Analyn Gaoiran

BSECON 1-5
Takdang Aralin: Audodidactic

Tanong:
1. Ano ang ibig sabihin ni Alexander Wendt ng anarkiya ay kung ano ang ginagawa ng
mga estado dito?
2. Bakit naniniwala ang realista na ang kanilang teorya ay pinaka malapit na naglalarawan
sa kahulugan ng politika sa mundo?
3. Ang mga estado ba ay mga tao rin?
Anarchy Is What States Make of It, Itinatag siya ng Social Construction of Power Politics
bilang ang nangungunang nag-iisip ng constructivism sa internasyonal na relasyon. Malawak na
tinukoy, ang konstruktibismo ay isang teoretikal na balangkas kung saan ang mga pangunahing
elemento ng internasyonal na pulitika ay naisip bilang mga panlipunang konstruksyon. Para sa
mga constructivist, ang mga elemento tulad ng kapangyarihan, mga pamantayan, mga interes,
at maging ang pagkakakilanlan ay hindi nababago na mga katotohanan na tumutukoy sa
unidirectional na pag-uugali ng mga internasyonal na aktor. Sa halip, sila ay bahagyang
nahuhubog ng pag-uugaling iyon. Ang konstruktibismo ay na-marginalized ng mga pangunahing
teoryang ito dahil nakatutok ito sa panlipunang konstruksyon sa halip na materyal na
konstruksyon. Binigyang-diin ni Wendt ang kahalagahan ng ibinahaging ideya o kaalaman sa
mga internasyonal na relasyon sa kanyang teorya. Ayon kay Wendt ang socially shared
knowledge ay ang kaalaman na parehong karaniwan at koneksyon sa pagitan ng mga
indibidwal. Una sa lahat, itinuro ni Alexander Wendt na ang mga istruktura ng samahan ng mga
tao ay pangunahing tinutukoy ng mga ibinahaging ideya sa halip na mga materyal na pwersa.
Hindi sumasang-ayon si Wendt sa paniwala na ang mga istruktura ng samahan ng tao ay
itinayo. Ngunit hindi niya itinatanggi ang pagkakaroon ng mga layunin na katotohanan.
Naniniwala siya na ang materyal na elemento ay umiiral at hindi rin maaaring balewalain.
Ipinaliwanag ni Wendt na bagama't kinilala niya ang pagkakaroon ng mga materyal na salik,
ang mga salik na ito sa kanyang teorya ay hindi gumaganap ng mahalagang papel sa kanyang
teorya; sa halip ay ipinahihiwatig niya na ang mga ibinahaging ideya ay ang pinakamahalagang
elemento sa relasyong internasyonal. Pinangalanan ni Wendt ang kanyang palagay bilang rump
materialism. Higit pa rito, binigyang-diin ni Wendt, na ang mga pagkakakilanlan at interes ng
mga may layuning aktor ay binuo ng mga ibinahaging ideyang ito sa halip na ibinigay ng
kalikasan. Tungkol sa prinsipyo ng pagtukoy sa mga pambansang interes, ang mga naunang
pangunahing teorya ng internasyonal na relasyon ay iginiit na ang mga pambansang interes ay
batay sa materyal na mga kadahilanan. Ngunit naniniwala ang constructivism ni Wendt na ang
mga pambansang interes ay binuo ng mga ibinahaging ideya, sa halip na materyal na mga
kadahilanan.
