«Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ»

Μια φορά και έναν καιρό...

σε μια χώρα αρκετά μακριά υπήρχαν 5 αξιολάτρευτα ζωάκια. Ήταν η Λίτσα η

Κοαλίτσα , η Λίλα η Γορίλα, ο Νίνος ο Πιγκουίνος, ο Ρούλης ο Χαμστερούλης και
ο Γερο-βραδύποδας.

Όλα κυλούσαν πολύ όμορφα στην χωρά αυτή ώσπου μια μέρα ξέσπασε
πόλεμος. Το νερό όλο και λιγόστευε, οι κοιλιές τους γουργούριζαν από την πείνα
ενώ πολλά σπιτάκια είχαν εντελώς καταστραφεί.

Τα πέντε ζωάκια ήταν πολύ στενοχωρημένα με την κατάσταση αυτή. Ήταν

όμως αποφασισμένα να φύγουν από τον τόπο αυτό για ένα καλύτερο μέλλον. Οι
γονείς τους δεμένοι με την χώρα τους δεν θέλανε να φύγουν από την πατρίδα τους.
Έτσι, τα ζωάκια αποφάσισαν να ταξιδέψουν μόνα τους.
 Τα ζωάκια για να μπορέσουν να σωθούν, ανέβηκαν στην “ΚΙΒΩΤΟ ΤΗΣ
ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ”, ένα πλοίο τόσο μεγάλο που χωρούσε όλο το ζωικό βασίλειο. Το
πλοίο που περνούσε από πολλές χώρες του κόσμου έβαλε πλώρη για την
αναζήτηση ενός νέου σπιτιού.
 Η Λίτσα η Κοαλίτσα ήταν αρκετά φοβιτσιάρικο ζωάκι. Ντρεπόταν να μιλήσει
στα άλλα ζωάκια. Η μαμά της τής έλειπε πάρα πολύ και κάποιες φορές την
έπιαναν τα δάκρυα.
 Από την άλλη, η Λίλα η Γορίλα ήταν πολύ μεγάλο και δυνατό ζωάκι. Τόσο
μεγάλη που στην αγκαλιά της χωρούσαν τα υπόλοιπα ζωάκια, για να τα
προστατέψει από το κρύο. Τρελαινότανε για ιστορίες. Μπορούσε με τις ώρες να
αφηγείται παραμύθια, να λέει ιστορίες και να φτιάχνει ένα αγαπητό και ζεστό
κλίμα.

Τον Νίνο τον Πιγκουίνο, δεν θα τον λέγαμε και πολύ ήσυχο ζωάκι. Αντίθετα,
ήταν το πιο ζωηρό, είχε απίστευτο χιούμορ. Με τα ανέκδοτα και τις πλάκες του
έφτιαχνε την διάθεση όλων, ακόμη και των πιο στενοχωρημένων.
Ο πιο μικρούλης της παρέας ήταν ο Ρούλης ο Χαμστερούλης. Έτρεχε από την
μία πλευρά του πλοίου στην άλλη. Ήταν τόσο χαρούμενος με τους καινούριους
φίλους που έκανε.

Τέλος, ο μεγαλύτερος της παρέας ήταν ο Γερο-βραδύποδας. Ως καπετάνιος

είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη μέχρι τώρα και ήταν γνωστός σε όλα τα ζωάκια για
τα μακρινά του ταξίδια. Σαν καπετάνιος της κιβωτού φρόντιζε πάντα για τα
εφόδια των συνεπιβατών του.

Οι μέρες περνούσαν δύσκολα στην κιβωτό της προσφυγιάς. Μεγάλα κύματα

χτυπούσαν την κιβωτό και το κρύο ήταν πολύ και τσουχτερό.
 Μία μέρα, καθώς ταξίδευαν , έφτασαν τυχαία σε μία μακρινή χώρα, την
Μυρμηγκοχώρα. Το κέφι τους άρχισε να χάνεται. Η χώρα αυτή ήταν πολύ μικρή
για τον γορίλα. Καθώς περπατούσε πατούσε τα σπίτια των μυρμηγκιών και τα
κατέστρεφε. Έτσι τα μυρμήγκια τούς έδιωξαν από τον τόπο τους. Η Λίλα η
Γορίλα όμως, στενοχωρημένη που έφυγαν από εκεί, άρχισε να κλαίει στον
γυρισμό. Τότε τα άλλα ζωάκια, την αγκάλιασαν για να σταματήσει να κλαίει,
καθώς το πλοίο κόντεψε να πλημμυρίσει από την λίμνη με τα δάκρυά της .

