ตอนที่ 451 รักษาหนิงซิน(4)

“ได้”

อวินชิงหย่าผงกศีรษะ มิได้คาดว่าอวินลัวเฟิ งจะมีจีหยก

ของผูเ้ ฒ่าหนิงอยูใ่ นมือ อย่างนีเองจึงได้มนใจนั
ั กเรือง
การมาเยือนสกุลหนิง

ครันเห็นทังสองกําลังจะย่างเข้าสกุลหนิง สีหน้าผูอ้ าวุโส

สีก็เปลียนทันใด จากนันก้าวมาด้านหน้า เพือหยุดสอง
อาหลาน

“นายท่าน ในเมืออวินลัวเฟิ งเป็ นแขกของเราแล้ว ก็

สมควรต้อนรับขับสูน้ างอย่างสมเกียรติ ทว่าข้าก็ยงั ไม่

8
เชือว่านางจะช่วยหนิงซินได้ ดีไม่ดีเรืองจะยิงเลวร้าย เร่ง
วันตายให้หนิงซินขึนมาเสียอีก!” ผูอ้ าวุโสสี ขบเขียว
เคียวฟั นกรอด “เช่นนัน ข้าจึงคิดว่าเราไม่ควรให้นางเข้า
เยียมหนิงซิน”

อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง ดวงตาทะมึนค่อยๆ เบนมายัง

ดวงหน้าเฒ่าของผูอ้ าวุโสสี ดวงตาคูน่ นกระจ่
ั างใสและ
เสียดแทงราวกับมองเห็นหัวใจผูอ้ าวุโสสีได้ทะลุปรุโปร่ง
ผ่านนัยน์ตาของเขาเอง

ได้สบนัยน์ตาเข้ากับสายตาเสียดแทงชวนอึดอัดนัน ผู้
อาวุโสสีก็ได้แต่กระถดถอยหลังไปเล็กน้อย

9
“อ้อ เจ้าไม่อยากให้ขา้ ช่วยหนิงซินหรอกรึ” อวินลัวเฟิ งไล่
ต้อนผูอ้ าวุโสสีอีกสองก้าวพลางกําจายรังสีอาํ มหิต
“เพราะลูกชายของเจ้าหลงรักหนิงซิน แต่นางไม่แลเขาใช่
ไหมเล่า แล้วเจ้าก็ไม่สบอารมณ์ดว้ ยอับอายขายหน้า จึง
มีความคิดว่าหากเขาไม่ได้นาง ก็อย่าได้มีใครได้นางไป
เลย ใช่หรือไม่”

สีหน้าผูอ้ าวุโสสีเปลียนจากหน้ามือเป็ นหลังมือ แล้วก็รบี

ละลําละลักปกป้องตัวเองเมือสังเกตเห็นสายตาชายวัย
กลางคนเคลือบแคลงขึนมาทันใด “ไร้สาระ! ข้าปฏิบตั ิ
กับหนิงซินเช่นบุตรีแท้ๆ มาตังแต่นางเกิด ข้าเองก็อยาก
เห็นนางหายดียงกว่
ิ าใครๆ! เจ้ามันบ่างช่างเสียมให้คน
เขาร้าวฉานกันชัดๆ นายท่าน อย่าไปฟั งวาจาเลือนเปื อน
ของนาง มาไม้นีย่อมไม่มีเจตนาดีอย่างแน่นอน!”

10
ครันกล่าวไปแล้วชายเฒ่าก็มองไปยังบุรุษวัยกลางคน
ด้วยความหวันวิตก แล้วหัวใจก็คอ่ ยๆ จมดิงลงเมือเห็น
ความไม่เชือใจในตัวอีกฝ่ าย

อวินลัวเฟิ ง! นางเด็กบ้า! กล้าดีอย่างไรมาพูดเรืองนีต่อ

หน้านายท่าน

หากนางไม่มีจีหยกของรุน่ ก่อนอยูใ่ นมือ เขาคงจัดการ

นางไปแล้ว!

“ผูอ้ าวุโสสี” ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยสีหน้าบึงตึง “ท่าน

เพิงพูดไปเองมิใช่หรือว่าอยากเห็นหนิงซิน หายดียงกว่
ิ า

11
ใครๆ ”

“ขอรับ ข้าสาบานว่าข้าหวังยิงกว่าใครๆ ว่านางจะหาย

ดี” ผูอ้ าวุโสสีรีบตอบรับพลางผงกศีรษะขึนลงซําๆ

บัดนีผูอ้ าวุโสสีเพียงแต่ตอ้ งการให้นายท่านเลิกสงสัยใน

ตัวตนเท่านัน ทว่าเขาก็มิได้ตระหนักเลยว่า ยิงพูดก็ยิง
ทําให้ชายวัยกลางคนรําคาญใจ คนทีปรารถนาเห็นหนิง
ซินหายดีทีสุดย่อมเป็ นบุพการีนาง! ผูอ้ าวุโสสีลืมเรืองนี
ไปเสียสนิท!

เขากล้าดีอย่างไรพูดออกมาว่าอยากเห็นหนิงซินหายดี
ยิงกว่าใครๆ!

12
แล้วเขาเล่า กระทังคนแปลกหน้ายังอยากเห็นลูกสาว
รอดชีวิตยิงกว่าตนอีกอย่างนันหรือ

ได้เห็นดวงหน้าโกรธขึงของชายวัยกลางคนแล้วผูอ้ าวุโส
สีก็ชกั จะหวาดหวาดหวัน ไม่เข้าใจว่าตน ได้พดู อะไรให้
นายท่านต้องขัดเคือง

ชายวัยกลางคนเหลือบแลผูอ้ าวุโสสีด้วยท่าทีเย็นชา จาก

นันหันมาหาอวินลัวเฟิ ง ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง แล้วเอ่ยถาม
ขึนว่า “เจ้ารักษาซินเอ๋อร์ได้จริงอย่างนันรึ”

ว่ากันตามตรง เขาเองก็คิดมิตา่ งไปจากผูอ้ าวุโสสี

13
อวินลัวเฟิ งน่ะหรือจะมีความสามารถ! อย่างไรก็ดี หาก
ไม่รกั ษาซินเอ๋อร์ก็คงไม่รอดแน่! เช่นนันเองเขาจึงได้แต่
ต้องเสียงยอมเชือนางสักครังเท่านัน แต่ก็มิได้หมาย
ความว่าตนจะยอมรับอวินชิงหย่าแห่งสกุลอวินเป็ นเขย!

“ท่านอา เสียวไป๋ ไปกัน”

อวินลัวเฟิ งตรงดิงเข้าประตูใหญ่สกุลหนิงทันทีโดยไม่
ตอบคําถามชายวัยกลางคน นางไม่มีความรูส้ กึ ดีๆ ให้
แก่คนในสกุลหนิงนีเลย นอกเสียจากหนิงซินและผูเ้ ฒ่า
หนิง...

14
ตอนที 452 รักษาหนิงซิน (5)

ภายในห้องรับรองส่วนตัว ม่านตาข่ายสีขาวราวหิมะ
ปลิวไสวกําจายกลินหอมอยูใ่ นสายลมอ่อน เมือมองเข้า
ไปก็จะเห็นเด็กสาวผูง้ ดงามนอนทอดกายอยูบ่ นเตียง
รางๆ

เด็กสาวหน้าซีดขาวนอนเงียบเชียบ ลมหายใจอ่อนแรง
ประหนึงว่ากายจะแตกสลายได้ทกุ เมือ

ได้เห็นสีหน้าไร้สีเลือดของเด็กสาวแล้วหัวใจอวินชิงหย่า
ก็จมดิงลง ดวงตาทะมึนอาบความรูส้ กึ ผิด หากมิใช่
เพราะเขา หนิงซินก็คงไม่ตอ้ งมาเจ็บตัว...

1
“อาการนางมิได้สาหัสนัก”

อวินลัวเฟิ งปลอบใจชายหนุ่มประหนึงว่าล่วงรูถ้ งึ ความ

รูส้ กึ ผิดและความเป็ นห่วงเป็ นใยในใจบุรุษ

ได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแล้วอวินชิงหย่าก็ใจชืนขึนในที
สุด หากอวินลัวเฟิ งบอกว่าไม่สาหัสแล้ว ก็ยอ่ มหมาย
ความว่าหนิงซินยังคงพอมีหนทางรอด

“ฮึม!”

ผูอ้ าวุโสสีทีตามพวกเขาเข้ามาในห้องส่วนตัวพ่นลมออก
2
จมูกแล้วเหลือบแลอวินลัวเฟิ งด้วยสายตา มุง่ ร้าย ดวง
หน้าชราอาบอาการหยามหมิน “เจ้าก็แค่แสร้งทําใช่ไหม
เล่า การโจมตีของลูอ่ ินทิงรอยรัวไว้ในหัวใจของหนิงซิ
น หากมิใช่เพราะหอโอสถยืดเวลาชีวิตของนางออกไป
ถึงสิบวันด้วยยาสมุนไพรอันลําค่าแล้ว หนิงซินคงไม่รอด
ตังแต่วนั นัน! และทังหมดนีก็เป็ นความผิดของเจ้า!”

ครันคิดถึงเรืองทีหนิงซินได้รบั บาดเจ็บสาหัสเพราะปก
ป้องอวินชิงหย่าแล้วก็อดขบเขียวเคียวฟั นมิได้ นางเด็กนี
ช่างโง่งมงายนัก! ลูกชายข้าสูอ้ ตุ ส่าห์ตามตืออยูห่ ลายปี
ก็ยงั ทําใจแข็ง ทว่าบัดนีกลับจะตาย เพือเจ้าขยะนี! แส่
หาเรืองเองแท้ๆ!

อวินชิงหยามิได้ตอบโต้อนั ใด คราวนีเขาเห็นด้วยกับผู้
3
อาวุโสสี ใช่แล้ว หากมิใช่เพือปกป้องตน หนิงซินจะต้อง
มาเจ็บตัวถึงเพียงนีได้อย่างไร

เขาติดหนีชีวิตนาง และคงชดใช้ได้ดว้ ยชีวิตของเขาเอง

เท่านัน!

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลผูอ้ าวุโสสีเย็นชา “หากเจ้าเปล่ง

วาจาออกมาอีกแม้เพียงหนึงคํา ข้าก็ไม่วา่ ทีจะ... ทําให้
เจ้าโง่เง่าตลอดกาล!”

“เจ้า...” ผูอ้ าวุโสสีโกรธจนตัวสันแล้วตะเบ็งเสียงลัน

พลางขบเขียวเคียวฟั น “เจ้ากล้าดีทาํ ตัวทะลึง เพียง
เพราะมีจีหยกของผูอ้ าวุโสอยูใ่ นมือเท่านัน! หากไม่มี

4
ท่านผูอ้ าวุโสคอยหนุนหลังแล้ว อย่างเจ้าจะทําอะไรได้”

“อย่างข้าจะทําอะไรได้น่ะรึ เดียวเจ้าก็รูเ้ อง แต่ตอนนีข้า

ต้องรักษาหนิงซิน ไม่มีเวลามาต่อปากต่อคํา กับเจ้า”

นางมาทีนีก็เพือรักษาหนิงซินและล้างแค้นให้อวินชิง
หย่า! ทว่าบัดนีหนิงซินไม่มีเวลาแล้ว นางจึงต้องลืมผู้
อาวุโสสีไปชัวคราวก่อน

“ท่านอาจารย์ขา้ สังให้เจ้าหุบปากไง ไม่ได้ยินอย่างนันรึ”

หลินรัวไป๋ จ้องผูอ้ าวุโสสีผูท้ าํ ทีจะเปิ ดปากอีกครัง จาก
นันก็บน่ พรําด้วยสีหน้าบึงตึง “ข้าไม่เคยเห็นตาเฒ่าทีใด
สมองทึมเช่นนีมาก่อน! ไม่มีใครปรามเขาบ้างเลยหรือ

5
อย่างไร”

ในสายตาเสียวไป๋ ใครก็ตามทีท่านอาจารย์ไม่ถกู ชะตา

ด้วยย่อมมิใช่คนดี! และเห็นได้ชดั ว่า ท่านอาจารย์มิพงึ
ใจผูค้ นสกุลหนิง รวมถึงอนาคตพ่อตาของท่านอานาง
ด้วย

เช่นนันเอง คนเหล่านีล้วนหาดีไม่ได้!

ดวงหน้าผูอ้ าวุโสสีหมองคลําลงด้วยโทสะ เขาทําทีจะพูด

ว่าอย่างไรทว่าก็ถกู เสียงข้างกายขัดขึนเสียก่อน

“หยุดได้แล้วผูอ้ าวุโสสี หนิงซินจะตายวันตายพรุง่ ไย

6
ท่านจึงไม่ปล่อยให้นางได้ลองหน่อยเล่า ลองเชือในตัว
เด็กสาวผูน้ ีดูสกั หนจะเป็ นไรไป” ผูอ้ าวุโสหนึงส่ายศีรษะ
พลางถอนหายใจ เบนสายตาไปยังเด็กสาวผูก้ าํ ลังจะสิน
ใจบนเตียง ความโศกเศร้าสว่างวาบขึนในดวงตา

ในฐานะทายาทแห่งสกุลหนิงแล้ว หนิงซินมิเคยได้รบั
การตามใจจนเสียคน และใจดีมีเมตตาต่อผูอ้ ืนเสมอ
เช่นนันเอง ไม่วา่ ใครต่างก็ชืนชมในตัวนาง

7
ตอนที 453 รักษาหนิงซิน (5)

ทว่าเขาก็ไม่คิดเลยว่าวันดีคืนดีนางจะต้องได้รบั บาดเจ็บ
สาหัสถึงเพียงนี! ไอ้พวกนครโอสถบัดซบกล้าดีอย่างไร
ทําเช่นนีกับนางได้!

จิตสังหารกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาผูอ้ าวุโสหนึง แม้

หนิงซินรอดชีวิต เขาก็จะไม่มีวนั ปล่อย พวกนคร
โอสถลอยนวล! พวกนันรูท้ งรู
ั ว้ า่ หนิงซินอยูท่ ีสกุลอวิน
แต่ก็ยงั รันบุกโจมตีสกุลอวิน เป็ นทีประจักษ์ ชัดเจนว่า
พวกเขาไม่เห็นสกุลหนิงอยูใ่ นสายตา!

อย่างไรก็ดี ผูอ้ าวุโสหนึงก็กล่าวโทษนครโอสถอย่างผิด

8
เพียนไป หากพวกเขารูส้ กั หน่อยว่าหนิงซิน ยังอยูท่ ีจวน
สกุลอวิน ก็ยอ่ มไม่เลือกเวลาดังกล่าวบุกโจมตีสกุลอวิน
เป็ นแน่! พวกเขาคิดเอาเองว่าหนิงซินได้จากไปพร้อมผู้
เฒ่าหนิงแล้ว จึงได้ตดั สินใจบุกสกุลอวิน

“โล่งใจ ในทีสุดก็พบผูม้ ีสติปัญญาสมประกอบในสกุล

หนิงนีเสียที” หลินรัวไป๋ เชิดคางขึน ดวงหน้าน้อย ชวน
เอ็นดูหยิงยโสโอหังนัก แล้วนางก็ตบบ่าผูอ้ าวุโสหนึงราว
กับกําลังสังสอนบทเรียน “ท่านจะทําใจไม่เชือ ในความ
สามารถของท่านอาจารย์ขา้ ได้อย่างไร หากท่านอาจารย์
ไม่เก่งจริง ไยผูอ้ าวุโสของท่านจึงได้มอบจีหยกให้แก่นาง
เล่า”

ชายวัยกลางคนหน้าแดง แรกเริมเดิมทีเขาไม่เชือใน
9
ความสามารถของอวินลัวเฟิ ง ซํายังออกจะเคืองใจทีนาง
ช่างหยาบคายนักเสียด้วยซํา! อย่างไรก็ดี หากเขารูส้ กั
หน่อยว่านางถือจีหยกของท่านพ่ออยูใ่ นมือ ก็คงจะไม่
หยาบคายกับนางถึงเพียงนี

“เสียวไป๋ อยูเ่ งียบๆ ” อวินลัวเฟิ งกล่าว “อย่ากวนข้าตอน

รักษาหนิงซิน! เข้าใจไหม”

“เจ้าค่ะ”

หลินรัวไป๋ ตอบรับนอบน้อมแล้วยืนนิงเงียบอยูข่ า้ งอ
วินลัวเฟิ ง มือหยิบเอาผลไม้สีแดงเคลือบนําตาลเสียบไม้
ออกมาเลียด้วยท่าทีน่าเอ็นดู

10
ทัวทังห้องค่อยสงบลง กระทังผูอ้ าวุโสสีเองก็มิกล้าเอ่ย
วาจาใดอีก! อย่างไรก็ดี ดวงตานันยังคงอาบด้วยแวว
หยามหมิน ชัดเจนว่าเขาไม่เชือว่าเด็กสาวผูน้ ีจะสามารถ
นําคนใกล้ตายฟื นคืนชีพกลับมาได้!

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

ท่ามกลางขุนเขาลึกปรากฏร่างชายชรากําลังอยูร่ ะหว่าง
การกรรมฐาน ได้ยินรายงานจากชายหนุ่มแล้วก็ลืมตา
ขึนทันใด ดวงหน้าชราเปี ยมด้วยโทสะ

11
“นครโอสถโจมตีสกุลอวินตอนทีข้าไม่อยูห่ รอกหรึ แล้ว
สกุลอวินเป็ นอย่างไรบ้าง”

“ท่านผูเ้ ฒ่าหนิงขอรับ คนสกุลอวินปลอดภัยดี ทว่าคุณ

หนูหนิงซินถูกลูอ่ ินทําร้ายบาดเจ็บสาหัส เพราะออกตัว
ปกป้องอวินชิงหย่า บัดนีจะเป็ นตายร้ายดีอย่างไรก็มิ
อาจทราบได้!”

ชายหนุ่มผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงคือแพทย์ประจํา

หอโอสถ เขาออกตามหาตัวผูเ้ ฒ่าหนิง ตามคําสังผูเ้ ฒ่า
หรง เคราะห์ดีทีพบตัวผูเ้ ฒ่าหนิงกําลังกรรมฐานเพิม
พลังฌานอยูท่ า่ มกลางขุนเขาลึกในเวลา ไม่นาน

12
ครันได้ยินถ้อยคํานันผูเ้ ฒ่าหนิงก็ระเบิดรังสีเ**◌้ยม
ทําลายต้นไม้รอบข้างทันใด โจนลุกขึนยืนด้วยโทสะ
พลางตะเบ็งเสียงลันหน้าถอดสี “ซินเอ๋อร์อยูท่ ีใด”

เมือไม่กีวันมานีท่านผูเ้ ฒ่ามีลางสังหรณ์วา่ ตนกําลงจะ

บรรลุ จึงได้ปล่อยหนิงซินไว้กบั สกุลอวิน เพือก้าวขึนสู่
พลังอีกระดับ หาทีทางสงบเงียบทําสมาธิเสริมพลังฌาน

ไม่คาดคิดเลยว่าจากไปไม่กีวันจะเกิดเรืองราวมากมาย
ถึงเพียงนี!

เจ้าพวกนครโอสถ! ลูอ่ ิน!

13
ดี!

ดีเหลือเกิน!

ในเมือกล้ามาทําร้ายหลานสาวกัน ตนก็จะทําให้พวกมัน
ต้องสํานึกเสียใจไปชัวชีวิต!

ชายหนุ่มเหลือบแลผูเ้ ฒ่าหนิงด้วยท่าทีระแวดระวัง
“นายหญิงฟางหย่าประคับประคองอาการหนิงซินไว้ได้
ชัวคราว ทว่านางมีเวลาเหลือเพียงสิบวันเท่านัน... ท่าน
ผูเ้ ฒ่าหรงเองก็ได้สง่ คนไปตามหาตัวทายาท สกุลอวิน
แล้ว ว่ากันว่ามีแต่นางเท่านันทีจะช่วยชีวิตหนิงซินได้”

14
สิบวันอย่างนันรึ!

ผูเ้ ฒ่าหนิงรูส้ กึ ว่าหัวใจหยุดเต้นแล้วเอ่ยถามว่า “เหลือ

เวลาอีกกีวัน”

“วันนีเป็ นวันสุดท้าย...”

“ว่าอย่างไรนะ” ดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงยิงซีดขาวลง “แล้ว

คุณหนูอวินเล่า นางกลับมาแล้วหรือยัง”

ชายหนุ่มผงกศีรษะ “คุณหนูอวินกลับมายังหลงหยวน
เมือสองสามวันทีแล้วขอรับ...”
15
16
ตอนที 454 รักษาหนิงซิน (7)

“นางกลับมาแล้วอย่างนันรึ ถ้าอย่างนันก็คอ่ ยเบาใจ” ผู้

เฒ่าหนิงกล่าวพลางถอนหายใจโล่งอก สีหน้ามิได้ ซีด
ขาวเช่นดังก่อนอีกต่อไป “ด้วยวิชาของนางแล้ว ตราบใด
ทีมีนางอยู่ ซินเอ๋อร์ยอ่ มปลอดภัย”

ได้ยินนําเสียงโล่งใจของผูเ้ ฒ่าหนิงแล้ว ชายหนุ่มก็กล่าว

ต่ออย่างระวังตัวว่า “ทว่าก่อนคุณหนูอวิน กลับมาน่ะสิ
ท่าน ผูอ้ าวุโสสีแห่งสกุลหนิงได้เดินทางมายังแคว้นหลง
หยวน นําตัวคุณหนูหนิงซินกลับไป ซํายังทําร้ายร่างกาย
นายหญิงฟางหย่าและอวินชิงหย่าแห่งสกุลอวินอีก
ด้วย!”

1
ตูม!

รังสีผเู้ ฒ่าหนิงทีค่อยสงบลงบัดนีกลับเกรียวกราดขึนมา
ทันใด จากนันก็ทบุ กําปั นลงบนผืนดิน เกิดเป็ นรูบนพืน
ขนาดเท่ากําปั นนันโดยพลัน

“เจ้าโง่นน!
ั อยากให้ซินเอ๋อร์ตายหรืออย่างไร”

ตราบใดทีอวินลัวเฟิ งกลับมา หนิงซินย่อมปลอดภัย ทว่า

เจ้าโง่นนกลั
ั บลักตัวหนิงซินไปด้วยกําลัง ซํายังทําร้าย
ร่างกายอวินชิงหย่าอีกด้วย! ทําอย่างนีมันเจตนาฆ่าหนิง
ซินชัดๆ!

2
ชายหนุ่มกลัวจนหัวหด ไม่คิดว่าผูเ้ ฒ่าหนิงผูอ้ อ่ นโยน
ตลอดมาจะเกรียวกราดได้ถงึ เพียงนี! ท่านคงจะโกรธ
แค้นมากทีเดียว

“ข้าต้องกลับสกุลเดียวนี! ซินเอ๋อร์ตอ้ งรอข้ากลับไปอยู่

แน่! แล้วข้าจะรัดคอเจ้าโง่นนเสี
ั ย!”

ถ้อยคําสุดท้ายของผูเ้ ฒ่าหนิงฟั งดูเศร้าสร้อยระคนแค้น

เคืองทีเดียว

หากซินเอ๋อร์ตอ้ งสินใจไป เขาจะไม่ปล่อยฆาตกรหน้า

ไหนไว้ทงสิ
ั น ไม่วา่ จะเป็ นพวกนครโอสถ หรือกระทังผู้

3
อาวุโสสีเองก็ตาม!

เขาจะฝังผูค้ นเหล่านีไปพร้อมกับซินเอ๋อร์!

“คือว่า...” ชายหนุ่มชําเลืองมองผูเ้ ฒ่าหนิงแล้วก็รบี หลบ

ตา “มีอีกเรืองทีข้ายังมิได้แจ้งให้ทา่ นทราบ หลังอวินลัว
เฟิ งทราบเรืองแล้วว่าสกุลหนิงได้นาํ ตัวหนิงซินกลับสกุล
ก็ออกเดินทางไปยังสกุลหนิงพร้อมกับ อวินชิงหย่า
หน่วยสอดแนมของเรารอบๆ สกุลหนิงแจ้งมาว่าได้เห็น
อวินลัวเฟิ งเข้าสกุลหนิงไปแล้ว...”

วันนีผูเ้ ฒ่าหนิงได้ประสบพบพานกับกระแสอารมณ์ขนๆ
ึ
ลงๆ บ่อยครังนัก

4
แรกเริมเดิมที เมือตนได้ลว่ งรูถ้ งึ พฤติกรรมของพวกนคร
โอสถแล้วก็เกรียวกราด จากนันโศกเศร้าใจ เมือได้รูเ้ รือง
อาการบาดเจ็บของหลานสาว! อย่างไรก็ดี ครันได้ยินว่า
อวินลัวเฟิ งกลับมายังแคว้นหลงหยวนแล้วก็โล่งใจ

ทว่าหลังจากนัน พอได้ยินว่าคนสกุลหนิงได้ลกั ตัวหนิงซิ

นไปก่อนอวินลัวเฟิ งกลับมา ตนก็เกิดสินหวังขึนมาอีก
ครา..

และสุดท้าย เจ้าหนุ่มนีก็เพิงมาบอกว่าอวินลัวเฟิ งได้เดิน

ทางถึงสกุลหนิงแล้วเป็ นทีเรียบร้อย!

5
ผูใ้ ดก็ตามได้มาพานพบกับความหวังและความสินหวัง
ซําๆ ติดต่อกันเช่นนีก็คงมีอนั ต้องหมดแรง จนล้มลงนอน
กันบ้าง! ทว่าผูเ้ ฒ่าหนิงได้แต่จอ้ งมองชายหนุ่มด้วยดวง
ตาเหม่อลอย

“ท่านผูเ้ ฒ่าหนิง...” ชายหนุ่มโบกไม้โบกมือหน้าดวงตาผู้

เฒ่าหนิงแล้วเอ่ยถามด้วยท่าทีหวันเกรง “ท่านยังปกติดี
หรือไม่” หากชายเฒ่าต้องมาหัวใจวายตายเพียงเพราะ
ตน คงได้ถกู ผูเ้ ฒ่าหรงเชือดทิงเอาป็ นแน่!

“ไม่มีอะไรดอก” ผูเ้ ฒ่าหนิงได้สติพลางส่ายศีรษะ เบน

สายตามายังชายหนุ่มเบืองหน้า “ทว่า ไยเจ้าถึงไม่รบี
บอกข้าเล่าว่าหนิงซินพ้นขีดอันตรายแล้ว”

6
ชายหนุ่มเพียงแต่แจ้งว่าหลานสาวของตนถูกพวกเลว
บัดซบจากนครโอสถทําร้าย และบัดนีอวินลัวเฟิ งก็กาํ ลัง
ทําการรักษานางอยู่ เท่านันก็เพียงพอ!

ไยจึงได้พดู นําท่วมทุง่ นัก

ชายหนุ่มถูศีรษะ “ท่านผูเ้ ฒ่าหรงกําชับให้ขา้ เล่า

เหตุการณ์อย่างละเอียด ข้าจึงพยายามแจงเหตุการณ์ให้
ท่านฟั งทุกประการ”

“ถ้าเช่นนันไยเจ้าจึงไม่รบี พูดให้จบภายในคราวเดียว”

7
“โถท่านผูเ้ ฒ่าหนิง” ชายหนุ่มแลดูโศกเศร้าใจ “ท่านนัน
ละไม่ยอมปล่อยให้ขา้ พูดให้จบในคราวเดียว ข้าเอ่ยปาก
ทีไรท่านก็คอยขัดคอข้าอยูร่ าไป
ํ หรือไม่ก็เปล่งรังสีออก
มาจนข้าตกใจกลัว”

“อย่างนันรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงสูดลมหายใจเข้าลึก สะกดกลัน

เพลิงพิโรธในจิตใจ จากนันกล่าวด้วยโทสะว่า “ข้าได้
มอบจีหยกซึงแสดงถึงอํานาจของสกุลหนิงไว้ให้แก่คณ
ุ
หนูอวิน หากมีจีหยกอยูใ่ นมือแล้ว พวกคน สกุลหนิง
ย่อมมิกล้ารังตัวนาง! บัดนีข้าขอตัวไปยังนครโอสถเพือ
ชําระหนีแค้นให้แก่หลานสาวก่อน!”

บัดนีเมือมีอวินลัวเฟิ งอยูท่ ีสกุลหนิงแล้ว หลานสาวของ

ตนย่อมปลอดภัย และนีเป็ นเวลาทีตนจะทําให้คนเหล่า
8
นันต้องชดใช้!

ตอนที 455 ให้พวกมันชดใช้ (1)

บัดนีนครโอสถตกอยูใ่ นภาวะวิกฤต หลินเกอจ้าวนคร

โอสถกําลังจิตตกหนัก เดินกลับไปกลับมา อยูท่ า่ มกลาง
โถงด้วยท่าทีหวาดหวาดหวัน

ทันใดนันเองก็มีคนรับใช้รุดรีเข้ามาโค้งคํานับนอบน้อม
9
“ใต้เท้า ผูเ้ ฒ่าหนิง นายใหญ่รุน่ ก่อน ของสกุลหนิงมา
เยือนขอรับ”

ได้ยินรายงานของคนรับใช้ดงั นัน หลินเกอก็เผยรอยยิม

ขมขืนสินหวังบนดวงหน้างาม “ในทีสุดก็มาแล้วสินะ”

เมือลูอ่ ินแจ้งข่าวว่าตนได้ทาํ ร้ายหนิงซินเข้า เขาก็รูแ้ ล้ว

ว่าไม่ชา้ ก็เร็วเดียวเจ้าเฒ่าแห่งสกุลหนิง ก็ตอ้ งตามมา
ชําระแค้น! และในเมือพวกตนเป็ นฝ่ ายผิด กระทังภาคี
แพทย์ก็คงหยุดชายเฒ่าผูน้ ีมิได้

“ฮ่าๆ” จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเย้ยหยันดังมาจากลานด้านหน้า

แล้วชายชราในอาภรณ์สีนาเงิ
ํ นก็กา้ วออกมาจากประตู

10
รอยยิมเหยียดเยาะประดับอยูบ่ นดวงหน้าเย็นชา

“ช่างน่าประทับใจนัก! ท่านจ้าวนครโอสถ! กระทังข้ายัง

ต้องยอมน้อมรับความตําต้อย! อย่างไรก็ดี นครโอสถได้
ทําผิดข้อตกลงสามปี บกุ เข้าโจมตีสกุลอวินเสียแล้ว หาก
ผูค้ นรูเ้ รืองเข้าชือเสียงจะไม่ป่นปี ย่อยยับเอาหรอกหรือ”

ดวงหน้าหลินเกอเปลียนไป “ผูเ้ ฒ่าหนิง นีคือเรือง

ระหว่างข้ากับสกุลอวิน...”

“ฮึม!” ผูเ้ ฒ่าหนิงพ่นลมออกจมูกกล่าวเย็นชา “ข้าไม่สน

ข้ารูเ้ พียงว่าอวินลัวเฟิ งแห่งสกุลอวิน คือหลานสาว
บุญธรรมในนามข้า และหลานสาวแท้ๆ ของข้าก็ยงั มา

11
ถูกเจ้าทําร้าย! เจ้าต้องชดใช้ในสิงทีได้กระทําเอาไว้!”

ได้ยินนําเสียงเย็นชาของผูเ้ ฒ่าหนิงแล้ว หลินเกอก็เผย

รอยยิมโรย “ผูเ้ ฒ่าหนิง ลูอ่ ินผิดก็จริง ทว่าข้า ก็ไม่คิด
หรอกว่าเราไม่มีสทิ ธิบุกโจมตีสกุลอวิน! สกุลอวินอยาก
ไม่รกั ษาสัญญาก่อนทําไม อวินชิงหย่ายังคงมีชีวิตอยู!่
ในเมือสกุลอวินไม่รกั ษาสัญญา ไยเราจึงต้องรักษาข้อ
ตกลงสามปี ดว้ ยเล่า”

หลินเกอพูดไป จิตสังหารก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา

บุตรชายสุดรักของเขาย่อมมีดีทีสุด! ไม่วา่ ใคร ก็เทียบ
เทียมกับเขามิได้ อวินชิงหย่ากล้าดีอย่างไรจึงได้หลู่
เกียรติลกู ชายสุดรักของตนต่อหน้าธารกํานัล เขาไม่มีวนั
ยอมรับเรืองนีได้เด็ดขาด!
12
ดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงหม่นทะมึนลงทีละเล็กละน้อย “เมือมี
การประลองย่อมมีผแู้ พ้ ลูกชายเจ้าพ่ายแพ้ ก็เพราะว่า
อ่อนแอกว่า เรืองนีจะโทษใครก็คงมิได้! เจ้าจะให้อวินชิง
หย่ายืนนิงปล่อยลูกชายเจ้าอัดเอาๆ อย่างนันรึ หากเป็ น
เช่นนันลูกชายเจ้าจะมาท้าประลองกับเขาตังแต่ทีแรกไป
ไย”

“ฮะๆ” หลินเกอเยาะ “ผูเ้ ฒ่าหนิง ท่านไม่เข้าใจความ

รูส้ กึ ข้า! ท่าทีอวินชิงหย่าไม่เพียงแต่ทาํ ร้ายศักดิศรีบตุ ร
ชาย ทว่ายังทําให้ขา้ ขัดเคืองนักอีกด้วย! เขาคือปี ศาจใน
หัวใจของลูกชายข้า หากเขาไม่ตาย ลูกชายข้าก็คงมิได้
อยูอ่ ย่างเป็ นสุข”

13
“แต่เจ้าเองก็สง่ คนตังมากมายไปไล่ลา่ อวินชิงหย่า ต้อน
ให้เขาต้องกบดานอยูใ่ นความมืดมิดถึงสิบปี นันยังไม่
เพียงพออีกอย่างนันรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงเอ่ยถามเย็นยะเยือก
ดวงตาดุดนั

“ไม่ ไม่พอ! ข้าต้องการให้เขาตาย! เขาต้องตายเท่านัน

ข้าจึงจะล้างความชิงชังในใจนีออกไปได้!” ดวงตาหลิน
เกอเกรียวกราดนัก ดวงหน้าหรือก็ดดุ นั

ผูเ้ ฒ่าหนิงส่ายศีรษะ “เจ้ามันฟั นเฟื อนไปแล้ว! เลือน

เปื อนกู่ไม่กลับ! อวินชิงหย่าเพียงแต่เอาชนะ ลูกชายเจ้า
ในการประลอง มิได้สงั หารหรือทําร้ายเขาจนพิการเสีย
หน่อย ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าไป จงเกลียดจงชังอะไรเขา
นักหนา! พูดไปกับคนฟั นเฟื อนเช่นเจ้าก็เสียเวลา วันนี
14
ข้ามาเพือให้เจ้าต้องชดใช้ในสิงทีได้กระทําไว้กบั หลาน
สาวของข้า!”

“ให้พวกข้าต้องชดใช้อย่างนันรึ” หลินเกอเยาะ มิได้ตืน

ตระหนกตกใจอีกต่อไป เขาสงบจิตลงจากนันเอ่ย ด้วย
นําเสียงเย็นชาว่า “ท่านพูดเรืองอะไรกัน ใช่แล้ว หนิงซิ
นบาดเจ็บก็จริง ทว่ามิได้เป็ นความผิดของพวกข้า เสีย
หน่อย จู่ๆ นางก็เอาตัวเข้าไปรับการโจมตีแทนอวินชิง
หย่าเอง! ท่านควรจะไปโทษสกุลอวิน ล้างแค้น พวกเขา
แทนข้า! หากมิใช่เพราะอวินชิงหย่า หลานสาวท่านก็คง
มิตอ้ งมาเจ็บตัว”

15
ตอนที 456 ให้พวกมันชดใช้ (2)

หลินเกอมิอาจเข้าใจได้วา่ เหตุใดหนิงซินจึงได้ตกหลุมรัก
อวินชิงหย่าถึงขันเสียงชีวิตตนเองเพือช่วยเขา!

หากมิใช่เพราะรัก นางคงไม่ทาํ เรืองไร้สาระเช่นนี

ผูเ้ ฒ่าหนิงนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวว่า “ข้าไม่คิดว่าอวินชิง

หย่าเป็ นคนไม่ดี ในสายตาข้าเขาเป็ นชายหนุ่มผูข้ ยัน
หมันเพียร มิเคยโอนอ่อนต่ออํานาจ ข้าชืนชมในศักดิศรี
ของเจ้าหนุ่มนัน! ส่วนสกุลอวินเองก็มิได้เลวร้ายดังทีเจ้า
กล่าว”

1
“ใช่แล้ว พวกเขามิได้แข็งแกร่งสักเท่าไร นายใหญ่แห่ง
สกุลหรือก็เป็ นเพียงแม่ทพั แห่งแคว้นหลงหยวน ทว่า
ตลอดหกเดือนทีผ่านมานี ข้าก็ได้เห็นว่าสมาชิกสกุลอวิน
ทุกคนล้วนแล้วแต่คคู่ วรแก่การยกย่อง” แรกเริมเดิมทีผู้
เฒ่าหนิงได้ออกเก็บรวบรวมข้อมูลของสกุลอวินเพือ
ตรวจสอบเบืองลึกเบืองหลังของอวินลัวเฟิ ง ทว่าตรวจ
สอบไปใจก็ชกั ชืนชมในศักดิศรีของคนเหล่านีขึนมา
อย่างลึกซึง

ได้ยินคําชืนชมของผูเ้ ฒ่าหนิงแล้ว หลินเกอก็สาํ แดงท่าที

หยามหมิน “ศักดิศรีอย่างนันรึ มีศกั ดิศรีแต่ไร้ซงพลั
ึ งก็
เท่านัน แม้อวินชิงหย่าจะภาคภูมิใจในตนเพียงใด ก็ยงั
ต้องหลบๆ ซ่อนอยูใ่ นความมืดมิดถึงหนึงทศวรรษเพราะ
เกรงกลัวพวกเรา! หากข้าเป็ นเขา ก็คงฆ่าตัวตายไปดี

2
กว่าต้องทนทุกข์ทรมานอยูถ่ งึ สิบปี ข้าว่าเขาก็เป็ นเพียง
ไอ้ขีขลาดคนหนึง ไม่อย่างนันคงไม่เลือกอยูม่ าได้จนถึง
บัดนี”

“เจ้าคิดผิดแล้ว” ผูเ้ ฒ่าหนิงเพ่งพิศหลินเกอด้วยแววตา

ตําหนิ “อวินชิงหย่ามิได้ปลิดชีพตน เพราะไม่อยากเห็น
บิดาต้องเสียบุตรชายไปอีกคนหลังเสียบุตรคนแรกไป
แล้ว! หากเขาเลือกฆ่าตัวตายข้าก็คง ไม่นบั ถือเขาถึง
เพียงนีดอก แต่เพราะเขาเลือกทีจะทนทุกข์ทรมานอยูถ่ งึ
สิบปี เพือครอบครัวต่างหาก ข้าจึงได้ นับถือใจชายหนุ่มผู้
นียิงนัก”

ผูเ้ ฒ่าหนิงว่าต่อไปประหนึงไม่สงั เกตเห็นดวงหน้าหลิน

เกอทีมืดทะมึนลงเรือยๆ “ส่วนสกุลอวินคนอืนๆ นัน...
3
อวินลัวเคยจงรักภักดีตอ่ ฮ่องเต้ของตนอย่างหน้ามืดตา
มัว ทว่าก็ยงั เป็ นบุรุษผูห้ า้ วหาญ ฮ่องเต้ ของอีกแคว้น
เกิดตกหลุมรักไป๋ หลิงสะใภ้ของเขาเข้า ซํายังได้ข่มขู่ให้
เขามอบตัวสะใภ้ของตนมาเสีย ไม่อย่างนันจะเกิด
สงคราม! อย่างไรก็ดี ท่ามกลางดินแดนทีชายเป็ นใหญ่
เขากลับสังให้ลกู ชายออกรบโดยไม่ลงั เล ปฏิเสธทีจะ
แลกเปลียนตัวสะใภ้ตนกับสวัสดิภาพ”

“ส่วนอวินหยางนันเล่า ข้าไม่รูเ้ รืองราวเขาเท่าไรนัก แต่

ถ้าหากว่าเขาสามารถนําทัพทหารนับล้าน แห่งหลง
หยวนเข้าต่อสูอ้ ย่างกล้าหาญในสมรภูมิรบได้ ก็คงต้อง
เป็ นชายผูม้ ีจิตใจแข็งแกร่งดีทีเดียว!”

ขณะผูเ้ ฒ่าหนิงกล่าวถึงคนสกุลอวิน นําเสียงก็เปี ยมด้วย

4
ความชืนชม แล้วรอยยิมก็เผยขึนบนดวงหน้าชรานัน
“อย่างไรก็ดี ท่ามกลางสกุลอวินทังหมดนี บุคคลทีข้า
นับถือทีสุดคืออวินลัวเฟิ ง”

“แม่นางผูน้ นนั
ั บว่าเป็ นตํานานผูเ้ ก็บงําความลับไว้มาก
เกินคาดเดา! ประหนึงว่าหากมีนางอยู่ ไม่วา่ อุปสรรคอัน
ใดก็ยอ่ มผ่านพ้นไปได้ดว้ ยดี! เจ้าคงไม่เข้าใจความรูส้ กึ นี
อย่างกับว่า... เมือข้าได้ยินว่านาง ได้เดินทางไปยังสกุล
หนิงแล้ว ข้าก็รูท้ นั ทีวา่ หลานสาวของข้าจะต้อง
ปลอดภัย”

พอเป็ นอวินลัวเฟิ งแล้วดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงก็ออ่ นโยนลง

อย่างไรก็ดี ครันมองไปยังหลินเกอ ดวงตาก็เผยความดุ
ดันขึนมาอีกครัง
5
“ฮะๆ!” หลินเกอแสยะยิมเยาะ ดวงตาเปี ยมด้วยความดู
หมินชิงชัง “นายใหญ่สกุลอวินเป็ นเพียง แม่ทพั กระจอก
ไปชืนชมกันถึงเพียงนัน ท่านคงเลอะเลือนไปแล้ว บนผืน
แผ่นดินนี อํานาจคือทุกสิงทุกอย่าง สกุลอวินไม่แข็ง
แกร่งพอ ดังนันจึงมีชะตาทีจะต้องถูกข้าเหยียบยําอย่าง
ไรเล่า!”

ผูเ้ ฒ่าหนิงชักจะเคืองขึนมาในทีสุดด้วยไม่คาดคิดว่าชาย
ผูน้ ีจะยังคงไม่สาํ นึก “หลินเกอเอ๋ย เชือข้าเถิด อวินลัว
เฟิ งพิเศษนัก ในภายภาคหน้าย่อมเห็นเป็ นปรากฏการณ์
อย่างแน่นอน ดีไม่ดีอีกสักประเดียวเถอะ เจ้าจะต้อง
วิงวอนร้องขอความเห็นใจจากนาง”

6
เด็กสาวผูน้ ีไม่เพียงแต่เปี ยมล้นด้วยพรสวรรค์ แต่ยงั มี
วิชาการแพทย์ไม่ธรรมดาชนิดหาตัวจับยาก แม้บดั นีนาง
ยังเป็ นเพียงปลาตัวน้อย แต่ทีของนางหาใช่บอ่ เล็กจิวไม่
และอีกไม่นานนางก็จะกลายเป็ น มังกรทองผงาดขึน
ท่ามกลางนภา

ตอนที 457 ให้พวกมันชดใช้ (3)

“ไม่ส”ิ ผูเ้ ฒ่าหนิงสันศีรษะราวกับฉุกคิดอะไรบางอย่าง

7
ขึนมาได้ “ข้าลืมไปเสียสนิท เจ้าคงไม่มีโอกาส ได้เห็น
หรอกกระมัง ช่างน่าเสียดาย...”

ใช่วา่ ทุกคนจะคูค่ วรได้เห็นนางเติบโต! ทีสําคัญ ท่าที

ของหลินเกอก็ได้ทา้ ทายฟางเส้นสุดท้ายของนางเข้าเสีย
แล้ว แม้ตนไม่ลงมือล้างแค้นเสียตอนนี นางย่อมไม่มีวนั
ปล่อยเขาไปอยูด่ ี!

ดวงตาหลินเกอฉายแววทะมึนสว่างวาบจากนันตะเบ็ง
เสียงแข็งพลางขบเขียวเคียวฟั น “ผูเ้ ฒ่าหนิง ท่านถูกล้าง
สมองเสียแล้ว!” ดวงหน้าหลินเกอยังคงสําแดงแวว
หยามหมินชิงชัง เป็ นทีประจักษ์วา่ มิได้ฟังถ้อยคําชาย
ชราเลยแม้แต่นอ้ ย “นางเป็ นเพียงหลานสาวแม่ทพั จะ
ไปเจริญก้าวหน้าอะไรได้มากมาย อย่ายกหางกัน ให้
8
มากไปหน่อยเลย ในเมืออวินชิงหย่ายังคงมีชีวิตอยู่ สกุล
อวินก็ตอ้ งถูกทําลาย!”

“ดี!” ดวงตาผูเ้ ฒ่าหนิงหม่นทะมึนจากนันก็เอ่ยเย็นยะ

เยือกว่า “ถ้าเช่นนันข้าก็จะไม่คยุ เรืองสกุลอวินกับเจ้า
อีก! เอาละ ส่งตัวลูอ่ ินเฒ่าจอมบัดซบมาได้แล้ว ข้าจะ
คิดบัญชีกบั เขา!”

ใช่วา่ ผูเ้ ฒ่าหนิงไม่อยากทําลายนครโอสถ แต่นครโอสถ

ควรให้สกุลอวินจัดการเสียจะดีกว่า! ทีสุดแล้วนครโอสถ
ก็เป็ นศัตรูคอู่ าฆาตของสกุลอวิน! การได้สงั หารศัตรูดว้ ย
นํามือตนนันย่อมดีทีสุด!

9
หากเป็ นเขาแล้ว ย่อมต้องการสังหารศัตรูดว้ ยนํามือ
ตนมากกว่าให้ผอู้ ืนมาแย่งชิงโอกาสไป! เช่นนันเอง
คราวนีเขาจึงมิได้มาเพือทําลายนครโอสถ หากแต่มา
เพือระบายความแค้นเคืองกับไอ้เฒ่าบัดซบลูอ่ ิน

“ผูเ้ ฒ่าหนิง!” สีหน้าหลินเกอเปลียน “อย่าให้มนั มากไป

นัก ลูอ่ ินทําผิดก็จริง ทว่าเขามิได้มีเจตนา ทําร้ายหลาน
สาวท่าน หากมิใช่เพราะหลานสาวท่านรีบเอาตัวออกไป
ปกป้องอวินชิงหย่าเอง จะบาดเจ็บเช่นนีได้อย่างไร”

“ฮึม! ข้าไม่สนว่าหลานสาวข้าพยายามจะปกป้องใคร
ข้ารูเ้ พียงว่าคนทีทําร้ายนางคือลูอ่ ิน! นําตัวเขามาให้ขา้
เดียวนี!” สีหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงมิได้สงบนิงอีกต่อไป หากแต่
แข็งกร้าวดุดนั
10
“ผูเ้ ฒ่าหนิง! อย่าลืมว่าบุตรีขา้ คือศิษย์ผอู้ าวุโสแห่งภาคี
แพทย์! ท่านไม่กลัวว่าตนต้องตกเป็ นศัตรู กับภาคีแพทย์
หรอกรึ”

ดวงตาหลินเกอยิงเย็นชา แม้รูว้ า่ ภาคีแพทย์คงทําอะไรผู้

เฒ่าหนิงมิได้ เขาก็ไม่อาจมอบตัวลูอ่ ิน ให้แก่ผเู้ ฒ่าหนิง
ได้ มิฉะนันนครโอสถคงต้องถึงคราวขายหน้าครังใหญ่
เป็ นแน่ เป็ นเรืองทีตนมิปรารถนา ให้เกิด!

“บุตรีอย่างนันรึ อ้อ บุตรีบญ

ุ ธรรมของเจ้าน่ะรึ” ผูเ้ ฒ่า
หนิงเผยรอยยิมเยาะ

11
หลินเกอข่มขู่เสียงตํา ดวงตาดุดนั “นางจะเป็ นบุตรีในไส้
ของข้าหรือไม่ก็ไม่สาํ คัญ ข้าเป็ นคนเลียงดูนางมาจนเติบ
ใหญ่ และนางก็อทุ ิศตัวให้แก่นครโอสถ หากท่านกล้าทํา
ร้ายลูอ่ ิน ท่านก็จะกลายเป็ นศัตรู กับภาคีแพทย์!”

หากผูเ้ ฒ่าหนิงจู่โจมพวกตนขึนมาก็ไม่รูว้ า่ จะต้านทานไว้

ได้หรือไม่... อย่างไรก็ดี เขาจะไม่ยอมอ่อนข้อ!

“ฮ่าๆ อย่าคิดพึงภาคีแพทย์เลย! เจ้าเป็ นผูก้ ระทําผิด

ก่อน ข้าขอดูหน่อยว่าใครมันจะกล้าขวางข้า มิให้ลา้ ง
แค้นให้หลานสาว!” อาภรณ์สีนาเงิ
ํ นของผูเ้ ฒ่าหนิงปลิว
ไสวอยูใ่ นสายลมอ่อน จากนันก็ปลดปล่อยรังสีวาง
อํานาจ ดวงหน้าอาบความมันใจและหยิงทระนงใน
ศักดิศรี
12
เขาเพียงแต่ลา้ งแค้นให้แก่หลานสาวเท่านัน แม้แต่ภาคี
แพทย์ก็ไม่มีสทิ ธิห้าม!

“ใต้เท้า” ขณะดวงหน้าหลินเกอยิงซีดขาวลง เสียงเย็นยะ

เยือกของลูอ่ ินก็เป็ นทีได้ยินมาจาก ด้านนอกโถง

เสียงนันยังไม่ทนั จากจางก็ปรากฏชายชราอาภรณ์เทา
ค่อยๆ ก้าวย่างเข้ามาจากด้านนอกโถง จากนัน เบนสาย
ตาเย็นเยียบมายังผูเ้ ฒ่าหนิงผูย้ ืนนิงอยูก่ ลางโถง

13
ตอนที 458 ให้พวกมันชดใช้ (4)

“ในเมือผูเ้ ฒ่าหนิงมาหาข้าถึงที ข้าก็จะจัดการเรืองนีด้วย

ตัวเอง” แม้ดวงตาจะมองดูผเู้ ฒ่าหนิง เขาก็กาํ ลังพูดอยู่
กับหลินเกอ

หลินเกอนิวหน้า “ได้! ผูอ้ าวุโสลูอ่ ิน เจ้าเฒ่าผูน้ ีเป็ นของ

ท่านแล้ว”

“ขอรับใต้เท้า” ลูอ่ ินโค้งคํานับ ดวงตาโอหังเบนมายังผู้

เฒ่าหนิง รอยยิมหยามหมินแขวนอยูเ่ หนือ ริมฝี ปาก “ผู้
เฒ่าหนิง ข้ารูว้ า่ ท่านแข็งแกร่งกว่าข้า จึงได้กล้ามาหาเรา
ถึงถิน! แต่ขา้ ก็ไม่คิดว่าตนทําอะไรผิด ท่านเองต่างหาก

1
ท่านมิได้อบรมสังสอนหลานสาวให้ดี ตามใจให้นางเสีย
คนจนยอมทุม่ เททังกายใจให้แก่ชาย!”

“ไร้สาระ!”

ตูม!

ผูเ้ ฒ่าหนิงระเบิดพลังขันสุด เส้นผมสีเทาปลิวสยายอยู่

ในสายลม ดวงตามีเพลิงพิโรธแผดเผา เปี ยมด้วยพลังยิง
คล้ายจะบุกทําลายได้ทกุ สิง

“บัดซบ!”

2
ผูเ้ ฒ่าหนิงยืนมือออกมาแล้วกายลูอ่ ินก็ถกู ยกลอยขึน
เส้นเลือดสีนาเงิ
ํ นบนหน้าผากผูเ้ ฒ่าหนิงปูดโปนเต้นตุบ
แลดูเกรียวกราดดุดนั ยิงนัก หลานสาวคือฟางเส้นสุด
ท้ายของชายชรา และเขาไม่มีวนั ยอมให้ใคร มาดูหมิน
นางเป็ นอันขาด!

“โถๆๆ ท่านเกรียวกราดเพราะอับอายนักใช่ไหมเล่า ทีข้า

พูดไปนันจริงใช่หรือไม่ หลานสาวท่าน เป็ นสาวเป็ นนาง
ยังมิได้ออกเรือนแต่กลับหน้าไม่อายไปร่วมเตียงกับ
ผูช้ ายเสียแล้ว! ข้าว่าทีหนิงซินยอมเสียงชีวิตปกป้องอวิน
ชิงหย่าคงไม่พน้ เป็ นเพราะว่านางได้มอบร่างกายให้แก่
เขาไปแล้วเป็ นแน่! ข้าพูดถูกไหมเล่า”

รอยยิมบนใบหน้าลูอ่ ินยิงฉีกกว้าง แลดูมิได้เกรงกลัวผู้

3
เฒ่าหนิงแต่อย่างใด

พลัก!

ผูเ้ ฒ่าหนิงกระแทกกายลูอ่ ินลงกับพืนพร้อมรัวหมัดใส่

ด้วยรังสีอาํ มหิตสุดต้านทาน ภายในชัวพริบตา ทังโต๊ะ
และเก้าอีรอบตัวต่างก็ถกู คลืนกระแทกยกขึนปลิวว่อน
ไปในอากาศ!

ลูอ่ ินผูบ้ ดั นีนอนแผ่หรากระอักเลือดอยูบ่ นพืนกลับยิงมี

รอยยิมหยามฉีกกว้างบนดวงหน้าซีดขาว

“ผูเ้ ฒ่าหนิงเอ๋ย ท่านสังหารข้าในวันนีก็ยงั มิอาจปฏิเสธ

4
คําของข้าได้ ท่านนันละทีผิดเพราะมิได้อบรมสังสอน
หลานสาวให้ดี พวกเราคือผูบ้ ริสทุ ธิ!”

ความหมายของชายเฒ่าคือหนิงซินเป็ นคนผิดทีถูกพวก
ตนทําร้าย! ทุกสิงทีนครโอสถได้กระทําลงไปล้วนมีความ
ชอบธรรม! หนิงซินสมควรเจ็บตัวแล้วเพราะนางไม่ควร
เข้ารับการโจมตีของเขาแทนอวินชิงหย่าเลย

พลัก!

ผูเ้ ฒ่าหนิงฟาดหมัดใส่ใบหน้าลูอ่ ินอีกครา ทันใดนันหน้า

ชายเฒ่าก็บวมชําประหนึงหัวสุกร โลหิตไหลทะลักออก
จากปากมิขาดสาย

5
“เจ้ารูอ้ ะไรไหม อวินชิงหย่าคือหลานเขยของข้า หลาน
สาวข้าไปอยูเ่ รือนคูห่ มันมันผิดตรงไหน”

อวินชิงหย่าเป็ นคนดีมีความกล้า หากหลานสาวแต่ง

งานออกเรือนไปกับเขาย่อมแคล้วคลาด จากความทุกข์
ยากใจอันใดทังปวง ทียิงไปกว่านัน สกุลอวินเองก็มี
อวินลัวเฟิ งผูม้ ีแววไปได้ไกล! รอเวลาผ่านไปสักหน่อย
เถิด ผูค้ นมากมายต้องหลังไหลมาปรารถนาผูกสัมพันธ์
กับสกุลอวินอย่างแน่นอน!

“ฮ่าๆ” ลูอ่ ินหัวเราะเสียงตําราวกับว่าแผนชัวในหัวเป็ นไป

ได้ดว้ ยดี ดวงตาฉายแสงมาดร้ายสว่างวาบพลางมองไป
ยังชายเฒ่าคุม้ คลังเบืองหน้าอย่างไม่ยาํ เกรง “โถ ทีแท้
6
สกุลหนิงก็ตกตําเสียจนทายาท ต้องไปแต่งงานกับชาย
เช่นอวินชิงหย่าแล้วรึ!”

ครันได้ยินถ้อยคําลูอ่ ินแล้ว ผูเ้ ฒ่าหนิงซึงเดิมทีมีเจตนา

จะสังหารก็คอ่ ยๆ สงบจิตใจลง กําปั นแข็งค้างอยูก่ ลาง
อากาศ

“ข้าเปลียนใจละ” ผูเ้ ฒ่าหนิงใจร่มลง ดวงตาจ้องไปยัง

ชายเฒ่าผูน้ อนแผ่หราอยูบ่ นพืนเขม็ง “แรกเริมเดิมทีขา้
ว่าจะสังหารเจ้า! ทว่าบัดนีข้าเปลียนใจแล้ว”

7
ตอนที 459 ให้พวกมันชดใช้ (5)

ลูอ่ ินยิมเยาะเบือนหน้าหนีไปมิยอมมองผูเ้ ฒ่าหนิง

“เพราะว่า...” ผูเ้ ฒ่าหนิงเบิกเนตรกว้างขึนเล็กน้อยแล้ว

ค่อยๆ เบนสายตาออกจากลูอ่ ินพลางเอ่ยเย็นชา “ข้า
สังหารเจ้าตอนนีเจ้าก็จะสบายเกินไป! ในเมือเจ้าดูถกู
สกุลอวินนัก ก็รอดูพวกเขาเหยียบยําเจ้า เข้าสักวันแล้ว
กัน เจ้าจงเบิกเนตรบัดซบนันรอไว้เถิด!”

แรกเริมเดิมทีผเู้ ฒ่าหนิงก็อยากจะฆ่าลูอ่ ินทิงอยูห่ รอก

8
ทว่าสุดท้ายก็เลือกทีจะไม่ทาํ รอให้คนเหล่านี ทีดูถกู ดู
หมินสกุลอวินนักต้องตกอยูใ่ นหุบเหวนรกแห่งความสิน
หวังดีกว่า

“ฮ่าๆๆ!” ลูอ่ ินหัวเราะลัน ดวงหน้าชราอาบโลหิตชวนให้

หวาดหวันดีทีเดียว “เหยียบยําพวกข้าอย่างนันรึ ผูเ้ ฒ่า
หนิง ท่านประเมินคนพวกนันสูงเกินไปแล้ว! ข้าว่าชาตินี
ทังชาติก็คงมิได้เห็นสกุลอวินก้าวลําเกินหน้าพวกเรา
นครโอสถไปดอก!”

แม้สกุลอวินจะมีอวินลัวเฟิ งเป็ นยอดอัจฉริยะแล้วจะ

ทําไมเล่า ยอดอัจฉริยะไปก็เท่านัน สุดท้าย บนผืนแผ่น
ดินนีก็มียอดอัจฉริยะมากมายทีจบชีวิตลงตังแต่ยงั เยาว์

9
ผูเ้ ฒ่าหนิงหรีเนตรลงเล็กน้อย แสงเย็นยะเยือกกระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตาชรา “ลูอ่ ินเอ๋ย ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เสียใจ
กับวาจาของเจ้าในวันนี”

กล่าวจบก็หนั ไปทางหลินเกอ จากนันเอ่ยด้วยนําเสียง

เย็นชาว่า “แม้ขา้ จะไม่สงั หารลูอ่ ิน พวกเจ้าก็ยงั คงต้อง
ชดใช้ในสิงทีได้กระทําลงไป! ข้าได้ยินมาว่าทีนครโอสถนี
มีตวั ยาลําค่ามากล้นทีเดียว โดยเฉพาะโสมโลหิตซึงมี
อายุเป็ นพันๆ ปี ...”

ดวงตาหลินเกอทะมึนลง “ท่านหมายความว่าอย่างไร”

10
ดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงอ่อนลงอีกครา จากนันกล่าวด้วยท่าที
ผ่อนคลายว่า “ฮ่าๆ ความหมายของข้า ไม่มีสงใดซั
ิ บ
ซ้อน ข้าต้องการโสมโลหิตของเจ้า!”

“ไม่มีทาง โสมโลหิตนีข้าจะนําไปจัดแสดงในงานชุมนุม
ทางการแพทย์อีกสามปี ขา้ งหน้า ข้าให้ไม่ได้!”

“หากเจ้าไม่ให้โสมโลหิตข้า ข้าก็จะไม่ไปไหนทังสิน!” ผู้

เฒ่าหนิงหย่อนกายลงนังสบายใจพร้อมเทนําชาให้ตน
เอง รอยยิมอ่อนจางแขวนอยูเ่ หนือริมฝี ปาก

คุณหนูอวินยอมลําบากเพือช่วยหลานสาวตน อุตส่าห์
ถ่อจากแคว้นหลงหยวนไปถึงสกุลหนิง ในฐานะปู่

11
บุญธรรมแต่ในนาม ก็ควรจะนําของรับขวัญติดไม้ติดมือ
กลับไปบ้าง นางเป็ นหมอย่อมสนใจในวัตถุดิบตัวยา เช่น
นันแล้วจะมิให้ฉกฉวยโอกาสกรรโชกของดีจากคนพวกนี
เสียหน่อยได้อย่างไร

“ผูเ้ ฒ่าหนิง ท่านเองก็ไม่ใช่แพทย์ ไยจึงได้ตอ้ งการวัตถุ

ดิบตัวยา” หลินเกอขบเขียวเคียวฟั น รูอ้ ยูว่ า่ เจ้าเฒ่านี
คงเคียวยาก ทว่าก็ไม่คิดเลยว่ามันจะจ้องโสมโลหิตไว้

โสมโลหิตนีลําค่านัก! ว่ากันว่าตราบใดทีคนใกล้ตายยัง
พอมีลมหายใจ เพียงฝานโสมโลหิตนีให้คาบไว้ก็จะช่วย
ยืดอายุตอ่ ไปได้อีกสองสามวันทีเดียว...

12
“เจ้าไม่ตอ้ งเป็ นแพทย์ก็ตอ้ งการของเหล่านีได้ หลินเก
อเอ๋ย คิดดูให้ดี เจ้าอยากให้ขา้ อยูท่ ีนี หรือมอบโสมโลหิต
มาให้ขา้ เสีย หมูน่ ีข้ามักอารมณ์ข่นุ มัว พอเบือๆ เข้าก็
ออกไปฆ่าคนเล่น” ผูเ้ ฒ่าหนิงกล่าวเสียงนุ่ม ค่อยๆ จิบ
ชาในมือสบายใจด้วยสีหน้าเฉย

ความหมายของชายชรานันชัดเจน หากหลินเกอไม่สง่
มอบโสมโลหิตอายุหลายพันปี นีให้ เขาก็จะอาศัยอยูท่ ี
นครโอสถแห่งนีพลางออกไปสังหารคนวันละหลายๆ คน
ทุกวันให้สาํ ราญใจเล่น ถึงแม้นครโอสถจะมีผคู้ นมาก
มาย ก็คงทนมิได้กบั ความป่ าเถือนของชายเฒ่า

“ผูเ้ ฒ่าหนิง ท่านแค้นเคืองลูอ่ ินก็ได้จดั การเขาจนหมอบ

ราบไปแล้ว ยังจะเรียกร้องเอาอะไรอีก” หลินเกอขบเขียว
13
เคียวฟั นถาม

ผูเ้ ฒ่าหนิงเหลือบแลเขา “ข้าต้องการโสมโลหิต ถ้าไม่ได้

ก็ไม่ไป!”

ชายเฒ่าตัดสินใจแล้ว ยืนกรานว่าพวกเขาต้องชดใช้ให้
ด้วยโสมโลหิตอายุหลายพันปี นี

14
ตอนที 460 ให้พวกมันชดใช้ (6)

“ดี เยียมมาก!”

หลินเกอเข่นรอยยิมพลางขบเขียวเคียวฟั น “ผูเ้ ฒ่าหนิง

ท่านอย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน! เอ้า ใครนําโสมโลหิต
มาทีซ!ิ ”

เสียใจอย่างนันรึ ผูเ้ ฒ่าหนิงเผยรอยยิมอ่อน คนของนคร

โอสถต่างหากทีจะต้องเสียใจ!

ครูห่ นึงหญิงรับใช้ก็กา้ วเข้ามาในโถง ในมือถือถาดโสม

โลหิต ครันผ้าแดงทีคลุมถาดอยูเ่ ปิ ดออก โสมสีแดงดัง
1
เลือดก็ปรากฏต่อสายตาทุกคน โสมนันเป็ นสีแดงสด
กําจายกลินเลือดเข้มข้น ทว่าผูค้ นก็มิได้รูส้ กึ คลืนเ**
ยนแต่อย่างใด กลับรูส้ กึ ว่าพลังชีและเลือดในกายพุง่
พล่านขึนด้วยสัมผัสกลินนัน

“ใช่แล้ว นีแลโสมโลหิตของแท้” ดวงตาผูเ้ ฒ่าหนิงรืนเริง

ใจ “ฉลาดมากทีไม่คิดเล่นลูกไม้ เอาของปลอมมาหลอก
ข้า เอาละ ข้าขอรับของขวัญนีไว้ดว้ ยความเต็มใจเลย
แล้วกัน ฮ่าๆ ” กล่าวจบ ผูเ้ ฒ่าหนิงก็บรรจงเก็บโสม
โลหิต

ดวงหน้าหลินเกอหมองคลําด้วยโทสะ จากนันออกคํา
บัญชาเสียงเย็น “ไปส่งแขกซิ!”

2
เขามิอยากเห็นหน้าชายชราอีกต่อไป มิฉะนันอาจหมด
ความอดทน ถอดหน้ากากแห่งไมตรีจิตนี ออกเสียก็เป็ น
ได้! แต่ก็เป็ นทีประจักษ์กนั ชัดเจนแล้วว่าระหว่างบุรุษทัง
สองไม่เหลือไมตรีจิตอันใดให้กนั อีกต่อไป

“จริงสินะ” ผูเ้ ฒ่าหนิงก้าวไปสองสามก้าวแล้วก็หยุด

ประหนึงว่าฉุกคิดอะไรได้ “ได้ยินว่านครโอสถ มี
ทรัพยากรล้นเหลือทีเดียว คงยังมีวตั ถุดิบตัวยาอีกเยอะ
สินะ ข้าเองก็อยากจะไปเยียมชมคลังของพวกเจ้า เสีย
หน่อย”

“เจ้าเฒ่านี อย่าให้มนั มากเกินไปนัก!” หลินเกอกําหมัด

แน่น เขาอดทนต่อชายแก่นีมานักต่อนัก แต่ไม่คิดเลยว่า
3
มันจะหน้าด้านหน้าทนถึงเพียงนี!

ได้เห็นดวงหน้าทะมึนของหลินเกอแล้ว ผูเ้ ฒ่าหนิงก็เผย

รอยยิมผ่อนคลาย “หากเจ้าคิดจะพาข้า ไปเยียมชมคลัง
ทรัพยากรอยูแ่ ล้ว ข้าก็คงจะหยุดตัวเองไว้เพียงเท่านัน
ทว่าในเมือเจ้าหยาบคายกับข้าถึงเพียงนี ข้าก็จะดึงดัน
ไปยังคลังทรัพยากรให้ได้!”

หลินเกอโกรธตัวสันถึงขันพูดไม่ออก หากสายตา
สามารถปลิดชีพผูค้ นได้ ผูเ้ ฒ่าหนิงคงถูกฆ่าตาย เป็ น
ร้อยเป็ นพันครัง...

“ใต้เท้า อย่ามัวไปหัวเสียกับคนบัดซบเช่นนันเลย” ลูอ่ ิน

4
ตะเกียกตะกายลุกขึนยืนโซซัดโซเซ ไปข้างหลินเกอ แวว
เจ้าเล่หก์ ระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา “ไอ้เฒ่าติดกับดักข้า
แล้ว”

ในเมือผูเ้ ฒ่าหนิงออกไปยังคลังทรัยพยากรแล้ว ลูอ่ ินจึง

กล้าเปล่งวาจา หากผูเ้ ฒ่าหนิงยังยืนอยู่ เขาย่อมไม่กล้า
พูดเป็ นแน่

หลินเกอหน้านิว “หมายความว่าอย่างไร”

“ฮ่าๆ” ลูอ่ ินเผยรอยยิมชัวร้าย “ผูเ้ ฒ่าหนิงรําคาญข้านัก

ถึงขันกล่าวว่าอวินชิงหย่าเป็ นอนาคต หลานเขย และต่อ
ให้เขาใจสงบลงแล้ว ก็ยอ่ มแต่งหนิงซินกับอวินชิงหย่า

5
อยูด่ ีเพือรักษาคํามัน หากเป็ นเช่นนัน อิทธิพลของสกุล
หนิงก็มีชะตาต้องจบสินลงในมือของหนิงซินนันแล...”

หนิงซินคือทายาทแห่งสกุลหนิง แม้นางมีพรสวรรค์เลิศ
ลํา ก็ยงั ต้องแต่งงานกับอวินชิงหย่า ผูไ้ ร้ซงพลั
ึ งอันใด!
หากหนิงซินแต่งกับชายศีลเสมอกันพวกเขาคงหาโอกาส
ชําระหนีแค้นได้ยาก!

“แต่ตราบใดทียังมีผเู้ ฒ่าหนิงอยู่ เราก็ทาํ อะไรสกุลหนิงมิ

ได้!” คิวหลินเกอยิงขมวดมุน่ ดวงหน้าเจือแววสินหวัง

“ใต้เท้า ท่านคิดว่าผูเ้ ฒ่าหนิงหายขาดจากโรคร้ายแล้ว

จริงอย่างนันรึ” ลูอ่ ินชําเลืองมองหลินเกอ “แพทย์มาก

6
มายได้ทาํ การรักษาผูเ้ ฒ่าหนิง ทุกคนล้วนบอกกล่าวเป็ น
เสียงเดียวกันว่าผูเ้ ฒ่าหนิงสินหนทางแล้ว แต่จ่ๆู ก็
มาบอกว่าอวินลัวเฟิ งรักษาตนจนหายขาดแล้วอย่างนัน
รึ ท่านเชือลงรึ ข้าว่าผูเ้ ฒ่าหนิงคงรูต้ วั ว่าอีกประเดียว ก็
ต้องตายแล้ว จึงได้แต่งเรืองโกหกเพือปกป้องสกุลหนิง”

ตอนที 461 ให้พวกมันชดใช้ (7)

สกุลหนิงมีผเู้ ฒ่าหนิงเป็ นทีพึง หากไร้ซงผู

ึ เ้ ฒ่าหนิงแล้ว
7
ไซร้ สกุลหนิงก็หาได้เป็ นภัยคุกคามอีกต่อไป!

หลินเกอถอนหายใจ “แม้อวินชิงหย่ายังไม่ตาย ก็ควรจะ

มีชีวิตอยูอ่ ย่างสวะ แต่ทีไหนได้ เขากลับ สุขสบายดีครบ
สามสิบสอง หรืออาจได้อวินลัวเฟิ งช่วยไว้จริง...”

ลูอ่ ินฟึ ดฟั ด ทีแรกเขาก็คิดแบบเดียวกันกับหลินเกอ ทว่า

หลังจากหลงหยวนมาเขาก็ได้แอบสืบประวัติ อวินลัว
เฟิ ง! เรืองกลายเป็ นว่าเด็กสาวหาได้เป็ นศิษย์มีอาจารย์
ไม่ ทว่าเหตุใดนางจึงได้มีวิชาการแพทย์ ยอดเยียมเพียง
นันเล่า

นางเรียนรูแ้ บบครูพกั ลักจํารึ เป็ นไปได้ดว้ ยรึ

8
แต่อวินลัวเฟิ งเองก็ได้คืนความเป็ นชายให้แก่ขนั ทีกลาง
วังหลวงแห่งหลงหยวน...

หรือบางทีนางอาจมีตวั ยาสมุนไพรลําค่าอยูใ่ นมือ! เขา

ได้ยินมาว่ามีตวั ยาบางชนิดสามารถฟื นกระดูก ทีหักไป
แล้วขึนมาใหม่ได้ ดังนันเรืองนีจึงมิอาจทดสอบความ
สามารถของนางได้

“นายท่าน ถึงแม้เราได้จดั การอวินชิงหย่าไปอาการสาหัส

เมือกว่าสิบปี ทีแล้ว เขาอาจมิได้พิการจริงก็ได้! บางทีเขา
อาจฟื นตัวจากบาดแผลได้นานแล้ว และเพียงแต่เก็บตัว
เงียบตลอดหนึงทศวรรษทีผ่านมานี”

9
ได้ยินคําวิเคราะห์ของลูอ่ ินแล้ว หลินเกอก็ผงกศีรษะเห็น
ด้วย “ทีเจ้าว่ามาก็ถกู เรายังมิเคยได้เห็นความสามารถที
แท้จริงของอวินลัวเฟิ ง แล้วจะรูไ้ ด้อย่างไรว่านางมีดีที
วิชาแพทย์จริง ดีไม่ดีนางอาจเป็ นพวก ต้มตุน๋ ก็เป็ นได้”

รอยยิมเยาะปรากฏขึนบนใบหน้าลูอ่ ิน “ใต้เท้า ข้าว่าผู้

เฒ่าหนิงคงอยูไ่ ด้อีกไม่นาน ก่อนหน้านันเราก็อย่าเพิงไป
ยุง่ กับสกุลอวินเลย ประเดียวไอ้เฒ่าจะออกมาห้ามทัพ
เราอีก ขอให้มนั ตายไปเถิด จะสกุลอวิน หรือสกุลหนิงก็
ช่าง จะทําลายเสียให้ราบก็ง่ายประหนึงพลิกฝ่ ามือ”

“ผูเ้ ฒ่าลูอ่ ิน เจ้าพูดถูกทีเดียว” ครันหลินเกอคิดถึงความ

อับอายในวันนี จิตสังหารก็กระเพือมไหว อยูใ่ นดวงตา
10
“จะว่าไป ลูกชายข้าเป็ นอย่างไรบ้าง”

ลูอ่ ินชะงักแล้วนิงเงียบไป ผ่านไปครูใ่ หญ่จงึ ได้ตอบรับว่า

“นายน้อยกระฟั ดกระเฟี ยดหนักเมือได้รูว้ า่ อวินชิงหย่า
ยังมีชีวิตอยู่ ใครก็หยุดยังเขามิได้!”

“อย่างนันรึ” หลินเกอทอดถอนใจปลงตก แล้วสีหน้าก็

อ่อนลง “จะอย่างไรก็ช่าง จงไปบอกเขาว่าข้า จะล้าง
แค้นให้ อวินชิงหย่า... มีชีวิตอยูไ่ ด้อีกไม่นานหรอก!”

...

ในห้องส่วนตัวของหนิงซิน เด็กสาวนอนทอดกายอยูบ่ น
11
เตียง ดวงตาปิ ดลงแล้วดวงหน้าซีดขาว ก็สอ่ งประกาย
อยูท่ า่ มกลางแสงอาทิตย์

อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ลุกขึนจากข้างเตียงแล้วหมุนกายกลับ

“วันนีเป็ นวันสุดท้าย นางใกล้จะหายดีแล้ว บัดนีจง
ปล่อยให้ทา่ นอาของข้าอยูก่ บั นาง พวกเราออกไป ได้
เวลาทีข้าจะจัดการกับเจ้า”

“ไม่มีทาง!”

ผูอ้ าวุโสสีหน้าทะมึนลง “อวินชิงหย่าคิดไม่ดีไม่งามกับ

หนิงซิน จะปล่อยให้เขาอยูก่ บั นางสองต่อสอง ได้อย่างไร
ข้าไม่ยอมรับ!”

12
เสียงของเขายังไม่ทนั จากจาง ก็รูส้ กึ ได้ถงึ สายตาเย็นยะ
เยือกเหลือบแลมาจนหายใจไม่ออก ผูช้ รา ขยับริมฝี ปาก
ทว่าไร้ซงวาจา
ึ

“คนทีข้าจะจัดการก็คือเจ้า” เด็กสาวเผยรอยยิมบาง
พร้อมด้วยแสงอันตรายในดวงตามืดดํา นางค่อยๆ เข้า
ประชิดตัวผูอ้ าวุโสสี “เพราะฉะนัน ออกไปด้านนอกกับ
ข้าเดียวนี!”

ดวงตาผูอ้ าวุโสสีทะมึนลง และก่อนทันพูดอะไรก็ถกู เด็ก

สาวขัดคอเข้า

13
อวินลัวเฟิ งเบนสายตาไปยังชายวัยกลางคนด้วยรอยยิม
คร้าน “ถ้าเจ้าไม่กลัวรบกวนหนิงซิน จะให้ขา้ จัดการเขา
ตรงนีก็ยอ่ มได้ แต่เจ้าควรจะรูไ้ ว้วา่ ผลจากการรบกวน
นางนัน... หนักหนาสาหัส!”

14
ตอนที 462 ผูอ้ าวุโสสีอนาถ (1)

ชายวัยกลางคนหมุนกายกลับไปมองหนิงซินบนเตียง นิง
เงียบไปพักหนึง จากนันเบนสายตาไปยัง อวินลัวเฟิ งอีก
ครัง “ตกลง พวกเราออกไปก่อน”

“นายท่าน!” ผูอ้ าวุโสสียิงกริวหนัก แล้วดวงตาทะมึนก็จอ้

งอวินลัวเฟิ งเขม็ง “นางเด็กน้อย อย่าให้มนั มากไปนัก!
เจ้าเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ มิใช่คมู่ ือของข้า!”

“ในเมือเจ้ารูจ้ กั ตัวตนข้าแล้ว ไม่รูห้ รือว่าข้า... ชอบรังแก

ผูอ้ ืน” อวินลัวเฟิ งแย้มยิม ดวงตาดําอาบ แววมาดร้าย
รอยยิมนางดังปี ศาจผูไ้ ล่ตอ้ นคนให้ตกลงไปสูห่ บุ เหวนรก

1
แห่งความสินหวังทีละก้าวๆ

“ฮ่าๆ!” ผูอ้ าวุโสสีอดเปล่งเสียงหัวเราะมิได้ราวกับได้ยิน

เรืองขบขัน “รังแกผูอ้ ืนอย่างนันรึ อวินลัวเฟิ งเอ๋ย แม้วา่
เจ้าจะมีจีหยกของรุน่ ก่อนอยูใ่ นมือ สุดท้ายแล้วเจ้าก็เป็ น
เพียงคนนอก คิดอย่างไรจึงเชือว่าตนจะรังแกผูอ้ าวุโส
แห่งสกุลหนิงได้ ปู่ เจ้าไม่เคยอบรมสังสอนมาเลยหรือ
อย่างไร”

ดวงตาของผูช้ ราอาบด้วยความเดียดฉันท์ เป็ นที

ประจักษ์ชดั ว่าเขามิได้แลเห็นเด็กสาวอยูใ่ นสายตา

ชัวขณะนันเองก็มีมือแก่หงําโผล่มาจากด้านข้างกระชาก

2
คอเสือเขาลากออกไปทางด้านนอกประตู

ผูอ้ าวุโสสีชะงักงันไป สายตาทะมึนจ้องมองชายเฒ่าผู้

ถูลถู่ กู งั ตนแล้วกล่าวด้วยท่าทีคกุ คามว่า “ผูอ้ าวุโสหนึง
ท่านจะทําอะไร”

ได้ยินถ้อยคําดังนันแล้วผูอ้ าวุโสหนึงก็เหลือบแลเขา
พลางกล่าวด้วยท่าทีเมินเฉยว่า “หนิงซิน ต้องพักผ่อน
เราออกไปคุยกันข้างนอกเถิด”

“ท่าน...”

ก่อนทันพูดอะไรต่อก็ถกู ผูอ้ าวุโสหนึงเหวียงลงพืนเสียง

3
ดังพลักเสียแล้ว เพลิงพิโรธไร้ทีสินสุดปะทุขนึ ในอกแทบ
แผดเผาผูอ้ าวุโสหนึงให้เป็ นจุล

“คุณหนูอวิน” ชายวัยกลางคนนิวหน้า จากนันเบนสาย

ตาจากผูอ้ าวุโสสีไปยังเด็กสาวข้างกัน มิได้ใช้นาเสี
ํ ยง
วางท่าอีกต่อไป “ผูอ้ าวุโสสีกระทําผิดอันใดหรือ ไยจึง
ต้องคุกคามกัน”

เขาพยายามสุภาพเข้าไว้! ทว่าอวินลัวเฟิ งก็ยงั สัมผัสได้

ว่าเขาไม่พอใจ ทีสุดแล้วผูอ้ าวุโสสีก็เป็ นผูอ้ าวุโสของสกุล
หนิง ไม่วา่ ทําผิดอันใดอวินลัวเฟิ งผูเ้ ป็ นคนนอกก็หาได้มี
สิทธิคุกคามกันเช่นนีไม่

4
คิดแล้วอวินลัวเฟิ งก็เผยยิมมาดร้าย “เหตุผลรองทีข้ามา
ทีนีก็เพือล้างแค้นให้แก่ทา่ นอาของข้า!”

ชายวัยกลางคนชะงักงันไปจากนันนิวหน้าไม่พงึ ใจ
“ตอนพวกเจ้าก้าวผ่านประตูมา ผูอ้ าวุโสสีได้พดู จามุง่
ร้ายต่ออวินชิงหย่าจริง แล้วข้าก็ได้ให้เขาขอโทษแล้ว
เพียงความไม่ลงรอยทางวาจา เจ้าต้องคิดจริงจัง ถึง
เพียงนีเชียวหรือ”

ด้วยไม่รูถ้ งึ พฤติกรรมของผูอ้ าวุโสสีทีแคว้นหลงหยวน

ชายวัยกลางคนจึงไพล่คิดไปว่าเป็ นเพียง ความไม่ลง
รอยทางวาจา และเปล่งถ้อยคําเหล่านันออกมา

5
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลชายวัยกลางคนด้วยดวงตาคม
ปลาบเย็นยะเยือกดุจมีดทีจะพุง่ เข้าใส่หวั ใจ เชือดเฉือน
ให้เป็ นชินๆ

“เขาทําร้ายท่านอาจข้าบาดเจ็บสาหัสเพือพาตัวหนิงซิ
นกลับมา! ข้าไม่ควรให้เขาชดใช้ร!ึ ”

“จริงหรือ”

ดวงหน้าชายวัยกลางคนหม่นลงโดยพลัน ไม่คิดเลยว่า
ตนเพียงแต่ขอให้ผอู้ าวุโสสีพาหนิงซินกลับมาเท่านัน แต่
เขากลับกระทําการเช่นนี! ไม่สมควรเป็ นอย่างยิง!

6
“เจ้าถามเขาเองก็ได้! มิหนําซําเรืองนียังเกิดขึนกลางหอ
โอสถ ผูค้ นทีนันล้วนเป็ นพยานได้”

ตอนที 463 ผูอ้ าวุโสสีอนาถ (2)

เมือได้ยินชือหอโอสถแล้ว นายใหญ่ก็ตดั สินใจเชือ

อวินลัวเฟิ งในทีสุด เขาจ้องผูอ้ าวุโสสีเขม็งจากนันเอ่ย
ด้วยนําเสียงเย็นชาว่า “ผูอ้ าวุโสสี ท่านกล้าดีอย่างไร! ข้า
บอกแล้วใช่ไหมว่าให้สภุ าพกับคนสกุลอวิน ท่านทําร้า
7
ยอวินชิงหย่าได้อย่างไร ข้าจะรอดูวา่ เมือท่านพ่อกลับมา
แล้ว ท่านจะอธิบายให้เขาฟั งว่าอย่างไร!”

ผูอ้ าวุโสสีพ่นลมออกจมูก “อวินชิงหย่าคิดไม่ดีไม่งาม

และหวังล่อลวงหนิงซิน! และหากมิใช่เพราะเขา หนิงซิ
นก็คงไม่ถกู ทําร้าย ข้าก็เลยบันดาลโทสะ...”

เผียะ!

ยังไม่ทนั กล่าวจบชายวัยกลางคนก็ตบหน้าเขาฉาดใหญ่
จนรูส้ กึ วิงเวียนเห็นดารา

“เก็บคําแก้ตวั ของท่านไว้เถิด! ท่านพ่อข้านับถือสกุลอวิน

8
ยิงนัก ยามท่านลงมือท่านได้คิดถึงหัวอก ท่านพ่อข้าบ้าง
หรือไม่ ส่วนเรืองการออกเรือนของหนิงซินข้าเป็ นคน
จัดการ ไม่ใช่ทา่ น! ทียิงไปกว่านัน ซินเอ๋อร์ปกป้องอวิน
ชิงหย่าเพียงเพราะท่านพ่อข้านับถือสกุลอวินเท่านัน มิ
ได้มีความเกียวข้องอันใดกับการ ‘ล่อลวง’ !”

ได้ยินถ้อยคําชายผูน้ นแล้
ั วอวินลัวเฟิ งก็นิวหน้าพลางส่ง
สายตาเย็นชาให้ก่อนเบือนหน้าหนี แม้ถอ้ ยคํานายใหญ่
สกุลหนิงฟั งดูคล้ายปกป้องอวินชิงหย่า ทว่าแท้ทีจริงเขา
กําลังบอกกล่าวต่างหากว่าหนิงซิน จะไม่แต่งงานกับ
อวินชิงหย่า! แม้อวินลัวเฟิ งสําแดงฤทธิวิชาแพทย์ของ
นางเป็ นทีประจักษ์แล้ว สกุลอวินก็ยงั มีระดับเพียงพอ
ประมาณ เช่นนันเอง นายใหญ่สกุลหนิงจึงมิประสงค์ให้
หนิงซินแต่งงานเข้าสกุลอวิน!

9
นอกเสียจากว่านางจะเข้าเป็ นสมาชิกภาคีแพทย์ เมือนัน
หากมีภาคีแพทย์คอยหนุนหลังแล้ว โลกก็จะปฏิบตั ิกบั
สกุลอวินด้วยท่าทีทีเปลียนไป

ทว่าเรืองนันจะเป็ นไปได้หรือ

นางไม่มีวนั เข้าร่วมกับกลุม่ พลังใด และจะประคับ

ประคองสกุลอวินด้วยกําลังของตัวเอง!

“นายท่าน แต่ขา้ ยังเป็ นผูอ้ าวุโสสีแห่งสกุลหนิง นางสบ

ประมาทข้าก็เท่ากับสบประมาทสกุลหนิง มิใช่หรือ” ผู้
อาวุโสสีมองอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีถมึงทึง

10
แม้เขาจะทําผิดพลาดเพียงใดก็ตาม ตราบใดทีสกุลหนิง
มิได้รบั ภัยคุกคาม ตัวเขาย่อมไม่ได้รบั การลงโทษ! เช่น
นันเองเขาจึงกล้าเปล่งวาจาเช่นนีออกมาต่อหน้านาย
ท่าน

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลผูอ้ าวุโสสีด้วยท่าทีมาดร้าย ยกมุม

ปากทังสองขึนแย้มยิมเย็นยะเยือกประหนึง ลมหนาวพัด
บาดหน้า

“แต่ขา้ ว่าสิงทีสกุลหนิงกําลังทําอยูน่ นถื

ั อเป็ นการหยาม
หมินตัวเองโดยแท้!” นางเอนกายพิงต้นไม้จากนันกล่าว
ด้วยรอยยิมอ่อน “ในเมือข้ามีจีหยกของผูเ้ ฒ่าหนิงอยูใ่ น

11
มือ ยังจะมีใครกล้าขัดคําสังข้าอยูอ่ ีกไหม”

“ฮ่าๆๆ!” ผูอ้ าวุโสสีเปล่งเสียงหัวเราะลัน “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย

เจ้าฟั นเฟื อนไปแล้วรึ เอาทีไหนมาคิดว่า มีเพียงจีหยก
แล้วจะลงโทษข้าได้ หากไม่ใช่ผเู้ ฒ่าหนิงกลับมาเอง
กระทังนายท่านก็ไม่มีสทิ ธิลงโทษข้า!

“จริงหรือ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนจากนันมองไปยังผู้

อาวุโสคนอืนๆ ของสกุลหนิงด้วยรอยยิมมาดร้ายก่อน
กล่าวว่า “บัดนี ในนามของผูเ้ ฒ่าหนิง ข้าขอสังให้พวก
เจ้ารุมตีเขาให้ตาย!”

“อวินลัวเฟิ ง ข้าบอกแล้ว เจ้ามัน...”

12
ผูอ้ าวุโสสีกําลังจะเปิ ดปากดูหมินนางต่อก็เห็นว่าผู้
อาวุโสหนึงและคนอืนๆ ประชิดตัวใกล้เข้ามาเรือยๆ เสีย
แล้ว

“พวกท่านจะทําอะไร” สีหน้าตืนตระหนกสว่างวาบขึนใน
ดวงตา แล้วก็อดกระถดถอยหลังไปสองสามก้าวมิได้

“ท่านสี ข้าขอโทษ แต่เด็กสาวผูน้ ีถือจีหยกของรุน่ ก่อนอยู่

ในมือ หมายความว่านางเป็ นตัวแทน ของท่านผูอ้ าวุโส
เราจึงต้องรับบัญชานาง มิฉะนันจะถูกว่าเอาได้วา่ ไม่
ภักดีตอ่ ท่าน”

13
ตอนที 464 ข้าเพียงแต่ชอบรังแกผูอ้ ืน

ผูอ้ าวุโสหนึงส่ายศีรษะปลงตก ทว่าในใจอดเปล่งเสียง

หัวเราะมิได้

ตลอดหลายปี ทีผ่านมา ผูอ้ าวุโสสีวางอํานาจบาตรใหญ่

กับพวกตนนักด้วยคิดว่าลูกชายเป็ นรอง ก็เพียงแต่หนิงซิ
นเท่านัน ในหมูเ่ ด็กอายุรุน่ ราวคราวเดียวกันของสกุล
หนิง มิหนําซําเขายังอาจได้เป็ นคูห่ มันของหนิงซินอีก
ด้วย แม้ตวั จะเป็ นผูอ้ าวุโสลําดับสีในหมูผ่ อู้ าวุโสด้วยกัน
กลับคิดว่าตนมีความสําคัญยิงกว่า ผูอ้ าวุโสคนใด! ผู้
อาวุโสหนึงอดทนกับเขามานานแล้ว! บัดนีเมือโอกาสอัน
งามลอยมาถึงหน้า จะมิให้คว้าจับเอาไว้ได้อย่างไร

1
กับผูอ้ าวุโสท่านอืนทีอดทนกับผูอ้ าวุโสสีมานานก็มิตา่ ง
กัน! หากมิใช่เพียงเพราะลูกชายผูอ้ าวุโสสี อาจได้ขนึ
เป็ นนายใหญ่สกุลหนิงคนถัดไป พวกเขาคงไม่ทนกันมา
นานถึงเพียงนี ทีสุดแล้วหนิงซินก็เป็ นบุตรีเพียงผูเ้ ดียว
ของนายท่าน ใครก็ตามทีแต่งงานกับนางย่อมได้ขนเป็
ึ น
นายใหญ่คนถัดไปของสกุลหนิง

“อวินลัวเฟิ ง!” ผูอ้ าวุโสสีตะเบ็งเสียงลันใส่อวินลัวเฟิ ง

“เจ้าใช้คนสกุลหนิงโจมตีขา้ เช่นนีก็เห็นชัดเจนแล้วว่าเจ้า
ตาขาว! หากแน่จริงก็จงมาประมือตัวต่อตัวกับข้า!”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนพลางเอนกายพิงต้นไม้ดว้ ยท่า

ทีเกียจคร้าน รอยยิมสบายใจปรากฏขึนบนใบหน้าราว
2
กับว่ากําลังรับชมมหรสพชันเลิศ

“ข้าบอกแล้วไงว่าข้า... ชอบรังแกผูอ้ ืน! เจ้ามีปัญหาอะไร

กับข้า”

ทุกคนทัวทังหลงหยวนล้วนรูก้ นั ว่าอวินลัวเฟิ ง ทายาท

หญิงแห่งจวนแม่ทพั เป็ นลูกหลานขุนนาง เอาแต่ใจชอบ
รังแกผูอ้ ืน บัดนีนางก็เพียงแต่ปฏิบตั ิตนเช่นทีผ่านมา
ทุกที มีเรืองผิดทีตรงไหนกันเล่า

“อวินลัวเฟิ ง เจ้ากลัวทีจะประมือตัวต่อตัวกับข้าสินะ
นางสวะ!”

3
ผูอ้ าวุโสสีโกรธขึงจนบันดาลโทสะโดยไม่คิด ถึงขันเรียก
ขานนางว่า ‘สวะ’

ก่อนอวินลัวเฟิ งตอบโต้อนั ใด ก็ได้ยินเสียงน้อยๆ ของ

หลินรัวไป๋ ดังขึน

“ชิ เจ้านีมันไร้ยางอาย! กล้าดีอย่างไรมาท้าให้ทา่ น

อาจารย์ประลองฝี มือกับเจ้า เจ้าแก่หงําเท่าไร รูต้ วั หรือ
ไม่! คนอย่างเจ้าทีชราปูนนีแล้วเพิงได้บรรลุเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันนภามีสทิ ธิอะไรมาเรียกท่านอาจารย์ขา้ ว่าสวะ”

สกุลหนิงยิงใหญ่มาจากไหนกันเชียว กล้าดีอย่างไรมาดู
หมินท่านอาจารย์ของนางเช่นนี! สักวันหนึงเถิดนางจะ

4
ฟ้องท่านพ่อให้มาล้างแค้นให้แก่ทา่ นอาจารย์สกั ที!

ไม่วา่ ใครก็กล่าวหาท่านอาจารย์นางมิได้!

“เสียวไป๋ ...”

“เจ้าค่ะท่านอาจารย์! ท่านมีคาํ สังอันใดเจ้าคะ”

ได้ยินวาจาอวินลัวเฟิ งดังนันแล้ว หลินรัวไป๋ ก็ตอบรับทัน

ใด เฝ้ารอคําสังจากอวินลัวเฟิ งด้วยท่าที นอบน้อม ดวง
ตาส่องสว่างกระจ่างใสเช่นดวงดารา หรือว่าท่าน
อาจารย์จะเหลือทนกับตาเฒ่านีจนคิด ลงมือสังสอนบท
เรียนเขาด้วยตัวเองกันนะ
5
ถ้าเช่นนันก็ดีส!ิ

นางเชือสุดใจว่าถึงแม้ทา่ นอาจารย์เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌาน

ขันพิภพ ก็จะปราบผูอ้ าวุโสสีซึงเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน ขันนภา
ลงได้อย่างแน่นอน

“ข้าเหนือย...”

อย่างไรก็ดี หลินรัวไป๋ อุตส่าห์เฝ้ารอลุน้ สุดใจกลับได้ยิน

อวินลัวเฟิ งเอ่ยถ้อยคํานีออกมา ดวงหน้าน้อยของนาง
ซึมไป แม้นิวหน้าทว่าตัวก็วิงเข้าไปโถงหยิบเอาเก้าอีมา
วางด้านหลังอวินลัวเฟิ ง เมืออวินลัวเฟิ ง นังลงแล้ว หลิน

6
รัวไป๋ ก็ออ้ มไปด้านหลังพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิมประจบ
ประแจง “ท่านอาจารย์เจ้าขา ให้ขา้ นวดให้ดีไหม”

“เอาสิ” อวินลัวเฟิ งนังคร้านบนเก้าอีไม้ รอยยิมผ่อน

คลายแขวนอยูเ่ หนือริมฝี ปาก ดวงตารืนใจจ้องไปยังผู้
อาวุโสสีทีบัดนีถูกล้อมไว้ทกุ ด้าน

“สี ข้าเสียใจ แต่ทา่ นควรจะฟั งคําสังนายท่านเสียแต่แรก

ท่านทําผิดมหันต์เช่นนีใครก็ปกป้องท่านมิได้แล้ว”

ผูอ้ าวุโสหนึงก้าวไปด้านหน้าผูอ้ าวุโสสีแล้วขยิบตาให้ผู้

อาวุโสคนอืนๆ รอบกาย แล้วเหล่าผูอ้ าวุโสต่างก็เปล่ง
พลังของตนออกมาห้อมล้อมผูอ้ าวุโสสีเอาไว้

7
ตอนที 465 นายใหญ่สกุลหนิงโศกเศร้า (1)

“ทีหนึง ทีสอง ทีสาม พวกท่านไม่...”

เปรียง!

เมือกําปั นผูอ้ าวุโสหนึงอัดกระแทกอกผูอ้ าวุโสสีจนล้มลง

8
เขาก็กดั ฟั นทนความเจ็บปวดโจนลุกขึน จากพืน
พยายามต้านทานกําลัง ทว่าจํานวนคนนันต่างกันเกินไป
แม้พยายามลุกขึนกีคราก็ได้แต่ถกู รุมตี จนล้มลงอีกซําๆ
ทุกครังไป

ดวงตาชิงชังจ้องเขม็งไปยังอวินลัวเฟิ ง หากดวงตาฆ่าคน
ได้ป่านนีอวินลัวเฟิ งคงถูกเชือดเฉือน เป็ นชินๆ ไปแล้ว!

“อวินลัวเฟิ ง! นางปี ศาจร้าย! เจ้ามิได้ตายดีแน่!”

นําเสียงนันดุจดังคําสาปทีหลอกหลอนหัวใจผูไ้ ด้ยินได้
ฟั ง

9
อย่างไรก็ดี ครันได้ยินถ้อยคํามุง่ ร้ายนันแล้วอวินลัวเฟิ งก
ลับเผยรอยยิมอ่อน จากนันเปล่งวาจา ด้วยนําเสียง
คร้าน “ดูเหมือนว่าศัตรูทีถูกข้าปราบลงกีคนๆ ก็พดู เช่นนี
ก่อนตาย! แต่ขา้ ไม่ปล่อยให้เจ้าตาย ง่ายๆ ดอก”

บัดนีเด็กสาวเอนกายพิงพนักเก้าอีเกียจคร้าน รอยยิม
มาดร้ายแขวนอยูบ่ นดวงหน้างามหาทีเปรียบ ประหนึง
นางพญาผูโ้ อหังวางอํานาจเหลือจะกล่าว ในดวงตามืด
ดําฉายแววดือด้านไม่สยบยอมให้ใคร หางนางเหลือบ
แลผูใ้ ด คนผูน้ นย่
ั อมกายสันไหวด้วยความหวาดหวาด
หวัน

อัก!

10
ผูอ้ าวุโสสีกระอักโลหิตออกกองใหญ่แล้วร่วงหล่นลงอีก
ครัง แม้พยายามลืมตาบวมชําสักกีคราก็เห็นแต่มา่ น
ภาพพร่าเลือน และในม่านนันเองชายเฒ่าก็เห็นเพียงแต่
อาภรณ์ขาวโบกสะบัดของเด็กสาว...

ฝุบ!

ในทีสุดผูอ้ าวุโสสีก็ทรุดลงกับพืนดังตุบ อาภรณ์ฉีกขาด

รุง่ ริง โลหิตแดงซึมออกจากมุมปาก

“ขังเขาไว้รอให้ทา่ นอาข้าลงโทษหลังจากหนิงซินตืนขึน
แล้ว”

11
บัดนีหนิงซินยังมิลืมตาตืนขึน ท่านอาก็คงไม่มีใจทําสิง
ใดนอกจากอยูข่ า้ งกายหนิงซิน! ท่านอาถูก ผูอ้ าวุโสสีทํา
ร้าย เพราะฉะนันก็ควรจะให้ทา่ นอาเป็ นผูล้ งโทษ

“ท่านอาจารย์เจ้าขา ดืมชาเสียหน่อยเถิด”

หลินรัวไป๋ เทนําชายืนให้อวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมสดใสบน

ดวงหน้าน้อยชวนเอ็นดู

“เจ้าไปได้นาชานี
ํ มาจากทีใด” อวินลัวเฟิ งยกถ้วยชาขึน
จิบเบา ครันได้รสชาแล้วก็นิวหน้า

12
หลินรัวไป๋ กะพริบตา “ข้าพบอยูใ่ นลินชัก แต่ตอ้ งขอบอก
ท่านว่าชานีถูกเก็บซ่อนไว้มิดชิดทีเดียว ถูกซ่อนอยูใ่ น
ลินชักข้างในผนัง หากมิใช่เพราะข้าจมูกดีก็คงหาไม่พบ”

หลังนวดขาอวินลัวเฟิ งไปได้พกั หนึงแล้ว เด็กหญิงตัว

น้อยก็ฉกุ คิดได้วา่ ท่านอาจารย์มิได้ดืมนํามานานคงจะ
กระหาย จึงได้รอค้
ื นสกุลหนิงทัวทุกซอกมุมยามไม่มีใคร
สังเกต จากนันก็บงั เอิญพบลินชักดังกล่าว อยูใ่ น
กําแพง...

ชานีถูกเก็บซ่อนไว้มิดชิดเห็นทีจะเป็ นชาดีเป็ นแน่ นางจึง

รีบนํามาให้ทา่ นอาจารย์ สําหรับเสียวไป๋ แล้ว ของดีทกุ
สิงต้องนํามาให้ทา่ นอาจารย์! สกุลหนิงกล้าเก็บซ่อนเอา
ไว้ได้อย่างไร!
13
“เจ้าว่าหาชานีพบทีใดนะ” ดวงหน้าชายวัยกลางคน
เปลียนสีทนั ใด เกิดเป็ นแววหวาดหวาดหวันขึน ในดวง
ตา

หลินรัวไป๋ บิดริมฝี ปากกล่าว “ท่านอาจารย์ สงสัยเขาจะ

หูไม่ดี ข้าบอกแล้วว่าพบชานีในลินชักด้านในกําแพงห้อง
เขียนหนังสือ ก็ยงั จะถามอีกว่าข้าหาชานีพบทีไหน”

ฝุบ!

ชายวัยกลางคนโซซัดโซเซไปแทบทรุดลงกับพืน

14
บัดซบ! นางเด็กน้อยนีพบทีซ่อนของตนเสียแล้ว!

เหนือสิงอืนใดทังหมด ทังเขาและท่านพ่อต่างก็หลงรักใน
ชา ได้ชาดีมาทีไรตาเฒ่าก็ชอบมาลักไปทุกที! คราวนีเขา
จึงเลือกทีจะซ่อนชา!

15
ตอนที 466 นายใหญ่สกุลหนิงโศกเศร้า (2)

แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายก็ถกู พบเข้าอยูด่ ี...

นายใหญ่อยากจะรําไห้ หากมิใช่เพราะนางเด็กน้อยนี
เป็ นลูกศิษย์อวินลัวเฟิ ง เขาคงรีเข้าไปรัดคอนางให้ตาย
เสียแล้ว!

“ชานีคุณภาพไม่ดี” อวินลัวเฟิ งกล่าวจากนันยืนถ้วยชา

ให้แก่หลินรัวไป๋ “เอาไปทิงเสีย”

มุมปากนายใหญ่กระตุก! นางผูห้ ญิงคนนีกล้าดีอย่างไร

มาหาว่าชาลับลําค่าของตนไม่ดี! นางดืมชาเป็ นจริงหรือ
1
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์” หลินรัวไป๋ เผยรอยยิมน่ารักใคร่
“ชานีดีทีสุดแล้วเท่าทีข้าหาพบในสกุลหนิง ทีเหลือนัน
เลวร้ายยิงกว่าเสียอีก”

“เห็นทีสกุลหนิงจะยากไร้จงึ ได้มีเพียงชาคุณภาพตําเช่น
นี วันหลังข้าจะให้ชาดีผเู้ ฒ่าหนิงไว้สกั หน่อยแล้วกัน”
อวินลัวเฟิ งกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

ผูเ้ ฒ่าหนิงคือคนไม่กีคนบนผืนแผ่นดินนีทีห่วงใยนางจริง
ฉะนันนางจะไม่ถีเหนียวกับชายชรา เมือพบ ผูเ้ ฒ่าหนิง
ครังหน้า นางจะมอบชาฌานให้

2
นายใหญ่สกุลหนิงได้ยินได้ฟังถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแล้วก็
ฮึดฮัด ไม่เชือว่าอวินลัวเฟิ งจะมีชาดีกว่าของตน ยิงเป็ น
ชาทีจะทําให้ทา่ นพ่อของตนผูม้ ากเรืองเรืองชาพึงใจยิง
แล้ว อย่างไรก็ดี ท่านพ่อคงจะรับชานางมา อยูห่ รอกเพือ
มิให้เป็ นการเสียนําใจ

“ผูอ้ าวุโสหนึง” นายใหญ่หนั ไปทางผูอ้ าวุโสหนึง

แล้วกล่าวว่า “นําตัวผูอ้ าวุโสสีออกไป ข้าจะลงโทษเขา
เมือท่านพ่อกลับมาแล้ว”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน นางกล่าวว่าครันหนิงซินตืนขึน

แล้ว ท่านอาของนางจะเป็ นผูล้ งโทษผูอ้ าวุโสสี ทว่านาย
ใหญ่นีกลับบอกว่าตนจะจัดการผูอ้ าวุโสสีเองเมือบิดา
ของเขากลับมา...
3
เคราะห์ไม่ดี ไม่วา่ ผูเ้ ฒ่าหนิงจะกลับมาหรือไม่ ก็ไม่มีใคร
เปลียนใจนางได้!

ผูอ้ าวุโสสีต้องตายสถานเดียว!

“ขอรับนายท่าน” ผูอ้ าวุโสหนึงโค้งคํานับ จากนันโบกมือ

ออกคําสังเย็นชา “องครักษ์ ขังเขาไว้ จับตาดูให้ดีอย่าให้
หนีไปได้!”

“ขอรับ!”

...
4
ภายในโถง ขณะนายใหญ่สกุลหนิงกําลังหารือกับผู้
อาวุโสหนึงอยูน่ นั ก็มีเสียงขัดเคืองดังขึนมาจาก ด้าน
นอก

“ถอยไป! พวกเจ้าถอยไปให้หมด! ข้าอยากพบนายท่าน

ท่านพ่อข้าทําผิดอะไร ไยท่านจึงทํากับท่านพ่อข้าเช่นนี”

"หนิงหย่วน"

เมือได้ยินเสียงคุน้ หูดงั มาจากด้านนอกแล้ว ผูอ้ าวุโสหนึง

ก็นิวหน้ารายงานนายใหญ่เสียงตํา

5
“ให้เขาเข้ามา” นายใหญ่ถอนหายใจแล้วออกคําสังอย่าง
ปลงตก

ไม่นานนักเด็กหนุ่มหน้าตาดีก็สาวเท้าฉับๆ เข้ามาในโถง
ครันเปิ ดปากเขาก็ยิงคําถามใส่ชายวัยกลางคนไม่หยุด
ยัง ดวงตาจ้องเขม็งไปยังคนทังสองเบืองหน้า

“นายท่าน ท่านต้องแจ้งเหตุผลแก่ขา้ ! ผูอ้ าวุโสไม่อยูแ่ ล้ว

ท่านปฏิบตั ิกบั บิดาข้าเช่นนีได้อย่างไร ท่านลืมไปแล้ว
หรือว่าบิดาข้ารับใช้สกุลหนิงด้วยความจงรักภักดีมา
หลายสิบปี แล้ว”

นายใหญ่สกุลหนิงนิวหน้าลงเล็กน้อย “หนิงหย่วนเอ๋ย

6
คราวนีบิดาเจ้าทําผิดมหันต์ ข้าทําอะไรมิได้ ข้าขอให้เขา
นําตัวหนิงซินกลับมา แต่เขากลับทําร้ายผูบ้ ริสทุ ธิ บัดนี
เหยือก็ได้มาทวงคืนความยุติธรรมแล้ว จะให้ขา้ ทําอย่าง
ไรได้”

“นายท่าน ทีนีสกุลหนิง ใครจะกล้าขัดคําบัญชาท่าน”

หนิงหย่วนโกรธตัวสันพลางขบเขียวเคียวฟั น

ดวงหน้านายใหญ่สกุลหนิงมืดทะมึนลง “หนิงหย่วน เด็ก

สาวผูน้ ีรักษาชีวิตซินเอ๋อร์ไว้ มิหนําซํานางยังมีจีหยกของ
รุน่ ก่อนอยูใ่ นมือ เช่นนันเองนางจึงมีอาํ นาจเด็ดขาดของ
สกุลหนิง”

7
ในสายตาหนิงหย่วนแล้ว นายใหญ่สกุลหนิงเคยเอ็นดู
เขามากทีเดียว

แม้เขาออกจะเป็ นเด็กดือด้านอยูบ่ า้ งแต่ก็มีความ

สามารถพอตัว และยังรักหนิงซินสุดใจ ทีสําคัญทีสุด เจ้า
หนุ่มไม่เคยมีเรืองรักใคร่กบั ผูใ้ ดเลยตลอดหลายปี ทีผ่าน
มา เลวร้ายทีสุดก็เพียงแต่มีเรืองทะเลาะวิวาท กับคนเขา
ไปทัวเท่านัน

8
ตอนที 467 หนิงหย่วน

หนิงหย่วน

เขาเคยเชือว่าหากหนิงซินแต่งงานกับเจ้าหนุ่มนีแล้ว เขา
คงไม่ปล่อยให้นางต้องทุกข์ระทมใจอันใด เป็ นแน่

แต่ทว่า...

เมือได้พบอวินลัวเฟิ งจึงได้รูว้ า่ ยอดอัจฉริยะทีแท้จริงเป็ น

เช่นไร!

9
เคราะห์ไม่ดีทีสกุลอวินอ่อนแอเกินไป ไม่อย่างนันก็คงให้
หนิงซินแต่งงานกับอวินชิงหย่าไปแล้ว! ทว่าสกุลอวินไร้
ซึงอํานาจเด็ดขาด เขาจึงได้ลม้ เลิกความคิดไปในทีสุด
บุตรีของเขาจําต้องมีอิทธิพลแข็งแกร่งอยูเ่ บืองหลัง! บิ
ดาของหนิงหย่วนเป็ นถึงผูอ้ าวุโสแห่งสกุลหนิง ซํายังเป็ น
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภา หนิงหยวนจึงมีศกั ดิ และสิทธิพร้อม
แต่งงานกับหนิงซินทุกประการ

แต่บดั นีเหตุการณ์ได้เปลียนไปแล้ว

บิดาหนิงหย่วนได้ทาํ ผิดมหันต์หนัก ท่านพ่อคงไม่ยอมให้

หนิงซินแต่งงานกับเขาอีกต่อไป... เพราะฉะนันเขาจึง

10
ต้องหาใครคนอืนมาให้หนิงซินแทน

“นายท่าน สกุลอวินหาได้มีนายาไม่
ํ ! พวกเขาจะมีจีหยก
ของผูอ้ าวุโสอยูใ่ นมือได้อย่างไร นางต้องขโมยมาจากรุน่
ก่อนแน่! ส่วนอวินชิงหย่าก็คิดไม่ดีไม่งามกับหนิงซิน!
นายท่าน ข้าขอให้ทา่ นรีบขับไล่คนพวกนี ออกจากสกุล
หนิงไปโดยเร็ว!”

ขโมยอย่างนันรึ

สีหน้านายใหญ่สกุลหนิงมืดทะมึนลง “หนิงหย่วน เจ้า

คิดว่าบิดาของข้าคือใคร แม้อวินลัวเฟิ งจะเป็ นยอด
อัจฉริยะ ก็ไม่อาจลักขโมยสิงใดจากท่านพ่อได้! หากนาง

11
ทําได้ ก็เท่ากับเป็ นการหลูเ่ กียรติทา่ นพ่อข้า อย่างใหญ่
หลวงมิใช่หรือ เอาล่ะ เจ้าหุบปาก แล้วออกไปได้แล้ว มิ
ฉะนันข้าจะลงโทษเจ้าอีกคน!”

หนิงหย่วนกายสันด้วยสินหวัง ส่งสายตามืดดําให้แก่
นายใหญ่สกุลหนิงจากนันหมุนกายเดินจากไป

ขณะหมุนกายก็มีสายนําตาหลังลงจากดวงตา มือสอง
ข้างกําหมัดอยูข่ า้ งลําตัวแน่น

หนิงซิน...

บัดนีเมือคํานึงถึงนามนางแล้วเขาก็รูส้ กึ ประหนึงว่าหัวใจ
12
สลาย! มิอาจไถ่ถอนตนออกจากความเจ็บปวดได้ ไม่
อาจเข้าใจว่าเหตุใดหนิงซินจึงมิเคยเห็นตนอยูใ่ นสายตา
แม้ทาํ ทุกอย่างเพือนางคอยปกป้องนางมาตลอดหลายปี
นีแล้ว นางกลับหลงเสน่หเ์ จ้าอวินชิงหย่าบัดซบนันแทน!

ไม่!

ข้าจะไม่ยอมให้ใครได้ตวั หนิงซินไป! ไม่มีวนั !

ดวงตาหนิงหย่วนค่อยๆ เด็ดเดียวขึน เพือได้ตวั หนิงซิ

นมาเขายอมทําทุกอย่าง!

พลัก!
13
หนิงหย่วนผูก้ าํ ลังคิดอะไรฟุง้ ซ่านไม่เห็นร่างชวนเอ็นดู
เบืองหน้าแล้วก็ชนเข้าอย่างจัง เขาก้าว กระถดถอยหลัง
ไปสองก้าวดังตุบๆ

“เจ้าตาบอดรึ กล้าดีอย่างไรเดินชนข้า!” หนิงหย่วนโกรธ

ขึงจ้องไปยังบุคคลเบืองหน้า แสงเย็นยะเยือกฉายอยูใ่ น
ดวงตา...

นางคือเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักใคร่ผมู้ ีผิวละเอียดลออขาว
ผ่อง ผิวนางเป็ นประกายมันเงาเสียจนใครเห็นเป็ นต้อง
ปรารถนาทีจะมอบจุมพิต ดวงตาหรือก็สว่างกระจ่างใส
ประหนึงดวงดารา ความประหลาดใจกระเพือมไหวอยู่
ในตาหนิงหย่วน เด็กสาวรูปงามเช่นนีหาได้ยากยิงนัก
14
ทว่าเขามีหนิงซินอยูแ่ ล้วทังหัวใจ จึงจะไม่ชายตาแล
หญิงใดอีกนอกจากนาง

“เจ้าเป็ นใคร” หลินรัวไป๋ ถูหน้าผากกระแทก บนดวงหน้า

น้อยเผยแววขัดเคือง

“ฮึม! ข้าต่างหากทีต้องถามเจ้า! ใครปล่อยให้เจ้าเข้ามา

ในสกุลหนิง! หากไม่บอกข้าจะจับเจ้าโยนออกไปเดียว
นี!”

โดยปกติแล้วหนิงหย่วนไม่สนใจปะทะกับสตรี ทว่าวันนี
เขาอารมณ์ไม่ดีและอยากทะเลาะวิวาทกับใครสักคน
เพือระบายความคังแค้นในใจเป็ นอย่างยิง นางเด็กโง่นี

15
มาชนเขาก็ได้จงั หวะหาเรืองตายพอดี!

เปรียง!

หลินรัวไป๋ เตะเข้าเป้าหนิงหย่วนอย่างจัง อีกชัวอึดใจก็ได้

ยินเสียงร้องโหยหวนดังสะท้อนไปทัว ทังลานสกุลหนิง
ด้วยหนิงหย่วนเพิงกลับมาถึงสกุลจึงยังไม่รูว้ า่ หลินรัวไป๋
เป็ นใคร และหารูไ้ ม่วา่ นางมาด้วยกันกับอวินลัวเฟิ ง

“นางเด็กโสโครก กล้าดีอย่างไรมาเตะข้า!” หนิงหย่วน

คํารามเกรียวกราดด้วยสีหน้าบิดเบียว “หากเกิดอะไรขึน
กับความเป็ นชายของข้า ข้าจะจัดการเจ้าให้พิการ!”

16
ตอนที 468 เสียวไป๋ พิโรธ

ตังแต่เกิดมาไม่เคยมีใครล่วงเกินเขาเช่นนี เขาจะต้อง
ชําระแค้นให้จงได้!

“ใช่ ข้าเตะเจ้า แล้วจะทําไม!” หลินรัวไป๋ ยืนเท้าสะเอว

เชิดศีรษะขึน “แล้วจงจําไว้ดว้ ยว่าข้ามิได้แอบลักลอบเข้า
มา แต่บกุ เข้ามาพร้อมกับท่านอาจารย์ของข้า!”

“ท่านอาจารย์อย่างนันรึ” หนิงหยวนตะลึงไป “ท่าน

อาจารย์ของเจ้าคือ...”

หลินรัวไป๋ พ่นลมออกจมูก “ท่านอาจารย์ของข้าคือ

1
อวินลัวเฟิ ง”

อวินลัวเฟิ ง...

นามนันดังค้อนทุบเข้ากลางใจหนิงหย่วน ใบหน้าของ
เด็กหนุ่มยิงบิดเบียวจากนันก็คาํ รามขึนว่า “อ้อ เจ้าคือ
ลูกศิษย์ของอวินลัวเฟิ งสินะ! ดี! ข้าจะฆ่าเจ้าเพือชําระ
แค้นให้ทา่ นพ่อเดียวนี!” กล่าวจบ หนิงหย่วน ก็โจนพุง่
เข้าใส่หลินรัวไป๋ การเคลือนไหวรวดเร็วดังสายฟ้าแลบ

หลินรัวไป๋ สะท้านอย่างเห็นได้ชดั รีบหลบการโจมตีไว

ว่อง

2
ชายผูน้ ีฟั นเฟื อนหรือเปล่า ไยจึงได้คิดสังหารนาง ซํายัง
บอกว่าจะล้างแค้นให้ทา่ นพ่ออีกอย่างนันรึ

ทันใดนันเองหลินรัวไป๋ ก็ตระหนักได้วา่ เขาเป็ นใคร แล้ว

ดวงหน้านางก็ทะมึนลงทันควัน “เจ้าคือบุตรชายแห่งผู้
อาวุโสสีใช่หรือไม่ ดี ข้ากําลังตามหาเจ้าก็โผล่มาพอดี!
ไหน่ฉา กัดมัน!”

“จีด!”

ไหน่ฉาปรากฎตัวขึนอย่างไม่มีปีมีขลุย่ แล้วก็กดั เข้าทีหัว

ไหล่หนิงหย่วน ฟั นแหลมคมนันเจาะลึกเข้าไปในผิวหนัง
ของเด็กหนุ่ม

3
“อ๊าก!!!”

หนิงหย่วนกรีดร้องลัน จากนันตังท่าจะคว้าจับเจ้าหนูบน
ไหล่หมายมันจะบีบให้ตายกลายเป็ นเนือบด ทว่าพอยก
มือขึนก็เห็นความชิงชังอยูใ่ นดวงตาของหนูชดั เจน...

บัดซบ! คราวนีกระทังหนูหาทองก็ยงั คิดเดียดฉันท์กนั อีก

หรือ! ถ้าเช่นนันเขาจะให้มนั ได้รูว้ า่ ตนทําอะไรได้บา้ ง!

เปรียง!

หนิงหย่วนตบหัวไหล่ตวั เองเต็มแรง ชัวพริบตาเนือก็

4
เปลียนเป็ นสีฟกชําดําเขียว ทว่าเมือยกมือขึนกลับไม่เห็น
เจ้าหนูตวั จ้อยอยูใ่ นสายตา

“จีด!”

มีเสียงจีดๆ ดังมาจากด้านหน้าประหนึงกําลังหยามเยาะ
หนิงหย่วนยิงแค้นเบนสายตาชิงชังไปมอง...

บัดนันเองก็เห็นไหน่ฉาทอดกายเอกเขนกอยูบ่ นใบไม้รว่ ง
ทีพืน อุง้ ตีนน้อยๆ ของมันชีตรงไปยัง หนิงหย่วนพลาง
ร้องจีดๆ กับหลินรัวไป๋

“เข้าใจแล้ว!” หลินรัวไป๋ เข้าใจความหมายของไหน่ฉ

5
า จากนันตะโกนลันพลางเตะหนิงหย่วน “เอ้า จงลิมรส
‘ลูกเตะถลาลมของเสียวไป๋ ’ เสีย!”

หนิงหย่วนชะงักงันจากนันรีบถอยทันใด อย่างไรก็ดี
เสียวไป๋ ก็ไวเหลือเกิน หนิงหย่วนไม่ทนั หลบก็ถกู เตะเข้าที
ใบหน้าอย่างจังเสียแล้ว ร่างช่ายหนุ่มปลิวกระเด็นไปทัน
ใดพร้อมกับเสียงดังเปรียง รอยเท้าประทับเด่นอยูบ่ นใบ
หน้า เป็ นการตีตราชัดเจนให้ผคู้ นได้รบั รูว้ า่ ตนเพิง
ประสบเหตุอนั ใดมา...

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมารังควานท่านอาหญิงของท่าน
อาจารย์!” หลินรัวไป๋ กระโดดทับกายหนิงหย่วนพลาง
เชิดศีรษะขึนอย่างถือดี “คราวนียังจะกล้าปรารถนาท่า
อาหญิงของท่านอาจารย์อีกไหม”
6
หนิงหย่วนกระอักเลือดกองใหญ่ ขบเขียวเคียวฟั น
พยายามเปล่งวาจา

“เจ้านีมัน... หนักบัดซบ!”

ได้ยินดังนันหลินรัวไป๋ ก็โกรธจัดจนเสียสติ นางรัวกําปั น

น้อยใส่หน้าหนิงหย่วนประหนึงเม็ดฝนร่วง ดวงหน้า
จิมลิมชวนเอ็นดูบดั นีกลับเ**◌้ยมเกรียม

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาสบประมาทข้า! ข้าหนักเพียง...
ประมาณแปดสิบจิน [1] เท่านัน”

7
กล่าวประโยคสุดท้ายไปหลินรัวไป๋ เองก็เริมไม่มนใจ
ั เพือ
ปกปิ ดความลังเลนันนางจึงได้ฟาดกําปั นน้อยใส่หนิง
หย่วนอีกครัง

------

[1] จิน เป็ นหน่วยวัดนําหนักของจีน สมัยก่อน 1 จินมีคา่

ประมาณ 600 กรัม

8
ตอนที 469 หนิงหย่วนอนาถ

หนิงหย่วนจิกกําพืนใต้รา่ งแล้วปลายเล็บก็เต็มไปด้วย
เศษดิน บัดนีรูส้ กึ ประหนึงว่าร่างจะแหลก แก้มบวมชําก็
เจ็บปวดเหลือจะกล่าว

“นางเด็กบ้า หยุดเดียวนี!”

เด็กหนุ่มตะเบ็งเสียงโกรธจัด “ข้าคือศิษย์แห่งสกุลหนิง
บิดาข้าก็เป็ นถึงผูอ้ าวุโสอยูใ่ นสกุลหนิง สกุลหนิงจะให้
เจ้าต้องชดใช้ทีทํากับข้าเช่นนี!”
9
“ชิ กระทังบิดาเจ้าก็ถกู ท่านอาจารย์ขา้ เล่นงานเสีย
หมอบ เจ้าคิดอย่างไรถึงได้เห็นว่าตัวเองสําคัญนัก” ดวง
หน้าหลินรัวไป๋ กระจ่างใสขึนด้วยรอยยิมเป็ นประกาย

รอยยิมนางประหนึงปี ศาจ ได้เห็นแล้วหนิงหย่วนก็รูส้ กึ

ว่าหัวใจอดสันไหวมิได้

หนิงหย่วนกายสัน เปล่งวาจาอ้อแอ้ดว้ ยใบหน้าถูกหลิน

รัวไป๋ ทุบตีเสียยับ “นางเด็กโสโครก เจ้ารอก่อนเถิด! สัก
วันหนึง ข้าจะแขวนเจ้ากับนางอาจารย์ของเจ้าเสียแล้ว
ทุบให้ตาย!”

10
“แหม เจ้านีช่างให้คา่ ตัวเองสูงส่งแต่กลับพ่ายแพ้แม้
กระทังข้า บัดนีรูจ้ กั เจียมกะลาหัวแล้วหรือยังเล่า เจ้ารู ้
อะไรไหม พลังท่านอาจารย์ของข้าแข็งแกร่งยิงกว่าข้า
ลิบลับ เจ้าคิดอย่างไรจึงเชือว่าตนจะกระทําเช่นนันกับ
ท่านอาจารย์ได้”

ผัวะ!

กําปั นน้อยของหลินรัวไป๋ อัดกระแทกใบหน้าหนิงหย่วน

อีกครา ครันถูกหมัดนีเข้าไปหนิงหย่วนก็วิงเวียนตาเห็น
ดาว

จากนัน...

11
มือน้อยกระชากคอเสือเขาดึงขึนจากพืน

“ไปพบท่านอาจารย์กบั ข้าเดียวนี!”

...

ภายในห้อง

อวินลัวเฟิ งนังหลังตรงอยูบ่ นเตียง ดวงตาปิ ดขาไขว่หา้ ง

ผ่านไปครูใ่ หญ่นางจึงได้ลืมตาขึน แล้วปล่อยลมหายใจ
ออกยาว “ตอนทีข้ารักษาเสียวไป๋ พลังฌานทีดูดซับมา
ได้ดงึ กําลังข้าขึนไปสูจ่ ดุ สูงสุดของ พลังฌานขันพิภพ
12
ระดับกลาง อีกก้าวเดียวก็จะบรรลุขนถึ
ึ งขันพิภพระดับ
สูงสุดแล้ว แต่ก็ตอ้ งแปลกใจเมือมาถึงสกุลหนิง ข้ายังได้
มีโอกาสบรรลุ ได้เลือนระดับพลังขึนในทีสุด”

เสียงน้อยๆ ของเสียวโม่กงั วานขึนจากจิตวิญญาณ

“นายท่าน ดืมนํามนต์ได้แล้ว หากท่านดืมตอนนี ก็จะได้
ขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาทันที”

นํามนต์ดงั กล่าวอวินลัวเฟิ งขู่เข็ญเอามาจากบิดาของ

เสียวไป๋ ทีแดนฌาน! นํามนต์นนไม่
ั เพียงแต่ช่วย ให้ผฝู้ ึ ก
ฌานระดับพิภพบรรลุเท่านัน แต่ยงั ช่วยเสริมกําลังให้แก่
ผูด้ ืมอีกด้วย!

13
อวินลัวเฟิ งมิได้ดืมนํามนต์ก่อนหน้านีด้วยรอให้พลังตน
ถึงขันพิภพระดับสูงสุดเสียก่อน! หลังจากนัน หากดืม
นํามนต์เข้าไปแล้วก็จะบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
ทันที

“ได้” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา แต่ขณะจะหยิบ

นํามนต์ออกมาเท่านันประตูหอ้ งก็ถกู เตะเปิ ดออกเสียง
ดังลัน

หลินรัวไป๋ ลากเด็กหนุ่มถูลถู่ กู งั เข้ามาจากด้านนอกประตู

แล้วเหวียงเขาลงตรงหน้าอวินลัวเฟิ ง

“ท่านอาจารย์เจ้าขา ชายผูน้ ีคือบุตรแห่งผูอ้ าวุโสสี!”

14
หลินรัวไป๋ ย่างไปทางอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีภาคภูมิ
ประหนึงรับความดีความชอบ ดวงตาหยิงผยองเหลือบ
แลใบหน้าชําเลือดชําหนองของเด็กหนุ่มบนพืนแล้วก็พน่
ลมออกจมูกเยาะ “โชคไม่ดีทีเขาเดินมาชนข้าก่อน ข้า
อยากเห็นนักว่าเขาจะกล้าทําตัวเช่นนันอีกไหม” แวว
โกรธเคืองฉายขึนบนดวงหน้าน้อยของหลินรัวไป๋ เมือคิด
ถึงสิงทีเด็กหนุ่มเพิงลันออกมา ครันเดินผ่าน นางก็เตะ
เขาเข้าอีกป้าบ

แค่ก!

หนิงหย่วนกระอักไอจากนันจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง “หากมิ

ใช่เพราะอวินชิงหย่า หนิงซินคงแต่งงานกับข้าไปแล้ว!
สกุลอวินของเจ้าได้ลกั ตัวคูห่ มันของข้าไป พวกเจ้าคือ
15
ศัตรูคอู่ าฆาตของข้า!”

