I'M THE CHOSEN BRIDE OF A VAMPIRE KING [COMPLETED]

Description

Chishelle is an ordinary girl. Her mother and father was died when she was 8 year’s
old. There’s a mark in their neck that the reason of their death. The only thing
that she know was, there’s a man who sucks their blood and she’s the only one who’s
still alive on that scary night.

Little did she know that the king of vampire that who choose her as a bride is the
man who killed her parents on that day. How will she accept the man who killed her
parents, even though she love him?

July 18 2020

PROLOGUE

This is my second story of vampire series. I hope you like it! By the way, like my
page guys! Pinknabear and add me at my facebook account Pinkswrite WP. Thank you!

Ang b’wan ay maganda at may magandang hulma sa kalangitnaan ng dilim ng himpapawid.

Chishelle was woke up in the middle of the night because she heard someone’s
screeming and begging with help. She rubbed her eyes and she looked at her door and
she saw someone’s shadow outside of her door. No’n ay wala syang m’wang sa kanyang
nakikita. She heard her mother’s voice, pinihit nya ang doornob at do’n ay
nasaksihan ang hindi inaasahang pangyayare.

There’s a man infront of her who sucks her parents blood and begging for help. She
can’t move herself cause of what she was saw and she can’t speak. She never thought
that this will be the last time that she will saw her parents. Her tear’s started
to fall on her eyes. The man infront of her give her a smirk. There’s a blood on
his mouth and he licked it. With a wide evil smile.

“You want to join your parents little girl?” her heart beat so fast and her eyes
widened.

She wanted to shout, but nothing came out of her throat. Lumpit ito sa kanya at
napaatras sya ng umupo ito sa harap nya. She smell the blood cause of the stink on
the this man’s shirt.

“You have a beautiful face,” suri nya sa bata. “You’re such a beautiful my little
girl,” the smile on his face fade out and stood up.

Hinawakan nya ang ulo ng bata at tumingin ito sa kanya. He erased the memory of the
kid about what happened. He erased the memories that they meet and girl saw his
face, the memories that he talk to this girl. The short memories that they have.

“In the right time, I’ll show up infront of you,” umupo ito upang mapantayan si
Chishelle, “Cause, I chose you as my bride my little girl,” the man was gone
together with thunder.

The girl cried out loud cause of her parents death. She doesn’t know what to do.
I’m The Chosen Bride Of A Vampire King.

How was the intro? Kindly vote/comment and follow! This is Vampire/Romance/Gen-Fic.

—----------------— Btw, sino ang gustong sumali sa GC ko? Pinkiers! If you want to
be part of my GC as a reader, kindly add and message me! Salamat sa inyo. Labyo!

Jannelliza Custodio WP

CHAPTER 1

CHISHELLE’S POV

“MOMMY!!!” Napabalikwas ako ng bangon dahil sa panaginip.

That nightmare again. I didn’t know what happened that night. Ang naaalala ko lang
ay ang nakahandusay na walang buhay na katawan ng aking mga magulang. Sampung taon
na ang nakaraan pero tila sariwa sa akin ang mga ’yon. I looked at my clock and I
sigh, I need ready their breakfast. Maaga akong naligo at nag-asikaso, nagluto ako
ng breakfast nila Ann at Ninna dahil may pasok. Nang magising ang mga ito’y
pumupunga ang kanilang mga mata, halatang bagong gising.

Umupo sila sa kanya-kanyang p’westo at ako naman ay inayos muna ang sarili bago rin
ma-upo. Lumabas na rin si tita Mina at umupo. Tinignan nya ang nakahain at tinignan
nya ako.

“Where’s my coffee?” kunot noo nitong tanong sa akin.

Dali-dali akong tumayo upang ipagtimpla sya ng kape. Ngunit namali ako ng galaw at
natapon ang tasa sa aking paa at saktong mainit ang tubig. Nabasag ang baso at
nabanlian ang aking binti. Do’n ay dumagundong ang kaba sa aking dibdib. Yari na
naman ako. Agad na tumayo si Tita at nakita nya ang nabasag na tasa. Mabilis sa
alask’watro ako nitong nilapitan at hinigit ang aking buhok.

“Ahhh---tita, s-sorry po.”

“Anong sorry ha! Ikaw lang ang tanging nakabasag ng aking mga gamit! Nagdadabog ka?
Pasalamat ka at kinupkop kitang bata ka. Kung hindi dahil sa akin ay nasa kalye ka
lang!” sumbat nito sa akin.

Tumawa ng pagak sina Anna at Ninna sa akin. Ramdam ko ang bagong kulong tubig na
bumanli sa aking binti ngunit mas ramdam ko ang sakit ng sabunot ni tita sa akin.

“Sorry po, tita. Hindi ko po sinasad’ya na--—”

“Anong sorry! Hala! Hindi ka mag-aalmusal at mananghalian! Wala ka ring baon!”

Napahawak ako sa kamay ko.

Naro’n ang aking luha at nagbaband’yang pumatak ’yon. Ngunit masakit man sa
lalamunan ay napalunok ako at pinigilan ang aking luha. Pumanhik ako sa k’warto at
inasikaso na ang sarili sa pag-pasok. Matapos kong mag-ayos ay saktong wala na sina
Ninna at Anna kasabay ng kanilang sasakyan. Naro’n si tita at tinignan ako ng
masama. Inabutan ako nito ng bente at pinag-pasalamatan ko ’yon dahil kahit papaano
ay may baon ako. Iyon nga lang ay mukhang lalakarin ko ang esk’welahan mula rito sa
bahay.

Simula ng mawala ang mga magulang ko ay si Tita Mina na ang tumatayo kong ina. Sila
ang nagpapatakbo ng negosyong naiwan ng aking mga magulang. Pero ang kapiranggot na
aking hinihingi ay sinusumbat nila. Ang bawat sentimo na kanilang pera ay galing sa
akin. Dahil ang buong kayamanan ng magulang ko ay sa akin pinamana. Pero lahat ng
’yon ay tila wala lang dahil hindi ko ramdam. Lalo na ng malaman ni Tita na meron
akong mana ay dagli syang kinupkop ako.

Habang naglalakad ako ay nakaramdam ako ng kakaiba. Ang paligid ay tila hindi
maganda. Inangat ko ang aking tingin at do’n ko nasilayan ang maulap na himpapawid.
Napangiwi ako ng mapagtantong wala akong dalang payong at mahuhuli na ako sa aking
klase. Buti na nga lang at isang subject lang ang meron ako ngayong araw.
Kinakailangan kong mag-aral ng Business Administration Major In Marketing. Dahil sa
naiwan na business nila mommy ay kailangan ko na itong mabawi mula sa aking tita.
Naramdaman ko ang vibrate ng phone ko at nasilayan ang numerong hindi naka-rehistro
sa aking cellphone.

“Sino naman ang tatawag sa akin?” takang tanong ko sa sarili ko.

Pero sinagot ko ’yon. Mula sa kabilang linya ay may nahihimigan akong tao. Tila
pamilyar sa akin ang kanyang pagngisi maski ang paghinga nito. Nakaramdam ako ng
matinding takot at dobleng kaba sa aking dibdib.

“Hello my little bride.” Bigla ko iyon pinatay ng walang alinlangan.

I looked around to know if there’s a someone who watching over me but, there’s no
one. Ramdam kong may nanonood mula sa malayo. Mula ng mag-sampung taon ako ay
ganito ang pakiramdam ko. Parang may nagmamasid sa akin at tila pinapanood ang
bawat kilos at galaw ko. One time ay pauwi ako galing sa practice at ginabi na ako
ng araw na iyon. May mga tambay sa kanto at sobrang dilim ng daan pauwi sa amin.
May nakabuntot na limang lalake sa akin at tila may masamang mga pakay. Pero nang
lingunin ko’y nawala na parang bula ang mga ’yon. Laking pasalamat ko at naka-uwi
ako ng buhay. Pero ang takot at kaba sa aking dibdib ay hindi maalis.

Nakarating ako ng school pero wala na rin akong aabutan pa. Sobrang late na ako sa
klase at piniling manatili nalang sa loob ng mall. Ang mall na pag-aari ko. Kilala
ako ng bawat tauhan sa mall at ginagalang ako bilang may-ari. Bawat kainin ko’y
hindi ko na kailangan pang bayaran. Pumupunta ako ng office ng palihim na hindi
alam nila tita. Dahil alam kong may nagaganap na mali at hindi ko ’yon
pinapahalata.

“Give me a report today, Amanda,” nakangiti kong sabi.

“Ah, ma’am. Kasi nitong nakaraan ay bumaba ang sales natin. Gusto ulit maglabas ng
bagong product ni Miss Mina.” Ngumiti ako sa kanya at saka nya inabot ang papers.

Do’n ko nakita ang bagong design na damit. Hindi ito pangit pero hindi ko rin
masabing maganda. Napakasimple at hindi ko alam kung papatok sa masa. Tingin palang
ay parang ligwak na. Napangiwi ako at nilapag ang aking bag sa mesa at tinignan
isa-isa ang mga designs. Ngunit wala isa sa mga ’yon ang pumukaw ng aking atensyon.
Matapos kong mag-usisa ay tinignan ko ang sales namin. Bumaba ang market at batid
kong may hindi magandang ginawa na naman ang tiya ko.

Isang tao lang ang pinagkakatiwalaan ko ng buong puso. Ang tito Adonis ko. Saktong
narito sya sa office at dinalaw ako. Buti na nga lang at nariyan s’ya upang bigyan
ako ng payo.

“How was your day, beautiful girl?” nakangiting tanong nito sa akin.
“I’m fine, tito. Though there’s small problem but, I can handle.”

“I told you to move at my place. Pero tinatanggihan mo ako. P’wede ka namang umalis
sa puder ng tita mong sakim at sa condo na lamang tumira.” Ngumiti ako sa kanya.

Merong sariling condo ang family ko at malapit lang dito ’yon sa office at school.
Kung totousin ay tama ang tito ko. Pero, nag-aalinlangan ako.

“I think of it, tito.”

“How many times do you need to think about it?”

“Until I can,” nakangiting sabi ko.

Napasipat sya ng tingin sa aking binti na namumula. Do’n ko lamang napagtantong

napaso nga pala ako kanina. Ang puti ko’y hindi ito maitatago kaya naman sobrang
halata. Ang pasa sa aking kaliwang braso ay tumanghay sa kanya.

“You need to move right now, hindi na ako natutuwa sa aking nasisilayan. Baka hindi
ako makapag-timpi at ipakulong ko ang iyong tiyahing sakim.” Napayuko ako ng
sabihin ni tito ’yon.

Tumayo ito at kinuha ang first aid kit sa cabinet malapit sa aking mga libro. Saka
nya ako hinarap muli at tinignan ang aking binti. Napaimpit ako ng maramdaman ang
sakit no’n. Hindi ko naramdaman ito kanina. Lumobo pa ito dahil sa nabasa.

“Tama ba ang magiging disisyon ko tito?” tanong ko sa kanya.

“You’re in a right age, iha. You are now free to do the things that you wanted to
do. Hindi parating nakadepende sa tita mo.” Napangiwi ako ng muli kong maramdaman
ang sakit.

Sa edad ko’y para parin akong bata. Pero tama si tito. Nasa tamang edad na ako at
alam ko na ang tama at mali. Matapos ang araw na iyon ay napag-desisyunan kong
pumunta ng condo. Bibili nalang ako ng kagamitan at iilang kakailanganin ko.
Magiliw akong binati ng mga employees ko at nanlaki ang mata ko ng makita si Anna
do’n. Agad akong nagtago at sinenyasan ang babae na h’wag maingay. Nang makasakay
sa elevator si Anna ay agad ko syang tinanong kung saan ang unit nito. Binigay nya
sa akin ang number unit hanggang sa makarating ako ro’n.

Nakapula itong dress na hapit sa kanyang katawan. Bakat ang kaniyang malalaking
hinaharap at maambok na p’wet. Katabing unit nito’y walang laman kaya naman pumasok
ako ro’n. Sa 28th floor kasi ang unit na kinuha ko pero nasa 10th floor ang unit na
pinuntahan ni Anna. Ilang sandali ay may naririnig akong huni sa veranda. Pumunta
ako ro’n at sumilip ng bahagya. Ilang sandali ay nakita ko’ng muli si Anna. May
kahalikang lalake at tila sabik ang dalawa sa isa’t-isa.

“Anna…” wala sa sariling usal ko.

Ito pala ang ginagawa nya? Ang alam ng tita ay nag-gu-group study sila kaya gabi na
sya nakaka-uwi. Palagi pa nga ako nitong kinukumpara sa anak nya dahil matalino
raw. May hindi pa ata ako alam sa kung anong meron si Anna at Ninna.

“Ahhh~”

Maya-maya ay sumilip akong muli. Pero ngayon ay hindi ko inaasahan. Nanlaki ang
mata ko ng makitang wala ng suot na kahit anong damit si Anna at tila nakatuwad ito
sa lalaki. Nakapikit at tila sinasamsam nya ang kakaibang pagpalaos ng lalaki sa
kanya. Agad akong lumabas ng silid at nagkakanda-ugagang sumakay ng elevator.
Pumanhik sa aking silid at do’n na ako nakahinga ng maluwag. Agad akong uminom ng
tubig at hindi inaasahan sa aking nakita. Gusto ko silang sumbatan. Dito napupunta
ang kanilang luho at pera.

Nahiga ako sa kama at nilaylay ang aking mga paa. Ipinikit ko ang aking mga mata at
do’n ko na naramdaman ang sobrang antok. Ngayon lamang ako nakaramdam ng pagod for
almost 10 years na pananatili ko kila tita. Ngayon ko lang naramdaman na tila
nakahinga ako ng maluwag at hindi ko s’ya makakasama ngayong gabi.

Nagising ako pagdating ng hapon dahil sa naririnig kong kaluskos mula sa kusina.
There’s no one in this room except me. Bumangon ako at nasilayan ang kalat ng
kusina. Agad kong tinignan kung ano ’yon at do’n ko nasilayan ang isang aso. Husky.
Nanlaki ang mata ko dahil tila naghahanap ito ng pagkain. Tinignan ko ’yong cabinet
na hinahanapan nya ang wala rin akong makitang pagkain.

“Oh, my. Paano kang nakapasok sa room ko,” nagtatakang sambit ko.

I looked at his colar and there’s a name na nakaukit do’n. Fuji kakaibang name
naman ’yon. Hinawakan ko s’ya at sa sobrang lambot ng kanyang balahibo’y hindi ko
maiwasan ang hindi sya yakapin. Ang bait nya dahil nagpapahawak ito. Tumayo ako at
tinignan ang tila may pumasok na naman sa room ko. Do’n ko nasilayan ang pares ng
sapatos at nang mag-angat ako ng tingin ay nakita ko ang lalaking may ash hair,
grey eyes and pointed nose, red lips at maputi ito.

“Fuji!” tawag nito.

“Ahh--— ano, I think your dog is hungry,” hindi ako makatingin sa kanya.

“No, he’s not.” Nanayo ang aking balahibo dahil boses nito.

“But--—”

“Fuji! C’mon!” ma-awtoridad nitong tawag sa aso.

Agad na lumapit si Fuji at tumingin pa ito sa akin. Tumahol na tila nagpapaalam.

Umalis na silang pareho at naiwan akong mag-isa. Napasapo nalang ako sa noo ko at
nilinis nalang ang kalat ni Fuji.

CHAPTER 2

CHISHELLE’S POV

I went to the market to buy my food and I use my own money. I have money that tita
Mina didn’t know. I have banks accounts and all of the money na nanggagaling sa mga
business ay nilalagay ro’n. Pero kalahati lang ang pinapalagay ko dahil ang
kalahati ay nasa pangalan ng tita ko. All of my mom and dad’s businesses na naiwan
ay nasa kanya nakapangalan. Dahil sa kadahilanang bata pa ako no’n kaya nya ako
napapayag. I was fooled that day kaya nasa kanila ang bawat pagma-may-ari ko.

Kailangan kong mabawi na ang bawat ari-arian ko dahil sinabi naman sa ’kin na
maaari kong bawiin ’yon kung kailan ko gusto. Pero alam kong isusumbat ng tita Mina
ko ang pagkupkop at pagpapalaki nya sa akin. Nang mabili ko na ang mga kailangan
ko’y bumili rin ako ng mga gagamitin kong damit o pang-alis. Nag-patahi pa ako ng
panibagong uniform dahil gusto kong lumipat ng school. Hindi naman nalalayo ang
Crimpson University sa condo. Magkabaliaan lang naman ang Villa University at
Crimpson buti na nga lang at agad akong natanggap sa Crimpson at p’wede na akong
pumasok bukas.

Habang naglalakad sa mall ay aksidenteng natisod ako at akmang masusubsub ng may

humawak sa aking bewang. Sobrang kaba ko’y muntik pa akong malaglag sa eskelator.

“Socks.” Napasapo ako sa aking dibdib at napatingin sa taong nag-sagip ng buhay ko.
“I-ikaw?” kunot noo kong sabi at tumingin pa sa paligid.

“Look at your way, little girl.”

Para akong napako sa kinatatayuan ko. I heard that before but I don’t know where
and when. Nang muli ko itong tignan ay nawala nalang ito na parang bula sa kawalan.
Napakunot ang noo ko pero gano’n pa man ay nag-pa-pasalamat ako at nasalo nya ako.
Nang matapos ako sa aking ginawa ay umuwi na ako para mag-pahinga. Nag-isip din ko
kung sinong maaaring makasama ko sa condo para hindi naman ako mag-mukhang lonely.
Narinig kong tumunog ang doorbell hudyat na may tao sa labas.

Tumayo ako at pumunta ro’n at pag-tingin ko ay wala namang tao. Pero nakarinig ako
ng tila may nag-iiyakang pusa. Do’n ko nakita ang isang kulungan na may dalawang
pusa. Persian cat at ang isa ay siamese. Napa-upo ko at nakangiting tinignan ang
dalawang cute na pusa. Baby pa sila. Sa’n naman kaya ’to nanggaling? Tinignan ko
muna ang paligid bago ko pinasok ang kulungan kasama ang dalawang pusa. Napansin ko
din na may note do’n kaya binasa ko na.

Take care for them, you are now a furparent of two little kittens.

Walang nakalagay pang kahit ano bukod do’n. Tinignan ko ang dalawang pusa na cute
at hindi ko mapigilan ang hindi mapangiti sa mga ito. Gustong-gusto ko talaga ng
pusa. Pero hindi ako pinapayagan ni tiya Mina na mag-dala ng alaga sa bahay dahil
hindi nya gusto ’yon.

“Ang cute nyo naman. Ano kaya ang magandang pangalan?” Habang hawak ko sila ay nag-
isip ako.

Hindi ko alam kung isip ko ang nag-sabi pero parang may nag-sabi sa akin na
pangalanan ko sila no’n. Sun and Moon. Tinignan ko ng nakangiti ang dalawang cute
na pusa habang nakahiga sa kama. Inayos ko ang kanilang matutulugan saka naisipang
mag-order ng milk and cat food sa online. Maya-maya ay dumating ang order ko pati
ang parang buhangin na maari nilang dumihan.

“Ayan! Ikaw Sun, dito ka.” Nilagay ko ang siamese sa kulay puting higaan.

Magkahiwalay ang kulungan nila bagama’t parehong malaki ’yon. Sapat upang
makagalaw. Every night lang sila d’yan, then every morning ay papakawalan ko sila.

“Ikaw naman Moon ay dito!” Nilapag ko ang persian cat sa higaan na may hugis b’wan.

Ang ganda tignan. Pero naisip ko lang. Sino kaya ang nag-padalawa ng dalawang pusa
na ’to? Nang magutom ako’y nag-luto ako ng makakain ko. Parehong nag-ingay ang
dalawa at lumapit sa akin. Marahil ay nagugutom sila. Kinuha ko ang milk and cat
food saka nilagay sa kanilang pagkainan. Sinundan nila ako at do’n ay namangha
akong tignan sila. Ano kaya ang feeling na may kapatid ka? Matapos ’yon ay nanood
ako habang kumakain. Maya-maya ay napag-desisyunan kong matulog dahil may pasok pa
ako bukas.

Nang magising ako kina-umagahan pinakain ko agad ang dalawang pusa saka ako nag-
almusal. Matapos ’yon ay nag-ayos na ako at nag-bihis para pumasok. Nag-paalam ako
kila Sun and Moon na babalik ako. I kissed both of them saka lumabas ng unit. Mula
ro’n ay nagulat akong tumambad sa harap ng pinto. Si Fuji!

“Fuji!” Lumapit ito sa ’kin, “How are you, Fuji?” nakangiting tanong ko.

“He’s fine.” Napatayo ako ng biglang may mag-salita.

“I-ikaw pala,” nauutal kong sabi.

Nakangisi itong lumapit sa akin at hinawakan ang baba ko at do’n ay inangat at

nakita ko ang kanyang mga mata. “How are you little girl?” Nakikita ko sa kanyang
mata ang kakaibang kinang nito. Hindi ko mawari pero batid kong ang ganda no’n.

“I-I’m fine,” nauutal kong sagot.

“Hmm, I see.”

“Ah ano… K-kasi p-papasok na ako. Ba-bye.” Paalam ko pero bigla ako nitong
hinawakan sa braso. Dahilan upang lingunin ko sya.

“I’m Aziel Zyiar Villavion Crimpson,” pagpapakilala nito sa akin na sya namang
ikinakunot ko ng noo. “I’m Fuji’s father.” Tumahol si Fuji na tila naiintidihan ang
sinabi ng kanyang amo.

“I’m Chishelle Anderson.” ’Ayon lang ang sinabi ko saka tumalikod at sumakay ng
elevator.

Hindi ko alam pero parang familiar ang last name nya. Napatingin ako sa sarili ko
sa salamin ng elevator at do’n ko napagtanto. Ang Crimpson University. Ewan ko nga
ba at hindi ko ’yon naisip kanina. Sya ba ang may-ari ng school na ’yon? Nang
makababa ay agad akong sumakay ng taxi papuntang school. Nang makarating do’n ay
marami din palang estud’yante dito. Hindi na nakakagulat kasi mag-kalaban ang
school ng Villa at Crimpson. Nang makapasok ay do’n ang mg matang nakatingin sa
akin. It’s feel like, I’m not belong here. Habang nag-lalakad ay aksidenteng may
nakabangga ako.

“Sorry,” agad kong sabi.

“Ok, lang,” sagot naman nito saka pinulot ang kanyang libro. Tumingin ito sa akin
at tila kinikilatis ang aking pagkatao, “Ngayon lang kita nakita dito sa Crimpson.
Bagong student?” Tumango ako sa kan’ya at ngumiti.

“Oh, anong course?”

“Business Ad.”

“Ahh, BA. Which section?”

“Section A.”

“Sakto, taga section A din ako. Ikaw pala ang bagong student na nababalitaan. By
the way I’m Kimberly Mendez and you are?”

“Chishelle Anderson.” Nakipag-kamay ako sa kanya.

Hindi ko aakalin na magiging ganito ang bungad sa akin ng unang pagpasok. Hindi ako
mahilig sa pakikipag socialize sa ibang tao. Hindi rin naman kasi ako kinakausap ng
mga school mate ko kaya wala akong naging kaibigan kahit no’ng high school. I’d
like to be alone than to have a plastic conversation with those stupid people. Alam
kong karamihan sa kanila’y pilit ang pakikipag-usap. Magkasing tangkad lang kami ni
Kimberly, she have a curly hair and chubby cheeks, it’s look like she have a power
kasi lahat ng mga student na nakakasalubong nya ay napapayuko.

Nakarating kami ng room at naabutan namin na nag-kakagulo ang lahat. Bigla iyon
tumahimik ng dumating kami. Nakita ko ang takot mula sa mga mata ng mga estudyante.
Pumasok na kami ni Kimberly at nag-hanap ako ng p’westo. But, Kimberly tap the
chair besides her. Ibig sabihin ay pinapa-upo nya ako.

“Salamat,” nkangiting sabi ko.

“We have two subjects now, tomorrow is math sub and by thursday and friday we don’t
have class, by saturday we have marketing class and P.E class by afternoon. Got
it?” Tumango ko sa kanya bilang tugon.

Kabisado nya ang schedule. Nakakamangha at mukhang matalino sya. Nag-umpisa na ang
class nang dumating ang professor namin. Wala naman gaanong na-discuss at nag-bigay
ito ng research. Matapos ang dalawang magkasunod ng klase ay tumambay muna ako ng
school. Merong apat na building ang Crimpson. From kinder, grades school, high
school and college. Nakakatuwang pagmasdan ang mga batang nag-lalaro at tila walang
problema. Lalo na ang iba na sinusundo pa ng mg magulang nila. Napangiti na lamang
ako ng maalala ko si mommy.

“Chishelle.” Napalingon ako sa tumawag.

“Kimberly.”

“I thought umuwi kana?”

“Maya-maya. Gusto ko muna tumambay saglit,” nakangiti akong tumingin sa kanya.

Umupo ito sa tabi ko saka tinignan ang mga batang nag-lalaro.

“I’m sure na-mi-miss mo ang parents mo.” Lumingon ako sa kanya saka tumango.

“Patay na sila.”

“Hmm. Bakit ka umalis sa Villa? Balita ko ay maganda daw do’n?”

“Dahil may tinakasan akong tao.” Tumingin sya sa akin saka nangunot ang noo.

“Bakit?”

“Because I want to be free.”

“Free with what?”

“Sabihin nalang natin na, gusto kong kumawala sa hawla dahil sa pagmamalupit ng
amo.” Ngumiti ako sa kanya saka ako tumayo. “Uwi na ako, malamang ay hinahanap na
ako ng dalawang alaga ko.” Paalam ko sa kanya.

Kumaway ako habang papalayo saka sumakay ng taxi papuntang condo. Nang makarating
sa unit ko ay agad na bumungad sa akin sila Sun and Moon. Nakakatuwa at tila nawala
ang pagiging lonelyness ko nang makita ang dalawa.

“Miss me?” Binuhat ko sila saka pumasok ng k’warto. “Oh, gosh. Ang good naman ng
mga babies ko.” Binaba ko silang pareho at dinakot ko ang dumi mula sa sand cat.

Nang malinis ko ’yon ay nag-bihis na ako at nanood ng TV. Wala gaanong maganda
ngayon na palabas kaya nag-netflix nalang ako. Naramdaman ko ang vibrate ng phone
ko at tinignan ko kung sino ang tumawag. Si tiya Mina pala. I off my phone and
nakarinig ako ng door bell. Tumayo ako saka binuksan ang pinto at tumambad sa akin
si Fuji at kasunod ang kanyang amo.

“Aziel.” Hindi ako nito pinakitaan ng kung ano mang expresyon pero may tila kung
ano sa kanyang mga mata.

“May I mind if I join you?” Napakunot ako ng noo sa kanya.

“Huh?” Bigla akong natuliro. Bakit naman n’ya ako sasamahan? “A-ano k-kasi.”
Napakamot ako ng ulo ko. “I just want to be your friend,” hindi ko alam kung ano
ang isasagot.

“Ahh--—” Bigla nitong tinulak ang pinto at walang pakundangan na pumasok.

Kinilatis nito ang aking silid ko at hindi ko maintindihan kung bakit. Tumingin sa
akin si Fuji at lumabas mula sa k’warto sina Sun and Moon.

“You have kittens.” Tumango ako. “What’s their names?”

Bakit parang feel na feel nya ang pakikipag-usap sa akin habang ako naman ay hindi
mapakali.

“Si Sun ’yong puti at si Moon ’yong itim.”

Ngumiti sya at para naman akong namangha ng makita ang ngiti na ’yon.

“Sun and Moon,” ulit nya.

Lumapit ang dalawang pusa sa kanya at tila natuwa naman ang dalawa ng hawakan ni
Aziel. Hindi ko maintindihan. Bakit gano’n ang aking nararamdaman. Parang nakita ko
na ang mukha nya at inaamin kong takot ako sa presensya nya.

CHAPTER 3

CHISHELLE’S POV

Nakatayo parin akong nakatingin kay Aziel at hawak ang dalawang pusa sa magkabilang
braso. Habang si Fuji naman ay nakaharap lang sa kanyang amo. Ang kakaibang imahe
sa isip ko’y hindi ko matukoy kung sino. Para kasing ang lalaking narito sa aking
condo ay isang masamang panaginip sa nakaraan ko. Hindi ko alam pero parang ang
bigat sa pakiramdam. May mga alaala atang nawala sa ’kin ng mga panahon na ’yon
pero paano? Sino ba ’yon? Napaitlag ako sa pagtitig sa kanila ng may mag-door bell.
Agad na binuksan ko ’yon at nagulat ako sa tumambad sa ’kin.

“Tita.” Gulat na sabi ko.

“Kaya pala ilang linggo ka ng hindi umuuwi? Dahil dito kana tumira? Sa’n ka kumuha
ng pera!” Napaatras ako at hindi ko alam ang sasabihin.

Biglang sumulpot si Aziel at walang emosyon na tinignan ang tita ko. Naro’n pala sa
likuran nya sina Anna at Ninna. Gano’n pa man ay nakita ko kung paano nilang
pagnasahan ang lalaking nasa likuran ko sa kanilang mga mata. Si tita ay tila
hinuhusgahan ako sa paglipat-lipat ng tingin nya sa ’kin at kay Aziel.

“P-pa’no nyo ho nalaman na nandito ako?” takang tanong ko upang mabaling sa akin
ang tingin nito.

“Hindi ako tanga Chishelle! Anong akala mo? Hahayaan kita? Malaki ang utang na loob
mo sa ’kin!” ayon na naman ang litanya nya.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Akmang susugurin ako ni tita ng biglang
humarang sa harap ko si Aziel. Nagulat si tita sa ginawa nito at tila naiinis naman
ang dalawang anak nito sa likod. Hindi ko maintindihan. Bakit kailangan kong
pagbayaran lahat ng paghihirap nya sa ’kin? Samantalang bayad na ako para do’n
dahil sa mga business na naiwan sa ’kin ng mga magulang ko. Halos sila ang umangkin
ng lahat na dapat ay akin. Bakit nga ba kasi hindi ako nakinig no’n kay tito? Edi
sana hindi humantong sa ganito ang lahat.

Akala ko no’ng una ay mabait si tita Mina pero nag-kamali ako. Pero hindi ako galit
sa kanya. Nauunawaan ko sya. Kahit pa ang init ng dugo nito sa ’kin. Payuko ako
dahil na rin sa hiya. Ako ang may mali.

“She’s done with it.” Napaangat ako ng tingin at nakita ko mula sa likod nya si
tito.

“Aba’t? Ano ang ginagawa mo dito! Siguro ay ikaw ang kumukunsinti sa batang ’to
’no? Para ano? Bawiin nya ang lahat at sa ’yo mapunta?” Napailing si tito Adonis sa
sinabi ni tita Mina.

Pero si Aziel ay tahimik lamang at nakikinig ng usapan nila tita. Maski ako ay
hindi rin nakapagsalita pa. I feel the pain in my heart, parang may libong crayom
na tumutusok sa ’kin.

“She have a right para kunin ang kanya. Besides, you are just her aunty.”

“Huh, and you are? Tito ka lang din naman nya.”

“But the decision is on her,” sagot ni tito.

Lumapit si tito sa gawi namin at kunot noo na tumingin kay Aziel.

“I saw you before. Who are you?” takang tanong nito.

“Ah---tito… A-ano kasi.” Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

“Tsk. Bata ka pa para lumande. Tumira ka sa condo na ’to para sa lalake mo? Makati
ka ring bata ka ’no?” hindi ko alam pero ang sakit no’n.

Pumatak ang luha ko at dumapo ang tingin ni Aziel sa ’kin. Tumingin sya sa tita ko
at hinawakan ni tito ang braso ko. Lumapit ito kay Anna at si Anna naman ay tila
kinikilig sa kanya. Hinawakan nya ’to sa pisngi na ikinataka ng tita ko.

“Your daughter has a beautiful face like yours.” Tumingin si Aziel kay tita saka
ngumisi. “Pero kasi, ang maamong mukha may kademonyohang tinatago,” makahulugang
sabi nito na ikinagulat ko.

Tinapik ni Anna ang kamay ni Aziel saka inayos ang sarili. “Anong pinag-sasabi mo!
Hindi porket g’wapo ka ay magkakagusto na ako sa ’yo! Huh.”

“I didn’t say that,” sagot nito na mas lalong ikinainis ni Anna.

“A-Aziel.”

“I have to go. I have something to do.” Umalis ito saka inis na binaling ni Anna
ang tingin nya sa ’kin. Akmang susugurin ako ni tita ng humarang si tito.

“Naka-usap ko na ang lawyer ni Chishelle. Anytime right now, maari na n’yang bawiin
ang dapat ay sa kanya talaga. Umalis na kayo bago ako tumawag ng guard sa baba at
ipakaladkad kayo!” inis na ikininuyom ni tita ang kamay nya at inis akong tinignan.

Umalis na sila at naro’n parin ako sa pag-iyak at hindi matahan. Pina-upo ako ni
tito at sinunod ko ’yon. Nabigla naman ako ng tumahol si Fuji at sa gulat ni tito
ay napa-talon sa cauch.

“Fuji!” tawag ko.

“Arff!”

ewan ko lang ah. Tingin ko sabi nya ay bakit.

“Umuwi kana. Umuwi na ang amo bakit narito ka pa?” tanong ko.

Tumahol ito muli at saka lumabas. Matalinong aso talaga. Hindi nakapagtataka.
Pereho sila ng amo nya at natawa nalang ako at napa-iling. Tinignan ko si tito at
umayos ito saka muling umupo.

“Hindi ako na-inform, nakakaintindi ka ng lengwahe nila?” natatawang sabi ni tito.

“Tito naman, e.”

“By the way. Tingin ko ay kailangan mo na bawiin ang company nyo. Unti-unti na
’tong nalulugi. Nabalitaan kong nag-su-sugal ang tita mo at halos mga shares ang
pinupusta.”

“Po?”

“Ngayon pa lang sinasabihan na kita. Bago pa lumubog lahat ng pinaghirapan ng

magulang mo para sa ’yo.” Tinapik nito ang balikat ko saka tumayo at umalis na.

Matunog akong bumuntong hininga. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong gawin.
Feeling ko ay pagod ang katawan ko at kailangan kong mag-pahinga. Ipinikit ko ang
mga mata ko at napahilot sa sintido ko. Kung babawiin ko ’yon ay mawawalan sila
tita. Gano’n pa man ay totoong nag-aalinlangan pa ako. Pero ang kanina ay hindi ko
makalimutan. Ang sinabi ni Aziel. Hindi ko alam pero tingin ko ay may alam sya kay
Anna na hindi alam ni tita. Kung gano’n ay wala pala talagang alam si tita sa mga
anak nya? Kung sa bagay ay puro sugal na nga ata ang inaatupag nito.

Napatingin ako kila Sun at Moon. Naro’n sila sa kama at nakahiga. Napangiti nalang
ako dahil sa ka-cute-an ng dalawa. Sobrang sarap pagmasdan at hindi nakakasawa.
Napatingin ako sa litrato namin nila mommy no’n. Naalala ko tuloy ang mga ginagawa
namin every sunday. Lumalabas kami para mag-simba. After no’n kakain kami sa labas
and that’s our way to bonding each other. Muli akong napaluha ng maalala ang lahat
ng ’yon. Gusto kong bumalik sa dating oras para makasama ulit sila.

Hindi ko namalayan na nakatulog na ako kakaiyak ko kanina.

**********

Nagising ako sa naaamoy kong dugo. Hindi ko maintindihan. Iminulat ko ang mata ko
at ibang k’warto ang nakita ko. Nasa isang kama ako na kulay pula. Ang buong
paligid ay pula. May pulang rosas sa side table at hindi ko alam kung sa’n ’yon
galing. Tumayo ako at tumingin sa bintana. I was shock when I saw a place that I
didn’t know it will exist. This is a palace. Bahagya akong nagulat ng marinig kong
bumukas ang pinto. Agad akong napatingin ro’n at nakita ko ang lalaking may
maskara.

Nakasuot ito ng royal outfit. It was so beautiful palace and I don’t know what I am
doing here. I tried to figure him out knowing if I saw him somewhere. His aura,
image and his body. I don’t know where I saw him but I know… I saw him before. He
moved towards to me and we have two step apart.

“Do I know you?” I asked on him and he didn’t answer me. “Hey? Did you hear me?”

I tried to snap my fingers in fornt of him but, there’s no reponse. Instead, he

stepped forward and I stepped backward. My heart is starting to tantrums inside of
my body. I don’t know kung matatakot ako o hindi. Hanggang sa napasandal ako sa
pader. He looked at my eyes and I saw him too. His blue eyes make me remember with
somebody. Its fucking familiar!

“You’re like a star in they sky, shinning, and still shining.”

His voice. Napakunot ako ng noo pero kilala ko ang boses na ’yon. Hindi ako
p’wedeng magkamali.

“S-sino ka?” I asked again.

He tauched my face and the next thing I knew is his lips touched on mine.

**********

Nagising ako sa biglang pagdamba ni Sun sa akin. Napabangon ako at tinignan ang
orasan. It’s 7 in the morning and I have class by 9.

“Sun! Why you’d wake me up so early!” nakanguso kong sabi.

Pero bumaba ito saka lumapit sa kanilang pagkainan. Right, he want me to feed him.
Bumangon ako saka kinuha ang cat food at nilagyan ang pagkainan nya. Saka ko
nilagyan ang kay Moon. Agad itong lumabas sa ilalim ng kama saka kumain kasama si
Sun. Hinimas ko silang pareho at napangiti nalang. Atleast, hindi ako nag-iisa.
Biglang may nag-doorbell at tumayo ako upang tignan kung sino. Nang mabuksan ko
’yon tumambad ang dambang salubong ni Fuji sa ’kin. Napa-upo ako sa ginawa nya.

“Fuji! Ginulat mo ’ko!” nakangiting sabi ko.

Mula sa likod ni Fuji, I saw the pairs of shoes at napatingala ako. There’s nothing
on his face but he have a food na dala. Agad akong tumayo at inayos ang sarili saka
tinalian ang buhok.

“I know that you are awake. I brought you a food… and I cooked it for you.” Nilapag
nya ’yon sa lamesa at napatitig lang ako sa kanya.

Alam nya na gising na ako? E, balak ko na nga rin sana mag-luto ng pagkain ko pero
dumating sya. Tumingin sya sa ’kin na nakakunot ang noo at tila tinatanong ako kung
bakit nakatayo pa ako. First, pumasok si Fuji sa condo ko and I don’t know kung
paano. Binalewala ko ’yon hanggang sa magpakita sya. Second, kahapon. He want me to
be his friend. Should I trust him or not? He grabbed my arms and take me to my sit
saka sya umupo sa tabi ko. Fuji also sit besides me and parang sinasabi nitong
kainain ko ang niluto ng daddy nya.
Aziel is waiting for me to eat what he cooked, but I still confuse it. “There’s no
potion or lason sa niluto ko. You don’t need to worry ’cause I won’t kill you,”
sabi nya saka tinignan ako sa mata.

Naalala ko ang panaginip ko at talagang pareho sila kahit ang pustura? Kinain ko
ang pagkain na dala nya. Fried rice with egg. Masarap at hindi ko aakalin na
makakain ako ng ganitong kasarap na fried rice. Kapag ako kasi nag-luluto ay hindi
ko feel kumain. Pero kung iba, mas ginaganahan ako. After kong kumain at maubos ang
niluto nya ay umalis na sya. And I left alone but full. I still confuse, who he is?

CHAPTER 4

CHISHELLE’S POV

Pagkarating sa school nakita ko si Kimberly na may dalang libro. Sinalubong ko sya

at tinanong kung para sa’n ’yon. Ang sabi nya ay nag-a-advance reading daw sya para
sa susunod ay hindi daw sya mahuli sa recitation na ibibigay kung sakali. Buti
nalang at nag-advance reading din ako. Nang makapasok sa room ay nakita kong kanya-
kanyang groupings ang mga classmates namin. May nakapabilog, may nasa lamesa naka-
upo. May nag-gi-gitara tapos kumakanta. ’Yong iba naman ay nag-ku-kuwentuhan about
sa mga g’wapo dito sa loob ng campus. Iba ang presensya ng Crimpson University kesa
sa Villa. Med’yo kasi mapag-mataas ang mga tao sa Villa, unlike dito, parang wala
at pare-pareho lang ang tingin nila.

Sakto naman na dumating na ang professor namin. Buong klase akong lutan at med’yo
malalim ang iniisip sa hindi ko malamang dahilan. Buti nalang at walang recitation
at isa lang ang subject ko ngayon. Pumunta ako ng market ara bumili ng milk for
cat. Naubos narin kasi ’yong gatas nila Sun and Moon. Bibilhan ko narin si Fuji
para kapag-pupunta sya ng bahay ay may nakakain sya. Saktong pag-kuha ko ng isang
milk ay nagtama ang kamay namin. Napatingin ako sa lalakeng kukunin rin sana ’yon
at napatingin rin ito sa ’kin. Bigla ay binitawan ko ’yon at saka alinlangan na
ngumiti.

“P-pasensya na. Ano… sige, iyo na.” Aalis na sana ako kaso bigla nyang binigay
’yong cat milk sa ’kin.

“It’s ok, mero’n pa naman ako,” sabi nya saka umalis.

Kinabahan ako dahil sa kanya. Hindi maalis ang tingin ko sa kanya at halos sundan
ko na rin ito. Pero nagulat ako ng may kamay na humapit sa braso ko at nang
mapalingon ko ay nakita ko si Aziel. Seryoso ang mukha at tila hindi maganda ang
mood. Maitim ang aura at parang papatay ng tao.

“A-Aziel,” nauutal kong tawag sa pangalan nya.

Bigla ay binitawan nito ako saka ako umayos at gano’n din sya. Sa hindi ko malamang
dahilan kinuha nito ang cart saka sya ang nag-tulak. Napakunot ako ng noo at
nagulat dahil kung ano-ano ang nilalagay nya na hindi ko naman kakailanganin. Agad
akong lumapit upang pahintuin sya at hindi naman ako nabigo ro’n.

“What?”

“Kasi ano… hindi ko naman kakailanganin ang iba d’yan.”

“It’s mine.”

“Eh?”

“This is all mine.”

“Pero cart ko ’yan.”

“Iyong mga kinuha ko ay akin. Hindi itong cart.”

“Huh?”

Hindi ko gets. Bigla nyang pinitik ang ilong ko at napahawak ako ro’n.

“C’mon,” sabi nya sa ’kin at sumunod naman ako.

Tumingin ako sa paligid at nagbabakasakaling makita ko ulit ang lalake kanina.

G’wapo sya, maganda ang pangagatawan at may salamin sya pero bagay sa kanya. Sa
sobrang pagpapantasya ko ay may pumitik sa noo ko na ikinagulat ko.

“Auch! Kanina ka pa,” inis na sabi ko.

“Stop thinking of nonsense!” nakanguso nyang sabi saka ulit nauna.

“Problema ba no’n?” nakangusong tanong ko sa sarili ko.

Malapit na mag-december. Second semester ng taon ay buti nalang naka-lipat pa ako

ng school. Sinundan ko nalang si Aziel saka nito binayaran ang mga kinuha nya. Nang
makapag-bayad ay nagulat ako ng makita itong lahat. Sobrang dami no’n at hindi ko
alam lung sa’n nya ilalagay.

“Marami ba kayong nasa condo mo?”

“Nope.”

“Eh, bakit ang dami n’yang binili mo?” takang tanong ko habang nakaturo sa cart.

“Is there something wrong with that?”

“Wala naman.”

“Then, stop asking me!” Ngumuso ako saka sinundan sya ulit.

Nakarating kami ng parking lot at do’n ko nakita ang sasakyan nya. Mustang truck.
Waw lang, maganda naman kulay dilaw at agaw atensyon. Sakit sa mata. Sinakay na
nito ang lahat ng pinamili at binuksan ang pinto na ikinakunot ko ng noo.

“Gusto mong buhatin pa kita para isakay?” tila naiirita n’yang sabi.

Problema ba ng isang ito. Agad naman na sumunod ako. Aba! Mahirap na mapagalitan ng
isang Aziel kahit hindi ko pa nararanasan na mapagalitan nya. Sumakay na rin sya at
mula rito sa loob ng sasakyan ay nakita ko ang lalake kanina. Hindi ko alam kung
ano itong nararamdaman ko pero parang may kuryente sa katawan ko at tila kinikilig
ako. Pero sa hindi inaasahang pagkakataon ay bigla nitong pinaandar ang sasakyan.
Ang bilis no’n at napasapo ako sa dibdib ko dahil bigla s’yang nag-preno. Tinignan
ko sya ng masama at hindi ako nito pinansin.

Nang makarating sa condo ay balibag nitong nilapag ang mga binili ko saka pumasok
sa room nya. Balibag din nitong sinara ang pinto at napapikit ako sa lakas no’n.
“Problema ba ng isang ’yon?” takang tanong ko saka pumasok ng unit ko.

Inayos ko ang mga pinamili ko sa reff at ng matapos ay sinara ko ’to. Pero nagulat
ako ng nasa likod ng reff si Aziel at naka-cross arm pa. “Shit!”

Gulat kong sabi at sapo ang aking dibdib. Seryoso nya akong tinignan at ang sama ng
tingin nito. Naro’n si Fuji at nakalabas ang dilang nakatingin sa ’kin.

“A-Aziel? B-bakit?” kinakabahang tanong ko.

Pero imbis na sagutin ako’y pand’yak-pad’yak ang paang lumabas ito ng unit ko
kasama si Fuji. “Ano ba kasing problema nya!” inis na tanong ko saka inasikaso ang
gamit ko.

Niligpit ko na ang mga gamit ko saka kinuha
ko. Hinanda ko ang sichira sa kabilang side
ko. Actually, gagawan ko sya ng deffinition
Nakakabugnot lang dahil wala ako sa mood ko
itong gawin para sa ikakabuti ko na rin.
ang notes ko saka hinanda ang laptop
saka inumpisahang gawin ang homework
and nag-search ako sa google ng idea.
ngayon para gumawa. Pero kailangan ko

Biglang nag-pop up ang gmail ko at nakita kong pinasa sa ’kin ni Amanda ang sales
copy. Napakunot ang noo ko at nagulat dahil masyado na itong mababa. Kinuha ko ang
bag ko saka umalis ng unit at pumunta ng office. Mula do’n ay sinalubong ako ni
Amanda at tinanong ko agad kung ano ang nangyare.

“Bakit ’yon nalang ang pera?” tanong ko at napahawak sa ulo ko.

“’Yon na nga po ang problema ma’am. Kasi, nagugulat nalang kami na nag-wi-widraw si
ma’am Mina ng gano’n kalaki,” sabi nito at mas lalo akong namoblema.

“Kamusta ’yong mga investors?”

“As of now, dahil sa nangyayare mukhang unti-unti tayong nawawalan ng investors

dahil sa mga bagong labas na design na hindi naman angkop sa masa,” sinenyasan ko
syang ipakita sa ’kin ang nilabas nilang bagong design.

“What the fuck,” inis na sabi ko. “Sino nag-design?” tanong ko pa.

“Si ma’am Anna po.”

Mas lalo pang sumakit ang ulo ko. Sinenyasan ko s’yang lumabas at tinawagan ko si
tito Adonis. Hindi ko alam ang gagawin. Kung malulugi ang company namin mawawala
’to sa ’kin. Pero ’yong condo, ’yon nalang ang matitira. Hindi ako papayag na
mawala ang parehong ’yon sa ’kin dahil alam kong hindi matutuwa si mommy. ’Yong mga
shareholders ay parang balak nalang din umalis dahil sa nangyayare. Naiinis ako kay
tita Mina.

“Chishelle? Ano’t napatawag ka?”

“Tito.”

“Go, ahead ija. Ano ba ’yon?” Bumuntong hiniga ako.

“Unti-unting nalulugi ang kumpanya. Ngayon ay malalagasan na tayo ng investors.

Nangangamba akong baka bumagsak ang lahat tito. Anong gagawin ko. Baka bawiin nila
mga shareholders ang shares nila mas lalo akong nangangamba,” naiiyak kong sabi.

Narinig ko ang matunog na pagbuntong hininga nito. “I will call Mr. Tan for this.
Kukunin mo na ang pag-mamay-ari mo. Isa pa, you are in a right age at alam kong
makakayanan mo na itong i-handle. As of now, huminahon ka muna ok? Don’t worry ako
na ang bahala.”

Tila naman nabuhayan ako sa sinabi ni tito Adonis na sya na ang bahala.

Kinuha ko ang bag ko at lumabas ng office saka bugnot na nag-lakad. Hindi ko lubos
maisip na mangyayare ’to. Lahat ng pinag-hirapan nila mommy ang daddy ay mapupunta
sa wala. Habang tulala akong naglalakad ay nabigla ako ng muntik na akong mahulog
sa isang butas at buti ay may humawak sa kamay ko upang hindi iyon matuloy.
Napatingin ako kung sino ’yon at laking gulat ko ng makita ito. Dumagundong ang
kaba sa dibdib ko ng makita ko sya. Hinila nya ako at tumama ang mukha ko sa dibdib
nya. Ang lakas ng kabog ng puso nya at narinig ko ’yon. Hindi ko alam kung para
akong dinapuan ng kuryete sa sistema ko at nawala ang alalahanin ko sa kompanya.

“Muntik kana,” sabi nito at tila nakahinga ng maluwag.

“S-salamat,” nauutal kong sabi saka dumistansya.

