The Dark King

ชื่อไทย : กษัตริ ยแ์ ห่งความมืด

ผูแ้ ต่ง : Gu Xi ผูแ้ ปล : กระบี่48เล่ม
แนวนิยาย : เอาชีวติ รอดในอนาคตที่ล่มสลาย ไซไฟ แฟนตาซี

อารายธรรมได้ถูกทาลายและประวัติศาสตร์ได้ถูกลบเลือน มีเพียง
ฟู่ เทียนที่รอดชีวติ มาได้จากการถูกแช่แข็ง
สามร้อยปี ต่อมา ฟู่ เทียนได้ฟ้ื นขึ้นและใช้ชื่อเทียนเพื่อมีชีวติ ต่อไป
เขาจะสามารถเชื่อใครได้บา้ งบนโลกใบใหม่ที่เต็มไปด้วยเหล่าสัตว์
ประหลาดทั้งภายนอกและในจิตใจของคน?
The Dark King – Chapter 1 ถูกแช่แข็งมา 300 ปี [อ่าน
ฟรี ]

ฤดูฝน…

เมฆดาก้อนใหญ่ได้เคลื่อนที่เข้ามาปกคลุมท้องฟ้าจนไร้
ซึ่ งแสงแดด ผูค้ นในชุมชนแออัดแห่งนี้รีบทิ้งสิ่ งที่ตนเอง
กาลังทาอยูแ่ ละกลับไปยังบ้านของตนเองทันทีเพราะกลัว
ว่าฝนจะตกลงมาอย่างหนัก

น้ าฝนเริ่ มตกลงมาอย่างรวดเร็ วภายในชุมชนแออัดและ

เริ่ มท่วมขังอยูใ่ นที่แห่งนี้ ท่อระบายน้ าที่ไม่ได้รับการดูแล
มาเป็ นเวลานานทาให้ชุมชนแออัดแห่งนี้กลายเป็ นที่
รองรับและกักเก็บน้ าเอาไว้จนไม่อาจระบายออกไปได้
ในบ้านเด็กกาพร้าเหมยซาน

ใกล้ๆประตูของที่นี่มีหญิงสาวอายุประมาณ 30 ปี พร้อม
ด้วยเด็กๆหลายคนอายุต้ งั แต่ 7 ถึง 11 ขวบกาลังอุม้
กระสอบทรายที่ได้เตรี ยมเอาไว้มาที่นี่ พวกเขาวางมัน
ซ้อนกันเอาไว้ที่หน้าประตูเพื่อป้องกันไม่ให้น้ าฝนไหล
เข้ามาภายในนี้ได้

“เทียน มาช่วยกันหน่อย!”

“ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะเรี ยกเขา เขามันโง่”

“ใช่ๆ!”
เหล่าเด็กหนุ่มที่เหนื่อยล้าจากการขนกระสอบทรายเห็น
เด็กชายตัวน้อยยืนอยูไ่ ม่ไกลจากหน้าต่าง แม้วา่ พวกเขาจะ
รู ้สึกโกรธแต่พวกเขาก็รู้วา่ มันคงไม่มีประโยชน์อะไร
และทาได้เพียงแบกกระสอบทรายไปวางไว้ที่ประตู
เหมือนเดิม

เด็กชายตัวน้อยผูน้ ้ ีดูแล้วมีอายุประมาณ 7-8 ขวบ เขามี

ร่ างกายที่ผอมบาง แต่ความสู งของเขาทาให้เขาดูราวกับ
เด็กที่มีอายุประมาณ 11 ปี สิ่ งที่เป็ นเอกลักษณ์มากที่สุด
นัน่ ก็คือสี ผวิ เขามีผวิ ที่ขาวอย่างยิง่ บางทีมนั อาจจะถือว่า
ขาวซี ดเลยก็ได้ สี ผวิ ของเขาทาให้เด็กคนอื่นๆได้แต่อิจฉา
เพราะทุกๆคนต่างมีผวิ สี เข้มเพราะโดนแดดเผาจากการ
ทางาน
ฟู่ เทียนได้แต่ถอนหายใจ แม้วา่ เขาจะออกจากแคปซูลแช่
แข็งมากว่า 3 เดือนแล้ว แต่ร่างกายของเขาก็ยงั คงอ่อนแรง
จนไม่อาจยกอะไรได้เลย

มันเป็ นเรื่ องที่ยากเหลือเกินสาหรับเขาที่จะไปแบก

กระสอบทรายในยามฝนตกเช่นนี้

แต่สถานการณ์ขณะนี้ยงั ถือว่าโชคดี ในตอนนั้นสถาบัน

ของเขาเพิ่งจะสร้างแคปซูลขึ้นมาเมื่อภัยพิบตั ิได้ลุกลาม
เข้ามาถึงประเทศจีนแล้ว พวกเขาไม่มีเวลามากพอแม้แต่
จะทดลองใช้มนั ไม่มีใครรู ้วา่ จะล้มเหลวหรื อไม่ มันคง
เป็ นเรื่ องมหัศจรรย์ที่เขาสามารถนอนหลับในแคปซูลแช่
แข็งมาได้กว่า 300 ปี
แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุ ขเลย

เขารอดมาได้แต่พอ่ แม่และพี่สาวของเขาต้องเผชิญหน้า
กับภัยพิบตั ิครั้งนั้น แม้วา่ พวกเขาจะโชคดีมากพอจนรอด
พ้นภัยพิบตั ิครั้งนั้นมาได้ พวกเขาก็คงจะกลายเป็ นฝุ่ นผง
ไปแล้วในระยะเวลา 300 ปี ที่ผา่ นมา

ในโลกใบใหม่อนั กว้างใหญ่ใบนี้เขาไม่เหลือคนที่เขารัก
เลย เขาต้องเผชิญหน้ากับโลกใบใหม่น้ ีอย่างโดดเดี่ยว

แม้วา่ เขาจะเสี ยใจ แต่เขาก็ไม่สิ้นหวังเพราะรู ้วา่ พ่อแม่ของ

เขาให้โอกาสเขาใช้ชีวติ เป็ นครั้งที่สอง เขาย่อมไม่มีทาง
ปล่อยให้ชีวติ ของตนเองต้องตกต่าอย่างแน่นอน เขาไม่
เพียงแต่ตอ้ งใช้ชีวติ แต่ยงั ต้องทาให้ครอบครัวที่เสี ยชีวิต
ไปแล้วของเขารู ้สึกภาคภูมิใจด้วยเช่นกัน

โชคดีที่พระเจ้ายังคงมอบหนทางรอดให้แก่เผ่าพันธ์ของ
มนุษย์ เมื่อฟู่ เทียนได้ออกมาจากแคปซูลแช่แข็งความคิด
แรกที่ปรากฏขึ้นมานัน่ ก็คือเขาเป็ นเพียงคนเดียวที่เหลือ
รอดในโลกใบนี้ เพียงแต่เมื่อเขาได้เดินออกจากแคปซูล
แช่แข็งที่ตอนนี้ได้เป็ นพื้นที่กองขยะเขาพบว่ามนุษย์ยงั ไม่
สู ญพันธุ์ไป มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รอดชีวติ จากภัยพิบตั ิ
ครั้งนั้นได้ แต่ประชากรมนุษย์มีจานวนที่มากขึ้นเรื่ อยๆ
หลังจากได้พฒั นามากว่า 300 ปี

น่าเสี ยดายที่เทคโนโลยีและอารยธรรมได้ถูกทาลายไป
เพราะภัยพิบตั ิครั้งนั้น ฟู่ เทียนเองก็ไม่พบร่ องรอยของ
วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่อยูใ่ นยุคสมัยนั้นเลย การ
สู ญเสี ยความรู ้ในเรื่ องการใช้ไฟฟ้าไปทาให้การดาเนิน
ชีวติ นั้นยากยิง่ กว่าเดิมหลายเท่า

พายุฝนข้างนอกหน้าต่างค่อยๆหยุดลง ฟู่ เทียนได้เหม่อ

ลอยไปกับความคิดของเขา

ทุกๆคนในบ้านรู ้สึกโล่งใจขณะเฝ้ามองระดับน้ าที่อยูห่ ลัง

กระสอบทรายตรงหน้า ความเหนื่อยล้าได้ถาโถมเข้าสู่
พวกเขาราวกับว่าพวกเขาได้สู้ศึกที่ไม่มีวนั จบสิ้ น หญิงวัย
กลางคนเงยหน้าขึ้นมองเมฆดาที่ค่อยๆสลายไปบน
ท้องฟ้าและกล่าวว่า “เตรี ยมตัวไปกินมื้อค่าที่โรงอาหาร
กัน”
ดวงตาของพวกเด็กๆต่างเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยนิ คาว่า
“กิน” ความเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้เหมือนหายไปทันทีเมื่อ
พวกเขารี บวิง่ กลับไปเข้าไปในบ้านพร้อมสวมรองเท้า
หญ้าเคลือบด้วยขี้ผ้ งึ ของพวกเขาที่เรี ยงรายอย่างเป็ น
ระเบียบ

“เทียน ไปกินข้าวกัน” ในตอนนี้มีเสี ยงเรี ยกฟู่ เทียน เสี ยง

ที่เรี ยกเขานั้นมาจากเด็กที่มีอายุประมาณ 7 ขวบ เขาตบลง
บนบ่าของฟู่ เทียนและชี้ไปทางโรงอาหาร

ฟู่ เทียนจาได้วา่ เด็กชายคนนี้มีนามว่าบาร์ตนั บาร์ตนั เป็ น

หนึ่งในเด็กน้อยในสถานเลี้ยงเด็กกาพร้านี้ที่มีจิตใจดี การ
ใช้ภาษาได้เปลี่ยนแปลงไปในเวลา 300 ปี ที่ผา่ นมา ฟู่
เทียนไม่เข้าใจมันและยังคงเงียบมาโดยตลอด การที่เขาได้
เข้ามายังสถานเลี้ยงเด็กกาพร้าทาให้ทุกๆคนนั้นคิดว่าเขา
เป็ นไอ้โง่หรื อไม่สมองของเขาก็คงมีปัญหา

ดังนั้นปกติแล้วเขาจึงมักจะถูกให้รวมกลุ่มกับเหล่าเด็ก
พิการและบาร์ตนั

เด็กๆในสถานเลี้ยงเด็กกาพร้าจะแบ่งออกเป็ นสองกลุ่ม
กลุ่มแรกนัน่ คือเด็กๆที่ถูกพ่อแม่ของตนเองทอดทิ้ง กลุ่มที่
2 นั้นคือเด็กๆที่ถูกพ่อแม่ของตนเองทอดทิ้งเพราะความ
ผิดปกติทางร่ างกาย

ฟู่ เทียนพยักหน้าและตามบาร์ตนั ไปต่อแถว เพียงแต่บาร์

ตันนั้นได้บอกกับฟู่ เทียนให้สวมรองเท้าของเขาก่อน เขา
มองลงไปที่เท้าของตนเองทันที เมื่อมองลงไปฟู่ เทียนก็
เห็นว่าเขาสวมรองเท้าแตะสี เขียวอ่อนอยู่ มันทาให้เขา
รู ้สึกว่าเขาเหมือนกับเด็กปัญญาอ่อนคนหนึ่ง

พลาสติกยังไม่ถูกคิดค้นขึ้นในโลกใบนี้ รองเท้าหญ้า
เคลือบด้วยขี้ผ้ งึ และเสื้ อผ้านั้นเป็ นสิ่ งที่สวมใส่ เพื่อป้องกัน
แดดลมฝน หญ้าที่เปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติสามารถ
พบได้ในทุกๆที่ เมื่อผสานกับขี้ผ้ งึ ที่เคลือบลงไปมัน
สามารถป้องกันกัมมันตภาพรังสี ที่ปนเปื้ อนมากับน้ าฝน
ได้ ดังนั้นมันจึงเป็ นสิ่ งสาคัญของทุกๆคน

ทุกๆคนเดินอย่างรอบคอบไปตามทางที่ปูดว้ ยหิ นที่สูง

ประมาณครึ่ งเมตร แม้วา่ น้ าฝนที่อยูบ่ นพื้นจะลึกเพียงข้อ
เท้าของพวกเขาเท่านั้น แต่แม้แต่คนที่แข็งแรงที่สุดในหมู่
พวกเขาก็อาจจะป่ วยอย่างรุ นแรงได้หากตกลงไปในน้ า
เนื่องจากที่นงั่ มีจานวนจากัดโรงอาหารจึงถูกพวกเด็กๆที่
มีสุขภาพดีแย่งชิงที่นงั่ ไป ฟู่ เทียน บาร์ตนั และเด็กคน
อื่นๆที่พิการต้องนัง่ อยูท่ ี่มุมห้องด้านหลังซึ่ งเป็ นพื้นหิ นที่
ซ้อนกันหลายชั้น

“ฉันได้ยนิ มาว่าคุณหมอและพวกช่างก่อสร้างจะมาที่นี่
เพื่อมารับลูกบุญธรรมไปเลี้ยง”

“ป้าไดอาน่าบอกว่าพวกเราต้องรี บคว้าโอกาสนี้เอาไว้”

“มันจะยอดไปเลยนะพวก ถ้านายได้พวกคุณหมอรับไป
เลี้ยง”
“ฉันอยากจะเป็ นลูกบุญธรรมของพวกช่างก่อสร้าง
เพื่อที่จะได้มีโอกาสปี นข้ามผ่านกาแพงแห่งซิลเวียไปและ
ได้เห็นโลกภายนอก”

บาร์ตนั และเด็กคนอื่นต่างพูดคุยกันเงียบๆ เด็กพวกนี้ไม่มี

คนไหนเลยที่ดูปกติ บางคนไม่มีหู บางคนก็มีรอย
แผลเป็ นขนาดใหญ่บนใบหน้า

ดวงตาของฟู่ เทียนเปล่งประกายขึ้นเมื่อได้ยนิ คาพูดของ

พวกเขาแต่เขาก็ยงั คงเงียบอยู่

“น่าเสี ยดายที่สมองของเทียนนั้นไม่ดี ไม่อย่างนั้นเขาก็

จะต้องได้รับการรับเลี้ยงไปเพราะรู ปร่ างและหน้าตา
เช่นนี้” บาร์ตนั ถอนหายใจออกมาเมื่อเขามองไปยังฟู่
เทียนด้วยสายตาที่เสี ยดาย

เด็กคนอื่นๆก็มองไปยังฟู่ เทียนที่ยงั คงนัง่ นิ่งอยูด่ ว้ ยความ

สงสารและส่ ายศีรษะ

ไม่นานมานี้พวกเขาตกลงกันว่าไม่วา่ ใครจะถูกรับไปเลี้ยง
คนๆนั้นจะต้องพยายามให้ถึงที่สุดเพื่อจะกลับมา
ช่วยเหลือเด็กคนอื่น หากมองเพียงผิวเผินฟู่ เทียนนั้นมี
โอกาสที่จะถูกรับไปเลี้ยงมากที่สุดแต่เพราะด้วยสมอง
ของเขาทาให้โอกาสนั้นเหลือเพียงน้อยนิดยิง่ นัก สภาพ
ของเขาในตอนนี้แย่ยงิ่ กว่าเหล่าเด็กพิการ เช่นเด็กบางคน
ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยก้อนเหนือ แม้วา่ เขาอาจจะดูน่ากลัว
แต่อย่างน้อยด้วยสภาพร่ างกายและจิตใจของเขา เขาย่อม
สามารถหางานได้ในอนาคต
ในตอนนี้เหลิงเฮง เด็กร่ างผอมที่นง่ั อยูใ่ กล้ๆได้ยนิ คาพูด
ของบาร์ตนั กล่าวออกมาด้วยความเหยียดหยันว่า “พวก
มันเป็ นเพียงของชารุ ดที่ถูกทิ้งเอาไว้ แต่ยงั คิดว่าตนเองจะ
มีโอกาสถูกรับไปเลี้ยง”

คาพูดของเขานั้นได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆทันที
สายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามของเขานั้นมองไป
ยัง ฟู่ เทียน บาร์ตนั และเด็กคนอื่นๆ

เมื่อเทียบกับพวกเด็กพิการ เขานั้นเป็ นเด็กปกติเพียงแต่ถูก

พ่อแม่ทอดทิ้งเท่านั้น
ฟู่ เทียนไม่ได้พดู อะไรออกมาเมื่อเขามองไปยังเด็กพวกนี้
แม้วา่ เขาจะยังเป็ นเด็กแต่หวั ใจของเขานั้นก็แข็งแกร่ งยิง่
กว่าผูใ้ หญ่หลายๆคน

สายตาของโม่หยางนั้นมองมายังฟู่ เทียน

“ดูเจ้าโง่นี่สิ มันยังไม่รู้เรื่ องเลยแม้วา่ นายจะด่ามัน”

“ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าทาไมมันถึงถูกทิ้ง ไอ้โง่!”

“แกอยากจะถูกรับไปเลี้ยงหรอ? ทาไมแกไม่รอจนกว่าแก
จะอายุ 13 ปี แล้วส่ งตัวเองไปเป็ นแรงงานในเมืองล่ะ!”
เด็กๆเหล่านี้ไม่ได้ปิดบังความเกลียดชังและความเหยียด
หยามของพวกเขาเลย กลับกันมันได้สร้างความสุ ขให้แก่
พวกเขา

เมื่ออาหารมาถึงหญิงวัยกลางคนก็ตะโกนออกมาเบาๆ
“เงียบๆหน่อย! ไม่อยากกินอาหารกันหรอ?”

เมื่อได้ยนิ เช่นนี้ความเหยียดหยามบนใบหน้าของพวกเขา
ก็หายไปเหลือไว้แต่เพียงความไร้เดียงสาราวกับไม่มีอะไร
ได้เกิดขึ้นเลย

ในวันถัดมา
เมฆสี เทาค่อยๆแผ่กระจายออกจนบดบังแสงอาทิตย์ที่ส่อง
ลงมายังชุมชนแออัดแห่งนี้

ในฤดูฝนเช่นนี้วนั ที่มีอากาศดีๆนั้นหาได้ยากยิง่ นัก

วันนี้กเ็ ป็ นวันที่รอคอยมานานสาหรับเด็กๆบ้านเด็ก
กาพร้าเหมยซาน – วันรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม!

ทุกๆครอบครัวที่ติดต่อมาล่วงหน้าจะมายังบ้านเด็กกาพร้า
ในวันนี้และจะเลือกรับลูกบุญธรรมไป

แม้วา่ ตอนนี้จะเป็ นเวลาที่เช้ายิง่ นัก ฟู่ เทียนก็ได้ตื่นขึ้น

มาแล้ว โลกใบนี้ยงั ไม่มีนาฬิกาปลุกแต่นาฬิกาภายใน
ร่ างกายของเขานั้นไม่เคยผิดพลาด หลังจากตื่นนอนเขา
รี บทาความสะอาดผ้าปูที่นอนและล้างหน้าด้วยน้ าสะอาด
ที่ผา่ นการกรองแล้ว ขณะที่เขาหยิบเสื้ อผ้าขึ้นมาจากข้าง
หมอนเพื่อที่จะแต่งตัวเขาก็พบผ้าเช็ดหน้าสี ม่วงอยูใ่ น
เสื้ อผ้า

ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจแต่กค็ ิดว่าในวันนั้นเขาได้มาที่

บ้านเด็กกาพร้าแห่งนี้เพราะเด็กผูห้ ญิงคนหนึ่ง น่าเสี ยดาย
ที่ทอ้ งฟ้าในวันนั้นมืดเกินกว่าที่จะได้เห็นหน้าตาของกัน
และกัน ในช่วงสามเดือนที่ผา่ นมานั้นเขาได้รู้วา่ เฉพาะผูท้ ี่
อยูด่ า้ นนอกของกาแพงเท่านั้นที่สามารถซื้อผ้าชนิดนี้ได้

ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้คงมอบให้แก่เขาเพื่อที่จะได้เช็ดสิ่ ง
สกปรกบนใบหน้าของตนเอง
ฟู่ เทียนเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาตากไว้บนพื้นที่โล่งภายนอก
บ้านเด็กกาพร้า

แม้วา่ พ่อแม่ที่อยูใ่ นใจของเขานั้นคือพ่อแม่ที่แท้จริ ง

เท่านั้นแต่เขาก็ตอ้ งการให้ตนเองถูกรับเลี้ยงโดยเร็ วที่สุด
หากเขายังไม่ถูกรับเลี้ยงจนถึงอายุ 13 ปี บ้านเด็กกาพร้า
แห่งนี้กจ็ ะไม่ดูแลเขาอีกต่อไปและเขาจะถูกส่ งไปยัง
หอการค้าเหมยซานเพื่อถูกใช้เป็ นแรงงานตลอดชีวิต
หอการค้าเหมยซานนั้นดูแลในด้านการขุดเหมือง สาหรับ
พวกแรงงานจะถูกบังคับให้ทางานเหมืองไปจนเหนื่อย
ตายหรื อไม่กแ็ ก่ตาย หากเป็ นเช่นนั้นเขาจะไม่มีโอกาสได้
เห็นแสงเดือนแสงตะวันอีกต่อไป
ในวันนี้เด็กๆทุกคนของบ้านเด็กกาพร้าต่างทาความ
สะอาดตนเองให้ดีที่สุด สวมเสื้ อผ้าที่ตนเองคิดว่าดีที่สุด
และยืนเรี ยงกันเป็ นแถว

คงไม่มีใครอยากจะอยูใ่ กล้เธอหากร่ างกายของเธอนั้นไม่

สะอาด

นี่เป็ นสิ่ งที่ป้าไดอาน่าได้บอกแก่พวกเขาทุกๆคน

ทันทีที่เด็กทุกๆคนได้เรี ยงแถวกันแล้ว ก็มีเหล่าผูใ้ หญ่เดิน

ออกมาเพื่อมองหาเด็กที่ตนเองต้องการรับไปเลี้ยงภายใต้
การดูแลของป้าไดอาน่าและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ
ด้วยการแนะนาของป้าไดอาน่า เด็กๆและเจ้าหน้าที่บา้ น
เด็กกาพร้าทุกๆคนรู ้วา่ ไม่ควรที่จะพูดถึงเรื่ องความพิกล
พิการ สายตาของหวูอ่ วี้หลิวนั้นเต็มไปด้วยความไร้
เดียงสา ความต้องการ และความปรารถนาว่าพวกเขาจะ
ได้เติบโตขึ้น ดวงตาของเธอนั้นเริ่ มมีหยาดน้ าตาเอ่อขึ้น
เพราะกลัวว่าจะไม่มีใครรับเธอไปเลี้ยง

ในไม่ชา้ ฟู่ เทียนที่มีร่างกายผอมบางและสู งก็เริ่ มเป็ นที่

สนใจของผูใ้ หญ่ทุกๆคน ผิวหนังของเขาที่ซีดขาวนั้นเป็ น
ที่จบั ตามองอย่างยิง่ ท่าทีของเขานั้นแตกต่างออกไปจาก
เด็กๆที่อยูโ่ ดยรอบ เด็กคนนี้มีเพียงกลิ่นอายที่สงบนิ่งที่เขา
ได้ปลดปล่อยออกมา

ผูใ้ หญ่ทุกคนต่างประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าบ้านเด็ก
กาพร้าในชุมชนแออัดแห่งนี้จะมีตน้ กล้าที่ดีเช่นนี้ซ่อนอยู่
ในตอนนี้ใครหลายๆคนต่างก็รู้สึกสนใจเขาเป็ นอย่างยิง่
The Dark King – Chapter 2 คนสวน [อ่านฟรี ]

เด็กคนอื่นๆต่างรับรู ้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลง และเด็กหญิง

ที่มีอายุประมาณ 8 ถึง 9 ขวบก็กล่าวออกมาทันที “เขาชื่อ
เทียนค่ะ สมองของเขาไม่ปกติเลยทาให้เขาพูดออกมา
ไม่ได้ โปรดอย่าดุด่าเขาเลย”

เธอยังเด็กนักแต่สภาพแวดล้อมที่เลวร้ายแบบนี้ได้บงั คับ
ให้เธอต้องการเป็ นคนที่ฉลาดแกมโกงเพื่อความอยูร่ อด
ของตนเอง เธอไม่ได้แสดงท่าทีอิจฉาใดๆเพียงแต่ช้ ีไป
ทางฟู่ เทียนที่ดูมีปัญหาด้านสมองเพื่อช่วยเหลือ นี่เป็ นการ
กระทาที่ชาญฉลาดยิง่ นัก
“อื้ม อื้ม!”

“คุณลุง คุณป้าคะ เขาพูดไม่ได้ค่ะ!”

เด็กคนอื่นๆรี บพูดสนับสนุนเธอทันที
บาร์ตนั และเด็กที่พิการคนอื่นที่อยูก่ บั ฟู่ เทียนต่างตกตะลึง
เมื่อได้ยนิ คาพูดของเด็กหญิงคนนี้ ไม่มีใครคิดว่าเธอจะ
พูดออกมาแบบนี้ สายตาแห่งความรังเกียจปรากฏขึ้นบน
ใบหน้าของบาร์ตนั เมื่อได้ยนิ เด็กคนอื่นๆกล่าวหาฟู่ เทียน
อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าที่จะพูดเพื่อช่วยเหลือฟู่ เทียน
เพราะกลัวว่าจะสร้างความไม่ประทับใจต่อพวกผูใ้ หญ่

ฟู่ เทียนมองไปทางเด็กหญิง เขารู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เธอทาให้เขาประทับใจมากที่บา้ นเด็กกาพร้านี้ในช่วง 3
เดือนที่ผา่ นมา เธอเป็ นหนึ่งในไม่กี่คนที่เหมือนจะเป็ นเด็ก
ปกติและมีจิตใจที่ดี ตลอดมานั้นเธอมีความสุ ภาพอย่างยิง่
แม้แต่บาร์ตนั และเด็กที่พิการคนอื่นๆก็ชื่นชอบเธอเป็ น
ส่ วนใหญ่

เพราะฟู่ เทียนนั้นประทับใจในตัวเธอ เขาจึงจาได้วา่ ดู

เหมือนเธอจะชื่อ…. ลิซ่า?

ในตอนนี้เขาได้เข้าใจแล้วว่าเขาเองนั้นไร้เดียงสาเกินไป
เมื่อได้ยนิ คาพูดของลิซ่า สายตาของพวกผูใ้ หญ่กเ็ ผยให้
เห็น ‘ความเข้าใจ’ ในทันที เด็กที่มีรูปร่ างดีและมี
ผิวพรรณที่สะอาดสะอ้านแบบนี้จะถูกทิ้งได้ยงั ไงกัน?
พวกเขาส่ วนใหญ่มองมายังฟู่ เทียนด้วยความสงสาร

ลิซ่าและเด็กคนอื่นๆต่างโล่งใจเมื่อได้เห็นท่าทีของพวก
ผูใ้ หญ่

“คุณลุงคุณป้าครับ”
เสี ยงที่อ่อนโยนดังขึ้นมาจากฝูงชนในทันที เสี ยงนี้ทาให้
เด็กและผูใ้ หญ่ทุกๆคนต้องประหลาดใจ ทันใดนั้นปาก
ของเด็กทุกๆคนก็อา้ กว้างออกราวกับได้เห็นผี เพราะนี่
เป็ นคาพูดของฟู่ เทียน!

ตลอด 3 เดือนในบ้านเด็กกาพร้าแห่งนี้ฟู่เทียนนั้นเงียบมา
โดยตลอดเขาเพียงแต่มองแล้วฟังเท่านั้น เรี ยนรู ้คาพูดที่
ง่ายๆและการออกเสี ยง การออกเสี ยงและภาษาเป็ น
เหมือนการศึกษาภาคบังคับแม้แต่ในบ้านเด็กกาพร้าที่
ซอมซ่อเช่นนี้ แม้วา่ เขาจะไม่ได้สนทนากับผูใ้ ดแต่เขาก็
เรี ยนรู ้จากการได้ฟังสิ่ งต่างๆ

ทุกๆคนที่อยูร่ อบตัวเขาต่างคิดว่าเขานั้นเป็ นไอ้โง่ ทุกคน

พยายามสื่ อสารกับเขาด้วยภาษามือและท่าทาง ไม่มีใคร
อยากจะคุยกับเขาเพราะเขานั้นมักจะเงียบและฟังเพียง
อย่างเดียว

“ผมไม่ได้มีปัญหาอะไร” ฟู่ เทียนกล่าวด้วยเสี ยงอ่อน

เขาไม่ได้บอกตรงๆว่าลิซ่านั้นโกหกเพื่อที่จะเอาคืน เขาไม่
อยากให้เรื่ องนี้เป็ นเรื่ องใหญ่

ผูใ้ หญ่ที่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยดูเหมือนจะเข้าใจบางสิ่ ง
บางอย่างทันทีพร้อมกับจ้องมองไปทางลิซ่า จากนั้นพวก
เขาก็ได้พบสี หน้าที่ประหลาดของทั้งเด็กๆและเจ้าหน้าที่

ในตอนนี้ผใู ้ หญ่มากมายก็เริ่ มขมวดคิ้ว

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่มีร่างกายกายาก็กล่าวขึ้นว่า “ดู
หน้าพวกเขาสิ ดูเหมือนว่าพวกเขานั้นจะไม่รู้วา่ เธอก็พดู
ได้ บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าเธอปิ ดบังเรื่ องนี้ไปเพื่อ
อะไร?”

หนึ่งในข้อห้ามของการรับเลี้ยงนัน่ ก็คือรู ้สึกถึงความไม่

ปลอดภัยจากเด็กคนนั้น ไม่มีใครอยากจะรับเด็กที่ชอบ
โกหกและปิ ดบังไปเลี้ยง
ฟู่ เทียนรู ้สึกว่าในที่สุดเขาก็ได้รับความสนใจจากคนพวก
นี้และกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ผมไม่ได้ต้ งั ใจปิ ดบังอะไรแต่
ผมเป็ นคนที่เงียบๆอยูแ่ ล้ว ผมไม่ได้พดู อะไรออกมา
ดังนั้นทุกๆคนจึงคิดว่าผมเป็ นไอ้โง่”

เมื่อได้ยนิ คาพูดของเขาความเย็นชาในสายตาของทุกๆคน
ก็เริ่ มสลายไป พวกเขาเข้าใจดีวา่ เด็กกาพร้าส่ วนใหญ่ที่ตก
อยูใ่ นสถานการณ์แบบนี้มกั จะมีบุคลิกที่ชอบเก็บตัว
“แม้วา่ เธอจะบอกว่าเธอเป็ นคนเงียบๆแต่อย่างน้อยก็น่าจะ
พูดอะไรบ้างสิ ไม่มีใครเคยได้ยนิ สิ่ งที่เธอพูดเลยหรอ?”
ผูห้ ญิงคนหนึ่งในกลุ่มถามด้วยท่าทางที่สงสัยบนใบหน้า
ของเธอ

ป้าไดอาน่าเข้ามาขัดจังหวะโดยไม่ให้โอกาสฟู่ เทียนได้
ตอบอะไรอีก “ในกรณี ของเด็กคนนี้เขานั้นรักความ
สะอาด พวกเราจึงให้เขาแยกออกไปอยูอ่ ีกห้องหนึ่ง
ต่างหาก จึงไม่มีโอกาสที่เขาจะได้พดู คุยกับเด็กคนอื่นๆ”
เมื่อได้ยนิ คาพูดของพวกเขาบาร์ตนั และเด็กคนอื่นๆก็รู้สึก
งุนงงไปเล็กน้อย พวกเขาไม่เข้าใจว่าทาไมป้าไดอาน่าถึง
โกหก ไม่มีบา้ นเด็กกาพร้าไหนหรอกที่เด็กๆจะรู ้สึกมี
ความสุ ขกับห้องของตนเอง

ฟู่ เทียนเข้าใจได้ในทันที บ้านเด็กกาพร้าในตอนนี้กบั บ้าน

เด็กกาพร้าที่เขารู ้จกั ในอดีตนั้นก็คล้ายคลึงกัน พวกเขาจะ
ปกปิ ดข้อบกพร่ องของพวกเด็กๆเอาไว้ให้มากที่สุด
เพื่อที่จะเพิ่มโอกาสในการได้รับเป็ นบุตรบุญธรรม หาก
พวกผูใ้ หญ่รู้วา่ ฟู่ เทียนดันเข้ามาอยูท่ ี่นี่เพียงแค่ 3 เดือน
ย่อมไม่มีใครกล้าที่จะรับเขาไปเลี้ยงแม้วา่ เขาจะเลิศเลอสัก
เพียงใด
เด็ก 7 ขวบทุกๆคนนั้นย่อมมีความทรงจาของตนเองแล้ว
และจาได้วา่ พ่อแม่ของพวกเขาเป็ นใคร ไม่มีใครการตีได้
ว่าเขาจะกลับไปหาพ่อแม่ที่แท้จริ งของตนเองเมื่อได้
เติบโตขึ้นแล้ว

เมื่อได้เข้าใจเรื่ องนี้จิตใจของฟู่ เทียนก็ห่อเหี่ ยวลงเล็กน้อย

เมื่อเขาเห็นว่าลิซ่าและเด็กคนอื่นๆนั้นพยายามที่จะพูด
อะไรบางอย่างออกมาอยูต่ ลอดเวลา ป้าไดอาน่าก็เห็น
เช่นกันและมองไปยังลิซ่าและเด็กคนอื่นๆที่กาลังจะพูด
เพื่อขู่ให้พวกเขาและเงียบลงไป

ในบ้านเด็กกาพร้าแห่งนี้ป้าไดอาน่านั้นควบคุมทั้งชีวติ
และความตายของพวกเขา ตราบใดที่เธอต้องการจะ
จัดการพวกเด็กๆจริ งๆแล้วละก็ โอกาสที่พวกเขาจะถูกรับ
ไปเลี้ยงนั้นก็ตอ้ งกลายเป็ นศูนย์
ฟู่ เทียนรู ้วา่ เขาไม่มีพรสวรรค์พิเศษใดๆ เหตุผลที่ป้าไดอา
น่าเข้ามาช่วยเหลือเขาก็เพราะเธอต้องการให้ค่าใช้จ่ายของ
บ้านเด็กกาพร้าแห่งนี้น้ นั ลดลงไป

“เป็ นแบบนั้นเองหรอ…” หญิงอ้วนคนหนึ่งมองมายัง

ใบหน้าที่ซีดขาวของฟู่ เทียนด้วยความเห็นอกเห็นใจ “หนู
ฉันจะรับเลี้ยงหนูให้ไปอยูก่ บั ลูกๆของฉันเอง”
ด้วยคาพูดของเธอบาร์ตนั และเด็กคนอื่นๆต่างรู ้สึกมี
ความสุ ขอย่างน่าประหลาดใจ พวกเขาดูมีความสุ ขราวกับ
ว่าตนเองนั้นได้ถูกรับไปเลี้ยง

เมื่อฟู่ เทียนได้ยนิ เช่นนี้ เขามองไปที่ใบหน้าของหญิงอ้วน

และมือของเธอ เขามองไปที่นิ้วอันขรุ ขระของเธอจากนั้น
ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในขณะที่เขากาลังปฏิเสธก็มีเสี ยง
หัวเราะออกมา “ฉันคิดว่าเด็กคนนี้ถูกชะตากับฉันจริ งๆ
ฉันคิดว่าด้วยสถานะของฉัน ฉันควรจะรับเด็กคนนี้ไว้
เป็ นลูก”
ทุกคนมองไปยังชายวัยกลางคนที่มีรอยยิม้ บนใบหน้าของ
เขา

หญิงอ้วนก่อนหน้านี้ขมวดคิ้วของเธอและกล่าวออกมา
อย่างเย็นชาว่า “ฉันอยากจะรู ้จงั ว่านายเป็ นใคร!?”

