Αρετή Κακαράντζα

Το ξωτικό της σπηλιάς

 Η παρακάτω ιστορία απευθύνεται σε µαθητές Γ΄
∆ηµοτικού, ώστε να κατανοήσουν τη δηµιουργία των
σπηλαίων.
 Το ξωτικό της σπηλιάς

Ήταν κάποτε, σε ένα χωριουδάκι ένα µικρό αγόρι που

το έλεγαν Πέτρο. Ζούσε µε την οικογένειά του σε ένα
ξύλινο σπιτάκι µε φάρµα. Κάθε πρωί ο Πέτρος ξεκινούσε
µε τη µεγάλη του τσάντα για το σχολείο και οι γονείς του
άρχιζαν τη φροντίδα των ζώων της φάρµας. Το µεσηµέρι ο
Πέτρος, µόλις τελείωνε το σχολείο, έτρεχε όλο χαρά στο
σπίτι να συναντήσει τους γονείς του και να φάει το νόστιµο
ζεστό γέυµα που η µαµά του έχει ετοιµάσει. Ο Πέτρος είχε
µία συνήθεια, µετά το µεσηµεριανό του γεύµα, µελετούσε
για το σχολείο και έπειτα έκανε περιπάτους στο δάσος.
Πόσο του άρεσε, όταν σε κάθε του βόλτα ανακάλυπτε και
κάτι καινούριο!
 Μιά µέρα λοιπόν, ο Πέτρος ξεκινά για τον
καθιερωµένο περίπατό του. Ήταν άνοιξη και η φύση είχε
απλώσει το πολύχρωµο σεντόνι της σε όλο το δάσος.
Περπατούσε παραδοµένος στην οµορφιά του δάσους,
ώσπου ξαφνικά υψώνεται µπροστά του ένα βουνό µε µία
µεγάλη τρύπα.

Ο Πέτρος, σάστισε και η περιέργειά του ήταν τόσο

µεγάλη που αποφάσισε να πλησιάσει. Έφτασε στην είσοδο
της τρύπας, µα δε µπορούσε να διακρίνει τίποτα, διότι ήταν
πολύ σκοτεινή. Αποφασίζει λοιπόν µε γεναιότητα να
προχωρήσει πιο µέσα. Το σκοτάδι όσο προχωρούσε ήταν
πυκνό και άρχιζε να τον στροβιλίζει ο φόβος, όµως το
πείσµα του ήταν µεγαλύτερο και συνέχισε την εξερεύνησή
του. Αποφάσισε να φωνάξει, για να δει αν υπάρχει κανείς.
 Σιγοπερπατώντας ένιωθε να τον κυριεύει ένα κρύο
αεράκι στο κορµί του, ενώ έξω η µέρα ήταν ζεστή. Ξαφνικά
διακρίνει ένα µικρό τρεµάµενο φως. Ήταν µία φλόγα που
ο δροσερός αέρας ήθελε πεισµατικά να τη σβήσει µα αυτή
αντιστεκόταν, γιατί ήθελε να σταθεί όρθια µε
µεγαλοπρέπεια. Πίσω από αυτή τη φλόγα, εµφανίζεται ένα
πλασµατάκι µικρό και συνάµα χαριτωµένο.

Ο Πέτρος λοιπόν σάστισε και θέλησε αµέσως να µάθει

ποιος ήταν και τι ήταν το µέρος όπου βρισκόταν. Ήταν,
λοιπόν το µοναδικό ξωτικό, ο Τσάρλυ, που είχε αποµείνει
στο δάσος µετά τη µεγάλη πυρκαγιά που έκαψε τα πάντα
στο πέρασµά της πέρυσι το καλοκαίρι. Το πλασµατάκι
καθησύχασε τον Πέτρο και τον προσκάλεσε να καθίσουν
παρέα.