“Iwasan mo ang mag-isip ng malalim, sa susunod sa ilalim kana dadalhin,” sabay turo
sa butas.

“Nako, pasensya na.” Napakamot ako ng ulo at napasapo sa dibdib ko.

“Ayos ka lang ba?”

“Oo. Med’yo kinabahan lang dahil akala ko ay mahuhulog na ako,” nakangiting sabi
ko. “Buti nand’yan ka,” mahina man ay dinig nya.

“Nakita kasi kita, nag-lalakad ka at malalim ang iniisip. Akala ko nga nakita mo
ang butas, hindi pala,” natatawang sabi nya.

“Salamat ulit…”

“Frinx.”

“Ah, Frinx.” Aalis na sana ako kaso lang nagulat ako at napaatras ng bahagha ng
tumama ako sa taong nakaharang sa daan.

Nag-angat ako ng tingin at do’n nagulat ako na si Aziel pala ’to. Bigla ako nitong
hinila at kaladkad na sinama sa kanya. Sa hindi ko malamang dahilan. Huminto ako at
binawi ang kamay ko at kunot noo ako nitong tinignan gano’n pa man ay lumingon ako
sa gawi ni Frinx saka tinignan sya at naunang mag-lakad. Kanina pa syang umaga.
Naiinis na ako sa inaasal nya. Wala syang karapatan na ganituhin ako isa pa, hindi
ko naman sya boyfriend ’no! Nang makarating sa unit ko ay agad akong sinalubong ng
dalawang alaga ko. Humiga ko sa kama at nilaro sila. Parang nawala ang problema na
kanina ay inaalala ko. Pero nakita ko ang ngiti ni Frinx at parang kinuryente muli
ang sistema ko.

Ang g’wapo nya kahit may salamin sya. Para syang oppa sa korean nobela at
nakakatuwa ang kanyang ngiti. Lalo na ang puti nito at ang tindig. No’n ko lang
naramdaman ang gano’ng pakiramdam. Ang sarap pala? Napabalikwas ako ng bangon at
lumabas ng k’warto saka ko nakita si Aziel na kasama si Fuji. May dala silang
pagkain at nilapag nya ’yon sa lamesa. Kumunot ang noo ko sa kanya pero padabog
itong lumabas at iniwan ang pagkain sa ’kin. Tinahulan ako ni Fuji na parang
sinasabing may kasalanan ako sa daddy nya. Nakakalokang aso ’to. Gano’n pa man ay
tinignan ko ang niluto nya. Ang bango no’n at ang sarap sa ilong. Tinolang manok
pala.
Tinikman ko ’yon at napangiti ako. Kumuha agad ako ng kanin saka kinain ang hinatid
na ulam. Matapos kong kumain ay agad akong bumalik sa k’warto at tinapos nalang ang
homework ko. After I finish it I go to may bed and lay myself. So soft! Naramdaman
ko ang pagod at tila hinehele ko ng higaan ko dahil do’n. Unti-unti kong ipinikit
ang mga mata ko saka matiwasay na nakatulog.

CHAPTER 5

AZIEL’S POV

I was in the middle of my relaxing bed when Fuji jump into my bed. So spoiled dog.
I stood up to prepared his food and milk. After that lumabas ako ng unit. Saktong
lumabas si Chishelle at nagulat pa ito na tumingin sa ’kin. She’s so annoying.
Kunot noo nya akong tinignan at wala akong pinakitang ano mang expression sa kanya.
Malamang aalis na naman ’to para makita ang lalakeng nag-ligtas sa kanya kagabi.
That fucking man is a bullshit! Umalis na sya at naiwan akong nakatitig sa hallway.
I need to call Brix for this.

“Yow, amo kong bampira! Anong maipag-lilingkod ko sa iyo?” bungad nito ng maisagot
ang tawag.

“Fuck that, Brix. Just tell me what happened to their company. I need your
statement right now,” I said while Fuji sit in front of me with curious face.

“Kasi amo kong bampira, ganito
at sugarela ay halos ubusin na
So, as of now Mr. Adonis is on
mahihirapan si ma’am Chishelle
si Fuji saka ako tumayo.
’yan. Iyong tita n’yang dragona na mukhang balyena
ang shares at pera ng kompanya nila Ma’am Chishelle.
it na rin. Kaso lang amo kong bampira, mukhang
na ibalik ang ibang nawala na.” Hinawakan ko sa ulo

“Ok, I will work on it.”

“’Yong amo kong bampira? Mukhang iba ang mood. Boss! Sasama ako!”

“Shut up Brix!”

“Ito naman. Sige, boss una na ako. Sunod ka ah! Hihihihi ba-bye amo kong bampira.”
I cut it off saka napasapo sa aking noo.

“Why that fucking man is not afraid of me! I’m Aziel the Vampire king! That
bastard!”

“ARF!!!”

“SHUT UP, FUJI!” inis kong sabi at tumahimik naman ito.

Tsk, why do I need to help that fucking woman? Tsk, this isn’t me. Kilala ako
bilang hari ng mga bampirang walang awa sa mga tao. Pero bakit after 2,000 year’s
of existing in this fucking world ngayon lang ako tumulong at dahil ’yon sa babaeng
nakilala ko ten years ago. Bakit ko ba pinili ’yon bilang bride ko? This is not
fucking me! Tumayo ako saka nag-asikaso at saka umalis. Sumunod sa ’kin si Fuji na
may suot din na parang tuxido. Of course, he’s handsome because I’m his owner.
Hindi p’wedeng hindi maging g’wapo ang anak ko. Habang nag-lalakad ay walang buhay
kong sinasalubong ang mga staff.
Maraming babae ang panay ang lingon sa akin at tila hindi maialis ang tingin mula
sa ’kin. Hindi ko nalang ’yon pinansin saka dumeretso ng office at agad akong
sinalubong ni Brix. Umupo agad ako at pinatong ang parehong paa sa lamesa saka
umupo si Fuji sa cauch na parang boss rin. Binigay ni Brix ang envelop na nag-
lalaman ng lahat ng documents. Matapos kong makita ang laman no’n ay tinignan ko
sya.

“Ano na amo kong bampira? Ano na po ang gagawin natin?”

“P’wede ba Brix! Stop calling me among bampira!” inis na sabi ko.

“Pero kasi amo kong--—”

“Fuck that!”

“Eto na nga g’wapong amo ko.” Napahilot ako ng sintido dahil sa pesteng secretary
ko.

Why this man is so fucking making me more irritated!

“Gusto kong makipag-deal ka sa kanila. I want you na mag-pakilaka bilang may-ari ng

Pridomino Company. Bibigyan natin sila ng share para makaahon ulit ang company
nila.”

“Pero amo kong g’wapo. Wala naman connect ang product natin sa product nila?”
Tumayo ako saka tumingin sa kanya ng masama. “Opo nga po boss. Gagawin ko na kasi.
Bakit kasi naman ang tigas ng ulo ko’t ang kulit ko rin. Sige na po boss eto na.
Ba-bye! Sa ’yo din Fuji!” Saka ito umalis ng opisina ko.

Muli akong umupo saka tumingin sa bintana. That girl making me crazy every time I
see her. I took my phone to call her and after a second she answered it. I
automatically smile because I heard her voice.

“Hi, my little girl. How was--—” Naputol ang linya.

“Did you see that Fuji? Your fucking mother making me more irritated!” inis na sabi
ko saka binaba ang phone.

Napahawak ako sa baba ko at napangiti dahil sa aking binabalak. Siguro nga ay hindi
gano’n katalino ang tita nya. Pero ilalabas ko ang baho na meron sila. Masyado
nilang inapi ang bride ko at ngayon ay kailangan na nilang magbayad. Tumingin ako
kay Fuji at saka ito nag-bago ng anyo. Yumuko ito sa ’kin at saka muling tinignan
ako. He’s just a kid na may tenga ng husky at buntot ng husky. Tsk, nag-transform
na naman ang batang ito into a human. Umupo ito sa cauch saka tinignan ako ng
makahulugan. Kinunutan ko sya ng noo at tinatanong sa aking isipan kung bakit nya
ako tinitignan. Pero binigyan lamang ako nito ng isang ngiti.

Pinag-dikit nya ang parehong palad saka inagat ang isang paa na parang 4 ang
sistema. Nag-cast sya ng spell saka nawala ang buntot at tenga nya na napalitan ng
tenga ng tao. Mas lalong kumunot ang noo ko sa ginawa ng batang ’to. Ano ang balak
nya?

“Hindi ko sinabing mag-palit ka ng anyo. Will you fucking stop that?”

“Ayaw!” Tumalon ito sa cauch at tumakbo palabas.

“FUJI!!” Suway na tawag ko saka ako nag-teleport sa harapan nya.

Hinawakan ko ang ulo nya ulang ibalik sa dating anyo. Pero napahinto ako ng mag-
salita sya. “Ayaw mo ba na lagi akong nasa tabi ni Chishelle,” hindi ko gusto ang
binabalak ng bata na ’to.

“Tama na ang isa ang kinaiinisan ko kesa dalawa. Kaya manahimik ka!”

“Sus! Daddy kong g’wapo! Selos ka kasi niligtas no’ng mukhang teacher si Mommy
Chishelle mula sa bingit ng kamatayan,” nakangiti nyang sabi at tila inaasar ako.

“Do you want me to kill you!” inis na sabi ko at hinawakan ang ulo nya.

“Hmp! Kila Chishelle ako makikitulog mamaya--— arf!!”

Sa inis ko’y binalik ko ulit ito sa pagiging aso.

Hindi na dapat pang madagdagan ang kinabu-b’wisitan ko. Kailangan ng manahimik ng

aso na ’to. Inutusan ko syang sumunod sa ’kin, pero umupo ito imbis na sundin ako.
Pinandilatan ko sya ng mata at mas lalo akong inasar at humiga pa. Aba! Sa aming
dalawa ay ako ang dapat masusunod. Hindi ko talaga alam kung bakit hindi ko rin ito
mapatay-patay, e.

“Gusto mo bang makatay?” banta ko.

Agad itong tumayo at saka lumapit sa ’kin at tumahol. Dinamba ko nito dahilan para
mapa-upo ako. This fucking dog! Tumayo ko saka inayos ang sarili at bumalik na ulit
sa unit ko. It’s took so long before Chishelle back to her unit and I’ve been
waiting for an hour and that fucking woman is not here parin. How many hours does
she need to be there? Hindi ako mapakali at nabu-b’wisit na rin ako dahil sa
ginagawa ni Fuji. I went to Chishelle’s unit and I saw her two cats na gutom na
ata. Tsk, hindi mo inaalagaan mabuti ang anak natin Chishelle. Kumuha ako ng cat
food saka nilagay sa pagkainan nila saka ako kumuha ng cat milk sa ref.

Matapos ’yon ay kumain na silang pareho at tila natuwa sa ginawa ko. Teka nga,
bakit ko ba ginagawa ang bagay na hindi ko naman talaga ginagawa dati? Napabunting
hininga nalang ako dahil sa inis. Bumalik ako sa unit ko at nakita kong abalang
kumakain ang spoiled brat kong aso. Habang ako naman ay humiga sa kama at iniisip
kung paano ang gagawin ko upang makuha si Chishelle at maisama na sa palasyo. She’s
in the right age to be my bride at the same time they are all waiting for me to go
back home at my palace. Masyado na atang tumatagal ang pamamalagi ko rito at
masyado kong sinubaybayan ang batang babae na ’yon.

Wala naman sa ala-ala nya ang nakilala nya ako no’n kaya imposible din na makilala
ako nito ngayon. Pero buo na ang disisyon kong gawin syang bride ko at titira sa
palasyo ko. Kinuha ko ang phone ko at naka-tanggap ako ng message from Brix and he
sent to me a photo. Agad akong napatayo ata agad na nag-teleport sa roof top ng
isang company at tinanaw mula ro’n ang babae’ng pagmamay-ari ko. Hindi ka p’wedeng
alipustahin ng iba dahil wala silang karapatan para do’n. Nag-teleport ako pababa
saka preskong lumakad sa gawi nila. Sinipa ko ang lalakeng may hawak kay Chishelle
at napuno na ito ng bangas sa mukha.

“A-Aziel.”

That’s right baby, I’m here to save you again.

“Huh! Ikaw na naman punyeta ka!” akmang susugurin ako ng tita nya ng tinignan ko
sya at napahinto ito.

“Do you want to meet satan for the first time? Ms. Fat woman?” Nanlaki ang mata nya
at bahagyang napaatras.
Binuhat ko si Chishelle at nakita ko kung gaano nanghina ang katawan nya. I’m
fucking late! Umalis ako do’n kasama si Chishelle at binuksan ang pinto ng isang
enter door at isang iglap ay nag-teleport ako sa harap ng unit ko. Pumasok ako
kasama sya saka nilapag sa higaan ko. This girl have cut on her face. Hindi bagay
sa ’yo ang may bangas. Kumuha ako ng towel with water to clean her face. Naramdaman
nito ang sakit at tinapik nya ang kamay ko. Hindi ako nagpatinad at inalis ang
buhok sa mukha nya.

“ARF!”

“FUCK SHIT! FUJI!” Gulat na sabi ko at napatingin ako kay Chishelle na ngayon ay
mahimbing na natutulog.

“Stop barking will you!” inis na bulong ko at saka ito tumahimik.

Nilagyan ko ng band aid ang sugat sa mukha nya. Hindi ako natutuwa sa bangas na
’to. Kaya namn tinanggal ko ang band aid saka itinapat do’n ang aking palad at
tuluyan na itong gumaling. Tinignan ko si Fuji and he look like questioning me
about what I am doing. Kaya naman I snap my fingers to transform him into human.

“I think, she need more comfort,” nakatinging sabi nya sa ’kin.

“Mommy… daddy…” Napalingon ako kay Chishelle ng banggitin nito ang pangalan ng mga
magulang nya.

Tumayo ako napatingin sa ’kin si Fuji. Nag-teleport ako sa roof top at tinignan ang
buong city. That fucking night again. Hindi ba talaga p’wedeng mabura nalang sa
kanya ang lahat ng alaala na ’yon ng wala na akong alalahanin pa. Gusto kong
patayin ang babae na ’yon pero hindi ko alam kung bakit hindi ko ginawa. Ngyon,
gusto ng mga nasa kaharian na mag-asawa na ako para sa ikatatahimik ng lahat.
Ngunit paano ko gagawin ’yon kung hindi ko naman alam kung paanong manuyo ng babae.
Isa pa, that fucking woman is one of the reason why I am here to secure her. For
those fucking warewolf who want to hunt her.

“Are you going to force her?” tanong ni Fuji habang nakatingin din sa buong city.

Do I need to force her? Maybe yes or maybe not. But, I need her to be my bride. I
need that little girl to be my wife and became more powerful. Hindi ko kinibo ito
at pinanood nalang ang ganda ng buong city dito. Full moon, beautiful as always.

CHAPTER 6

AZIEL’S POV

Narito ako sa may cauch naka-upo habang pinapanood na natutulog si Chishelle.

Habang tinititigan sya ay hindi ko maiwasan ang hindi mapatingin sa mapupula nitong
mga labi. While watching her I feel like I want to taste those lips of her that I
don’t want to do. Ten years ago, when I met this little girl, ten years ago when
her parents die because of me. Shit this fucking feeling bakit parang nakokonsensya
ako? Hindi ko naman dapat maramdaman ito dahil una sa lahat ay wala namang k’wenta
ang mga magulang nya. Pangawala nawala ako no’n sa katinuan ko at hindi ko alam ang
ginagawa ko. Pangatlo, nang makita ko sya ng gabing ’yon, may naramdaman akong
kakaiba.
When I saw those eyes, those fucking eyes of her. Napatayo ako at napakamot ng ulo.
Nagulat si Fuji sa ginawa ko at nag-angat ng tenga. Napahinto ako sa pag-iisip ng
magising si Chishelle at muli akong umupo na parang walang nangyare. She open her
eyes and looked at me with a curious face and so many question on her mind. Should
I explain to her what happened last night? Pero naaalala nya ang lahat ng ’yon alam
ko. Tumahol si Fuji na ikinagulat nya at napabangon saka tinignan ang kanyang suot.
Nakahinga sya ng maluwag at saka ako muling tinignan.

“You’re judging me isn’t you?” Bahagya syang nagulat.

“Med’yo,” sagot nya na ikinainis ko naman.

“Well--—”

“I know. Salamat.”

Hindi ko pa nasasabi at nagpasalamat na sya?

Napatingin ako sa kanya at saka ito tumayo at umalis na parang walang nangyare.
Napatingin ako kay Fuji and he also look curious what happened. I tsked then I
decided to take a shower. After that I prepare the food and Fuji suddenly change
his self into human again.

“Alam mo daddy kong bampira, nagtataka na ako sa inaasal mo ah.” Nangunot ko ng noo
sa sinasabi nya.

“What the fuck are you trying to say?” inis na tanong ko habang hawak ang dadalhin
kong pagkain kay Chishelle.

“For a hundred years of being dog and being with you daddy kong bampira. Never ka
pang nag-luto ng pagkain para lang sa babae.” Napahinto ako at tinignan ko ang
pagkain na hawak ko.

“I’m sick of it, damn!” inis kong sabi sa sarili.

Nilapag ko ang pagkain ng mapagtanto ang sinabi ni Fuji. Hindi ko alam kung dapat
kong katakutan ang sarili ko dito o kailangan kong katakutan itong kakaibang
nararamdaman ko. Ang kailangan ko lang namang gawin ay ang maghanap ng bride na
dadalhin sa palasyo para maka-uwi na ako. Ang babae na ’yon ang napili ko at ngayon
ay parang ako pa ata ang malalaglag sa sarili kong bitag. Napa-upo ako sa high
chair at tinignan ang pagkain kung ibibigay ko ba o hindi. Pero kusang gumalaw ang
katawan ko at lumabas akong kasama ang pagkain na dala ko. Sumama si Fuji at nang
kakatok na sana ako sa unit ay sakto naman na lumabas sya.

Nangunot ang noo nya sa ’kin at tinignan ang pagkain na dala ko. Binigay ko ’yon sa
kanya at inabot naman nya saka ako bumalik sa unit ko. Gano’n na lamang ang madali
ko dahil sa kabang naramdaman ko ng makaharap sya. Naka-suot kasi sya ng dress na
above the knee, naka-sapatos pero bagay sa dress. Parang ginaya nya ang sa korean
novela outfit. Tapos ay may konting lipstick at tingin ko’y nakapolbo lang sya.
Pero bumagay iyon sa kanya na syang ikinainis ko sa aking sarili. Napalingon ako sa
pinto ng walang habas na pumasok si Brix.

“Yow! G’wapo kong among bampira! I have a good new--— teka? May sakit ka ba amo
kong g’wapo?” Akmang kakapain nya ako ng tinabig ko ang kamay nya.

“THE FUCK!” Umiwas ako saka pumasok ng k’warto.

Hindi ’to dapat nangyayare. Hindi dapat ’to ang dapat mangyare. Hindi ko pa
nararanasan ang bagay na ’yon. Hindi ko dapat maranasan dahil ’yon ang magiging
kahinaan ko kapag nagkataon. Hindi p’wede.

“May nakitang bulaklak na maganda si Daddy. Kaya ayun, nilagnat.”

“FUJI!!!”

“Charot lang naman!!”

“Stop saying charot!”

“Awit sa ’yo, tatay kong bampira!”

“You are not my child you damnbass fucking husky!”

“Pero sabi mo anak mo ’ko!”

“Hindi ka galing sa sperm cells ko!” inis kong sigaw habang nasa k’warto.

“Boss! May balita kase ako! Bakit ka pumasok ng k’warto mo. Para kang babae,” sigaw
ni Brix sa labas na ikinainis ko naman.

“What the fuck are you saying! That I am a gay? Do you want to die now Mr. Brix!!!”
Agad naman nitong pinag-cross ang parehong braso.

“Joke lang naman kasi boss! Ito hindi mabiro. Eto, ibibigay ko lang sa ’yo. Nahiya
naman kasi ako boss. Bye!!!” Iniwan nya ang envelop saka umalis ng unit ko.

Tinignan ko naman ng masama si Fuji at agad itong bumalik sa dati nyang anyo. Bakit
ko ba binuhay ang asong ’to, e ganito pala ang ugali. Umupo ako saka tinignan ang
envelop na dala ni Brix. Hindi na masama. Kung gano’n ay makukuha nya na ng tuluyan
ang pagmamay-ari nya. Kailangan mo ng iwan ang mundo na ’to at sumama sa ’kin munti
kong bride. Hindi ka na maari pang tumagal dahil batid kong nababangot na rin sila
sa muli kong pagbabalik. Nilapag ko ’yon saka tumayo at lumabas ng condo. Nasa’n na
naman kaya ang babaeng ’yon. Sinubukan kong hanapin ang presensya nya at hindi ako
nabigo. Kaya naman nag-teleport ako kung nasa’n sya at do’n ko nakita ang maganda
nitong itsura.

Naka-upo sya ngayon at may hawak na headphone at saka kinakalikot ang cellphone.
Mukhang may kung sining ka-meet up sya ngayon ah? Maya-maya ay may dumating na
babae. Umalis sila at sinundan ko sya hanggang sa makarating sa isang mall. Kung
sa’n-sa’n sila nag-punta at puro’s libro lang ang dala ni Chishelle habang ang isa
naman ay mga damit. Huling hinintuan nila ang isang shop at mula rito ay tanaw kong
parang sinusukat nya ang isang damit na med’yo pang sexy at hindi maganda sa
paningin. Ang babaeng ’yon ay hindi ko gusto ang taste of fashion. Nakita kong
umiling si Chishelle sa kanya na tila ayaw ang damit. Tsk, buti naman at marunong
kang tumanggi. Bigla akong nabahala ng dumating ang isang lalake.

Tumingin sa kanya si Chishelle at hindi ako natutuwa sa kinang ng mata nya habang
nakatingin sa lalaking ito. Kaya naman hindi ko matitiis at lumapit ako sa gawi
nila.

“Ang tagal mong mamili,” walang ganang sabi ko na ikinakunot nya ng noo.

“Shelle kala ko ba ay wala kang boyfriend?” takang tanong ng babaeng katabi nya.

“Wala nga,” tila hindi makapaniwalang sabi nito.

“E, sino ’yan?” tanong no’nh babaeng kasama nya sabay turo sa ’kin.
“Si Aziel,” sagot nya at napatingin sa kanya ang babae. “A-anong ginagawa mo rito?”
nauutal na tanong nya.

“Do I need to explain it to you!” inis kong hasik habang nag-papad’yak ng paa.

“Ahh… Shelle?”

“Kim tara.” Hihilahin nya sana ’yong babaeng kasa nya ng hinila ko sya.

Pero bigla itong huminto saka ako tinignan ng masama. “Ayus-ayusin mo nga buhay mo.
Bigla kang ume-entrada,” nakanguso nyang sabi saka ako iniwan.

Anong ume-entrada? What was that word? Nagulat ako ng biglang tumabi sa ’kin ang
babae na kanina ay kasama nya. Naka-cross arm ito saka ako kinilatis. What is this
freaking girl thinking about.

“You are familiar to me Mr. But, never mind. You look…” Tinignan nya ako sa mata at
saka humakbang ng lima. “In love.” Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya.

“You freaking woman!” inis na sigaw ko pero hindi ako nito nilingon.

Sa inis ko at nag-teleport ako sa condo at muling bumalik ng unit saka binalibag

ang lahat ng gamit na mahawakan ko. Naiinis ako, naiinis ako sa sarili ko at sa
pesteng kung anong bagay na nasa loob ko. This is not fucking me. For the sake of
my fucking life! I never felt this kind of fucking feelings before but, now. How
rude! Nakaramdam ako na may kakaiba sa paligid at agad akong nag-teleport kung
nasa’n si Chishelle at malaya itong naglalakad. Nang tignan ko ang kasabay nya ay
agad akong nag-teleport sa likuran nya at hinapit ang bewang nya. Saka nag-palit ng
anyo ang lalaking kaninang kasabay nya lang into a wolves. Hindi ’to maari.

“AHHH! A-ano ’yan,” takot na tanong nya.

“Shit!” inis na sabi ko.

Sumugod ito saka ko ito sinipa at napatingala ako ng malamang marami pala sila.
Mukhang desidido syang makuha ang pagmamay-ari ko na. Nararamdaman kong nanginginig
sya sa takot at batid kong narito ang lalakeng iyon. Hindi ako maaring mag-kamali.
Nag-teleport ako sa unit ko at agad kong nilapag sya. Sinenyasan ko si Fuji at
dahil sa shock ay nahimatay si Chishelle. Tinignan ko si Fuji at nakuha naman nito
ang ibig kong sabihin kaya naman nag-teleport ako sa may roof top at do’n ko nakita
si Zine.

“I thought you are going to avoid me,” nakangisi nitong sabi.

“Hindi mo ’ko sinabihan na bibisita ka pala?” walang ganang sabi ko.

“Tsk, nahiya kasi ako sa ’yo. Masyado kang busy. Isa lang naman sa ’tin ang maaring
umangkin sa babaeng ’yan at alam mo ’yon, Aziel.” Napakuyom ako ng kamao.

“Tingin mo ba ay ibibigay ko sya sa ’yo, Zine?” nakangising sabi ko.

“Hari kana, you can have your own bride whenever you wanted. And that woman is
mine, Aziel!”

“It’s none of your fucking business, Zine!”

“It’s my fucking business, Aziel!” sagot nito.

Hindi na kami nakapag-timpi sa isa’t-isa kaya naman nilabanan ko na sya. Hindi ko
ibibigay ang babaeng ’yon sa kanya. Hindi kahit na kailan at hindi ako papayag na
may umangkin na iba sa babaeng ’yon. Dahil ako na ang nagmamay-ari sa kanya at
hindi na ’yon mag-babago pa kahit na kailan! Sinipa ko sya at saka tinulak pero
nag-teleport ito sa likuran ko. Kaya naman sinipa ko sya sa t’yak at sinapak sa
mukha ay saka ko sya hinagis sa kung sa’n. Pareho kaming mabilis kumilos ay malakas
kaya walang nag-papatalo sa pagitan naming dalawa. Sumilay ang ngiti sa labi na
hindi ko gusto.

“Sabihin mo, gusto mo na ba ang babaeng ’yon!” inis na asik nito.

Ramdam ko ang galit nya at ramdam ko ang kagustuhan nitong mapatay ako. Hindi ko
sya sinagot saka ko sya tinulak at sinakal sa leeg.

“Don’t fucking ask me,” saka ko sya hinagis sa kabilang building at tumama sya sa
may pader kaya naman hindi agad ito nakabangon.

Nag-teleport na ako sa unit ko at alam kong hindi na sya babalik dahil sa laban
naming dalawa ay talo na sya. Tinignan ko agad si Chishelle kung may galos o ano
kasi hindi pa naalis ang sugay nito sa bandang mukha nya. Tinignan ko si Fuji at
nakikita kong nag-aalala sya. Kailangan na kitang dalhin sa palasyo ngayon. Hindi
kana maaring tumakas pa dahil hindi ko papayag na makuha ka ng iba.

“Uuwi na tayo.”

CHAPTER 7

CHISHELLE’S POV

Nagising ako sa tahol na naririnig ko. napahawak ako sa ulo ko at pagtingin ko si

Fuji pala. Napatingin ako sa kabuuhan ng k’warto at para akong na-amaze. Ang ganda
nito at pang royal ang tema. Hindi ko naman naalalang may ganito kaming kalaking
bahay. Isa pa hindi rin naman kami gano’n kaya naman. Napahawak ako sa ulo ko at
saka ko naalala ang nangyare. Napatakip ako ng bibig ko at hindi makapaniwala.
Lalong naguguluhan sa nangyayare at hindi ko alam kung anong dapat gawin. Totoo ba
ang nakita ko ng gabi na ’yon? Sino sya? Bakit parang kilala nya ako? T’saka si
Aziel. Nagulat ako ng biglang bumukas ang pinto at nakita ko mula ro’n si Aziel.
Presko, g’wapo at bakit gano’n?

“Nasa’n ako?” tanong ko.

Ngumiti sya sa ’kin saka nya ini-snap ang fingers nya at sa isang iglap ay nagbago
ng anyo si Fuji as batang may tenga ng husky at buntot ng husky. Sa taranta ko ay
napatalon ako sa higaan at lumapit kay Aziel.

“B-bakit… b-bakit ganyan? M-may magic ka? H-hindi ka aso F-Fuji? T-teka ano bang
nangyayare,” hindi makapaniwalang saad ko habang nauutal.

“Magandang umaga mommy kong Chishelle. Isang malugod na pagbati mula sa anak ni
daddy Aziel!”

“Waaaa!!! Nag-sasalita ka?” Lumapit ako kay Fuji saka hinawakan ang tenga at buntot
nya. “Ang astig,” manghang sabi ko naman.
Bigla akong hinila ni Aziel at napatingin ako sa kanya. Namutawi ang kaba sa dibdib
ko at ramdam ko ang kuryenteng tila dumaloy sa katawan ko. Ang titig nya ay
nakakatunaw na parang araw at ako naman ay parang ice cream. Those eyes are such a
beautiful yet it’s look so deep ’cause of it’s color. Mula sa pintuan lumabas ang
mga maid at nakahelera silang nakayuko. Nagtaka naman ako at si Aziel naman ay
sinenyasan sila. Bigla akong hinawakan no’ng isa at binitbit at ako naman ay
nagpatianod. Hindi ko alam kung sa’n nila ako dadalhin. Hanggang sa huminto kami sa
isang k’warto at pagpasok do’n ay namangha ako. Puno ng mga royal dress at ang
gaganda.

“Kailangan nyo na pong maligo, Lady Cheshelle.” Nangunot ang noo ko pero binigyan
ako nito ng tuwalya at saka robe.

Tinulak ako papasok ng banyo at namangha na naman ako. Ang laki nito at parang
isang buong k’warto. Naro’n ang tub na malaki rin at kasya siguro ang limang tao.
Nakahanda na rin ito at may petals pa na nakalutang. Hindi ako makapaniwala.
Sinunod ko ang sinabi no’ng babae at naligo na ako. Matapos ’yon paglabas ko ay
inihelera sa harap ko ang sobrang daming dress.

“Ano po bang meron? Bakit may ganito?” tanong ko sa isang matanda na wari ko ay
mayordoma.

“Naghahanda ang lahat sa isang selebrasyon. Ang pagdating ng itatakdang hari at ang
mapapangasawa nito,” hindi ko maintindihan.

“Sinong hari?”

“Bihisan na sya.” Bigla naman akong hinila ng isang katulong at saka ako pinasuot
ng isang blue dress with white sa may ibabang bahagi.

Ang ganda no’n at ang sarap sa mata. Sinuot ko ’yon. Tinignan ko ang sarili ko sa
salamin at do’n ko nakita ang magandang ako. Hindi ako makapaniwala ngayon lang ako
nakasuot ng ganitong klaseng royal dress. Isa pa, hindi naman ako nakaranas ng debu
dahil hindi ako pinayagan ng tita ko. Lumabas na kami at mula sa labas ay naro’n si
Fuji na naging aso na at si Aziel na g’wapo parin kahit na anong gawin nya.
Napabaling ang tingin nya sa ’kin at gano’n din si Fuji. Hindi ko alam kung anong
nakita ko mula sa mga mata nila pero ang sarap yata no’n sa pakiramdam. Ang kinang
ng mga ito at hindi naaalis sa ’kin. Ang bilis na naman ng tibok ng puso ko.

“ARF!” Nagulat si Aziel sa tahol ni Fuji.

“Damn fucking you, Fuji!” inis na sabi nya at natawa ako dahil do’n.

But until now I am curious about what happen. Where the world I am. The last thing
I remember is when that monster change into a human. Then, Aziel is also there and
then, Fuji was change into a human too. Aziel looked at me with a red face and he
look like he’s sick. Fuji look at him and also curious about what happened to him.

“Nilalagnat ka ba?” takang tanong ko.

“W-what?” nauutal nyang tanong.

“You look like sick, Aziel,” sabi ko naman at akmang kakapain sana sya pero iniwas
nito ang mukha nya.

Inayos nya ang ayos ng kanyang suot saka humingang malalim at tumingin sa ’kin.
Bumalik sa dati ang kulay ng mukha nya at inilahad sa ’kin ang kamay nya. Inabot ko
’yon pero naro’n ang utak ko sa kung anong nangyayare.
“Anong mero’n? Sabi no’ng katulong kanina ay may handaan daw sa pagdating ng
itatakdang hari at mapapangasawa nito. Sabihin mo nga sa ’kin. Nasa mundo pa ba ako
kung sa’n ako nararapat?” hindi nya ako sinagot at tuloy-tuloy lang kami sa
paglalakad.

Nakakasalubong namin ang ibang katulong at yumuyuko ’yon sa ’min. Ang ganda nitong
bahay. Para syang palasyo sa sobrang laki at halos hindi ako makapaniwala na
makakakita ako ng ganitong kalaking bahay. Nasa tapat kami ng hagdan ngayon. Do’n
ko nakita ang mga tao. Ang gaganda at may suot na mga royal gown at naka-outfit na
simbulo sa royal family sila galing. Napahinto ang lahat at sa ’min tumingin.
Naro’n ang dalawang tao na syang nakapukaw ng atensyon ko. May korona sa kanilang
ulunan at parehong nakangiti sa ’min. Pababa na kami at halos natahimik silang
lahat dahil sa ’min ni Aziel. Naro’n naman si Fuji na naging bata na naman. Hindi
ko maintindihan talaga.

“Narito na ang susunod na hari ng Lamia Kingdom,” sabi no’ng lalake na naka-itim na
suit.

Tinignan ko si Aziel at wala itong reaksyon. Hari ng Lamia? Lamia? Anong mundo ’to?
Bigla akong kinabahan dahil sa takot na nararamdaman ko. Hindi ko maintindihan.
Naro’n ang panginginig ng kamay ko at hindi ko gusto ang nakikita ko ngayon. Hindi
ako nararapat sa mundo na ’to at hindi ko ’to mundo. Huminto ako sa paghakbang at
tumingin sa ’kin si Aziel. Ang dami kong tanong. Nasa’n ako? Bakit ako nandito?
Sino ba talaga si Azeil? Hinigpitan nito ang hawak sa kamay ko at hindi ko mabasa
kung ano ang nasa isip nya. Maramdaman nya ang panginginig ko at batid kong alam
nya na maraming tanong sa isipan ko.

“I will answer your question but now, you need to cooperate with me. Will you?” he
said.

Hindi ko alam kung magtitiwala ako. Tama ba ang magiging disisyon ko? O baka naman
kailangan ko lang muna gawing normal ang lahat kahit na natatakot ako. Sa totoo
lang wala akong idea sa kung sa’ng mundo ako ngayon. Ang bawat isa sa kanila ay
nakamaskara p’wera sa hari at reyna. Hindi ko maintindihan. Bakit naman ako narito
at ang ibig sabihin ay hindi totoong tao si Azeil at hindi totoong aso si Fuji.
Nakababa na kami ng tuluyan at lumapit sa ’min ang dalawang tao at saka yumuko.

Naguguluhan akong tumingin sa kanila at mula sa nakapatong sa kanilang ulunan ay

tinanggal nila ’yon ay pinatong sa mga ulo namin. Nag-palakpakan silang lahat at
hindi ko alam kung ngitngiti ba ako o hindi, e. Do I need to do that? The same way
they treat me like I’m belong with them either it is not. Nanginginig na ang binti
ko. Nangangatog ang buong katawan at natatakot ako. Napahawak ako ng matindi kay
Aziel at napatingin sya sa ’kin. Parang bumangal ang pagdampi ng kamay nya sa mukha
ko at na ang lamig ng kamay nya. Ngumiti sya sa ’kin.

“You don’t need to be scared. Relax, my little bride,” sa huling sinabi nya ay
hindi ko masyadong narinig.

Pero ramdam ko ang pagbibigay nito ng lakas sa ’kin. Ngumiti nalang ako sa kanila
saka ko ginaya si Aziel na yumuko sa dalawang taong kaharap namin. Nag-umpisa na
silang sumayaw by partner. Napatingin ako ng bigla akong hilahin ni Aziel sa gitna
saka ako sinayaw. Sinundan ko lang ang sway nya at ramdam ko ang tila kakaibang
kiliti mula sa aking sisitema.

“Sabihin mo sa ’kin. Hindi ka tao ’di ba?” umpisa ko habang nag-sasayaw kami.

“I have human body, but I have blood of being vampire.” Nagulat ako sa huling
sinabi nya.
Biglang may kung anong ala-ala ang biglang lumitaw sa aking isipan. Hindi ko ’yon
gusto at bumabalik na naman ako sa nakaraang matagal ko ng kinakalimutan.

“Para sa’n ang lahat ng ito? Bakit nandito ako? Nag-aaral pa ako at gusto ko ng
umuwi, Aziel.”

“You are not leaving this place.” Nangunot ang noo ko sa sinabi nya.

“A-ano? P-pero h-hindi ko mundo ’to, Aziel,” sabi ko at pilit na pinapaintindi.

“Yea, this is not your world. All of what you were seeing is not human. They are
all vampires and I am the next King and you are my Queen,” mas lalo akong
naguguluhan.

“Ano bang sinasabi mo. Hindi kita kilala, ngayon sinama mo ’ko sa mundong ito.
Tapos si Fuji, nakita ko syang nag-palit ng anyo no’n. At sino ang lalakeng
nakasagupa mo ng gabing ’yon?”

“You are too many question my little bride. In this world you are now my bride, and
soon, you are my Queen.”

“Hindi! Bakit naman ako papayag na magpakasal sa ’yo. Bakit naman ako papayag na
maging reyna ng mundong hindi naman ako kabilang. Isa pa, hindi kita kilala, hindi
labis na kilala, Aziel.” Bumitaw ako sa kanya saka ako umalis at lumabas ng
palasyo.

Pero madilim sa labas. Tanging nakikita ko lang ang maze at hindi madaling
makalabas mula ro’n. Mukhang dadaan muna sa mga maze na ’yan bago ako makalabas sa
gate nitong palasyo. Hindi ko alam kung bakit kinakailangan mangyare ’to. Hinubad
ko ang sapatos ko at tinanggal ang korona mula sa ulo ko. Nagulat ako sa biglang
pagsulpot ni Aziel asa harap ko at nabitawan ko ang korona. Labis ang kaba na
nararamdaman ko at may ala-alang pilit na nag-shoshow-up sa utak ko. Matagal ng
panahon ’yon. Hindi ko alam kung paano kong kakalimutan ang nakaraan na matagal ko
ng binabaon dahil ’yon ang araw na halos mabaliw ako. Ang araw na mawala ang mga
magulang ko. Ngayon, gusto kong makita ang taong pumatay sa kanila at gusto ko rin
syang patayin.

Sa sobrang sakit ng ulo ko ay hindi ko nakayanan at nanghina ako. Agad na binuhat

ako ni Aziel at ramdam ko ang kakaibang kabog ng dibdib nya. Normal ba ang heart
beat ng bampira katulad sa mga tao? Nakita ko ang mukha nya at tila nag-aalala.
Bakit parang familiar ka? Sino ka ba? Bakit parang ikaw ang taong nawala sa ala-ala
ko na pilit ko namang binabaon sa limot sampung taon na ang nakakaraan.

CHAPTER 8

CHISHELLE’S POV

Nagising ako sa amoy ng pagkain. Agad na kumalam ang t’yan ko at iminulat ko ang
mga mata ko at saka napatingin sa side table. Naro’n ang pagkain at mukhang
masarap. Dahil sa kalam ng t’yan ko ay kumain ako at nilantakan na ito. Hindi ko
aakalain na magiging ganito kagutom ang paggising ko. Pero teka ka? Tama ba ang
naririnig ko kagabi? They are all vampires? Matapos kong kumain saktong dumating si
Fuji at agad akong dimamba.
“Oh, gosh, Fuji!” sita ko dahil nagulat ako sa ginawa nya.

“Arf!!”

“Nagulat ako! Alam mo bang kakakain ko lang,” inis na sabi ko at umayos naman sya.

“Sorry mommy kong mganada.”

“PAKSYET!” gulantang na sabi ko dahil bigla syang nag-palit ng anyo.

“Aluh! Pasensya na,” agad na sabi nya.

Napasapo ako sa dibdib ko at napa-irap nalang sa ginawa nya. I don’t think that
he’s a child with a husky ears and tail. He look like Harith sa mobile legend.
Hindi kataka-kata dahil uso naman sa kanila ang magics. Tumayo ako at tumingin sa
bintana. Sumilay ang araw at do’n ko nakita ang ganda ng lugar. Para akong na-
excite at akmang lalabas sana ng biglang lumitaw si Aziel sa harapan ko kaya naman
napa-upo ako. What the hell is he doing. Hobbit nya ba ang maging kabute. Inis
akong tumingin sa kanya at humawak sa ulo ko.

“Where do you think you are going?” naka-cross arms nyang tanong.

“Nakita kong maganda sa labas. Gusto ko sana masilayan,” nakangusong sabi ko.

“Stop pouting,” tila naiinis nyang sabi.

“Gusto ko ng umuwi. Paano ba umuwi. Kailangan kong mag-aral,” tila naiiyak kong
sabi.

“Mommy kong maganda. Hindi kana makaka-uwi pa once na narito kana. Ikaw kaya ang
itinakdang bride ni Daddy kong g’wapo pero bampira.” Nangunot ang noo ko sa sinabi
ni Fuji.

“Shut the fuck up Fuji,” inis na hasik ni Aziel.

“Bride? Mag-papakasal ako sa ’yo? Bakit?”

“Kasasabi ko lang kagabi. Do I need to repeat what I’ve already said?” Napakagat
ako ng labi ko saka umupo sa kama.

Sinamaan ko sya ng tingin at hindi kayang mabuhay sa mundong hindi naman akin. Mas
gusto ko sa mundo ko. Pero kung narito ako ay hindi ko na makikita pa sila tita
Mina. Hindi ko na rin kailangan mag-aral. Pero kapalit no’n ay narito lang ako sa
silid at walang ibang gagawin. Hindi naman ako matutuwa sa gano’n. Lumapit sa ’kin
si Aziel at hinawakan ang kamay ko at napatingin ako sa kanya. Hinila nya ako
palabas at parang may mga kumikinang na bagay sa palibot nya. Sobrang nakakaadik
ang mukha nya at hindi ko aakalain na ang sarap no’n titigan. Napatingin naman ako
sa kamay kong hawak nya at parang kinikiliti ako. Ang lakas ng kabog ng puso ko at
hindi ko alam kung ano ang ganitong pakiramdam.

Ngayon ko lang ’to naramdaman at hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin no’n.
Nakalabas kami ng palasyo at mula ro’n ay may kabayo. Nagningning ang mga mata ko
ng makita ito at agad akong lumapit do’n. Hinawakan ko at ang dulas nya. Ang lambot
ay ang sarap yakapin. Ngayon lang ako nakahawak ng kabayo. Lumapit si Aziel at
pinasuot sa ’kin ang mahabang hoody. Una syang sumakay at inilahad nya ang kamay
nya na inabot ko naman. Nang makasampa sa kabayo ay pinatakbo na nya ito. Napangiti
ako dahil ngayon ko lang nagagawa ang bagay na ayaw ipagawa ni tita Mina.

“Dito nakatira ang lahat ng mga bampira?” tanong ko sa kanya.

Sobrang lapit namin. Konti nalang ay mahahalikan ko na sya at parang ang lambot ng
mga labi nya.

“Oo, lahat ng taong nakikita mo ay mga nasasakupan ko,” sagot naman nya.

Ramdam ko ang hininga nya kaya nananayo ang balahibo ko. Normal ba ’to? Kasi parang
hindi na. Huminto kami sa isang bayan at do’n ko nasilayan kung gaano kabait ang
mga tao. Pero para akong hinihila mula sa nakaraan. Ano ba ang nagyare ng gabi na
’yon? Bakit parang gusto kong balikan ang mga ala-ala na ’yon. Gano’n pa man muli
na namang tumakbo ang kabayo at huminto kami sa isang ilog. Ang linis no’n at
sobrang ganda. Bumaba si Aziel at inalalayan akong bumaba agad akong tumakbo sa
ilog at umupo mula ro’n. Ang linaw ng tubig at ang daming isda. Napangiti ako ng
masilayan ’yon at hindi ko aakalain na ililibot nya ako ngayon.

Matapos naming tumambay sa ilog ay pinasyal pa ako ni Aziel sa iba’t-ibang lugar.

May park din pala dito. Katulad din sa mga tao. Pero ’yon nga lang ay iba ang
paraan nilang pamumuhay. Sobra akong nag-enjoy ng inilibot nya ako sa buong lugar
nitong Lamia. Ang astig! Nang mag-gagabi na ay umuwi na kami ni Aziel. Pagkarating
sa palasyo ay naro’n ang lalakeng tila nag-hihintay sa kanya. May katangkaran at
parang simple lang. Tao rin ba sya? O bampira?

“Amo kong bampira!!!” Nanlaki ang mata ko ng bigla syang tumakbo papalapit kay
Aziel.

“The fuck, Brix!” inis na sabi ni Aziel.

“Nako, amo kong bampira may ibabalita akong maganda.”

“How many time do I need to tell you that stop calling me among bampira!”

“Sige g’wapo kong amo.”

“Damn!”

“Ok, Aziel na g’wapo.” Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiinis.

“What the fuck are you doing here?”

“Eto kasi balita ko. Lalo na sa ’yo, Amo kong maganda. Panalo ang kaso laban sa
madrasta mong titang balyenang sugarol.” Nangunot ang noo ko sa sinabi ni Brix at
tumingin kay Aziel.

“You need your company.”

“Pa-pano mo--—”

“I have my own ways. So, you don’t need to worry about your company.”

“P-pero--—”

“Alam kong pagod ka kakaikot kanina. Tara na ng makapagpahinga ka na.” Hinawakan

mya ang kamay ko at hinila ako papasok sa palasyo. Pero hindi sya tinantanan ni
Brix ng pang-aasar.

“Naks naman amo kong g’wapo. For the first time of your entire life! Pumapag-ibig
kana!!!” Feeling ko ay mamumula ako sa sinasabi nya.

“BRIX!!!” sigaw na inis ni Aziel.

“Eto naman hindi mabiro!” agad na sabi ni Brix.

Napa-iling na lamang ako dahil sa inaasal ni Brix. Ibig sabihin ay hindi sya taga
rito. Ibig sabihin ay tao rin sya gaya ko. Nag-pahanda ng makakain si Aziel at mula
sa taas ay pababa ang hari at reyna. Nag-bigay galang silang lahat at gano’n din
ako. Sobrang kaba ang nararamdaman ko. Ang ganda at ang g’wapo ng mga magulang nya.
Wala ba syang kapatid?

“Natutuwa akong makita kayong magkasama,” sabi ng hari na nakatingin sa ’kin.

“Galing kami sa labas ng palasyo. Masyado syang nababagot kaya inilibot ko,” sagot
naman ni Aziel.

“Kung gano’n ay malamang nagugutom na ang nobya mo,” sabi naman ng reyna.

Nakita kung pa’no mag-bago ang reaksyon ni Aziel at tila namumula ang kanyang
mukha. Uso ba sa bampira ang kiligin minsan? Ani ko sa aking isip at nang tignan ko
sya ay lumihis sya ng tingin. Nang maihanda na ang pagkain ay salo-salo kaming
kumain. Buti na nga lang at hindi gaya ng pagkain nila ang pagkain namin ni Brix.
Ang sarap din pala nilang magluto. Hindi ako makapaniwalang merong ganitong mundo.
Lalo na ng ganitong sibilisasyon. Hindi naman namin ’to napag-aralan isa pa walang
naniniwala sa bampira. Pero sa nakikita ko ngayon. Masasabi kong totoo nga sila.
Gaano ba katagal ang buhay nila? Ilang daan o libong taon silang nabubuhay sa
mundo. Ang dami kong tanong sa isip ko.

Nag-usap-usap sila sa gaganapin daw na kasal. Hindi ko alam kung bakit ko sya
kailangang pakasalan gayong ngayon ko lang sya nakilala. Isa pa normal na tao lang
ako.

“Tradisyon sa pamilya namin na pumili ang susunod na hihiranging hari sa

mapapangasawa nya,” sabi ng hari.

“Kaya pala ikaw ang pinili ng amo kong bampira.” Siniko sya ni Aziel. “Boss naman?
Totoo kase!” nakanguso nyang sabi habang nakahawak sa t’yan nya.

“B-bakit ako?” tanong ko naman at hindi naman agad ako nasagot ni Aziel.

Wala akong nakuhang sagot mula sa kanila at hindi ko alam kung matutuwa ba ako
ro’n. “Normal lang po akong tao.”

“Hindi kaso ’yon,” sagot ng reyna.

“P-po?”

“Dapat ay si Aziel ang magpaliwanag ng lahat sa ’yo. Dahil sa ’yo nakasalalay ang
pagiging susunod na hari ni Aziel,” sabi ng hari.

Nakita kong bumuntong hininga sya at saka tumingin sa ’kin. “You need to accept my
offer my little bride. I need to be a king as soon as possible,” he said with a
serious face.

“Hindi mo ’ko tinanong sa ganito, Aziel. Nagulat nalang akong narito ako at
pakakasalan ka. Sabihin mo sa ’kin kung paano ako papayag. Kasi ako naguguluhan.
Hindi ako kabilang sa mundong ginagalawan mo,” pilit na paintindi ko.