ชายวัยกลางคนนั้นยิม้ เล็กน้อยและกล่าวหาว่า “ผมก็เป็ น

แค่คนสวนของครอบครัวเล็กๆอย่างตระกูลเมล”
พวกเด็กๆนั้นไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาแต่ทุกๆคนที่
อยูร่ อบๆพวกเขานั้นเริ่ มกระซิบกระซาบกัน “ตระกูล
เมลหรอ? เป็ นตระกูลเมลหรอ?”

“นอกเหนือจากตระกูลเมล เขาเป็ นคนสวนของตระกูล

เมลงั้นหรอ?”
ในตอนนี้สายตาของทุกๆคนจับจ้องไปยังชายวัยกลางคน
ด้วยสี หน้าที่วางตัวเล็กน้อย

หญิงอ้วนคนนั้นหน้าซี ดลงไปในทันทีจากนั้นเธอก็กม้
หน้าลงไปโดยไม่กล่าวอะไรออกมา

“เด็กน้อยเธออยากจะเป็ นลูกของฉันไหม?” ชายวัย

กลางคนผูน้ ้ ีดูจะพึงพอใจกับท่าทีของทุกๆคนและถามฟู่
เทียนด้วยรอยยิม้
ด้วยเหตุน้ ีลิซ่าและเด็กคนอื่นๆเหมือนจะรับรู ้ได้ถึงอะไร
บางอย่าง สายตาของพวกเขาทุกๆคนมองไปยังฟู่ เทียน
ด้วยความอิจฉาริ ษยา หากถูกคนดีๆรับเลี้ยงไปพวกเขาจะ
ไม่อิจฉาได้อย่างไรกัน?

ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากที่ส่ายศีรษะเขาก็ตอบ

กลับไปว่า “ผมขอโทษครับคุณลุง ขอบคุณที่เลือกผม แต่
ผมอยากจะให้พอ่ แม่ของผมนั้นเป็ นคุณหมอหรื ออาชีพ
อื่นที่จะทาให้ผมรู ้สึกปลอดภัยกว่า”
เขาปฏิเสธ!

ชายวัยกลางคนรู ้สึกตกตะลึงไปในทันที เขาไม่คิดว่าฟู่

เทียนนั้นจะปฏิเสธ! เขาไปเยีย่ มเยียนบ้านเด็กกาพร้ามา
มากมายเพื่อมองหาพวกเด็กๆ เด็กคนอื่นจะรู ้สึกตื่นเต้น
ไปในทันทีเมื่อพวกเขารู ้วา่ ตนเองจะถูกรับไปเลี้ยงโดยคน
สวนของตระกูลเมล ไม่มีใครที่ใจเย็นแบบฟู่ เทียนหรื อ
กล่าวอะไรแบบนี้ออกมา
ในไม่ชา้ ชายผูน้ ้ ีกร็ ู ้สึกตัวขึ้นมา

ฟู่ เทียนนั้นก็ได้รับรู ้ถึงความสาคัญของคนสวนผูน้ ้ ีจากสี

หน้าท่าทีของผูใ้ หญ่คนอื่น เขารู ้วา่ “ตระกูลเมล” นั้นย่อม
ต้องมีอิทธิพลมากมายแน่นอน

แต่ฟู่เทียนไม่อยากที่จะถูกขังเอาไว้ในคฤหาสน์หลังใหญ่
The Dark King – Chapter 3 การเริ่ มต้นใหม่ [อ่านฟรี ]

“คุณหมอหรอ?” ทันใดนั้นหญิงสาวที่อยูใ่ นชุดสี เทาก็ถาม

ฟู่ เทียน “เด็กน้อย ฉันเป็ นหมอ เธออยากจะมาเป็ นลูกของ
ฉันมั้ย?”

ฟู่ เทียนได้สงั เกตหญิงสาวผูน้ ้ ีต้ งั แต่ที่เธอเริ่ มพูดออกมา

เดิมทีเขาเพียงแค่ชอบการผจญภัยจึงได้ปฏิเสธคนสวนผูน้ ้ ี
ไป คนอื่นๆนั้นหวาดกลัวตระกูลเมลพวกเขาจึงไม่กล้าเอ่ย
ถึงฟู่ เทียน คุณหมอคนนี้ดูเหมือนจะมีอิทธิพลอยูไ่ ม่นอ้ ย
เลย
สิ่ งที่ฟู่เทียนไม่รู้กค็ ืออาชีพแพทย์น้ นั หายากยิง่ นักในโลก
ใบนี้ แม้วา่ มันจะเป็ นเพียงอาชีพประเภทหนึ่งแต่มนั ก็มี
เพียงจานวนน้อยเท่านั้น

เมื่อพูดเรื่ องนี้แล้วอาชีพต่างๆก็มีระดับชั้นของมันอยู่ ด้วย

สถานะของคนสวนตระกูลเมลย่อมไม่มีคนไหนกล้าที่จะ
เลือกเด็กคนเดียวกับเขา แต่เมื่อเทียบกับอาชีพแพทย์แล้ว
คนสวนนั้นเป็ นเพียงคนธรรมดาเหมือนกับช่างเย็บเสื้ อผ้า
เท่านั้น

ฟู่ เทียนนั้นรู ้สึกประทับใจหญิงสาวคนนี้ แก้มของเธอนั้น

มีริ้วรอยเล็กน้อย รอยตีนกาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
เมื่อตอนที่เธอยิม้ เธอมองมายังฟู่ เทียนราวกับแม่แท้ๆที่ได้
มองลูกของตนเอง หัวใจที่เย็นชาของเขาได้หลอมละลาย
ลงไปในทันทีเมื่อได้เห็นสายตานี้ “ผมตกลงครับ”
ใบหน้าของคนสวนวัยกลางคนนั้นเริ่ มบิดเบี้ยวเขามองไป
ยังหญิงสาวคนนี้แต่กไ็ ม่ได้พดู อะไรออกมา เขาแอบรู ้สึก
เสี ยใจสาหรับเรื่ องของฟู่ เทียน เพราะฟู่ เทียนนั้นยังเด็กอยู่
และไม่ได้คิดอะไรให้รอบคอบ อาชีพแพทย์น้ นั ก็ดีแต่
ไม่ใช่ลูกของแพทย์ทุกๆคนจะสามารถเรี ยนรู ้จากอาชีพ
ของคนที่เป็ นพ่อแม่ได้ อาชีพแพทย์น้ นั เป็ นสิ่ งที่เข้าถึงได้
ยากยิง่ นักและมันต้องใช้ความพยายามอย่างมากจึงจะ
สาเร็ จ หากฟู่ เทียนนั้นไม่ได้ประสบความสาเร็ จเขาย่อมมี
ระดับที่ต่ายิง่ กว่าคนธรรมดา

คนสวนนั้นต่างออกไป คุณสามารถเริ่ มทาอาชีพนี้เมื่อใดก็

ได้ตราบใดที่ความจาของคุณนั้นยังดีอยู่ สาหรับคนสวน
ของตระกูลเมลนั้นชีวติ ของฟู่ เทียนจะไม่ตอ้ งอยูใ่ นชุมชน
แออัดแห่งนี้อีกต่อไป ในอนาคตเขาจะสามารถสื บทอดที่
พักของชาวสวนต่อไปได้ การได้ทางานกับตระกูลเมล
และอาศัยอยูก่ บั พวกเขานั้นเป็ นความฝันของคนหลายๆ
คน

‘อ้า น่าเสี ยดาย โชคร้ายจริ งๆ!’

คนสวนวัยกลางคนส่ ายศีรษะของเขา

ใบหน้าของเด็กๆคนอื่นๆนั้นเริ่ มมีสีหน้าที่น่าเกลียดขึ้น
เมื่อเห็นว่าผูท้ ี่มีอาชีพแพทย์ได้รับฟู่ เทียนไปเลี้ยง บาร์ตนั
และเด็กที่พิการคนอื่นๆนั้นก็รู้สึกยินดีแต่พวกเขาก็รู้สึก
อิจฉาเช่นกัน เพราะฟู่ เทียนนั้นได้ขโมยโอกาสอันล้ าค่า
ที่สุดของเด็กทุกๆคนไปจึงไม่แปลกที่พวกเขาจะรู ้สึก
เกลียดและอิจฉาในใจ
ฟู่ เทียนยังคงมีรอยยิม้ อยูบ่ นใบหน้าของเขา เขาเป็ นเด็ก
ไม่กี่คนในบ้านเด็กกาพร้าที่ถูกรับไปเลี้ยงโดยแพทย์ ยิง่
ไปกว่านั้นความเงียบสงบของเขาและผิวที่ขาวสะอาดนั้น
ทาให้ผคู ้ นโดยรอบรู ้สึกสบายใจเมื่อต้องอยูข่ า้ งๆ

ป้าไดอาน่าหันมาหาแพทย์หญิงคนนี้และกล่าวว่า “เทียน
นั้นเป็ นเด็กดีเสมอตอนอยูท่ ี่นี่ เราหวังว่าคุณจะดูแลเขาให้
ดีและขอให้คุณมีความสุ ขในชีวิต”

“ขอบคุณ” หญิงสาวกล่าวขณะที่เธอยิม้ “ตอนนี้หวั ใจของ

ฉันมีความสุ ขมาก”
ป้าไดอาน่าสัง่ ผูห้ ญิงคนหนึ่งที่ยนื อยูข่ า้ งๆเธอ “มินะ พา
พวกเขาไปยืน่ ขอขั้นตอนการลงทะเบียนในครอบครัว”

หญิงสาวที่มีชื่อว่า ‘มินะ’ โบกมือให้กบั ฟู่ เทียน “ตามฉัน

มาได้เลย”

“ไปเถอะเทียน!”

“เทียน อย่าลืมพวกเรานะ!”

“นายต้องกลับมาเยีย่ มพวกเราบ้าง!”

บาร์ตนั และเด็กที่พิการคนอื่นๆร้องไห้ออกมาอย่างฝื นใจ

“ฉันจะกลับมาแต่พวกนายต้องอย่าท้อนะ” ฟู่ เทียนกล่าว
ขณะที่เขานึกถึงว่าเขาได้รับการดูแลอย่างดีเพียงใดจาก
เด็กพวกนี้ในตลอด 3 เดือน “บางทีนายอาจถูกรับเลี้ยงไป
แล้วก็ได้ในตอนที่ฉนั กลับมา”

ถึงแม้พวกเขาจะรู ้ได้วา่ ผลลัพธ์มนั จะเป็ นอย่างไร แต่พวก

เขาก็ยงั หัวเราะ

เมื่อเขากาลังเตรี ยมตัวจากไปฟู่ เทียนก็ได้ยนิ เสี ยงของคน

สวนวัยกลางคนดังขึ้นมาทันที “ฉันจะเลือกเธอ” ฟู่ เทียน
หันไปมองและเห็นว่าเขาชี้ไปที่ลิซ่า เขายิม้ และพูดออกมา
ว่า “สาวน้อย เธอจะต้องเป็ นคนที่เฉลียวฉลาดอย่าง
แน่นอน อยากจะเป็ นลูกสาวของฉันไหม?”
ลิซ่านั้นหันมามองเขาด้วยสี หน้าที่ประหลาดใจ

เธอมองไปยังเด็กคนอื่นๆที่กาลังมองตรงมาที่เธอ

หลังจากที่ได้เห็นเช่นนี้ฟู่เทียนก็เลิกมองลิซ่าและหันหน้า
ไปหาป้ามินะ เขาจากไปพร้อมกับมินะและคนที่กาลังจะ
ได้เป็ นแม่ของเขาอีกไม่นานหลังจากนี้

เขาและเด็กคนอื่นในบ้านเด็กกาพร้าหลังนี้กาลังจะได้มี
บ้านเป็ นของตนเองในอีกไม่นาน บางทีพวกเขาอาจจะ
ไม่ได้พบกันอีกเลยตลอดไป

…
…

ขั้นตอนในการลงทะเบียนของบ้านเด็กกาพร้านั้นก็ไม่มี
อะไรที่ซบั ซ้อน

อย่างแรกคือยืนยันตัวตนของผูท้ ี่ตอ้ งการรับบุตรบุญธรรม

อย่างที่สองคือตรวจสอบอาชีพและความสามารถเพื่อดูวา่
จะสามารถดูแลเด็กที่รับไปเลี้ยงได้หรื อไม่

วัตถุประสงค์ของการตรวจสอบเหล่านี้กเ็ พื่อพิจารณาว่า
บิดามารดาบุญธรรมมีคุณสมบัติตรงตามข้อกาหนดที่
กาหนดโดยกฎหมายหรื อไม่
ถ้าหากว่ารายได้น้ นั ต่าเกินไปหรื อไม่มีอาชีพก็จะไม่
สามารถรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมได้ตามกฎหมาย

อย่างที่สามคือทาสัญญาเพื่อยืนยันความสัมพันธ์รับบุตร
บุญธรรม

อย่างสุ ดท้ายและแน่นอนว่ามันต้องเป็ นสิ่ งที่สาคัญที่สุด

นัน่ ก็คือการจ่ายเงิน!

ในโลกนี้การรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมนั้นเป็ นรายได้หลัก
ของบ้านเด็กกาพร้า ในอดีตขั้นตอนการลงทะเบียนจะ
เสร็ จสิ้ นลงด้วยการลงนามในสัญญา ไม่มีเงินมาเกี่ยวข้อง
แต่อย่างใด แต่ทุกวันนี้มนั กลับต่างออกไป การรับเลี้ยง
มันก็เหมือนกับการขาย ‘สิ นค้า’ สิ่ งเดียวที่แตกต่าง
ออกไปในตอนนี้นนั่ ก็คือมีกฎหมายรองรับอย่างถูกต้อง
สาหรับบ้านเด็กกาพร้าที่จะ ‘ขาย’ พวกเด็กๆ

ฟู่ เทียนนั้นไม่เคยเห็นเงินของโลกใบนี้ ขณะที่ ‘แม่’ ของ

เขานากระดาษสี เขียวปึ กหนาออกมา ความแตกต่างเพียง
อย่างเดียวที่เขาได้เห็นนัน่ ก็คือภาพของกาแพงยักษ์แห่ง
ซิ ลเวียนั้นถูกพิมพ์ลงไปบนนั้น ดูเหมือนกับว่าเมืองซิล
เวียนั้นถูกล้อมรอบไปด้วยกาแพงยักษ์

เมื่อฟู่ เทียนได้เห็น ‘แม่’ ของเขายืน่ กระดาษพวกนี้ให้กบั

ป้ามินะ ทุกๆสิ่ งก็เริ่ มชัดเจนยิง่ ขึ้น ทาไมพวกเด็กๆจึงถูก
รับเข้ามาเลี้ยงในบ้านเด็กกาพร้าได้อย่างง่ายดาย? บ้านเด็ก
กาพร้าให้อาหารและที่พกั พิงสาหรับพวกเด็กๆ เพราะรู ้วา่
พวกเขาจะถูกรับเอาไปเลี้ยงในอีกไม่ชา้ และนัน่ จะทาเงิน
ให้กบั บ้านเด็กกาพร้าได้มากมาย
ฟู่ เทียนถอนหายใจออกมา เขารู ้สึกราวกับว่าในที่สุดเขาก็
เข้าใจความแตกต่างระหว่างยุคใหม่กบั ยุคเก่า การเอาชีวติ
รอด ต้องปรับตัวให้เข้ากับโลกใบนี้หรื อไม่กถ็ ูกทาลายจน
ตายไป

เมื่อขั้นตอนการชาระเงินและการเซ็นสัญญาเสร็ จสิ้ น
แพทย์หญิงก็โน้มตัวลงไปลูบศีรษะของฟู่ เทียน

ขณะที่เขามองไปยังดวงตาสี น้ าตาลอ่อนของเธอ เขาก็รู้ได้

ทันทีวา่ หญิงสาวคนนี้จะเป็ นคนเดียวที่เขาจะสามารถ
พึ่งพาได้ในอนาคต เขาเงียบไปครู่ หนึ่งก่อนที่จะกล่าว
ออกมาว่า “ผมขอเรี ยกคุณว่า คุณป้าจูได้ไหมครับ?”
จูร่ารู ้สึกงุนงงเล็กน้อย

มินะกล่าวขึ้นทันทีเมื่อเธอได้ยนิ คาพูดของฟู่ เทียน “อย่า

เปลี่ยนแปลงกฎสิ ตอนนี้เธอถูกรับไปเลี้ยงแล้วและเธอ
จะต้องปฏิบตั ิตวั ให้ดี อย่าทาให้บา้ นเด็กกาพร้าของพวก
เราต้องเสี ยชื่อเสี ยง”

จูร่ายิม้ ขณะที่เธอลูบไล้ผมของฟู่ เทียนอย่างแผ่วเบา “เธอ

จะเรี ยกฉันว่าป้าจูกไ็ ด้ ตามที่เธอต้องการเลย”

ร่ องรอยแห่งความอบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฟู่
เทียนขณะที่เขากล่าวมาเบาๆ “ขอบคุณครับ”
เขารู ้สึกขอบคุณเป็ นอย่างยิง่ สาหรับความเมตตาของเธอ
เพราะเขารู ้วา่ เมื่อเขารับไปเลี้ยงแล้วชีวติ และความตาย
ของเขาก็ยงั ขึ้นอยูก่ บั พ่อแม่ที่รับไปเลี้ยง เขาได้ยนิ จากเด็ก
คนอื่นๆว่าในโลกใบนี้แม้วา่ พ่อแม่จะฆ่าลูกของตนเองมัน
ก็ถูกกฎหมาย!

จูร่ายิม้ “เรากลับไปดูบา้ นใหม่ของเธอกันเถอะ”

บริ เวณบ้านของจูร่า…
ทุกๆคนที่อยูใ่ นบริ เวณแห่งนี้น้ นั มีหน้าที่การงานที่
ธรรมดาแต่สภาพแวดล้อมของที่นี่นน่ั แตกต่างจากชุมชน
แออัดที่เขาเคยอยูอ่ ย่างสิ้ นเชิง อากาศที่นี่น้ นั รู ้สึกสดชื่น
กว่าและเขาไม่ได้รู้สึกถึงกลิ่นเหม็นเหมือนตอนที่อยูใ่ น
ชุมชนแออัด

แม้ในบริ เวณที่อยูอ่ าศัยขนาดใหญ่น้ ี สภาพความเป็ นอยู่

ของจูร่านั้นก็ถือว่าหรู หราอย่างยิง่ ราคาที่ดินที่นี่สูงกว่าที่
ชุมชนแออัดถึงสองเท่าเนื่องจากมันอยูห่ ่างจากชุมชน
แออัดทางเหนือและใกล้กบั ย่านการค้าที่อยูท่ างทิศใต้

ใครก็ตามที่อาศัยอยูใ่ นย่านการค้าหรื อพื้นที่ทางการทหาร

นั้นจะต้องร่ ารวยหรื อไม่กจ็ ะต้องมีอิทธิพลมากมาย
ค่าใช้จ่ายของบ้านที่อยูใ่ นพื้นที่พวกนั้นเป็ นตัวเลขที่คน
ส่ วนใหญ่ไม่สามารถหาได้เลยในชีวติ ของพวกเขา
แต่ละพื้นที่น้ นั มีกาแพงสู งคอยกั้นขวางอยู่ ประตูแห่งซิล
เวียนั้นจะเปิ ดออกเพียงวันละครั้ง ประตูของพื้นที่อยูอ่ าศัย
ที่อยูท่ างทิศใต้น้ นั ไม่ได้เปิ ดพร้อมกับประตูของชุมชน
แออัดที่อยูท่ างทิศเหนือ

นี่หมายความว่าผูค้ นที่อยูใ่ นย่านที่อยูอ่ าศัยจะสามารถไป

ยังชุมชนแออัดได้ ผูค้ นที่ทาการค้านั้นจะสามารถไปยัง
ย่านที่อยูอ่ าศัยได้แต่คนที่อยูใ่ นสลัมนั้นจะออกมา
ภายนอกไม่ได้ สถานะของผูท้ ี่อยูใ่ นชุมชนแออัดนั้นไม่
สามารถที่จะออกมายังยังพื้นที่ที่มีระดับสู งกว่าได้
The Dark King – Chapter 4 อัศวินยามราตรี [อ่านฟรี ]

จูร่านากุญแจออกมาและไขไปที่ประตู

ฟู่ เทียนเริ่ มคิดว่าที่แห่งนี้จะเป็ นที่ที่เขาจะต้องอยูต่ ่อไปใน

อนาคต

“เทียน เข้ามาสิ ” จูร่ากล่าวออกมาจากด้านหลังประตูหอ้ ง

ขนาดเล็ก เธอปรากฏตัวขึ้นมาทันทีพร้อมกับแกว่ง
รองเท้าผ้าฝ้ายที่อยูใ่ นมือราวกับต้องการที่จะหยอกล้อ

ฟู่ เทียนรู ้สึกตกใจแต่กร็ ู ้สึกโล่งใจเช่นกัน ยังมีอีกหนึ่ง

เงื่อนไขสาหรับการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมนัน่ ก็คือผูท้ ี่จะ
รับเลี้ยงบุตรบุญธรรมนั้นต้องแต่งงานแล้วเท่านั้น
“มาเถอะ ฉันจะพาเธอไปอาบน้ าก่อน” จูร่ากล่าวขึ้น

ฟู่ เทียนคาดหวังว่าจะได้แช่ในอ่างอาบน้ าแต่กต็ อ้ งผิดหวัง

อย่างรวดเร็ ว นัน่ ก็เพราะจูร่าใช้ผา้ ชุบน้ าอุ่นและใช้มนั เช็ด
ที่ใบหน้าและแขนของเขา นี่เป็ นวิธีการอาบน้ าที่
เหมือนกับบ้านเด็กกาพร้า

อย่างไรก็ตามเมื่อดูจากสี ของน้ าแล้วเขารู ้สึกว่ามันสะอาด

กว่า

สิ่ งที่ฟู่เทียนไม่รู้นนั่ ก็คือไม่วา่ ชนชั้นสู งเพียงใดในโลกใบ

นี้กจ็ ะใช้ ‘การซักแห้ง’ เช่นนี้ในการอาบน้ า ผูค้ นเชื่อว่าน้ า
จะทาให้ร่างกายของพวกเขาอ่อนแอลงและเป็ นอันตราย
ต่อระบบคุม้ กันของร่ างกาย แม้แต่ชนชั้นสู งที่รักความ
สะอาดก็จะอาบน้ าเพียงปี ละครั้งหรื อ 2 ครั้งเท่านั้น

หลังจากที่ได้อาบน้ าฟู่ เทียนก็ได้รับเสื้ อผ้าชุดใหม่แทน

ผ้าขี้ริ้วของเขาเพราะจูร่าต้องการทาให้เขาคุน้ เคยกับบ้าน
ใหม่หลังนี้

สิ่ งต่างๆก็เป็ นไปตามที่ฟู่เทียนได้คาดคิดไว้เมื่อเขาได้

ตรวจสอบบ้านทั้งหลัง ที่นี่ไม่มีท้ งั สิ่ งของทาง
วิทยาศาสตร์หรื อเทคโนโลยีใดๆแม้แต่นาฬิกาปลุกง่ายๆ
ร่ องรอยของยุคเก่าๆที่เขาได้พบนั้นมีเพียงเรื่ องราวในเทพ
นิยายจากหนังสื อ เรื่ องราวเหล่านี้ดูเหมือนจะมาจากยุโรป
ในยุคกลางซึ่งยังไม่มีแม้แต่เครื่ องยนต์ไอน้ าด้วยซ้ าไป
เมื่อเขาได้คิดถึงทุกสิ่ งทุกอย่างที่ผา่ นมาตลอด 3 เดือนฟู่
เทียนก็รู้สึกเชื่อมัน่ อย่างยิง่ ในหัวใจของเขาว่าโลกหลังภัย
พิบตั ิครั้งนั้นน่าจะพัฒนาขึ้นมาเป็ นยุคสาริ ด พวกเขาแทบ
ไม่รู้จกั การใช้โลหะ

การค้นพบครั้งนี้ทาให้ความคิดมากมายเกิดขึ้นภายใน
หัวใจของเขา…….

ท้องฟ้าในยามเย็นเริ่ มมืดลงอีกครั้ง ลมหนาวพัดมาราวกับ

จะบอกว่าเมฆฝนได้มาเยือนอีกครั้งหนึ่ง
จูร่ากังวลว่าฟู่ เทียนจะกลัวความมืดดังนั้นเธอจึงได้ทิ้ง
ตะเกียงน้ ามันเอาไว้ เธอถูกเติมเต็มไปด้วยความรู ้สึกที่น่า
อัศจรรย์ทุกครั้งเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาสว่างไสวด้วย
เปลวไฟจางๆ
“ฝนกาลังจะตกอีกแล้ว คุณลุงล่ะครับ?” ฟู่ เทียนถามเมื่อ
เขามองออกไปนอกหน้าต่าง

จูร่ายิม้ ให้กบั ความกังวลของเด็กชายและกล่าวว่า “คุณลุง

มีงานต้องทามากมายและเขาจะไม่กลับมาที่บา้ นในคืนนี้
เธอหิ วหรื อเปล่า?”

“อาหารเย็นเป็ นอะไรหรอครับ?”

“เด็กดี ฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสฝี มือของฉัน การันตีได้เลยว่า

เธอต้องรักมันแน่ๆ” จูร่ากล่าวด้วยความมัน่ ใจ

…
…

เพียงชัว่ พริ บตาเวลาหนึ่งเดือนก็ได้ผา่ นพ้นไป

ฟู่ เทียนได้พบกับพ่อคนใหม่ของเขา เกรย์ เขาเป็ นชายวัย

กลางคนร่ างสู ง หน้าตาของเขาค่อนข้างธรรมดาแต่เขาก็มี
บุคลิกที่อ่อนโยน เกรย์น้ นั ทาอาชีพเป็ นช่างตัดเย็บ จักร
เย็บผ้าที่อยูใ่ นบ้านหลังนี้กเ็ ป็ นของเขาทั้งหมด ฤดู ‘หิ มะ
ดา’ กาลังใกล้เข้ามาเรื่ อยๆแล้ว ดังนั้นเขาจึงนาจักรเย็บผ้า
จากโรงงานกลับมาไว้ที่บา้ นเพราะว่าที่โรงงานนั้นไม่มีฮีต
เตอร์คอยให้ความอบอุ่น
เห็นได้ชดั ว่าพวกเขาได้พดู คุยกันเรื่ องการรับบุตรบุญ
ธรรมเอาไว้ล่วงหน้า แต่เกรย์กร็ ู ้สึกประหลาดใจเป็ นอย่าง
มาก เพราะฟู่ เทียนนั้นดูดีต้ งั แต่ครั้งแรกที่เขาได้พบ
นอกเหนือจากบุคลิกที่ค่อนข้างเก็บตัวแล้ว เกรย์น้ นั รู ้สึก
ชื่นชอบเขาเหลือเกิน

พายุฝนเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเมฆของฤดูฝนได้เข้ามาปกคลุม
ท้องฟ้า ฟู่ เทียนรู ้สึกอยากจะเข้าห้องน้ าขึ้นมาอย่าง
ฉับพลัน เขาลุกออกจากเตียง สวมรองเท้า และเปิ ดประตู
ห้องออกไปเบาๆ เขากาลังจะเดินผ่านห้องของ ‘พ่อและ
แม่’ ของเขาแต่กม็ ีเสี ยงดังขึ้นมาทันที “ชักช้าจังเลย ทาไม
พวกเขายังไม่เข้านอนกันอีก?”

ทันใดนั้นหัวใจของฟู่ เทียนก็เต้นไม่เป็ นจังหวะ

เห็นได้ชดั ว่าบ้านในโลกใบนี้น้ นั ไม่ได้สร้างมาเพื่อให้เก็บ
เสี ยงเลย เขาได้ยนิ เสี ยงของคนที่อยูอ่ ีกห้องหนึ่งได้อย่าง
ชัดเจน

“คุณอยากจะทาแบบนี้จริ งๆหรอ?” ฟู่ เทียนได้ยนิ น้ าเสี ยง

ที่ลงั เลใจของจูร่าดังออกมาจากภายในห้องนั้น

“ผมรู ้วา่ คุณรู ้สึกผูกพันธ์กบั เด็กคนนี้มาก บอกตามตรงผม

เองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ผมแทบทนไม่ได้ที่จะต้อง
แยกจากเขาไป แต่นี่มนั เป็ นโอกาสที่หาได้ยากจริ งๆ ถ้า
หากว่าบ้านเอวริ ลนั้นประทับใจในตัวเขา เราก็จะสามารถ
ขยับไปอยูท่ ี่ยา่ นธุรกิจและหางานที่ดีกว่านี้ได้ ถ้าหากว่า
คุณยังรู ้สึกเหงาอีกตอนนั้นเราค่อยไปรับบุตรบุญธรรมกัน
อีกครั้ง แบบนี้ไม่เลวเลยว่าไหม”
“ไม่ใช่เรื่ องเงินที่ฉนั กังวล ถ้าหากว่าเขาไปที่บา้ นเอวริ ล
และไม่ยอมพูดอะไรอีก เขาก็จะโดนกลัน่ แกล้ง มีคน 2
แบบในโลกใบนี้… ฉันเคยเห็นหมอที่ได้เข้าไปในตระกูล
ใหญ่และต้องกลายเป็ นคนรับใช้และ… และ…”

ความเงียบเข้าครอบงาในห้องนี้ก่อนที่เกรย์จะพูดออกมา
ว่า “จูร่า คุณก็รู้วา่ เขานั้นเป็ นแค่เด็กกาพร้าที่อยูใ่ นชุมชน
แออัด ถ้าหากว่าพวกเราไม่ได้รับเขามาเลี้ยง เขาก็อาจถูก
นาไปเลี้ยงในครอบครัวอื่นเหมือนกับทาสคนหนึ่ง ดังนั้น
ชีวติ เด็กรับใช้ในบ้านเอวริ ลนั้นก็ไม่ได้แย่เสมอไปสาหรับ
คนหลายๆคน”

“แต่—”
“เราตกลงกันแล้วนะ อย่ามาพูดเรื่ องนี้กนั อีกเลย”

ความเงียบเข้าครอบงาห้องนี้อีกครั้ง

ร่ างเล็กๆที่อยูข่ า้ งหน้าห้องก็พยายามรักษาความเงียบของ
เขาเอาไว้ เขากาหมัดของตนเองเอาไว้แน่นและค่อยๆผ่อน
คลายมัน เขาค่อยๆพาร่ างกายของตัวเองกลับไปที่หอ้ ง
แม้แต่ความรู ้สึกที่อยากเข้าห้องน้ าก่อนหน้านี้กห็ ายไป
ในทันที

ฟู่ เทียนกาลังฟังเสี ยงจังหวะของฝนกระเซ็นข้างนอกอยู่

บนเตียง หัวใจของเขารู ้สึกเจ็บปวดอย่างยิง่ แม้วา่ จะได้อยู่
กับคู่สามีภรรยานี้มาเพียง 1 เดือน จูร่าก็ดูแลเขาอย่างดีมา
โดยตลอด ความเจ็บปวดนี้หยัง่ ลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
ของเขา เขาไม่เคยคาดหวังว่าความรู ้สึกเช่นนี้จะหายไปใน
เวลาไม่นาน ราวกับว่าโลกกาลังเยาะเย้ยเขาและทาให้
หัวใจกลับเข้าสู่ ความวุน่ วายอีกครั้ง

เขารู ้สึกเปล่าเปลี่ยวขึ้นมาในทันที

เขาเริ่ มคิดถึงพ่อแม่ที่แท้จริ งที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยน

ขึ้นมาในทันทีและจาได้วา่ เขามักจะชอบดึงหูพี่สาวของ
เขาอยูบ่ ่อยๆ

“ทาไมกัน…?” เขารู ้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาในตอนนี้

เขากาหมัดของตนเองเอาไว้แน่นขณะที่ความคิดต่างๆเริ่ ม
เข้ามาสู่ สมอง นับตั้งแต่ที่ได้สูญเสี ยพ่อแม่และพี่สาวไป…
นับตั้งแต่น้ นั มา… เขาก็เป็ นเพียงคนแปลกหน้าในโลกใบ
ใหม่น้ ี………

ไม่มีใครรู ้วา่ ในค่าคืนที่ฝนตกเช่นนี้มีร่างเล็กๆของคนๆ

หนึ่งที่จิตใจของเขาได้ตื่นขึ้นอย่างช้าๆและจะ
เปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ไปตลอดกาล
The Dark King – Chapter 5 โลกแห่งความมืด [อ่านฟรี ]

ในเช้าวันถัดมา

เกรย์นง่ั อยูบ่ นเก้าอี้ใกล้ๆโต๊ะ เขากาลังอ่านหนังสื อพิมพ์

ของย่านที่พกั อาศัยในตอนเช้า มีขอ้ มูลข่าวล่าสุ ดเกี่ยวกับ
ส่ วนต่างๆของพื้นที่ใกล้เคียงรวมถึงโฆษณาที่รับสมัคร
เข้าสู่ โรงงานต่างๆจานวนมาก จูร่านั้นกาลังยุง่ อยูก่ บั การ
ทาอาหารเช้าในครัว เธอกาลังนาอาหารที่มาวางบนโต๊ะ
ทุกอย่างเหมือนดังปกติ

นาฬิกาปลุกในร่ างกายของฟู่ เทียนนั้นได้ปลุกให้เขาตื่น

ขึ้นมา เขาเก็บเตียง ล้างหน้าและออกไปทานอาหาร เขา
ทักทายจูร่าอย่างง่ายๆว่า “อรุ ณสวัสดิ์ครับ” จากนั้นก็นง่ั
ลงบนเก้าอี้ใกล้ๆและเริ่ มทานอาหารเช้า

ในตอนนี้จูร่าถืออาหารส่ วนของฟู่ เทียนมาและนัง่ ลงตรง

ข้ามเขา ในขณะที่ฟู่เทียนกาลังทานอาหารจูร่าก็ถามเขา
ด้วยรอยยิม้ บนใบหน้าของเธอ

“อร่ อยรึ เปล่า?”