ได้ยินดังนันอวินลัวเฟิ งก็ลกุ ขึนจากเตียงมองไปยังเด็ก

หนุ่มด้วยดวงตาทะมึน

16
ตอนที 470 มีคนมาสูข่ อแต่งงานการเมือง (1)

“เจ้าแน่ใจหรือว่า... หากไม่มีทา่ นอาข้า หนิงซินจะแต่ง

งานกับเจ้า”

ถ้อยคําเด็กสาวดุจเสียนหนามทิมแทงหัวใจ และในขณะ
นันเองเขาก็รูส้ กึ ประหนึงว่าหัวใจทีแหลกสลายบังเกิด
รอยแผลเป็ นรูใหญ่ปวดหนึบและหลังเลือด

นางพูดถูก! ต่อให้ไม่มีอวินชิงหย่า หนิงซินก็มิได้ชอบพอ

ในตัวเขา! ไม่อย่างนันแล้วอวินชิงหย่าผูซ้ งเพิ
ึ งปรากฏตัว
ขึนมาจะขโมยหัวใจนางทังๆ ทีพวกเขาเติบโตมาด้วยกัน
ได้อย่างไร แต่ถงึ กระนันก็เถิด แม้หนิงหย่วนล่วงรูด้ ีก็มิได้

1
อยากให้บาดแผลถูกเปิ ดออกเช่นนี!

“ฮะๆ ” เด็กหนุ่มเยาะด้วยรอยยิมชิงชัง “ต่อให้ซินเอ๋อร์ไม่

ได้ชอบพอในตัวข้าแล้วจะทําไม ตราบใด ทีนาย
ท่านออกคําสัง นางก็ตอ้ งแต่งงานกับข้าอยูด่ ี! เจ้าคิดว่า
นายท่านจะแต่งงานผูกสัมพันธ์กบั สกุลอวินอย่างนันรึ
ไม่มีทาง! เจ้าคิดผิด ถึงแม้เจ้าจะช่วยชีวิตซินเอ๋อร์เอาไว้
นายท่านก็ไม่มีทางอนุญาตให้นางแต่งงานกับอวินชิง
หย่าแน่”

ความแตกต่างระหว่างนายท่านกับผูอ้ าวุโสรุน่ ก่อนก็คือ

รุน่ ก่อนให้ความสําคัญกับความรูส้ กึ ส่วนตนมากเกินไป
ในขณะทีนายท่านคิดถึงผลประโยชน์ของสกุลหนิงมา
ก่อนเสมอ! หากนายท่านมีบตุ รอืนก็คงไม่ขดั ข้อง หาก
2
หนิงซินจะเลือกอวินชิงหย่าเป็ นสามี ทว่าหนิงซินเป็ น
บุตรีเพียงผูเ้ ดียว ดังนัน เพือสกุลหนิง เขาย่อมไม่มีวนั
อนุญาตให้หนิงซินแต่งงานกับอวินชิงหย่าเป็ นอันขาด!

สกุลอวินอ่อนแอเสียจนไม่มีผฝู้ ึ กฌานขันนภาประจํา
สกุลด้วยซํา! ไม่มีแม้กระทังทียืนบนผืนแผ่นดินนี แล้วจะ
ให้สกุลหนิงแต่งงานผูกสัมพันธ์ดว้ ยได้อย่างไร

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย อย่าได้กล่าวโทษพวกเราเลย เป็ นเพราะ

เจ้าอ่อนแอเกินไปต่างหาก! ฮ่าๆๆ!”

เห็นเด็กสาวหรีเนตรลงแล้วหนิงหย่วนก็เปล่งเสียง
หัวเราะ “ข้ายอมรับว่าเจ้าเองก็มีความสามารถพอตัวที

3
เดียว แต่ก็ยงั มิได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา บนผืนแผ่นดินนี
มียอดฝี มือมากมายนัก ไม่วา่ กลุม่ พลังใดก็สงั หาร เจ้า
ได้! ในเมือสกุลอวินของเจ้าหาได้มีผฝู้ ึ กฌานขันนภาไม่
เจ้าคิดได้อย่างไรว่านายท่านจะมอบตัวหนิงซินให้แก่
เจ้า” ดวงหน้าหนิงหย่วนเ**◌้ยมเกรียม นําเสียงเปี ยม
ด้วยความชัง

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงจากนันเหลือบแลหนิงหย่วน
“ตราบใดทีหนิงซินยินยอมไปกับข้า ไม่วา่ ใครก็หยุดนาง
ไม่ได้!” นัยของนางคือตราบใดทีหนิงซินยินยอมจากไป
กับนาง นางก็จะนําตัวหนิงซินไปให้จงได้ ไม่วา่ ใคร ก็
ห้ามเข้ามาขวาง!

“เจ้าฟั นเฟื อนไปแล้ว!” หนิงหย่วนพ่นลมออกจมูกเยาะ

4
ความหยามหมินกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา “อวินลัวเฟิ ง
เอ๋ย ข้ารูว้ า่ ผูอ้ าวุโสคงปกป้องเจ้า แต่ทา่ นก็มีคนที
เทิดทูนบูชาอยูเ่ ช่นกัน”

“บุคคลทีรุน่ ก่อนเทิดทูนบูชาก็คือหมอหัตถ์เทวดาเทียน
หยา...”

ครันเอ่ยนามนันแล้ว แววหยามหมินในดวงตาหนิงหย่วน
ก็คอ่ ยๆ เลือนหายกลายเป็ นความเคารพ นับถือแทน

แล้วเขาก็กล่าวต่อภายใต้สายตาเหน็บแนมของอวินลัว
เฟิ ง “ครังล่าสุดทีข้าออกเดินทางนี ข้าได้พบ ชายหนุ่มผู้
หนึงจากสกุลเทียนอันมีนามว่าเทียนหลิน พวกเรารูส้ กึ

5
ประหนึงว่าเป็ นสหายเก่าแก่กนั มาตังแต่ ครังแรกเจอ
และได้สาบานตนเป็ นพีน้องกัน ข้าเล่าเรืองหนิงซินให้เขา
ฟั งแล้วเขาเองก็ชืนชมหนิงซินมากทีเดียว! เมือได้ข่าวว่า
หนิงซินบาดเจ็บ ข้าก็กลับมายังสกุลหนิงก่อน เขาได้
กล่าวไว้วา่ จะตามมาสมทบในเร็วๆ นี! เขาได้ให้สญ
ั ญา
ไว้กบั ข้าด้วยว่าจะตามตัวหมอหัตถ์เทวดามารักษาหนิงซิ
น!”

“หากข้าเชิญตัวหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยามารักษาหนิงซิ
นได้ คนสกุลหนิงคงชืนชมข้ามากทีเดียว และหากเทียน
หยาเป็ นผูร้ กั ษาหนิงซิน หนิงซินก็อาจตกหลุมรักข้าก็เป็ น
ได้! แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะลงมือ ไวกว่าข้า!”

หนิงหย่วนเปล่งวาจาชัง “แต่เรืองนันไม่สาํ คัญ เมือพีชาย

6
ข้ามาถึง เขาจะช่วยข้าเรืองหนิงซิน! รุน่ ก่อนเองก็เทินทูน
บูชาหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยายิงนัก หากหมอหัตถ์
เทวดายินยอมพร้อมพูดคุยกับข้า เจ้าคิดหรือว่าผูอ้ าวุโส
จะยังเข้าข้างเจ้าอยู”่

ตอนที 471 มีคนมาสูข่ อแต่งงานการเมือง (2)

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลหนิงหย่วนแล้วก็ยกมุมปากขึน “คน

สกุลเทียนอย่างนันรึ ข้าไปทีไหนก็เหมือนจะพบเจอแต่
7
คนสกุลเทียนสินะ! ไหน่ฉา ดูเขาไว้อย่าให้หนีไปไหน
ก่อนหนิงซินตืน”

“จีด!” ไหน่ฉาผงกศีรษะรัวเร็ว ไม่วา่ งานใดทีนาย

ท่านมอบหมาย มันจะทําให้สาํ เร็จลุลว่ งเป็ นอย่างดี

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “เสียวไป๋ ไปกัน ข้าอยาก

พบนายใหญ่สกุลหนิงแล้วหารือกับเขา เรืองของหนิงซิ
น” ถึงตอนนีหนิงซินคงตืนขึนแล้วเป็ นแน่ และถึงเวลา
แล้วทีนางจะจัดการปิ ดฉากกับสกุลหนิง

...

8
“นายท่าน นายท่าน!”

ภายในห้องเขียนหนังสือกรุน่ กลินหนังสือกําจาย นาย

ใหญ่สกุลหนิงกําลังพลิกเปิ ดหนังสือในมืออ่าน ทันใดนัน
เองก็มีเสียงเร่งเร้าดังมาจากด้านนอกประตู แล้วคนรับ
ใช้ก็พงุ่ พรวดเข้ามาโดยไม่รรี อรับคําอนุญาต

“เกิดอะไรขึน ไยเจ้าจึงแตกตืนเช่นนี เกิดอะไรขึนอีก

อย่างนันหรือ” นายใหญ่สกุลหนิงหน้านิวเอ่ยถาม เสียง
เข้ม

คนรับใช้ปาดเหงือเย็นออกจากหน้าผาก จากนันรายงาน
ด้วยความระมัดระวัง “นายท่านขอรับ มีคนจากสกุล

9
เทียนมาขอเข้าพบท่าน”

“สกุลเทียนอย่างนันรึ เจ้าหมายถึงสกุลของเทียนหยา
อย่างนันรึ” นายใหญ่สกุลหนิงนิงไปพักหนึงพร้อมด้วย
ประกายสดใสในดวงตา “พวกเขากล่าวถึงสาเหตุการมา
เยือนหรือไม่”

คนรับใช้ชาํ เลืองมองนายใหญ่สกุลหนิงอย่างระแวด
ระวัง “เป็ นนายน้อยเทียนหลินแห่งสกุลเทียน ขอรับ...
เขามาเพือสูข่ อแต่งงานการเมือง”

สูข่ อแต่งงานการเมืองอย่างนันรึ

10
นายใหญ่สกุลหนิงชะงักงันไปแล้วนิวหน้า “แล้วเขาต้อง
การสูข่ อ...”

“คุณหนูหนิงซินขอรับ!”

“ว่าอย่างไรนะ”

เมือได้ยินถ้อยคําคนรับใช้ดงั นัน นายใหญ่สกุลหนิงก็ตก

ตะลึงงันไป ไม่รูเ้ ลยว่าหนิงซินได้ไปรูจ้ กั มักจี กับคนสกุล
เทียนตอนไหน หากเป็ นก่อนหน้านีนายใหญ่สกุลหนิงคง
ยอมรับข้อเสนออย่างหน้าชืนตาบาน ทว่าบัดนีมีอวินลัว
เฟิ งอยู่ เขาจึงต้องคิดให้หนัก

11
อันทีจริงแล้วนายใหญ่สกุลหนิงไม่เคยคิดให้หนิงซินแต่ง
งานกับอวินชิงหย่าเลย ทว่าหนิงซินได้ อวินลัวเฟิ งรักษา
หากแต่งหนิงซินกับชายอืนคราวนีก็เกรงว่าในอนาคตจะ
สูห้ น้าอวินลัวเฟิ งมิได้อีก...

“เรืองนีชักจะยุง่ ยากขึนมาเสียแล้ว” นายใหญ่สกุล

หนิงกล่าวพลางถูขมับทีปวดหนึบ “เรืองคงจะไม่ซบั ซ้อน
หากอวินลัวเฟิ งมิได้อยูท่ ีนี ทว่าบัดนีนางยังคงอยูท่ ีสกุล
หนิง ข้าไม่รูว้ า่ จะบอกกล่าวแก่นางเช่นไร”

“นายท่านขอรับ” คนรับใช้มองนายใหญ่สกุล
หนิงอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ข้าไม่ทราบว่าควรเอ่ยปากหรือ
ไม่”

12
“ว่ามาเถิด”

“นายท่าน นายท่านไม่จาํ เป็ นต้องอับอายหรือรูส้ กึ ผิดต่อ

คนสกุลอวินหากแต่งคุณหนูกบั ชายอืน สกุลหนิงมิได้ทาํ
อะไรผิดเสียหน่อย แม้อวินลัวเฟิ งจะเป็ นผูร้ กั ษาคุณหนู
จริง แล้วจะทําไมเล่า หากไม่มีสกุลอวินตังแต่แรก คุณ
หนูก็คงมิได้รบั บาดเจ็บ!”

ถ้อยคําคนรับใช้ผนู้ นทํ
ั าให้นายใหญ่สกุลหนิงค่อยใจร่ม
ขึนมา เขาผงกศีรษะ “จริงดังนัน ความคิดอ่านของเจ้า
ถูกต้องทีเดียว เจ้ามีนามว่าอย่างไร ไปหาผูด้ แู ลแล้วขอ
ให้เขาตบรางวัลให้แก่เจ้าทีหลัง”

13
“ขอบพระคุณเป็ นอย่างยิงขอรับ นายท่าน” คนรับใช้แลดู
เบิกบานทีเดียว รีบกุลีกจุ อคุกเข่าลงแสดง ความขอบ
คุณนายใหญ่สกุลหนิงอย่างนอบน้อม

“นําทางไป ข้าจะไปพบคนสกุลเทียน”

นายใหญ่สกุลหนิงเผยยิม ถ้อยคําคนรับใช้ผนู้ นถู

ั กต้องที
เดียว! ในเมือหนิงซินเอาตัวเข้าปกป้อง อวินชิงหย่าจนได้
รับบาดเจ็บ ก็เป็ นความรับผิดชอบของอวินลัวเฟิ งแล้วที
จะต้องช่วยรักษาชีวิตนาง เขาไม่จาํ เป็ นต้องมีพนั ธะ
ผูกพันใดๆ กับสกุลอวิน! ทังหมดเป็ นเพราะสกุลอวิน
อ่อนแอเสียจนไม่มีผฝู้ ึ กฌาน ขันนภาอยูใ่ นสกุลแท้ๆ!

14
ขณะนันเอง ภายในห้องโถงก็ปรากฏองครักษ์สอง
สามนายยืนประจําด้วยท่าทีนอบน้อมพร้อมของหมัน มี
เด็กหนุ่มกับเด็กสาวคูห่ นึงนังดืมชากันอยูเ่ งียบๆ

15
ตอนที 472 หนิงซินตืนขึนแล้ว

หากอวินลัวเฟิ งอยูใ่ นทีนีก็คงจําสตรีทีนังอยูไ่ ด้ทนั ทีวา่

เป็ นเทียนเคอผูเ้ ดินทางไปยังวังหลวง แห่งหลงหยวน
เพือนําตัวมูอ่ ซู่ วงกลับไป ส่วนบุรุษทีนังอยูข่ า้ งกันหาใช่
เทียนอวีผูส้ งบและนิงขรึมไม่ หากแต่เป็ นคนอืนทีมีใบ
หน้าละม้ายคล้ายคลึงกับนางอยูบ่ า้ ง!

ทันใดนันเอง เมือเห็นชายวัยกลางคนเดินเข้ามาจากโถง
ทังสองก็คอ่ ยๆ ลุกขึนยืน

“นายใหญ่สกุลหนิง”

1
เทียนเคอเผยยิม “ข้ามาคราวนีเป็ นตัวแทนของเทียน
หลินน้องชายข้า! ได้ยินมาว่าในฐานะบุตรีขนุ นางจาก
สกุลสูงส่ง หนิงซิน ทายาทหญิงแห่งสกุลหนิงเป็ นสตรี
มากความสามารถ สง่างาม ทรงโฉมและจิตใจอ่อนโยน
พีชายข้าจึงได้ตกหลุมรักนางตังแต่ครังแรกทีได้ยิน!
พวกเรามาในวันนีก็เพือทําการสูข่ อกับสกุลหนิงและ
ตังแต่บดั นีเป็ นต้นไป สกุลหนิงกับสกุลเทียนก็จะหลอม
รวมเป็ นหนึงเดียวกัน”

“ฮ่าๆ” นายใหญ่สกุลหนิงเปล่งเสียงหัวเราะเบิกบานใจ
จากนันมองไปยังเทียนหลินด้วยสายตาอ่อนโยน “ข้าได้
ยินเรืองของนายน้อยเทียนหลินผูอ้ ยูอ่ นั ดับสองในหมูค่ น
รุน่ ใหม่ของสกุลเทียนมาบ้าง เป็ นเกียรติของ ซินเอ๋อร์
อย่างยิงทีจะได้มีสามีเช่นเขา ข้าตกลงกับการแต่งงาน

2
ครังนี”

“แต่ขา้ ไม่ตกลง!”

เสียงชายวัยกลางคนยังไม่ทนั จากจางก็มีเสียงโกรธขึงดัง
ขึนมาจากทางประตู ครันได้ยินแล้วนายใหญ่สกุลหนิงก็
ชะงักงันทันใด จากนันเผยรอยยิมตืนตันใจ เขาเบนสาย
ตาไปยังประตูนนั แล้วก็เห็นเด็กสาวผูห้ นึงยืนเกาะขอบ
ประตูอยู่

ในขณะเดียวกัน เทียนหลินก็จบั จ้องมองไปยังเด็กสาวที

ประตูดว้ ยสายตาลุม่ หลง ดวงหน้าเด็กสาวยังคงขาวซีด
แต่ใครเห็นย่อมบอกได้วา่ นางทรงโฉมยิงนัก แม้นิวหน้า
อยูเ่ ขาก็ตกหลุมรักนางทันใดประหนึงว่ามีปลายนิวดีด
3
เข้าทีเส้นหัวใจของเขา

ตังแต่ได้ยินเรืองราวของหนิงซินจากหนิงหย่วน เขาก็เริม
สนใจในตัวเด็กสาวแล้ว ครันหนิงหย่วนคุยโวเรืองนางซํา
ยังคลีภาพเขียนของนางให้ตนดู เขาก็ตกหลุมรักเด็กสาว
ผูน้ ีเข้าอย่างจัง เช่นนันเอง เมือได้ยินว่า หนิงหย่วนจะ
กลับสกุลหนิง เขาก็ได้ขอให้หนิงหย่วนล่วงหน้าไปก่อน
ส่วนตนกลับไปยังสกุลเทียนเพือตระเตรียมของหมัน...

“ซินเอ๋อร์!” นายใหญ่สกุลหนิงสาวเท้าไปด้านหน้า
พลางรีบพยุงร่างเด็กสาวว่องไว ดวงตาปริมไป ด้วย
ความตืนตัน “เจ้าฟื นแล้วรึ ดีเหลือเกิน ในทีสุดก็ฟืน
เสียที คราวนีเจ้าทําให้พอ่ ใจหายมากรูไ้ หม”

4
“ปล่อยข้า!” หนิงซินผลักกายออกจากบุรุษเต็มแรง
ดวงตากระจ่างใสดังอัญมณีฉายแววผิดหวัง “ท่านพ่อ
ท่านปู่ รูไ้ หมว่าท่านทําเช่นนีกับข้า”

เมือนางตืนขึนมาก็ไม่เห็นใครอยูข่ า้ งกาย จึงได้เรียกตัว

หญิงรับใช้เข้ามาแล้วก็ได้รูว้ า่ อวินลัวเฟิ ง ได้ช่วยชีวิต
นางเอาไว้ ส่วนอวินชิงหย่าก็คอยเฝ้าดูแลนางไม่หลับไม่
นอนอยูห่ ลายวัน! ทว่าเมือนางตืนขึน อวินชิงหย่าได้ไป
เข้าห้องนําพอดี นางจึงไม่เห็นเขา ขณะรอชายหนุ่มอยู่
นันเอง ก็ได้ยินหญิงรับใช้นอ้ ยๆ พูดคุยกันอยูน่ อกประตู
ว่ามีคนจากสกุลเทียนมาสูข่ อตัวนาง! เช่นนันเองนางจึง
รีบรุดออกมาแต่เพียงผูเ้ ดียวเพือปฏิเสธการแต่งงานใน
ครังนี!

5
“ซินเอ๋อร์ ข้าทําก็เพือตัวเจ้าทังนัน” นายใหญ่สกุลหนิง
นิวหน้า “สกุลเทียนคือสกุลของเทียนหยา หากเจ้าแต่ง
งานกับคนสกุลเทียนก็จะกลายเป็ นสายเลือดเดียวกันกับ
เทียนหยา กระทังท่านปู่ เจ้าหากรูก้ ็คงไม่ปฏิเสธการแต่ง
งานในครังนีแน่!”

“เพือข้าอย่างนันรึ มิใช่หรอก ท่านทําเพือสกุลหนิงต่าง

หาก!” หนิงซินกําหมัดแน่น ดวงหน้าน้อยซีดขาว ฉาย
แววดือรัน “หากท่านปู่ อยูท่ ีนี ท่านย่อมปล่อยให้ขา้
ตัดสินใจเรืองการแต่งงานของข้าเอง หาได้บงั คับให้ขา้
ออกเรือนกับคนทีข้ามิได้รกั ไม่! หากท่านมิได้เป็ นคน
โลเลถึงเพียงนี ไยท่านแม่ของข้าจึงได้ถกู สังหารเล่า”

6
ตอนที 473 หนิงซินถูกตบหน้า

เผียะ!

เสียงบาดหูดงั ก้องขึนท่ามกลางโถง แล้วทัวทังโถงกลาง

ก็ตกอยูใ่ นความเงียบงันอันน่าหวาดหวัน

บรรยากาศอึดอัดห่อคลุมทัวทังโถงกลาง

“ซินเอ๋อร์...” นายใหญ่สกุลหนิงมองไปยังมือของตน

7
แล้วก็มองดูหนิงซินผูบ้ ดั นีแก้มเปลียนเป็ นสีแดง ความ
โศกเศร้าโทมนัสฉายชัดอยูใ่ นดวงตา “ข้าเพียงแต่...”

“ข้าพูดอะไรผิดอย่างนันรึ” หนิงซินส่งรอยยิมเยาะ เส้น

ผมหลุดลุย่ แผ่สยายไปตามเนือแก้ม ปิ ดบังรอยฝ่ ามือ
แดงบนดวงหน้า “เพราะท่านเป็ นคนใจโลเลไม่แน่ไม่
นอน ท่านแม่จงึ ถูกหญิงอืนฆ่าในวันนัน! แม้ภายหลัง
ท่านจะยกเลิกตําแหน่งอนุทงหมดแล้
ั วทําไมเล่า ท่านแม่
ข้าไม่มีวนั กลับมา! ท่านบอกว่าทําเพือข้า แต่ทา่ นไม่
เคยเหลียวแลเลยว่าข้าต้องการอะไร! จนป่ านนีแล้วท่าน
ก็ยงั ไม่รูส้ กึ ตัวอีกหรือ”

นายใหญ่สกุลหนิงขยับริมฝี ปากอยากจะอธิบาย ทว่าก็

ไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ออกมาได้ประหนึงว่ามีมือบีบ
8
จับลําคอตนไว้ จากนันเขายกแขนขึนกุมศีรษะกล่าว
ด้วยนําเสียงเจ็บปวดรวดร้าวว่า “ใช่ ข้าโลเลเอง
มารดาเจ้าจึงได้ถกู ฆ่าในวันนัน แต่ขา้ ก็ได้ทนทุกข์
ทรมานมานานหลายปี แล้ว ยังไม่เพียงพออีกหรือ ข้าไม่
เคยแต่งงานใหม่เลยเพราะต้องการชดใช้ให้แก่เจ้าและ
ท่านแม่ของเจ้า! ข้าทํามามากเหลือเกิน ไยเจ้าจึงไม่
ยอมอภัยให้ขา้ เสียที”

เมือคิดถึงเหตุการณ์วนั นันขึนมาคราใด เขาก็รูส้ กึ เจ็บ

ปวดร้าวรานใจราวกับท้องไส้ถกู บิดขยีทุกทีไป! ทว่าต่อ
ให้เขาโศกเศร้าเสียใจสักเพียงใด สตรีทีเขารักยิงก็ไม่มี
วันกลับมา...

“ท่านคิดถึงแต่เรืองสกุลเสมอ แต่ไม่เคยเห็นหัวอกข้ากับ
9
ท่านแม่ขา้ เลย! เราไม่เคยต้องการอํานาจสูงสุด หรือ
สถานะสูงส่งใดๆ เราเพียงแต่ตอ้ งการมีชีวิตอยูเ่ ช่นคน
ปกติทวไปเท่
ั านัน”

หนิงซินหลับตาลงด้วยความผิดหวัง จากนันกล่าวต่อ
ด้วยรอยยิมอ่อนโรย “ท่านทําแต่เรืองทีข้าทนมิได้ แล้ว
มากล่าวอ้างว่าทําเพือข้าเสมอ! ท่านปู่ กบั ข้าออกเดิน
ทางไปทัวตลอดหลายปี ทีผ่านมานีก็เพราะไม่อยากเห็น
หน้าท่าน! แม้จะต้องปลีกวิเวกไปอยูท่ า่ มกลางขุนเขา
ลึกลําก็ยงั ดีกว่ามาพบหน้าคนหัวสูงเช่นท่าน”

เมือกล่าวประโยคสุดท้ายเด็กสาวก็ลืมตาขึน ประกาย
เด็ดเดียวฉายสะท้อนอยูใ่ นดวงตากระจ่างใส ทําให้
หัวใจนายใหญ่สกุลหนิงสันสะท้าน
10
“ใช่ ข้าคิดถึงผลประโยชน์ของสกุลมาก่อนเสมอ แล้ว
ข้าผิดหรือ” นายใหญ่สกุลหนิงเผยรอยยิมขมขืน “แต่
เพียงเพราะข้าเป็ นนายใหญ่ของสกุล! ข้าจําต้องเดิน
หมากเพืออนาคตทีดีกว่าของสกุลหนิง! ทียิงไปกว่านัน
ท่านปู่ เจ้าก็เคารพเทิดทูนเทียนหยาเสมอมา หากท่านรู ้
ว่าเจ้าจะแต่งงานเข้าสกุลเทียนย่อมไม่ปฏิเสธ อย่างแน่
นอน”

หนิงซินยิมเยาะ จ้องมองไปยังเทียนหลินผูจ้ บั จ้อง

นางอย่างลุม่ หลงด้วยสายตาเย็นชา

“ข้าลันวาจาแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับใครอืน! แม้ตอ้ ง
ปลิดชีพตน ข้าก็จะไม่ปล่อยให้สกุลเทียนได้รา่ งของข้า
11
ไป!”

“เจ้า...” นายใหญ่สกุลหนิงชีหนิงซินด้วยปลายนิวสัน
เทา “ซินเอ๋อร์ เจ้ายังอ่อนต่อโลกนัก! ข้าจะบอกเจ้าให้
เจ้าไม่มีทางเลือกอืนนอกจากต้องแต่งงานเข้าสกุล
เทียน!”

ในฐานะนายใหญ่สกุลหนิง เขาย่อมทําเพือผลประโยชน์
ของสกุลมาก่อนเสมอแม้ไม่อยากทําร้าย ลูกสาวก็ตามที

นีแลคือโศกนาฏกรรมของนายใหญ่!

เขาได้แต่มองดูหญิงผูเ้ ป็ นทีรักถูกสังหารไปในวันนันด้วย

12
เหตุผลเดียวกัน...

หนิงซินเผยรอยยิมเย็นชา ดวงตาเปี ยมด้วยแววเย้ยหยัน

นางแลนายใหญ่สกุลหนิงเป็ นครังสุดท้าย จากนันหมุน
กายเดินไปทางประตู ขณะนันเองหัวใจของนางก็เปี ยม
ไปด้วยความผิดหวัง

“อย่าไปนะ!”

ครันเห็นว่าหนิงซินกําลังจะจากไปดังนัน สีหน้าเทียน
หลินก็เปลียนทันใด เขารีบลันวาจาว่า “หยุดนาง!”

13
ตอนที 474 แม้แต่เทียนหยายังต้องเรียกนางว่า
อาจารย์ (1)

“ขอรับนายน้อย!” คนสกุลเทียนตอบรับทันใด รุดรีไป

ยังตัวหนิงซินพยายามทีจะหยุดนาง

14
“อย่ามาแตะตัวข้า!” หนิงซินตะเบ็งเสียงลัน ปลด
ปล่อยกระแสพลังฌานกระโชกออกจากกายทันใด ส่งให้
เหล่าองครักษ์ทีล้อมตัวไว้ตอ้ งกระถดถอยหลังไปเล็ก
น้อย...

“หนิงซิน!”

ครันเห็นหนิงซินจะประมือกับคนสกุลเทียนแล้ว นาย
ใหญ่สกุลหนิงก็อกสันขวัญแขวนขึนมายิงนัก เขากําลัง
จะว่ากล่าวนางก็พอดีเห็นว่านางกําลังทรุดลงกับพืนไป

“ซินเอ๋อร์!”

15
นายใหญ่สกุลหนิงลืมดุดา่ ว่ากล่าวนางไปแล้วก็รบี พุง่ ตัว
ไปรับร่างทีทรุดลงของนางทันที แต่ทว่ามีชาย ผูห้ นึง
ขยับไหวกายเร็วกว่ากันยิงนัก คว้าร่างนางไปโอบกอดไว้
ในอ้อมแขน เส้นผมสีดาํ และอาภรณ์สีขาว ราวเงาจันทร์
ของชายผูน้ นปลิ
ั วสไวอ่อนเบาอยูใ่ นสายลมแผ่ว ดวง
หน้าหล่อเหลาเย็นเยียบ จ้องไปยังนายใหญ่สกุลหนิง
เขม็งด้วยสายตาเย็นชาทว่ากระจ่างใส

“พีอวิน...” หนิงซินชะงักงันไป เพ่งพิศชายรูปงามสง่า

ตรงหน้าแล้วก็สะอืนไห้

ยามนางถูกบิดาบังคับขู่เข็ญ เด็กสาวได้สะกดกลัน
อารมณ์ไว้ในอก ทว่าเมือเห็นอวินชิงหย่าเท่านัน ความ
16
โศกเศร้าทังหมดก็ได้ปะทุขนจากส่
ึ วนลึกของจิตใจ แล้ว
นางก็คว้าจับชายแขนเสือของชายหนุ่มไว้แน่น

ดวงตาอวินชิงหย่าจรดลงบนพวงแก้มแดงของเด็กสาว
ปลายนิวเรียวยาวลูบผมงามของนางแผ่ว จากนันก็เอ่ย
ขึนด้วยนําเสียงเจือแววอ้างว้าง “ไยเจ้าจึงได้วิงออกจาก
ห้องมามิรอข้า”

แม้กาํ ลังกล่าวโทษนาง ถ้อยคํานันก็เปี ยมไปด้วยความ

รักทีมีตอ่ เด็กสาว

แล้วหนิงซินก็มิอาจสะกดกลันนําตาไว้ได้อีกต่อไป
ปล่อยให้หยาดนําใสไหลพรากลงจากสองตา

17
“ข้าขอโทษ พีอวิน...”

“เจ้าอย่ากล่าวเช่นนันเลย หากไม่ได้เจ้า ข้าว่าคนทีต้อง

เจ็บหนักจนต้องล้มหมอนนอนเสือคงมิพน้ เป็ นข้าแทน”
อวินชิงหย่าเผยรอยยิมอ่อนโยน รอยยิมชายหนุ่ม
ประหนึงดอกบัวบาน เป็ นทีรืนตาแก่ผพู้ บเห็น ยิงนัก

เปรียง!

เมือได้เห็นผูท้ ีมากับอวินชิงหย่าแล้ว เทียนเคอก็ผดุ ลุก

ขึนทันใดพลิกเก้าอีเบืองหลังล้มควํา ในดวงตามีเพลิง
พิโรธแผดเผา

18
“เจ้าเองรึ!”

เทียนเคอขบเขียวเคียวฟั น “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ช่างบังเอิญ

กระไรเช่นนี! ไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบหน้าเจ้าทีนี!
คราวก่อนเจ้าทําข้าเสียงาน คราวนียังกล้ามาปรากฏตัว
ต่อหน้าข้าอีกรึ!”

ได้ยินถ้อยคําเทียนเคอแล้วนายใหญ่สกุลหนิงก็แปลกใจ
เล็กน้อย อวินลัวเฟิ งกับสกุลเทียนมีความแค้นกันอยู่
อย่างนันรึ หากเป็ นเช่นนันเรืองก็ชกั จะยิงไปกันใหญ่...

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเทียนเคอด้วยสายตามาดร้าย “ข้า

19
มาถึงสกุลหนิงก่อน ดังนันเจ้านันแลทีมาปรากฏตัวต่อ
หน้าข้า เรียกร้องให้ขา้ เล่นงานเจ้า!”

“อวินลัวเฟิ ง! คราวทีแล้วหากมิใช่เพราะเทียนอวีมีกิจ
ให้ตอ้ งรีบสะสาง เจ้าคิดหรือว่าจะหนีพน้ เงือมมือพวก
เราไปได้”

อันทีจริงแล้ว ทีเทียนอวีรีบหนีไปเมือคราวก่อนเป็ น
เพราะรูส้ กึ ถึงภัยคุกคามจากอวินเซียว อย่างไรก็ดี บัดนี
เทียนเคอย่อมไม่พดู ความจริง หากแต่อาศัยคําแก้ตวั
แทน

“ในเมือข้าเคยทําให้เจ้าวิงหนีได้ คราวนีข้าก็จะทําแบบ
เดียวกัน! หนิงซินคือว่าทีท่านอาหญิงของข้า ข้าอยาก
20
เห็นนักว่าใครจะสามารถลักตัวนางไปได้!”

กล่าวไป เด็กสาวก็มีทา่ ทีหยิงยโสโอหังยิงนัก ดวงหน้า

ฉายแววดือด้านจองหองชัดเจน

หนิงซินผูเ้ ดิมตกอยูใ่ นความกังวลหวาดหวาดหวันเมือได้

เห็นอวินลัวเฟิ งกับอวินชิงหย่าก็คอ่ ยๆ ใจสงบลง...

ผูค้ นสองคนนี หนึงคือเพือนทีตนเชือมันสุดใจ อีกหนึง

คือบุรุษผูเ้ ป็ นทีรัก! นางเชือว่าตราบใดทีมี พวกเขาอยู่
ไม่วา่ อุปสรรคขนานใดก็ยอ่ มฝ่ าฟั นไปได้

“คุณหนูอวิน” นายใหญ่สกุลหนิงนิวหน้า ประกายเป็ น

21
กังวลสะท้อนอยูใ่ นดวงตา “สกุลเทียนมี เทียนหยาคอย
หนุนหลัง เจ้าจงอย่าไปมีเรืองมีราวกับเขาเลย ขอโทษ
พวกเขาเสีย แล้วข้าจะช่วยวิงวอนให้”

ตอนที 475 แม้แต่เทียนหยายังต้องเรียกนางว่า

อาจารย์ (2)

แม้นายใหญ่สกุลหนิงไม่มีทางปล่อยให้หนิงซินแต่งงาน
กับอวินชิงหย่า เขาก็ไม่อยากเห็นสกุลอวิน ต้องตกทีนัง
ลําบาก ทีสุดแล้วอวินลัวเฟิ งก็เป็ นผูช้ ่วยชีวิตหนิงซิ
22
น สกุลเทียนนันไม่เหมือนกับนครโอสถ เพราะเทียนหยา
แข็งแกร่งเกินไป หากนางหลูเ่ กียรติผเู้ ฒ่าผูน้ นก็
ั คงหา
ใครปกป้องนางไม่ได้อีกแล้ว...

“ไยท่านอาจารย์ขา้ ต้องขอขมาด้วยเล่า” เสียวไป๋ ผูซ้ งมา

ึ
ถึงประเดียวนีได้ยินคํานายใหญ่สกุลหนิงทันใด เด็ก
หญิงยืนท้าวสะเอว ดวงหน้าน้อยชวนเอ็นดูเป็ นสีแดง
ด้วยแววโกรธขึง...

“เจ้าพวกโง่ ต่อให้เทียนหยามาทีนีก็ยงั ต้องเรียกท่าน

อาจารย์ของข้าว่าอาจารย์อยูด่ ี กล้าดีอย่างไรมาสังให้
ท่านอาจารย์ขา้ ขอขมา!”

“ฮ่าๆ!” เทียนเคอมิอาจสะกดกลันเสียงหัวเราะลัน
23
แล้วดวงหน้าก็เปี ยมด้วยแววเดียดฉันท์ “นางเด็กน้อย
เอ๋ย พ่อแม่เจ้ามิเคยสังสอนมารึ ว่าคนพูดมากมักโดน
ตัดลิน! หากเจ้าบอกว่าอวินลัวเฟิ งรับเทียนหยาเป็ น
อาจารย์ ข้าก็คงจะพอเชือได้อยูห่ รอก! แต่เจ้าบังอาจ
กล้าดีอย่างไรมากล่าวอ้างว่าเทียนหยานับถือนาง เป็ น
อาจารย์ เจ้าคิดว่าพวกเราโง่นกั รึ ไม่มีใครเขาเชือเรือง
พกลมของเจ้าหรอก!”

ต่างคนต่างก็หวั เราะเย้ยถ้อยคํานาง ในดวงตาฉายแวว

หยามหมิน

อวินลัวเฟิ งเองก็ชาํ เลืองมองหลินรัวไป๋ ด้วยท่าทีประหลา

ดใจเช่นเดียวกัน ประกายเคลือบแคลงสว่างวาบขึนใน
ดวงตาทะมึนนัน เสียวไป๋ มิใช่เด็กพูดจาอวดตัว นางพูด
24
เช่นนีย่อมมีเหตุผล! แต่นางไม่รูจ้ กั เทียนหยา ไยจึง
บอกว่าเขาเห็นอวินลัวเฟิ งเป็ นอาจารย์กนั เล่า

แต่เด็กน้อยก็จาํ ได้วา่ มีชายชราผูห้ นึงปรารถนาอยากจะ

เป็ นลูกศิษย์นาง

หรือว่าเขา...

“ข้าพูดจริงทังนัน! บัดนีเทียนหยากําลังเดินทางและจะ
มาถึงสกุลหนิงในอีกไม่ชา้ !” หลินรัวไป๋ กระทืบเท้า
กล่าวด้วยท่าทีโกรธขึง

ท่านอาจารย์มิได้กลับไปยังแดนฌานเพือขอความช่วย

25
เหลือ ด้วยเกรงว่าเวลาจะมีไม่พอ ทว่าเด็กน้อยก็เป็ น
ห่วงว่าท่านอาจารย์จะถูกสกุลหนิงรังแก จึงได้แอบส่งข้อ
ความหาเทียนหยา หากวัดจากความเร็วของเทียนหยา
แล้ว บัดนีก็ได้เวลาทีเขาจะมาถึงสกุลหนิง...

“เด็กน้อย เทียนหยาเก็บตัวปลีกวิเวกรําเรียนวิชาแพทย์
มิปรารถนาให้ใครรบกวน กระทังพวกเราเอง ยังไม่รูว้ า่
เขาอยูท่ ีใด แล้วเจ้าบอกข้าว่าเจ้าสามารถตามหาตัวเขา
ได้อย่างนันรึ” เทียนเคอเยาะ “คิดว่าพวกเราจะเชือเรือง
พกลมเช่นนันหรือ”

หลินรัวไป๋ บิดริมฝี ปาก “พวกเจ้าตามหาเทียนหยาไม่

เจอก็เพราะเขาไม่อยากให้พบหน้าน่ะสิ มิได้หมายความ
ว่าข้าจะหาเขาไม่เจอด้วยเสียหน่อย”
26
ได้ยินถ้อยคําเด็กน้อยดังนันเทียนเคอก็พิโรธหนัก ดวง
ตาแผดเผาด้วยไฟแค้น “นางเด็กนี อย่ามาพูดจาเหลว
ไหลกับข้า เดียวก็จบั ฉีกปากเสียหรอก! พวกเราเป็ นคน
สกุลเทียน ไยเทียนหยาจึงจะไม่อยาก ให้พบหน้า ข้าจะ
บอกอะไรให้ เมือสองเดือนทีผ่านมาเทียนหยายังกลับ
มาทีสกุลเทียนอยูห่ ลัดๆ!”

“สองเดือนทีแล้วอย่างนันรึ” หลินรัวไป๋ เผยยิมเยาะ

“ขออภัยเถิด แต่สองเดือนทีผ่านมาเทียนหยายังอยูท่ ี
เรือนข้าอยูเ่ ลย เขาจะกลับไปสกุลเทียนได้อย่างไร”

ครันได้เห็นคําพกลมของตนถูกเปิ ดโปงเข้าเทียนเคอก็
โกรธจัดด้วยอับอาย ทว่านางย่อมไม่ยอมรับ ว่าเทียน
27
หยามิได้อยูท่ ีสกุลเทียน ณ บัดนัน! นางเพียงแต่คิดว่า
นางเด็กตัวร้ายนีเจตนาเกทับตนเท่านัน!

“นางเด็กชัว เจ้าชักจะโอหังเกินไปแล้ว เดียวข้าจะสัง

สอนให้!” ลมกระโชกหมุนพัดอยูร่ อบกายเทียนเคอ
จากนันนางโผกระโจนเข้าใส่หลินรัวไป๋ ดวงตาอาบด้วย
จิตสังหาร

เห็นดังนันนายใหญ่สกุลหนิงก็ได้แต่สา่ ยศีรษะปลงตก
หากอวินลัวเฟิ งขอขมาตามทีตนแนะนํา เสียหน่อย เขา
อาจพอช่วยวิงวอนอะไรให้แก่นางได้ ทว่าเคราะห์รา้ ยที
อวินลัวเฟิ งและศิษย์หยิงผยองเกินไป บัดนีเขาก็ช่วย
อะไรพวกนางไม่ได้อีก...

28
ทีสุดแล้วหากเทียนหยาเป็ นฝ่ ายชืนชมความสามารถขอ
งอวินลัวเฟิ งเองจนอยากรับนางเป็ นศิษย์ ก็พอจะฟั งขึน
มิใช่หรือ ทว่าจะเป็ นไปได้อย่างไรทีหมอหัตถ์เทวดา
เทียนหยาจะอยากได้เด็กสาวเมือวานซืน เป็ นอาจารย์

29
ตอนที 476 ผูเ้ ฒ่าหนิงพิโรธ (1)

เปรียง!

ก่อนเทียนเคอทันถึงกายหลินรัวไป๋ ก็มีมือโผล่ออกมาจาก
ด้านข้างดึงร่างหลินรัวไป๋ เข้าไปโอบไว้ ในอ้อมแขน จาก
นัน ฝ่ ามือนวลประหนึงหยกก็กระแทกเข้ากับอกเทียน
เคอ การโจมตีดงั กล่าวส่งร่างเทียนเคอ ลอยละลิวปลิว
ไปกระแทกเข้ากับโต๊ะซึงหักออกเป็ นสองซีกโดยพลัน
ก่อนล้มกระจัดกระจายอยูบ่ นพืน

30
ทัวทังโถงกลางเงียบลง แล้วทุกคนต่างก็จอ้ งมองเด็ก
สาวรูปงามในชุดอาภรณ์ขาวชะงักงันเป็ นตาเดียว เด็ก
สาวนิวหน้าลงเล็กน้อย มองลงไปยังเด็กหญิงตัวน้อยใน
อ้อมแขนแล้วถามว่า “เจ้าบาดเจ็บหรือไม่”

เมือเพ่งพิศดวงหน้าซึงทรงทังบารมีและรูปโฉมของเด็ก
สาวแล้ว หลินรัวไป๋ ก็รูส้ กึ ว่าใจของตน ค่อยๆ สงบลง
ในดวงตาทอประกาย

หากท่านอาจารย์เป็ นชายชาตรี เด็กสาวทัวหล้าคงต้อง

ตกหลุมรักนางเป็ นแน่...

น่าเสียดายทีนางเป็ นสตรี!

31
อย่างไรก็ดี หลินรัวไป๋ ตัดสินใจอย่างลับๆ แล้วว่าจะใช้
ท่านอาจารย์เป็ นเกณฑ์มองหาสามีในอนาคต! ใครเล่า
จะทานทนเสน่หข์ องผูท้ รงอํานาจทว่าแสนอ่อนโยนได้

“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ” หลินรัวไป๋ ตืนจากฝันกลางวันพลาง

สันศีรษะ ดวงหน้าน้อยชวนเอ็นดูกระจ่างขึนด้วยรอยยิม
หวาน “และข้ารูด้ ีวา่ หากท่านอาจารย์อยูท่ ีนี ไม่วา่ ใครก็
ทําร้ายข้าไม่ได้”

“เจ้าอยูเ่ ฉยๆ รอข้า ข้าจัดการเรืองนีเอง” กล่าวจบ

อวินลัวเฟิ งก็เบนสายตามืดดําไปยังเทียนเคอผูบ้ ดั นีลุก
ขึนจากพืนแล้ว

32
“อวินลัวเฟิ ง!” เทียนเคอขบเขียวเคียวฟั นกระอักโลหิต
สายตาจ้องไปยังใบหน้างามของเด็กสาว

นับแต่จากแคว้นหลงหยวนมาในวันนัน นางก็อดหลับ
อดนอน อดอาหารฝึ กฝนรวบรวมพลังฌานอย่างไม่หยุด
หย่อน บัดนีนางได้ขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับกลาง
แล้ว! นางหมายมันปั นมือเป็ นอย่างดีวา่ ด้วยการตราก
ตรําฝึ กฝนเช่นนี ย่อมล้มอวินลัวเฟิ งได้อย่างง่ายดาย!
ทว่าก็ไม่คาดคิดเลยว่านางจะยังถูกเด็กสาวปราบลงเสีย
เองในหมัดเดียว ช่างเป็ นการหลูเ่ กียรติกนั อย่างใหญ่
หลวงยิงนัก

จะให้นางทนกับความอับอายถึงเพียงนันได้อย่างไร
33
“ไปตายซะ! ฮ่าๆๆ!”

ทันใดนันเอง สุดยอดพลังก็ก่อกําเนิดขึนในตัวนาง พลัง

ดังกล่าวเพิมขึนอย่างไม่หยุดยัง จนกระทังส่งให้นางขึน
สูจ่ ดุ สูงสุดของผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับกลาง! จากนันก็
เปิ ดทางให้นางบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับสูง
สุด!

“ท่านพี!”

เห็นท่าทางเทียนเคอดังนัน เทียนหลินก็หน้าซีด “ท่าน

เพิงใช้วิชาลับของสกุลเทียนเพิมพลังตนไปหรือ หากวิชา

34
หมดฤทธิพลังท่านจะถดถอยลงสูข่ นพิ
ั ภพระดับตํานะ!”

นันคือผลกระทบจากการใช้วิชาลับของสกุลเทียน!

หากใช้วิชาลับดังกล่าวแล้ว ก็จะสามารถบรรลุพลังได้
อีกหนึงขันภายในทันที ทว่าเมือเวลาผ่านไป แทนทีพลัง
จะกลับคืนสูส่ ถานะปกติก็จะลดถอยหลังลงไปอีกหนึง
ระดับแทน เช่นนันเองจึงไม่คอ่ ยมีผใู้ ดใช้วิชานี

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าทีเป็ นเพียงหลาน

สาวแม่ทพั กระจอก กลับเป็ นได้ถงึ ผูฝ้ ึ กฌาน ขันพิภพ
ระดับสูงสุดโดยมิได้อาศัยทีพึงใดๆ! เจ้ามันเป็ นภัยคุก
คาม ข้าต้องสังหารเจ้าเสียตังแต่วนั นี!

35
แม้ทงสองต่
ั างก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับสูงสุดด้วย
กันทังคู่ เทียนเคอก็ยงั ย่ามใจยิงนัก หลังใช้ วิชาลับแล้ว
ไม่เพียงแต่นางจะบรรลุภายในชัวพริบตา หากแต่รา่ ง
กายก็ยงั จะแข็งแกร่งขึนจนถึงจุดสุดยอด อีกด้วย!

อวินลัวเฟิ งมิใช่คมู่ ือของนาง นอกเสียจากว่านางจะเป็ น

ผูฝ้ ึ กฌานขันนภา!

ทีสุดแล้ววิชาลับของสกุลเทียนก็มิได้เพียงแต่เสริมสร้าง
พลังให้แก่ผใู้ ช้ในระยะเวลาอันสันเท่านัน! วิชาดังกล่าว
ทําให้ผใู้ ช้บรรลุได้จริงทีเดียว! การเพิมพลังขึนโดยชัวครู ่
มิอาจเทียบเทียมกับการบรรลุของจริงได้

36
ทว่าวิชาลับนีก็มีขีดจํากัดเช่นเดียวกัน! หลังเวลาผ่านไป
ระยะหนึง ผูใ้ ช้ก็จะสูญเสียพลังทีได้มาและต้องทนทุกข์
ทรมานกับผลข้างเคียงแสนสาหัส...

ตอนที 477 ผูเ้ ฒ่าหนิงพิโรธ (2)

ตูม!

37
กายเทียนเคอหมุนเหวียงประหนึงพายุหมุนพุง่ เข้าใส่
อวินลัวเฟิ ง บนดวงหน้าเผยรอยยิมเ**◌้ยม จิตสังหาร
รุนแรงเปี ยมอยูใ่ นตา

ท่ามกลางกระแสลมกระโชกนัน เด็กสาวยืนนิงงัน
อาภรณ์ยาวสีขาวและเส้นผมดํายาวปลิวสไวอยู่ ในสาย
ลม ดวงตาเพ่งพิศเทียนเคอเงียบเชียบ ดวงหน้าทรง
โฉมหาใครเทียบเรียบเฉย

“เฟิ งเอ๋อร์ ระวัง!”

อวินชิงหย่าผูห้ วาดหวาดหวันยิงนักรีบวางร่างหนิงซินลง
แล้วรุดรีเข้าไปหาอวินลัวเฟิ งเพือรับการโจมตี นันแทน

38
ความกังวลฉายชัดอยูใ่ นดวงตากระจ่างใสทรงภูมิ

แต่ทว่า...

มือเด็กสาวยืนออกมาจากด้านข้างผลักกายอวินชิงหย่า
ออกไปพลางมองไปยังเทียนเคอผูเ้ กรียวกราดด้วยสาย
ตานิงสงบ นางยกมุมปากขึนเล็กน้อยเป็ นรอยยิมมาด
ร้าย นําเสียงประหนึงหลุดมาจากหุบเหวนรก ทีใครได้
ยินได้ฟังแล้วก็ตอ้ งใจสัน

“ข้าไปพูดตอนไหนว่าเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับสูง

สุด”

39
ว่าอย่างไรนะ

เทียนเคอนิงงันไป ก่อนนางจะทันคิดได้ถงึ นัยของถ้อย

คําอวินลัวเฟิ งนัน มือของเด็กสาวก็แหวกม่านอากาศมา
ตบหน้านางฉาดแรงเสียแล้ว

เปรียง!

ลูกตบนันนางทุม่ สุดพลัง ส่วนเทียนเคอทีตกตะลึงไปก็

ถูกฟาดแรงเสียจนกายปลิวกระแทกกําแพง และเริมต้น
กระอักโลหิต

“ไม่! ไม่มีทาง! เจ้าจะเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาได้อย่างไร

40
เป็ นไปไม่ได้!”

นางกัดริมฝี ปากแน่นกายสันเทา แล้วดวงตาก็ฉายแวว

หวาดหวาดหวันชัดเจน

ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาอย่างนันรึ

ฝูงชนต่างก็สดู ลมหายใจเฮือก แววตาเปลียนไป...

นายใหญ่สกุลหนิงนิงตะลึงงันไป ค่อยๆ เบนศีรษะไป

ทางหนิงซินแล้วเอ่ยถามเสียงแหบแห้งว่า “ซินเอ๋อร์
สหายเจ้าเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาจริงอย่างนันรึ”

41
ว่ากันตามตรง ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาในสายตาสกุลหนิงก็มิ
ได้ชวนให้ประหลาดใจถึงเพียงนัน ทีสุดแล้วเหล่าผู้
อาวุโสในสกุลต่างก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภากันมาทังนัน!
ส่วนผูอ้ าวุโสยังได้บรรลุพลังเลยขันนภาไปเสียอีก!

แต่อวินลัวเฟิ งเล่าอายุอานามสักเท่าไรกันเชียว เด็กสาว

อายุสบิ ห้าปี ได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา ใครเล่า จะไปทํา
ใจเชือได้ลง

หนิงซินผูต้ กตะลึงไปเช่นกันผงกศีรษะ กระทังนางเองก็

ไม่คาดคิดว่าอวินลัวเฟิ งได้บรรลุเป็ นถึง ผูฝ้ ึ กฌานขัน
นภาแล้ว

เมือครึงปี ทีผ่านมานางยังเป็ นเพียงเด็กสาวธรรมดาทีถูก

42
วังหลวงกลันแกล้ง... ทว่าบัดนีนางกลับแข็งแกร่งขึนถึง
เพียงนี...

ตราบใดทีสกุลมีผฝู้ ึ กฌานขันนภา ย่อมมีโอกาสก่อสร้าง

รากฐานทียืนอยูบ่ นผืนแผ่นดินนีได้ แม้แต่บิดาของนางก็
คงจะยอมรับสกุลอวินได้ในทีสุด! ทว่าน่าเสียดายทีการ
สายเกินไป เขาได้ทาํ ลายหัวใจนางลง หมดสินแล้ว จะ
ให้นางยกโทษให้ราวกับไม่มีสงใดเกิ
ิ ดขึนได้อย่างไร คิด
แล้วดวงหน้าหนิงซินก็เผยรอยยิมขมขืน

“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย” อวินชิงหย่าค่อยๆ ได้สติแล้วก็เอ่ยถาม

เสียงอ่อน “เจ้าขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา ตังแต่เมือใด”

อวินลัวเฟิ งยักไหล่แล้วกล่าวด้วยรอยยิมบาง “ระหว่าง

43
ทางมายังโถงกลางสกุลหนิง”

นางมาทีนีเพือจัดการเรืองหนิงซินให้เรียบร้อย หากไม่
ถือไพ่เหนือสกุลหนิงเด็ดขาดเสียแล้ว สกุลหนิงจะปล่อย
หนิงซินไปกับนางได้อย่างไร เช่นนันเองนางจึงหามุม
สงบเพือดืมนํามนต์ระหว่างทางมายัง โถงกลาง ด้วย
นํามนต์ดงั กล่าว นางจึงได้บรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
ในทีสุด! ด้วยเหตุนีเองนางจึงมาสาย!

“เฮอะ!” เทียนเคอกระแอมไอแล้วคลานลุกขึนจากพืน
จ้องมองอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเ**◌้ยมเกรียม นางขบ
เขียวเคียวฟั นแน่น “อวินลัวเฟิ ง เจ้ามันรนหาทีตาย!
สกุลเทียนมีเทียนหยาคอยหนุนหลัง บัดนีเจ้าบังอาจทํา
ร้ายข้าก็เดียวจะได้ตายแน่!”
44
ตอนที 478 ผูเ้ ฒ่าหนิงพิโรธ (3)

45
เทียนหยา!

นามนีดึงสตินายใหญ่สกุลหนิงกลับมาสูค่ วามเป็ นจริง

ทันใด

ใช่แล้ว แม้อวินลัวเฟิ งบรรลุขนเป็

ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
แล้วจะทําไมเล่า สกุลเทียนมีเทียนหยา อยูเ่ บืองหลัง
ต่อให้อวินลัวเฟิ งมีวิชาแก่กล้ามาจากไหน นางก็ไม่มีวนั
ต่อกรกับขุมพลังอํานาจระดับนันได้

“นายใหญ่สกุลหนิง ให้คนของท่านจับนางเสีย ข้าจะสัง

สอนบทเรียนนาง!” เทียนเคอเช็ดเลือดออกจากมุมปาก
ล่างแล้วกล่าวด้วยความคังแค้น

46
“คือว่า...” นายใหญ่สกุลหนิงนิงไปพักหนึงแล้วนิวหน้า
ลงเล็กน้อย “คุณหนูเทียนเคอ ข้าว่าแบบนันคงไม่งาม
คุณหนูอวินช่วยชีวิตลูกสาวข้าไว้ซายั
ํ งมีสมั พันธ์อนั ดีกบั
บิดาข้า ข้าเกรงว่า...”

“ฮึม นางจะมีความสัมพันธ์อนั ใดกับสกุลหนิงก็มิใช่กง

การอะไรของข้า ข้าต้องการให้ทา่ นจับนางเดียวนี! ไม่
อย่างนันข้าจะลงโทษท่านโทษฐานปกป้องนาง!”

เทียนเคอยิมเยาะใส่อวินลัวเฟิ ง ใช่ เจ้าเก่งนัก แล้วจะ

ทําไม หากถูกเหล่านายสกุลหนิงโจมตีเข้า เจ้าก็ตอ้ ง
ตายอยูด่ ี! นีแลผลของการตังตนเป็ นศัตรูกบั ข้าไม่รูก้ ี

47
ครังต่อกีครัง!

นายใหญ่สกุลหนิงนิงไป ลังเลใจประหนึงยังคงคิดถึง
ถ้อยคําเทียนเคอ

ทันใดนันเอง หนิงซินก็ลากสังขารอ่อนแรงของนางมา
ยืนบังหน้าอวินลัวเฟิ ง เด็กสาวยกแขนขึนขวางเด็กสาว
ข้างหลัง มองตรงเข้าไปยังดวงตานายใหญ่สกุลหนิง
ด้วยท่าทีเด็ดเดียว

“ท่านพ่อ หากท่านคิดแตะต้องสกุลอวินคนใด ก็จง...

ปลิดชีวิตข้าไปด้วยกันเถิด! ในเมือในสายตา ของท่าน
ข้าในฐานะลูกสาวไม่เคยสําคัญเท่าสกุลหนิงอยูแ่ ล้ว”

48
หัวใจนายใหญ่สกุลหนิงสันไหวพลางขยับริมฝี ปาก
พยายามเปล่งวาจา ทว่าก็ถกู นําเสียงเย็นชา ของหนิงซิ
นขัดขึนเสียก่อน

“ท่านเป็ นนายใหญ่ทีดี แต่หาได้เป็ นบิดาทีดีไม่!”

นําเสียงนางดุจค้อนยักษ์กะเทาะหัวใจนายใหญ่สกุล
หนิงจนหายใจแทบไม่ออก...

“เจ้าพูดถูก” นายใหญ่สกุลหนิงเผยรอยยิมขมขืน “ข้ามิ

ใช่บิดาทีดี หรือสามีทีดี! เพือสกุลหนิง ข้าจ่ายมากเกิน
ไป และสูญเสียมากเกินไป...” ดวงหน้าชายวัยกลาง

49
คนเผยรอยยิมโรย แล้วก็เพ่งพิศใบหน้าน้อย ฉายแวว
เด็ดเดียวของเด็กสาวมิอาจพูดอะไรออกมาได้ “ข้าเพียง
แต่คิดว่าครอบครัวข้าคงเข้าใจ แต่ขา้ คิดผิด และเจ้าไม่
มีวนั เข้าใจความรูส้ กึ ของข้า”

ได้ยินนายใหญ่สกุลหนิงกับหนิงซินพูดคุยกันแล้ว เทียน
เคอก็นิวหน้าอย่างหมดความอดทน “พวกเจ้ารออะไร
อยูเ่ ล่า ฆ่าพวกมันให้หมด!”

“ท่านพี!” เทียนหลินหน้าซีดขาวคว้าจับแขนเทียนเคอ
หวาดหวาดหวัน “ข้าพึงใจหนิงซิน ข้าอยากแต่งงานกับ
นาง ดังนัน...”

50
“หุบปาก!” เทียนเคอจ้องเทียนหลินเขม็ง “นีเจ้ายังไม่
เข้าใจอีกหรือ นางแพศยานีอยากอยูก่ บั สกุลอวินเสีย
ยิงกว่าเข้าสกุลเทียนของเรา! บัดนีในเมือนางเลือกแล้ว
ก็ให้ไปลงนรกด้วยกันทังคู!่ ”

เทียนหลินมิเคยบังอาจไม่เชือฟั งคําพีตังแต่ยงั เยาว์วยั

ครันได้ยินถ้อยคําเทียนเคอแล้วเขาก็หบุ ปากลงโดยพลัน
แล้วไม่กล่าวว่าอย่างไรอีก ทว่าดวงตาก็ยงั คงจ้องมอง
หนิงซินด้วยท่าทีเวทนาและโศกเศร้า

“ฮ่าๆ เจ้าอยากให้ใครไปลงนรกกันนะ” ทันใดนันเองก็มี

เสียงเฉยชาแหวกอากาศมาเข้าหูทกุ คน

ได้ยินเสียงทีคุน้ เคยดังนัน หนิงซินก็ตืนตันใจขึนมาอย่าง

51
ยิงยวด แล้วรีบหันไปหาชายชราอาภรณ์ นําเงินผู้
ปรากฏขึนจากความว่างเปล่า เด็กสาวรูส้ กึ ถึงก้อนจุกอยู่
ในลําคอแล้วนําตาก็เริมไหลพรากออกมาจากสองตา

“ท่านปู่ ... ท่านกลับมาแล้ว...”

ผูเ้ ฒ่าหนิงรีบเดินไปหาหนิงซิน ครันได้เห็นรอยมือ

ชัดเจนบนดวงหน้านางแล้วก็นิวหน้าพลางเอ่ยถามว่า
“ใครทําเช่นนีกับเจ้า”

52
ตอนที 479 ผูเ้ ฒ่าหนิงพิโรธ (4)

แม้นาเสี
ํ ยงผูเ้ ฒ่าอ่อนโยนทีเดียว ทว่าใครได้ยินย่อม
สัมผัสได้ถงึ โทสะทีกําลังปะทุขนึ

นายใหญ่สกุลหนิงตัวสันจากนันตอบรับกล้าๆ กลัวๆ
“ท่านพ่อ เป็ นข้าเอง...”

เผียะ!

เสียงของเขายังไม่ทนั จากจาง ผูเ้ ฒ่าก็ตบหน้าเขาฉาด

ใหญ่เสียแล้ว

53
ทันใดนันเองก็มีเสียงปรบมือดังขึนท่ามกลางโถงกลาง
อันเงียบงัน

ผูเ้ ฒ่าหนิงมีพลังแก่กล้ากว่านายใหญ่สกุลหนิงมากนัก
ลูกตบผูเ้ ฒ่าหนิงหนักหน่วงเสียจนดวงหน้าเขาบวมชํา
เลือดแดงหลังออกจากมุมปาก

“เจ้ากล้าดีอย่างไรทํากับซินเอ๋อร์เช่นนียามทีข้าไม่อยู่
สกุลหนิงช่วงวันทีผ่านมา” ดวงตาผูเ้ ฒ่าหนิง มีเพลิง
พิโรธแผดเผา ใบหน้าหมองคลําเป็ นสีฟา้ ด้วยโทสะ “ซิ
นเอ๋อร์อยูอ่ ย่างทุกข์ตรมมาหลายปี เจ้ายังมีแก่ใจลงไม้
ลงมือกับนางอีกหรือ ข้าเองจะแตะเส้นผมนางสักเส้นยัง
คิดแล้วคิดเล่า แต่เจ้ากลับตบตีนางเช่นนี! หากข้ามิได้มี
54
ร่างกายอ่อนแอ ไม่อาจดูแลสกุลหนิงได้ ก็คงไม่สง่ ต่อ
อํานาจให้แก่เจ้า!”

นายใหญ่สกุลหนิงป้องหน้ากล่าวด้วยนําเสียงใจสลาย
“ท่านพ่อ ท่านรูว้ า่ ข้าทําเพือสกุลหนิง!”

“เพือสกุลหนิงอย่างนันรึ”

พลัก!

ผูเ้ ฒ่าหนิงโกรธจัดเสียจนเตะนายใหญ่สกุลหนิงกระเด็น
ดวงหน้าชราเยียบเย็น ดวงตาคมปลาบประหนึงกระบี
แล้วก็ทาํ ทีราวกับอยากฟาดขาใส่นายใหญ่สกุลหนิงให้

55
แรงขึนอีก

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาบอกว่าทําเพือสกุลหนิง ข้าไม่อยู่
สกุลด้วยไปหาหนทางรักษาตนอยูค่ รึงปี กลับมีเรืองมาก
มายเกิดขึนในสกุล! แม้แต่มารดาหนิงซินยังถูกสังหาร
ด้วยความผิดพลาดของเจ้า! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาบอก
ว่าตัวทําเพือสกุลหนิง!”

นายใหญ่สกุลหนิงมิกล้าเอ่ยวาจาอันใดอีกด้วยกลัวถูก
ซ้อมอีกครา เขาลุกขึนจากพืนยืนหลบฉากไปด้วยดวง
หน้าโศกเศร้า กระทังบัดนีก็ยงั ไม่สาํ นึกว่าตนได้กระทํา
ผิดไป ทว่าใจสลายทีบิดาและลูกสาวไม่ยอมเข้าใจใน
ตน

56
ในฐานะคนครอบครัวเดียวกันแล้ว พวกเขาควรเป็ น
กําลังใจให้ตนมิใช่หรือ

“ท่านปู่ !” หนิงซินก้าวออกมาถูอกชายชราให้ใจร่มลง
“อย่าโกรธไปเลยท่านปู่ โกรธคนอย่างเขาไปก็มิได้อะไร
ขึนมา”

นําเสียงกระจ่างใสของนางประหนึงมีมนตร์สะกด ทําให้
ชายชราใจสงบลงทันใด เขาหันไปหาหลานสาวสุดรัก
แล้วก็เอ่ยขึนพร้อมรอยยิมรืนใจ “ซินเอ๋อร์ บอกปู่ มาซิ
พวกเขาทําอะไรกับเจ้าบ้าง ปู่ จะจัดการให้เอง”

หนิงซินนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวว่า “ผูอ้ าวุโสสีทําร้ายพี

57
อวินเจ้าค่ะ”

วาจาแรกนางเอ่ยเพืออวินชิงหย่า หาใช่เพือตัวนางเอง
ไม่!

“ข้ารูแ้ ล้ว ข้าจะให้ผอู้ าวุโสสีต้องชดใช้ทีหลัง” ผูเ้ ฒ่า

หนิงเยาะ “กล้าดีอย่างไรมาทําร้ายหลานเขยข้า ข้าไม่
ยอมการหลูเ่ กียรติเช่นนีเป็ นอันขาด!”

นายใหญ่สกุลหนิงชะงักงันไป ดวงตาเบิกกว้าง จากนัน

เอ่ยถามเสียงสัน “ท่านพ่อ ท่าน... ว่าอย่างไรนะ
ท่านบอกว่าท่านเห็นด้วยให้หนิงซินแต่งงานกับอวินชิง
หย่าหรือ”

58
อวินชิงหย่าเป็ นเพียงบุตรชายแม่ทพั กระจอก ไยผูเ้ ฒ่า
หนิงจึงได้ยอมรับเขาเป็ นสามีหนิงซินเล่า

“ข้าปรารถนาให้เขาเป็ นหลานเขย ทว่าก็ไม่แน่ใจว่าเจ้า

หนุ่มจะตกลงแต่งกับซินเอ๋อร์หรือไม่ หากเขาตังใจมัน
หนิงซินก็เป็ นภรรยาของเขาแล้ว” ความหมายของชาย
ชราคือหากอวินชิงหย่ามิประสงค์จะแต่งงานกับหนิงซิ
นตนก็จะไม่บงั คับ แต่หากเขายินยอมพร้อมใจ ไม่วา่
ใครก็หยุดทังสองไม่ได้!

หากเป็ นบุรุษอืน ขอเพียงหนิงซินต้องตาเขาเถอะ ตนก็

จะคว้าจับบุรุษผูน้ นมาให้
ั นางจนได้! แต่กบั สกุลอวินนัน
ต่างกัน! ตนคงกระทําเช่นนันมิได้ดว้ ยสายสัมพันธ์ทีมี
59
กับอวินลัวเฟิ ง

ทียิงไปกว่านัน หนิงซินไม่มีวนั แต่งงานกับชายทีมิได้รกั

ตน...

60
ตอนที 480 ผูเ้ ฒ่าหนิงพิโรธ (5)

ดังนัน จะแต่งหรือไม่แต่งย่อมขึนอยูก่ บั เจ้าตัวทังสองเอง

นายใหญ่สกุลหนิงนิงงันไปคิดอะไรไม่ออก ท่านพ่อตน
บอกอยูเ่ ดียวนีจริงหรือว่าหากอวินชิงหย่ายินยอมแต่ง
งานกับหนิงซิน เขาก็จะยกหนิงซินให้แต่งงานด้วยทันที
และหากชายหนุ่มไม่ตอ้ งการก็จะไม่ บังคับกัน

นี... นียังเป็ นท่านพ่อของเขาผูย้ อมทําทุกสิงเพือหลาน

สาวตนจริงหรือ

61
แม้ชายชราจะแลดูเมินเฉย แต่แท้จริงรักและห่วงใย
หลานสาวเป็ นอย่างยิง! ทว่าเขากลับยอมทําให้หลาน
สาวตนผิดหวังมากกว่าบังคับให้อวินชิงหย่าแต่งงานกับ
นางอีกหรือ นายใหญ่สกุลหนิงคิดไม่ออกจริงแท้วา่ เหตุ
ใดท่านพ่อจึงได้ปฏิบตั ิกบั สกุลอวินเป็ นพิเศษถึงเพียงนี

“พวกท่านคุยกันเสร็จหรือยัง” เทียนเคอส่งสายตาเย็น
ชาไปยังผูเ้ ฒ่าหนิงแล้วกล่าววาจาอดรนทนไม่ได้ “พวก
ท่านจะมีความสันพันธ์อะไรกันก็มิใช่กงการอะไรของข้า
วันนีข้าต้องปลิดชีพอวินลัวเฟิ ง! พวกท่านควรมาช่วยข้า
ดีกว่า มิฉะนันจะต้องเสียใจทีหลัง!”

“ฮ่าๆ!” ผูเ้ ฒ่าหนิงส่งรอยยิมอ่อนให้นาง ดวงหน้าอ่อน

โยนนันเมินเฉย “คุณหนูอวินเองก็เป็ น หลานสาวข้า
62
หากเจ้าคิดแตะต้องนางข้าย่อมไม่ยอมแน่”

“ท่านพ่อ!”

ได้ยินนําเสียงบิดาแล้วนายใหญ่สกุลหนิงก็ชกั จะร้อนรน
ขึนมา “คุณหนูเทียนเคอมาจากสกุลเทียน ของเทียน
หยานะขอรับ!”

“แล้วจะทําไม” ผูเ้ ฒ่าหนิงเหลือบมองนายใหญ่สกุล

หนิงด้วยท่าทีเมินเฉย “หากเจ้าปกป้องลูกสาวตัวเองไม่
ได้ ข้าก็จะปกป้องเอง”

ดวงหน้านายใหญ่สกุลหนิงซีดขาว คิดไปว่าท่านพ่อคง

63
ฟั นเฟื อนไปแล้วเป็ นแน่ เทียนหยาเป็ นวีรบุรุษ ในใจท่าน
พ่อตลอดมา ไยจึงได้ยอมทิงวีรบุรุษตนเพียงเพืออวินลัว
เฟิ งเพียงคนเดียวเล่า

ทว่านายใหญ่สกุลหนิงย่อมไม่ลว่ งรูถ้ งึ สิงทีผูเ้ ฒ่าหนิงคิด

เขาเคารพนับถือเทียนหยาเป็ นเพราะ เทียนหยามี
วิชาการแพทย์แก่กล้า ทว่าเมือได้รูจ้ กั อวินลัวเฟิ งแล้ว ก็
เชือว่าวิชาการแพทย์ของนางมิได้ดอ้ ยไปกว่าเทียนหยา
เลย เช่นนันเอง สกุลเทียนย่อมมิใช่ปัญหาใหญ่

หนิงซินจับแขนผูเ้ ฒ่าหนิงยืนขึนข้างกายเขาง่ายดาย
ดวงหน้างดงามปราศจากความหวาดหวัน ดวงตากระ
จ่างใสนันดือรัน

64
“ท่านพ่อ...” นายใหญ่สกุลหนิงยิงหวาดวิตกหนัก
เกรงว่าถ้อยคําชายชราจะเป็ นทีระคายแก่คน สกุลเทียน

เห็นสีหน้าเทียนเคอหม่นลงอย่างรวดเร็วดังนัน เขาก็
รีบกล่าวว่า “อย่าทําให้สกุลเทียนต้อง ขัดเคืองใจเลย
พวกเราไม่ควรดึงสกุลหนิงเข้าไปเกียวข้องกับเรืองยุง่
ยากเพียงเพือสนองความต้องการส่วนตน ข้าว่าเรารีบ
ขอขมาสกุลเทียนแล้วแต่งหนิงซินกับเทียนหลินจะดีกว่า
จากนันสกุลเราจะได้ดองกับสกุลเทียน”

“หุบปาก!”

ผูเ้ ฒ่าหนิงจ้องนายใหญ่สกุลหนิงเขม็งด้วยดวงตาคม
ปลาบ “ข้าไม่มีวนั แลกความสุขของหลานสาว กับ
65
อํานาจ!”

มิหนําซําชายชราก็ได้ยินมาว่าเทียนหยามีเรืองขัดใจกับ
สกุลเทียน แม้บดั นีเรืองยังไม่กระจ่างชัดว่าเทียนหยายัง
มีสายสัมพันธ์กบั สกุลเทียนอยูห่ รือไม่ ก็คงเป็ นไปมิได้
แล้วทีทังสองฝ่ ายจะกลับมาญาติดีตอ่ กัน หรือต่อให้
เทียนหยายืนอยูข่ า้ งสกุลเทียน เขาก็จะไม่มีวนั แลกตัว
หลานสาวกับสกุลเทียนเป็ นอันขาด

“หากท่านดึงดันก็อย่ามาเสียใจภายหลัง!” ดวงตา
เทียนเคอทะมึนลง

ด้วยรูว้ า่ มีผเู้ ฒ่าหนิงอยู่ นางคงฆ่าอวินลัวเฟิ งไม่ได้ ก็ได้

เรียกเทียนหลินแล้วเดินตรงไปยังด้านนอก ครันผ่านอ
66
วินลัวเฟิ งแล้วดวงตาถือดีก็เหลือบแลนางอย่างเย็นชา
ก่อนจากกันก็ได้กล่าวด้วยนําเสียงเรียบเฉยว่า “อวินลัว
เฟิ ง เจ้ามันขัดหูขดั ตาข้ายิงนัก พบกันคราวหน้าข้าจะ
ไม่ให้เจ้าได้ตายดี เทียนหลิน ไป!”

เทียนหลินลังเลมิอยากจากไป เด็กหนุ่มชําเลืองมองหนิง
ซิน เขาปรารถนาทีจะอยู่ ทว่าเมือเห็นดวงตาพีสาวแล้ว
ก็ถอนสายตาออก

67
ตอนที 481 ข้าให้เจ้าไปตอนไหน

“ข้าให้เจ้าไปตอนไหน”

ก่อนทังสองก้าวผ่านธรณีประตูไปก็บงั เกิดเสียง
เ**◌้ยมเกรียมดังขึนมาโดยพลันทําให้สองพีน้อง ตัว
แข็งทือด้วยความหวาดหวัน มิอาจขยับย่างได้แม้แต่กา้ ว
เดียว

ดวงหน้าเทียนเคอถอดสีซีดแต่ดวงตายังคงถือดี นางหัน
ไปหาอวินลัวเฟิ ง “เจ้าต้องการอะไร”

“เจ้าอยากฆ่าข้านักใช่ไหม” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเผย

68
ยิมมาดร้าย

“แล้วจะทําไม” เทียนเคอพ่นลมออกจมูกเยาะจากนัน
ถามด้วยท่าดียโส

“เรืองนันง่ายนิดเดียว” ได้ยินถ้อยคํานางแล้วอวินลัวเฟิ ง
ก็หาวหวอดพิงกายกับกรอบประตู ดวงตาฉายรอยยิม
เบนไปหาเทียนเคอ “ข้ามีกฎประจําตัวอยูว่ า่ ใครก็ตาม
ทีคิดจะสังหารข้า ต้องมอบชีวิตให้ขา้ มาก่อน” ถ้อยคํา
นางโอ้อวดถือดี ประหนึงเห็นคนสกุลเทียนเป็ นเพียงผัก
ปลาบนเขียง!

ดวงหน้าเทียนเคอเปลียนไปอีกครา “อวินลัวเฟิ ง อย่า

69
ให้มนั มากไปนัก!”

ฝุบ!

อวินลัวเฟิ งขยับกายเคลือนไหวโดยมิเอ่ยอันใดต่อ
อาภรณ์ยาวสีขาวของนางสว่างวาบ เหมือนสายลมอ่อน
แล้วก็ปรากฏตัวขึนเบืองหน้าเทียนเคอ

“เจ้า...” เทียนเคอหวาดหวันยิงนักก้าวถอยหลังไป
ทว่าก่อนทันได้หนีก็มีมือเย็นเยียบจิกเข้าทีคอนาง เสีย
แล้ว ทันใดนันเอง ความอึดอัดก็พลันพุง่ เข้าสูห่ วั ใจ ดวง
หน้าซีดขาวเปลียนเป็ นสีแดง ดวงตาปูดโปนมิอาจเอือน
เอ่ยวาจาใดได้...

70
เห็นพีสาวตนทุกข์ทรมานอยูใ่ นมืออวินลัวเฟิ งดังนัน
เทียนหลินก็หวาดกลัวเสียจนอดก้าวถอยหลัง พยายาม
หลบหนีให้ทนั ก่อนอวินลัวเฟิ งเห็นมิได้

เขานึกเสียใจเป็ นอย่างยิง! หากตนไม่รบี ร้อนมายังสกุล

หนิงเพือสูข่ อ ก็คงไม่พบเจอหญิงบ้าผูไ้ ม่เห็นสกุลเทียน
อยูใ่ นสายตาเช่นนี! บัดนีเขาต้องรีบกลับไปยังสกุลหนิง
หาคนมาล้างแค้นให้แก่ทา่ นพี! อย่างไรก็ดี พอเทียน
หลินหันไปเท่านันก็ชนเข้ากับใครคนหนึงซึงกายคล้ายจะ
มีพลังมหาศาลทีเดียว เด็กหนุ่มจําต้องก้าวถอยหลังลง
ไปเล็กน้อย

“โธ่ถงั คนหนุ่มสาวสมัยนีช่างหยาบคายเสียจริง เจ้าไม่

71
เห็นคนชราตรงหน้าบ้างเลยหรือไร ไยจึงเดิน เข้ามาชน
กันได้ หากกระดูกชราของข้าหักขึนมาเจ้าต้องชดใช้”

เสียงแก่หงํานันดังอยูเ่ หนือศีรษะ แล้วท่าทีติเตียนก็สง่

ให้เทียนหลินโกรธขึงขึนมา แต่พอจะบันดาลโทสะเท่า
นัน ใบหน้าชายชราก็ชดั เจนต่อสายตาแล้วเขาก็ชะงักงัน
ไป

“ท่าน... ท่านลุงเทียนหยาใช่หรือไม่”

เทียนหลินมิเคยพบเทียนหยามาก่อน ทว่าในสกุลเทียน
มีภาพเขียนของเทียนหยาตังอยู่ เขาจึงจํา ชายชราตัว
จ้อยเบืองหน้าได้ทนั ที

72
“เจ้าหนุ่ม เจ้าฟั นเฟื อนไปแล้วหรืออย่างไร ข้าไม่มี
หลานชาย” ชายชราตัวจ้อยนิวหน้า จากนันก้าว ถอย
หลังไปเล็กน้อยเพือรักษาระยะห่างจากเทียนหลิน

เขาทําความผิดพลาดมหันต์ มหันต์โดยแท้! ไยเสียวไป๋

จึงไม่บอกกันก่อนเล่าว่าพวกคนโง่สกุลเทียน จะมารวม
ตัวกันอยูท่ ีนีด้วย ดูเหมือนเขาจะโดนตามตืออย่างไม่จบ
ไม่สนอี
ิ กคราเสียแล้ว!

อย่างไรก็ดี...

ครันเห็นความเป็ นไปในโถงกลางแล้ว เทียนหยาก็นิงงัน

73
ไปแล้วกะพริบตา “เกิดอะไรขึน”

คนสกุลเทียนพวกนีทําให้อวินลัวเฟิ งต้องระคายอย่างนัน
รึ

บังอาจนัก!

เพลิงโทสะปะทุขนในหั
ึ วใจชายชรา แล้วจิตสังหารก็
สว่างวาบขึนในดวงตา เท่าทีรูจ้ กั อวินลัวเฟิ งมา นาง
ย่อมไม่ทาํ ร้ายคนสกุลเทียนก่อนหากพวกเขามิได้ทาํ ให้
นางต้องรําคาญใจ! ตัวเขาเองก็มิได้เหลียวแล สกุล
เทียนตลอดมา แล้วคนพวกนียังเหิมเกริมกล้าแม้กระทัง
กลันแกล้งอวินลัวเฟิ งอีกหรือ

74
ด้วยคิดว่าเทียนหยาคงไม่รูว้ า่ ตนมาจากสกุลเทียน
เทียนหลินจึงรีบอธิบาย “ท่านลุงเทียนหยา ข้าคือเทียน
หลินแห่งสกุลเทียน พีสาวข้าถูกหญิงบ้ารังแก ได้โปรด
ช่วยพวกเราสังหารนางทีเถิด!” จากนันเด็กหนุ่ม ก็
ตะโกนเข้าไปในโถงว่า

“ท่านพี ท่านลุงเทียนหยามาแล้ว พวกเราปลอดภัย

แล้ว!”

75
ตอนที 482 อวินลัวเฟิ งน่ะหรืออาจารย์ของเขา (1)

เทียนหยาอย่างนันรึ

ประหนึงถ่านใกล้มอดปะทุไฟขึนอีกครา หัวใจสินหวัง
ของเทียนเคอกลับฟื นคืนชีพอีกครังเมือได้ยินถ้อยคํา

76
เทียนหลิน นางยกมุมปากขึนเล็กน้อยเป็ นรอยยิมอวดดี

เปรียง!

อวินลัวเฟิ งขยับมือเหวียงเทียนเคอลงกับพืน จากนัน

ค่อยๆ เบนสายตาไปยังชายชราตัวจ้อยทีประตู...

ชายชราตัวจ้อยปรารถนาจะทักทายอวินลัวเฟิ งก่อนแล้ว
ค่อยจัดการเรืองคนสกุลเทียน ทว่าเพียง ขยับเท้าเท่า
นันก็มีรา่ งระยํารุดรีออกมาจากโถงกลาง คุกเข่าลงเบือง
หน้าเสียงดังตุบพลางเกาะแข้งเกาะขาแน่น

“ท่านลุงเทียนหยา ในทีสุดท่านก็มา! หญิงผูน้ ียโสโอหัง

77
ยิงนักไม่แลเห็นกระทังสกุลเทียนอยูใ่ นสายตา ได้โปรด
ชําระแค้นให้พวกข้าด้วย!”

ชัวขณะนีเทียนเคอหาได้มีเวลาคิดพิจารณาไม่ ว่าเหตุ
ใดจู่ๆ เทียนหยาจึงมาปรากฏตัวขึนทีสกุลหนิง นางรูแ้ ต่
เพียงว่าคราวนีจะไม่มีใครปกป้องนางแพศยานีได้อีก
แล้ว

นางจะต้องไม่ตายดี!

ประหนึงว่าเห็นภาพความตายอันน่าอนาถของอวินลัว
เฟิ งแล้ว เทียนเคอเผยยิมเ**◌้ยมแล้วดวงหน้า ก็
เกรียวกราดขึนมา

78
ชายชราตัวจ้อยมองตําลงไปยังเทียนเคอผูค้ กุ เข่าอยู่
เบืองหน้าก่อนเอ่ยวาจาเย็นชาว่า “เด็กน้อย ข้าเป็ น
สุนขั ป่ าเดียวดาย อย่าเรียกข้าว่าท่านลุง ข้าไม่รูจ้ กั เจ้า
ด้วยซํา” ชายเฒ่าหาได้ปิดบังโทสะของตนไม่ แล้วแรง
โทสะหนักหน่วงนันก็สง่ ผ่านไปยังเด็กสาวทีอยูต่ รงหน้า

เทียนเคอยกศีรษะขึนด้วยความหวาดหวัน จากนันกล่าว
ด้วยนําเสียงสันเครือว่า “ท่านลุงเทียนหยา ข้าเทียนเคอ
แห่งสกุลเทียน เราอยูส่ กุลเดียวกันไยท่านจึงกล่าวว่าไม่
รูจ้ กั ข้า”

“ฮ่าๆ” บัดนันเองก็มีเสียงเย้ยหยันดังมาจากด้านข้าง
“เจ้าไม่ได้ยินหรือว่าหมอหัตถ์เทวดากล่าวว่า ไม่รูจ้ กั เจ้า
79
แล้วเจ้ายังจะตามรังควานเขาอยูอ่ ีกหรือ! ข้าไม่เคยเห็น
สตรีใดไร้ยางอายเช่นเจ้ามาก่อน!”

หลินรัวไป๋ ยืนเอามือเท้าเอวอยูข่ า้ งเทียนเคอ รอยยิม

หยามหมินระบายอยูบ่ นดวงหน้าน้อย แล้วดวงตากระ
จ่างใสชวนเอ็นดูของนางก็จดจ้องไปยังเทียนเคอ

“นางเด็กเลว หุบปาก!” เทียนเคออับอายจนบันดาล

โทสะ จ้องไปยังหลินรัวไป๋ เขม็ง “เจ้ามันก็แค่ คนชัน
ตํา! กล้าดีอย่างไรมาหมินเกียรติขา้ เช่นนี! พวกเราสกุล
เทียนสูงส่งกว่าเจ้ามากนัก อย่างน้อยทีสุดพวกเราก็ไม่มี
ทางคุยโวโอ้อวดว่ากระทังเทียนหยายังต้องเรียกอวินลัว
เฟิ งว่าอาจารย์!”

80
ในเมือนางเด็กนีเป็ นลูกศิษย์ของอวินลัวเฟิ ง ก็ยอ่ มมิได้
มาจากสกุลดีแน่! แล้วนางเองก็จงใจพูดถ้อยคําเหล่านี
กับหลินรัวไป๋ เพือแสดงให้เทียนหยาเห็นว่ามีคนแอบอ้าง
เป็ นอาจารย์ตน!

“โง่เง่า”

หลินรัวไป๋ พ่นลมออกจมูกแล้วกล่าวถ้อยคํานันด้วยท่าที
รังเกียจเดียดฉันท์

เทียนเคอโกรธจนตัวสัน นางหันไปตังใจจะขอให้เทียน
หยาช่วยล้างแค้น ทว่าพริบตาทีเห็นเทียนหยา นางก็นิง
งันไป...

81
ด้วยชายเฒ่ากําลังจ้องมองนางอย่างกับจะกินเลือดกิน
เนือ

“ท่านลุงเทียนหยา ท่าน...”

ก่อนนางทันกล่าววาจาจบก็ถกู คลืนแรงเหวียงจากชาย
ชราสาดซัดเข้ามา แล้วความหวาดหวันก็ถาโถมเข้าใส่
จนทําให้นางคอแห้ง

“เด็กหญิงทีเจ้าเรียกว่าคนชันตํา...” ชายชราตัวจ้อยนิง
ไปพักหนึงก่อนกล่าวว่า “คือทายาทหญิง แห่งภูผาเทพ
วิญญาณ”

82
ภูผาเทพวิญญาณอย่างนันรึ

เทียนเคอตกตะลึงเสียจนดวงตาเบิกกว้าง นําเสียงสัน
เครือ “ภูผาเทพวิญญาณทีว่า... ทีอยูใ่ นแดนฌานใช่
หรือไม่”

ผูค้ นอาจไม่รูจ้ กั ชือนครซือฟั งหรือสุดยอดสามสกุลแห่ง

แดนฌาน ทว่าไม่วา่ ใครก็ยอ่ มรูจ้ กั ภูผาเทพวิญญาณ
แห่งแดนฌาน!

83
ตอนที 483 อวินลัวเฟิ งน่ะหรืออาจารย์ของเขา (2)

ว่ากันว่าภูผาเทพวิญญาณนันเหล่าเทพวิญญาณเป็ นผู้
ทิงเอาไว้! ด้วยเหตุนนเองผู
ั ค้ นทีอาศัยอยู่ บนภูผาจึงได้
พิเศษ แม้กระนันก็ยงั มีผคู้ นมากมายบนผืนแผ่นดินต้อง
การสํารวจตรวจสอบภูผาเทพวิญญาณ อย่างไรก็ดี ผูท้ ี
ขึนภูผาเทพวิญญาณไปหาได้มีใครกลับมาแม้สกั คนไม่!

เมือเวลาผันผ่านไปก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุง่ กับภูผาเทพ
วิญญาณอีกเลย แล้วผูค้ นแห่งภูผาเทพวิญญาณก็ได้
กลายเป็ นเทพเจ้าของโลกนีขึนมาจริงๆ!

84
ทว่าบัดนีเทียนหยากําลังบอกนางว่านางเด็กชันตํานีคือ
ทายาทหญิงแห่งภูผาเทพวิญญาณอย่างนันรึ

“เป็ นไปไม่ได้ เหตุใดทายาทแห่งภูผาเทพวิญญาณจึง

ได้ยอมรับอวินลัวเฟิ งเป็ นอาจารย์เล่า อวินลัวเฟิ งเป็ น
เพียงคนของโลกเบืองหน้า! เป็ นไปมิได้ทีนางจะมีความ
สัมพันธ์กบั อํานาจเช่นภูผาเทพวิญญาณ”

นอกจากเทียนเคอแล้ว ผูค้ นต่างก็จอ้ งไปยังเทียนหยา

ด้วยสายตาตกตะลึง ยิงนายใหญ่สกุลหนิงยิงแล้วใหญ่
เขารูส้ กึ ถึงลางไม่ดีขนมาทั
ึ นใด หากชายเฒ่าผูน้ ีคือ
เทียนหยาจริง วาจาของเขาย่อมไม่มีผิดเพียน! พูดอีก
ทางหนึงก็คือ อวินลัวเฟิ งมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับ
85
แดนฌานจริง!

หากนางมีแดนฌานอยูเ่ บืองหลังจริง คุณค่าของนาง

ย่อมเพิมขึนเป็ นทวีคณ
ู

“ขออภัย” ชายชราตัวจ้อยกล่าวเยาะ “เสียวไป๋ กล่าว

ถูกต้อง เมือข้าเห็นคุณหนูอวิน กระทังข้ายังต้องเรียก
นางว่าอาจารย์”

ทัวทังโถงกลางเงียบสงบลงโดยพลันราวกับถูกสายฟ้า
ฟาด!

ทุกคนต่างก็นิงงันไปด้วยความตกตะลึง!

86
อวินลัวเฟิ งคืออาจารย์ของเทียนหยาจริงอย่างนันรึ ที
เด็กน้อยผูน้ ีพูดมาเป็ นความจริงทังหมดอย่างนันรึ ช่าง
น่าขันเหลือเกินทีพวกเขาไพล่คิดไปว่านางเพียงแต่คยุ โว
โอ้อวด!

“ท่านลุงเทียนหยา นางจะเป็ นอาจารย์ทา่ นได้อย่างไร”

เทียนเคอโกรธจนคลัง ชีหน้าอวินลัวเฟิ ง เกรียวกราด
“สถานะนางต้อยตํา มิอาจเทียบเทียมพวกเราได้! ซํา
ร้ายพลังนางก็ยงั อ่อนด้อยกว่าท่านอีกด้วย แล้วนางจะ
เป็ นอาจารย์ทา่ นได้อย่างไร” นางไม่มีทางเชือเทียนหยา
ว่าเขาเป็ นศิษย์อวินลัวเฟิ ง แม้สกุลเทียนเองจะจ้อง
ประจบสอพลอเทียนหยาตลอดเวลาก็ตามที!

87
“วิชาการแพทย์ของนางแก่กล้ากว่าข้า”

ถ้อยคํานันส่งให้อวินลัวเฟิ งถือสถานะสูงสุด!

เป็ นครังแรกทีเทียนหยายอมรับต่อหน้าธารกํานัลว่าวิชา
แพทย์ของตนด้อยกว่าผูอ้ ืน

เทียนเคอลุกขึนจากพืน ทว่าก็โซเซล้มลงอีกครา หัวใจ

นางเย็นเฉียบและสินหวัง กระทังซีฟั นก็สนกระทบกั
ั นดัง
กึก เรืองกลายเป็ นว่า... อวินลัวเฟิ งรูจ้ กั กับเทียนหยามา
ก่อน นางจึงกล้าไม่แลเห็นคนสกุลเทียนอยูใ่ นสายตา

ช่างน่าขันทีนางเอาแต่เทียนหยามาขู!่

88
ยิงคิดเทียนเคอก็ยิงกลัวแล้วกายก็ยงสั
ิ น บัดนันเองนาง
ก็เกิดชิงชังเทียนหลินขึนมาทันใด หากมิใช่เพราะเทียน
หลิน นางคงไม่ตอ้ งเข้ามาพัวพันกับเรืองยุง่ ยากเช่นนี!

ในขณะเดียวกันนายใหญ่สกุลหนิงเองก็สาํ นึกเสียใจยิง
นัก ไม่เคยคิดเลยว่าสกุลเทียนทีตนจ้องผูกสัมพันธ์จะ
เป็ นเพียงเปลือกว่างเปล่า ส่วนสกุลอวินทีตนดูแคลน
หนักหนากลับมีเบืองหลังแข็งแกร่งไร้เทียมทาน หากรู ้
อย่างนีเขาคงยอมให้หนิงซินแต่งงานกับอวินชิงหย่าโดย
ไม่ลงั เล!

“ข้าบอกเมือไรกันว่ายอมรับท่านเป็ นศิษย์” อวินลัวเฟิ ง

เอนกายพิงกําแพงด้วยท่าทีเกียจคร้าน พลางกล่าว
89
พร้อมรอยยิมอ่อนจาง “ข้าแจ้งชัดเจนแล้วทีแดนฌาน
ว่าท่านแก่หงําเกินกว่าจะเป็ นศิษย์ขา้ ”

ผูค้ นยังตกตะลึงกับวาจาเทียนหยาไม่หาย ถ้อยคํา

อวินลัวเฟิ งกลับชวนให้งงงันยิงกว่า

หมอหัตถ์เทวดาเทียนหยาต้องการยอมรับนางเป็ น
อาจารย์ ทว่านางปฏิเสธอย่างนันรึ

90
ตอนที 484 ความตายของเทียนเคอ

ชายชราตัวจ้อยมองอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีทรมาน “ทีนีมี

คนมาก โปรดใจดีกบั ข้าด้วย” ท่าทางชายชราโศกเศร้า
ยิงนัก ผูใ้ ดซึงไม่รูถ้ งึ เรืองราวได้มาเห็นย่อมคิดว่าอวินลัว
เฟิ งทําร้ายเขาไว้แสนสาหัส

91
“ข้าเพียงแต่บอกกล่าวความจริง” อวินลัวเฟิ งยักไหล่
แล้วเอ่ยว่า “หากท่านมาเพือสังสรรค์เสวนา ก็รอข้า
เสร็จธุระทีนีก่อน”

“ถ้าเช่นนันก็ให้ไว” ชายชราตัวจ้อยกล่าวพร้อมรอยยิม
บาง ท่าทางทีมีตอ่ อวินลัวเฟิ งต่างจากเทียนเคอลิบลับ
“ส่วนคนสองคนจากสกุลเทียนนัน เจ้าจะทําอะไรกับ
พวกเขาก็ตามสบาย!”

ด้วยเหตุการณ์ในวันนี ชายชราตัวจ้อยจึงได้ตดั สินใจใน

ทีสุดว่าจะตัดญาติขาดมิตรกับสกุลเทียน โดยเด็ดขาด
มิฉะนันสกุลทีไร้ยางอายนีก็คงเอานามตนไปแอบอ้างอีก

92
“ไม่!”

เทียนเคอสะพรึงหน้าซีดขาว ทิงตนลงหาเทียนหยาคุก
เข่าต่อหน้าชายชรา

“อย่างน้อยพวกเราก็คนสกุลเดียวกัน! ท่านจะยืนดูขา้
ตายไปเฉยๆ เช่นนีไม่ได้!”

“คนสกุลเดียวกันอย่างนันรึ” เทียนหยาพ่นลมออกจมูก
“ตังแต่ขา้ ออกจากสกุลมาก็ไม่มีอะไรเกียวข้อง กับพวก
เจ้าอีกแล้ว! พวกเจ้ายังกล้าตลบตะแลงแอบอ้างในนาม
ข้าอยูไ่ ด้อย่างไร พวกเจ้าคิดจริงหรือว่าข้าไม่รูอ้ ะไรเลย
ข้าไม่ลา้ งบางพวกเจ้าไปเสียตังนานแล้วเพราะเห็นแก่วา่

93
มีสายเลือดเดียวกันหรอก! บัดนีพวกเจ้าก็ยงั ทําเรืองชัว
ร้ายในนามของข้า จะให้ขา้ ทนต่อไปอีกได้อย่างไร”

ความหวาดกลัวเข้าถาโถมเทียนเคอ นางค่อยๆ ทรุดลง

กับพืน รอยยิมขมขืนบนริมฝี ปาก

“อวินลัวเฟิ ง เจ้าชนะแล้ว!”

เด็กสาวผูน้ ีเก่งกาจกว่านาง ซํายังมีเบืองหลังแข็งแกร่ง

กว่านาง แล้วนางจะยังเอาอะไรไปสูไ้ ด้อีก

เทียนเคอหลับตาลง แพขนตาสันไหว “แต่ขา้ อยาก

ตายอย่างมีศกั ดิศรี...”

94
ได้เห็นสีหน้าเด็ดเดียวของเทียนเคอดังนัน อวินลัวเฟิ งก็
ผงกศีรษะแผ่วเบา “ได้ ข้ายอมมอบศักดิศรี ครังสุด
ท้ายให้แก่เจ้า”

แม้เทียนเคอคิดสังหารนาง นางก็มิใช่มอู่ ซู่ วงหรือคน

สกุลเซียว! เช่นนันเองนางจึงยินยอมมอบศักดิศรีครังสุด
ท้ายให้แก่เด็กสาว

เทียนเคอเผยรอยยิมขมขืนแล้วมองไปยังเทียนหลินผู้
นอนทอดกายเหนียมอยูบ่ นพืน ดวงตาโศกเศร้าเป็ นยิง
นัก “เทียนหลินเอ๋ย หากข้าตายไปเจ้าก็คงไม่มีทีอยูใ่ น
สกุลเทียนแล้ว เราไปยังโลกหลังความตายด้วยด้วยกัน
เถิด ตกลงไหม”
95
“ท่านพี...”

เทียนหลินตัวสันเทิมด้วยความกลัวแล้วกระถดถอยหลัง
ไป สันศีรษะสินหวังพลางกรีดร้องว่า “ข้าไม่อยากตาย
ท่านพี ข้าไม่อยากตายจริงๆ ...”

ในดวงตาเทียนเคอฉายแววเจ็บปวดยิงนัก

แม้นางเพิงชิงชังเทียนหลินเข้าไส้อยูห่ มาดๆ ด้วยหากมิ

ใช่เพราะเขาแล้ว นางก็คงไม่ตอ้ งมาตายทีนี ทว่าเทียน
หลินก็เป็ นน้องชายของนาง และเป็ นครอบครัวเพียงผู้
เดียวท่ามกลางสกุลเทียน! จะไม่ให้นางโศกเศร้าทีต้อง

96
ปลิดชีวิตเขาได้อย่างไร เพียงเพราะความสามารถของ
เทียนหลินนันอ่อนด้อยเกินไป! นางได้ปกป้องเขามาโดย
ตลอด หากสินนางแล้วคนสกุลเทียนย่อมรุมรังแกเขา
เป็ นแน่ เช่นนันเอง ให้เขาตายไปกับนางเสีย จะดีกว่า
แม้ตายทังสองก็ยงั จะได้อยูด่ แู ลกัน

“ไม่!!!”

ครันเทียนหลินเห็นเข็มเงินพุง่ ออกจากแขนเสือเทียนเคอ
ลูกตาดําเขาก็ขยายขึน ดวงหน้าคุม้ คลัง ด้วยความกลัว
ดวงตาหรือก็แดงฉาน

ฝุบ!

97
เข็มเงินนันพุง่ เข้าใส่ลาํ คอเด็กหนุ่มทิงเพียงจุดสีแดงเอา
ไว้ แล้วกายเขาก็กระตุกเล็กน้อยก่อนล้มหงายลงไป
เทียนเคอหันศีรษะมาด้วยท่าทีโศกเศร้าทาบกระบีแนบ
ลําคอ หลับตาลงแล้วออกแรงเฉือน เลือดสาดพุง่ ออก
จากคอนางอาบย้อมพืนเบืองล่างเป็ นสีแดงฉาน...

ตอนที 485 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (1)

98
แรกเริมเดิมทีหวั ใจเทียนเคอก็หวาดกลัวทีได้รบั รูถ้ งึ เบือง
หลังอันแข็งแกร่งของอวินลัวเฟิ ง ทว่าบัดนี ในช่วงเวลา
สุดท้ายของชีวิตนางกลับใจสงบลง นางรูด้ ีถงึ วิถีของอ
วินลัวเฟิ ง ยอมปลิดชีพตนเสียดีกว่าต้องทนทุกข์ทรมาน
ไม่มีทีสินสุดอยูใ่ นมือของเด็กสาว

“เอ่อ คุณหนูอวิน...”

นายใหญ่สกุลหนิงชําเลืองมองร่างเทียนเคอแล้วก็เบน
สายตาไปยังอวินลัวเฟิ ง ชายวัยกลางคนออกจะอับ
อายอยูบ่ า้ ง เขาอยากกล่าวอะไรสักอย่างทว่าก่อนทัน
พูดอะไรก็มีเท้าเตะเข้าให้จากด้านหลัง เขาโซเซล้มลง
คุกเข่าเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งเสียงดังตุบ บัดนีเองนาย
ใหญ่สกุลหนิงก็มีทีทา่ อับอายเต็มที ทว่าก็ไม่กล้าตอบโต้

99
อันใด เขาอับอายเสียจนอยากมุดหัวลงดินไปเสียให้รู ้
แล้วรูร้ อด

ผูเ้ ฒ่าหนิงมองตําลงไปยังนายใหญ่สกุลหนิงผูล้ ม้ ลงคุก

เข่า จากนันกล่าวด้วยนําเสียงเย็นยะเยือก “ขอขมา
เสีย”

“คุณหนูอวิน ข้าขอขมาทีได้หมินเกียรติทา่ น ได้โปรด

อภัยให้ขา้ ด้วย”

อวินลัวเฟิ งเพ่งพิศเขาเย็นชา “หากเสียวไป๋ มิได้เป็ น

ทายาทภูผาเทพวิญญาณ ส่วนเทียนหยาก็ไม่มีความ
เกียวข้องอันใดกับข้า เจ้าจะยังขอโทษข้าอยูห่ รือไม่”
ถ้อยคําเด็กสาวแทงใจดํานายใหญ่สกุลหนิง แล้วเขาก็
100
ยิงรูส้ กึ อับอายขายขีหน้า

ใช่แล้ว หากมิใช่เพราะสองคนนีเขาย่อมไม่มีวนั ก้มหัว

ให้!

“เพราะฉะนัน ข้าไม่ยอมรับคําขอขมา”

ท่าทีนางไร้หวั ใจทีเดียว มิได้ให้โอกาสนายใหญ่สกุลหนิง

แม้แต่นอ้ ย แววเย็นยะเยือกฉายอยูบ่ น ดวงหน้าถือดี
ท่าทีเกียจคร้านกําจายรังสีวางอํานาจ

“คุณหนูอวิน หากท่านไม่ประสงค์ให้อภัย ก็เชิญท่านลง

มือกับข้าได้ตามใจจนกว่าท่านจะหายโกรธ ทว่าสกุล

101
หนิงนันบริสทุ ธิ ข้าหวังว่าท่านจะไม่ดงึ สกุลหนิงเข้ามา
ยุง่ เกียว”

จะให้เขาตายก็ได้ แต่สกุลหนิงห้ามสูญสลายไปเด็ด
ขาด!

นันคือทางเลือกของเขา!

อวินลัวเฟิ งสันศีรษะ ชายผูน้ ีคือยอดนายใหญ่แห่งสกุล

ทว่ามิอาจเติมเต็มหน้าทีของบิดาได้เลย

“เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ”

102
นางเลิกคิวขึนเพ่งพิศนายใหญ่สกุลหนิงผูน้ งคุ
ั กเข่าอยู่
เบืองหน้า “ข้าไม่ยอมรับคําขอขมาจากเจ้า มิใช่เพราะ
ว่าข้าโกรธ ข้าเพียงแต่สงสารหนิงซินเท่านัน แต่แม้
กระนันเจ้าก็ยงั ไม่เข้าใจ”

กายนายใหญ่สกุลหนิงสันไหว แล้วก็ยกศีรษะขึนด้วย
ความประหลาดใจ นึกสงสัยความหมายของอวินลัวเฟิ ง

“ตลอดหลายปี มานี หนิงซินต้องอยูด่ ว้ ยใจระทมยิงนัก

เพราะเจ้า มิหนําซําเจ้ายังตบหน้านางเพือบังคับให้นาง
แต่งเข้าสกุลเทียนอีกด้วย ข้าละสงสัยนักว่านางเป็ นบุตรี
ของเจ้าจริงหรือไม่!” ถ้อยคําเด็กสาวประหนึงหนามคม
ทิมแทงหัวใจนายใหญ่สกุลหนิงให้ฉีกขาดจนเลือดไหล
หลัง

103
เขาหันไปมองเด็กสาวรูปงามข้างกาย จากนันยกมือขึน
จะแตะพวงแก้มขวาทีแดงชํานัน อย่างไรก็ดี ครันปลาย
นิวจะแตะผิวแก้ม เด็กสาวก็เผลอถอยหนีมือของเขาไป
หัวใจนายใหญ่สกุลหนิงเริมเจ็บปวดรวดร้าวขึนอีกครา
ช่างเจ็บหนักหนาจนแทบกระอัก “ซินเอ๋อร์ เป็ นความ
ผิดของพ่อเอง พ่อขอโทษทีทําให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมาน
มาตลอดหลายปี นี”

เป็ นครังแรกทีนายใหญ่สกุลหนิงเอ่ยวาจาขอโทษหนิงซิ
น ทีผ่านมาเขาเดินตามเส้นทางทีตนเลือกแล้วเสมอโดย
ไม่หนั มาเหลียวแลนางแม้แต่นอ้ ย

ครันได้ยินถ้อยคําบิดาแล้วหนิงซินก็รูส้ กึ แต่ความขมขืน
104
บางทีหวั ใจนางอาจถูกเขาบดขยีจนแหลกสลายไปนาน
แล้วก็เป็ นได้

“ท่านมาขอโทษตอนนีแล้วจะได้อะไรเล่า ท่านคิดว่าจะ
ชดเชยความผิดทีก่อมาตลอดได้หรือ” หนิงซิน สงบใจ
ลงแล้วฝื นยิม “หากมิใช่เพราะท่านปู่ คอยปกป้องข้ามา
ตลอด ดีไม่ดีทา่ นอาจให้ขา้ แต่งงานกับหนิงหย่วนไป
แล้วก็ได้”

105
ตอนที 486 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (2)

นายใหญ่สกุลหนิงขยับริมฝี ปากทําทีจะปกป้องตัวเอง
ทว่าก็อบั จนด้วยถ้อยคํา ทีสุดแล้วทีหนิงซินกล่าวมาก็ถกู
ต้อง หากมิใช่เพราะบิดาเขาไม่เห็นด้วยกับการแต่งนาง
กับหนิงหย่วน ดีไม่ดีป่านนีหนิงซินคงได้เป็ นภรรยาหนิง
หย่วนไปแล้ว

106
เด็กสาวมิได้แลนายใหญ่สกุลหนิงอีกต่อไป นางหันไป
หาอวินชิงหย่า รอยยิมหวานระบายอยู่ บนดวงหน้างาม
“พีอวิน ข้าจะกลับสกุลอวินกับท่าน”

อวินชิงหย่าเผยยิมบาง “ตกลง”

ได้เห็นท่าทีเย็นชาทีหนิงซินมีตอ่ ตน ทว่ากลับยิมด้วย
ความรักใคร่ให้อวินชิงหย่าแล้ว นายใหญ่สกุลหนิงก็ยงิ
สํานึกเสียใจโศกา ในขณะเดียวกันก็รูว้ า่ ตนได้สญ
ู เสีย
บุตรีไปแล้ว...

อวินลัวเฟิ งเบนสายตามองนายใหญ่สกุลหนิงจากนัน

107
เอ่ยวาจาเย็นชา “ข้าจะไม่ทาํ อะไรเจ้าเพราะ เห็นแก่
หนิงซิน แต่ขา้ จะพาหนิงซินกลับไปยังสกุลอวิน และ...
พวกเราจะปฏิบตั ิกบั นางให้ดีกว่าเจ้า”

จะอย่างไรก็ตาม นายใหญ่สกุลหนิงก็ยงั เป็ นบิดาของ

หนิงซิน นอกจากนี เขายังเพียงแต่พยายามปกป้องสกุล
ตนเท่านัน มิได้กระทําการอันใดเพือทําร้ายสกุลอวินแต่
อย่างใด ฉะนันนางจะไม่ทาํ อะไรเขา! อย่างไรก็ดี หาก
นายใหญ่สกุลหนิงได้เชือฟั งเทียนเคอ เรียกเหล่าผู้
อาวุโสให้มาโจมตีนางละก็ นางย่อมไม่ปล่อยเขาไปโดย
ง่าย!

“ว่าแต่วา่ ...” ดูเหมือนหนิงซินจะคิดอะไรได้ แล้วดวง

ตากระจ่างใสของนางก็อาบไปด้วยเพลิงแค้น “ผูอ้ าวุโส
108
สีอยูท่ ีใด ข้ายังมิได้จดั การกับเขา กล้าดีอย่างไรมาทํา
ร้ายพีอวินของข้า!”

วาจานางเตือนความจําผูเ้ ฒ่าหนิง ด้วยชายชราก็รูส้ กึ

หลงลืมอะไรบางอย่างไปเช่นกัน บัดนีเขาจําได้เสียที
ด้วยหนิงซินเป็ นผูป้ ลุกสตินนขึ
ั นมา

เจ้าผูอ้ าวุโสสี!

ครันคิดถึงสิงทีเจ้าเฒ่าโง่ได้กระทําลงไปเมือเร็วๆ นี
คลืนโทสะก็ถงโถมเข้
ั าใส่ จิตสังหารลุกโชนอยูใ่ นดวงตา

“องครักษ์ นําร่างเหล่านีไปฝังแล้วนําตัวผูอ้ าวุโสสีกับ

109
หนิงหย่วนมาทีนี!” ผูเ้ ฒ่าหนิงออกคําสัง เย็นยะเยือก

“เอ้อ...” เทียนหยาถูศีรษะแลดูสบั สนเล็กน้อย “ใคร

ช่วยบอกกล่าวข้าทีได้หรือไม่วา่ เกิดเหตุอนั ใดขึนทีนี
แล้วนี คุณหนูอวิน เจ้ามีความสัมพันธ์อนั ใดกับสกุล
หนิงอย่างนันรึ”

ชายเฒ่าไม่รูเ้ หนือรูใ้ ต้ คิดสงสัยว่าเกิดเหตุอนั ใดขึน

เสียวไป๋ เพียงแต่สง่ ข้อความขอให้เขามา ยังสกุลหนิง
โดยไว ด้วยมีคนกําลังกลันแกล้งอวินลัวเฟิ ง! เช่นนันเอง
ตัวเขาทีโกรธแค้นก็รุดรีมายังสกุลหนิง ทว่าก็ยงั ไม่ทราบ
ถึงเหตุการณ์ทีเกิด

“ท่านปู่ เทียน” หลินรัวไป๋ เผยยิมเดินไปยืนข้างกายเทียน

110
หยา “เรืองเริมมาจากวันทีคนของนครโอสถ บุกโจมตี
สกุลของท่านอาจารย์...”

“ว่าอย่างไรนะ” เทียนหยาโกรธขึงทันควัน มือไม้

โบกกระแทกกําแพงทิงหลุมใหญ่ไว้บนนัน! “เจ้าว่า
กระไรนะ คนของนครโอสถบุกโจมตีสกุลอวินอย่างนันรึ
กล้าดีอย่างไร ข้าจะไปยังนครโอสถถามพวกเขาว่า
เพราะ เหตุใด!”

เห็นเทียนหยาจะหมุนกายจากไปดังนัน หลินรัวไป๋ ก็รบี

คว้าจับแขนเสือชายชราเอาไว้ เผยรอยยิมแล้วกล่าวต่อ
ว่า “ไยท่านไม่ฟังข้าให้จบก่อนเล่า”

111
“บอกข้ามาซิวา่ พวกมันนครโอสถทําอะไรเอาไว้อีก ข้า
จะไปทําให้พวกมันต้องชดใช้ทกุ บาปกรรม ทีได้ก่อ!”

อุกอาจนัก!

คนของนครโอสถกล้าดีอย่างไรมาบุกโจมตีอวินลัวเฟิ ง!
แหนงหน่ายชีวิตกันมากนักหรือไร

หลินรัวไป๋ กลอกตา “คนของนครโอสถเกือบทําร้ายอวิน

ชิงหย่าแล้ว ทว่าหนิงซินได้เอาตัวเข้าปกป้องเขาเสีย
ก่อน...”

จากนันนางก็บอกเล่าถึงเหตุการณ์ทีจวนแม่ทพั รวมถึง

112
เรืองทีผูอ้ าวุโสสีได้ไปยังหอโอสถเพือใช้กาํ ลังนําตัวหนิงซิ
นกลับไป ซํายังทําร้ายอวินชิงหย่าบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย

ยิงฟั งชายชราตัวจ้อยก็ยงมี
ิ สีหน้าทะมึนลง “ผูอ้ าวุโสสี
แห่งสกุลหนิงช่างโง่เง่ายิงนัก! หากเขาไม่นาํ ตัวหนิงซินก
ลับมายังสกุลหนิง หนิงซินก็คงไม่ตอ้ งทรมานถึงเพียงนี!
เพราะเขาแท้ๆ คุณหนูอวินจึงต้องถ่อมาถึงสกุลหนิงเพือ
ช่วยชีวิตหนิงซิน ยิงไปกว่านัน เขายังได้พยายามกันนาง
ไว้ทีนอกประตูอีกด้วย ข้าว่าสกุลหนิงคง ไม่ตอ้ งการช่วย
ชีวิตหนิงซินแล้วกระมัง คงอยากจะฆ่านางเสีย
มากกว่า!”

113
ตอนที 487 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (3)

นายใหญ่สกุลหนิงอับอายขายหน้ายิงนักจนต้องก้ม
ศีรษะหลุบตําลงเพือหลบเลียงสายตาเย้ยหยัน

“จะว่าไป เกิดเรืองอะไรขึนระหว่างนครโอสถและสกุล
อวินเล่า” ดูเหมือนเทียนหยาจะฉุกคิดอะไรได้ เขาจึงหัน
ไปหาอวินลัวเฟิ ง “เจ้าไปจงเกลียดจงชังนครโอสถได้
อย่างไร”

แม้เรืองราวระหว่างทังสองฝ่ ายจะเป็ นทีรูก้ นั ไปถ้วนทัว

114
เทียนหยาผูไ้ ม่ใคร่จะสนใจใยดีกิจการ ของโลกเบือง
หน้าก็มิได้ลว่ งรูถ้ งึ ต้นสายปลายเหตุความแค้นนีอย่าง
ชัดเจนนัก

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองอวินชิงหย่าแล้วกล่าวว่า “สิบปี

ทีแล้ว ท่านอาข้ามีชือเสียงโด่งดังด้วยมากความ
สามารถทีเดียว แล้วนายน้อยแห่งนครโอสถเกิดได้ยิน
เข้าเมือครังเดินทางผ่านมาทางแคว้นหลงหยวน...”

แม้วิชาของอวินชิงหย่ามิอาจเทียบเทียมได้กบั เหล่าลูก
ศิษย์ลกู หาแห่งสกุลทรงอิทธิพลทังหลาย แต่เขาก็เป็ นที
หนึงในสายตาประชาชนคนหลงหยวน นายน้อยแห่ง
นครโอสถมิอาจทนเห็นใครได้รบั คําชืนชมเช่นนันได้ โศก
นาฏกรรมจึงได้บงั เกิดขึนแก่สกุลอวิน

115
“แล้วอย่างไรต่อเล่า” เทียนหยาเอ่ยถามด้วยสงสัยใคร่รู ้

อวินลัวเฟิ งนิงไป จากนันกล่าวต่อว่า “นายน้อยแห่ง

นครโอสถเป็ นเพียงพยัคฆ์แต่ในนาม ท่านอาข้า จึงเอา
ชนะเขาได้! ทว่านครโอสถมิอาจทานทนกับการถูก
หยามหมินได้ จึงได้สง่ เหล่าผูอ้ าวุโสเก่งกล้ามาสังหาร
ท่านอาของข้า! เคราะห์ดีทีท่านอาอุตส่าห์หนีรอดกลับ
มายังสกุลอวินได้แม้รา่ งกายจะบาดเจ็บสาหัสจนพิการ
และในทีสุดท่านอาก็เป็ นอัมพาตด้วยมิได้รบั การรักษา
ทันเวลา”

เมือคิดถึงความอับอายทีอวินชิงหย่าต้องแบกรับมา
ตลอดหลายปี นี เด็กสาวก็กาํ หมัดแน่นด้วยความแค้น
116
จิตสังหารลุกโชนอยูบ่ นดวงหน้าถือดีนนั

ชายชราตัวจ้อยก็มีสีหน้ามืดทะมึนลงเรือยๆ เช่นกัน
ทว่าก็มิได้เอ่ยวาจาขัดอวินลัวเฟิ ง เพียงแต่ฟังนางเท่า
นัน...

“เพือปกป้องสกุลอวินจากการโจมตีของนครโอสถ ท่าน
อาข้าจําต้องหลบไปใช้ชีวิตอุดอูอ้ ยูใ่ นห้องลับมืดทึมอยู่
ถึงสิบปี ! เขาต้องอยูโ่ ดยปราศจากแสงอาทิตย์นานถึง
หนึงทศวรรษ! ท่านจินตนาการออกไหมเล่าว่าเขาต้อง
ทนทุกข์เพียงไร”

เมือได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ ง หนิงซินก็รูส้ กึ ว่าหัวใจ

กระตุกเกร็งด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว นางเผลอกําแข
117
นอวินชิงหย่าแน่น เพลิงพิโรธลุกโชนอยูใ่ นดวงตากระ
จ่างใส นครโอสถกล้าดีอย่างไรทํากับอวินชิงหย่าเช่นนี!
ยกโทษให้ไม่ได้!

“แม่หนู แล้วเหตุใดผ่านไปสิบปี แล้วนครโอสถยังได้ตาม

มารังควานสกุลอวินอีกเล่า” ชายชราตัวจ้อย นิวหน้า
เอ่ยถาม

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองชายชรา “ในปี นนั นครโอสถคิด

ล้างบางสกุลอวินทังสกุล ทว่าภาคีแพทย์ได้เข้ามาห้าม
ทัพไว้ก่อน โดยมีเงือนไขว่าท่านอาข้าต้องตายเท่านัน!
หากท่านอาข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้อตกลงระหว่าง ภาคีแพทย์
และนครโอสถถือว่าถูกเพิกถอน!”

118
ทันใดนันเองสีหน้าชายชราตัวจ้อยก็ฉายแววเ**◌้ยม
เกรียม “ภาคีแพทย์ก็มีสว่ นในเรืองนีด้วยรึ”

ชายชราตัวจ้อยเข้าใจนัยทีนางต้องการสือ หากภาคี
แพทย์มีความประสงค์ทีจะผดุงความยุติธรรมจริง ย่อม
ไม่เข้าข้างการกระทําของนครโอสถต่ออวินชิงหย่า เป็ น
ทีประจักษ์วา่ ในสายตาของภาคีแพทย์นนั อวินชิงหย่า
เป็ นผูผ้ ิด! ด้วยชายหนุ่มบังอาจล้มนายน้อยแห่งนคร
โอสถลง! พวกเขายอมออกมาห้ามทัพก็เพราะนครโอสถ
ฟาดงวงฟาดงาเสียมาก ถึงขนาดจะล้างบางสกุลอวิน
ทังสกุล เช่นนันเองพวกเขาจึงต้องทําอะไร สักอย่างเพือ
ปิ ดปากมิให้ผคู้ นเอาไปพูดมาก

และเงือนไขสงบศึกของนครโอสถย่อมเป็ นความตายขอ
119
งอวินชิงหย่า!

“ใช่แล้ว!” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “เพราะเอาใจให้นคร

โอสถ ภาคีแพทย์เองก็มีความผิดเช่นกัน! ในเมือเข้าข้าง
นครโอสถนัก สักวันข้าจะทําลายพวกมันทังสอง ให้พวก
มันได้ชาํ ระหนีแค้นทีทําไว้กบั ท่านอาของข้า!”

พายุหมุนแรงก่อตัวขึนรอบกายชายชราตัวจ้อย แล้วเขา
ก็เผยรอยยิมเยาะ “เจ้าพวกนครโอสถ! เจ้าพวกภาคี
แพทย์! กล้าดีอย่างไรจึงได้มากระทําการสามหาวเช่น
นี! ประลองกันอย่างยุติธรรมแท้ๆ พอพ่ายแพ้กลับชวน
ตีอย่างนันรึ คนเช่นนันไม่คคู่ วรกับการเป็ นแพทย์อีกต่อ
ไป!”

120
ตอนที 488 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (4)

121
ได้ยินถ้อยคําชายชราตัวจ้อยแล้วผูเ้ ฒ่าหนิงก็สาํ ทับ
“ข้าไปขวางนครโอสถไว้ครังหนึง จําได้วา่ ลูอ่ ิน แห่งนคร
โอสถกล่าวไว้วา่ ด้วยสถานะของอวินชิงหย่านัน เขาไม่คู่
ควรทีจะได้ประลองอย่างยุติธรรมกับนายน้อยของพวก
ตน ให้ยืนนิงๆ ถูกรุมตีนนเหมาะสมกว่
ั า!”

ชายชราตัวจ้อยคิดว่าตนเป็ นมนุษย์ผอู้ อกจะไร้ยางอาย

แล้ว แต่ไม่คาดเลยว่าจะมีคนทีไหนหน้าด้าน หน้าทน
เสียยิงกว่าเช่นนี! ผูเ้ ฒ่ามิอาจสะกดกลันโทสะเอาไว้ใน
ใจได้ ระเบิดพลังสลาตันออกจากกาย เสียงดังสนัน
ทําลายทังโถงกลางให้เหลือเพียงซาก

“แม่หนู อย่าห่วงไป ข้าจะทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้า

เอง!”
122
“อย่าเลยท่าน ขอบคุณ” อวินลัวเฟิ งสันศีรษะ “นีคือ
เรืองระหว่างพวกเรากับนครโอสถ และเรามี ความ
ประสงค์ทีจะชําระแค้นด้วยตัวเอง หากท่านมีเวลา จะ
ให้ขา้ เชิญชวนไปชมมหรสพทีนครโอสถเสียหน่อย ก็
ย่อมได้”

ชายชราตัวจ้อยชะงักงันไปแล้วเปล่งเสียงหัวเราะ “ได้สิ
ก่อนเจ้าลงมือกับนครโอสถก็อย่าลืมบอกกล่าวข้าเสีย
หน่อย หากไม่มีธุรติดพันจะตามไปชม”

ขณะชายเฒ่ากล่าวอยูน่ นคนรั
ั บใช้ก็รุดรีเข้ามาโค้งคํานับ
ก่อนรายงานว่า “รุน่ ก่อน นายท่าน ข้านําตัว ผูอ้ าวุโสสี
และหนิงหย่วนมาแล้ว”
123
ผูเ้ ฒ่าหนิงโบกมือจากนันกล่าวเสียงนุ่ม “ให้เข้ามา”

“ขอรับ” คนรับใช้ตอบรับแล้วออกไป ไม่นานผูอ้ าวุโสสี

และหนิงหย่วนก็ถกู องครักษ์หลายนายหิวปี ก เข้ามา

ครันได้เห็นเศษซากโถงกลางแล้วผูอ้ าวุโสสีก็ตกตะลึง
สงสัยว่าเกิดเหตุอนั ใดขึนทีนี ถึงขันไพล่คิดไปไกลว่าเห็น
ทีสกุลหนิงจะถูกทําลายลงแล้วกระมัง

จากนันเมือแลเห็นผูเ้ ฒ่าหนิงทีมีทา่ ทีเฉยชาแล้วชายชรา

ก็หยุดคิดทันใดพลางตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ “ท่านรุน่
ก่อน โปรดทวงคืนความยุติธรรมให้แก่ขา้ ด้วย แม่นางผู้
นีกล่าวอ้างว่าท่านมอบจีหยกของท่านให้แก่นาง แล้วยก
124
ตนข่มสกุลหนิงใหญ่ ซํายังทําร้ายร่างกายข้าอีกด้วย คน
เช่นนางยกโทษให้ไม่ได้!”

ผูเ้ ฒ่าหนิงเชิดคางขึนเผยยิม “อย่างนันรึ แต่ขา้ ได้ยินมา

ว่าเจ้าไปยังหอโอสถแล้วทําร้ายร่างกาย อวินชิงหย่านี”

“เอ่อ...” หัวใจผูเ้ ฒ่าหนิงสันไหว “นันเป็ นเพราะอวิน

ชิงหย่าใช้กาํ ลังกักตัวคุณหนูหนิงซินไว้ ข้าจึงต้อง...”

“เจ้าจึงต้องทําไม” ผูเ้ ฒ่าหนิงเอ่ยเสียงเย็น “เจ้ารูต้ วั

ไหมว่าได้ทาํ ให้การรักษาของหนิงซินล่าช้า หากซินเอ๋อร์
ตายขึนมาเจ้าคิดว่ารับผิดชอบไหวรึ”

125
ผูอ้ าวุโสสีกําหมัดแน่น มองอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาชิงชัง
“ข้าเป็ นห่วงหนิงซิน สกุลหนิงเองรูจ้ กั แพทย์ฝีมือดีมาก
มาย ข้าเพียงแต่อยากนําตัวนางกลับมารับการรักษา
อย่างดีทีสุด”

ผูเ้ ฒ่าหนิงยิมเยาะ “ใช่แล้ว สกุลหนิงรูจ้ กั แพทย์ฝีมือดี

มากมาย ทว่าเคราะห์รา้ ยทีไม่มีใครรักษาข้า ได้เลย
หากมิใช่เพราะคุณหนูอวิน ข้าคงได้ตายไปนานแล้ว!”

หากผูอ้ าวุโสสีเคยสงสัยในวาจาผูเ้ ฒ่าหนิง บัดนีเขาก็

เชือได้แล้วว่าชายชราหายดีแล้วจริง ด้วย อวินลัวเฟิ งก็
ได้รกั ษาชีวิตหนิงซินให้เห็นต่อหน้าต่อตา! ทว่าอย่างไรก็
ดี เขาก็ไม่อยากพ่ายแพ้อย่างหมดรูป เช่นนีจริงๆ!

126
“ท่านรุน่ ก่อน ข้ามีเรืองอยากจะบอกกล่าว” หนิงหย่วน
ลุกขึนจากพืน รอยยิมมันใจเผยอยูบ่ นดวงหน้า หล่อ
เหลา มิอาจอดชําเลืองมองหนิงซินได้

ครันเห็นหนิงซินเกาะแขนอวินชิงหย่าแน่นแล้วเด็กหนุ่มก็
พ่นลมออกจมูกเยาะ สีหน้าหมองด้วย แรงริษยา “แม้
ไม่มีนางผูห้ ญิงคนนีก็ใช่วา่ ซินเอ๋อร์จะมีอนั เป็ นไป ท่าน
อาจยังไม่รูว้ า่ ข้าได้พบกับศิษย์สกุลเทียน ผูห้ นึงเมือไม่กี
วันมานียามออกเดินทางไปข้างนอก ศิษย์ผนู้ นมี
ั นามว่า
เทียนหลิน และเขาก็ได้ให้คาํ มันว่า จะร้องขอให้หมอ
หัตถ์เทวดาเทียนหยามารักษาหนิงซิน เป็ นไปได้หรือที
วิชาการแพทย์เทียนหยาจะต้อยตํากว่าอวินลัวเฟิ ง เช่น
นันแล้ว ต่อให้มีนางอยูห่ รือไม่ หนิงซินก็คงไม่เป็ นอะไร
อยูด่ ี!”

