OPŁATA POCZTOWA UISZCZONA GOTÓWKĄ

G A Z E T K A

MI KI
R O K I. 1939
23 KWIETNIA
y .
111
4 Q
1 ^
TYGODNIK CENA 40 GROSZY
ZYGMUNT NOWAKOWSKI
Zatrzymał jakiegoś Araba, pokazał mu na
migi, że chce przejechać kawałek drogi do
Haify, nie mając zaś pieniędzy, może zapłacić
koszulą. Arab zgodził się zaraz, kazał wielbłą­
dowi uklęknąć i posadził Staszka na grzbie­
cie olbrzymiego zwierzęcia. Wielbłąd wstał
najpierw na tylne nogi, skutkiem czego Sta­
szek gwałtownie poleciał naprzód, o mało nie
wybijając sobie zębów o twardy, drewniany
łęk siodła. Gdy zwierzę z kolei wstało na
przednie nogi, Staszek równie gwałtownie
przechylił się w tył. Arab tymczasem obejrzał
koszulę i zaraz ubrał w nią jedno ze swoich
dzieci, których sześcioro razem z matką jechało
na innym wielbłądzie. Strach, ile takie zwierzę
udźwiga!
Przez chwilę myślał sobie Staszek, co też
będzie miał do opowiadania w klasie, jak tylko
w róci! Wszy scy usta pootwieraj ą , gdy im op owie,
że na wielbłądzie jechał! Taki np. Józek Wo­
źniak z pewnością nie uwierzy i Staszek będzie
musiał dać mu najświętsze słowo honoru, że
opowiada praw dę... Zresztą ta jazda na wiel­
błądzie wcale nie jest przyjemna: siodło twarde
okropnie, a wielbłąd idzie zupełnie inaczej niż
koń, więc równocześnie wyrzuca naprzód obie
prawe nogi, potem obie lewe, przez co kołysze
jeźdźcem raz na jedną, raz na drugą stronę, aż
się w głowie zawraca. Te małe Arabiątka nic
sobie z tego nie robią, ale Staszek już po
chwili miał ochotę zsiąść i iść piechotą. Co
więcej, spostrzegł, że wielbłąd kroczy bardzo
powoli, idący bowiem koło niego Arab ani
trochę nie musi przyśpieszać kroku, czyli z tego
wynika, że jadąc na wielbłądzie, Staszek będzie
w tej Haifie chyba za jakiś tydzień...
Pomyślał chwilę i znowu na migi pokazał
Arabowi, że chce zsiąść. Arab zatrzymał wiel­
błąda i Staszek, podobnie jak przy wsiadaniu,
poleciał najpierw naprzód, brodą dotykając
łęku, aby o mało nie zrobić koziołka w tył
z chwilą, gdy olbrzymie zwierzę przyklękło
z kolei na zadnie nogi. Szczęśliwy, że jest już
na ziemi, pożegnał się z Arabem i pędem
pognał naprzód.
Ubiegłszy kilkaset kroków, postanowił prze­
cież wypocząć. Ledwie usiadł w rowie przy­
drożnym, doleciały go wyraźnie, czystą pol­
szczyzną wypowiedziane słowa:
— A pan co tu robi?
Zasłużone kazanie
Staszek, usłyszawszy nagle te słowa polskie,
zdziwił się ogromnie. Zaczął oglądać się na
wszystkie strony ale nikogo nie zauważył.
Myślał nawet, że pewnie musiało mu się tylko
zdawać, bo i skądże by tu ktoś mógł mówić po
polsku? Przecież pusto jest dokoła, tylko gdzieś
daleko widać wielbłądy, idące w tumanach
kurzu.
— Dzień dobry panu!
Tym razem Staszek podniósł głowę wysoko
TAK WYGLĄDAJĄ NAGRODY NA »WIELKI KONKURS«
P E E z I w IA T K
i ujrzał siedzącą na drucie telegraficznym
jaskółkę. Patrzył długo, wreszcie zerwał się
na równe nogi, zdjął kapelusz, ukłonił się,
chciał coś mówić, ale jaskółka nie dopuściła
go do słowa. Z rozpaczą załamując nad nim
skrzydełka, spytała ostro o drugi trzewik.