“มันเผ็ดหน่อยๆ” ฟู่ เทียนตอบ “ผมชอบอาหารเผ็ด”

“แบบนั้นก็ดี” จูร่ายิม้
เกรย์วางหนังสื อพิมพ์ของเขาลงและมองตรงไปยังฟู่ เทียน
“เทียน ป้าของเธอและฉันกาลังจะคิดให้เธอแต่งงาน เธอ
ต้องเตรี ยมตัวเอาไว้ต้ งั แต่วนั นี้ แต่งตัวหล่อๆด้วยล่ะเรา
กาลังจะไปหาใครบางคน”

เพราะความต้องการของฟู่ เทียน เกรย์และจูร่าจึงยอมให้

เขาเรี ยกว่า “คุณลุงและคุณป้า”

หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้นจิตใจของฟู่ เทียนก็ได้สงบลง
แกล้งทาเป็ นเด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้อะไรเหมือนเดิมและถาม
ขึ้นว่า “นี่มนั เรื่ องอะไรกันครับ?
จูร่าบอกไปยังฟู่ เทียนและกระซิบกับเกรย์: “คุณเห็นไหม
ฉันบอกแล้วว่าเทียนนั้นยังเด็กอยู่ เราน่าจะรออีกสัก 2-3
ปี ”

“อายุ 13 ก็แต่งงานได้แล้วตามกฎหมาย” เกรย์มองกลับไป

หาเธอ ความเย็นชาปรากฏขึ้นในสายตาของเขาเล็กน้อย
และกล่าวว่า “ตอนนี้เราให้เขาหมั้นหมายไว้ก่อนก็ได้
ยืดเวลาออกไปไม่กี่ปีไม่มีประโยชน์หรอก”

จูร่าเห็นว่าสามีของเธอไม่มีทางเปลี่ยนใจในเรื่ องนี้จึง
ไม่ได้กล่าวอะไรออกไป

“พวกเรากาลังจะพาเธอไปหาพี่สาวคนหนึ่ง” เกรย์กล่าว
กับฟู่ เทียน “มันเป็ นโอกาสที่ดีสาหรับเธอและเธอจะต้อง
ทาทุกๆอย่างให้พี่สาวนั้นเห็นด้วย ถ้าทาแบบนั้นได้เธอจะ
กินอาหารเท่าไหร่ กไ็ ด้ ได้สวมเสื้ อผ้าดีๆ และจะไม่ตอ้ ง
ทนหิ วอีกต่อไป เธอเข้าใจที่ฉนั พูดหรื อเปล่า? ”

“จริ งหรอครับ? ผมจะทา!” ฟู่ เทียนตอบกลับไปอย่างใจ

เย็น ยิง่ ไปกว่านั้นสี หน้าที่กระตือรื อร้นของเขานั้นดูจริ งจัง
อย่างยิง่

ใบหน้าของเกรย์น้ นั มีรอยยิม้ กว้างและกล่าวว่า “ยอดไป

เลย เทียนนี่เป็ นเด็กดีจริ งๆ เอาล่ะมาทานอาหารกันก่อน”

ในไม่ชา้ พวกเขาทุกคนก็ทานอาหารจนเสร็ จสิ้ น

ฟู่ เทียนแสดงความ “กระตือรื อร้น” ออกมาได้อย่างยอด
เยีย่ ม ทาให้เกรย์น้ นั รู ้สึกโล่งใจ

“มาเถอะเทียน มาลองชุดใหม่กนั ก่อน” จูร่าพาฟู่ เทียนไป

ที่ตูเ้ สื้ อผ้าเพื่อลองชุดสู ทสี ดาตัวใหม่ มีเนคไทสี แดง และ
รองเท้าขัดเงาวางเอาไว้ เธอพาฟู่ เทียนมาเปลี่ยนชุด
หลังจากที่เขาเปลี่ยนชุดจนเสร็ จสิ้ นสายตาของจูร่าและ
เกรย์กเ็ บิกกว้างขึ้น ผิวหนังที่ขาวซีดราวหิ มะและดวงตาสี
ดาของฟู่ เทียนทาให้เขาดูราวกับชนชั้นสู ง

“ดูดีมากเลย!” จูร่าหัวเราะอย่างเต็มที่

หัวใจของเกรย์น้ นั ก็ยนิ ดีเช่นกัน “ยอดเยีย่ ม ไปกันเถอะ!

“อื้ม!” ฟู่ เทียนนั้นพยายามที่จะทาให้ตนเองดูตื่นเต้นและ
ประหลาดใจ

หลังจากล็อคประตูเสร็ จสิ้ น จูร่าก็เดินจูงมือของฟู่ เทียน

ออกมาและถามเกรย์วา่ “มันยังเช้าอยูเ่ ลย เราจะหารถม้า
ได้หรื อเปล่าตอนนี้?”

เกรย์ยมิ้ แล้วตอบกลับไปว่า “ไม่ตอ้ งกังวลไป ฉันบอกกับ

บ้านเอวริ ลเอาไว้แล้ว พวกเขาจะส่ งรถม้ามารับพวกเรา”
ในเวลาเดียวกันนั้น “กุบ กุบ กุบ” เสี ยงของกีบเท้าที่ยา่ ลง
บนถนนก็ดงั ขึ้นมา รถม้าที่มีเครื่ องประดับสี ทองตรงเข้า
มาและหยุดลงตรงหน้าพวกเขา บนหลังคารถมีธงสี ขาว
เงินและมีดอกสี ขาวสลักอยูบ่ นธงซึ่ งเป็ นธงสัญลักษณ์
ของบ้านเอวริ ล
คนขับรถม้านั้นสวมรองเท้าส้นสู งและสู ทสี ดา เขา
กระโดดลงจากรถม้าพร้อมกับยิม้ และกล่าวว่า “ท่านเกรย์
และท่านจูร่า ท่านหญิงกาลังรอพวกท่านทั้งสอง” เขาโน้ม
ตัวไปทางขวาของตนเองเพื่อเชิญพวกเขาเข้าสู่ รถม้า
แสดงให้เห็นถึงมารยาทของขุนนางชั้นสู ง

หัวใจของเกรย์น้ นั เต้นไม่เป็ นจังหวะ “เราจะให้ท่านหญิง

ต้องรอได้ยงั ไงกัน นัน่ ต้องเป็ นการเสี ยมารยาทอย่างยิง่
ขึ้นไปบนรถม้ากันเถอะ!” เขารี บจูงมือของฟู่ เทียนและพา
เขาขึ้นไปบนรถม้า

ในตอนนี้คนขับรถม้านั้นเหมือนจะสังเกตเห็นฟู่ เทียน
ดวงตาของเขาเป็ นประกายไปด้วยความประหลาดใจแต่
ทันใดนั้นเขาก็ยมิ้ อย่างสุ ภาพออกมา
กุบ กับ กุบ … …

หลังจากที่ครอบครัวของฟู่ เทียนได้นง่ั ลงบนรถม้า คนขับ

ก็เริ่ มสะบัดเชือกเพื่อให้รถม้าแล่นออกไป

ฟู่ เทียนมองดูอาคารที่ผา่ นไปอย่างเงียบๆเช่นเดียวกับคนที่

เดินอยูร่ ิ มถนน คนส่ วนใหญ่ต่างประหลาดใจที่ได้เห็นรถ
ม้าคันนี้ ในตอนนี้เกรย์และจูร่าไม่ได้พดู อะไรออกมาและ
ไม่ได้ถามอะไรฟู่ เทียนอีกเลย พวกเขากังวลว่าคนขับรถ
ม้าอาจจะระแคะระคายเรื่ องนี้และเรื่ องอาจจะไปถึงหูของ
บ้านเอวริ ล

รถม้ามุ่งหน้าไปทางใต้ของกาแพงยักษ์ได้อย่างราบรื่ น
องครักษ์ที่เฝ้าประตูได้ทาการ ‘ทาบกาปั้นลงบนอก’ เพื่อ
ทาความเคารพเมื่อพวกเขาได้เห็นธงที่ปักอยูบ่ นรถม้า
เพื่อให้พวกเขาผ่านไปได้ทนั ที หลังจากนั้นเขาก็จะมา
ตรวจตราต่อเพื่อตรวจสอบผูท้ ี่จะเข้าไปยังย่านธุรกิจ

ที่นี่คือย่านธุรกิจงั้นหรอ?

ฟู่ เทียนมองไปยังถนนที่สะอาดด้านนอกรถม้าคันนี้ ถนน

และสถานที่แห่งนี้มกั มีผคู ้ นสวมเสื้ อผ้าที่สวยงาม เขารับรู ้
ได้ถึงความแตกต่างของย่านที่อยูอ่ าศัยได้ในทันที เมื่อ
เทียบกับชุมชนแออัดแล้วมันก็เปรี ยบเหมือนกับสวรรค์
กับนรกเลย

ในไม่ชา้ คนขับรถมาก็หยุดรถมาลงที่ปลายสุ ดของถนน

ด้านหน้าของอาคารที่สูง ฟู่ เทียนเห็นว่าอาคารหลังนี้มีป้าย
รู ปเปี ยโนขนาดใหญ่ซ่ ึงเป็ นภาพวาดที่ดูเหมือนจริ งอย่าง
ยิง่ เขาสงสัยว่ายังคงมีเปี ยโนอยูใ่ นโลกที่โหดร้ายเช่นนี้อีก
หรอ

รถม้าหยุดอยูต่ รงที่ประตูทางเข้าหลัก จากนั้นชายหนุ่มที่

อยูใ่ นชุดสู ทสี ดาก็เดินออกมาจากคฤหาสน์หลังนี้ทนั ที
เขามองตรงไปหาเกรย์และจูร่าพร้อมกับรอยยิม้ “นาย
หญิงรอพวกคุณอยูน่ านแล้ว โปรดตามผมมา” จากนั้นเขา
ก็นาทางไป

เกรย์รู้สึกตึงเครี ยดในหัวใจอย่างยิง่ เพราะมันเป็ นไปไม่ได้

ที่อาคารหรู หราเช่นนี้จะตั้งอยูใ่ นย่านที่อยูอ่ าศัย เขาก้มตัว
ลงเล็กน้อยพร้อมกับจับมือของฟู่ เทียนและเดินไป
ข้างหน้า
ทันทีที่เกรย์ได้เข้ามายังห้องโถงใหญ่ สายตาของพวกเขาก็
ถูกดึงดูดโดยอัญมณี ต่างๆที่เปล่งประกายราวกับตะเกียง
น้ ามัน จูร่านั้นรักษาท่าทีได้ดีกว่าเพราะเธอเคยมารักษา
ผูค้ นที่อยูใ่ นย่านธุรกิจอยูห่ ลายครั้ง เธอจึงค่อนข้างสงบ
นิ่ง สาหรับเกรย์นี่เป็ นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาในที่แบบนี้
ฟู่ เทียนที่จบั มือของเขาอยูก่ ร็ ู ้สึกได้วา่ ชายคนนี้รู้สึกกังวล
เล็กน้อย ร่ างกายของเขากาลังสัน่ เขาได้แต่ส่ายหัวของเขา
ในใจ

เสี ยงเพลงดังออกมาในห้องโถง ฟู่ เทียนมองเพียงครั้งแรก

ก็รู้สึกได้วา่ ห้องโถงแห่งนี้น้ นั กว้างใหญ่อย่างยิง่ มีคน
มากมายที่นงั่ อยูท่ ี่นี่ ทั้งกินขนม ฟังเพลง พูดคุยกัน พวก
เขามีชุดที่ดูหรู หรา เนื้อผ้าและวัสดุที่ทานั้นดูดีกว่าผ้าที่ใช้
ในบริ เวณย่านที่อยูอ่ าศัย โดยเฉพาะอย่างยิง่ สี ของมันนั้น
ตัดกันจนเห็นได้อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มในชุดสู ทสี ดานาพวกเขาเดินไปยังห้องแยกอยู่
อีกห้องหนึ่ง

ฟู่ เทียนเห็นว่ามีคนสองคนที่นง่ั อยูใ่ นห้องนั้น หญิงวัย

กลางคนที่งดงามอายุน่าจะประมาณ 30 ปี เธอมีผา้ ปิ ดหน้า
ผืนเล็กๆสี อ่อน หมวกคุมไว้หน้าอยู่ คนที่อยูข่ า้ งๆเธอนั้น
เป็ นเด็กสาวที่มีอายุประมาณ 11 ปี ผิวพรรณดี มีผมสี
น้ าตาล หน้ารู ปไข่ แม้เธอจะยังเติบโตไม่เต็มที่แต่กส็ มั ผัส
ได้ถึงความงดงาม

เด็กหญิงนั้นก็สงั เกตเห็นได้ถึงสี หน้าของครอบครัวเกรย์

ดวงตาของเธอกวาดตามองไปที่ผใู ้ หญ่ท้ งั สองคนจากนั้น
ก็หนั มามองฟู่ เทียนด้วยความประหลาดใจ
ในตอนนี้หญิงวัยกลางคนยืนขึ้นและทักทายจูร่าด้วย
รอยยิม้ “คุณหมอจูร่า ครั้งที่แล้วที่หวั หน้าครอบครัวของ
เราล้มป่ วยแล้วได้คุณรักษานั้นต้องขอบคุณมากจริ งๆ ใน
วันนี้เขามีธุรกิจที่ตอ้ งจัดการเขาจึงมาที่นี่ไม่ได้”

เกรย์กล่าวว่า “ท่านเอวริ ลนั้นยุง่ อยูเ่ สมอครับ”

หญิงวัยกลางคนตอบกลับด้วยรอยยิม้ “เชิญนัง่ ก่อน”

“ครับ ครับ” เกรย์รีบดึงเก้าอี้ออกมาและนัง่ ลงไปทันที

บางทีเขาอาจจะเกร็ งเกินไปจนทาให้ขาของเขาไป
กระแทกกับเก้าอี้เบาๆ คนที่นง่ั อยูใ่ กล้ๆนั้นรี บหรี่ ตาขึ้น
และพูดคุยกันเบาๆ
จูร่านั้นก็นงั่ ลงเช่นกัน สายตาของหญิงวัยกลางคนจับจ้อง
ไปที่ฟเที ู่ ยนด้วยความประหลาดใจ สายตาของเธอดู
เหมือนโล่งใจเมื่อมองไปที่เกรย์พร้อมกับรอยยิม้ และ
กล่าวว่า “นี่เป็ นเด็กที่คุณรับมาเลี้ยงงั้นหรอ เขามีผวิ ที่ขาว
จริ งๆ”

เกรย์ตอบกลับไปพร้อมกับยกย่องลูกสาวของบ้านเอวริ ล
“คุณหนูของบ้านหลังนี้กง็ ดงามเหมือนกันครับ ตัวเล็ก
บอบบางและงดงาม เธอดูฉลาดมากๆ เธอต้องได้รับความ
งามของคุณมาอย่างแน่นอน”

หญิงวัยกลางคนยิม้ ตอบกลับมาจากนั้นก็กล่าวขึ้นทันทีวา่
“เรื่ องการแต่งงาน … …”
ร่ างกายของเกรย์น้ นั เริ่ มเกร็ งขึ้น จูร่าก็ดูกงั วลเล็กน้อย
เช่นกัน

“ถ้าหากแอนเนียไม่ปฏิเสธมันก็คงจะเป็ นเช่นนั้น” หญิง

วัยกลางคนกล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา

เกรย์และจูร่ามองตากันและกันด้วยความประหลาดใจ

ในตอนนี้เด็กหญิงตัวน้อยกาลังมองไปยังฟู่ เทียนและ
กล่าวออกมาว่า ”หนูอยากออกไปข้างนอกกับเขา”

หญิงวัยกลางคนดูเหมือนจะคาดคิดไว้แล้วว่าเธอจะต้อง
พูดแบบนี้ จึงยิม้ และมองไปยังเกรย์กบั จูร่า
เกรย์ตอบกลับมาว่า “เทียน ออกไปข้างนอกกับคุณหนู
แอนเนียก่อน จาเอาไว้วา่ ต้องดูแลคุณหนูแอนเนียให้ดี”
เขาตบลงบนบ่าของฟู่ เทียนเพื่อสร้างความมัน่ ใจ

ในตอนนี้แอนเนียก็ลุกขึ้นจากที่นง่ั และเดินออกไปข้าง
นอก ไม่แม้แต่มองมายังฟู่ เทียนหรื อหยุดรอคอยเขา

ฟู่ เทียนมองไปยังเกรย์และจูร่าที่สายตานั้นเต็มไปด้วย
ความตั้งใจและความหวัง หัวใจของเขานั้นยังคงสงบนิ่ง
เขากล่าวออกไปว่า “สวัสดีครับ” ให้กบั หญิงวัยกลางคน
และเดินตามแอนเนียออกไปจากห้องโถงแห่งนี้
“เป็ นเด็กที่ค่อนข้างฉลาดนะ” หญิงวัยกลางคนมองตามฟู่
เทียนไปด้วยรอยยิม้ และกาว

“โชคยังดี… …” เกรย์กระซิบออกมาเบาๆ

ที่บริ เวณด้านนอกของถนน แอนเนียมองไปยังคนรับใช้ที่

อยูใ่ นชุดสู ทสี ดาพร้อมกับโบกมือของเธอ “ไม่ตอ้ งตามมา
ฉันจะไปเดินเล่นใกล้ๆนี้”

“ขอรับ คุณหนู” คนรับใช้ที่อยูใ่ นชุดสู ทสี ดาตอบกลับมา

เมื่อเขาจากไปแอนเนียก็เดินตรงต่อไปข้างหน้าโดยไม่หนั
กลับมามองข้างหลังและไม่แม้แต่พดู คุยกับฟู่ เทียนราวกับ
ว่าเธอกาลังเดินอยูค่ นเดียว ฟู่ เทียนนั้นก็รู้วา่ ควรที่จะเดิน
ตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ เมื่อได้เห็นอาคารที่ต้ งั อยูส่ อง
ฟากฝั่งของถนน จากสิ่ งที่ได้เห็นนี้เขาสามารถสรุ ปถึง
มาตรฐานการดารงชีพในโลกใบนี้และเทคโนโลยีของ
โลกใบนี้ได้

หลังจากเดินมาเป็ นเวลานานแอนเนียก็หยุดเดินลง ฟู่ เทียน

ที่กาลังมองอยูร่ อบๆตัวก็เกือบจะเดินชนหลัง เพียงแต่เมื่อ
ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ลอยออกมาจากตัวเธอก็ทาให้
เขาต้องรี บถอยหลังออกมาทันที
ในตอนนี้แอนเนียหันกลับมา เพราะความได้เปรี ยบ
ทางด้านอายุทาให้เธอสู งกว่าฟู่ เทียนประมาณครึ่ งศีรษะ
ใบหน้าอันงดงามรู ปไข่ของนั้นไม่แสดงสี หน้าใดๆ
ออกมา เพียงแต่มองฟู่ เทียนอย่างเงียบๆ

กลิ่นอายของความเย็นชานั้นรับรู ้ได้อย่างชัดเจนจากแอน
เนีย ฟู่ เทียนยังคงเงียบอยูเ่ มื่อถูกเธอจ้องมอง

เมื่อได้เห็นความสงบนิ่งของฟู่ เทียน สายตาของแอนเนียก็

แสดงความรู ้สึกประหลาดใจออกมา แต่มนั ก็กลับไปเป็ น
ความเย็นชาทันที “นายเคยฟังโอเปร่ าหรื อเปล่า?

ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจเป็ นอย่างยิง่ เขาไม่คิดว่าอยูๆ่ เธอ

จะพูดถึงเรื่ องที่ไม่เกี่ยวข้องออกมาแบบนี้ จิตใต้สานึก
บอกให้เขาตอบคาถามโดยการส่ ายศีรษะ แอนเนียไม่ได้
เปิ ดโอกาสให้เขาพูดและถามตอบมาว่า “นายฟังเพลงแนว
ไหนกัน? ”

ฟู่ เทียนไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรดี

“นายรู ้จกั การเต้นราหรื อเปล่า?” น้ าเสี ยงของแอนเนียนั้น

ต่างออกไป เธอไม่ให้โอกาสเขาได้ตอบคาถามเลย

ฟู่ เทียนเข้าใจว่านี่ไม่ใช่การถามด้วยความสุ ภาพแต่เป็ น

การดูถูกออกมาอย่างไม่ปิดบัง เขาจึงเงียบและเพียงมอง
เด็กหญิงคนนี้

“นายเคยขี่มา้ หรื อเปล่า?”

“นายรู ้จกั วิชาดาบหรื อเปล่า?”

“นายมีความคิดและความฝันหรื อเปล่า?”

แอนเนียถามออกมาถึง 6 คาถามในหนึ่งลมหายใจจากนั้น
ก็มองไปยังฟู่ เทียนอย่างสงบนิ่งและกล่าวว่า “ถ้าหากว่า
นายเป็ นเด็กที่ฉลาด นายคงจะเข้าใจว่าฉันไม่ใช่เด็กที่อยู่
ในโลกแบบเดียวกันกับนาย”

ฟู่ เทียนนั้นยังคงมองไปยังใบหน้าที่สวยงามของเธอ เขา

ไม่คิดว่าคาพูดที่เฉี ยบคมหรื อแม้กระทัง่ คาที่มีความหมาย
เช่นนี้จะออกมาจากปากของเด็กที่มีอายุมากกว่าเขาเพียง 3
หรื อ 4 ปี
The Dark King – Chapter 6 สมบูรณ์ [อ่านฟรี ]

“นี่คือความแตกต่างระหว่างเรา” แอนเนียกวาดตามองไป
ยังใบหน้าของฟู่ เทียนอย่างไม่แยแสและกล่าวต่อไปว่า
“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแม่ของนายสามารถรักษาการเจ็บป่ วย
ของพ่อฉันได้ พวกเราก็คงไม่เคยพบกัน อย่าคิดจะให้
ความเมตตาของแม่ของฉันหวังปี นป่ ายขึ้นมาเป็ นใหญ่
และเกาะครอบครัวของพวกเรา ฉันแอนเนีย จะไม่
แต่งงานกับสามีที่ไร้ความสามารถและทาให้ฉนั ต้องเสี ย
หน้า”

“แม้วา่ แกจะพยายามเลียนแบบความสง่างามและความสู ง
ศักดิ์เพื่อที่จะทาให้ดูเป็ นชนชั้นสู ง แต่แกก็ไม่ได้มี
รากเหง้าของชนชั้นสู งที่แท้จริ ง! คนธรรมดาทัว่ ไปย่อม
ไม่มีสายเลือดของความสู งศักดิ์ การฝึ กฝนมาเพียงแค่วนั
เดียวหรื อสองวันย่อมไม่อาจปกปิ ดรากเหง้าที่แท้จริ งของ
แกได้”

แอนเนียมองไปยังฟู่ เทียนด้วยความเย็นชา “แกอาจจะดู

สะอาดแตกต่างจากพวกคนงานตัวเหม็นพวกนั้น แต่ก็
ไม่ได้มีอะไรที่น่าประหลาดใจ ฉันจะบอกอะไรบางอย่าง
ให้แกกลับไปลองคิด การจะเข้ามายังบ้านเอวริ ลหรื อการ
ช่วยให้พอ่ แม่ของแกนั้นได้มาอาศัยอยูท่ ี่ยา่ นธุรกิจนั้นเป็ น
แค่เรื่ องตลกเท่านั้น! นี่คงเป็ นความปราถนาของแกสิ นะ”

“ความเมตาของพ่อของฉันที่มีต่อครอบครับของแกนั้น
มันมากเกินไป แต่มนั ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกแกจะ
สามารถทาเรื่ องนี้ได้อย่างไร้ยางอายและโยนศักดิ์ศรี ของ
ตัวเองทิ้งไป! แกไม่รู้ถึงผลกระทบที่ตามมาหรอก!”
ฟู่ เทียนเพียงมองเงียบๆและรอคอยจนกว่านางจะกล่าวจบ

หลังจากที่ได้พดู ออกไปมากมายในหนึ่งลมหายใจ นาง

ก้ตอ้ งขมวดคิ้วเมื่อได้เห็นสี หน้าของฟู่ เทียนนั้นยังคงสงบ
นิ่งไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแต่อย่างใด เธอกล่าวออกไปอีก
ครั้งด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า “ที่ฉนั พูดออกไปทั้งหมดนี้
เพื่อที่จะให้แกได้เข้าใจว่าแกไม่เหมาะสมสาหรับฉันและ
ฉันก็จะไม่ยอมให้แกมาเป็ นสามี หยุดความฝันลมๆแล้งๆ
ของแกซะ!”

ฟู่ เทียนยังคงเงียบขณะที่เขามองไปที่เธอและกล่าวว่า “จบ

แล้วหรอ…?”
แอนเนียหัวเราะเยาะ “จบแล้ว ถ้าแกไม่มีอะไรจะพูด ก็ไป
ซะ”

ฟู่ เทียนหัวเราะออกมาและมองไปที่ดวงตาของเธอจากนั้น
ก็พดู ออกมาเบาๆ “อย่างแรก ผมน่าจะขอบคุณคุณ”

สี หน้าของแอนเนียนั้นมีท้ งั ความสับสนและไม่อยากจะ
เชื่อ

ฟู่ เทียนไม่สนใจท่าทีของเธอและกล่าวต่อไปว่า “อย่าง

แรกต้องขอบคุณที่คุณปฏิเสธผม! ด้วยวิธีน้ ีผมจะได้
หลีกเลี่ยงความขัดแย้งกับพ่อแม่ของผมได้”
แอนเนียรู ้สึกสงสัยในใจของเธอ พ่อของเขาไม่ได้พยายาม
ยัดเยียดเขาเข้ามาในบ้านของพวกเราหรอกหรอ?

“อย่างที่ 2 ก็ตอ้ งขอบคุณคุณอีกครั้ง ขอบคุณที่ทาให้ได้รู้

ว่าแม้แต่เด็กสาวตัวเล็กๆอย่างคุณก็ไม่อาจมองข้ามไปได้
เลย”

คิ้วของแอนเนียนั้นยกขึ้น เธอนั้นถือเป็ นผูใ้ หญ่กว่าเมื่อ

เทียบกับเด็กคนอื่นๆที่ยงั คงเล่นสนุกอยูด่ ว้ ยวัยเพียงเท่านี้
เธอได้วางแผนอนาคตไว้ต้ งั แต่อายุ 8 ขวบ แต่อย่างไรก็
ตามเด็กที่อยูต่ รงหน้าของเธอนี้พดู ด้วยน้ าเสี ยงล้าสมัยราว
กับว่าเขาได้ผา่ นประสบการณ์ชีวติ มามากมาย
เมื่อเธอจะกล่าวอะไรออกมาอีกครั้งฟู่ เทียนก็หนั กลับไป
เขาไม่ได้หยุดนิ่งหรื อหันหลังกลับมา “บางทีผมอาจจะใช้
ดาบไม่ได้ หรื อผมอาจจะขี่มา้ ไม่ได้เก่งกาจ แต่ผมมี
อุดมการณ์และความปรารถนาของตัวเอง!”

เธอหยุดนิ่งไปจนกระทัง่ เงาของเขาหายไปจากสายตา เธอ

ไม่คิดว่าเด็กตรงหน้าจะกล่าวเช่นนี้ออกมา เขากล้าที่จะ
จากไปก่อน! ใบหน้าที่แดงฉานของเธอแสดงถึงความ
โกรธภายในหัวใจ แต่ดว้ ยการศึกษาและการฝึ กฝนด้าน
ต่างๆทาให้เธอสามารถควบคุมอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ ว
เธอกัดฟันไปพร้อมกับกระทืบเท้า พร้อมรี บเดินตามไป
โดยเร็ วที่สุดแต่กย็ งั คงรักษาความเรี ยบร้อยของตนเอง
เอาไว้
เมื่อฟู่ เทียนกลับมายังห้องโถงแห่งนี้ เขาก็เริ่ มเดินช้าลงจน
แอนเนียตามเขาได้ทนั เขาหยุดนิ่งแต่กไ็ ม่ได้หนั หลัง
กลับไป ไม่นานหลังจากนั้นแอนเนียก็ได้มองมาที่
ด้านหลังของเขาด้วยสายตาของหญิงสาวที่สูงศักดิ์ของ
เธอ “รอก่อน! ถ้าพวกผูใ้ หญ่ถาม บอกไปว่าแกมีคนที่ชอบ
อยูแ่ ล้ว”

ฟู่ เทียนยังคงสงบนิ่งและตอบกลับไปว่า “ทาไมผมถึงต้อง

ทาแบบนั้น?”

“ถ้าผมเดาไม่ผดิ พ่อของคุณก็น่าจะเห็นด้วยกับการ
แต่งงานครั้งนี้” เขาพูดอย่างเฉยเมย “ถ้าหากว่าคุณไม่
ยอมรับ แบบนั้นถ้าผมตกลงที่จะแต่งงาน พวกเราก็คงได้
แต่งงานกันใช่ไหม?”
สี หน้าที่โกรธเกรี้ ยวของแอนเนียซีดลงไปในทันที ถ้าหาก
ว่าฟู่ เทียนตอบตกลงพ่อของเธอคงจัดงานแต่งงานครั้งนี้
ขึ้นมาแน่นอน ในวันนี้เธอและแม่ของเธอวางแผนที่จะจง
ใจกดดันคู่สามีภรรยาเกรย์เพื่อให้พวกเขาไม่กล้าที่จะขอ
นางแต่งงาน

“แกรู ้ได้ยงั ไง?!”

“คุณบอกผมมาตั้งมากมาย” ฟู่ เทียนกล่าวออกมาเบาๆ “ถ้า

คุณมีตวั เลือกในเรื่ องนี้คุณย่อมที่จะเลือก ‘ไม่’ แต่งงานกับ
ผม ยิง่ ไปกว่านั้นคุณคงไม่ตอ้ งมาพูดอะไรมากมายหรื อ
ข่มขู่ผมแบบนี้ แม่ของคุณก็คงไม่ตอ้ งวางแผนแบบนี้ ผม
คิดว่าคุณคงไม่สามารถปฏิเสธพ่อแม่บุญธรรมของผม
โดยตรงได้”
แอนเนียตกตะลึง ฟู่ เทียนมองแผนการของเธอและแม่
ออกได้อย่างชัดเจน ในตอนนี้เธอรู ้สึกราวกับว่าเด็กชาย
ตรงหน้าของเธอนี้มองเธอออกได้อย่างทะลุปรุ โปร่ งด้วย
ท่าทีที่สงบนิ่งของเขา แต่เธอก็ไม่ได้เสี ยใจกับสิ่ งที่ตนเอง
ได้เลือก หลังจากที่เงียบอยูค่ รู่ หนึ่งนางก็กล่าวออกมาว่า
“ถ้าฉันปฏิเสธ ฉันแค่กงั วลว่าพ่อแม่ของแกจะไปหาพ่อ
ของฉัน”

ฟู่ เทียนส่ ายศีรษะเบาๆ “ไม่ ตราบใดที่คุณปฏิเสธ ‘การ

แต่งงาน’ ครั้งนี้เรื่ องนี้กจ็ ะผ่านไปด้วยดี ทุกๆอย่างนั้น
เรี ยบง่ายแต่เป็ นคุณเองที่ทาให้มนั ยุง่ ยาก”

“แกรู ้ได้ยงั ไง?” แอนเนียขมวดคิ้ว เธอหงุดหงิดกับ

น้ าเสี ยงที่มนั่ ใจของฟู่ เทียน
“คุณประเมินพวกเขาสู งเกินไปและประเมินตัวเองต่า
เกินไป” ฟู่ เทียนอธิบาย เธอไม่มีความมัน่ ใจและไม่ได้
คาดหวังอะไรมากนักแต่กย็ งั คงอยากที่จะพยายามทาเรื่ อง
นี้

แอนเนียขมวดคิ้วและคิดเล็กน้อย “ทาไมแกไม่บอกไปว่า
แกชอบผูห้ ญิงคนอื่น?”

“คุณไม่ใช่หญิงสาวผูส้ ู งศักดิ์หรอกเหรอ? คุณไม่เข้าใจ

หรอว่าผมปฏิเสธไม่ได้แต่คุณทาได้?” ฟู่ เทียนกล่าวขณะที่
เขามองตรงไปที่เธอ
แอนเนียมองไปที่เขาและยิม้ ออกมา “ถ้าฉันปฏิเสธ แก
ต้องการให้ทุกๆคนคิดว่าแกไม่ดีพอสาหรับฉันเพื่อที่พวก
เขาจะได้ไม่ตอ้ งโกรธแก”

ฟู่ เทียนรู ้วา่ แผนการของเขาถูกมองออกแล้วแต่เขาก็ไม่ได้

รู ้สึกอายแต่อย่างใด “ไม่วา่ ยังไง ผมก็ได้บอกเรื่ องที่คุณ
ควรทาไปแล้ว ผมไม่ได้อยูใ่ นตาแหน่งที่สามารถตัดสิ นใจ
เรื่ องนี้ได้ดงั นั้นคิดถึงผลที่ตามมาด้วยตัวคุณเอง!” เมื่อฟู่
เทียนกล่าวจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่รอแอนเนีย

“แก…!” แอนเนียทาได้เพียงมองตรงไปยังแผ่นหลังของ
เขา เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธและเดินตามเข้าไปใน
คฤหาสน์
“ยินดีตอ้ นรับกลับขอรับ นายหญิง” ชายในชุดสู ทสี ดา
กล่าวทันทีเมื่อเขาเห็นฟู่ เทียนและแอนเนียปรากฏตัวขึ้น
ใบหน้าของเขามีรอยยิม้ ปรากฏขึ้น

แอนเนียนั้นเกิดมาในตระกูลที่สูงศักดิ์ เพียงไม่นานความ
เกรี้ ยวกราดของเธอก็สงบลงทันที

รถม้าที่มีธงรู ปดอกไม้ขาวเดินทางจากย่านการค้าไปสู่ ยา่ น

ที่อยูอ่ าศัย ครอบครัวของฟู่ เทียนลงจากรถและเดินเข้าไป
ที่บา้ นของพวกเขาทันทีที่รถม้าหยุดลง
จูร่า มองไปที่ใบหน้าที่มืดมนของสามี เธอจับมือของฟู่
เทียนเอาไว้ขณะที่เธอเปิ ดประตูบา้ น

“นี่มนั ข้ออ้างอะไรกัน!”

“เห็นได้ชดั ว่าพวกเขารังเกียจพวกเรา! ชนชั้นสู ง… ฮ่า

ฮ่า…. ไอพวกคนหน้าซื่อใจคด!”

เมื่ออยุใ่ นบ้านเกรย์ตะโกนสิ่ งที่อดั อั้นอยูใ่ นใจออกมา

“เงียบ!” จูร่ากล่าวขึ้น “คุณต้องเงียบลงหน่อย ไม่คิดว่าคน

อื่นๆจะราคาญบ้างหรอ!”
เกรย์ปิดปากเงียบด้วยความขมขื่น การให้ร้ายชนชั้นสู งถือ
เป็ นความผิดครั้งใหญ่

“เทียน กลับไปที่หอ้ งของลูกก่อน ลูกคงเหนื่อยมามาก

เดี๋ยวจะไปเรี ยกตอนถึงเวลาอาหารเย็น” จูร่ากล่าวกับฟู่
เทียน

เกรย์มองไปยังเด็กชายผูน้ ้ ี ปากของเขาขยับเล็กน้อยแต่ก็
ไม่ได้พดู อะไรออกมา แม้วา่ เขาจะหนักใจกับเรื่ องที่
เกิดขึ้นแต่เขาก็รู้วา่ ฟู่ เทียนนั้นเป็ นเด็กดีอยูเ่ สมอและไม่มี
วันไหนที่เขาทาอะไรไม่สุภาพเลย เขาต้องโทษตัวเองกับ
ภรรยาเท่านั้นที่หวังสู งจนเกินไป ฟู่ เทียนพยักหน้าและ
เดินกลับไปที่หอ้ งของเขา
…

หลังจากผ่านไปกว่า 4 เดือนฤดูฝนก็ได้หมดลงแล้วและ
ดวงอาทิตย์กไ็ ด้กระจ่างใสบนท้องฟ้า

เกรย์มองไปยังฟู่ เทียนที่ตื่นขึ้นตั้งแต่เช้า เขายิม้ และกล่าว

ออกมาว่า “เทียน โรงเรี ยนต่างๆกาลังจะเปิ ดขึ้นอีกไม่
นานแล้ว ลูกอยากไปเรี ยนการเขียนการอ่านหรื อไม่?”
The Dark King – Chapter 7 ค่ารังสี [อ่านฟรี ]

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะพูดถึงโรงเรี ยนเกรย์กม็ ี

ความหวังว่าฟู่ เทียนจะสามารถสื บทอดทักษะการตัดเย็บ
ของเขาและกลายเป็ นช่างตัดเสื้ อที่ดีได้ ฟู่ เทียนนั้นมี
เป้าหมายของเขาแล้วจึงปฏิเสธเกรย์ไปตามตรง

เกรย์และภรรยาของเขาไม่ได้โกรธแต่อย่างใด มันเป็ น
เรื่ องดีที่เด็กๆมีความคิดเป็ นของตัวเอง พวกเขาไม่ใช่พวก
ทาส ดังนั้นจึงเป็ นสิ่ งที่ถูกต้องที่พวกเขาจะมีความคิดเป็ น
ของตัวเอง

“น่าเสี ยดายที่สาขาการแพทย์น้ นั ยากที่จะเริ่ มต้นเข้าไป

ได้” จูร่ากล่าวด้วยความเสี ยใจ ฟู่ เทียนนั้นเป็ นเด็กที่ฉลาด
แต่น่าเสี ยดายที่มนั สายเกินไปที่เขาจะเริ่ มเรี ยนด้าน
การแพทย์ในตอนนี้

“แล้วอย่างนี้ลูกอยากเรี ยนด้านไหนล่ะ?” เกรย์ยมิ้

ฟู่ เทียนมองไปที่พวกเขาและกล่าวออกมาว่า “ด้าน

กฏหมาย!”

