«Ἐγενόμην ἐν Πνεύματι ἐν τῇ Κυριακῇ ἡμέρᾳ καὶ ἤκουσα φωνὴν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος» (Ἀπ.

1,10)
Ἐκδίδεται ἀπὸ τὴν Κοινοβιακὴ Γυναικεία Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης – 531 00 ΦΛΩΡΙΝΑ – τηλ. 23850-28610 –imaaflo@yahoo.gr

Περίοδος Δ΄ - Ἔτος ΛΘ΄ Τοῦ ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλήτου Συντάκτης (†) ἐπίσκοπος
Φλώρινα - ἀριθμ. φύλλου 2509 Τετάρτη 26 Ὀκτωβρίου 2022 Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Οἱ Νέστορες νικοῦν τοὺς Λυαίους

Μ
«Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι!» (ἅγ. Νέστωρ)
᾽ αὐτὴ τὴν κραυγὴ ἢ μᾶλλον δέησι καὶ
παράκλησι, ἀγαπητοί μου, τοῦ ἁγίου Νέ-
στορος πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χρι-
στὸν ἀρχίζω ὁ γέροντας ἐγὼ ἐπίσκοπος.
Ἑορτάζει σήμερα ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἕνας
ἀπὸ τοὺς πιὸ δημοφιλεῖς ἁγίους. Τιμᾶται σὲ ὅ-
λη τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρι καὶ τὴν ἀχανῆ ῾Ρωσία,
ὅπου μέχρι πρό τινος ἡ τιμὴ τῶν ἁγίων δὲν
ἦταν ἐλεύθερη. Παντοῦ τὸν τιμοῦν. Ἄντρες
καὶ γυναῖκες (Δήμητρες) ἔχουν τὸ ὄνομά του.
***
Ὁ ἅγιος Δημήτριος γεννήθηκε στὴ Θεσσα-
λονίκη τὸν τρίτον αἰῶνα ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς,
ποὺ τὸν δίδαξαν τὴν πίστι στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Ἀπὸ μικρὸς ξεχώριζε γιὰ τὴν εὐρωστία, τὴν ἑ-
τοιμότητα, τὴν εὐφυΐα καὶ τὸ ἀθλητικό του
παράστημα. Νεαρὸς κατατάχθηκε στὸ ῥωμαϊκὸ
στρατὸ καὶ λόγῳ τῆς ἀνδρείας του ἀνέβηκε
σύντομα τὶς βαθμῖδες τῆς ἱεραρχίας.
Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ προπαντὸς τὸν διέκρινε
ἦταν ἡ θερμὴ πίστι του στὸν Κύριό μας. Καὶ
τὴν πίστι αὐτὴ δὲν τὴν ἔκρυβε· προσπαθοῦσε
νὰ τὴ μεταδίδῃ καὶ σὲ ἄλλους. Ἤθελε εἰ δυνατὸν
κάθε μέρα καὶ κάποιον ἀκόμη νὰ ὁδηγῇ στὴν
πίστι τοῦ Χριστοῦ. «Εἷς πρὸς ἕνα εἰς Χριστόν»,
ὁ ἕνας νὰ φέρῃ ἄλλον ἕνα στὸ Χριστό.
Μιὰ τέτοια ὅμως δραστηριότητα οὔτε ἄγνω-
στη ἔμεινε οὔτε ἀνεκτὴ ἀπὸ τὶς εἰδωλολατρι-
κὲς ἀρχές. Αὐτοκράτορες τότε ἦταν ὁ Διο-
κλητιανός (284-305 μ.Χ.), ποὺ μισοῦσε τοὺς Χριστια-
νοὺς καὶ εἶχε κηρύξει ἐναντίον τους φοβερὸ
διωγμό, καὶ ὁ Μαξιμιανός (286-305 μ.Χ.). Τότε λοιπὸν
κατήγγειλαν τὸν ἅγιο Δημήτριο ὡς Χριστιανό.
Τὸν κάλεσαν ἐνώπιον τοῦ τυράννου, τὸν ἀνέ-
κριναν, τοῦ εἶπαν ν᾽ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό. Αὐτὸς
ἀρνήθηκε ν᾽ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό! Ἀμέσως τὸν
καθαίρεσαν ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ στρατηγοῦ σὲ
ἁπλὸ στρατιώτη καὶ τὸν ἔρριξαν στὴ φυλακή.
Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες στὴ Θεσσαλονίκη γίνον-
ταν ἀθλητικοὶ ἀγῶνες. Παρουσιάστηκε λοιπὸν
στὸ στάδιο ἕνας εἰδωλολάτρης ἀθλητής, γί-
γαντας στὸ ἀνάστημα, ποὺ λεγόταν Λυαῖος.