Staszek zawstydzony bardzo, nie wiedział
co odpowiedzieć i przestępował z nogi na
nogę, jaskółka jednak sfrunęła z drutu i oświad­
czyła, że ona i tak wie wszystko. Ma doskonałe
wiadomości z najlepszego źródła, ponieważ
dziś rano przypadkiem spotkała pewnego
osiołka w Jerozolimie, który opowiedział jej
o całym sprawowaniu się Staszka, więc także
o kąpieli w Morzu Martwym i o ucieczce dzi­
siejszej.
— Ja, proszę pani...
— Teraz ja mówię! Nie przerywa się star­
szym! Wiem także o strzelaniu z procy do tych
nielitościwych Arabów i o rozbiciu dzbanów
z oliwą! Proszę mi nie przerywać! Rozumiem
opiekę nad zwierzętami, jednakże sposób, jaki
pan sobie wybrał, nie prowadzi do celu.
Jestem przekonana, że właściciel będzie się
mścił na osiołku, bo też okropne zwierzę z tego
Araba! I właściwie dobrze pan zrobił, rozbi­
jając te dzbany, ponieważ będzie przynajmniej
miał naukę, że nie wolno bezkarnie dręczyć...
— Widzi więc pani, że...
— Na razie widzę to, że pan jest w jednym
bucie oraz, że narobił pan całą masę głupstw,
które nie łatwo da się odrobić. Co prawda
siostra Marta niepotrzebnie straszyła pana ry-
cynusem. To nie jest pedagogiczne! Również
i konsul mógł sobie inaczej postąpić, zamiast
krzyczeć! Sama jestem matką i wychowałam
sporo dzieci, nie pochwalam więc tej metody.
Inna sprawa, że pan zasłużył na karę surową:
znalazł pan w tych siostrach najlepsze opie­
kunki i ni stąd ni zowąd ucieka p an !. Proszę mi
nie przerywać!
Staszek nie próbował nawet odezwać się,
wiedząc, że jaskółka ma zupełną słuszność,
ciągnęła więc dalej kazanie. Wyrzucała mu
jedną rzecz po drugiej i dopiero doszedłszy
do nieprzegotowanej wody, rozpuściła dzióbek.
— Już mi nie idzie nawet o ten dukat roztrwo­
niony tak lekkomyślnie, ale ta woda! Ta nie-
przegotowana woda! Trzy kubki! Czy nie
upominałam pana w ostatnich słowach listu!
Och te dzieci! Czy ludzkie czy jaskółcze —
wszystko jedno. Może nawet małe jaskółki
jeszcze gorsze! Np. moja najmłodsza... Wyszła
teraz za mąż za pana Schwalbego i lato spędza
w Niemczech... Uważa pan, w Niemczech!
Podług mnie to jest mezalians! Ona, Okienkie-
wiczówna z domu, poszła za jakiegoś pana
Schwalbego! Zawsze była nieusłuchana... Więc,
co to ja chciałam powiedzieć...
— O tej wodzie pewnie!
— Właśnie że nie o wodzie! I proszę mi nie
przerywać! Babką będę niedługo, powinien
więc pan mieć szacunek dla siwych skrzydeł!...
I co ja teraz z panem zrobię? Do Jerozolimy
wracać pan nie może, bo dziś rano zaczęły
się w najbliższej okolicy miasta jakieś utarczki
Arabów z policją a nawet z wojskiem angiel­
skim, czyli ma pan zamkniętą drogę powrotną...
Hm, choć nie zasługuje pan na to, muszę panu
pomóc, tylko nie wiem jak... Piórko, które
dołączyłam do listu, ma pan chyba?