“กฏหมาย?” เกรย์ลงั เลเล็กน้อย “เทียน ลูกรู ้รึเปล่าว่า

อาชีพนี้ทางานแบบไหน?” จูร่าถาม

“ฉันรู ้วา่ มันเป็ นหนึ่งในสามอาชีพพลเรื อนที่สาคัญ

ทนายความยังมีเกียรติมากกว่าหมออีกด้วย” อันที่จริ งแล้ว
เกรย์ได้มอบตารางอาชีพต่างๆให้แก่ฟู่เทียน มีขอ้ มูล
เกี่ยวกับรายละเอียดของงานและคุณวุฒิต่างๆที่จาเป็ นใน
การทางานในแต่ละสาขา ตารางที่ฟู่เทียนได้รับนั้นช่วยให้
เขาเข้าใจเส้นทางอาชีพที่เป็ นไปได้และผลประโยชน์ของ
ตนเองที่จะได้รับ

“ฉันแค่อยากจะบอกให้ชดั ๆอีกหน่อย โรงเรี ยนกฏหมาย

นั้นยากที่จะจบออกมาได้ มันยากกว่าการจะเรี ยนเป็ น
หมอเสี ยอีก เธอจะต้องมีความคิดที่มีช้ นั เชิงและนอก
กรอบ แม้วา่ ลูกจะเป็ นเด็กที่ฉลาดแต่กต็ อ้ งคิดถึงความ
แตกต่างระหว่างความยากของโรงเรี ยนกฏหมายและสิ่ งที่
ลูกได้เรี ยนรู ้ในบ้านเด็กกาพร้า มันเป็ นเรื่ องยากที่จะจบ
การศึกษาจากโรงเรี ยนกฎหมายและผ่านการคัดเลือกด้าน
อาชีพนี้”
ฟู่ เทียนจ้องมองด้วยความแน่วแน่ “ผมอยากเรี ยนกฏหมาย
ไม่วา่ อะไรก็ตาม”

เกรย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่เป็ นครั้งแรกที่ฟู่เทียนยืนยันความ

ต้องการของตนเองอย่างหนักแน่นพวกเขาจึงไม่รู้จะ
ปฏิเสธอย่างไร นับตั้งแต่บา้ นเอวริ ลปฏิเสธการแต่งงาน
ครั้งนั้น เกรย์และจูร่าก็เริ่ มรับฟู่ เทียนเป็ น ‘ลูก’ ของพวก
เขาอย่างแท้จริ ง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากทาลาย
ความรู ้สึกของเด็กชายผูน้ ้ ี

“ถ้าลูกอยากเรี ยนก็ให้เขาลองดู แม้วา่ เขาจะไม่สามารถเข้า

สู่ สอบเข้าไปสู่ ศาลได้ในอนาคตการเป็ นทนายความ
ธรรมดาก็เป็ นที่ยอมรับได้เช่นกัน อย่างน้อยๆเขาก็จะได้
คุน้ เคยและไม่ทาผิดกฎหมาย อีกทั้งยังสามารถใช้ชีวติ ที่
สงบสุ ขได้”
ฟู่ เทียนมองไปที่เธอขณะที่เขาคิดครู่ หนึ่ง “ผมอยากจะ
เรี ยนกฎหมายไม่ใช่เพื่อจะทาตามมัน แต่เพื่อที่จะทาลาย
มัน!”

เกรย์ถอนหายใจออกมาและกล่าวกว่า “ตกลง”

หัวใจของฟู่ เทียนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เขามองไปที่

ทั้ง 2 ด้วยสี หน้าที่สดใส “ขอบคุณครับ!”

เมื่อเขาได้ยนิ ฟู่ เทียนกล่าวเช่นนี้ ใบหน้าของเกรย์กม็ ี

รอยยิม้ ขึ้นมาทันทีขณะที่เขากล่าวว่า “ถ้าลูกเลือกทางนี้
แล้วก็จงศึกษามาให้ดี ถ้าหากว่าลูกยอมแพ้มนั ในอนาคต
ลูกจะต้องกลับมาที่บา้ นและเรี ยนรู ้ดา้ นการตัดเย็บกับพ่อ
ค่าจ้างของงานนี้น้ นั มากเพียงพอที่จะทาให้ลูกมีชีวติ อยู่
อย่างสบายได้”

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆ

หลังจากฤดูฝนหมดลงอุณหภูมิกด็ ูเหมือนจะเพิ่มขึ้นอย่าง
มาก

3 วันก่อนการประเมินผลของโรงเรี ยนต่างๆนั้นเป็ น
เทศกาลพิเศษที่เรี ยกว่า “วันแห่งการอธิษฐาน”
แต่ละครอบครัวจะไปยังศูนย์กลางบริ เวณใกล้เคียงของ
วิหารแห่งเวียร่ า

พวกเขาอธิษฐานเพื่อ ‘พระบิดาแห่งพระเจ้า’ เพื่อให้พวก

เขาปลอดภัยผ่านฤดูถดั ไปและช่วยให้พวกเขาหลีกเลี่ยง
ภัยพิบตั ิและโรคภัยไข้เจ็บได้

มันเป็ นพิธีที่ยง่ิ ใหญ่

เกรย์และภรรยาของเขาต้องการอธิษฐานให้แก่ฟู่เทียน
นอกจากนี้ยงั เป็ นครั้งแรกที่ฟู่เทียนได้พบกับผูน้ าศรัทธา
ของผูค้ น โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ มีโบสถ์ขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้น
ในย่านย่อยของย่านที่อยูอ่ าศัย ปฏิมากรรมรู ปปั้นขนาด
ใหญ่ของทูตสวรรค์สี่ปีกถูกสร้างขึ้นที่ใจกลางของจตุรัส
มือทั้งสองที่กอดบรรดาผูศ้ รัทธาเต็มไปด้วยความเมตตา
และความสามัคคี

3 วันหลังจาก ‘วันแห่งการอธิษฐาน’ โรงเรี ยนต่างๆก็เริ่ ม

ลงทะเบียนเรี ยน

ฟู่ เทียนนั้นตามคู่สามีภรรยาไปที่โรงเรี ยนกฏหมาย พวก

เขาเดินทางไปประมาณสิ บกิโลเมตรไปถึงจุดหมาย
ปลายทางของพวกเขา มีผปู ้ กครองและเด็กๆจานวนมากที่
หน้าประตูทางเข้า ผูค้ ่นส่ วนใหญ่สวมใส่ เสื้ อผ้าเรี ยบง่าย
มีผวิ ขาวกระจ่างใสและมีบางคนที่มีผวิ สี เหลือง แต่กม็ ี
บางคนที่มีผวิ ที่หยาบกร้านซึ่ งหมายความว่าเป็ นผูท้ ี่อยูใ่ น
สถานะทางสังคมที่ต่ากว่าและไม่จาเป็ นต้องพาลูกๆของ
พวกเขาไปสอบวัดระดับร่ างกาย เพราะโรงเรี ยนกฎหมาย
เป็ นนั้นมีชื่อเสี ยงในเมืองซิลเวียและค่าเทอมนั้นค่อนข้าง
แพง ผูท้ ี่อยูใ่ นสถานะทางสังคมที่ต่าย่อมไม่อาจจ่ายค่า
เทอมไหว

“ผมได้ยนิ มาว่าคุณไม่เพียงแต่ตอ้ งการเข้าศึกษาโรงเรี ยน

กฎหมายแต่คุณยังต้องการที่จะผ่านการประเมิน”

“อื้ม แต่ถา้ มันไม่ผา่ นผมก็คิดจะไปที่โรงเรี ยนสอนตัดเย็บ

อาจจะเป็ นสถาบันธรณี วิทยา…”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน การสอบประเมินนี้น่าจะยากน่าดู”

ผูป้ กครองบางคนเริ่ มพูดคุยกันเบาๆ

“การสอบประเมินของโรงเรี ยนกฎหมายเริ่ มขึ้นหรื อยัง
ครับ?”

“มันน่าจะคล้ายกับการสอบประเมินของโรงเรี ยนทาง
การแพทย์ของเรา” จูร่ากระพริ บตาแล้วก้มลงไปพูดกับฟู่
เทียน “ฉันจาได้วา่ การสอบมักจะถามถึงสิ่ งง่ายๆ การสอบ
ของวิทยาลัยทางการแพทย์น้ นั เกี่ยวกับความจาเรื่ องต่างๆ
มันน่าจะเหมือนกันกับที่นี่”

เกรย์ยมิ้ ออกมา “มันขึ้นอยูก่ บั ลูกตอนนี้ ขึ้นอยูก่ บั

ประสิ ทธิภาพของตัวลูกเอง ถ้าลูกไม่ผา่ นที่นี่ไม่ตอ้ งกลัว
เรายังไปลงทะเบียนที่โรงเรี ยนสอนตัดเย็บได้ทนั ”
ใจของฟู่ เทียนนั้นเต็มไปด้วยความไม่ชอบ เขาจะมี
ความสุ ขมากถ้าการสอบนี้เป็ นการสอบวัดความจาง่ายๆ
ในยุคสมัยก่อนหน้านี้เด็กที่มี IQ ระหว่าง 120 ถึง 140
หนังสื อเป็ นอัจฉริ ยะ น้องสาวที่ชาญฉลาดของเขานั้นมี
IQ ถึง142 แต่จากการทดสอบ IQ ของเขานั้นคือ 168 เขา
ไม่มีวนั ลืมวันที่เขาได้รับการเชื้อเชิญจากมหาวิทยาลัยฮาร์
วาร์ดตอนอายุสิบสอง

IQ ของพี่นอ้ งคู่น้ ีน้ นั เป็ นผลมาจากยีนส์จากพ่อและแม่

ของเขา ทั้งสองเป็ นนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสี ยงระดับ
นานาชาติ หากภัยพิบตั ิครั้งนั้นไม่ได้เกิดขึ้นพวกเขาควร
จะได้รับรางวัลด้านวิทยาศาสตร์ระดับนานาชาติดว้ ยการ
ประดิษฐ์เทคโนโลยี “แคปซูลแช่แข็ง” ของพวกเขา
ในตอนนี้กเ็ ป็ นคิวของฟู่ เทียนที่ตอ้ งเข้าไป เด็กๆต่างเดิน
เข้าไปยังห้องสอบประเมินอย่างต่อเนื่อง

“ผูป้ กครองรออยูท่ ี่นี่ เด็กๆเข้าไปยังห้องสอบประเมิน”

ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนนักวิชาการขวางทางของคู่สามี
ภรรยาเกรย์เอาไว้

“เทียน โชคเทียนะ!” จูร่าอวยพรให้ฟู่เทียน ฟู่ เทียนเห็น

ความสุ ขที่สะท้อนอยูใ่ นดวงตาของเธอ

ในห้องที่กว้างขวางฟู่ เทียนเห็นผูช้ ายและผูห้ ญิง ผูค้ ุมสอบ

วัยกลางคน 2 คนสวมเสื้ อคลุมสี ดาที่เต็มไปด้วยลวดลาย
เย็บปั กถักร้อยไหมทองที่ซบั ซ้อน พวกเขาดูเรี ยบง่ายและ
งดงาม เมื่อพวกเขาเห็นฟู่ เทียนจึงยิม้ และกล่าวขึ้น “เด็ก
น้อย มาทางนี้”

ฟู่ เทียนก้าวออกไป

“ฉันจะถามคาถามเธอ เธอมีกระทะอยูห่ นึ่งใบและ

สามารถทอดปลาได้เพียง 2 ตัวในเวลาเดียวกัน การทอด
แต่ละด้านนั้นใช้เวลา 1 นาที ถ้าฉันอยากจะทอดปลา 3 ตัว
ระยะเวลาที่ส้ นั ที่สุดเท่าที่จะทาได้คือเท่าไร?” หญิงวัย
กลางคนยิม้

“ 3 นาที” ฟู่ เทียนกล่าวโดยไม่ตอ้ งคิด

คาถามนี้ไม่ได้ยากแต่กท็ าให้ผคู ้ ุมสอบทั้งสองคนต้อง
ประหลาดใจ แม้แต่เด็กที่ฉลาดมากที่สุดก็ตอ้ งใช้เวลาคิด
สักเล็กน้อยก่อนจะตอบคาถามนี้ออกมา ตอบคาถามได้
ถูกต้องโดยไม่ตอ้ งใช้เวลาคิดเลย… เขาค่อนข้าง
ประทับใจกับเด็กคนนี้

“เธอผ่านแล้วเด็กน้อย เธอฉลาดอย่างยิง่ ” ชายวัยกลางคน

ทางด้านขวายิม้ และกล่าวขึ้น “รับนี่ไปและไปต่อที่การ
ตรวจร่ างกาย ถ้าไม่มีปัญหาในการการตรวจร่ างกายเธอก็
จะสามารถเข้าเรี ยนที่โรงเรี ยนกฎหมายแห่งนี้ได้อย่างเป็ น
ทางการ” เขายืน่ กระดาษโน๊ตเล็กๆให้กบั ฟู่ เทียนซึ่ งมี
ข้อความบางอย่างเขียนอยูภ่ ายในนั้น

“ยังมีการตรวจร่ างกายอีกหรอ?” คิ้วของฟู่ เทียนยกขึ้นเมื่อ

เขาเดินออกมาจากห้องนั้น
“ยากจังเลย!”

“ฉันตอบไปว่า 4 นาทีและฉันก็รู้วา่ มันผิด ทาไมถึงไม่ใช่

4 นาทีกนั !? ถ้าจะทอดทั้งสองด้านก็ตอ้ งใช้เวลาอย่างน้อย
4 นาทีสิ!

“คาถามนี่มนั … ทาไมปลา อ๊ะ! ฉันไม่ได้อยากที่จะกิน

ปลาแล้วปลาทอดมันเกี่ยวอะไรกับกฎหมายกัน!

“ดีล่ะ พ่อของฉันเป็ นเชฟ เขาสามารถทอดปลา 3 ตัวได้

ในนาทีเดียว! พวกเขาต้องไม่เชื่ออย่างแน่นอน”
ฟู่ เทียนเดินออกมาและได้ยนิ เสี ยงของเด็กบางคนที่อยูใ่ น
ห้องถัดไป พวกเขาไม่พอใจกับคาถามของการสอบครั้งนี้
ปากของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย เขาหันหลังกลับไปและรอ
คอยอยูต่ รงด้านหน้าของคู่สามีภรรยาเกรย์ราวกับว่าเขา
ไม่ได้ยนิ คาพูดของเด็กๆพวกนั้น

“เป็ นยังไงบ้าง?” เกรย์ยมิ้ เขาได้ยนิ คาพูดของเด็กคนอื่น

แม้วา่ เขาจะไม่รู้อย่างชัดเจนว่าคาถามของการสอบนี้เป็ น
อย่างไรแต่มนั ก็คงไม่ง่ายที่จะผ่านอย่างแน่นอน

ฟู่ เทียนยิม้ เล็กน้อยและกล่าวว่า “ผ่านแล้วครับ ตอนนี้ผม

ต้องไปตรวจร่ างกาย”
เกรย์ยมิ้ แต่อย่างไรก็ตามเขาต้องการให้ฟู่เทียนนั้นไป
ศึกษาที่โรงเรี ยนสอนการตัดเย็บ แต่ดว้ ยความฉลาดของฟู่
เทียนนั้นมีมากยิง่ กว่าเด็กคนอื่นๆทาให้เขารู ้สึกยินดีอย่าง
ยิง่

“ การตรวจร่ างกายคือการตรวจสอบค่าของรังสี ใน
ร่ างกายของเขา ผิวของเทียนนั้นมีสีขาวดังนั้นค่ารังสี ก็
น่าจะไม่สูงมากนัก เขาน่าจะผ่านมันอย่างง่ายดาย” จูร่าดู
เหมือนจะรู ้เรื่ องการตรวจร่ างกายเธอจึงพูดขึ้นมาด้วย
ความมัน่ ใจ

หลังจากการระเบิดของนิวเคลียร์ทวั่ โลก โลกใบนี้กเ็ ต็ม

ไปด้วยกัมมันตภาพรังสี มากมาย ก้อนเมฆสี เทาเงินบนฟ้า
นั้นเป็ นผลมาจากการรวบรวมตัวของกัมมันตภาพรังสี
เป็ นจานวนมาก นัน่ จึงเป็ นเหตุผลว่าทาไมฤดูฝนถึง
ยาวนานในโลกใบนี้ ฤดูฝนที่โหดร้ายและอันตรายจนถึง
ชีวติ นั้นมันได้นาพาโรคภัยไข้เจ็บและความตายลงมาด้วย
เช่นกัน

แต่ฟู่เทียนนั้นออกมาจากแคปซูลแช่แข็ง เขาเพิง่ จะมาอยู่

ที่นี่เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นดังนั้นค่ารังสี ในร่ างกายของเขา
ก็คงจะไม่สูงมากนัก

แต่เขาก็ยงั อยากรู ้… ผูค้ นที่นี่ตรวจจับค่ารังสี ได้อย่างไร

กัน?

‘ใช้เครื่ องมืออะไรกัน? พวกเขายังไม่ได้กา้ วเข้าสู่ ยคุ

อุตสาหกรรมหรื อแม้แต่ไฟฟ้าที่พวกเขายังไม่รู้วา่ มันคือ
อะไร?’
ในตอนนี้จูร่าพาเขามาที่หอ้ งข้างๆที่มีสญ ั ลักษณ์ของการ
‘การตรวจร่ างกาย’ อยู่ ที่นี่ไม่ตอ้ งต่อแถวแต่อย่างใด
เพราะผูท้ ี่ผา่ นการทดสอบแรกมาได้น้ นั มีจานวนน้อย ใน
ห้องหญิงวัยกลางคนนานัง่ อยู่ เธอตรวจสอบกระดาษโน๊ต
ในมือของฟู่ เทียนและกล่าวออกมาว่า “เอาล่ะมาเริ่ มการ
ทดสอบกันเถอะ”

ฟู่ เทียนเดินเข้าไปหาผูห้ ญิงคนนี้ เขามองออกไปข้างนอก

แต่กไ็ ม่เห็นเครื่ องมือพิเศษแต่อย่างใด มีเพียงหลอดแก้วที่
คล้ายคลึงกับเครื่ องวัดอุณหภูมิเท่านั้น

หญิงวัยกลางคนตรวจสอบกระดาษโน้ตอีกครั้งเพื่อยืนยัน
จากนั้นก็หยิบหลอดแก้วที่อยูข่ า้ งๆขึ้นมา ปลายด้านคม
ของหลอดแก้วนั้นอยูใ่ กล้กบั นิ้วก้อยของฟู่ เทียน เธอยิม้
และกล่าวออกมาว่า “เด็กน้อย ไม่ตอ้ งกลัวหรอก มันไม่
เจ็บ”

ฟู่ เทียนไม่คาดคิดว่าหลอดแก้วขนาดเล็กอันนี้จะสามารถ
วัดค่ารังสี ได้

ไม่นานหลังจากนั้นเลือดสี แดงของฟู่ เทียนก็ได้ไหลเข้าไป

ยังหลอดแก้วอันนี้ ฟู่ เทียนสังเกตเห็นว่าหลอดแก้วนี้มีเส้น
สี แดงหนาๆเขียนไว้อยู่

หญิงวัยกลางคนตรวจสอบอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าไม่มี
ข้อผิดพลาด เธอตกตะลึงไปในทันทีเมื่อได้เห็นผลการ
ตรวจสอบของฟู่ เทียน ผิวของเขามีสีขาวมาก แม้แต่
เด็กผูห้ ญิงที่อยูใ่ นวัยเดียวกันก็ยงั ไม่ขาวเท่า
สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน “ค่ารังสี ต่าแบบ
นี้… นี่เป็ นครั้งแรกที่ฉนั ได้เห็น เหลือเชื่อมาก! เด็กที่มี
ร่ างกายแข็งแรงแบบนี้ปกติจะอยูท่ ี่ยา่ นการค้าเท่านั้น!”

จูร่าเข้าใจเครื่ องวัดรังสี อย่างชัดเจน ใบหน้าของเธอนั้น

เต็มไปด้วยความตกตะลึงและความเหลือเชื่อ เธอหันไป
หาสามีที่ดูงุนงงของตนเอง “นี่คือเครื่ องวัดรังสี เครื่ องมือ
พิเศษที่ใช้ในการตรวจสอบค่ารังสี ของมนุษย์ ค่ารังสี ของ
เทียนนั้น…… ต่ามาก มันเทียบได้กบั เด็กที่อยูใ่ นตระกูล
ชั้นสู ง”

เกรย์รู้ถึงความสาคัญของค่ารังสี ในร่ างกายของมนุษย์แต่

เขาก็ไม่ได้สนใจมัน แต่เมื่อจูร่าพูดว่า ‘เทียบได้กบั เด็กที่
อยูใ่ นตระกูลชั้นสู ง’ ความภาคภูมิใจของเขาก็เพิ่มขึ้น
อย่างเปี่ ยมล้น เขาลูบไปที่ผมของฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนมองไปยังขีดสี แดงที่อยูบ่ นเครื่ องวัดรังสี ทันใด

นั้นก็รู้สึกว่าขีดสี แดงนี้บิดเบี้ยวไปเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามัน
จะเป็ นสิ่ งมีชีวติ !

ในตอนเย็นของวันที่ฟเที ู่ ยนได้ไปลงทะเบียนโรงเรี ยน
กฎหมาย ในปราสาทแห่งหนึ่งในย่านการค้า
ห้องพักหรู หราถูกปูพ้ืนด้วยกระเบื้องโมเสคเพชร คนๆ
หนึ่งมองไปที่ผลการสอบบนโต๊ะตรงหน้าของเขา “ผล
การสอบออกมาแล้ว ผูท้ ี่ผา่ นการทดสอบนั้นมีท้ งั สิ้ น 27
คน!”
The Dark King – Chapter 8 กาแพงยักษ์แห่งซิลเวีย [อ่าน
ฟรี ]

คนที่อยูใ่ กล้ๆโต๊ะนั้นไม่ได้ลุกขึ้นแต่อย่างใด ร่ างเงาที่

คุกเข่าอยูบ่ นพื้นนาข้อความมาส่ งมอบ จากนั้นเขาก็
หายไปในทันทีเหลือไว้เพียงจดหมายสี ขาวที่วางอยูบ่ น
โต๊ะ

สายตาของชายรู ปร่ างกายาที่อยูใ่ กล้ๆโต๊ะมองไปที่

กระดาษสี ขาวตรงหน้า คิ้วที่เฉี ยบคมราวกับมีดยกขึ้น
เล็กน้อย เขาเปิ ดตาขึ้นพร้อมกับอ่านสิ่ งที่อยูต่ รงหน้า
ทันใดนั้นสายตาของเขาก็จบั จ้องไปที่ค่าของอะไร
บางอย่างที่ได้เขียนเอาไว้ที่มุมกระดาษ
เขาจ้องมองมันอยูช่ วั่ ขณะหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้น
สวมเสื้ อคลุมและเปิ ดประตูออกไป

ในห้องโถงนั้นพ่อบ้านวัยกลางคนมองไปที่เจ้านายของ
เขาด้วยความประหลาดใจ “นายท่าน มันดึกมากแล้วท่าน
จะไปไหนกัน?

“อ่า” ร่ างที่กายากล่าวขึ้น “เตรี ยมรถม้า”

…
“เมื่อ 300 ปี ก่อนมีภยั พิบตั ิครั้งใหญ่ได้เกิดขึ้นกับโลกใบนี้
บรรพบุรุษของพวกเราต้องต่อสู ้กบั พวกมันอย่างหนัก
หนาและรอดชีวติ มาได้ดว้ ยความแข็งแกร่ งของพวกเขา
พร้อมสร้างกาแพงยักษ์แห่งซิลเวียเพื่อแยกความหายนะ
เอาไว้นอกกาแพงยักษ์ กาแพงยักษ์แห่งนี้ไม่อาจถูกทาลาย
โดยพวกสิ่ งมีชีวติ ที่ชวั่ ร้ายเหล่านั้นได้ เธอรู ้หรื อไม่?” ชาย
ชราหนวดสี ขาวกล่าวด้วยน้ าเสี ยงที่เคร่ งขรึ ม

แม้วา่ เขาจะมีหนวดเคราสี ขาวแต่ความจริ งแล้วเขายังมี

อายุเพียง 60 ต้นๆเท่านั้น แต่ในที่แห่งนี้กถ็ ือว่าเขามีอายุที่
ยืนยาว

ฟู่ เทียนตั้งใจฟัง ตอนนี้ผา่ นวันลงทะเบียนเรี ยนมาแล้ว 3

วัน นี่เป็ นการเข้าชั้นเรี ยนวันแรกของเขาอย่างเป็ นทางการ
ชายชราผูน้ ้ ีไม่ได้มาเพื่ออธิบายความรู ้เรื่ องกฎหมาย แต่
แค่มาแนะนาสั้นๆในเรื่ องที่ควรรู ้ ดูเหมือนว่าจุดมุ่งหมาย
ในการพูดของเขานัน่ ก็คือการรวบรวมหัวใจของพวก
เด็กๆเอาไว้ในความเชื่อเดียวกัน เรื่ องราวของกาแพงยักษ์
แห่งซิ ลเวียนั้นเป็ นที่รู้จกั กันดีในหมู่เด็กๆทุกคน พวกเรา
ต่างเคยฟังพ่อแม่ของตนเองพูดถึงเรื่ องนี้กนั ทั้งนั้น มีเพียง
เด็กกาพร้าเท่านั้นที่ไม่ทราบถึงเรื่ องราวของเมืองซิล
เวียแห่งนี้

เด็กคนอื่นๆเมื่อได้ยนิ เรื่ องนี้กร็ ู ้สึกเบื่อ แต่นี่เป็ นครั้งแรกที่

พวกเขาได้เห็นผูอ้ าวุโสที่มีหนวดเคราขาวเช่นนี้จึงทาให้
พวกเขารู ้สึกเกรงกลัวและซ่อนท่าทีที่ไม่สุภาพของตนเอง
เอาไว้

ฟู่ เทียนตั้งใจฟังเรื่ องเล่าของชายชราผู ้ ข้อมูลเหล่านี้เป็ น

ข้อมูลที่เขาต้องการมากที่สุดใน เมื่อเห็นว่าชายชราไม่ได้
อธิบายในข้อมูลที่ลึกกว่านี้เขาจึงยกมือและถาม: “อาจารย์
ครับ คุณบอกว่ามันเป็ นภัยพิบตั ิตามธรรมชาติหรอครับ?”

ชายชราที่มีหนวดเคราขาวและเด็กคนอื่นๆต่างรู ้สึก
ประหลาดใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าฟู่ เทียนจะกล้าหาญเช่นนี้
เขากล้าที่จะเริ่ มถามคาถามและยิง่ ไปกว่านั้นยังเป็ นเรื่ องที่
รู ้จกั กันดี จริ งๆแล้วบางคนก็รู้สึกงงและไม่เข้าใจว่าทาไม
ถึงต้องตั้งคาถามเช่นนี้ออกมา

ชายชราเห็นสี หน้าที่จริ งจังและคาดหวังของฟู่ เทียน เขา

ไม่อาจทนต่อความกระตือรื อร้นของเด็กคนนี้ได้ แต่กม็ ี
ความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเขา “พ่อแม่ของเขา
ไม่ได้บอกเขาเรื่ องนี้หรอ?”
“มีภยั พิบตั ิตามธรรมชาติเกิดขึ้นมากมาย ภูเขาไฟระเบิด
น้ าท่วม แผ่นดินไหว และอื่นๆ” เขาอธิบายด้วยรอยยิม้
ฟู่ เทียนยังไม่ยอมแพ้และถามต่อไปว่า “แค่น้ ีหรอครับ?”

ชายชราเงียบอยูค่ รู่ หนึ่งแต่กก็ ล่าวออกมาต่อ “ภัยพิบตั ิครั้ง

นั้นเลวร้ายอย่างยิง่ พ่อแม่ของเธอไม่เคยเล่าให้ฟังหรอ?
การระเบิดของภูเขาไฟเพียงอย่างเดียวก็ได้ฆ่าคนนับไป
ไม่ถว้ น เมฆดาปกคลุมทัว่ ท้องฟ้าเพราะภูเขาไฟระเบิด
ครั้งนั้น”

ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย และไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

แม้วา่ หัวใจของเขาจะหม่นหมองก็ตาม เพราะเขารู ้วา่ ภัย
พิบตั ิครั้งนั้นเกิดขึ้นมากว่า 300 ปี มาแล้ว มันย่อมไม่ใช่แค่
ภัยพิบตั ิตามธรรมชาติ แม้วา่ ชายชราผูน้ ้ ีจะกล่าวว่าภัย
พิบตั ิต่างๆได้เกิดขึ้นแต่ท้ งั หมดนัน่ เกิดจากระเบิด
นิวเคลียร์ เห็นได้ชดั ว่าเด็กเหล่านี้ไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริ ง
ของภัยพิบตั ิและมีคนพยายามปกปิ ดข้อมูลสิ่ งที่เกิดขึ้นใน
อดีต

บางทีผทู ้ ี่ปกปิ ดข้อมูลสิ่ งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอาจจะเป็ นผู ้

ที่ได้ปกครองโลกใบนี้หลังจากที่ภยั พิบตั ิครั้งนั้นได้
เกิดขึ้นก็เป็ นได้

“อาจารย์ครับ แม่ของผมบอกว่าหลังกาแพงยักษ์นน่ั
อันตรายมาก หากพวกเราออกไปพวกเราก็จะต้องตาย มัน
เป็ นจริ งหรอครับ?” เด็กน้อยคนหนึ่งเมื่อเห็นว่าฟู่ เทียน
สามารถตั้งคาถามได้ทาให้เขารวบรวมความกล้าขึ้นมา
พร้อมเอ่ยถามออกไป
ชายชรามองไปยังเด็กคนนี้แหละกล่าวขึ้นด้วยน้ าเสี ยงที่
จริ งจัง “ใช่แล้ว ภายนอกกาแพงยักษ์นน่ั มีท้ งั ปี ศาจร้าย
และโรคระบาด เมื่อออกไปแล้วย่อมไม่มีใครสามารถ
กลับมาได้”

“ต้องขอบคุณกาแพงยักษ์ที่ทาให้พวกเราสามารถมานัง่
เรี ยนได้อย่างสบายที่นี่ มีขา้ วมีผกั ให้กิน พวกเราควร
ศึกษาและเคารพกาแพงยักษ์นนั่ !”

“ผูศ้ ึกษาการปกครอง” นั้นหมายถึงผูท้ ี่ปรึ กษาด้าน

กฎหมาย เหมือนกับฟู่ เทียนและเด็กๆเหล่านี้ที่เริ่ มศึกษา
ทางด้านกฎหมาย พวกเขาเป็ นผูท้ ี่ศึกษาทางด้านระเบียบ
วินยั หากจบการศึกษาหรื อการฝึ กงานไปได้พวกเขาก็จะ
สามารถเป็ นนักบวชหรื อผูป้ กครองได้ นี่เป็ นตาแหน่งที่
สู งศักดิ์อย่างยิง่ เหมือนตาแหน่งขุนนาง ไม่เพียงแต่
สามารถเข้าสู่ ดา้ นที่อยูอ่ าศัยและด้านการค้าได้อย่างอิสระ
แต่ยงั สามารถเข้าสู่ พ้นื ที่หลังกาแพงได้เช่นกัน!

“ปี ศาจร้ายและโรคระบาด … …” เด็กทุกคนต่าง

หวาดกลัวจนหน้าซี ด แม้วา่ พวกเขาจะยังเล็กแต่กร็ ู ้ถึง
ความน่ากลัวของสองสิ่ งนี้ได้เป็ นอย่างดี

หัวใจของฟู่ เทียนนั้นเต็มไปด้วยความอยากรู ้ในเรื่ องต่างๆ

เขาย่อมไม่เชื่อในการดารงอยูข่ องสิ่ งที่เรี ยกว่า “ปี ศาจ”

การระเบิดของระเบิดนิวเคลียร์ได้ ‘กวาดล้าง’ โลกใบนี้

สิ่ งมีชีวติ ตามธรรมชาติบางส่ วนได้สูญหายไปหรื อ
วิวฒั นาการขึ้น คาอธิบายพวกนั้นมีไว้แค่ข่พู วกเด็กๆ
เท่านั้น แน่นอนว่าเป้าหมายของการข่มขู่น้ นั ไม่ใช่เพียงแค่
พวกเด็กๆยังรวมไปถึงผูใ้ หญ่ดว้ ยเช่นกัน

สิ่ งเหล่านี้ทาให้เขารู ้สึกสงสัยมากยิง่ ขึ้น โลกภายนอก

กาแพงยักษ์น้ นั เป็ นอย่างไรกัน? เกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจาก
ที่ระเบิดนิวเคลียร์ได้ระเบิดขึ้น? หรื อมันกลายเป็ นเพียง
แค่ผนื ป่ าเพราะไม่มีใครทาอะไรเลย?

“หมดเวลาเรี ยนแล้ว” ชายชรามองไปที่นาฬิกาทรายและ

กล่าวขึ้น

เด็กคนอื่นๆต่างรู ้สึกดีใจ
ในตอนนี้ประตูหอ้ งได้เปิ ดขึ้น มีชายหนุ่มสองคนที่สวม
ชุดเกราะหนังสี ดาเดินเข้ามาภายในห้อง ชายชราที่มี
หนวดสี ขาวกาลังจะถามพวกเขา แต่ทนั ทีที่เขาสังเกตเห็น
เหรี ยญตราสี ดาบนไหล่ของทั้งสองคนใบหน้าของเขาก็มี
รอยยิม้ ขึ้นทันที “พวกคุณมารับเด็กๆไปงั้นหรอ?”

