DALAM MAHKAMAH TINGGI MALAYA DI IPOH

DALAM NEGERI PERAK DARUL RIDZUAN

RAYUAN JENAYAH PERAK NO: 41H-60-11/2016

PENDAKWA RAYA …PERAYU

LAWAN

SHAFIE BIN ABD GHAFAR …RESPONDEN

(Dalam Perkara Mahkamah Majistret Tanjung Malim

Kes No: 87-105-07/2016, 87-106-07/2016 & 87-107-07/2016)

HUJAHAN BERTULIS PERAYU

1
KANDUNGAN

1.0 PENDAHULUAN

2.0 KESALAHAN YANG DIPERTUDUHKAN KE ATAS

RESPONDEN DAN HUKUMAN YANG DIPERUNTUKKAN OLEH
UNDANG-UNDANG

3.0 HUKUMAN YANG DIJATUHKAN ADALAH ‘MANIFESTLY

INADEQUATE’

3.1 REKOD KESALAHAN LAMPAU RESPONDEN

3.2 KEPENTINGAN AWAM
3.3 KESERIUSAN KESALAHAN RESPONDEN
3.4 HUKUMAN HENDAKLAH BERSIFAT MENCEGAH
(DETERRENT)

4.0 TIADA FAKTOR PERINGANAN RESPONDEN YANG BERSIFAT

ISTIMEWA

5.0 PENUTUP

2
Dengan Izin Yang Arif,
1.0 PENDAHULUAN

1.1 Ini adalah rayuan oleh Perayu ke atas hukuman terhadap

Responden terhadap 3 pertuduhan di bawah seksyen
120(1)(a) Akta Cukai Pendapatan 1967 (ACP) yang telah
dijatuhkan oleh Puan Majistret yang bijaksana.

1.2 Responden yang merupakan Pengarah bagi syarikat Pusat

Perubatan Kumpulan Aminin Sdn Bhd telah mengaku
bersalah atas ketiga-tiga pertuduhan pada kali ketiga kes ini
disebut iaitu pada 13 Oktober 2016. Puan Majistret yang
bijaksana kemudiannya telah menjatuhkan hukuman denda
RM 300.00 gagal bayar 14 hari penjara bagi setiap
pertuduhan dan Responden telah membayar kesemua
denda tersebut. [ RR JILID 2(a) M/S 52-56]

1.3 Perayu bagaimanapun tidak berpuas hati terhadap ketiga-

tiga hukuman tersebut telah memfailkan Notis Rayuan
pada 25 Oktober 2016 dan Petisyen Rayuan pada 3 Januari
2017.

2.0 KESALAHAN YANG DIPERTUDUHKAN KE ATAS

RESPONDEN DAN HUKUMAN YANG DIPERUNTUKKAN OLEH
UNDANG-UNDANG

2.1 Responden telah dipertuduhkan dengan tiga (3) pertuduhan

seperti berikut;

3
PERTUDUHAN

87-105-7/2016
“Bahawa kamu, Pengarah yang bertanggungan di bawah
Seksyen 75 Akta Cukai Pendapatan 1967, bagi syarikat
Kumpulan Aminin Sdn Bhd setelah dikehendaki oleh
Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri di bawah Seksyen
78(a) Akta yang sama, melalui notis bertarikh 19.11.2015
yang telah disampaikan kepada kamu pada 20.11.2015
supaya melengkapkan dan menghantar kepadanya,
dalam tempoh 30 hari dari tarikh disampaikan notis
tersebut, suatu maklumat dan butir-butir Borang Nyata
Cukai Pendapatan (Borang C) bagi syarikat Kumpulan
Aminin Sdn Bhd bagi tahun taksiran 2011 dengan tiada
sebab yang munasabah, telah tidak mematuhi notis
tersebut, dan oleh yang demikian kamu telah melakukan
suatu kesalahan di bawah Seksyen 120(1)(a) Akta Cukai
Pendapatan 1967 yang boleh dihukum di bawah seksyen
dan akta yang sama.”

87-106-7/2016
“Bahawa kamu, Pengarah yang bertanggungan di bawah
Seksyen 75 Akta Cukai Pendapatan 1967, bagi syarikat
Kumpulan Aminin Sdn Bhd setelah dikehendaki oleh
Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri di bawah Seksyen
78(a) Akta yang sama, melalui notis bertarikh 19.11.2015
yang telah disampaikan kepada kamu pada 20.11.2015
supaya melengkapkan dan menghantar kepadanya,
dalam tempoh 30 hari dari tarikh disampaikan notis
4
tersebut, suatu maklumat dan butir-butir Borang Nyata
Cukai Pendapatan (Borang C) bagi syarikat Kumpulan
Aminin Sdn Bhd bagi tahun taksiran 2012 dengan tiada
sebab yang munasabah, telah tidak mematuhi notis
tersebut, dan oleh yang demikian kamu telah melakukan
suatu kesalahan di bawah Seksyen 120(1)(a) Akta Cukai
Pendapatan 1967 yang boleh dihukum di bawah seksyen
dan akta yang sama.”

