A 
ja znowu zamienię się w amfetaminową chimerę. Tak, jestem
na miejscu, biorę to, po co przyszedłem, schodzę do piwnicy, na-
pełniam trucizną narzędzie zbrodni, wkłuwam się i  wpuszczam
zawartość.
Stoję w ciemnej piwnicy
ze strzykawką w dłoni.
Krew w dół strużką ścieka
wzdłuż ramienia, już mnie
nic nie boli.
Po mych ranach ciekną
krople amfetaminowych soli.
Mara ściska mnie za gardło,
długo trzyma w swej niewoli.
Wracam, jestem już inny. Teraz coś mi siedzi na plecach. Czu-
ję – to ten sam ciężar, co zawsze, tylko waży coraz więcej. Idę da-
lej, już nie mam litości dla samego siebie, tak jak wcześniej, tylko
teraz bardziej jej nie mam. Litość w  stosunku do innych też nie
wchodzi dziś w grę, bo to gra skazańca. Jestem klownem tańczą-
cym na deskach teatru mojego życia. Tylko patrzeć, jak się potknę
i spadnę ze sceny, a wtedy nieliczni będą płakać, cała reszta będzie
boki zrywać. Tak oto potykam się wciąż, a oni czekają w napięciu,
kiedy polecę w dół. I spadnę, żeby rozbić się o ziemię, wydając
odgłos rozpadającej się maszyny, którą napędza tylko amfetamina.
Wiem, bo sam czekam w napięciu.
ROZDZIAŁ 1
Rok 2000
Jestem zamknięty na oddziale dla narkomanów, tuż obok od-
działu dla alkoholików. Jest to placówka zamknięta szpitala psy-
chiatrycznego. Mam szesnaście lat. Jestem uzależniony od amfe-
taminy, tak mówią. I chyba przebywam tu z własnej woli, chociaż
tego do końca jeszcze nie jestem pewien.
Teraz, kiedy czuję się już o wiele lepiej, nachodzą mnie myśli
o ćpaniu, o tym, jak daję sobie w żyłę dla niesamowitego kopa,
który zaczynam czuć tuż po wbiciu igły. I choć nie wtłoczyłem
jeszcze nawet jednego milimetra płynu ze strzykawki, zaczyna
się i  trwa do końca, wbijając niemal w  sufit. Myślę, że tu nie
wytrzymam, ale raczej nie mam wyjścia  – sam nie mogę się
wypisać. Z  każdym dniem jestem bardziej przekonany, że jak
wyjdę, to i tak będę ćpał. I to od razu po wyjściu. Skąd to wiem?
Bo jak myślę o zastrzyku, to mi tak skacze ciśnienie, jakbym był
tuż po nim.
Pójdziemy wieczorem do kuchni po kolację dla całego nasze-
go oddziału. To jedyna możliwość, żeby stąd wyjść na spacer, na
świeże powietrze. Do kuchni jest jakieś trzysta metrów, razem
sześćset, to już coś. Śniło mi się, że jestem u mnie w dzielnicy.
Chcę przejść na światłach na drugą stronę ulicy. Czekam na zie-
lone, zapala się, chcę zrobić pierwszy krok i  nagle przez ulicę
przelewa się rzeka wysoka na dwa metry. I budzę się tutaj, prze-
rażony. Dziwne jest to, że ten sen powtarza się codziennie, tylko
w różnych wersjach. Ale zawsze stoję na tych samych światłach
i zawsze przetacza się ta woda. Nie wiem, co to może oznaczać.
Gdy się budzę, to ogarnia mnie naprawdę jakiś dziwny strach.
9
Może to narkomańskie zmory? A może efekt tych lekarstw, któ-
re mi tu dają? Rodzice namawiają mnie na ośrodek dla narko-
manów Monar. Mój kolega Adam ukończył leczenie w ośrodku
i też mnie namawia. Ale nie jestem do niego przekonany. Jakiś
czas temu inny kolega też skończył leczenie i moim zdaniem nie
wrócił stamtąd normalny. Uciekał od nas, jak nas widział, jakby
się bał. Chyba wolę nosić mój własny strach przed ćpaniem, niż
bać się ludzi. Na pewno będę ćpał, ale tym razem dam radę to
kontrolować i sam powoli z tego wyjdę. To, co się wydarzyło, to
było lekkie załamanie, nieporozumienie. Poćpam jeszcze z  pół
roku i  odstawię to. Ale jak będą mi kazać, to wiem, że będzie
mnie kusić jeszcze bardziej. Będę odstawiał i  wracał do tego;
skoro to takie złe, to muszę się o tym sam przekonać. A chyba
wtedy żadne leczenie nie będzie potrzebne. Tak myślę. Czasami
mi się wydaje, że te problemy z ćpaniem są wywołane zakazami.