Ο Τσάρλυ άρχισε να του εξηγεί τι ήταν αυτή η µεγάλη

σκοτεινή τρύπα. Ο Πέτρος βρισκόταν στο σπίτι του ξωτικού
που ήταν ένα σπήλαιο. Το ξωτικό του εξήγησε ότι τέτοιες
τρύπες υπάρχουν πάρα πολλές στο εσωτερικό της γής. Ο
Πέτρος όµως ήθελε να µάθει πως δηµιουργήθηκαν τα
σπήλαια. Ο Τσάρλυ του είπε, ότι όλα ξεκινούν από το νερό
της βροχής που πέφτει στο έδαφος και ενώνεται µε το
διοξείδιο του άνθρακα, µία παράξενη λέξη που ο Πέτρος
προσπαθούσε να συγκρατήσει. Έτσι το νερό µε το διοξείδιο
του άνθρακα δηµιουργεί το ανθρακικό οξύ, άλλη µια
παράξενη και αφιλόξενη λέξη στο µυαλό του αγοριού. Ο
Τσάρλυ συνέχισε εξηγώντας του ότι οι µικρές γραµµές που
έχει το έδαφος συγκρατούν εκεί µέσα το νερό. Σιγά σιγά
αυτές οι γραµµές γίνονται ολο και πιο βαθιές και µεγάλες
και έτσι σχηµατίζονται τα σπήλαια. Συνεχίζοντας το µεκρύ
περίπατό τους, µπροστά τους γιγαντώνονταν κάτι
τεράστιες πέτρες που έµοιαζαν µε κρυστάλους από πάγο. Ο
πέτρος έµεινε έκπληκτος από το θέαµα και θέλησε να µάθει
περισσότερα γι’ αυτές τις περίεργες πέτρες.
 Ο φίλος του του εξήγησε, πως όλα αυτά που βλέπει
ονοµάζονται σταλακτίτες, σταλαγµίτες και κολώνες. Όλα
αυτά τα όµορφα µα και συνάµα επιβλητικά σχέδια,
σχηµατίστηκαν από τις σταγόνες µιας άλλης ουσίας που
µοιάζει µε νερό, το ανθρακικό ασβέστιο. Ο Πέτρος δε
µπορούσε να πιστέψει ότι όλα δηµιουργήθηκαν από αυτές
τις στάλες που τόση ώρα ηχούσαν στ’ αυτιά του.

Προχωρώντας ακόµα πιο βαθιά στο τεράστιο σπήλαιο,

ξαφνικά περνούν από µπροστά τους σαν σίφουνες κάτι
µαύρα πλάσµατα µε τεράστια φτερά! Ο Πέτρος τρόµαξε και
κούρνιασε δίπλα στο φίλο του. Ο Τσάρλυ τον καθησύχασε
λέγοντάς του πως ήταν νυχτερίδες.
Το σπήλαιο κατοικούνταν και από άλλα πλάσµατα εκτός
από το ξωτικό. Ο Τσάρλυ τον ενηµέρωσε πως υπάρχουν
ζώα που ζουν στη σπηλιά, αλλά όταν θέλουν να βρούν
τροφή βγαίνουν και τριγυρνούν στο δάσος και άλλα ζούν
και τρέφονται µόνο µέσα στη σπηλιά. Ο Πέτρος δεν πίστευε
στα µάτια του µε όλα όσα είχε δει.

Τελειώνοντας την κουβέντα τους ο Τσάρλυ ξαφνικά

έχασε για λίγο το γελαστό του προσωπάκι. Ο Πέτρος τον
αγκάλιασε και θέλησε να µάθει τι του συµβαίνει. Τότε ο
Τσάρλυ του είπε πως τα σπήλαια πολλές φορές
κινδυνεύουν από τους ανθρώπους. Το αγόρι γεµάτο απορία
τον ρωτάει: « Μα .... πώς κινδυνεύουν τα σπήλαια από τους
ανθρώπους ;» Το ξωτικό του απάντησε πως οι άνθρωποι
επισκέπτονται τα σπίτια µας χρησιµοποιώντας µεγάλα
φώτα, µε αποτέλεσµα να υπάρχει περισσότερη ζέστη από
ότι πρέπει και αυτό κάνει κακό στους όµορφους
σταλακτίτες και σταλαγµίτες. Ο Τσάρλυ ενηµέρωσε τον
Πέτρο µε ποιους τρόπους µπορούµε να προστατεύσουµε
όλοι αυτά τα όµορφα και ενδιαφέροντα µέρη.

Η παρεούλα τους έπρεπε τώρα να φτάσει στο τέλος

της. Ο Πέτρος ευχαρίστησε και αποχαιρέτησε το φίλο του.
Έπειτα, γύρισε σπίτι του γεµάτος χαρά και περιέγραψε
την απίθανη εµπειρία του. Ένιωθε ευτυχισµένος και
πραγµατικά πιο σοφός από ποτέ, µα και χαρούµενος για
τον καινούριο του φίλο.