Staszek kiwnął wprawdzie głową na znak,
że ma to piórko, jednak nagłym strachem
zdjęty, zaczął go szukać po wszystkich kiesze­
niach. W bluzce go nie było, w spodniach
także nie, zaczął więc szukać coraz prędzej,
wywracając po kolei wszystkie kieszenie. Czyż­
by osiołek zgubił piórko po drodze? Nic innego,
tylko musiało wypaść! Tego brakowało!
— Niechże pan szuka spokojnie! Taka rzecz
nie mogła zginąć w żaden sposób! Jeszcze raz
proszę przeszukać ale powoli, porządnie a nie
tak nerwowo!
Staszek drżącymi rękami zaczął na nowo
obmacywać wszystkie kieszenie po kolei. Pa­
miętał, że było w bluzce, w górnej, prawej
kieszeni, obejrzał ją więc dokładnie i zobaczył,
że ta kieszeń ma dziurę, wielką dziurę, przez
którą pewnie... Zbladł, zaczął się jąkać, wre­
szcie wykrztusił, że piórko musiało zginąć...
On nie jest temu winien, bo uważał, ale...
— Skandal! — rzekła oburzona jaskółka. —
Skandal! (c. d. n.)>
Podniebna
przejażdżka

— Kwak! Kwak! Dosyć mam

przechadzki w trawie! Dosyć
zimnej wody w stawie! Polecę
teraz pod chmury! — Tak sobie
postanowił Kaczorek Zadziorek.
I ptdeciał. W prawdziwym
samolocie.
Warczy motor, obraca się śmi­
gło. Ziemia ucieka, ucieka!
i tomki teraz jak pudełka. Ścieżki
jak nitki, rzeka jak sznureczek.
— Kwak! Kwak! Jaki dziw­
ny teraz świat! — Kwaknął Za­
dziorek i wychylił się z samo­
lotu.
Gwałtu! Bety! Co się dzieje?!
Leci Kaczor nad chmurami. Łe-
bek na dół, łapki w górę! Wiem
spadochron się otworzył!
— Kwak! Kwak! Cu za mą­
dre urządzenie! Coraz bliżej wi­
dzę ziemię! Teraz już dolecę
w zdrowiu — spadochron był
w pogotowiu!

J M PASIKONIK UTOPIŁ WIELKI WÓZ
O d Zap iecka do Zap iecka w ied zie droga
m azow iecka. P rzy tej drodze, na zagonie sied zi
sobie pasikonik i rozm yśla i oblicza, czy p od­
sk o czy do księżyca.
A tym czasem p rze d w ieczo rem w schodzi
k się życ ponad borem . I choć w spina się powoli,
tak się b ard zo namozolił, że aż p rzysiad ł
na topoli. Tuż p rzy d ro d ze m azow ieckiej, za
ubogim siadł Zapieckiem .
Pasikonik zm rużył oczy, jed n ym su^em w gó­
rę skoczył. Próżno
czasu nie zm itrężył,
jednym skokiem
spadł, na księżyc.
Spadł i z dumą
m yśli sob ie;
— Jestem p ie rw szy
na tym globie, bo
wśród braci mych ty­
siąca, nikt nie dotarł
do miesiąca! Wkrótce
poznam i podchwycę
księżycowe ta je m ­
n ic e .
G d y sam sie b ie
z p ychą chw ali, k s ię ­
ży c ru szył w d ro g ę
dalej coraz w yżej
z chm ury czarnej
w podróż m ięd zy ­
planetarną.
Konik zląkł się, sk o ­
czył w bok. Zrobił
tylko je d e n krok,
a już w św ie c ie k się ­
życow ym odkrył
w sobie talent nowy:
Jednym skokiem w krótkiej chw ili p rze w ę ­
drow ał cztery m ile. P o przez góry, pośród
skał pom knął ja k b y sk rzyd ła miał! A ż z u ciech y
p rzy kam ieniu siadł z skrzyp kam i na ram ieniu.
G d y strun sm yczkiem popróbow ał, taką
p iosnkę konikow ą na sk rzy p e czk a ch grał:
— D ylu, d ylu na b ad ylu nie potrzeba sm yka,
p osłuchajcie moi m ili g ry pasikonika!