ฟู่ เทียนรู ้สึกงุนงงเมื่อเขาได้ยนิ ชายชราที่มีหนวดสี ขาวนี้

กล่าวขึ้น เขารู ้สึกตื่นตัวและสงสัยท่าทีของชาย 2 คนนี้

หนึ่งในนั้นเป็ นชายร่ างผอมเขาพยักหน้า ดูไม่ได้สนใจ

อะไรและกล่าวขึ้นว่า “ตอนนี้ฉนั จะเรี ยกชื่อ ใครที่มีชื่อ
ตามนี้โปรดยืนขึ้น เข้าใจหรื อไม่?” สายตาของเขากวาดตา
มองทุกๆคน
เด็กๆทุกๆคนต่างตื่นตัวขึ้นทันที ชายชราที่มีหนวดสี ขาว
กล่าวขึ้นเพื่อให้เด็กๆรู ้สึกสบายใจ “อย่ากังวลไปเลย ทั้ง
สองคนต่างก็เป็ นเจ้าหน้าที่ของเมืองนี้ ใครก็ตามที่พวกเขา
ได้เรี ยกชื่อนั้นจะมีหวังที่จะได้เข้าร่ วมกับสานักงาน
ราชการ นี่ถือเป็ นงานที่ยงิ่ ใหญ่”

สานักงานราชการ? ฟู่ เทียนเคยได้ยนิ จูร่าพูดถึงเรื่ องนี้

สรุ ปสั้นๆคือมันเทียบได้กบั เหล่าข้าราชการของยุคเก่า จะ
ได้มีชีวติ ที่ไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องความเป็ นอยูข่ องตัวเอง ใน
โลกใบนี้อาชีพนี้ถือเป็ นความฝันของผูค้ นมากมาย

แต่ฟู่เทียนสังเกตเห็นเหรี ยญตราบนบ่าของชายทั้งสองคน
ในตอนที่เขายังอยูใ่ นชุมชนแออัดนั้นเขาเคยพบกับ
เจ้าหน้าที่ที่มีเหรี ยญตราเช่นนี้มาแล้ว แม้แต่เบาะหนังที่ดีก็
ยังมีมาตรฐานที่แตกต่างกันไป เมื่อเขาเห็นอาจารย์ที่สอน
ยังต้องหวาดกลัวเจ้าหน้าที่เหล่านี้ขอ้ สงสัยมากมายก็
เกิดขึ้นในใจของเขา

“ล็อค!” เจ้าหน้าที่หนุ่มกล่าวออกมาเสี ยงดัง

เด็กที่ดูอ่อนแอที่นงั่ อยูโ่ ต๊ะด้านหน้าของฟู่ เทียนกล่าวขึ้น

ด้วยน้ าเสี ยงที่อ่อนล้า “อยูน่ ี่ครับ … …”

“ยืนขึ้น!” เจ้าหน้าที่ตะโกนออกมาเสี ยงดัง

เด็กที่ดูอ่อนแอนั้นก็กระโดดขึ้นทันที

“มาร์ตา้ !”
“ค่ะ!” เด็กหญิงอีกคนรี บยืนขึ้น

“ลาเมอร์!”

“คาร์ลี!”

คาร์ลีที่ถูกเรี ยกชื่อก็ยนื ขึ้น เจ้าหน้าที่ตะโกนออกมาอีก

ครั้ง “ฟู่ เทียน!”

ฟู่ เทียนจ้องมองออกไปและยืนขึ้นอย่างช้าๆ

มาถึงตอนนี้มีเด็กที่พวกเขาได้เรี ยกชื่อรวมทั้งหมด 8 คน
The Dark King – Chapter 9 นักล่าและหน่วยค้นหา [อ่าน
ฟรี ]

“พวกเธอทั้ง 8 คนตามพวกเรามา” เจ้าหน้าที่หนุ่มมองไป

ที่สายตาของฟู่ เทียนและกล่าวมาด้วยความเย็นชา
หลังจากนั้นก็หนั หลังแล้วเดินออกไปจากห้องเรี ยน

ชายชราที่มีหนวดสี ขาวมองไปยังฟู่ เทียนและเด็กอีก 8 คน

ที่ยงั คงหยุดนิ่งพร้อมกับกล่าวอย่างรวดเร็ วว่า “นี่ถือเป็ น
ความโชคดีของพวกเธอ คนอื่นๆก็หวังจะได้โอกาสแบบ
นี้เหมือนกัน” เมื่อได้ยนิ คาพูดของเขาเด็กที่มีร่างสู งก็ยนื
ขึ้นทันทีและเดินนาเด็กทั้ง 8 คนออกไปนอกห้อง
ฟู่ เทียนเดินออกไปเป็ นคนสุ ดท้าย เขายังคงเงียบและมอง
ไปยังเด็กคนอื่นๆที่ถูกเลือก พยายามเปรี ยบเทียบและหา
ข้อแตกต่างกับเด็กคนอื่นๆที่เหลือในห้องเรี ยนนี้ แต่ในไม่
ช้าเขาก็เข้าใจได้วา่ มันไม่ใช่ความแตกต่างทางด้าน
ลักษณะพื้นฐาน เช่น รู ปร่ าง ผิวสี ที่แยกระหว่างเด็กที่ถูก
เลือกและเด็กที่เหลือในห้องเรี ยนแห่งนี้

เมื่อลักษณะภายนอกไม่แตกต่างกันเช่นนั้นก็มีเหตุผล
เดียวคือคุณสมบัติภายในร่ างกาย

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงการตรวจร่ างกายก่อนเข้าเรี ยนขึ้นมา

มันเป็ นเหตุการณ์ที่น่าสงสัยมากที่สุด
เมื่อเขากาลังมึนงงกับความคิดของตนเองเด็กๆก็ได้ไปถึง
สนามเด็กเล่นของโรงเรี ยนกฎหมายแล้ว เมื่อพวกเขา
มาถึงที่นี่ฟู่เทียนก็เห็นรถม้าสี ดาที่จอดอยูด่ า้ นหน้า
โรงเรี ยน
แท่งเหล็กและหมุดยักษ์ขนาดใหญ่ถูกติดเอาไว้ที่รถม้าทา
ให้มนั ดูแข็งแรงอย่างยิง่
ม้าที่ใช้ในรถม้าคันนี้กด็ ูสง่างามมาก
พวกมันมีความสู งกว่า 3 เมตรและสวมชุดเกราะเอาไว้ทว่ั
ร่ างกาย ราวกับว่ามันไม่ใช่มา้ แต่เป็ นสัตว์ร้ายที่ดูอศั จรรย์
ยืนอยูต่ รงนั้น

ไม่ใช่เพียงแค่ฟู่เทียนที่รู้สึกประหลาดใจ เด็กคนอื่นก็ตก
ตะลึงทันทีที่ได้เห็นเช่นเดียวกัน
“มาเถอะ ขึ้นมาบนรถม้า” เจ้าหน้าที่หนุ่มกล่าว

เด็กทั้งหมดต่างลังเลอยูค่ รู่ หนึ่ง เด็กร่ างสู งที่อยูด่ า้ นหน้า

สุ ดที่ดูเหมือนเป็ นผูน้ ากล่าวถามขึ้น “ผมขอถามได้ไหม
ครับ พวกเรากาลังจะไปที่ไหนกัน? ”

เจ้าหน้าที่อีกคนมองไปที่เขาอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “แค่
ขึ้นไปบนรถม้า!”

เมื่อได้ยนิ เสี ยงของเจ้าหน้าที่คนนี้เด็กร่ างสู งก็หน้าซี ดไป

ทันทีดว้ ยความกลัว เขาไม่กล้าที่จะถามอะไรอีก เขาเดิน
ผ่านม้ายักษ์พวกนั้นไปอย่างระมัดระวังและขึ้นไปบนรถ
ม้า
เด็กคนอื่นๆเมื่อเห็นเช่นนี้กเ็ ดินตามล็อค (เด็กชายร่ างสู ง)
ขึ้นไปบนรถม้าอย่างเงียบๆ

รถม้าคันนี้มีขนาดที่กว้างใหญ่มากพอที่จะรองรับเด็กทั้ง 8
คนได้ ฟู่ เทียนนัง่ ลงตรงที่มุม เด็กอีก 2 คนที่นง่ั อยูข่ า้ งๆ
เขามีใบหน้าที่ตึงเครี ยด เขามองไปด้านหน้าของรถมา
อย่างเงียบๆในขณะที่ผคู ้ วบคุมรถกระโดดขึ้นมา

โลกใบนี้อนั ตรายกว่าที่เขาจินตนาการไว้ แม้จะมีกฎหมาย

อย่างชัดเจนแต่คนบางคนก็สามารถทาสิ่ งต่างๆโดยไม่
ต้องสนใจกฎหมายได้!

สาหรับสิ ทธิมนุษยชนแน่นอนว่าย่อมไม่มี
ในสังคมศักดินาที่มีท้ งั ทาสและขุนนางดารงอยู่ “ความเท่า
เทียม” และ “เสรี ภาพ” นั้นไม่เคยมีสาหรับสิ ทธิมนุษยชน
กฏหมายนั้นเป็ นเพียงการหลอกลวงที่อุกอาจเท่านั้น

รถม้าเดินทางออกไปจากโรงเรี ยนกฏหมายนี้อย่างรวดเร็ ว
ทิวทัศน์ท้ งั 2 ข้างทางของรถม้านั้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ ว
ไม่นานหลังจากนั้นฟู่ เทียนก็ได้เห็นกาแพงสู ง กาแพงนี้มี
ชื่อสลักไว้ตวั ใหญ่ ฟู่ เทียนเรี ยนรู ้คาศัพท์มากมายจากจูร่า
ในเวลาหลายเดือนที่ผา่ นมา ดังนั้นเขาจึงรู ้วา่ มัน
หมายความว่าอะไร
ฟู่ เทียนจาได้วา่ ที่นี่คือย่านที่อยูอ่ าศัยและหลังกาแพงแห่ง
นี้จะเป็ นย่านการค้า
รถม้ากาลังจะพาพวกเขาไปยังย่านการค้างั้นหรื อ?
เด็กคนอื่นเข้าใจเรื่ องนี้ได้อย่างชัดเจนและนึกถึงคาพูด
ของชายชราที่มีเคราสี ขาว หลังจากนั้นความตึงเครี ยด
ภายในหัวใจของพวกเขาก็ถูกแทนที่ดว้ ยความประหลาด
ใจและใบหน้าของพวกเขานั้นก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เด็กทุกๆคนในรถม้ามันอยากที่จะเป็ นชนชั้นสู งและได้

เข้ามาอยูอ่ าศัยในย่านการค้า

ฟู่ เทียนนั้นไม่ได้ประหลาดใจ การนาเด็กจานวนมาก

ออกมาจากโรงเรี ยนกฎหมายได้เห็นได้ชดั ว่าคนที่อยู่
เบื้องหลังเรื่ องนี้มีอานาจอย่างยิง่ สิ่ งที่สาคัญที่สุดสาหรับ
เรื่ องนี้คือปลายทางที่รอคอยพวกเขาอยูน่ ้ นั เป็ นสิ่ งที่ดีหรื อ
ว่าเลวร้าย?
ไม่นานหลังจากนั้นรถม้าก็ได้เคลื่อนตัวผ่านโรงละครที่ฟู่
เทียนเคยผ่านมาก่อนหน้านี้ เมื่อได้เห็นอาคารแห่งนี้ฟู่
เทียนก็อดนึกถึงการสนทนาระหว่างเขากับเด็กสาวคนนั้น
ขึ้นมาไม่ได้
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตลกนิดหน่อย แม้วา่ เขาจะคิดว่าเขาจะ
ได้เข้าสู่ พ้นื ที่ของย่านธุรกิจไม่ชา้ ก็นาน แต่กไ็ ม่ได้
คาดหวังว่าจะได้กลับมาภายในหนึ่งเดือน

ไม่นานหลังจากนั้นรถม้าสี ดาก็ได้เข้ามาหยุดลงตรงหน้า
ปราสาท เจ้าหน้าที่ในชุดสี ดาที่เป็ นผูค้ วบคุมรถม้าก็
กระโดดลงมา ขอเปิ ดประตูรถและจากนั้นก็ตะโกนใส่
ทุกๆคน “ลงมา”

เด็กทุกๆคนต่างลุกออกจากรถม้าอย่างเชื่อฟัง
ฟู่ เทียนออกมาเป็ นคนสุ ดท้าย แต่ขณะที่เขากาลังก้าวเพื่อ
ลงจากรถ ก็มีเสี ยงหนึ่งกล่าวออกมา “พอ” เขามองไปที่ที่
นัง่ ของคนขับรถม้า “เอารถม้าไปต่อ”

เมื่อเด็กทั้ง 7 คนได้ออกไปแล้วฟู่ เทียนก็รู้สึกโดดเดี่ยว

ขึ้นมา

ใบหน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย หัวใจของเขาเริ่ ม

เต้นเร็ วขึ้น เขาเปิ ดหน้าต่างของรถม้าออกและมองเด็กทั้ง
7 คนจนกระทัง่ พวกเขาได้หายไปจากสายตา

หลังจากรถม้าได้เลี้ยวที่หวั มุมหนึ่งการมองเห็นของเขาก็
ถูกปิ ดลงอย่างสมบูรณ์ ฟู่ เทียนก็หนั หน้าไปหาเจ้าหน้าที่ที่
นัง่ อยูบ่ นพื้นที่ที่วา่ งเปล่ารถม้า ความคิดมากมายปรากฏ
ขึ้นในจิตใจของเขา

หนี?

ต่อต้าน?

เห็นได้ชดั ว่าตอนนี้ชีวติ เขาขึ้นอยูก่ บั ความเมตตาของอีก

ฝ่ ายแล้ว

ไม่นานหลังจากนั้นรถม้าก็หยุดลงตรงหน้าคฤหาสน์หลัง
หนึ่ง นี่เป็ นหนึ่งในคฤหาสน์ที่กว้างใหญ่อย่างยิง่ มันถูก
ห้อมล้อมไปด้วยรั้วไม้สีขาว หญ้าสี เขียวปกคลุมไปทัว่
บริ เวณแห่งนี้ ในตอนนี้มีคนสวนหลายคนกาลังลดน้ า
สนามหญ้าแห่งนี้อยู่

ประตูได้ถูกเปิ ดออกและเจ้าหน้าที่หนุ่มก็มองมายังฟู่ เทียน

ใบหน้าที่เย็นชาของเขาเปลี่ยนแปลงเป็ นรอยยิม้ “เด็กน้อย
เธอดูค่อนข้างสงบนิ่งนะ”

ฟู่ เทียนเห็นรอยยิม้ ของเขา ฟู่ เทียนรู ้สึกตกใจเล็กน้อยและ

หัวใจของเขาก็รู้สึกตึงเครี ยดมากยิง่ ขึ้น แต่เขาก็ยงั คงสงบ
นิ่งและถามกลับไปว่า “นี่เป็ นเพราะค่ารังสี หรอครับ?”

เจ้าหน้าที่คนนี้ดูเหมือนจะกลายไปเป็ นอีกคนหนึ่งเลย
เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่มีท่าทีเช่นนี้แสดงให้เห็น รอยยิม้
กว้างปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะที่เขากล่าวว่า “ฉลาด
จริ งๆ ใช่ เป็ นเพราะค่ารังสี พวกเขาที่เกือบจะผ่านการ
คัดเลือกแม้วา่ จะฝึ กฝนอย่างหนักก็จะเป็ นได้เพียง “หน่วย
ค้นหา” แต่เธอยังดีเธอนั้นมีหวังที่จะได้เข้าร่ วมเป็ น “นัก
ล่า” ”

“หน่วยค้นหาและนักล่าหรอครับ?” เมื่อฟู่ เทียนได้ยนิ สอง

คานี้เขาก็รู้สึกงง ฟู่ เทียนจึงถามขึ้นว่า “หน่วยค้นหาคือ
อะไร?”

“เข้ามาก่อน” ชายคนนั้นจับมือของฟู่ เทียนเอาไว้ขณะที่

เขากาลังออกจากรถม้า พวกเขาเดินเข้าไปยังคฤหาสน์
ด้วยกัน “หน่วยค้นหามีหน้าที่ตอ้ งดูแลพื้นที่ดา้ นนอกของ
กาแพงยักษ์ หน้าที่หลักของพวกเขาคือการหาทรัพยากรที่
สามารถใช้ได้ภายนอกกาแพง ”
“ภายนอกกาแพงยักษ์?” ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจที่มนั
ไม่ใช่เรื่ องเล็ก นี่กลายเป็ นเรื่ องการทางานภายนอกกาแพง
ยักษ์แห่งนี้ ชายชราที่มีหนวดขาวคนนั้นต้องรู ้เรื่ องนี้อย่าง
แน่นอน แม้วา่ เขาจะบอกพวกเด็กๆว่าภายนอกกาแพง
ยักษ์น้ นั เต็มไปด้วยปี ศาจร้ายและโรคระบาดและผูท้ ี่
ออกไปไม่มีใครสามารถกลับเข้ามาได้

แม้วา่ ฟู่ เทียนจะไม่เชื่อเรื่ องปี ศาจแต่ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่า

กาแพงยักษ์น้ นั อันตรายอย่างแน่นอน อย่างน้อยค่ารังสี ใน
อากาศภายนอกกาแพงยักษ์น้ นั ก็สูงกว่า เอ่อ ค่ารังสี ?
ทันใดนั้นฟู่ เทียนที่กาลังมึนงงกับเรื่ องนี้อยูก่ เ็ ข้าใจได้
ทันที ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าค่ารังสี น้ นั ถูกใช้เป็ นตัวแบ่งแยก
ระหว่างหน่วยค้นหาและนักล่า สภาพแวดล้อมส่ วนใหญ่
ภายนอกกาแพงยักษ์น้ นั ต้องเลวร้ายอย่างยิง่ และค่ารังสี ใน
อากาศก็สูง หากผูท้ ี่มีค่ารังสี ในร่ างกายสู งออกไปภายนอก
ค่ารังสี ภายในร่ างกายของเขาก็จะมาถึงจุดอิ่มตัวได้
โดยเร็ ว มีเพียงผูท้ ี่มีค่ารังสี ในร่ างกายต่าเท่านั้นที่จะ
สามารถเอาชีวติ รอดภายนอกกาแพงยักษ์ได้

เมื่อเข้าใจเรื่ องนี้หวั ใจของเขาก็เริ่ มรู ้สึกกลัวขึ้นมาทันที

ผูค้ นที่อยูเ่ บื้องหลังการตรวจร่ างกายเห็นได้ชดั ว่าเป็ นผู ้
เก็บความลับของพลเรื อนทั้งหมดของเมืองนี้?
The Dark King – Chapter 10 ร่ างกายแห่งแสง [อ่านฟรี ]

“แล้วนักล่าต้องทาอะไร?” ฟู่ เทียนถามออกมา “มีอนั ตราย

อยูห่ ลังกาแพงยักษ์หรอครับ? อะไรคือสิ่ งที่อนั ตรายที่อยู่
หลังกาแพงยักษ์?” หลายสิ่ งที่น่ากลัวเข้ามาในจิตใจของ
เขา ใบหน้าของเขาซี ดลงไปทันทีแต่เพราะว่าผิวหนังของ
เขานั้นมีสีขาวซี ดอยูแ่ ล้วความกลัวของเขาจึงไม่ได้ปรากฏ
อย่างชัดเจนเกินไป

“เธอฉลาดดีนี่” เจ้าหน้าที่ร่างผอมยิม้ แล้วกล่าวขึ้น

“ภายนอกกาแพงยักษ์นนั่ … …”
ชายที่อยูข่ า้ งๆเขาขมวดคิ้วและกล่าวขึ้นว่า ”เฟอร์นนั โด
พวกเรายังไม่ได้ยนื ยันตัวตนของเขา อย่าพูดอะไรมาก
นัก”

เฟอร์นนั โดตกตะลึงไปในทันทีเขายักไหล่ข้ ึน “ไม่เป็ นไร

หรอก ค่ารังสี ของเขานั้นวัดออกมาได้ 0.8 มันต่ากว่า 1
ดังนั้นเขาอาจมี “ร่ างกายแห่งแสง” ”

“พวกเราต้องทาการทดสอบก่อน อย่ารี บด่วนสรุ ปไป

เลย!” ชายคนที่ 2 ขมวดคิ้วขึ้น

เฟอร์นนั โดหยุดคิดเรื่ องต่างๆในตอนนี้ขณะที่เขาก้มลง

ไปหาฟู่ เทียนและกล่าวว่า “เธอต้องรอจนกว่าการทดสอบ
จะจบลงฉันถึงจะบอกเธอได้ แต่ยงั ไงในตอนนั้นก็จะมี
คนมาอธิบายเรื่ องทุกอย่างให้เธอฟังอยูแ่ ล้ว”

ฟู่ เทียนได้ยนิ บทสนทนาต่างๆของพวกเขาและรู ้สึกงง

เล็กน้อย “ร่ างกายแห่งแสง? มันหมายความว่าอะไรกัน? ”

“รอไปก่อนเดี๋ยวเธอก็ได้รู้เอง” เฟอร์นนั โดหัวเราะออกมา

พวกเขาทั้ง 3 คนเดินเข้าไปในคฤหาสน์ คนสวนหลายคน

ที่กาลังรดน้ าต้นไม้อยูน่ ้ นั ก็กม้ หัวลงเพื่อแสดงความเคารพ
เมื่อทั้ง 3 คนเดินผ่านไป พวกเขาเดินไปตามก้อนหิ นสี ขาว
ที่ปูพ้นื เอาไว้กลางสนามหญ้าแห่งนี้ ประตูของคฤหาสน์
แห่งนี้มีความสู งมากกว่า 10 เมตรมันเปิ ดออกทันทีเมื่อ
พวกเขามาถึง เฟอร์นนั โดพาฟู่ เทียนเข้าไปในหอคอยแห่ง
หนึ่งภายในคฤหาสน์ เมื่อเดินขึ้นบันไดไปเฟอร์นนั โดพา
ฟู่ เทียนไปยังห้องมืดที่อยูบ่ นชั้นบนสุ ด
ระหว่างทางนั้นคนรับใช้หลายคนก็กม้ ศีรษะลงทันทีเมื่อ
พวกเขาเดินผ่าน

ฟู่ เทียนมองเข้าไปในห้องมืดนั้น มันไม่มีหน้าต่างแต่มีรู

เล็กๆที่เอาไว้ระบายอากาศภายในห้องนั้นแทน ทั้งห้องถูก
ปกคลุมไปด้วยผ้าม่านสี ดาดังนั้นแสงอาทิตย์จากภายนอก
จึงไม่อาจส่ องผ่านเข้ามาข้างในได้ อากาศภายในห้องนี้จึง
มีความเย็นราวกับอุณหภูมิของฤดูฝน

ตรงกลางห้องมีโต๊ะเหล็กที่ถูกคลุมด้วยผ้าสี ดา เฟอร์นนั
โดเดินเข้าไปที่โต๊ะเหล็กโต๊ะนั้น เขาดึงผ้าคลุมสี ดานั้น
ออกและเผยให้เห็นลูกแก้วคริ สตัลทรงกลมที่วางอยูบ่ น
โต๊ะ อากาศที่หนาวเย็นถูกปล่อยออกมาจากลูกแก้ว มันดู
ราวกับก้อนน้ าแข็งที่มีทรงกลม

“เข้ามาข้างในสิ เจ้าเด็กน้อย” เฟอร์นนั โดดึงมีดที่ซ่อน

เอาไว้อยูใ่ นแขนเสื้ อสี ดาของเขาออกมาจากนั้นก็หนั มาหา
ฟู่ เทียน “เข้ามาสิ ”

ทันใดนั้นฟู่ เทียนก็ได้เห็นแมลงสี ขาวที่มีขนาดเล็กมากๆ

อยูภ่ ายในลูกแก้วคริ สตัลนี้ หากไม่มองให้ดีกจ็ ะไม่
สามารถเห็นได้เลย

“พวกมันคือ “หนอนแห่งแสง” พวกมันสามารถอาศัยอยู่

ได้ในเฉพาะที่ที่หนาวเย็นเท่านั้น” เฟอร์นนั โดยิม้ และ
กล่าว “ถ้าหากเธอมีร่างกายแห่งแสง พวกมันจะไม่กิน
เลือดของเธอ” ทันทีที่เขากล่าวจบเฟอร์นนั โดก็จบั มือของ
ฟู่ เทียนและพาเลื่อนขึ้นไปเหนือลูกแก้วคริ สตัล ด้านบน
ของลูกแก้วคริ สตัลนั้นมีรูเล็กๆอยูร่ าวกับว่ามันเอาไว้ใส่
อะไรบางอย่าง

ทันทีที่เขาลงมีดฟู่ เทียนก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่ปลายนิ้วของ
เขา เลือดของเขาไหลออกมาจากนิ้วและหยดลงไปในรู
นั้นซึ มเข้าไปภายในลูกแก้วคริ สตัล

ในตอนนี้ “หนอนแห่งแสง” ที่นอนอยูท่ ี่กน้ ของลูกแก้ว

คริ สตัล ถูกปลุกให้ตื่นจากความฝันของตนเอง เมื่อมัน
รับรู ้ได้ถึงตาแหน่งที่เลือดหยดลงมาพวกมันก็รีบเคลื่อนที่
ไปยังหยดเลือดทันที
สี หน้าของเฟอร์นนั โดเปลี่ยนแปลงไปขณะที่ชายคนที่ 2
ขมวดคิ้วขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นสิ่ งที่เกิดขึ้น
ฟู่ เทียนได้ยนิ คาพูดของเฟอร์นนั โดและรู ้สึกเศร้าใจ
ในทันที

พวกเขาเห็นว่า “หนอนแห่งแสง” รี บปี นขึ้นไปหาหยด

เลือด ทันทีที่พวกมันมาถึงหยดเลือดพวกมันก็รีบคืนกิน
เลือดนี้เข้าไปราวกับฟองน้ าดูดซับน้ า ร่ างเล็กๆสี ขาวของ
พวกมันถูกแต่งแต้มไปด้วยสี แดงทันทีและไม่นานหลัง
จากนั้นพวกมันก็กลับมามีสีขาวอีกครั้ง

“นี่เป็ นไปไม่ได้ … …” เฟอร์นนั โดขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขา

กล่าวขึ้น “พวกมันไม่ได้กินอะไรมานานแล้วงั้นหรื อ?
หรื อว่าพวกมันหิ ว?
เขากรี ดนิ้วของตนเองและหยดเลือดลงไป

แต่หนอนพวกนั้นไม่แม้แต่มองและคลานกลับไปยัง
ด้านล่างของลูกแก้วคริ สตัลอีกครั้ง

สี หน้าของเฟอร์นนั โดนั้นมืดมน เขารี บคว้ามือของฟู่

เทียนเอาไว้และกรี ดเลือดอีกครั้ง เมื่อหยดเลือดได้หยดลง
ไปในลูกแก้วคริ สตัลนี้หนอนที่อยูภ่ ายในนั้นก็รีบพุง่ เข้า
มาหาอีกครั้ง

“เขาไม่มีมนั หรื อนี่!” เฟอร์นนั โดดูเหมือนจะค่อนข้าง

ท้อแท้ เขาปล่อยมือที่จบั มือของฟู่ เทียนและเก็บมีดของ
เขากลับไป
ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในตอนนี้ขอพอจะรู ้เหตุผล
นั้นแล้ว ร่ างกายของเขามีความต้านทานต่อค่ารังสี
มากกว่าร่ างกายของคนธรรมดา ดังนั้นค่ารังสี ภายใน
ร่ างกายของเขาจึงต่ากว่าคนธรรมดา คนเหล่านี้กาลังมอง
หา “นักล่า” คนใหม่แต่ดว้ ยเหตุผลที่วา่ เขาเพิง่ ออกมาจาก
แคปซูลแช่แข็งไม่ถึงครึ่ งปี การอยูภ่ ายในโลกใบนี้ของเขา
นั้นถือว่าสั้นยิง่ นักดังนั้นค่ารังสี ภายในร่ างกายของเขาจึง
น้อยตามไปด้วย
ชายหนุ่มอีกคนมองไปยังฟู่ เทียนด้วยสี หน้าที่ต่างออกไป:
“ดูเหมือนว่าครอบครัวก่อนหน้านี้ของแกนั้นถือว่า
ค่อนข้างดีนะ”

เมื่อฟู่ เทียนได้ยนิ น้ าเสี ยงที่เย็นชาของชายผูน้ ้ ีหวั ใจของเขา

ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นทันทีเพราะเขาสามารถเข้าใจได้ถึง
ความหมายแฝงของคาพูดนี้ ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ได้
ตรวจสอบเบื้องหลังของฟู่ เทียนมาอย่างละเอียด พวกเขารู ้
ว่าเขาได้รับการรับเลี้ยงโดยจูร่าและเกรย์ ยิง่ ไปกว่านั้น
พวกเขายังรู ้วา่ เขาไม่ได้อยูท่ ี่บา้ นเด็กกาพร้าเหมยซานเป็ น
เวลานานนัก ดังนั้นจากคาพูดพวกนี้พวกเขาจึงคิดว่าฟู่
เทียนนั้นนั้นถูกทิ้งโดยครอบครัวชนชั้นสู งหรื อไม่ก็
ครอบครัวที่ร่ ารวย เพราะมีแต่ครอบครัวเหล่านี้เท่านั้นที่
ดื่มกินอาหารที่ถูกกรองรังสี ออกไปแล้วและมีค่ารังสี ใน
ร่ างกายค่อนข้างต่า

“ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็ นเด็กที่ถูกครอบครัวที่ร่ ารวย

ทอดทิ้ง” เฟอร์นนั โดถอนหายใจออกมาด้วยใบหน้า
ผิดหวัง

ฟู่ เทียนยังคงเงียบและไม่พดู อะไรออกมา แต่หวั ใจของเขา

ก็ไม่ได้รู้สึกท้อแท้ เมื่อเขาได้กลายเป็ นนักล่า เขาอาจ
จาเป็ นต้องไปยังพื้นที่ที่อนั ตรายเหล่านั้น แม้วา่ เขาจะไม่รู้
ว่าภายนอกนั้นมีอนั ตรายแบบใดบ้าง และเขาก็รู้ดีวา่ สิ่ งที่
ดีที่สุดคือการไม่ตอ้ งไปเสี่ ยงกับมัน

เจ้าหน้าที่คนที่สองมองไปยังฟู่ เทียนและพูดด้วยน้ าเสี ยงที่

เย็นชา “เด็กน้อย ทุกๆอย่างที่แกได้ยนิ และได้เห็นในที่
แห่งนี้ตอ้ งถูกเก็บเป็ นความลับ แกห้ามพูดอะไรออกไป
รวมถึงเรื่ อง “นักล่า” “หน่วยค้นหา” และเรื่ องอื่นๆทุกๆ
เรื่ อง สิ่ งที่เแกได้ยนิ หรื อได้เห็นจะต้องหายไปจากจิตใจ
ของแก จงลืมทุกๆอย่างไปซะ แกเข้าใจที่ฉนั พูดใช่ไหม?
”

“นี่ถือเป็ นข้อจากัดทางด้านกฎหมาย?” ฟู่ เทียนคิด เขาพยัก

หน้าและกล่าวว่า “ผมจะปิ ดปากให้สนิท”
เจ้าหน้าที่คนที่สองเมื่อได้เห็นฟู่ เทียนมีท่าทีที่เชื่อฟัง จึง
หันสายตาที่เย็นชาของเขามองไปยังเฟอร์นนั โดแล้วกล่าว
ว่า “โชคดีที่แกไม่ได้พดู อะไรมากมายต่อหน้าเด็กคนนี้
ไม่อย่างนั้นหนทางเดียวที่เหลืออยูค่ ือ ‘จัดการ’ มันไปซะ”

เมื่อได้ยนิ เช่นนี้ฟู่เทียนที่ยงั คงสงบนิ่งจนถึงตอนนี้กร็ ู ้สึก

ราวกับมีน้ าเย็นๆราดลงมาบนศีรษะของเขา ชีวติ ของเขา
เกือบถูกทาลายเพราะเหตุน้ ี? เขารู ้ดีวา่ กฎหมายในโลกนี้
ไม่ได้ยนื ยันว่าเขาจะรอดชีวติ ได้เลย แม้วา่ เขาจะปฏิบตั ิ
ตามกฎหมายทุกๆอย่างเพื่อความปลอดภัยแต่กม็ ีพลัง
อานาจที่สามารถทาให้เขาหายไปอย่างง่ายดายเหมือนกับ
ปั ดฝุ่ นที่แขนเสื้ อเท่านั้น

ราวกับว่ามันเป็ นสิ ทธิ์ของพวกเขาที่จะทาเช่นนั้นได้!

สถานการณ์ในตอนนี้ทาให้เขารู ้สึกได้ถึงความหวาดกลัว
แต่เขาก็รู้สึกโกรธอย่างรุ นแรงด้วยเช่นกัน!

ความโกรธนี้เกิดจากชีวติ ของเขาถูกคุกคามและกฎหมาย
ของโลกนี้ที่สามารถหักงอไปตามความประสงค์ของผูม้ ี
อานาจ!

เมื่อกฎหมายเชื่อถือไม่ได้ ฉันก็จะต้องสร้างกฎของตนเอง
ขึ้นมา!

สิ ทธิพิเศษของชนชั้นสู งหรื อ? สิ ทธิพิเศษของนักล่าหรื อ?

สักวันหนึ่งฉันจะฉี กพวกมันทั้งหมดให้เป็ นชิ้นๆ!

