway at muling magpasalamat kaya
binaba niya ang bintana at sumilip.

"You're one hell of a rich office girl, Cassandra." he said when he saw the facade
of our house.

I just awkwardly laughed to avoid the topic. "Salamat sa pahatid." pasasalamat ko

sa kaniya.

"You're welcome, and oh!...!" kinuha niya ang wallet niya at naglabas ng calling
card. "Here, take it. Let's keep in touch. Magpakilala ka pag nagtext ka ah?"

nakangit niyang sabi nang iniabot niya sa akin ang calling card niya.

Kinuha ko naman agad ang phone ko at tinipa ang kaniyang numero sa aking cellphone.

"I will." ngumiti siya at may pinindot sa kaniyang cellphone. He's probablt saving
my number.

"Sige na. Ingat ka pag-uwi." nakangiti kong sabi sa kaniya't kumaway-kaway pa.

Ngumiti rin siya sa akin bago sinarado ang bintana. Hindi rin nagtagal ay
pinaharurot niya na paalis ang sasakyan.

Agad naman akong pumasok sa bahay nang makaalis na siya ng tuluyan at naabutan kong
naka-dim lang ang ilaw sa may living room. I think Manang's already sleeping.

Gaya nang nakagawian ko tuwing kakarating palang sa bahay, dumaan muna ako ng
kusina para uminom ng tubig bago umakyat sa aming kwarto.

My eyes widened the moment I got inside our room. I stiffened. I can't even move.
Sa sobrang panlalambot ng tuhod ko, pakiramdam ko'y p-pwede akong mabuwal kapag
sinubukan kong humakbang paalis.

For the first time in five months that we are married, ngayon ko lang nakita ang
ganitong eksena harap-harapan.

My husband's sleeping so soundly, topless beside a girl who's covered with a

comforter, hugging my husband. I can't believe it... Kahit kailan ay hindi ko
nayakap ang asawa ko sa pagtulog. Doon pa talaga siya nakapuwesto sa puwesto ko.

I thought that I was already immune with getting hurt but I guess, I still don't.
This is a different kind of pain. Sa lahat ng sakit na naramdaman ko, isa na 'to sa
pinakamasakit na ayoko nang maramdaman ulit.

I know

that I have to accept this kind of situation. That's one of the consequences of
being married to Sean pero hindi ko maiiwasan ang masaktan. Hinahayaan ko na siya
sa mga babae niya but this time, I had enough.

Ang makitang harap-harapang ganito ang asawa ko at babae niya ay daig pa sa pagtama
ng isang daan o mahigit pang punyal sa puso ko.

Tears formed inside my eyes as I bit my lower lip.

I didn't last another second, I immediately ran away from our room at tumango sa
kwarto ni Manang sa baba.

Nakailang katok din ako sa pintuan ng kwarto bago buksan ni Manang dahil naka-lock
ito. "Oh hija, ngayon ka lang ba nakauwi?" pagod at inaantok niyang tanong sa akin.

Halatang nagising ko siya at naantala sa pagtulog.

"O-Opo." nauutal na sagot ko.

"Oh eh umakyat ka na at matulog. Nagugutom ka ba?" nakangiti niyang sabi sa akin.

Umiling ako. "Hindi po. Wala lang po akong matulugan."

Kumunot ang noo ni Manang. "Anong walang matulugan?" pagtataka nito.

"May ibang babae po kasing nakahiga sa higaan ko ngayon kaya po dito po muna ako.
Ang sama ko naman po kung paghihiwalayin ko pa sila samantalang ang higpit ng
pagkakayakap ng babaeng yun sa asawa." tuloy-tuloy na sabi ko't hindi ko naiwasan
ang pagiging sarkastiko.

Mabilis naman akong pinapasok ni Manang sa kaniyang kwarto. Parang ulan ang sunod-
sunod na pagpatak ng luha ko nang makapasok ako sa loob na agad naman akong inalo
ni Manang.

"Manang, ngayon lang po nangyari 'to..." iyak ko. "Kaya ko po yung nakikita kong
umaalis ang mga babae niya dito eh. I can still take that. Pero yung makita ko
mismo sila ng babae niya sa kama namin... Hindi ko kaya... Hindi ko po kaya. Ako po
ang asawa niya. I should be the one beside him pero wala po akong magawa."

Hinagod-hagod naman ni Manang ang likod ko ng marahan upang mapatahan.

Huminga naman siya ng malalim nang marinig ang mabibigat kong paghikbi.

"Dito ka na matulog sa kama ko. Magpahinga ka na." mahinahon niyang sabi sa akin.

Umiling maman ako. "Sa lapag nalang po ako. Sasakit po ang likod niyo dito. Diyan
nalang po kayo sa kama niyo." sabi ko.

"Oh sige. Nandon sa kabinet ang ekstrang mattress ngunit manipis iyon saka yung
ekstrang kumot." ani Manang. "Ito naman ang unan." sabi ni Manang at inabot sa akin
ang kaniyang sobrang unan.

"Salamat po." sabi ko habang nilalatag ang nakuhang kutson sa may kabinet.

"Matulog ka na. Hayaan mo't susubukan kong kausapin ang asawa mo." sabi niya sa
akin.

Agad naman akong umiling. "Huwag niyo na pong kausapin si Sean. Magagalit po 'yon
sa akin... Hayaan nalang po natin." sabi ko naman.

"Pero, Sandra, hindi na tama ang--"

"Manang, pakiusap po... Huwag na po." muli kong pag-iling, nakikiusap.

Napabuntong hininga nalang siya't pumayag na sa aking kagustuhan na mangyari.

Mabuti nalang at medyo makapal din ang kutson na aking hinihigaan. Hindi ko
masiyadong nararamdaman ang matigas at malamig na lapag.

We have plenty of guest rooms in our house but I chose to sleep in Manang's room.
Kailangan ko ngayon nang makakasama. I don't want to be alone. I need someone to
hold on to.

Manang is all I have right now... Ngayon ko lang naramdaman ulit ang pagkamiss kay
Daddy.

I want to go back home...

=================

Chapter 3

Chapter 3

Compliment

"Ugh..." I grunted when I felt pain in my back the moment I woke up from sleep.

Kahit pala medyo malambot ang mattress ay hindi pa rin ako ganoon kasanay matulog
sa may lapag.

Nilingon ko ang kama ni Manang at nakitang wala na siya doon. Tumayo na ako't
tumungo sa may tukador. I stared myself at the mirror, my face look swollen.

Tumungo ako sa maliit na banyo ni Manang dito sa loob ng kwarto niya't nagpasiyang
maghilamos. Niligpit ko rin ang pinaghigaan ko at binalik sa loob ng kaniyang
kabinet bago lumabas ng kwarto.

Nang maisarado ko ang pintuan ay agad akong nanlamig nang marinig ang boses ng
isang babae.

She's still here...

"Come on, dito mo na nga ako pinatulog eh. Bakit ba pinapaalis mo ko agad?"
malambing na pagrereklamo ng babae. "Can't I eat first?"

Nagtago ako sa gilid nang makababa na sila ng hagdan. Hinarap ni Sean ang babae.

"No. You have to go." mariin na sabi ni Sean.

"But babe, wala ka namang work 'cause it's Sunday. I'll just stay here and let's
have some fun." she flirted with my husband.

Umiwas ako ng tingin nang makitang pinaglalaruan ng kaniyang kamay ang tee shirt ni
Sean. Pasimpleng inaangat-angat niya ito.

"I told you, Stacy. I'll go somewhere and it's none of your business!" tumaas na
ang tono ng boses ni Sean at binaba ang kaniyang tee shirt.

"It's Daisy, not Stacy." she seems so offended. "I'll go. Just call me." she gave
up and went out of our house.

Huminga ako ng malalim nang makaalis na ang babae ngunit hindi pa rin ako lumabas
dito sa gilid ng hagdanan.

Hindi ko alam kung paano ko haharapin si Sean. One sleep isn't enough to forget
that fresh memory from last night in my mind. Seeing him will make everything even
more painful, especially if he's just going to ignore me again.

"Manang." narinig kong pagtawag ni Sean kay Manang.

Bahagya akong sumilip, nakita kong lumabas si Manang galing sa kusina.

"Bakit, hijo?" tanong nito kay Sean.

"Umuwi po ba si Cassandra?" biglang tanong nito.

Napaawang ang aking bibig sa tinanong ni Sean kay Manang. Ang malamig kong puso ay
biglang nag-init. Hindi ako makapaniwala. Is he really asking about me? Does he
care for me already?

Thinking that he cares for me made my heart flutter like a butterfly flying so
high. Thoughts from last night were instantly washed away from my mind like it
didn't happen.

"Oo." tipid na sagot ni Manang.

"Mga anong oras po siya dumating?" sunod niyang tanong at hindi ko mapigilan ang
mapangiti.

"Mag-aalas dose na rin siguro." sabi naman ni Manang.

"Saan... po siya natulog?" medyo nag-aalangan pang tanong ni Sean.

"Sa kwarto ko." sabi ni Manang at saka nito tinignan ng mariin si Sean. "Hijo, alam
kong hindi kayo magkasundo ng asawa mo pero sana naman ay hindi umaabot sa ganito.
Bigyan mo naman siya ng kahit kaunting respeto. Kahit anong sabihin mo, kasal pa
rin kayo at asawa mo siya. Kahit sabihin mo pang sa papel lang kayo kasal."
pagsesermon ni Manang kay Sean.

Napabuntong hininga naman si Sean at hinilot ang kaniyang sintido na para bang
hindi niya rin alam kung ano ang dapat niyang gawin.

"Manang, huwag na po sanang makarating kila daddy 'to." pakiusap ni Sean. "Mag-
iingat nalang po ako sa susunod."

Para akong nabagsakan ng mundo nang marinig kong sinabi niyang may susunod pa. When
will this kind of routine be over?

"Wag kang mag-alala. Alam kong ayaw din ng asawa mong malaman ng mga magulang niyo
kaya hindi ako magsasalita." sabi ni Manang.

"Salamat po, Manang..." nahihiya namang pasasalamat ni Sean.

Napalingon naman si Manang sa gawi ko at bahagyang naningkit pa ang mata dahil

hindi siguro ako masiyadong makita.

"Oh! Gising ka na pala, Sandra." puna ni Manang nang masiguradong ako iyon.

Hilaw naman akong ngumiti't lumabas na sa pagtatago saka lumapit sa kanila.

"Good morning po, Manang." bati ko kay Manang at saka lumingon kay Sean. "G-Good
morning, Sean." nauutal kong pagbati sa kaniya.

Hinintay kong bumati rin siya sa akin o kahit lumingon lamang ngunit hindi niya
ginawa. He remained his straight face, looking at Manang. He refused to look at me.

"Kumain ka na ba? Nagluto ako ng paborito mo." nakangiting sabi sa akin ni Manang.

I appreaciate Manang's effort to make me happy. She even cooked my favorite food
dahil alam niyang kahit papaano ay mapapasaya ako non.

"Sige po. Kakain po ako." nakangiting sagot ko at lumingon ulit kay Sean. "Sabay na
tayo kumain." pag-aya ko sa kaniya.

"Ikaw nalang. I'm not hungry." simpleng sabi niya sa akin.

Pinilit ko nalang ngumiti. "O-Okay." sabi ko at naglakad na papuntang dining room

hawak ang aking balakang dahil medyo masakit ang aking likod.

Nagkulang ata ako sa pag-iinat.

"Ayos ka lang ba, hija? May masakit ba sayo?" tanong ni Manang at lumapit sakin
nang mapansin ang paghawak ko sa aking balakang.

Nilingon ko ito at umiling. "Di naman po masiyado. Medyo sumakit lang po."

"Sabi ko naman kasi sa'yo na sa kama ko na ikaw matulog. Sanay naman ako sa
mattress lang. Magpatingin ka kaya." suwestyon ni Manang.

Bahagya naman akong napatawa sa pag-aalala ni Manang. "Wala lang po 'to. Hindi ko
na po kailangang magpatingin. Parang sumakit lang naman po ang likod ko. Mawawala
na rin po 'to mamaya."
"Sigurado ka ba?" paninigurado nito sakin.

Tumango ako. "Opo. Kain na po tayo." sabi ko at inaya na si Manang papasok ng

kusina.

"Nagcommute ka lang ba pauwi? Hindi mo naman dinala ang kotse mo kahapon." tanong
ni Manang sa akin.

Napatigil naman ako. May naghatid nga pala sa akin kagabi... What's his name again?

"May naghatid po sakin." pag-amin ko.

"Oh eh sino naman iyon? Bakit hindi mo man lang pinapasok kagabi?" sabi ni Manang.

"Nakilala ko po doon sa pinuntahan namin nila Nikki. Mabait po siya kaso di ko po

maalala yung pangalan. Magha-hating gabi na rin po non kaya hindi ko na po siya
pinapasok." sagot ko.

Naalala kong binigyan niya ako ng calling card kagabi ngunit hindi ko na alam kung
saan ko 'yon nalagay o naitago. Mabuti nalang at tinawagan ko siya kagabi. Titignan
ko nalang sa history mamaya to thank him again.

"Lalaki ba ang naghatid sa'yo, hija?" kuryosong tanong ni Manang.

Napanguso naman ako't unti-unting tumango. "Opo."

"Mabait ba?" sunod

niyang tanong.

Ngumiti ako. I'm sure that he's kind. After all, he said that he's not a bad guy.
He already proved that to me last night.

"Opo. Mabait po siya. He's also trustworthy at masayang kasama." nakangiting

nilingon ko si Manang habang naglalagay ng kanin sa aking plato.

"Hindi kaya siya na ang sagot sa katanungan mong sumaya, Sandra." bigla namang sabi
ni Manang at napatigil ako sa paglalagay ng kanin.

My forehead creased. "Po?" I confusedly said.

"Ang taong magmamahal at mag-aalaga sa'yo ng totoo." sabi niya.

Nag-iwas naman ako ng tingin kay Manang at saka kinuha naman ang ulam.

"Manang, alam niyo naman po na si Sean ang mahal ko. Malabo po 'yon." sabi ko
nalang.

"Pero Sandra, hindi ka pa ba nagsasawa? Lagi kayong ganito ni Sean. Tuwing nandito
lang ang mga magulang niyo saka kayo nagkakasabay kumain. Tuwing gabi naman hindi
ikaw ang kasama niya. Ni hindi ka nga niya pinahahalagahan." pangaral nito sa akin.

Kahit na tagus-tagusan sa puso ang mga katotohanang sinabi ni Manang ay nagawa ko

pa ring ngumiti.

"Ako naman po ang may gustong ikasal sa kaniya kahit alam kong ganito po ang
mangyayari. Handa po ako, Manang... Ito po ang gusto ko." I assured her.

Hindi nalang ulit nagsalita si Manang. Tahimik kaming dalawa habang kumakain.
Nang matapos naman ako'y napagpasiyahan kong umakyat na ng aming kwarto para
makaligo na.

Panandalian akong nag-alinlangan na pumasok sa kwarto ngunit hindi rin nagtagal ay

maglakas loob na akong pumasok.

Nakita ko namang nasa study table si Sean at may binabasang

ilang mga papeles. Kakausapin ko sana 'to upang sabihing maliligo lang ako ngunit
mas pinili ko nalang na huwag ng magsalita dahil gaya ng sabi niya, wala naman
siyang pakealam kung ano ang mga ginawa, ginagawa at gagawin ko.

Kinagat ko nalang ang labi ko saka dumiretso sa walk-in closet para kumuha ng damit
bago pumunta ng banyo at naligo.

Pagkatapos maligo ay napatigil ako nang mamataan ang kama namin. Napapikit ako ng
maalala ko ang nakita ko kagabi. Kahit na napalitan na 'to ni Manang dahil nagbago
na ang bed sheets, hindi ko pa rin maalis sa isipan ko ang nakita ko kagabi.

Napailing nalang ako't huminga ng malalim saka umupo na sa parte ng kama kung saan
ako nakapuwesto nang biglang tumunog ang aking cellphone.

Nikki's calling me.

"Hello?" I answered the phone call.

"Sandra!" nakasigaw na sabi ni Nikki. "Nakauwi ka ba? Grabe ka! Bigla-bigla kang
nawawala. Ang sabi mo lalabas ka lang tapos wala ka na agad."

"Pasensya na. Naisipan ko na kasing umuwi eh. Maghahating-gabi na rin kasi. Ayoko
namang istorbohin pa kayo doon sa loob." paghingi ko ng paumanhin.

"Hay... Paano ka umuwi? Nagcommute ka lang ba?" she asked.

"May naghatid naman sa akin and don't worry too much, safe naman akong nakauwi."
sabi ko.

"Oh sige. Masakit pa ang ulo ko. Medyo naparami din ang inom ko eh." pagpapaalam
niya.

"Sige. Magpahinga ka at uminom ka ng maraming tubig, okay?" pagpapaalala ko sa

kaniya.

"Okay. Sure, thanks. Bye."

she said and ended the call.

Binaba ko ang phone ko sa tabi ko at binuksan ang drawer para kunin ang librong
binabasa ko nang magring

ulit ang phone ko.

Tinignan ko ito at hindi na si Nikki ang tumatawag. It's an unknown number but it
doesn't begin in +63... It means that I've already dialed this number in my phone
before.

"Hello? Sino 'to?" bungad kong sagot sa tawag.

"Aww..." a man's voice filled my right ear. "Ganon mo ko kabilis kinalimutan?"

Is he a prank called or what?

"Excuse me but I don't know what you're talking about." mataray kong sabi.

He chuckled. "I think you're good at breaking hearts, rich office girl. Parang
kagabi lang eh." nagtatampong sabi niya. "You didn't save my number. It's me,
Brendt." pakilala niya.

Napatayo naman ako bigla. "Brendt?" Brendt pala ang pangalan niya. "Sorry, hindi ko
nasave ang number mo. Na-missed place ko rin ang calling card mo."

Tumawa ito. "No, it's fine. At least naalala mo pang ako ang kasama mo kagabi."
sabi niya.

"Sorry talaga pero anyway, thank you sa paghatid sakin kagabi." pagpapasalamat ko
sa kaniya.

"No problem." he said. "I was just going to ask you if may free time ka or what."

"Free time? Ako?" tanong ko.

"Yup. I want to ask you for a lunch date or dinner date. Kung maaga ka namang
magising, we can do a breakfast date." natatawa niyang pag-aaya sa akin.

Natawa naman ako. "Seriously, Brendt? Breakfast date? Is that a joke?"

"Well, kung gusto mo lang naman. And I'm not joking, I really wanna ask you out."
biglang seryosong sabi niya.

Umupo naman ako uli sa kama. "You're asking me out?"

"I know it's too fast but I just want to get to know you well. So... are you free?
Tomorrow or any day. Kung kailan ka free." he pushed through asking me out.

"Uhm... siguro pwede ako sa--"

"Cassandra." biglang tawag sakin ni Sean na nagpatigil sa akin sa pagsasalita.

Napatingin naman ako sa kaniya at halos magulat ako nang makita ko siyang nakatayo
na pala sa harapan ko. I didn't even notice him.

"B-Bakit? May kailangan ka ba?" nauutal kong tanong sa kaniya.

"Read these files." he simply said and throw some folders and envelopes on our bed.
"I want you to tell me your suggestions or if you approve their proposals."

Tinignan ko naman ang tatlong medyo makapal na folder at limang brown envelope na
hindi medyo manipis lang naman.

"L-Lahat nito?" hindi makapaniwalang tanong ko. Kailan ko kaya 'to matatapos?

He narrowed his eyes. "Yes and immediately. I need it tonight."

Nanlaki ang aking mga mata. He needs it tonight?!

"P-Pero--"
"Just do it! I don't want any excuses." he cut me off with his harsh voice that
filled our room.

"O-Okay." I defeatedly said.

"Good girl." sabi nalang niya't nagmamadaling lumabas ng aming kwarto.

Bahagya naman akong napangiti. What would I give to hear that simple compliment
from him again.

Itinapat ko naman ang phone ko sa tenga ko. "Brendt, nandiyan ka pa ba?"

"Yes, I'm still here. Sino yung sumisigaw?" he panicky said.

"Wala yun." sabi ko nalang. "I'll just text you. May gagawin pa kasi ako. Bye."

Hindi ko na siya inintay pang makapagpaalam at pinatay na ang tawag para

makapagsimula na ako.

Sinikop ko na ang mga folders at envelopes na binigay niya at sinimulan ko na ang

pagbabasa dito.

=================

Chapter 4

Chapter 4

Faded

Tinakpan ko ang aking bibig nang humikab ako.

I don't think I can finish my tasks tonight. Kung bukas ay baka pu-pwede pa. Pero
kung ngayong gabi malabo.

Nilingon ko naman si Sean na kakalabas palang ng banyo. He's already wearing shorts
and a white sando that's hugging his body.

"Uhm... Sean, pwede bang bukas ko na ng umaga bigay 'to sa'yo? Pangatlong folder
palang ako eh." tanong ko sa kaniya nang papahiga na siya sa kama.

He looked at me na para bang iniisip niya kung papayag siya o hindi. Kahit naman
hindi siya pumayag ay wala siyang magagawa dahil bukas ko pa talaga 'to ng madaling
araw matatapos.

"Fine." sabi niya. "But you have to give it to me tomorrow. I need those files
tomorrow."

"Okay..." sabi ko nalang.

Humarap ako ulit sa laptop ko at sinimulang basahin ang mga nasa pangatlong folder
habang tinatype ang ibang suggestions at mga thoughts ko tungkol sa mga proposals
na 'to.

Tinignan ko ang orasan at hindi ko namalayang alas-tres na pala. Konting-konti

nalang at matatapos ko na, ngunit konting-konti nalang din at pipikit na rin ako...
Bigla naman akong nagising sa tunog ng alarm ng phone ko. Agad ko itong pinatay at
nilibot ng tingin ang kwarto.

"Wala na si Sean.." sambit ko sa sarili ko nang makitang wala nang nakahiga sa

kama.

Tinignan ko ang orasan at alas-sais palang. Ang aga naman niyang umalis ngayon. Mas
nauna pa siya sakin.

Tatayo na sana ko nang makita kong biglang nawala sa pagkaka-hybernate ang laptop
ko, kinusot ko pa ang mga mata ko dahil sa pagtama ng liwanag galing

sa laptop.

I saved the ms word document where I put my insights and transferred the saved file
to my flashdrive.

Pagkatayo ko ay saka ko palang napansin na may nakabalot pala sa aking comforter na

nahulog sa lapag.

Napangiti naman ako. I'm pretty sure that Sean's the one who did this. Kahit
papaano'y pinapahalagahan niya rin pala ako. He's simple gestures are enough to
melt my heart.

"Good morning, Manang." masayang bati ko kay Manang nang bumaba na ako pagkatapos
maligo upang makapag-almusal na bago pumasok sa trabaho.

Ngumiti ito sa akin. "Gising ka na pala. Kumain ka na."

Tumango ako at agad nagsimulang kumain.

"Si Sean po? Nakaalis na po ba?" tanong ko.

"Oo, mga ilang minuto rin siguro bago ka bumaba. Maghahanda pa daw siya para sa
meeting niya mamaya kaya maagang pumasok." sagot ni Manang.

Sayang naman pala. Dapat ay maaabutan ko siya kaso naligo pa ako't medyo matagalan
din sa banyo.

Napanguso nalang ako't tumango-tango habang nginunguya ang aking kinakain.

"Buti nga at pumasok ako sa kwarto niyo. Nanginginig ka na sa lamig kanina kaya
nilagyan kita ng comforter." biglang pahabol ni Manang na nagpatigil sa akin sa
pagkain.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. "K-Kayo po ang naglagay ng comforter sakin?"

Tumango naman agad si Manang. "Oo. Nilalamig ka na kasi. Hindi ka man lang kasi
nilagyan ng asawa mo ng kumot."

So... I just assumed again? Kailangan ba ako titigil sa pag-aassume na magbabago na

si Sean? Yun na ata ang pinakahuling mangyayari sa mundong 'to habang buhay pa ako.

"S-Salamat po kung ganoon." uminom

ako at pinahiran na ang bibig ko saka tumayo. "Alis na po ako." pagpapaalam ko.

I suddenly lost my appetite. Nakakawalan ng ganang kumain.

Iba talaga kapag umaasa ka. Talagang kasunod nito ang sakit. Magkapartner na ata
lagi ang dalawang 'yan. Hindi na mapaghihiwalay.

"Hindi mo man lang ba uubusin ang pagkain mo? Halos dalawang subo palang ang
nakakain mo." tanong nito sakin.

Umiling ako. "Hindi na po. Ibibigay ko rin po kasi kay Sean ang pinagawa niya sakin
kagabi. Baka po kakailanganin niya sa meeting." I reasoned out.

Tumango naman ito. "Oh sige. Mag-iingat ka ah?"

Ngumiti nalang ako kay Manang at lumabas na ng bahay. Sumakay na ko sa sasakyan ko

at tumungo na sa Sarto. It was a short drive dahil wala naman gaanong traffic.

"Oh! Nandito na pala si Ms. Cassandra Talavera na may kung anong disappearing act
noong Sabado." bungad ni Nikki sa akin nang makita akong paparating sa aming
cubicle.

Pagkaupo ko sa aking office chair ay lumapit silang tatlo nina Mae, Kacey at Nikki
sa akin.

"Sino ang naghatid sa'yo ha?" kuryosong tanong ni Nikki.

"Just a friend na nakilala ko doon." simpleng sagot ko at binuksan na ang computer.

"Friend lang ba talaga?" Mae raised her eyebrows.

"Oo. Friend lang." sabi ko.

"Is it a boy?" sunod na tanong ni Kacey.

Tumango ako. "Oo... Lalaki siya." walang pag-aalinlangan kong sagot.

"Oh my gosh!" sabay-sabay silang tumili ng mahina.

"Tell us more, Sandra! Is he one of God's gifts to us women?" kinikilig na tanong

ni Nikki. "Mala-Adonis ba ang katawan?"

Kumunot naman ang aking noo. "Anong

katawan ba ang pinagsasasabi mo?" I asked her, kinda irritated because she's
getting the wrong idea. "Hinatid niya lang ako kagabi. Wala nang iba pang nangyari
kaya kung ano man ang nasa utak niyo, lalo na ikaw, Nikki... Alisin niyo na 'yan."

"Pero syempre, makikita mo naman siguro ang tikas ni boy, diba?" she sarcastically
said. "Ikaw ata ang nag-iisip diyan ng kung anu-ano eh..."

Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili. "Okay... He's handsome and he has a
perfectly toned body." sabi ko. "Oh, ayos na ba?"

I answered her question para matahimik na siya dahil alam kong hindi nila ako
titigilan hanggang sa hindi ko sila sinasagot.

Kinilig naman ulit silang tatlo.

"Ano bang pangalan niya? Natanong mo ba?" Mae asked.

"Brendt." simpleng sagot ko. "Brendt ang pangalan niya."

"Brendt?" ulit ni Nikki. "Brendt ano?"

"Hindi ko alam ang apilyido niya basta Brendt ang pangalan niya." sabi ko nalang at
inilabas na ang flashdfive saka ang mga folder na dala ko.

"Pero may number ka?" excited na tanong ni Mae.

Tumango ako. "Oo, meron."

"Eh di i-text mo at itanong mo kung ano ang apilyido niya!" she told me.

"Saka na." sabi ko nalang. "Marami pa kong gagawin dito sa opisina at hindi
importante ang apilyido niya. At least, kilala ko siya." nagkibit-balikat ako.

"Kahit na!" kontra ni Kacey. "Pano natin siya mai-stalk kung hindi mo alam ang
apilyido niya?"

I narrowed my eyes at them. "Ano bang stalk ang pinagsasasabi niyo?" sabi ko. "Wala
akong balak maging stalker, okay?"

"Sands, kikilalanin na

nga namin siya para sa'yo eh." Nikki tried to persuade me. "Para wala ka ng p-
problemahin pa."

"Oo nga naman, Sandra." pagsang-ayon ni Mae. "I mean, suportado ka namin dahil
ngayon ka palang naming narinig na nagbigay ng compliment sa isang lalaki."

Huminga ako ng malalim saka tumayo at lumingon sa kanilang tatlo. "Look, wala akong
balak na magstalk or anything. And sinabi ko lang kung ano ang tingin ko sa
kaniya." Binitbit ko na ang mga folder kasama ang flashdrive ko. "Kaya kung pwede
lang, tsaka na natin siya pag-usapan. Trabaho muna, okay?" pangaral ko sa kanila
bago tumungo sa opisina ni Sean upang maibigay ang mga papeles na kailangan niya.

Pagkarating ko sa labas mg office niya ay bumungad sa akin ang kaniyang secretary.

"Oh, Sandra." his secretary said my name when she saw me.

Ngumiti ako. "Nandiyan ba si Sir Sarmiento sa loob?" pormal kong pagtanong.

"Oo. Kakausapin mo ba?" tanong nito.

Tumango ako. "Oo eh." sagot ko. "Kailangan kong ibigay sa kanya 'to. Baka
kailanganin niya ngayon." sabay pakita ng mga folders at envelopes na pinabasa niya
sakin.

"Oh sige, wait lang." sabi niya at pinindot niya ang intercom. "Sir, may ibibigay
lang pong mga files. Pwede po bang pumasok?" she politely asked him.

"Okay." rinig kong tipid na sagot nito.

Ni-off naman niya ang intercom bago lumingon sakin. "Pasok ka na sa loob."

Ngumiti ako sa kaniya't tumango at nagpasalamat bago nagpasyang pumasok na sa loob

ng office ni Sean.

He's seriously staring at the laptop in front of him while his fingers were playing
with his cherry lips.
That's one of Sean's habits whenever he's too serious while working.

"S-Sir." nauutal kong sambit nang hindi niya pa rin napapansin ang presensya ko
kahit na ilang segundo na akong nakatayo dito.

Tamad naman niya akong nilingon. "What?"

Lumapit naman ako sa kaniyang table at maingat na inilapag ang mga folders at
envelopes sa bandang gilid nito.

"Nabasa at naaral ko na yung mga proposals, tapos nandito naman ang mga insights ko
tungkol sa lahat ng 'yan." I added and also put the flashdrive beside the pile of
papers.

Pagkatingin niya sa mga inilapag ko ay bumalik ang tingin niya sa kaniyang laptop.
"Okay. You may now go."

Kinagat ko ang labi ko. Hindi man lang ba siya magt-thank you. Pinagpuyatan ko kaya
'yang mga 'yan.

"May kailangan ka pa ba?" malamig na tanong niya sa akin nang mapansing hindi pa
ako umaalis.

Umiling nalang ako at pinilit na ngumiti. "No, sir." sabi ko. "I'll leave now."

Tinalikuran ko na siya at sakto namang tumunog ang kaniyang cellphone. Dumiretso

lang ako sa paglalakad paalis.

"Hello, babe?" rinig kong sabi niya bago ako makalabas ng tuluyan sa kaniyang
opisina at bumalik na sa table ko.

Pagkabalik ko sa table ay nakita kong seryoso na silang tatlo sa pagt-trabaho.

Napatitig naman ako sa aking computer at nakaramdam ng antok.

The next thing I knew, someone's disturbing me from my peaceful sleep.

"Sands..." I heard Nikki's voice trying to wake me up. "Sandra. Gumising ka naman
oh." sabi niya't malakas na akong niyugyog.

Unti-unti naman akong dumilat at nakita ko ang takot na takot na mga mata ni Nikki

na nakatitig sakin. Nginuso niya naman ang kung sino ang nasa aking likuran.

My eyes widened at napabalikwas pa ako ng tayo nang makita kong bumungad sa akin si
Sean. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang maghahalo g alab at yelo. Hindi ko alam
kung matutunaw ba sa init maninigas sa lamig ng titig niya.

"S-Sir!" nauutal at nabigla kong sabi.

Sean gritted his teeth and crossed his arms as he looked at me, intensely. "I
believe that you're inside the office and that it's also working hours."

"Y-Yes, Sir." nag-aalangan kong sabi.

Hindi ko alam kung dapat ba akong sumagot manahimik nalang saka makinig sa kaniyang
pagalit.

"And I also believe that I don't allow my employee to sleep during office hours."
sunod niyang sabi.

Tinukod niya ang kaniyang kamay sa aking table habang ang isa naman ay pinipirmi
ang upuan ko paharap sa kaniya.

"S-Sorry, Sir..." sambit ko at napayuko.

"Sorry?" pag-uulit niya at may bahid nang pangungutya. "Sana naman at may valid
reason ka kung bakit ka nakatulog sa oras ng trabaho, Miss Talavera."

Hindi ko alam kung bakit kumirot ang puso ko nang tawagin niya akong Miss Talavera.
Siguro ay dahil gusto kong marinig na tinatawag niya ako gamit ang apilyido niya. I
am a Sarmiento!

"M-Mag-aalas kwatro narin po ako nakatulog kanina, Sir. M-May tinapos lang pong
trabaho." pagdadahilan ko at alam kong alam niya sa sarili niya ang totoo.

He averted his eyes away from me and took a deep breathe before returning his gaze
to me. "Well, this is your first and last, Miss Talavera. I won't be tolerating you
if this happens

again." May ibinagsak siyang dalawang folder na katulad ng ibinigay niya kahapon.
"I want you to encode all of this as a punishment. I need it before dismissal."

Tumango naman ko. "Yes, Sir." sabi ko. I have no choice.

Pagkaalis na pagkaalis niya ay agad akong umupo at tinitigan ang mga folder sa
harap ko. Another batch to finish, huh?

Binuklat naman ito ni Nikki. "Gosh, Sandra! I-eencode mo 'tong lahat at before
dismissal mo kailangang ibigay?" hindi makapaniwalang sabi niya.

"Yun ang sabi niya eh." sabi ko nalang at sinimulan nang buklatin ang pang-unang
folder.

"Siguro kung ako ang gagawa nito, baka bukas pa ko matapos." sabi niya na para bang
siya pa ang masisiraan ng ulo para sa akin.

"Oo nga, Sandra." pagsang-ayon naman ni Kacey.

"Gusto mo bang, tulungan ka namin?" tanong ni Mae.

Umiling ako. "Wag na. Kaya ko 'to. Saka may trabaho din kayo at baka pagalitan kayo
ni Sir."

"Oh sige." sabi nalang ni Nikki. "Basta kung di mo na carry, sabihin mo lang samin
okay?"

Tumango ako at ngumiti. "Sige lang." sabi ko at nagsimula ng mag-encode.

Dalawang oras na ang lumipas at inaya ako nila Nikki na magtanghalian na. It's
lunch time already. "Lunch na, Sands. Kain na tayo."

Umiling ako. "Kailangan ko 'tong tapusin ngayon. Wala pa ko sa kalahati nitong

unang folder oh." sabi ko at pinakita kung pang-ilang papel palang ako.

"Ibibili ka nalang namin nang makakain. Ano bang gusto mo?" she asked.

"Huwag na." sagot ko. "Kayo nalang. Wag niyo na akong alalahanin."
"Sure ka ah?" paninigurado nito.

"Oo." ngumiti ako. "Sige

na. Mag-eencode pa ko." sabi ko at ibinalik na ang tingin sa computer.

Habang nag-eencode ay nakaramdam naman ako nang pagkalam ng sikmura ko. Tinignan ko
ang orasan at isang oras na ang nakakalipas pagkatapos ng lunch break. Hindi na ko
maaaring lumabas para kumain kahit tinapay man lang. Tsaka ko lang naisip na hindi
rin pala ako nakakain ng dinner kagabi dahil sa pinagawa sakin ni Sean at
nakadalawang subo lang ako kaninang umaga. Dapat pala ay kumain nalang ako kahit
kakaunti kanina. Ang tanga-tanga ko talaga.

Tinignan ko rin ang mga folder at kakatapos ko palang sa unang folder. Meron pang
isa. Four hours kong inencode ang unang folder at paniguradong four hours din ang
pag-eencode na gagawin ko sa pangalawa. Saktong alas-sais ang tapos ko. Saktong-
sakto sa uwian namin.

I isolated myself for four hours, para mabilis akong matapos. Nag-earphones pa ako
para hindi ko marinig ang mga kwentuhan nila Nikki.

Nilibot ko ang tingin ko sa opisina at nakita kong naglilipit na sila ng mga gamit
nila.

"Sands, tapos ka na?" tanong sa akin Nikki.

Tumango ako at ngumiti. "Oo, tapos na ako."

"Kumain ka na kaya. Kami nalang ang mag-aabot niyan kay, Sir." she volunteered.
"Namumutla ka na oh."

Umiling ako. "Ako na. Ibibigay ko nalang naman eh." sabi ko at sinave na sa
flashdrive ang mga ni-encode ko.

"Sandra, hindi na uso ang Hunger Games, okay? Kaya huwag kang pamatay gutom diyan.
Kumain ka na." pagsabat ni Mae na ngayon ay nakasukbit na ang bag.

"Ibibigay ko lang." pagkatayo ko ay medyo nakaramdam ako ng kunting hilo ngunit

nawala nang makita kong palakad patungo dito si Sean.

"S-Sir, tapos na po."sabi ko sabay abot ng flashdrive nang madaan siya sa gawi ko.

Tinignan lang nito ang hawak kong flashdrive. "Keep it. Save it for tomorrow."
simple niyang sabi't dire-diretso sa paglalakad, leaving my hand hanging on the
air.

Agad naman akong umupo sa aking upuan at inilagay nalang sa bag ko ang flashdrive.

"Eh gago pala 'yang si Sir eh!" hindi na napigilan ni Nikki ang pagsigaw.
Napalingon pa sa kaniya ang ibang mga ka-officemates namin.

"Nikki!" singhal ni Kacey. "Baka may makarinig sa'yo."

"Wala akong pakealam kung marinig nila ako." sabi ni Nikki. "Eh hindi na nga
nakakain si Sandra nang dahil sa pina-encode niyang may deadline pang nalalaman
until dismissal tapos bigla niyang sasabihin na ibigay nalang sa kaniya bukas?"
inis na sabi ni Nikki. "I cant believe it. I really cant believe it. Nakakainis
siya. Nakakainis ang ugali niya. Ang sarap magresign!"
Nang maayos ko ang gamit ko, sinukbit ko na ang bag ko't tumayo na sa kinauupuan
ko.

"U-Una na ko." sabi ko nalang at akmang aalis na nang pigilan ako ni Nikki.

Tumayo din si Nikki. "Sasabay na ko sa'yo. May hinihintay pa ata 'tong dalawa."
tukoy niya kay Mae at Kacey.

Tumango nalang ako. "Okay..."

Habang nasa elevator ay hindi ko maiwasan ang paghawak sa ulo ko nang dahil sa
sobrang hilong nararamdaman ko. Pakiramdam ko'y hinahati ang ulo ko sa dalawang
piraso.

"Okay ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni Nikki nang mapansin ang paghawak ko sa
aking ulo.

Tumango naman ako. "O-Okay lang ako." sabi ko at naglakad na kami sa lobby.

I took another step but I ended up falling, no one caught me.

"Sandra!" I heard Nikki shouted then everything I'm seeing faded.

=================

Chapter 5

Chapter 5

Self-Proclaimed

I slowly opened my eyes, a bright white ceiling welcomed me. I wandered my gaze
around the white room. There's no doubt that I'm in the hospital.

"Manang! Gising na po si Sandra." rinig kong sabi ni Nikki at mabilis na lumapit

sakin.

It took me a few seconds before my blur vision turned clear. Bumungad sa akin ang
nag-aalalang mukha ni Nikki.

"Okay ka na ba?" she worriedly asked me.

Nagsumikap naman akong ngumiti to show gratitude for her concern. "Oo. Ayos na ko.
Salamat." I even thanked her.

Bigla namang lumapit si Manang. "Nako, Sandra, ano bang ginagawa mo sa sarili mo
ah?"

"Manang, nako! Ipagluto niyo po si Sandra ng maraming pagkain. For sure naman po ay
'yon ang dahilan." Nikki said and I can sense irritation in her voice.

"Nikki..." sabi kong may halong pagbabanta at pinanglakihan ko pa siya ng mata.

"Oo nga. Wala nga palang kalaman-laman ang tiyan mo ng pumasok ka." pag-alala ni
Manang.
Itutukod ko sana ang kamay ko sa kama para makaupo ng maayos nang maramdaman ko ang
pagkirot nito. Tinignan ko't nakita kong naka-swero pala ako.

"Ay, Manang! Sandra! Uwi muna ko ah. Kanina pa ako hinahanap-hanap sa amin eh. Sabi
ko hihintayin lang kitang gumising tapos uuwi na ako." pagpapaalam ni Nikki.

Tumango naman kami ni Manang. "Salamat sa pagdala kay Sandra dito ah?" pasasalamat
ni Manang kay Sandra.

"Walang anuman po, Manang." lumingon sakin si Nikki. "Kain-kain din ah. Pahinga ka
ng mabuti." bilin niya sa akin.

Napangiti naman ako ng malawak. "Mag-ingat ka ah. Salamat."

Ngumiti lang ito at kumindat

sakin bago umalis ng kwarto.

Nilingon ko naman agad si Manang. "Manang, alam po ba ni Sean na nandito ako?"

"Oo, alam niya. Sinabi ko kanina bago ako umalis papunta dito." sabi ni Manang at
magsimula nang magbalat ng mansanas.

"D-Dumalaw na po ba siya?" I hopefullty asked.

Please, sabihin niyong oo. Kahit silip lang. Please...

Napabuntong hininga naman si Manang bago nagpatuloy sa pagbabalat. "Hindi, hija."

sagot niya.

Hindi ka na nadala, Sandra. Kahit ilang beses na akong nasaktan ay hindi ko pa rin
mapigilan ang sarili kong umasa.

"May kasama rin siyang babae sa bahay ng sinabi ko sa kaniya kaya hindi talaga
siguro siya pupunta." dagdag pa ni Manang.

I bit my lower lip. It was like someone's clenching my heart with its fist.
Pinipiga na ata ang lahat ng sakit na pwede kong maramdaman. Sana ay maging manhid
na ako. I'm so tired of hoping and being hurt.

"Okay po..." sabi ko nalang.

Ibinigay naman sa akin ni Manang ang kaniyang nabalatang mansanas bago tumayo.

"Bibili lang ako ng maraming pagkain mo." sabi ni Manang. "Pag dumating ang doctor
at sinabi ang dahilan kung bakit ka nawalan ng malay, pakisabi nalang sakin ang
sinabi ah?"

"Hindi pa po ba dumadating ang doctor?" tanong ko.

"Hindi pa. Kinuhanan ka ng dugo kanina. Baka maya-maya'y parating na rin yun." sabi
niya.

Tumango nalang ako. "Sige po."

Lumabas na ito ng kwarto at tinignan ko ang phone ko sa gilid ng kama. Baka

sakaling may text man lang si Sean pero kahit anong gawin kong buklat sa inbox ko
ay wala talaga.
Bigla namang bumukas ang pinto makalipas

ng ilang sadali kaya nag-angat ako ng tingin. "Manang--"

Napatigil ako nang makita kong si Sean ang pumasok sa kwarto. Hindi pa ako
makapaniwala noong una ngunit nang makita siyang papalapit sa akin ay nabuhayan ako
agad ng loob. Pwedeng-pwede na akong umuwi kaagad.

A smile escaped from my lips. "Sean.." I called him.

"Where's the flashdrive?" bungad niyang tanong sa akin nang makalapit siya. "Yung
mga pina-encode ko kanina. Nasaan na? I need to review everything tonight."

My smile instantly vanished. Hindi ko inaasahan na ito lang pala ang sasabihin niya
sakin. Ang akala ko'y dumalaw siya para kamustahin ako.

Sana ay hindi nalang siya pumunta. Sana'y pinabilin niya nalang kay Manang o kahit
sa secretary niya.

Pasimple akong tumingala upang pigilan ang pagbagsak ng aking luha. "N-Nandoon sa
bulsa ng bag ko." sagot ko.

Hindi na siya umimik at tahimik na kinuha ang flashdrive mula sa bag ko nang
pumasok ang doktor sa kwarto.

"Husband, Sir?" tanong ng doctor sa kaniya.

Tinignan ko si Sean na hinihintay ang magiging sagot niya.

My heart sank more tragic than Titanic. "I'm not." madiin na sabi nito.

Nag-iwas nalang ako ng tingin sa kaniya at tinignan nalang ang doktor trying to
stop myself from crying.

"Well, Miss Sarmiento." lumipat ang tingin ng doktor sakin saka lumapit. "Nahimatay
ka ay dahil walang kalaman-laman ang tiyan mo at nang dahil sa puyat. You should
try to rest for a day. Madalas ka bang magpuyat at palaging nalilipasan ng gutom?"
he asked me.

Umiling naman ako. "Hindi po. Uhm... Kahapon lang po

at ngayon." sabi ko.

Tumango-tango naman siya't may kung anong sinulat sa hawak-hawak niyang pad holder.

"We also checked your bloob pressure. You have a low blood pressure-hypotension."
he informed. "Just rest. That's all you need and eat lots of food with protein as
much as possible."

I nodded as I kept in my mind everything that he was saying. I need to remember and
do all of his reminders.

"You can be discharge now pero kung gusto mo pang magstay, pwede rin naman para mas
makapagpahinga ka." he suggested.

"I'll think about it po, Doc. Thank you very much." I smiled at him.

"You're welcome." ngumiti ito sakin at nilingon si Sean. "Excuse me, Sir... Since
you're already here, pakipainom naman po ito sa kaniya ngayon. Thanks."

Nang makalabas na ang doctor ay wala nang nagawa si Sean kundi ang sundin ang
sinabi ng doctor.

Lumapit naman si Sean sa akin at binigay sakin ang gamot saka pinagsalin ako ng
tubig sa baso. Inabot niya rin sa akin ang baso bago ako tinalikuran at tahimik na
dumiretso patungo sa pintuan upang makalabas na.

"Sean..." tawag ko sa kaniya bago pa siya makalabas.

I just want to thank him kahit na sa simpleng ginawa niya para sa akin ngayon. It's
enough to complete my day.

Bago pa ako makapagpasalamat ay inunahan niya na ako sa pagsasalita nang hindi

humaharap sa akin.

"You don't have to thank me. I just have to do it. I have no choice. And besides,
alam kong isa ako sa dahilan kung bakit ka nandito ngayon. I'm just cleaning my
guilt." dire-diretso niyang sabi. "I'll go now."

Pagkalabas

na pagkalabas niya ng kwarto ay napabuga nalang ako ng malalim na hininga. Come on,
Sandra. You can't let those words affect you. Wala pa nga 'yan sa mga naranasan mo
noon.

"Hija, oh kumain ka na muna. Binili ko mga paborito mo. Buti nalang at my malapit
na grocery at fastfood chains dito." dumating na si Manang na may dalang tatlong
plastic na puno ng pagkain.

"Uhm, Manang, sa bahay nalang po ako kakain. Labas na po tayo dito." sabi ko.

Napatingin naman ito sakin nang maibaba ang mga plastic na dala. "Pero hindi ka pa
magaling, Sandra. Kailangan mo pang magpahinga."

"Dumating na po dito ang doktor at pwede na daw po akong ma-discharge. Saka pwede
naman pong sa bahay nalang ako kumain at matulog."

"Pero Sandra..."

"Manang, ayos na po talaga ako." sabi ko. "Uwi na po tayo. Ayoko po dito. Kaya ko
naman na po."

Huminga ito ng malalim. "Oh sige na nga. Uuwi na tayo."

Ngumiti ako at agad na naming inasikaso ang paglabas ko. Binayaran ko na rin ang
hospital bill ko. Hindi naman ganong kalaki dahil wala pa akong limang oras na
naka-confine.

"Akyat po muna ako." nakangiting paalam ko kay Manang nang makarating kami sa
bahay. "Magpapalit lang po ako."

Tumango ito. "Sige pero bilisan mo at nang makakain ka na."

"Opo. Sandali lang po ako." sabi ko at umakyat na sa taas.

Walang pakundangan ko namang binuksan ang pinto at pakiramdam ko'y kailangan ko

nanamang dalin sa hospital nang dahil sa nakita ko. Naubusan ata ako ng dugo sa
katawan.

"Fuck!" sigaw ng babaeng sinisiping ng asawa ko nang makita ako.

Tinakpan niya ang katawan niya gamit

ang comforter namin.

Unti-unti namang lumingon si Sean sakin. Anger is evident in his eyes. He's
furious.

"Get out." mariin niyang sabi at mukhang nagtitimpi.

"S-Sorry, Sean--"

"I said get out!" sigaw nito.

I did what he asked me to do. Lumabas ako ng kwarto at pabagsak na isinarado ang
pintuan upang masiguradong sarang-sara ito.

Napaupo nalang ako sa staircase at hindi ko malaman ang gagawin ko sa nakita ko.

Napahilamos naman ako sa mukha ko't napayuko. Naiiyak ako ngunit wala na akong
luhang mailabas.

"Sandra!" sigaw naman ni Manang nang makita ako. "Ano iyong kumalabog? Nasaktan ka
ba?" nag-aalala niyang tanong sa akin.

Nag-angat naman ako nang tingin kay Manang. Nang makita ko ang nag-aalala niyang
tingin ay namuo na ang luha sa mga mata ko. Bakit ganoon? Kapag may nagco-comfort
sa'yo ay mas doon ka pa lalong sasabog.

"Manang, ayoko na po..." I cried.

All this time that we're married, ngayon ko lang ata nasabi ang mga iyon. Maybe
because I'm already done with being so weak. It's time for me to be stronger para
ipaglaban ang karapan ko bilang asawa niya.

Niyakap naman ako ni Manang kasabay nang paghagod niya sa likod ko. "Lilipas din
'yan..." tumingin ito sakin. "Wag mo munang isipin ang asawa mo. Isipin mo muna ang
sarili mo. Kumain ka muna."

Wala na akong laban para makipagmatigasan pa't sinunod ko nalang ang gusto ni
Manang na mangyari.

I need to eat. Hindi ako pwedeng ma-ospital ulit dahil baka makarating na ito kay
Daddy and that's the last thing I want to happen.

"Gusto mo ba'y sa kwarto ko na muna ikaw matulog?"

tanong ni Manang sa akin nang nagsimula na akong kumain.

Umiling naman ako. "Wag na po. Sa guest room nalang po siguro ako."

"Sigurado ka ba? Baka gusto mo nang makakasama ngayong gabi." paninigurado ni

Manang.

Tumango ako. "Ayos na po ako doon, Manang." sabi ko nalang.

I need to be more independent now. I should learn how to stand on my own feet.

"Oh sige. Kung 'yan ang gusto mo." pagpayag ni Manang sa aking nais mangyari.

I was turning off the television after I watched a comedic movie to enlighten my
mood when I heard chuckles and giggles from the staircase.

Napalingon naman ako doon at nakita ko ang babaeng naka-angkla kay Sean.

Her stare darted at me and smirked. "So, here's the intruder." she even raised her
eyebrows at me.

I bit my lower lip and clench my fists. I don't know if I should fight with class
and grace or if I should use my fist and punch her on the face.

"Oh... Look at her, clenching her fist." she laughed, mocking at me. "What are you
going to do, huh?"

Pwede bang kalimutan ko muna ang class at grace dahil gustong-gusto ko nang sapakin
ang mukha niyang dinaig pa ang isang coloring book.

"Rain, you should go." Sean told her to leave.

Nilingon naman siya ng babae bago muling binalik ang tingin sa akin. "Well, ayokong
nabibitin ako..." she said. "Pero nang dahil sa kaniya, I almost didn't get to
reach my peak."

Sean bit his lower lip and slightly closed his eyes. "But you did. I'm asking you
to leave now, Rain. I still have many things left to do." pagtaboy sa kaniya ni
Sean at tinanggal niya ang pagkaka-angkla ng babae sa kaniyang braso.

Humalukipkip naman ito. "No, no, no." paulit-ulit niyang sabi. "I should teach this
girl a lesson for interrupting us earlier."

She was about to walk towards me when I opened my mouth to speak. It's my turn now.

"Interrupting? Intruder?" I sarcastically said and grinned at her that made her
stop from walking to get near me. "I should be the one who's telling you those
things, Miss."

Halatang nagulat ang babae sa ginawang pagsagot ko sa kaniya. I won't give her more
satisfaction. She fucked my husband earlier at pagkatapos ngayon ay ibababa niya
naman ako? I won't let that happened.

I am Cassandra Phiel Talavera-Sarmiento, the heiress of Talavera Corporations and

wife of Sean Jacob Sarmiento, Chief Executive Officer of Sarto Corporations.

"Before you speak, better think." I reminded her. "Baka mamaya, ikaw pala ang
intruder dito. Hindi mo ba 'yon naiisip?"

"You're just a maid at wala kang pakealam kung gusto kong pumasok sa loob ng bahay
ng boyfriend ko. You're just a stupid bitch maid na nangengealam sa buhay ng amo
niya!" nanggigigil niyang sabi sa akin.

"Boyfriend?" I almost laughed. "Do you think he thinks of you as his girlfriend or
lover? Hanggang ngayong gabi ka lang."

Her jaw literally dropped. Mas lalo akong napangisi. One point for Sandra!
"At ano kamo ako? Maid?" I raised my eyebrows and took a step forward.

I'm taller than her for an inch or two that made it possible to literally look down
on her.

"Hindi pa nga pala ako nagpapakilala..." sabi ko't inilahad ang aking kamay. "I'm
Cassandra Talavera-Sarmiento, asawa ng self-proclaimed boyfriend mo."

=================

Chapter 6

Chapter 6

Cubicle

"What the hell were you thinking, Cassandra?!" sigaw sa akin ni Sean nang padabog
na umalis ng bahay ang babae niya.

Sa simpleng titig niya palang ay ramdam na ramdam ko na ang galit niya. Kapag
sinamahan pa ng pag sigaw niya'y halos manginig na ang buong pagkatao ko. But I
can't back down!

"Sawang-sawa na kong natatapak-tapakan ng mga babae mo, Sean." I said. "May

dignidad din naman ako. I deserve to be respected!"

"Wow!" he sarcastically laugh. "Dignidad? Respect? Sana naisip mo 'yan bago ka

nagpumilit na magpakasal sakin. And now what, sakin mo isisisi lahat? What a damn
shit, Cassandra!"

Nagsimula nang magtubig ang loob ng mga mata ko. "Ginawa ko lang naman yun dahil
mahal na mahal kita, Sean! Mahal kita kaya ko ginawa yun--"

"Mahal mo ko?" he stared straight at me like he's going to get my soul through his
piercing eyes. "Prove it!" mariin niyang sabi at pilit akong hinatak paakyat.

Nagpupumilit naman akong magpumiglas. "Ano ba, Sean! Nasasaktan ako!"

Para siyang walang narinig at ni-lock ang pinto nang makapasok kami sa loob ng
kwarto. Marahas niya kong tinulak sa kama.

"Sean, please--" hindi na ko nakapagsalita ng takpan niya ang labi ko gamit ang
labi niya.

Kahit mahal ko siya, ayokong may mangyari sa amin sa ganitong paraan. Handa akong
ibigay ang sarili ko sa kaniya pero ayoko ng ganito. This is not the way I wanted
my first to happen.

My lips remained pursed as he showered me with lustful kisses. He tried to nibble

my lower lip but I didn't let him.

He

suddenly cupped my breast with his massive hand. Even if I'm still weaing a shirt
and bra, I can feel his burning touch. It made me escape a moan, giving his tongue
an access to enter my mouth.
He sucked my tongue that made me produce another moan as he removed my shorts.

"Sean..." I moaned his name nang dumaplis ang kamay niya sa akin.

He shove away the part of my undergarment that's covering my soft spot.

I gasped when I felt his long fingers touching my folds. After he gently caressed
it with his fingers, I shouted his name when he slid a finger inside me. Napangiwi
nga siyang maipasok ang kaniyang daliri sa akin ngunit agad din siyang umiling at
binalik ang kaniyang ngisi.

Hindi ko alam kung saan ko ibabaling ang ulo ko sa tensyon at pleasure na

nararamdam ko sa ginagawa niya. It's just too much for me to take. I've never been
touch this way. This is my first time to feel this kind of tingling sensation.

With a swift move, he managed to take off his shirt and his shorts. I should be
running away right now but I can't even move. My body wants more. I want more of
him.

Muli siyang umakyat upang paulanan ako ng mga halik. This time, I already responded
to his kisses.

"Fuck it." he whispered a curse when I clung my arms to him. Inangat ko pa ang
sarili ko just to deepen the kisses that we're both sharing.

I stopped kissing back to catch my breath when he suddenly held my thighs and
parted them again.

I nervously

looked at his proud glory while he's positioning himself. Will that thing fit me?

When I felt the tip of his manliness at the opening of my cave, I bit my lower lip
so hard that it was already bleeding.

"Ugh!" I cried when he forcely entered his manliness without any hesitation inside
me.

Pakiramdam ko'y nagkapunit-punit ang mga muscles ko doon ngunit kaysa mas
mangibabaw ang sakit ay mas gusto ko pang magpatuloy siya but he already stopped.

"Fuck!" he exclaimed, looking at me with his widened eyes. Shock was very evident
to his face.

He quickly withdrawed himself as I felt my tears running down my face.

"Y-You're a virgin..." it wasn't a question but a statement.

Kahit hirap at napapangiwi pa dahil sa sakit ay nagsumikap akong tumango sa kaniya.

"Yes..." nanghihina kong sabi, assuring him that I saved my first for him.

Napailing naman siya't hinampas ang kama bago nagmamadaling umalis sa ibabaw ko.
Hinakot ko ang comforter upang ipangtakip sa akin habang pinapanood siyang sinusuot
ang kaniyang damit.

"Saan ka pupunta?" I asked him.

Why did he stop? Am I not good like his girls?

"Just get dressed and clean the mess. I'll cool myself down." sabi niya lang.

Kinuha niya ang nakasabit na susi ng kaniyang sasakyan sa gilid ng pintuan at

lumabas ng kwarto nang hindi man lang ako nililingon.

Naiwan akong nakatulala

habang nakatingin sa pintuan kung saan siya lumabas. Hinayaan ko ang patuloy na
pagbuhos ng aking luha. I'm pretty sure that he's going to find someone else to do
it with him because I'm not enough. I'm not enough for him.

Kahit na masakit pa ang gitna ng aking hita ay nagsumikap akong tumayo sa kama
upang makapagbihis ng komportableng damit at malinis ang kalat na nangyari.

Ilang segundo ko ring tinitigan ang bakas ng dugo sa aming bedsheet bago ko ito
tinanggal at pinalitan ng bago.

Nang matapos kong linisin ang lahat ay humiga na ako agad sa kama. I closed my eyes
in order for me to sleep but I can't. Hindi ako mapakali lalo na't hindi pa
bumabalik si Sean.

Napagdesisyunan kong tumungo sa terrace at umupo sa may bench doon upang hintayin
ang pagdating ni Sean. May dala-dala pa akong unan at yakap-yakap ko lang ito
habang tinatanaw ang baba.

Hindi ko na naorasan kung ilang oras ako naroroon at naghihintay sa kaniya dahil
nakatulog na rin ako.

Nagising nalang ako sa marahan na pagyugyog sakin. "Sandra, hija.." rinig ko ang
mahinhin na boses ni Manang.

Unti-unti ko namang dinilat ang aking mga mata at bahagyang nasisilaw pa sa sinag
ng araw. Natanaw ko si Manang na nakatingin sa akin. Paniguradong nagtataka kung
bakit dito ako nakatulog sa terrace.

"Manang, anong oras na po?" pambungad kong tanong kay Manang.

"Alas-onse na." pagkasabi ni manang ng oras ay agad akong napabalikwas sa

pagkakaupo at napatayo.

style="text-align:left;">Naramdaman ko naman ang hapdi sa aking gitna at bahagya

lang akong napangiwi nang dahil doon. Mabuti nalang at hindi napansin ni Manang.

"Maliligo na po ako, Manang. Late na late na po ako." nagmamadali kong paalam at

ininda na ang sakit ng aking katawan para lang makatakbo papunta sa banyo.

Limang minuto lang ata ang ginawa kong pagligo sa sobrang pagmamadali. Hindi ko na
rin masiyadong inintindi ang aking isusuot ngayong araw. Bumaba na ako agad matapos
kong mag-ayos at kumuha ng toasted bread na mabilis lang makakain.

"Bakit ka ba nagmamadali, hija? Dapat nga ay wag ka nalang pumasok. Kailangan mong
magpahinga." pagpuna ni Manang sa pagmamadali ko.

Umiling ako. "Ayoko pong mag-absent. Okay na po ang half-day kaysa ang hindi
pumasok sa trabaho." dahilan ko.
"Maiintindihan naman siguro ng asawa mo kung hindi ka na pumasok. Alam niya naman
na naospital ka." sabi ni Manang.

Napatigil naman ako sa pagnguya ng tinapay at nilingon si Manang.

"Manang, umuwi po ba si Sean?" tanong ko.

Hindi ko alam kung anong oras na siya nakauwi o kung umuwi ba siya dahil nakatulog
ako sa kakahintay sa kaniya.

"Ang alam ko lang ay umalis siya kagabi nang naglilinis ako sa kusina." sabi ni
Manang at parang inaalala pa ang mga nangyari kagabi. "Maaga rin naman akong
nagising at hindi ko siya nakita. Baka hindi siya umuwi."

Napatango nalang ako at huminga ng malalim. Hindi siya umuwi kagabi...

"Sige po. Aalis na po ako. Malapit na pong matapos ang lunch break namin sa
office." paalam ko

naman kay Manang at nagawa ko pa ring ngumiti sa kabila ng mga nangyari.

I pressed the key fob, the moment I went outside of the house ngunit wala akong
narinig na pagtunog ng aking sasakyan. Nilingon ko pa ang kaliwa't kanan ng aming
driveway. Bumalik pa ako sa loob upang tignan ang garahe ngunit wala doon ang aking
sasakyan.

"Why so stupid, Sandra?" I irritatedly murmured to myself when I remembered that I

left my car at Sarto because I fainted.

Hindi na ako nag-aksaya ng oras at agad nag-umpisang maglakad palabas ng aming

subdivision. Pabalik-balik ang tingin ko sa aking orasan at sa daan upang tumingin
ng taxi'ng dumadaan ngunit lahat ay mayroon ng sakay.

Para naman akong nabuhayan ng loob nang may makita akong paparating na taxi'ng
walang sakay ngunit bago ko pa ito mapara ay may humarang na Mazda 4 sa aking
harapan at napamura nalang ako nang makalagpas na ang taxi.

"Rich office girl."

My eyes widened and drifted to the guy who's driving the Mazda.

"Brendt!" gulat kong pagsambit sa kaniyang pangalan.

Ngumiti siya sa akin. "Going somewhere?"

"Sa office. Late na late na late na ko." problemado kong sabi.

Bahagya naman siyang natawa at napailing. "Nagpaparinig ka ba?"

Kumunot ang noo ko dahil hindi ko naintindihan ang sinabi niya. Mas lalo naman
siyang natawa.

"Get in. Ihahatid na kita." sabi naman niya.

Hindi na ako nag-inarte pa't walang salita at nagmamadali pang pumasok sa kaniyang
sasakyan.

"Sorry
talaga sa abala, Brendt." bungad kong sabi pagkasakay na pagkasakay ko. "Babawi ako
next time. Naiwan ko kasi kotse ko doon sa Sarto last time."

"Dont worry, it's nothing." he assured me. "Madadaanan ko rin naman ang office
niyo."

"Basta thank you talaga." walang katapusang pagpapasalamat ko.

Ngumiti naman siya. "Well, you owe me a dinner, Miss rich office girl."

Naalala ko tuloy ang pag-aya niya sa aking magdinner na nakaligtaan ko na dahil sa

mga nangyari nitong mga nakaraang araw.

"Itetext talaga kita kung kailan ako available." sabi ko sa kaniya.

"I'll wait for your text then." sabi niya nalang at hindi na ako muling nagsalita
pa dahil tinext ko si Nikki.

Sinabi niyang kakatapos lang nilang kumain at pabalik na sila sa office. Hindi
naman traffic kaya mabilis lang akong makakabalik sa Sarto lalo na't hindi naman
ako nagcommute.

"Thank you, Brendt." I thanked him again when I got off his car. "I'll text you."
sabi ko at winagayway ang phone ko sa kaniya.

Hindi ko na nahintay pa ang sasabihin niya dahil tumunog ang cellphone ko sa

pagtawag ni Nikki. Nataranta na ako at nagmadali nang pumasok sa loob.

"Pumasok ka pa talaga..." umiiling-iling na sabi ni Nikki nang mamataan akong

papalapit sa aming lamesa.

Hinihingal ako habang nilalapag ang aking bag sa aking lamesa. Isinalampak ko ang
aking sarili sa office chair at saka huminga ng malalim.

"Bakit ka pa ba naghalf day ah?" inis na sabi ni Nikki. "Nag-absent ka nalang

dapat. Ang tigas talaga ng ulo mo. Ayos ka na ba?"

Tumango naman ako. "I'm fine already." sabi ko nalang.

Tinignan ko naman ang desk ko para masimulan na ang dapat gawin nang makitang
parang dalawang payroll lang ata ang gagawin ko.

"Ito lang ba ang gagawin ko?" nagtataka kong tanong kay Nikki.

"Oo, 'yan lang ang nadatnan ko sa table mo." sagot niya. "Teka nga't parang gusto
mo pa ata ng marami. Baka gusto mong mahimatay ka nanaman."

"Hindi lang ako sanay."sabi ko at ni-start na ang computer ko para mabilis din
akong matapos.

Magsasalita pa sana si Nikki ng dumating ang secretary ng vice president ng Sarto

upang tawagin ang atensyon ko.

"Sandra, tawag ka sa board meeting. Pinapatawag ka ni Sir Viñas." she said with a
smile.

Napatingin naman ako kay Nikki, nagbabakasakaling may alam siya kung bakit ako
pinapatawag sa board meeting pero umiling lang ito, pinapahiwatig na hindi niya
alam.

Wala naman akong nagawa kundi ang sumunod sa secretary ni Sir Viñas patungo sa
conference room.

Tumahimik ang lahat ng tao sa conference room at pinanood ang pagpasok ko sa loob.
I felt so awkward ngunit mas lumala ang awkwardness na nararamdaman ko nang mahagip
ng aking mga mata ang mapanuring tingin sa akin ni Sean. I suddenly felt conscious
with my appearance.

He's wearing a formal suit today. Hindi ko alam kung saan niya kinuha ang kaniyang
damit gayong hindi naman siya umuwi.

Biglang tumayo si Sir Viñas at nakangising lumapit sakin. "Miss Cassandra

Talavera." he recited my name and stood beside me.

He

made me faced all the people inside the conference room. I tried my best to avoid
any eye contact with Sean.

"Our most beautiful employee." Sir Viñas added and my jaw immediately dropped.

Napatingin ako sa kaniya na nakangiti ngunit mukhang seryoso sa kaniyang sinabi.

Most beautiful employee?

"Unang kita ko palang sa kaniya nang nagsimula siyang magtrabaho five months ago,
she already got my attention. I'm not lying." he confessed in front of the board.

My throat suddenly felt dry. Hindi ako makapagsalita. Why is he telling everyone
about that? Lalo na sa harapan pa ng asawa ko.

"She can be our model for our newest product." he added and I finally understand my
purpose here.

But wait... me? A model for Sarto's newest product?

"She got the looks, the body and I believe that she can get a lot of attention
since she's beautiful. Nakikita niyo naman, wala pang make-up, maganda na. What
more kung aayusan siya 'diba?" he said at marami namang tumango-tango sa kaniyang
sinabi.

Napayuko naman ako. I feel so embarassed but also proud at the same time for
myself.

"Isn't she too shy for being a model?" napa-angat naman ang tingin ko kay Ssan na
biglang nagsalita.

"I can see that but we can work it out." sabi naman ni Sir Viñas.

"Then let's test her tomorrow." Sean immediately decided. "If she can't pass the
sample photoshoot tomorrow, we'll find a new model."

He loosened his necktie and stood from his seat. "Meeting adjourned." he

announced and everyone packed their things.

I can see that Sean's very against of the thought that I'm going to be one of
Sarto's model but he can't just reject me when almost everyone's agreeing with Sir
Viñas' suggestion.

"Uhm... Sir." I called Sir Viñas' attention and he averted his look to me. "Ano po
ba 'to?" I asked him kahit na alam ko na ang sagot. I just wanted to make sure.

"You're beautiful, Sandra." he said and smiled. "Sayang kung hindi mo gagamitin at
itatago mo lang sa loob ng office."

"But, Sir... I'm not a model material." sabi ko.

"Don't worry. Ako ang bahala sa'yo." sabi niya't hinawakan ako sa magkabilang
balikat upang maiharap ng maayos sa kaniya. "I know you can do it. You just need to
have enough confidence to yourself."

Napangiti naman ako. "Thank you po." pasasalamat ko sa kaniya.

"Miss Talavera." halos manginig ako nang marinig ang baritonong boses ni Sean na
tumatawag sa akin. "Tapos na ang board meeting, bakit hindi ka pa bumabalik sa
cubicle mo?" he authoritatively asked.

"Easy, Sean." pagsali sa akin ni Sir Viñas. "Ako naman ang nagpatawag sa kaniya,
ako na rin ang magpapabalik."

Nag-angat naman ng tingin si Sean kay Sir Viñas. "Well, I'm the CEO. Lahat ng
hinahandle mo, hinahandle ko rin. Including you." Sean said, as a matter a fact
before he turned to me. "Go back to your cubicle." he firmly said.

Wala naman akong imik na tumango at ngumiti kay Sir Viñas bago nagsimulang
maglakad.

"Something wrong with you, Cassandra?" tanong bigla sakin ni Sir Viñas, nakakailang
hakbang palang ako.

"Po?" muli kong paglingon sa kaniya.

"You're slightly limping. May masakit ba sa'yo?" he worriedly asked me.

Bahagya namang nanlaki ang aking mga mata saka agad na umiling. "Nang dahil lang po
sa heels ko. Masakit po kasi sa paa." pagdadahilan ko. "Pero okay lang po 'to.
Normal lang po 'to."

Iniiwasan ko kasing magtama ang aking gitna dahil nararamdaman ko ang sakit at
hapdi kapag nagtatama ito.

Ngumiti naman si Sir Viñas sa akin. "Come on. Let me walk you to your cubicle."

Papalapit palang sakin si Sir Viñas ay nagulat ako nang makitang agad na dumalo sa
akin si Sean. Tinangayan niya ako sa aking braso at nilingon si Sir Viñas.

"Ako na." he said. "She's my employee, my responsibility." he stated and started to

support me as we started to walk back to my cubicle.

I bit my lower lip to prevent myself from smiling so wide. Baka isipin ng mga
officemates ko na kinikilig ako dahil inaakay ako ni Sean pabalik sa cubicle ko.

"I don't want you flirting around during office hours, Sandra." bigla niyang bulong
sa akin nang malapit na kami sa aking cubicle. "Mahiya ka naman, pati boss mo
nilandi mo."

=================

Chapter 7

Chapter 7

Confessed

"Hello, Brendt?" tinawagan ko si Brendt.

I need someone to talk to. Someone whom I can trust. Alam kong mapapagkatiwalaan ko
siya dahil hindi niya naman kilala si Sean. Ayoko nang madamay pa ulit si Manang sa
gulo namin ni Sean. I know she already had enough. I don't want to stress her
because of our endless tussle.

"Is this real? Did you really call me?" hindi makapaniwalang pambungad na tanong sa
akin ni Brendt nang tumawag ako. "Ganon mo ba ko namiss agad?" he kidded.

"I wanna hang-out tonight." sabi ko nang hindi pinapansin ang kaniyang biro. "Can
you come with me?" simpleng pag-aya ko sa kaniya, no more flattery words.

"Of course!" he sounded so excited. "Shall I pick you up later?"

"Hmm... Okay." sabi ko nalang. I'll just leave my car here again. "6PM ang out ko."

"Okay. I'll be there. 6PM sharp or... earlier." he said.

"Sige. Thank you." sabi ko nalang at nagpaalam na kami sa isa't-isa bago namin
pinatay ang tawag.

Nagulat naman ako ng biglang sumungaw sa akin si Nikki galing sa kaniyang table.

"Sinong kausap mo? Anong hang-out, hang-out?" she asked me while her forehead
creased. "Bakit hindi mo ako isasama?"

"Hindi pwede." umiling ako. "Nagpromise kasi ako kay Brendt na kaming dalawa lang
ang aalis." pagdadahilan ko.

If only Nikki knows about me and Sean ay siya ang pipiliin kong makasama pero hindi
talaga pwede.

She quietly squealed. Halatang pigil na pigil siya sa pagtili ng malakas.

"Oh my gosh! Magkakalovelife

ka na!" she pointed out, looking so happy and excited for me.

"Tumahimik ka nga." pagsuway ko sa kaniya. "Baka may makarinig sayo, ma-issue pa

ko."

"Well, may issue ka na nga eh..." she said and crossed her eyes.

I felt my heart racing so fast because of the sudden nervousness that I'm felt.
"Ano namang issue 'yan?" I narrowed my eyes as I asked her.

Sana lang ay hindi ito tungkol sa aming dalawa ni Sean. Kahit paghihinala lang ay
ayokong gawin nila dahil alam kong doon mag-uumpisa ang lahat. Ayokong mawala sa
akin si Sean sa oras na malaman na nila ang tungkol sa aming dalawa.

Ngumisi ito. "Tungkol sa inyong dalawa ni Sir Viñas." she said at nakahinga naman
ako ng maluwag. "Usap-usapan na ang ginawa niyang pagpuri sayo from head to toe
doon sa board meeting kanina." she giggled.

Napaiwas nalang ako ng tingin sa kaniya't muling binaling ang atensyon sa computer.
Akala ko naman kung ano na 'yon.

"He just wants me to be Sarto's new model. Iyon lang 'yon. Kaya kung ano man ang
kumakalat na issue, bahala na kayo." nagkibit-balikat nalang ako saka nagpatuloy sa
pagt-type. "And he's not my type."

"Bakit? Dahil ba kay Brendt?" she teased me, pinindot-pindot niya pa ang aking
tagiliran.

"Hindi, okay?" I rolled my eyes at her. "Magtrabaho na nga lang tayo. Baka
matambakan pa tayo ng trabaho." sabi ko nalang.

Mabuti nalang ay hindi na ulit nang-inis at nangulit si Nikki. Siguro'y naisip

niyang baka matambakan nanaman siya

ng mga trabaho gaya nang nangyari sa kaniya dati noong daldal siya ng daldal.
Kinailangan niya pang pumasok ng Sabado para lang tapusin ang mga paperworks na
kailangan niyang gawin.

"Sabay na tayong bumaba." pag-aya sa akin ni Nikki habang nag-aayos kami ng aming
gamit.

Tumango ako. "Sige. Sandali lang." sabi ko't inayos na rin ang aking gamit.

Ni-check ko ang aking cellphone at nakitang may message na si Brendt na nandoon na

siya sa baba.

Nakakahiya naman dahil twenty minutes ago pa niya ito tinext. Ngayon ko lang
nakita. Ayokong paghintayin siya dahil ako ang nag-aya. Nakakahiya naman.

Minadali ko na si Nikki'ng mag-out at bumaba na. Mabuti nalang at nagpatianod na

siya sa akin. Hindi na siya nag-ayang pumunta sa powder room.

"OMG, Sandra! Siya ba 'yon?!" nakapatiling tanong sa akin ni Nikki at ang walang
hiya'y tinuro pa talaga si Brendt.

Nakasandal ngayon si Brendt sa kaniyang Mazda. He's also wearing a wayfarers. His
hands were tucked in his pocket. He looked like a bad boy waiting for her good girl
to arrive. But that ain't me. I'm not his girl.

Why is he wearing a wayfarers? The sun's going down already.

Hinatak ko na si Nikki para maglakad na sana patungo kay Brendt nang makita kong
nagmamadali siya patungo sa amin ni Nikki.

Even if he was brisk walking, he still looked like a model on a runway.

He flashed a smile and removed his wayfarers the moment he reached my place.
"Hey."

he casually greeted me.

Babatiin ko na sana si Brendt nang maramdaman kong inaalog ni Nikki ang aking
braso.

I already know what to do.

"Brendt, this is Nikki. My close friend and officemate." pakilala ko kay Nikki.

Mabilis namang ilahad ni Nikki ang kaniyang kamay na agad ding tinanggap ni Brendt.
They both greeted each other.

"Anyway... Nikks, aalis na kami. May pupuntahan pa kami." pagpapaalam ko kay Nikki.

Agad naman itong tumango habang nangingiti-ngiti. "Go ahead! Have fun." sabi niya
at tumingin siya kay Brendt. "Paki-introduce ang friend ko sa real world ah?"

Napatawa naman si Brendt. "Don't worry. Ako na ang bahala sa kaniya." sabi ni
Brendt.

Kumaway nalang si Nikki at nauna pang umalis kaysa sa amin ni Brendt.

Nauna na akong maglakad sa patungo sa kaniyang Mazda at sinundan niya lang ako.
Nang malapit na ako ay agad tumunog ang kaniyang sasakyan.

Inaya ko si Brendt sa isang low key bars. I didn't bother going to high class and
luxurious bars dahil malaki ang chances na nandoon si Sean. And besides, ang gusto
ko nga lang ngayon ay uminom. Kung pwede nga lang sa bahay nalang at doon ko siya
aayaing uminom but I don't want Sean to see us.

I took a vodka that's in front of me. Without talking and hesitation, I took the
shot in one big gulp.

Brendt's just quietly watching me with an amused look. I know that he's not
expecting me to drink today lalo na't alam niyang

hindi ko hilig ang ganito.

Ang akala niya nga'y kakain kami ng dinner sa isang restaurant ngunit nagulat siya
nang dito ko siya inaya. Hindi naman siya nagreklamo at sinunod lang ang gusto ko.

Napapikit ako nang mariin nang maramdaman ang pagkagasgas ng lalamunan ko nang
dahil sa alak.

When I was already in my fifth shot, Brendt held my hand to stop me from drinking
the shot.

"Brendt, please... Huwag ka ngang kill joy." nakangisi kong sabi sa kaniya ar
sinubukang i-angat ulit ang aking kamay ngunit pinigila niya pa rin ako.

"No, Cassandra." mahina ngunit mariin niyang sabi. "You're already drunk."

"No, I'm not." I argued and pouted. "I want to drink. Please let me drink."

Napabuntong hininga naman ako't binitawan ang hawak kong shot glass. My eyes are
already getting watery.
"I want to forget, Brendt... even just for a while." sabi ko. "Kahit isang gabi
lang na hindi ko maramdaman ang sakit, okay na. Kahit isang gabi lang... So
please... let me." I almost begged him.

I just want my heart to rest for a while; to be numb for a while. Feeling ko'y
kapag nagtuloy-tuloy pa 'to, I'll only break down. Kahit ngayong gabi lang... Kahit
sandali lang ay gusto kong maipahinga ang puso ko sa lahat ng sakit na dinadala
niya.

Huminga siya ng malalim. Now he looked so worried for me. "Tell me, Cassandra." he
said. "Tell me what's been hurting you?" marahan niyang sabi.

Kinagat ko ang labi ko at tinignan ang marriage ring namin na ako lang ang
nagsusuot.

Napabuntong hininga ako't inangat ang aking kamay upang makita ni Brendt ang aking
singsing.

"I'm married, Brendt." I confessed. "I'm five months married." I added.

"What?" bakas sa mukha ni Brendt ang pagkagulat at pagtataka na parang naguguluhan.

"You're already married?"

"It's purely an arrange marriage... but for me, it was the most memorable day of my
life." sabi ko't bahagyang nangiti. "I love the man I got married to because I'm
the one who requested it. Mahal ko siya, that's why I did that pero ayaw niya
sakin. Ayaw na ayaw." umiling-iling pa ako.

Binaba ko na ang aking kamay saka pinaglaruan ang shot glass at nagpatuloy na
magsalita.

"Bawal namin ipagsabi na kasal na kami. Ang pamilya lang namin ang nakakalaam. Our
closest friends... hindi nila alam." sabi ko. "They shouldn't know about it. Walang
dapat makaalam dahil ayaw ipaalam ni Sean."

"Sean?" he narrowed his eyes. "Is that the name of your husband?"

Tumango ako. "Sean Jacob Sarmiento." I said and he's more shocked right now.

"He's Sarto's president right?" he asked me.

Tumango naman ako saka nagpatuloy na magkwento nang masagot ko ang kaniyang tanong.

"And when we got married... every night. Every single night, he will get laid with
different girls." my voice broke. "At our house, at our room, at our bed and those
different girls are always at my place."

Kinagat ko ang aking ibabang labi nang magsimulang magsitulo ang aking luha.

"But what can I do? I asked for this." sabi

ko. "Hiniling ko na maikasal sa kaniya kahit binantaan niya na ko that he will

never treat me as his wife; that he will just act like he didn't got married."

Hinawakan ko ang aking wedding ring at saka napayuko't humagulgol.

"Mahal ko siya eh..." I cried. "Mahal na mahal ko siya pero sobrang sakit na. I
just can't take the pain anymore. Malapit na akong bumigay--"
Napatigil ako sa pagsasalita nang bigla akong niyakap ni Brendt. His warmth's
telling me that I'm safe with him.

"A beautiful girl like you shouldn't be treated like this. He can't see your
worth." sabi niya. "If you were mine, I'll treat you the best. I'll treat you like
how you were suppose to be treated... 'Yong inaalagaan, prinoprotektahan,
pinapahalagahan at higit sa lahat, minamahal."

Hinayaan ko ang sarili kong mapalagay ang loob sa kaniya. Siniksik ko ang ulo ko sa
kaniyang dibdib at pinikit ang aking pagod na mga mata.

The next thing I knew, I woke up in an unfamiliar space.

Napabalikwas ako sa kama at agad na tinignan ang aking katawan. I sighed in relief.
I'm still fully cloth with the same clothes that I'm wearing last night.

"You're awake."

Napatingin naman ako kay Brendt na may dala-dalang damit at nilapag sa coffee table
bago lumapit sa akin.

"Why am I here?" pambungad kong tanong sa kaniya.

"I brought you here because you suddenly fell asleep last night when we're at the
bar. Hindi ko alam

na ganoon ka pala kabilis makatulog kapag lasing. I didn't bother to bring you at
home dahil hindi ko matandaan kung saan banda ang bahay niyo dun sa subdivision."
he explained everything. "Don't worry. Wala akong ginawang masama sa'yo."

"Why didn't you wake me up then?" sabi ko naman.

He can just woke me up last night para kahit papaano'y naiuwi niya pa rin ako
instead of bringin me to his space.

"I was trying to wake you up a few times but you wouldn't wake up." he said.

Hindi na ako sumagot at napahilot nalang sa aking sintido. Paniguradong nag-aalala

na sa akin si Manang dahil hindi ako nakauwi kagabi.

"I bought you a spare of clothes." tinuro niya naman ang mga damit sa may coffee
table. "May undies na rin diyan at may extra towel sa loob ng banyo. Wash up and
get dressed, hihintayin kita sa baba." sabi niya at agad nang lumabas ng kwarto.

I glanced at his wall clock and saw that it's already 9:30 in the morning. I guess
I'm going to take a half day again today.

I got up at pumunta na sa banyo nya dala-dala ang mga damit. Naligo na ako at halos
lumuwa ang mata ko sa damit na pinahiram niya. This isn't my style. I'm not fond of
wearing these kind of clothes. I wear dresses but not a sort of revealing dress
like this one.

I have no choice but to wear the fitted backless dress that he gave me. Buti nalang
at sinamahan niya ng cyclings. Nilugay ko nalang ang buhok ko saka lumabas ng banyo
upang kunin ang bag ko para makapag-ayos.

I checked my
phone. It only has twenty five percent. Mabuti nalang at hindi pa ako nalow-bat,
matatawagan ko pa si Manang.

"Hello, Manang?" sabi ko nang sagutin ni manang ang tawag.

"Jusmiyo, Cassandra!" untag ni Manang at halatang ngayon palang nakahinga ng

maluwag. "Saan ka ba nagpunta at bakit hindi ka umuwi? Alalang-alala ako sa'yo.
Nakailang tanong sa akin si Sean kung nasaan ka."

"T-Tinanong po kayo ni Sean kung nasaan ako?" di makapaniwalang tanong ko.

Okay, Sandra. Stop assuming and concluding by yourself again. Wala lang 'yon.

"Oo at bahagyang nasigawan pa nga ako dahil wala akong maisagot." dagdag pa ni
Manang.

I can't believe that Sean shouted at Manang. Kahit gaanon sa akin ni Sean ay
magalang siya pagdating kay Manang. Ako lang naman ang ayaw niya.

"Oo pero agad din namang humingi ng tawad. Mainit lang daw kasi ang ulo niya dahil
sa kompanya." sabi ni Manang.

"Sige po." sabi ko nalang. "Napatawag lang po ako para sabihing ayos lang po ako.
Nasa safe na lugar po ako. Nakitulog po ako sa kaibigan ko. Uuwi na po ako mamaya."

"Nasa office ka na ba?" tanong niya.

"Papunta pa lang po. Half day po ulit ako. Tinanghali po kasi ako nang gising."
sabi ko.

"Oh sige. Mag-iingat ka ah." paalala niya sa akin.

"Opo. Sige po. Bye po." paalam ko bago pinatay ang tawag.

Nilagay ko na sa bag ang phone ko at muling tumingin sa salamin sa banyo bago

bumaba. Nakita ko naman kaagad si Brendt na naghihintay sa baba ng hagdan.

Napangiti siya nang makita ako. "The dress looks good on you. You look different."

Ramdam ko namang uminit ang aking pisngi sa kaniya puri. "Uhm... Thank you." sabi
ko. "Hindi nga lang ako sanay na ganito ang suot ko."

"Oh. I'm sorry." agad niyang paghingi ng paumanhin.

Umiling naman ako agad. "No, it's okay. Salamat." I smiled at him.

"Let's get a quick breakfast first bago kita ihatid sa office mo." aya niya sa
akin.

We just had a quick breakfast. Hindi na siya nagluto ng heavy meal for our
breakfast dahil naisip niya ngang nagmamadali ako dahil may pasok pa ako. Brendt's
very considerate.

"Thanks for last night, Brendt." sabi ko nang makitang malapit na kami sa Sarto.

Ngumiti siya. "It's nothing." sabi niya. "I don't like seeing girls crying."

I'm happy na nakilala ko si Brendt. Nang masabi ko sa kaniya kagabi ang lahat ng
mga kinikimkim ko ay nailabas ko. Nang dahil doon ay guminhawa ang pakiramdam ko.
"Do you want me to accompany you to your office?" he asked me nang maihinto na niya
ang sasakyan.

Umiling ako at ngumiti. "Huwag na, I can manage." sabi ko nalang. "Thanks. Next
time ulit?"

Tumawa siya at tumango. "Next time, I'll treat you a real dinner, Cassandra."

"Just call me, Brendt. And yes, a dinner would be great." nakangiting sabi ko at
kumaway sa kaniya bilang paalam bago tuluyang pumasok sa loob ng building.

=================

Chapter 8

Chapter 8

Memorize

The office was unsually quiet when I went inside. It was very serene. Hindi naman
sobrang maingay sa office namin but normally, I can hear silent whispers and
conversations pero ngayon ay walang-wala talaga.

They turned their heads to look at me, watching me as I walked to my place.

"Anong meron?" I asked Nikki when I arrived at my desk. "Bakit ang tahimik nila?
Tapos ay nakatingin pa sila sa akin."

Nilinga-linga ko pa ulit ang mga ka-officemate ko. Ang iba'y bumalik na sa ginagawa
nila ngunit ang iba'y sinusulyapan pa rin ako.

"Sands, sa ayos mo ngayon, talagang mapapalingon sila sa'yo." sabi naman ni Nikki.

Muli nanamang nag-init ang aking pisngi. I don't know if I should be flattered or
embarrassed.

Lumayo na ko sa kaniya at binuksan ang computer ko. "Yun lang pala." sabi ko
nalang.

Siya naman ang lumapit sakin. "Hindi lang yun." pahabol niya.

Napalingon akong muli sa kaniya. "Eh ano pa?"

"Si Mr. Sarmiento with a period ay sumobra ng todo ang period niya kaya sobrang
init ng ulo tapos ikaw 'tong, nag-grand entrance pa papasok na walang kaproble-
problema samantalang yung iba dito, nangangatog na sa takot kay Sir." sabi nita.
"Kung nandito ka lang kanina at narinig mo ang nakakapanindig balahibong sigaw
niya, baka magtago ka na sa ilalim ng desk mo sa sobrang takot." she sounded so
horrified.

I deeply sighed.

Kung pwede ko lang sabihin na sanay na ko sa sigaw at pagalit ni Sean. 'Yan ang
hindi nawawala sa araw-araw na buhay ko this past five months
until now. Kung hindi siya sisigaw o magagalit, magsusungit naman siya o gagawa ng
sarili niyang ikakagalit sa akin. Kung hindi ko lang alam ay iisipin kong
nagpapapansin siya sakin. How I wish...

"Shit naman, Warren!" rinig kong sigaw ng isang baritonong boses. Kahit hindi ko
lingunin, alam ko kung kanino ito nanggaling. "It's as simple as that! Is it too
hard to understand?!"

Lumapit ulit sakin si Nikki. "I told you..." she whispered. "Ang lakas ng vocal
chords niya, infernes."

Napailing nalang ako at itinuon lahat ng atensyon ko sa trabaho ko nang maramdaman

kong may tumayo sa aking gilid.

Tiningala ko ito at nakita ang nakangiting si Sir Viñas.

"I thought you'll be absent today." he said.

"Na-late po ako nang gising kaya naghalf day po ako." I politely reasoned out.

"Well... as it was said yesterday, your sample shoot will be happening today." sabi
niya at nanlaki ang aking mga mata. Nakalimutan ko na ang tungkol doon! "Grab your
bag. We'll be going to the set right now."

"Bakit naman po kailangan dalin pa yung bag?" nagtatakang tanong ko. "Sa 8th floor
lang naman po ang studio, 'di po ba?"

"I just wondered kung nandiyan ang mga important things mo at medyo matatagalan
tayo doon kaya mas mabuti kung dalin mo na 'yan." he suggested.

Tumango naman ako't sinikop na muli ang aking gamit. Mabuti nalang at hindi ko pa
ito masiyadong nagugulo.

"Tristan."

Bahagya akong napatigil nang marinig kong muli ang boses na 'yon ngunit nagkibit-
balikat

nalang ako't nagpatuloy sa ginagawa.

Nagsalita naman si Sir Viñas. "Sean, nandito na siya. I told you, she'll come."
tukoy sa akin nito.

Nang matapos ako'y sinukbit ko na ang aking bag saka tumayo. Nakita ko ang
mapanuring tingin sakin ni Sean. It felt like he was dissecting me from head to
toe.