“You have no choice. Remember the monster you saw at that night? He want you to be
his bride also. Gagawin nya ang lahat makuha ka lang,” sagot naman nito.
Tumayo ako at napatingin silang pare-pareho. “Hindi! Hindi ako papayag hangga’t
wala kang matibay na explanation sa ’kin. I need that para malinawan ako sa
nangyayare. Para malaman ko kung bakit kasi ako! Maraming iba d’yan pero bakit ako!
Kuha mo?” inis na sabi ko at binalibag ang spoon sa lamesa at umakyat.

Nagpasama ako sa isang maid para ihatid ako sa room ko at nang maihatid ako nito ay
agad kong sinara ang pinto. Naro’n pala si Fuji sa kama at nakahiga. Agad akong
nilapitan at nag-palit ng anyo.

“Mommy kong maganda anong nangyare?”

“P’wede ba, Fuji. H’wag mo kong matatawag na mommy. Aso ka tao ako. Isa pa hindi ka
galing sa matres ko,” inis na sabi ko at saka tumayo at sinenyasan syang umalis ng
k’warto.

“Pero mommy--—”

“Alis.”

“Kasi--—”

“FUJI NAMAN PUN’YETA!” galit na sigaw ko at saka sya lumabas.

Sinara ko ang pinto at saka humiga sa kama. Napabuntong hininga nalang ako dahil sa
nangyayare pero naalala ko ang sinabi ni Brix about sa kaso ng tita ko. Ibig
sabihin ay nabawi ko na ang company mula sa kanya. Malaya na ’yon at hindi na muli
pang maangkin ng tita ko. Napangiti ako at nakahinga ako ng maluwag.

Sa wakas ay wala nakong alalahanin pa. Pero nasa’n kaya ngayon sila tita? Sa bahay
parin kaya sila nakatira? Pangalawang araw ko dito ngayon pero hindi ko alam kung
katumbas ba ng bilang sa mundo nila sa mundo namin. Kadalasan kasi hindi gano’n
’yon. Nababasa ko ’yon dati. Tumingin ako sa labas at do’n ko nakita ang bilog na
b’wan. Nakakatuwang pagmasdan kasi mas malaki ang b’wan nila dito. Kitang-kita at
tila abot kamay mo.

Na-miss ko na sila mommy and daddy. No’ng bata ako, lagi nila akong pinapasyal.
Pero ngayon, wala na. Hanggang sa lumaki ako ay wala. Sila tita lang lagi lumalabas
at ako naman ay naiiwan sa bahy. Kesyo daw wala akong maiaambag. Hindi ko alam kung
dapat ko bang ikatuwa o isumpa. Pero gusto kong bumalik sa nakaraan. Ang muling
mayakap sila at masakama kahit saglit lang.

CHAPTER 9

CHISHELLE’S POV

Nagising ako nang kinaumagahan na medyo maskit ang ulo ko at masama ang pakiramdam
ko. Feeling ko nilalamig ako at hindi ko alam kung bakit. Sobrang sama ng
pakiramdam ko at hindi ako lumabas ng k’warto mula nang magising ako. Tinatamad ako
at ang bigat ng katawan ko. Nilalagnat nga ata ako, e. Hindi ko alam kung bakit ako
nag-kasakit samantalang ang lakas naman ng katawan ko. Nanginginig ang katawan ko
at feeling ko ang lamig ng buong paligid. Narinig kong may kumatok sa pinto at
niluwa no’n si Aziel. Nagtaka sya sa ’kin at agad itong lumapit.

Kinapa nya ako at do’n nya napagtantong mainit ako. Nakita ko ang pag-aalala sa
mukha nya. Bakit gano’n? Narinig kong tinawag nya ang katulong sa labas. Sobrang
lakas ng boses nya at feeling ko ay galit sya sa ’kin.

“Magmadali kayo!” sabi nito at saka umupo sa tabi ko. “Why you didn’t tell me,” he
said with a calm voice.

“I can’t get up. Nang magising ako ang sama na ng pakiramdam ko,” sabi ko naman
habang nanginginig.

“Shit.”

“P-p’wede bang. Yakapin mo ’ko? Para mawala kahit paano ang lamig na nararamdaman
ko.” Nakita kong nalito sya sa ’kin.

Pero ginawa nya parin. Tumabi sya sa ’kin at niyakap ako. Hanggang sa dumating na
ang manggagamot. Infernes naman sa mundong ito ay may mangagamot din pala. Hindi ko
na alam kung anong ginawa sa ’kin. Basta inantok na ako at gusto ko ng matulog.

—--------—

Narito na naman ako sa k’warto kung sa’n ako no’ng gabing naririnig kong tila
humihingi si mommy ng tulong. Hindi ko alam kung anong gagawin ko at kung paano
akong tatayo. Nanginginig ang buong katawan ko at ramdam ko ang bawat pag-iyak ng
magulang ko.

“Ch-Chishelle,” banggit nila sa pangalan ko.

Pero lakas loob kong tumayo at pinihit ang door knob. Hanggang sa makita kong
nakahandusay sila. Walang buhay at puno ng dugo ang paligid. Isang tao ang nakatayo
sa aking harapan. Hindi ko maaninag. Itim ang nakikita ko. Natatakot ako.

—--------—

“Mommy!” Napabalikwas ako ng bangon at nakita kong nalaglag ang towel sa noo ko.

Napakunot ako ng noo dahil do’n. Hindi ko aakalain na magigising ako sa isang
bangungot na naman. Pinagmasdan ko ang towel at mula sa kabilang side ay nakita ko
ang natutulog na Aziel. Naro’n si Fuji na tulog din. Napabuntong hininga ako at
napahawak sa ulo ko. Muli akong humiga at tumulala sa kisame. Hindi ko
maintindihan. Sino ba ang lalakeng ’yon? Bakit sya ang lagi kong nakikita sa
panaginip ko at parang sya ang tinutukoy na sanhi ng pagkamatay ng mga magulang ko.

Napatingin ako sa pinto ng bigla itong bumukas at bumungad ro’n si Brix.

“OMG amo kong maganda magaling kana ba?” nag-aalalang tanong ni Brix dahilan upang
magising si Aziel.

Agad na tumingin sa ’kin si Aziel at kinapa ang noo ko. Napatitig lang ako sa
ginawa nya at gano’n din si Brix. Tila nakahinga naman sya ng maluwag ng
mapagtantong wala na akong lagnat.

“Mabuti naman at magaling kana,” sabi nya habang nakahawak sa kamay ko.

“Pasensya na. Medyo kasi hindi pa ako sanay dito,” sagot ko naman.

“It’s ok, malamang ay namamahay ka pa.” Nakikita ko ang reflection ni Aziel sa

lalaking nasa panaginip ko.

Pero ang lahat ng ’yon ay masamang ala-ala ko na. Hanggang ngayon ay hindi parin
mawala. “I will prepared your breakfast.” Saka nya ako hinalikan sa noo na syang
ikinagulat ko.

Umalis sya at naro’n si Fuji at Brix na gulat at hindi makapaniwala. Agad naman
tumalon si Fuji sa harap ko at tila kinikilatis kung anong reaksyon ko, “Mommy kong
maganda, anyare?” takang tanong nya.

“Malay ko. Tabi nga maliligo ako.” Sabay paalis sa kanya at pumasok ng banyo.

Sinara ko ang pinto at napasapo ako sa aking dibdib dahil sa labis na kaba. What
was that? What is the meaning of that? Tanong ko sa isip ko. Tinignan ko ang sarili
ko sa salamin at do’n ko nakitang namumula pala ako. Holy shit! Napatampal ako sa
aking mukha at pilit na inaalis ang pamumula. Nag-hilamos ako at hindi parin sya
naalis. Napasalampak ako sa sahig dahil sa labis na sobrang nararamdaman ko. Hindi
kailan man nagawa ng kung sino ang bagay na ginawa ni Aziel kanina. Pero ’yon ang
kauna-unahang maramdaman ko ang ganito. Ever since. Is this what they called love?

Tumayo ako at nag-asikaso na para maligo at mag-bihis. Matapos ’yon ay saktong

naro’n na si Aziel na may dalang pagkain. Pero wala pa syang sapat na explanation
about sa nangyayare. Gusto kong maliwanagan kung bakit. Bumuntong hininga ako at
lumapit sa kanya. Mukhang masarap ang inihanda nya.

“What the fuck!” inis na asik nya sa ’kin.

“Bakit?” takang tanong ko.

“Bakit naka-robe ka!”

“Oh? Atleast hindi ako nakahubad.”

“Mag-suot ka ng damit!”

“Waw.” Napatingin ako kay Brix.

“Fucking shit!” Biglang binato ni Aziel si Brix dahilan upang matauhan ito.

Ako naman ay nag-palit na ng damit kasi ang init ng ulo nya. Matapos ’yon ay kumain
na ako. Ang sarap talaga nya mag-luto. Dati ako ang nag-luluto ngayon ay ako naman
ang nilulutuan.

“About last last night,” umpisa nya dahilan upang mapatingin ako sa kanya.

“What was about that.”

“I need you.” Napahinto ako sa pag-kain at tumingin sa kanya.

“Need in what?”

“To be a king.”

“Then?”

“I need you to be my Queen.” After nya masabi ’yon parang huminto ng mundo ko.

Tila paulit-ulit sa utak kong nag-pe-play na sirang plaka. Para akong nasa ulap.
Para syang b’wan na naabot ko na. Ang kakaibang kiliti mula sa sistema ko ay naro’n
na naman.

“Kailangan mo ’ko dahil gusto mo maging hari. Pero hindi mo ’ko kailangang gawing
reyna ng mundong hindi naman akin,” nasabi ko ’yon na walang alinlangan.

Hindi ko alam, kung ano ang nasa isip ko ay nasasabi ko. Pero ang katotohanan na
gagamitin lang ako ni Aziel dahil kailangan nyang maging hari. Parang hindi ko ata
kaya. Walang nagpapakasal na walang love. Hindi ko kayang makisama sa taong hindi
ako mahal. Isa pa, wala pa limang b’wan mula ng makilala ko sya.

“No, I need you because I love you.” Muli na naman akong napahinto.

Hindi ko sya tinignan pero ang bilis ng tibok ng puso ko. Ang sinabi nya ay sobrang
happiness na parang ewan. Hindi, hindi dapat ako magpalinlang sa matamis na salita.
Isa syang bampira. Hindi nabubuhay ang tao gaya sa bampira.

“Sinasabi mo ba ’yan para sumang-ayon ako?” sabi ko without looking at him.

“Of course not.”

“Sabihin mo sa ’kin, paano mo ’ko minahal?” tanong ko na syang ikinagulat nya. “We
meet four months ago, you just show up together with your dog. Now, tell me,” hamon
ko sa kanya.

Napalunok sya sa sinabi ko at huminga ng malalim. “I’m stalking you, since you were
8.” Nanlaki ang mata ko at bahagyang lumayo sa kanya.

“The heck!”

“It’s true.”

“Then why!”

“B-because--—”

“Kasi amo kong maganda. Na-love at first sight si boss,” biglang singit ni Fuji na
ikinagulat ko.

Tumingin sa kanya si Aziel at tila nag-uusap sila gamit ang isip. “No way,” I said
saka umalis sa harapan nila.

“Yes way,” biglang sumunod sa ’kin si Aziel.

“8 years old pa lang ako! The fuck!”

“What?”

“So, you’re older than me?”

“Ahuh?”

“How many years?”

“Two thousand years.”

“WHAT?” gulantang ko at napatingin sa kanya dahilan upang huminto sya.

Nag-kibit balikat sya sa ’kin at napahawak naman ako sa ulo ko. Hindi ko
maintindihan. Sobrang laki ng agwat. Apo na ako sa pinaka apo-apohan nya sa apo ng
apo ng apo ng apo ng apo ng apo. Kingina!

“Seriously, Aziel?”
“Seriously.”

“You’re confessing. Tell me if its true or not. Dahil lahat ng lalake ay alam kong
manloloko at babaero. In your age malamang marami ka ng napaiyak na babae at
natikman. Tell me!!!” bulalas ko sa kanya at napa-hands up sya na parang sumusuko.

“Fucking shit,” dinig kong bulong nya.

“ANO?” Nagulat sya at napatingin sa ’kin.

“I-I mean--—”

“Nako, boss kong maganda. Nag-tataka nga rin kami. For so many years of being
vampire, baka marami na rin natikman ’yan,” sinamaan sya ng tingin ni Aziel.

“I’m fucking not! BRIX! I WILL FUCKING KILL YOU!” sigaw nya.

“Hindi! Hindi ako naniniwala,” sabi ko saka pumasok ng k’warto at sinara ito.

Pero nakalimutan kong nag-teteleport pala sya at napasok sya ng walang kahirap-
hirap. “I’m telling the truth, Chishelle!”

“H’wag mo ’kong ginaganyan,” inis na sabi ko saka umupo sa kama.

Never in my life na may nag-confess ng feelings for me. Even crush. NBSB kaya ako
kaya hindi ako naniniwala. Magagaya ako sa iba. Puro’s nasaktan dahil sa mga
matatamis na salita sa kanila. Puro iniwan dahil nakahanap ng much better. Hindi na
talaga ako mag-babasa ng wattpad. Bigla akong hinila ni Aziel at kasabay no’n ay
nasa roof top na kami nitong palasyo. Bigla akong kinabahan dahil nakapatong kami
sa may harang at anytime ay maari akong malaglag. Napatingin ako sa kanya at nakita
ko sa mga mata nya ang kakaiba.

“Mamili ka. Papayag kang maging reyna ko o ihuhulog kita mula rito,” biglang
dumagundong ang kaba sa puso ko.

Takot ang nararamdaman ko dahil takot ako sa matataas na lugar. Napakapit ako ng
mahigpit sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Natatakot akong baka ito
na ang magiging katapusan ko. “Mamahalin mo ’ko o ilalaglag kita dito. Mamili ka,
baby,” bulong nya sa ’kin habang ako naman ay nakakapit sa kanya.

Paksyet ka Aziel!!!!! Napayakap ako sa kanya dahil sobrang takot na takot na ako.
Gusto ko ng umalis dito. “P-pero--—”

“I’m waiting, my little bride.” Lumapit ang mukha nya sa mukha ko.

Bigla nya akong tinakot na itutulak at mas lalong hinigpitan ko ang kapit. Shit!
“OO NA! PAPAYAG NA AKO! PAKI-USAP ALISIN MO NA AKO DITO.” Nakapikit na sabi ko.

Nagulat ako ng biglang niyakap nya ako ng mahigpit. Sobrang higpit. Sa isang iglap
ay nasa k’warto na kami. Napa-upo ako dahil nanghihina ang katawan ko. Sobrang
naiiyak ako. Sobrang takot na takot ako. Pumatak ang luha ko at ramdam ko ang yakap
ni Aziel sa ’kin. Iniangat nya ang mukha ko saka nya pinunasan ang luha sa mukha
ko. Binuhat nya ako saka nilagay sa kama at naro’n parin ang panginginig ng aking
katawan. Hinawakan ko sya ng mahigpit. Narinig ko ang paulit-ulit nitong pag-hingi
ng tawad. Para akong nabibingi. Para akong masisiraan ng bait. Pero mas nawala ako
sa katinuan ko ng biglang dumampi ang malambot na labi ni Aziel sa labi ko.

Parang may paro-paro ang t’yan ko at para akong lumilipad sa alapaap. Parang
gelatin ang labi nya at ang sarap no’n sa pakiramdam. Matapos nya akong mahalikan
ay tila nahimasmasan ako sa takot na naramdaman ko.

CHAPTER 10

AZIEL’S POV

Narito ako ngayon sa tuktok ng palasyo. Tinatanaw ang buong nasasakupan ko. Ang
buong Lamia world ay payapa at tahimik. Ngayon ko lang nakita na ganito ka-tahimik
ang lahat. Napahawak ako sa labi ko at naalala ko ang nangyare kanina. That’s sound
gay for me. Her lips are like poem and also fluffy. I feel my heart beat again and
it sounds like crazy. She making me nervous in a simple way.

“I don’t get it, your smile making me more irritated.” Napatingin ako sa nag-salita
at naro’n pala si Aji.

“What the fuck are you doing here?” inis na tanong ko.

“I’m here to acompany you. Is that bad?” nakangising tanong nya.

“Yes because I’m not happy with that, you asshole,” inis kong sabi saka umupo.

“Oh, c’mon. Pinsan mo ’ko at hindi kaaway.” Lumapit sya sa ’kin saka umupo sa tabi
ko.

“Dude, you’re my enemy,” I said.

“Why you always treat me that?”

“Because you are that one.”

“Tsk,” hindi na sya tumutol pa.

He’s my cousin Aji, and he is like my friend. He’s the only one that I’m close
with. Hindi ko kasi gusto ang ugali ng ibang pinsan ko. Lalo na sa mga babae kong
pinsan. They are all sounds maarte. Sa lahat ng naging pinsan ko wala akong naging
close. P’wera sa kanya. Tumambay kami at hindi kumibo sa isa’t-isa. Hindi ’ni
minsan sumagi sa isip ko na magiging ganito ang lahat. Uuwi ako dito sa Lamia na
may kasamang babae. Sa susunod na kabilugan ng b’wan gaganapin ang kasal namin ni
Chishelle. Bilang isang hari kinakailangan kong gampanan ’yon ng buong puso. Dahil
kung hindi, mawawala ang taong narito na nasasakupan ko.

Matapos kong tumambay ay bumalik ako sa k’warto ni Chishelle. Tahimik itong

natutulog habang si Fuji naman ay nasa couch. Nagising sya ng pumasok ako at agad
itong nag-palit ng anyo. Lumapit sya sa ’kin

“She was crying earlier,” I looked at Fuji.

Napakunot ako ng noo at tumingin kay Chishelle. Malamang ay nanaginip na naman sya
tungkol sa mommy at daddy nya. Hindi ko alam kung anong gagawin ko sa oras na
malaman nyang ako ang naging dahilan ng pagkamatay ng mga magulang nya. Hinawakan
ko ang pisngi nya at mula ro’n ay naramdaman ko ang natuyo nitong luha.

“You are in love with her, aren’t you?” Tumingin ako kay Fuji at hindi ko alam kung
anong isasagot ko.

“In 2,000 years that I am living in this world. This is the first time I felt this
kind of feelings,” I said then I looked at Chishelle, “When the day I met this
girl, ten years ago,” I said then I kissed her forehead.

“Alam mo rin ba na ’yan ang magiging kahinaan mo?” Napabuntong hininga ako sa
sinabi ni Fuji.

“I know, and that is fucking bullshit,” I said saka umalis sa k’wartong ’yon.

Mag-isa ako ngayon sa k’warto ko. Hindi ako papayag na makuha ka ni Zine at sya ang
maging hari. Hindi kailan man maaring maging hari ang isang masamang taong gaya
nya. Nasa dugo ni Chishelle ang kinakilangang dugo ni Zine upang maging isang ganap
na hari. Ang dugo na ’yon ang magiging dahilan upang maging komplikado ang lahat.
Wala na akong ibang inisip ng buong gabi kung hindi si Chishelle. Ang malambot na
labi nya. Napangiti ako ng muli na naman ’yon maalala dahil kahit anong gawin ko ay
hindi maalis ’yon sa aking isipan.

Kinabukasan ay nag-pahanda ako ng breakfast for us. Nag-ayos ako ng sarili ko saka
pumunta sa k’warto ni Chishelle at do’n ay nakita ko syang naka-upo habang
nakangiti kay Fuji. Bigla akong nainis sa nakita ko. That fucking husky making me
angry. Nag-teleport ako sa harapan ni Chishelle at saka tinulak si Fuji at binuhat
si Chishelle at nag-teleport kami sa dining area. Nanlaki ang mata nya sa nakita
nya at ng ilapag ko sya ay halos kuminang ang mga mata na ’yon. Ang kinang na ’yon
ay gustong-gusto ko. Tumingin sya sa ’kin na may ngiti sa labi at sinenyasan ko
syang umupo. Isa-isa nyang tinikman ang naka-hain at natutuwa akong naaliw sya
dahil do’n.

Habang tinititigan ko sya ay para akong nasa ulap. Ang bagal ng oras at tila may
mga kumikinang sa bawat paligid nya na syang kumikiliti sa sistema ng katawan ko.
Kung totoosin ay hindi ’to ang unang pagkakataon na maramdaman ko ’to pero hindi ko
na maiwasan minsan.

“BOSSSSSSS!”

“FUCKING SHIT BRIX!”

“Ay kabayo!”

Napatingin ako kay Brix na napakamot ng ulo at si Chishelle naman ay napasapo sa

kanyang dibdib dahil sa gulat. Tuloy ay namantsahan ang damit nya at mas lalong
sumama ang mukha ko ng makita ’yon.

“Aluh, sayang ’yong letche plan.” Nakanguso nyang sabi habang tinititigan ang
lapag.

“What the fuck is in your mind?” pigil inis kong tanong.

“Kanina pa kasi tinatawag boss kong g’wapo. Pero, patuloy ang pagpapanta--—”

“Tell me what you are fucking needed.” Nariin akong napapikit sa inis.

“Boss, kasi may invitation sa inyo.” Binigay nya ang envelop at tumingin ko sa
kanya.

“Where did you get this?”

“May nag-padala nyan sa opisina. Actually dalawa nga kayo ni boss ganda.” Sabay
tingin kay Chishelle na abala sa pagkain.

Binuksan ko ’yon at do’n ko nakita ang pangalan sa invitation. I’m not fucking
happy with your fucking birthday. Kailan pa natutong maghanda. Tsk. Pinatapon ko
ang invitation at pinaalis na sya.

“Bakit hindi na ako maaring bumalik sa mundo ko?” Bungad na tanong nya ng maka-upo
na ako.

“Dahil magiging asawa na kita.”

“Bakit si Brix p’wede?”

“Dahil hindi naman sya taga rito.”

“Ako din naman.”

“He’s an outsider. You are belong here because you are belong with me. Now, you are
part of this kingdom and soon, you are my queen,” I said.

Naro’n ang pagbuntong hininga nya. I was hurt when she do that. I felt like, I’m
not important. Though I know she didn’t love me and this is because I force her as
my bride and also my queen. Matapos kumain ay inilibot ko sya sa buong palasyo.
Nakita kong natuwa sya dahil wala rin naman sya kakilala at wala syang kaibigan. Sa
mundo nila ay wala rin naman syang naging kaibigan. Pinahanda ko ang kabayo ko
dahil pupunta kami sa isang bundok kung sa’n kita ang lahat pati ang palasyo.
Masisigurado kong matutuwa sya ro’n lalo na’t malapit din ito sa dagat. She was
curious about where we are going. But, I didn’t tell her because I want to surprise
her.

Habang nasa daan ay nakasalubong namin ang isang matandang babae. Naaamoy kong
hindi sya taga rito. Bumaba si Chishelle at lumapit sa babae na hindi ko iyon
pinigilan. Bumaba rin ako at nakita ko kung paano ngumiti si Chishelle sa kanya ng
matulungan sya. Tumingin ito sa ’kin at lumapit. Hinawakan ang kamay ko habang
hawak nya rin ang kamay ni Chishelle. Pareho kaming nangunot ang noo dahil sa
ginawa ng matanda. Hindi ko pa nakikita ang matandang babae na ’to noon kahit sa
bayan ng Lamia. Hindi ako na-inform na merong ganitong katandang babae sa gitna ng
gubat.

“Pareho ang landas na inyong tatahakin. Nakikita ko ang magandang hangarin.

Parehong mabuti ang iyong kalooban. Hindi nakakapagtaka kung bakit pinagtagpo ang
inyong landas. Ngunit…” Napahinto sya sa pagsasalita at tumingin sa akin.

Nakikita ko ang kakaibang lungkot sa mga mata ng matanda. Pero naro’n ang tanong sa
aking isip kung ano ang nakikita nya. Tumingin sya kay Chishelle at hinawakan ang
pisngi nito. “Ang puso mo’y singlambot lamang ng mamon. Ang pagmamahal mo ang syang
magiging dahilan kung bakit mo mas pipiliing magpatawad.” Kunot ang noo ni
Chishelle sa matanda.

Hinawakan nya ang balikat ko at nagulat ako sa nakita ko. Hindi ko alam kung ilang
segundo ’yon pero sobrang nagpakaba sa puso ko. Tumingin ako sa kanya at hindi ako
makapagsalita. Gano’n pa man tinapik nya ang balikat ko saka umalis at naiwan kami
ni Chishelle. Tumingin sa ’kin si Chishelle at nakita kong nangunot ang noo nya.
Bigla naman akong natauhan at sumakay na ng kabayo at gano’n din sya. Tumingin ako
sa gawi kung nasa’n sya kanina ay wala na. Ngunit ang pinakita nya sa akin ay
naro’n pa. Hindi na inintindi iyon at nang makarating kami sa aming patutunguhan ay
do’n na natuwa si Chishelle.

Nakikita mula rito ang palasyo at ang lawak ng dagat. Katulad sa mundo ng mga tao,
meron din kaming dagat dito. ’Yon nga lang ay naiiba sa mundo ng mga tao ang
katauhan namin. Dahil sila ay tao lang. Habang kami ay mga bampira. Nakikita ko
kung gaano kasaya ang mukha nya. Kahit sa ganitong paraan man lang ay makabawi ako
sa kanya. I want her fall in love with me. Lumapit ako sa kanya at hinila ang kamay
nya at napatingin sya sa ’kin. Napaangat ng tingin at tinitigan ko sya sa mga mata.
Her brown eyes are so damn both beautiful.

“A-Aziel,” nauutal na sabi nya.

Hinapit ko ang bewang nya at napahawak sya sa dibdib ko. “You making me crazy,” I
said.

Napakunot sya ng noo sa ’kin. Hindi alam ang gagawin. “A-ano bang sinasabi mo?”
tanong nya.

“Mamahalin mo kaya ako?” tanong ko.

“A-Aziel.”

“Tell me.” Bahagya nya akong tinulak.

“Baliw ka nga.” Tumalikod sya sa ’kin saka humakbang ng lima. “Dinala mo ’ko dito,
pinilit mo ’kong magpakasal sa ’yo. Tapos tatanungin mo ko kung mamahalin kita?”
she said habang nakatalikod sa ’kin.

Hindi na ako nag-salita. Hinayaan ko nalang muna sya. Umupo ako sa tabi ng puno.
Huminga ako ng malalim ska humiga mula ro’n. Kung babalik kami sa mundo nya.
Magbabago kaya ang lahat? Tinakpan ko ang mukha ko dahil sa sinag ng araw.
Kailangan kong mag-isip at pag-isipan kung anong gagawin ko. Kung magiging hari na
ako ng Lamia, babaguhin ko ang naka-ugalian namin. After ng kasal ibabalik ko muna
sya sa mundo nila upang hayaan munang mag-aral at mag-enjoy sa buhay nya. Hindi ko
makakayang pilitin ang babaeng alam kong ayaw naman sa ’kin at napipilitan lamang.

I want to give all what she want and what she need. All of what she wanted to do to
her life. I will freely give if to her. Nakaramdam ako na parang hineheme ako at
ilang saglit lang ay nakatulog na ako.

Naramdaman kong may humihimas sa buhok ko. Kahit hindi ko imulat ang mga mata ko ay
ramdam ko naman kung sino. Ang pang-amoy ko’y kilala sya. Ang sarap ng bawat
paghimas nya sa buhok ko. Ang lambot ng kamay nya at para akong hineheme. Hindi ako
gumalaw at nag-panggap na natutulog pa. Gusto kong magtagal kami sa ganitong
pusisyon. Tumagilid ako at ramdam kong nasa lap nya ang ulo ko. Ibig sabihin ay
habang natutulog ako pinatong nya ang ulo ko sa lap nya. Naramadaman kong huminto
sya sa paghimas ng buhok ko at dahil do’n kunwari ay niyakap ko sya. Ang bango.

CHAPTER 11

CHISHELLE’S POV

Habang naka-upo at nakapatong ang ulo ni Aziel sa lap ko. Pinag-masdan ko sya. Ang
puti nya talaga. Parang wala syang dugo. Pero ang g’wapo nya. Para syang si Edward
sa twilight. Hindi ko alam kung anong iisipin ko. Una namatayan ako ng mga
magulang. Pangalawa naiwan ako sa puder nila tita Mina. Wala akong ibang hinangad
kung ’di ang magkaroon ng masayang pamilya pero pinagkait ’yon sa ’kin. Kapalit
no’n ang kayamanan na iniwan ng mga magulang ko sa ’kin. Pero sa lahat ng ’yon,
wala naman akong ibang naging kasiyahan sa mga ’yon. I have the things that all I
want. But there’s nothing with that things make me happy.

Tumagilid sya at napaangat ako ng kamay ko, bigla nya akong niyakap at parang
tumigil ang pag-hinga ko. Nang maramdaman kong hindi na sya ulit gumalaw. Hinaplos
kong muli ang kanyang buhok. Hindi ko aakalain na meron palang mundong katulad ng
Lamia. Ang mundo na ’to ay sa libro ko lang nababasa. Bawat parte ng palasyo, hindi
parin ako makapaniwala. Nasa mundo ako na puno ng mga bampira. Ang mundo na ’to ay
hindi naman ako kabilang. Hindi ko alam kung ilang minuto kami sa ganoong pusisyon
namin ni Aziel. Ewan ko nga kung paanong natagalan ko ang ganito dahil hindi ko
naman ugaling umupo ng matagal. Nangangate ang p’wet ko kapag matagal na naka-upo.

Ang ganda ng lugar nila at hindi ’yon maipagkakaila. Sa totoo nyan ay nahuhumaling
ako. But, I want to the world that I am belong with. I don’t want to be an outsider
of this world that full of vampires. Si Azeil ’yong tipo na gugustuhin mo talaga.
Handsome, caring, kind, sometimes mainipin. At sya ’yong tipo ng lalakeng hinahanap
ng mga babae. Gustuhin ko mang gustuhin ka ay hindi ko alam kung paano. Ani ko sa
isip ko. Ang ganda ng dagat, tanaw pati ang palasyo. Nakakamangha talaga. Bumangon
si Aziel na hawak ang kanyang ulo. Napakunot ako ng noo at nagulat ako ng tumingin
sya sa ’kin.

“Nakakagulat ka,” sabi ko.

“We need to go back,” he said.

Tumayo sya at tumayo rin ako. Bumalik na kami sa palasyo at sinalubong kami ng hari
at reyna. Yumuko ako sa kanila bilang paggalang.

“Nalalapit na ang susunod na kabilugan ng b’wan. Nalalapit na rin ang in’yong pag-
iisang dibdib,” sabi ng reyna at hinaplos ang aking mukha.

Tumingin ako kay Aziel na walang ano mang expression. Mula sa taas bumaba si Fuji
at nag-anyong Harith na naman. Lumapit sya sa ’kin at saka ako niyakap.

“Finally mommy na kita.”

“You fucking husky!”

“Baby mo ’ko ’di ba daddy Aziel?”

“I told you! You are not my child!”

“Tch. Mommy Chishelle oh,” sumbong nya habang nakanguso.

“FUJI!!!” napatingin ako sa batang babaeng parating.

Para syang si Nana sa mobile legend. Alah? Ganito ba dito? Adoption ng mobile
legend? Lumapit sya kay Fuji at niyakap nito si Fuji.

“Kalia,” banggit na sabi ni Fuji.

Tumingin ako kay Aziel at napatingin muli kay Fuji na yakap ang batang babae.
Pareho silang cute tignan.

“Girlfriend mo, Fuji?” takang tanong ko.

“Opo!” proud na sagot nito na ikinagulat ko.

“What?”

“Ang tagal mong nawala sa’n ka nanggaling!”

“Sumama ako sa mahal na prinsipe,” sabi nito.

“Nakakainis ka naman!” sabi nito at muling niyakap muli si Fuji.

Nakaka-enganyo silang tignan. Napangiti ako dahil sa nakikita ko. Napaatras ako ng
biglang nag-palit ng anyo sila Fuji at Kalia. Pero silang naging matured na tao.
Maganda at g’wapo. Holy crap! Ang g’wapo ni Fuji at sobrang ganda ni Kalia. Hindi
ko maialis ang tingin ko sa kanilang dalawa at feeling ko nga ay tutulo na ang
laway ko. Sobrang sweet nila sa isa’t-isa at natutuwa ang reyna at hari sa kanila.
Uso ba talaga dito sa Lamia ang ganyang istura? Bakit sa mundo ng mga tao ay wala?
Pero syet lang talaga sa mga pakining syet! Ang g’wapo ni Fuji sa totoo lang.
Iisipin kong sya ang pinaka g’wapo sa buong mundo.

Napasinghap ako ng biglang may nag-takip ng mga mata ko at napahawak ako do’n.
Hinarangan ang pantasya ko. Nakakainis.

“Stop looking at them like they are the most beautiful and handsome in the whole
universe,” he whispered to me.

Nakakainis! Agad kong tinanggal ang kamay nya sa pagkaka-takip sa mga mata ko.
Tinignan ko sya ng masa at saka muling bumaling kila Fuji.

“Ang cute nyo naman,” sabi ko.

“Waw! Sino sya?” tanong ng babae.

“Ako si Chishelle. Call me whatever you want.”

“Ako naman si Kalia! Natutuwa akong makilala ka.”

“Ang ganda mo naman.” Lalapitan ko sana sya kaso biglang pinigilan ako ni Aziel.

Tuloy ay napanguso ako. “Ano ba! Kanina ka pa!” inis na sabi ko.

“Walang ibang maganda rito bukod sa ’yo. Stop saying she’s the most beautiful woman
in my kingdom,” tila naiirita nyang sabi.

“E, ano naman ngayon sa ’yo?”

“Tsk. Tara na matulog kana ng makapagpahinga ka.”

“Pero maaga pa. Hindi mo pa nga ako pinapakain,” nakangusong sabi ko.

“Ok, I’ll cook for you.”

“Ok.” Hinawakan nya ang kamay ko at nagpaalam na ako kila Fuji at lalo na sa hari
at reyna.

Nang makarating sa kusina nitong palasyo do’n ko nakita ang lawak at ganda nito.
Kasing laki ng isang bahay ang kusina nila dito. Umupo ako sa high chair at saka
tinignan syang nag-su-suot ng apron at hinahanda ang kung anong lulutuin. Never in
my life na may gumawa ng ganitong klaseng treatment sa ’kin. No’ng high school kasi
ako hindi ako masyadong nakikisalamuha sa mga classmate ko. Lalo na no’ng
elementary. Pero worst experience ko no’ng high school dahil nahipuan ako ng
classmate ko. Nanginginig akong umuwi ng bahay at tulala. Hindi ko alam kung
papasok pa ako no’n kinaumagahan. Pero dumeretso ako no’n sa office ni Tito Adonis
para isumbong ang nangyare sa ’kin.

Nagalit si tito Adonis dahil sa nangyare. Dahil do’n ay na-trauma ako at hindi ako
pumasok ng halos isang b’wan. Pero binigyan nila ako ng home study. Habang
pinagmamasdan si Aziel hindi ko maiwasan ang hindi mag-isip. Tungkol sa panaginip
na nagiging bangungot na sa ’kin. Nakahain na ang lahat ng pagkain na niluto nya
para ’kin. Napangiti ako ng makita ’yon. Agad kong tinikman at napa-waw ako dahil
do’n.

“Walang mintis. Masarap parin,” nakangiting sabi ko.

Kumuha ako ng kanin at inihalo iyon sa ulam. Hindi parin nag-babago. Nakakainis
bakit ba ang sarap nyang magluto? Habang kumakain ako ay napahinto ako at
napatingin sa kanya. Naiilang ako sa pagtitinig nya sa ’kin. Hindi ako natutuwa
ro’n.

“Palagi kang gutom.”

“Tsk, ikaw ba naman isama ng napakaaga sa kung saang galaan.”

“Tch. Ayaw ko lang nakikita kang malungkot at nababagnot.”

“Nababagnot?”

“Naiinip?”

“Ahhhh, may gano’ng klasing salita ka palang alam.”

“I’m not fluent in english,” sabi nya saka umupo.

Napahinto akong muli sa pagsubo ng bigla ako nitong hawakan sa kamay ko at

napatitig ako sa kanya. Ang mga mata nya ay parang nakaka-hipnotise. Sobrang
nakakaadik at ang bilis ng tibok ng puso ko. Ano naman kaya ’yon? Unti-unting
lumapit ang mukha nya sa mukha ko. Hindi ko alam. Anong gagawin nya? Bigla kong
sinubo ang pagkain sa kutsara saka tumayo.

“Hindi porket pumayag akong magpakasal sa ’yo may karapatan ka ng halikan ako,”
inis na sabi ko at kumain muli.

“But I want to taste your lips.” Nang sabihin nya ’yon para akong namula. Normal ba
’yong ganito? “I may not normal like the others and yes… I am vampire. But, I have
a heart too, I have feelings. And this feelings is only just for you.” Napatitig
akong muli sa kanya.

Nakikita kong totoo ang mga sinasabi nya. Kahit na parang para sa ’kin ay hindi.
Normal na banat lang ’yon na maaring makapagpakilig sa mga normal na babae.

“H’wag mo ’kong binabanatan ng mga salita mo. Hindi ko gusto ’yang buka ng bibig
mo.” Binilisan ko ng kumain at matapos ’yon ay masaya akong nabusog.

Hindi ko aakalain na magiging ganito kasarap sa pakiramdam ang makakain ng masarap

at mabusog sa sarap. Nagulat ako ng mag-teleport si Aziel sa harap ko at nakikita
ko ang tila nakakaawa nitong mukha.

“Mahal kita, Chishelle. Totoong mahal kita.”

“Walang nag-mamahal sa sandaling panahon lang.”

“Sinabi ko na. Mula noon ay ini-stalk na kita. Dahil do’n unti-unti kong
nararamdaman ang bagay na hindi naman dapat” Hindi ako nag-salita.

Bawat sinabi nya ay tagos sa puso ko. Bawat kataga at bawat letra. Feeling ko ang
tigas ko kasi sinasabi kong hindi totoo ang mga sinasabi nya. Pinipilit ko ng bagay
na hindi ko alam kung tama nga ba. Mag-isa nalang ako. Ako na ang mag-didisisyon sa
buhay ko. Kung matututunan kong mahalin ang taong—ay mali… Vampire na nasa harapan
ko, mababago kaya ang lahat?

“Gusto ko ng mag-pahinga. Ihatid mo nalang ako sa k’warto ko,” sabi ko at sa isang

iglap ay nasa k’warto na kami.

Nakita ko ang tila lungkot sa mga mata nya. Hindi ko alam kung maawa ako o hindi.
Bumuntong hininga ako at saka dumistansya sa kanya. Umupo ako sa kama ko at saka
humiga. “Gusto kong mapag-isa. P’wede ba ’yon?” tanong ko ng hindi tumitingin sa
kanya.

Nawala sya na parang bula. Matunog akong bumuntong hininga at saka tumingin sa
bintana. Ang ganda nitong Lamia. Hindi ’yon maipagkakaila dahil ang babait din ng
mga taga rito. Muli akong bumuntong hininga at humiga sa kama. Gusto kong mag-isip.
Pero gusto ko na talagang umuwi. Hindi ako nag-e-enjoy dito. Sa totoo lang na-miss
ko na sina Sun and Moon. Kamusta na kaya sila? Sino ang nag-aalaga sa dalawang baby
ko. Sobra akong naiinip at wala akong magawa. Mas gusto ko pang isubsub ang sarili
ko sa pag-aaral kesa ang tumambay sa palasyo na ’to.

Mommy, daddy, alam kong masaya na kayo sa kung nasa’n kayo. Pero, gusto kong bigyan
nyo ko ng sign. Gusto kong bigyan nyo ko ng sign kung sino ang taong karapatdapat
sa ’kin. Taong magiging parte ng buhay ko at buong pagkatao ko. Bumangon ako at
saka nagulat ko sa biglang lumitaw sa harapan ko at napahiga ako. Pumatong sya sa
ibabaw ko at napahinto ako sa pag-hinga ko. Mommy, daddy masyadong maaga binigay
nyong sign. Pero nagulat ako ng bigla nya akong niyakap.

Nababaliw na ba ’tong si Aziel o talagang ito ang nararamdaman nya? Bakit feeling
ko ay ako ang naging dahilan kung bakit sya nagkakaganito ngayon? Ang yakap nya ay
hindi ko maintindihan. Para syang batang naglambing sa ina at ako ’yon. Ito na ba
ang sign? Mommy? Daddy? Seryoso na ba ’to ngayon? Hinayaan ko lang sya gano’ng
pusisyon at hindi na ako nag-salita. Pinabayaan ko syang nasa ibabaw ko at yakap
ako habang nakahiga.

CHAPTER 12

CHISHELLE’S POV

Lumipas ang isang linggo. Gano’n at gano’n parin ang ginagawa ko. Kain, tulog,
kain, tulog. Nakakabagot ng sobra at hindi ko alam kung anong gagawin sa mag-hapon.
Wala daw si Aziel ngayon kaya naman lumabas ako ng palasyo at narito ako ngayon sa
may hardin. Ang ganda ng mga bulaklak at sobrang lago nilang lahat. Napangiti
nalang ako ng masilayan ’yon. Habang nag-mu-muni ay biglang lumitaw sa harapan ko
si Aziel na syang ikinagulat ko.

“Maghanda ka aalis tayo.” Nangunot ang noo ko sa sinabi nya.

“Sa’n naman tayo pupunta?” takang tanong ko.

“Iuuwi muna kita habang hinahanda ang kasal natin sa sunod na b’wan.” biglang
nagningning ang aking mga mata sa sinabi nya.

“T-talaga?”

“Yeap. So--—” Hindi ko na sya pinatapos at niyakap ko sya.

Sa sobrang sabik ko na makauwi ay agad akong tumakbo papunta sa k’warto para mag-
palit. Ang sarap sa pakiramdam nito at para akong nakalaya sa isang hawla. Kung ano
man ang ginawa nya nitong mga nakaraan. Wala na akong paki-alam ro’n. Lagi lang
kasi akong nasa k’warto at hindi iniintindi ang mga nangyayare. Pero sa ngayon,
makakauwi ako at makikita kong muli si tito Adonis. Nang makapaghanda ay masaya
akong sumalubong kay Aziel. Agad akong kumapit sa braso nya at ramdam ko ang
excitement sa katawan ko. Sa isang iglap ay nasa gubat kami at mula ro’n ay parang
may pinto at hindi ko alam kung ano ang nasa loob no’n.

Binuksan nya ’yon at nanlaki ang mga mata ko ng makita muli ang kalsada. Muli akong
tumingin kay Aziel at nasabik. Narito kami ngayon sa condo at pumasok kami ro’n.
Binati ako ng mga tao ro’n at hindi nakakapagtakang kilala parin nila ako. Sumakay
kami ng elevator at ng makarating sa unit ay agad akong pumasok. Mula ro’n ay
sinalubong ako nila Sun at Moon na ikinatuwa ko naman. Ang lalaki na nilang pareho
at sobra akong natuwa dahil do’n. Tinignan ko ang buong k’warto at malinis ang mga
ito. Tumingin akong muli kay Aziel at labis ang kasiyahan ko.

“Maraming salamat! Hindi mo alam kung gaano mo ’ko napasaya,” nakangiting sabi ko.

“I will do everything just to give your happiness.” Naramdaman ko ang kabog ng puso
ko.

Para itong nakikipag-unahan sa karera. Sobrang bilis no’n at parang may kung anong
kuryente ang dumadaloy sa aking katawan. Normal ba ’yon? Takang tanong ko sa sarili
ko.

“Sobra na ’to sa inaakala mo. Pero sobrang natutuwa ang puso ko. Dahil sa ’yo, para
akong nasa langit sa sobrang saya.” Matamis na ngiti ang ginawad ko.

Nakaisip naman ako ng kapalit bilang kabayaran sa ginawa nya. Inayos ko sila Sun at
Moon. Nilagay ko sila sa isang bag na maari nilang sidlan para makasama sa amin sa
galaan. Black at Blue. Si Sun ay binigay ko kay Aziel na ikinataka nya naman. Pero
inabot nya iyon. Ako naman ay si Moon saka sya nilagay sa likuran ko. May butas
naman ’yon kaya nakakahinga sila ng maluwag. Sinenyasan ko sya na gawin ’yon at
ginawa nga nya. Napangiti akong muli saka sya hinawakan sa kamay at lumabas ng
condo. Malapit sa condo ang mall kaya naman nilakad lang namin ito.

Sa pagpasok sa mall pinag-titinginan kami ng mga tao. Tapos ay ang ilan naaaliw sa
dala naming dalawang pusa na sina Sun at Moon. Naro’n ang naiiritang mukha ni Aziel
dahil nakikipag-picture sa kanya ang mga estud’yante na kinaiinisan naman nya.
Nakakatawa dahil masyado syang mailap. Tawa ako ng tawa dahil halos hindi na kami
maka-usad sa kung anong bibilhin namin dahil hinaharangan kami ng mga estudyante
para makipag-picture. Sobrang naiirita si Aziel dahil ro’n.

Pumasok kami sa H&M para bumili ng damit. Nag-sukat ako ng nag-sukat habang sya
naman ay taga tingin kung anong bagay sa ’kin. Sina Sun at Moon naman ay prenteng
naka-upo lang nag-ma-masid.

“Ang dami ko ng nasukat wala ka pang napipili ’ni isa?” nakangusong sabi ko.

“Just change,” he said with a bored voice.

Minsan talaga ang sarap tad’yakan nitong kupal na ’to. Nag-change na ako ulit.
Itong dress na above the knee. Off shoulder ito at kulay puti. Bagay naman sya sa
’kin dahil medyo slim ang katawan ko. Nang ma-isuot ko ay saka ko sinuot ang
sandals. May two inch ’yon na hills at bumagay ’yon sa dress. Nang tingnan ko ang
sarili ko namangha ako. Sobrang ganda no’n at hindi ako makapaniwalang makakasuot
ako ng ganitong dress.

Napangiti ako dahil do’n. Kinakabahan akong lumabas. Hindi ko alam. Unti-unti kong
binuksan ang harang at ng makalabas ay nakita kung paanong bumalik ang tingin ni
Aziel sa ’kin. Sobrang bilis talaga ng tibok ng puso ko na para itong
nakikipagkarera sa isang takbuhan. Nanginginig ang katawan ko at nahihiya ako sa
suot ko.

Tinignan nya ako mula ulo hanggang paa at nakita kung paano naging pula ang mukha
ni Aziel ng makita ako. Hindi ko alam kung dapat ba ’yon o talagang normal lang
’yon sa kanyang reaksyon. Feeling ko ay mamumula rin ako.

“Ang ganda mo po ma’am Chishelle,” sabi ng sales lady.

Namula ako dahil sa sinabi nya at sobrang kinikilig ako. “Salamat,” I said.

Napatingin ako kay Aziel na tumayo at inayos ang kanyang suot. Mula ro’n sa loob ng
bag ay nakita ko kung paano akong titigan ng dalawang baby ko. Para silang namangha
sa ganda ko.

“Let’s go to eat,” nakangiting alok nya.

“Do I look pretty?” I ask.

He smiled at me and he nod. “So, pretty,” he wispered.

Dinala na namin sila Moon at Sun saka kami pumunta ng resto at kumuha ng p’westo na
kami lang para mapakawalan ang dalawang pusa. Nang makakuha kami ng spot ay
hinayaan namin sila Sun at Moon na lumabas. Pinahandaan din namin sila ng pagkain
at saka kami din.

“You always surprising me.” Napakunot ako ng noo sa sinabi nya.

“I also surprise of what I look today.”

“You’re not wearing a dress?”

“I don’t like dress.”

“Really?”

“Ahuh?”

Nang mailatag na ang order namin parang na-miss ko bigla ito.

“Is this a date?” Tumingin ako sa kanya.

“What do you think is it?” I asked.

I saw the smile on his face. Hindi ’yon peke or pakita lang. Totoo ’yon at nakikita
ko ang kinang ng mga mata nya.

“Ibig bang sabihin nyan ay handa ka na rin na mahalin din ako?”

“Hindi pa ako nahuhulog pero sinalo mo na ako,” nakangiting sabi ko.

Natahimik sya at nag-iwas ng tingin. “Stop that. Baka umasa ako sa wala.” Nakita
kong nalungkot ang mukha nya.

“I was thinking of that every night… And I decided to love you back the way you
love me.” Tumingin ulit sya sa ’kin.

Kumain na kami at gano’n din sila Sun at Moon. Feeling ko tuloy ay ako ang lalake
sa aming dalawa dahil sa ginagawa ko. Hindi ko na naintindi ang pag-aaral since sa
Lamia na rin naman ako titira. Napagpasyahan naming na pumunta sa office since
matagal na mula ng huling dalaw ko do’n. Pagkarating sa office ay nakita ko do’n si
Brix.

“Oh? Mga amo ko ano ang ginagawa nyo dito?”

“Anong ginagawa ni Brix dito?” takang tanong ko.

“Sya ang nag-ha-handle ng business mo,” sagot naman ni Aziel.

“Huh?”

“Etong amo kong g’wapo mas’yado akong pinapahirapan. Biruin mo, dalawang kumpanya
pina-handle sa ’kin. Buti nalang at narito isa naming tropa.”

“The fuck, Brix?”

“Boss! Hindi ko kaya mag-isa,” sagot ni Brix.

Napatingin kami sa isang lalakeng parating at do’n nanlaki ang mata ko ng makita
kung sino ito. Tropa? Tropa nila si Frinx? Seryoso ba ’to?

