ŚMIERĆ NA PIĘĆ
zdobywamy wiedzę o drugim człowieku – o sobie
Niepowodzenia, a w ich wyniku frustracje, powodują
poczucie niemocy, obniżają poczucie własnej wartości.
Nasilenie niepowodzeń prowadzi zaś do powstania
kryzysu egzystencjalnego. Wiąże się ono często z utratą
sensu życia, świata wartości. Sens życia to wytyczenie
jasnego, praktycznego i możliwego do zaaprobowania
kierunku działania na przyszłość, a bez zaspokojenia tej
potrzeby człowiek nie może funkcjonować normalnie.
Frustraci, degeneraci i idioci, nieprzystosowane do
życia jednostki. To właśnie jest obiegowa opinia na
temat samobójców. Dlaczego zatem w zeszłym roku w
Polsce ponad 1213 na 100 000 tyś. zgonów
spowodowanych było samoistnym unicestwieniem ?
Dlaczego ponad 2 tyś młodych ludzi odebrało sobie
życie?
Szkoła to miejsce męki młodych ludzi, ludzi pełnych
ekspresji, kreatywnych i nad wymiar inteligentnych.
Szkoła to miejsce tłamszenia własnej odrębności i
sprowadzenie do konformistycznego przygotowania
„do życia w rodzinie”. Problem – topos śmierci z
powodu zaburzeń emocjonalnych, wywołanych stresem
lub niedowartościowaniem zbiera potężne żniwo.
Szczególnie w dzisiejszych latach, w których znowu
staje się modny model „peace and free sex”. Pokolenie
lat 90 pozostawione zostało same sobie.
Ukierunkowanie rodziców i nauczycieli, wychowanych
i wykształconych w latach stagnacji emocjonalnej,
kulturowej i filozoficznej, nie dopuszcza możliwości
auto egzekucji. Patrzenie wstecz, przez pryzmat swoich
doświadczeń pozwala im być pewnymi swoich racji.
Jednolinijnie i prostolinijnie ukierunkowany
światopogląd kulturowo – obyczajowo – religijny, nie
widzi zagrożenia.
Myślenie o śmierci jest zwątpieniem w Opatrzność,
zwątpienie w cel swojej egzystencji. Jest to w końcu
zwątpienie w nadzieję. Wychowanie jest niewątpliwie
jedną z najważniejszych płaszczyzn prawidłowego
rozwoju psychomotorycznego. W latach młodzieńczej
ekspresji uczymy się systemu wartości, kształtujemy
swoje wyobrażenia, co do autorytetów i ideałów.
Ideałów i autorytetów, których tak naprawdę nie ma.
Smutne, ale prawdziwe. Uczymy się postrzegania i
odróżniania „sprawiedliwych”, uczymy się
podejmować decyzje.
Pierwszy numer NACHRICHT przygotowali dla Państwa:
Redaktor naczelna:
W murach zimnego więzienia zawiązujemy przyjaźnie,
samym. Miło spędzone chwile przerwy spędzamy na
frywolnym nudzeniu się, miłej i nie zawsze potrzebnej
rozmowie. Marzenia, tym tu żyjemy. Żyjemy jeszcze
tlącą się iskrą nadziei.
Nadziei na wyrozumiałość, współczucie zrozumienie i
niestety coraz częściej na litość. Żyjemy marzeniem
przetrwania – próżnego otrzymania „piątki za życie”.
Stoimy w miejscu, czekamy. Czekamy na miłosierny
dzwon i słowa „do widzenia”. Tak nie wiele potrzeba
człowiekowi do szczęścia, do samo spełnienia,
dlaczego więc nie znajduje w tym budynku chwilowej
przystani spokoju? Dlaczego nie jest w stanie poradzić
sobie z bólem żołądka, żywiąc się ów pokarmem
ubogich – nadzieją? Nie wiem, może ganiony uczeń to
lepszy uczeń. Może cały proces nauczania ma na celu
sprowadzenie
osobnika na poziom
egzystencjalnego dna,
by wyciągnięty przez
wykształconą i obytą
kadrę czuł wobec niej
respekt i szacunek. Co
będzie wtedy, gdy
ręka wyślizgnie się?
Kiedy nie będzie już
ratunku, kiedy słowa
„będzie lepiej” już
nie wystarczą? Na te
pytania odpowiedziało już wielu rodziców i
pracowników budynku kreacji życia. Odpowiedziało
sobie w sumieniu, zamykając okno przeszłości.
Zamykając temat w próżnej kresce w dzienniku. Tyle
właśnie po nas pozostaje, kreska i ślad w statystykach.
Po to właśnie żyjemy i trwamy, po to jest ten proces –
proces kształcenia. Proces ten przyrównać można do
dźwięku piasku rzuconego w trumnę. Tak samo pusty i
przepełniony żalem moment egzystencji. Cieszmy się
chwilą wiecznego istnienia. Pozostańmy w serdecznym
uścisku własnego płaczu. Połączmy się, zjednoczmy i
pożegnajmy. Nie ma bowiem znaczenia czy pożegnamy
się mając –naście czy 100 lat. Pożegnamy się w ten sam
sposób, złożymy w głowie tą samą wiązankę słów.
Będziemy płakać tymi samymi łzami. Wykażemy się
tymi samymi „ideałami”, które wpojono nam w tym
miejscu.
28 maja 2004r | nr 1 | cena 1,99 (w tym 7% VAT)
Drodzy Czytelnicy
Takiej gazety jak NACHRICHT
jeszcze nie było. Znajdą tu
Państwo artykuły na temat
wszystkich aspektów życia
młodzieży i szkoły.
Mamy nadzieję, że znajdą
Państwo coś dla siebie. Czekamy
również na państwa opinie i
propozycje artykułów. Wasze
projekty na pewno weźmiemy pod
uwagę planując kolejne wydania.
Redakcja
SZKOLNY BOKS
"Prawy sierpowy!"; "Dobrze! Dobij mu,
pokaż na co Cię stać!". Takie teksty
można usłyszeć na boiskach szkolnych
wielu szkół. Dzieci mają frajdę, myślą, że
to zabawa. Nie zdają sobie sprawy z
konsekwencji...
Z sondażu, który przeprowadzono wśród
uczniów wynika, że 42% spośród nich
doświadczyło przemocy, z czego najwięcej, bo
28% właśnie w szkole, 13% na ulicy, a 9% w
domu.
Sytuacja, którą przytaczam wydarzyła się w
jednym z gimnazjów. Zaczęło się od zwykłej
przepychani na korytarzu szkolnym. "Poszło o
głupstwo, Marek dobrze się uczy i wyróżnia na
forum klasy. Wiele razy szydzono z niego, ale
nigdy nie przypuszczałabym, że mój syn
wyląduje w szpitalu"- Opowiada matka
poszkodowanego. "To było straszne, oni go bili,
kopali, śmiali się z niego. Przypalali mu
papierosy na twarzy..."-Mówi jedna z uczennic.
"Zastanawia mnie fakt, gdzie byli wtedy
nauczyciele, zawsze mieli dyżury. Dzisiaj na
przerwie nie było ani jednego opiekuna"-
komentuje przerażona matka. Wokół bijatyki
zgromadziła się chmara uczniów, wszyscy
podziwiali, a niektórzy z nich dołączali się do
walki. Nikt jednak nie staną w obronie
piętnastoletniego Marka. Wylądował on w
szpitalu. Ma złamany nos, rękę, liczne odbicia i
rany. Lekarze twierdzą, że chłopak miał wiele
szczęścia, a wszystko to dzięki czternastoletniej
Ali- siostrze marka. "Chciałam mu pomóc, ale
byłam taka bezradna... Pobiegłam do p.
dyrektora. Nie myślałam wtedy o
konsekwencjach, najwyżej ja też dostanę, tak to
już bywa w szkole ".
Dlaczego doszło do takiej sytuacji? Uczniowie
widocznie zapomnieli gdzie są granice, ale czy
w wulgarnej bitwie można wytyczyć granice?
Może uczniowie w tej szkole mają po prostu za
mało atrakcji, ale czy prześladowanie można
nazwać atrakcją? Ileż jest szkół, w których takie
sytuacje są na porządku dziennym?
AUTORA WPISZ
CZERWONE MAJTKI, CZYLI
ZDAJEMY MATURĘ
Włosów nie obcinałam od studniówki,
czerwone koronkowe majtki mam już od roku
(ach, ta zapobiegliwa mamusia!), jeszcze tylko
pożyczony długopis i jakaś ściąga by się
przydała. Czy to na pewno wszystko? „Za
miesiąc matura, dwa tygodnie, już niedługo,
coraz bliżej”. A jeżeli nie zdam? Nic nie
szkodzi – w końcu „znów za rok matura, za
rok cały”...
Najczarniejsze scenariusze nawiedzają myśli
maturzystów. Nie można spać spokojnie –
ministerstwo edukacji działa. Matematykę
piszemy już bez tablic. Może za parę dni
spłynie na nas jakaś nowa rewelacja z Olimpu
– na przykład obowiązkowa matura pisemna z
fizyki dla wszystkich? Wszak dziurę
budżetową trzeba załatać, Unia Europejska też
nienasycona, a w kraju bezrobocie. Przecież to
proste – wystarczy, że zamiast 95%
maturzystów egzamin dojrzałości zda 15%.
Czwartej klasy z powodu niezdanej matury się
nie powtarza, więc z budżetu państwowego nie
trzeba będzie uronić na pozostałe 85% ani
kropli. Uczelnie wyższe pękają już w szwach,
a my, nawet, jeśli z łaską Bożą skończymy
jakiś pobożny kierunek studiów, możemy
liczyć najszybciej na pracę w charakterze tzw.
akwizytora lub ewentualnie gospodarza bloku.
Przy odrobinie szczęścia niektórym udaje się
„załapać” na program rządowej pomocy pod
szumnym tytułem „Pierwsza praca”. Czasem
tylko pracodawcy nie wypłacają należnej
części pensji i wykorzystują trochę ponad
normę i to, co znajduje się w warunkach
umowy, ale czego się nie robi, aby zdobyć
wymagane doświadczenie zawodowe!
To są jednak problemy „trochę starszych
nastolatków”. A przed nami już za miesiąc
otworzą się bramy raju. W białych bluzkach i
koszulach, garniturach, krawatach,
spódniczkach, podwiązkach i oczywiście w
czerwonych majtkach staniemy przed salą
egzaminacyjną z myślami pobrzękującymi
niczym kamyki w blaszanej puszce: „I co ja
robię tu? Co ty tutaj robisz?”.
Cztery lata w liceum... Nadchodzi moment
weryfikacji liczby połączeń między
neuronami w naszych mózgach. Będziemy
musieli zmierzyć się z hybrydą. Zostaną
nam policzone wszystkie słowa – te obecne i
te, o których w ferworze
przedegzaminacyjnego stresu zapomnimy.
Tak, „tyle wiemy o sobie, na ile nas
sprawdzono”, czyli na razie prawie nic...
Wejdziemy na salę zasiądziemy przed
stolikami z numerkami. Każdy zostanie
przyporządkowany do określonej jednostki
powierzchni, na której spędzi najbliższe pięć
godzin. W tym czasie można byłoby
pojechać samochodem z Łodzi do Warszawy
i wrócić albo znaleźć się po kilkugodzinnej
podróży samolotem w Egipcie, oazie słońca
i złotych piasków. Nie dla nas są jednak te
atrakcje. Jeszcze nie teraz.
Nie da się
zapomnieć o maturze.
Dbają o to nasi kochani
rodzice, nauczyciele,
media. Nie można uciec
przez przeznaczeniem.
„Minęła studniówka z
wielkim hukiem”. Niedawno
wydawało się, że 100 dni to jeszcze dużo
czasu. Pamiętam jak, będąc w ósmej klasie,
myślałam sobie „ile jeszcze lat przede mną
zanim powiem o sobie »maturzystka«!”.
Czas biegnie jednak znacznie szybciej niż
czasem tego oczekujemy. W tym roku
kasztany zakwitną dla mnie... Nie mam już
odwrotu.
Znam taką aleję, wzdłuż której rosną całe
rzesze kasztanowców. Co roku lubiłam
chodzić tam na spacery. A teraz? Nie wiem
czy chcę ujrzeć ten widok... No tak,
wszystkie „emblematy matury” dają o sobie
znać. Będą kasztany, czerwone majtki,
pożyczony długopis, który powinien się
połamać wedle życzeń i młode serce, pełne
niepokoju wkraczające w dorosłe,
przesycone ogromną odpowiedzialnością
życie. Przede mną egzamin dojrzałości. Czy
czerwone majtki wystarczą?
