Professional Documents
Culture Documents
Anino NG Mga Hangin
Anino NG Mga Hangin
Si Carlos Ruiz Zafon, 39, lumaki sa Barcelona at kasalukuyang naninirahan sa Los Angeles.
Ang “Anino ng mga Hangin” ay nagiging kilala at napabilang sa listahan ng Spanish
bestseller sa higit sa isang taon. Ito ay may sangkap na kapananabikan, kasaysayan, at
katatawanan ngunit sa kabuuan, ang nobelang ito ay sumasalamin sa isang masalimuot na
kwento ng pag-ibig na pinag-uusapan maging sa kasalukuyang panahon.
Nakatira kami ng aking ama sa isang apartment sa Calle Santa Ana. Ang
Apartmet ay sa itaas lamang ng kanyang bookshop na minana pa niya sa kanyang
ama. Ang bookshop na ito ay nagbebenta ng mga kakaibang koleksiyon ng mga
bagong edisyon at second hand na mga aklat. Ito ay isang matalinghagang
pamilihan ng mga aklat na nais ni ama na ipamana sa akin, isang araw.
Pinalaki ako ni ama kasama ang mga aklat na ito, nakikipagkaibigan sa mga
di kilalang tauhan ng bawat pahina ng mga aklat na tinatakpan na ng mga
alikabok. Mga alikabok na araw-araw kong naaamoy at patuloy na nagpapaalala sa
buhay na mayroon kami ni ama nong buhay pa si ina. Si ina, na sa aking kabataan
ay nakasanayan ko nang kakuwentuhan sa gitna ng madilim naming kuwarto. Mga
kuwento tungkol sa mga pangyayaring aking kinasasangkutan sa araw na iyon.
Ngayon, hindi ko man narinig ang kanyang mga boses o hindi ko man
madama ang kanyang mga haplos, ngunit ang ganda ng kanyang mukha ay naroon
pa rin sa bawat sulok ng aming tahanan. Kaya naman, sa puso ko naroon ang
paniniwalang kapag siya ay aking tatawagin ay naroon lamang siya sa tabi
nakahanda akong kausapin anomang oras na aking nanaisin lalo na’t sa pagpikit ng
aking mga mata. At kasunod ng mga alaala at paniniwala ng munti kong isipan ay
ang aking pagluha dahil sa aking pangungulila na kung minsan ay nasasaksihan ni
ama. Si ama na tahimik na nagmamasid at taimtim na nakikinig sa aking mga hibik.
“Alalahanin ko ang iyong ina, para sa ating dalawa” wika ni ama, kasabay
nito ang matama naming pagtingin sa isa’t isa upang hanapin ang tamang salita.
Mga salitang alam na alam kong hindi kailanman man mabubuo dahil kapwa kami
nangungulila sa babaeng minsang naging bahagi ng aming buhay. At, sa
kauna-unahang pagkakataon, nang mga oras na yaon, napapansin ko ang
napakaraming taon na itinanda ni ama. Napagtanto kong tumatanda na si ama,
kasabay noon ang tuluyan ko nang paglimot sa imahe ni ina.
Madilim – dilim pa nang lumabas kami sa aming tahanan – ang mga hamog
ay bumabalot pa sa daanan. At ang mga ilaw ay hindi pa namamatay, tanda na ang
siyudad ay mahimbing pang natutulog at maya-maya lamang ay mag-iingay gaya
na lamang ng mga kulay na unti-unting nabubuhay sa pagbubuka ng liwayway.
Nang makarating kami sa Calle Arco del Teatro, patuloy naming binagtas ang
arko patungo sa kwartel ng Raval, papasok sa mga hanay ng mga maninipis na asul
na ulap. Sinundan ko ang mga hakbang ng aking ama sa makipot na daan,
hanggang sa marating namin ang Ramblas na noon ay nababalutan ng mga ilaw na
dahdan-dahan nang napapalitan ng sikat ng araw. Maya-maya lamang ay huminto
si ama sa tapat ng napakalaking pintuan – pintuang akala mo ay nasusunog dahil
sa itim na kulay na simbolo ng katandaan. Tila isang bangkay ng palasyo ang nasa
aking harapan. Palasyong punung-puno ng makukulay na anino at dayandang.
Julian Carax
Bago ko ipinikit ang pagod kong mga mata ay inilagay ko ang aklat sa aking
dibdib habang pinakikinggan ang hilik nang noon ay nahihimbing na siyudad. Nang
mga oras na iyon, ayoko munang matulog at magpaalam sa mga tauhang bigla
kong minahal at higit sa lahat, sa hiwaga na dala ng aklat na ito.