“Oh? Frinx.”

“Long time no see boss.” Btungad nito kay Aziel na agand nakipang kamay.

“It’s been a long time.”

“Waw?” hindi makapaniwalang sambit ko.

“Hi, Chishelle.”

“She’s mine,” agad na sabi nito at hinapit ang bewang ko.

“Easy, we already know each other,” sagot ni Frinx.

Napabuntong hininga nalang ako. Buti nalang ay crush ko lang itong si Frinx. Pero
ang g’wapo talaga nya kahit saang angulo. Tumingin ako kay Aziel at ngumiti sa
kanya. Matapos naming dumalaw sa office ay tinawagan ko si Tito Adonis. Nagkita
kami sa park.

“Chishelle, iha,” agad na bungad nya.

“I miss you tito,” sabi ko habang niyayakap sya.

“How was your vication?” he asked.

“It’s fine. How are you tito?” I asked.

“Well, also fine,” nakangiting sabi nito.

Nag-k’wentuhan kami ni tito at nasabi nyang halos gumapang sa lupa sila tita Mina
dahil sa pagkapanalo namin. Sobrang nagagalak akong natauhan si Tita Mina at
natutuwa ako dahil pinangangalagaan pala ni Aziel ang company rito at ang lahat ng
ari-arian ko. Si Brix at Finx nga lang ang nag-papatakbo. Matapos naming makipag-
k’wentuhan ay umuwi na kami ng condo. Nilabas ko sila Sun at Moon at mula ro’n ay
agad silang humiga sa kama. Sobrang natutuwa ako dahil para akong nakalaya sa
hawla. Lumapit sa ’kin si Aziel at napatitig ako sa kanya. Bigla ako nitong niyakap
sa hindi ko malamang dahilan. Hilig nya talagang mang-akap? Niyakap ko sya pabalik
at saka ako nag-pasalamat.

Hindi ko maiwasan ang hindi mapangiti dahil sa ginagawa nya. Hindi ako
makapaniwalang magiging ganito si Aziel.

“Napasaya ba kita?” nagtaka ako sa tanong nya.

“Oo naman. Sobra,” sagot ko naman.

“I’m glad,” tila nakahinga sya ng maluwag dahil do’n.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming gano’n. Hanggang sa humiwalay sya ng yakap
sa ’kin. Napatiting ako sa mga mata nya. Hindi naalis ang ganda no’n at sobrang
nakakaadik titigan. Unti-unting inilapit ni Aziel ang mukha nya sa mukha ko. Hindi
ko alam pero naro’n na naman ang sobrang kabog ng puso ko na parang lalabas na sa
loob ng katawan ko. Nababaliw ako dahil sa ginagawa nya. Hanggang sa mag-lapat ang
parehong labi naming dalawa. Tila kinuryente ang katawan ko dahil do’n. Napapikit
ako at naramdaman ko ang paggalaw ng labi ni Aziel, I move mine too and that was
too slow yet so romantic. Hinawkan nya ang mukha ko at ng mahiwalay ang labi namin
ay parang nahiya ako. Hinabol ko ang labi nya. Napangiti sya at nakita ko ang tila
galak sa mukha nya.

“I’m willing to wait, until you can,” he said.

I smiled at him. Matapos ’yon ay bumalik sya sa unit nya. Ako naman ay mag-isa
ngayon sa k’warto at napahawak sa labi ko. His lips are so smooth and it’s taste
like food. And I am starting to like him because of what he was and what he is. He
make me happy in the simple way and treat me so special and also like a queen. This
is the first time that I was kissed by a man. I was kissed by the king. I smile
like crazy ’cause I remember when his lips touch on mine. And the electicity on my
body was flowing around.

CHAPTER 13

CHISHELLE’S POV

Nang magising ako kinabukasan ay nakaamoy ako ng napakasarap na pagkain. Kaya naman
ng maimulat ko ang mga mata ko ay agad kong hinagilap ang amoy na ’yon. Nang
makalabas ng k’warto nakita ko ro’n sila Brix, Frinx, Fuji at Kalia. Pero hindi ko
sila inintindi. Sakto rin na nando’n si Aziel. Nag ningning ang aking nga mata
dahil sa pagkain na nakikita ko. Mukhang masarap ang lahat at kumuha ako ng
kutsara. Nang natikman ko ay mas lalo akong napangiti.

“Ang sarap!” puri ko.

“Hindi papayag ang amo kong bampira na hindi ka mahandaan ng agahan,” sabi ni Brix.

“Tsk.”

“Minsan napapaisip ako.” Napatingin ako kay Finx.

“Bakit?” takang tanong ko.

“Hindi ugali ng hari na mag-luto para sa babae. For so many years.” Napapailing na
sabi nito.

Tumingin ako kay Aziel. So, mali ako ng akalang marami syang babae? Tanong ko sa
isip ko. Pero hindi ko na muna ’yon inisip dahil gusto kong kumain ng bongga
ngayon.

Natapos akong kumain at nabusog na naman ako. Paniguradong tataba ako kung ganito
kasarap magluto ang hari na ’to. Sa totoo lang nawala na ang agam-agam ko. Pero
gusto kong matutunan syang mahalin. Naligo ako at nag-bihis dahil babalik na daw
kami ulit sa Lamia. Isasama namin sila Sun at Moon dahil hindi ako papayag na hindi
ko sila maisasama. S’yempre dinala ko ang kanilang mga pagkain at ang ibang mga
gamit nila. Matapos kong mag-ayos tumingin ako sa mga dala kong gamit at most of it
was for my kittens. Hindi makapaniwala sila Brix dahil sa dadalhin ko.

“All of this is just for your kittens. Nothing of it ’yong gamit mo,” sabi ni
Frinx.

“Gusto kong nabibihisan sila at naayusan lalo na naliliguan. Hindi ako nag-aalaga
na mabaho,” sagot ko.

Matapos ’yon ay bumalik na kami sa Lamia at napangiti ako dahil hindi na ako
malulumbay pa. Sabi ni Aziel ay maari akong bumalik sa mundo ko kung kailan ko
gusto. Babalik lang ako do’n kung may kailangan akong bilhin dahil most of my
babies needed is in my world. Nang maka-uwi sa palasyo ay sinalubong kami ng hari
at reyna. Ang ganda ng bungad nila sa ’min at niyakap nila ako. Sobrang welcome
nila ako at hindi ako makapaniwala na mabilis lang nila akong tatanggapin. Hineram
nila sila Sun at Moon at napangiti ako kasi mahilig din pala sila sa pusa.

Naiwan kami ni Aziel. Hindi ko alam kung pa’no mag-uumpisa ng conversation. Pero
bigla kasi akong nailang. Kaya naman aakyat sana ako para pumunta sa k’warto ng
pigilan nya ako. Napatingin ako sa kanya.

“B-bakit?” nauutal kong tanong.

“I want to hear something from you.” Nangunot ang noo ko sa sinabi nya.

“H-ha?”

“Ha?” gaya nya.

“Tch. Ano ba ’yon!”

“My Queen,” nakangusong sabi nya.

Hindi ko alam kung ano ang sinasabi nya. Pero bigla nya akong hinigit at hinapit
ang aking bewang dahilan para mamutawi ang matinding kaba sa aking dibdib. Para
akong natutuliro at feeling ko nga ay lalabas sa katawan ko ang puso ko sa ginagawa
nya. Nakakainis. Ano ba kasi ang gusto nyang marinig?
“S-salamat?” hindi siguradong sabi ko.

“Not that.”

“E, ano?”

“I love you.”

“I love you?”

“Don’t use question mark, my Queen.”

“I-I l-love y-you.”

“Say it again. ’Yong hindi ka nauutal,” nakakainis naman ’tong lalaki na ’to.

Napalunok ako sa sarili kong laway. Hindi ako makapagsalita at hindi ko alam kung
paanong bibigkasin ito ng tama. Kasi naman nakakakaba ang lalaking ito. Nanatili
kami sa gano’ng pusisyon at napalunok akong muli ng aking laway saka huminga ng
malalim.

“I love you,” sabi ko habang nakatingin sa kanyang mga mata.

Nakita kung paano gumuhit ang ngiti mula sa kanyang labi na syang kinabaliw ng
aking sistema. Sa totoo lang first time kong magsabi ng gano’n at sa lalake pa.
Hindi ko kailan man nasasabi ’yon sa kung sino. Sa kanya lang at ito rin ang kauna-
unahang parang kinukuryente ang buong sistema ko. Nanlaki ang mata ko ng bigla nya
akong halikan sa labi. Smack lang ’yon pero hindi na ako nakagalaw pa sa aking
kinatatayuan. Nag-paalam sya sa akin na may gagawin lang sya kaya naman naiwan
akong mag-isa.

Napa-upo ako sa cauch at napahawak sa labi ko. That was not the first time pero
bakit gano’n at gano’n parin ang aking nararamdaman? Hindi nga kaya ay nahuhulog na
ako sa kanya. Napasapo ako sa aking dibdib at naro’n ang kiliti mula sa aking
sistema. Hindi ko aakalain na mararamdaman ko ang ganito ng dahil sa lalaking ’yon.
Ang g’wapo nya, makisig at hindi maalis sa kanya na isa talaga syang hari. Huminga
ako ng malalim saka pumunta sa taas para makapag-pahinga muna ng saglit.

Napahiga ako sa kama at naangiti nang maalala ang nangyare kanina. Kung mahuhulog
man ako sa kanya hindi ko na pipigilan pa ang nararamdaman ko. Mamahalin ko sya
katulad ng pagmamahal nya sa ’kin. Hindi ko na pipigilan itong nararamdaman ko
dahil sobrang sarap pala nito sa pakiramdam at para akong nasa ulap. Napatakip ako
ng aking bibig at biyakap ang unan. Hindi naalis ang kilig ko. Hanggang sa may
biglang bumukas ng pinto at nahulog ako sa kama dahil sa kaba na akala ko ay si
Aziel si Brix pala.

“Gosh!” Gulat na sabi ko.

“Amo kong maganda, hindi languyan ang sahig. Walang tubig d’yan.” Napapikit ako sa
sobrang inis ko at saka ko sya sinamaan ng tingin.

“Bakit ba pasok ka ng pasok! E, paano kong nag-bibihis ako!” inis na sabi ko.

“Sus, amo kong maganda. Naririnig kong impit mong tili.” Agad akong napatayo at
inayos ang sarili ko.

“Anong impit na tili?” maang na tanong ko.

“Sus, kung ’yong amo kong g’wapo ay namumula kapag kinikilig. Ikaw naman tumitili
sa unan. Seryoso ba ’to? Both of you is in love with each other?”

“BRIX!!! CHISMOSO KA!!!” sigaw ko sa kanya at pinagbabato ko sya.

“Nako! Narito kasi ako para ihatid ang mga alaga mo. Sabi ng hari at reyna ay aalis
sila ngayon,” nakanguso at umiiwas nyang sabi.

Napahinto ako at napatingin sa dalawang baby ko. “Sun, Moon.” Lumapit ang dalawa sa
’kin at masama ko paring tinignan si Brix.

“Umalis ka nang chismoso ka baka hindi kita matantya,” inis na sabi ko.

“Sus amo kong maganda. Susumbong kita kay boss.”

“BRIX!!!” inis na sigaw ko saka tumayo at akmang sisipain sya ng makalabas na sya
ng pinto.

Napakagat ako ng aking kuko dahil sa sinabi ni Brix. Tuloy ay parang gusto kong
mag-kulong buong mag-hapon dito. Nakakainis talaga ang hayup na Brix na ’yon. Sa’n
ba nakuha ni Aziel ang gano’ng klaseng tao. Nakakainis ang ugali nya at hindi ko
’yon gusto. Napasinghap ako ng bumukas ang pinto at mula ro’n ay niluwa no’n si
Aziel. Dumagundong ang kaba ko at hindi ko alam kung anong klaseng mukha ang
ihaharap ko sa kanya. Hindi ko maiwasan ang hindi maging kiti-kiti dahil do’n.
Napakunot sya ng noo na nakatingin sa ’kin at tila tinatanong kung anong
nangyayare. Napabuntong hininga ako at saka umupo sa kama habang yakap ang unan.

Umupo sya sa harapan ko at hinawakan nya ang kamay ko. Inaakay akong tumayo at
nagtaka naman ako sa kanya. Kaya naman no choice ako at sumunod nalang kesa ang
mag-tanong pa. Nakarating kami ro’n sa isang k’warto at pagpasok ko ro’n ay
napanganga ako. Hindi ko inaakalang may makakaalala ng birthday ko at hindi ko
aakalain na susurpresahin nila ako. Buong buhay ko ay normal na birthday lang ang
ginagawa ko. Kakain ako mag-isa sa labas. Bibili ng sariling cake, mag-luluto ng
sariling spaghetti, kakantahan ang sarili ko, tapos matatapos ang araw na ’yon na
punong-puno ako ng sama ng loob dahil nag-se-celebrate akong walang magulang sa
tabi ko.

Namuo ang luha sa aking mga mata at napatingin ako kay Aziel na noon ay nakatingin
sa ’kin. Biglang nagbago ang expresyon nya ng makitang pumatak ang luha ko. Niyakap
ko sya at do’n na alog tuluyang humagulhol ng iyak. Hindi ko alam kung anong
mararamdaman ko. Sobrang saya ko at sobra na ’to kesa sa inaakala ko. Nag-karoon
ako ng unxpected na mga kaibigan at unexpected bride ako ng isang hari ng Lamia.

“Ang alam ko dapat nag-sa-saya tayo. Bakit parang may burol?” Natawa ako sa biglang
sinabi ni Fuji.

“Fuji naman nag-e-emote ako!” natatawang inis na sabi ko.

“Ahhh, akala ko kasi nagdadalamhati ka kasi gumawa ng milagrong surprise si daddy

ko.”

“Stop it, Fuji!”

“Sos, galit na galit ka no’ng hindi namin maipantay ang paglalagay ng happy
birthday my Queen.”

“FUCK IT!” Siniko ko sya dahilan para mapatingin sya sa ’kin.

“Salamat,” I said between my sob.

I’m so emotional right now. Why do I need to feel this? All this time nasanay akong
umiyak na walang ibang kandungan kung hindi ang sarili ko lang. In ten years of
being alone and celebrating my own birthday ngayon ko lang naramdaman ’to.
Nakakainis naman akala ko kung ano ang sinasabi nyang kailangang asikasuhin kanina.
Lumapit kami sa may cake na nakalagay ang name ko. Nakakatawa. Kinantahan nila ako
ng happy birthday at napangiti ako. Nag-wish muna ako bago ito i-blow. Sana hindi
na ako muli pang mag-isa. Sana wala ng gulo sa buhay ko. Sana maalala ko kung ano
ang nangyare no’ng gabing namatay ang mga magulang ko. Sana makilala ko kung sino
ang lalakeng ’yon sa gitna ng dilim, at sana totoo na ’tong nararamdaman ko kay
Aziel. Nang natapos akong mag-wish agad ko itong inihipan.

Sobrang sarap pala sa pakiramdam ng ganito. Walang ibang kasama kung hindi mga
kaibigan mo. Ang dating hari at reyna ay naro’n din. Ang ibang mga katulong ay
narito rin. Ang sarap sa pakiramdam. Nag-u-umapaw ang puso ko sa saya at sobra-
sobra na ito kesa do’n sa mga hinihiling ko. Masaya kaming nag-salo-salo at
nakakatawa dahil sobrang inis daw si Aziel kay Brix at Frinx sa pag-aayos ng
decoration at hindi raw nila ’yon maipantay. Natatawa ako sa mga k’wento nila kasi
no’ng nakaraan pa pala nila ito pinaghahandaan. Hindi alam ni Aziel kung anong
gusto kong kulay. Kung anong gusto kong pagkain, mostly lahat naman ata kinakain
ko. Pero paborito ko ang cake, chocolate flavor.

Nang matapos ang araw na ’yon, kahit simple lang at kami-kami lang ay masaya ako.
Narito kami ngayon sa taas ng palasyo. Dalawa lang kami ni Aziel. Nakahulma ang
b’wan sa kalahati pero tanaw ko ng malinaw ang kanyang g’wapong mukha. Hinalikan
nya ang noo ko at napapikit ako sa ginawa nya. Sobrang sarap no’n sa pakiramdam ko.

“Hindi mo alam kung gaano mo ’ko pinasaya,” nakangiting sabi ko.

“It’s just a small thing,” he said.

“But that small thing make me happy. Even though it’s simple. It’s unforgettable.”
Niyakap ko sya at niyakap nya rin ako.

Sobra-sobra na ’tong sayang nararamdaman ko. Sana hindi na ’to matapos.

CHAPTER 14

CHISHELLE’S POV

“Daddy!” Napabalikwas ako ng bangon.

Kasabay ng pagtawag ko ng daddy. Napahawak ako sa ulo ko. Paulit-ulit ang bangungot
na ’yon. Paulit-ulit sa harapan ko. Hindi ko alam kung bakit gano’n. Hindi ko alam
kung bakit kailangan mag-paulit-ulit ang bangungot na ’yon. Ang takot ko ay paulit-
ulit rin. Napabuntong hininga ako at napa-isip. Ang lalakeng ’yon sa panaginip ko
ay may kahawig. Napangiti ako ng biglang sumampa sila Sun at Moon sa ’kin. Bigla ay
nawala ang takot ko at pag-iisip. Bumangon ako upang ihanda ang pagkain nila. Nang
maihanda ito ay nag-asikaso na ako at nag-ayos ng aking sarili.

Nang matapos akong maligo at mag-ayos ng sarili ko binuhat ko si Sun at si Moon.

Lumabas kami at nakangiting sinasalubong ang lahat ng katulong. Nakasalubong ko rin
si Fuji at mukhang busy sa ginagawa nya.

“Sa’n punta mo?” tanong ko.

Nagulat sya sa ’kin at tila nag-mamadali rin sya. May nangyayare ba na hindi ko
alam? Napabuntong hininga nalang ako at naisipang pumunta ng garden. Lalabas sana
ako kaso bigla akong hinarangan ng mga guard nitong palasyo. Pinag-cross nila ang
hawak na sandata hudyat na hindi ako maaaring lumabas. Napakunot ang noo ko na
nakatingin sa kanila. Napanguso nalang ako at bumalik nalang kesa makipagtalo sa
mga ito. Sakto naman na nakasalubong ko si Kalia at mukhang busy rin sya.

“Kalia! Anong meron?” tanong ko.

“Nako mahal naming reyna. Hindi kasi p’wedeng sabihin. Sige, mauuna na ako!” Bigla
syang nag-laho sa harapan ko at ako naman ay naiwang mag-isa.

Ano ba kasing meron ngayong araw at kailangan maging ganito sila ka-busy.
Napabuntong hininga nalang ako at bumalik nalang sa k’warto. Nababagot ako. Wala
akong magawa. Nang makabalik sa k’warto ay naro’n si Aziel. Nagulat ako kasi bigla
nalang syang sumusulpot na parang kabute. Nakakainis naman. Bumaba sila Sun ay Moon
at ako naman ay sinara ang pinto at saka lumapit sa kanya.

“Anong ginagawa mo rito? At saka bakit busy ata ang lahat ng tao dito sa palasyo?
Anong mero’n?” takang tanong ko.

He give me a sweet smile. Hinawakan nya ang kamay ko. Tapos hinila ako sa kama at
umupo sya ro’n. He tap his lap hud’yat para paupuin din ako. Pero binigyan ko lang
sya ng pagkunot ng noo. Hinila nya ako at napa-upo ako ro’n. Ang bilis ng kabog ng
puso ko dahil sa ginawa nya.

“You are my little bride right,” bulong nya na syang nakapagpatayo ng balahibo ko.

“N-ngayon na b-ba ang k-kasal?” takang tanong ko at nauutal pa.

“Yes.” Niyakap nya ako, “You’re going to be my Queen,” dagdag pa nito.

“P-pero…” Napatingin sya sa ’kin at nangunot ang noo. “Why?”

“K-kasi.”

“Shhhh,” he point his first finger on my lips.

Nagkatitigan kaming dalawa at ramdam ko ang bilis ng kabog ng puso ko. Ang
pakiramdam na ’to ay hindi ko kailan man naramdaman sa kung sino. Pero ang lalakeng
kaharap ko ngayon ang tanging nakakagawa ng gano’ng bagay. Minsan na-i-isip ko,
bakit kaya nabuhay pa ako sa mundong ito? Meron sila na wala ako. Mero’n ako na
wala sila. Pero hindi naman ako masaya. Ngunit, simula ng mag-decide akong tumira
sa condo, nakilala ko sya. Pero hindi ko maintindihan. Bakit gano’n? Sya ng sya ang
nakikita kong lalakeng sa aking panaginip at hindi ko ’yong maunawaan ng lubusan.
May bagay pa ba akong hindi alam sa kanya?

Bumaba ang tingin nya mula sa mga mata ko papunta sa ilong, hanggang labi ko.
Napakagat ako ng labi ko sa ginawa nya dahil mas lalong dumadagundong ang kaba sa
puso ko. Para akong kakapusin ng hininga. Unti-unting inilapit nya ang mukha nya sa
mukha ko, hindi ako makagalaw para akong kinukuryente. Kakaibang kiliti at kilig
ang nararamdaman ko sa ginagawa nya. Pero hindi pa man nag-lalapat ang aming labi
ng bigkang bumukas ang pinto at napatayo si Aziel dahilan para malaglag ako.

“Ahhhh!” inda ko.

“FUCK SHIT!” inis na sabi nya.

“Ala ka,” sabi ng tinig.

“Kalia!” Napatingin ako do’n sa pinto at si Kalia nga.

“Sorry po mahal na hari. Akala ko kasi nag-iisa lang si Reyna Chishelle. Nand’yan
ka pala. Hehehe.” Tumayo ako at napatakip ng mukha.

Shit! Nakakahiya. Ani ko sa aking isip. Hindi ko alam kung anong i-re-react ko
basta ang alam ko nahihiya ako sa ginawa namin kanina. That was so fucking shit
bullshit!

“Ano ba ang kailangan mo?” mahinahon na tanong ni Aziel.

“E, kasi narito na ang mga panauhin mo,” sagot naman ni Kalia.

“Ok, in a minute I’ll be there. Now, you may leave.” Agad na sumunod si Kalia sa
kanya at napasapo ako sa dibdib ko dahil do’n.

Napasalampak ako sa kama at hindi ko alam kung paanong haharap pa sa kanya.

Naramdaman kong tumabi sya sa ’kin at sinenyasan akong tumingin sa kanya na ginawa
ko naman. Ngumiti sya at hinawakan ang mukha ko. Ang clingy nya at masyadong sweet.
Bigla nya akong hinalikan dahilan para magulat ako. Hindi ako nakakilos kaagad
dahil pinigilan nya ako. Ang lambot talaga ng labi nya. Matapos ’yon ay hinawakan
nya ang mukha ko saka naman kiniss ang noo ko.

“Hintayin mo ’yong mag-aayos sa ’yo. See you later,” nakangiting paalam nya at
tumango naman ako.

Tumayo sya at saka ako iniwan ng mag-isa sa k’warto. Nakahinga ako ng maluwag at sa
wakas ay mag-isa na naman ako. Napahawak ako sa kaliwang dibdib ko. Sign na ba
’yon? Tanong ko sa isip ko. I’m just 19 and he’s 2000 years old vampire man. Hindi
ko alam kung dapat ko bang sang-ayunan ang kapalaran ko o hindi. Pero napangiti ako
ng sandaling maalala ang halik ni Aziel at ang malambot na labi nito. Lagi nya
akong pinapakaba sa ginagawa nya. Mas lalo tuloy akong nahuhulog dahil sa ginagawa
nya.

Nakarinig ako na may kumatok sa pinto at napatingin ako do’n. Malamang ay ito ang
sinasabi ni Aziel na mag-aayos sa ’kin. Bumangon ako at binuksan ang pinto. Pero
nang buksan ko ay napakunot ako ng noo. Walang ibang tao. Malamang na-pagtripan na
naman nila ako. Tsk, they have a powers so hindi ’yon imposible. Sinara ko nalang
ito ulit at ng paglingon ko ay do’n ako nagulat. Isang asong lobo ang nasa k’warto
ko. Napasinghap ako ng biglang magpalit ito ng anyo bilang tao. Ang ganda ng
kanyang katawan, g’wapo at hindi ’yon maipagkakaila. Pero iba ang pakiramdam ko.
Tumayo ako at akmang bubuksan ang pinto ng higitin ako nito payakap sa aking t’yan.
Ngayon ay nasa likuran ko sya at yakap nya ako. Nanginginig ang katawan ko.
Binabalot ng takot at kaba ang buong sistema ko. Hindi ko sya kilala at hindi ko
alam kung ano ang gagawin ko.

“S-sino ka,” natatakot kong tanong.

“I am here para kunin ka.” Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya.

“A-ano?” pilitin kong pumiglas pero ang lakas nya.

Hindi ko alam kung paanong nakapasok ito sa k’warto ko. Hindi ko alam kung paanong
tatakas mula sa kanya. Ngayon ay naiisip ko si Aziel. Sana bumalik sya dito para
iligtas ako. Natatakot ako sa lalaking ito. Nanlaki ang mata ko ng bigla nya akong
buhatin. Sa may veranda ay pumuwesto sya. Napakapit ako sa kanya dahil sa takot ko.
Hindi! H’wag niyang sabihin na tatalon kami dito.
“AZIEL--—” Napapikit ako ng mariin kasabay ng pagtawag ng pangalan ni Aziel.

Nakarinig ko ng pag-inda at agad kong napamulat at do’n ko nakita ang mukha ni

Aziel. Tila may music sa aking isipan na nag-play sa aking utak.

[Play music of Stay With me (Goblin Ost)]

When I close my eyes That eyes comes up My heart keep aching So, I wanted to forget
If this is a dream, please wake me up now Are you really my destiny? Falling you

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko at ramdam ko
ang galit ni Aziel. Nakita ko nalang ang lalaking may hawak sa ’kin kanina na
nakabulagta na. Ang bilis ng pangyayare. Dahan-dahan akong binaba ni Aziel at
matalim na tumingin do’n sa lalake. Nanginginig ang binti ko at hindi ko alam kung
anong gagawin ko. Natatakot ako sa totoo lang.

“Hindi ko aakalain na makakapasok ka gayong mahigpit ang sek’yuredad ko,” walang

emosyong sabi ni Aziel.

“I’m the Alpha, I can do whatever I want,” sabi no’ng lalake.

“Layuan mo na si Chishelle, Zime!” galit na sabi ni Aziel.

Zime? Kakaibang pangalan. Napasinghap ako ng bigilang sinugod nito si Aziel.

Naitulaka ako ni Aziel dahilan para matumba ako. Saktong naro’n na rin sila Fuji at
Kalia at inalalayan nila ako. Habang sila Aziel at Zime naman ay nag-lalaban. Ang
bilis ng kilos nila at pareho silang maliksi. Eto na naman ang tugtog sa utak ko.
Kailangan ba may background music ang ganito? Napailing ako kasi para akong napa-
praning. Hindi ko gusto kung anong nag-pe-play sa utak ko dahil sobra akong
nababahala ngayon. Nakikita kung gaano sila kalakas. Ganito ba talaga sa mundo
nila?

Ang mundo na ’to ay hindi akin. Sobrang natatakot ako sa mga maaring mangyare at
ayaw kong baka humantong ako sa pagtatapos ng buhay ko dahil dito. Hindi ko alam
kung kailangan ko bang manatili o aalis nalang ako. Hindi naman ito ang buhay na
gusto ko. Hindi rin naman ito ang pinangarap ko. Pero sa sandali na ’to, hinahanda
na nila ang kasal namin ni Aziel. Ngunit paano kung may ganitong nangyayare?

“You are not going to be a king, Aziel!”

“I am now a king, Zime.” Nakita kung paanong ngumisi si Aziel.

Napahawak ako sa ulo ko at tila naalala na naman ang bangungot na pilit kong
kinakalimutan. Kahit anong gawin ko ay gano’n parin ang nangyayare. Sa tindi ng
sakit no’n ay napa-upo ako. Muli akong timingin sa kanila. Si Kalia ay hinawakan
ang magkabilang balikat ko habang si Fuji ay tinutulungan si Aziel.

“Sino ba sya? Bakit magkalaban sila ni Aziel?” tanong ko kay Kalia.

“Sya ay ang Alpha ng mga lobo. Isa sa mga matinding kaaway ng hari.”

“Bakit nya akong gustong kunin? Anong dahilan?”

“Hindi namin alam. Tara na Queen. Kailangan ka na namin maalis dito” Akmang tatayo
sana ako pero nakaramdam ako ng pagkahilo.

Unti-unting bumibigat ang pakiramdam ko at ramdam ko ang biglang pagsalo sa akin ng

kung sino. Bahagya kong minulat ang mata ko at do’n ko nakita ang nag-aalalang
mukha ni Aziel. Ang sama ng pakiramdam ko, hindi ko alam kung bakit pero sobrang
bigat ng katawan ko. Para akong nilalamon ng kakaibang antok at ngayon ko lang ito
naramdaman. Nanghihina ang bawat parte ng katawan ko. Hindi ako makagalaw at hindi
ako makakapit kay Aziel. Para akong lupaypay na nawalan ng dugo sa isang iglap
lang. Unti-unting bumigat ang talukap ko at naipikit ang mga mata ko.

CHAPTER 15

CHISHELLE’S POV

Nagising ako dahil sa may humawak sa paa ko. Nang imulat ko ang mga mata ko nakita
kong may sinusuot do’n ang babaeng katulong at nanlaki ang mga mata ko ng makita ko
ang sarili ko sa salamin. Hindi ko pa nakikita ang sarili ko na naayusan ng ganito
kagandang ayos. Napatingin ako sa buong kabuuhan ko at do’n ako mas lalong
namangha. After ng nangyare kanina, itutuloy parin talaga ang kasal? Napatingin ako
sa labas at nakita kong madilim na. Pero naro’n ang bilog na b’wan. Ang laki nito
at ang sarap sa mata. Pero nang sandali ko itong makita, naalala ko ang nangyare sa
mga magulang ko. Napahawak ako sa ulo ko at napapikit ng mariin.

“Are you ok?” Napatingin ako sa nagtanong at si Fuji pala ito.

“B-bakit gabi ang kasal?” takang tanong ko.

“Tanong mo do’n sa daddy kong bampira. Baka sakaling masagot ka nya.” Sinamaan ko
ng tingin si Fuji, “Charot lang mommy kong maganda. Oo nga pala hinihintay ka na
nila.” Tumayo ako at mula rito sa kinatatayuan ko kitang-kita ko kung gaano kaganda
ang gown ko.

Tube ito na med’yo malaki ang baba at kitang-kita ang bawat kinang ng maliliit na
parang crystals sa bawat hibla ng tela. Nakikita ko ang sarili ko kung gaano
kaganda at kung gaano ako katingkad. Parang ako ang pinakamakinang at matingkad na
bituin sa kalangitan na katabi lamang ng b’wan. Napangiti ako at tumingin kay Fuji.
Mula sa pinto iniluwa no’n si Kalia. Ang ganda nya sa tube dress na blue at bumagay
iyon sa kanya dahil maganda talaga sya. Lumapit sya sa ’kin at saka tinignan ang
kabuuhan ko.

“Hindi ko inaakala na super ganda mo!” puri nya sa ’kin.

“Kailangan na nating bumaba.” -Fuji.

“Dahil wala kang mga magulang, kami ni Fuji ang maghahatid sa ’yo patungo kay
haring, Aziel,” nakangiting sabi ni Kalia.

Napangiti ako sa sinabi nya. Huminga ako ng malalim saka kami lumakad. Nang lumabas
kami ng k’warto hindi na naalis ang kaba sa dibdib ko. Ramdam ko ang panginginig ng
mga ito na para bang namamanhid na.

“Relax, hindi ka naman kakainin ni King,” bulong na sabi ni Fuji sa ’kin.

“K-kinakabahan kasi ako,” nauutal kong sabi.

“H’wag kang kabahan.” -Kalia.

“E, iyong nangyare do’n sa lalake? B-baka kasi--—” hindi ko na natuloy ang
sasabihin ko ng magsalita si Fuji.

“Wala ng magagawa dito si Zime. Kaya h’wag ka ng mangamba pa,” pilit na

pinapahinahon nya ang kaba ko.

Nag-patuloy kami sa paglalakad. Mula sa pinto ng k’warto ko ay may nakakalat ng

petals na puti. Sobrang ganda at hindi ko maiwasan ang hindi mamangha. Nang
makarating sa baba ay napangiti ako sa nakita ko. Ang daming guest pero naro’n ang
nagagandahan decoration sa buong palasyo. Ang ganda ng theme at sobrang
nakakamangha. Bumaba kami at mula sa likuran ay inaalalayan ng mga maids ang
mahabang gown ko. Napangiti ako kasi sobrang ganda talaga. Nang makababa kami at
makalabas ay naro’n ang nakahilerang mga maganda at mga tanyag na guest ni Aziel.
Mula sa harapan naro’n ang hindi ko kilalang pari.

“Hindi ba’t takot ang mga bampira sa priest?” takang tanong ko.

“Pfft.” Napakunot ako ng noo sa pagpipigil ng tawa ni Kalia at Fuji.

“Hindi naman lahat ng bampira ay takot sa pari o sa krus. Iyong iba nga nag-sisimba
pa. HAHAHAHAHA,” paliwanag na tawa ni Kalia.

Hindi ko magawang matawa sa sinabi nila kasi hindi ko naman alam kung anong joke sa
sinabi nya. Pero patuloy kaming nag-lalakad sa gitna. Mula sa harapan ang g’wapo ni
Aziel. Naro’n din ang kanyang ama at ina. Ang g’wapo at ang ganda. Ganito ba ikasal
ang mga bampira? Hindi ko ma-gets. Nang makarating kami sa harapan at ng tuluyan na
kaming nag-tagpo iniwan na ako nila Kalia ay Fuji. Nanumbalik ang kaba sa aking
dibdib. Ganito ba talaga ang kailangan kong maramdaman? Ang bilog na b’wan sa
pagitan namin ay nangingibabaw. Sobrang laki no’n na ani mo’y ang lapit lang at
madaling abutin. Pero iba ang nararamdaman ko.

Ang pakiramdam na ’to ay hindi ko alam kung ano. Pero tila hindi ito maganda at
hindi ko ’yon gusto. Hinawakan na ni Aziel ang kamay ko. Napatingin ako sa kanya at
nakikita ko ang kinang ng kanyang mga ngiti. Ang mga mata nya ay gano’n rin. Hindi
ko maiwasan ang hindi mag-isip ngayon. Feeling ko kasi may hindi mangyayareng
maganda. Katulad ng nangyare kanina, hindi ako mapakali. Nang makaharap kaming
pareho sa altar ay namumutawi ang hindi maipaliwanag na pagkakakilanlan ko sa mukha
nito. Parang nakita ko na pero hindi ko maalala kung sa’n at kung sino. Nginitian
nya ako at ngumiti rin ako sa kanya bilang ganti.

—---------—

“Hindi nyo naiintindihan. Iba ang kinabibilangan ni Chishelle. Alam nyong hindi ito
ang mundo nya.”

—--------—

Napahawak ako sa ulo ko dahil sa tila isang tinig na narinig ko. Napahawak sa ’kin
si Aziel at nangunot ang noo. Nakikita ko ang pag-aalala sa mukha nya.

“Are you ok?” tanong nito sa ’kin.

“Ayus lang,” sagot ko saka ngumiti.

Muli akong tumingin sa priest na nasa harapan namin. Nag-umpisa na ang seremonsyas
nya. Pero ang isip ko ay lumilipad sa kung saan. Ang tanong sa isipan ko ay
dumarami ng dumarami.

—--------—
“Pero tao parin si Chishelle. Hindi nga lang sya katulad ng ibang taong ordinaryo.”

—--------—

Napapikit ako ng mariin. Ano ba ’yong nag-papakita sa mga ala-ala ko? Panay ang
pikit ko at tila wala akong naririnig sa sinasabi ng pari. Hindi ko alam kung ani
ang mga sinasabi nya pero nakakapag-pasakit ’yon ng ulo ko. Para akong nahihilo at
hihimatayin. Hindi ko alam kung ilang minuto iyon nag-tagal. Pero gusto ko ng
umalis dahil sa hindi malamang pakiramdam. Kakaiba talaga at lalo pang sumasakit
ang ulo ko sa nangyayare. Nararandaman ko ang tila lulumba kong katawan. Alam kong
napapansin nila ’yon at parang alam nila kung bakit ito nangyayare sa ’kin. Ang
bawat salita ng pari ay tila nag-iiwan ng marka sa ’kin.

—--------—

“Kailangan nyo na syang ibalik.”

—--------—

Ang bigat ng ulo ko at parang may masakit sa likuran ko. Ang bawat pag-inda ko ay
syang pagapatuloy nya sa kanyang mga salita. Normal ba ’to sa kasal nila o sadyang
hindi lang ako na-inform na may iba akong katauhan na hindi sinasabi ng aking mga
magulang?

—--------—

“You’re such a beautiful my little girl.”

—--------—

Napatingin ako kay Aziel na ngayon ay nakatingin sa ’kin. Hawak ang kamay ko at
tila may sinusuoot na ring. Napakunot ako ng noo pero naro’n ang tila sakit sa
aking dibdib. Naninikip iyon at ramdam kong kinakapos ako ng hininga. Hindi ko
kayang labanan pa ito at mas lalong hindi ko ka kaya dahil hindi ko na rin maigalaw
ang katawan ko. Nakikitang kong nakangiti sila. Mula sa likuran ko ay naro’n ang
hari at reyna. Nakita ko kung paanong ipatong ng hari ang korona mula kay Aziel. At
ang reyna naman sa akin. Naro’n sila Fuji na inaalalayan ako. Nalilito ako sa
nangyayare ngayon at wala akong maintidihan isa sa mga iyon.

“Is she will be fine?” rinig kong tanong ni Aziel do’n sa priest.

“She will… that is a normal to her. Kailangan nyo na syang ilagay sa k’warto nya.
Para matapos ang priseso,” sagot nito.

Lalong nangunot ang noo ko. Pero hindi ako makapagsalita dahil sa hindi ko malamang
dahilan. Ano ba ang ibig sabihin ng pari na iyon? Bakit ganito ang aking pakiramdam
at tila hinihigop sa kung sa’n ang aking kaluluwa. Normal na proseso para sa’n?
Wala akong maalalang may ganitong mangyayare, walang ano mang sinabi si Aziel sa
akin na kahit ano.

Wala akong nagawa, binuhat ako ni Aziel at sa isang iglap ay nasa k’warto na kami.
Tuloy ang pananakit ng aking likuran at pananakit ng aking ulo. Tila nabibiyak iyon
sa sobrang sakit at napapapikit ako. Tumingin sa ’kin si Aziel. Mula sa gilid ng
kama ay tinabihan nya ako. Hinimas nya ang buhok ko at tila sinasabing everything
will be alright. Do I need to trust him? Naramdaman ko ang labi nya sa noo ko at
unti-unting naipikit ko ang mga mata ko.

—--------—
Mula rito sa k’warto dinig ko ang pagtatalo nila mommy at daddy.

“Tandaan mo! Hindi mo anak ang batang iyan! Hiram lamang sya sa ’yo ng kaibigan mo,
Amanda!” pilit pagpapaintindi ni daddy kay mommy.

“Hindi ko kailan man ipagkakatiwala sa kanila si Chishelle. Hindi kailan man!”

galit na sabi naman nito kay daddy.

I don’t know kung ano ang pinag-uusapan nila. Pumasok sa k’warto ko si mommy at
saka lumapit at hinaplos ang aking buhok.

“Mommy, ano po ang pinag-aawayan nyo ni daddy?” I asked innocently.

“Nothing. You need to take a rest now my princess,” she kissed me at my forehead
then humiga na ako.

That night, I was peacefuly sleep, but when I heard someone screems I woke up.
“Nasa’n na ang bata?” someone asked.

“H-hindi ko sya ibibigay!” my mom said.

“Hindi mo kailan man mailalayo ang bata sa amin, Amanda!” somone said again.

I saw their shadows outside of my door, “Kilangan ko ang batang babae na ’yon,
Amanda. Itinakda na ang bata na ’yon sa ’kin noon pa!” I heard someone again.

Hindi lang sya nag-iisa. Dalawa sila at sobrang natatakot ako. “Tulong!!!” sigaw ni
mommy.

Natatakot ako, natatakot akong lumabas at natatakot akong makita ang kung ano ang
nasa labas. Bakit ko ’to nakikita ngayon? Bakit kung sa’n ang pilit kong
kinakalimutan na pangyayare ay paulit-ulit kong nakikita sa aking panaginip.

“Hindi kami papayag na makuha nyo si Chishelle!” sigaw iyon ng daddy.

Naririnig ko ang impit na sigaw nila. Kaya napag-desisyunan kong tumayo. Nang
makalapit sa pinto, pinihit ko ang door knob. I saw my mom and the man infront of
me. His dark aura, his figure, his voice. I know I saw him before.

“There you are my little girl,” he said. “You want to join your parents little
girl?” my heart beat so fast and my eyes widened ’cause of what he said.

His voice was so cold like a snow. Who are you?

—--------—

I woke up ’cause of the pain. I still feel the pain and heavy of my body. I saw
Fuji’s face and also Kalia. They both look at each other like there’s a
conversation in their mind. I want to get up but my body is too weak and I don’t
know why. I tried to speak but I can’t. What happened to me? Am I paralize?

“Kailan mo pa ipahinga ang sarili mo mahal na reyna. Pero h’wag kang mag-alala.
Matatapos rin ang proseso.” Nangunot ang noo ko sa sinabi ni Kalia.

Ano ba ang sinasabi nilang proseso. Hindi ko sila maintindihan. Umalis silang
pareho at ako ang naiwang mag-isa. Iginala ko ang tingin ko sa buong paligid.
Nanlaki ang mga mata ko ng makita ang sarili ko. There’s a ring light on my head,
it’s shinning and theres a wings in my back. I can’t move and I can’t speak. What
is going on?
CHAPTER 16

THIRD PERSON’S POV

Year 1995 (Before)

Nag-handa ang lahat sa muling paggising ni haring Aziel. Bagamat matagal itong
nahimbing ay nagampanan ng hari at reyna ang kanilang tungkulin bilang halili sa
kanilang anak na si Aziel. Nang makatulog itong muli matapos ang limang daang taon
ay no’n lang nila muli itong masisilayan. Sa pagdating ng priest na si Hiro ay agad
na nag-sipag pabilog sila sa nahihimbing na si Aziel. Upang bigyan ito ng banal na
kaluluwa, upang hindi na sya muling makapanakit pa ng iba ay laging pumaparoon ang
priest na si Hiro upang basbasan si Aziel.

“Isang masayang pagbati sa muli mo’ng paggising King Aziel,” bungad na bati ni Hiro
ng imulat ni Aziel ang kanyang mga mata.

Tumingin sya sa paligid at tila hindi alam kung ano ang unang gagawin. Mula sa mga
kawal, agad na sinenyasan ng hari at reyna ito upang hindi makatakas si Aziel. No’n
kasi ay kabilugan ng b’wan, kalakasan din ng hari iyon at natitiyak nilang muli
itong aalis at hahanapin ang babaeng kanyang kailangan.

“Dugo,” ang unang binanggit nito.

Si Aziel ay kilala bilang isang magiting na hari ng Lamia. Kinikilala bilang

mabait, mapagmahal sa kanyang nasasakupan. Ngunit sa hindi inaasahan ay lumitaw ang
isang hindi kilalang nilalang mula sa kanila. Sinabing magiging isang masamang
bampira si Aziel at unti-unting lalamunin ang kanyang kaluluwa ng isang hindi
inaasahang sumpa mula sa nakaraan. Si Aziel ay isinumpa ng isang nilalang na hindi
nila alam kung sino. Pero ang sumpa na ’yon ay dala-dala nya sa makalipas na isang
libong taon. Ang pagiging bampira ay tanyag sa kanya ngunit ang maging isang
masamang bampira ay hindi kailan man nya matanggap.

Si Aziel ay kilala bilang isang matapang at tapat na hari ng Lamia. Kung hindi sya
maikakasal agad ay maaring mawala sya sa kawalan na parang bula. Malilimutan sya ng
lahat ng tao at kung hindi sya mamahalin ng pakakasalan nya ay mababalewala ang
lahat. Ang paghihirap at pag-aantay nya ay mauuwi lang sa wala at hindi na sya
kailan man makakabalik pa. Mula sa kawalan ay mapaparusahan si Aziel at sa parusa
na ’yon ay maaaring habang buhay syang makulong sa isang kawalan na walang ibang
makakakita sa kanya bukod sa kanyang sarili.

Binigay nila ang dugo na kailangan ni Aziel at ininom nya iyon. Bumalik ang kanyang
lakas at dama nito ang kakaibang init mula sa kanyang katawan. Ngunit sa isang
iglap ay tila nawala ito sa kanyang sarili. Biglang nabahala ang lahat at hindi
alam kung ano ang gagawin. Mula sa kinatatayuan ng priest ay agad nitong itinapat
ang kanyang kamay kay Aziel. Napahinto ito at namimilipit sa sakit na kanyang
nadarama.

“You need to choose, Aziel. Find your bride and have a long life to live or die,”
tanong nito na syang nakapagpabalik sa katinuan nito.

“I-I need m-my b-bride,” he whispered.

“Umalis ka. Hanapin mo ang kinakailangan mong hanapin. Hindi ka babalik ng Lamia
hangga’t wala ang babaeng napili mo bilang iyong mapapangasawa at ang mamahalin
ka,” sabi ni Hiro.

“P-pero--—”

“Kung tanggap mong mawawala ka. Mabuti pang manatili ka nalang.”

“Hindi… hindi ako papayag.” -Reyna

“Pero ang babaeng pipiliin nya ay dapat mamahalin rin sya. Paano kung hindi?” nag-
aalalang tanong ni Fuji.

“Pupunta ako ng simbahan. Ang banal na babae ang syang iyong dapat piliin, Aziel.
Sasama ka sa ’kin sa mundo ng mga tao at mamumuhay ka ro’n bilang tao at hindi
bampira,” matigas na sabi ni Hiro.

Walang nagawa si Aziel kung hindi ang tanggapin ang inaalok ng kanyang kapatid. Si
Hiro ay kapatid ni Aziel ngunit piniling manirahan ni Hiro sa mundo ng mga tao at
pag-aralan ang pamumuhay ng mga ito. Namuhay sila ro’n, pati si Fuji ay do’n na rin
nanirahan upang samahan si Aziel. Ilang daang taon ang nag-daan. Nanatili sa sakit
na nararamdaman si Aziel. Ang kanyang puso ay unti-unting dinudurog at ani mo ay
pinipiga.

“Do we need to take an action?” Fuji asked.

“We need to wait until that day come,” Hiro said.

They both looked at Aziel’s condition. Hindi nila alam kung paano pang gagamutin
ang kanyang sumpa. Lumipas ang ilang taon. Lumitaw muli ang hindi kilalang nilalang
na syang ikinagulat nila.

“I-ikaw!” galit na sigaw ni Aziel.

“Hihihi. Hindi ako magtataka kung bakit namimilipit. Pero eto ang tandaan mo, nasa
akin nakasalalay ang ikahahaba ng iyong buhay,” napakuyom ng kamao sila Fuji at
Hiro sa sinabi ng babae.

“Ano ba ang dapat na gawin ni Aziel,” nag-aalalang tanong ni Hiro.

“Pipili sya ng kanyang magiging bride.” Nanlaki ang mata nila Hiro.

“Maghahanap at ngayon ay mamimili? Kami ba ay niloloko mo!” Lumabas ang pangil ni

Hiro at sinugod ang matanda.

“Maghinahon ka, Hiro. Tandaan mo, buhay ng kapatid mo ang nakasalalay dito,”
nakangising sabi nito.

Lingid sa kanilang kaalaman na ang babaeng kanilang kinakalaban ay syang ding

babaeng nag-sumpa kay Aziel dahil hindi sya magawang mahalin nito. Mas gugustuhin
nyang magdusa ito kesa ang makitang masaya ito sa iba. Ang katotohanan na hindi
alam nila Hiro.

“Uulitin ko, ang kailangan gawin ni Aziel ay hanapin ang babaeng magiging sagot sa
kanyang sumpa. Kung mamahalin sya ng kanyang piniling maging bride ay hahaba ang
kanyang buhay, kapalit no’n mawawala ang babaeng iyon at mabubuhay sya ng matagal,”
nakangiting sabi nito habang nakatingin kay Hiro.

Nangunot ang noo ni Hiro at Fuji. Naro’n din ang pagtataka sa mukha ni Aziel, “Ibig
sabihin, kung mamahalin ako ng babaeng iyon sya ang mawawala?” hindi makapaniwalang
sabi ni Aziel.

“Tama ang iyong tinuran munti kong hari.” Ngumiti ito sa kanya. “Kung mamahalin mo
ang babaeng iyon, ikaw mismo ang mawawala. Pero kung ang babaeng iyon ang
magmamahal sa ’yo. Sya ang mawawala at ikaw ang mabubuhay higit pa sa iyong
inaakala,” nakangiting sabi nito.

Napalunok si Aziel sa sinabi ng babae. Nawala ito sa kawalan kasabay no’n ang pag-
inda nito sa kanyang puso. Ang kabilugan ng b’wan ang naging hudyat upang mawala na
naman sya muli sa kanyang katinuan. Nawala si Aziel at hindi nila alam kung sa’n
ito hahagilapin. Hindi nila nakita si Aziel sa loob ng dalawang taon.

