‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫‪ur‬‬
‫‪po‬‬
‫ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ‬
‫ﻓﺎرﺳ‬
‫‪ad‬‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ و ﻧﯿﻢﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫‪١.٢‬‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪﮔﺬارى و ﻣﺮزﺑﻨﺪى ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ اﺳﺘﻘﻼل ﮐﻠﻤﻪ و درﺳﺖﺧﻮاﻧﻰ ﻓﺎﺻﻠﻪﮔﺬارى ﻣﯿﺎن ﮐﻠﻤﺎت‪،‬‬
‫‪ad‬‬

‫ﺧﻮاه ﺑﺴﯿﻂ و ﺧﻮاه ﻣﺮﮐﺐ ‪ ١‬اﻣﺮى ﺿﺮورى اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﺸﻮد ﻃﺒﻌﺎً ﺳﺒﺐ ﺑﺪﺧﻮاﻧﻰ و اﺑﻬﺎم‬

‫ﻣﻌﻨﺎﯾﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى ﻓﺎرﺳﻰ دو ﻧﻮع ﻓﺎﺻﻠﻪ وﺟﻮد دارد‪ :‬ﯾﮑﻰ ﻓﺎﺻﻠﻪی »ﺑﺮونﮐﻠﻤﻪ«‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪﮔﺬارى ﻣﯿﺎن ﮐﻠﻤﻪﻫﺎى ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﺎ ﻋﺒﺎرت‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ »ﯾﮑﻰ از ﺻﺎﺣﺒﺪﻻن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﻣﺮاﻗﺒﺖ‬

‫ﻓﺮوﺑﺮده ﺑﻮد« )اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺤﺮﯾﺮ و راﯾﺎﻧﻪ »ﻓﺎﺻﻠﻪی ﯾﮏﺣﺮﻓﻰ« ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮد( و دﯾﮕﺮى‬
‫‪m‬‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪی »درونﮐﻠﻤﻪ« ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ‪ ‬ﻣﯿﺎن اﺟﺰاى ﺗﺮﮐﯿﺐ و اﻏﻠﺐ در ﺣﺮوف ﻣﻨﻔﺼﻞ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ :‬ورود‪،‬‬

‫آزادﻣﺮد‪ ،‬ﺧﺮدورزى‪ ،‬ﭘﺮدرآﻣﺪ )اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺗﺪاول ﻧﯿﻢﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮد(‪.‬‬

‫‪١‬ﻣﺮﮐﺐ ﯾﺎ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﻋﻢ‪ ‬ﮐﻠﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺷﺎﻣﻞ ﮐﻠﻤﻪﻫﺎﯾﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬داروﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻼب‪ ،‬داﻧﺸﺠﻮ‪،‬‬
‫داﻧﺶﭘﺮور‪ ،‬ﺧﺮدورزى‪ ،‬ﺗﻮر‪‬مزا‪ ،‬ﻏﺬاﺧﻮرى‪ ،‬ﻫﻤﺪﻟﻰ‪ ،‬ارﺟﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮرﺳﻰ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﻮﯾﻰ‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﭽﻪ‪ ،‬دﻓﺘﺮﭼﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪١‬‬
‫‪٢‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫ﻣﻮارد ﮐﺎرﺑﺮد ﻧﯿﻢﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻌﻤﻮﻻ‪» ‬ﻓﺎﺻﻠﻪ« را ﻣﯿﺎن ﻫﺮ دو ﮐﻠﻤﻪی ﻣﺴﺘﻘﻞ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﮐﻠﻤﺎت‬

‫اﯾﻦ ﺳﻄﺮ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﻠﻤﻪﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﭼﻨﺪﭘﺎره ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در ﻣﺠﻤﻮع ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ‬

‫ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ »ﻣﯽﺷﻮد«‪» ،‬رﻓﺘﻪاﻧﺪ«‪» ،‬دﺳﺖﻫﺎ«‪» ،‬ﻫﻤﻪی« ﯾﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻠﻤﻪی »ﻧﯿﻢﻓﺎﺻﻠﻪ«‪.‬‬

‫‪ur‬‬
‫اﮔﺮ دﻗﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﮐﻠﻤﻪی »ﻣﯽﺷﻮد« از دو ﺑﺨﺶ »ﻣﯽ« و »ﺷﻮد« ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه‪ ،‬وﻟﯽ‬

‫ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﺎن آنﻫﺎ از ‪ Space‬اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺸﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎدهﺗﺮ اﯾﻦ دو ﺑﺨﺶ ﻫﻢ ﺟﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫و ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‪» .‬ﻣﯽ« اﻓﻌﺎل ﻣﻀﺎرع‪» ،‬ﻫﺎ« ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﭘﺴﻮﻧﺪ ﻓﻌﻞﻫﺎ‪ ،‬و ﮐﻠﻤﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از دو ﯾﺎ‬

‫‪po‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺟﺰء ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ رﻋﺎﯾﺖ ﺷﻮد‪ .‬در ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻓﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ از دو واژهی ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺗﺸﮑﯿﻞ‬

‫ﺷﺪهاﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ را رﻋﺎﯾﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼ‪» ‬ﻣﻦ ﻣﺤﻤﺪ را دوﺳﺖدارم‪ «.‬ﻧﻪ »ﻣﻦ ﻣﺤﻤﺪ را دوﺳﺖ‬

‫دارم‪ «.‬زﯾﺮا »دوﺳﺖداﺷﺘﻦ« ﯾﮏ ﻓﻌﻞ ﻫﺴﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻦ از ﻗﺎﻋﺪهﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن »ﺟﺪاﻧﻮﯾﺴﯽ« ﭘﯿﺮوی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ »ﻧﯿﻢﻓﺎﺻﻠﻪ«ی ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻧﯿﺎز‬
‫‪ad‬‬
‫دارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻈﺮات ﻣﺘﻔﺎوت درﺑﺎرهی ﭘﯿﻮﺳﺘﻪﻧﻮﯾﺴﯽ و ﺟﺪاﻧﻮﯾﺴﯽ ﻟﻐﺎت‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺘﻦﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ‪،‬‬