87-107-7/2016
“Bahawa kamu, Pengarah yang bertanggungan di bawah
Seksyen 75 Akta Cukai Pendapatan 1967, bagi syarikat
Kumpulan Aminin Sdn Bhd setelah dikehendaki oleh
Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri di bawah Seksyen
78(a) Akta yang sama, melalui notis bertarikh 19.11.2015
yang telah disampaikan kepada kamu pada 20.11.2015
supaya melengkapkan dan menghantar kepadanya,
dalam tempoh 30 hari dari tarikh disampaikan notis
tersebut, suatu maklumat dan butir-butir Borang Nyata
Cukai Pendapatan (Borang C) bagi syarikat Kumpulan
Aminin Sdn Bhd bagi tahun taksiran 2013 dengan tiada
sebab yang munasabah, telah tidak mematuhi notis
tersebut, dan oleh yang demikian kamu telah melakukan
suatu kesalahan di bawah Seksyen 120(1)(a) Akta Cukai
Pendapatan 1967 yang boleh dihukum di bawah seksyen
dan akta yang sama.”

5
 2.2 Hukuman bagi kesalahan ini adalah denda tidak kurang
daripada RM 200.00 dan tidak melebihi RM 20,000.00 atau
hukuman penjara tidak melebihi 6 bulan atau kedua-duanya
sekali bagi tiap-tiap pertuduhan yang dikenakan.

2.3 Seksyen ini memperuntukkan Pengarah syarikat untuk

melengkapkan dan mengemukakan borang nyata cukai
pendapatan dalam Borang C mengenai pendapatan syarikat
dan hendaklah dikemukakan kepada Ketua Pengarah LHDN
dalam masa 30 hari dari tarikh syarikat menerima notis
daripada LHDN. Kegalagan mematuhi perkara ini adalah
merupakan satu kesalahan di bawah seksyen 120(1)(a) ACP
1967.

3.0 HUKUMAN YANG DIJATUHKAN ADALAH ‘MANIFESTLY

INADEQUATE’

3.1 Rekod kesalahan lampau Responden

3.1.1 Di dalam kes ini, Puan Majistret yang bijaksana

telah menyatakan di dalam Alasan Penghakiman
bahawa Responden telah berjaya menyelesaikan
28 kes dengan pihak Lembaga Hasil Dalam
Negeri (LHDN) daripada 31 kes di bawah ACP
1967 [RR JILID 1 M/S 24]. Kesalahan-kesalahan
tersebut adalah seperti berikut;

6
 a) dua (2) kes bagi kesalahan di bawah
seksyen 83 ACP 1967 yang melibatkan
Borang E (majikan);
b) dua (2) kes bagi kesalahan di bawah
seksyen 78 ACP 1967 yang melibatkan
Borang BE (individu); dan
c) dua puluh empat (24) kes bagi kesalahan
di bawah Kaedah 10 Kaedah-Kaedah
Cukai Pendapatan (Potongan Daripada
Saraan) 1994 yang melibatkan Potongan
Cukai Berjadual dua puluh empat (24)
bulan saraan.

3.1.2 Puan Majistret telah mengambil kira faktor di atas

sebagai faktor peringanan hukuman kerana
Responden telah berjaya menyelesaikan kes-kes
tersebut sedangkan ia menunjukkan Responden
sebenarnya seorang yang kerap kali melakukan
kesalahan di bawah Akta yang sama. Walaupun
kes-kes di atas telah diselesaikan melalui
kompaun, namun ini menunjukkan Responden
langsung tidak mengambil tahu tentang isu cukai
pendapatan sama ada pendapatan syarikat atau
pendapatan individu.

3.1.3 Walaupun kesalahan-kesalahan ini bukanlah

merupakan kesalahan yang sama, namun
kesemua kesalahan ini adalah melibatkan cukai
pendapatan yang juga merupakan salah satu
7
 sumber utama ekonomi negara ini. Responden
sebagai seorang doktor yang merupakan satu
kerjaya profesional sepatutnya
bertanggungjawab dalam memastikan urusan
cukai pendapatan ini diuruskan dengan teratur di
syarikatnya lebih-lebih lagi syarikat Pusat
Perubatan Kumpulan Aminin Sdn. Bhd
merupakan sebuah pusat perubatan yang
terkenal di Tanjung Malim. Oleh itu sebagai
seorang yang menjawat jawatan profesional,
Responden haruslah menjadi satu ikon kepada
masyarakat terutamanya di daerah ini supaya
kesalahan berkaitan cukai tidak dilakukan namun
bagi kes ini perkara yang sebaliknya yang
berlaku.