Nawet czas nie m inął krótki, b ieg ną zew sząd
na w yp rzó d k i k siężyco w e m ałe ludki.
K ażdy głow ę ma ja k bania, nos jak w ielki
znak pytania. W m ałych rączkach trzym a
zeszyt i na m ałych nóżkach sp ieszy. Otoczyli
w k rą g konika:
— To d o p iero jest m uzyka! M usisz zag rać
nam od nowa, ch cem y nuty zanotować!
G rał im konik piosnkę raz: notowali cały
czas. G rał im razy trzy i cztery, ju ż na p am ięć
ją um ieli. Zagrał p io sn ek ch yb a z tysiąc, ludki
piszą w ciąż i piszą.
Już mu łapki pom dlały — ludkom ciąg le za
mało!
A ż się konik zbuntował:
DRODZY P R Z Y JA C IE L E !
Najpierw, ja k zwykle, trochę rzeczy ogólnych.
Więc: ja k się Wam podobają nagrody z Wielkiego
Konkursu? Za dwa tygodnie dowiecie się już komu
przypadły w udziale, bo nasze prace są na ukończe­
niu. Ale oczy bolą od tego patrzenia! Nawet Pluto
chodzi teraz w dzień słoneczny w ciemnych okularach.
K lara Ryczułko wszędzie wypatruje siebie i Horacy
Chomąto rży bardzo zadowolony, że tak przystojnie
wygląda na Waszych rysunkach. K aczorek Zadziorek
za to zaledwie się powstrzymuje od awantury. Niechno
ktoś z nas powie:
— O, tej Halince najmniej się udał T wój fraczek! Ba,
co gorsza, zapomniała panna Roztrzepannicka o ku­
ponach. Co robić? Trzeba będzie odrzucić rysunek...
— Kw ak! K w ak! Nie podoba ci się mój frak?.!
To będę szczypał dziobem, bil skrzydłami!
— Nie ch cę g rać znów od nowa! Już wam
lep iej p o życzę m oje sk rzy p k i i sm yczek, a sam
b ę d ę w ędrow ał, b y się poznać z k się ż y ­
cem .
Próżno ludki n iew esołe otaczają g rajk a ko­
łem , ostrzegają p ełne troski:
— Tam cię złapie pan Tw ard o w ski. A z nim
p rze cie ż n ie ma żartów, bo zap rzed ał duszę
czartu!
A le konik b ez obaw y ju ż się zb iera do w y­
praw y. Skurczył nóżki, grzbiet pochylił i...
tyle go zobaczyli!
Jednym skokiem w krótkiej ch w ili u ciekł
ludkom o trzy mile.
Żwawo coraz dalej sk a cze m yśląc:
— C o też znów zob aczę? Bo T w ard o w ski to
jest bajka ludków , b y p rze stra szy ć grajka!
I różkam i g roźnie kiw a:
— O, ja bajkom nie uw ierzę!
A wtem p atrzy: na k raterze jakaś postać
go p rzyzyw a.
W ąs sum iasty, butna mina, na łb ie łysym
cztery w łoski, kontusz! Konik d rże ć zaczyna:
To na pew no pan Tw ard ow ski!
A jeg o m ość m ówi g rzeczn ie:
— C h odźże do m nie, tu b ezp ieczn iej! Tam,
gd zie stoisz, mój kochany, wnet w ybuchną
trzy w ulkany.
Skoczył konik w nagłym lę k u — ju ż T w a rd o w ­
ski ma go w ręku! I złośliw ie się uśm iecha:
— T e ra z w re szcie m ogę je ch a ć! Będziesz
m nie po n ieb ie woził D rogą M leczną w W ie l­
kim W ozie.
— Kogo? Nas? Za co? — wołają wszyscy.
