Ik zit in de klas en kijk uit het raam weer een doodgewone dag denk ik maar als beter

had nagedacht dan zou ik weten dat sinds 200 jaar niets meer normaal is.
Zeer toepasselijk eigenlijk dat ik dit denk tijdens de geschiedenis les. Blake aandacht
ik vroeg welk zijn alle grootte evenementen die de afgelopen 200 jaar zijn gebeurd zij
meneer Pots.
Ik kijk hem aan en zeg de 1e en 2e wereldoorlog, de Vietnam oorlog de koude oorlog
de invasie van Rusland in Oekraïne en alle andere kleinere oorlogen en niet te
vergeten chernobyl en Fukushima dit alles eindigt met de inpakt van de 4 meteoren.
Meneer Pots kijkt me aan en knikt.
Soms vraag ik me af hoe ik gezien word door de leerkracht en andere. Ik ben groot
ongeveer één meter 88, atletisch gebouwd heb bruin haar dat altijd schuin valt en
bruine ogen. Maar wat het meest opvalt aan mij is het litteken in de vorm van een snee
over mijn linkeroog en natuurlijk het hatelijkste van allemaal de fel witte band om mijn
rechter pols. Iedereen heeft zo’n band alleen in een andere kleur van zwart tot rood,
geel, groen of blauw elke kleur is mogelijk.
Meneer Pots begint te praten tegen heel de klas ‘De 200 jaar van vernieling waar
Blake het daarstraks over had werd beëindigd door de 4 meteoren in bijna elk
continent lande er één. De eerste lande in Kansas, de tweede in Tsjechië, de derde
ergens in Afrika deze is vermist, niemand weet wat met degene van Afrika is gebeurd,
en als laatste lande de vierde in China. De meteoren gaven ons ook de armbanden.
Ze kwamen het eerst voor in na de 200 jaar van vernietiging en toevallig warren julliein
dat jaar geboren de tweeëntwintigste eeuw.
Ik hoor de bel ringen en pak mijn laptop in want ja bomen omhakken is illegaal
geworden en nu we geen last meer hebben van de klimaat opwarming kunnen we dat
beter zo houden. Ik stap het lokaal uit en ga aan de rand van het plein staan en wacht
op mijn best en enige vriend die ik heb Quin. Quin is ietwat apart hij draagt altijd rare
kleren en daarmee moet iedereen dan mee lachten en kan iedereen goed met hem
overweg. Vandaag had hij een deftig pak aan voor zijn presentatie Engels en een hoge
hoed zoals een goochelaar hij is zeer actief het tegenovergestelde van mij.
5 minuten later komt hij buiten later dan gewoonlijk maar hij zal waarschijnlijk gewoon
een vraag hebben gehad voor de leerkracht. We gaan op onze bank zitten hij staat
onder een boom op de hoek van het plein met een zicht op alle in en uit- ingangen en
zoals gewoonlijk beginnen we te praten. ‘Hey hoe gaat het gast’ zeg ik hij reageert niet
direct zoals gewoonlijk dus ik knip met mijn vingers en zeg ‘hallo aarde aan Quin’. Nu
kijkt hij me aan en zegt ‘ik heb al een hele dag een raar gevoel in mijn maag ik denk
dat er iets gaat gebeuren’.
Ik knik en zeg ‘ik heb al de hele dag hoofdpijn en pijn rond mijn pols en last bij het
ademen dus dat kan het zijn’. Hij gaat zitten en open zijn lunch box en zoals altijd
begint hij eerst met het leegdrinken van zijn cola voor hij reageert. Hij kijkt me aan en
vraagt ‘heb je zin om dit weekend te gaan jagen met mijn vader en mij’.
Ik knik heel snel en zeg ‘ja graag je weet dat ik het altijd leuk vind met jullie, om hoe
laat komen jullie me halen?’ Hij kijkt me aan en zegt ‘om 5 uur zoals gewoonlijk je weet
dat de everzwijnen dan het meest actief zijn.’ Ik weet zeker dat er iets lekkers te eten
zal zijn want ik ken de vader van Quin al heel lang en heel goed hij verdient goed geldt
en is altijd aardig tegen me. Hij is de vader die ik de laatste 6 jaar niet heb gehad.
Net zoals Quin pak ik ook mijn lunch box alleen pak ik eerst een doosje pijnstillers uit
mijn rugzak en pakte er 2 in plaats van 1 want met mijn gestalte kan het anders 3 uur
duren voor ze beginnen te werken. We praten nog wat verder over de leerkrachten en
over het jagen en dan gaat de bel ik voel de pijnstillers al werken.

We gaan terug naar ons klaslokaal op de 2e verdieping en ik ga aan mijn bank zitten
op de achterste rij. De pijn rond mijn pols is er nog en het ademen is nog altijd moeilijk
maar de hoofdpijn is minder. Mevrouw de ……….. wandelt de klas binnen en gaat
naar voren op het moment dat ze haar computer bereikt begin ik duizelig te worden.
En uit het niets is er een felle flits en verschijnt er een scherm voor mijn ogen ongeveer
een meter breed en een halve meter hoog met precies dezelfde kleur helder wit zoals
mijn armband. Ik zie dat iedereen omgedraaid zit en me met grote ogen aanstaart ook
mevrouw ………… kijkt me aan en zegt ‘rustig aan Blake niemand wilt dit maar blijf
rustig zitten en wacht tot de MPS hier is’. Iedereen probeert zoveel mogelijk afstand
van me te nemen en ze rennen allemaal de gang op en zo naar het plein.
Zo snel als ik kan probeer lees ik alle mogelijke opties die er zijn en de vragen die op
het scherm voor mij staan in totaal zijn het 10 vragen. In ongeveer tien minuten heb ik
de helft ingevuld wanneer ik na de 8e vraag een luide krak hoor weet ik het zeker de
MPS is er en ze zijn in de gang. Ik wil juist de 9 e