Przecież nie mam zamiaru marnować własnego życia, to chyba
proste. Lecz nikt tego nie chce rozumieć i nas zamykają. I chcą,
żebyśmy przez całe życie się nie dowiedzieli, że nie warto. Żeby
pozostało to na zawsze tajemnicą. A co oni mogą wiedzieć, skoro
nigdy nie ćpali? Jedni piją alkohol i umierają, a inni piją i żyją
normalnie. I nikt nie każe chować alkoholu, nawet w święta stoi
na stole.
Leży z nami Mirek alkoholik, bo zabrakło miejsca na ich od-
dziale. Ma marskość wątroby i chyba umrze. Mnie lekarze powie-
dzieli, że mam lekko powiększoną wątrobę, ale to chyba nic groź-
nego. Robili też nam badania na HIV – jestem czysty.
Jedyna rozrywka tutaj to świetlica, w której jest telewizor. Cza-
sami włączą jakiś film. Fajne są dyskusje z kompociarzami – opo-
wiadają ciekawe historie, jeden nawet chce kupić garnki Zeptera.
Ale to są dziwni ludzie. Jeszcze kilka dni i wyjdę do domu, muszę
się wykręcić od Monaru. Wystarczy im powiedzieć prawdę: że
sam przestanę ćpać, że już przestałem i tyle.
10
Nie, nie chcę zamykać teraz oczu,
bo wiem, że się nie obudzę.
Chcą zabrać me życie i rzucić na stos
słodkiego kłamstwa i złudzeń.
Odebrać mi wolność, uczynić me
życie pełnym przeszkód i znudzeń.
Abym żył w znoju tego kłamstwa,
aż się na śmierć zapracuję, zatrudzę.
Rok 1997
Zaczęło się to pewnego dnia. Siedziałem w  klasie, razem
z  resztą uczniów. Jedni naprawdę chcieli się czegoś nauczyć
i szczerze w to wierzyli. Drudzy też chcieli się czegoś nauczyć,
ale słabo im szło, więc byli na pograniczu tej wiary. I cała reszta,
która była tu jakby za karę. I ja wśród nich. Miałem wtedy czter-
naście lat, była to siódma klasa: 7d. Lekcja się strasznie dłuży-
ła i  ciągnęła. Nauczycielka coś tłumaczyła przy tablicy, nawet
nie pamiętam która: od polskiego czy biologii, a może geografii.
Nieważne. Wtedy miałem to kompletnie gdzieś. Nauczyciele nie
potrafili do mnie dotrzeć z wiedzą. Jakoś im to nie szło, a może
po prostu nie umiałem przyswajać podawanej przez nich wiedzy.
Bo w szkole byłem często najarany ziołem z V ogólniaka, kupio-
nym na drugim końcu miasta. W ogóle tylko chwilami docierał
do mnie głos nauczycielki, równie dobrze mogło jej tam wcale
nie być. I według co poniektórych w klasie tak z pewnością było-
by znacznie lepiej. Szkoła to była dla mnie przymusowa abstrak-
cja. Od czwartej klasy unikałem szkoły ile się dało. Z piątej do
szóstej klasy musiałem zdawać warunkowe egzaminy z czterech
przedmiotów. Udało mi się bez problemu i wtedy stwierdziłem,
że nie ma sensu chodzić do szkoły latami, skoro można zdać wa-
runkowe egzaminy po dwóch tygodniach nauki. Ale do siódmej
11
klasy dotarłem bez warunkowych. Gdyby się nie czepiali o nie-
obecności, to mógłbym wcale do szkoły nie chodzić, a normalnie
zdawać egzaminy do następnej klasy. Dziewięćdziesiąt procent
czasu można by wówczas zaoszczędzić i  poświęcić go na inne
zajęcia, na przykład na jaranie.
Zaczęliśmy więc jarać marychę. Ja, moja siostra i  prawie
wszyscy z naszego najbliższego towarzystwa. To wtedy było coś
nowego, coś tajemniczego, innego od alkoholu, do którego wte-
dy nas jeszcze nie ciągnęło, chociaż dobrze znaliśmy jego smak.
Po paleniu nie było czegoś takiego jak nuda, wszystko wydawało
się inne, przyjazne, piękne. Coś się wtedy zmieniało, było lepiej.