3.2 Kepentingan awam

3.2.1 Perayu di sini menekankan bahawa kepentingan

awam harus dinilai dengan lebih tinggi
berbanding kepentingan Responden. Jika dilihat
kepada Alasan Penghakiman, Puan Majistret
lebih menekankan kepada rayuan peringanan
hukuman oleh Responden berbanding faktor
kepentingan awam. [RR JILID 1 M/S 32-35, 37-
43]

3.2.2 Tidak dinafikan Mahkamah juga mengambil kira

faktor pemberatan yang dikemukakan oleh pihak
8
 pendakwaan namun tiada faktor kepentingan
awam yang diambil kira oleh Puan Majistret yang
bijaksana dalam menjatuhkan hukuman terhadap
Responden. Oleh itu, Puan Majistret telah
terkhilaf atas kegagalan mengambil kira faktor ini
dan jika faktor kepentigan awam diambil kira dan
diutamakan, sudah tentu hukuman denda yang
diberikan adalah lebih tinggi.

3.2.3 Adalah dihujahkan bahawa Mahkamah adalah

satu-satunya badan yang boleh menghantar
isyarat secara berkesan kepada orang ramai
betapa seriusnya kesalahan/ jenayah kegagalan
menghantar Borang C ini. Kegagalan
menghantar borang nyata cukai pendapatan bagi
3 tahun berturut-turut merupakan satu tindakan
khianat terhadap negara kerana ia
mengakibatkan negara kekurangan hasil. Satu-
satunya pihak yang boleh menghukum pesalah
adalah Mahkamah.

3.2.4 Menurut A Abdul Malik Ishak JC dalam kes

Public Prosecutor v. Mohd Zolkifly Bin Harun
[1993] MLJU 230 di mukasurat 4 dalam
penghakimannya menyatakan:

“There is no excuse for the respondent to commit

the offence. He knew what he was in for when he
pleaded guilty to the offence in the Magistrate's
9
 Court. Nothing but a deterrent sentence should
signal a warning to the respondent and to others
of his ilk not to commit the same offence in the
future. Without revenue, the Government will be
hard pressed to carry out its development
projects. With revenue, the Government will have
the means to steer this country to greater
heights.”

3.2.5 Di dalam kes Public Prosecutor v. Lee Seng

Seh [1966] 1 MLJ 266 (kesalahan serupa seperti
kes rayuan ini iaitu gagal mengemukakan Borang
Cukai) di mana YA Raja Azlan Shah J telah
memutuskan bahawa:

“Held: (1) income tax offences are of a very

grave character and the learned magistrate in
this case should have considered not only the
interest of the accused but also the interest of
public.”

3.2.6 Pandangan YA Raja Azlan Shah J ini juga

disokong oleh YA Chan Ming Tat J dalam kes
Public Prosecutor v. Periasamy [1968] 2 MLJ
167 dalam penghakimannya menyatakan
bahawa:

“In conclusion, I would recommend to

magistrates in dealing with Income Tax cases to
10
 pay some attention to what my learned brother
Raja Azlan Shah has said in Public Prosecutor v.
Lee Seng Seh(1) at page 267.”

3.3 Keseriusan kesalahan Responden

3.3.1 Perayu berhujah bahawa kesalahan yang

dilakukan oleh Responden adalah satu
kesalahan serius kerana ia melibatkan cukai
pendapatan yang merupakan salah satu sumber
pendapatan ekonomi negara. Parlimen telah
memberikan amanah kepada Mahkamah untuk
menjatuhkan hukuman mengikut kesalahan yang
dilakukan. Untuk mengetahui sama ada satu-
satu kesalahan itu merupakan satu kesalahan
yang serius atau tidak, bolehlah dilihat kepada
hukuman yang diperuntukkan dan sama ada
terdapat pindaan pada hukuman tersebut atau
tidak. Oleh itu, Mahkamah perlulah menjalankan
amanah seperti yang diperuntukkan.