Αφού ηρέμησε η Λίλα, ο Γερο-βραδύποδας έβαλε πλώρη για τον επόμενο

προορισμό, την Ηλιοχώρα. Σε εκείνη την χώρα τα πάντα ήταν πανέμορφα για τα
ζωάκια. Έκτος από έναν. Τον Νίνο τον Πιγκουίνο. Ο ήλιος έκαιγε πολύ δυνατά,
ήταν πάντα καλοκαίρι. Ο Νίνος δεν άντεχε την ζέστη επειδή στην πατρίδα του
έκανε πολύ κρύο με βαθμούς κάτω από το μηδέν. Στην Ηλιοχώρα, από την άλλη η
θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς. Οπότε τα ζωάκια, αποφάσισαν να
φύγουν για ακόμα μία φορά από το ταξίδι τους για να μην βλέπουν λυπημένο τον
πιγκουίνο.
 Επόμενος προορισμός, ήταν η Πιτσ-Φυτιλοχώρα. Εκεί τα πάντα γίνονταν στο
πιτσ-φυτίλι. Αυτοί όμως οι γρήγοροι ρυθμοί, δεν μπορούσαν να συμβαδίσουν με
τους ρυθμούς του Γερο –βραδύποδα που ήταν πολύ αργοί και για ακόμη μία φορά
αναγκάστηκαν να φύγουν και από αυτή την χώρα και να επιβιβαστούν στην
κιβωτό. Όλοι ήταν πολύ απογοητευμένοι που δεν μπόρεσαν να βρουν μία χώρα να
μείνουν και να φτιάξουν την ζωή τους.

Έτσι αποφάσισαν από κοινού να ταξιδέψουν σε μία πολύ μακρινή χώρα, την
Ζουγκλοχώρα. Είχαν ακούσει από κάτι μακρινά ξαδέρφια πως σε αυτή την
περιοχή είναι ο ιδανικός τόπος για όλα τα ζωάκια. Έτσι, έβαλαν πλώρη για τον
μακρινό αυτό τόπο.
 Με την άφιξη τους στην Ζουγκλοχώρα, τα ζωάκια ήταν πιο ενθουσιασμένα
από ποτέ. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές για όλους, το κλίμα ήταν τροπικό , ο
πιγκουίνος δεν ζεσταινόταν, η χώρα ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να χωράει και το
πιο μεγάλο ζωάκι και οι ρυθμοί της χώρας ήταν φυσιολογικοί. Ο καθένας πήγαινε
με τον ρυθμό του, κάτι που ήταν πολύ βολικό για τον βραδύποδα που δεν
μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς των υπολοίπων.

Το καλό με την χώρα αυτή, είναι ότι τα ζώα της ζούγκλας τους αποδέχτηκαν
γρήγορα, δεν δυσκολεύτηκαν να κάνουν καινούργιους φίλους και να γίνουν μία
μεγάλη παρέα. Όλα μαζί συνεργάζονταν για την επιβίωσή τους. Ακόμα,
δημιούργησαν μία αυτοσχέδια μικρή φωλιά για τον Ρούλη τον Χαμστερούλη που
ήταν πολύ μικρούλης.
 Μία μέρα τα ζώα εκεί που έπαιζαν, σκέφτηκαν μία καταπληκτική ιδέα: να
πάνε στο τσίρκο της Ζουγκλοχώρας. Εκεί θα εκπαιδευτούν και θα μπορέσουν, να
αναδείξουν τις ικανότητες τους και τα χαρίσματά τους.

Ο Γερο-βραδύποδας ήταν πολύ έξυπνος. Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποια

μαγικά με το να κρύβει τα μπαλάκια σαν τους ζογκλέρ στο τσίρκο. Ο πιγκουίνος
θα μπορούσε να κάνει τον βοηθό του, κάνοντας μαζί μαγικά με κάποιο άλλο
αντικείμενο. Η Λίλα η Γορίλα, το πιο δυνατό ζωάκι , θα μπορούσε να πετάει στον
αέρα την Λίτσα την Κοαλίτσα και τον Ρούλη τον Χαμστερούλη που είναι
μικροσκοπικοί, να κάνουν ακροβατικά στον αέρα και να προσγειώνονται σε ένα
τραμπολίνο.

Έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα κιόλας, πήγαν στο τσίρκο και άρχισαν
αμέσως την εκπαίδευση τους και όλα όσα είχαν σχεδιάσει να κάνουν, με την άδεια
του εκπαιδευτή.
 Τα 5 ζωάκια, η Λίτσα η Κοαλίτσα, η Λίλα η Γορίλα, ο Νίνος ο Πιγκουίνος, ο
Ρούλης ο Χαμστερούλης και ο Γερο-Βραδύποδας. άρχισαν σιγά-σιγά να
φτιάχνουν επιτέλους την ζωή τους σε μία καινούρια χώρα, με νέους φίλους και
ασχολίες. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στην χώρα τους μπόρεσαν και
βρήκαν την δύναμη να ονειρευτούν ένα καλύτερο μέλλον. Η υπομονή, οι δυνατοί
δεσμοί φιλίας, η κατανόηση και η αγάπη της παρέας αυτής ήταν το μυστικό μια
καινούρια ζωή. Καλύτερη από ποτέ...

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

 Οι Φοιτητές:

Αλεξούδης Χριστόφορος
Καραμούζα Δωροθέα
Κεδρά Μαρίνα
Σαρακατσιάνου Παρασκευή
Χατζηβασιλείου Ευάγγελος