Voor iedereen het wist was het al zo ver.

De regen zoals het nu noemt raakte de aarde drie jaar geleden in Namibië ver van ons hier in
Amerika, eigenlijk is de regen een gigantische verbrokkelde meteoor maar de regen klonk beter vond
de media dus zo noemt het nu. En nu ben ik terug naar de realiteit van mijn doodgewone leven.
We kennen het allemaal wel we staan op wassen ons gezicht wisselen van kleren en gaan eten,
daarna poetsen we onze tanden en gaan naar school.

Maar vandaag veranderde dat alles voor mij: ik zat gewoon in de klas bezig met het examen voor mij.
Mijn laptop rechts een pad naar achteren en vooraan de leerkracht die kijkt of we niet spieken. Maar
boven alles die hatelijke armbanden die we moeten dragen de mijne is rood maar bij anderen is deze
geel, groen, blauw of zwart elke kleur is mogelijk wanneer uit het niets een scherm voor mijn ogen
verschijnt met meerdere keuzes. Ik weet wat ik moet doen en druk op de armband die iedereen had
gekregen drie jaar geleden. Het alarm loeit en iedereen kijkt me aan en begint weg te rennen.
Iedereen weet wat er gaat gebeuren binnen vijf minuten is he militaire power squad hier en zit ik in
een metalen truck onderweg naar een militaire basis.

Zo lang ik nog vrij ben duid ik de vragen aan op het scherm voor mij.
Van fysieke mutaties tot waar ik goed in ben wat mijn lievelingsdier is en hoe mijn leven gaat, wat ik
mijn vrije tijd doe en wat mijn favoriete wapen is en nog idiootere vragen waarop iedereen het
antwoordt weet over mij.
Maar alles zal veranderen om één reden OORLOG met de poort en de monsters.
Na één jaar

Dan zie ik ze de militaire power squad en voor ik het weet lig ik op de grond met de smaak van bloed
in mijn mond en voel koud staal in mijn nek en hoor iemand zeggen ‘stop met het aanduiden van de
vragen want vanaf nu ben je van het westerse militaire verbond ik hoop dat je lekker slaapt’ en dan
gaat alles zwart.