มือเล็กๆของฟู่ เทียนกาหมัดเอาไว้แน่น เจ้าหน้าที่ท้ งั สอง
คนไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป บางทีหลังจากที่พวกเขารู ้วา่ ฟู่
เทียนไม่ได้มี “ร่ างกายแห่งแสง” พวกเขาจึงไม่สนใจที่จะ
พูดคุยหรื อมองมา

ทันใดนั้นความเย็นชาก็ปรากฏขึ้นจากส่ วนลึกในดวงตา
ของฟู่ เทียน จิตใจของเขาเริ่ มเติบโตมากยิง่ ขึ้น เหี้ ยมโหด
มากยิง่ ขึ้น แล้วเขาตัดสิ นใจบางอย่างภายในจิตใจว่าเขาจะ
เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของตนเองและทาให้ชีวิตของ
ตนเองปลอดภัยให้ได้โดยเร็ วที่สุด มิฉะนั้นถ้าหากว่าเขา
ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้อีกมันก็ไม่มีสิ่งใด
รับประกันได้เลยว่าเขาจะรอดชีวติ มาได้ ถ้าเขาต้องตาย
เพราะเรื่ องแบบนี้ เขาจะมีหน้าไปหาพ่อและแม่ที่ได้มอบ
“ชีวิตที่สอง” ให้กบั เขาได้ยงั ไง?
“ฉันไม่สามารถใช้ปืนได้ แต่ดินปื นเหมือนจะ… ”
ความคิดบางอย่างปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา

“เฮ้!” เฟอร์นนั โดกล่าวด้วยความเสี ยใจ “ไปซะ ไอ้เด็ก

น้อย” ท่าทีของเขาไม่ได้อบอุ่นและเป็ นกันเองเหมือนดัง
ก่อนหน้านี้

“ถ้าแกบอกข้อมูลเรื่ องนี้ให้แก่คนอื่นๆรวมไปถึงพ่อแม่
ของแก ถึงตอนนั้นแกจะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวแก
เอง! ”
The Dark King – Chapter 11 กลับสู่ สลัม [อ่านฟรี ]

เฟอร์นนั โดขับรถม้าออกไป พวกเขาไม่ได้หยุดที่ปราสาท

ของหน่วยค้นหาที่เทียนได้เห็นในตอนแรก พวกเขามุ่ง
ตรงไปยังย่านที่อยูอ่ าศัยแทน

รถม้าหยุดลงก่อนที่จะผ่านกาแพงที่แยกระหว่างย่าน
การค้าและย่านที่อยูอ่ าศัยออกจากกัน ฟู่ เทียนต้องลงจาก
รถม้าและเดินกลับไปด้วยตนเอง

“ผมจะไม่ได้เป็ นหน่วยค้นหาด้วยหรอครับ” ฟู่ เทียนถาม

ด้วยความสงสัย เฟอร์นนั โดกลับมายังรถม้าและตอบ
กลับไปทันทีวา่
“พวกเราได้รับผลตรวจของนายแล้วดังนั้นไม่มีประโยชน์
ที่จะตรวจใหม่อีกครั้ง” และเขายังบอกอีกว่าอีกไม่กี่วนั จะ
มีคนมารายงานผลให้ทราบเอง

เขาสะบัดแส้และรถม้าสี ดาก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป

ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็หนั หลังกลับเดินตาม

ถนนไปตามเส้นทางบ้านของครอบครัวจูร่า เป็ นโชคดี
ของเขาที่ก่อนหน้านี้เคยขึ้นรถม้าของครอบครัวเอวริ ล
ดังนั้นเขาจึงจาทางกลับบ้านได้ ไม่ง้ นั เขาอาจจะต้องหลง
ทางตรงนี้ได้
ฟู่ เทียนเริ่ มรู ้สึกเหนื่อยล้าเมื่อเขามาถึงถนนร้อยแปดลินคัง
ลมหายใจของเขาเริ่ มหนักขึ้น ร่ างกายของเขาเปี ยกโชกไป
ด้วยเหงื่อและขาของเขาก็เริ่ มเจ็บ

ร่ างกายของฟู่ เทียนยังฟื้ นฟูได้ไม่เต็มที่เนื่องจากถูกแช่แข็ง

มาเป็ นเวลานาน ดังนั้นแม้วา่ บ้านของครอบครัวจูร่าจะอยู่
ห่างจากกาแพงประมาณเจ็ดถึงแปดไมล์ มันก็ตอ้ งใช้
ความพยายามอย่างมากสาหรับเขา พละกาลังของเขา
ในตอนนี้ยงั ถือว่าอ่อนแอกว่าเด็กคนอื่นๆ

จูร่ามองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อเธอเห็นฟู่ เทียนที่มุม

ถนน ทันใดนั้นดวงตาเธอเบิกกวางขึ้นและรี บออกไปข้าง
นอกพร้อมกับเกรย์ “ทาไมไม่มีใครมาส่ งเธอ” ทาไมเขา
กลับมาที่นี่คนเดียว เกรย์เห็นสภาพที่เหนื่อยล้าของฟู่
เทียน เขาจึงรี บอุม้ ร่ างกายที่เหนื่อยล้าของฟู่ เทียนกลับเข้า
ไปในบ้านทันที หลังจากที่ปิดประตู จูร่านาผ้าขนหนูเช็ด
ตัวให้ฟู่เทียนและถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“เธอเป็ นอะไรไหม? พวกเขาไม่ชอบเธอหรอ?”

จากท่าทีของจูร่าและเกรย์ ฟู่ เทียนรับรู ้ได้ทนั ทีวา่ จูร่าและ

เกรย์ทราบว่าเขาถูกไล่ออกจากโรงเรี ยนกฎหมาย “คุณรู ้
ได้ยงั ไงครับ?”

ก่อนหน้านี้มีเจ้าหน้าที่มาแจ้งทั้ง 2 คนเรื่ องที่เขามี

คุณสมบัติที่จะเข้าร่ วมเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัย หน้าของ
เกรย์เริ่ มเปลี่ยนเป็ นสี แดง เขาถามด้วยความสงสัย “เธอ
สอบไม่ผา่ นหรอ”
ฟู่ เทียนจาได้วา่ เขาต้องปกปิ ดเรื่ องของหน่วยค้นหาและ
นักล่าไว้เป็ นความลับ ดังนั้นเขาจึงตอบกลับไปว่า “ผม
สอบผ่าน อีกไม่กี่วนั จะมีคนมารับไปรายงานตัว แต่ผมไม่
อยากไปที่นนั่ ผมสามารถปฏิเสธได้ไหม”

ถ้าเขามีทางเลือก เขาต้องการที่จะเรี ยนด้านกฎหมาย ฟู่

เทียนไม่มีความรู ้เกี่ยวกับโลกปัจจุบนั เขาจึงต้องการศึกษา
อะไรหลายๆอย่างก่อนที่จะมุ่งหน้าออกนอกกาแพง เกรย์
รู ้สึกโล่งใจ เขาหัวเราะและพูดว่า “เธอไม่รู้หรอว่าผูค้ น
มากมายต้องการที่จะได้ตาแหน่งนั้น? โธ่ แต่เธอต้องการ
ที่จะปฏิเสธ? ถ้าเธอเข้าร่ วมเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัย เธอ
จะไม่ตอ้ งกังวลเกี่ยวกับอาหารการกินตลอดทั้งชีวิต
รายได้ดีมากๆ และยิง่ ไปกว่านั้นจะไม่มีใครกล้าที่จะกลัน่
แกล้งเธอเลยนะ”
จูร่ามองไปยังฟู่ เทียนอย่างอ่อนโยนและถามว่า “เธอยัง
ต้องการที่จะเรี ยนกฎหมายใช่ม้ ยั ?”

ฟู่ เทียนพยักหน้าอย่างจริ งจัง

จูร่ายิม้ และพูดว่า “ถ้าเธอไปฝึ ก เธอจะได้เรี ยนรู ้เกี่ยวกับ

กฎหมายด้วย ไม่จากัดแค่เรี ยนกฎหมายนะ รวมทั้ง แพทย์
ศาสตร์ ธรณี วิทยา และอื่นๆอีกมากมาย” ที่นน่ั เป็ น
โรงเรี ยนที่ครอบคลุมทุกสาขาวิชา

“โรงเรี ยน” ฟู่ เทียนกล่าวด้วยความมึนงง

มีผคู ้ นมากมายที่ไม่รู้ความแตกต่างระหว่างวิทยาลัยกับ
โรงเรี ยน! สรุ ปแล้ววิทยาลัยมีสาขาเฉพาะทางเช่น
โรงเรี ยนสอนกฎหมาย วิทยาลัยเย็บผ้า โดยที่โรงเรี ยนก็
ประกอบด้วยวิทยาลัยหลายอย่าง และเรี ยนรู ้ส่ิ งเหล่านั้น
ในเชิงลึก

“ไม่มีอะไรที่ตอ้ งเป็ นกังวล! เธอจะได้เรี ยนกฎหมายเมื่อ

เธอเข้าร่ วมเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัย” เกรย์ตบบ่าฟู่ เทียน
เบาๆ เขายิม้ กว้างพร้อมกับกระตุน้ ฟู่ เทียนต่อ “ฉันได้ยนิ
มาว่าที่นน่ั เป็ นค่ายฝึ กซ้อมและคัดคน ดังนั้นเธอควรทุ่ม
กาลังไปกับการฝึ กฝนภายในนั้น!”

“คุณป้า” ฟู่ เทียนมีโอกาสที่พดู กับจูร่า “ผมอยากจะยืมเงิน

จานวนหนึ่งครับ!”
จูร่าประหลาดใจไปชัว่ ขณะ จากนั้นเธอยิม้ และถามว่า
“ต้องการเท่าไหร่ จะ้ ฉันจะให้เธอเอง! ไม่ตอ้ งพูดถึงการ
ยืมและคืนเงินอีกนะเพราะพวกเราเป็ นครอบครัว
เดียวกัน”

ฟูเทียนเตรี ยมคาตอบล่วงหน้าไว้แล้วว่า “ผมอยากจะซื้อ

อาหารและกลับไปที่สลัมเพือ่ เยีย่ มเด็กๆที่บา้ นเด็กกาพร้า
เหมยซานและไม่นานก็จะกลับมาที่นี่ครับ”

จูร่ายิม้ และพูดว่า “ตกลงจ้ะ” เธอนากระดาษสี เขียวปึ กนึ

งออกมาจากกระเป๋ าสตางค์ก่อนที่จะนับมัน เธอมอบให้ฟู่
เทียนไปทั้งหมดประมาณหนึ่งร้อยเหรี ยญ
ตั้งแต่เมื่อมีการประดิษฐ์เทคโนโลยีการพิมพ์เมื่อสิ บปี ที่
แล้ว ธนาคารของซิลเวียได้พิมพ์ธนบัตรออกมาจานวน
มาก เพียงแค่ไม่กี่ปีธนบัตรพวกนี้กม็ าแทนที่เหรี ยญและ
แพร่ หลายไปยังครัวเรื อนต่างๆทั้งในย่านที่อยูอ่ าศัยและ
ย่านการค้า ทุกๆคนเริ่ มคุน้ ชินกับการใช้ธนบัตรเพื่อ
แลกเปลี่ยนซื้ อขาย แม้บางคนระบุจานวนเงินเป็ นเหรี ยญ
การจ่ายก็จะใช้ธนบัตรในการทาธุรกรรมต่างๆ

“ขอบคุณครับ!” ฟู่ เทียนรับธนบัตรมาและเก็บไว้ใน

กระเป๋ าสตางค์ของเขา เกรย์ไม่ได้วา่ อะไร เขาบอกจูร่าให้
เตรี ยมอาหารเย็น

เช้าวันรุ่ งขึ้น
ฟู่ เทียนตื่นเช้าล้างหน้าและกินอาหารเช้าก่อนที่จะออก
จากบ้าน ถึงแม้วา่ เขาจะไม่รู้วา่ เมื่อไหร่ หน่วยค้นหาจะส่ ง
คนไปรับ

เขารู ้แค่วา่ เขาคงจะไม่ได้ไปที่โรงเรี ยนสอนกฎหมายใน

เวลาอันใกล้น้ ี

“กามะถัน… …” ฟู่ เทียนนึกถึงองค์ประกอบของดินปื น

ณ ตอนนั้น มันเป็ นช่วงเทศกาลเมื่อน้องสาวบอกเขาถึง
การทาดอกไม้ไฟที่บา้ น เขาไม่สนใจในดินปื น ดังนั้นเขา
จึงจาส่ วนผสมอื่นนอกจากกามะถันไม่ได้

ฟู่ เทียนไม่ได้ไปซื้ อกัมมะถัน เขาจ้างรถม้าและเดินทางไป

ยังสลัม
ในย่านสลัม ฟู่ เทียนตรงไปยังบ้านเด็กกาพร้าเหมยซาน
เขาผ่านบ้านเด็กกาพร้าและข้ามถนนสี่ เส้นเข้าสู่ ถนนที่
เงียบสงบระหว่างทางเขาได้กลิ่นเหม็นจากอุจจาระ

เขายังเห็นซากเน่าเสี ยของแมลง ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็

มาถึงกองขยะขนาดใหญ่ กองขยะขนาดใหญ่ซิลเวียตั้งอยู่
ตรงที่สลัม

มันไม่มีค่าอะไรสาหรับทุกคนเลย แม้แต่คนยากจนยัง
หลีกเลี่ยงที่จะไปทิ้งขยะตรงนั้น เพราะสิ่ งของที่อยูใ่ นนั้น
เน่าเสี ยมาเป็ นเวลานาน แม้ฟู่เทียนจะยืนอยูห่ ่างๆยังคงได้
กลิ่นอุจจาระผสมกับกลิ่นเหม็นจากปัสสาวะ ปัญหาการ
ขับถ่ายของซิ ลเวียแก้ไขโดยการนาของเสี ยทุกอย่างมาทิ้ง
ไว้ที่นี่
มีกองขยะเจ็ดถึงแปดกองเป็ นกองขนาดภูเขามหึ มา เขาไม่
เห็นว่ามีใครใกล้ๆ เขาหันไปรอบๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มี
ใครอยู่ ฟู่ เทียนเข้าไปใกล้พ้นื ที่ที่เต็มไปด้วยกองขยะ
จากนั้นเขาเอาซากขนาดใหญ่ออกมาจากกองขยะ จากนั้น
เขาก้มลงถอดผ้าออกและทาความสะอาดรอบๆหลุมดา
ขนาดเล็ก มันใหญ่พอสาหรับตัวขนาดเล็กของเขา

สาหรับเขาการมาที่แห่งนี้ไม่ใช่เรื่ องบังเอิญ…
The Dark King – Chapter 12 ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ [อ่าน
ฟรี ]

ฟู่ เทียนถอดเสื้ อโค้ทของเขาออก เขาได้เจอพื้นดินบริ เวณ

นี้ที่ไม่ได้เปี ยกแฉะ เขาใช้แขนของตนเองค่อยๆคลานเข้า
ไปในโพรงโชคดีที่ไม่มีเหล็กและเศษแก้วในกองขยะนี้
เนื่องจากเหล็กเป็ นวัสดุที่สามารถนากลับมาใช้ใหม่ได้
ดังนั้นจึงไม่มีใครนามาทิ้งเลย ส่ วนแก้วคนจนๆไม่มี
ปั ญญาที่จะซื้ อมันมาใช้แน่นอน

กลิ่นเหม็นตลบอบอวนทาให้ฟู่เทียนรู ้สึกหายใจไม่ค่อย
ออก กลิ่นนี้ทาให้เขาแทบจะอาเจียนทุกอย่างในท้อง
ออกมา เป็ นบางครั้งที่เขาจะสัมผัสโดนสิ่ งที่เปี ยกและ
อ่อนนุ่ม ในความมืดเขามองไม่เห็นอะไรเลยแต่เขาคิดว่า
อาจจะเป็ นก้อนอุจจาระหรื อศพที่เน่าเปื่ อยของหนูแม้แต่
คนจนที่ยากจนที่สุดก็อยากที่จะหลีกเลี่ยงที่แห่งนี้

ฟู่ เทียนกัดฟันคลานลึกเข้าไปเจ็ดหรื อแปดเมตรในที่สุด

เขาก็เจอกับวัสดุชิ้นหนึ่งที่แข็ง

มันเป็ นแคปซูลแช่แข็งของเขา!

เขาค่อยๆคลาไปรอบๆและในที่สุดเขาก็พบกับปุ่ มกด
“กระบวนการตรวจสอบลายนิ้วมือ…” เสี ยงจาก
เครื่ องจักรกลดังก้องอยูใ่ นความมืด
“กึก” แคปซูลแช่แข็งเปิ ดออก ประตูของแคปซูลแช่แข็ง
ทาให้กองขยะสู งขึ้นเล็กน้อย อย่างไรก็ตามขยะมากมายก็
ตกลงมาในทับถมแทนที่ช่องว่างที่เปิ ดออกของแคปซูล

ฟู่ เทียนมองไปยังประตู ที่มีตวั เลขสี แดงปรากฏอยู่

เวลาผ่านมานานมาก

มันเป็ นสิ่ งที่ทาให้ฟู่เทียนรู ้วา่ เขาฟื้ นกลับมาได้อีกครั้ง

หลังจากที่ผา่ นไปสามร้อยปี ด้วยเหตุผลบางอย่างทาให้
เขาคิดว่าที่สามารถอยูไ่ ด้มานานถึงสามร้อยปี เพราะ
แคปซูลมีน้ ีพลังงานเพียงพอ
ฟู่ ทียนเข้าไปข้างในและกดปุ่ มหนึ่งครั้ง เสี ยงคลิกดัง
ขึ้นมาหนึ่งครั้งจากนั้นก็มีจอภาพขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมา

“เริ่ มการสแกนม่านตา…”

เสี ยงจากเครื่ องจักรกลดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลาแสงฉาย

ไปที่ดวงตาทั้งสองข้างของฟู่ เทียน

“ระบบทาการยืนยัน…ได้รับอนุญาติ” เสี ยงจากเครื่ องจักร

ดังก้อง จอภาพเปลี่ยนเป็ นโฮโลแกรมสามมิติ

มีสองทางเลือก “เริ่ ม” และ “จบการทางาน” ฟู่ เทียนกล่าว

“เริ่ ม”
ในช่วงระบาดของภัยพิบตั ิ ฟู่ เทียนไม่ได้ถูกแช่แข็งเพียง
อย่างเดียว

นอกจากนี้ยงั มีซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ในแคปซูลด้วย

พูดได้เลยว่าซุปเปอคอมพิวเตอร์น้ นั เป็ นสุ ดยอดของอารย

ธรรมเก่า มันเก็บข้อมูลเกี่ยวกับสาขาวิชาด้านวิทยาศาสตร์
เทคโนโลยี รวมถึงด้านสังคมประวัติศาสตร์ สิ่ งเหล่านี้
เป็ นเพียงข้อมูลเท่านั้นและใช้หน่วยความจาไม่มาก แต่
ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ยงั รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับ สังคม
วิทยาศาตร์ และข้อมูลการพัฒนาเทคโนโลยีจากทุกๆ
ประเทศ ซึ่งต้องใช้ที่เก็บข้อมูลอย่างน้อยขนาดเพตาไบต์
หรื ออาจต้องใช้ขนาดเอ็กซาไบต์
ฟู่ เทียนราลึกถึงคาพูดสุ ดท้ายของพ่อ “จาไว้วา่ ลูกสามารถ
สร้างอารยธรรมมนุษย์ข้ ึนมาใหม่ได้… …”

เป็ นที่ชดั เจนว่าแคปซูลแช่แข็งนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อเอาชีวติ

รอดจากภัยพิบตั ิ แต่พอ่ ของฟู่ เทียนนั้นยังคิดถึงการอยูร่ อด
ของมนุษยชาติหลังภัยพิบตั ิดว้ ย ผลกระทบจากระเบิด
นิวเคลียร์ทวั่ โลกสร้างความหายนะต่ออารยธรรมของ
มนุษย์ ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์เครื่ องนี้ได้รวบรวมข้อมูล
ความรู ้ท้ งั หมดของโลกเก่าเก็บเอาไว้

ข้อมูลพื้นฐานเรื่ องของการผลิตดินปื นรวมทั้งอาวุธปื น

นั้นย่อมมีขอ้ มูลที่รวบรวมเอาไว้ในนี้อย่างแน่นอน
โลกนี้ไม่มีกระแสไฟฟ้า ยังโชคดีที่พลังงานที่เหลืออยูใ่ น
แคปซูลแช่แข็งนี้ยงั เพียงพอต่อการทางานของซุปเปอร์
คอมพิวเตอร์ถึงแม้วา่ พลังงานจะไม่เพียงพอสาหรับแช่
แข็งร่ างกายมนุษย์อีกต่อไป อย่างน้อยที่สุดก็มีพลังงาน
เพียงพอต่อการทางานพื้นฐานของแคปซูลแช่แข็ง มัน
เพียงพอสาหรับการสารองข้อมูลอีกแค่ไม่กี่เดือน ฟู่ เทียน
ไม่รู้วา่ ปริ มาณการใช้พลังงานที่แน่นอนคือเท่าไหร่ แต่เขา
ประมาณว่าซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ใช้พลังงานน้อยกว่า
แล็ปทอปปกติ

อย่างไรก็ตามฟู่ เทียนมีเวลาไม่มากสาหรับมาศึกษาที่นี่
เพราะจะทาให้ครอบครัวจูร่าสงสัย
“ฉันคงมีเวลาไม่มากพอในการเรี ยนรู ้การสร้างดินปื น
เครื่ องกาเนิดไฟฟ้า และเครื่ องมือของในยุคของเครื่ องจักร
ไอน้ า”

ฟู่ เทียนกล่าวในขณะที่นอนลงในแคปซูลเพื่อศึกษา

ฟู่ เทียนเริ่ มชินกับกลิ่นเหม็นจากอุจจาระและซากเน่าเปื่ อย

ของสัตว์ ร่ างกายของเขาค่อยๆปรับตัว จิตใจของเขาจดจ่อ
กับเนื้อหาบนหน้าจอของซุปเปอร์คอมพิวเตอร์

“การย่อยสลายของกามะถัน”

“เครื่ องจักรไอน้ าผลิตกระแสไฟฟ้า”

ในที่เล็กๆเต็มไปด้วยขยะ ฟู่ เทียนพยายามจดจ่อกับ
การศึกษาเรี ยนรู ้ แต่ไม่ได้ซึมซับความรู ้เข้าไปอย่างเต็มที่
เมื่อพลบคล่าเขาลูบดวงตาที่เจ็บและหยุดศึกษาบทเรี ยน
จากซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ เขารู ้สึกแสบท้องเหมือนกับถูก
เผาเนื่องจากไม่ได้กินและดื่มอะไรมาทั้งวัน

“ฉันไม่รู้วา่ จะได้มาที่นี่อีกเมื่อไหร่ ” ถ้าเกิดแผ่นดินไหว

และแคปซูลถูกเปิ ดออก อาจมีใครบางคนเห็นและขุดค้น
มัน ฟู่ เทียนครุ่ นคิดมันอันตรายเกินไปที่ซุปเปอร์
คอมพิวเตอร์อยูท่ ี่นี่ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้นามันไปที่บา้ น
เด็กกาพร้าเหมยซาน เพราะว่ามีความเป็ นไปได้สูงที่เด็กๆ
จะเจอมัน

อย่างไรก็ตามสถาการณ์ในปัจจุบนั ต่างออกไป ตอนนี้ฟู่

เทียนอาศัยอยูใ่ นย่านที่อยูอ่ าศัย ซึ่ งโดยปกติแล้วผูค้ นที่นี่
จะมีโลหะชิ้นเล็กๆติดตัวเอาไว้ คงไม่มีใครสนใจ แม้แต่
ในค่ายฝึ กฝนของ “หน่วยค้นหา”

มีเสี ยงดัง แก๊ก ฟู่ เทียนเปิ ดฝาครอบของแคปซูลออก เขา

ใช้เล็บเล็กๆของเขาถอดชิปที่มีขนาดเล็กจากหลอด
พลังงานที่เชื่อมต่อกับวงจรของแคปซูลมันจึงเป็ นเรื่ อง
ยากที่จะถอดออก

ฟู่ เทียนมองไปยังชิปขนาดเล็กและถอนหายใจ นับพันปี

ของประวัติศาสตร์มนุษย์และสิ่ งประดิษฐ์ทางเทคโนโลยี
ถูกบีบอัดลงในวัตถุขนาดเล็กชิ้นนี้ หากเหล่าผูม้ ีอิทธิพล
ในตอนนี้ได้รับรู ้ถึงการมีอยูข่ องชิปนี้ ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่า
พวกเขาจะบ้าคลัง่ ได้มากแค่ไหน
ฟู่ เทียนเก็บชิปเอาไว้อย่างระมัดระวัง เขาปิ ดประตูแคปซูล
และหวังว่าในอนาคตเขาจะได้เขาไปในแคปซูลอีก เขา
เริ่ มคลานไปที่ทางออก ทันทีที่ออกจากกองขยะฟู่ เทียน
รู ้สึกเหมือนได้หลุดพ้นจากขุมนรกและได้เข้าสู่ วรรค์ เมื่อ
เทียบกับอากาศภายในถึงแม้วา่ รอบๆตัวเขาจะเต็มไปด้วย
ของเสี ย เขาก็รู้สึกว่าอากาศสดชื่นมาก

ไม่ไกลจากที่ทิ้งขยะฝนที่ตกลงมาอย่างหนักก่อนหน้านี้
ได้กลายเป็ นทะเลสาปขนาดเล็ก ฟู่ เทียนไม่ตอ้ งกังวล
เกี่ยวกับรังสี เขาถอดเสื้ อโค๊ทและทาความสะอาดแขน
กับหน้าอก ถ้าฟู่ เทียนสามารถผลิตกระแสไฟฟ้าได้ เขาก็
จะสามารถเรี ยนรู ้จากซุปเปอร์คอมพิวเตอร์เกี่ยวกับการ
กาจัดรังสี จากร่ างกายมนุษย์
ก่อนหน้านี้เขาได้รับข้อมูลน้อยมากจากซุปเปอร์
คอมพิวเตอร์ แต่กม็ ีขอ้ มูลที่เกี่ยวกับการกาจัดรังสี อย่างไร
ก็ตามฟู่ เทียนนั้นมีเวลาไม่มากเขาจึงไม่มีเวลาที่จะอ่านมัน
และแม้วา่ ฟู่ เทียนจะมีเวลามากพอ ก็ยงั ไม่มีประโยชน์ที่จะ
ศึกษาเรื่ องนี้

ในไม่ชา้ ร่ างกายของเขาก็สะอาดขึ้นเล็กน้อย เขาเช็ดคราบ

เหนียวที่ติดตัวออกไปโดยเฉพาะอย่างยิง่ มือซ้ายของเขาที่
เต็มไปด้วยอุจจาระ

เขามีอาการคลื่นใส้ ฟู่ เทียนรู ้วา่ ผมของตนเองนั้นยังมีกลิ่น

เหม็นอยู่ เขาต้องกลับบ้านไปทาความสะอาด เขาอาจจะ
ป่ วยได้ถา้ ยังใช้น้ าฝนในการทาความสะอาดร่ างกายต่อไป
The Dark King – Chapter 13 การชุมนุม [อ่านฟรี ]

ฟู่ เทียนกลับไปยังย่านที่อยูอ่ าศัย เขาใช้เงินห้าเหรี ยญ

ทองแดงเช่ารถม้าที่อยูใ่ กล้ๆกาแพงเพื่อที่จะได้เดินทางไป
ยังถนนลินคัง ในวันนี้ฟู่เทียนใช้เวลาไปมากมาย ดังนั้น
เขาจึงไม่มีเวลาที่จะไปซื้อกามะถันและดินประสิ ว ยิง่ ไป
กว่านั้นอีกไม่เพียงกี่วนั ฟู่ เทียนจะต้องไปรายงานตัวที่ค่าย
ฝึ กฝนหน่วยค้นหา เพือ่ รักษาความลับตามความต้องการ
ขององค์กร ทุกสิ่ งทุกอย่างที่นาเข้าไปในค่ายจะต้องถูก
ตรวจสอบอย่างละเอียดดังนั้นเขาจึงยังไม่คิดที่จะซื้อของ
พวกนี้

ในโลกปั จจุบนั นี้ผคู ้ นจะใช้กามะถันในการทาสี ยอ้ มและ

ใช้เป็ นสารกาจัดศัตรู พืชเท่านั้น ดังนั้นมันจึงเป็ นสิ นค้าที่
ไม่เป็ นอันตราย
ครอบครัวจูร่ากาลังรอฟู่ เทียนกลับมา เมื่อเห็นฟู่ เทียน
กลับมาพวกเขาก็โล่งใจ แต่กลิ่นเหม็นที่เล็ดลอดออกมา
จากร่ างของฟู่ เทียนทาให้เกรย์ขมวดคิ้วและไม่กล้าเข้าใกล้
กลิ่นเหม็นนี้มนั อะไรกัน

ฟู่ เทียนไอและพูดว่า“กลิ่นปกติของสลัมครับ”

จูร่าย่นจมูกดมและพูดว่า “ป้าว่าเธอไปอาบน้ าก่อนดีกว่า

นะ รอแป๊ ปนึงเดี๋ยวป้าไปเอาน้ าอุ่นมาให้” และเดินตรงไป
ยังห้องครัว

ฟู่ เทียนเข้าไปยังห้องอาบน้ า เขาซ่อนชิปเล็กๆไว้ในรอย

แตกที่มุมพื้นห้อง ไม่นานจูร่าก็นาน้ าอุ่นมาให้และถามว่า
“เธอต้องอาบให้สะอาดทัว่ ทั้งตัวนะ ให้ป้าช่วยมั้ย?” “ไม่
เป็ นไรครับ” ฟู่ เทียนปฏิเสธในทันที

“ตกลงจ่ะ แต่ตอ้ งอาบให้สะอาดนะ” จูร่าวางกะละมังใส่

น้ าอุ่นไว้บนพื้นแล้วเดินออกไป

ฟู่ เทียนมองไปยังน้ าอุ่นและยิม้ เล็กน้อย เขาคิดถึงการ

อาบน้ าที่ตนเคยอาบ น่าเสี ยดายที่โลกในตอนนี้ยงั ไม่
สามารถกรองรังสี ที่อยุใ่ นน้ าออกไปได้

อย่างน้อยก็ในย่านที่อยูอ่ าศัยนี้ เรื่ องนี้ทาให้ฟู่เทียนอยากที่

จะย้ายไปอยูใ่ นย่านการค้าโดยเร็ วที่สุด
…
…

สามวันต่อมา

รถม้าขนาดใหญ่จอดอยูห่ น้าบ้านครอบครัวจูร่า ม้าสี ดา

รู ปร่ างสู งใหญ่ลากรถม้าสู ง 2 เมตรและสวมชุดเกราะ
อย่างสง่างาม

มีชายหนุ่มกระโดดลงจากรถม้า เขามองไปยังเลขที่บา้ น
ก่อนที่จะเคาะประตู

จูร่า เกรย์และฟู่ เทียนซึ่งกาลังรับประทานอาหารเช้า

ด้วยกันพวกเขาเห็นรถม้าและเข้าใจการมาถึงของแขกผูน้ ้ ี
จูร่าเปิ ดประตูในทันทีและกล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่น “เข้า
มาข้างในก่อนสิ คะ”

ชายหนุ่มคิดว่าจูร่ารู ้จุดประสงค์ที่เขามาในวันนี้แล้ว
แทนที่จะเข้าไปในบ้านเขาแสดงบัตรประจาตัวเป็ น
เหรี ยญตราที่มีดาบไขว้ ซึ่งเป็ นเครื่ องหมายตัวแทนของ
“ผูร้ ักษาความปลอดภัย” และตอบว่าไม่เป็ นไรครับ “ต้อง
ขอโทษด้วย ผมต้องรี บพาลูกของคุณไปที่ยา่ นการค้าเพื่อ
ฝึ กฝน คุณคงได้รับการแจ้งล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นโปรดรี บ
เตรี ยมตัวให้เสร็ จเรี ยบร้อยเพราะผมต้องรี บไปต่อ”

จูร่าไม่คิดว่าเขาจะรี บร้อนอย่างมาก “ไม่ทราบว่าลูกของ

ฉันต้องใช้เวลาฝึ กนานเท่าไหร่ คะ”
“การฝึ กใช้เวลาสามปี ครับ” เขาพูด “ในช่วงเวลาสามปี ลูก
ของคุณจะกลับมาได้เฉพาะวันหยุด แต่ผมแนะนาว่าเขา
ไม่ควรทาแบบนั้น ถ้าเขาต้องการจะจบการศึกษาให้ได้
ภายในสามปี ”

สี หน้าของจูร่าเปลี่ยน “มันยากมากเลยหรอคะ? จะเกิด

อะไรขึ้นถ้าเขาสอบไม่ผา่ น?”

“ไม่ตอ้ งกังวลครับ ถ้าถูกคัดออกเขาจะถูกเรี ยกตัวไปยัง

ตาแหน่งต่างๆรองลงไป” ชายหนุ่มตอบ

เกรย์ได้ยนิ การสนทนาทาให้เขารู ้สึกโล่งใจ เขาหัน

กลับไปและเห็นฟู่ เทียนทานอาหารอย่างช้าๆ “ลูกเตรี ยม
ตัวเสร็ จหรื อยัง อย่าปล่อยให้เจ้าหน้าที่ตอ้ งรอนาน เร็ วๆ
เข้า!”

ฟู่ เทียนถอนหายใจ เขาเกลียดการถูกขัดจังหวะขณะทาน

อาหาร ฟู่ เทียนกลับไปยังห้อง เขาพับเสื้ อผ้าไว้สองชุด
และเก็บใส่ กระเป๋ าเป้สะพายหลังผ้าลินิน สิ่ งที่สาคัญที่สุด
คือชุดเครื่ องแบบที่ได้รับมาก่อนหน้านี้

ฟู่ เทียนสะพายกระเป๋ าเป้และเดินไปที่ประตูเขามองไปยัง

ชายหนุ่มและกล่าวว่า “ไปกันเถอะครับ”

จูร่าถามด้วยความกังวัลว่า “เธอเอาทุกอย่างไปครบแล้ว
นะ? เสื้ อผ้า รองเท้า…”
“ทุกอย่างอยูใ่ นกระเป๋ าแล้วครับ” ฟู่ เทียนโบกมือและ
ตอบด้วยการพูดว่า “ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงนะครับ”

“ระวังตัวด้วยนะ อย่าไปมีเรื่ องกับเด็กคนอื่นๆหละ” จูร่า

กล่าวเสริ ม

ฟู่ เทียนรู ้สึกอบอุ่นในใจ ก่อนหน้านี้พวกเขาพยายามที่จะ

บังคับให้ตนเองแต่งงานเข้าบ้านเอวริ ล มันทาให้
ความรู ้สึกที่ดีในใจของเขากห่อเหี่ ยวลงไป อย่างไรก็ตาม
เมื่อเห็นจูร่าจริ งใจและห่วงใยเขาราวกับเป็ นลูกชายของ
เธอจริ งๆ เขาก็เปลี่ยนความรู ้สึกเย็นชาที่เคยมีต่อทั้ง 2 คน
เพราะเขาเป็ นบุตรบุญธรรม เขารู ้สึกขอบคุณสาหรับทุก
อย่างที่พวกเขามอบให้
“ผมจะจาไว้ครับ” เขาตอบกลับไป “คุณป้าดูแลตัวเองด้วย
นะครับ ฤดูแห่งความตายสี ดากาลังมาถึงและอุณหภูมิจะ
พุง่ ขึ้นอย่างรวดเร็ ว ระบายอากาศภายในบ้านให้ได้มาก
ที่สุด ไม่ง้ นั อาจจะเป็ นโรคได้ครับ!”

