Ang Lobo at

ang Pusa.
Isinulat at Iginuhit ni:
Mary Jasmine M. Tabo
Isang araw, may isang maliit na pusa na
gumagala sa kagubatan. Tumakas siya sa
bahay dahil nakalimutang isara ng amo niya
ang pinto. Malamig at madilim ang gabing
noon, ngunit patuloy pa rin siyang lumakad.

Ito ang unang pagkakataon na mag-isa

siyang maglakad kaya nakaramdam siya ng
matinding takot. Gayunpaman, sinamantala
niya ang pagkakataong ito at saka nagpasya
na kapag bumalik siya ay lalakas siya. Sa
kaibuturan ng mga palumpong, siya ay
napagod at napagtanto na magpahinga
muna mula sa paglalakbay.
Humiga siya sa kama ng
mga dahon, at habang
lumilipas ang panahon,
lumiliwanag at lumiliwanag
ang buwan. Tumayo siya
muli at nag pasyang
magpatuloy, ngunit may
malakas na nalulong sa
hindi kalayuan. Ang boses
ay pumukaw sa interes ng
pusa, at nag dahan
dahang lumapit sa boses
upang makita kung maaari
niya itong maitanong kung
pwedeng maturuan siyang
maging malakas.
 Nanginginig siya sa takot, iniisip na baka
masaktan siya kapag lalapit, ngunit kahit
natatakot siya ay mas determinado siyang
papalapitin ang ito para lang matulungan siyang
maging malakas at matapang.

Nang dumating na siya sa malalim na parte nga

gubat at palapit na sa sinumang gumawa ng ingay
ay nabigla siya sa pagkita na ang umungol na
hayop ay isang malaking lobo. Ang pigura ng lobo
ay matangkad at makapangyarihan, sa mata ng
pusa, ito ay talagang isang nakakapigil ngunit
kamangha-manghang tanawin.
Lumapit siya sa lobo upang
magsalita. “Lobo, maaari po
bang turuan mo akong
maging malakas, gusto
kong maging kasing laki at
matapang mo, pero isa
lang akong kuting, paano
ako maging kasing husay
mo?”
“Anak, hindi mo na kailangan ang
tulong ko. Napakalakas mo na
kahit ang liit mo. Ika’y lumakad sa
malamig na kagubatan nang
walang patnubay at lumapit
sakin kahit natatakot ka dahil
napaka desperado mong
matuto, hindi mo namalayan na
habang papalapit ka sa akin, lalo
kang lumalakas." Sagot ng Lobo.
Itinaas niya ang ulo ng pusa at itinulak
ng mahina ang katawan ng pusa
patungo sa kanyang tahanan. Tama
nga ang Lobo, andami niyang
naranasang takot noong gabi ngunit
dahil sa determinasyon niya ay
naabutan niya ang soro nga walang
problema. Noon pa man ay malakas na
siya, ngunit dahil minamaliit niya ang
kanyang sarili, hindi niya napagtanto
ang kanyang tunay na potensyal.
"Umuwi ka na anak, ipagmalaki mo
ang iyong pagka matapang, alam
mong hindi mo kailangang maging
ibang tao para maging iba. Malakas
ka na sa maraming paraan. Kahit
anong mangyari, mamahalin ka
parin ng iyong amo. Sa katunayan,
tiyak na labis silang nag-aalala sayo
dahil nawala ka sa bahay. Malayo
ang babalikan mo bata kaya bilisan
mong umuwi." Tumango ang kuting
at nagpasalamat sa matalinong
lobo bago bumalik sa kanyang
tahanan.
Aral na makukuha sa
kwentong ito:
Kadalasan ay dahil sa limitadong
paniniwalang namana natin sa
ating paligid, hindi natin
napagtatanto ang ating tunay na
potensyal. Hayaang ipaliwanag
ng iyong kamalayan ang lahat ng
iyong mahigpit na paniniwala at
hanapin ang totoong ikaw.