A wtedy ja muszę, rada nierada, przeszukiwać
wszystkie koperty od początku. I jest! Halinka przy­
słała kupony w oddzielnym liście. Niektóre dzieci
niepotrzebnie znów się martwią, że przysłały tylko
trzy kupony, a jako rodzeństwo mają wspólną ga­
zetkę. Któraś znów bardzo niecierpliwa panna pisze,
żeby zaraz wysłać jej oddzielne zawiadomienie, czy
już dostała nagrodę i jaką. A tutaj jest przecie nowa
robota. Ten właśnie „malutki konkurs" o pstrokatych
zajączkach. Przykicało ich cale stado. Nagrody zacz­
niemy wysyłać razem z dwudziestym trzecim nu­
merem.
Ponieważ nie lubię zrzędzić, więc przystąpmy teraz
do rzeczy miłych. Hipolit Warkot bardzo się ucieszył
z rysuneczków i listu Adasia Rudeńskiego z War­
szawy, zwłaszcza, że jego wynalazki znalazły tyle
uznania w oczach Adasia. Dziękujemy także Danusi
Próżno konik błaga łaski, ju ż w przągnięty
do kolaski, już p rzy dyszlu nadłam anym stoi
smutny, zatroskany, że nie w ró ci do Zapiecka,
tam, g d zie drog a m azow iecka!
A T w a rd o w ski z b icza trzaska:
— P ręd zej, koniu, je śli łaska! Już ci żale nie
pom ogą, ruszaj zaraz M leczną D rogą. Muszę
b y ć dziś u W odnika. N ie ch ce sz batów, to
p o m yk aj!
Skacze konik m ięd zy chm ury w gw iazdy
z dołu, w gw iazdy
z g ó ry. O d k siężyca
do W odnika, od W o ­
dnika aż do Panny,
m ija w d rod ze Lw a
i Byka w p ędzie,
w locie n i e u s t a n ­
nym.
A Tw ardow ski
strzela z bata w chm u­
r y białe, n ib y ow ce:
— N aucz mi się,
koniu, latać, je szcz e
z r o b i ę cię w ie rz ­
chow cem !
Tak je źd zili do w ie ­
czora: pan na wozie,
koń w up rzęży. A w ie ­
czorem , g d y z p rz e ­
stw orów p o w r ó c i l i
znów na k s i ę ż y c
i T w a rd o w ski zasnął
mocno na w ulkanie,
za w ąw ozem , p asi­
konik p orą nocną p o­
stanowił u cie c z W o ­
zem. W łaśnie k siężyc
w ciąż znużony siadł ja k zw ykle na topoli,
jed n ym susem pasikonik z tw ardej w yrw ał się
niew oli.
Z W ozem sko czył z g ó ry na łeb, le cz nie
trafił do Zapiecka. — N iedaleko toczy fale w ielka
rzeka m azow iecka. Do tej rzek i p asikonik runął
w w odę w ysre b rzo n ą. W óz zatopił w rzecznej
toni, sam o mało nie utonął!
L e c z na szczę ście rak łakom y chciał u p rzę ży
pokosztować, p rze cią ł rzem ień, n ib y słom ę,
i konika wyratował. A W óz W ielk i razem
z dyszlem na dnie rzek i dotąd leży. K ażdy
to zob aczy w W iśle, g d y na słowo mi nie
w ierzy.
T rze b a tylko iść w śró d nocy, g d y na n ieb ie
b ra k k się życa : zo b aczycie ja k m igo ce w falach
W ielk a N iedźw iedzica.
Popiałkiewiczównie z Bydgoszczy za list i mój por­
tret. (Pieniądze za Gazetkę doszły.) Pluto bardzo
żałował, że go Tadzio Szumski z Baranowicz nie
zaprosił także na tokowisko cietrzewi. J a k wiadomo,
Pluto ma szczególną słabość do ptaków. A ja k tam
koklusz Ju lka Kulskiego? Pewnie jesteś już zupełnie
zdrów po Zakopanem?. Ucałuj więc ode mnie sio­
strzyczkę Lalę. „ Ja k to dobrze, że nie palę cygar,
bo o wypadek nietrudno..." — pomyślałem sobie oglą­
dając historyjkę Szymka Kobylińskiego z Warszawy.