127
หนิงหย่วนลันด้วยวาจาความมันใจ หาได้สงั เกตไม่วา่ ผู้
คนต่างก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ...

ตอนที 489 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (5)

ชายชราตัวจ้อยค่อยๆ เบนสายตามายังหนิงหย่วน รอย

ยิมเหน็บแนมระบายดวงหน้าแก่หงํา “คนหนุ่มสาวสมัย
นีช่างทําให้ขา้ ผิดหวังยิงนัก! ดูเอาเถิด ไม่เพียงแต่อยู่

128
หายใจทิงไปวันๆ ยังได้พดู จาเลือนเปื อนอีกด้วย!”

“นี ตาเฒ่า เจ้าเป็ นใครกัน”

ได้ยินชายชราตัวจ้อยกล้าพูดจากับเขาเช่นนันแล้วหนิง
หย่วนก็บนั ดาลโทสะ ดวงหน้าหล่อเหลาเปี ยมด้วยความ
โกรธขึง

“แหม ขออภัย” ชายชราตัวจ้อยหรีตาลงเล็กน้อยจาก

นันกล่าวด้วยรอยยิม “แต่ขา้ คือเทียนหยาทีเจ้าเพิง
กล่าวถึงไปหยกๆ นันแล”

ได้ยินดังนันสีหน้าหนิงหย่วนก็เปลียนจากฟ้าเป็ นม่วง

129
แล้วถอดสีซีดขาวอย่างรวดเร็วด้วยโทสะ ความอับอาย
และความขายหน้าตามๆ กัน เด็กหนุ่มกัดริมฝี ปากตน
แน่น กายสันเทาเล็กน้อย

“ไม่... ไม่มีทาง เจ้าคือเทียนหยาอย่างนันรึ เป็ นไปไม่

ได้!”

เทียนหลินยังมิเคยบอกกล่าวว่าเทียนหยาจะมายังสกุล
หนิง ตาเฒ่านีต้องเป็ นตัวปลอมอย่างแน่นอน

“ฮิ” หลินรัวไป๋ เหลือบแลสีหน้าไม่เชือของหนิงหย่วนแล้ว

ก็แย้มรอยยิมสดใส “หนิงหย่วนเอ๋ย นีเจ้าโง่หรือว่าเชือ
คนง่ายเกินไปกันแน่ เจ้าเทียนหลินผูน้ นที
ั เจ้ากล่าวถึงมา
ยังสกุลหนิงจริง แต่มิได้มาช่วยเจ้า เขามาเพือสูข่ อหนิง
130
ซินต่างหาก!”

เปรียง!

เหมือนสายฟ้าผ่าเข้ากลางใจหนิงหย่วนผูย้ งั ไม่ทนั หาย

ตกตะลึงจากข่าวเก่าให้นิงงันไป เจ้า ‘พีชาย ทีแสนดี’
ของเขามายังสกุลหนิงแต่มิใช่เพือช่วยเหลือ กลับสูข่ อ
หนิงซินอย่างนันรึ เจ้านันไปตกหลุมรักหนิงซินตังแต่เมือ
ไร ไยเขาจึงมิเคยได้สงั เกตเห็น

“ส่วนผูเ้ ฒ่าท่านนี” หลินรัวไป๋ นิงไปพักหนึง “ท่านคือ

เทียนหยาตัวจริง ด้วยคนสกุลเทียนก็รบั รูเ้ ช่นนัน! อา
จะว่าไป ร่างของคนสกุลเทียนเหล่านันถูกลากออกไป
แล้ว ทว่าน่าจะยังไม่ถกู ฝังกระมัง จะให้ขา้ นํากลับมาให้
131
เจ้าได้ดไู หมเล่า”

หนิงหย่วนโซซัดโซเซกระถดถอยหลังไปเล็กน้อย ในดวง
ตาฉายแววสินหวัง! การกลับกลายเป็ นว่า ‘ไพ่ตาย’
ของเขามิอาจทานทนการโจมตีเพียงครังเดียวได้ เพราะ
เทียนหลินหักหลังซํายังมีชายชราตัวจ้อย เบืองหน้านี
อีก!

หนิงหย่วนกัดริมฝี ปากเอ่ยถาม “ในเมือสกุลหนิงรูจ้ กั

เทียนหยาดี ไยจึงไม่เชิญท่านมารักษาท่านรุน่ ก่อน เร็ว
กว่านีเล่า ท่านจะได้ไม่ตอ้ งทนทรมานมากถึงเพียงนี”

เด็กหนุ่มสงสัยยิงนักว่าหากเทียนหยามีความสัมพันธ์อนั
ดีกบั สกุลหนิงแล้ว ไยเขาจึงไม่ยอมออกมาช่วยสกุลหนิง
132
ก่อนหน้านีเล่า มีเหตุผลอันใดอยูอ่ ย่างนันรึ ตังแต่ตน้ จน
จบ เขาไม่เคยคิดสงสัยเลยว่าเทียนหยามีความเกียวข้อง
อันใดกับอวินลัวเฟิ ง! ด้วยในความคิดของตนแล้ว คน
เยียงอวินลัวเฟิ งไม่มีคา่ คูค่ วรพอผูกมิตรกับ หมอหัตถ์
เทวดาเทียนหยา!

เคราะห์ไม่ดีทีเขาคิดผิด

ถ้อยคําต่อไปของชายชราตัวจ้อยโยนหนิงหย่วนลงสูห่ บุ
นรกทันใด เด็กหนุ่มยืนแน่นิงด้วยตกตะลึงไป มิอาจ
เคลือนขยับหรือสําแดงอาการอันใดได้

“ข้ามิได้มีกิจธุระอันใดมากมายกับสกุลหนิง ครังนีข้ามา
ก็เพราะได้ยินว่าคุณหนูอวินถูกรังแก! ข้ายังต้องการให้
133
คุณหนูอวินรับข้าเป็ นลูกศิษย์ จึงต้องเสนอตัวช่วยเหลือ
เสียหน่อย”

ความหมายของชายเฒ่าคือเขามาทีนีเพียงเพืออวินลัว
เฟิ งเท่านัน หาใช่ใครอืนไม่! สกุลหนิงหยามหมินนางนัก
ใช่ไหมเล่า ได้ซี ถ้าเช่นนันเขาจะสําแดงให้พวกทีดูถกู
นางได้เห็นว่านางต่างระดับกับพวกเขาเพียงไร! วาจา
เหล่านันลันไปด้วยเจตนา ทีสุดแล้วตัวชายชราก็มิลว่ งรู ้
มาก่อนว่าเกิดเหตุอนั ใดก่อนมาทีนี เขารีบรุดรีมาเพียง
เพราะได้ยินว่าอวินลัวเฟิ งกําลังยําแย่

134
ตอนที 490 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (6)

เป็ นทีประจักษ์แจ้งว่าวาจาของเขาได้ผลทีเดียว

ครันได้ยินวาจาชายเฒ่าแล้ว ผูอ้ าวุโสสีก็หน้าซีดลงไป

ถนัด พลางรูส้ กึ อึดอัดแทบทนไม่ได้ ไม่วา่ ใครก็คง
จินตนาการออกถึงความรูส้ กึ เมือจู่ๆ ก็ได้รูว้ า่ คนทีดู

135
เหมือนต้อยตํากว่าตนมากนัก แท้จริงกลับแข็งแกร่ง
เกินต้านทานในทุกๆ ด้านเสียจนไม่มีวนั เอาชนะพวกเขา
ได้

ผูอ้ าวุโสหายใจไม่ออกประหนึงหัวใจถูกมือกําบีบแน่น

เคราะห์ดีทีเด็กสาวผูน้ ีเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ ส่วน

เขาเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา ในแง่กาํ ลังการรบแล้ว เด็ก
สาวหาใช่คมู่ ือของตนไม่!

คิดแล้วผูอ้ าวุโสสีก็กลอกตาคิดถึงบางสิงบางอย่างขึนมา
ได้ “หมอหัตถ์เทวดาเทียนหยา ข้าไม่คิดว่าอวินลัวเฟิ ง
จะรูจ้ กั มักจีกับท่าน ทว่าข้าก็ไม่คิดเช่นกันว่าตนได้
กระทําการอันใดผิด หนิงซินคือสมาชิกสกุลหนิง แล้วข้า
136
ก็นาํ ตัวนางกลับมาด้วยเป็ นห่วงเป็ นใย มีอะไรผิดอย่าง
นันหรือ”

ทันใดนันทุกคนต่างก็จอ้ งมองผูอ้ าวุโสสีพลางคิดสงสัย

ว่าชายเฒ่าผูน้ ีคงจะฟั นเฟื อนไปเสียแล้วกระมัง เขามิได้
ยินได้ฟังวาจาเทียนหยาเลยหรือไร ชัดเจนว่าเทียนหยา
ยืนอยูข่ า้ งอวินลัวเฟิ ง กระทังรุน่ ก่อนก็มิตา่ งกัน ทว่าเขา
ก็ยงั ไม่ยอมรับผิด!

“โอ๊ะ” เทียนหยาเบนสายตาไปมองผูอ้ าวุโสสี ริมฝี ปาก

เผยรอยยิมมาดร้าย “ถ้าเช่นนันเจ้าต้องการอะไร”

ผูอ้ าวุโสสีเหลือบแลอวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมชัวร้าย

แล้วกล่าวว่า “ข้าต้องการประลองกับนาง หากข้าพ่าย
137
แพ้ นางจะต้มยําทําแกงข้าอย่างไรก็ยอ่ มได้ แต่หากข้า
ชนะ ข้าต้องการให้หนิงซินแต่งงานกับลูกชายข้า และ
ห้ามสกุลหนิงลงโทษพวกเราสองพ่อลูก!”

“ฮ่าๆ” เทียนหยาเยาะ “ผูเ้ ฒ่าหนิง ผูอ้ าวุโสสกุลท่าน

ช่างหน้าหนาหน้าทน ถึงขันท้าประลองกับเด็กสาวอายุ
สิบห้าเชียวรึ! ช่างหน้าไม่อายกระไรเช่นนี!”

ผูอ้ าวุโสสีจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็งประหนึงไม่ได้ยินถ้อยคํา

หยามหมินของเทียนหยา “เจ้าขีขลาดตาขาว จึงไม่กล้า
ประลองกับข้าอย่างนันรึ หรือว่ากลัวพลังของข้ากันเล่า
ทีแท้หลานสาวแห่งแม่ทพั อวินก็เป็ นเพียงคนขลาดไม่
กล้าแม้แต่จะประลองตัวต่อตัวกับข้าสินะ”

138
ชายเฒ่ายอมทิงเกียรติยศศักดิศรีทงหมดอย่
ั างชัดเจน
แล้ว ล่วงรูด้ ีวา่ วิถีนีเป็ นหนทางเดียวทีจะช่วยทังชีวิตตน
และเติมเต็มฝันให้ลกู ชาย อย่างไรก็ดี ครันกล่าวไปแล้ว
ก็จาํ ต้องเผชิญกับสายตาคมปลาบจาก ผูเ้ ฒ่าหนิงและ
เทียนหยาซึงทําให้เขาเหงือตกทีเดียว แล้วดวงหน้าแก่
หงํานันก็ยงถอดสี
ิ ซีด อย่างไรก็ดี ชายเฒ่าสูท้ านความ
หวาดกลัวในใจจนได้ และพ่นวาจาไร้ยางอายเหล่านี
ออกมา

“เจ้ามันเป็ นความอับอายของสกุลหนิงเราโดยแท้!” ผู้

เฒ่าหนิงพ่นลมออกจมูกจากนันกล่าวเย็นชาว่า “คุณ
หนูอวินอย่าห่วงไปเลย ข้าจะสังหารเจ้าสุนขั เฒ่านีเดียว
นี! มันชักจะทําให้ขา้ ระคายหูระคายตา เกินไปแล้ว!”

139
ครันรูส้ กึ ถึงรังสีอาํ มหิตของผูเ้ ฒ่าหนิงยิงเข้มข้นขึนเรือยๆ
ผูอ้ าวุโสสีก็ชกั จะหวาดหวาดหวันหนักขึนมา “อวินลัว
เฟิ งเอ๋ย บุพการีเจ้าคือยอดวีรบุรุษวีรสตรีแห่งหลงหยวน
ทว่าเจ้าช่างไร้ประโยชน์เหลือจะกล่าว! หากบิดามารดา
เจ้าได้เห็นฉากนีบนสวรรค์ยอ่ มเสียใจเป็ นแน่ทีได้ให้
กําเนิดเจ้ามา!”

ผูอ้ าวุโสสีรูจ้ กั ลักษณะของอวินลัวเฟิ งดี เช่นนันเองจึงได้

จงใจพูดยัวยุให้นางระคายจนต้องรับคําท้า ในทีสุด
สถานการณ์เป็ นไปตามคาด ครันผูอ้ าวุโสสีกล่าวถึงบิดา
มารดานางแล้ว ดวงตามาดร้ายเย็นยะเยือก ของเด็ก
สาวก็คอ่ ยๆ เบนมาหาตน

“ข้ามิปรารถนารับคําท้าใช่เพราะข้าเกรงกลัวเจ้า! เพียง
140
แต่... ด้วยลําพังพลังของเจ้าแล้ว เจ้าไม่คคู่ วรพอ
ประลองฝี มือกับข้าต่างหาก แต่ในเมือเจ้าดือรันนักข้าก็
ไม่มีปัญหาทีจะสนอง”

ตอนที 491 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (7)

ผูอ้ าวุโสสีครันได้ยินวาจาเด็กสาวแล้วก็ยินดีทีเดียว ใน
ดวงตาเผยรอยยิมรืน เด็กสาวผูน้ ีเป็ นเพียง ผูฝ้ ึ กฌานขัน
พิภพ ตบทีเดียวเขาก็สงั หารนางได้! ครันล้มนางได้แล้ว
เขาก็ยงั คงเป็ นผูอ้ าวุโสสีแห่งสกุลหนิง และหนิงหย่วนก็
141
จะแต่งงานกับหนิงซิน แต่ทว่า...

ผูอ้ าวุโสสีหรีเนตรลงเล็กน้อยหันไปทางเทียนหยาผูก้ าํ ลัง

เฝ้าดู “หมอหัตถ์เทวดา ในฐานะผูอ้ าวุโส อันเป็ นที
เคารพ ท่านคงไม่มีจิตใจลําเอียงใช่หรือไม่ การประลอง
ครังนีควรมีความยุติธรรม! ผูแ้ พ้จาํ ต้องทํา ตามคํามัน
สัญญา! ข้าเพียงแต่หวังว่าหลังจากนีท่านจะยังคงมีใจ
เป็ นกลางต่อไป”

ทีสุดแล้วก่อนหน้านีก็เคยเกิดเหตุคล้ายกันมาก่อน

กว่าหนึงทศวรรษทีแล้ว อวินชิงหย่าได้ลม้ นายน้อยแห่ง

นครโอสถลงแต่กลับถูกนครโอสถไล่ลา่ อย่าง บ้าคลัง
แทน! เช่นนันเอง ชายเฒ่าจึงได้เตือนเทียนหยาเผือเอา
142
ไว้หากในภายภาคหน้าชายชราผูน้ ีจะเอาใจเข้าข้างอ
วินลัวเฟิ ง!

“อย่าห่วงไปเลย ข้าไม่เหมือนพวกบัดซบแห่งนครโอสถ
นัน มีเพียงผูป้ ระลองเท่านันทีจะตัดสินสังเวียน!” เทียน
หยาเหลือบแลผูอ้ าวุโสสีด้วยรอยยิมเหน็บแนม “แต่ขา้ ก็
หวังว่าหากพ่ายแพ้ เจ้าจะรักษาสัญญาเช่นกัน”

เทียนหยาวางใจในตัวอวินลัวเฟิ งเป็ นอย่างยิง บัดนีเมือ

นางรับคําท้าแล้ว ย่อมหมายความว่านางมันใจในชัย
ชนะของตน!

“ดี” ผูอ้ าวุโสสีเบนสายตาไปยังอวินลัวเฟิ งแล้วเผยรอย

143
ยิมเ**◌้ยมเกรียม “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย มาเริมกันเถิด!”

วาจานันยังไม่ทนั จากจาง มีดเล่มใหญ่ก็ปรากฏขึนเบือง

หน้าผูอ้ าวุโสสีทันใด พายุสลาตันหมุนคว้างรอบกาย
พร้อมด้วยเส้นผมขาวราวหิมะปลิวสยายอยูใ่ นสายลม
คลัง แลดูคล้ายคนฟั นเฟื อนอย่างแท้จริงทีเดียว!

หากเป็ นสถานการณ์ปกติ เขาคงไม่คิดเรียกอาวุธตน

ออกมา ทว่าคราวนีเขามิอาจพ่ายแพ้ได้ จึงได้เรียกอาวุธ
ตนออกมา ชายเฒ่าหยิบมีดขึนพร้อมสับใส่ศีรษะ
อวินลัวเฟิ งเสียงดังฝุบ ทัวทังลานสวนทลายกลายเป็ น
ซากด้วยแรงสับนันพร้อมกับฝุ่ นควัน

144
“หย่วนเอ๋อร์ มันจบสินแล้ว”

ผูอ้ าวุโสสีปาดเหงือเย็นออกจากหน้าผากแล้วหันศีรษะ
ไปหาหนิงหย่วนพร้อมกับเผยรอยยิมโรย “อีกไม่นาน
หนิงซินก็จะมาเป็ นภรรยาของเจ้า”

ชายเฒ่าเชือปั กใจว่าอวินลัวเฟิ งไม่อาจรอดชีวิตจากการ

โจมตีสดุ ตัวของตนได้! อย่างไรก็ดี ขณะคิดย่ามใจว่า
อวินลัวเฟิ งตายแล้วจู่ๆ ก็มีมือใครบางคนวางลงบน
บ่า...

“ใคร”

145
ผูอ้ าวุโสสีนิวหน้ารีบหมุนกายหันแต่กลับเผชิญกับดวง
ตายิมรืนแล้วเขาก็ตวั แข็งทือไป

“เป็ น... เป็ นไปได้อย่างไร”

เขาได้โจมตีสดุ พลัง และมันใจเป็ นอย่างยิงว่าสับถูก

ศีรษะอวินลัวเฟิ งเข้าเต็มที แต่ไยนางจึงยังไร้ รอยขีด
ข่วนเล่า ผูอ้ าวุโสสีกําหมัดแน่นมือสันเทา สูดลมหายใจ
เข้าลึก ดวงหน้าถอดสีซีดขาว “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้า
ประเมินเจ้าตําไปจริงๆ! ถึงแม้ขา้ จะไม่รูว้ า่ เจ้าหลบหลีก
การโจมตีของข้าได้อย่างไร แต่เจ้ามิได้โชคดี ตลอดไป
แน่!”

146
ตูม!

กําปั นผูอ้ าวุโสสีแหวกอากาศฟาดเข้าทีดวงหน้างามขอ

งอวินลัวเฟิ งเต็มรัก ด้วยระยะทางเพียงเท่านีนางย่อม
หลบหลีกการโจมตีของเขาไม่ทนั แน่

อวินลัวเฟิ งมิได้หลบหลีก นางเพียงแต่ยกมือขึนตังรับ

หมัดผูอ้ าวุโสสีด้วยท่าทีผอ่ นคลาย...

“ฮ่าๆ!” ผูอ้ าวุโสสีเผยรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม จากนัน

ตะเบ็งเสียงอํามหิตว่า “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เจ้าเป็ นเพียงผู้
ฝึ กฌานขันพิภพ มิอาจรับการโจมตีของข้าได้! แล้วเจ้า
ก็มิได้โชคดีเสมอไปดอก!”

147
ตอนที 492 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (8)

148
ความเริงใจถึงขีดสุดนําไปสูค่ วามทุกข์หาทีใดเปรียบ

ผูอ้ าวุโสสีได้สมั ผัสกับความรูส้ กึ ดังกล่าวอย่างรวดเร็ว

ก่อนกําปั นทันถึงตัวอวินลัวเฟิ ง ฝ่ ามือของนาง ก็ตงรั
ั บ
กําปั นนันอย่างง่ายดาย จากนัน...

ตูม!

พลังมหาศาลพลันถังโถมเข้าใส่ดวงจิตอัดกระแทกดวง
วิญญาณของชายเฒ่าเข้าอย่างจัง ด้วยการโจมตีนีสติ
ชายชราก็ขาวโพลนไป และก่อนทันได้รูต้ วั ว่าเกิดเหตุอนั
ใดขึนก็รูส้ กึ ถึงความเจ็บปวดเฉียบพลัน ทีหน้าอกเสีย
แล้ว กายชราพลันปลิวกระเด็นไปร่วงหล่นอยูบ่ นพืนเย็น

149
เฉียบ

อัก!

ผูอ้ าวุโสสีกระอักโลหิตออกมากองใหญ่ เขาจ้องอวินลัว

เฟิ งเขม็ง ดวงตามิได้ฉายแววชิงชังอีกต่อไป หากแต่เคร่ง
ขรึมลง

“เด็กน้อยเอ๋ย ข้าประเมินเจ้าตําไปจริงๆ นันแล ไม่คิด

เลยว่าเจ้าจะหลบเลียงการโจมตีของข้าได้! เจ้าคงมีวิชา
ลับอันใดอยูส่ นิ ะ! หากข้าคิดไม่ผิด เจ้าคงได้เรียนรู ้
วิชาการโจมตีดวงวิญญาณมาใช่ไหมเล่า! น่าเสียดาย ที
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภากับขันพิภพจะอย่างไรก็ยงั ห่างชันกัน

150
ลิบลับ ไม่วา่ เจ้าจะมีวิชาลับซ่อนอยูเ่ ท่าใดก็ตาม”

ผูอ้ าวุโสสีคลานลุกจากพืนแล้วยิมเยาะ จากนันร่างของ

เขาก็คอ่ ยๆ ลอยขึนสูน่ ภา

“ความห่างชันก็คือเมือขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้ว ผู้

นันก็สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้! บัดนีเจ้าเห็นความ
แตกต่างระหว่างเราแล้วหรือยัง ตราบใดทีข้าลอยอยู่
เหนือผืนดินก็โจมตีเจ้าได้ แต่เจ้าไม่อาจโจมตี ข้าได้”

ชายชราเผยรอยยิมเยาะ มองตําลงไปยังผูค้ นเบืองล่าง

ด้วยรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม

151
ดวงตาของชายเฒ่าจับจ้องอวินลัวเฟิ ง จึงมิได้สงั เกตเลย
ว่าผูค้ นต่างก็มองมาด้วยสายตา แปลกประหลาด...

“ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน

รอยยิมทังเย็นยะเยือกและมาดร้าย ดวงหน้าหรือ ก็
ท้าทายยิงนัก “เจ้าคิดว่าตัวเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาเพียง
คนเดียวในโลกหรือไร”

ว่าอย่างไรนะ

ผูอ้ าวุโสสีนิงงันไป เห็นได้ชดั ว่ามิอาจเข้าใจถ้อยคํา

อวินลัวเฟิ ง อย่างไรก็ดี ก่อนทันคิดอะไรออกชายชราก็ตวั
แข็งทือไปกับฉากตรงหน้าเสียแล้ว

152
เด็กสาวผูน้ ีทีเมือครูย่ งั ยืนอยูบ่ นลานสวนหมาดๆ โผขึนสู่
อากาศทันใดมาถึงตัวชายเฒ่าในชัวพริบตา ก่อนผู้
อาวุโสสีทันได้ตอบโต้ อวินลัวเฟิ งก็เตะเขาเข้าให้เสียแล้ว
การเคลือนไหวของนางก่อให้เกิดลมพายุ เกรียวกราด
ร่างชายชราถูกเตะร่วงลงจากฟ้าเสียงดังตุบ!

บัดนันเองผูอ้ าวุโสสีก็ตกตะลึงงันมิได้สติสมประดี จน
ร่วงลงสูพ่ ืนแล้วนันละจึงได้รูส้ กึ ตัว

นางเองก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาเช่นกันอย่างนันรึ ตังแต่

เมือไรกัน

153
เขาจําได้วา่ เมือไม่กีเดือนทีผ่านมา นางยังเป็ นเพียงผูฝ้ ึ ก
ฌานขันพิภพระดับตํา เวลาผันผ่านไปเพียง วูบเดียว
นางกลับบรรลุเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้วอย่างนันรึ

เปรียง!

ร่างผูอ้ าวุโสสีร่วงลงสูพ่ ืนเต็มแรงทิงหลุมลึกไว้เบืองหลัง

เขานอนทอดกายอยูใ่ นหลุมนัน ดวงตา เหม่อลอยจ้อง
มองผืนฟ้าคราม...

บัดนันเองชายเฒ่าก็ราํ ลึกถึงวาจาทีตนกล่าวก่อนเปิ ด
สังเวียนแล้วก็ให้สงั เวชอยูใ่ นใจว่ามันช่างน่าขันเพียงไร
การกลับกลายเป็ นว่าทีนางมิได้รบั คําท้าตังแต่แรกหาใช่

154
เพราะความหวาดกลัวไม่ แต่เพราะความรังเกียจ
เดียดฉันท์ตา่ งหาก!

“ท่านพ่อ!” หนิงหย่วนตัวสันงันงก สีหน้าหวาดวิตกเหงือ

เย็นเฉียบไหลอาบหน้าผาก

“หย่วนเอ๋อร์...” เสียงหนิงหย่วนดึงสติผอู้ าวุโสสีกลับสู่

ความเป็ นจริงทันใด ชายเฒ่าขบเขียวเคียวฟั นแน่น

ไม่!

หนิงซินยังมิทนั ได้แต่งงานกับหนิงหย่วน เขาจะยังยอม

แพ้ไม่ได้! หากวันนีเป็ นวันตายก็ขอพาหนิงซิน ไปลงนรก
155
ด้วยกันกับพวกตนเถิด! มีเพียงวิธีนีเท่านันทีหนิงซินจะ
ได้เป็ นภรรยาของหนิงหย่วน! คิดแล้วผูอ้ าวุโสสีก็ลาก
สังขารอันบาดเจ็บสาหัสของตนโผพุง่ ออกจากหลุมมุง่
ตรงไปยังหนิงซิน...

ตอนที 493 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (9)

“หนิงซินเอ๋ย หากหย่วนเอ๋อร์กบั ข้าต้องตายในวันนี ก็ขอ

พาเจ้าลงนรกไปเป็ นภรรยาของหย่วนเอ๋อร์เถิด!”
156
วาจาผูอ้ าวุโสยังไม่ทนั จากจาง ร่างของเขาก็พงุ่ เข้าใส่
หนิงซินประหนึงพายุหมุนพร้อมด้วยประกายอํามหิตใน
ดวงตา เขารูว้ า่ ตนไม่อาจเอาชนะอวินลัวเฟิ งได้! จึงเลือก
ทีจะคร่าเอาชีวิตหนิงซินแทนเพือที หย่วนเอ๋อร์จะได้ไม่
ต้องโดดเดียวในชีวิตหลังความตาย

“ระวัง!”

อวินชิงหย่ากุมมือหนิงซินแน่นดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด
จากนันหมุนกายหันหลังให้กบั ผูอ้ าวุโสสี แขนเสือชาย
หนุ่มห่มกายเด็กสาวไว้ ในขณะเดียวกันก็มีอีกร่างหนึง
พุง่ ตรงเข้ามาประหนึงลูกศร ครันอวินชิงหย่าปกป้อง
หนิงซินด้วยร่างกายแล้ว ร่างนันก็หยุดยืนอยูต่ รงหน้า
157
หนิงซินเช่นเดียวกัน

เปรียง!

กําปั นผูอ้ าวุโสสีอัดกระแทกอกเด็กหนุ่มเต็มแรง ร่างบอบ

บางนันร่วงหล่นลงสูพ่ ืนทันใด โลหิตหลังไหลออกจาก
ปาก

ผูอ้ าวุโสสีชะงักงันไป ชายเฒ่าเกร็งคอยกศีรษะขึนจาก

นันมองไปยังเด็กหนุ่มผูเ้ ข้ามารับการโจมตีแทน หนิงซิ
น เสียงของเขาสันเครือเล็กน้อย “ทําไมกัน”

“ท่านพ่อ” หนิงหย่วนเผยรอยยิมจาง ช่างเป็ นรอยยิมที

158
อ่อนโรยและแสนระทมยิงนัก “อย่าทําร้าย หนิงซิน...”

“หย่วนเอ๋อร์เอ๋ย ข้าทําทังหมดนีก็เพือเจ้า เจ้ายังไม่เห็น

อีกรึ คนพวกนีไม่ปล่อยเราไปแน่! เจ้ายอม ครองตัวเป็ น
โสดมานานหลายปี ก็เพือหนิงซิน ข้าเพียงแต่อยากให้
นางเป็ นภรรยาของเจ้า! เจ้าช่วยนางไว้ทาํ ไม”

ดวงตาผูอ้ าวุโสสีปูดโปนด้วยความไม่เชือ ร่างชราสันเทา

ไม่หยุดหย่อนแล้วดวงตาก็เปี ยมไปด้วยเพลิงพิโรธแผด
เผาพลางตะเบ็งเสียงลันใส่บตุ รชาย ตนทําทุกอย่างก็
เพือเขา ไยจึงได้ดือดึงถึงเพียงนี

“ท่านพ่อ ถึงอย่างนันข้าก็ไม่อยากให้นางต้องเจ็บตัว”

159
หนิงหย่วนฝื นแย้มยิมอ่อนจาง “ข้าขอโทษทีทําให้ทา่ น
ผิดหวัง...”

จากนันร่างของเด็กหนุ่มก็หงายหลังล้มไปประหนึงสุดจะ
แบกรับ แพขนตาสันไหวเล็กน้อยแล้วก็คอ่ ยๆ หลับตาลง

“หย่วนเอ๋อร์!”

ผูอ้ าวุโสสีร้องลันด้วยหัวใจแหลกสลาย รีบเคลือนกายไป

หาหนิงหย่วนแล้วโอบอุม้ ร่างเด็กหนุ่มขึนมา ตะเบ็งเสียง
ลันด้วยความโทมนัสยิงนัก “หย่วนเอ๋อร์เอ๋ย ตืนสิ! อย่า
ทําให้ขา้ กลัวแบบนี เป็ นความผิด ของข้าเอง ลืมตามอง

160
ข้าสิ...”

อย่างไรก็ดี เด็กหนุ่มก็แน่นิงไปแล้ว ดวงตาหลับใหล

กําปั นผูอ้ าวุโสสีบดขยีหัวใจเด็กหนุ่มจนแหลก แม้กระทัง
หมอหัตถ์เทวดาทีใดก็ไม่อาจรักษาชีวิตเขาไว้ได้!

“ไม่!”

ผูอ้ าวุโสสีคํารามลันใส่ทอ้ งฟ้าอย่างสุดระทม เสียงรําไห้

บีบคันอารมณ์กอ้ งสะท้อนไปทัวทังสกุลหนิง อยูน่ าน

“หย่วนเอ๋อร์เอ๋ย ต่อให้เจ้าชิงชังข้า ข้าก็ยงั จะส่งหนิงซิ

นไปเป็ นเพือนเจ้าในยมโลกอยูด่ ี!” ผูอ้ าวุโสสีบัดนีเปี ยม
161
ไปด้วยโทสะและความเกลียดแค้น ชายชราบรรจงวาง
ร่างหนิงหย่วนลงจากนันเบนสายตาเ**◌้ยมเกรียม ไปยัง
เด็กสาวผูอ้ ยูใ่ นอ้อมแขนของอวินชิงหย่า

“หนิงซิน ไยเจ้าจึงไม่ยอมรับความรักลูกชายข้าแม้เขาจะ
รักเจ้าถึงเพียงนี” ชายเฒ่าขบเขียวเคียวฟั นแน่น เน้นยํา
แต่ละถ้อยคําด้วยความเกลียดชัง “ต่อให้พลิกแผ่นดินก็
คงหาชายใดปฏิบตั ิกบั เจ้าดีถงึ เพียงนีมิได้ แต่นาง
แพศยาเอ๋ย เจ้ากลับปฏิเสธยอดบุรุษไปเลือกเอาอวินชิง
หย่าแทน! เจ้าไม่มีสทิ ธิปฏิเสธความรัก ของลูกชายข้า!”

ดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงทะมึนลง สายตาจ้องไปยังผูอ้ าวุโสสี

เย็นชา “หนิงหย่วนเป็ นเด็กดี ทว่าโชคไม่ดี ทีมีบิดาอย่าง
เจ้า! หากมิใช่เพราะเจ้าเขาคงไม่ตอ้ งพบกับจุดจบเช่น
162
นี!”

“หุบปาก!” ผูอ้ าวุโสสีได้ฟันเฟื อนไปแล้วอย่างกู่ไม่กลับ

หันศีรษะไปหาผูเ้ ฒ่าหนิงแล้วตะเบ็งเสียงลันด้วยความ
โกรธแค้น “หากมิใช่เพราะสกุลหนิง หย่วนเอ๋อร์ก็คงไม่
ตาย พวกเจ้าทังหมดคือฆาตกรทีปลิดชีพเขา! ข้าจะเช่น
ฆ่าพวกเจ้าให้หมดเพือล้างแค้นให้แก่หย่วนเอ๋อร์!”

163
ตอนที 494 โศกนาฏกรรมของผูอ้ าวุโสสี (10)

ผูเ้ ฒ่าหนิงเหลือบแลเขาอย่างเย็นชา “ประการแรก เจ้า

คือคนสังหารลูกชายเอง ประการทีสอง ไหนสําแดงฤทธิ
ให้ขา้ ดูซิวา่ เจ้าจะทําลายสกุลหนิงอย่างไร!”

164
“เหลวไหล!” ดวงหน้าแก่หงําของผูอ้ าวุโสสีเ**◌้ยม
เกรียมเกรียวกราด จากนันก็รอ้ งคํารามด้วยเพลิงแค้น
“พวกเจ้าทังหมดต่างหากทีฆ่าเขา! หากมิใช่เพราะหนิงซิ
นเขาก็คงไม่ตาย! เพราะฉะนัน พวกเจ้าก็ควรไปตายเสีย
ให้หมด! ฮ่าๆๆ!” พูดไปชายเฒ่าก็รวบรวมพลัง แล้วกาย
นันก็คอ่ ยๆ โป่ งพองขึน ความกดอากาศรอบตัว ลดตําลง
จนทุกคนชักจะเริมหายใจไม่ออก

“เขาจะระเบิดตัวเอง!”

ดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงซีดลง “มิใช่การระเบิดธรรมดา เขาจะ

ระเบิดดวงวิญญาณ!”

165
เป็ นทีรูโ้ ดยทัวกันว่าการระเบิดดวงวิญญาณของผูฝ้ ึ ก
ฌานนันสามารถทําอันตรายให้แก่ผคู้ นรอบข้างได้อย่าง
สาหัสทีเดียว! และผูอ้ าวุโสสีก็กาํ ลังจะใช้วิธีการดัง
กล่าว!

พลังของดวงวิญญาณนันมหาศาล! หากเขาระเบิดตัว
เองจริง ท่ามกลางผูค้ นทียืนอยูเ่ ห็นทีจะมีแต่เทียนหยา
เท่านันทีสามารถหลบหนีได้! กระทังผูเ้ ฒ่าหนิงเองก็คง
ต้องบาดเจ็บหนัก! เช่นนันเอง เมือเห็นว่าผูอ้ าวุโสสีกําลัง
จะกระทําการใด ผูเ้ ฒ่าหนิงจึงได้มีสีหน้าเคร่งเครียดขึน
มา

“หากเจ้าระเบิดดวงวิญญาณก็ไม่มีโอกาสกลับชาติมา
166
เกิดอีก เจ้าแน่ใจแล้วรึ”

ว่ากันโดยทัวไปแล้ว น้อยคนนักทีจะเลือกระเบิดดวง
วิญญาณ! หากไร้ซงดวงวิ
ึ ญญาณ ก็ไม่อาจ กลับชาติมา
เกิดได้อีก! หากมิใช่เพราะความเกลียดชังลึกลําแล้วคง
ไม่มีใครสังหารศัตรูดว้ ยวิธีการนีโดยแลกกับโอกาสของ
การกลับชาติมาเกิดเป็ นแน่!

อย่างไรก็ดี ผูอ้ าวุโสสีรูท้ นั กระจ่างแจ้งว่าหากระเบิดตน

ด้วยวิถีธรรมดาแล้ว เทียนหยาและผูเ้ ฒ่าหนิงย่อมใช้
พลังตนปกป้องผูค้ นทีอยู่ ณ ทีนีได้ เช่นนันเอง เขาขอ
หายไปจากโลกนีโดยไม่ทิงร่องรอยใดๆ ไว้ดีกว่ายอมเสีย
โอกาสส่งหนิงซินไปเป็ นเพือนหนิงหย่วนในยมโลก

167
“หนิงซินเอ๋ย ข้าไม่รูว้ า่ นางแพศยาอย่างเจ้ามีดีอะไรหนัก
หนา! ไยหย่วนเอ๋อร์จงึ ได้ยอมสละชีวิตของตนเพือปก
ป้องเจ้า! แต่เดียวเจ้าก็ได้ตายแล้ว! ข้าไม่ยอมปล่อยให้
หย่วนเอ๋อร์ตอ้ งตายเพียงลําพัง!” ด้วยวาจาดังกล่าวชาย
เฒ่าก็มองลงไปยังร่างของหนิงหย่วน แล้วรอยยิม
เ**◌้ยมเกรียมบนใบหน้าก็คอ่ ยๆ เลือนหายกลายเป็ น
ความอ่อนโยน

“หย่วนเอ๋อร์เอ๋ย ข้าคงไปกับเจ้าไม่ได้อีกต่อไป แต่ขา้ จะ

ส่งหนิงซินไปอยูเ่ ป็ นเพือนเจ้า! คอยรับโอกาสนีไว้ให้ดี!
แม้ขา้ จะเกิดใหม่มิได้อีก ก็ขอให้ได้เติมเต็มความ
ปรารถนาของเจ้าทีเถิด”

168
ลักษณะของผูอ้ าวุโสสีและนายใหญ่สกุลหนิงแตกต่าง
กันราวฟ้ากับเหวอย่างไร้ขอ้ สงสัย นายใหญ่สกุลหนิง
ยอมเสียสละบุตรีเพือสกุล ส่วนผูอ้ าวุโสสีรักบุตรชายสุด
หัวใจแม้จะทําความผิดพลาดไว้หลายครา ก็ตามที!

“ฮ่าๆ! พวกเจ้าทังหมดจงสํานึกในบาปเสีย!”

พลังภายในกายผูอ้ าวุโสสียิงหนักหน่วง พายุลอ่ งหน

กําเนิดขึนในอากาศ ภายใต้พายุนนเส้
ั นผมขาว ของผู้
อาวุโสสีปลิวสยายอย่างบ้าคลัง สีหน้ากลับเ**◌้ยม
เกรียมอีกครัง แล้วดวงตาก็คมปลาบประหนึงมีด อาบยา
พิษราวกับสามารถสังหารคนได้แม้เพียงจ้องตา

169
โบ๊ะ!

ทันใดนันเองก็มีเสียงอูอ้ ีดังขึน แล้วร่างโป่ งพองของผู้

อาวุโสสีก็พลันฟี บแบนลงเหมือนลูกโป่ งถูกเจาะ ชาย
เฒ่าตะลึงงัน หมุนกายไปมองอวินลัวเฟิ งทีจู่ๆ ก็ปรากฏ
ตัวขึนด้านหลัง เอ่ยถามด้วยเสียงสันเทาว่า “เจ้า... เจ้า
ทําอะไรกับข้า”

อวินลัวเฟิ งเห็นสีหน้าตืนตะลึงนันแล้วก็เผยรอยยิมคร้าน
“อย่าลืมสิวา่ ข้าเป็ นหมอ”

ผูเ้ ป็ นแพทย์ยอ่ มรูด้ ีถงึ จุดฝังเข็มและลักษณะเฉพาะของ

ร่างกายมนุษย์ นางจึงใช้เข็มเงินเจาะจุดฝังเข็มพิเศษบน

170
กายผูอ้ าวุโสสีเพือหยุดยังเขามิให้ระเบิดตัวเอง

เทียนหยาจ้องมองอวินลัวเฟิ งด้วยความประหลาดใจ
แววตะลึงฉายอยูใ่ นดวงตา ในฐานะแพทย์แล้ว เขารูด้ ียงิ
กว่าใครถึงนัยในการกระทําของอวินลัวเฟิ ง! ทีสุด
แล้วกระทังเขาเองก็มิอาจหยุดการระเบิดตัวเองได้!

ตอนที 495 ความตายของผูอ้ าวุโสสี

171
ผูอ้ าวุโสสีหลับตาลงอย่างสินหวัง แล้วก็รูต้ นว่าคงหมด
โอกาสล้างแค้นโดยสินเชิงแล้ว! ไม่เป็ นไร หากเป็ นเช่น
นันตนก็จะรอชาติหน้า! เมือชาติหน้ามาถึง เขาจะคิด
บัญชีหนีแค้นกับผูค้ นเหล่านีให้หมด!

“อวินลัวเฟิ ง! สกุลหนิงเอ๋ย! ฮ่าๆ!” ชายเฒ่าลืมตาขึน

กล่าวด้วยรอยยิมเยาะ “ข้าจะตามรังควาน พวกเจ้าทุก
คนในชาติหน้า แล้วเลือดจะต้องล้างด้วยเลือด!”

เลือดจะต้องล้างด้วยเลือดอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมบาง จากนันกล่าวว่า “ขออภัย แต่

เจ้าไม่ได้รบั โอกาสนัน!”

172
นําเสียงเด็กสาวโอหังและถือดียงนั
ิ ก ส่งให้ผอู้ าวุโสสี
โกรธขึงขึนอีกครัง ทว่าก่อนทันตอบโต้อนั ใดก็รูส้ กึ ถึงพลัง
ร้อนผ่าวพุง่ พล่านอยูภ่ ายในกาย กระแทกอวัยวะตน
อย่างหนักหน่วง! กระทังดวงวิญญาณก็ไม่อาจ หลุดรอด
การโจมตีอนั รุนแรงนีไปได้

“เจ้าทําอะไรกับข้า”

ชัดเจนแก่ผอู้ าวุโสสีว่านางผูห้ ญิงคนนีต้องทําอะไรกับ

เขาเป็ นแน่!

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเขาด้วยท่าทีมาดร้าย “ข้าเพียง

173
แต่สง่ พลังการระเบิดตัวเองกลับเข้าไปในกายเจ้าเท่านัน
แทนทีจะสลายมัน!”

กล่าวอีกนัยหนึงก็คือ นางได้สง่ พลังการระเบิดตัวเองทีผู้

อาวุโสสีปลดปล่อยออกมากลับเข้าไป ในกายเขา!
หมายความว่าต่อให้เขามิอาจระเบิดดวงวิญญาณตน
ดวงวิญญาณนันก็จะไม่เหลือรอดอยูด่ ี!

“นางหญิงชัว! เจ้ามิได้ตายดีแน่!”

ผูอ้ าวุโสสีคุม้ คลังไป เขามิอาจลากผูค้ นเหล่านีให้ตายตก

ไปกับตน ซํายังต้องทุกข์ระทมกับการสูญเสียดวง
วิญญาณตลอดกาล ไม่วา่ ใครก็มิอาจทานทนได้!

174
“ข้าอยากจะมอบตัวเจ้าให้แก่ทา่ นอาอยูห่ รอก น่า
เสียดายทีเจ้าส่งตัวเองมาหาข้าเสียแล้ว” อวินลัวเฟิ งเอน
กายพิงต้นไม้ขา้ งกันแล้วกล่าวด้วยรอยยิมชัวร้าย
“เพราะฉะนันเจ้าก็รว่ งลงสูห่ ลุมทีเจ้าขุดขึนเอง!”

“อ๊าก!”

เมือรูส้ กึ ถึงความเจ็บปวดรวดร้าวเฉียบพลันภายในกาย
แล้ว ผูอ้ าวุโสสีก็คาํ รามลันชวนให้ขนหัวลุก ใบหน้าบิด
เบียว “อวินลัวเฟิ ง นางหญิงชัว เจ้ามิได้ตายดีแน่!”

เผละ!

175
ผูอ้ าวุโสสีกระอักโลหิตออกมากองใหญ่ กายโซเซจากนัน
ทรุดลงกับพืนเต็มแรง ชายเฒ่าหอบหายใจ จ้องอวินลัว
เฟิ งเขม็ง สีหน้าบิดเบียวด้วยความทรมาน

“ท่านอา” อวินลัวเฟิ งมิได้ชายตาแลบุรุษเฒ่าอีกต่อไป

นางหันไปหาอวินชิงหย่าพลางเลิกคิวขึน “หนิงซินยัง
อาการไม่คอ่ ยดี ท่านพานางกลับห้องไปพักผ่อนเถิด
เดียวคนสกุลหนิงจะจัดการเรืองทางนีเอง”

“ตกลง” อวินชิงหย่าเผยรอยยิมบาง จากนันส่งสายตา

เรียบสงบกระจ่างใสให้แก่หนิงซิน “มาเถิด ซินเอ๋อร์ ข้า
จะพาเจ้ากลับไปพักทีห้อง”

176
หนิงซินกัดริมฝี ปากแล้วผงกศีรษะแผ่วเบา นางเพ่งพิศ
ไปยังอวินลัวเฟิ งประหนึงจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าในที
สุดก็หมุนกายกลับเดินตามอวินชิงหย่าไปยังสวนด้าน
หลังโดยมิเอ่ยวาจาอันใด สุดท้ายแล้วนาง ก็ไม่ได้เอ่ยคํา
ขอบคุณอวินลัวเฟิ ง อย่างไรก็ดี นางจะจดจําสิงทีอวินลัว
เฟิ งได้ทาํ เพือนางไว้ในหัวใจไม่มีวนั ลืม!

“อนิจจา!” ผูเ้ ฒ่าหนิงถอนหายใจด้วยความเวทนา “ทิงผู้

อาวุโสสีไว้ทีนี อีกประเดียวก็ตายไปพร้อมกับดวง
วิญญาณแล้ว ส่วนหนิงหย่วนนันช่างน่าสงสาร! หากมิ
ได้เกิดเป็ นบุตรผูอ้ าวุโสสีก็คงมีอนาคตทีสดใส มากกว่า
นี”

177
หนิงหย่วนมิใช่เด็กไม่ดี ทีเอาแต่ใจเช่นนีเป็ นเพราะผู้
อาวุโสสีปรนเปรอเด็กน้อยมากเกินไป! หากได้รบั
การอบรมสังสอนอย่างเหมาะควรตังแต่ยงั เล็ก ก็คงจะ
เติบใหญ่ขนมาเป็
ึ นยอดชาย น่าเสียดายทีหนิงหย่วน
เกิดเป็ นบุตรผูอ้ าวุโสสี จึงได้มีชะตากรรมอันน่าเวทนา
เช่นนี

คิดแล้วผูเ้ ฒ่าหนิงก็สนศี
ั รษะด้วยใจสงสาร “เก็บร่างหนิง
หย่วนไว้ฝังเป็ นอย่างดีทีหลัง! บิดาของเขาทรยศต่อสกุล
หนิง จึงมิอาจฝังร่างของเขาในสุสานบรรพบุรุษสกุลหนิง
ได้ ส่วนผูอ้ าวุโสสีก็เอาไปโยนทิงไว้ในสุสานรวม”

178
ตอนที 496 อดีตของหนิงซิน (1)

179
“ขอรับนายท่าน”

คนรับใช้โค้งคํานับจากนันตอบรับนอบน้อม

...

คืนนัน

แสงจันทร์นิงสงบเย็นรืนประหนึงผืนนํา

อวินชิงหย่ายืนอยูท่ า่ มกลางลานสวนเอามือไพล่หลัง
ดวงตากระจ่างใสทรงภูมิจอ้ งไปยังนภาราตรี รอยยิม
อ่อนจางระบายบนริมฝี ปาก ทันใดนันก็มีอาภรณ์สีฟา้
180
ห่มคลุมหัวไหล่ ชายหนุ่มหมุนกายไปก็เห็น เด็กสาวรูป
งามอยูด่ า้ นหลัง แล้วดวงหน้าของเขาก็ออ่ นโยนลง

“เจ้ายังไม่ฟืนตัวดี อย่ายืนตากลมเลย”

หนิงซินเผยรอยยิมบาง “พีอวิน ท่านคิดอะไรอยูห่ รือ”

ได้ยินคําถามนางแล้วอวินชิงหย่าก็เบนสายตากลับไปยัง
นภามืดอีกคราจากนันถอนหายใจแผ่วเบา “ข้าเพียงแต่
คิดว่าหากท่านพีและท่านพีสะใภ้ยงั มีชีวิตอยู่ พวกเขาคง
ภาคภูมิใจกับความสําเร็จของ เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยในวันนีเป็ น
แน่”

181
หนิงซินหันไปมองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มและเห็น
เพียงบุรุษท่ามกลางแสงจันทร์ช่างงดงาม ดึงดูดใจเหลือ
จะกล่าวประหนึงว่าทัวทังกายของเขาเรืองแสงพร่าง
พราย

“พีอวิน ท่านอยากฟั งเรืองราวของข้าไหม”

ได้ยินคํานางแล้วอวินชิงหย่าก็ถอนสายตาออกแล้วเปล่ง
เสียงหัวเราะเบาๆ “หากเจ้าอยากบอก ข้าก็พร้อมทีจะ
ฟั ง”

“พีอวิน” หนิงซินกล่าวพลางมองขึนไปยังนภาราตรีดว้ ย
รอยยิมแสนเศร้า “ข้าอิจฉาท่านยิงนัก บิดา ของท่านคือ

182
วีรบุษตัวจริง! ท่านยอมปล่อยให้บตุ รและสะใภ้ไปยัง
สนามรบดีกว่ามอบสะใภ้ตนให้กบั องค์ฮ่องเต้ของชาติ
ศัตรูในฐานะสนม! ชายชาตรียอ่ มเลือกวิถีนน!
ั หากเป็ น
บิดาข้า ไม่แน่เขาอาจเลือกสละข้าไป” นําเสียงหนิงซิ
นบีบคันหัวใจเหลือเกินยามเมือนางบอกเล่าเรืองราว
“เพราะครังหนึงทีท่านพ่อต้องเผชิญสถานการณ์แบบ
เดียวกัน เขาได้เลือกสกุลหนิง!”

ไม่ทราบว่าด้วยอากาศหนาวหรือหัวใจหนิงซินได้เย็นยะ
เยือกลง เด็กสาวก็กายสันเทา ดวงตาหลุบตําเปี ยมด้วย
ความระทม

“สิบปี ทีแล้ว บุตรีผอู้ าวุโสท่านหนึงได้กลับคืนสูส่ กุลหลัง

ออกเดินทางรอนแรมเป็ นเวลานานหลายปี ในเวลานัน
183
ท่านพ่อได้แต่งงานกับท่านแม่ของข้าแล้ว และนางได้ขนึ
เป็ นนายหญิงแห่งสกุลหนิง! ทว่าบุตรี ผูอ้ าวุโสท่านนี
หลงรักบิดาข้าตังแต่ยงั เด็กยังเล็ก นางจึงพิโรธหนัก ร้อง
ขอให้ทา่ นพ่อหย่ากับท่านแม่ แล้วไปแต่งงานกับนาง
แทน”

“ท่านพ่อข้าต้องการรักษาความสงบในสกุลหนิงมิได้
ตอบรับหรือปฏิเสธนางแต่อย่างใด! หญิงผูน้ นั จึงหาว่า
ท่านแม่เป็ นผูร้ งตั
ั วท่านพ่อไว้ เพือทีจะได้เป็ นภรรยาของ
ท่านพ่อ นางจึงทุบตีทา่ นแม่จนตาย!”

หนิงซินสูดลมหายใจเข้าลึกกําหมัดแน่นพยายามสะกด
กลันโทสะไว้ในจิตใจ ทว่าแม้กระนันเองหัวใจนางก็ยงั
สันไหว
184
“ใช่แล้ว นางผูห้ ญิงนันมิได้วางยาหรือส่งมือสังหารมา
ปลิดชีพท่านแม่แต่อย่างใด นางเพียงแต่ทบุ ตีทา่ นแม่จน
ตายต่อหน้าธารกํานัลดือๆ เช่นนันแล! เพราะรูว้ า่ ท่าน
พ่อต้องรักษาสถานะของตนในสกุลหนิงไว้ และจะไม่
ยอมทําอะไรกับนางแม้นางสังหารท่านแม่ขา้ ก็ตาม”

อวินชิงหย่าหันมองหนิงซิน ชายหนุ่มคิดว่าชีวิตตนน่า
สมเพชแล้ว ทว่าหนิงซินกลับน่าเวทนายิงกว่า แม้นาง
เป็ นถึงบุตรีสงู ส่งแห่งสกุลหนิง กลับต้องมามองดูมารดา
ของตนถูกทุบตีจนตาย! นางต้องเจ็บปวด ถึงเพียงใด
กัน! อวินชิงหย่าอดยืนมือออกไปกุมไหล่หนิงซินแน่นมิ
ได้

185
“พีอวิน หญิงนันพูดถูก แม้ทา่ นพ่อหัวใจสลายจากการ
ตายของท่านแม่ เขาก็หาได้มีความกล้าพอทีจะล้างแค้น
ให้แก่ทา่ นแม่ไม่ ด้วย ณ เวลานันบิดาของนางผูน้ นดํ
ั ารง
ตําแหน่งหัวหน้าผูอ้ าวุโสแห่งสกุลหนิงอยู่ ท่านพ่อกลํา
กลืนฝื นทนเพียงเพือสกุลหนิง! ท่านปู่ ขา้ เมือล่วงรูเ้ ข้าก็
รีบกลับมายังสกุลหนิงและล้างแค้นให้แก่ทา่ นแม่ของข้า
จากนันก็พาข้าออกจากสกุลหนิงไป”

ตอนที 497 อดีตของหนิงซิน (2)

186
ครันหนิงซินกล่าวถึงผูเ้ ฒ่าหนิงแล้วสีหน้านางก็ออ่ นโยน
ลงพลางนางก็เอ่ยเสียงเบาว่า “พีอวิน ถึงแม้ ท่านพ่อข้า
ยังมีชีวิตอยู่ ข้าก็มีครอบครัวเพียงคนเดียวคือท่านปู่ !
ท่านปู่ เกรงว่าหากท่านพ่อมีบตุ รอืนข้าจะถูกปล่อยให้
โดนกลันแกล้ง จึงได้บงั คับให้พอ่ ข้าเลิกอนุทงหมด
ั ด้วย
เหตุนีเองท่านพ่อข้าจึงครองตัวเป็ นโสดมานานหลายปี ”

“อันทีจริงแล้ว” หนิงซินเผยรอยยิมบาง “การตัดสินใจสม

ชายชาตรีของพ่อข้าทังชีวิตนีมีเพียงเรืองเดียวคือเลือก
แต่งงานกับท่านแม่ทงๆ
ั ทีมีเสียงต่อต้านหนาหู แน่นอน
เป็ นเพราะท่านปู่ ขา้ คอยสนับสนุนอยูห่ รอก! แต่ขา้ ก็ได้
แต่เศร้าใจว่าท่านแม่ไม่น่าได้พบเจอกับท่านพ่อเลยใน
ชีวิตนี”

187
หากเป็ นเช่นนัน นางคงไม่ถกู ทุบตีจนตายต่อหน้า
ธารกํานัล

“พีอวิน ความรักทีท่านพ่อมีตอ่ ท่านแม่นนจริ

ั งแท้แน่นอน
ทว่าจุดอ่อนใหญ่หลวงของเขาคือเทิดทูนสกุลเหนือชีวิต!
แล้วเขาก็โลเลเกินไป! ในปี นนั ครันรูเ้ รืองราวว่าท่านแม่
ถูกหญิงผูน้ นสั
ั งหาร แม้อยากฆ่านางนักเขาก็ไม่กล้า!
ชายเช่นนันจะมีอยูไ่ ปเพืออะไร ในเมือล้างแค้นให้แก่
หญิงผูเ้ ป็ นทีรักยังทําไม่ได้”

หนิงซินลืมตาขึนเพ่งพิศดวงหน้าหล่อเหลาของอวินชิง
หย่าแล้วเม้มริมฝี ปาก

188
“พรุง่ นีเจ้ากลับไปสกุลอวินกับข้า” นําเสียงดังดนตรีของ
บุรุษลอยเข้าหูนางเชืองช้า บรรเทาหัวใจระทม ของนาง

“พีอวิน อันทีจริงข้านึกเสียดายเสมอมาทีเรามิได้พบพาน
กันก่อนหน้านีเมือสิบปี ทีแล้วยามทีท่านต้องการคูช่ ีวิตที
สุด” หนิงซินโอบอุม้ มืออวินชิงหย่าแผ่วเบาจากนันส่ง
รอยยิมหวาน “หากเพียงแต่เราได้พบกันเร็วกว่านี!”

สิบปี !

ชายหนุ่มต้องซ่อนตัวอยูใ่ นห้องลับอันมืดมิดเพียงผูเ้ ดียว

นานถึงสิบปี เขาต้องเจ็บปวดถึง เพียงไหนกัน! อย่างไรก็

189
ดี ณ เวลานันนางยังมิได้อยูข่ า้ งกายเขา หรือได้เป็ นคู่
ชีวิตคอยอยูเ่ คียงข้างชายหนุ่ม ในเวลาทีแสนทุกข์ระทม
ทีสุด คิดถึงเรืองนีขึนมาทีไร เด็กสาวก็รูส้ กึ เจ็บปวดจนไส้
บิด แล้วความชิงชัง ทีมีตอ่ นครโอสถก็ยงหนั
ิ กหน่วงมาก
ขึน

“ในเวลานันข้ายังเป็ นเพียงชายพิการ” อวินชิงหย่ากล่าว

พลางส่ายศีรษะด้วยรอยยิมขืน

“พีอวิน” ดวงตาหนิงซินเผยแววจริงใจ “ท่านจะพิการ

หรือครบสามสิบสอง ข้าก็จะไม่ทิงท่านไป ชัวชีวิต! ข้าจะ
ไม่มีวนั ทิงท่าน นอกเสียจากว่าท่านจะไม่ตอ้ งการข้าอีก
ต่อไปแล้ว”

190
นางรักอวินชิงหย่าด้วยตัวเขาโดยเนือแท้ หาใช่ชือเสียง
หรือสถานะใดๆ ไม่ ทีสุดแล้วนางก็ได้เสียงชีวิตเพือปก
ป้องอวินชิงหย่าก่อนได้รูถ้ งึ พลังและเบืองหลังอันแข็ง
แกร่งของอวินลัวเฟิ งเสียอีก เช่นนันเองความรัก ทีนางมี
ย่อมไร้มลทิน

ถึงแม้ชายผูน้ ีจะพิการ นางก็ยงั จะรักและไม่หนั หนีจาก

เขาไปแม้แต่นอ้ ย!

อวินชิงหย่าตืนตันใจยิงนัก เพ่งพิศไปยังเด็กสาวรูปงาม
เบืองหน้าลึกซึง เขาเป็ นเพียงบุรุษธรรมดาสามัญ มิได้มี
หัวใจทมิฬเช่นหินผา! ตลอดหลายปี ทีผ่านมา หนิงซิ
นเป็ นสตรีเพียงผูเ้ ดียวทีเขาได้สนิทสนมด้วยนอกเหนือ
191
จากครอบครัว! แล้วนางก็รกั เขาหมดหัวใจ! ต่อให้ใจเขา
แกร่งมาจากไหนย่อมต้องอ่อนไหวลงอยูด่ ี

“หนิงซิน ข้าว่าต่อไปนีคงต้องเรียกเจ้าว่าท่านอาสาวเสีย
แล้ว”

ขณะสองคนยืนสบตากันอยูน่ นั ก็มีเสียงซุกซนแฝงแวว
ครึกครืนดังขึนจากด้านหลัง อวินชิงหย่ารีบถอนสายตา
ออกทันใดกระแอมไอแห้งๆ ท่าทีเขินอายบนดวงหน้า
หล่อเหลา

“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เจ้ามาทําอะไรทีนีรึ”

192
อวินลัวเฟิ งย่างก้าวออกไปเชืองช้า ริมฝี ปากเผยรอยหยัก
ซุกซนจากนันก็มองไปยังคนทังสองตังแต่ศีรษะจรด
ปลายเท้าด้วยดวงตามืดดํา “ข้ามาเพือพบว่าทีท่านอา
สาว”

193
ตอนที 498 มีคนมาสูข่ ออวินลัวเฟิ ง (1)

วาจาของนางทีแฝงแววหยอกเย้าเป็ นทีได้ยินชัดเจนทํา
เอาดวงหน้าหล่อเหลาของอวินชิงหย่าแดงซ่าน

“ท่านอา เมือไรท่านจะแต่งงานกับหนิงซินเล่า” อย่างกับ

ว่าคนทังสองยังอับอายไม่พอ อวินลัวเฟิ งก็ได้กระเซ้าเข้า
ให้อีกหนึงยก

“เสียวเฟิ ง” หนิงซินกล่าวด้วยรอยยิมจาง “บัดนีข้ามี

194
เพียงแต่รกั ข้างเดียว แต่ขา้ จะแต่งงานกับ พีอวินทันใด
หากเขารับรักของข้า”

นางจะไม่ฝืนใจอวินชิงหย่าให้รบั รักของนาง หรือกดดัน

ชายหนุ่มด้วยหนีบุญคุณ นางจะรอให้เขายอมรับรักของ
นางได้สกั วันหนึงเท่านัน

อวินชิงหย่ามองหนิงซินด้วยสายตายากหยังถึง “ข้าคือ
ชายชาตรี ในฐานะผูช้ ายก็ควรต้องปกป้องหญิงอันเป็ นที
รัก! ทว่าข้าก็ยงั แข็งแกร่งไม่พอ! เมือใดทีข้าแข็งแกร่งพอ
ปกป้องนางได้แล้ว ข้าจะแต่งงานกับนาง”

หนิงซินรูส้ กึ ว่าหัวใจเต้นไม่เป็ นสํา แล้วนางก็เบนสายตา

195
ไปยังอวินชิงหย่าด้วยทังตกตะลึงและตืนตันใจ พีอวิน
เพิงบอกกล่าวใช่หรือไม่วา่ ได้รบั ความรักของนางไว้แล้ว
เพียงแต่บดั นียังมิใช่เวลาทีจะแต่งงานกับนางเท่านัน

“พีอวิน ข้าจะรอท่าน” หนิงซินพยายามสงบจิตสงบใจ

แล้วรอยยิมก็ระบายทัวทังดวงหน้า “ข้าจะรอ ไม่วา่ นาน
แค่ไหนข้าก็จะรอ”

“ท่านอา...” อวินลัวเฟิ งนิวหน้าลงเล็กน้อยประหนึงว่ามี

ลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง “ท่าน หมายความว่า..”

อวินชิงหย่าเบนสายตาไปยังอวินลัวเฟิ ง “ข้าจะเดินทาง
ไปยังไพรลับแล”

196
ไพรลับแล ทีซึงไม่มีใครหวนกลับคืนมาได้! ใครก็ตามที
เดินทางไปยังไพรลับแลย่อมหนีไม่พน้ ความตาย!

อวินลัวเฟิ งประหลาดใจทีเดียว ไม่คิดว่าอวินชิงหย่าจะ

ไปยังสถานทีแห่งนัน “ท่านแน่ใจแล้วรึ” เด็กสาวเลิกคิว
เอ่ยถาม

“ข้าแน่ใจ” อวินชิงหย่าผงกศีรษะ ดวงหน้าเคร่งขรึม

อย่างทีไม่เคยเป็ นมาก่อน “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เจ้ารูด้ ีวา่ ใครก็
ตามทีเข้าไพรลับแลไปไม่มีวนั ได้กลับมา ทว่าสิงทีเจ้าไม่
รูค้ ืออันทีจริงแล้วมีคนหลายคนทีเดียวรอดออกมาจาก
ไพรลับแลได้ แล้วพลังของพวกเขาก็แข็งแกร่งขึน
อย่างมหาศาลหลังจากนัน หากข้าคิดจะแข็งแกร่งขึน
197
โดยไวทีสุด ก็ไม่มีทางเลือกอืนใดนอกจากไปยังไพร
ลับแล”

ด้วยเหตุนีเองเขาจึงยังไม่คิดแต่งงานกับหนิงซิน ชาย
หนุ่มเกรงว่าหากตนไม่รอดกลับมาจาก ไพรลับแลแล้ว
หนิงซินจะกลายเป็ นม่าย!

“ท่านอาควรคิดให้ถว้ นถี แต่หากท่านตัดสินใจแล้วข้าก็

จะยืนอยูเ่ คียงข้างท่าน ข้าเพียงแต่อยากให้ทา่ นรูว้ า่ ท่าน
พ่อของท่าน หนิงซิน และข้า... พวกเราจะรอท่านอยูท่ ี
สกุลอวิน! ท่านต้องรอดกลับมา”

อวินชิงหย่าลูบศีรษะอวินลัวเฟิ งด้วยความรักใคร่เอ็นดู

198
ในดวงตาเปี ยมด้วยความอ่อนโยนไร้ทีสินสุด “อย่าห่วง
ไปเลย ข้ารับมือไหว! ข้าจะอยูแ่ ต่รอบนอกไพรลับแลเท่า
นัน จะไม่เข้าไปลึกถึงภายในเป็ นอันขาด! ข้าจะรักษา
ชีวิตของตนไว้เพือเจ้า”

“ตกลง” อวินลัวเฟิ งคลายคิวขมวดมุน่ ลง “ข้าจะเตรียม

ตัวยาพลังฌานไว้ให้ทา่ นเผือเอาไว้ ก่อนท่านไปยังไพร
ลับแล!”

อวินชิงหย่าขยับริมฝี ปากเล็กน้อยทว่าอับจนด้วยถ้อยคํา
ชายหนุ่มคิดว่าอวินลัวเฟิ งคงไม่เห็นด้วย กับการตัดสิน
ใจของตนเป็ นแน่ ทว่าในทีสุดนางก็ยอมรับได้ เขาโล่งใจ
และถึงแม้อวินลัวเฟิ งจะไม่เห็นด้วย เขาก็ยงั จะหาทางไป
ยังไพรลับแลให้ได้อยูด่ ี
199
ต้องแข็งแกร่งเพียงพอเท่านันจึงจะปกป้องสกุลอวินได้

เขาไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ตอ้ งซํารอยอีกแล้ว!

“พีอวิน” หนิงซินช้อนดวงตาเพ่งพิศอวินชิงหย่าลึกซึง
“ข้าจะรอท่านอยูท่ ีสกุลอวิน! ท่านต้องรอดกลับมาให้ได้
แต่ถงึ แม้ทา่ นจะไม่กลับมา... ข้าก็จะรอท่านไปชัวชีวิต”

อวินชิงหย่ากล่าวด้วยรอยยิมหวานอมขมกลืน “ซิ
นเอ๋อร์... ฝากดูแลเฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยกับท่านพ่อให้ขา้ ด้วย”

“พีอวินอย่าห่วงเลย ข้าจะดูแลสกุลอวินให้ทา่ น! ตราบ

200
ใดทีข้ายังมีลมหายใจ ข้าจะไม่ปล่อยให้ใคร ทําร้ายสกุล
อวินเป็ นอันขาด!”

ตอนที 499 มีคนมาสูข่ ออวินลัวเฟิ ง (2)

เด็กสาวมีทา่ ทีเด็ดเดียว ดวงตามุง่ มัน จนกว่าชีวิตนีจะ

หาไม่ นางจะไม่ยอมให้ใครบุกรุกสกุลอวิน เป็ นอันขาด!

“ท่านอา ท่านจะไปลาท่านปู่ หรือไม่” อวินลัวเฟิ งครุน่ คิด

201
แล้วเอ่ยถาม

“ไม่ละ่ ” อวินชิงหย่าส่ายศีรษะ “หากท่านรูค้ งไม่ปล่อยให้

ข้าไปแน่”

ไม่มีใครรูจ้ กั บิดาของเขาได้ดีไปกว่าตัวเขาเองอีกแล้ว!
หากท่านพ่อล่วงรูว้ า่ เขากําลังจะไปยังสถานทีเช่นไพร
ลับแลย่อมไม่มีวนั ปล่อยเขาไปเป็ นแน่! เมือคิดแล้วอวิน
ชิงหย่าก็นิงไปพักหนึง “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยของข้า ข้าจะออก
เดินทางไปยังไพรลับแลในวันพรุง่ นี เจ้ากลับไปรอข้าที
สกุลอวิน อย่าเพิงแตะต้องนครโอสถก่อน ข้ากลับมา”

เขาจะล้างแค้นนครโอสถด้วยมือของตัวเอง ให้พวกมัน

202
ได้ลมรสความทุ
ิ กข์ระทมทีเขาต้องประสบตลอดหลายปี
ทีผ่านมา

“ตกลง”

อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา นางเข้าใจความคิดของอ

วินชิงหย่าดี หากนางต้องทนทุกข์ทรมาน เพราะศัตรู สู้
นางล้างแค้นพวกเขาด้วยมือของตัวเองดีกว่าเฝ้ามองผู้
อืนสังหารศัตรูผนู้ น!
ั

“นีก็ชกั จะคํามืดแล้ว ข้าขอตัวกลับไปพัก เชิญพวกท่าน

ทังสองตามสบาย”

203
อวินลัวเฟิ งมิอยากอยูเ่ ป็ นกว้างขวางคออีกจึงเผยยิมแล้ว
หมุนกายจากไป ทังสองคงมีเรืองให้ตอ้ ง พูดคุยกันยาวที
เดียวในคําคืนนี...

บัดนันเองใบหน้าเรียบเฉยของอวินเซียวก็ผดุ โผล่ขนมา
ึ
ในจิตใจ นางคิดสงสัยว่าป่ านนีเขาเป็ น อย่างไรบ้าง แล้ว
เขาออกมาจากแดนลับแล้วหรือยัง ทว่านางเชือใจว่าอีก
ไม่นานอวินเซียวก็จะกลับมาหานาง...

...

แคว้นหลงหยวน

204
ท่ามกลางโถงรับรองจวนสกุลอวิน อวินลัวมองไปยังกอง
ของหมันพะเนินเทินทึกด้วยท่าทีสบั สน มือนวดขมับ
พลางเอ่ยถามเสียงตํา “พวกเจ้ายังไม่รูอ้ ีกหรือว่าใครส่ง
ของหมันเหล่านีมา”

เยียหลิงส่ายศีรษะ “ข้าส่งคนของหอลัวเฟิ งทังหมดไป

ตรวจสอบดูแล้ว ทว่าไร้ซงเบาะแส!
ึ ฉะนันข้าจึงไม่ทราบ
ว่าใครกันทีมีความประสงค์จะสูข่ อนายท่าน”

“โธ่ถงั ” ตาเฒ่าถอนหายใจ “ไม่เอาน่า เอาอีกแล้วรึ! แล้ว

เฟิ งเอ๋อร์จะกลับมาเมือใดก็ไม่รู”้

เสียงอวินลัวยังไม่ทนั จากจางก็มีคนรับใช้รุดรีเข้ามาจาก

205
ด้านนอกประตู โค้งคํานับแล้วส่งรายงาน นอบน้อม
“นายท่านขอรับ คุณหนูกบั คุณหนูหนิงซินกลับมาแล้ว
ขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ”

อวินลัวโจนลุกขึนยืน ดวงหน้าชราฉายแววเบิกบานใจ
“หนิงซินไม่เป็ นอะไรแล้วรึ ดีเยียม! มาเถิด มาต้อนรับ
เฟิ งเอ๋อร์กลับบ้านกัน!”

กล่าวจบเขาก็สาวเท้าออกไปด้านนอกประตูแล้วก็พบกับ
เด็กสาวทังสองทีเพิงก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา เด็กสาว
อาภรณ์ขาวช่างมีรูปโฉมงดงามยิงนัก รอยยิมเปี ยม

206
เสน่หร์ ะบายอยูบ่ นดวงหน้าหยดย้อย ดวงตาดําแข็ง
กร้าวของนางมองมายังอวินลัวผูย้ ืนอยูก่ ลางลานสวน
อีกหนึงเด็กสาวยืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีสงบ
นิง นางทรงโฉมสง่านัก ดวงตากระจ่างใสเผยรอยยิม

“กลับมากันแล้วรึ” อวินลัวหยุดฝี เท้าแล้วมองไปยังเด็ก

สาวทังสองผูเ้ ดินเข้ามาในจวนแม่ทพั เงียบๆ ผ่านไปครู ่
ใหญ่จงึ ได้ถามขึนด้วยเสียงสันเครือ “จะว่าไป แล้วชิง
หย่าเล่า” ครันไม่เห็นร่างชิงหย่าทีใดแล้วอวินลัวก็นิงไป
แล้วนิวหน้าเอ่ยถาม

“ท่านอาปลีกวิเวกไปฝึ กฝนพลังฌาน อีกสักพักจึงจะ

กลับมา” อวินลัวเฟิ งกล่าวด้วยรอยยิม

207
นางมิได้บอกกล่าวอวินลัวถึงจุดหมายทีแท้จริงของอวิน
ชิงหย่า เผือว่าตาเฒ่าจะเป็ นห่วงบุตรชาย หากเขารูว้ า่
ลูกชายได้เดินทางไปยังสถานทีอันตรายเช่นนัน อาจจะ
นอนไม่หลับเลยก็เป็ นได้

“ปลีกวิเวกไปฝึ กฝนพลังฌานอย่างนันรึ” อวินลัวชะงัก

งันไป ทว่าก็คลายคิวขมวดมุน่ ลงโดยไม่คิดกระไร มาก
นัก “เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย เจ้ากลับมาได้เวลาพอดี ข้ามีเรืองจะ
บอกเจ้า”

208
ตอนที 500 มีคนมาสูข่ ออวินลัวเฟิ ง (3)

ขณะอวินลัวพูด อวินลัวเฟิ งก็เห็นเหล่าของหมันทีกอง

พะเนินอยูเ่ ต็มโถงแล้ว นางเลิกคิวขึนก่อนจะเอ่ยถาม
“ใครในสกุลเราจะแต่งงานกัน ชิงเหยียนกับเยียหลิงรึ”

209
“เอ้อ...” อวินลัวลังเลอยูค่ รูห่ นึงแล้วก็เอ่ยตอบเสียงเบา
“ของหมันเหล่านีเป็ นของเจ้า”

อวินลัวเฟิ งนิวหน้า ของหมันเหล่านีเป็ นของนางอย่างนัน

รึ นิงไปครูห่ นึงนางก็เงยหน้ามองอวินลัว “แล้วท่านทราบ
ไหมเล่าว่าใครส่งมา”

“ข้าไม่รู”้

อวินลัวส่ายศีรษะ “กระทังหอลัวเฟิ งยังสืบหามิได้วา่ ใคร

เป็ นผูส้ ง่ ของหมันเหล่านีมา”

210
“จริงรึ”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแล้วย่างก้าวเชืองช้าไปยังกอง
ของหมันเหล่านัน พลังในกายนางพุง่ พล่านขึนทันควัน
แล้วนางก็มองตําลงไปยังของหมันดังกล่าวด้วยสีหน้า
ว่างเปล่า

“ถ้าเช่นนันข้าก็จะเผามันทิงเอง”

ฝุบ!

เสียงนางยังมิทนั จากจางดีก็มีเปลวไฟทีแปรเปลียนมา
จากพลังฌานพุง่ ออกจากฝ่ ามือเด็กสาว เหล่าของหมัน
211
ติดไฟอย่างรวดเร็ว ชัวพริบตาเดียวของหมันทังหมดก็ถกู
เผาเป็ นจุล เด็กสาวปั ดมือ หันไปมองอวินลัวผูช้ ะงักนิง
ไปแล้วกล่าวด้วยรอยยิมบางว่า “เรียบร้อย”

อวินลัวกลืนนําลายอึก เห็นทีแม่หลานสาวคนนีจะเด็ด
ขาดกว่าเขามากนัก! เขาคิดอยูน่ านหลายวัน ก็ยงั ไม่รูว้ า่
จะทําอย่างไรกับของหมันเหล่านีดี...

“ฮ่าๆๆ” อวินลัวเปล่งเสียงหัวเราะลัน “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย ซิ

นเอ๋อร์เอ๋ย มาเล่าให้ขา้ ฟั งเถิดว่าเกิดอะไรขึนบ้างทีสกุล
หนิง! ข้าอยากฟั งทุกรายละเอียด”

อวินลัวรูจ้ กั หลานสาวตนดี ในเมือนางกลับมา ย่อม

212
หมายความว่านางจัดการปิ ดฉากความขัดแย้ง กับผู้
อาวุโสสีแห่งสกุลหนิงแล้วเรียบร้อย เช่นนันเองตนจึงได้
ขอให้อวินลัวเฟิ งเล่าทุกเหตุการณ์ทีเกิดขึน ทีสกุลหนิง
ด้วยใจผ่อนคลาย กะไว้วา่ จะเอาไปคุยโวโอ้อวดทีหลัง
อย่างไรก็ดี อวินลัวเพียงแต่คิดไว้วา่ อวินลัวเฟิ งคงต้องทํา
ให้ผอู้ าวุโสสีคุม้ คลังไปเป็ นแน่ มิได้คาดเลยว่าเด็กหญิง
ตัวน้อยทีติดตามมาด้วยจะมีชาติตระกูลสูงส่งถึงเพียงนี
มิหนําซํา อวินลัวเฟิ งยังเป็ นสหายกับเทียนหยา ครันได้
ยินเหตุการณ์ครบถ้วนแล้วอวินลัวก็ตกตะลึงนิงไปมิได้
สติสมประดีอยูน่ านทีเดียว

...

ภายในโรงเตียมแห่งหนึงปรากฏบุรุษผูห้ นึงยืนหันหลังให้
213
ประตูรบั ฟั งรายงานจากผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาเงียบๆ ผ่านไปครู ่
หนึงก็ตอบรับในทีสุด ดวงหน้าหล่อเหลาทว่าโฉดร้ายเผย
รอยยิม

“เจ้าบอกว่าอวินลัวเฟิ งเผาของหมันทิงหมดเลยอย่างนัน
รึ”

“นายน้อย ข้าเห็นฉากนันกับตา! ข้าจึงได้กลับมา

รายงานท่าน”

“ไม่เป็ นไร” ไป๋ ซูย่ มแล้

ิ วโบกมือ “เจ้าไปได้”

“ขอรับ นายน้อย”
214
องครักษ์ผนู้ นโค้
ั งคํานับ ลุกขึนจากพืนแล้วหมุนกายออก
จากห้องไป ครันประตูปิดลงตามหลังแล้ว ห้องทังห้องก็
เงียบสงบลงอีกครัง ผ่านไปครูใ่ หญ่ก็ได้ยินเสียงร้ายกาจ
ของชายคนหนึงเอือนเอ่ยขึนมา “อวินลัวเฟิ งผูน้ ี... น่า
สนใจยิงกว่ามารดาของนางเสียอีก”

บัดนันเอง หญิงสาวรูปงามทียืนอยูข่ า้ งกายบุรุษผูน้ นก็

ั
เม้มริมฝี ปากบางเล็กน้อย มองไปยังดวงหน้าหล่อเหลา
ด้วยสีหน้ายากหยังถึง “นายน้อย ท่านคิดแต่งงานกับ
อวินลัวเฟิ งจริงหรือ”

“ใช่แล้ว” ไป๋ ซูเ่ ลิกคิวขึนเล็กน้อย จากนันลูบคางแผ่ว

“เพราะข้าคิดว่าหญิงผูน้ ีจะเป็ นประโยชน์ ต่อสกุลไป๋ ใน
215
ภายภาคหน้า! วิธีนีเป็ นหนทางเดียวทีจะทําให้นาง
ยินยอมรับใช้สกุลไป๋ !”

หญิงงามผูน้ นแลดู
ั ประหลาดใจ “นายน้อย อวินลัวเฟิ ง
เป็ นเพียงหลานสาวแม่ทพั นางจะเป็ นประโยชน์ตอ่ สกุล
ไป๋ ได้อย่างไร”

“นางมีพรสวรรค์ใช้ได้” ไป๋ ซูห่ รีเนตรลงเล็กน้อย “แล้วข้า

กับนางก็ออกจะเหมือนกัน! หากข้าเข้าใจไม่ผิด สกุล
เซียวบุกโจมตีเราเมือไม่นานมานีก็เพราะหญิงผูน้ ีใส่รา้ ย
สกุลไป๋ ! ด้วยเหตุนีเองข้าจึงได้เริมสนใจในตัวนาง”

216
ตอนที 501 มีคนมาสูข่ ออวินลัวเฟิ ง (4)

เขามิได้พบเห็นสตรีใดทีปลุกเร้าความสนใจของเขาได้
มานานมากแล้ว!

แล้วเด็กสาวผูน้ ีก็จะมีอนาคตรุง่ โรจน์อย่างแน่นอน!

“อวินลัวเฟิ งอันตรายยิงนัก หากเกียวพาราสีเฉยๆ ควบ

คุมนางมิได้ แผนบุรุษพิฆาตอาจได้ผล” ประกายอ่อน
จางสว่างวาบขึนในดวงตาไป๋ ซู่ “ทีสุดแล้วจากข้อมูลทีข้า
รวบรวมมาเกียวกับนาง หญิงผูน้ ีลุม่ หลงในใบหน้าหล่อ
เหลาของอวินเซียวยิงนัก และเกียวพาแต่เขาเพียงผู้
เดียวเท่านัน หากเป็ นเช่นนัน ข้าจะเสียสละตัวเองเพือทํา

1
แผนบุรุษพิฆาตกับนาง!”

“นายน้อย...” สตรีรูปงามเม้มริมฝี ปากแดงสดแผ่วเบา

ในดวงตายัวเย้าฉายแววสับสน “ข้าว่านายน้อยสนใจ
อวินลัวเฟิ งมากเกินไปแล้ว นางเป็ นเพียงสามัญชน...”

“คนธรรมดาอย่างนันรึ” ไป๋ ซูเ่ หลือบแลหญิงงามด้วยสาย

ตาเย็นชา “ครังแรกทีข้าได้พบเห็นหญิงผูน้ นั นางเป็ น
เพียงผูฝ้ ึ กฌานขันสูง! ยังมิได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพเลย
ด้วยซํา! ทว่าเวลาผ่านไปไม่นาน นางกลับบรรลุขนเป็
ึ น
ถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภา! กระทังข้ายังเทียบเทียมพรสวรรค์
กับนางมิได้ แล้วเจ้าบอกข้าว่านางเป็ นเพียงสามัญชน
อย่างนันรึ”

2
หญิงงามกายสันเทาด้วยความตกตะลึง ดวงตาสะสวย
เบิกกว้าง เด็กสาวผูน้ นบรรลุ
ั ขนเป็
ึ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
ภายในเวลาอันแสนสันถึงเพียงนันเชียวหรือ ช่างมี
พรสวรรค์เลิศลํายิงนัก! อย่างนีเองนายน้อยจึงได้สนใจ
นางหนักหนา ถึงขันยอมเสียสละการแต่งงานของตน
เพือดึงนางมาเข้าสกุลไป๋ !

อย่างไรก็ดี...

ครันคิดถึงความรักทีนางแอบมีให้แก่นายน้อยลึกลงไป
ในหัวใจ หญิงงามก็รูส้ กึ เจ็บปวดระทมยิงประหนึงถูกทิม
แทงด้วยเข็ม แล้วสีหน้าของนางก็ฉายแววขมขืน

3
...

ยามราตรีกาล

จวนแม่ทพั เงียบสงบนักท่ามกลางแสงจันทร์ อวินลัวเฟิ ง

นังอยูใ่ นพลับพลา มือลูบศีรษะไหน่ฉาแผ่วเบา ในดวง
ตาหรีส่องประกาย คราวนีเสียวไป๋ มิได้ติดตามนางกลับ
มา ทว่าจากไปกับเทียนหยาเพราะเทียนหยาไหว้วานให้
นางช่วยกิจธุระอะไรบางอย่าง เช่นนันเองลูกสมุนของ
นางจึงมิได้ตามกลับมาด้วย

“ไหน่ฉา เจ้าเห็นชายผูน้ นเข้

ั าโรงเตียมไปจริงหรือ”

4
ไหน่ฉาผงกศีรษะร้องจีดๆ

เมืออวินลัวเฟิ งเผาของหมันเหล่านัน นางก็ได้ยินเสียง

ชายผูห้ นึงสูดลมหายใจดังเฮือก เด็กสาวจึงแอบส่งไหน่ฉ
าไปติดตามชายผูน้ นเพื
ั อสืบให้รูว้ า่ ใครกันมันช่างส่งของ
หมันเหล่านีมายังจวนแม่ทพั

“เจ้ารูห้ รือยังว่าชายผูน้ นเป็

ั นใคร” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลาง
นิวหน้าลงเล็กน้อย

ครันสินคําถามอวินลัวเฟิ ง จู่ๆ อากาศรอบตัวนางก็บาง

เบาลง ลมก่อตัวแรงขึนแล้วใบไม้ก็สนไหว
ั

5
“ในเมือเจ้ามาอยูท่ ีนีแล้วก็แสดงตัวออกมา” นางเอ่ยโดย
ไม่เงยหน้ามอง มือทีลูบศีรษะไหน่ฉาอยูห่ ยุดชะงัก

“ข้าไม่คาดเลยว่าเจ้าจะระมัดระวังตัวแจถึงเพียงนี คิดไว้
ไม่ผิดจริงๆ ”

บุรุษอาภรณ์ขาวปรากฏตัวขึนเบืองหน้าเด็กสาว เขายก
มุมปากขึนเล็กน้อยเผยเป็ นรอยยิมร้าย สายตาเริงรืนเพ่ง
พิศเด็กสาวทียืนอยูต่ รงหน้า

“ของหมันทีส่งมายังสกุลอวิน เจ้าเป็ นคนส่งมาใช่หรือ

ไม่” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามเย็นชา

6
“เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่า... เราสองคนมีอะไรคล้ายกันมาก
ทีเดียว” รอยยิมบนใบหน้าไป๋ ซูฉ่ ีกกว้าง แสงร้ายกาจส่อง
ประกายอยูใ่ นดวงตา “หากเจ้ายอมแต่งงานกับข้า ข้าจะ
มอบความรุง่ โรจน์ทีเรืองรองทีสุด ให้แก่เจ้า”

อวินลัวเฟิ งเชิดศีรษะขึนเล็กน้อย ประกายวางอํานาจทอ

อยูใ่ นดวงตามืดดํา และดวงตาคูน่ นก็
ั คอ่ ยๆ จรดลงไปที
ไป๋ ซู่

“ข้าจะสร้างความรุง่ โรจน์ทีปรารถนาด้วยมือของข้าเอง!
แทนทีจะรอให้คนอืนมามอบให้! อีกประการ ข้าไม่คิดว่า
เจ้ามีความสามารถพอ!”

7
“แล้วอวินเซียวมีหรือ”

ไป๋ ซูไ่ ล่ตอ้ นอวินลัวเฟิ งหลายก้าว แสงอันตรายฉายอยูใ่ น

ดวงตาทีหรีลงเล็กน้อย เขาเอือมมือออกมาคว้าจับแขน
เด็กสาวไว้แล้วกล่าวเยาะ “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เชือข้าเถิด!
เจ้าให้เวลาข้าสักเดียว และแม้แต่อวินเซียวก็จะมิอาจล้ม
ข้าได้!”

8
ตอนที 502 ไป๋ ซู่

“ปล่อยข้า!” อวินลัวเฟิ งมีสีหน้าทะมึนแล้วสะบัดแขน

ของชายหนุ่มออกโดยแรง

เด็กสาวตะเบ็งเสียงลัน ในดวงตาฉายแสงมันใจและวาง
อํานาจ และ... เปี ยมไปด้วยความชิงชัง ในตัวเขา

9
ประกายมืดหม่นกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาของไป๋ ซู่ แล้ว
รอยยิมบนดวงหน้าหล่อเหลานันก็คอ่ ยๆ เลือนหายไป
ชายหนุ่มจ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็งจากนันทันใดก็เผย
รอยยิมเยาะ “ว่ากันว่าทายาทหญิง แห่งจวนแม่ทพั เป็ น
นางตําช้า มักเกียวพาราสีกบั เหล่าองครักษ์อยูเ่ สมอ ข้า
คิดว่าจะชักชวนเจ้าเข้าสกุลไป๋ ได้ดว้ ยหน้าตาอันเย้ายวน
ของข้าเสียอีก! โชคร้ายทีข้าคิดผิด และเจ้ามิได้หลงใหล
ในรูปโฉมอันงามของข้าเลย”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “แล้วทําไม”

ชัวชีวิตนีนางจะไม่เกียวชายใดนอกจากอวินเซียว

10
“ยิงเจ้าปฏิเสธ ข้าก็ยงสนใจ”
ิ

ไป๋ ซูเ่ ผยรอยยิมอีกครัง บนริมฝี ปากแสดงรอยหยัก

ร้ายกาจ อาภรณ์ขาวและเส้นผมดําปลิวสยายแผ่วอยูใ่ น
สายลมราตรีออ่ น เส้นผมบางส่วนระใบหน้าอันหล่อ
เหลานัน นําเสียงยัวเย้าล่อลวงเหลือจะกล่าวราวกับ
กําลังหลอกล่อให้หญิงสาวทิงกายลงในอ้อมแขนตน

อย่างไรก็ดี แม้เผชิญหน้ากับชายรูปงามถึงเพียงนัน
อวินลัวเฟิ งก็ยงั ไม่หวันไหว นางลุกขึนยืนด้วยท่าทีเกียจ
คร้าน ส่งสายตาร้ายกาจไปให้ไป๋ ซู่ “น่าเสียดายทีข้าไม่
สนใจเจ้า”

11
เด็กสาวมิได้เหลียวแลชายด้านหลังอีกต่อไป นางมุง่ หน้า
ตรงไปยังลานสวนด้านหลัง ครันก้าวไปได้ สองสามก้าว
เด็กสาวก็ชะงักเท้าแล้วกล่าวขึนโดยไม่มอง “นายน้อย
สกุลไป๋ บุกเข้าเรือนส่วนตัว หากข่าวนีแพร่กระจายออก
ไป ชือเสียงสกุลไป๋ คงได้แปดเปื อนเป็ นแน่!”

ไป๋ ซูห่ รีเนตรลงเล็กน้อย รังสีรอบกายยิงอันตราย

อาภรณ์ปลิวสะบัดรุนแรง แล้วดวงหน้าหล่อเหลา ก็แลดู
เ**◌้ยมเกรียมชัวร้ายอยูภ่ ายใต้แสงจันทร์

“อวินลัวเฟิ ง ข้าจะทําให้เจ้าเป็ นของข้า!” ชายหนุ่มลันวา

จาเ**◌้ยมด้วยรอยยิมร้ายบนริมฝี ปาก ดวงตาจับจ้อง
ร่างทีค่อยๆ ลาลับไปของเด็กสาว “หากทําไม่ได้ขา้ ก็จะ
12
ทําลายเจ้าแทน!”

หากเขาไม่ได้ คนอืนก็ตอ้ งไม่ได้ เช่นนันเองเขาจึงไม่มี

ทางเลือกอืนนอกจากต้องทําลายนาง!

“นายน้อย”

จู่ๆ หญิงงามก็ปรากฏกายขึนข้างชายหนุ่ม นางกัดริม

ฝี ปากแน่นชําเลืองมองไปยังร่างทีกําลังลาลับตาไปของอ
วินลัวเฟิ งด้วยท่าทียากหยังถึง

“เห็นทีสตรีผนู้ ี... จะไม่เข้าร่วมกับเราง่ายๆ มิหนําซํายาม

ทีท่านไม่อยูส่ กุลไป๋ ก่อนหน้านี สกุลไป๋ ก็ประสบกับความ
13
เสียหายอย่างหนักเพราะสตรีผนู้ ีแท้ๆ ไยท่านยัง...”

ไป๋ ซูม่ ิได้ตอบรับคําถามนัน เอาแต่จบั จ้องทิศทางที

อวินลัวเฟิ งจากไปโดยมีภาพสะท้อนอยูใ่ นดวงตา

“นายน้อย...”

ความริษยาเข้าถาโถมหญิงงามจนนางเผลอกําหมัด ไย
อวินลัวเฟิ งจึงไม่ยอมรับยอดชายเช่นนายน้อยกันเล่า
หากเป็ นนางคงรีบตอบรับในทันใด

“ไปกันเถอะ”

14
ไป๋ ซูห่ มุนกาย แขนเสือปลิวสไวอยูใ่ นสายลมอ่อน แลดู
ยากหยังถึงนักท่ามกลางราตรีลกึ ลํา...

ปั ง!

ครันอวินลัวเฟิ งกระแทกประตูปิดแล้วหมุนกายกลับ ก็
พบกับเด็กชายตัวน้อยในชุดอาภรณ์ขาว ทีจู่ๆ ก็ปรากฏ
ตัวขึนมา ทําเอานางตัวแข็งทือด้วยความตกใจ

เด็กชายผูน้ นมี
ั ดวงหน้าขาวเนียน ดวงตากระจ่างใสส่อง
ประกาย ริมฝี ปากแดงสดจีบเข้า นําเสียง ฟั งแล้วชวนให้
เอ็นดู “นายท่าน เห็นทีทา่ นจะไม่พงึ ใจกับหน้าตาของ
ข้า”

15
ไม่พงึ ใจอย่างนันรึ ขวัญหนีมากกว่าน่ะสิ!

อวินลัวเฟิ งได้สติในทีสุด จากนันก็กล่าวว่า “เสียวโม่ นี

เจ้าออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถได้แล้วรึ”

ตอนที 503 นางคือท่านแม่ของข้า (1)

16
“นายท่าน”

ฟุบ!

เสียวโม่อา้ แขนกว้างวิงไปหาอวินลัวเฟิ ง ร่างอ่อนนุ่มของ

เด็กชายกระแทกเข้าใส่ออ้ มแขนของเด็กสาวแล้วแขน
น้อยๆ สองข้างนันก็โอบรอบเอวบางแน่น

“ข้าปรากฏตัวในโลกของท่านได้เป็ นเวลาสันๆ เพราะ

ท่านบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้ว” เด็กชายช้อนดวง
หน้าน้อยชวนเอ็นดูขนึ รอยยิมกระจ่างใสประดับใบหน้า
แดงกํา

17
“แล้วเมือไรเจ้าจึงจะอยูไ่ ด้นานเล่า” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว
เอ่ยถาม

“อืม...” เสียวโม่แตะนิวทีริมฝี ปาก กะพริบตาแลดูสบั สน

“อันทีจริงข้าเองก็รูไ้ ม่มากเท่าไร แต่หาก นายท่านบรรลุ
พลังขึนถึงขันนันเมือไร ข้าก็จะรูต้ วั เอง”

อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา ในสองตาทะมึนมืดฉายภาพ

สะท้อนลึกลํา

ทันใดนันเองชิงเหยียนก็เปิ ดประตูถลาเข้ามาในห้อง
เสียงดังปั ง ดวงหน้าน้อยลออขึนสีแดงชาดประหนึงผล
ไม้สกุ พลางหอบหายใจ “คุณหนูเจ้าคะ เกิดเรืองใหญ่ขนึ

18
แล้วเจ้าค่ะ!”

“เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งมองชิงเหยียนแล้ว

เอ่ยถามเสียงเรียบพลางเลิกคิว

“คุณหนูเจ้าคะ เรืองจงหลิงเอ๋อร์เจ้าค่ะ นาง...” ชิงเหยี

ยนปาดเหงือออกจากคิวแล้วก็กล่าวด้วยความหวาด
วิตก “นางถูกคนสกุลเทียนจับตัวไปเจ้าค่ะ!”

ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งค่อยๆ ทะมึนลงเรือยๆ จงหลิงเอ๋อร์

ในฐานะรองผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพเพลิงพิโรธ ได้ออกไป
ปฏิบตั ิภารกิจทว่าจนกระทังบัดนีก็ได้หายตัวไปนานแล้ว
การกลายเป็ นว่านางถูกคนสกุลเทียน จับตัวไปอย่างนัน

19
รึ

“ข้าละแปลกใจนัก ขนาดจัดการเทียนเคอไปแล้วสกุล
เทียนยังกล้าดีมายุม่ ย่ามกับพวกเราอีกรึ” จิตสังหาร
กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาทีหรีลงเล็กน้อยของอวินลัว
เฟิ ง “แต่ขา้ จําได้วา่ งานของจงหลิงเอ๋อร์มิได้มีสว่ นเกียว
ข้องกับสกุลเทียนมิใช่รึ ไยพวกเขาจึงได้จบั ตัวนางไป
เล่า”

“คุณหนูเจ้าขา ตามทีสมาชิกเหล่าทัพเพลิงพิโรธทีหนี
รอดกลับมาได้เล่ามา บัดนันจงหลิงเอ๋อร์กาํ ลังปฏิบตั ิ
ภารกิจอยูใ่ นพืนทีใกล้เขตสกุลเทียน เคราะห์ไม่ดีทีนาง
บังเอิญพบเข้ากับคนสกุลเทียน!”

20
ชิงเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วรายงานรายละเอียด
ให้แก่อวินลัวเฟิ ง “หนึงในนันคือพีชายของ จงหลิงเจ้า
ค่ะ!”

“พีชายของจงหลิงเอ๋อร์อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งชะงักงัน

ไป “จงหลิงเอ๋อร์เป็ นคนสกุลเทียนอย่างนันรึ ไม่! ไม่สิ
ตามข้อมูลทีข้าได้มา จงหลิงเอ๋อร์มาจากครอบครัว
สามัญชนมิใช่หรือ นางไปมีสมั พันธ์กบั สกุลเทียน ตังแต่
เมือใด”

“คุณหนูเจ้าขา ชายสกุลเทียนทีว่าคือพีชายต่างสาย
เลือดของจงหลิงเจ้าค่ะ!”

21
เมือเล่ามาถึงจุดนีชิงเหยียนก็โกรธขึงขึนมา นางกําหมัด
แน่น “ในปี นนั บิดาจงหลิงเอ๋อร์ได้รบั บาดเจ็บสาหัสเมือ
ออกไปฝึ กฝนพลังฌาน แต่ก็ได้หญิงสามัญชนช่วยเหลือ
เอาไว้ ทว่าสัตว์ป่าผูน้ ีพอฟื นตัวขึนแล้ว เห็นเด็กสาวเป็ น
คนหน้าตาสะสวยก็กลับขืนใจนาง! นางอยากจะปลิดชีพ
ตัวเองนัก ทว่าคนรักวัยเยาว์ของนางได้ช่วยเหลือนางเอา
ไว้ก่อนแต่งงานกับนางโดยไม่คิดถึงเรืองอดีต”

อวินลัวเฟิ งเยาะ “นีล่ะหนา ชาวนากับงูเห่าของแท้”

“ชาวนากับงูเห่าหรือเจ้าคะ” ชิงเหยียนมองอวินลัวเฟิ ง
ด้วยท่าทีสบั สน “เป็ นเรืองเกียวกับอะไรหรือ เจ้าคะคุณ

22
หนู”

“เรืองนี... เล่าเกียวกับสิงทีบุพการีของจงหลิงเอ๋อร์ตอ้ ง
เผชิญ! เจ้าไม่มีทางรูห้ รอกว่าคนทีเจ้า ช่วยเหลือไว้จะ
ตอบแทนบุญคุณเจ้าหรือหันกลับมาแว้งกัด!” อวินลัว
เฟิ งเลิกคิวขึน “ฉะนันข้าจึงไม่เคยช่วยเหลือใครทีไม่มี
ความเกียวข้องกับข้า! ชิงเหยียนเอ๋ย เจ้าต้องจําเอาไว้
เรามิใช่พอ่ พระแม่พระ! ไม่จาํ เป็ นต้องไปสงสารผูอ้ ืน! มิ
ฉะนันอาจต้องทุกข์ระทมกับชะตากรรมเช่นมารดาของ
จงหลิง!”

23
ตอนที 504 นางคือท่านแม่ของข้า (2)

ชิงเหยียนผงกศีรษะจากนันกล่าวเคร่งขรึม “คุณหนู ข้า

เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ!”

24
“ดีมาก บัดนีเจ้าไปเตรียมตัวสําหรับการเคลือนไหวครัง
ต่อไปได้แล้ว”

อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาลงจากนันเพ่งพิศไปยังหญิงรับใช้
น้อยเบืองหน้า นางเพียงแต่สงให้
ั หอลัวเฟิ ง ลัวเฟิ งตรวจ
สอบทีมาของสมาชิกทังสองเหล่าทัพเท่านัน ทว่าก็มิได้
ขุดคุย้ ละเอียดเนืองด้วยต้องการรักษา ความเป็ นส่วนตัว
ของพวกเขา! เช่นนันเองนางจึงหารูไ้ ม่วา่ แท้จริงแล้วจง
หลิงเอ๋อร์คือทายาทสกุลเทียน!

ชิงเหยียนใช้เวลารวบรวมสติครูห่ นึงจากนันกล่าวต่อว่า
“คุณหนูเจ้าคะ เด็กสาวผูน้ นเมื
ั อถูกขืนใจแล้ว ก็ได้ตงั
ท้อง! พวกคนสกุลอิทธิพลมักสัมผัสสายเลือดของ
25
ทายาทสกุลตนได้ เช่นนันเอง เมือคนของสกุลเทียนผ่าน
มาทางนันอีกครา เขาก็สมั ผัสได้วา่ จงหลิงเอ๋อร์คือ
ทายาทสกุลตน! สกุลเทียนจึงได้จบั ตัวจงหลิงเอ๋อร์ กลับ
ไปด้วยมิปล่อยให้ทายาทคนใดไปใช้ชีวิตอยูน่ อกสกุล”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน สีหน้าวางอํานาจฉายแววเย็น

ยะเยือก

“หลังจากนัน สกุลเทียนก็คงขับไล่จงหลิงเอ๋อร์ออกมา
เพราะพบว่านางไม่มีแวว ทว่าคราวนีเมือพบพานกันอีก
ครัง เห็นว่านางบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงแล้วจึงได้ใช้
กําลังบังคับนําตัวนางกลับไปยังสกุลเทียนอีกครังอย่าง
นันรึ”

26
ช่างไม่ตา่ งอะไรกับสกุลเซียว สกุลเทียนปฏิบตั ิกบั
ทายาทของพวกตนเป็ นอย่างดีหากเห็นว่าพวกเขา มี
ประโยชน์ ทว่าหากทายาทผูน้ นเป็
ั นสวะก็จะถูกขับไล่
ออกจากสกุลทันใดโดยมิได้รบั อนุญาตให้ใช้ชือสกุล เสีย
ด้วยซํา!

“คุณหนูเดาถูกเจ้าค่ะ”

ชิงเหยียนถอนหายใจแผ่วด้วยท่าทีเป็ นกังวล

“ชิงเหยียน” อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วแล้วเอ่ยถาม “เหตุใด

เมือครังเทียนเคอและเทียนอวีมายังแคว้น หลงหยวนจึง

27
ไม่ลว่ งรูถ้ งึ ตัวตนของจงหลิงเอ๋อร์เล่า”

มุมปากชิงเหยียนกระตุกเล็กน้อย “อันทีจริงแล้วเรืองนัน
มิได้ซบั ซ้อนเลยเจ้าค่ะ บิดาของจงหลิงเอ๋อร์สืบสาย
เลือดสาขาของสกุลเทียน มิได้เป็ นสายตรง บางทีอาจ
เป็ นเพราะเหตุนี พวกเขาถึงไม่ลว่ งรูต้ วั ตนของ จงหลิง
เอ๋อร์”

หรือบางทีอาจเป็ นเพราะว่าพวกเขาเอาแต่จบั จ้องอ

วินลัวเฟิ งและอวินเซียว จึงมองไม่เห็นจงหลิงเอ๋อร์อยูใ่ น
สายตา...

“เป็ นอย่างนันเองสินะ” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางเผยรอย

28
ยิมร้ายกาจอันตราย รังสีอาํ มหิตรอบกายยิงเข้มข้นส่งให้
ทังห้องเป็ นทีชวนสะพรึง “ชิงเหยียน เรียกตัวเยียหลิงมา
พวกเจ้าทังสองไปสกุลเทียนด้วยกันกับข้า”

“เจ้าค่ะคุณหนู!” สีหน้าชิงเหยียนเคร่งขรึม ในดวงตาดํา

ฉายแสงกระจ่างใส

“แล้วข้าเล่า” ทันใดนันเองก็มีมือน้อยๆ มาดึงแขนเสือขอ

งอวินลัวเฟิ ง แล้วเสียงชวนเวทนาของเด็กชายก็เป็ นทีได้
ยิน

บัดนันเองชิงเหยียนจึงได้สงั เกตเห็นเด็กชายตัวน้อยยืน
อยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง นางเอ่ยถามด้วยท่าทีประหลา

29
ดใจ “คุณหนูเจ้าขา เด็กชายผูน้ ีคือใครกัน”

นัยน์ตาเสียวโม่กระเพือมไหว จากนันก็กมุ มืออวินลัวเฟิ ง

ไว้แน่น “ข้าคือลูกชายของนาง”

ลูกชายอย่างนันรึ

ชิงเหยียนตัวแข็งคาทีไปพร้อมกับปากอ้าค้าง แล้วนางก็
จ้องมองอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาไม่เชือ

คุณหนู... มีลกู ชายแล้วอย่างนันรึ

ทว่าก่อนชิงเหยียนจะทันฟื นคืนสติก็ได้ยินเสียงเล็กๆ
30
ของเด็กชายตัวน้อยอีกครัง “ท่านแม่ขอรับ เมือไรท่านพ่อ
อวินเซียวจะกลับมา”

ตูม!

ชิงเหยียนนิงงันไปประหนึงถูกสายฟ้าฟาด รูส้ กึ ประหนึง

ว่าร่างกายฉีกขาดออกแล้วก็เริมตัวสันไหว

ช่างน่าตืนตกใจยิงนัก!

คุณหนูมีลกู กับอวินเซียวแล้วอย่างนันรึ ท่านแม่ทพั ทราบ

เรืองนีแล้วหรือยัง

31
“เสียวโม่!”

อวินลัวเฟิ งนิวหน้า ส่งสายตาเตือนเสียวโม่จากนันหันไป

หาชิงเหยียน “เขาพูดจาเลือนเปื อน ข้าเพิงพบอวินเซียว
ไม่ถงึ หนึงปี เราจะมีลกู ตัวโตเช่นนีได้อย่างไร”

ตอนที 505 เสียวโม่ผมู้ ากเล่ห ์ (1)

เสียวโม่กะพริบตาแล้วบ่นงึมงํา “ท่านแม่ ท่านไม่ตอ้ ง

32
การข้าแล้วหรือ ท่านกับท่านพ่อรูจ้ กั กันมานานหลายปี
ท่านพ่อเข้าสกุลอวินเพือท่านแม่คนเดียว ท่านแม่จะทิง
พวกเราไปมิได้”

สีหน้าอวินลัวเฟิ งมืดทะมึนลงทันใด แล้วรังสีรอบกาย

นางก็เริมจะเกรียวกราดขึนมา นางส่งสายตามืดมนไป
ยังเสียวโม่ “เห็นที... เจ้าคงไม่อยากอยูท่ ีนีแล้วกระมัง”

รังสีเกรียวกราดจากอวินลัวเฟิ งทําให้เสียวโม่หวาดหวัน
ยิงนัก ทว่าเขาตังใจมันแล้วว่าจะยอมเสียง ทุกวิถีทาง
เพือให้อวินเซียวได้แต่งงานกับอวินลัวเฟิ งโดยเร็วทีสุด!

“ท่านแม่ ท่านทอดทิงข้าไปเมือหลายปี ก่อน ท่านจะทํา

33
เช่นนันอีกมิได้ ฮือๆ!” เสียวโม่เกาะต้นขา อวินลัวเฟิ ง
แน่นแล้วร้องไห้โฮ “ข้าคิดถึงท่านแม่เหลือเกิน...”

อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาลงเล็กน้อย แล้วรังสีอาํ มหิตรอบ

กายก็ยิงเข้มข้นขึนไปอีก เสียวโม่หดลําคอ มอง
นางอย่างชวนเวทนา แลดูคล้ายลูกสุนขั ถูกทิงได้แต่สา่ ย
หางให้เจ้าของอย่างน่าสงสารยิงนัก

เมือได้สติในทีสุด ชิงเหยียนก็รบี ดึงเสียวโม่มาอยูด่ า้ น

หลังครันสัมผัสได้ถงึ รังสีอาํ มหิตของอวินลัวเฟิ ง “คุณหนู
เจ้าขา แม้คณ
ุ หนูจะเป็ นบุคคลทีข้าเคารพเทิดทูน และ
ข้าจะน้อมรับคําบัญชาของคุณหนูเสมอ แต่เขาคือลูก
ชายของคุณหนูนะเจ้าคะ คุณหนูทอดทิงเขานันไม่ถกู ...”

34
อวินลัวเฟิ งสูดลมหายใจเข้าลึก “ชิงเหยียนเอ๋ย เราไปยัง
สกุลเทียนกันก่อนเถิด เมือกลับมาข้าจะเล่าเรืองของเขา
ให้ฟัง”

แอ๊ด!

ครันอวินลัวเฟิ งเปิ ดประตูกาํ ลังจะก้าวเดินออกไปเท่านัน

ชายเฒ่าผูก้ าํ ลังซุม่ แอบฟั งอยูด่ า้ นนอก ก็ง่มุ ง่ามเข้ามา
ล้มหน้าควําลงกับพืน สีหน้าอวินลัวเฟิ งยิงทะมึนลงไป
อีก “ท่านมาทําอะไรทีนี”

“เอ้อ...” อวินลัวถูศีรษะแล้วหัวเราะเบาๆ “ข้าได้ยินเสียง

35
เด็กร้อง จึงมาดูวา่ เกิดอะไรขึน เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เจ้ามีบตุ ร
ชายไยจึงไม่บอกข้า เจ้าเก็บซ่อนเหลนหนีขา้ ได้อย่างไร”

อวินลัวเฟิ งชักจะปวดศีรษะขึนมาแล้วก็นวดขมับตน “ข้า

มีเรืองด่วนต้องจัดการ กลับมาข้าจะพิสจู น์โลหิตให้เห็น
ว่าเด็กชายผูน้ ีมิใช่บตุ รของข้า”

“ในเมือข้าลันวาจาไว้แล้วว่าเขาคือเหลน เขาก็ยอ่ มเป็ น

เหลนของข้า” อวินลัวจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็งทว่ากลับเผย
รอยยิมเมือเบนสายตาไปหาเสียวโม่ “เด็กดี ไหนข้ากอด
หน่อยซิ!”

เสียวโม่กะพริบตาแล้วตอบรับอย่างน่าเอ็นดู “ท่านปู่ ทวด

36
อย่าให้เจ้าคนชัวนันแต่งงานกับท่านแม่นะขอรับ ท่านแม่
เป็ นของท่านพ่ออวินเซียวคนเดียว”

“โอ ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน! เจ้าอย่าห่วงไปเลย ข้าไม่

ยอมให้คนพวกนันทําตามใจแน่” อวินลัวดึง เสียวโม่เข้า
มากอดรัดด้วยรอยยิมกว้างพลางจุมพิตพวงแก้มสีแดง
นัน “เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย ดูเจ้าเด็กคนนีสิ ช่างละม้ายคล้ายกับ
เจ้าเหลือเกิน! ความรูส้ กึ นีไม่ผิดแน่ เขาคือลูกชายของ
เจ้าอย่างแน่แท้ หรือไม่เจ้าก็พิสจู น์โลหิตเสีย เดียวนีเลย”

เขาละม้ายคล้ายกับนางอย่างนันรึ

คิวอวินลัวเฟิ งกระตุก นางพิจารณาใบหน้าเสียวโม่อย่าง

37
ละเอียดทว่าก็ไม่เห็นว่าจะมีสว่ นคล้ายกัน ทีตรงไหน ตา
เฒ่าผูน้ ีคงปรารถนาอยากมีเหลนเสียจนอาการหนัก! ต่อ
ให้นางคว้าเอาเด็กทีไหนมาเขาก็ยงั จะรูส้ กึ ว่าหน้าคล้าย
กับนางอยูด่ ี

“ท่านปู่ ข้ามีเรืองด่วนต้องจัดการหาใช่เรืองโกหกไม่
กลับมาเราค่อยพิสจู น์โลหิตกันก็ยอ่ มได้” อวินลัวเฟิ งนิว
หน้า เวลานางยิงไม่ใคร่จะมี ยังต้องมาโน้มน้าวใจตา
เฒ่าอีกหรือ

อวินลัวยกรอยยิมยากหยังถึง “ข้ารูว้ า่ เจ้ามีความคิดชัว

ร้ายมากมาย ใครจะรูเ้ ล่าว่าเจ้ากลับมาแล้วจะเกิดอะไร
ขึน ฉะนันข้าจึงสังให้คนรับใช้เตรียมอ่างนําสะอาดสอง
อ่างไว้ก่อนเข้ามาในห้องนีแล้ว เอาล่ะ เจ้าจงพิสจู น์
38
โลหิตเสียตรงนี เดียวนีเลย”

อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ คล้ายจะสําลัก ทว่าสุดท้ายก็เลือกทีจะ

ยอมรับข้อเสนอมากเล่หข์ องตาเฒ่าในทีสุด

39
ตอนที 506 เสียวโม่ผมู้ ากเล่ห ์ (2)

“ตกลง ให้พวกนางเข้ามา”

สินเสียงนาง หญิงรับใช้นอ้ ยก็ถืออ่างนําเดินเข้ามา วาง

อ่างนันลงบนโต๊ะก่อนจากไปด้วยความ นอบน้อม

“เอามีดมาให้ขา้ ” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางยืนมือไปทางชิง

เหยียน

“เจ้าค่ะคุณหนู” ชิงเหยียนตอบรับนอบน้อม ดึงเอามีดที

40
เอวส่งให้แก่อวินลัวเฟิ ง

อวินลัวเฟิ งกรีดมีดลงบนปลายนิว จากนันหยดเลือดก็

ไหลลงสูผ่ ิวนําบริสทุ ธิ แล้วอวินลัวเฟิ งก็ยืนมีดให้เสียวโม่
“ตาเจ้าแล้ว”

“เด็กดี” อวินลัวหยิบมีดให้เสียวโม่ จากนันเอ่ยเสียงนุ่ม

“เจ้าเพียงแต่เฉือนเบาๆ ทีปลายนิวเท่านัน ไม่เจ็บดอก”

“ขอรับ” เสียวโม่ตอบรับน่าเอ็นดู อย่างไรก็ดี หาได้มีใคร

สังเกตเห็นไม่ถงึ รอยยิมร้ายทีวาบไหวขึนในดวงตาหลุบ
ตํา แม้กระนันเสียวโม่ก็ยงั แสร้งทําเป็ นหวาดหวาดหวัน
หยิบมีดไปด้วยมือสันเทา หลับตาลงแล้วเฉือนปลายนิว

41
ตน

ครันได้เห็นสีหน้าซีดขาวของเสียวโม่แล้ว อวินลัวก็รูส้ กึ
เจ็บปวดทีหัวอก ชายเฒ่าดึงมือเสียวโม่ไปใกล้ปากแล้ว
เป่ า

อวินลัวเฟิ งมิได้เอ่ยอันใด จากนันจดจ้องไปยังผิวนําบน

โต๊ะ จากนันก็เห็นหยดเลือดสองหยดซึงเดิมทีไหลเวียน
ไปคนละทางกลับค่อยๆ ผสมผสานกันราวกับถูก
พลังงานบางอย่างดึงดูด...

อวินลัวเฟิ งชะงักงันไป

42
การพิสจู น์โลหิตครังนีพิสจู น์ได้วา่ เสียวโม่เป็ นบุตรชาย
ของนางอย่างนันรึ เป็ นไปได้อย่างไร ไยผลพิสจู น์โลหิต
จึงออกมาเป็ นเช่นนี

“ฮ่าๆๆ” อวินลัวเปล่งเสียงหัวเราะลัน ดวงหน้าชราเปี ยม

ด้วยความเร้าใจนัก “ข้าชอบเจ้าเด็กนีเหลือเกิน อย่างที
พูดบอก เขาคือเหลนของข้า! เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย เจ้ากับอวิน
เซียวมีบตุ รด้วยกันแล้วสินะ! เมือตะกีข้า ยังเป็ นห่วงเจ้า
อยู”่

สีหน้าอวินลัวเฟิ งหม่นทะมึนลง “เสียวโม่อายุหา้ ปี หาก

เขาเป็ นลูกชายข้าจริง แสดงว่าข้าให้กาํ เนิดเขาเมือครัง
อายุสบิ ปี อย่างนันรึ”

43
อวินลัวครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงจากนันกล่าวว่า “มิใช่เรืองที
เป็ นไปไม่ได้เสียทีเดียว คนธรรมดาย่อม ไม่สามารถให้
กําเนิดบุตรด้วยอายุเพียงสิบปี ได้ แต่วา่ เจ้าเป็ นแพทย์
และสร้างปาฏิหาริยม์ านักต่อนัก ข้าเชือว่าเจ้าสามารถ
ให้กาํ เนิดบุตรเมืออายุสบิ ปี ได้!”

อวินลัวเฟิ งสํานึกเสียใจแล้วโดยสัตย์จริง ไม่น่าปล่อยให้

เสียวโม่ออกมาจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ เปิ ดช่องให้เด็ก
น้อยสร้างความเดือดเนือร้อนใจให้กบั นางมากมายเพียง
นีเลย

“มากับข้า!” นางดึงเสียวโม่ออกจากอ้อมแขนอวินลัว

44
จากนันพากันก้าวฉับๆ ออกไปนอกประตู

ครันแน่ใจแล้วว่าอวินลัวกับชิงเหยียนมิได้ตามพวกตน
ออกมา เด็กสาวก็เหวียงร่างเด็กน้อยลงกับพืน เลิกคิว
เอ่ยถามว่า “เสียวโม่ บอกมาว่าเจ้าทําอะไรกับการพิสจู น์
โลหิต!”

เสียวโม่ลบู บันท้ายปวดหนึบแล้วเบ้รมิ ฝี ปากอย่างหน้า

เวทนา “นายท่าน ข้าคือภูตรักษาคัมภีร ์ เซียนโอสถ เป็ น
เพียงวิญญาณ จึงไม่มีโลหิต แต่ขา้ ทําสัญญาไว้กบั ท่าน
ข้าจึงได้ใช้เลือดท่านไปสองหยดเท่านัน เพียงแค่สอง
หยด...”

45
“เจ้ากําลังจะบอกว่าเลือดทังสองหยดนันเป็ นของข้า
อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งหรีตาลงด้วยท่าทีอาํ มหิต “เสียว
โม่ ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทํากันได้! ไหนบอกมาซิวา่ เจ้า
จะแก้ตวั อย่างไร!”

เสียวโม่แลดูระทมนัก ลุกขึนยืนจากพืนแล้วเอ่ยอย่างน่า
เวทนา “ข้าทําเช่นนีก็เพือตะเพิด เจ้าสารเลวไป๋ ซูน่ น!
ั เขา
กําลังหมายมันท่านอยู!่ ข้าจึงทําทีเป็ นลูกชายท่าน ผูค้ น
จะได้รูก้ นั ว่าท่านมีบตุ ร กับอวินเซียวแล้ว”

เจ้าสารเลวไป๋ ซูน่ นจะได้

ั เลิกตามรังควานนายท่านของ
ตนเสียที...

46
ตอนที 507 ออกเดินทางไปยังสกุลเทียน (1)

เขาต้องปกป้องนายท่านยามอวินเซียวไม่อยู่ มิฉะนันคน
คิดชัวอาจเข้ามาเอาเปรียบนางได้

ครันเห็นอวินลัวเฟิ งมิได้หยุดตน เสียวโม่ก็ตงตั

ั วพูดจ้อ
“นายท่านขอรับ ไป๋ ซูเ่ ป็ นคนชัวช้านัก เทียบกับอวินเซียว
มิได้แม้แต่นอ้ ย เขาเพียงแต่คิดเข้ามาเอาเปรียบนาย
ท่าน หากมิใช่เพราะเขา ข้าก็คงไม่โกหก”
47
“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน แล้วรังสีรอบกาย
ก็เกรียวกราดขึนโดยพลัน “ข้าควรขอบคุณเจ้าหรือไม่ที
ช่วยเปิ ดเส้นทางให้แก่ขา้ ”

“แน่นอนสินายท่าน” เสียวโม่ยืนเท้าเอว แววถือดีระบาย

บนใบหน้า “นายท่านไม่ตอ้ งห่วงไป ไป๋ ซูจ่ ะไม่มากวนใจ
ท่านอีกแล้ว หากเขารูว้ า่ ท่านมีบตุ รกับอวินเซียวแล้ว ก็
ย่อมหยุดตามรังความท่าน”

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมเปี ยมเสน่หใ์ ห้ดว้ ยรังสีวางอํานาจ

“บัดนีเมือเจ้าได้แก้ปัญหายุง่ ยากให้ขา้ แล้ว ข้าก็ควรตบ
รางวัลให้แก่เจ้า รางวัลนันก็คือเจ้าต้องอยูใ่ นโลกคัมภีร ์

48
เซียนโอสถเป็ นเวลาหนึงเดือน!”

กายเสียวโม่สนสะท้
ั าน ความหวาดหวาดหวันกระเพือม
ไหวในดวงตา “ไม่ นายท่าน!”

“จําไว้” อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเด็กชายเ**◌้ยมเกรียม

“เดือนหน้าทังเดือนห้ามเจ้าออกมาจากโลกคัมภีรเ์ ซียน
โอสถแม้แต่กา้ วเดียว!”

เสียวโม่แทบรําไห้ เขาอาศัยอยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ

มานานหลายปี เหลือเกิน บัดนีอุตส่าห์ออกมาได้เพียงครู ่
เดียวก็ตอ้ งกลับไปถูกนายท่านกักขังอยูใ่ นนันอีกถึงหนึง
เดือนเสียแล้ว! หากตนมิเคยได้ออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียน

49
โอสถมาก็คงมิเป็ นไร ทว่าบัดนีทีเขาได้ออกมายังโลก
ภายนอกแล้ว กลับต้องไปถูกกังขังอีกนันเป็ นคนละเรือง
กัน!

“นายท่าน ข้าผิดไปแล้ว” เสียวโม่กล่าวพลางดึงแขนเสือ

นางรําไห้ “ข้าจะไม่บงั อาจกระทําตัวเช่นนี อีกแล้ว ได้
โปรดให้อภัยข้าเป็ นครังสุดท้ายด้วยเถิด”

“สํานึกแล้วใช่ไหม” อวินลัวเฟิ งเชยคางเสียวโม่ขนแผ่

ึ ว
เบาแล้วหรีตาลงเล็กน้อยพลางเอ่ยวาจา “เจ้าจะกล้าทํา
ตัวเช่นนีอีกไหม”

“ไม่แล้วขอรับ” เสียวโม่สา่ ยศีรษะรีบให้คาํ มัน

50
“ลุกขึนเสีย”

อวินลัวเฟิ งยืนมือออกไปดึงเสียวโม่ให้ลกุ ขึน นางเพ่งพิศ

เข้าไปในดวงตาของเด็กน้อยเบืองหน้า แล้วกล่าวว่า “ข้า
รูว้ า่ เจ้าทําเพืออวินเซียวกับข้า เจ้าไม่อยากให้ไป๋ ซูต่ าม
รังควานข้า! แต่เจ้าประเมินเขาตําเกินไป ชายผูน้ นมิ
ั ได้
หลงรักข้า เพียงแต่ตอ้ งการใช้ประโยชน์จากข้าเท่านัน
เพราะฉะนัน ต่อให้เขาเห็นอยูว่ า่ ข้า มีบตุ รชาย ก็ใช่วา่ จะ
ยอมรามือ!”

เสียวโม่กะพริบตาจากนันกล่าวอย่างรูส้ กึ ผิด “นายท่าน

ข้าทําให้ทา่ นเดือดร้อนหรือไม่”

51
“ถูกต้อง” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางชําเลืองมองเด็กน้อย
“หากข้าอยูท่ า่ มกลางคนอืน เจ้าจะทําทีเป็ นบุตรชายข้าก็
ย่อมได้ แต่มิใช่ภายในสกุลอวิน! พวกเขาคือครอบครัว
ของข้า และข้าไม่อยากโกหกพวกเขา”

ครันสํานึกว่าตนได้ลาเส้
ํ นในคราวนี เสียวโม่ก็เอ่ยด้วย
รูส้ กึ ผิด “นายท่าน ข้าสามารถแจ้งความจริง แก่ทา่ นปู่
ของท่านบัดนีได้หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งสันศีรษะ “ตาเฒ่าแก่เกินแกง จะทนขึน

สวรรค์แล้วตกนรกทันทีได้อย่างไร อีกประการ เราก็ได้
ผ่านการพิสจู น์โลหิตเสียแล้ว อธิบายไปอย่างไรเขาก็คง

52
ไม่ฟัง”

“นายท่าน ข้าขอโทษ...”

“ช่างมัน” อวินลัวเฟิ งเพ่งพิศเสียวโม่อีกครา “ในเมือเขา

เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเราผิดไปแล้ว ก็ปล่อยเขา
แต่หา้ มเจ้าประพฤติตวั เช่นนีในสกุลอวินอีก”

ถ้อยคําของนางหมายความว่า เขาจะประพฤติตวั อย่าง

ไรก็ได้ภายนอกนัน แต่มิใช่ในสกุลอวิน!

สถานทีแห่งนีคือแดนสุขาวดีทีนางต้องปกป้อง!

53
ดวงหน้าเสียวโม่เป็ นประกายขึนด้วยรอยยิมเบิกบาน
“นายท่าน ข้าเข้าใจแล้ว บัดนีได้เวลาทีข้า ต้องกลับไปยัง
โลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถแล้ว แล้วพบกันพรุง่ นี”

54
ตอนที 508 ออกเดินทางไปยังสกุลเทียน (2)

แล้วกายเสียวโม่ก็คอ่ ยๆ เลือนรางลงจากนันหายไปกับ
สายลม

“คุณหนู”

ชิงเหยียนเพิงมาถึงก็เห็นเพียงแต่อวินลัวเฟิ งยืนอยูใ่ น
ลานสวนเท่านัน เสียวโม่ทีนางลากถูลถู่ กู งั มาด้วยบัดนี
อันตรธานหายไปเสียแล้ว

“คุณหนูเจ้าขา นายน้อยล่ะเจ้าคะ” ชิงเหยียนกะพริบตา

ตกตะลึง “อย่าบอกนะเจ้าคะว่าท่านฆ่า นายน้อยปิ ด
55
ปากไปแล้ว!”

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลชิงเหยียนด้วยแววตามืดมน

ชิงเหยียนสะพรึงยิงนัก กายสันเทาแล้วก็รบี อธิบายตน

“คุณหนูขา บ่าวเพียงแต่หยอกเท่านัน ทว่าจู่ๆ นายน้อย
หายไปแบบนีก็แปลกจริงล่ะเจ้าค่ะ”

“เขามีเรืองต้องทํา เรียกตัวเยียหลิงมา เราจะออกเดิน

ทางไปยังสกุลเทียนเดียวนี”

“เจ้าค่ะคุณหนู” ชิงเหยียนไม่กล้าเอ่ยถามกระไรอีกต่อไป
แล้วตอบรับนอบน้อม
56
เรืองด่วนทีสุดบัดนีคือการช่วยจงหลิงเอ๋อร์!