Przeżywaliśmy niesamowity okres, wszystko stawało się ideal-
ne. Odczucie prawdziwego koleżeństwa to było coś przepiękne-
go, ciężko to ująć słowami. Okres beztroski, wiary w marzenia
i w ludzi. Czas, zanim świat stał się zły, czas, zanim pojawiła się
amfetamina. Jaraliśmy całymi dniami: ja, moja siostra Sylwia,
jej koleżanka Lala, ich kolega z klasy Marek, jego sąsiad Krzy-
siek i  brat Krzyśka Kamil, Leszek oraz dużo innych ludzi. Po
jakimś czasie zaczęliśmy chodzić do klubu ROCK AND ROLL.
Przychodzili tam punkowcy, metalowcy, rock’n’rollowcy. Tam
też zaczęły się nawiązywać pierwsze znajomości, poznaliśmy
kilku dilerów marychy. Chodziliśmy do klubu prawie codzien-
nie, by kupić zioło. To był piękny okres. Ale po jakimś czasie
klub zamknęli. Dilerzy przenieśli się więc pod kino. Tam można
było spokojnie kupić towar, nawet w dzień. Zaczęliśmy zauwa-
żać amfetaminę, wtedy jeszcze dla nas mało atrakcyjną. Byliśmy
zachwyceni paleniem marychy, to było nasze hobby. W  naszej
dzielnicy było dużo starych, drewnianych, opuszczonych do-
mów, przeznaczonych do rozbiórki. Stały tak długi czas i urząd
miasta nic nie robił. My przesiadywaliśmy w  tych chałupach
i wpadliśmy na pomysł, żeby powyrywać instalację elektryczną.
Przewody były miedziane, wypalaliśmy je w ognisku. Po wypa-
leniu obstukiwaliśmy kijem i miedź była gotowa do skupu. Ale
oprócz tego łomami i łapkami do gwoździ rozebraliśmy podłogi
12
i sufity. To były długie, szerokie i grube dechy, jedną nosiliśmy
we trzech. Sprzedawaliśmy je sąsiadowi Krzyśka i Marka o imie-
niu Romek. A on palił nimi w piecu. Rozebraliśmy z desek dwa
domy, które miały po osiem mieszkań, a miedź wyrwaliśmy ze
wszystkich okolicznych ruin. To był nasz pierwszy interes, taka
zaprawka do tego, co się stało później.
Już wiedziałem, że nie przejdę do następnej klasy, bo miałem
fatalne oceny i mnóstwo nieobecności. Rodzice też już wiedzieli,
ale byli wyrozumiali i jakoś się rozeszło po kościach. W każdym
razie tamten rok miałem już z głowy, całkowicie się wypiąłem na
szkołę. Po pierwszą trawę pojechaliśmy do V ogólniaka. Podróż
autobusem trwała około godziny, ale po zapaleniu droga powrotna
zdawała się trwać już ze trzy. Było to niesamowite przeżycie, czas
wtedy zyskiwał inną formę, wszystko się uspokajało.
Nikt jeszcze wówczas nie wiedział, że się zbliża swego rodzaju
tragedia i zacznie się gnieździć jak robak w naszej dzielnicy. Zaczę-
ło się od tego, że Kamil zabrał się za dilerkę amfą. Przychodzili do
niego starsi metalowcy. Kamil miał z kumplami swój zespół, grali
metal po jakichś lokalach i garażach. On pierwszy zaczął wciągać,
potem Krzysiek, Marek, moja siostra i tak dalej. Po miesiącu też się
skusiłem. Pierwszy raz amfę wziąłem z kumplem Zbyszkiem, dwie
tak zwane setki. Setka to jedna dziesiąta grama. Towar kupiliśmy od
Kamila. Poszliśmy na teren przychodni lekarskiej, to było spokojne
miejsce, tuż obok naszej podstawówki. Było około godziny dziesią-
tej wieczorem. Pamiętam dobrze, jak wciągaliśmy do nosa tę amfę
z parapetu okna przychodni, przez szklaną lufkę do palenia papiero-
sów lub trawy, jak kto woli. Rozpoczęło się czekanie na coś. Ale na
co? Wiedzieliśmy z teorii, że amfa pobudza i jest ekstra. Przyznam
szczerze, że owszem, czułem pobudzenie i euforię. Łaziliśmy całą
noc po dzielnicy i nie tylko. Następnego dnia dostałem czterdziesto-
stopniowej gorączki. Byliśmy u Zbyszka w mieszkaniu, jego mama
się przestraszyła i kazała mu odprowadzić mnie do domu. Szliśmy
na raty, od klatki schodowej do klatki. Naprawdę źle się czułem i się
wtedy przestraszyłem. Miałem zamiar więcej już nie brać amfy. Ale
13