Alamia, Yousuf Azhar M.

FIL112 Aralin 4 Ebalwasyon 11 – STEM Badillo

Ang Sistemang Kontra-Mahirap
Sinasabi nila na ang edukasyon ay ang pinakamahalagang aspeto sa buhay ng
mga bata, na siyang pag-asa ng bayan. Ngunit kapag walang natututunan ang isang bata,
maituturing pa ba natin silang pag-asa ng ating bayan? Ang kahirapan nga ba ang ugat
ng mahinang sistema ng edukasyon o ang kawalan ng tulong mula sa gobyerno? Ang
isinulat na opinyon ni Apolinario Villalobos na pinamagatang “Ang Bagong Sistema ng
Edukasyon” ay tumatalakay sa kung papaanong naging kontra-mahirap, o sa Ingles anti-
poor, ang bagong sistema ng edukasyon na ipinatutupad ng Kagawaran ng Edukasyon.
Binanggit niya sa kanyang sanaysay ang dagdag gastos ng mga magulang sa pagbili ng
mga libro ng kanilang mga anak, ang pinabigat na mga tungkulin ng mga guro, at ang
hindi sapat at kapos na tulong mula sa gobyerno na nagdulot ng maraming problema.
Ang naging layunin ni Villalobos sa kaniyang isinulat na sanaysay ay para humingi ng
pananagutan mula sa gobyerno, na siyang para rin sa mga kabataan na papalit sa
kasalukuyang henerasyon. Kinakailangang isaalang-alang ang sitwasyon ng mga mag-
aaral, guro, at paaralan at aksyunan ang mga isyu upang kahit na kapos sa badyet ang
Kagawaran ng Edukasyon, maaayos ang mga problema ng bawat isa.

Ang kahirapan at mahinang sistema ng edukasyon ay laging magkasama na mas

nagpapalala ng kawalan ng kilos at tulong mula sa Kagawaran ng Edukasyon at LGU
(local government unit). Mula sa simula ng sanaysay na isinulat ni Villalobos, binanggit
niya ang iba’t ibang mga problema na kinakaharap ng mga magulang, mag-aaral, at guro
sa Pilipinas. Ang puntong nais kong bigyang-diin na aking nakuha mula sa sanaysay ay
ang kahirapan ay isa sa mga ugat ng mahinang sistemang pang-edukasyon dahil sa
tatlong argumento na nabanggit sa sanaysay. Ang una ay ang mga magulang at ang
kanilang mga anak ay nahihirapang mag-adjust sa bagong sistema ng edukasyon. Dati,
ang mga libro ng nakatatandang anak ay maaaring mamana ng nakababatang anak para
makabawas sa gastusin. Ngunit ngayon, iniba ang porma ng mga libro upang
pagkakitaan ng mga opisyal na nakipagsabwatan sa mga suppliers. Dahil dito, mas
mahihirapan ang mga magulang sa aspeto ng pinansyal. Pangalawa, dahil sa kahirapan
at kakulangan sa aksyon ng pamahalaan, ang mga guro na ang gumagawa ng lahat at
gumagastos sa mga kailangan ng paaralan. Ika nga ni Villalobos, “kulang ang mga silid
aralan ng mga pampublikong paaralan, at walang handang kurikulum o ‘module.’” Kung
kaya’t ang mga guro na ang nagbabayad para sa pagpapabuti ng pagkadalubhasa nila
at sa isa pang sitwasyon, ang guro na rin ang nagtuturo sa mga bata ng Kalayaan Island
nang libre. Iyan lamang ang iilan sa mga problema na hinaharap ng mga guro na siyang
hindi inaaksyunan ng Kagawaran ng Edukasyon. Sa aking paningin, hindi inaasikaso
nang maayos ng Kagawaran ng Edukasyon ang iba’t ibang sitwasyon ng kanilang hawak
na mga paaralan. Sila ay kulang sa inisyatibong tumulong at ayusin ang kapakanan ng
mga mag-aaral. At panghuli, dahil sa mga naunang mga nabanggit na problema, hindi na
nakakapagtaka na mahina ang pundasyong edukasyonal ng mga bata, lalo’t lalo na ang
mga batang may problemang pinansyal.
Ang isa pang punto na nais kong mairating sa mambabasa ay ang bagong sistema
ng edukasyon ay hindi maaayos kung walang tulong mula sa Kagawaran ng Edukasyon
at ang gobyerno. Kahit na nag-iimprovise ang mga guro para lang may matutunan ang
mga bata, walang mararating ang lahat kung hindi tutulong at asikasuhin ng gobyerno.
Tulad na lamang ng sitwasyon ng maraming paaralan na may malapit na mga
nakagagambala na mga establisyementong, dapat ay inaaksyunan ng LGU ang mga ito
upang mas mabisa ang pag-aaral ng mga estudyante.

Samakatuwid, masasabi ko na ang kahirapan ay tunay na nakaka-apekto sa

edukasyon ng kabataan. Ang mahina na sistema ng edukasyon ay maaaring isa lamang
sa epekto ng kahirapan. Ang bagong sistema ng edukasyon na ipinatupad ng Kagawaran
ng Edukasyon ay talagang kontra-mahirap dahil hindi naiintindihan ng mga opisyal doon
ang iba’t ibang nakakadismayang sitwasyon ng mga magulang, mag-aaral, at guro.
Bukod doon, masasabi ko rin na hindi maaaring ipatong ang lahat ng sisi sa gobyerno at
Kagawaran ng Edukasyon. Totoo nga na ang karapatang edukasyon ay dapat binibigay
sa lahat, ngunit ang mga mag-aaral rin ay may responsibilidad na maisakatuparan ang
karapatang ito sa pamamagitan ng pag-aaral nang maayos. Lahat tayo—ang gobyerno,
mga magulang, mag-aaral, at mga guro, ay dapat magtulungan upang makamit ang nais
nating mangyari at upang matulungan ang bagong henerasyong ito na maging tunay na
pag-asa ng bayan.