Professional Documents
Culture Documents
Ντίνος Χριστιανόπουλος-Αυτοβιογραφικά
Ντίνος Χριστιανόπουλος-Αυτοβιογραφικά
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Το Νοέμβριο του 1954 τελείωσα κανονικά τις φοιτητικές μου σπουδές στη
φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πήρα το πτυχίο μου
με λίαν καλώς. Μου έμεναν ακόμα σαράντα πέντε μέρες μέχρι τις 15
Ιανουαρίου, που θα παρουσιαζόμουν στο ΚΕΝ Κορίνθου για να καταταχτώ ως
νεοσύλλεκτος.
(Τα αισθήματα εκείνων των ημερών μού ενέπνευσαν, τρία χρόνια αργότερα,
ένα ποίημα που το παραθέτω γιατί, αν και κάπως αδύνατο, με εξέφραζε τότε
αρκετά:
[....] Την άλλη μέρα το πρωί συναντήθηκα με τους δυο συμφοιτητές μου και
ταξιδέψαμε μαζί για την Κόρινθο. Και οι τρεις, κατηφείς. Πώς ταξιδέψαμε; Δε
θυμάμαι. Δε θυμάμαι ούτε τον ισθμό ούτε την Κόρινθο. Ένα νέφος στην καρδιά
μου τα σκέπαζε όλα.
[....] H φύση της Κορίνθου ήταν απερίγραπτα ωραία και τα ξεμυτίσματα της
άνοιξης με ξετρέλαιναν. Εκεί που καθόμασταν λ.χ. πάνω στα χόρτα κι
ακούγαμε την πληκτική διδασκαλία που μας έκαναν τα διάφορα δεκανάκια,
παρακολουθούσα στην άκρη της αρβύλας μου μια χαριτωμένη ανεμώνα, που
την πρόσεχα στις εννιά το πρωί ως μπουμπούκι και στις δέκα είχε ανοίξει
εντελώς και μου έδειχνε την ωραία καρδούλα της. Άλλο τόσο με συγκινούσαν
και τα διάφορα ολοζώντανα και καταπράσινα αγκάθια, κυρίως η αρχαία
άκανθα, που τα μεγάλα λογχωτά φύλλα της έμοιαζαν με της αγκινάρας και
εξακτινώνονταν με τέλεια συμμετρία και ομορφιά. Αυτή την άκανθα δεν την
είχα προσέξει ποτέ άλλοτε και τώρα την κοίταζα εκστατικός (την έβλεπα και
καταλάβαινα τι θα πει ρυθμός) ενώ μερικοί με κορόιδευαν που την είχα κάνει
ψώνιο με τα αγκάθια. Θυμήθηκα ότι απ' αυτή την άκανθα οι αρχαίοι Κορίνθιοι
είχαν εμπνευστεί τον περίφημο κορινθιακό ρυθμό. Αυτό τον ρυθμό έπρεπε να
βρεθώ στην Κόρινθο για να τον καταλάβω• ενώ όταν θαύμαζα τα υπέροχα
κορινθιακά κιονόκρανα στους κίονες της Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης μού
έλειπαν οι ανάλογες προϋποθέσεις για να κάνω το συσχετισμό.
Και τώρα θα σας πω την ιστορία με τον υπολοχαγό. Ο Μπίλιας ήταν πάρα
πολύ ωραίος, πολύ αρρενωπός και πολύ κομψός. Όλοι ήταν μαζί του
γοητευμένοι, το ίδιο κι εγώ. Φαίνεται όμως ότι εμένα με υποψιάζονταν για
τοιούτον. Δε μου έλεγε τίποτε αλλά με κοιτούσε αινιγματικά. Μια μέρα μ'
έβαλε θαλαμοφύλακα μαζί με κάποιον Πειραιώτη μάγκα. Όταν έφυγε ο λόχος
και μείναμε μόνοι, ο Πειραιώτης με πλησίασε και μου ρίχτηκε κάνοντας
διάφορες χειρονομίες. Εγώ αντέδρασα αμέσως και τον απείλησα ότι την άλλη
[....] Η καθημερινή ζωή στο ΚΕΝΚ δεν ήταν για μένα και τόσο ρουτινιάρικη ή
απελπιστική όσο ήταν για πολλούς άλλους. Άλλοι έκλαιγαν για τα χάλια τους
και νοσταλγούσαν τον «πολιτικό τους βίο» (τι έκφραση!), άλλοι μούγκριζαν ή
στέναζαν απ' τον καημό τους γιατί τους έλειπε η γυναίκα. Εγώ, χωρίς να
ισχυρίζομαι πως καλοπερνούσα, όμως έκαμα ό,τι μπορούσα για να γεμίζω με
χίλιους τρόπους τη ζωή μου. Είχα βρει αρκετούς συναδέλφους, με τους
οποίους μπορούσα να κουβεντιάζω για λογοτεχνία. Παράλληλα
αλληλογραφούσα με πολλούς και αξιόλογους λογοτέχνες στη Θεσσαλονίκη
(κυρίως τον Τριαντάφυλλο Πίττα και τον Γιάννη Μπαμπατζάνη) και
προπάντων στην Αθήνα (τον Κώστα Ταχτσή, την Ελένη Βακαλό, τον Δημήτρη
Παπαδίτσα, τον Σταύρο Βαβούρη) και σε άλλα μέρη (τον Γιάννη Δάλλα).
Επίσης κρατούσα κάθε μέρα ημερολόγιο, που το είχα αρχίσει το 1945 και το
συνεχίζω μέχρι σήμερα.
Ντίνος Χριστιανόπουλος (1931)
links:
Ντ.Χρ.: «Πράξη ζωής», η απόρριψη του Βραβείου
Συνέντευξη
Ντ.Χρ.: Eίμαι εναντίον
Nτ.Χρ.: Ποιήματα
Θεσσαλονίκην ου μ' εθέσπισεν... (απόσπ.)
Νεκρή πιάτσα (απόσπ.)
Αποκούμπι