Mula sa hindi kalayuan. Malayang tinatanaw ni Aziel ang buong himpapawid sa madilim
na tore. Mula ro’n, tumalon sya at may naririnig itong sigaw mula sa kabilang
bahay.

“A-Amanda. H-hindi ko na kaya,” sabi ng babaeng tinig.

“Kailangan mong mailabas ang anak mo, Chichi,” sabi ng babaeng pinapaanak ang
kanyang kaibigan.

Muling umiri ang babae at buong p’wersa nya iyong binigay upang mailabas ng
matiwasay ang sanggol. Ang sanggol na ’yon ay ang batang may kalahating dugo ng
anghel. Alam ng kanyang ina kung sino talaga sya ngunit itinakas nito ang anak
dahil na rin sa kapakanan nito. Si Chichi ay isang ordinaryong tao, sa hindi
inaasahang pagkakataon ay nahulog sa kanya ang kanyang anghel na si Chritopher.
Nag-bunga ang kanilang pagmamahalan at iyon ay si Charmeine Chishelle Thelaphelia.
Iyong ang kanyang totoong ngalan.

“P-patawad,” sabi ni Chichi.

“A-ano?”

“Si Cha-Charmeine a-ay k-kailangan kong i-iwan sa iyong pangangalaga. H-huwag mong
hahayaan na makuha s-sya ng lalakeng iyon,” hirap na sabi ni Chichi kay Amanda.

“Ano bang sinasabi mo Chichi!” tila nalilitong sabi nila.

“Pangalagaan mo si C-Charmeine.”

“K-kanino? B-bakit?”

“S-sya ay i-itinakda upang maging b-bride ng isang nilalang na hindi ko alam. I-

iyon ang s-sabi sa ’kin. P-pero s-sana ay iyong pangalagaan si Chishelle.” Unti-
unting naipipikit na ni Chichi ang kanyang mga mata.

“Chichi!” Nag-aalalang tinignan nito ang bata.

“P-pak-kiusap. A-Amanda,” muling pakiusap nito sa huling pagkakataon.

“Oo, pangangalagaan ko sya. P-pangako.” Pumatak ang luha ni Amanda.

Ang iyak na bata ay umalingawngaw. Kasabay ng pagdagundong ng langit at pagpatak ng

malakas na ulan. Mula sa kinatatayuan ni Aziel, bumungad ito kay Amanda.

“That child,” he said.

“S-sino ka,” nauutal nitong tanong.

“I choose that child as my bride,” he said with a dark aura.

“A-ano?” hindi makapaniwalang usal nito.

“Akin na ang bata,” napahawak ng mahigpit si Amanda sa bata.

“H-hindi,” matigas na sabi nito.

Lalapitan sana ni Aziel si Amanda ng biglang may lumitaw sa kanyang harapan.

Kasabay no’n ang pagkawala ng bata at ni Amanda.

“FUCK THAT!” inis na sabi nito sa kanyang sarili.

Mula sa hindi kalayuan, naro’n si Amanda at dala ang bata sa kanyang bisig habang
tumatakbo. Kumuha ito ng taxi upang maka-uwi. Nang maka-uwi ay agad syang
sinalubong ni Alex ang kanyang asawa. Nagtaka man ay pinatuloy muna nito ang
kanyang asawa at saka ini-lock ang pinto. Sa kanilang pagkatuliro ay agad na
inayusan at binihisan ni Amanda si Charmeine. Nang lumipas ang ilang minuto. Nang
makatulog ang bata ay hinila ni Alex ang asawa at dumistansya sa bata upang hindi
magising.

“Sino ’yang bata, Amanda?” takang tanong ni Alex.

“K-kasi si Chichi. N-nanganak sya. T-tapos n-namatay sya k-kaya sa ’kin nya
pinagkatiwala si Chishelle,” naiiyak na paliwanag ni Amanda sa asawa.

“Ano?”

“P-pero kasi, m-may lalakeng biglang lumitaw sa aming harapan. Gusto nyang kunin si
Chishelle at sinasabing ito daw ang kanyang napili bilang bride,” paliwanag nito.

“Hindi ko maintindihan, Amanda.”

“Kailangan kong ilayo si Chishelle dito.” Tumingin sila sa bata at saka sila nag-
tinginan sa isa’t-isa.

Sinunod ni Alex si Amanda. They live at U.S for Chishelle’s sake. Pero akala nila
ay matatahimik na ang buhay nila. Patuloy silang hinahabol ng mga kung sino at
patuloy naman silang nag-tatago. Ang katotohanan mula sa katauhan ni Chishelle ay
pilit nilang tinatago. Kahit ang mga warewolf ay gusto itong kunin dahil na rin sa
angking lakas ng kanyang dugo. Hindi nila alam kung ano ang kanilang gagawin upang
itago si Chishelle. Alam nila ang kahihinatnan ng lahat na kahit anong gawin nila
ay syang ikakapahamak din nila.

Bumalik silang muli sa Pilipinas. Nang bumalik sila ay may babaeng biglang
nagpakita sa kanilang harapan.

“Ang batang ’yan ay may kakayahan na hindi nabibilang sa mundong ito.” Tumingin ang
babae kay Amanda. “Kailangan nyo na syang ipaubaya mula sa lalakeng iyon, dahil sya
lamang ang makakapagprotekta sa batang ito.” Nangunot ang noo ni Amanda sa sinabi
nito.

Tumingin sya kay Alex at bigla itong nawala. Mula sa hindi inasahan namutawi ang
kanilang kaba. Pumasok sila sa simbahan upang mag-dasal ngunit nasa pinto pa lamang
ay kumalembang na ang kampana na ani mo’y may pinapahiwatig. Mula sa loob ng
simbahan, tumakbo si Chishelle at tuloy-tuloy ang lakad nito. Ang liwanag mula sa
kanyang katawan ay nangibabaw. Huminto ang oras at ang tanging nakakakita lamang
niyon ay silang dalawa. Do’n nila nasaksihan ang paglitaw ng hindi maipaliwanag na
bagay mula sa kanyang ulunan at sa kanyang likuran. Masayang tumatakbo si Chishelle
na i-ne-enjoy ang kanyang kapaligiran.

CHAPTER 17

THIRD PERSON’S POV

Nagdaan ang tatlong taon. Nanumbalik ang paninirahan nila Amanda sa Pilipinas. Sa
loob ng tatlong taon ay tahimik ang kanilang pamumuhay. Naging magalang na bata si
Chishelle. Pinalitan na rin nila ito bilang Chishelle Anderson na kanilang anak at
walang ibang nakakaalam na naiiba ito sa kanila. Kahit na sino ay hindi aakalain na
hindi nila anak si Chishelle dahil na rin sa itsura nitong hindi nalalayo sa
kanila. Mabait na bata si Chishelle, maunawain at magalang sa lahat. Active sa
lahat ng subject sa kanyang klase at walang katumbas ang talino no’ng bata. Sa
tatlong taon din na ’yon ay natutunan ng mamuhay ni Aziel, Fuji at Hiro ang
manirahan sa mundong hindi kanila at mamuhay nang gaya sa mga tao.

Si Aziel ay mayroong kompanyang pinaghihirapan habang si Fuji ay naging husky upang

pangalagaan ang sarili at tumagal sa mundo ng mga tao. Si Bryle at Franx ay ang
mag-tropang nakilala ni Aziel na syang naging kaibigan na rin nya. Ang dalawang tao
na ito ay kilala kung sino at ano sya sa mundong ito. Bilang isang hari mg Lamia ay
ginalang rin nila ito ng naayon sa katayuan ito. Sila ay naging katuwang ni Aziel
sa kumpanya. Si Bryle ang nging secretary nya habang si Franx naman ang
nagsisilbing CEO ng kumpanya.

Si Hiro ay naging priest sa iba’t-ibang bansa upang itago ang kanyang totoong
pagkatao. He always use his power to evolve his self of being human at hindi
malaman na hindi ito kabilang sa mundong kanyang ginagalawan. Sa mga naglipas na
panahon, unti-unting nanunumbalik ang kakaibang pakiramdam ni Aziel sa kanyang
sarili. He need to find his chosen bride as soon as possible. Dahil kung hindi ay
maaring maunahan sya ng mga warewolf sa babaeng kanya dapat.

Mula sa bahay ng pamilyang Anderson, naro’n si Chishelle at nilalaro ang kanyang

toys. Habang ang mag-asawa ay pinag-ma-masdan sya. Alam nilang pareho na hindi mag-
tatagal ay kukunin sa kanila si Chishelle.

“Hindi mo pa ba sasabihin sa kanya ang katotohanan, Amanda?” tanong ni Alex sa

kanyang asawa.

“Hangga’t nabubuhay ako, Alex. Pangangalagaan ko si Chishelle,” sabi naman ni

Amanda sa kanyang asawa.

Napailing na lamang si Alex sa kanyang asawa. Dahil sa kagustuhan ni Amanda ang

pangalagaan si Chishelle ay halos ayaw nitong alisin ang paningin. Kahit ang
malingat ay hindi nya magawa. Dahil sa takot na baka sa isang iglap ay mawala sa
kanya si Chishelle. Mula ng araw nilang makita si Chishelle no’n sa simbahan ay
naging mas malago ang kanilang negosyo. Maging maganda ang pagpasok sa kanila no’n
at lahat ng gugustuhin ni Chishelle ay nakukuha rin nito.

Nang bumalik muli si Hiro sa Pilipinas galing france agad nitong pinuntahan si
Aziel. Yumuko ito sa kapatid bilang paggalang sa kanya. Bilang isang prinsipe ay
mas kailangan nyang galangin ang katayuan ni Aziel.

“It’s been a long time, bro?” Aziel said.

Hiro nod at him saka ito umupo sa may cauch, “Kamusta ang pakiramdam mo?” tanong
nito sa kapatid.

“I still feel the pain inside. But, I felt something weird.” Napakunot ng noo si
Hiro.

“Yow mga amo kong bampira,” bungad ni Bryle ng buksan nito ang pinto.

“Fuck that, Bryle!” inis na sabi naman ni Aziel sa kanya.

“Luh, high blood ka kaagad amo kong--—” Napatigil ito ng bumalandra sa harapan nya
ang talim ng kutsilyo. “Joke lang naman amo kong bampira.” Ang kulit nito’y halos
hindi na makayanan ni Aziel.

Ngunit dahil sa kaibigan nya ito’y kailangan nya rin itong pag-t’yagaan. Kasama
nito ang anak nitong si Brix na sobrang maligalig na parang ama nya.

“Why are you here?” Aziel asked on his secretary.

“Kasi boss, itong pamilyang iyong pinahahanap ay nahanap ko na.” Nanlaki ang mata
ni Aziel at mula sa kinauupuan ay lumitaw ito sa harapan ni Bryle.

Sa gulat ni Bryle ay napaupo ito sa cauch. Nag-teleport din sa tabi ni Aziel si

Hiro. Tinignan nila ang kinuhang litrato at iyon nga ang kanilang hinahanap.
Nabuhayan silang pareho at napangiti dahil sa nakita na nila ang pamilyang
Anderson.

Kinabukasan ay pumunta ng opisina si Aziel at kasama nito si Hiro. Hindi magkanda

mayaw ang mga tao ng makita ang parehong g’wapong mukha no’ng dalawa. Halos tiliian
na nila ito at kulang nalang ay mag-pa-pirma. Pinatawag nila sila Amanda at Alex at
hindi alam ng mag-asawa na ang lalaking kanilang kakausapin ay ang taong kukuha sa
kanilang anak.

Nang makapasok sa opisina ay nanlaki ang mata ni Amanda ng makita si Aziel.

Napahawak ito sa kanyang asawa at nanginginig ang kanyang mga kamay. Napatingin si
Alex kay Amanda at nangunot ang kanyang noo. Pero binigyan ng ngiting bati ni Alex
si Aziel at Hiro at lingid sa kaalaman ni Alex na iyon ay ang lalaking kinukuwento
ni Amanda sa kanya.

“Good morning Mr. and Mrs. Anderson,” nakangiting bati ni Aziel at na kay Amanda
ang paningin.

Si Amanda ay halos pigain ang kamay ng asawa dahil sa sobrang takot at kabog ng
kanyang dibdib. Hindi kailan man mapapayagan ni Amanda ang gustong mangyare ni
Aziel na makuha si Chishelle mula sa kanya.

“A-Alex, s-sya ang l-lalakeng tinutukoy k-ko.” Nangunot ang noo ni Alex sa kanyang
asawa.

“A-ano?” hindi makapaniwalang usal nito.

“Tingin ko ay kilala mo ako.” Ngumisi si Aziel kay Amanda at pinatong nito ang
kanyang silo sa desk at saka pinatong ang baba sa kanyang kamay. “Mrs. Anderson?”
dumagundong ng malakas ang puso ni Amanda at hindi nya alam kung ano ang gagawin.

“T-tara na, Alex.” Anyaya nito sa asawa.

“P-pero, Amanda--—”
“Let’s go!” inis na sabi nito saka naunang lumabas.

Pinanood lamang nila na umalis ang mag-asawa. Tumingin si Bryle at Hiro sa kanya at
nangunot ang noo sa inasal ni Aziel.

“Ano ang plano mo?” tanong ni Hiro sa kanya.

“Pupunta tayo sa bahay nila.” Tumayo si Aziel at sinundan lamang sya ni Hiro.

Kung ano man ang laman ng isip ni Aziel ay hindi nya mabasa. Kakaiba ang kinikilos
nito ngayon at ramdam nyang may kakaiba. Gano’n pa man ay nang makauwi sila Amanda
sa kanilang bahay ay nag-tatalo na silang dalawa.

“Hindi kita maintindihan, Amanda!” inis na sabi ni Alex.

“Kasasabi ko lang kanina! Sya ’yong lalakeng gustong kunin si Chishelle sa ’tin!”
hindi magkanda ugaga si Amanda.

“Calm yourself down, Amanda,” pilit na pagpapahinahon ni Alex sa kanyang asawa.

Umupo si Amanda at napabuntong hininga. Habang si Hiro naman ay napagpasayahang sya

ang kakausap sa mag-asawa hangga’t wala pang nagagawang hakbang ang kanyang
kapatid. Mula sa pinto, kumatok si Hiro. Nang buksan ito’y nagulat si Amanda.
Akmang isasara nito ang pito pero malakas si Hiro kaya hindi nya nagawa.

“A-anong kailangan mo?” natatakot na tanong nito.

“Where’s the child?” he asked.

“Hindi ko kailan man ibibigay si Chishelle,” matapang na sabi nito.

“Hindi nyo naiintindihan. Iba ang kinabibilangan ni Chishelle. Alam nyong hindi ito
ang mundo nya,” madiin na sabi ni Hiro kay Amanda.

“Pero tao parin si Chishelle. Hindi nga lang sya katulad ng ibang taong ordinaryo,”
pilit na pagpapaintindi ni Amanda.

“She’s not your child, Amanda!” galit na sabi ni Hiro.

“Anak ko sya,” pilit na pagpapaintindi nito.

Naro’n ang pagpatak ng luha ni Amanda. Napa-upo ito at halos manghina dahil sa
nangyayare. “Kailangan nyo na syang ibalik,” mahinahon na sabi ni Hiro, “Kailangan
nyo na syang ibigay,” dugtong pa nito.

Umalis si Hiro at iniwan ang salitang iyon kay Amanda. Ang tangis nya ay hindi
maitgil sa katotohanang hindi nya kayang bitawan ang batang halos tinuring na nyang
anak. Dumating si Alex at nadatnan ang asawa sa ganoong posisyon. Mula sa k’warto
ni Chishelle, tahimik lamang itong nakikinig sa pagtatalo ng kanyang mga magulang.

“Tandaan mo! Hindi mo anak ang batang iyan! Hiram lamang sya sa ’yo ng kaibigan mo,
Amanda!” pilit pagpapaintindi ni Alex sa kanyang asawa.

“Hindi ko kailan man ipagkakatiwala sa kanila si Chishelle. Hindi kailan man!”

galit na sabi naman nito kay Alex.

Napahawak sa sintido si Alex dahil sa kanyang asawa. Sobrang tigas ng ulo nito at
ayaw nitong makinig sa kanya. Kahit ano ang gawin nya ay hindi rin naman sya nito
pakikinggan. Pumasok si Amanda sa k’warto ni Chishelle at hinaplos ang buhok nito.

“Mommy, ano po ang pinag-aawayan nyo ni daddy?” tanong ni Chishelle sa kanyang ina.

“Nothing. You need to take a rest now my princess,” sabi nito sa anak at hinalikan
ang noo nito.

Sa hindi inaasahan. Biglang dumating si Aziel at Hiro sa kanilang tahanan.

Mahimbing na natutulog no’n si Chishelle sa kanyang k’warto at walang alam sa
nangyayare. Pero sa ingay at kaluskos sa labas ay nagising sya. Sinugod ni Hiro si
Amanda at agad na hinawakan sa leeg nito.

“Nasa’n na ang bata?” -Hiro.

“H-hindi ko sya ibibigay!” pagmamatigas ni Amanda.

“Hindi mo kailan man mailalayo ang bata sa amin, Amanda!” galit na sigaw ni Aziel
sa kanya, “Kilangan ko ang batang babae na ’yon, Amanda. Itinakda na ang bata na
’yon sa ’kin noon pa!” dugtong nito at pilit na pinapaintindi sa kanya kung ano si
Chishelle sa kanya.

“Tulong!!!” sigaw ni Amanda.

Pilit na kumawala si Amanda kay Hiro at agad sya nitong binitawan. Agad na
inalalayan ni Alex si Amanda at masamang tumingin sa dalawa. “Hindi kami papayag na
makuha nyo si Chishelle!” Agad na sinugod ni Aziel si Alex.

Sa isang iglap, sinipsip ni Aziel ang dugo ni Alex. Nanlaki ang mga mata ni Amanda
at halos hindi alam ang gagawin. Nagulat si Hiro sa kanyang ginawa at hindi nito
alam kung paanong pahihintuin si Aziel. Nawala na naman ito sa kanyang katinuan na
syang ikinabahala ni Hiro. Sinunod ni Aziel si Amanda. Pilit mang pigilan ito ni
Hir ay tumilapon lamang sya sa lakas ng kapatid nya. Mula sa loob ng k’warto ay
tumambad sa walang kamuwang-muwang na si Chishelle ang bulagtang mga magulang nito.

Napatingin si Aziel sa kanya at may dugo pa sa labi nito. “There you are my little
girl,” he said. “Do you want to join your parents little girl?” Nanlaki ang mga
mata nya.

Gustuhin man nitong sumigaw ay walang lumalabas mula sa kanyang bibig. Naamoy ni
Chishelle ang dugo dahil na rin sa dumikit sa t-shirt ni Aziel.

“You have a beautiful face.” Suri nya sa bata. “You’re such a beautiful my little
girl.” The smile on his face fade out and stood up.

Hinawakan nya ang ulo ng bata at tumingin ito sa kanya. He erased the memory of
that kid about what happened. He erased the memories that they meet and girl saw
his face, the memories that he talk to this girl. The short memories that they had.

“In the right time, I’ll show up in front of you.” Umupo ito upang mapantayan si
Chishelle, “’Cause, I chose you as my bride my little girl.” The man was gone
together with the thunder.

The girl cried out loud ’cause of her parents death. She doesn’t know what to do.

CHAPTER 18
THIRD PERSON’S POV

Mag-mula ng araw na ’yon, hindi nakapagsalita si Chishelle dahil sa nangyare.

Dumating ang mga pulis kasabay no’n ang biglang pag-litaw ng kanyang tiya Mina na
kapatid ng kanyang ina. Mula sa police mobile, kinakausap ng pulis si Chishelle
ngunit ’ni isang salita ay walang lumabas sa kanya. Nanatili lang itong tulala at
tila walang buhay ang mga mata. Dumating din si Adonis na kapatid ng daddy nya.
Sobrang nag-alala si Adonis sa pamangkin nya. Nagtaka ang mga pulis dahil sa marka
mula sa kanilang leeg. Ito ay hindi karaniwan at batid nilang hindi ito
mapapaniwalaan. Pero base sa authopsy nila’y bampira ang pumatay sa kanila.

Isang b’wan mula no’n, pinagamot ni Adonis si Chishelle sa isang Psychology. Base
sa pag-aaral nila’y sobrang shock at takot ang kanyang naramdaman at trauma sa
nangyare at nasaksihan. Kung ano man ’yon ay hindi nila alam. Mula din ng araw na
’yon ay nalaman ni Adonis na palihim na inaasikaso ni Mina ang paglilipat sa
kanyang pangalan ng mga businesses nila Alex at Amanda. Dumating sa bahay nila
Chishelle ang kanyang tita Mina. Naiwan ito mula sa kanyang pangangalaga.

“Hi, Chishelle,” nakangiting bati nito sa bata na nakatingin lamang at walang

emosyon ang kanyang mga mata. “Tsk, kung hindi ko lang kailangan itong bata na ’to
hmmp,” bulong ni Mina sa kanyang sarili at muling ngumiti ng plastic kay Chishelle.

“Do you want to eat na ba? What do what to eat? Chicken? Beef? Pork? What?” sunod-
sunod nitong tanong sa bata.

Ngunit ’ni isa sa mga iyon ay wala syang nakuhang sagot. Nanatiling nakatingin si
Chishelle sa kanya at wala paring buhay ang mga mata nito. Mula sa kanyang kamay ay
naro’n ang envelop na nag-lalaman ng mga documents para sa paglilipat ng company
nila Amanda sa pangalan ni Mina. Ngunit alam din ni Mina na sa paglipas ng panahon
at kung humantong na ito sa tamang edad o gulang ay maaring makuha ni Chishelle ang
kumpanya muli sa kanya. Pinaamo niya si Chishelle. Pinag-t’yagaan hanggang sa
makuha ang thumb print ng bata.

Mula no’n nagpakasasa si Mina sa kayamanan na mero’n si Chishelle. Dinala nya ang
dalawang anak sa bahay ni Chishelle at halos itaboy nila si Chishelle.

“Magmula ngayon hindi na ito ang k’warto mo.” Nangunot ang noo ni Chishelle.

“P-po?”

“Kailangan ko bang ulitin?” mataray nitong sabi.

“P-pero kasi t--—”

“Do’n ka sa maids room matutulog. Simula bukas ayaw kong puro maid lang ang kikilos
dito sa bahay. Ikaw na ang maghahanda ng almusal sa umaga. Except sa pagpasok mo sa
esk’welahan.” Mula ng araw na ’yon, si Chishelle ang gumagawa ng halos lahat ng
gawaing bahay.

Naaawa ang mga maid sa kanya ngunit wala silang magawa tungkol ro’n. Mula sa hindi
kalayuan ay tanaw ni Aziel ang nangyayare mula sa kanyang napiling bride. Hindi
iyon ayon sa kanyang plano. Ngunit hindi pa iyon ang sapat na panahon upang
magpakita sila. Lumipas ang limang taon, nanatiling gano’n ang buhay ni Chishelle.
Nasanay nalang sya sa gano’n na bulyaw ng kanyang tiya. Pero wala na syang magagawa
do’n. Mula ng magkaisip sya at gumaling after three years minulat naman sya ng tito
nya about sa business company. Sa edad onse ay natutunan na nito ang magpaikot ng
negosyo. Palihim nitong pinupuntahan ang tito nya at palihim na pumupuslit sa
company nila.

Sa edad nitong trese ay halos napapalago na nito ng kumpanya nila ng palihim at

hindi iyon alam ng kanyang tiyahin. Kahit pa man gabihin ito ng uwi o kung sa’n ito
galing ay wala naman silang pakialam. Galing sa school dance practice si Chishelle
at gabi na ito umuwi sa kanila. May tatlong lasenggo ang sa likuran nya’y nakasunod
lang pero naro’n si Aziel na mat’yagang nag-ba-bantay araw-araw kahit sa’n ito mag-
punta. Mula sa dilim ng daan ay palihim na sumulpot si Aziel sa harapan ng tatlong
lasenggo at saka nito pinag-bubugbog ang mga ito.

Nang sumapit ang ilang araw ay hindi lumabas ng bahay si Chishelle. Halos maburyo
si Aziel dahil lagi syang nakabantay sa may gate ng bahay nito at hinihintay na
bumungad sa kanya ang dalaga. Ngunit lumipas ang tatlong araw ay hindi ito lumabas
ng bahay na syang ikinabahala ni Aziel at hindi ito mapakali.

“Damn that girl,” inis na sabi nito.

Mula sa likuran ay naro’n din si Fuji na laging kasama ni Aziel, “Alam mo amo kong
bampira, bihira kitang makitang maghintay ng matagal. Biruin mo? Tatlong araw kana
dito,” tila nang-aasar na sabi nito sa kanyang amo.

“Fuck it Fuji. What is she doing at hindi sya lumalabas ng bahay almost three
days?” galit ang tono nito.

“Parang may something sa pananalita ng hari,” nakangising asar nito.

“What are you talking about?” masamang tinignan ni Aziel si Fuji at agad itong nag-
laho sa kanyang harapan.

Hindi ito nakatiis. Nang sumapit ang gabi ay palihim itong pumasok ng bahay ni
Chishelle. Alam nito ang k’warto ng babae kaya napasok nya iyon ng walang kahirap-
hirap. Mula sa dilim ng k’warto ay naririnig nya ang ungol na nagmumula sa kama.
Nakita nya si Chishelle na nakabukot at nanginginig ang katawan sa sobrang
kalamigan na nararamdaman nito. Agad nitong nilapitan si Chishelle at nang kapain
nya ito’y do’n nya napagtantong may sakit pala ito kaya hindi lumalabas.

“Hindi ba sila marunong makiramdam ng tao?” inis na sabi nito.

“Mommy,” banggit ni Chishelle.

Napakapit ito sa kamay ni Aziel. Do’n ay napahinto sya at napatingin kay Chishelle.
Bumilis ang tibok ng kanyang puso na para bang nakipagkarera ito.

“H’wag m-mo k-kong iwan,” Chishelle said.

Hindi alam ni Aziel ang kanyang gagawin bagamat naiirita ay napapikit nalamang ito.
Hinawakan nya ang kamay ni Chishelle at saka hinaplos ang bubok nito.

“I’ll be back,” paalam nito saka tumayo at nag-teleport sa kusina.

Kumuha ito ng palangganang maliit saka kumuha ng tubig. Kumuha ng towel at saka
nag-hagilap ng gamot sa buong bahay. Matapos ’yon ay bumalik ito sa k’warto ni
Chishelle saka agad na inasikaso ito. Pinunasan nya ito mula sa mukha, braso at
paa. Upang mapahupa lamang ang kanyang lagnat. Saka nya pinainom ng gamot ito at
hinaplos muli ang buhok ng dalaga. Maganda si Chishelle kahit sa anong angulo.
Pinunasan muli ni Aziel si Chishelle at napatigil ito ng mapatitig sa dalaga.
Napalunok pa ng mahinto ang titig nito sa labi ng babae.

“You’re such a beautiful girl, you have red lips and such a good heart. You have
strong personality and a fighting spirit. You give them a beautiful smile and
believing them that you are fine even though it’s not,” Aziel said while looking at
Chishelle’s face, “I’m sorry for what I did to your mom and dad,” dugtong nito at
muling pinunasan si Chishelle.

Ngunit may napagtanto sya at napahinto sa ginagawa. Nabitawan nya ang towel at
napahilamos ng kanyang mukha. Ang kanyang nararamdaman ay hindi nya alam kung ano
pero ’yon ay ang kanyang kinababahala. Mula sa madilim na sulok ng k’warto na ’yon
ay galit na tinatanaw sila ng babaeng patay na patay sa kanya. Napakuyom ito ng
kanyang kamay at hindi nagugustuhan kung anong nangyayare.

“Hindi dapat ito ang mangyare! Hindi ka dapat mawala, Aziel! Dapat ang babaeng ’yan
ang mawawala kaya h’wag mo s’yang mamahalin!” galit na sabi nito.

“Lahat ng pinaghirapan mo’y mukhang mapupunta sa wala?” mula sa kanyang likuran

bumungad si Zime.

“Hindi ako makakapayag. Oras na mangyare ang kinatatakutan ko, ako mismo ang
papatay sa babaeng ’yan,” gigil na sabi nito.

“Tsk. Mapatay mo ma’n ang babaeng iyan, hindi parin ikaw ang mamahalin ni Aziel.
Isa pa, p’wede naman akong tumulong kung iyong mamarapatin,” nakangiting alok ni
Zime.

Masamang tumingin si Lala sa kanya. “Anong ibig mong sabihin,” takang tanong nito.

“Ang babaeng ’yan ay sagot sa aking mga balak. Ang dugo lamang nya ang tanging susi
upang maging mas malakas ako sa buong mundo. Kung makukuha ko sya at ang dugo nya
sigurado akong makukuha mo pati ang puso ni Aziel,” tumingin si Lala sa dalawang
tao.

“Hindi kita naiintindihan.”

“Simple lang. Kapag nakuha ko ang dugo ni Chishelle, maaari mong ilipat ang iyong
kaluluwa sa babaeng iyon. Magagamit mo ’yon upang magpanggap at para paibigin si
Aziel.” Namutawi ang ngiti ni Lala.

“Ngunit ang kanyang kaluluwa ay dalisay. Katulad ng kanyang dugo kaya paano kong
magagawa iyon?”

“Mag-hintay ka at makikita mo,” nakangiting sagot nito at saka nila parehong

pinanood ang dalawa.

Hindi parin alam ni Aziel kung anong nangyayare. Mula ng makita ang batang ito at
mamat’yagan ng halos limang taon ay unti-unting nagbabago ang kanyang nararamdaman.
Ang damdamin na pilit pinipigilan ay hindi na nakayanan pa kahit anong gawing tago.
Binantayan nya si Chishelle ng buong gabi hanggang sa gumaling ito. Nang magising
si Chishelle kinaumagahan ay nag-taka syang may towel sya sa ulo at may gamot sa
side table. Tinignan nito ang buong paligid ngunit wala namang ibang tao at isa pa
ay naka-lock ang pinto ng k’warto. Wala rin naman paki-alam ang tiya nya kung may
sakit sya o wala ang importante lang ay ang pera.

Naro’n ang tanong sa kanyang isipan ngunit nang araw din na ’yon ay pumasok sya.
Tuluyan syang gumaling at balik muli sa dati nitong gawi. Babangon sa umaga upang
maghanda ng agahan at papasok na sa esk’welahan. Hindi nya alam kung sino ang taong
pasasalamatan nya. Kung ang tita nya o ang pinsan nya. Pero naisip nyang wala rin
naman paki-alam sa kanya. Basta nakukuha nila ang gusto nila’y wala na silang paki-
alam ro’n.
“Hindi ko po talaga alam tito,” nakangusong sabi nito.

“Kung sino man iyon, natutuwa ako dahil napagaling nya at naalagaan ang magandang
pamangkin ko,” nakangiting sabi ni Adonis sa kanya.

Mula sa bintana ng office naririnig ni Aziel ang kanilang napag-usapan. Sumilay ang
ngiti sa kanyang labi na ikinataka naman ni Fuji at naro’n din si Hiro. Sa hindi
nilang malamang dahilan ay naiiling nalang din dahil sa nakikita nila sa kanilang
hari.

“Ako din po tito. Sobrang tuwa!” nakangiting sabi nya.

“Oh, easy ka lang. Baka mamaya multo pala ’yon,” asar kunwari ni Adonis.

“Tito naman, e!”

“Joke lang naman. Pero alam mo, p’wede ka sa bahay. Maalagaan ka ng tita mo ro’n.
Isa pa ituturing ka rin no’n na parang tunay na anak.” Bumuntong hininga sya.

“Kaya ko naman po ang sarili ko,” nakangiting sabi nito na syang ikinabuntong
hininga ng kanyang tiyo.

Walang nagawa ni Adonis kahit na anong kumbinsi sa pamangkin na sa kanya nalang

tumira ay hindi nito mapabago ang isip. Bilib sya sa ipinapakita ni Chishelle.
Sobrang bait at sobrang gandang bata. Parang anak na rin ang turing nya kay
Chishelle at sobrang close na silang dalawa. Minsan ay binibilihan nito si
Chishelle sa kung anong gusto nito. Ni-re-regaluhan ng kahit ano at masaya na ro’n
si Chishelle kahit maliit na bagay.

CHAPTER 19

CHISHELLE’S POV

Nagising ako sa kamay na humaplos sa aking mukha. Nang imulat ko ang mata ko ay
do’n ko nakita ang mukha ni Aziel. Ang liwanag no’n. Ang mata nya ay kulay pula na
habang ang labi nito’y gano’n na rin. Maputla ang kanyang balat pero ang g’wapo
parin nya. Bumangon ako at mabuti nalang ay maayos na ang pakiramdam ko. Tinignan
ko ang kabuuhan nya. Ang daming nag-bago pero still, si Aziel parin ang kaharap ko.
Ang kurona mula sa kaniyang ulo ay nag-bibigay ng mensaheng makapangyarihan sya.
Napangiti nalang ako dahil sa nakita ko.

“How’s your feeling?” tanong nya.

Tinignan ko ang kamay ko. Pinakiramdam ko ang katawan ko at much better na ako
ngayon. Napatingin ako sa salamin at mula ro’n ay nakita ko kung gaano nagbago ang
itsura ko. Sa puting bestida lumabas ang aking tunay na ganda at tumingin ako sa
kanya.

“Much better, unlike yesterday,” I said with smile.

“What do you want to eat?” he asked again.

Napaisip ako. Ano nga ba ang gusto kong kainin? “Kahit ano basta luto mo,” Sagot
ko.
“Ok, I’ll cook for you. Better to get up and take a shower first.” Tumango ako sa
kanya bilang sagot saka ito lumabas ng k’warto.

Muli kong tinignan ang sarili ko sa salamin. Hindi ko maintindihan pero alam kong
may kakaiba mula sa aking katawan. Makalipas ang ilang araw na halos hindi ako
makabangon at para akong lantang gulay at ngayon ko lang muling naramdaman ang
ganitong pakiramdam. Para akong bagong silang. Tumayo ako saka inasikaso ang sarili
ko. Nang matapos maligo at mag-bihis ay bumaba ako para puntahan si Aziel. Nang
makarating sa kusina, agad kong naamoy ang kanyang niluluto. Napangiti ako dahil
do’n at nang masilayan sya ay mas lalo akong napangiti. Kahit saang angulo tignan
ay ang g’wapo parin talaga nya. Hindi ’yon maipagkakaila at sobrang nakakahumaling.
Muli kong naramdaman ang kakaibang kaba sa aking dibdib.

(Play music: Ganito na pala ang pag-ibig)

Kumakatok, sa dibdib Ito na ba ang pag-ibig Nalilito, nababaliw ’Di mapanatag ang
damdamin

At hindi napapansin Takbo ng oras sa tuwing Ikaw ay kasama Walang ibang ligaya

Napangiti ako sa naririnig kong kanta mula sa hindi ko malamang dahilan. Napatingin
sya sa ’kin at napahinto ako ng makita ang ngiti nya. May namutawing kiliti mula sa
aking sistema.

Ganito na pala ang pag-ibig Ala-ala ka sa araw gabi Sa pagtulog ko at sa paggising

Laman ka ng bawat dalangin At ikaw ang hangad Nitong pusong sabik At labis ngang
nagmamahal Sa isang iglap lang Ay nahulog na nga Ganito ganito Ganito na pala ang
pag-ibig

Lumapit ako sa kanya saka namangha sa mga handa nyang pagkain. Hindi ko aakalain na
magaling syang mag-luto.

“Required ba pag nag-luluto ka na may korona?” natatawang tanong ko.

“Tch. I’m a king,” nakangiwing sagot nya.

“P’wede ba tayong bumalik sa mundo ko for the next semester?” tanong ko.

Lumapit sya sa ’kin saka hinawakan ang kamay ko. “Gawin mo ang gusto mong gawin.
Basta uuwi ka rito after semester,” he said.

Ang amo ng boses nya. Hindi gaya noong una kaming nagkita at nag-tagpo na parang
walang buhay. Ngayon ay maamo na parang ang possessive. Bago ito sa akin at hindi
ako sanay sa kung anong pinapakita ni Aziel. Tingin ko ay may hindi ako alam mula
sa kanya na hindi nya kayang sabihin sa ’kin. Kumain ako at pinagmasdan lamang ako
ni Aziel na kumain.

Mula sa mga mata nya ay may nababasa akong kakaiba na hindi ko alam kung ano.
Feeling ko ay may tinatagong sakit ito at hindi nya masabi sa kung ano. Matapos
kong kumain ay nag-ikot kami sa buong palasyo para hindi ako mabagot. Nakakatuwa
dahil napapag-t’yagaan nya akong samahan at ilibot kahit pa ang totoo n’yan ay
bagot na bagot ako sa ginagawa namin. Pero as long as I am with him hindi ko
nararamdaman ang gano’ng bagot. Lumabas kami ng palasyo at naisipang mag-lakad
banda sa may kagubatan kung sa’n ang daan papunta sa dagat. Rinig ko ang huni ng
mga ibon at ang hampas ng tubig sa batuhan ng dalampasigan. Nararamdaman kong
malapit na kami sa dagat.

Napangiti ako dahil muli ko itong masisilayan. Sobrang sarap titigan ng dagat kahit
pa malakas ang alon ay naro’n ang hinahon. Pero napahinto ako ng may marinig akong
tila may umiinda sa sakit. Iginala ko ang tingin sa buong paligid at do’n ko nakita
ang isang matandang hawak ang kanyang binti at iniinda ang sakit no’n. Tumingin ako
kay Aziel na noon ay nakakunot ang noo sa ’kin. Agad kong nilapitan ang matanda at
saka ko tinignan ang kalagayan nya.

“Ayus lang po ba kayo?” nag-aalalang tanong ko.

“M-med’yo m-masakit ang aking binti, ija.” She said.

“Alah, namamaga ho ang paa nyo,” natatarantang sabi ko.

“Ako na.” Agad na inagaw ni Aziel sa ’kin ang p’westo.

Hinilot nya iyon at napapaimpit ng sigaw ang matanda gano’n pa man ay nag-alala ako
ng sobra.

“Dalhin kaya natin sya sa palasyo para magamot?” suwest’yon ko.

Tumingin sa ’kin si Aziel at tumingin do’n sa matanda. “Pero gusto mong makita ang
dagat?”

“May bukas pa. Pero ang kanya tingin ko wala na. Kailangan na agad maagapan bago pa
lumala.” Bumuntong hininga si Aziel.

Binuhat nya ang matanda at saka pinasan ito sa kanyang likuran. Nag-lakad kami ulit
pauwi. Pero sa hindi inaasahan ay may biglang humatak sa ’kin.

“AZIEL!” sigaw ko na syang inilingon nya at nagulat ako ng bigla nalang nag-bago
ang anyo ng matanda.

“Hihihihihi. I’m back!” ang tinis ng kanyang boses.

Napatingin ako sa likuran ko at nanlaki ang mata ko ng makita si Zime. Pilit akong
kumakawala ngunit hindi sapat ang aking lakas.

“Damn you!” galit na sabi ni Aziel at akmang lalaban sana pero bigla nalang syang
hindi makagalaw sa hindi malamang dahilan. “Pakawalan mo ’ko rito, LALA!”

Hindi ko naiintindihan ang nangyayare, “Hindi pa panahon para mag-saya mahal ko,”
nakangiti at tila natutuwa sya sa ginagawa nya.

“A-anong ibig mong sabihin.”

“Kilala mo ba ang lalaking ito, Chishelle?” nangunot ang noo ko sinabi nya.

“Stop that!”

“Easy lang. Nag-uumpisa pa nga lang ako.”

“LALA!” Mula sa hindi kalayuan ay naro’n ang isang lalaking pamilyar sa ’kin.

Sya ang lalaking nag-kasal sa amin ni Aziel. “Muli kitang nakita, Hiro,”
nakangising sabi nito.

“Ipaliwanag nyo ano ba ang nangyayare?” naguguluhang tanong ko.

“Masyado kang tiwala, nahulog ka tuloy sa patibong.” Tumingin ako kay Aziel.
“Don’t listen to her, Chishelle!” sabi ni Aziel.

“Tsk, hindi ka talaga natatakot sa sumpa ano?”

“Tingin mo ba matapos ang ginawa mo’y matatakot pa ako!” galit na sabi nito sa
babae.

Hindi ko alam kung anong i-re-react ko. Sino si Lala at Hiro? Bakit naman kaya
galit na galit si Aziel sa kanya at isa pa, ano ba ang tinutukoy nilang sumpa? May
sumpa si Aziel? Pero ano ’yon.

“A-anong sumpa?” natatakot kong tanong.

“Well, wala kana do’n,” galit na sabi nito sa ’kin.

“Bakit ba kailangan maging ganito ang lahat, mahal ko?” Para akong naiiyak.

“M-mahal?”

“Lala, tigilan mo na kami!” inis na sabi ni Hiro.

“Hindi ako titigil hangga’t hindi ko nakukuha ang gusto ko!” galit na sigaw nito na
syang ikinabigla ko.

Napa-upo ako at hindi ko alam kung anong gagawin ko. Naramdaman ko ang pagsalo ni
Zime at ang pagngisi nito sa gawi ni Aziel.

“Napili na nya ang taong karapatdapat. Kaya ano pa ang pinupuslit mo.” Matalim na
tinignan ni Hiro si Lala.

“Hindi ko kasi matiis. Akala ko sa pag-sumpa ko ay makukuha ko ang gusto ko, pero
hindi.” Para akong nanghihina.

“Ibigay nyo sa ’kin si Chishelle,” naro’n sa tinig ni Aziel ang galit.

“Minahal mo ang babaeng ’yan kahit alam mong hindi tama!”

“Wala ka ng pake-alam ro’n.”

“Mamamatay ka sa oras na mahalin mo si sya, Aziel!” Nanlaki ang mata ko sa sinabi

ni Lala.

Nakita ko ang tila paghawak ni Aziel sa kanyang kaliwang dibdib na ikinabahala ko.
“E, ano bang paki-alam mo ro’n?”

Nanlaki ang mata ni Lala sa sinabi ni Aziel sa kanya. “’wag mong sabihin na handa
kang mamatay para sa babaeng ’yan?” galit ang tono ni Lala.

Nanatili kami sa ganoong pusisyon. Hindi alam kung paano akong makikisali gayong
hindi ko alam kung ano ang pinag-uusapan nila at kung tungkol sa’n.

“Akin na si Chishelle.” Utos nito at nasa tono ang awtoridad.

“Ibibigay ko sya sa ’yo sa oras na sabihin nya kung ano ang nararamdaman nya sa
’yo.” Namutawi ang kaba sa dibdib ko.

Napatingin ako kay Aziel at nakikita ko ang kakaibang lungkot mula rito. “Paano
kung pareho nilang mahal ang isa’-isa?” biglang singit ni Hiro na syang ikinakunot
ng noo ni Lala.
“Hindi ’yon maari!”

“Sabihin mo nga Lala, ang sumpa ba na iyong binigay ay iyon ang sulusyon?” Namutawi
ang kakaibang ngisi sa kanyang labi. “Kung mamahalin ni Aziel si Chishelle, maaring
mamatay si Aziel kung sakaling sya lang ay may nararamdaman rito. Pero kung si
Chishelle lang ang magmamahal kay Aziel, paniguradong mawawala si Chishelle. Pero
paano kaya kung pareho sila ng nararamdaman? Mababago ba no’n ang sumpa mo?”

“TUMIGIL KA!!!” gigil na sigaw nito. “PAREHO SILANG MAMAMATAY! PAREHONG MAWAWALA AT
HINDI KAILAN MAN MAKIKITA! MABUBURA SA INYONG ALAALA AT HINDI NA MAKIKILALA PA!”

“Bakit wala kang nabanggit na ganyan noon?” Humakbang ito papalapit kay Lala. “O
baka natatakot kang maputol ang sumpa?” dugtong nito.

Tinapat ni Lala ang kamay sa t’yan ni Hiro dahilan upang tumalsik ito.

“Hindi ako mag-papatalo sa isang simpleng tao!” hindi ko alam kung ano ang ginawa
nya.

Pero biglang umusok ang buong paligid. Naramdaman kong may bumuhat sa ’kin at para
akong lantang gulay na walang laban. Gusto kong banggitin ang pangalan ni Aziel
ngunit para akong napipi. Hindi ko maintindihan. Anong sumpa ba ang tinutukoy nila
at bakit may sumpa si Lala kay Aziel? Ano ang dahilan no’n? Hapong-hapo ako,
nararamdaman ko ang unti-unting pag-kahilo ko at ramdam ko ang bawat bigat ng
katawan ko. Hindi ko alam kung anong balak nila sa ’kin. Pero habang tumatakbo ay
naririnig ko ang kanilang pag-uusap.

“Gawin mo na ang kailangan gawin para magawa ko na ang balak ko,” sabi ni Lala na
syang ikinatuwa naman ni Zime.

Ngumiti ito na ani mo ay nakuha ang kanyang gusto. Ngunit naro’n ang takot sa puso
ko na baka hindi ko na makita si Aziel. Ano ang balak nilang gawin sa ’kin? Aziel,
please, h’wag mong hahayaan na gawin nila ang balak nila. Gusto kong lumaban ka at
iligtas ako. Gusto kong bawiin mo ’ko mula sa mga taong ito. Nakarating kami sa
isang palasyo at nanatili akong buhat ni Zime. Mula sa gate, sinalubong sya ng mga
lobo at nagulat ako ng bigla silang mag-palit ng anyo. Sa tagpo na ’yon unti-unting
nanlabo ang paningin ko at bumigat ang talukap ng mga mata ko.

CHAPTER 20

CHISHELLE’S POV

Hindi ako makaalis sa kinahihigaan ko. May tali sa parehong kamay at paa ko at
hindi ko alam kung paano ang takasan ang kinalalagyan ko. Hindi ko alam kung ano
ang balak nila sa ’kin at natatakot ako kung ano man ’yon. Nakikita ko mula rito
ang b’wan. Hindi ko alam kung dapat ko bang ikatuwa o hindi. Nakikita ko ang nag-
aalalang mukha ni Aziel. Sana lang ay magawa kong makaalis dito.

“Wala sa plano ang patayin si Chishelle, Lala!” rinig ko ang pag-uusap nila.

Agad na ipinikit ko ang aking mata at kunwaring walang malay. Narinig ko ang
langitngit ng pinto hud’yat na pumasok sila.
“H’wag mong sabihin na matapos mong makuha ang dugo nya ay bubuhayin mo pa ’yan!”

Dugo?

“Sinabi kong magagawa mo ang gusto mo pero hindi ko sinabing papatayin sya!” galit
na sabi nito.

“Tsk, ang Alpha ng mga lobo ay nahulog sa isang simpleng tao?”

“She’s not just human!”

“I don’t fucking care about that, Zime!” kilala nila kung sino ako? “Yes, she’s not
just a human. Sa dugo lang sya mero’n no’n, Zime! Sa dugo! Tao parin sya!”

“You can erase her memory. You can have her body, you can do whatever you want
after that… but, please,” naririnig ko ang paki-usap nya.

Ramdam ko ang kakaibang tinig ni Zime. Sa paki-usap na ’yon. “Ok, gagawin ko ’yon,”
sagot nito.

Aalisin ang memorya ko? Bakit? “Kung gusto mo ang babae na ’yan deal ako. Pero…
kailangan mo ng alisin ’yan dito sa Lamia.” Biglang may kung ano sa dibdib ko.

Ang sakit no’n ng sabihin nya kahit na alam kong hindi ako dito belong at uuwi sa
amin ay naiisip ko palang nasasaktan na ako. Ang pinangako kong tuturuan ang sarili
kong mahalin si Aziel ay hindi na matutupad pa. Pero ang narinig kong kakaunting
katotohanan ay syang gumugulo sa aking isipan. Ano ang ibig nilang sabihin sa
kanilang sinabi?

—--------—

Naliligaw ako, ramdam kong naliligaw ako. Pero pilit kong hinahanap ang liwanag at
sinusundan kung nasa’n ang b’wan. Napahinto ako ng makita ko ang isang lalake. May
patong na korona at tumingin ito sa ’kin.

“It’s been a long time my Qeen,” he said.

I actually confuse. Who he is? “S-sino ka?” I ask. He move forward, five steps, “I
am a king,” he said.

He offer his hand and I totally looked at him with a curious face. He look so sad,
hopeless and feel alone. What’s the matter?

“Do I know you?” I asked again.

“I am the king of Lamia. The king who chose you as my bride. The king who chose you
as my Queen. I am A****” I didn’t hear the last word he said.

“King of Lamia? Which country is it? Canada? Italy? Rome?” he smiled at me.

“Lamia is not a country my little bride,” he said.

“I need to go back.” Aalis na sana ako pero bigla nitong hinawakan ang kamay ko na
syang nag-dulot ng kaba sa aking dibdib.

“You are the reason why I am still alive, still here and I’ve been waiting for you
to come back to me.” I looked at him.

I saw the pain, sadness and the misses with someone. Napatingala ako at nakita ang
liwanag mula ro’n. Kumalat ang liwanag hanggang sa makita ko ang ganda ng buong
kapaligiran. That was the most beautiful place that I’ve ever see. But suddenly, I
was alone. Where am I?

—--------—

Napabangon ako kasabay ng paghapo ko sa dibdib ko sa kakaibang panaginip ko.