K to wie, może i Twój półtoraroczny braciszek Krzyś
też będzie tak ładnie rysował ja k T yl Przyjmuję
chętnie do naszego klubu Wojtusia Piętowskiego
z Warszawy i proszę o dcdsze listy. Tak samo, ja k
i Lucjana Flisa z Chełma Lubelskiego i wszystkich
pozostałych, a rozsianych po całej Polsce przyjaciół.
WASZA M Y SZ K A M IK I
ZOFIA KOSSAK
•v ' .-w*-L „ •' -yA ’1'. , -w.’./’
■
— Ja nie chcę, że b y wokoło m nie było c ie ­
mno... Jabym wolała um rzeć!
— A le Bóg wolał że b y ś żyła, w ię c ży ć trzeba.
To trudno. C o do nauki b ąd ź spokojna. Zanim
się dow iem , gd zie m ożna dostać książki, o ja ­
kich mówiłam, p o p ro szę starsze dziew czynki,
by p rzych o d ziły kolejno i czytały ci to, co było
le k c ji... W ten sp osób nie zapom nisz...
— N ie b ęd ą ch ciały p rz y jś ć ... A lb o p rzyjd ą,
a|e b ędą mi się p rzyg lą d a ć, w yd ziw iać... Ja
nie chcę!
— Zechcą na pew no, w yd ziw iać nie będą.
Zresztą p ie rw szy raz ja p rzy jd ę z którą...
Może z Manią W alick ą? To miła, uczynna d ziew ­
czynka... Jak m yślisz?
— Jabym wolała, że b y pani sa m a ... — sze p ­
nęła Lon ka nieśm iało.
— No w ięc d ob rze. Będę na razie p rzy cho­
w ie sama. A w czasie w akacji, k ie d y b ę d ę m iała
czas, nauczę cię czytać b rajle m (bo pism o w y ­
pukłe tak się nazywa). A tym czasem ucz się
chodzić, daw ać sob ie r a d ę ... No, b yw aj zdrow a,
d ziecin o ...
★ ★ ★
O jcie c chrząknął z zadow oleniem , w idząc po
f az p ie rw szy od w yp a d k u Lon kę umytą, u cze­
saną, sie d zą cą p rzy stole.
— N a re szcie przestałaś się m azać. Chw ała
Bogu. Ż ycie b rzyd ło z tym ciąg łym b ekiem .
— Panna Marta b yła tutaj — objaśniała Ma­
tka. — O b ie cała Lo ń ce takie książki, które się
czyta b ez oczu...
Łab u ń sk i w ytrzeszczył sw oje.
— W ię c n ib y czym ?
— Palcam i.
W zru szył ram ionam i w zg ard liw ie.
— Tum anienie ludzi. Jakieś w ym ysły. Czytać
P alcam i!? N ig d y o tym nie słyszałem . A p rz e ­
cież kaw ał czasu żyję, w ięc bym coś w iedział. .
Zaw racanie głow y. A ty znów b e cz y sz!? A p rz e ­
stańże w re szcie !
Sierd ził się, nie rozum iejąc, że sam n ieb a cz­
nym i słow am i podciął n ikły p ęd nadziei, k ie ł­
kujący w se rc u d ziew czynki. Błogosław ione
słowa otuchy b yły żb y n ap raw d ę tumanieniem,
złudą? O nie daj Boże!
Czekała n ie cie rp liw ie następnego dnia i o b ie­
canej bytności n au czycielki. Po raz p ie rw szy
nie obudziła rodziny p rze raźliw y m w rzaskiem .
G d y ch łop cy poszli do szkoły siedziała cicho
ZAGADKI I FIGLIKI WYMYŚLIŁ SAM MIKI
REBUS
ŁAMIGŁÓWKA 1
Z podanych liter ułożyć nazwy czterech zwierząt afry­
kańskich. Mają one razem: 4 głowy, 4 ręce, 6 nóg, dwa
9arby i dwa skrzydła. Ale to garbate nie jest kaleką a skrzy-
c^ate nie umie fruwać. Poza tym niczego im nie brak,
* każde z nich jest inne.