Αὐτὸς προκαλοῦσε κάθε μέρα τοὺς Χριστια-
νοὺς λέγοντας· Ὅποιος μπορεῖ, ἂς ἔρθῃ νὰ
παλέψῃ μαζί μου. Ποιός ὅμως νὰ τὰ βάλῃ μ᾽ αὐ-
τόν; Κι ὁ Λυαῖος καυχόταν καὶ προκαλοῦσε.
Τότε ἕνας νεαρὸς Χριστιανὸς ἡλικίας δε-
καοχτὼ ἐτῶν μαθητὴς τοῦ ἁγίου Δημητρίου
ποὺ τὸν ἔλεγαν Νέστορα, ἔνιωσε προσβολὴ
τὸ νὰ ὑβρίζῃ ὁ Λυαῖος τὴ θρησκεία του καὶ θέ-
λησε νὰ τὸν ἀντιμετωπίσῃ. Πῆγε στὸ δάσκα-
λό του, ποὺ ἦταν κρατούμενος κοντὰ στὸ στά-
διο, καὶ ζήτησε τὴν εὐχή του. Ὁ ἅγιος Δημήτρι-
ος τοῦ ἔδωσε εὐλογία καὶ εἶπε· Πήγαινε, «καὶ
Λυαῖον νικήσεις καὶ ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτυρή-
σεις»· καὶ τὸ Λυαῖο θὰ νικήσῃς, ἀλλὰ καὶ θὰ
μαρτυρήσῃς ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Ὡπλισμένος
ἔτσι ὁ Νέστορας βγῆκε στὸ στάδιο ν᾽ ἀνταγω-
νιστῇ τὸ γίγαντα. Τὸν κοίταξαν ὅλοι μὲ αἴσθη-
μα οἴκτου. Ὁ βασιλιᾶς τοῦ ἔλεγε νὰ λυπηθῇ τὴ
ζωή του· ἡ ἧττα του ἦταν σίγουρη. Ὁ Νέστο-
ρας ὅμως ἐπέμενε. Κι ὅταν δόθηκε τὸ σύνθη-
μα, γεμᾶτος πίστι καὶ ἐλπίδα στὸ Χριστό, φώ-
ναξε καὶ τὸν ἄκουσαν ὅλοι· «Θεὲ τοῦ Δημητρί-
ου, βοήθει μοι!». Δίχως χρονοτριβὴ ὁρμᾷ κα-
τὰ τοῦ Λυαίου, μὲ ἀστραπιαία κίνησι τὸν χτυ-
πᾷ, τὸν ῥίχνει κατὰ γῆς καὶ τὸν φονεύει ἀφή-
νοντας ὅλους κατάπληκτους. Νίκησε!
Ὁ βασιλιᾶς ὅμως καταπατώντας τοὺς κα-
νονισμοὺς δὲν ἀναγνωρίζει τὸ νικητή. Δίνει
ἐντολή, συλλαμβάνουν τὸ Νέστορα καὶ τὸν ἐκ-
τελοῦν ἐπὶ τόπου. Πηγαίνουν ἔπειτα ἐκεῖ ποὺ
ἐκρατεῖτο ὁ ἅγιος Δημήτριος καὶ λογχίζοντάς
τὸν στὴν πλευρὰ τὸν θανατώνουν.
Τέτοιο τέλος εἶχε ἡ δυάδα τῶν μαρτύρων
Νέστορος καὶ Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου.
***
Θὰ πῇ τώρα κάποιος· Αὐτὰ «τῷ καιρῷ ἐκεί-
νῳ»! ἀνήκουν στὸ παρελθόν, στὴν ἱστορία…
Στὴν ἱστορία; λάθος κάνεις. Ὁ Χριστὸς ζῇ
 2
καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ δὲν παύει
νὰ θαυματουργῇ. Τὸ θαῦμα αὐτό, ποὺ ἔγινε
τότε στὴ Θεσσαλονίκη, καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔ-
κανε καὶ κάνει ὁ ἅγιος Δημήτριος συνεχίζον-
ται, ἀγαπητοί μου, καὶ στὴ γενεά μας.