บัดนันเอง ในโรงเตียมแห่งหนึงไม่ไกลออกไปจากแคว้น
หลงหยวนก็ปรากฏชายชราตัวจ้อยจิบชาชิมด้วยรอยยิม
พึงใจบนดวงหน้าเ**◌่ ยวย่นคล้ายดอกเบญจมาศ

“เมือชิมชาฌานของคุณหนูอวินเข้าไปครังหนึงแล้ว ข้าก็
มากเรืองกับชาขึนมาทีเดียว นอกจากชาฌานแล้ว จะชา
อะไรก็ไม่ถกู ใจข้า”

57
หลินรัวไป๋ นังเท้าคางเอ่ยถามด้วยนําเสียงเบือหน่าย “ตา
เฒ่า ท่านจะให้ขา้ ทําอะไรกันแน่ ท่านรีบๆ แจ้งมาเสียที
เถิด ข้าอยากกลับไปรับใช้ทา่ นอาจารย์แล้ว”

“อย่าห่วงไปเลย มีของอย่างหนึงทีมีแต่เจ้าเท่านันทีจะ
ช่วยให้ขา้ ได้มา” ชายชราตัวจ้อยเอ่ยด้วยท่าทีผอ่ นคลาย
“ครันข้าได้ตวั ยานันมาแล้ว ข้าก็จะแบ่งให้อาจารย์ของ
เจ้าครึงหนึงเป็ นค่าจ้าง”

หลินรัวไป๋ เบ้รมิ ฝี ปากสีแดง “แล้วข้าเล่า ข้าเป็ นเพียงแรง

งานทาสอย่างนันรึ”

ชายชราตัวจ้อยเบนสายตาไปยังหลินรัวไป๋ แล้วกล่าวขึน

58
ด้วยสีหน้าจริงจัง “เสียวไป๋ เจ้าวางใจได้ ข้าจะมอบของ
ลําค่าทีสุดให้แก่เจ้า ลําค่าเสียยิงกว่าตัวยานีเสียอีก”

ดวงตาหลินรัวไป๋ เป็ นประกาย “อะไรหรือ”

“อ้า...” ชายชราตัวจ้อยลูบเคราแผ่วเบาแล้วเปล่งเสียง
หัวเราะ “ประสบการณ์อนั ลําค่าไงเล่า! เจ้าเติบโตขึนมา
บนภูผาเทพวิญญาณ มิคอ่ ยได้ออกไปสัมผัสโลกภาย
นอกหรือมีประสบการณ์ใดๆ ในเมือข้านําเจ้าออกมา
คราวนีแล้ว เจ้าก็จะได้ผจญภัย มิใช่เรืองที...”

ยังไม่ทนั กล่าวจบ หลินรัวไป๋ ก็หยิบถ้วยชาขึนเขวียงใส่

ชายชราเสียแล้ว

59
เพล้ง!

บังเกิดเสียงกระแทกดังขึนแล้วก้อนปูดโปนก็ปรากฏขึน
บนศีรษะชายชรา นําชาหกราดทัวกาย

ชายเฒ่าส่ายศีรษะปลงตก “อนิจจา คนหนุ่มสาวสมัยนี

ช่างขีหงุดหงิดเสียเหลือเกิน ข้าเพียงแต่หยอกเท่านัน ไย
จึงได้คิดจริงจัง”

“ฮึม!” หลินรัวไป๋ พ่นลมออกจมูก จากนันหันศีรษะหนีไม่

ยอมชายตาแลชายเฒ่า

60
“เอาล่ะ เสียวไป๋ เอ๋ย ข้าให้อภัยเจ้า แล้วเราก็มีแขกเสีย
แล้ว”

แขกอย่างนันรึ

หลินรัวไป๋ ชะงักไป เมือหมุนกายไปดูประตูก็ถกู ผลักเปิ ด

ออก แล้วกลุม่ คนอาภรณ์นาเงิ
ํ นก็กา้ วเข้ามา ในห้อง
ท่ามกลางผูค้ นเหล่านันคือผูน้ าํ วัยกลางคนทีโค้งคํานับ
แล้วกล่าวนอบน้อมว่า “ท่านลุงเทียนหยา ในทีสุดข้าก็
ตามหาท่านพบ”

ชายชราตัวจ้อยเผยรอยยิมอ่อนจาง “ล่าสุดข้าเพิงพบคน
แปลกหน้าสองคนแต่กลับเรียกข้าว่าท่านลุง คราวนีก็มา

61
อีกคนหนึงแล้ว โธ่ถงั ช่วงนีเขานิยมแบบนีกันหรอกหรือ”

ชายวัยกลางคนเผยรอยยิมอับอาย “ท่านลุงเทียนหยา
ข้าเทียนเสวียนแห่งสกุลเทียน ข้าควรต้องเรียกท่านว่า
ท่านลุงตามลําดับญาติ ข้ามาเพือพาท่านกลับบ้าน”

“ข้าเป็ นหมาป่ าเดียวดายไร้บา้ น จงกลับไปเสียอย่าทําให้

ข้าต้องทําเรืองไม่ดีกบั เจ้า!”

62
ตอนที 509 สกุลเทียนผูไ้ ร้ยางอาย (1)

เทียนหยานิวหน้าลงเล็กน้อย คนเหล่านีเกาะติดเขาแน่น
เหมือนเห็บหมัด จะสะบัดให้หลุดออกไป ช่างยากเย็น
แสนเข็ญนัก

“ท่านลุงเทียนหยาพูดกับข้าเช่นนีได้อย่างไร สกุลเทียน
คือสกุลของท่าน ผูเ้ ฒ่าฉงก็ขอให้ขา้ ออกมาตามหาท่าน
แต่ทา่ นก็เอาแต่หลบซ่อนตัวจากพวกเราอยูต่ ลอดมา
กว่าข้าจะหาท่านพบก็แทบพลิกแผ่นดิน!”

เทียนเสวียนเผยยิมบาง จากนันกล่าวต่อว่า “ท่านจะมี

ความเคียดแค้นอะไรกับสกุลเทียนก็เอาเถิด บัดนีเวลา

63
ล่วงเลยมาหลายปี แล้ว ก็ได้เวลาลืมเสียที”

“ลืมอย่างนันรึ” เทียนหยายิมเยาะ “หากข้ามิได้ถกู พวก

เจ้าใส่รา้ ยป้ายสี สตรีผเู้ ป็ นทีรักก็คงไม่จากข้าไป เจ้าจะ
บอกให้ขา้ ลืมเรืองนันเสียอย่างนันรึ”

“ท่านลุงเทียนหยา ทีสกุลเทียนทําไปก็เพือท่านทังนัน
ท่านคือผูม้ ีพรสวรรค์หาตัวจับยากตังแต่ยงั เยาว์ จะให้
ท่านแต่งหญิงสามัญชนเข้าสกุลได้อย่างไร สกุลเทียนรึ
อุตส่าห์หาสตรีทีเหมาะสมยิงกับท่านได้แล้ว แต่ทา่ นก็ยงั
เอาแต่ใจปฏิเสธพวกเรา”

ความหมายนันคือเทียนหยาต่างหากทีผิด หาใช่สกุล

64
เทียนไม่ ก็ใครใช้ให้เทียนหยาปฏิเสธสตรี ทีสกุลเทียน
เลือกให้ แล้วดึงดันไปแต่งงานกับนางแพศยาเล่า ใช่แล้ว
ในสายตาสกุลเทียน สตรีผเู้ ป็ นทีรัก ของเทียนหยานัน
เป็ นเพียงนางแพศยา! นางควรเจียมเนือเจียมตัว เลือก
หนทางอย่างเจียมตน หาใช่ใฝ่ สงู ไขว่คว้าชายทีตนมิควร
ได้!

“ฮ่าๆ”

เทียนหยายกมุมปากขึนยิมเยาะ จากนันมองไปยังชาย
วัยกลางคนด้วยสายตาอาบจิตสังหาร “ไยข้าจําต้องเชือ
ฟั งสกุลเทียนด้วยเล่า พวกเขามีอาํ นาจอันใดมาสังข้า
เพราะข้าเกิดในสกุลเทียนอย่างนันรึ หากเป็ นเช่นนันก็
ตามใจ ข้าได้ตดั ญาติขาดมิตรกับสกุลเทียนแล้ว ข้าทิง
65
สกุลมาเหตุใดพวกเจ้าจึงยังตามรังควานข้ามิเลิกรา”

ดวงตาของเขาคมปลาบไร้แววเฒ่าทารกเช่นทีเป็ นต่อ
หน้าอวินลัวเฟิ ง

“ท่านลุงเทียนหยา ตอนนันท่านก็ได้บนั ดาลโทสะ ทํา

ร้ายคนในสกุลไปตังมาก ท่านยังมิพอใจอีกหรือ เป็ น
เพราะสตรีผเู้ ป็ นทีรักของท่านไม่ยอมเชือใจท่านมากพอ
แท้ๆ เรืองราวจึงได้เป็ นเช่นนี”

เทียนหยาหรีเนตรลงเล็กน้อย “เจ้าบอกว่าทังหมดนีเป็ น
ความผิดของฝูเชิงอย่างนันรึ”

66
“เป็ นความผิดนางทังหมดจริงแท้แน่นอน!”

ในสายตาเทียนเสวียนนัน สตรีผนู้ ีผิดทีล่อลวงเทียนหยา

หากไม่มีนางเสียคนแล้ว เทียนหยาก็คง ไม่ออกไปจาก
สกุลเทียน

เทียนหยาโกรธจัดเสียจนต้องเปล่งเสียงหัวเราะ “หาก
เจ้าพบภรรยาตนนอนเปลือยกายอยูข่ า้ งบุรุษอืน บน
เตียงนอน เจ้าจะเข้าใจผิดบ้างไหมเล่า หากเป็ นเช่นนัน
เป็ นเพราะเจ้าไม่เชือใจภรรยาของตนมากพอ อย่างนัน
หรือ”

ใช่แล้ว เรืองคงไม่เกิดหากเทียนหยามิได้ถกู สกุลเทียน

67
มอมยา! ตังแต่บดั นันมาเขาก็ขยันหมันเพียร ศึกษาวิชา
แพทย์อย่างขะมักเขม้นด้วยมิปรารถนาถูกมอมยาอีก

“ท่านลุงเทียนหยา” ดวงหน้าเทียนเสวียนทะมึนลง
“หญิงชายนันแตกต่าง หากสตรีหลับนอนร่วมเตียงกับ
บุรุษ จะบริสทุ ธิหรือผิดจริงนางก็ตอ้ งตาย! ทว่าชายมีอนุ
ได้หลายนาง ฉะนัน ทีสตรีผนู้ นทิ
ั งท่านไป หาใช่เพราะ
สกุลเทียนเป็ นเหตุไม่ แต่ดว้ ยความริษยาในจิตใจนาง
ต่างหาก! หญิงใจทรามพรรค์นนจะเหมาะสม
ั กับสกุล
เทียนได้อย่างไร”

“สามหาว!”

68
เปรียง!

เทียนหยาโบกมือแล้วอัดกระแทกเข้ากลางหัวใจชายวัย
กลางคนเต็มแรง ส่งกายนันปลิวกระเด็น ออกนอกห้อง
ไปพร้อมด้วยโลหิตไหลออกจากปาก ขณะกําลังตะเกียก
ตะกายลุกขึนยืนเท่านัน ชายเฒ่าผูเ้ มือครูน่ งอยู
ั ใ่ นห้องก็
ปรากฏตัวต่อหน้าพร้อมยกร่างของเขาขึนทันใด บัดนัน
เอง ชายชราตัวจ้อยก็จอ้ งเทียนเสวียน ด้วยดวงตา
เ**◌้ยมเกรียม ดวงหน้าหรือก็เกรียวกราด

“ใครอนุญาตให้เจ้าสามหาวกับข้า”

ชายวัยกลางคนปาดเลือดออกจากปาก “ท่านลุงเทียน

69
หยา ท่านพ่อของข้า... คือพีชายแท้ๆ ของท่าน! ท่านจะ
ทําร้ายหลานชายในไส้ของตนได้ลงคออย่างนันหรือ”

70
ตอนที 510 สกุลเทียนผูไ้ ร้ยางอาย (2)

ด้วยเหตุนีเองเทียนเสวียนจึงได้กล้ากล่าววาจาจาบจ้วง
เทียนหยา ในโลกนีบิดาของเขาคือครอบครัวเพียงผูเ้ ดียว
ทีเหลืออยูข่ องเทียนหยา เช่นนันแล้วเขาย่อมไม่สงั หาร
ตนอย่างแน่นอน!

“เจ้าคือบุตรของไอ้บดั ซบนันเองรึ” ชายชราตัว

จ้อยกระชากคอเสือเทียนเสวียน “ก็วา่ อยูว่ า่ นามเจ้า มัน
คุน้ หูนกั ทีแท้ก็เป็ นบุตรของเจ้านัน! ข้าดีกบั มันเสมอมา
ตังแต่ยงั เด็กยังเล็ก ทว่ามันกลับสมรูร้ ว่ มคิด กับคนเหล่า
นันวางแผนใส่รา้ ยป้ายสีขา้ !”

71
เปรียง!

เทียนหยาเหวียงเทียนเสวียนลงกับพืนอีกคราด้วยดวง
ตาเย็นยะเยือก “กลับไปบอกไอ้สารเลวนันเสีย หากข้า
หาตัวฝูเชิงพบแล้ว ข้าจะกลับไปคิดบัญชีกบั พวกมัน
อย่าคิดว่าข้าจะทนกับพวกเจ้าได้ตลอด! ข้าเพียงแต่ไม่มี
เวลามาจัดการพวกเจ้าเท่านัน! พวกเจ้าโง่งมงายนักที
คิดเองเออเองว่าข้าได้ให้อภัยในสิงที สกุลเทียนได้ทาํ ไว้
กับข้าแล้ว มิหนําซํายังเอานามข้าไปแอบอ้างอวดเบ่ง
บารมี!”

เทียนเสวียนชะงักงันไป ดวงหน้าหวาดหวาดหวัน “ท่าน

ลุงเทียนหยา ท่านจะตามืดบอดเพราะนารีมิได้ ท่านอย่า
72
ลืมว่าหญิงผูม้ ีจิตใจหึงหวงผูน้ ีมิได้เพียงแต่ทิงท่านไป แต่
ยังส่งมือสังหารมาปลิดชีพท่านอีกด้วย”

ได้ยินดังนันชายชราตัวจ้อยก็ชาํ เลืองมองเขาด้วยรอยยิม
อ่อนประหนึงว่าสิงใดก็หลุดรอดสายตาเขาไปมิได้ “เจ้า
แน่ใจรึวา่ เป็ นฝูเชิงทีต้องการสังหารข้า”

เทียนเสวียนหัวใจสันเทาทันใด แล้วแววตืนตระหนกก็
สว่างวาบขึนในสองตา

ท่านลุงเทียนหยาทราบแล้วหรือว่าผูท้ ีเพียรส่งมือสังหาร
ไปปลิดชีพตนคือสกุลเทียน

73
ไม่! เป็ นไปไม่ได้ หากท่านลุงล่วงรูย้ อ่ มต้องหาทางล้าง
แค้นสกุลเทียนไปนานแล้วเป็ นแน่! ท่านลุงกําลังเกทับ
พวกเรา!

“ท่านลุงเทียนหยา ข้ามันใจว่านางผูห้ ญิงคนนันต้องการ

สังหารท่านอย่างแน่นอน ท่านพ่อของข้าล่วงรูแ้ ผนชัว
ของนางเข้า พวกเราล้วนแต่ทาํ เพือท่านทังนัน”

“เจ้าไปได้แล้ว” เทียนหยาชักเริมหมดความอดทน “หรือ

จะให้ขา้ โยนเจ้าออกไป แต่ขา้ ก็ควบคุมพลังตัวเองได้ไม่
ดีนกั ดอก เกิดทําเจ้าตายขึนมา เดียวท่านพ่อบัดซบของ
เจ้าก็คงมาตามรังควานข้าต่อ”

74
เทียนเสวียนตัดใจได้ในทีสุดพลางขบฟั นแล้วโบกมือ
“พวกเรา กลับ!”

ก่อนจากเทียนเสวียนก็ได้ชาํ เลืองมองกลับมายังชายชรา
ตัวจ้อยด้วยท่าทีเ**◌้ยมเกรียม จากนัน จึงหมุนกายจาก
ไปโดยไม่เหลียวหันมาอีก

หลินรัวไป๋ มองดูรา่ งผูม้ าเยือนค่อยๆ ลับตาไปแล้วก็หยิบ

ของขบเคียวขึนมาเข้าปากพลางกล่าว เสียงอ้อแอ้ “ตา
เฒ่า ไยท่านจึงปล่อยพวกเขาไปเล่า”

หากเด็กน้อยมองไม่ผิด ในดวงตาชายชราฉายรังสี
อํามหิตจิตสังหารรุนแรงเข้มข้น นางมิอาจเข้าใจได้วา่

75
เหตุใดผูเ้ ฒ่าจึงไม่สงั หารคนเหล่านันเสีย

“ฮ่าๆ” ชายชราตัวจ้อยยิมเยาะ “คนสกุลเทียนคงมีชีวิต

ต่อไปได้อีกไม่นานนักดอก วันนีข้ามีกิจธุระอืนต้อง
จัดการ ข้าจึงให้อภัยเขาชัวคราว รอข้าเสร็จเรืองของข้า
ก่อนเถิด ข้าจะตามไปคิดบัญชีให้พวกมันต้องชําระในสิง
ทีทําไว้กบั ข้าอย่างสาสม!”

หลินรัวไป๋ เพลิดเพลินกับของว่างแสนโอชะบนโต๊ะ มิได้

กล่าวว่าอย่างไรต่ออีก

ครันชายชราจะก้าวเข้าห้องหับเท่านัน ก็ได้ยินเสียง
พึมพําดังมาจากด้านล่างจึงชะงักเท้า

76
“เจ้าได้ยินข่าวเรืองอวินลัวเฟิ ง หลานสาวแม่ทพั อวินแห่ง
แคว้นหลงหยวนส่งสาสน์ทา้ รบกับสกุลเทียนแล้วหรือยัง
นางกล่าวว่าจะไปเยือนสกุลเทียนในเร็ววันนี”

“ข้าได้ยินมาบ้างแล้ว เห็นว่าคนสกุลเทียนลักตัวผูอ้ ยูใ่ ต้

บัญชาของนางไป นางจึงบันดาลโทสะ ออกสาสน์ทา้ รบ
ถึงสกุลเทียน”

“จะว่าไปสกุลอวินนีเป็ นใครทีไหนกัน ไยข้าจึงมิเคยได้

ยินชือเสียงเรียงนาม”

ส่งสาสน์ทา้ รบถึงสกุลเทียนอย่างนันรึ

77
ชายชราตัวจ้อยออกฤทธิอีกครา วิงรีเข้าไปในห้อง อุม้
หลินรัวไป๋ ขึนจากนันรุดออกจากโรงเตียมไปโดยพลัน

78
 ตอนที่ 511 จุดมุ่งหมายของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
“จะไปไหนกันเล่าตาเฒ่า”
หลินรั่วไป๋ ถูกชายชราลากถูลู่ถูกงั ได้ยนิ แต่เสี ยงลมอื้ออึงอยูใ่ นหู เส้น
ผมหลุดลุ่ยระดวงหน้าลออน้อย ๆ ของนาง
“ไปยังสกุลเทียน!” ชายชราตัวจ้อยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเค้นถ้อยคําออกมา
หลินรั่วไป๋ ที่เมื่อครู่ มวั แต่เพลิดเพลินกับของว่าง มิได้ยนิ ได้ฟังบท
สนทนาจากด้านล่างแต่อย่างใด ได้แต่กะพริ บตาปริ บ ๆ ด้วยความ
ประหลาดใจครั้นได้ฟังถ้อยคําตาเฒ่า “ท่านเพิ่งบอกมิใช่หรื อว่ามีกิจ
ธุระ ต้องจัดการ ไยคราวนี้เราจึงจะไปสกุลเทียนกันเดี๋ยวนี้เสี ยเล่า”
“พวกสกุลเทียนบัดซบทําให้ท่านอาจารย์ตอ้ งระคายเคือง! ข้าจะไป
ช่วยเหลือคุณหนูอวิน๋ !” แรกเริ่ ม เดิมทีชายเฒ่าก็มิได้วางแผนจะกลับ
สกุลเทียนภายในเร็ ว ๆ นี้ดอก ทว่าพวกคนเหล่านี้ชกั จะเหิ มเกริ มหนัก
ถึงขั้นทําให้อวิน๋ ลัว่ เฟิ งต้องพิโรธ!
เขาต้องไปที่นนั่ เดี๋ยวนี้!
“แต่วา่ ...” หลินรั่วไป๋ ยืน่ มือกลับไปทางโรงเตี๊ยมทําท่าจะรํ่าไห้ “ของ
ว่างของข้า... อย่างน้อยก็ขอให้ขา้ ได้หยิบของว่างติดมือมาด้วยเถิด
โฮ ๆ ...”
แม้หลินรั่วไป๋ กล่าวถึงเพียงนั้น เทียนหยาก็ยงั บังคับถูลู่ถูกงั นางไป
ตะลุยฝ่ าสายลมจนกายเด็กน้อยลอยละลิ่ว ผูเ้ ฒ่าพุง่ ผ่านอากาศเร็ วจี๋
เสี ยจนหลินรั่วไป๋ เป็ นลมสลบไป...
...
ภูผาเทียนคือที่ที่สกุลเทียนตั้งอยู่
ภูผาเทียนถูกแบ่งแยกออกเป็ นหลายชั้นคลับคล้ายกับนครที่เต็มไป
ด้วยผูค้ น สามัญชนอยูช่ ้ นั ล่างสุ ด ยิง่ ชั้นสู งขึ้นเท่าไร ผูอ้ ยูอ่ าศัยก็ยงิ่ มี
พลังแข็งแกร่ งมากขึ้นเท่านั้น
สกุลเทียนอาศัยอยูบ่ นจุดสู งสุ ด!
ชิงเหยียนย่างไปตามฐานภูผาแล้วก็มองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยความงุนงง
จากนั้นกะพริ บตาอย่างใคร่ รู้ “คุณหนูเจ้าขา ไยเราจึงได้ส่งสาสน์ทา้
รบไปยังสกุลเทียนก่อนเผชิญหน้ากับพวกเขาให้รู้แล้วรู ้รอดไปเล่า”
“เพื่อแจ้งคนที่เกี่ยวข้องอย่างไรเล่า” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกล่าวแล้วสายตาก็
ทะมึนมืดลง
ในเมื่อเทียนหยาอยูก่ บั เสี่ ยวไป๋ ไม่รู้วา่ ไปไหน นางจึงมิอาจทราบได้
ว่าพวกเขาอยูท่ ี่ใด หากต้องการ แจ้งข่าวเทียนหยาวิธีการนี้กเ็ ป็ น
หนทางเดียว นางจึงได้ออกสาสน์ทา้ รบ
“คุณหนูจะแจ้งข่าวผูใ้ ดหรื อเจ้าคะ” ชิงเหยียนยิง่ ฉงน จ้องมองอวิน๋
ลัว่ เฟิ งเป็ นตาเดียว
เห็นดวงตาฉงนฉงายของเด็กสาวแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็เพียงแต่ส่งยิม้ ยาก
หยัง่ ถึงให้ “เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง!”
...
ณ สุ ดปลายยอดภูผาเทียนปรากฏหอสู งตระหง่านตั้งอยู่ หอนั้นทั้ง
หรู หราโอ่อ่าและตระการตายิง่ นัก ใหญ่โตดุจดัง่ นครย่อม ๆ เลย
ทีเดียว มิอาจเดาได้วา่ มีสาวกอาศัยอยูภ่ ายในกี่ชีวติ
บัดนั้นเองภายในห้องเขียนหนังสื อของหอ ชายชราผูห้ นึ่งชะงักมือที่
กําลังเขียนหนังสื ออยูจ่ ากนั้น นิ่วหน้าให้แก่ชายวัยกลางคนที่เพิ่งย่าง
ก้าวเข้ามา “เป็ นอย่างไรบ้าง เสวียนเอ๋ อร์ เจ้าโง่เทียนหยานัน่ ยอม
กลับสกุลไหมเล่า”
“ท่านพ่อ” ชายวัยกลางคนกล่าวพร้อมรอยยิม้ ขื่น “ท่านลุงกล่าวว่า
กําลังตามหาตัวฝูเชิง มิคิดกลับมายังสกุลเทียนอีก! ข้าว่าเทียนหยาคง
หาได้มีความผูกพันอันใดกับสกุลเราไม่แล้วกระมัง ควรปล่อยเขาไป
เสี ยดีกว่า”
“ไม่มีทาง!”
เป๊ าะ!
ชายชราบีบพูก่ นั ในมือแน่นจนหักออกเป็ นสองเสี่ ยง
เขากล่าวด้วยท่าทีเหี้ ยมเกรี ยมและนํ้าเสี ยงเย็นยะเยือก “เทียนหยา
เป็ นคนสกุลเทียน พวกเราต้องนําตัวเขากลับมาให้จงได้!”
“ท่านพ่อ ในเมื่อเทียนหยาหลงรักนางผูห้ ญิงนัน่ นัก ก็น่าจะหาใคร
สักคนมาปลอมตัวเป็ นนาง เพื่อล่อลวงเขา”
“ไม่” ชายชราสัน่ ศีรษะ “เทียนหยาหาใช่ชายอ่อนต่อโลกดังเมื่อ
หลายทศวรรษที่แล้วอีกต่อไปไม่ บัดนี้เขาเป็ นหมอยอดฝี มือ ปลอม
ตัวอย่างไรก็หลุดรอดสายตาเขาไปมิได้!”
เทียนเสวียนนิ่งไป ผ่านไปครู่ ใหญ่จึงได้กล่าวขึ้นมาอีกว่า “ท่านพ่อ
ในสกุลเรามียอดฝี มือวัยเยาว์ต้ งั มากให้ฝึกฝน ไยจึงได้ดึงดันจะพาตัว
เทียนหยากลับสกุลนัก”
ชายชราถอนหายใจด้วยปลงตก “เทียนหยาไม่เพียงแต่แข็งแกร่ ง เขา
ยังเป็ นสุ ดยอดแพทย์ กระทัง่ ภาคีแพทย์ยงั ต้องยอมก้มหัวให้ คน
เช่นนั้นต้องเป็ นของสกุลเทียนเท่านั้น จะให้เขาขึ้นเป็ นนายใหญ่สกุล
เทียน ก็ยงั ได้! น่าเสี ยดายที่หวั ใจเขาแตกสลายย่อยยับ จึงได้ปฏิเสธ
เราอยูอ่ ย่างนี้”
 ตอนที่ 512 จงหลิงเอ๋ อร์
“จะว่าไป...” เทียนเสวียนฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงเอ่ยถาม
ขึ้น “ข้าได้ยนิ มาว่าสักพักใหญ่ ที่ผา่ นมา เทียนจูส้ าวกจากสกุลสาขา
ได้กลับมาพร้อมกับเด็กสาวผูห้ นึ่ง นางเข้าสกุลเทียนเมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว
ทว่าจากแบบทดสอบความเป็ นเลิศพบว่านางหาได้มีพรสวรรค์ใด ๆ
ไม่ มิหนําซํ้าชัว่ ชีวติ นี้ยงั มิอาจขึ้นเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นกลาง! แต่เพลา
ผ่านไปไม่กี่ปี นางกลับบรรลุข้ ึนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขั้นสู ง”
“อย่างนั้นรึ ”
ชายชราเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ให้เทียนจูน้ าํ ตัวนางมาที่นี่”
เทียนเสวียนลังเลจากนั้นตอบรับว่า “ขอรับท่านพ่อ” คลับคล้ายว่า
ตนมีอะไรจะบอกกล่าว
“มีเรื่ องอื่นอีกหรื อไม่” ชายชราเหลือบแลพลางเอ่ยถาม
“ท่านพ่อ เด็กสาวผูน้ ้ นั ...” เทียนเสวียนนิ่วหน้า “คือหญิงรับใช้ของ
ทายาทหญิงแห่งจวนแม่ทพั ในแคว้นหลงหยวน เมื่อพวกเราจับตัว
นางมา ทายาทหญิงผูน้ ้ นั ก็ได้บนั ดาลโทสะส่ งสาสน์ทา้ รบมาถึง
สกุลเทียน”
“ทายาทหญิงแห่งจวนแม่ทพั อย่างนั้นรึ พลังและความเป็ นเลิศของ
นางเล่า” ชายชราเอ่ยถามอย่างไม่ใคร่ จะใส่ ใจนัก
เทียนเสวียนคิดอยูค่ รู่ หนึ่งจากนั้นตอบรับว่า “ความเป็ นเลิศของนาง
ไม่เลวทีเดียว และนางบรรลุข้ ึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพเมื่ออายุได้สิบ
ห้าปี ”
เรื่ องที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก่อไว้ในสกุลหนิงเป็ นที่รู้กนั แต่ในสกุลหนิงเท่านั้น
อีกทั้งสกุลหนิงยังได้ปิดข่าวสาร ทุกช่องทางเพื่อมิให้เกิดเรื่ องร้ายขึ้น
แก่นาง เช่นนั้นเอง ผูค้ นเหล่านี้จึงยังมิได้ล่วงรู ้วา่ เด็กสาวได้บรรลุข้ ึน
เป็ น ผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาแล้วเรี ยบร้อย
“ผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพเทียบกับเราก็เปรี ยบเสมือนมดปลวก ไม่ตอ้ งไป
ยําเกรงนาง” ชายเฒ่าเผย รอยยิม้ อ่อน “หาผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพสักคน
จากสกุลสาขาไปจัดการนางเสี ย คนชั้นตํ่าเช่นนี้มิจาํ เป็ นต้องไป
กวนใจสาวกสายตรงทั้งหลาย”
“ขอรับท่านพ่อ” เทียนเสวียนโค้งคํานับจากนั้นสาวเท้าออกจากห้องไป
ไม่นานนักสาวกสกุลเทียนก็คุมตัวเด็กสาวผูห้ นึ่งเดินเข้าห้องมาโดย
มีชายวัยกลางคนผูห้ นึ่ง ซึ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายนางอยูเ่ ล็กน้อย
ติดตามมาด้วย
“นายท่าน”
ชายวัยกลางคนตื่นเต้นอยูใ่ นใจทีเดียวด้วยไม่คิดว่าวันหนึ่ง นายใหญ่
ผูส้ ู งศักดิ์จะเรี ยกตนเข้าพบ
“เอาล่ะ” ชายชราผงกศีรษะจากนั้นกล่าวด้วยท่าทีเมินเฉย “เด็กคนนี้
เป็ นลูกสาวของเจ้ารึ ”
“ขอรับนายท่าน”
ชายวัยกลางคนรี บสะกิดเด็กสาวข้างกายแล้วเอ่ยด้วยท่าทีหวาดหวัน่
“หลิงเอ๋ อร์ คุกเข่าลงต่อหน้า นายท่านสิ ”
อย่างไรก็ดี เด็กสาวข้างกายเขาหาได้ขยับเขยื้อนตัวไม่ ดวงตากระจ่างใส
ของนางอาบด้วยความ เย็นยะเยือก
“หลิงเอ๋ อร์ คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” ชายวัยกลางคนตะเบ็งเสี ยงลัน่
รอยยิม้ เยาะปรากฏขึ้นเหนือริ มฝี ปากจงหลิงเอ๋ อร์ “ต่อให้เป็ นฟ้าดิน
ที่ไหนข้าก็ไม่ยอมคุกเข่าให้ท้ งั นั้นหากมิใช่นายท่านของข้า แล้วไย
ข้าต้องคุกเข่าให้แก่ท่านด้วยเล่า”
แม้ชายวัยกลางคนจะรู ้ฤทธิ์ความดื้อด้านของจงหลิงเอ๋ อร์อยูแ่ ล้วก็ไม่
คิดว่านางจะดื้อรั้นได้ถึงเพียงนี้ เหงื่อเย็นเฉี ยบไหลโทรมกายจากนั้น
ก็รีบก้มลงหมอบคลานต่อหน้าชายชราสุ ดแรงเกิด
“นายท่าน เด็กน้อยเพิ่งกลับคืนสู่ สกุลเทียนได้ไม่นาน ยังไม่คุน้ ชินกับ
ธรรมเนียมปฏิบตั ิของสกุลเรา ได้โปรดอย่าถือสาหาความข้าเลย!”
เขาหาได้สนใจไยดีไม่วา่ นางเด็กแพศยานี่จะรนหาที่ตาย แต่นางจะ
ลากตนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยไม่ได้ หากรู ้เช่นนี้เขาคงไม่ดิ้นรนพาตัว
นางกลับมา!
“ฮึ่ม!” ชายเฒ่าพ่นลมออกจมูกเย้ยจากนั้นกล่าวด้วยท่าทีเฉยชา “เจ้า
ควรจะอบรมสัง่ สอนนางเสี ยบ้าง! ไยจึงได้มีกิริยาตํ่าทรามเช่นนี้
มิหนําซํ้าคนสกุลเทียนเองก็สูงส่ งกว่าทายาทหญิงแห่งจวนแม่ทพั
มากนัก ต่อให้เจ้ามาจากสกุลสาขาก็เถอะ กล้าดีอย่างไรยอมรับคน
ชั้นตํ่าเช่นนั้นให้เป็ นนายท่าน ทําเช่นนี้เท่ากับ หลู่เกียรติตวั เอง!”
จงหลิงเอ๋ อร์ยมิ้ เยาะ “นายท่านข้ามีดีกว่าพวกเจ้ามากนัก! ท่านจะต้อง
มาช่วยข้าอย่างแน่นอน และจะล้างบางสกุลเทียนนี้ท้ งั สกุล!”
“ฮ่า ๆ ๆ !” ชายเฒ่าหัวเราะลัน่ “เด็กน้อย เจ้าประเมินนางสู งไป กะอี
แค่ผฝู ้ ึ กฌานขั้นพิภพทําอะไร สกุลเทียนเรามิได้ดอก”
 ตอนที่ 513 นางพญาอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง (1)
ชัดเจนว่าในสายตาของชายเฒ่านั้น ตัวตนของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งช่างไร้ค่า
จงหลิงเอ๋ อร์พน่ ลมออกจมูกหันหน้าหนีมิยอมแลชายชรา
“เด็กน้อย” ดวงตาชายเฒ่ามืดทะมึนลงจากนั้นก็ยมิ้ เยาะ “เจ้าควรสํานึก
ที่ได้รับเกียรติให้เป็ น ส่ วนหนึ่งของสกุลเทียน สกุลเทียนเรามีอาํ นาจ
เหนือกว่าจวนแม่ทพั นัน่ มากนัก! เจ้ามารับใช้สกุลเทียนจึงจะมีอนาคต
รุ่ งโรจน์”
ได้ยนิ วาจาชายชราแล้วจงหลิงเอ๋ อร์กห็ นั กลับมาเหลือบแลเขาจนได้
ริ มฝี ปากนางเผยรอยโค้ง หยามหมิ่น “ข้าไม่ทราบว่าท่านจะให้ขา้ รับ
ใช้สกุลเทียนอย่างไร”
“ฮ่า ๆ” ชายเฒ่ากลอกตาแล้วเข่นรอยยิม้ “เด็กน้อย เจ้ามันไร้ซ่ ึ ง
พรสวรรค์ ปกติแล้วชัว่ ชีวติ นี้ยงั ขึ้นเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นกลางมิได้ดว้ ย
ซํ้า ทว่าบัดนี้เจ้ากลับเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขั้นสู ง”
จงหลิงเอ๋ อร์มิได้ขดั คอชายชราแต่อย่างใด ทว่ารอยยิม้ เยาะของนางก็
ยิง่ ฉี กกว้างขึ้น
“ฉะนั้น...” ชายชรานิ่งไปเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อว่า “ข้าว่าเจ้าคงมี
สมบัติล้ าํ ค่าสักอย่างติดตัวช่วยให้เจ้าบรรลุได้อย่างรวดเร็ วถึงเพียงนี้
สิ นะ เจ้าจะแสดงให้ขา้ ดูหน่อยได้ไหมเล่า”
ชายเฒ่ากําลังบอกให้จงหลิงเอ๋ อร์มอบสมบัติน้ นั ให้แก่สกุลเทียนดื้อ ๆ!
“ขออภัย” จงหลิงเอ๋ อร์ยกมุมปากขึ้น ในดวงตากระจ่างใสทอประกาย
ยิม้ เยาะ “ข้าบรรลุมาถึงขั้นนี้ได้เป็ นเพราะการฝึ กฝนของนายท่าน
ทั้งนั้น ข้าหาได้มีสมบัติอื่นใดดังที่ท่านกล่าวถึงไม่”
สี หน้าชายชราทะมึนลงทันใด จากนั้นก็หรี่ เนตรลงเล็กน้อย “เจ้าคิด
ว่าข้าโง่นกั หรื อ อย่างอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง จะมีดีอะไร คนชั้นตํ่าอย่างเจ้าถึงได้
บรรลุข้ ึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นสู งได้ ในฐานะสาวกสกุลเทียนแล้ว การ
เก็บงําสมบัติล้ าํ ค่านั้นไว้แต่เพียงผูเ้ ดียวถือเป็ นเรื่ องที่อภัยให้ไม่ได้!”
สกุลเทียนอย่างนั้นรึ
ครั้นวาจาสองคําผ่านเข้าหูจงหลิงเอ๋ อร์แล้ว ดวงตาเด็กสาวก็ฉายแวว
ชิงชัง “ข้าเป็ นคนแซ่จง มิใช่เทียน และข้ามิใช่สาวกแห่งสกุลเทียน!”
“โอหัง!”
เผียะ!
ครั้นได้ยนิ วาจาจาบจ้วงของจงหลิงเอ๋ อร์แล้ว ชายวัยกลางคนที่ยนื อยู่
ข้างกายเด็กสาวก็กระโจนเข้าไปตบหน้านางฉาดใหญ่ ไม่นานนัก
ดวงหน้าลออน้อย ๆ ของนางก็ข้ ึนสี แดงฉาน เลือดไหลซึ มลงจากมุม
ปาก
“กล้าดีอย่างไรมาพูดกับนายท่านเช่นนี้ หากไม่มีขา้ เจ้าก็คงมิได้ลืม
ตาดูโลก! คราวนี้เจ้าถึงขั้น ไม่เคารพข้าเชียวรึ คุกเข่าลงขอขมาต่อ
นายท่านเดี๋ยวนี้!”
จงหลิงเอ๋ อร์กาํ หมัดแน่นจากนั้นกล่าวด้วยรอยยิม้ เยาะ “หากต้องมี
บิดาอย่างเจ้า ข้าขอไม่เกิดมา เสี ยดีกว่า! เจ้าไม่มีค่าพอเป็ นบิดาข้า
หรอก เจ้ามันก็แค่เดียรัจฉาน!”
“หุบปาก!” ชายวัยกลางคนจ้องหน้านางเขม็ง “มารดาเจ้าก็แค่สามัญ
ชนตํ่าต้อย! บุญแค่ไหนแล้ว ที่ได้ให้กาํ เนิดทายาทของข้า! มิอย่างนั้น
ชัว่ ชีวติ นี้ คนเช่นเจ้าก็คงไม่มีโอกาสได้เหยียบยํา่ เข้ามาในสกุลเทียน
เอ้า คุกเข่าลงได้แล้ว!”
จงหลิงเอ๋ อร์หนั ดวงหน้าน้อยหนีอย่างดื้อรั้นพลางกําหมัดแน่นยิง่ ขึ้น
“นางเด็กวายร้าย หากข้าไม่สงั่ สอนบทเรี ยนเจ้าเสี ยหน่อยก็คงไม่
สํานึกถึงฐานะของตน!”
ป้าบ!
ชายวัยกลางคนเตะตัดขาจงหลิงเอ๋ อร์อย่างแรงจนเข่าเด็กสาวทรุ ด
ทว่าก่อนที่นางจะลงไปนัง่ คุกเข่านั้นก็หยุดกายตนค้างไว้กลางอากาศ
ห่างจากพื้นเพียงนิด...
ขาทั้งสองข้างของนางสัน่ ระริ ก ดวงหน้าน้อยซีดขาว เหงื่อเย็นเฉียบ
ไหลอาบจากหน้าผากหยดลงสู่ พ้นื เบื้องหน้าตน
ชายเฒ่าเพ่งพิศเด็กสาวด้วยความประหลาดใจ มิได้คาดเลยว่านางจะ
สามารถรั้งกายตนไว้ ทั้งที่ถูกโจมตีหนักหน่วงถึงเพียงนั้นได้ ช่าง
เป็ นความอุตสาหะที่น่าตกใจยิง่ นัก
น่าเสี ยดายที่ชายเฒ่ามิได้ล่วงรู ้วา่ สมาชิกของสองเหล่าทัพต้องผ่าน
การฝึ กฝนระดับนรกขุมใด ในสกุลอวิน๋ ตลอดหกเดือนที่ผา่ นมา
ครั้นผ่านการฝึ กฝนเช่นนั้นแล้ว ทุกคนย่อมมีจิตตั้งมัน่ อันแข็งแกร่ ง
 ตอนที่ 514 นางพญาอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง (2)
“ไม่เลวนี่เด็กน้อย แต่ไหนดูซิวา่ เจ้าจะทานแรงกดดันจากพลังของข้า
ได้หรื อไม่”
ชายเฒ่าเผยรอยยิม้ อ่อน จากนั้นปลดปล่อยพลังทั้งหมดของตนออกมา
ชัว่ พริ บตาห้องทั้งห้องก็ตกอยูภ่ ายใต้แรงกดดันของพลังดังกล่าว ทั้ง
ชายวัยกลางคนและเหล่าสาวกทั้งหลายมิอาจทานทนแรงกดดันอัน
มหาศาลนั้นได้ต่างก็พากันก้มหมอบลงคลานกับพื้น ทว่ามีเพียงจง
หลิงเอ๋ อร์เท่านั้นที่ยงั ฝื นทานทนอยู่
สองมือของเด็กสาวกดลงกับพื้นแน่น กัดริ มฝี ปากแรงเสี ยจนเลือด
กบปาก แล้วนางก็กลืนกิน หยาดโลหิ ตนั้นลงไป
ดวงตาชายชราค่อย ๆ เปลี่ยนแวว แล้วเขาก็ส่ายศีรษะด้วยความเวทนา
“ช่างน่าเสี ยดาย ความสามารถเจ้าใช่วา่ จะยํา่ แย่ หากเจ้ากลับคืนสู่
สกุลเทียนหลังได้รับสมบัติล้ าํ ค่านั้น ป่ านนี้กค็ งจะมีชีวติ อันรุ่ งโรจน์
ทีเดียว”
ในสายตาชายเฒ่านั้น ที่จงหลิงเอ๋ อร์บรรลุพลังจนถึงขั้นนี้ได้ยอ่ มต้อง
มีสมบัติล้ าํ ค่าเป็ นตัวช่วย อย่างแน่นอน! อย่างไรก็ดี เขาก็มิได้ล่วงรู ้
เลยว่าพลังแข็งกล้าของนางล้วนแล้วแต่มาจากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งทั้งสิ้ น เขา
คิดเองเออเองว่าหากจงหลิงเอ๋ อร์มิได้ติดตามอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง นางก็คงมี
อนาคตที่รุ่งโรจน์ยงิ่ กว่านี้
ตึง!
ในที่สุดจงหลิงเอ๋ อร์กม็ ิอาจทานทนได้อีกต่อไปแล้วล้มลงกับพื้น
ตั้งแต่ตน้ จนจบเข่านางมิได้แตะพื้นเลยแม้แต่นอ้ ย และในชัว่ ขณะ
สุ ดท้ายนางก็เลือกที่จะล้มลงไปทั้งกายหาได้เอาเข่าลงก่อนไม่
“นําตัวนางออกไป”
ชายชราโบกมือกล่าวด้วยท่าทีเฉยชา “และเราต้องนําสมบัติที่นางมี
มาให้ได้! หากมีสมบัติน้ นั แล้ว สกุลเทียนก็จะเข้มแข็งยิง่ ขึ้นโดยมิ
ต้องพึ่งเทียนหยา”
เจ้ายโสนักใช่ไหมเล่า เทียนหยา
หากเป็ นเช่นนั้นข้าก็จะเอาชนะเจ้าให้จงได้! แล้วเราจะได้เห็นกันว่า
เมื่อเวลานั้นมาถึง เจ้าจะยังทําตัวถือดีต่อหน้าสกุลเทียนได้อีกหรื อไม่!
…
กลางถนนภูเขาขรุ ขระบนภูผาเทียน เด็กสาวอาภรณ์ขาวราวหิ มะ
ค่อย ๆ ย่างเท้าไปตามทางเดิน เหยียบยํา่ เหล่าใบไม้ร่วงส่ งเสี ยงกรอบ
แกรบ
เบื้องหลังเด็กสาวปรากฏชายหนุ่มกับหญิงสาวคู่หนึ่งถือกระบี่
ติดตามนางมาอย่างใกล้ชิด
ตูม!
ทันใดนั้นเองก็บงั เกิดเสี ยงต่อสู ก้ นั ดังสนัน่ หวัน่ ไหวบนทางถนน
เบื้องหน้า อย่างไรก็ดี ครั้นได้ยนิ เสี ยง นั้นแล้วเด็กสาวก็ยงั คงนิ่งสงบ
โดยเผยรอยยิม้ ผ่อนคลายบนดวงหน้างาม
เมื่อได้ยนิ เสี ยงแล้วชิงเหยียนก็ชอ้ นสายตาขึ้นมองเด็กสาวแล้วกล่าว
ว่า “คุณหนูเจ้าคะ เห็นทีขา้ งหน้าจะมีการต่อสู ก้ นั ”
“มิใช่กงการอะไรของพวกเรา ไปต่อ”
เปรี้ ยง!
บัดนั้นเองก็มีเงาดําร่ วงลงมาจากผืนฟ้าตกลงมาตรงหน้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
บุรุษชุดดํามีผา้ ดําคาดหน้า อกของเขาเป็ นสี แดงฉานด้วยโลหิ ต เขา
เอามือกุมอกที่ได้รับบาดเจ็บนั้นไว้และกระอักเลือดออกมามิหยุด
หย่อน
“ชะ... ช่วยข้าที...” บุรุษชุดดํามองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งผูย้ นื อยูข่ า้ งกาย เปล่ง
นํ้าเสี ยงแหบแห้งขาดห้วง
ทันใดนั้นก็มีชายชุดคลุมยาวกลุ่มหนึ่งโจนลงมาจากความว่างเปล่า
แล้วมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยท่าทีเย่อหยิง่ “เด็กน้อย เจ้าอย่ายุง่ เรื่ องของ
คนอื่นเสี ยจะดีกว่า มิฉะนั้นได้ตายอยูท่ ี่นี่แน่”
ครั้นได้ยนิ คําเตือนแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็เผยรอยยิม้ อ่อน “ข้าเพียงแต่เดิน
ผ่านมา เชิญพวกท่านตามสบาย”
เมื่อบุรุษชุดดําได้ยนิ คําอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วดวงตาของเขาก็อาบล้นด้วย
ความสิ้ นหวัง ทว่าไม่นาน ก็กลับกลายเป็ นความตั้งมัน่ ประหนึ่งว่า
ได้ตดั ใจเผชิญหน้ากับความตายโดยไม่หลีกหนีแล้ว
“สารเลว!”
ชายในชุดคลุมเปล่งเสี ยงหัวเราะเหี้ ยมเกรี ยม ก้าวออกมาด้านหน้า
แล้วเตะบุรุษชุดดําผูน้ ้ นั “ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้าดีถึงขนาดบุกเข้า
มายังสกุลเทียน! เจ้าควรดีใจที่โชคดีมิได้ระคายเคืองนายท่านของ
พวกเรา มิฉะนั้นคงได้ตายไปแล้ว!”
บุรุษชุดดํายิม้ เยาะ “ตราบใดที่ยงั ไม่ตาย ข้าจะต้องปลิดชีพพวกเจ้า
ทุกคนเพื่อชําระแค้นให้แก่นายท่านของข้า!”
 ตอนที่ 515 นางพญาอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง (3)
“ฮ่า ๆ ๆ ! ฆ่าพวกเราทุกคนอย่างนั้นรึ ” ชายในชุดคลุมเปล่งเสี ยง
หัวเราะเย้ยหยันลัน่ ประหนึ่งได้ยนิ ได้ฟัง เรื่ องชวนหัว กลุ่มบุรุษ
เบื้องหลังก็มิต่างกัน ในดวงตานั้นดูถูกเหยียดหยาม ผ่านไปครู่ ใหญ่
ชายในชุดคลุม จึงได้หยุด แล้วกล่าวด้วยท่าทีเหี้ ยมเกรี ยมว่า “ลําพัง
เจ้าเพียงคนเดียวน่ะหรื อ ไหนแสดงให้ขา้ ดูหน่อยซิ วา่ จะฆ่าพวกเรา
ทุกคนอย่างไร!”
บุรุษชุดดํากล่าวด้วยนํ้าเสี ยงเย็นยะเยือก ในดวงตามีจิตสังหารเข้มข้น
แผดเผา “หากมิใช่เพราะ พวกเจ้าซุ่มโจมตีขา้ ป่ านนี้สกุลเทียนคงไม่
มีเหลือแล้ว!”
“เจ้าจะล้มเหลวกี่ครั้งก็คือล้มเหลว บัดนี้ขา้ จะส่ งเจ้าไปลงนรกเสี ยที
มิฉะนั้นก็คงต้องอยูอ่ ย่างอัปยศ อดสู ”
ฝุบ!
ชายชุดคลุมชักกระบี่ออกจ่อไปยังบุรุษชุดดํา ครั้นจะลงมือปลิดชีพก็
มีมือโผล่พรวดออกมาจากด้านข้าง จับด้ามกระบี่ของเขาไว้แน่น
บุรุษชุดดําชะงักงันไป จากนั้นเบนสายตาไปยังเด็กสาวผูง้ ดงามซึ่ง
กําลังกํากระบี่น้ นั ไว้ดว้ ยสายตางุนงง
เมื่อครู่ ยงั มิสนใจไยดีเรา เหตุไฉนบัดนี้จึงได้มาปกป้องเราเสี ยเล่า
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหาได้ล่วงรู ้ความคิดของบุรุษชุดดําไม่ เบนดวงตาสี ดาํ ไป
ยังชายชุดคลุม “พวกเจ้ามาจากสกุลเทียนอย่างนั้นรึ ”
“แน่นอน!” ชายชุดคลุมนิ่วหน้ากล่าว “ในเมื่อเจ้ารู ้แล้วว่าพวกข้ามา
จากสกุลเทียนก็อย่ามายุม่ ย่าม!”
“ขออภัย” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งค่อย ๆ ยกมุมปากขึ้นเผยรอยยิม้ ร้าย “ข้าก็มา
เพื่อจัดการสกุลเทียนเช่นเดียวกัน!”
ตูม!
ชัว่ พริ บตาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็เหวีย่ งกําปั้นชกชายชุดคลุมจนปลิวกระเด็น
ไป ศีรษะของเขากระแทกก้อนหิ นอย่างรุ นแรงจนโลหิ ตหลัง่ ดังสุ กร
ทันใด เลือดนั้นอาบย้อมให้ธารภูเขากลายเป็ นสี แดงฉาน
คนอื่น ๆ ต่างก็พากันตกตะลึงงันไป ผ่านไปครู่ ใหญ่ถึงได้สติ พวก
เขาชี้ไปยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยปลายนิ้ว สัน่ เทาจากนั้นกล่าวด้วยความ
หวาดหวัน่ “เจ้า... เจ้ากล้าดีอย่างไรมาโจมตีสาวกแห่งสกุลเทียน ไม่
กลัวตายเสี ยดายชีวติ บ้างหรื ออย่างไร”
“ข้าแจ้งไว้แล้ว ว่าข้ามาเพื่อจัดการกับสกุลเทียน” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบ
แลเขา “กลับไปบอกสกุลเทียนเสี ยว่าข้า อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ได้มาเพื่อรับตัว
ผูอ้ ยูใ่ ต้บญั ชาของข้าคืนแล้ว พวกเขาจะเลือกคืนตัวจงหลิงเอ๋ อร์มา
แต่โดยดี... หรื อรอดูขา้ กวาดล้างสกุลเทียนยกสกุล”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งอย่างนั้นรึ
ครั้นได้ยนิ นามนั้นแล้วเหล่าสาวกสกุลเทียนก็พากันสะพรึ งเผ่นหนี
ขึ้นภูผาไป มิเหลือใคร รอเก็บร่ างชายชุดคลุมแม้แต่ผเู ้ ดียว
“ชิงเหยียน เยีย่ หลิง ไปกัน”
ตั้งแต่ตน้ จนจบอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิได้ชายตาแลบุรุษชุดดําเลยแม้แต่นอ้ ย
นางขยับเท้าก้าวต่อไปข้างหน้า
“ช้าก่อน!”
บุรุษชุดดําลุกขึ้นจากพื้นจากนั้นคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “คุณหนู ได้โปรด
รับข้าเป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้บญั ชาช่วยท่าน กวาดล้างสกุลเทียนด้วยเถิด! ขอ
เพียงท่านยินยอม ข้าพร้อมรับใช้ท่านเป็ นเวลาสามปี !”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งนิ่งไปครู่ หนึ่ง จากนั้นกล่าวโดยไม่เหลียวแลชายผูน้ ้ นั
“เจ้าเกือบถูกศิษย์สกุลเทียนปลิดชีพ ข้าจะรับเจ้ามารับใช้ทาํ ไม”
ครั้นบุรุษชุดดําได้ยนิ วาจานางแล้วสี หน้าก็ฉายแววอับอายจากนั้น
กระแอมไอแห้ง ๆ “เอ้อ... ข้าก็ไม่คิดว่าสกุลเทียนจะวางกับดักไว้
ทางโน้นทีทางนี้ทีให้วนุ่ วายสายตานัก ข้าจึงได้ตกหลุมพรางเข้าหลุม
หนึ่ง จนบาดเจ็บสาหัส หาเป็ นเช่นนั้นไม่ พวกมันเหล่านั้นก็มิใช่
คู่มือของข้าแม้แต่นอ้ ย”
“สกุลเทียนคือศัตรู ของข้ามิต่างกัน ทว่าข้าก็เห็นด้วยกับชายผูเ้ พิ่ง
สิ้ นลมไป จะล้มเหลวกี่ทีกค็ ือล้มเหลว!”
 ตอนที่ 516 นางพญาอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง (4)
จะล้มเหลวกี่ทีกค็ ือล้มเหลวอย่างนั้นรึ ...
บุรุษชุดดํารู ้สึกว่าหัวใจตนสัน่ ไหว เฝ้าคิดคํานึงถึงวาจาเด็กสาวซํ้า ๆ
ผ่านไปครู่ หนึ่งจึงได้ตาสว่างขึ้นมา เขาช้อนสายตาเพ่งพิศเด็กสาวที่
บัดนี้กาํ ลังหันหลังให้
“ขอบคุณมากคุณหนู บัดนี้ขา้ คิดได้แล้ว! จากนี้ไปข้าจะไม่มีวนั ตก
หลุมพรางศัตรู อีก!” แววเด็ดเดี่ยวฉายชัดบนดวงหน้านั้น “โปรดรับ
ข้าเป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้บญั ชาด้วยเถิด ข้ายินยอมพร้อมถวายชีวติ !”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหมุนกายมาชําเลืองมองเขาในที่สุด จากนั้นเลิกคิ้วขึ้นแผ่ว
เบา “เจ้าชิงชังสกุลเทียนมากอย่างนั้นรึ ”
“ใช่แล้ว!” จู่ ๆ ดวงตาบุรุษชุดดําก็เย็นยะเยือก “ข้าอยากแล่เนื้อเถือ
หนังพวกมันมาดื่มกิน! คุณหนู ขอเพียงท่านยินยอมพาข้าไปยังสกุล
เทียนด้วย ต่อจากนี้ชีวติ ของข้าทั้งชีวติ ก็จะมอบให้ท่าน”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา “หากเจ้าอยากให้ขา้ พาเจ้าไปยังสกุล
เทียนด้วยนัก ก็บอกเหตุผลดี ๆ มา! แล้วสกุลเทียนไปทําอะไรไว้เจ้า
ถึงได้มีจิตคิดแค้นหนักหนา”
“สารเลวพวกนั้นกลัน่ แกล้งนายท่านของข้า!” บุรุษชุดดํากําหมัด
แน่น “เคราะห์ร้ายที่นายท่านของข้า มิอาจมายังสถานที่แห่งนี้ได้ ข้า
จึงได้มาแทนนาง!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเพ่งพิศบุรุษชุดดําโดยไม่พดู ว่าอย่างไร
“นายท่านก็รู้สึกเช่นกันใช่ไหมเล่า” เสี ยงเสี่ ยวโม่ดงั ขึ้นในจิตนาง
“ลมหายใจของชายผูน้ ้ ีอ่อนจางนัก! ทว่าพลังของเขาไม่เลวเลย ข้าไม่
รู ้สึกว่าเขาใช้สมบัติอนั ใดช่วยซ่อนลมหายใจของตนด้วย”
โดยปกติแล้วหากสะกดรอยตามคนผูใ้ ดที่มีพลังด้อยกว่าก็จะสามารถ
ซ่อนลมหายใจของตนได้ อย่างไรก็ดี หากศัตรู เป็ นผูม้ ีพลังเหนือกว่า
จะพยายามอย่างไรเขาก็จะหาตัวท่านได้จนเจอ ทว่าบุรุษชุดดําผูน้ ้ ี ไม่
เหมือนใคร! เขาเปรี ยบดัง่ มือสังหารโดยกําเนิดที่สามารถเก็บซ่อน
ลมหายใจของตนได้ไม่วา่ ต่อหน้าใคร ก็ตาม! ต่อให้เป็ นผูม้ ีพลัง
เหนือกว่าก็สามารถปลิดชีพลงได้
“นายท่าน หากข้าเข้าใจไม่ผดิ พรสวรรค์ของชายผูน้ ้ ีพิเศษมากทีเดียว
บัดนี้ยงั หัววัน รอให้ถึงยามคํ่าก่อนเถิด ท่านอาจไม่รู้สึกถึงลมหายใจ
ของเขาเลยก็ได้”
เคราะห์ร้ายที่คราวนี้เขาพลาดตกหลุมพรางของสกุลเทียนเสี ยก่อน
และได้เผยตัวตนออกมา ไม่อย่างนั้นป่ านนี้เหล่านายท่านของสกุล
เทียนอาจถูกเขาปลิดชีพไปแล้วเรี ยบร้อยก็เป็ นได้
“นามของเจ้าล่ะ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอ่ยถามพลางยกมุมปากขึ้นเผยยิม้
ครั้นได้ยนิ ถ้อยคําเด็กสาวแล้วชายหนุ่มก็แลดูพึงใจทีเดียว เขาถอดผ้า
คลุมสี ดาํ ออกเผยให้เห็นดวงหน้าหล่อเหลาเอาการ
“นายท่าน นามของข้าคือหลงเฟย”
หากเพื่อแก้แค้นให้แก่นายท่านของตนแล้ว เขายอมพนันทุกอย่าง!
ตราบใดที่สามารถสังหารสารเลวสกุลเทียนได้ อย่าว่าแต่สามปี เลย
ต่อให้สิบปี เขาก็ยนิ ยอมพร้อมใจรับใช้สตรี ผนู ้ ้ ี!
“ชิงเหยียน ทําแผลให้เขาเสี ย เมื่อเขาฟื้ นตัวแล้วเราจะออกเดินทาง
กันต่อ”
“เจ้าค่ะคุณหนู”
...
ในห้องหับหรู หราปรากฏภาพชายชรากําลังนัง่ หลับตาทําสมาธิ
ทันใดนั้นเองก็บงั เกิดเสี ยงร้อนใจดังขึ้น
“นายท่าน เกิดเรื่ องใหญ่แล้วขอรับ! เทียนเยว่ศิษย์สาขาผูอ้ าวุโสสาม
ถูกอวิน๋ ลัว่ เฟิ งสังหารขอรับ!”
“ว่าอย่างไรนะ”
ชายชราลืมตาขึ้นทันใด แล้วกระแทกฝ่ ามือใส่ กาํ แพงเสี ยงดังตูมจน
ทลายลงมาทั้งแนว
“นางผูห้ ญิงนี่กล้าดีอย่างไรมาสังหารสาวกสกุลเรา นางคิดว่าพวกเรา
ทั้งหมดอ่อนแอเสี ยจนถูกนางเหยียบยํา่ ได้อย่างนั้นรึ ไปกันเถิด ข้าจะ
ไปปลิดชีพนางผูน้ ้ ีดว้ ยมือของข้าเอง ให้นางได้สาํ นึกถึงผลของการ
ทําให้สกุลเทียนต้องระคายเคืองเสี ยบ้าง!”
 ตอนที่ 517 แผนของเทียนเสวียน (1)
ประตูใหญ่แห่งภูผาตั้งตระหง่านอยูเ่ หนือขุนเขาทั้งหมด สี ทองแดง
อร่ ามแลดูน่าเกรงขามอยูใ่ ต้ ดวงอาทิตย์
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหยุดฝี เท้า จ้องไปยังประตูใหญ่สีทองแดงนั้นด้วยดวงตา
มืดดํา จากนั้นออกคําสัง่ ด้วยเสี ยงเย็นยะเยือกว่า “หลีกไป!”
“ขอรับ”
ชิงเหยียนและเยีย่ หลิงก้าวถอยหลังไปหลายก้าว หลงเฟยผูย้ งั ไม่รู้
เหนือรู ้ใต้อนั ใดก็กระถดถอยไปกับ ทั้งสองด้วยเช่นกัน จากนั้นจู่ ๆ
กระบี่ยาวก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง กระบี่ยาวลอยอยูก่ ลาง
อากาศ ส่ องประกายเย็นเยียบ
“สับ!” เด็กสาวมีท่าทีเฉยเมยทว่าเปี่ ยมด้วยบารมี นํ้าเสี ยงเปล่งอํานาจ
และทรงพลังยิง่ นัก
ตูม!
เสี ยงนางยังไม่ทนั จากจางกระบี่ยาวก็ร่วงหล่นจากความว่างเปล่าสับ
ลงบนประตูสาํ ริ ดนั้น ภายในชัว่ พริ บตาก็บงั เกิดรอยร้าวขึ้นบนบาน
ประตูแผ่กระจายไปทัว่ ทั้งผืนแผ่น ไม่นานประตูท้ งั บานก็แหลก
ทลายลงภายใต้สายตาตกตะลึงของหลงเฟย
“ใครมันช่างบังอาจทําลายประตูใหญ่สกุลเทียน”
มีเสี ยงตะโกนลัน่ มาจากด้านในประตู ไม่นานชายวัยกลางคนผูม้ ี
ใบหน้าเย็นชาก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับผูต้ ิดตามออกมาจากประตู
ใหญ่แห่งภูผา ดวงตาคมปลาบจ้องมายังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเขม็ง
“จงหลิงเอ๋ อร์อยูท่ ี่ไหน” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเข้าประเด็นทันควัน
เทียนเสวียนยกมุมปากขึ้นยิม้ เยาะ “จงหลิงเอ๋ อร์คือศิษย์สกุลเทียน นาง
ไม่ออกมาพบสามัญชน คนชั้นตํ่าเช่นเจ้าดอก! เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอ
เข้าพบสาวกของสกุลเทียนเรา แม้นางจะมาจากสกุลสาขาก็ตามที”
ในสายตาเทียนเสวียนแล้ว อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหาได้มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะ
ผูกมิตรกับคนสกุลเทียนไม่ แล้วเขาจะปล่อยให้จงหลิงเอ๋ อร์มาพบ
นางไปไย
จากประสบการณ์ที่ได้พบพานกับเทียนหยามาแล้ว อวิน๋ ลัว่ เฟิ งทราบ
ดีวา่ สกุลเทียนเป็ นพวกหัวสูงเย่อหยิง่ นัก เด็กสาวหาได้สะทกสะท้าน
ต่อวาจาหยามหมิ่นของเทียนเสวียนไม่ เพียงแต่กล่าวต่อว่า “ข้า
มาตามหาจงหลิงเอ๋ อร์ หากพวกเจ้าไม่ยอมมอบตัวนางมา ข้าก็มีแต่
ต้องบุกเข้าไปเองเท่านั้น”
บัดนั้นเองเด็กสาวก็ปลดปล่อยจิตสังหารเข้มข้น นางเลิกคิ้วขึ้น
เล็กน้อย ส่ งสายตาเย็นชาจ้องมองไปยังเทียนเสวียนด้วยดวงตาดื้อรั้น
อหังการ ท่ามกลางสายลมกระโชก อาภรณ์ขาวของนางปลิวไสว แลดู
เปี่ ยมบารมีเปล่งรังสี อาํ นาจแข็งกร้าวเสี ยจนมิอาจเมินสายตาจากนางได้
“ฮ่า ๆ ๆ !” เทียนเสวียนเปล่งเสี ยงหัวเราะลัน่ “ไหนขอดูหน่อยซิ วา่
เจ้าจะบุกเข้าไปได้อย่างไร! องครักษ์ จับคนพวกนี้ที่บุกรุ กเข้ามาใน
สกุลเทียนเสี ย!”
“ขอรับนายน้อย”
ได้ยนิ คําสัง่ เทียนเสวียนแล้วเหล่าสาวกสกุลเทียนต่างก็ชกั อาวุธ
ขึ้นมาตาม ๆ กัน จากนั้น พุง่ เข้าใส่ อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง บัดนั้นเองเด็กสาวก็
เลิกคิ้วขึ้นชําเลืองมองพวกเขาอย่างท้าทายท่ามกลางกระแสลม
กระโชก เส้นผมประหนึ่งไหมของนางปลิวสยาย ดวงตาดํานิ่งสงบ
จนผูใ้ ดได้สบตาก็ตอ้ งกายสัน่ ไหว
“หลงเฟย จงจัดการพวกมันให้เร็ วที่สุด”
ดวงตาของนางทะลุทะลวงเหล่าผูค้ นสกุลเทียนไปยังชายวัยกลางคน
ผูย้ นื อยูเ่ บื้องหน้าประตูใหญ่สาํ ริ ดด้วยประกายอํามหิ ตส่ องแสงอยู่
ในดวงตาทะมึน
ครั้นได้ยนิ คําบัญชาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งหลงเฟยก็ชกั อาวุธตนขึ้นมาอย่าง
ว่องไว จากนั้นโผร่ างไปมาระหว่างเหล่าศิษย์สกุลเทียนดุจลมกรดสี
ดํา ที่ไหนมีสายลมผ่านที่นนั่ ล้วนมีเหล่าสาวกร่ วงลงจมกองเลือด
บางคน ถึงขั้นหารู ้ไม่วา่ ตนสิ้ นลมอย่างไร!
ชายผูน้ ้ ีรวดเร็ วเกินไป เทียนเสวียนหรี่ เนตรลงเล็กน้อย จากนั้นแวว
ประหลาดใจก็สว่างวาบขึ้นในดวงตา บุรุษผูน้ ้ ีเปรี ยบดัง่ มือสังหาร
โดยกําเนิด หากเขายินยอมพร้อมรับใช้พวกเรา สกุลเทียนย่อม
แข็งแกร่ งขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน!
คิดได้ดงั นั้นเทียนเสวียนก็มิได้ไยดีเหล่าสาวกที่ลม้ ตายไป ทว่าคิด
แผนบางอย่างขึ้นมาแทน
 ตอนที่ 518 แผนของเทียนเสวียน (2)
เมื่อเหล่าสาวกสกุลเทียนต่างก็ร่วงหล่นลงสู่ พ้นื หลงเฟยก็เช็ดรอย
เลือดบนใบหน้า แล้วดวงตาเหี้ ยมเกรี ยมจึงค่อย ๆ เบนไปยังเทียน
เสวียนผูเ้ หลือรอดเป็ นคนสุ ดท้าย
แปะ แปะ แปะ!
เทียนเสวียนแสยะยิม้ แล้วเอ่ยว่า “ยอดเยีย่ ม พลังของเจ้านับว่าไม่เลว
แต่ขา้ สงสัยนักว่าเหตุใดเจ้าจึง มัวถวายตัวรับคําบัญชาของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
อยู่ เสี ยดายพลังเจ้าเปล่า ๆ! หากเจ้ายินยอมพร้อมมอบความจงรักภักดี
ให้แก่สกุลเทียนนับต่อแต่น้ ีเป็ นต้นไป ข้าจะไม่เอาเรื่ องแม้เจ้าสังหาร
สาวกของเราไปเป็ นจํานวนมาก เจ้าว่าอย่างไร”
ในสายตาของเทียนเสวียน หลงเฟยควรซาบซึ้งในข้อเสนอของตน
หากปฏิเสธก็คงต้องเป็ นคนตํ่าช้า ผูไ้ ม่รู้จกั บุญคุณคน
อย่างไรก็ดี ครั้นได้ยนิ ข้อเสนอของเทียนเสวียนแล้ว หลงเฟยก็ได้แต่
ยิม้ เยาะด้วยความชิงชัง
“สกุลเทียนอย่างนั้นรึ อะไรกันล่ะนัน่ ข้าจะต้องจงรักภักดีต่อสกุล
เทียนไปไย ข้ามาที่นี่เพื่อจัดการสกุลเทียน แล้วเจ้ายังจะขอให้ขา้
มอบความจงรักภักดีให้แก่เจ้าอีกอย่างนั้นรึ ”
หัวใจเทียนเสวียนพิโรธขึ้นมาทันควัน เขาชี้นิ้วสัน่ เทาไปยังหลงเฟย
“เจ้าก็แค่ปลิดชีพสาวก ของพวกเราได้อย่างหวุดหวิดเท่านั้น! คิดว่า
ตัวเองแน่นกั หรื ออย่างไร จัดการกับสกุลเทียนอย่างนั้นรึ ฝันไป
เถอะ! สกุลเรามีนายท่านมากมายนัก เจ้าหาใช่คู่มือของพวกเราไม่”
“นายท่านอย่างนั้นรึ ” หลงเฟยเหลือบแลเทียนเสวียน “หมายถึงเจ้า
อย่างนั้นรึ ”
“แน่นอน” ชายวัยกลางคนเชิดศีรษะขึ้นด้วยท่าทีเหย่อหยิง่ “ข้าบรรลุ
ขึ้นเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาระดับตํ่าเมื่อไม่กี่ปีที่ผา่ นมา เป็ นหนึ่งใน
เหล่านายท่านสกุลเทียน แต่เจ้าน่ะหรื อ เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพ
ระดับสู งสุ ดเท่านั้น จะเอาอะไรมาสู ก้ บั ข้า”
ท่ามกลางสกุลเทียนนั้นเขาถือว่าโดดเด่นทีเดียว เว้นไว้กแ็ ต่เพียงบิดา
ผูไ้ ด้บรรลุข้ ึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน ขั้นนภาระดับกลางแล้วเท่านั้น ส่ วน
เหล่าผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ ในสกุลเทียนล้วนแล้วแต่เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้น
พิภพ ระดับตํ่าด้วยกันทั้งสิ้ น
แต่เขาก็เพิง่ จะอายุได้สี่สิบต้น ๆ เท่านั้น ยังเยาว์วยั กว่าพวกเฒ่าเหล่านั้น
มากนัก ครั้นตนอายุเท่า พวกเขาเมื่อไร ก็ยอ่ มรุ่ งโรจน์กว่าบิดาอย่าง
แน่นอน
นี่คือความภาคภูมิใจของเขา!
จะมีสกั กี่คนบนโลกที่จะมีความเป็ นเลิศเท่าเขา
แม้บดั นี้หลงเฟยจะได้บรรลุข้ ึนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพระดับสู งสุ ด
แล้วด้วยอายุเพียงน้อยนิดเช่นกัน แต่ผฝู ้ ึ กฌานจํานวนมากก็ติดหล่ม
อยูท่ ี่สถานพลังแห่งนี้ มิอาจบรรลุผา่ นจากขั้นพิภพไปสู่ ข้นั นภาได้
แม้เวลา จะล่วงเลยไปถึงสิ บปี ก็ตาม!
ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นศัตรู ตรงหน้าอยูใ่ นสายตา
ส่ วนอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง...
เด็กสาวอายุได้เพียงสิ บห้าปี ก็บรรลุข้ ึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพระดับ
ตํ่าแล้ว นับว่าเป็ นเรื่ องมหัศจรรย์ยงิ่ น่าเสี ยดายที่อีกประเดี๋ยวนางก็
ต้องถูกฝังกลบอยูท่ ี่นี่ และจะไม่มีใครจดจําความรุ่ งโรจน์ของนางได้
อีกต่อไป!
อนิจจา เทียนเสวียนคิดว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งยังคงเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขั้น
พิภพเท่านั้น หากเรื่ องที่เกิดขึ้น ในสกุลหนิงเป็ นที่ล่วงรู ้ถึงหูเขาแล้ว
ชายวัยกลางคนก็คงจะไม่หน้ามืดตามัวหลงตัวอยูอ่ ย่างนี้
ฝุบ!
หลงเฟยขยับกายไม่เสี ยเวลาคุยโว ไม่นานก็มาปรากฏตัวอยูเ่ บื้องหลัง
เทียนเสวียน ชายหนุ่มสับขวานในมือลงบนคอชายวัยกลางคนด้วย
ดวงตาอาบจิตสังหารแรงกล้า
อย่างไรก็ดี เทียนเสวียนหมุนกายทันควันประหนึ่งว่ามีตาหลังแล้ว
ทุบเข้าที่อกของหลงเฟยจังหวะที่ ชายหนุ่มกําลังจะวาดขวานถึงคอ
ของเขา
ครั้นถูกตีเข้าหลงเฟยก็กระถดถอยหลังไปเล็กน้อย แผลบนหน้าอก
เปิ ดออกอีกครา โลหิ ตไหลซึ มขึ้นอยูบ่ นอกประหนึ่งดอกกุหลาบ
อาบย้อนอาภรณ์ของเขาจนเป็ นสี แดง
“นายท่าน เราเข้าไปช่วยเขาดีหรื อไม่” เยีย่ หลิงนิ่วหน้าหันไปหา
อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งส่ ายศีรษะ “ไม่ตอ้ ง เขารับมือได้”
เขารับมือได้...
ได้ยนิ วาจานางแล้วเยีย่ หลิงก็ชะงักไป จากนั้นมองหลงเฟยอีกครา
ด้วยแววตาที่เปลี่ยนแปลง
ในเมื่อนายท่านพูดแล้ว ก็ยอ่ มแสดงว่าพลังของนักฆ่าผูน้ ้ ีแข็งแกร่ ง
กว่าที่ตนคิดไว้มากนัก! เขาคงต้องมี ไพ่ตายบางอย่างอยูใ่ นมืออย่าง
แน่นอน!
 ตอนที่ 519 พลังของหลงเฟย
“เด็กน้อย คิดว่าตัวเองแน่นกั รึ ” เทียนเสวียนเชิดคางขึ้นจากนั้นเอ่ย
ด้วยท่าทีเหี้ ยมเกรี ยม “ถ้าแน่นกั ก็จงมาปราบข้า!”
หลงเฟยหรี่ ตาลง ประกายอํามหิ ตสว่างวาบขึ้นจากนั้นก็โผเข้าใส่
เทียนเสวียนโดยไม่ลงั เล
“เจ้าอยากล้มเหลวอีกคราอย่างนั้นรึ ” เทียนเสวียนหมุนกายพลางยิม้
เยาะทันใด จากนั้นพุง่ ฝ่ ามือเข้าใส่ ชายหนุ่ม จิตสังหารเปี่ ยมอยูใ่ น
สองตา
อย่างไรก็ดี เมื่อฝ่ ามือพุง่ เข้าใกล้หน้าอกของชายหนุ่มเท่านั้น ร่ างของ
เขาก็พลันกลายเป็ นกลุ่มควัน หายวับไป...
“วิชาล่องหนอย่างนั้นรึ ” เทียนเสวียนชะงัก ครั้นรู ้ตนว่ามีบางอย่าง
ไม่ชอบมาพากลก็พยายามหมุนกายมาต้านจิตสังหารที่วาบขึ้นมาให้
ทัน อย่างไรก็ดี เป็ นที่ประจักษ์วา่ เขาช้าเกินไป
ฉัวะ!
ขวานเล่มนั้นเชือดเฉือนคอเทียนเสวียน แล้วโลหิ ตก็พงุ่ ออกมาอาบ
ย้อมคอของเขาให้เป็ นสี แดงฉาน
“เด็กน้อย เห็นทีขา้ จะประมาทเจ้าเกินไปเสี ยแล้ว” เทียนเสวียนกระ
ถดถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วแตะที่หลังคอตนแต่กเ็ ห็นเพียงโลหิ ต
เต็มฝ่ ามือ จิตสังหารในดวงตายิง่ ฉายแรงกล้า “เจ้าใช้วชิ าล่องหนซ่อน
ตัวจากข้า! แต่ผฝู ้ ึ กฌานขั้นนภากับขั้นพิภพนั้นห่างชั้นกันลิบลับ...”
กล่าวจบ ร่ างเทียนเสวียนก็ลอยขึ้นไปยืนอยูใ่ นอากาศทันควัน
แรกเริ่ มเดิมทีเขาคิดว่าหลงเฟยมิได้คณามือตนแต่อย่างใด จึงมิได้คิด
บินขึ้นไปบนท้องฟ้า ทว่าสู ก้ นั ไปมาก็กลับกลายเป็ นว่าเจ้าเด็กนี่ชกั
จะตึงมือ จึงต้องเรี ยกเขาขึ้นมาสู ก้ นั ข้างบนนี้แทน!
เทียนเสวียนเปล่งเสี ยงหัวเราะอีกครา ตามองลงไปยังหลงเฟยบน
พื้นดิน “หากเจ้าคิดว่าตัวแน่นกั ก็ข้ ึนมาประมือกับข้าบนฟ้านี่”
หากแม่ทพั อวิน๋ อยูท่ ี่นี่คงต้องสาปแช่งความไร้ยางอายของชายวัย
กลางคนยกใหญ่ เขาเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาแท้ ๆ กลับท้าให้ผฝู ้ ึ ก
ฌานขั้นพิภพขึ้นมาประลองกับตนบนท้องฟ้าอย่างนั้นรึ บนผืน
แผ่นดินนี้นอ้ ยนัก ที่จะหาผูใ้ ดไร้ยางอายถึงเพียงนี้ได้
หลงเฟยอมนิ้วมือตนเงียบเชียบจากนั้นผิวปาก ไม่นานก็ได้ยนิ เสี ยง
นกร้องดังแหวกม่านอากาศมา ฝูงชนต่างก็มองขึ้นไปเบื้องบนแล้วก็
เห็นเพียงนกจวี้เฟิ งโผบินเข้ามาจากความว่างเปล่านั้น ด้วยความเร็ ว
ประหนึ่งสายฟ้าฟาด ไม่นานมันก็บินมาตรงหน้าหลงเฟย
หลงเฟยลูบหัวเจ้านกจวี้เฟิ งแผ่วเบาแล้วเอ่ยด้วยความรักใคร่ “เพื่อน
ยาก ข้าขอโทษที่มิได้ให้เจ้าติดตามข้ามายังสกุลเทียน บัดนี้เรามา
ต่อสู ด้ ว้ ยกันเถิด”
ครั้นได้ยนิ วาจาชายหนุ่มแล้วเจ้านกจวี้เฟิ งก็เปล่งเสี ยงเริ งร่ า แล้วหลง
เฟิ งก็โจนขึ้นไปยืนอยูบ่ นหลัง ของเจ้านกใหญ่น้ นั โผทะยานขึ้นสู่
ท้องฟ้าด้วยความรวดเร็ ว
“เจ้าท้าให้ขา้ มาประมือกันบนฟ้าใช่ไหม บัดนี้ขา้ มาแล้ว เราเริ่ มกัน
เลยไหมเล่า” หลงเฟยจ้องมอง เทียนเสวียนด้วยสายตาเย็นยะเยือก
สี หน้าเทียนเสวียนเปลี่ยนด้วยไม่คิดว่าหลงเฟยจะมีนกจวี้เฟิ งอยูใ่ น
ครอบครอง ทว่าก่อนทันเอ่ยปาก อันใด เจ้านกจวี้เฟิ งก็เปล่งเสี ยงร้อง
ลัน่ และตั้งตัวโจมตีเทียนเสวียนเสี ยแล้ว...
“นายท่านขอรับ” เยีย่ หลิงประหลาดใจ “หลงเฟยมีสตั ว์อสู รบินได้
อยูใ่ นมือ ไยจึงได้เกือบถูกฆ่ากันเล่า”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมองดูการประลองกลางอากาศแล้วก็กล่าวว่า “พลังของ
นกจวี้เฟิ งมิได้สูงส่ง แม้หลงเฟย เรี ยกมันมาก็ใช่วา่ จะช่วยอะไรได้
มากมายนัก แทนที่จะพาหลงเฟยหนีจากการตามล่าของสกุลเทียน ก็
คงจะต้องสละชีพอย่างเปล่าประโยชน์เสี ยมากกว่า”
เมื่อครานั้นหลงเฟยบาดเจ็บสาหัส มิได้ต่อสู ไ้ ด้อย่างเต็มที่เช่นครานี้
ดังนั้นแม้เขาจะเรี ยกนกจวี้เฟิ งมา ก็มีแต่จะกระตุน้ เร้าเหล่าผูฝ้ ึ กฌาน
ขั้นนภาจนหนีไม่รอดเสี ยเอง
 ตอนที่ 520 นกจวีเ้ ฟิ ง
โดยปกติแล้วมักใช้นกจวี้เฟิ งเป็ นพาหนะขึ้นสู่ ทอ้ งฟ้า มันมิได้มี
สติปัญญามากนัก รับฟังแต่คาํ สัง่ ของเจ้านายเท่านั้น หาได้คิดปกป้อง
เจ้านายด้วยตัวของมันเองไม่
เยีย่ หลิงผงกศีรษะ จากนั้นหันไปเฝ้าดูการประลองกลางเวหาอีกครา
...
นกจวี้เฟิ งพุง่ ร่ างใหญ่โตของมันเข้าใส่เทียนเสวียนอยูก่ ลางเวหาพร้อม
กับกรี ดเสี ยงร้องสัน่ สะเทือน เลื่อนลัน่ คล้ายฟ้าร้องอื้ออึงอยูข่ า้ งหู
นี่แลความสามารถของนกจวี้เฟิ ง!
แม้ตวั มันมิได้มีพลังสู งส่ ง ทว่าเสี ยงของมันกลับรบกวนจิตใจของ
ศัตรู และทําให้หูของพวกเขาอื้ออึงได้มากทีเดียว
ฝุบ!
บัดนั้นเองหลงเฟยก็กระโจนออกจากหลังของนกจวี้เฟิ งว่องไว
ประหนึ่งสายฟ้าแลบ แล้วปรากฏกายขึ้นเบื้องหลังเทียนเสวียน...
เทียนเสวียนพยายามต้านทานเสี ยงของนกจวี้เฟิ งด้วยพลังฌานทว่าก็
สายเกินแก้ หลงเฟยเตะบั้นท้ายเทียนเสวียนเข้าเต็มรักจนชายวัย
กลางคนกระเด็นร่ วงลงจากผืนฟ้า
จากนั้นหลงเฟยก็กระโจนลงจากกลางเวหาเช่นเดียวกัน กระทืบเท้า
ลงบนหลังของเทียนเสวียน บังเกิดเสี ยงอันดังแล้วหลุมใหญ่ก็
ปรากฏขึ้นบนผืนดิน ทั้งสองร่ วงลงไป
กลุ่มควันกระจายฟุ้งไปทัว่ ทั้งประตูภูผาใหญ่
เทียนเสวียนไอแค่กพลางค่อย ๆ ตะเกียกตะกายขึ้นจากหลุม สองตา
จ้องไปยังดวงหน้าขรึ มของหลงเฟยเขม็งพลางส่ งรอยยิม้ เหยียดเยาะ
“เสี ยงสะเทือนเลื่อนลัน่ ถึงเพียงนี้ ท่านพ่อและผูอ้ าวุโสท่านอื่น ๆ
ของสกุลเทียนย่อมต้องได้ยนิ อย่างแน่นอน รอพวกท่านมาก่อนเถิด
พวกเจ้าได้ตายสนิท!”
อันที่จริ งบัดนี้เทียนเสวียนกําลังสํานึกเสี ยใจว่าตนไม่น่าออกมาแต่
เพียงผูเ้ ดียวเลย เขาควรล่อลวง เจ้าพวกนี้ไปยังประตูใหญ่แห่งภูผา
แล้วสังหารเสี ยด้วยกับดัก! ใครเลยจะคิดเล่าว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมีสมุนทรง
พลัง ถึงเพียงนี้ติดตัว เขาประมือกับผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพแท้ ๆ กลับ
สะบักสะบอมถึงเพียงนี้! หากเรื่ องนี้แพร่ กระจายออกไป ย่อมต้อง
เป็ นความเสื่ อมเกียรติแก่ตวั เขาอย่างร้ายแรง!
ใช่แล้ว! ในสายตาของเทียนเสวียน ตัวเขาผูกติดกับหลงเฟยเสี ยแล้ว
และจะไม่มีวนั ยอมรับว่าตน พ่ายแพ้!
“เสวียนเอ๋ อร์”
บัดนั้นเองก็ได้ยนิ เสี ยงชราดังมาจากด้านหน้า เมื่อได้ยนิ แล้วเทียนเสวียน
ก็ตื่นตัวขึ้นมาทีเดียว มองไปยังชายชราผูก้ า้ วออกมาจากประตูอย่าง
ใจจดใจจ่อ จากนั้นตะเบ็งเสี ยงลัน่ ด้วยความเบิกบานใจ “ท่านพ่อ!”
เบื้องหลังชายชรานั้นคือเหล่าผูอ้ าวุโสแห่งสกุลเทียน พวกเขาจ้องไป
ยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งและพรรคพวกเขม็ง
“คุณหนูอวิน๋ ” ชายชราผงกศีรษะให้แก่เทียนเสวียน จากนั้นหันศีรษะ
ไปทางอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วกล่าวด้วยนํ้าเสี ยงเย็นยะเยือก “ไม่คิดว่าเจ้าทํา
เกินไปหน่อยหรื อ เจ้าสังหารศิษย์สกุลเทียนยังมิพอ ยังได้พยายาม
บุกฝ่ าประตูใหญ่แห่งภูผาของเราเข้ามาอีก! บัดนี้เจ้าก็ได้ปลิดชีพ
ศิษย์สกุลเทียนจนล้มตายหลายคนนัก พวกเรามิเคย ทําร้ายเจ้าเลย
แม้แต่นอ้ ย ไยจึงได้อหังการถึงเพียงนี้ โปรดชี้แจงทีเถิด!”
“ข้าเพียงแต่อยากรู ้วา่ จงหลิงเอ๋ อร์อยูท่ ี่ใด ทว่าเจ้ากลับปฏิเสธไม่ยอม
บอกข้า ข้าจึงต้องหาคําตอบด้วยวิธีของตัวเองเท่านั้น” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยก
มุมปากเผยเป็ นรอยยิม้ ร้ายกาจกล่าว
“จงหลิงเอ๋ อร์คือศิษย์สกุลเทียน เราจะทําอะไรกับนางก็มิใช่กงการ
อะไรของเจ้า เจ้าไม่ตอ้ งเข้ามายุม่ ย่าม” ชายชรานิ่วหน้ากล่าวเย็นชา
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิว้ ขึ้น “นางคือคนของข้า ดังนั้นสกุลเทียน... จะมา
ตัดสิ นชะตานางมิได้!”
“ฮึ่ม!” ชายชราพ่นลมออกจมูก “ถ้าเช่นนั้นก็สาํ แดงฤทธิ์ของเจ้าให้
ข้าดูซิ!”
ดวงตาเทียนเสวียนเป็ นประกายเร้าใจเมื่อเห็นบิดาตนพิโรธ
ในที่สุดท่านพ่อก็คิดสัง่ สอนคนพวกนี้เสี ยที! เขาอยากเห็นจนตัวสัน่
ว่าพวกมันจะต้องตายอย่างน่าอนาถเพียงใด! โดยเฉพาะนางอวิน๋ ลัว่
เฟิ งนัน่ ! นางไม่มีทางต้านทานการโจมตีของท่านพ่อได้แม้แต่ครั้ง
เดียว
ไม่มีทาง!
เพียงแรงเหวีย่ งของท่านพ่อก็สามารถสังหารนางได้ภายในชัว่
พริ บตา!
ตอนที 521 พลังของอวินลัวเฟิ ง (1)

เบืองหน้าประตูใหญ่แห่งภูผา อาภรณ์ขาวของเด็กสาว
ปลิวสะบัดอยูท่ า่ มกลางสายลมกระโชก ริมฝี ปากเผยให้
เห็นรอยโค้งร้ายกาจ นางมองตรงเข้าไปในดวงตาของ
ชายเฒ่า

“ได้!”

เด็กสาวตอบรับวาจายัวยุของชายเฒ่าด้วยถ้อยคําเพียง
หนึงคํา เทียบกับความเกรียวกราดของชายเฒ่าแล้ว
นางมีความสง่างามกว่ามากทีเดียว

1
“โอหังอะไรอย่างนี!”

เหล่าผูอ้ าวุโสสกุลเทียนต่างก็พากันกริวหนัก หมายมัน

ปั นมือจะสังสอนนางเด็กจองหองนีสักหนึงบทเรียน
อย่างไรก็ดี เมือพวกเขาชักอาวุธขึนมาแล้วก็ได้ยินเสียง
เย็นยะเยือกของชายเฒ่าดังกังวานขึน

“พวกเจ้าทังหมด ถอยไป!” ชายเฒ่าหรีตาลงเล็กน้อย

แล้วออกคําสังเย็นชา

ครันได้ยินคําบัญชาแล้วเหล่าผูอ้ าวุโสก็จาํ ใจค่อยๆ ก้าว

ถอยหลังไปยืนอยูเ่ บืองหลังชายเฒ่า

2
“ข้าจะจัดการนางเด็กน้อยผูน้ ีเอง”

ชายชรามองไปยังเด็กสาวผูบ้ ดั นีกําจายปราณร้ายกาจ
ทว่าผ่อนคลายด้วยสายตาทอประกาย เ**◌้ยมเกรียม
ชายเฒ่ามันใจเสียจนมิได้ชกั อาวุธตนขึนมาด้วยซํา จาก
นันโผไปยังอวินลัวเฟิ ง

เพราะเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภา การเคลือนไหวของชาย

ชราจึงได้รวดเร็วนัก! พอฝูงชนรูต้ วั เขาก็ปรากฏตัวต่อ
หน้าอวินลัวเฟิ งเสียแล้ว ฝ่ ามือพุง่ เข้าใส่ดวงหน้างดงาม
ของเด็กสาวเสียงดังฝุบพร้อมด้วยสายลมกระโชก

ตังแต่ตน้ จนถึงบัดนี นางมีทา่ ทีนิงสงบทีเดียว

3
อย่างไรก็ดี ครันฝ่ ามือชายเฒ่ากําลังจะมาถึงตัวนาง เด็ก
สาวก็ยกมุมปากขึนทันควัน...

รอยยิมนันร้ายกาจและจองหองนัก เปรียบดังงูเลือยขึน
จากก้นบึงของผืนดินทําให้ผคู้ นต้องขนพองสยองเกล้า

ตูม!

ชายเฒ่ารวบรวมกําลังฌานทังหมดโจมตีใส่อวินลัวเฟิ ง
สุดตัว รุนแรงเสียจนอากาศรอบตัวเขา เย็นยะเยือกลง
โดยฉับพลัน

4
“ฮ่าๆๆ อวินลัวเฟิ งเอ๋ย นีล่ะผลของการยัวยุสกุลเทียน!”
เทียนเสวียนเปล่งเสียงหัวเราะลัน

ในสายตาของเขา อวินลัวเฟิ งย่อมไม่รอดเงือมมือบิดา

ตน ทว่าไม่ทนั ไรรอยยิมของชายวัยกลางคน ก็แข็งทือ
ดวงตาเบิกออกกว้างด้วยความตกตะลึง จากนันก็จอ้ ง
มองไปยังทีทีอวินลัวเฟิ งยืนอยูด่ ว้ ยสายตา ไม่เชือ จู่ๆ
นางก็อนั ตรธานหายตัวไป!

ใช่แล้ว!

จังหวะทีการโจมตีสดุ กําลังของชายชรากําลังจะถึงตัว
อวินลัวเฟิ งเท่านัน เด็กสาวก็อนั ตรธานหายไปทันใด

5
และปล่อยให้การโจมตีของเขาพุง่ เข้าใส่ตน้ ไม้โบราณ
เบืองหน้าแทน ภายในชัวพริบตา ต้นไม้ใหญ่นนก็
ั โค่นล้ม
ลงส่งฝุ่ นควันคลุง้ ตลบอบอวลไปทัวทังประตูใหญ่แห่ง
ภูผา

“นางไปไหนเสียแล้ว” เหล่าผูอ้ าวุโสแห่งสกุลเทียนต่างก็

พากันตกตะลึงงันไปด้วยเช่นเดียวกัน พวกเขามิอาจเชือ
ได้วา่ จู่ๆ คนธรรมดาจะอันตรธานหายตัวไปได้อย่างไร!
อย่างไรก็ดี ขณะทีฝูงชนกําลังสงสัยอยูน่ นั จู่ๆ ก็มีเสียง
อ่อนแรงดังขึนมาจากทีใดสักแห่ง

“ดูสิ บนฟ้านัน... ใช่อวินลัวเฟิ งหรือไม่”

6
ได้ยินดังนันทุกคนก็เงยหน้าขึนไปมองผืนฟ้าสีคราม...

ท่ามกลางนภานางยืนอยูต่ รงนัน มือไพล่หลังอาภรณ์

ขาวพลิวไหวแผ่ว เป็ นฉากอันงดงามเสียจนผูค้ นต่างก็
ลืมหายใจ

“ผ... ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาอย่างนันรึ”

“อนิจจา นางคือผูฝ้ ึ กฌานขันนภาหรอกหรือนี ผูฝ้ ึ กฌาน

ขันนภาอายุสบิ ห้าปี อย่างนันรึ! น่าเสียดายเหลือเกินที
นางมิใช่คนของสกุลเทียน”

เหล่าผูอ้ าวุโสแห่งสกุลเทียนต่างก็พากันนิงงันไป นาง

7
ลอยอยูก่ ลางเวหาได้! เรืองนีบ่งบอกอะไร หมายความว่า
เด็กสาวผูน้ ีอายุเพียงสิบห้าปี ก็บรรลุเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขัน
นภาได้แล้วน่ะสิ!

บนโลกนีมีเด็กน้อยอายุสบิ ห้าปี ทีบรรลุขนเป็

ึ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันนภาแล้วอยูจ่ ริงอย่างนันรึ

ท่ามกลางฝูงชนเทียนเสวียนมีอาการสาหัสทีสุด ดวง
หน้าของเขาแข็งทือ และร่างกายก็สนจนตั
ั วโยน ชายวัย
กลางคนคิดมาตลอดว่าไม่มีใครเทียบเทียมตนได้ ด้วย
สามารถบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาตังแต่อายุยงั
น้อย!

8
9
ตอนที 522 พลังของอวินลัวเฟิ ง (2)

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กสาวอายุสบิ ห้าปี จะบรรลุขนึ

เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาได้!

“เสวียนเอ๋อร์!” สีหน้าชายเฒ่าหม่นลง “ไหนเจ้าบอกว่า

อวินลัวเฟิ งเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ ไยบัดนีนางจึงได้
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้วเล่า”

เทียนเสวียนตอบรับด้วยรอยยิมล้า “ท่านพ่อ เมือไม่กี

เดือนทีผ่านมานางยังเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับ
ตําจริง ข้าเองก็ไม่รูว้ า่ เหตุใดบัดนีนางจึงเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันนภาไปเสียแล้ว”

10
เผียะ!

ชายเฒ่าตบหน้าเทียนเสวียนจากนันตะเบ็งเสียงเย็นยะ
เยือก “เจ้าไม่รูอ้ ย่างนันรึ กล้าดีอย่างไรมาบอกว่าเจ้าไม่รู ้
เจ้ากําลังจะบอกข้าอย่างนันรึวา่ อวินลัวเฟิ งบรรลุจากขัน
พิภพขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาได้ภายในเวลาเพียง ไม่กี
เดือน เจ้าคิดว่าข้าโง่นกั หรือ”

ต่อให้เทพวิญญาณจุติลงมาเกิดก็ไม่สามารถบรรลุจาก
ขันพิภพขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาได้ภายใน ชัวเวลาเพียง
ไม่กีเดือน! ไม่ตอ้ งกล่าวถึงอวินลัวเฟิ งซึงเป็ นเพียง
มนุษย์! ด้วยเหตุนีชายชราจึงสงสัยในตัว เทียนเสวียน!

11
“ข้าจัดการนางคนนีก่อนเถิดแล้วจะมาคิดบัญชีกบั เจ้า!”
ชายเฒ่าเหลือบแลเทียนเสวียนด้วยแวว เ**◌้ยมเกรียม
นําเสียงหรือก็เย็นชาห่างเหิน

จากนันเขาก็หนั ไปทางอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวเสียงเย็น

“คุณหนูอวิน พรสวรรค์ของเจ้ายอดเยียมทีเดียว หากเจ้า
มิได้สงั หารศิษย์สกุลเทียนไปมากมายถึงเพียงนี บางที
ข้าอาจเชิญให้เจ้ามาเข้าร่วมกับสกุลเรา”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “ต่อให้ขา้ มิได้สงั หารคนสกุลเทียน

ไป ข้าก็ไม่เข้าพวกกับเจ้าหรอก!”

12
ต่อให้พวกเขามิได้จบั ตัวจงหลิงเอ๋อร์ไป นางก็ยงั ไม่คิดว่า
สกุลเทียนน่าคบหาอยูด่ ี เพราะเทียนหยานันเอง! แม้มิ
รับเทียนหยาเป็ นศิษย์ ตาเฒ่าก็ยงั เป็ นสหายเก่าแก่
แล้วจะให้นางเข้าร่วมกับสกุลเทียนซึงทําร้ายเทียนหยา
เอาไว้ได้อย่างไร

“ฮ่าๆ เจ้าเด็กน้อย ช่างจองหองยิงนัก” ได้ยินวาจานาง

แล้วชายชราก็โกรธจัดเสียจนต้องเปล่งเสียง หัวเราะ “แต่
ไหนข้าดูหน่อยซิวา่ หลังจากนีเจ้าจะยังลอยหน้าลอยตา
เปล่งวาจาเช่นนันได้อยูอ่ ีกหรือไม่”

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลชายเฒ่าด้วยดวงตาฉายรอยยิม
จากนันกล่าวว่า “ข้ากําลังรีบ เพือให้ประหยัดเวลา ไย
พวกเจ้าไม่ดาหน้ากันเข้ามาทีเดียวเล่า”
13
ชายเฒ่ารูฤ้ ทธิความอหังการของอวินลัวเฟิ งแล้ว ทว่าบัด
นีเขาเพิงตระหนักได้วา่ ตนยังรูจ้ กั นางไม่ดีพอ

ความโอหังของนางเกินจินตนาการของเขาไปเสียแล้ว!

นางเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับตํา คิดอย่างไรจะ

ต่อกรกับผูฝ้ ึ กฌานขันนภาหลายคนในคราเดียว มิหนํา
ซําตัวเขาเองก็ยงั เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลาง!

“อวินลัวเฟิ ง! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใคร กล้าดีอย่างไรมา

หยามหมินสกุลเทียนเช่นนี!”

14
เหล่าผูอ้ าวุโสสกุลเทียนอดรนทนไม่ไหวกับคํายัวยุของอ
วินลัวเฟิ ง ต่างก็ชกั อาวุธขึนมาสายตาจดจ้องมองเด็ก
สาวกลางเวหาเขม็ง

“เจ้ามีพรสวรรค์เป็ นเลิศเรืองนันถูกต้อง แต่การทีเจ้าจะ

ต่อกรกับเหล่านายท่านสกุลเทียนในคราเดียวกันนันเป็ น
ไปไม่ได้!”

“นายท่าน ในเมือนางลันวาจาแล้วเราจะมัวรออะไรอยู่
หากไม่สงสอนนางเสี
ั ยบ้างก็คงไม่รูส้ าํ นึก!”

ดวงตาเทียนเสวียนก็ทะมึนลงเช่นเดียวกัน เขาบิดริม
ฝี ปากด้วยแววกระหายเลือดในดวงตาแล้ว กล่าวว่า

15
“ท่านพ่อ โปรดอนุญาตให้ขา้ เข้าร่วมการต่อสูด้ ว้ ยเถิด!”

เขาอยากจัดการอวินลัวเฟิ งอยูน่ านแล้ว ทว่าก็เกรงกลัว

พลังของนาง! บัดนีเขาลิงโลดนัก ด้วยนางกลับเป็ นผูย้ ืน
ข้อเสนอต่อกรกับเหล่านายท่านสกุลเทียนทังหมดในครา
เดียวด้วยตัวเอง! เป็ นโอกาสอันงามนัก มิใช่หรือ

“เป็ นการไม่สมควร” แม้ใจถูกแผดเผาด้วยเพลิงพิโรธ

ชายชราก็ยงั หยุดเหล่าผูค้ นนันไว้เพือรักษาหน้าตาของ
สกุล “หากเรืองแพร่กระจายออกไปว่าเรารุมเด็กน้อยตัว
คนเดียว ชือเสียงสกุลเทียนจะป่ นปี เอาได้”

16
ตอนที 523 ต่อสูห้ ลังชนฝาเช่นนางพญา (1)

ครันถูกชายชราห้ามทัพเอาไว้ก็ไม่มีใครกล้าเปล่งวาจา
อันใดต่อ จากนันพวกเขาก็ได้แต่จอ้ งไปยัง อวินลัวเฟิ ง
เขม็ง

“นางแพศยา คราวนีเจ้ารอดตัวไป! หากคราวหน้ายัง

จองหองอีกอย่าหาว่าพวกข้าไม่เตือน!”

อย่างไรก็ดี ครันได้ยินถ้อยคําพวกเขาแล้วอวินลัวเฟิ งก็

17
ยกริมฝี ปากขึนแย้มยิม ดวงหน้าเย่อหยิง เช่นนางพญา
“อย่าทําให้ขา้ เสียเวลา พวกเจ้าบุกกันเข้ามาทีเดียว
เพียงชัวก้านธูปดับก็เรียบร้อย”

แม้นาเสี
ํ ยงนางนุ่มนวล แต่ถอ้ ยคํานันระคายหูคนทุกผู้
ในสกุลเทียนยิงนัก

“นายท่าน อย่าได้ออกตัวแทนนางอีกต่อไปเลย นาง

ฟั นเฟื อนไปแล้ว เรามาสังสอนบทเรียนนางกัน เสีย
หน่อยเถิด!”

“เห็นแก่ความยุติธรรม เราอุตส่าห์ให้ประมือกันตัวต่อตัว
แท้ๆ แต่นางกลับโอหังถือดีนกั ! กล้าดีอย่างไรมาพูดว่า

18
จะจัดการพวกเราในชัวเวลาก้านธูปดับ!”

อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ข้าพูดผิดไป มิใช่กา้ นธูปดับดอก

เพียงครึงเค่อ [ 1 ] ก็เหลือเฟื อ”

ตูม!

คราวนีแม้แต่ชายชราเองก็ทนมิไหวอีกต่อไป ไม่ตอ้ งพูด

ถึงคนอืนๆ ในสกุลเทียน

“ดี ยอดเยียมมาก ข้ามีชีวิตอยูม่ าหลายปี ดีดกั นัก ได้พบ

เห็นยอดอัจฉริยะมากมาย แต่ไม่เคยเห็นใครโอหังถือดี
เช่นเจ้ามาก่อน! หากกระสันอยากให้พวกเราบุกกันเข้า
19
ไปนักพวกข้าก็จะสนองให้! ไปกันเถิด พวกเราจงปลิด
ชีพนางทีนีเดียวนีให้รูแ้ ล้วรูร้ อด!”

“ขอรับนายท่าน!”

ครันได้ยินวาจาชายเฒ่าแล้วผูค้ นสกุลเทียนต่างก็มองไป
ยังอวินลัวเฟิ งด้วยแววเ**◌้ยมเกรียม จากนัน พากัน
เหาะขึนไปสูเ่ วหาล้อมรอบตัวอวินลัวเฟิ งไว้...

รังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ นไปทัวทุกอณู แรงกดดันมหาศาลแพร่

กระจายและค่อยๆ ซึมผ่านเข้าไปทัวทังผืนฟ้า หนักหน่วง
เสียจนผูค้ นทียืนอยูด่ า้ นล่างใครแกร่งไม่พอก็พากันหอบ
หายใจติดขัด

20
หลงเฟยกําหมัดแน่นด้วยความวิตก ในดวงตาฉายความ
เป็ นห่วงชัดเจน “นายท่านจะเป็ นอันตรายหรือไม่”

แม้อวินลัวเฟิ งจะเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา แต่นางก็กาํ ลัง

เผชิญหน้ากับผูฝ้ ึ กฌานขันนภาเป็ นดงด้วย ตัวคนเดียว!
มิหนําซําหนึงในนันยังเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลาง
แล้วนางจะรับมือกับยอดฝี มือจํานวนมากถึงเพียงนันใน
คราเดียวได้อย่างไร

“อย่าห่วงไปเลย” ชิงเหยียนตอบด้วยรอยยิม “เจ้าจําไว้

อย่างเดียวว่าคุณหนูไม่มีวนั ต่อสูใ้ นสนามรบทีไม่แน่นอน
หากคุณหนูลนวาจาแล้
ั วก็หมายความว่าคุณหนูทาํ ได้

21
จงศรัทธาในตัวคุณหนูหน่อยเถิด”

จงศรัทธาในตัวคุณหนูหน่อยเถิด...

ถ้อยคําชิงเหยียนทําให้หลงเฟยสงบจิตสงบใจลงได้ราว
ต้องมนต์ กระทังตัวชายหนุ่มเองก็หาได้รูต้ วั ไม่วา่ เริมที
จะเชือใจเด็กสาวผูแ้ ข็งแกร่งคนนีอย่างทีชิงเหยียนและ
เยียหลิงเชือใจตังแต่เมือใด

ราวกับว่าบนโลกนีไม่มีสงใดที
ิ นางทําไม่ได้!

ท่ามกลางเวหานัน เด็กสาวเพ่งพิศไปยังเหล่าผูค้ นทีล้อม

รอบกายด้วยท่าทีสงบนิง รอยยิมแขวนลอยอยูเ่ หนือริม
22
ฝี ปาก ท่ามกลางสายตาอํามหิตหลายคูน่ างยังคงใจเย็น
เช่นเดิมอยูไ่ ด้ อาภรณ์ขาวราวหิมะปลิวสไวอยูใ่ นสายลม
อ่อน งดงามดุจดังบัวขาวแย้มพราย

“ข้าจะไม่ใช้มือในการต่อสูค้ รังนี”

โอหังอย่างนางพญา!

ไม่เพียงแต่นางเป็ นรองอยูห่ ลายขุม ยังได้เกทับไว้ดว้ ยว่า

จะจัดการพวกเขาในชัวก้านธูปดับ แล้วบัดนีก็ยงั จะ
กล่าวอีกว่าจะไม่ใช้มือในการต่อสู้ แล้วพวกเขาจะทนต่อ
การยัวยุอนั เสียดหูนีได้อย่างไร วาจาอวินลัวเฟิ ง ยังมิทนั
จากจาง เหล่าผูค้ นสกุลเทียนก็เกรียวกราดพุง่ เข้าใส่

23
อวินลัวเฟิ งด้วยแรงพิโรธหนัก จิตสังหารลุกโชนอยูใ่ นตา

อวินลัวเฟิ งขยับกายเล็กน้อย โจนหลบการโจมตีของนาย

ใหญ่เทียนผูว้ อ่ งไวทีสุด จากนันพุง่ เข้าไปยัง ผูอ้ าวุโสคน
อืนๆ

ตูม!

วิชาโจมตีวิญญาณของนางอัดกระแทกจิตของคนผูน้ นั
ทําให้เขาสมองขาวโพลนไป เด็กสาวขยับขา เตะเขาร่วง
ลงจากกลางเวหา...

24
------

[ 1 ] 1 เค่อ เท่ากับ 15 นาที

25
ตอนที 524 ต่อสูห้ ลังชนฝาเช่นนางพญา (2)

ลูกเตะของนางทรงพลังนักจนชายผูท้ ีถูกเตะบาดเจ็บ
สาหัส แม้ไม่พิการต่อจากนีก็มิอาจสูร้ บได้อีก จากนัน
เด็กสาวก็ทาํ ซําวิธีการดังกล่าว โจนหลบการโจมตีของ
นายใหญ่เทียนแล้วโจมตีผอู้ าวุโสคนอืนๆ ซึงเป็ นเพียงผู้
ฝึ กฌานขันนภาระดับตํา

ผ่านไปครูห่ นึงเหล่าผูอ้ าวุโสทังหมดก็ถกู เด็กสาวเตะร่วง

ลงจากเวหา เหลือเพียงชายชราและเทียนเสวียนอยูบ่ น
ผืนนภา

26
“เจ้า... เจ้าเป็ นตัวอะไรกัน” เทียนเสวียนกายสันด้วย
ความหวาดหวัน แล้วชายวัยกลางคนก็กดั ริมฝี ปากขาว
ซีดพลางเอ่ยถาม “ไยเหล่าผูอ้ าวุโสจึงได้ถกู เจ้ากําราบลง
ราบคาบ เจ้าทําอะไรกับพวกเขากันแน่”

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย จากนันแย้มรอยยิมร้าย

“ข้าทําอะไรกับพวกเขาอย่างนันรึ ไยไม่ลองดู ด้วยตัวเอง
เล่า”

ขณะเทียนเสวียนยิงสะพรึงหนักก็บงั เกิดเสียงดังสนันขึน
ในใจ และก่อนทีชายวัยกลางคนจะทันตอบโต้อนั ใดก็ถกู
เตะเข้าให้ทีกลางอกเต็มรักเสียแล้ว ชัวพริบตาเขาก็รูส้ กึ
ถึงความเจ็บเสียดอยูใ่ นอวัยวะภายใน กระอักโลหิตออก
27
มากองใหญ่มิอาจรังตนมิให้รว่ งลงสูพ่ ืนดิน

อันทีจริงอวินลัวเฟิ งจะไม่ใช้วิชาโจมตีวิญญาณเพือเผด็จ
ศึกก็ยอ่ มได้ แต่นางมิอยากเสียเวลา จึงตัดสินใจจัดการ
คนเหล่านีอย่างรวดเร็วทีสุด

ชายชราหน้าซีดเผือด มือกําหมัดแน่นสันระริก ดวงตา

จดจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็งจากนันกล่าวเสียงเย็น “เด็กน้อย
ข้าประมาทเจ้าไปจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทําร้ายคน
ของข้าทังๆ ทีถูกข้าโจมตีอยูไ่ ด้มากถึงเพียงนี”

ชายชรามิพงึ ใจเป็ นอย่างยิง!

28
เขาบุกโจมตีอวินลัวเฟิ งเต็มกําลัง ทว่ากลับไม่ถกู ตัวเด็ก
สาวเลยแม้แต่นอ้ ย! มิหนําซํานางยังปราบ เหล่าผูอ้ าวุโส
สกุลเทียนลงเสียหมดสิน

ทําเช่นนีเท่ากับตบหน้ากันชัดๆ!

คิดแล้วชายชราก็รูส้ กึ เจ็บแปลบทีแก้ม แล้วมุมปากก็

กระตุก

“คราวนีก็เหลือเจ้าแต่เพียงผูเ้ ดียวแล้ว” ดวงตาอวินลัว

เฟิ งค่อยๆ เบนไปยังชายเฒ่าแล้วนางก็ไล่ตอ้ นเขา “ข้า
จัดการเจ้าพวกบัดซบคนอืนๆ ก่อนเพือทีจะได้ไม่เสีย
เวลา คราวนีก็ถงึ ตาเจ้าแล้ว”

29
เสียงของนางดังลงมาจากฟ้า มิได้สงู หรือตํา

ครันได้ยินวาจานางเหล่าผูอ้ าวุโสสกุลเทียนก็พากันอับ
จนถ้อยคําแม้ใจถูกแผดเผาด้วยเพลิงพิโรธ ด้วยแม้ทกุ
คนรุมนางก็มิอาจปราบเด็กสาวลงได้!

“ฮ่าๆ” ชายเฒ่ายิมเยาะ “จะอย่างไรข้าก็ยงั เป็ นผูฝ้ ึ ก

ฌานขันนภา แม้ขา้ ปลิดชีพเจ้ามิได้ เจ้าเองก็สงั หารข้า
ไม่ได้เช่นเดียวกัน! เอาล่ะ ไหนเจ้าบอกว่าจะจัดการพวก
เราภายในครึงเค่อมิใช่หรือ นีก็เกือบจะครบแล้ว หากเจ้า
ปราบข้าลงมิได้ก่อนหมดเวลา ก็จะถือว่าเจ้าแพ้”

30
ชายเฒ่านิงไปครูห่ นึง จากนันกล่าวต่อว่า “หากเจ้าพ่าย
แพ้ เจ้าต้องคุกเข่าลงหมอบกราบต่อหน้าข้า และรับใช้
สกุลเทียนในฐานะทาส! อยูเ่ ป็ นทาสรับใช้พวกเราไป
ตลอดชีวิต!”

เสียงนันลอยลมกังวานไปทัวทังภูผา ครันได้ยินวาจานัน
แล้วหลงเฟยก็สะดุง้

ไอ้เฒ่านีชักจะหน้าด้านหน้าทนเกินไปแล้ว! หากนาย
ท่านไม่สามารถปราบพวกมันลงได้ทงหมดภายในครึ
ั ง
เค่อ จะถือว่านายท่านพ่ายแพ้อย่างนันหรือ จากนันนาย
ท่านต้องอยูร่ บั ใช้เป็ นทาสสกุลเทียนอย่างนันหรือ

31
มันมีหน้าลันวาจาเช่นนันได้อย่างไร ในเมือพวกมันทัง
หมดรวมกันยังมิอาจล้มนายท่านลงได้

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลชายเฒ่า “ข้าไม่เคยยอมรับคําท้าที

ไม่ยตุ ิธรรม!”

“ฮ่าๆ” ชายเฒ่ายกมุมปากขึนยิมเยาะ “คราวนีกลัวขึน

มาแล้วรึ สายไปแล้ว! การสนทนาของเราทําเอาเสียเวลา
ไปมาก หากเจ้าไม่รบี เร่งมือเข้าก็จะหมดเวลาเอานะ”

32
ตอนที 525 ภัยคุกคามอย่างนันรึ (1)

อวินลัวเฟิ งเผยยิมบาง “เมือข้าบอกว่าข้าไม่ยอมรับคํา

ท้าทีไม่ยตุ ิธรรม ข้าหมายถึงข้าไม่มีวนั พนัน ขันต่อข้าง
เดียว หากข้าปราบเจ้าลงได้ภายในเวลาทีกําหนด เจ้าจะ
ให้อะไรแก่ขา้ เล่า”

“ฮ่าๆ” ชายเฒ่าเปล่งเสียงหัวเราะลันด้วยท่าทีมนใจเป็
ั น
ทีประจักษ์ “ข้าจะให้เจ้าลงโทษข้าตามใจปรารถนา!”

“ข้ามิได้สนใจในตัวเจ้า” อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่ว “อย่างนี

ไหมเล่า ทุกคนในสกุลเทียนต้องลงจาก ยอดภูผาไปยัง

33
ฐานด้วยการคลานเข่า ในทุกย่างก้าว พวกเจ้าต้องหยาม
หมินตัวเองหนึงครัง ยิงแรงเท่าไรยิงดี หากยังแรงไม่พอ
พวกเจ้าต้องเริมต้นใหม่ทงหมดอี
ั กครัง”

“เจ้า...” ชายเฒ่าสีหน้าเปลียน จากนันก็เอ่ยเสียงแข็ง

“ไม่คิดว่ามันโหดร้ายไปหน่อยรึ”

“นีเป็ นแค่สว่ นหนึง” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมร้าย “ประการ

ทีสอง ข้าต้องการให้จงหลิงเอ๋อร์ปรากฏตัวขึนโดยไร้รอย
ขีดข่วน! เส้นผมหรือเส้นขนของนางหายไปกีเส้น ข้าก็จะ
สังหารคนตามจํานวนเท่านัน!”

สีหน้าชายชรายิงดูมิได้ แล้วประกายมาดร้ายก็สว่างวาบ

34
ขึนในสองตา

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้ายืนคําท้าเพียงหนึงประการ ไยเจ้าให้

ถึงสอง มันจะโกงกันไปหน่อยแล้ว!”

อวินลัวเฟิ งกะพริบตา “เจ้าก็รูจ้ กั คําว่ายุติธรรมเหมือน

กันหรือ หากเจ้าคิดว่ามันไม่ยตุ ิธรรม ก็เปลียนคําท้าเป็ น
จนกว่าใครคนหนึงจะถูกปราบลงก็ยอ่ มได้ ว่าอย่างไร
เล่า อีกประการ เงือนไขข้อทีสองของข้าน่ะหรือ นันไม่ใช่
ส่วนหนึงของคําท้า ข้าเพียงแต่แจ้งเจ้าเอาไว้เท่านัน!”

หากนางต้องการสังหารผูใ้ ดสกุลเทียนย่อมไม่มีทางหยุด
นางได้ ดังนัน ประโยคดังกล่าวเป็ นเพียงการแจ้งข่าวสาร

35
ให้สกุลเทียนได้รบั รูเ้ ท่านัน หาใช่สว่ นหนึงของคําท้าไม่!

ชายเฒ่าพ่นลมออกจมูกเยาะ “อวินลัวเฟิ ง เจ้าเกรงกลัว

ข้าตามคาด คราวนีอยากเปลียนเงือนไขขึนมาแล้วสินะ!
เสียใจด้วย ข้าไม่ทาํ ตาม และข้ายอมรับเงือนไขของเจ้า!
เอาล่ะ เวลาครึงเค่อใกล้หมดลงแล้วไหนขอดูซิวา่ เจ้าจะ
ล้มข้าได้อย่างไร!”

แม้อวินลัวเฟิ งจะปราบเหล่าผูอ้ าวุโสสกุลเทียนจนหมด

สินภายในระยะเวลาอันสัน ก็มิได้หมายความว่านางจะ
โค่นเขาลงด้วยเวลาทีเหลือได้

สําหรับเขาแล้วก็เพียงแต่ตอ้ งหลบวิชาของนางให้ได้เท่า

36
นัน แค่นนก็
ั เพียงพอทีจะยือเวลาไปจนหมดครึงเค่อ!

“แล้วอย่าลืมทีเจ้าพูดเอาไว้ก่อนหน้าว่าจะไม่ใช้มือทัง
สองข้าง!” ชายเฒ่ากล่าวอย่างไร้ยางอาย

หลงเฟยเห็นชายเฒ่าดังนันก็โกรธขึงเป็ นอย่างมาก
อย่างนีเองจึงได้ทาํ สิงนันลงไปได้ ไม่มีผใู้ ด ไร้ยางอายได้
ถึงเพียงนีอีกแล้ว

อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งทีอยูใ่ นลานประลองกลับเผย

เพียงรอยยิมอ่อนจากนันกล่าวว่า “ได้เลย!”

เห็นท่าทีมนอกมั
ั นใจมิสะทกสะท้านของเด็กสาวแล้ว
37
ชายเฒ่าก็ชกั ใจไม่ดีขนมาโดยฉั
ึ บพลัน อย่างไรก็ดี บัดนี
คําท้าของตนเป็ นทียอมรับแล้ว ก็จาํ ต้องทําตามมิอาจ
กลืนนําลายตัวเองได้

เช่นนันเองชายชราจึงได้แต่กดั ฟั นแล้วกล่าวว่า “ถ้าเช่น

นันก็เริมกันได้!”

โอ!

กล่าวจบชายเฒ่าก็มิได้เข้าปะทะแลกกับเด็กสาว กลับ
หมุนกายหันหนีไป

บัดนันเองร่างของอวินลัวเฟิ งก็ไล่ตามชายชราไปว่องไว
38
ประหนึงสายฟ้าแลบ

ครันเห็นเด็กสาวใกล้จะมาถึงตัวชายเฒ่าก็รบี หมุน
กายกลับทันใด แล้วแสงแห่งกระบีก็ฟันแหวกอากาศลง
มาพุง่ ตรงไปยังเด็กสาว

อวินลัวเฟิ งเอนกายไปด้านหนึงเพือหลบลําแสงนัน ระยะ

ห่างระหว่างทังสองจึงเพิมขึนเล็กน้อย...

“โฮ่ๆ” ชายเฒ่าเหลือบแลอวินลัวเฟิ งทีกําลังไล่ตามหลัง

มาอีกครังด้วยรอยยิมเยาะทีมุมปาก “เด็กน้อย เจ้ายัง
อ่อนต่อโลกนัก รับคําท้าของข้าโดยง่าย! ข้าต้องชนะการ
พนันครังนีอย่างแน่นอน”

39
กล่าวจบ ร่างสีขาวก็พลันปรากฏขึนต่อหน้าเขาทันใด
ขวางทางชายเฒ่าเอาไว้ “อย่างนันหรือ”

40
ตอนที 526 ขู่กนั อย่างนันรึ (2)

“เจ้า...” ชายเฒ่าชะงักงันไป แลมองอวินลัวเฟิ งด้วย

ความตกตะลึงไม่เชือสายตา “เจ้ามาอยูข่ า้ งหน้าข้าได้
อย่างไร”

เขาอุตส่าห์ยืดระยะห่างกับนางออกไปนิดหนึงแล้ว ทว่า
ละสายตาไปเพียงครูเ่ ดียวนางกลับมาถึงตัวเขาได้อย่าง
ไร
41
อวินลัวเฟิ งจ้องตอบสายตาสะพรึงของชายชราและยัก
ไหล่ “ก่อนหน้านีข้าเพียงแต่เล่นกับเจ้าเท่านัน”

ให้ความหวัง หลังจากนันผลักให้รว่ งลงสูค่ วามสินหวัง นี

แลคือการชําระแค้นของนาง!

ตูม!

ชายชราถูกวิชาโจมตีวิญญาณเข้าอย่างจังอีกครา

แต่จะอย่างไรเขาก็เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลาง

จึงฟื นคืนสติได้ภายในชัวพริบตา ทว่าชัวพริบตาดังกล่าว
42
ก็นานพอให้อวินลัวเฟิ งเตะเสยใบหน้าเขาอย่างไร้ปรานี
จนชายเฒ่ากายเซถอยหลังไป แรงเสียดสี จากเรียวขา
ปะทะอากาศก่อให้เกิดประกายไฟขึนเป็ นสาย

“อวินลัวเฟิ ง!” ชายชราหน้าซีดเผือด “เจ้าใช้วิชาโจมตี

วิญญาณได้ดว้ ยรึ”

คราวนีเขาประมาทนางเกินไปจริง ไม่เคยคิดเลยว่า
อวินลัวเฟิ งไม่เพียงแต่เร็ว แต่ยงั รูจ้ กั ใช้วิชาโจมตี
วิญญาณอีกด้วย! อย่างนีเองเหล่าคนสกุลเทียนจึงได้ถกู
นางปราบลงภายในชัวพริบตา

อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบรับคําเขาแต่อย่างใด แล้วกายนางก็

43
หายวับไปปรากฏตัวอยูด่ า้ นหลังชายเฒ่า อีกครา ชัว
ขณะทีหมุนกายกลับก็ถกู โจมตีวิญญาณอีกครังเสียแล้ว
จากนันเรียวขาของเด็กสาวก็เหวียงเข้าใส่แผ่นหลังส่วน
ล่างของเขาจนต้องร้องเสียงหลง

ฉากต่อมาคือการรุมตีขา้ งเดียว!

วิชาอย่างโจมตีวิญญาณแรกเริมเดิมทีก็ถือเป็ นการโกง
กันซึงๆ หน้าอยูแ่ ล้ว! หากเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับสูง
สุด ชายชราก็ยงั จะสามารถต้านทานวิชาดังกล่าวเอาไว้
ได้ น่าเสียดายทีเขายังแข็งแกร่งไม่พอ ครันเด็กสาวใช้
วิชาทีไรจึงต้องเจ็บตัวกลับมาทุกทีไป

44
“ใกล้หมดเวลาแล้ว”

อวินลัวเฟิ งแหงนหน้ามองฟ้าแล้วก็ยงการโจมตี
ั จากนัน
เตะชายชราเข้าเต็มรักเสียงดังสนัน ส่งกาย แก่เฒ่าลงสู่
พืนดินเกิดเป็ นหลุมขนาดใหญ่

หลังการประลองครังนีจบสินลงก็เกิดหลุมขึนมากมายเห
ลือคณานับปกคลุมทัวทังเส้นทางภูผา และในทุกๆ หลุม
ต่างก็ปรากฏร่างคนนอนร้องโอดโอยครําครวญอยูร่ าไป
ํ

“เพราะเหตุใด” ชายเฒ่าจิกปลายนิวลึกลงไปในผืนดิน
ดวงตาเกรียวกราดจ้องไปยังเด็กสาวผูค้ อ่ ยๆ ร่อนลง
จากกลางเวหาเขม็ง เอ่ยถามด้วยนําเสียงลอดไรฟั น

45
“เจ้าจัดการพวกเขาในคราวเดียว ไยต้องทรมานข้า ถึง
เพียงนี”

ในเวลาเช่นนีเองชายเฒ่าจึงได้ตระหนักในทีสุดว่า
อวินลัวเฟิ งสามารถกําราบเขาภายในชัวพริบตา ได้ดว้ ย
วิชาโจมตีวิญญาณเพียงครังเดียว ทว่านางก็เลือกทีจะ
ไม่ทาํ เช่นนัน กลับยัวเย้าเขาประหนึงแมวไล่จบั หนูแทน

อวินลัวเฟิ งยืนคําอยูเ่ หนือชายเฒ่าแล้วทอดสายตามอง

ลงไป “เพือระบายความแค้นให้แก่ใครคนหนึง!”

ก่อนมาสกุลเทียนนางได้ตรวจสอบประวัติสมาชิกทุกคน
ในสกุลจนหมดสิน!

46
ชายชราผูน้ ีคือนายใหญ่สกุลเทียน และยังเป็ นน้องชาย
คลานตามกันมาของเทียนหยา ทว่าเขากลับ ทําร้าย
เทียนหยาเมือกาลก่อน! นางจึงได้ทรมานชายเฒ่าเช่นนี
ก็ดว้ ยต้องการระบายความโกรธแค้นแทนเทียนหยานัน
เอง

หลงเฟยมองดูอวินลัวเฟิ งด้วยความเทิดทูนบูชา รูแ้ ล้วว่า

คราวนีตนเลือกติดตามคนไม่ผิดแน่ แม้นายท่านจะล่วงรู ้
เข้านางก็ยอ่ มสนับสนุนให้เขาติดตามเด็กสาวต่อไป
อย่างแน่นอน

“ข้าชนะพนันในเวลาทีกําหนด” อวินลัวเฟิ งเชิดคางขึน

เล็กน้อย “เช่นนันเจ้าก็ควรทําตามข้อตกลง บัดเดียวนี
47
ให้สมาชิกสกุลเทียนทังหมดคุกเข่าคลานลงจากเขาใช่
ไหมเล่า”

ทันใดนันเองชายเฒ่าก็ตงตั
ั วหัวเราะ รอยยิมเผยให้เห็น
แววอํามหิตพลางกล่าวชัดถ้อยชัดคําว่า “ฝันไปเถอะ ต่อ
ให้ขา้ ตายก็ไม่ยอมทนถูกหมินเกียรติเช่นนันแน่! ที
สําคัญ เจ้าฆ่าข้ามิได้หรอก!”