‫ﺷﮑﻞ ﻧﮕﺎرﺷﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ را ﺑﻪ ﺻﻮرتﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﺮای اﯾﻦﮐﻪ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف و ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺑﻪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ از ﻣﺼﻮﺑﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎن زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ad‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ ﻓﻌﻞﻫﺎ و ﮐﻠﻤﻪﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺐاﻧﺪ از دو ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﺰء‪ .‬ﯾﺎ آن دو ﺟﺰء‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺠﺰاﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺪام ﻣﻌﻨﺎی ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ دارﻧﺪ؛ ﯾﺎ از ﭘﺴﻮﻧﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ دو ﺟﺰء ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪی‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ دارای ﻣﻌﻨﺎی ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺪا از ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﻮارد زﯾﺮ را از‬
‫‪m‬‬

‫آن اﺳﺘﺜﻨﺎ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬

‫‐ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪی ﻣﺮﮐﺐ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﺳﺘﻔﺎدهی زﯾﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﻠﻤﻪای ﯾﮏﺟﺰﺋﯽ درآﻣﺪه اﺳﺖ؛‬

‫ﻣﺜﻼ‪ :‬رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬آﺑﺮو‪.‬‬

‫‐ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ آن را ﺟﺪا ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ اﺷﺘﺒﺎه ﯾﺎ اﺑﻬﺎم در ﻣﻌﻨﺎ ﺷﻮد؛ ﻣﺜﻼ‪ :‬ﺑﻬﯿﺎر )ﺑﻪﯾﺎر(‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮوز )ﺑﻪروز(‪ ،‬رﻫﺒﺮ )رهﺑﺮ(‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪٣‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫در ﻧﻮﺷﺘﻦ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪﻫﺎی ﻣﺮﮐﺐ دﻗﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎی آن‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎی ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﯿﻢﻓﺎﺻﻠﻪ‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ؛ ﻣﺜﻞ وﺑﻼگﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﻪﺟﺎی وﺑﻼگ ﻧﻮﯾﺴﯽ‪.‬‬

‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﻠﻤﻪی ﻣﺮﮐﺐ‪ ،‬از ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ ﯾﺎ ﭘﺴﻮﻧﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﯾﺎ ﯾﮏ ﺟﺰء آن دارای ﻣﻌﻨﺎی ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﮕﺮ در ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺨﺘﯽ در ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﻠﻤﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﯾﻦﻫﺎ ﻗﻮاﻋﺪ ﮐﻠﯽ ﺟﺪاﻧﻮﯾﺴﯽ و ﭘﯿﻮﺳﺘﻪﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ در ﺑﻌﻀﯽ از ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎﺗﯽ ﻫﻢ‬

‫‪ur‬‬
‫وﺟﻮد دارد؛ ﻣﺜﻼ‪» .‬اﯾﻦ« و »آن« ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ ﻣﮕﺮ در ﮐﻠﻤﻪﻫﺎی آﻧﭽﻪ‪ ،‬آﻧﮑﻪ‪ ،‬اﯾﻨﮑﻪ‪،‬‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬آﻧﺠﺎ‪.‬‬

‫‐ »ﻫﻤﯿﻦ« و »ﻫﻤﺎن« و »ﻫﯿﭻ« ﻧﯿﺰ از ﮐﻠﻤﻪی ﺑﻌﺪ از ﺧﻮد ﺟﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ :‬ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬

‫‪po‬‬ ‫ﻧﺸﺮﯾﻪ‪ ،‬ﻫﯿﭻﯾﮏ‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺪام‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺲ‪.‬‬

‫‐ »ﭼﻪ« ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪی ﻗﺒﻞ از ﺧﻮدش ﻣﯽﭼﺴﺒﺪ‪ :‬آﻧﭽﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ‪ ،‬ﮐﻤﺎﻧﭽﻪ‪ ،‬و از ﮐﻠﻤﻪی‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﮕﺮ در ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻣﺜﻞ‪ :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر‪ ،‬ﭼﻄﻮر‪» ‐ .‬ﮐﻪ« از‬

‫ﮐﻠﻤﻪی ﻗﺒﻠﺶ ﺟﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ :‬ﭼﻨﺎنﮐﻪ‪ ،‬آنﮐﻪ؛ ﻣﮕﺮ در‪ :‬ﺑﻠﮑﻪ‪ ،‬آﻧﮑﻪ‪ ،‬اﯾﻨﮑﻪ‪.‬‬
‫‪ad‬‬
‫‐ ﺣﺮف »ﺑﻪ« اﮔﺮ ﺻﻔﺖ ﺑﺴﺎزد‪ ،‬ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺨﺮد و ﺑﻬﻨﺠﺎر‪ ،‬و در ﺑﻘﯿﻪی ﻣﻮارد ﺟﺪا‬

‫از ﮐﻠﻤﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﺜﻞ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا‪.‬‬

‫‐ »ﺑﯽ« ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪا از ﮐﻠﻤﻪی ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﮕﺮ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺟﺰﺋﯽ از ﮐﻠﻤﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ad‬‬

‫و ﻣﻌﻨﺎی آن ﮐﻠﻤﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺮﮐﺐ از ﻣﻌﻨﺎی اﺟﺰای آن ﻧﺒﺎﺷﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﺑﯿﻬﻮده‪ ،‬ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬ﺑﯿﺮاه‪ ،‬ﺑﯿﻨﻮا‪ ،‬ﺑﯿﺠﺎ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن ﻫﻤﻪی اﯾﻦ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ؛ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪﻧﻮﺷﺘﻦ‬

‫دو ﺟﺰء ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ اﺗﺼﺎل ﻣﻌﻨﺎی آن دو ﺟﺰء را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﯿﭽﺎره را‬

‫ﺑﯽﭼﺎره ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ! ‐ »ﻣﯽ« و »ﻫﻤﯽ« ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪا از ﮐﻠﻤﻪی ﺑﻌﺪ از ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ :‬ﻣﯽرود‪،‬‬
‫‪m‬‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» ‐ .‬ﻫﻢ« ﻫﻤﻮاره ﺟﺪا از ﮐﻠﻤﻪی ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﮕﺮ در ﻣﻮارد زﯾﺮ‪:‬‬

‫‪ .١‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﯽ از ﮐﻠﻤﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻫﻤﺸﻬﺮی‪ ،‬ﻫﻤﺸﯿﺮه‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن‪،‬‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‪.‬‬