Kasabay no’n ang pagpasok ni Zime sa k’warto at nakita ko ang taka sa kanyang
mukha. Agad ako nitong nilapitan.

“Are you ok?” tanong nya at tumango ako.

Hindi ko alam kung bakit ko napapanaginipan ’yon pero, ramdam ko ang pangungulila
dito sa puso ko. Pangungulila sa isang taong hindi ko naman kilala at paulit-ulit
na nasa aking panaginip. Napabuntong hininga ako saka bumangon at pumasok ng banyo.
Ngayon ay maghahanda kami for our presentation. Ngayon na rin ang final defense
namin for thesis. Nang matapos maligo at magbihis ay bumaba na ako. Nakita kong
nakangiting bumungad sa akin si Zime. Nginitian ko rin sya saka ako umupo sa may
tabi nya.

“Hindi ka ba a-attend ng party for tonight?” tanong nya.

“I’m busy with my thesis. Besides, hindi naman ako ang kailangan do’n kung hindi
ikaw,” sagot ko.

Hindi ko kasi maatim na pumunta ng party na hindi ko naman kilala ang lahat ng kung
sino ang naro’n. Isa pa, hindi ko gusto ang party, I hate parties. Matapos kong
kumain ay umalis na ako at nang makarating sa school saktong kami na ang next.
Sobrang kinakabahan ako kahit pa alam ko naman kung ano ang isasagot sa panelist.
Siguro dahil na rin sa kadahilanang pa-graduate na kami kaya ganito ang pakiramdam.
Nang makaharap na kami ay do’n na mas lalo akong kinabahan. Lalo na ang nasa
panggitnang panel.

“Ok, let’s start,” he said with a boring voice.

Nag-umpisa na akong mag-present. His presence was so familiar to me but I don’t

know if sa’n ko nga ba ’yon nakita. Nang matapos ang presentation nag-hilera kami
for question and answer portion.

“What is your motivation for this study?” tanong no’ng isang panel at sa isang
katabi ko sya nakatingin.

“My motivation for this study is to learn a new things coming up with creative
ideas to improve something, or make something new. I or we analysing complex data
in order to draw clear and simple conclusions. We working well as part of a team.
We work as one, not just one, as a team. You need to look beyond that to what the
exam results will get you, whether that is a place at your chosen school or
university, or a new job. The more detail you can provide for your goal, the easier
it will be to keep in mind,” nakangiting sagot nito.

“How will this study contribute to the body of knowledge?” Napatingin ako sa
laptop.

Sa akin nakatingin ang isang penalist at ramdam kong ako ang tinatanong nya.

“You may choose to look at it as a vast library that needs constant updates from
brilliant and creative minds to solve newer issues in the society. The domain
knowledge facts, concepts, principles, rules, procedures, strategies may contribute
to the body knowledge or to us as a person.” Tumango-tango ito sa sagot ko.
Pero itong nasa gitna ay tila nag-iisip sa itatanong nya. Tumingin ako sa mga ka-
group ko. Sa totoo lang ay ako lang ang gumawa ng lahat kahit sa powerpoint
hanggang book bining. Gusto ko mang mainis ay hindi ko magawa. Buti nalang at
matalino sila kaya nakakasagot sila ngayon.

“In terms of love how will you defense it.” Nangunot ang noo ko sa tanong nya.

“Excuse me Sir. is that part of this project?”

“Tsk. Actually not, but I just want to know.”

“If it’s not we need to proceed,” I said with a serious face.

“Mr. Zyiar, this is thesis all about not love,” sabi ni Mrs. Santos.

“I can ask whatever I want to ask. So Miss?”

“Charmeine.”

“Ok, Charm.”

“It’s Charmeine Sir.”

“But I want to call you, Charm. Sound like, you are the lucky charm.” Napabuntong
hininga nalang ako. “I repeat, In terms of love how will you defense it,” ulit nya.

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Ano ba naman kasi ang nasa utak ng isang
’to. Nanatili akong tahimik at nakikita kong naiinis sya dahil do’n. Tumingin ako
sa mga group mates ko at hindi ko alam kung sasagutin ko ang tanong o hindi.

“Hindi ko alam,” diretsang sagot ko.

Nangilid ang labi nya at dama ko ang dismaya nya. Hindi ko alam kung paanong
ipaglalaban ang sinasabing nyang love. Hindi ko pa nararanasan ’yon at hindi ko pa
nararamdaman sa kahit sino. Napayuko ako at napatingin sa mga kamay ko.

“But… if you love each other despite of differences, its your choice if you will
stay or not. Kung gusto mong ipaglaban o h’wag nalang,” sagot ko habang naka-yuko.

Hindi ko alam sa’n galing ang sagot ko pero feeling ko may hindi ako alam sa sarili
kong minahal ko dati pero hindi ko nasabi at hindi ko nagawa pang ipaglaban. May
nangyare kaya sa nakaraan ko na hindi ko alam? Yumuko ako bilang paggalang pero
walang pakundangan akong umalis kahit hindi pa kami tapos. Gusto kong takasan ang
presensya ni Mr. Zyiar dahil feeling ko ay hihikain ako sa sobrang titig nya.
Nakarating ako sa labas ng school ay napahawak sa ulo ko. Mula ng magkamalay ako,
wala na akong ibang nakita bukod sa mukha ni Zime at sa sinasabi nyang sya ang
boyfriend ko, na sya ang fiance ko. Wala akong naramdaman na kahit ano sa kanya ng
sabihin nya ’yon. Even excitement ay wala.

Papunta sana ako sa mall ng may mabangga akong may edad na lalake at humingi ako ng
sorry agad sa kanya. Nang makita ko ang mukha nya ay tila huminto ang mundo ko. He
said it’s ok, pero nanatili kong nakatitig.

“W-why?” he asked.

Pamilyar sya sa ’kin pero hindi ko alam kung sa’n ko nga ba sya nakita. Napa-iling
nalang ako at muling himingi ng sorry saka umalis. Napahawak ako sa ulo ko ramdam
ko ang sakit no’n. Hindi ko alam kung bakit sumasakit pero tingin ko dahil sa
tanong ito kanina. Ilang weeks nalang ay ga-graduate na ako. Ilang weeks nalang ay
matatapos na ako sa college degree ko. Pero hindi ko parin alam kung anong gusto ko
at kung ano nga bang kailangan ko. May mga sandaling tinatanong ko ang sarili ko
kung kuntento nga ba ako sa buhay ko. Minsan tinatanong ko rin ang sarili ko kung
mahal ko nga ba si Zime o baka naawa lang ako sa kanya.

The last time we talk nag-mamakaawa syang h’wag ko syang iwan at mahalin sya. Hindi
ko alam kung ano ang sinasabi nya. Gano’n pa ma’n alam ko ng totoong pagkatao ni
Zime. He’s the Alpha of the warewolf word. Ngayon gusto kong masagot ang mga tanong
sa isip ko. Para kasing may kulang sa pagkatao ko. Habang nag-lilibot may babaeng
nakaagaw ng atensyon ko. Ang mukha nya, katawan at pustura. Ang bawat hibla ng
buhok ay parang kilala ko. Napaimpit ako ng maramdaman ang sobrang sakit ng ulo ko
at nakikita ko ang reflection ng isang imahe sa salamin at iyon ay ang babaeng
nakikita ko ngayon.

Napahawak ako sa ulo ko at ramdam ko ang tila parang nabibiyak ito. Ngayon ko lang
’to naramdaman. Umalis na ako sa lugar na ’yon at saka naisipang bumalik na sa
school. Naramdaman ko ang pag-tunog ng cellphone ko at nakita ko ang number ng
classmate ko.

From: Morrigan We passed!

Iyon lang ang nakalagay. Pero ramdam ko ang galak na ’yon. Buti naman at tapos na
ang final defense. Makakapagpahinga na ang utak ko.

CHAPTER 21

CHARMEINE’S POV

Nang makabalik ako’y sinalubong ako ng mga group mates ko na tuwang-tuwa. Ang sarap
sa pakiramdam na makita ang ngiti sa kanilang mga labi. Alam kong ito ang
pinakahihintay nila at masaya ako ro’n. Mula sa likuran nila ay naro’n si Zyiar at
nakatingin sa ’kin. Pero nanlaki ang mata ko ng makita ang babaeng nakita ko kanina
sa mall. Agad akong tumalikod at napakagat sa aking kuko. Nag-paalam ko sa kanila
at kailangan ko ng umuwi. Buti na lang at wala na rin kaming gagawin dahil tapos na
ang mga kailangang ipasa. Evaluation nalang ang aalalahanin namin at ang graduation
by next month.

Nang maka-uwi ng bahay agad akong sinalubong ni Zime at akmang hahalikan ako ng ako
na mismo ang umiwas. Hindi ko gusto ang presensya nya. Tinignan ko sya mula ulo
hanggang paa. Nakita ko kung gaano sya ka-porma at ka-g’wapo dahil sa kanyang suot.
Pero sa loob ng tatlong taon, hindi ko alam kung mahal ko ba sya o inuunawa ko lang
dahil nga mahal nya ako. Ngumiti ako sa kanya at gano’n din ang ginawa nya.

“Are you tired?” he asked.

“A little,” I answered.

“I gotta go. I will come home early I promise.” Niyakap nya ako saka hinalikan sa
noo at sumakay ng kotse.

Pumasok na ako sa loob at saka napasalampak sa sofa. Hindi ko maintindihan. Bakit

hindi ko nararamdamang ang sinasabi nilang love? Pero ’yong lalake sa panaginip ko
ay ang laki ng epekto sa sistema ko. We’ve been together and I don’t have family
except him. He told me that I don’t have any relatives here in the Philippines.
Hindi nya daw alam kung nasa’n ang mga ito at mas pinili nalang nyang alagaan ako.
Pero ’ni isa sa mga sinabi nya ay hindi ko alam kung kaya kong paniwalaan.

Hindi naman sa hindi sya nagsasabi ng totoo pero feeling ko may kakaiba syang
tinatago sa ’kin at hindi nya sinasabi. Napabuntong hininga nalang ako at
napagdesisyunan na umakyat nalang. Matutulog nalang muna ako kesa ang mag-isip ng
mag-isip. Nang makapasok sa k’warto ay kinuha ko ang speaker ko at saka ako nag-
patugtog ng kanta.

(Play: I miss you =Goblin song=)

When I look at you, tears keep falling I don’t know why Did you go round and round
to come to me? I can’t avoid this love

I love you, love you, love you I call it fate And I miss you, miss you You are my
destiny.

Napahinto ako sa kantang narinig ko. Parang may pinatutungkulan, pero iyon ang nasa
playlist ko. Napa-upo ako sa kama, naramdaman kong parang may masakit sa loob ko at
hindi ko alam kung ano ’yon. Pero naalala ko ang mukha ni Zyiar kanina. Nakikita
kong may kakaiba sa mukha nya na hindi ko alam kung ano iyon. Pero nararamdaman ko
ang kakaibang sakit dito sa puso ko ng makita ang kasama nyang babae kanina. Ang
sakit no’n at sa hindi ko malamang dahilan ay bakit ko nararamdaman.

Why are you looking at me with those eyes? Don’t cry Did you recognize me right
away? Why did you come to me now?

I love you, love you, love you I felt that it was a fate And I miss you, miss you
You are my destiny

Sa inis ko ay nilipat ko ang kanta. Sobrang sakit sa kalooban ko at ramdam ko ang

pangungulila sa taong hindi ko alam kung sino. Pumatak ang luha ko ng hindi ko
namamalayan at napa-upo ako at napayuko. Hindi ko alam kung para sa’n itong pag-
iyak at pag-banguynguy ko. Hindi ko alam kung para sa’n itong nararamdaman kong
lungkot pero ang sakit. Nang-aasar ang kanta na ’to sa ’kin.

(Play: Love =Goblin song=)

Why are you in my dreams last night Like coincidence, we keep running into each
other I’m getting used to your indifferent way of talking This heart fluttering
feeling isn’t because I like you

Love My empty heart feels weird these days Love Even the moonlight night makes me
feel complicated

Naiinis ako. Na-bu-buwisit ako. Hindi ko kilala ang taong pinatutungkulan ng kanta
pero naro’n ang utak ko sa isang panaginip sa isang lalakeng tila miss na miss ko
na. Sino ba kasi sya.

You, you, you, if you still awake What are you thinking? You, you, you, if you feel
alone Do you feel the same?

Sometimes, things get awkward for no reason Only foolish words are said Even the
countless stars look beautiful This trembling feeling isn’t because I like you

Nabalibag ko ang speaker ko ng wala sa lugar. Naiinis ako sa kanta dahil ang sakit
no’n sa damdamin ko sa hindi ko malamang dahilan. Hindi ko alam kung kanino ba ’yon
pero gusto ko syang makita. Gusto ko syang mayakap at maka-usap Gusto kong
maramdaman ang presensya nya at maka-usap sya. Gusto kong makita ang lalakeng ’yon
dahil miss na miss ko na sya. Pero hindi ko sya kilala.

“Please,” iyak kong sabi, “Mag-pakita kana, miss na miss na kita,” dugtong ko
habang umiiyak.

Ang ganitong pakiramdam ay hindi ko minsan maramdaman kay Zime. But, when everytime
I saw Zyiar at school, tumatalon sa tuwa ang puso ko at nagagalak ako sa presensya
nya. Lagi nya akong inaasar at lagi nya akong nilalapitan sa hindi ko malamang
dahilan. He have a girlfriend, yet he’s still handsome and have a perfect look.

“Hey lady.” Napatayo ako sa gulat at nanlaki ang mga mata ko kung sino ang nakita
ko.

“Aziel!” Hindi ko alam kung sa’n galing ’yon pero agad akong lumapit sa kanya at
niyakap sya.

Patuloy na pumatak ang luha ko at tila nalito sa ginawa ko. Mabilis akong bumaklas
sa pagkakaakap at saka pinunasan ang luha ko. “P-pasensya. I-I just missing
someone,” I said.

“Missing… someone…” I looked at him and I was shocked when he grabbed me towards to
him.

I don’t know, I can’t push him away from me. The next thing I knew was his lips
touch on mine. It’s full of misses and I actually missed it too, but, why I feel
this kind of fucking feelings with this man in front of me? We kissed,
passionately, slowly, and it’s full of love.

“I don’t know why I feel this kind of feeling. But, I want you, this might be
stupid but it feels like… I know you… A lot about of who you are,” walang
kasiguraduhan, pero pareho kami ng nararamdaman.

“I feel the same way.” Hinawakan ko ang mukha nya.

Mata, ilong, bibig, pisngi kahit ang dibdib. Muli, ang luha ko ay pumatak sa hindi
ko malamang dahilan. Pero bahagya ko syang tinulak dahilan upang mangunot ang
kanyang noo.

“Y-you have girlfriend right?”

“Yes, pero hindi ko ma-intindihan sa sarili ko, tila hindi na sya ang babaeng
minahal ko no’ng una.” Napatingin ako sa kanya.

“Zyiar.”

“It’s Aziel.”

“I-I have boyfriend,” I said between my sobs. “This is not right.”

“That Zime?”

“K-kilala mo si Zime?”

“I know who is that fucking man!”

“P-please, umalis kana,” naiiyak kong sabi.

“No, I didn’t do that.”

“Uuwi ng maaga si Zime. Kalimutan mong nangyare ’to at kakalimutan ko rin na
nangyare ’to.”

“Charm.”

“Charmeine!”

“I don’t fucking care of who you are. But please, don’t push me away from you.”
Nangunot ang noo ko sa kanya.

“Did you hear yourself?”

“Charmeine.”

“Babe--—” Napatingin ako sa dumating at mula sa pinto ay nakita ko ang gulat na

mukha ni Zime ng makita si Aziel.

Agad ako nitong hinila at nakita ko kung paanong mag-palit ito ng anyo.

“It’s been a long time?”

“Ano ang ginawa mo dito!”

“I actually visit your fiancé.”

“Fuck it, Aziel!” inis na sabi ni Zime habang nasa likuran nya ako.

Ang tensyon sa pagitan nila ay hindi ko maintindihan. Sobra akong kinakabahan sa

kung ano ang maaring gawin ni Zime kay Aziel.

“Hindi mo sinabing may fiancé kana pala?” sabi nito habang nakatingin sa ’kin.

“E, ano bang paki mo?”

“I thought, you want, Chishelle?” Nang banggitin nito ang pangalan na ’yon ay
kumirot ang ulo ko.

“Nakuha ko na ang gusto ko mula kay Chishelle, dugo lang nya ang kailangan ko at
hindi sya! Layuan mo si Charmeine kung ayaw kong maging bangkay, Aziel.”

“Easy lang. Kahol ka ng kahol.” Nakita ko kung paano ngumisi si Aziel kay Zime.

Sino si Chishelle? Iyon ba ang babaeng fiancé ni Aziel? Napahawak ako sa ulo ko at
para itong mabibiyak sa dalawa. Napaimpit ako at napa-upo. Nagulat ako ng biglang
may bumuhat sa ’kin at do’n ko nakita ang mukha ni Aziel.

“Fuck it!” Mabilis na sinugod ni Zime si Aziel at sa bilis nya ay nailapag ako ni
Aziel sa kama.

“Umalis kana rito, Aziel!”

“Hindi ako aalis hangga’t hindi ko nakukuha ang gusto ko, Zime,” nakangising sabi
nito.

“Kinuha mo na lahat sa ’kin, ano pa ang kukunin mo?” galit na tanong nito kay
Aziel.

“I, Aziel Zyiar Villiavion Crimpson. The king of Lamia, the vampire world, is now
choosing you as my bride.” Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya.

Nakita kung paanong magalit si Zime at sinugod nito si Aziel. Ang bilis ng kilos
nya at parang wala lang sa kanya ang pag-atake ni Zime. Nakikita ko rin ang lakas
mula sa kanya at ramdam ko ang kakaibang aura nya. Pero sa sinabi nya ay para akong
napipi. I heard that before but where and when. Hingal na humarang sa harapan ko si
Zime at kita ko kung gaanong kagalit ang kanyang mga mata.

“Hindi ba’t kasal kana kay Chishelle? Ano’t pinipili mo ang bride ko para maging
bride mo!”

“That is my decision. I can choose my bride whatever I wanted,” sabi nito habang
nakatitig sa ’kin.

Hindi ko naiintindihan ang nangyayare. “Tangina naman, Aziel! Lahat na kinukuha mo

sa ’kin! Pinaubaya ko na lahat! Kahit ang kaharian sa Lamia ay nasa sa ’yo na pero
ano ’to!” nanggagalaiting sabi nito.

“Alpha ka lang ng mga lobo, hindi ng buong Lamia, ako ang masusunod dahil ako ang
hari,” ma-awtoridad nitong sabi saka nawala sa harapan namin.

My heart was stop by it’s beating when he teleport in front of me and kissed me
into my lips. Nakita ko kung gaano kagalit si Zime. Ang kanyang luha ay pumatak at
’yon ang ayaw kong makita mula sa kanya. Humarap sya sa ’kin at niyakap ako. Hindi
ako nakapalag at ramdam ko ang kanyang hikbi. Hinawakan nya ang pisngi ko at
tinignan ako sa mga mata ko. Tila nag-mamakaawang h’wag kong tanggapin ang kung
anong inaalok ni Aziel sa ’kin. Ramdam ko kung gaano syang nasasaktan. Gusto ko
mang tumutol ay hindi ko na nagawa dahil sa sobrang bigla. Pero sino si Chishelle
sa buhay nilang dalawa at bakit parang pamilyar ang pangalan na ’yon sa ’kin?

CHAPTER 22

THIRD PERSON’S POV

Three years before

Natuloy ang balak nila Lala at Zime mula kay Chishelle. Kinuha ni Zime ang dugo ni
Chishelle at inilagay ito sa isang bote na maaring sisidlan nito. Lingid sa
kaalaman ni Lala na hindi talaga balak ni Zime kunin ang dugo ni Chishelle upang
maging malakas na Alpha. He want it just to change the destiny of Chishelle. He
want Chishelle, he love Chishelle more than his life. He doesn’t need anything than
to Chishelle. Kaya nya gustong kunin si Chishelle mula kay Aziel dahil sa sobrang
pagmamahal nito sa babae. Ano man ang magyare ay hindi nya hahayaan na mapunta ito
sa iba. Gagawin nya ang lahat upang mapunta ito sa kanya kahit pa sa maling paraan.
He also want Chishelle save for those evil that who want to kill her because of who
she is. Being a blooded angel human is not easy.

“Hindi ko aakalain na darating ang araw na ako ang aangkin ng katawan mo,” he said.

Iba na ang anyo ni Chishelle. She’s now a simple human without any blood of being
angel. Nakuha ni Lala ang katawan at anyo ni Chishelle. Habang si Chishelle naman
ay nabago ang anyo. Maganda parin ito ngunit hindi na katulad ng kung sino sya mula
sa katawan nya. Katulad ng napag-kasunduan ay dinala ni Zime si Chishelle sa mundo
ng mga tao. Inasikaso ang kung anong dapat asikasuhin. Hanggang sa mabago nito ang
pangalan ni Chishelle. Alam nya ang pangalan nito noon. Kaya naman ang unang
pangalan ang inilagay nya at ito ang pangalan kamumulatan nya. Ilang b’wan ang
lumipas bago tuluyang magising si Chishelle.

“Charmeine,” agad na bungad nito sa kanya.

Hindi alam ni Chishelle kung ano ang ire-react nya. “S-sino ka?” she asked on him.

Nasisigurado ni Zime na hindi na naalala ni Chishelle kung sino talaga sya, “W-wala
ka bang naaalala?” he asked.

Para makasigurado ay kailangan nya itong tanungin. Sunod-sunod na umiling si

Chishelle. Kung gano’n ay tagumpay nga ang ginawa ni Lala. Ani nito sa kanyang
isipan. Ngumiti sya kay Chishelle saka nito hinaplos ang buhok nito at ang mukha.

“I’m Zime, and I’m your fiancé. You are Charmeine Anderson,” he said.

Ngunit hindi alam ni Chishelle kung paniniwalaan nya ba ito o hindi. Hindi sya
sumagot at nanatiling tahimik. Walang kibo si Chishelle at wala ’ni isang tanong.
Pilit na kinukumbinsi ni Zime si Chishelle sa pangalan at sa kung ano sya ngayon.
Paulit-ulit nitong tinanong kung nasa’n ang mga magulang nya, sinong kamag-anak nya
at ano ang nangyare sa kanya.

Ngunit taliwas na k’wento ang sinabi nito kay Chishelle na syang pinaniwalaan naman
ni Chishelle. Pinagpatuloy nya ng pag-aaral si Chishelle at hinayaan sa kung anong
gusto nito. Gusto nya ng maangkin lahat ng pagkatao nito ngunit kapag nababanggit
ang kasal ay umuurong ito. Hindi pa handa si Chishelle para do’n at parang hindi
nya kakayanin. Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay ayaw ni Chishelle matuloy ang
kung anong meron sila ni Zime no’n.

Ramdam ni Zime ang pagka-ilap ni Chishelle. Paulit-ulit na gano’n ang araw na

lumilipas at patuloy rin itong iniiwasan. Nagiging mailap si Chishelle sa kanya at
bini-busy ang sarili sa kanyang pag-aaral. Hindi sila nag-kakatagpo kahit pa iisang
bahay lang silang dalawa. Hindi alam ni Zime kung paanong makukuha ang puso ng
kanyang minamahal.

Ngunit sa kaharian ng Lamia, kung sa’n naro’n si Lala sa katawan ni Chishelle.

Nakukuha nya ang ano mang naisin nya. Nakukuha nya ang kung anong gusto nya. Pero
si Aziel ay may hindi maipaliwanag na nararamdaman mula sa kanyang mahal. Iba ito
sa kung ano sya no’n. Ang pagiging masyadong malapit nito ay hindi ugali ng taong
mahal nya no’n. Lumipas man ang panahon ay alam nyang hindi gano’n kadali mula sa
kanyang mahal ang mag-mahal pabalik.

“Do you remember when we first met?” tanong nito kay Chishelle.

Nangunot ang noo nya at hindi alam kung ano ang isasagot kay Aziel. Una sa lahat,
sya si Lala, hindi si Chishelle kaya hindi nya alam kung ano ang isasagot. Pero
mula sa memorya ni Chishelle sa kanyang katawan ay nakakaya nyang malaman ang bawat
ditalye ng kanilang pagkikita.

“O-oo naman naaalala ko,” nakangiting sabi nito.

“Natutuwa ako kung gano’n.” Tango-tango nyang sabi.

Hindi nya alam kung bakit nga ba nya ito pinag-hihinalaan. Mula ng mailigtas nito
ito mula kay Lala ay hindi nya alam kung bakit parang iba ang nararamdaman nya.
Kilala ng puso nya king sino ang mahal nya.

“Babalik na tayo sa mundo mo.” Nanlaki ang mata ni Lala.

“H-hindi na.” Agad na tutol nito na ikinataka naman ni Aziel.

“Anong hindi na?” takang tanong nito.

“B-bakit pa tayo babalik ro’n gayong reyna na ako ng Lamia at ikaw ay hari na.”

“Hindi ba sabi mo gusto mong umuwi at ipagpatuloy ang pag-aaral mo for this sem?”

“P-pag-aaral?” hindi nya na-isip na gugustuhin bumalik ni Chishelle sa mundo ng mga

tao.

Hindi alam ni Lala kung anong pinag-aaralan sa mundo ng mga tao. Hindi nya ’ni
minsan nasubukan ang mag-aral dahil lagi syang gumagamit ng kapangyarihan at hindi
sya sanay sa kung anong pamumuhay ang meron ang mga tao. Hindi ba marunong
makuntento ang babaeng ito sa kung ano ang meron sya sa Lamia? Ani nito sa kanyang
isip at napakuyom ang kanyang kamay.

“Why?” takang tanong ni Aziel.

“A-ah, k-kasi. P’wede naman na manatili nalang ako dito.”

“Pero sabi mo ay gusto mong manatili sa mundo mo. Uuwi ka dito every sembreak.”
Napapikit ng mariin ito at tila pinipigilan ang inis.

“H-hindi na.” Nag-taka si Aziel sa kung anong disisyon nito.

Sa pag-uusap nila ay lalong hindi malaman ni Aziel kung iyon pa ba ang babaeng
niligtas nila o hindi na. Pinuntahan nya si Zime sa lungga nito at do’n ay preskong
naka-upo sa trono na parang walang ibang inaalala kung hindi ang sarili nya. Gano’n
pa ma’n ay nagulat ito sa biglang pag-sulpot ni Aziel sa kanyang harapan at agad
syang tumayo at yumuko bilang paggalang. Bilang Alpha, at bilang pinakamataas si
Aziel sa buong Lamia ay kailangan nyang galangin ito.

“Ano ang nangyare kay Chishelle?” agad na tanong nito.

“Tsk, bakit? Hindi ka na ba nya mahal ngayon?”

“Hindi iyon ang tinutukoy ko,” matalim na tumingin ito kay Zime.

“Wala akong dapat sabihin sa ’yo. Nasa ’yo na si Chishelle. Hindi na ako
manggugugulo dahil nakuha ko na ang gusto kong makuha,” nakangising sabi nito.

“Iyon ang kinatataka ko sa ’yo. Ano ang kailangan mo mula sa dugo ni Chishelle. Ano
ang mero’n sa dugo ng angel?” natalim na tanong nito.

“Hindi ko alam kung matutuwa ako kasi wala kang alam o maiinis ako,” nakangising
sabi nito.

“Tsk. Maniniwala akong mahalaga ang dugo na ’yon kung iyon naman ang syang
makakapagpalakas sa ’yo. Pero hindi mo ’ko maloloko Zime. I know hindi dugo ang
dahilan. Pero maaring maging tulay iyon sa tagumpay na binabalak nyo ni Lala. Ano
ang ginawa nyo kay Chishelle!” galit na sabi nito.

“Tsk. Nasa ’yo na si Chishelle! Ano pa bang gusto mo!”

“Hindi si Chishelle ang kasama ko! Ramdam ko ’yon dahil kilala ng puso ko kung sino
si Chishelle!”
“Huh! Kung totoong mahal mo nga si Chishelle, malamang patay kana, Aziel,”
natahimik si Aziel sa sinabi ni Zime.

Hindi sya nakapagsalita at hindi alam kung anong sasabihin nya sa binatong salita
nito. Pero nakakasiguro sya, mahal nya si Chishelle at hindi iyon mag-babago. Pero
hindi nag-patalo si Aziel. Ngumisi sya kay Zime na syang ikinataka nito.

“Parehong mamamatay ang parehong puso ko kung isa lang ang nag-mamahal, Zime,”
makahulugang sabi nito.

“Hindi ako tutol sa sinabi mo,” nakangising sabi ni Zime na hindi nag-papatalo sa
titig ni Aziel.

Pareho nilang sinugod ang isa’t-isa. Ang bilis ng kilos ni Aziel at Zime at halos
hindi iyon masundan ng mga mata. Nanatiling nakatayo ang mga kawal at walang sino
man ang umawat. Nakikita nila kung gaano kabigat ang pagtatalo. Nang inatake ni
Aziel si Zime ay tumalsik ito sa kabilang pader at napainda ito ng matindi. Mula
noon hanggang ngayon hindi nag-babago ang lakas ng isang hari ng Lamia. Mabilis na
kinuha ni Aziel mula sa isang kawal ang espada at itinutok iyon kay Zime na walang
pag-aalinlangan at naro’n ang galit sa mga mata.

“From now on, you are not longer a part of this fucking Lamia. Ang iyong mga
nasasakupan ay ipapatapon ko na sa labas ng Lamia at hindi na maaring bumalik pa
rito! Ito ang utos mula sa HARI ng buong Lamia, Alpha ng mga lobo,” natalong muli
si Zime.

Hindi kailan man sya mananalo sa isang malakas na hari na noon pa nya gustong
matalo. Pero tanggap nya ang katotohanan na ’yon. Umalis na si Aziel at inis na
tumayo si Zime. Malutong na napamura dahil sa katotohanang alam na nitong hindi si
Chishelle ang kasama nya. Buti na lamang at nasa mundo ng mga tao si Chishelle at
hindi na kailan man makikilala ni Aziel ’yon. Pero lingid sa kanilang kaalaman na
tadhana mismo ang nag-tatagpo sa dalawa. Nanatiling magkasama si Aziel at si Lala
mula sa katawan ni Chishelle. Bumalik sa mundo ng mga tao si Aziel kasama si
Chishelle at hindi na ito pinilit sa kung anong gusto nito noon. Pero nang
makabalik sa mundo ng mga tao ay agad nitong pinuntahan ang school ng Crimpson
University. Agad na may inasikaso at hindi iyon alam ni Lala.

Pagpasok sa gate ay may nakasalubong syang babae at napahinto ito at napatitig sa

dalaga. Nakita nya ang kakaibang reflection mula sa mukha ng babaeng nasa harapan
nya at ang bilis ng tibok ng puso nya. Pareho ang nararamdaman nila sa isa’t-isa at
ramdam ni Charmeine ang kakaibang pakiramdam at pangungulila sa taong hindi nya
kilala.

“A-are you ok?” takang tanong ni Aziel kahit na parehong iyon ang nararamdaman
nila.

“Ayus lang. P-pasensya na,” agad na sagot nito.

Agad na pinulot ni Charmeine ang nahulog na libro saka dali-daling umalis sa

harapan ni Zyiar at si Zyiar naman ay sinundan lamang sya ng tingin at naramdaman
nito ang tila kirot mula sa kanyang puso. Dumeretso si Chishelle sa banyo at mula
sa reflection ng salamin nakita nya ang luha mula sa kanyang mga mata.

“A-ano ’to?” takang tanong nito sa kanyang sarili mula sa reflection. “Bakit
nakakaramdam ako ng kakaibang pangungulila? Bakit parang kilala ko ang taong ’yon?”
hindi makapaniwalang usal nya.

Nailagay nya ang parehong palad sa kanyang pisngi at saka umiyak ng umiyak sa hindi
nya malamang dahilan. Ang pangungulila mula sa isang tao ay hindi nya alam kung
bakit nangyayare. Tinanong nya ng paulit-ulit si Zime tungkol sa nakaraan nya at
paulit-ulit lang din nitong sinasabi na walang ibang nasa nakaraan nya kung hindi
ang namatay nyang mga magulang. Ang nakaraang hindi na dapat pang balikan.

CHAPTER 23

AZIEL’S POV

“Alam mo amo kong g’wapo nalilito ako sa k’wento mo, e. Biruin mo? Hinalikan mo ang
fiancé ng kaaway mong si Zime? Hindi ka patas among g’wapo! Hindi talaga!” -Brix

“Oo nga tama si Brix! Hindi ka patas. Sabi mo mahal mo si mommy Chishelle. Cheater
ka!” sulsul talaga ’tong si Fuji.

“Both of you are stupid!” inis na sabi ko habang hilot ang aking sintido.

“Ayusin mo disisyon mo sa buhay, Aziel.” -Frinx.

“Maayos ako, itong puso ko hindi.” Sabay turo sa kaliwang dibdib ko.

“Imbis na solohin mo ang kung ano d’yan sa loob mo, bakit hindi mo sabihin sa amin
ang dahilan?” seryosong sabi ni Fuji.

I looked at them with no reaction. I’ve always with Chishelle but I didn’t feel the
same feelings like before. Simula ng araw na ’yon sa palasyo ni Zime. Hindi ko alam
kung ano ang ginawa nila kay Chishelle. Iba ang aura nya, iba sa Chishelle na
binantayan ko ng sampung taon. Hindi ako makapaniwalang mangyayare ’to dahil una sa
lahat, I’m in love with her. Pero nababago pala ang pag-mamahal? Kinuwento ko sa
kanila ang kung anong nakikita kong kakaiba kay Chishelle. Lahat ng ’yon ay hindi
sila makapaniwala. Kahit ako ay gano’n rin. Pero mula ng bumalik kami rito sa mundo
ng mga tao ay hindi ako makapaniwalang wala syang alam sa kung ano ang mero’n sya
at kung sino ang tito Adonis nya sa kanya. I was actually suspecting her. Pero ano
nga ba ang nangyare bakit naging gano’n sya?

Mula ng makilala ko si Charm, I actually feel the pain inside me. I also feel the
excitement at nararamdaman ko lang ’yon tuwing nand’yan si Chishelle noon. Ang
kakaibang mata ni Charm ang syang nakapag-papukaw sa ’kin. Sa hindi ko malamang
dahilan ay nakikita ko ang kakaibang reflection ni Chishelle sa kanya. Hindi ko
alam kung bakit parang nangungulila ako gayong kasama ko naman sya sa mansyon araw-
araw. Simula no’n hindi ko na rin mapigilan ang sarili kong asarin at puntahan sya.
Kahit pa alam kong masasaktan ko si Chishelle pero iba ang nararamdaman ko kay
Charmeine. Kakaiba talaga at gaya ng kay Chishelle noon, sobrang lakas lagi ng
kabog ng puso ko at sobrang na-e-excite na makita sya sa school na ’to.

“Kailangan nating malaman kung ano talaga ang nangyare ng gabi na ’yon,” I said
habang hinihimas sila Sun at Moon.

“Pero amo kong bampira paano naman?” tanong ni Brix.

Napatingin ako kila Sun at Moon. Tumingin ako sa kanila at napakunot sila ng noo sa
’kin. I know what I’m going to do now. Tumayo ako dala ang dalawang pusa na sila
Sun at Moon.

“Boss sa’n punta?” takang tanong ni Frinx.

“Secret,” I said saka nag-teleport sa rooftop.

Tinignan ko ang buong paligid at hinagilap ng mga mata ko ang presensya ni

Charmeine. Nang makita ko ito’y nilapag ko sila Sun at Moon.

“Alright, babies. We have a mission. You need to choose between two ladies. It’s
either your mommy Chishelle or to my chosen bride Charmeine. You need to recognize
who’s your mommy to those two ladies,” I said.

“Mweow,” sagot ng dalawang pusa na ikinatuwa ko.

Maybe that’s yes, “Ok, your mommy was there over the garden. I know you know what’s
your mommy’s smell right? Then, you need to help me to know if your mommy Chishelle
is real or not.” Pinakawalan ko sila.

Bumaba ako at nilapag silang muli saka umalis at bumalik ng rooftop to watch what
they going to do. I heard Brinx, Frinx and Fuji’s foot steps. But I focus my self
sa dalawang pusa. Nag-umpisa na silang mang-sniff.

“Amo kong bampira--—” -Brix

“How many time do I need to fucking tell you that don’t call me amo!”

“Edi yow vampire.”

“Fuck it, Brix!” inis na hanas ko.

“Luh, edi yow trops.”

“Tsk.” Umupo ako at saka umupo silang tatlo sa tabi ko.

“Anong mero’n dito?” takang tanong ni Frinx.

“I’m watching,” sagot ko naman.

“Nang mga estudyanteng pumapasok?” -Fuji.

“Nope,” I answered.

“May saltik ata ’to si Boss, e,” at napailing si Brix.

“Tsk. I don’t have saltik. I’m just watching the two cats.” Tumingin sila sa ibaba
at pilit na hinahanap ang pusa.

“Sila Sun at Moon?” takang sabi ni Fuji.

“Wala akong na-gets?” Napakamot ng ulo si Brix.

“I’m being detective now,” I said saka nakitang lumihis is Sun at Moon ng landas at
napangiti ako dahil do’n.

“Ano bang nangyayare?” nagtatakang tanong naman ni Fuji.

“Three years ago, I have this girl named Chishelle. I do love her, and I am willing
to wait for her to love me back.”

“Huh? Bakit hindi ka ba nya mahal no’ng kinasal kayo?” takang tanong ni Brix.
“Hindi.”

“Pero pumayag syang mag-pakasal sa ’yo?”

“She have an understanding personality. Inintindi nya ako, and it is because I love
her.” Napangiti ako ng makitang buhat na ni Charmeine ang dalawang pusa.

Umupo sya sa isang tabi habang hinihimas ang dalawa. May kung anong kinuha ito mula
sa kanyang bag at binigay kila Sun at Moon. Ngayon ay nakakasigurado na ako. Kaya
kasama ni Zime ang babaeng ito dahil sya si Chishelle at sya ang babaeng dapat ay
akin. Pero ang hindi ko maintindihan ay bakit hindi nya ako maalala? Isa pa, sino
ang babaeng Chishelle na aking kasama?

“Fuji, we need to go back at Lamia,” I said saka nag-teleport.

Agad kaming bumalik ng Lamia at hinanap ang pinagmulan ni Zime. Mula ng araw na
’yon, ang kalahating b’wan sa kalangitan. Ang mga ritwal at ang kapangyarihan na
meron si Lala. Hindi ako maaring mag-kamali.

“For this fucking past three years may kasama tayong sinungaling!” inis kong hanas.

“Teka lang naman daddy kong abnormal na kinakausap ang sarili. Ano ba ang sinasabi
mo’t nalilito akpo.” Lumingon ako sa kanya at napahinto sya.

“There’s an impostor!”

“Eh?”

“Ang hirap mong kausap, Fuji! Tangina.” Nag-lakad akong muli at do’n ko ulit
nasilayan ang pinaglagyan no’n ni Chishelle.

Nakita ko ang batong higaan at saka ang mga sign sa bato na ’yon. Iginala ko ang
tingin ko at nakita ko ang isang libro. Kinuha ko ito at do’n ko nakita ang mga
salitang ginagamit para sa pag-lilipat ng kaluluwa sa isang katawan at pag-alis ng
may-ari nito do’n. Hanggang sa magkaroon muli ng panibagong katawan ang nakawang
kaluluwa at ang ala-ala nito. Naibalibag ko ang libro at sa inis ko’y sinira ko ang
bato. I’m fooled by Lala. I’m fucking fooled by that fucking woman! Hindi ko
mapapalampas ang ginawa nila na ’to sa ’kin. Iniwan ko si Fuji ro’n at muling
bumalik sa mundo ng mga tao at saka pumunta sa kinalalagyan ni Zime.

Agad ko syang sinugod at sa gulat nito’y hindi na sya nakapalag. Tumalsik sya sa
kabilang ibayo ay nasira ang pader. Hindi ako tumigil hanggang sa tumalsik rin ako.
Masama ko syang tinignan at saka ko sya sinakal sa leeg. Sobrang nag-didilim ang
paningin ko at hindi ko mapigilan ang sarili ko. Nakita ko ang pag ngisi nya sa
’kin na syang ikinainis ko kaya mas nginudngod ko sya. Tinignan ko sya sa mata na
may galit.

“I don’t know kung anong sasabihin ko. Pero bilang isang hari ka, at kaaway mo lang
ako at walang laban sa ’yo. Hindi na ako mag-tataka,” nakangising sabi nito.

“Kaya ba kahit no’ng pinaalis kita sa Lamia ay ayos lang sa ’yo?” gigil kong sabi.

“Tsk. Dapat ba akong magalit dahil do’n? I’m the Alpha, and you are the king of
Lamia. Hindi ko rin naman mundo ang mundo mo. Pero kayang-kaya kitang patayin sa
mundong ’to.”

“As if magagawa mo?”

“Mahal ko si Chishelle. Mahal ko sya kahit na hindi nya ako mahal. Mahal ko sya
kahit ikaw ang mahal nya,” nalito ako sa sinabi nya.

Unti-unting naibaba ko sya at nangunot ang noo ko. Masyadog akong nililinlang ng
tarantado na ’to. Sinipa ko sya saka ko binalibag ang bagay na mahawakan ko.

“Kahit iba ang anyo nya, kahit na wala syang alaala, kahit anong pilit kong pumasok
sa puso nya hindi ko magawa. Dahil nando’n ka. Hindi man nya sinabi alam kong mahal
ka nya,” hindi nagbago ang tingin ko. “Hindi ko sya pinilit sa mga bagay na ayaw
nya. Pero masaya akong kasama sya kahit na alam kong nasasaktan din ako,” ngayon ay
naramdaman ko ang sinseridad nya.

Hindi ko maintindihan. Ang lalakeng ito, ang Alpha ng mga lobo ay bumait nang dahil
sa pagmamahal? Is he crazy or he need to go to the mental hospital for treatment?
He can be more powerful kung nakuha nya ang dugo ni Chishelle. Pero hindi ko makita
ang lakas na ’yon mula sa kanya. Hindi ko alam kung bakit.

“Are nuts? Crazy? Or I think you are stupid.”

“I’m stupidly in love with the someone who can’t love me back,” he said again.

“Ako ba iniinis mo?” maktol ko.

Nginisihan lang ako nito. Kahit na hirap sya ay timayo sya. Umupo sa cauch at saka
bumuntong hininga. Ramdam ko ang kakaibang pakiramdam mula sa kanya. Pero hindi
no’n mababago ang galit ko dahil sa ginawa nila.

“Nakipag tulungan ako kay Lala just to save Chishelle.” Umpisa nito at napatingin
ako sa kanya.

“I can protect her.”

“Tsk, you can. Not unless you drink the blood of an angel.”

“You have it already.”

“But I didn’t drink it,” naguluhan ako.

“What?” Tumayo sya at saka lumapit do’n sa may isang drawer.

May kinuha sya do’n at saka pinakita ang isang box na sing laki lang ng palad.
Nilapag nya ’yon at saka ako kunot noong tumingin sa kanya. Kinuha ko ’yon at saka
binuksan at do’n ko nakita ang dugo mula sa bote no’n. Muli, tumingin ako sa kanya
at binigya lang ako ng ’kunin mo na look‘ seriously? I don’t get what he want to
point out. Kinuha nya ang dugo tapos hindi naman nya ininom. Ang dugo na ’to ay
makapangyarihan dahil dugo ito mula sa isang anghel. If you have this, you are more
powerful than the others. Pero hindi ko maintindihan kung bakit nya ito binibigay
ngayon sa ’kin.

“I’ll gonna change my life. It’s yours now, and also…” Napahinto sya saka umiwas ng
tingin. “You can do whatever you want to Charmeine.” Nag-bago sya ng anyo saka
umalis.

Naiwan akong mag-isa at nakatulala at pilit na iniintindi ang sinabi nya. Gano’n pa
man ay nanatiling hawak ko ang dugo ni Chishelle sa aking kamay at hindi ko alam
kung anong gagawin ko dito. Pero ang mahalaga sa ngayon, nalaman ko na ang totoo.
Tuso ka talaga Lala. Hindi ka nag-papatalo kahit pa alam mong malalaman at
malalaman ko rin ang katotohanan kahit anong gawing tago mo. Iba ang dikta ng puso
ko at alam ko ang ugali ni Chishelle mula bata pa ito. Kaya kahit na mag-panggap
kang sya, kahit sinakop mo ang katauhan nya, hindi mo mapapalitan sa puso ko ang
babaeng unang nag-patibok nito.

CHAPTER 24

CHARMEINE’S POV

Nalibang ako kakahawak sa dalawang pusa habang naka-upo sa ilalim ng puno. Hindi ko
alam pero sobrang nalibang ako kaya na-skip ko ang isang class ko ngayon. Wala na
rin namang gagawin bukod sa mag-papasa ng requirement for final evaluation. Kaya
nagpapa-attendance lang sila. Napangiti ako ng makita ang colar nila na may name.
Sun and Moon. Nangunot ang noo ko at hindi ko maipaliwanag pero parang kilala ko
ang dalawang pusa na ’to. Sa totoo lang ay may nangyayareng weird sa ’kin. Hindi
kaya nade-de javu ako? Napatayo ako ng may lumapit na dalawang lalake sa ’kin at
nakangiti silang pareho.

Pareho silang g’wapo. Parehong maputi at matangkad. Lumapit ang dalawang pusa sa
’kin saka umupo sa may lap ko. Napangiti ako dahil gustong-gusto nila ako.

“Nalilito parin ako,” sabi no’ng lalakeng med’yo singkit.

Habang hawak ang baba nya at tila kinikilatis ako. Tumatango-tango habang
nakatingin sa ’kin.

“Saka na natin problemahin ’yan. Kailangan muna natin puntahan si Chishelle,” sabi
no’ng isa at pareho nila akong tinalikuran.

Hindi ko sila maintindihan. Hindi ko na-gets kung ano ang tinutukoy nila. Gano’n pa
man ay binaba ko ang dalawang pusa saka tumayo. Tumingin ako sa mga ito saka sila
binigyan ng tig-iisang kiss sa kanilang noo. Nang aalis na ako ay napahinto ako ng
makita ang babaeng nakita ko no’n sa mall. Ang babaeng girlfriend ni Zyiar. Muntik
pa akong atakihin kasi hindi ko napansin o naramdamang lumapit sya sa ’kin.
Nakataas ang kilay nito sa ’kin at naka-cross ang dalawang braso. Napakunot ang noo
ko sa kanya kasi bakit naman nya ako lalapitan?

“Hindi ko alam kung kanino ako dapat mainis. Sa ’yo ba o kay Zime na utak
pulburon,” mataray na sabi nito.

“Ano bang sinasabi mo?” takang tanong ko.

“Tsk. Hindi ko talaga lubos maisip kung bakit ba sa ’yo napupunta ang lahat,” mas
lalo akong naguluhan.

Bigla nya akong sinakal na syang ikinabilga ko at hindi ko alam kung sadyang
malakas sya o talagang may kakaiba. Pero biglang may dumating at agad akong inilayo
sa kanya. Nagulat ako sa nangyare at sobrang hindi makapaniwala. Bukod sa warewolf
ngayon lang ako nakakita ng husky na nag-palit anyo at naging tao. Nagulat sya nang
makita ang husky na buhat na ako ngayon. Parang pamilyar sya sa ’kin. Nakita ko ang
kakaibang aura nya at tila hindi gusto ang nakita. Nangunot ang noo nyang tinignan
ang babae at ako naman ay uubo-ubo.

“Mukhang hindi ata maganda mood mo, Chishelle?” tanong nito sa babae.

Chishelle? Muli ko na namang narinig ang pangalan na ’yon. Paulit-ulit na tinatawag

akong gano’n kahit na sa panaginip ko. Hindi ko maintindihan kung bakit iyon ng
tinatawag ng tinig kahit pa ang pangalan ko’y Charmeine? Napahawak ako sa ulo ko at
parang may ala-ala na biglang nag-papakita mula ro’n. Sobrang sakit at sobrang dami
ng mga emahe na nakikita ko. Lumapit sa ’kin ang lalake at tinanong kung ayos lang
ako. Pero ang totoo ay hindi. Sobrang sakit at napa-inda na ako ng husto dahil
parang sasabog ang utak ko sa sobrang dami ng imaheng pinapakita ng utak ko.

“Charmeine?” Napatingin ako sa tumawag sa pangalan ko.

“Zime.” Tumayo ako at lumapit sa kanya at saka sya niyakap.

“What happened?” he asked.

Tumingin ako do’n sa babae at saka tumingin sa kanya, “Wala naman. Gusto kong
umuwi, hindi kasi maganda ang pakiramdam ko,” paki-usap ko.

“Ok. Tara na.” Inakay nya ako at saka kami nag-lakad palayo sa kanila.

Pero ang tingin sa ’kin no’ng babae ay hindi naaalis at sobrang sama. Hindi ko
naman alam kung anong kasalanan ko at bakit gano’n nalang sya. Nag-ba-bye sa ’kin
iyong lalakeng tumulong at ngumiti ako sa kanya. Nang makarating sa parking lot ay
sumakay na kami sa kotse. Mula sa b’yahe tulala ako at iniisip kung sino ang nakita
ko sa imahe sa aking isipan. Nakikita ko ang reflection ng sarili ko sa babaeng
iyon. Dumating kami sa bahay at hindi ko kinibo si Zime at dumeretso sa k’warto.
Humiga kama at muling pumatak ang luha ko sa hindi ko malamang dahilan.