3.3.2 Merujuk kepada kes Public Prosecutor v Loo

Choon Fatt [1976] 2 MLJ 256;

“...In my view the courts will not be performing

their functions honestly if the seriousness of the
situation is not reflected in the sentence imposed
or the sentence appears to defeat the object of
the statute.”
11
3.3.3 Bagi kesalahan di bawah seksyen 120(1)(a) ACP
1967, hukuman kesalahan ini telah dipinda mulai
31 Disember 2014 dimana denda maksimun bagi
kesalahan di bawah seksyen ini telah dinaikkan
daripada RM2,000 kepada RM20,000. Ini
menunjukkan betapa tingginya hasrat Parlimen
untuk membanteras jenayah ini. Oleh itu Puan
Majistret telah terkhilaf apabila menyatakan di
dalam Alasan Penghakiman ( RR JILID 1 M/S 30
& 45) bahawa pindaan ini tidak terpakai di dalam
kes ini kerana kesalahan yang dilakukan adalah
pada tahun 2011,2012 dan 2013 sedangkan
kesalahan bagi seksyen ini adalah gagal
mematuhi notis yang dihantar pada 19 November
2015 bagi pengemukaan Borang C dalam
tempoh masa yang ditetapkan dimana
Responden telah gagal mematuhi notis tersebut.
Oleh yang demikian, kesalahan adalah berlaku
pada tahun 2015 dan bukannya 2011-2013 dan
oleh sebab itu pindaan hukuman adalah terpakai
bagi kes ini.

3.3.4 Disebabkan Puan Majistret telah terkhilaf dalam

mengambil kira pindaan hukuman tersebut, maka
sudah tentu hukuman denda sebanyak RM 300
bagi setiap pertuduhan juga adalah salah kerana
pemikiran Puan Majistret telah menjurus kepada
hukuman denda maksimum adalah RM 2000 dan
12
 bukannya RM 20,000. Sekiranya Puan Majistret
menjuruskan pemikiran kepada hukuman denda
maksimum adalah RM 20,000 pastinya Puan
Majistret memahami hasrat Parlimen untuk
membanteras kesalahan ini sekeras-kerasya
kerana pindaan hukuman naik 10 kali ganda
berbanding hukuman terdahulu dan sudah tentu
hukuman denda yang diberikan juga adalah
tinggi. Oleh yang demikian, Perayu berhujah
bahawa, atas sebab kekhilafan ini, hukuman
Puan Majistret perlulah diketepikan dan
digantikan dengan hukuman yang lebih berat
seiring dengan pindaan hukuman yang telah
diwartakan.

3.3.5 Perayu juga percaya sekiranya siasatan tidak

dijalankan oleh pihak LHDN, maka pihak LHDN
tidak akan menemui/mengetahui bahawa
syarikat Responden tidak mengemukakan
borang cukai pendapatan bagi tahun taksiran
2011 sehingga 2013. Jika ini berlaku, maka
Kerajaan Malaysia telah kerugian dari segi
kutipan hasil kerajaan melalui cukai yang
sepatutnya boleh dikutip daripada syarikat
Responden. Kesalahan yang dilakukan oleh
Responden adalah satu kesalahan yang amat
serius. Kesalahan ini harus dipandang serius
oleh Mahkamah yang mulia ini.

13
3.3.6 Adalah ditegaskan di sini bahawa hasil kutipan
cukai yang dibuat oleh LHDN saban tahun
adalah untuk digunakan oleh pihak kerajaan bagi
tujuan kelangsungan pembangunan negara.
Dalam kes Public Prosecutor v. Choo Swee
Huat [1963] 29 MLJ 28 , YA Suffian J di
mukasurat 28 dalam penghakimannya
menyatakan bahawa:

“One of the principles to be followed in assessing

sentences in income tax offences is this. Income
tax forms part of the revenues of country which
are required to pay for schools, hospitals, rural
development and other multi-farious services. If a
man, a business man in particular, does not play
his full part by declaring his existence to the
Government, the revenue will suffer. A most
serious effect of evasion may be to persuade the
Government to cut down on services or to
increase the rates of taxes payable by willing
members of the community by not paying. An
income tax dodger cheats not only the
Government but he cheats his fellow men as
well.”

3.3.7 Oleh itu, dalam menjatuhkan hukuman terhadap

Responden, hukuman yang dikenakan harus
setimpal dengan kesalahan yang telah dilakukan
oleh Responden. Ini untuk memberi kesedaran
14
 kepada masyarakat betapa berat dan seriusnya
kesalahan gagal menghantar borang nyata cukai
pendapatan supaya masyarakat tidak melakukan
kesalahan yang sama seperti Responden yang
boleh mengurangkan hasil kerajaan melalui cukai
yang sepatutnya boleh dikutip.