‫‪ .٢‬ﺟﺰء دوم ﮐﻠﻤﻪ‪ ،‬ﺗﮏﻫﺠﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻫﻤﺪرس‪ ،‬ﻫﻤﺴﻨﮓ‪ ،‬ﻫﻤﮑﺎر‪ ،‬ﻫﻤﺮاه‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪﻧﻮﯾﺴﯽ آن‬

‫ﺑﺎﻋﺚ دﺷﻮارﺧﻮاﻧﯽاش ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ آن را ﺟﺪا ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ؛ ﻣﺜﻼ در ﮐﻠﻤﺎت ﻫﻤﺼﻨﻒ‪ ،‬ﻫﻤﺼﻮت‪.‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪۴‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫‐ »ﺗﺮ« و »ﺗﺮﯾﻦ« ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪا از ﮐﻠﻤﻪی ﭘﯿﺶ از ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﮕﺮ در ﮐﻠﻤﻪﻫﺎی ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﻣﻬﺘﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻬﺘﺮ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ‪.‬‬

‫‐ ﻧﻮﺷﺘﻦ »ﻫﺎ« )ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺟﻤﻊ(‪ ،‬در ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﺻﻮرت ﺟﺎﯾﺰ اﺳﺖ‪ :‬ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ‪/‬ﮐﺘﺎبﻫﺎ‪.‬‬

‫وﻟﯽ در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﭘﺮدﻧﺪاﻧﻪ ﺷﻮد و ﯾﺎ ﺑﻪ ط و ظ ﺧﺘﻢ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺟﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ :‬ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽﻫﺎ‪،‬‬

‫اﺳﺘﻨﺒﺎطﻫﺎ‪.‬‬

‫‪ur‬‬
‫ﺑﺮﺧ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻣﺮﺳﻮم‬

‫‪‐١‬ﺗﻨﻮﯾﻦ ﺑﺎ ﻋﺒﺎرات ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﻤﯽﺷﻮد‪» .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً« درﺳﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ »ﮔﺎﻫﺎً« اﺷﺘﺒﺎه‬

‫‪po‬‬
‫اﺳﺖ؛ زﯾﺮا »ﻣﺨﺼﻮص« ﻋﺒﺎرﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ رﯾﺸﻪ ﻋﺮﺑﯽ دارد اﻣﺎ »ﮔﺎه« واژهای اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺻﻞ ﻓﺎرﺳﯽ‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ ‐٢‬در ﻋﺒﺎراﺗﯽ ﮐﻪ از زﺑﺎن دﯾﮕﺮی وارد زﺑﺎن ﻣﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺣﺮف ‪ T،‬از »ت« اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد‬
‫‪ad‬‬
‫ﻧﻪ »ط«‪ .‬ﻣﺜﻼ »ﻧﺮماﻓﺰار ﻣﺘﻠﺐ« ﻧﻪ »ﻧﺮماﻓﺰار ﻣﻄﻠﺐ« و ﯾﺎ »اﻣﭙﺮاﺗﻮر« ﻧﻪ »اﻣﭙﺮاﻃﻮر«‪ .‬ﺳﺎﯾﺮ ﻋﺒﺎرﺗﯽ‬

‫ﮐﻪ از زﺑﺎن ﻏﯿﺮ ﻋﺮﺑﯽ وارد زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺮوف اﺻﻠﯽ ﻓﺎرﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ ‐٣‬ﻋﺒﺎرت »ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ« اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد »ﻋﻠﯿﻪ«‪.‬‬

‫‪ ‐۴‬اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ » ‬غ « و » ق « در ﺑﯿﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن زﯾﺎد دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺷﻮد و‬
‫‪ad‬‬

‫ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮ در ﮔﻮﮔﻞ‪ ،‬از اﻣﻼی ﺻﺤﯿﺢ ﻋﺒﺎرت‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﯾﺪ‪.‬‬

‫‪ ‐۵‬اﺳﺘﻔﺎده از » ه «ی ﻣﻮﻧﺚ ﭼﻪ در ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﭼﻪ در ﻧﻮﺷﺘﻦ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت راﯾﺠﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ زﯾﺎد ﻣﺮﺗﮑﺐ آن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ »ﺧﻮاﻫﺮان ﻣﺤﺘﺮﻣﻪ«‪.‬‬

‫‪ ‐۶‬ﻋﻼﺋﻢ ﺟﻤﻊ ﻋﺮﺑﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﺟﻤﻊ ﺑﺴﺘﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﻓﺎرﺳﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻣﺜﺎل ﻣﻌﺮوف‪:‬‬
‫‪m‬‬

‫»آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎ« ﻧﻪ »آزﻣﺎﯾﺸﺎت«‪.‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪۵‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫وﯾﺮاﯾﺶ آﻧﻼﯾﻦ ﻣﺘﻦﻫﺎی ﻓﺎرﺳ‬

‫ﺑﺮای وﯾﺮاﯾﺶ ﻣﺘﻦﻫﺎی ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﺜﻼ‪ ‬ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎی وﺑﻼگ و ﯾﺎ ﭘﺎﯾﺎنﻧﺎﻣﻪﺗﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ وﯾﺮاﺳﺒﺎز‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺳﺎﯾﺖ در ﻣﺮاﺣﻞ اوﻟﯿﻪ اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﻮارد ﻣﺜﻞ ﻧﯿﻢﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ur‬‬
‫ﻋﻼﺋﻢ وﯾﺮاﯾﺸ‬ ‫‪٢.٢‬‬

‫در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻼﺻﻪای از ﮐﺎرﺑﺮدﻫﺎی ﻋﻼﺋﻢ وﯾﺮاﯾﺸﯽ را ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫‪po‬‬
‫ﻻزم ﺑﻪ ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻼﺋﻢ ﻧﻘﻄﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻣﺎ و ‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻗﺒﻠﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪه و از ﺣﺮف ﺑﻌﺪی ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ ١.٢.٢‬ﻣﺜﺎل‪ .‬ﻫﺮ ﻓﻀﺎی ﺑﺮﻧﻮﻟﻮژی‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟﻪای و ﺗﺎم‪ ،‬ﺑﺎرﻟﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ad‬‬
‫ﭼﺴﺒﺎﻧﺪن ﺣﺮف اﺿﺎﻓﻪ ی ﻓﺎرﺳ ”ﺑﻪ ” ﺑﻪ واژه ﻫﺎ‬ ‫‪٣.٢‬‬