Ang bigat sa pakiramdam at hindi ko gusto ’to. Unti-unting na-ipikit ko ang aking
nga mata at naka-tulog ako dahil sa kaka-iyak ko.

—--------—

Eto na naman ang k’wartong ’to. Bakit sa tuwing mananaginip ako’y ito ang paulit-
ulit na nakikita ko. Ano ba ang meron sa gabing ’to at paulit-ulit akong bumabalik
sa pangit na nakaraan.

“My little bride.” Napasinghap ako ng may nag-salita.

“S-sino ka,” nauutal na tanong ko.

“I’m the king, and you are my Queen,” he said.

My heart beat so fast and I actually froze. I know him, I know who he is.

“A-Aziel?”

—--------—

Napabalikwas ako ng bangon ng may naramdaman akong may humawak sa ’kin. Nanlaki ang
mga mata ko ng makita ang parang anino sa aking harapan. Hindi ako makagalaw at ang
pula ng mga mata nito. Hindi ako makapagsalita at tila napipi ako. Gusto kong
sumigaw pero wala ’ni isa ang lumabas mula sa bibig ko. Hindi ko alam ang gagawin
ko. Mula sa binti, paakyat sa aking hita. Can someone help me. Napapikit ako ng
mariin at paulit-ulit na nag-dadasal. Tulungan mo ’ko. Madiing dalangin ko at
napamulat ako ng makarinig ko ng kalabog.

Sa gulat ko hindi ko alam kung sa’n ako mag-tatago. Kaya naman nag-bukot ako ng
kumot ko. Nanginginig ang buong laman ko at dama ko ang kakaibang kabog ng dibdib
ko. Maya-maya ay nawala ang ingay. Unti-unting naibaba ko ang kumot at sinilip ang
nangyare pero wala ng kung sinong tao mula rito sa k’warto. Kaya naman tuluyan ko
na itong naibaba at nakahinga ng maluwag. Pero agad kong binuksan ang ilaw dahil
natatakot na akong patay ito. Baka mamaya ay atakihin ako ng kung ano sa dilim ng
buong k’warto.

“AYY KABAYO!”

“SHIT!”

Pareho kaming nagulat ng magkaharap kaming dalawa. Sa gulat ko nga’y nadulas pa ako
at agad naman ako nitong sinalo kaya naman hindi ako natumba. Napatingin ako sa
taong ’yon at nagulat ako nang makita ko kung sino.

“Aziel?” banggit ko sa pangalan nya.

Agad na umayos ako at saka dumistansya sa kanya. Tinignan ko ang buong k’warto at
nakita kong bukas ang veranda ko. Tumingin ako sa kanya at saka ngumiti.

“S-salamat.” Nakayukong sabi ko at ngumiti sya.

“No problem,” sagot naman nito.

“A-ah, ano. K-kasi,” hindi ko na alam anong sunod na sasabihin. Napaiwas ako ng
tingin sa kanya. “Ayus na ako. Ano… p-p’wede na--—” naputol ang sasabihin ko ng
bigla itong lumapit sa ’kin at hinapit ang bewang ko.

“Thank you kiss is enough.” Nangunot ang noo ko sa sinabi nya.

“H-ha?” mas nagulat ako sa sunod nyang ginawa.

Nanlaki ang mga mata ko ng dumampi ang labi nito sa labi ko. Ang dampi na ’yon ay
syang nakapagpalakas ng kabog ng puso ko at sa sobrang lakas no’n ay parang gusto
na rin umalis sa katawan ko. Hindi ko alam kung itutulak ko ba o hayaan ko nalang.
Ang pakiramdam na ganito ay parang naramdaman ko na noon pero kanino? Hindi ko alam
kung ilang segundo iyon nag-tagal. Matapos ’yon, nakangiti nyang tinignan ako at
saka umalis. Iniwan nya akong tulala at pilit na iniintindi ang nangyayare. Is that
a dream or just my imagination? I suddenly touch my lips and smile like a crazy. I
looked at my veranda and there’s no one there. I’m confuse, is that really
happened? Is he kissed me? He do that? Napahawak ako sa kaliwang dibdib ko. Ang
bilis ng tibok, ang sarap sa pakiramdam at ang gaan.

Tumalon ako sa kama at saka tumalon ng tumalon mula ro’n. Ang kakaibang pakiramdam
na ’to ay hindi ko pa nararamdaman pero ang sarap no’n. Pasikat na rin ang araw at
siguro better na rin ’to ng med’yo mahimasmasan naman ako. Ang kilig ko’y hindi
naalis dahil sa nangyare at ramdam ko pa ang labi nya sa labi ko. Maya-maya ay
naisipan ko ng maligo. Gusto kong pumunta ng park ngayon dahil ang ganda ng araw
ko. Wala lang, gusto ko lang mainis ngayong araw ng makalimutan ko ang kung anong
nangyare kanina.

Nang matapos akong maligo at mag-bihis ay bumaba na ako. Nakita kong wala si Zime
ngayon at nakahanda ang almusal pero wala akong ganang kumain kaya naman sa labas
na ako kakain. Sinabihan ko sila yaya na sila nalang kumain no’n tutal naman ay
hindi makakain. Nang makalabas ako sa village ay nag-lakad lang din ako papunta sa
park. Nakangiti lang akong sinasalubong ang mga tao at hindi ko alam bakit ayaw
maalis ng ngiti na ’to sa labi ko. Umupo ako sa isang tabi at napansing may babaeng
maganda ang tila pamilyar sa aking paningin.

“Anna! Ano ba!” inis na sabi no’ng isang babae sa kanya.

“Sandali lang eto na,” sagot nya saka tumayo.

Ang sexy nilang manamit at parang iba ang tingin ko sa suot nila. Masyadong maiksi
at parang kulang nalang ay mag-two peace sila? Napasinghap ako ng biglang may
dumamba sa ’kin na aso. Napatingin ako dito at tila may flash back sa utak ko.

—--------—

“Fuji.”

—--------—

Nangunot ang noo ko ng biglang marinig ko ’yon sa isip ko. “Fuji?” takang sambit ko
at nagulat ako ng tumahol iyong aso.

“Shit! Nakakagulat ka.” Napasapo ako sa dibdib ko.

“Arf!” parang sinabi nya pasensya na?

“Ayus lang. Sa’n ang amo mo?” tanong ko sa kanya habang himas ang ulo nya.

“Fuji!” Napalingon ako sa tumawag sa pangalan nya at napatayo ako ng makita kung
sino.

“Ayan na pala amo mo,” agad na sabi ko.

Lumapit si Aziel sa gawi namin ni Fuji at saka ako ngumiti at eto na naman ang puso
ko. Ang lakas ng tibok at hindi ko alam kung anong gagawin ko. Natutuliro ako at
parang nawawala ako sa sarili.

“Hi.” Kaway nya sa ’kin.

Naka-upo lang si Fuji sa pagitan namin at palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa.
Naiinis ako, bakit ganito ang pakitamdam ko? Ano bang tawag sa ganitong pakiramdam?

“H-hi?” nahihiyang sabi ko.

Tumingin ako kay Fuji at mukha syang confuse sa nangyayare. Kahit ako ay confuse
din. Pero nainis ako ng may dumating na babae. Si Chishelle. Hindi ko nalilimutan
ang araw na sinabunutan nya ako. Masama itong tumingin sa ’kin at nakataas pa ang
kilay. Tumahol si Fuji na kinagulat ko at napahawak ako sa bag ko. Pero sa may
likuran ay nakita ko si Zime at agad na tumakbo ako papalapit sa kanya. Sa totoo
lang hindi ko alam kung anong turin ko dito kay Zime. Kung isang karelasyon ba o
parang kapatid ko lang. Pero kasi hindi ko ramdam ang nararamdaman ko mula kay
Aziel. Ang kakaibang pakiramdam na hinahanap ko ay hindi ko makita kay Zime.

CHAPTER 25

CHARMEINE’S POV

Napagdisisyunan namin na makisalo sa kanila since kilala rin nila si Zime at kahit
hindi ako masyadong komportable kay Chishelle. Ang sama parin kasi ng tingin nito
sa ’kin. Naiilang talaga ako sa ganitong tema pero hindi ko naman maaring hindi-an
ang invite. Gabi na rin at we prepared to have a dinner in a restaurant that Zime’s
property. Ginabi kasi kami kakagala kanin at gabi na rin kasi kami natapos kakapili
nya ng kung ano-ano.
“Hindi ata maganda ang mood ng asawa mo?” Nagulat ako sa sinabi ni Zime kay Zyiar.

“She haven’t sleep yet,” Aziel said.

“Really? I think she’s mad with my girl,” sarcastic ang tono na ’yon ni Zime.

“And why?” tila nang-aasar din na tanong ni Zyiar.

Ayaw ko na. Hindi ko na alam kung dapat pa ba akong manatili o h’wag nalang.
Naiilang ako sobra.

“Tsk. I’m not mad. I just don’t like your girlfriend, Zime,” sabi nito na
nakatingin sa ’kin.

“She doesn’t like you too. Pero hindi sya gaya mo na naiinis at tila pinapatay sa
pamamagitan ng pagkain.” Sabay tingin sa pagkain nito.

Napangiwi ako sa sinabi ni Zime. Tumingin ako kay Aziel at nakita ko kung paano
nitong titigan si Chishelle at parang may something sa mga mata nyang iyon.
Naisipan kong mag-banyo at saka nag-paalam na mag-re-restroom lang. Nang makarating
sa banyo ng mga babae ay agad kong tinignan ko ang sarili ko sa salamin. Hindi ko
ma-intindihan ano bang nangyayare? No’ng nakaraang araw, wala syang pakundangan na
pumunta sa k’warto ko. Hindi ko alam kung anong dapat gawin gayong nalilito na rin
ako sa kung anong pagkatao ang meron ako. Hindi ko alam kung paanong aalamin ang
kung sino ako. Nag-hilamos ako at muling tinignan ang sarili ko sa salamin.

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko kung sino ang nasa likuran ko. Ang reflection
nya sa salamin ay nag-si-simbulong malakas sya. Pero ang puso ko’y dumadagundong sa
saya sa tuwing nakikita ang lalakeng ito. Pero paano syang nakapasok? Bawal ang
lalake sa cr ng mga babae. Humarap ako sa kanya at napasinghap ako ng nasa harapan
ko na sya at sobrang lapit nito. Hinapit nya ang bewang ko at sa isang iglap ay
nasa isang k’warto na kami at hindi ko alam kung sa’n ito. Pero isa itong condo at
pamilyar ang unit na ’to. Tinignan ko ang buong paligid at ang frame sa may side
table.

Nang makita ko ’yon ay may kakaiba akong naramdaman sa dibdib ko. Ang sakit no’n at
tila nangungulila ako sa dalawang taong nasa frame na hawak ko. Ang kanilang mukha
ay pamilyar sa ’kin. Tumingin ako kay Aziel at nangunot ang noo ko.

“You know me right?” I said.

Lumapit sya sa ’kin saka ako pinaupo sa tabi nya. “I don’t know if you are going to
believe this but, you are Chishelle, Charmeine,” mas naguluhan ako sa sinabi nya.

“W-what?”

“Zime, told me to tell you the truth now.” Tumayo ako at saka napahawak sa ulo ko.

“He’s a liar!!!” inis kong sambit.

“I know, but he need to do that just to save you.”

“Save me from what?”

“You are half blooded angel, Charmeine.” Napatigil ako at hindi nakapagsalita.

Half blooded angel? What are does mean? Tumingin ako sa kanya na may pag-
aalinlangan at maraming tanong sa isipan. Pero nakarinig ako ng malakas na kalabog
at mula sa pinto ay nakita ko si Chishelle at agad ako nitong sinugod pero agad na
humarang si Aziel at Zime sa harapan ko. Nagpalipat ang tingin ko sa kanilang
dalawa at napatingin kay Chishelle. Ramdam ko ang galit mula sa loob nya at ramdam
kong papatayin nya ako ano mang oras. Pero hindi ko parin gets kung bakit ako ang
pinupuntirya ng babae na ’to.

“HINDI NA DAPAT PANG BINUHAY ANG BABAE NA ’YAN!!! NASIRA ANG LAHAT NG PLANO KO!”
bulyaw nito sa ’kin at sa hindi ko inaasahan ay may kung anong bagay ang pumulupot
sa aking leeg.

“LALA!!! STOP IT OR I WILL FUCKING KILL YOU!!!” sigaw ni Aziel sa babae.

“Hindi ko bubuhayin ang babae na ’to, Aziel! Akin ka! Akin ka lang! Hindi ka kanya
at hindi mapapasa kanya!!!” umangat ako at hawak ang kung anong bagay sa leeg ko.

Hindi ako makahinga. Ang sakit at ang sikip. Naluluha na ang nga mata ko at ramdam
ko ang galit nya sa ’kin. Sinugod sya ni Zime at Aziel. Sa isang iglap at tumalsik
sya at bumagsak naman ako. Ubo-ubo akong hawak ang aking leeg at agad kong
nilapitan ni Aziel.

“Hindi mo p’wedeng gawin ’to, Lala!” galit na sigaw ni Aziel.

“Huh! Tandaan mo, Aziel! Ang sumpa ko ay nakakapit parin sa puso mo. Once na
sabihin ko ang katotohanan kay Chishelle, mamamatay ka!” banta nito.

Tinignan ko si Lala at nakikita ko ang hinanakit nito. Ang kakaibang pakiramdam na

ay tila inaalon ang puso ko. Hindi ko alam pero ang sakit sa dibdib. Tapos may nag-
u-udyok sa ’kin na malaman ang katotohanan. Ano ba ang tinatago nila sa ’kin.

“Handa akong mawala kung iyon ng gusto mo. Handa ka rin bang mawala ako?” tumingin
ako kay Aziel.

Ang kakaibang ngisi nito at ang kakaibang aura ay nakita ko. Ang kabog ng dibdib ko
ay sobrang lakas. Bakit ganito.

“Handa akong makita kang mamatay kesa ang mapunta ka sa iba.” Nakita ko kung
paanong pumatak ang luha ni Lala.

“Nadamay ang taong hindi naman kabiglang sa ganito. Habang buhay magdudusa sa
lungkot si Chishelle kapag nangyare ’yon, Aziel…” sabi naman ni Zime.

“Ano bang sinasabi nyo?” naguguluhang tanong ko.

Napaatras ako ng biglang may lumitaw sa harapan ko. May sungay sya, may pulang
balat at pulang mga mata. Nakikita ko ang kakaibang buntot nito at natatakot ako sa
kaharap ko ngayon. Maya-maya ay may lumitaw na puting usok sa gilid ko. Dalawa ’yon
at nanlaki ang mata ko ng maging anyong tao ang dalawa. Naging anghel sila at may
hawak na sandata. Napapagitnaan nila ako at hindi ko alam sa’n ako kakapit. Nakita
ko ang gulat ni Zime at Aziel sa nakikita nila ngayon.

“A-ano bang nangyayare?” hindi makapaniwalang usal ko.

“Kailangan nyo ng umalis,” sabi ng isang anghel at agad naman na hinawakan ako ni
Aziel.

Binuhat ako ni Aziel at nakita kong galit si Lala at nawala kami do’n sa isang
iglap. Pero agad na sumunod si Zime na nag-anyong lobo. Mula sa matatas na gusali
ay tumatalon kami at sa takot ko’y sobrang kapit ako kay Aziel. Bilog ang b’wan.
Ang ganda, abot tanaw at abot kamay. Pero biglang may imahe ang lumabas sa aking
isipan.

—-— Flash Back --—

“Ah ano… K-kasi p-papasok na ako. Ba-bye,” paalam ko pero bigla ako nitong
hinawakan sa braso. Dahilan upang lingunin ko sya.

“I’m Aziel Zyiar Villabion Crimpson,” pagpapakilala nito sa akin na sya namang
ikinakunot ko ng noo, “I’m Fuji’s father.” Tumahol si Fuji na tila naiintidihan ang
sinabi ng kanyang amo.

**********

“May I mind if I join you?” Napakunot ako ng noo sa kanya.

“Huh?” bigla akong natuliro. Bakit naman n’ya ako sasamahan? “A-ano k-kasi,”
napakamot ako ng ulo ko.

“I just want to be your friend,” hindi ko alam kung ano ang isasagot.

**********

“I know that you are awake. I brought you a food, and I cooked it for you.” Nilapag
nya ’yon sa lamesa at napatitig lang ako sa kanya.

**********

“There’s no potion or lason sa niluto ko. You don’t need to worry cause I won’t
kill you,” sabi nya saka tinignan ako sa mata.

**********

“What?”

“Kasi ano… hindi ko naman kakailanganin ang iba d’yan.”

“It’s mine.”

“Eh?”

“This is all mine.”

“Pero cart ko ’yan.”

“Iyong mga kinuha ko ay akin. Hindi itong cart.”

“Huh?” hindi ko gets. Bigla nyang pinitik ang ilong ko at napahawak ako ro’n.

**********

“Waaaa!!! Nag-sasalita ka?” Lumapit ako kay Fuji saka hinawakan ang tenga at buntot
nya. “Ang astig,” manghang sabi ko naman.

**********

“You don’t need to be scared. Relax, my little bride,” sa huling sinabi nya ay
hindi ko masyadong narinig.

“Sabihin mo sa ’kin. Hindi ka tao ’di ba?” umpisa ko habang nag-sasayaw kami.
“I have human body, but I have blood of being vampire.” Nagulat ako sa huling
sinabi nya.

**********

“Hindi! Bakit naman ako papayag na magpakasal sa ’yo. Bakit naman ako papayag na
maging reyna ng mundong hindi naman ako kabilang. Isa pa, hindi kita kilala, hindi
labis na kilala, Aziel.” Bumitaw ako sa kanya saka ako umalis at lumabas ng
palasyo.

**********

“Bride? Mag-papakasal ako sa ’yo? Bakit?”

“Kasasabi ko lang kagabi. Do i need to repeat what I’ve already said?” Napakagat
ako ng labi ko saka umupo sa kama.

**********

“I may not normal like the others and yes I am vampire. But, I have a heart too, I
have feelings. And this feelings is only just for you.” Napatitig akong muli sa
kanya.

**********

“Mahal kita, Chishelle. Totoong mahal kita.”

“Walang nag-mamahal sa sandaling panahon lang.”

“Sinabi ko na. Mula noon ay ini-stalk na kita. Dahil do’n unti-unti kong
nararamdaman ang bagay na hindi naman dapat,” hindi ako nag-salita.

—-— End Of Flash Back --—

Napatingin ako sa taong may hawak sa ’kin. Ang mga alaala sa isip ko ay pinakita ng
bilog na b’wan. Sa hindi ko malamang dahilan hindi ko alam kung bakit. Huminto kami
at nilapag nya ako. Nanatili akong nakatitig hanggang sa yakapin ko sya at
hinawakan ko ang mukha nya. Totoo ’to ’di ba? Bumalik ako? Naalala ko na ang lahat.

“I-I remember it n-now,” nauutal na sabi ko.

“R-really?” hindi makapaniwalang usal nya.

Pumatak ang luha sa mata ko at ramdam ko ang saya sa puso ko. Ang makita kang muli
sa harapan ay labis na kasiyahan ng aking puso. Pisngo akong yumuko at pikit na
pinapatahan ang sarili.

“H-hindi ko ’to nasabi noon,” panimula ko. “P-pero, gusto kong malaman mo. M-mahal
na mahal kita, A-Aziel,” iyak kong sabi habang hawak ang mukha nya.

Nag-singa pa ako ng sipon ko at saka humarap sa kanya. Barado ilong ko hindi ako
makapagsalita. Agad akong niyakap nito at ramdam ko ang labis na kasiyahan sa kanya
at natutuwa ako do’n. Ang hindi ko nasabi no’n ay nasabi ko na ngayon. Pero napa-
atras kami ng biglang nasa tabi na namin si Lala at napaatras kami. Agad na tumabi
sa ’kin si Zime at parehong humarang sila sa harapan ko.

“Hindi ako papayag na matalo ako. May alas ako sa ’yo, Aziel.” Tumingin sya sa ’kin
at napasinghap ako. “Mamahalin mo pa kaya sya kung sya ang dahilan kung bakit
namatay ang mga magulang mo, Chishelle?” Nagulat ako sa sinabi nya.

Tumingin ako kay Aziel at nakita kong nagulat rin sya sa sinabi ni Lala. Umiling
sya sa ’kin pahiwatig na hindi totoo ang sinabi ni Lala. Pero may pinakitang kung
anong pangyayare si Lala sa amin at hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Kasama nya
do’n si Hiro. Sya ang lalakeng nakita ko ng gabi na ’yon. Ang lalaking laging nasa
panaginip ko. Tinignan ko si Aziel. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman.
Ang sakit malaman ang katotohanan na ang taong mahal mo mismo ang pumatay sa mga
mga magulang mo.

CHAPTER 26

CHISHELLE’S POV

Hindi ko alam kung nong i-re-react ko. Nanatili kami sa gano’ng pusisyon at hindi
ko alam kung kakayanin ko. Tama ba ang nakita ko o baka ginagawa lang ’yon ni Lala
para magalit ako kay Aziel at baguhin ang nararamdaman ko. Ang kirot ng dibdib ko
at hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Pumatak ang luha sa mga mata ko at
ramdam ko ang kakaibang kirot mula rito sa puso ko. Tumingin ako kay Lala at ngayon
ay nakikita ko ang ngisi mula sa labi nya pero galit ang nasa mga mata nya.

Tumingin ako kay Aziel. Ang gabi na ’yon. Ang pangyayare ng gabi na ’yon ay hindi
ko kailan man makakalimutan. Kaya ba sya ang nakikita ko sa mga panaginip dahil sya
talaga ang tao na ’yon? Hindi ako makapaniwala. Napaatras ako dahil sa katotohanan
na nalaman ko. Hindi ko alam kung dapat ko nga bang intindihin ko dapat ko na syang
kamuhian at kalimutan ang pagmamahal. Pero hindi ko kayang makita syang mawala sa
’kin. Hindi ko kakayanin.

“Totoo ba?” tanong ko.

Napalunok ako ng sariling laway ko na kahit na masakit ay pinilit ko. Hindi ko

magawang tignan ang mga mata nya dahil nagagalit ako.

“H-h’wag kang m-magpadala sa g-galit mo.”

“Nagtatanong ako, totoo ba?” ulit ko.

Hindi sya nakapagsalita. Nanatiling nakatulala sa ’kin at pilit na sanasabing hindi

totoo ang sinasabi ni Lala. Napa-upo dahil do’n. Ang sakit sa dibdib. Hindi ko alam
kung paanong tatanggapin ang katotohanan.

“All this time kasama ko pala ang halimaw ba pumatay sa mga magulang ko? All this
time naniwala ako sa mga salita mo? Bigyan mo ’ko ng maganda dahilan kung bakit mo
ginawa ’yon,” ang sakit sa dibdib.

Hindi ako makahinga at nahihirapan akong huminga. Biglang may humila sa ’kin at sa
isang iglap ay hawak na ako ng isang halimaw na kanina lang ay nakita ko. Pilit
akong kumakawala pero hindi ko magawa dahil masyado itong malakas. Agad na sumugod
sila Zime at Aziel upang iligtas ako pero mas dumami ang halimaw sa paligid. Ang
dami nila ay hindi kakayanin ng dalawa lang. Maya-maya ay may liwanag ang bilang
sumilay at mula ro’n ay nakita ko ang lalaking may magandang pangangatawan. Ang
kanyang pigura at anyo ay bago lang sa paningin ko pero parang kilala ko. Hindi ko
maintindihan at nararamdaman ko ang kakaibang pananabik.
Kinalaban nito ang mga halimaw sa paligid at tinulungan sila Zime. May lumabas pang
mga anghel upang iligtas ako. Hindi ko maintindihan ang nangyayare. Ang bilis ng
kilos nila Zime at Aziel. Gano’n ang iba pang mga anghel. Pero ang isang lalaki ay
humarap sa amin. Pilit ko paring kumakawala sa isang halimaw. Nakikita ko ang
tapang nito sa kanyang mga mata at sa kanyang tindig. Tumingin ito sa akin at
ngumiti ito. Pinaparating nito na kailangan kong mag-tiwala sa kanya.

“Hindi ko aakalain na mangyayare ang araw na ’to,” panimula nya.

Ang laki ng boses nya pero naro’n ang hinahon no’n.

“Hindi ko aakalin na makikita kitang muli, Jophiel,” sabi ng lalaking may hawak sa
’kin.

“Hindi dapat madamay ang bata na ’yan dito, Ipos,” sabi naman no’ng lalake.

“Ang bata na ’to ang susi, Jophiel,” nangunot ang noo ko sa sinabi ng lalaking may
hawak sa ’kin.

“A-anong susi? Bakit may padlock ba? Bakit nadamay ako?” takang tanong ko.

“Manahimik ka!” uyog nito sa ’kin na syang dahilan bakit ako napa-inda.

“Bitiwan mo ang bata na ’yan, Ipos dahil wala na sa kanya ang dugo ng isang
anghel,” madiin na sabi ng lalake.

Ano bang pinag-sasabi nila at hindi ko naman sila ma-gets sa kung anong sinasabi
nila. Hindi ko sila kilala at bago lang sila pareho sa paningin ko. Ano bang
kailangan ng mga ’to sa ’kin.

“Paano akong makakasigurado?” nang-hahamon nitong sabi.

Mabilis na sinalakay ni Jopheil si Ipos na may hawak sa ’kin. Sa taranta nya ay

nabitawan nya ako at ako naman ay unti-unting nahuhulog mula sa himpapawid. Hindi
ko alam sa’n ako nito dadalhin. Ano bang sinasabi nilang dugo ng anghel? Isa ba
akong anghel? Walang natukoy sa ’kin na mero’n akong gano’ng pagkatao. Sino ba
talaga ako? Bakit ba ’to nangyayare sa ’kin ngayon at bakit kailangan nila ako?
Para sa’n ba? Lagi nalang akong pinag-papasahan at hindi ko alam kung sa’n ba ako
lulugar. Mula sa taas tanaw ko ang pagtatalo ng dalawa hanggang sa maramdaman ko na
may sumalo sa ’kin.

Nang makita ko kung sino ’to hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Galit ako
pero kinikilig ako. Normal ba ’yon? Nang makalapag kami ay agad akong lumayo sa
kanya. Nakita kong nagulat sya at the same time ay napayuko. Hindi ko magawang
matignan sya. Hindi ko alam kung dapat ko pa ba syang mahalin matapos ang nalaman
ko.

“All this time puro kasinungalingan pala ang nasa bibig mo,” walang ganang sabi ko.

“I-I’m sorry,” ramdam ko ang sinseridad sa sinabi nya.

Napapikit ako ng mariin. Bakit hindi ko magawang magalit sa kanya kahit pa noong
una? Bakit hindi ko magawang magalit sa lalakeng ito? Tumingin ako sa kanya at
nakita ko ang pagpatak ng luha nito. Nanlaki ang mga mata ko ng masilayan ’yon at
hindi ko alam kung anong sasbihin ko. Lumapit sya sa ’kin at hinawakam ang kamay
ko.

“Hindi ko alam ang ginawa ko no’n. Believe me, wala ako sa sarili ko no’n. And the
only one solution is you. Hindi ko lang alam paano ko sasabihin. Kaya ng araw na
’yon ay binura ko ang alaala mo. Alaala na nakilala mo ’ko ng gabi na ’yon,” hindi
lang ’yon bangungot.

Totoo ang lahat ng nakita ko at hindi ’yon bangungot. Ibig sabihin hindi sa condo
ang una naming pag-kikita kung hindi sa bahay namin mismo. Pero dahil sa kanya kaya
naging meserable ang buhay ko. Pinagkait ng tita ko ang pagmamahal na gusto ko.
Nabuhay akong mag-isa at kahit pa alam ko sa sarili kong hindi ko kaya ay kinaya ko
parin. Wala ako sa sariling tumingin sa kanya. Ang bawat salita nya ay alam kong
totoo pero hindi ko alam kung makakayanan ko bang paniwalaan pa ang mga ’yon.

“P-pero, ’yong s-sinabi mo na m-mahal mo ’ko? T-totoo b-ba ’yon?” naluluhang tanong
ko.

Hindi ko alam bakit ’yon ang naitanong ko. Samantalang involve ang parents ko dito
pero hindi ko talaga magawang magalit sa kanya dahil mahal ko sya. Mahal ko si
Aziel at alam ko sa sarili kong hindi ko makakayanan na magalit sa kanya dahil
mahal ko sya. Wala akong ibang mamahalin bukod sa kanya dahil itong puso ko ay sa
kanya lang sumasaya. Sya ang dahilan bakit ako umiiyak sa gabi. Kung bakit tila
pakiramdam ko ay nag-iisa ako. Dahil ang katotohanan no’n ay sobrang mahal ko sya.
Hinawakan nya ang pisngi ko. Ramdam ko ang kakaibang haplos nito at ramdam ko ang
lamig ng palad nya.

“Totoo ang sinabi ko. Mahal kita Chishelle. Kahit no’ng una kitang makita, kahit
bata ka pa ay naramdaman ko na ang kakaiba sa puso ko. Mahal kita.” Parehong palad
ang humaplos sa mukha ko.

“Mahal din kita. Mahirap sa ’kin ang magalit sa ’yo dahil mahal kita. Masakit ang
malaman ang totoo dahil ikaw mismo ang puno’t dulo,” iyak na sabi ko.

Ang hirap mag-disisyon. Hindi ko alam kung dapat pa akong magalit ko hindi. Pero
nakalipas na ’yon. Maraming taon na ang lumipas at alam kong hindi na rin no’n
maibabalik pa ang panahon na hindi ko sila nakasama.

“Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung sakaling magalit ka sa ’kin. Iyon din ang
magiging katapusan ko kung sakali dahil kapag nangyare ’yon. Habang buhay akong
mag-du-dusa sa kabilang buhay. Hindi ko kaya ’yon dahil hindi ko kakayanin na
mawala ka sa ’kin,” ngayon ko lang sya narinig na mag-salita ng ganito.

Ang sarap pala sa pakiramdam? “Hindi ko rin kakayanin na mawala ka. Kapag nangyare
’yon mangungulila na naman ako sa ’yo. Hindi ko kaya,” I said.

Niyakap nya ako. Mahigpit na yakap at ramdam ko ang pagmamahal nito.

“AAAAAHHHHHHH!!! HINDI ’TO P’WEDENG MANGYARE!!! HINDI DAPAT ITO ANG MANGYARE!!!”
Nagulat kami sa sumigaw at pareho kaming napalingon ro’n.

Si Lala ay galit na galit na nakatingin sa aming dalawa ni Aziel. Napaatras ako at

agad akong nilagay ni Aziel sa likuran nya na para bang handa syang ipagtanggol
ako. Nanginginig ang buong katawan ko dahil sa takot ngayon.

“Lala!” Napatingala kami at nagalak ako ng masilayan si Hiro at Fuji.

Sinugod nila si Lala na mabilis din ang kilos. Hindi sya nakaligtas sa bilis ng
kilos ni Hiro kaya naman tumalsik ito sa hindi kalayuan. Bumaba ito sa gawi namin
at ramdam ko ang pag-aalala nila. Naro’n parin ang dalawang nilalang sa taas at
hindi nag-papatalo ang isa sa kanila. Hindi ko alam paanong i-explain ang
nangyayare pero base sa nakikita ko ay laban ito ng liwanag at dilim.

“Kailangan mo ng umalis dito, Chishelle.” Nakatingin sa ’kin si Hiro na agad kong

sinang-ayunan.

“Tara na.” Hinawakan ako ni Aziel na agad na tumalon pero biglang may humila sa
kanya.

Napa-upo ako dahil do’n at nakita ko ang mala-ugat na pumulupot sa katawan ni

Aziel. Sinugod iyon ni Fuji at Hiro habang ako naman ay nakatayo at nakatingin
lang. Bumaba ang dalawang nilalang sa harapan ko at nanlaki ang mga mata ko ng
kukunin akong muli ng lalaking naka-pula.

“Ano bang habol nyo sa ’kin! Hindi ako anghel! Tao lang ako!” dispensa ko.

“Tumakbo kana!” sabi no’ng anghel na agad kong sinunod pero may humila sa paa ko.

Hindi ko alam sa’n ako kakapit pero agad akong nahawakan ni Aziel at Hero. Buong
p’wersa nila akong hinila hanggang sa tuluyan akong maagaw sa dilim na humahatak sa
’kin.

“Tingin nyo ba makakaalis kayo? Habol ng mga demonyong ’yan si Chishelle! Hindi sya
mabubuhay!” sabi ni Lala saka muling sinugod nila Hiro at Fuji.

Gulong-gulo ako at hindi ko maintindihan. Bakit kailangan nila ang isang tulad ko,
e isa lamang akong simpleng tao. Wala akong alam sa sinasabi nila at ang alam ko ay
tao lang ako. Pilit akong pinag-tatanggol ni Aziel sa mga nakapalibot na nilalang
sa amin. Habang ako naman ay takot na takot at ramdam ko ang nanghihina kong
katawan. Biglang may humila na naman sa ’kin at hindi ako agad nahawakan ni Aziel.
Pero naro’n ang isang anghel na agad akong hinila at nang mapatingin ako’y naluha
ako. Pumatak ang mga luha ko at hindi ko alam ang sasabihin ko. Kinalaban nya ang
humila sa ’kin at saka ako niyakap. Ang makita sya sa ganitong eksena ay hindi ko
inaakala.

Hinawakan nya ang mukha ko at saka sya ngumiti sa ’kin. Muli ko syang niyakap at
saka humagulhol ng iyak. Sobrang miss na miss ko ang taong ito. Kahit na matagal ko
na syang hindi nakikita alam ko ang kung anong itsura nya. Pustura at ang
pangangatawan.

“Daddy.”

CHAPTER 27

CHISHELLE’S POV

Hindi ko alam na after many years ay makikita ko sya at nasa harapan ko sya ngayon
habang yakap ko sya.

“D-daddy,” muli pang sabi ko habang yakap sya.

“Natutuwa akong ligtas ka, Chishelle,” sabi nito habang hawak ang pisngi ko.

“Ano po bang nangyayare? Bakit ako ang habol nila? Ano po bang mero’n sa dugo ko?
Hindi naman po ako anghel,” naguguluhang sabi ko.

“May dugo kang anghel na syang susi sa pagbubukas ng lagusan. Ngunit dahil sa
kagustuhan ng iyong ama na iligtas ka inialay nya ang buhay nya. Lalo na ng
ipanganak ka, mabuti nalang at naro’n ang mommy mo no’ng manganak ang iyong tunay
na ina,” lalo akong naguluhan.

“A-ano?”

“Ngayon na wala na sa ’yo ang dugo na ’yon, hindi sila titigil hangga’t hindi
nakakasigurado. Nasa’n na ang dugo?” Tumingin sya kila Aziel.

May nilabas itong bote at nang makita ko ’yon ay nanlaki ang mga mata ko. Ibig
sabihin ang gabi na ’yon ay ang pagkuha ng dugo sa ’kin? Binigay ni Aziel ’yon kay
Daddy at saka naman ito tinago ni daddy. Sumugod ang mga nilalang na ’yon at agad
akong hinawakan ni Aziel at saka inilayo mula ro’n. Pero hindi ko magawang iwan ang
daddy ko. Gusto kong itanong kung sino ang tunay kong mga magulang. Anong itsura
nila at sinong kamukha ko. Hindi pa kami tuluyang nakakalayo ng may humarang sa
aming harapan. Sumasabay si Lala sa gulo at alam kong hindi sya mag-papatalo.

Nakikita ko kung gaano kagalit sya ngayon. Napatingin ako kay Aziel at nakikita
kong galit rin ito kay Lala.

“3,000 years ago, naro’n ako kasama ka. Masayang nagkukuwentuhan, masaya ang bawat
sandali,” nanatili kami sa gano’ng p’westo.

“Alam mong hindi kita gusto, Lala. Tinuturing lang kitang parang kapatid ko,” sagot
ni Aziel.

“Iyon na nga! Kapatid lang!!! Iyon ang ikinagagalit ko! Hindi ka magiging akin!
Hindi kailan man kaya kita sinumpa! Kung hindi ka mapapasa akin mas mabuti pang
hindi ka rin mapasa kanya!!!” galit nitong sabi.

“Itigil mo na, wala kang mapapala pa. Can’t you just set me free? If you love me
you need to accept the fact, Lala,” sabi ni Aziel sa kanya.

Patuloy ang palitan ng salitaan. Hindi ko alam sa’n ako dapat lulugar. Ang gulo ng
nangyayare.

“Nakiki-usap kami Lala, please lang,” sabi ko.

Napasinghap ako ng tumingin sya sa ’kin. Napahawak ako kay Aziel at naramdaman ko
ng kakaibang kaba sa dibdib ko.

“Hindi mo ’ko madadaan sa paki-usap. Isa pa, akala nyo ba papayag akong maging
masaya kayo? Habang ako naman ay nag-du-dusa?” ngumisi ito at nag-labas ng espada
mula sa kanyang palad.

Sumugod ito na agad namang sinalag ni Aziel. Alam nyang ako ang pupuntiryahin ni
Lala at alam nyang hindi sya. Napaatras ako dahil do’n. Hindi sya nakatingin kay
Aziel kung hindi sa ’kin. Buong buhay ko nag-isa ako, buong buhay ko kinaya kong
harapin mag-isa ang mga pag-subok ko. Ang gulo ng basa paligid ko. Nagugulo ang
utak ko. Hindi ko kasi alam sa’n ko dapat ilulugar ang sarili ko. Sa dami ng
nangyare ’ni isa do’n hindi ko alam kung alin ang naging masaya. Feeling ko
pinagkakait ng tadhana ang maging masaya ako. Kahit man lang sa piling ng mga taong
nag-mamahal sa ’kin.

Una ay nawala ang mga totoong magulang ko. Tapos nawala ang inuturing kong
magulang. Tapos nang mawala sa ’kin si Aziel. Tapos ito na naman? Wala na bang
katapusan ang pagpaparusa? Hanggang kailan ba ako dapat mag-dusa. Hindi ko
maalalang may mabigat akong kasalanang ginawa. Hindi kailan man sa buong buhay ko
nagawa ang bagay na alam kong ikasasama. Mula sa taas ay bumulusok si daddy ng
bagsak kasabay no’n ang isang lalake. Agad akong tumakbo papalapit sa kanya at
nakita ko ang sugat nito sa bandang t’yan.

“D-daddy.”

“Hindi ba’t pinapaalis na kita! Ano ang ginagawa mo pa rito!” galit na sigaw nito
sa ’kin.

Pumatak ang luha ko at hindi ko alam anong idadahilan ko. Nagulat ako ng biglang
may mag-appear sa harapan ko at napaatras ako dahil do’n. Agad na kinalaban ’yon ni
daddy at nakarinig ako ng pag-inda sa bandang likuran ko. Mula rito sa kina-
pupuwestuhan ko nakita ko ang pag-talsik ni Fuji. Agad akong pumunta sa kanya at
nakita ko ang dami nyang sugat. Tama bang nangyayare ’to? Hindi ko alam kung dapat
pa ba na narito ako o kailangan ko ng umalis.

“A-ayus ka lang ba?” naiiyak kong sabi. “Paki-usap, h’wag ka na muna gumalaw,”
dugtong ko pa.

“K-kailangan mo ng umalis---ahhhh.”

“Fuji! Fuji, Fuji. Please, h’wag kana mag-salita,” sobrang dami nyang sugat.

Mula sa kabila ay nakita kong tumalsik muli si Daddy. Susugurin sya ng kaaway ng
biglang humarang sa harapan nya ang lalaking kasamahan din nya. Sinalag nito ang
espada ng lalaki at nakita ko kung gaano kalakas ang demonyo.

“Ibigay nyo na,” sabi no’ng lalaki.

“Kahit anong mangyare hindi mapapasa iyo ang binabalak mong kunin,” matigas na sabi
nito.

“Mula noon hanggang ngayon, hindi nagbabago ang lakas mo, Jopheil.”

“Matagal ng panahon mula ng huli kitang makasagupa. Nang araw na ’yon ay sinabihan
na kitang kapag natalo kita tatantanan mo na ang anak ko.” Nanlaki ang mata ko sa
sinabi no’ng lalake.

Tumayo ako at lumapit sa gawi nila. “Daddy,” agad kong inakay si daddy patayo at
tumingin ako sa lalaking nasa harapan namin.

“A-anak?” takang sambit ko. “S-sinong anak mo?” tanong ko.

Napalunok pa ako. “Tsk. Hindi ba kabilang ang bata na ’yan sa mundo nyo kaya
pinatapon sya sa mundong ’to?” Napasinghap ako ng sabihin ng lalake ’yon.

“Wala kang karapatan na sabihin ’yan,” galit na sabi ng lalakeng nasa harapan
namin.

Tumingin ako kay daddy at tila tinatanong ng mga mata ko kung sino ang lalakeng
nasa harapan namin. Kung sya ba ang ama ko o hindi.

“Hindi ba sya natanggap dahil alam nilang may dugong tao ang anak mo?”

“Sabing manahimik ka!!!” Sinugod ni Jopheil si Ipos at ramdam ko ang galit nya.

“Tama na!” this time ay umepal na ako. Sobrang litong-lito na ako sa nangyayare,
“Tama na paki-usap! Wala na sa ’kin ang dugo na sinasabi mo! Wala na sa akin ang
dugong anghel na sinasabi mo. Tama na! Pagod na ako!”

“Kailangan ko ang dugo na ’yon, Jopheil!” Mula sa gilid hips nya ay kinuha ko ang
maliit na bote.

“CHISHELLE!”

“Ito ba ang kailangan nyo?” hamon ko.

“Ibigay mo ’yan bata!”

“Hindi ko ibibigay ’to kung hindi nyo titigilan ang lahat ng ito.” Habang hawak ang
maliit na bote ay pumatak ng pumatak ang luha ko.

“Chishelle!”

“Ayoko na!” Tinanggal ko ang takip no’n at saka ininom.

Hindi ko aakalain na magiging gano’n ang lasa nya. Lasang kalawang at med’yo
nakakasuka. Narinig kong sumigaw pa sila ng h’wag pero huli na. Nakaramdam ako ng
kakaiba sa katawan ko kasabay no’n ang pagliliwanag ng buong katawan ko. Ang
biglang pag-bukas ng liwanag mula sa taas ay syang nag-bugay hudyat na maari akong
makapasok. Unti-unting umangat ang katawan ko at ramdam kong may lumabas mula sa
likuran ko. Agad na nagbago ang anyo ko. Ang kaninang suot kong damit ay naging
puting bestida. Mula sa likuran natanaw ko ang pakpak ko at ang kerubin sa aking
ulunan.

Ang sarap sa pakiramdam at kakaiba. Hindi ko aakalin na mararamdaman ko ’to.

Tumingin ako do’n sa lalaking kaaway nila. Mula sa kabilang kamay ko ay may hawak
na akong espada. Tinignan ko ito at namangha ako. Hindi ko aakalain na magiging
ganito ang kahihinatnan nito. Sabay-sabay na sumugod sa ’kin ang mga halimaw at
agad naman na lumipad ako sa ere. Sinundan nila ako at sa punto na ’to ay nakipag-
espadahan ako. Sa dami nila ay hindi ko alam sa’n ako lilingon. Sinipa ko ang nasa
likuran ko kasabay no’n ang pagsalag sa harapan ko. Mula sa kanan at kaliwa ay
sabay na sumugod ang mga pangit na agad kong inilagan kaya naman nasaksak nila ang
isa’t-isa.

Tumingin ako sa gawing ibaba at mula ro’n ay nakita ko kung paanong sugurin ni Ipos
ang daddy ko. Agad akong bumulusok at agad na sinalag ang espada nya. Matalim ako
nitong tinignan at gano’n din ang aking ginawa.

“Hindi ka nakikinig! Sinabing akin na!”

“Hindi kailan man mapapasa iyo ang dugo na ’yon. Akin ’yon!” Nakipag-espadahan ako
sa kanya at sa hindi inaasahan ay nadaplisan nito ang t’yan ko.

“Hindi ko kailan man mapapatawad ang iyong ginawa. Ngayon, kinakailangan na kita at
nasa dugo mo’ng muli ito ay kailangan kitang patayin!” Muli syang sumugod at
napapikit ako dahil do’n.

“Hindi mo masasaktan ang anak ko, Ipos!” sabi ng lalake at nang imulat ko ang mata
ko ay nakita ko syang naka harang na sa harapan namin.

“Hindi na dapat pang isilang ang anak mo, Jopheil!”

“At hindi ka na rin dapat pang mabuhay!” Agad ko syang sinugod at mula sa ilalim ay
umatake ako.

Naitarak ko sa kanyang t’yan ang espada at tumagos ’yon. Nabitawan nito ang espada
nya at masamang tumingin sa akin. Sa punto na ’to binunot ko ang espada saka muling
tinarak at ngayon ay sa kanyang kaliwang dibdib naman. Napaatras ito at nang muli
kong hugutin ang espada ay bumalandra sya sa sahig. Napapikit kami ng bigla itong
sumabog at para syang lava. Napa-upo ako at napa-inda sa bandang t’yan ko at medyo
masakit ’yon.

“A-anak.” Napatingin ako sa lalakeng tumawag sa akin na anak.

Ang sarap no’n sa pakiramdam. Kung gano’n, sya ang tatay ko. Ang totoong ama ko.
Kakaiba, ang sarap. Agad ko syang niyakap. Hindi ko magawang magalit dahil
naiintindihan ko sya. Niayakap rin ako nito at saka napangiti.

“Pa,” wala sa sariling usal ko.

“Ako nga,” sabi nya habang nakangiti.

Hindi matutumbasan ang saya na nararamdaman ko. Pero naalala kong hindi pa pala
tapos.

“Aziel!” Napatingin ako sa nagtawag ng pangalan ni Aziel at mula ro’n ay nakita ko

kung paanong sasaksakin ni Lala ito.

Mabilis akong lumipad sa gawi niya at humarang. Naramdaman ko ang pagtarak ng talim
ng espada ni Lala mula sa aking kaliwang dibdib. Nanlaki ang mata nya pero nakita
kong napangisi sya.

“CHISHELLE!!!”

“ANAK!”

Napasalampak ako sa sahig at agad akong sinalo ni Aziel. Mula sa kinalalagyan ko

nakita ko kung paanong pumatak ang luha nya at kung paanong nakita ang sakit mula
ro’n. Hindi ko aakalain na mangyayare ’to at hindi ko aakalin na hahantong ang
lahat sa ganito. Pumatak ang luha ko kasabay no’n ang unti-unting panlalabo ng
paningin ko. Ang kasiyahan ko ay ikaw at ang kahinaan ko ay ikaw rin. Hindi ko alam
paano akong humantong sa ganitong sitwasyon at hindi ko alam kung anong gagawin ko
kung sakaling mawala sya sa ’kin. Pero sa punto na ’to mukhang ipagkakait ng
tadhana ang lahat. Ako ang mang-iiwan at sya ang maiiwan. Kapalit no’n ang labis na
pangungulila.

CHAPTER 28

AZIEL’S POV

Hindi ko alam kung anong gagawin. Hindi ko alam paanong gagawin. Tumingin ako kay
Lala na ngayon ay nakangiti at masaya sa nakikita nya.

“Hinding-hindi kita mapapatawad sa ginawa mo!!!” Mula sa pulsuhan ni Charmeine

binaon ko ang aking pangil.

Kasabay no’n ang pagsipsip ko sa dugo nito. Naramdaman ko ang lakas na dumadaloy sa
katawan ko. Hindi ko titigil hanggang hindi namamatay ang babaeng pumatay sa ’yo,
pangako ’yan. Ipinikit ko ang mata ko at ramdam ko ang lakas mula sa dugo ni
Chishelle. Sinugod ko si Lala at sa bilis ko ay hindi sya agad nakailag. Kaya naman
tumalsik ito. Pero hindi sya nag-patalo at agad na bumangon saka muling nag-
teleport sa harapan ko at sinipa ako sa t’yan. Napaatras ako ng bahagya pero hindi
ko sya pinagbigyan kaya naman nag-teleport ako sa likuran nya at sinipa sya. Isang
iglap lang ay tumalsik ito at saka tinignan ako ng masama.

Mula sa paligid ay inisa-isa ko ang mga kalaban at sa liksi at bilis ko’y naubos
silang lahat. Nagulat sila Zime, Fuji at Hiro sa ginawa ko. Habang sila Jopheil at
Alex naman ay hawak si Chishelle.

“Gano’n mo kamahal ang babae na ’yan? Tsk, Aziel, wala na sya! Hindi na kailan man
maibabalik nyang galit mo ang babaeng wala na!”

“Hindi rin huhupa ang galit ko habang nakikita kitang buhay, Lala.” Muling nag-
teleport ako sa gawi ni Lala at saka ito sinuntok sa bandang t’yan nya.

Mula sa baba nakita ko ang espada at saka iyon pinulot at muling tumingin kay lala.
Mula sa kanang kamay ay inilabas nya rin ang espada nya. Kaya hindi rin ako nag-
patalo pa. Sinugod nya ako at gano’n din ako sa kanyan. Sinalag ko ang espada nya
at nagtitigan kami sa mata. Nakikita ko ang galit mula sa mga mata nya at ramdam ko
ang galit nya dahil sa nanginginig nyang mga kamay. Sinipa nya ako dahilan upang
napaatras ako pero hindi ako nag-patalo. Banayad ang bawat kilos naming dalawa at
ramdam kong malakas rin sya.