ตอนที 527 ขู่กนั อย่างนันรึ (3)

48
ครันได้เห็นสีหน้ามันอกมันใจของชายเฒ่าแล้วอวินลัว
เฟิ งก็หรีเนตรลงเล็กน้อยพลางเผยยิม “เแน่ใจรึ”

วาจาสามคําของนางทรงพลังกังวาน ก้องสะท้อนไปทัว
ทังเส้นทางภูผานีทีเต็มไปด้วยหลุมบ่อ

ดวงตาชายเฒ่าทะมึนลงเล็กน้อย เขายันกายขึนคลาน
จากหลุมก่อนประกาศเสียงแข็งว่า “อวินลัวเฟิ ง หากเจ้า
ต้องการตัวจงหลิงเอ๋อร์นกั ก็จงคุกเข่าลงขอร้องต่อหน้า
ข้าสิ บางทีขา้ อาจจะใจดีปล่อยนางไปก็ได้!” ดวงหน้า
ชรานันประดับรอยยิมพึงใจพลางเหลือบแลไปยังเด็ก
สาวด้วยท่าทียะโส

49
ตามคาด ครันได้ยินวาจาชายชราแล้ว อวินลัวเฟิ งผู้
กําลังย่างสามขุมเข้ามาก็ชะงักเท้าจ้องมองเขาเขม็ง

ชายเฒ่าเปล่งเสียงหัวเราะลัน “เจ้าชนะแล้วจะทําไมเล่า
เจ้าก็ยงั ต้องฟั งคําสังข้าอยูด่ ีมิใช่หรือ ข้าจะให้โอกาสเจ้า
ครังเดียว คุกเข่าลงต่อหน้าข้า แล้วข้าจะคืนตัวจง
หลิงเอ๋อร์ให้โดยพลัน!”

สําหรับชายเฒ่าแล้วเขามิปรารถนารักษาหน้าตาตนอีก
ต่อไป ขอเพียงได้หลูเ่ กียรติเด็กสาวเบืองหน้าเพือสยบ
ความแค้นทีแผดเผาอยูใ่ นใจนีก็เพียงพอ

50
อวินลัวเฟิ งเพียงแต่มองดูเขาเงียบๆ มิตอบโต้วา่ อย่างไร
ดวงตาทะมึนมืดนิงสงบราบเรียบไม่มีแม้คลืน ใครเห็นก็
มิอาจจับทางความคิดของนางได้

“ว่าอย่างไรเล่า เป็ นการแลกเปลียนทีคุม้ ค่ามิใช่หรือ เจ้า

เพียงแต่ตอ้ งก้มลงหมอบคลานไม่กีทีเท่านัน แล้วก็ได้
ชีวิตกลับคืนไป จะคิดเห็นอย่างไรเจ้าก็มีแต่ได้กบั ได้!”

ครันได้ยินวาจาชายเฒ่าแล้วท่าทีของเด็กสาวก็เปลียน
ไปในทีสุด นางค่อยๆ ยกแขนขึนจากนัน กระบียาวก็
ปรากฏขึนจากความว่างเปล่าทันใดพร้อมกับเสียงดังฝุบ
แล้วเด็กสาวก็พงุ่ เข้าใส่ชายชราทันที

51
ชายเฒ่ามีปฏิกิรยิ าตอบโต้ไวทีเดียว เรียบเบียงตัวหลบ
ไปอีกข้างหนึงทันใด อย่างไรก็ดี ไหล่ของเขาก็ยงั
ถูกกระบียาวเฉือนเข้าให้จนโลหิตสาดกระเซ็นออกมา

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ดูเหมือนเจ้าจะไม่ไยดีความเป็ นความ

ตายของจงหลิงเอ๋อร์เลยสินะ! ในเมือเป็ นเช่นนันก็รอเก็บ
ศพนางกลับไปเสียเถอะ!” ชายชรากล่าวด้วยท่าทีมาด
ร้าย

อย่างไรก็ดี ขณะกล่าวถ้อยคําสุดท้ายอวินลัวเฟิ งก็สลัด

เม็ดยาสีดาํ ออกจากปลายนิวพุง่ เข้าใส่ปาก ชายชราชัว
ขณะทีเขากําลังจะปิ ดปากลงพอดี ชายเฒ่ามิทนั ตังตัว
เผลอกลืนนําลายลงพร้อมกับเม็ดยาดํา

52
“เจ้าเล่นลูกไม้กบั ข้านี!” ชายเฒ่าตะเบ็งเสียงลันด้วย
ความโกรธแค้น สีหน้าแปรเปลียนไป

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย มองดูใบหน้าเกรียวกราด

นันด้วยรอยยิมอ่อน

แววตาของนางยิงทําให้ชายเฒ่าขุ่นข้องเป็ นยิงนัก แล้ว

เขาก็พน่ ลมออกจมูกเยาะ “ดี ในเมือเจ้าโอหังนัก ข้าก็จะ
ส่งสัญญาณเดียวนี เมือเห็นสัญญาณของข้า สมาชิก
สกุลเทียนก็จะสังหารจงหลิงเอ๋อร์ทนั ที!”

กล่าวจบ แววตาชายเฒ่าก็เปลียน “อย่างไรก็เถอะ นาย

53
ใหญ่ผนู้ ีมิใช่คนใจไม้ไส้ระกํา หากเจ้ายอม มอบยาถอน
พิษให้ แล้วหมอบคลานลงต่อหน้าข้า ข้าก็จะไว้ชีวิต
นาง!”

ไว้ชีวิตจงหลิงเอ๋อร์อย่างนันรึ หากมิใช่เพราะนางเด็ก
แพศยานันแล้ว อวินลัวเฟิ งก็คงไม่ตามมาคิดบัญชี กับ
ตนดอก! เช่นนันเอง หลังหลูเ่ กียรติอวินลัวเฟิ งเสร็จก็จะ
ให้คนสังหารจงหลิงเอ๋อร์ทนั ที!

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลชายเฒ่าจากนันกล่าวด้วยท่าทีเมิน
เฉยว่า “ทีข้าเพิงให้เจ้ากลืนกินไปคือ ผงยากระดูกแหลก
ครันกลืนกินเข้าไปแล้ว ข้าก็จะทําให้เจ้าลิมรสความเจ็บ
ปวดของการถูกป่ นกระดูกได้ ด้วยการคิดคํานึงเท่านัน
ต่อให้เจ้าทนความเจ็บปวดพรรค์นีได้ก็เปล่าประโยชน์
54
เพราะข้าสามารถทําลายวิญญาณของเจ้าได้!”

เด็กสาวนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ข้าจะใช้วิญญาณ

ของเจ้าแลกกับชีวิตจงหลิงเอ๋อร์ นางมีแต่ได้ กับได้!”

ขู่กนั อย่างนันรึ คําขู่ของอวินลัวเฟิ งต่างหากทีเรียกว่า

ของจริง

เจ้าอยากฆ่าจงหลิงเอ๋อร์นกั ใช่ไหม ตามสบาย! นางต้อง

ตาย ทว่าก็มีโอกาสเกิดใหม่ แต่ขา้ จะไม่ยอม แม้แต่ให้
โอกาสนีแก่เจ้า!

หากเป็ นเช่นนีจงหลิงเอ๋อร์ก็จะไม่สญ
ู เสียสิงใดไปแม้แต่
55
อย่างเดียว!

56
ตอนที 528 โทสะของอวินลัวเฟิ ง (1)

ความหวาดกลัวปรากฏขึนในสายตาชายชราในทีสุด มิ
อาจหยุดกระถดถอยหลังพลางมองอวินลัวเฟิ งด้วยสี
หน้าบิดเบียวได้

“เจ้าหลอกขู่ขา้ อย่างนันรึ”

อวินลัวเฟิ งเผยยิม “อีกประเดียวเจ้าก็รูเ้ องว่าข้าหลอกขู่

หรือไม่”

สินคําเด็กสาว ความเจ็บปวดรวดร้าวก็แล่นไปทัวกาย
ชายเฒ่าทันใดมิอาจเมินเฉยได้ ประหนึงว่ามี แผ่นหินบด
57
ขยีลงบนกายอยูต่ ลอดเวลา

ภายในขณะเดียวกันเปลวเพลิงสีเขียวก็ปรากฏขึนรอบ
กายชายเฒ่า จุดเผาร่างของเขาให้ดวงวิญญาณมอด
ไหม้ดว้ ยความเจ็บปวดรวดร้าวด้วยเช่นเดียวกันประหนึง
ว่าถูกฉีกกระชากออกเป็ นชินๆ

วิชาเพลิงวิญญาณ นีคือวิชาเพลิงวิญญาณ!

เด็กสาวผูน้ ีต้องมีวิญญาณแข็งแกร่งถึงเพียงใดกันถึงขัน
ใช้วิชาเพลิงวิญญาณได้

ชายเฒ่าเชือว่าหากเหตุการณ์ยงั เป็ นเช่นนีอยู่ วิญญาณ

58
ของตนย่อมแหลกสลายมิอาจกลับมาเกิดใหม่ได้อย่าง
แน่นอน!

“หยุด! พอได้แล้ว!” ชายเฒ่าครําครวญโหยไห้ดว้ ยความ

ทรมาน “ข้าสัญญา ข้าจะคืนตัวจงหลิงเอ๋อร์ ให้เจ้า ช่วย
หยุดทีเถิด!”

“ไยข้าต้องเชือเจ้า” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ให้คน

ของเจ้านําตัวจงหลิงเอ๋อร์มาทีนีเสีย เมือเห็นหน้านาง
แล้วข้าจะตัดสินชะตาชีวิตของเจ้าเอง! หากนางบาดเจ็บ
แม้เพียงเล็กน้อย ข้าจะให้เจ้า ได้ลมรสชาติ
ิ ของการที
วิญญาณถูกแผดเผา!”

59
ชายชราหวาดหวาดหวันขึนมาทันใด และแอบภาวนาใน
ใจว่าบิดาของจงหลิงเอ๋อร์จะมิได้ทรมานนาง มิฉะนัน
เกรงว่าวิญญาณของตนจะต้องถูกแผดเผาไปจริงๆ เป็ น
แน่!

“เทียนเสวียน!” ชายชราเข่นวาจา “พาเขาไปยังเรือนของ

เทียนจู!้ ”

“ขอรับท่านพ่อ”

ดวงตาเทียนเสวียนมืดทะมึน ทว่าเมือเห็นแม้แต่บิดา
ของตนก็ถกู อวินลัวเฟิ งกําราบเสียจนราบคาบ ก็หาได้มี
ใจขัดขืนอีกต่อไปไม่ เช่นนันเองเขาจึงได้แต่นาํ หลงเฟย

60
ไปยังทางเข้า

พอมีเทียนเสวียนนําทาง กับดักก็หาใช่อปุ สรรคอีกต่อไป

แล้วหลงเฟยก็กา้ วเข้าไปสูส่ กุลเทียนอย่างง่ายดาย

บัดนันเอง ท่ามกลางลานสวนน้อยร้างสายตาผูค้ น เทียน

จูถ้ ือท่อนไม้ยาวอยูใ่ นมือ กําลังหวดเด็กสาวผิวขาวราว
หิมะอย่างอํามหิต

อาภรณ์เด็กสาวบัดนีขาดรุง่ ริง และเส้นผมทีเคยสวยงาม

ก็แผ่สยายรุงรัง กายนางถูกปกคลุม ไปด้วยรอยแผลเปิ ด
กว้าง ส่วนดวงหน้าน้อยก็อาบหยาดเหงือใหญ่เท่าเมล็ด
ถัว

61
นางกัดริมฝี ปากไร้สีเลือดแน่น ยอมรับการเฆียนตีของ
เทียนจูอ้ ย่างเงียบงัน

“นางลูกไม่รกั ดี ข้าไม่น่าปล่อยให้แม่เจ้าให้กาํ เนิดลูกไม่

รักดีอย่างเจ้าขึนมาเลย เจ้าจะทําให้ขา้ อกแตกตาย!”

เทียนจูด้ า่ ทอจงหลิงเอ๋อร์อย่างไร้ความเมตตา ประหนึง

ว่าเอาโทสะทีถูกหลูเ่ กียรติมาทุม่ ใส่นางทังหมด

“หากเจ้าเชือฟั งคํานายใหญ่ป่านนีข้าคงได้ผงาดขึนไป
ด้วยแล้ว ไม่ตอ้ งถูกพวกสกุลหลักกลันแกล้งรังแกอยู่
แบบนี! ข้าจะบอกอะไรให้ ในฐานะลูกสาวของข้า หาก

62
ไม่มีขา้ เจ้าก็ไม่ได้เกิด! ฉะนันเจ้าต้องทําตามทีข้าสังทุก
ประการ ห้ามขัดขืน!”

จงหลิงเอ๋อร์พน่ ลมออกจมูกแล้วหลับตาลง ดวงหน้าซีด

ขาวเผยให้เห็นความเด็ดเดียวยอมรับความตาย

นางไม่มีวนั รับคําบัญชาจากสกุลเทียนเป็ นอันขาด! มี

เพียงอวินลัวเฟิ งเท่านันทีนางจะมอบทังชีวิตให้

ครันเห็นท่าทีแข็งกร้าวของจงหลิงเอ๋อร์แล้วเทียนจูก้ ็ยงิ
เคือง เขาตักนําเกลือจากด้านข้างขึนมา สาดใส่กายเด็ก
สาวอย่างเ**◌้ยมเกรียม

63
ฮึก!

บาดแผลของนางโชกชุ่มด้วยนําเกลือ ยิงปวดแสบปวด
ร้อนจนเด็กสาวต้องสูดลมหายใจเข้าลึก กายสันเทา
อย่างควบคุมมิได้

“จงหลิงเอ๋อร์ หากเจ้าอยากมีชืออยูใ่ นสาแหรกสกุลเทียน

ก็จงไปยัวยวนนายน้อยเทียนอวีเสีย!”

เทียนอวีคือสมาชิกสกุลเทียนรุน่ เยาว์ผมู้ ีความโดดเด่นที

สุด และยังเป็ นหลายชายแท้ๆ ของนายใหญ่! ด้วยเหตุนี
เองเทียนจูจ้ งึ ต้องการให้จงหลิงเอ๋อร์ไปยัวยวนเทียนอวี

64
ตอนที 529 โทสะของอวินลัวเฟิ ง (2)

“ข้าบอกแล้วว่าไม่สนใจสกุลเทียนแม้แต่นอ้ ย และจะไม่
เปลียนแซ่ของข้าเป็ นเทียนด้วย” จงหลิงเอ๋อร์ลืมตาขึน
โดยพลันหมุมกายหันไปด้วยความโกรธแค้น สองตาจ้อง
เทียนจูเ้ ย็นชา

“เจ้ามันรนหาทีตาย!” ครันได้ยินเด็กสาวแล้วเทียนจูก้ ็ยงิ

พิโรธหนัก ฟาดท่อนไม้ลงเสียงดังป้าบ ทิงรอยแดงฉาน
65
ไว้บนแผ่นหลังของเด็กสาว

จงหลิงเอ๋อร์กระอักเลือดออกมากองใหญ่ อวัยวะภายใน
ปวดแสบเหลือจะกล่าว เด็กสาวกล่าวด้วยรอยยิมเย็นยะ
เยือกว่า “ถึงเจ้าจะทุบตีขา้ ไปข้าก็ไม่มีวนั เชือฟั งเจ้า”

“อวดดีนกั ! จงหลิงเอ๋อร์ หากเจ้ามิได้มีหน้าตาสะสวย

เสียหน่อยข้าคงไม่ใช้ให้เจ้าไปยัวยวนนายน้อยเทียนอวีด
อก! กําพืดอย่างเจ้าได้เป็ นอนุของเขาก็ดีเท่าไร”

รอยยิมเยาะในใจจงหลิงเอ๋อร์ยงฉี
ิ กกว้างพลางต่อปาก
ต่อคํา “หากข้าติดตามนายท่าน ก็คงได้เป็ นภรรยาใคร
สักคนอย่างสมเกียรติ แต่หากเข้าสกุลเทียนก็เป็ นได้

66
เพียงอนุอย่างนันรึ ความเหนือกว่าและความด้อยกว่า
ระหว่างภรรยาและอนุนนชั
ั ดเจน”

“ข้าไม่รูว้ า่ เจ้ามันโง่หรือง่าว ไม่เข้าใจถึงตรรกะหรอกหรือ

ว่าการเป็ นอนุขนุ นางนันย่อมดีกว่าเป็ นภรรยาคนรับใช้
เป็ นไหนๆ ”

“ข้า จงหลิงเอ๋อร์ ขอเป็ นภรรยาคนจนดีกว่าเป็ นอนุคน

รวย! ข้าไม่หวังใช้ชีวิตหรูหราสุขสบาย ขอให้ ไม่ตอ้ งห่วง
เรืองปากท้องเท่านันก็เพียงพอ!” จงหลิงเอ๋อร์พยุงกาย
ลุกขึนยืน ร่างเด็กสาวสันเล็กน้อยพลางเอนพิงกับต้นไม้
ใหญ่เบืองหลังเต็มแรงโดยมีแววเด็ดเดียวฉายชัดอยูใ่ น
ดวงตากระจ่างใส

67
ทังชีวิตของนางหากได้พบผูใ้ ดให้อยูก่ ินกันจนกว่าความ
ตายจะมาพรากจาก ร่วมเรือนกันด้วยความเคารพใน
การแต่งงานเท่านันก็ดีกว่ามีชีวิตหรูหราเป็ นไหนๆ

หลงเฟยมาถึงเพลาทีจงหลิงเอ๋อร์ลนวาจาดั
ั งกล่าวพอ
ดิบพอดี แม้เสียงนางจะอ่อนระโหยโรยแรง แต่ก็เพราะ
พริงประหนึงนกขมินคอดําเป็ นทีรืนหูแก่หลงเฟยยิงนัก

นางยอมเป็ นภรรยาคนจนดีกว่าเป็ นอนุคนรวยอย่างนัน

รึ! ในโลกทีคนอ่อนแอย่อมตกเป็ นเหยือของผูท้ ีแข็งแกร่ง
กว่า จะมีสกั กีคนทีมีหวั ใจทระนงเปี ยมคุณธรรมเช่นนี
เช่นนันเอง หลงเฟยจึงอดชืนชมเด็กสาวหัวรัน ผูน้ ีเพราะ

68
ถ้อยคําของนางมิได้

ก่อนเขาทันเอือนเอ่ยคําใดก็พลันเห็นร่างเด็กสาวล้มลงสู่
พืน ชายหนุ่มชะงักงันไปครูห่ นึงก่อนรุดรี ไปข้างหน้าโดย
ไม่คิดสิงใด คว้าจับร่างบอบบางของนางไว้ทนั ก่อนจรด
ผืนดิน

แพขนตาจงหลิงเอ๋อร์ขยับไหวแผ่วเบา สีหน้าซีดขาว ทัว

ทังร่างเต็มไปด้วยรอยแผลเป็ นรูปกากบาท ยิงทําให้นาง
แลดูออ่ นระโหยโรยแรงยิงนัก

ความพิโรธอ่อนจางเบ่งบานขึนในหัวใจของเขา แล้วดวง
ตาแข็งกร้าวก็หนั ไปทางเทียนจู้

69
“เจ้าเป็ นใคร” ครันเห็นหลงเฟยแล้วเทียนจูก้ ็ขมวดคิว
“ไม่รูห้ รือว่าทีนีคือจวนของสกุลเทียน กล้าดีอย่างไรมา
บุกรุก!”

หลงเฟยพ่นลมออกจมูกเยาะ จากนันอุม้ จงหลิงเอ๋อร์ขนึ

ไว้ในอ้อมแขนก่อนกล่าวเสียงเย็นว่า “จะอย่างไรนางก็
คือลูกสาวของเจ้า ไม่เพียงแต่ไม่ดแู ลนางแม้สกั วัน แต่ยงั
ทรมานนางถึงเพียงนีอีกด้วย อย่างเจ้าจะต่างอะไรกับ
สัตว์เดียรัจฉาน”

ระหว่างทางมายังจวนสกุลเทียน ชิงเหยียนและคนอืนๆ
ได้แจ้งถึงจุดประสงค์ของการเดินทางครังนีให้แก่หลง
เฟยได้รบั ทราบแล้ว เช่นนันเองชายหนุ่มจึงเข้าใจถึง
70
ความสัมพันธ์ระหว่างสกุลเทียนและจงหลิงเอ๋อร์ อย่าง
ถ่องแท้ แม้เทียนจูจ้ ะมิได้โปรดปรานจงหลิงเอ๋อร์ เลือด
ของเขาก็ยงั คงไหลเวียนอยูใ่ นกายนาง แล้วเขาทน
ปฏิบตั ิกบั นางเช่นนีได้อย่างไร

“นางคือลูกสาวของข้า จะตีก็ตีได้ จะฆ่าก็ฆา่ ได้ เจ้าเป็ น

ใครจึงได้มาแส่เรืองของข้า ข้าเป็ นผูใ้ ห้ชีวิตนาง ข้าจะทํา
อย่างไรกับนางนางก็หา้ มขัดขืน!”

หลงเฟยโอบร่างจงหลิงเอ๋อร์แน่นพลางจ้องไปยังเทียนจู้
เขม็ง “ข้าเกรงว่าเจ้าคงไม่มีสทิ ธิเหนือชีวิต ของหญิงผูน้ ี!
ทีสําคัญ อย่าคิดหวังพึงคนสกุลเทียนให้มาช่วยเสียจะดี
กว่า! เพราะบัดนีพวกเขายังเอาตัวเอง แทบไม่รอด!”

71
ว่าอย่างไรนะ

เทียนจูช้ ะงักงันไปครูห่ นึง มิอาจเข้าใจถ้อยคําของชาย

หนุ่มได้ แล้วหมัดของอีกฝ่ ายก็พงุ่ เข้าใส่ใบหน้าของเขา
เต็มรักจนหงายหลังกระเด็นไป

72
ตอนที 530 โทสะของอวินลัวเฟิ ง (3)

อัก!

เทียนจูก้ ระอักเลือดออกมากองใหญ่แล้วเซล้มลงไปด้วย
สีหน้าซีดขาว

ครูต่ อ่ มาหลงเฟยก็สาวเท้าเข้าไปกระชากคอเสือเขาขึน
ก่อนรุดรีออกจากลานสวน

73
...

ด้านนอกทางเข้าภูผานันเงียบสงัดเสียจนได้ยินเสียงลม
สีกายพวกเขาชัดเจน

อวินลัวเฟิ งยืนกอดอกกึงพิงลําต้นไม้เฝ้าฟั งเสียงโหยไห้

ด้วยความทรมานของชายแก่เงียบๆ

เหล่าผูอ้ าวุโสสกุลเทียนคนอืนๆ ต่างก็ไม่กล้าเปล่งวาจา

ใดออกมาด้วยเกรงว่าอวินลัวเฟิ งจะหันมา เห็นตนเข้า
และต้องประสบกับเคราะห์กรรมเช่นนายใหญ่

74
ทันใดนันเองประตูทางเข้าก็เปิ ดออกอีกครา แล้วหลง
เฟยซึงอุม้ จงหลิงเอ๋อร์ไว้ดว้ ยแขนหนึง ลากเทียนจูม้ า
ด้วยอีกแขนหนึงก็พลันปรากฏขึนต่อสายตาของทุกคน

ครันเห็นหลงเฟยแล้วสีหน้าอวินลัวเฟิ งก็ยงเย็
ิ นยะเยือก
ขึน กายนางกําจายปราณอํามหิต ดวงตาทะมึนฉายจิต
สังหารเ**◌้ยมเกรียมแรงกล้า

จบสินแล้ว!

ครันเห็นบาดแผลทีปกคลุมร่างของจงหลิงเอ๋อร์แล้ว
หัวใจชายชราก็จมดิงลงทันใด ความหวาดกลัว แผ่ไปทัว
ทังสีหน้าพลางด่าทอเทียนจูอ้ ยูใ่ นใจ

75
ไอ้สารเลวนัน ทุบตีจงหลิงเอ๋อร์ถงึ เพียงนีเชียวรึ!

หากอยูใ่ นสถานการณ์ปกติแล้วเรืองเท่านีก็มิใช่ปัญหา
ทว่าบัดนีเด็กสาวผูน้ ีเกียวข้องโดยตรง กับความเป็ น
ความตายของเขา! ตามทีอวินลัวเฟิ งกล่าว หากจง
หลิงเอ๋อร์ได้รบั บาดเจ็บแม้เพียงนิดเดียว นางจะทําลาย
ดวงวิญญาณของเขาเสีย!

เทียนจูเ้ ห็นชายชราถูกกักขังอยูใ่ นกรงเพลิงทันใด ด้วยไม่

รูเ้ หนือรูใ้ ต้ถงึ สถานการณ์ เขาจึงรีบร้อง ออกไปว่า “นาย
ใหญ่ ผูอ้ าวุโส ช่วยข้าที!”

76
อย่างไรก็ดี เขายังมิทนั กล่าวจบร่างสีขาวราวหิมะก็โฉบ
ผ่านอากาศมาปรากฏอยูเ่ บืองหน้าตนเสียแล้ว เด็กสาว
มิได้ชายตาแลตนแม้แต่นอ้ ย รีบควักสมุนไพรพลังฌาน
ออกจากแขนเสือแล้วยืนให้หลงเฟย “เอาสิงนี ป้อนนาง
เสีย”

“เอ่อ...” หลงเฟยชะงักไปเล็กน้อย “ข้าต้องป้อน

นางอย่างไร”

“เคียวให้ละเอียด”

ครันได้ยินวาจาเด็กสาวแล้วหลงเฟยก็มีสีหน้าเขินอาย
ขึนมา ทว่าชายหนุ่มก็ยงั รับสมุนไพรนันหยิบเข้าปาก

77
เคียวให้ละเอียดอย่างช้าๆ

หลังยืนสมุนไพรให้หลงเฟยแล้ว สายตาอวินลัวเฟิ งก็

ค่อยๆ เบนมายังเทียนจูพ้ ลางเลิกคิวขึนแผ่วเบา “เจ้าทํา
ให้นางบาดเจ็บอย่างนันรึ”

ตังแต่ตน้ จนจบเทียนจูไ้ ม่คิดว่าตนทําสิงใดผิดแม้แต่

น้อย! เขาเป็ นผูใ้ ห้ชีวิตจงหลิงเอ๋อร์ จะเอากลับคืนแล้ว
ผิดตรงไหน ไยคนพวกนีจึงชอบแส่เรืองคนอืนนัก

“ถ้าข้าทําแล้วจะทําไม นางคือลูกสาวของข้า! ข้า...”

ตูม!
78
อวินลัวเฟิ งมิรรี อให้เทียนจูพ้ ดู จบ กระชากคอเสือยกตัว
เขาขึนจากนันทุม่ ลงกับพืนเต็มแรง!

เทียนจูร้ ูส้ กึ เหมือนบันท้ายฉีกออกเป็ นสองซีก กระทัง

อวัยวะภายในก็ชกั จะเจ็บชํา เขาอยากกู่กอ้ ง ร้องตะโกน
ด้วยความโกรธขึง ทว่าก็ถกู นําเสียงผยองของเด็กสาวขัด
ขึนเสียก่อน

“ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่าจะสังหารสมาชิกสกุลเทียนตาม
จํานวนบาดแผลทีนางต้องทนแบกรับ! ในเมือนางบาด
เจ็บหนักถึงเพียงนี ข้าก็คงต้องฝังสกุลเทียนทังสกุล! คน
แรก เจ้าก่อนเลย!”

79
เทียนจูค้ ล้ายจะรูส้ กึ ถึงจิตสังหารแรงกล้าของเด็กสาว จึง
รูส้ กึ หวาดกลัวขึนมาในทีสุด เขากุมอก แสบร้อนของตน
แน่นจากนันกล่าวว่า “นายใหญ่ ท่าน... ท่านไม่ปล่อย
เจ้าไปง่ายๆ เป็ นแน่”

อวินลัวเฟิ งพ่นลมออกจมูกเยาะ “บัดนีเขาเป็ นเพียงศัตรู

ผูพ้ า่ ยแพ้ทีดวงวิญญาณกําลังจะสลายหายไปนันล่ะ”

บัดนันเองเทียนจูจ้ งึ ได้เห็นสีหน้าบิดเบียวของชายเฒ่า
ภายใต้รม่ เงาของเปลวเพลิง หัวใจของเขาสันไหวขึนมา
ในบัดดล

80
นายใหญ่แห่งสกุลผูเ้ ป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลาง
ถูกเด็กสาวผูน้ ีกําราบลงจริงๆ อย่างนันรึ

เป็ นไปได้อย่างไรกัน!

“นายท่าน” หลงเฟยชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวว่า

“เมือข้าไปช่วยเหลือนางเมือสักครู ่ ข้าเห็น อ่างนําเกลือ
ตังอยูใ่ นลานสวน และบนร่างกายของจงหลิงเอ๋อร์ก็มี
เกลือติดอยูเ่ ช่นกัน บ่าวผูน้ ีขอบังอาจสันนิษฐาน
อย่างกล้าดีวา่ เดียรัจฉานตนนีได้ทบุ ตีจงหลิงเอ๋อร์ จาก
นันราดนําเกลือเพือทรมานนาง”

81
ตอนที 531 โทสะของอวินลัวเฟิ ง (4)

เมือหลงเฟยกล่าวจบ เทียนจูก้ ็รูส้ กึ เย็นยะเยือกตังแต่

ปลายเท้าจนกายสันเทิมจากความหนาวเหน็บ แล้วเงย
มองเด็กสาวสายตาอํามหิตเบืองหน้าตนด้วยท่าทีหวาด
หวัน

“ชิงเหยียน เยียหลิง” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย

แล้วออกคําสังเสียงเย็น “เขาปฏิบตั ิกบั จงหลิงเอ๋อร์เช่นไร
ให้ลงโทษเขาเช่นนันเป็ นสองเท่า เรืองนีข้าจะให้พวกเจ้า

82
จัดการ”

ฆ่าให้ตายอย่างนันรึ สําหรับเดียรัจฉานเช่นเขาแล้วก็แล
ดูจะสบายเกินไป นางไม่มีวนั ปล่อยให้เขาตายง่ายๆ เป็ น
แน่

“เจ้าค่ะคุณหนู”

ครันเข้าใจนัยของเด็กสาวแล้ว ทังเชียงเหยียนและเยียห
ลิงต่างก็ประสานมือคารวะจากนันย่างสามขุมไปยัง
เทียนจูผ้ บู้ ดั นีทรุดลงไปกองกับพืนเสียแล้ว

“อย่า... อย่าเข้ามานะ!” เทียนจูม้ องไปยังคูห่ ญิงชายที

83
กําลังใกล้เข้ามาแล้วความสะพรึงในดวงตาก็ยิงเข้มข้น
เขากําลังจะร้องขอความช่วยเหลืออยูแ่ ล้วก็พอดีชิงเหยี
ยนโจนขึนถีบกายเขาเสียก่อน

เทียนจูผ้ บู้ ดั นีสีหน้าซีดเผือดแทบกระอักเลือดจากลูกเตะ

นัน ทว่านันก็ยงั ไม่เพียงพอ

ขณะหัวใจเทียนจูย้ งสั
ิ นระริก ชิงเหยียนก็ชกั มีดขึนมา
จากทีใดก็มิอาจทราบได้ จากนันฟั นใส่ใบหน้าของเขา
พลางเปล่งวาจาด้วยรอยยิมอํามหิต “คุณหนูเจ้าขา คุณ
หนูวา่ จะให้ขา้ เริมจากทีตรงไหนก่อนดี จะให้ขา้ ตัดจมูก
หรือเฉือนหูออกก่อนดี จริงสิ นําเกลือด้วย... เยียหลิง
ช่วยเตรียมนําเกลือให้ขา้ ที”

84
ในเมือเจ้าเดียรัจฉานนีทรมานจงหลิงเอ๋อร์เช่นนัน นางก็
จะทําให้เขาต้องอยูเ่ หมือนตายทังเป็ น

เยียหลิงชําเลืองมองไปยังชิงเหยียนด้วยสายตารักใคร่
ก่อนหมุนกายเดินตรงไปยืนอยูเ่ บืองหน้า เทียนเสวียน
ด้วยสีหน้าเย็นชาและท่าทีแข็งกร้าว “หากไม่อยากเป็ น
เช่นเขาก็จงไปเตรียมอ่างนําเกลือมาให้ขา้ ภายในสอง
เค่อ”

เทียนเสวียนชะงักงันไปครูห่ นึง จากนันชําเลืองมองไปยัง

เทียนจูผ้ บู้ ดั นีถูกชิงเหยียนเหยียบยํา แล้วก็ตดั สินใจเดิน
ตรงไปยังทางเข้าภูผา

85
หัวใจเทียนจูห้ นาวสัน มิได้ลว่ งรูว้ า่ ก่อนหน้าเกิดเหตุอนั
ใดขึนนายน้อยจึงได้เชือฟั งคําสังผูค้ นเหล่านีดังทีเห็น...

“สองเค่อก็ฟังดูดี” ชิงเหยียนหรีเนตรลงเล็กน้อยพลาง
มองไปยังเทียนจูด้ ว้ ยแววเริงรืน “ข้าว่าตัดแขนเจ้าออก
ก่อนดีกว่า เอ้า ไหนมือข้างทีเจ้าใช้ทาํ ร้ายจงหลิงเอ๋อร์”

ชิงเหยียนติดตามอวินลัวเฟิ งมานานทีสุด นางจึงได้เรียน

รูค้ วามโหดเ**◌้ยมของเด็กสาวมาบ้าง ดวงหน้าชวน
เอ็นดูนนประดั
ั บด้วยรอยยิมกว้าง ดวงตาโค้งดังพระ
จันทร์เสียวเป็ นประกายน่าดูชม อย่างไรก็ดี เป็ นริมฝี ปาก
ของเด็กสาวทีแลดูบริสทุ ธิไร้เดียงสาผูน้ ีเอง ทีเปล่งวาจา

86
โหดร้ายเช่นนันออกมา

เทียนจูห้ น้าซีดขาวด้วยความหวาดกลัว มิกล้าเอือนเอ่ย

วาจาใด ทว่าร่างกายทีสันเทานันก็เผยให้เห็นถึงความ
สะพรึงในจิตใจจนหมดสิน

“ในเมือเจ้าไม่บอก ข้าก็จะหันแขนเจ้าทังสองข้างเสีย
เลย”

เด็กสาวค่อยๆ เงือมีดขึนเหนือแขนเทียนจู้ แล้วรอยยิม

บนใบหน้าก็ยงเ**◌้
ิ ยมเกรียม

“ไม่!”
87
เทียนจูเ้ บิกตากว้างด้วยความหวาดหวัน ตะเบ็งเสียงลัน
เมือมีดในมือชิงเหยียนสับลงมา มีดนีแลดู จะเล็ก ทว่า
คมมากทีเดียว ตัดเอาแขนของชายวัยกลางคนขาดในชัว
พริบตา

โลหิตสาดกระเซ็นอาบย้อมคอเสือชิงเหยียนเป็ นสีแดง
ฉาน เทียนจูท้ นพิษบาดแผลไม่ไหวเป็ นลมไปทันที

ชายชราผูถ้ กู กักขังอยูใ่ นเพลิงวิญญาณมิอาจทนทานได้

อีกต่อไปตะเบ็งเสียงลันว่า “พอที!”

เขายังคงกล่าวต่อด้วยเสียงสันเทา “อวินลัวเฟิ ง แม้เทียน

88
จูผ้ ิดจริง หญิงรับใช้ของเจ้าก็โหดเ**◌้ยม เกินไปหน่อย
แล้ว เขาเพียงแต่ใช้ทอ่ นไม้ทบุ ตีจงหลิงเอ๋อร์ แต่นีหญิง
รับใช้ของเจ้ากลับสับแขนเขาขาดทังแขน! คนใจเ**◌้ยม
ไร้เมตตาเช่นนีมิควรค่าแก่การเป็ นสตรี!”

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อน “หากข้าไม่มาตามหานาง

สกุลเทียนของเจ้าจะทรมานนางอีกหนักหนาสาหัสเพียง
ไรก็ไม่รู!้ เช่นนันเอง ข้าจะไม่ใจอ่อนให้กบั สมาชิกสกุล
เทียนหน้าไหนทังสิน! พวกเจ้าทําร้ายนาง เช่นไร ข้าก็จะ
ให้พวกเจ้าชดใช้คืนกลับเป็ นร้อยเท่า!”

89
ตอนที 532 เทียนหยามาแล้ว (1)

ชายเฒ่าเงียบปากลงทันควันด้วยใจรูว้ า่ อวินลัวเฟิ งกล่า

วถูกต้อง หากนางมิได้มาช่วยจงหลิงเอ๋อร์ ชะตาเด็กสาว
ในกํามือเทียนจูผ้ มู้ ีสนั ดานเ**◌้ยมโหดคงมิได้จบสวย
90
งามสักเท่าไร เขาได้แต่ถอนหายใจปลงตกพลางความ
สินหวังก็คอ่ ยๆ คืบคลานเข้ามาสูด่ วงตา

บัดนันเองเทียนเสวียนก็เดินไปหาเยียหลิงโดยถืออ่างนํา
เกลือไว้ในมือ เขาวางอ่างนันลงด้วยใบหน้า ซีดไร้สีเลือด
จากนันสูดหายใจเข้าลึกก่อนเดินกลับไปรวมแถวกับ
สมาชิกสกุลเทียน

ซ่า!

ชิงเหยียนวักนําเกลือออกมาราดใส่ไหล่ขา้ งทีแขนขาด
ของเทียนจู้ ความเจ็บปวดรวดแล่นปลุกเทียนจูใ้ ห้ตืนขึน
มาทันใด ใบหน้าซีดขาวมองไปยังชิงเหยียนผูส้ ง่ รอยยิม

91
มาคล้ายนางมาร

“ด... ได้โปรด ปล่อยข้าไปเถิด...”

นําเสียงชายวัยกลางคนแหบแห้งดวงตาวิงวอนสวด
ภาวนา เพิงตระหนักรูเ้ ดียวนีเองว่าความหวาดกลัวแท้
จริงแล้วเป็ นเช่นไร

“ปล่อยเจ้าไปอย่างนันรึ” ชิงเหยียนหัวเราะถาม “แล้ว

ก่อนหน้านีเจ้าเคยคิดปล่อยจงหลิงเอ๋อร์ไปไหมเล่า”

เทียนจูเ้ ปิ ดปากคอแห้งผาก รูต้ วั ว่าตนพลาดไปเสียแล้ว

92
“ในเมือเจ้ามิเคยคิดปล่อยจงหลิงเอ๋อร์ไปแล้วไยตอนนี
ข้าต้องปล่อยเจ้าไปด้วยเล่า” ชิงเหยียน เชิดคางขึนมอง
ตําลงไปยังชายวัยกลางคน

เทียนจูห้ ลับตาลงอย่างสินหวัง คิดอยากจะเป็ นล้มล้ม

พับไปอีกครายังดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับเหล่ามารพรรค์นี

“ไม่จาํ เป็ นต้องเก็บสกุลเทียนไว้แล้ว”

วาจาไร้ความรูส้ กึ ของอวินลัวเฟิ งตัดสินชะตาสกุลเทียน

ทังสกุล

“อวินลัวเฟิ ง!” สีหน้าเทียนเสวียนเปลียนทันใดพลาง

93
เกรียวกราดคํารามลัน “ข้ายอมรับว่าเจ้า มีความเป็ นเลิศ
ดีใช้ได้ทีเดียว และยังแข็งแกร่งอีกด้วย! แต่บคุ คลเบือง
หลังสกุลเทียนของเราคือเทียนหยา ผูบ้ รรลุพลังฌานเลย
ขันนภามานานโขแล้ว! หากเจ้าเพียงแต่อยากสังสอน
สกุลเทียนสักหน่อยเราก็พอจะทนได้! แต่นีเจ้าถึงขันจะ
กวาดล้างสกุลเทียนเชียวรึ! เจ้าคิดว่าเทียนหยาจะ
ยอมอย่างนันรึ”

จะอย่างไรสกุลเทียนก็เป็ นสายเลือดของเทียนหยา และ

บิดาของเขาก็คือน้องชายแท้ๆ ของเทียนหยา! แม้เทียน
หยาจะมีความบาดหมางกับสกุลเทียนอยูก่ ็คงไม่นิง
ดูดายมองดูสกุลเทียนถูกทําลายลงต่อหน้า เพราะคิด
เช่นนีเองเทียนเสวียนจึงได้มนอกมั
ั นใจนัก

94
ดวงตาร้ายของอวินลัวเฟิ งวาดไปหาเทียนเสวียน “หลาย
สิบปี ทีแล้ว เทียนหยามีชือเสียงผงาดขึนมาเมืออายุยงั
เยาว์ แล้วสกุลเทียนของเจ้าก็คาดหวังกับเขาไว้มาก
อย่างไรก็ดี เทียนหยาตกหลุมรักสตรีผหู้ นึง ซึงสกุลเทียน
ไม่ยอมรับ! ด้วยเหตุนีเอง ไม่เพียงแต่พวกเจ้าเสียงป้ายสี
ให้เขาดูเป็ นคนไร้ศีลธรรม ยังได้ทาํ ให้คนรักสองคนต้อง
แยกจากกันอีกด้วย! ข้าว่าเทียนหยาคงชิงชังสมาชิกสกุล
เทียนเข้ากระดูกดําตังแต่บดั นันมาแล้ว แล้วเขายังจะ
ช่วยพวกเจ้าต่อไปไย”

สีหน้าเทียนเสวียนเปลียนทันควัน มือกําหมัดแน่น เพลิง

พิโรธทีลามเลียไปถึงสวรรค์หม่ คลุมใบหน้า ซีดเผือดของ
ชายวัยกลางคน

95
“เจ้าเป็ นใครกันแน่” ชายชราผูถ้ กู เปลวเพลิงรายล้อมเงย
หน้ามองอวินลัวเฟิ งด้วยใบหน้าชราบิดเบียว สายตาจ้อง
เด็กสาวเขม็ง “เจ้ารูเ้ รืองนันได้อย่างไร!”

นอกเหนือจากเหล่าบุคคลสําคัญของสกุลเทียนแล้ว ก็มี
เพียงแต่นายใหญ่เหล่าขุมพลังอันแข็งแกร่งอืนๆ อีก
เพียงไม่กีคนเท่านันทีล่วงรูว้ า่ เหตุใดเทียนหยาจึงได้ตดั
ขาดกับสกุลเทียนเมือหลายปี ก่อน กระทัง เหล่าลูก
หลานสกุลเทียนเองก็หาได้รูถ้ งึ เรืองราวเหล่านีไม่! เช่น
นันเอง ทีผ่านมาพวกเขาจึงมักแอบอ้างชือเสียงเทียน
หยาเพืออวดเบ่งบารมีอยูท่ ีโลกภายนอกอยูเ่ สมอ

อย่างไรก็ดี บัดนีหลานสาวแม่ทพั แห่งแคว้นหลงหยวน

อันต้อยตํากลับรูถ้ งึ ความลับดํามืดของสกุลเทียนอย่าง
96
นันรึ ชายชราอดสงสัยในเบืองหลังของนางมิได้

“โฮ่ๆ เด็กน้อย เจ้ายังพลาดบางสิงไป...”

ทันใดนันเองก็บงั เกิดเสียงเฒ่าลอยมาจากทีใดสักแห่ง
ครูถ่ ดั มาทุกคนก็มองดูชายชราอาภรณ์ขาวค่อยๆ เหาะ
เหินเดินอากาศตรงเข้ามาหา

97
ตอนที 533 เทียนหยามาแล้ว (2)

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไปพลางมองดูชายชราตัวจ้อย
ปรากฏกายขึนกลางเวหา มิได้คิดเลยว่าจู่ๆ เทียนหยาจะ
ปรากฏตัวขึนมาหลังมิได้กลับคืนสูส่ กุลนานหลายปี แล้ว
ความเบิกบานก็ปะทุขนในหั
ึ วใจของคนเหล่านัน

เทียนหยามาแล้ว! พวกเรารอดแล้ว!

มือชายชราจูงเด็กหญิงตัวน้อยน่าเอ็นดูมาด้วย ทว่าเด็ก
น้อยผูน้ นก็
ั เป็ นลมล้มพับไปเสียแล้วคงเพราะถูกพาเหาะ
เหินเดินอากาศมา นําลายฟูมปากตาเหลือกค้าง

98
ทันใดนันเองเด็กหญิงก็คอ่ ยๆ ลืมตาขึนประหนึงสัมผัส
ถึงบางสิงได้ แล้วนางก็รเข้
ี าไปหาอวินลัวเฟิ ง “ท่าน
อาจารย์เจ้าขา เทียนหยาใช้ไม่ได้เลย! เขาเหาะเหินเดิน
เร็วนัก! กระทังบัดนีข้าก็ยงั เวียนศีรษะ ซําแขนขา ก็ออ่ น
ยวบเหมือนนําอีกด้วย!” หลินรัวไป๋ ยืนปากร้องทุกข์ดว้ ย
ท่าทางระทม

อย่างไรก็ดี ถ้อยคําเด็กน้อยทําให้ทกุ คนในทีนันต้อง

ชะงักนิงไป เด็กน้อยผูน้ ีซึงเทียนหยาพามาด้วยทีแท้เป็ น
ลูกศิษย์ของอวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ ถ้าเช่นนันแล้วความ
สัมพันธ์ระหว่างอวินลัวเฟิ งและเทียนหยาเล่า

พลันความไม่สบายใจก็ไหลปรีเข้าไปในใจของทุกคน ทํา
ให้พวกเขาอึดอัด
99
“ท่านมาแล้วรึ” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อน จากนันหัน
ไปหาเทียนหยา “ท่านบอกว่าข้าพลาดบางสิงไปอย่าง
นันรึ ท่านหมายความว่าอย่างไร”

ดวงตาชายชรามองไปยังนายใหญ่สกุลเทียนด้วยท่าที
เ**◌้ยมเกรียมแล้วยิมเยาะ “เรืองทังหมดนี เป็ นฝี มือของ
เจ้าน้องชายตัวดีของข้า! เมือกาลก่อนข้าตัดขาดจาก
สกุลเทียนไปด้วยโทสะ พวกเขาหวันเกรงว่าผูอ้ ืนจะได้
ความเป็ นเลิศของข้าไป จึงมิรรี อส่งยอดฝี มือจากสกุล
เทียนมาสังหารข้า! เคราะห์ดีทีข้าดวงแข็ง จึงไม่ได้ตาย
ด้วยนํามือของคนเหล่านัน ซํายังมีชีวิตรุง่ โรจน์มาจนถึง
ทุกวันนี!”

100
ครันได้ยินถ้อยคําเทียนหยาแล้วสีหน้าชายเฒ่าในวง
เพลิงวิญญาณก็แปรเปลียนทันใด “เทียนหยา เจ้าพูดจา
เหลวไหลเลอะเทอะ พวกเราเป็ นสายเลือดเดียวกัน สกุล
เทียนหรือก็คือวงศ์วานของเจ้า แล้วเราจะคิดสังหารเจ้า
ไปเพืออะไร คนทีคิดปลิดชีวิตเจ้าคือนางผูห้ ญิงฝูเซิงนัน
ต่างหาก!”

ครันหลงเฟยได้ยินถ้อยคําชายชราแล้วชายหนุ่มก็โกรธ
ขึงขึนมาทันใด “ตอแหล!” พอหลุดปากไปแล้ว จึงได้สติ
รูต้ วั ว่าพูดเกินไปหน่อย

ชายหนุ่มรีบสงบจิตสงบใจจากนันประกาศเสียงเย็นว่า
“ใครๆ ต่างก็รูว้ ีรกรรมของสกุลเทียนกันหมดแล้ว! แต่เจ้า
ก็ยงั กล้าดีโยนความผิด กล่าวโทษสตรีผบู้ ริสทุ ธิอยูอ่ ีก
101
หรือ! อย่างไรก็ดี ไม่มีใครหลงเชือคําของพวกเจ้าหรอก!”

สารเลวนีบังอาจกล่าวหาว่านายท่านของตนพยายาม
สังหารเทียนหยาอย่างนันรึ! จะเป็ นไปได้ อย่างไรกันเล่า
ตังแต่นายท่านไปเก็บตัวยังสถานทีแห่งนันหลังออกจาก
สกุลเทียนมา ก็มิได้ออกไปยังทีใดเลยเป็ นเวลาหลาย
ทศวรรษมาแล้ว

ส่วนตัวเขาได้รูถ้ งึ อดีตของนายท่านก็เพราะโชคดีพบ
สถานทีแห่งนันเข้าพอดีเมือบาดเจ็บ ได้นายท่านช่วย
เหลือเอาไว้ แล้วนางก็รบั เขาเป็ นลูกศิษย์ในเวลาต่อมา

เพียงเพราะเห็นว่านายท่านหายตัวไปหลายปี ดีดกั จึงได้

102
ใส่รา้ ยป้ายสีนางอย่างไร้ยางอาย คนหน้าด้านพวกนี
สมควรตายเสียให้หมด!

เทียนหยามิได้จบั สังเกตความแปลกพิกลในถ้อยคําของ
หลงเฟยจึงมิได้ชายตาแลเขาอีก จากนัน จ้องไปยังชาย
เฒ่าเย็นชาด้วยความชิงชังในดวงตา

“เจ้าคิดว่าข้าโง่จนถึงขันดูไม่ออกเชียวหรือว่าใครตังใจ
จะสังหารข้า เทียนอีี เจ้าหลงตัวเองมากเกินไป หรือ
ประมาทข้าเกินไปกันแน่”

เทียนอีกายสันเทาด้วยความเจ็บปวดจากการถูกแผด
เผาอยูใ่ นกรงเพลิงวิญญาณ ครันได้ยินถ้อยคําเทียนหยา

103
แล้วก็ยงตั
ิ วสันเทิม

“ข้าจําได้วา่ เจ้าเองก็เข้าร่วมการล่าสังหารครังนันเช่น
เดียวกัน” เทียนหยาหันไปทางเหล่าผูอ้ าวุโส สกุลเทียน
แล้วจิตสังหารก็แผ่กาํ จายออกมาพลางประกาศเสียง
เย็น “ทีน่าขันก็คือพวกเจ้าทังหมดต่างก็คิดว่าข้าไม่รู ้
อะไร มิหนําซํายังถึงขันเหิมเกริมเอาชือเสียงข้าไปแอบ
อ้างทําตัวอวดเบ่งบารมี! หากมิใช่เพราะข้ามัวแต่ ทุม่
เวลาให้กบั การตามหาตัวฝูเซิงจนหมดสิน ป่ านนีสกุล
เทียนคงย่อยยับไม่มีเหลือแล้ว!”

104
ตอนที 534 เทียนหยามาแล้ว (3)

ความสินหวังแผ่ซา่ นอยูใ่ นดวงตาของเทียนอี “ในเมือเจ้า

บอกแล้วว่าทีผ่านมามิเคยตอบโต้สกุลเทียนเพราะมัวแต่
ตามหาตัวฝูเซิง แล้วไยจึงได้กลับมายังสกุลเทียนเอา
105
ป่ านนีเล่า”

“นันเป็ นเพราะว่า...” เทียนหยายกมุมปากยิม “ข้าได้ยิน

มาว่าสมาชิกสกุลเทียนของเจ้าได้ลกั พาตัวหญิงรับใช้ขอ
งอวินลัวเฟิ งไป ข้ามาเพียงเพือช่วยนางนําตัวหญิงรับใช้
ผูน้ นกลั
ั บเท่านัน และเพือคิดบัญชี กับสกุลเทียนของ
เจ้า”

เทียนอีชะงักงันแหงนหน้ามองเทียนหยา ความสินหวัง
ในดวงตาแปรเปลียนเป็ นความตกตะลึง

ความหมายของเทียนหยาคือทีผ่านมาเขามีกิจธุระติด
พัน จึงมิได้มาจัดการสกุลเทียนเสียที ทว่าเมือถึงคราวอ

106
วินลัวเฟิ งบ้าง เขากลับไม่รรี อทิงทุกอย่างเพือมายืนอยู่
เคียงข้างนาง!

ทังสองมีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นถึงเพียงไหนกัน เทียน
หยาจึงได้ตดั สินใจเช่นนี

คนอืนๆ ต่างก็หนั ไปมองอวินลัวเฟิ งกันเป็ นตาเดียว สี

หน้าฉายแววกระหายใคร่รูใ้ นความสัมพันธ์ระหว่างนาง
กับเทียนหยาชัดเจน

“ท่านลุงเทียนหยา” เทียนเสวียนกล่าวขึนมาด้วยความ
งุนงง เอ่ยถามในสิงทีทุกคนอยากรู ้ “สตรีผนู้ ี มีความ
สัมพันธ์อนั ใดกับท่านกันแน่”

107
ว่ากันตามจริงแล้ว บุคคลเช่นเทียนหยามิควรมีความ
เกียวข้องอันใดกับผูม้ ีกาํ พืดเช่นอวินลัวเฟิ งเลยแม้แต่
น้อย

ทันใดนันเอง ขณะทีทุกคนกําลังเฝ้ารออยูอ่ ย่างใจจดใจ

จ่อนัน หลินรัวไป๋ ก็ขดั ขึนมา “รุน่ น้องเทียนหยา รีบๆ
จัดการคนเหล่านีเสียทีสิ ข้าเห็นแล้วเหนือยหน่ายใจยิง
นัก”

รุน่ น้องเทียนหยาอย่างนันรึ

ได้ยินแล้วทุกคนก็พากันตัวแข็งค้าง ยิงเทียนเสวียนผูซ้ งึ

108
หยามหมินอวินลัวเฟิ งไปหยกๆ ยิงแล้วใหญ่ สีหน้าของ
เขาซีดปราศจากสีเลือด อยากจะเป็ นลมล้มพับไปเสีย
ตรงนันให้รูแ้ ล้วรูร้ อดดีกว่าต้องมานังฟั งข่าว อันชวนให้
หวาดหวันเช่นนี

“เทียนหยา!”

ทว่าเทียนอีกลับมิได้ตกตะลึงถึงขันสินสติเช่นคนอืนๆ
กลับพิโรธโกรธขึนมาแล้วเอ่ยวาจา เสียงแข็ง “หญิงผูน้ ีมี
ความเป็ นเลิศไม่เลวก็จริง ทว่านางก็เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌาน
ขันนภาเท่านัน! พลังของเจ้าแข็งแกร่งกว่านางมากนัก มิ
หนําซํายังมีวิชาแพทย์อนั เยียมยอดอีก นางมีสทิ ธิอะไร
มาเป็ นอาจารย์ของเจ้า”

109
กล่าวจบเทียนอีก็สดู หายใจเข้าลึกด้วยท่าทีเกรียวกราด
ดวงหน้าก็ยงบิ
ิ ดเบียว

“ข้ารูว้ า่ เจ้าชิงชังสกุลเทียนยิงนัก! แต่ขา้ มิเห็นความจํา

เป็ นทีเจ้าจะต้องลงทุนทิงชีวิตเพือทําให้ สกุลเทียน
ต้องอกแตก! บัดนียังพอมีเวลาให้เจ้าสํานึก ตราบใดที
เจ้ากลับสูส่ กุลเทียนร่วมมือกับพวกเราอีกคราสกุลเทียน
ย่อมทวงคืนความยิงใหญ่กลับมาได้อย่างแน่นอน!”

สีหน้าเทียนอีคอ่ ยๆ อ่อนลงขณะตนกล่าววาจาโน้ม
น้าวอย่างห่วงใยและใจเย็น คิดใช้ถอ้ ยคํา เกลียกล่อมให้
เทียนหยากลับคืนสูส่ กุลเทียนให้จงได้

110
เคราะห์ไม่ดีทีเทียนหยาเมินถ้อยคําเทียนอีไปเสียเฉยๆ
จากนันหันไปหาหลินรัวไป๋ ด้วยท่าทีเบิกบานใจ “คุณหนู
เสียวไป๋ เจ้าเรียกข้าว่ารุน่ น้องแบบนีข้าค่อยใจชืนขึนมา
หน่อย อย่าห่วงไปเลย ตาเฒ่าผูน้ ีอาจหาดีมิได้มากนัก
ทว่าความไร้ยางอายนันไม่นอ้ ยหน้าใคร หากคุณหนูอวิน
ไม่ยอมรับข้าเป็ นศิษย์ ก็จะขอตามตือนางจนกว่านางจะ
ยอมรับไปอย่างนี”

ดวงตาหลงเฟยเบิกกว้างด้วยความตืนตะลึง แล้วดวง
หน้าก็เปี ยมด้วยความไม่เชือ

นีหรือบุรุษทีนายท่านข้าหลงรัก ช่าง... ไร้ยางอายได้ถงึ

111
เพียงนีเชียวรึ!

อย่างไรก็ดี ผูอ้ ืนทีได้ยินวาจาเดียวกันนันกลับมีความ

รูส้ กึ แตกต่างจากหลงเฟยโดยสินเชิง

เป็ นทีล่วงรูก้ นั ว่าสกุลเทียนทุม่ เทให้กบั การตามหาตัว

เทียนหยาเป็ นอย่างมาก ทว่าเทียนหยากลับมีทา่ ทีเย็น
ชาห่างเหิน! ใครจะคิดเล่าว่าผูท้ ีหยิงยะโสโอหังอย่าง
เทียนหยาจะยอมหน้าหนาขอปวารณาตน เป็ นสาวกเด็ก
สาวทีไหนก็ไม่รู ้

มิหนําซํานางยังปฏิเสธเขาอีกด้วยอย่างนันรึ

112
หากข่าวนีแพร่กระจายออกไปทัวทังผืนแผ่นดินคงต้อง
ตะลึงงันเป็ นแน่

“ต่อแต่นีไปท่านจะเรียกข้าว่าเด็กน้อยมิได้อีกแล้ว” หลิน
รัวไป่ กล่าวเอามือเท้าเอว ดวงตากระจ่างใสเบิกกว้าง
“ท่านต้องเรียกข้าว่ารุน่ พีด้วยความเคารพ มิฉะนัน ข้าจะ
ใส่ไฟท่านต่อหน้าท่านอาจารย์ เป่ าหูให้ทา่ นอาจารย์
ปฏิเสธไม่รบั ท่านเป็ นศิษย์ไปตลอดชีวิต”

“ตกลง” ชายชราตัวจ้อยเผยรอยยิมเริงร่า “ตามใจเจ้า

เลย”

เพือเป็ นลูกศิษย์อวินลัวเฟิ ง เขายอมละทิงความละอาย

113
เมือครังเก่าให้เป็ นทีประจักษ์

ตอนที 535 เทียนหยามาแล้ว (4)

สีหน้าทุกคนบัดนียิงดูมิได้ หลายสิบปี ก่อนเทียนหยาไม่

เชือฟั งสกุลเทียน ดึงดันจะแต่งงานกับสตรี ไร้หวั นอน
ปลายเท้า

และอีกหลายสิบปี ถดั มา เขาก็ยงั จะเมินเฉยต่อชะตา

114
กรรมของสกุลเทียน และยอมรับอวินลัวเฟิ ง เป็ น
อาจารย์!

“พวกเจ้าไม่อยากรูห้ รอกหรือว่าเหตุใดตาเฒ่าผูน้ ีจึงยอม

เสียหน้าปรารถนาปวารณาตนเป็ นศิษย์ ของอวินน้อยผู้
นี” เทียนหยารูส้ กึ ถึงสายตาของเหล่าคนสกุลเทียนจนได้
จากนันก็มองไปยังผูค้ นเหล่านันด้วยท่าทีเย็นชา “เพราะ
เด็กน้อยผูน้ ีช่วยชีวิตผูป้ ่ วยซึงแม้แต่ขา้ เองก็ยงั อับจนหน
ทาง วิชาการแพทย์ของนางสูงส่ง กว่าข้ามากนัก ข้ายอม
รับนางเป็ นอาจารย์ก็ถือว่าไม่มีอะไรจะต้องเสีย!”

ตูม!

115
ข่าวใหม่ดงั กล่าวเปรียบดังฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ได้ยิน
แล้วทุกคนก็กายสันเทา หัวใจหรือก็ชกั จะสันไหวขึนมา
สีหน้าซีดขาวเหล่านันอาบความสะพรึงตะลึงงัน

วิชาการแพทย์ของอวินลัวเฟิ งน่ะหรือ สูงส่งกว่าของ

เทียนหยา

โธ่ถงั สกุลเทียนของเราไปเหยียบเท้าใครเขาเล่างานนี

ใบหน้าเทียนเสวียนสําแดงความสินหวังขึนอีกครา ก้าว
กระถดถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนล้มลงก้นจําเบ้ากับก้อน
หินแหลม ทว่าเขากลับไม่รูส้ กึ เจ็บปวดแต่อย่างใด กาย
สันไหวเผยให้เห็นความสะพรึงชัดเจน

116
เทียนหยาพ่นลมออกจมูก จากนันเบนสายตาไปยังเทียน
จูผ้ ลู้ ม้ ลงอีกครา เขาเงยหน้าขึนเล็กน้อย “ระหว่างทาง
มาถึงทีนี ข้าได้ลองสอบถามผูค้ นรอบๆ ดูหมดแล้ว เจ้านี
เองทีลักพาตัวหญิงรับใช้ของอาจารย์นอ้ ยของข้าไป! มิ
หนําซําหญิงรับใช้ผนู้ นยั
ั งเป็ นบุตรีของเจ้าอีกด้วย
อุตส่าห์ได้บนั ไดสูค่ วามรุง่ โรจน์มาอยูใ่ นมือทังที ใครต่อ
ใครเขาเรียกร้องกันจะเป็ นจะตายยังมิอาจได้มา แต่เจ้า
กลับโยนมันทิง!”

เทียนจูต้ าเหลือกเป็ นลมล้มพับไปอีกครัง

แต่มีหรือชิงเหยียนจะมอบโอกาสอันงามนีให้เขา นาง

117
ปลุกชายวัยกลางคนให้ตืนขึนด้วยนําเกลือ

ทันทีทีเขาได้สติ ก็ได้ยินเสียงเย้ยหยันของชิงเหยียน “เจ้า

จะเป็ นลมต่อไปก็แล้วแต่ จะให้ขา้ ปลุกเจ้าอีกก็ยอ่ มได้
แต่วิธีการปลุกของข้าค่อนข้างจะหนักมืออยูส่ กั หน่อย
ข้าก็ได้แต่หวังว่าเจ้าจะทนได้”

ถูกขู่เข้าอย่างนีแล้วเทียนจูย้ งั จะกล้าเป็ นลมต่อไปได้อีก

หรือ

ในใจของเขาอัดแน่นไปด้วยความเสียใจเสียดายเป็ น
อย่างยิง หากรูส้ กั นิดว่าอวินลัวเฟิ งแข็งแกร่งเพียงไร เขา
คงไม่ปฏิบตั ิกบั จงหลิงเอ๋อร์เช่นนี! กลับกัน บางทีเขาอาจ

118
จะใช้จงหลิงเอ๋อร์เป็ นบันไดขึนสู่ ความรุง่ โรจน์ก็เป็ นได้!

ยิงคิดเทียนจูก้ ็ยงใจร้
ิ าวรานเสียจนท้องไส้ยงั เขียวคลําไป
ด้วยความโศกเศร้า น่าเสียดายทีบัดนีต่อให้เสียใจไปจน
ตายก็มิอาจเปลียนแปลงอะไรได้อีกแล้ว

“โฮ่ๆ ” จู่ๆ เทียนอีก็เปล่งเสียงหัวเราะเย็นชาออกมา

แหบแห้งและทุม้ ตํา เหมือนกรงเล็บคมขูดขีดแผ่นไม้ อยู่
รําไป

“เทียนหยาเอ๋ย เจ้าคิดว่าทีสกุลเทียนยืนหยัดมาจนถึง
บัดนีได้เพราะไม่มีไม้ตายอะไรเลยอย่างนันรึ” ความ
หวาดกลัวค่อยๆ เหือดหายไปจากใบหน้าแก่หงําของ

119
เทียนอี แล้วเขาก็จอ้ งเทียนหยาด้วยท่าทียมเยาะ
ิ “น่า
เสียดายทีเจ้าหาได้เป็ นนายใหญ่สกุลเทียนไม่ จึงมีบาง
สิงบางอย่างทีเจ้ามิได้รบั อนุญาตให้ลว่ งรู”้

เทียนหยาหรีตาลงเล็กน้อย ประกายเย็นชาสว่างวาบขึน
ทีก้นบึงของดวงตา “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“ข้าหมายความว่าอย่างไรอย่างนันรึ ฮ่าๆๆ!” เทียนอี

เปล่งเสียงหัวเราะบ้าคลัง ดวงหน้าแก่หงําบิดเบียวอย่าง
ชวนสะพรึง ดวงตาเล่าก็แดงกําด้วยเส้นเลือดฝอย
“เทียนหยา อวินลัวเฟิ ง! หากวันนีข้าตายทีนีพวกเจ้าทุก
คน ก็ตอ้ งถูกฝังกลบไปพร้อมกับข้า!”

120
ท่ามกลางเพลิงวิญญาณแผดเผา เทียนอีรูส้ กึ ได้วา่
วิญญาณตนอ่อนแรงลงทุกทีราวกับจะสลายหายไปได้
ทุกเวลา ทว่าท่าทีของเขากลับปราศจากความหวาดกลัว
เช่นก่อนหน้า

เมือคิดว่าคนเหล่านีจะต้องถูกฝังกลบไปพร้อมกับตน
แล้ว ใจของชายเฒ่าก็เบิกบานขึนมา...

เทียนอีชกั มีดสันขึนมาจากทีใดก็มิอาจทราบได้ จากนัน

เฉือนนิวของตนปล่อยให้โลหิตหยาดหยดลงสูผ่ ืนดิน
จากนันเสียงทุม้ ตําก็คอ่ ยๆ ก้องกังวานขึนท่ามกลางผืน
นภายามบ่าย

121
ตอนที 536 ไพ่ตายของสกุลเทียน (1)

“ข้า เทียนอี ผูน้ าํ สกุลเทียน ขอยืนคําร้องให้เหล่าบรรพ

122
ชนทังหมดลงมาร่วมต่อสูด้ ว้ ยกันกับข้า!”

เหล่าบรรพชนอย่างนันรึ

ทุกคนในสกุลเทียนต่างก็ชะงักงันไปแล้วมองเทียนอีดว้ ย
ความสับสน ชัดเจนว่ามิได้เข้าใจในวาจาของชายเฒ่า
เลยแม้แต่นอ้ ย ทีสุดแล้วเรืองบางเรืองก็มีแต่นายใหญ่
ของสกุลนันๆ เท่านันทีมีคณ
ุ สมบัติเพียงพอทีจะล่วงรู ้
และแม้กระทังนายน้อยเทียนเสวียนเองก็ยงั หาได้มี
คุณสมบัติดงั กล่าวไม่!

“เจ้าเด็กไม่รูห้ วั นอนปลายเท้าทีไหนบังอาจมาก่อเรืองใน
สกุลเทียนของข้าอย่างนันรึ!”

123
ตูม!

เสียงสะเทือนเลือนลันดังลงมาจากท้องนภา พุง่ ตรงเข้าสู่

ดวงวิญญาณของผูไ้ ด้ยินได้ฟัง หนักหน่วงประหนึงค้อน
ใหญ่ทบุ ลงเข้ากลางจิต ก่อให้เกิดลูกคลืนสันไหว ผูใ้ ดที
พลังอ่อนแอกว่าก็กระอักโลหิตออกมา ดวงหน้าซีดขาว

สีหน้าเทียนหยากลับเครียดเขม็งขึนทันใด ดวงตาแข็ง
กร้าวจ้องขึนไปบนท้องฟ้า บัดนันเอง อกของชายเฒ่าก็
กระเพือมไหว กระทังปราณรอบกายก็ยงเย็
ิ นยะเยือกขึน
หลายเท่าตัวนัก

124
ท่ามกลางเวหานันปรากฏชายชรากลุม่ หนึงยืนเอามือ
ไพล่หลัง มองลงมายังผูค้ นเบืองล่างด้วยท่าทีเย่อหยิงนัก
อย่างไรก็ดี กายของพวกเขาเหล่านันก็โปร่งใสยิงนัก
พลิวไหวไปกับสายลม

“เจ้าเองรึ!” เพลิงพิโรธพวยพุง่ ออกจากกายเทียนหยา

พลางชายชราก็กาํ หมัดแน่น “ข้าไม่คิดเลยว่า สกุลเทียน
จะมีสดุ ยอดวิชาลับรักษาดวงวิญญาณซํายังกลับมา
ต่อสูไ้ ด้!”

“ไม่ใช่”

เทียนหยาเอ่ยปากยังมิทนั ขาดคํา อวินลัวเฟิ งซึงเงียบอยู่

125
นานก็เดินมายืนอยูเ่ คียงข้างกายเขาแล้ว บัดนันเอง ท่าที
ของเด็กสาวก็เคร่งเครียดขึนมาทีเดียว “หากข้าเดาถูก
สกุลเทียนคงใช้วิชาลับเพือรักษา ดวงวิญญาณของพวก
ตนจริง ทว่าพวกเขาจะออกมาได้เพียงครังเดียวเท่านัน!”

“หมายความว่า สกุลเทียนสามารถยืมพลังของผูล้ ว่ งลับ

เหล่านีได้เพียงครังเดียวเท่านัน! ด้วยเหตุนี พวกเขาจึงไม่
ยอมขอความช่วยเหลือเหล่าบรรพชนเสียที กลับ
พยายามทุกวิถีทางเพือฝื นให้ทา่ นกลับสูส่ กุลเทียนแทน”
อวินลัวเฟิ งกล่าวต่อด้วยรอยยิม “เมือสกุลเทียนตกอยูใ่ น
อันตรายใหญ่หลวงเท่านัน หัวหน้าสกุลจึงจะเรียก
วิญญาณผูค้ นเหล่านีออกมา อีกประการ หลังพวกเขา
จากสถานทีรักษาดวงวิญญาณของตนมาแล้ว ดวง
วิญญาณของพวกเขาก็จะสลายหายไปทันทีหลังผ่านไป

126
ชัวระยะเวลาหนึง!”

กล่าวอีกทางหนึง ผูค้ นเหล่านีได้ละทิงโอกาสไปผุดไป

เกิด เลือกทีจะอยูก่ บั สกุลเทียนแทนเพือทีสักวันหนึงจะ
ได้ออกมาปกป้องสกุลยามทีภัยร้ายกลํากรายเข้ามาสัน
คลอน!

ต้องกล่าวว่าอวินลัวเฟิ งนับถือความเสียสละของยอด
ฝี มือสกุลเทียนเหล่านีมากทีเดียว เพราะตลอดมามี
สมาชิกผูแ้ ข็งแกร่งของสกุลจํานวนมากใช้วิธีดงั กล่าว
รักษาดวงวิญญาณของตนไว้ในสกุลเทียน สกุลเทียน จึง
ยืนหยัดมาได้จนถึงทุกวันนี

127
“อาจารย์นอ้ ย เจ้ารูถ้ งึ เพียงนันได้อย่างไร” เทียนหยาเอ่ย
ถามพลางชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วยท่าที ตืนตะลึง

ครันได้ยินเทียนหยาเอ่ยเรียกตนแล้วอวินลัวเฟิ งก็เลิกคิว
ขึน “ท่านเรียกข้าอย่างทีผ่านมาเถิด อย่างข้า มิคคู่ วรกับ
ตําแหน่ง ‘อาจารย์นอ้ ย’ ดอก”

ชายผูน้ ีแก่หงําถึงปูนนี ให้ตาแก่อายุเลยหกสิบมาเรียก

ตนว่า ‘อาจารย์นอ้ ย’ ก็คงจะน่าอับอาย เกินไป
หน่อยกระมัง

เทียนหยากล่าวอย่างไร้ยางอายว่า “ก็ได้ ถ้าเช่นนันข้าจะ

เรียกเจ้าว่าอวินน้อยเช่นดังเดิม แต่ถงึ อย่างไร ข้าก็จะ

128
คอยตามตือเจ้าไปจนกว่าเจ้าจะยอมสอนวิชาการแพทย์
ให้แก่ขา้ แต่ตอนนีแจ้งข้ามาก่อนเถิด ว่าเจ้า รูเ้ รืองถึง
เพียงนันได้อย่างไร”

อวินลัวเฟิ งกะพริบตา จากนันเผยรอยยิมอย่างมีนยั “ข้า

เดาเอา” ทีสุดแล้วนางก็มิอาจบอกเทียนหยาได้วา่ ตน
ครอบครองคัมภีรส์ ารพัดนึกอย่างเสียวโม่ เช่นนันเองจึง
มีนอ้ ยสิงนักในโลกนีทีนางจะไม่รู ้

“เจ้าเดาเอาอย่างนันรึ” เทียนหยามุมปากกระตุก ชาย

ชราชําเลืองมองไปยังใบหน้าซีดเผือดของเทียนอีแล้วก็รู ้
ทันทีวา่ อวินลัวเฟิ งเดาถูก! ยอดฝี มือสกุลเทียนเหล่านี
ออกมาได้เพียงครังเดียวจริง! และดวงวิญญาณของ
พวกเขาก็จะสลายหายไปหลังผ่านไปชัวระยะเวลาหนึง!
129
“เทียนหยา!” ณ กลางเวหานัน ผูอ้ าวุโสอาภรณ์ฟา้ ซึง
เป็ นผูน้ าํ มองลงมายังเทียนหยาด้วยท่าทีเย็นชา “เจ้าคน
ทรยศสกุลเทียน ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ!”

ตอนที 537 ไพ่ตายของสกุลเทียน (2)

“ทําไมข้าถึงจะมีหน้ากลับมามิได้” เทียนหยาเยาะ “จง

อย่าลืมว่าตลอดหลายปี ทีผ่านมาเป็ นพวกเจ้าสกุลเทียน
130
เองต่างหากทีขอร้องวิงวอนให้ขา้ หวนกลับ คราวนีข้า
กลับมาแล้วกลับต้อนรับกันด้วยท่าทีแบบนีรึ”

“ฮึม!” ผูอ้ าวุโสอาภรณ์ฟา้ พ่นลมออกจมูกจากนันกล่าว

ด้วยท่าทีเหินห่าง “เจ้าได้รบั อนุญาตให้กลับมายังสกุล
เทียนเพียงเพราะเทียนอี น้องชายของเจ้าแท้ๆ ที
เวทนาความเปลียวดายและความยากลําบาก เหลือจะ
กล่าวทีเจ้าต้องเผชิญ หาใช่การตัดสินใจของเราไม่!
ตังแต่วนั ทีเจ้ามุง่ มันนัก ตัดขาดจากสกุลเทียนไป เมือ
คราวนัน ก็มิควรกลับมาเหยียบย่างยังภูผาเทียนอีก!”

เมือคราวนันอย่างนันรึ

131
ได้ยินถ้อยคําดังกล่าวเทียนหยาก็ยิงมีดวงตาแข็งกร้าว
“เจ้ายังกล้าพูดถึงเหตุการณ์เมือคราวนันอีกหรือ หากมิ
ใช่เพราะเรืองราวเก่าๆ ไยฝูเซิงจึงทิงข้าไป แรกเริมเดิมที
ข้ายังกังวลอยูว่ า่ จะหาตัวเจ้าเพือล้างแค้นไม่พบ ทว่าไม่
คิดเลยว่าบัดนีเจ้าก็ยงั อยูต่ รงนี!”

ชายชราอาภรณ์ฟา้ เผยยิมเย่อหยิง “เมล็ดข้าวอย่างเจ้า

หรือจะส่องสว่างสูพ้ ระจันทร์และดวงอาทิตย์ [ 1 ] เทียน
หยาเอ๋ย เดียวนีเจ้าเก่งกาจเพียงไร ก็ยงั เป็ นเพียงเด็ก
น้อยผูอ้ อ่ นแอจากเมือหลายสิบปี ก่อนในสายตา ของ
พวกเราอยูด่ ี!”

ในเมือชายเฒ่าผูน้ ีเปรียบเทียบเทียนหยาและพรรคพวก
กับเมล็ดข้าวแล้ว ก็หมายความว่าสกุลเทียนนันคือพระ
132
จันทร์และดวงอาทิตย์อนั มโหฬาร! เมือเป็ นเพียงเมล็ด
ข้าวแล้วจะส่องแสงสูก้ บั พระจันทร์และ ดวงอาทิตย์ได้
อย่างไร

หัวใจเทียนหยายิงขุ่นข้องหนัก แล้วแสงเย็นยะเยือกก็แผ่
ซ่านออกมาจากดวงตาทีหรีลงเล็กน้อยนัน อย่างไรก็ดี
ชายเฒ่ารูด้ ีวา่ บรรพบุรุษผูอ้ าวุโสเหล่านีแตกต่างไปจาก
คนอืนๆ ในสกุลเทียน ลําพังตัวเขาเองมิอาจต่อกรกับผู้
คนจํานวนมากถึงเพียงนีได้

เมือหลายสิบปี ก่อนพลังของเหล่าบุรุษเฒ่าเหล่านีก็ถงึ
ขันนภาไปแล้ว! บัดนีเวลาผ่านไปหลายปี ดีดกั พลังของ
พวกเขาย่อมแข็งแกร่งขึนมากกว่า ทีก่อนหน้านีสกุล
เทียนเริมตกตําลงย่อมมีความเกียวข้องสัมพันธ์กนั กับ
133
ความตายของพวกเขา! อย่างไรก็ดี เทียนหยาไม่คิดเลย
ว่าผูค้ นเหล่านีจะใช้หนทางนีเพือปกป้องสกุลเทียน!
ยอมเสียสละดวงวิญญาณไปเช่นนีคุม้ ค่าดีแล้วหรือ

“คุณหนูอวิน เจ้ากับพรรคพวกและคุณหนูเสียวไป๋ จงล่วง

หน้าไปก่อน!” ดวงตาเทียนหยาเย็นยะเยือก “ข้าจะ
จัดการคนเหล่านีเอง!”

อวินลัวเฟิ งหันไปมองเทียนหยา “ท่านรับมือกับคน

จํานวนมากถึงเพียงนีไหวหรือ”

“มิได้ แต่ขา้ ถ่วงเวลาได้พอประมาณ เมือพวกเจ้าลงจาก

ภูผาเทียนไปแล้ว ข้าจะไล่พวกเขาออกไป” เทียนหยา

134
สูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าเคร่งขรึมยิงกว่าคราไหนๆ

หากเป็ นเมือครังอดีต เห็นศัตรูเช่นนีชายเฒ่าย่อมไม่รรี อ

รีบบุกทะลวงฟั นมิเสียดายชีวิตสูจ้ นตัวตาย! ทว่าบัดนี
เขามีผคู้ นให้ตอ้ งคิดถึง! ให้อวินลัวเฟิ งปลอดภัยดีเสีย
ก่อนจึงจะออกฝี มือได้เต็มที! มิฉะนันหากอวินลัวเฟิ งยัง
อยูย่ อ่ มต้องถูกลูกหลงไปด้วยอย่างแน่นอน!

“เทียนหยา ท่านควรรูพ้ ืนเพของข้า” อวินลัวเฟิ งมองไป

ยังเทียนหยาด้วยรอยยิม “ข้าเกิดมาในสกุล ขุนนางชัน
แม่ทพั สําหรับแม่ทพั แล้วย่อมไม่ทิงสหายในสนามรบ!”

เทียนหยาชะงักไปจากนันเปล่งเสียงหัวเราะอ่อนแรงด้วย

135
ปลงตก “เด็กน้อย ทีนีหาใช่สนามรบไม่...”

“สําหรับข้าแล้ว ทีใดมีการต่อสูท้ ีนันย่อมเรียกขานว่า

สนามรบ หากข้าทิงสหายไปเพราะความขลาด ท่านปู่
ย่อมดุดา่ ว่ากล่าวข้าไม่เหลือดี” อวินลัวเฟิ งประดับรอย
ยิม ดวงหน้าท่าทีเผยความดือด้านซึงเป็ นนิสยั ดุจดังม้า
ป่ าผูไ้ ม่สยบยอมรับคําบัญชาจากผูใ้ ด

ขณะเทียนหยากําลังเก็บวาจาของนางมาคิดอยูน่ นเอง
ั
อวินลัวเฟิ งก็โพล่งถามขึนมา “เทียนหยา ท่านเชือใจข้า
หรือไม่”

ทันใดนันเองเทียนหยาก็จรดดวงตาลงทีเด็กสาว ครัน

136
เห็นความมันใจในสีหน้าท่าทีของนางแล้วหัวใจ ชาย
เฒ่าก็คอ่ ยๆ สงบลง

บางทีเด็กน้อยผูน้ ีอาจมีมนตร์สะกดให้ผคู้ นยอมเชือใจ

นางอย่างไม่รูต้ วั ก็เป็ นได้...

“เด็กน้อย บอกข้ามาซิวา่ เจ้าจะให้ขา้ ทําอะไร” เทียนหยา

เอ่ยถามพลางส่ายศีรษะอย่างปลงตก

------

137
[ 1 ] “เมล็ดข้าว” เป็ นสํานวนใช้เรียกคนอ่อนแอ เมือนํา
มาเปรียบเทียบกับพระจันทร์และดวงอาทิตย์แล้วก็จะ
เปรียบเทียบเรืองความสว่าง เพราะคําว่าเมล็ดอาจ
หมายถึงไข่มกุ ได้เช่นกัน ซึงไข่มกุ เองก็สอ่ งแสงได้

138
ตอนที 538 ไพ่ลบั (1)

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อน “หากพวกเขามิเคยตายมา

ก่อน ข้าคงอับจนหนทาง ทว่าบัดนีพวกเขาปรากฏตัวอยู่
ในรูปวิญญาณ และวิธีจดั การกับวิญญาณนันก็มีอยู่
หลากหลายทีเดียว...”

ประการสําคัญ ดวงวิญญาณนันมีคา่ มหาศาล โดย

เฉพาะอย่างยิงดวงวิญญาณของผูแ้ ข็งแกร่ง! สิงเหล่านี
นับเป็ นสารอาหารชันดีของไหน่ฉาทีเดียว!

“จีดๆ!”

139
ไหน่ฉาร้องเรียกสองทีประหนึงว่าสัมผัสความคิดอวินลัว
เฟิ งได้ เจ้าหนูจอ้ งมองเหล่าดวงวิญญาณ กลางเวหาตา
ไม่กะพริบแล้วก็แทบนําลายไหล สําหรับหนูหาทองแล้ว
นอกเหนือจากสมุนไพรพลังฌาน ไหน่ฉายังสามารถใช้
ดวงวิญญาณของผูแ้ ข็งแกร่งเพิมพลังของตนได้อีกด้วย!
อย่างไรก็ดี ดวงวิญญาณของผูแ้ ข็งแกร่งและสมุนไพร
พลังฌานมิได้หาได้โดยง่าย บนโลกนีจึงมิได้ปรากฏหนู
หาทองทีทรงพลังบ่อยครังนัก!

อวินลัวเฟิ งปลอบประโลมไหน่ฉาจากนันกล่าวด้วยรอย
ยิมประดับริมฝี ปาก “มิตอ้ งใจร้อนไป อีกประเดียวดวง
วิญญาณเหล่านันก็จะเป็ นของเจ้าแล้ว คงดับกระหาย
เจ้าไปได้หลายเพลาทีเดียว”

140
ณ กลางเวหานัน เมือเหล่าผูอ้ าวุโสได้ยินถ้อยคําอวินลัว
เฟิ งแล้วต่างก็มีสีหน้าหม่นทะมึนลง จากนัน พากันเปล่ง
วาจาเย็นชาว่า “เด็กน้อย เกิดเป็ นคนก็อย่าโอหังให้มาก
มิฉะนันเจ้าจะไม่ได้ตายดี”

เด็กสาวดูทา่ จะมิได้ยินคําเตือนนัน กลับลูบศีรษะน้อยๆ

ของไหน่ฉาแผ่วเบาด้วยปลายนิวและรอยยิมร้าย “เมือ
เวลานันมาถึง เจ้าจะกินเสียดิบๆ หรือจะให้ขา้ ช่วยเอา
มาย่างดี ข้าอยากรูจ้ ริงว่าดวงวิญญาณย่างนันรสชาติ
เป็ นอย่างไร”

“เจ้า...” ชายชราอาภรณ์ฟา้ โกรธขึง “เด็กน้อย เจ้านีมัน

เกินเยียวยาสันดานเหมือนคนทรยศสกุลเทียน ผูน้ นไม่
ั มี
ผิดเพียน! อีกประเดียวข้าจะส่งพวกเจ้าทังสองไปลงนรก
141
เป็ นสหายร่วมกัน”

ชายชราอาภรณ์เทาเหลือบแลอวินลัวเฟิ งก่อนเบนสาย
ตาไปยังเทียนฝูผสู้ วมใส่อาภรณ์ฟา้ แล้วก็นิวหน้าเปล่ง
วาจาว่า “เทียนฝู เด็กน้อยผูน้ ีตังใจถ่วงเวลาชัดๆ! นาง
เดาได้แล้วว่าเราปรากฏตัวได้เพียงชัวคราวเท่านัน เช่น
นันแล้วเลิกต่อความยาวสาวความยืดกันเสียที เริมกัน
เลยเถิด!”

เทียนฝูสดู ลมหายใจเข้าแรง “เจ้าพูดถูก สองคนนีตังใจ

ถ่วงเวลา! ข้าตกหลุมพรางมากเล่หเ์ พราะ หน้ามืดตามัว
ด้วยโทสะ! ในเมือเป็ นเช่นนัน เราก็จะโจมตีและปลิดชีพ
คนเหล่านีเสียเดียวนี จัดการเรืองให้จบลงโดยเร็ว!”

142
ฝุบ!

กล่าวจบเทียนฝูก็ดงลงมาจากผื
ิ นนภา กายนันพุง่ ถลา
เข้าหาเทียนหยา เปล่งปราณอํามหิตประหนึงว่าหมาย
มันปั นมือจะสังหารผูท้ รยศแห่งสกุลเทียนในหมัดเดียว!

ตูม!

เทียนหยาตังรับการโจมตีนนโดยไม่
ั ยาํ เกรง ทันใดนันเอง
พลังมหาศาลก็พล่านขึนรอบกายทังสอง ทําลายต้นไม้
รอบๆ ลงเสีย ซํายังกวาดเอาเศษฝุ่ นเศษดินขึนมาจนฟุง้
กระจายไปทัว

143
เทียนหยาถูกแรงเกรียวกราดของเทียนฝูดนั จนก้าว
กระถดถอยหลังไปสองสามก้าว ทว่ากว่าจะหยุดฝี เท้าก็
เป็ นระยะทางรวมหลากว่าๆ ชายชราเงยมองเทียนฝู สี
หน้าหม่นทะมึนลง

“เทียนหยาเอ๋ย นีเวลาก็ผา่ นไปหลายปี ดีดกั ข้านึกว่าเจ้า

จะแข็งแกร่งกว่านีเสียอีก ทีไหนได้ เจ้ามันก็มิได้แน่สกั
เท่าไร ฮ่าๆ!” เทียนฝูหวั เราะงอหาย “หากตอนนันเจ้าเชือ
ฟั งสกุลเทียน ยอมแต่งงานกับสตรีทีเราเตรียมไว้ให้ เรือง
ราวหลายอย่างก็คงไม่เกิด เจ้าทําตัวเองแท้ๆ! ใครใช้ให้
เจ้าขัดขืนคําบัญชาของสกุลเทียนเรากัน!”

กล่าวไปเทียนฝูก็ยงั คงโจมตีใส่เทียนหยาไม่ขาดสาย
144
แรกเริมเดิมทีเทียนหยาต้องวิงหนีจา้ ละหวัน ทว่าก็ปรับ
ตัวเสมอศัตรูอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ เคลือนไหวตอบรับ
อย่างง่ายดาย

เมือเห็นเทียนฝูมิอาจคุมเชิงเทียนหยาได้โดยลําพัง
สมาชิกสกุลเทียนคนอืนๆ ก็พากันกรูเข้าไปสมทบหวังจะ
ใช้ความเร็วสูงสุดจัดการชายเฒ่าผูน้ ีเสีย ดวงตาทุกคน
จับจ้องไปยังทังสองฝังทีกําลังต่อสูก้ นั จึงหาได้มีใคร
ตระหนักรูไ้ ม่วา่ จู่ๆ เด็กน้อยน่าเอ็นดูผหู้ นึงก็โผล่ขนมา
ึ
ยืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง

145
ตอนที 539 ไพ่ลบั (2)

“นายท่าน ตลอดหลายปี ทีผ่านมานีข้าได้เรียนรูเ้ พียงวิถี

นีเท่านัน ไม่คิดเลยว่าจะได้นาํ มาใช้ทีนี”

เสียวโม่คกุ เข่าจากนันวางหินชุดหนึงลงบนผืนดิน เด็ก

น้อยปาดเหงือออกจากหน้าผากก่อนลุกขึนยืน “อย่างไร
ก็ดี วิถีนีของข้าสามารถกักขังดวงวิญญาณได้เท่านัน หา
ได้เป็ นการทําลายไม่ เมือท่านปล่อยวิชา เพลิงวิญญาณ
เข้าไปในวิถีของข้าแล้ว ดวงวิญญาณของพวกเขาเหล่า
นันก็จะสลายหายไปในเวลาอันเร็ว”

146
อวินลัวเฟิ งเพิงกล่าวไปหยกๆ ว่าหากยอดฝี มือสกุลเทียน
เหล่านีปรากฏตัวอยูใ่ นกายเนือ นางก็คงจะ อับจนหน
ทาง! ทว่าพวกเขากลับเป็ นเพียงแหล่งพลังฌาน ก็คง
ต้องได้แต่โทษตัวเอง!

สําหรับแหล่งพลังฌานแล้ว วิชาเพลิงวิญญาณถือเป็ น
เทวทัณฑ์!

แม้ผคู้ นเหล่านีแข็งแกร่งนัก พวกเขาก็มิได้มีกายเนือเป็ น

เกราะป้องกันอีกต่อไป จึงอ่อนไหวต่อวิชา เพลิง
วิญญาณ! หากว่าพวกเขายังคงมีกายเนืออยู่ ด้วยพลัง
ของตนแล้วคงทําลายเพลิงวิญญาณได้ก่อนทีวิชาจะทัน

147
เจาะผ่านร่างกายของพวกเขาไปเสียอีก!

เปรียง!

หมัดของเทียนฝูพงุ่ เข้าใส่เทียนหยาส่งให้กายเขาลอยขึน
ไปบนฟ้า แล้วเทียนหยาก็รว่ งหล่นลงไปข้างในวิถีพอดิบ
พอดี

แม้เหล่าวิญญาณบรรพชนแห่งสกุลเทียนจะเห็นเสียวโม่
ขยับก้อนหินขยุกขยิกอยูบ่ นพืนแล้วตังแต่แรก ก็มิได้
สนใจไยดีแต่อย่างใดเนืองด้วยเสียวโม่เป็ นเพียงเด็กน้อย
ในสายตาของพวกเขาแล้ว พวกตนครอบครองพลังสูง
สุด และอวินลัวเฟิ งก็มิอาจก่อความเสียหายร้ายแรงใดๆ

148
ได้!

น่าเสียดายทีเทียนฝูและพรรคพวกมิได้ใส่ใจจํานวนคนที
อยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ งตังแต่แรกเริม จึงมิได้สงั เกตเห็น
ว่าเสียวโม่เพิงปรากฏตัวขึนมาจากความว่างเปล่า และ
คงจะอยูบ่ นภูผาเทียนมาตังแต่ตน้ แล้ว หากเขาสังเกต
เห็นเสียหน่อยว่าเสียวโม่ปรากฏตัวขึนมาจากความว่าง
เปล่า ชายชราก็คงจะมิได้มนอกมั
ั นใจ ในตนถึงเพียงนี...

“เทียนหยาเอ๋ย ลําพังกําลังเจ้ามิอาจรับมือกับพวกเราที
มีจาํ นวนมากกว่าได้ดอก!” เทียนฝูหวั เราะลันพลางก้าว
ย่างเข้าไปในวิถี

149
บัดนันเองเหล่าบรรพชนคนอืนๆ ต่างก็กา้ วเข้าไปเช่นกัน
พลางมองไปยังเทียนหยาด้วย รอยยิมเยาะ

“นีคือราคาค่างวดของการฝ่ าฝื นคําบัญชาสกุลเทียนเมือ

คราวนัน!”

เมือเห็นสถานการณ์เริมส่องแสง ประกายความหวังก็ทอ
ขึนในดวงตาของเหล่าสมาชิกสกุลเทียน ใครสนเล่าว่า
เทียนหยาแข็งแกร่งเพียงใดในเมือวิญญาณบรรพชน
แห่งสกุลเทียนจํานวนมากต่างก็มารวมตัว กันอยู่ ณ ทีนี
แล้วพวกเขาจะหวันเกรงเทียนหยาไปไย

คิดได้ดงั นันทุกคนก็มิอาจอดกลันกล่าวออกไปว่า “เหล่า

150
บรรพชน ปลิดชีพคนทรยศเทียนหยาเสีย! ในฐานะ
สมาชิกสกุลเทียนแล้ว เขาไม่เพียงแต่นิงดูดายไม่ช่วยปก
ป้องสกุล ยังคิดทําลายสกุลเราร่วมกับคนนอก อีกด้วย”

“ใช่แล้ว! ก่อนหน้านีเขาก็ตกหลุมรักสตรีไร้ชาติตระกูล
พอมาบัดนีก็ยงั จะยอมรับเด็กเหลือขอขึน เป็ นอาจารย์
อีก! อภัยให้มิได้แล้ว!”

เทียนหยายอมรับพลังของอวินลัวเฟิ งแล้วจะทําไม
สําหรับพวกเขาแล้วนางก็เป็ นเพียงคุณหนูใหญ่ จากจวน
แม่ทพั ผูม้ ีชาติตระกูลต้อยตําเท่านัน จะเทียบเทียมกับ
สกุลเทียนได้อย่างไร

151
เทียนหยาคลานขึนจากหลุมบนผืนดินแล้วกุมอกทีได้รบั
บาดเจ็บไว้พลางประกาศกร้าวว่า “ข้าจะแต่งงานกับใคร
หรือยอมรับใครเป็ นอาจารย์ก็มิใช่ธุระกงการอะไรของ
สกุลเทียนทังนัน! ในเมือข้าหลบหนีการล่าสังหารของ
สกุลเทียนมาได้แล้วครังหนึง จะให้ขา้ ทําอีกคราก็ยอ่ ม
ได้!”

ได้ยินถ้อยคําเขาดังนันแล้วเทียนฝูก็หวั เราะเย้ยขึนมา
“เมือหลายสิบปี ก่อนเจ้าจากไปด้วยตัวคนเดียว ทว่าบัด
นีกลับมาพร้อมภาระมากล้น ข้าอยากจะรูน้ กั ว่าเจ้าจะ
ใช้พลังอันใดหลบหนีไปจากพวกเราได้!” กล่าวจบ จิต
สังหารก็ระเบิดออกจากร่างนัน ห่อหุม้ กายเทียนหยาเอา
ไว้

152
“เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ข้าไม่คิดจะต่อความยาวสาวความ
ยืดกับเจ้าหรอกนะ ฉะนันข้าจะปลิดชีพเจ้าเดียวนี!”

ชายชราเงยหน้าขึนมองลงไปยังเทียนหยาจากทีสูงด้วย
ท่าทียะโสนัก จากนันก็ยกแขนเล็กน้อย แล้วกระบีคม
ยาวก็ปรากฏอยูใ่ นมือ...

อย่างไรก็ดี ชัวขณะทีเขาคว้าจับกระบีนันเอง เปลวเพลิง

สีเขียวดังต้นหญ้าก็ปะทุขนจากผื
ึ นดินเสียงดังสนัน ห่อ
หุม้ ร่างของพวกเขาไว้ภายในชัวพริบตา...

153
ตอนที 540 ล้างบางสกุล (1)

เฮือก!

ความเจ็บปวดพุง่ ตรงเข้าสูด่ วงวิญญาณของพวกเขา ทํา

ให้เหล่าบรรพชนหอนไห้ดว้ ยความรวดร้าว ฟั งดูคล้าย
สุนขั ป่ าดุรา้ ยนัก เดือดพล่านด้วยแรงพิโรธราวฟ้าดิน
154
ถล่ม

“เจ้าทําอะไรลงไป” ร่างกายเทียนฝูสนเทาพลางจ้
ั องไป
ยังอวินลัวเฟิ งเขม็ง ท่ามกลางเปลวเพลิงนัน ชายเฒ่า
รูส้ กึ ประหนึงว่าดวงวิญญาณถูกมือนับไม่ถว้ นรุมทึงฉีก
มิอาจใช้แม้กระทังกําลังฌานของตน

สีหน้าพึงใจของเหล่าคนสกุลเทียนเองก็แข็งทือไปเช่นกัน
ด้วยเหตุการณ์อนั คาดไม่ถงึ นี ทุกคนล้วนต่าง ไม่เข้าใจ
ถึงสถานการณ์ แล้วดวงตาก็ฉายความสะพรึงปริมล้น

“บรรพชนขอรับ!” นําเสียงเทียนอีออ่ นแรงนัก มองไปยัง

เทียนฝูและผูอ้ ืนๆ ซึงตกอยูก่ ลางวงล้อม กองเพลิงเช่น

155
เดียวกัน จากนันกัดฟั นเข่นถ้อยคําว่า “รีบออกไปจาก
ตรงนัน! เร็วเข้า!”

ออกไปอย่างนันรึ

ใช่แล้ว!

เพลิงวิญญาณนีต่างจากทีกักขังเทียนอีไว้ให้ทนทุกข์
ทรมานอยู่ เพลิงวิญญาณทีแผดเผาเทียนอี รายล้อมอยู่
รอบๆ กายเขา ทว่าเพลิงวิญญาณทีลุกไหม้อยูต่ รงนีมี
พืนทีจํากัด พวกเขาเพียงแต่ตอ้ งก้าวออกจากบริเวณดัง
กล่าวเท่านันเพืออยูห่ า่ งจากเพลิงวิญญาณ

156
เทียนฝูหมุนกายว่องไว หวังจะโผโจนออกไปจากทีนี
อย่างไรก็ดี ศีรษะชายเฒ่าก็โขกเข้ากับกําแพงล่องหนเข้า
เสียงดังตุบ ร่างกระดอนเด้งกลับออกมา

“นีมันอะไรกัน”

บรรพชนตนอืนๆ ต่างก็หน้าซีดขาวไปด้วยความตืน
ตระหนกขณะยกมือขึนสัมผัสอากาศเบืองหน้า...

ทีตรงหน้าหาได้มีสงกี
ิ ดขวางอันใดไม่ ทว่ามือของพวก
เขาก็สมั ผัสได้ถงึ กําแพงล่องหนนัน

“ไม่!” เทียนฝูฟันเฟื อนไป กู่รอ้ งก้องตะโกนคุม้ คลังพลาง

157
ทุม่ กายเข้าใส่ธาตุอากาศเบืองหน้าอีกครัง “ข้าอยาก
ออกไป! ให้ขา้ ออกไป!”

แล้วร่างของเขาก็กระดอนกลับมาอีกคราตามคาด ล้มลง
ก้นจําเบ้า ในดวงตาเทียนฝูมีความสินหวังอาบล้น ใน
ดวงวิญญาณก็รูส้ กึ ถึงความรวดร้าวทีถูกฉีกทึง กระทัง
บัดนีชายชราก็ยงั มิอาจเข้าใจได้วา่ เกิดเหตุ อันใดขึน!

เทียนหยาผูอ้ ยูใ่ นวิถีเช่นกันก็ตืนตะลึง มองไปยังเหล่า

บรรพชนแห่งสกุลผูฟ้ ั นเฟื อนไปด้วยความสับสน อับจน
ปั ญญาว่าเหตุใดจู่ๆ พวกเขาเหล่านันจึงได้สญ
ู เสียสติ
สัมปชัญญะไปเช่นนี เบืองหน้านันมีเพียงอากาศแท้ๆ ไย
พวกเขาจึงได้เอาแต่วิงวนเป็ นวงกลมอยูใ่ นนันเหมือนคน
บ้า อีกประการหนึง เปลวเพลิงสีเขียวดุจหญ้าซึงเกียว
158
กระหวัดพันรอบกายเหล่าบรรพชนอยูน่ นก็
ั แลดูเหมือน
จะมีตา มิได้เข้าทําร้ายเทียนหยาแต่อย่างใด

“เทียนหยาเอ๋ย” เทียนฝูขบเขียวเคียวฟั น “นางผูน้ นกั

ั ก
ขังเราไว้ทีนี แต่เจ้าเองก็หลบหนีไปมิได้เช่นเดียวกัน!
อย่าลืมว่าเราตกอยูใ่ นทีนังเดียวกัน”

สินคําเขาพลันเทียนฝูก็ตระหนักได้ทนั ใดว่าเทียนหยาได้
ก้าวไปถึงกําแพงไร้รูปซึงขวางเขาเอาไว้อยูแ่ ล้ว จากนัน
ชายชราก็ยกเท้าขึนค่อยๆ สํารวจตรวจสอบพืนทีว่าง
เปล่าเบืองหน้า...

ปาฏิหาริยไ์ ด้บงั เกิดขึน!

159
เท้าของเทียนหยาทะลุผา่ นกําแพงล่องหนนันออกไป
ตามด้วยร่างทังร่างของชายชรา

เทียนฝูเสียสติไปแล้วโดยสินเชิง กู่รอ้ งคํารามลันด้วยแรง

พิโรธโกรธขึง “เป็ นไปมิได้! ไยเจ้าจึงออกไปได้หน้าตา
เฉยเล่า ข้าไม่เชือ! ข้าไม่เชือเด็ดขาด!” กล่าวจบเขาก็ลกุ
ขึนยืนพุง่ กายเข้าใส่กาํ แพงอีกครา ทว่าก็เหมือนเดิม
กําแพงล่องหนเจ้าปั ญหายังคงปรากฏตัวขึนอีกครัง ส่ง
ร่างชายเฒ่ากระเด็นกระดอนกลับไป

เมือเหตุการณ์เป็ นเช่นนี เทียนหยาผูร้ า้ ยกาจก็กา้ วเข้าสู่

วิถีอีกครา ก่อนก้าวกลับออกไปไม่รรี อดูปฏิกิรยิ าจาก
เทียนฝู ชายชราก้าวเข้าๆ ออกๆ นอกเขตวิถีอยูอ่ ย่างนัน
160
ยัวยุเทียนฝูและเหล่าบรรพชนตนอืนๆ อยูอ่ ย่างนัน “ข้า
เข้ามา แล้วจากไป... ข้าเข้ามา แล้วก็จากไป... พวกเจ้า
ริษยาข้าใช่ไหม อิจฉาใช่ไหมเล่า หากมีปัญญามากพอก็
ออกมาฆ่าข้าเสียสิ! ยังมีความเป็ นเลิศอันใดให้ตอ้ งเก็บ
ซ่อนอยูใ่ นนันอีกเล่า”

161
ตอนที 541 ล้างบางสกุล (2)

เมือได้เห็นความไร้ยางอายของชายชราแล้ว เทียนฝูก็
แทบกระอักโลหิต เขาเกรียวกราดชีนิวใส่ เทียนหยา
แล้วกล่าวเสียงเ**◌้ยมว่า “หากเจ้ากล้าจริงก็ยืนอยูต่ รง
นันอย่าขยับไปไหนก็แล้วกัน!”

ได้ยินแล้วเทียนหยาก็หยุดอยูต่ รงนันจริงๆ พลางหัวเราะ

เบาๆ “ถ้าเช่นนันข้าก็จะยืนอยูต่ รงนี หากเจ้ามีปัญญา
พอก็มาจัดการข้าเสียเดียวนีสิ!”

“เจ้า...” ดวงตาเทียนฝูบดั นีถูกแผดเผาพวยพุง่ ไปด้วย

เพลิงโทสะ

1
เขาบอกเทียนหยาชัดเจนมิให้ขยับเขยือนอยูภ่ ายในวิถี
ทว่าเจ้าเฒ่าบังอาจตังใจบิดเบือนความหมาย วาจาตน
ยืนอยูภ่ ายนอกห่างจากกําแพงล่องหนเพียงนิด...

เทียนฝูฝืนสงบจิตสงบใจให้รม่ ไว้ จากนันประกาศกร้าว

เสียงเย็น “เทียนหยา ผ่านมาหลายปี ดีดกั เจ้าก็ยงั คง
สันดานไร้ยางอายอยูเ่ ช่นเดิม! เจ้าเองก็รูด้ ีวา่ ข้ามิอาจ
ก้าวออกไปจากสถานทีแห่งนีได้ แล้วจะให้ขา้ โจมตีเจ้า
ได้อย่างไร”

“อย่ามาแก้ตวั ! เจ้านันล่ะทีขีขลาดตาขาว มิกล้าก้าว

ออกมาเอง เจ้าเป็ นบุรุษอย่างไรกันจึงได้เอาแต่ซอ่ นอยู่

2
ในนันหลบหนีความเป็ นจริง”

ไม่วา่ ใครก็มิอาจเทียบเทียมชายเฒ่าเรืองการกล่าวโทษ
คนอย่างผิดๆ ได้

เห็นกันอยูช่ ดั เจนว่าเทียนฝูถกู กักขังอยูใ่ นวิถี ซํายังทน

ทุกข์ทรมานจากการถูกเพลิงวิญญาณแผดเผา ทว่าเขา
กลับถูกกล่าวโทษอย่างผิดๆ ว่าขีขลาดตาขาวหลบหนี
ความเป็ นจริงอย่างนันหรือ

เทียนฝูโกรธจัดเสียจนควันลอยขึนจากศีรษะ ชายชรา
กําหมัดแน่นชกเข้าใส่อกเทียนหยาเต็มแรง ส่งเสียงดัง
สนัน ทว่ากําปั นของเขาก็ยงั มิทนั ได้ถกู กายเทียนหยา

3
เสียด้วยซํา กลับถูกกําแพงล่องหนหยุดเอาไว้ แล้วร่าง
ของเขาก็พลันกระดอนกระเด็นกลับไปเสียก่อน

เห็นดังนันเทียนหยาก็ยิงพึงใจ แล้วดวงหน้าชราก็เป็ น
ประกายขึนมาด้วยรอยยิมชวนตี

“เทียนฝูเอ๋ย จะลองลิมชิมรสหมัดวายุพิฆาตกระทิงทีตา
แก่ผนู้ ีเพิงรําเรียนมาหน่อยไหมเล่า”

หมัดวายุพิฆาตกระทิงอย่างนันรึ

พิฆาตกระทิงกับผีน่ะสิ!

4
ทังร่างเทียนฝูสนเทิ
ั มพลางชีนิวใส่เทียนหยา ริมฝี ปากสัน
เทาเล็กน้อยทว่ามิอาจเอือนเอ่ยวาจาใด เห็นทีจะหาใคร
ไร้ยางอายเทียบเท่าเทียนหยาเป็ นไม่มี! เห็นกันอยูว่ า่ ตน
ถูกกําแพงล่องหนนันกระแทกกลับมา เจ้าเฒ่านียังจะมี
หน้ารับความดีความชอบไปเสียเองอีกรึ ไม่คิดรักษาหน้า
ตนไว้แล้วหรืออย่างไร

“เทียนหยา เจ้าคนหน้าหนาบัดซบ!”

กว่าเทียนฝูจะเค้นวาจาดังกล่าวออกมาได้ก็ผา่ นไปครู ่
ใหญ่ทีเดียว

เทียนหยาเผยรอยยิมเยาะ “ศัตรูผแู้ พ้อย่างเจ้ามีสทิ ธิ

5
อะไรมาหลูเ่ กียรติตาเฒ่าคนนี”

“ไร้สาระสินดี! หากไม่มีกาํ แพงล่องหนขวางตาเฒ่านีไว้

สักหน่อยเถิด ข้าฉีกทึงเจ้าเป็ นพันริวไปนานแล้ว!” เทียน
ฝูอดสบถสาบานมิได้ รูส้ กึ ว่าดวงวิญญาณกําลังถูกแผด
เผาอยูท่ า่ มกลางเพลิงวิญญาณนี ประหนึงว่าดวง
วิญญาณกําลังจะสูญสลายไปในอีกไม่กีอึดใจ

ครันพ่นวาจาดังกล่าวใส่เทียนหยาเสร็จสินแล้วชายเฒ่า
ก็หนั มาทางอวินลัวเฟิ ง “เจ้าเป็ นใครกันแน่”

หากเดาไม่ผิด วิถีนีต้องเกียวข้องกับอวินลัวเฟิ งเป็ นแน่

เขามิได้ลืมไปว่าเมือครูม่ ีเด็กน้อย ข้างกายอวินลัวเฟิ ง

6
กําลังขีดๆ เขียนๆ บางสิงอยูบ่ นพืน จากนันวิถีก็ปรากฏ
ขึนมาตรงจุดดังกล่าว...

ทันใดนันเองสายตาทุกคนก็พงุ่ ตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง
เหล่าสมาชิกสกุลเทียนต่างก็ขบเขียวเคียวฟั นตนอยูเ่ ช่น
กันด้วยความชิงชังนําหน้านัก หากมิได้หวันเกรงความ
สามารถนางพวกเขาคงกรูกนั เข้าไปสังหารนางเสียตัง
นานแล้ว! ด้วยหากมิใช่เพราะนางสกุลเทียนก็คงไม่ตก
ตําลงถึงเพียงนี

อวินลัวเฟิ งลูบศีรษะเจ้าหนูนอ้ ยในแขนเสือแผ่วเบา เอ่ย

โดยมิได้เงยขึนมอง “ข้าเป็ นใครน่ะหรือ เจ้าไม่คคู่ วรทีจะ
รูด้ อก”

7
ถ้อยคํานางไม่เพียงแต่อวดดีหน้าไม่อาย แต่ยงั เจือแวว
อหังการทีไม่แยแสต่อโลกอีกด้วย ทีนางทําให้เหล่าบรรพ
ชนต้องตกอยูใ่ นสภาพอันน่าสมเพชเวทนาเช่นนีได้ก็
พิสจู น์แล้วว่านางมีสทิ ธิทุกประการทีจะอวดดี!

เทียนฝูสนหวั
ิ งโดยสินเชิง เป็ นทีประจักษ์วา่ เขามิเคยคิด
เลยว่าวันหนึงสกุลเทียนต้องตกอยูใ่ นมือของเด็กสาวผู้
หนึง! และเด็กสาวผูน้ ีอายุเพียงสิบห้าปี เท่านัน...

8
ตอนที 542 ล้างบางสกุล (3)

“โฮ่ๆ ” ชายชราเปล่งเสียงหัวเราะตําพลางหลับตาลง
“ข้ายอมทิงทุกอย่างเพือสกุลเทียน ทว่าก็ไม่คิดเลยว่าจะ
พานพบกับจุดจบเช่นนี ตังแต่นีต่อไป สกุลเทียนจะเป็ น
อย่างไรก็ช่างแล้ว”

9
กายเทียนฝูยงอ่
ิ อนจางลง แล้วนําเสียงก็โรยแรงมิตา่ ง
เหล่าบรรพชนตนอืนๆ นันมิอาจต้านทานพลัง เพลิง
วิญญาณเอาไว้ได้ตงแต่
ั ก่อนหน้านีแล้ว ล้วนพากัน
ค่อยๆ โปร่งใสขึนเรือยๆ ...

“ไม่!” เมือเห็นว่าเทียนฝูกาํ ลังจะยอมแพ้ปล่อยสกุลเทียน

ให้เป็ นไปตามยถากรรม เทียนอีก็รบี กู่รอ้ ง ก้องขึนมา
“ท่านบรรพชน ท่านจะทอดทิงสกุลเทียนไปมิได้! ท่าน
แข็งแกร่งไร้เทียมทาน เพียงวิถีทีอวินลัวเฟิ งสร้างขึนมา
กักขังพวกท่านไว้จะไปมีฤทธิอันใด ข้ารูด้ ีวา่ ท่านย่อมมี
ฝี มือเก็บซ่อน! หากท่านยอมแพ้เสียตอนนี สกุลเทียนคง
ได้ถงึ คราวจบสินอย่างแท้จริงแน่!”

เทียนฝูถอนหายใจ “หากเรายังคงมีชีวิตอยู่ จะวิถีหรือ

10
เปลวเพลิงนีก็ทาํ อะไรเรามิได้ ทว่าโชคร้าย ทีพวกเราบัด
นีเป็ นเพียงดวงวิญญาณ! จะให้ทาํ อย่างไรได้อีกเล่า”

นําเสียงนันทอดสะท้อนความสินหวัง แม้อยากช่วยสกุล
เทียนเขาก็มีเพียงความมุง่ มัน หาได้เหลือ พลังไม่

เทียนอีเปิ ดปากหมายมาดจะกล่าววาจาโน้มน้าวต่อ
ทว่าดวงวิญญาณของเขาเองบัดนีก็ถกู เพลิงวิญญาณ
กลืนกินไปแทบหมดสินแล้ว บัดนีจึงได้แต่รอทัณฑ์
สวรรค์เท่านัน

“เทียนหยาเอ๋ย” เทียนฝูหนั ไปมองเทียนหยา “ข้าหวังว่า

อย่างน้อยเจ้าจะคิดบ้างว่าสกุลเทียนได้เลียงดูเจ้ามาจน

11
เติบใหญ่ ขอให้เหลือหนทางแก่สกุลเทียนได้รกั ษาชีวิต
รอดไว้บา้ งเถิด!”

แม้ใกล้จบสินแล้วเขาก็ยงั อยากจะดินรนดูอีกสักตัง!

และบัดนีสิงเดียวทีตนจะใช้ได้ก็คือความผูกพันในวัยเด็ก
ของเทียนหยาทีมีตอ่ สกุลเทียน

อย่างไรก็ดี ครันได้ยินได้ฟังนําเสียงทีจวนเจียนจะขอร้อง
วิงวอนนันแล้วเทียนหยาก็เพียงแต่เปล่งเสียงหัวเราะเย็น
เท่านัน “ความผูกพันทีมีตอ่ สกุลเทียนของข้าได้หมดสิน
ลงไปตังแต่ครานันแล้ว! แต่ก็นนล่
ั ะ ต้องขอขอบคุณสกุล
เทียนทีส่งมือสังหารมาปลิดชีพข้า มิฉะนันข้าคงไม่เติบ

12
โตเร็วขึนถึงเพียงนี”

เทียนฝูกายสันเทาพลางเอ่ยถามอ้อแอ้ “เทียนหยาเอ๋ย
เจ้าใจหินใจทมิฬได้ถงึ เพียงนีเชียวรึ หากเจ้า ล้างบาง
สกุลเทียนจริงโลกจะมองเจ้าเช่นไร”

บัดนีเทียนฝูคงลืมไปเสียแล้วว่าใครเป็ นผูก้ ่รู อ้ งก้องจะให้

เทียนหยาต้องตายตังแต่แรก หากมิใช่เพราะ อวินลัวเฟิ ง
ป่ านนีเทียนหยาคงได้สนลมท่
ิ ามกลางการเข่นฆ่าของ
คนเหล่านีไปนาน

อย่างไรก็ดีบดั นีชายเฒ่ากลับกล่าวหาเทียนหยาว่าไร้
หัวใจอย่างเต็มปากเต็มคํา

13
“ฮ่าๆ!” เทียนหยาเปล่งเสียงหัวเราะลัน “หากโลกหาว่า
ข้าใจทมิฬแล้วจะทําไม ข้า เทียนหยา ทําอะไรอย่างสม
เหตุสมผลเท่านัน! หากสกุลเทียนฆ่าข้าได้ ไยข้าจะ
ทําลายสกุลเทียนบ้างมิได้ บัดนีหากไม่นบั ว่าใช้ชือสกุล
เทียนข้าก็หาได้มีความเกียวข้องกับสกุลเทียนของเจ้าอีก
ต่อไป!”

ผูค้ นจะคิดเห็นอย่างไรก็ช่างปะไร

ชัวชีวิตนีเราควรจัดการความรักความชังได้ตามใจ... ฆ่า
คนทีต้องฆ่า ล้างบางสกุลทีต้องล้างบาง!

14
ครันตกลงกับเทียนหยามิได้ความแล้วเทียนฝูก็หนั ไปหา
อวินลัวเฟิ งแทน “เด็กน้อย แม้สกุลเทียนข้า ผิดจริงตังแต่
ต้น วิถีการล้างแค้นของเจ้าจะไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือ”

เด็กสาวค่อยๆ เงยหน้าขึนมาในทีสุด ดวงหน้านางเปล่ง

แสงจับตาอยูท่ า่ มกลางดวงอาทิตย์สกุ ปลัง

“ต่อจากนีไม่มีสกุลเทียนอีกต่อไป”

ประโยคเรียบง่ายนันคือคําตัดสินประหารสกุลเทียน

ต่อจากนีไม่มีสกุลเทียนอีกต่อไป!

15
ขณะทังสองฝังกําลังปะทะคารมกันอยูน่ นั ดวงวิญญาณ
ของเทียนอีก็ได้ออ่ นแรงลงเกินจะรับไหว เสียแล้ว หาก
ต้องลมก็คงจะปลิวสลายหายไปในไม่กีอึดใจ

ในชัวขณะสุดท้ายจู่ๆ เขาก็เปล่งเสียงหัวเราะฟั นเฟื อน

ขึนมา ฟั งดูชวร้
ั ายก้องสะท้อนขึนไปสูท่ อ้ งนภา

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เทียนหยาเอ๋ย เจ้าไม่มีวนั ทําลายสกุล

เทียนของข้าลงได้ดอก! เพราะเทียนอวีหลานชายของข้า
บัดนีได้ไปยังทีทีพวกเจ้าไม่มีทางหาพบ! ฮ่าๆๆ เขา
ต้องกลับมาล้างแค้นให้แก่พวกเราอย่างแน่นอน!”

เทียนอีบดั นีดีใจเหลือแสนทีเทียนอวีมิได้อยูส่ กุล หาเป็ น

16
เช่นนันไม่คงไม่เหลือใครอยูล่ า้ งแค้นให้แก่เขา!

ตอนที 543 ล้างบางสกุล (4)

เทียนอวีอย่างนันรึ

ครันได้ยินชือดังกล่าวดวงเนตรอวินลัวเฟิ งก็หม่นลงอย่าง
บางเบา จากนันมองไปยังเทียนหยา “ท่านใช้พลังของ

17
ท่านตามหาเทียนอวีได้หรือไม่”

“เด็กน้อย เรืองนีเจ้าวางใจข้าได้ หากเราตัดไผ่ยงั ไว้หน่อ

อีกประเดียวก็ตอ้ งเกิดเรืองตามมา อย่างแน่นอน ทียิงไป
กว่านัน เทียนอวีหาใช่บรุ ุษเลือดร้อนเช่นปู่ หรือบิดาของ
เขาไม่ เด็กคนนันออกจะเคร่งขรึมและสงวนท่าทีทีเดียว
หากปล่อยเขาเอาไว้ยอ่ มต้องเป็ นอันตรายในภายหลัง
อย่างหลีกเลียงมิได้!” เทียนหยา นิงไปครูห่ นึงก่อนตอบ
รับด้วยท่าทีจริงจัง

เทียนอีได้ยินบทสนทนาระหว่างทังสองก่อนดวง
วิญญาณจะแหลกสลายแล้วริมฝี ปากก็ยกขึน เป็ นรอย
ยิมเยาะอย่างอดมิได้ สองคนนีไม่มีทางค้นหาจุดหมาย
ปลายทางทีเทียนอวีมุง่ ไปได้อย่างแน่นอน! และเมือเขา
18
กลับมา ก็จะล้างแค้นให้แก่สกุลเทียนทังสกุล!

เท่านีเมือตายก็ไม่เสียดายชีวิตแล้ว

เปรียง!

เพลิงวิญญาณสลายลงกลางอากาศ แล้วร่างของเทียนอี
ก็รว่ งหล่นลงมาเต็มรัก ความตายและรอยยิมหยามหมิน
คงอยูบ่ นดวงหน้า ดวงตาเบิกกว้างเปี ยมด้วยความพึงใจ
ประหนึงเจ้าตัวเชือมันปั กใจว่า อีกประเดียวทังอวินลัว
เฟิ งและเทียนหยาก็จะต้องพบกับความล่มจม

ขณะเดียวกันนัน เทียนฝูและเหล่าบรรพชนตนอืนๆ ก็มิ

19
อาจทานทนกับพลังอันยิงใหญ่ของ เพลิงวิญญาณได้อีก
ต่อไปเช่นเดียวกัน ดวงวิญญาณเหล่านันจากทีโปร่งใสก็
จางหายก่อนถูกพัดพาไปโดย สายลมในทีสุด กระจัด
กระจายไปในอากาศคล้ายกลุม่ ควันสีเขียว...

สมาชิกทีเหลือของสกุลเทียนต่างก็สาํ แดงความหวาด
กลัวอยูบ่ นสีหน้า มิอาจอดก้าวกระถดถอยหลัง ไปได้ ยิง
เทียนเสวียนยิงแล้ว ใจสะพรึงจนเบือใบ้ไป ร่างกายสัน
เทาอยูก่ ลางสายลม

เทียนหยามิได้ชายตาแลคนเหล่านีอีกต่อไป แล้วสายตา
ก็เบนไปยังอวินลัวเฟิ ง “คุณหนูอวิน ข้าจะจัดการผูค้ น
เหล่านีเอง! อีกประการ ข้าจะแจ้งคนของข้าให้ออก
ตามหาจุดหมายปลายทางของเทียนอวี อีกประเดียว แต่
20
ข้ายังต้องการให้เจ้าช่วยเหลืออะไรบางอย่าง...”

“ช่วยอะไรอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเอ่ยถาม

เทียนหยาเงียบไปครูห่ นึง “แรกเริมเดิมทีขา้ พาเสียวไป๋ ไป

ด้วยก็เพือให้นางช่วยข้าหายาสมุนไพร! สมุนไพรนีขึนอยู่
ทีชายฝังของหวงเฉวียนและหายากยิงนัก! ต้องใช้สาย
เลือดของเสียวไป๋ เป็ นเข็มทิศนําทางเท่านัน ข้าหวังว่าเจ้า
จะช่วยข้าหาสมุนไพรนีมาได้”

“ตกลง!” อวินลัวเฟิ งมิได้คิดนานก่อนตอบรับ “ท่านต้อง

การให้ขา้ หาสมุนไพรตัวใดรึ”

21
“ยาสมุนไพรตัวนีเรียกกันว่าดวงวิญญาณนําทาง เมือ
บริโภคแล้วจะสามารถเพิงพลังให้แก่ ดวงวิญญาณได้
ข้าเห็นว่าเจ้ามีวิชาโจมตีวิญญาณ สมุนไพรตัวนีจึงจะ
เป็ นอาหารเสริมชันเลิศทีเดียว เพียงแต่วา่ ...” ชายชราตัว
จ้อยถูมือเข้าด้วยกันจากนันกล่าวกลัวหัวเราะ “เมือได้
มาแล้วเจ้าต้องแบ่งยาวิญญาณนําทางให้ขา้ ครึงหนึง”

“ไม่มีปัญหา แต่ทา่ นต้องบอกข้ามาก่อนว่าข้าจะไปยัง

หวงเฉวียนได้อย่างไร” อวินลัวเฟิ งจับตามอง ชายชราตัว
จ้อยด้วยรอยยิม “ต้องให้ขา้ ปลิดชีพตนก่อนหรือไม่”

ได้ยินแล้วชายชราก็ชะงักงันไป จากนันก็อดเปล่งเสียง
หัวเราะลันมิได้

22
“เด็กน้อยเอ๋ย หวงเฉวียน [ 1 ] เป็ นเพียงชือสถานที และ
เพราะทีแห่งนันเป็ นบ้านป่ าเมืองเถือนไม่มีขือมีแป
ปกครองด้วยกฎเกณฑ์แห่งกําลังเท่านัน จึงเกิดการช่วง
ชิงอํานาจขึนอยูเ่ นืองๆ เป็ นเหตุให้ทกุ วันมีคนตาย นับ
หมืนพัน จึงได้ชือว่าหวงเฉวียน”

เพราะเจ้าของร่างคนก่อนมิได้ติดตามข่าวสารบ้านเมือง
ของผืนแผ่นดินนี จึงเป็ นธรรมดาทีอวินลัวเฟิ งจะไม่รู ้
อย่างไรก็ดี สําหรับผูอ้ ืนหากปล่อยไก่เช่นนีก็คงจะขุด
หลุมฝังตัวเองด้วยความอับอายไปแล้ว ทว่า อวินลัวเฟิ ง
นันต่างกัน สีหน้านางยังคงนิงสงบประหนึงว่าไม่มี
เหตุการณ์อนั ใดเกิดขึน

23
“ข้าเข้าใจแล้ว ถึงตอนนันท่านก็รอฟั งข่าวอยูท่ ีจวนสกุล
อวินเถิด เสียวไป๋ ไปกัน”

หลินรัวไป๋ กะพริบตาแผ่วเบา “ท่านอาจารย์ ข้าอยากจะ

ถามอยูน่ านแล้ว ท่านเอาเด็กชายคนเมือกี ไปไว้ทีไหน
เสียแล้วหรือ เขาช่างน่ารักเหลือเกิน”

------

[ 1 ] “หวงเฉวียน” แปลว่า “นําพุเหลือง” หรือโลกใต้

บาดาลในตํานานของจีน เทียบเท่ากับนรกหรือความ
24
ตาย อวินลัวเฟิ งจึงได้พดู ติดตลกว่าก่อนไปยังหวงเฉวียน
ได้คงต้องตายก่อน

25
ตอนที 544 ข้าอยากแต่งงานกับเขา

เสียงชิงเหยียนซึงไพเราะเพราะพริงประหนึงนกขมินคอ
ดําเป็ นทีได้ยินก่อนอวินลัวเฟิ งได้ทนั อธิบาย “ท่านคือ
บุตรชายของคุณหนูเจ้าค่ะ”

ทังเทียนหยาและหลินรัวไป๋ ต่างก็ตะลึงนิงค้างไปพร้อมๆ
กันราวถูกสายฟ้าฟาด

อวินลัวเฟิ ง... มีบตุ รชายแล้วจริงอย่างนันรึ

มิหนําซํายังเติบโตถึงเพียงนีแล้วอย่างนันรึ ฟ้าดินเป็ น
พยาน เรืองนีชักจะเหลือเชือเกินไปแล้ว!
26
เทียนหยาชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วยดวงตาร้อนผ่าว
“ข้าเองแก่เฒ่าเจียนจะลงโลงยังมิเคย แต่งภรรยา แต่เจ้า
อายุสบิ ห้ากลับมีบตุ รชายโตถึงเพียงนีแล้วรึ”

ดวงตาหลินรัวไป๋ เป็ นประกาย นางยกมือขึนบีบแก้ม

เสียวโม่แล้วรอยยิมสดใสก็ปรากฏขึนบน ดวงหน้าน้อย
ของนาง

“น้องชายตัวน้อย เป็ นเด็กดีนะ ไหนเรียก ‘พีสาว’ ให้ขา้

ได้ยินหน่อยซิ”

สีหน้าเสียวโม่ทะมึนลงทันใด เขาอยูม่ าจนถึงป่ านนีไม่รู ้

27
นานเท่าไรแล้ว กลับถูกเจ้าเด็กเมือวานซืนนีเรียกขานว่า
น้องชายตัวน้อยอย่างนันรึ

มิหนําซํายังมายัวแหย่กนั อีกอย่างนันรึ

คิดแล้วเสียวโม่ก็สลัดมือหลินรัวไป๋ ออก จากนันไปซ่อน

ตัวอยูห่ ลังอวินลัวเฟิ ง มือกําอาภรณ์นางแน่น

“นาย... ท่านแม่เท่านันทีแตะต้องใบหน้าข้าได้”

เจตนาของเขาหวังให้หลินรัวไป๋ เลิกตามตอแย ทว่าใคร

จะรูเ้ ล่าว่าดวงตานางกลับยิงเป็ นประกาย เมือเห็นท่าที
เย็นชาทว่าน่าเอ็นดูของเขา
28
“ท่านอาจารย์ขา ข้าอยากแต่งงานกับเขา”

ถ้อยคํานางประหนึงสายฟ้าฟาดจนเสียวโม่ชะงักงันไป
ทันใด มองไปยังหลินรัวไป๋ ผูบ้ ดั นีเชิดคางขึนเล็กน้อย
ด้วยความสะพรึง หวาดกลัวเสียจนมิอาจแม้กระทังเอือน
เอ่ยวาจา

บนโลกนีมีหญิงไร้ยางอายถึงเพียงนีอยูด่ ว้ ยอย่างนันรึ

จู่ๆ นางก็มาขอบุรุษแปลกหน้าแต่งงานทังทีพบกันครัง
แรกอย่างนันหรือ

29
มิหนําซํา เป็ นสาวเป็ นนางกลับใช้คาํ ว่า ‘แต่งงาน’ ไม่ใช่
‘ให้เขามาสูข่ อ’ แต่อย่างใด

แต่จะอย่างไรนายท่านย่อมไม่ยอมตกลงเป็ นแน่!