Bakit naniniwala ang realista na ang kanilang teorya ay pinaka malapit na naglalarawan sa
kahulugan ng politika sa mundo? Para sa kadahilanang ito, ang pagiging totoo, marahil higit pa
kaysa sa anumang iba pang teorya ng IR, ay madalas na ginagamit sa mundo ng paggawa ng
patakaran na sumasalamin sa pagnanais ni Machiavelli na magsulat ng isang manwal upang
gabayan ang mga pinuno. Gayunpaman, ang mga kritiko ng realismo ay nangangatwiran na
ang mga realista ay maaaring makatulong na ipagpatuloy ang marahas at confrontational na
mundo na kanilang inilalarawan. Sa pag-aakalang hindi kooperatiba at makasarili ng
sangkatauhan at ang kawalan ng hierarchy sa sistema ng estado, hinihikayat ng mga realista
ang mga lider na kumilos sa mga paraan batay sa hinala, kapangyarihan at puwersa. Ang
pagiging totoo ay makikita bilang isang self-fulfilling propesiya. Higit na direkta, ang realismo ay
madalas na pinupuna bilang labis na pesimistiko, dahil nakikita nito na hindi maiiwasan ang
komprontasyong katangian ng internasyonal na sistema. Gayunpaman, ayon sa mga realista,
ang mga pinuno ay nahaharap sa walang katapusang mga hadlang at kakaunting pagkakataon
para sa pakikipagtulungan. Kaya, wala silang magagawa upang makatakas sa realidad ng
pulitika ng kapangyarihan. Para sa isang realista, ang pagharap sa realidad ng kalagayan ng
isang tao ay hindi pesimismo - ito ay pagiging maingat. Idiniin ng realistang salaysay ng mga
ugnayang pandaigdig na ang posibilidad ng mapayapang pagbabago, o sa katunayan anumang
uri ng pagbabago, ay limitado. Para sa isang pinuno na umasa sa gayong ideyalistang resulta
ay isang kahangalan. Sa kabila ng mga kritisismong ito, ang realismo ay nananatiling sentro sa
loob ng larangan ng teorya ng IR, kasama ang karamihan sa iba pang mga teorya na
nababahala (kahit sa bahagi) sa pagpuna dito. Para sa kadahilanang iyon, hindi nararapat na
magsulat ng isang aklat-aralin sa teorya ng IR nang hindi sinasaklaw ang realismo sa unang
kabanata. Bilang karagdagan, ang realismo ay patuloy na nag-aalok ng maraming
mahahalagang insight tungkol sa mundo ng paggawa ng patakaran dahil sa kasaysayan nito ng
pag-aalok ng mga tool ng statecraft sa mga gumagawa ng patakaran.
Ang mga estado ba ay mga tao rin? Oo, sila nga. Dito, sumasang-ayon ako sa pagtatalo ni
Alexander Wendt na ang estado ay isang lumilitaw na kababalaghan na hindi maaaring
bawasan sa mga indibidwal, kahit na hindi ako sumasang-ayon sa metodolohiya (pang-agham
na realistang pagdukot) na ginagamit niya upang gawin ang kanyang argumento at ang
kalalabasang implikasyon na ang estado ay isang 'totoo' (bilang kabaligtaran, siguro, sa isang
'fictitious') bagay. Sa katunayan, mas gugustuhin kong baligtarin ang pag-aangkin na ang mga
estado ay mga tao rin, at sinasabi na ang mga tao ay mga estado din, dahil pareho silang mga
social actor na entidad sa pangalan kung saan ang mga aksyon ay ginanap sa paggamit ng
ahensya sa mga limitadong konteksto. Sa halip na subukang tiyakin kung ano ang gumagawa
ng isang bagay sa isang tao, dapat tayong tumuon sa mga proseso ng personasyon' sa pulitika
ng mundo, upang mapahusay ang ating pang-unawa sa kung paano ang mga panlipunang
aktor sa pangkalahatan ay ginawa at pinananatili sa unang lugar. Ang paggawa nito ay
nagpapahintulot para sa mas malawak na catalog ng mga aktor sa pandaigdigang pulitika, at
nagbibigay ng posibilidad na pag-aralan ang panlipunang aksyon sa mas tuluy-tuloy na
constructionist² na paraan. Magsisimula ako sa medyo pahilig na paraan. Si Hegel ay marahil
pinakamahusay na kilala sa kontemporaryong IR theory bilang ang taong responsable para sa
karaniwang halimbawa ng isang constitutive relation: ang master-slave relationship. Sa buod ng
halimbawa ni Wendt, 'ang mga panginoon at alipin ay sanhi ng mga magkakaugnay na
pakikipag-ugnayan ng mga tao; sila ay binubuo ng istrukturang panlipunan na kilala bilang
pang-aalipin. Ang relasyong panginoon-alipin ay nagmamarka ng pagkakaiba sa pagitan ng
konstitusyon at sanhi, Ang mga panginoon ay hindi nagdudulot ng mga alipin dahil kung wala
ang mga alipin hindi sila maaaring maging panginoon sa simula. ngunit hindi ito
nangangahulugan na ang institusyon ng pang-aalipin ay walang epekto. Ang mga ugnayang
constitutive ay mga lohikal na relasyon, panloob sa mismong kahulugan ng isang entidad; ang
mga ito ay static kumpara sa dynamic, na bumubuo ng balangkas kung saan nagaganap ang
konkretong makasaysayang aksyon. Bagama't ang ating pakiramdam ng isang constitutive na
relasyon ay lumalabas mula sa ating mga obserbasyon sa aktwal na mga bagay, ang mga
relasyon mismo ay sumasakop sa ibang - marahil mas malalim - na eroplano ng katotohanan.