"I don't wanna waste time." sabi nalang niya't binalik ang tingin kay Sir Viñas.
"Bumaba na kayo agad."

Tinalikuran na niya kaming dalawa ni Sir Viñas at dire-diretso ang kaniyang lakad
palabas ng office. Nagsimula namang mag-ingay ang mga ka-officemate ko nang
makalabas si Sean ng opisina. Para bang ngayon lang sila nagkaroon ng kalayaan na
magsalita.

"Let's go now." pag-aya sa akin ni Sir Viñas nang makitang tapos na ako.

Tumango naman ako't sumunod lang sa kaniya nang magsimula na siyang maglakad.
When we arrived in the studio, daig ko pa ang isang nasa free market sa sobrang
gulo ng mga staffs doon. Parang lahat sila ay nagpapanic at hindi alam ang dapat na
gagawin.

"Pakiayusan na siya as fast as possible. Mr. Sarmiento's in a very, very impatient

mood right now." utos ni Sir Viñas sa mga make-up artists and hairstylist. "We
don't want him mad, right?"

Tumango naman ang mga staffs at nang tinanguan sila ni Sir Viñas ay walang salita
silang nag-umpisang ayusan ako.

The make-up artist didn't put much make-up on my face. It was like a natural make-
up but she highlighted my face's every feature more.

The hairstylist just made a loose curls at the end of my hair and did a slacken
half pony tail.

When I received the dress that I'm going to wear, I finally realized why did they
styled me this way.

I wore a simple but extravagant white dress that's up to my mid-thighs. It wasn't

fitted but it was a cocktail kind of dress.

"You're really beautiful..."

Napatalon ako sa sobrang gulat nang may biglang nagsalita at napalingon sa aking
likod.

My eyes widened when I saw Brendt standing in front me, wearing a white trousers
and white sando topped with a open light blue polo.

"Brendt?" nagtataka kong pagbanggit ng kaniyang pangalan.

Ngumiti ito sa akin. "Mas gumanda ka ng nilagyan ng make-up." sabi niya. "But I
like you more without it."

"Bakit ka nandito?" I asked instead of thanking him for his praises and adoration.

Brendt's about to answer when the door suddenly opened.

"Oh, Cassandra! I forgot to tell you that it's a pair photoshoot." sabi naman ni
Sir Viñas nang makapasok at nakita si Brendt sa loob. "Ang concept kasi ng
photoshoot is about falling in love. Nainlove siya sa'yo dahil sa puti at kinis ng
balat mo..." Sir Viñas explained and he immediately massaged his temples. "God!
What am I saying? I sounded gay."

Natawa naman kami parehas ni Brendt sa sinabi ni Sir Viñas.

"Anyway, the photographer and the photoshoot director will tell you everything that
you need to do during the shoot. All you have to do is to

follow." he said while looking straight at me. "So... lalabas na ako at lumabas na
rin kayo in five." sabi niya't agad na lumabas ng dressing room.

Nang makalabas si Sir Viñas ay nilipat ko ang aking tingin kay Brendt.

"You're a model?" hindi makapaniwala kong tanong sa kaniya.

Well, he's got looks and a nice body fitting pero hindi ko lang talaga ine-expect
na model siya lalo na't he's the heir of their family's real-estate business.

"Is it really that surprising?" nakangisi niyang sabi sa akin at saka ako
inakbayan. "Don't worry. I'll take good care of you today. I'll show you that I'm
also reliable when it comes to modelling."

Hindi na ako nakapagsalita ulit at dinala na niya ako papalabas ng dressing room.
Nakahanda na ang set at medyo hindi na masiyadong chaos ang studio kagaya kanina.

"Magkatabi palang sila, bagay na bagay na." napalingon naman ako sa lalaking
nagsalita.

He's holding a camera. Panigurado'y siya ang photographer.

Naramdaman ko naman ang paglingon sa akin ni Brendt kaya naman napalingon din ako
sa kaniya. He smiled at me and I also smiled back.

"Let's start this." rinig ang ma-awtoridad na boses ni Sean. "I still have another
appointment after this."

Mabilis naman kaming hinila ng mga staffs sa studio patungo sa may plain white set.

Nang humarap kami'y agad na dumako ang mga mata

ko kay Sean na nakahalukipkip at pirming nakatingin sa aming dalawa ni Brendt.

I'm not sure if he's staring at us like that because he's really judging and
evaluating me or... of course, not.

Napailing ako. Ito nanaman ako.

"All you need to do is smile, I'll take care of the rest." naputol ang tingin ko
kay Sean nang bigla akong kausapin ni Brendt.

Tinanguan ko naman siya at ngumiti. I can do this!

"Sit down on Brendt's lap, Cassandra." utos ng photographer. "Just keep on posing,
I'll just keep on taking shots."

"Look at me." biglang bulong sa akin ni Brendt.

I averted my eyes to him at halos mapa-atras ako sa sobrang lapit ng mukha namin sa
isa't-isa.

I stiffened when he moved closer. Pigil na pigil na ako sa paghinga lalo na nung
pinagdikit niya ang aming noo. His hand travelled from my arm to my hand.

"Relax..." he whispered to me and smiled.

Pumikit naman ako't huminga ng malalim bago ngumiti.

Nang dumilat ako'y nagkatitigan kaming dalawa. His eyes were shouting thousand of
words, feelings and emotions ngunit hindi ko mapangalanan ang lahat ng mga 'yon.

Brendt moved closer at nagkadikit na ang tungki ng aming ilong. It got harder for
me to look at him in the eyes sa sobrang lapit namin sa isa't-isa. I slightly moved
away from him nang mapansin ko kung gaano kalapit ang labi namin sa isa't-isa.

"That's enough." isang baritonong

boses ang umalingawngaw sa tahimik na studio.

Sabay naman kaming napatingin ni Brendt kay Sean.

"That's enough for a sample shoot. I still have things to do. Let's just discuss
about this at the board tomorrow." dire-diretso niyang sabi at nilingon ang
kaniyang secretary. May sinabi lang siya dito bago mabilis na naglakad paalis ng
studio.

Parang halos lahat ng nasa studio ay nakahinga nang maluwag nang makaalis na si
Sean sa studio.

"Is he really that impatient?" biglang tanong sakin ni Brendt habang palabas na
kami ng studio.

He told me that he wants to escort me to the office.

"Oo. Sanay na ko. Hindi na ko naninibago dun." sagot ko nalang.

"If only I can take you away from him that easily." he whispered but it's enough
for me to hear those words.

Napatingin ako sa kaniya habang nakakunot ang aking noo. I narrowed my eyes.

What the hell is he talking about?

He gave me a smile. "I know you're married. I know you're off limits... but I cant
just control myself." he said. "Ayokong nakikitang binabaliwala ka lang niya."

His hand slowly reached for my arm. He held it softly but firmly at the same time.

"Kung hindi mo na kaya... call me and I'll run away with you." he seriously said
while staring at me. His eyes screamed sincerity and it shouldn't be like that.

I'm already married.

He should just look for someone else who's not committed.

"Miss Talavera."

Nagulat

ako nang bumukas ang elevator at si Sean ang bumungad sa aming dalawa ni Brendt.
Agad ko namang binawi ang aking braso mula sa kaniyang pagkakahawak.

"S-Sir Sarmiento." I stuttered.

Hinawakan ni Sean ang gilid ng pintuan ng elevator upang hindi ito magsara. Nakita
ko ring tinapunan niya ng tingin si Brendt bago ako muling nilingon.

"Come to my office, immediately." mariin niyang sabi at muli niyang tinignan si

Brendt. "I believe that I didn't allow models here."

"Hinatid ko lang siya." Brendt immediately explained. "I just wanted to accompany
her safely to her office."

Kumunot ang noo ni Sean sa sinabi ni Brendt ngunit ngumisi lang si Brendt.
"But since nandito na ang boss niya, I believe that you can take good care of your
employees, right?" Brendt sarcastically said and looked at me. "Just text me if you
need anything, Sandra."

Tumango ako and I slightly smiled. "Ingat ka." sabi ko.

Humakbang na ako palabas ng elevator kaya naman napatayo na ng maayos si Sean at

tinanggal ang pagkakahawak sa gilid ng nakabukas na pinto ng elevator.

Nilingon ko ulit ang elevator at kumaway sa akin si Brendt bago ito tuluyan na
nagsara.

"Follow me." Sean authoritatively stated as soon as the elevator door shut.

Napalunok ako't napahinga ng malalim bago nagpasiyang sundan na siya na ngayo'y

medyo malayo na sa akin.

It was an awkward entrance in the office dahil lahat ng mga tao doon ay
pinagtitinginan kaming dalawa. Nahagip ko pa ang nagtatakang si

Nikki. She mouthed me something but I'm too nervous to understand.

"Ayokong magpapasok ka ng iba, understood?" mahigpit niyang bilin sa kaniyang

secretary at tumango ito kay Sean.

Dire-diretsong pumasok si Sean sa loob ng kaniyang office habang ako'y tinitimbang

pa ang aking bawat paghakbang papasok sa loob.

Nang makapasok ako sa loob ay nakita kong nakatalikod siya sakin, ngunit nang
maisarado ko ang pintuan ng kaniyang opisina'y lumingon siya't bumungad sa akin ang
nag-aapoy niyang mga mata nang dahil sa galit.

"S-Sean..." nauutal at natatakot kong pagsambit sa kaniyang pangalan.

"Where have you been last night?" galit na tanong niya.

"I-I'm out with a friend..." nag-aalangan kong sagot.

"A friend?" irritadong tanong niya. "Mag-isip ka naman, Cassandra!"

Napapikit ako sa kaniyang pagsigaw. Napayuko na lamang ako. I can't look at him
right now. Natatakot ako.

"Wala sana akong pakealam kung hindi ka umuwi pero alalahanin mo naman kung paano
kapag tumawag sila mommy sa bahay at kamustahin tayong dalawa? Pati na rin ang
daddy mo... What would I say to them? Nakipagsleep-over ka kaya hindi ka umuwi?" he
sarcastically said."Sa susunod kasi na makikipaglandian ka, lagyan mo naman ng
limitasyon ang sarili mo. Hindi yung inaabot ng umaga."

I know that I'm fucking scared to him right now but I think the anger that's rising
and flowing in my veins right now are enough to fight that scaredness.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Kung nag-aapoy ang kaniyang mga mata sa galit,
paniguradong

sakin ay mas nagliliyab pa.

"How dare you say that to me?!" I shouted at him. "Ako pa talaga ang sinabihan mong
lagyan ng limitasyon ang sarili? Are you making me laugh, Sean? Cause it ain't
funny! I'm married and I know my limitations as a married woman. Huwag mo akong
igaya sa'yo!"

Kita ko ang gulat sa mga mata ni Sean nang sigawan ko siya. He's not expecting me
to fight back.

Kinagat ko ang aking labi nang magsimulang tumulo ang aking mga luha. "Gusto kong
makalimot... Gusto kong makalimot sa sakit na paulit-ulit mong binibigay kahit
isang gabi lang. Ayoko munang masaktan kahit isang gabi lang kaya ako hindi umuwi."
I told him. "I'm so tired of our set-up, Sean. Tao rin ako. Babae ako. No matter
how hard I try to build my heart whenever you're breaking it down, there's no use.
There's just no use dahil paulit-ulit mo lang din itong ginigiba. Sean... Sobrang
sakit na."

"You asked for this." he calmedly said.

Para akong baliw na napangiti nalang sa sinabi ni Sean. Tama siya. I shouldn't
blame him for the pain that I'm feeling dahil ako din naman ang gumagawa nito sa
aking sarili. I'm the one who's hurting my self.

"You're right... I asked for this." pagod kong sabi. "And I'm also the one who can
make this stop."

Naglakas loob akong titigan siya ng diretso, trying to memorize every inch of his
face. This might the last time that I'm going to see him.

Pinalis ko ang aking luha upang makita ko siya ng malinaw at nagsumikap ngumiti.

"Ayoko na, Sean... Ayoko na." my voice broke. "Papalayaan na kita. Tama na..."
umiling ako't tumalikod na bago pa muling bumuhos ang aking mga luha.

"Sandra--" he called but I already went out of his office.

Maybe he's afraid that the employees might see me crying. Ipagkakalat ko nalang na
sinesante niya ako kapag tinanong nila ako kung bakit ako umiiyak.

Napatayo si Nikki nang makita akong papalapit sa aming lamesa.

"God, Sandra! What happened?" she looked at me, with so much concern.

"I'm fired and I have to go." sabi ko nalang at nagmamadaling lumabas na ng office.

=================

Chapter 9

Chapter 9

Coming

"Hija, ano ba 'yang ginagawa mo?"

Kanina pa natataranta si Manang habang pinapanood akong hinahakot ang mga damit ko
at nilalagay sa aking maleta. Hindi niya alam kung pipigilan niya ba ako't
susubukang pakiusapan o hahayaan niya nalang ako sa kagustuhan kong umalis dahil
ito ang mas makakabuti sa aming dalawa ni Sean.
Naiirita ako sa pag-aayos dahil bawat punas ko sa luha ko'y mayroon nanamang
mabubuo't hindi ko nakikita ng maayos ang aking ginagawa.

"Kailangan ko po 'tong gawin, Manang..." sabi ko nalang at nagpatuloy na sa

ginagawang pag-iimpake ng mga gamit.

Siguro'y kung may maiiwan man ako, papabalikan ko nalang at ipapakuha dito.

"Alam ba 'to ng Daddy mo ha, Sandra?" tanong ni Manang sa akin. "Hintayin mo kaya
muna ang asawa mo. Nag-away nanaman ba kayo?"

"Hindi pa po alam ni Daddy. Sasabihin ko po kapag nakauwi na ako sa bahay." sabi ko

naman at isinarado na ang zipper ng maleta. "Matagal ko na pong dapat ginawa 'to,
Manang. Sinulit ko lang po yung pagkatanga ko. Para wala nang matira sa susunod."

"Sandra... Hija..." may halo nang pagmamakaawa sa boses ni Manang.

Napapikit ako ng mariin at umupo sa may dulo ng kama. Yumuko ako nang maramdaman
ang sunod-sunod na pagpatak ng aking mga luha.

"Hindi ko na po kaya..." I cried. "Ayoko na po... Suko na po ako."

Lumapit si Manang sakin. Itinabi niya sa gilid ang aking maleta upang makatabi

siya sa akin. At nang magawa niya 'yon, walang pag-aatubili niya akong niyakap.
Paulit-ulit lang siya sa paghagod ng likod ko at sa pag-alo sa akin.

I bursted crying, pouring out all of the pain that was kept inside my heart for a
very long time, but I know that a night of suffering isn't for me to clear all the
pain.

"Kung 'yan na talaga ang gusto mong mangyari at kung buong-buo na ang desisyon mo,
hindi kita pipigilang umalis." sabi ni Manang habang patuloy sa paghagod sa aking
likod. "Alam ko rin ang mga pinagdaanan mo bilang asawa niya at hindi kita masisisi
sa gagawin mong hakbang. Kung saan ka masaya ay doon din ako."

Gumaang naman kahit papaano ang aking pakiramdam nang dahil sa sinabi sa akin ni
Manang at nang humupa na ang aking emosyon ay hinayaan niya akong mapag-isa dito sa
kwarto para makapag-isip hanggang sa huling sandali.

Napatingin naman ako sa malaking picture frame ng wedding photo namin ni Sean.
Kahit pilit lang ang ngiti niya doon, it still means a lot to me. At least he made
an effort to smile even just a little bit, right?

Naiinis ako sa sarili ko sa sobrang kababawan ko. Ganito ba talaga kapag sobrang
mahal mo ang isang tao? Kahit ata pagsulyap lang mg isang segundo ay gagawin mong
malaking bagay at abot-abot ang sayang mararamdaman mo.

But fate didn't want us together. Hindi niya man lang nabalik ng kahit kunti lang
ang sobra-sobrang pagmamahal na binibigay ko sa kaniya. Everything didn't turned
out the way I wanted it to be - loving me the way I love him.

Napailing

naman ako't inalis ang lahat nang pagdadalawang-isip. I should be firm with my
decision.

Hinigit ko ang maleta papalapit sa akin. Papalabas na ako ng aming silid nang muli
akong bumalik sa kama upang hagkan ang kaniyang unan.

I bit my lower lip as another batch of tears fell.

"I'm going to miss you... so bad." I whispered at his pillow, thinking that it was
a representation of Sean. "...but I need to set you free."

Pumikit ako nang mariin at nag-ipon ng lakas ng loob para bitawan ang unan ni Sean,
kasabay ng pagbitaw ko sa lahat ng pag-asang binubuo ko sa puso ko. I should stop
now. I should let go now.

Nang makababa na ako ay hinanap ko kaagad si Manang sa kusina ngunit wala siya
doon. Naisip kong nasa kwarto niya siya. I want to say goodbye to her one last time
pero naisip kong nauubusan na ako ng oras. Hindi ako dapat maabutan ni Sean dito.
Maybe I'll just visit her tomorrow or... when I'm already ready to come back here.

Nagmamadali akong lumabas ng bahay ngunit para akong binuhusan ng malamig na tubig
nang makita si Sean. He looks wasted with unbuttoned shirt. His hair's even messy
and his eyes were bloodshot. I'm pretty sure that he's drunk but it's surprising
that he's not bringing home a girl.

Napatigil siya sa paglalakad nang mapansin niya ako sa kaniyang harapan. Nag-angat
siya ng tingin sa aking mukha ngunit unti-unti ring bumaba patungo sa aking hila-
hilang maleta.

Why am I doing? Kailangan ko nang

umalis.

Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya't nagmamadaling maglakad upang malagpasan ko

siya.

"Sandra..." rinig kong sambit niya sa aking pangalan na nagpatigil sa akin.

Wow... He didn't formally call me by my maiden surname and full first name but
instead, he called me by my nickname. It sound so sweet but my aching heart made it
bitter. I shouldn't be moved.

Muli akong kumilos upang tuluyan nang makalabas nang muli siyang magsalita.

"D-Don't go..." he's stuttering but it was too clear for me to understand.

On a second thought, I think I don't really understand him. This is what he wants
right? Ang gusto niya ay umalis ako so bakit ngayon ay pipigilan niya ako?

"Don't go..." ulit niya. Ngayon ay mas malinaw na.

Binitawan ko ang aking maleta upang lingunin siya. Tumambad naman agad sa akin ang
kaniyang namumungay at mamula-mulang mga mata.

It pains me to see him like this.

"This is it, Sean." panimula ko. "I'm finally setting you free. Kung iniisip mo ang
sasabihin ng mga magulang natin, you don't have to worry about it. I'll explain
everything to them. I'll take all the blame. Ano pa bang kailangan mo ha?" matapang
kong tanong sa kaniya.
He was taken aback with what I said. Maybe he thinks that I'll run back to his
arms, the moment he said those triggering words.

"You." he suddenly said while capturing my gaze with his. "I need you." he said
more clearly.

Halos sabunutan ko na ang sarili

ko sa sobrang pagkagulo ng isipan ko at sa sobrang frustration.

"Ayoko na, Sean! Huwag mo nang guluhin pa ang isipan ko." I almost shouted.

I can feel that my neck veins are already present, at this moment.

"Ito na nga oh... Papakawalan na nga kita eh. Bakit kailangan mo pang guluhin ang
desisyon ko?" halos nagmamakaawa ko nang tanong sa kaniya.

Alam ko sa sarili kong isang beses niya pang sabihin na huwag akong umalis ay
bibigay ako't muling magpapakatanga sa kaniya.

He didn't speak, instead he walked towards me. I was about to step back when he
reached for my cheek which he covered with his warm and calloused hand. Pinunasan
niya rin ang luhang naglalakbay sa aking pisngi gamit ang kaniyang thumb finger.

"I'm sorry..." he whispered. "I'm sorry if I hurt you. I'm sorry if I've been a
jerk and an asshole husband. I'm sorry if I've been so blind."

Para akong napako sa kinatatayuan ko ng marinig ko ang sinabi niya.

Did he just ask for forgiveness?

I scanned his face to find sincerity and when I looked straight into his eyes, I
found them... and there's even more.

"Sean..." I'm lost for words.

"Nabulag ako ng galit ko sa'yo, Sandra. Marrying you deprived me so many things
that I want to do in my life. Nang dahil sa'yo nasira ang lahat ng plano ko para sa
sarili. That's why I loathe you so much." he started explaining his side. "Eveytime
I see you making efforts for me, lagi kong pinapaalala sa sarili ko ang mga nasira
kong pangarap nang dahil sa'yo. I always tell myself

that I shouldn't fall for you."

His eyes became a pool of tears. Kunting-kunti nalang ay babagsak na ang mga luhang
naipon doon. Thinking that those tears are for me, makes my heart melt.

"Ang lakas-lakas ng loob kong sabihin sa'yo ang mga bagay na makakapagpasakit
sa'yo. Lagi kong dini-divert sa ibang babae ang atensyon ko dahil sinasabi ko nga
sa sarili ko na hinding-hindi ako mahuhulog sa'yo." sabi niya. "But my heart
suddenly became confused with everything, Sandra. Simula noong narinig kitang may
kausap na lalaki sa phone, I don't know. Bigla akong naguluhan. I was able to feel
emotions that I didn't want to feel. During the photoshoot... seeing the model
you're with... bigla akong natakot."

"When it comes to you before, I wasn't even shaken at all because I know that you
love me. That's why I didn't care. But when somebody's stepping inside the picture,
I was suddenly scared. Scared because I'm jealous. My jealous turned into
irrelevant anger that triggered me to say things that would make you want to go..."
he explained his feelings. "... and here you are... ready to go. Ready to finally
leave me when I finally realize that you're the one I want."

His hand reached for mine. He squeezed it gently that made me look at our hands.

"Nung sinabi mong hindi mo kaya; Nung sinabi mong ayaw mo na..." he trailed. "I
didn't know what to do. Gusto kitang sundan pero ako mismo naguguluhan sa sarili
ko. Hindi ko rin alam ang sasabihin ko sa'yo. I know that I'm wrong... I reflected
on myself. I didn't treat you the way you're suppose to be treated. I'm an

asshole husband who fucked almost every girl in town because I'm not ready to face
the truth that... that I already fell for you."

He bit his lower lip as he gazes into my eyes. Hinawakan niya rin ang isa ko pang
kamay. Ngayon ay sobrang higpit na nang pagkakahawak niya. It's so tight that I
can't even let go.

"Please, my wife... don't leave me." he begged and his voice broke. "I'll make it
up to you. We'll make new memories together. Let's start all over again, Sandra,
please... just don't... just don't leave me."

The rain suddenly poured out of nowhere.

Sean immediately covered me up from the rain. He hugged me while walking me to the
front porch kung saan makakasilong kaming dalawa.

I won't let our relationship mimic the rain. I will give him a second chance.

I slowly raised my arms to hug him back. And when I did, his body stiffened.

"I won't leave you..." I whispered.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti. I've been dreaming for this kind of moment with
him for years and now, it's finally happening.

He released me from his hug. He stared at me like it was his last time of seeing
me. He softly touched my cheek and I closed my eyes, feeling his tenderness.

His thumb moved it's way to my lips. I opened my eyes and found him staring at my
lips.

And when the thunder growled, our lips touched. The feel of his lips felt so
different than what I've

experienced, the first time he kissed me. Before it was rough, but right now, his
lips are soft like cotton balls. Pakiramdam ko tuloy ay nasa ulap ako habang
kahalikan ko siya.

His kisses got deeper and I tried my best upang masabayan ang kaniyang paghalik sa
akin. He nibbled my lower lip and groaned when I tried to slip my tongue inside his
mouth. I want to make him happy tonight.

Our lips didn't part when he lifted me up from the ground. Tangan-tanga niya ang
aking pang-upo habang ako nama'y tinali ang aking braso sa kaniyang leeg upang
hindi ako mahulog.

I know that he's strong enough to hold me but I want to make it easier for him.

The next thing I knew, we're already inside our room. He's kissing me passionately
and gently. The kind of gentleness from him that I've never felt before.

I grabbed his nape and pulled him closer to me. I can already feel his proud
manliness hitting my center core.

He stopped and removed his clothes. Hindi na rin siya nag-aksaya pa ng panahon at
tinanggal din ang aking dress. He sucked my breast played with my nipple using his
tongue.

"Sean..." I moaned his name because of the tingling sensation that I'm feeling.

His kisses showered me starting from my lips, going down to my soft spot. He
removed my undies at napasinghap ako nang hinalikan niya ako doon.

"You're so wet..." he said, huskily at nakita kong sumilay ang ngisi sa kaniyang
labi before he continued to make me feel good.

As

much as I want to feel his tongue playing with my clit more, I also want to make
him feel good. Hindi pwedeng ako lang.

Nagsumikap akong bahagyang bumangon upang abutin ang kaniya.

Napatigil siya. "Sands..." he moaned my name and it made me more excited.

Paulit-ulit kong hinagod ang kaniya habang binabago ang posisyon naming dalawa.

I bit my lower lip when I came face to face with his proud glory.

I licked the tip of his glans and he groaned in pleasure. I savoured all of him,
making my mouth captures his stick and licking it simultaneously.

Hindi pa ako tapos sa aking ginagawa ay nagulat ako nang bigla niya ulit binaligtad
ang aming pwesto.

He carefully parted my my legs, positioning himself in the center. Ready to bolt

in.

Unlike last time, he's more careful now. Mukhang pinapakiramdaman niya pa ako bago
niya unti-unting pinasok ang kaniya sa akin.

It still hurts like hell but last time's more painful. The pain's bearable lalo
na't mas angat ang nararamdaman kong galak.

"You're so tight, wife..." nahihirapan niyang sabi.

He stopped when he already fully entered inside me. He waited a few more seconds
before moving in and out. I can feel him growing bigger and bigger inside me with
every thrust that he's doing.

We kept our slow phase for minutes, pleasuring each other slowly when Sean suddenly
fastened up the rhythm.

"I'm..." he let out a deep breath. "... coming." he continued.

Binagsak niya ang kaniyang katawan sa akin at kasabay noon ang naramdaman kong init
na bumubuga sa loob ko.
"Don't leave me, okay?..." he tiredly said and kissed my forehead. "I'm very
sorry..." he added before he closed his eyes, drifting to sleep.

=================

Chapter 10

Chapter 10

Jealous

We did it again and again and again last night. I'm really sore pero nagawa ko pa
ring bumangon kaagad nang makitang wala sa aking tabi si Sean.

Was it a dream? But I can still feel him between my thighs, I know it wasn't a
dream. Then did he change his mind? Will our situation will be back to the way it
was before after what happened last night? Lasing lang ba siya kagabi kaya niya
nasabi ang mga bagay na makakapagpanatili sa akin?

Ilan lang 'yan sa mga katungang naglalaro sa isipan ko habang pababa ako, patungo
sa sala at nang makitang wala doon si Sean ay napanghinaan na ako ng loob. I
glanced at the fancy wallclock at the wall and saw that it was already ten in the
morning. He probably went to the office already.

Malamya ang aking paglakad patungo sa may kusina upang sana ay kumain na nang
biglang mabuhayan ang aking loob sa pagkakakita kay Sean na nagbabasa ng diyaryo sa
kabisera ng hapag kainan.

"Sean..." gulat kong sambit sa kaniyang pangalan.

Nag-angat naman siya ng tingin sa akin. Nang ngumiti siya sa akin ay halos lumipad
na ang kaluluwa ko sa langit.

It wasn't a dream! Everything that happened last night was real!

"Good morning." he greeted me. "Kumain ka na."

Ilang sandali rin akong napatulala kakatitig sa kaniya ngunit agad ko ring dinala
sa realidad ang aking sarili't naglakad patungo

sa hapag kainan.

Ngumuso naman ako't tinignan ang mga pagkain na nakahain sa lamesa. Na-aawkwardan
ako sa sa aming dalawa. Siguro'y ganito talaga sa umpisa.

"Nasaan si Manang?" tanong ko sa kaniya nang hindi ko matagalan ang katahimikan sa

pagitan naming dalawa.

"I told her to continue resting at ako na ang magluluto para sa ating dalawa."
sagot niya. "I also told her na hindi ka na aalis. She's happy for us."

Napangiti naman ako't ginanahang kumuha ng maraming pagkain. It's my first time to
taste a food that Sean cooked.

He put the newspaper down and looked at me, savouring the bacon and eggs that he
fried and fried rice that he sautéed.
"Nakakain ka ba ng maayos kahapon? I think you're losing weight." medyo nag-aalala
niyang sabi sa akin. "I hope starting from today, you'll always eat heavy meals."

Hindi ako makapaniwala na naririnig ko na ang mga ganitong salita na puno nang pag-
aalala galing kay Sean. Yung para bang hindi siya yung nagsasabi ng mga salitang
'yon? Para bang may script lang siya at hindi talaga sa kaniya galing 'yon. Kahit
simple lang para sa ibang babae ang mga sinasabi niya ngayon sakin, para sakin ay
abot-abot ang sayang nararamdaman ko.

"Hindi naman ako palaging kumakain ng heavy meals. Mabilis rin akong mabusog
paminsan-minsan." sabi ko.

"Well, I hope that you'll somehow change that kind of lifestyle. Health is always a
first." sabi naman niya.

"Don't worry about me. I can take care of myself." I smiled and assured him.

"You

don't have to take care of yourself because I'll be here to protect you too." he
seriously told me.

"Uh... Sabi ko nga." sabi ko nalang at nag-iwas na nang tingin sa kaniya't

nagpatuloy sa pagkain.

Napatingin naman ako ulit sa kaniya nang malapit na akong matapos kumain dahil
tumayo sa kaniyang kinauupuan.

Sinuot niya ang suit na nakasabit sa likod ng kaniyang upuan at kinabit din ang
kaniyang necktie.

Nanlaki naman ang aking mga mata't muling napatingin sa may orasan. It's almost ten
thirty and I'm not yet getting ready for work.

Speaking of work... pangatlong half-day ko na 'to kapag papasok pa ako ngayon. It

means, magkakaroon na ako ng suspension.

Kinagat ko ang aking ibabang labi't bahagyang pinalo ang aking noo.

"Why are you hitting yourself?" nakakunot-noong tanong sa akin ni Sean.

"Tatlong beses na magkakasunod na akong naghalf day. May suspension na ko at

mababawasan pa ang sahod ko." problemado kong sabi. "Saan mo ako ilalagay na
department para magserve?" tanong ko sa kaniya para mapaghandaan ko na ang sarili
ko.

That's a policy in Sarto. Kapag nakatatlong half-day ka na ay mayroon kang

suspension. Mababawasan ang sahod mo ng one thousand five hundred at ilalagay ka sa
isang department para magsilbi doon for five hours.

"Do you think that I'll give you a suspension and punishment?" he sarcastically
asked me.

Napangiwi naman

ako. "I want to be fair with the others, Sean."

"Then you'll serve me." simpleng sabi niya't ngumiti sa akin. "That's your
punishment."

I felt my cheeks warmed up. I didn't know that he can produce these kind of words.
Kailan kaya ako masasanay?

"Wash up and get ready for work after you eat. I'll wait for you in the living
room." sabi niya naman sa akin bago lumabas ng kusina.

Minadalian ko na ang pagsubo ng natitirang kanin at ulam sa aking plato saka

patakbong umakyat ng hagdanan.

Inamin kong wisik-wisik nalang ang ginawa kong pagligo para lang hindi mapaghintay
ng matagal si Sean. Sa pabango nalang ako bumawi at sa pag-aayos sa aking sarili.

Nang matapos ako'y agad akong bumaba ng hagdanan. Tumayo naman si Sean nang makita
akong pababa na. Tumungo siya sa pintuan at binuksan na ito para sa akin.

Dumiretso agad ako sa may garahe at pinindot ang key fob nang makalapit ako sa
aking sasakyan.

"Sandra." Sean suddenly called me when I'm about to go inside my car.

Lumingon ako sa kaniya. "Bakit?"

"You're riding with me." sabi ni Sean at pinatunog na rin ang kaniyang sasakyan
bago nagmartsa papalapit sa akin upang higitin ako papasok sa passenger seat ng
kaniyang sasakyan.

"Sean, makikita tayo ng mga katrabaho ko. Nang mga employees mo." nag-aalalang sabi
ko nang makapasok siya sa may driver's seat. "Kaya ko namang magdrive patungo sa
office like I always do-"

"Everything's changed starting

last night, Sandra." sabi naman niya't pinaandar na ang makina. "This is just a
simple way of making up to you."

Isang busina ang kaniyang ginawa at agad namang umaksyon ang guwardiya upang
mapagbuksan kami ng gate.

"Pero ano nalang ang sasabihin ng mga ka-officemate natin, Sean?" I asked him,
slightly worried that Sarto's employees might see us together.

Hindi sa ayokong makita nila kaming magkasama ni Sean. Ang sa akin lang ay baka
pag-usapan kami ni Sean at alam kong ayaw ni Sean nang ganoon.

"I don't care if they will see us." walang pakealam niyang sabi. "We're married.
Natural lang na kasabay kong pumasok sa opisina ang asawa ko. Ganoon naman dapat
diba?"

"But... they don't know anything about our real relationship. Ang alam lang nila'y
isa akong simpleng empleyado at ikaw ang boss namin." I pointed out.

"That thought will be eradicated from their minds soon..." sabi naman ni Sean at
saka inabot ang aking kamay. "I'm going to let everyone know that you're my wife.
Just leave everything up to me."

I smiled at the thought that he'll announce to everyone that I'm his wife. Hindi
ako makapaghintay na malaman nilang asawa ako ni Sean. But another side of me
wanted to take everything slow. Ayokong mabigla ang lahat. Siguro'y okay lang kung
magpapakita kami ni Sean nang motibo, pero 'yong biglaan? Baka akalain pa nilang
pinikot ko lang si Sean at nagkaroon ng shot gun wedding. Ayoko nang ganoon.

But in

the end, siyempre'y si Sean pa rin ang magdedesisyon ng tungkol diyan. I'll just
follow his lead.

Pagkarating namin sa driveway ng Sarto ay hindi ko na hinintay pang pagbuksan niya

ako ng pintuan at agad walang salitang bumaba ako dito.

Nakasalubong ko pa si Warren na ngayo'y napanganga nang makita ang pagbaba ko sa

sasakyan ng boss niya. I just smiled at Warren saka nagmadaling pumasok sa lobby.

"Sandra!" I heard Sean called me nang paniguradong nakalayo na ako sa kaniya.

Tinakbo ko ang elevator at nagpasalamat nang saktong bukas ito. May mga kakilala
rin akong nakasakay dito. Paniguradong galing sila sa paglu-lunch sa labas.

When I saw Sean half-running towards the elevator, I immediately pressed the close
button. The elevator finally lifted.

"Sandra, bakit mo sinara?! Nandoon pa si Sir Sarmiento sa labas. Hindi mo ba

nakita?" halos naghy-hysterical na niyang sabi. "Patay tayo nito, Sands."

Hilaw akong ngumisi sa kaniya. "Hindi 'yan magagalit." I assured her. "May isang
elevator pa naman eh. At tsaka medyo masikip na dito sa atin. Baka mairita lang
siya. Kilala mo naman 'yon diba?"

I felt so bad with backstabbing my husband but it's an essential thing to do right
now.

"May sira ka ba? Gusto mo na bang masisante?" hindi makapaniwala niyang sabi.

Hindi na ako sumagot at panay ang bulong niya na sana'y hindi daw nakita ni Sean
ang mga mukha naming empleyado na nasa elevator para hindi

niya kami maituro.

Matapos ang ilang segundo ay tumunog na ang lift at nakarating na ako sa aming
palapag. The moment I stepped outside the elevator, I heard the other elevator
dinged and it made my eyes widened. Ang bilis niya naman!

Muli akong nagmadali sa paglalakad papasok ng opisina't napatigil nang makalapit

ako sa aking cubicle.

There's a man sitting on my chair!

Bigla namang napalingon sa aking gawi si Nikki at agad siyang napangiti nang makita
ako.

"Oh, Sandra! Akala ko hindi ka na papasok." bati niya sa akin at agad na tumayo
upang salubungin ako. "Akala ko sinesante ka na talaga!"

Napangiti naman ako. "Akala ko rin... Hindi pala." sabi ko nalang.

"Well, to celebrate your stay here at Sarto... may naghihintay sa'yo." makahulugang
sabi naman ni Nikki at nilingon ang lalaking nakatalikod habang nakaupo sa aking
upuan.

Nagulat ako nang biglang umikot ang lalaki mula sa pagkakatalikod upang maharap sa
akin. Ang nakangiting si Brendt ang bumungad sa akin.

"Brendt." gulat kong sambit sa kaniyang pangalan. "What are you doing here?"

"What else? Of course, I'm here to see you." he answered without hesitation at
mukhang handa pa niyang ipagsigawan na pumunta siya dito para makita ako.

I was about to ask him why did he came to see me when the whole department was
filled with greetings for the owner of the building.

"Good afternoon, Sir." halos sabay-sabay

nilang pagbati kay Sean.

Nanigas ako sa aking kinatatayuan nang makaramdam ako ng presensya ng tao sa aking
likuran. Kung hindi ako nagkakamali ay alam ko na kung sino 'yon at mas napatunayan
ko lang nang magsalita siya.

"I believe that you don't have a schedule at our company today." sabi ni Sean kay
Brendt.

Umangat ang gilid ng labi ni Brendt saka sumagot. "I know." tumango siya kay Sean.
"I just want to meet this beautiful lady in front of me. Bumibisita lang naman ako.
Hindi naman ako magtatagal."

"This is a working station, not a visiting station." medyo mariing sabi ni Sean na
para bang may pinapatunayan siya.

"Then shall I wait outside the office?" hamon ni Brendt sa kaniya.

"No." tipid at seryosong sabi ni Sean. "I think you should go home already."

Hindi nalang pinansin ni Brendt ang sinabi ni Sean at lumingon ito sa akin nang may
matamis na ngiti.

"I'll be waiting for you later. 6PM sharp." sabi sa akin ni Brendt.

Napaatras ako nang bigla siyang lumapit sa akin ngunit hindi na ako nakaiwas sa
kaniyang paghalik sa aking pisngi.

"I'll go now." paalam niya't tahimik na nilagpasan ako.

Napalunok naman ako at saka kinagat ang aking ibabang labi. Nilingon ko si Nikki na
ngayo'y mukhang naguguluhan na sa nangyayari.

"Everybody, get back to work!" Sean suddenly shouted, authoritatively. "And you, in
my office. Now." mariin niyang dagdag at kahit na hindi ko nakitang nakatingin siya
sa akin ay alam kong para sa akin 'yon.

Mabilis na naglakad si Sean patungo sa kaniyang opisina

at nang makapasok na siya doon ay napuno nang pagbubulungan ang buong opisina.

"Ipagdadasal ko ang kaluluwa mo, Sands." sabi naman ni Nikki nang nilalapag ko ang
aking bag sa table ko. "Nawa'y makalabas ka ng buhay mula sa opisina ni Sir."
Napailing nalang ako sa pagbibiro ni Nikki at pumunta na sa may office ni Sean.

Kitang-kita ko ang mapanuring titig sa akin ni Warren na para bang inaalam niya ang
kung anong mayroon sa amin ni Sean.

"Papasok na ako. Tinatawag niya ako." nakangiting sabi ko kay Warren at tumango
lang siya sa akin saka ako hinayaan sa pagpasok sa opisina ni Sean.

When I went inside his office, he lifted his fiery and burning gaze at me.

"Lock the door." he simply ordered me.

Napanguso naman ako nang dahil sa kaniyang ma-awtoridad na boses ngunit tumalikod
nalang ako upang sundin ang kaniyang utos at ni-lock ang pintuan sa kaniyang
office.

Matapos kong i-lock ang pintuan ay muli naman akong humarap sa kaniya at nagulat
ako nang makita siyang napakalapit sa akin.

He raised his hand and I closed my eyes, thinking that he'll hit me. When I felt a
soft and damp fabric that was touching my cheek, I opened my eyes.

Napatitig ako kay Sean na diretsong nakatingin sa aking pinsgi, seryoso sa

pagpupunas doon, gamit ang wet wipes.

"Sean..."

Naguguluhan ako sa kaniyang ginagawa.

Kanina pa ba may dumi ba sa aking mukha?

"We should clear all the germs that, that guy gave you when he kissed you without
permission." he said, irritated. "Want to get a facial treatment?"

I let out a chuckle. Surprised by his actions and words.

He stopped wiping my face and stared at me, more annoyed than he was a while ago.

"Why are you chuckling?" he asked me and balled the wet wipes inside his fist
before throwing it in the trash can.

I pursed my lips and stopped myself from laughing. He looks so cute when being
annoyed or irritated.

Bigla namang tumunog ang intercom at kasunod non ang pagsasalita ni Warren.

"Sir, the foods have arrived." sabi ni Warren.

Dinistansiya ko naman ang sarili ko kay Sean upang buksan ang pintuan. Tumambad sa
amin si Warren na may hawak-hawak na brown paper bag at may tatak ng McDonalds.

"Just leave it there." utos ni Sean sabay turo sa coffe table.

Sinunod naman agad ni Warren ang utos ni Sean sa kaniya. Muli niya akong binigyan
ng isang makahulugang tingin bago lumabas ng opisina.

"Let's eat." pag-aya ni Sean sa akin at hinatak ako patungo sa couch.

Natawa naman ako. "Are you serious, Sean Sarmiento? Kakakain lang natin. I'm not
yet hungry."

"Yes, I'm serious." he said. "I always see you eating foods from this fastfood
restaurant kaya ito ang pinabili ko."

"But I'm not yet hungry, Sean..." pagreklamo ko.

"Come

on, Mrs. Sarmiento. You have to eat." bigla niyang sabi at napaawang ang aking
bibig sa kaniyang sinabi't napatitig ako sa kaniya. "Hindi ka nakakakain ng maayos
these past few days. You should eat and eat and eat."

Did he just call me 'Mrs. Sarmiento'?

"Just eat and I'll also eat with you." sabi niya't inilabas na ang mga pagkaing
pinabili.

Napangiti naman ako at parang may humahaplos sa aking puso habang pinapanood siyang
pinagsisilbihan ako. Wala akong nagawa kundi ang kumain ulit.

"You won't go with Brendt later." he suddenly said when we're in the middle of
eating.

Napatigil ako sa pagkain at nilingon siya. "Bakit naman?" tanong ko sa kaniya.

"He's just my friend, Sean."

"Just listen to me at huwag ka ng makikipagkita sa kaniya. Don't text and call him
too." he said without further explaining why.

Napataas naman ang aking kilay at muling pinigilan ang sarili sa pag-angat ng aking
labi.

"Tell me, Sean." tumikhim ako. "Nagseselos ka ba?"

Napakunot ang aking noo nang bigla nalang siyang tumawa. "Of course, not!" he
exclaimed. "Why would I be jealous?"

It felt like someone threw a rock on my heart with his heart. Why would he be
jealous? Because a husband will be if he can sense that someone's hitting on his
wife. Or am I being too primitive at hindi ganon ang kaniyang pag-iisip?

I quietly put the plastic utensils down and stood up from my seat.

"Kung hindi naman pala, eh di walang kaso." sabi ko nalang. "Salamat sa pagkain." I
coldly thanked

him and turned my back to leave his office.

He didn't stop me from leaving his office at halatang-halata ang pagkasira ng mood
ko nang makarating ako sa aking cubicle.

"Akala ko, tanggal ka na." biglang bulong sa akin ni Nikki.

"Akala ko rin." sabi ko nalang dahil wala na akong ibang masasagot sa kaniya.

Mabilis ang pagtakbo ng oras ngayong araw. Hindi ko namalayan na mag-aalas sais na
pala agad.
"Magme-meet sila ni Papa Brendt oh. Excited siya." pang-iinis sa akin ni Kacey nang
makita akong nagsisimula nang magligpit ng gamit.

"6PM sharp daw kasi siya susunduin ni Papa Brendt kaya nag-aayos na siya." pag-
gatong naman ni Nikki sa pang-iinis ni Kacey.

Masamang tingin ang ibinaling ko sa kanila. "Bukas nalang kayo mang-asar, okay?"
sabi ko. "Wala ako sa mood ngayon."

Nagtawanan nalang sila at iniinis pa rin ako. Napailing-iling nalang ako at

napalingon sa papalapit na si Sean.

Mabilis ko namang isinukbit ang bag ko. Mabuti nalang at hinarang siya ni Sir Viñas
upang makausap.

"Una na ako." tipid kong pagpapaalam kila Nikki at nang makitang hindi nakatingin
sa akin si Sean ay nagmadali ako sa paglabas sa office.

I'm really lucky when it comes to an elevator ride for today. Lagi ko itong
naaabutan sa palapag kung nasaan ako. Hindi ko na kailangan pang maghintay.

The elevator ride to the ground was making me dizzy. Lagi akong ganito tuwing pauwi
na. Patigil-tigil ito sa ilang mga palapag dahil sa pagsakay ng mga iba pang
empleyadong papauwi na.

Agad kong natanaw ang Mazda ni Brendt nang makarating ako sa may lobby. I was about
to walk my way towards him when a strong force grabbed me from behind and hugged me
tight.

"Dont go." bulong ng isang malabing at malalim na boses sa akin. "And yes, you're
right... I'm jealous, my wife... I'm so fucking jealous!"

=================

Chapter 11

Chapter 11

Warm

Brendt's forehead creased when he saw me with Sean, walking our way out. Mabilis
siyang lumapit sa amin upang harangan o pigilan kaming dalawa sa pag-alis. He's
about to reach for my hand nang hinarang ni Sean ang kaniyang sarili upang
mapigilan si Brendt sa paglapit sa akin.

Isang matalim na tingin ang binigay ni Brendt sa kaniya. I can already feel the
building tension between the both of them.

"I believe that her office hours already ended for today." Brendt said as a matter
of fact. "You don't have to put on a protective show in front of me. You don't have
to act. I'm not your employee."

"And so?" tipid na sabi ni Sean at ngumisi pa. "You have no say on what I want to
do. And why do you even care?"

Brendt answered Sean with a smirk. They're both smirking at each other-trying to
challenge each other with their smirks.

"Hindi ba dapat, sa'yo ko itanong 'yan?" Brendt raised his eyebrows and crossed his
arms. "Why do you even care? You're just her boss." mariing sabi ni Brendt at alam
kong tinamaan doon si Sean.

Sean's jaw clenched. "I'm not just her boss, so back off and stay away from her."
pagbabanta niya kay Brendt at hinila na ako agad papaalis doon.

Mabilis ang patakbo ni Sean sa sasakyan at tuwing nat-traffic ay naririnig ko ang

kaniyang mahihinang mura.

I want to calm him down pero natatakot akong mas lalo ko pang masira ang kaniyang
mood. I don't want a mad ape Sean. That's the least thing I want to happen right
now... or always.

Maybe I

should already tell Brendt that Sean and I are already fixing our relationship and
starting over. I need to give him a heads up na hindi siya pwedeng lapit nang lapit
sa akin lalo na't pinagseselosan siya ng asawa ko.

Lihim naman akong napangiti habang inaalala ang sinabi ni Sean kanina.

Kung hindi siya nakayakap sa akin nang aminin niyang nagseselos siya kay Brendt ay
baka nabuwal na ako sa sobrang lambot ng aking tuhod. Nakakapanghina ang mga
binitawan niyang salita at ang sarap pakinggan sa tenga.

Nawala naman bigla ang aking ngiti. Bakit kaya hindi niya diniretso nalang si
Brendt kanina that I'm his wife?

Even though we're already okay, nothing has changed. I'm still his secret wife.

"Is there something wrong?" nagulat ako nang bigla niya akong tanungin at nakita ko
siyang pabalik-balik ng tingin sa akin at sa daan.

I just smiled and shook my head. I don't want to demand anything from him. Ayokong
maging abuso. We're still starting over. Nasa umpisa palang kami.

"Then... did I do something wrong?" he changed the question to a more appropriate

one.

Nilingon ko naman siya ngayon at muling umiling. I kept my smile to ensure him that
there's nothing wrong.

He was about to say something again when my phone suddenly rang. Brendt's name
flashed on the screen as the caller.

Nakita kong sinulyapan ni Sean ang aking cellphone and I also glanced at him before
taking the

call.

"Hello?" pambungad ko nang masagot ko ang tawag.

"Where are you?" tanong naman ni Brendt. "Are you still with him?"

"Yes." sagot ko sa kaniya. "I'm still with my... uh... boss." medyo nag-aalangan ko
pang dagdag.
Kita ko naman sa aking peripheral vision ang muling pag-gawad ng tingin sa akin ni
Sean. Nakakunot na ngayon ang kaniyang noo.

I'm just doing a favor for him.

"Tell me, Sandra..." he trailed. "Ano nang nangyayari sa inyong dalawa? Why does it
seems like Sean's suddenly protective of you?" nagtatakang tanong ni Brendt sa
akin.

"Uhm... Nothing." sagot ko nalang. "My boss' just really like that. Pagpasensiyahan
mo na siya. May aasikasuhin lang kami about work kaya kami magkasama ngayon." I
covered everything up.

Ayoko rin namang malaman ni Sean na pinagsabi ko sa iba ang tungkol sa amin noong
hindi pa kami maayos. I don't want him to think that I'm a type of person who
doesn't keep her promise, because I do keep promises. Hindi ko lang talaga
napigilan noong gabi na 'yon dahil gusto kong ilabas ang bigat ng nararamdaman ko.

Napabuntong hininga naman si Brendt. "Text me if something went wrong, okay?" bilin
niya sa akin.

"Okay, I will--Ah!" I suddenly exclaimed when the car suddenly halted.

Mabuti nalang at agad akong nakahawak sa dashboard upang maitulak ang sarili ko
palayo dito at hindi tumama. I forgot to wear the seatbelt.

style="text-align:left;">Sean looked at me with a surprised and concerned look. "S-

Sorry..." nag-aalangan niya pang sabi bago nagmamadaling lumabas ng kaniyang
sasakyan.

"Sandra! Sandra, are you okay?" rinig kong nagpapanic na sabi ni Brendt nang muling
itapat ko ang cellphone sa aking tenga.

"Ayos lang ako." sabi ko nalang. "I'll just call you back."

Mabilis kong pinatay ang tawag at nagmamadaling sinundan si Sean na dire-diretsong

nagmartsa papasok ng bahay.

"Sean!" I called his name but he didn't bother to turn around. He just continued
walking hanggang sa papaakyat na siya sa staircase.

Pumasok siya sa aming kwarto at iniwang nakabukas ang pinto. Alam kong gusto niyang
dito kaming mag-usap dahil kung ayaw niya'y isasara niya ang pintuan.

"Sean--"

Napatigil ako sa pagsasalita nang bigla siyang lumingon sa akin. Ang kaniyang
nagliliyab na mga mata'y agad na tumama sa akin. Halos tunawin niya na ako sa
ginagawad niyang titig sa akin.

"Bakit kailangan mo pang makipag-usap sa kaniya?" medyo kalmado niya pang tanong sa
akin.

"Sean, I already told you. He's my friend." muli kong sabi sa kaniya. "Brendt's my
friend." mas klarong pag-uulit ko.
"Sandra, I told you too." he countered. "Sinabi ko rin sa'yo na nagseselos ako sa
kaniya."

Napatahimik naman ako sa kaniyang sinabi. Hindi pa rin ako makapaniwalang

isinasaboses ni Sean ang kaniyang nararamdamang pagseselos kay Brendt.

"Fucking jealousy! Fuck this feelings!" he said to himself, really

irritated. He even messed up his hair because of irritation.

If he's really jealous... bakit hindi nalang niya inamin kay Brendt ang tungkol sa
amin kanina? Sigurado namang kapag sinabi niya'y titigil si Brendt. But he didn't.
And now he's passing his irritation at me.

"Bakit hindi mo nalang sinabi kay Brendt ang tungkol sa atin kung 'yan ang pino-
problena mo? If you told him earlier kung ano ang mayroon talaga sa atin, he will
know his place. It will be easier for us both. Mapapanatag din ang loob mo kahit
papaano. Kaya bakit hindi mo sinabi?" hindi ko na napigilan ang sarili ko sa
pagtatanong sa kaniya. "Ikinakahiya mo ba ko? Are you having second thoughts?" nag-
aalangan kong dagdag.

Napalingon naman siya sa akin. Kita kong hindi niya inaasahan ang bigla kong
pagbubukas sa kaniya ng saloobin ko.

"Is that why you're quiet the whole ride?" he asked me.

Napakagat naman ako sa aking labi at tumango. "Hindi ko maiiwasang hindi isipin
yun." sabi ko't nag-iwas ng tingin sa kaniya.

"Sandra, you're not the type of girl na ikinakahiya. I'm sorry if that's what you
thought. I have plans for us at ayokong masira 'yon. I have better plans." he
assured me. "So please... don't doubt me when I'm trying my best to gather up
everything for you. Your doubts are making me weak."

"Hindi mo ko masisisi, Sean." I took a breath and spoke again. "'Yon ang tingin mo
sakin dati. Isang babaeng tinatago mo at ayaw mong ma-involve sa pangalan mo. You
want to keep our marriage a secret; You want to keep me us your secret wife."

"But

that was all in the past, Sandra." Sean frustratedly said. "When I told you that I
want to start over again, I really mean it. Gusto kong magsimula tayo sa umpisa. I
want to take it slow. But if you want us to hasten up our phase, then so be it.
Kung 'yan ang gusto mo. Kung 'yan ang ikapapanatag ng loob mo."

Nagpakawala naman ako ng malalim na paghinga at kasabay noon ay ang pagbuhos ng

aking luha na agad kong pinalis.

Pakiramdam ko'y ako na ang mali ngayon. Magulo din siguro ang utak ko. Hindi ko na
rin malaman kung ano ang gusto ko.

I told myself that I will never demand from him; that I will be contented with
whatever he's showing and giving me, pero ako mismo bumabali ng mga salitang
binitawan ko.

Sean suddenly pulled me in a tight and warm hug.

"I told you... I have better plans." bulong niya sa akin. "I will announce you to
the whole world as my wife in a special way. I will do everything to make it a
special one. Just wait, Sands. I don't want to ruin everything. I already started."

Napa-angat naman ako ng tingin sa kaniya. "What do you mean?" I curiously asked.

Ngumiti naman si Sean. "Do you think na simpleng sasabihin ko lang sa bawat
kakilala natin na asawa kita?" he sarcastically asked. "I wont, Sands. Hindi ko
hahayaan nang ganon lang. I will make it a special and memorable day for the both
of us. I promise you that."

Napangiti na rin ako at niyakap siya pabalik. "I don't need those fancy surprises,
Sean. Anything's fine."

"And

I won't let that happen." he shook his head while grinning at me.

Nang pumasok kami sa bahay ay nag-aya na kaagad na kumain si Sean ng hapunan.

Mabuti nalang at maagang nakaluto si Manang dahil may inaabangan daw siyang bagong
teleserye sa telebisyon.

Nakakailang nga lang dahil habang kumakain kami ni Sean ay nakangiti lang si Manang
sa aming dalawa habang pinapanood kaming kumain.

"Uh... Manang." I called for her attention.

Nakangiti naman siyang pinirmi ang tingin sa akin. "Ano 'yon, Hija?" napaka-
kalmadong tanong niya sa akin.

"Bakit po kanina pa po kayong nakangiti?" tanong ko sa kaniya kahit na may nabubuo

nang kasagutan sa aking isipan.

Napatigil rin naman si Sean sa pagkain at nag-angat ng tingin kay Manang na para
bang hinihintay niya rin ang isasagot nito sa aking katanungan.

"Eh kasi naman ay kay sarap niyong panooring dalawa na magkasama." she answered,
still wearing a wide smile. "Simula nang magsama kayong tumira sa iisang bubong ay
pinapangarap ko nang mangyari ito at ngayon nga'y nasasaksasihan ko na."

"Baka po magsawa kayo, Manang, dahil araw-araw niyo na po kaming makikita ni Sandra
na magkasama." biro naman ni Sean.

Bahagya namang natawa si Manang sa biro ni Sean. "Mas maganda nga 'yon at nang mas
tumatag ang binubuo niyong relasyon." sabi ni Manang. "At tsaka sana'y hindi rin
magtagal at makabuo na kayong dalawa. Alam kong naghihintay na rin ang mga magulang
niyo." walang pakundangang sabi ni Manang.

Muntik na akong mabulunan nang dahil sa mga walang prenong pagbibitaw ni Manang ng
salita.

Natawa naman si Sean. "Huwag kayong

mag-alala nila Daddy, Manang. Ako na po ang bahala doon. Ilan po ba ang gusto
niyo?" pagsakay ni Sean sa iniisip ni Manang.

Pinalo ko naman si Sean sa kaniyang matipunong braso at mas lalo lang siyang natawa
dahil sa nahihiya ako. Si Manang naman ay mas lalong natuwa sa pagbibiruan naming
dalawa.

Nang matapos kumain ay kami na ni Sean ang nagprisintang maghuhugas ng aming

pinagkain. I really want to do house chores with him. Kapag siguro day off namin
mula sa trabaho ay aayain ko siyang baguhin ang ayos ng aming kwarto para sa bagong
simula.

"Wag na tayong pumasok bukas." biglang sabi ni Sean habang naghahanda kami sa aming
pagtulog.

I'm already wearing my comfortable cotton pajamas, slipping under the comforter to
keep myself warm from our chilly room.

Nilingon ko naman siya nang nakakunot ang aking noo. "At bakit naman tayo hindi
papasok bukas? Anong meron?" I curiously asked him.

Ngumisi naman siya sa aking tanong. "Kasi sabi ni Manang dapat ay makabuo na tayong
dalawa. Let's have the whole day tomorrow making-"

Hindi na niya naituloy ang kaniyang sinabi nang pinakagat ko sa kaniya ang aming
comforter.

"Magtigil ka nga, Sean!" pagsuway ko sa kaniya, pinipigilan ang aking sarili sa

pagngiti.

Tumawa naman siya at napasinghap ako nang bigla siyang pumaibabaw sa akin. He
pinned my arms to our bed upang hindi ako makapiglas sa kaniya.

"I always like the sight of you under me..." he huskily said while grinning at me.

His voice and the way his breath touched my skin, made me shiver.

He slowly loosened his grip on my arms. His hand travelled upwards to my cheeks.
His thumb traced my lips before he locked it with his lips. He bit and nibbled my
lower lip, leaving me out of breath.

"I'm still not use with the taste of your lips. I want to savour it more, everytime
I taste." he said.

Napakagat naman ako sa aking ibabang lalaki. Hindi ko lang talaga alam ang
sasabihin ko at ire-react ko sa mga salitang binibitawan niya.

"I'm sorry, wife... I'm going to take your pajamas off and leave our comforter
lying on the floor." he suddenly said. "Let me be the one to keep you warm for
tonight."

Hindi pa ako nakakapagsalita ay inatake na niya ako agad ng halik. Of course we

already know what happened next. And it didn't only happen once...

=================

Chapter 12

Chapter 12

Stick

Pagkagising ko ay naramdaman ko ang higpit na yakap sa akin ni Sean. We did it

again last night. We've been making love almost everynight.
Magmula nang magkaayos kami ni Sean three weeks ago ay lagi na naming ginagawa
'yon. Ang dahilan naman ni Sean ay para makabuo na kami at para makabawi sa mga
panahon na nawala sa amin dalawa. Lagi niya naman akong nadadala nang dahil doon.

Maingat akong umikot paharap sa kaniya. Nakayakap siya ng mahigpit sa akin and I
don't want to wake him up.

Ngumiti ako habang pinagmamasdan ang napaka-among mukha ng asawa ko kapag tulog.
His facial features are getting rough everytime he's at the office. Susulitin ko na
ang maamo niyang mukha kapag nasa bahay.

I traced his lovesome features with the soft touches of my finger. Nagulat naman
ako nang makarating ang daliri ko sa kaniyang labi. Biglang sumilay ang kaniyang
ngiti at hinuli ang aking kamay saka hinalikan.

Gaya ng paborito niyang galaw ay muli niya akong pinailalim sa kaniya ng walang
kahirap-hirap. I think this is his favorite position. He always wants to be on the
top of me.

"Sean..." natatawa at nahihiya kong sabi.

Bahagyang pinalo ang kaniyang dibdib at mas lalo lamang siyang napangisi. Hindi ko
alam kung paano ko nakakaya ang ganitong presensya niya. Umagang-umaga ay ang
kaniyang pagpatong sa akin ang kakalabanin ko. Pakiramdam ko ay talo na agad ako.

"Want to have a part two?" he asked me while playfully staring at me.

"Ano bang sinasabi mo?" pagmamaang-maangan ko kahit na alam

na alam ko ang binabalik niyang gawin namin ngayong umaga.

"I can't help it. Just the touch of your fingers can already turn me on so bad."
ginawaran niya ako ng isang mabilis na halik bago siya bumangon. "But not now. I
have a meeting for today with a foreign client."

Napahinga naman ako ng maluwag nang umalis na siya sa aking ibabaw. Umupo ako sa
kama at sumandal sa headboard habang pinapanood siyang nagtitipa sa kaniyang
cellphone.

"I'll wash up first." sabi naman niya pagkatapos ibaba ang cellphone sa tabi ko't
tumungo na sa banyo.

I decided to check his phone when he entered the bathroom. I'm not doubting him.
Hindi nga siya naaalis sa tabi ko magmula nang magkaayos kami. It's just that I'm
curious. Hindi ko pa nagagalaw ang kaniyang cellphone. I wanna know his playlist,
the photos in his galleries, the games he plays... 'Yon bang mga ganong bagay.

I swiped the screen of his phone and luckily, it doesn't need a passcode dahil
hindi ko alam kung papaanong panghuhula ang gagawin ko dito kung saka-sakali.

I checked his music and saw that he's into alternative rock. Halos puro kanta ng My
Chemical Romance ang nakikita ko sa kaniyang music. Pati sa most played songs ay
naghahari ang 'Famous Last Words' ng My Chemical Romance. But he only has a few
songs unlike me. Hindi niya naman siguro hilig ang magpatugtog.

Sunod kong tinignan ang mga games niya at nakitang isang game lang ang mayroon
siya. He's playing Trigger Fist. A typical violent game
for a guy.

Tumungo naman ako sa may camera roll na puro picture lamang ng mga sasakyan ang
nandoon. Mayroong naliligaw na picture niya pero halos lahat ay sasakyan. He only
have a total of 78 photos on his camera roll. Ang laking tipid sa space ng
cellphone.

I'm triggered to check his messages lalo na nang makita ko kung gaano karami ang
unread messages. He has 156 unread messages.

Mabilis kong ni-lock at binitawan ang kaniyang cellphone. This is his privacy that
I shouldn't invade. Hindi ako ganoong klase ng asawa. I trust him enough.

Nang lumabas na siya sa banyo ay tamad akong bumangon sa kama. Medyo na-off balance
pa ako sa aking pagtayo dahil sa biglang pagkahilo na agad din namang nawala.
Napailing nalang ako at bahagyang hinilot ang aking sintido bago inayos ang aming
higaan.

"Sandra." my husband called me at agad ko naman siyang nilingon upang paunlakan ng

atensyon. "I'll wait for you downstairs." he smiled at me.

"Okay-" bigla akong napahinto nang maramdaman ko ang parang paghahalukay sa aking
tiyan.

Nakita ni Sean ang pag-iba sa aking ekspresyon. Kumunot ang kaniyang noo at nag-
aalangan pang lumapit sa akin.

Napatakip ako sa aking bibig nang maduwal ako.

"Hey, Sandra. What's wrong?" he was about to tap my back when I shove his hand away
just to run immediately to the bathroom.

Mabilis akong lumuhod sa harap ng toilet. Naiiyak na ako sa

sobrang sakit ng aking sikmura na para bang iniipit ito bawat pagsuka ko.
Pakiramdam ko'y nasuka ko na ang lahat at kulang nalang ay isuka ko na rin pati ang
sikmura ko.

Naramdaman ko naman kaagad ang paghagod ni Sean sa aking likod. Nakaluhod na rin
siya sa aking tabi.

"What happened?" he asked, worriedly. "May masakit ba sa'yo? Masakit ba ang ulo mo?
Tell me what you're feeling, Cassandra."

I tried to reach for the toilet paper ngunit agad na akong kinuhaan ni Sean upang
maibigay sa akin na agad ko namang tinanggap at pinunasan ang aking bibig.

Nagbalak naman akong tumayo at agad naman akong inalalayan ni Sean. I managed to
stand up without exerting an effort dahil halos buhatin na niya ako patayo.

I took some few steps para mapunta sa may sink. Binuksan ko ang faucet at sumalok
ng tubig gamit ang aking kamay upang makapagmumog kahit papaano.

"Are you okay now?" Sean asked me, hindi pa rin naaalis ang pag-aalala sa kaniyang
mukha.

Tumango naman ako at nilingon siya saka ngumiti. "I'm okay now." sabi ko.

"Why did you suddenly vomit?" he asked me. "Are you sick or something?"
"Wala lang 'to. Maybe something about what I ate last night." sabi ko naman at
nilugay na ang aking buhok, getting ready to wash up.

"I ate the same food last night and nothing's wrong with my stomach." sabi niya
naman.

"I'm fine, Sean." sabi ko sa kaniya at ngumiti.

"You don't need to worry too much."

I'm actually happy right to feel his concern for me, but there's really nothing to
worry.

"We will go to the hospital after you take a bath." he abruptly decided.

"Sean, hindi na kailangan. And besides, you have a meeting with a foreign investor
right? You can't lose that deal." I told him.

I just hope that he'll listen to me. I'm bound to inherit my family's company and I
know that foreign investors are a big deal.

"I can reschedule that meeting, Sandra." sabi niya naman. "I can risk that deal but
I can't risk you."

Hindi naman na ako nakaangal pa't tumango nalang ako sa kaniyang gustong mangyari.

He smiled instantly appeared when I agreed. "I'll wait for you. Take a bath quickly
so we can go to the hospital right away." bilin niya naman sa akin.

"Sige po, Sir." sabi ko nalang at mas lalo naman siyang napangiti bago lumabas ng
banyo.

I didn't take his advice and spent almost an hour taking a bath. Kapag nagmamadali
ako'y wala pang five minutes minsan ay tapos na ako. Hindi ko alam pero naisipan
kong maglaro ng tubig sa bathtub kaysa ituloy-tuloy maligo.

Nang makalabas ako ng banyo ay agad na tumayo si Sean sa pagkakaupo mula sa aming
kama at tumingin sa kaniyang wrist watch.

"You took a bath for almost an hour." puna niya.

"Sorry..."

'yon nalang ang nasabi ko at tinanggal ang nakapulupot na tuwalya sa aking buhok.

Tumungo ako sa agad sa aking tukador at kinuha ang brush upang maumpisahan na ang
pagsusuklay sa aking buhok.

"Aantayin kita sa baba. Please be faster this time, Sandra." pakiusap niya sa akin
bago siya tuluyang lumabas ng kwarto.

I don't want him mad kaya nagmadali na ako sa pag-aayos ng aking sarili. I didn't
even bother to blow dry my hair and let it be damp. I just wore a face powder and
Chateau pinkish lip tint para magkaroon ng kahit papaanong kulay ang aking mukha.

Pagkababang-pagkababa ko ng kwarto ay mabilis akong iginaya ni Sean patungo sa

kaniyang sasakyan na nailabas na niya mula sa garahe.
Walang imik niyang pinaharurot ang sasakyan nang maisuot ko na ang seatbelt sa
akin. Parang hinahalukay ulit ang aking sikmura sa sobrang bilis niyang magpatakbo.

"Sean, slow down..." mahinahon kong sabi sa kaniya.

"I can't slow down, Sands." sabi naman niya. "There's just so many things that's
going around my mind because of you. I'm really worried."

Napabuntong hininga naman ako. "Come on, Sean. It's nothing. Wala lang yung
kaninang umaga." I tried to convince him. "We should probably just go to the
office. Continue your supposed meeting with the investors."

"No, it's not just nothing, Sandra." mariin niyang sabi. "You're throwing up for
Pete's sake and I know that it wasn't because of the food last

dahil parehas lang tayo ng kinain."

"Well, that's because we have different appetite, Sean-"

"Sandra, please! You can't persuade me. Nothing can stop me from bringing you to a
hospital for a check-up." bahagyang tumaas ang kaniyang boses na nagpatigil naman
sa akin.

"But I'm already fine, Sean..." mahina kong sabi, still trying.

"You may be fine right now but what about later? What if you're sick?" he tried to
look at all the possibilities. "What if my little Sarmiento is already there?"
sunod niyang sabi at napaawang naman ang aking bibig.

My eyes widened in surprise because of his sudden hypothetical guess. Napalingon

akong muli kay Sean at nakitang seryoso lang siya sa pagmamaneho.

Little Sarmiento?

"A-Are you saying that what if I'm.." lumunok ako para bumuwelo upang sabihin ang
katagang 'yon ngunit naunahan na niya ako.

"That whaf if you're pregnant?" he finished my line for me. "Damn yes, Sandra! 'Yon
lang ang pinakanananaig sa isipan ko magmula kanina."

My eyes slowly drifted to my tummy na ngayo'y naiipit bahagya ng seatbelt kaya

naman ay inipit ko ang kamay ko sa ibabaw ng aking tiyan upang mabigyan ito ng
space.

What if I'm pregnant?

That's not impossible. We've been doing it religiously, but I don't want to assume.
Ayokong ma-disappoint ang sarili at lalong-lalo na si Sean.

"Sandra."

Napalingon

naman ako sa aking pintuan na ngayo'y nakabukas na. Hindi ko man lang namalayan na
nandito na kami sa hospital. Masiyadong naging mabilis ang biyahe dahil sa
pagpapatakbo ni Sean ng sasakyan.

"Let's go." he said and offered his hand to me.

Pilit naman akong ngumiti at inilagay ang aking kamay sa kaniyang nakalahad na
kamay. Mahigpit niya itong hinawakan at iginaya na ako papalabas ng sasakyan. He
closed the door and pressed the key fob before we entered the hospital.

Hindi ko alam kung saan kami dito patungo ni Sean ngunit mukhang alam na alam niya
naman ang aming pupuntahan. Hindi kami sa main building ng hospital tumungo kundi
sa isa pang building kung saan nandoon ang iba't-ibang clinics.

Sumakay kami ng elevator at nang makataas na sa fourth floor ay agad din kaming
lumabas. I scanned the different clinics that we're passing through the hallway at
halos lahat ng nadadaanan namin ay mga prenatal care clinics.

"I scheduled an appointment earlier for my wife." bungad ni Sean sa nurse na nasa
reception ng clinic na pinasukan namin.

"Name of your wife, Sir?" pormal na nakangiting tanong niya naman kay Sean.

"Cassandra Sarmiento." walang pag-aalinlangang sagot ni Sean at hindi ko naman

mapigilan ang mapangiti.

Tuwing naririnig ko siyang binabanggit ang pangalan ko at lalo na kapag kasunod ang
apilyido niya ay parang tumatalon sa tuwa ang puso ko.

"Okay, Sir. I'll just inform doktora that

you two are already here." sabi naman nito at tumayo upang pumasok sa isa pang room
na hindi rin naman nagtagal ay lumabas din siya agad. "Sir, Ma'am, pwede na daw po
kayong pumasok." magalang na sabi niya sa amin.

"Thank you." I thanked her with a smile before going inside with my husband.

Kita kong napataas ang kilay ng doktora nang makita kaming pumasok ni Sean sa loob.
She grinned and stood up from her swivel chair, offering a hand to Sean.

"Mr. Sarmiento." she formally greeted Sean. "I didn't know that you already have a
wife. Kailan pa kayo ikinasal?"

Napatingin naman ako kay Sean na nakangiti kay doktora. Mukhang kakilala niya ito
dahil hindi siya mukhang masungit.

He shook his hand with her as he answered her question. "We're 6 months married."

Mas lalo namang napataas ang kilay ni doktora at nagbitaw na sila ng kamay ni Sean.
"I guess it's a very private marriage dahil walang nakakaalam."

"Yes, Dra. Jaimez. A very private one." pagsang-ayon naman ni Sean.

Nilingon naman ako ni doktora at isang mainit na pagngiti ang kaniyang isinalubong
sa akin.

"You have a beautiful wife, Mr. Sarmiento, but I believe that she's very
familiar... Mukhang nakita ko na siya dati." sabi naman ni doktora at mukhang
minumukhaan pa ako.

"She's also an employee sa Sarto. Gusto niyang magtrabaho doon. I think, doon mo
siya laging

nakikita, Dra." sabi ni Sean.

"Oh I see..." tumango-tango si Dra. bago naglahad rin ng kamay sa akin na agad ko
namang tinanggap. "I'm Dra. Jaimez, Mrs. Sarmiento. Asawa ko ang isa sa mga
investors ng Sarto."

I warmly smiled at her. "Sandra nalang po, Dra." sabi ko naman.

"You have a motherly aura, Sandra. Lalo na kapag ngumingiti ka." sabi niya naman.
"I can see that you'll be a great mother someday."

Pakiramdam ko'y isa na 'yon sa pinakamagandang compliment na natanggap ko sa buong

buhay ko. I promise to do my best as a mother kung saka-sakaling nandito na nga ang
anak namin ni Sean sa aking sinapupunan.

"Oh! Let's all take a sit." bigla namang sabi ni doktora.

Sabay naman kaming umupo ni Sean. He seated beside me instead of sitting in front
of me at agad akong hinapit sa bewang, papalapit sa kaniya.

"So, is your wife pregnant?" Dra. sounded so professional now. "Did she already
take some pregnancy test?"

Umiling ako at bago ko pa mabukas ang aking bibig para magsalita ay naunahan na ako
ni Sean.

"No, she didn't take some pregnancy test. We just came here immediately when she
threw up earlier." sagot naman ni Sean.

"How many times did she experience morning sickness?" sunod na tanong ni doktora
while taking down some notes.

"Once. Just this morning." agad na sagot ni Sean.

Dra. raised her head to

look at us. Suddenly, she smiled and shook her head. "So... your hopes are that
high that she's pregnant after throwing up once, Mr. Sarmiento?"

Sean grinned and nodded. "Yes." he said, full of conviction.

I suddenly felt uneasy and pressured because of Sean's answer. What if I'm not
pregnant? Paano kung mag-iba nanaman ang pakikitungo niya sa akin dahil hindi ako
buntis?

"Well, we're not sure yet if she's pregnant." sabi naman ni doktora at may kinuha
sa drawer ng kaniyang drawer.

She placed a pregnancy test kit at the top of the table.

"There's a bathroom over there, Sandra." sabi ni doktora at tinuro sa akin ang
banyo. "Read and do as what the instructions say." sabi niya't sabay abot sa akin
ng pregnancy test kit.

Kabadong kinuha ko naman ang pregnancy test kit. Nag-aalangan naman si Sean sa
pagbitaw sa aking kamay na kaniyang hawak. Para bang gusto niya pa akong samahan
pati sa loob ng banyo.

"Whatever the result may be... you're still my wife." sabi naman ni Sean sa akin
bago ako tuluyang binitawan.
Nabuhayan naman ako ng loob sa sinabi ni Sean sa akin. Nawala ang lahat ng takot at
kaba na nararamdaman ko.

I did as what the instructions cited and patiently waited for a few minutes inside
the bathroom. Hindi ko alam kung ako na ba mismo ang maghihintay o kung ibibigay ko
na agad kay doktora pero mas gusto kong ako na ang unang makaalam.

Lahat na ata nang alam kong dasal ay nadasal ko na habang naghihintay ng resulta.
Nanginginig ang mga kamay ko habang magkasalikop at nakapatong lang sa aking hita.

Tinignan ko naman ang aking relos matapos ang ilang minutong nakalipas. Huminga ako
ng malalim at inabot na ang pregnancy test stick. Inilapit ko ito sa aking ng
nakapikit at isang mabilis na dasal ulit ang aking ginawa bago dinilat ang aking
mga mata.

Napaawang naman ang aking bibig nang makita ang resulta. Halos mawalan ako ng lakas
at muntik nang mabitawan ang pregnancy test stick.

"Sandra!" tawag sa akin ni Sean nang makitang lumabas ako mula sa banyo.

Walang segundo siyang pinalagpas at agad na lumapit sa akin.

"What's the result?" he asked me, his eyes were sparkling with hope at hinahanap
ang pregnancy test stick sa aking kamay na nakatago sa aking likod.

Nilingon ko naman si doktora at nakita kong naghihintay rin siya sa aking

sasabihin.

Binalik ko naman ang tingin ko kay Sean at unti-unting inangat ang hawak kong
pregnancy test stick upang maipakita kay Sean ang naging resulta.

"There's two lines..." wala sa sariling sabi ni Sean nang makita ang resulta.

Mabilis ko namang niyakap si Sean at sunod-sunod na bumagsak ang aking luha na

kanina pa namumuo sa aking mga mata nang makita ko ang dalawang linyang 'yon.

"I'm pregnant, Sean..." I cried out of blissfulness. "I'm pregnant!"

=================

Chapter 13

Chapter 13

Wavered

"Look what I bought." masayang sabi ni Sean at pinakita ang kaniyang mga hawak na
paper bags.

Nilibot ko ang tingin ko sa buong sala at nakitang mas marami pang nakakalat doon
na iba't-ibang paper bags. Gingersnaps, Moose Gear, Oshkosh at iba pang mga tatak
ng mga branded stores na pang bata.

"Sean, one month palang akong buntis. Hindi pa nga natin alam kung anong gender ni
baby eh." sabi ko habang iniisip kung paano liligpitin ang sandamakmak na gamit
pambata na kaniyang binili.
Ilang araw na rin akong nakatanga lang dito sa bahay. Hindi ako masiyadong
pinapalabas ni Sean ng bahay at pinapapasok sa opisina dahil ang paniniwala niya'y
maselan daw ang simula ng pagbubuntis.

"It's okay." nakangiting sabi niya at lumapit sakin para alalayan akong pa-upo sa
sofa. "Unisex naman lahat ng binili ko eh." katwiran niya.

"Pero, Sean..." I looked at him but he just smiled at me and looked away.

Napatingin naman ako sa lalaking kakapasok lang ng bahay at may dala-dala pang
tatlong paper bags.

Binalik ko naman ang tingin ko kay Sean. "Meron pang natitira sa labas?" I
unbelievably asked him.

He chuckled and pinched my cheeks. "That's the last batch of paper bags." sagot
naman niya.

Bigla naman siyang naglinga-linga ng tingin na para bang mayroon siyang hinahanap.

"Manang!" he called out loud at lumayo sa aking tabi upang sumilip sa may kitchen.

Lumabas

naman si Manang doon habang nagpupunas sa kaniyang apron.

"Paki-turo naman po sa kaniya kung nasaan yung storage room." magalang na pakiusap
ni Sean kay Manang bago nilingon ang lalaki. "Pakilagay sa storage room lahat ng
mga 'to. Sundan mo lang si Manang. Make sure na malinis doon, okay? Ayokong
madumihan ang mga gamit ng anak ko." paalala sa kaniya ni Sean.

"Yes po, Sir." tango niya kay Sean at mas naghakot pa ng ilan pang paper bags.

"Halika. Sundan mo lang ako." sabi naman ni Manang dito nang matapos siya sa
pagkukuha pa ng ilang paper bags na ilalagay sa storage room.

Lumapit siya sa akin at umupo sa tabi ko. Niyakap niya ako at sumandal naman ako sa
dibdib niya upang maging komportable sa posisyon naming dalawa.

"Pupunta tayo kila mommy bukas. We will tell them about our baby." he informed me
of his plan.

Nilingon ko naman siya. "Nandoon din ba si Daddy?"

Tumango siya at ngumiti sa akin. "Sakto nga dahil kakauwi lang ng Daddy mo noong
isang araw. Hindi ba kayo nakakapag-usap? Next week pa ulit ang balik niya sa San
Francisco. He's just going to personally check your company."

Napanguso naman ako't umiling. "Hindi na masiyado." sabi ko. "I don't know if he's
busy. I often sent him messages through Skype pero minsan lang siyang makapagreply
sa akin."

"I think that this family meeting tomorrow will be a good time for you to catch up
with your father." sabi niya naman.

"I know. Thank you for setting this one up. Kung 'di pa dahil dito ay mukhang 'di
ko pa malalaman na nakauwi
na pala si Daddy." I smiled at him.

"No worries, Sandra." ngiti niya sa akin at saka inabot ang aking kamay.

May inilagay siya sa aking palad at sinara ito bago binitawan.

I slowly opened my palm and my lips parted as I saw his wedding ring lying on my
palm. Simula ng kinasal kami ay hindi ko na nakitang suot niya 'to o tago-tago
niya. Ngayon ko nalang ulit 'to nakita pagkatapos kong isuot sa kaniya noong araw
ng kasal namin.

"Nasa'yo pa 'to?" hindi makapaniwalang sabi ko't napabangon pa ako upang tignan ng
maayos.

Tinanggal ko rin ang aking wedding ring na lagi kong suot upang pagkumparahin ang
dalawa. Magkaparehas na magkaparehas at naka-engrave pa rin sa loob nito ang
initials naming dalawa kasama ng pa-numerong petsa kung kailan naganap ang aming
kasal.

"Akala ko tinapon mo na or naiwala mo dahil hindi ko naman 'to nakikita..." sabi ko

at napangiti nalang habang tinitignan ang singsing na sumisimbolo sa aming pag-
iisang dibdib.

"I didn't lose it or throw it." sabi niya naman. "It's on the first drawer of my
office table. There's a small box there at doon lang siya nakalagay."

Nakakapanghinayang dahil hindi niya ito isinuot kahit isang beses lang magmula nang
ikasal kami pero ngayong sinabi niyang tinatago niya 'to, ayos na 'yon para sa
akin. Ibig sabihin non ay pinapahalagahan niya pa rin niya 'to noon kahit na
napilitan lang siya sa pagpapakasal sa akin.

Akmang

isusuot ko naman ulit sa aking saliri ang singsing ko nang bigla niya akong
pinigilan sa paggawa non.

Lito naman akong tumingin sa kaniya at sa isang iglap ay mabilis niya akong
binuhat.

"Sean!" tili ko habang patuloy lang siya sa pagbuhat sa akin hanggang sa nakarating
kami sa may garden.

Tiningala niya ang langit at ganoon din ang ginawa ko. It's so unusual that I can
see a lot of stars tonight. Minsan ay halos wala ka nang makitang mga bituin dahil
sa mga polusyon. Ang buwan din ay mas lalong lumiwanag dahil sa pagiging buo ng
korte nito.

"The moonlight and starlights as our witnesses..." he trailed and gently raised my
left hand. He aimed for my ring finger at doon niya itinapat ang aking singsing
bago siya nagpatuloy sa pagsasalita. "I, Sean Jacob Sarmiento, will fulfill my
duties as the husband of Cassandra Phiel Talavera, not because I'm obliged to but
because I want to and... I love her."

Nang maisuot niya sa akin ang singsing ay parang ngayon ko lang naramdaman na
mayroon na itong bigat. My ring finally became heavier because of those heart-
filled words that came from Sean's mouth as he slid the ring on my finger.

"Your turn..." mahinang sabi niya naman at siya na mismo ang nag-angat ng kaniyang
kamay sa akin.
Ngumiti naman ako't hindi ko mapigilan ang pagtutubig ng aking mga mata.

"I, Cassandra Phiel Talavera, will remain true to my words and vows that

I stated during our wedding." sabi ko naman at sinimulan na ang paglagay nito sa
kaniyang daliri. "But this time, I will love him more than what I've given him
before..."

When I'm finally done putting the ring on his finger, he tenderly grabbed my hand
and intertwined it with his before he raised his gaze at me.

"There will be a party the day after tomorrow." he told me. "It will be a
celebration para sa araw na ipapakilala ko sa buong mundo ang misis ko at ang
magiging anak naming dalawa. And I hope that you'll be there dahil wala akong
maipapakilala kung wala ka."

I bit my lower lip. I didn't say a word and throw myself to him, hugging him so
tight because of overflowing joy that I'm feeling inside my heart that I can't
contain anymore.

"I will be there..." I said as a tear of joy escaped from my eye. "Thank you so
much, Sean. You don't know how much you've made me happy."

Hindi na nagsalita pa si Sean. Tanging ang pagyakap niya lang pabalik sa akin at
ang paghalik niya sa aking noo ang aking natanggap na sagot.

I think those actions are better than words though.

Kinabukasan, nagising kaming dalawa ni Sean nang pasado alas-otso ng umaga. Agad
din kaming naligo non at naghanda bago bumaba upang kumain ng tanghalian.

Naging mabilis lang din ang pagkain namin ngunit nagbaon pa ako ng ilang sandwich
para may makain ako sa biyahe patungo sa bahay ng mga magulang ni Sean.

Nakakadalawang sandwich

palang ako ay nakarating na kami agad sa kanilang bahay. It was slightly renovated
dahil ang alam ko'y hindi naman dati kulay black ang kanilang gate. It was dark
brown before pero ngayo'y black na.

Bumusina si Sean ng dalawang beses. Ilang segundo lang ay may nagbukas na ng

kanilang malaking gate at agad namang pinasok ni Sean ang sasakyan sa loob ng
garahe.

"Ready?" nakangiting tanong niya sa akin nang matapat na kami sa pintuan ng

kanilang bahay.

Ngumiti naman ako at tumango.

Hinawakan niya ang aking kamay bago binuksan ang door knob at inalalayan ako
papasok ng kanilang magarbo ngunit simpleng sala kung saan

naabutan naming nagtatawanan ang magulang naming dalawa.

"Oh! Nandiyan na pala ang mag-asawa." anunsyo ni Daddy Simon nang malingon sa aming
dalawa ni Sean na kakapasok lang.

Napatingin naman sa akin si Daddy. Agad siyang lumapit sa akin at binagyan ako ng
isang mahigput na yakap. Niyakap ko rin naman siya pabalik.

"I missed my princess so much." bulong ni Daddy habang yakap-yakap ako. "Sorry kung
hindi masiyadong nakakatawag si daddy ah?" paghingi niya ng paumanhin sa akin at
saka humiwalay sa pagkakayakap.

He caressed my cheek and smiled at me. A smile that I missed for so long.

"You look more beautiful..." sabi ni Daddy.

"It's okay, Dad. I know your busy. Hindi niyo na po ako kailangang bolahin pa."
pabiro kong sabi.

Dad chuckled. "Kailan ko pa ba binola ang prinsesa

ko?"

I was about to let out a laugh nang mapatakip ako sa aking bibig. Napaangat ako ng
tingin sa kanila at kita kong natigilan rin sila sa bigla kong reaksyon, lalong-
lalo na si Daddy'ng nanlaki pa ang mga mata na para bang hindi niya alam kung ano
ang kaniyang gagawin.

"Excuse me po." paalam ko sa kanila at mabilis na tumakbo sa common bathroom nila

Sean na buti nalang ay naaalala ko pa kung saan.

Sinundan naman ako kaagad ni Sean at hinagod-hagod ang likod ko. Nakasanayan niya
na 'tong gawin tuwing naaabutan niya akong nasusuka.

"Wait. I'll get you some water." sabi naman niya't nagmamadaling umalis sa aking
tabi upang kumuha ng tubig.

Medyo nasanay na ako sa sakit na dulot ng morning sickness pero kahit sanay na ako
ay gusto ko nang malagpasan ang stage na 'to.

"Okay ka na?" tanong ni Sean sa akin nang makabalik siyang may dala-dalang tubig.

Awtomatiko na rin siyang kumuha ng tissue para sa akin at saka inabot kasunod ang
tubig na dala.

I drank the water and nodded at him. Nang maramdaman kong okay na ako ay
napagdesisyunan na naming lumabas ng banyo.

Akala ko'y nasa sala pa sila ngunit nagulat ako nang makita ko sina Daddy, Daddy
Simon at Mommy Rose na naghihintay lang sa labas ng banyo.

Puno ng pag-aalala ni Daddy Simon at lalo na si Daddy kumpara kay Mommy Rose na
mukhang may ideya na siya na dahilan ng pagsusuka ko base sa pag-angat ng gilid ng
kaniyang labi.

"Are you...?" bungad na tanong sa akin

ni Mommy Rose at hindi na niya 'yon tinuloy dahil alam niyang naintindihan ko na
ang gusto niyang itanong sa akin.

Kinagat ko naman ang aking pang-ibabang labi at saka nahihiyang tumango.

"At last!" masayang pag sigaw ni Mommy Rose at mabilis na lumapit sa akin upang
yakapin ako.
"Anong nangyayari?" rinig kong naguguluhang tanong ni Daddy.

"Sandra's one month pregnant po." Sean stated at ilang segundo ring nanahimik sila
Daddy bago sila parehas na nagdiwang.

"My princess is now going to be a mother!" Dad cheerfully exclaimed with a bright
smile.

Nagpakwento naman sila sa akin tungkol sa pagbubuntis ko. Kung anong mga pagkain
ako maselan; kung ano ang pinaglilihian ko; kung paano nalamang buntis na ako.
Marami pa silang tinanong at ipinakwento sa akin. Si Daddy ay napagdesisyunan pang
baka huwag na munang bumalik ng San Francisco dahil gusto niyang masaksihan ang
aking pagbubuntis.

Nang humupa ang kasiyahan ay napagpasiyahan kong magpahangin sa kanilang garden

habang iniisip ang ngiti sa mga mukha ng aming mga magulang.

Hindi rin naman nagtagal ay tinawag rin ako ni Sean upang kumain ng meryenda na
niluto ni Mommy Rose.

"Susunod ako. I'll be there in a few." sabi ko naman sa kaniya't pinauna na siya.

Tumango naman siya't ngumiti sa akin. "Sige. Ihahanda ko na rin ang vitamins mo."
sabi naman niya bago muling pumasok sa loob ng bahay.

Matapos kong magmuni-muni

ay napagdesisyunan kong pumasok na sa loob nang biglang tumunog ang aking cellphone
at nakita ang pangalan ni Brendt na bumungad sakin.

"Hello? Brendt?" I answered his call.

"Do you know anything about the revelation that's going to happen at Sarto's annual
party tomorrow?" bungad niyang tanong sa akin, wala nang paligoy-ligoy pa. "May
sasabihin daw si Sean."

"Alam mo ang tungkol sa event?" pinagtatakang tanong ko.

Ang pagkaka-alam ko ay employee lang ng kompanya ang invited. It's the annual party
of Sarto at isasabay lang ni Sean ang pag-aannounce ng tungkol sa estado namin
bukas.

I know that he's a model of Sarto pero hindi ko alam na pati pala siya ay imbitado.

"Yeah." tipid niyang sagot. "Kakatanggap ko lang. Galing mismo kay Sean."

Napakunot naman ang aking noo. Paano naging galing kay Sean kung kasama ko si Sean
ngayon dito?

"Galing mismo kay Sean?" pag-ulit ko.