เสียวโม่คิดแล้วก็ใจชืน จากนันเชิดดวงหน้าน้อยชวน
เอ็นดูขนอย่
ึ างพึงใจ มองไปยังหลินรัวไป๋ ด้วย ความชิงชัง

“ย่อมได้” เสียวโม่กาํ ลังได้ใจอวินลัวเฟิ งก็เอือนเอ่ยขึน

เชืองช้า

บัดนันเองหัวใจเสียวโม่ก็แตกสลายลงเป็ นเสียง หยาด

นําตาสองหยดเป็ นประกายไหลระดวงหน้าลออ ดวง
30
ตากลมโตกระจ่างใสปริมไปด้วยความไม่เชือ มิอยากเชือ
เลยว่านายท่านจะขายเขาไปง่ายดายถึงเพียงนี

“คุณหนูเจ้าขา” ชิงเหยียนอดรนทนมิได้ “นายน้อยอายุ

เพิงห้าปี ... เรารอนายน้อยโตขึนกว่านีก่อน แล้วค่อย
ตัดสินใจไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ”

“ท่านแม่ นางพูดถูก” เสียวโม่ได้สติทนั ใดจากนันดึง

อาภรณ์อวินลัวเฟิ งพลางตีหน้าเศร้า “ข้าอายุ เพิงห้าปี
ยังเด็กยังเล็กนัก อายุอานามเราห่างกันเกินไป ไม่เหมาะ
สมกันหรอกขอรับ”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแผ่วเบา “ได้เป็ นเจ้าสาวเด็กก็ฟังดูดี

31
รักแท้ไม่เกียงอายุดอก”

“ไม่! ท่านจะโหดร้ายถึงเพียงนีมิได้! ท่านจะผลักไสข้าให้

หญิงผูน้ ีมิได้!” เสียวโม่แทบรําไห้ ความบริสทุ ธิของเขา
ถูกนายท่านขายไปง่ายๆ เช่นนีเอง...

แม้เขาอยูม่ านานหลายร้อยปี ก็ยงั คงมีรูปพรรณสัณฐาน

เป็ นเด็กห้าขวบ มิอาจเติบโตขึนกว่านีได้ แล้วจะให้เขา
แต่งงานได้อย่างไร

“เสียวโม่เอ๋ย” อวินลัวเฟิ งก้มลงใกล้ใบหูเด็กชายด้วยรอย

ยิมร้ายประดับริมฝี ปาก “เจ้าหลอกลวงข้า ครังหนึง ข้า
จึงต้องเอาคืน! เช่นนันเอง ต่อไปนีเจ้าคือภรรยาของ

32
เสียวไป๋ ”

“ไม่!” เสียวโม่รบี รวบต้นขาอวินลัวเฟิ งแน่นไม่ยอมจาก

ไปไหน “ท่านจะทิงข้าไปอย่างนีมิได้! อีกอย่าง ข้าเป็ น
ผูช้ าย นางเป็ นผูห้ ญิง แล้วไยข้าจึงได้เป็ นภรรยาเล่า
ท่านมิได้พดู กลับกันหรอกหรือ”

“อืม...” อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา จากนันกะพริบตา

“เพราะเสียวไป๋ บอกว่าอยากแต่งงานกับเจ้า ดังนันเจ้า
ย่อมเป็ นภรรยา ส่วนนางเป็ นสามี”

33
ตอนที 545 เสียวโม่ผสู้ นหวั
ิ ง

เสียวโม่ตงท่
ั าจะต่อล้อต่อเถียงทว่าก็มีมือน้อยๆ จาก
ด้านหลังดึงกายเขาออกห่างจากอวินลัวเฟิ ง
ฉุดกระชากลากถูตนจนตัวลอย

“นางผูห้ ญิงบ้า ปล่อยข้า!”

เมือสัมผัสได้ถงึ ใครบางคนอยูข่ า้ งหลัง เสียวโม่ก็โกรธจน

ตัวสัน ดินรนอยูใ่ นมือของหลินรัวไป๋

34
“ท่านอาจารย์มอบเจ้าให้ขา้ แล้ว” หลินรัวไป๋ เชิดคางขึน
เล็กน้อย แล้วรอยยิมบนดวงหน้าน้อยนันก็ยงิ ทอ
ประกายส่องแสง “เพราะฉะนัน ต่อจากนีไปเจ้าคือ
ภรรยาของข้า”

เสียวโม่หดกายลงเล็กจิวแล้วจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย
ดวงตาเศร้าหมองนัก สีหน้าเด็กน้อยแลดูคล้ายลูกสุนขั
ถูกทิง สุดแสนเวทนาใครได้เห็นก็ยอ่ มสงสารจับใจ

เห็นเช่นนันแล้วเทียนหยาก็อยากจะเอาหัวโขกกําแพง
ตายเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด ดวงตาชายเฒ่าเจ็บแปลบแค้น
เคืองนักพลางกล่าวอย่างหน้าไม่อายว่า “โลกนีไม่
ยุติธรรม! กระทังเด็กห้าขวบยังได้หมันหมาย ไยข้าจึงยัง
บริสทุ ธิอยูเ่ ล่า”
35
อวินลัวเฟิ งกวาดตาผ่านชายชรา “ท่านมีสถานะถึงเพียง
นี กระดิกนิวหนึงทีก็คงมีคนแห่เข้ามา หากท่านอยากขึน
ครูนกั ก็คงจะง่ายดายอยูม่ ิใช่หรือ”

“ไม่!” เทียนหยาเชิดคางขึนแล้วกล่าวด้วยความทระนง
ตน “ข้าอยากรักษาความบริสทุ ธิไว้ให้ฝเู ซิง ของข้าเพียง
ผูเ้ ดียวเท่านันจนกว่าข้าจะหาตัวนางพบ!”

สําหรับชายเฒ่าแล้ว การยังเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิอยูถ่ ือเป็ นเรือง

สําคัญยิงนัก! ทีสุดแล้วตนก็กาํ ลังปกป้องหัวใจและร่าง
กายเพือสตรีทีรักอยู!่ บนโลกนีจะมีชายสักกีคนทียังคง
จําความมุง่ มันครังแรกของตนได้

36
“นีก็สายแล้ว เสียวไป๋ เราไปกันเถิด หลงเฟย เจ้านําตัว
จงหลิงเอ๋อร์กบั ชิงเหยียนกลับไปยังจวนสกุลอวินแล้วรอ
ข้าอยูท่ ีนัน”

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองไปยังหลินรัวไป๋ และเสียวโม่ดว้ ย

รอยยิมร้าย “ส่วนเสียวโม่ ข้าจะปล่อยให้เจ้าดูแลฝึ กฝน
เขาตลอดการเดินทางในครังนี”

“เจ้าค่ะท่านอาจารย์” หลินรัวไป๋ ตอบรับนอบน้อมพลาง

ยืดกายขึน

ส่วนเสียวโม่ซงห้
ึ อยต่องแต่งอยูใ่ นมือนางก็มีใบหน้าสิน

37
หวังยิงนักประหนึงว่าโลกนีจะแตกสลาย เท่านีก็รูแ้ ล้วว่า
ต่อไปชีวิตของเขาจะมืดหม่นเพียงไร...

ขณะมองทังคณะจากไป รอยยิมบนดวงหน้าเทียนหยาก็
ค่อยๆ จากจาง ถอนหายใจแผ่วเบาจากนันกล่าวราว
พึมพํากับตัวเองว่า “ให้คณ
ุ หนูอวินไปยังหวงเฉวียนนีคิด
ดีแล้วหรือไม่หนอ! แต่ดว้ ยสมองและ ความเป็ นเลิศของ
นาง ย่อมต้องเอาตัวรอดกลับมาได้อย่างแน่นอน!”

นีคือการฝึ กฝนหนึงของนางเช่นเดียวกัน!

...

38
หวงเฉวียนตังอยูท่ างเหนือสุดของผืนแผ่นดินนี ด้วย
ความทีมียาสมุนไพรลําค่าขึนอยูเ่ ป็ นจํานวนมาก จึงมี
ก๊กเหล่ามากมายตังรกรากอยูท่ ีนี! เมือรวมเข้ากับ
ทรัพยากรทีมีจาํ กัดแล้ว จึงนําไปสูก่ ารต่อสูค้ รังใหญ่อยู่
เนืองๆ!

สถานทีแห่งนีคือสังเวียนของผูท้ ีแข็งแกร่งทีสุด! ส่วนคน

อ่อนแอกว่าย่อมเป็ นได้เพียงบันไดให้คนอืนเขาเหยียบ
ยําเอาเท่านัน!

บนถนนหนทางภูเขาท่ามกลางป่ าร่ม อวินลัวเฟิ งจูงมือ

หลินรัวไป๋ และเสียวโม่ขณะก้าวตรงไปยังสุดปลายถนน
เมือถึงสุดทางแล้วก็จะเป็ นเขตของนครหวงเฉวียน อย่าง
ไรก็ดี ครันก้าวถึงปลายทางดวงอาทิตย์เบืองหน้าก็ถกู
39
บดบังทันใด แล้วเงาขนาดมโหฬารก็ปรากฏขึนต่อหน้า
พร้อมด้วยกลินเหงือเหม็นเปรียวเจือจางอยูใ่ นอากาศ

“โอ ข้าไม่คนุ้ หน้าพวกเจ้าเอาเสียเลย! มิได้เป็ นคนหวง

เฉวียนใช่ไหมเล่า! พวกเจ้าเข้าใจกฎของเราหรือไม่ หาก
เข้ามายังหวงเฉวียนเป็ นครังแรก ผูห้ ญิงต้องมาเป็ นของ
เล่นให้ขา้ และพีชาย ส่วนผูช้ ายก็ตอ้ งคลานลอดใต้หว่าง
ขาเรา! เอ้า เราเริมกันเลยดีไหม ฮ่าๆ ๆ ”

นําเสียงหยาบกระด้างนันดังอยูเ่ หนืออวินลัวเฟิ ง นางเงย

หน้าขึนเล็กน้อย ดวงตาอวดดีคอ่ ยๆ จรดลงบนบุรุษทัง
สองทียืนขวางหน้านาง...

40
“มีเส้นทางอืนอีกหรือไม่”

41
ตอนที 546 ก๊กเหล่าแห่งนครหวงเฉวียน

เสียงเด็กสาวสงบนิงยิงนัก ทว่าปั นป่ วนหัวใจของสองพี

น้องอย่างง่ายดาย

แม้ทงสองจะเคยผ่
ั านสตรีมามากหน้าทีเดียวตลอด
หลายปี ก็มิเคยพบเห็นหญิงใดงดงาม หาใครเทียบเท่านี
มาก่อน! หากได้กดกายนางไว้ใต้รา่ งตนก็คงได้ลองลิม
ชิมรสหวานลินเป็ นแน่

“แน่นอนว่ามีทางสํารอง” บุรุษมีเคราเลียมุมปาก “นันก็

คือต้องล้มเราสองคนให้ได้เสียก่อน! แต่เจ้า คิดหรือว่า

42
ลําพังพวกเจ้าสามคนจะทําอะไรได้”

เด็กสาวสองคนนียังอายุนอ้ ยอยูท่ ีเดียว และแม่เด็ก

อาภรณ์ขาวนีก็ดทู า่ จะแก่ไม่เกินสิบห้าปี เป็ นแน่! ส่วน
เด็กชายนันไม่ตอ้ งนับ กับแค่เด็กห้าขวบจะไปทําอะไรได้

“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแผ่วเบา จากนันกล่าว

ด้วยรอยยิมแฝงนัย “ถ้าเช่นนันข้าขอเลือก... เส้นทาง
สํารอง”

สองพีน้องชะงักงันไปเล็กน้อย และก่อนทีทังสองจะทัน
ได้สติ เด็กสาวก็พลันโผผ่านพวกเขาไปเสียแล้ว เมือเส้น
ผมดําของนางสยายออกก็ได้กลินหอมหวานเจือจางอวล

43
มากับสายลม

จากนัน...

โลหิตอุน่ ร้อนพุง่ กระเซ็นออกจากแขนสองบุรุษ น่าดูชม

ประหนึงนําพุ

“อ๊าก!” บุรุษมีเครากรีดร้องลันจากนันกุมแขนหลังเลือด
ของตนแน่น ดวงหน้าซีดเผือด

น้องชายก็หาได้มีสภาพดีไปกว่าตนไม่ ดวงหน้าสะอ้าน
นันปราศจากสีเลือด และโลหิตก็ไหลระ ท่อนแขนของ
เขามิขาดสายเกิดเป็ นแอ่งขนาดใหญ่อยูบ่ นพืน
44
“เจ้าเป็ นใครกันแน่” เขาขบกรามแน่นเข่นถามเสียงเย็น

อวินลัวเฟิ งเงยหน้าขึนมองด้วยรอยยิมอ่อน “คนทีจะทํา

ให้นครหวงเฉวียนต้องปั นป่ วน!”

วาจาของเด็กสาวอหังการยิงนัก ความหมายก็คือเพียง
เพราะนางมาเยือน นครหวงเฉวียนจึงต้องบังเกิดความ
เปลียนแปลงขึนจากหน้ามือเป็ นหลังมือ!

“เจ้า...” บุรุษหน้าตาดีเปลียนสีหน้า นิงอยูน่ านก่อนเค้น

เสียงออกมาได้ “เจ้ามันหลอกลวงเกินไปแล้ว”

45
เทียบกับบุรุษมีเคราผูห้ ยาบโลนแล้วบุรุษผูน้ ีถือว่าใจนิง
ทีเดียว ทว่าความเคียดแค้นชิงชังก็ชดั เจน เป็ นที
ประจักษ์อยูบ่ นดวงหน้าซีดขาว

“ในหวงเฉวียนแห่งนีมีก๊กเหล่าพันตูกนั อยูม่ ากมายนัก!

อีกทังยังมีเหล่ายอดฝี มือเกินกว่าจะนับไหว! เจ้าคนเดียว
หาได้มีปัญญาพอจะพลิกกลับนครหวงเฉวียนไม่!”

“น้องข้า ไยเราจึงได้มาถกเถียงเรืองไร้สาระกับนาง
ผูห้ ญิงคนนีกันเล่า! นางทําร้ายเราได้ก็ดว้ ย ลอบโจมตี
เท่านัน” บุรุษมีเคราขบเขียวเคียวฟั นเกรียวกราด “เราบุก
พร้อมกันแล้วจับนางเสีย!”

46
“จุ๊ๆ”

สินวาจาบุรุษมีเคราก็ได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยดังขึนมาจาก
ด้านข้างทันใด

หลินรัวไป๋ เชิดดวงหน้าน้อยขึนสูง ดวงตาดําสุกปลัง

เปี ยมไปด้วยความมันใจ “เจ้ายังคิดจับตัว ท่านอาจารย์
ของข้าอยูอ่ ีกอย่างนันรึ กับคนระดับพวกเจ้าท่าน
อาจารย์ไม่จาํ เป็ นต้องขยับเขยือนกายเสียด้วยซํา ข้า
จัดการพวกเจ้าแทนเองก็ได้!”

“อวดดีนกั เรอะ!” บุรุษมีเคราพ่นลมออกจมูกจากนันพุง่

เข้าใส่หลินรัวไป๋ ไวว่อง ขวานปรากฏขึนในมือของบุรุษ

47
โดยพลัน จากนันฟั นลงใส่เด็กน้อยเกิดเป็ นกระแสลม
กระโชกรอบกาย

เปรียง!

ขวานนันฝังลึกลงกับผืนดินส่งเศษดินเศษฝุ่ นฟุง้ กระจาย

ไปในอากาศ ทว่าก่อนทีบุรุษมีเครา จะทันถอนหายใจ
โล่งอกนัน ทัวทังกายก็แข็งทือไปในทันที

ท่ามกลางเศษดินเศษฝุ่ นทีคลุง้ กระจายนัน หลินรัวไป๋ จับ

ขวานของเขาไว้แน่น แขนเสือเด็กหญิง ปลิวสไวอยูใ่ น
สายลมอ่อนเผยให้เห็นเรียวแขนนวลขาวผ่อง หยดเลือด
ไหลระลงทว่านางมิได้สงั เกตเห็น แม้แต่นอ้ ย รอยยิม

48
เปรียบดังดอกไม้บานฉํางามจับใจยิงนัก

“ข้าบอกแล้วว่าท่านอาจารย์ไม่จาํ เป็ นต้องขยับเขยือน

กายเพือจัดการคนระดับพวกเจ้า! แค่ขา้ ก็เพียงพอ
แล้ว!”

สําหรับหลินรัวไป๋ นัน หากปล่อยให้อวินลัวเฟิ งต้อง

จัดการกับคนเหล่านีก็รงั แต่จะแปดเปื อนมือนาง เสีย
เปล่าๆ! และในฐานะศิษย์ ย่อมเป็ นหน้าทีทีต้องเก็บ
กวาดขยะขวางทางให้แก่อาจารย์ ทียิงไปกว่านัน เจ้าคน
เหล่านีบังอาจหยามหมินท่านอาจารย์ก่อนหน้านี เท่านีก็
เพียงพอแล้วทีเด็กหญิงจะไม่ให้อภัย!

49
ตอนที 547 ข้ามีความประสงค์จะพบนายของเจ้า

สายตาบุรุษมีเคราค่อยๆ เบนไปมองยังมือทีเสียวไป๋ ใช้

จับคมขวาน ความสะพรึงเอ่อท้นขึนในดวงตา แล้วเขาก็
กลืนนําลายหลายอึกแรงก่อนเงยมองเด็กหญิงตัวน้อยผู้
มีดวงหน้าชวนเอ็นดูเบืองหน้า

“เจ้า...” บุรุษมีเคราพูดได้เพียงหนึงคําก็ถกู หลินรัวไป๋

ฟาดขาใส่หน้าอกเต็มแรง ส่งกายเขาลอยละลิว ไปใน
50
อากาศ

“ท่านอาจารย์ ข้าทราบจนได้วา่ เหตุใดท่านจึงโปรดปราน

การถีบคนนัก” รอยยิมหลินรัวไป๋ ส่องสว่าง เสียยิงกว่า
ดวงอาทิตย์ “ถีบคนมันสนุกอย่างนีนีเอง! อา บัดนีข้า
หลงใหลความรูส้ กึ นีจนถอนตัวไม่ขนเสี
ึ ยแล้ว คงต้องถีบ
เขาอีกสักทีสองทีกระมัง!”

กล่าวจบหลินรัวไป๋ ก็โจนขึนพุง่ เข้าใส่บรุ ุษทันใด ตามมา

ด้วยการรุมอัดอยูฝ่ ่ ายเดียว...

เสียวโม่ตะลึงงันมองดูหลินรัวไป๋ ผูบ้ า้ ดีเดือดทรงพลังหา

ผูใ้ ดเปรียบแล้วก็กลืนนําลายลงด้วยความ หวันเกรงเล็ก

51
น้อย เขาเผลอถอยหนีไปอยูด่ า้ นหลังอวินลัวเฟิ งแล้วเอ่ย
เสียงโรยว่า “นายท่าน ข้าอยากกลับเข้าไปในโลกคัมภีร ์
เซียนโอสถ...”

ระหว่างการเดินทาง เขากลับเข้าโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถใน

ยามคําก่อนปรากฏกายอีกครังเมือรุง่ สาง หลินรัวไป๋ จึงมิ
ได้ติดใจสงสัยแต่อย่างใด ทว่าบัดนีเขาสาบานแล้วว่าจะ
ไม่กา้ วขาออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถอีกแม้แต่กา้ ว
เดียวด้วยมิอยากถูกหญิงบ้าผูน้ ีทรมาน!

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเด็กน้อย “ก็เจ้าบ่นนักมิใช่หรือ ซํา

ยังเคยอิดออดไม่ยอมกลับเข้าโลกคัมภีร ์ เซียนโอสถอีก
ด้วย”

52
“ข้าไม่สน! ข้าจะกลับเข้าโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถเดียวนี
และจะไม่ปรากฏตัวขึนอีกจนกว่าหญิงผูน้ ีจะไป” เสียว
โม่จอ้ งหลินรัวไป๋ เขม็ง จากนันฉวยโอกาสยามทีอวินลัว
เฟิ งมิได้มอง รีโจนเข้าไปสูโ่ ลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถทันที เขา
วางแผนไว้วา่ จะหายตัวไปสักพัก ผลลัพธ์ทีวาดหวังไว้คือ
ให้หลินรัวไป๋ ลืมการมีอยูข่ องเขาไปเสีย!

โชคไม่ดีทีเขาประเมินความมุง่ มันของหลินรัวไป๋ ตําเกิน

ไป ในเมือนางคิดจะจับเขาทําภรรยาแล้ว นางจะลืมเขา
ลงได้อย่างไร

...

53
“ท่านวีรสตรี โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด! ข้าน้อยตามืดบอดไป!
ข้าขอร้องโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

ขณะอวินลัวเฟิ งกําลังครุน่ คิดเงียบๆ อยูน่ นก็

ั ได้ยินเสียง
สันเครือของบุรุษมีเครารําร้องมาจากเบืองหน้า อวินลัว
เฟิ งมองไปก็พลันเห็นหลินรัวไป๋ กําลังเหยียบยําชายผูซ้ งึ
ก่อนหน้านีทําตัวหยาบโลนนัก ดวงหน้ายโส ของเด็ก
หญิงเชิดขึนเล็กน้อยพลางมองไปยังชายหนุ่มผูเ้ ต็มไป
ด้วยบาดแผลใต้เท้าของนางด้วยความชิงชัง

“เมือครูน่ ีเจ้าหยามหมินท่านอาจารย์ของข้าอย่างไรบ้าง
นะ” หลินรัวไป๋ พ่นลมออกจมูก “เจ้าคิดว่าเท่านีจะพอ
อย่างนันรึ อย่างไรก็ดี ข้าพร้อมให้โอกาสเจ้าอีกสัก
54
ครังอยูเ่ หมือนกัน! หากเจ้าตัดลินตัวเอง ข้าจะไว้ชีวิต
บัดซบ ของเจ้า!”

บุรุษมีเคราสีหน้าเปลียนทันควัน “นางเด็กบ้า อย่าได้ใจ

ให้มนั มากนัก เจ้า...”

เปรียง!

เขายังไม่ทนั พูดจบหลินรัวไป๋ ก็ฟาดเท้าใส่หน้าชายหนุ่ม

อย่างโหดเ**◌้ยม สกัดกันทุกวาจาได้แต่สง่ เสียงครวญ
ครางแผ่วเบา

“เสียวไป๋ ” อวินลัวเฟิ งรังเด็กน้อยไว้ จากนันเยืองย่างเข้า

55
ไปหาบุรุษมีเครา “นําข้าไปพบนายของเจ้า!”

อาจเป็ นเพราะถ้อยคําของอวินลัวเฟิ ง หลินรัวไป๋ จึงได้

ชะงักเท้าเอาไว้ให้โอกาสชายหนุ่มได้พดู บ้าง ใบหน้าของ
บุรุษมีรอยเท้าประทับแน่นแล้วปากก็บวมเป่ ง ชัดเจนว่า
หลินรัวไป๋ ได้ใช้แรงไปเพียงไร

“นายของข้าใช่วา่ ใครอยากพบก็จะได้พบปุบปั บ”

ในเมือสองคนนีไม่มีทางปล่อยเขาไปเป็ นแน่แม้วิงวอน
เพียงใดก็ตามที นําเสียงของชายหนุ่มจึงได้แข็งกระด้าง
ขึนอีกครา ทว่าความหวาดกลัวในดวงตามิได้จางหายไป
กลับยิงเพิมขึนเสียอีก

56
“อย่างนันรึ” มุมปากอวินลัวเฟิ งยกยิมร้ายแลดูคล้ายนาง
มารแห่งโลกันตร์ หากไม่ระวังย่อมถูกนางผลักตกนรกได้
โดยง่าย

57
ตอนที 548 เทียนอวี (1)

“เสียวไป๋ ” เด็กสาวเงียบไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “บุรุษ

ผูน้ ีมักมากในกามเกินไป เพือเป็ นการลงโทษจงเปลียน
เขาเป็ นขันทีเสีย”

ได้ยินดังนันแล้วสีหน้าของบุรุษมีเคราก็พลันเปลียนสีซีด
เผือดภายในชัวพริบตา รีบตะเกียกตะกาย ลุกขึนจาก
58
พืนจากนันก้าวกระถดถอยหลังไป “อย่าเข้ามานะ... ไม่
งัน...”

“ไม่งนทํ
ั าไม” เด็กสาวหรีเนตรลงแล้วเปล่งเสียงหัวเราะ
ชัวร้าย “เจ้าอยากร้องเรียกให้คนมาช่วยอย่างนันรึ เจ้า
วางใจเถิด ต่อให้ตะโกนจนปอดแหกไปก็ไม่มีใครมาช่วย
ดอก”

เมือเห็นรอยยิมสามานย์บนใบหน้าของเด็กสาว ซําหลิน
รัวไป๋ ยังย่างสามขุมเข้าใกล้พร้อมถูมือ บุรุษมีเคราก็รูส้ กึ
หวาดหวันขึนมาในทีสุด! เกิดเป็ นชายทังที หากต้องไป
เป็ นเช่นขันทีแล้ว จะมีชีวิตอยูอ่ ย่างมีเกียรติศกั ดิศรีตอ่ ไป
ได้เช่นไร บัดนันเองชายหน้าเกลียงทีอยูข่ า้ งกันก็โพล่งขึน
มา “ข้าจะนําเจ้าไปพบนาย”
59
“น้องข้า!” สีหน้าชายมีเคราเปลียนทันใด “หากนายรูว้ า่
เรานําคนแปลกหน้ากลับไป ท่านต้องขัดเคืองใจเป็ น
แน่...”

“เรามีแต่ตอ้ งยอมรับเท่านัน” ชายหน้าเกลียงส่ายศีรษะ

“ต่อให้เราไม่ยอม เดียวนางก็ตอ้ งหาทางอืน อยูด่ ี ในเมือ
เป็ นเช่นนีแล้วไยเราไม่นาํ พาพวกเขาไปเสียตอนนีเลย
เล่า หากนายว่าอะไรขึนมาข้าจะขอ รับผิดชอบเอง”

บุรุษมีเครามิได้เอ่ยอันใดอีก ทว่าหมัดทีกําแน่นก็เผยให้
เห็นถึงโทสะในหัวใจ ในทีสุดเขาก็สดู ลมหายใจเข้าแรง
แก้มทีบวมชําแลดูมาดร้ายอย่างประหลาด “นายของ
พวกข้ามิใช่คนทีเจ้าจะยัวยุได้! ในเมือเจ้าอยากตายนัก
60
ข้าก็จะช่วยสนองให้!” กล่าวจบเขาก็จอ้ งมองอวินลัวเฟิ ง
เขม็งก่อนหมุนกายกลับเดินผ่านประตูทางเข้านครหวง
เฉวียนไป...

ภายในนครหวงเฉวียนมีก๊กเหล่าหลาก
หลายกอดกระหวัดเกียวพันกันแนบแน่น! และก๊กเหล่าที
พวกเขากําลังมุง่ หน้าไปนันก็คือระดับสิบเอ็ดกลุม่ ดาวไถ

แม้พวกเขาติดยศเพียงระดับสิบเอ็ดก็ใช่วา่ จะดูถกู กันได้

ว่ากันว่านายของกลุม่ ดาวไถบัดนีได้บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันนภาแล้ว เท่านีก็เห็นได้วา่ สิบระดับแรกแข็ง
แกร่งเพียงใด

61
...

ณ เวลานี ท่ามกลางพลับพลายุทธ์สวรรค์ซงตั
ึ งอยูไ่ ม่
ห่างจากกลุม่ ดาวไถมากนักปรากฏภาพ ชายชรานังหลัง
ตรงอยูบ่ นทีนังผูบ้ ญ
ั ชาการกําลังจิบชาด้วยท่าทีสง่า
จากนันคนรับใช้ก็ปรีเข้ามาด้านในห้องกล่าวด้วยความ
เคารพนอบน้อมพลางประสานมือคารวะ “นายท่านขอ
รับ มีบรุ ุษผูม้ ีนามว่าเทียนอวีมาเยือนขอรับ”

“เทียนอวีอย่างนันรึ” ชายชราชะงักไปเล็กน้อย จากนัน

นิวหน้า “เขามาทีนีมีธุระกงการอันใด ข้าบอกไปแล้วไง
ว่าจะไม่ตกลงอะไรกับคนสกุลเทียนทังนัน! และจะไม่ขอ
พบด้วย!”

62
คนรับใช้ผนู้ นชํ
ั าเลืองมองชายชราผูบ้ ดั นีหัวเสียขึนมา
อย่างระมัดระวัง จากนันตอบรับว่า “นายท่านขอรับ นาย
น้อยเทียนอวียังได้ให้ขา้ ส่งข่าวให้แก่นายท่านอีกด้วย
เขากล่าวว่า... สกุลเทียนบัดนีล่มสลายแล้ว”

เพล้ง!

ชายชรามือสันจนถ้วยชาร่วงหล่นลงจากมือแตกเป็ น
เสียงๆ

จากนันเขาก็ทะลึงพรวดขึนโดยพลันพลางกําหมัดแน่น
เส้นเลือดปูดโปนออกจากหน้าผาก “เจ้าว่าอย่างไรนะ

63
สกุลเทียนล่มสลายแล้วอย่างนันรึ เร็ว! รีบให้เทียนอวีเข้า
มาเดียวนี! ข้าต้องรูใ้ ห้ได้วา่ เกิดอะไรขึน!”

หลายสิบปี ทีแล้วบุตรีของเขามิสนใจไยดีคาํ แนะนํา ดึง

ดันจะแต่งงานกับคนสกุลเทียนให้ได้ เขาจึงได้ ตัดญาติ
ขาดมิตรกับนาง กระทังเทียนอวีหลายชายของตนผูน้ ีก็มิ
ได้เป็ นทีโปรดปรานเช่นเดียวกัน หนักหนา ถึงขันว่ามิเคย
เอ่ยถามสารทุกข์สขุ ดิบของเลือดเนือเชือไขตัวเองเลยแม้
แต่นอ้ ย!

อย่างไรก็ดี เขาก็ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วสกุลเทียนจักถึง
วันล่มสลาย!

64
ร่างชายชราอ่อนระโหยโรยแรง จากนันทรุดนังลงบน
เก้าอี ความเจ็บปวดบีบรัดหัวใจให้รวดร้าว ได้แต่กาํ ชาย
แขนเสือแน่น

ตอนที 549 เทียนอวี (2)

ไม่นานนักเด็กหนุ่มหน้าตาดีก็คอ่ ยๆ เยืองย่างตรงเข้ามา
สูโ่ ถงรับรองกลาง

65
แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์สาดลงบนกายเด็กหนุ่ม ยืด
ขยายเงาดําของเขาออกไป อาจเป็ นเพราะเพิงได้ยินข่าว
ร้ายของสกุลเทียนมา รูปพรรณสัณฐานของเขาบัดนีจึง
แลดูมืดหม่นลงกว่าปกติ ดวงตาแดงชําด้วย เส้นเลือด
ห่มคลุมนัยน์ตาสีดาํ นัน

เทียนอวีเมือได้เห็นชายชราด้านในโถงรับรองแล้วสีหน้า
เขาจึงผ่อนคลายลงบ้างในทีสุด ริมฝี ปากบางแย้มเปิ ด
เปล่งเสียงเชืองช้าว่า “ท่านปู่ ท่านคือครอบครัวคนเดียว
ทีเหลืออยูข่ องข้า...”

เปรียง!

66
ประหนึงฟ้าผ่าลงกลางวันแสกๆ ชายชรากายแข็งค้างไป
ในทันใด นิงอยูน่ านกว่าจะได้สติ จากนันจึงเอ่ยถามขึน
ด้วยสีหน้าซีดขาวว่า “เจ้าหมายถึงแม่ของเจ้า...”

“นางตายแล้ว สกุลเทียนถูกล้างบางทังสกุล!”

เทียนอวีมิได้คาดคิดเลยว่าตนจากสกุลเทียนไปเพียงครึง
เดือนกว่าเท่านัน กลับเกิดเหตุการณ์ขนมากมายถึ
ึ งเพียง
นี! ครันได้ยินเรืองฝันร้ายนีระหว่างการเดินทางเด็กหนุ่ม
ก็ยงั มิอาจทําใจเชือได้! ทว่าก็ไม่กล้าย้อนกลับไปยังสกุล
เทียนเช่นกันด้วยเกรงว่าจะพบกับจุดจบก่อนวัยอันควร!
เช่นนันเอง ขณะสืบหาความจริง ก็ได้เดินทางมายังนคร
หวงเฉวียนเพือหวังพึงท่านปู่ ของตน

67
“ใคร!” ชายชราทุบโต๊ะหักเป็ นสองเสียง ดวงหน้าชรา
ค่อยๆ บิดเบียว “บอกข้ามาซิ! ใครกันฆ่าแม่ ของเจ้า! ข้า
จะให้มนั ต้องชดใช้เป็ นร้อยเท่า!”

ก้นบึงนัยน์ตาเทียนอวีเผยให้เห็นความรูส้ กึ ยากหยังถึง
ทว่าความเกลียดชังฝังลึกนันเป็ นทีประจักษ์ชดั ทีเดียว

“อวินลัวเฟิ งกับเทียนหยา!”

เมือเทียนอวีนึกถึงเด็กสาวรูปงามไร้เทียมทานผูน้ นแล้
ั ว
มือของเขาก็กาํ หมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปในเนือจนโลหิต
ไหลหลังลงมา

68
เมือโทสะจากจางไปแล้วชายชราก็กลับมามีทีทา่ สงบลง
อีกครัง จากนันเอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชา “เพราะเหตุใด”

“อวินลัวเฟิ งมีหญิงรับใช้นามว่าจงหลิงเอ๋อร์ผเู้ ป็ นบุตรี

ของสมาชิกสกุลเทียนสาขาเรา อวินลัวเฟิ ง มีประสงค์ให้
จงหลิงเอ๋อร์แต่งงานกับผูอ้ ารักขาของนาง ทว่าจง
หลิงเอ๋อร์ปฏิเสธ! สมาชิกสกุลเทียนของข้าผูน้ นั ก็อยาก
ปกป้องบุตรีตน จึงได้แอบลักพาตัวนางมาเพือปกป้อง
นาง ขัดเคืองใจอวินลัวเฟิ งเป็ นยิงนัก! นางรวมหัวกับ
เทียนหยาผูท้ รยศสกุลเทียน บุกรุกสกุลเทียนฆ่าล้างทุก
คนจนหมดสิน!”

ด้วยความทีเติบโตขึนมาในถังย้อมสีขนาดยักษ์เช่นสกุล
69
เทียน มีหรือเทียนอวีจะพูดความจริงหมดจด เช่นนันเอง
เขาจึงได้แต่งเรืองพกลมขึนมาได้อย่างหน้าตาเฉย อีก
ประการ ในวันนันนอกจากอวินลัวเฟิ งและพรรคพวกของ
นางแล้ว ก็มีเพียงสมาชิกสกุลเทียนเท่านันทีอยู่ ณ ทีนัน
เช่นนันเอง โลกทังโลกย่อมรูเ้ พียงว่า สกุลเทียนถูกสังหาร
ล้างสกุลโดยไม่รูเ้ หตุผล! ต่อให้คนของพลับพลายุทธ์
สวรรค์ลงไปตรวจสอบเองก็ไม่พบเจอสิงใดอยูด่ ี

ทียิงไปกว่านัน เพือเป็ นการป้องกันไว้ก่อน เด็กหนุ่มได้ใช้

กองกําลังสกุลเทียนส่วนหนึงทีติดตามตน ไปด้วยในวัน
นันสร้างข่าวลือแพร่กระจายออกไป ทําให้อวินลัวเฟิ งก
ลายเป็ นตัวตนทีโลกจะต้องกล่าวโทษโกรธแค้น!

“อวินลัวเฟิ ง! เทียนหยา!” ชายชราโกรธจัดเสียจนตังตัว

70
หัวเราะ จิตสังหารในนัยน์ตายิงเข้มข้น “เจ้าสองคนนี ไม่
เพียงแต่บงั คับขืนใจให้เด็กสาวผูบ้ ริสทุ ธิต้องไปเร่ขาย
กายตนเท่านัน ยังขู่เข็ญให้ญาติ สกุลสาขาของสกุล
เทียนเจ้าแต่งงานกับองครักษ์ แล้วยังทําเรืองเลวทราม
เช่นนีอีกด้วย! เทียนอวีเอ๋ย เจ้าวางใจเถิด ปู่ จะล้างแค้น
ให้แก่แม่ของเจ้าเอง และทําให้คนพวกนีต้องตายอย่างไร้
ทีฝัง!”

เขากล่าวถึงก็แต่เพียงมารดาของเด็กหนุ่มเท่านัน หาได้
พูดถึงสกุลเทียนแต่อย่างใดไม่! ชัดเจนว่าชายเฒ่ายังไม่
เห็นสกุลเทียนอยูใ่ นสายตา! อย่างไรก็ดี ตราบใดที
อวินลัวเฟิ งและเทียนหยาตายได้ เท่านันก็เกินพอแล้ว!

“ใครพานายน้อยไปพักผ่อนทีซิ” สีหน้าชายชราเย็นยะ
71
เยือกจนถึงกระดูก ทว่าก็ออ่ นลงเมือมองไปยังเทียนอวี
“เทียนอวีเอ๋ย ในเมือสกุลเทียนของเจ้าหาไม่แล้ว ต่อจาก
นีไปเจ้าก็คือสมาชิกของสกุลถัง นามของเจ้าคือถังเทียน
อวี!”

“ขอรับท่านปู่ ” ถังเทียนอวีนอบน้อมตอบรับพลางก้ม
ศีรษะลงตํา

72
ตอนที 550 ขอแทนตําแหน่งเจ้า (1)

“เด็กดี” ถังหรานถอนหายใจแผ่วจากนันยกมือขึนตบบ่า
ถังเทียนอวี “สองสามวันมานีเจ้าเหนือยหนัก ต่อจากนีก็
จงอยูใ่ นสกุลถังเสียให้สบาย ข้าจะไม่รา้ ยกับเจ้า”

สมรรถนะของเด็กผูน้ ีถือว่าใช้ได้ทีเดียว หากฟูมฟั กเป็ น

อย่างดียอ่ มมีอนาคตรุง่ โรจน์อยูใ่ นนคร หวงเฉวียนเป็ น
แน่ น่าเสียดายทีก่อนหน้าเขาโกรธเคืองลูกสาวมากนัก
พลอยให้ไม่ชอบหน้าหลานชายผูน้ ี ไปด้วย จึงมิได้ฝึกฝน

73
เขาเลยตลอดหลายปี ทีผ่านมา!

“ท่านปู่ ข้าจะไม่ทาํ ให้ทา่ นผิดหวัง” ถังเทียนอวีเงยหน้า

ขึนด้วยดวงหน้าเด็ดเดียว

จะต้องมีสกั วันหนึงทีเขาสังหารอวินลัวเฟิ งและเทียน

หยาด้วยมือของตัวเอง! และยึดครองพลับพลายุทธ์
สวรรค์จากมือของท่านปู่ !

ครันคนรับใช้นาํ ตัวถังเทียนอวีออกไปแล้ว สีหน้าชาย

เฒ่าก็คอ่ ยๆ หม่นลงทีละน้อย จากนันกล่าวเย็นชาว่า
74
“ถังอิง จงไปตรวจสอบความจริงเบืองหลังการล่มสลาย
ของสกุลเทียน!”

ทันใดนันเอง ร่างสีดาํ ก็คอ่ ยๆ ล่องลอยมาอยูเ่ บืองหน้า

ถังหรานจากนันเอ่ยถามเสียงทุม้ “นายท่าน ไม่เชือใน
วาจาของนายน้อยเทียนอวีหรือขอรับ”

ถังหรานพ่นลมออกจมูก “สันดานสกุลเทียนมีหรือข้าจะ
ไม่รู ้ จงไปตรวจสอบความจริงเดียวนี!”

น่าเสียดายทีตัวร้ายย่อมเอาตัวรอดจากกฎหมายได้
เสมอ ก่อนแต่งเรืองโกหกถังเทียนอวีได้จดั การแพร่
กระจายข่าวลือไปทัวทังผืนแผ่นดินแล้ว! ข่าวลือนันเล่า

75
จะให้จางหายก็คงยากไม่วา่ จะพยายามปิ ดกันเท่าไรก็
ตาม

ผลทีตามมาก็คือความจริงทีถังอิงสืบได้มิได้ตา่ งอะไร
จากถ้อยคําของถังเทียนอวีเลยแม้แต่นอ้ ย...

ช่วยมิได้ทีในวันนันแทบไม่มีพยานอืนใดอยูบ่ นภูผาเลย
ผูค้ นล่วงรูเ้ พียงแต่วา่ อวินลัวเฟิ งและเทียนหยาสังหาร
สมาชิกสกุลเทียนเพราะมีเพียงคนเหล่านีเท่านันทีขึนไป
ยังจุดสูงสุดของภูผาเทียนในวันนัน...

ผูค้ นเพียงแต่ตอ้ งจดจําใบหน้าของทังสองให้ได้เท่านัน

จากนันวาดลงบนกระดาษก่อนแพร่กระจาย

76
ข่าวสารออกไป สุดท้ายย่อมมีคนจําได้เอง! ยิงอวินลัว
เฟิ งทีมีผเู้ คยพบเห็นเป็ นจํานวนมากยิงแล้ว! เทียนหยา
เองสมัยก่อนก็เคยรักษาผูค้ นไว้เป็ นจํานวนพอสมควร ผู้
ใดก็ตามทีได้เขารักษาย่อมจดจําใบหน้าชายชราได้

“นายท่านขอรับ” ถังอิงนิงไปชัวขณะก่อนกล่าววาจาต่อ
ว่า “แล้วเราจะจัดการอวินลัวเฟิ งและเทียนหยาอย่างไร
ดี”

ได้ยินคําถามนันแล้วจิตสังหารเย็นยะเยือกก็สว่างวาบ
ขึนในดวงตาถังหราน “เทียนอวีจะพูดความจริงหรือไม่ก็
ตาม คนสองคนนันก็สมควรตาย! จงไปถ่ายทอดคํา
บัญชาให้คน้ หาตัวสองคนนันเดียวนี! เจอตัวเมือไรฆ่าทิง
ได้เลย!”
77
“ขอรับ!” ถังอิงประสานมือคารวะ ครันตอบรับแล้วร่าง
ของเขาก็หายวับไปอย่างไร้รอ่ ยรอยประหนึง สายลม
ผ่าน

ถังหรานคงคิดไม่ถงึ ว่าบัดนีศัตรูผกู้ วาดล้างสกุลเทียนยก

สกุลบัดนีได้เข้ามาอยูใ่ นนครหวงเฉวียนแล้วเรียบร้อย!
หากเขาออกไปตามหาอวินลัวเฟิ งด้านนอกให้เลือดตา
กระเด็นก็คงไม่พบ!

บัดนีเอง ทีด้านนอกแหล่งกบดานกลุม่ ดาวไถ ยาม

รักษาการณ์ครันเห็นบุรุษมีเครานําพาดรุณีนอ้ ย สองนาง
มาด้วยก็อดผิวปากมิได้ “เจ้าผังเฟย เจ้าผังชิงหร่าน พวก
เจ้าสองพีน้องช่างโชคดีเสียจริงคราวนีถึงได้โฉมงามชันดี
78
มาลิมลอง”

ครันได้ยินเสียงยัวเย้าจากสหายร่วมกลุม่ แล้วมุมปากผัง
เฟยก็กระตุกขึน ความอับอายค่อยๆ แผ่ซา่ นไปทัวทังใบ
หน้า

“จริงสิ ผังเฟย แล้วหน้าเจ้าไปโดนอะไรมา ใครเล่นงาน

เจ้ามาเล่า”

“เอ่อ...” ผังเฟยหัวเราะกลบเกลือน “ข้าหกล้มน่ะ ไม่มี

อะไรกับเจ้าหรอก ข้าจะไปหานาย”

ความสงสัยแฝงอยูใ่ นนัยน์ตายามรักษาการณ์ สะดุดหก

79
ล้มจนมีสภาพเช่นนีน่ะหรือ คงถูกอัดมาแต่ อับอายเกิน
กว่าทีจะพูดถึงน่ะสิ...

ขณะลังเลอยูน่ นผั
ั งเฟยและน้องชายของเขาก็นาํ พาดรุณี
น้อยสองนางเข้าไปด้านในแหล่งกบดานแล้วเรียบร้อย

“บัดนีนายคงกําลังเก็บตัวฝึ กฝนพลังฌาน ข้าจะนําเจ้า

ไปพบท่านเดียวนี” ผังชิงหร่านกล่าวด้วยเสียงทุม้ ลึก
พลางกวาดตามองอวินลัวเฟิ ง

80
ตอนที 551 ขอแทนตําแหน่งเจ้า (2)

ภายในห้องลับเงียบสงบ ชายวัยกลางคนนังตัวตรงอยู่
กลางเสือกก ดวงตาหลับลงพักผ่อน

กําลังฌานอ่อนจางล่องลอยอยูเ่ หนือเขาจากนันถูกซึม
ซับเข้าไปในตัวเมือรูขมุ ขนเปิ ดปิ ด! อย่างไรก็ดี ครันกําลัง
ฌานดังกล่าวเคลือนเข้าไปในกายเขาแล้ว สีหน้านันก็
เปลียนทันใดประหนึงมีมดนับร้อยพันฝังตัว ลงไปในกาย
ของเขา

“ยังใช้ไม่ได้”

81
เหงือเท่าเม็ดถัวไหลลงจากใบหน้าชายวัยกลางคน จาก
นันก็คอ่ ยๆ ลืมตาขึน ฟาดกําปั นลงกับพืนแรงแล้วเปล่ง
วาจาด้วยโทสะว่า “บัดซบ! ชีวิตนีข้าซึมซับพลังฌานมิ
ได้อีกแล้วหรืออย่างไร จะต้องเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน ขันนภา
ระดับตําไปตลอดชีวิตอย่างนันรึ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

ได้ยินเสียงเคาะจากด้านนอกห้องลับสามที เสียงดัง
กล่าวดึงสติชายวัยกลางคนกลับคืนมา แล้วสีหน้า ของ
เขาก็คอ่ ยๆ เปลียนกลับไปเป็ นดังเช่นปกติ เขาขานรับ
เย็นชา “เข้ามา!”

82
จะอย่างไรก็ตามก็หา้ มใครรูเ้ รืองทีเขาไม่สามารถรวบ
รวมพลังฌานได้เป็ นอันขาด! มิฉะนัน นอกจากชาวคณะ
จะต้องแตกตืนแล้ว ระดับสิบเอ็ดทีได้มาก็คงต้องหลุด
ลอยไปจากมืออีกด้วย! อย่างไรก็ดี ตังแต่บรรลุขนเป็
ึ นผู้
ฝึ กฌานขันนภานีก็ผา่ นไปเกือบหกปี แล้ว หากไม่รบี
บรรลุอีกในเร็ววันนี ชะรอยคนจะต้องเกิด ความสงสัยขึน
เป็ นแน่! และเมือเวลานันมาถึง ทุกคนก็จะรูก้ นั ไปทัวว่า
เขามิอาจรวบรมพลังฌานได้!

แอ๊ด!

ประตูหอ้ งลับเปิ ดออก แล้วผังเฟยกับน้องชายก็กา้ วเดิน

เข้ามา ทว่าชายวัยกลางคนกลับมองเห็น เด็กสาวสอง
83
คนทีติดตามมาด้วยก่อนเป็ นอันดับแรก

ผูน้ าํ กลุม่ คงเป็ นเด็กสาวอาภรณ์ขาวผูม้ ีรูปโฉมงดงามจน

สามารถพลิกควํานครต่างๆ ลงได้เป็ นแน่ ความคร้าน
อ้อยอิงอยูบ่ นดวงหน้า ปราณถือดีอวดเบ่งกําจายออก
มาเป็ นทีสัมผัส

“ผังเฟย! ผังชิงหร่าน!” สีหน้าชายผูน้ นเปลี

ั ยนไปทันใด
แล้วเขาก็วา่ กล่าวด้วยท่าทีเย็นชา “ใครอนุญาตให้พวก
เจ้าเอาคนแปลกหน้าเข้ามาในแหล่งกบดานกันฮึ มิหนํา
ซํายังพาเข้ามาพบข้าอีก”

ครันเห็นนายตนบันดาลโทสะดังนันผังเฟยก็หวาดกลัว

84
เสียนจนมิกล้าเอือนเอ่ยวาจาใด ได้แต่ตวั สันอยูอ่ ย่างนัน
มิหยุดหย่อน

กลับกัน ผังชิงหร่านกวาดตามองพีชายจากนันก้าวไปยืน
อยูเ่ บืองหน้าชายวัยกลางคนก่อนเอ่ย นอบน้อมว่า “นาย
ขอรับ ดรุณีนอ้ ยสองนางนีมาเพือขอเข้าพบท่าน ผูอ้ ยูใ่ ต้
บัญชาผูน้ ีจึงบังอาจนําพาพวกนางมาเข้าพบท่านขอรับ
ได้โปรดอภัยให้ขา้ ด้วยเถิดขอรับนาย!”

“ฮึม!” ชายวัยกลางคนพ่นลมออกจมูก แล้วดวงตาเย็น

ยะเยือกก็เบนมาหาอวินลัวเฟิ ง “ข้าไม่รูว้ า่ เจ้าเป็ นใคร
แล้วมาขอพบข้าด้วยเหตุอนั ใด แต่สถานทีแห่งนีมิใช่ที
ของเจ้า รีบๆ ไสหัวออกไปเสีย!”

85
อวินลัวเฟิ งกอดอกเอนกายพิงกรอบประตูดว้ ยท่าทีเกียจ
คร้าน สายตาเหลือบแลไปยังชายผูฉ้ นุ เฉียวด้วยนัย
ร้ายกาจ

“ข้ามาทีนีย่อมมีเหตุผล” นางนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อ

ว่า “ข้าได้ยินมาว่ามีเพียงก๊กเหล่าสิบอันดับแรกเท่านันที
มีสทิ ธิเข้าสูข่ นุ เขาปี อัน!”

ด้วยความทีนครแห่งนีมีนามว่าหวงเฉวียน แนวขุนเขาที
อยูด่ า้ นในนครหวงเฉวียนจึงมีชือว่าขุนเขาปี อัน [ 1 ]

เพราะภายในขุนเขามียาสมุนไพรลําค่าหายากขึนอยู่

86
มากมาย จึงเกิดกฎทีรูก้ นั ภายในนครหวงเฉวียนขึนมาว่า
มีเพียงก๊กเหล่าสิบอันดับแรกแห่งนครเท่านันทีมีสทิ ธิ
เหยียบย่างเข้าไปในขุนเขาปี อัน สิทธิในการเข้าสูข่ นุ เขา
ปี อันยังได้กลายมาเป็ นเครืองหมายแสดงถึงอํานาจภาย
ในนครหวงเฉวียน! ด้วยเหตุนีเองอวินลัวเฟิ งจึงได้มา
เยือนกลุม่ ดาวไถ

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม
ด้วยท่าทีเ**◌้ยมเกรียมพลางดวงตาก็หม่นทะมึนลง

“เจตนาข้าเรียบง่าย” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย แล้ว

รอยยิมร้ายบนดวงหน้าก็แผ่ขยายออก “นันคือ... ช่วงชิง
ตําแหน่งของเจ้า!”

87
ปราณทรงพลังปะทุออกจากกายบุรุษโดยพลัน เขาทะลึง
พรวดขึนจากพืนกล่าวด้วยเพลิงพิโรธ ในดวงตาว่า “เด็ก
น้อย รูต้ วั หรือไม่วา่ พ่นวาจาอะไรออกมาอยู่ แทนทีข้างัน
เรอะ ไหนดูซิวา่ เจ้าจะมีปัญญามากพอหรือไม่!”

กล่าวจบก็มิรรี อลงมือกระทําว่องไว พุง่ กายเข้าใส่อวินลัว

เฟิ งประหนึงกระบีคม

------

88
[ 1 ] “ปี อัน” แปลว่า ‘อีกฝังหนึง’ และมีความหมายถึง
‘ปารมิตา’ ในศาสนาพุทธ ซึงหมายถึง “ความสมบูรณ์
พร้อม”

89
ตอนที 552 ข้าตกลง

ชัวขณะทีเขาปรากฏตัวขึนต่อหน้าอวินลัวเฟิ งก็บงั เกิด

แรงมหาศาลฟาดเข้าใส่ดวงวิญญาณของตน ส่งผลให้
เกิดคลืนกระแทกสันไหว ครูต่ อ่ มาร่างเด็กสาวก็ปรากฏ
ขึนเบืองหลังอย่างไรก็ไม่ทราบ หวดลูกเตะเข้าทีบันท้าย
จนเขาลอยไปกระแทกกับกําแพง

แรกเริมเดิมทีคพู่ ีน้องผังหวังจะเห็นอวินลัวเฟิ งปล่อยไก่

ด้วยในสายตาพวกเขานันนายตนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขัน
นภา แล้วนางจะเทียบเทียมท่านได้อย่างไร พวกเขามิได้
คาดคิดเลยว่าเด็กสาวเพียงแต่ตอ้ งวาด ลูกเตะเพียงครัง
เดียวเท่านัน นายของพวกเขาก็ปลิวกระเด็นไปติด
กําแพงแลดูคล้ายจิงจกเสียแล้ว มิได้มีโอกาส ตอบโต้
90
เสียด้วยซํา...

สองพีน้องชะงักงันไปทันใด ดวงหน้าซีดขาวหวาดหวัน
นักพลางจับจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งตัวแข็งทือ หวาดกลัว
เสียจนพูดไม่ออก

เด็กสาวช้อนสายตาขึนเล็กน้อยมองไปยังชายวัยกลาง
คนทีบัดนีติดอยูบ่ นกําแพงด้วยรอยยิม “เจ้าคิดว่าข้ามี
พลังพอทีจะแทนทีเจ้าแล้วหรือยัง”

ชายผูน้ นค่
ั อยๆ เลือนไหลลงจากกําแพง มือกุมบันท้าย
แน่นจากนันหมุนกายมาจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็งด้วยสีหน้า
ดูมิได้ถงึ ทีสุด “ในเมือเจ้าอยากเข้าไปในขุนเขาปี อันนัก

91
ก็ไปหาก๊กเหล่าสิบอันดับแรกเสียสิ กลุม่ ดาวไถของข้า
อยูร่ ะดับสิบเอ็ดเท่านัน ข้าเกรงว่าเรืองคงไม่เป็ นไปตาม
ทีเจ้าหวังดอก”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเล็กน้อยแทบมิได้เป็ นทีสังเกต

“ข้าเป็ นพวกคนคร้าน จึงมิประสงค์ออกไป ตามหาก๊ก
เหล่าอืน กลุม่ ดาวไถของเจ้ามาหาข้าได้จงั หวะเหมาะพอ
ดี จึงต้องมาหาแต่เจ้านีแล”

“ส่วนเรืองสิบอันดับแรกนัน...” อวินลัวเฟิ งนิงไปชัวขณะ

รอยยิมบนดวงหน้ามันใจยิงนัก “มิใช่เรืองยาก”

ความหมายในถ้อยคํานางคือตราบใดทีได้กลุม่ ดาวไถมา

92
ไว้ในกํามือ การขึนเป็ นสิบอันดับแรกก็มิใช่อปุ สรรคแต่
อย่างใด

“โฮ่ๆ!” ชายวัยกลางคนพ่นลมออกจมูก “ต่อให้เจ้าล้มข้า

ได้ก็ใช่วา่ จะนํากลุม่ ดาวไถเข้าสูส่ บิ อันดับแรกได้อย่าง
ง่ายดาย! คนหนุ่มสาวน่ะอย่ามันอกมันใจในตัวเองเกิน
ไปนัก มิฉะนันจะต้องสูญเสียทีหลัง!”

อวินลัวเฟิ งหันไปหาบุรุษด้วยรอยยิมร้าย “กลุม่ ดาวไถจะ

ขึนเป็ นสิบอันดับแรกหรือไม่ก็มิใช่เรืองทีเจ้าจะต้องเป็ น
ห่วง! ข้าให้ตวั เลือกเจ้าเพียงตัวเลือกเดียวเท่านัน เลือก
เอาว่าจะให้ขา้ ทลายกลุม่ ดาวไถลงเสีย หรือจะมารับใช้
ข้า!”

93
จะตาย หรือว่าจะรับใช้

สีหน้าชายผูน้ นเปลี
ั ยนไปทันใดพลางกําหมัดแน่น

คูพ่ ีน้องผังมิได้คิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะทะเยอทะยานถึง

เพียงนี แล้วสีหน้าของพวกเขาก็บิดเบียวอย่างดูมิได้ เฝ้า
เสียใจเสียดายอยูภ่ ายในว่าไม่น่าพานางมาพบนายเลย

“เด็กน้อย เจ้าไม่คิดว่ามันมากไปหน่อยหรือ” ชายวัย

กลางคนสะกดกลันเพลิงพิโรธไว้ในใจพลางเอ่ยวาจา
แข็งกร้าว “เจ้าเปิ ดปากมาก็จะให้กลุม่ ดาวไถของข้ารับ
ใช้เจ้าเสียแล้ว! การกระทําของเจ้ามันแตกต่างจากโจรที

94
ตรงไหน”

“หวงเฉวียนเคารพพลังอํานาจเป็ นทีหนึง ทีนีหมัดคือ

กฎหมาย! การทลายก๊กเหล่าต่างๆ นันมีให้เห็นอยูโ่ ดย
ทัวไป” แววเบิกบานในดวงตาเด็กสาวยิงลึกลํา “ฉะนัน
แม้ขา้ ทลายกลุม่ ดาวไถของเจ้าลง ก็หาได้มีความผิดอัน
ใดไม่”

ชายวัยกลางคนโกรธจัดจนกายสัน ทว่ากลับสูดลม
หายใจเข้าลึกเลือกทีจะไม่ตอบรับอันใด

“หนึง...” เมือเห็นชายวัยกลางคนนิงเฉยอวินลัวเฟิ งก็เริม

ต้นนับเลขขึนมาลอยๆ “สอง... สาม...”

95
นําเสียงเด็กสาวแสนสามานย์แลเร่งเร้า สร้างแรงกดดัน
มหาศาลแก่ชายวัยกลางคน หนักหน่วงประหนึง ภูผา
ยักษ์ ฉีกฟางเส้นสุดท้ายของเขาจนขาดวิน

“ข้าตกลง!”

ครันกล่าวถ้อยคํานันออกมาก็แลดูคล้ายว่าเขาจะหมด
สินซึงพลัง ทรุดกายลงกับพืน ตังแต่มายัง นครหวง
เฉวียนก็ถือได้วา่ ไม่กลัวตายแล้ว แต่ตนทนมิได้ทีต้อง
เห็นกลุม่ ทีฟูมฟั กมาด้วยนําพักนําแรงถูกทลายลง!

“ดีมาก!” อวินลัวเฟิ งเปล่งเสียงหัวเราะออกมาในทีสุด

96
รอยยิมของนางงดงามจับตาเช่นทุกที เลอโฉมสะกดทุก
คนมิให้หนั หนีไปไหน “ในเมือเจ้าตกลง ตําแหน่งของเจ้า
ก็ตกเป็ นของข้านับแต่บดั นีเป็ นต้นไป!”

ตอนที 553 ข่าวลือแพร่กระจายไปทัว

ชายวัยกลางคนร่างอ่อนปวกเปี ยกลง มิอาจแน่ใจได้วา่

ตัดสินใจถูกหรือไม่! เขาเพียงแต่หวังว่าเด็กสาวผูน้ ีจะไม่
ทําลายกลุม่ ดาวไถลงยกกลุม่ ...
97
จนกระทังถึงวันทีบุรุษผูน้ ีจะรําลึกถึงฉากเหตุการณ์ใน
วันนีหลังเพลาผ่านไปหลายปี ดีดกั แล้วนันล่ะ ทีเขาจะ
ตระหนักได้วา่ ตนโชคดีเพียงไร! หากมิใช่เพราะท่าทีกด
ดันของเด็กสาวในวันนี กลุม่ ดาวไถของเขาคงยังจะเป็ น
ตัวตนทีกระจอกงอกง่อยท่ามกลางนครหวงเฉวียนต่อไป
มิได้ผงาดขึนมาเป็ นสุดยอดก๊กเหล่าทีรวบรวมนครหวง
เฉวียนให้เป็ นปึ กแผ่นในอนาคต!

...

ท่ามกลางนครหวงเฉวียนนันมีหวั ข้อข่าวสารให้เป็ นทีถก

เถียงนินทากันได้ทกุ วัน อย่างเช่นการทลายลงของก๊ก
เหล่านันนี หรือการก่อตังขึนอย่างไม่มีปีมีขลุย่ ของก๊ก
98
เหล่าโน่นนี มิได้น่าแตกตืนตกใจแต่อย่างใด ทว่าวันนี
กลับมีข่าวหนึงซึงทําให้ทวทั
ั งนครหวงเฉวียนต้องสันไหว
ว่ากันว่ากลุม่ ดาวไถเปลียนตัวผูน้ าํ และผูท้ ียึดอํานาจ
กลุม่ ดาวไถก็คือเด็กสาวผูห้ นึง...

ผูค้ นพากันคาดเดาไปต่างๆ นานาเรืองความสัมพันธ์

ระหว่างเด็กสาวผูน้ ีและมูห่ รงเป่ ย ผูน้ าํ ของกลุม่ ดาวไถ
ไยมูห่ รงเป่ ยจึงได้ไว้วางใจให้นางควบคุมกลุม่ ดาวไถเล่า

หรือว่านางจะเป็ นลูกนอกสมรสของเขา หรือว่าเป็ นคน

รักกันหรือ หากมิใช่เช่นนันแล้วมูห่ รงเป่ ยย่อม ไม่ยอม
มอบอํานาจของกลุม่ ให้แก่หญิงแปลกหน้าอย่างง่ายดาย
เช่นนีเป็ นแน่! แน่นอนว่าผูค้ นต่างก็เทใจให้กบั ข้อ
สันนิษฐานเรืองคนรัก ด้วยความทีผูใ้ ดได้พบเห็นเด็กสาว
99
ผูน้ ีต่างก็พากันพูดเป็ นเสียงเดียวกันว่านาง ช่างเลอโฉม
เสียจนทําลายล้างได้ทกุ สิง กระทังหญิงงามทีสุดแห่ง
นครหวงเฉวียนก็ยงั เทียบเทียมนางมิได้

ไม่ส!ิ ต้องกล่าวทีเดียวว่าความห่างชันระหว่างทังสอง
นันประหนึงรุง่ สางกับราตรี!

มูห่ รงเป่ ยย่อมไม่มีทางให้กาํ เนิดบุตรีผงู้ ามหยดย้อยถึง

เพียงนีได้อย่างแน่นอน เช่นนันแล้วพวกเขาจึงได้คาดเดา
กันไปว่านางคงจะใช้เสน่หน์ ารีลอ่ ลวงมูห่ รงเป่ ยให้
มอบกลุม่ ของตนมาเสียขณะตกอยูใ่ นภวังค์...

ในเวลานันเอง ทีกลางโถงรับรองของพลับพลายุทธ์

100
สวรรค์ ถังหรานได้ฟังรายงานจากผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาแล้วดวง
หน้าก็ฉายแววครุน่ คิด “กลุม่ ดาวไถถูกส่งมอบต่อไปยัง
เด็กสาวอย่างนันรึ เจ้ารูท้ ีมาทีไปของเด็กสาวผูน้ ีหรือไม่”

“รายงานต่อนายท่าน ข้าผูน้ อ้ ยนีได้สง่ คนไปสืบสาวเรือง

ราวของเด็กสาวผูน้ ีแล้ว แต่ยงั มิได้รบั ข้อมูลทีแน่ชดั ”

ถังหรานนิงไปพักหนึงก่อนเอ่ยขึนว่า “ช่างเรืองกลุม่ ดาว

ไถไปก่อน จะอย่างไรก็ตามที กลุม่ ดาวไถมิใช่คมู่ ือของ
เรา! บัดนีควรเตรียมตัวให้กบั งานประมูลครังยิงใหญ่
ของเราทีกําลังจะมาถึงในเร็ววันเถิด! ข้าจะต้องประมูล
สิงของมาสักอย่างให้จงได้ ให้เทียนอวีนําคนของเขามุง่
หน้าไปยังสถานทีแห่งนันด้วย นีจะเป็ นการประเมิน
ความสามารถของเขาด้วยเช่นกัน!”
101
“ขอรับนายท่าน”

องครักษ์ประสานมือคารวะจากนันจากไปอย่างเงียบ
เชียบ

เขาจ้องตามหลังองครักษ์ทีลับตาไป สีหน้าท่าทีมืด
ทะมึน “กลุม่ ดาวไถอย่างนันรึ เด็กสาววัยแรกรุน่ อย่าง
นันรึ ดูทา่ กลุม่ ดาวไถจะยิงอ่อนกําลังลงทุกวันจริง... เห็น
ทีอีกไม่นานก็คงจะหายไปกับหน้าประวัตศาสตร์
กระมัง...”

ขณะถังหรานกําลังส่งคนไปตรวจสอบข่าวคราวเรืองอ

102
วินลัวเฟิ ง ก๊กเหล่าต่างๆ แห่งนครหวงเฉวียนบัดนีต่างก็
พากันเฝ้าสังเกตการณ์กลุม่ ดาวไถอยูเ่ งียบๆ เช่นกัน! ที
สุดแล้วกลุม่ ดาวไถก็เคยรุง่ โรจน์อยูเ่ มือหลายสิบปี ก่อน
เพิงมาตกตําลงหลังผูน้ าํ คนก่อนล่วงลับไปเท่านัน บัดนี
ตําแหน่งแห่งทีของกลุม่ ในนครหวงเฉวียนก็รว่ งหล่นลง
เหลือเพียงระดับสิบเอ็ดเช่นกัน...

...

ภายในจวนงามดังภาพวาดปรากฏภาพบุรุษนังดีดพิณ
ด้วยมือเปล่าอยูใ่ ต้ตน้ ท้อ เส้นผมยาวสีขาวราวหิมะปลิว
สไวอยูใ่ นสายลม ประกอบกับผิวนวลเนียนขาวราวหิมะ
และดวงหน้าหล่อเหลา

103
แขนเสือของชายหนุ่มปลิวไสวอยูใ่ นสายลม และนําเสียง
พิณของเขาก็โดดเด่นเป็ นยิงนัก ไหลหลังประหนึงนําพุใส
ใครได้ฟังแล้วก็ผอ่ นคลายปลดทุกข์

“นายท่านเจ้าคะ” หญิงงามหยดย้อยสวมใส่อาภรณ์แดง
เยืองย่างมายังเบืองหน้าของชายผมขาว แล้วกล่าว
พร้อมถือกระบีในมือ “ข้าตรวจสอบแล้วพบว่าเด็กใหม่
ของกลุม่ ดาวไถมีนามว่าอวินลัวเฟิ งเจ้าค่ะ!”

กิง!

ปลายนิวชายหนุ่มเลือนหลุดออกจากนําเสียงดนตรีแห่ง

104
พิณ เกิดเป็ นเสียงกิงไพเราะเสนาะหู จากนันก็นิงงันไป...

ตอนที 554 นุ่งห่มอาภรณ์ขาวประหนึงเซียน

105
“อวินลัวเฟิ ง...” นําเสียงชายหนุ่มเสนาะรืนหูนกั คล้าย
สายลมอ่อนต้องหัวใจผูฟ้ ั ง

เมือชายหนุ่มช้อนศีรษะขึนเล็กน้อย กลีบดอกท้อทัง
หลายท่ามกลางลานสวนก็จืดจางลงทันใด ด้วยดวงหน้า
ของเขาซึงงดงามจับสายตาจนผูค้ นลืมหายใจ คลับ
คล้ายกับว่าตัวเขานันคือสีสนั ทีโดดเด่นทีสุดบนโลกใบนี

“เทียนหยาเพิงส่งจดหมายทีเอ่ยถึงนามนีมาถึงข้า และ
ยังกล่าวด้วยว่ามีเพียงเด็กสาวผูน้ ีเท่านันทีสามารถเยียว
ยาข้าได้”

106
ชายหนุ่มเผยรอยยิมจางแย้มบานอยูใ่ ต้ตน้ ท้อ งดงาม
สะกดใจจนมิอาจละสายตา

หญิงงามหยดย้อยผูน้ นมองดู
ั ชายหนุ่มตาค้าง ดวงหน้า
นางขึนสีเลือดฝาดเล็กน้อย แม้อยูเ่ คียงข้าง นายท่านมา
นานแสนนานนางก็ยงั มิอาจละสายตาจากความงาม
ของนายท่านได้ บางทีบนโลกนีคงหาใครงดงามเทียบ
เทียมนายท่านมิได้อีก!

“นายท่าน จักให้ขา้ น้อยเชิญนางมายังจวนสกุลเฉินดี

หรือไม่” ครันฝื นเรียกสติคืนมาได้แล้วหญิงงามก็เอ่ยถาม
พลางประสานมือคารวะนอบน้อม

107
“ไม่จาํ เป็ น” ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “ข้าขอสังเกตการณ์
ก่อนสักพัก จวินหวา อีกไม่นานข้าจะเข้าร่วมงานประมูล
แล้ว จงไปเตรียมตัวเสีย”

“เจ้าค่ะนายท่าน” หญิงงามนอบน้อมตอบรับ ทว่าในดวง

ตาเผยแววเวทนาเจือจาง

หลังนายท่านและนายหญิงรุน่ ก่อนถูกสังหารเมือหลายปี
ก่อนหน้า เส้นผมของนายท่านก็เปลียนไปเป็ นสีขาวภาย
ในชัวข้ามคืน ทว่าเขาก็ยงั ต้องเป็ นผูน้ าํ สกุลเฉินต่อไป!
หากมิใช่เพราะนายท่านป่ านนีสกุลเฉินคงถูกสุนขั ป่ า
เหล่านันรุมขยําไปเสียนานแล้ว

108
เคราะห์รา้ ยทีคนดีมกั อยูไ่ ม่นาน นายท่านป่ วยเป็ นโรค
ร้ายทีรักษาไม่หาย แม้ไปเยียมเยือนแพทย์ เลืองชือมา
มากมายหลายสํานักก็หาได้พบผูใ้ ดทีสามารถเยียวยา
เขาได้ไม่ บัดนีเมือมีโอกาสลอยมาถึง ตรงหน้าแล้วเขา
ย่อมไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ อย่างแน่นอน!

งานประมูลถือเป็ นธุรกิจยิงใหญ่ทีสุดในนครหวงเฉวียน
และในวันประมูลนันเองก็คกึ คักอย่างทีไม่เคยมีมาก่อน
เช่นกัน! แทบทุกก๊กเหล่าได้สง่ ตัวแทนมาเข้าร่วมงาน
และเพือความยุติธรรม งานประมูลได้แบ่งทีนังผูป้ ระมูล
ออกตามระดับของก๊กเหล่าเช่นนันเอง ในฐานะนายใหม่
แห่งกลุม่ ดาวไถ อวินลัวเฟิ งจึงได้บงั เอิญพบกับพลับพลา
109
ยุทธ์สวรรค์ทีงานประมูล

เทียนอวีสังเกตเห็นอวินลัวเฟิ งผูน้ งอยู

ั ต่ รงทีนังของกลุม่
ดาวไถทันใด แล้วดวงหน้าเขาก็มืดทะมึนลง “ข้าไม่คิด
เลยว่าจะพบเจ้าทีนี!”

มุมปากอวินลัวเฟิ งยกขึนพลางนางก็ยอกย้อนว่า “เช่น

กัน”

อย่างนีเองเทียนอีจงึ ได้กล่าวว่านางไม่มีวนั หาเทียนอวี

พบ เรืองกลายเป็ นว่าเขาได้มายังสถานทีเช่นนครหวง
เฉวียนนีนีเอง! หากนางมิได้ยา่ งเท้าเข้ามาในหวงเฉวียน
ก็คงไม่เคยคาดคิดว่าเทียนอวีจะอยูท่ ีนี

110
“พีเทียนอวี นันใครกันรึ” ได้ยินเสียงเสนาะมาจากข้าง
กายเทียนอวี แล้วเด็กสาวอาภรณ์ยาวสีเหลืองอ่อนก็
เยืองย่างตรงมา สายตารังเกียจกวาดผ่านทีนังของอ
วินลัวเฟิ ง

ดวงหน้าเทียนอวีหม่นลงเล็กน้อย “นางคืออวินลัวเฟิ ง
บุคคลทีพลับพลายุทธ์สวรรค์ของเรากําลัง ตามหาตัว
อยู”่

“อวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ” เด็กสาวอาภรณ์เหลืองชะงักไป

เล็กน้อย ทว่าก็รบี ปิ ดปากตังตัวหัวเราะคิกคัก “อ๋อ เจ้า
คืออวินลัวเฟิ งทีบังคับขืนใจให้เด็กสาวบริสทุ ธิต้องไป
เป็ นนางโลมเองสินะ! ข้าได้ยินกิตติศพั ท์ความสามานย์
111
ของเจ้ามามาก เจ้ามีคหู่ มันอยูแ่ ล้วแต่ก็ยงั ไปยัวยวนชาย
อืน! ไม่เพียงเท่านัน หลังยัวยวนพวกเขาแล้วเจ้าก็ยงั
ตามตอแยคูห่ มันของตนต่อมิอนุญาตให้หญิงใดเข้าใกล้
เขา”

เด็กสาวเงียบไปครูห่ นึงแล้วรอยยิมเยาะบนใบหน้าก็ยงิ
หยังลึก “คนอย่างเจ้าทนมีชีวิตต่อไปอยูไ่ ด้อย่างไร หาก
ข้าเป็ นเจ้าคงเอาศีรษะโขกกําแพงตายไปนานแล้ว”

แน่นอนว่าถ้อยคําเหล่านีเทียนอวีเป็ นคนเอาใส่สมอง
นางทังหมด นางมิได้ออกไปตรวจสอบเรืองราวด้วยตัว
เองด้วยเชือว่าเทียนอวีไม่น่ากล้าหลอกลวงนาง

112
หลินรัวไป๋ ทะลึงพรวดลุกขึนยืนเท้าสะโพกจ้องไปยังเด็ก
สาวอาภรณ์เหลืองเขม็ง “เจ้าพูดถึงตัวเองอยูอ่ ย่างนันรึ
อย่างเจ้ามองปราดเดียวก็รูแ้ ล้วว่าเป็ นแพศยา ไหนบอก
ความจริงข้ามาซิ ลําพังเทียนอวีนันมิสาแก่ใจเจ้า ใช่หรือ
ไม่”

ตอนที 555 ตัดแขนเจ้า

ประโยคสุดท้ายของเด็กน้อยทําให้สีหน้าทังสองเปลียน
113
ทันควัน

เทียนอวีมีสีหน้าฉุนเฉียวพลางกล่าวเสียงเย็นว่า
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าจงดูแลคนของเจ้าให้ดี! จะมาพูดจา
ปากพล่อยไม่คิดถึงผลทีจะตามมามิได้! น้องถังเย
ว่กบั ข้ามีใจบริสทุ ธิ! จักไปมีความสัมพันธ์ซอ่ นเร้นดัง
นางกล่าวหาได้อย่างไร”

เทียนอวีพูดเตือนทว่าถังเยว่นนตรงกั
ั นข้าม นางโกรธจัด
เสียจนอยากเดินไปฉีกปากหลินรัวไป๋ ทิงเสีย นางจะได้มิ
บังอาจกล่าววาจาเลือนเปื อนอีก

“ข้าก็แค่พดู ความจริง” หลินรัวไป๋ เม้มริมฝี ปาก “นางมา

114
ถึงก็เอาแต่พดู จาปากเสีย หากมิใช่เก็บกดแล้วจะเป็ น
อะไรไปได้เล่า หากเจ้าทําให้นางพึงพอใจมิได้ จะให้ขา้
หาบุรุษมาให้นางสักร้อยคนก็ยอ่ มได้”

“นางเด็กชัว!” ถังเยว่พิโรธขึนมาทันใดแล้วก็พงุ่ เข้าใส่

หลินรัวไป่ เงือมือหวังจะตบ “พูดอีกทีสิ ข้าจะฆ่าเจ้าทิง
เสียวันนี!”

เผียะ!

เสียงตบฉาดคมบาดหูเป็ นทีได้ยินไปทัวทันใด ทําให้ทงั

โถงกลางของหอประมูลต้องเงียบสงัด

115
ทุกคนต่างหันมองอวินลัวเฟิ งและคณะกันเป็ นตาเดียว
ดวงตาฉายแววกระหายจะชมมหรสพ ชันเลิศ

หลินรัวไป๋ ใช้มือช้างหนึงกําข้อมือถังเยว่แน่น ส่วนอีกมือ

หนึงตบฉาดเข้าทีใบหน้าเด็กสาวแรง เด็กน้อยช้อนใบ
หน้าขึนเล็กน้อยแทบมิได้เป็ นทีสังเกตเห็น ดวงหน้าอาบ
อิมด้วยความยโสโอหังพลางมองลงไปยังถังเยว่ดว้ ยท่าที
อวดดี

“ข้าพูดไปแล้ว! แล้วจะทําไม หรือว่าเจ้าหมินเกียรติทา่ น

อาจารย์ขา้ ได้ แต่ขา้ เถียงกลับไม่ได้”

ในจิตใจหลินรัวไป๋ ท่านอาจารย์คือคนสําคัญทีสุดรอง

116
จากท่านพ่อ แล้วนางจะยอมให้ใครมาหมินเกียรติทา่ น
อาจารย์ได้อย่างไร

ถังเยว่โกรธจนตัวสัน ใบหน้าซีดลงเล็กน้อย “ข้าพูดความ

จริง แต่เจ้านันล่ะกล่าวหาข้าอย่างผิดๆ! พีเทียนอวีรูจ้ กั
กําพืดสันดานนางอวินลัวเฟิ งผูน้ ีดียงกว่
ิ าใครๆ! หากข้า
เดาไม่ผิด นางคือผูน้ าํ คนใหม่ของ กลุม่ ดาวไถใช่ไหมเล่า
เขาพูดกันด้วยซําว่าเพือให้ได้ตาํ แหน่งผูน้ าํ นีมา นางมิได้
อิดออดทีจะขึนเตียงของมูห่ รงเป่ ย...”

สายตาหลินรัวไป๋ แข็งกร้าวขึน ฝ่ ามือเงือเตรียมจะตบเด็ก

สาวอีกครา ทว่าจู่ๆ ก็มีมือแข็งแรงโผล่มาคว้าจับแขน
นางไว้แน่น

117
อย่างไรก็ดี เทียนอวีมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยสีหน้าฉุน
เฉียวพลางเอ่ยเสียงเย็นว่า “อวินลัวเฟิ ง เจ้าอย่าให้มนั
มากเกินไปนัก! ทีแรกก็ขืนใจให้คนไปขายตัว ซํายังกวาด
ล้างสกุลเทียนของข้าอีก! พอมาบัดนียังปฏิบตั ิกบั เครือ
ญาติของข้าเช่นนี! เจ้าจะหยุดสักทีได้หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลมือของเด็กหนุ่มซึงกําแขนหลินรัว
ไป๋ ไว้แน่นแล้วก็เปล่งวาจาเย็นยะเยือกว่า “ปล่อย!”

“ข้าไม่ปล่อย เจ้าจะทําไม”

ทีนีคือนครหวงเฉวียน หาใช่ภผู าสกุลเทียนไม่!

118
ท่ามกลางสถานทีเช่นนี แม้พลับพลายุทธ์สวรรค์จะห่าง
ระดับกับกลุม่ ดาวไถเพียงหนึง ความแตกต่างระหว่าทัง
สองก๊กเหล่าก็ดจุ ดังฟ้ากับดินเลยทีเดียว

ทีสําคัญยิงบัดนีจะเทียนหยาหรืออวินเซียวก็หาได้อยูก่ บั
นางไม่ เด็กสาวไร้ซงผู
ึ อ้ ารักขา!

น่าเสียดายทีเทียนอวีบัดนียังคงเชือสนิทใจว่าเทียนหยา
เป็ นผูล้ งมือกวาดล้างสกุลเทียนเอง ส่วนอวินลัวเฟิ งนัน
เป็ นเพียงกําลังเสริม! หากเขาได้เห็นฉากทีอวินลัวเฟิ ง
ประมือกับเหล่ายอดฝี มือแห่งสกุลเทียนด้วยตัวคนเดียว
สักหน่อย เขาก็คงจะไม่ออกท่าทีอวดดีเช่นนี...

119
“แน่ใจรึวา่ จะไม่ปล่อย” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามอีกคราพลาง
เลิกคิวขึนแลดูรา้ ยกาจ

เทียนอวีพ่นลมออกจมูก “ไม่ปล่อย!”

ฉัวะ!

เด็กหนุ่มกล่าวจบยังมิทนั ขาดคําอวินลัวเฟิ งก็ชกั กระบี

ขึนมาว่องไว มิได้ให้โอกาสเขาตอบรับด้วยซําก่อนตวัด
กระบีแหวกอากาศ ได้ยินเสียงเผละแล้วธารโลหิตก็สาด
พุง่ ออกมา ท่อนแขนหนึงท่อนกลิงไปบนพืน

120
“อ๊ากกกกก!” เสียงกรีดร้องของเทียนอวีเจ็บปวดร้าวราน
ยิงนัก ฟั งดูคล้ายเสียงผีราไห้
ํ และสุนขั ป่ าเห่าหอน

เขารูอ้ ยูแ่ ล้วว่าอวินลัวเฟิ งแข็งแกร่งกว่าตนมากนัก แต่ก็

ไม่คิดว่านางจะบ้าดีเดือดถึงขนาดตัดแขนเขาออกกลาง
หอประมูล

121
ตอนที 556 การปกป้องของผูเ้ ฒ่าเหยียน

“ข้าให้โอกาสเจ้าแล้วถึงสองครังสองครา” อวินลัวเฟิ ง
ถอนกระบีอาบเลือดออก จากนันกลับไปนังลงบนทีนัง
ของกลุม่ ดาวไถด้วยสีหน้าเฉยชา ตังแต่ตน้ จนจบ
เหตุการณ์ดวงตาเด็กสาวสงบนิงเรียบประหนึงไม่มีเรือง
ร้ายอันใดเกิดขึน

ถังเยว่ตะลึงงันไปครูห่ นึง จากนันก็ได้สติทนั ควัน

แล้วกรีดร้องเสียงแหลมทันใด “ฆาตกร! ช่วยด้วย เร็ว

122
เข้า!”

ชัวพริบตานันเองชายชราผูห้ นึงก็กา้ วเข้ามาสูล่ าน

ประมูล ขณะย่างเท้าเขาก็พมึ พําด้วยสีหน้าระอาใจ “เกิด
อะไรขึนจึงได้กรีดร้องถึงเพียงนัน หากยังคงไม่เลิกรา ข้า
จะ...”

ถ้อยคําติดขัดอยูใ่ นลําคอชายชราทันใด แล้วผูเ้ ฒ่าก็มอง

ดูเทียนอวีทีนอนจมกองเลือดอยูด่ ว้ ยสายตา ตกตะลึง
เขากลืนนําลายอึกใหญ่ “นี... นีมันอะไรกัน”

“ผูเ้ ฒ่าเหยียน” ถังเยว่จอ้ งอวินลัวเฟิ งเขม็ง “นางผูห้ ญิงนี

ทําร้ายญาติขา้ กลางงานประมูลของท่านจับตัวนางเดียว

123
นี”

“เรืองนี...” ผูเ้ ฒ่าเหยียนดูจะลังเลอยูเ่ ล็กน้อย จากนันหัน

ไปหาอวินลัวเฟิ ง “คุณหนู นายน้อย แห่งพลับพลายุทธ์
สวรรค์ทาํ อะไรให้ทา่ นขัดเคืองใจหรอกรึ จึงต้องทําร้าย
กัน”

ชายชรายังคงกิรยิ าท่าทีสภุ าพ อวินลัวเฟิ งจึงได้ตอบรับ

เต็มปากเต็มคํา “เขาเป็ นชายกลัดมันยิงนัก ไม่เพียงแต่
ลวนลามลูกศิษย์ขา้ แต่ยงั มิยอมปล่อยมือออกจากนาง
อีกด้วย ข้าจึงไม่มีทางเลือกอืนนอกจาก ต้องตัดแขนเขา
ทิงเสีย”

124
ได้ยินแล้วผูเ้ ฝ้าดูเหตุการณ์ตา่ งก็ปากกระตุก

ทุกคนก็เห็นกันอยูว่ า่ ลูกศิษย์นางเองต่างหากทีพูดจาสัง
สอนถังเยว่เสียรุนแรง และถังเทียนอวีก็เพียงแต่จบั แขน
เด็กน้อยไว้เพือปกป้องถังเยว่เท่านัน ใครจะรูเ้ ล่าว่าเมือ
เรืองราวผ่านปากของเด็กสาวผูน้ ี จะกลับกลายเป็ นว่าถัง
เทียนอวีเป็ นคนมักมากในกาม ลวนลามลูกศิษย์ของนาง
แทน

ผูเ้ ฒ่าเหยียนอดถูหน้าผากตนมิได้ นางสับแขนคนเสีย

ขาดกระเด็นเพียงเพราะคนผูน้ นจั
ั บแขนลูกศิษย์ของ
นางอย่างนันรึ ใครกันจะวางท่าเป็ นนางพญาถึงเพียง
นัน!

125
“แค่กๆ ” ผูเ้ ฒ่าเหยียนไอแห้งๆ ก่อนมองไปยังถังเยว่ “ใน
เมือสมาชิกพลับพลายุทธ์สวรรค์เป็ นผูก้ ระทําผิดก่อน
ลวนลามลูกศิษย์ของอีกฝ่ าย ก็ถือเป็ นการลงโทษที
สมควรแล้ว ถังเยว่เอ๋ย จงอย่าลืมกฎของนคร หวงเฉวียน
คนนอกห้ามเข้าไปยุง่ กับการต่อสูก้ นั ระหว่างสองก๊ก
เหล่า!”

ถ้อยคําของชายเฒ่าหมายความว่าต่อให้อวินลัวเฟิ ง
สังหารถังเทียนอวีเสีย ทางงานประมูลก็จะไม่เข้าไปยุง่
เกียว

อวินลัวเฟิ งมองดูผเู้ ฒ่าเหยียนด้วยความประหลาดใจ

เล็กน้อยแล้วจึงลูบคางครุน่ คิดพิจารณา ตามหลักแล้ว
126
ในเมือนางตัดแขนถังเทียนอวีทิงกลางงานประมูลย่อม
หมายถึงการไม่ให้เกียรติแม่งาน ทว่าท่าทีของ ผูเ้ ฒ่าเหยี
ยน... พวกเขากลับเหมือนไม่สนใจพฤติกรรมของนาง
เลยแม้แต่นอ้ ย

จะผิดปกติกนั เกินไปแล้ว!

แต่ถงึ ผูจ้ ดั งานจะเอาเรืองเอาราวนาง นางก็ยงั จะทําเช่น

เดิมอยูด่ ี!

ครันเห็นผูเ้ ฒ่าเหยียนเข้าใจสถานการณ์ผิดไปดังนันถัง
เยว่ก็รบี อธิบาย “ผูเ้ ฒ่าเหยียน ท่านอย่าไปฟั งถ้อยคํา
หญิงบ้านี! พีเทียนอวีมิได้ลวนลามลูกศิษย์ของนางเสีย

127
หน่อย ลูกศิษย์นางต่างหากทีเงือมือใส่ขา้ ก่อน...”

“พอแล้ว!” สีหน้าผูเ้ ฒ่าเหยียนเปลียนไปทันควัน แล้ว

ชายเฒ่าก็ขนเสี
ึ ยงแข็ง “หากเจ้าลันวาจาอันใดออกมา
อีกข้าจะไล่เจ้าออกจากงานประมูล ไม่มีสทิ ธิเข้าร่วมอีก
ต่อไป!”

ในบรรดาก๊กเหล่าทังหมดของนครหวงเฉวียน โรงประมูล
เซิงเทียนอยูใ่ นระดับห้า มิใช่ตวั ตนทีพลับพลายุทธ์
สวรรค์จะตังตัวแข็งข้อด้วยได้ เช่นนันเองถังเยว่จงึ ได้แต่
กลํากลืนฝื นทนโทสะไว้ในใจเท่านัน

“ช้าก่อน!”

128
ครันเห็นถังเยว่ทาํ ท่าจะพาถังเทียนอวีจากไปแล้วอวินลัว
เฟิ งก็โพล่งขึนมาชะงักเท้าของนางไว้

“เจ้าจะเอาอะไรอีก” ถังเยว่หมุนกายมาเอ่ยถามด้วยท่าที
หม่นหมอง

“มีคนใส่ความข้าว่าเอาหญิงบริสทุ ธิไปขายอยูเ่ ดียวนี”

อวินลัวเฟิ งประกาศด้วยรอยยิมร้าย “และข้า ไม่ชอบการ
ถูกป้ายสีมาตังแต่เกิดแล้ว! ข้าจึงต้องแก้การถูกกล่าวหา
ครังนี!”

129
ตอนที 557 เฉินอวีชิง (1)

เมือเผชิญกับใบหน้าประดับรอยยิมร้ายของเด็กสาวแล้ว
ถังเยว่ก็หน้าซีดไปมิอาจห้ามตนมิให้กระถดถอยหลังไป
สองก้าวได้

“เจ้าจะทําอะไรกันแน่ อวินลัวเฟิ ง” นางเอ่ยถามพลางกัด

ริมฝี ปากแน่น สีหน้าคลําด้วยความหวาดหวัน

อวินลัวเอนกายพิงพนักเก้าอีอย่างเกียจคร้าน ครันได้ยิน
130
เสียงถังเยว่แล้วนางก็ชอ้ นสายตาขึนเผยรอยยิมชวนขน
ลุก

“เจ้าบอกว่าข้าบีบบังคับให้หญิงสาวไปเป็ นนางโลมใช่
หรือไม่ ดี ตามใจเจ้าปรารถนา! เสียวไป๋ จงไปหาหอนาง
โลมเลืองชือทีสุดในนครหวงเฉวียน!” เด็กสาวออกคําสัง
ริมฝี ปากเผยให้เห็นรอยยิมเยาะ “ข้าว่าทายาทหญิงแห่ง
พลับพลายุทธ์สวรรค์คงจะขายได้ราคางามทีเดียว”

เหล่าผูเ้ ข้าร่วมงานประมูลต่างก็นิงกันไปเมือได้ยินถ้อย
คําอวินลัวเฟิ ง ผูเ้ ฒ่าเหยียนอ้าปากค้างตกตะลึงไปกับ
วาจาของเด็กสาวเช่นเดียวกัน เป็ นทีประจักษ์วา่ เขาเองก็
มิได้คาดคิดไว้วา่ นางจะกล่าวเรืองอย่างนีได้อย่างเต็ม
ปากเต็มคํา
131
ในเมือเจ้ากล่าวหาว่าข้าบังคับขืนใจให้หญิงสาวไปเร่
ขายเรือนกาย ข้าก็ควรทําตัวให้เหมือนกับทีเจ้ากล่าวหา
ใช่ไหมเล่า

“อวินลัวเฟิ ง อย่าทําให้ขา้ ลําบากใจเกินไปนัก!”

ถังเยว่โกรธจัดจนตัวสันทัวทังเรือนกาย นางชีนิวเกรียว
กราดไปยังอวินลัวเฟิ ง หากดวงตาฆ่าคนได้ป่านนี
อวินลัวเฟิ งคงถูกนางเชือดเฉือนเป็ นชินๆ ไปแล้ว

“ทําให้เจ้าลําบากใจอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งมองลงไปยัง

ถังเยว่ “เสียเวลาข้าเปล่าๆ”

132
ทําให้นางลําบากใจก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่าๆ ไยจะต้อง
สนใจด้วยเล่า

สีหน้าถังเยว่เปลียนจากหมองคลําเป็ นขาวซีด และจาก

ขาวซีดเป็ นหมองคลําอีกคราประหนึงถูกย้อมด้วยสี
โกรธจัดเสียจนพูดไม่ออก ได้แต่จดจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง
ด้วยสายตามุง่ ร้าย

“ท่านหญิง” ผูเ้ ฒ่าเหยียนเหลือบแลถังเยว่แล้วจากนันก็

เบนสายตามายังอวินลัวเฟิ งพลางกล่าวด้วยรอยยิม
“ท่านช่วยข้าสักหน่อย แล้วไม่ตอ้ งไปสนใจถังเย
ว่สกั ประเดียวจะได้หรือไม่ หากท่านต้องการจัดการนาง
ก็สามารถส่งสาสน์ทา้ รบไปยังพลับพลายุทธ์สวรรค์เพือ
133
ชําระล้างความขัดเคืองใจได้”

หากผูเ้ ฒ่าเหยียนเอาใจเข้าข้างพลับพลายุทธ์สวรรค์
นางก็จะไม่ฟังคําเขา! ทว่าบัดนีผูเ้ ฒ่าเหยียนพยายามที
จะปกป้องนาง อวินลัวเฟิ งจึงได้ผงกศีรษะตกลง

“เพือมิให้เป็ นการสร้างความเดือดร้อนให้แก่ทา่ น ข้าจะ

ไม่ทาํ ให้งานประมูลต้องปั นป่ วน! ทว่าอีก ไม่
นานพลับพลายุทธ์สวรรค์ก็จะต้องถึงกาลล่มสลาย”

ผูเ้ ฒ่าเหยียนเผยรอยยิมซาบซึงใจ รูด้ ีอยูใ่ นอกว่าแม้

อวินลัวเฟิ งไม่ฟังตนก็ทาํ อะไรมิได้ ทีสุดแล้ว คนใหญ่คน
โตผูน้ นก็
ั ขอให้เขาคอยปกป้องเด็กสาวโดยเฉพาะ ทว่าก็

134
ไม่อยากให้การเปิ ดงานประมูลต้องล่าช้าออกไปเพียง
เพราะคนของพลับพลายุทธ์สวรรค์เข้ามาปั นป่ วน จึงได้
แบกหน้าขอให้เด็กสาวช่วยตนสักหน่อย

ผูเ้ ฒ่าเหยียนเปล่งเสียงหัวเราะ “ฮ่าๆ คุณหนูอวิน ขอ

ขอบคุณทีท่านเข้าใจ ทว่าบัดนีงานประมูลกําลัง จะเริม
แล้ว เอ้า ทุกท่านเชิญนัง” ตังแต่ตน้ จนจบเหตุการณ์ เขา
มิได้ชายตาแลถังเยว่และคนของนางเลย แม้แต่นอ้ ย
ประหนึงว่ามิได้รบั รูถ้ งึ การมีอยูข่ องพวกเขา

ถังเยว่สง่ สายตาเ**◌้ยมมาทางอวินลัวเฟิ ง จากนันรีบสัง

การให้สาวกแห่งพลับพลายุทธ์สวรรค์แบกถังเทียนอวี
ออกไป แต่จะอย่างไรถังหรานก็มิอยากทิงโอกาสในงาน
ประมูล จึงได้สง่ ตัวแทนอีกคนมาเข้าร่วมงาน บุรุษผูน้ นั
135
ได้รบั คําเตือนมาจากถังหรานก็มิได้เอ่ยวาจาอันใดให้
อวินลัวเฟิ งต้องขัดเคืองใจ ทว่านังหลบฉากอยูด่ า้ นข้าง
เงียบๆ

...

บัดนีเอง ณ โถงด้านหลังของพลับพลายุทธ์สวรรค์
ปรากฏถังเทียนอวีนอนทอดกายอยูบ่ นเตียง สีหน้าเด็ก
หนุ่มซีดขาว เม็ดเหงือไหลระลงมาตามหน้าผาก ส่งเสียง
หอนไห้ดว้ ยความเจ็บอยูเ่ นืองๆ คิวทีขมวดเผยให้เห็นว่า
เด็กหนุ่มเจ็บปวดเพียงใด

“ท่านปู่ ” ถังเยว่กล่าวเกรียวกราด “นางอวินลัวเฟิ งนัน

136
เป็ นพวกคนสามานย์ชอบรังแกคนนัก! นางมิได้มีความ
เคารพต่อพลับพลายุทธ์สวรรค์ของเราเลยแม้แต่นอ้ ย
ท่านพีก็เอาตัวปกป้องข้าจนต้องถูกอวินลัวเฟิ ง ตัดแขน
ไป...”

137
ตอนที 558 เฉินอวีชิง (2)

ถังหรานมองไปยังถังเทียนอวีทีบัดนีนอนครวญครางอยู่
บนเตียงด้วยสีหน้าว่างเปล่าแล้วก็กาํ หมัดแน่น แม้ก่อน
หน้าตนมิเคยชอบหน้าเด็กคนนีแม้เพียงนิด เด็กหนุ่มก็
เป็ นเพียงสายเลือดเดียวทีเหลืออยูข่ องลูกสาวหลังนาง
ถูกสังหาร! เห็นหลานในไส้ตนบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี
แล้วจะมิให้พิโรธขึนมาได้อย่างไร

“อวินลัวเฟิ ง!” จิตสังหารกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตานัน

“ข้าจะเฉือนเจ้าเป็ นชินๆ เพือชําระแค้นให้แก่หลานชาย

138
ของข้า!”

“ท่านปู่ ท่านพี...” ถังเยว่ขยับริมฝี ปาก ในดวงตาสะท้อน

ความรูส้ กึ ผิด หากมิใช่เพือปกป้องนางแล้ว ถังเทียนอวี
คงไม่เจ็บหนักถึงเพียงนี

“ข้าทําให้แขนของเขางอกขึนมาใหม่ไม่ได้ แต่ขา้ ต่อแขน

คนอืนเข้ากับกายของเทียนอวีได้!” ถังหรานหรีตาลงเล็ก
น้อย “ในเมืออวินลัวเฟิ งทําร้ายเขา นางก็ควรมอบแขน
ของตนให้แก่เทียนอวี!”

ถังเยว่ได้ยินแล้วก็ใจชืนขึนมา ตราบใดทีท่านปู่ ยินยอม

พร้อมใจช่วยเหลือ อวินลัวเฟิ งก็หาได้เป็ นภัยคุกคามต่อ

139
นางอีกต่อไปไม่

“จริงสิ เยว่เอ๋อร์” ถังหรานเหมือนฉุกคิดอะไรบางอย่าง

ขึนมาได้แล้วก็หนั ไปหาถังเยว่ “แพทย์ประจําสกุลเฉินชืน
ชมความเป็ นเลิศทางการแพทย์ของเจ้ายิงนัก และมี
ความประสงค์จะรับเจ้าเป็ นศิษย์”

“สกุลเฉินอย่างนันรึ” ถังเยว่ชะงักไปครูหนึง แล้วคลืน

ความเบิกบานใจก็โถมถังเข้าใส่นาง “ท่านหมายถึงสกุล
เฉิน สกุลอันดับหนึงแห่งนครหวงเฉวียนน่ะรึ”

นอกจากทรงอิทธิพลแล้วสกุลเฉินยังมีความโดดเด่น เฉิน
อวีชิงนายใหญ่แห่งสกุลเฉินคือบุรุษรูปงามทีสุดในนคร

140
หวงเฉวียน! เฉินอวีชิงมิได้มีดีทีเพียงหน้าตา ทว่ายังเป็ น
ผูอ้ อ่ นโยนเมตตาและเป็ นบุรุษในฝันของสตรีแทบทัวทัง
นครหวงเฉวียนอีกด้วย!

อย่างไรก็ดี ไม่วา่ จะผ่านไปนานเท่าไรเฉินอวีชิงก็ยงั คง

ครองตัวเป็ นโสด เป็ นเหตุให้ผคู้ นสงสัยใคร่รูเ้ รืองรสนิยม
ทางเพศของชายหนุ่ม

หรือว่า... จะสตรีใดในโลกนีก็มิอาจทําให้เขาเหลียวแล
ได้อย่างนันรึ

“เยว่เอ๋อร์” ถังหรานวางมือลงบนบ่าถังเยว่แล้วกล่าวด้วย
ท่าทีเคร่งขรึม “เจ้าต้องจําขึนใจไว้เรืองหนึง! หากแพทย์

141
ประจําสกุลเฉินผูน้ นรั
ั บเจ้าเป็ นศิษย์จริง เจ้าต้อง
พยายามหว่านเสน่หเ์ ฉินอวีชิงให้จงได้!”

“เมืออยูต่ อ่ หน้าเฉินอวีชิงแล้ว เจ้าจะทําตัวโอหังเอาแต่

ใจตนเองมิได้ หากแต่ตอ้ งเป็ นสตรีทีคิดถึงใจเขาใจเรา!”
ดวงตาถังหรานทอประกายเจิดจ้า“ ตราบใดทีเจ้าขึนเป็ น
นายหญิงสกุลเฉินได้ สถานะของพลับพลายุทธ์สวรรค์
เราก็จะเป็ นทีเชิดหน้าชูตาอย่างมหาศาล และกระทังโรง
ประมูลเซิงเทียนก็ตอ้ งมาหมอบกราบแทบเท้า!”

และนันคือราคาทีผูเ้ ฒ่าเหยียนต้องจ่ายจากการเอนใจ
เข้าข้างอวินลัวเฟิ ง!

142
ดวงตาถังเยว่เป็ นประกายภาคภูมิ ในดวงหน้านันเล่าก็
ฉายแววมันใจเปี ยมล้น “ท่านปู่ ท่านไม่เชือ ในเสน่หข์ อง
หลานสาวผูน้ ีหรอกหรือ เฉินอวีชิงคือชายชาตรี และไม่มี
ชายใดไม่ชืนชอบโฉมงาม! หญิงเหล่านันทีพยายาม
เกียวพาเฉินอวีชิงเพียงแต่ไร้รูปโฉมเทียบเทียมข้า จึงมิได้
รับความสนใจจากเขา! แต่ขา้ จะต้องได้หวั ใจของเขามา
ไว้ในกํามืออย่างแน่นอน!”

ถังหรานเผยรอยยิมทีเหือดแห้งไปนานออกมาได้ในทีสุด
“หลานสาวคนดีของข้ามีรูปโฉมงดงามเป็ นเลิศจริงแท้ที
สุด แต่อวินลัวเฟิ งนันบัดนีก็อยูใ่ นนครหวงเฉวียนเช่น
เดียวกัน ว่ากันว่านางคือสตรีผทู้ รง ยอดโฉมงดงามไร้
เทียมทาน! ข้าเกรงว่านางเองก็คงคิดจะแต่งงานกับเฉิน
อวีชิงเช่นกัน ทีสุดแล้วผูห้ ญิง ต่างก็หลงใหลในชือเสียง

143
รูปทรัพย์ และอํานาจด้วยกันทังนัน”

“ท่านปู่ ” ถังเยว่ทาํ ปากแบะด้วยความเดียดฉันท์ “เฉินอวี

ชิงคงไม่โง่ เขาผูน้ นหรื
ั อจะยอมรับสตรีทีมัวเมากับบุรุษ
ไม่เลือกหน้ามาเป็ นภรรยา หญิงโฉดชัวเช่นนันมิอาจ
เทียบเทียมกับข้าได้”

หญิงนันแม้มีรูปโฉมงดงามจริงก็หาได้มีคณ
ุ สมบัติพอ
เป็ นคูแ่ ข่งของนางไม่

144
ตอนที 559 งานประมูล (1)

“ฮ่าๆๆ!” ถังหรานเปล่งเสียงหัวเราะ ชายชราตบบ่าถังเย

ว่แล้วก็กล่าวด้วยใจจริง “จริงสินะ ทีเจ้าพูดมานันถูกต้อง
หญิงสามานย์เช่นนันจะมาเทียบเทียมกับหลานสาวคน
ดีของข้าได้อย่างไร เยว่เอ๋อร์เอ๋ย ข้าคาดหวังในตัวเจ้า
อย่าทําให้ขา้ ต้องผิดหวัง!”

ถังเยว่แย้มรอยยิมจางจากนันหลุบเนตรลงเพือปกปิ ด
ประกายเ**◌้ยมในดวงตา นางจะต้องทําให้เฉินอวีชิง
ชายผูม้ ีเสน่หเ์ หนือสตรีใดๆ ในนครหวงเฉวียนมาเป็ น
ของนางให้จงได้!

145
…

โดยปกติวิสยั แล้ว ตามโรงประมูล ของทีออกประมูลก่อน

มักเป็ นของทีมีมลู ค่าน้อยกว่า แต่ยงเป็
ิ นของทีออกช้า
เท่าไร มูลค่าก็ยงเพิ
ิ มมากขึนเท่านัน บัดนีเองค้อนของผู้
เปิ ดประมูลก็ทบุ ลงอีกครังแล้วของก็ขายออกไปได้อีก
หนึงชิน

“ทุกท่านขอรับ บัดนีเราจะประมูลเมล็ดพันธุต์ น้ ไม้ขอ

รับ!”

ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยเผยรอยยิมอ่อนโยน ยกผ้าแดงขึน

146
จากถาดแล้วนําเสียงกระจ่างใสก็กงั วานไปทัวทังโรง
ประมูล

“ว่ากันตามตรง ข้าเองก็ไม่ทราบหรอกขอรับว่ามันคือ
ต้นไม้พนั ธุใ์ ด แต่ในเมือเขาได้มนั มาจากส่วนลึกทีสุด
ของขุนเขาปี อันแล้วก็อาจมีปาฏิหาริยห์ ากเมล็ดพันธุน์ ี
แตกหน่อได้!”

นําเสียงผูเ้ ปิ ดประมูลช่างชักจูงใจยิงนักประหนึงว่ามี
มนตร์ อย่างไรก็ดี ครันฝูงชนได้เห็นเมล็ดพันธุด์ งั กล่าว
บนถาดแล้ว ความตืนตาตืนใจทีมีอยูก่ ่อนหน้าก็คอ่ ยๆ
เหือดหายไป หากทีเห็นเป็ นเมล็ดพันธุไ์ ม้ พวกเขาก็คงจะ
ยอมเสียงจ่ายเพือซือมันมาอยูห่ รอก ทว่าเมล็ดพันธุเ์ บือง
หน้าบัดนีเ**◌่ ยวเฉาลงแล้วเป็ นทีประจักษ์ประหนึงว่า
147
ถูกไฟแผดเผา ต่อให้เทพยดาฟ้าดินก็มิอาจเสกให้แตก
หน่อขึนมาอีกได้

คงมีเพียงแต่คนโง่เท่านันทียอมจ่ายเงินซือเมล็ดพันธุท์ ี
เ**◌่ ยวเฉานี

ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยคล้ายจะมิได้สงั เกตเห็นสายตา

ของฝูงชน กล่าวต่อไปด้วยยิมแย้มแจ่มใส“ เริมต้น
ประมูลสินค้าทีราคาสิบล้านตําลึงเงินขอรับ! เริมประมูล
เดียวนี!”

แล้วฝูงชนต่างก็พากันกระซิบกระซาบหาได้มีใครยกมือ
ขึนประมูลไม่ ขณะทีคิดว่าสินค้าคงต้องเป็ นหมันเสีย

148
แล้วเป็ นแน่ก็บงั เกิดเสียงกระจ่างใสเป็ นทีได้ยินมา
จากกลุม่ คนเหล่านัน

“สิบล้านตําลึง”

หลินรัวไป๋ ยกมือขึนแจ้งราคาเริมต้นด้วยท่าทีกระมิด
กระเมียน อย่างไรก็ดี หลังจากนันเด็กน้อยก็ลดมือลงหัน
ไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วเบ้หน้า “ท่านอาจารย์ ข้าว่าเมล็ด
พันธุน์ ีคงใช้ประโยชน์อะไรมิได้ ไยท่านจึงต้องการซือมัน
เล่า”

อวินลัวเฟิ งนังไขว่หา้ ง แขนสองข้างหนุนอยูท่ ีพนักเก้าอี

ด้วยท่าทีเกียจคร้าน ในดวงตาฉายรอยยิมยากหยังถึง

149
“เมล็ดพันธุน์ ีมีรูปร่างสวยงามดี เอาไปร้อยสร้อยคอให้ไห
น่ฉาของข้าคงเหมาะเจาะ”

ริมฝี ปากหลินรัวไป๋ กระตุก ท่านอาจารย์อยากซือเจ้า

เมล็ดพันธุน์ ีไปทําสร้อยคอให้ไหน่ฉาเองอย่างนันรึ แต่นี
มันสิบล้านตําลึงเชียวนะ!

บัดนันเองหลินรัวไป๋ ก็อยากจะอุทานเหลือเกินว่า ท่าน

อาจารย์ ท่านจะรํารวยทรัพย์และมุง่ มัน เกินไปแล้ว!

ครันได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดังนัน ฝูงชนก็พากันส่าย

ศีรษะแอบทอดถอนหายใจอยูเ่ งียบๆ ได้คนเช่นนีมาสืบ

150
ทอดแทนเห็นทีกลุม่ ดาวไถคงจะอยูไ่ ด้อีกไม่นานกระมัง

กระทังศิษย์แห่งกลุม่ ดาวไถเองก็ยงั อับอายพลางก่นด่า

อวินลัวเฟิ งอยูใ่ นใจ! นางคนนีช่างสุรุย่ สุรา่ ยเหลือทน!
คิดเห็นเช่นไรจึงได้เอาเงินไปละลายเช่นนี หากเป็ น
ทรัพย์สนิ นางเองจะฟุ่ มเฟื อยเท่าไรก็มิใช่กงการ อันใด
ของพวกเขา ทว่าความมังคังของกลุม่ ดาวไถล้วนได้มา
ด้วยนําพักนําแรงของนายท่านรุน่ ก่อนทังนัน!

ทีสุดแล้วในสายตาของพวกเขานันก็เป็ นไปมิได้ทีเด็ก
สาวธรรมดาสามัญอย่างอวินลัวเฟิ งจะมีเงินถึงสิบล้าน
ตําลึง! นางคงต้องขโมยเอาจากนายท่านรุน่ ก่อนมาเป็ น
แน่!

151
ตอนที 560 งานประมูล (2)

152
เช่นนันเองนางมีสทิ ธิอะไรมาใช้จ่ายสุรุย่ สุรา่ ยเช่นนี เป็ น
ทีประจักษ์วา่ แม้อวินลัวเฟิ งจะตกลงรับสืบทอดกลุม่ ดาว
ไถ แต่เหล่าศิษย์แห่งดาวไถก็มิได้ไว้ใจนาง! พวกเขา
ยอมอยูใ่ ต้บญ
ั ชานางเพียงเพราะยําเกรงมูห่ รงเป่ ยต่าง
หาก!

“สิบห้าล้านตําลึง”

บัดนันเองก็ได้ยินเสียงหยาบกระด้างดังมาจากฝัง
พลับพลายุทธ์สวรรค์ ชายวัยกลางคนส่งสายตาเย็นชา
มายังอวินลัวเฟิ งแล้วก็ยมเยาะ
ิ “ข้าว่ามูห่ รงเป่ ยคงมิได้
ทิงทรัพย์สมบัติไว้ให้เจ้ามากมายอะไรกระมัง! เจ้ามีอยู่
เพียงสิบล้านตําลึงเท่านันใช่ไหมเล่า ขออภัย แต่ขา้ ต้อง
153
การเมล็ดพันธุน์ ี”

แม้นายท่านกําชับไว้แล้วว่าอย่าก่อเรืองขึนในโรงประมูล
ท่าทีของเขาตอนนีก็มิได้เป็ นการก่อเรืองเสียหน่อย เขา
เพียงแต่ประมูลสินค้าอยูเ่ ท่านัน!

“ท่านอาจารย์...” เสียวไป๋ ลังเลเอ่ยถาม “เราสูเ้ ขาดีหรือ

ไม่”

ได้ยินคําถามนันแล้วอวินลัวเฟิ งก็หลุบเนตรลง มือลูบไล้

ไหน่ฉาในแขนเสือตน ริมฝี ปากเด็กสาวเผยรอยยิมร้าย
“ไหน่ฉาพึงใจเมล็ดพันธุน์ ีมากทีเดียว”

154
ความหมายของเด็กสาวคือจะอย่างไรนางก็ตอ้ งได้เมล็ด
พันธุน์ ี

หลินรัวไป๋ ผงกศีรษะ จากนันกล่าวว่า “ยีสิบล้านตําลึง!”

สีหน้าชายวัยกลางคนเปลียน จากนันก็กล่าวด้วยรอยยิม
เยาะ “เห็นทีมหู่ รงเป่ ยจะปรนเปรอเจ้าดีทีเดียว แต่ถงึ แม้
เขาจะมอบทรัพย์สนิ ให้เจ้ามากล้นเพียงใด เขาย่อมไม่มี
ทางมอบสมบัติทงหมดให้
ั แก่เจ้า! และความมังคังของ
เขาก็เทียบเทียมอะไรกับพวกเรามิได้!”

แม้พลับพลายุทธ์สวรรค์และกลุม่ ดาวไถจะมีอนั ดับห่าง

กันอยูห่ นึงระดับ ทังความแข็งแกร่งและความมังคังก็ยงั

155
ห่างชันกันนัก เช่นนีเอง ชายวัยกลางคนจึงได้กล้าเปิ ด
วาจา หารูไ้ ม่วา่ อวินลัวเฟิ งรํารวยเพียงใด!

“สามสิบล้านตําลึง!”

สินคํา ชายวัยกลางคนก็ประมูลต่ออีกหนึงคํารบ จากนัน

ส่งสายตาอวดดีไปทีอวินลัวเฟิ ง เขาอยากเห็นนักว่าหญิง
ผูน้ ีจะกล้าประมูลแข่งกับตนต่อหรือไม่! คราวนีเขานํา
เงินทองติดตัวมาอย่างเพียบพร้อมทีเดียว! สามสิบล้าน
เหรียญทําอะไรเขามิได้! ตราบใดทีปั นหัวนางเด็กคนนีได้
จะให้จ่ายเท่าไรเขาก็ยอม!

“สีสิบล้านตําลึง!”

156
“ห้าสิบล้าน...”

“หกสิบล้านตําลึง!”

คราวนีชายวัยกลางคนยังมิทนั แจ้งราคาเสร็จสินหลินรัว
ไป๋ ก็ขดั ขึนมาทันควัน

หกสิบล้านตําลึงเชียวรึ! กระทังพลับพลายุทธ์สวรรค์เอง
ก็ตอ้ งชะงัก! หากนายท่านมิได้มีของต้องตาต้องใจใน
การประมูลครังนีเขาก็คงจะออกแรงสูต้ อ่ อยูห่ รอก ทว่า
เพือให้ได้ของชินนันมา เขาจําต้องทําใจปล่อยเมล็ดพันธุ์
นีไป! แต่ก็มิได้หมายความว่าเขาจะปั นหัวอวินลัวเฟิ งต่อ

157
มิได้!

“สินทรัพย์ทงหมดของกลุ
ั ม่ ดาวไถย่อมมีไม่เกินหกสิบ
ล้านตําลึงเป็ นแน่ ข้าไม่คิดว่ามูห่ รงเป่ ยจะโง่พอมอบเงิน
ทองทังหมดของเขาให้แก่เจ้า!” ชายวัยกลางคนยิมเยาะ
ลุกขึนยืนกล่าวด้วยท่าทีถือดี “ข้าขอให้โรงประมูลตรวจ
สอบสินทรัพย์ของนางผูน้ ี! หากนางมิได้นาํ เงินทองติด
ตัวมามากพอ การกระทําของนางถือว่าเป็ นการฉ้อฉล
และตามกฎของโรงประมูล ต้องหักขานางและห้ามมิให้
นางเหยียบย่างเข้ามาในนครหวงเฉวียนอีก!”

หลินรัวไป๋ อดเหลือบแลชายผูน้ นเหมื

ั อนว่าเขาเป็ นคนโง่
มิได้ ท่านอาจารย์มีวิชาแพทย์แก่กล้าถึงเพียงนี ย่อมทํา
เงินหลายสิบล้านจากผูป้ ่ วยไข้ผใู้ ดก็ได้โดยง่าย! ช่างน่า
158
ขันนักทีเขาสงสัยในตัวท่านอาจารย์วา่ มีเงินทองพอถึง
หกสิบล้านตําลึงจริงหรือไม่!

คนของพลับพลายุทธ์สวรรค์ลว้ นแล้วแต่โง่เขลาเบา
ปั ญญาเช่นนีจริงอย่างนันรึ

ครันได้ชมละครลิงแล้วผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยก็เผยรอย
ยิม “เรามีกฎของเราอยูแ่ ล้วขอรับ! เมือถึงเวลาส่งของ
แล้วเราจะตรวจสอบสินทรัพย์ของผูเ้ ข้าร่วมประมูลเอง
นายท่านถังหลินโปรดวางใจ”

159
ตอนที 561 งานประมูล (3)

ถังหลินขบเขียวเคียวฟั นประกาศกร้าว “เจ้าหารูไ้ ม่วา่

นางผูห้ ญิงผูน้ ีมารยาสาไถยเพียงใด! เจ้าให้เวลานางสัก
หน่อยเถิด เดียวนางก็หาข้ออ้างชักดาบเสียดือๆ ข้าว่า
เจ้าให้นางสําแดงสินทรัพย์หกสิบล้านตําลึงเดียวนีเลย
จะดีกว่า มิฉะนันได้ถกู นางต้มตุน๋ เอาแน่!”

หญิงผูน้ ีไม่มีทางควักเงินหกสิบล้านตําลึงออกมาวาง
กองตรงหน้าได้อย่างแน่นอน! ถังหลินยกรอยยิมอวดดี นี
คือการชดใช้ทีนางมิแลเห็นพลับพลายุทธ์สวรรค์อยูใ่ น
สายตา!

1
รอยยิมบนดวงหน้าผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยจางหายไป
จากนันเอ่ยถามเสียงเย็น “อ้อ นายท่านถังหลิน มิวางใจ
โรงประมูลของเราอย่างนันรึ”

“มิได้ ใช่วา่ ข้ามิวางใจโรงประมูลเซิงเทียน ข้าเพียงแต่ไม่

อยากให้พวกเจ้าถูกหลอก...”

เขารูด้ ีวา่ พลับพลายุทธ์สวรรค์มิควรสร้างเรืองขัดเคืองใจ

ให้แก่โรงประมูลเซิงเทียน ทว่าโอกาสอันงามนีก็ช่างหอม
หวานยิงนัก!

คราวนีถังหลินมิรรี อให้ผเู้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยตอบรับ

กลับหันไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วเผยรอยยิมเยาะ “อวินลัว

2
เฟิ งเอ๋ย ให้ขา้ เดานะ มูห่ รงเป่ ยยกเงินทองให้แก่เจ้าสัก
เท่าไรกัน แต่ถงึ จะมากมายสักเพียงใดก็ยอ่ ม ไม่ถงึ หก
สิบล้านตําลึงอย่างแน่นอน! ในเมือเจ้ามิได้มีเงินมากพอ
ถึงเพียงนัน ไยจึงแสดงเจตจํานงทีจะประมูลด้วยราคา
นันอีกเล่า เจ้าอยากตายนักหรืออย่างไร”

จากนันถังหลินก็เงียบไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “คราวนี

ล่ะข้าจะเปิ ดเผยโฉมหน้าอันอัปลักษณ์ของเจ้าให้แก่ผู้
คนทังโรงประมูลเซิงเทียนได้เห็น!”

ครันได้ยินถ้อยคําไล่บีของถังหลินดังนัน อวินลัวเฟิ งก็คง

ยังนิงสงบ นางหยิบถ้วยชาจากหลินรัวไป๋ ขึนจิบด้วยท่าที
ผ่อนคลาย ดวงตามืดดําลึกลํายากแท้หยังถึง

3
“อวินลัวเฟิ ง!” เมือเห็นท่าทีเมินเฉยของนางถังหลินก็
โกรธจัดจนเกือบลืมตัว “หากเจ้าสําแดงเงิน หกสิบล้าน
ตําลึงมิได้ก็ไสหัวออกไปจากทีนีเสียให้ไวทีสุด!”

อวินลัวเฟิ งวางถ้วยชาลง เลิกคิวขึนจากนันมองไปยัง

ชายวัยกลางคนด้วยรอยยิมอ่อนจาง “แล้วถ้าหากข้า
สําแดงเงินหกสิบล้านตําลึงได้เล่า”

“ฮ่าๆ ” ถังหลินเยาะ “เจ้าหมายความว่ามูห่ รงเป่ ยมอบ

ทรัพย์สมบัติทงหมดของเขาให้
ั แก่เจ้าอย่างนันรึ เจ้าคิด
ว่าข้าจะเชืออย่างนันหรือ”

4
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “เอาอย่างนีไหมเล่า หากข้าสําแดง
เงินหกสิบล้านตําลึงได้ เจ้าต้องชําระค่าเมล็ดพันธุน์ ีให้
แก่ขา้ ”

สีหน้าถังหลินเปลียนไปเล็กน้อย เขารูอ้ ยูว่ า่ อวินลัวเฟิ ง

นันมากเล่หเ์ พียงใด มิฉะนันสกุลเทียนคงไม่ถกู นาง
ทําลายลงจนราบคาบ! เมือนางเปิ ดวาจามาเช่นนีแล้ว ก็
ให้สงสัยว่าเด็กสาวมีเงินหกสิบล้านตําลึงอยูใ่ นมือจริง
หรือไม่ คิดแล้วถังหลินก็นิงไปครูห่ นึง ในดวงตาสะท้อน
แววลังเล

“อะไรกัน เจ้ากลัวขึนมาหรืออย่างไร” หลินรัวไป๋ ได้

โอกาสแล้วก็ลกุ ขึนยืนเอามือเท้าเอว คางเชิดขึน มองตํา
ลงไปยังถังหลิน “เจ้าพูดอยูป่ าวๆ มิใช่หรือ ว่าท่าน
5
อาจารย์ไม่มีทางหยิบเงินหกสิบล้านตําลึงขึนมาวางกอง
ตรงหน้าได้อย่างแน่นอน คราวนีพอท่านอาจารย์ขา้ จะ
ท้าพนันบ้างเจ้ากลับกลัวขึนมาอย่างนันหรือ”

ถังหลินหน้าซีดไป เมือรูส้ กึ ถึงสายตาล้อเลียนจ้องมา

แล้วเขาก็รบี แก้ตวั ทันใด “ใครบอกว่าข้ากลัว ข้าไม่กลัว
อะไรทังนัน อย่างข้าน่ะหรือจะกลัวเด็กผูห้ ญิงเพียงสอง
คน”

“หากไม่กลัวไยเจ้าไม่ลองพนันกันดูหน่อยเล่า” หลินรัว
ไป๋ รัวคําถามใส่เสียงแข็ง

ถังหลินขยับริมฝี ปากทว่าในลําคอก็แห้งผากจนมิอาจ

6
เอือนเอ่ยวาจาใดออกมาได้ จนกระทังบัดนีเขาก็ยงั หาได้
รูต้ วั ไม่วา่ เผลอตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว!

“คนจากพลับพลายุทธ์สวรรค์มิกล้ารับคําท้าพนันอย่าง
นันรึ พวกเขากลัวจริงๆ น่ะหรือ”

“ข้าก็วา่ อย่างนัน ดูทรงแล้วคนของพลับพลายุทธ์สวรรค์

คงถูกอิทธิพลผูน้ าํ ใหม่แห่งกลุม่ ดาวไถข่มเอามากที
เดียว! มิฉะนันก็คงมิได้มีทา่ ทีกระมิดกระเมียนเช่นนี!”

7
ตอนที 562 งานประมูล (4)

“ฮ่าๆ ไม่ได้ยินทีถังหลินพูดหรือไง เขาตาขาวเสียแล้ว

ทว่าไม่กล้ายอมรับ! หากข้าเป็ นเขาคงรับ คําท้าพนัน
อย่างไม่ลงั เล เพราะจะอย่างไรข้าก็ไม่แพ้!”

8
เมือถังหลินได้ยินได้ฟังวาจาย่ามใจของผูค้ นแล้วสีหน้า
ของเขาก็เปลียนไปอีกครัง ทว่าเขาหันหลังกลับมิได้อีก
ต่อไป! ไม่มีใครในหวงเฉวียนรูด้ ีไปกว่าเขาว่าถ้าหากตา
ขาวไม่ยอมรับคําท้าแล้วจะต้องประสบกับ ชะตากรรม
เช่นไร นับแต่นีเป็ นต้นไป พลับพลายุทธ์สวรรค์จะต้อง
ทนกับคําดูถกู ดูหมินจากผูค้ นไปอีกยาวนานทีเดียว!

เช่นนันเอง เพือรักษาเกียรติยศและศักดิศรีของพลับพลา
ยุทธ์สวรรค์ ถังหลินจึงขบเขียวเคียวฟั นกล่าวด้วยท่าที
หนักแน่น “ก็แค่การพนันขันต่อ เจ้าเห็นรึวา่ ข้าหวาดกลัว
ตอนไหน ได้! ข้ารับคําท้าพนัน! แต่ถา้ หากเจ้าสําแดงเงิน
หกสิบล้านตําลึงเดียวนีไม่ได้ เจ้าต้องหักขาตัวเองแล้ว
ห้ามเหยียบย่างเข้ามาในนครหวงเฉวียนอีก!”

9
อวินลัวเฟิ งแย้มยิมแล้วเสมองไปทางอืน นางยืนมือเข้า
ไปในแขนเสือหยิบตัวเงินบางส่วนออกมาจากนันยืนให้
แก่หลินรัวไป๋ “มีตวเงิ
ั นอยูห่ กใบ แต่ละใบมีมลู ค่าสิบล้าน
ตําลึง จงนําไปให้ผเู้ ปิ ดประมูลตรวจสอบว่าเป็ นของจริง
แท้แน่นอนหรือไม่”

ถังหลินหน้าชาไปทันใด ในดวงตาอาบด้วยความตะลึง

เป็ นไปไม่ได้!

นีมูห่ รงเป่ ยยอมมอบทรัพย์สนิ ทังหมดให้แก่นางคนนี

จริงๆ อย่างนันรึ นีเขาโง่เขลาถึงเพียงนีเชียวอย่างนัน

10
หรือ หากข้ารูล้ ว่ งหน้า คงโก่งราคาประมูลขึนไปอีก!
หากราคาประมูลสูงขึนเกินเจ็ดสิบล้านตําลึงเมือใด นาง
ย่อมไม่สามารถประมูลสูไ้ ด้เพราะมูห่ รงเป่ ยมิได้มีเงิน
ทองมากมายถึงเพียงนัน!

ถังหลินเสียใจยิงนัก ไม่คิดเลยว่ามูห่ รงเป่ ยผูห้ ลัก

แหลมมากเล่หม์ าตลอดจะโง่เขลาได้ถงึ เพียงนี

ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยรับตัวเงินไปจากหลินรัวไป๋ ตรวจ

สอบแล้วคืนตัวเงินทังหมดให้เด็กน้อย จากนันเสียงใสก็
ดังกังวานไปทัวทังโรงประมูล

“ใช่แล้ว เป็ นเงินหกสิบล้านตําลึงจริง ถังหลิน ท่านควร

11
รักษาสัญญาแล้วจ่ายเงินให้แม่นางเสีย”

อึก!