จูร่าเป็ นคนอารมณ์อ่อนไหว เธอไม่รู้วา่ จะได้พบกับฟู่

เทียนอีกเมื่อไหร่ น้ าตาไหลริ นอาบแก้มของเธอ “ไปกัน
เถอะ” ชายหนุ่มหันไปทางรถม้าเขาช่วยฟู่ เทียนนากระเป๋ า
ขึ้นไปไว้ในรถ

ฟู่ เทียนปี นขึ้นไปบนรถม้าและมองไปยังจูร่าและเกรย์ เขา

โบกมือให้พร้อมกับความรู ้สึกสับสนในใจ ไม่นาน
ความรู ้สึกนี้กถ็ ูกกดลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ ฝ่ ามือของ
เขาจับกระเป๋ าเป้และดวงตาที่เย็นชาซึ่งมองไปยังอนาคต
หัวใจที่บอบบางของเขาได้เปลี่ยนไปเป็ นเย็นชาและ
แข็งแกร่ ง
…

รถม้าแล่นเข้าสู่ ยา่ นการค้า มันวิง่ ไปบนถนนหลายสิ บ

เส้นทางก่อนจะค่อยๆเข้าสู่ ถนนขนาดเล็กที่เงียบสงบ รถ
ม้ายังคงวิง่ ไปเรื่ อยๆก่อนที่จะมาหยุดหน้ากาแพงขนาด
ใหญ่ ประตูเหล็กขนาดใหญ่เปิ ดออกและรถม้าก็แล่นเข้า
ไป มีดาบใหญ่มหึ มาแกะสลักไว้ที่ดา้ นข้างของประตู
ด้านบนของดาบมีคาสองคาสลักอยู่

“ความจงรักภักดี” และ “ผูพ้ ิทกั ษ์”

“ลงจากรถ” ชายหนุ่มสัง่ ฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนลงจากรถม้าและสังเกตสภาพแวดล้อมรอบๆที่
แห่งนี้

“มากับฉัน” ชายหนุ่มเหลือบมองเขา ก่อนที่จะปลด

บังเหี ยนของม้าโดยไม่กลัวว่ารถม้าจะเคลื่อนที่ออกไปเอง
พวกเขาเดินไปทางประตูเล็กๆ

หลังจากเดินมาสักพักก็พบกับสนามกีฬาขนาดใหญ่ที่
ปรากฎอยูเ่ บื้องหน้าของพวกเขา มีอาคารเรี ยนอยูร่ อบๆ
สนาม พวกเขาเดินผ่านสนามและเดินเข้าไปยังอาคารที่อยู่
ห่างไกล ขณะที่พวกเขาเดินผ่านห้องโถงก็ได้ยนิ เสี ยง
ร้องไห้ออกมาเบาๆ

ชายหนุ่มที่มากับฟู่ เทียนขมวดคิ้ว เขาเปิ ดประตูไม้ออก มี

เด็กเจ็ดแปดคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฟู่ เทียน เด็กผูห้ ญิง
คนหนึ่งกาลังคุกเข่าร้องไห้อยูบ่ นพื้น ข้างๆเธอมีเด็กผูช้ าย
สองสามคนกาลังแสดงอาการตกใจและไม่รู้จะทาอย่างไร

ชายหนุ่มถามด้วยน้ าเสี ยงที่เย็นชาว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

เด็กผูช้ ายคนหนึ่งรู ้สึกตกใจตอบว่า “มิ..มิ..มินนี่บอกว่า

เธอคิดถึงบ้านครับ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขาตรงไปยังหน้าเด็กผูห้ ญิงตัวเล็กๆ
และออกคาสัง่ “ฉันจะให้เวลาเธอสองวินาที หยุดร้องไห้
และยืนขึ้น”

เด็กผูห้ ญิงตัวน้อยได้ฟังคาพูดที่เย็นชาของเขา เธอลุกขึ้น

ยืนด้วยความกลัวขณะที่ตวั เธอยังสัน่ และน้ าตายังคงไหล
ริ นบนใบหน้าของเธอ
The Dark King – Chapter 14 ปฐมนิเทศ [อ่านฟรี ]

“แม้วา่ ฉันจะไม่ใช่ผฝู ้ ึ กสอนของเธอแต่ฉนั เกลียดที่จะเห็น

คนอื่นร้องไห้ต่อหน้าฉัน” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา
“กลับไปยังที่พกั ของเธอซะ อยูท่ ี่นน่ั เธอจะร้องเท่าไหร่ ก็
ได้”

เด็กๆหน้าซี ดกลัวจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา มินนี่กา

หมัดแน่นและจัดเสื้ อผ้าของเธอ เธอก้มหน้าเพื่อที่จะซ่อน
น้ าตาไว้

ชายหนุ่มเหลือบมองเด็กๆ เขารู ้สึกขี้เกียจที่จะตาหนิอะไร

อีก เขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์เปิ ดลิ้นชักและหยิบกุญแจ
ออกมา “มากับฉัน” ในขณะที่พดู เขาก็เดินออกจากห้อง
โถงไป

ฟู่ เทียนเริ่ มออกเดินตามไปทันที เด็กคนอื่นๆหยิบกระเป๋ า

เป้ของตัวเองบนพื้นและเดินตามหลังชายหนุ่มและฟู่ เทียน
ไป

พวกเขาเดินผ่านเส้นทางที่ตอ้ งผ่านป่ าไม้ ในที่สุดก็มาถึง

บ้านไม้ที่ทรุ ดโทรม ชายหนุ่มเปิ ดประตูและพูดว่า “ที่นี่
แหละคือที่พกั เลือกเตียงที่ยงั ไม่มีเจ้าของซะและ
เตรี ยมพร้อมสาหรับฝึ กพิเศษพรุ่ งนี้เช้าด้วย” หลังจากพูด
จบเขาก็โยนกุญแจให้ฟู่เทียนแล้วเดินออกไป
ฟู่ เทียนกากุญแจสามดอกในมือ เขาจ้องไปยังบ้านไม้แล้ว
ขมวดคิ้วเล็กน้อย บ้านไม้ส่วนใหญ่อาจถูกสร้างขึ้นมา
อย่างลวกๆ

มันไม่สวยงามและเป็ นเอกลักษณ์เหมือนอาคารบริ เวณ

รอบๆ แม้ฟู่เทียนจะเคยอาศัยอยูใ่ นสลัม แต่เขาก็ยงั รู ้สึก
ว่าที่แห่งนี้น้ นั ช่างทรุ ดโทรมมากเหลือเกิน

“นี่พวกเขาจะให้เราพักที่นี่จริ งๆหรอ?” ฟู่ เทียนรู ้วา่ การฝึ ก

พิเศษไม่ได้เริ่ มวันพรุ่ งนี้ แต่มนั เริ่ มต้นขึ้นตั้งแต่พวกเขา
เข้ามาในบ้านไม้หลังนี้
ภายในบ้านไม้หลังนี้มีหอ้ งสามห้อง ทั้งสามห้องดู
เหมือนๆกันหมด มีเตียงสี่ เตียงในแต่ละห้อง แต่ละเตียง
นั้นมีผา้ ปูเตียงที่เต็มไปด้วยคราบสกปรก

ฟู่ เทียนรี บตรวจดูเตียงทั้งหมดและเลือกเตียงไม้ที่สะอาด

เขาวางกระเป๋ าเป้บนเตียงและรอให้คนอื่นๆเลือกเตียงของ
พวกเขา เพื่อที่จะได้ออกไปหาพวกเศษไม้ใบหญ้ามาปัด
ทาความสะอาดเตียง ในตอนนี้เด็กคนอื่นๆเข้ามาในบ้าน
ไม้ พวกเขาตะลึงกับสิ่ งที่เห็นแม้แต่เด็กผูช้ ายก็ทนไม่ได้ที่
จะต้องอาศัยอยูใ่ นนี้ มินนี่ทรุ ดตัวลงและร้องไห้ เด็กๆ
พวกนี้เติบโตมาในบริ เวณย่านที่อยูอ่ าศัยและไม่เคย
ลาบากมาก่อน ฟู่ เทียนไม่ปล่อยให้เวลาสู ญเปล่า เขาให้
กุญแจอีกสองดอกกับเด็กคนอื่นๆ จากนั้นเขาออกไปข้าง
นอกเพื่อเก็บรวบรวมใบไม้ขนาดใหญ่มา จากนั้นเขา
กลับมาที่บา้ นไม้เพื่อทาความสะอาดเตียงของตนเอง ฟู่
เทียนคิดในใจว่าถ้าเขารู ้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะ
นาผ้าปูเตียงมาด้วย

เด็กคนอื่นๆมองดูฟู่เทียนที่กาลังยุง่ อยูก่ บั การทาความ

สะอาด หลังจากที่พวกเขาหยุดคิดเรื่ องความโศกเศร้า
ต่างๆแล้ว แต่ละคนเริ่ มเลือกเตียงของตัวเอง เด็กคนหนึ่ง
กัดฟันของเขาและพูดกับคนอื่นๆ “จงอดทนกับมัน
ชัว่ คราวแล้วสิ่ งต่างๆจะดีข้ ึนในอนาคต” ในช่วงเวลาที่
หมดหวังผูค้ นมักให้กาลังใจกับตัวเอง

เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาเริ่ มปรับตัวเข้ากับสถานการณ์
ปัจจุบนั
เด็กผูช้ ายตัวใหญ่คนหนึ่งเขาไปยังห้องของฟู่ เทียน ดู
เหมือนว่าเขาอยากจะรู ้เรื่ องของฟู่ เทียน “ชื่อของฉันคือเม
สัน นายชื่อว่าอะไร”

“ฟู่ เทียน”

“นายดูเหมือนจะไม่กลัวสิ่ งสกปรกนะ” เขาพูดอย่าง

ตรงไปตรงมา

“จริ งๆดูเหมือนว่าจะมีมอส(พืชสี เขียวที่ชอบอยูบ่ นพื้นดิน

แฉะๆ)อยูบ่ นเตียง” ฟู่ เทียนตอบ

“มันคืออะไร?” เมสันถาม
“…ไม่มีอะไร”

เมสันเกาหัวเพราะไม่รู้จะพูดอะไรอีก เขาสังเกตเห็นจุดที่
ราขึ้นบนเตียงและคิดว่าฟู่ เทียนจะจัดการกับมันยังไง เขา
ออกจากห้องไปด้านนอกเพื่อดึงหญ้าสี เขียวมาทาความ
สะอาดเตียง

ยังมีจุดที่ข้ ึนราอีกหลายจุดบนเตียง ไม่วา่ เขาจะพยายามถู

มันออกอย่างหนักแค่ไหนจุดที่ข้ ึนราก็ยงั ไม่หายไป

ฟู่ เทียนมองไปที่เขาและพูดว่า “พวกเราต้องเอามันไปตาก

แดด”
เมสันรู ้สึกประหลาดใจไปชัว่ ครู่ และเห็นพ้องด้วย “พวก
เราต้องเอาเตียงไปตากแดดไว้และปล่อยให้มนั แห้ง จุดที่
ราขึ้นจะหายไป”

เด็กคนอื่นๆรี บทาตามทันที

เมสันมองไปยังฟู่ เทียน “นายไม่เอาเตียงไปตากแดด

หรอ?”

“ฉันยกคนเดียวไม่ไหว”

“เดี๋ยวฉันช่วยนายเอง” เมสันตอบทันที
ฟู่ เทียนปกติไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร แต่กต็ อ้ ง
ตอบไปว่า

“ขอบใจ” ด้วยความช่วยเหลือของเมสันพวกเขาจึงเอา
เตียงออกไปข้างนอกได้ ไม่นานหลังจากนั้น ชายหนุ่มใน
ชุดเครื่ องแบบอีกคนหนึ่งนากลุ่มเด็กๆอีกกลุ่มมา

เจ้าหน้าที่มองไปยังเตียงที่ตากแดดและขมวดคิ้วเล็กน้อย
แต่เขาไม่ได้พดู อะไร

เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่คนที่มาก่อนหน้านี้ เขาตั้งใจเปิ ด
ห้องพักไม่กี่หอ้ งให้เด็กๆเลือกห้องของตัวเองก่อนที่จะให้
กุญแจแล้วเดินออกไป
เด็กๆกลุ่มที่มาใหม่มองด้วยความสงสัยไปยังฟู่ เทียน เม
สัน และเด็กคนอื่นๆหลังจากนั้นก็เริ่ มเลือกห้องของตัวเอง
…

“ที่พกั ของเด็กๆพร้อมแล้วหรื อยัง” ดาชายืนอยูท่ ี่หน้าต่าง

เธอสวมถุงมือผ้าไหมสี ขาวและถือท่อโลหะ ถ้าฟู่ เทียนอยู่
ที่นี่เขาจะรู ้ทนั ทีที่เห็นเลยว่าเป็ นกล้องส่ องทางไกลสมัย
เก่า

เธอยกมันขึ้นมาในระดับสายตาของเธอและเริ่ มสังเกต
สถานการณ์ขา้ งนอกที่พกั ที่ทาจากไม้
“ทุกอย่างเป็ นไปตามคาสัง่ ของท่าน” สภาพแวดล้อม
บริ เวณที่พกั ปกติดี พวกเราจะหยุดจัดหาน้ าร้อนในเร็ วๆนี้
ครับ” โทบุกล่าวอย่างสุ ภาพว่า “ผมเชื่อว่าในไม่ชา้ พวก
เขาจะสามารถปรับตัวเข้ากับความเจ็บปวดและความ
ยากลาบากได้ ครั้งนี้ผมมัน่ ใจว่าเราจะ ‘ผลิต’ ได้มากกว่า
100”

“หน่วยค้นหา”

ดาชาพยัคหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอก็เห็นกลุ่มเด็กแบกที่
นอนจากที่พกั เพิงไม้ออกสู่ ที่โล่งกว้าง เธอรู ้สึกทึ่งไม่คิด
ว่าเด็กๆจะทาอะไรแบบนั้น หลังจากนั้นไม่นานเธอก็วาง
กล้องส่ องทางไกลสมัยก่อนและพูดว่า “คุณต้องฝึ กพวก
เด็กๆเหล่านี้อย่างดี จานวนเด็กที่ผา่ นลดลงทุกปี เราต้อง
ปรับปรุ งวิธีการสอนและกลยุทธ์เพื่อรักษาจานวนหน่วย
ค้นหา นอกจากนี้อย่าลืมที่จะกาจัดพวกเขาทันทีในกรณี ที่
สภาพจิตใจของพวกเขาไม่ปกติ”

โทบุ ก้มหัวคานับ: “ครับ!”

…

ในตอนเย็นเด็กๆทางานร่ วมกันเพื่อช่วยกันย้ายเตียงกลับ
ห้องของตน

เมสันดึงผ้าปูที่นอนออกจากกระเป๋ าเป้แล้ววางไว้บนที่
นอน เด็กบางคนมองมาที่เขาด้วยความอิจฉา เขาหัวเราะ
อย่างสบายใจและภาคภูมิในความรอบคอบของตัวเอง
ฟู่ เทียนเปลี่ยนเสื้ อผ้าและล้มตัวลงนอน เขาหลับตาลงเพื่อ
ทบทวนความรู ้ที่ได้รับจากซุปเปอร์ชิพ ผ่านไปไม่นานเขา
ก็หลับไปอย่างไม่รู้ตวั

ฟู่ เทียนตื่นมาตอนเช้าประมาณตีหา้ เพราะเสี ยงแปลกๆที่

ดังมาจากด้านนอก ฟู่ เทียนและเด็กคนอื่นๆลุกขึ้นและเดิน
ไปด้วยกันเพื่อดูวา่ เสี ยงนี้มาจากไหน

พวกเขาเห็นสิ่ งมีชีวติ สู งประมาณ 1 เมตรมีลกั ษณะ

เหมือนนกมีคอยาวคดเคี้ยว มันเปล่งเสี ยงแหลมมากจน
แก้วหู ของพวกเขาเกือบจะแตก
The Dark King – Chapter 15 ตราบเท่าที่คุณยังมีชีวติ อยู!่
[อ่านฟรี ]

ที่นี่เป็ นสถานที่ที่ไม่เหมาะสาหรับเด็กใหม่ที่ยงั ไม่

สามารถปรับตัวได้ พวกเขาแทบไม่ได้หลับเลย ดังนั้นเมื่อ
พวกเขาได้ยนิ เสี ยงแหลมประหลาดเช่นนี้มนั ทาให้รู้สึก
ราวกับมีเข็มจานวนมากทิ่มแทงเข้าไปในสมองของพวก
เขา หลังจากที่พวกเขาออกมาจากห้องก็พบกับท้องฟ้าที่
มืดมิดและอากาศที่หนาวเหน็บในตอนกลางคืน เด็กๆ
ส่ วนใหญ่ตวั สัน่ จากความหนาวเพราะพวกเขาออกมาข้าง
นอกด้วยชุดนอน

นกประหลาดร้องเสี ยงดังออกมาสามครั้งก่อนที่จะหยุดลง
เด็กบางคนอยากกลับไปนอนแต่เปล่าประโยชน์ “ตอนนี้
ฉันให้เวลาพวกแกสามนาทีเตรี ยมตัวให้พร้อมแล้วมาเข้า
แถวตรงหน้าฉัน” คนที่มีผมสี น้ าตาลเข้มสู งประมาณสอง
เมตรตะโกนขึ้น

ตอนแรกเด็กๆหลายคนต่างสับสน แต่ในไม่ชา้ พวกเขาก็

นึกขึ้นได้ถึงการฝึ กพิเศษ

นาฬิกาชีวิตของฟู่ เทียนรวนไปหมดเขารู ้สึกทุกข์ทรมาณ

จากอาการปวดหัว ฟู่ เทียนข่มอารมณ์ตวั เองวิง่ กลับเข้าไป
ในห้องเพื่อใส่ เสื้ อโค๊ท มีน้ าเย็นอยูใ่ กล้ประตู เขาใช้มนั ใน
การล้างหน้าของเขาและหลังจากนั้นก็ออกจากเพิงไม้วงิ่
ตรงไปยังครู ฝึก เวลาผ่านไปเพียงสองนาทีครึ่ ง

เด็กๆยอมไม่อาบน้ าแต่รีบใส่ เสื้ อผ้าเพื่อออกไปข้างนอก

พวกเขาต้องการสร้างความประทับใจให้ครู ฝึกดังนั้นพวก
เขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เร็ วที่สุด แต่ยงั มีเด็กที่ยงั
ไม่เปลี่ยนเสื้ อผ้าแม้วา่ เวลาผ่านไปสามนาทีแล้ว
โดยเฉพาะเด็กผูห้ ญิงที่กระเป๋ าเต็มไปด้วยเสื้ อผ้า พวกเธอ
ลังเลว่าจะสวมใส่ เสื้ อผ้าตัวไหนเพื่อให้ดูดี

ครู ฝึกไม่เร่ งรี บแต่ยนื รออย่างเงียบๆ

เวลาผ่านไปประมาณห้านาที ทุกๆคนก็มาเข้าแถว
ข้างหน้าครู ฝึก

“วันนี้เป็ นวันแรกฉันจึงช่วยปลุกพวกแกเป็ นกรณี พิเศษ

ให้พวกแกตื่น ตั้งแต่พรุ่ งนี้เป็ นต้นไปฉันหวังว่าเมื่อฉันมา
ที่นี่จะได้เห็นพวกแกทุกคนเตรี ยมตัวพร้อมแล้ว”
“ครับ” เด็กผูช้ ายตอบเสี ยงดัง

ชายผมสี น้ าตาลพยักหน้าเล็กน้อย “วันนี้พวกแกสายไปห้า

หน้าที ดังนั้นทุกคนจะต้องวิง่ รอบโรงเรี ยนห้ารอบ”

สี หน้าของเด็กๆหลายคนเปลี่ยน พวกเขาเห็นแล้วว่า
โรงเรี ยนใหญ่ขนาดไหน

“ครู ครับ ทาไมต้องวิ่งทุกคน?”

“พวกเรามาถึงในสามนาทีนะครับ”
“แม้พวกเราจะมาสาย แต่กส็ ายแค่สองนาทีเป็ นเวลามาก
ที่สุดแล้ว ทาไมถึงสายห้านาทีครับ?”

เด็กผูช้ ายหลายคนทนไม่ได้จึงถามออกไป

ครู ฝึกพูดด้วยน้ าเสี ยงไม่แยแสว่า “ข้อแรกแม้วา่ พวกแกมา

ทันเวลาในสามนาทีกต็ อ้ งวิง่ สามรอบ ข้อสองพวกแกเป็ น
กลุ่มเดียวกัน! ถ้ามีคนในกลุ่มช้าก็ตอ้ งรับโทษด้วยกัน”

“ครู ครับผมไม่พอใจ!”

“มีคนช้าอยูเ่ สมอ ผมจะไม่ทาตามความคิดที่ไม่เข้าท่านี้”

ครู ฝึกเลียริ มฝี ปากของเขาและตอบด้วยท่าทางไม่แยแส
“แกไม่พอใจหรอ?” ครู ฝึกเตะเด็กที่พดู คนแรกเข้าที่ทอ้ ง
เตะแรงพอที่จะทาให้กระเด็นไปด้านหลัง เขาเริ่ มลงโทษ
เด็กคนอื่นต่อ

“แกก็ไม่เห็นด้วยใช่ม้ ยั ?” ครู ฝึกเตะเด็กที่ไม่พอใจในแบบ

เดียวกับที่เตะคนแรก โชคร้ายสาหรับเด็กผูช้ ายคนอื่นๆ
เขายังไม่หยุดแต่ยงั คงเตะเด็กอีกสามสี่ คน

ทันทีที่เตะเสร็ จครู ฝึกก็หนั ไปพูดว่า “ที่นี่พวกแกห้ามถาม

อะไร พวกแกมีหน้าที่ทาตามคาสัง่ เท่านั้น! ใครก็ตามที่ไม่
ทาตามที่ฉนั บอกอาจจะโดนฉันฆ่าทิ้งก็ได้”
เชื่อฉันไม่มีใครช่วยพวกแกได้ เขาพูดด้วยใบหน้าที่ไม่
แยแสขณะที่พดู เย้ยหยัน “ในช่วงก่อนหน้านี้ฉนั ก็ฆ่าไป
คนนึง เสี ยดายที่พวกแกไม่ได้อยูท่ ี่นี่เพื่อเป็ นสักขีพยาน
มันเป็ นการดีกว่าในการฆ่าขยะทิ้งแทนที่จะเสี ยเวลาและ
ทรัพยากรเพื่อเลี้ยงดูพวกมัน!”

เมื่อพวกเด็กๆได้ยนิ คาพูดที่โหดเหี้ ยมออกมาจากปากของ

ครู ฝึกก็ตกใจกลัวหน้าซีด

เด็กผูห้ ญิงบางคนขาสัน่ เพราะความกลัวน้ าตาเริ่ มไหล

ออกมา แต่ไม่มีใครก็กล้าที่จะร้องไห้

ครู ฝึกจ้องพวกเขาก่อนจะพูดว่า “ถ้าพวกแกวิง่ ไม่เสร็ จใน

สิ บนาทีจะไม่มีขา้ วเช้าให้กิน” จากนั้นเขาก็แสยะยิม้ “ใคร
ที่ไม่ปฏิบตั ิตามความเห็นส่ วนรวมและคนที่ทางานไม่
เสร็ จจะต้องอดอาหาร” ฉันไม่ตอ้ งการให้ขยะแค่ไม่กี่คน
มาฉุดกลุ่มให้ตกต่า”

เด็กที่แข็งแรงหลายคนรู ้สึกโล่งใจหลังจากได้ยนิ คาพูด

เหล่านั้น

ฟู่ เทียนถอนหายใจและเกือบที่จะร้องไห้ในใจ เพราะเขารู ้

ว่าเขาไม่สามารถวิง่ ให้ครบในเวลาที่กาหนดได้

ในไม่ชา้ ครู ฝึกก็นาพวกเขาทั้งหมดมาที่สนามโรงเรี ยน

เพื่อเริ่ มวิง่
อย่างไรก็ตามสนามโรงเรี ยนมีขนาดกว้างมาก แม้แต่เด็กที่
มีร่างกายแข็งแรงที่สุดก็ไม่สามารถวิง่ ให้ครบในสิ บนาที
ได้ บางคนมาช้าหนึ่งนาที บางคนสอง บางคนสี่ บางคนก็
ห้านาที ทุกๆคนอดกินอาหารในเช้านี้

เด็กผูห้ ญิงบางคนมีร่างกายที่อ่อนแอกว่าจะวิง่ ครบห้ารอบ

ใช้เวลายีส่ ิ บนาที แต่ผลลัพธ์ของฟู่ เทียนก็ทาให้ทุกคน
ตะลึงเขาใช้เวลาสามสิ บนาทีกว่าจะวิง่ ครบ

เขาได้รับฉายาว่า “คนเงียบ” จากเด็กคนอื่นๆ เมสันและ

เด็กอีกสองคนที่อยูห่ อ้ งเดียวกับฟู่ เทียนตีตวั ออกห่างจาก
เขาราวกับว่าเป็ นคนแปลกหน้า
แม้วา่ ฟู่ เทียนจะดูเงียบๆแต่เขาก็รู้สึกอับอายเมื่อเห็นสายตา
แปลกๆที่จบั จ้องมาที่เขา ความจริ งการนอนหลับใน
แคปซูลกว่าสามร้อยปี ทาให้ร่างกายของเขาอ่อนแอมากคง
ต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าร่ างกายจะกลับมาเป็ น
เหมือนเดิม

เขาเหน็ดเหนื่อยจากการวิง่ คนเดียวเป็ นเวลาห้ารอบ ครู ฝึก

มองไปยังฟู่ เทียนแต่ไม่ได้พดู อะไร

“ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่” ครู ฝึกสัง่ ทันทีที่ฟู่เทียนวิง่ เสร็ จ

ทุกคนมาจัดแถวอย่างเป็ นระเบียบ

ฉันชื่อ “โทบุ” ผูส้ อนผมสี น้ าตาลยังคนน้ าเสี ยงเคร่ งขรึ ม

สามปี นับจากนี้ฉนั จะรับผิดชอบการฝึ กของพวกแก มีกฏ
แค่ขอ้ เดียวคือทาตามคาสัง่ ของฉัน! แน่นอนฉันไม่ได้
ต้องการคนที่เป็ นเพียงหุ่นยนต์ที่คอยฟังคาสัง่ อย่างเดียว
คาถามใดๆยกเว้นเรื่ องที่เกี่ยวกับคาสัง่ ของฉัน ฉันจะตอบ
ให้”

“ครู ครับ พวกเรามาเรี ยนอะไรที่นี่? ออกกาลังกายเพียง

อย่างเดียวหรอครับ?” เด็กผูช้ ายคนหนึ่งถามทันทีดว้ ย
ใบหน้าที่กระวนกระวายใจ

โทบุยมิ้ อย่างไม่แยแสและพูดว่า “ถ้าพวกแกสามารถ

เรี ยนรู ้ที่จะมีชีวติ รอดจากที่นี่ไปได้พวกแกก็จบการศึกษา”

“มีชีวิตรอด?”
เด็กๆรู ้สึกประหลาดใจอีกครั้ง

ฟู่ เทียนรู ้สึกใจสัน่ เขารู ้ดีวา่ การจบการศึกษาจากค่าย

หน่วยค้นหา เป็ นไปได้ยากเนื่องจากภายนอกกาแพงยักษ์
เป็ นอันตรายต่อมนุษย์ธรรมดามาก
The Dark King – Chapter 16 คาถามโง่ๆ [อ่านฟรี ]

“ตอนนี้ฉนั จะสอนพวกแกให้เอาตัวรอดใน
สภาพแวดล้อมที่โหดร้าย” โทบุตอบอย่างไม่แยแส “วันนี้
เป็ นวันแรกของพวกแกฉันมีรางวัลจะให้ถา้ พวกแกตอบ
คาถามง่ายๆของฉันได้”

ตาของเด็กๆจ้องไปที่เขา

“คาถามแรก” โทบุถามอย่างใจเย็นว่า เราจะมีชีวติ รอดได้

อย่างไร?
เด็กๆแปลกใจอยูช่ วั่ ครู่

“จะมีชีวติ รอดได้ตอ้ งทาอย่างไร?”

พวกเขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่ องนี้ ตั้งแต่ยงั เป็ นเด็กพวกเขา
ได้รับการคุม้ ครองจากพ่อแม่ หลังจากนั้นทุกคนก็
วางแผนที่จะเลือกวิทยาลัยที่พวกของต้องการ ต่อมาก็
ทางานเพื่อหารายได้และดาเนินชีวติ ต่อไป

“ด้วยการหาเงิน” เด็กผูห้ ญิงคนหนึ่งรี บยกมือขึ้นเพื่อตอบ

เด็กๆคนอื่นถอนหายใจด้วยควางโล่งอก อ่าใช่! แน่นอน
ต้องเรี ยนรู ้ที่จะหาเงินถ้าต้องการมีชีวิตรอด นี่เป็ นคาตอบ
ง่ายๆและเด็กผูห้ ญิงควรได้รับประโยชน์เพราะเธอตอบ
เป็ นคนแรก
โทบุยงั คงมองอย่างไม่แยแสและรู ้สึกไม่ประทับใจ เขาถ่ม
น้ าลายลงพื้นพร้อมกับกล่าวว่า “ผิด!”
“ด้วยการทางาน” เด็กผูช้ ายคนหนึ่งลังเลก่อนจะตอบ
ออกมา
โทบุเหลือบมองเขา “ผิด! ในตอนนี้พวกแกทุกคนตอบได้
อีกคาตอบเดียวเท่านั้น”

เด็กๆมองไปยังคนอื่นรอบๆตัวเขา

การหาเงินไม่ใช่คาตอบ การทางานก็ไม่ใช่? ครู ฝึกครู เพิ่ง

พูดว่ามีชีวติ รอด แล้วจะต้องทายังไงถึงจะมีชีวติ รอดได้
เด็กผูห้ ญิงผิวขาดพูดอย่างหงุดหงิด

โทบุมองไปที่เธอและพูดว่า “นัน่ ไม่ใช่สิ่งที่ทาให้พวกแก

มีชีวิตรอด”
ได้ยนิ เช่นนั้น เด็กๆทุกคนต่างมองไปที่คนอื่น
ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สมองของเขาเริ่ มวิเคราะห์
หลังจากสังเกตการณ์ คาตอบไม่น่าจะยุง่ ยากควรเป็ นเรื่ อง
ง่ายๆ

“กิน!” เขายกมือตอบ

ทันทีที่คาพูดออกจากปากฟู่ เทียน เด็กๆมองไปที่เขาด้วย

อาการตะลึงและทุกคนเริ่ มหัวเราะเสี ยงดัง

“กิน?”

มีคาตอบที่งี่เง่ากว่านี้อีกไหม?
“ถูก!” โทบุตอบอย่างเฉยเมย

เด็กๆตะลึงและงงงวย “…”

โทบุมองไปยังเด็กๆที่ตกตะลึงและยิม้ อย่างเย็นชา
“คาตอบง่ายๆ ฉันกลัวว่าพวกแกจะไม่มีใครตอบคาถาม
ถูกและไม่ได้แจกรางวัล”

ในความคิดของพวกเขานอกจากการขาดน้ าอะไรที่จะเป็ น
อันตรายต่อชีวติ มนุษย์?

หลังจากที่พวกเขาได้รับการทารุ ณจากโทบุกไ็ ม่มีใครกล้า

ถามอีก
ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เขาคิดว่า
คาตอบไม่ง่ายนักแต่การเดิมพันของเขาทาให้ได้รับรางวัล

“คาถามที่สอง” โทบุพดู ต่อ “เราจะกินอาหารได้อย่างไร?”

เด็กๆทุกคนรู ้สึกงงงวยสับสนอีกครั้ง คาถามโง่ๆนี้มนั
อะไรกัน?
“ด้วยการหาเงิน!” เสี ยงตอบออกมาอย่างรวดเร็ วจาก
เด็กผูห้ ญิงที่ตอบคาถามข้อแรกเป็ นคนแรก เธอตอบด้วย
คาตอบเดิมอีกครั้ง เด็กคนอื่นๆก็อยากยกมือตอบจากที่
พวกเขาพลาดในข้อแรกและข้อนี้กพ็ ลาดอีกเช่นเคย
โอกาสโดนแย่งไปโดยเด็กผูห้ ญิงคนเดิม
“ผิด” โทบุตอบ
เด็กผูห้ ญิงรู ้สึกประหลาดใจไปชัว่ ครู่ แล้วทุกคนจะกิน
อาหารได้อย่างไรถ้าไม่ซ้ือ? เด็กคนอื่นๆก็ประหลาดใจ
แต่พวกเขาก็รีบยกมือขึ้นพยายามตอบเพื่อไม่ให้เสี ย
โอกาสที่จะได้รับรางวัล
“ผมรู ้ ผมรู ้ คาตอบคือการทางาน”
“ใช้ฟันบนและฟันล่างเคี้ยว”

เด็กผูช้ ายคนล่าสุ ดคิดคาตอบง่ายๆเหมือนที่ฟู่เทียนตอบ

และตอบทันทีโดยไม่ลงั เล

โทบุมองไปที่เขาด้วยใบหน้าที่แสดงอาการเยาะเย้ย “มี
ใครใช้ตูดเคี้ยวอาหารไหม?”

เด็กชายรู ้สึกอายใบหน้าของเขาแดงเป็ นสี เลือด

“คาตอบทั้งหมดผิด ไอพวกไร้ประโยชน์” โทบุกล่าว

ฟู่ เทียนไม่คิดว่าจะเป็ นคนสุ ดท้ายอีกครั้งที่จะต้องพยายาม

ตอบคาถามขณะที่คาตอบของคนอื่นๆไม่ถูกต้องเขาขบ
คิด ขั้นตอนแรกในการมีชีวติ อยูค่ ือการกิน ดังนั้น
ขั้นตอนแรกก่อนที่จะกินก็..
“การหาอาหาร!” ฟู่ เทียนยกมือตอบอีกครั้ง

โทบุมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจและพูดว่า “ถูกต้อง!”
เด็กๆทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

มันง่ายไปไหม?
“นี่คือคาถามสุ ดท้าย” โทบุพดู อย่างไม่แยแส “คนเราหา
อาหารได้อย่างไร?”

เด็กๆทุกคนมองไปยังฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนเห็นสายตาแปลกๆจากเด็กๆที่จดจ้องมาที่เขา แต่

คราวนี้เขาไม่รู้คาตอบ

ขณะที่พวกเขาเห็นฟู่ เทียนเงียบ เด็กคนอื่นๆก็เริ่ มหา

คาตอบของพวกเขา หลังจากที่พวกเขายกมือขึ้นเพื่อตอบ
คาตอบคล้ายกับคาตอบก่อนหน้านี้

โดยเฉพาะเด็กผูห้ ญิงที่ยงั คงตอบ “โดยการหาเงิน”

คาตอบที่สามก็ยงั หาเงิน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เปลี่ยน
สไตล์การคิดของตัวเองเลย ท้ายที่สุดคาตอบทั้งหมดก็ไม่
ถูกต้อง

โทบุมองไปรอบๆและพูดว่า “ไม่มีใครรู ้คาตอบในข้อนี้

เลย?”
เด็กๆที่ยนื อยูใ่ กล้ฟู่เทียนมองไปที่เขาในขณะที่เขาเป็ นคน
เดียวที่ไม่ได้ตอบ

ฟู่ เทียนรู ้สึกได้ถึงการจ้องมองจากพวกเด็กคนอื่นๆและ

แม้แต่โทบุกจ็ อ้ งมองเขา ดูเหมือนว่าโทบุต้ งั ใจรอคาตอบ
จากเขา แต่คราวนี้เขาไม่ทราบคาตอบจริ งๆ หรื อเขาก็คิด
ว่าคาตอบนั้นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆได้ตอบคาตอบที่
เป็ นไปได้ที่เขาสามารถคิดได้ไปแล้ว
“ดูเหมือนว่าไม่มีใครรู ้คาตอบที่ถูกต้อง” โทบุเห็นฟู่ เทียน
ไม่ได้ตอบดังนั้นเขาจึงอธิบาย “ขั้นตอนแรกในการหา
อาหารคือการเรี ยนรู ้เกี่ยวกับการจาแนกอาหาร บทเรี ยน
แรกของวันนี้คือการสอนให้พวกแกรู ้จกั อาหารที่กินได้”

ตอนนี้ฟู่เทียนเข้าใจถึงจุดประสงค์ของคาถามสามข้อ จาก
การคุยกับเมสันเมื่อวานเขาได้ยนื ยันการคาดเดาของเขา
ไม่มีใครรู ้เกี่ยวกับการฝึ กอบรมพิเศษของ “หน่วยค้นหา”
สาหรับพวกเขาคิดว่ามันเป็ นแค่ค่ายฝึ กผูร้ ักษาความ
ปลอดภัยเท่านั้น

อย่างไรก็ตามฟู่ เทียนรู ้จากการพูดคุยก่อนหน้านี้กบั เฟอร์

นันโดว่า “หน่วยค้นหา” ต้องออกไปนอกกาแพงยักษ์ใน
ถิ่นทุรกันดารเพื่อหาแหล่งข้อมูล ทรัพยาการในการกิน
และดื่มของพวกเขาจะถูกจากัดในขณะที่ออกไปนอก
กาแพง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเรี ยนรู ้วธิ ีที่จะอยูร่ อดในถิ่น
ทุรกันดารนอกกาแพงยักษ์
การทาความเข้าใจเรื่ องอาหารเป็ นคลาสเรี ยนแรก!