Litery: a, ą, b, b, d, e, g, i, 1, 1, ł, o, o, r, r, s, ś, t, u,
. .
ZAGADKA 1
Stoi koło domu
chudy na kształt kija.
Nie zjada nic nikomu,
a najwięcej wody wypija.
ZAGADKA 2
Ma więcej niż cztery koła,
a wcale jeździć nie zdoła.
Dwiema szablami
miga po tarczy,
ile mu sił wystarczy.
.•
w k ącie izby, słuchając jak matka się krząta — Mamy p arę dni wolne, bo pani dostała d e ­
i ro zm yślając o książkach, które dają się czytać peszę, że je j matka bardzo chora. Już pojechała
palcam i. Nie m ieściło jej się podobne czytanie do niej, do W arszaw y! N iech żyje! N iech żyje!
w głow ie, ale sko ro pani mówiła, m usi tak być. — M acie w olne, to mi w yp le w icie ogród
W p raw d zie o jc ie c ...? Pow ątpiew anie ojca stano­ i w yrzu cicie gnój z ch lew ka — uradow ała się
wiło cie rń k łu jący w se rcu , ale g d y pani p rz y j­ matka.
dzie i w ytłum aczy, o jciec też u w ierzy. Przekona — O je j! — stęknął Józek — m yśm y ch cie li iść
s ię ... jutro na ja rm ark , w ym ienić k ró liki na g o łę b ie ...
Słowo za słow em rozważała co pani mówiła. — Zdążym y jed n o i d ru g ie — trącił go Zdzich.
Nie w szystko rozumiała. Na p rzyk ład pani po­ Te, ślepa! Nie becz! Pani kazała ci pow iedzieć,
że p rzy w iezie te książki co to się czyta palcam i,
a tym czasem p rosiła dziew uch, że b y p rzy ch o ­
dziły pow iadać ci co p rze b ie ra piąta klasa.
Zdaje się, że jutro p rzy jd zie tu W alicka. .
Lonka siąknęła głośno nosem.
— N ie wołaj na m nie śle p a — zauważyła
gniew nie.
— A ja k mam w ołać? W idząca?
— Lonka, ja k daw niej.
— I... i... czy to nie w szystko je d n o !?...
P obiegli do ogrodu zostaw iając d ziew czyn kę
jej rozm yślaniom . Pani po jechała... C o za n ie­
szczęście ! I k ied yż w ró ci? Za dw a dni, za trzy,
m oże aż za tydzień!? C a ły tydzień czek ać!?
D ziew czyn ki mają p rzy ch o d zić... Nie, nie, za
nic! N iech nie przychodzą! N iech na nią nie
patrzą! Pani to co innego... Pani...
...N ie ch cę w id zieć ani W alick ie j, ani Baśki
Kuliszanki, ani F ra n i P ękalskiej, ani żadnej,
żadnej — powtarzała zaw zięcie. — N iech im
mama pow ie, że nie ch cę ...
— Bój się Boga dziew czyno, o co ci chodzi?
Jak Samson ch cesz całe ży cie p rze sie d zie ć?
A co pani p o w ie ja k w ró ci? To ona je p rze cie ż
nam ów iła...