ครันได้ยินเสียงของผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยแล้วถังหลินก็
สะดุดทรุดลงกับเก้าอีอย่างแรง ความสินหวังอาบฉาบ
ดวงหน้า

โธ่ถงั ! ตายแน่คราวนี! เสียทรัพย์เปล่าๆ ปลีๆ หกสิบล้าน

ตําลึงยังมิพอ ต้องมอบให้เป็ นของขวัญแด่ศตั รูของ
พลับพลายุทธ์สวรรค์อีกอย่างนันรึ หากนายใหญ่ลว่ งรู ้
ย่อมไม่ปล่อยข้าไปง่ายๆ เป็ นแน่!

12
เมือคิดถึงชะตากรรมตนเมือกลับไปยังพลับพลายุทธ์
สวรรค์แล้วถังหลินก็หน้าซีดลงฉายแววสินหวังกระจ่าง
ชัดเจน...

“ท่านหญิงและท่านชายทังหลาย บัดนีละครปา**◌่ ได้จ

บลงไปแล้ว เรามาร่วมงานประมูลกันต่อเถิด รายการต่อ
ไปจะเป็ นการประมูลสัตว์อสูรซึงมีนามว่าสุนขั ป่ าหิมะ
แห่งขุนเขาซังซาน ราคาประมูลเริมต้นที สิบล้านตําลึง ผู้
ใดให้ราคาสูงสุดจะได้รบั มันไป”

ก๊อก ก๊อก!

เมือผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยเคาะค้อนลงกับโต๊ะ งาน

13
ประมูลก็ดาํ เนินต่อไปอีกครา...

ขณะนันเอง ภายในคอกหรูหราชันบนก็มีชายหนุ่มผูห้ นึง

เอนกายอยูบ่ นตังนุ่ม มือถือถ้วยชาจิบ ด้วยท่วงท่าสง่า
งาม...

ดวงหน้าสะกดใจนันบริสทุ ธิผุดผ่องและหวานละมุนดุจ
ดังนําพุสวรรค์ เปล่งประกายอบอุน่

เส้นผมนันเป็ นสีขาวราวหิมะ งดงามจับตายิงนัก

บุรุษผูน้ ีเปี ยมเสน่หเ์ หลือจะกล่าวราวกับบนโลกนีไม่มีสงิ

ใดสามารถบดบังรัศมีของเขาได้ แม้เพียงนังอยูต่ รงนัน
14
เขาก็แลดูงดงามประหนึงภาพวาด

“เด็กสาวผูน้ ี... เป็ นทีพึงใจข้านัก” ชายหนุ่มยกมุมปาก

ขึนเผยรอยยิมงดงามจับใจ “อย่างนีเองเทียนหยาจึงได้
แนะนํานางให้ขา้ ”

เมือได้ยินดังนัน ผูเ้ ฒ่าเหยียนซึงหลบฉากอยูด่ า้ นข้างก็

ตอบรับทันทีดว้ ยท่าทีนอบน้อม “นายท่านเฉิน หากท่าน
พึงใจนางถึงเพียงนี ก็ให้ขา้ เชิญนางขึนมาทีนีเลยดีหรือ
ไม่”

“ยังมิใช่ตอนนี”

15
ชายหนุ่มเผยรอยยิมละมุน ปลายนิวเรียวลูบไล้ไปตาม
ขอบถ้วยชา ทว่าก็ตอ้ งนิวหน้าเมือสังเกตเห็นแมลงตัวจิว
อยูใ่ นนัน

ตอนที 563 งานประมูล (5)

ครันเห็นแมลง ผูเ้ ฒ่าเหยียนก็ชะงักงันไปแล้วรีบลนลาน

กล่าวว่า “นายท่านเฉิน ข้าจะเปลียนชาให้ทา่ นเดียวนี”

16
“ถ้วยชาใบนี... แปดเปื อนเสียแล้ว”

ถ้อยคําของเขาหมายความว่าแม้ผเู้ ฒ่าเหยียนเปลียนนํา
ชาให้ก็มิได้เปลียนแปลงความจริงทีว่าถ้วยชาใบนีได้
แปดเปื อนไปแล้ว

“บ่าว” เมือผูเ้ ฒ่าเหยียนตระหนักถึงความหมายก็รบี ออก

คําสังทันที “จงไปหาถ้วยชาใบใหม่มาให้ นายท่านเฉิน!”

ได้ยินแล้วหญิงรับใช้ในคอกก็นาํ ถ้วยชานันออกไป ไม่

นานก็กลับมาพร้อมกับถ้วยชาใบใหม่เอียมอ่องวางลง
ตรงเบืองหน้าชายหนุ่ม

17
ผูเ้ ฒ่าเหยียนแอบปาดชันเหงือเย็นออกจากหน้าผากแล้ว
ก็เผยรอยยิมขืน แม้เฉินอีชวิงแลดูเป็ นคนง่ายๆ ปฏิบตั ิ
กับทุกคนอย่างให้เกียรติ ชายหนุ่มก็มีนิสยั ประหลาด
บางอย่างติดตัว นันคือเขาเป็ นพวกคลังความสะอาด!

หากชีให้ชดั ลงไปก็คือ เขาเป็ นพวกคลังความสะอาดถึง

ขันพิสดาร!

เหมือนกับตอนนีทีแมลงตัวจ้อยได้หล่นลงไปในถ้วยชา
หากเปลียนเพียงนําชาก็คงจะเพียงพอ! แต่นีเขาดึงดันที
จะเปลียนทังถ้วยชาไปด้วยกัน! แล้วจะไม่ให้เรียกว่า
พิสดารได้อย่างไร

18
ผูเ้ ฒ่าเหยียนแอบรําคาญนิสยั ติดตัวประหลาดของชาย
หนุ่มอยูใ่ นใจ ทว่าก็มิกล้าเปิ ดเผยความมิพงึ ใจใดๆ บนสี
หน้า กลับเอ่ยถามออกมาด้วยความนอบน้อม “นายท่าน
เฉิน ท่านมีสงใดให้
ิ ขา้ รับใช้”

“เจ้าไปได้” เฉินอวีชิงชําเลืองมองผูเ้ ฒ่าเหยียนอย่างมิ

ยินดียินร้าย นําเสียงเปี ยมเสน่หด์ งสายนํ
ั ากระเพือมไหว

“ขอรับ” ผูเ้ ฒ่าเหยียนโค้งคํานับคารวะนอบน้อม จากนัน

โบกมือให้แก่เหล่าหญิงรับใช้ในคอก “ไปได้”

หญิงรับใช้เหล่านันต่างก็ทาํ ความเคารพแล้วออกจาก
คอกไป ตังแต่ตน้ จนจบพวกนางมิบงั อาจ เหลือบแลเฉิน

19
อวีชิงแม้แต่นอ้ ย คล้ายว่าสายตาของพวกตนจะเป็ นการ
จาบจ้วงบุรุษผูง้ ดงามประหนึงเทวดา ตกสวรรค์

เฉินอวีชิงลูบถ้วยชาแผ่วเบา รอยยิมอ่อนจางประดับริม
ฝี ปาก ชายหนุ่มมองออกไปด้านนอกประตูแล้วก็เห็นร่าง
อันงดงามนันนังอยูท่ ีชันล่าง

“อวินลัวเฟิ งช่างน่าสนใจยิงนัก คล้ายนางจะไม่มีความ

เมตตาแก่ศตั รูแม้เพียงน้อย ข้าว่าต่อจากนีไปพลับพลา
ยุทธ์สวรรค์คงต้องพบกับโศกนาฏกรรมเป็ นแน่ เพราะ
บังอาจกระทําการให้เป็ นทีระคายใจนางเข้า”

...

20
ภายในโรงประมูล เมือค้อนของผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อย
เคาะลงอีกครา ของอีกอย่างก็ขายออกไปได้อีกชิน จาก
นันเขาก็นาํ ถาดอีกถาดออกมาสูส่ าธารณะ กระแอมไอ
ให้คอโล่งแล้วกล่าวว่า “ท่านหญิง และท่านชายทังหลาย
บัดนีคือรายการสุดท้ายและเป็ นรายการทีสําคัญทีสุด
ของวันนี สิงนีคือตําราแพทย์ เขียนขึนโดยแพทย์เลืองชือ
ซึงจากโลกนีไปเมือหนึงพันปี ก่อน! นามของแพทย์ผนู้ นั
คือ... เจวียเซียน!”

เจวียเซียนอย่างนันรึ

ครันได้ยินนามนันแล้วผูค้ นต่างก็รูส้ กึ คล้ายหัวใจจะหยุด

เต้น มองไปยังผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยประหนึงว่าเขาคือ
21
หญิงงาม หวังจะกระโจนเข้าขยําได้ทกุ เมือ

ใครๆ ต่างก็รูก้ นั ว่านามเจวียเชียนมีความหมายว่าอย่าง

ไร! ว่ากันว่าแพทย์ผนู้ ีสามารถปลุกคนใกล้ตายให้กลับ
ฟื นคืนชีพ! แม้คนปางตายเขาก็รกั ษาได้! กล่าวอีกทาง
หนึงก็คือไม่มีโรคภัยไข้เจ็บใดในโลกนี ทีเกินความ
สามารถของเขา!

ตําราแพทย์ของเจวียเชียนบรรจุประสบการณ์ชวชี
ั วิต
ของเขา และแพทย์ทวทั
ั งผืนแผ่นดินต่างก็ตามหาตํารา
ยาเล่มนี! อย่างไรก็ดี หาได้มีใครเคยพบเจอไม่! ไม่มีใคร
คาดคิดว่าตําราดังกล่าวจะมาปรากฏอยูใ่ นงานประมูล!

22
ไม่นานผูค้ นต่างก็ตืนเต้นจนลืมหายใจ

“ตําราแพทย์เล่มนีไม่มีราคาเปิ ดประมูล เชิญทุกท่าน

ประมูลได้ตามใจ” ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยกล่าวกลัวรอย
ยิม

ถังหลินเองก็มีดวงตาเป็ นประกายเช่นเดียวกัน เป็ นที

ประจักษ์วา่ ตําราแพทย์เล่มนีคือเป้าประสงค์ของเขาใน
งานประมูล

ตราบใดทีพวกเขาสามารถครอบครองตําราแพทย์เล่มนี
และทําการศึกษา อาจหาหนทางรักษาโรคร้ายของนาย
ท่านเฉินได้! และถ้าหากว่าพลับพลายุทธ์สวรรค์สามารถ

23
รักษานายท่านเฉินได้ สกุลเฉินก็จะติดหนี พวกเขาก้อน
ใหญ่ทีเดียว

24
ตอนที 564 งานประมูล (6)

แม้หาทางรักษาเฉินอวีชิงมิได้ ก็ยงั สามารถมอบตํารา

แพทย์ให้เป็ นของขวัญแด่แพทย์ประจําสกุลเฉิน ผูม้ ี
ความประสงค์จะรับถังเยว่เป็ นศิษย์ จะอย่างไรก็แล้วแต่
ตราบใดทีพวกเขาผูกมิตรกับสกุลเฉินได้ก็สามารถ
รับประกันสถานะของพลับพลายุทธ์สวรรค์ในหวงเฉวียน
ได้

“ท่านอาจารย์” หลินรัวไป๋ ตาลุกวาวด้วยความพึงพอใจ

“เทียนหยาต้องชืนชอบตําราแพทย์เล่มนีแน่ ข้าติดหนี
เทียนหยาอยู่ ข้าขอซือเป็ นของขวัญให้เขาได้หรือไม่”

25
แม้เทียนหยามิได้รกั ษาเด็กน้อย เขาก็ยงั อุตส่าห์ถ่อมา
ไกลถึงภูผาเทพวิญญาณเพือช่วยชีวิตนาง นางจึงยังคง
มีจิตใจขอบคุณ บัดนีเมือมีหนทางตอบแทนบุญคุณแล้ว
ย่อมไม่ปล่อยให้หลุดรอดมือไป

ส่วนอวินลัวเฟิ งนัน...

ในใจของหลินรัวไป๋ เห็นว่าวิชาแพทย์ของอวินลัวเฟิ งมิได้

ด้อยไปกว่าเจวียเชียนเลย เช่นนันเองตําราแพทย์เล่มนี
คงหาได้มีประโยชน์กบั อวินลัวเฟิ งไม่!

อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง จากนันกล่าวว่า “เห็นแก่เจ้า ข้า

26
จะสอนวิชาแพทย์ให้แก่เทียนหยาเอง ตําราแพทย์เล่มนี
มิได้จาํ เป็ นนักดอก”

นางมีคมั ภีรเ์ ซียนโอสถอยูใ่ นมือ จะตําราแพทย์เล่มใดก็

ไม่อาจเทียบ หากนางรําเรียนศึกษาและฝึ กฝนวิชาทัง
หมดในคัมภีรเ์ ซียนโอสถจนเชียวชาญแล้ว อย่าว่าแต่คน
ปางตายเลย คนตายนางก็สามารถเรียกให้ฟืนคืน
ชีพกลับมาได้!

ดวงตาหลินรัวไป๋ ยิงทอประกาย จากนันกล่าวด้วยรอย

ยิมเต็มใบหน้า “ท่านอาจารย์ ท่านคือ ยอดอาจารย์ทีสุด
บนโลกนี”

27
คําสอนของอวินลัวเฟิ งคงมีประโยชน์ยงว่
ิ าตําราแพทย์
ไหนๆ หากเทียนหยาล่วงรูเ้ รืองนีเข้าคงต้องตัวลอยเป็ น
แน่!

“ฮึม!” ถังหลินพ่นลมออกจมูก จากนันเหลือบแลอวินลัว

เฟิ งด้วยความเดียดฉันท์ “น่าขัน! อย่างเจ้า น่ะหรือจะ
เทียบชันกับเจวียเชียน นีเจ้าโง่มากหรือไม่รูเ้ ลยด้วยซํา
ว่าเจวียเชียนเป็ นใคร”

กล่าวจบ เขาก็หนั ไปยังผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อย

แล้วตะโกนก้อง “แปดสิบล้านตําลึง!”

ครันเห็นมีผปู้ ระมูลแล้วคนอืนๆ ก็พากันโจนเข้าร่วมวง

28
“หนึงร้อยล้านตําลึง!”

“หนึงร้อยสีสิบล้านตําลึง!”

เพราะตําราแพทย์มีความสําคัญยิงนัก จํานวนผูป้ ระมูล

จึงยิงพุง่ ขึนสูง ส่วนราคาประมูลนันหรือ เพิมขึน
จากราคาเปิ ดประมูลแปดสิบล้านเป็ นห้าร้อยล้านอย่าง
รวดเร็ว!

ภายในคอกนัน เฉินอวีชิงนังจิบชาด้วยท่วงท่าสง่าอย่าง
สบายใจ มิได้เร้าใจไปกับความวุน่ วายด้านล่างแม้เพียง
นิด

29
อย่างไรก็ดี หญิงรับใช้รูปงามเบืองหลังชายหนุ่มก็อดเอ่ย
ถามขึนมามิได้ “นายท่านเจ้าคะ เราควรประมูลตํารา
แพทย์เล่มนีดีหรือไม่”

หากสกุลเฉินเข้าร่วมการประมูลเมือใด สกุลอืนก็ยอ่ ม
หมดหวัง!

เฉินอวีชิงเคาะปลายนิวลงกับโต๊ะแผ่วเบา จากนันแวว
ครุน่ คิดก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงหน้า “เจ้าคิดว่าใน
ฐานะแพทย์ อวินลัวเฟิ งจะสนใจตําราแพทย์นีหรือไม่”

หญิงรับใช้รูปงามนิงไปครูห่ นึง จากนันเอ่ยถามขึนด้วย

30
ท่าทีลงั เลว่า “นายท่าน ท่านหมายความว่า...”

“นางจะคิดติดหนีบุญคุณข้าหรือไม่ หากข้าซือตํารา
แพทย์เล่มนีให้นางเป็ นของขวัญ หากถึงเวลานัน บางที
นางอาจไม่ปฏิเสธหากข้าขอให้นางรักษา”

ชายหนุ่มเอนกายผ่อนคลายลงกับตังนุ่มด้วยรอยยิมทรง
เสน่หบ์ นดวงหน้าหล่อเหลา เส้นผมยาวขาวราวหิมะ
สยายคลุมตังนุ่มนันแล้วดวงตาก็สะท้อนประกายยากแท้
หยังถึง

หญิงรับใช้รูปงามผูน้ นคิ
ั ดสงสัยว่าเหตุใดจู่ๆ นายท่านจึง
อยากเอาอกเอาใจสตรีขนมา!
ึ เฉินอวีชิงไว้ใจให้นางอยู่

31
รับใช้มานานหลายปี จึงได้กล้าถามชายหนุ่มตรงๆ

“นายท่านเจ้าคะ สกุลเฉินเองก็มีแพทย์ประจําสกุลอยู่
หลายคน ไยท่านจึงอยากซือตําราแพทย์เล่มนีเป็ นของ
ขวัญให้แก่นางหรือ อีกประการ นางจะปฏิเสธไม่รกั ษา
ท่านด้วยเหตุอนั ใด มีผคู้ นมากมายต้องการผูกสัมพันธ์
กับสกุลเฉิน ใครกันจะปล่อยโอกาสดีเช่นนีหลุดมือ”

ตอนที 565 งานประมูล (7)

32
เฉินอวีชิงเผยรอยยิมอ่อนโยน “ตามทีเทียนหยาว่ามานัน
เด็กสาวผูน้ ีค่อนข้างจะอารมณ์รา้ ยทีเดียว จะขอให้นาง
รักษาข้านันไม่ง่าย นอกเสียจากทําให้นางพึงพอใจเท่า
นัน และหนทางทีจะเอาใจแพทย์อย่างเร็วทีสุดก็คือหา
ตําราแพทย์อนั ลําค่าให้แก่พวกเขา”

ชายหนุ่มนิงไปครูห่ นึง จากนันสําทับต่อว่า “สําหรับคํา

ถามของเจ้านัน ข้าบอกเจ้าได้เลยว่าแพทย์ ของเราเทียบ
เทียมเด็กสาวผูน้ ีไม่ติด ตําราแพทย์เล่มนีหากตกอยูใ่ น
มือพวกเขาก็มีคา่ เพียงกองกระดาษชําระ!”

หญิงรับใช้รูส้ กึ เจ็บปวดอยูใ่ นใจก็กดั ริมฝี ปากแน่น

ตลอดหลายปี ทีผ่านมา นางมิเคยเห็นนายท่านปฏิบตั ิกบั
33
สตรีใดเป็ นพิเศษ แม้นายท่านอ่อนโยนและดีตอ่ ทุกคน
ดุจว่าเป็ นเทวดาตกสวรรค์ ความละมุนนันก็แฝงฝังไป
ด้วยความแปลกแยกเหินห่างชัดเจน

แต่กบั สตรีผนู้ ี นายท่านช่างแตกต่าง

บัดนันเอง ราคาประมูลก็พงุ่ สูงขึนเรือยๆ จนแตะหนึงพัน

ล้านตําลึงในเวลาไม่นาน เมือเฉินอวีชิงเห็นว่าเป็ นเวลา
อันดีทีจะเข้าร่วมประมูลแล้ว นําเสียงแฝงแววร้ายกาจก็
ก้องกังวานไปทัวทังโรงประมูล

“หนึงพันสิบล้านตําลึง!”

34
ครันได้ยินเสียงนันแล้วเฉินอวีชิงทีกําลังจะเอ่ยวาจาก็หบุ
ปากพลางเผยยิมละมุน “ดูเหมือนว่าเราคงไม่จาํ เป็ นต้อง
เข้าร่วมการประมูลแล้ว”

“ทําไมล่ะเจ้าคะ” หญิงรับใช้รูปงามเบนสายตาไปยังเฉิน
อวีชิงแล้วเอ่ยถามด้วยความงุนงง

“ในเมือเด็กสาวผูน้ นเข้
ั าร่วมการประมูลเองแล้ว เราก็มิ
ควรไปแข่งขันกับนาง เดียวนางจะเห็นว่าข้าเป็ นศัตรู!
เช่นนันเอง ข้าก็จะล้มเลิกความคิดเรืองเอาใจนางด้วย
ตําราแพทย์เสีย”

...

35
ท่ามกลางโถงใหญ่ของโรงประมูลนัน ถังหลินโกรธจัด
เสียจนแทบกระอักโลหิต จ้องมองไปยังอวินลัวเฟิ งเขม็ง
“เจ้าเพิงดูถกู ดูแคลนตําราแพทย์ของเจวียเชียนไปหยกๆ
มิใช่หรือ ไยบัดนีจึงได้มาประมูลแข่งกับข้าเสียเล่า”

หนึงพันล้านตําลึงก็ถือว่าแทบหมดหน้าตัก! ชัยชนะอยู่
แค่เอือมแล้วแท้ๆ แต่จ่ๆู นางผูน้ ีกลับเข้ามาขัดขวาง!

อวินลัวเฟิ งเอนกายกับเก้าอีด้วยท่าทีเกียจคร้าน จากนัน

เผยรอยยิมร้ายกาจ “ข้าอยากได้มาเผาเล่น”

“เจ้า...” ถังหลินชีนิวเกรียวกราดไปยังอวินลัวเฟิ ง “เจ้าจะ

36
มีเงินถึงหนึงพันล้านตําลึงได้อย่างไร หากเจ้าฉ้อฉลใน
งานประมูลจะต้องได้รบั โทษสถานหนัก!”

อวินลัวเฟิ งตวัดสายตาไปยังชายผูน้ นแล้

ั วก็เผยรอยยิม
อ่อนให้ “เจ้าอยากให้ขา้ สําแดงเงินให้ดอู ีกรอบไหมเล่า ก็
ได้! แต่เจ้าต้องจ่ายเงินซือตําราแพทย์นีให้ขา้ และต้อง
คอยดูขา้ เผามันเล่นด้วยหากข้าสําแดงเงิน หนึงพันล้าน
ตําลึงให้เจ้าดูได้”

ถังหลินหุบปากลงทันควัน

เขาไม่โง่พอทีจะตกหลุมพรางเดินซําสอง! เช่นนันเอง
แทนทีจะท้าให้อวินลัวเฟิ งสําแดงเงินให้ดกู ็กลับหันไป

37
ทางผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยแทน!

“หนึงพันสองร้อยล้านตําลึง!”

เขาขบเขียวเคียวฟั นพยายามสะกดกลันโทสะในจิตใจ

อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ในเมือเจ้าอยากแข่งขันกับข้านัก ข้าก็จะ

ทําให้เจ้าต้องเสียใจไปชัวชีวิต!

คิดได้ดงั นัน ประกายเ**◌้ยมเกรียมก็กระเพือมไหวอยูใ่ น

ดวงตา แล้วเขาก็ยมเยาะอยู
ิ ใ่ นใจ นางอ่อนหัดเกินกว่าที
จะเป็ นคูม่ ือของข้า!

38
“หนึงพันสองร้อยสิบล้านตําลึง!”

“หนึงพันสามร้อยล้านตําลึง!”

ถังหลินจ้องอวินลัวเฟิ งพลางยิมเยาะ

เขาต้องหยุดทีราคานีเพราะนําเงินทองติดตัวมาเพียง
หนึงพันสองร้อยล้านตําลึงเท่านัน! หากไม่คิดเอาชนะ
อวินลัวเฟิ งก็คงไม่ประมูลต่อจนสินเนือประดาตัว

อีกประการ ดูจากรูปการณ์ของอวินลัวเฟิ งแล้ว นางย่อม

ประมูลแข่งขันต่ออย่างแน่นอน หากนางมิสามารถหยิบ
เงินหนึงพันสามร้อยล้านตําลึงออกมากองตรงหน้าได้
39
โรงประมูลเซิงเทียนจะไม่ยอมปล่อย นางไป!

ตามคาด นําเสียงเด็กสาวกังวานขึนอีกครา ทว่าถ้อยคํา

ของนางทําให้ถงั หลินต้องหน้าเสียไป

“เจ้าชนะแล้ว...”

40
ตอนที 566 งานประมูล (8)

เจ้าชนะอย่างนันรึ

นางหมายความว่าอย่างไร ไม่คิดสูต้ อ่ แล้วหรือไร

41
หากเป็ นเช่นนัน เขาก็ตอ้ ง...

เมือคิดถึงผลกระทบร้ายแรงทีจะตามมาแล้ว ถังหลินก็
กําหมัดแน่น ใบหน้าบิดเบียว “อวินลัวเฟิ ง นางสารเลว นี
เจ้าปั นหัวข้าอย่างนันรึ” จนกระทังบัดนีเองถังหลินถึง
ตระหนักได้วา่ อวินลัวเฟิ งมิได้ตอ้ งการประชัน ขันต่อกับ
เขาเพือตําราแพทย์แม้เพียงนิด นางต้องการปั นหัวเขา
เท่านัน!

โธ่ถงั ! อุตส่าห์คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องจับนางเข้าปิ งให้จง

ได้ แต่กลับตกหลุมพรางนางอีกหนแทน

“ข้าบอกแล้วว่ามิได้สนใจในตําราแพทย์นีแม้แต่นอ้ ย แต่

42
เจ้าก็ไม่ยอมเชือข้า” อวินลัวเฟิ งกล่าวกลัวหัวเราะ “อีก
ประการ หากข้าอยากเผาสิงใดเล่นจริงๆ ก็เผาตัวเงิน
หนึงพันหนึงร้อยล้านตําลึงซึงอยูต่ ิดไฟได้นานเสียจะดี
กว่า! มีประโยชน์ยงกว่
ิ าตําราแพทย์นีมากเป็ นไหนๆ แต่
เจ้าก็โง่เขลาเกินกว่าทีจะตระหนักรูถ้ งึ ความจริงง่ายๆ ”

ถังหลินกายสันเทา โกรธจัดเสียจนพูดอะไรไม่ออก

อย่างนีเอง...

อย่างนีเอง ก่อนหน้านีนายท่านถึงได้เตือนเอาไว้วา่ อย่า

เผชิญหน้ากับอวินลัวเฟิ ง! มิใช่เพราะนายท่านยําเกรง
โรงประมูลเซิงเทียน แต่เพราะหญิงผูน้ ีมีมากเล่ห ์

43
ประหนึงจิงจอกต่างหาก

ใครก็ตามทีขัดเคืองใจนางจะต้องประสบกับโศก
นาฏกรรม!

อวินลัวเฟิ งหันไปสอนหลินรัวไป๋ โดยมิได้ชายตาแลถัง

หลินอีก “เสียวไป๋ เจ้าจําไว้ จงจับตาดูการหายใจของ
ศัตรูอยูเ่ สมอ! อย่างเช่นเมือครูน่ ี ยามเมือเขาเริมต้น
ประมูล ลมหายใจของเขาถีกระชัน ข้าจึงมันใจว่าเขา จะ
ต้องประมูลต่อเป็ นแน่! หลังจากนันจู่ๆ ลมหายใจของ
เขาก็สงบลง ข้าจึงตระหนักได้วา่ เขากําลังจะล้มเลิก
ความปรารถนาในตําราแพทย์ ข้าเองจึงหยุดประมูลเช่น
เดียวกัน!”

44
ไม่มีเรืองใดขึนอยูก่ บั โชค! หากพึงพาโชคก็จะต้องทน
ทุกข์ทรมานกับความล้มเหลวอันน่าเวทนา!

หลินรัวไป๋ ผงกศีรษะ “ข้าเข้าใจแล้วท่านอาจารย์ ข้าจะ

เรียนรูว้ ิธีการดักจับศัตรูให้ตกหลุมพรางจนตายจาก
ท่าน!” ได้เห็นสีหน้าซีดขาวของถังหลินแล้วหลินรัวไป๋ ก็
สําเริงสําราญใจเหลือจะกล่าว

“แล้วก็...” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเผยรอยยิมร้าย “ข้า

ขอให้โรงประมูลเซิงเทียนตรวจสอบทรัพย์สนิ ของ
พลับพลายุทธ์สวรรค์!”

45
เพราะพลับพลายุทธ์สวรรค์มีความตังใจมันทีจะครอบ
ครองตําราแพทย์นีให้จงได้ พวกเขาย่อมไม่ยอมหยุด
ประมูลนอกเสียจากว่ามีเงินไม่พอ! เช่นนันเองอวินลัว
เฟิ งจึงได้รอ้ งขอให้ช่วยตรวจสอบทรัพย์สนิ !

“ท่านหญิง ในเมือพลับพลายุทธ์สวรรค์เคยร้องขอให้
ท่านสําแดงเงินทันทีทนั ใด ท่านก็มีสทิ ธิรอ้ งขอให้พวก
เขาสําแดงเงินเช่นเดียวกัน โรงประมูลของเรายุติธรรม
เสมอ! หากเขาไม่สามารถหยิบเงินหนึงพันสามร้อยล้าน
ตําลึงมาวางกองตรงหน้าได้ ข้าจะหักขาเขาหนึงข้างแล้ว
ขับไล่เขาออกจากนครหวงเฉวียนชัวนิรนั ดร์!”

ผูป้ ระมูลหนุ่มน้อยเผยยิมหันไปทางถังหลิน “นายท่าน

ถังหลิน ท่านนําเงินติดตัวมาเป็ นจํานวนหนึงพันสามร้อย
46
ล้านตําลึงเงินหรือไม่”

สีหน้าถังหลินเปลียนไปเล็กน้อย จากนันก็เผลอตัวทะลึง
พรวดขึนกล่าวด้วยใบหน้าซีดขาว “ข้าจะกลับไปขอให้
นายท่านขายทรัพย์สนิ บางส่วน โปรดให้เวลาพวกเราสัก
ประเดียว”

ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยนิวหน้า “ตามกฎของโรงประมูล

เราแล้ว ท่านต้องนําเงินติดตัวมาเพียงพอกับการประมูล
เมือก้าวเข้ามาสูโ่ รงประมูล ไม่มีระยะเวลาผ่อนผันใดๆ
ทังสิน! ในเมือท่านนําเงินติดตัวมาไม่เพียงพอ ไยจึงได้
ประมูลในราคาทีตนสูม้ ิได้เล่า”

47
ถังหลินกําหมัดแน่น มิได้คิดถึงราคาค่างวดเพราะเอาแต่
จะชนะอวินลัวเฟิ ง

นําเสียงของเขาอ่อนลงแล้วบุรุษก็วิงวอน “ข้าจะส่งเงิน
หนึงพันสามร้อยล้านตําลึงให้ บัดนีข้าจ่าย หนึงพันสอง
ร้อยล้านตําลึงเป็ นเงินประกันได้ ให้เวลาข้าสักสิบวัน
แล้วข้าจะนําเงินหนึงร้อยล้านตําลึงทีเหลือมาให้เจ้า”

ตอนที 567 งานประมูล (9)

48
“ขออภัย” ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยกล่าวเสียงเย็น “ข้ามิ
อาจรับคําร้องของท่านได้! บัดนีข้ามีทางเลือกให้เพียง
สองทาง ท่านจะหยิบเงินหนึงพันสามร้อยล้านตําลึงเงิน
ออกมาเดียวนี หรือจะหักขาหนึงข้างแล้วรีบออกไปจาก
ทีนีเสีย!”

ดวงตาถังหลินฉายแววหวาดกลัวชัดเจน มิอาจอด
กระถดถอยหลังไปจนชนเก้าอีด้านหลังล้มลงเสียงดัง
โครมใหญ่

“เจ้าผ่อนผันหน่อยมิได้หรือ” บุรุษหนุ่มวิงวอนกัดริม
ฝี ปากแน่น

49
ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่มน้อยนิวหน้าแล้วก็ชกั จะหมดความอด
ทน เขาออกคําสังเสียงเย็นด้วยสีหน้าเมินเฉย “ยาม ลาก
ผูป้ ระมูลสามานย์นีออกไปเสีย หักขาเขาหนึงข้างแล้ว
เอาไปโยนทิงไว้นอกนครหวงเฉวียน!”

ไม่นานนักชายชราอาภรณ์เทาสองนายก็กา้ วออกมาจาก
ความมืดมิด ตรงเข้ามาลากถังหลินออก นอกประตูไป
โดยมิเอ่ยอันใด

เมือถูกนายท่านทังสองลากตัวออกไปแล้วถังหลินก็กรีด
ร้องสาปแช่ง “อวินลัวเฟิ ง นางหญิงชัวช้า เจ้าบังอาจมา
หลอกข้าได้อย่างไร! เจ้ามิได้ตายดีแน่! อ๊า!”

50
เสียงกรีดร้องโหยหวนก้องสะท้อนไปทัวทังโรงประมูลให้
ผูค้ นได้ขนลุกชูชนั พวกเขาต่างก็มองไปยังอวินลัวเฟิ ง
ด้วยความหวาดหวาดหวัน

“บัดนีเมือผูป้ ระมูลสามานย์ได้ถกู กําจัดออกไปแล้ว การ

ประมูลตําราแพทย์ก็จะดําเนินต่อไป” ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่ม
น้อยกระแอมไอ

ผูค้ นทีอยูท่ ีนันซึงคิดว่าตนคงอับโชคมิอาจครอบครอง

ตําราแพทย์แล้วต่างก็ดวงตาลุกวาวขึนแล้วเริมต้น
ประมูลกันอีกครัง

51
ภายในคอกหรูหรา เฉินอวีชิงหาได้เข้าร่วมการประมูลไม่
หากแต่ยงั คงมองลงไปทีงานประมูลด้านล่าง

หญิงรับใช้รูปงามครุน่ คิดพิจารณาอยูค่ รูห่ นึงแล้วจึงเอ่ย

ถาม “นายท่านเจ้าคะ ท่านกล่าวว่าอยากซือตําราแพทย์
เป็ นของขวัญให้แก่นางมิใช่หรือ ไยบัดนีจึงไม่รว่ มการ
ประมูลเสียเล่า”

เฉินอวีชิงเผยรอยยิมอ่อนจาง “เพราะข้าเห็นแล้วน่ะสิวา่
นางคงมิได้สนใจในตําราแพทย์นน!
ั หากจะเอาอกเอาใจ
นางข้าต้องสแวงหาหนทางอืน”

เมือได้เห็นเฉินอวีชิงคิดถึงความรูส้ กึ อวินลัวเฟิ งถึงเพียง

52
นัน หญิงรับใช้รูปงามก็ชกั จะริษยาในตัวอวินลัวเฟิ งขึน
มา ทว่านางก็พยายามสะกดกลันความรูส้ กึ ภายในไว้
ดวงหน้าหยดย้อยยังคงนิงสงบและเมินเฉย

“ไปกันเถิด งานประมูลช่างน่าเบือหน่ายยิงนัก ข้ากลับ

จวนไปนังเล่นพิณเสียจะดีกว่า”

เฉินอวีชิงลุกขึนยืนจากตังนุ่ม สะบัดอาภรณ์ยาวสีขาว
แล้วก็กา้ วไปทางประตูดว้ ยท่วงท่าอันสง่างาม

...

ภายในโถงใหญ่โรงประมูลนัน อวินลัวเฟิ งเงยมองขึนไป

53
ยังชันสองราวสังเกตเห็นบางสิงแล้วนางก็แลเห็นเส้นผม
ยาวสีขาวราวหิมะอยูไ่ หวๆ

หลินรัวไป๋ ผิดสังเกตแล้วก็หนั ไปยังอวินลัวเฟิ ง เอ่ยถาม

ขึนด้วยความฉงน “ท่านอาจารย์มีอะไรอย่างนันรึ”

“ไม่มีอะไรดอก”

อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะแล้วก็เอ่ยถามเสียงตํา “ใคร

สามารถขึนไปบนชันสองได้บา้ งอย่างนันรึ”

ครันได้ยินคําถามนางแล้ว ศิษย์ผหู้ นึงของกลุม่ ดาวไถก็

ตอบรับ “บนชันสองมีคอกอยูส่ ามคอกขอรับ สงวนไว้ให้
54
กลุม่ อิทธิพลสามอันดับแรกแห่งนครหวงเฉวียนตาม
ลําดับ”

“คอกขวาสุดนันเป็ นของกลุม่ ใด”

“สกุลเฉินขอรับ!”

สกุลเฉินอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งนิวหน้าลงเล็กน้อย ร่างสีขาวผูเ้ พิงจากไปนัน

ทรงพลังมากทีเดียว...

55
นางมิอาจบอกได้วา่ เขาทรงพลังเพียงใด!

“มีกลุม่ อิทธิพลลึกลับมากมายเหลือเกินในนครหวง
เฉวียน”

ผ่านไปครูใ่ หญ่อวินลัวเฟิ งก็ถอนหายใจ หากนางต้อง

การสร้างฐานทีมันอยูบ่ นผืนแผ่นดินนี หนทางก็ยงั คง
เหลืออีกยาวไกล...

“หนึงพันล้านตําลึงอย่างนันรึ หนึงพันล้านตําลึงครังที
หนึง! หนึงพันล้านตําลึงครังทีสอง! หนึงพันล้านตําลึง
ครังทีสาม! ได้เลยขอรับ ปิ ดประมูล!” ผูเ้ ปิ ดประมูลหนุ่ม
น้อยเคาะค้อนลงเสียงดังแล้วก็เผยรอยยิม “งานประมูล

56
วันนีสินสุดลงแล้ว ขอเชิญทุกท่านกลับได้! ผูช้ นะการ
ประมูลโปรดรอสักครู ่ เราจะจัดส่งรายการสินค้าไปให้
ท่านอย่างเร็วทีสุด!”

57
ตอนที 568 งานประมูล (10)

โรงประมูลนันทํางานอย่างมืออาชีพทีเดียว ไม่นานหญิง
รับใช้ก็นาํ ส่งรายการสินค้าทังหมดให้แก่ผชู้ นะการ
ประมูล! ค่าเมล็ดพันธุถ์ กู หักออกจากเงินของถังหลิน

“ไปกันเถิด” อวินลัวเฟิ งลุกขึนยืนแล้วก็เดินตรงไปยัง

ประตู “กลับไปเตรียมทําสงครามกับพลับพลายุทธ์
สวรรค์กนั เถิด”

สงครามครานีมิอาจหลีกเลียง

58
แม้ไม่มีเทียนอวีอยูน่ างก็ยงั คงต้องประมือกับพลับพลา
ยุทธ์สวรรค์อยูด่ ี! นางต้องพากลุม่ ดาวไถขึนสูก่ ลุม่
อิทธิพลสิบอันดับแรกให้จงได้ จากนันนางจึงจะได้มีสทิ ธิ
เข้าไปยังขุนเขาปี อัน!

อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งหาได้รูไ้ ม่วา่ การกระทําของนางที

โรงประมูลนันทําให้เกิดพายุบแุ คมเข้าทีพลับพลายุทธ์
สวรรค์อย่างหนัก

เปรียง!

ถังหรานทุบโต๊ะแรง ดวงหน้าคลําด้วยโทสะ “ดีเยียม นา

งอวินลัวเฟิ ง! เจ้าเอาแขนเทียนอวีไปแล้ว ยังทําให้ถงั

59
หลินต้องขาพิการอีกอย่างนันรึ เจ้าจะต้องชดใช้!”

บัดนันเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากด้านนอก “ถัง
หราน เป็ นอะไรไปรึ จึงได้หวั เสียถึงเพียงนัน” เมือได้ยิน
นําเสียงเมินเฉยนันแล้วถังหรานก็ใจเย็นลงในเวลาไม่
นาน

ครันเห็นชายชราผูห้ นึงค่อยๆ ย่างก้าวเข้ามาด้านในแล้ว

ถังหรานก็ฝืนรอยยิมรีเข้าไปทักทาย “นายท่านเฉินเถียน
มิได้มีเหตุอนั ใดดอก เพียงแต่หญิงผูห้ นึงช่างโง่เขลาสินดี
กล้ามาตอแยกับพลับพลายุทธ์สวรรค์เราเสียได้”

“อย่างนันรึ” เฉินเทียนมิได้เอ่ยถามให้มากความ เขายก

60
มุมปากขึนถามด้วยรอยยิม “ถังเยว่ไปไหนเสียเล่า ข้ามา
พบนาง เจ้าช่วยเรียกนางมาได้หรือไม่”

“เอ่อ...” ถังหรานลังเล

ครันได้เห็นสีหน้านันแล้วเฉินเทียนก็เปลียนไป “อะไร เจ้า

มิอยากให้ขา้ รับถังเยว่เป็ นศิษย์อย่างนันรึ”

ถังเยว่มีความเป็ นเลิศในวิชาแพทย์! หากผูใ้ ดมีความ

เป็ นเลิศทางวิชาแพทย์เขาก็ตอ้ งการรับเป็ นศิษย์ทงนั
ั น
จนบัดนีจํานวนสาวกได้เพิมขึนเป็ นหลักหลายร้อยแล้ว!

“มิได้ขอรับ” ถังหรานรีบอธิบาย “เรืองของหลานชายข้า

61
เองขอรับ เขามายังพลับพลายุทธ์สวรรค์เพือหลบภัย
ทว่าข้าก็ช่วยปกป้องเขามิได้ เขาถูกใครคนหนึงตัดแขน
ขาด บัดนีเยว่เอ๋อร์เฝ้าดูแลเขาอยู”่

ด้วยเฉินเถียนมิได้เข้าร่วมงานประมูล และงานประมูลก็
เพิงสินสุดลงไปได้ไม่นาน เขาจึงไม่ทราบถึงรายละเอียด
เหตุการณ์ทีเกิดขึนในงานประมูลนัน

“พลับพลายุทธ์สวรรค์ของเจ้าอยูร่ ะดับสิบในนครหวง
เฉวียน ใครกันกล้ามาทําร้ายหลานชายของเจ้า” เฉิน
เถียนถามด้วยท่าทีไม่ยินดียินร้าย

ถังหรานเผยรอยยิมขืน “เป็ นนายใหญ่คนใหม่แห่งกลุม่

62
ดาวไถขอรับ! นางบังคับขืนใจให้ผหู้ ญิงไปเป็ นนางโลม
บีบให้สตรีสกุลหลานชายข้าแต่งงานกับองครักษ์ของ
นาง ครอบครัวหลานชายข้าจึงได้ลกุ ขึนสู!้ แต่นางก็ฆา่
ทุกคนทิงล้างสกุล”

กฎแห่งป่ าคือสัจธรรมของโลก เฉินเถียนจึงยังคงสีหน้า

เดิมไว้

คนเหล่านันอ่อนแอกว่าอวินลัวเฟิ งเอง! ก็สมควรแล้ว!

ถังหรานรูจ้ กั เฉินเถียนดี จึงเว้นระยะครูห่ นึงก่อนกล่าว

ต่อว่า “อวินลัวเฟิ งผูน้ ีมายังหวงเฉวียนได้ไม่นานก็ลอ่
ลวงให้มหู่ รงเป่ ย นายใหญ่แห่งกลุม่ ดาวไถยกกลุม่ ดาว

63
ไถให้แก่นาง! เยว่เอ๋อร์รงั เกียจการกระทําของนาง และ
ได้พดู ว่านางเข้า ทว่านางกลับสังให้ลกู ศิษย์ของตนทํา
ร้ายเยว่เอ๋อร์...”

หลินรัวไป๋ โจมตีถงั เยว่จริง ทว่าก็มิใช่ดว้ ยคําสังของอ

วินลัวเฟิ ง! อย่างไรก็ดี ความจริงทีว่าเด็กน้อยเข้าทําร้าย
ถังเยว่ก็ยงั คงอยู่ ถังหรานจึงได้กล้าเปลียนขาวให้เป็ นดํา

ตอนที 569 คุยโวโอ้อวด

64
“หลานชายข้าต้องเสียแขนไปเพือปกป้องเยว่เอ๋อร์!” ถัง
หรานเอ่ยวาจาเกรียวกราด

แรกเริมเดิมที เฉินเถียนมิได้รูส้ กึ รูส้ ากระไรกับการล่ม

สลายของสกุลเทียน ทีสุดแล้วกฎแห่งป่ าก็คือสัจธรรม! ที
ยิงไปกว่านัน เหตุดงั กล่าวก็หาได้เกิดขึนกับตนไม่ ทว่า
บัดนีเมือได้ยินว่าอวินลัวเฟิ งเข้าจู่โจม ถังเยว่และชาย
ชราก็นิวหน้าลง

นางกล้าดีอย่างไรมากลันแกล้งรังแกถังเยว่ แล้วใครจะ
มาเป็ นศิษย์ของตนกันเล่า ทําเช่นนีเท่ากับตบหน้ากันมิ
ใช่หรือ

65
ครันเห็นสีหน้าหม่นหมองของเฉินเถียนแล้ว ถังหรานก็
กลอกตากล่าวต่อว่า “นายท่านเฉินเถียน ข้ายังได้ยินมา
อีกว่าอวินลัวเฟิ งคิดจะล่อลวงนายใหญ่เฉิน! นางถึงขัน
อวดอ้างว่าในโลกนีมีเพียงนางเท่านัน ทีเหมาะสมกับ
นายใหญ่เฉิน!”

“ฮึม!” เฉินเถียนพ่นลมออกจมูกด้วยความรังเกียจแล้วก็
เหลือบแลถังหรานด้วยท่าทีเย็นชา “เป็ นเช่นนันจริงอย่าง
นันรึ”

“ข้าสาบานว่าวาจาของข้าทุกคําเป็ นความจริง!” ถังหรา

นกล่าวพลางชูนิวขึนสาบาน “หากข้าโกหกขอให้ฟา้ ผ่า
ตาย! อีกประการ ข้ามิบงั อาจพูดปดต่อท่านหรอกขอรับ
66
นายท่านเฉินเถียน!” พูดประโยคสุดท้ายไป ชายชราก็
เผยรอยยิมช่างประจบประแจงไปราวกับว่าจะก้มลงไป
จุมพิตปลายเท้าของเฉินเถียนก็มิปาน

“หากสิงทีเจ้าพูดมานันเป็ นความจริง หญิงผูน้ ีก็ชกั จะ

เหิมเกริมเกินไปหน่อยแล้ว! นายใหญ่ของเราสูงส่งเพียง
ใด! นางไม่คคู่ วรกับท่าน! อีกประการ...” ชายเฒ่านิงไป
ครูห่ นึงแล้วก็เผยรอยยิมเยาะ “นายท่านเกลียดกลัว
ความสกปรกขันรุนแรง หญิงผูน้ ีทียอมเร่ขายเรือนกาย
แลกกับเงินและอํานาจก็น่าขยะแขยงมิตา่ งอะไรไปจาก
แมลงวัน นายใหญ่ไม่มีวนั เหลือบแลนางซําสองเป็ นแน่!”

ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี นายใหญ่ปฏิเสธสตรีทีมาเกียว

พาราสีตลอดเพราะเขาไม่ชอบกลินเครืองประทินโฉม
67
ของพวกนาง กลินนันเป็ นเรืองทีรับไม่ได้ของผูท้ ีหวาด
กลัวความสกปรกขันรุนแรง!

“ใช่แล้วขอรับ! อวินลัวเฟิ งน่ะ น่าขยะแขยงมิตา่ งไปจาก

แมลงวัน! ข้ายังได้ยินมาอีกนะขอรับว่านางหลับนอนกับ
บุรุษมามากหน้าหลายตานัก หญิงไร้ยางอายเช่นนันน่ะ
หรือจะมาเทียบเทียมกับเยว่เอ๋อร์คนดีของข้าได้ ท่านคิด
เช่นนันหรือไม่ขอรับนายท่านเฉินเถียน”

เฉินเถียนนิวหน้าลงด้วยจับความนัยของถังหรานได้
“นายใหญ่ไม่ชอบให้สตรีเข้าใกล้ทา่ น ฉะนัน จงอย่าใส่
ความคิดนีให้แก่เยว่เอ๋อร์ หากนางทําให้นายใหญ่ขดั
เคืองขึนมา ข้าก็ช่วยอะไรนางมิได้! แต่ขา้ บอกเจ้าได้วา่
นายใหญ่มิชอบสตรีทีโบกเครืองประทินโฉมจนเกิน
68
งาม!”

“ขอบพระคุณทีกรุณาเตือนข้า นายท่านเฉินเถียน ข้าจะ

บอกให้เยว่เอ๋อร์จาํ เอาไว้” ประกายยากหยังถึงกระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตาถังหราน แล้วชายเฒ่าก็กล่าวต่อว่า “เย
ว่เอ๋อร์นนแตกต่
ั างจากอวินลัวเฟิ ง ผูห้ ลับนอนกับบุรุษไม่
เลือกหน้า! เยว่เอ๋อร์จะซือสัตย์ตอ่ คนรัก หากนางเลือก
แล้วย่อมไม่มีวนั นอกใจ ไม่วา่ บุรุษผูน้ นจะยากดี
ั มีจน
อย่างไร ข้ารับประกันได้วา่ บนโลกนีคงหาสตรีใดซือสัตย์
เท่าเยว่เอ๋อร์ได้ยาก”

เพือผูกสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับสกุลเฉิน ถังหรานดินรน
อย่างหนักทีจะผลักดันถังเยว่ คุยโวโอ้อวดไปพลาง ด่า
ทออวินลัวเฟิ งด้วยถ้อยคําสามานย์ไปพลาง ตราบใดที
69
เฉินเถียนไม่ชอบหน้าอวินลัวเฟิ ง นางก็จะไม่มีวนั ได้
เหยียบย่างเข้าไปในสกุลเฉิน!

เฉินเถียนผงกศีรษะเล็กน้อย “เยว่เอ๋อร์เป็ นเด็กดีทว่า

วูว่ ามไปหน่อย นางเกือบสมบูรณ์แบบแล้ว! หากนาย
ใหญ่ยอมรับนางก็คงดี ทว่าข้ามิอาจช่วยเหลืออะไรได้
และนางต้องชนะหัวใจของนายใหญ่ดว้ ยตัวเอง!”

“ขอบพระคุณท่านเป็ นอย่างยิงขอรับ”

ถังหรานแย้มรอยยิมเปล่งประกาย ลืมความสูญเสีย
ใหญ่หลวงทีพลับพลายุทธ์สวรรค์ตอ้ งประสบในวันนีไป
จนหมดสิน...

70
ตอนที 570 ถังเยว่ผทู้ ระนง (1)

เฉินเถียนคิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วก็กล่าวว่า “พาข้าไปพบเย

71
ว่เอ๋อร์ที หากเจ้าไม่วา่ อย่างไร ข้าจะรับนางเป็ นศิษย์เสีย
วันนี”

“โธ่ นายท่านเฉินเถียน มิเป็ นไรเลยขอรับ ทางนีเลยขอ

รับ เชิญ” รอยยิมประจบประแจงยิงแผ่ไปทัวทังใบหน้า
ถังหราน จากนันนอบน้อมผายมือนําทางชายชราไป

ภายในโถงส่วนในเงียบสงบนัน ถังเยว่นงอยู
ั ข่ า้ งเตียง
มองไปยังใบหน้าซีดขาวของถังเทียนอวีด้วยท่าทีเป็ น
ห่วงเป็ นใย ในดวงตาเปี ยมด้วยความรูส้ กึ ผิด

“เทียนอวี ข้าขอโทษ หากมิใช่เพราะข้า ท่านคงไม่ตอ้ ง

เจ็บตัว” ถังเยว่เม้มริมฝี ปากแดง “ท่านวางใจเถิด ข้าจะ

72
แก้แค้นนําแขนของอวินลัวเฟิ งมาให้ทา่ น!”

เด็กหนุ่มผูน้ อนทอดกายอยูบ่ นเตียงนิวหน้าประหนึงได้

ยินวาจาทีนางเอ่ย แต่ไม่นานสีหน้านันก็นิงสงบลงอีก
ครา ดวงตาปิ ดลงอย่างฉายแววปวดร้าว

“เยว่เอ๋อร์”

จู่ๆ ก็มีเสียงชราดังมาจากโถงด้านนอก “นายท่านเฉิน

เถียนมารับเจ้าเป็ นศิษย์ มาสิ ออกมาต้อนรับท่าน”

ถังเยว่ดีใจเนือเต้น ลุกขึนยืนโดยไว คราวนีถังหรานนํา

เฉินเถียนเข้ามาในห้อง
73
ครันเห็นเฉินเถียนแล้ว ถังเยว่ก็ขยับริมฝี ปากเรียกขาน
“ท่านอาจารย์เฉินเถียน”

“นางเด็กโง่เอ๋ย มัวรีรออะไรอยูเ่ ล่า รีบโค้งคํานับท่าน

อาจารย์ของเจ้าสิ!” ถังหรานขยิบตาให้ถงั เยว่แล้วเผย
รอยยิมเบิกบานใจ

ถังเยว่สะกดกลันความตืนเต้นและความสําราญใจไว้ใน
อก ก้าวไปทางเฉินเถียนก่อนนอบน้อมโค้งคํานับ “ท่าน
อาจารย์”

“ฮ่าๆ” เฉินเถียนเปล่งเสียงหัวเราะลัน “ดีจริง เจ้าช่างเป็ น

74
เด็กดียงนั
ิ ก! เยว่เอ๋อร์เอ๋ย เจ้าพร้อมทีจะรําเรียนศึกษา
วิชาแพทย์กบั ข้าแล้วหรือยัง”

ถังเยว่เผยยิม “เป็ นเกียรติของข้าอย่างยิงทีได้รบั ใช้ทา่ น

ในฐานะลูกศิษย์ จะให้ขา้ มีใจอกตัญ ู ปฏิเสธความ
เมตตาของท่านได้อย่างไร”

แม้พืนเพถังเยว่เป็ นคนยโสโอหังซํายังเอาแต่ใจ ท่าทีของ

เด็กสาวก็ขนอยู
ึ ก่ บั สถานะของคูส่ นทนา เมืออยูต่ อ่ หน้า
คนสกุลเฉินแล้ว นางก็เผยออกแต่สว่ นดีทีสุดของตนเท่า
นัน ตามคาด ถ้อยคําหวานของนาง ยังความพึงพอใจมา
ให้แก่เฉินเถียนเป็ นอย่างยิง แล้วรอยยิมบนใบหน้านันก็
ยิงฉีกกว้าง

75
“เยว่เอ๋อร์ ข้าได้ยินว่าเจ้าปรารถนาจะมาเป็ นนายหญิง
สกุลเราอย่างนันรึ”

ถังเยว่ชะงักไม่รูจ้ ะตอบคําถามว่าอย่างไร เบนสายตาไป

ยังถังหรานเพือขอความช่วยเหลือ

ถังหรานเองก็นิวหน้า ไม่คิดว่าเฉินเถียนจะเอ่ยถามถังเย
ว่ตรงๆ เช่นนี แววหวาดกังวลใจสว่างขึนในดวงตาด้วย
เกรงว่าถังเยว่อาจพูดอะไรให้เฉินเถียนผิดใจก็เป็ นได้

“ท่านอาจารย์” ถังเยว่พยายามสงบจิตสงบใจ จากนัน

เบนสายตากลับไปมองเฉินเทียนอีกครัง “มิใช่วา่ ข้า

76
อยากเป็ นนายหญิงสกุลเฉิน” นางชะงักไปครูห่ นึงก่อน
กล่าวต่อว่า “ข้าเพียงแต่รกั เฉินอวีชิงขึนมาเท่านัน! เพียง
เท่านันเอง!”

ความหมายของนางคือนางหลงรักเฉินอวีชิงในฐานะ
บุรุษคนหนึง หาใช่ทีสถานะทางสังคมของเขาไม่!

ทีสุดแล้วถังเยว่ก็เติบโตขึนมาในพลับพลายุทธ์สวรรค์
คงไม่ขาดเขลาถึงเพียงนัน นางรูด้ ีวา่ คําตอบใดเหมาะ
สม! อันทีจริงหากเฉินอวีชิงมิใช่นายใหญ่สกุลเฉิน นางก็
คงไม่คิดปรารถนาอยากแต่งงานกับเขา! บุรุษหากไร้ซงึ
อิทธิพลอํานาจมีหรือจะคูค่ วรกับนาง จะให้หล่อเหลา
ปานใดนางก็ไม่มีทางเหลียวแล!

77
“ฮ่าๆ!” เฉินเถียนหัวเราะลันเชือในคําถังเยว่ชดั เจนว่า
ถ้อยคํานางเป็ นทีพึงใจยิงนัก “เยว่เอ๋อร์แตกต่างจากนาง
ผูห้ ญิงไร้ยางอายพวกนันมากนัก! มีเพียงเจ้าทีจะรักนาย
ใหญ่ดว้ ยใจจริง มิใช่ทีสถานะทางสังคมของท่าน! หาก
เจ้ายังตังมันอยูใ่ นตัวตนทีแท้จริงนีได้ สักวันหนึงนาย
ใหญ่ตอ้ งมีใจโอนอ่อนให้แก่เจ้าอย่างแน่นอน!”

ชายเฒ่าเผยรอยยิมเบิกบานใจ หากศิษย์ตนสามารถขึน
เป็ นนายหญิงของสกุลได้ เขาเองก็จะได้รบั ผลประโยชน์
มากมายมหาศาลเช่นเดียวกัน เช่นนันเองเขาจะไม่หา้ ม
ถังเยว่มิให้เกียวพาราสีเฉินอวีชิง กลับกันเขาจะช่วยสนับ
สนุนนาง

78
ตอนที 571 ถังเยว่ผทู้ ระนง (2)

“เยว่เอ๋อร์เอ๋ย ท่านปู่ เจ้าเพิงบอกมาว่าเจ้าถูกกลันแกล้ง

รังแกอย่างนันรึ” เฉินเถียนเผยรอยยิม “หากเจ้ามีอะไรให้
ช่วยเหลือก็บอกข้าได้ทนั ที ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“ขอบพระคุณท่านอาจารย์” รอยยิมอวดดีเผยขึนบนดวง
หน้าถังเยว่ “เรืองนีพวกเราจัดการเองได้! แต่ขา้ ต้องการ
ให้ทา่ นช่วยเหลืออยูอ่ ย่าง หากอวินลัวเฟิ งเข้ามาล่อลวง
79
นายท่านเฉินเมือไหร่ ได้โปรดหยุดนางเอาไว้ทีเถิด”

“ข้าทําไม่ได้” เฉินเถียนกล่าวพลางเหลือบแลนาง “เท่าที

ข้าทราบเกียวกับนายใหญ่ ไม่มีใครชีนิวสัง ให้ทา่ นทําสิง
ใดได้”

ถังเยว่แย้มรอยยิมหวาน “ท่านอาจารย์โปรดอย่าเข้าใจ
ข้าผิด ข้าเพียงมิอยากเห็นนายท่านเฉิน ถูกอวินลัวเฟิ ง
หลอกเอาเท่านัน! หญิงนันมากเล่หม์ ารยาร้อยเล่ม
เกวียน มักตีหน้าใสซือบริสทุ ธิอยูเ่ ป็ นนิจ! มิหนําซํายัง
ชอบเล่นตัวอีกด้วย! ข้าหวังว่าท่านอาจารย์จะบอกกล่าว
นายท่านเฉินถึงความชัวช้าสามานย์ ของหญิงนันยาม
เมือนางเข้ามาเพือยัวยวนเขา และข้าก็เชือว่านายท่าน
เฉินย่อมไม่เลือกหญิงชัวผูแ้ ปดเปื อนเช่นนันอย่างแน่
80
นอน!”

“เจ้าวางใจเถิดเยว่เอ๋อร์! ข้าไม่ปล่อยให้หญิงโสโครกเช่น
นันมาเป็ นนายหญิงของสกุลเฉินแน่!” ประกายเ**◌้ยม
สว่างวาบขึนในดวงตาเฉินเถียน “หากนางบังอาจ
ยัวยวนนายใหญ่ ข้าจะกระชากหน้ากากของนางออกมา
และถ้าหากนายใหญ่ยงั คงดึงดันเลือกนาง เราก็จะแอบ
กําจัดนางทิงเสีย!”

ครันได้รบั คํามันสัญญาจากเฉินเถียนแล้ว ถังเยว่ก็พงึ พอ

ใจมากทีเดียว รอยยิมบนดวงหน้ายิงแผ่ขยายกว้าง มี
ความทระนงเปี ยมล้น

81
อวินลัวเฟิ งเอ๋ย! หญิงโสโครกอย่างเจ้าน่ะหรือจะมา
เทียบเทียมกับข้าได้อย่างไร แม้พลับพลา ยุทธ์สวรรค์เรา
ต้องเสียท่าให้แก่เจ้า อีกไม่นานข้าก็จะให้เจ้าต้องชดใช้!

“นีก็เริมคําแล้ว ข้าควรกลับเสียที เยว่เอ๋อร์ หากเจ้ามีคาํ

ถามใดๆ ก็มาถามข้าทีสกุลเฉินได้ทกุ เมือ” เฉินเถียนกล่า
วด้วยรอยยิม

“เจ้าค่ะท่านอาจารย์”

ครันเห็นว่าท่านอาจารย์เปิ ดทางสะดวกให้แก่นางได้เข้า
ใกล้เฉินอวีชิงได้โดยง่ายแล้ว เด็กสาวก็เบิกบานใจดีที
เดียว ตราบใดทีนางเข้าไปในสกุลเฉินได้ก็จะมีโอกาสได้

82
พบกับบุรุษผูเ้ ปรียบประหนึงเทวดาตกสวรรค์!

เฉินเถียนผงกศีรษะด้วยความพึงใจ จากนันตบบ่าถังเยว่
“เยว่เอ๋อร์เอ๋ย ข้าจะรอฟั งข่าวดีจากเจ้า ในวันพรุง่ เจ้าจง
มาทีสกุลเฉิน แล้วข้าจะบอกสิงทีนายใหญ่โปรดปราน
และเดียดฉันท์ให้ฟัง เจ้าจะได้ไม่ทาํ ผิดพลาดให้นาย
ใหญ่ตอ้ งตัดญาติขาดมิตร”

ถังเยว่พยักหน้าด้วยทีทา่ จริงจัง หากมีทา่ นอาจารย์คอย

ช่วยเหลือ นางย่อมเอาชนะหัวใจเฉินอวีชิงได้อย่างแน่
นอน!

83
ณ กลุม่ ดาวไถ

ภายในห้องลับ มูห่ รงเป่ ยกําลังนังหลับตาทําสมาธิอยู่

แล้วจู่ๆ ก็มีกลุม่ คนโถมถังเข้ามายิงคําถามใส่เป็ นชุด

“นายขอรับ เงินหกสิบล้านตําลึงเงินหาง่ายดายถึงเพียง
นันเชียวหรือ ไยจึงได้มอบทรัพย์สนิ ทังหมดให้แก่นางไป
เล่า”

“ใช่แล้ว หากท่านมอบเพียงตําแหน่งให้แก่นางก็ยงั พอ
เข้าใจ แต่ไยท่านจึงต้องมอบเงินทองให้แก่นาง ไปด้วย
เล่า ลําพังทรัพย์สนิ ของเราก็ถกู กลุม่ อิทธิพลอืนจิกทึงเอา

84
จนแทบไม่มีเหลือ เงินหรือพวกมันก็มาเอาไปอีก บัดนีมี
เงินเก็บเหลือเพียงหกสิบล้านตําลึง แล้วท่านเอาไปให้
นางหมดทําไม”

เมือถูกผูค้ นเหล่านีรุมเข้ามูห่ รงเป่ ยก็งนุ งงไปหมด เป็ นที

ประจักษ์วา่ เขาไม่รูเ้ รืองราวใดๆ เลยแม้แต่นิด

“พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร ใครกันบอกว่าข้ามอบ
เงินทังหมดให้แก่อวินลัวเฟิ ง”

“นายขอรับ พวกเรารูก้ นั หมดแล้ว วันนีนางใช้เงินหกสิบ

ล้านตําลึงเงินไปทีโรงประมูล หากมิใช่ทา่ นแล้ว นางจะ
เอาเงินมหาศาลขนาดนันมาจากไหน”

85
ตอนที 572 สอบถาม

86
“แล้วนายทราบไหมว่านางซืออะไรมา นางซือเมล็ดพันธุ์
เ**◌่ ยวเฉามา! ซือมาด้วยเหตุอนั ใดเล่า นางซือไอ้เมล็ด
พันธุน์ นมาด้
ั วยเงินของเราทังหมด! หากมิใช่เพราะพวก
งังฝังพลับพลายุทธ์สวรรค์ ป่ านนีพวกเราคงสินเนือ
ประดาตัวหมดแล้ว”

พูดไปคนเหล่านีก็ยงโกรธขึ
ิ ง พวกเขามิอยากให้มหู่ รง
เป่ ยแต่งตังนางเป็ นนายคนใหม่ตงแต่
ั แรกแล้ว ทว่าก็มิ
บังอาจขัดศรัทธา แต่ไม่คิดเลยว่านางเด็กคนนีจะใช้จ่าย
สุรุย่ สุรา่ ยได้ถงึ เพียงนี! นางไม่สนใจไยดีเลยว่าเงินทัง
หมดนันได้มาอย่างยากลําบาก!

มูห่ รงเป่ ยยังคงสับสน จับต้นสายปลายเหตุมิได้แล้วก็

เอ่ยถามขึนมาว่า “ช้าก่อน! อวินลัว... หากนายคนใหม่
87
ไปซือเมล็ดพันธุเ์ **◌่ ยวเฉามาแล้วมันเกียวอะไรกับข้า
เล่า”

“นายขอรับ ป่ านนีแล้วนายยังจะคิดปกป้องนางอีกอย่าง
นันหรือ”

พวกเขาอับจนปั ญญามิอาจรูไ้ ด้วา่ อวินลัวเฟิ งใช้เสน่ห ์

ลูกไม้อนั ใด นายจึงได้หลงนางจนโงหัวไม่ขนึ

มูห่ รงเป่ ยนิวหน้า “ข้ามิได้เป็ นนายของพวกเจ้าแล้ว พวก

เจ้าควรเรียกข้าว่านายรอง อีกประการ เงินทีนายจ่ายคือ
เงินของนางเอง ข้ามิได้เป็ นคนให้”

88
“นาย!”

ต่างคนต่างยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แล้วมูห่ รงเป่ ยก็

ลุกขึนจากพืนก้าวฉับๆ ตรงไปทางกําแพง จากนันค่อยๆ
ขยับศีรษะมังกรทียึดติดอยูก่ บั กําแพงนัน ครูเ่ ดียวก็เห็น
ช่องลึกปรากฏขึนมา มูห่ รงเป่ ยหยิบกล่องออกมาจาก
ช่องดังกล่าวแล้วเปิ ดมันออกด้วยความระมัดระวัง

“เงินทังหมดยังอยูด่ ี หากไม่เชือก็จงมาดูให้เห็นกับตา”

อะไรนะ

ทุกคนชะงักงันไป ก้าวตรงมาข้างหน้า เมือแลเห็นเงินยัง

89
อยูใ่ นกล่องดีแล้วก็ตวั แข็งทือ

นีเรากล่าวโทษอวินลัวเฟิ งผิดไปจริงอย่างนันรึ เงินทีนาง

ใช้มิได้รบั มาจากนายหรอกหรือ

“อนิจจา” มูห่ รงเป่ ยกล่าวพร้อมถอนหายใจ “ข้ามิได้บอก

พวกเจ้าถึงเหตุผลทีแท้จริงทีข้ามอบกลุม่ ดาวไถให้แก่
นางเพราะอับอายขายขีหน้า! ในเมือพวกเจ้าดาหน้ามา
ถามข้าถึงทีแล้ว ข้าก็จะบอกให้! ข้ามอบกลุม่ ดาวไถให้
นางเพราะนางเอาชนะข้าได้ไงเล่า”

ทุกคนต่างก็ชะงักงันไปกับคําตอบของมูห่ รงเป่ ยประหนึง

ว่าถูกสายฟ้าฟาดยามกลางวันแสกๆ

90
อวินลัวเฟิ งน่ะหรือเอาชนะนายได้ เป็ นไปได้อย่างไร นาย
เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาเชียวนะ! อวินลัวเฟิ งปราบนาย
ลงได้อย่างไร

แต่นายไม่เคยโกหก ถ้างันก็เป็ นเรืองจริงอย่างนันรึ

“พีน้องผังเฟยเองก็รูเ้ รืองนีดี พวกเขาเป็ นผูอ้ ยูใ่ น

เหตุการณ์!” มูห่ รงเป่ ยกล่าวด้วยสีหน้าปลงตก “ข้าบอก
พวกเจ้าเพราะไม่อยากให้พวกเจ้าไปสบประมาทนาง
พวกเจ้าต้องเชือฟั งคําบัญชานางอย่างไม่มีเงือนไข! อีก
ประการ นางยังกล่าวด้วยว่าจะพากลุม่ ดาวไถของเรา
กลับขึนไปสูต่ าํ แหน่งเดิม”

91
ครันได้ยินถ้อยคํามูห่ รงเป่ ยแล้ว กลุม่ คนซึงยังคงตก
ตะลึงงันอยูก่ ็เงียบเสียงลงทันใด ในดวงตาสะท้อนฉาย
แสงแห่งหวัง ฟ้าดินเป็ นพยาน พวกเขาต้องทนทานกับ
การถูกหยามหมินมาไม่รูเ้ ท่าไรตังแต่ที กลุม่ ดาวไถได้เริม
ตกตําลงเมือไม่กีปี ทีผ่านมา! หากอวินลัวเฟิ งสามารถนํา
พาพวกเขากลับไปสูจ่ ดุ เดิมได้จริง พวกเขาก็ไม่รรี อทีจะ
สวามิภกั ดิแด่นาง!

นครหวงเฉวียนเป็ นสถานทีแห่งคนจริงเช่นนันเอง! มี
เพียงผูแ้ ข็งแกร่งเท่านันทีจะได้รบั การเคารพ ยกย่อง!

ขณะทีผูค้ นต่างกําลังกระซิบกระซาบอยูน่ นเอง

ั ก็ได้ยิน

92
เสียงเด็กสาวดังเข้ามาจากด้านนอกห้องลับ

“พวกเจ้าทังหมดมาทําอะไรกันทีนี”

นําเสียงนันเป็ นทีคุน้ หูยงนั

ิ ก ครันได้ยินวาจาเด็กสาวแล้ว
ทังหมดก็รูส้ กึ อับอายนักเพราะถูกจับได้ คาหนังคาเขา

“พวกเรา... พวกเรามารับคําเทศนาจากนายรองขอรับ”

93
ตอนที 573 ข้ารักษาเจ้าได้

“ใช่แล้วขอรับ พวกเรามารับฟั งคําเทศนาจากนายรอง”

ทุกคนต่างก็เปล่งเสียงหัวเราะเก้อเขิน และเผลอเรียก
มูห่ รงเป่ ยว่านายรองแทนคําว่านายกันเป็ น เสียงเดียว

ด้วยความสัตย์จริง ครันได้ยินคําเรียกขานของสมุนแล้ว
มูห่ รงเป่ ยก็รูส้ กึ หลงทางไป! แต่ทีเหนือกว่าสิงอืนใดนันก็
คือพวกเขามิได้ทาํ ให้อวินลัวเฟิ งต้องขัดเคือง! อีก
ประการหนึง เขาทําใจได้แล้วว่าตราบใดทีกลุม่ ดาวไถได้
กลับไปยืนอยูท่ ีจุดเดิมอีกครัง จะต้องเสียสละตําแหน่ง

94
ไปเขาก็ยอม!

ไม่มีสงใดสํ
ิ าคัญไปกว่าการมอบชีวิตทีสุขสบายกว่านีให้
แก่เหล่าน้องพีของตน!

“จริงรึ” อวินลัวเฟิ งมองไปยังผูค้ นเหล่านันในห้องลับด้วย

รอยยิมอ่อน “มิได้กาํ ลังนินทาข้าอยูห่ รอกรึ”

ได้ยินแล้วทุกคนต่างก็ยงอั
ิ บอาย

“จะเป็ นไปได้อย่างไรกันขอรับ พวกเราเคารพบูชาท่าน!

ท่านเปรียบดังเทพธิดาทีกลางใจของพวกเรา!”

95
“นายเข้าใจเราผิดแล้ว พวกเราไม่มีวนั กระทําการสกปรก
เช่นนันแน่!”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม มิได้สนใจวาจาของผูค้ น

เหล่านีสักเท่าไร นางเพียงแต่แย้มรอยยิมตอบ “ข้ามีเรือง
ต้องพูดคุยกับมูห่ รงเป่ ยเสียหน่อย พวกเจ้าออกไปได้
แล้ว”

“ขอรับนาย!” คนกลุม่ เหล่านันโค้งคํานับตามๆ กัน จาก

นันไม่นานก็ทยอยออกจากห้องลับไป ผ่านไปครูห่ นึงก็เห
ลือเพียงอวินลัวเฟิ งและมูห่ รงเป่ ยอยูใ่ นห้องลับ

มูห่ รงเป่ ยแลดูประหม่าไปเล็กน้อย จากนันเอ่ยถามด้วย

96
แววรูส้ กึ ผิด “เจ้าอยากพูดคุยอะไรกับข้าอย่างนันรึ”

“หากข้าเดาไม่ผิด เจ้าถูกคนปองร้ายมาตังแต่บรรลุขนึ
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาและรูส้ กึ เจ็บแปลบทุกครังที
พยายามซึมซับพลังฌาน ใช่หรือไม่” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว
ขึน รอยยิมร้ายประดับอยูบ่ นดวงหน้าสะคราญ

สีหน้ามูห่ รงเป่ ยเปลียนไปอย่างมาก จากนันก็เอ่ยถาม

ด้วยความหวาดหวัน “นาย... รูเ้ รืองนีได้อย่างไร”

ตลอดหลายปี มานีเขาสูอ้ ตุ ส่าห์เก็บงําความลับ ไม่บอก

ใครแม้กระทังกลุม่ คนทีไว้เนือเชือใจทีสุด ด้วยเกรงว่า
เหล่าน้องพีจะแตกตืน! แล้วนางไปล่วงรูเ้ รืองนีมาได้

97
อย่างไร all-all2 blog

“สําหรับแพทย์แล้ว ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บใดหลุดรอดสาย
ตา” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเหลือบแลไปยัง มูห่ รงเป่ ย

มูห่ รงเป่ ยพยายามสงบจิตสงบใจจากนันเผยรอยยิมล้า

“นายเก็บเรืองนีเป็ นความลับให้ขา้ ได้หรือไม่ ข้ามิ
ปรารถนาให้ใครล่วงรูเ้ รืองนี”

“เจ้าเก็บซ่อนอาการมานานหลายปี ทว่าจะอย่างไรก็
ตามที พวกเขาก็คงรูใ้ นอีกไม่นาน” อวินลัวเฟิ ง นิงไปครู ่
หนึงก่อนกล่าวต่อว่า “แต่ขา้ รักษาเจ้าได้”

98
“ว่าอย่างไรนะ” มูห่ รงเป่ ยนิงชะงักไปครูห่ นึง แล้ว
ประกายความหวังก็สว่างวาบขึนในสองตา

ตลอดหลายปี มานี เขาได้แอบออกไปเยียมเยือนแพทย์

มากหน้าหลายตา และเพือหาหนทางรักษาตนก็ถงึ ขัน
จากนครหวงเฉวียนไปบ่อยครัง ทว่าสุดท้ายแล้วก็มิอาจ
หาใครมารักษาตนได้!

แล้วคราวนีอวินลัวเฟิ งก็มาบอกกันว่าสามารถรักษาตน
ได้อย่างนันรึ เขาจะได้มิตอ้ งดักดานอยูก่ บั การเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันนภาไปตลอดชีวิตแล้วอย่างนันหรือ มูห่ รงเป่ ย
ดีใจจนเนือเต้น แต่ก็ลว่ งรูด้ ีวา่ อวินลัวเฟิ งคงไม่หยิบยืน
มือให้ความช่วยเหลือกันง่ายๆ! หลังดีใจอยูไ่ ด้พกั หนึง
99
เขาก็สงบจิตสงบใจลงอีกครัง

“บอกข้ามาเถิดว่าท่านต้องการสิงใดตอบแทน” เขา
พร้อมรับเงือนไขทุกประการทีอวินลัวเฟิ งจะเสนอ!

อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา จากนันเหลือบแลเขาด้วย

สายตาร้ายกาจ “เจ้าคงไม่มีอะไรทีข้าปรารถนาดอก”

มูห่ รงเป่ ยหน้าซีดไป “นายขอรับ ในเมือท่านบอกว่าช่วย

รักษาข้าได้ ข้าว่าท่านก็คงตกลงทีจะช่วย! ท่านบอกมา
เถิดว่าต้องการสิงใด ข้ายินดีจดั หามาให้ทกุ อย่าง!”

“เจ้าแลดูไม่มีสงใดที
ิ ข้าปรารถนานี แต่วา่ ...” อวินลัวเฟิ ง
100
หรีเนตรลงเล็กน้อย “ความภักดีของเจ้าก็พอมีมลู ค่าอยู่
บ้าง! หากเจ้ายินยอมสวามิภกั ดิแด่ขา้ ข้าก็จะช่วยรักษา
เจ้า!”

101
ตอนที 574 หญิงรับใช้สกุลเฉิน (1)

มูห่ รงเป่ ยนิงไปครูห่ นึง ในดวงตาทอประกายแห่งความ

หวัง ตราบใดทีอวินลัวเฟิ งรักษาเขาได้ เขาก็ยินยอม
พร้อมถวายตัวเป็ นทาสนาง อย่าว่าแต่ความจงรักภักดี
เลย!

“ข้าสวามิภกั ดิ!” เขาเปล่งเสียงจริงใจ ความมุง่ มันฉาย

ชัดอยูใ่ นดวงตา

“ข้าจะรักษาเจ้าภายในสามวัน” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลาง

102
เลิกคิวขึนเล็กน้อย “อีกประการ เจ้าต้องจ่ายข้าห้าสิบ
ล้านตําลึงเป็ นค่ารักษา”

“ห้าสิบล้านตําลึงเชียวรึ” มูห่ รงเป่ ยลืมหายใจ แล้วมุม

ปากก็กระตุก “ไยจึงได้แพงถึงเพียงนี”

“ข้าไม่เคยคิดตํากว่าห้าสิบล้านตําลึง”

ถ้อยคําของนางหมายความว่า ห้าสิบล้านตําลึงคือราคา
ตําทีสุดแล้ว

มูห่ รงเป่ ยถอนหายใจหนักหน่วงด้วยดวงหน้าแข็งเกร็ง

เงินทีนางหาได้จากการรักษาผูป้ ่ วยหนึงคนนัน มากเกิน
103
กว่าทีเขาเก็บหอมรอมริบมาทังชีวิตเสียอีก! เห็นทีอาชีพ
แพทย์นีจะทําเงินได้ดียงนั
ิ ก!

“นายขอรับ นีเงินห้าสิบล้านตําลึง” มูห่ รงเป่ ยบรรจงเปิ ด

กล่อง หยิบเอาตัวเงินห้าใบออกมาวางตรงหน้าอวินลัว
เฟิ งแล้วกล่าวด้วยความเจ็บปวด “นีขอรับ เราจะเริมการ
รักษากันได้เมือไร”

“ตอนไหนก็ได้ แต่ขา้ ก็ยงั ต้องเตรียมการอะไรบางอย่าง

ไว้ลว่ งหน้าก่อน” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลง จากนันเผยรอย
ยิมอ่อนจางให้ “ระหว่างนีข้าจะยัวยุพลับพลายุทธ์
สวรรค์มากขึน! และวันทีเจ้าหายดีจะเป็ นวันทีเรา
ประกาศสงคราม”

104
มูห่ รงเป่ ยชะงักงันไป จากนันเบนสายตาไปยังอวินลัว
เฟิ งและเห็นเพียงแต่ดวงหน้าเปี ยมความมันใจอาบล้น
เขาเชือในวาจานางด้วยสัญชาตญาณ...

“นายขอรับ ข้าจะไม่ทาํ ให้ทา่ นผิดหวัง!”

เขาเข้าใจว่าอวินลัวเฟิ งช่วงชิงกลุม่ ดาวไถไปเพราะต้อง

การทีจะเดินทางไปยังขุนเขาปี อัน! หากเป็ นเช่นนันแล้ว
เขาจะทําให้นางต้องผิดหวังได้อย่างไร

“นายขอรับ”

105
ทันใดนันเองประตูหอ้ งลับก็เปิ ดผางออกแล้วผังเฟยก็
กระหืดกระหอบเดินเข้ามาโค้งคํานับ จากนันกล่าวว่า
“นายขอรับ สกุลเฉินเชิญนายไปเยียมเยือนทีเรือนสกุล
เฉินขอรับ”

เมืออวินลัวเฟิ งได้ยินถ้อยคําผังเฟยแล้ว ภาพเจ้าของร่าง

ขาวราวหิมะก็สว่างวาบขึนมาในจิตใจ ทําให้ดวงตามืด
ดําของนางค่อยๆ ทะมึนหม่นลง

“มูห่ รงเป่ ย เดียวข้าจะมารักษาเจ้าทีหลัง” กล่าวจบแล้ว

นางก็กา้ วออกจากห้องลับไป

...

106
ภายในโถงรับรองปรากฏภาพหญิงรับใช้รูปงามแห่งสกุล
เฉินถือกระบีประจํากายด้วยท่าทีออกจะตกประหม่า ใน
ดวงหน้าฉายแววหวันกังวล

ทันใดนันเองลูกตาดําของนางก็หดเกร็ง แล้วดวงตาก็จบั
จ้องไปยังเด็กสาวผูท้ รงรูปโฉมงามหยดย้อยทีก้าวเข้ามา
ในห้องโถง

อาภรณ์ของนางขาวราวหิมะ แล้วเส้นผมดํายาวนันก็
ปลิวสยายอยูใ่ นสายลมอ่อน ความงามของนางอยูเ่ หนือ
คําบรรยายใดๆ! แม้ตนเป็ นสตรีก็ยงั ถูกรูปโฉมของเด็ก
สาวสะกดใจอยูช่ วขณะหนึ
ั ง ดวงหน้านันช่างสมบูรณ์
แบบ! อย่างนีเองนายท่านจึงได้ปฏิบตั ิกบั นางพิเศษนัก!
107
รูปโฉมของนางสามารถสะกดชายทัวทังโลกานีได้จริง

หญิงรับใช้รูปงามพยายามสะกดกลันความริษยาไว้ใน
หัวใจ จากนันเพ่งพิศไปยังอวินลัวเฟิ งทีกําลังเยืองย่าง
เข้ามาด้วยท่าทีมิยินดียินร้าย “นายใหญ่ของเราขอให้
ท่านเดินทางไปยังสกุลเฉินเพือรักษานายใหญ่”

“ด้วยท่าทีเช่นนีน่ะรึ” อวินลัวเฟิ งเยาะ จากนันเหลือบแล

หญิงรับใช้ดว้ ยสายตาร้ายกาจ “ใครก็ตาม ทีต้องการให้
ข้ารักษาต้องมาเชิญข้าด้วยตัวเองเท่านัน! แล้วนีส่งเพียง
หญิงรับใช้มาอย่างนันรึ ขออภัย ข้าไม่วา่ ง”

ด้วยไม่คิดว่าอวินลัวเฟิ งจะปฏิเสธนางทันที หญิงรับใช้ก็

108
กัดริมฝี ปาก สีหน้าเปลียนไปเล็กน้อย “เราจะจ่ายค่า
รักษาท่านอย่างงามหากท่านช่วยนายใหญ่ของเราได้!
ท่านไม่อยากเดินทางไปยังขุนเขาปี อันหรอกหรือ หาก
ท่านช่วยชีวิตนายใหญ่ของเรา เราจะส่งท่านไปทีนัน”

ตอนที 575 หญิงรับใช้สกุลเฉิน (2)

ขุนเขาปี อันอย่างนันรึ

109
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย ประกายเย็นยะเยือกสว่าง
วาบขึนในดวงตาดํา น้อยคนนักทีรูว้ า่ นางมาทีนีด้วยเหตุ
อันใด ทว่าไยคนสกุลเฉินจึงได้รูช้ ดั ถึงเพียงนีเล่า พวกเขา
ไปล่วงรูม้ าจากไหน

“อวินลัวเฟิ ง” หญิงรับใช้รูปงามเมือจับสังเกตท่าทีที
เปลียนไปของอวินลัวเฟิ งได้ก็มีนาเสี
ํ ยงอ่อนลง จากนัน
กล่าวนุ่มนวลว่า “ข้ารูด้ ีวา่ ท่านเป็ นคนฉลาดและรูว้ า่ หน
ทางใดเหมาะสมกับตัวเองทีสุด”

อวินลัวเฟิ งสงบจิตใจลง จากนันรอยยิมบนดวงหน้าก็แผ่

กว้างขึน “ขออภัย ข้าคิดว่า... ด้วยความสามารถของตน
แล้ว คงไปยังขุนเขาปี อันได้โดยมิตอ้ งพึงพาความช่วย
เหลือจากสกุลเฉิน”
110
ดวงหน้าหญิงรับใช้รูปงามหมองคลําด้วยความโกรธ
นางหลุบเนตรลงตําเพือเก็บซ่อนประกายเกรียวกราดไว้
ในดวงตา

อันทีจริงแล้ว นางมาเยือนกลุม่ ดาวไถโดยมิได้แจ้งแก่

เฉินอวีชิงก่อน! ทีสุดแล้วเฉินอวีชิงก็รูเ้ รืองของอวินลัวเฟิ ง
มาจากเทียนหยา และรูด้ ว้ ยว่าตนต้องยืนข้อเสนออะไร
บางอย่างทีนางพึงใจหากต้องการให้นางรักษา!

อย่างไรก็ดี นางคิดเอาเองว่านายท่านคงไม่มีเวลาเพียง
พอ จึงมาเยือนกลุม่ ดาวไถเองโดยมิได้แจ้งแก่เขา! นาง
ทึกทักเอาว่าคงชักจูงให้อวินลัวเฟิ งตกลงรักษานายท่าน
ได้อย่างง่ายดาย! ก็ใครๆ ในนครหวงเฉวียนต่างก็ตอ้ ง
111
การเอาหน้ากับสกุลเฉินด้วยกันทังนัน แต่นางไม่คิดเลย
ว่าอวินลัวเฟิ งจะปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ไม่เหลือทางให้โต้
แย้งใดๆ ทังสินเช่นนี!

“ไยท่านไม่ให้โอกาสเราสักครังหนึงเล่า” หญิงรับใช้รูป
งามกัดริมฝี ปาก ทุม่ เทความพยายามครังสุดท้าย

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลนางด้วยสายตาเย็นชา “หากใคร

ต้องการให้ขา้ รักษา ก็ตอ้ งมาเชิญด้วยตัวเองเท่านัน! ไม่
อย่างนันข้าก็ไม่รกั ษาให้!” จากนันออกคําสังด้วยนํา
เสียงกร้าว “ผังเฟย ส่งแขกทีซิ!”

“อวินลัวเฟิ ง!” หญิงรับใช้รูปงามหวาดหวาดหวันเสียจน

112
พูดไม่คิด “ท่านเป็ นแพทย์นะ! ไม่มีจรรยาบรรณแพทย์
เลยหรืออย่างไร อย่างท่านสมควรเป็ นแพทย์แล้วรึ”

นางไม่คิดเลยว่าหญิงงามเช่นนีจะร้ายกาจสามานย์
ประหนึงงูพิษ! นีนางจะยืนประสานมือเฝ้าดูนายท่าน
ตายไปเฉยๆ ได้อย่างไร!

“จรรยาบรรณแพทย์อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเยาะ “ในเมือ

เจ้ารูจ้ กั นามของข้าแล้ว ก็คงรูเ้ รืองวีรกรรมของข้าด้วย
สินะ เจ้าคิดว่าคนอย่างข้ามีจรรยาบรรณอย่างนันหรือ”
นางนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ข้ารักษาเพียงแต่คนที
ข้าต้องการรักษาเท่านัน มิใช่คนทีต้องการให้ขา้ รักษา
แต่ยงั วางท่าถือดีอยูไ่ ด้เหมือนนายท่านของเจ้า! เอ้า ไป
ได้แล้ว มิฉะนันข้าจะจับเจ้าโยนออกไป!”
113
หญิงรับใช้รูปงามเหลือบแลอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเย็น
ชา ดวงหน้าหมองคลํา นางพ่นลมออกจมูก กระชับ
กระบีเดินออกไป

ผังเฟยมองร่างของนางค่อยๆ ลาลับไปแล้วก็เอ่ยถาม
ด้วยความหวันวิตก “นายขอรับ สกุลเฉินเป็ นกลุม่
อิทธิพลสูงสุดในนครหวงเฉวียน ทําแบบนีพวกเขาจะมิ
กลับมาล้างแค้นเราหรือขอรับ”

“สกุลเฉินมิกล้าดอก”

พวกเขาไม่กล้า และพวกเขาจะไม่ทาํ !

114
ในโลกนีเห็นทีคงมีเพียงนางทีจะเปล่งวาจาถือดีเช่นนี
ออกมาได้

ดวงตาผังเฟยฉายความสับสนชัดเจน “นายขอรับ ข้าไม่

ค่อยเข้าใจเท่าไร ไยสกุลเฉินจึงจะไม่กล้าเอาคืนเล่า”

“เพราะว่า...” อวินลัวเฟิ งเผยยิมมันใจ “มีเพียงข้าที

สามารถรักษานายใหญ่ของพวกเขาได้! หากเขาสังหาร
ข้า เจ้านายใหญ่นนก็
ั มีแต่ตายกับตาย!”

บัดนีเองอวินลัวเฟิ งจึงคิดออกว่าใครเป็ นผูบ้ อกกล่าว

เรืองราวของนางให้สกุลเฉินฟั ง คงต้องเป็ นเทียนหยา

115
อย่างแน่นอน! หญิงรับใช้นีก็คงได้ยินเรืองนางมาจาก
เทียนหยาด้วยเช่นกัน! ในเมือเทียนหยาไม่อาจรักษา
นายใหญ่สกุลเฉินได้ก็มีเพียงนางเท่านันทีทําได้!

“นายขอรับ ท่านคิดจะรักษานายใหญ่สกุลเฉินหรือไม่ขอ
รับ” ผังเฟยลูบศีรษะพลางเอ่ยถาม

116
ตอนที 576 โทสะของเฉินอวีชิง (1)

ประกายเ**◌้ยมเกรียมกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาทีหรีลง
เล็กน้อยของอวินลัวเฟิ ง

“หากเขาต้องการให้ขา้ รักษา ก็ตอ้ งแสดงความจริงใจ

ออกมาให้ขา้ เห็นก่อน ไม่อย่างนันข้าก็ไม่มีวนั รักษาเขา!”

ผังเฟยแย้มรอยยิมขืน “ท่าทีของหญิงรับใช้สกุลเฉินผูน้ นั
ก็เห็นแล้วว่าสกุลเฉินไม่จริงใจ!”

117
เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดสกุลเฉินจึงได้มาขอให้อวินลัวเฟิ ง
ไปรักษานายใหญ่ของตน! ทว่าในวันนีพวกตนก็ได้ทาํ ให้
สกุลเฉินต้องขัดเคืองเสียแล้ว

“ท่าทีของนางมิได้เป็ นตัวแทนสกุลเฉินทังหมด! หากนาง

ถูกนายใหญ่สกุลเฉินส่งมาจริง ข้าว่านางคงไม่ดว่ นจาก
ไปอย่างหัวเสียหลังถูกข้าปฏิเสธไปเช่นนันดอก! กลับกัน
ข้าว่านางคงจะถล่มกลุม่ ดาวไถให้ราบคาบเลยทีเดียว”

ด้วยเหตุนีเอง อวินลัวเฟิ งจึงมันใจว่าหญิงรับใช้ผนู้ ีมิได้

รับความยินยอมจากนาย และนายใหญ่สกุลเฉินเองก็
อาจไม่ลว่ งรูถ้ งึ การกระทําของนาง!

118
ผังเฟยหาได้เข้าใจถ้อยคําเด็กสาวอย่างถ่องแท้ไม่ แต่ก็
ยังผงกศีรษะแล้วมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความเทิดทูน
แม้ก่อนหน้าชายหนุ่มจะเกลียดชังนางหนักหนาก็ตาม...

ท่าทีนางดังนางพญาเมือเผชิญหน้ากับหญิงรับใช้แห่ง
สกุลเฉินเท่านันก็คมุ้ ค่ากับความเคารพของตนแล้ว

...

ภายในสกุลเฉิน เห็นดอกท้อปลิวไสวไปทังทังลานสวน
และปรากฏภาพชายหนุ่มผูห้ นึงนังเล่นพิณสบาย
อารมณ์อยูใ่ ต้ตน้ ท้อ เส้นผมขาวราวหิมะยาวสยาย ฉาก
ดังกล่าวช่างงดงามปานภาพวาด!

119
หญิงรับใช้รูปงามยืนอยูห่ า่ งออกไป เพ่งพิศไปยังบุรุษใต้
ต้นท้อผูน้ นด้
ั วยความหลงใหล มิอาจอดกลันความรูส้ กึ
สงสารจับใจได้

ไยฟ้าดินจึงไม่ยตุ ิธรรม! ชีวิตนายท่านพบเจอแต่โศก

นาฏกรรม แล้วเหตุใดยังต้องมาป่ วยไข้เป็ นโรคร้ายแรง
อีก ส่วนคนทีรักษานายท่านได้เล่ากลับนิงดูดาย
ประสานมือมองนายท่านตายไปเฉยๆ!

เคร้ง!

ชายหนุ่มผูน้ นชะงั
ั กมือจากนันเอ่ยถามเสียงเย็น “เจ้าไป

120
ไหนมา”

หญิงรับใช้รูปงามผูน้ นรู
ั ส้ กึ ว่าหัวใจหยุดเต้น จากนัน
กล่าวด้วยแววตาสํานึกผิด “นายท่าน ข้า...”

“เจ้าไปยังกลุม่ ดาวไถมาอย่างนันรึ”

ในทีสุดชายหนุ่มก็เงยหน้าขึนมามองดูนาง ดวงตานันหา
ได้ออ่ นโยนเช่นปกติวิสยั อีกต่อไปไม่ กลับเย็นชาจนทํา
ให้หวั ใจของหญิงรับใช้ตอ้ งสันไหว นางคุกเข่าลงเบือง
หน้าชายหนุ่ม

“นายท่านโปรดให้อภัยข้าด้วย ข้าทําทุกอย่างเพือ
121
ท่าน...”

“เหม่ยฉิน ข้านึกว่าเจ้าเป็ นหญิงหัวดีเสียอีก จึงได้

อนุญาตให้อยูข่ า้ งกายข้ามานานแสนนาน! ทว่าสุดท้าย
เจ้าก็ยงั ทําให้ขา้ ผิดหวัง” ชายหนุ่มส่ายศีรษะแผ่วเบา นํา
เสียงผิดหวังในตัวนางอย่างชัดเจน

“นายท่าน” หญิงรับใช้รูปงามหวาดหวันรีบแก้ตวั ทันใด

“นายท่านเจ้าคะ ข้าทําเพือท่านนะเจ้าคะ ท่านมีเวลา
เหลือไม่มากแล้ว ข้าจึงได้รบี ไปยังกลุม่ ดาวไถขอให้นาง
ช่วยรักษาท่านโดยไม่บอกก่อน”

ดวงตาชายหนุ่มเย็นยะเยือกขึน แล้วนําเสียงของเขาก็

122
เย็นชาเ**◌้ยมเกรียม “ข้ารูว้ า่ ต้องทําอะไร เจ้าเอาทีไหน
มาคิดว่าหญิงรับใช้อย่างเจ้าสามารถตัดสินใจแทนข้าได้
เจ้าทําเกินหน้าที เข้ามายุม่ ย่ามกับเรืองของข้า! ทําอย่าง
นีอภัยให้ไม่ได้!”

“นายท่านโปรดให้อภัยข้าด้วย ข้าจะไม่บงั อาจทําอีก

แล้ว”

หญิงรับใช้โขกศีรษะกับพืนอย่างแรง ดวงหน้างามนัน
ถอดสีซีดขาว อย่างไรก็ดี ครันได้เห็นท่าทีทาํ ร้ายตัวเอง
ของนางแล้ว ชายหนุ่มก็เพียงแต่นิงเฉย มิได้ยินดียินร้าย
ใดๆ ทังสิน

123
นางเองก็ไม่คิดหวังว่าเฉินอวีชิงจะใจอ่อนส่งสารนางอยู่
แล้ว! แม้เขาแลดูดีแต่หวั ใจกลับเย็นชายิงกว่าใครๆ ทัง
หมด! ไม่อย่างนันคงไม่อาจยืนอยูต่ รงจุดๆ นีได้

“นําตัวนางออกไป”

ชายหนุ่มขยับริมฝี ปากบาง ครันได้ยินถ้อยคําไร้หวั ใจนัน

แล้ว หญิงรับใช้ก็รูส้ กึ ประหนึงว่าร่วงหล่น ลงไปสูก่ น้ บึง
อเวจี ร่างกายนางแข็งทือด้วยความหวาดกลัว มิอาจเชือ
ได้เลยว่านางอยูร่ บั ใช้นายท่านมานานถึงเพียงนีกลับถูก
นายท่านปฏิบตั ิดว้ ยเช่นนีเพือหญิงอืน!

“นายท่าน นีท่านยังมีหวั ใจอยูห่ รือไม่” หญิงรับใช้รอ้ งไห้

124
ครําครวญด้วยหัวใจสลาย ดวงตานางฉายเพียงความ
เศร้า “ใครๆ ต่างก็พดู กันว่านายใหญ่สกุลเฉินเป็ นคนใจ
ดีมีเมตตา แต่หารูไ้ ม่วา่ มีเพียงคนใกล้ชิดเท่านันทีรูว้ า่
ท่านคือปี ศาจ! ท่านหลอกลวงผูค้ นด้วยหน้ากากนัน!”

ตอนที 577 โทสะของเฉินอวีชิง (2)

เฉินอวีชิงเม้มริมฝี ปากบาง จากนันมองไปยังหญิงรับใช้

ผูม้ ีนาตาอาบใบหน้
ํ าด้วยสายตาเมินเฉย เมือได้ยินคํา
125
แก้ตวั อันแสนโศกของนางแล้ว เขาก็ยงั มิได้มีความยินดี
ยินร้ายใดๆ ราวกับว่าไม่มีใครในโลกนีสามารถสัมผัส
หัวใจของชายหนุ่มได้!

“หากเจ้าอยากตําหนิติเตียนอะไรข้าอีกก็รบี พ่นออกมา
เสียเดียวนี เพราะเจ้าจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป! เห็นแก่ที
เจ้าอยูร่ บั ใช้ขา้ มานานหลายปี ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า! แต่ขา้ ไม่
อยากเห็นหน้าเจ้าอีก!”

ในเมือนางเดินทางไปยังกลุม่ ดาวไถเองโดยมิได้รบั
อนุญาตจากเขาก่อน ก็ไม่อาจอยูร่ บั ใช้เขาได้อีกต่อไป
เขาไม่ตอ้ งการผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาทีไม่เคารพเชือฟั งคําสัง
สร้างเรืองเดือดร้อนให้แก่ตน!

126
หญิงรับใช้กายสัน รูด้ ีถงึ ความหมายในวาจาของเฉินอวี
ชิง เขาหมายความว่านางจะมิอาจได้เห็นหน้าเขาอีกต่อ
ไป!

“นายท่าน! ข้าทําอะไรผิดอย่างนันหรือ! ทีข้าทําทุกอย่าง

ก็เพือท่าน!” หญิงรับใช้รูปงามกัดริมฝี ปากซีดขาวแน่น
“ข้าจงรักภักดีกบั ท่านแล้วข้าผิดอย่างนันหรือ”

ชายหนุ่มเหลือบแลนางด้วยสายตาเย็นชา “ความจงรัก
ภักดีนนไม่
ั ผิด ทีผิดคือเจ้าหยาบคายกับอวินลัวเฟิ งต่าง
หาก!”

127
สีหน้าหญิงรับใช้รูปงามเปลียนไปเล็กน้อย นางก้าว
กระถดถอยหลังไปพลางเอ่ยถามเสียงสันเครือ “นาย
ท่าน ท่านให้คนสะกดรอยตามข้าไปอย่างนันหรือ”

“เจ้าออกจากสกุลเฉินไปโดยมิได้รบั อนุญาต ข้าจึงเพียง

แต่อยากรูว้ า่ เจ้ามีจดุ ประสงค์อนั ใด” นําเสียงชายหนุ่ม
ฟั งดูเหินห่าง “ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไปยังกลุม่ ดาวไถ
แล้วพูดจากับนางเช่นนัน! สําหรับแพทย์ทีมีวิชาแก่กล้า
นางเองก็มีศกั ดิศรีของนางเช่นกัน! เจ้ากล้าดีอย่างไรไป
บีบบังคับนาง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็ นใคร”

หญิงรับใช้หวาดกลัวจนแทบเป็ นอัมพาตไป เหงือเย็น

เฉียบไหลลงจากใบหน้าซีดโชกชุ่มแผ่นหลัง...

128
ชายหนุ่มค่อยๆ หมุนกายหันหลังให้กบั หญิงรับใช้ จาก
นันออกคําสังเสียงเย็น “องครักษ์ นําตัวนางออกไป และ
ข้าไม่อยากเห็นหน้านางอีก”

ทันใดนันเอง องครักษ์ทีซ่อนตัวอยูก่ ็ทะยานลงมาจาก

ฟากฟ้า ครันพวกเขาจะลากตัวนางออกไปแล้ว จู่ๆ นาง
ก็ลกุ ขึนยืนเอาฝ่ ามือตบศีรษะตนทันใด โลหิตหลังไหลระ
หน้าผากไม่นานก็อาบท่วมใบหน้า แลดูน่าหวาดกลัวยิง
นัก

นางขอตายเสียดีกว่าจากนายท่านไป! นางปลิดชีพตน
ต่อหน้าเขา บางทีเขาอาจจะจดจํานางไปชัวชีวิต...

129
อนิจจา ตังแต่ตน้ จนจบ ชายหนุ่มมิได้เหลียวหันกลับไป
มองนางอีก เพียงแต่ออกคําสังด้วยนําเสียง ห่างเหินเท่า
นัน “ฝังนางเสีย”

“ขอรับนายท่าน”

องครักษ์ลบั สองนายผูค้ นุ้ เคยกับหัวใจทมิฬของชายหนุ่ม

แล้วรีบลากร่างไร้วิญญาณของหญิงรับใช้ออกไปด้าน
นอกสกุลเฉิน แล้วฝังนางไว้ทีใดสักแห่ง

ใต้ตน้ ท้อ กลีบดอกสีชมพูคอ่ ยๆ ร่วงหล่นลงบนไหล่ของ

ชายหนุ่มผูน้ นั

130
เขาปั ดกลีบดอกเหล่านันออกจากไหล่ดว้ ยท่วงท่าสง่า
งามประหนึงเซียน

“เห็นทีขา้ คงต้องไปยังกลุม่ ดาวไถด้วยตัวเองเสียแล้ว...”

ชายหนุ่มยืนเอามือไพล่หลัง มองขึนไปยังฟากฟ้าห่าง
ไกลประหนึงเทวดาตกสวรรค์ หากใครได้เห็นฉากปาน
วาดนันแล้วย่อมถูกสะกดจนลืมหายใจ

...

ทีกลุม่ ดาวไถ อวินลัวเฟิ งกําลังจะเริมต้นรักษามูห่ รงเป่

131
ยอยูพ่ อดีก็ได้ยินเสียงร้อนใจดังขึนอีกครัง “นายขอรับ
นายใหญ่สกุลเฉิน เฉินอวีชิงมาขอพบขอรับ!”

หญิงรับใช้สกุลเฉินเพิงจากไป คราวนีนายใหญ่สกุลเฉิน
กลับมาเอง! อย่างนีเอง ศิษย์กลุม่ ดาวไถ ผูม้ ารายงาน
ข่าวจึงได้หวาดหวาดหวันใจยิงนัก ด้วยคิดว่าเฉินอวีชิง
คงต้องมาแก้แค้นเป็ นแน่ เพราะอวินลัวเฟิ ง ไปทําเรือง
ให้เป็ นทีระคายใจเอาไว้!

132
ตอนที 578 นี... ลูกชายของเจ้าอย่างนันรึ (1)

“นายขอรับ” มูห่ รงเป่ ยชะงักไปครูห่ นึง จากนันนิวหน้า

กล่าว “หากท่านมีเรืองต้องจัดการ ข้าก็รอได้”

ผังเฟยบอกแก่เขาแล้วว่าหญิงรับใช้สกุลเฉินมาด้วยเหตุ
ใด บัดนีแม้กระทังนายใหญ่แห่งสกุลเฉินก็ยงั มาเชิญ
133
อวินลัวเฟิ งให้ไปรักษาด้วยตนเองทําให้มหู่ รงเป่ ยตืนเต้น
ยิงนัก

บางที... นายอาจรักษาตนได้จริง

“ตกลง”

อวินลัวเฟิ งหมุนกายเชืองช้าจากนันกล่าวว่า “ข้าจะไป

พบนายใหญ่แห่งสกุลเฉิน”

แล้วนางก็จากไปโดยไม่เหลียวกลับ หายวับจากสายตา
มูห่ รงเป่ ยไปอย่างรวดเร็ว...

134
...

เมือก้าวเข้าไปสูห่ อ้ งโถงแล้วอวินลัวเฟิ งก็เห็นชายผูน้ นั

ยืนหันหลังให้แก่ดวงอาทิตย์ทนั ใด! เส้นผมสีขาวราว
หิมะทีเป็ นประกายระยิบระยับนันมิอาจบดบัง
บรรยากาศคล้ายเทวดาตกสวรรค์ของเขาได้

ครันได้ยินเสียงทีประตูแล้ว ชายหนุ่มก็คอ่ ยๆ หมุนกาย

มาเพ่งพิศเด็กสาวผูเ้ พิงกําลังก้าวเข้ามาสูห่ อ้ งโถง ดวง
ตาของเขาอบอุน่ ประหนึงแสงอาทิตย์สอ่ ง

“ข้าได้ยินเรืองของเจ้ามาจากเทียนหยาบ้างแล้ว” ชาย
หนุ่มเผยรอยยิมอ่อนโยน งดงามปานภาพวาด และใน

135
ดวงตาคูน่ นก็
ั กระจ่างใสดุจดังฤดูวสันต์ “แต่ขา้ รูจ้ าก
พฤติกรรมของเจ้าทีโรงประมูลมากกว่า”

อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมคร้าน “ท่านจะมาชําระแค้นให้แก่

พลับพลายุทธ์สวรรค์อย่างนันรึ”

“มิได้” เฉินอวีชิงส่ายศีรษะ “กฎแห่งป่ าคือกฎแห่งนคร

หวงเฉวียน! พลับพลายุทธ์สวรรค์ตกหลุมพรางของเจ้า
เพราะโง่เง่าเกินไป มิใช่กงการอันใดของข้า!”

“ท่านมาบอกข้าเท่านีรึ” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย

ในดวงตามีประกายกระเพือมไหว

136
เฉินอวีชิงชะงักไปครูห่ นึง แล้วจู่ๆ ก็เปล่งเสียงหัวเราะ
เบาๆ รอยยิมสะกดใจไม่วา่ ใครก็มิอาจต้านทานเสน่หน์ นั
ได้

อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งก็ยงั คิดว่าอวินเซียวผูเ้ คร่งขรึมคน

นันดีกว่าเป็ นไหนๆ เพราะชายผูน้ นจะเผยรอยยิ
ั มให้แก่
นางแต่เพียงผูเ้ ดียว!

“ข้าว่าเจ้าน่าจะรูจ้ ดุ ประสงค์ของข้าดี” เฉินอวีชิงแย้ม

รอยยิม “ร่างกายของข้าใกล้ถงึ ขีดจํากัดเต็มที ข้าจึงต้อง
บากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากเจ้า ตราบใดทีเจ้า
ตกลงช่วยรักษาข้า เจ้าต้องการอะไรข้าให้ได้ทกุ อย่าง”

137
“ทุกอย่างเลยอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมร้าย
แล้วเอ่ยถามด้วยแววซุกซน

ได้แลเห็นสีหน้าลับลมคมในของนางแล้วเฉินอวีชิงก็รูส้ กึ
ไม่ชอบมาพากลแต่ก็ตอ้ งยอมตอบรับไป “ใช่แล้ว
ทุกอย่าง!”

“ช่วงนีข้ากําลังขัดสน” อวินลัวเฟิ งกล่าวด้วยดวงตาหรีลง

เป็ นประกายชัวร้าย “หากข้าขายท่านให้เรือนไผ่คงจะได้
กําไรงาม”

เฉินอวีชิงมีสีหน้าแข็งทือไปทันใด แม้ไม่รูจ้ กั เรือนไผ่แต่ดู

ทรงอวินลัวเฟิ งแล้วคงมิใช่สถานทีดีแน่!

138
“เอ้อ...” เฉินอวีชิงกระแอมไอ จากนันกล่าวแก้เก้อ “หาก
เจ้าต้องการเงิน จะเอาไปเท่าไรก็ยอ่ มได้ แต่เจ้าช่วย...
ลืมเรืองเรือนไผ่อะไรนันไปจะได้ไหม”

อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วพลางครุน่ คิดประหนึงว่าจะให้เขา

เอาสิงใดมาแลกดี

“หรือว่า...” เฉินอวีชิงเพ่งพิศอวินลัวเฟิ งผูก้ าํ ลังครุน่ คิด

รอยยิมอ่อนโยนเจืออยูบ่ นดวงหน้าหล่อเหลา “จะให้
ข้ามอบกายให้เจ้าก็ไม่วา่ อะไร”

ได้ยินดังนันอวินลัวเฟิ งก็ออกจากภวังค์ทนั ใด นางมอง

139
ไปยังเฉินอวีชิงตังแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จากนันแบะริม
ฝี ปาก “ท่านงดงามยิงกว่าสตรี แลดูคล้ายหญิงสาวเกิน
ไป ซํายังผอมกะหร่อง! หลังไหล่หรือก็ไม่แข็งแกร่งพอ
แผ่นอกแบนแนบ กล้ามเนือท้องก็หามีไม่! เช่นนันแล้ว...
ข้าจะรับท่านมาทําไม”

ตอนที 579 นี...ลูกชายของเจ้าอย่างนันรึ (2)

เฉินอวีชิงหน้าชาไป เป็ นครังแรกทีถูกสตรีหยามหมิน!

140
ทว่าจะโกรธนางก็มิได้!

เพราะเขายังต้องการให้นางรักษา

“ถ้าเช่นนัน เจ้าชืนชมบุรุษแบบไหนกันเล่า” เฉินอวีชิงไล่

ต้อนอวินลัวเฟิ ง เอ่ยถามด้วยรอยยิมจาง

บัดนันเองใบหน้าเคร่งขรึมก็ปรากฏขึนในจิตใจของอ
วินลัวเฟิ ง แล้วนางก็อดเผยรอยยิมหวานมิได้ “ข้าชืนชม
ชายทีเคร่งขรึม เรียบง่าย เคารพเชือฟั งและมีกล้าม
ท้อง!”

วาจานางยังไม่ทนั ขาดคําก็มีเสียงเด็กน้อยดังขึนมาจาก
141
ด้านหลัง “ท่านแม่ ท่านหมายถึงท่านพ่อ อวินเซียวหรือ
ขอรับ”

เสียวโม่คว้าจับชายแขนเสือของอวินลัวเฟิ งแน่น จากนัน

กะพริบดวงตาสะท้อนแววใสซือบริสทุ ธิ อย่างชวนเอ็นดู
เด็กน้อยเหลือบแลไปยังเฉินอวีชิงแล้วประกายมาดร้ายก็
กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา พออวินเซียวไม่อยูแ่ ล้วก็มี
ชายหนุ่มมาคอยตอแยนายท่านไม่ขาดสาย! ถึงเวลา
แล้วทีเขาจะต้องทําอะไรสักอย่าง เพือการฝึ กผสานพลัง
ฌานระหว่างนายท่านและอวินเซียว เขาจําต้องตัดไผ่ไม่
ไว้หน่อ ขับไล่ผชู้ ายเหล่านีออกไปเสีย

เฉินอวีชิงมองไปยังเสียวโม่ดว้ ยความตกตะลึง “นี... ลูก

ชายของเจ้าอย่างนันรึ”
142
แน่นอนว่าเฉินอวีชิงมิได้ประหลาดใจในความสัมพันธ์ระ
หว่างอวินลัวเฟิ งและเสียวโม่ แต่เพราะว่า... จู่ๆ เด็กชาย
ก็ปรากฏตัวขึนมาอย่างเงียบงันจนเขามิทนั สังเกตเห็น
เสียด้วยซํา

“ใช่แล้ว” อวินลัวเฟิ งหาได้ปฏิเสธคําเฉินอวีชิงไม่ ยกมุม

ปากขึนลูบศีรษะเสียวโม่ดว้ ยท่าทีรกั ใคร่ “หากท่านต้อง
การให้ขา้ รักษา ก็จงนําสิงทีข้าต้องการมาแลก! หากข้อ
เสนอของท่านไม่ดงึ ดูดใจพอ ข้าก็ไม่ รักษา!”

เฉินอวีชิงครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง “นอกจากสกุลเฉินแล้ว เจ้า

อยากได้อะไรข้าให้ได้ทกุ อย่าง”

143
อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่ว จากนันมองเข้าไปในดวงตาของ
เฉินอวีชิงด้วยรอยยิม “ในเมือท่านรูจ้ กั เทียนหยาก็คงรูถ้ งึ
เหตุผลทีข้ามายังนครหวงเฉวียนแล้วสินะ!” เด็กสาวเลิก
คิวขึน “เสร็จกิจเมือไรข้าก็ไปแล้ว แต่หลังจากนันข้าขอ
ให้ทา่ นคอยหนุนหลังกลุม่ ดาวไถ ให้พวกเขาขึนไปเป็ น
สุดยอดอิทธิพลอันดับหนึงแห่งนครหวงเฉวียน!”

พูดไป ในดวงตานางก็ฉายแววลึกลํายากหยังถึง ดวง

หน้าดังนางพญาเปี ยมด้วยความภาคภูมิ

สุดยอดอิทธิพลอันดับหนึงแห่งนครหวงเฉวียนอย่างนัน
รึ!

144
เห็นทีทงนครหวงเฉวี
ั ยนคงจะมีนางเพียงคนเดียวกระมัง
ทีกล้าพูดจาถือดีถงึ เพียงนีได้

แต่ทว่า...

เฉินอวีชิงหัวเราะคิกคัก “ตกลง ข้าสัญญา”

ไม่สาํ คัญว่าสกุลเฉินจะยืนหยัดเป็ นทีหนึงในนครหวง

เฉวียนหรือไม่ ตราบใดทีสกุลยังไม่ลม่ สลายเท่านันก็ดี
มากพอ

“ตกลง”
145
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมพึงใจ ในเมือนางฮุบอํานาจของ
กลุม่ ดาวไถมาแล้ว เป้าหมายของนางก็คือนําพากลุม่
ดาวไถขึนเป็ นสุดยอดอิทธิพลในนครหวงเฉวียน! บางทีที
แห่งนีอาจเป็ นอีกฐานกําลังหนึงในภายภาคหน้าของนาง
ก็เป็ นได้!

“แล้วเราจะเริมทําการรักษากันเมือใดหรือ” เฉินอวีชิงเผย
รอยยิมพร้อมเอ่ยถามเสียงนุ่ม

“อาการของท่านออกจะหนักหนาอยูส่ กั หน่อย ข้าจึง

ต้องเตรียมตัวสักนิด!” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง “ข้าจะ
เขียนตํารับยาไว้ให้ทา่ น ท่านคงหายาสมุนไพรทังหมดที
มีอยูใ่ นรายการได้ไม่ยาก อีกสองวันข้าจะไปทําการ
146
รักษา! อีกประการ ในเวลาไม่นานนีข้าจะท้าทายอํานาจ
พลับพลายุทธ์สวรรค์! ขอให้ทา่ นอย่าได้เข้ามายุง่ เกียว”

หากมีสกุลเฉินคอยหนุนหลังแล้วกลุม่ ดาวไถย่อมก้าวขึน
สูอ่ นั ดับหนึงแห่งนครหวงเฉวียนได้ไม่ชา้ ก็เร็ว! ก่อนหน้า
นันนางจะไปยังขุนเขาปี อันด้วยกําลังของนางเอง!

เฉินอวีชิงนิงไปเล็กน้อย จากนันนิวหน้ากล่าว “หากเจ้า

อยากสะสางธุระปะปั งกับพลับพลายุทธ์สวรรค์ ข้าก็จะ
ไม่ยงุ่ เกียว แต่ถา้ หากเจ้าต้องทําเพือไปยังขุนเขาปี อัน
ข้าส่งเจ้าไปเดียวนีเลยก็ได้”

“ไม่ละ่ ” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อน “ข้าชอบไขว่คว้าด้วย

147
กําลังของตัวเองมากกว่า!”

ตอนที 580 อดีตของเฉินอวีชิง (1)

148
มองไปยังดวงตาแน่วแน่ของเด็กสาวแล้ว เฉินอวีชิงก็รูส้ กึ
คล้ายว่าถูกฟ้าผ่าเข้าทีกลางใจ! ส่วนตัวเขาเองนัน มิได้
รูส้ กึ เช่นนีมาเกือบหนึงทศวรรษ! ชัวชีวิตนีเขาได้พบเจอ
สตรีมามากจนเกินพอ และพวกนางก็มกั เกาะติดกับบุรุษ
ด้วยกันแทบทังสิน มีเพียงหญิงผูน้ ีทีกล่าวว่านางจะไขว่
คว้าในสิงทีต้องการมาด้วยกําลังของตัวเอง!

“ข้าเข้าใจแล้ว” เฉินอวีชิงเผยรอยยิมละมุน “หากต้อง

การความช่วยเหลือเมือใดก็ไปหาข้าทีสกุลเฉินได้ทกุ เมือ
ทัวทังนครหวงเฉวียนนีไม่มีใครกล้าขัดคําสังข้า”

อวินลัวเฟิ งมองไปยังเฉินอวีชิงแล้วพยักหน้า “มีเพียงข้า

ทีสามารถช่วยท่านได้ หากตกทีนังลําบากจริง ข้าจะแจ้ง
ให้ทา่ นทราบ! ส่วนเรืองขุนเขาปี อันนัน... ข้าจะไปด้วย
149
กําลังของตัวเอง”

เฉินอวีชิงมิได้เอ่ยว่าอย่างไรอีก ในดวงหน้าเผยแววซาบ
ซึงใจ “ข้าจะรอเจ้าอยูท่ ีสกุลเฉินในอีกสองวัน”

ชายหนุ่มเหลือบแลอวินลัวเฟิ งเป็ นคราสุดท้าย หมุน

กายกลับเดินออกนอกห้องโถงไป ไม่นานร่างคล้าย
เทวดาตกสวรรค์ก็ลาลับไปท่ามกลางแสงอาทิตย์จา้

...

ท่ามกลางราตรีเคล้าแสงจันทร์ all-all2 blog

150
ภายในจวนสกุลเฉิน ชายผูห้ นึงยืนเอามือไพล่หลังอยูใ่ ต้
เงาจันทร์ อาภรณ์ยาวสีขาวปลิวไสวอยูใ่ นสายลมอ่อน
ยามคํา

“จงไปสืบหาเรืองราวทังหมดของอวินลัวเฟิ ง แล้วมา
รายงานให้ขา้ ฟั งภายในสองวัน!”

“ขอรับนายท่าน”

ท่ามกลางความมืดมิด องครักษ์ลบั โค้งคํานับนอบน้อม

จากนันก็ลาไปสูเ่ งาดําแห่งราตรีในเวลาไม่นาน...

151
กระทังเฉินอวีชิงเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงได้กระหาย
ใคร่รูอ้ ดีตของอวินลัวเฟิ งนัก หลังได้พบปะกับเด็กสาวใน
วันนี! บางทีเขาคงอยากรูว้ า่ อดีตเช่นไรได้หล่อหลอมนาง
มาให้เติบโตขึนเป็ นสตรีผแู้ ข็งแกร่งไม่พงพาผู
ึ ใ้ ด!

คนสกุลเฉินทํางานได้ดีเยียม เพียงสองวันถัดมาองครักษ์
ลับก็มารายงานต่อเฉินอวีชิงแล้ว

ครันได้อา่ นรายงานแล้วเฉินอวีชิงก็นิวหน้าลง รอยยิม

อ่อนโยนทีประดับใบหน้าอยูเ่ สมอจางหายไป

“บุพการีของนางถูกสังหารตอนนางอายุเพียงสีปี เท่านัน
ส่วนอาก็ถกู ศัตรูผแู้ ข็งแกร่งกว่าทําร้ายจนพิการ ต้อง

152
หลบซ่อนอยูภ่ ายใต้ความมืดมิดยาวนานถึงสิบปี ! ปู่ ของ
นางไปสูอ้ ยูใ่ นสนามรบในปี เดียวกัน นางต้องอยูบ่ า้ น
เพียงลําพัง ผจญความยากลําบากต่างๆ นานา! กระทัง
การหมันหมายก็ถกู ถอดถอน!”

“ว่ากันว่าพอท่านปู่ ของนางกลับมา นางก็เปลียนไป นาง

สําแดงความเป็ นเลิศทางวิชาการแพทย์ กระทังจัดตัง
กองทัพทรงพลังภายใต้อาํ นาจคุกคามของราชสํานัก!
จากนันนางก็สาํ แดงความเป็ นเลิศอันเหนือจินตนาการ!
ว่ากันว่านางปิ ดซ่อนความเป็ นเลิศนีเอาไว้ตลอดมา!
ครันแม่ทพั อวินกลับมายังแผ่นดินเกิดเท่านัน นางจึงได้
เริมเปิ ดเผยความสามารถทีแท้จริง!”

เป็ นเรืองยากเหนือจินตนาการทีจะคิดภาพเด็กสีขวบ
153
ดินรนผ่านสิบปี แห่งความหฤโหด หากไม่ปิดบังความ
เป็ นเลิศเอาไว้ ก็คงถูกฆ่าทิงอยูบ่ นผืนแผ่นดินทีทุกคน
ล้วนโหดเ**◌้ยมและโลภโมโทสัน! แน่นอนว่าไม่มีใคร
ล่วงรูค้ วามจริงทีว่าอวินลัวเฟิ งคนก่อนได้ตายไปแล้ว บัด
นีนางคือดวงวิญญาณจากต่างโลก

“นายท่านขอรับ ทังหมดนีคือข้อมูลเกียวกับนาง”
องครักษ์ลบั ยืนอยูด่ า้ นหลังเฉินอวีชิงด้วยท่าทีนอบน้อม
เอ่ยอย่างมิยินดียินร้ายใดๆ

เฉินอวีชิงยังคงอ่านรายงานต่อไป จากนันระเบิดเสียง
หัวเราะขึนมาเมือเห็นข่าวรําลือว่าอวินลัวเฟิ งฝื นใจเด็ก
สาวให้ไปเป็ นนางโลม อีกทังยังบีบบังคับให้หญิงรับใช้
ของตนต้องแต่งงานกับองครักษ์อีกด้วย
154
“ฝื นใจให้เด็กสาวไปเป็ นนางโลมอย่างนันรึ... ก็คงจะทํา
จริงๆ นันล่ะ”

นางบอกว่าคิดขายเขาให้แก่เรือนไผ่! อย่างนีเขาเรียกว่า
บังคับให้ผชู้ ายไปเป็ นนางโลมใช่หรือไม่

“แต่ขา้ ไม่คิดว่าคนอย่างนางจะบีบบังคับให้หญิงรับใช้ไป
แต่งงานกับใคร จงไปหาต้นตอของข่าวลือมา”

155
ตอนที 581 อดีตของเฉินอวีชิง (2)

“ขอรับนายใหญ่!” ครันเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเฉินอวีชิง
แล้ว องครักษ์ลบั ก็รบี โค้งคํานับตอบรับนอบน้อม

“เอาล่ะ เจ้าไปได้ วันนีนางจะมารักษาข้าทีนี จงไปรอรับ

นางให้ขา้ ทีประตู”

“ขอรับนายใหญ่!” องครักษ์ลบั โค้งคํานับอีกครัง แล้ว

จากไปเงียบๆ

เฉินอวีชิงเพ่งพิศร่างองครักษ์ลบั ค่อยๆ ลาไปแล้วก็แย้ม

รอยยิม ดวงตาดํานันยากแท้หยังถึง ผ่านไปครูห่ นึงชาย
1
หนุ่มจึงลุกขึนยืน หยิบพิณแล้วเดินออกจากห้องหนังสือ
ไป

...

เสียงพิณก้องกังวานไปทัวทังสวนท้อ

ถังเยว่แอบซ่อนอยูไ่ กลๆ มองไปยังดวงหน้าคล้ายเซียน

ของเฉินอวีชิงด้วยดวงตาหลงใหลเทิดทูน นอกจากใบ
หน้าไร้ทีติแล้ว ชายหนุ่มยังถือครองสถานะสูงส่ง! หาก
ชาตินีได้แต่งงานกับเขาก็คงจะตายตาหลับ

แกรบ!
2
ถังเยว่เผลอเหยียบกิงไม้เข้าจึงส่งเสียงดังเป็ นทีระคายแก่
ชายหนุ่มผูก้ าํ ลังดีดพิณ! แม้เขารับรูถ้ งึ การมีอยูข่ องถังเย
ว่ตงแต่
ั นานแล้วก็หาได้สนใจอันใดไม่ เพราะคนรับใช้มกั
ผ่านไปผ่านมาอยูเ่ สมอ ครันได้ยินเสียงรบกวนเข้าเขาก็
นิวหน้าชะงักมือไป

“ใครน่ะ”

เสียงของเขาไพเราะเสนาะหูนกั และกระจ่างใสดังสาย
นํากระเพือม ได้ยินแล้วถังเยว่ก็รูส้ กึ ราวหัวใจ จะหยุด
เต้น

3
ถังเยว่กดั ริมฝี ปาก จากนันก้าวออกมาจากด้านหลังเนิน
เขาจําลอง เด็กสาวปิ ดซ่อนความหลงใหลในดวงตา แล้ว
ยกรอยยิมหวานซือบริสทุ ธิ “ข้าคือลูกศิษย์คนใหม่ของผู้
เฒ่าเฉินเถียนเจ้าค่ะ ข้าได้ยินเสียงเพลงของท่านก็ตรึงใจ
จึงได้เผลอเดินมาทีนี หากข้ารบกวนก็จะขอตัวไปเดียว
นี”

แรกเริมนางแนะนําตัวแจ้งแก่เขาก่อนว่านางหาใช่คน
นอกไม่ จากนันเน้นยําว่าทีนางตรึงใจคือดนตรี มิใช่ตวั
เขา! ก่อนปิ ดฉากด้วยการกล่าวอย่างสุภาพนอบน้อม ว่า
หากนางรบกวนก็จะขอตัวไปเดียวนี

ไม่มีบรุ ุษผูใ้ ดหรอกอยากให้สตรีผอู้ อ่ นโยนหนีจาก บางที

เขาอาจจะเชิญข้าให้นงลงดี
ั ดพิณด้วยกัน
4
ขณะถังเยว่กาํ ลังฝันกลางวันอยูน่ นั นําเสียงอ่อนละมุน
ของชายหนุ่มก็คอ่ ยๆ ก้องกังวานขึน “ตกลง เจ้าไปได้
แล้ว”

ถังเยว่หน้าชาไป นีมันอะไรกัน กําลังไล่ขา้ ไปอยูอ่ ย่างนัน

รึ ไยไม่เชิญข้านังลงด้วยกันเล่าในเมือข้าทําตัวรูจ้ กั
กาลเทศะถึงเพียงนี อีกประการ ทัวทังนครหวงเฉวียน
หาสตรีใดดูดีโดยไม่มีเครืองประทินโฉมเช่นข้าได้ยาก ยิง
นัก! ชายผูน้ ีจะไร้หวั ใจถึงขนาดไล่ขา้ ออกไปจริงๆ หรือ

ทันใดนันเองถังเยว่ก็นกึ ถึงคําเตือนทีเฉินเถียนแจ้งกล่าว
เมือสองวันทีผ่านมาได้

5
...