‫در زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﺣﺮف ﺟﺮ ” ب “ را ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ واژهی ﺑﻌﺪی ﮐﻪ ﻣﺠﺮور ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﭼﺴﺒﯿﺪه ﻧﻮﺷﺖ‪،‬‬

‫اﻣﺎ در زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺮف اﺿﺎﻓﻪی ” ﺑﻪ “را ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻮاره ﺟﺪا از واژهی ﺑﻌﺪی ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ در اﺷﮑﺎل‬
‫‪ad‬‬

‫ﮐﻬﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ :‬ﺑﺪﯾﻦ ) ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ( و ﺑﺪو ) ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ او( و ﺑﺪان ) ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ آن( و ﯾﺎ زﻣﺎﻧﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ‬

‫ﻓﻌﻞ ﻳﺎ ﻣﺼﺪر ﺑﻴﺎﻳﺪ )ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﮕﻔﺘﻢ( و ﯾﺎ »ﺑﻪ« ﺻﻔﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ) ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺨﺮد‪ ،‬ﺑﻬﻮش‪ ،‬ﺑِﻨﺎم(‪ .‬اﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪه رﻋﺎﯾﺖ ﻧﺸﻮد‪ ،‬آن ﮔﺎه در ﻣﻮارد ﺑﺴﯿﺎری اﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن واژهﻫﺎ و ﻣﻌﺎﻧﯽ‬
‫‪m‬‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ(‪ ،‬ﻣﺜﻼ‪ ” ‬ﺑﻪ ﻧﺎم “و ”ﺑﻨﺎم “ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﮐﺎرﺑﺮد وﯾﮋهای‬ ‫وﺟﻮد دارد ) ﮐﻪ ﺑﻪ آن اﻟﺘﺒﺎس ﻣﻌﻨ‬

‫دارد‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎ دﻗﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬

‫” او ﻧﻮﯾﺴـﻨﺪهی ﺑﻨﺎﻣﯽ ﺑﻮد “ و ﯾﺎ ” ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ “.‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﮔﺮ ” ﺑﻪ روی‬

‫“ را ” ﺑﺮوی“ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ‪ ،‬آﺷﮑﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮاد ﭼﯿﺴﺖ؟ آﯾﺎ ﻣﻨﻈﻮر از ” ﺑﺮوی“ ﻓﻌﻠﯽ از ﻣﺼﺪر رﻓـﺘﻦ‬

‫اﺳـﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﺮوی و‪. ...‬ﯾﺎ آن ﮐﻪ ﻣﺜﻼ‪ ‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ‪ ” :‬اﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ روی ﻣﯿﺰ اﺳﺖ ‪“.‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪۶‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫و ﯾﺎ اﮔﺮ ﻣﺎ ” ﺑﻪ درد “ را ” ﺑﺪرد “ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ ﺑﺎزﻫﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﻌﻨﺎ رخ ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ” ﺑﺪرد “ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺎره‬

‫ﮐﻨﺪ و ” ﺑﻪ درد “ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻏﻢ و اﻧﺪوه‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪاﻧﺪ ﺻﺪ ﻫﺎ واژه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻮﺷـﺘﻦ آنﻫﺎ ﺑﺎ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ دل و ﺑﺪل‪ ،‬ﺑﻪ ﺷـﺘﺎب و ﺑﺸـﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر و ﺑﮑﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮدن و ﺑﮕﺮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺲ و‬

‫ﺑﮑﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن و ﺑﻬﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮدش و ﺑﮕﺮدش‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ و ﺑﭽﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ و ﺑﻬﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺮ و ﺑﺨﺮ‪ ،‬ﺑﻪ دوش‬

‫و ﺑﺪوش‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎر و ﺑﺒﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاب و ﺑﺨﻮاب و ﻏﯿﺮه‬

‫‪ur‬‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ‪ /‬ﮔﺰاردن‬ ‫‪۴.٢‬‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ‪ ،‬در ﻣﻌﻨﺎي ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻛﻠﻤﻪ‪» ،‬ﻗﺮار دادن ﺑﻪﻃﻮر ﻋﻴﻨﻲ و ﻣﺸﻬﻮد« اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻼ‪» ً:‬ﻟﻴﻮان را روي ﻣﻴﺰ‬

‫‪po‬‬
‫ﻣﻲﮔﺬارم« ﻳﺎ»ﻛﺘﺎب را در ﻗﻔﺴﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ «.‬اﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﺠﺎزاً ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي »ﻗﺮارداد ﻛﺮدن‪ ،‬وﺿﻊ ﻛﺮدن‪،‬‬

‫ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻛﺮدن« اﺳﺖ و ﭼﻮن ﻣﻘﺼﻮد از ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬار ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن را وﺿﻊ و ﺑﻨﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ )و ﻧﻪ‬

‫ﻓﺮﺿﺎً ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن را اﺟﺮا ﻣﻲﻛﻨﺪ( ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﺣﺮف »ذ« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫‪ad‬‬
‫ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬاري ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي »وﺿﻊ ﻗﻮاﻧﻴﻦ«اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺜﺎل‪» :‬ﻣﺠﻠﺲ ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬاري‪ «.‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻦ‬

‫اﻳﻦ دو ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰار و ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاري ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬و ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻋﺘﮕﺬار ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺖ را‬

‫وﺿﻊ و ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻣﻲﻛﻨﺪ )و ﻧﻪ ﻓﺮﺿﺎً ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺖ را اﺟﺮا ﻣﻲﻛﻨﺪ( و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﺣﺮف »ذ« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ‬

‫ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي »ﻣﺆﺳ‪‬ﺲ« ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺎي ﻛﺎري را ﻳﺎ ﻣﻮﺳﺴﻪاي را ﻣﻲﮔﺬارد‬
‫‪ad‬‬

‫و ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﺑﺎ ﺣﺮف »ز« ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺰاردن‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺰاﺷﺘﻦ ﺑﺎ »ز« و ﮔﺬاردن ﺑﺎ »ذ« ﻏﻠﻂ اﺳﺖ و ﺻﺤﻴﺢ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ و ﮔﺰاردن اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻠﻂ اﻳﻦ دو ﻓﻌﻞ اﺧﻴﺮ از آﻧﺠﺎ ﻧﺎﺷﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﻴﻐەی اﻣﺮي ﻫﺮ دو از‬