Praw da! Ten argum ent p rze zw yciężył. Lonka
ustąpiła. P rzyjęła je d n a k na dru g i dzień Manię
W alicką i F ra n ię P ękalską tak o p rysk liw ie, że
sied ziały spłoszone, zm artwione, nie w iedząc
co począć. Zbyt b y ły m łode b y zrozum ieć, że
w iedziała: Świat nie kończy się na b arw ie.. n ieszczę ście czyni n ieraz se rc a ludzkie g o rz­
Lonka pam iętała doskonale samo zdanie, lecz kim i. Lonka znów sądziła, że w g ru n cie rze czy
treść jeg o w ym ykała się je j nieuchw ytna. C o to koleżanki m uszą b y ć rad e z je j niedoli. P rze ­
p o w ie d ze n ie miało zn aczyć? Do czego k iero w a ­ cież była najlep szą uczennicą w klasie i w szy scy
ło? T rze b a się b ęd zie pani zapytać. A ch, żeb yż je j zazd ro ścili! Pani, kiero w nik, w yróżniali ją
już południe nadeszło! p rzy każdej okazji. D o ść zarozum iała i popędli-
Raźny tupot nóg zwiastował powrót chłopców wa z natury p rzech w alała się tą w yższością.
ze szkoły. W b ieg li rozgadani, w ym achując p le ­ Jakżeby w ięc teraz nie cieszono się, w idząc ją
cakam i niby skrzydłam i wiatraka. P ęd u d erzył tak poniżoną i nędzną!
o twarz Loni. W ołali: (d. c. n.)
\
ŁAMIGŁÓWKA 2 DOBRE ROZWIĄZANIA NADESŁALI:
Z Warszawy: Leszek Pększyc z Kęt (za miły list dziękuje­
1 3 4 5 my), Władzio i Henio Bobotkowie, Zosia Lubowieka, Zbyszek
2 Franiek (dwa rozwiązania), Halinka Kąkolówna (rozwiązania
W podanych krat­ z dwóch numerów), Tereska Ujazdowska, Aruś Zieliński,
6 7 8 9 10
kach tak przestawić Jerzy-Andrzej Kiełbiński (rysunek bardzo ciekawy). Ze
liczby od 1 do 25, Słupcy : Karol i Zygmunt Fersztowie. Ze Lwowa: Danuta
aby sumy tych cyfr 11 12 13 14 15 Jaworek i Janinka Rusiecka (czy nie szkoda Ci wycinać
pionowo i poziomo zagadek z Gazetki? Możesz rozwiązania przysyłać na kart­
i na ukos dawały kach zwykłego papieru). Z Boremla Ludwik Chaeasz (jeśli
wszędzie 65. 16 17 18 19 20 będzie miejsce — skorzystam z Twojej układanki). Iwona
Piórkówna z Zakopanego (może napiszesz do mnie obszer­
niej?). Andrzej Plikowski z Ciechocinka (dziękujemy za
21 22 23 24 25
pieska), Krysia Haburzanka z Krakowa.
SZARADA 1 ROZWIĄZANIA Z NR 18:
Pierwsza — litera w kształcie miecza, Rebusy: 1. kot skoczył na półkę, 2. słońce i pogoda.
Druga — chodzące tyłem zwierzę.
Szarady: 1. okręt, 2. pantera.
Trzeciej — nikt tego nie zaprzecza,
że czy to węziej czy też szerzej, Zagadki: 1. dzięcioł, 2. gajowy, 3. hak, lak, mak, 4. pająk,
układa się wstęgą stalową 5. para.
pod maszynę parową. Łamigłówka:
Całość także maszyna, M I K I
ale nie jeździ po szynach.
SZARADA 2 I K A R
Pierwsza — całości równe pół —
to jest przy drodze długi dół. K A S K
Drugą masz, gdy w wyrazie »nikt«
ktoś skradł literę i z nią znikł.
Całość na środku ziemi naszej I R K A
narysowana cienkim pasem.
Wydawca: Wydawnictwo »Gazetka Miki« — Sp. z o. o. Redakcja i administracja: Warszawa, Jasna 18/20 m. 17. Tel. 529-64. Konto P. K. O.: 3666. Przekaz rozrachunkowy 368.
Redaktor: Aleksandra Bończa-Waśniewska. Redakcja, czynna codziennie od g. 12— 13. Administracja czynna od 10— 19.
Warunki prenumeraty: miesięcznie 1 50 'zł wraz z przesyłką, cena pojed. numeru 40 gr. — Do nabycia w księgarniach i w kioskach »Ruchu«. — Drukarnia Narodowa w Krakowie.