3.4 Hukuman yang bersifat mencegah (deterrent)

3.4.1 Perayu berhujah bahawa satu hukuman yang

mencerminkan sifat pencegahan harus diberikan
kepada Responden. Perayu juga ingin menarik
perhatian bahawa di dalam kes Public
Prosecutor v. Choo Swee Huat [1963] 29 MLJ
28, dalam rayuan oleh pihak pendakwaan,
Mahkamah Tinggi telah menaikkan denda yang
dikenakan oleh Mahkamah Majistret sebanyak
RM50.00 kepada RM250.00 (iaitu 5 kali ganda)
untuk setiap pertuduhan.

3.4.2 Nilaian denda ini telah dibuat pada tahun 1962

iaitu 55 tahun yang lalu. Oleh itu sudah tentu
denda sebanyak RM 300 pada masa kini bagi
sebuah syarikat pusat perubatan adalah
merupakan satu hukuman yang sangat ringan
dan mampu dibayar dalam sekelip mata sahaja.
Maka sudah tentu masyarakat akan berpendapat
adalah lebih baik untuk mereka membayar denda
di Mahkamah daripada membayar cukai.
15
 3.4.3 Maka oleh sebab itu, Perayu sekali lagi
menegaskan bahawa hukuman pencegahan atau
deterrent hendaklah diberikan kepada
Responden bagi memberi pengajaran kepada
beliau dan juga sebagai satu mesej kepada
orang awam diluar sana.

4.0 TIADA FAKTOR PERINGANAN RESPONDEN YANG BERSIFAT

ISTIMEWA

4.1 Perayu berhujah bahawa hujahan peringanan yang telah

diberikan oleh Responden tidak bersifat istimewa untuk
bertindak sebagai faktor peringanan. Mahkamah di dalam
kes ini boleh menolak faktor peringanan seperti mana yang
telah dirayu oleh Responden sebelum hukuman dijatuhkan.

4.2 Responden di dalam kes ini memohon agar hukuman

dikurangkan atas faktor berikut;
a) Responden baru pulang dari menunaikan haji dan
pusat perubatan Responden tidak beroperasi
sepanjang tempoh tersebut;
b) keadaan kewangan pusat perubatan Responden
yang kurang memuaskan; dan
c) Responden telah berumur 50 tahun;

4.3 Adalah dihujahkan bahawa faktor peringanan Responden

tidaklah bersifat istimewa dan juga sepatutnya sudah tidak
terpakai kerana pada kali pertama kes disebut, Responden
16
 telah menyatakan hendak menyelesaikan kes di luar
Mahkamah namun sehingga ke tarikh sebutan kali ketiga,
tiada penyelesaian yang cuba dibuat dan akhirnya
Responden mengaku salah. Oleh itu dapat dilihat disini tiada
usaha yang dilakukan oleh Responden untuk menyelesaikan
kes ini diluar Mahkamah walaupun telah diberi peluang oleh
pihak LHDN.

4.4 Juga dihujahkan pengakuan bersalah bukanlah suatu tiket

untuk mendapatkan hukuman yang ringan. Perayu ingin
merujuk kepada kes PP v Gunasekaran Arjunan & Anor
[2006] 3 CLJ 1003 yang mana telah memutuskan bahawa
pengakuan bersalah tidak secara automatik memberikan
diskaun kepada kepada sesuatu hukuman sepertimana
berikut;

“The word ‘discount’ in relation to sentences upon a plea of

guilty should not be used indiscriminately. It should not give
the impression that the accused can ‘bargain’ over his
sentence just as one bargains at a market place. Likewise,
the threat of inconvenience to the court by a prolonged trial
and expense, in the event that the court does not pass a
particular sentence or sentence lesser than the maximum,
upon a plea of guilty, should not prevail.”

17
5.0 PENUTUP

Yang Arif, berdasarkan hujahan-hujahan Perayu di atas, dengan

rendah diri, Perayu memohon agar Mahkamah yang mulia
memutuskan untuk membenarkan rayuan Perayu terhadap
hukuman ke atas Responden dan menggantikan hukuman
tersebut dengan hukuman yang lebih wajar dan adil.

Sekian, terima kasih.

Bertarikh pada hari ini 23 Mei 2017

Dengan kuasa Pendakwa Raya

SYALIA AIN BINTI ZAINUDDIN

TIMBALAN PENDAKWA RAYA
PERAK DARUL RIDZUAN

Alamat untuk penyampaian ialah Pejabat Timbalan Pendakwa Raya

Perak, Bangunan Perak Darul Ridzuan, Jalan Panglima Bukit Gantang
Wahab, 30512, Ipoh Perak

18