‫ﻟﺤﺎظ آواﻳﻲ ﻳﮑﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﻣﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻲﺷﻮد ﮔﺬار و اﻣﺮ ﮔﺰاردن ﻣﻲﺷﻮد ﮔﺰار‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻌﻨﺎي‬
‫‪m‬‬

‫آﻧﻬﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻳﮑﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﺰاردن ﻣﻌﻨﺎي ﻣﺘﻌﺪد دارد ﻛﻪ ﻫﻤﻪی آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺗﻮان در دو ﻣﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ‬

‫ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮد‪:‬‬

‫‪ (١‬ﻳﮑﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي »ﺑﻪ ﺟﺎ آوردن« ﻳﺎ »ادا ﻛﺮدن« ﻳﺎ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﺳﺘﻌﻤﺎل ﻣﻌﺎﺻﺮان‪» ،‬اﺟﺮاﻛﺮدن« و‬

‫»اﻧﺠﺎم دادن‪ «.‬ﻣﺜﻼ‪ ‬ﻧﻤﺎز ﮔﺰاردن ﻳﻌﻨﻲ »ادا ﻛﺮدن وام«‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وامﮔﺰار ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ و ﻧﻪ وامﮔﺬار‪.‬‬

‫و ﻧﻴﺰ ﺣﺞﮔﺰار ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ »اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪه ﻣﻨﺎﺳﻚ ﺣﺞ«‪ ،‬و ﻧﻪ ﺣﺞﮔﺬار‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺷﺖ‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪٧‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫ﺧﺮاﺟﮕﺰار‪ ،‬ﺳﭙﺎسﮔﺰار‪،‬ﺷﮕﺮﮔﺰار‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖﮔﺰار‪ ،‬ﺣﻖﮔﺰار‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦﮔﺰار‪ ،‬ﻣﺪحﮔﺰار‪ ،‬ﺳﻨﺖﮔﺰار‪ ،‬ﻛﺎرﮔﺰار و‬

‫ﭘﻴﻐﺎم ﮔﺰار‪.‬‬

‫‪ (٢‬ﻣﻌﻨﺎي دوم ﮔﺰاردن »ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن از زﺑﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﻳﺎ از ﺑﻴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﻳﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ اﻳﻦ زﻣﺎن‪ ،‬از‬

‫ﻧﻈﺎﻣﻲ )ﺳﻴﺴﺘﻤﻲ( ﺑﻪ ﻧﻈﺎم دﻳﮕﺮ« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺘﺮادف اﺳﺖ ﺑﺎ »ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮدن« )ﮔﺰارﻧﺪه و ﮔﺰارش‬

‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي »ﻣﺘﺮﺟﻢ« و »ﺗﺮﺟﻤﻪ« ﺑﻮده اﺳﺖ( ﻳﺎ »ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮدن« و »ﺷﺮح دادن« ) ﺧﻮابﮔﺰاري ﻳﻌﻨﻲ‬

‫‪ur‬‬
‫»ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب« و ﺧﻮابﮔﺰار ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻌ‪‬ﺒﺮ‪ (.‬اﺻﻄﻼﺣﺎت ﮔﺰارﺷﮕﺮ و ﺑﺮﮔﺰار و ﺑﺮﮔﺰاري ﻛﻪ اﻣﺮوزه در‬

‫ﻣﻌﻨﺎي ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲروﻧﺪ ﻳﺎ از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﺎي اﺧﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﻐﺎمﮔﺰار از ﻣﻌﻨﺎي اول‬

‫ﮔﺰاردن‪.‬‬

‫‪po‬‬ ‫ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻓﻌﻞ ﺑﺎ ﻓﺎﻋﻞ‬

‫در ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﻋﻞ ﻣﻔﺮد ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻌﻞ ﻣﻔﺮد آورده ﻣﻲﺷﻮد )ﺟﺰ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﺑﻴﺎن اﺣﺘﺮام‪ ،‬ﻣﺜﻼ‪» ‬آﻗﺎي‬
‫‪۵ .٢‬‬
‫‪ad‬‬
‫رﺋﻴﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ« ﺑﻪ ﺟﺎي »آﻗﺎي رﺋﻴﺲ ﮔﻔﺖ«(و اﮔﺮ در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮده اﻣﺮوزه ﻣﻨﺴﻮخ اﺳﺖ و‬

‫ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ذﻛﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﻓﺎﻋﻞ ﺟﻤﻊ ﻗﺎﻋﺪه ﻛﻠﻲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺎﻧﺪار ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻌﻞ آن‬

‫ﺑﻪ ﺻﻴﻐﻪی ﺟﻤﻊ ﻣﻲآﻳﺪ‪» :‬ده دروﻳﺶ در ﮔﻠﻴﻤﻲ ﺑﺨﺴﺒﻨﺪ و دو ﭘﺎدﺷﺎه در اﻗﻠﻴﻤﻲ ﻧﮕﻨﺠﻨﺪ« و ﻳﺎ » دو‬

‫ﻛﺲ رﻧﺞ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﺮدﻧﺪ و ﺳﻌﻲ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه ﻛﺮدﻧﺪ‪ :‬ﻳﮑﻲ آﻧﻜﻪ اﻧﺪوﺧﺖ و ﻧﺨﻮرد و دﻳﮕﺮ آن ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺖ‬
‫‪ad‬‬

‫و ﻧﮑﺮد‪ «.‬وﻟﻲ ﻓﺎﻋﻞ )ﻳﺎ ﻣﺴﻨﺪاﻟﻴﻪ( ﺟﻤﻊ اﮔﺮ ﺑﻴﺠﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻ‪ ‬ﻓﻌﻞ آن ﻣﻔﺮد آورده ﻣﻲﺷﻮد‪» :‬دو‬

‫ﭼﻴﺰ ﻣﺤﺎل ﻋﻘﻞ اﺳﺖ‪ :‬ﺧﻮردن ﺑﻴﺶ از رزق ﻣﻘﺴﻮم و ﻣﺮدن ﭘﻴﺶ از وﻗﺖ ﻣﻌﻠﻮم«‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻚ اﺳﺘﺜﻨﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﮔﺎه ﻓﺎﻋﻞ ﺑﻴﺠﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺪار ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺮاي آن ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻓﻌﻞ را ﺟﻤﻊ‬

‫ﻣﻲآورﻧﺪ‪ :‬اﺑﺮ و ﺑﺎد و ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻓﻠﻚ در ﻛﺎرﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻛﻒ آري و ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﺨﻮري‪ .‬ﭼﻮن‬
‫‪m‬‬