 Θέλετε ἀπόδειξι; Τὸ 1912 ἡ Ἑλλάδα ἦταν
μιὰ μικρὴ χώρα μέχρι τὸν Ὄλυμπο. Ἤτανε ὁ
Νέστωρ τῶν Βαλκανίων· καὶ Λυαῖος πανίσχυ-
ρος καὶ σιδηρόφρακτος ἡ Τουρκικὴ αὐτοκρα-
τορία. Καὶ τόλμησε ἡ μικρὴ Ἑλλάδα νὰ ἐπιτε-
θῇ κατὰ τῆς Τουρκίας γιὰ νὰ ἐλευθερώσῃ τὰ
σκλαβωμένα παιδιά της. Καὶ πέρασαν τὸν Ὄ-
λυμπο, προχώρησαν, καὶ σὰν σήμερα, ἡμέρα
τοῦ ἁγίου Δημητρίου, μπῆκαν στὴ Θεσσαλο-
νίκη! Σᾶς ἐρωτῶ· εἶνε ἢ δὲν εἶνε αὐτὸ θαῦμα;
Τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης του ὁ πολιοῦχος ἐλευ-
θέρωσε τὴν πόλι του καὶ ἡ σημαία τοῦ σταυροῦ
ὑψώθηκε στὸ Λευκὸ Πύργο. Τὸ θαῦμα τοῦ ἁ-
γίου Δημητρίου ἐπαναλήφθηκε.
–Μά… Τί «μά»; Θέλεις καὶ ἄλλο θαῦμα;
 Ὅσοι εἶνε μεγαλύτεροι θὰ τὸ θυμοῦνται.
Μικρὴ ἡ Ἑλλάδα· καὶ τὸ 1940, 28 Ὀκτωβρίου,
βγαίνει μπροστά της ἄλλος «Λυαῖος». Τὰ ὀνό-
ματα μόνο ἀλλάζουν. Πρῶτα ἦταν ὁ Τοῦρκος,
τώρα ἀπέναντί της ἔχει κάποιον Ἰταλὸ –μὴν ἀ-
ναφέρω τ᾽ ὄνομά του– ποὺ καυχᾶται, ὅτι ἔχει
τόσα ἀεροπλάνα ποὺ θὰ σκιάσῃ τὸν ἥλιο. Χτυ-
πάει τὴν πόρτα τῆς Ἑλλάδος νύχτα - μεσάνυ-
χτα καὶ τῆς λέει, –Παραδώσου! Καὶ ἡ πατρίδα
μας τί ἀπαντᾷ· –ΟΧΙ! Καὶ μὲ τὴν πίστι στὸ Θεὸ
καὶ προσευχὴ στὴν Παναγία, ἔκανε τὰ βουνὰ
νὰ σμίξουν μὲ τ᾽ ἀστέρια. Περίμενε κανείς, ὁ
Νέστορας νὰ νικήσῃ τὸν Λυαῖο τῆς Εὐρώπης;
 Ἄλλο ἕνα. Σήμερα συγκινήθηκα. Οἱ γέροι
ζοῦμε μὲ ἀναμνήσεις. Στὰ τέλη τῆς δεκαετίας
τοῦ ᾽40, στὰ ψηλὰ βουνὰ τῆς Μακεδονίας ἡ μι-
κρὴ Ἑλλάδα, ὁ Νέστορας αὐτός, δεχόταν τὴν ἀ-
πειλὴ τοῦ κομμουνισμοῦ, σὲ ἡμέρες ποὺ ἡ ῾Ρω-
σία ἦταν πανίσχυρη. Σκληρὴ ἦταν ἡ μάχη, σει-
όταν τὸ ἔδαφος, ἔπεφταν κορμιά. Ἐγὼ στρατι-
ωτικὸς ἱερεύς. Καὶ ἦταν παραμονὴ τοῦ ἁγίου
Δημητρίου. Τότε ἄκουσα παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος
–ἕνας ἀπ᾽ αὐτοὺς ἦταν ψάλτης μὲ γλυκειὰ φω-
νή– νὰ λένε τὸ τροπάριο «Δεῦρο, μάρτυς Χρι-
στοῦ, πρὸς ἡμᾶς…» (ἑσπ.). Ἔλα κοντά μας, δη-
λαδή, ἅγιε Δημήτριε, μὴ μᾶς ἀφήσῃς, τώρα
ποὺ πολεμοῦμε τὸν κόκκινο Λυαῖο… Καὶ τὴν
πρώτη νίκη ἐναντίον του τὴν ἔκαναν τὰ παι-
διὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἦταν τυχαῖο αὐτό;
 Καὶ τὰ θαύματα συνεχίζονται. Στὶς ἡμέ-
ρες μας εἴδαμε καὶ ἄλλο μεγαλύτερο θαῦμα.
Ποιός τολμοῦσε ἐπὶ ἑβδομηνταπέντε χρόνια,
1917-1992, ν᾽ ἀναφέρῃ στὴ ῾Ρωσία τὸ ὄνομα τοῦ
ἁγίου Δημητρίου; Τώρα ὅμως οἱ πόρτες ἄνοι-
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὸ Σάββατο 26-10-1991 τὸ πρωί. Καταγραφὴ καὶ μικρὴ σύντμησις 6-9-2022.