“เยว่เอ๋อร์เอ๋ย จงจําไว้วา่ นายใหญ่ชืนชมสตรีไร้เดียงสา

และจริงใจ เจ้าต้องทําให้นายใหญ่รูส้ กึ เช่นนันให้จงได้!
นายใหญ่แพ้เครืองประทินโฉม จึงไม่ชอบให้สตรีแต่งเติม
ใบหน้าของตน! นอกจากนี หากเจ้าดึงความสนใจของ
นายใหญ่มาได้แล้วก็จงเล่นตัวเสียหน่อย! อย่างนีล่ะจึง
จะเอาชนะใจนายใหญ่!”

“ท่านอาจารย์ เหตุใดท่านจึงรูม้ ากถึงเพียงนี”

“เพราะว่า - มีสตรีผหู้ นึงเคยทําเช่นนัน!”

6
...

ถังเยว่สดู ลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า “นายใหญ่เฉิน

เจ้าคะ หากท่านต้องการให้ขา้ ไป ข้าก็จะไป! ข้าเพียงแต่
รูส้ กึ ตรึงใจกับดนตรีของท่าน เพียงเท่านันเอง! ข้าหาใช่
สตรีทีจ้องจับผูม้ ีอิทธิพลไม่! อีกประการ ข้าก็ไม่ทราบมา
ก่อนว่าท่านเป็ นผูด้ ีดพิณอยูต่ รงนี”

7
ตอนที 582 อดีตของเฉินอวีชิง (3)

ในจิตใจของถังเยว่เห็นว่าเฉินอวีชิงคงคิดว่านาง
พยายามให้ทา่ เขา! แม้นางทําเช่นนันจริงก็มิอาจสําแดง
ให้เห็นได้ เช่นนันเอง เมือกล่าววาจาเสร็จสินแล้ว ถังเย
ว่ก็หมุนกายทําท่าจะจากไป

“ช้าก่อน...”

ครันนางจะจากไปก็ได้ยินเสียงมิยินดียินร้ายดังขึนจาก
8
ด้านหลัง

เมือได้ยินเสียงนันถังเยว่ก็ดีใจเสียจนหัวใจแทบโจนออก
จากอก มิอาจอดใจกลันมิให้หนั กลับมาวิงเข้าหาเฉินอวี
ชิง ดวงตาตืนเต้นเร้าใจยิงนัก ทว่าคิดถึงคําของท่าน
อาจารย์แล้ว นางก็สะกดกลันแรงกระตุน้ รุนแรงนันไว้
หักห้ามใจมิให้ตนหันหลังกลับ

หากจะชนะใจชายหนุ่ม นางต้องเล่นตัวเสียหน่อย!

คิดแล้วเด็กสาวก็สงบจิตสงบใจก่อนเอ่ยถามด้วยเสียง
เย็น “นายใหญ่เฉินมีเหตุธุระอันใดอีกหรือไม่”

9
เฉินอวีชิงหัวเราะคิกคัก ฟั งแล้วคล้ายมือยืนมายัวเย้า
หัวใจนางให้แทบละลาย

“เฉินเถียนสังสอนเจ้ามารึ”

เขาเผยรอยยิมทว่านําเสียงแทบไร้ความรูส้ กึ ถังเยว่จงึ มิ
อาจคาดเดาความคิดของชายหนุ่มได้

“ท่าน... หมายความว่าอย่างไร”

“เขาสังให้เจ้าทําตัวใสซือ จริงใจ และเล่นตัวต่อหน้าข้า

ใช่หรือไม่”

10
ได้ยินวาจาเขาดังนัน ถังเยว่ก็รูส้ กึ ประหนึงร่วงหล่นลงสู่
อเวจี นางรีบหันศีรษะกลับไปมองดวงหน้าหล่อเหลาของ
ชายหนุ่ม

“ข้าไม่เข้าใจความหมายของท่าน” เด็กสาวกัดริมฝี ปาก

แน่นดวงหน้าซีดขาว

เฉินอวีชิงแย้มยิม จากนันกล่าวอย่างแฝงนัย “หากข้า

เดาไม่ผิด เฉินเถียนคงบอกอะไรเจ้าไว้มากทีเดียว! และ
เขาคงบอกให้เจ้าลอกเลียนแบบหญิงคนหนึงด้วยสินะ!
เขามิได้บอกเจ้าด้วยหรอกหรือว่าหญิงผูน้ นหั
ั กหลังข้า
เจ้าคิดว่าข้ายังจะถูกเจ้าสะกดอีกคนอย่างนันหรือ”

11
ถังเยว่ตาเบิกกว้าง มิอาจอดก้าวกระถดถอยหลังไป
นางกล่าวด้วยนําเสียงสันเครือ ดวงหน้าอาบความหวาด
หวาดหวัน “ข้าเพียงแต่หลงใหลในเสียงเพลงของท่าน
เท่านัน มิได้คิดให้ทา่ ท่านเลย ไยท่านจึงเข้าใจข้าผิดไป
เช่นนี”

“เจ้าโกหกได้แต่ดวงตานันซือสัตย์เสมอ ข้าเห็นเจ้าครัง
แรกก็รูแ้ ล้วว่าเจ้าต้องการอะไร เพราะตาของเจ้าบอก
ทุกอย่างไงเล่า! เช่นนันเอง เจ้าจะทําอะไรข้าก็ไม่สนใจ”

ถังเยว่หลับตาลงสินหวัง อุตส่าห์คิดว่าตนตีหน้าแนบ
เนียนดีแล้วทว่าคนฉลาดย่อมจับทางนางได้เพียงแรก
เห็น ช่างน่าอับอายยิงนักทีนางทําเป็ นเล่นตัวต่อหน้า
เขา! หารูไ้ ม่วา่ ตนเป็ นเพียงตัวตลกในสายตาของชาย
12
หนุ่ม

ด้วยหัวใจอับอายเป็ นยิงนัก ถังเยว่มิอาจทนอยูไ่ ด้อีกต่อ

ไป รีบวิงออกจากสวนไปทันที! หยาดนําตาอาบใบหน้า
เด็กสาวเปี ยกชุ่ม...

นางวิงเร็วจีเสียจนสะดุดธรณีประตูลม้ ลง บัดนันเองเด็ก
สาวก็เห็นร่างใครคนหนึงยืนอยูเ่ บืองหน้า จึงได้รบี ยืนมือ
ออกไปคว้าจับแขนเสือคนผูน้ นไว้
ั เพือพยุงตัว ทว่าคนผู้
นันกลับเห็นนางก่อนจึงได้รบี หลบไปด้านข้าง หลีกมือ
นางทันใด

ฝุบ!

13
ถังเยว่ลม้ ลงหน้าควําคะมํากับพืนด้วยท่าทีชวนเวทนา
นางรีบลุกขึนยืนเกรียวกราด จ้องเขม็งไปยังเด็กชายตัว
น้อยชวนเอ็นดูทียืนอยูเ่ บืองหน้า

“นี เจ้าหนู พ่อแม่เจ้าไม่อบรมมาหรอกหรือ ข้าล้มก็ช่วย

สิ! แม่เจ้าไม่เคยสังสอนหรืออย่างไร”

เสียวโม่สง่ สายตาเย็นยะเยือกอาบด้วยความเดียดฉันท์
ให้แก่ถงั เยว่ เด็กน้อยไม่มีวนั ลืมว่าหญิงผูน้ ี หลูเ่ กียรติ
นายท่านของตนอย่างไรทีงานประมูล! หากมิใช่เพราะ
ตนหลบหนีหลินรัวไป๋ อยูก่ ็คงฉีกทึงกายนางทิงไปแล้ว!

14
ตอนที 583 อดีตของเฉินอวีชิง (4)

“เจ้าสะดุดล้มเองไยข้าต้องมาเป็ นเสือรองรับเจ้าด้วยเล่า
แล้วตัวเจ้าก็ช่างหนาเหลือเกิน ข้าเกรงว่าหากถูกเจ้าล้ม
ทับแล้วจะไม่ตายก็พิการไปเสียก่อน” เสียวโม่กล่าวเสียง
เย็นทว่าเผยรอยแย้มยิม

ถังเยว่หน้าหมองคลําไปแล้วก็โกรธจัดจนตัวสัน เจ้าเด็ก
วายร้ายนีกล้าดีอย่างไรมาหาว่าข้าตัวหนา!
15
“ถ้าแม่เจ้าไม่เคยสังสอนมา ข้าสังสอนเจ้าเองก็ได้!”

ถังเยว่เงือมือหวังจะตบหน้าเสียวโม่ ทว่าทันใดนันเองก็มี
มือยืนมาจากด้านข้างคว้าจับข้อมือของนางไว้แน่น

จากนันก็ได้ยินเสียงร้ายกาจทําให้รา่ งถังเยว่แข็งทือ

“เห็นทีเจ้าเองก็คงไม่ตอ้ งการแขนไว้แล้วสินะ” เด็กสาว

หรีเนตรลงแย้มยิม แลดูถงั เยว่ศีรษะจรดปลายเท้า

ถังเยว่งงงวยหันหน้าไป ครันแลเห็นดวงหน้าชมดชม้อย
ของอวินลัวเฟิ งแล้วก็รูส้ กึ ประหนึงว่าถูกฟ้าผ่า เข้ากลาง
16
ใจ แล้วคลืนโทสะก็ก่อตัวขึนในอกของนาง

“อวินลัวเฟิ ง เจ้ามาทําอะไรทีนี”

บัดนันเองนางแลเห็นแต่เพียงเสียวโม่ มิได้เห็นอวินลัวเฟิ
งอยูข่ า้ งกายเด็กชาย! นางประหลาดใจยิงนักทีเด็กสาว
มาปรากฏตัวอยูท่ ีนี!

“ข้ารูน้ ะ เจ้ามาเพือให้ทา่ นายใหญ่เฉินใช่ไหมเล่า!” ถังเย

ว่ชาํ เลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีรงั เกียจ “เจ้ามันช่างน่า
ขยะแขยง! เจ้าเองก็มีบรุ ุษอยูต่ งมากมายแล้
ั ว ไยจึงคิด
ให้ทา่ นายใหญ่เฉินอีก เหตุใดผูห้ ญิงโสมมเช่นเจ้าจึงยังตี
หน้าซือมีชีวิตอยูไ่ ด้”

17
เสียวโม่อดเปล่งเสียงหัวเราะมิได้ เขามีดวงหน้าชวน
เอ็นดูและรอยยิมนันเล่าก็ช่างสะกดตาสะกดใจ

“ข้าเพิงเคยเห็นคนหน้าด้านด่าว่าคนอืนว่าหน้าด้านเป็ น
ครังแรก! ช่างน่าอาย ช่างน่าอายเสียจริง!” เสียวโม่หยิก
แก้มตนล้อเลียนถังเยว่

ถังเยว่โกรธจัดเสียจนอยากเดินเข้าไปทุบเสียวโม่เสียให้
ตาย ทว่าข้อมือของนางก็ถกู อวินลัวเฟิ งกําไว้แน่นจนได้
ยินเสียงกระดูกลัน

“ไสหัวไป!”

18
จู่ๆ เด็กสาวก็ก่รู อ้ งขึน ชัวพริบตาต่อมาร่างถังเยว่ก็ถกู
พลังฌานอัดจนปลิวกระเด็นไปร่วงหล่นอยูบ่ นพืนเสียง
ดังสนัน!

ครันได้เห็นดวงหน้าซีดขาวของถังเยว่แล้ว อวินลัวเฟิ งก็

ยกมุมปากขึนเอ่ยวาจาอหังการ “ข้าส่งสาสน์ ท้ารบไป
ยังพลับพลายุทธ์สวรรค์แล้ว อีกวันสองวันพวกเจ้าก็คง
ล่มสลาย ข้าล่ะแปลกใจเสียจริงทีเจ้ายังมีกะจิตกะใจมา
เยียมเยียนสกุลเฉิน!”

ถังเยว่พน่ ลมออกจมูกด้วยความชิงชัง “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย

นายใหญ่เฉินไม่มีวนั แพ้ทางเจ้าหรอก!”

19
ท่านอาจารย์บอกว่าจะไม่มีทางปล่อยให้อวินลัวเฟิ งให้
ท่านายใหญ่เฉินสําเร็จเป็ นอันขาด! และถึงแม้ถงั เยว่จ
ะมิอาจขึนเป็ นนายหญิงแห่งสกุลเฉิน สถานะของนางก็
ยังคงเป็ นลูกศิษย์แห่งผูเ้ ฒ่าสกุลเฉินอยูด่ ี สูงส่งกว่า
อวินลัวเฟิ งเป็ นไหนๆ! หญิงผูน้ ีคิดอย่างไรจึงเชือว่าจะมา
ชนะตนได้

“แล้วให้ขา้ เดานะ ข้าว่าเจ้าคงไม่มีสทิ ธิเดินเข้าประตู

สกุลเฉินด้วยซํากระมัง ต่อให้เป็ นชาติหน้าเจ้าก็ไม่มีวนั
ได้พบหน้านายใหญ่เฉินดอก!” ถังเยว่ลกุ ขึนจากพืนมอง
ไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมเยาะ

สินวาจานางก็ได้ยินเสียงไร้ความรูส้ กึ ดังมาจากด้านข้าง
20
ส่งให้ใบหน้าถังเยว่เกรียวกราดขึนทันใด

“ขออภัยด้วยคุณหนูถงั คุณหนูอวินคือแขกของเรา หาก

ท่านยังคงก้าวร้าวกับนาง ข้าคงต้องขับไล่ทา่ นออกไป
จากสกุลเฉินตลอดกาล!”

องครักษ์ลบั ผูเ้ ฝ้าดูเหตุการณ์อยูใ่ ต้เงาค่อยๆ ก้าวเดิน

ออกมา ตรงไปหาอวินลัวเฟิ งโดยมิชายตาแล ถังเยว่เลย
แม้แต่นอ้ ย จากนันโค้งคํานับอวินลัวเฟิ งนอบน้อม “คุณ
หนูอวินขอรับ นายใหญ่สงให้
ั ขา้ มารอรับท่านอยูท่ ีนี!
คุณหนูอวินโปรดตามข้ามา นายใหญ่ของเราได้รอ
ท่านอยูน่ านแล้ว”

21
“ตกลง”

อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบาจากนันจับมือเสียวโม่พา
กันก้าวข้ามธรณีสงู ของประตูสกุลเฉินไป

22
ตอนที 584 อดีตของเฉินอวีชิง (5)

“หยุด!”

ถังเยว่มีทา่ ทีแตกตืนแล้วเข้าไปขวางทางอวินลัวเฟิ งไว้

“เจ้าทําอะไร ไยนายใหญ่เฉินจึงต้องการพบเจ้า”

อวินลัวเฟิ งนิวหน้าลงเล็กน้อย “หลีก!”

“บอกข้ามาก่อน...”

23
เปรียง!

ก่อนถังเยว่ทนั พูดจบ อวินลัวเฟิ งก็ยกขาขึนเตะนางเข้า

อย่างจัง ส่งกายนางกลิงหลุนๆ ไปไกล จากนันเด็กสาวก็
สะบัดแขนเสือขึนกล่าวว่า “เงียบได้เสียที เราไปกันเถิด”

“ขอรับ” ด้วยไม่คิดว่าเด็กสาวจะเตะถังเยว่โดยไม่รรี อ
องครักษ์ลบั ก็ชะงักไป ทว่าผ่านไปครูเ่ ดียวก็ได้สติ “เชิญ
ทางนีขอรับ คุณหนูอวิน”

เมือคิดถึงท่าทีเคารพนบนอบทีนายใหญ่มีตอ่ เด็กสาว
แล้ว องครักษ์ลบั ก็มิบงั อาจทําตัวจาบจ้วงแต่อย่างใด
เขาผายมือพลางนําทางอวินลัวเฟิ งไป

24
อวินลัวเฟิ งเห็นชายหนุ่มผูน้ นนั
ั งดีดพิณอยูใ่ ต้ตน้ ท้อมา
แต่ไกล กลีบดอกท้อสองสามกลีบติดอยูบ่ นเส้นผมขาว
ราวหิมะนัน ขับให้ชายหนุ่มงดงามสะกดใจยิงนัก

“เจ้ามาแล้วอย่างนันรึ”

เฉินอวีชิงครันเห็นอวินลัวเฟิ งมาถึงแล้วก็หยุดเล่นพิณ
เงยหน้าขึนมองเด็กสาวด้วยรอยยิมประดับดวงหน้าหล่อ
เหลา

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแผ่วเบา เพ่งพิศร่างงามประนึง

เซียนนัน “ท่านได้เตรียมยาสมุนไพรทีข้าแจ้งไว้แล้วหรือ

25
ยัง”

“เรียบร้อยแล้ว แต่ขา้ ไม่เคยบอกเจ้านีว่าอาการข้าเป็ น

อย่างไร ไยเจ้าจึงรูล้ ะเอียดนัก”

เฉินอวีชิงอยากถามนางตังนานแล้ว ดูทรงนางไม่คอ่ ย
ทราบเรืองราวต่างๆ ในนครหวงเฉวียนสักเท่าไร เทียน
หยาก็คงมิได้บอกกล่าวนางเรืองนี

“ท่านถูกวางยาพิษชนิดออกฤทธิช้า! ยาพิษชนิดนีมี
ความพิเศษหายากยิงนัก ไม่อาจถอนได้ดว้ ยยาถอนพิษ
ธรรมดา” อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา “เช่นนันแล้ว ข้าขอ
ถามได้หรือไม่วา่ ใครวางยาพิษท่าน”

26
รอยยิมบนดวงหน้าเฉินอวีชิงจางหายไปก่อนถูกแทนที
ด้วยความเมินเฉย

อวินลัวเฟิ งกําลังคิดว่าชายหนุ่มคงไม่ตอบคําถาม เขาก็

เอ่ยขึนมาด้วยเสียงอันเบา “เป็ น...คนทีข้าช่วยเอาไว้!”

ชายหนุ่มระลึกอดีตแล้วก็มีทา่ ทีเศร้าหมอง

“เมือนานมาแล้ว หญิงผูน้ นเผลอเหยี

ั ยบย่างเข้ามาใน
นครหวงเฉวียนแล้วได้รบั บาดเจ็บสาหัส ข้าบังเอิญผ่าน
ไปแล้วก็ได้ช่วยเหลือนางเอาไว้! เมือครังกระนันนางช่าง
อ่อนหวาน ไร้เดียงสาและใสซือบริสทุ ธิ! โดยเฉพาะอย่าง

27
ยิงนางมักทิงระยะห่างจากข้าเสมอ มิได้เหมือนสตรีอืน
ข้าจึงได้ตกหลุมรักนางและนางเองก็ยอมรับรักข้าเช่น
กัน”

“เคราะห์รา้ ยทีความสุขนันไม่จีรงั นางได้ไปหลูเ่ กียรติ

กลุม่ อิทธิพลแข็งแกร่งกลุม่ หนึงเข้า ข้าแทบเสียสละสกุล
เฉินทังสกุลเพือปกป้องนาง กระทังบิดามารดาข้าก็ตอ้ ง
สินชีพไปในสนามรบ!”

“แต่ขา้ ก็มิได้กล่าวโทษนาง ก็นางเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ ข้าจึง

ยินยอมพร้อมใจทําทุกอย่าง! อย่างไรก็ดี ในภายหลังข้า
ได้ลว่ งรูค้ วามจริงว่านางแอบใส่ยาพิษในอาหารของข้า
มาตลอดเพือช่วงชิงอํานาจของสกุลเฉิน!”

28
“แต่ขา้ ก็กลันใจทําร้ายนางมิได้ จึงได้แต่ขบั ไล่นางออก
ไปจากหวงเฉวียน ตังแต่นนมาข้
ั าก็มิเคยได้ยินข่าวคราว
จากนางอีกเลย”

เพือสตรีนางนี บิดามารดาของเขาต้องมาสละชีวิต
กระทังสกุลเฉินเองก็แทบหาไม่ แต่การณ์กลับกลายเป็ น
ว่าเขาเลียงงูเห่าอยูก่ บั ตัวมาโดยตลอด!

“ข้าไม่รูเ้ ลยจนกระทังนางจากไปว่านางเสแสร้งแกล้งทํา
เป็ นใสซือต่อหน้าข้ามาโดยตลอด ซํายังเล่นตัวเพือดึงให้
ข้ามาสนใจ! นางมิได้ตอ้ งการเพียงความเชือใจจากข้า
แน่นอนอยูแ่ ล้ว! กระทัง ‘ศัตรู’ ของนางทีบุกเข้ามาใน
สกุลเฉินนางก็เป็ นคนชักพาเข้ามาเอง! บิดามารดาข้า
29
ต้องมาสินไปเพราะว่านางวางยาอาหารของพวกท่านให้
พลังฌานของพวกท่านอ่อนกําลังลง จึงกลายเป็ นลูก
แกะต่อหน้าศัตรู”

ตอนที 585 อดีตของเฉินอวีชิง (6)

“นางคิดให้ขา้ ตายไปพร้อมกับบิดามารดา! ทว่าในครา

นัน ข้ามิได้อยูท่ ีสกุลเฉินพอดีเพราะต้องไปปฏิบตั ิภารกิจ
บางอย่าง ภารกิจนันสําคัญมาก ข้าจึงมิได้บอกเล่าให้
30
นางฟั ง! ด้วยเหตุนีเองข้าจึงหนีรอดเงือมมือกับดักของ
นางมาได้!”

ชายหนุ่มถูกหักหลังและสูญเสียไปอย่างใหญ่หลวง! ร้าย
ทีสุดคือคนผูน้ นกลั
ั บเป็ นผูท้ ีเขาเชือหมดหัวใจ!

เมือระลึกถึงอดีตอันขมขืนแล้ว เฉินอวีชิงก็หลุบเนตรลง
เล็กน้อยพลางเอ่ยเสียงเย็น “นางมิอาจวางยาข้าได้อีก
ต่อไป เพราะข้าได้ขบั ไล่นางออกจากสกุลเฉินไปแล้ว!
แต่ในร่างกายนีก็เติมเต็มไปด้วยยาพิษเสียแล้ว! ฉะนัน
ต่อให้นางสินแล้วอย่างไรยาพิษนีก็ยงั คงกัดกินชีวิตของ
ข้าอยู!่ ”

31
หากเฉินอวีชิงมิได้ลว่ งรูถ้ งึ แผนการของนางก่อนชาย
หนุ่มก็คงตายไปตังแต่ก่อนหน้านีแล้ว! อวินลัวเฟิ งได้ฟัง
แล้วก็สงสารจึงได้มองเขาด้วยสายตาเวทนา

เฉินอวีชิงเห็นท่าทีดงั กล่าวชัดเจนก็อดเปล่งเสียงหัวเราะ
ออกมามิได้ “ไยเจ้าจึงมองข้าแบบนันเล่า เรืองราวมันก็
ผ่านมาหลายปี แล้ว ข้าลืมนางไปสนิทเสียแล้วล่ะ! ผูใ้ ด
หักหลังข้าย่อมไม่มีคา่ แก่การจดจํา!”

บัดนีเขาประทับใจอวินลัวเฟิ งยิงกว่าสตรีผนู้ นแล้

ั ว
เพราะไม่วา่ สิงใดทีอวินลัวเฟิ งต้องการ นางจะไขว่คว้า
หามันมาด้วยกําลังของนางเอง หาใช่ขโมยเอาจากผูอ้ ืน
ไม่

32
ไม่วา่ ใครก็ไม่สามารถเมินความจริงข้อนีได้!

“ข้าว่าข้ารูช้ นิดของยาพิษนีแล้วล่ะ! แต่ขา้ บอกท่านได้

เลยว่ายาพิษทีหญิงนันใช้หาได้ยากยิงนัก! ว่ากันตาม
ตรง มันเป็ นยาพิษทีสูญหายไปตังแต่เมือหลายพันปี
ก่อน! เพราะฉะนันพืนเพของนางย่อมไม่ธรรมดา”

อย่างนีเองเทียนหยาจึงไม่สามารถถอนยาพิษให้แก่เฉิน
อวีชิงได้ นางเองหากไร้ซงคั
ึ มภีรเ์ ซียนโอสถก็คงอับจนหน
ทางเช่นเดียวกัน เพราะบัดนีบนผืนแผ่นดินไม่มีบนั ทึกใด
เกียวกับพืชพิษชนิดนีหลงเหลืออยูอ่ ีก! แล้วนางจะไปหา
ยาถอนพิษได้จากทีใด

33
“ยาพิษชนิดนีคือ...” เฉินอวีชิงชะงักไปแล้วนิวหน้า

“ยาพิษชนิดนีปรุงขึนจากหญ้ากลืนวิญญาณและหัวใจ
มังกร ไร้สี ไร้รส จับสังเกตได้ยากมาก! แต่ขา้ มีวิธีถอน
พิษอยู่ ข้าเพียงแต่อยากเตือนให้ทา่ นฟั งว่าพืนเพของ
หญิงผูน้ ีไม่ธรรมดา”

นางใช้ทกุ วิถีทางเพือก้าวเข้ามาอยูใ่ นสกุลเฉิน เป็ น

เพราะนางถูกบางสิงบางอย่างในสกุลเฉินดึงดูดเข้าอย่าง
นันหรือ จะอย่างไรก็ตามที สิงทีนางปรารถนาย่อมมิได้
เป็ นเพียงสิทธิในการครอบครองสกุลเฉินอย่างแน่นอน!

34
เฉินอวีชิงเผยยิมอย่างช่วยมิได้ “ในเมือข้าขับไล่นางออก
ไปตังแต่เมือสิบปี ทีแล้ว ข้าก็ไม่ได้ยินข่าวจากนางอีกเลย
จึงหารูไ้ ม่วา่ จุดประสงค์ทีแท้จริงของนางคือสิงใด”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม นางคนนันจะมีเหตุผลอัน

ใดก็มิได้เกียวข้องอะไรกับนาง!

“ข้าจะเริมการรักษาเดียวนี! ไม่วา่ ใครก็หา้ มเข้ามารบก

วนพวกเรา!”

“เข้าใจแล้ว” เฉินอวีชิงผงกศีรษะเล็กน้อย จากนันเอ่ยกับ

องครักษ์ลบั ทียืนหลบฉากอยูว่ า่ “จงไปรักษาการณ์อยู่
ด้านนอก อย่าให้ใครก็ตามเข้ามาในป่ าแห่งนี”

35
“ขอรับนายใหญ่!”

องครักษ์ลบั โค้งคํานับ ก้าวออกไปยืนอยูด่ า้ นนอกป่ าเร็ว

รีกันท่าประหนึงภูผา ขัดขวางมิให้ใครก็ตามในสกุลเฉิน
เข้ามาด้านใน...

สกุลเฉินได้เปรียบกลุม่ อิทธิพลอืนอยูห่ นึงอย่างคือตัว

สกุลมีคณะแพทย์! ไม่วา่ กลุม่ อิทธิพลใดก็ตอ้ งการช่วงชิง
สมาชิกทุกคนในคณะแพทย์ทงนั
ั น! อย่างไรก็ดี สกุลเฉิน
ก็สอู้ ตุ ส่าห์รวบรวมมาไว้อยูก่ บั สกุลตนได้ทกุ คน

บัดนันเอง ท่ามกลางลานสวนของคณะแพทย์ เฉินเถียน

36
นังอยูใ่ นห้อง มือถือหนังสือพลางนิวหน้า

ตอนที 586 การรักษา (1)

37
“ท่านอาจารย์”

ทันใดนันเองก็มีเสียงระทมดังมาจากด้านนอก เฉินเถียน
ได้ยินแล้วก็วางหนังสือในมือลง เงยหน้าขึนมองเด็กสาว
ผูป้ รีเข้ามาในห้อง

“เยว่เอ๋อร์ เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ”

ถังเยว่ทกุ ข์โศกแทบรําไห้ ทว่าเด็กสาวก็กดั ริมฝี ปาก

แน่นกลํากลืนก้อนสะอืนลงไป “ท่านอาจารย์ ข้ากําลังจะ
ขอตัวกลับแต่กลับพบอวินลัวเฟิ งเข้าทีหน้าประตู”

38
“อวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ” เฉินเถียนมองนางด้วยท่าทีประ
หลาดใจ “นางมาทําอะไรทีนี”

ถังเยว่สา่ ยศีรษะจากนันกล่าวอย่างชวนเวทนา “ข้าไม่

ทราบ ข้าเพียงแต่รูว้ า่ นายใหญ่เฉินเชิญนางมาทีนี แล้ว
นางก็มีเด็กผูช้ ายคนหนึงติดตามมาด้วย หากเข้าใจไม่
ผิดเห็นทีจะเป็ นลูกชายนางนันล่ะ ท่านอาจารย์ นาย
ใหญ่เฉินตกหลุมรักอวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ”

“ว่าอย่างไรนะ”

เฉินเถียนทะลึงพรวดลุกขึนยืนด้วยแรงเคือง ประกาย
เย็นยะเยือกกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา “นายใหญ่เสีย

39
สติไปแล้วหรือไร คิดเห็นเช่นใดจึงได้เชิญหญิงโสมมเช่น
นันมายังสกุลเฉิน ไม่ได้การ รออยูท่ ีนีมิได้แล้ว! ไป เย
ว่เอ๋อร์ เราจะไปหานายใหญ่กนั !”

“เจ้าค่ะท่านอาจารย์”

แสงมืดหม่นสว่างวาบขึนในดวงตาถังเยว่ แล้วนางก็แอบ
แย้มรอยยิม

อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เจ้าไร้ซงพลั

ึ งแต่กลับคิดท้าทายข้าอย่าง
นันรึ จะอย่างไรชาตินีเจ้าก็ไม่มีวนั เอาชนะข้า!

…
40
เฉินเถียนตามมาด้วยถังเยว่เดินมายังด้านนอกแนวป่ า
ต้นท้อ ทว่าก็ถกู องครักษ์ลบั หยุดเอาไว้ เขามองสองผูม้ า
เยือนด้วยสายตาเย็นชาและสีหน้าปราศจากความรูส้ กึ
“ตามบัญชาของนายใหญ่ ห้ามใครเข้าไปรบกวนธุระ
ระหว่างนายใหญ่และคุณหนูอวิน!”

‘ธุระ’ ทีองครักษ์ลบั ว่าหมายถึงการรักษา แต่ทว่าเฉินเถีย

นกลับคิดถึงเรืองบัดสีเสียอย่างนัน ดวงหน้าของเขาแดง
ขึนโดยพลันด้วยแรงโกรธ “เจ้าไม่รูจ้ กั หน้าทีของตนหรือ
อย่างไร เหตุใดจึงได้นงดู
ั นายใหญ่ถกู นางสาไถยหลอก
ล่อเอาอยูไ่ ด้! หลีกไป ข้าต้องไปพบนายใหญ่เดียวนี!”

41
“ไม่วา่ ใครก็เข้าไปไม่ได้หากนายใหญ่ไม่อนุญาต”

องครักษ์ลบั คร้านจะอธิบาย ก็บอกกล่าวไปด้วยวาจา

เย็นชา ดวงหน้ากระด้างเด็ดเดียว เขายืนขวางหน้าเฉิน
เถียนอยูต่ รงนันประหนึงภูผา

“กล้าดีอย่างไร!” เฉินเถียนหน้าหมองคลําไปด้วยโทสะ
“เจ้าเป็ นเพียงองครักษ์ลบั ตําต้อย กล้าดีอย่างไรมาขวาง
ทางข้า ข้าสังให้เจ้าหลีกไปเดียวนี!”

องครักษ์ลบั เผยรอยยิมเยาะ “มีเพียงนายใหญ่เท่านันที

สังข้าได้!”

42
กล่าวอีกทางหนึงก็คือ เขายินดีรบั คําบัญชาจากนาย
ใหญ่เท่านัน ส่วนผูอ้ ืนไม่สามารถสังเขาได้!

ตูม!

เฉินเถียนระเบิดแรงเหวียงเกรียวกราด เป่ าเอา

กลีบดอกไม้สีชมพูบนผืนดินปลิวขึนไปสูเ่ บืองบน

“สตรีผนู้ นคื
ั อนางมาร! หากเจ้าไม่หลีกทางก็อย่าหาว่า
ข้าไม่เตือน!”

ดวงตาองครักษ์ลบั มีแววเย้ยหยันอาบล้น “ข้าก็ได้แต่

แจ้งท่านว่าหากไร้ซงคํ
ึ าอนุญาตจากนายใหญ่ก็ตอ้ งข้าม
43
ศพข้าเข้าไปเท่านัน!”

สิงนีคือกฎเหล็กขององครักษ์ลบั แห่งสกุลเฉินทุกนาย!
ไม่มีใครสามารถสังพวกเขาได้นอกจาก เฉินอวีชิง! และ
พวกเขาก็จะปฏิบตั ิตามคําบัญชาของเฉินอวีชิงทุก
ประการ แม้ตอ้ งแลกด้วยชีวิตก็ตามที!

“ฮึม! นางมารนันติดสินบนเจ้าให้ช่วยล่อลวงนายใหญ่
อย่างนันรึ” เฉินเถียนเยาะ “แต่ขา้ ไม่ทนเอาหูไปนา เอา
ตาไปไร่ดอก เจ้าคิดจะหยุดข้าอย่างนันรึ ไม่มีทาง!”

องครักษ์ลบั ส่งสายตาเย็นชาให้แก่เฉินเถียน เอานิวเข้า

ปากจากนันผิวปาก ทันใดนันเอง บุรุษมากหน้าหลายตา

44
ในอาภรณ์ดาํ ก็ปรากฏตัวขึนจากฟากฟ้า ร่อนลงมาสูผ่ ืน
ดินทีละคนๆ

ตอนที 587 การรักษา (2)

ดวงหน้าชราของเฉินเถียนซีดเผือดลงทันใด จากนันก็ขบ
เขียวเคียวฟั นตะโกนลัน “กององครักษ์ลบั อย่างนันรึ!
เจ้าเรียกกององครักษ์ลบั มาอย่างนันรึ นีสตรีผนู้ นติ
ั ด
สินบนเจ้าไว้เท่าไรกันจึงได้ทาํ เพือนางมากถึงเพียงนี!”
45
องครักษ์ลบั นิวหน้า “ข้าบอกท่านแล้วไงว่าข้ารับคํา
บัญชาจากนายใหญ่แต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน หากนาย
ใหญ่อนุญาตให้ทา่ นเข้าไป ข้าก็จะปล่อยให้ทา่ นเข้าไป
แต่หากนายใหญ่ไม่อนุญาต เป็ นตายร้ายดีอย่างไรข้าก็
ปล่อยท่านเข้าไปมิได้!”

ดวงตาเฉินเถียนทะมึนลงแล้วก็กาํ หมัดแน่น

“ในโลกนีไม่มีใครไม่เจ็บป่ วย! ข้าหวังว่าในภายภาคหน้า

เจ้าจะไม่มีวนั เจ็บไข้ เพราะถ้าหากสมาชิกกององครักษ์
ลับคนใดต้องล้มหมอนนอนเสือขึนมา คณะแพทย์ของ
เราจะไม่ยืนมือเข้าไปช่วยเหลือ! เยว่เอ๋อร์ กลับ!”

46
ชายเฒ่าพ่นลมออกจมูกเยาะ จากนันก็หมุนกายเตรียม
ตัวจากไป

ถังเยว่กาํ หมัดแน่น ดวงหน้าขัดเคืองใจเป็ นยิงนัก “ท่าน

อาจารย์ เราจะปล่อยผ่านเรืองนีไปอย่างนีหรือ”

ปล่อยผ่านไปอย่างนันรึ จะทําได้อย่างไรเล่า

เฉินเถียนยิมเยาะ “กององครักษ์ลบั แข็งแกร่งมาก เรา

เอาชนะด้วยแรงกายไม่ไหว! อีกอย่าง อวินลัวเฟิ งเพิงส่ง
สาสน์ทา้ รบไปยังพลับพลายุทธ์สวรรค์มิใช่หรือ อีกไม่
นานเดียวนางก็ตายแล้ว!”

47
เขาไม่มีวนั ปล่อยผ่านหญิงพรรค์นนเข้
ั าไปในสกุลเฉิน
เป็ นอันขาด! มิหนําซําหญิงผูน้ ียังมีบตุ รแล้ว อีกต่าง
หาก...

ถังเยว่กดั ริมฝี ปากเหลือบแลไปยังแนวป่ าต้นท้อ เมือคิด

ถึงภาพอวินลัวเฟิ งอาจกําลังร่วมรักอยูก่ บั เฉินอวีชิงในป่ า
ก็เป็ นได้แล้วก็รูส้ กึ ประหนึงหัวใจถูกทิมแทงด้วยเข็ม
แหลม ช่างเจ็บแสบเสียจริงหนอ!

เฉินเถียนรูท้ นั ความคิดถังเยว่ ก็ได้แต่ตบบ่านางเพือ

ปลอบขวัญ “เยว่เอ๋อร์เอ๋ย เจ้าอย่าคิดมากเลย ในโลกนีมี
ชายสักกีคนได้สตรีเพียงผูเ้ ดียว เขาหลับนอนกับหญิงอืน
ก็เป็ นเรืองปกติ อย่าใส่ใจให้มากความ จงจําไว้เพียง
48
อย่างว่ามีเพียงเจ้าเท่านันทีขึนเป็ นนายหญิงแห่งสกุล
เฉินได้”

บางทีชายชราอาจกล่าวถูกต้อง แต่จะให้นางอยูเ่ ฉยทนดู

ชายผูเ้ ป็ นทีรักร่วมรักอยูก่ บั หญิงอืนได้อย่างไร นางอยาก
ปรีเข้าไปในป่ าเพือฉีกหน้านางแพศยานันเป็ นยิงนัก! แต่
ก็หาได้ทาํ เช่นดังคิดไม่ เด็กสาวเพียงแต่หลุบตาลงด้วย
ท่าทีระทมแล้วเอ่ยว่า “ข้าเข้าใจแล้วท่านอาจารย์ ข้าจะ
ไม่ใส่ใจ เพราะจะอย่างไรอวินลัวเฟิ ง ก็ไม่อาจเป็ นภรรยา
ของเขา!”

แต่นางก็คิดถูกต้อง อวินลัวเฟิ งไม่อาจเป็ นภรรยาของ

เฉินอวีชิงได้เพราะว่านางมีอวินเซียวอยูแ่ ล้ว! อย่างไรก็ดี
ถังเยว่กลับมองว่าอวินลัวเฟิ งโสมมเกินกว่าทีจะคูค่ วรกับ
49
เฉินอวีชิง!

สองคนในป่ าละเมาะหารูไ้ ม่ถงึ เหตุการณ์ทีเกิดด้านนอก

ผ่านไปครูใ่ หญ่ อวินลัวเฟิ งก็ดงึ เอาเข็มเงินทังหมดออก
จากกายของชายหนุ่ม ค่อยๆ ห่อเข็มเหล่านันด้วยผ้าเช็ด
หน้าจากนันเงยศีรษะขึน “การรักษา ในวันนีเสร็จสินแล้ว
ข้าจะมาทีนีทุกๆ สองวันจนกว่าท่านจะหายดี”

เฉินอวีชิงสวมใส่เสือผ้า รอยยิมอ่อนโยนประดับใบหน้า
“ตกลง เช่นนันข้าก็จะรอเจ้าอยูท่ ีสกุลเฉิน จริงสิ แล้วเจ้า
จะเริมสงครามกับพลับพลายุทธ์สวรรค์เมือใด”

50
อวินลัวเฟิ งนิงไปทังทีเข็มยังอยูใ่ นมือ “วันพรุง่ นี”

“พรุง่ นีอย่างนันรึ” เฉินอวีชิงเผยยิม “ให้ขา้ ช่วยอะไรเจ้า

บ้างไหม”

“ไม่ตอ้ ง”

อวินลัวเฟิ งเก็บเข็มเงินเรียบร้อย จากนันก็เงยหน้าขึนอีก

ครัง “นีก็คาแล้
ํ ว ข้าขอกลับไปพักผ่อน อีกประการ
ระหว่างการรักษาห้ามท่านใช้พลังฌานเป็ นอันขาด มิ
ฉะนันจะเกิดผลกระทบร้ายแรง”

51
เด็กสาวจับมือเสียวโม่แล้วแย้มยิม มิได้พดู ว่าอย่างไรต่อ
“เอาล่ะ เสียวโม่ กลับบ้านกันเถิด”

กลับบ้านอย่างนันรึ เสียวโม่เบ้ปาก คิดถึงหลินรัวไป๋ แล้ว

ก็ตวั สันขึนมา

กลับจากสกุลเฉินแล้วเขาจะปรีเข้าไปในโลกคัมภีรเ์ ซียน
โอสถทันทีเพือหนีจากนางปี ศาจตัวน้อยนัน...

52
ตอนที 588 สงคราม (1)

เมือเร็วๆ นีทัวทังนครหวงเฉวียนถูกสันคลอนไปด้วยข่าว
ใหญ่

นายคนใหม่แห่งกลุม่ ดาวไถได้ยวยุ
ั พลับพลายุทธ์สวรรค์
ทีงานประมูลด้วยการตัดแขนศิษย์ผหู้ นึงของอีกฝ่ าย! บัด
นีนางถึงขันส่งสาสน์ทา้ รบไปยังพลับพลายุทธ์สวรรค์อีก
53
ด้วย!

วันก่อการคือพรุง่ นี!

ถังหรานอ่านสาสน์ทา้ รบนันซําไปซํามาแล้วก็ฉีกออก
เป็ นชินๆ ด้วยดวงตาเ**◌้ยม “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ไหนดูซิวา่
เจ้าจะเอาอะไรมาสูก้ บั ข้า! ฮึม!”

“นายท่านขอรับ” ทันใดนันเองก็มีคนรับใช้ปรีเข้ามาแล้ว
ย่อตัวลงรายงาน “นายท่านขอรับ คุณหนูรอ้ งไห้กลับมา
ขอรับ”

“เยว่เอ๋อร์รอ้ งไห้กลับมาอย่างนันรึ” ถังหรานพิโรธขึนมา

54
ทันใด มือทุบโต๊ะกระโดดผลุงลุกขึนยืนแล้วตะเบ็งถาม
เสียงแข็ง “ใครกลันแกล้งนาง”

“ข้าไม่ทราบขอรับ แต่คณ
ุ หนูกลับมาก็เข้าไปอยูห่ อ้ งนาย
น้อยเทียนอวีทันที” คนรับใช้ตอบรับนอบน้อม “นีก็ผา่ น
มาได้สกั พักหนึงแล้ว”

ถังหรานนิวหน้า สะบัดแขนเสือแล้วเดินตรงไปยังสวน
ด้านหลัง

...

ภายในห้องนัน กลุม่ ควันอ่อนจางม้วนตัวลอยขึนจากเตา

55
เผากํายานส่งกลินหอมกําจายไปทัว

ถังเยว่มองไปยังเด็กหนุ่มผูน้ อนทอดกายอยูบ่ นเตียงแล้ว

ก็เอ่ยถามด้วยความเป็ นห่วงเป็ นใย “ท่านพี เป็ นอย่างไร
บ้าง ท่านรูส้ กึ ดีขนบ้
ึ างแล้วหรือยัง”

ถังเยว่เป็ นห่วงเทียนอวีด้วยใจจริง ทีสุดแล้วเทียนอวีต้อง

มาถูกอวินลัวเฟิ งฟั นแขนขาดไปเพราะช่วยปกป้องนาง
แท้ๆ

บางทีอาจเป็ นเพราะกํายาน ลมหายใจเทียนอวีจึงได้ถี

กระชันดวงหน้าแดงชาด มิได้ซีดขาวดังเช่นทีผ่านมา

56
“เยว่เอ๋อร์”

ทันใดนันเองเทียนอวีก็ยืนมือออกมาคว้าจับแขนถังเย
ว่เอาไว้ ถังเยว่ตระหนกตกใจพยายามชักมือกลับทว่า
เด็กหนุ่มก็ยิงบีบนางแน่น

“ท่านพี ท่านจะทําอะไร...”

“เยว่เอ๋อร์ ข้า... ข้าต้องการเจ้า”

และแล้วก็ประหนึงว่าเด็กหนุ่มได้รบั เรียวแรงมหาศาล
ทันใด เทียนอวีลากร่างถังเยว่ขนเตี
ึ ยง จากนันกดร่าง
นางลงกับเตียงด้วยกายอันอ่อนเปลียของเขา
57
หากเป็ นเช่นเวลาปกติ ถังเยว่ก็คงจะเกรียวกราดและทุบ
ตีเขาไปแล้ว ทว่าด้วยเหตุบางอย่าง บัดนีหัวใจนางกลับ
เต้นรัวแรง รูส้ กึ ร้อนรุม่ เสียจนอยากเปลืองผ้าทิงให้หมด
สิน...

“อ๊า!”

ความรูส้ กึ ปวดหนึบพลันแผ่ซา่ นไปทัวกายนางจนสัน

ระริก ปลายนิวกําผ้าปูทีนอนแน่น เหงือเย็นเฉียบไหล
อาบหัวคิว

ไม่!

58
ไม่นะ!

ร่างกายนางเป็ นของเฉินอวีชิงแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน! ไม่

ว่าบุรุษหน้าไหนก็หา้ มแตะต้องนาง!

อย่างไรก็ดี แม้บอกตัวเองเช่นนีซําแล้วซําเล่า ร่างกาย

เด็กสาวกลับไม่ยอมเชือฟั ง เผลอตามความเคลือนไหว
ของเทียนอวีทุกท่วงท่า นานไปก็ชกั จะรูส้ กึ สุขสมขึนมา
เสียอย่างนัน!

“เยว่เอ๋อร์!”

59
ได้ยินเสียงชราดังมาจากด้านนอกประตู จากนันประตูที
ปิ ดอยูก่ ็ถกู ผลักเปิ ดออก แล้วถังหรานก็สาวเท้า เข้ามา
แต่ทว่า...

ครันเห็นฉากในห้องแล้วโทสะก็เอ่อท้นขึนมาในอกชาย
เฒ่า เขาตะเบ็งเสียงดังลัน “ทําอะไรกันน่ะ!”

ไม่มีผใู้ ดได้ยินเสียงพวกเขา และทังสองต่างก็ยงั คงขยับ

เคลือนไหวอยูบ่ นเตียง ณ เวลานีทังสองมิได้แลดูเหมือน
มนุษย์อีกต่อไป หากแต่เป็ นสัตว์ในฤดูสืบพันธุ์

ด้วยในทีสุดก็รูส้ กึ ว่าผิดสังเกต ถังหรานถึงได้สาวเท้าไป

ข้างหน้า ตบหน้าทังสองสลบ ก่อนแยกร่างทีเกียว

60
กระหวัดกันแน่นอยูน่ นออก
ั แล้วชายเฒ่าก็เบนสายตา
ไปยังเตาเผากํายานในห้อง...

โครม!

ถังหรานกวาดเตาเผากํายานลงบนพืน บัดนันเอง เด็กทัง

สองทีถูกเขาตบสลบไปก็คอ่ ยๆ ได้สติ

61
ตอนที 589 สงคราม (2)

ครันระลึกได้วา่ เกิดอะไรขึนเดียวนีเอง ถังเยว่ก็กรีดร้อง

“กรีด!”

นีนาง... เพิงหลับนอนกับเทียนอวีหรอกหรือ ซํายังรูส้ กึ

สุขสมด้วยอย่างนันหรือ

“กะ... เกิดอะไรขึน” เทียนอวีนวดขมับตนแล้วเอ่ยถาม

ทว่าอีกอึดใจต่อมาเขาก็นกึ ออก เด็กหนุ่ม หน้าซีดเผือด
รีบปรีลงเตียงไปคุกเข่าลงต่อหน้าถังหราน

“ท่านปู่ ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่าเหตุใดจึงได้กระทําตนเช่นสัตว์ป่า

62
เช่นนัน อย่างกับว่าข้าควบคุมตัวเองไม่ได้! ข้ามิได้ตงใจ
ั
กลันแกล้งเยว่เอ๋อร์...”

“สารเลว!”

ถังเยว่หยิบหมอนขึนมาตีเทียนอวีแรง จากนันก็รอ้ งไห้โฮ

“ข้าดีกบั เจ้าถึงเพียงนี เจ้ายังทําเรืองเลวทรามกับข้าได้

ลงคออีกหรือ! ถังเทียนอวี ไปลงนรกเสีย!”

เฉินอวีชิงหวาดกลัวความสกปรกขันรุนแรง หากชาย
หนุ่มล่วงรูว้ า่ นางเคยหลับนอนกับชายอืนมาก่อนแล้ว
ย่อมไม่ยอมรับนางอย่างแน่นอน และเรืองนันนางทนมิ
63
ได้!

ถังเทียนอวีทนให้ถงั เยว่ทบุ ตีและดุดา่ โดยไม่ปริปาก กัด

ริมฝี ปากตนแน่น

“พอได้แล้ว!”

ดวงหน้าถังหรานทะมึนลง จากนันก็ตะเบ็งเสียงเย็น
“เหตุเกิดขึนแล้วเจ้าจะทําอย่างไรได้ จะให้ผอู้ ืนเขาล่วงรู ้
กันไปทัวอย่างนันหรือ อีกประการ เรืองนีหาใช่ความผิด
ของเทียนอวีไม่ เป็ นกับดักต่างหาก”

ถังเทียนอวีทรุดลงกับพืนอย่างน่าเวทนา จดจํามิได้วา่
64
ตนตกหลุมพรางตังแต่เมือใด...

“ฮือๆ!” ถังเยว่ราไห้
ํ ดว้ ยใจระทม “ท่านปู่ ข้าจะทําอย่าง
ไรดี นายใหญ่เฉินเหม็นหน้าข้า! และบัดนีเขาก็ถกู นาง
แพศยาอวินลัวเฟิ งนันร่ายมนตร์ใส่! หากเขาล่วงรูว้ า่ ข้า
แปดเปื อนไปแล้วย่อมไม่ยอมแต่งงานกับข้า อย่างแน่
นอน!”

จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ บนผืนแผ่นดินนี หากสตรี

ใดสูญเสียพรหมจรรย์ไปก่อนแต่งงานย่อมถูกมองเป็ น
นางโลมให้สงั คมรังเกียจ แม้นางมิได้สมัครใจก็ตามที!

ถังหรานนิวหน้า “เห็นทีพวกเราจะประมาทอวินลัวเฟิ งที

65
สะกดได้แม้กระทังนายใหญ่เฉินเกินไปเสียแล้ว! เย
ว่เอ๋อร์ เจ้าห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าเจ้าแปดเปื อนไปแล้ว!
อีกอย่าง ระวังอย่าให้ผใู้ ดล่วงรูว้ า่ ชาดพรหมจรรย์ [ 1 ]
ของเจ้าหายไปแล้ว!”

ถังเยว่กดั ริมฝี ปากตนแน่น ในดวงตาอาบด้วยความ

เคียดแค้น “หากข้ารูว้ า่ ใครเป็ นต้นเรือง ข้าจะไม่ปล่อย
มันไปแน่! ข้าจะไม่หยุดจนกว่าจะได้เฉือนมันเป็ นชินๆ!”

ขณะถังเยว่กาํ ลังสบถสาบานเกรียวกราดอยูน่ นั คนร้าย

ผูบ้ รรเลงโศกนาฏกรรมของนางก็กาํ ลังเดินทอดน่องเข้า
สูป่ ระตูของกลุม่ ดาวไถอย่างสบายอารมณ์

66
“เสียวไป๋ คราวนีเจ้าไปทําอะไรมา”

หลินรัวไป๋ กําลังจะก้าวข้ามธรณีประตูเท่านันก็ได้ยินนํา
เสียงเ**◌้ยมดังมาจากเบืองหน้า

เด็กน้อยนิงตะลึงไป เงยศีรษะขึนจากนันกะพริบดวง
ตากลมโตเป็ นประกาย “ข้า... ข้าพาไหน่ฉาไปเดินเล่น”

“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามด้วยรอยยิมอ่อนพลาง

เลิกคิวขึน

ด้วยเกรงว่าจะถูกจับได้ หลินรัวไป๋ จึงตอบรับด้วยรอยยิม

ล้า “จริงเจ้าค่ะ หากท่านไม่เชือก็ถามไหน่ฉาดูได้”
67
กล่าวแล้วเด็กน้อยก็วางไหน่ฉาไว้ตรงหน้าอวินลัวเฟิ ง

“จีด”

ไหน่ฉาร้องจีดๆ อย่างสินหวัง อยากบอกนายท่านใจจะ

ขาดว่าเขามิได้ทาํ ลงไปด้วยเจตนา หากแต่ถกู ลูกศิษย์
ของนางบังคับต่างหาก! หนูใจดีมีเมตตาเช่นเขามีหรือ
จะวางยาคนได้ลงคอ

“ไปเดินเล่นมาอย่างนันรึ เหตุใดข้าจึงได้กลินยาปลุก
กําหนัดบนตัวเจ้าเล่า” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย
จากนันกล่าวด้วยรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม “บอกมาเดียวนี

68
ว่าเจ้าไปทําอะไรมา!”

------

[ 1 ] ชาดพรหมจรรย์ คือจุดแดงทีแต้มลงบนข้อมือหรือ
ท้องแขนของหญิงสาวเพือเป็ นเครืองหมายของการ
รักษาความบริษุทธิ หากสูญเสียพรหมจรรย์เมือใดจุด
แดงนีก็จะหายไปด้วย

69
ตอนที 590 สงคราม (3)

“ท่านอาจารย์ ไม่ใช่ความคิดของข้าเลย”

หลินรัวไป๋ โยนความผิดให้แก่ไหน่ฉาโดยมิลงั เล “เป็ น

ความผิดไหน่ฉาทังหมด เขาเกลียดนําหน้าถังเย
ว่กบั เทียนอวี อยากสังสอนบทเรียนทังสองเสียหน่อยจึง
70
วางแผนให้ทงสองหลั
ั บนอนด้วยกัน ข้าเป็ นเพียง ผูส้ มรู ้
ร่วมคิดเท่านัน... ไม่สิ มิใช่ผสู้ มรูร้ ว่ มคิดด้วยซํา ข้าเป็ น
เพียงคนผ่านมาต่างหาก!”

“จีด!”

ไหน่ฉาไม่คิดว่าหลินรัวไป๋ จะร้ายกาจถึงขนาดพลิกขาว
เป็ นดํากล่าวโทษเขาเช่นนี เจ้าหนูก็รอ้ งจีดๆ ดีดดินเป็ น
การใหญ่ ดวงหน้าน้อยนันฉายแววระทม

“เอาล่ะ จะเป็ นความคิดใครก็ช่าง พวกเจ้าก็หา้ มลงมือ

ทําโดยทีข้าไม่อนุญาตอีก!” อวินลัวเฟิ ง ชําเลืองมองเด็ก
น้อยและเจ้าหนู “หากพวกเจ้าต้องการจัดการคนพวกนัน

71
จริงก็ตอ้ งให้ขา้ นํา! มิฉะนันหากพวกเจ้าพลาดท่าเสียให้
แก่พลับพลายุทธ์สวรรค์แล้ว ข้าก็ตอ้ งไปช่วยพวกเจ้า
ออกมาอีก!”

หลินรัวไป๋ ตีหน้าเศร้า “ท่านอาจารย์ ข้าผิดไปแล้ว” all-all2

blog

เด็กน้อยรูด้ ีวา่ อวินลัวเฟิ งพูดมาเพราะเป็ นห่วง ด้วยเกรง

ว่าพวกนางจะถูกพลับพลายุทธ์สวรรค์ จับตัวไป! ด้วย
เหตุนีเอง เด็กน้อยจึงพาไหน่ฉาติดตัวไปด้วย

“ไปพักผ่อนเสีย และเตรียมตัวสําหรับสงครามในวันพรุง่ ”

72
สงครามอย่างนันรึ

ดวงตาหลินรัวไป๋ ลุกโชนขึนมาทันควัน “ท่านอาจารย์ ข้า

เข้าร่วมด้วยได้หรือไม่”

“ได้ แต่เจ้าต้องอยูเ่ คียงข้างกายข้า”

เมือได้เห็นดวงหน้าเบิกบานใจของหลินรัวไป๋ แล้ว
อวินลัวเฟิ งก็อดเผยรอยยิมมิได้

“เจ้าค่ะ! อ้อ จริงสิทา่ นอาจารย์ แล้วเมือไรเสียวโม่จะ

กลับมาเล่า” หลินรัวไป๋ คงจะคิดถึงสามีในอนาคตของ
73
นาง เด็กน้อยเบ้ปากถาม

เพราะวันนันเสียวโม่หนีกลับเข้าไปในโลกคัมภีรเ์ ซียน
โอสถ อวินลัวเฟิ งจึงแก้ตา่ งให้วา่ นางมีงานด่วนให้เสียว
โม่ตอ้ งทํา เด็กน้อยจึงต้องออกจากกลุม่ ไปสักพักหนึง!
หลินรัวไป๋ เชือเด็กสาวสนิทใจ จากนันทุกวันก็พรําถามถึง
แต่เสียวโม่อยูต่ ลอดเวลา

อวินลัวเฟิ งเห็นดวงตากลมโตเป็ นประกายของหลินรัวไป๋

แล้วก็ถอนหายใจเงียบๆ “ไม่รูส้ ”ิ

เมือใดทีหลินรัวไป๋ ไม่อยู่ เสียวโม่ก็จะปรากฏตัวขึน

ทันควัน ทว่าหากนางบอกกล่าวความจริงนีไปก็คงทํา

74
ร้ายหัวจิตหัวใจเด็กน้อย...

“เจ้าค่ะ” หลินรัวไป๋ ผิดหวังเล็กน้อย ทว่าก็ทาํ ใจได้อย่าง

รวดเร็ว “ไม่เป็ นไรเจ้าค่ะ ตราบใดทีข้าอยู่ กับท่าน
อาจารย์ ก็ยอ่ มได้พบกับน้องเสียวโม่”

นางเอ็นดูเสียวโม่ผนู้ ่ารักมากอย่างเห็นได้ชดั ทว่าความ

รักนีก็หาใช่เรืองระหว่างหญิงชายไม่ ทีสุดแล้วนางก็ยงั
เป็ นเพียงเด็กน้อย หารูไ้ ม่ถงึ ความหมายของความรัก!

“ไหน่ฉา” อวินลัวเฟิ งจับไหน่ฉามาจากมือหลินรัวไป๋ จาก

นันบีบร่างน้อยๆ นันแผ่วเบาพลางหรีเนตรลง

75
“จีด”

ไหน่ฉาร้องจีด ประสานอุง้ เท้าไว้ทีอกประหนึงกําลัง

วิงวอนร้องขอชีวิต

“เปล่าประโยชน์!” อวินลัวเฟิ งทําเมินท่าตีหน้าชวนเอ็นดู

นันแล้วก็เผยรอยยิมเ**◌้ยม “หากเจ้าบังอาจเล่นอะไร
กับเสียวไป๋ อีก ข้าจะจับไปย่างเสียเลย!”

“จีด!”

ไหน่ฉารีบส่ายศีรษะระรัว บอกกล่าวแก่เด็กสาวว่าเขาจะ
ไม่ยอมให้หลินรัวไป๋ ตกอยูใ่ นอันตราย หรือฝ่ าฝื นบัญชา
76
นายท่าน!

อวินลัวเฟิ งจับไหน่ฉาเข้าไปในแขนเสือ หมุนกายเดินตรง

ไปยังห้องฝึ กฝนพลังฌานของมูห่ รงเป่ ย...

บัดนันเอง ภายในห้องฝึ กฝนพลังฌาน มูห่ รงเป่ ยก็ลืมตา

ขึนยกยิมเมือเห็นเด็กสาวปรากฏตัวขึนต่อหน้า
“นายกลับมาแล้วหรือ”

อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “วันนีคือการรักษาครังสุด

ท้ายของเจ้า หลังจากวันนีไป เจ้าก็สามารถรวบรวมพลัง
ฌานได้เช่นคนปกติ! แต่วา่ เจ้าพร้อมทําสงครามกับ
พลับพลายุทธ์สวรรค์แล้วหรือยัง”

77
ดวงตามูห่ รงเป่ ยลุกโชนขึนมา แล้วก็มีทีทา่ ตืนเต้นทีเดียว
“ข้ารอวันนีมานานแสนนานแล้ว! นายขอรับ ข้าไม่เพียง
แต่พร้อมออกศึกปะทะพลับพลายุทธ์สวรรค์ แต่ยงั พร้อม
ทีจะติดตามนายไปครองโลกอีกด้วย!”

ตอนที 591 สงคราม (4)

“ดี! ขอให้เจ้าเด็ดเดียวเช่นนีให้ได้ตลอดรอดฝัง!” อวินลัว

78
เฟิ งเลิกคิวขึนมองตําลงไปยังมูห่ รงเป่ ยผูบ้ ดั นีนังขัด
สมาธิอยู่ “อีกประการ เจ้าจงจําไว้วา่ ข้าไม่ยอมรับการ
ทรยศหักหลัง! ในเมือข้ารักษาเจ้าได้ก็ยอ่ มปลิดชีพเจ้า
ได้ง่ายๆ เช่นกัน! หากข้ารูเ้ มือไรว่าเจ้าคิดหักหลังข้า ข้า
จะทําให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสอย่างไม่รูจ้ กั
จบสิน!”

มูห่ รงเป่ ยใจสันระริกทันใด แค่ดถู กู นางเขายังมิกล้า เรือง

คิดหักหลังนันย่อมไม่มีทาง!

“นายวางใจได้เลยขอรับ ข้าไม่มีวนั คิดทรยศนาย!”

“ดี” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ “และเจ้าต้องเชือฟั งคําสังข้า

79
ทุกประการอย่างไม่มีเงือนไข หากเจ้าขัดขืนคําสังข้าเมือ
ไหร่ ข้าจะไม่เรียกใช้งานเจ้าอีก! และเจ้าจะพลาดโอกาส
ทีจะปี นขึนไปสูจ่ ดุ สูงสุด!”

ชัวขณะนันเอง เด็กสาวก็เปล่งรังสีอหังการดังนางพญา
ในดวงตามืดดําฉายความมันใจแน่วแน่ ในโลกนีคงมี
เพียงนางทีกล้าพูดจาโอหังเช่นนีได้! ทีสุดแล้ว สําหรับ
คนทีแม้แต่สกุลเฉินยังต้องเอาอกเอาใจ ย่อมมีความ
สามารถพอทีจะไต่ขนไปสู
ึ จ่ ดุ สูงสุด!

มูห่ รงเป่ ยเชือมันว่าตนจะไม่เสียใจทีได้เลือกติดตามนาง

ไปตลอดชีวิต!

80
“ข้าจะไม่มีวนั ฝ่ าฝื นคําสังของนาย”

“จงจดจําทุกถ้อยคําทีได้บอกกล่าวกับข้า!” อวินลัวเฟิ ง
เผยรอยยิมอ่อน “เอาล่ะ เรามาเริมการรักษากัน!”

มูห่ รงเป่ ยนิงไปพักหนึง เมือคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้หาย

ดีแล้วก็ให้รูส้ กึ ตืนเต้นเป็ นอย่างยิง เปลวระรืนเผาไหม้อยู่
ในดวงตา ตลอดหลายปี ทีผ่านมา กลุม่ ดาวไถต้องอดทน
ให้คนเขาหยามหมินมาไม่รูเ้ ท่าไรต่อเท่าไร อีกประเดียว
เถิด เขาก็จะได้สาํ แดงฤทธิตนให้โลกได้เห็นอีกครา!

และผูท้ ีมอบชีวิตใหม่ให้แก่เขา ก็คือเด็กสาวตรงหน้าคน

นี!

81
...

วันรุง่ ขึน

ทีจัตรุ สั แห่งนครหวงเฉวียนคลาคลําไปด้วยผูค้ น ต่างก็

กระซิบกระซาบกันด้วยสายตากระหายใคร่รู ้

“คนของพลับพลายุทธ์สวรรค์ก็มาแล้ว ไยคนของกลุม่
ดาวไถยังไม่มาอีก”

“พวกเขากลัวขึนมาอย่างนันรึ หากเป็ นเช่นนันข้าก็เกรง

ว่าพวกเขาคงต้องเสียหน้าน่าดูชม!”
82
“ใช่แล้ว กลุม่ ดาวไถเป็ นผูส้ ง่ สาสน์ทา้ รบเอง หากขลาด
เขลาขึนมาก็ตอ้ งถูกขับไล่ออกไปจาก นครหวงเฉวียน”

สินคําชายผูน้ นั ทัวทังจุตรัสก็เงียบลงทันใด ทุกคนมอง

ไปก็เห็นเพียงแต่อวินลัวเฟิ งเยืองย่างเข้าจัตรุ สั มา ตาม
ด้วยเหล่าสาวกแห่งกลุม่ ดาวไถ เบืองซ้ายของนางคือ
มูห่ รงเป่ ยนายคนเก่า ส่วนเบืองขวาคือหลินรัวไป๋ ผูน้ ่า
เอ็นดู...

ครันได้เห็นพวกเขาแล้ว จัตรุ สั ทีเงียบลงไปก็กลับครึก

ครืนขึนมาอีกครัง

83
“อย่างทีเขาว่ากัน เห็นทีมหู่ รงเป่ ยจะมอบกลุม่ ดาวไถให้
แก่เด็กสาวทีไหนก็ไม่รูจ้ ริงๆ เสียแล้ว”

“เด็กสาวผูน้ ีดูทรงน่าจะอายุเพียงสิบห้าปี เท่านัน! มีผนู้ าํ

เป็ นเด็กน้อยอ่อนต่อโลกเช่นนี เห็นทีกลุม่ ดาวไถจะไปไม่
รอดเสียแล้ว!”

“ไม่เสมอไปดอก ข้าอยูท่ ีโรงประมูลเซิงเทียนในวันทีนาย

ใหม่แห่งกลุม่ ดาวไถล่อหลอกคนของพลับพลายุทธ์
สวรรค์ให้ติดกับ! จุ๊ๆ เจ้ามิได้เห็นฉากนันกับตา เพราะ
นางแท้ๆ ถังหลินศิษย์พลับพลายุทธ์สวรรค์จงึ ได้พบกับ
โศกนาฏกรรม”

84
ได้ยินวาจาของชายผูน้ นแล้
ั ว คนอืนๆ ต่างก็เผยรอยยิม
เยาะ

“ก็แค่กลสกปรก! ในหวงเฉวียนแห่งนีพลังคือทุกสิง! หาก

นางไม่แข็งแกร่งพอ กลุม่ ดาวไถก็มีแต่จะต้องหายไปเท่า
นัน!”

ครันได้ยินฝูงชนถกประเด็นกันสนุกปาก มูห่ รงเป่ ยก็นิว

หน้าจ้องไปยังพวกเขาเขม็ง เมือได้เห็นสายตาชายวัย
กลางคนแล้วผูค้ นเหล่านันก็รบี หยุดปาก หันไปกระซิบ
กระซาบกันเองเบาๆ แทน...

85
ตอนที 592 สงคราม (5)

“ฮ่าๆ” เมือเห็นมูห่ รงเป่ ยกําลังเดินตรงเข้ามาหาตนแล้ว

ถังหรานก็ยมเยาะ
ิ “ข้านึกว่ากลุม่ ดาวไถจะปอดแหกไป
เสียแล้ว”

86
มูห่ รงเป่ ยตอบรับด้วยรอยยิมหยันเช่นเดียวกัน “ข้ารูส้ กึ
ไม่คอ่ ยสบายจึงให้นายรักษาอยู่ ด้วยเหตุนนพวกเราจึ
ั ง
มาสาย!”

ทีเขาพูดนันเป็ นจริงทุกประการ! เพราะการรักษาขันสุด

ท้ายนันซับซ้อนเป็ นยิงนักจึงได้ใช้เวลาทังคืน กระบวน
การทังหมดเพิงเสร็จสินกันเดียวนีเอง และบัดนีเขาก็
กลับมาซึมซับพลังชีได้อีกครัง

เช่นนันเองพวกเขาจึงมาสาย

แต่ผอู้ ืนก็ยอ่ มไม่เชือคําเขา คิดว่านันเป็ นเพียงข้อแก้ตวั

87
เท่านัน!

“มูห่ รงเป่ ยเอ๋ย จะอย่างไรวันนีกลุม่ ดาวไถก็ตอ้ งถึงคราว

สินสุด และนีคือผลของการยกกลุม่ ดาวไถให้แก่สตรีผู้
นี!”

ชิง!

เมือสินคําเขา บุคคลเบืองหลังถังหรานต่างก็ชกั อาวุธ

ของตนขึนมาเตรียมพร้อมสูร้ บกับกลุม่ ดาวไถ

“มูห่ รงเป่ ย” อวินลัวเฟิ งผูย้ ืนกอดอกอยูย่ กมุมปากขึนเผย

รอยยิมคร้าน “จัดการพวกมันโดยเร็วทีสุด!”
88
“ขอรับนาย!”

จัดการพวกมันโดยเร็วทีสุดอย่างนันรึ

วาจาของอวินลัวเฟิ งระคายใจถังหรานเป็ นยิงนัก ชาย

เฒ่าชําเลืองมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเย็นชา
“ฮึม! แล้วเราจะได้เห็นดีกนั ! เสร็จจากมูห่ รงเป่ ยแล้วข้า
จะมาจัดการเจ้า!” เขากล่าววาจาไม่ใส่ใจราวกับว่า
การสังหารมูห่ รงเป่ ยนันช่างง่ายดาย

“ฮ่าๆๆ” มูห่ รงเป่ ยเปล่งเสียงหัวเราะลัน “ถังหรานเอ๋ย

พลับพลายุทธ์สวรรค์นนไม่
ั คคู่ วรกับกลุม่ อิทธิพลสิบ

89
อันดับแรกแห่งนครหวงเฉวียนดอก! เอาล่ะ คืนตําแหน่ง
นันมาให้ขา้ ได้แล้ว”

ฝุบ!!!

เขารีบชักโซ่ซงเป็
ึ นอาวุธของตนขึนมาแล้วสะบัดใส่ถงั
หราน โซ่ตรวนนันฟาดลงกับพืนส่งเสียงดังสนัน ทิงหลุม
ลึกไว้บนผืนดิน

ถังหรานก้าวกระถดถอยหลังไปเล็กน้อย ดวงหน้าเคร่ง
เขม็ง “นีเจ้าบรรลุแล้วรึ”

ชายผูน้ ีบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลางแล้วรึ
90
“ใช่แล้ว ข้าบังเอิญบรรลุก่อนมาถึงทีนี” มูห่ รงเป่ ยเผย
รอยยิมแล้วสะบัดโซ่ตรวนอีกครา โซ่ตรวนนันเปรียบ
ประหนึงอสรพิษร้ายในมือเขา

สีหน้าถังหรานเปลียนทันใด ผ่านไปได้ไม่กีปี มูห่ รงเป่ ยก็

บรรลุอีกครา! อย่างนีเองกลุม่ ดาวไถจึงได้กล้าท้าทาย
พลับพลายุทธ์สวรรค์! เป็ นเพราะเขาได้บรรลุแล้วนีเอง!

ตัวเขานันย่อมไม่เชือในสิงทีมูห่ รงเป่ ยเพิงลันมา หากเขา

เพิงบรรลุเมือยามรุง่ นีจริง ไยจึงได้กล้าส่งสารท้ารบมา
ก่อนเล่า หากลําพังกําลังของเขาเมือก่อนแล้วย่อมเทียบ
มิได้กบั ตนอย่างแน่นอน!

91
“มูห่ รงเป่ ยเอ๋ย! ข้าเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลางมา
สองปี ย่อมรูท้ างสถานแห่งนีเป็ นอย่างดี แต่เจ้าหรือ เพิง
จะบรรลุถงึ สถานแห่งนีเท่านัน! จะมีปัญญามาล้มข้าได้
อย่างไร” ถังหรานยิมเยาะ “ข้าจะให้เจ้าได้เห็นช่อง
ว่างมหาศาลระหว่างเราแม้อยูใ่ นสถานเดียวกันก็ตาม
ที!”

จากนันเขาก็ชกั อาวุธขึนมาไวว่องแล้วขยับเคลือนไหว
กาย ชัวพริบตาชายเฒ่าก็มาอยูต่ รงหน้ามูห่ รงเป่ ย

สงครามใกล้ปะทุขนเต็
ึ มที!

92
ครันได้เห็นว่าสงครามเริมขึนแล้ว ทังสองฝังต่างก็ชกั
อาวุธขึนมาโจนเข้าสูส่ มรภูมิไปตามๆ กัน! ไม่นานก็ได้
ยินเสียงคนฆ่าฟั นกันก้องสะท้อนไปทัวทังจัตรุ สั ต่างฝ่ าย
ต่างมีผลู้ ม้ ลงไปกองกับพืนอยูเ่ นืองๆ

สงครามนันโหดร้ายเสมอ! แต่ถา้ ไม่ลกุ ขึนสูก้ ็มิอาจเข้ม

แข็งขึนได้! นครหวงเฉวียนจึงได้ระสําระสายอยูต่ ลอด
เวลา! สงครามระหว่างกลุม่ อิทธิพลเกิดขึนอยูเ่ สมอเป็ น
เรืองปกติ และทุกคนก็ชาชินกับมันเสียแล้ว

“เสียวไป๋ ” อวินลัวเฟิ งหยิบหญ้าฌาณออกมาจากแขน

เสือมอบให้แก่หลินรัวไป๋ “ถ้าเห็นพีน้องของเราคนใด
บาดเจ็บ ก็จงมอบหญ้าฌานนีให้แก่เขา”

93
ตอนที 593 สงคราม (6)

สงครามนันโหดร้ายเสมอ!

อย่างไรก็ดี มิได้หมายความว่าอวินลัวเฟิ งจะมองดูคน

ของนางตายไปในสนามรบเฉยๆ! แม้มีผทู้ ีต้องสละ
ชีพอยูเ่ พียงหยิบมือ นางก็อยากลดจํานวนลงให้ได้มากที
สุด!
94
“ท่านอาจารย์ ต้นหญ้านีมีสรรพคุณอะไรอย่างนันรึ”
หลินรัวไป๋ กะพริบตาแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องรูด้ อก เพียงแต่สง่ มอบให้แก่ผบู้ าดเจ็บ

เท่านัน นีคืองานของเจ้าในวันนี ข้าจะไปงีบสักหน่อย
หากสงครามเสร็จสินแล้วก็ปลุกข้าด้วย”

กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หาทีเงียบสงบนังลง เอนกายเกียจ

คร้านพิงต้นไม้เบืองหลังก่อนหลับตาลงเข้าฌาน ทุกคน
ต่างชะงักงันไป แม้แต่ผทู้ ีกําลังต่อสูอ้ ยูก่ ็อดหันมามอง
เด็กสาวมิได้

95
นีนาง… หลับไปเฉยๆ อย่างนีน่ะหรือ

สถานการณ์เป็ นเช่นนี นางยังหลับลงได้อย่างไร

นีนางเกียจคร้านจนเกินไป… หรือว่าไร้หวั ใจกันแน่

ไม่นานนัก คนของกลุม่ ดาวไถและพลับพลายุทธ์สวรรค์

ต่างก็ถอนสายตาออกแล้วสูร้ บกันอีกครัง!

ด้วยเป็ นห่วงอวินลัวเฟิ ง มูห่ รงเป่ ยก็สง่ สาวกไปปกป้อง

เด็กสาว อย่างไรก็ดี พวกเขายังไม่ทนั ไปถึงตัวอวินลัวเฟิ ง
ดีก็ถกู หลินรัวไป๋ หยุดเอาไว้เสียก่อน

96
“อย่ารบกวนท่านอาจารย์ของข้า แม้ทา่ นอาจารย์หลับ
อยูก่ ็ไม่มีใครทําร้ายท่านอาจารย์ได้”

ไหน่ฉากําลังปกป้องท่านอาจารย์อยู!่ นางเคยเห็นไหน่ฉ
าต่อสูก้ บั สัตว์อสูรอืนมาแล้ว แม้เจ้าตัวเล็กจ้อยนันจะดู
อ่อนแอไร้พิษสง แต่ก็เกรียวกราดดุรา้ ยยิงกว่าใครๆ หาก
มีเขาปกป้องอยูแ่ ล้วไซร้ ใครเลยจะกล้าแตะต้องอวินลัว
เฟิ ง เพราะนันไม่ตา่ งอะไรจากการรนหาทีตายดีๆ นีเอง!

เพราะหลินรัวไป๋ คือลูกศิษย์ของอวินลัวเฟิ ง เหล่าสาวก

จึงได้เชือในวาจาของเด็กน้อย จึงมิได้ไปปกป้องอวินลัว
เฟิ ง หากแต่หนั หลังกลับสูส่ นามรบไป...

97
อันทีจริงแล้วอวินลัวเฟิ งมิได้หลับใหล หากแต่ปล่อยให้
จิตวิญญาณของตนล่องลอยเข้าสูโ่ ลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ
ต่างหาก ซึงหากใครได้มาเห็นแล้ว ก็คงคิดว่านางกําลัง
หลับอยู่

ภายใต้ทอ้ งฟ้าสีครามนัน ครันเสียวโม่ได้เห็นอวินลัวเฟิ ง

แล้ว เด็กน้อยก็โผเข้าหานางด้วยความเบิกบานใจ

“นายท่าน ไยนายท่านจึงได้มาทีนี”

“ข้ามาเพือตรวจดูสภาพของเมล็ดพันธุ”์ อวินลัวเฟิ งยก

รอยยิมอ่อน ส่งสายตามืดดําไปยังสวนสมุนไพรเบือง
หน้า “เสียวโม่ ต้นกําเนิดของเมล็ดพันธุน์ ีมีความเป็ นมา

98
อย่างไรกัน ไยเจ้าจึงดึงดันให้ขา้ ช่วงชิงมาให้ได้”

“เอ่อ…” เสียวโม่นิวหน้า “ข้าจากผืนแผ่นดินนีไปก็นาน

หลายปี แม้กลับมาแล้วข้อมูลในหัวก็ยงั คง ขาดตก
บกพร่อง ด้วยความสัตย์จริง ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคือ
อะไร หากมันแตกหน่อเมือใดแล้วข้าค่อยคิดถึงสรรพคุณ
ของมัน”

“แล้วนานเท่าไรเล่า… กว่ามันจะแตกหน่อ”

“ข้าเองก็ไม่รู”้ เสียวโม่สา่ ยศีรษะ “อาจจะหนึงปี หรือสอง

หรือสามปี ข้าไม่แน่ใจ! แต่นายท่านขอรับ ตราบใดทีเรา
รออย่างอดทน ไม่ชา้ ก็เร็วมันย่อมแตกหน่อเป็ นแน่!”

99
ดวงตาเสียวโม่ลกุ โชนขึนมาด้วยแสงแห่งความมันใจ ใน
วันนัน ครันเสียวโม่ได้เห็นเมล็ดพันธุน์ นแล้
ั วทีโรงประมูล
เขาก็รูส้ กึ ทันใดว่าจะต้องช่วงชิงมาให้ได้! มิฉะนันจะต้อง
เสียใจในภายภาคหน้าอย่างแน่นอน! ด้วยเหตุนีเองเด็ก
น้อยจึงได้รบเร้าให้อวินลัวเฟิ งประมูลเมล็ดพันธุน์ ีมาไม่
ว่าต้องเสียเงินทองเท่าไรก็ตาม!

“เสียวโม่ หากเมล็ดพันธุม์ ีความเปลียนแปลงเมือใดก็ให้

บอกข้า ข้ามีเรืองให้ตอ้ งสะสางและต้องไปเดียวนี”

เสียวโม่มีทา่ ทีลงั เลไม่อยากให้นางจากไป เด็กน้อยเอ่ย

เสียงเศร้า “นายท่านขอรับ หมูน่ ีนายท่านมาไม่บอ่ ย นาย

100
ท่านอยูต่ อ่ อีกสักนิดมิได้หรือ”

ครันได้เห็นแววเปลียวเหงาบนดวงหน้าเสียวโม่ อวินลัว
เฟิ งก็เผยยิมแล้วกล่าวว่า “หากเจ้าอยากอยูก่ บั ข้า ไยจึง
ไม่ออกไปยังโลกภายนอก แล้วอยูท่ ีนันสักชัวยามสองชัว
ยามเล่า”

“เอ่อ… ไม่ดีกว่าขอรับ ขอบคุณ” เสียวโม่กล่าวไปก็กาย

สัน ส่งรอยยิมล้าให้กบั นาง “เจ้าปี ศาจน้อย ตนนัน
ร้ายกาจเกินไป ข้าควรอยูห่ า่ งๆ นางไว้จะดีกว่า เผือสัก
วันหนึงนางเกิดอยากทุบข้าเข้า!”

101
ตอนที 594 สงคราม (7)

102
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม มองไปยังเสียวโม่เป็ นครัง
สุดท้ายแล้วก็ออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถไป…

บัดนันเองถังหรานก็ยืนอยูท่ ีจัตรุ สั ดวงหน้าหมองคลํา

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามูห่ รงเป่ ยผูซ้ งบรรลุ
ึ ขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันนภาระดับกลางเมือวานซืนจะสามารถต้านทาน
การโจมตีของเขาได้ อย่างนีเองสมัยก่อนมูห่ รงเป่ ยจึงได้
มีชือเสียงกระฉ่อนนัก

เปรียง!

103
ครันออกท่าให้มหู่ รงเป่ ยต้องล่าถอยไปสองสามก้าวแล้ว
ถังหรานก็ขยิบตาให้สมุนข้างกาย ชายผูน้ นเข้
ั าใจความ
หมายทันที หยุดมือกับศัตรูปัจจุบนั แล้วโผไปยังอวินลัว
เฟิ ง...

แสงมาดร้ายกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาของเขา แล้วมีด

สันในมือก็สอ่ งประกายด้วยแสงเย็นเยียบ ตราบใดที
เชือดคอหอยของนางได้แม้เพียงแผ่วเบาโดยมีดสันเล่มนี
เด็กสาวผูห้ ลับใหลก็จะถูกปลิดชีพลงโดยพลัน!

“นายขอรับ!”

เมือได้เห็นความเคลือนไหวของชายผูน้ นแล้
ั ว มูห่ รงเป่ ย

104
ก็หน้าซีดไปด้วยความตกใจกลัวตะโกนร้องลัน พยายาม
ปลุกอวินลัวเฟิ งขึนมา อย่างไรก็ดี เด็กสาวก็ยงั คงหลับ
ตาลงประหนึงว่าไม่รูส้ กึ ถึงอะไรทังสิน

หลินรัวไป๋ มิได้ตกใจกลัวแม้เพียงนิด มองไปยังชายผูน้ นั

ด้วยความสมเพชเวทนาแล้วกระซิบว่า “ไอ้โง่!”

ชายผูน้ นเพิ
ั งมาถึงตัวอวินลัวเฟิ ง แต่ยงั มิทนั ได้ทาํ อะไร
เจ้าหนูนอ้ ยก็โผล่ออกมาจากแขนเสือของนาง ส่งเสียง
ร้องจีดๆ เกรียวกราดใส่ มือของมันเท้าสะเอว

“จีด!”

105
ทว่าชายผูน้ นก็
ั มิได้หยุดรังกาย กวัดแกว่งมีดสันสับไปยัง
คอของอวินลัวเฟิ ง ความเคลือนไหวของเขาเป็ นทีระคาย
ใจแก่ไหน่ฉายิงนัก!

“จีด!”

ไหน่ฉาส่งเสียงร้องด้วยโทสะ กระโดดไปยังหลังมือของ
ชายผูน้ นแล้
ั วงับลงไป ซีฟั นของเขาแหลมคมนัก กัดลง
ไปลึกถึงกระดูก ชายผูน้ นเจ็
ั บปวดแสนสาหัสจนต้อง
สะบัดมือออก แล้วมีดสันก็รว่ งหล่นลงไป

“ไอ้หนูหาทองเวรนี!”

106
ชายผูน้ นโกรธขึ
ั งฟาดมือลงไปยังเจ้าหนูหาทอง ทว่ามันก็
ว่องไวเหลือแสน หลีกหลบการโจมตีของชายหนุ่มได้ทกุ
คราอย่างง่ายดาย ก่อนกัดลงไปทีต้นขาของเขาอีกครัง
หนึง…

ระหว่างทางมายังนครหวงเฉวียนแห่งนีได้พบเจอสัตว์
อสูรมากมาย ทุกครังก็ได้ไหน่ฉาช่วยจัดการ! และทุกที
แทนทีจะรีบสังหาร ไหน่ฉาก็จะเล่นกับพวกมันก่อน
ประหนึงแมวหยอกล้อหนู! เขาจะไม่สงั หารสัตว์อสูร
เหล่านันในทันทีจนกว่าพวกมันจะเหนือยจนแทบขาด
ใจ!

บัดนี ขณะเฝ้าดูสงครามระหว่างคนพลับพลายุทธ์สวรรค์
และไหน่ฉาแล้ว หลินรัวไป๋ ก็นกึ ถึงสัตว์อสูรผูน้ ่าเวทนา
107
เหล่านันขึนมา แล้วก็ยงสงสารบุ
ิ รุษผูน้ ี

เขาไม่ควรยัวยุไหน่ฉาเลย!

เจ้าหนูนอ้ ยตัวนีช่างหงุดหงิดง่ายยิงกว่าใครๆ หากยัวยุ

เขาก็มิตา่ งอะไรไปจากยัวยุพญามารนันเอง!

“ไร้ประโยชน์!” ครันถังหรานเห็นว่าสมุนไม่สามารถ
จัดการได้แม้กระทังหนูหาทอง ใบหน้าของชายเฒ่าก็
หมองคลําลง จากนันหันไปส่งสัญญาณให้สมุนอีกคน
หนึงใกล้ๆ กัน “เจ้าไปจัดการนางเสีย”

“ขอรับนายท่าน!” ศิษย์ผนู้ นก้

ั าวออกมาข้างหน้าว่องไว
108
ยกกระบีขึนพุง่ โจมตีอวินลัวเฟิ ง

เมือหมุนกายมาเห็นฉากนีเข้า ไหน่ฉาก็ถกู แผดเผาด้วย

เพลิงโทสะทันใด! เขาส่งเสียงร้องจีดแหลมลัน จากนัน
พุง่ ผ่านร่างกายชายผูน้ นไปเฉยๆ
ั ...

ถูกต้องแล้ว ไหน่ฉามิได้เสียเวลาไปทางอ้อม พุง่ ทะลุ

ผ่านร่างกายผูบ้ กุ รุกไปอย่างนัน ก่อนชายผูน้ นทั
ั นได้ตอบ
โต้อนั ใดก็บงั เกิดหลุมเลือดผุดขึนบนหน้าอก แล้วร่วง
ทรุดลงกับพืนไป…

ส่วนศิษย์ผนู้ นซึ
ั งยืนอยูเ่ บืองหน้าอวินลัวเฟิ งก็หาได้รูส้ รูี ้
แปดอันใดไม่ เผยรอยยิมเยาะคิดสับคออวินลัวเฟิ งด้วย

109
กระบี เมือกระบีนีวาดลงเมือใด ศีรษะอันงามของนางก็
จะขาดกระเด็น แล้วนามอวินลัวเฟิ งก็จะหาไม่ หายวับ
ไปจากโลกนี!

ตอนที 595 สงคราม (8)

“ใครก็ตามทีมาหยามหมินพลับพลายุทธ์สวรรค์มนั ต้อง
ตาย!”

110
ฉัวะ!

เมือกระบียาวพุง่ เข้ามาหมายมันจะบันคออวินลัวเฟิ ง
เจ้าของกระบีก็รูส้ กึ เจ็บแปลบขึนทีหน้าอก มือของเขา
ชะงักค้างอยูก่ ลางอากาศ ชายผูน้ นค่
ั อยๆ ก้มลงไปมอง
หลุมเลือดบนหน้าอก ดวงตาเบิกกว้าง มิอาจเชือสาย
ตา…

บัดนันเองเด็กสาวก็ลืมตาขึนในทีสุด

ตุบ!

ร่างของชายผูน้ นทรุ
ั ดร่วงลงกับพืนเบืองหน้าเด็กสาวเต็ม
111
แรง หยาดเลือดไหลอาบย้อมให้ผืนดินเป็ นสีแดงฉาน!

“จีด!” ไหน่ฉาร้องเสียงแหลมด้วยโทสะ เจ้าหนูมิได้สนใจ

เล่นอีกต่อไป และปลิดชีพคนเหล่านันให้สนเรื
ิ องสินราว
ไปเสีย!

บัดนันเอง เมือเห็นอวินลัวเฟิ งลืมตาตืนขึนทันใดแล้ว เจ้า

หนูก็รบี วิงแจ้นเข้าไปสูอ่ อ้ มแขนของเด็กสาวพลางยกอุง้
เท้าขึนประสานทีหน้าอก ส่งเสียงร้องจีดประจบประแจง
เรียกร้องขอให้นางชมเชยตน!

“ทําได้ดีมาก”

112
อวินลัวเฟิ งมิได้สงวนคําชมแก่ไหน่ฉา ลูบศีรษะเจ้าหนู
แผ่วเบา ไหน่ฉากระโดดโลดเต้น เลียใบหน้าอวินลัวเฟิ ง
ด้วยลินน้อยๆ ก่อนผลุบหายเข้าไปในแขนเสือของนาง

“นายท่าน ปล่อยข้าออกไป ข้าจะฆ่าเจ้าหนูเวรนี!” เสียว

โม่โกรธจนแทบเสียสติ “กล้าดีอย่างไร มาลวนลามนาย
ท่าน! ข้าจะฆ่าแล้วกินมันเสีย!”

อวินลัวเฟิ งปลอบโยนใจเสียวโมแล้วเบนสายตาไปยังทัง
สองฝ่ ายทีกําลังต่อสูก้ นั อยูบ่ นจัตรุ สั ...

ไม่ตอ้ งพูดถึงสาวกของพลับพลายุทธ์สวรรค์ แม้แต่พวก

กลุม่ ดาวไถเองก็ยงั รูส้ กึ กลัวกับ การกระทําของไหน่ฉา

113
ทีสุดแล้วในสายตาของพวกเขา เจ้าหนูหาทองนีก็เป็ น
เพียงสัตว์เลียงตัวน้อยของอวินลัวเฟิ งเท่านัน! บางคน
เบือเข้าก็ไปเล่นกับเจ้าหนูดว้ ยซํา ทว่าไหน่ฉาก็ไม่ได้
แสดงพลังการต่อสูใ้ นเวลานัน ไม่มีใครคิดว่าเจ้าหนูตวั
เล็กๆ คล้ายจะไร้พิษสงเช่นนีจะมีความแข็งแกร่งอย่าง
น่ายําเกรงยิง! พวกทีเคยแกล้งเขาอดตัวสันมิได้ ความ
หวาดกลัวปริมอยูใ่ นดวงตา หากพวกเขารูว้ า่ ไหน่ฉาแข็ง
แกร่งมากเพียงใดก็คงไม่กล้าทีจะปฏิบตั ิตอ่ เจ้าหนูเช่น
นันเป็ นแน่!

ถังหรานหรีตาลงเล็กน้อย แสงยากหยังถึงกระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตา แล้วรอยยิมโลภมากก็ปรากฏอยูบ่ นริม
ฝี ปากเฒ่า หากเจ้าหนูหาทองตัวนีตกเป็ นของเขาเล่า จะ

114
ดีเช่นไร!

“เจ้าถังหรานเอ๋ย เจ้าหนูนนไม่
ั ใช่ และจะไม่มีวนั เป็ นของ
เจ้า!” เมือแลเห็นความโลภโมโทสันในสายตาของถังหรา
นแล้ว มูห่ รงเป่ ยก็เผยรอยยิมเยาะพลางกล่าววาจา
เหน็บแนม

ถังหรานเองก็เหยียดเยาะเช่นกัน “ไม่เป็ นเช่นนันเสมอไป

ดอก! สมบัติทงหมดในโลกนี
ั ควรตกเป็ นของ ผูท้ ีแข็ง
แกร่งทีสุด แม้นางเป็ นเจ้าของเจ้าหนูหาทองตอนนี ก็มิ
ได้หมายความว่านางจะเก็บมันไว้ได้ตลอดไป! สัตว์อสูร
เช่นนีควรอยูใ่ นมือผูแ้ ข็งแกร่งกว่าจึงจะรูว้ า่ ควรใช้งาน
มันอย่างไร! เจ้าหนูนีอยูใ่ นมือนางก็เสียของเปล่าๆ !”

115
ชายเฒ่าหมายถึงว่ามีเพียงตนเท่านันทีคูค่ วรเป็ นเจ้าของ
เจ้าหนูหาทองนี!

“คนพลับพลายุทธ์สวรรค์นีช่างไร้ยางอายเสียจริง ไม่วา่
ใครก็มิอาจเอาชนะพวกเจ้าในเรืองนีได้! " มูห่ รงเป่ ยยก
รอยยิมหยัน "เคราะห์รา้ ยนักทีพวกเจ้ามีชะตาทีจะต้อง
สินนาม!”

ตูม!

กล่าวจบมูห่ รงเป่ ยก็โบกสะบัดโซ่ในมืออีกคราแล้วพุง่

ตรงไปยังถังหราน! โซ่ของเขาวาดผ่านฟากฟ้าก่อให้เกิด

116
ประกายไฟพร่างพราวจนถังหรานต้องล่าถอยเพราะมิ
กล้ารับการโจมตี...

“มูห่ รงเป่ ยเอ๋ย" บัดนันเองนําเสียงเกียจคร้านของเด็ก

สาวก็กงั วานขึนมาจากด้านหลัง "ข้าบอกให้เจ้าจัดการ
ให้เร็วทีสุด ไยจึงยังไม่เสร็จอีก”

มูห่ รงเป่ ยชะงักการโจมตีแล้วหันศีรษะไปทางอวินลัวเฟิ ง

ใบหน้านันเปี ยมด้วยความละอาย “นายขอรับ ข้าขอ
โทษ!”

“ช่างมัน เจ้าถอยไป” อวินลัวเฟิ งค่อยๆ หันมองถังหรา

น “นีก็ชา้ แล้วข้าไม่อยากอยูท่ ีนีนาน เจ้าแค่มาอยูข่ า้ ง

117
หลังข้าและนับหนึงถึงสิบเท่านัน”

118
ตอนที 596 สงคราม (9)

“หา” มูห่ รงเป่ ยงุนงง ชะงักไปชัวครูแ่ ล้วเลียบๆ เคียงๆ

เอ่ยถาม “ไยข้าจึงต้องนับล่ะขอรับ”

“เพราะเจ้านับถึงสิบเมือไรสงครามก็จะจบลง!”

หยิงยโสอะไรเช่นนี!

อหังการอะไรเช่นนี!

ทุกคนในจัตรุ สั ต่างก็ตกตะลึงงันกันไป!

119
อวินลัวเฟิ งช้อนสายตาขึน ใบหน้าฉาบความมันใจเต็ม
เปี ยมประหนึงไม่สงั เกตเห็นสายตาทีมองมาด้วยแวว
เหยียดหยัน "เรามาเริมกันเถิด ไม่ตอ้ งเสียเวลา"

"ฮึ!” ใบหน้าชราของถังหรานบิดเบียว แล้วเขาก็พงุ่ เข้าใส่

อวินลัวเฟิ งว่องไวประหนึงสายฟ้าฟาด

วิชาโจมตีวิญญาณ!

ตูม!

ถังหรานกําลังจะไปถึงตัวพร้อมโจมตีอวินลัวเฟิ งอยูแ่ ล้ว

120
ทว่าบัดนันเองเขาก็รูส้ กึ ถึงแรงกระแทกหนักหน่วงทีดวง
จิต แล้วสติก็วา่ งเปล่าไปโดยสมบูรณ์ กระบียาวพลัน
เสียบแทงเข้าไปในกายเขาทันใด ชายเฒ่ากระอักโลหิต
กองใหญ่ก่อนทรุดล้มลงหน้าคะมํา

อวินลัวเฟิ งหันมองมูห่ รงเป่ ยพลางเอ่ยถามขึนด้วยท่าที

เข้มขรึม “เจ้านับไปถึงไหนแล้วเล่า”

มูห่ รงเป่ ยยังคงตกตะลึงงันไปอย่างชัดเจน ครันได้ยินคํา

พูดของอวินลัวเฟิ งแล้วเขาจึงได้สติแล้วตอบรับด้วยท่าที
อับอายว่า "ข้า... ข้ายังมิได้เริมนับเลย"

สงครามสินสุดลงก่อนทีตนจะเริมต้นนับเสียอีก และเขา

121
ไม่มีโอกาสตอบโต้แม้เพียงนิด! บัดนีเอง มูห่ รงเป่ ยจึงได้
ตระหนักในทีสุดว่าเหตุใดตนถึงได้พา่ ยแพ้ให้แก่อวินลัว
เฟิ งในวันนัน!

“ท่านปู่ !” บัดนันเองก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้อง
ไปทัวทังจัตรุ สั

ถังเยว่โอบร่างอาบเลือดของถังหรานแน่น สายตาจ้อง
มองอวินลัวเฟิ งเขม็ง “อวินลัวเฟิ ง เจ้าฆ่าท่านปู่ ของข้า
ข้าจะให้เจ้าชดใช้ดว้ ยชีวิต!”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “เขายังไม่ตายเสียหน่อย ข้าเพิง

ทําลายจุดตันเถียนของเขาไปเท่านัน! ข้าอยากให้เขาอยู่

122
ดูความล่มสลายของพลับพลายุทธ์สวรรค์ก่อนแล้วค่อย
ฆ่าเขา!”

“อวินลัวเฟิ ง!” ถังเยว่กาํ หมัดแน่นกายสันเทิม “จุดตัน

เถียนสําคัญอย่างไรกับผูฝ้ ึ กฌานเจ้ารูห้ รือไม่ เจ้าตัดแขน
ลูกพีลูกน้องข้าไปยังมิพอ บัดนีเจ้ายังมาทําลายจุดตัน
เถียนท่านปู่ ขา้ อีก ผูห้ ญิงทีโหดร้ายอย่างเจ้าไม่สมควร
ขึนเป็ นนายหญิงแห่งสกุลเฉิน”

ฝูงชนต่างก็โกรธขึง ทุกคนหยุดมองอวินลัวเฟิ งหาได้ตก

ตะลึงงันอีกต่อไปไม่ ในสายตากลับถูกแทนทีด้วยความ
รังเกียจแทน แม้หญิงผูน้ ีแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่อาจคูค่ วร
เป็ นนายหญิงแห่งสกุลเฉิน! นางกล้าดีอย่างไรจึงได้คิด
ฝันอยากได้ตาํ แหน่งนันมาไว้ในกํามือ!
123
จากนันก็ได้ยินเสียงเฒ่าลันออกมาจากฝูงชน “เยว่เอ๋อร์!
ไหนข้าตรวจดูรา่ งกายท่านปู่ เจ้าซิ”

ผูค้ นหันไปก็เห็นเพียงเฉินเถียนกําลังเดินกะปลกกะเปลีย
ตรงเข้ามาหาอย่างเชืองช้า ชายเฒ่าก้าวไปยังถังหรา
น วางนิวลงแผ่วเบาบนชีพจรของอีกฝ่ าย เมือตรวจสอบ
สภาพร่างกายของถังหรานแล้วเฉินเถียนก็ขมวดคิว “จุด
ตันเถียนของเขาถูกทําลายลงอย่างสินเชิง ท่านปู่ ของเจ้า
จะไม่อาจรวบรวมพลังฌานได้อีก ตลอดชีวิต”

ครืน!

124
ประหนึงถูกสายฟ้าฟาดตอนกลางวันแสกๆ ถังเยว่ต
กตะลึงกับถ้อยคําของชายเฒ่า แล้วนางก็หนั ไปมองถัง
หรานด้วยสายตาไม่เชือ

ท่านปู่ ... จะรวบรวมพลังฌานมิได้อีกต่อไปแล้วหรือ

ผูพ้ ิทกั ษ์พลับพลายุทธ์สวรรค์กลายเป็ นสวะไปแล้วอย่าง

นันหรือ

จะให้นางรับมือกับเรืองพรรค์นีได้อย่างไร

“ไม่!” ถังเยว่กมุ ศีรษะแน่น คุกเข่าลงกับพืนกรีดร้อง

โหยหวน เด็กสาวหันไปมองอวินลัวเฟิ งด้วยดวงตาแดง
125
กํา

“อวินลัวเฟิ ง เอาชีวิตของเจ้ามาให้ขา้ เสีย!” เด็กสาวลัน

วาจาดุเดือด นําเสียงอาบด้วยความเกลียดชัง! all-all2 blog

ตอนที 597 พลับพลายุทธ์สวรรค์สนนาม

ิ (1)

126
“ถ้าเจ้ามีปัญญาพอก็เข้ามา แต่น่าเสียดายทีอย่างเจ้าคง
ไร้ความสามารถ” อวินลัวเฟิ งยกยิมมุมปาก มองไปยังถัง
เยว่ดว้ ยท่าทีรา้ ยกาจ

“อ้อ อีกเรืองหนึง จงสงสารตัวเองเถิด อย่าให้ใครมาเอา

เปรียบและทิงเจ้าไปเหมือนขยะ”

“ฮ่าๆ!” ถังเยว่เย้ยหยัน “เจ้าหมายความว่าอย่างไร มีใคร

บางคนกําลังเอาเปรียบพวกเราอยูอ่ ย่างนันรึ เจ้าหมาย
ถึงลูกพีลูกน้องของข้าหรือ เขาพูดถูกจริงๆ เจ้านีมันชอบ
ใส่ความเหยือของตัวเอง”

แม้ถงั เยว่ยงั คงเกลียดชังถังเทียนอวีเรืองทีเขาทํากับนาง

127
เมือวานนี เด็กหนุ่มก็ยงั เป็ นลูกพีลูกน้องของนาง! นาง
จะปล่อยให้ใครมาพูดจาให้รา้ ยลูกพีลูกน้องของตนต่อ
หน้าได้อย่างไร

“อวินลัวเฟิ ง!” เฉินเถียนลุกยืนขึนเชืองช้า จ้องไปยัง

อวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเย็นชาพลางลันวาจาเยือกเย็น
“เยว่เอ๋อร์พดู ถูก เจ้าต้องชดใช้ดว้ ยชีวิตสําหรับสิงทีทํา
กับพลับพลายุทธ์สวรรค์! แม้พลับพลายุทธ์สวรรค์มิอาจ
รับมือกับเจ้าได้ ข้าก็ทาํ เพือพวกเขาได้!”

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “ข้าได้ยินมาว่าในนคร

หวงเฉวียนแห่งนี เมือสองขัวอํานาจปะทะกัน ย่อมห้าม
มือทีสามแทรกแซง เจ้ามีสถานะอันใดหรือจึงได้มาพ่น
วาจากับข้าเช่นนี”
128
“ถูกต้อง บุคคลทีสามย่อมไม่ควรแทรกแซงการปะทะกัน
ระหว่างสองกลุม่ พลัง! แต่ถงั เยว่เป็ นศิษย์ของข้า ดังนัน
ข้าจะไม่เพิกเฉยต่อเรืองของพลับพลายุทธ์สวรรค์!”

ดวงตาของชายเฒ่าอาบด้วยจิตสังหาร “นอกจากนี แม้

ไม่มีเรืองพลับพลายุทธ์สวรรค์เข้ามาเกียวข้อง ข้าก็ยงั
ต้องสังหารเจ้าอยูด่ ี! ข้ารูน้ ะว่าเจ้าให้ทา่ นายใหญ่ของเรา
และทําเรืองบัดสีกบั เขาในสวนท้อ! จะให้ขา้ นังดูหญิง
โสมมอย่างเจ้าทําให้นายใหญ่ตอ้ งเสือมเกียรติอยูเ่ ฉยๆ
ได้อย่างไร”

“เจ้ามาจากสกุลเฉินอย่างนันรึ” เสียงอวินลัวเฟิ งอึมครึม

ทันใด ใบหน้าของนางหม่นทะมึนลง “เฉินอวีชิงรูถ้ งึ
129
พฤติกรรมของเจ้าหรือไม่”

“หุบปาก! ใครอนุญาตให้เจ้าเรียกชือของนายใหญ่กนั
อย่าคิดว่าจะมาดูถกู สกุลเฉินได้เพียงเพราะเจ้าได้หลับ
นอนกับนายใหญ่! ตราบใดทีข้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าไม่มีวนั
ได้เข้าสกุลเฉินเป็ นอันขาด!” เฉินเถียนลันด้วยโทสะ ใน
ดวงตาฉายแสงเย็นยะเยือก

ทุกคนในจัตรุ สั ต่างตืนตระหนกตกใจกับวาจาของชาย
เฒ่า และความหยามหมินในดวงตาของพวกเขาก็ถกู
แทนทีด้วยความโกรธขึง! หากนางเพียงแต่คิดให้ทา่ นาย
ใหญ่เฉินก็คงไม่เป็ นไร ทีสุดแล้วในสายตาของพวกเขา
เหล่านัน นายใหญ่เฉินก็สงู ส่งประหนึงว่าเป็ นเทพเจ้า
ย่อมไม่ถกู ล่อลวงเป็ นแน่ แต่บดั นีเมือได้ยินว่าสตรีผนู้ ี
130
บังอาจหลับนอนกับนายใหญ่เฉินเสียแล้ว ฝูงชนก็ลกุ ฮือ
ขึนมาทันใด!

“นางแพศยาสามานย์ ช่างไร้ยางอายอะไรเช่นนี! บังอาจ

ทําให้ผสู้ มบูรณ์พร้อมเช่นนายใหญ่เฉินแปดเปื อนได้
อย่างไร”

“ใช่แล้ว แค่คิดถึงภาพมือนางแตะต้องนายใหญ่เฉินข้าก็
อยากจะอาเจียน! นายใหญ่เฉินถูกนางล่อลวงเข้าได้
อย่างไร”

“นายใหญ่เฉินเป็ นของข้า! สตรีใดแตะต้องนายใหญ่เฉิน

มันต้องตาย!”

131
มูห่ รงเป่ ยเมือได้ยินได้ฟังเสียงเยาะเย้ยของฝูงชนแล้วก็
โกรธจัด เขาต้องการปกป้องอวินลัวเฟิ ง แต่รูด้ ีวา่ แม้พดู
ไปก็หาได้มีใครใส่ใจฟั งไม่! ดังนันเขาจึงกลํากลืนวาจา
พลางจ้องมองฝูงชนด้วยสายตาดุดนั

“หากใครบังอาจทําให้เกียรติของนายเราต้องแปดเปื อน
อีกครัง กลุม่ ดาวไถจะสังหารพวกมันโดยไม่คิด!”

เมือได้ยินวาจาอันทรงพลังของมูห่ รงเป่ ยแล้ว เสียงติฉิน

นินทาก็คอ่ ยๆ จางหายไป...

ทีสุดแล้วผูค้ นทีเฝ้าดูการต่อสูอ้ ยูบ่ นจัตรุ สั ก็หาได้มา

132
จากกลุม่ ผูท้ รงอิทธิพลสูงสุดของนครหวงเฉวียนไม่ แทน
ทีจะยืนอยูใ่ นจัตรุ สั ปะปนกับผูค้ นทัวไป กลุม่ อิทธิพลสิบ
อันดับแรกเหล่านันจะซ่อนตัวอยูท่ ีใดสักแห่งเพือเฝ้าดู
การต่อสู!้

133
ตอนที 598 พลับพลายุทธ์สวรรค์สนนาม
ิ (2)

ครันแน่ใจว่าทุกคนเงียบปากลงแล้ว มูห่ รงเป่ ยก็หนั ไปหา

อวินลัวเฟิ ง ดวงตาของเขาหวาดหวาดหวัน

“ข้าน่ะหรือให้ทา่ เฉินอวีชิง” นางระเบิดเสียงหัวเราะลัน

“ถึงข้าทําจริงก็มิได้หลับนอนกับลูกพีลูกน้องของตนเช่น
ถังเยว่ดอก”

ถังเยว่หน้าซีดทันใด หันมองอวินลัวเฟิ งด้วยความ

ตระหนก

134
นาง... นางรูเ้ รืองนีได้อย่างไร

“เหลวไหล!” เฉินเถียนพ่นลมออกจมูกเย้ยหยัน “อวินลัว

เฟิ งเอ๋ย ถังเยว่ไม่เหมือนกับเจ้า นางออกจะรักนวลสงวน
ตัว! ไม่ทาํ อะไรไม่สมควรก่อนแต่งงานแน่ เจ้าต่างหากที
ให้กาํ เนิดบุตรก่อนแต่งงาน อย่าคิดว่าทุกคนจะไร้
ยางอายเหมือนเจ้า”

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองไปยังเฉินเถียนพลางเดินไปทีถัง
หรานซึงยังคงนอนอยูบ่ นพืน นางจับด้ามกระบีดึงออก
จากกายเฒ่านัน ถังหรานส่งเสียงครวญครางเจ็บปวด
ใบหน้าชราซีดเซียว

135
“นันเจ้าจะทําอะไร” เมือเห็นอวินลัวเฟิ งเดินถือกระบีย่าง
สามขุมเข้ามา ถังเยว่ก็กา้ วกระถดถอยหลังไปด้วยความ
ตืนตระหนก “ท่านอาจารย์ช่วยข้าด้วย!”

“อวินลัวเฟิ ง หยุด...”

นะ!

ก่อนเขาทันกล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็ตวัดกระบีวาดผ่าน

แขนของถังเยว่ไป ชัวอึดใจต่อมาแขนเสือของนางก็ถกู
เฉือนออกเผยให้เห็นท่อนแขนขาวนวล

แขนของนางนวลลออไร้ทีติราวกับรากบัว
136
เฉินเถียนกําลังจะลันโทสะใส่อวินลัวเฟิ งก็ตอ้ งกายแข็ง
ทือไปหลังได้เห็นเห็นเรียวแขนสีขาวราวหิมะของถังเย
ว่นนั ดวงตาชายเฒ่าเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง “เย
ว่เอ๋อร์ ชาดพรหมจรรย์ของเจ้า...”

ถังเยว่หน้าซีดขาว เหงือเย็นไหลอาบลงจากหน้าผาก
เด็กสาวกัดริมฝี ปากแน่น ละอายใจนักจนอยากจะขุด
หลุมหนีหายไปเสีย บัดนีนางรูส้ กึ เหมือนยืนเปลือยกาย
ต่อหน้าธารกํานัล และฉากลามกเมือคืนวานก็ผดุ ขึนมา
ในใจของนาง

“ฝี มือเจ้าเองสินะ!”

137
ทันใดนันเองถังเยว่ก็ฉกุ คิดบางอย่างขึนมาได้และ
กระโจนเข้าใส่อวินลัวเฟิ งอย่างบ้าคลัง “เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร
ว่าเกิดอะไรขึนระหว่างลูกพีลูกน้องของข้ากับข้า เจ้าใช่
ไหมทีวางยาพวกเรา”

คําพูดของนางได้ประกาศความสัมพันธ์ระหว่างนางกับ
ถังเทียนอวีโดยปริยาย

ก่อนถังเยว่ทนั ถึงตัวอวินลัวเฟิ ง นางก็ถกู เตะป้าบเข้าให้

ลงไปนอนหงายกับพืนอย่างน่าเวทนา เด็กสาวเอามือกุม
หน้าท้อง เหงือไหลอาบโซมใบหน้า

138
“อวินลัวเฟิ ง นางผูห้ ญิงชัวช้าสามานย์ ต่อให้ขา้ ตายไป
ข้าก็จะตามไปหลอกหลอนเจ้า!” นําเสียงของเด็กสาว
เกรียวกราดและแหบแห้งอย่างน่ากลัวประหนึงเสียงครํา
ครวญของผี!

หากเป็ นก่อนหน้านีเฉินเถียนคงรีบโอบอุม้ นางขึนมา

ปลอบประโลม ทว่าบัดนีเขายืนนิง ในดวงตาอาบด้วย
ความผิดหวัง “เยว่เอ๋อร์ บัดนีเจ้าเสียความบริสทุ ธิให้แก่
ลูกพีลูกน้องของตนเสียแล้ว ไยเจ้ายังบอกข้าว่าอยาก
เป็ นนายหญิงแห่งสกุลอยูเ่ ฉินอีก”

ผูค้ นลุกฮือขึนอีกครังหนึง เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่าเย

ว่เอ๋อร์เองก็จอ้ งตะครุบเฉินอวีชิงอยูเ่ ช่นกัน แต่ในฐานะ
ผูห้ ญิงทีแปดเปื อนไปแล้ว นางก็หมดคุณสมบัติทีจะขึน
139
เป็ นนายหญิงแห่งสกุลเฉินอีกต่อไป

“ท่านอาจารย์ มิใช่อย่างทีนางพูดนะ อวินลัวเฟิ งนางวาง

ยาข้า! มันไม่เหมือนอย่างทีท่านคิด”

ถังเยว่ตะเกียกตะกายอยูเ่ บืองหน้าเฉินเถียนแล้วเกาะกุม
ชายอาภรณ์ยาวของชายเฒ่า “ข้าบริสทุ ธิ ท่านต้องเชือ
ข้า”

เฉินเถียนส่ายศีรษะ “ไม่วา่ จะด้วยเหตุผลอันใดก็ตาม

การสูญเสียความบริสทุ ธิของเจ้านันไม่อาจยกโทษให้ได้!
เจ้าควรจะดีใจทีข้าไว้ชีวิตเจ้า! แต่เจ้ามิคคู่ วรกับนาย
ใหญ่ของข้าอีกต่อไป!”

140
แม้ตนวาดหวังจะให้ลกู ศิษย์ขนเป็
ึ นนายหญิงแห่งสกุล
เฉิน ชายเฒ่าก็ไม่ปรารถนาเลือกหญิงแพศยาให้แด่นาย
ใหญ่! หากข่าวนีแพร่กระจายออกไปสกุลเฉินย่อมกลาย
เป็ นตัวตลกให้โลกหัวเราะเยาะเป็ นแน่!

ตอนที 599 พลับพลายุทธ์สวรรค์สนนาม

ิ (3)

ถังเยว่เมือรูแ้ ล้วว่าชาตินีตนไม่มีสทิ ธิได้แต่งงานกับเฉิน

141
อวีชิงอีกต่อไปก็ทรุดล้มลงกับพืน แต่แม้วา่ นางมิอาจ
ครอบครองชายหนุ่มได้ นางก็จะไม่ยอมให้อวินลัวเฟิ งได้
ใจและกายของเขาไปเช่นกัน!

“ท่านอาจารย์ ข้าไม่เหมือนอวินลัวเฟิ งทีโสมมทังร่างกาย

และจิตใจ แม้กายข้าแปดเปื อนไปแต่หวั ใจของข้าก็ยงั
บริสทุ ธิ! นายใหญ่เฉินต้องตามืดบอดแน่จงึ ถูกนาง
ผูห้ ญิงนีล่อลวงเข้า!”

ทุกครังทีถังเยว่คิดภาพเหตุการณ์ในสวนท้อวันนัน นางก็
รูส้ กึ เหมือนหัวใจถูกฝูงมดรุมกัดแทะ ไม่อาจทานทนต่อ
ความเจ็บปวดได้!

142
“เยว่เอ๋อร์!”

เฉินเถียนมีสีหน้าเปลียนไป ถังเยว่จะสบประมาทอวินลัว
เฟิ งเท่าไรก็ไม่สาํ คัญ แต่นางไม่ควรพูดจาว่ากล่าวนาย
ใหญ่วา่ ตามืดบอด หากนายใหญ่ได้ยินเรืองนีเข้าล่ะก็...

ชายเฒ่ายังมิทนั คิดหาทางออกใดๆ ก็ได้ยินเสียงหนึงดัง

ขึน ส่งเขาร่วงลงไปสูห่ บุ เหวนรกไร้ทีสินสุด!

“ต้องขออภัย ดวงตาของข้ายังอยูด่ ี นันคือเหตุผลทีข้าขับ

ไล่เจ้าออกไปเมือเจ้าคิดทีจะให้ทา่ ข้าในวันนัน”

เสียงของชายนุ่มนวลเหมือนเคย ทว่าดวงตาเย็นชาและ
143
เฉยเมย ท่ามกลางแสงแดดนันเขาเดินเข้ามาอย่างเชือง
ช้า ใบหน้าหล่อเหลาดุจดังเทวดาตกสวรรค์ และการ
เคลือนไหวทุกย่างก้าวนันก็ตรึงตาตรึงใจยิงนัก

ถังเยว่จบั จ้องชายผูน้ นด้

ั วยสายตาอันรุม่ ร้อน แม้วา่ ชาย
ผูน้ นจะใจร้
ั ายแต่นางก็ยงั ลืมเขาไม่ได้

ตังแต่ตน้ จนจบชายหนุ่มมิได้ชายตาแลถังเยว่แม้เพียง
นิด แต่เดินไปยังอวินลัวเฟิ งแล้วเอ่ยถามด้วยความกังวล
ว่า “เจ้าเป็ นอะไรหรือไม่”

อวินลัวเฟิ งหัวเราะอย่างหยามเหยียด “ข้าบอกท่านแล้ว

ไงว่าอย่าเข้ามายุง่ เกียวกับเรืองนี แต่ก็ยงั มีคนในสกุล

144
เฉินของท่านเข้ามายุม่ ย่าม ยืนอยูข่ า้ งพลับพลายุทธ์
สวรรค์!”

ชายผูน้ นนิ
ั วหน้า “เป็ นความผิดของข้าเอง ข้าควรจะ
สอนพวกเขาว่าวินยั คืออะไร ได้โปรดเชือข้าเถิด ข้าจะ
อธิบายให้เจ้าฟั ง!”

ทัวทังจัตรุ สั ต่างก็เงียบสงัดลงเมือบุรุษผูน้ ีมาถึง ฝูงชน

ต้องประหลาดใจทีแม้อวินลัวเฟิ งจะหยาบคายต่อเฉินอวี
ชิงนัก ชายหนุ่มก็ยงั แลดูเหมือนจะไม่วา่ อย่างไร ผูห้ ญิง
คนนีมีอะไรพิเศษนักอย่างนันหรือ นายใหญ่เฉินจึงได้
เลือกปฏิบตั ิกบั นางอย่างออกนอกหน้า

145
“นายใหญ่ขอรับ!” เฉินเถียนพยายามสะกดกลันโทสะไว้
ในใจ “ข้าสงสัยนักว่าอวินลัวเฟิ งทําอะไร ให้ทา่ น
หลงใหลเสียจนต้องลงมาปรนเปรอนางถึงเพียงนี! แต่ขา้
ขอร้องท่าน เพือเห็นแก่สกุลเฉินเรา ได้โปรดตืนขึนจาก
ฝัน อย่าได้หลงติดกับดักของนางมารผูน้ ีเลย”

เฉินอวีชิงส่งสายตานุ่มนวลให้เฉินเถียน “เฉินเถียน เจ้ารู ้

ไหมว่าข้าเกลียดอะไรมากทีสุด”

หัวใจเฉินเถียนพลันสันไหว แน่นอนเขารูด้ ีวา่ สิงทีนาย

ใหญ่เกลียดมากทีสุดคือการทีผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาทําหน้าที
เกินขอบเขตและเข้าไปยุม่ ย่ามกับกิจส่วนตัวของเขา!

146
“แต่นายใหญ่ขอรับ ข้าทําเพือตัวของท่านเอง ท่านลืมสิง
ทีเกิดขึนก่อนหน้านีไปแล้วหรือ”

เพราะนายใหญ่ปฏิเสธคําเตือนของทุกคนและอนุญาต
ให้สตรีผนู้ นอยู
ั ใ่ นสกุลเฉิน สกุลเฉินจึงได้เกือบถึงคราว
ล่มสลาย

เฉินอวีชิงครุน่ คิดแล้วกล่าวว่า “นางแตกต่างจากหญิงผู้

นัน!”

“ความแตกต่างระหว่างพวกนางคืออะไรกันเล่า นางคน
นีคือหญิงแพศยาดีๆ นีเอง! นางได้ลอ่ ลวงผูช้ ายจํานวน
นับไม่ถว้ นซํายังเคยคลอดบุตรมาแล้วด้วย บัดนีนางเอง

147
ก็คิดทีจะล่อลวงท่าน! ในวันนันทีท่านทําเรืองบัดสีกบั
นางในสวนท้อ ในฐานะสมาชิกคนหนึงของสกุลเฉิน ข้า
จะนังดูทา่ นทําผิดพลาดซําสองได้อย่างไร”

ฟั งคําพูดของเฉินเถียนแล้วอวินลัวเฟิ งก็เอนกายพิง
ต้นไม้ขา้ งหลังด้วยท่าทีเกียจคร้าน เอามือกอดอก รอย
ยิมร้ายกาจประดับอยูท่ ีริมฝี ปากของนาง

ดวงตาเฉินอวีชิงเริมเย็นยะเยือกขึนมาแล้วชายหนุ่มก็
เอ่ยถามเสียงเย็นว่า “ไหนบอกมาซิวา่ ข้าทําเรืองบัดสี
อะไรกับนางในสวนท้อ!”

148
ตอนที 600 พลับพลายุทธ์สวรรค์สนนาม
ิ (4)

“นายใหญ่ขอรับ ไยท่านยังต้องปิ ดซ่อนเราอยูอ่ ีก ในวัน

นันท่านอยูด่ ว้ ยกันสองต่อสองกับนางในสวนท้อ พร้อม
องครักษ์ลบั อยูด่ า้ นนอกคอยสกัดกันมิให้ใครเข้าไปหา!
มิใช่เพราะว่าท่านกําลังทําเรืองบัดสีกบั นางอยูห่ รอก
149
หรือ”

เฉินเถียนกล่าววาจาด้วยความเกลียดชังแสนขมขืน
ประหนึงบุพการีให้การอบรมสังสอนบุตรผูป้ ระพฤติตน
ไม่สมควร

“โอ้” เฉินอวีชิงยิมเยาะ “ข้าทําเรืองบัดสีกบั นางอย่างนัน

รึ ไยข้าถึงไม่รูเ้ รืองนี เฉินเถียน เจ้าทําให้ขา้ ผิดหวัง
จริงๆ ” ชายหนุ่มนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “อันทีจริง
ข้าก็หวังว่านางจะให้ทา่ ข้าอยูบ่ า้ งหรอก แต่นางแต่งงาน
แล้วซํายังมีบตุ รเป็ นตัวเป็ นตน เช่นนันเอง ความ
ปรารถนาของข้าย่อมไม่มีวนั ได้รบั การเติมเต็ม”

150
“ท่านว่าอย่างไรนะ” เฉินเถียนหน้าเสีย “นางแต่งงานมี
ลูกแล้วอย่างนันรึ แล้วไยถังเยว่จงึ ได้บอกข้าว่าบุตรชาย
ของนางเป็ นบุตรนอกสมรสเล่า”

ถังเยว่ - นางเด็กนีโกหกข้ากีครังแล้วกันแน่

“เป็ นไปไม่ได้!” ถังเยว่สา่ ยศีรษะระรัว “อวินลัวเฟิ งยังมิ

ได้แต่งงานและบุตรของนางเป็ นลูกพันทาง...”

เฉินอวีชิงเหลือบแลไปทีถังเยว่ดว้ ยสายตาเย็นชาซึงทํา
ให้เด็กสาวรูส้ กึ ประหนึงว่าถูกแทงทะลุ นางกายสันเทิม
ด้วยความเจ็บปวดใจ

151
“เจ้าหมายความว่าข้าโกหกอย่างนันรึ” เสียงของเขาหา
ได้ออ่ นโยนอีกต่อไปไม่ กลับเย็นยะเยือกจนถึงไขสันหลัง

ถังเยว่กดั ริมฝี ปากตนแน่น มิได้พดู ว่าอย่างไรต่ออีก สาย

ตาจับจ้องไปทีอวินลัวเฟิ งเขม็ง หากดวงตาของนาง
สามารถฆ่าคนได้ อวินลัวเฟิ งก็คงถูกฆ่าตายนับล้านๆ
ครังไปแล้ว!

“ถังเยว่!” เฉินเถียนเกรียวกราด หมุนกายมาตบหน้าถัง

เยว่ฉาดใหญ่ จากนันตะเบ็งเสียงเ**◌้ยมว่า “เจ้ากล้าดี
อย่างไรมาโกหกข้า!”

ถังเยว่กมุ แก้มสีแดงและบวมชําของนาง ความเกลียดชัง

152
อาบพิษร้ายอาบปริมอยูใ่ นดวงตา หากใครได้แลดูก็คง
จะต้องยาพิษนันตายในฉับพลัน

“นายใหญ่ขอรับ ข้าไม่ทราบจริงๆ ว่านางแต่งงานมีบตุ ร

แล้ว และข้าเห็นพวกท่านทังสองอยูใ่ นสวนท้อกับตา
เพราะฉะนัน...”

เฉินเถียนเน้นยําคําว่า ‘สวนท้อ’ โดยเจตนาราวกับต้อง

การขอคําอธิบายจากเฉินอวีชิง

“เจ้าอยากรูน้ กั ใช่ไหม” ดวงตาของเฉินอวีชิงมิแยแสต่อ

สิงใด “ก็ได้! ข้าจะบอกให้วา่ อวินลัวเฟิ งเป็ นแพทย์ทีข้า
เชิญมาให้รกั ษาอาการเจ็บป่ วยของข้า ข้าเป็ นคนเชิญ

153
นางมาทีสกุลเฉินเอง!”

เฉินเถียนตกตะลึงไป ปากเอ่ยถามด้วยความไม่เชือ
“นายใหญ่ ท่านหมายความว่านางเป็ นแพทย์ ทีท่านเชิญ
มาให้ทาํ การรักษาท่านอย่างนันรึ เป็ นไปได้อย่างไร เด็ก
หญิงเมือวานซืนผูน้ ีมีวิชาแพทย์แก่กล้า อันใดกันหรือ”

“ใช่แล้ว นางมิได้มีวิชาแพทย์แก่กล้าอันใด และทําให้

เทียนหยาต้องก้มหัวขอปวารณาตัวเป็ นศิษย์นาง”

เฉินอวีชิงยกรอยยิมแดกดัน

เจ้ามิได้บอกหรอกหรือว่านางหาได้มีวิชาแพทย์แก่กล้า
154
อันใดไม่ หากเป็ นเช่นนันจริงแล้วเหตุใดเทียนหยาจึงได้
อยากเป็ นลูกศิษย์ของนางจนตัวสันกันเล่า

เฉินเถียนตัวแข็งไปโดยสินเชิง เขารูด้ ีวา่ นายใหญ่ไม่เคย

โกหกและสิงทีเขาพูดย่อมเป็ นความจริงเสมอ นันหมาย
ความว่าเด็กหญิงเมือวานซืนเบืองหน้าเขาคืออาจารย์
ของเทียนหยางันหรือ

เป็ นครังแรกทีอวินลัวเฟิ งเห็นว่าเทียนหยามีชือ

เสียงกระฉ่อนนัก แม้แต่สกุลเฉินแห่งนครหวงเฉวียนยัง
รูจ้ กั นามของเขา

“ทําไมกัน” ถังเยว่กายสันเทา ในดวงตานางอาบความ

155
หวาดหวัน “เหตุใดลูกพีลูกน้องของข้าจึงมิได้บอกข้า
เรืองนี เขาบอกข้าว่าอวินลัวเฟิ งล่อลวงเทียนหยา เทียน
หยาจึงได้ช่วยนางทําลายสกุลเทียน!”

“คิกๆ!” หลินรัวไป๋ อดเปล่งเสียงหัวเราะมิได้ “ท่าน

อาจารย์ของข้าก็บอกอยูน่ ีไงว่าให้เจ้ารักตัวเองบ้าง อย่า
ปล่อยให้ใครเอาเปรียบแล้วทิงเจ้าไปเหมือนขยะ แต่เจ้า
ก็ยงั ปกป้องเทียนอวี! ชิ สมองของเจ้ามีบา้ งไหม เหตุใด
จึงได้เป็ นคนโง่ถงึ เพียงนี”

156