‫ﻛﺎرﻛﺮدن ﻣﺨﺘﺺ ﺟﺎﻧﺪاران اﺳﺖ و در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺟﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﺑﺮ و ﺑﺎد و ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻓﻠﻚ‪،‬‬

‫ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه ﻓﻌﻞ ﺑﻪ ﺻﻴﻐﻪ ﺟﻤﻊ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪٨‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫ﭼﺮا ‪ /‬ﭼﻪ را‬ ‫‪۶ .٢‬‬

‫واژهی ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮرت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد وﻟﻲ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﭼﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫دو ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺪا از ﻫﻢ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻪ را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد ﭼﺮا ﺑﺮداﺷﺘﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻲ؟ وﻟﻲ ﭼﻪ را‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮداﺷﺘﻲ؟‬

‫‪ur‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ‪ /‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ‬ ‫‪٧.٢‬‬

‫اﻳﻦ دو ﺗﺮﻛﻴﺐ را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎرﺑﺮد ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺣﺮف رﺑﻂ ﻣﺮﻛﺐ‪ ،‬دﻻﻟﺖ ﺑﺮﺗﺸﺒﻴﻪ و ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬

‫‪po‬‬
‫و ﺑﺎ »ﺑﻪﻃﻮريﻛﻪ« ﻣﺘﺮادف اﺳﺖ اﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ‪ ،‬ﻗﻴﺪ ﺗﺎﻛﻴﺪ اﺳﺖ و ﻣﻌﻤﻮﻻ‪ ‬ﭘﺲ از ﻛﻠﻤﻪ اﮔﺮ و ﺑﺮاي ﺗﻘﻮﻳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﺎي آن ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲرود‪.‬‬

‫آن ‪ /‬اﻳﻦ‬ ‫‪٨.٢‬‬

‫‪ad‬‬
‫ﺿﻤﻴﺮ اﺷﺎره آن و اﻳﻦ ﻫﺮ ﮔﺎه ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﺣﺮف »ﻛﻪ« ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻ‪ ‬ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺷﮑﺮ آﻧﮑﻪ ﺷﮑﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﻛﺎم ﺑﺨﺖ اي ﮔﻞ‬

‫وﻟﻲ اﮔﺮ آن و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي آن ﻛﺲ ﻳﺎ آن ﭼﻴﺰ و اﻳﻦ ﻛﺲ ﻳﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺪا از ﻛﻪ‬
‫‪ad‬‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺎ ‪ /‬آن‬ ‫‪٩ .٢‬‬

‫‪m‬‬

‫»ﻫﺎ « و »ان« ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﻤﻊ در ﻓﺎرﺳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ واژﮔﺎن ﻓﺎرﺳﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ »ﻫﺎ« ﻳﺎ »ان« ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ و در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت واژه ﺑﺮ ﺧﻼف ﻗﻮاﻋﺪ ﻳﺎ اﺻﻮل دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻳﺎ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻗﻴﺎس ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ‪» .‬ﻫﺎ« ﺑﺮاي ﺟﺎﻧﺪار و ﺑﻲ ﺟﺎن و »ان« ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺎﻧﺪاران ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲرود‪ .‬در ﻋﺮﺑﻲ»ات« ‪» ،‬ون« و »ﻳﻦ« ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﻤﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻧﺒﺎﻳﺪ‬

‫واژﮔﺎن ﻓﺎرﺳﻲ را ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﻤﻊ در ﻋﺮﺑﻲ ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪٩‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت و ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت ﺻﺤﯿﺢ وﻟﯽ آزﻣﺎﻳﺸﺎت‪ ،‬داوﻃﻠﺒﻴﻦ و ﺑﺎزرﺳﻴﻦ ﻏﻠﻂ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻮﯾﻦ و ﺟﻤ ﻣ ﺴﺮ‬ ‫‪١٠.٢‬‬

‫اﻟﻒ( ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻣﺜﻞ اﻛﺜﺮاً‪ ،‬اﺣﺘﺮاﻣﺎً‪ ،‬اﻗﻼ‪ ‬ﺑﻪﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ ﭼﻪ در ﻓﺎرﺳﻲ و ﭼﻪ در ﻋﺮﺑﻲ ﭼﻮن ﺑﺎب‬

‫اﻓﻌﻞ ﺗﻨﻮﻳﻦ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫‪ur‬‬
‫ب( از واژهﻫﺎي ﻓﺎرﺳﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﮑﺜﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺴﺎزﻳﻢ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻓﻘﻂ در زﺑﺎن ﻋﺮﺑﻲ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻨﺎدر‪ ،‬ﻓﺮاﻣﯿﻦ‪ ،‬دراوﯾﺶ و اﺳﺎﺗﯿﺪ ﻏﻠﻂ وﻟﯽ ﮐﻠﻤﻪی ﻋﻠﻤﺎء ﺟﻤﻊ ﻋﺎﻟﻢ و ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪po‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺼﻮت ﺑﻠﻨﺪ »آ« و دوم ﺑﻌﺪ از‬ ‫‪ ١.١٠.٢‬ﺗﺬﮐﺮ‪ (١ .‬اﻟﻒِ اﺳﺖ در دو ﺟﺎ ﺣﺬف ﻣ ﺷﻮد‪ :‬ﻳ‬

‫ﻣﺼﻮت ﺑﻠﻨﺪ »او« ﻣﺜﻼ اﺣﻤﺪ داﻧﺎ اﺳﺖ ﻏﻠﻂ وﻟ اﺣﻤﺪ داﻧﺎﺳﺖ ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻤﺎن آﺑﻴﺴﺖ ﻏﻠﻂ وﻟ آﺳﻤﺎن آﺑﻲ اﺳﺖ ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻠ ﻛﻢ رو اﺳﺖ ﻏﻠﻂ وﻟ ﻋﻠ ﻛﻢ روﺳﺖ ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ad‬‬
‫‪ (٢‬واژهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از دو ﺟﺰء ﭘﻲ در ﭘﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﺳﺎ ﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ‪ :‬ﻟﻚ ﻟﻚ‪ ،‬ﮔﺎه‬