"'Yon ang nakalagay sa mail na natanggap ko. His full name's stated there." pag-
eexplain niya. "I just kinda have a feeling that it's not going to be good."

"It's about me, Brendt." sabi ko naman.

"About you?" punong-puno nang pagtataka ang kaniyang boses. "What about you?"

Suminghap naman ako bago sumagot. "Ipapakilala na niya ko as his wife at..." I
trailed. I can't help but smile before I continued talking. "I'm pregnant, Brendt.
Sasabihin niya ring magkakaroon na kami ng anak."

"What?!" bakas sa boses niya ang pagkagulat. "You're pregnant?" hindi

makapaniwalang tanong niya sa akin na para bang napaka-imposibleng mangyari ng
bagay na 'yon.

"Yes." sagot ko. "I'm one month pregnant."

"You're already a month pregnant?" pag-uulit niya. "Sandra... Hindi ko alam kung
paano ko maip-proseso sa utak ko ang mga nalalaman ko ngayon. Parang kailan lang na
nagpakalasing ka nang dahil sa kaniya. Because your husband's an asshole tapos
ganito? Isn't too fast?"

"Well, nagkaayos na kami, Brendt." sabi ko naman. "We're already okay. He's putting
a lot of effort para lang makabawi sa akin."

"And you believed him so fast?" punong-puno mg iritasyon ang kaniyang boses ngunit
mas naiirita niya ako.

"Bakit ba parang ayaw mo kaming magkaayos?" hindi ko na mapigilan ang kaunting

pagtaas ng boses ko.

"Look, Sandra. Hindi sa nanghihimasok ako sa inyo. But please, sana sinigurado mo
man lang ang feelings niya sa'yo." he said.

"You know what, Brendt." puno ng panghahamon ang aking boses. "Pumunta ka bukas
para malaman mo kung paano niya ako ipapakilala; kung pano niya babanggitin ang
pangalan ko bilang pangalan ng asawa niya. And that we're going to have a baby.
Just wait and see."

"Sandra-" magsasalita pa sana siya nang patayin ko na ang tawag at nakangiting

sinalubong ng ngiti si Sean.

"Who's that?" tanong niya at pinalupot ang kaniyang braso sa aking bewang.

"Si Nikki. Tinatanong niya kung aattend daw ba ako bukas." pagsisinungaling ko.
"Let's go? I'm hungry." aya ko habang kumakapit sa kaniyang braso.

I don't know why but my faith for Sean suddenly wavered...

=================

Chapter 14

Chapter 14

Still

"Kinakabahan ako, Manang." kabado kong sabi habang nakatingin sa salamin ng aking
tukador.

Huminga ako ng malalim at saka binaba ang brush na kakagamit ko lang.

Lumapit naman si manang sa akin at ngumiti. "Hindi ka dapat kabahan, Sandra." sabi
niya. "Dapat nga ay matuwa ka at ipapakilala ka na niya sa lahat bilang asawa
niya."

"Pero, Manang, para kasing ang daming magbabago kapag ipinakilala niya ko." sabi ko
nalang.

Hindi ko masabi kay Manang ang tunay na hinanaing ko kung bakit ako kinakabahan ng
todo ngayon.

"Talagang marami. Kikilalanin ka na bilang isang Sarmiento." she said. "Oh sige!
Bumaba ka na at baka nandiyan na ang sundo mo."

Nauna nang lumabas si Manang sa kwarto namin ni Sean para siguro tignan kung
nandiyan na ang aking sundo. Ang sabi ni Sean ay huwag na daw akong magdrive ng
sarili kong sasakyan dahil magpapadala naman daw siya ng sundo ko.

Hindi na rin ako nagtagal pa sa pagtatapos ng aking ayos para ngayong gabi dahil
muli na akong tinawag ni Manang na naghihintay na ang driver sa akin.

Hindi mabilis at hindi rin mabagal ang biyahe patungo sa hotel. May mga dinaanan
kaming may kaunting traffic, at mayroon din namang maluluwang ang daan.

Nang makapasok ako sa loob ng hall ay walang tigil sa paglilibot ng aking mga mata.
I'm looking for where my colleagues are seated when I saw Nikki walking towards me.

Nikki's wearing an off-shoulder

red fitted dress. Kung tatabi siya sa akin ay para akong inosente nang dahil sa
suot kong white laced cocktail dress. Napaka-fierce ng kaniyang dating, samantalang
ako ay parang may kailangang amuin.

"Sandra!" ngiting-ngiti siya habang binabanggit ang aking pangalan.

Niyakap niya naman ako at bineso nang makalapit siya sa akin.

"Akala ko, joke mo lang yung sinabi mong pupunta ka." sabi niya. "Na-miss kita!
Lagi kang missing-in-action, nowadays. Hindi ka na rin pumapasok sa opisina."

I smiled because of the affection that she's showing for me. "I'm sorry. Tungkol
lang sa pamilya ko." dahilan ko nalang sa kaniya.

Kahit na i-aanunsyo na ni Sean ngayon sa lahat ang tungkol sa aming dalawa ay ayoko
pa rin siyang pangunahan. Gusto ko ay sa kaniya muna manggagaling bago ko 'yon
gatungan.

Tinanggap naman ni Nikki ang aking eksplanasyon at hindi na muling nagtanong pa.
Inaya niya rin ako sa table kung saan ako uupo kasama siya, sina Mae, Kacey, Briana
at pati na rin dalawa pa naming colleagues na hindi ko masiyadong close.

They all greeted me a warm welcome at nagkwentuhan patungkol sa mga nangyari sa

office ng mga araw na wala ako.

"Well anyway, since this is your first time in Sarto's annual party, gagawin aming
memorable ang gabing 'to para sa'yo." sabi naman ni Kacey.

"We've decided na mag-after party tayo sa Valkyrie. Nakapagpareserve na kami ni

Briana ng table kanina." excited na sabi ni Nikki.

"Hmm...
I don't think that I can come with you, guys." I told them, slightly hesistating
dahil ayokong magtampo sila sa akin.

"Ha? Bakit naman?" nakakunot-noong tanong ni Mae.

"You will know later." sabi ko nalang at tipid na ngumiti sa kaniya.

Nikki's eyes suddenly widened up. "Later?" ulit niya at nag-aalangan akong tumango
sa kaniya. "You mean, ikaw na ang bagong Vice President ng Sarto?" gulat niyang
tanong sa akin.

"Huh?" pagtataka ko.

Hindi ba't si Sir Viñas ang Vice President ng Sarto? Do they mean that he already
resigned or... did Sean fired him?

Wala namang nabanggit sa akin si Sean patungkol sa pagkakaroon ng bagong Vice

President ng Sarto. He didn't tell me about Sir Viñas' departure from the company.

"Bakit? Anong nangyari kay Sir Viñas?" tanong ko.

"Nagresign na kasi si Sir Viñas last week dahil magmi-migrate na siya sa Australia.
Ngayon na ipapakilala ang bagong Vice President na papalit kay Sir Viñas." she
informed me. "Akala ko, ikaw na ang Vice President pero dahil wala kang alam
tungkol dito. Mukhang hindi ikaw yung bagong VP."

Hindi ko inaakalang magreresign si Sir Viñas. I mean, he's done a lot of things for
Sarto. Talagang may mga bagay na nangyayaring hindi mo inaasahan.

"Ang sabi pa ng secretary ni Sir Viñas ay siya pa mismo ang humanap ng magiging
kapalit niya na alam niyang makakatulong sa Sarto." sabi niya. "Bali-balita ding
babae yung papalit sa kaniya."

Hindi ko alam

kung bakit magmi-migrate si Sir Viñas bigla sa Australia pero sa tingin ko'y
mayroon siyang magandang opurtunidad doon. Pero hindi ko rin maiiwasang isipin na
malaki rin ang mawawalang asset ng Sarto sa pag-alis niya sa kompanya.

Napa-angat naman ako ng tingin at nanlaki ang aking mga mata nang makita kong
papalapit ngayon si Sean sa amin.

Kapag may bumabati sa kaniyang nakakasalubong niya ay tinatanguan niya lang ito
habang diretso pa rin ang kaniyang tingin sa akin.

"Si Sir Sean..." rinig kong sabi ni Kaycee na katabi ko.

Natahimik ang buong table sa pagdating ni Sean sa aming table. Ang mga mata ng mga
kasama ko dito ay napako sa gwapong asawa ko.

"Sandra, let's seat at the table near the stage. The event's about to start." he
said and offered his hand to me.

I saw my colleagues dropped their jaws because Sean talked to me in a calm way.
He's also smiling at me that made it an unusual sight for them.

"Sandra?" nagtatakang pagtawag sa akin ni Nikki nang makitang ibinigay ko ang aking
kamay kay Sean.
I looked at her and gave her a meaningful smile before I turned away.

Magkahawak kamay kaming pumunta ni Sean doon sa mga upuan at table sa na halos
kaharap lang ng mini-stage. Rinig na rinig ko na rin kaagad ang mga bulungan
tungkol sa amin ni Sean ngunit ipinagkibit-balikat ko nalang ito at napukaw ng
atensyon ko ang presensya ng emcee na nasa stage na ngayon.

"It's about time, my wife."

Sean whispered on my ears when I already sat on the chair which Sean pulled out for
me.

I smiled at him and squeezed his hand as he sat beside me. Mas hinigpitan niya
naman ang kaniyang hawak sa aking kamay bago sabay na lumingon sa harapan.

"Good evening! It's a pleasure to welcome all of the attendees of this annual
event." pambungad ng emcee.

Naramdaman ko naman ang hininga ni Sean sa aking tenga. He's very near me again.

"All of these attendees will know how much I love you." bulong niya sa akin bilang
dagdag sa pambungad ng emcee at hindi ko naman mapigilan ang mapangiti't kiligin sa
kaniyang sinasabi.

"This event has two big surprises." the emcee announced. "First, as we all know
that Sir Viñas resigned and left his position as the Vice President of Sarto. A new
face is going to take over his position as the new Vice President of Sarto."

Muntik ko nang makalimutan ang tungkol sa pag-alis ni Sir Viñas sa Sarto. Hindi pa
rin ako makapaniwalang nagresign na siya.

Nilingon ko naman si Sean na sobrang lapit pa rin sa akin kaya bahagya akong
umatras at nakita ko siyang ngumisi. Hindi ko nalang pinansin ang pagngisi niyang
'yon.

"Kilala mo ba kung sino yung papalit kay Sir Viñas?" I curiously asked him.

He's the President of Sarto. For sure kilala niya kung sino ang papalit kay Sir
Viñas bilang katuwang niya sa pagpapatakbo ng Sarto.

Nagulat naman ako nang biglang umiling si Sean bilang sagot sa aking

tanong. He doesn't know kung sino ang papalit kay Sir Viñas? Is that possible when
he's the President? Dapat ay dumadaan muna sa kaniya ang mga hired employee na
ganong kataas ang kukunin na posisyon sa kompaniya.

"I don't have an idea but I trust Tristan." sabi niya. "Alam kong hindi siya kukuha
ng hindi makakabuti sa Sarto. He has a lot of colleagues and acquaintances na
magaling pagdating sa paghahandle ng business. He knows what I want." he
confidently said, trusting Sir Viñas' decisions and choices.

I just nodded, agreeing to Sean's perception. Sa tingin ko rin ay hindi naman

kukuha si Sir Viñas ng makakasama sa Sarto.

"And second, Sarto's bachelor president and CEO will be making a big announcement."
dagdag naman ng emcee at saka lumingon sa gawi namin ni Sean.

Narinig ko naman ang marahan na paghalakhak ni Sean ngunit hindi ko na siya

nilingon at nanatili ang atensyon sa harap.
"I already graduated from being a bachelor a few months ago." I heard him say. "I
am Cassandra Talavera-Sarmiento's husband and I'm also going to be a dad soon."

I bit my lower lip, trying to compose my self. Baka mamaya'y hindi ko mapigilan ang
sarili ko't bigla nalang akong mapatili dito.

"Well... I know that everyone's anticipating to know Sarto's new Vice President."
sabi naman ng emcee. "A stunning and beautiful Summa Cum Laude graduate, major in
Business Administration at Harvard University."

The way the emcee described the new VP of Sarto makes me insecure a little bit. She
surely has beauty and brains.

Paniguradong hindi lang ako ang nakakaramdam ng insecurities ngayon at pati na rin
ang mga ibang colleagues ko.

"I never thought na babae ang kukunin ni Tristan..." rinig kong komento ni Sean.

"Malay mo naman at magaling talaga yung kinuha ni Sir Viñas." sabi ko naman kay
Sean. "Narinig mo naman ang mga achievements niya, right?"

"Well, that's not my point." sabi nalang ni Sean at siguro nga'y talagang hindi
niya inaasahang babae ang papalit na VP ng Sarto.

I saw Sean creased his forehead while his eyes were on the stage. Para bang may
nakita siyang hindi niya dapat makita.

Nilingon ko rin ang stage at nakita ang isang babae na may mala-anghel na ngiti.
She's wearing a light yellow cocktail dress, looking so fresh with the choice of
her dress' color.

"Ladies and gentlemen, Miss Shannen Yverson, the new Vice President of Sarto!" the
emcee announced her name and I can hear some of the guys inside the hall were awed
by her simple but stunning presence.

I was about to let go of Sean's hand to welcome the new VP with a clap when I felt
his hand slipped away from my hand first.

"Shan..." I heard him whispered and it made me looked at him again.

His eyes were glued to the beautiful lady standing on the stage. It breaks my heart
seeing him looking at another girl like this.

And does he know her? Did he just call himself or did he call her by her nickname
that he already knew?

"Thank you for the warm welcome. I appreciate

it very much." a sweet voice filled the hall when she started talking.

Muli akong napalingon sa stage at nakita siyang nakangiti habang nakatingin sa

lahat ng mga taong nakatutok ang atensyon sa kaniya.

"To be honest, I'm very thrilled when I got invited by Tristan Viñas to take his
position as the Vice President of Sarto. I really want to work here because of
Sarto's CEO and President, Sean Sarmiento..." she confessed without hesitation and
looked at Sean.
Ang puso kong unti-unti palang nabubuo ay muling nabubuwag at nagkakahiwa-hiwalay.
Kunting pukpok nalang ng mga salita galing sa babaeng nasa harapan ko na
magpapatunay ng lahat ng hinala ko'y tuluyan na itong mawawarak ulit. At kapag
nangyari 'yon, natatakot akong hindi ko na alam kung paano ko pa ulit mabubuo.

"I'm back for good, Sean..." she said and I can hear and feel the sincerity in her
voice. "Hope I'm welcome, not just in Sarto but also in your life."

Narinig ko naman ang ilang pagka-kantiyaw ng mga imbitadong tao sa event kay Sean
at sa bagong VP na si Shannen, samantalang ako'y nakatulala't hindi pa natatanggap
ang mga nangyayari ngayon.

"I'm back for you, Mr. Sarmiento. Let me help you in growing Sarto." she said and
smiled so sweetly.

I'm back for you... Ibig sabihin ba nito'y binabalikan niya si Sean? Na silang
dalawa'y may nakaraan?

"Wow!" the emcee exclaimed after Shannen's light speech. "That was a surprise
confession from our new VP. Mukhang malapit nang mawala ang pagka-bachelor ng ating
presidente." biro nito.

Tumawa

naman ang halos lahat sa biro ng emcee tungkol sa pagiging bachelor ni Sean.
Napayuko nalang ako't pinaglaruan ang singsing na nasa aking ring finger.

"Well, speaking of surprises, let us now hear the announcement of the man behind
those sweet confession." the emcee flawlessly changed the topic.

Muli naman akong napa-angat ng tingin. I still have the upperhand for a few more
minutes. May kaunting pag-asa pa akong natitira para sa aming dalawa ni Sean.

"Mr. Sean Sarmiento!" he announced Sean's name kaya naman napatingin ko kay Sean na
ngayo'y mukhang wala sa sarili't nakatulala lang.

I held his arms and squeezed it. "Sean..." marahan kong pagtawag sa kaniya't
napalingon naman siya sa akin na para bang kakabalik niya lang sa realidad at wala
pa siyang ka-alam-alam sa mga nangyayari ngayon pagkatapos bumaba ni Shannen ng
entablado.

"Mr. Sean Sarmiento, please come up on stage." sabi naman ng emcee't napa-angat ng
tingin si Sean.

I let his arm go and followed his every step to the stage with my stare. Nang
makaakyat siya sa entablado'y parang hindi niya pa alam kung ano ang ginagawa niya
sa harapan ng maraming tao. It seems like he already forgot his goal for today.

"Hello, everyone. A pleasant evening to all of you." he slyly greeted everyone. "I-
I just wanted to say that..." he trailed and eventually stopped as he looked at
someone.

Masakit man ay nagawa ko pa ring sundan ang kaniyang mga mata na ngayo'y nakatingin
kay Shannen na nakangiting nakatingin sa kaniya. Siguro'y ang pakiramdam nila ay
silang dalawa lang ang tao ngayon dito sa hall dahil sa kanilang pagtititigan.

Sean bit his lower lip and looked away from Shannen before he raised his head to
look at all the guests.
"I'm delighted to say that we're officially having a collaboration with the
Talavera Corporations to be a company that's more competitive globally." he stated.
"That's all. Thank you!" mabilis niyang sabi't bumaba na sa entablado habang
nagpapalakpakan ang mga tao.

Hinarang naman siya ng mga reporter na sa palagay ko'y nagtatanong ng mga iba pang
detalye ukol sa gagawing proyekto ng Sarto kasama ang aming kompanya.

Bago pa siya muling makabalik sa aming lamesa'y mabilis akong tumakbo palabas ng
hall mamg magsimula nang tumulo ang aking luha. Narinig ko pa ang pagtawag sa akin
ni Nikki ngunit hindi ko ito pinansin.

Nang makalabas ako'y huminto ako't hinayaan na mas bumuhos ang aking luha.

I'm sorry, baby. I'm sorry if your mom's stressing you out. I'm sorry if she's
making you also sad right now. Just let me let this all out for tonight.

Nagulat naman ako nang biglang may panyong nagtakip sa aking lumuluhang mga mata na
bahagyang nagpatigil sa aking pagluha.

"I told you so..." ito lang ang sinabi niya ngunit alam ko na kung ano ang ibig
niyang sabihin.

It's Brendt...

Tinanggal ko ang kaniyang panyo na nakatakip sa aking mata at saka mabilis na

humarap sa kaniya upang yumakap. Mas lalo kong nilabas ang lahat ng sakit dahil
alam kong may makakapitan na ako ngayon.

"You're right... nothing's change." sabi ko. "I'm still his secret wife."

=================

Chapter 15

Chapter 15

First Step

I woke up with a sight of a familiar room. I didn't know what happened last night
and how did I end up here, but I feel so much better now.

"Brendt?" I called him and wandered my eyes around the room.

I deeply exhaled and sat on the bed. Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang aking
mga daliri sa kamay nang hindi na tumitingin pa sa salamin.

Nilingon ko ang lamp desk sa gilid ng kama't inabot ko ang nakapatong sa ibabaw non
na purse kong gamit kagabi. Kinuha ko ang cellphone ko't napakagat ng labi nang
makita ko kung gaanong missed calls ang natanggap ko.

Ninety-eight missed calls and five messages.

Lahat ng missed calls at messages na 'yon ay galing lang sa iisang tao. It all came
from Sean.
Sean:

I'm sorry...

Text me back please. Where are you?

I'm sorry, Sandra... Where are you? Please, tell me.

Sandra, please. You don't have to forgive me just tell me where you are. I'm so
worried.

Sandra, don't do anything reckless, please. Dala-dala mo ang anak natin. Think of
our baby first before making any move that can harm you.

Pagkabasa ko ng huling mensahe niya ay doon ko lang napagtanto na kaya lang siya
nag-aalala sa akin ay dahil buntis ako. Dinadala ko ang anak naming dalawa at 'yon
ang nagpapaalala sa kaniya. He doesn't really care about me, ang bata lang ang
inaalala niya.

I bit my lower lip and let my tears

flow as I put my phone down after reading all his messages and realizing that I'm
only the mother of his unborn child.

"Don't cry..." nagulat naman ako nang bigla kong naramdaman ang pagyakap sa akin ni
Brendt. Ni hindi ko man lang namalayang nakapasok na pala siya sa kaniyang kwarto.
"I don't want to see you crying, Sandra..."

Humarap ako sa kaniya at saka sinubsob ang mukha ko sa kaniyang dibdib. Mas
humagulgol ako na dahilan kung bakit mas humigpit ang kaniyang pagyakap sa akin
habang hinagod-hagod niya ang likod ko.

"Think of your baby, Sandra." mahinahon niyang sabi habang patuloy sa pag-alo sa
akin. "Buntis ka at makakasama sa bata ang sobrang pag-iyak mo. Just set the pain
aside first. I know it's hard but do it for your baby."

Huminga naman ako ng malalim bago pinilit na pinatigil ang sarili sa pag-iyak. I
need to take care of our baby. Our baby is the only reason why Sean's still putting
up with me, now that his love already cameback. And of course, I love our baby so
much that I can't afford to lose him or her.

Nang tumahan na ako ay inaya na ako ni Brendt na bumaba sa may kitchen upang
makakain na ako ng breakfast.

"I cooked many delicious foods for you." nakangiting sabi ni Brendt at inilahad sa
akin ang mga pagkaing nakahain sa hapagkainan.

"And dami mo namang niluto." nahihiya kong sabi habang tinatanaw ang mga pagkaing
niluto niya.

"Of course. You're eating for two. I think it's only natural that I should cook
this much." he explained.

Napangiti

naman ako. Hindi ko talaga maitatangging swerte and magiging pamilya ni Brendt
balang araw. Sa mga ipinapakita niya sa akin ngayon ay nakikita kong magiging
mabuting asawa't ama siya.
"Hindi ka ba kakain?" tanong ko sa kaniya nang mapansing ako lang ang kumakain at
nakatitig lang siya sabakin.

Umiling naman siya at ngumiti. "I cooked that specially for you. Nakakain na ako
kanina. Sa'yo lang 'yan lahat."

"Hindi ko naman mauubos lahat ng 'to eh." sabi ko at inisip na dapat pala ay mas
damihan ko ang pagkain ko para hindi masayang ang mga niluto ni Brendt.

"You can take home the leftover dishes, if you want. I mean, ikaw lang naman ang
kumain niyan." he suggested.

Napatigil naman ako sa pagkain. What did he say again? Take home?

Home... Where's my home?

Hindi ko alam kung saan ba ako dapat umuwi ngayon. Should I go home to our family's
home? Ang alam ko'y bumalik si Daddy pansamantala sa States para ayusin ang mga
dapat niyang ayusin bago bumalik dito sa Pilipinas para sa akin.

Napatigil naman ako sa pag-iisip nang biglang tumunog ang aking cellphone.

Sean's name flashed on the screen.

Ilang segundo rin siguro akong natulala sa pagtitig sa aking cellphone bago ako
nag-angat ng tingin kay Brendt. He just smiled and nodded at me, encouraging me to
answer the call.

I took a deep breath before picking up the call. "Hello-"

"Damn, Sandra!" pambungad niya't hindi ko pa siya nababati ay naunahan

na ako ng mura. "Buti naman at naisipan mo nang sagutin. I've been calling you
since last night. I also sent you messages but I never got a reply. Kahit simpleng
sabihin mong 'you're safe', then it's already okay for me pero wala. Wala akong
natanggap na kahit ano."

"Bakit ka ba kasi tumatawag?" I tried to sound tough, like I don't care even if he
called me over a hundred of times.

"Anong bakit?" he sounded so frustrated. "Where are you? I'm fucking getting crazy
just to find where you are. Nasaan ka ba? Are you fine? Don't you feel anything
about your pregnancy?"

Napapikit naman ako ng mariin. "Uuwi din ako." I assured him. "Huwag kang mag-
alala. Walang nangyaring masama sa bata. I'm not that stupid para ipahamak ang anak
natin. Bye." magsasalita pa sana siya ngunit pinatay ko na ang tawag bago pa siya
muling makapagsalita.

Muli namang tumunog ito at nakita kong tumatawag namaman si Sean. I don't want to
answer his call anymore.

Sinilent ko nalang ang aking phone at ni-on ang 'do not disturb' mode.

"Salamat sa pag-aalaga, Brendt." pasasalamat ko sa kaniya habang pinapanood siyang

inaayos ang iuuwi kong pagkain sa mga tupperware. "Ang dami ko ng utang na loob
sa'yo."

"Just promise me to be always safe, okay na sa akin yun." sabi nalang niya't
inilagay na sa loob ng paperbag ang mga tupperware. "Don't hesitate to call me
whenever you need me, or you need a house to spend a night with when you don't want
to go home. My house will be always open for you."

I smiled at him.

I can't help but to admire Brendt even more. Aside from Daddy, kay Brendt ko lang
naramdaman ang pag-aalaga ng isang lalaki. Syempre'y iba pa rin ang timbang ng mga
maliliit na bagay na nagawa ni Sean sa akin nitong mga nakaraang araw. 'Yon nga
lang ang nakakainis. Kahit ganoong karami ang ginawa sa akin ng isang tao ay kaya
iyong palitan lahat ni Sean ng isang maliit na bagay lamang.

Masiyado akong nabubulag ng pagmamahal ko para kay Sean at hindi na nagiging patas
ang aking pag-iisip sa mga bagay-bagay. Isa 'yon sa mga bagay na dapat itama ko sa
sarili ko.

Nilahad ko naman ang aking kamay nang makitang tapos na siya sa pag-aayos ng iuuwi
kong pagkain ngunit itinago niya ito agad sa kaniyang likuran.

"Ihahatid na kita sa inyo." pagdedesisyon niya.

Umiling naman ako agad. "Huwag na." pagtanggi ko. "Makikita ka ni Sean."

"I don't care if he sees me, Sandra." he abruptly said. "I just want to make sure
that you're safe and the only way to make sure ay ang paghahatid ko sa'yo."

Huminga naman ako ng malalim. Sa tingin ko'y ipipilit pa rin ni Brendt ang
paghahatid sa akin kaya hindi na ako tatanggi.

"Sige na nga." pagpayag ko. "Pero hindi na kita papapasukin sa loob. Okay lang ba?"

Napangiti naman siya ng malawak na mukhang nagtagumpay na gawin ang isang mahirap
na bagay. "I'm very fine with it."

Agad na rin kaming umalis ng bahay niya dahil hindi pa rin tumitigil sa pagtawag si
Sean sa aking cellphone. Kahit na nakasilent na ako'y hindi ko pa rin maiwasan ang

mabahala sa kaniyang paulit-ulit na pagtawag tuwing tinitignan ko ang aking

cellphone.

Naging mabilis lang ang biyahe patungo sa amin. Siguro ay dahil maaga pa naman at
wala pang masiyadong mga sasakyan sa daan.

"Dito nalang ako." sabi ko kay Brendt at tinuro ang aming bahay kung saan niya
dapat ihinto ang sasakyan.

"I can still remember where your house is." sabi niya naman at sumulyap sa akin
bago itinabi ang sasakyan.

"Salamat ulit, Brendt. Maraming salamat talaga." I sincerely thanked him.

"Anytime you need me, Sandra." he smiled at me.

Tumango naman ako't nagpaalam na bago lumabas ng kaniyang sasakyan.

He rolled down the car's window just to wave at me before he finally left.

Nang mawala naman sa aking paningin ang kaniyang sasakyan ay huminga muna ako ng
malalim bago napagdesisyunang pumasok na sa loob.
Pagkapasok palang ng gate ay hindi na ako agad mapakali. Iniisip ko na kaagad ang
mga salitang sasabihin ko kay Sean kapag kinausap niya ako o paano ako aaktong
walang pakealam.

Should I ignore him?

Halos mapatalon ako nang mapalingon ako sa may living room at nakitang
nakahalukipkip si Sean habang nakatingin lang sa labas ng bintana.

Magtutuloy-tuloy na sana ako papuntang kusina para itabi ang mga dala kong pagkain
ngunit agad naman akong napigil ni Sean nang bigla siyang magsalita.

"Sino yung naghatid sa'yo?" he asked me.

Nilingon

ko naman siya at nakitang ganoon pa rin ang kaniyang puwesto't walang nagbago.

"A friend of mine." I simply answered.

"Si Brendt ba yun?" nilingon niya ako nang sabihin niya 'yon.

Hindi naman ako sumagot at nag-iisip kung dapat ko bang sabihin sa kaniya na si
Brendt ang kasama ko. I can just lie, but I don't want to be like him who likes
lying to me and keeping secrets.

Nagulat ako nang mabilis siyang nakalapit sa akin. Ngayon, mas kita ko na ang
kaniyang nag-aalab na mga mata.

"Answer me!" his voice almost echoed throughout the whole living room. "Is that
Brendt?"

"Oo. Si Brendt 'yon." taas-noo kong sagot sa kaniya.

He bit his lower lip at my answer. Napapikit rin siya't ilang beses na huminga ng
malalim. It seems like he's trying to calm himself down.

"Tell me... Are you with him... since last night?" maingat niyang tanong sa akin.

His eyes looked so hopeful that I'll say no to his question.

"Oo. Siya ang kasama ko magmula kagabi." walang pag-aalinlangan kong sagot.

Napakunot naman ang kaniyang noo nang dahil doon. Namumula na ang buong mukha
niya't alam kong malapit na siyang sumabog ngunit napipigilan niya pa ang kaniyang
sarili.

"So all this time, mukha akong tangang naghahanap at nag-aalala sa'yo tapos may
kasama ka naman palang ibang lalaki?" he furiously said. "Sandra, may asawa ka na!
Magkakaanak na rin tayo tapos nakuha mo pang sumama sa iba? For a whole damn
night?! Akala ko ba mahal mo ako?"

he asked me, his eyes were bloodshot.

Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas na tumawa para sa kaniyang binitawang
mga salita.

I looked at him straight in the eyes. "Shouldn't I be the one asking you that?" I
sarcastically asked him.

His lips slightly parted, ngunit mabilis niya rin itong tinikom. His face also
soften na para bang may naalala siya.

"I guess we're done talking now." sabi ko nalang at akmang aalis nang hawakan niya
ang aking braso't muling hinarap sa kaniya.

"If this is about what happened last night-"

"Sean... Hijo?"

Napatigil si Sean sa pagsasalita nang biglang dumating si Manang. Nag-iwas ako ng

tingin sa kaniya nang unti-unti niyang lingunin si Manang.

"May naghahanap sa'yo na babae." sunod na sabi ni Manang nang lingunin siya ni
Sean. "Shannen daw ang pangalan."

Pagkasabing-pagkasabi ni Manang ng pangalan ni Shannen ay nanlaki ang aking mga

mata nang makita siyang umapak sa aking pamamahay. Ililibot niya pa sana ang
kaniyang paningin nang agad niyang mamataan ang pakay niya.

I can't help but to be slightly insecure. She looks so classy even in her casual
clothes.

"Sean." she sweetly called Sean's name.

"Shannen." tipid na sabi ni Sean na halatang nagulat sa biglang pagdating ng

babaeng mahal niya dito upang bisitahin siya.

"Who... is she?"

Napa-angat ako bigla ng tingin kay Shannen at nakitang sa akin

siya ngayon nakatingin habang papalapit sa amin ni Sean.

Hindi pwedeng mabuko kami ni Sean. Kapag nalaman ni Shannen ang tungkol sa aming
dalawa ni Sean ay maaari niyang iwan ito at baka magalit sa akin si Sean kapag
nangyari 'yon.

Bago pa makasagot si Sean ay ako na mismo ang sumagot. "Personal assistant po ako
ni Sir Sean." I lied, forcing myself to give her a warm smile as much as I can.

Nakita ko namang napailing si Manang sa aking peripheral vision bago kami

tinalikuran. I'm sure that she's very disappointed right now. Ang akala niya siguro
ay ayos na ang lahat ngunit hindi pa.

"I'm Cassandra Talavera." pakilala ko naman sa sarili ko't inilahad ang aking kamay
sa kaniya.

Ngumiti naman si Shannen sa akin at saka tinanggap ang aking kamay.

"Hi! Nice meeting you, Cassandra." she cheerfully greeted me.

"Sandra nalang po." sabi ko nalang. "Uhm... dinala ko lang po yung pagkain ni Sir
Sean." I reasoned out and showed her the paper bag that I'm holding.

Her face lit up at the sight of the paperbag that I'm holding. "Lutong bahay ba
'yan?" she asked me, kinda excited.
Tumango naman ako. "Opo. Lutong bahay."

"Wow! That's nice. Namimiss ko nang kumain ng lutong bahay na Filipino food." sabi
niya bago lumingon kay Sean. "Sean, tara kainin natin. Mukhang masarap." pag-aya
niya kay Sean.

Si Sean naman ay pirming nakatingin pa rin sa akin na mukhang hindi narinig ang
ginawang pag-aya sa kaniya ni Shannen.

"Sean..." tawag naman sa kaniya

ni Shannen nang mapansing walang kibo si Sean.

"Uhm, Sir..." nakisabat na ako. "Tawag po kayo ng g-girlfriend niyo." I almost

choked saying the word, 'girlfriend'.

I saw Shannen smile because of what I said at inilingkis ang kaniyang kamay sa
braso ni Sean.

"Let's eat the food that your P.A. brought." muling pag-aya niya. Ngayon ay mas
malambing ang tono ng kaniyang boses.

"Next time, Shan." sabi naman ni Sean at bahagyang lumayo kay Shannen. "I still
have many things to do. Office works." he casually rejected Shannen.

"Then I'll help you with it para mabilis matapos." Shannen immediately volunteered.
"I just miss eating with you. Palagi natin yun ginagawa dati." rinig ko ang
pagsusumamo ng boses ni Shannen.

"I can do it on my own." sabi ni Sean. "And besides, nandito naman si Sandra. She's
the one who's always beside me, helping me with everything. There's no need for you
to help."

My jaw almost dropped when Sean made me an excused. Napalingon naman sa akin si
Shannen.

She pouted before getting the paper bag that I'm holding.

"Sandra, pwede bang ako muna ang tutulong sa boss mo?" pakiusap niya naman sa akin.
"I just missed him so much and I want to spend more time with him as much as I can.
I hope you won't deprive me from being with him. Kahit ngayong araw lang."

My heart ached because of Shannen's sincere words. Nagui-guilty ako para sa kaniya
dahil wala naman siyang kaalam-alam patungkol sa nangyayari sa aming

dalawa ni Sean. Ang gusto niya lang talaga ay makasama ngayon si Sean.

I deeply exhaled before nodding. "Sige po. Walang problema." sabi ko nalang.

Mas lalong napakunot ang noo ni Sean, ngunit agad din siyang natakpan sa aking
paningin nang biglang humarap sa kaniya si Shannen.

I know that he's pushing Shannen away right now because I'm here. Maybe he's trying
to make up because of what happened last night.

"Hear that, baby?" masayang sabi ni Shannen. "Wala ka nang kawala sa akin."

Napakagat ako sa aking ibabang labi nang marinig ang endearment ni Shannen para kay
Sean.

Baby?

Ayan ba ang tawagan nilang dalawa dati bago sila magkahiwalay?

"Shan-"

"Uhm, uwi na po ako. Maiwan ko na po kayong dalawa." naputol ang sasabihin ni Sean
kay Shannen nang bigla akong magpaalam.

Nilingon naman ako agad ni Shannen nang nakangiti. "Ingat ka, Sandra. Take care and
thank you ulit."

"Salamat po." sabi ko nalang at mabilis na naglakad paalis, ni hindi ko na inabala

ang sarili kong tignan pa si Sean.

I was about to go outside the house nang biglang may humila sa akin.

My eyes widened when I saw Sean in front of me. His forehead's creased na para bang
mayroon siyang hindi maintindihan.

"Uuwi ka?" naguguluhan niyang sabi. "Where are you going home?"

Realizations hit me.

I almost forgot that this is my home. Dito ako nakatira ngunit kailangan kong
magpanggap na hindi.

"Sa bahay po namin, Sir." simpleng sagot ko.

Rinig ko namang natawa si Shannen na nakasunod na rin pala. "Siyempre doon siya sa
bahay nila uuwi, Sean. Saan pa ba diba?"

"Saang bahay?" tanong niya ulit at hindi man lang pinansin si Shannen.

"Kung saan po ako lumaki." sabi ko at mukhang nalinawan sa siya kung saan ko balak
umuwi ngayon.

Tumango-tango naman siya. "Ihahatid na kita." he stated.

"Huwag na po. Kaya ko naman na po." agad kong pagtanggi sa kaniya. "May kotse po
ako."

He frowned. "Pano kung mapahamak ka?" he asked worriedly at kita ko na ang

pagtatakang namumuo sa mukha ni Shannen. "What if something bad happened to you?"
nag-aalalang tanong niya at tumingin sa bandang tiyan ko.

"Wag po kayong mag-alala." sabi ko't nakuha ko pang magsumikap ngumiti. "Hindi ko
naman po hahayaang mapahamak kami ng anak ko."

Lumapit naman si Shannen sa akin. "Anak? You mean, you're pregnant?" she asked me,
suddenly curious.

I nodded and smiled. "Opo, buntis po ako." I answered. "Kaya po nag-aalala si Sir
nang dahil sa dinadala kong bata. Siya po kasi unang nakaalam na buntis ako kaya po
ganon nalang ang pag-aalala niya para sa akin." pagsisinungaling ko.

Kita kong napangiti si Shannen at lumingon kay Sean. "How sweet of you, Sean." she
said. "Siguro ganyan ka rin ka sweet kapag nagkaanak na rin tayo, right?"

Pakiramdam ko'y sinaksak ng ilang daang punyal ang aking puso nang marinig ko ang
mga katagang binitawan niya.

Kapag nagkaanak na rin sila? So may ganoong plano na pala sila...

"Wag kayong mag-alala, Ma'am Shannen. Baka nga po mas sweet pa si Sir sa inyo at
pati na rin sa magiging anak ninyo." I said, trying to fight every pain that I'm
feeling right now. "Sige po. Mauuna na ko."

Hindi ko na hinayaan na mapigil pa akong muli ni Sean at mabilis na akong lumabas

ng bahay. Buti nalang at ang sasakyan ko ang nasa bukana ng garahe kaya hindi ako
mahihirapang ilabas ito.

Nang makita kong lumabas na rin si Sean ng bahay upang sumunod sa akin ay agad kong
pinaandar ang makina ng aking sasakyan.

The gate automatically opened when it censored my car that's about to go out of the
garage. I stepped on the gas when it was already opened before Sean even reached
for my car's door, leaving him there with the love of his life.

This is my first step in making you happy, Sean.

=================

Chapter 16

Chapter 16

Pasta And Mangoes

Nanibago ako sa aking paligid nang magising ako. I'm back at my old room. Dati'y
lagi kong hinahanap-hanap ang kwarto na 'to ngunit ngayon ay iniisip ko pa kung
bakit nga ba ako nandito.

This was once my comfort zone when I was still a kid and a teenager. Hindi ko
maisip na hanggang ngayon pala'y ito pa rin ang magiging comfort zone ko.

This really proves that sometimes, you will still need what you have before. You
will still look for it somehow. Hindi mo talaga pwedeng basta nalang kalimutan
nalang ang nakaraan na minsang nagbigay ng magandang memorya sa'yo.

Napabuntong hininga nalang ako't nagpasya na papasok ako ngayon sa trabaho. I've
been AWOL for a long time, though I'm not worried about it dahil alam kong hindi
naman ako matatanggal sa trabaho. Ang sa akin lang ay ayoko nang nakatanga lang
dito sa bahay at walang ginagawa dahil kaya ko pa namang magtrabaho.

Naging mabilis ang paghahanda ko sa trabaho. Nang bumaba na ako sa may kusina'y
nakahanda na ang pagkain sa hapag kainan.

"Tumawag po ang Daddy niyo kanina para i-check ang bahay." one of the maids
informed me.

Tumigil naman ako sa paglalagay ng pagkain sa aking plato at nilingon siya. "Sinabi
mo ba sa kaniya na nandito ako ngayon sa bahay?" kinakabahan kong tanong sa kaniya.
"Hindi ko po sinabing narito kayo ngayon. Sasabihin ko po ba?"

medyo naguguluhan niya pang tanong sa akin.

Mabilis naman akong umiling. "No." sagot ko. "Huwag mong sabihin kay Daddy."

Tumango naman siya't nagpatuloy na sa kaniyang ginagawa habang ako nama'y nagsimula
nang kumain.

"Ma'am, may nandito po ang asawa niyo. Hinahanap po kayo." biglang pagpasok ng isa
pa naming katulong na may hawak pang feather duster.

Halos mabulunan naman ako sa pagkain nang dahil sa kaniyang binungad sa akin.

"Bakit daw?" tanong ko.

"Susunduin niya na daw po kayo." sagot naman nito sa akin.

"Pakisabi nalang sa kaniya na kaya kong pumuntang mag-isa sa office. I have my own
car." utos ko sa kaniya at agad naman siyang umalis upang sundin ang aking inutos
sa kaniya.

I was eating in peace and serenity when someone walked to the dining room and
interrupted me.

"What office are you talking about?" mariin na tanong sa akin ni Sean nang makita
niya ako. "You will go to work?"

I nodded and wiped my mouth before averting my gaze at him. "Yes, I am."

"Sandra, you're pregnant." he reminded me. "Magpahinga ka nalang sa bahay natin.

Sinusundo na kita dahil mas mababantayan ka ni manang sa bahay. Hindi ako panatag
na mag-isa ka lang dito ngayon at mas lalong hindi ako makakapayag kung papasok ka
ngayon."

"Kung magpapahinga lang ako sa bahay natin, mas pipiliin ko ng dito nalang sa amin
kahit mag-isa lang ako. I can take care of myself." sabi ko naman at tila nawalan

na ng ganang kumain.

Marami na rin naman akong nakain, so I think that's already enough for my
breakfast.

"I'm not saying that you can't take care of yourself. Ang gusto ko lang ay may
makakatulong kang mag-alaga sa sarili mo." paglilinaw niya sa akin.

I drank the milk that was prescribed by my ob before drinking the water to wash off
the milk's taste. I'm not fond of drinking milk but I need to for my baby.

Tumayo ako sa aking kinauupuan at kinuha ang bag kong nakalapag sa isa sa mga
upuan.

"Sandra, are you listening to me?" he sounded so frustrated habang pinapanood niya
akong maghandang umalis.

Nilingon ko naman siya. "I'm going to work today and you can't stop me even if
you're my boss."
Napapikit naman siya ng mariin at hinilot ang kaniyang sintido na para bang hindi
na niya alam ang dapat niyang gawin sa akin.

I took the chance and walked away from him. Hindi ko na hinayaan pang mahabol niya
ako't sumakay na ako sa aking sasakyan para makaalis na agad.

"Sa wakas ay pumasok ka na!" pambungad ni Nikki nang makita akong dumating. "Marami
kang dapat ikwento sa akin, Cassandra. I won't let you go this time. Hindi kita
titigilan hangga't wala kang sinasabi sa akin lalo na nang dahil sa mga nasaksihan
ko noong party."

Hindi ko masiyadong napagtuunan ng pansin ang kaniyang sinasabi dahil bigla akong
nakaramdam ng craving. I just

ate breakfast bago pumasok ngunit tila parang may hinahanap-hanap ako na gusto kong
kainin.

"Gusto ko ng spaghetti ng Jollibee na walang sauce at green mangoes." I suddenly

blurted out.

Nalaglag naman ang panga ni Nikki sa aking biglang sinabi. "Lasing ka ba, Sandra?"
she asked. "Nananaginip ka ata eh. Anong spaghetti ng Jollibee na walang sauce?
Meron ba silang binebentang ganon?"

Matalim ko naman siyang tinignan. "Basta." I pouted and crossed my arms. "Gusto ko
non." pilit ko.

Napabuntong hininga naman siya. "Pasensya na, Sandra. Hindi ko alam kung saang
Jollibee ako makakabili niyan. Kung mayroon man ay nakakahiya. Ikaw nalang kaya ang
bumili diba?" masungit niyang sabi sa akin.

I really want to eat Jollibee's spaghetti without a sauce, but I don't want to get
up of my seat. Tinatamad na akong bumaba at lumabas para bumili ng gusto kong
kainin.

My eyes suddenly widened up when I remember someone who can probably and hopefully
help me with my cravings.

Kinuha ko agad ang aking cellphone. Ilang tipa lang ang ginawa ko para matawagan
siya at agad naman din niyang sinagot ang tawag ko.

"Sandra!" he exclaimed. "Bakit bigla kang tumawag? Do you have a problem?"

"Brendt..." I sounded so problematic.

"Why? What's wrong?" nahimigan ko kaagad ang pagkataranta sa kaniyang boses.

"Gusto ko ng spaghetti ng Jollibee na walang sauce at manggang hilaw." I told him.

He went silent for a few seconds before he bursted laughing.

I frowned. "Bakit ka tumatawa?"

tanong ko sa kaniya. "I'm craving, Brendt. I really want to eat that, right now.
Feeling ko mababaliw ako kapag hindi ako nakakain non ngayon."

"Okay, I'm sorry." paghingi niya naman agad ng paumanhin sa akin saka pinigilan ang
kaniyang pagtawa. "Spaghetti ng Jollibee na walang sauce at manggang hilaw, right?"
pag-ulit niya sa aking gusto.
"Yup. I want to eat that as soon as possible." sabi ko.

"Okay. I will buy you. I'm currently finding the nearest Jollibee that I can find
around here." sabi naman niya. "Anyway, where will I bring your food? Nasaan ka
ngayon?"

"Nasa Sarto ako. Pumasok ako ngayon. Please bring it here." pakiusap ko naman sa
kaniya.

"Yes, Ma'am. I'll be there as soon as I can after buying what you crave for." he
assured me.

"Okay. Salamat, Brendt. Mag-iingat ka." sabi ko't nagpaalam din siya bago ko
tuluyang pinatay ang tawag.

Ngiting-ngiti ako nang itinabi ko ang aking cellphone ngunit agad din naman itong
napawi nang makita ko ang pagpasok ni Sean at Shannen sa loob ng opisina.
Nakalingkis pa si Shannen sa braso ng aking asawa. It made my blood boil.

Nakita kong lumapat sa aking ang mga mata ni Sean pero wala pang isang segundo'y
nag-iwas na ako agad ng tingin sa kaniya hanggang sa makalagpas silang dalawa sa
aking cubicle.

"Totoo nga siguro ang balita na sila na ulit." I heard one of my colleagues said.

"Oo nga." pagsang-ayon pa ng isa.

"Narinig ko nga na kailangang mag-aral ni Ma'am Shannen sa America kaya kinailangan

nilang maghiwalay

ni Sir Sean. Pero iba talaga pag nakatadhana sa isa't-isa no? Talagang pinagtatagpo
muli at binibigyan ng pangalawang pagkakataon na maipagpatuloy ang magandang
relasyon na nasimulan." pagkwento niya.

"They're destined for each other!" kinikilig na pagsabat pa ng isa na nakikinig sa

usapan ng dalawa.

Napakagat naman ako sa aking ibabang labi.

They're destined for each other... Ako ba ang hadlang sa destiny nila? Ako ba ang
pumipigil sa kanikang dalawa?... Kami ng anak ko?

Hinawakan ko ang tiyan ko't hinimas-himas ito.

Are we being a burden to your daddy, baby? Are we depriving him of his happiness
with the woman that he loves?

Nang mapansin kong may nakatitig sa akin ay mabilis kong nilingon si Nikki na
ngayo'y nakakunot ang noo habang pinapanood ang ginagawang paghimas ng aking kamay
sa aking tiyan.

Nag-angat naman siya ng tingin sa akin. Sobrang seryoso ng kaniyang mga mata.
Ngayon ko lang siyang nakitang ganito kaseryoso.

"Seriously, Sandra... You need to tell me everything." she said and she looks very
determined to know everything about what's going on in my life right now.

If I can trust Brendt, I'm pretty sure that I can also trust her. She has been a
great friend to me na laging nandiyan para sa akin simula nang magtrabaho ako dito
sa Sarto.

I took a deep breath and asked her to go to the rooftop with me. We didn't waste
any time at agad na kaming umakyat doon.

"Hindi ko alam kung paano ako magsisimula... sobrang haba din ng kwento."

sabi ko naman nang makaupo na kami sa mga benches na nandito sa rooftop.

Ito ang tambayan ng mga employees dito sa Sarto lalo na kapag gusto nilang
magpahinga at magpahangin.

"I'm willing to listen kahit gaanong kahaba pa 'yan. At kung magulo man, I promise
to understand everything that you will say." sabi niya sa akin.

Ikwinento ko sa kaniya ang mga nangyari sa aming dalawa ni Sean. Magmula sa

pagiging magka-schoolmate namin ni Sean ay nagawa kong ikwento sa kaniya. She looks
so interested sa mga kwinekwento ko. She's showing different reactions every
different memory that I'm telling her.

Hindi niya rin maiwasang mapamura ng ilang beses nang dumating na kami sa parte
kung saan mag-asawa na kami ni Sean at hanggang sa nangyari noong annual party ng
Sarto.

"So... ikaw si Cassandra Talavera-Sarmiento na heiress ng Talavera Corporations at

ang asawa ng CEO ng Sarto na si Sean Sarmiento?" she stated an abstract of what I
told her.

"Yes, I am." walang pag-aalinlangan kong sabi.

Napabuntong hininga naman siya. "I can't believe na mayroon akong loka-lokang
kaibigan na nagpumilit maikasal sa isang lalaking hindi siya mahal." sabi niya
naman. "At napakayaman pala ngunit nagagawa pang magpalibre sa akin." dagdag niyang
biro.

I slightly chuckled at her light joke.

"Kayo palang ni Brendt ang nakakaalam nito, Nikki." I informed her. "I trust the
both of you. Sana ay wala ng ibang makakaalam pa nito."

Tumango naman si Nikki. "Your secret is

safe with me, Sandra." she smiled to assure me that she will keep my biggest
secret. "Anyway, okay lang ba ang anak niyong dalawa? Kahit hindi mo sabihin ay
nakikita kong stressed ka. Sana ay okay lang ang baby niyo." she immediately
averted the topic, showing concern for me and my child.

"Hindi pa ako nakakabalik sa ob ko pagkatapos kong malaman na buntis ako pero

absent ako bukas. I have a check up that's scheduled tomorrow. Bukas ko pa
malalaman kung ano ang lagay niya." sabi ko naman.

"Gusto mo bang mag-absent nalang din ako bukas para masamahan kitang magpacheck-
up?" she suggested.

I instantly shook my head. "Huwag na." pagtanggi ko. "I'm planning to ask Brendt to
come with me kaya huwag na. You still have work at wala naman masiyadong ginagawa
si Brendt sa ngayon."
"Ayos lang naman sa akin kung sasamahan. One day of absence is not a big deal."
sabi niya. "Kung balak mo namang magpasama kay Brendt ay okay lang din... pero ano
na nga bang mayroon sa inyong dalawa?" kuryoso niyang tanong sa akin.

"He's a very nice guy and he cares a lot for me, but... he's not my husband." I
answered her question.

Mukhang naintindihan naman ni Nikki ang gustong iparating ng aking sagot. Ilang
sandali pa kaming nagpahangin bago naming napagdesisyunang bumalik na sa aming
cubicle para makapagtrabaho.

Naningkit naman ang aking mga mata nang may makita akong nakaupo sa aking upuan.

"Is that..." Nikki trailed off and pointed at the man sitting on my chair.

"Brendt!" I called him when I realized

who it was.

Mabilis niya naman akong nilingon nang marinig ang pagtawag ko sa kaniya. He smiled
and raised both of his hands. His right hand's holding a transparent plastic with a
few green mangoes inside it, while the other hand's holding a familiar brown
paperbag of a fastfood chain.

My mood suddenly beamed when I figured that he did really buy the foods that I'm
craving for today.

Wala na akong inaksaya pang segundo at agad na akong lumapit sa kaniya upang kunin
ang hawak niyang paperbag ng Jollibee.

Tumayo naman siya sa aking upuan upang ako ang makaupo doon habang binubuksan ko
ang laman ng paperbag.

"Yes!" masaya kong sabi nang makita ang spaghetti ng Jollibee na walang sauce.

I looked at Nikki and showed her the food that Brendt brought.

"Sabi sa'yo meron eh!" sabi ko sa kaniya at nalaglag ang kaniyang panga, tila hindi
makapaniwala na nagawa talaga akong dalhan ni Brendt ng gusto kong kainin.

Narinig ko ang marahan na pagtawa ni Brendt at sinimulan ko na ang nakakatakam na

pagkain ko sa pasta.

"I can't watch you... I just can't. Hindi kita kinakaya." sabi naman ni Nikki saka
umupo sa kaniyang upuan.

"Try mo kaya. Masarap siya." giit ko't nagawa ko pa siyang alukin.

"Ganiyan lang pala ang gusto mo." sabi niya. "Sana pinagpakulo nalang kita ng
noodles or pasta. Marami akong uncooked pasta sa bahay."

Umiling ako habang sinisipsip ang

pasta papasok sa bibig ko. "Ayoko." sabi ko. "Gusto ko yung sa Jollibee."

Napailing naman siya't sinapo ang kaniyang noo na para bang hindi niya kinakaya ang
sinasabi ko.

Nilingon ko naman ang mangga na gusto ko na ring kainin kasabay nitong pasta ngunit
hindi pa ito nababalatan.

"Brendt, pakihiwa mo naman ako ng mangga please. Nasa container sa pinakababang

drawer yung knife." pakiusap ko sa kay Brendt.

Mabilis niyang sinunod ang aking pinapagawa sa kaniya't kinuha ang kutsilyo sa may
container at pati na rin ng manggang kaniyang babalatan.

Napatigil naman ako sa pagkain at napatigil din si Brendt sa pagbabalat ng may

isang matikas na katawan ang tumakip sa liwanag na tumatama sa aming dalawa ni
Brendt.

Nag-angat naman ako ng tingin at nakita si Sean na matalim ang titig kay Brendt,
habang si Brendt naman ay walang pinapakitang emosyon habang nakikipagtitigan sa
asawa ko.

"I thought I've already cleared things out that non-employees are not allowed
here." Sean reminded Brendt.

Lumingon naman sakin si Brendt nang nakangiti. "Wanna eat at the rooftop? I forgot
that I'm not allowed in here." pag-aya niya sa akin. "Doon na ako magpapatuloy
magbalat ng manggang hilaw."

Tumango naman ako't inayos ang takip ng aking Jollibee pasta bago ako tumayo para
makaalis na kasama si Brendt. Sean's making me feel so stuffy for no reason.

"Okay, let's go." sabi ni Brendt nang mailagay niya na sa plastic ang mga mangga't
kutsilyo. Pati na rin ang tubig ko'y siya na rin ang nagbitbit.

We were about to leave when Sean suddenly spoke up.

"Ano bang ginagawa mo dito ngayon?" malamig na tanong ni Sean sa kaniya.

Brendt lazily looked at Sean. "I'm taking care of her and her baby." he told Sean.
"Naglilihi kasi si Sandra."

Sean's rough expression suddenly soften. His eyes immediately drifted to my tummy.
Pain was very visible in his eyes and all I can do was to look away.

=================

Chapter 17

Chapter 17

Kimchi

"Hello?" sagot ko nang tumawag si Brendt sa aking cellphone.

He's been bothering me since he left Sarto pagkatapos kong kumain sa may rooftop ng
manggang hilaw kasama siya. Ayaw ko kasing magpasundo sa kaniya pero pinipilit niya
pa rin ako hanggang ngayon. He's really persistent.

"Are you sure na ayaw mong magpasundo?"

Hindi ko na mabilang kung pang-ilang tanong na niya ito.

"I'm doing nothing and the boredom's killing me. Gusto kitang sunduin at ihatid sa
inyo." sabi niya.

"I told you, Brendt. Ilang beses na. Huwag mo na akong sunduin. I have my own car
at kasabay ko si Nikki mamaya pauwi." pagtanggi ko sa kaniya.

He sighed, and I'm hoping that he's finally giving up. "Okay..." sabi nalang niya.
"But call me if you need anything, okay?" pahabol niya.

"I will." sabi ko para matigil na siya.

Muli siyang nagpaalam sa akin bago ibinaba ang tawag.

Naging matahimik ang buhay ko nang tumigil na kakakulit si Brendt at nagawa ko nang
magfocus sa trabaho ko kahit na hindi na ito ganong karami katulad ng dati. Kulang
na nga lang ay wala na akong gawin sa sobrang konti ng nakalinyang mga papeles sa
akin.

"Kailan ka ba magmamaternity leave?" biglang tanong sakin ni Nikki habang nag-aayos

ng gamit nang sumapit na ang oras ng uwian.

"Nikki, hindi pa nga lumalaki yung tiyan ko eh." sabi ko. "Kayang-kaya ko pang
magtrabaho at gumalaw-galaw. I don't need to take a leave yet."

"To be honest, Sandra... Nang nalaman ko

ang tungkol sa'yo, naisip kong hindi mo naman talaga kasi kailangang magtrabaho."
sabi niya sa akin. "We both know na maiintindihan naman ni... Sir Sean kaya ka
magle-leave habang buntis ka para matutukan mo lang ang sarili mo at ang magiging
anak niyo." sabi ni Nikki nang pabulong upang walang makarinig sa kaniya na ibang
kasama namin sa trabaho.

"Kaya ko pa ang sarili ko, Nikki. Huwag kang mag-alala." I assured her.

She sighed in defeat to convince me from stop working. "Sige na nga't hahayaan na
kita kung ano ang gusto mo." sabi niya. "Pero ililibre kita ngayon sa kahit saan mo
gustong kumain. Kain muna tayo bago mo ako ihatid sa amin."

Tumango naman ako't pumayag sa kaniyang gustong mangyari.

We were just about to leave our cubicle when we're done fixing our things, when a
familiar feminine voice called my name.

"Sandra!" tawag ni Shannen sa akin.

Napabuntong hininga naman ako bago nakangiting hinarap si Shannen.

"Hmm... Medyo plastik tayo ngayon ah." rinig kong pabulong-bulong ni Nikki sa akin,
ngunit binaliwala ko nalang 'to dahil nakalapit na si Shannen sa akin.

She's wearing a very genuine smile while facing me, while I'm trying my best to
give her a smile.

"Bakit po, Ma'am?" I politely asked Shannen.

"Pwede ka bang mag-overtime bukas? Kahit dalawang oras lang, please..." pakiusap
niya sa akin. "I think I'll be comfortable working with you, specially because
you're close to Sean. And don't worry! I'll buy
lots of food para hindi ka magutom. I won't tire you that much too, of course. I
know that your baby's important to Sean kaya pangangalagahan ko rin siya."

Sasagot na sana ako ng maunahan akong magsalita ni Nikki. "Sorry po, Ma'am, pero
may naka-schedule po bukas na check-up si Sandra sa ob-gyne niya kaya hindi po siya
papasok." magalang na sabi ni Nikki.

I almost forgot that I have a scheduled check-up tomorrow. Mabuti nalang at

napaalala agad sa akin ni Nikki kundi ay wala sa sarili akong papayag sa kagustuhan
ni Shannen.

"Oo nga po pala, Ma'am." pagsang-ayon ko. "May check-up po ako sa ob ko bukas kaya
hindi po ako papasok."

"I understand." she said. "Maybe the day after tomorrow? Sa Friday na kasi ang
deadline nito and I don't think that I can finish this alone. Medyo marami rin
kasing naiwan na trabaho sa akin si Tristan bago siya umalis."

I nodded. "Sige po. Walang problema." sabi ko nalang.

"Thank you so much, Sandra. Aasahan kita sa makalawa." nakangiting sabi niya bago
biglang lumapit upang bumeso sa akin. "Ingat kayo sa pag-uwi."

Tinanguan niya rin si Nikki as a sign of courtesy before she turned her back on us
to go back to her office.

Habang paalis naman kami ng Sarto ay walang tigil si Nikki sa kakatalak kung bakit
kailangan kong pakisamahan si Shannen kahit na ako naman daw ang asawa at siya ang
dapat na mahiya.

"You're Sir Sean's wife and she's just his... uhm... whatever, hindi ko alam. Basta
ikaw pa rin ang asawa. So sino ang mag-aadjust?

Ikaw pa rin? Ang labo naman ata non, Sandra!" patuloy ni Nikki sa pagrereklamo.

"Kailangan ko siyang pakisamahan, Nikki." I told her. "She's Sean's girlfriend-"

"Ex-girlfriend." pagputol sa akin ni Nikki't pinagkadiin-diinan pa ang pagbigkas ng

'ex'.

Hindi ko nalang siya pinansin at nagpatuloy sa pagsasalita. "Mahalaga siya para kay
Sean at hindi siya pwedeng magduda sa kung ano mang meron kami ni Sean."
pagpapaliwanag ko. "Kaya nga ako umuwi sa dati kong bahay dahil paniguradong lagi
siyang magagawi sa bahay namin ni Sean. She really wants to make up with Sean for
their lost years."

"Ano 'yon? Siya ang asawa, ganon? Kulang nalang ay doon siya tumira?" Nikki
sarcastically said.

"Nikki... sila naman talaga dapat ang magkasama sa isang bubong ni Sean at hindi
ako. If Sean didn't marry me because of our arranged marriage, paniguradong siya
ang pakakasalan ni Sean." sabi ko. "Ako ang panira sa kanilang dalawa-kaming dalawa
ng anak ko."

Huminto naman si Nikki sa paglalakad nang makarating na kami sa tapat ng aking

sasakyan at hinarap niya ako saka humalukipkip.

"Sandra, wag kang tanga." mariin niyang sabi. "At huwag mong idamay ang bata, wala
pa 'yang kamuwang-muwang sa mga nangyayari."

Hindi na ako sumagot dahil alam ko namang tama si Nikki. Alam kong walang kinalaman
ang anak ko sa mga nangyayari ngayon. The blame's all on me. Wala nang iba.

I pressed the key fob of my car to unlock the doors. But when I'm about to get in,
someone suddenly grabbed my arm to stop me.

style="text-align:left;">Nilingon ko naman ito't nanlaki ang mga mata nang makitang

si Sean ang pumigil sa akin.

"Sir!" I surprisingly exclaimed.

"I'm taking you home." mariin niyang sabi.

"I have my car." sabi ko naman at itinuro pa ang sasakyan ko.

"You have to go home." sabi niya na para bang mayroon siyang pinapahiwatig at agad
ko naman 'yon naintindihan.

He wants me to go home to our house, and not in my maiden's house.

"Uuwi naman na talaga ako. Ihahatid ko lang si Nikki." sabi ko naman sa kaniya,
ngunit hindi pa rin siya nagpatalo.

"You're coming home with me." pilit niya at hinawakan pa ang aking bag na balak na
niyang kunin sa akin.

Naaninag ko naman ang pagdating ng isang babae na ngayon ay papalapit na sa amin.

Nang makita kong si Shannen 'yon ay bahagyang nanlaki ang aking mga mata.

Buong pwersa kong inilayo ang sarili ko kay Sean at nilingon si Shannen na ngayo'y
nakakunot na ang noo. Halatang wala siyang kaalam-alam sa mga nangyayari.

I gave her a smile that will keep her from doubting Sean and I.

"Ma'am Shannen." nakangiting sambit ko sa kaniyang pangalan nang tuluyan na siyang

makalapit sa amin.

She nodded at me and smiled before she turned to Sean.

"I was looking for you." she said. "Bigla ka nalang nawala sa office mo."

"What for?" tipid na tanong ni Sean.

"Coding ako ngayon." sabi ni Shannen. "I didn't brought my car with me. Can you
please

give me a ride?"

"You can just take a cab." sabi ni Sean at nilingon na si Shannen.

"Sean, I may not be safe in a cab." mahinhing reklamo nito. "Sa'yo lang ako
panatag."

Napabuntong hininga naman si Sean at napayuko na para bang hindi na niya alam kung
ano ang dapat niyang gawin.
"I'll just call Warren and ask to take you home." Sean said and when he raised his
gaze back to Shannen, he stopped from getting his phone on his pocket.

Shannen's eyes were already watery. I know that she's somehow hurting because the
man she loves is pushing her away just because I am here, watching them.

"Please, Sean..." pakiusap niya. "I told you that you're the one I'm comfortable
with. I know that I will be safe with you. Always."

I wonder how Sean show his love for Shannen way back then. Seeing how Shannen's
acting right now, I feel like Sean's the type of guy who will take care of his girl
and will be always protective. Shannen won't feel the safety she's talking about
with Sean, if Sean's not that type of guy.

Napapikit naman ng mariin si Sean bago nagpakawala ng malalim na hininga.

"Fine..." he said, defeatedly.

Her face instantly lit up and at the same time, my heart sank. I think it will
always be like this. I will never be happy when she's happy because our happiness
comes from one person only.

Bigo naman akong nilingon ni Sean. "I'm sorry, Sandra..." he apologized. "Ihahatid
ko lang si Shannen."

"Wala po 'yon, Sir." I

said and managed to smile wider. "You should always choose the one you love po. I
will be safe with my baby po. And, kasama ko naman po si Nikki."

Napakunot naman ang kaniyang noo sa aking sinabi ngunit hindi ko na 'yon inintindi
pa. Tinanguan ko nalang si Shannen at muling nginitian bago sinenyasan si Nikki na
pumasok na sa loob ng aking sasakyan.

Walang pag-aalinlangan kong pinaandar ang makina ng sasakyan at pinatakbo paalis ng

Sarto.

"Grabe pala ang intense na nararamdaman kapag naghaharap kayong tatlo." sabi naman
nang napabuntong hiningang si Nikki. "Dinaig niyo pa ang mga nasa teleserye.
Halatang may agawang nangyayari."

There's no need for drama. Hindi ako nang-aagaw. I know my place. I may be his
wife, but if his heart belongs to someone else, then I will not be a hindrance. I
know the consequences to this arranged marriage that I put myself into. Even if I'm
his wife and I deserve respect, I honestly don't because I'm the first one who
dragged my husband into this kind of situation.

"Ang pinagkaiba niyo nga lang sa mga teleserye ay ang bidang babae ang laging talo
at ang kontrabida ang nananalo." sabi naman ni Nikki. "Pero that's how a teleserye
goes diba? Laging talo sa umpisa ang bida bago maging masaya."

Well, that's for a teleserye with a happy ending. I think mine's a tragic one. O
baka naman happy ending nga ang teleserye pero hindi naman ako ang bida kundi siya.

Nikki and I ate at our favorite restaurant whenever we eat before we

go home. Nilibre niya ako ng mga pagkaing gusto kong kainin.

Pagkatapos kumain ay ihatid ko na siya sa kanila. It wasn't that far from Sarto but
somehow far from my home. It will take an hour or two to go home.

"Umuwi ka na sa bahay niyo ni Sean, Sandra." sabi naman ni Nikki nang makababa na
siya sa aking sasakyan.

Binaba ko ang bintana para sana magpaalam sa huling pagkakataon bago ako umalis
ngunit heto naman siya't pinapangaralan ako.

"Alam mo naman ang dahilan kung bakit ayokong umuwi, diba?" sabi ko naman.

"Alam mo, Sandra, ikaw yung asawa eh. Si Sean ang ama ng dinadala mo." she said as
a matter of fact. "Didn't you see his expression kanina ng sinabi ni Brendt na
parang siya ang nagfu-fulfill ng dapat na gampanin niya bilang ama? Makikita mong
nasasaktan din siya."

I saw it... I clearly saw the way he looked at my tummy earlier.

"Kung tutuusin nga eh parang si Brendt pa ang ama niyan dahil siya ang nagsusuffice
ng mga paglilihi mo at siya pa ang gusto mong sumama sa'yo sa check-up mo bukas."
humalukipkip naman si Nikki. "Kung ayaw mo talagang mawala sa'yo si Sean, be at his
side kahit na nandiyan pa 'yang Shannen na 'yan. Don't think na ikaw ang nakakasira
ng relasyon nila dahil ikaw ang asawa. You clearly have the upperhand but you're
choosing to bring yourself down."

Napayuko naman ako't hinayaang tumagos ang bawat salitang sinasabi ni Nikki sa
akin.

"Hay..." she exhaled to calm herself down. "Umuwi ka na sa inyo, Sandra. Take care
of

yourself."

Tinalikuran na ako ni Nikki upang pumasok sa kanilang bahay.

Maybe Nikki's right... Even if Shannen's there, I'm Sean's wife and his house is
also my house. Iisipin ko nalang din siguro ang kapakanan ng anak ko.

In the end, I decided to go back home to our house at agad naman akong sinalubong
ni Manang.

"Oh Sandra, buti naman at umuwi ka na." sabi ni Manang sa akin. "Ano na bang
nangyayari sa inyong dalawa ni Sean ha? Naguguluhan na ako sa inyong dalawa. Buntis
ka pero nagkakaganito kayong dalawa." nag-aalala niyang sabi para sa kapakanan ko.

Nginitian ko nalang si Manang at marahang hinawakan ang kaniyang braso. "Akyat na

po muna ko." paalam ko.

"Eh wala ka bang gustong kainin man lang?" tanong niya sa akin bago pa ako
makatapak sa hagdanan.

Nag-isip ako sandali bago nakaisip ng gusto kong kainin. "Fruit salad nalang po
pero mayonnaise po ang ilagay niyo kaysa sa gatas." sabi ko kay Manang bago
tuluyang umakyat patungo sa aming kwarto.

Pagkabukas ko ng pintuan ng aming kwarto ay hindi ko inaasahang makikita ko si Sean

na nagbabasa ng libro si Sean habang nakaupo sa kama at nakasandal sa headboard.
Hindi ko napansin ang kotse niya at ang alam ko ay inihatid niya pa si Shannen.
I thought they're going to date first bago niya ihatid si Shannen.

Napa-angat naman siya agad ng tingin sakin nang marinig niya ang pagbukas ng pinto.

"You're home..." he trailed off and his lips slowly curved.

"Magbibihis muna ako." paalam

ko sa kaniya at nilapag na ang aking bag sa may couch.

I changed my clothes into a comfortable one. Handang-handa na nga akong matulog

dahil naka-pajama na ako.

Pagkatapos kong magpalit ay nakita ko si Sean na nagbabasa pa rin ng libro. I

wonder what he's reading...

"Ano 'yan?" tanong ko kay Sean at nakita kong bahagya pa siyang nabigla dahil sa
bigla kong pagsasalita.

He turned to me with a smile and raised the book that he's reading so that I can
read the title of the book.

It entitled, 'Ways on how to be a Good Husband when a Wife is Pregnant'.

Pakiramdam ko'y mayroong humaplos sa aking puso nang makita kung ano ang kaniyang
binabasa.

"Ang sabi dito, marami ka daw mararamdaman na kakaiba kaya dapat lagi akong nasa
tabi mo." he started telling me informations from the book. "You're going to have
an unsual cravings for foods and such that is needed to satisfy yourself. Like the
one that Brendt-" bahagya naman siyang napatigil bago nagpatuloy at halos wala na
akong narinig sa sumunod niyang sinabi. "Like the one that Brendt did earlier..."

Nakaramdam naman ako nang pagkaguilty... Nikki's right. It my husband's obligation

and yet, I'm passing it on to another man.

Nakaisip naman ako ng paraan upang maparanas sa kaniya ang obligasyon sa kaniyang
buntis na asawa.

"Uhm... Sean." I called him.

Lumingon naman siya sa akin agad at tipid na ngumiti. "Do you need anything?" he
asked me, very hopeful.

"Gusto

ko ng kimchi. Yung maanghang na maanghang na kimchi." sabi ko sa kaniya at agad

naman siyang napatayo, getting himself ready to buy me some kimchi.

"I know a good store." he said. "Wait for me. Ibibili kita." nagmamadali niyang
sabi.

He grabbed his keys, wallet and phone from the drawer and immediately went out of
the room.

Matapos ang ilang sandali ay pumasok si Manang sa kwarto na dala-dala ang fruit
cocktail na may mayonnaise. Mabilis ko lang itong naubos at ibinaba ko kaagad ang
pinagkainan ko.
Nagpasya nalang akong manood ng tv habang hinihintay ang pagbalik ni Sean.

Kahit wala pang trenta minutos na nawawala si Sean ay medyo nag-iinit na ang ulo
ko, kakahintay sa kaniya.

Nang makakatulog na ako ay biglang may tinig ng lalaki na sumigaw at nagising ang
patulog na diwa ko.

"I have the kimchi, wife!" rinig kong sigaw ni Sean nang makapasok sa bahay at
mabilis naman akong napalingon sa kaniya.

Mabilis siyang lumapit sa akin at inayos ang kimchi na aking kakainin. Patakbo pa
siyang pumunta sa kusina upang ikuha ako ng tinidor at tubig.

I was about to grab the fork nang maunahan niya ako't kumuha ng kimchi saka
itinapat sa aking bibig.

"You will love this kimchi for sure." he assured me with a very pleasing smile.

Naiilang na sinubo ko naman ang kimchi. He's right. Masarap nga ang kimchi na
binili niya.

"Hmm... It's delicious!" nakangiting sabi ko naman.

"I feel so damn happy with just satisfying your cravings..." sabi niya naman at
saka yumuko upang tignan ang aking tiyan. "Masarap ba, baby?Nasarapan si mommy mo
kaya dapat, nasarapan ka din. Binili ni daddy 'yan." pagkausap niya sa aming anak
na nasa aking sinapupunan.

I never thought that Sean could be this kind of father to our unborn child. Paano
pa kaya kung pinanganak ko na 'tong anak naming dalawa?

I smiled while looking at him happily caressing my tummy so softly.

Siguro nga'y dapat ko siyang bigyan ng chance na patunayan ang sarili niya bilang
ama ng anak namin. Hindi ko muna iisipin ang ibang bagay at hahayaan siyang ipakita
at ipadama ang gusto niyang maramdaman at makita ko.

Right now, all I want is to enjoy this moment. A moment that I hope will last.

=================

Chapter 18

Chapter 18

Sirius

"Hey, be careful..." malambing na sabi ni Sean habang inaalalayan ako pababa ng

hagdanan.

"I'm fine. Wala namang nangyari eh." sabi ko at bumitaw nang tuluyan na kaming
nakababa.

"But what if something happens?" he asked. "Siguro... mas maganda kung doon muna
tayo sa condo tumira para hindi mo na kailangang mag-akyat-baba sa hagdanan. It's
too risky and dangerous."

"Sean, wala lang 'yang hagdan, okay?" I assured him, trying to stop him from his
thought of moving out of our house. "Kayang-kaya ko pang umakyat-baba ng hagdanan."

"Sandra, think about it... Isang naling hakbang mo lang, marami na ang pwedeng
mangyari. Why do we need to risk it if we can prevent it, right?" he tried to make
me understand. "I'll ask someone to clean the unit. Papapalitan ko rin ng ibang
furnitures and appliances. That's my condo when I was still a bachelor at minsan
nalang ako nagagawi doon."

Napanguso naman ako. I wonder how many girls did he already bring to his condo unit
before. I bet the count won't fit the fingers of my two hands.

"Hey..." Sean called me softly as he touched my elbow.

Nag-angat naman ako ng tingin sa kaniya at nakitang ngumiti siya sa akin.

"It will be the best for you. Mas safe ka doon." sabi niya sa akin pero hindi naman
'yon ang aking iniisip.

"Ikaw na ang bahala... Kung saan mo gusto doon nalang din ako. Pero..." I trailed.

"Pero?" He raised his eyebrows.

"I really

want to stay at the house dahil mas malawak, kaysa sa condo. Masiyado akong kulong
doon." pagrereklamo ko.

Bahagya naman siyang natawa sa aking sinabi. He pinched my cheeks at nagulat ako sa
mabilis na paglapat ng kaniyang labi sa akin nang napanguso ako sa pagkurot niya sa
aking pisngi.

"Let's go." sabi niya nalang at hinawakan ang aking kamay upang kami'y makaalis na
patungo sa check-up ko sa ob ngayong araw.

Habang patungo kami sa ospital ay maraming sinasabi si Sean sa condo niya na

lilipatan namin. Marami daw landmarks na nakapalibot sa condominium na pwede kong
puntahan. May mga malalawak na garden, pools, spa... Hindi daw ako makukulong doon.
Hindi lang naman daw ako sa loob ng condo. Ang importante daw ay walang hagdanan.

"You will like it there for sure." he smiled at me as he parked his car on the
vacant parking space.

Natawa nalang ako't tumango-tango para hindi na siya mangulit sa akin. "Oo na."
sabi ko nalang.

Nauna nang bumaba si Sean sa sasakyan at mabilis siyang dumalo sa gawi ko upang
maalalayan ako kahit na hindi naman kailangan. He's treating me like I'm a disabled
person kaysa sa pagiging buntis.

When we got into Dra. Jaimez's clinic, agad-agad na kaming pinapasok ng nurse na
nasa reception ng kaniyang clinic as soon as she saw my name on the schedule.

"Welcome back!" she warmly welcomed us with a smile. "Ready to know about the
baby's condition?"

Tumango ako at ngumiti, samantalang si Sean ay excited na

nagsalita. "Yes, doc." he said. "As soon as possible."

We went inside a small room where she will perform a 3D ultrasound para mas makita
namin ni Sean ang aming anak kaysa sa normal na ultrasound.

Tahimik lang kami ni Sean nang simulan na ni Dra. Jaimez ang procedures. Si Sean ay
nakahawak sa aking kamay habang nakatingin sa may screen. Nang may lumabas ng imahe
kuha sa aking sinapupunan ay napaawang ang kaniyang bibig.

I can see that her body structures are beginning to form. Napangiti ako't hindi ko
maiwasan ang mapaluha.

My little angel...

"Your baby's heartbeat's in a regular rhythm with 160 beats per minute... It's
normal, so don't worry." sabi naman ni Dra. Jaimez. "Some of her organs are
starting to develop. Even her hands, feets... But they're still webbed like."

Marami pang sinabi si Dra. Jaimez sa kung ano na ang nangyayari sa anak namin ni
Sean. Si Sean ay binigay ang buong atensyon sa sinasabi ni Dra. Jaimez habang ako'y
mangha pa rin sa aking nakikita.

"Your baby's normal and healthy." sabi ni Dra. Jaimez at nakahinga naman ako ng
maluwag.

I'm so stressed and was undergoing pain these past few days. Masaya akong malaman
na malusog pa rin at walang problema sa anak ko kahit na medyo napapabayaan ko na
ang sarili ko dahil sa problema namin ni Sean.

I promise to take care of you more, little angel.

Nang

matapos ang ultrasound ay may nireseta si Dra. Jaimez na mga pagkain at iba pang
vitamins na mas makakapagpalusog sa anak namin. Si Sean ang kumuha ng reseta na
'yon at dineklarang bibilin namin agad ang mga nakasulat doon.

Pagkagaling namin sa ospital ay dumiretso na kami sa kalapit na mall. Ang akala

ko'y mag-g-grocery lang kami ngunit naisipan pa ni Sean na mag-ikot-ikot sa mall
upang bumili ng mga gamit ng baby namin.

Hindi ko alam kung nagtatapon lang ba si Sean ng pera o talagang excited na siyang
mamili ng mga gamit. He already bought tons of clothes last time pagkatapos ngayon
ay naisipan niyang bumili ng mga toys at pati na rin ng crib.

"Sean, tama na. Marami na tayong nabili." pagpigil ko sa kaniya. "May mga nabili ka
na rin dati. Okay na siguro 'to. Masiyado ng marami."

"It's alright." sabi naman ni Sean sa akin at inabot ang kaniyang card sa cashier.
"I'm willing to give our baby everything in this world. Wala pa 'to sa kalingkingan
ng kaya kong ibigay sa kaniya."

Napairap naman ako. "Bahala ka pero ayokong ma-spoiled ang anak natin habang
lumalaki ah?" pagbabanta ko sa kaniya.

He chuckled. "I know my limits too." sabi niya nalang.

Hindi ko alam kung paano nagkasya sa sasakyan ang mga pinamili namin pero nakauwi
naman kami ng walang kahirap-hirap.

When we got home, I asked Sean to cook sa black bean noodles for me. Hindi niya
alam kung paano gumawa non pero sinearch niya nalang sa youtube. Ayoko kasing ibili
niya lang ako. Gusto ko ay siya mismo ang

magluluto.

"It's done." he announced and placed the bowl in front of me. "Let me stir it for
you."

Hinayaan ko siyang haluin ang noodles kasama ng black bean sauce. Napapangiti pa
ako na parang tanga kapag dumadapo sa akin ang init na galing sa bagong luto na
black bean noodles.

"It's still hot. Baka mapaso ka. Dahan-dahan lang ang subo." he reminded me with a
worried tone.

I grabbed the chopsticks and tried to get a big amount of noodles with it. Hinipan
ko ito bago sinubo.

My eyes slightly got widened, not because it's hot but because it's good. I wasn't
expecting that it would taste this good just like how it tasted in other Korean
restaurants here in the Philippines.

"Is it good?" he carefully asked me.

Ngiting-ngiti naman akong tumango sa kaniya at nakathumbs up pa ako.

"Hindi ko alam na marunong ka palang magluto." mangha kong sabi habang sumubo ulit
ng noodles. "It's a Korean cuisine but you nailed it."

"It's been a long time since I cooked." sabi niya at napansin ko ang medyo
pagbabago sa kaniyang ekspresyon. He slightly became gloomy.

I slightly frowned because his change of expression. "May problema ba?" I asked
him.

He immediately shook his head and smiled. "Nothing." he said. "Just eat. Ubusin mo
'yan. May iba ka pa bang gustong kainin? I'll cook it for you."

Umiling naman ako. "Okay na ko dito." nakangiting sabi ko. "Thank you for cooking
this for me."

Lumapit naman siya sakin at hinapit ako sa bewang. He's hand

drifted to my stomach and he caressed it so softly.

"It's only a part of the things that I can do for you and our baby." malambing
niyang sabi.

Napangiti naman ako. Nagpatuloy ako sa pagkain at sinabayan na rin ako ni Sean. He
even praised his own dish and I just laughed at him.

Nang matapos namang kumain ay tumungo ako sa garden. Umupo ako sa malaking hanging
swing chair na may foam at mga unan na binili ni Sean para daw pag gusto kong
tumambay dito sa garden.

Tumingala ako sa langit at pinanood ang pagkislap ng mga bituin hanggang sa

manatili ang tingin ko sa pinakamalaki at pinakamakinang na bituin na nakikita ko.

"Mom..." I said, teary-eyed. "Mom, natupad na po ang pangarap ko. May masayang
pamilya na po ako kasama ang lalaking pinakamamahal ko." I told her.

When I was still a child, my father used to tell me that if I wanted to speak to
mom, I should speak with the biggest and brightest star dahil si mommy daw 'yon. Of
course, when I was a kid, paniwalang-paniwala ako sa sinabing 'yon ni Daddy. Every
night, I always talk to that star before I go to sleep and missed it every morning.
Kahit noong pinag-aralan na namin sa Science ang tungkol sa bituin na 'yon ay
naniniwala pa rin ako sa sinabi ni daddy'ng si mommy 'yon na lagi akong binabatayan
lalo na sa pagtulog ko.

"Magkakaanak na rin po ako at malusog daw po ang anak namin." sabi ko at hindi ko
maiwasan ang pagtulo ng aking luha.

Sa dinami-dami kong problema ay ngayon ko nalang ulit naisipang kausapin si Mommy.

I really missed her so much.

"Mommy, lagi

ko pong sinasabi sa inyo that you're the best mother." sabi ko. "You sacrificed
your own life just to save mine. Turuan niyo po akong maging katulad mo. Please
guide me throughout the way... I love you so much, Mom."

"And I know that your mom loves you too."

Napatingin ako kay Sean na kakadating lang at may dalang comforter. Lumapit siya sa
akin at umupo sa aking tabi, tsaka namin pinagsaluhan ang comforter na dala niya.

"Medyo malamig. You're wearing a dress." sabi niya habang inaayos ang pagkakatakip
ng comforter sa akin.

Ngumiti naman ako sa kaniya. "Salamat."

He smiled and wrapped me around his arms. He rested his chin on my shoulders and
his hand on my tummy like he always do.

"Your mom's very lucky to have you as a daughter." bigla niyang sabi at napa-angat
nanaman ako ng tingin sa mga bituin. "She have a loving, caring and a sweet
daughter... I thank her for raising you in her womb and for giving you birth.
Because of that, nandito ka ngayon sa tabi ko."

Mas humigpit ang kaniyang yakap sa akin at naramdaman ko ang paglapat ng kaniyang
labi sa aking balikat.

"Thank you." he whispered. "Thank you for loving me and also for our baby. I
treasure you both the most."

He doesn't have to thank me. Lahat ay handa kong gawin para sa kaniya. I can even
die for him if he asks me too. Siguro'y iisipin ng iba'y katangahan 'yon pero wala
nang mas hihigit pa sa pagmamahal mo sa isang tao kung handa kang mamatay para sa
kaniya.

Just like Romeo and Juliet, and Jack to Rose... They all died because of their
love.

"Ano gusto mong pangalan ng baby natin?" I asked Sean, while the both of us stayed
here in the garden to continue stargazing.
"Sirius." he answered.

Nagsumikap naman akong lumingon sa kaniya. "Sirius?" paglilinaw ko.

Tumango siya at ngumiti saka bahagyang lumayo sa akin upang makita ko ang kaniyang
mukha.

"That's the name of the biggest and brightest star." he told me.

Napatango-tango naman ako. I like Sirius but I think it will suit as a second name.

Napanguso naman ako't nag-isip ng magandang pangalan na pang first name.

"How 'bout Lyrae?" tanong ko naman sa kaniya.

"Lyrae?" he repeated.

"If I remembered correctly, it's also a star's name and I find it cute." sabi ko sa
kaniya.

"Lyrae Sirius." pinagsama ni Sean ang pangalan na aming naisip.

Lyrae Sirius sounds like a good name. The biggest and brightest star, plus a small
star combined together in one name, it made the name balanced.

"That's our baby's name?" nakangiting tanong ko.

He nodded and smiled sweetly. "Lyrae Sirius Talavera Sarmiento." he stated. "Well,
that's her name if our baby's a girl, but if it's a boy... What do you think?"
sabay lingon niya sa akin.

"Hmm... Vini Talavera Sarmiento?" I suggested. "Para hindi masiyadong mahaba. And
Vini sounds like a manly name." dahilan ko.

"If that's what you want... Vini and Lyrae..." he uttered and hugged me again.

=================

Chapter 19

Chapter 19

Back

"Baba mo na ko dito." I commanded Sean, when we were three blocks away from Sarto.

He obeyed my command and halted the car before he turned to me. "What for?" he
asked.

"Basta, ibaba mo nalang ako." sabi ko nalang sa kaniya.

Even if we shared a few memorable moments yesterday, I'm still his secret wife and
I know where to stand.

I was about to go out of the car when I saw him open his door. Napakunot naman ang
aking noo sa kaniyang ginawa. Why is he going out of the car?

He opened the back seat and grabbed his coat there before averting his eyes on me.

"Ako na ang lalabas. You drive yourself carefully." sabi niya. "I won't let you
walk from here to Sarto."

Sinarado niya na ang pintuan sa driver's seat at mabilis na tinalikuran ang

sasakyan upang makapag-umpisa na siya sa paglalakad patungo sa Sarto.

I watched him walked away from me but when he realized that I'm not yet driving the
car, he turned around and signaled me to carry on.

Lumipat naman ako sa may driver's seat at nagsimula nang magmaneho patungo sa
Sarto. When the car arrived at the driveway of the company, mabilis na umaksyon si
Warren upang hintayin ang pagbaba ko. Maybe he thinks that I'm his boss.

His jaw dropped when he saw me getting out of the car instead of his boss.

Lumapit naman ako sa kaniya at binigay ang susi gaya nang ginagawa ni Sean. "It's a
secret, okay?" I whispered to him at maagap naman siyang

tumango-tango.

Nang makapasok ako sa loob ng Sarto ay huminto muna ako sa lobby upang makita kung
nakarating na si Sean. But after three minutes of waiting for his arrival at the
lobby, naisipan ko nang umakyat.

Wala akong naabutang Nikki pagkarating ko sa may cubicle. She's not yet here. It's
a miracle na mas nauna pa ako sa kaniyang pumasok. She's always early, but I guess
not today.

"Good morning, Ma'am, Sir." halos magkakasabay na bati ng mga colleagues ko sa

pagdating nila Sean at Shannen.

Shannen's arm was linked on my husband's arm. Sean's wearing a straight face while
Shannen's blooming.

Kaya ba niya gustong siya nalang ang lumabas ng sasakyan at kaya natagalan siya sa
paglalakad ay dahil magkikita pa sila ni Shannen at sabay na papasok dito sa
opisina?

"Good morning!" masigla at masayang bati ni Shannen sa aking mga ka-opisina. "Have
a good day, everyone!"

Napatingin naman ako ulit kay Sean at napaiwas ako agad ng tingin nang makitang
nakatuon ang kaniyang atensyon sa akin.

Mabilis akong kumilos at binuksan ang computer. I even arranged the folders on my
table kahit na wala naman ng laman ang iba para masabi lang na marami akong
gagawin.

"Sandra."

Napatigil ako nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Shannen kaya naman agad akong
nag-angat ng tingin sa kaniya.

I tried to focus on looking at Shannen ngunit nagt-traydor ang aking mga mata't
paminsan-minsan ay nagnanakaw ng tingin kay Sean na
pirming nakatingin sa akin.

"Yes, Ma'am?" I asked so politely with a smile.

"Yung favor ko sayo ah?" she said.

"Po?" nagtatakang sabi ko dahil nakalimutan ko ang kaniyang tinutukoy.

What does she mean? What favor?

She pouted her lips na tila ba nagtatampo siya dahil sa pagkakalimot ko.

"Diba I asked you the other day na kung pwede ay tulungan mo ako but you said na
ngayon nalang dahil nga nag-absent ka kahapon." she tried to remind me.

I immediately nodded when I remembered about that. "Oo nga po pala!" I exclaimed.
"Naaalala ko na po, Ma'am. Sige po. Tutulungan ko po kayo mamaya." I assured her.

Napakunot naman ang noo ni Sean. Maybe he's wondering kung ano ang gagawin namin
mamaya ni Shannen.

Don't worry, Sean. I won't let you down.

"Thank you so much, Sandra. I'll be expecting you later." she smiled at me before
she turned to Sean. "Let's go to your office. Magpadeliver tayo ng food. I'm sure
you're hungry because you're early today."

"No thanks, Shan. I'm full." simpleng pagtanggi ni Sean kay Shannen.

Shannen pouted because of the mild rejection she got from Sean. "Okay. Hmm... Ako
nalang ang kakain because I'm really hungry, but I will eat it in your office,
okay? Please..." malambing niyang pakiusap.

Napabuntong hininga naman si Sean. "If that's what you want." sabi nalang nito na
para bang wala na siyang magagawa kundi ang sundin ang gustong mangyari ni Shannen.

Masayang pumalakpak

si Shannen sa pagpayag ni Sean at mabilis niya itong hinila papasok sa office ni

Sean.

Nagkibit-balikat nalang ako sa pag-alis nila't hindi ko nalang sila pinakealaman. I

just did my work at nang lumipas ang isang oras na hindi pa dumadating si Nikki ay
tinawagan ko na siya dahil sa pag-aalala ko.

"Hello..." she sounded so weak. Hindi ko alam kung bagong gising lang ba siya o
mayroon siyang dinadalang problema.

"Oh? Anong nangyari sa'yo? Bakit wala ka pa? Hindi ka ba papasok?" sunod-sunod kong
tanong sa kaniya.

"Just tired. Hangover. Everything hurts. Wanna rest. Wanna sleep." she said without
pausing.

"Hangover?" hindi ko mapigilan ang paniningkit ng mata ko. "Uminom ka? Kagabi?"

She's not a drinker. Hindi naman siya palainom kaya sa palagay ko'y tinamaan siya
talaga ng alak. Madalas kasi ay kapag may special occasions lang siya umiinom.
"Hmm... Yeah." sabi niya.

"May problema ka ba, Nikki?" nag-aalala kong tanong sa kaniya.

"None... Naparami lang talaga ako ng inom kagabi. It's my cousin's birthday." she
explained. "I won't go to work today. Ngayon lang naman ako aabsent. I just want to
rest and rest and rest."

"Okay. Take care of yourself. Goodbye." sabi ko at nagpaalam din siya sa akin bago
namin tinapos ang tawag.

I almost died because of boredom throughout the rest of the day. Wala akong
masiyadong trabaho kaya kanina pa ako tapos. Pagkatapos ay wala pa si Nikki kaya
mas lalong nawalan ng buhay ang opisina. Walang dumadaldal at kumukulit sa akin.

When

it was already ten to six, nagsimula na akong magligpit ng gamit ko. Alam kong
hindi pa ako makakauwi dahil tutulungan ko pa si Shannen pero mas magandang
magligpit na ako para diretso uwi nalang mamaya.

"Sandra." I heard Shannen called me at nang lingunin ko siya'y nakalapit na siya

agad sa akin. "Ready?" she asked me.

I nodded and smiled. "Opo, Ma'am." magalang kong sagot.

Kukunin ko na sana ang bag kong nakalapag sa ibabaw ng lamesa ko nang maunahan ako
ni Shannen sa pagkuha dito. Sinukbit niya ito agad sa kaniyang balikat para hindi
ko ito makuha mula sa kaniya.

"I'll carry it for you." she volunteered.

"Huwag na po, Ma'am. Kaya ko naman pong bitbitin 'yan." pagtanggi ko sa kaniyang
gustong gawin na pagtulong.

"You shouldn't be carrying heavy things." sabi niya at mas inilayo pa sa akin ang
sarili kong bag. "Medyo maraming laman ang bag mo. Bawas-bawasan mo ang laman para
hindi masiyadong mabigat." she suggested as she inspected my Kate Spade shoulder
bag na regalo sa akin ng Auntie ko noong kasal namin ni Sean.

"Sanay naman na po ako sa pagbubuhat ng mga laman niyan." sabi ko nalang.

"Still..." she smiled at me saka muling binalik ang tingin sa aking bag. "It's
limited edition... and it's expensive. I like your bag." sabi niya sa akin bago ako
tinalikuran at nagsimulang maglakad patungo sa kaniyang office.

Agad ko namang sinundan si Shannen sa kaniyang office upang mabilis kaming matapos
sa mga gagawin namin ngayong gabi.

"Hope we can finish it in two or three

hours para makauwi ka kaagad." she said.

Abala siya sa pag-aayos ng mga cushion sa may couch ng kaniyang office. Inusog niya
rin papalapit sa couch ang coffee table.

"I think it's already cozy enough. Sana maging komportable ka dito." sabi niya't
inilahad sa akin ang couch. "Upo ka na."
I can't help but to admire how kindhearted Shannen is. Siguro'y isa ito sa mga
katangian niyang nagustuhan ni Sean. Likas siyang may mabuting kalooban.

"Thank you po, Ma'am Shannen." nakangiti kong pasasalamat at saka umupo na sa may
couch.

Para lang akong nasa bahay sa sobrang pagiging komportable. Pakiramdam ko'y pwede
na nga akong makatulog dito.

"Hmm... If you're already settled then we'll start with arranging the files para
mas madali nating mat-trabaho 'to mamaya." sabi niya naman at nilapit sa akin ang
mga papeles na kahati nang hawak niya.

Naging madali lang ang pag-aayos ng mga papeles dahil naghati kaming dalawa sa pag-
aayos nito. It only took thirty minutes of our time. Hindi rin kasi ganoon kagulo
ang mga papeles.

"Please encode the other files that are needed to be encoded. The soft copy's on my
laptop. Pakikuha nalang. I'm going to sign this pile of papers." pag-uutos niya sa
akin habang seryoso siya sa pagpipirma ng mga papeles.

Kinuha ko naman ang laptop niya gaya ng sabi niya't inilapag ito sa may coffee
table. I just need to encode the files at kung may mga errors ay ico-correct ko
lang. This should

be easy. Sa araw-araw ko ba naman 'tong ginagawa ay paniguradong magiging malinis

at mabilis ang trabaho ko.

"Ano pong password ng laptop niyo?" tanong ko nang bumungad sa akin ang lockscreen
ng kaniyang laptop.

"Oh! It's just my name. Shannen. All small letters." she answered me.

Tumango naman ako at tinipa na ang password sa keyboard. I pressed enter at

bumungad sa akin ang wallpaper niya na parang bala ng baril na biglang bumaon sa
puso ko.

It's a photo collage of Sean and Shannen. Kung hindi ako nagkakamali ay ito ang mga
pictures nila dati. Maganda ang pagkaka-collage ng mga litrato at hindi basta-
basta. Para bang pina-edit talaga ito ni Shannen sa isang eksperto. Napakadami ng
mga litrato ngunit ang pinaka-nakakuha ng atensyon ko ay ang litratong nasa gitna.

Sa nag-iisang litrato na 'yon ay nakapatong sa balikat ni Sean ang braso ni Shannen

habang magkahalik sila dito. They're at a beach because I can see the horizon and
the sun setting at their background. Pansin mo rin ang ngiti sa korte ng labi
nilang dalawa kahit na magkalapat ito. Kitang-kita mong masaya talaga silang
dalawa.

Ang mga litrato namin ni Sean noong kinasal kami ay walang panama sa mga litrato
nilang dalawa ni Shannen kahit na magaling na photographer ang kumuha sa amin. Sa
pagmamahalan palang na bumubuhos sa emosyon nilang dalawa ay walang-wala na ang sa
amin ni Sean. Para bang guide lang ang mga kuha namin noong kasal at sa kanilang
dalawa ni Shannen ang actual picture.

"It's a compilation of my wonderful memories

with Sean..."
I averted my eyes on Shannen na ngayo'y nakatingin na rin sa kaniyang wallpaper na
para bang ngayon niya lang din 'to nakita kahit na paniguradong lagi niya itong
nakikita tuwing ginagamit niya ang kaniyang laptop.

"Everytime I look at my wallpaper, I can't help but to stare at it no matter how

many times I've seen it." she told me. "Lalong-lalo na 'to..." she pointed at the
picture that I'm talking about.

"It's my birthday that day." panimula niya. "We were in 4th year high school that
time and it's a good thing na during Christmas vacation ang birthday ko kaya
sinurprise niya ko. Kakontiyaba niya pa ang mga magulang ko."

Kung pwede ko lang siyang patigilin ay ginawa ko na sa umpisa palang ngunit hindi
ko magawa. Bakit ba gustong-gusto kong sinasaktan ang sarili ko? Ano bang mapapala
ko dito? It will only harm my baby but I can't do anything about it. All I can do
is to listen to her love story with my husband.

"Pinagpaalam niya pa ako sa magulang ko that day dahil nag-overnight kami sa isang
resort na pagmamay-ari ng kamag-anak nila. Ang kasama lang namin ay ang driver niya
dahil wala pa siyang liscence noon." she continued her storytelling. "I told him na
gusto ko na kasama ko siyang magcelebrate ng birthday ko sa beach na 'yan dahil
'yon ang last time na maice-celebrate namin ang birthday ko before I leave after
graduating in high school, that's why he did it."

It breaks my heart seeing her smile while reminiscing her past with my husband.

"That's our first kiss." she said and smiled. "First kiss namin ang isa't-isa."

Isn't Shannen the most lucky girl in Sean's life? Hindi niya alam kung gaano ko
kagusto na sana'y ako nalang din ang naging first kiss ni Sean. Bago ko pa
maramdaman ang labi ni Sean sa akin ay marami ng labi ang nakauna sa akin. It's
making me think na wala ng sense ang mga halik niyang ipinaparanas sa akin.

"He also promised me that day na ako lang ang babaeng mamahalin at papakasalan
niya... At hanggang ngayon, pinanghahawakan ko ang pangako niyang 'yon." her voice
suddenly broke.

She bit her lower lip, trying to stop herself from pouring down all the emotions
that she's been keeping to herself.

"That time, I have no choice." nanghihina niyang sabi. "I have to leave him because
of my studies. Studying in Harvard is one of my dream at nandoon na ako sa
pagkakataon na yun that's why I accepted the offer. I told him that I will come
back but he's too broken to listen to what I have to say that day kaya
nakipaghiwalay siya sa akin."

I want to comfort her so much pero hindi ko 'yon magawa dahil kahit ang sarili ko'y
nangangailangan nang pag-aalo ngayon.

"Pero kahit na nakipaghiwalay siya sakin, umasa pa rin ako na may babalikan ako."
sabi niya. "Alam mo ba, when I was in America, kung anu-ano ang nababalitaan ko
tungkol sa kaniya."

Bahagya akong nabahala sa kaniyang sinabi. Marami siyang nababalitaan tungkol kay
Sean? Pati ba ang pagiging isang may bahay ni Sean ay nalaman niya rin?

"Our common friends told me that he was not the Sean that we knew anymore. Hindi na
siya yung Sean na minahal ko at nakilalang loyal dahil naging babaero na daw siya.
He always get laid with different girls. But despite of that, patuloy pa rin ako sa
pag-asang maibabalik ko siya once I'm back." sabi niya't pinunasan ang kaniyang
luha na nagsimula nang tumulo. "That time, I really wanna go back for him pero I
need to finish my studies first at mahihirapan ulit akong iwan siya para
ipagpatuloy ulit ang pag-aaral ko. But now that I'm back, I promise my self that I
will do everything that I can to make him come back to his old self."

Nilingon niya ako at kahit na walang tigil sa pagtulo ng kaniyang luha ay nagawa
niya pa ring ngumiti sa akin.

It's the most genuine and sincere smile that I've seen from her.

"I will bring back the Sean that I loved; that I'm loving; and that I will love."
she said. "I will bring Shannen's Sean back."

=================

Chapter 20

Chapter 20

What Ifs

"Thank you talaga sa pagtulong mo sa akin, Sandra." pagpapasalamat ni Shannen sa

akin nang tumigil na siya sa aming bahay.

Hindi muna ako uuwi sa bahay namin ni Sean ngayon dahil pinilit ako ni Shannen na
siya ang maghahatid sakin pauwi. Hindi naman ako pwedeng magpahatid sa kaniya doon
dahil magtataka siya't malalaman na niya ang tungkol sa amin ni Sean.

Ngumiti ako at tumango. "Wala po 'yon, Ma'am. I'm just doing my work and obeying my
boss."

She smiled back at me and took a glance at our house. "So... you're really rich."
puna niya habang tumatango-tango.

"Mayaman po ang daddy ko, hindi ako." sabi ko nalang.

She chuckled. "Okay then." sabi nalang niya. "Sige, magpahinga ka na. Baka napagod
ka sa dami ng mga papeles na trinabaho natin."

I nodded. "Sige po. Ingat po kayo pag-uwi." sabi ko bago lumabas ng kaniyang
sasakyan.

Kumaway muna siya sakin sa loob ng kaniyang sasakyan nang binaba niya ang salamin
bago niya pinaharurot ang sasakyan paalis.

Pumasok naman ako agad sa loob ng bahay at agad akong sinalubong ng isang
kasambahay namin.

"Dito po ulit kayo matutulog, Ma'am?" she politely asked me with a smile.

I smiled back and nodded. "Yup."

"May gusto po ba kayong kainin?" tanong niya naman sa akin.

I shook my head. "I'm already full. Thank you by the way. Akyat na ako. Goodnight."
sunod-sunod kong sabi bago umakyat patungo sa aking kwarto.

Ang daming ni-order na pagkain ni Shannen na pinagsaluhan namin habang nagt-trabaho

kaya busog na busog ako. Hindi niya ako hinahayaang hindi kumain

ng marami. Halos sa akin niya nga pinaubos ang lahat ng ni-order niyang pagkain.

I did my evening routine when I got inside my room and took the vitamins for my
baby.

Pagkatapos ay humiga na ako sa aking kama at nakaramdam ng ginhawa. I can finally

rest.

I was about to doze off when my phone suddenly rang. Inis akong napadilat ngunit
nang makita kong si Sean ang tumatawag ay nawala ang inis ko.

"Hello?" I answered the phone call.

"Where are you?" he asked, his voice full with concern. "It's already 10 in the
evening. Nasa office pa ba kayo?"

Umayos ako sa pagkakaupo sa kama. Sumandal ako sa may header at tinabunan ang
sarili ko ng comforter hanggang hita.

"I'm already home." I told him.

"Home?" he asked, suddenly confused. "Nasa living room ka ba or are you eating in
the kitchen? Akyat ka na sa room natin. You need to rest." sunod-sunod niyang sabi
without letting me answer his first questions.

He thought that I'm at our house...

"I'm here at my maiden's house." paglilinaw ko sa kaniya. "Hinatid kasi ako ni

Shannen at hindi naman pwedeng diyan ako magpahatid."

I heard him let out a sigh after a few seconds that he remained silent.

"Wait for me there. I'm gonna pick you up. You will go home to our house." he said
with convicton like no one can stop what he was about to do.

"Huwag na... Nakapantulog na ako." tinatamad kong sabi. "I'm also about to sleep
when you suddenly called."

"So if I didn't call you then I wouldn't know your whereabouts?"

he asked. "You're going to make me worried again..."

"I'm just really exhausted, Sean." sabi ko nalang. "Napagod din ako sa dami ng
ginawa namin and all I want to do is to rest and sleep."

"Okay..." he said in defeat. "I'll go there. Ako ang matutulog diyan. Bukas nalang
tayo uuwi ng sabay. I can't let you sleep alone." sabi nalang niya't bago pa ako
maka-angal ay napatay na niya ang tawag.

I tried calling him to stop him but he's not answering his phone. Siguro'y naiisip
niyang pipigilan ko siya kaya hindi niya sinasagot.

Instead of sleeping, I chose to just read a favorite romantic novel of mine that
I've read for almost a hundred times when I was a teenager. Nawala na ang antok ko
dahil sa kadahilanang pupunta siya dito upang samahan akong matulog.

"What are you reading?"

Halos mahagis ko ang librong binabasa ko sa gulat nang marinig ang boses ni Sean.
Napa-angat ako sa aking gilid. Nakatayo siya doon na may dala-dalang training bag.
He's wearing a simple casual clothes-white v-neck shirt and jersey shorts.

"Nakakagulat ka naman!" reklamo ko sa kaniya.

Pakiramdam ko'y pwedeng malaglag ang bata sa sobrang pagkagulat ko dahil bigla-
bigla siyang nagsasalita. Wala man lang akong kaalam-alam na nakarating na siya. He
didn't even bother to knock on my door. Nakalimutan niya atang bahay ko 'to.

"I'm sorry. I didn't mean to startle you." he apologized immediately. "But I just
to defend myself na kanina pa ako kumakatok dito sa pintuan mo. And when I
discovered that your door was unlocked, pumasok na ako.

I even called your name a few times habang nandoon pa ako sa pintuan pero di mo pa
rin ako pinapansin kaya lumapit na ako. You seem to be immersed with the book that
you're reading kaya hindi mo ako napapansin."

"Ganito lang talaga ako kapag nagbabasa ng libro, para akong bingi at walang
pakiramdam sa paligid." paliwanag ko habang itinatabi na sa ibabaw ng drawer ang
aking librong binabasa.

He suddenly laid down on my bed without any hesitations and made himself
comfortable.

When I looked at him while my forehead's creased, he just chuckled. Hinila niya ako
pahiga at inilaan niyang unan ang kaniyang braso para sa akin.

"You sleep now... I know you're tired." he whispered.

Napanguso naman ako at parang may gusto akong ipagawa sa kaniya bago ako tuluyang
matulog.

Nagsumikap akong tumingala sa kaniya at agad naman niyang sinuklian ang aking
tingin.

"Can you sing me a song?" I suddenly asked him.

Hindi ko pa siya naririnig kumanta. I'm just curious that if his normal voice's
already beautiful then what more if he sings? Sa tingin ko'y bagay na bagay ang
baritono niyang boses sa pagkanta.

He narrowed his eyebrows. "You want me to sing?" he asked me for assurance if I

really want to hear him sing.

I smiled and nodded. "I wanna hear you sing."

He grinned. "Guess I have no choice." sabi naman niya. "My wife wants to hear me
sing."

Mas lalo namang lumawak ang aking ngiti nang mapapayag ko siyang kantahan ako.

"Talaga? Kakantahan mo ako?" I became so

excited.
Tumango naman siya. "Ano bang gusto mong kantahin ko?"

"Hmm... You decide. Hindi ko naman alam ang mga kantang alam mo." sabi ko sa
kaniya.

"Okay then." he said and cleared his throat. "I'll start singing now..."

Isiniksik ko naman ang aking sarili papalapit sa kaniya para mas marinig ko ang
kaniyang boses at mas maramdaman ko siya. Agad naman akong nakahanap ng
komportableng pwesto. I think I'll be forever comfortable in his arms no matter
what the position is.

"Tonight, a candle lights the room..." he started singing and his voice sent
shivers down my spine.

I didn't know that he has a good singing voice that's enough to give me goosebumps.

I wonder if he sang a lot before...

Kinakantahan niya ba lagi dati si Shannen?

"Tonight, it's only me and you.

Your skin, like gravity is pulling every part of me.

I fall, you and I collide..."

He started brushing my hair using his long slender fingers while singing.

"What if I stay forever?

What if there's no goodbye?

Frozen for a moment here in time.

Yeah...

If you tell me, the sky is falling,

Or say that the stars collide.

The only thing that matters in my life,

Is you and I tonight..."

I wonder how ones life will go on if there's no goodbye and if there's forever. I
think that's the best thing that can happen in my life. You wouldn't have to think
about the future

or be scared of losing someone because you know that you'll be together forever.

But of course, there's no such thing as forever. Scientifically speaking, we're not
immortals in order to live forever. There's only a lifetime.

I don't need Sean to live or be with me forever. I just want him for a lifetime.
But if not, the time he already gave is already enough. I wouldn't ask for more
dahil kahit gaanong kaikli ang mga panahong nakasama ko siya ay doon ako
pinakasumaya.
"The only thing that matters in my life... Is you and-" napatigil siya sa pagkanta
nang biglang tumunog ang kaniyang cellphone.

Ilang sandali rin kaming nagkatingin magmula ng magring ang kaniyang cellphone bago
niya ito kinuha sa bulsa ng kaniyang suot na jersey shorts.

Nang makita ko kung sino ang tumawag, bumagsak ang puso ko sa pinakamataas na
palapag na inakyat nito magmula nang simula itong umasa dahil sa simpleng pagkanta
sa akin ni Sean.

Shannen's calling him. Maybe she wants to listen to his voice before going to
sleep.

Sean then looked at me like he wanted to ask me if it's okay to ask Shannen's call.
Pero dahil nga ako na ata ang pinakatanga at pinakamartyr na babae ay hinayaan ko
siya at tumango.

Naging panatag ang loob ko nang sinagot niya ang tawag sa aking tabi.

"Hello?" he answered the call. "I'm not at home, Shan. I won't be going home for
tonight."

Maybe Shannen wants to go to our house

and meet Sean that's why she's asking if he's home.

"Where are you?" biglang rumiin ang boses ni Sean at tumayo siya mula sa
pagkakahiga.

He went to the veranda to continue talking with Shannen.

Nang makita niya akong pinapanood siyang makipag-usap ay nag-iwas siya ng tingin at
tumalikod.

My faith I have suddenly got destroyed. May mga bagay talagang hindi ko dapat
marinig o malaman. It's better if it's a secret. Gaya nang pagiging mag-asawa
naming dalawa. It's better to keep our relationship a secret.

Ilang beses kong inisip na paano kung kausapin ko kaya si Shannen... I will tell
her everything about Sean and I... at pati na rin ang anak naming dalawa. Wala
akong balak agawin sa kaniya si Sean, I just want our child to grow up with a
father beside him. I willing to get annulled basta ay hahayaan niyang maging ama si
Sean sa magiging anak namin.

Nang marinig ko ang pagbukas ng glass door sa veranda ay pumikit ako na parang
walang pakialam sa mga nangyayari.

Naramdaman ko naman ang kaniyang paglapit sa akin. I heard him let out a deep sigh.

"Sandra..." he carefully called me.

I remained my eyes close, trying not to pay attention to whatever he has to say.

"I'll be out for a while. Shan needs me right now." he informed me.

Hindi ko makapa ang tono ng kaniyang boses habang sinasabi 'yan, pero kapang-kapa
ko ang nasasaktan kong damdamin habang pinapakinggang aalis siya sa tabi ko at
iiwan ako para puntahan si Shannen.
"I'll be back. I promise." he promised me. "You'll wake up, feeling and seeing me
beside you. Don't worry." dagdag nito at nakaramdam ako ng halik sa noo ko at saka
nang mainit na paghaplos sa aking tiyan.

I heard footsteps walking away from me. Kasunod noon ay ang pagsarado ng pintuan.

He really did leave me for her...

And I went over again to the lyrics of the song that he was singing earlier.
Nothing's sure about the two of us. It's full of what ifs.

=================

Chapter 21

Chapter 21

Give Up

Pagdilat ng mga mata ko ay agad akong lumingon sa tabi ko. I was still hoping that
I will find him beside me because that's what he promised, but I wasn't even
shocked that he's not there.

What's new, right? May natupad ba siya sa mga pangako niya sa akin? Wala naman
'diba?

I sat on the bed and leaned back on the headboard. I grabbed my phone below my
pillow and saw that I got two messages. One from Sean and the other one was from
Brendt.

I checked Sean's message first.

Sean:

Can't come home, Shan isn't feeling well. Wait for me until noon. I'll fetch you
up, ihahatid kita sa office. Take a half day. Just rest there while waiting for me.
May meeting kasi ako outside the company at hindi muna ko papasok sa office.

Righth after reading his message, I closed it and read Brendt's message.

Brendt:

I miss you and taking care of you and your baby. Absent ka naman. Let's take a
stroll! Importante din sa buntis ang naglalakad-lakad. I've searched about it.
Please? Just lend me a day.

I can't help but to compare Brendt and Sean. Kung sino pa ang hindi ama ng anak ko
ay siya pa ang mas nagpapakita ng effort.

I replied to Brendt's message right away.

Me:

I'm here at our other house. Just two subdivisions away from ours. Number 34. Okay?
Pagkasend ng aking mensahe ay agad akong pumasok sa bathroom upang makaligo na at
makapag-ayos. Ilang minuto

lang ang tinagal ko sa pagliligo at nakakatuwa dahil hindi ako nakaramdam ng

morning sickness ngayon.

Matapos kong maligo, dumiretso ako sa kama upang kunin ang aking cellphone at
tignan ang reply sa akin ni Brendt.

Brendt:

Okay. I'll fire my car right away. Just stay there.

Inubos ko ang oras ko sa pag-aayos ng aking sarili habang naghihintay kay Brendt.
Sana lang ay hindi siya naligaw dahil sa walang kwentang direksyon na binigay ko sa
kaniya.

Matapos ang ilang sandali ay handa na akong tawagan si Brendt upang tanungin kung
nahanap niya ba ang bahay namin ngunit bago pa ako makatawag ay nakatanggap na ako
ng mensahe galing sa kaniya na nandito.

Hinawi ko naman ang kurtina ng aking bintana para sumilip at nakitang nandoon na
nga siya.

"Aalis po kayo, Ma'am?" tanong sa akin ng aming katulong nang makita akong bumaba
ng hagdanan.

Tumango ako. "Baka late rin akong makauwi mamaya. Prepare a dinner just in case."

"Dito pa rin po kayo uuwi mamaya?" nag-aalangan niyang tanong sa akin. Parang
nabigla pa siya dahil nagpapaluto ako ng dinner.

Muli naman akong tumango. "Oo at ayoko sanang makarating ito kay daddy." pakiusap
ko.

"Sige po, Ma'am. Masusunod po." she said at bumalik na rin siya sa garden. Maybe
she's watering the plants.

Lumabas naman ako ng bahay at bumungad sa akin si Brendt na nakahawak sa pintuan ng

front passenger seat. Nang makita niya ako ay agad niya itong binuksan.

Hinarangan

niya ng ng kaniyang palad ang tuktok upang hindi ako mauntog doon kung saka-sakali
habang papasok ng kaniyang Mazda.

"Your smile is so creepy, Brendt." puna ko dahil tuwing susulyap ako sa kaniya ay
para siyang tangang naka-drugs dahil sa pirming nakangiti lang siya habang
nagmamaneho.

"What's wrong with my smile?" he asked innocently.

"Kanina ka pa kasi nakangiti ng ganiyan kahit na wala namang dahilan. It's kinda
creeping me out." I explained.

"Well, I'm sorry if I'm creeping you out, but there's a reason why I'm smiling." he
said.

Napataas naman ang aking kilay at mukhang alam ko na ang sunod niyang sasabihin.
"Being with you makes me happy, Sandra. I just can't believe that you agreed to go
out with me today and it's making me smile like an idiot." he glanced at me and I
looked away.

Even though I already know the words that's going to flow from his lips, I can't
help but to feel my heart wavering because of those appreciative words.

"Magdrive ka na nga lang." sabi ko nalang at pirming tumingin sa mga establishments

na nadadaanan namin.

"Yes, Ma'am!" natatawa niyang sabi at bahagyang binilisan ang takbo ng sasakyan.

He stopped and parked the car at an unfamiliar commercial building. May salon,
flower shop at maliit na cafe sa baba ng building.

"Anong gagawin natin dito?" nagtataka kong tanong kay Brendt nang alalayan niya ako
palabas ng kaniyang sasakyan.

"May seminar kasi sa second

floor ng building na ito." sagot niya. "It's about on taking care of a lady giving
labor at kung ano ang mga dapat gawin bago 'yon."

Napatingin naman ako nang sabihin niya 'yon habang tinitingala ang building na
hanggang tatlong palapag lamang.

"Sinearch ko talaga kung may mga ganitong appointments at seminars dahil may nakita
akong ganoon sa isang teleserye." he explained. "And then, I found out that there's
really such seminar that exists kaya nang makita ko ay nagpabook na ako ng schedule
kahit hindi pa kita naaaya. It's a good thing that you agreed."

Nilingon niya ako habang ngiting-ngiti siya.

I'm lost for words and actions on how to thank him. Sa palagay ko'y hindi sapat ang
sabihin kong 'thank you' lang sa sobrang dami ng ginagawa niya para sa amin ng
magiging anak ko.

"Alam kong hindi ako ang ama ng batang dinadala mo pero gusto ko namang ma-
experience na ako ang kasama mo habang nanganganak ka kahit sa demo man lang."
nahihiya niyang sabi at kinamot niya pa ang kaniyang batok.

"Nahihiya ka ba?" I asked, finding him cute while scratching his nape.

"Ganon ba kahalata?" tanong niya sa akin. "Kahit gusto ko mang ako nalang sana ang
ama ng batang dinadala ko ay hindi talaga at malabong mangyari kaya ito nalang ang
naisip ko. Hope you're okay with it though."

"Well, na-appreciate ko 'yon, Brendt." I told him.

Lumapit naman ako sa kaniya at hinawakan ang kaniyang kamay na ikinagulat niya.
Nginitian ko nalang siya.

"Tara na at baka magsimula

na yung seminar na sinasabi mo." sabi ko't ako na ang naghila sa kaniya papasok ng
building.

Nang makapasok kami sa loob ng building ay hinigpitan niya ang pagkakahawak sa

aking kamay. Siya na ang nauna sa paglalakad dahil siya naman ang nakakaalam kung
anong room ang aming pupuntahan na agad naman naming narating.

Pagkapasok namin sa loob ng room ay nakita kong may dalawa pa kaming kasama na
magseseminar din katulad namin. Hamak mas malaki ang mga tiyan ng dalawang babaeng
kasama namin kaysa sa akin. I bet they're already on their third trimester of
pregnancy.

The lady on the reception asked Brendt and I to sign on the attendance and on the
waver para malaman na talagang umattend kami ng seminar ngayon. She then asked us
to go position ourselves on the vacant single bed along with the other couples.

"Okay, mga moms and dads..." panimula ng proctor. "Pwesto na po tayo sa kama na
provided. Mga daddy alalayan po natin sa likod si mommy."

Nilingon naman ako agad ni Brendt. "May I?..." nahihiyang tanong nito ngunit
nakahanda na ang kaniyang kamay na p-protekta sa aking likod upang matulungan ako
sa pag-upo dahil medyo mataas ang kamang nakahanda na aming gagamitin.

"Oo naman." natatawang sabi ko at ngumiti siya ng nakapalapad saka ako inalalayan
paupo ng kama.

Pagkatapos non ay doon na siya pumuwesto sa aking gilid.

"Bago po tayo magsimula ay gusto ko lang pong ipaalala na kapag buwan na po ng

kapanganakan ay maghanda na po tayo ng mga gamit at gagamitin ni baby sa oras na
lumabas

na siya sa sinapupunan ni mommy." paalala nito sa amin. "Pati na rin po pala ang
mga gamit ni mommy ay kailangan ding ihanda." dagdag pa niya.

I was about to ask Brendt to take down notes sa mga sinasabi ng babae nang makita
kong hindi ko na pala kailangang sabihin dahil kusa na niyang inilalagay ito sa
notepad ng kaniyang cellphone habang seryosong nakikinig sa proctor.

She briefly explained the things that we need to do when the water bag already
breaks.

"While we're on the way to the hospital, it's good for mommies to relax by
breathing properly." sabi niya. "Breath in, breath out... Pakigawa nga po mga
mommies."

Ginawa ko naman ang kaniyang dinemonstrate na paghinga. Sinabayan ko ang pagsasabi

niya ng breathe in, breathe out gaya ng mga ginagawa ng iba pa naming kasama.

"Sabayan po natin sila mommy, mga daddy at saka hagudin po natin ang braso't likod
nila para mas makabawas ng tension." sabi pa niya.

Without any hesitation, Brendt breathe at the same time with me while caressing my
back and arms like what the proctor asked them to do.

The proctor then, explained and tell us what to do while waiting for our labor to
begin.

"Kapag pinapa-ire na po si mommy ng doctor ay mas maganda kung may kakapitan po si

mommy at makukuhaan ng lakas kaya pakihawakan po ng mahigpit ang kamay ni mommy."

Hinawakan naman ni Brendt ang aking kamay. Medyo mahigpit ang pagkakahawak niya sa
aking kamay ngunit ramdam ko pa rin ang pag-iingat
niya sa paghawak dito.

"Kung ano man pong gawin sa inyo ni mommy habang umiire ay indahin nalang po natin
at sabayan na rin po natin sa pag-ire kung gusto niyo po." pagbibiro pa ng babae.

Nagulat naman ako ng biglang sumigaw si Brendt. "Ahh! Labas na, baby please!" sigaw
niya na kunwari ay sinasabayan ako sa pag-ire.

Hindi ko napigilan ang pagtawa lalo na ng ma-realize niyang siya lang ang gumawa
non. Pulang-pula ang kaniyang mukha nang dahil sa kahihiyan.

"Very good po, Daddy." natatawang sabi ng proctor kay Brendt.

Nilingon ko naman ulit si Brendt at nahihiya siyang ngumiti sa akin. Napatawa

nalang ako ulit dahil sa kaniyang ekspresyon.

"This is a book po na kasama na rin po sa expenses na binayaran niyo para sa

seminar ngayon." sabi ng proctor at tinaas ang isang libro. "This book can help you
take care of your new born babies lalo na po sa mga first time mommies natin gaya
niyo pong tatlo, and also to our daddies present today."

Isa-isa niya naman kaming binigyan ng libro at hinayaan kong si Brendt na ang
kumuha nito. He scanned all the pages of the book while the proctor continued to
talk.

"Sana po ay may naitulong na kahit konti ang forty minutes semimar natin ngayon
para kay mommy at baby." nakangiting sabi ng babae. "Pag gusto niyo pong mag-
inquire ng private session for more lessons ay tumawag nalang po kayo sa brochure
na nakaipit sa librong ibinigay namin. We'll be anticipating for your calls po."

Nang makabalik na kami sa sasakyan after ng seminar ay pinakita

sa akin ni Brendt ang binigay na libro upang ibigay sa akin.

Umiling naman ako't itinulak papalapit sa janiya ang libro. "Sa'yo muna." sabi ko.
"Mayroon na akong nabiling libro na ganiyan din. And... it seems like you want to
read it kaya sa'yo muna."

"Thanks." pasasalamat niya. "Babasahin ko talaga 'to. I'll try to take down
important informations from the book at ibibigay ko sa'yo kung gusto mo."

"That would be great. Maraming salamat, Brendt." nakangiting sabi ko sa kaniya.

"You're welcome." he said and put the book inside the compartment before starting
the engine. "Now we're off to the mall..." he whispered.

"Mall?" ulit ko.

He nodded. "Alam kong hindi ka masiyadong nakakapasyal dahil bahay-office ka lang."

he said. "Gusto kong sulitin at ma-enjoy mo ang pagsama mo sakin ngayon, kaya
dadalin kita sa mall. We will watch a movie... everything that you would like to
do, gagawin natin."

I stared at him driving for a few seconds before I spoke. "Bakit mo ginagawa ang
lahat ng 'to, Brendt?" hindi ko maiwasang itanong sa kaniya.

Alam niyang may asawa ako at alam niya rin na magkakaanak na kami pero nandito
parin siya sa tabi ko, hindi ako iniiwanan. Whenever I need him, he's just a call
or text away at agad siyang dadating.

Even if it shouldn't be that way, I'm still at the top of his priorities.

"Akala ko alam mo na..." he trailed. "I thought my actions are already enough but
if I need to voice out what I feel for you then I will."

Nilingon

niya naman ang kalsada at isang malalim na hininga ang kaniyang pinakawalan.

"I know that it's against the law of the church and our state, but I still fell for
you." he stated. "Hangga't hindi bumababa si Sean sa tali para saluhin ka ay hindi
ko iaangat ang sarili ko para umahon."

Iniliko niya ang sasakyan papasok sa parking lot ng mall na kaniyang piniling
puntahan at halatang hindi siya mapakali kaya naman panay ang titig ko sa kaniya.

Nililingon-lingon niya ako ngunit hindi naman siya kumikibo. Nagsalita lamang siya
nang maihinto na niya ang sasakyan sa bakanteng parking space.

"B-Bakit ka ba nakatingin sa akin?" nauutal niyang tanong at hindi siya makatingin

ng diretso sa akin.

Ang lakas ng loob niyang umamin sa akin kanina pagkatapos ngayon ay panghihinaan
siya ng loob at mahihiya.

"You don't have to be scared, Brendt." sabi ko naman sa kaniya. "Kung natatakot ka
na baka magbago ang turing ko sa'yo at layuan kita dahil inamin mo sa akin ang
nararamdaman mo, I won't."

I smiled and reached for his hand.

"I can't promise you anything, Brendt at sana'y alam mo rin ang lugar mo dahil may
asawa ako. I enjoy your company as a very special friend of mine. Kahit hindi pa
tayo ganon katagal magkakilala, you've gained a place inside my heart as a friend."
sabi ko sa kaniya. "I still want you to end up with a girl who can give back all
your love and efforts that you're giving me. Pero kung

hindi ka pa handa para doon, I guess I have no choice but to let you go on with
your feelings. Hindi naman ako ang may hawak ng puso mo para kontrolin ang
nararamdaman mo."

Hinigpitan niya naman ang pagkakahawak niya sa aking kamay. "Natatakot lang ako na
baka nga lumayo ka pero wala akong balak na magmove-on hangga't hindi ko nakikitang
pinapahalagahan ka na niya." he smiled and let go of my hand. "Let's just enjoy
this day. Minsan lang kita makasama. Might as well, sulitin na nating dalawa."

We watched an international action-comedy blockbuster film. Sa loob ng sinehan ay

si Brendt ata ang may pinakamalakas ng tawa. Naririnig ko pang bumubulong ang mga
nasa likod namin na nakakairita daw si Brendt kaya naman ako natatawa.

Pagkatapos naming manood ng sine ay sa Karaoke Hub naman kami tumungo ni Brendt.
Ilang beses rin kaming nag-extend ng one hour dahil parang kulang pa daw ang kanta
namin. Naka-limang kanta lang naman ako at lagi niya akong vinivideohan. The rest
of the time inside the hub, puro boses lang ni Brendt ang maririnig mo. Hindi ka
naman maiinis dahil maganda naman ang boses niya.

Kahit na may aircon sa loob ng karaoke hub ay hindi pa rin nakaligtas si Brendt sa
kaniyang pawis dahil walang tigil siya ng kakasayaw habang kumakanta. Pakiramdam ko
tuloy ay bumalik kami sa pagiging teenager.

I wonder if I met him first before Sean, will I fall for him instead?

"Didn't no that singing can make me this exhausted." natatawa niyang sabi nang
magtime na kami at wala

nang balak na mag-extend pa.

"Ang likot mo kasing kumanta." puna ko at kinuha ang aking panyo sa aking bag.
"Ayan tuloy pinagpawisan ka..."

Napatitig lang siya sa akin habang pinupunasan ko ang kaniyang pawis.

It's one of my way to say thank you dahil napasaya niya ako ngayong araw na 'to at
para sa pagpapahalagang pinapakita niya sa magiging anak ko.

"Nagugutom ka na ba?" he asked me while we're strolling around the mall.

"I thought you'd never ask." sabi ko at hinawakan ang aking tiyan. "Gutom na kami
ni baby." I tried to sound cute.

He chuckled. "Well, papakainin ko kayo ng masarap ni baby."

Ang akala ko'y dito lang kami sa may mall kakain ngunit tinungo pa namin ang
parking lot para sumakay sa kaniyang sasakyan.

"Bakit hindi nalang tayo sa mall kumain?" tanong ko sa kaniya.

"I told you that I will make this day special." he smiled. "Just sit back and
relax. Medyo malapit sa Sarto ang pagkakainan natin."

Tumango-tango naman ako at sinandal ang aking ulo sa bintana.

Nang makita niya naman ang pagsandal ko ay mabilis niyang inabot sa may backseat
ang maliit na cushion para may malambot akong masandalan.

Niliko ni Brendt ang sasakyan sa drive way ng isang five star hotel na agad ko
namang sinilip ang katayugan nito.

"Dito tayo kakain? Isn't too much for a dinner?" tanong ko sa kaniya ngunit bago pa
matapos ang aking pag-angal ay naihinto na niya't lumabas sa sasakyan.

style="text-align:left;">He tossed his car keys to the valet before he opened my

door. Inilahad niya sa akin ang kaniyang kamay at ipinatong ko naman ang akin sa
kaniya bago niya pinisil ang aking kamay.

"Nothing's too much for you, Sandra." he whispered as we walk our way inside the
hotel.

I've been dining to five star hotels' restaurants before that's why this is not a
new thing for me. Ang sakin lang ay ayoko ng masiyado akong pinagkakagastusan when
I can pay for myself. Alam ko namang hindi siya papayag kapag sinabing kong maghati
nalang kami sa babayaran ngayong gabi.

We entered the restaurant with an ease and I suddenly thought that I'm wearing a
casual dress to fit inside this classy hall.

"Sandra!"

Gulat akong napalingon sa pamilyar na boses ng babaeng tumawag sa akin.

My eyes widened when I saw Shannen waving at me. Sobrang lawak pa ng kaniyang ngiti
dahil sa pagkakakita sa akin.

My eyes averted to the man in front of her. Likod palang ay alam kong ang asawa ko
ang kaharap niya.

They're not alone together. May kasama silang dalawang middle-aged woman and man.

"Come here, Sands!" maligalig niyang pag-aya sa akin at tumayo pa siya para mas
mapaunlakan akong lumapit sa kanilang lamesa.

Hahakbang na sana ako patungo sa kanilang lamesa nang bigla akong pigilan ni Brendt
sa paglapit.

Nilingon ko naman siya at kita ko ang mapag-alalang

tingin niya sa akin.

"You sure you wanna go near?" paninigurado niya sa akin.

Agad naman akong tumango. "Oo naman. Sanay na ako na nakikita silang magkasama kaya
baliwala nalang sa akin 'to." sabi ko nalang.

He smiled and he held my hand tighter. Siya na ang nauna sa paglalakad papalapit sa
table nila Shannen habang ako'y nakasunod lang sa kaniya.

"Ma'am Shannen." I greeted her with a smile when we arrived at their table and I
also looked at Sean to greet him formally. "Good evening, Sir Sarmiento."

Hindi ako inabalang lingunin ni Sean at pirming nakatingin lang siya sa wine glass
na nasa kaniyang harapan.

Nginitian ko rin ang dalawa pang kasama nila sa table. Sinagot din naman nila ako
nang pagngiti at pagtango.

"Siya ba ang daddy ng baby mo, Sandra?" panunuksong tanong ni Shannen sa akin at
nginuso si Brendt na nasa aking tabi.

I just laughed at her question. Mas magandang huwag nalang ako magsalita kaysa may
masabi akong mali. Mabuti nalang at nakitawa nalang din si Brendt.

Alam kong may mabubuo ng kasagutan kay Shannen na si Brendt ang ama ng anak ko
dahil sa ginawa kong pagtawa na sagot sa kaniya. Siguro'y mas mabuti ngang 'yon
nalang ang isipin niya.

"Ang showbiz ah!" she playfully exclaimed. "Well, kayong dalawa lang ba?" she
suddenly asked.

Tumango naman ako. "Opo. Kami lang po."

"That's great! Just join us here in our table." pag-aya niya sa amin ni Brendt. "We
still have two extra chairs at hindi pa
rin kami nakaka-order. Sabay-sabay na tayo. Hindi ka naman iba samin ni Sean."

Tinapunan niya ng malambing na ngiti at tingin si Sean habang si Sean ay hindi pa

rin nakukuhang mag-angat ng tingin.

"Okay lang ba sa'yo, Brendt?" I asked Brendt.

"I should be the one asking you that, Sandra. Is it okay with you to sit with
them?" he asked me, whispering.

"Oo naman." sagot ko at saka lumingon kay Shannen. "Sige po, Ma'am. Dito nalang din
po kami. Thank you po."

Lumipat si Shannen sa tabi ni Sean. Ipinag-usog naman ako ni Brendt ng upuan at

umupo ako sa tabi ng lalaking kasama nila.

The moment I sat down, Sean raised his head to look at me. Kaysa sagutin ang
kaniyang tingin ay nag-iwas ako ng tingin at nilingon si Brendt na ngayo'y paupo na
sa aking tabi.

"Oh! I almost forgot! Mom, Dad, si Sandra nga po pala." pakilala sakin ni Shannen
sa kaniyang mga magulang.

Napaawang naman ang aking labi. Hindi ko inisip na maaaring magulang sila ni
Shannen. Ang akala ko'y isa sila sa mga investors ng kompanya dahil naalala kong
may mga kailangang i-meet si Sean na mga investors ngayon.

Bigla tuloy ako nakaramdam ng hiya. I think this is a family dinner and they chose
to spend it with their daughter's man pagkatapos ay nakisali pa kami ni Brendt.

"Nagt-trabaho rin po siya sa Sarto." she introduced me more. "She's Sean's personal
assistant and she's also an office clerk."

Nakangiting nilingon naman ako ng mommy't daddy ni Shannen.

"What's your full

name, Sandra?" her dad asked me.

"Cassandra Talavera S-po."

Napalunok ako't parang gusto kong batukan ang sarili ko. Muntik na akong madulas.
Kahit kanino na siguro ako madulas ng salita basta huwag lang sa pamilya ni Shannen
at mismong sa kaniya.

"Ispo? Ispo ang apilyido mo?" naguguluhang tanong sa akin ng kaniyang mommy.

Nanlalamig ako ngunit namamawis din habang umiiling. "Talavera po ang apilyido ko."
nakangiting paglilinaw ko habang tinatago ang kabang nararamdaman ko.

"Then what is that 'S' thing that you're about to add?" she doubted.

I immediately thought of an alibi but before I was able to answer her doubts,
Brendt smoothly answered it for me.

"Stewart po." biglang sabi ni Brendt habang nakangiti. "Apilyido ko po yun. I'm
Brendt Stewart. Naaatat po ata siyang makasal sakin kaya muntik na niyang maisama
ang apilyido ko sa pangalan niya." biro ni Brendt.
They all laughed because of Brendt's humor that saved me from the hot seat. My eyes
suddenly wandered to Sean and I can clearly see that he's not happy about what's
happening.

Siguro'y natakot din siya na baka mabuko na kami ng pamilya ni Shannen kung di ako
sinalo ni Brendt.

"Guess my guess was right." sabi naman ni Shannen at natatawa pa rin.

"Brendt Stewart?" pag-ulit ng daddy ni Shannen sa pangalan ni Brendt. "Are you the
second son of Anthony Stewart?"

Brendt nodded. "Yes. Ako nga po."

"Well, your father's one of our investors. Can you send my regards to him?"

bilin niya kay Brendt.

"Sure. I will tell him po." sabi naman ni Brendt.

"So, ikakasal ka na? Buntis na daw itong si Sandra ah? That's what I've heard from
Shan earlier." kuryosong tanong naman ng mommy ni Shannen kay Brendt.

"Uhm... still in process po." sagot naman ni Brendt. "I'm still waiting for
Sandra's approval."

"Oh! Dapat ay ikasal na kayong dalawa dahil buntis itong si Sandra." suwestyon ng
mommy ni Shannen.

"Hmm... I think mas maganda kung pagkapanganak ni Sandra ay saka na sila ikasal ni
Sandra." biglang pagsingit ni Shannen ng kaniyang opiniyon. "People might think
that it's just a shotgun wedding because Sandra's pregnant."

Tumango-tango naman ang daddy ni Shannen. "Your daughter has a point there,
darling."

Kung alam lang nila na kahit sa pagkapanganak ko ay walang magaganap na kasalanan

sa pagitan naming dalawa ni Brendt dahil kasal na ako sa lalaking nasa harapan ko
na nananatiling tahimik.

"Hay... sana ay makasal na rin itong anak namin at si Sean." Shannen's mother
suddenly blurted out.

Sean suddenly became attentive because of the topic opened by Shannen's mother.

Pagdating talaga sa kanilang dalawa ni Shannen ay lagi siyang handang makinig at

magbigay ng atensyon. Samantalang ako'y harap-harapan nang pinagtutulakan ng
pamilya ng babaeng mahal niya sa iba ngunit wala siyang pakealam at hindi kumikibo.

It's really hard to fight for someone that no matter how much you fight for them,
you

can never win them because even if your rival doesn't do anything to win them, the
victory is already declared theirs.

"Oo nga pala, Sean, hijo..." nilingon ng daddy ni Shannen si Sean. "Kailan niyo nga
ba balak ni Shannen? Excited na kong maihatid ang anak ko sa harap ng altar. I'm
not getting any younger." biro pa nito sa dulo.
"Daddy naman eh!" Shannen shyly exclaimed. She's already turning red. "Let us fix
ourselves first before we get married. Kakaayos nga lang po namin kagabi eh."

Kinuha ko naman ang baso ng tubig at dali-daling ininom ito. Nahihilo ako bigla.
Parang gusto ko nang umuwi at magpahinga. Hindi ko na kayang pakinggan pa ang mga
susunod na sasabihin nila.

Napapikit naman ako at pasimpleng hinilot ang aking sintido, ngunit hindi iyon
nakaligtas sa mapanuring mga mata ng mommy ni Shannen.

"Anything wrong, Sandra?" she asked me with concern. "May masakit ba sa'yo?"

Nilipat naman ni Sean sa akin ang kaniyang tingin. Punong-puno na ito ngayon ng
pag-aalala para sa anak naming dinadala ko.

"Uh... bathroom lang po ako." paalam ko't hindi na ako nag-abala pang lumingon
pabalik.

Dire-diretso lang ang lakad ko patungo sa banyo habang pigil na pigil ako sa
pagpatak ng aking luha na bunga ng kirot at sakit na nararamdaman ng aking puso.

I calmed myself inside of the bathroom. Hinayaan kong tumulo ang mga kanina pang
nagbabadyang luha. Wala namang nagagawa ang pag-iyak para maibsan ang sakit na
nararamdaman mo pero minsan ay kailangan mo talaga itong ibuhos para

maalo mo ang sarili mo.

I can't help but to savour the bitterness that Sean and Shannen's making me taste.

Kaya pala hindi siya nakabalik kagabi sa akin ay dahil mas pinili niyang manatili
sa tabi ni Shannen at para maayos ang kung ano mang gusot sa pagitan nilang dalawa.

I was about to go out of the bathroom when I heard those familiar voices on the
other side of the corridor. Alam kong hindi nila ako makikita kung bumalik na ako
sa aming lamesa ngunit mas gusto kong makinig sa kung ano man ang pag-uusapan nila.

"What are you talking about, Shan?!" rinig ko ang mariing boses ni Sean. "Akala ko
ba ayos na ang lahat? We've already cleared things out yesterday night."

"I-I know, Sean..." nauutal na sabi ni Shannen.

"Kaya ako sumama ngayon sa dinner na 'to ay para sabihin na natin kila tito na
tapos na ang lahat sa pagitan nating dalawa, pagkatapos ay sasabihin mo sa kanilang
nagkaayos na tayo? Na nagkabalikan na tayo?" tumaas ang tono ng boses ni Sean.

"You know how much I love you at alam mo kung gaano ka kagusto nila mommy at daddy
para sakin, Sean!" sagot naman ni Shannen pabalik. "How am I suppose to tell them
that you dumped me? I'm not the only one who'll feel hurt. Sila din na magulang ko
ay masasaktan dahil ang gusto nila ay tayong dalawa. They want me to be with you.
Alam mo 'yan, Sean. Noon pa man..."

"But it's already in the past, Shan... Can't we start a new?" his voice broke out
na para bang nahihirapan na siyang saktan pa si Shannen.

Rinig ko naman ang sunod-sunod na paghikbi ni Shannen.

style="text-align:left;">Inipon ko ang lahat ng aking lakas ng loob at unti-unting

naglakad papalapit sa kanila. Sumilip ako upang makita sila't nakita ko si Shannen
na unti-unting napaupo sa harapan ni Sean.

"H-Hindi ko kaya, Sean..." umiling-iling siya. "I can't let you go... I can't. I'm
so sorry..."

Halos maghingalo na si Shannen sa kaniyang paghagulgol habang patuloy lang siya sa

pag-iling.

Napapikit naman ng mariin si Sean at nakita kong may nakatakas na luha sa kaniyang
mga mata bago dinaluhan si Shannen. Lumuhod siya't niyakap si Shannen.

"Don't cry, Shan... Please..." Sean tried to comfort her in whatever way he can.
Para bang handa siyang ibigay ang lahat kay Shannen para lang tumahan ito.

Pinigilan ko ang paghikbi ko sa sitwasyon nilang dalawa na nakikita ko ngayon.

They're both suffering because of my selfishness. Alam kong ako at ang anak ko ang
pumipigil kay Sean na makasama si Shannen.

Why am I so selfish?

Ipinagkait ko na nga sa kaniya ang kalayaan niya at ngayon naman ay ipagkakait ko

pa sa kaniya ang makapiling ang babaeng mahal niya.

"What do you want me to do?" nagsusumamong sabi ni Sean. "Just don't cry please..."

Sean tried to wipe Shannen's tears away. Hinawakan ni Shannen ang kamay ni Sean na
nagpapalis ng mga luha niyang lumalandas sa kaniyang pisngi.

They both stared at each other for a few seconds. Pumikit naman si Shannen at unti-
unting inilapit ang kaniyang mukha sa nakatulalang si Sean.

Bago pa magdikit ang kanilang mga labi ay agad na akong nag-iwas ng tingin.
Pakiramdam ko'y kapag nasaksihan ko pa ang paglalapat ng kanilang mga labi ay
mailalagay ko na sa panganib ang lagay ng anak ko dahil paniguradong bibigay na
ako.

I fought so hard not to make my tears fall as I go back to our table.

Napatayo naman agad si Brendt nang mamataan niya akong papalapit. Sinalubong niya
ako at hinawakan ang aking kamay.

"What happened?" nag-aalalang tanong niya at tila sinusuri ang aking ekspresyon.

"Take me away from here... Please..." I begged him with all my voice left.

Tumango naman siya sa akin at nilingon ang mga magulang ni Shannen. "Mauuna na po
kami." paalam niya. "Masama po ang pakiramdam ni Sandra. Pakisabi nalang po kila
Shannen at Sean. Thanks for the meal po." sabi ni Brendt bago namin tinalikuran ang
lahat.

Before, I had a lot of reasons to give up on him but I still chose to stay. But
right now, even though I still have reasons to stay, I will choose to give up on
him.

Sometimes you have to give up on people not because you don't love them anymore,
but because it's the right thing to do and that's what I'm going to do.
=================

Chapter 22

Chapter 22

Papers

"Pakiabot nalang nito kay Sean, Nikki." paghingi ko ng pabor kay Nikki.

Iniabot ko sa kaniya ang resignation letter na ginawa ko. Kahit hindi niya i-
approve ang pagre-resign ko ay itutuloy ko pa rin ang pag-alis ko. Wala naman akong
kontratang pinirmahan nang ipinasok ako sa Sarto kaya hindi niya rin ako
makakasuhan para mapigilan sa pag-alis.

She stared at the resignation letter that I gave her for a few seconds before she
lifted her gaze on me.

"Sigurado ka na ba talaga sa gagawin mo, Sandra?" paninigurado niya sa akin. "Paano

kung nagkaka-misunderstand lang kayong dalawa?"

Pinilit ko namang ngumiti. I know she's trying to make me stay and to rethink my
decision to finally leave and set him free.

"Mismong ako na ang nakasaksi, Nikki..." I trailed and memories from the other
night flashed back into my mind. "Mismong ako na ang nakakita kung gaano nila
kamahal ang isa't-isa. Alam kong ako at ang anak ko ang pumipigil kay Sean. I don't
want to be selfish, Nikki. Ang dami ko nang ipinagkait sa kaniya magmula nang pina-
arrange ko kay daddy ang kasal naming dalawa."

"Sandra-"

"To be honest, the time that I was able to spend with him is already enough and I
couldn't ask for more." I sincerely said. "It's time to give him back his freedom
that I deprived him."

"Pero pano ang anak niyong dalawa?" bigla niyang tanong. "Sinong tatayong ama ng
anak niyo? Lalaki ng walang ama ang anak mo, Sandra. Kaya mo bang makita ang anak
mong lumalaki ng hindi kompleto ang pamilya niya?"

"Brendt's

gonna be with us." sagot ko. "Doon kami titira sa bahay nila sa Davao at nakausap
na rin namin ang parents niya tungkol dun."

Brendt's really fast when it comes to solving problems. Nakuha niya pang
pabisitahin ang mga magulang niya sa unit niya upang sabihin ang tungkol sa plano
niya para sa akin.

Ang akala ko nga'y tututol ang mga magulang niya pero baliktaran ang nangyari.
They're willing to support in every way that they can, that's why they lend us
their house in Davao. Naiintindihan nila ang gusto kong mangyaring paglayo sa asawa
ko at handa rin nilang ibigay ang kung ano man ang ikasasaya ng kanilang anak.

Matapos nga ang pag-uusap ay bigla akong nagdalawang-isip sa pagsama ni Brendt sa

akin sa paglayo ngunit nang sinabi ko sa kaniya yun ay agad niyang binaliwala ang
sinabi ko. No one can stop him from coming with me and staying beside me. Kahit
saan ako pumunta ay handa niya akong sundan.

"Alam kong magiging mabuting tatay si Brendt sa anak ko kaya pumayag na akong
sumama siya sa amin. And besides, he wouldn't let me leave ng ako lang." sabi ko at
inabot ang kaniyang kamay saka ngumiti. "I'll text you my address doon sa Davao as
soon as we settled there. Para pag nanganak ako at bininyagan ang anak ko ay
nandoon ka."

Tumango-tango naman si Nikki. She already knew that she won't be able to convince
me to stay. All she has to do is to accept my decision at 'yon na ang ginagawa niya
ngayon. Sadiyang pino-problema at iniisip niya lang siguro ang mga problemang
maaaring

magbunga dahil sa pag-alis na gagawin ko and I admire her for that.

"Okay... Wala na akong magagawa kung buo na ang desisyon mo sa pag-alis, pero alam
mo bang nagh-hysterical si Sean sa office?" kwento niya. "He's always bothering and
asking me about you from time to time. Hindi ko na alam ang isasagot ko. Sari't
saring palusot na ang ginawa ko."

"Napag-usapan na natin 'yan 'diba, Nikki?" sabi ko naman. "Just please help me out
and cover for me. Ayokong may malaman si Sean sa mga whereabouts ko lalo na pag
natapos ko ng asikasuhin ang mga kailangan kong gawin dito sa Manila bago tumulak
ng Davao."

Napabuntong hininga naman siya. "Okay... That's my last resort. Mukhang hindi na
talaga kita mapipigilan."

Napangiti naman ako. "Hindi na talaga." sabi ko at kasabay non ang pagtunog ng
aking cellphone.

It wasn't Sean because I bought a new phone and a sim. Hinayaan kong nakapatay ang
isa kong cellphone.

It's Brendt who's calling me.

Nilingon ko naman ang labas ng cafe at agad kong natanaw ang kaniyang Mazda.
Kumaway ako mula sa posisyon ko at mukhang nakita niya naman ako kaya pinatay na
niya ang tawag.

Lumingon naman ako ulit kay Nikki na ngayo'y nakatingin na rin sa labas bago
binalik ang tingin sa akin.

"Sige, Nikki, mauuna na ako." pagpapaalam ko. "May aasikasuhin pa ko ngayon. Alam
mo na ang sasabihin mo kay Sean ah? Ang sabihin mo, pinadala ko nalang sa inyo ang
resignation letter ko. Okay?"

Tumango naman siya sa akin nang nakangiti at saka nilingon muli ang labas. "Oh
sige. Nandiyan na ang sundo

mo eh. Hinihintay ka na." medyo pabiro niyang sabi sa akin.

I slightly chuckled. "Thank you so much for everything, Nikki."

Lumapit ako sa kaniyang puwesto at niyakap siya ng mahigpit.

"Ano ka ba, Sands! This isn't goodbye yet. Magkikita pa naman tayo ulit eh." sabi
niya naman sa akin. "Pero mamimiss kita ng sobra. As in sobrang-sobra."
She hugged me tighter at ibinaon niya ang kaniyang mukha sa aking balikat.

"I will miss you too." hindi ko maiwasan ang mapaluha. "I'll promise to call you
more often. We'll keep in touch."

Tumango naman siya at ilang sandali pa ang lumipas bago niya ako tuluyang
binitawan.

Leaving a close friend is really harder than leaving the one you love and who also
broke your heart.

"You two done now?" tanong sa akin ni Brendt nang salubungin niya ako upang
pagbuksan ng pinto. "We still have spare time. I know you want to speng more time
with Nikki."

Umiling naman ako at ngumiti. "It would be harder for me to leave if I stay a
little bit longer." sabi ko naman. "Mas maganda nang umalis ako agad hangga't kaya
ko pang pigilan ang sarili ko."

He nodded and gave me a smile that can give me comfort. Ang ngiting nagsasabing
hindi niya ako iiwan kahit anong mangyari kaya huwag na akong maging malungkot
dahil makakasama ko naman siya.

Naging mabilis ang pagdrive ni Brendt patungo sa firm kung saan namin kikitain ang
aking lawyer.

Nasabihan ko na siya tungkol sa pinapaayos kong mga papeles. Ang alam ko'y nagawan
niya na agad ng paraan ang pinapagawa ko't pag-uusapan nalang namin ito ngayon.

Sa lobby ng firm ay kitang-kita mo ang pagkabusy ng lahat. Halatang marami silang

mga nagiging kliyente lalo na't marami silang naipanalong mga kaso.

Umakyat naman kami sa second floor kung saan nandoon ang opisina ng aking lawyer. I
already texted her that we're almost near earlier kaya alam na niyang dadating ako
at hindi na namin kailangan pang dumaan sa kaniyang secretary.

"Good afternoon, Ma'am." bati ng secretary niya sa amin. "Atty. Cane's expecting
you." sabi niya bago binuksan ang pinto upang makapasok na kami sa opisina.

I smiled and greeted Atty. Cane's secretary.

Brendt and I immediately went inside the office at bumungad sa akin ang aking
pinsan na may kausap sa kaniyang cellphone, ngunit agad namang napangiti nang
makita ako.

"I'll call you back." rinig kong sabi niya sa kaniyang kausap sa cellphone bago ito
binaba.

Atty. Cane's my first degree cousin.

Ashley Talavera Cane.

We're close before ngunit nang maging lawyer na siya ay hindi na kami masiyadong
nakakapag-usap dahil sa sobrang pagkabusy niya. She's one of the youngest
bachelorette that became a lawyer.

"Atty. Cane." pormal kong pagtawag sa kaniya.

"Mrs. Sarmiento." she said while raising her

eyebrows, trying to tease me.

Umismid ako't humalukipkip. "Ms. Talavera." I corrected.

Natawa naman siya sa aking sinabi. "That fast, huh?" she mocked me. "Masiyado ka
namang bitter, my dear cousin. Kalma ka lang."

I just rolled my eyes at her that made her laughed even more.

She then averted her gaze to the man beside me at mayroong lumbas na ngisi sa
kaniyang labi.

"Oh hello, Mr. Stewart." bati ni Ashley kay Brendt.

"Hello, Atty. Cane." simpleng bati ni Brendt sa kaniya.

Tumango-tango naman si Ashley bago pumunta sa kaniyang table. May kinuha siya sa
kaniyang drawer na brown envelope at inilapag sa table.

"Well Sands, nandito na ang annulment papers na pinaasikaso mo sakin." she said.
"You're rushing things out that's why it was hard for me to get it, but I was able
to meet your demands."

I need to clear things out that's why I asked my cousin to prepare these annulment
papers. Kapag umalis lang ako ay walang mangyayari dahil kasal pa rin kaming dalawa
kaya ako na ang nag-aayos ng annulment papers namin para malaya na siya sa akin;
para malaya na sila ni Shannen.

"It's a good thing that money can easily solve everything in our goverment, Sandra,
kundi ay paniguradong mahihirapan ka." sabi ni Ashley sa akin habang tinitignan ko
ang mga papeles. "The process of nullifying marriage is very complicated. You have
to attend court trials and more."

"So... she will

need to go back to Manila and see Sean for these court trials?" tanong naman ni
Brendt sa aking pinsan.

"Actually, she may or she may not." sagot ni Ashley sa kaniya. "Presence of Sean or
her isn't necessary in the process. In fact, mostly sa mga cases nang mga nagpapa-
annul, marami ang hindi sumisipot. To be honest, mas mapapabilis nga ang proseso ng
annulment kahit papaano dahil kung may isa man sa kanila ang nagpakita at nakitaan
ng butas ng korte ay maaaring hindi ma-grant ang finile na annulment or mas tumagal
pa. It can take up to years, if that would be the case."

"So she doesn't have to go back to Manila anymore?" parang nabuhayan ng loob si
Brendt nang maintindihan ang sinabi ni Ashley.

"Yes, she doesn't have to." sabi ni Ashley. "In Sandra's case, hindi naman niya na
talaga kailangan. I and her money already took care of everything at pirma nalang
nilang dalawa ni Sean ang kailangan para ma-grant ang annulment."

Our government being blind by riches is a disadvantage for our state and its
citizens, but in my case, it's an advantage.

"Where do I need to sign, Ashley?" kinuha ko ang ballpen sa kaniyang pen holder na
nasa table.
Lumapit naman sa akin si Ashley at tinuro ang mga parte ng annulment papers na
dapat kong pirmahan.

Ilang sandali ko pang tinitigan ang annulment papers an hawak ko. Pirma nalang
naming dalawa ang kulang at talagang mawawalan na ng bisa ang kasal naming dalawa.

It's funny how I worked so hard just to get his name tied to mine pero sa huli, ako
rin naman pala ang magtatanggal nito sa aking pangalan.

"Are you going to sign it or what?" nakataas ang kilay sa akin ni Ashley na para
bang hinahamon niya ako.

When I told her about the annulment I want, she asked me a lot of questions and
even narrated to me how much I've gone crazy for him since our college days. Para
sa kaniya ay nagpapadalos-dalos ako ng desisyon at hindi ko naman talaga gusto ang
gusto kong gawin.

Well, I can't blame her. It's very hard for me to let go of Sean but surprisingly,
this is what I really want to do because I know that it's for the best.

Tinanggap ko naman ang kaniyang hamon at walang salitang pinirmahan ang mga
kailangan kong pirmahan.

"Done." I announced after I finished signing everything.

Inayos kong muli ang mga papel bago binalik sa loob ng brown envelope kung saan ito
nakalagay kanina.

"Ikaw na ang bahalang magbigay kay Sean nitong mga annulment papers." pakiusap ko.
"Sa makalawa na ang flight namin papuntang Davao. Sana ay wala nalang makaalam kung
saan man ako pupunta and please, pakiabot na rin 'to kila Mommy Rose at Daddy
Simon. I want them to know na wala silang dapat ipag-alala sakin at huwag silang
magalit kay Sean."

Inabot ko kay Ashley ang letter na sinulat ko kagabi para kay Mommy Rose at Daddy
Simon. Kahit papaano'y naging magulang ko rin silang dalawa, lalong-lalo na

si Mommy Rose dahil sa kaniya ko naramdaman ang pag-aaruga ng isang ina. I know how
both of them like me for their son, pero hanggang dito nalang talaga kaming dalawa.

Kinuha niya naman ang letter bago suminghap at muling nagsalita. "How 'bout Tito
Fred?" she suddenly asked. "Alam na niya ba ang gagawin mo? Is he already aware of
everything that's happening here?"

Tumango naman ako. "Nakausap ko na si daddy. Hindi niya ako maintindihan nung una
lalo na't buntis ako pero kung wala naman daw talaga siyang magagawa ay
susuportahan niya ako sa kahit anong gagawin at desisyon ko." sabi ko.

"I guess this is really it, huh?" she grinned. "My crazy cousin over Sean Sarmiento
will finally sign off after how many crying years."

Napangiti naman ako sa sinabi ni Ashley at nagulat ako ng bigla niya akong yakapin.

"I know that it's hard for you to do this, Sands, but I just want you to know that
I'm also supporting you with your decision." she sincerely said.

Matapos naming magpaalam sa isa't-isa ay umalis na kami ni Brendt. Pumunta muna

kami sa mall upang bumili ng iilang damit dahil nasa bahay ang mga gamit ko.
Pagkauwi naman ay nag-ayos na kami kaagad ng aming gamit para sa pag-alis namin
patungo sa Davao para bukas ay magpapahinga nalang ako buong araw para sa magiging
biyahe kinabukasan.

"Sa Davao na tayo bumili ng mas maraming damit mo para kunti lang ang dadalin
natin." sabi niya sa akin habang tinutulungan ako sa pag-aayos ng aking gamit.

Tumango naman ako at sumang-ayon

sa kaniyang gustong mangyari.

Pagkatapos naming mag-ayos ng aming gamit ay nagpasya siya na magluluto na ng

dinner at ako naman ay muling naligo para mahimasmasan ang aking pakiramdam.

Pagkatapos kong maligo ay nasilayan ko ang aking isang cellphone sa ibabaw ng lamp
desk na hindi ko napansin habang nag-aayos ng gamit kanina.

Lumapit ako't kinuha ito saka umupo sa kama.

I decided to turn the cellphone on and it was immediately bombarded with messages
and missed calls from Sean.

I deleted all his missed calls and checked his messages.

Sean:

I told you to wait for me. Where are you?

I have a meeting with someone. Late akong makakauwi.

Sandra, where are you? Saan kayong pumunta ng gagong lalaking 'yon?

Please, Sandra... Let's talk. Umuwi ka na.

Halos pare-parehas lang ang mga mensahe niya sa akin. He's asking me to go home and
talk to him. I want to personally bid my farewell to him but it'll be harder for me
to go if I will.

I decided to delete all his messages but right after I'm done deleting his
messages, a new message from him suddenly came.

Sean:

What is this resignation letter that Nikki gave me? Don't do this, Sandra. Come
back home to me, my wife... Let's talk please.

Pagkabasa ko ay biglang nagring ang phone ko at nakitang siya ang tumatawa.

Tinitigan ko lang ito at hinayaan hanggang sa mawala.

I blocked his number

from my phone after he called and my tears can't seem to hide themselves anymore
that's why they flow out of my eyes.

Nagulat naman ako nang biglang hablutin ni Brendt sa akin ang aking cellphone.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya at kitang-kita ko ang galit na namumuo sa

kaniyang mga mata.
"Don't make it too hard for you, Sandra." he seriously said. "I've done everything
just help you and make you happy pero ikaw mismo ang nananakit ng sarili mo. Ano pa
bang kailangan kong gawin ah?" tumaas ang tono ng kaniyang boses and I can see the
veins on his neck dahil sa kaniyang gigil.

I was dumbfounded because of his sudden outburst. Wala akong nagawa kundi ang
titigan lang siya habang unti-unting dinadaluyan ng konsensya sa aking katawan.

He deeply sighed and shook his head. "I'm sorry for shouting..." he apologized.
"The food's already cooked. Kumain ka na." he calmly said before going out of the
room.

I don't think I can afford to hurt Brendt when he's all I have right now. Siya
nalang nasasandalan ko ngayon dahil wala si Daddy. It's like I'm wasting all his
efforts dahil sa ginagawa ko sa sarili ko.

Nang lumabas ako ng kwarto para kumain at humingi ng tawad ay hindi ko inabutan si
Brendt doon.

Mag-isa nalang akong kumain at nang matapos ay nilinis ko ang aking pinagkainan
bago hinintay na makabalik si Brendt.

I'm starting to get worried when it has already been three hours since he left
ngunit wala pa rin siya. I tried to call and text him a few times ngunit hindi niya
naman ito sinasagot.

All he ever did is to make me happy pero lagi kong nilalagay ang sarili ko sa
alanganin. Lagi kong nilalagay ang sarili ko kung saan ako masasaktan. I'm wasting
all of his efforts and I can't blame him if he wants to stop caring for me.

Ilan pang sandali ang lumipas bago dumating si Brendt. Nagulat siya nang maabutan
niya ako sa sala at pirming nakatingin sa pinto kung saan siya galing.

"Bakit hindi ka pa natutulog-"

Napatigil siya sa pagtatanong dahil agad ko siyang sinalubong ng yakap.

"I'm sorry, Brendt..." I suddenly bursted out crying. "I sorry to make you feel
that your efforst aren't worth it, because they are. I promise that I won't ever
hurt myself again. I promise you, Brendt... I'm sorry."

"I'm not mad, Sandra..." kalmado niyang sabi nang yakapin niya ako pabalik. "I just
want you to think about more thoroughly kaya ako umalis, because I think that
you're still not ready to leave him. Hindi pa buo ang loob mo."

Umiling naman ako. "I already signed the papers because I'm ready." sabi ko. "I'm
ready to leave. I'm leaving with you. I'm done with all the pain. I'm done with
him."

=================

REMINDERS!!!

This note is mainly created for those who already read His Secret Wife before I
decided to revise it (because you already knew the plot hehe). But if you're a new
reader, you can still read it if you want to.
As one of the major errors that made a great downfall to the story and the other
stories that are connected to HSW, mainly the two stories under Make Duology
(MHMOI50D & MHMI50D), which is the timeline...

From chapters 23 to the end of the story, there'll be a lot of changes, specially
when it comes to the ages of the characters and years. Same thing will happen to
Make Duology.

Well, that's why it's under revision and not just editing because I'm correcting
every errors, not just grammatical errors kundi pati na rin ang mga plot holes at
itong timeline nga. I also want to improve the story more because it's surprisingly
and unexpectedly gaining lots of attention, and I don't want my readers who get
excited every updated just to disappoint them in the end.

So to those who are currently re-reading the story, please bear with the changes
coming. I'm hoping for your consideration and understanding.

I won't change the plot. It will be a different story if I will change it.

Thank you!

=================

Chapter 23

Chapter 23

Right Choice

"Lyrae!" I shouted my daughter's name for the nth time already.

"Wait lang po, Mommy!" balik na sigaw niya sa akin mula sa second floor.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa pagiging matatas magsalita ng anak ko,
despite her young age. She's still respectful but still she's a very
straightforward child.

Another minutes have passed pero hindi pa rin bumababa ang prinsesa mula sa taas.
I'm starting to get impatient.

"Lyrae, I'll count to ten and if you're still not here, I will cancel everything in
an instant." I tried to frightened her when I suddenly felt someone's arms wrapping
around my waist.

Ipinatong niya ang kaniyang baba sa aking balikat at saka bahagyang tumawa.

"Nag-aalburoto ka nanaman." he warmly whispered on my ears.

I just rolled my eyes and turned to look at him who's now grinning while I'm
frowning. He really likes it if Lyrae's pissing me off. Alam niya kasing hindi ko
kayang parusahan ang bata at lagi kong pagbibigyan kaya wala akong magagawa kundi
ang mainis nalang.

"Pagsabihan mo 'yang anak mo ah?" sabi ko sa kaniya. "Naghihintay na ang mga bisita
niya sa garden. Hindi ko alam kung ano pa ang ginagawa niya sa taas."
"Pabayaan mo na." he said. "Bata eh." nagkibit-balikat pa siya.

Pinikit ko naman ang tungki ng kaniyang ilong and he scrunched his nose.

"Masiyado mo kasing ini-spoiled si Lyrae." pagpasa ko sa kaniya ng kasalanan.

Natawa

naman siya. "No, I'm not!" he defended.

"Mommy... Daddy..."

Napatigil kami sa pagkukulitan nang sabay kami napalingon kay Lyrae na ngayo'y
nakahawak sa railings ng hagdan at medyo hirap sa pagbaba.

Agad namang umaksyon si Brendt at inakyat ang ilang hakbang na agwat nilang dalawa
ni Lyrae. Walang hirap niyang binuhat pababa ng hagdanan si Lyrae.

Nang makababa naman sa hagdanan ay inilapag niya si Lyrae.

Lyrae then, twirled for us to see her whole look for her birthday today.

She's wearing a peach dress, making her skin look more radiant. I should compliment
my daughter for having a good choice when it comes to her outfits. Mahilig siyang
manood ng Barbie at Disney Princesses movies kaya naging mahilig siya sa damit.

She's also wearing a silver tiara on her head with her hair tied in a clean bun.
The make up artist we got for her made her look so simple, with the natural make up
she put on my daughter's face.

"This will complete your look, my beautiful princess." bigla namang sabi ni Brendt
at may kinuha siya sa kaniyang bulsa.

He showed Lyrae a gold necklace that's inside a blue box, labeled Tiffany & Co. It
has a crown pendant with three small diamonds.

Isinuot niya kay ang necklace na kaniyang binili. It made my daughter look like a
real princess. Well, she really is our princess.

Nang maisuot niya na kay Lyrae ang kwintas ay lumayo siya upang mas makita ito ng
maayos.

"Ang ganda-ganda naman ng prinsesa namin." Brendt said in an awe while looking at
Lyrae.

Lyrae smiled because of Brendt's compliment towards her. She then turned to me,
looking so hopeful.

I raised my eyebrows at her and put my hands on my waist. "Buti naman at bumaba ka
na." I sarcastically said, while looking straight at her.

I felt my heart clenching while looking at my daughter, specially when she's this
beautiful. Parang wala siyang minana sa akin kundi ang buhok at ang kutis ko.

Everytime I stare at her, I can't help but to be reminded of her biological father.
They completely look alike. Her eyes, nose, and lips are her father's. Even her
most of her personalities resemble her father.
Lyrae pouted and played with her fingers. "Buti pa si Daddy, he told me that I'm
beautiful..." parinig niya sa akin.

Ever since she was born in this world, si Brendt na ang kinilala niyang Daddy. I
didn't tell her anything about her biological father. Ayokong maguluhan ang anak ko
sa pamilyang mayroon siya ngayon.

Napangiti naman ako. Lumapit ako sa kaniya at tinukod ang aking kamay sa aking
tuhod upang maging pantay ang aming paningin.

"Of course, you are beautiful, Lyrae." I smiled at her and fixed the strand of hair
that's on her face. "But you know that

mommy just wants you to be more punctual, right?"

Nawala naman ang kaniyang pagkakanguso saka tumango-tango bago siya ngumiti at
niyakap ako. "Thank you, Mommy." she sincerely whispered.

Naramdaman ko naman ang pagsama ni Brendt sa aming ina na magkayakap. Kinulong niya
kaming dalawa ni Lyrae sa kaniyang bisig.

"I love you both." he said and kissed us both on the top of our forehead.

Lyrae giggled because of Brendt's kiss.

Ilang sandali pa kaming nanatiling ganoon bago kami pinakawalan ni Brendt.

I fixed Lyrae's dress that was slightly crumpled because of our dramatic hugging
moment earlier before I signaled the emcee of Lyrae's brithday party to start the
celebration.

"You know what to do, okay?" I reminded Lyrae. "Pagkatawag sa'yo, you will go up
the mini stage." ulit ko para hindi niya makalimutan kahit na alam kong alam na
alam niya naman kung ano ang dapat niyang gawin.

"A little princess is now turning four years old." the emcee started with the
scripted introduction. "A sweet, charming, talented, smart and a cheerful little
princess of Sandra and Brendt." she added.

Tinignan ko naman si Lyrae na ngayo'y ngiting-ngiti at hinihintay nalang ang

pagtawag ng emcee sa kaniya bago niya pahangain ang mga bisita sa kagandahan niya.

"Let us all welcome, Lyrae Sirius Talavera Stewart!" the emcee announced and the
audience turned their heads to my daughter.

style="text-align:left;">Brendt pulled me closer to him. I leaned my head towards

his chest while watching Lyrae gracefully walked her way to the mini stage.

Time flies so fast... she's already four years old.

Lyrae Sirius Talavera Stewart.

Dad objected at first when Brendt and I decided to use Stewart as her surname pero
wala ring nagawa si Daddy lalo na nang kinausap siya ni Brendt. It was Brendt's
petition to use his surname. Alam ko ang gusto niyang mangyari at gusto niya lang
din protektahan si Lyrae. Naintindihan ko 'yon kaya pumayag ako na gawing Stewart
ang apilyido ni Lyrae.
I don't want her to be questioned why her surname's the same as mine, and not the
same as her acting father, Brendt.

Naging mahirap din sa akin ang pagdesisyunan ito pero kung para kay Lyrae ay handa
kong isugal ang lahat. I don't want my daughter to suffer nang dahil lang sa huling
pangalan. Ayokong maisip niyang may kulang sa kaniya dahil kaya kong ibigay sa
kaniya ang lahat ng gusto niya. I want her to feel that I and Brendt beside her are
already enough. Ayoko nang hanapin niya pa ang tunay na ama niya. That's the last
thing I want to happen.

Hindi naman sa pinagdadamot ko siya but I think that it's not the right time para
malaman ng anak ko ang mga bagay tungkol sa pagiging Sarmiento niya. I will tell
her once she's already legal at hahayaan ko siyang magdesisyunan if she wants to
meet her father or not; to change her surname or not.

style="text-align:left;">I have no idea kung ano na ang nangyayari sa Manila. I cut

all the connections except for Nikki but she already quit at Sarto, right after I
left. Kinalimutan ko na ang lahat five years ago. And besides, if Sean really wants
to be the father of our daughter, he will do anything to find us kahit na ako yung
lumayo.

But I'm sure that Lyrae being known as a Sarmiento will be a big revelation lalo na
kapag nalaman nila kung kaninong apilyidong Sarmiento galing at kung kaninong dugo
ang nananalaytay sa anak ko.

I would rather hide and keep her here, safe with me. I don't regret leaving him.
Lyrae's very happy and contented with her life right now and I couldn't ask for
more.

"Well, before we start playing games, it's already 1:20PM and we should all get
ready to sing Lyrae a happy birthday pagpatak ng 1:35PM." sabi naman ng emcee.

Lumabas na rin kami ni Brendt sa may garden at tumulong si Brendt sa pagbubuhat ng

three-tiered Barbie cake sa harap ni Lyrae. Tumabi naman ako kay Lyrae and she
looked so happy while gawking at her cake. She personally chose the design of her
cake.

Everytime Lyrae celebrates her birthday, we always ask her to blow her candles at
exactly 1:35PM dahil 'yon ang oras na ipinanganak ko siya.

"Daddy Brendt, tabi naman po kayo kay Mommy Sandra at Lyrae." pag-aya naman ng
emcee kay Brendt na agad nitong sinunod.

Pumuwesto si Brendt sa kabilang side ni Lyrae.

Pabalik-balik naman ng tingin si Lyrae sa

aming dalawa ni Brendt na katabi niya habang ngiting-ngiti.

"Mommy, Daddy, birthday wishes naman po para kay Lyrae bago siya kantahan ng
birthday song at iblow ang candle." sabi naman ng emcee at inabot kay Brendt ang
kaniyang hawak na microphone.

"First of all, I just want you to continue growing just the way you are because
you're a definition of a perfect daughter for me." panimula ni Brendt habang
nakatingin at nakangiti kay Lyrae. "You're a blessing to our family. You're our
kryptonite and also our strength. For me and your mom, you're our little angle and
we will always wish you the best in life. We will be forever here with you until
you finally learn how to live independently. But not yet, cause you're still our
little princess. I love you, princess."

Brendt hugged Lyrae and kissed her forehead once again before he handed the
microphone to me.

Lumingon naman agad sa akin si Lyrae. Hindi ko maiwan ang pamumuo ng aking luha
habang nakatingin ng diretso sa nakangiti kong anak.

"Lyrae... mommy wants to greet you a happy, happy birthday before wishing anything.
So, happy birthday, my daughter!" I greeted her. "Sana lahat ng mga problemang
dadating sa buhay mo while you're growing-up, sana malampasan mo yun lahat at
marami kang matutunan. I hope na mas lumawak pa ang pag-iintindi mo sa mga bagay. I
won't wish na maging mabuting bata ka because you already are kahit na medyo
makulit ka." I said and chuckled. "Gaya ng sabi ng daddy mo, ang gusto lang namin
ay kung ano ang makakabuti sa'yo; kung saan ka masaya. I will always love

you, Lyrae. I love you so much."

Lyrae hugged me so tight, right after I spoke. She told me that she loves me too.
She kissed my cheek after hugging me and turned to her cake.

"After your Mom and Dad's wish, ano naman sa'yo, little girl? What's your wish?"
tanong naman ng emcee sa kaniya.

My daughter smiled so widely before she turned to Brendt who's now loosening the
first and second buttons of his shirt, like he's getting ready for something.

"My only wish na lagi ko pong hinihiling ay sana magpakasal na po sila mommy and
daddy para po mas legal na ang pamilya namin." she vocally announced her wish.
"Kaya, Daddy, game na!" sigaw ni Lyrae.

The lively music that was playing a while ago was changed into a melodramatic
acoustic guitar, playing a very familiar romantic song.

"Sandra."

Halos mapatalon naman ako nang biglang hawakan ni Brendt ang aking kamay.

I lowered my gaze to look at him, kneeling down on one knee while holding a box
with a ring displayed on his left hand.

"I've been loving you for five years and I know that you already know that." he
started. "Alam kong naging magulo ang pagsisimula nating dalawa. It was a total
chaos and not a typical love story. Handa akong ialay ang buong pagkatao ko at
buhay ko sa'yo at pati na rin kay Lyrae. I'm willing to be a good husband and
father."

I bit my lower lip as I listen to all his heartfelt words. Who wouldn't melt
because of it? I can feel his sincerity to offer his whole life to me and my
daughter.

"Like Rae, ang tanging hiling ko lang ay ang makasal sa'yo. Iyong maging isang
totoo at buong pamilya na tayong tatlo." he said. "At kung gusto mo ay sundan na
natin si Rae, no problem sa akin. Gusto naman niya ng kapatid." biro niya na
dahilan kung bakit nagtawanan ang mga imbitado.
Bahagya ko naman siyang sinapak sa kaniyang matipunong braso at natawa lang siya.

"Alam kong kinikilig ka pero please, sagutin mo muna ang tanong ko." bigla siyang
sumeryoso.

Napayuko siya at rinig na rinig ko ang paghinga niya ng malalim na para bang
binubuga niya ang lahat ng kaba na nasa loob niya.

After composing himself, he raised his gaze at me, looking so confident like his
willing to give everything just to hear a positive answer from me.

"Do you want to be a Stewart like Lyrae and I?" he asked and his voice was full of
hope and anticipation.

I told myself before that I will be healed and will be ready to love again. I think
the time has already come and the man whom I'm going to love is already waiting for
my answer.

I smiled and nodded as my tears fell. "Yes..." I answered.

The invited guests cheered but my daughter's cheer was more audible.

Brendt smoothly slid the ring on my ring finger while he kept on uttering that he
loves me.

Nang maisuot naman ni Brendt ang singsing sa aking daliri ay agad kaming sinugod ni
Lyrae ng yakap. My daughter's crying right now because of happiness.

Now, I can finally say that I really did make the right choice.

=================

Chapter 24

Chapter 24

Manila

"What?!" I sternly asked in disbelief.

Si Brendt sa tabi ko ay mukhang hindi makapagsalita nang dahil sa kaniyang nalaman.

I wanna know what's going on his mind right now. I guess I let him down again, but
I'm going to bring him up again.

"What are you talking about?" hindi ko maiwasan ang pagtaas ng aking boses. "I'm
still married? There must be a mistake!"

I just can't believe it! It's been five years. I should've heard something from
Ashley about this if it's true pero wala naman.

"Opo..." magalang at kalmadong sagot sa akin ng babae. "Iyon po ang nakalagay sa

civil status niyo dito nang tignan ko po ang records niyo. You're married with..."
she trailed and looked at the screen before raising her gaze at me again. "Mr. Sean
Jacob Sarmiento."

Bumagsak naman ang aking balikat nang marinig ang kaniyang pangalan. Hindi ko alam
kung dapat ko na bang paniwalaan ang naririnig ko ngayon.

Akala ko'y okay na ang lahat pero hindi pa pala. I thought I can completely run
away from everything that I left behind ngunit mukhang kailangan ko pang balikan
ang mga sakit na natamo ko noon.

Hinawakan naman ni Brendt ang aking balikat na dahilan kung bakit ako napalingon sa
kaniya at isang ngiti ang ginawad niya sa akin.

I can't help but to feel guilty. I know how force his smile is right now, but I
don't know how to make it genuine.

Nilingon niya ulit

ang babae sa aming harapan. "Can you refresh it again, Miss? Is it really my
fiancée's record?" umaasa pa rin siyang nagkakamali lang ang babae.

The girl deeply sighed like she doesn't what to do just to make us believe. "Mrs.
Cassandra Phiel Talavera Sarmiento. Siya po 'yon diba?"

I almost shivered when I heard her say my whole name with Sean's surname. Akala
ko'y nabura na ang pangalan niya sa akin ngunit nandoon pa pala.

Labag sa loob namang tumango si Brendt bilang kasagutan at muling napabuntong

hininga ang babae.

"Sir, I'm sorry but your fiancée's still married." she repeated. "You two can't
process a marriage license unless they're annulled which is a long process at
napakamahal din po nang magagastos."

I already lost million because of the annulment papers that I processed and signed
five years ago pero wala naman iyong silbi. Ngayon ay kailangan ko nanamang
magsunog ng pera para lang buhayin ang lahat at saka muling patayin.

They say that all things happen for a reason. Lahat ng bagay na nangyari sa buhay
ko na kahit masakit man ay inintindi ko, ngunit ito ata ang kahit kailan ay hindi
ko maiintidihan.

"I already processed and signed an annulment papers five years ago. I asked my
lawyer to send those papers to my ex-husband." may diin kong sabi. "It's impossible
that I'm still married when I should be annulled by now."

Muli namang huminga ng malalim ang babae. Wala akong pakealam ngayon kung naiirita
na siya sa akin dahil sa walang katapusan naming pag-uusap.

Alam kong paikot-ikot lang ang aming usapan pero hindi ako titigil hangga't sa
hindi ko ito lubos na naiintindihan.

"There are three possible reasons, Ma'am." she said and I suddenly became more
attentive.

Hindi ko alam pero parang mayroon akong gustong marinig na rason ngunit gusto ko ay
sa kaniya iyon manggaling kaysa sa akin.

"Una po, baka po hindi napadala ng lawyer na sa asawa niyo. Pangalawa naman po,
baka hindi pinirmahan ng korte. At pangatlo po..." she trailed before saying the
answer that I'm waiting for. "Baka po hindi pinirmahan ng asawa niyo."

Even if that's the anwer that I'm looking for, I know that it's way too impossible.
Ang tagal na niyang gustong makawala sa akin at lalong-lalo na nang dumating si
Shannen. Imposibleng hindi niya pipirmahan ang annulment papers.

Mas papaniwalaan ko pang naiwala ng pinsan ko o kaya'y hingi niya dinala kay Sean
ang annulment papers dahil kahit suportado niya ako sa desisyon ko dahil pinsan
niya ako, ngunit hindi naman siya sa sang-ayon.

Napatingin ako kay Brendt na mukhang pinag-iisipan din ang sinabi ng babae. Huminga
ako ng malalim at muling nilingon ang babae.

"We're going to have our wedding within three months, Miss... We really need to
have a marriage license." halos magmakaawa na ako.

"I'm sorry, Ma'am, but I can't do anything about it po. Isang hamak na government
employee lang po ako." paghingi niya naman ng paumanhin. "Ang tanging magagawa niyo
lang po ay kausapin ang lawyer niyo at itanong kung ano ang nangyari sa sinasabi
niyo pong annulment papers

na five years ago pa po. At mas maganda rin pong harapan niyo na pirmahan ng asawa
niyo kung saka-sakali mang magfile ulit kayo."

I deeply sighed out of frustration at halos guluhin ko na ang aking buhok. I don't
know what to do anymore. This isn't a part of my plan.

All I want is to have a peaceful wedding with Brendt pero ngayo'y nagkakagulo-gulo
ng ganito.

Wala kaming naggawa ni Brendt kundi ang umuwi ng walang napala. We can't just
suddenly change my status and make me annulled.

"I think you should call your cousin, Ashley, about this matter. Siya lang ang
makakasagot kung ano ang talagang nangyari sa annulment niyo ni Sean." suwestyon
niya nang makarating kami sa kaniyang sasakyan.

Kinuha ko ang mini contacts notebook sa aking bag kung saan nakalagay ang lahat ng
contacts ng mga kaibigan at kamag-anak ko sa Manila kung saka-sakali mang may
emergency.

Pagkalapag kasi namin ng Davao ay muli akong pinagpalit ni Brendt ng sim dahil alam
ni Nikki ang aking number noon bago ako umalis at baka malaman ni Sean. Maybe
that's why Ashley wasn't able to contact me pero pwede niya namang tawagan si Daddy
pero hindi niya ginawa.

I hate that we were so careful before, and now our carefulness is bringing us
troubles.

Tinipa ko ang numero ni Ashley sa aking cellphone. Ni-loud speaker ko ang tawag
upang marinig ni Brendt at naka-ilang beses na pagtawag din ako bago niya ito
sinagot.

"Who's this? Atty. Cane speaking?" she formally answered the call.

"Ash,

it's me, Sandra." pagpapakilala ko.

Una'y natahimik siya ng ilang sandali ngunit agad ko ring narinig ang kaniyang
pagsinghap.
"Sandra!" she exclaimed. "You finally called! After what? Five years?"

"Yes, five years!" giit ko. "Five years and nothing happened with the annulment
that I filed? Anong nangyari, Ash? Bakit kasal pa rin ako kay Sean?"

"Grabe? Iyon kaagad ang tatanungin mo?" she sarcastically said. "Hindi ka man lang
mangangamusta?" she even had a guts to joke while I'm being serious and frustrated.

"I'm serious, Ash." I said in a low tone. "Anong nangyari sa annulment papers namin
ni Sean? Bakit married parin ang status ko at Sarmiento parin ang apilyido ko?"
sunod-sunod kong tanong.

Huminga naman siya bago nag-umpisang magsalita. "It all happened five years ago-"

"Just go straight to the point, Ash. Kapag nagkwento ka'y paniguradong tatagal tayo
ng ilang oras." I impatiently said.

"He didn't sign the annulment papers." she wrapped everything up in one sentence.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Brendt na para bang hindi kami makapaniwalang hindi
pinirmahan ni Sean ang annulment papers.

Umiling nalang ako at muling nagsalita. "Paano nangyari 'yon? Bakit hindi niya
pinirmahan? What about the court? Didn't they grant me the annulment kahit walang
pirma si Sean? Bakit hindi mo kaagad sinabi sakin?" sunod-sunod kong tanong. "It's
been five years already, Ashley... Napapagod na ako..."

"The court didn't grant the annulment hindi lang dahil walang approval

galing kay Sean kundi hinarangan din ni Sean ang petition mo sa korte patungkol sa
annulment niyo. If you have money, he also has a lot of money, Sandra." pag-
eexplain sa akin ni Ashley. "I did my best to fight for your case, but I didn't
win. I tried talking to Sean, but he's firm with his decision-not to sign the
annulment papers. I want to tell you the chaos that happened here in Manila pero
wala akong kaalam-alam kung nasaan ka. Ang sabi mo lang ay nasa Davao ka pero 'yon
na 'yon. I don't have your number either. I tried calling yung number na huli mong
pinagtext sa akin but it's not available already. I want to tell Tito pero ayokong
sabihin sa kaniya hangga't hindi ko pa alam. I want to have your permission first.
I just can't give out informations without your permission just because he's your
father. It's also against the law."

I know that I can't argue with Ashley because she's a lawyer at baka magdebate pa
kami rito ng wala sa oras.

"Okay, fine. May pagkakamali rin ako." pag-amin ko. "Just tell me why didn't Sean
sign the papers?"

"As far as I can remember, ang sabi niya lang ay ayaw niya. He didn't give me any
reason." Ashley answered. "And he even threw the papers in front of me. Mabuti
nalang at binalik niya sa envelope bago niya binato. Take note, he's really mad
that day. Hinding-hindi ko makakalimutan ang itsura ni Sean noon dahil ngayon lang
ako nakakita ng tao na ganon kagalit. His face was turning red and his veins were
popping all over his body."

"What do I need to do then, Ash?" halos maiyak-iyak ko nang tanong. "Plano

na naming magpakasal ni Brendt in three months. We're already engaged."

Isang malalim na hininga ang pinakawalan ng aking pinsan. Pakiramdam ko'y nam-
mroblema na rin siya ngayon nang dahil sa akin.

"Honestly, Sands, I really want to help you file for an annulment again but it will
be hard this time." problemadong sabi ni Ashley. "I have other suggestions, but I
want us to talk in person. Hindi ko pwedeng sabihin lang sa'yo through call. Gusto
ko ay magkalinawan tayong dalawa, Sandra, and I also want you to talk to Sean about
this. Hindi 'yong nagtatago ka at pati na rin ang anak niyo ay tinatago mo."

"You already know my reasons, Ashley. I don't want to go back to Manila." sabi ko
naman.

"Well, I can't go there. I'm handling six cases right now and the two of six cases
that I'm handling are big." she reasoned out.

Napakagat naman ako sa aking labi. Ang tanging nasa isip ko lang ay ayokong bumalik
ng Manila ngunit nandoon ang kasagutan sa lahat ng problema ko ngayon.

"If you really want your wedding to push through... hindi kaya ng three months,
pero may ibang paraan kaysa kumuha ng annulment." sabi niya. "Anyway, just call me
again if you already made your final decision. My client has arrived."

I closed my eyes and let out a sigh. "Okay... Goodbye, Ash."

Pinatay na ni Ashley ang tawag at lugmong-lugmo akong pinadausdos ang aking

cellphone sa dashboard.

"Guess, we can't be married."

Napalingon

naman ako kay Brent na biglang nagsalita matapos ang tawag. Hindi ko alam kung
bakit kailangan niya pang pekein ang ngiti niya kung alam ko naman ang tunay
nararamdaman niya.

"Brendt..." I called his name while reaching out for his arms.

He remained smiling when he turned to me. "You're still married with him." he said
like it is fine for him. "All we can do is to just live-in together with Rae. Na
kunwari ay mag-asawa tayo dahil we can't be husband and wife legally. Kasal ka
parin sa iba. You're still tied with Sean and his name."

"Brendt, I really want to marry you." I sincerely said. "Iyon ang magpapasaya sa
akin at lalong-lalo na kay Lyrae."

"But we can't!" mas madiin niyang sabi at medyo tumaas ang boses bago nag-iwas ng
tingin sa akin. "We can't." ulit pa niya ng kalmado at saka umiling-iling.

Ngayon niya palang ako medyo napagtaasan ng boses magmula ng napunta kami sa Davao.
I can see a mixture of frustration, pain and anger in his eyes.

Hindi na muling nagsalita si Brendt at pinaandar na ang sasakyan. Tahimik lang

kaming dalawa sa biyahe pag-uwi.

Nang makarating kami sa bahay ay nakita kong naglalaro sa garden ang anak ko kasama
ng kaniyang yaya. Kumaway naman ito sa amin ni Brendt nang may malaking ngiti nang
makita kami.

Simula nang magp-propose sa akin si Brendt ay mas naging masaya si Lyrae. More than
disappointing Brendt, I don't want to disappoint Lyrae. It will break her down so
much. It's even her birthday wish and I want to fulfill her wish.

I want to marry Brendt not just for my daughter, but also for me. I want to tie the
knot with him. We already have enough time spent with each other and with Lyrae.
Panahon namang sumaya kaming dalawa pero hanggang ngayon ay nakakulong pa rin ako
kay Sean at hindi pa nakakalaya.

"Magpapakasal tayo, Brendt." sabi ko nang humakbang si Brendt papunta kay Lyrae.

Nakakunot noo naman siyang tumingin sa akin na para bang hindi niya naiintindihan
ng maayos ang aking binitawang salita.

"But you're still married to Sean, Sands." he said.

"And it will end." I said with full of conviction. "I'll try to listen sa
suggestion na naiisip ni Ashley. I know she won't make me travel back kung hindi
magkakaroon ng magandang resulta ang naiisip niya. I need to see my cousin and wash
the leftover stain with Sean. Gusto ko nang gawin 'to ng tama, Brendt."

"You mean..." he trailed off and let me continue.

"We're going back to Manila." I made up my mind.

=================

Chapter 25

Chapter 25

Dual

"Mommy, are we going in now?"

Hindi ko alam kung pang-ilang tanong na 'yan ni Lyrae dahil kanina pa niya ako
kinukulit sa kakatanong kung magb-board na daw ba kami magmula nang makarating kami
dito sa airport.

She's just so excited about going to Manila. Ayaw na sana namin siyang isama ni
Brendt pero alam kong sobrang matatagalan kami bago makabalik ng Davao at hindi rin
mapapanatag ang loob ko kung iiwan namin si Lyrae sa mga yaya niya.

"Just wait a little bit more, Rae..." kalmado kong sabi at hinatak ang anak ko
papunta sa akin. "Just stay still."

Kinandong ko siya sa aking hita at panay pa rin ang kaniyang galaw. Talagang hindi
na niya matago ang excitement niya.

"Excited na po ako." she said.

"I know that you're too excited pero... tanong lang ni mommy ah." sabi ko naman.
"Why is it that you're so excited to go to Manila?" I curiously asked.

"Diba po... sabi niyo po... doon po kayo nakatira." medyo putol-putol niyang sabi.
"Gusto ko rin pong... doon tumira."

I really like it when she tries to speak in Tagalog dahil mas hasa siya sa
pagsasalita ng Ingles.

What's so good about living in Manila?

Mas gusto ko pa dito sa Davao dahil peaceful at mas marami ang magagandang
sceneries and landmarks kesa sa Manila na tadtad ng buildings at polusyon.

"Rae, you've been to Hongkong and San Francisco when we visited your Lolo. Those
places are way more beautiful than Manila." sabi ko naman. "Kahit

dito sa Davao ay mas maganda kaysa doon."

"Kahit na po, Mommy." she frowned and pouted her cherry thin lips. "I want to live
there po eh." pilit niya sa kaniyang rason kung bakit gusto niyang makapunta ng
Manila.

"Even if we will go there, Davao will always be our home, Lyrae." sabi ko naman.
"Mommy just have to do some things there. After that, we will go back to Davao.
Tayong tatlo ng Daddy Brendt mo."

"But... Manila is also our home right?" she asked.

Yes, darling. Your real home's in Metro Manila because this is where your real
father lives but I can't tell you about it yet.

"Of course, Manila's also our home." nagulat ako sa biglang pasulpot nang
nagsalitang si Brendt. "Here, baby. You must be hungry. Kanina ka pa kumain." he
told her and gave her a chocolate bar and bottled water that he bought.

"Thank you, Daddy!" Lyrae cheerfully thanked Brendt. "Do we have many houses there,
Daddy?" kuryosong tanong ng anak ko.

Tumabi naman sakin si Brendt at binigyan din ako ng bottled water. I smiled to
thank him as he answered his daughter's question. "Well, I have a house there and
as well as your mother and grandfather's house." sagot naman ni Brendt. "Ikaw ang
bahala kung saan mo gustong tumira. May condo rin kami ng mommy mo if you want.
Malapit sa mga mall 'yon and other landmarks." dagdag pa niya.

Lyrae was struggling to open the cap of her bottled water but Brendt immediately
opened it for her.

"Gusto ko po sa lahat."sagot naman ng anak ko. "Pero gusto ko pong tumira muna sa

bahay niyo po, Daddy. Sabi po ni Lolo before, may swimming pool daw po kayo eh."

Madalas kasing magbonding si Tito Anthony, Brendt's dad, at si Lyrae. Lagi kasi
siyang bumibisita rito sa Davao. Kaya sunod ang layaw ng batang 'yan eh. Mahal na
mahal ng dalawa niyang lolo. Kaisa-isang apo ba naman eh.

Brendt chuckled. "Then, doon muna tayo." sabi ni Brendt. "My baby's wish is my
command."

"Yehey!" Lyrae exclaimed with so much happiness. "Daddy's really the best!" she
said and even made a thumbs up while smiling so wide.

Mayroong mga chocolate na naiwan sa kaniyang ngipin and it made her look so cute.
Nagkalat na rin sa labi ni Lyrae ang chocolate na natunaw habang kinakain niya ito.
I was about to get her face towel when Brendt already wiped the dirt on Lyrae's
face using his hands.
I offered him a tissue and an alcohol to remove the dirt and stickiness on his
hands caused by the chocolate.

While we're waiting for us to board, Lyrae and Brendt kept on talking about Manila.
Nag-iisip si Brendt ng mga lugar kung saan niya ipapasyal si Lyrae. Si Lyrae naman
ay mas lalong hindi na mapakali sa sobrang excitement habang iniisa-isa ni Brendt
ang mga lugar na pupuntahan nilang dalawa.

Mabuti nalang ay wala pang ten minutes matapos lumipad ng eroplanong sinasakyan
namin ay nakatulog na si Lyrae dahil sa sobrang kakulitan. Kinakausap niya ang mga
ulap na nilalagpasan at nadadaanan namin dito sa ere dahil may iba't-ibang hayop
daw siyang nakikita.

"Aren't you tired?"

Brendt suddenly asked me while I'm softly caressing Lyrae's hair.

Nilingon ko naman siya. "Hmm... Hindi naman. I'm still fine." nag-aalangan kong
sagot kahit na ang totoo'y inaantok talaga ako.

I wasn't able to sleep well last night. Kung makakatulog man ako ay agad akong
magigising at paulit-ulit na iniisip ang pagpunta namin sa Manila ngayon.

Napakaraming mga pangyayari ang pumapasok sa isipan ko sa pagbabalik namin, lalo

na't kasama pa namin si Lyrae.

"Matulog ka na." he said. "You still have an hour to rest bago tayo lumapag sa
Manila. Gigisingin nalang kita kapag maglalanding na tayo."

I exhaled and obeyed his order that I should sleep. Kahit na sandali lang ang
biyahe ay hamak malaking tulong na ang isang oras nang pagtulog para sa akin.

Komportableng isinandal ko ang aking ulo sa balikat ni Brendt at ipinikit ang aking
mga mata.

"Are you sure about meeting him again?" he asked me, whispering just when I'm about
to sleep that made me wide awake.

"Oo naman." I confidently answered, even when I'm already sweating cold.

"What if he sees Lyrae?" problemadong tanong niya sa akin.

Napadilat naman akong muli at saka inangat ng bahagya ang aking ulong nakasandal sa
kaniyang balikat upang masilip ang aking prinsesa na mahimbing ang pagtulog.

If he will see Lyrae, honestly, I don't know what to do... But one thing is for
sure. Hindi ko hahayaang makuha niya si Lyrae sa akin. Mas maganda na ring hindi
nalang ako masiyadong maglalalabas ng kasama

si Lyrae. Mahirap na at baka makita niya pa si Lyrae at agad na iisipin nitong si

Lyrae ang anak namin. I don't want that to happen.

Hindi ko ipinagdadamot si Lyrae. I'm just saving my daughter from her first
heartbreak while she is still young. Ayokong nang dahil sa aming magulang niya
manggaling ang unang pagbiyak ng puso niya.

"If he will only see Lyrae then it's actually fine with me..." or not. "But if he
will get her from me, ipaglalaban ko si Lyrae." I said with determination.
"I will too." Brendt stated. "I'll also fight for Lyrae. And always remember,
Sands. Don't be bothered. wW're the legal parents of Lyrae. Mas malakas ang laban
natin kaysa sa kaniya."

Tumango naman ako at lumakas ang aking loob. Mas ibinalik ko naman ang
pagkakasandal ng aking ulo sa kaniyang balikat.

Ipinatong niya ang kaniyang baba sa aking ulo at naramdaman ko ang paghalik niya
rito.

"But I will also fight for you." he suddenly said. "Ikaw ang pinaka-kailangan kong
ipaglaban. I'll fight for you. I'll fight for us. Para kay Lyrae at para sa pamilya
nating tatlo."

I still can't understand why Brendt stayed with me and Lyrae for these past five
years when he can clearly have a life on his own and find someone else to love him.
I understand that he loves me but is it enough? Am I that worth it for him to
sacrifice his life?

"I will never let someone from our past be the reason for our present to break and
fall apart." he said firmly like a soldier getting ready for an all-out war.

"Wow!"

Lyrae exclaimed in an awe while looking around the house. "It's way bigger than our
house!"

Napatawa naman si Brendt sa reaksyon ni Lyrae habang nililibot ng tingin ang bahay
ni Brendt. I guess my daughter's really fit to live in a mansion like a princess.

Hindi naman kasi ganoon kalaki ang bahay namin sa Davao. Our house there is a
simple two-storey house with a garden, enough for holding small events.

"Nasa bahay nila daddy ang lahat ng maids." sabi ni Brendt sa akin habang
hinahayaang libutin ni Lyrae ang buong bahay. "Pinalinis ko lang 'to noong
nakaraang araw. Wala pang mag-aasikaso kay Lyrae habang wala tayo. We should've
brought her nanny here."

"As much as I want Lyrae to come with us ay hindi pwede dahil baka may makakita sa
kaniya." problemadong sabi ko. "Ayoko rin namang iwan siyang mag-isa pero we need
to act as soon as possible. Pupunta pa tayo ngayon kay Ashley."

"Kung gusto mo ay doon muna siya kila daddy." suggest niya. "Nandito naman sila
ngayon sa Manila at si Kuya ang lumipat sa Davao para ihandle ang business doon
habang nandito tayo sa Manila."

"Oh sige." I agreed to his suggestion. "We have no choice kundi ang iwan siya kila
Tito Anthony. Doon lang naman mapapanatag ang loob ko."

Hindi na kami nakapag-usap muli ni Brendt dahil natapos na ni Lyrae ikutin ang
buong bahay at hinila na niya papalabas sa may swimming pool si Brendt.

Brendt always tends to spoil Lyrae kaya siyempre'y pinagbigyan niya ang kahilingan

ni Lyrae na magswimming silang dalawa.

Habang nags-swimming sila ay tinungo ko na ang magiging kwarto ni Lyrae. Inayos ko

ang kaniyang gamit sa kwartong nakalaan sa kaniya at dinig na dinig ko ang tawa ni
Lyrae at Brendt mula sa garden dahil ang bintana ng kwarto na ito ay pwedeng
sumilip sa garden.

Brendt really knows how to make my daughter happy in just simple ways. He doesn't
need to make an effort. Kilalang-kilala na niya si Lyrae. Pakiramdam ko nga ay mas
close pa silang dalawa kaysa sa akin.

The day went by so quickly. It was just like our normal day in Davao. Ang kaibahan
nga lang ay nasa Manila naman kami ngayon and Lyrae's still thrilled about
strolling around Manila.

Kinabukasan ay hinatid namin si Lyrae kila Tito Anthony. Tuwang-tuwa ang maglolo
nang muli silang magkita.

"We'll get Lyrae tonight, Dad." sabi ni Brendt kay Tito Anthony.

Tumawa naman si Tito Anthony. "Kahit bukas niyo na kunin." sabi niya. "I want to
have a quality time with my granddaughter."

Napangiti naman ako habang nakikita at nadadamang mahal na mahal niya si Lyrae
kahit na hindi niya naman ito apo sa lukso ng dugo.

When we arrived at Ashley's firm. A lot of things change. Her office became bigger
at mas naging extravagant looking ang building ng firm nila.

"Finally!" Ashley exclaimed when she saw me entered her office.

She welcomed me with a hug

and a cheek to cheek greeting.

"Hello, Brendt." she casually greeted Brendt who came in next.

Pagkatapos naming magbatian ay umupo na kami ni Brendt sa couch kung saan ang
tanggapan ng mga kliyente at bisita ni Ashley.

"So... What's your plan?" I asked her with high hopes.

My cousin suddenly became serious like a real lawyer before averting her gaze to
Brendt.

"I wish to talk to my client about this... alone, Mr. Stewart." she told Brendt
formally.

Bumuntong hininga naman si Brendt bago ako nilingon upang magpaalam na hihintayin
niya ako sa labas.

Ngumiti naman ang aking pinsan nang lumabas si Brendt ng kaniyang opisina.

"Bakit kailangan mo pang palabasin si Brendt?" I asked her. "Sasabihin ko rin naman
sa kaniya kung ano ang sasabihin mo sa akin."

"It's because I don't want him to pressure you, Sands." she said.

My forehead creased. "Pressure about what?"

Huminga naman ng malalim ang pinsan ko bago tumayo mula sa kaniyang swivel chair.
Sumandal siya sa cabinet sa likod niya at humalukipkip.
"Ang naisip kong solusyon para pwede kayong makasal ulit ni Sean ay medyo mas
madaling proseso kaysa sa pagfile ng annulment case." sabi niya. "Ayoko lang na
ipagtulukan ka ni Brendt patungo ng America for his own sake and pleasure."

Mas

lalo namang napakunot ang aking noo sa mga salitang binibitawan niya kay Brendt.

"Bakit niya naman ako ipagtutulakan patungong America?"

Napataas naman ang kilay ni Ashley.

"I think you've forgotten something, Sandra." she said at mas lalo lamang akong
naging kuryoso. "Come to think of it... If you really want to be separated from
Sean, bakit hindi mo naisip ang paraang 'yon noon pa lang? Gusto mo pa talaga sa
paraang maaaring maging dehado ka at 'yong mahirap."

"Can you just spill it out, Ash." I impatiently said.

Napangisi naman ang pinsan ko na para bang mas lalo niya akong iniinis.

It's impossible that I haven't thought about what she's thinking about. I'm true to
my words that I want to let go of Sean five years ago. Kaya nga kahit mahirap ay
iniwan ko siya. Kahit masakit, nagawa kong ibigay siya kung kanino siya dapat.

"You have dual citizenship, Sandra." she stated and my eyes widened with that
realization.

I literally forgot that I have dual citizenship!

"You also have an American citizenship." she said. "You can get divorce there even
without Sean's permission. It will be somehow hard but easier than the process of
annulment here in the Philippines."

Nang magsink-in sa akin ang mga sinasabi ni Ashley ay ang tanging iniisip ko nalang
ay ang pagb-book ko nang aking flight patungo ng America.

"But

I strongly suggest if you will get Sean's permission about this, Sandra. It will be
much easier plus... magkakalinawan kayong dalawa kapag nag-usap kayo." she said.
"He didn't sign the papers for your annulment five years ago, Sandra. Doesn't that
action of him affect you or something? And he's the real father of your daughter,
for God's sake! Don't deprive him of something he deserves."

"Do you really think that he deserves being a father of my daughter, Ashley?" I
coldly asked my cousin.

"To be honest, when you left five years ago, I supported you but I think you're
selfish." she said without hesitation.

My eyes pierced through her.

"How did I become the selfish one, Ashley?" naiinis kong tanong. "I did that to set
him free! Para maging masaya siya! I'm the one who suffered here!" I tried making
her realize that I'm not at fault.

"No, Cassandra." her voice became whole and firm. "You left because you're just
scared of getting hurt again without learning about the context of his actions! You
left because you just want to save yourself! You deprive your daughter growing with
her real father; with her real family!"

Napaiwas naman ako ng tingin kay Ashley. I'm somehow guilty of her accusations
towards me but I know that my decision's for the best.

"You told me before that Sean's also exerting efforts because you're pregnant. It
means that he cares for your daughter. Nilagay mo lang sa alanganin ang anak mo,
Sandra. You made life harder for her." she continued. "And I just want to repeat
that Sean doesn't want to be separated from you! Do you think that you're the only
one who suffered? No! Do you know why?" nanghahamon niyang sabi.

I bit my lower lip. Trying to stop myself from spilling out nonsense answer that
I've thought of why Sean doesn't want to be separated.

I think I'm just delusional for thinking that that's the answer.

"Of course you don't and I won't tell you the answer." she suddenly became calm.
"Masiyado mo kasing pinaniniwala ang sarili mo sa mga bagay na walang patunay. You
just like to assume without clarifications."

"Why are you telling me these things, Ashley?" hindi ko maiwasang tanungin ang
pinsan ko.

"It's because I know how much you love him..." she trailed and smiled at me. "And I
know that you still do, so why are you making it hard for you, Lyrae and even
Sean?"

=================

Chapter 26

Chapter 26

Stranger

Napuno ng sari't-saring bulungan ang aking tenga magmula nang makarating ako sa
Sarto at nakakasalubong ang mga kakilala ko.

Some are greeting me but some are busy murmuring about me and Brendt who's
currently with me right now.

Mas lalo lamang naging malala ang bulungan ng makapasok na ako sa departamento kung
saan ako dati nakapuwesto. Kailangan ko itong daanan bago marating ang opisina ng
ipinunta ko rito.

Binaliwala ko nalang ang pagbubulungan nila at dire-diretso patungo sa office ni

Sean. Tumayo ang kaniyang secretary nang makita akong parating. Napaawang ang
kaniyang bibig nang makita ako.

"Sandra." she greeted me.

I smiled at her. "Nandiyan ba ang boss mo?" I asked her.

Nag-aalangan naman siyang tumango. "Nandiyan din si Ma'am Shannen at Sir Viñas."
dagdag niya.
Kusang bumagsak ang aking balikat nang marinig siyang binanggit ang pangalan ni
Shannen.

I was right! They are together. He's with Shannen, but why didn't he sign the
annulment papers before?

"Papasok ako." sabi ko naman at agad itong tumayo upang harangan ang pintuan.

Binalik ko naman ang tingin ko sa kaniya at nagtaas ng kilay.

"Baka may importante silang pinag-uusapan, Sandra." sabi niya. "I'll inform Sir
Sarmiento first. Baka makagalitan ako

dahil hinayaan lang kitang pumasok."

"Ako ang bahala sa'yo." sabi ko naman. "Hindi ka papagalitan ni Sean. I'll assure
you that. Kaya please lang. Let me in."

Napabuntong hininga naman siya at mukhang wala ring nagawa. If she will still
prohibit me to enter the office then I will have to force myself inside that room.

Tumabi ang secretary ni Sean upang makapasok ako sa office. Nilingon ko naman si
Brendt at tinanguan niya ako upang sabihing buksan ko na ang pintuan.

I already made up my mind. The moment that I open this door, it means that I'm
willing to open the past up again. Handa akong balikan ulit ang mga masasakit na
nakaraan. Noong una'y natakot ako dahil sa mga maaaring maramdaman ko, pero tuwing
inaalala ko kung bakit ako umalis nung umpisa palang ay muli akong nagkakaroon ng
lakas ng loob dahil alam kong hindi niya na ako mahihila pang muli pabalik sa
kaniya.

Nang makausap ko si Ashley ay napuno ang utak ko ng mga katanungang hindi ko alam
kung magkakaroon ba ng mga kasagutan.

I suddenly became hungry and desperate for answers that why I decided to come here.
I want to know why he didn't sign the annulment papers. May mga bagay din akong
gusto kong mapatunayan at alam kong malalaman ko lang ang lahat kung muli akong
makikipagkita sa kaniya.

Maraming sinabi si Ashley na tama... I mean lahat ata nang sinabi niya ay tama at
talagang tumatak sa isipan ko.

I let out a deep breathe before

opening the door.

Laughter turned into silence in a matter of milliseconds the moment I entered the
office.

Dumaan ang aking tingin kina Shannen at Sir Viñas na ngayo'y nagulat sa aking
pagdating bago ito makarating kay Sean.

Nakatayo ngayon si Sean na may kalong-kalong na bata habang hindi makapaniwalang

nakatingin sa akin.

My heart suddenly began pounding so fast... frightened, nervous, and pain caused
it. I never thought that looking at the man whom I tried so hard to forget can make
me feel this way again. Tingin lang ay halos manlambot na ang tuhod ko.
Sean is not just a bruise in my life that doesn't last. He's a deep wound that
leads me to having a scar-his mark that will always be with me. No matter how hard
I try to forget him, I may, but that's how I only see it. Cause in reality, I don't
think that I might ever forget him completely. There will always be that part of
him lingering in me and that's my daughter.

Natigil ang pagtingin ko kay Sean nang makarinig ako ng pagkaluskos dahil sa
biglang pag-akto ni Shannen. Pinanood ko siyang lumapit kay Sean upang kunin ang
batang kalong nito.

It should be Lyrae in his arms, right? But what will I do... I admit that I'm also
at fault and I don't blame him. Gaya nga ng sabi ni Ashley, ang sarili ko lang ang
inisip ko nang mga oras na 'yon at hindi si Lyrae. Hindi ang mararamdaman ng anak
ko kung sakaling mamulat na siya sa katotohanan

ngayon.

"Akin na muna si Zayn, Sean." sabi naman ni Shannen at hindi pa rin ako tinigilan
ng titig ni Sean habang kinukuha ni Shannen ang bata sa kaniya.

Agad namang dinaluhan ni Sir Viñas si Shannen nang makuha ang bata. "Hon, let's go.
May importante ata silang pag-uusapan." pag-aya ni Sir Viñas kay Shannen na lumabas
ngunit parang nabingi ako sa tawag ni Sir Viñas kay Shannen.

Did I hear it right?

They both stopped in front of me and Shannen looked at me. She smiled and I don't
know why suddenly felt at ease.

"I'm so glad that you're back, Sandra..." she said. "And I'm sorry." she added
before leaving the office with Sir Viñas.

Napapikit naman ako ng mariin bago muling dumilat upang lingunin si Brendt. He
looks like he's really on guard. Parang isang kalabit lang sa kaniya ay para siyang
bala ng baril na handang sumugod kay Sean.

"Leave." I mouthed at mukhang naintindihan niya naman ang aking sinabi dahil
napakunot ang kaniyang noo.

"Are you sure?" he also mouthed, asking me concernedly.

I smiled and nodded at him.

This matter is between me and Sean only. Hindi siya dapat kasama sa usapan naming
dalawa.

He smiled at me before giving Sean a murderous look, tila nagbabanta siya.

When Brendt went out of the room, mas lalong napuno nang katahimikan ang kaniyang
opisina. I tried to read now the emotions in his eyes, but I

can't. Para bang may sari't-saring emosyon pang nakabalot dito at hindi ko mawari
kung ano ang talagang nararamdaman niya.

Habang tinitignan ko siya ay hindi ko maiwasan ang puriin ang kaniyang taglay na
kagwapuhan. He looked more mature that made him handsome even more.

But I'm not here to praise his Godly looks. I'm here because I have to do something
that I must do.

"Hindi na ko magpapaligoy-ligoy pa, Sean." pagbabasag ko sa katahimikan. "I'm here

because I just found out that you didn't sign the papers five years ago."

Hindi siya nagsalita at nanatili pa ring nakatingin sa akin. Nakikinig siya sa

aking sinasabi at mukhang hahayaan niya lang akong magsalita hanggang sa matapos na
ako at makaabot sa aking talagang pinakay dito.

"It will be a lot of work and money if we're going to file an annulment again."
sabi ko naman. "I'm planning to go to America to file my divorce there. Ang sabi ng
lawyer ko ay mas mapapadali ang pagp-proseso ng divorce kapag pumayag ka. If not,
then I also have no choice. I will still do it, Sean."

"If you really want to be separated from me, bakit hindi ka nalang agad dumiretso
sa America, Sandra?" he suddenly asked me at napatigil ako.

"I-I told you it will be much easier if you will agree to the divorce that I will
file." nauutal kong sagot. "I also want to get rid of the hatred that we're feeling
for each other. Gusto kong kapag naghiwalay tayo ay maayos na ang lahat."

style="text-align:left;">"Ganoon din ba ang ginusto mo five years ago? Na kapag

naghiwalay tayo ay maayos na ang lahat?" he mocked me with his question. "Hindi
naman diba? Alin sa ginawa mo ang nagpaayos ng lahat, Sandra?"

Napaawang ang aking bibig. I'm lost for words. I don't even know how to defend
myself. Pakiramdam ko'y lahat ng sasabihin ko'y pagdadahilan lang.

"I don't just feel hatred towards you, Sandra. I'm fuming mad!" may diin niyang
sabi. "I hate how you just left five years ago without making me explain my side!
Sarili mo lang ang pinapakinggan mo and the dog that you're with."

I can see Sean's veins popping out on his neck. He's also turning red like a tomato
ready to burst.

He sighed, trying to calm himself. "So, you just came back for this, huh?" he let
out an intentional laugh. "I'm sorry but you won't be able to get my consent.
Expect that I'm also going to ruin everything that you're planning with that dog.
Kung kinakailangan kong harangan ang divorce na i-fifile mo, gagawin ko."

"Sean, please... stop this." I almost begged. "This is all that I'm asking for.
Hindi ko alam kung para saan 'to pero kung gusto mong gumanti sa akin para sa
nagawa ko dati ay nakikiusap akong sa ibang paraan nalang. I'm willing to payback
everything that I've done. Huwag mo na akong pahirapan pa."

"Huwag nang pahirapan?" he repeated what I said and chuckled sarcastically. "Wow,
Sandra!" he exclaimed. "Noong iniwan at pinagtaguan mo ba ko, naisip mo kung gaano
ako nahirapan?"

"I just did you a favor

before, Sean. It's for the both of us. So, please do mine." sabi ko nalang.

"Do you think it's a favor for me, Sandra?" tanong niya at humakbang papalapit sa
akin. "Do you really think na gusto kong iwan mo ko?" his voice broke and much
more, my heart.
Humakbang ako paatras nang makalapit na siya sa akin ng tuluyan.

"Yes, I admit!" he suddenly shouted. "Pinahanap ko kayo! You're in Davao, hiding

with that dog, right?"

Nalaglag ang aking panga sa kaniyang sinabi. Pinahanap niya kami?

"I was about to get you when I suddenly thought that you needed time for yourself.
I want to clear things out pero dinalaw ako ng takot, Sandra. You're pregnant that
time and I don't want to take the risk. I don't want to cause you more stress.
Hinayaan kita doon because I think na mas magiging mapanatag ang loob mo habang
dinadala mo ang anak natin." he narrated. "When I heard the news from my men that
you already gave birth, gustong-gusto na kitang puntahan but your father stopped me
from doing so. He knew that I already found you dahil sinabi ko 'yon kay Mommy. He
told me to leave you alone because that's what you wanted. I was so stubborn
because I want to see you and our daughter that's why I still flew but... I
couldn't make it, Sandra."

Tears unwillingly fell like waterfalls that were pooling from my eyes. Hearing
Sean's story makes my heart excruciate in pain and sorrow.

"Ang tanging pinanghahawakan ko nalang throughout the whole years ay ang hindi ko
pagpirma sa annulment papers na finile mo. And I was right.

You came back." he said. "Pero kung para lang sa walang kwentang divorce na gusto
mong i-file, then I'm sorry if you'll be miserable cause I won't let that happen."

Tinalikuran niya ako at akmang babalik na sa kaniyang lamesa nang muli akong
magsalita.

"Brendt and I are planning to get married." I announced and he stopped from
walking.

I can see the way his shoulders move up and down rapidly.

"You just gave me more reasons not to let you divorce me." he stated.

"Wag ka namang maging selfish, Sean!" I shouted.

"I'm not selfish, Sandra." mariin niyang sabi at muling lumingon sa akin. "You are
mine. You are my wife and I'm your husband. But maybe, yeah, you can call me
selfish dahil hinding-hindi kita ibibigay sa iba lalo na sa aso na 'yon! And please
look back on our past, you're the one who's selfish. Hindi ba pwedeng ako naman
ngayon?"

Napatahimik naman ako sa kaniyanb mga sinabi. This is not just for me. Ngayon ay
hindi ako nagiging makasarili. All I want is to fulfill my daughter's wish na
ikasal kaming dalawa ni Brendt.

"And now, all I want is you..." then he trailed before continuing. "And our
daughter."

My lips slightly parted and my tears stopped from falling. Napalitan ang lahat ng
sakit ng takot at kaba.

"I want to meet our daughter, Sandra." nagsusumamong sabi niya sa akin. "Huwag mo
naman siyang ipagkait sa akin. She's also my daughter and I've been longing for
her."
Even if I also want to introduce Lyrae to him now, I still

feel like it's not the right time. Our daughter's still young. It will be harder
for her to understand everything if she will meet Sean as her father. Ayokong
masaktan ang anak ko.

"Maayos na ang buhay niya ngayon, Sean." sabi ko. "Wag mo na muna siyang guluhin
pa. Give her more time to grow."

"Wala akong balak guluhin ang buhay ng anak natin." he said. "Ang gusto ko lang ay
makita't makausap siya." mas lalong nabasag ang boses ni Sean.

I feel like a thousand knives stabbed my heart at the same time.

"Please, Sandra... I want to be with her." he begged. "Kahit akin lang siya tuwing
weekends, tapos ay sa inyo siya ng weekdays while I'm still winning you back.
Hayaan mo naman akong gawin ang karapatan ko bilang ama niya."

Huminga naman ako ng malalim at muling nagsipatakan ang aking luha. I realized that
I made a great mistake and I'm regretting everything that I did.

"You're not her father." I cried and his eyes widened, like he couldn't believe
what I just said.

"W-What do you mean?" naguguluhan niyang tanong.

"Lyrae Sirius Talavera... Stewart." I slightly hesitated while stating my

daughter's full name. "Si Brendt ang alam niyang daddy niya. Si Brendt ang daddy
niya sa mata ng batas and legal papers. Sa birth certificate niya ay si Brendt pa
rin ang ama niya. You're not her father legally."

Ang namumungay na mga mata ni Sean ay mas lalong namungay at namula habang sunod-
sunod na pumapatak ang kaniyang luha.

"Why did... did you do that?"

Pain

is very audible from his voice. Pakiramdam ko'y mabibingi ako sa sakit na naririnig
ko mula sa kaniya.

"Ayokong lumaki siyang alam niya sa sarili niyang may kulang." I reasoned out.
"Ayokong mamroblema siya kung sino ang daddy niya... Kung bakit hindi namin kasama
ang daddy. I just don't want to let my daughter suffer from thinking about it."

Naiimagine ko palang na nangungulila sa ama si Lyrae ay hindi ko na kinakaya. Paano

pa kaya kung talagang nangyari iyon? Hindi ko ata kakayanin.

Pumikit naman ng mariin si Sean at huminga ng malalim bago muling dumilat. Mas
nagmukha siyang seryoso.

"I'm meeting my daughter, Sandra. You can't stop me." he firmly said.

"But I will."

Sabay kaming napalingon ni Sean sa pintuan kung saan nakasungaw ni Brendt. Ngayon
ay mas nilakihan niya ang pagkakabukas ng pinto at saka pumasok sa loob upang
makalapit sa akin.
"Hindi ko hahayaang makilala mo si Rae." sabi ni Brendt. "I won't let you lay a
hand on her. Kahit tingin, hindi ko papaligtasin. Mahal ko ang anak ko. Ayokong
maranasan niya ang mga bagay na mararanasan niya kapag nagpakilala ka pa sa kaniya.
Mahihirapan siya, Sean. Sana kahit 'yon man lang ay i-consider mo."

"Anak mo?" Sean sarcastically chuckled that made Brendt frown. "Anak mo siya sa
papel, Brendt." paglilinaw niya. "Pero hindi mo maalis na dugong Sarmiento ang
tumatakbo sa dugo niya. That I am her biological father. I am part of the reason
why she's made in this world. She's made out of my love for Sandra. Gawa siya sa
bawat dugo't laman ko. She is my daughter."

Nagulat ako nang tumawa si Brendt na hindi man lang naapektuhan sa mga binitawang
salita ni Sean.

"Even if you are her biological father, ako pa din ang kilala niyang daddy niya."
sabi naman ni Brendt. "Face it, Sean! Alam nating kapag pinapili natin si Rae kung
sino ang gusto niya sa ating dalawa ay ako ang pipiliin niya. Sino ka nga ba naman
sa buhay niya para piliin ka diba? You are just a stranger to her, and I'm her
daddy."

Hindi naman nakapagsalita si Sean. Gusto ko siyang daluhan upang humingi ng patawad
dahil ako ang may kasalanan ng lahat ng ito pero hindi ko magawa dahil hinigit na
ako ni Brendt papalapit sa kaniya.

"Now, if you'll excuse us. We have more important things to do." sabi naman ni
Brendt bago ako hinatak papalabas ng opisina ni Sean.

=================

Chapter 27

Chapter 27

Current

Binalot kami ng katahimikan ni Brendt habang patungo kami sa bahay ni Tito Anton
upang kunin na si Lyrae. Ni isa sa aming dalawa ay walang nagtakang magsalita.

Even if I want to talk to him, I don't even know how to start the conversation.

Naguguluhan pa rin ako sa mga binitawang salita sa akin ni Sean. Those words
weren't the words that I expected to hear from him. Mas lalo tuloy naging mahirap
para sa akin na iproseso ang mga sinabi niya.

Nang madaanan namin si Lyrae ay lumipat ako sa backseat upang samahan siya doon.
Pinakita niya sa akin ang mga bagong laruan na ibinili sa kaniya ni Tito Anton. I
mildly scolded her because I told her not just to accept gifts that can spoil her
pero kalaunan ay nakipaglaro na rin ako sa kaniya hanggang sa napagod siya at
nakatulog.

Binuhat naman siya ni Brendt nang makarating kami sa bahay. Nang mailapag siya ni
Brendt sa kaniyang kama ay kitang-kita ko ang nag-aalalang itsura ni Brendt habang
nakatingin kay Lyrae na mahimbing na natutulog.

"We need to send Lyrae back to Davao." sabi ni Brendt nang tumungo ako sa aking
kwarto at sinundan niya ako.
Kahit na umaakto kaming dalawa na parang mag-asawa na sa harapan ni Lyrae ay hindi
pa rin kami nagsasalo sa isang kwarto. Maging sa Davao ay sa magkaibang kwarto kami
natutulog.

"You know I can't do that, Brendt." sabi ko naman sa kaniya.

style="text-align:left;">"And why is that?" nakakunot-noo niyang tanong sa akin.

Nilingon ko naman siya. "I already told you before we went here, Brendt." sabi ko.
"Ayokong maiwan si Lyrae doon na ang kasama niya lang ay ang mga yaya niya."

"But Sean's already looking for her, Sandra." he problematically said. "I saw how
determined Sean is earlier when he mentioned that he wants to meet Lyrae. Alam kong
gagawin niya ang lahat para lang makita si Lyrae."

I just let out a deep sigh while looking at Brendt who's overthinking himself.

"Maybe I should hire a bodyguard for Lyrae." he suddenly thought and said. "Two
bodyguards will do right?"

"Brendt, you're being overprotective." I told him.

"I'll be gone for three days. I'm going back to Davao. I need to check on our
business there." sabi niya. "I will leave the day after tomorrow. Gusto ko
mabantayan kayong dalawa at lalo na si Lyrae. Mapapanatag lang ako habang wala ako
kapag may bodyguards kayong dalawa."

"You don't have to protect us from Sean. Lalo na si Lyrae dahil wala siyang
gagawing masama kay Lyrae. She's his daughter." paalala ko naman sa kaniya.

Kung dati'y tutol na tutol ako, pero ngayo'y unti-unti na akong sumasang-ayon sa
pagtatagpo ng mag-ama.

Iniisip ko ang sinabi sa akin ni Sean na wala naman siyang balak guluhin ang buhay
ni Lyrae. He only wants to see her. Maybe I could

let him meet her, but I won't introduce him to her as her real father.

"What has gotten into you, Sandra?" Brendt sounded so suspicious. "You just met him
again and now you act like you don't care about him meeting Lyrae. Iyon ang pinaka-
pinoproblema natin bago tayo pumunta dito sa Maynila pero parang wala ka ng
pakialam sa mga pwedeng mangyari."

Napabuga naman ng malalim na hininga ni Brendt. Pilit niyang kinakalma ang kaniyang
sarili.

"Think about why you left five years ago and why we're here right now, Sandra." he
said. "Don't make him fool your heart again. Don't make him have an access to hurt
you again." he added before quietly leaving my room.

Sean will always have an access to hurt me. He always have my heart and if I deny
that, I'll be the one who's going to fool myself.

"Please check on the house since you're in Manila, Sandra." pakiusap sa akin ni
Daddy. "Matagal nang hindi nauuwian ang bahay. Baka magtampo 'yon."
"Okay, Dad. I will check on it." sabi ko at nilingon si Lyrae na sinasalok-salok
ang tubig sa pool saka muli itong ibabalik. "Lyrae also wants to visit our house.
Para naman may ibang mapuntahan si Lyrae."

"That's great then!" sabi ni Daddy. "I'll inform the caretakers that you're coming
with Lyrae para maipaghanda nila kayong dalawa ng meryenda. Kasama niyo rin ba ni
Lyrae si Brendt na pupunta sa bahay?" he carefully asked.

"He's busy with

their business. Sinama siya ni Tito Anton sa kompanya nila dito." sabi ko naman.
"It'll be just me and Lyrae."

Naging malamig din ang pakikitungo sa akin ni Brendt kaninang umaga dahil sa maliit
na pagtatalo namin kagabi. It was a good thing na hindi niya masiyadong pinahalata
kay Lyrae dahil ayokong mag-alala ang bata.

"Okay then... Just tell me if you're already at home. Kung may gusto kang ipabago
para kay Lyrae, feel free to do so. Contact our family's interior designer if you
want."

"Sige, Dad. Sasabihin ko nalang pero sa tingin ko'y wala naman. Baka bumalik din
kami ng Davao or baka pumunta kami diyan sa'yo." sabi ko.

"Just making sure, Sandra." makahulugang sabi ni Daddy. "Anyway, I have to go now.
I have an appointment. Huwag mo rin sanang kalimutang icheck ang Talavera Corp.
You're still its heiress in case you forgot because you've been away for so long."

Napahilot naman ako sa aking sintido dahil sa sobrang dami ng mga responsibilidad
na naiwan ko dito sa Manila. I was living so peacefully in Davao when it's a chaos
here in Manila.

"I won't forget that, Dad." I said not to worry him. "Sasabihin ko nalang din po sa
inyo kung kailan ako bibili sa kompanya. But I don't think that I can for now.
Masiyado pa po akong busy at maraming ginagawa."

"I understand. Pinaalala ko lang sa'yo." sabi niya.

"Okay, Dad..." sabi ko nalang.

Pagkatapos naming magpaalam ni

Dad sa isa't-isa ay pinaligo ko na si Lyrae habang ako naman ay inasikaso ang

sarili. She can already bath herself. Posibleng naglalaro-laro pa siya ng tubig sa
banyo at medyo matagal pero kaya naman na niya.

"Where are we going again, Mommy?" she cutely asked while staring outside the car's
window.

Nakaluhod siya sa upuan ng sasakyan habang ang kamay niya'y nakahawak sa salamin ng
sasakyan. Isang maling preno ko lang ay paniguradong mangungudngod na siya sa
salamin.

"To your mommy's house but if you won't sit properly, babalik nalang tayo sa bahay
ng Daddy Brendt mo." I tried to warned.

My warning worked out because she immediately sat properly and fixed her seatbelt.

Napangiti naman ako dahil napalaki kong mabuti si Lyrae. Kahit minsan ay may
pagkamakulit, hindi naman maiiwasan 'yon dahil bata pa lamang siya. She will mature
as she grow up and I hope she'll be stronger by that time.

"Mommy, look!"

Halos magulat ako dahil sa pagsigaw ni Lyrae. Nakaturo siya sa bintana kung saan
kita ang playground ng subdivision kung saan nakatayo ang aming bahay.

"I wanna play, Mommy! I wanna play!" she kept on shouting while pointing at the
playground.

"Lyrae, we're going to our house." paalala ko naman sa kaniya.

"Eh... Mommy..." she cutely whined. "Sandali lang po! Please, Mommy... Please..."

Wala naman akong

nagawa kundi ang iliko ang sasakyan sa daan patungo kung nasaan ang playground. If
I won't let her play, paniguradong iiyak siya at matagal-tagal bago siya tumahan.

I bet she already misses her playmates in Davao.

"Yay!" sigaw ni Lyrae nang makababa siya ng sasakyan.

Dire-diretso ang takbo niya patungo sa palaruan. Una siyang pumunta sa slide at
agad na inakyat iyon upang makapagpadulas. May mga ibang bata rin ang dumalo sa
kaniya upang makipaglaro. It's a good thing that the kids in this neighborhood are
friendly. Ayoko naman kasing ma-left out si Lyrae sa kanila na magkakasamang
naglalaro.

Napatigil naman ako sa panonood kay Lyrae nang biglang tumunog ang aking cellphone
at nakitang tumatawag sa akin si Brendt.

I sighed and walked at the benches to sit down before answering his call. "Hello?"

"Nasaan kayo ni Lyrae?" he asked me. "Wala raw kayo sa bahay. Saan kayo pumunta?"

"Dad asked me to go to our house. Pinapabisitahan niya lang sa akin." sagot ko

naman. "Naglalaro ngayon si Lyrae sa playground dito. Ako na ang bahala sa kaniya.
I'll just text or call you kapag uuwi na kami."

Rinig ko naman ang pagbubuntong hininga ni Brendt. Alam niyang wala na siyang
magagawa dahil nandito na kami ni Lyrae.

"Mag-iingat kayong dalawa. I'll call you later." sabi nalang niya.

"Okay, Brendt. Bye." paalam ko

bago pinatay ang tawag.

Tinignan ko naman ang oras bago binalik ang cellphone ko sa aking bulsa. Kailangan
na naming pumunta ni Lyrae sa bahay. Ibabalik ko nalang siya dito ulit para
makipaglaro.

Tumayo ako sa bench at hinanap ang anak ko sa gitna ng mga batang naglalaro. I
don't need to search harder because I immediately saw in front of a man.
Nakatingala ang anak ko habang tinitignan ang lalaking pirming nakatingin sa
kaniya.
Tila ako tubig na nilagay sa napakalamig na freezer at agad na nanigas nang makita
ko silang dalawa.

"Lyrae!" I called for my daughter's attention pero tila hindi ako marinig ng anak
ko dahil sa buong atensyon na ibinibigay niya sa lalaking nasa harapan niya.

Nang makabawi ako sa pagkaka-estatwa ay agad kong tinakbo ang distansya na

naglalayo sa aming tatlo.

As soon as I reached there place, I kneeled down to hug my daughter.

"Mommy..." she whispered.

Her voice was full of doubt why I suddenly hugged her.

"Sean, please go first." sabi ko kay Sean habang yakap-yakap pa rin si Lyrae. "I'll
talk to Lyrae first. Please."

"Mommy, who is Sean? Is he Sean po?" my innocent daughter asked.

Parang pinipiga ang aking puso nang marinig ang mga tanong ng anak ko. Napatunayan
ng mga tanong ni Lyrae ang binitawan ni Brendt na salitang isang estranghero lang
si Sean sa

buhay ng anak naming dalawa. Our daughter doesn't even know his name. She doesn't
know anything about him.

Narinig ko naman ang pagsinghot ni Sean at para akong natauhan. I know he's hurt
right now. I know he is. I'm not naive and insensitive.

"Is this how you plan your revenge on me, Sandra?" rinig na rinig ko ang sakit sa
kaniyang boses. "Ang daming paraan para masaktan mo ako pero bakit sa ganitong
paraan pa. Bakit ang anak pa natin?"

"Sean, please! Just stop first, okay?! Tumigil ka muna." pagsigaw ko.

I felt my daughter startled because I shouted at a man who's just a mere stranger
to her.

"Mommy, what is he saying?" naguguluhang tanong ng anak ko.

Hindi ko alam kung naintindihan niya ba ang huling sinabi ni Sean pero sa tingin
ko'y mayroon na siyang nahihinuha. Even if she's still young, she's not dumb, not
to understand what her Dad was saying earlier.

"Tell her, Sandra." kalmadong sabi ni Sean sa akin.

"Give me time to tell her, Sean." sabi ko naman.

"Kung hindi ngayon, kailan pa?" he asked me. "Hindi ko na kayang lumipas pa ang
isang araw na iniisip na ang iba ang pinapaniwalaan at kinikilalang ama ng anak ko.
I gave you her first four years, Sandra. Isn't that enough time?"

Maybe it's true that everything has its own limitations. Maybe I've been hiding
Lyrae for too long. Maybe four years of

her life are already the limit. I can't keep her away from her father anymore.

"L-Lyrae..." nauutal kong pagtawag sa anak ko habang unti-unting bumibitaw sa

pagkakayakap sa kaniya.

I looked at her into her eyes and all I can see is Sean's. Their eyes reflect each
other so much. I can see the shade of Sean's eyes in hers. Bulag nalang siguro ang
hindi makakapagsabing mag-ama sila kapag nakita silang dalawa na magkasama.

"Lyrae... Baby, you stared at his eyes earlier, right?" I began my confession by
asking Lyrae a question.

Unti-unti namang tumango si Lyrae habang nakanguso, tila tinitimbang ang aking
emosyon na ipinapakita sa kaniya.

"Were you able to see yourself in him?" I asked her. "Did you see yourself in your
Dad's eyes?"

Napaawang naman ang bibig ni Lyrae saka muling ibinalik ang tingin kay Sean.

"D-Dad?" she stuttered. "Why is he... my dad, Mom?" she asked me when she turned to
look at me again.

"He's your Dad, Lyrae. He's your father." I confessed, trying to make her realize
the truth.

"No!" she exclaimed and made a step backward away from me. "Daddy Brendt is my
Dad!"

Napapikit naman ako at iniisip ko palang ang nararamdaman ni Sean ngayon pagkatapos
marinig ang mga salitang 'yon galing kay Lyrae ay mas lalong nagiging pinong-pino
ang pira-piraso kong puso. I didn't even dare to turned around just to look at his

expression. Tingin ko'y hindi ko kakayanin.

In the end, I didn't just make Sean suffered. Hindi lang siya ang nahihirapan dahil
sa mga maling desisyon ko kundi pati na rin si Lyrae at lalo na ako. I can't
believe that I hurt two of the most important people in my life.

Tama nga si Ashley... I really am a selfish person.

You truly wouldn't know if your decisions will work out-if it's right or wrong,
until you finally moved in to the future to see what effect your decision has made.

I totally salute all the people who get to make a right decision in their lives;
decisions that they wouldn't regret because I never seem to make a right decision
in my whole life.

"Lyrae, please listen to me." I tried to shake all the lies that I showered her
with. "Brendt is your Uncle-Daddy, but he..." sinubukan ko pang ituro si Sean. "He
is your real Dad. He lives here in Manila that's why he's not with us in Davao."

Umiling-iling naman si Lyrae at tuluyan nang tumulo ang kaniyang mga luha. Sobrang
bilis rin nang pagpula ng aking anak dahil sa kaniyang meztisang balat.

I'm thankful that my mom didn't get to see me cry because she will get to
experience this much pain that I'm feeling right now. Ganito palang kasakit na
makita ang anak mong umiiyak. Doble pa ng sakit na naramdaman ko noong ipinanganak
ko siya.

"You're lying, Mommy..." she said. "He's not my Daddy."

Naramdaman

ko naman ang pagluhod ni Sean sa aking tabi. He tried to reach for our daughter but
Lyrae immediately moved farther away where he can't reach her.

"Lyrae, please..." Sean cried, begging our daughter for the slightest touch that
she can offer him. "Anak... Anak... My beautiful daughter..." paulit-ulit na sabi
ni Sean habang tinatawag papalapit sa kaniya si Lyrae.

"Lyrae... come to your Daddy please, anak. Just... Just let him hold you... kahit
sandali lang." I also begged her.

Alam kong kasalanan ko ang lahat ng ito. I'm going to do everything just to fix our
broken family.

"No! No! No!" sigaw ni Lyrae at pinagtitinginan na kami ng mga ibang bata at
kanilang mga yaya na kasama nila. "I hate you, Mommy! I hate you!"

Tumakbo si Lyrae palayo sa amin ngunit agad namang tumayo si Sean upang habulan
siya. I also got up in my knees and ran as fast as I can. Hindi ko kayang tapatan
ang pagtakbo ni Sean na agad nahuli ang aming anak at niyakap ng mahigpit.

"Let go of me! Let go of me!" paulit-ulit niyang sabi nang ikinulong na siya ni
Sean sa kaniyang braso.

Why is it like this? Hindi naman ganito ang ginusto kong mangyari... This is not
what I want.

Nang matigil si Lyrae sa pagpipiglas sa pagkakayakap ni Sean ay medyo kumalma ako.

"Lyrae?... Lyrae!"

Muling namuo ang tensyon sa aking sistema ng makita si Sean na inaalog-alog si

Lyrae.

style="text-align:left;">Mabilis akong dumalo sa kanilang dalawa. Lyrae's catching

her breath so hard. Sobrang bilis nang pag-angat at pagbaba ng kaniyang dibdib.

Napuno ng takot ang aking puso't isipan. Panandaliang nawala ang sakit na
naramdaman ko dahil sa takot at nerbyos na nararamdaman ko habang pinapanood si
Sean na binuhat si Lyrae at agad na naglakad ng mabilis.

Agad naman akong sumunod sa kanilang dalawa patungo sa sasakyan ni Sean.

Sean opened the back door of his car and looked at me. "Get in." mariin niyang sabi
na agad ko namang sinunod.

Inihiga niya si Lyrae sa aking hita nang makaayos ako ng upo sa loob at agad siyang
tumungo sa driver's seat. Pinaharurot niya ang kaniyang sasakyan at tila walang
pakealam sa mga batas pagdating sa daanan at sa pagmamaneho.

Sakto namang habang patungo sa ospital ay tumawag sa akin si Brendt at agad kong
sinagot upang ibalita sa kaniya ang nangyari.

"Sandra, I forgot to tell-"

"Brendt, we're bringing Lyrae to the hospital! Bigla siyang nahirapang huminga."
agad kong sabi at hindi ko na pinatapos pa sa kaniyang sasabihin.

Naramdaman ko naman ang sandaling paglingon sa akin ni Sean nang marinig ang
pagbanggit ko sa pangalan ni Brendt.

"What?" I can almost imagine him getting worked up and worried. "What happened?
What hospital?"

"The hospital nearest

to our house." sabi ko naman at saktong natanaw ko na ang ospital na aming

pupuntahan kaya sinabi ko na 'yon sa kaniya.

Agad niyang pinatay ang tawag dahil sa pagmamadaling mapauntahan si Lyrae na

ngayo'y sinusugod namin sa ospital.

"Examine everything that you need to examine. I want her safe. Make a general
check-up too." sunod-sunod na bilin ni Sean sa doctor na ngayo'y nag-aasikaso sa
aming anak.

"Yes, we will, Sir. Doon na po muna kayo sa labas." sabi naman nito.

Isinarado ng mga nurse ang kurtina habang chine-check up ng doctor ang aming anak
at wala kaming magagawa ni Sean kundi ang maghintay.

"Did she already experience this before?" matamang tanong sa akin ni Sean. "Mayroon
ba siyang sakit?"

Umiling naman ako at niyakap ang aking sarili. "She's a very healthy girl."

Tumango-tango naman si Sean at parang nabunutan ng tinik sa lalamunan nang malamang

malusog naman si Lyrae.

I realized that there are just so many things that I need to feed him with about
Lyrae dahil marami siyang hindi alam tungkol sa anak namin.

"Lyrae's also a smart kid. Hindi siya umuuwi galing sa kindergarten nang walang
nakatatak na star sa braso niya. Sa edad niya, she's already a bright kid. Magaling
siyang makaintindi at medyo matalas na rin siyang makipagsalita. She often watch
news with me at night. She also likes watching Disney Channel,

Nickelodeon and Cartoon Network that's why she's more fluent in speaking in
English. She loves to play with Barbie and Disney Princesses' dolls. She also loves
to read fairytale books. Mahilig siyang kumain ng cereal tuwing umaga tapos toasted
bread with butter. As of now, paborito niyang ulam ang chicken adobo-yung wala
masiyadong sabaw. Sa gabi naman, she likes to drink luke warm milk pero dapat may
tubig ka rin na i-ooffer sa kaniya. Hilig niya rin ang kumanta dahil sa mga Barbie
at Disney Princess movies na napapanood niya. Gusto niya rin ang magswimming. She
dreams of living in a house with a swimming pool. Wala kasi yung bahay namin sa
Davao ng swimming pool kaya natutuwa siya sa bahay ni Brendt dito sa Manila dahil
meron." I stated almost everything about Lyrae. "Ayon... she's that kind of girl.
She's full of charms. Kung hindi mo man napansin kanina, sa'yo siya nagmana. Halos
lahat ng facial features mo ay kuhang-kuha niya. She looks like a girl version of
you."

"Ang dami ko palang nakaligtaan sa buhay niya no?" he suddenly asked. "I really
want to make up for the years that I'm not with her, Sandra. Alam kong mahirap pang
kunin ang loob ni Lyrae pero sana ay tulungan mo ako. I know that with your help,
it will be much easier."
I was about to tell him that I'm going to help him when the doctor went out of the
curtained room.

"Inatake na ba siya ng asthma dati?" tanong naman ng doctor sa amin.

Maagap naman akong umiling bilang sagot. "No." sabi ko.

"Well, your daughter has an asthma that's why she was troubled with breathing

earlier pero hindi naman ganoon kalala. It's her first attack. Something triggered
her to have an attack earlier. You have to take care of her. I suggest na bumili na
rin kayo ng inhaler. May irereseta rin akong gamot sa kaniya. She will need it lalo
na at hindi natin alam kung kailan siya aatakihin ulit ng asthma." sabi nito sa
amin. "For now, nilagyan muna namin siya ng oxygen para makatulong na i-stabilize
ang kaniyang paghingi. She'll be okay in a few hours."

"Can we move her to a private room?" Sean asked the doctor.

"Of course you can, but it's not necessary dahil gagaling din naman siya agad."
sagot naman ng doctor. "It will be a waste of money to move her in a private room
since pwede naman na siyang umuwi maya-maya."

"Money's not a problem here. I will move her in a private room." Sean stated.

"Very well." ngumiti naman ang doctor at umalis.

Naiwan na lamang ang nurse na nagbabantay kay Lyrae.

"I will just process the room that I will get for her. Dito na muna kayo." paalam
naman ni Sean sa akin at nagmamadaling umalis upang maayos na ang paglilipatan na
kwarto ni Lyrae.

Habang hinihintay si Sean na maasikaso ang kwarto ay bigla namang dumating si

Brendt. I almost forgot that I informed him about the incident that happened
earlier.

"What's wrong with Lyrae? Bakit siya nandito? Anong nangyari?" sunod-sunod na nag-
aalalang tanong niya.

"Inatake

siya ng asthma." simpleng sagot ko naman.

"She has an asthma?" hindi makapaniwalang tanong ni Brendt sa akin.

Kahit ako rin naman ay hindi ko naisip na maaaring magkaroon ng asthma si Lyrae
because she's usually playful and athletic. Maybe her bursted tears earlier was the
trigger. Siguro'y maganda na ring pangyayari 'yon dahil nalaman naming may asthma
pala siya.

"Ngayon ko lang din nalaman." sabi ko.

"Is she advised to stay here at the hospital?" he asked while caressing Lyrae's
head.

"Uh... No." nag-aalangan kong sagot. "Pwede na siyang umuwi pero gusto ni Sean na
dito na muna siya sa ospital kaya kumuha siya ng private room para kay Lyrae."
Brendt just nodded until he realized what I just said. He looked at me in disbelief
like I said something wrong.

"Sean?" nagtatakang tanong niya. "You're with Sean? Nandito siya?"

"Yes, I am."

Sabay naman kaming napalingon kay Sean na ngayo'y may kasamang tatlong lalaking
nurse. Siguro'y sila ang maglilipat kay Lyrae sa nakuha niyang kwarto.

"Do you have any problem with that?" tanong ni Sean at walang bakas ng kahit anong
emosyon sa kaniyang mukha.

Nilingon niya naman ang mga kasama niyang nurses.

"Please move her now to her room." utos niya sa mga iyon.

Agad namang umaksyon ang tatlong lalaking nurses at tumulong din sa kanila ang
babaeng nurse na naiwan para bantayan si Lyrae.

"Why are you here?" nanliliit ang mga mata ni Brendt habang tinitignan si Sean.

"Of course, I should be here." simpleng sabi ni Sean. "I'm her father so I should
be here. And besides, kasama naman nila ako bago atakihin si Lyrae. It's only
natural that I'm responsible for this incident at kahit na hindi nangyari 'to,
Lyrae will always be my top responsibility."

Sean averted his gaze on me and gave me a spare key of the room where Lyrae will be
confined.

"In case you forget, I'm Lyrae's father." Brendt stated that made Sean stopped from
walking out.

"Brendt..." I tried to stop him but he didn't listen and pushed Sean's button even
more.

"Well, thank you for taking care of my daughter and acting like her father. Your
work's done now. I'm going to change her current petty surname into mine." sabi
naman ni Sean. "You're just her father through papers."

Even if I can only see Sean's back right now, I'm sure that he's dead serious about
changing Lyrae's surname from Stewart into Sarmiento.

"Sa'yo na yung mga papel na 'yon, sa akin naman ang anak ko." Sean said before
waving his hands and leaving us to follow Lyrae with the nurses.

=================

Chapter 28

Chapter 2

Blame

"Baby... Lyrae, this will be your new home." nakangiting sabi ni Sean nang
makapasok kami sa loob ng aming bahay.
Nilibot ko rin ang tingin ko sa unang palapag ng bahay at tiningala ang ikawalang
palapag. Medyo marami ring nagbago sa bahay. Ganoon pa rin ang kulay ng mga
dingding at kisame. Nag-iba lang ay ang kulay ng carpet na nagsisilbing lapag ng
bahay at pati na rin ang ibang mga kagamitan.

"Do you want to look at the garden?" he asked Lyrae. "We also have a swimming pool
here. You can swim anytime you want."

Ngumuso naman si Lyrae at saka kumapit sa akin. Bahagya pa siyang nagtago sa aking
likuran para hindi siya malapitan ni Sean.

"Rae, lumapit ka muna sa daddy mo." I tried to persuade her and slightly shook my
arm para mapabitaw siya sa akin.

Umiling ang anak ko at mas lalong isiniksik ang kaniyang sarili sakin. "I don't
want." she stubbornly said. "I want daddy. I want Daddy Brendt."

I know that it will be hard for Lyrae to accept the truth at hindi niya agarang
maiintindihan ang lahat ng kailangan niyang intindihin. We need to be patient for
her to realize things.

Sinabi naman ni Sean sa akin that he's willing to wait patiently for Lyrae to
accept him as her real father pero alam ko kung gaanong kasakit ang mararamdaman
niya sa paghihintay na 'yon.

"Rae, napag-usapan na natin 'to kagabi diba?" kalmado kong sabi sa kaniya. "Uuwi na
muna ang daddy Brendt mo sa Davao. May aayusin lang siya

doon pero babalik din siya after 2 weeks."

Nahirapan si Brendt na iwan kaming dalawa ni Lyrae lalo na't kasama na namin ngayon
si Sean ngunit hindi niya pwedeng ipagpaliban ang kaniyang trabaho. Masiyado siyang
madaming kailangan na gawin at tapusin lalo na kung iiwanan niya ito ng matagal
para manatili rito sa Maynila.

Kahit si Lyrae rin ay hindi agad napapayag sa pag-alis ni Brendt at ayaw niya ring
umuwi rito sa bahay.

"Your Daddy's here naman." I said and smiled, pertaining to Sean. "He really wants
to play with you and get to know you better."

Lyrae just pursed her cherry thin lips and looked around the house, pretending that
she didn't hear what I just said.

"Uhm... Let's go to Lyrae's room." nag-aalangang sabi ni Sean. "Mauna na kayong

umakyat. I'll follow the both of you."

Tumango naman ako at hinawakan ang kamay ni Lyrae upang alalayan siya sa pag-akyat
sa hagdanan.

"To the right." he ordered and we quickly turned right.

The brown door before turned to pink. It's impossible that he was able to renovate
a part of this house for Lyrae in just a small amount of time.

"This room was renovated four years ago." sabi niya nang mapansing nakatitig lang
ako sa pintuan at tila iniisip kung paano kaagad nagkaroon ng kwarto si Lyrae.
Nang lumapit siya upang buksan ang pintuan ay lumipat si Lyrae sa kabilang side ko
kung saan makakalayo siya kay Sean.

style="text-align:left;">Sean gave her a tired smile nang mapansin niya ang paglayo
ng kaniyang anak sa simpleng paglapit niya.

It pains me to see him trying so hard just to be close to our daughter. I can see
him trying to endure all the pain. He uses his smile to plaster all the pain but it
was like a see-through band-aid that I can see through it.

Binuksan ni Sean ang pintuan at hindi ko maiwasang ang aking bibig. Mas malaki pa
ito sa kwarto ni Rae sa bahay namin sa Davao at maging sa naging kwarto niya sa
bahay ni Brendt. Puro pink at violet rin ang interior. I didn't know how he got it
right. Pink and violet are Lyrae's favorite colors.

Everything inside this room is perfect except that there's no bed. There's only a
white and pink crib. Naaalala ko pa 'yang crib na 'yan. We bought it five years
ago.

"Hindi ko pinaalis 'yan dito. I usually come here whenever I long for Lyrae." sabi
naman ni Sean na ngayo'y nakatingin na rin sa crib na tinitignan ko. "Her bed will
arrive later. Wala ng problema."

Tumango-tango naman ako at nilingon ang anak ko na ngayo'y nakatuon sa paglalaro ng

Barbie dolls.

"Rae, do you like it?" I asked her.

Lyrae looked at me and nodded so intensely, saying that she really like it. My gaze
followed her as she went to the familiar doll house that she was asking me to buy
her before.

My jaw dropped. I know that Sean has a lot of money. That can't be questioned
anymore, but

is it really a must to buy a twelve thousand worth of doll house?

"Excuse me po..."

Nagulat naman ako nang makitang nasa harapan na ni Sean si Lyrae. Hawak-hawak ni
Lyrae ang laylayan ng tee shirt ni Sean at tinitingala niya ito.

Sa sobrang gulat ni Sean sa paglapit ni Lyrae ay napatulala lang siya habang

nakatingin sa kaniyang anak na ngayo'y siya na mismo ang lumalapit sa kaniya.

"Sean." I called Sean's attention dahil hinihintay siya ng anak niya na pansinin
siya.

Nilingon naman ako ni Sean bago muling ibinaba ang tingin sa kaniyang anak. He
squatted down to look at her properly while he's holding her shoulders.

"Y-Yes?" his voice was trembling while talking to Lyrae. "You need anything, baby?"

Napanguso naman si Lyrae saka tinuro ang mga laruan.

"Can I play with those po?" she asked him.

Sean chuckled a bit and slightly nodded. "Of course." he answered. "They are all
yours. You can play with them whenever you want."

Nagliwanag ang mukha ni Lyrae nang marinig niyang sa kaniya ang mga laruan na
nilalaro-laro niya ngayon.

"Talaga po? It's all mine po?" she merrily asked, full of anticipation.

Tumango naman si Sean. "Yes. It's all yours." he said and Lyrae cheered before she
went back to her toys.

Maybe it's a good thing that Lyrae's still

a child who can be persuade with material things as long as she likes it. Mas
madaling makukuha ni Sean ang loob niya nang dahil sa mga laruan na gusto niya.

It's the first time that I've seen Sean smile so genuinely for today. He must have
felt really happy because Lyrae's the one who approached him just a while ago.

Tumayo naman si Sean mula sa pagkaka-squat at saka ako nilingon.

I suddenly stood up straight and became conscious of the kind of look I'm giving
him before he turned to me.

"Ano ang gusto niyang pagkain? I'll cook dinner for us." sabi naman ni Sean.

"Iba-iba ang gusto niyang kainin eh. She doesn't have her specific favorite food."
sabi ko kay Sean. "I'll ask her what she wants to eat for today."

Lumapit naman ako kay Lyrae at umupo rin sa sahig upang makausap siya ng maayos. I
even got a Barbie doll para kunwari ay nakikipaglaro ako sa kaniya. She smiled when
she saw me playing with her. Pinapakausap niya pa ang kaniyang hawak na Barbie sa
aking hawak.

"Rae, what do you want for dinner?" I asked while playing with her.

"Baby back ribs, Mom." she answered, still into playing with the Barbie dolls.

"Lyrae, only homemade food. We will not be going out to eat dinner. Your Dad will
cook our dinner." I explained to her. "Choose a dish that I always cook at home. He
will cook it for you."

"Gusto ko po... baby back ribs eh." she whined and pouted.

Napabuntong hininga naman ako. This is one of the times when she's being

hard-headed at mukhang alam ko kung bakit.

"Rae, I told you-"

"Ako na ang bahala." biglang pagputol ni Sean sa akin. "I should start cooking now.
Tawagin ko nalang kayo kapag tapos na akong magluto."

Walang inaksayang panahon si Sean at agad na lumabas ng kwarto upang masimulan ang
putaheng gustong kainin ni Lyrae. There's no doubt that he would do anything for
Lyrae.

Tinignan ko naman si Lyrae na patuloy parin sa paglalaro ng kaniyang mga Barbie

dolls.
"Rae, wag mo naman sanang pahirapan ang daddy mo." I told her.

"But Daddy Brendt told me that he hurt you before." she said and my lips parted.

Why would Brendt tell her that? It would make it harder for her to accept Sean as
her father, lalo na kung ganiyan ang nasa isip ngayon ni Lyrae.

"Mommy, let's go home na po." she suddenly said and held my hand.

"But this is now your home, Lyrae." giit ko sa kaniya.

"No, mom. I want to go home... in Davao." paglilinaw niya. "I want to be with
daddy. I wanna go home."

"Rae, wag ng matigas ang ulo!" I warned her, raising my voice. "Give your Dad a
chance. He really wants to be with you so please give him that chance."

"I don't want!" she exclaimed and throw the Barbie doll away.

Humalukipkip pa siya at mas lalong pinahaba ang kaniyang nguso.

"Lyrae, please don't make this any harder." sabi ko naman sa kaniya. "It's my fault
you know? You're too young to understand everything but I just want you to

know that it's all Mom's fault. Your father may have done something that hurt me
before, but I'm the reason why everything's so... so mixed up right now."

Even if I want to curse myself and say that everything's so fucked up right now
because of me, I still need to be careful of my words in front of my daughter.

"When you already grow up, you will realize that it's all because of me." sabi ko.
"Ako ang may puno't-dulo ng lahat ng ito. I'm the reason why you're hurting right
now, Lyrae. Si mommy yun."

Umiling naman ang anak ko at agad niya akong niyakap. She cried and hugged me
tighter.

"Mommy, I love you..." she whispered while she kept on crying.

Lyrae fell asleep in my arms after she cried a lot. Hindi rin nagtagal ay bumalik
na si Sean para sabihing handa na ang aming hapunan.

"Kakatulog niya lang ba?" he quietly asked when he saw that Lyrae's sleeping.

Umiling naman ako. "Medyo matagal-tagal na rin." sagot ko. "Napagod siya kakalaro
ng Barbie dolls."

Napangiti naman si Sean at saka lumapit sa amin. "Can she sleep in my arms too for
a while?" he asked. "I never got a chance when she was still a baby."

I nodded and carefully lifted Lyrae who's using my arms as a pillow. Agad namang
pumalit si Sean sa pwesto ko at inihiga si Lyrae sa kaniya.

He caressed Lyrae's hair as he stared at her so dearly. I bit my lip when he

started humming a lullaby.

Naalala ko tuloy nung baby pa si Lyrae. I used to rock her softly to sleep while
humming a lullaby. Mas mahimbing ang tulog niya kapag ganoon ko siya pinapatulog.
He then hugged Lyrae. I wasn't blind not to see how his tears fell as soon as he
hugged our daughter.

Unconciously, my tears also fell and I immediately wiped it away. I turned away
from looking at them.

I regret everything that I've done before. Kung mayroon lang akong magagawa para
mabalik ang oras ay hindi ako magdadalawang-isip na gawin 'yon.

I'm such a failure. I failed being a wife and a mother. I hurt my husband and my
daughter because of my stupid selfish decisions. Hindi ko alam kung kailan titigil
nang kakasisi sa katangahan. Sa tingin ko'y hindi na dahil sagad na sagad na ako.
Iniisip ko palang ay naiinis na ako sa sarili ko. I can't blame anyone because I
know that I am the one to blame.

I can't blame Sean because he has reasons that I chose not to listen before. I
can't blame Brendt because all he wants is to support me with my decision. I can't
blame Lyrae that I only want her to live peacefully because I only made her life
worst.

Kayang-kaya kong ipagpalit ang buhay ko, maging maayos lang ang mag-ama ko. Iyon
lang ang gusto kong mangyari ngayon. The divorce that I'm planning isn't on my mind
right now. Wala na muna akong pakialam sa ibang bagay basta magkaayos lang si Lyrae
at Sean.

=================

Chapter 29

Chapter 29

View

"Mommy, I'm so excited!"

Lyrae just can't hide her excitement while she's buttoning her white shorts. She's
wearing a plain hot pink shirt to pair with the short she's wearing.

I prepared her Keds shoes that she always use whenever we're going outside. She has
more than ten pairs of shoes but she likes this one among all of them.

"I can see that you're very excited." sabi ko naman at saka tinapik ang kama. "Sit
here so that I can tie your shoes."

She immediately did what I told her too.

Sean took a leave in the office just to spend this day with her daughter. Hindi ko
alam kung ngayon lang ba nagleave si Sean o pati na rin sa mga susunod na araw. As
the president of Sarto, I think that he shouldn't leave the company for too long
pero mukhang wala akong magagawa.

"May mas importante pa ba sa anak natin?"

That's what he told me when I told him not to stay on hiatus for too long. Sarto
needs him. Even if the company's already stable, baka mamaya'y magkaroon ng
emergency or something that they will need him. But he didn't listen to any of
that. Basta ang gusto niya'y makasama si Lyrae.

Ngayon ay nag-aya siyang pumunta ng Star City. Noong una'y plinano niyang sa
Enchanted Kingdom nalang pero baka masiyado kaming gabihin kapag doon pa namin
naisipang pumunta. He's willing to book a hotel to spend a night in Laguna. But in
the

end, we just asked Lyrae and she chose to go to Star City first. Tsaka na daw sa
Enchanted Kingdom. Mas malapit din daw kasi ang Star City.

Our daughter chose something that's more feasible.

"Mommy, are there many rides in Star City?" she asked me while I'm tying her
shoelace.

"Hmm... There are." hindi ko siguradong sagot dahil matagal na rin mula nang
nakapunta ako sa Star City. "Most of the rides are extreme. You're only allowed to
ride rides that are for children. But I'm pretty sure that you're going to enjoy
today."

Bigla namang napanguso si Lyrae na tila mayroong iniisip.

"What's with that expression, baby?" malambing kong tanong sa kaniya.

"I wish that Daddy Brendt will be here with us." she said at nawala naman ang aking
ngiti. "He said... he will take me to amusement parks eh..."

"Well, your Daddy's going to take you there now. He will be playing with you
there." sabi upang malihis ang pag-iisip ni Lyrae kay Brendt kahit papaano.

"You will come rin po diba?" she asked for assurance.

Nakangiti naman akong tumango. "I will go with you and your Daddy." I assured her.

Nang matapos kong ipitan ang buhok ni Lyrae ay ipinasukbit ko na sa kaniya ang
kaniyang backpack bago kami lumabas ng kwarto at bumaba.

After what happened last two days, Lyrae tried to be more open to Sean. Hindi na
siya katulad noong una na nagtatago sa akin at hindi

pinapansin si Sean kapag kinakausap siya. Kailangan ko lang talagang ipaintindi sa

kaniya ang mangyayari.

Alam ko rin na kahit mahirap ay hindi naman matitiis ni Lyrae si Sean. He is her
dad afterall. Parehong dugo ang dumadaloy sa kanilang dalawa.

Pagkababa namin ay nakita ko kaagad si Sean na halos kaparehas ang get-up ng

kaniyang anak na para bang pinag-usapan nila 'yon.

Napaangat naman siya ng tingin sa amin ni Lyrae nang mapansin niya ang presensya
namin. He immediately stood up from his seat and gave her a wide smile.

"Ready na pala ang baby ko." sabi niya at lumapit upang kunin ang sukbit na
backpack ni Lyrae. "I'll bring your bag, baby." he volunteered.

"Thank you po." magalang na sagot naman sa kaniya ni Lyrae at hinayaan si Sean na
dalin ang kaniyang bag.
I think I'm already going crazy. Even their small interactions are making me so
damn happy.

"Let's go." pag-aya naman ni Sean at nilingon ako.

I nodded and held Lyrae's hand.

Nauna na siyang naglakad habang kami ni Lyrae ay nakasunod sa kaniya. Lyrae has
been blabbering about the things she wants to do when we got there while we're
walking to the car.

"Sandra, dito ka na." pagtawag ni Sean sa aking atensyon nang makitang bubuksan ko
na ang pintuan ng backseat.

He opened the front door for me and immediately went to open the backdoor for
Lyrae.

Nilingon ko naman si Lyrae. "Rae, is it okay for you to be alone there?" I asked
her opinion.

style="text-align:left;">"Of course, Mommy." she said and smiled at me before

turning to her father. "Thank you po." she thanked him for opening the door.

Inalalayan naman ni Sean si Lyrae papasok ng sasakyan at pumasok na rin ako. I

closed the doors and looked at Lyrae who is already playing on her iPad.

Kids nowadays... they are so techy.

"Uhm... Sandra?"

Napalingon naman ako kay Sean na ngayo'y nakatingin ng diretso ang mata sa daanan.
Our daughter's still busy playing.

"Bakit?" I sounded so curious.

Come to think of it... Sean and I never talked about our relationship or our
status. Talagang ang focus lang naming dalawa ngayon ay si Lyrae.

"I just want to inform you that I hired a nanny for Lyrae." he said. "She will
arrive tomorrow. I want you to tell her Lyrae's routines, likes and dislikes...
everything that she needs to know. Ikaw naman ang nakakaalam ng mga 'yon."

Tumango-tango naman ako. "Okay..." sabi ko nalang.

I was thinking if I should say a few more words, pero nang wala akong maisip na
dapat idagdag ay nanahimik nalang ako at umiwas ng tingin.

Naging tahimik ang kalahati ng biyahe namin at umingay lamang nang nagpatugtog si
Lyrae ng mga Barbie and Disney songs. She's singing along with the songs. Sean and
I couldn't help but to smile while hearing her sing at the top of her lungs.

"We're here." anunsyo

ni Sean nang iniliko na niya ang sasakyan sa parking lot ng Star City.

"We're here! We're here!" Lyrae excitedly screamed a couple of times.

Sean swiftly and perfectly parked the car using one hand and he immediately went
after Lyrae who went out of the car as soon as the engine stopped.

I checked and scanned the backseat if Lyrae left something ngunit nang makitang
wala ang bag niya ay lumabas na rin ako ng sasakyan upang makasunod sa mag-ama ko.

"Mommy, let's go in! Gusto ko na pong magrides." malambing niyang sabi sakin habang
inaalog-alog ang aking braso.

"Ask your daddy. He will pay for our tickets." I told her.

Wala pang isang segundo ay tinalikuran na niya ako upang puntahan si Sean at
maayang pumasok na sa loob.

"I already asked my secretary to buy tickets for us. We will meet him here." sabi
naman ni Sean nang kulitan siya ni Lyrae.

Hindi rin nagtagal ay dumating na si Warren. Medyo nagulat pa siya nang makita ako
ngunit agad din itong napalitan ng ngiti. Napatingin naman siya kay Lyrae na
ngayo'y kinuha na ang nakalahad na tickets na galing sa kaniya.

"I got the tickets na po! Let's go!" sabi ni Lyrae at hinila na ang kamay ni Sean
na agad namang nagpatianod sa paghila ni Lyrae.

"Thank you, Warren." I thanked him bago sinundan ang dalawa sa loob ng Star City.

Lyrae gave me my ticket and she also

gave one to her father. Hinahayaan namin siya ni Sean na magpatiuna at nakasunod
lamang kaming dalawa.

"Look, Mommy!" Lyrae exclaimed while pointing a Mickey Mouse headband on the store.
"It's Mickey Mouse's ears." she said and cutely chuckled.

"Do you want that?" nakangiting tanong ko sa kaniya at magiliw naman itong tumango
bilang sagot.

Tinawag ko naman agad ang atensyon ng tindera upang mabili na ang gustong headband
ni Lyrae.

"Magkano po?" tanong ko sa tindera.

"Singkwenta lang po." sagot niya at mabuti nalang ay mayroon akong singkwenta sa
aking wallet. The rest of my bills are yellow and blue-green.

Naibigay ko na ang singkwenta pesos sa tindera nang inilahad ni Sean ang five
hundred pesos sa akin.

"Okay na. Nabayaran ko na." I told him.

"I should be the one to pay for that." he said.

"You don't need to buy everything for Lyrae. I also want to pay for her too. Plus,
it's just fifty pesos." sabi ko sa kaniya.

Hindi na nakipagtalo sa akin si Sean. I know that he wants to give everything to

Lyrae, but I should do my part too as her mother. Hindi pwedeng siya lang lahat.

"Mommy, I wanna buy that one too." turo niya sa isang malaking teddy bear nang
nagpatuloy kami sa paglalakad.

"Later, baby. We will buy that before we go home." sabi ko nalang sa kaniya kahit
wala akong planong bilihan siya non.

There's also a limit sa pagbibili ni Lyrae ng mga bagay-bagay. I don't

want to spoil her. If it's too unnecessary, I won't tolerate her whims and
caprices.

Napadaan kami sa isang hotdog stand at agad namang nagpabili noon si Lyrae. Sakto
namang may tumawag kay Sean habang kumakain si Lyrae ng hotdog.

His expression while he's on the phone is telling me that something's not right.
Kung ano man ang binabalita sa kaniya ng nasa kabilang linya ng tawag, alam kong
hindi maganda 'yon.

Nang makita ni Sean na tapos nang kumain si Lyrae ng hotdog at umiinom nalang ng
tubig ay mabilis niyang ibinaba ang kaniyang cellphone upang daluhan kami.

"Sorry for the call. Let's go?" he said.

"Pumasok ka nalang sana kung may problema sa kompanya." sabi ko naman sa kaniya. "I
can take care of Lyrae. It should be important kaya ka nila tinatawagan."

Agad naman siyang lumingon. "I just wanna spend time with you and my daughter."
sabi niya. "I know that my time with you and Lyrae is limited. Sooner or later,
dadating na siya. Mawawala na ulit kayo sakin. Gusto kong sulitin ang oras. I know
that I can't always have you and her when he comes back."

I never knew that those kinds of thoughts are going on around his head. Kung ako
nga'y hindi ko naiisip ang mga bagay na iyon ngayon.

What can I say?

Sean's a kind of person who looks out for the future rather than sticking on what's
present. Mas gusto niyang maging handa sa kung ano ang pwedeng mga mangyari. Iyon
ang klase ng pag-iisip ang kulang ko noong

nakaraang limang taon kaya nagandagulo-gulo ang buhay namin ngayon.

"I want to ride that one!" sabay turo ni Lyrae sa carousel na bumungad sa akin.

Agad naman siyang sinamahan ni Sean sa pagsakay ng carousel. Halos lahat nga ng
rides na sinakyan ni Lyrae ngayon ay si Sean ang sumama sa kaniya. Ang tanging
ginawa ko lang ay ang pagkukuha ng litrato sa kanilang dalawa.

Dati'y hindi ko naiimagine o naiisip na mangyayari ang mga bagay na ito. Seeing
Lyrae having fun with Sean means a lot to me. Pakiramdam ko'y unti-unti nang
naaayos ang lahat.

"I want that teddy bear po!" sigaw ni Lyrae, sabay turo sa malaking teddy bear na
mapapanalunan sa isang basketball shooting game.

The ring's not that far away pero alam kong mahirap pa rin iyon. Sean needs to
complete three consecutive games para mapanalunan niya ang teddy bear na gusto ni
Lyrae.

"You want that?" nakangiting tanong ni Sean kay Lyrae.

Masaya namang tumango si Lyrae. "Yes po!"

"Okay then. Daddy will get it for you." sabi naman ni Sean at agad na dumukot ng
token sa kaniyang bulsa.

He gave the tokens to the staff who is assigned to assist the challengers.

Bumilis ang tibok ng puso ko at napuno ng kaba ang dibdib ko nang magsimula na ang
oras. I was in awe everytime the ball will pass through the net. I never knew that
he could shoot the ball this good.

Natapos ang unang

round at agad na sumabak si Sean sa pangalawa. Lyrae was clapping her hands the
whole time Sean's playing the game. Hindi rin niya maiwasan ang mapahanga habang
pinapanood ang mga tira na pumapasok sa net.

"Last round na po, Sir." sabi namab ng staff.

Kita kong pagod na si Sean dahil sa dalawang magkasunod na round ngunit kita ko ang
determinasyon sa kaniyang mga mata na mapagtagumpayan ang pangatlong round para
maibigay kay Lyrae ang teddy bear na gusto nito.

"Go, Daddy!"

My jaw dropped when I heard Lyrae screamed for Sean, calling him as her Dad. Nawala
ang tingin ko kay Sean. Nakatingin lang ako kay Lyrae na paulit-ulit na chini-cheer
si Sean at tinatawag niya itong Daddy.

I immediately grabbed my phone and took a video of Lyrae while she's cheering for
her Daddy.

Sean screamed in victory and hugged Lyrae when he won the game.

"Ang galing mo po, Daddy!" Lyrae exclaimed and kissed his cheeks.

Kita ko namang napatigil si Sean dahil sa paghalik ni Lyrae sa kaniyang pisngi.

Unti-unting lumawak ang kaniyang ngiti at mas hinigpitan ang yakap kay Lyrae.

Natigil lamang ang pagyayakapan nila nang sumingit ang lalaking staff.

"Sir, ano pong gusto niyong prize?" he asked Sean.

"I want that bear that my daughter wants." sagot ni Sean, sabay turo doon sa
malaking teddy bear na tinuturo ni Lyrae kanina.

The staff removed the teddy bear from the display

and gave it to Sean na agad ibinigay kay Lyrae.

"Yay! Teddy! Thanks, Daddy!" masayang sabi ni Lyrae at niyakap-yakap ang teddy bear
na napanalunan ni Sean.

Matapos ang paglilibot sa Star City ay napagdesisyunan na naming kumain sa may Blue
Bay. Sean ordered a lot of food. I know it's not necessary pero dahil nagreklamo si
Lyrae na gutom na siya ay dinamihan ni Sean ang order para marami itong makain.

Habang naghihintay naman para sa inorder na pagkain ay naglalaro silang dalawa sa

iPad ni Lyrae ng Virus VS Virus.

"Mommy, do you wanna play too?" Lyrae asked me.

Tatango na sana ako nang biglang magring ang phone ko. Rumehistro ang pangalan ni
Brendt sa screen. Nag-angat ako ng tingin sa kanilang dalawa at alam kong kilala na
ni Sean kung sino ang tumatawag sa akin dahil sa kaniyang ekspresyon.

Unti-unti naman akong umiling kay Lyrae. "Next time, baby. Mommy has to answer this
call." sabi ko kay Lyrae at saka tumayo. "Excuse me."

Lumayo muna ako sa aming table at tumungo sa may hallway patungo sa comfort room
upang sagutin ang tawag ni Brendt.

"Hello?" I said, the moment I answered the call.

"I miss you." pambungad niya sa akin. He sounded so tired. "I miss you both so
much."

"Namimiss ka rin namin ni Lyrae." sabi ko naman. "Nasa office ka pa ba?"

"Yup." he said. "Loads of work. I need to supervise a lot of constructions.

Pabalik-balik ako sa site sa Cagayan de Oro tapos dito sa Davao."

"Well, that's tiring... I hope you're

getting a lot of rest, Brendt." I told him.

"All I need is to hear your voice... and also Lyrae's." sabi naman niya. "Where's
Lyrae by the way? Can I talk to her?"

"Uh... She's with Sean right now." nag-aalangang sagot ko.

"With Sean?" he asked, suddenly confused.

"They're playing games on her iPad. We're waiting for our dinner to be served."
sabi ko.

"So, close na sila agad? That fast?" he asked and I can sense the sarcasm in his
voice. "Nasaan ba kayo ngayon? Lumabas ba kayo ngayon?"

"We went to Star City. Sean wants to spend a day with Lyrae." I told him. "Well...
there's nothing wrong with that, Brendt. It's actually good that they're
establishing a good and strong relationship between them. Ganoon naman talaga
dapat."

"I know, Sandra. I know..." he sighed. "Hindi ko lang maiwasang mag-alala para kay
Rae."

"There's no need to be worried, Brendt." I assured him.

"Kapag naayos na natin ang lahat diyan. Kapag bumalik ba tayo sa Davao, Lyrae will
have to undergo adjustments again lalo dahil na-aattach na siya kay Sean." he
worriedly said. "I'm just worried na baka masanay si Rae na laging nandiyan si Sean
sa tabi niya."

Speaking of... Do we really have to go back to Davao? Nandoon lang naman kami dati
dahil nagtatago kami. Ngayon, there's no need to hide.
Tingin ko'y mahihirapan talaga si Lyrae kapag nalayo siya ulit kay Sean. Gusto kong
ipagpatuloy nilang dalawa kung anuman ang nasimulan nila. I don't want to deprive
my daughter again of meeting her fathef.

"Brendt,

I was just wondering..." I trailed off.

"What is it?" he sounded so curious.

"What if we just stay here in Manila?" I suggested. "I mean, nandito rin naman ang
main post niyo sa company niyo at gaya nga ng sabi mo, para hindi na kailangang
mag-adjust ulit ni Lyrae."

Narinig ko naman ang malalim na pagbubuntong hininga ni Brendt na para bang hindi
magandang bagay ang sinuwestyon ko sa kaniya.

"Sir, kailangan na po kayo sa site." I heard someone said from the other line.

"I gotta go, Sandra." he said. "We'll talk about this later. I love you." sabi niya
at pinatay na ang tawag.

When I got back to our table, nakita kong pinagp-piyestahan na ni Lyrae ang mga
pagkaing nasa harapan niya. She's eating so merrily habang si Sean ay nakangiting
nakatingin lang sa kaniya na kumakain.

"I'm sorry. Medyo napatagal ang tawag." sabi ko kay Sean nang umupo na ako.

"I was waiting for you." he said and smiled. "Kain na tayo?"

Nagulat ako dahil hindi ko inaasahang hihintayin pa ako ni Sean para lang sabay
kaming kumain. That simple thoughtfulness was enough to make me smile the whole
dinner.

Nang matapos kaming kumain ay agad din naman kaming umuwi dahil pagod na si Lyrae.
Nagrereklamo na siya na inaantok na at gusto nang magpahinga.

"Sleep tight, baby. Daddy had a fun day with you." Sean kissed Lyrae's forehead
after he covered her with a comforter.

Tumayo naman si Sean ng maayos at saka ako nilingon. "Magpahinga

ka na rin. I know you're also tired."

Tumango ako. "Maglilinis lang ako." sabi ko. "Punta ka na sa kwarto mo." dagdag ko.

"Kwarto natin." he corrected before going out of Lyrae's room.

I took a quick bath and went out of Lyrae's room. Tumungo ako sa may main veranda
ng bahay at umupo sa swing na nandoon habang hinihintay na matuyo ang aking buhok.

Halos matumba naman ako sa swing nang may naglagay ng comforter sa aking likuran na
agad ko namang nilingon.

"It's cold." sabi ni Sean. "You should cover yourself. Nakasleeveless ka lang. Baka
sipunin ka."

"Uhm... Thanks." sabi ko nalang at saka tiningala ang mga bituin.

The atmosphere between us was filled with awkwardness and silence, right before he
talked.

"Thank you..." biglang pasasalamat ni Sean. "Salamat sa pagpapalaki mo ng maayos

kay Lyrae. Thank you for giving me a chance na maging ama sa kanya. Thank you... so
much."

Napangiti naman ako at bumagsak ang aking tingin sa aking mga kamay. "You're still
her father after all." sabi ko naman. "At ayokong mabuhay ang anak ko ng may kulang
sa kaniya. Para sa kaniya rin 'to."

Tumikhin naman siya. "Para sa kaniya din ba ang gagawin niyong pagpapakasal ni
Brendt?" he suddenly asked and my eyes widened in surprise.

Napalingon ako sa kaniya at nakitang seryoso lamang siya habang nakatingin sa akin
at naghihintay ng aking sagot.

"Kaya mo lang ba siya papakasalan ay nang dahil kay Lyrae?" he asked again when I
was to speechless to answer his sudden question. "Are you going to marry him
because Lyrae's carrying his name? Gusto mong iwasan ang mga issues na pwedeng
mabuo dahil hindi kayo parehas ng apilyido? Because you're still tied to my name?"

"Mahal ako ni Brendt, Sean." I told him.

"So... does it mean na kailangan mo rin siyang mahalin at pakasalan dahil mahal ka
niya?" he asked me. "Is that how you view marriage now?"

"I won't answer any of your questions, Sean. Matutulog na ako." sabi ko nalang at
tumayo na ngunit bago pa ako makaalis ay pinigilan na niya ako.

Kakawala na sana ako sa kaniyang hawak nang maipo niya ako ng walang kahirap-hirap
pabalik sa swing. Pinigilan niya rin agad ang pag-ugoy nito at kinulong ako doon.

He looked straigt into my eyes like he's trying to read my entire soul. Para bang
sa mga mata ko makikita ang kasagutan sa mga tanong niya.

"Please, Sandra... Please tell me that it's still me." he begged me. "Tell me that
you're still in love with me dahil 'yon ang nakikita ko. Why won't you admit it?"

I bit my lower lip as I looked away.

Mabuti nalang at biglang tumunog ang aking cellphone. Sabay kaming yumuko ni Sean
upang tignan kung sino ang tumatawag sa akin.

Of course, it's Brendt.

"You already talked to him earlier, Sandra. Hindi ba pwedeng ako naman?" he asked
and pain was very evident in his voice.

Nawala ang tawag ngunit agad naman itong bumalik.

I want to talk to Sean about us or about me and Brendt pero hindi pa siguro ngayon.

"I'm sorry..." sabi ko at hindi ko na kailangang lakasan ang aking pagtulak dahil
agad niya rin akong pinakawalan.

=================
Chapter 30

Chapter 30

Explanations

"Hello?" sagot ko sa tawag ni Brendt nang makalayo na ako kay Sean.

Hirap pa ako sa pagsasalita dahil sa parang batong nakabara sa aking lalamunan mula
sa pag-uusap namin ni Sean.

"Did I wake you up?" he carefully asked. "Your voice sounds different."

And of course... mapupuna ni Brendt ang kahit kaunting pagbabago sa aking boses.
For the last five years that I've spent with him, hindi malabong alam na ni Brendt
at kabisado na niya ang mga ganoong bagay patungkol sa akin.

"Uh yeah... I woke up because of your call." I lied.

"Oh... I'm sorry." he apologized. "I just called because I told you ealier na may
pag-uusapan tayong dalawa."

"No worries." sabi ko naman. "I forgot about that. Napagod kasi ako ngayon."
pagdadahilan ko nalang.

"Well, I just want to tell you that I decided to agree with your suggestion." he
said and I became more attentive. "We're going to live in Manila. Pagkabalik ko
diyan pagkatapos kong gawin ang mga kailangan kong gawin dito sa Davao, I want our
family to stay under my house."

Nabunutan naman ako ng tinik sa dibdib nang sabihin niyang payag na siyang dito
kami tumira sa Manila for good. Ang tanging hindi ko matanggap ay ang paglipat
namin agad sa kaniyang bahay. I want Lyrae to spend more time with Sean dahil hindi
pa naman ganoon kalakas ang relasyon ng mag-ama. They need more time.

"Brendt... I was thinking na kung gusto nating mas makapag-adjust si Rae ay dito
muna siya kay

Sean tumira pansamantala-"

"You know that I won't let that happen, Sandra." he immediately cut me off.

"Brendt, I want Lyrae to build a stronger relationship with Sean at hindi

mangyayari yun kung hindi natin siya bibigyan ng mas mahabang time na makasama si
Sean. I want her to adjust living here in Manila with Sean para maisip niyang parte
na ng buhay na sisimulan niya rito si Sean." I tried to make him understand my
reasons.

"Hindi ko naman siya pagbabawalan na hindi makita si Sean. All I want is you two
under my roof. Pamilya ko kayong dalawa ni Lyrae and I want my family to be always
by my side." he reasoned out. "I want us three to be the same like how we were for
the past years that we're in Davao."

"But Sean's also a part of Lyrae's family..." halos hindi na marinig ang aking
boses ngunit alam kong naintindihan niya 'yon. "We can't erase the fact that Sean
is Lyrae's father."
"Like what I said earlier, Sands... Hindi ko nga pagbabawalan si Lyrae na makipag-
usap at makipagkita kay Sean. Naiintindihan ko na nga." he insisted his thoughts.
"And please, Sands, don't push Lyrae if she doesn't want to be with Sean."

"Brendt, they're getting closer and closer each day. I'm not pushing her. Kusa na
siyang lumalapit kay Sean." sabi ko. "Aren't you happy that your daughter's finally
accepting the reality of her true self?"

"I'm happy, Sandra. I'm happy for her but I'm also scared. Not just scared, but
terrified." giit niya. "I don't want to lose you and Lyrae. I hope you understand
that."

"Can't

you please just trust us?" hindi ko na maiwasan ang pagtaas ng aking boses. "Napag-
usapan na natin 'to bago ka umalis. I told you na gusto ko ng magkasundo ang mag-
ama. I expected that you'll understand and give me your trust."

"I trust you, Sandra! I trust you so please don't break my trust..." he said,
almost pleading. "I don't want to lose you both, specially you."

"Brendt... you... you won't lose us." I tried to assure him.

Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong sabihin kay Brendt para mapanatag ang
kaniyang loob dahil kahit sa sarili ko'y hindi ko alam kung kaya ko pa bang
panatilihing buo ang tiwalang binigay niya.

"I hope so, Sandra... I hope cause it seems like pati ikaw ay kinukuha na niya." he
whispered, doubting me.

I don't know what to say anymore. Brendt has the right to doubt. Alam ko sa sarili
kong napakarupok ko pagdating kay Sean. I can easily fall for his words and
actions. Kung paano ako dati ay sa tingin ko'y ganoon pa rin ako ngayon. Ang
tanging nagpapahigpit nalang sa pagkakakapit ko kay Brendt ay si Lyrae.

I don't want to disappoint Lyrae. I don't want to break our promise to get married
for her. That's her ultimate wish. After all the years that I've deprived her of
the truth, ito lang ang paraan para makabawi ako sa kaniya.

Handa akong isakripisyo ang kasiyahan ko para sa kaniya. I'm willing to sacrifice
anything for my daughter. That's how much I love her.

Kahit

sino naman atang ina ay ganoon ang pagmamahal sa kanilang mga naka na handang ialay
ang lahat para sa ikakasaya nito.

A mother's love to her children is the most powerful love here on earth.

"Brendt, please-"

Napatigil ako nang bigla kong marinig ang pag-iyak ni Lyrae.

Nilingon ko siya't nakitang kinukusot-kusot ang kaniyang mga mata habang patuloy sa
pag-iyak.

"Hello? What's happening? Si Lyrae ba 'yong umiiyak?" pagpapanic ni Brendt sa

kabilang linya.
"She had a nightmare, I think. I'll just call you back." sabi ko nalang at pinatay
na ang tawag.

Agad ko namang dinaluhan si Lyrae. Nang makita niya akong malapit sa kaniya ay agad
niya akong niyakap ng mahigpit.

"Mommy..." she cried.

"What is it, baby?" malambing na tanong ko sa kaniya habang hinahagod ang kaniyang
likod.

"I dreamt about you and daddy..." she started. "Tumakbo ka raw po sa kasal niyong
dalawa. Hindi ka raw po nagpakasal sa kaniya."

Nanlamig naman ang aking buong katawan nang marinig kung ano ang napaginipan ni
Lyrae. It's only a dream but it already costed a lot of her tears.

This is what I'm talking about. I don't want to fail, Lyrae. Ayokong makita siya
ulit na nasasaktan at umiiyak nang dahil sa akin. That's the last thing I want to
see in this world while I'm still alive.

"I

saw daddy crying so hard..." she continued. "You won't leave him, right, Mommy?
Diba po?"

She sounded so hopeful that it broke my heart.

Tumango naman ako at mas niyakap siya. "I won't leave him." I assured her. "You two
are my family. I will keep you two in my arms. I won't leave your daddy."

Parang minamartilyo ang aking puso habang binabanggit ko ang mga kasinungalingang
lumalabas sa aking bibig. It hurts so much but I need to bear the pain. Para kay
Lyrae ay kailangan kong tiisin ang sakit.

Everything's for Lyrae. There's nothing left for me anymore and that's okay with
me.

"I love you, Mommy..." my daughter whispered as she leaned on me more.

"Mommy loves you more..." sabi ko at hinalikan ang kaniyang noo ng matagal kasabay
ng pagbagsak ng aking luha na agad ko namang pinalis.

Nakarinig naman kami ng katok mula sa pintuan pagkatapos ng ilang segundo na

pananahimik ni Lyrae sa aking braso.

"Is she fine now?" maingat na tanong ni Sean nang sumilip siya sa pintuan.

Tumango naman ako. "Nakatulog na ulit." sabi ko. "She had a nightmare. It's normal
for kids to have that."

Ngumiti naman si Sean at tuluyang pumasok sa kwarto ni Lyrae. Lumapit siya at

kinuha ang kaniyang panyo. He cleaned the dried tears on Lyrae's cheeks.

"I was about to come in pero nakita kong nandito ka na kaya nanatili nalang ako sa
labas. I know that you can handle it more." sabi

ni Sean habang tinititigan si Lyrae. "Does she usually has nightmares?"

Umiling naman ako. "Dahil lang siguro sa sobrang pagod kaya siya nanaginip nang
ganon. She'll be okay now."

He nodded and tiredly smiled. "I'll be going back to our room now. Call me if you
need me to check on Lyrae."

"I will. Magpahinga ka na." sabi ko nalang at tinapik-tapik ang hita ni Lyrae upang
mapahimbing ang kaniyang pagtulog.

Nang lumabas si Sean ng kwarto ni Lyrae ay agad akong nakahinga ng maluwag. Maingat
kong inihiga si Lyrae sa kaniyang kama at agad ko itong tinabihan.

I tucked myself inside the comforter and made myself comfortable but I still can't
find the right position to sleep. Pabaling-baling ako sa iba't-ibang direksyon.

"Mommy, stop..." Lyrae whined and turned to the other direction.

Napabangon naman ako at napahinga ng malalim. Tinignan ko naman ang wall clock at
nakitang halos tatlumpong minuto na rin pala akong pabaling-baling at hindi
mapakali. I should be in a deep sleep right now because of fatigue but I wasn't.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto at bumaba upang ipagtimpla ang sarili ko ng

mainit na gatas. Sana naman ay makatulong na 'to para makatulog ako.

Nang magsimula na akong sumimsim ng mainit na gatas ay agad ko nang naramdaman ang
antok na dumadaloy sa aking diwa.

Agad din namang

nawalan ng silbi ang pag-inom ko ng gatas at nawala ang antok na nararamdaman ko

nang marinig ko ang mga yapak dahil sa pagbaba ng hagdanan at patungo sa
kinaroroonan ko.

"You can't sleep?" pambungad na tanong sa akin ni Sean nang makita akong nakaupo sa
bar stool dito sa kitchen counter.

Tipid naman akong tumango at muling uminom ng gatas para maibalik ang antok ngunit
wala na akong maramdaman kundi ang mabilis na pagtibok ng puso ko dahil sa kaba.

Tuwing nagkakasama kami ni Sean na kaming dalawa lang ay hindi mapigilan ang puso
ko sa pag-aalburoto. I think I will never get use to his presence.

"May cookies sa pantry. Do you want some?" pag-alok niya sa akin habang nagtitimpla
ng gatas para sa kaniya. Siguro'y hindi rin siya makatulog.

"I'm fine with only this." sabi ko't inangat ang mug kung saan ako umiinom ng
gatas.

Pilit kong iniiwasan ang pagsulyap sa kaniya ngunit hindi ko mapigilan. Halos
mabuga ko pa ang iniinom kong gatas nang makitang nakatingin siya sa akin habang
umiinom ng gatas nang sumilip ako ng tingin.

I coughed while tapping my chest. Agad naman akong dinaluhan ni Sean at hinagod ang
aking likod upang maibsan ang pagsamid ko.

"Are you fine now?" he softly asked me and gave me a glass of water.

Tumango naman ako at ininom ang tubig na kaniyang ibinigay sa akin.

"Okay na ako. Salamat."

sabi ko nalang pagkatapos uminom ng tubig.

Bumalik naman siya sa pagkakaupo sa aking tapat. He sipped on his hot milk again
before talking.

"Have you ever wondered about what could happen to us if you didn't leave five
years ago?" he suddenly asked me.

Napatigil naman ako sa pag-inom. Ibinaba ko ang tasang pinag-iinuman ko at saka

nag-angat ng tingin sa kaniya.

"Why are you suddenly asking me that?" nakakunot-noo kong tanong sa kaniya.

"I was just wondering if you ever think of what we could have been. Gusto kong
malaman kung iniisip mo ako noong nasa Davao kayo." he straightforwardly answered
my question.

"To be honest... I didn't." sabi ko dahil iyon naman talaga ang totoo. "I was too
overwhelmed with the idea that everything's fine without you. Wala akong
pinoproblema at hindi ko 'yon naiisip dahil okay naman si Lyrae at okay din ako.
Iyon lang naman ang importante sa akin ng mga panahong iyon."

"Well... that hurts." he chuckled and looked away from me as he took another sip.
"I don't know if I'll be happy because you and Lyrae were both okay when you were
living in Davao or I'll be always in grief, longing for you two."

"Sean, please... don't bring this up right now. Hindi ito importante ngayon. Kayong
dalawa ni Lyrae ang importante ngayon." sabi ko't sinusubukang ibahin ang topic
naming dalawa.

I'm still not ready for this kind of conversation with him.

"I just can't help but to be bitter, Sandra." he said. "I want to stand up for
myself. I want you to hear out my explanations right now because you never did
before. I want to fix everything between us. Lyrae's important to me, but you're
also important to me. I can't just give you to Brendt nang hindi mo man lang
naririnig ang mga dahilan ko. I don't want to live in regret anymore because I've
been living that kind of life for five years ever since you left. I'm done with
that already. I want you to hear me out this time. Can you please... please give me
a chance to explain this long overdue explanation?"

Napabuntong hininga naman ako at umiling. "Nothing can change my mind, Sean." I
told him and looked straight into his eyes. "I forgive you... pero hanggang doon
nalang 'yon."

Nagmamadali akong bumaba sa stool at hindi na inabalang lingunin siya ulit. Patakbo
akong umakyat ng hagdan at bumalik sa kwarto ni Lyrae.

If I want to fulfill my promise to Lyrae, I shouldn't listen to his explanations. I

know that listening to him will make me more vulnerable and it shouldn't be that
way. If I want to be firm with my decisions, I should stay away from those kinds of
conversations with him.

Or better yet, I should just stay away from him.

=================

Chapter 31

Chapter 31

Hope

"Uh... I hope that you and Lyrae can come to the company later." nag-aalangang sabi
ni Sean havang kumakain kami ng breakfast.

I don't know if he was able to sleep pero nang bumaba kami ni Lyrae ay nakikita
namin siyang nagluluto ng umagahan naming tatlo.

Pinakilala niya rin sa amin ang nakuha niyang yaya ni Lyrae na si Paula. Mabuti
nalang at agad silang nagkasundo ng anak ko.

"Bakit po, Daddy?" naunahan na ako ni Lyrae sa pagtatanong.

I'm happy that Lyrae's already used in calling Sean her Daddy. I hope that it was
able to ease the pain that I gave him earlier.

"Well... I don't know if you'll understand, but Sarto airlines will be launching a
new package for kids around you that will travel domestically and internationally,
of course with parents but the package is only applicable for ages two to seven."
pag-eexplain naman ni Sean kay Lyrae. "We're looking for a child model who will
advertise the new package. I thought that maybe you can be the model."

Lyrae suddenly went hyper than she was yesterday. I can see the overflowing
excitement that's radiating in her body.

"I'm gonna be a commercial model, Daddy?" she asked Sean.

"Well... yes... kind of." sagot naman ni Sean. "Other than photoshoots, you will
also be shooting a commercial for television ads. You will work along with other
actors that we signed for our last commercial that we did."

Bigla

namang pumalakpak si Lyrae at saka lumingon sa akin na tuwang-tuwa. "Mommy, I'm

gonna be seen on tv! Makikita po ako doon!" she told me.

"Not just on tv, baby." sabi naman ni Sean. "You will also be having a billboard
along EDSA as a part of advertising."

Lyrae was even more excited. I can almost see her head where she's picturing
herself on the tv or seeing her billboard along EDSA.

I wasn't against with the idea of Sean giving her a chance to have a spotlight, but
I still need to look out for other consequences that might affect Lyrae's life.

"Hindi kaya madamay ang privacy ni Lyrae, Sean?" I can't help but to ask. "I want
to keep her life as simple as possible, Sean. Ayokong gumulo ang buhay niya. Media
will surely create a chaos in her life."

I know what Lyrae is capable of. Kapag nasa bahay siya ay ginagawa niya ang mga
Barbie na nagmomodel. I know she has potential and she's beautiful. Alam kong
madami pang pwedeng kumuha sa kaniya na ibang company because she's pretty.
"Ayaw mo po ba, Mommy?" Lyrae pouted as she looked at me.

"It's not that I dont want you to take part, but I just want your life to be
simple." I tried to explain it to her.

"Anak ko si Lyrae, Sandra. Anak natin siya." sabi naman ni Sean at muli akong
napatingin sa kaniya. "Whether you like it or not, Lyrae will be open to exposures
and medias because she's a Sarmiento. She's my daughter. The heiress of Sarto. And
I just want everybody to see how beautiful my daughter is."

"Mommy, please... Pumayag

ka na po, Mommy..." Lyrae begged me while wagging my arm lightly.

Nagbuntong hininga naman ako at ngumiti sa kaniya. "May magagawa pa ba ako?" sabi
ko at agad na sumilay ang ngiti sa kaniyang labi.

I was about to eat when a bouquet of blue roses caught my attention. Napakunot ang
aking noo habang tinitignan ang katulong na dala-dala iyon papasok ng dining room.

"Ate Paula, may manliligaw ka po?" inosenteng tanong ni Lyrae nang makita ang
kaniyang yaya na dala-dala ang bulalak.

Literal namang nalaglag ang panga ni Paula dahil sa bungad sa kaniya ni Lyrae bago
napalitan ng hiya ang kaniyang ekspresyon.

She chuckled embarrassedly. "Ay uh... hindi po para sa akin 'to." nag-aalangang
sabi niya at nagkamot pa ng batok.

"Para kanino?" singit ni Sean at agad siyang nilingon ni Paula.

"Uh..." she trailed before looking at me. "Para po sa'yo, Ma'am Sandra."

"Para sakin?" nakakunot-noong paninigurado ko.

Tumango naman siya at inilapag sa lamesa ang hawak-hawak na bouquet.

"Kanino raw galing?" Sean asked her.

"Pinadala lang daw po sabi ng delivery guy." sagot ni Paula. "Pero may nakita naman
po akong card na nakaipit. Baka po nandoon ang pangalan ng nagbigay."

Sinilip ko naman ang bouquet at nakitang mayroon ngang card na nakaipit, kasama ng
nagkukumpulang bulaklak.

Tumango-tango naman ako at saka ngumiti sa kaniya. "Sige. Salamat sa paghatid nito
sa akin." pagpapasalamat ko naman

sa kaniya.

Umalis din agad si Paula upang magpatuloy na ayusin ang kaniyang dala-dalang gamit
dito sa bahay ni Sean.

"Mommy, read the card now!" Lyrae encouraged me to read the card.

"Okay. Wait lang." sabi ko nalang.

Kinuha ko ang card na naka-ipit sa gitna ng mga bulaklak at agad itong binuksan
upang basahin.

To my future wife,

Please forgive me for all the things I said... fo doubting you. Give me a chance
to make up for it. I'll be arriving soon. Wait for me, okay? I miss you. I love
you.

Kahit na walang nakalagay kung kanino galing ang sulat at bulaklak na ito ay alam
ko na kung sino. Hindi lang nang dahil sa paraan ng pagsulat kundi dahil sa mismong
mensahe na nakasulat dito para sa akin.

"It's from Daddy Brendt, Mom." sabi naman ni Lyrae na mukhang natuwa at inagaw pa
sa akin ang card upang mas mabasa niya ng mabuti ang mensahe. "I miss him so much,
Mom..." she uttered.

Sabay naman kaming napalingon ni Lyrae kay Sean nang dahil sa pagbagsak ng
kubyertos sa kaniyang pinagkainang plato.

"I'm finished eating." he announced and stood up from his seat. "Hihintayin ko
kayong dalawa sa Sarto ng 1PM. Please be there."

Halos manlamig ako nang dahil sa kaniyang boses at pagkilos. Pinanood ko siyang
umalis ng kusina nang hindi man lang kami nililingon ulit.

I bit my lower lip. Is it because of the bouquet that Brendt gave me?

Natigil ang pag-iisip ko sa maaaring dahilan

ng kaniyang biglaang panlalamig nang bigla kong narinig ang paghikbi ni Lyrae.

"Mommy..." she said, her voice was already getting hoarse.

"Why? Bakit naiiyak ang baby girl ko?" concerned na pagtatanong ko sa kaniya dahil
bigla-bigla nalang siyang iiyak sa hindi ko malaman na dahilan.

"I think I hurt daddy." she said and looked at me, her eyes were bloodshot. "He
heard me saying that I miss Daddy Brendt. I know that I hurt him, Mom..."

Napabuntong hininga naman ako at niyakap si Lyrae. She gets too emotional nowadays.
Siguro'y nang dahil sa mga nangyari nitong mga nakaraang araw. It already affected
her emotionally.

"Your Daddy's not mad at you..." I tried to console her. "Don't worry about it.
Your Dad is a strong man..."

She sniffed and rested her head on my chest. "I don't wanna hurt daddy, mom." she
told me. "I know he's trying his best... I don't want to be a bad girl."

Hindi ko maiwasan ang pagkamangha sa kung paano magsalita si Lyrae. For a four
years old girl, she's smart enough to flawlessly spit out those words from her
mouth.

I smiled and tucked the loose strands of her hair that's covering a part of her
face. "You're not a bad girl." I told her. "Your daddy will understand you. He
knows how close you are to your Daddy Brendt. You grew up with him. He knows that."

Nag-angat ng tingin sa akin ang anak ko. "Really, Mommy?" she asked for an
assurance. "Daddy will understand me?"
I nodded, smiling as I pinched her cheek. "Now, go and wash up!" utos ko sa kaniya.
"You don't

wan to be late for your first photoshoot, right? Plus, your Daddy's going to wait
for us."

Bigla namang lumiwanag ang mukha nito at saka sumaludo. "Yes, Mom!" she exclaimed
and ran to go back to her room.

"Paula, paki-asikaso nalang si Lyrae. Hintayin mo siyang matapos maligo. Maliligo

rin kasi ako." utos ko naman kay Paula.

"Sige po, Ma'am." sabi niya at agad na umakyat sa taas upang sundin ang aking
inutos.

Nang matapos naman ako sa paghuhugas ng aming pinagkainan ay dumiretso na rin ako
sa kwarto ni Lyrae upang kumuha ng aking damit. Rinig ko pa rin ang paglagaslas ng
tubig sa shower kaya alam kong hindi pa rin siya tapos sa pagliligo. Si Paula naman
ay papikit-pikit na habang hinihintay na matapos si Lyrae.

Paniguradong naglalaro-laro pa rin ng tubig si Lyrae sa bathtub kaya matagal siyang

maligo.

Nag-angat ako ng tingin sa wall clock at nakitang thirty minutes to twelve na.
Halos isang oras din ang biyahe patungong Sarto kaya dapat ay maligo na ako. If I'm
going to wait for Lyrae, we're going to be late.

Napagdesisyunan kong doon nalang sa kwarto namin ni Sean dati maligo. Dahan-dahan
at nag-aalangan ko pang binuksan ang pintuan ng kwarto. Nagpapasalamat akong hindi
ito naka-lock.

The interior of the bedroom slightly changed. The walls and ceilings were painted
with different colors. Ang dating wood floor ng kwarto ay natabunan na ng cream
carpet.

Apart from the colors of the wall and ceiling,

and the carpeted floor, wala nang nagbago. Ang sinabit kong picture namin noong
kasal namin ay nandoon pa rin sa kung saan ko ito sinabit. Ang mini shelf ko kung
nasaan ang mga binabasa at nabasa ko ng mga libro ay nandito pa rin.

Dala ng kuryosidad ay nagawa ko pang buksan ang walk-in closet. My clothes are
still hanged on their designated place. The right side of the walk-in closet is
mine, while the left side belongs to Sean. I didn't know that he still kept my
clothes. My jewelries are also here. Pati na rin ang mga bag at sapatos. Wala ring
kaali-alikabok ang mga gamit ko. The clothes smell like they just came from
laundry.

Napangiti naman ako dahil sa pag-iisip na pinapahalagahan niya ang gamit ko. He
took care of everything while I'm gone. Parang hindi ako umalis for five years
dahil sa ayos ng mga ito.

Nang mapatingin ako sa wall clock na nandito sa loob ng walk-in closet ay nagmadali
na akong pumunta ng banyo upang maligo.

Kaysa isuot ang damit na kinuha at hinanda ko ay kumuha nalang ako sa mga naiwan
kong damit sa walk-in closet.
I picked a royal blue semi-formal dress and a white stilettos. Blinower ko na rin
ang aking buhok at saka inayos ang aking mukha.

After I felt satisfied with how I look, bumalik na ako sa kwarto ni Lyrae.

She's already finished. She's wearing a white skater skirt and a pink pullover.
Instead of wearing a canvas shoes, she wore a white sandals that made her look
girlier.

"Wow...

you look like a Barbie." puri ko sa kaniya.

Lyrae giggled and continued combing her hair.

"Mommy, what's the name of dad's company?" she suddenly asked.

"Sarto." I simply answered. "The company is splitted in two. Ang main at

pinakasimulang business nila ay ang Sarto Airlines. Then, your daddy's mother which
is your grandmother wanted to explore new ideas kaya nagkaroon ng Sarto that's for
production of beauty products. Your grandmother's a beauty enthusiast. Your Dad's
handling both of it now. I used to work there before, along with your Ninang
Nikki."

"Doon po kayo nagkakilala ni Ninang Nikki, diba po?" tanong niya sa akin.

Tumango naman ako. "Yes, doon kami nagkakilala."

"How about you and Dad po? Doon din po ba kayo nagkakilala?" she curiously asked.

Nakangiting umiling naman ako. "I met your Dad when we were still in college." I
answered as few memories of my college years of stalking ad following him flashed
inside my head. "He's one of the most handsome boys in our university. He's very
intimidating na isang katangian niyang nagustuhan ko. Besides, your dad's smart
too. Parang isang buong package na siya na lahat nang hinahanap mo sa isang lalaki
ay nasa kaniya na."

Nilingon ko naman si Lyrae at nakitang seryosong nakatingin sa akin na para bang

hindi niya naiintindihan ang sinasabi ko.

I chuckled. "Sorry... Baka hindi mo naintindihan ang mga sinabi ko." paghingi ko ng
paumanhin.

I looked at my daughter through the mirror, admiring how beautiful she is.

"Mommy..." she called.

"Yes, baby?" malambing kong sabi at nilingon siya na ngayo'y nakatingin pa rin sa
salamin.

"Do you still love Daddy?" she asked, and nervousness along with surprisement crept
inside my body. "Not Daddy Brendt but... my real Dad."

Wala na atang mas bibilis pa sa pagtibok ng puso ko ngayon habang tinitimbang ang
mga salitang dapat kong isagot kay Lyrae.

I laughed to hide my nervousness. "What are you talking about, Lyrae?" sabi ko
nalang at muling tumawa. "Alam mo namang kami ng Daddy Brendt mo diba?"
Napanguso naman si Lyrae at tumango-tango. She may be smart, but she's still naive.

"Sorry, Mom... I was just wondering." she apologized and gave me a smile. "I hope
you and Daddy Brendt get married fast."

Napaawang naman ang aking bibig sa kaniyang huling sinabi ngunit tumango nalang ako
at ngumiti.

"I hope too..." sabi ko nalang.

=================

Chapter 32

Chapter 32

Critical

"Ma'am, nandito na po tayo." the driver that Sean asked to pick us up, announced
when we arrived at Sarto's driveway.

Bumusina naman ang driver at bago ko pa mabuksan ang pintuan ng sasakyan upang
bumaba ay nakita ko ang patakbong guard na patungo sa amin. He opened the door for
me and Lyrae.

"Magandang hapon po, Ma'am." he greeted me with a smile.

I smiled and nodded at him as a sign of courtesy before stepping out of the car.
Inalalayan ko rin si Lyrae sa pagbaba ng sasakyan na agad tiningala ang matayog na
gusali ng Sarto.

Lyrae sighed with amusement on her face. "So Dad's really rich..."

Tiningala ko rin ang Sarto. This will all be yours someday, Lyrae. Lahat ng
nakikita mo ngayon ay magiging sa'yo balang araw. I know that your Daddy's going to
give you everything he has.

"Lyrae, let's go inside. Baka hinihintay na tayo ng daddy mo." pag-aya ko naman kay
Lyrae nang hindi siya matigil sa pagkamangha.

Tumango naman siya at hinawakan ang aking kamay bago kami pumasok sa loob.

The elevator's door was about to close, but Lyrae immediately pressed the button,
preventing it to close. Tuwang-tuwa pa si Lyrae nang mapigilan niya ito sa pagsara.

Napangiti naman ako sa sobrang kakulitan ni Lyrae ngunit nang nag-angat ako ng
tingin ay bumungad sa akin ang mapanuring tingin ng dati kong katrabaho.

"Mommy, let's go!" sabi naman

ni Lyrae at hinila ako papasok sa loob ng elevator.

Tinignan naman ni Lyrae ang mga bilog na pindutan kung saan nakalagay ang numero ng
bawat palapag.

"Which floor, Mommy?" she innocently asked me.

"It's already pressed, baby." sabi ko naman sa kaniya at tumango-tango siya saka
muling kumapit sa aking braso.

"Magt-trabaho ka na ba ulit dito, Sandra?"

Halos mapatalon ako nang bigla akong kausapin ng tahimik na si Jill.

Nahihiya ko naman siyang nilingon at saka umiling. "May bibisitahin lang kami."
sabi ko nalang.

"Anak mo siya?" she asked and lowered down her gaze to Lyrae who's now looking at
her curiously.

Nakangiti naman akong tumango. "Oo. She's my daughter."

Ngumiti naman siya at saka bahagyang yumuko upang mas makita ng mabuti at malapitan
si Lyrae.

"Hello, little girl." bati ni Jill kay Lyrae. "Ano name mo? Ang cute mo naman."

My daughter sweetly smiled at her. "Lyrae po."

"She's very pretty pero... parang may kahawig siya, Sandra." sabi niya at nag-isip.
"Hindi ko lang mawari kung sino ang kahawig niya. She looks somehow familiar."

Panigurado akong si Sean ang naiisip ni Jill na kahawig ni Lyrae pero hindi ko iyon
sasabihin sa kaniya. Hahayaan kong siya mismo ang makadiskubre.

Nang makarating kami sa tamang palapag ay sumabay na sa paglabas ng elevator si

Jill na hindi tinitigilan ng titig si Lyrae.

"Jill, you're creeping my daughter out." biro ko naman sa kaniya nang makita ko si
Lyrae na parang naiilang sa binibigay niyang titig.

"I'm sorry..." she awkwardly laughed. "Hindi ko lang talaga maisip kung sino yung
kahawig niya. Hindi ako mapakali."

Nginitian ko nalang siya at hindi na ako nagsalita para madagdagan ang spekulasyon
na nabubuo sa isipan niya ngayon.

Pumasok kami ni Lyrae sa department kung saan ako naka-assign dati. All eyes were
directed on us, as they saw us entered the office.

Dinikit naman ni Lyrae ang kaniyang sarili sa akin. Humigpit din ang pagkakakapit
niya sa aking braso. She's scared with the kind of attention and stares that
they're giving her.

"Oh, Sandra!" one of my colleagues called for my attention. "Anak mo?" tanong niya
sabay tingin kay Lyrae.

Tumango naman ako sa kanila habang suot-suot ang aking nag-aalangang ngiti.

Napuno ng pagbubulungan ang paligid ko nang sagutin ko ang kaniyang tanong. Mas
lalong nadagdagan ang atensyon na binibigay nila kay Lyrae.

"Napakagandang bata!" she said. "Anak niyo ni Brendt?" dagdag pa niyang tanong sa
akin.
Napalunok naman ako at tila nag-iisip pa ng sagot, ngunit di pa ako nakakaisip nang
isasagot ay mayroon nang sumagot para sa akin.

"No."

Napalingon naman ang lahat sa pinanggalingan ng ma-awtoridad na boses na iyon.

"She's

our daughter." Sean stated with seriousness on his face.

Mas lalong lumakas ang bulungan. Kita ko ang mga ibang hindi maipinta ang
pinapakitang reaksyon. I know that this revelation will spread like a wildfire in
the forest. Panigurado akong hindi kami makakalabas ng kompanya nang hindi alam ng
bawat empleyadong nandito na anak namin ni Sean si Lyrae. That their proclaimed
bachelor CEO has a daughter.

Siguro'y kung malalaman din nila na kasal kami ni Sean five years ago ay mas lalo
silang mawiwindang sa mga nalalaman nila. But of course, this is not yet the right
time.

Or there will never be a right time for them to know kung ano man ang nangyari sa
aming dalawa ni Sean. What happened between is better left unsaid.

"Daddy!" Lyrae exclaimed as she ran towards Sean.

Nakangiti naman siyang binuhat ni Sean bago niya nilingon ang kaniyang mga
nakikiusyusong empleyado.

"Everyone get back to work!" Sean authoritatively exclaimed to his employees.

He looked so rough when he was looking at ny former colleagues but when he looked
at Lyrae, you can see how much he admire our daughter.

"Let's go to Daddy's office." sabi ni Sean kay Lyrae at tumango naman si Lyrae.

Nilingon ako ni Sean at tinanguan bago siya nagsimulang maglakad patungo sa

kaniyang office na agad ko namang sinundan.

"Daddy, I'm sorry." sabi ni Lyrae habang nakayakap siya sa leeg ni Sean dahil
buhat-buhat pa rin siya nito.

Kumunot naman ang noo ni Sean dahil

sa biglang paghingi ng paumanhin ni Lyrae. Bahagya niya itong nilingon.

"What is that for?" he asked Lyrae.

"For saying that I... I miss Daddy Brendt in front of you." she reasoned out.

He smiled and made Lyrae look at him. He held her small hand and kissed it. "It's
nothing, baby..." he said. "But I'm glad that you're sensitive enough. Your apology
is very much accepted."

Muli namang niyakap ni Lyrae si Sean. "Thank you, Daddy." she said and kissed
Sean's cheek.

Truly, there are no words that can explain how much I want all of these surreal
moments to happen.

"I want all the make-up that you're going to put my daughter be hypo-allergenic. I
want everyone to take care of my daughter." utos ni Sean sa magiging make-up
artists ni Lyrae.

Tumango naman ang mga make-up artists bago muling bumalik sa dressing room kung
saan dinadamitan ngayon si Lyrae.

Sunod naman niyang tinignan ang photographer na magiging assign sa photoshoot ng

advertisement kung saan magiging model si Lyrae.

"Please take care of Lyrae." pakiusap niya rito. "It's her first time..."

"Don't worry." nakangiting sabi ng photographer sa kaniya. "I'll guide your

daughter. My assistants will also help her."

Sean thanked the photographer before averting his gaze at me.

"Bakit hindi mo sinama si Paula? Who will be taking care of Lyrae while she's
getting ready?" tanong niya naman sa akin.

"I let her

stay at home for today." sagot ko sa kaniya. "Kaya ko namang maging hands-on kay
Lyrae. Wala naman akong gagawin."

Tumango-tango naman si Sean. "I'll just check on the other staffs. Excuse me."
paalam niya sa akin at saka kinausap ang ibang mga empleyado.

Nagdesisyon naman akong pumasok sa loob ng dressing room at nakitang inaayos nila
ngayon ang puting dress na suot ni Lyrae. Pinaupo na siya ngayon sa harap ng
malaking mirror at nagsimulang ayusin ang kaniyang mukha.

Lumapit naman ako at tinignan ang kaniyang repleksyon sa salamin. Hindi ko maiwasan
ang matawa habang seryoso siyang nagpapamake-up at nakapikit pa ang mga mata.

She looked so professional right now even though it's only her first time. Parang
sanay na sanay na siyang magpamake-up.

Putting make-up on Lyrae didn't take much time. Her make-up artists only
highlighted some of her features and didn't overdue her make-up.

She looks either an angel or a fairy.

"Make your daddy proud." I told her.

She nodded and smiled at me. "I will, Mom." she said, full of confidence and
conviction.

I smiled and stopped myself from pinching her cheeks. I don't want to ruin her
make-up artist's masterpiece.

"I'll be waiting outside." sabi ko nalang kay Lyrae at lumabas na ng dressing room.

I know that they will still do a final touch with Lyrae kaya hahayaan ko muna sila
doon.

Pagkalabas
ko ng dressing room ay agad dumako sa aking paningin si Sir Viñas. Bumalik sa aking
isipan ang imahe nilang dalawa ni Shannen kasama ang kanilang anak na lalaki.

"Sir!" I called out for his attention and he immediately turned to look at me.

He was so surprised to see me calling for him at agad naman siyang lumapit patungo
sa akin.

"Hindi mo na dapat akong tinatawag na sir, Ma'am Cassandra." natatawang sabi niya
sa akin. "Mas mataas ka na sakin ngayon. You're not just an ordinary employee."

Napailing naman ako at nangiti. "Nothing's changed, Sir. Ako pa rin po si Cassandra
na nakilala niyo." sabi ko naman.

"Well, if that's how you view it..." he chuckled. "But please drop the formality.
Drop the 'po'. Halos magkasing-edad lang naman tayong dalawa."

"Sige na nga." sabi ko nalang at natawa.

The mood and atmosphere us suddenly became serene.

"So, I can see that you finally introduced your daughter to Sean." he said. "He's
been ranting and whining about it for years. His dreams finally came true."

Unti-unti naman akong tumango. "He is Lyrae's father, afterall. Even though I think
that Lyrae's too young to accept everything... Surprisingly, everything's going
well so far. Naging mahirap noong una, pero alam kong mas magiging okay ang lahat
balang araw." sabi ko at nag-angat ng tingin kay Sir Viñas na seryosong nakikinig
sa akin. "Well... Kayo ni Shannen... Uhm... I didn't know expect it. You two have a
son already."

He smiled

widely. "I was surprised too." he said. "It's an amazing and extraordinary thing to
marry someone like her and to have our first born son. We're happy right now."

I smiled and slightly felt envious. Our family could've been like theirs but...
it's already too late for regrets. I'm bound to marry someone else now and create a
new family with him and Lyrae. Sean will always be a part of our family no matter
what... pero hindi siguro ganoon katatag.

"Sandra, if you have time... please to talk with Shannen." he said and his eyes
were full of concern. "I know that you have a lot of things that you need and ought
to know. I also know that I'm not in the right position to meddle with my wife's
personal life and affairs, but... her happiness and peace of mind are also
important to me. I hope that you can forgive her and reconcile. It will mean a lot
to her." he smiled and tapped my shoulder before leaving me.

I admit that I was slightly mad at Shannen but I never hold a grudge on her. Hindi
ako nagtanim ng galit sa kaniya dahil mas iniisip ko at tinatak sa isipan ko na ako
ang may kasalanan ng lahat.

"Lyrae's out already."

Nagulat naman ako sa biglang pagsasalita ni Sean at biglang pagdating niya sa aking
gilid. Diretso lang ang kaniyang tingin kung saan ako nanggaling kanina na agad ko
namang sinundan ng tingin.
And there, I saw Lyrae smiling and radiating her beauty while walking confidently
towards the set. All eyes were on her and I can't help but to be proud.

style="text-align:left;">Tinignan ko naman ulit si Sean na ngayo'y hawak-hawak na

ang kaniyang cellphone habang kinukuhaan ng litrato si Lyrae.

"Let's start now! Let's start!" sigaw naman ng photographer who's now acting
professionally.

Hindi na namin nagawang lapitan ni Sean si Lyrae dahil dire-diretso ang kaniyang
lakad patungo sa set kung saan kulay puti lamang ang background at napakaraming
nakatapat na ilaw.

Agad nilang pinapwesto si Lyrae sa gitna ng set. She looked so nervous when she
faced us, but when she closed her eyes and opened it again, I can see confidence
throughout her body.

"Lyrae, I just need you to smile. Be confident as you pose and look at the camera."
bilin sa kaniya ng photographer.

Lyrae did what she was told to do. She was smiling and posing so professionally
when she's still an amateur. I can hear the other staffs' praising her with her
grace and poise.

"Okay... Last pose."

The photographer counted one to three and shot the last pose.

"That was great, Lyrae! You did a good job." rinig kong sigaw ng mga ibang staffs
bilang papuri kay Lyrae.

"Wait!" nangibabaw ang sigaw ng photographer at lahat kami ay napalingon sa kaniya.

"How about a family picture? The three of you!" nakangiting sabi nito habang
tinuturo kaming dalawa ni Sean at saka si Lyrae.

Kita ko ang pag-aalangang pagtingin sa akin ni Sean at si Lyrae naman ay

pumalakpak.

"Sige po! Sige po!" natutuwang pagpayag ni Lyrae.

Pinagtulungan kami ng mga staffs na itulak patungo sa set. Lyrae can't wait for us
to come and join her kaya naman tumakbo siya patungo sa amin at hinila kami kung
saan siya nakatayo kanina.

"Sean, move more closer to Sandra." utos ng photographer kay Sean at napalunok
naman ako.

I slowly felt him moving closer to me and I don't even know how to react pero
nagawa ko pa ring isandal ang aking ulo sa kaniyang balikat.

Just this once... before everything fades again, I want to feel it again. Just this
once.

Naramdaman ko naman ang maikling braso ni Lyrae na pumalupot sa aking bewang at

nakita kong ganoon din ang ginawa niya kay Sean. Sabay-sabay kaming ngumiti at agad
din namang tumunog ang shutter ng camera.
"I miss this." rinig kong bulong niya. "I really do."

It made me pound my heart so much. I miss this too... but I won't tell you.

"Sandra..." he called me at hindi ko na napigilan ang paglingon sa kaniya.

We're both staring at each other. Hindi ko na marinig ang pagtunog ng camera o ang
mga bulungan ng mga staffs. Everything went literally white, aside from the
background.

"Okay! That's the last shot!" sigaw ng photographer at agad ko namang pinutol ang
pagtingin ko kay Sean.

"Daddy, come on, let's look at the pictures!" biglang pag-aya ni Lyrae kay Sean at
hinatak ito kung sana nakapwesto ang

monitor kung saan nakikita ang mga nakuhang litrato.

Napahawak naman ako sa aking dibdib. Pakiramdam ko'y ngayon lang ako nakahinga ng
maluwag nang umalis sila Lyrae at Sean. I was too drawned because of the way he
stared at me earlier.

Lumapit na rin ako sa kanila nang makalma ko ang aking sarili at nakita kong
tinitignan na nila sa monitor ang mga shots.

The slideshow stopped at our picture kung saan magkatitigan kami ni Sean habang
nakadila si Lyrae.

"This one, daddy!" turo ni Lyrae sa picture. "I want this one to be developed. We
look cute here." sabi ni Lyrae.

"I want that too... What else?" nakangiting sabi ni Sean at pinili rin ni Lyrae ang
picture kung saan nakangiti kaming tatlo.

I was about to join their discussion when my phone suddenly rang. Ang akala ko'y si
Brendt ito ngunit nang makita ang numerong hindi pamilyar sa ating mga Pilipino ay
napakunot ang aking noo.

"Excuse me." paalam ko sa aking mag-ama habang patuloy sila sa pags-scan ng mga
pictures.

Lumayo naman ako sa kanila at nang makahanap ako ng medyo matahimik na pwesto ay
sinagot ko na ang tawag.

"Hello?" bungad ko nang masagot ko ang tawag.

"Is this Mrs. Sarmiento?" the girl on the other line asked and I almost choke,
hearing her addressing with Sean's surname.

"Uhm... yes." nag-aalangang sagot ko. "How can I help you?"

"We're from USCF Medical Center and we would like to tell you that Mr. Freddie
Talavera is in a critical condition right now." she stated. "He has a brain cancer,
stage four."

My jaw dropped at kasabay din non ang pagbagsak ng aking cellphone.

"Mommy!" rinig kong sigaw ni Lyrae.

"Sandra!" sigaw din ni Sean at agad kong naramdaman ang pagsuporta niya sa aking
likod upang mapigilan sa paglalambot ang aking tuhod dahil sa nalaman.

I'm feeling so numb and I don't know what to do. Hindi ko alam kung maniniwala ba
ako sa sinabi sa akin ng babae ngunit alam kong hindi sila magbibiro ng bagay na
ganoong kaseryoso.

Dinaig pa ng biglaang pagputok ng bulkan ang pagdurog ng puso ko.

"We have to go to San Francisco..." nanghihinga kong sabi ngunit agad namang
tumango si Sean na handang gawin at kahit anong hilingin ko.

=================

Chapter 33

Chapter 33

Time

"Thank you." nakipagkamay si Sean sa pilotong magpapatakbo ng private plane na

aming sasakyan patungong San Francisco.

Wala nang inaksayang panahon si Sean at agad na inayos ang mga dapat ayusin upang
makalipad kami agad patungo doon.

It was nice to have a husband like him who owns an airline at times like this. It's
very convenient.

"Mommy..." tinawag naman ni Lyrae ang aking atensyon.

Nilingon ko siya at nakikita ko ang takot sa kaniyang mga mata na akin ding
nararamdaman. I pulled her closer to me and she hugged me tighter.

"Pwede na tayong pumasok sa plane. We will be departuring in a few minutes." sabi

naman ni Sean nang bumalik siya sa tabi namin ni Lyrae.

Tumango naman ako at saka hinawakan ang kamay ni Lyrae.

"What about our things, Sean?" hindi ko maiwasang tanungin habang papaakyat kaminsa
eroplano.

"Susunod si Warren bukas ng umaga. He will bring our things. Nasabihan ko na siya."
sagot naman ni Sean. "Just sit where you want to sit. The plane's all ours."

Nilibot ko naman ang tingin ko sa buong eroplano. I saw a good seat beside the
window kaya doon ko napagdesisyunang umupo.

"Mommy, I want to sit beside the window..." I heard Lyrae whined and I turned to
look at her.

I was about to move from my seat when Sean interrupt us.

"Lyrae, just sit beside me." sabi naman ni Sean kay Lyrae na agad siyang nilingon.
"Let your mommy gets some rest first. Dito ka muna sa akin."
Ngumuso naman si Lyrae at tumango-tango. Lumapit siya kay Sean at doon siya pinaupo
nito sa tabi ng bintana.

"If

you feel tired, just sleep okay?" malambing na sabi ni Sean kay Lyrae.

"Opo, Daddy..." sabi nalang ni Lyrae.

Napangiti nalang at saka lumingon sa labas ng bintana kahit na hindi pa kami

nakakalipad. I'm glad that I have the both of them tonight to make me company and
happy.

Matapos ang ilang sandali ay nagtake off na ang eroplano. Ito na siguro ang pinaka-
kalmadong pagt-take off ng eroplano na naramdaman ko. Sa sobrang pagdaramdam ko sa
nabalitaan ko ay hindi ko man lang namalayang wala na kami sa lupa hanggang sa
makita kong pataas na kami ng pataas.

When we're already flying stable, I started to admire how beautiful the sky is.
Kahit na gabi na ay hindi ko pa rin maiwasan ang hindi mamangha sa gandang taglay
nito. But no matter how beautiful it is, hindi ko pa kayang ibigay sa gandang ito
si Daddy. I'm not yet ready to let him live here in peace.

Hindi rin nagtagal ay nakatulog na ako dahil sa pagod at kakaiyak kanina. Nagising
lamang ako nang may naghatid ng pagkain sa akin. There will not be any stop-overs
for this flight.

Nilingon ko naman ngayon si Lyrae na masayang kumakain kasama ni Sean. They're both
having a great time. Lyrae's even feeding her dad at ganon din naman ang ginagawa
ni Sean sa kaniya.

Binalik ko naman ang tingin ko sa babaeng naghatid ng aking pagkain. "Thank you.
Just leave it her." sabi ko sa kaniya at agad niya namang sinunod ang aking gusto.

Tinitigan ko ang pagkain na nasa aking harapan. Kung hindi lang ako nakakaramdam ng
pagkakalamya ay nilantakan ko na siguro ito. It looks so delicious but I don't have
any appetite.

"Hey..."

Bigla

naman akong napaangat ng tingin kay Sean na ngayo'y nasa gilid ko na.

"You should eat you know... I know you'll be needing a lot of strength when we
arrive at San Francisco." he told me.

Tumango naman ako at ngumiti sa kaniya. "Salamat, Sean."

"It's fine-"

"No... I mean it." sabi ko. "Thank you so much for everything." I sincerely thanked
him.

"You know I'm willing to do anything for you, Sandra." sabi naman niya. "Now eat
and take a rest again. Ako na ang bahala muna sa anak natin. Don't worry about
her."

I nodded and he left me to eat my meal.

Nagawa ko namang ubusin ang pagkaing nakahain sa harapan ko at pagkatapos kumain ay
muli kong pinanood ang paglalayag namin sa dagat ng mga ulap.

The sun already rose pero alam kong matagal pa rin ang aming ib-biyahe bago
makarating sa San Francisco.

I wore the eye mask again and covered my eyes to rest again just like how Sean
ordered me too. Alam ko rin naman sa sarili kong kailangan ko talagang magpahinga.

Naging tuloy-tuloy ang pagtulog ako hanggang sa malaman kong maglalanding na pala
ang eroplanong sinasakyan namin.

The sun was just about to rise when we arrived at San Francisco. The attendant in
the cabin that assisted us during our flight announced that it was only five thirty
in the morning.

Agad kaming dumiretso sa ospital kung saan naka-confine ngayon si Daddy.

Nanginginig ang aking mga kamay habang hindi mapakali't tinatapik-tapik ang aking
hita.

"Mommy, everything's going to be fine..." Lyrae tried to comfort me through her

words and hugged me.

It's amazing how one hug from Lyrae

can give me so much. Hindi ko siguro alam kung ano ang gagawin ko kung wala ang
anak ko ngayon sa tabi ko.

I kissed her head and hugged her tighter.

Buong biyahe patungo sa ospital ay nakayakap lang sa akin si Lyrae habang si Sean
naman ay mag-isa lang sa harapan kasama ang driver ng cab. They're just talking
about few things.

Nang makarating naman kami sa may ospital ay agad kong tinakbo ang reception at
binaggit ang pangalan ni Daddy.

"He's in room 325, third floor." the nurse told me.

"Thank you very much." sabi ko sa kaniya at agad na tumakbo patungo sa may
elevator.

Medyo nainip pa nga ako dahil sobrang bagal ng pagbaba nito gayong kaunting palapag
lang naman ang bumubuo sa ospital na 'to.

"Sandra, relax. Calm yourself." Sean tried to make me relax, but my body's too
tensed to listen to him.

Kating-kati na akong makita si Daddy. I want to know everything about his

condition. I want to make sure that he can still survive his illness and live for a
few more years with us.

"Where's room 325?" tanong ko sa nurse upang mas mapabilis ang paghahanap ko ng
room ni Daddy.

"Left swing, the fourth to the last door." sagot naman niya sa akin at tinuro pa
ang aking dadaanan.
I bid my thanks before I ran towards Daddy's room. Nang bumungad sa akin ang
pintuan ay napatigil ako. Ilang sandali ko rin ito tinitigan bago nanginginig

ba binuksan ang pintuan.

Hindi ko alam kung maiiyak ba ako o matutuwa habang nakikita si Daddy na kumakain
ng orange. He looks so fine while eating those oranges, but his body says it all.
He's not that healthy anymore.

"Dad..."

Gulat namang napatingin si Daddy sa akin. He stopped eating his oranges and focused
on looking at me.

"Sandra, you're here..." puna niya.

"Of course, I'm here, Daddy... Of course." sabi ko at agad namang tumakbo palapit
sa kaniya upang yakapin siya.

I began crying as soon as I hugged Daddy. Lahat ng pinigilan kong luha habang nasa
eroplano ay bumuhos ng lahat.

"Sean... Lyrae..." rinig ko ring sambit niya habang yakap-yakap siya.

"Lolo..." Lyrae began crying too, pero alam kong agad naman siyang dinaluhan ni
Sean.

"Why didn't you tell me, Daddy? Bakit hindi mo po sinabi sa akin? I was dumbfounded
all along. Wala akong kaalam-alam." sabi ko at muling tinignan si Daddy.

He doesn't look like how I see him before. Parang wala na siyang kalakas-lakas at
ang kaya niya nalang gawin ay ang humiga at umupo.

"I don't want you to worry about me, Sandra..." katwiran naman ni Daddy.

"Do you think I'm not worried right now?" I asked him with sarcasm. "Dad, I'm
worried as hell! Kulang nalang ay magteleport ako galing Pilipinas papunta rito
para

lang makita ka agad. Just to make sure that you're fine. Sobrang takot na takot ako
na baka wala na akong maabutan pagdating ko rito."

"Sandra, ayoko nang dumagdag pa sa mga problema mo. I know you're having a hard
time kahit na sinasabi mo saking masaya ka na. I don't want to cause anymore
trouble." he explained.

"Hindi ka dagdag problema, Daddy... Hindi." umiling-iling ako at hinawakan ang

kaniyang kamay. "I'm your one and only daughter. It's my duty to take care of you
as my father. Wala pa akong nababalik sa'yo, Daddy. You made all my dreams come
true... at kahit hindi mo ginawa yun ay handa pa rin kitang tulungan na lumaban sa
sakit mo. That's how much I love you, Daddy."

Napangiti naman si Daddy at bumitaw sa pagkakahawak ng aking kamay upang mahawakan

niya ang aking pisngi.

"I want you to understand that this is the kind of ending I chose for my life." he
told me. "Matagal na akong hinihintay ng Mommy mo, Sandra... I also want to be with
her already. Alam kong okay ka na at kaya mo na ang sarili mo. Just always remember
that your Mom and I will always be watching you from above when I die."
"Dad, please don't say that." mariin kong sabi habang umiiling. "I will talk to
your doctors. I will make sure that you will still live for a longer time. Kahit
isang taon lang, Daddy... Okay na sa akin 'yon. Just let me and your granddaughter
spend more time with you."

"I don't want to do the therapies. Believe me or not pero

mas mahihirapan lang ako kapag ginawa ko 'yon." sabi naman ni Daddy. "I already
knew a long time ago that I have a cancer. I didn't do anything to fight it because
this is what I want, Sandra. Ito ang gusto kong mangyari at gusto kong maintindihan
mo 'yon."

"Dad, I can't... I don't understand." I frustratedly said. "Why do you wish to die
when there are medicines and technologies to make you live?"

"I already told you earlier..." he smiled. "Gusto ko nang makasama ang mommy mo.
She's been waiting for me for a very long time."

"Paano naman ako, Daddy?" I can't help but to cry again. "Paano po ako?... Iiwan
niyo na ako parehas. Ako nalang ang matitira rito?"

"You have Lyrae with you, Sandra..." sabi niya at nilingon ang aking anak na
ngayo'y pinapatahan ni Sean. "You also have a husband... I can see that Sean's a
good father to Lyrae."

"Dad, you know I'm with-"

"Sandra, all I want is for you to be happy." he cut me off. "Pabaon mo na 'yon sa
akin. Make yourself happy dahil 'yon ang ginawa ko habang pinapalaki kita. Don't
throw away the happiness that I gave you. Huwag mong pahirapan ang sarili mo. Don't
hurt yourself. Be happy."

"Lyrae's my happiness, Dad... At pati na rin ikaw." sabi ko. "So please don't leave
me yet... Give me more time to be with you. Let's cherish your last moments
together. Huwag muna ngayon, bukas o kahit next week. Dad, please..."

Napayuko naman si Daddy at nag-iwas ng tingin sa akin.

"I'm sorry, Lyrae... I've already made my decision." he said with finality.

"I won't let you, Daddy. I won't." sabi ko at lumabas ng kaniyang kwarto.

Tinignan ko sa labas ng kaniyang room ang pangalan ng kaniyang doktor at nang

malaman ko 'yon ay agad ko siyang hinanap para makausap.

"Dr. Smith..." I called for his attention when I came in to his office.

Nag-angat naman ito ng tingin sa akin at ngumiti. He even stood up from his swivel
chair to offered his hand to me.

"I'm Cassandra... Sarmiento." nag-aalangang pakilala ko sa aking sarili at

tinanggap ang kaniyang kamay. "I'm the daughter of your patient, Freddie Talavera."

"Oh... So you're her daughter." he smiled warmlier at me. "He always tells me
stories about you and his granddaughter."

Napangiti naman ako at muling nag-angat ng tingin sa kaniya. This time, I'm already
serious.
"I don't want to waste anymore time, Dr. Smith." sabi ko naman. "I know that my
father's stubborness and will to die are not helping him... But as his daughter, I
don't want him to die yet. I want to prolong his life."

Tumango-tango naman siya. "I understand all of your sentiments, Mrs. Sarmiento, but
I just want to tell you there's nothing I can do to save him."

"What are you talking about?" kumunot naman ang aking noo.

"It's already to late to save your father. If you decided to treat him much
earlier, we may be able to do something, but now it's too late. Cancer cells
already spread throughout his body and not just his brain. I mean, I was amazed
that he was able to make it this far without any medication." he explained.

"My father never told me about his illness. I just found out yesterday." I reasoned
out. "Didn't you tell him that he needs to have an extensive medication?"

"I actually told him that everytime he visits for a check-up to check his
condition." he said. "Your father's a very extraordinary person. Whenever he finds
out that he's getting worse, he's getting even happier. I never knew a person who
wants to die that much except for suicidal cases."

Napakagat naman ako sa aking labi habang unti-unti nanamang namumuo ang luha sa
aking mga mata.

"How much time does he has left?" nagawa ko pang tanungin.

"He only has three days left." he said and my tears fell.

=================

Chapter 34

Chapter 34

Scream

"Your father might seem very healthy because he's smiling all the time, but he's
not. I don't know how he's enduring all the pain, specially his headaches, but he's
doing a great job concealing it. He doesn't have much time left but it looks like
he can still last for months or even a year."

I recalled Dr. Smith's last words about Dad's condition while looking at Dad
playing with Lyrae.

Wala nang tumutulong luha galing sa aking mata nang binuhos ko itong lahat kanina.
Ngayon ay tanging pamamaga at pamumungay nalang ng aking mga mata ang makikita mo.
My eyes are already tired from crying and crying.

"Apo, can you please get lolo some water?" malambing na pakisusap ni Daddy kay
Lyrae.

"Okay po." nakangiting sabi ni Lyrae at saka agad na sinunod ang utos ni Daddy.

Napalingon naman si Daddy sa akin. He gave me a warm smile but all I can do is to
turn around. I don't want to see him smiling at me like everything's fine when I
know that he's hurting so much inside.

He can scream and cry if he's undergoing headaches and so much pain. He doesn't
need to show me that he's strong to face all of the pain dahil alam kong mahirap
labanan 'yon. Mas gusto kong makita pa siyang nahihirapan para alam ko kung ano ang
dapat kong gawin para sa kaniya kaysa nagpapanggap na masaya at nangangapa ako kung
ano ang nararamdaman niya.

"Lolo, ito na po water." rinig kong sabi ni Lyrae.

"Salamat, Lyrae." sabi naman ni Daddy. "I hope you grow up just the way you are.
Continue being a good girl, okay?"

"Syempre naman po." Lyrae said

and giggled.

Napabuntong hininga naman ako at lumabas ng kwarto ni Daddy. I don't want to hear
him like he's saying his final words. Bawat pagsasalita niya'y para siyang
nagpapaalam sa aming lahat.

Nagulat naman ako sa malaking kamay na dumapo sa aking balikat. Nilingon ko ang
nagmamay-ari noon at nakita ko si Sean na namumungay na rin ang mga mata. I know
that he's also tired. Hindi ko nga alam kung nakatulog ba siya sa biyahe namin.

"What did his doctor tell you?" Sean asked me before he sat beside me.

"Sinabi niya sa akin na wala na siyang magagawa para mapagaling pa si Daddy." sabi
niya. "How can a doctor just give up on his patient who's still breathing?"

"Maybe because his patient chose not to breathe anymore." sabi naman ni Sean at
napalingon ako sa kaniya.

He turned to look at me. Instead of the intense gaze he used to give me, his eyes
now are full of compassion.

"I talked to your Dad when you talked to his doctor. I also tried to convince him
for you and also for Lyrae." sabi niya at umiling saka sumandal sa aming inuupuan.
"He doesn't want to fight anymore and I understand him. Naiintindihan ko ang
dahilan ng Daddy mo. I understand where he's coming from."

Maybe Dad also told him that he already wants to be with my Mom up above that's why
he doesn't want to fight for his life.

"If I were also him, kapag nakita kong maayos na si Lyrae paglaki niya, I can also
die already... Iyon ay kung iniwan mo na rin ako at nauna na." sabi ni Sean. "Your
Dad's love for your Mom is so unconditional."

Napangiti naman ako at hindi maiwasang balikan ang mga lumang

photobooks nila mommy't daddy kung saan nakalagay ang mga litrato nilang dalawa. Sa
mga litrato palang na 'yon ay nakikita ko na kung gaano kamahal ni daddy si mommy
at ganoon din naman si mommy kay daddy.

"Naiintindihan ko naman si Daddy..." sabi ko. "I know how much he loves Mom, but I
still want to be with him, Sean. It's too all of a sudden. I wasn't prepared for
these things to happen. Hindi pa ako handang mawala siya sakin. I still need him to
be with me. I still need his guidance and all. I still need him in my life."
"Well, we all need the person we love in our life." he said. "Pero minsan kahit
gaano mo kailangan ang taong 'yon, hindi siya laging magiging nandiyan para sa'yo.
We need to accept the fact that people can't live forever. We're not immortals. We
do not have an eternal life. Ang mananatili lang siguro ay 'yong pagmamahal na
naiwan niya at patuloy mong binibigay. Pati na rin ang mga memories na nabuo. It
will always be there."

I have to admit that that's the worst part of living. After all the hardships that
we've conquered and faced, in the end, it will be nothing. We will all die at the
end of our journey.

"Why don't we just try to make the last days of your father memorable instead of
keeping him here in the hospital?" Sean suggested. "I'm sure your dad will like
it."

Tumango naman ako at ngumiti.

His suggestion is somehow a good idea. I don't want Dad to spend his last days
locked up in a four-cornered white room. I want him to enjoy himself while he's
still living.

Sean's

also right that I need to accept the fact that Dad will leave me and this is the
time that he will. Iisipin ko nalang siguro na magiging masaya naman siya dahil
makakasama na niya si Mommy.

Mom lend me Dad for a long time to help me grow. It's time for me to give him back
to her.

Sean and I asked Daddy if he wants to stay at home and he agreed without thinking
twice kaya naman agad din kaming umuwi sa bahay namin dito sa San Francisco matapos
ayusin ang mga kailangang ayusin na papeles dito sa ospital.

"What's the address of your house here? I'll tell my secretary para alam niya kung
saan siya pupunta." tanong naman sa akin ni Sean.

He gave me his cellphone to type the address at agad ko namang tinipa doon ang
aming address.

"Anong oras ba ang lapag ng eroplano niya rito?" tanong ko kay Sean nang maibalik
ko ang kaniyang cellphone.

"He told me that he'll arrive around 8PM." sagot ni Sean.

Tumango-tango nalang ako at nilingon si Daddy na ngayo'y nanonood ng Disney Channel

kasama ni Lyrae sa living room. They're both laughing while watching a cartoon
about two boys spending their summer vacation creating different astonishing
inventions.

I decided to make some dinner to kill the time. I cooked a lot of Dad's favorite
foods. Alam kong may mga bawal sa kaniyang pagkain na nakahain ngayon pero ayoko
mang isipin ay ilang araw nalang ang natitira para makain niya ang mga paborito
niyang pagkain.

Sean and Dad were talking about business while we're eating dinner when the
doorbell rang.
Nagkatinginan naman kami ni Sean.

"That must

be Warren." pagsabi ko kaniya ng aking kutob.

Tumango-tango naman siya. "Yeah... I'll just go and check on him." sabi ni Sean at
tumayo na sa hapag upang pagbuksan ng pintuan si Warren.

Babalik na sana ako sa pagkain nang makita kong nakatingin lang sa akin si Daddy
habang suot-suot ang kaniyang nakakakilabot ng ngiti.

"Why are you smiling like that, Dad? It's kinda creepy." sabi ko kay Daddy at saka
sumubo ng pagkain.

Umiling naman si Daddy ngunit mas lumawak ang kaniyang ngiti kaya naman napakunot
nalang ang aking noo saka pinansin si Lyrae na tahimik lang habang kumakain.
Sobrang dami ng pagkaing nasa plato niya at sana'y maubos niya.

"Rae, don't leave some leftovers, okay?" bilin ko naman sa kaniya.

"Okay po, Mommy." magalang niyang pagsagot sa akin habang patuloy sa pagkain kaya
naman napangiti ako.

Ilang segundo lang ang nakalipas ay nakarinig na ako ng yapak patungong dining room
at pati na rin ang nagbubulungang boses ng mga lalaki.

"Uhm..." rinig ko ang pagtikhim ni Sean kaya naman nilingon ko sila at nag-angat
din ng tingin si Daddy.

Lyrae just glanced at them and she immediately went back to her food. Wala talagang
makakagulo sa kaniya habang kumakain.

"Dad, this is Warren. He's my secretary." pakilala naman ni Sean kay Warren.

I bit my lower lip when I heard him say aloud how he calls Daddy. He still calls
him Dad. Mabuti nalang at hindi 'yon napapansin ni Lyrae.

"Uhm... Hello po." nahihiyang pagbati

ni Warren. "Dinala ko lang po yung mga gamit nila."

"Oh! You came all the way from the Philippines?" gulat na tanong ni Daddy. "Napagod
ka siguro sa biyahe. Samahan mo muna kami sa pagkain. Maraming niluto ang anak ko."

Napatingin naman sa akin si Warren at nginitian ko siya. I saw that Warren's about
to return the smile I gave him but Sean blocked my view.

"I'll just put our things upstairs." sabi ni Sean sa akin bago siya umalis upang
iakyat ang aming mga gamit.

Tumayo naman ako upang asikasuhin si Warren. Kumuha ako ng isa pang plato at pares
ng kubyertos para sa kaniya.

"Kain ka lang, Warren. Huwag kang mahiya." sabi ko sa kaniya at nahihiya naman
siyang tumango.

Tipid na tipid ang pagkuha niya sa mga ulam at kanin kaya naman natawa si Daddy
dahil sa hiya-hiyang pag-akto niya.
"Huwag kang mahiya! Just get all the food you want to eat." natatawang sabi ni
Daddy sa kaniya.

Natawa na rin ako nang biglang dinamihan ni Warren ang kaniyang kinukuhang pagkain.
Triple ng tingi-tingi niyang pagkuha kanina.

"Just enjoy yourself and make yourself full. Ang laki pa ng nilakbay mo. Nakaabala
pa ang mga anak ko sa'yo." sabi ni Daddy.

Tumango nalang si Warren at ngumiti kay Daddy saka nagpatuloy sa pagkain.

Ilang sandali pa'y bumalik na ulit sa hapag kainan si Sean at bumalik

sa dating matipid na pagkilos si Warren.

"I guess you intimidate your employees a lot, Sean." sabi naman ni Daddy kay Sean.

"Bakit naman po?" nagtatakang tanong ni Sean.

"Kanina lang ay ganadong-ganadong kumain ang secretary mo pero ngayo'y nagtitipid

nanaman na kala mong mauubusan agad ng pagkain." tawa ni Daddy.

"Well... baka nga po." sabi nalang ni Sean at bahagya ring natawa.

"Well, anyway... Kailan ang balik mo sa Pilipinas, hijo?" tanong ni Daddy kay
Warren.

"Sa makalawa na po agad." sagot naman ni Warren. "May mga kailangan pa po akong
asikasuhin sa Pilipinas habang nandito pa po si Sir Sean."

"Just stay here then. Sandali ka lang naman pala dati. Malungkot kapag ikaw lang
mag-isa sa bansang hindi kinalakihan." pag-aya ni Daddy kay Warren na rito nalang
sa bahay namin tumuloy.

"Ay huwag na po!" agad namang pagtanggi ni Warren. "May nabook na po akong hotel na
tutuluyan ko. Okay na po ako. Ayoko pong makaabala."

"Ano ka ba naman! Eh ikaw nga ang naabala ng pamilya ko." sabi naman ni Daddy.
"Dito ka na tumuloy at ipa-cancel mo nalang ang na-book mong hotel."

"Huwag na po talaga. Okay lang po ako roon. Maganda naman po yung hotel na
tutuluyan ko." pilit na pagtanggi ni Warren.

Nilingon naman ni Daddy si Sean ngayon na natatawa sa hindi ko malaman na dahilan.

"Sean..."

pagtawag ni Daddy sa kaniya.

Agad namang nag-angat ng tingin si Sean kay Daddy.

"Bakit po?" magalang na tanong ni Sean.

"Sabihin mo sa secretary mo na rito nalang siya tumuloy. I have guest rooms for
guests. Minsan lang ako makatanggap ng bisita kaya rito mo na siya patuluyin." sabi
naman ni Daddy kay Sean.

Sean turned to look at Warren. He's now wearing his authoritative and intimidating
aura that he usually shows his employees.

"Warren, cancel the hotel that you booked. You will stay here." pinal na sabi ni
Sean at hindi na binigyan ng tiyansang makapagdesisyon pa si Warren.

"Yes, Sir..." walang nagawa si Warren kundi ang pumayag nalang sa utos ng kaniyang
boss.

Nang matapos ang kainan ay pinaliguan kong muli si Lyrae para preskong-presko siya
bago matulog. Si Sean naman ay humalili agad sa akin dahil gusto niyang siya na raw
ang magpapatulog kay Lyrae kaya hinayaan ko na siya sa kagustuhan niyang 'yon.

Tumungo ako sa aking kwarto para ako naman ang makaligo. I spent almost two hours
inside the bathroom, just laying on the bathtub.

Nang matapos naman akong maligo ay nagpalit na ako ng aking pantulog at saka
hinulog ang sarili sa kama.

Ang akala ko'y makakatulog ako agad gaya ng pagkaka-idlip ko sa bathtub ngunit
hindi ako agad dinalaw ng antok. Lahat na ata ng klase ng pagliliwaliw ay nagawa ko
na para lang makatulog ngunit wala pa ring nangyari.

I decided to just check on Dad if he's already sleeping. Pagkatapos ay si Lyrae

naman ang titignan ko.

I tiptoed as I walk to Dad's room ngunit hindi pa ako gaanong nakakalapit ay

nanigas ako sa pagsisigaw at pagdadaing niyang naririnig ko.

Even though every scream that's coming from him is breaking me apart, nagawa ko pa
ring maglakas loob na mas lumapit pa sa kaniyang kwarto. Habang palakas ng palakas
ang pagkakadinig ko sa sigaw ni Daddy ay mas lalong dumidiin ang pagpiga sa puso
ko.

I want to go in and comfort him pero alam kong ayaw niyang ipakita sa aking
nasasaktan at nahihirapan siya. I know that it will break him more if he sees me
while he's hurting.

Napaupo naman ako sa lapag at tinapat lang ang aking tenga sa kaniyang pintuan.

I'm sorry, Daddy... I'm very sorry. If only I can make it go away, gagawin ko ang
lahat para mawala lang ang sakit na nararamdaman mo.

"It's been going on for thirty minutes..."

Gulat naman akong napalingon kay Sean na nakaupo pala sa huling palapag ng
hagdanan. Nakatalikod siya sa akin at tinatanaw lang ang aming tanggapan.

"I don't know what to do..." nanghihina kong sabi. "Akala ko tanggap ko na... Akala
ko kaya ko na. Sean, hindi ko kayang madinig o makitang nasasaktan si Daddy.
Sobrang sakit... sobrang sakit."

In one swift move, Sean wrapped me around his arms and hugged me tight. Ramdam ko
ang paghalik niya sa aking ulo.

"You're a strong woman, Sandra..." he told me. "You'll get through this. Just
remember that I will always be here. I'm your husband... I hope you won't forget
that."
=================

Chapter 35

Chapter 35

Satisfied

Nang magising ako ay agad akong napabangon sa aking kama. Nilibot ko ang aking
tingin at nakitang nandito ako ngayon sa aking kwarto.

Ang huling naaalala ko lang kagabi ay ang pagyakap sa akin ni Sean... I must've
fell asleep and he brought me to my room.

Napangiti naman ako at hinagkan ang aking sarili. It's been years since I felt that
kind of warm and comforting hug from him. It's amazing how he can make all the pain
go away in one hug when I was still in his arms last night. Nagawa ko pang
makatulog sa pagiging sobrang komportable.

Unfortunately, I can't experience it anytime I want. I can... but I also cannot.

It's very complicated.

"Good morning, my beautiful daughter."

Ngiti ni Daddy na nagluluto ang bumungad sa aking nang pumasok ako sa loob ng
kusina para sana magluto ng aming umagahan.

Napapikit naman ako nang muli kong marinig sa aking isipan ang kaniyang mga
pagsigaw kagabi.

"Hey, Sandra... Okay ka lang ba?" tanong naman sa akin ni Daddy.

Dumilat naman ako at umiling. I smiled at him and walked towards him to see what
he's cooking for breakfast.

"I'm fine, Dad..." sabi ko nalang. "Medyo masakit lang po ang ulo. Maybe because
I'm jet lagged." pagdadahilan ko.

"Kung sabagay... hindi nga naman kayo agad nakapagpahinga pagkarating niyo rito sa
San Francisco." tumatango-tangong sabi ni Daddy.

Tinignan ko naman si Daddy. He's smiling while he's cooking. Very opposite from
what I've experienced last night from him. Parang ibang tao ang kaharap ko ngayon
na napakagaling magtago at tila nakadikit na ang

maskara sa kaniyang mukha.

"Can you taste if I've seasoned the fried rice well?" sabi naman ni Daddy.

Hinipan ni Daddy ang kaniyang gamit na spatula pangluto kung nasaan ang kaunting
fried rice na ipapatikim niya sa akin.

Tinikman ko naman ito gaya ng kaniyang gustong mangyari. It was slightly salty but
I won't tell him that. Ayos lang naman at makakain.

"It tastes fine, Dad." sabi ko sa kaniya at ngumiti.

Napakunot naman ang kaniyang noo at tila hindi sapat sa kaniya ang pagkikilatis ko
sa kaniyang luto.

Natawa naman ako. "I said it's fine." sabi ko sa kaniya.

"I'll trust your tastebuds, Sandra. Hope that they will like it." sabi naman ni
Daddy at kitang-kita kong nagsusumikap siyang magluto.

Dad knows how to cook simple foods. He can eat what he cooks. Namomroblema lang
siya kapag may ibang titikim na ng niluto niyang pagkain.

Huwag kang mag-alala, Daddy. Kapag nagreklamo sila sa luto mo ay buong araw silang
hindi kakain. Sisiguraduhin ko 'yan... But, except for Lyrae of course. Kids around
her age can be very picky pero sana'y wag nalang siyang magsalita kung may hindi
siya magugustuhan.

"You should probably call your daughter and your husband now, Sandra. Pati rin pala
ang secretary ni Sean. Patapos na akong magluto ng breakfast." utos naman ni Daddy
sa akin.

"Okay but, Dad..." nag-aalangan ako kung dapat kong sabihin pero alam kong
kailangan. "Please don't let Lyrae hear that you're calling Sean as my husband. She
doesn't know anything about Sean and me."

"Wala ka bang balak sabihin sa anak mo ang tungkol sa inyo

ni Sean?" tanong ni Daddy sa akin.

I bit my lower lip and shook my head. "Wala po."

Ngumiti naman si Daddy at tinapik ang aking balikat. "I'm sure your daughter will
understand you, if you do." he told me. "Pero kung wala ka naman talagang balak ay
hindi kita pipilitin. It's your own decision, Sandra. Hanggang suporta lang ako
sa'yo at sa mga desisyon mo. Basta kung saan ka magiging masaya, doon ako."

Tumango naman ako at binigyan ng mahigpit na yakap si Daddy.

"There, there now..." sabi ni Daddy at muling tinapik ang aking balikat. "Tawagin
mo na sila."

Nginitian ko si Daddy bago ako tumakbo paakyat sa taas. Dahan-dahan kong binuksan
ang pintuan ng kwarto ni Lyrae.

Ang akala ko'y hindi na bumalik si Sean sa kwarto ni Lyrae ngunit nang makita ko
ang anak kong nakayakap at nakatanday sa kaniyang daddy ay alam kong nagkamali ako.

They're sleeping so peaceful together. Pakiramdam ko'y kapag ginising ko sila ay

parehas silang mababadtrip ngunit kailangan na nilang kumain ng umagahan lalo na't
pinagluto kaming lahat ni Daddy. We shouldn't waste his effort.

Lumapit naman ako at inalog-alog ang dalawang mahimbing ang tulog. Agad namang
nagising si Sean sa paggising ko. Tanging si Lyrae lang talaga ang problema
pagdating sa gisingan.

"Can you please wake your daughter up? Gigisingin ko lang si Warren." sabi ko kay
Sean.

Tatalikod na sana ako upang umalis at gisingin si Warren ngunit agad naman akong
napigilan ni Sean sa pag-alis.
Tumayo siya sa kama at ginugulo pa lalo ang kaniyang gulong buhok. It's amazing
that even if he messed his hair up, it

looked good on him.

"I will wake Warren up. Ikaw na kay Lyrae." he volunteered at hindi pa ako
nakakasagot ay dire-diretso na siya palabas ng kwarto ni Lyrae.

Umupo naman ako sa kama ni Lyrae at niyakap siya ng mahigpit saka hinalik-halikan.

"Wake up, Lyrae. Wake up." sabi ko habang patuloy sa paggising sa kaniya.

Kumislot lang si Lyrae sa ginawa kong paggising sa kaniya at niyakap din ako para
mas maging komportable siya.

She's really a sleepyhead.

"Lyrae, gising na." sabi ko't inalog-alog na ulit siya. "Your Lolo cooked breakfast
for us. Aalis tayo maya-maya kaya please gumising ma na. Sige ka... Iiwan ka namin
mamaya rito." panakot ko sa kaniya na agad namang gumana.

Kahit inaantok pa at ayaw pang gumising ay para siyang zombie na umupo sa kama.
Kinusot-kusot niya ang kaniyang mata habang humihikab.

Kinuha ko naman ang hairbrush sa may drawer upang suklayin ang kaniyang gulo-gulong
buhok na mas lalong nagpaantok sa kaniya at napapapikit pa ulit kahit nakaupo.

"Halika na, Lyrae. Let's eat breakfast." pag-aya ko sa kaniya.

Tumayo ako sa tabi ng kaniyang kama at saka inilahad ang aking kamay.

Napangiti naman ako nang nakitang tinatamad siyang abutin ang kaniyang kamay kaya
naman hinila ko na siya pababa ng kama.

Nang makababa na kami ni Lyrae sa may dining room ay nandoon na rin si Sean at
Warren, nakaupo kung saan sila nakaupo sa hapagkainan kagabi.

Warren looked so flustered with his bed or morning hair. Hindi man lang siyang mag-
abalang ayusin ang kaniyang buhok. Mukha ring inaantok pa siya gaya ni Lyrae na
nakapikit pa habang naglalakad kami.

Narinig

ko naman agad ang baritonong tawa ni Daddy nang makitang papasok kami ni Lyrae sa
dining room.

"Hindi halatang inaantok pa ang prinsesa." pagbibiro ni Daddy.

I looked at Sean who's also laughing at Lyrae but his eyes were full of admiration
while looking at her sleepy daughter.

Hinayaan ko naman si Lyrae na umupo sa dating pwesto niya kagabi, katabi ng Daddy
niya na agad siyang tinulungang makaupo ng maayos sa kaniyang upuan.

"Are you still sleepy, baby?" malambing na tanong ni Sean kay Lyrae.

Tumango naman si Lyrae at muling kinusot ang kaniyang mga mata.

Si Sean na ang nag-asikaso kay Lyrae at ang sarili ko nalang ang inasikaso ko. Si
Daddy ay nakatanaw lang sa amin habang kumukuha ng pagkain na kaniyang niluto.

"Warren..." Daddy called Warren's attention na kakasubo lamang at kasalukuyang

ngumunguya. "Masarap ba yung fried rice?" tanong ni Daddy sa kaniya.

Warren looked at Sean at nakita kong pinandidilatan siya nito na huwag magsasabi ng
masama patungkol sa luto ni Daddy.

"Ang... sarap. Masarap po. Lasang friend rice." natatawang sabi ni Warren at
sinunod-sunod ang pagsubo ng sinangag.

Napangiti naman si Daddy. "Well... that kind of compliment's already fine with me."
sabi ni Daddy. "I can now eat in peace." dagdag pa niya't nagsimula nang kumain.

Pero kasalungat ng sinasabi ni Daddy'ng kapayapaan ay naging maingay ang pagkain

namin ng umagahan dahil sa pagk-kwentuhan nila Daddy, Sean at pati na rin si Warren
na sinasali nila sa usapan.

"So, ever since Sean was appointed as the CEO of Sarto, ikaw na ang naging
secretary niya?" paghangang

tanong ni Daddy kay Warren.

Tumango naman si Warren. "Ang totoo po niyan, janitor lang po ang ina-apply kong
trabaho non pero nagulat ako ng natanggap ako bilang secretary ni Sir Sean." kwento
ni Warren. "Inaamin ko pong minsa'y may pagka-bossy siya at minsan mahirap
pakisamahan ang pagiging moody pero malaki po ang utang na loob ko sa kaniya.
Nabuhay ko po ang pamilya ko at napagtapos ko ng kolehiyo ang kapatid dahil sa
kaniya. Nakakarating din po ako sa mga bansang hindi ko pa nararating. Isa po ako
sa mga trabahador swinerte sa boss nila."

Nilipat ko naman ang tingin ko kay Sean na kunwari'y walang pakealam sa mga
sinasabi ni Warren ngunit nakikita kong nangingiti-ngiti siya habang nakatingin sa
kaniyang pagkain.

Nabalik naman ang tingin ko kay Daddy nang biglang tumunog ang kaniyang cellphone
na nakalapag sa ibabaw ng lamesa.

Kumunot ang noo ni Daddy nang makita kung sino ang tumatawag. I can't see who's
calling him because we're across each other.

"Hello..." rinig ko nang sagutin ni Daddy ang tawag. "Yes... She's here with Lyrae.
I'll tell her. Okay... okay. Take care of yourself too. Okay. Bye."

Agad na dumirekta ang tingin ni Daddy sa akin nang maibaba niya ang kaniyag
cellphone. Hindi pa siya nagsasalita ay nararamdaman ko na ang tensyong mabubuo sa
sistema ko.

"You didn't tell Brendt that you're here with Lyrae?" pambungad na tanong ni Daddy
sa akin.

Kita ko namang napatigil ng pagkain si Lyrae at saka nag-angat ng tingin sa akin.

Si Sean naman ay nawala na ng tuluyan ang ngiting kaninang pinipigilan.

"Your cousin, Ashley, called me." sabi ni Daddy.

"Tinawagan daw siya ni Brendt at tinanong kayo ni Lyrae. Cannot be reached daw ang
cellphone."
Of course he won't be able to contact me because I'm overseas and I broke my phone
when I received the call from USCF Medical Center about Dad's condition.

Inaamin kong nakalimutan ko at nawala rin sa isipan ko na sabihin sa kaniya ang

biglaang pagpunta namin dito sa San Francisco.

"I broke my phone, Dad..." I reasoned out. "Hindi ko siya nacontact bago kami
makaalis at nang makarating dito. I was preoccupied about things that happened
yesterday."

"It's okat, Sandra. You don't have to explain anything to me." nakangiting sabi ni
Daddy sa akin. "Hindi lang si Brendt ang nag-alala kundi patii na rin si Ashley.
You better call them now."

"I have a spare phone on my luggage, Sandra."

Napatingin naman ako kay Sean na biglang nagsalita.

"I'll give it to you after breakfast. You can have it." he added before he
continued eating.

Matapos ang breakfast ay hinayaan ko si Lyrae na makipaglaro kay Daddy at Warren

habang ako nama'y sinundan si Sean patungo sa kaniyang pansamantalang kwarto rito
sa bahay.

He opened the door of his room and I just stayed outside waiting for him as he
looked for his spare phone inside his luggage.

Nang mahanap niya ang kaniyang spare phone ay agad niya akong nilingon at lumapit
patungo sa akin para ibigay ang cellphone.

"Ibabalik ko sa'yo pagkatapos kong tumawag." sabi ko sa kaniya nang makuha ko ito.

Umiling

naman si Sean at ngumiti. "You can have it. Hindi ko naman na 'yan gagamitin." sabi
niya.

Tumango naman ako at bahagyang ngumiti. "Salamat kung ganoon." sabi ko nalang.
"Sige. Punta lang ako sa kwarto ko."

Bumalik na ako agad sa aking kwarto upang kontakin si Brendt at pati na rin si
Ashley.

As soon as got inside my room, I connected the phone to the wifi and downloaded the
apps that I need to contact them.

Luckily, Ashley is online on Skype kaya agad ko siyang minessage doon. Nang mabasa
niya naman ang simpleng mensahe ko ng kaniyang pangalan ay nakatanggap na ako ng
tawag sa kaniya.

She flashed on the screen with a towel on her head and she's only wearing a red
robe.

"Cassandra Phiel Talavera Sarmiento, do you know that you've been missing for two
days with your daughter?" bungad niya sa akin at halata sa kaniyang boses ang
pagkainis. "You're so good at leaving without any prior notice."
Napabuntong hininga naman ako. "I'm sorry..." paghingi ko ng pasensya. "I'm here at
San Francisco."

"I know. Tito Fred told me." simpleng sabi niya at tinanggal na ang tuwalya na
nakapulupot sa kaniyang ulo.

She's about to comb her hair when she stopped and looked at me. Napakaseryoso ng
kaniyang tingin sa akin at napalunok nalang ako.

"So you already decided..." she told me when she remembered something that I can't.

style="text-align:left;">"Ano bang sinasabi mo?" naguguluhan kong tanong sa kaniya.

"You're there! Nasa San Francisco ka. Generally, you're in the US of A." she
exclaimed. "Nandiyan ka para simulan na ang pagproseso ng divorce niyo ni Sean,
diba?"

Nalaglag ang aking panga sa akusasyon ni Ashley. Hindi man lang pumasok sa isip ko
na rito ko nga pala maaaring gawin ang paglalakad ng divorce na gusto kong hingin
kay Sean.

Ang tanging pinunta ko lang naman dito ay si Daddy. Wala sa isip ko ang divorce sa
pagpunta ko rito hanggang sa sinabi 'yon ni Ashley ngayon.

"I'm not here to file a divorce, Ash." paglilinaw ko sa kaniya. "Wala 'yan sa isip
ko ngayon. And besides, Sean's with Lyrae and me here in San Francisco."

Napataas naman siya ng kilay nang dahil sa sinabi ko.

"The last time I checked ay kating-kati kang mahiwalay kay Sean pero ngayon naman
ay wala 'yon sa isip mo? Tapos ay kasama mo pa siya ngayon." natatawa niyang sabi.
"Alam mo, Sands, kung di kita pinsan ay iisipan kong nasisiraan ka na.

"Ashely, I'm serious." sabi ko at napatigil naman siya sa pagtawa. "Dad needs me...
He needs us right now. Kung pwede nga ay magpabook na kayo ngayon, kayo nila Tita.
Lahat kayo kung maaari. Please go here to San Francisco."

"Sandra, nababaliw ka na ba talaga? Ano ba ang nangyayari diyan?" tanong niya at

ramdam ko na ang kabang namumuo sa kaniya. "I have new clients to meet this week.

Bakit mo kami biglang papupuntahin diyan?"

"He has cancer, Ash." pag-amin ko. "May brain cancer si Daddy. Stage 4. He's
already dying, Ash. Ang sabi ng doktor, he only has three days at ngayo'y dalawa
nalang."

"You're not joking, Sandra, aren't you?" nakunot-noong tanong niya sa akin.

"You think I'll joke about Daddy's death, Ash?" sabi ko sa kaniya.

I saw a tear escaped from Ashley's eyes as she nodded.

"I'll tell mom about it. I'll cancel my appointments and meetings. Pupunta kami
diyan, Sandra. We will go right away." sabi niya at tumayo sa kinauupuan niya.
"God! Why is this happening to our family?" rinig ko pang komento niya bago pinatay
ang video call.
I exhaled a deep sigh when the video call ended. It took me a lot of courage to
tell her that. Now, I'm going to face another challenge, the harder one.

Sinubukan kong tawagan si Brendt gamit ang Skype kahit hindi siya naka-online. I
tried calling him again at sakto namang biglang nag-green ang bilog sa tabi ng
kaniyang pangalan.

Bumungad sa akin ang kaniyang nag-aalalang mukha. I saw relief in his eyes when he
saw me in front of his screen.

"Sandra! Where are you? Nasaan kayo ni Lyrae? Bakit ngayon ka lang tumawag sa
akin?" sunod-sunod niyang tanong sa akin. "I've been calling you but your phone's
out of reach. I'm here at Manila. Pinuntahan ko kayo kila Sean pero wala kayo roon.
Pati rin si Sean, wala!"

style="text-align:left;">"Brendt, please relax..." I tried to calm him down.

"Nandito kami ngayon sa San Francisco."

"San Francisco?" mas lalo siyang naghysterical. "And you and Lyrae are with Sean?"

Napapikit naman ako't tumango-tango.

"Ano ang ginagawa niyo diyan? Vacation?" may halong hinanakit ang kaniyang boses.
"You didn't even call to tell me about it."

"Biglaan lang ang pagpunta namin dito, Brendt. It wasn't intentional. This is not a
vacation just to clear things out because you're being too paranoid." hindi ko na
maiwasan ang mairita.

It was like he's accusing me of something. I won't go here if it wasn't for Dad.

"Then tell me what's it for, Sandra. Enlighten me!" he demanded.

"Dad has a cancer! May cancer si Daddy!" I shouted and Brendt immediately shut his
mouth.

Saying it is already hard for me. Ang isigaw pa ay mas lalong nagpapagising sa akin
sa katotohanan na ayokong pagdaan.

"Dad's dying, Brendt... I need to be here as soon as I can. I want to see and be
with him while he's still breathing. He only have a few days left. Two days to be
exact. Sabi 'yon ng doctor niya." sabi ko. "I'm sorry if I wasn't able to tell you
about it because I broke my phone. Pagkadating naman namin dito sa San Francisco ay
si Daddy agad ang inasikaso ko."

I bit my lower lip as I wiped my tears away before looking straight at Brendt.

"Are you satisfied with my reasons now?" I asked him, feeling hatred inside my
heart for what he made me do.

"I'm sorry, Sands... I didn't know." he apologized.

Napabuntong hininga naman ako. "I'll just call you again. I need to cool down."
sabi ko at magsasalita pa sana siya nang mapatay ko na ang tawag.

I logged out from my Skype account, not to be bothered as I breathe and calm
myself.
=================

Chapter 36

Chapter 36

Beloved

"Let's go, let's go! I'll drive." sabi ni Daddy at hindi na namin siya napigilan ni
Sean na sumakay sa may driver's seat.

Binaba naman ni Daddy ang salamin at dumirekta ang kaniyang tingin kay Sean.

"Sit on the front passenger seat, Sean." sabi ni Daddy sa kaniya. "Tandaan mo yung
mga dadaanan natin. You'll drive on our way home."

Tumango naman si Sean tinulungan munang makasakay si Lyrae sa backseat bago

dumiretso Sa unahan. Kasama namin si Warren sa likod ng sasakyan. Nasa gitna naming
dalawa si Lyrae.

When we're already settled inside the car, Dad started the engine up and drove
smoothly as we get out of the garage.

Nag-aya si Daddy'ng pumunta kami sa Westfield Centre dahil gusto niyang ibili si
Lyrae ng bagong damit at sapatos. Hindi na ako umangal sa kagustuhan niyang i-spoil
si Lyrae ngayong araw. Susundin ko lahat ng mga huling kahilingan niya at sasamahan
ko siya sa mga bagay na gusto niyang gawin.

Dad kept on talking about the famous landmarks here in San Francisco that's worth
to visit.

Para kay Daddy ay mas tinuturing niyang tahanan ang San Francisco kaysa sa
Pilipinas. Dito kasi sila nagkakilala ni Mommy at dito rin namatay si Mommy nang
pinanganak niya ako rito. That's why I'm a dual citizen. My parents are Filipino,
while I was born here in San Francisco.

Jus sanguinis, Jus soli.

Pagkarating namin sa Westfield Centre ay sa Abercrombie Kids kami unang pumasok na

boutique. He bought Lyrae a two shirts from that brand.

We spent two hours buying things that for me well... aren't that necessary.

He also brought Lyrae a few dresses aside from the shirts. Pati si Warren nga ay
nagawang ibili ni Daddy ng sapatos and a few shirts para raw may maiuuwi si Warren
pagbalik niya ng Pilipinas bukas. He also bought Sean a Rolex watch, running shoes
and tee shirts.

"Sandra, what do you want to buy?" tanong sa akin ni Daddy dahil ako nalang ang
hindi niya nabibili.

"I'm fine with anything, Dad." sabi ko. "One shirt is already fine with me. Marami
pa naman akong damit na hindi nasusuot."

Dad crossed his arms and raised his eyebrows at me like he doesn't want what I
answered.

"Come on, Sandra." pilit ni Daddy. "Just name anything you want. I'll buy it for
you. This will be the last time I'll go shopping with you."

Napabuntong hininga naman ako at nag-isip nang pwedeng ipabili sa kaniya na

masasatisfied siya dahil nagastusan niya ako.

"I want the new Michael Kors digital watch. It's only limited edition and I want
it." sabi ko nalang.

Napangiti naman si Daddy at hindi na kami nag-aksaya ng oras. Pumunta kami sa

boutique ng Michael Kors. In one swipe of his credit card, he was able to buy me an
expensive digital watch.

"Lolo, I want a bracelet!" bigla namang sabi ni Lyrae kay Daddy.

"Lyrae..." I tried to warn her.

She already bought a lot of stuffs. She can buy a bracelet next year. Masiyado na
niyang inaabuso ang kabaitan ni Daddy ngayon.

She looked at me and pouted before turning to her grandfather again.

"Huwag na po pala, Lolo..." malungkot na sabi nito.

Tinignan naman ako ni Daddy at nalaglag ang

aking panga ng umiling siya sa akin with a disappointed look.

Now, what did I do? Is it wrong to stop my daughter from buying unnecessary things?
It's okay if Dad's the one who thought of buying her a bracelet pero kung si Lyrae
ang manghihingi at magpapabili ay siyempre, papagalitan ko siya.

"Don't be sad, apo. Come on, I'll buy you a bracelet." nakangiting sabi ni Daddy
kay Lyrae at kinurot niya ng mahina ang pisngi nito.

"But Mommy will be mad..." katwiran naman ng anak ko at sinulyapan pa ako ng

tingin.

"Ako na ang bahala sa Mommy mo. Wala na siyang magagawa kapag binili na kita ng
bracelet." sabi naman ni Daddy at talagang kinukunsinti pa ang kaniyang apo.

Napabuntong hininga nalang ako nang hinila na ni Daddy si Lyrae para bumili ng
bracelet.

Daddy's right. Wala na talaga akong magagawa kapag siya na ang nagdesisyon.

"Let Lyrae be spoiled even just for a day, Sandra." bigla namang sabi ni Sean sa
akin nang hindi ko pa agad na sinundan sila Daddy at Lyrae. "This is what your
father wants. Let's just let him. Iyon naman ang gusto mong mangyari diba?"

Nilingon ko naman si Sean ngunit bago pa ako makapagsalita ay naunahan na niya ako
sa paglalakad upang sundan si Daddy, Lyrae at pati na rin si Warren.

Sinundan ko na rin sila dahil alam kong hindi ko na sila mapipigilan. Pati si Sean
ay handa ring ibigay ang mga gustong bilin ni Lyrae ngayon.

We went inside the Swarovski boutique at agad namang tinignan ni Lyrae ang mga
nakadisplay na bracelet doon. Her eyes were twinkling as she looks for the bracelet
she wants to buy.

"I want this." rinig

kong sabi ni Lyrae habang may tinuturo sa glass display counter.

"Can we look at that?" tanong naman ni Daddy sa sales lady.

"Of course, Sir." she formally said.

She got the bracelet from the display counter and handed it to Lyrae with care.
Kitang-kita ko kung paano mas lalong kuminang ang kaniyang mga mata ng sinubukan
niya iyong isuot sa kaya.

"That is a cupid bangle, Sir. It's versatile and very popular among girls." the
girl began to talk about the jewelry. "It includes two bangles. It can be worn
separately or interlocked. Let me show you."

Tinanggal ng babae ang bracelet kay Lyrae at saka niya pinakita kung paano
mapaghihiwalay ang dalawang bangle na magkasama. It looks simple but extravagant.
Definitely, Lyrae's kind of taste.

"Lolo, I want this one!" tuwang-tuwa at na-eexcite na sabi ni Lyrae nang makita na
ganoon ang napili niyang bracelet.

She really likes it.

"How much is this?" tanong naman ni Daddy sa babae.

"One hundred forty-nine dollars, Sir." nakangiting sagot ng babae at halos masamid
ako dahil maling pag pagpasok ng hangin sa katawan ko nang madinig ko ang presyo.

It's not that expensive unlike other jewelries but it still is expensive.

"We will take it." walang pagdadalawang-isip na sabi ni Daddy.

Napailing nalang ako at saka tumingin ng ibang mga bracelet at pati na rin ng mga
kwintas. I was pointing a certain necklace when a bracelet was swiftly locked on my
wrist.

Gulat akong napalingon kay Sean at nakita kong nakangiti lang siya sa akin.

"Pleade don't give it back to me." panguna niya sa akin

habang binabalak ko palang iyon sa isipan ko. "It's a duo star bangle. It's not
that expensive. I hope that those stars in that bangle can guide you like the star
that you used to watch from the night sky. Para kahit nasaan ka, you will have a
star beside you kaya please. Huwag mo nang subukang ibalik sa akin dahil hindi ko
rin naman tatanggapin. It's yours now."

"Wow, Mommy!" Lyrae said in an awe and grabbed my hand to take look of my wrist
where Sean put the bangle. "It's so pretty. Parehas na po tayong may bracelet."

She smiled and showed her wrist too. Pinagtabi niya ang aming braso at hindi ko
maiwasang pagkumparahin ang kulay naming dalawa. She's somehow whiter than me.

"Saan niyo ba gustong kumain ng dinner? Dito sa Westfield or sa bahay nalang?"

tanong ni Daddy nang masatisfied na siya sa mga pinamili niya para sa aming lahat.
"I'm thinking of a dish to cook for tonight. I practiced cooking that dish last
year and I believe that I can cook it pretty well for all of you tonight."

"If you want to cook for us, then we can go stright home po." sabi naman ni Sean.
"I would like to taste your specialty that you're very proud of."

"How 'bout you, Sandra? Is it okay or do you want to eat here?" sabay baling naman
ni Daddy sa akin.

"Siyempre, Daddy, gusto kong matikman ang pinagmamalaki mong pinagpraktisan mo.
Sayang naman kung 'di namin matitikman diba?" nakangiting sabi ko kay Daddy.

"Well, okay! It's settled then. Uuwi na tayo pero bumili muna tayo ng cake sa
Schubert's to celebrate Warren's departure tomorrow." sabi ni Daddy.

"Nako! Huwag na po!" agad namang pagtanggi

ni Warren at umiiling-iling pa. "Hindi na po kailangan ng cake. Pagkain lang, okay

na. Ang dami niyo na pong nabili ngayon para sa akin." nahihiyang sabi nito.

Natawa naman si Daddy at saka napailing. "Ngayon ka pa ba mahihiya, Warren?" he

asked Warren. "Isipin mo nalang that I'm treating you because you're a man with
great loyalty. I love men who are loyal."

Nahihiya namang kinamot ni Warren ang kaniyang batok at tila hindi na alam ang
sasabihin para mapigilan pa si Daddy.

Now he knew what I'm feeling whenever I have nothing to do but to accept my
father's conditions.

"I'll just type the address in the car's GPS para ikaw na ang magdrive, Sean."
sabay baling naman ni Daddy kay Sean.

"Sige po." pagpayag naman ni Sean.

Tumungo kaming lahat sa parking lot at parehas pa rin ang pwesto namin nina Warren
at Lyrae samantalang si Daddy at Sean ay nagpalit lang ng upuan sa harapan.

"Lolo, we're going to but cake at the Schubert's?" Lyrae excitedly asked him.

"Yes, apo. We will." sagot ni Daddy sa kaniya.

"Let's buy the Chocolate Truffle!" she exclaimed and turned to look at me. "Yun po
kinain ko dati diba po, Mommy? Noong binisita po natin si Lolo dito?"

"I can't remember pero baka 'yon nga yun." sabi ko nalang.

Hindi ko talaga maalala ang Chocolate Truffle cake na sinasabi ni Lyrae. Sa dinami-
dami ba naman ng cake na natikman ko. Para sa akin ay pare-parehas lang ang lasa ng
mga chocolate cake kahit pa sa iba't-ibang bakery pa 'yan nanggaling. They all
taste the same for me.

"Basta, Lolo, let's buy

that po." Lyrae insisted to her grandfather.

And that's what Daddy bought when we arrived at Schubert's. Bumili rin si Daddy ng
ibang pastries para may iba pa raw na makakain si Lyrae sa bahay.
On our way home, may kinakain pang isang slice ng cake si Lyrae sa loob ng
sasakyan.

"Lyrae, sasakit ang ngipin mo kakakain ng mga sweets. Bukas ka na kumain ng

Chocolate Truffle." pagsuway ko naman sa kaniya.

"Sandra, don't be so overprotective of Lyrae. Lower your guards a little. Bata pa

'yan kaya ganiyan." ako naman ang sinuway ni Daddy. "Sean, pagsabihan mo 'tong ina
ng anak niyo. She's becoming a freak and paranoid mother."

Humalakhak naman si Sean sa pagsumbong ni Daddy sa kaniya at napakunot na lamang

ang aking noo.

"That reminds me... ganiyan ka rin noong bata ka pa." Dad started to reminisce at
napasapo nalang ako sa aking noo. "Mas makulit ka pa nga noon kay Lyrae eh."

Here goes my childhood's most embarrassing moment...

"I can still remember when she was just a little kid. Medyo mas bata pa sa edad
ngayon ni Lyrae. Nang makita niyang naglalaba ang labandera namin sa may laundry
area ay tumulong siya." panimula ni Daddy. "Yung labandera namin noon ay mas sanay
sa paglalaba sa paraan ng pagkukusot kaya hindi siya madalas gumamit ng washing
machine. Nakikusot si Sandra sa kaniya pero laking gulat ko nang makita ko,
Sandra's using my phone para magkusot ng mga damit. Ngumiti

pa siya sa akin nang makita ako at sinabing tumutulong siya."

They all laughed at me ngunit ang may pinakamalakas na tawa ay si Warren. Even my
daughter's making fun of me right now.

Nakakahiya talaga ang istorya na 'yan. I was so young and naive back then. Malay ko
ba, diba? I was just a little kid wanting to help in doing the chores. At least may
kusa ako at hindi na kailangan pang utusan para tumulong.

Buong biyahe ay nagkwento lang si Daddy ng mga nakakahiyang moments ko noong bata
pa ako and I decided to just play deaf para kunwari ay wala akong naririnig.

"Just stay on your room upstairs. Tatawagin ko nalang kayo kapag tapos na akong
magluto." sabi ni Daddy habang tinitignan ko siyang nagsusuot ng apron.

"You sure you don't want me to help, Daddy?" paninigurado ko naman sa kaniya.

"Yes. I will cook our dinner tonight. Ako lang dapat." sabi naman niya at nagsimula
nang ihanda ang mga rekados na gagamitin niya pangluto.

"Okay... We will be upstairs." sabi ko naman at sinulyapan pa siya ng huling beses

bago umakyat na sa aking kwarto upang makapagpalit ng damit.

Sean already stole Lyrae from at siya na ang tumulong sa anak namin na magpalit ng
damit. I have basically no role in Lyrae's life kapag nandiyan si Sean at hindi ko
naman siya sinisisi dahil alam kong naipagkait ko ang pagiging ama niya sa anak
namin ng ilang taon.

When

I arrived at my room, I turned on the wifi of the phone that Sean gave me me.
Laking pasasalamat ko nang makitang hindi naka-online si Brendt dahil sariwang-
sariwa pa sa akin ang ginawa niyang pag-aakusa sakin habang nahihirapan si Daddy
dito.
Tatawagan ko na sana si Ashley nang makita kong naka-online ito ngunit naunahan na
niya ako sa pagtawag na agad ko namang sinagot.

Her room's a mess right now. May nakalatag na mga damit at isang red na maleta sa
ibabaw ng kaniyang kama. She's already packing her things.

"I'll just file a leave sa office today tapos mamayang hapon na ang flight namin
papunta diyan sa San Francisco." sabi ni Ashley sa akin habang nag-aayos siya ng
damit. "Mom's furious, Sands. Iyak siya ng iyak at nagagalit siya kay Tito Fred
dahil hindi niya agad sinabi sa atin at lalo na sa kaniya. She's also packing her
things now. Pati na rin si Daddy at si Kuya. Hindi ko alam kung ang ibang kamag-
anak natin ay makakapunta sa San Francisco pero kinontak na ni Mommy sila Tito Wenn
na nasa Brooklyn. Pupunta sila diyan bukas para sabay-sabay na raw ang pagdating
namin diyan."

Rinig na rinig ko ang pagbubuntong hininga ni Ashley bago umupo sa kaniyang kama
upang humarap sa akin ng maayos.

"Tito's sudden fatal condition that you told us caused a whirlpool to our family.
Lahat sila ay natataranta na lalo na si Mommy na natatakot dahil baka hindi niya
raw maabutan si Tito. Gusto na niyang mauna diyan pero hindi siya hinayaan ni
Daddy. Mom's too fragile right now to be alone, Sands..."

I can see that Ashley's also worried about her Mom right now and also for Dad.

"Please tell Tito Fred to wait for us, Lyrae... lalo na si Mommy na kapatid niya."
pakiusap ni Ashley sa akin. "I think Mom will really lose it kapag hindi niya
naabutan si Tito, Sands. You know how much Mom loves Tito Fred."

Tumango-tango naman ako. "I know, Ash... They're partners in crime." napangiti
naman ako tuwing naaalala ko kwinekwento nilang dalawa sa amin ni Ashley na
kalokohan nila. "But... I'm not the one who's holding Dad's life, Ash. Hindi ko
'yon masasabi."

"I know, but... maybe he can still try to fight even just for one more day to live
for his beloved little sister, Sands." sabi niya. "Please, Sandra... tell him to
try and don't give up on life just yet."

=================

Chapter 37

Chapter 37

Lifeless

Daddy cooked the famous cioppino here in San Francisco and a Filipino dish, chicken
adobo that Lyrae likes so much for our dinner. Hindi ko rin napigilan si Lyrae sa
pagkain ng dalawang slice ng cake dahil pinagtutulungan ako ni Daddy at ni Sean na
hayaan na si Lyrae.

And just like what happened last night, I spent my night outside Dad's room,
hearing him excruciating in pain and woke up inside my room. Alam ko ng si Sean ang
nagdala sa akin sa aking kwarto.
Pagkarating ko ng kitchen nang magising ako ay inakala kong si Daddy ulit ang
magluluto ng breakfast ngunit nang makita kong walang tao doon ay nagsimula na
akong maluto ng aming umagahan.

Ang alam ko'y tanghali ang flight ni Warren kaya mabuti nang makapagluto na ng
umagahan para makakain siya agad at hindi mahuli sa kaniyang flight pabalik ng
Pilipinas.

"Naunahan mo akong magluto ng breakfast."

Halos mapatalon ako sa gulat at muntik ko nang mabitawan ang spatula nang makita ko
si Daddy na kakarating palang dito sa kusina.

"I know you're tired yesterday. Ako na ang bahalang magluto ng breakfast. Just sit
there or watch tv." sabi ko at binilisan ko pang magluto. "Do you want some coffee,
Daddy?" I asked him and glanced at him na hinihilot ang kaniyang sintido kaya agad
nalang akong umiwas ng tingin.

"Yes. With a lot of creamer, please." pakiusap niya sa akin.

Tumango

naman ako at buti nalang ay nakapagbrew na ako ng coffee beans bago magsimulang
magluto. Nilagyan ko ito ng madaming creamer gaya ng sabi niya pero tama lang sa
panlasa.

"Good morning, Mommy..."

Nilingon ko si Lyrae na muling kinukusot ang kaniyang mata habang buhat-buhat siya
ni Sean.

I'm amazed that Sean can still carry her kahit na medyo may kalakihan na si Lyrae.

Binaba ni Sean si Lyrae sa madalas na inuupuan nito at tumungo sa may ref upang
kumuha ng fresh milk. Sinalin niya ito sa baso at saka ibinigay kay Lyrae na agad
namang uminom ng gatas.

"Sean, do you cook?" bigla namang tanong ni Daddy kay Sean.

"Uhm... yes." nag-aalangang sagot ni Sean kay Daddy.

"If that's so... can you cook dinner for us later?" hamon naman ni Daddy sa kaniya.

"Sige po." pagtanggap ni Sean sa hamon ni Daddy. "Just name a dish that you want to
eat po. Ipagluluto ko po kayo."

"Well then start learning how to cook Rouladen." sabi naman ni Daddy. "I was
planning to go to Germany last time just to taste that food but since I don't have
much time... Please cook it for me."

"I've tasted that one. It seems hard to cook it pero susubukan ko po." sabi naman
ni Sean.

I can see that he's very determined to cook what Dad wants to eat tonight and I
want to thank him for having the determination to fulfill

one of Dad's wishes.

Sakto namang pagkatapos kong magluto ng umagahan ay bumaba na si Warren dala-dala

ang kaniyang bagahe at mukhang nakaligo na rin.

"I'm sorry if we will not be able to send you to the airport, Warren." paghingi ng
paumanhin ni Daddy nang paalis na si Warren matapos naming kumain ng umagahan.

"You've given me more than enough, Sir. Okay lang po saking magtaxi nalang papunta
roon." sabi ni Warren kay Daddy habang nilalagay ang kaniyang bagahe sa trunk ng
taxi.

"Have a safe flight, Warren. Thank you." I told him and he gave me a smile.

"Yeah... Safe flight, Warren." pagsabat naman ni Sean at agad siyang nilingon ni
Warren. "Contact me if there's any problem with Sarto and just update with anything
about the company."

"Yes, Sir, I will." pormal na sabi ni Warren at kulang nalang ay sumaludo kay Sean.

"Goodbye, Kuya Warren." Lyrae also bid him a goodbye and hugged him quick before
going back beside me.

"Ingat ka rito, little girl." nakangiting sabi niya kay Lyrae at bahagya pa siyang
yumuko para magpantay sila ng tingin ni Lyrae.

After putting his things at the trunk of cab, he stood up and gave his final
goodbye before going inside of the cab.

"He's such a good man. I can see that he'll be successful someday." puna ni Daddy
nang makaalis ang taxi at saka nilingon si Sean. "You should guide him, Sean. I can
see potential

in him. He can build a small business of his own at alam kong mapapalaki niya 'yon
lalo na't mukhang madami na siyang natutunan sa'yo."

Ngumisi naman si Sean. "He can already take over Sarto, in my perspective." biro ni
Sean. "Honestly, he knows more things about the company than me."

Nagtawanan sila ni Daddy at muling nag-usap tungkol sa business habang papasok

kaming muli ng bahay.

"Oh! Maligo na pala kayo. We'll be going out today." sabi naman ni Daddy.

Napakunot naman ang noo ko. Hindi ko alam na may balak ulit umalis ngayon si Daddy
when he should save his energy for today. I don't want to think about it but...
this might be his last day.

"Lyrae, let's go! You go and take a bath now." pag-aya ni Sean kay Lyrae at nilahad
ang kaniyang kamay.

Instead of putting her hand on Sean's, she raised her arms, asking him to carry her
to her room.

Sean chuckled and gave Lyrae want she wanted. Walang kahirap-hirap niyang binuhat
si Lyrae at umakyat na sila sa staircase.

"Saan tayo pupunta, Daddy?" tanong ko naman kay Daddy nang nilingon ko siya. "Don't
you want to stay at home for today and just rest?"

"Staying at home to rest is a boring thing to do for a man who wants to live to the
fullest while he's still alive, Sandra." sabi naman sa akin ni Daddy.
"Daddy, Tita Adele's going here along with her family. They'll

probably arrive tonight along with Tito Wenn's family." I informed him. "Tita still
wants to talk to you for the last time so please just save your energy. Natatakot
siya na baka hindi ka niya maabutan, Daddy."

"So you already told them about my condition..." puna ni Daddy at naging malamya na
ang kaniyang pakiramdam.

"I need to, Daddy." sabi ko. "They are our family. They deserve to know. Lalo na
ang kapatid mo."

Tumango-tango naman si Daddy. Dahan-dahan siyang umupo sa sofa at saka muling

hinilot ang kaniyang sintido.

"Is your head aching, Daddy?" nag-aalangan kong tanong.

Tiningala niya naman ako at saka ngumiti kahit na nakikita kong napapangiwi siya sa
sakit. Umiling siya at saka bumuntong hiningi.

"No, it's not. May iniisip lang ako tungkol sa Tita mo." pagpapalusot niya.

"Let's just stay at home for today, huh, Daddy?" malambing kong pagpilit sa kaniya.
"Let's just do something fun at home. Wanna play uno? We used to play that before
right? Isali natin si Lyrae. She likes that game."

Muli naman umiling si Daddy at tumayo. "I want to go to your mother's grave today,
Sandra..." sabi ni Daddy at napatigil naman ako sa pangungulit. "That's where we're
going today. I want to visit her for the last time. Please just let me..."

He smiled and patted my shoulder before going upstairs.

We were quiet on our

way to Olivet to visit my mother's grave. Ang tanging ingay lang na naririnig ay
ang pag-ugong ng sasakyan at pati na rin ang tunog galing sa nilalaro ni Lyrae sa
kaniyang iPad.

Si Sean ang pinagdrive ni Daddy habang si Daddy nama'y umidlip lamang. Alam kong
umaatake ang sakit ng ulo niya pero iniinda niya lang ito at pilit na tinatago sa
amin.

Sakto naman ang pagkakagising ni Daddy nang makarating na kami sa Olivet. We parked
the car and Sean got all the things that we brought at the trunk. Gusto pa ngang
tumulong ni Daddy sa pagbubuhat pero hindi siya hinayaan ni Sean at sinabing kaya
niya na 'yon mag-isa.

Palaki ng palaki ang ngiti ni Daddy habang papalapit kami ng papalapit sa puntod ni
Mommy. You can see that he's really excited to visit her.

"Hon, I'm back." anunsyo ni Daddy nang marating namin ang puntod ni Mommy.

An unexpected tear suddenly fell from my eye when I saw how my Dad kissed my Mom's
grave so dearly.

"I'm with our daughter and her family." he told Mommy. "Lumaki na si Lyrae. She's
already four years old. She also loves the Chocolate Truffle cake of Schubert's
that you love. Akalain mo ba namang may namana pa sa'yo ang apo mo." tawa ni Daddy.
Nag-iwas naman ako ng tingin kay Daddy na kausap ang puntod ni Mommy. Tinulungan ko
nalang si Sean sa pag-aayos ng picnic mat at pati na rin ang mga dala-dala naming
pagkain.

"Lolo, let's eat na po." pag-aya ni

Lyrae kay Daddy nang maayos na namin ni Sean.

Pang meryenda lang ang dala-dala naming pagkain. Chicken pops, sandwiches, last
night's left over chocolate truffle cake, some fresh sliced fruits, juice and
water.

Mabilis na inalalayan ni Sean sa pagtayo si Daddy dahil medyo matagal-tagal din

siyang lumuhod habang kinakausap niya si Mommy.

"Sandra..." pagtawag sa akin ni Daddy nang makaupo siya sa tabi ko.

Binigay ko naman sa kaniya ang tuna sandwich na request niya saka ang paborito
niyang persimmon.

"Daddy, eat first." sabi ko naman sa kaniya at aasikasuhin ko dapat si Lyrae pero
naunahan nanaman ako ni Sean. "Sean, give Lyrae the strawberries. She likes that
too."

Tumango naman si Sean at kinuha ang strawberries na nasa tupperware. He preared the
toothpick ngunit kinamay na ito ni Lyrae at saka tinawanan si Sean.

"Sandra..." pagtawag ulit sa akin ni Daddy.

"Daddy, kumain ka na muna please." sabi ko habang pinipigilan ang sarili ko sa

pagsabog ng kinikimkim kong damdamin.

"Sandra, please listen to me first."

Nanlamig ako ng tinaasan ako ni Daddy ng boses. Kahit sila Sean at Lyrae ay
napatingin kay Daddy.

"I need you to look at me and listen to me, anak." nagsusumamong sabi ni Daddy.

My head involuntary moved on its own to turn to

Daddy kahit na ayaw ko naman. I struggled looking into his eyes but I managed.

"When I die-"

"Dad, please..." pakiusap ko.

"Let me finish speaking, Sandra." mariing sabi ni Daddy at agad kong itinikom ang
aking bibig. "When I die, I want to be buried together with your mother. Both of us
in one grave. Maliwanag ba 'yon?"

Napayuko naman ako at wala sa sariling tumango kasabay ng pagbuhos ng aking luha na
agad kong pinalis. I don't want Lyrae to see me crying.

We had a solemn picnic in the graveyard together with Mom. Dad was just staring at
her grave the whole time he was eating his sandwiches and persimmons.

Dumiretso rin agad kami pauwi dahil napansin namin ni Sean na hindi na maganda ang
pakiramdam ni Daddy. Ilang beses na siyang napapangiwi at napapahawak sa kaniyang
ulo. This time, he's not hiding the pain anymore. Kitang-kita mong nasasaktan na
siya.

Hindi na namin sa harapan pinaupo si Daddy. Kasama na namin siya ni Lyrae rito sa
backseat. Tamang-tama lang dahil biglang napa-preno si Sean nang makarating kami ng
bahay.

"Sean, dahan-dahan naman." sabi ko naman sa kaniya.

"Brendt's here..." wala sa sariling sabi niya habang pirming nakatingin sa harapan.

My eyes widened. "What?" nabigla kong sabi habang nakakunot ang aking noo.

I immediately got off the car, wanting to

see for myself if Brendt's really here and realized that Sean wasn't lying.

"Sandra!" Brendt called me and ran towards to hug me. "I'm sorry... I'm sorry. I'm
here now. Nandito na ako."

I was too caught off guard. Hindi ko alam kung ano ang irereact ko dahil nandito
siya ngayon.

Should I be pissed off or should I be happy?

Hindi ko masabi pero ang alam ko lang ay nabigla ako sa walang pasabi niyang
pagpunta rito sa San Francisco.

"Brendt."

Bumitaw sa pagkakayakap sa akin si Brendt nang tawagin siya ni Daddy. Nilingon ko

siya at nakita kong nakababa na rin sa sasakyan si Sean habang si Lyrae ay dahan-
dahan ang lakad patungo sa akin.

"Tito... I heard about your condition. Sinabi po ni Sandra." sabi naman ni Brendt.

"It's a good thing that you're here. I want to talk to you." nakangiting sabi ni
Daddy kay Brendt at saka niya nilingon si Sean. "Start cooking my rouladen now. I'm
really craving for it."

Nagsimula nang maglakad si Daddy at huminto siya sa tapat ni Brendt.

"Follow me to my room, Brendt." utos niya kay Brendt at saka nagpatuloy sa

paglalakad.

Isang mapanganib na sulyap ang ginawad ni Brendt kay Sean bago siya sumunod kay
Daddy papasok

ng bahay, dala-dala ang kaniyang maleta.

"I'll just go inside to start cooking..." paalam naman ni Sean sa akin nang hindi
ako binibigyan ng tingin at agad nang pumasok sa loob ng bahay.

Hinawakan ko naman ang kamay ni Lyrae upang igaya na rin papasok ng bahay.

"Mommy, will Daddy Brendt stay here too?" Lyrae asked me.

"I think so. He brought a luggage with him." sabi ko at binaba ang tingin sa
kaniya. "You missed him right? He's here now." nakangiting sabi ko.

Lyrae cheerfully nodded and smiled at me before we went to her room. Hinayaan ko
siyang maligo ulit dahil nanlalagkit daw siya. Sumunod naman siya sa aking kwarto
ng bumalik ako at siya naman ang naghintay sa akin na matapos maligo at magbihis.

"Mommy..." pagtawag sa akin ni Lyrae at ramdam ko ang pag-aalangan niya.

"What is it, baby?" malambing kong tanong sa kaniya.

"Is Lolo really gonna die?" she suddenly asked and my shoulders fell along with my
smile. "He kept on whispering goodbyes when we were on our way home..."

"He will never die, Lyrae. He will always live here." sabi ko at tinuro ko ang
kaniyang dibdib. "In your heart... In our hearts."

Napaawang naman ang kaniyang bibig at nagsimula na ang pamumula ng kaniyang ilong.
It means that she's about to cry that's why I hugged her instantly before she let
it out.

"Mommy,

I don't want Lolo to die..." she started crying. "I love him so much, Mommy..."

Hinayaan ko na ang pagbuhos ng aking luha habang yakap-yakap si Lyrae. Hindi ako
humiwalay sa pagkakayakap sa kaniya hangga't hindi pa kumakalma ang pakiramdam ko.

Nakaidlip na nga kaming dalawa ngunit nang kumatok si Sean sa aking kwarto para
sabihing kakain na ay muling nagising ang aming diwa.

"Don't let your lolo know that you cried, okay?" bilin ko naman kay Lyrae at
tumango siya saka ngumuso.

Pagkarating namin sa hapagkainan ay nandoon na si Brendt na hindi mawari ang

ekspresyon. Magkatapat silang dalawa ni Sean pero gaya ng nakagawian ay umupo si
Lyrae sa tabi ni Sean dahil doon siya laging nakapwesto.

Kita ko ang pag-iiba ng ekpresyon ni Brendt kaya naman ako nalang ang umupo sa
kaniyang tabi.

"I can't believe that you really cooked it, Sean." natutuwang sabi ni Daddy at
sinimulan ng tikman ang nilutong rouladen ni Sean. "Well, I'm impressed. Masarap
siya kahit ngayon mo palang nasubukang lutuin."

"Surprisingly po, I have a talent for cooking because I'm a fast learner."
nahihiyang sabi ni Sean kahit alam kong tuwang-tuwa na siya.

Lyrae tried tasting it. She gave Sean two thumbs up and a wide smile kaya naman
kinurot ni Sean ang kaniyang pisngi.

Nagsimula na ring kumain si Brendt ngunit tahimik lang siya at walang komento.
Ganoon din naman ako. I'd

rather be silent kaysa may masabi akong hindi ko dapat masabi.

Ang katahimikan na nananaig sa hapagkainan ay nasapawan nang nabasag na baso.

"Daddy!" I shouted when I turned to look at him holding his head.

Agad akong napatakbo kay Daddy at si Lyrae ay nagsimulang umiyak. Si Sean ay
tinulungan ako kay Daddy na ngayo'y sumisigaw na sa sakit.

"Brendt, bring Lyrae to her room. Now!" natataranta kong utos kay Brendt. "Don't
let her out until I say so. Comfort her."

Agad namang sinunod ni Brendt ang utos ko at binuhat ang umiiyak na si Lyrae
paakyat sa kaniyang kwarto.

"Daddy, please hold on... We will bring you to the hospital." naiiyak kong sabi
habang hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin.

Kahit na nasasaktan ay nagawa pa ring umiling ni Daddy. "Just let me rest. Ayoko
nang pumunta doon. I don't want to die there." pag-ayaw niya.

"Daddy..." I cried.

"Sean, just bring me to my room please. Help me up." pakiusap ni Daddy kay Sean.

"O-Okay po..." nag-aalangan at nauutal na sabi ni Sean saka tinulungang tumayo si

Daddy.

Tumulong nalang ako sa pag-alalay kay Daddy na umiinda pa rin sa sakit ng kaniyang
ulo.

Nang makarating kami sa kaniyang kwarto ay hinalughog ko ang kaniyang drawer at

nakitang madaming iba't-ibang klase ng gamot para sa sakit

ng ulo at pain killers ang nakalagay doon. Madaming ubos na ang laman at may isang
boteng may natitira pang mga capsul.

Mas lalo lamang akong naiyak nang makita ko ang mga 'yon. I'm very sure that he's
taking all of these meds and pills just to ease the pain and show us that he's
strong.

Tumunog naman ang doorbell at nilingon ko si Sean na inaayos ang pagkakahiga ni

Daddy sa kaniyang kama.

"I'll just get the door, Sean. Huwag mo siyang hayaang pumikit please." nagmamadali
kong sabi at tumakbo na pababa ng hagdan.

Pagkabukas ko ng pintuan ay bumungad sa akin sila Tita Adele.

Ashley hugged me as soon as she saw me.

"Where's your father, Sandra?" tanong ni Tita sa akin habang inaabot ako ng
kaniyang nanginginig na kamay.

"He's upstairs, Tita." iyak ko at saka umiling. "I don't think he'll make it
tonight." pag-amin ko at agad na tumakbo si Tita.

"Adele!"

"Mom!"

Pagtawag ni Tito Randy, Ashley at Kuya David kay Tita Adele na ngayo'y
nagmamadaling umakyat patungo sa kwarto ni Daddy.

Isang malalim na paghinga ang aking binuga bago muling tumakbo papaakyat.
"Kuya..." rinig kong iyak ni Tita nang makita si Daddy'ng naka-angat at nakalahad
ang braso.

"Come here, my little sister." nagawa pa ni Daddy'ng matawa sa kaniyang biro na

ginawa.

style="text-align:left;">Walang pakundangang niyakap ni Tita Adele si Daddy.

Kuya David's hugging Ashley na ngayo'y nakatago na ang mukha sa dibdib nito habang
patuloy na umiiyak.

Naramdaman ko naman ang pagsuporta ni Sean sa aking bewang at dinala niya rin ang
aking ulo sa kaniyang dibdib ngunit nakaharap pa rin kami kay Daddy.

"Adele, please take care of my daughter... her husband... and of course, Lyrae."
nanghihinang pakiusap ni Daddy kay Tita Adele. "Also, take care of yourself and
your own family."

"Kuya, please huwag kang magsalita ng ganiyan. Live a little bit more. Dadating pa
si Warren mamaya. Nakasakay na sila sa eroplano." sabi naman ni Tita.

Umiling naman si Daddy. "Matagal na akong nabubuhay, Adele." nagsumikap si Daddy'ng

lingunin ako at saka ngumiti. "I only lived longer because of Sandra."

Napapikit naman ako at tinago nalang din ang aking mukha sa dibdib ni Sean. Hindi
ko siya kayang makitang naghihirap.

"Ayoko nang masaktan ulit, Adele... Pagod na ako. I want to fully rest now." rinig
kong sabi ni Daddy.

"Kuya, huwag muna please, please... Huwag mo naman kaming iwan ng ganito." patuloy
sa pag-iyak si Tita Adele.

"Tito, no!" rinig kong sigaw ni Kuya David at nang muli kong lingunin si Daddy ay
hinawi na ni Kuya David sa pagkakayakap si Tita Adele.

He checked on Daddy's carotid pulse and tried pumping his chest and giving him
ventilation.

"No, no, no, Tito. Breathe... please breathe..." pakiusap ni Kuya David kay Daddy
habang patuloy siya sa pagsusubok na patibukin ulit ang puso ni Daddy.

Tumakbo naman si Ashley palabas ng kwarto habang patuloy lang siya sa pag-iyak.
Dinaluhan na ni Tito Randy si Tita Adele na halos hindi na makahinga.

And here I am, feeling like I'm dead too while staring at my Dad's eyes that were
already closed and his body that's already lifeless.

=================

Chapter 38

Chapter 38
Misery

"Dad's... Dad's a man who's not just a man. For me, he's my kind of Superman." I
started my eulogy in Dad's last day of wake.

Melancholic eyes by our family and friends are staring at me, except for Tita Adele
who's just keeping her head down the whole time ever since I started talking.

"It was a very hard dury to raise a child on your own. I praise every single
mothers and single fathers out there. I praise my Dad who raised me on his own when
my Mom died, the moment she gave birth to me." sabi ko. "Dad gave me everything I
want, even if I don't deserve those things. And now he left me with his greatest
treasures, not just wealth, but also love and lessons about life."

Tumulo ang aking luha ngunit hindi ko na iyon inabala at hinayaan sa pagtulo nang
pagtulo.

"He's a very strong man. Even when he's facing the most painful time of his
existence, he did not show how hurt he was. He's not afraid to die." pagpapatuloy
ko. "I maybe sad but I'm also happy because I know that he is right now. He always
wanted to be with my mother... and now he is. I know that they're together now. I
know that he will rest in peace. I love you, Daddy..."

Bumalik naman ako sa upuan ko katabi ni Lyrae at Ashley nang matapos akong
magsalita. Kumapit naman si Ashley sa aking braso at saka isinandal ang kaniyang
ulo sa aking balikat as we watched Tita Adele walked her way to the front to
narrate her eulogy.

I'm so happy that I have a cousin like Ashley whom I can treat as my sister. We
share the same worries and she helps me everytime

I need one.

"First, before giving my eulogy, I just want to thank everyone who made effort just
to come to my brother's wake. We didn't expect this much since it's here in San
Francisco. To my brother's close friends, you all are his true friends. There's no
doubt with that." Tita Adele thanked everyone who came. "To see you all right now,
who came all the way to San Francisco just see my brother for the last time even
though he's already lifeless, I can say that he's really a great man to gain great
friends like you."

Nilibot ni Tita Adele ang kaniyang tingin sa lahat ng tao na nandito ngayon kasama
namin. Even though there's only a few who came, it's already enough for us. Ang iba
naming mga kamag-anak ay wala pang visa para makapunta agad dito sa San Francisco
at ganoon na rin ang ibang kasosyo ni Daddy sa business and we understand that.

"When we were still kids, Kuya always save me whenever I get into trouble. Minsan
naman ay parehas kaming napapagalitan dahil sa mga kalokohan naming dalawa. Gaya ng
sabi ng pamangkin ko, he's only daughter..." nilipat naman ni Tita ang kaniyang
tingin sa akin. "He is also my Superman. I'm sorry for that, honey."

Tita Adele smiled at Tito Randy while looking at him so dearly.

Tito Randy just gave Tita a flying kiss after he chuckled.

"I can't believe my parents our doing that at times like this in front of all these
people." rinig kong bulong ni Ashley at napaupo ng maayos.
Hinanap naman ng tingin ko si Kuya David. Nakita kong napayuko nalang siya at panay
ang hilot sa kaniyang

sintido.

Ganiyan si Kuya David lagi kapag nahihiya habang si Ashley naman ay bumubulong-
bulong sa sarili at kulang nalang ay ilubog ang sarili.

"Kuya, I know you're happy now and don't worry because I'm going to take care of
your greatest treasure, Sandra and also her family." Tita Adele said when she
looked at Daddy who's now laying peacefully inside his gold coffin. "I love you so
much, Kuya. We love you."

A choir that Tito Warren got to sing mellow songs tonight sang after our speeches.

Tumayo naman ako agad upang asikasuhin ang mga bisita. For three days of Dad's
wake, nilayo ko muna ang sarili ko sa iba kong problema. I'm staying away from Sean
and Brendt as much as I can. Kinakausap ko lang sila kapag kinakailangan lalo na
kapag tungkol kay Lyrae at alam kong naiintindihan naman nila ako.

Daddy's death is already too much for me to take. If I add up my own family's
problem, I might go mad that's why I decided to keep my distance and let go of
those problems for the mean time.

"Sandra..."

Nilingon ko naman ang tumawag sa akin habang kinakausap ko ang tatlong kumpare ni
Daddy at nakita ko si Sean na mukhang nag-aalangan pa sa ginawang pagtawag sa akin.

"Bakit?" simpleng tanong ko sa kaniya ng walang pinapakitang kahit anong emosyon.

"I just want to tell you that someone just came and she's looking for you." sabi
naman niya at tinuro ang double-doors

kung saan pumapasok ang mga bisita.

I averted my gaze to the door and my eyes widened when I found Nikki standing there
and seems like she's looking for someone.

"Excuse me po." mabilis kong pagpapaalam sa mga kaibigan ni Daddy at tumayo upang
salubungin si Nikki.

Patakbo palang ako papunta sa kaniya ay agad na ko nang nakuha ang kaniyang
atensyon. She also ran towards me and gave me a hug as soon as we reached each
other.

"Oh my God, Sandra!" she exclaimed when she hugged me. "So it's really true... I'm
sorry if I just came."

Hindi ko mapigilan ang pagbuhos ng luha ko habang yakap-yakap ako ni Nikki. I

missed her so much and I'm glad that she's here right now.

She left the Philippines to work at a certain company that requires her to move
from one country to another when Lyrae was only one year old. She was situated at
Singapore first, then Chicago, and right now, she's working in Switzerland. She
left Sarto two years after I left. Mas maganda ang ino-offer sa kaniya nang nakuha
niyang trabaho at mahilig din siyang magtravel. She didn't come home ever since she
started travelling to work. Lagi ko lamang siya sa video calls nakikita at
nagpapadala siya ng mga regalo kay Lyrae tuwing birthday nito at tuwing Pasko.
"It's okay... the important thing is that you're here." sabi ko naman at saka
humiwalay ng pagkakayakap sa kaniya.

Napabuntong hininga naman siya at pinunasan ang aking luha gamit ang kaniyang

panyo.

"I thought you're in Switzerland right now and..." now it hit me. "How did you know
that Dad's already dead?" nagtataka kong tanong dahil sa pagkakatanda ko ay hindi
ko nasabi sa kaniya ang tungkol dito.

"Well... my rich ex-boss told me about it and sent a private plane for me to come
here." she answered and raised her eyebrows.

Binalik ko naman ang tingin ko kay Sean na ngayo'y katabi si Lyrae na nakasandal sa
kaniya habang yakap-yakap niya ito.

"Sinabi ni Sean sa'yo?" hindi makapaniwalang tanong ko. "May contact siya sa'yo?"

"You really think that he'll let me leave Sarto without having any assurance that
I'll update him everything about you right?" she sarcastically asked me.

"And you did?" mas lalong napakunot ang aking noo.

"I promised you that I won't right?" sabi naman niya. "Ang tanging sinabi ko lang
sa kaniya ay kung kailan mo pinanganak si Lyrae. Iyon lang and if you and Lyrae are
fine. Plus, alam naman niya kung nasaan kayong mag-ina kaya wala na rin akong
itatago. Hindi ko nga alam kung bakit hindi pa niya kayo sinundan agad sa Davao
eh."

"He already told me about that when we met again..." sabi ko naman.

"Well, I'm quite surprised that you came back for him..." she trailed and her eyes
followed someone from behind. "... or not."

Sinundan ko naman ang kaniyang tingin at nakita si

Brendt na nilahad ang kaniyang kamay kay Lyrae na nakakalong kay Sean like he's
trying to persuade her something, but then Ashley came and Brendt turned to her.

Binigyan ni Ashley si Brendt ng tray kung saan nakalagay ang mga hinandang pagkain
na ipapakain sa mga bisita.

"I thought you two are back together. Sorry for that." paghingi naman ng paumanhin
ni Nikki.

Ngumiti naman ako at umiling. "It's okay..." sabi ko nalang. "Halika roon sa
harapan. You can look at Daddy."

Sinamahan ko si Nikki na sumilip kay Daddy. She offered a short silent prayer to
him.

"Lyrae, your Ninang Nikki's here." I told Lyrae who's now very sleepy in her Dad's
arms.

Nag-angat naman ng tingin si Lyrae kay Nikki. Kinawayan at nginitian siya ni Nikki
kaya naman napangiti si Lyrae. Agad siyang umupo ng maayos at nagmano sa kaniyang
ninang.
"I'll just leave you three here. Tutulong ako sa pag-eentertain ng mga bisita."
sabi ni Sean at handa kaming iwan para makasama ko si Nikki at si Lyrae. "Baby,
Daddy will just leave you for a while." malambing na pagpapaalam ni Sean kay Lyrae
at tumango naman si Lyrae sa kaniya.

Hinalikan muna ni Sean ang noo ni Lyrae bago niya ito tuluyang binitawan at
hinayaan si Nikki na umupo sa kaniyang kinauupuan kani-kanina lang.

"Sean." I called him right before he left.

"Hmm?" he hummed and looked

at me.

"Thank you for telling Nikki and for bringing her here." pasasalamat ko sa kaniya.

"I'll do anything to make you happy and gain strength right now." sabi naman niya
sa kaniya. "Go and talk to her. She's only staying for two days because she still
has work that's why she needs to go back to Switzerland right away."

I nodded. "I will... Salamat ulit. This means everything to me." I gave him a smile
before turning to Lyrae and Nikki who's now talking about the gifts she sent her.

I was just listening the whole time to their conversation. Nakwento na ata ni Lyrae
ang lahat kay Nikki sa isang upuan lang. Minsan ay sinasama nila ako sa kanilang
pag-uusap pero hindi ko mapigilan sa pagdadaldalan ang mag-ninang. Natigil lang si
Lyrae nang makaramdam na siya ng antok.

"Sean, I think Lyrae's already sleepy!" rinig kong sabi ni Ashley kay Sean.

Nakita kong napatingin din si Brendt kay Lyrae ngunit walang inaksayang panahon si
Sean at agad pinuntahan si Lyrae.

"I'll put Lyrae to sleep. Diyan muna kayo ni Nikki." sabi ni Sean sa akin at saka
nilingon si Lyrae na ngayo'y nakatingin na sa kaniya. "You wanna sleep already,
baby?" he asked her.

Tumango naman si Lyrae at saka nilahad na ang kaniyang braso upang magpabuhat.

Binuhat naman siya ni Sean at sinapo ko ang pang-upo ni Lyrae dahil baka mabitawan
siya nito.

"Pasok na kami roon sa

kwarto." muling paalam niya at tinanguan niya si Nikki saka sila tumuloy sa
pagpahingahan.

Binalik ko naman ang tingin ko kay Nikki at kitang-kita ko ang ngiti niya habang
sinusundan ng tingin si Sean at Lyrae.

"I never thought that Sir Sean can be that kind, caring and sweet father." sabi
niya naman sa akin at nangingiti-ngiti pa. "He's completely the opposite when he's
at the office. Kapag nasa opisina, para siyang halimaw na nangangain ng empleyado
at laging mainit ang ulo."

"People change, Nikki. Siguro nagbago na siya." iyon nalang ang nasabi ko. "And
besides, trabaho 'yon. It's only right to be intimidating and authoritative."
"Well... if he changed then... I'm sure he changed because of you and Lyrae." she
told me.

Nag-iwas naman ako ng tingin at napayuko. Dumako ang tingin ko sa bracelet na

binigay sa akin ni Sean. It somehow comforts me whenever I'm touching the two stars
on it.

"Wala na ba talagang pag-asang bumalik ka sa kaniya, Sandra?" seryoso at kuryosong

tanong naman sa akin ni Nikki.

"It's all up to Lyrae, Nikki." sagot ko. "I promise myself that I will let her lead
my life. Lahat ng desisyon na gagawin ko ay desisyon niya. I want everything to
come from her will. Ayokong gumawa ng hakbang na hindi niya magugustuhan. I don't
want her to be mad at me. That's the last thing I want to happen."

"So, you're basically telling me that your daughter doesn't want you to be with
Sean?" paglilinaw niya.

"Lyrae's very open on how much she likes me and Brendt to marry." sabi ko. "It's
Lyrae's most valued wish, Nikki. Alam mo 'yan. Alam mo kung gaano niya kagustong
magpakasal kami ni Brendt."

"That's before she met Sean, Sandra!" giit niya sa akin. "You should try hearing
her thoughts now about you and Brendt. See if it's still the same."

"I know that Sean already gained her trust as her father pero sa tingin ko'y
hanggang doon lang 'yon." sabi ko.

"You'll never know until you ask her, Sandra." sabi niya. "Save yourself from more
misery because you're already undergoing one. Handa ka bang pumasok ulit sa
ganitong buhay na ganito ang nararamdaman mo?"

"I will never be miserable if Lyrae will be happy." I stated. "You know how much I
love my daughter, Nikki."

"Alam ko at kitang-kita ko rin na kaya mong saktan ang sarili mo para sa anak mo,
but please don't forget my advice." paalala niya sa akin. "Try opening up once
again. Ask her about Brendt and Sean. Wala namang mawawala."

Napabuntong hininga naman ako at tumango. "I'll go talk to her after Dad's
interment."

=================

Chapter 39

Chapter 39

Duties

Nakatulala lang ako habang pinapanood ang pagbaba sa kabaong ni Daddy sa hinukay na
lupa. Nang malagay naman ito ng maayos ay nilapag sa ibabaw ang nakabalot na buto
ni Mommy.

Each of us threw a piece of long stem rose to my Mom and Dad.

Mommy, please guide Daddy there with you. I know that you two are already having a
romantic reunion in Heaven. I hope that you two will enjoy your endless journey
there.

And Daddy, I already grant your request to be on the same grave with Mommy. I will
promise to visit every year as much as I can. I love you both so much. More than my
life that you've given me.

I wore my wayfarers again as I began to cry. I'm going to cry every pain that's
within me right now, and the sorrow and grief that the feeling of longing for Mom
and Dad has given me.

Narinig ko naman ang malakas na paghagulgol ni Lyrae na ngayo'y buhat-buhat ni

Brendt. They're beside me at nasa likod ko si Sean. Sa kabilang tabi ko naman ay
sila Tita Adele.

I felt Sean's hand held my shoulder and softly caressed it. I know that it's his
way of giving me the comfort that I need right now.

After Dad's interment, Sean drove us all back to our house. Sila Tita Adele ay may
nirentahang sasakyan at nakasunod lang sa amin ngayon.

Sobrang tahimik ng lahat at walang gustong magsalita nang makarating sa bahay.

Lahat sila'y dumiretso sa kaniya-kaniyang kwarto na tutuluyan.

Tita Adele along with her family will go home tomorrow morning, while Tito Warren
and his family are already at the airport para bumalik na sa kanila.

Ashley and Lyrae are going to sleep in my room dahil kasya naman kaming tatlo sa
aking kama. Tita Adele and Tito Randy will have the biggest guest room. Sean chose
Lyrae's room. Brendt and Kuya David on a separate guest rooms.

Nikki's staying at the hotel where Sean booked her for two nights. Hindi na rin ako
umangal dahil we don't have any guest rooms left. She will come here early in the
morning tomorrow para magpaalam dahil hapon ang balik niya ng Switzerland.

"When are we going home?" tanong naman ni Brendt sa akin nang makatiyempo.

"I still need to fix things here in San Francisco. Kung kailangan mo nang bumalik,
don't hesitate and just go. Uuwi rin naman kami ni Lyrae." sagot ko sa kaniya.

Agad naman siyang umiling. "I will stay here." he decided. "I won't leave you and
Lyrae here. Sabay-sabay na tayong umuwi and we will go straight to my house."

"Okay..." iyon nalang ang nasabi ko saka siya iniwanan upang makaakyat na sa aking
kwarto.

I need to change and rest for a while before I start cooking our dinner.

Pagkapasok ko ng aking kwarto ay nakita kong nakabihis na agad si Ashley at

nililinis lang ang kaniyang

mukha sa harap ng tukador.

Tumungo naman ako sa cabinet ko at kumuha ng komportableng pamalit na damit.

"Pumasok na ba si Lyrae rito?" tanong ko kay Ashley.

"Yup. Nasa banyo siya. I don't know what she's doing there though pero nandoon
siya." sagot niya naman sa akin.

Lumapit naman ako sa banyo at kinatok iyon.

"Lyrae, what are you doing?" tanong ko sa kaniya matapos kong kumatok.

"Changing clothes, Mom." she answered.

Hindi rin naman nagtagal si Lyrae sa loob ng banyo at lumabas na siyang nakasuot ng
pambahay. Ako naman ang nagbihis at naghilamos ng aking mukha bago itinali ang
aking buhok.

"Ash, can you please wake me up when it's already 5PM?" pakiusap ko naman kay
Ashley na ngayo'y may kung anong tinatype sa kaniyang laptop.

Natigil naman siya sa pagt-type at saka ako nilingon ng may nakakapagtakang itsura.
"Why?" she asked. "May pupuntahan ka ba?"

Umiling naman ako. "I'm just going to cook our dinner." sabi ko.

"No need, Sands." she said. "Mom told me na siya na raw ang magluluto ng dinner
natin mamaya. Don't worry about it and just rest. You need it. Mukha ka ng zombie
and I'm not exaggerating."

Napailing nalang ako sa biro ni Ashley saka humiga sa aking kama kung saan
naglalaro ng iPad si Lyrae.

"Pakisabi

kay Tita thank you." I told her before covering myself with comforter.

"Sure." sabi niya at tumayo bago ako nilingon. "I'll just go to Kuya David's room.
His girlfriend's bombarding me with messages sa Facebook dahil hindi raw siya
narereplyan. Papangaralan ko lang siya."

"Goodluck with that. Baka makinig sa'yo si Kuya David." sabi ko naman.

Napabuntong hininga naman siya. "What can I say? Parehas kayo ni Kuya na matigas
ang ulo at hindi nakikinig sa kahit anong sabihin ng iba. So stubborn." sabi niya
at lumabas na ng kwarto.

Nilingon ko naman si Lyrae na seryosong naglalaro ng The Trail. It's a survival

game where your sim will be trailing endlessly, going to establish his new home,
making a new family and so on. I tried playing that game when we're still in Davao
and it's very addictive dahil parang wala ngang katapusan kaya tinanggal ko. The
game's taking too much of my time.

Bigla namang pumasok sa isipan ko ang sinabi ni Nikki. She's right... Wala namang
mawawala kung pag-uusapan namin ni Lyrae ang tungkol sa amin ni Brendt to know her
stand about us right now.

"Lyrae..." I tried calling her attention.

"Po?" tipid niyang sagot sa akin habang nakadirekta pa rin ang buong atensyon niya
sa nilalaro.

"Hmm... You and your Dad seem to be getting closer and closer each day." panimula
ko at tila nag-iingat ako sa mga binibitiwan kong salita. "Specially, when
we got here in San Francisco. Alam kong napamahal ka na sa Daddy mo. Am I right?"

Napatigil naman siyang maglaro at saka ako nilingon na tila may gusto siyang makita
sa aking mukha. I just maintain my normal expression.

"Of course, Mom... He's my real Dad." sabi naman niya at saka muling lumingon sa
kaniyang iPad. "Plus, Daddy's not hard to love."

Napangiti naman ako sa sagot ni Lyrae at medyo nabuhayan ako ng loob na maaaring
pagbabago sa kaniyang pananaw patungkol sa aming dalawa ni Brendt.

"About me and your Daddy Brendt's wedding..." I trailed and I saw that she stopped
moving her character again to listen to me. "Okay lang ba sa'yo na hindi matuloy
'yon?"

Kumunot naman ang noo ni Lyrae sa aking tanong at kitang-kita kong hindi niya 'yon
nagustuhan.

"Why, Mom?..." she asked. "Di na po tuloy kasal niyo ni Daddy Brendt?" she sounded
so disappointed kaya naman agad akong nag-isip ng pang-alibi.

"Uhm... Not cancelled but just delayed." sabi ko naman at ngumiti saka inayos ang
kaniyang buhok. "It will be delayed for a year or so because Dad just died and
Mommy still needs to fix some things." I reasoned out.

"It's fine, Mom." sabi niya at saka muling sumilay ang kaniyang ngiti. "As long as
you and Daddy Brendt will get married then it's fine. I'll be happy po. Ang
importante po ay makasal kayo diba po?"

Ang lahat ng pag-asang nabuo sa aking

puso ay bumagsak at nasirang lahat. Ang tanging hindi ko hinayaang bumagsak ay ang
ngiting pinapakita ko sa kaniya dahil ayokong maisip niyang hindi ako masaya sa
naging resulta ng aming pag-uusap.

"Well, I'm going to sleep now, Lyrae." sabi ko naman sa kaniya. "Mommy needs to
rest."

"Okay po, Mommy. I love you po." she sweetly said and kissed my forehead.

I smiled at her before turning my back and thinking of my own worries.

Nothing's changed. Lyrae still wants me and Brendt to get married. Well, at least I
tried... I just hope that Sean can understand that I'm doing this for our daughter.
Alam ko naman kung gaanong kahalaga rin sa kaniya ang kasiyahan ni Lyrae.

"Sandra, wake up. Come on!"

Nagising naman ako dahil sa paggising sa akin ni Ashley.

"Change your clothes into something formal. It can be semi-formal pero huwag naman
'yong pangbahay." sabi naman niya sa akin habang pinapasadahan ng tingin ang aking
damit.

"What for? Aalis ba tayo?" nagtataka kong tanong at nilingon si Lyrae na nakatulog
na rin pala sa aking tabi.

"Your Dad's lawyer came. He's looking for you, Sean and Mom kaya mag-ayos ka na
diyan at bumaba ka na agad. Nandoon na si Sean at Mommy. Ikaw nalang ang wala."
sabi naman niya sa akin at agad akong nagmadali sa pag-aayos.

I slipped into a semi-formal dress and combed my hair. Naglagay din ako ng

kaunting kolorete sa aking mukha bago bumaba sa aming tanggapan kung saan nandoon
si Sean at Tita Adele na katapat ang isang lalaking nakaputing three-forths na
longsleeves.

Si Ashley naman ay kinakausap ang lawyer ni Dad at tila may tinatanong dito. Maybe
it's about a case. Ashley often asks senior lawyers to enhance her knowledge.

I wonder why Dad's lawyer also summoned for Sean's presence.

"Uhm... I'm sorry to keep you waiting." pambungad ko at hinarap ang lawyer ni Daddy
saka inilahad ang aking kamay. "I'm Cassandra Talavera Sarmiento." pakilala ko sa
sarili ko.

"Greetings, Mrs. Sarmiento." he greeted me and held my hand for a shake. "I'm Atty.
Lee, your Dad's lawyer."

Nang magkalas naman sa pagkakahawak ang aming kamay ay umupo ako sa gitna ni Sean
at Tita Adele.

"I believe that your firm's in the Philippines. Ano po ang pinunta niyo rito sa San
Francisco?" tanong ko naman.

"Well, days before your Dad died, he talked to me about discussing his last will
with you and him around. Ang sabi niya'y kailangan kong lumipad ng San Francisco
pero hindi ko na siya naabutan dahil kakadating ko lang ngayon." sabi niya. "But we
already discussed his last will before and he already signed everything. He went to
the Philippines last four months before he went back here in San Francisco."

"I didn't know that my brother went home... Alam mo ba 'yon, Sandra?" tanong naman
sa akin ni Tita Adele.

style="text-align:left;">Umiling naman ako. "Daddy has been very secretive these

past few months. Wala akong alam sa mga naging activities niya."

"I know that he went back to the Philippines." bigla namang pagsabat ni Sean at
agad akong napalingon sa kaniya. "He went home bago pa kayo bumalik sa Manila." he
cleared it out to me. "Nakipagkita lang siya sa akin to discuss something about his
company. I didn't know that it was a preparation for his sudden death."

"So... you're here to discuss about his last will?" paglilinaw naman ni Tita Adele.

"Yes." ngumiti ang lawyer at inilabas ang folder sa kaniyang dala-dalang briefcase.
"Lyrae Sirius Stewart's also in his last will but since she's a minor, I believe
her mother can hear everything for her." sabi naman niya at saka nag-angat ng
tingin sa akin.

Palihim ko namang sinulyapan si Sean na walang reaksyon nang banggitin ng lawyer

ang buong pangalan ni Lyrae.

Binigyan niya kaming tatlo ng tig-iisang kopya ng last will ni Daddy. Nakasaad na
ang lahat dito at tanging ang pirma nalang naming tatlo ang kulang.
"To Sean Jacob Sarmiento, his son-in-law. He's giving his company, Sarto
Corporations, 50 million pesos. Aside from that, he's also giving you one of his
most valuable possession which is his wife's ring. It's a personalized ring made in
France that is made-up of 14k gold and 1 carat round diamond." paglalahad niya kay
Sean.

Napakunot naman ang aking noo. "Why would Dad give him Mom's ring?" nagtataka kong
tanong.

Mom's ring won't have any use for Sean. Hindi niya naman siguro 'to isusuot dahil
pambabae 'yon.

"I don't have any idea but I hope that Mr. Sarmiento will take good care of it and
use it wisely." nakangiting sabi niya bago humarap kay Tita Adele. "As for Adelina
Talavera Cane, he's giving you one of his properties, the beach front rest house in
Batangas that's on a six thousand square meters land."

Tumango-tango naman si Tita Adele habang masinsinang binabasa ang last will ni
Daddy.

"For Lyrae Sirius Stewart, she will have this house here in San Francisco." he told
me. "And lastly, for Cassandra Phiel Sarmiento, you will inherit Talavera
Corporations, your family's mansion in Metro Manila, and an island near Palawan
that he only bought last year."

Nang madinig ko ang pagmamana ko sa Talavera Corporations, pakiramdam ko'y mas

lalong bumigat ang pinapasan kong problema. I'm not yet ready to run the company
but I need to.

The training that I did when I worked at Sarto seems to be enough but I know that
it's not. Alam kong hindi pa sapat 'yon para patakbuhin ang malaking kompanya na
naitayo ni Daddy.

"About the island in Palawan that he's giving you, he told me that he's planning to
build a resort there. Pero ngayong sa'yo na 'yon, ikaw na ang bahala kung ano ang
gusto mong gawin sa islang 'yon." dagdag pa ni Atty. Lee.

Pinirmahan na naming tatlo ang mga papel na binigay sa amin ng lawyer ni Daddy
matapos niyang isadula ang mga nakasulat dito.

When I get back to the Philippines, I hope that I can perform my duties well that
Dad left me to continue. I don't want to fail him.

=================

Chapter 40

Chapter 40

Signature

"M-Mom, D-Dad..." gulat at nauutal na sambit ko nang makita ko ang mga magulang ni
Sean pagkabukas ko ng pintuan ng aming bahay dito sa San Francisco.

Mommy Rose and Daddy Simon are right in front of me.

"Sandra, anak." Mommy said with teary eyes and hugged me so tight. "I'm sorry if
your Daddy Simon and me are late. We're sorry if we aren't here yesterday and last
few days."

Sinuklian ko naman ang yakap ni Mommy. Instead of crying again, I was happy that
they still came even if they're already one day late from Dad's interment.

"Believe us, Sandra." sabi naman ni Daddy Simon. "We did our best just to come here
as soon as we got the message from Sean but things went out not the way we want it
to be." paliwanag niya. "Balak naming pumunta nalang sa puntod ni Mommy't Daddy mo
mamaya. Magpapasama kami kay Sean."

Umiling naman ako at ngumiti sa kanilang dalawa. "Okay lang po... I'm somehow fine
now. Tanggap ko naman na po ang pagkamatay ni Daddy." sabi ko. "I know that he will
like it if you'll visit him and Mommy later."

"Your Dad loves your Mom so much that's why. Matagal na niyang gustong sumunod sa
Mommy mo." sabi ni Daddy Simon at tumango ako.

They also know Dad's willingness to die just to be with my Mom.

"But we didn't just come here because of your Dad's death. We also miss you so
much, Sandra. You just left with a letter you've

given to us." naiiyak na sabi ni Mommy Rose. "You could've talked to us tungkol sa
inyo ni Sean."

Napayuko naman ako. "I'm very sorry po..." I apologized sincerely. "Masiyado pong
naging padalos-dalos ang mga desisyon ko dati. I'm reflecting on my mistakes po.
I'm sorry po talaga."

Ngumiti naman ni Mommy kahit na tumutulo na ang kaniyang luha. She softly caressed
my cheek.

"I understand why you left five years ago, Sandra... We both understand." sabi niya
at nilingon si Daddy Simon na tumatango sa akin habang nakangiti rin.

Pagkapasok naman namin sa bahay ay saktong pababa si Sean na buhat-buhat si Lyrae

habang nagtatawanan silang dalawa.

Natigil ang pagtawa ni Sean nang makita ang kaniyang mga magulang na nakasunod sa
akin habang si Lyrae naman ay binigyan nang nakapagtatakang tingin ang kaniyang
lolo't lola.

"Is... Is that Lyrae?" rinig ko ang pagkatuwa sa boses ni Mommy Rose nang makita si
Lyrae.

"Mom, Dad-"

Natigil si Sean sa pagsasalita nang salubungin silang dalawa ni Lyrae nina Mommy
Rose at Daddy Simon.

"Hello, baby, is your name Lyrae?" malambing na tanong ni Mommy Rose kay Lyrae.

My daughter pursed her lips and shyly nodded before she hid herself by covering her
face through Sean's body.

"She is so adorable! I want to pinch her cheeks." nanggigigil naman na sabi

ni Mommy Rose at halatang natutuwa sa kaniyang apo.

"Sean, make her look at us again." sabik namang sabi ni Daddy Simon na gusto ulit
masilayan ang mukha ng apo.

"Binibigla niyo naman po si Lyrae. Dahan-dahan naman po ang paglapit at

pagpapakilala." pangaral naman ni Sean sa kaniyang mga magulang.

Lumapit naman ako at saka hinawakan ang braso ni Lyrae na agad namang nag-angat ng
tingin sa akin.

"Lyrae, look at your Lolo and Lola." sabi ko naman sa kaniya. "They're your Daddy's
parents. She is Lola Rose and he is Lolo Simon." pakilala ko kay Mommy Rose at
Daddy Simon.

Napatingin naman si Lyrae sa kaniyang lolo't lola. "Hello po..." nahihiyang pagbati
niya. "Ako po si Lyrae Sirius T. Stewart." pagpapakilala ng anak ko sa sarili niya.

Nagbago naman ang itsura nila Mommy Rose at Daddy Simon. I suddenly felt ashamed.
Pakiramdam ko'y natapakan ko ang apilyidong Sarmiento nang dahil sa ginawa ko.

They both looked at me with confusion like I'm the one who's at fault.

"Stewart?" naguguluhang sabi ni Daddy Simon.

I bit my lip at bago pa ako makasagot at agad na akong sinalo ni Sean. "I'll
explain everything later, Dad." sabi naman niya. "Don't ruin your first meeting
with your granddaughter." dagdag pa niya.

Tumango naman si Daddy Simon at saka nilingon si Lyrae na ngayo'y kinakausap na ni

Mommy Rose.

"Sandra..." I heard Brendt's voice calling me kaya naman agad lumingon sa kaniya.

Binalik ko muna ang tingin ko kay Sean para sabihing siya muna

ang bahala kila Mommy Rose, Daddy Simon at pati na rin kay Lyrae. Tumango naman
siya sa akin bago lumapit sa kanilang tatlo.

Lumapit naman ako kay Brendt na nakatayo sa paanan ng hagdanan habang nakasilip sa
may sala.

"What is it?" tanong ko sa kaniya.

"Are they Sean's parents?" tanong niya sa akin.

Nilingon ko naman ulit sila Mommy Rose and I caught her looking at me and Brendt.

Tumango naman ako. "Yes, they are."

"Why are they here?" sunod niyang tanong.

"Of course they're here for Dad. They'll visit his and Mom's grave later with Sean.
Sa tingin ko'y isasama nila si Lyrae dahil sabik sila sa apo nila kaya baka sumama
na rin ako." sabi ko naman.

Napabuntong hininga naman siya. "Kuya just called. I need to go home later kaya
kumuha na ako ng flight mamayang hapon at baka sasabay na ako kila Ashley." sabi
naman niya. "I don't want to leave you and Lyrae here pero kailangan ako doon
ngayon. Kuya can't handle it alone. Plus, ako ang nakakaalam ng mga ibang accounts
na kailangan nila ngayon. I need to be there."

"No, it's okay, Brendt." sabi ko naman. "Sinabi ko naman sa'yo na kung kailangan
mong umuwi ay okay lang. I'll be fine here at pati na rin si Lyrae. Tsaka dumating
naman si Mommy Rose at Daddy Simon. Madami kaming kasama."

Hindi na siya nagsalita pang muli at ginawaran na ako ng napakahigpit na yakap.

"I love you..." he whispered. "I'll come back

as soon as I can. Don't worry."

I bit my lower lip and just nodded bago niya ako pinakawalan.

"Rose, nandito pala kayong mag-asawa. Kailan kayo dumating?" gulat na tanong ni
Tita Adele kay Mommy Rose nang bumaba silang pamilya dala-dala ang kanilang mga
maleta.

Brendt's also with them na dala-dala rin ang kaniyang gamit at agad na pinalapit si
Lyrae sa kaniya upang makapagpaalam.

"We just came two hours ago. Hindi pa nagtatagal." sagot naman ni Mommy Rose.

"Well, I hope you can take care of my niece and her family for now dahil babalik na
kami ng Pilipinas ngayon." sabi naman ni Tita. "Since you two are her second
parents."

Tumango naman si Daddy Simon. "We will take care of her and also Lyrae."

"My son will also take care of them." dagdag naman ni Mommy Rose.

Tita smiled and nodded as she turned to look at Sean na ngayo'y nakatingin kay
Lyrae at Brendt na magkausap.

"I can see that..." sabi nalang ni Tita. "But we should go now. Dalin niyo na ang
mga gamit natin sa cab."

"Tita, pwede ko po kayong ipagdrive papunta sa airport para hindi po masiyadong

hassle." I volunteered.

Umiling naman si Tita. "It's fine, Sandra." sabi niya. "Kaya na namin. Asikasuhin
mo nalang dito ang mga bisita mo."

Tumango nalang ako at saka nagpaalam sa kanila. Brendt hugged

me again and kissed my forehead before letting me go.

After eating lunch, tumungo na kaming lahat sa sementeryo. We spent almost an hour
there. Pagkatapos naman ay tinangay nila Mommy Rose at Daddy Simon si Lyrae sa
aming dalawa ni Sean. Gusto raw nilang masolo ang apo nila kaya pupunta sila sa
mall.

Ngayon ay papauwi na kami ni Sean sa bahay at susunduin nalang namin sila mamayang
8PM. We agreed na doon na rin kumain ng dinner para hindi ko na kailangan pang
magluto.

"Are you hungry?" tanong naman sa akin ni Sean. "We can stop by a cafe or something
to grab some snacks. Kumain muna tayo ng meryenda bago umuwi." pag-aya niya sa
akin.

"Hmm... pwede bang tumigil muna tayo sa supermarket? I need to buy some groceries
dahil nauubusan na ng stock sa bahay." sabi ko naman. "Ang alam ko may grocery
diyan sa street na 'yan kapag niliko mo diyan..." nag-aalangan kong sabi dahil
hindi ko na rin masiyadong matandaan.

I'm not familiar with San Francisco like Dad who lived almost his whole life here
in San Francisco.

"Gusto ko ring ibili si Lyrae ng cake at ice cream to cheer her up." dagdag ko pa.

"Okay... We found the supermarket." sabi naman ni Sean at napangiti ako nang mapag-
alamang tama ako.

He swiftly, using one hand, parked the car at the parking space provided by the
supermarket before we got off the car.

"Do you have a list nang mga

bibilin natin?" tanong niya naman sa akin.

Umiling ako at napanguso. "I don't have any list..." sabi ko at luminga-linga sa
malaking supermarket. "We will just buy the things we need-toiletries, fresh
vegetables and fruits, meat, snacks... and the likes."

"How about we separate ways para mapadali ang pagbili natin ng mga groceries? Ako
sa dry section at ikaw naman sa wet?" suwestyon naman ni Sean sa akin na nagtutulak
ng aming dalang cart.

"Hmm... I think it's best kung magkasama nalang tayo para hindi na maghanapan. Saka
di naman ganon kadami ang bibilin natin." sabi ko naman.

"Well, okay... You're right. It's best when we're together." sabi ni Sean at may
kung anong nahimigan ako sa kaniyang boses at sa kaniyang sinabi.

Nilingon ko naman siya at nakita kong nangingiti-ngiti siya kaya naman tinaasan ko
siya ng kilay at humalukipkip.

"What?" he innocently asked at tila natatawa pa.

"Bilisan na nating mag-grocery dahil dadaan pa tayo sa Schubert's." sabi ko nalang

at tinalikuran na siya upang makapagsimula na kami sa pamimili.

Buying groceries took us almost two hours dahil nagtagal kami sa kakatanong niya ng
mga madalas kong binibili para kay Lyrae tuwing nag-g-grocery ako at tinuro ko
naman sa kaniya ang mga 'yon.

"Did we buy everything that we need?" tanong niya matapos naming makapagbayad sa
counter.

We're loading

five paper bags of groceries to the cart. Kaysa naman bitbitin naming lahat ng 'yon
papunta sa sasakyan.

"That's everything. Kasyang-kasya na 'to satin at sobra pa." sabi ko habang

tinitignan kung gaanong kadami ang napamili namin.
Okay na siguro kahit may sumobra para sa caretaker ng bahay kapag umuwi na kami ng
Pilipinas.

"So, sa Schubert's na tayo next?" he asked when we're already settled inside the
car.

"Yup." I answered as I buckled my seatbelt.

Agad niyang pinaandar ang sasakyan at napataas ang kilay ko dahil hindi na niya
nilagay ang lugar sa GPS. Mukhang nakasanayan na niyang magdrive rito sa San
Francisco sa loob ng isang linggo lamang. Pwedeng-pwede na siyang tumira dito.

"Chocolate truffle ba yung bibilin nating cake?" tanong niya sa akin nang nalalapit
na kami sa Schubert's.

"Yup. That's Lyrae's favorite." sagot ko.

"Just stay inside the car. Ako na ang bibili para hindi ka na bumaba." sabi naman
niya sa akin at niliko na ang sasakyan sa street kung nasaan ang Schubert's.

"Okay... then uhm..."

Kinapa ko ang wallet ko sa aking bag at saka kumuha ng fifty bucks. Bago ko pa
maabot sa kaniya ay mabilis siyang bumaba ng sasakyan.

"I can pay for everything that you and Lyrae need, Sandra." sabi niya. "Huwag mo
naman akong maliitin, Mrs. Sarmiento." ngumisi siya't sinarado na ang pintuan ng

sasakyan at iniwan ang kamay kong nakalambitin sa ere habang hawak-hawak ang pera.

Kinagat ko naman ang aking pang-ibabang labi't pinipigilan ang sarili ko sa

pagngisi.

Some things really don't change, huh? Still as arrogant as ever, Mr. Sarmiento.

Mabilis ding nakabalik si Sean dala-dala ang paboritong cake ng aming anak at agad
ding kaming umarangkada pauwi.

"Ano na kayang ginagawa nila sa Westfield?" wala sa sariling tanong ko kay Sean
nang maisip ko si Lyrae.

Hindi lang talaga ako sanay nang nawawala sa paligid ko si Lyrae lalo na't hindi ko
alam kung ano ang ginagawa niya, but I trust her in Mommy Rose and Daddy Simon's
care.

"Probably, Mom and Dad's spoiling our daughter as much as they can." natatawang
sagot ni Sean. "Expect that you'll luggage will exceed twenty kilograms when we go
home." dagdag biro niya pa.

Napabuntong hininga nalang ako at mas lalong natawa si Sean.

"I'll just take a quick shower and change my clothes. Can you put the groceries in
the kitchen?" bilin ko naman kay Sean nang makarating kami sa bahay. "Bababa rin
ako pagkatapos para ayusin 'yan."

"Sure. Just go and do what you have to do." sabi naman niya habang binubuhat ang
dalawang brown paper bags.

Tumango naman ako at nagmamadali nang pumasok ng bahay para makapagmadali.

Nakakahiya naman kay Sean. Alam kong kapag nagtagal ako'y siya na rin ang mag-aayos

ng mga pinamili namin para wala na akong gawin.

It took almost an hour bago natapos sa pagligo at pag-aayos.

Patakbo na akong bumaba ng hagdanan at napatigil ako nang makitang nakadim lang ang
ilaw sa tanggapan ng bahay. I can hear a familiar slow song playing at the stereo.

"S-Sean." nag-aalangan kong pagtawag sa kaniya.

Alam ko... Alam na alam ko na ang susunod na mangyayari at iniisip ko palang ay

nag-uumpisa nang madurog at magkapira-piraso ang puso ko.

Kung pwede lang ay tumakbo na ako palabas ng bahay at hindi na umuwi ngayong gabi
para maiwasan lang 'to ay gagawin ko na ngunit alam kong kailangan kong harapin
'to.

I need to tell him everything between Brendt and me, and to whom I'm doing these
sacrifices for. I know he will understand if it's for our daughter's happiness.

Sumilip ako sa may kusina at nakita kong nakaayos na ang mga groceries dahil wala
sa ibabaw ng lamesa ang mga paper bags.

Naglakad pa ako papalapit sa aming tanggapan at doon ko nakita si Sean na nag-

aantay sa akin habang hawak-hawak ang maliit na bouquet na may lamang tatlong
piraso ng roses.

"I hope you like this simple surprise that I did..." sabi naman ni Sean. "Actually,
kakontiyaba ko sila Mommy dito. I told them to take Lyrae with them para makasama
kita ng tayong dalawa lang."

"Sean, you don't have to do this." nahihirapan

kong sabi.

"I want to, Sandra." giit niya.

Binaba niya ang mga rosas sa center table. Lumapit siya sa akin at maingat niyang
iginaya ang aking kamay patungo sa kaniyang balikat habang ang isa nama'y tangan-
tangan niya. Pinadausdos niya ang isa niyang kamay sa aking bewang at hinapit ako
papalapit sa kaniya.

Slowly, we began to rock with the slow love song playing.

"I told myself na kapag bumalik ka, I'm already a better man for you and a better
father for our daughter." sabi niya. "Do you know how much it pains me to see you
and Lyrae in Brendt's arms? How he touches my family so tenderly? Gabi-gabi kong
iniisip na ako ang dapat na nasa posisyon niya. It hurts so much, Sandra. But what
can I do right? It's all my fault why I lost you and Lyrae before..."

Umiling naman ako at pumikit ng mariin upang sabihing hindi niya kasalanan ang mga
nangyaring 'to.

It's all my fault. I'm the one to blame.

"This time, I promise to give you flowers everyday, to dance with you to every slow
songs that will play, to cook for you, to care for you... to love you more and more
each day." he said with his voice full of sincerity. "I promise to treat you better
this time, Sandra, just... just give me a chance again, my wife..."

Tears started to bursted out as I slowly pushed Sean away from me. Sa sobrang hina
ni Sean nang dahil sa pagtulak ko ay agad akong nakakawala sa kaniyang yakap

at hinarap siyang diretsong nakatingin sa akin habang ang mga mata niya'y
namumungay.

"Sean... I'm sorry..." I began by apologizing to him.

Nagpakawala naman siya ng isang malalim na paghinga at saka tumawa na parang walang
nangyari habang tumatango.

Yumuko siya sa may center table at tila may inaabot sa ilalim non kung nasaan ang
magazine rack.

"But I can explain." agad kong pahabol. "I'm doing this-"

Napatigil ako nang may inabot siya sa aking folder.

"Nakita ko na 'yan kagabi sa kwarto ko. I realized na 'yan ang aasikasuhin mo dito
sa San Francisco." sabi niya. "I was planning to talk to you earlier this morning
about that pero pinigilan ko ang sarili ko lalo na nang malaman kong aalis si
Brendt ngayon. Inisip kong I can still change your mind. I thought that I can bring
you back to me one last time. Pero siguro hindi nga. There are no more chances left
for me to hold on to."

Huminga siya ng malalim at pinalis ang luha na lumandas sa kaniyang pisngi habang
ako'y mahigpit na tangan-tangan ang binigay niya sa aking folder.

"Your father asked me to make you happy this time before he died..." he said. "But
if your happiness isn't me then... I have no choice but to let you go. I don't want
to fail your father and disrespect him who gave everything just to make you happy."

Kinuha niya rin sa center table ang roses na hawak-hawak niya kanina at kinuha ang
isa kong kamay upang ibigay ito sa akin.

"I'll call my lawyer about our divorce. Don't worry... I won't ask for more." sabi
niya. "Just let me see Lyrae and that's already fine with me. Huwag mo rin akong
pagbawalang ibahin ang apilyido niya. Iyon lang ang hihilingin ko. Ibigay niyo lang
'yon at hindi ko na kayo guguluhin."

Binuksan ko naman ang folder at sunod-sunod na tumulo ang aking luha habang
binabasa ang mga nakasaad dito.

"I'll go and fetch them sa Westfield. I'll just tell them that you're not feeling
well. Uuwian ka nalang namin ng pagkain." he coldly said before leaving me alone.

It's a document for an original petition for divorce and it has Sean's signature on
it and also mine even though I didn't know anything about this document.

I wasn't the one who put this on Sean's room last night but now, I think I have an
idea who did it.

=================
Chapter 41

Chapter 41

Diamond

"Mommy..."

"Sandra..."

Nagsumikap naman akong mag-angat ng tingin sa pintuan at nakitang nakasungaw doon

si Lyrae at Mommy Rose.

Agad na tumakbo si Lyrae sa akin nang makitang gising pa ako at saka niya hinawakan
ang aking leeg kaya naman napangiti ako.

"Hindi naman po mainit... Masakit po head niyo?" inosenteng tanong niya sa akin na
tila inaalam kung ano ang masakit sa akin.

Sean probably did tell them na masama ang pakiramdam ko kaya nag-aalala sila ngayon
sa akin.

"I'm fine now... nandito ka na eh." nakangiting sabi ko at bahagyang bumangon.

"How's your day? Anong ginawa niyo ng lolo at lola mo?"

"We ate and ate and ate..." she said and giggled. "Binili rin po nila ako ng bagong
Barbie tapos mga damit po."

"Did you say thank you?" tanong ko naman sa kaniya.

Maligalig naman siyang tumango. "Syempre po!" she exclaimed.

"Good girl." I said as I patted her head.

Lumapit naman si Mommy Rose sa amin at umupo sa paanan ng aking kama.

"Lyrae, baba ka sa kitchen. Sabi ng daddy mo bumili sila ng cake at ice cream
diba?" nakangiting sabi naman ni Mommy Rose kay Lyrae.

Nagliwanag naman ang mukha ni Lyrae. "Sige po." agad na sabi ni Lyrae at patakbo
pang lumabas ng aking kwarto.

Napabutong hininga naman si Mommy Rose bago niya ako nilingon. Her eyes are full of
concern and worries.

"Did something happen between you and Sean?" nag-aalangang tanong sa akin ni Mommy
Rose. "You know, Sandra, you can tell all your worries. Para saan pang magulang mo
rin ako diba? At pati na rin ang Daddy Simon

mo. We just don't want you to leave again like that. Mas maganda kung pinag-uusapan
muna."