Hindi ko aakalain na magkakaganito ang Lala na nakilala ko noon. She’s beautiful

and the most kind girl that I ever met. I treat her as a sister of mine and I was
shock when she confess her feelings for me. But, I don’t have any feelings for her.
Hindi ko aakalain na sya ang dahilan bakit ako isinumpa. Dahil sya din pala ang
puno’t dulo nito.

—-— Flash Back --—

Habang nag-iisa sa gubat nakarinig ako ng tinig na nanghihingi ng tulong. Agad ko

’yon pinuntahan at nakita ko ang babaeng napapalibutan ng mga mababangis na hayop.
Agad ko syang tinulungan at agad na kinalaban ang mababangis na hayop na ’yon.
Natakot sila sa ’kin agad kong inalalayan ang babae.

“Ayos ka lang ba?” tanong ko. Nakatulala sya sa ’kin at tila nakakita ng anghel.
Ngumiti ako sa kanya. “Mukhang ayos ka lang?” muling sabi ko pa.

Nang makatayo sya ay inayos nya ang sarili nya at inilahad ang kamay sa ’kin.

“Ako si Lala! Ikaw anong pangalan mo?” nakangiting tanong nya sa ’kin.

“Aziel. Natutuwa akong makilala ka. Anong ginagawa mo dito sa gubat?” tanong ko.

“Naligaw kasi ako. P’wede mo bang ituro ang daan?”

“Sige, hahatid na kita sa inyo.” Hinatid ko sya.

Mula rito sa gubat naro’n ang tirahan nila at nakikita kong galing din ito sa
magandang angkan. Maganda sya at hindi iyong maipagkakaila. Ilang araw ang lumipas
at madalas kaming nag-kikita. Habang lumalaki kami’y pansin kong mas lalong
dumidikit sa ’kin si Lala. Masaya kaming nagtatawanan. Minsan ay lumilibot kami sa
buong Lamia. Nakilala na rin ng buong Lamia si Lala dahil narin sa galing nitong
gumawa ng mga potions at mga gamot. Hindi kataka-taka iyon dahil isa syang
mangkukulam.

Bawat angkan nila ay may kakayahan na magpagaling at may kakayahan na manumpa o

sumumpa. Sobrang hanga ako sa galing nya. Hindi ko aakalain na mahuhulog sya sa
’kin. Nang araw na ’yon, akala ko’y tanggap nya kung anong turing ko sa kanya.

“Aziel, a-ano… kasi… g-gusto kita,” sabi nya habang namumula ang kanyang mukha.
“Lala.” Lumapit sya sa ’kin at nagulat ako sa sunod nitong ginawa. Hinalikan nya
ako sa labi at agad ko syang naitulak sa gulat ko.

Nakita ko kung paanong nangilid ang luha nya at ramdam ko ng dismaya sa mga mata
nya.

“P-pasensya na. K-kasi,” hindi ko alam kung anong sasabihin ko. “K-kasi L-Lala, k-
kapatid lang ang turing ko sa ’yo,” nakayukong sabi ko.

Tumayo sya at nakita ko kung paano syang ngumiti sa ’kin ng pilit. “G-gano’n ba! A-
ano, ayus lang. Hahahaha. Ka-kalimutan nating nangyare ’to. A-ano… p-paalam… mag-
kita tayo bukas.” Umalis sya ng araw na ’yon.

Hindi ko alam kung anong nangyare nang araw na ’yon. Hindi na kailan man.

—-— End Of Flash Back --—

Hindi ko maintindihan kung bakit ang isang maamong mukha noon ay kalaban ko ngayon.
Mula ng araw na ’yon, hindi ko sya nakita hanggang sa magpakita ang matandang
mangkukulam na isinumpa ako. Iyong pala ay sya iyon, ilang ulit nya akong binalaan
pero hindi ako nakinig. Hindi ko magagawang mahalin ang babaeng parang kapatid ko
na. Hanggang sa dumating ang araw na isumpa nya ako. Pero kung hindi dahil sa sumpa
na ’yon ay hindi ko rin matututunan ang magmahal. Dahil ang pagmamahal ay magiging
kalakasan mo at the same time kahinaan.

“Kung sana minahal mo nalang ako, hindi na aabot sa ganito.” Pagod at nanghihina
nyang sabi.

“Hindi ko kayang turuan ang puso kong magmahal sa taong tinuring ko ng kapatid,
Lala.” Hingal na sagot ko.

Wala ’ni isa sa amin ang nagpapatalo. Parehong matigas at hindi papatinad. Muli nya
akong sinugod at sa hindi inaasahan ay aatakihin nya ako sa likuran ko. Hindi ako
nakakilos agad dahil do’n. Pero mabilis na napunta si Hiro sa likuran ko at
naitarak nito ang espada sa dibdib ni Lala. Nanlaki ang mata nya at hindi ako
makapaniwala sa nangyayare.

“Aahhh--—” Napadaing ito at napatingin sa kaliwang dibdib nya.

Unti-unting nalaglag ni Lala at agad na sinalo ko sya. Pero huli na dahil sumabog
ito na parang bula mula sa kawalan. Ang sakit sa ’kin na makita syang mawala at sa
mismong harapan ko pa. Hindi ko balak na patayin sya at wala akong balak dahil kaya
ko naman syang pabaguhin. Pero hindi ko rin alam kung paano.

“H-hindi.”

“Hindi na dapat pang mabuhay ang babae na ’yon. Sobrang kasamaan na ang naidulot
nya. Wala na si Chishelle dahil sa kagagawan nya!” galit na sabi ni Hiro.

Ramdam ko ang galit nya at hindi ako tutol do’n. Bumaba ako at muling lumapit kay
Chishelle.

“Come back to me please,” pakiusap kong bulong.

“Hindi man nakuha nila Ipos ang balak nila, nawala naman ng tuluyan ang anak ko
dahil sa gawa ng babaeng ’yon,” iyak na sabi ni Jopheil.

“Hindi natin hawak ang kapalaran na mero’n si Chishelle. Tanggapin natin ang
katotohanan,” sabi naman ni Alex.

Napatingala kami sa kalangitan ng bigla itong mag-liwanag. Mula sa mga kamay ko ay

unti-unting umangat si Chishelle at nalilito ako sa nangyayare.

“B-bakit? Bakit kukunin nila si Chishelle?” Napatayo din silang dalawa at nakikita
kong nalilito sa nangyayare.

“H-hindi rin namin alam,” sagot ni Jopheil at pareho kaming napatingala.

“H-hindi, sandali lang. Gusto ko pa sya mayakap. Gusto ko pa sya maramdaman.

Please!” paki-usap ko pero hindi no’n dininig ang sanabi ko.

Unti-unting nilamon ng liwanag ang katawan ni Chishelle at ang tanging natira

nalang ay ang damit nito na suot. Hindi ko alam kung anong gagawin ko gayong wala
na ang taong mahal ko.

“AAAAAAAHHHHH!!!” panaghoy ko habang hawak ang damit nya.

“Hindi namin alam kung anong nangyare, pero hindi namin ma-ipapangako sa ’yo kung
maibabalik pa si Chishelle. Sa ngayon, kailangan mong matutunan ang mabuhay bilang
kalahating bampira at kalahating anghel. Nasa iyo na ang dugo ni Chishelle at alam
kong hindi na ’yon maalis pa sa katawan mo. Ipangako mo ang bagay na ’to. Kailangan
mo ulit mamili ng bride mo sa susunod na limang daang taon. Dahil iyon lang ang
sulusyon upang mabuhay ka ng higit pa.” Tinapik ni Jopheil ang balikat ko saka nila
inilabas ang pakpak nila at umalis.

Napaluhod ako at napatulala. “How could I do that if there’s nothing else in my

heart but, Chishelle?” tanong ko sa aking sarili.

“Lilipas pa ang panahon,” sabi ni Hiro at tinapik din ang balikat ko.

“Kung ayaw mong kalimutan si mommy Chishelle, nandito naman ako. Handang pumalit
sa---waaaaa!!!” Agad na naging aso muli si Fuji at saka umupo sa isang tabi.

Hindi ko alam. Sa’n ko hahanapin muli ang bride ko kung hindi ko naman alam kung
paano. Lalake ako pero napaka-iyakin ko. Ang luhang kaninang pinipigilan ko ay
hindi ko na napigilan. Hindi ko matanggap! Hindi ko kailan man matatanggap! Hindi
ako maghahanap ng bride! Wala na akong pake kung mamatay ako, wala na akong pake
kung hindi na ako mabubuhay pa ng mahaba kung wala na rin naman ang dahilan ko para
mabuhay. All I need si Chishelle nothing else. Naramdaman kong parang may yumayakap
sa akin at ramdam ko ng init ng yakap na ’yon.

“Nawala man ako sa tabi mo ngayon, hindi ka maalis dito sa puso ko. Mananatili ka
rito habang buhay. Kahit anong mangyare, ikaw at ikaw lang ang mamahalin ko. I will
always love you no matter what, even though you are not with me. Hindi ako kailan
man maaring manatili sa puso mo, kailangan mo rin pakawalan ako upang papasukin ang
bagong magmamahal sa ’yo, higit pa sa pagmamahal ko. Sa ngayon, kailangan ko ng
mag-paalam mahal ko. Mahal kita, Aziel. Mahal na mahal,” matapos kong marinig ’yon
ay unti-unting nawala ang kakaibang yakap mula sa aking likuran.

“Mahal na mahal kita, Chishelle,” bumalandra ako sa sahig at saka muling umiyak.

Napakasakit sa ’kin ang isipin na hindi na kita makakasama. Ang gusto ko lang naman
ay makasama ang babaeng mahal ko at maging parte ng buong buhay ko. Kahit anong
mangyare ay hindi ako iiwan kahit pa ako ang pinakamasamang bampira sa mundo. Mula
ng araw na masilayan kita. Ang mga mata mo, mukha mo at ang ngiti mo. Kahit pa
pilit ’yon ay nagpapagaan sa loob ko. Kahit na ang boses mo ay minsan ko lang
marinig, para itong musika sa aking tainga. Sa susunod sana hindi na ipagkait sa
akin ang pagkakataon na magmahal ulit. Pero sa ngayon, hindi ko pa kaya.

Maging masuwerte ako sa ’yo, Chishelle dahil inunawa mo ’ko. Tinaggap mo kung sino
ako at minahal mo ang totoong ako. Kahit pa ako ang pumatay no’n sa mga nag-si-
silbing mga magulang mo ay namutawi sa puso mo ang pagmamahal. Hindi kita
makakalimutan ano man ang mangyare, mananatili ka dito sa aking puso mahal ko.

CHAPTER 29

CHANTAL’S POV

Supper pagod ako this day because of the paper works. Boss kong masyadong hambog
ang daming pinapagawa. Aba? Daig ko pa may-ari ng buong company na ’to. I’m just
his secretary though parang I’m his partnership. King inang kigwa, never in my life
na naging ganito ang trato ng mga boss not until nandito ako. Kung hindi lang
talaga malaki pasahod nitong hindot na ’to hindi ako papasok dito, e. Buti nalang
at kinakailangan ko ng pera dahil pinapaaral ko ang bunso kong kapatid. Matapos
kong ma-double check ang gawa ko ay nag-inat ako ng katawan. Nakakapagod umupo ng
mag-hapon ah?

Tinignan ko ang phone ko at saktong 6 na. Uwian na paksyet! May favorite time most
of all. Sumilip muna ako sa office ng boss ko at nakita kong naka-pikit sya habang
naka-upo ito sa chair nya at nakapatong ang kanyang dalawang paa sa mesa. Napaka-
bosaboss naman talaga. Kumatok ako at hindi parin nagbubukas ang mga mata nya.
Tulog na tulog ba sya? Hindi ko naman maalalang marami syang ginawa ngayon?
Cancelled lahat ng meeting nya dahil bugnot sya do’n. Huminga ako ng malalim at
saka tuluyang pumasok sa office nya.

“Ehem… b-boss? Out na po ako, baka may pahabol kang gagawin?” Paalam ko.

“Yes.” Nagulat ako sa sinabi nya.

“P-po? Pero kasi out na, over time na ako boss,” nakangusong sabi ko. “Ano pa po
bang ita-trabaho ko?” tanong ko.

“Me,” para akong nabingi sa sinabi nya.

“A-ano?”

“You heard me right?”

“E, ano namang i-ta-trabaho ko sa ’yo?”

“Hilutin mo ulo ko. Masakit.”

“May bayad ba ’yan.”

“Of course.”

“Ok, basta may bayad ok ako!” Agad akong lumapit sa kanya.

Malapit na rin naman akong makaalis dito sa pesteng kumpanya na ’to, e. Konting
tiis nalang Chantal makaka-graduate na kapatid mo sa college. Katulad ng sinabi nya
ay hinilot ko ang ulo nya. Napahinto ako ng bigla nyang hawakan ang dalawang kamay
ko at bigla akong hinila. Kaya naman ang p’westo namin ay parang yakap ko na sya
mula sa likuran nya. Ang bilis ng kabog ng puso ko sa ginawa nya at para akong
mamumula.

“Shit!” sabi ko at saka hinila ang kamay ko pero hindi ako nakaalis do’n.

“Stay.”

“Ano ako aso?”

“You’re not.”

“E, bakit stay? Uuwi na po ako boss. Need ko ng umuwi mag-hihintay kapatid ko.”
Pagpupumiglas ko.

“I’ll drive you home.”

“Pero hinatid nyo na po ako kahapon.”

“So?”

“So sir. Baka po anong isipin nila sa ’tin,” paliwanag ko.

“I don’t care.” Tumayo sya at hindi binitawan ang kamay ko.

Hila nya ako palabas ng building at napatingin ang guard sa amin kahit ang janitor.
Napangiwi nalang ako at sumunod sa kanya at mula sa parking lot naro’n ang kotse
nya. Sobrang gara no’n at ilang beses na akong nakasakay pero hindi parin ako
sanay. Nakakatakot magasgasan. Million ang halaga ng kotse na ’to kaya laging
marahan akong sumasakay. Binuksan nito ang pinto at sumakay na ako. Last kasing
naalala kong nag-inarte ako ay bigla ako nitong binuhat na parang sako at sa bilis
nya ay huli na ng maka-react ako. Nagulat kasi ako nasa driver’s seat na ka sya
tapos umandar na ang sasakyan. May seatbelt na rin ako that time kaya nagtaka ako
ng sobra.

Buong b’yahe kaming tahimik. Kahit hindi gaanong traffic ngayon dahil sa pandemic
wala ’ni isa ang nagsasalita sa amin. Lagi namang ganito ang senaryo naming dalawa.
Nang makarating sa bahay naro’n ang kapatid ko at nag-hihintay sa ’kin. Nakita ko
agad ang mapanuksong nitong tingin. Masama ko syang tinignan at agad naman itong
tumayo at lumapit sa gawi namin.

“Yow bayaw!” bati nito kay Sir. Aziel.

“Charl!” suway ko.

“Evening.”

“N-nako sir. Lagi nalang ganito bungad ng kapatid ko. Pasensya na.”

“No, it’s ok. Actually I like it.” Tumingin sa ’kin si Charl at tila tinutukso ako
sa sinabi ni Sir Aziel.

“King ina mo talaga!”

“Nako ate kinilig ka nga, e.”

“Anong kinilig! Anong kinilig!” inis na sabi ko.

“Kunwari ka pa ate! Nako, kung buhay pa sila mama at papa. Paniguradong sasang-ayon
sila sa ’kin!”

“E, ang kaso wala! Kaya magtigil kang punyeta baka hindi kita matant’ya. Wala kang
allowance for one week.”

“Joke lang naman ate.” Sabay peace sign at pumasok sa loob.

Hindi ko tuloy alam paano ako haharap ng maayos. Hindi naman ito ang unang beses o
huli pero naro’n ako parin ako sa nahihiya moment. Kingina kasi talaga netong
kapatid ko. Kung hindi ko lang kapatid ito baka napatay ko na ’to sa sobrang inis
ko. Lumapit sa ’kin ang boss ko at napaatras ako ng bahagya. Nabubuhay ang kaba sa
dibdib ko at alam kong hindi ’yon tama. Sa 23 years of existing in this world
ngayon ko lang naramdaman ang ganitong pakiramdam. Nakakainis lang dahil tuwing
nariyan sya nabubuhay ang kakaibang kiliti ng sistema ko.

“A-ano… sir… p-paalam na po.” Tumalikod na ako pero hindi pa man ako nakakaalis ng
hawakan nito ang kamay ko.

Napatingin ako sa kanya at nakita ko kung paanong nag-bago ang kulay ng mga mata
nya. Pati ang kakaibang paghaba ng kanyang pangil at lalo na ang kuko. Napasinghap
ako ng makita ko ’yon at naramdaman ko ang panginginig ng mga binti ko. Ngayon ko
lang nakita ang ganitong itsura ni Sir. Aziel. Hindi ako makapaniwala.

“Waw?” wala sa sariling usal ko.

“Hindi ka ba takot sa ’kin?” tanong nya.

Sa totoo lang ay natatakot ako. Pero grabe ang astig ng nangyare. Hindi na bago sa
’kin ang ganito kasi I have this friend named Fuji na kayang mag-palit ng anyo. Ang
astig nila sa totoo lang.

“Hindi. Ang astig nga, e!” manghang sabi ko.

Unti-unting nawala ang anyo na nya ’yon at bumalik sa dati. Kahit na gano’n ay ang
g’wapo talaga nya. Sana all g’wapo.

“I thought--—”

“Matatakot ko sa ’yo? E, halos araw-araw akong nakakakita ng multo matatakot pa ako

sa bampira? Isa pa I have this friend who have a super natural powers too. King ina
ang galing talaga!!!” nakangiting sabi ko habang nag-tatalon.

Napahinto ako kakatalon ko ng biglang hinapit ni sir Aziel ang bewang ko at

napalapit ako sa kanya. Ang bilog na b’wan ang nag-silbing liwanag sa aming dalawa
at ramdam ko ang kakaibang kaba sa puso ko. At the same time ay ang kakaibang
lumilipad sa t’yan ko. Ang mga mata nya ngayon ay brown, ang haba ng pilik mata nya
at ang g’wapo talaga nya. Kahit anong gawin kong iwas ang hindi sya magustuhan ay
hindi ko magawa. Inaamin kong nag-kaka-gusto ako sa boss kong ito. Pero tangina
sinong hindi magkakagusto sa isang Aziel Zyiar Crimpson na g’wapo na may-ari ng
Crimpson Company at astig?

Nakikita ko ang kakaibang reflection ko sa mga mata nya. Ang makita ang kakaibang
babae na hindi naman bago sa paningin ko pero lagi kong nakikita sa panaginip ko.
Maganda ito at maamo ang mukha nya at nakikita ko ang magandang ngiti nya. Hindi ko
alam kung bakit ang babae na ’yon ang nakikita ko kahit pa hindi naman ’yon ang
totoong anyo ko.

“If I have a chance to change my life, I would like to be with you until I became
an ordinary.” Nangunot ang noo ko sa sinabi nya.
“S-sir?”

“She said, If I have a chance to love again. I need to set her free and let someone
enter my heart again,” hindi ko naiintindihan ng sinasabi nya. “But that someone
reflecting to her figure,” unti-unti nitong inilapit ang mukha nya sa mukha ko.

Naramdaman ko ang labi nya sa labi ko. Sobrang lakas ng kabog ng puso ko at ramdam
ko ang kiliti ng bawat laman sa loob ko at hindi ’yon maipagkakaila. Ang bagal no’n
at ang banayad, ang bawat pag-hapos ng labi nya sa labi ko’y galak sa puso ko.
Hindi ko alam kung ilang minuto iyon o segundo pero ang sarap no’n sa pakiramdam.
Hindi ko alam kung paanong bibitawan ang labi nya at nakakahiya dahil hinabol ko
’yon. Napangiti sya dahil do’n at ramdam ko ang ngisi nya. Napakagat ako ng ng labi
ko at ramdam ko ang hiya sa katawan ko.

Bakit ba naman kasi ako nag-habol ng labi nya? Bakit naman din kasi ang lambot ng
labi na ’yon? Hindi ko alam kung paanong itatago ang mukha ko. Paano bang nangyare
’to? Kingina gusto kong lamunin ng lupa ngayon na. Gusto kong tapusin sarili kong
buhay para hindi na maalala ang nangyareng ito. Kahihiyan ito sa pagkatao ko.
Naingudngud ko ang ulo ko sa dibdib nya at ramdam ko ang hiya.

“N-nakakahiya,” bulong ko sa sarili ko.

“Can I say this word?”

“What word?”

“That I like you?” Napa-atras ako ng bahagya at tumingin sa kanya.

“S-sir?”

“You heard me.”

“O-opo pero? Kasi… tangina?” Napatakip ako ng bibig ko. “Seryoso po ba? Kasi parang
hindi naman po--—”

“Hindi ba halata? Hinatid sundo kita everyday tapos mag-tataka ka?”

“Luh?”

“Wala ka bang nahahalata sa mga pinag-gagawa ko?”

“Sir, akala ko kasi part lang ng trabaho ko.”

“Hindi part ng trabaho mo ang ganito, Chantal,” seryosong sabi nito na syang
ikinabigla ko.

No’ng nakaraang b’wan iyon nag-simula. Hindi ko alam na mula ng araw na ’yon ay
iyon na ang simula. Mero’n ba no’n? Hindi ko nga dama. Bawat hatid sundo nya, bawat
aya nya sa ’kin, bawat pagdadala nya ng bulaklak. Akala ko parte lang ng trabaho.
Gano’n ba ako ka-manhid? Naalala ko ang babaeng nasa panaginip ko. Ang mga katagang
sinabi nya sa ’kin ay hindi ko malilimutan.

—--------—

“Mahalin mo sya ng higit sa pag-mamahal ko.”

—-------—
Hindi ko alam kung may kinalaman sya sa pagkatao ni Aziel o baka sya ang dating
babaeng minahal ni Aziel. Hindi ko maintindihan at naguguluhan ako. Lumapit sa ’kin
si sir Aziel at napaatras naman ako. Papalapit sya ng papalapit habang ako ay
papaatras ng papaatras. Hanggang sa masandal ako sa pader. Kinorner nya ako ng
dalawang braso nya at hindi ako makakilos dahil nanginginig ang katawan ko.
Pinapakaba nya ako sa takot. Paulit-ulit ang nangyayare na ’to pero hindi parin ako
sanay.

“I’m Aziel Zyiar Villavion Crimpson. The king of Lamia kingdom and I chose you as
my bride,” hindi ako maka-react.

Anong sinabi nya? King of Lamia? Mero’n no’n? Hari sya? Waw? Seryoso ba ’to?
Nakangiti sya ngayon sa ’kin at muli ko na naman naramdaman ang labi ni Aziel sa
labi ko. Ang liwanag ng b’wan ay syang naging theme naming dalawa at hindi ko alam
paanong tatakas mula sa pagkaka-korner nya sa ’kin. Nanlaki ang mata ko ng bigla
nito akong yakapin at mas diniin nito ang halik nya.

Totoo ba ’to? Hindi ako makapaniwala. Hindi ko alam kung nananaginip lang ba ako o
talagang narinig ko ang sinabi nya. Pero nakakabingi.

I’m the chosen bride of a vampire king?

CHAPTER 30

CHANTAL’S POV

Kinabukasan paggising ko tinamad akong bumangon. May pasok ako pero tinamad akong
pumasok dahil sa nangyare kagabi. Hanggang ngayon ay iniisip ko kung totoo ang
lahat ng iyon. Hindi talaga ako bumangon. Hanggang sa marinig ko ang katok sa pinto
ko at agad na napatingin do’n.

“Ano ba Charl!!! Sinabi sa ’yo ayoko!!!” inis na sabi ko.

“Charl is not here.” Nanlaki ang mata ko ng marinig ang tinig.

Napatayo ako sa kama ko at hindi ko alam ang gagawin ko. Sa’n ako mag-tatago? Mas
lalo akong kinabahan ng pihitin nito ang door knob at sa sobrang taranta ko ay
tumama ako sa pinto ng banyo at napasalampak ako sa sahig. Napa-inda ako sa noo ko.
Nakita kong nataranta si Aziel at agad nitong nilapag ang hawak nya saka lumapit sa
’kin.

“King ina?” inis na sabi ko sa sarili ko.

“Do you think tatagos ka sa pinto?”

“King ina talaga. Nakakainis!!!” inda ko habang nakapabauktot.

Hindi ko alam kung tatawa ba ako o iiyak. Hindi ko alam anong gagawin ko kung
tatayo ba ako o hindi. Iyak tawa tuloy ako dahil sa sobrang lakas ng pagtama ko sa
pintuan ng banyo. Inalalayan ako ni Aziel at saka pinaupo sa kama at napatingin ako
sa salamin. Nanlaki ang mata ko ng makita ang sarili ko na may sungay sa gitna
mismo ng noo.

“HAHAHAHAHAHA! KING INA TALAGANG BUHAY ’TO!” tawa ko sa sarili ko habang hawak sa
noo ko.

“Sandali kukuha ako ice sa ref,” tumango lang ako kay Aziel at sa isang iglap ay
narito na ulit sya sa harapan ko habang hawak ang ice pack.

Nilagay ko ’yon sa noo ko at nakangusong tumingin sa kanya. Kung hindi ba naman ako
nataranta hindi sana ako tatama sa pinto ng pesteng cr na ’yon. Naamoy ko ang
pagkain na dala nya at nakita ko ’yon. Ang paborito kong almusal sa umaga. Fried
rice with fried egg and hotdog. Ang sarap no’n sa pang-amoy ko at natatakam ako
ro’n. Inalis ko ang ice pack saka lumapit sa pagkain na nakahanda at saka tinikman
iyon. Napa-waw ako kasi ang sarap nya mag-luto kahit friend rice lang ’yon.

“Mero’n nga kayong pinagkaiba pero hindi nalalayo sa panlasa.”

“Ha? Sino?” takang tanong ko.

“Nothing. Just finish your food,” sabi nya na sinunod ko naman.

Sa sobrang sarap no’n ay nag-request pa ako ng isa pa dahil hindi pa ako nabubusog.
Muli syang nag-luto at sumunod ako sa kusina. Hindi ko pinalampas na panoorin sya
dahil ang g’wapo kasi. Pero paulit-ulit na nag-pa-flash back sa ’kin ang nangyare
kagabi at napahawak ako sa labi ko ng maalala ang mga sandali na ’yon. Napangiti
ako ng bahagya at hindi ko inaasahan ay nagulat ako ng biglang lumitaw ang mukha ni
Aziel sa harapan ko.

“Kabayo!”

“Do I look like horse?”

“Bampira?”

“Tsk.”

“E, bakit kasi biglang sumusulpot!” inis na sabi ko saka umayos ng upo.

“Tapos na kasi itong niluto ko. Nag-pa-pantasya ka kaya hindi mo ’ko naririnig.”
Napangiwi ako sa sinabi nya.

Muli ay natakam ako at muling kumain. Umupo sya sa harapan ko habang nakapatong ang
parehong sino sa lamesa at ang mukha sa palad nya. Tuloy ay naiilang ako sa
ginagawa nya kasi hindi ako sanay. Ganito ba talaga ang feeling matitigan ng
g’wapo?

“Alam kong pangit ako. Hindi pa kasi ako naliligo.”

“Alam ko.”

“Na pangit ako?” takang tanong ko.

Ngumiti sya at parang may biglang nag-blink sa paligid nya at ngiti nya ang
nakikita ko. King ina ano na ba ito. “Na hindi ka pa naliligo. Mabaho kana.”
Biglang sumama ang mukha ko.

“Hmp!” Binilisan ko ng kumain at saka bumalik sa taas para maligo na.

Hindi ako papasok at hindi rin naman ako pipilitin ni sir? Nang matapos akong
maligo at magbihis ay bumaba na ako. Naro’n parin si Aziel. Naka-upo at tila may
hinihintay. Parang gusto ko tuloy bumalik sa taas at h’wag ng lumabas? Babalik sana
ako ng maramdaman kong may humawak sa magkabilang balikat ko. Nang tignan ko kung
sino ’yon ay nagulat akong si Aziel ’yon.

“Ano ba naman!” Gulat na sabi ko habang napasapo sa dibdib ko.

“Where are you going?” tanong nito sa ’kin.

“B-babalik sa taas?”

“For what?”

“May nalimutan? Hehehe,” lulusot ba ang palusot ko? “Anong nakalimutan mo?”

Ang seryoso ng mukha nya. Nakakatakot at hindi ko alam kung anong ipapalusot kong
nakalimutan ko. Napatingin ako sa paa ko at buti nalang hindi pa ako nakasapatos
kaya naman muli akong tumingin sa kanya. Ngumiti ako at pinahiwatig ang ibig kong
sabihin. Bigla syang nawala sa harapan ko at tinignan ko ang buong paligid. Nagulat
ako ng bigla itong lumitaw sa likuran ko at dahil nasa hagdanan kami ay muntik pa
akong malaglag na agad namang sinalo nya. Nakakagulat ang pagkilos nya at kahit
alam kong may kakaiba syang kakayahan ay hindi ako sanay sa mga pinapakita nya na
ito.

Nang masalo ako ay agad ako nitong inupo sa upuan at saka sinuot ang sapatos ko.
Feeling ko ko si Cinderella. King ina nakakainis kinikilig ako sa simpleng ginagawa
ng hindot na ito. Is this kalandian? Nang maikabit na nito ang sapatos ko ay
nakangiti syang tumingin sa ’kin.

“Naalala mo ba ang sinabi ko kagabi?” tanong nya.

Pakiningsyet! Eto na naman ang puso ko! Dumadagundong sa kaba at hindi ko

maipaliwanag, “A-alin do’n?” kinakabahang tanong ko.

“That you are my bride?”

“Hindi ba joke ’yon?” confuse na tanong ko.

“Mukha bang joke ’yon?”

“Luh, akala ko--—”

“Sasama ka na sa ’kin sa Lamia.” Nagulat ako sa sinabi nya at ng hawakan nya ako ay
narito na kami sa gubat.

Nakatayo ro’n ang parang pinto at pumasok kamo ro’n. Nang makapasok kami ay nag-iba
ang suot ko at nagulat ako sa nangyayare. Mas lalong nanlaki ang mga mata ko ng
makita ang mundo nila. Ang ganda nito at ang lawak. May sumalubong na mga karuwahe
sa amin at mula ro’n ay sumakay kami ni Aziel. Hindi ko magawang makaangal dahil
narito na rin kami. Paano ba ang tumakas sa lugar na ’to? Pero pakiningsyet? Kung
sa katulad nyang g’wapo ba naman ako ikakasal hindi na ako aangal pa. Ang dating
pantasya ko lang ngayon aasawahin na ako. Tama ba ang sinasabi ko sa utak ko?
Masyadong malandi ang utak ko at hindi ko alam kung dapat ko na bang itapon, e.
Pero feeling ko ay nakarating na ako no’n dito sa lugar na ’to.

Huminto ang karuwahe sa isang palasyo at nakita ko kung gaano iyon kaganda. Nang
makita ko ito ay namangha ako. Pumasok kami sa loob at sinenyasan ni Aziel ang mga
katulong. Nangunot ang noo ko dahil hinila ako ng mga katulong na ’yon. Tatanungin
ko pa sana sya kaso lang nahila na ako at pinasok sa isang k’warto at hindi na rin
ako nakapalag pa. Nang makapasok sa k’warto naro’n ang puting gown at ang ganda
no’n.
“P-para sa’n?” nauutal kong tanong.

“Kasal po.”

“What the fuck?” Hindi makapaniwalang usal ko. “AHHHH, AZIEL!!! KING INA! WALA KANG
SINABING IKAKASAL AGAD! HINDI PA AKO NAG-OO YAWA KA!!!” sigaw ko.

Hinawakan nila ang kamay at paa ko at hindi ako makapapumiglas pa dahil sa higpit
ng tali na ’to. Ano ba? Seryoso ba ’to? Inis na sabi ko sa sarili ko. Naipikit ko
nalang ang mga mata ko at hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

—--------—

Ang ganda ng paligid at ang sarap ng simoy ng hangin. Napatingin ako sa suot ko at
nakasuot na ako ng puting dress at nanlaki ang mata ko. Sumulpot sa kung sa’n ang
babaeng maganda. Ang amo ng kanyang mukha.

“S-sino ka? T-teka ang alam ko natutulog ako?”

“Tama.”

“E, bakit parang nasa heaven na ako?” nagtatakang sabi ko.

“Nakakatuwa ka,” nakangiting sabi nito sa ’kin.

“Hindi naman masyado,” pabebeng sabi ko naman.

Lumapit sya sa ’kin at hinawakan ang kamay ko. “Sobrang natutuwa ako. Ngayon na
muling nakapili na ang hari ng bagong hihirangin. Natutuwa akong sa pamamagitan mo,
muling nag-mahal ang taong mahal ko.” Nangunot ang noo ko.

“Ha?”

“Ako si Chishelle, paki sabi kay Aziel. H’wag syang mag-alala. Mahal na mahal ko
sya at hindi mag-babago ’yon. Natutuwa akong pinalaya nya na ako sa puso nya at
muling nag-papasok ng bago. Mahalin mo sya ng buong puso. Hindi ko gustong makita
syang nalulungkot. Pasayahin mo sya, para sa ’kin, Chantal.” Pumatak ang luha nya
sa kanyang mga mata.

“Iintindihin ko kahit hindi ko naiintindihan. Pero sige, wala na rin ’tong atrasan.
Sasabihin ko ang sinabi mo. H’wag kang mag-alala. Hindi rin naman plastic ang
pagkagusto ko sa kanya.” Ngumiti sya at pimunasan ko ang luha nya. “Ikaw ang
babaeng nakikita ko sa reflection mula sa mata nya. Ang taong nakikita nya ay hindi
ako, kung hindi ikaw. Gano’n pa man? Mamahalin ko sya ng higit sa pagmamahal mo.
Aba? Hindi ako papatalo!” proud kong sabi.

Mas ngumiti sya at saka ako niyakap, “Maraming salamat.”

Unti-unting nag-babago ang paligid kasabay ng unti-unti nyang paglalaho sa kawalan.

—--------—

Namulat ko ang mga mata ko at nakita ko ang dalawang tao sa harapan ko. Sinusuri
ata nila kung gising na ako. Pero agad kong minulat ang mata ko ng makita si Fuji.

“FUJI!!” Agad ko syang sinakal ng yakap ko.

“AACCCKKK!!!”
“Shit ka sa’n ka ba galing!”

“Well, nag-bakasyon.”

“Bakasyon?”

“Oo, bakasyon. Miss ko na rin bebe ko. It’s bebe time.” Sabay tingin sa babaeng
katabi nya.

“Oh my? Ang ganda mo! Pero mas maganda ako,” natawa silang pareho.

Napatingin ako sa sarili ko sa salamin at nanlaki ang mata ko, “Waw? Mas gumanda
ako ah?”

Bigla akong hinila nilang dalawa at mula sa pinto ay nakita ko si Charl na naka
toxidong itim.

“Kapatid!” Sabay naming sabi at saka kami nag-yakapan.

“Gago ka ang g’wapo mo!”

“Tsk. Kailan ka ba nag-karoon ng kapatid na pangit?” Tinarayan ko lang sya.

Tinignan ko ang labas at nagyaka dahil gabi na. “Gabi ang wedding?”

“He’s a vampire.”

“Great, a vampire king,” nakangiwing sabi ko.

Inaya na nila akong lumabas at sumunod na ako dahil hindi na ako makapaghintay na
sabihin kay Aziel ang sinabi ni Chishelle. Hindi man alam kung anong nasa nakaraan
nila alam kong mahal nila ang isa’t-isa. Nang makalabas ng palasyo ay mas namangha
ako sa nakita ko sa labas. Ang bilog na b’wan ay nag-rereflect sa kapangyarihan.
Ang laki nito at abot kamay lang ’yon. Nakikita ko ang ganda ng paligid dahil ito
ang nag-sisilbing liwanag. Mula sa pagbukas ng k’warto sa kaninang kinalagyan ko ay
naro’n ang pulang rosas. Dito naman sa labas ay puro’s puting rosas na kasing puti
ng gown na suot ko.

Hindi ko kailan man hiniling ang ganito pero kusang binigay sa ’kin. Lalo na ang
lalaking nasa unahan na nag-hihintay sa ’kin. Kung ano man ang nakaraan nyo ni
Chishelle, kung sino man sya sa buhay mo noon ay wala na akong pake ro’n. Ang
mahalaga ay ang ngayon.

EPILOGUE

RATED SPG (Slight lang HAHAHAHA)

CHANTAL’S POV

Nang makarating sa kinalalagyan ni Aziel. Namutawi na naman ang kaba sa aking

dibdib. Parang nangyare na ’to noon? Tinignan ko ang mga mata nya at wala na ro’n
ang reflection ni Chishelle kung hindi ang totoong ako na. Ngayon ko lang
naramdaman ang kakaibang pakiramdam. Mula sa sinag ng b’wan, nakikita ko ang ganda
ng buong paligid. Hinawakan ni Aziel ang kamay ko at mula sa harapan naro’n ang
pari. Nangunot ang noo ko at tumingin sa kanya.

“Hindi ba takot ang bampira sa mga priest?” takang tanong ko.

“Maraming bampira na ngayon ang nag-sisimba, ija.” Napasinghap ako ng biglang mag-
salita ang priest.

“Ayy father.” Gulat kong sabi. “Ang galeng?” wala sa sariling sabi ko.

Tumingin ako sa kanilang dalawa at na-confuse. Gano’n pala? “Uumpisahan na ba natin

o mag-ku-kuwentuhan muna tayo?”

“Teka lang father. Kasi, ang bilis netong hinayupak na boss ko. Inaya akong maging
bride without saying yes? Pero hindi ’yon ang issue ko.” Tumingin si Aziel sa akin
na nakakunot ang noo.

“E, ano?”

“Kasi may kilala akong, Maria. Gusto nyang iparating na mahal na mahal ka nya ano
man daw ang mangyare. Salamat daw at pinalaya mo na sya d’yan sa puso mo at nag-
papasok ng iba. Grabe, ang ganda ng babae na ’yon,” k’wento ko.

Nanatiling nakatitig sa akin si Aziel at hindi ko naintindihan kung naintindihan

nya ang sinabi ko baka may mali akong nasabi. Tumingin ako kay father at nag-kibit
balikat lamang ito sa akin. G’wapo naman si Aziel kung totoosin pero bakit parang
abnormal sya sa pagkakataon na ’to?

“Chishelle,” wala sa sariling usal nito.

Ang pangalan na ’yon ay hindi bago sa ’kin. Kasing ganda naman kasi nya ang
pangalan nya. Nakakatuwa at naka-usap ko sya kanina sa panaginip ko. Bigla akong
niyakap ni Aziel at naramdaman ko ang pag-taas baba ng balikat nito. Hindi ko alam
kung para sa’n ang iniiyak nya pero tama bang maging ganito sya ka-emotional
ngayon?

“Easy lang, h’wag kang masyadong ma-drama. Masayang-masaya si Chishelle ngayon.

Buti nalang at pina--—” hindi ko naituloy ang sasabihin ko ng bigla nitong hulihin
ang mukha ko at hinalikan ako.

Nanlaki ang mga mata ko ng ginawa nya ’yon at hindi ako nakagalaw kaagad. Hinapit
nya ako kasabay no’n ay ang pag-pikit ko ng mga mata ko. Ang sarap no’n sa
pakiramdam at ramdam ko ang kuryenteng dumadaloy sa katawan ko. Banayad at ang gaan
sa pakiramdam. Matapos ’yon ay unti-unting inilayo ni Aziel ang labi nya sa labi
ko. Pinag-dikit nya ang noo ko sa noo nya at ramdam ko ang pagmamahal nya sa ’kin.
Totoo ba ’tong nararamdaman ko? O baka dahil nakikita nya sa ’kin ang reflection ni
Chishelle kaya gano’n.

“I didn’t expect na muli akong magiging ganito. Three hundred years ago I feel like
I’m alone. All alone by myself. Not until nang makilala kita. Your figure was her
figure. Her reflection is your reflection. I thought, I can’t love again because
all I want is Chishelle. But now that you are here, in front of me and as my chosen
bride. Soon you will be my queen forever. Hindi na ako mag-iisa dahil kasama kita,”
parang bigla akong naguluhan sa sinabi nya.

“Bilang ako ba o bilang representative kay, Chishelle?” naiiyak na tanong ko.

“No, no, no. Not that. She said it already, I set her free. Because you are here.
Not as her, because of who you are,” ramdam kong totoo ang sinasabi nya.
Napangiti ako ng sabihin nya ’yon at hindi ko alam kung paano pa akong aangal.

“Ehem! Itutuloy pa ba?” Pareho kaming napatingin kay father at parehong tumawa.

“Hindi na, oo na agad. Gano’n din naman ang kalalabasan,” sabi ko habang tumatawa.

Tumingin sya kay Aziel at tila sinang-ayunan naman ni Aziel ang sinabi ko at saka
nag-kibit balikat ang priest, “Ok? You are now, King and Queen.”

Binigay na nya ang basbas nya sa amin at nag-palakpakan silang lahat sa amin. Bigla
akong binuhat ni Aziel at saka biglang may umulan na mga petals sa kalangitan. Ang
ganda no’n at mas lalo akong napagiti. Hindi ko alam kung nag-iilusyon lang ba ako
dahil nakita ko ang mukha ni Chishelle na naka tawa mula sa taas. Nag-umpisa na ang
kasiyahan sa gitna ng gabi at naging masaya ang bawat isa sa amin. Lalo na ang mga
tao sa Lamia dahil sa bagong reyna at s’yempre ako ’yon. Mula sa garden ay malaya
kong tinatanaw ang b’wan at nagulat ako ng may yumakap sa likuran ko. Napangiti ako
dahil si Aziel pala ’yon. Napabuntong hininga ako at humarap sa kanya.

Hinawakan ko ang kamay nya at saka ako ngumiti ng matamis. Nangunot pa ang noo nya
sa ginawa ko pero hindi ko ’yon pinansin. Gusto kong bigyan sila ni Chishelle ng
ka-unting panahon upang makapag-usap ulit. Gusto kong matiwasay dilang mag-paalam
sa isa’t-isa. Kaya naman gusto kong gawin itong pagkakataon.

“Gusto mo bang maka-usap si Chishelle sa huling pagkakataon?” tanong ko sa kanya.

“H-ha?”

“Sinabi ko lang ang pangalan naging bingi kana,” nakangiting sabi ko.

Hinawakan ko ang pisngi nya at hinarap sa akin. “I can do that for you as a gift.
Pero, limited lang ang oras nya sa katawan ko. Hindi naman ’to first time na
ginagawa ko pero… para sa ’yo kakayanin ko.” Dumistansya ako sa kanya at saka
huminga ng malalim.

Unti-unting naramdaman ko ang pag-alis ng kaluluwa ko sa katawan ko at pumalit ro’n

ang katawan ni Chishelle. Bago kasi ako makapaalam sa kanya no’n ay hiniling nya
ang isang bagay. Iyon ay ang makapagpaalam ng maayos kay Aziel. Hindi ito bago sa
’kin since noon pa ay tumutulong ako sa iba at pinapasanib sa katawan ko ang ibang
kaluluwa. Talent ko ba ’yon o gift? Hindi ko alam. Narito parin syempre ang
kaluluwa ko at hindi ako makikita ng kung sino lang. Nang makapasok na ng tuluyan
si Chishelle unti-unti nitong iminulat ang mga mata nya. Napangiti ako ng masilayan
ang pag-luha ng mga mata ni Aziel.

Ang luha na ’yon ay saya. Ramdam ko ’yon ay dahil din
pinapanood sila dalawa ay hindi ko maiwasan ang hindi
ko. Unti-unting inangat ni Chishelle ang kamay nya at
Ramdam ko ang pangungulila nila sa isa’t-isa. Pumatak
nila.
iyon sa pangungulila. Habang
masaktan. Pero naiintidihan
hinawakan ang mukha ni Aziel.
ang luha sa parehong mga mata

“A-Aziel,” wala sa sariling usal ni Chishelle.

Niyakap no Aziel si Chishelle at sobrang higpit no’n. “I-I missed you,” he said.

Napangiti ako at hindi maiwasan ang hindi mapaluha.

“I missed you too,” Chishelle said. “P-patawad kung iniwan kita agad.” Pareho
silang napa-upo sa damuhan.

“Ang tadhana na mismo ang gumawa ng paraan upang magkalayo tayo. Hindi ko alam kung
anong gagawin ko no’ng nawala ka.” Niyakap ulit ni Aziel si Chishelle.

“Thank you because you love me. Thank you kasi sa sandaling panahon na ’yon naging
totoo ka sa ’kin. Hindi kana mag-iisa ngayon. Nad’yan na si Chantal. She can love
you the way I love you. She can love you the more I love you. Kaya mahalin mo sya
higit sa pagmamahal mo sa ’kin.” Napangiti ako sa tagpo na ’to.

Unti-unting naramdaman ko ang panghihina ko at ramdam din ’yon ni Chishelle.

Limitado ang itatagal nya sa katawan ko kaya kinakailangan ko na rin bumalik.

“Mahal kita Chishelle. Hindi kita malilimutan kahit anong mangyare. Mamahalin ko si
Chantal higit sa pagmamahal ko sa ’yo. Salamat sa pagkakataon na ’to.” Hinalikan
nya sa noo si Chishelle.

Naramdaman kong hinihigop ang kaluluwa ko pabalik sa katawan ko at sa isang iglap

ay nakabalik na ako. Pero dahil sa nangyare ay nanghina ako at ramdam kong na
binuhat nya ako. Ngumiti sya sa ’kin at nakikita kong naging maaliwalas ang kanyang
mukha at nakikita ko kung gaano kasaya ang mukha nya ng sandali nitong maka-usap
ang unang taong minahal nya. Naramdaman kong nasa k’warto na kami at dahan-dahan
ako nitong inilapag sa kama. Nang mailapag ako nito ay unti-unti nyang hinawakan
ang mukha ko. Ang paghaplos ng palad nito sa pisngi ko ay syang kiliti sa sistema
ko.

Unti-unti nyang nilapit ang mukha nya sa mukha ko hanggang sa maramdaman ko ang
labi nya sa labi ko. Ang kakaibang halik na ’yon ay tila nag-bibigay ng init sa
aking katawan at ramdam ko ang kagustuhan at sensasyon nito. Pinulupot ko sa batok
nya ang parehong braso ko at tuluyan na syang pumatong sa ’kin. Ramdam ko ang bigat
nya pero hindi gano’n kabigat. Alam kong nagpapagaan sya sa ibabaw ko.

Ang bawat haplos ng kanyang kamay sa parte ng katawan ko ay nag-iiwan ng kiliti.

Unti-unti nitong natatanggal ang pagkakakabit ng gown ko. Malaki ang gown kaya
mahirap iyon tanggalin pero hindi iyon hadlang kay Aziel. Ang unti-unting paghaplos
din nito sa aking binti ay nararamdaman ko ang init. Bawat paghinga namin ay ramdam
ko ang pananabik.

Napahinto ako ng bigla nyang iangat ang isang binti ko at medyo ibinuka. Kaya naman
nangunot ang noo ko sa kanya.

“May gano’n?” takang tanong ko.

“Napanood ko.”

“Nanonood ka ng porn?”

“Sometimes?”

“Aziel?”

“Minsan kailangan ng lalake ’yon.”

“What the fuck?”

“Babe, I want to taste it and I want to you moan my name,” he said with a husky
voice.

Naramdaman ko ang pamumula ng mukha ko. Hindi ko na inangalan. Tutal naman ay kasal
na kami at handa na rin para dito. Pero hanggang ngayon hindi ko alam kung paanong
isi-sink sa itak ko ang nangyayare. Una ay naasiwa ako sa kanya. Hanggang sa
mahulog ako at hindi ko aakalain na ang dating crush ko ay syang bibihag ng puso
ko. Sabi kasi nila ay mapanakit ang love. Pero nakadepende siguro kung pa’no nyo
papangalagaan ang isa’t-isa at ang tiwala nyo. Bawat tao naman ay may kanya-kanyang
kinatatakutan at inaamin kong natatakot akong magmahal noon. Lalo na ng maramdaman
ko ng kakaibang pakiramdam kay Aziel mismo.

Hiniling kong mawala pero habang tumatagal ay lalong lumalalim. Sobrang natatakot
akong matulad sa iba na iniiwan at pinagpapalit sa iba. Iyon bang, hindi ka nalang
papansinin, manlalamig sa ’yo, iyon pala may iba na. Natatakot ako sa rejection,
regret at commitment. Not until I realize that, you need to face that fears of
yours to be brave. Kailangan ’yon sa buhay para matuto. Kailangan nyo ng
understanding sa isa’t-isa. H’wag masyadong taasan ang pride. Though, hindi ko pa
nararanasan ang gano’n. Pero alam kong darating ang punto na gano’n. I need to be
prepared.

Unti-unting bumaba ang halik ni Aziel sa akin papunta sa leeg ko. Ramdam ko ang
dausdos ng palad nito hanggang sa marating ang rikit ko. Mahina akong napa-ungol sa
ginawa nya at nakita ko kung gaano sya napangiti. Gano’n pa man, pinag-saluhan
namin ang gabi ng masaya at mag-kasama.

The End.

January 11 2021