‫ﮔﺎه‪ ،‬ﻳﻚ ﻳﻚ‬

‫‪ (٣‬ﻣﻮﺻﻮف و ﺻﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟ‬

‫در اﻧﺘﻬﺎ‪ ،‬در ﺟﺪولﻫﺎی ﺻﻔﺤﺎت ﺑﻌﺪ ﮐﺎرﺑﺮدﻫﺎی ﻣﻔﯿﺪی از ﻋﻼﯾﻢ وﯾﺮاﯾﺸﯽ ﺑﯿﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﯿﺪ اﺳﺖ‬
‫‪ad‬‬

‫ﺗﺎ اﻧﺪازهای ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪m‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪١٠‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫ﻣﻮارد اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻧﺎم‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ‬

‫‪ (١‬در ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺑﺠﺰ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎی ﭘﺮﺳﺸﯽ و ﺗﻌﺠﺒﯽ‬
‫‪ (٢‬ﭘﺲ از ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺸﺎﻧﻪی اﺧﺘﺼﺎر ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫‪.‬‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺑﻬﺎءاﻟﺪّﯾﻦ ﺣﺎﻓﻆ‬
‫ﺷﯿﺮازی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﺎل ‪ ٧٠۶‬ه‪ .‬ش‪.‬‬
‫‪ (١‬ﻣﯿﺎن ﻋﺒﺎرات‪ :‬ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺎرﻟﺪ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺑﺎرﻟﺪ در ﻓﻀﺎی‬
‫ﺑﺮداری ﺗﻮﭘﻮﻟﻮژﯾﮑﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای ﻣﺤﺪّب‪ ،‬دو‪‬ار‪ ،‬ﺟﺬﺑﯽ‬
‫و ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ur‬‬
‫‪ (٢‬ﭘﺲ از ﻣﻨﺎدا‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻣﺮا آن ده ﮐﻪ آن ﺑﻪ‪.‬‬
‫‪ (٣‬ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﺎ ﻋﺒﺎراﺗﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻮﺿﯿﺢ‪ ،‬در ﺿﻤﻦ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﯾﺎ ﻋﺒﺎراﺗﯽ دﯾﮕﺮ آورده ﺷﻮد‪ :‬ﺧﻮان ﮐﺎرﻟﻮس‬
‫ﻓﺮاﻧﺪو‪ ،‬ﺗﻮﭘﻮﻟﻮژیدان ﻣﻌﺎﺻﺮ‪ ،‬در زﻣﯿﻨﻪی ﺗﻮﭘﻮﻟﻮژی ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎی‬ ‫وﯾﺮﮔﻮل )ﺑﻨﺪ(‬ ‫‪،‬‬
‫ﻣﺘﻌﺪدی ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪po‬‬
‫‪ (۴‬ﺑﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﮐﻪ اﺳﻨﺎد واﺣﺪی ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬دﮐﺘﺮ رﺿﺎﯾﯽ‪،‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﻧﺎﻣﺪاری‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪﯾﺎن و دﮐﺘﺮ ﺳﯿﺎوﺷﯽ از اﺳﺘﺎدان‬
‫داﻧﺸﮑﺪهی ﻋﻠﻮم رﯾﺎﺿﯽ و ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ داﻧﺸﮕﺎه ﭼﻤﺮان ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ (۵‬ﺑﯿﻦ دو ﮐﻠﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻮاﻧﻨﺪه آنﻫﺎ را ﺑﺎ ﮐﺴﺮهی‬
‫اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﻬﺮﯾﺎر را راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ad‬‬
‫‪ (١‬ﻗﺒﻞ از ﻧﻘﻞ ﻗﻮل‬
‫‪ (٢‬ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮﺷﻤﺮدن اﺟﺰای ﯾﮏ ﭼﯿﺰ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ از آﺛﺎر‬
‫زﻧﺪهﯾﺎد ﭘﺮوﯾﺰ ﺷﻬﺮﯾﺎری ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﺗﺮﺟﻤﻪی رﯾﺎﺿﯿﺎت در‬
‫ﺷﺮق‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪی ﺧﻼﻗﯿﺖ رﯾﺎﺿﯽ و ﺗﺄﻟﯿﻒ ﻏﯿﺎثاﻟﺪﯾﻦ ﺟﻤﺸﯿﺪ‬ ‫دو ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫‪:‬‬
‫ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ‪.‬‬
‫‪ (٣‬ﺟﻠﻮی ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ آﻧﻬﺎ را ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪:‬‬
‫‪ad‬‬

‫ﺗﻮﭘﻮﻟﻮژی‪ :‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪی ﻣﮑﺎن‬

‫‪ (١‬در ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻤﻠﻪﻫﺎی ﭘﺮﺳﺸﯽ‬
‫‪ (٢‬ﺑﺮای ﻧﺸﺎن دادن ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺮدﯾﺪ ﯾﺎ اﺳﺘﻬﺰا‪ :‬او ﻧﺎﺑﻐﻪ )؟(‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال‬ ‫؟‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻌﺠ‪‬ﺐ ﯾﺎ ﺧﻄﺎب ‪ (١‬در ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻤﻠﻪﻫﺎی ﺗﻌﺠﺒﯽ‬ ‫!‬
‫‪ (٢‬ﭘﺲ از اﺻﻮات‪ :‬ﻫﺎن! ای دل ﻋﺒﺮت ﺑﯿﻦ‬
‫‪ (١‬ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ از ﺟﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﮐﺴﯽ‬
‫‪m‬‬

‫‪(٢‬اﺳﺎﻣﯽ و ﻋﻨﺎوﯾﻦ واﺻﻄﻼﺣﺎت ﻋﻠﻤﯽ ﯾﺎ ﻓﻨﯽ )ﻓﻘﻂ ﺑﺎر‬ ‫ﮔﯿﻮﻣﻪ‬ ‫»«‬

‫اول(‬
‫‪ (١‬ﺑﺮای ﺟﺪا ﮐﺮدن ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺟﻬﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن و ﻣﻔﻬﻮم‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ وﻟﯽ در ﯾﮏ ﻋﺒﺎرت ﻃﻮﻻﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دارﻧﺪ‪ :‬داﻧﺸﺠﻮ ﺑﺎﯾﺪ درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ؛‬
‫ﻧﻘﻄﻪ وﯾﺮﮔﻮل )ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻨﺪ(‬ ‫؛‬
‫ﻣﻨﻈ‪‬ﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن اﺳﺘﺎد ﺗﻮ‪‬ﺟﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ (٢‬در ﺑﯿﺎن ﺗﻮﺿﯿﺢ و ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﭘﯿﺶ از ﮐﻠﻤﻪﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺜﻼ‪،‬‬
‫ﻓﺮﺿﺎً‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ و ‪...‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬

‫‪١١‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ‪ .٢‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﮕﺎرﺷ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳ‬

‫ﻣﻮارد اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻧﺎم‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ‬

‫‪ (١‬در ﻣﮑﺎﻟﻤﻪی ﺑﯿﻦ اﺷﺨﺎص داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﯾﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎ ﯾﺎ‬
‫ذﮐﺮ ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﺗﻠﻔﻨﯽ‪ ،‬در اﺑﺘﺪای ﺟﻤﻠﻪ و از ﺳﺮ ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی‬
‫ﻧﺎم ﮔﻮﯾﻨﺪه‪.‬‬
‫ﺧﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫‐‬
‫‪ (٢‬ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دو ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺮ روی ﻫﻢ دو ﺟﻨﺒﻪی ﻣﺨﺘﻠﻒ از‬
‫ﯾﮏ ﻣﻨﻈﻮر را ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ‪ :‬ﻣﺒﺎﺣﺚ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‐رواﻧﯽ ﮔﺎه ﺑﻪ‬
‫ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ur‬‬
‫‪ (١‬ﻣﯿﺎن ﻋﺒﺎرات‪ :‬ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺎرﻟﺪ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺑﺎرﻟﺪ در ﻓﻀﺎی‬
‫ﺑﺮداری ﺗﻮﭘﻮﻟﻮژﯾﮑﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای ﻣﺤﺪّب‪ ،‬دو‪‬ار‪ ،‬ﺟﺬﺑﯽ‬
‫و ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ (٢‬ﭘﺲ از ﻣﻨﺎدا‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻣﺮا آن ده ﮐﻪ آن ﺑﻪ‪.‬‬
‫‪ (٣‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﺎ و ﺑﻪ ﺑﺮای ﺑﯿﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪی زﻣﺎﻧﯽ و ﻣﮑﺎﻧﯽ‪:‬‬ ‫وﯾﺮﮔﻮل )ﺑﻨﺪ(‬ ‫‪،‬‬

‫‪po‬‬ ‫اﺗﻮﺑﻮس ﮐﯿﺎﻧﭙﺎرس‐ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪ (۴‬ﺑﺮای ﺟﺪا ﮐﺮدن ﻋﺒﺎرت ﻣﻌﺘﺮﺿﻪ‪.‬‬
‫‪ (۵‬ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻠﻤﻪای در آﺧﺮ ﺳﻄﺮ ﻧﮕﻨﺠﺪ‪.‬‬
‫‪ (۶‬ﺑﺮای ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺗﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﺮﮐﯿﺒﺎت زﯾﺮ در رﯾﺎﺿﯽ‪ :‬ﻓﻀﺎی‬
‫ﻓﺮﺷﻪ‐ﯾﻮرﯾﺴﻮن‪ ،‬ﻓﻀﺎ‬
‫‪ (١‬ﺑﺮای ﻧﺸﺎن دادن ﮐﻠﻤﺎت و ﺟﻤﻼت ﻣﺤﺬوف و ﯾﺎ ﺳﺨﻦ‬
‫ﻧﺎﺗﻤﺎم‬
‫‪ad‬‬
‫‪ (٢‬ﺑﺮای ﻧﺸﺎن دادن ﮐﺸﺶ ﺣﺠﺎ در ﮔﻔﺘﺎر‪ :‬آﻫﺎ ‪. . .‬ی‬ ‫ﺳﻪ ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫‪...‬‬
‫رﯾﺎﺿﯽداﻧﺎن‬
‫‪ (٣‬اﻓﺘﺎدﮔﯽ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ از ﯾﮏ ﻧﺴﺨﻪی ﺧﻄﯽ‬
‫‪ (١‬ﺑﺮای ﺑﯿﺎن ﻣﻌﺎﻧﯽ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﺰء اﺻﻞ ﮐﻼم ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ (٢‬در ﺗﺼﺤﯿﺢ ﻣﺘﻮن ﮐﻠﻤﺎت اﻟﺤﺎﻗﯽ ﯾﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ‬
‫در ﻗﻼب ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻗﻼب‬ ‫][‬
‫‪ad‬‬

‫‪ (٣‬ﺑﯿﺎن ﻣﺮاﺟﻊ‪ :‬ﺑﺮﻫﺎن‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺮﺟﻊ]‪ [٢۵‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪ (١‬ﻣﻌﺎﻧﯽ و ﻣﻌﺎدل ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ‬

‫ﮐﻤﺎﻧﮏ )ﭘﺮاﻧﺘﺰ( ‪ (٢‬ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫)(‬
‫‪ (٣‬ذﮐﺮ ﺗﺎرﯾﺦ‪ ،‬ﺷﻬﺮت‪ ،‬ﻧﺎم ﺳﺎﺑﻖ‬
‫‪ (١‬در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺮای ﺟﺪا ﮐﺮدن روز‪ ،‬ﻣﺎه و ﺳﺎل از ﻫﻢ‬
‫ﻣﻤﯿ‪‬ﺰ )ﺧﻂ ﻣﻮر‪‬ب(‬ ‫‪/‬‬
‫‪m‬‬

‫‪ (٢‬در ﺷﻌﺮ ﺑﺮای ﺟﺪا ﮐﺮدن ﻣﺼﺮاعﻫﺎی ﯾﮏ ﺑﯿﺖ‬

‫‪ (١‬ﺑﺮای ﻧﺸﺎن دادن اﻧﺸﻌﺎب و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﻮاﺑﻊ ﭼﻨﺪ ﺿﺎﺑﻄﻪای‬
‫}‬ ‫ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرود‪:‬‬ ‫آ ﮐﻮﻻد‬ ‫}‬
‫‪−۱‬‬
‫ﺗﻮاﺑﻊ ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪:‬‬
‫‪−۲‬‬

‫اﯾﺎم ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺘﺎن ﺑﺎد‬

‫ﮐﺎﻧﺎل آﻣﻮزﺷﯽ ﺗﺎﯾﭗ ﺑﺎ ﻻﺗﮏ ◀◀◀◀◀◀ ‪@UseLatex‬‬

‫‪madad− sh@yahoo.com‬‬ ‫‪@UseLatex‬‬ ‫ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﻨﻈﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪدﭘﻮر‬