"I love Lyrae so much, Mommy..." I told her.

Ngumiti naman siya at tumango. "I can see that." she said. "Lyrae is receiving so
much love from he parents. Nakikita ko kung gaano mong kamahal si Lyrae."

"Mommy, you're also a mother..." panimula ko. "Diba kahit kayo naman po, gagawin
niyo ang lahat para lang sumaya ang anak mo? Kahit alam mong ikaw ang mahihirapan
at ikaw ang masasaktan?"

Suminghot naman ako at pinalis ang nagsisilandasan na aking luha.

"I don't know if I should be selfish for my own happiness or be selfless for my
daughter's happiness." naguguluhan kong sabi. "Tanga ba ako kung piliin ko ang
kasiyahan ng anak ko kaysa sa akin dahil sinasaktan ko ang sarili ko?"

"Hindi ka tanga, Sandra." Mommy Rose said and reached out for my hand. "That's how
a mother loves her child. Ganiyan magmahal ang mga nanay. Mas iniisip nila ang
kapakanan ng anak nila kaysa sa sarili nila. I know how it feels... Ganiyan din ako
kay Sean dati noong bata pa siya."

She squeezed my hand and smiled at me.

"Siguro ang tingin man ng iba ay tanga ka dahil sa desisyon na ginagawa mo, but
they just don't understand how it feels dahil hindi naman nila 'yon nararanasan at
nararamdaman." sabi niya. "Does this has something to do with you and Sean?"
biglang tanong ni Mommy Rose sa akin.

I bit my lower lip and nodded.

She sighed. "Alam ko namang mas napamahal talaga si Lyrae kay Brendt. I know that
she treats him as his real father. Naiintindihan ko kung mas panatag ang loob ng
bata

sa kaniya kaysa kay Sean." she said. "But I hope that you won't forget that Sean's
her real father and that he will always be there kapag nagbago ang isip mo sa mga
desisyon mo, Sandra. Galit man si Sean ngayon dahil nasaktan, alam kong sa loob
niya, umaasa pa rin siya na babalik ka sa kaniya. Una palang naman, you belong to
him, right?"

Ngumiti si Mommy Rose at tinapik ang aking hita bago tumayo.

"We bought you something to eat before we went home." sabi niya. "Just come down if
you're hungry. I'll make sure that Sean will be in his room para makakain ka ng
maayos."

Pagkalabas ni Mommy Rose ng aking kwarto ay nilipat ko ang tingin ko sa study table
kung saan nakalapag ang dokumentong binigay sa akin ni Brendt.

Brendt and I still need to talk about this. Even if I'm bound to marry him, he
still have no right to meddle between me and Sean lalo na ngayon. Masiyadong
padalos-dalos ang mga kilos niya. If he thinks that he's helping, well he is not.
Mas lalo niya lang pinakumplikado ang lahat.

I want to talk to him now pero alam kong mas maganda kung sa personal kami mag-
uusap nang magkaintindihan kaming dalawa.

Di kalaunan ay bumaba rin ako para kumain ng binili nilang pagkain para sa akin.
Pagkatapos kumain ay ginugol ko ang oras ko sa aking laptop upang maghanap ng
flight sa makalawa pabalik ng Pilipinas.

Siguro ay babalik nalang ako rito para asikasuhin ang mga naiwan ni Daddy. I really
need to go home.

Kinabukasan ay binuo ng kailangan ang aming hapagkainan. Wala ni isa ang gustong
magsalita sa sobrang tahimik. Ang paggalaw at pagtunog lamang ng mga kubyertos na
tumatama
sa pinggan ang tanging naririnig.

"Hmm..." pagtikhim ko at agad ko namang nakuha ang atensyon nila. "Lyrae and I will
be going home tomorrow to the Philippines. I already booked a flight last night." I
announced.

"All of a sudden?" nakakunot-noong tanong ni Daddy Simon.

I can see that they're frightened with my sudden announcement. Maybe they already
have a trauma because of what I did five years ago. There are really just some
things that you won't forget, specially if it marked and left a scar in your head
and in your heart. But this time, I wouldn't leave and hide again for years. I just
need to settle things back in the Philippines.

"Babalik din po kami ni Lyrae rito para ayusin ang mga naiwan ni Daddy pero mukhang
matatagalan." sabi ko. "I need to check on the company and a few things... Pwede
naman pong dito na muna kayo if you still want to stay here in San Fransico po."

"We will go back with you." si Sean ang nagsalita na nagpatahimik sa amin. "I also
need to go back. I will talk to my lawyer personally."

Tumango-tango naman ako at binagsak nalang ang tingin sa aking pinggan. Hindi ko
siya kayang tignan ng diretso kung ang tanging nakikita ko lang ay ang mga
namumungay at lumuluhang mata niya kagabi.

I don't know how to explain the way that I'm feeling last night when he's crying in
front of me and finally giving up. Even a thousand words seem to be not enough.
It's almost a miracle that I was able to withstand his presence last night when
it's unbearable for me to see him like that.

I've dreamt before for that kind of scene to happen-Sean

begging me to come back to him or to love him. It seems like I crashed my own dream
last night when I turned him down and deprived him of a second chance he truly
deserves.

"He did what?" Ashley blatted out and her forehead's creased, simply saying that
she didn't like what Brendt did.

They just arrived at the Philippines and I'm disturbing her right away to throw my
concerns.

"He gave Sean an original petition for divorce which I didn't tell him about.
Pinirmahan na rin ni Sean 'yon, thinking that it was me who filed that petition."
sabi ko. "Hindi ko alam kung paano nalaman ni Brendt ang tungkol sa planong 'yon,
Ashley. I'm taking one step at a time but he dropped it all once."

"That motherfucker!" nagngingitngit sa inis na sabi ni Ashley.

"You didn't tell him anything about it right?" paninigurado ko.

"Of course not, Sandra. Hindi ako tanga para sabihin sa kaniya 'yon dahil alam kong
pangungunahan ka niya." sabi niya. "That motherfucker's so obsessed with you. It's
getting out of hand already. Seriously!"

"We're going home tomorrow. I'm going to talk to him." I informed her.

"That's good. Slap him the documents he prepared and tear it in front of him." sabi
niya't hindi pa rin nawawala ang inis.

"Ash... He's still Brendt." paalala ko sa kaniya.

"And so what?" tumaas ang kaniyang boses. "I don't care who he is. Wala siyang
karapatan na manghimasok sa problema niyong dalawa ni Sean. Kayong dalawa ang dapat
na mag-ayos o magtapos non. Actually, pwede pa natin siyang kasuhan for
manipulating your signature. That's very unlawful! He violated

a law!"

"Ashley, please... come down." pagkakalma ko sa kaniya.

"How can I calm down if my ship is sinking because of his abrupt actions?!" mariin
niyang tanong sa akin bago huminga ng malalim at tinapat ng mabuti sa kaniya ang
camera. "Don't tell him that you're coming home yet, Sandra. Fix everything that
you need to fix before he finds out."

Do I still need to fix it even when I'm bound to break it? If I do, it feels like
I'll fix it just to break it again and make it worst.

"Daddy, can you cook po yung niluto niyo kay Lolo last time? Yummy po yun eh!"
malambing na pagrerequest naman ni Lyrae kay Sean nang makalapag kami ng Pilipinas
at ngayo'y patungo na kami sa bahay namin ni Sean.

"Of course, I can." nakangiting sabi naman ni Sean at hinaplos ang pisngi ni Lyrae
na nagpahagikgik sa kaniya.

Iyon nga ang nangyari. Sean cooked rouladen for our dinner. Lyrae and I drifted
into deep sleep afterwards because of exhaustion from our long non-stop flight.

Kinabukasan ay nagising ako sa aking alarm na agad kong pinatay para hindi magising
si Lyrae dahil alam kong pagod siya.

I need to go to the company today to check on the sales, investories and reports.
Madami pa akong dapat matutunan pero sa tingin ko'y kaya ko naman ngayon. Kailangan
kong kayanin.

Naligo na ako at nagsuot ng black dress that's down to my mid-thighs. I wore a

white pump as contrast to my black dress.

Gusto ko sanang pumasok sa walk-in closet upang makuha ang naiwan kong shoulder bag
doon na babagay sa suot ko ngayon pero nang maisip kong baka nandoon pa si Sean ay
hinablot ko nalang ang

black shoulder bag na nasa akin ngayon.

Pagkababa ko'y nakita ko si Sean na umiinom ng kape habang nakaupo sa kabisera ng

hapagkainan at tila may malalalim na iniisip.

Breakfast is already served. Hindi ko alam kung siya ba ang nagluto nito o ang
katulong.

Nag-angat naman siya ng tingin sa akin nang maramdaman ang presensya ko. Bumuntong
hininga siya't tumayo sa kaniyang kinauupuan dala-dala ang kapeng iniinom at iniwan
akong mag-isa.

So much for wanting him to leave you, huh, Sandra? Is this what you really want?
Nagmadali nalang ako sa pagkain at hindi na inintindi ang pagiging malamig sa akin
ni Sean. I bet it will go on like this for days or maybe forever. Kailangan ko na
sigurong sanayin ang sarili ko. Nagsasama nalang kami ngayon para kay Lyrae na
patuloy pa ring binubuo at pinapatatag ang relasyon niya kay Sean.

Pagkadating ko sa kompanya ay buong lugod akong binabati ng mga empleyadong

nadadaanan ko. I'm with Carisle right now. He's Tito Warren's eldest and currently
the VP of Talavera Corporations. Alam niya kung paano pinapatakbo ni Daddy ang
kompanya sa tatlong taon na pagt-trabaho niya rito.

"Tito Fred's job is very simple, Sands." sabi naman ng pinsan ko. "You just need to
be very wise with your decisions. What proposals will you sign and accept, how will
you bugdet the company's money, how will you treat your employees that they will
serve the company better... It's simple yet you need to think complicated. It's
also your responsibility and also my responsibility to engage more investors and
find new business ventures to boost the company's

profit."

Umupo siya sa tanggapan ng aking kalalagyan na opisina at dumekwatro saka

humalukipkip.

"To be honest, you don't have to do much. We're currently tied with Sarto and we
have no problem. The company's very stable." sabi niya. "Sean's been running both
company's very well. Sa kaniya pinahawak ni Tito Fred ang kompanya while he decided
to stay at San Francisco. But even though now you're here... since Sean's your
husband, I think nothing will change."

"I want to run the company on my own, Kuya Carl." sabi ko naman at punong-puno ng
dedikasyon ang aking boses. "Gusto kong matutunan ang lahat. Daddy left the company
for me to handle at iyon ang gagawin ko."

Napabuntong hininga naman si Kuya Carlisle at umayos ng pagkakaupo. His golden

brown eyes are screaming foreign blood as they pierced at me lazily.

"All that you need to know about the company is already stored in your computer. I
already organized the files you need to know in one folder at the desktop." sabi
niya. "Just learn everything that I put there then you're done. No need to stress
yourself with unnecessary stuffs about the company. Ang importante lang ang
pagtuunan mo ng pansin."

Tumayo naman siya at kinuha ang kaniyang coat na hinubad kanina saka sinampay sa
kaniyang balikat habang hawak-hawak ang isang dulo nito.

"Just text or call me if you still have questions." he told me. "David and I still
need to go hunting since it's Friday. Goodluck, my dear couz." he wished me luck
and winked at me before he got out of the office.

Hunting my ass. What kind of hunting will he and Kuya David

do? Girl hunting?

Among our generation in Talavera family, si Kuya David lang o Kuya Carisle ang
eligible bachelor. They both have the looks, knowledge and skills. Bagsak nga lang
sa playboy attitude nilang dalawa. None of them is eligible afterall.

Pinatapon dito ni Tito Warren si Kuya Carisle dahil ang ginagawa niyang
kababalaghan sa States is beyond what you can imagine that a fuckboy would do. Ang
pagkakamali nga lang nila ay kaysa disiplinahin ay talagang hinayaan pa nilang
magsama si Kuya David at Kuya Carisle.

My other boy cousin is a gay kaya wala raw aasahan sa kaniya. All that cousin wants
to do is to establish his own fashion business.

Ginugol ko naman ang oras ko sa pagbabasa ng mga inorganize na files ni Kuya

Carisle tungkol sa kompanya.

Tama nga siya. Pwede ko na ngang hayaang ganito lang ang takbo ng kompanya at hindi
pa rin ito babagsak sa sobrang constant ng takbo nito. But of course, hindi pwedeng
hanggang ganon lang. I should do more and establish my name as the new President of
Talavera Corporations.

Natigil ako sa pagbabasa nang tumunog ang aking intercom at bumungad ang boses ng
aking sekretarya.

"Ma'am, your Dad's lawyer, Attorney Lee is here." she informed me.

"Oh! Let him in." sabi ko naman at bahagyang nabigla ako sa walang pasabing
pagbisita ni Attorney Lee sa kompanya.

Tumayo naman ako sa aking swivel chair at sinalubong si Attorney Lee. Nakipagkamay
ako sa kaniya at nagbatian kaming dalawa bago umupo sa tanggapan para makapag-usap.

"What brings you here, Atty? May problema po ba?" tanong ko naman sa kaniya.

"No, no..." sabi naman niya at ngumiti saka inilapag ang black velvet box sa center
table. "I'm just here to deliver this."

Napakunot naman ang aking noo at tinignan ang laman nang black velvet box na 'yon.

"Actually, it should be delivered to your husband but, it's hard to find time to
talk to a very busy business man lalo na kung walang pasabi." sabi naman niya. "I'm
entrusting you to give the ring to your husband, Mrs. Sarmiento."

Halos magningning ang mata ko habang tinitignan ang singsing ni Mommy. I already
saw it before and I've always dreamt on having this ring.

"Don't worry, Attorney." sabi ko. "Bibigay ko po 'to kay Sean." I assured him with
a smile.

Nagkamay naman kami ni Attorney Lee bago siya nagpaalam dahil ibang kliyente pa
siyang kikitain ngayong araw.

I spent my time admiring the beauty of the diamond in Mom's ring. It was carved
beautifully just like a precious stone should be and free from flaws. I can never
be a diamond. I'm full with flaws and was blemished. Or if they think of me as a
diamond, then I'm a fake diamond.

Napatigil naman ako sa pagtingin sa singsing ni Mommy ng tumunog ang aking

cellphone at bumungad ang pangalan ni Brendt.

I sighed and rejected his call without second thoughts before I turned off my phone
and just focus with work.

=================
Chapter 42

Chapter 42

Respect

"Paula, where's Lyrae?" I asked her when I got home from work.

My mind's overloaded with too much informations about our company. I can't be
familiarized with the company in just one day. i think I need three days or even a
week. Kapag pinilit ko ay wala lang din mangyayari.

"Ma'am, nasa kwarto niya po. Nagpatimpla po siya sakin ng strawberry juice kaya po
bumaba ako." sabi niya at inangat ang basong bitbit niya.

"Akin na 'yan. I'm going to give it to her. Aakyat naman ako." sabi ko at kinuha sa
kaniya ang basong hawak niya. "Anyway... nandito na ba si Sean?" nag-aalangang
tanong ko.

"Wala pa po." sagot niya naman.

I nodded and smiled. "Thank you." sabi ko. "Doon ka muna sa kwarto mo. Ako na ang
bahala kay Lyrae."

"Sige po." pagpayag naman niya.

Nagmamadali akong umakyat sa taas ngunit kaysa pumasok sa kwarto ni Lyrae ay doon
ako pumasok sa kwarto namin ni Sean dati. Nilapag ko ang muna ang baso sa may study
table bago hinalughog ang bag ko para makuha ang singsing doon ni Mommy na
pinapabigay ni Attorney Lee sa kaniya.

Maingat ko itong nilapag sa study table kung saang makikita niya. Naisipan ko ring
magsulat sa sticky note dahil baka magtaka siya kung ano ito.

I was about to leave the room but when my eyes drifted to the walk-in closet, I
felt some sort of force pulling me in.

Maybe

I can get my favorite shoulder bag so that I can use it for work. After all, that
bag's mine.

I punched the numbers of the walk-in closet's lock using my fingers and it opened
immediately. I scanned my side of the wardrobe and found everything in place.

Kinuha ko ang aking Kate Spade na bag at chineck ang zippers nito kung maayos pa
dahil matagal-tagal ko nang hindi nagamit.

"You can get all your things back."

Halos mapatalon ako nang hinarap si Sean na bigla-biglang nagsasalita at

dumadating. Muntik ko pang mabitawan ang bag ko na agad ko namang nasalo.

Mas pumasok siya sa loob ng walk-in closet at pinasadahan ng kaniyang mga daliri
ang iba kong damit na nakasabit sa rack.

"I can ask someone to get your things here." dagdag pa niya at saka tumingin sa
akin ng napakalamig.
The aircondition's already making me feel cold, adding his cold stare almost made
me freeze to death.

"Just tell me where to deliver it. Sa mansion niyo ba o sa bahay ni Brendt." sabi
niya.

"Ako na ang bahala sa mga gamit ko." sabi ko. "I'm just getting this bag for work.
Ito ang gusto kong gamitin."

"Okay..." tumatango-tangong sabi niya at saka tinungo ang kabilang side ng walk-in
closet kung nasaan ang mga damit niya.

He lazily unbuckled his belt while staring at me and I just looked away.

"U-Uhm...

I'll go now." sabi ko at hindi ko alam kung paano napalitan agad ng pag-iinit ng
katawan ko ang kalamigan na naramdaman ko kanina.

I was about to turn the knob of the door when he suddenly spoke again.

"You left your strawberry juice." I heard him say.

Napapikit naman ako ng mariin at saka patalikod na naglakad pabalik sa study table
upang makuha ang juice.

"It's Lyrae's." paglilinaw ko at saka nagmadaling lumabas ng kwarto.

Pigil-pigil ko ang paghinga ko habang nilalakbay ko ang maikling layo ng kwarto ni

Sean sa kwarto ni Lyrae na agad kong binuksan para makapasok.

Napabuntong hininga naman ako at halos mangatog ang aking tuhod kaya naman sumandal
nalang ako sa pintuan.

"Mommy?"

I turned to look at Lyrae who's playing with her Barbie dolls. Nagtataka siyang
nakatingin sa akin ngayon na halos walang lakas.

"Uhm... your strawberry juice?" I smiled and showed her the strawberry juice that
she's asking Paula to make.

Binitawan naman ni Lyrae ang kaniyang Barbie at tumakbo papalapit sa akin upang
halikan muna ako sa pisngi bago kinuha ang juice sa aking kamay.

"I'm sorry if Mommy left early this morning without saying goodbye..." paghingi ko
naman ng paumanhin sa kaniya.

"It's okay, Mommy." she smiled at me. "Daddy told me nagwork ka daw po eh."

Pinanood

ko naman siyang ubusin ang kaniyang juice ng isang inuman lang.

"What did you do the whole day?" I asked her while brushing her hair using my
fingers.

"Lola and lolo visited me earlier." nakangiting sabi niya. "Nagdala po sila ng ice
cream at brownies tapos nagplay po kami ng Barbie."

I chuckled when she showed the Barbie. "Even your lolo played Barbie with you?"
natatawang tanong ko.

"Yes!" she nodded and ran to her pink toy chest to get Ken, the boy doll. "He
played as Ken."

Hindi ko naman na mapigilan ang pagyakap ko kay Lyrae dahil napakacute niya at
napakainosente. Hinalik-halikan ko siya sa kaniyang leeg at tawa naman siya ng tawa
dahil nakikiliti lang daw siya.

"Lyrae!"

Sabay naman kaming napalingon ni Lyrae kay Sean na kakapasok lang ng kaniyang
kwarto. Diretso ang tingin ni Sean kay Lyrae at hindi man lang ako tinapunan ng
kahit sulyap lang.

"Daddy!" masayang sigaw ni Lyrae.

Nagmamadaling kumawala sa akin si Lyrae para tumakbo papunta sa kaniyang Daddy at

agad nagpabuhat.

Sean kissed her cheek the moment their head leveled each other when he lifted her.

"How's my little girl?" malambing na tanong ni Sean dito habang nakangiti parin ng
todo.

"Okay lang po." she cutely answered her Dad's question.

style="text-align:left;">"Well, what do you want for dinner? Daddy's going to cook

again." tanong naman ni Sean.

"Hmm... I want chicken pops po." sagot ni Lyrae.

"Is that all you want?" paninigurado naman ni Sean.

Nakangiting tumango naman si Lyrae. "Opo."

"Okay then I'm going to cook dinner. It won't take a while. Sandali lang lutuin ang
gusto mo." sabi ni Sean.

"Sige po. Mommy and I will wait po." Lyrae patiently told Sean as he brought her
down to the floor.

Ngumiti naman si Sean at bahagyang pinisil ang pisngi ni Lyrae gaya ng kaniyang
nakagawian tuwing nacu-cutan siya sa kaniya.

"I'll go now." paalam naman ni Sean bago lumabas ng kwarto.

Tinulungan ko naman si Lyrae na ayusin ang kaniyang mga kinalat na laruan at

binalik sa toy chest para hindi maging makalat sa kaniyang kwarto.

Hindi rin naman mahirap ang niluto ni Sean kaya bumaba rin kami ni Lyrae pagkatapos
ko siyang ipitin ng buhok dahil nakalugay lang ito't humaharang sa kaniyang mukha.

Hindi sa kabisera umupo si Sean dahil mas ginusto niyang tabihan si Lyrae na
katapat ko.

"Oh by the way, Lyrae. Daddy has a good news for you." bigla namang sabi ni Sean
kay Lyrae at napaangat din ako ng tingin sa kaniya. "Your billboard was already
posted yesterday. Someone called our company and asked for your contact details.
They're planning to get you to promote their product. Magkakaroon ka ng new

commercial."

"Talaga po, Daddy?!" masaya at excited na paninigurado ni Lyrae kay Sean.

"Yes." sabi naman ni Sean. "They'll inform me kung kailan ka nila kakausapin.
Binigay ko rin ang number ng mommy mo."

"Yay!" Lyrae happily exclaimed and hugged Sean. "Thank you, Daddy!"

Napangiti nalang ako habang pinapanood ang mag-ama ko. Napakagandang makitang
sobrang masaya si Lyrae lalo na nang dahil kay Sean.

Siguro dapat ay sinusulit ko na ang sarili ko sa ganitong tanawin na mukhang

magiging matagal bago ko masilayan ulit.

"And I have something for you..." sabi ni Sean at tumayo sa kaniyang kinauupuan.
"I'll just get it upstairs."

Pinanood ko naman si Sean na umalis sa hapagkainan upang kunin ang kung anumang
ibibigay niya kay Lyrae.

"Mom..." bigla namang pagtawag sa akin ni Lyrae.

Nilingon ko siya't nakita ko ang pagbabago sa kaniyang ekspresyon.

"Bakit? Is there something wrong?" nag-aalala ko namang tanong kay Lyrae.

"Bakit po hindi Sarmiento last name ko?" she suddenly asked at agad naman akong
ginapangan ng kaba. "Bakit po yung kay Daddy Brendt ang last name ko?"

Hindi ko alam kung paano nabuo sa isipan ni Lyrae ang ganitong katanungan sa murang
edad... o sadyang mapagtanong lang talaga ang mga katulad niyang nasa ganitong
kalagayan lalo na't bata pa siya. Alam kong madami pa siyang gustong maintindihan
ngunit hindi ko alam kung paano ko maipapaintindi sa kaniya.

"Bakit

din po si Daddy Brendt ang nakasama natin noon?" sunod pa niyang tanong at
nagsimula na ang pamumula ng kaniyang ilong, pati na rin ang pagtutubig ng kaniyang
mga mata. "Iniwanan niya po ba tayo dati?"

Tumayo naman ako't nagsimulang umiling. Pupunta sana ako sa gawi ni Lyrae upang
mayakap siya nang bigla akong mapatigil dahil sa biglang pagsasalita ng hindi ko
inaasahang tao.

"Yes. Iniwan niya kayo."

Nilingon ko si Brendt at nakita kong nasa kaniyang likod si Paula.

"Brendt..." iyon lang ang nasabi ko.

Bahagyang nilingon ni Brendt si Paula upang magpasalamat at pinaalis na bago niya

ako muling hinarap.

"Why are you here?" I asked him.

"I came here because you're not answering my messages or my calls." sagot niya sa
akin. "At pumunta rin ako rito para kunin na kayong dalawa ni Lyrae. We already
talked before na pagkarating niyo ng Pilipinas, sakin na kayo uuwi hindi ba?"

"Daddy!"

Nalipat naman ang tingin ko kay Lyrae na ngayo'y umiiyak habang patakbo kay Brendt.
Binuhat naman siya ni Brendt at agad na pinatahan.

"Shh... Lyrae... Daddy's here. Don't worry. Kukunin ko na kayo." pagtahan naman ni
Brendt kay Lyrae.

"Kukunin mo na sila?"

"Sean..." I looked at Sean who's looking so puzzled, seeing Brendt inside his
house.

"What

are you talking about?" mariing tanong niya kay Brendt habang bitbit-bitbit ang
malaking paper bag ng Toy Kingdom.

Nilingon naman siya ni Brendt. "I'm getting my girls." paglilinaw ni Brendt. "Doon
sila titira sa akin. I already gave you your time, Sean. Matagal-tagal mo na silang
nakasama. It's time for me to get them back."

Agad naman akong tinapunan ni Sean ng isang mapanghusgang tingin. Tingin niya
palang ay alam ko nang ako ang sinisisi niya.

He averted his gaze to Brendt who's still holding Lyrae in his arms.

"P-Please, Brendt..."

Nagulat ako sa biglang pagsusumamo ng kaniyang boses. Sa galit sa puso ni Sean para
kay Brendt ay alam kong mahirap para sa kaniya na maging ganoon ngunit nagawa niya.

"Just give me more time with Lyrae..." he pleaded. "Kahit si Lyrae lang. Kahit siya
lang. I need my daughter, Brendt please. I need her in my life."

"Hindi naman kita pagbabawalan na bisitahin siya Sean. You can still visit her in
my home or if you want to spend time with her, hindi rin kita pagbabawalan. Like
what you said, you're her real father." sabi naman ni Brendt.

"That's not what I want, Brendt." sabi niya. "I want more than that. I need more
than that. I want to change her last name. I want her mine."

"Did you ever ask your daughter if she wants to carry your name?" bigla namang
tanong ni Brendt.

"Brendt, please. Just stop it." pagsuway ko naman kay Brendt.

can already see kung saan tutungo ang usapan at pag-iinitan nilang dalawa na ito.
"No, Sandra. Let him realize and know what his daughter really wants." pagpilit
naman ni Brendt. "Ask her, Sean. Ask her and see if she wants to be with you. Or if
she wants to carry your name." paghamon ni Brendt sa kaniya.

Agad namang nilipat ni Sean ang kaniyang tingin kay Lyrae. Lumapit siya upang
hawakan ang kamay nito.

Tears are already running down like running water in his cheeks.

Kung maga na ang mata ni Sean sa pag-iyak ay maging ang kay Lyrae ay namumula na.
Her face is already turning red.

"Lyrae, please..." Sean begged and pleaded to Lyrae as he dearly holds her hand.
"Please be with Daddy. I promise to make you happy all the time. I will give you
everything that you want and you deserve. Lyrae, please... Daddy loves you so much
so please be with me... Kahit ilang araw lang.... Stay with me please."

Tinapunan naman ako ni Lyrae nang nag-aalalang tingin bago niya inalis ang kaniyang
kamay sa pagkakahawak ni Sean at tinago ang kaniyang mukha sa balikat ni Brendt.

Why do I have to see a scene like this? Why do I have to see the important people
in my life like this?

You're so good at ruining your life, Sandra. Look what's happening to your family
now; look how ruined it is. It's all because of you.

"Lyrae..." I was about to plead my daughter to change her mind ngunit hinawakan ni
Brendt ang aking kamay.

"Sandra, let's go." mariing sabi ni Brendt at hinila ako palabas ng dining room
palayo kay Sean.

"No, no, no..." rinig kong sabi ni Sean na agad sumunod sa amin.

Tumakbo si Sean patungo sa harap ng pintuan at walang pagdadalawang isip na lumuhod

doon habang patuloy na nagsusumamong mapagbibigyan.

Lalapitan ko na sana si Sean nang hilahin ako pabalik ni Brendt sa kaniya. Ngayon
ay mas mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin.

"Brendt, let go." mariin kong sabi kay Brendt.

"Mommy..." Lyrae called me at nilipat ko naman ang tingin ko sa kaniya na

nahihirapan na.

Napabuntong hininga naman ako at nanatili sa tabi ni Brendt.

Pagdating kay Lyrae ay nawawalan na ako ng laban. She already chose who she wants
to be with. I don't want to hurt her by disapproving what she decided on. Si Lyrae
ang huling-huling kakalabanin ko. I can never go against her.

"Please, I'll do anything..." muling pagmamakaawa ni Brendt. "Kahit isang buwan

lang... A month with her will do. Hindi ko aagawin si Sandra sa'yo, just give me a
time to be with my daughter. Hindi na ako manggugulo. Just let me be with Lyrae."

"Lyrae already decided, Sean." sabi ni Sean. "If you really love her, respect her
decision. This is what she wants."
=================

Chapter 43

Chapter 43

Reconcile

"Lyrae, let's go eat downstairs." sabi ko kay Lyrae na sinusuklay ang buhok ng
kaniyang Barbie.

Umiling siya at nagpatuloy lang sa pagsuklay ng buhok ng Barbie niya. Lumapit ako
sa kaniyang kama at umupo sa tabi nito.

"Rae, you should eat." I stated. "You need to eat properly. Please, baby. Mommy's
getting worried about you."

It's been 3 days since umalis kami kila Sean at sumama kay Brendt. Later that
night, Lyrae was brought to the hospital because of her asthma dahil sa kakaiyak
niya. Her breathing can't be stabilized by the inhaler that's why we brought her to
the hospital.

And now, I'm getting worried because she's not paying attention to her health.
She's always skipping meals and looking so pale. I never hear her laugh heartily or
even smile genuinely.

"Mamaya na po, Mommy..." daing nito at tumalikod sa akin.

Bigla niyang binitawan ang kaniyang barbie at saka dumapa upang maisubsob ang mukha
sa kaniyang unan. Nagtalukbong ito at naririnig ko nanaman ang mga munting hikbi
niya.

I know leaving Sean and choosing Brendt is a very tough decision for her to do. But
seeing her like this, makes my heart swell because of the pain its bringing me.

I wanted to talk to her about everything that happened before but whenever I'm
about to open a topic about Sean, she will cut me off and she will cry again. It
goes on and on. Paulit-ulit lang tuwing susubukan ko. Ayoko nang pilitin kung ayaw
niya pa akong pakinggan.

"Just

go down if you're already hungry..." sabi ko naman sa kaniya at saka iniwan siya
upang mapag-isa sa kaniyang kwarto dahil alam kong iyon ang gusto niya.

Pagkababa ko para pumunta sa kusina ay nakita ko si Brendt sa may tanggapan. He's

looking so serious while working something on his laptop. Probably something about
their business.

Tumunog naman ang aking cellphone at nakita kong tumatawag sa akin si Kuya Carisle.

"Hello, Kuya?" bungad ko pagkasagot ko ng kaniyang tawag.

"Aren't you going to work today?" he asked me. "It's that time of the year."

Napakunot naman ang noo ko. Pumasok ako ng tuluyan sa loob ng kusina upang sumandal
sa may kitchen counter.
"Time of the year?" punong-puno ng pagtataka ang boses ko.

"Every year, since the merging of Sarto Corporations and Talavera Corporations,
there'll be a semi-annual meeting among the CEOs of both company." sabi niya. "I
forgot to tell you that yesterday since I was... well... you know whatever. Just go
here immediately. You still have three hours so don't worry. But yeah... get your
ass here as soon as possible."

Napabuntong hininga naman ako at bahagyang hinilot ang aking sintido.

"Okay, okay..." sabi ko. "I'll be there."

"That's great, couz. Bye." he said and ended the call.

Huminga naman ako ng malalim at binaba ang aking

cellphone. Uminom ako ng tubig at nagulat ako ng may kumuha ng pitsel.

Nilingon ko si Brendt na nagsasalin ng tubig sa basong pinag-inuman ko.

"Ayaw pang kumain ni Lyrae?" tanong niya sa akin.

Umiling naman ako. "She'll go down once she's hungry." sabi ko. "Just let her be."

Aalis na sana ako upang umakyat na sa aking kwarto at makaligo na nang muling
magsalita si Brendt.

"Maybe we should go out today...." suwestyon ni Brendt. "Ayain mo si Lyrae. Pasiyal

tayo. Kahit saan niya gusto."

Nilingon ko naman siya't tipid na ngumiti. "I need to go to the company today. I
have an urgent meeting." sabi ko. "Maybe next time."

"Well then... gusto mo bang ihatid kita sa office?" alok niya sa akin.

Muli naman akong umiling. "Just stay here and keep Lyrae company please." sabi ko.

He sighed. Tumango-tango siya upang iparating na naiintindihan niya ang aking

pagtanggi.

Tinalikuran ko naman siya para makaakyat na sa aking kwarto at makapaghanda para sa

opisina. I'll be meeting Sarto's CEO later. Sino pa ba ang CEO ng Sarto diba? Maybe
this time, I can already explain everything to Sean. I need to grab this
opportunity.

Nagmadali akong maligo at sinuot ang simpleng thin-strapped white dress na

tinabunan ko ng black na blazer. I grabbed my shoulder bag and went to Lyrae's room
to check on her.

"Lyrae..."

I called her as soon as I opened the door but when I found her sleeping tightly in
her bed, I closed it and left her alone.

Without saying goodbye to Brendt, I left his house to drive myself to the company.

Noong una'y iniisip ko pa kung ano ang pinag-uusapan sa semi-annual meeting na 'yon
ng kompanya namin at ng sa kanila pero nang nakita ko ang matayog na building ng
Talavera Corporations, ang nararamdaman ko'y nagsimula nang mapalitan ng kaba.

My personal valet in the company got my car key as soon as I stepped out of my car.
I found my secretary waiting for me at the entrance of the lobby and started
blattering about the meeting today.

"Ma'am, Sarto's representative is already at the executive lounge near your

office." she informed me as we walked towards the elevator.

"Where's Carisle?" I asked her as we waited for the lift to reach our floor.

"Umalis po si Sir Talavera kani-kanina lang." sagot naman niya.

Napakunot naman ang noo ko at saktong bumukas ang elevator. Ang mga lumalabas na
empleyado roon ay panay ang bati sa akin.

"Saan siya pumunta? Alam mo ba?" sunod na tanong ko.

Hindi siya dapat umalis ngayon. Alam niyang wala pa akong masiyadong alam pero
hahayaan niya ako ngayong mag-isa. Pero siguro'y okay na rin 'to para mas makapag-
usap kami ni Sean. Kapag nandiyan siya, paniguradong manggugulo lang 'yon.

"Ah... Eh...

Ang sabi po ng secretary niya, maghuhunting daw po siya?" nag-aalangan pang sagot
niya at tila di niya rin maintindihan ang sinabi niya sa akin.

I just exhaled a deep breathe.

I really can't believe him. Kailan ba siya titino? Silang dalawa ni Kuya David?
Tuwing Friday lang daw sila naghuhunting but it's only Tuesday today.

Tumunog naman ang lift at pagkabukas na pagkabukas nito'y agad na humampas ang puso
ko sa aking dibdib.

"This way, Ma'am." my secretary asked me to follow her and that's what I did.

Bawat hakbang na ginagawa namin papalapit ng papalapit sa executive lounge ay

pabigat mg pabigat ang nararamdaman ko. Kulang nalang ay hindi ko madala ang sarili
kong puso sa sobrang bigat nang dahil sa kaba.

"Wait!" I exclaimed and held her hand to stop pushing the crystallized glass door
of the executive room.

Gulat naman siyang napatingin sa akin.

"I can do it myself already." sabi ko sa kaniya at ngumiti. "You can go back to
your post now. I'll just call you if I need you."

Binitawan niya naman ang hawakan ng babasagin na pintuan at saka humarap ng maayos
sa akin.

"Okay po, Ma'am." she smiled and started to walk along the corridors, back to her
desk.

Hinarap ko naman ulit ang pintuan. Ilang beses akong huminga ng malalim bago ko
napagdesisyunang buksan ito.

Lahat
ng kaba ko'y tinapon ng puso ko nang hindi ko matagpuan si Sean sa loob ng lounge
at ang tanging nandoon lang ay ang lumingon sa akin na si Shannen.

"Sandra..." bati niya at tumayo pa sa kaniyang kinauupuan. "Sean said that he

couldn't make it today kaya ako ang pinapunta niya. You are... expecting him,
right?" nag-aalangan niyang sabi.

Of course, he won't show up... Maybe I just thought that he'll be professional
enough to have a meeting with me than sending his company's Vice President.

"Well, not at all." sabi ko nalang at tinuro ang upuan upang sabay kaming makaupo.
"What is this meeting about? I'm still learning... Wala pa akong masiyadong alam.
My cousin's not here today to guide me."

"It's about the semi-annual report of our merged company." sabi naman niya. "Of
course if we want to see how stable the merged company is, we need to lay down our
reports. If one company among the two will bring the other company down, then the
rope needs to be cut. Nakasaad 'yan sa pinirmahang kontrata ng Daddy mo at ni Sean
kaya may semi-annual reporting to see how both companies are doing alone and
together."

"Well, I'm sorry... I haven't prepared our company's report." paghingi ko ng

paumanhin. "Kanina lang sinabi sa akin ng pinsan ko. If only he reminded me about
it a day before or earlier, I could've prepared ours."

"No, it's okay." umiiling na sabi ni Shannen.

Nilabas niya ang kaniyang laptop at nilapag sa table. Inayos niya ito sa anggulo
kung saan makikita

namin itong dalawa ng maayos.

I suddenly felt a very nostalgic feeling when she got her laptop out of her bag.
Even though her laptop's new, I can't help but to think of the past years.

"Your cousin already sent your company's report last night. Napag-aralan na rin
namin. Sinabi niya rin doon na wala ka ring alam sa semi-annual reporting kaya siya
na ang gumawa." she explained. "I told Sean that we still need to do the reporting
para alam mo na kung paano next time. Kaya heto ako ngayon."

Her laptop lit up when she pressed the power button. Ilang sandali pa'y bumungad na
ang wallpaper niya kung saan makikita mo ang family picture nila.

It's a simple family photo with a white background.

Shannen's carrying their baby boy in the picture while Sir Viñas' hugging the both
of them.

"You must have a very happy family..." wala sa sarili kong sabi kay Shannen.

She smiled while staring at her wallpaper. "I do." pagsang-ayon niya. "I'm lucky
enough to meet Tristan and having Zayn."

Pinindot niya ang powerpoint file kung saan nakalagay doon ang kanilang report. She
became serious kaya hindi ko na nadagdagan ang pamumuri ko sa kaniyang munting
pamilya.

I suddenly felt insecure because of how happy her family is. Gusto ko ring maging
ganoon ang pamilya ko ngunit sadyang ayaw sakin ipadama ng tadhana ang masayang
pamilya na gusto kong makamtan.

Lutang

ako at lumilipad ang isipan ko habang nagsasalita si Shannen. All I can think about
is how happy her family is and how destructive my family is.

"And that's the last slide..." anunsyo ni Shannen nang humantong na kami sa huling
slide ng kaniyang powerpoint.

She closed all the programs that are needed to be closed before she shut down her
laptop.

"Hindi ako naniniwalang busy si Sean kaya hindi siya ang nakapagreport sa'yo
ngayon." she suddenly said when she was fixing her things.

"H-Ha?" nauutal kong tanong. Hindi ko inaasahang sasabihin niya 'yon sa akin.

Tumingin siya sa akin ng diretso habang zinizipper ang kaniyang bag. "Kilala ko si
Sean." she said. "Kahit hindi siya nagsasabi ay nababasa ko sa mga kilos at mata
niya na may pinagdadaanan siya. But I'm not sure what it is... not until today."

"What do you mean?" napakunot ang aking noo.

"Alam niyang sa'yo irereport ang semi-annual report kaya kunwari'y busy siya. I
asked his secretary if he has other meetings for today pero ang meeting lang na 'to
ang nakalagay at pina-cancel niya 'yon." kwento niya. "Hindi ko nalang siya
kwinestyon tungkol doon dahil alam kong hindi niya gustong mapag-usapan. If he
wants to talk about it, he will open up."

I already know that. Alam kong hindi magpapakita sa akin si Sean matapos nang mga
nangyari last time we saw each other. I saw how devastated he was that night. Hindi
ko alam kung paano namin siya nagawang iwan ni Lyrae na ganoon ang lagay.

This is what I'm good at. Regretting

things that I did, after realizing that it's wrong.

"Nung araw na huli kitang nakita bago ka bumalik, it was in the restaurant with my
family and you're with Brendt." pag-uumpisa niya sa pagbabalik ng nakaraan kaya
muli akong napa-angat ng tingin sa kaniya. "Back then, that was one of the worst
nights of my life. That's the night when Sean told me that he's married to a girl
and they're going to have a baby."

She exhaled and smiled at me. "That girl is you, Sandra." she stated.

My eyes drifted to hers and saw that their isn't any sign of pain at all. She's
completely healed while my wound's still fresh.

"It hurts a lot dahil ang akala ko noon ay maaari pa naming mabalik ang kung anong
meron kami pero hindi pala. Umasa lang ako. Umasa ako na ako parin when the real
truth is... ikaw na pala." she smiled slightly. "Noong una, I felt anger towards
you dahil pakiramdam ko inagaw mo siya sa akin. But after thinking enough ay naisip
kong ako rin naman ang may kasalanan at the first place. I chose my dream over him.
I also felt disgusted towards myself because I unintentionally became a mistress.
Ako pala ang nang-aagaw dahil kasal na kayong dalawa at magkakaanak pa."

Hindi ako kumibo at unti-unting pinapakiramdaman ang puso kong gumagaang dahil sa
mga nababawas na sakit habang pinapakinggan si Shannen.

"You don't know how sorry I am, Sandra... Ang sarap sampalin ng sarili ko noon
dahil alam kong nasaktan kita. Intentionally or unintentionally... I still hurt you
and that's the same." she said. "At noong umalis

ka, I blamed myself for everything. Seeing Sean ravaged, mas lalo akong nainis sa
sarili ko. Feeling ko, ako ang lahat ng may kasalasanan kung bakit siya nasasaktan
at nangungulila sa'yo at sa anak ninyo."

She reached out for my hand and held it tightly but softly at the same time.

"All I wanted to say is that I'm sorry." she apologized sincerely. "Ako ang dahilan
kung bakit kayo nagkahiwalay. Ako ang dahilan kung bakit kayo nahihirapan ngayon. I
hope you still have a room in your heart to give me from all the pain that I
brought not just to you but also to your family. I'm sorry... I truly am."

"I admitted that I was mad at you, but I don't blame you. In fact, I was blaming
myself for everything. I blame myself for being stupid." sabi ko at pinatong ang
aking isa pang kamay sa kaniyang nakahawak sa akin. "And I do forgive you. I
already did... years ago."

She smiled and I still wondered if her smile's one of the reasons why Sean fell for
her before.

"Thank you for forgiving me, Sandra. It really means a lot to me." she said. "But I
hope that you can still fix everything between you and Sean. After all, kayong
dalawa ang tunay na magulang ng anak niyo. Kahit para sa anak niyo man lang... I
hope you both can still reconcile. I can see that it's not hard. I can see that you
still love him and he does too." she suggested.

Napayuko naman ako at iniisip ng mabuti ang mga sinasabi sa akin ni Shannen.
Hearing her reasons and her side, mas lalo ko lang dinidiin sa sarili ko ang lahat
ng kasalanan. Mula sa hindi pagkinig sa mga rason ni Sean noon, sa pag-iwan sa
kaniya at hanggang ngayon sa hindi pagpili sa kaniya.

"And for this matter, I hope that you'll use your heart and hopefully, not more on
your mind." she said. "Cause your mind will push through what you think what's
best, but your heart will tell you what you need and what you love to have the
best."

=================

Chapter 44

Chapter 44

Married

"Mommy! Mommy!" masiglang pagtawag sa akin ni Lyrae nang pumasok siya sa aking
kwarto.

Ever since we left Sean, ngayon ko lang siyang nakitang ganito kasaya.

Napangiti naman ako. "Bakit ang saya ata ng baby ko ngayon?" malambing kong tanong
sa kaniya.
"Lola's here, Mommy! She bought me new toys and clothes. Nagdala rin po siya cake."
she blithesomely announced.

Napaawang naman ang aking bibig. An unknown feeling started to crept inside me. I'm
excited and nervous at the same time. Hindi ko alam kung ano ang tawag sa
pakiramdam na may pinaghalong excitement at kaba.

"Tell your lola that I will go down." bilin ko naman sa kaniya.

It's a good thing that Brendt left early at dawn to go to Rizal. He's going to
check their site there.

"Okay po, Mommy!" sabi niya't nagmamadaling lumabas ng aking kwarto upang
mapuntahan ang kaniyang lola.

Inayos ko muna ang aking sarili. Tinawagan ko rin ang secretary ko upang sabihin na
baka half-day na ako pumasok.

Kita kong masayang nag-uusap si Mommy Rose at Lyrae habang kumakain silang dalawa
ng cake na dinala niya para sa apo. Nang mamataan naman ako ni Mommy Rose ay
napangiti ako nang binigyan niya ako ng ngiti na alam kong hindi ko deserve dahil
sa ginawa kong pananakit sa kaniyang nag-iisang anak.

Lumingon naman ito kay Lyrae. "Rae, doon ka muna sa taas." pakiusap niya kay Lyrae.

"May importanteng pag-uusapan lang kami ng mommy mo."

Unti-unti namang tumango si Lyrae habang pasulyap-sulyap sa akin. "Sige po, lola."

Kinuha niya ang kaniyang kinakain na cake at pati na rin ang juice bago siya
umakyat patungo sa kaniyang kwarto.

"Mommy..." I uttered.

Kita ko ang malalim na paghinga nito. "We need to talk, Sandra."

Lumapit naman ako at umupo sa couch kung saan katapat ko si Mommy Rose. Hirap na
hirap akong mag-angat ng tingin sa kaniya pero nagsumikap ako.

"Sandra, hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa." she started talking as soon as I sat
on the couch. "Sean told us that you two are getting divorce. We were about to
visit you and Lyrae sa bahay niya yesterday pero sinabi niyang kinuha na raw kayo
ni Brendt. Is it really that easy to leave my son that you can do it twice?"

I bit my lower lip as my tears pooled in my eyes.

"I'm not mad at you, Sandra. Nag-aalala lang ako sa pwedeng mangyari sa inyong
dalawa, individually at pati na rin sa pamilya niyo." sabi niya. "Kung dati'y wala
akong nagawa para kahit papaano'y mapanatili ka, this time, I wanna do something to
help you and my son."

I would take it and accept it if she's angry at me. Hearing that she's not, but
rather concerned and worried, I feel so guilty. Do I even deserve his family's
kindness?

"I know that you and Sean had a rough start. Hindi naging maganda ang unang
pagsasama niyong dalawa. It all started with a deal... an arrangement that
you wished." she reminisced.

Tumango-tango naman ako. "I know, Mommy... I know po."

"But look, Sandra... My son changed a lot ever since you left. He became a better
man and waited for you to come back. He loves you, Sandra." she said. "Alam kong
kahit kausapin kita ngayon, desisyon mo pa rin ang mananaig. Pero please, Sandra.
Nakikiusap ako. Hindi lang para sa anak ko kundi para sa'yo at pati sa apo ko. Kung
may kaonting pagmamahal ka pang natitira para sa anak ko... Sana'y huwag kang
magdalawang isip ibigay ito ng buo."

Napantig naman ang aking tenga nang marinig kong nabasag ang boses ni Mommy Rose.

Walang salita akong tumakbo patungo kay Mommy Rose at niyakap siya ng mahigpit bago
bumuhos ang aking luha.

"I'm sorry, Mommy... I'm sorry." I apologized. "I'll try to be a better woman, a
better mother and hopefully... a better wife."

Mommy Rose nodded and hugged me tighter than what I gave her. She kept on saying
thank you and that she's hoping for the best to happen.

'Mom, did Lola already leave?" Lyrae asked when I went to her room after Mommy Rose
left.

Tumango naman ako at umupo sa kaniyang kama upang makatabi siya.

Napanguso naman siya at bakas sa kaniyang mukha ang pagkalungkot dahil sa pag-alis
ng kaniyang Lola.

"Did you ask her about Daddy?" nag-aalangan niyang tanong sa akin.

"Hmm... she told me that

your Dad's sad because he can't see you anymore. But your Daddy's fine so don't
worry." I said as I caressed her cheek softly.

"Mommy, I want to visit Daddy tomorrow.... Can I?" Lyrae asked with her puppy eyes.

Ngumiti naman ako't tumango sa kaniya. "We will visit him." sabi ko. "I will come
with you. We will talk to your Dad."

Habang nagd-drive ako patungo sa kompanya ay punong-puno ang pag-iisip ko sa mga

hakbang na gagawin ko.

Shannen's words hit me when we talked. I realized how much my mind made me and my
heart a slave. I realized how stupid I was for my abrupt decisions before. Ngayon
naman ay dinagdagan pa ni Mommy Rose.

It's true that I don't want to hurt Lyrae nor disappoint her. It's true that I'm
doing all of these sacrifices just for her. But it's not true if I tell myself that
I'll be happy if Lyrae's happy because I know I won't. Maybe I will. But not
genuinely happy.

If I'll stay with Sean, I will make sure that we will make Lyrae happy by giving
her a complete and real family. We will give her love more than what she deserves.
Ipaparanas ko sa kaniya ang pamilya na dapat ay dati niya pa nararanasan.

Asking me to choose between my daughter and the man I love is a very hard thing to
do. But my daughter wouldn't be here if it wasn't for the man I love.

"Miss me much, couz?" nakangising tanong ni Kuya Carisle nang pumasok siya sa aking
opisina.

really hate that look of him na parang mas nang-iinis pa. Minsan ay hindi ko naisip
kung paano ko siya naging pinsan at pati na rin si Kuya David. They're so different
from Ashley, me and even my gay cousin, Rich that's supposed to be Ricky.

"Kuya, you know that I still need to be guided but instead of helping me, you're
just playing around and hunting new girls to be your prey." inis kong pambungad sa
kaniya. "Kailan ba kayo titino ni Kuya David?"

"Easy, Sands. Mas matino pa nga kami sa'yo eh." he said as he casually sat on my
swivel chair when I stood up to scold him. "I don't mean to offend but at least
we're free. Sino ba satin ang kasal na at balak pang magpakasal ulit sa iba?"

The words in his question hit me like an arrow aiming for my heart as the target.

"Look, I'm sorry, Sands..." lumambot ang kaniyang tinig at umupo ng maayos sa aking
upuan. "Yes, I told you that I will help you. But I also said that you need to call
me or message me. I'm not always here, Sands. Kahit noong si Tito Fred pa. You also
know that this is not what I want."

Tumayo siya at saka kinurot ang aking pisngi na dahilan kung bakit ako napangiwi at
dumaing. Bumalik naman ang kaniyang ngisi.

"I'll be in my office. I'll eat my late lunch first. Ciao!" he waved before leading
himself out my office.

Kuya Carisle miraculously came back right after he ate his lunch, I thought he's
going to escape again.

Ngayon

ay mas malinaw na niyang tinuturo sa akin ang dapat kong malaman sa kompanya and
not just letting me read the files he organized himself for me to understand on my
own.

I wonder why he wanted to be an architect when he's very fit to be a businessman.

Mas magaling pa nga siya sa akin. Alam niya ang bawat sulok ng business na dapat
kong pagtuunan ng pansin. He has many innovative ways and strategies that he's
teaching me.

"Thank you so much, Kuya. I owe you this one." nakangiting pasasalamat ko sa kaniya
habang nag-aayos na ako ng gamit.

Niluwagan naman niya ang kaniyang necktie habang nakangiti sa akin.

"I hate that smile, Kuya Carisle. Alam ko na ang ibig sabihin niyan." I rolled my
eyes at him.

"C'mon, Sands. Just introduce me to a girl. Malay mo siya na ang the one." sabi
niya at tinaas-taas pa ang kaniyang kilay.

Nakapulot naman ako ng pencil at dala ng iritasyon ay binato ko iyon sa kaniya

ngunit agad nga lang siyang nakaiwas.
"But anyway, I almost forgot to tell you." sabi niya. "Sabay na tayo papunta kila
Ash. Nandoon si Lyrae ngayon at pupuntahan ko rin si David."

Napakunot naman ang aking noo. "Nandoon si Lyrae?"

"Yeah..." he said habang tinutupi hanggang siko ang kaniyang longsleeves na puti.
"Didn't Ash tell you? Sinundo niya kanina si Lyrae. Magbobonding daw silang
magtita."

Kinuha ko naman agad sa bag ko ang aking cellphone at nakita kong

may text nga roon si Ashley na kinuha niya si Lyrae kila Brendt kanina.

"Do you want to ride in my car or... go on your own?" tanong sa akin ni Kuya
Carisle.

"Let's just convoy." sabi ko saka sinukbit ang aking bag. "I still need to drive
home. Hindi ko pwedeng iwan ang sasakyan dito."

Tumango-tango naman siya. "Okay then. Tara na."

Pinagbuksan naman ako ni Kuya Carisle ng pintuan. He flashed his killer smile at me
and I just rolled my eyes as I passed by him.

What a playboy...

Pagkadating naman namin sa bahay ng mga Cane ay napag-alaman kong bumalik pala ng
San Francisco sila Tita Adele kasama si Tito Randy. Tanging si Ashley lang ay Kuya
David ang nandito.

"Where's Lyrae?" tanong ko naman kay Kuya David nang siya ang makita kong bumungad
sa amin ni Kuya Carisle.

"She's with Ash in her room." sagot naman niya sa akin at tinuro pa ang hagdanan
papaakyat sa ikalawang palapag. "But, can I talk to you for a sec?"

Tinignan naman ni Kuya David si Kuya Carisle at saka tinanguan ito.

"Oh well... I'm just going to look for some alcohol in the kitchen to warm my
throat up." biglang sabi ni Kuya Carisle at nagmamadaling umalis patungo sa kusina.

Binalik ko naman ang tingin ko kay Kuya David na may seryosong tingin sa akin.

"What's with the look, Kuya?" nag-aalangan kong tanong sa kaniya dahil

ngayon ko lang siya nakitang ganito.

Huminga naman siya ng malalim at hinila ako papaupo sa sofa bago niya ako muling
nilingon. Ngayon ay kita kong handa na siyang magsalita.

"We're not backstabbing you nor anything..." panimula niya. "But we kind of talked
about you, Sean and Brendt."

"We?" I asked him.

"Carisle, Ash and Rick-Rich." sabi ni Kuya David na hindi pa sanay tawagin si Ricky
na Rich.
"Nakauwi na si Rich?" gulat kong tanong.

"No. We just called him through FaceTime." agad niyang sagot. "But Rich is not the
one who's important. Ang importante ay ang nangyayari sa buhay mo ngayon,
Cassandra."

"I'm not in the right position to tell you this because I'm one of the candidates
of the most playboy of all time, but I think that you should reconsider your
decisions." he told me. "It's not that I hate Brendt. Well, I admire him for being
so committed to you and he even spent five years of his life for you and Lyrae.
But, Sandra... it just doesn't make sense that you will divorce the man you love to
marry someone you don't."

I already made my decision earlier, but hearing Kuya David's words made it clearer
for me to understand. Ang mga natitirang doubts sa utak ko sa pagpili kay Sean ay
napalitan na ng puro kasiguraduhan.

"I get it, Kuya..." sabi ko naman habang tumatango-tango. "I've already made my
decision earlier. I realized my mistakes. I'm going to end things between Brendt
and me."

"Wow! Well... that's a fast turnover." nabigla niyang sabi bago nanlaki ang
kaniyang mga mata. "But I think you should go and get your daughter now because we
think that she's our last resort since you won't listen to Ash and an asshole like
Carisle. Though it was amazing that you actually listened to me but yeah... go and
get Lyrae from Ashley now." nagmamadali niyang sabi.

Napakunot naman ang aking noo sa kaniyang sinabi at agad na tumakbo paakyat ng
kwarto ni Ashley.

Nanlamig ako dahil kahit nasa malayo palang ay naririnig ko na ang paghagulgol ni
Lyrae.

I was thankful that the door isn't locked when I turned the knob to open the door
of Ashley's room.

"Lyrae!" I shouted my daughter's name when I saw her crying while Ashley's hugging
her.

"Mommy!" she cried.

Nagmamadali naman siyang bumaba sa kama ni Ashley at patakbong lumapit sa akin. I

kneeled down to let her hug me as she cried.

"I'm sorry, Mommy..." she apologized. "I didn't know that you and Daddy are already
married."

My eyes widened and it drifted to Ashley who is now smiling at me while showing a
peace sign using her two fingers.

=================

Chapter 45

You've now reached the last chapter of His Secret Wife.

---

Chapter 45

Afterlife

"Mommy, I'm sorry..." she apologized again and again.

Walang tigil siya sa kakasorry sa akin. I've been comforting her to stop her from
crying but I can't. Her tears are flowing on its own.

"Baby, you don't have to say sorry okay." sabi ko naman kay Lyrae habang paulit-
ulit na hinahagod ang kaniyang likod.

Naramdaman ko naman ang kaniyang pag-iling sa aking balikat habang pirming

nakayakap sa akin.

"I only want you and Daddy Brendt to marry because I thought you love him." sabi
niya. "I didn't know that you're doing it for me-to make me happy."

"Of course, Lyrae... Mommy will do anything just to make you happy." sabi ko naman
sa kaniya.

"But, Mommy..."

Kumawala siya sa pagkakayakap ko at tinignan ako ng mabuti. Her small soft hand
reached out to touch my cheek. It made me smile, feeling her warmth on me.

"Seeing you happy will make me happy." Lyrae unfeignedly told me.

"Let's go back to Daddy, huh, Mommy?" she told me as she hold on to my arms na
mukhang di na siya makakapaghintay na mapunta kami sa kaniyang Daddy.

"We will, baby... We will." I assured her. "But for now, I want you to rest. You
sleep here. That's okay, Ash, right?" sabay baling ko kay Ashley.

Ngiting-ngiti namang tumango si Ash tsaka tumayo. "The guest room's always ready."
sabi niya't nilahad ang kaniyang kamay kay Lyrae. "Come on, baby girl. Tita will
read you stories before going to bed."

Tinanguan

ko naman si Lyrae na sumama na kay Ashley kaya naman binigay ni Lyrae ang kaniyang
kamay kay Ashley upang igaya siya sa guest room at mapatulog na.

Huminga naman ako ng malalim nang makalabas sila ng kwarto. Tumayo ako't kinapa ang
aking cellphone sa bag.

I was looking for Brendt's contact on my phone to call him when his name suddenly
popped out because of his incoming call.

"Hello?" I said as I answered his call.

"I'm home." he announced. "Where are you and Lyrae?" he asked and I can hear how
worried he is.

"Nakila Ashley kami." sagot ko. "Ash invited her to have a sleepover. Gustong
makabonding ni Ash ang pamangkin niya." pagdadahilan ko nalang.
"Well, then uhm... can I pick you up there?" nag-aalangan niyang tanong sa akin.
Punong-puno ng pag-iingat ang kaniyang bawat salita.

If I'm going to end things between me and Brendt, we should really meet up. I don't
want to tell him through call or messages. I should tell him habang magkasama kami.

"Okay. I'll be waiting." pagpayag ko naman. "Just text or call me if you're already
here."

"Okay. Bye." he bidded and ended the call.

Bumaba naman ako sa may tanggapan upang doon na maghintay kay Brendt. Ayoko nang
pumunta pa sa kwartong tutulugan ni Lyrae dahil baka maudlot pa ang kaniyang
pagtulog.

Tumambad sa akin si Kuya David at Kuya Carisle na nagtatawanan habang inaayos ni

Kuya David ang kaniyang sapatos.

They both look like someone who's ready to ruin a girl's life in just one night.

"Can you both please keep your thoughts to yourself?" nakakunot-noo kong banta sa
kanilang dalawa nang

makalapit ako.

Humalakhak naman si Kuya Carisle at saka lumapit sa akin upang akbayan ako.

"Sands, we have a pristine thoughts tonight. We're just going to drink a few shots,
that's all." sabi niya naman sa akin and I almost snorted.

"Who are you kidding, Kuya Carisle?" sarkastiko kong tanong sa kaniya at bahagyang
siniko siya sa kaniyang sikmura para makakawala ako sa kaniyang pagkaka-akbay.

Sinalampak ko ang sarili ko sa sofa. I made myself comfortable while sitting there.
I also turned on the television to watch while waiting for Brendt.

"Sands, don't worry about us okay?" sabi naman ni Kuya David sa akin at ginulo ang
aking buhok.

My forehead creased. I can't believe that they're still treating me like I'm a
little girl by ruffling my hair.

"I'm not worried about you two. I'm worried about those girls that you wrecked and
about to wreck." paglilinaw ko naman sa kanila. "Why don't you two just hunt the
girl you want to spend your whole life with and not just for one night?"

"Go and tell that to David. I'm fine and already taken now." sabi naman ni Kuya
Carisle at tinaas ang kaniyang dalawang kamay. "Alam niyo namang may nakatadhana na
sakin."

Kuya Carisle's bound to get married to the girl whom Tito Warren arranged him with.
I heard that Tito Warren's finding a girl who can make Kuya Carisle amenable. But
for Ashley and I, we doubt that someone can turn him into that. It seems so
impossible. He's not even obeying his parents, pinatapon na siya rito sa Pilipinas
pero wala pa ring nangyari at mas lumala pa siya. We only think that he'll rebel
more kapag tinali siya sa

mapapangasawa niya.
Kuya David snorted as he laugh. "You speak like you're a fan of destiny." he joked
to Kuya Carisle.

"Who knows? Maybe we'll be like our cousin and her husband who's going to have a
happily ever after." pabiro niyang sabi. "After all, they're also arranged before."

Kuya David rolled his eyes. "Oh please, bro! Stop joking. It's too painful for our
playful hearts." sabi ni Kuya David at hinawakan pa ang kaniyang puso na kala mong
nasasaktan talaga.

Tumawa rin si Kuya Carisle at pabirong sinuntok sa balikat si Kuya David kaya naman
napailing nalang ako.

Boys will always be boys. I just hope that they'll mature more. They're on their
way to their thirties and yet they still act like they're teenagers.

"Well, goodbye, couz." paalam ni Kuya Carlisle sa akin at hinalikan ako sa aking
ulo.

Ganoon din ang ginawa ni Kuya David at saka sila lumabas ng bahay. Pagkarinig ko
nang pag-ugong ng kanilang sasakyan ay napabuntong hininga nalang ako.

I almost bore myself to death even when I'm watching the television. Mabuti nalang
at tumunog na rin ang aking cellphone dahil sa tawag ni Brendt.

I don't know why I'm so calm and relaxed while walking my way to his car that's
park outside the Cane's house driveway.

Well, maybe because this time, I know that I'm going to do something that I will
never regret. Maybe because this is the right thing to do after all the wrong
things that I've done.

"Brendt-"

"Please just keep quiet while I drive." sabi naman ni Brendt na kanina pa ako hindi
tinatapunan ng tingin magmula ng pumasok ako

sa kaniyang sasakyan.

I don't know where he's driving me but I hope that we can already arrive to our
destination para makausap ko na siya.

I thought we're driving far from Manila ngunit nang makita kong niliko niya sa
pamilyar na kalye sa Intramuros ay naisip kong hindi kami lalayo.

Brendt just kept on driving until he turned the car to a very familiar cathedral
that made me feel so nostalgic.

This is where Sean and I first met. This is also the place where our wedding took
place. This is where my dream came true. It was a very magical day for me back
then. Even though my prince who's waiting for me at the altar was frowning.

"Why are we here?" naguguluhan at nagtataka kong tanong kay Brendt.

He just smiled at me as an answer and immediately went out of the car to help me go
out.

Hinawakan ni Brendt ang aking kamay at dinala ako patungo sa bukana ng simbahan.
The doors of the cathedral should be close by now but it's not.
When we stepped at the entrance of the cathedral. I was in awe as I looked at the
astonishing beauty of its basilica. The chandelier in front of the cathedral was
lit up that serves as the only light inside.

"Hold this." sabi ni Brendt at nagulat ako ng may binigay siya sa aking long-
stemmed white rose na hindi ko alam kung saan nanggaling. "Just wait there." sabi
pa niya sa akin bago ako tinalikuran.

Tinakbo niya ang kahabaan ng cathedral patungo sa harap ng altar. Humarap siya sa
akin ng nakangiti nang makarating siya doon.

"You

can now come to me!" sigaw niya sa akin na bahagyang nag-echo sa kabuuan ng
cathedral.

Pumikit naman ako ng mariin at saka sinimulang ihakbang ang aking paa patungo kay
Brendt na nakangiting naghihintay sa akin. Maayos na maayos pa ang postura niya.
Ang kaniyang kamay ay nasa kaniyang likod habang nakatayo ng diretso at pinapanood
akong papalapit sa kaniya.

As I walked down the aisle, I promised myself that the moment I reached him, I'm
going to end everything.

His smile that he's showing me made it painful for me as I think about what I'm
going to do.

I'm going to break that ravishing smile of him.

He held out a flattened palm when I was approaching him.

Nilapag ko naman ang aking kamay sa kaniyang nakalahad na kamay at hinila niya ako
papalapit sa kaniya. Niyakap niya ako at halos hindi ako makahinga ngunit hinayaan
ko siya dahil maaaring ito na ang huling beses na pwede niya akong mahagkan.

"Do you know how happy I am seeing you walking down the aisle while I wait for you
here at the altar?" he softly asked me. "I've always dreamt of that ever since I
met you. Pinangako ko sa sarili ko na kahit mahirap, imposible at kumplikado, ikaw
ang babaeng papakasalan ko. And now my dreams came true! Nagawa ko nang hintayin ka
sa altar. Nagawa ko nang makita ang babaeng mahal kong naglalakad patungo sa akin
kahit... kahit na hindi niya ako papakasalan."

Napapikit naman ako at sinubsob ang aking mukha sa kaniyang

balikat.

He already knew...

"But I'd rather break myself than break you, Sandra. Like what your father told me
that if I feel that you're not happy with me, I should let you go." he suddenly
said and I heard him sniffed that made me froze. "I love you so much... But I know
you don't feel the same way. And now, I'm letting you go..."

Unti-unti siyang humiwalay sa pagkakayakap sa akin. My tears are running down my

cheeks and he softly wiped them away using his rough thumb.

I can see how his tears shine when the light that comes from the chandeliers
reflect on it.
Lumingon naman siya sa bukana ng simbahan kung saan kami nanggaling kanina at agad
kong sinundan ang kaniyang tingin.

My eyes widened and my tears stopped from falling when I saw Sean looking at us.
His eyes were bloodshot.

Nilingon ko naman si Brendt at tumango siya sa akin saka binitawan ang aking kamay.

"I'm sorry, Brendt..." sabi ko at tumingkayad upang halikan ang kaniyang noo.
"Thank you for everything." bulong ko bago muling nilingon si Sean na ngayo'y wala
na sa bukana ng simbahan.

Walang oras akong inaksaya at tumakbo ng mabilis upang masundan si Sean. I saw him
entered his car that made me panicked. I want to thank my adrenaline rush because I
was able to ran faster than how I used to.

Pumikit ako ng mariin ng iharang ko ang sarili ko sa harap ng kaniyang sasakyan

para lang mapigilan siya sa pag-alis at narinig ko ang tunog ng gulong ng kaniyang
sasakyan dahil sa marahas at biglaan niyang pagpreno.

I slowly opened my eyes and I saw him stepping out of his car. He's fuming mad
while his eyes are already swelling.

"What the hell were you thinking-"

Hindi ko na siya pinatapos pang pangaralan ako at tinapon ang sarili sa kaniya.
Niyakap ko siya ng mahigpit at muntik pa kaming bumuwal dahil sa pwersang binato ko
sa kaniya kaya napahawak siya ng mahigpit sa aking bewang.

"I'm sorry, Sean... I'm so sorry." paulit-ulit kong sabi habang nakayakap pa rin sa
kaniya ng mahigpit.

Lumuwag naman ang kaniyang kapit sa aking bewang at saka bumuntong hininga.

"I already told you that I'll let you go... I already signed the papers." mahina
niyang sabi. "You don't have to say sorry."

Umiling naman ako at mas kumapit sa aking brasong nakasabit sa kaniyang leeg upang
hindi siya makakawala.

"Hindi iyon..." sabi ko at patuloy na umiling. "You don't have to let me go. I
didn't pass the papers to the court. Sean, sa'yo lang ako... Sa'yo lang kami ni
Lyrae. You're my husband and you're my daughter's father. You are our home."

"Sandra, if you're only coming back to me because of our marriage and our daughter
then-"

Hindi ko na siya pinagsalita pa't inilapat ko ang aking labi sa kaniya. I saw that
his

eyes widened in surprise just when I'm about to close my eyes to feel his tender
lips that I missed so much.

Muling napahawak si Sean sa aking bewang. We took a step back one by one. I wailed
when I felt my back clashed with his car.

Isinandal ako ng maayos ni Sean doon habang ang nagpupuyos naming halik ay mas
lalong nagliliyab. Tinukod niya ang kaniyang mga kamay sa salamin ng kaniyang
sasakyan at tila kinukulong ako habang patuloy niyang sinusunggaban ang aking labi.

My hands involuntarily moved themselves to his shirt's button when he suddenly

stopped my hand from doing so and his lips also stopped from giving me wet kisses.

Parehas naming hinahabol ang aming hininga ng maglayo ang aming labi.

Ang kaniyang namumungay na mga mata ay nahanap ang akin. Slowly, his hand caressed
my cheek.

"Tell me that you're not just guilty..." mahinang pakiusap niya.

"I'm not." agad kong sabi.

"Tell me that it's not just pity..." sunod niyang pakiusap at dumako ang kaniyang
tingin sa aking labi.

"It's not." umiling naman ako.

"Then please tell me that you still love me..." he pleaded while staring straight
into my eyes.

"I always do. I never stopped loving you." I told him, like it's the sincerest
words that I've said in my entire life. "I love you so much, Sean."

"Are you going to leave me again?" tanong niya naman sa akin.

Muli akong umiling. "I will never leave you again."

"Do you promise to be with me until the end of my existence?" sunod niyang tanong
sa akin.

"Even afterlife, I promise..." sabi ko naman.

He smiled that made his eyes chinky and his tears fell. Sinundan ko ng tingin ang
pagbagsak ng kaniyang luha at dumako ang aking mata sa kaniyang labing napakapula.

I tiptoed just to kiss him again. He responded to my kisses. Just when things are
about to get hotter again, inilayo niya ang kaniyang mukha sa akin at inilapat ang
kaniyang daliri sa aking labi.

"We need to get our daughter first." ngisi niya at umikot sa may passenger's seat
upang pagbuksan ako ng pintuan.

Labag sa aking loob ay padabog naman akong nagmartsa papasok ng sasakyan at narinig
ko ang kaniyang paghalakhak.

I love Lyrae so much, but in this kind of heated moments, I think it's best if we
don't have her yet.

=================

Epilogue

Thank you for reading His Secret Wife!

---------------

Epilogue

I quickly turned my head and Shannen's lips ended up landing on my cheek.

"You're important and special to me because of what we had before, but it's long
gone now, Shannen." sabi ko at naramdaman ko ang unti-unting paglayo niya sa aking
mukha. "I can still be your reliable friend pero hanggang doon nalang yon."

"Is there someone else now?" she suddenly asked at napatingin ako sa kaniya na
ngayo'y nakayuko.

"I'm actually married now, Shannen, and we're going to have a child soon." pag-amin
ko sa kaniya.

With her eyes widened from my sudden revelation, Shanne lifted her gaze at me. It
was pretty obvious that she doesn't believe what I've just said.

"I'm not bluffing just to make myself less of a jerk because I really am married."
sabi ko.

"How come I didn't know about it? I should've known, Sean! I still have contacts
with our mutual friends while I'm away." pilit niyang hindi paniniwala.

"It was a very intimate and secretive wedding. Only our closest relatives were
invited. That's what I want because it was only an arranged marriage." I told her.

"But it's clearly different now?" she asked.

I nodded. "It's clearly different now." I conceded.

"Can I ask another question, Sean?" sunod niyang sabi. "Before I finally let you
go..."

"Of course." I simply said.

"Is the girl you're married to... her?" she carefully asked.

She didn't have to tell me who's the girl that she's talking

about. I don't have to ask her who is she pertaining to.

We both know.

Once again, I nodded and smiled. "Yes." I answered. "It's her."

Shannen forced herself to laugh even though her tears won't stop from falling. She
just kept on wiping her endless tears as she laugh off what I said.

"I can't believe that I'm pushing myself to be a mistress." I heard her whisper to
herself before she raised her gaze at me. "Just go now, Sean. Go now."

"Shan..." umakto sana akong tutuluyan siya sa pagtayo ngunit hinawi niya lang ang
aking kamay.

"Go!" she raised her voice at me like she really wanted me to leave her.
I want to console her more but I need to catch up on my wife.

Dala-dala lang ang aking pag-iisip na makausap ngayon si Sandra at maipaliwanag ang
lahat, wala sa sarili akong pumasok sa restroom ng mga babae upang hanapin siya
roon ngunit bumungad sa akin ang tili ng isang babaeng hindi pamilyar sa akin.

Noong una'y natakot at nabigla siya sa akin dahil sa bigla kong pagpasok ngunit
kalaunan ay naging banayad ang kaniyang tingin na nanatili sa akin.

"Are the cubicles all vacant?" tanong ko naman sa kaniya.

Fixing her gaze at me, she nodded.

"Fuck." I cursed before I immediately went out of the restroom.

Patakbo akong bumalik sa aming table at nakitang

wala na roon si Sandra at Brendt. That fucking dog took her. I'm sure!

"Sean, where's Shannen?" Shannen's dad stood up when he saw me approaching the
table.

"I'm sorry, Tito, but where's Sandra?" binaliwala ko ang kaniyang tanong patungkol
kay Shannen at hinanap si Sandra.

Napakunot naman ang noo ni Tito ngunit sinagot niya pa rin ang aking tanong. "She
and her boyfriend went out just a while ago. Bago ka bumalik."

Napapikit naman ako ng mariin bago muling dumilat at tinignan si Tito.

"I'm sorry, but I gotta go." nagmamadali kong pangalan at kahit na tinawag pa ako
ni Tito upang bumalik ay hindi ko ginawa.

Dire-diretso ang takbo ko papalabas ngunit hindi ko mahanap ang kahit na anino
nila. I tried calling her for a few times. I even sent her text messages but I
haven't got anything from her.

Just like that... without having a chance to explain everything to her and tell her
that I love her, she left.

I realized how much I've taken her for granted. How blind I was before for not
seeing how much she means to me. How numb I was for not feeling how I really feel
for her. How much I wasted all the time I have with her.

They say that you will only know the importance of a person in your life once
they're gone. I kinda have that situation when she left.

When I lost her, it was like there's no moon and stars shining in the night sky nor

a sun lighting up the day. It feels like my heart is still beating without blood
running through its veins and arteries. It's like I'm breathing with no air. It may
all seem impossible but that's how I feel the moment she left.

"I won't sign that." mariin kong sabi kay Atty. Cane at hinagis ang papel na dala-
dala niya.

She's Ashley Cane, Sandra's cousin who's a lawyer.

She delivered the papers that I will never sign.

I can't believe, Sandra. How dare she hid and just surprised me with a papers for
the petition of an annulment? Did she really think that I will sign those papers?

"I'm already expecting that, Sean." sabi naman niya habang tumatango-tango. "Do you
know that I can still file this without your consent? I can win this case in the
court." she confidently stated.

"I don't care." I coldly said and eyed her. "Let's see each other in the court then
and please, make sure to bring your cousin. I can't wait for her to hear my
explanations."

"She will never come, Sean." sabi naman niya at napatigil ako sa aking ginagawa.
"Kaya niya nga iniwan sa akin 'to, para ako na ang mag-asikaso. She already left
with Brendt two days ago."

"What did you say?" kunot noong sabi ko at halos mabali ko na ang fountain pain na
hawak ko.

"I said she already left and she might not come back anymore." mas malinaw niyang
sabi.

firmly closed my eyes before I smashed the table with my bare fist that let out a
small scream from Ashley.

"Where did she go?" tanong ko sa kaniya habang pilit kong kinakalma ang sarili ko.

She sighed and she shook her head. "I don't know, Sean..."

"Are you kidding me, Ashley?" medyo tumaas na ang aking boses. "You are her cousin.
You should know where she went! You are her family!" giit ko.

"Trust me, Sean, kung alam ko ay sasabihin ko sa'yo. I know that my cousin's not in
the right mind when she left with Brendt. I know that she's blinded by the pain
you've caused her and the risk might getting hurt again." sabi niya naman sa akin.
"Listen to me, Sean... I think she doesn't want to get hurt again dahil sa magiging
anak niyo. Being depressed can affect your baby. Tingin ko'y isa rin 'yon sa
dahilan kung bakit na napiling umalis nalang."

Muli sinuntok ang lamesa at saka napaupo sa aking swivel chair. I can't believe
that I'm losing both of them in just a glimpse. It's too fast. Wala man lang akong
nagawa.

"I won't hurt her anymore, Ash..." mahina kong sabi pero alam kong nadinig niya
'yon. "I won't hurt her and our daughter. They mean a lot to me. They're my
everything now. I love them both so much."

Tumango naman si Ashley at kitang-kita ko sa kaniyang mga mata na nagsasabing

naiintindihan niya ako.

"I'm really sorry, Sean..." sabi naman ni Ashley. "Maybe you should try calling

Tito Fred, or you can also ask her bestfriend, Nikki. Just try, Sean." she
suggested.

"I will. Thanks for the help." sabi ko naman.

"Should I leave the papers here then? I gotta go now." sabi naman niya.

"Just leave it there." tamad kong sagot. "I'll ask the janitor to clean this up and
throw it away."

Napangiti naman si Ashley sa aking sinabi at muling nagpaalam bago lumabas ng aking
opisina.

I got my cellphone from the drawer and I tried calling Daddy Fred for a dozen times
but he never answered. I don't know if he's busy or he's just avoiding my calls
because maybe, Sandra asked him to.

Tumayo naman ako sa aking kinauupuan nang makapagdesisyon ako.

I'm going to ask Nikki. She's the one who gave me Sandra's resignation letter.
Maybe she knows where she went dahil paniguradong nagkita sila para maibigay niya
kay Nikki ang resignation letter niya.

"Nikki." tawag ko sa kaniya at gulat naman siyang napahawak sa kaniyang dibdib bago
ako nilingon.

"S-Sir..." nauutal niyang bati sa akin at pinipilit na ngumiti.

"Please, Nikki. I'm begging you. If you know where Sandra went, sabihin mo na sa
akin." halos magmakaawa na ako kay Nikki ngunit may diin pa rin ang aking boses.

Napabuntong hininga naman si Nikki. "Sean, I told you. I don't know anything dahil
inabot niya lang sakin 'yan. She told me she's

leaving pero hindi niya sinabi kung saan." sabi niya. "If you really want to find
her, do something. Don't just ask."

Nakuha pa ni Nikki'ng irapan ako bago niya ako tinalikuran at bumalik sa pagt-
trabaho.

I exhaled a deep sigh before I got my phone from my suit's pocket. I looked for my
friend's contact and called it.

"Sean! It's been a while." bungad niya sa akin nang masagot niya ang tawag.

"Do you know someone who can find a person for me?" agad kong tanong sa kaniya ng
walang paligoy-ligoy habang naglalakad ako pabalik sa aking opisina.

"So, you really called me because you need me?" biro niya pa sakin.

"Come on, Harry, I don't want to waste time anymore." I frustratedly said. "If you
don't know anyone, just drop the call already."

"Woah, woah there, Sean!" natatawa naman niyang sabi. "I know someone of course. I
mean... I know a lot. You've asked the right person, my friend."

"Give me the best man who can find my wife and her kidnapper." mariin kong sabi.

"Wait, what? You have a wife? And she's been kidnapped?" naguguluhan niyang tanong
sa akin. "What, Sean? Are you nuts?"

"I'm not joking. I have a wife but she's not literally kidnapped. I just want to
call that guy who stole her from me a kidnapper." paglilinaw ko. "I need to find
her, Harry. Please. I don't care how much it'll cost."
"Well, it's my first

time to hear you say please so... yeah! I'll help you out." sabi niya. "Give me
every information you have about your wife and her kidnapper that you're talking
about. Specially contact informations and the likes. It's very important."

That's what I did. After we're done talking, I gathered every information I can get
about Brendt. It's a good thing that he was a freelance model here in the company
before. I've got his contact information; his address. Even his blood type is here.

I organized everything into one file instead of doing my work for the company and
sent it to Harry immediately.

From: Harry Acosta

Got the email already. I'll tell you when we found something.

And so I waited. I kept on looking at my phone every minute. Kahit nang nakauwi na
ako at kumakain ng dinner ay panay pa rin ang tingin ko sa aking cellphone.

Finally, he called around ten in the evening saying that they've detected Brendt's
contact in Davao. He already sent the best agent he knows to Davao to know Sandra's
exact location.

I didn't waste any time. I already packed my things and booked for a flight to
Davao in the morning. I called my secretary to cancel and move all my meetings for
a week or even longer.

Halos hindi na ako makatulog ng gabing 'yon. Ang tanging naiisip ko lang ay ang
pagpunta ko sa Davao.

"Sean..."

I was struck at the sight of Sandra's

father standing on the porch, in front of my door.

"D-Dad..." I stuttered, trying to find the right words on how to call him.

"Are you going somewhere?" he asked me as glanced through my duffel bag.

"I'm to go to Davao." I stated. "Hahanapin ko po sila Sandra. I already got leads

that they're in Davao. My friend's men are currently finding their exact location-"

"I know where they are, Sean." biglang sabi ni Daddy Fred.

Seryoso ang kaniyang tono. Sobrang bigat din ng tingin niya sa akin.

Napangiti naman ako. "Well, that's great! Nasaan po ba sila? I'm going to get-"

"Sean, my daughter doesn't want to see you." pagputol sa akin ni Daddy Fred at
nawala naman ang aking ngiti. "You are a great son-in-law. You're just the kind of
guy I want to have as a son-in-law. I know you don't like my daughter in the first
place at napilitan ka lang nang dahil sa mga magulang mo. My daughter's setting you
free now."

"I want her back!" I frustratedly said. "She didn't give me a chance to explain
everything. She just left without hearing any of my reasons. I'm going to make this
right. I need to make this right. She can't just leave me with our unborn child. I
can't just let them go without doing something."

"My daughter will come back to you, Sean." mariin namang sabi ni Daddy Fred na para
bang siguradong-sigurado siyang babalik sa akin si Sandra.

style="text-align:left;">"I won't take the risk of losing her completely..."

umiling naman ako at determinado pa ring tumungo sa Davao.

"But if you'll push through going to Davao, you might risk losing your child's
life." sabi naman niya at napaluwag ang pagkakakapit sa duffel bag.

Suddenly, my determination to bring her back to me had shaken. All my thoughts

drifted to our baby's safety inside her womb.

"Sandra will be stubborn at first for sure when you try to reach her out. Maaaring
sa pagiging matigas ang ulo niya na huwag kang pakinggan, baka maapektuhan ang
bata." pag-eexplain ni Daddy Fred. "Her emotional conditions matter your child's
life."

"Then can I get her once our baby is born?" sunod kong tanong.

"Let her come back to you, Sean." Daddy Fred told me as he tapped my shoulder and
smiled. "Sometimes, I think that she loves you more than she loves me. So please...
trust my daughter's love for you."

I trust her love for me so I just did what her Dad told me to. I waited for her,
but it doesn't mean that I will not keep in touch with them.

I asked one of Harry's men to look out for Sandra and my daughter in Davao. He
applied as a gardener in Sandra's new humble home na napag-alaman ko rin na bahay
ng mga Stewart sa Davao. Tuwing Sunday lang siya nandoon and all I could do in
Manila was to wait for a weekly update about my wife and my daughter.

I covered

Sandra's back with my hand before I leaned her back on the door, the moment we got
inside our room.

Our house missed her. Our room missed her. Our bed missed her. Our blankets and
pillows also missed her.

More importantly, I missed her.

Ever since she came back, ngayon ko lang talaga tunay na naramdamang bumalik na
siya because she's already back in my arms and back in my life.

I slid my hands from her back go her thighs and lifted her so easily. She clung her
arms on my neck and deepened our kiss as I made our way to our bed.

The moment we laid in bed, she raced to unbutton my shirt and traced every slits of
my rectus abdominal muscles. Her hand made it's way to my pants. She quickly
unbuckled my belt and unfastened my pants.

I slowly unzipped the zipper of her dress. Niliyad niya pa ang kaniyang sarili para
mas mapabilis ang pagbubukas ko ng kaniyang zipper.
While I'm making our phase slow, she's quickening everything as she tugged on my
pants until she successfully removed in from my legs.

I stopped kissing her and groaned as I felt her hand made its way to my erection,
staring deeply into my eyes.

I could feel how much she wanted me inside her right now and don't she worry
because that's what I also want. For these five years that she was gone, all I
could was to fantasize about her and go through our last naked memories.

style="text-align:left;">I leaned my hips to her. My erected buddy was caressing

hers and she started to released sweet moans.

My hand started cupping and massaging her breast as I positioned my face in front
of her enchanting pearl that's covered with a thin piece of cloth that I removed.

She moaned my name repeatedly as I started to taste and devour her great wonders. I
let my tongue moved back and forth across her clit as I put a finger inside her to
make her wetter.

"Sean, please!" I heard her screamed in pleasure, pleading me to do more.

I smirked and made my tongue do its last flick on her clit before my lips dove in
to hers.

The tip of my glans' completely teasing her opening right now and I can feel her
frustration with how her moan sounded.

"S-Sean..." she called out for me when we stopped kissing just to breathe.

"Yeah?" nakangisi kong paghinga habang tinignan siyang nakapikit dahil sa init na
nararamdaman.

"In me... now..." she uttered.

"What did you say, baby?" I asked, teasing her more. "I can't seem to understand."

"Inside me please... Now!" ngayon ay mas klaro niya nang binitawan ang mga salita.

Mas lalo akong napangiti ngunit hindi ko siya agad pinagbigyan.

"I'm going to New York this coming weekend." I informed her at unti-unti namang
napadilat ang kaniyang mga mata

hanggang sa kumunot ang kanyang noo.

"What?" she asked, breathless. "Why?" she added a question.

"Planning to expand and also attending a convention. Sarto will benefit so much
from it and even Talavera Corporations is invited so..."

"We will come with you..." walang pagdadalawang-isip niyang pagdedesisyon.

"I'm gonna be there for a year or two but the convention will probably only last
for a week." sabi ko naman.

"I don't care." she said. "We will come with you. We will live there for a year or
two. Ayoko nang mawalay kami ni Lyrae sa'yo."

Napangiti naman ako. I badly want to cry right now because of how much love she's
showing me but I gotta man up for tonight as we're in the middle of making love.

"You two can only come with me in one condition." sabi ko naman.

"Anything." she said.

Ngumisi ako't bahagyang inangat ang sarili upang maabot ko ang drawer kung saan ko
nilagay ang singsing ng Mommy niya.

"That's..." she eyed on the ring that I brought out. "That is Mom's ring..." puna
niya.

I nodded and smiled. "You two can only come with me if you agree to get married
again... with me." sabi ko. "This time, it will be public. We won't be keeping any
secrets about us. I will make sure that everyone will know about you as my wife and
Lyrae as my daughter."

I saw a tear escaped from her eyes as she nodded. Nagsumikap siyang yakapin ako
habang patuloy siyang tumatango-tango.

"I will." she said. "I'm willing to marry you again. Kahit ilang beses pa."

I positioned myself properly to her core and her hands automatically hold its grip
on my tensed arms. Napabalik siya sa paghiga nang maramdaman ang pagpoposisyon ko
ng sarili ko sa kaniya.

She moaned so loud when I slid myself inside her. I can feel her hot insides
wrapping around me as I feel mine throbbing. She became tight again from those
years that we're apart from each other.

Kinuha ko naman ang kaniyang kamay at pinadausdos doon ang singsing ng kaniyang
Mommy. I kissed her hand so dearly as I eyed on her eyes that are sparkling because
of the tears that are pooling inside.

"I love you so much, my wife..." I sincerely let those words flow from my lips.
"This time you will never be a secret."

=================

Author's Announcement:

Hello, Secrets!

Some of you who are part of the Facebook group I made already knew that "His Secret
Wife" is about to be published under PSICOM Publishing Inc. soon.

To be updated, please add me on the new Facebook account that I just made. I will
be promoting the story and updating you, guys, using that account. So please do add
me!

Facebook Account: Nina WP

Link: facebook.com/nininininaaawpstories
Also if you still aren't part of the Facebook group, please do join and be a part
of our family.

Facebook Group: Nina WP's Secrets

Thank you!

=================

BOOK LAUNCH

Hello, Secrets! 💖

The long wait is finally over! You will all finally be able to touch Sean and
Sandra in your arms.

Note: This is not the actual book cover.

His Secret Wife book launching will be on May 14, 2017 at SM Megamall (Megatrade
Function Rooms), 10AM-8PM. Summer Fiesta event of PSICOM.

Tentatively, the price of the book will vary from Php 150-200. To excite you more,
there is a special chapter that I included in the book version.

I will also be there on the same event to sign your books. We can have a little
chit chat, take selfies and more! There will also be appreciation freebies that I
will give to those who will attend and buy the book.

Hope that you can all come and enjoy this special day with me. This will be the
first time that I'm going to meet you guys. For sure, it will be a memorable day
that I will keep forever in my heart.

For further updates and announcements, add me on Facebook, Nina WP. (Link:
http://facebook.com/nininininaaawpstories)

Or join the group, Nina WP's Secrets.

Thank you! Hope to see you there!

=================

HIS SERCET WIFE (OFFICIAL BOOK COVER)

Hello, Secrets! 💚

This is the official book cover of His Secret Wife. What do you think? 😊

It is only worth Php 100 on May 14 at SM Megamall, Megatrade Function Room. After
the Summer Fiesta, it will be back on its original price ranging from 150 to 200
pesos.

I will also be there to sign your books! Booksigning will start at 2PM but make
sure to be there as early as that. I've prepared limited feeebies for those who are
going to come on Sunday.

Hope to see you there! I'll be waiting! 💚