ξαν καὶ οἱ Χριστιανοὶ προσέρχονται στὶς ἐκ-
κλησίες. Καὶ ὄχι ὅπως ἐμεῖς· ποιός ἀπὸ μᾶς
σήμερα ἔρριξε ἕνα δάκρυ; ἀλλ᾽ ἐὰν πᾶτε στὴ
῾Ρωσία, θὰ δῆτε δάκρυα. Τὸ Λένινγκραντ ἔγι-
νε Ἁγία Πετρούπολις καὶ δοξάζουν τὸ Θεό.
Θαύματα λοιπόν· ἕνα, δύο, τρία… Ἀμέτρητα
εἶνε τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων.
***
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, πλὴν τῶν Λυαίων αὐτῶν
ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι. Καὶ πιὸ φοβερὸς ἀπ᾽ ὅλους
ξέρετε ποιός εἶνε; Αὐτὸς ποὺ ἔχουμε μέσα μας·
ὁ λεγόμενος «παλαιὸς ἄνθρωπος» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ.
3,9). Στὰ ἄδυτα τῆς καρδιᾶς διεξάγεται ὁ πιὸ
σοβαρὸς πόλεμος. Ποιός δὲν τὸν αἰσθάνεται;
Ἔχουμε μέσα μας «Λυαίους». Ποιοί εἶν᾽ αὐ-
τοί; Τὰ πάθη καὶ οἱ κακίες μας. «Λυαῖοι» εἶνε
ἡ φιλαργυρία, ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία κι ὅ-
σα βλαστάνουν ἀπ᾽ αὐτές. Φαίνονται μικρὰ
μὰ γιγαντώνονται. Συνάντησα πρὸ καιροῦ κά-
ποιον ποὺ ἔπαθε ἡ καρδιά του· οἱ γιατροὶ τοῦ
εἶπαν ὅτι κινδυνεύει, πρέπει νὰ κόψῃ τὸ κά-
πνισμα. Τὸν συμβουλέψαμε ὁ γιατρός, ἡ γυ-
ναίκα του, ἐγώ. Κόβει τὸ τσιγάρο, νικάει τὸ
πάθος· ἀλλὰ δὲν περνοῦν δέκα - δεκαπέντε
μέρες, κ᾽ ἐπανέρχεται πάλι στὰ ἴδια.
Ἐρευνῆστε, ἐξετάστε, καὶ θὰ βρῆτε ὅτι ὅλοι
ἔχουμε ἔναν «Λυαῖο», ἕνα πάθος ἐνσαρκωμέ-
νο μέσα μας, πάθος ποὺ τρέχει στὸ αἷμα μας.
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔφτασε νικητὴς μέ-
χρι τὸ Γάγγη καὶ τὶς πηγὲς τοῦ Νείλου. Ἀλλὰ
αὐτός, ὁ νικητὴς ὅλων, νικήθηκε. Ἀπὸ ποιόν;
Ἀπὸ ἕνα πάθος του· μέθυσε καὶ πάνω στὸ με-
θύσι σκότωσε τὸ φίλο του, τὸν Κλεῖτο.
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔλεγαν· «Τὸ νικᾶν
ἑαυτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη»
(Πλάτ., Νόμ., Α΄ 626e)· τὸ νὰ νικᾷς τὸν ἑαυτό σου, τὸν
παλαιὸν ἄνθρωπον, δηλαδὴ τὰ πάθη σου, αὐ-
τὴ εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη νίκη.
Πρέπει νὰ πολεμήσουμε γενναῖα ἐναντίον
τῶν παθῶν μας. Σᾶς συνιστῶ νὰ βρῆτε ἕνα βι-
βλίο ποὺ ἔγραψε ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιο-
ρείτης μὲ τίτλο «Ὁ ἀόρατος πόλεμος»· ἐκεῖ
θὰ δῆτε τί πόλεμο ἔχουμε νὰ διεξαγάγουμε
ὅλοι, ἄντρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, μέσα στὰ
βάθη τῆς καρδιᾶς μας. Ἐκεῖ εἶνε τὸ στάδιο
τοῦ πιὸ φοβεροῦ ἀγῶνος· καὶ ἐκεῖ μὲ τὴ βοή-
θεια τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ νικήσουμε.
Ὅταν λοιπὸν μᾶς πειράζουν ἢ τὰ διάφορα
πάθη, ἢ οἱ ἄνθρωποι, ἢ ὁ σατανᾶς καὶ οἱ δαί-
μονες, ὅταν μᾶς πολεμοῦν οἱ «Λυαῖοι» καὶ ὑ-
πάρχῃ κίνδυνος νὰ νικηθοῦμε, τότε ἀπὸ τὰ
βάθη τῆς καρδιᾶς μας νὰ λέμε· «Θεὲ τοῦ Δη-
μητρίου, βοήθει μοι!».
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος