GIGNES

TORSTEN SCHWANKE

Patrząc na Króla Pepe

Z dwiema żonami,
Muza spieszy do Beroliny.
Niech żyje Madonnina!
Tu raz w szkole życia
Piękna Mari Jule,
Kto był przyjacielem Semfiry.
Wy, kobiety, jak gwiazdy świecicie!
Mari Jule - O Panie Jezu
Był wcieleniem bogini Izydy,
Semfira była - o Nazarenus -.
Wcielenie bogini Wenus.
Król Pepe kochał ich obu,
Biały jedwab Mari Jule
Była opleciona czarnymi włosami,
Semfira z parą piersi
Która umiała się chwalić, swoim biustem.
Teraz w Berlinie, mieście muz,
Król Pepe i kobiety
Spójrz na ikony Madonny.
Matka Boża jako Czarna
Wykupiony z sylwetki Parze.

Wielka Czarna Matka Boża,

Czarna Kali z Kalkuty,
Zawsze przypomina Cyganów
Z odległego śródziemnomorskiego blasku
I o Marii Magdalenie
A jej niewolnik - gratia plena -
Czarna Sara z Egiptu,
Spoczywają tam w kościelnych kryptach.
Czarna Sara, czarna jak Izyda,
Ona daje Prowansji Pana Jezusa.
Król Pepe zawsze tęsknił
Dla blasku Morza Śródziemnego.

Ale teraz otwarcie chciał

Z parą żon do Polski,
Gdzie Cyganie z wszystkich krajów
Zgromadzeni w Karpatach,
Gdzie nowi poganie i hipisi
Ustawić indiańskie tipi,
Także katolicy, czyści
Miłośnicy Chrystusa, z dziwkami
A grzesznicy spali w namiotach
W cichych głębinach ciemnego lasu.

Król Pepe z rękami

Semfira poruszyła się w lędźwiach,
Jego oczy drżały.
Śpiewał pieśń wysoką,
Oblubienica duszy, pani chłopa,
Jak Mari Jule jego pani
I jego czysty blask oczu
W jej czystym białym jedwabiu.
Patriarcha Sinti-Roma
Był jak papież z Wiecznej Romy
I uhonorował jego Bona Dea,
Podobnie jak Jacob lubił Leę,
Bo żyzne było łono jej matki,
Ale z dwóch pięknych muz
Z ostrym kolcem i żądłem Erosa
Podobnie jak Jakub kocha Rachelę bardziej
Jej oczy kontemplują
I jej mantra medytacyjna.
Semfira była mistyczną tantrą,
Ale jego mantrą była marihuana.

Śpiewali mistyczne pieśni

Wzdłuż torów kolejowych.
Król Pepe stał się odważniejszy,
Kogut w koszyku, dwa kurczaki
Zjednoczeni, by gnieździć się w jego ramionach,
Dwie kury, jeszcze bez szylkretu,
Podekscytowany z radości.
Nad nimi migoczą romantyczne gwiazdy,
Aż król Pepe zawył na cały głos
I tak oto obudził się świt.
Noc wymknęła się jak Meduza,
Bogini Świt Usa
Przyjechała tu na swoim wozie zaprzężonym w woły,
Nie mówić o chwale,
Jechała na swoich białych wołach
I przepowiedziały rzesze dzieci
Za króla Pepe i kobiety:
Miłujcie się więc często i miejcie wiarę
I zachowajcie pokój między sobą!
W ten sposób Bóg się rozdziela.

O Kraków, Kraków, piękne miasto,

Jaka z Ciebie piękna dziewczyna,
Muza poetyki mistycznej,
Tyś profesor pobożnej etyki,
Nie czyśćcowy, piekielny,
Nie, rajskie i moralne,
Nie szarość w szarości w wszechświecie,
Nie, śpiewanie hymnów do wolności,
Przywiązani tylko do najwyższego dobra,
Do Bożej wolności, absolutnej
Duch - wolność! Kraków, twój prorok,
Duch, tam gdzie stał, dmuchał,
Duch, gdy wiał w ziemię,
Zachwycił wszystkich w ekstazie!
Nie komunistyczne ani aryjskie,
Ale katolickie, solidarne!
O Królu Polski, Najwyższy Kapłanie,
Wypędź wszystkie złe bestie!
O Królu Polski, z ufnością
Nawet Król Pepe z kobietami
Z dala od szyderstw heretyków
Do Wielkiej Czarnej Matki Boga!

Wielka Królowa Polski,

Którą husyci kiedyś ukradli
Zraniona szablą
O jej mgle herezji
I uderzył ją w policzek,
Stawia swoje stopy na wężu
I sprawia, że wielkie oczy błyszczą.
Tak jak Łukasz, namalowałbym ją,
Podobnie jak Łukasz - jej malarz.
Podobnie jak mnie, jej oczy nawiedzają,
Migdałowe oczy, te ciepłe,
Oczy matki pełne miłosierdzia!
Gdzie ona jest, tam jest raj!
Uśmiech Mony Lisy
Tak mnie nawiedza jej twórczość.
Bogini czystej góry
Ściga mnie jak Gioconda.
Teraz depcze Anakondę,
Wąż pończoszniczy i wąż pończoszniczy.
O Królu Pepe, mój ojcze chrzestny,
Mari Jule (Dusha Mira)
I (Wenus Cypriańska) Semfira
Poświęćcie się Matce Bożej
A potem uwolnić samą Panią!
O Matko Boża, bądź moja,
Ja, Król Pepe, jestem cały Twój,
Jestem Ci oddany jako Twój niewolnik
A jeśli umrę - na moich ustach Zdrowaśka!

Teraz przychodzą nowi, dzicy poganie,

Ale kobiety są ucztą dla oczu,
Ich piersi są jak dzwony kościelne,
Zmysłowe, długie, czerwone loki!
Mężczyźni jako hipisi,
Głośne afrykańskie rytmiczne bębnienie,
I ich broń, gitary,
Śpiew Atlantydy,
Wyspa Posejdona i Klito.
To jest zawodzenie i skomlenie!
I głośno ogłaszają głupie panny:
Egipscy kapłani-teozofowie
Przekażcie mądrość Atlantydy!
Ale pełne eklezjastycznego robactwa
Rasta loki tych ludzi.
Znajduje się w nim czarna perła,
Od cesarza Etiopii,
A cygańskie kobiety płoną
Nie chowaj się przed czarnym,
Porównaj ich szerokie miednice,
Porównaj ich szerokie tyłki!
Wokół tłumy dzieci,
Ich nosy są pełne spodni typu bell-bottom,
Zawsze mają w ustach czekoladę.

Firma zbliżyła się więc do pola namiotowego.

A król Pepe powiedział: Mój światowy skarb
Semfira, przyjdź do oblubieńca,
I Mari Jule, moja pani,
Przyjdźcie do waszego pana światów,
Rozbijemy obóz w lesie,
Wspólne spanie w namiocie,
Pasterz z dwiema owcami,
Baran z dwoma jagniętami.
Tak błogi w wieczornym zmierzchu
Król Pepe zapada w sen.
Nie ma powodu do lamentu ani do smutku!
Na jego szyi jedyna słodycz,
Drugi ogrzewa mu stopy.
To był klaps i lizanie,
Przykryjmy ją zasłoną.
Matka Noc z welonem,
Wyhaftowane ogniem wysokich gwiazd,
Obejmuje całą scenę miłosną.
Semfira wyszczerzyła zęby,
Jakże drżało jej błogie łono!
Poeta w raju muz.
Da Tonja i da Lara, Juri! -
Mohammed z dwoma Huri!

10

Ale o czym marzył król Pepe

Jak piana świtu spieniona
Przez różowe, poranne chmury
Jakby wydojona przez niebiańską krowę?
Czy nawet głupia służąca drwiła,
Marzył o Wielkim Bogu!
Na zewnątrz rozległ się skowyt zachwytu,
Bóg pojawił się w jego kolumnie!
Ten filar przypominał fallusa
I wszystkie kobiety westchnęły z niecierpliwością!
Na dowód tego, że słup falliczny
Mądrość nie pojawiła się jako sowa,
Miłość nie pojawiła się w postaci gołębicy,
Jak głosi nam wiara,
Bogini nie jako Devi Diva,
Nie, stał tam Sziwa pijany żądzą!
Bóg Sziwa w drzewie fallicznym
Ukazał się królowi we śnie!
Po bachanaliowemu ryczeli i wyli:
O bogu filaru wszystkich filarów,
Twój fallus łaskawie na nas skinie
I łaskawie spójrz na nas z góry
I uszczęśliwiaj nas przez pożądanie
I przez rozkosze miłości błogosławieni!
Chwalimy Cię jako Boga Pięknego,
Z naszymi gorącymi i rwącymi się jękami!
Fallus, którego chwalimy, ten jasny,
Kto może tworzyć i niszczyć!
Bóg o wiecznych naturach,
My, wasze panny młode, wasze dziwki!

11

W ten sposób Król Pepe śnił wcześnie.

Semfira zaśmiała się,
Jej piersi drżały z pożądania.
A także druga z jego muz
Już świętują o świcie,
Ukryty w powodzi czarnych włosów.
I wznoszą się w dolinie
Za skromny poranny posiłek.
Do kawy był biały chleb.
Świeży wiatr o poranku czerwony
Za ludzi i za zwierzęta.
A Król Pepe poszedł na spacer.
Z nim w jego chuście z tkanin
Tajemnicza księga książek,
Tajemna mądrość bez skazy.
I zwrócił się do wyroczni.
Tam San przepływa przez Karpaty,
Gdzie są państwa polskie i ukraińskie
Leżą na granicy gór.
Orły tańczą swoje tańce
I patrzeć otwarcie w słońce,
Kobieta słońce jest rozkoszą orła.

12

I król Pepe w wizjach

Widział Króla Jezusa Chrystusa intronizowanego
A u jego stóp Magdalena,
Piękna - gratia plena -
Ucho jej muszli słucha z cicha
Mądrość wielkiego guru.
Jej serce bije w całej objętości jej piersi,
Cała koncepcja, cała cisza,
Mistycznie cała gotowa do milczenia,
Duch może dawać świadectwo w pięknie,
Tam sieje słowa swojej mądrości,
Każde słowo ma szlachetną odmianę.
Jako ogrodnik dzielnie rozprzestrzenia się
Do siewcy na polu jej duszy
I otwiera się na Boże ody
Jej ziemia otwarta na poczęcie
I obniża swoje słowo, bosko wielkie,
W łonie jej duszy,
A w sadzie jej duszy
W ciąży z jego jasnowidzącym słowem
I w ciszy czystej hodowli
Sto sztuk dorodnych owoców.
Ale do Nazarenusa przychodzi
Andre, piękny jak Wenus,
Tak piękna jak Helena ze Sparty,
Siostra Magdaleny, Marta.
Rano była już zajęta.
I pogrążony w wielu smutkach
I nie był milczący jak mnisi,
Rozmawiała z każdym mężczyzną,
Nie słuchała Bożej ody,
Pomyślała o letniej modzie,
Chciało jej się śmiać, chciało jej się żartować,
Nigdy nie myślała o bólu Boga!
Tam, gdzie siedział Bóg i Magdalena,
Tam Marta chciała się śmiać, żartować,
Tak więc Bóg nie mógł być świadkiem w jej
Jak w milczeniu Magdaleny.
Ale Magdalena, z pobożnych,
Jej miłość nie zostanie odebrana,
Bóg błogosławi jej wewnętrzną ciszę
Poprzez kojarzenie jej z mądrością.
Więc Król Pepe powyżej
Pana Jezusa Magdalenę chwalą,
Marta również była w jego namiotach,
Ale Jezus musiał upomnieć Martę...

13

Król Pepe szalał dalej,

Rozległo się wycie dzikich wilków,
Dzikie niedźwiedzie brunatne warczą,
Brzęczą słodkie pszczoły.
Więc wędrował przez zielone pola
I przez niezmącone lasy,
Siedzieć cicho na piaskach
I ucztować na wodzie.
Następnie z życzliwością przyjął atrament
I napisał odę żałosną
Do swego idola pełnego czystej cnoty,
Odległy ideał młodości,
Czysta rozkosz jego duszy,
Madonna jego młodości,
Jego najczystsza Diana,
Ta, która jest jego unoszącą się w powietrzu Morganą,
Ona, która jest Jego czystą Serafiną,
Ona jego gołębica Colombina,
On Don Juan, ona Donna Anna,
On Mojżesz, ona jego słodka Manna,
Miriam gra na tamburynie,
Którym służył swoim fletem,
Ona jest jego czarodziejką i psychiką,
On, niczym Salomon, pisał jej zaklęcia,
Ona jest jego muzą pełną głębi,
Do której pisał szalone listy.
Podczas gdy Cythere pieniła się wokół niego,
On zawsze marzył o Madonnie,
Ona jest jego niebiańską Madonną.
Potem pomyślał o babci Nonnie
I ujrzeli, jak ukazał się błogosławiony,
I król Pepe zapłakał.

14

A król Pepe znowu wylał

Do namiotu, zobaczyć kończyny Semfiry,
Ona, najbardziej zmysłowa z muz,
Zobaczyła swoją matkę na łonie Boga
I chciał być jej Nazarejczykiem.
Śpiewał odę do Wenus
I śpiewał wszystkie stare mity
W swojej pieśni do Afrodyty:
O Wenus, niebiańska Regino,
O Venus, Stella Matutina,
O bogini Wenus, Stella Maris,
Tyś moja ukochana Charis,
Tyś wielki władca muz,
Chwalę Twoje gołębie łono
A szyja twego łabędzia jest biała,
Chwalić jak wieżę z kości słoniowej,
I policzki twoje, brzoskwiniowe, rozmyte,
I lędźwie twe, spienione wełną,
I wszystkie pocałunki twoich ust,
Ssać, a nie tylko lekko popijać,
I cały morski błękit twego spojrzenia!
O Wenus, wdzięczny ukłonie!
Semfira zwabiła naszego bohatera
Do namiotu, z chęcią rozbicia z nim obozu.
Była ona namiotem objawienia,
Był chmurą pełną godów,
Był chmurą w spodniach,
Ona była kielichem czerwonej róży,
Był przy jej piersiach bogów
I oddawali się żądzom,
Aż się nasycą i zadowolą
Błogosławią sobie spokój ducha.

15
Po wstaniu z łóżka byli szczęśliwi,
Widzieli szalejących nowych pogan,
Burzliwe ekstazy bębnów,
Rozległy się dźwięki rogów.
W tym czasie, w tej czasoprzestrzeni
Stary sen tubylców
Wstał, przyszedł przyciągnięty,
Przeczołgał się przez tęczę
Z nieba zstąpił wąż,
Tłumy pozdrawiały się śpiewem,
Wąż był czcicielem tłumu
Guru i nauczyciel mądrości,
Poganie chodzili do szkoły
Z Belialem i Beelzebulem
I znów nauczyłem się szemrać runami
I z podniesionymi brwiami
Patrząc w niebo, w głośne chóry
Aby przywołać bogów pogody
Przez runy, które sami wcielali.
Szkoła mądrości została sfeminizowana,
Przede wszystkim kobiety były magiczne.
Ale król Pepe czuł się tragicznie
Jedność w tym tłumie,
W gwarze śpiewów.
Wciąż nosił w sobie tkaninę z tkanin
Mądrość w księdze ksiąg
I chciał przeczytać o Najwyższej Istocie
I o Guru Jezusie.

16

Ale Semfira i jej mąż

Usiedli na zielonych matach łąkowych.
W oddali bawiły się dzieci,
Wtedy podszedł młody Indianin,
nazwał Wisznu po swoim bogu,
Spojrzał z arogancką kpiną
Semfira, która szeroko otworzyła usta
I zapytał: Czy smoki istnieją?
Czy istnieją one w rzeczywistości?
Na twarzy Wisznu nagle namalowane zostały
Przebłyski dumnego szyderstwa,
Przysięgał na awatara boga,
Przez Krysznę z ciałem niebieskim,
I rzekł: Tyś przepych kobiety,
Czy runami przywołujesz chmury?
Czy kiedykolwiek doiłaś mleko
Z zielonej, kwiecistej łąki?
Trzydzieści trzy raje
Z lotosami, które nie więdną,
Nie są inne niż dojenie mleka
Z kielichów kwiatu lotosu.
Ale ci, którzy nie mogą, którzy
Mleko nie z kwiatów,
Są czcicielami w sanctum
I czy oni sami również są czytelnikami Wed,
Ale mleko nie jest mlekiem z traw,
Nie wiedzą nic o wielkim Brahmie
I z kwitnącej strzały Kamy
I o bogini Mahadevi!

17

A król Pepe pomyślał: Levi

A jego Księga Kapłańska czeka
Ja w palmowym ogrodzie mądrości.
Odszedł więc ze swoją książką,
Ale miał też w swoim ubraniu
Książeczka jeszcze z elegiami,
Która nie wołała z rozpaczy,
Nie ryczał też jak piorun,
Ale ich głos był lamentem,
Szmer nienazwanej melancholii,
Głos cichej pokory w obliczu smutku.
Wtedy zobaczył w biały dzień
Czarna dama pełna lamentu,
W smutku, w pokorze...
Drzewa łez szumiały z melancholią.
Przez krajobraz lamentu szła cicho,
Jak wdowa, sierota
Z ran serca popłynęła krew.
Potem zniknęła w górach.
I co z tego? Widzenie w pełnym świetle dziennym:
Była teraz lamentem...

18

(...)

19

A król Pepe wspinał się samotnie

Na górę w świetle księżyca,
Tam powyżej, tak jak na Brocken
Czarownice dzwoniły dzwonkami
I łapali żaby, przeklinali dzieci
I wylizał szatanowi tyłek!
Król Pepe stał przerażony!
Czarownice dzwoniły w dzwony,
Nastąpił wielki szabatowy spokój.
Była wola dzikich kobiet,
Niech żaden poeta się nie wstydzi,
Czcij przyrodę w wierszach
I padnij przed matką,
Śpiewanie pieśni do Wielkiej Matki!
Teraz Król Pepe podniósł głos,
Tak słodko w maju szumi imme:
Ogień już dawno został ugaszony!
Byłem bity i poniewierany!
Proszę o nowy płomień!
Związany stoję do pnia!
Błagam, choć z trudem wierzę,
Błagam gołębicę miłości,
Błagam w ostatnim słowie:
MARIA! Otwórzcie mi bramę!