AUTORA WPISZ
TELEWIZJA – WRÓG CZY PRZYJACIEL
Bardzo często spotykam się z pytaniami
dotyczącymi telewizji. Wszyscy zastanawiają się
nad problemem, czy jest ona naszym
przyjacielem czy wrogiem.
Rozpocznę swoje rozważania od najsilniejszego
argumentu, który przeczy temu, że telewizja jest
naszym przyjacielem. Jak każdy chyba zauważył,
we wszystkich gazetach z programem i
telegazecie czytamy, iż telewizja emituje filmy z
brutalnymi scenami. Dorośli ludzie, owszem,
mogą oglądać te programy, ale niestety
przeważnie oglądają je dzieci i młodzież.
Tymczasem to źle wpływa na ich rozwój i
zachowanie w codziennym życiu. Dzieci później
naśladują aktorów z filmów, nie zwracając uwagi
na to, co robią. Zjawisko to potwierdzają nam
statystyki. Coraz więcej ludzi używa wobec
siebie przemocy. Mimo to dorośli nadal
pozwalają oglądać swoim pociechom brutalne
sceny. Tak więc telewizja nie jest naszym
najlepszym przyjacielem.
W TV między wszystkimi programami
puszczane są reklamy, które robią ludziom
przysłowiową wodę z mózgu. Reklamodawcy
pokazują ludziom, jaki ten ich produkt jest
cudowny. Taki to on może jest, ale tylko w
telewizji. W rzeczywistości produkty
pokazywane w reklamach nie są wcale lepsze od
tych, które nie są polecane. Przy tym kupując
opisywane produkty, tracimy niepotrzebnie
pieniądze, które możemy wydać na coś dużo
lepszego.
SZCZYPTA HUMORU
Humor z zeszytów szkolnych:
Azja jest największym kontynentem na Ziemi, a
nawet na świecie.
Do historii przeszedł nie cały Achilles, tylko jego
pięta.
Higiena jest wtedy, gdy myjemy się częściej niż
musimy.
Pająki zagraniczne są gryzące.
Rak jest stawonogiem, bo trzyma nogi w
stawach.
Rycerze urządzali teleturnieje.
Sosny znoszą szyszki.
Reklamy wmawiają nam, że musimy mieć
pokazywane produkty, a tak naprawdę nie są nam
do niczego potrzebne.
Ale to nie wszystko. Z całą pewnością telewizja
psuje nam wzrok. Uważam, że ludzie, którzy
cały czas oglądają na szklanym ekranie różne
programy tracą sens życia., przyjaciół i bliskich.
Mimo to telewizja
ma również swoje
dobre strony. Otóż
możemy się dzięki
niej dowiedzieć, co
dzieje się na całym
świecie. To jest także
potrzebne, ponieważ
gdyby nie było
żadnych informacji w
dziennikach telewizyjnych wiedzielibyśmy tylko
o tym, co się dzieje wokół nas. W TV możemy
również oglądać ciekawe filmy, w których jest
pokazane życie codzienne innych ludzi. Tak wiec
telewizja może spełniać rolę przyjaciela.
Reasumując powyższe spostrzeżenia, nie można
jednoznacznie określić czy telewizja to wróg czy
przyjaciel. Na takie pytanie każdy musi
odpowiedzieć sobie sam.
AUTORA WPISZ
Rodzice pytają studenta:
-Jak ci poszedł egzamin?
-Świetnie. Przez godzinę trzymali mnie w
krzyżowym ogniu pytań, ale nie wydobyli ze
mnie ani słowa.
* * *
Na pierwszym wykładzie z japonistyki profesor
mówi do studentów:
-Dzisiejszy wykład poświęcimy tematowi: gdzie
jest dół, a gdzie góra podręcznika.
* * *
Przed egzaminem profesor widząc
zdenerwowanie studenta pyta:
-Czego się pan obawia? Moich pytań?
-Nie, swoi odpowiedzi…