“แล้วรางวัลของผมคืออะไรครับ?” ฟู่ เทียนเห็นโทบุไม่ได้

ประกาศรางวัลเขาจึงยกมือถาม

โทบุเหลือบมองเขาและกล่าวว่า “สาหรับคาตอบที่ถูกต้อง
ทุกคนจะได้รับรางวัลเป็ นอาหารเช้า ขอแสดงความยินดี
แกจะได้รับรางวัลเป็ นอาหารเช้าสองมื้อ แต่วนั นี้เราได้
ผ่านช่วงเวลาอาหารเช้ามาแล้วดังนั้นพวกแกต้องรอใช้ใน
วันพรุ่ งนี้”
“อาหารเช้า?”
ฟู่ เทียนตะลึงเขายังไม่เข้าใจแต่ในเวลาสั้นๆครึ่ งเดือน
หลังจากการฝึ กพิเศษเขารู ้วา่ อาหารเช้าสองมื้อมีค่าแค่
ไหน

“ตอนนี้เวลาพักหมดแล้ว วิง่ รอบสนามโรงเรี ยน 10

รอบ!” โทบุตะโกนอย่างเฉี ยบพลัน

เด็กๆทุกคนตกใจบทเรี ยนของพวกเขาได้จบลงแล้ว แต่

ตอนนี้พวกเขาต้องวิ่งอีกครั้ง?

“กาหนดเวลาที่ครึ่ งชัว่ โมง ทุกๆห้านาทีที่ล่าช้าจานวน

รอบจะถูกเพิ่ม” โทบุประกาศอย่างไม่แยแส

“ครู ไม่นะ โถ่ … …”

เด็กๆทาได้แค่ร้องไห้คร่ าครวญแต่เร็ วๆนี้จะต้องเริ่ มวิง่
เต็มกาลังเพราะดูเหมือนว่า

โทบุไม่ได้ลอ้ เล่นเรื่ องเพิม่ รอบ

ปากของฟู่ เทียนสัน่ ด้วยความกระวนกระวายใจกฏนี้เป็ น

เรื่ อง โหดร้ายสาหรับเขา อย่างไรก็ตามเขาคิดว่าโทบุได้
สัง่ ให้ ออกกาลังกายเพื่อเพิ่มความอดทนของพวกเขา
ตามเหตุและผลของโทบุเพื่อเด็กๆได้เรี ยนรู ้วา่ จะมีชีวติ
รอดได้อย่างไร พวกเขาไม่ควรใช้แค่พลังและความแรง
แต่กต็ อ้ งมีความรวดเร็ วและอดทน
The Dark King – Chapter 17 ฝึ กเพื่อเอาชีวติ รอด [อ่าน
ฟรี ]

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ ว ในชัว่ พริ บตาผ่านไปแล้วสาม

เดือน

ในช่วงสามเดือนทุกๆวันเป็ นการฝึ กความอดทนอย่าง

หนัก นอกจากนี้พวกเขายังต้องผ่าน “โปรแกรมฝึ กอบรม
เพื่อเอาชีวิตรอด” ซึ่งถูกแบ่งออกเป็ นสองประเภทหลัก
คือ “หาอาหาร” และ “เก็บรวบรวมทรัพยากร”
สิ่ งเหล่านี้เป็ นพื้นฐานของความสามารถที่ “หน่วยค้นหา”
ทุกคนต้องทา
“การหาอาหาร” แบ่งออกเป็ น “น้ า” “ที่พกั ” “หาอาหาร”
“การดารงชีวิต” ในแต่ละหลักสู ตรมีเนื้อหาที่หลากหลาย
อย่างแรกคือหลักสู ตร “แหล่งน้ า” ซึ่ งเน้นการหาแหล่งน้ า
ในสภาพแวดล้อมที่ต่างกันแบ่งออกเป็ นสี่ หมวดหมู่
กว้างๆ ได้แก่
ป่ า ทะเลทราย ภูเขา และหนองบึง

การหาแหล่งน้ าในป่ าหาได้ง่ายกว่าเมื่อเทียบกับสภาพ

แวดเล้อมอื่นๆ แต่กม็ ีสิ่งมีชีวติ ที่ซุ่มซ่อนอยูใ่ นป่ าดังนั้น
หลักสู ตร “เอาชีวิตรอด” จึงสอนให้ หน่วยค้นหา ทราบถึง
วิธีหลีกเลี่ยงอันตรายเหล่านี้ดว้ ย

นอกจากการมองหาแหล่งน้ าแล้วยังมีเทคนิคกรองน้ าและ

วิธีการทดสอบคุณภาพน้ าที่แตกต่างกัน
ไม่เพียงหน่วยค้นหา ต้องอยูร่ อดนอกกาแพงยักษ์เพียง
เท่านั้น พวกเขายังต้องเก็บตัวอย่างน้ าที่แตกต่างกันแล้วนา
กลับมาเพื่อที่จะศึกษา
นอกเหนือจากการ “หาอาหาร” แล้วหลักสู ตร “การเก็บ
รวบรวมทรัพยากร” ยังแบ่งออกเป็ นสี่ ประเภทใหญ่ๆ
ได้แก่ “การทาเหมืองแร่ ” “การรวบรวมสมุนไพร” “การ
สารวจทางธรณี วิทยา” และ “การสารวจ”

แต่ละชั้นเรี ยนเหล่านี้ปกติจะเป็ นหลักสู ตรที่แยกจากกัน

ตามความเชี่ยวชาญที่แตกต่างกันใน “สถานการณ์ปกติ”

กล่าวได้วา่ ถ้าใครที่เรี ยนวิทยาลัยจาเป็ นต้องเรี ยนเฉพาะ

หลักสู ตรหนึ่งหลักสู ตรใช้เวลาสามปี แล้วพวกเขาก็จบ
การศึกษา แต่ในการฝึ กอบรมของหน่วยค้นหา ทั้งสาม
หลักสู ตรจะต้องเรี ยนจบในเวลาเพียงสามปี !

โทบุกล่าวว่า หลังจากที่สามารถเรี ยนรู ้ครบทุกหลักสู ตร

หน่วยค้นหาก็จะสามารถเอาชีวติ รอดในถิ่นทุรกันดารได้

ฟู่ เทียนพบว่าในช่วงสามเดือนที่ผา่ นมาการฝึ กอบรมความ

อดทนและ “การทาเหมืองแร่ ” หลักสู ตรที่เกี่ยวกับการฝึ ก
ทางกายภาพเป็ นช่วงเวลาที่ยากที่สุดสาหรับเขา กว่าเขาจะ
จบหลักสู ตรทั้งหมดแปดหลักสู ตร สัปดาห์แรกเขาใช้
เวลาสามสิ บนาทีในการวิง่ รอบสนามห้ารอบ ในเวลาครึ่ ง
เดือนเขาได้พฒั นาขึ้นเป็ นเวลายีส่ ิ บนาทีในการวิง่ ห้ารอบ
หลักจากนั้นอีกครึ่ งเดือนเวลาของเขาก็ดีข้ ึนเป็ นสิ บห้า
นาทีในการวิง่ ห้ารอบ หลักจากนั้นอีกสองเดือนเขาก็
ประสบความสาเร็ จในการได้กินอาหารเช้า แต่เขาก็ยงั เป็ น
คนสุ ดท้ายที่วงิ่ ครบรอบในการวิง่ รอบสนามห้ารอบ

การนอนหลับในแคปซูลแช่แข็งเป็ นเวลาสามร้อยปี ส่ งผล

เสี ยต่อสภาพร่ างกายของเขา
อย่างไรก็ตามสมองของเขายังปกติดีทุกอย่าง

ในช่วงเดือนที่สองของการฝึ กอบรมเขาก็ฟ้ื นตัวอย่าง

เต็มที่จากการเสื่ อมสภาพของร่ างกายที่เกิดจากการนอน
หลับในแคปซูลแช่แข็ง ตามปกติควรใช้เวลาอีกสามถึงสี่
เดือนสาหรับการฟื้ นฟูร่างกายจากการเสื่ อมสภาพอย่าง
เต็มที่ แต่การออกกาลังกายอย่างหนักหน่วงของเดือนที่
สองนี้ช่วยเร่ งกระบวนการฟื้ นฟูอย่างมาก ความเร็ วและ
ความอดทนของฟู่ เทียนปรับตัวดีข้ ึนอย่างน่าอัศจรรย์เป็ น
ผลพลอยได้จากการฝึ กประจาวันและเขายังรักษาอันดับ
หนึ่งในสิ บอันดับแรกได้อีกด้วย!

เมื่อสิ้ นสุ ดเดือนที่สามเขาอยูใ่ นสามอันดับแรก!

เด็กคนอื่นๆได้สงั เกตเห็นการพัฒนาอันน่าทึ่งนี้
โดยเฉพาะอย่างยิง่ สาหรับเมสันและชายอีกสองคนที่
อาศัยอยูห่ อ้ งเดียวกับฟู่ เทียน พวกเขาตั้งฉายาให้กบั ฟู่
เทียนว่า “วัวคลัง่ ”
“กฏหมายบทที่สองเชิงบรรทัดฐานกฏหมายว่าด้วย… …”

ในห้องสมุดที่เงียบสงบ ฟู่ เทียนยืนอยูห่ น้าชั้นวางหนังสื อ

ในส่ วนกฏหมาย ในมือของเขาถือหนังสื อกฏหมาย
พื้นฐาน ตั้งแต่ตน้ เดือนที่สาม เขาแวะไปที่หอ้ งสมุดเป็ น
เวลาสิ บนาทีทุกวันซึ่งเป็ นเวลาที่นานที่สุดที่เขาสามารถ
อยูไ่ ด้ “เทียน ทาไมนายอยูห่ น้าชั้นวางหนังสื อในส่ วน
กฏหมาย” ฉันถามครู และเขาบอกว่าจะมีการสอบในวันนี้
นายควรทบทวนความรู ้ที่เรี ยนมาไม่ง้ นั นายจะสอบไม่
ผ่านและถูกไล่ออก” เด็กคนหนึ่งที่กาลังอ่านหนังสื อ
เกี่ยวกับธรณี วทิ ยาได้พดู คุยกับฟู่ เทียน …

ฟู่ เทียนเอานิ้วชี้แนบปากพร้อมกับทาเสี ยง “ชู่ว”์ เขาจดจ่อ

กับการอ่านหนังสื อกฏหมายพื้นฐานต่อ หลังจากผ่านไป
สิ บนาทีเขาค่อยๆเอาหนังสื อเล่มนั้นเก็บเข้าที่ช้ นั ว่าง
หนังสื อ เขาหันไปที่ช้ นั วางหนังสื อเกี่ยวกับสมุนไพรและ
เอาหนังสื อชื่อ “พืช” ออกมาพลิกอ่านทบทวนอย่างเร่ งรี บ
หลังจากอ่านไปเพียงไม่กี่เล่มเขาก็เก็บหนังสื อและออกมา
จากห้องสมุด
“เทียน!” เมสันรี บวิง่ และถามว่า “นายรู ้ไหมว่าการสอบใน
วันนี้เกี่ยวกับเรื่ องอะไร?”

“ฉันไม่รู้” ฟู่ เทียนตอบ

“ฉันหวังว่าพวกเขาจะไม่ทดสอบเกี่ยวกับการสารวจทาง
ธรณี วทิ ยา ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะอ่านมัน” ดวงตาของ
เมสันหันไปทางฟู่ เทียนและยิม้ “ฉันสามารถช่วยนายได้
ในเรื่ องอื่นๆ นายจะช่วยฉันไหม?”

ฟู่ เทียนตอบกลับไปว่า “ฉันไม่เอาด้วยหรอกนายอย่าคิดที่

จะโกงเลย”
“ไม่เอาหน่า พวกเราช่วยกันแอบส่ งคาตอบได้” เมสันพูด
อย่างขมขื่น “ฉันไม่อยากถูกไล่ออก ครู พดู ว่าถ้าเราไม่มี
คุณสมบัติพอที่จะเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัยจะถูกตัดออก
เราจะต้องจ่ายค่าเล่าเรี ยนด้วยตัวเอง ครอบครัวของฉันไม่
สามารถจ่ายได้”

ฟู่ เทียนยักไหล่และพูดว่าฉันไม่สามารถช่วยได้
ในที่สุดวันที่สามของการฝึ กพิเศษกลับมาแล้ว โทบุกล่าว
อย่างไรก็ตามฟู่ เทียนรู ้มานานแล้วว่าจริ งๆค่ายฝึ กอบรมนี้
ใช้ในการฝึ กหน่วยค้นหา

แน่นอนว่าเด็กคนอื่นๆไม่รู้ถึงข่าวร้ายนี้!
ถ้าพวกเด็กๆรู ้จะทาให้พวกเขาไม่ยอมเข้ารับการฝึ กอัน
โหดร้าย
ที่พวกเขากาลังฝึ กอยู่

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงโรงเรี ยนเด็กๆทุกคนพูดคุยกัน
อย่างเงียบๆพยายามคาดเดาการสอบที่กาลังจะมาถึง

ในไม่ชา้ โทบุกป็ รากฏตัว ขณะที่เขาเดินผ่านทุกคนยืนอยู่

ในแถวอย่างเป็ นระเบียบ เป็ นผลมาจากประสบการณ์ที่
เคยถูกโทบุเตะ
อย่างไรก็ตามโทบุไม่ได้มาคนเดียวข้างๆเขามีสาวสวย
สง่างามอายุยสี่ ิ บต้นๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเสน่ห์
แบบเซ็กซี่ มันดูราวกับว่าเธอได้สูญเสี ยความไร้เดียงสาวัย
เด็กของเธอมานานแล้ว
ในความเป็ นจริ งเด็กวัยสิ บขวบส่ วนใหญ่รู้จกั เรื่ องเพศบ้าง
เช่นเดียวกับในโลกนี้การแต่งงานเป็ นไปตามกฏหมาย
ไม่ใช่เรื่ องง่ายสาหรับคนส่ วนใหญ่ที่จะมีอายุถึงหกสิ บ
เมื่อได้รับรังสี เข้าสู่ ร่างกาย

โทบุยมิ้ อย่างเย็นชาและพูดด้วยเสี ยงต่าที่สอดคล้องกันว่า

“หลังจากสามเดือนของการฝึ กอบรมพวกแกแทบไม่มี
คุณสมบัติพ้นื ฐานที่จะเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัย” ตั้งแต่
วันนี้เป็ นต้นไปทุกๆหกเดือนเราจะทาการสอบปลายภาค
ผูไ้ ม่ผา่ นทั้งหมดจะถูกตัดออก!

ทุกคนรู ้สึกตึงเครี ยดหลังจากได้ยนิ โทบุพดู

ฟู่ เทียนตระหนักว่าการสอบไม่ใช่การทดสอบความรู ้
ง่ายๆ คาพูดของโทบุกย็ นื ยันแนวคิดของเขาว่า “การ
ประเมิณนี้ทาได้ง่ายมาก ครู คริ สจะส่ งพวกแกไปยังสถานี่
ที่พวกแกจะต้องอยูร่ อดให้ได้สิบวัน หากพวกแกทาได้ก็
ถือว่ามีคุณสมบัติที่จะดาเนินการฝึ กอบรมต่อไปได้!”
The Dark King – Chapter 18 ทะเลทราย [อ่านฟรี ]

“เอาชีวิตรอดให้ได้สิบวัน?” เด็กๆทุกคนต่างสับสน แม้

โทบุจะพูดว่ามันเป็ นเรื่ อง “ง่ายๆ” แต่หลังจากใช้เวลาสาม
เดือนกับเขาก็รู้ซ้ ึ งถึงคาว่า “ง่ายๆ” ของเขา มันห่างไกล
จากความหมายเดิมของคามากๆ ทุกคนคิดว่าจะได้รับการ
ทดสอบผ่านการะดาษข้อสอบ แต่ละคนต่างกังวลว่าจะ
สอบเรื่ องอะไร ไม่มีใครคิดว่าจะเป็ นการสอบภาคปฏิบตั ิ

เห็นได้ชดั ว่าเพื่อการเอาชีวติ รอดสิ บวันจะต้องเข้าใจ

รายละเอียดเบื้องต้นของหลักสู ตรทั้งสี่ จากชั้นเรี ยน “หา
อาหาร”

ตอนนี้มีความคิดบางอย่างในหัวของทุกคน
ถ้ามีน้ าขีดจากัดของร่ างกายต่อความหิ วอยูท่ ี่ประมาณเจ็ด
ถึงสิ บห้าวัน คนที่แข็งแรงและอดทนสู งเป็ นไปได้วา่ จะมี
ชีวติ อยูไ่ ด้หนึ่งเดือนหากไม่มีอาหาร ดังนั้นเด็กๆจะต้อง
หาแหล่งน้ าเท่านั้นซึ่งเป็ นความหวังที่จะผ่านการ
สอบฏิบตั ิ

ถ้าคนที่โชคดีสามารถหาอาหารได้แม้เพียงเล็กน้อยก็จะ
สามารถอยูร่ อดสิ บวันได้อย่างสบายๆ ความคิดดังกล่าว
ช่วยเพิม่ ความมัน่ ใจของเด็กๆได้มากขึ้น ฟู่ เทียนขมวดคิ้ว
เล็กน้อย เขาไม่ค่อยมองโลกในแง่ดีเขารู ้วา่ สไตล์ของโทบุ
ไม่เคยทดสอบอะไรด้วยการประเมิณแบบง่ายๆ
“เด็กๆมากับฉัน” คริ สซึ่งอยูข่ า้ งๆโทบุพดู ขึ้น พี่สาวคนนี้
จะพาพวกเธอไปยังที่ที่สนุก ฉันรับประกันได้วา่ พวกเธอ
จะชอบมัน

หลังจากที่พวกเขาได้ยนิ คาพูดของเธอเด็กผูช้ ายบางคนก็

ตาเป็ นประกาย

“จัดแถว” คริ สหันกลับไปยิม้

คริ สพาเด็กๆเดินเป็ นแถวต่อกันยาวๆมาถึงโรงเรี ยนมีรถ

ม้าสี ดาจอดอยูใ่ กล้สนาม รถม้าคันเดียวมีขนาดใหญ่
พอที่จะรองรับผูใ้ หญ่ได้เจ็ดถึงแปดคนและสาหรับเด็กสิ บ
ถึงสิ บเอ็ดคน
“ขึ้นรถได้” คริ สยิม้

ฟู่ เทียนเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เป็ นคนพาเขามาจากบ้าน

นัง่ อยูบ่ นรถม้าอีกคันหนึ่ง
“เทียนมานัง่ ตรงนี้” เมสันเรี ยกฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนมองไปรอบๆก่อนที่เขาจะเข้าไปข้างใน นอกจาก

เมสันยังมีเด็กอีกสองคนที่อยูห่ อ้ งเดียวกันอยูใ่ นรถม้า เม
สันได้รวมตัวกันเพื่อช่วยกันและดูแลกันและกันในการ
ทดสอบนี้ คนที่มาจากห้องเดียวกันน่าเชื่อถือมากที่สุด
ความรู ้แย่เริ่ มก่อตัวในหัวใจของฟู่ เทียน สถานที่ทดสอบ
จะเป็ น…นอกกาแพงยักษ์หรื อไม่?
…
…
ฟู่ เทียนปิ ดตาลง สดับหู ฟังอย่างเงียบๆและคานวณทุก
อย่างตั้งแต่รถม้าออกจากสนามประมาณยีส่ ิ บนาที ใน
ตอนแรกเขาได้ยนิ เสี ยงผูค้ นสัญจรไปมาแต่เสี ยงค่อยๆ
ลดลง หลังจากผ่านไปซักพักฟู่ เทียนได้ยนิ เสี ยงกีบม้าและ
แคร่ ลอ้
ความเงียบนี้กินเวลานานกว่าชัว่ โมง รถม้าค่อยๆชะลอตัว
ลงและหยุด

ฟู่ เทียนค่อยๆเปิ ดตาของเขา “เลี้ยวยีส่ ิ บแปดรอบ, หยุด

สั้นๆสามครั้ง เส้นทางน่าจะอยูท่ างทิศตะวันตกจาก
โรงเรี ยน… …”

ความคิดของเขาวนเวียนอยูก่ บั รายละเอียดก่อนหน้านี้ รถ
ม้าวิง่ เร็ วมากดันนั้นเมื่อรถม้าเลี้ยวขวาหรื อเลี้ยวซ้ายจะรู ้
ได้ชดั เจน ถ้าตอนนี้คริ สรู ้วา่ ฟู่ เทียนทาอะไรหล่อนจะต้อง
ตะลึงเป็ นแน่ มันไม่ใช่เรื่ องยากที่จะทาอย่างที่เขาทาถ้า
หากเด็กๆเหล่านี้มีความใส่ ใจที่จะทา อย่างไรก็ตามจาก
ช่วงเวลาที่เด็กๆเข้าสู่ รถม้าที่ปิดหน้าต่างเป็ นเหมือนการ
กดดันทางจิตวิทยาซึ่งมันถูกออกแบบมาเป็ นพิเศษเพื่อ
สร้างแรงกดดันให้กบั พวกเขา เด็กๆก็เต็มไปด้วยความ
วิตกกังวลดันนั้นจึงไม่มีใครให้ความสาคัญกับรายละเอียด
เล็กๆแบบที่ฟเที ู่ ยนทา

สิ่ งที่สาคัญที่สุดคือความสงบของจิตใจ

ประตูรถม้าเปิ ดออก ฟู่ เทียนรู ้ทนั ทีวา่ พวกเขามาถึงที่หมาย

แล้ว
พวกเด็กๆต่างรี บร้อนลงจากรถม้าและมองไปยังที่ที่พวก
เขาจะต้องเอาชีวิตรอดเป็ นเวลาสิ บวัน มันเป็ น … …
ทะเลทราย!

ทรายปกคลุมทุกที่ที่พวกเขาเห็น เอาชีวิตรอดสิ บวันบน

ทะเลทราย?

เด็กๆทุกคนอยากจะกระอักเลือดออกมา
ฟู่ เทียนลงจากรถเพื่อดูทะเลทรายที่ร้อนระอุไม่มีที่
สิ้ นสุ ด เขาทาได้แค่ถอนหายใจลึกๆ แน่นอนว่าถ้าโท
บุพดู ว่า “ง่ายๆ” มันมักไม่ใช่เรื่ อง “ง่ายๆ”

“เด็กๆ” เสี ยงเรี ยกพร้อมด้วยรอยยิม้ ที่มีสเน่ห์บนใบหน้า

ของคริ สเธอปรบมือเรี ยกความสนใจจากทุกคน “สาหรับ
สิ บวันนับจากนี้พวกเธอจะต้องอยูท่ ี่นี่ ถ้าพวกเธอรู ้สึกไม่
ไหวให้วาดเครื่ องหมาย กากบาท ไว้บนพื้นแล้วจะได้รับ
การช่วยเหลือ” แน่นอนถ้าพวกเธอได้รับการช่วยเหลือก็
หมายความว่าถูกไล่ออกและค่าใช้จ่ายของการฝึ กอบรม
พิเศษจะต้องให้ครอบครัวของเธอจ่าย ฉันรู ้วา่ พวกเธอรู ้
ตัวเลขโดยประมาณ ถ้าพวกเธอไม่ตอ้ งการสร้างความ
ลาบากให้ครอบครัวก็ตอ้ งอยูร่ อดให้ได้!”

เธอหยุดชัว่ ครู่ หนึ่งกระพริ บตาสองครั้งและพูดว่า “ขอให้

ทุกคนโชคดี อ้อและนี่เป็ นการทดสอบครั้งแรกที่ง่าย
ที่สุด” จากนั้นเธอหันกลับไปกระโดดขึ้นขี่มา้ สี เข้มสู ง
เกือบสามเมตร ฟู่ เทียนเคยเห็นม้าประเภทนี้มาก่อนมัน
เหมือนกับที่เฟอร์นนั โดใช้

เห็นได้ชดั ว่านี่เป็ นสัญลักษณ์ของคริ สในฐานะนักล่า!

ฟู่ เทียนมองไปที่คริ สขณะที่เธอขี่มา้ และวิง่ จากไป รถม้าที่
เหลือก็วงิ่ ออกไปเป็ นขบวนในแนวเดียวกันก่อนที่จะ
หายไปลับสายตา

ตอนนี้ในทะเลทรายขนาดใหญ่มีเด็กกว่าสามร้อยคน

“นี่… ..เราจะเอาชีวิตรอดได้อย่างไร?”

“นี่มนั เป็ นการฆาตรกรรมชัดๆ!”

“ฉันรู ้วา่ มันไม่ใช่เรื่ องง่ายเลย… …”

ความโกรธของเด็กๆถูกส่ งไปยังคริ สที่นารถม้าออกไป

“สุ ภาพบุรุษและสุ ภาพสตรี ท้ งั หลาย!” เด็กชายที่รูปร่ างสู ง
ใหญ่แข็งแรงตะโกนออกมา “พวกเราต้องร่ วมมือกัน! สิ่ ง
แรกที่ตอ้ งทาคือการหาน้ า ถ้าเราสามารถหาแหล่งน้ าได้
เราก็จะอยูร่ อดได้!”

เด็กคนอื่นๆได้ยนิ คาพูดของเขาก็ไม่มีใครบ่น บางคน

สนใจอยูก่ บั คาพูดของเขาในขณะที่บางคนเริ่ มคิดถึง
หนทางที่จะอยูร่ อดต่อไปอีกสิ บวัน พวกเขาเริ่ มกลัน่ กรอง
ความรู ้ที่ได้รับจากสามเดือนก่อนหน้านี้ ทุกคนได้เรี ยนรู ้
โดยปราศจากคาแนะนาจากโทบุ เพราะทุกครั้งที่ถาม
คาถามกับเขาก็จะได้รับคาตอบเป็ นกาปั้น

“เทียน ไปกับพวกเขากัน” เมสันแนะนาฟู่ เทียน นับตั้งแต่

วันแรกเมสันและเด็กคนอื่นในห้องก็เคยขอคาปรึ กษากับ
ฟู่ เทียนในมุมมองของเขา ในห้องของเขาแม้เมสันเป็ นคน
ที่มีเสน่ห์มากที่สุดโดยไม่ตอ้ งสงสัยแต่คนที่น่าเชื่อถือมาก
ที่สุดคือฟู่ เทียน

“ไม่ พวกเราสี่ คนจะอยูด่ ว้ ยกันเป็ นทีม” ฟู่ เทียนส่ ายหัวไม่

เห็นด้วย
เมสันตกใจ: “ทาไม?”

เด็กอีกสองคนก็รู้สึกงงงวย มันก็จริ งถ้าพวกเรารวมกลุ่ม

กับทุกคนความแข็งแกร่ งก็จะเพิ่มขึ้น แม้แต่ในหลักขั้น
พื้นฐานในสภาพแวดล้อมที่อนั ตรายทุกคนจะมีโอกาส
รอดมากขึ้นถ้ารวมกลุ่มกัน!

“มันง่ายที่จะหาน้ า” แต่อย่าลืมว่าพวกเราอยูใ่ นทะเลทราย

ไม่ใช่ป่าหรื อบึง แม้วา่ พวกเราหาน้ าได้มนั ก็ไม่ได้
หมายความว่าจะเพียงพอและความสามัคคีของทุกคนก็จะ
แตกสลายเพราะการแจกจ่ายทรัพยากรที่ไม่เท่าเทียมกัน”
ฟู่ เทียนตอบ

เมสันและเด็กอีกสองคนรู ้สึกตัวทันที

“ไปกันเถอะเราเสี ยเวลาไปเยอะแล้ว” ฟู่ เทียนมองไป

รอบๆ แล้วก็พบทิศทางที่จะเดินออกจากสถานที่น้ ี
The Dark King – Chapter 19 อันตราย [อ่านฟรี ]

เมสันและเด็กอีกสองคนรวมกลุ่มกันและติดตามฟู่ เทียน
ทันที

นอกจากทีมเล็กๆของฟู่ เทียนก็มีทีมขนาดกลางอีกสอง
สามทีม ส่ วนคนที่เหลือยังคงลังเลใจและลงเอยด้วยการ
รวมตัวกันเป็ น กลุ่มใหญ่
กว่าสามร้อยชีวติ แตกออกเป็ นกลุ่มย่อยคล้ายกับอาณา
นิคมซึ่ งค่อยๆแยกย้ายเลือนหายสู่ ทะเลทราย

“ทาไมเรามุ่งหน้าไปทางนั้น? เรากาลังเดินหน้าตรงไป
ทางดวงอาทิตย์!” เมสันยกมือขึ้นเพื่อปกปิ ดใบหน้าของ
เขาจากแสงแดดเวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชัว่ โมง แต่ร่างกาย
ของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหงื่อไหลไม่ยอมหยุดเพราะความ
ร้อน

“ดูเหมือนว่าเรากาลังมุ่งหน้าไปทางเดียวกับดวงอาทิตย์”
เด็กหนุ่มผมสี น้ าตาลพูดชื่อของเขาคือแชมเป็ นหนึ่งในสี่
คนที่พกั ห้องเดียวกับเมสันและฟู่ เทียน เขามีบุคลิกที่น่า
เบื่อแต่เป็ นคนที่ขยันมากเช่นเดียวกับฟู่ เทียน

“แม่วา่ เราจะต้องหลีกเลี่ยงการแย่งชิงแต่เราก็ไม่ควรทา
แบบนี้!” เมสันออกความเห็น

ฟู่ เทียนกระซิ บว่า “ในทะเลทรายความแตกต่างของสภาพ

อากาศและอุณหภูมิจะรุ นแรงมากและยังเป็ นฤดูกาลแห่ง
“ความตายสี ดา” มันเป็ นช่วงที่อุณหภูมิสูงสุ ดเท่าที่เป็ นไป
ได้ในช่วงฤดูน้ ี แต่เมื่อถึงตอนเย็นอุณหภูมิจะลดลงถึง
ระดับเดียวกับฤดู “หิ มะดา” ดังนั้นเราต้องมุ่งหน้า
ไปทางทิศตะวันตกให้มากที่สุด มันจะเป็ นสถานที่ที่
อบอุ่นที่สุดในตอนเย็น”

ทั้งสามคนได้ยนิ ฟู่ เทียนอธิบายอย่างเคร่ งขรึ ม เมสันกล่า

ว่า “ถ้าเราไปทางทิศตะวันออกเราจะได้หลีกเลี่ยงจาก
แสงแดดและความร้อน แม้วา่ เราไม่สามารถหาน้ าได้เราก็
จะไม่ได้รับอันตรายจากความร้อน” ถ้าเทียบปัญหาความ
ร้อนตอนนี้กบั ความหนาวในตอนกลางคืนอันไหนคุม้ กว่า
กันแล้วนายรู ้ได้อย่างไรว่าอุณหภูมิจะลดลงในเวลา
กลางคืน? เท้าฉันจะไหม้อยูแ่ ล้ว พวกเราเหมือนอยู่
ท่ามกลางไฟแผดเผา! แล้วอุณหถูมิจะลดลงได้ยงั ไง?”
แชมและเด็กอีกคนชื่อแซคก็อยากรู ้เช่นกันว่าตอนนี้
อากาศร้อนมากแล้วตอนกลางคืนมันจะเย็นได้อย่างไร?

“พวกนายจะรู ้ทนั ทีเมื่อท้องฟ้าเริ่ มมืด” ฟู่ เทียนไม่ได้

อธิบายถึงผลกระทบจากการดูดซับความร้อนของทราย
ความรู ้ประเภทนี้ไม่ได้ถูกสอนในค่ายดังนั้นการพูดคุย
เกี่ยวกับเรื่ องนี้จะยิง่ ทาให้เกิดความสงสัย

น้ าน่ะมีแน่ แต่สิ่งที่ตอ้ งทาตอนนี้คือหลีกเลี่ยงจากการ

ป่ วย! ฟู่ เทียนเตือนเมสัน แซค และแชม

แซค แชมและเมสันรู ้สึกประหลาดใจที่ได้ยนิ คาพูดของฟู่

เทียนเกี่ยวกับปัญหาเรื่ องน้ า พวกเขาไม่ได้เอ่ยถามแต่
สงสัยมากว่าว่าจะหาน้ าในทะเลทรายที่เต็มไปด้วยทราย
ได้อย่างไร ความเชื่อมัน่ และความมัน่ ใจนั้นมาจากไหน?

เป็ นเวลาไม่นานทีมของฟู่ เทียนก็ลบั สายตาจากกลุ่มอื่นๆ

สิ่ งที่พวกเขาเห็นคือทรายที่ปกคลุมทะเลทรายไม่มีที่
สิ้ นสุ ด

สิ่ งเดียวที่เพื่อนร่ วมทีมสามารถทาได้คือการเชื่อมัน่ ต่อ

การตัดสิ นใจของของฟู่ เทียน เขาไม่เคยทอดทิ้งเพื่อนใน
ระหว่างการฝึ กดังนั้นพวกเขาจึงหวังว่าคาตัดสิ นใจของฟู่
เทียนในครั้งนี้จะถูกต้องแม้แต่ในทะเลทรายด้วย

“พวกนายจาได้ไหมว่าพวกครู ฝึกสอนเราเรื่ องการหาน้ า

ในทะเลทรายอย่างไร?” ฟู่ เทียนหยุดมองไปรอบๆ
“ฉันจาได้วา่ ตอนแรกเราต้องมองหาทรายที่ไม่ถูก
แสงแดดและขุดมันจนพบน้ า” เมสันพูด

ฟู่ เทียนยกมือขึ้นและชี้ไปที่ดา้ นหน้า มีเนินเขาที่เกิดจาก

ทรายด้านที่เขาชี้ไปไม่โดนแสงอาทิตย์เพราะมุมของเนิน
เขา
ดวงอาทิตย์ไม่สามารถส่ องแสงไปยังส่ วนนั้นได้แม้ใน
ตอนเช้าเมื่อขึ้นจากทางทิศตะวันออก เฉพาะตอนเที่ยง
เท่านั้นที่โดนแสงแดดแต่แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น “เราไป
ที่นนั่ กัน” เขาเดินนาไปข้างหน้า

เมื่อพวกเขามาถึงเนินเขาฟู่ เทียนเอามือสัมผัสทราย มัน

เย็นมาก
เมสัน แซคและแชมรู ้สึกดีใจมากกับสิ่ งที่ได้เห็นพวกเขา
ก้มลงเพื่อเตรี ยมที่จะขุด ฟู่ เทียนโบกมือ “เอาผ้าพันมือ
เอาไว้เพื่อไม่ให้โดนหิ นบาด” จากนั้นเขาก็ฉีกผ้าออกและ
ห่อหุม้ มือไว้พร้อมกับก้มตัวลงเพื่อเริ่ มขุด

เมสันหัวเราะ “เราโชคดีจริ งๆที่นายรอบคอบ”

ทั้งสามคนฉี กผ้าออกพันมือของตัวเองและเริ่ มขุด

สามเดือนของการฝึ กความอดทนส่ งผลให้ท้ งั สี่ คนพัฒนา

ความแข็งแรงขึ้นอย่างมาก พวกเขาเดินมานานกว่าสี่ หรื อ
ห้าไมล์ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผา แต่พวกเขายังคงมี
พลังงานเพียงพอที่จะขุด แต่นี่กเ็ ป็ นเหมือนการเดิมพัน
เพราะถ้าพวกเขาไม่สามารถขุดหาน้ าได้พวกเขาก็จะไม่มี
แรงมากพอที่จะหาสถานที่ที่จะขุดน้ าต่อไปได้

ดังนั้นฟู่ เทียนรู ้สึกเป็ นกังวลโดยเฉพาะอย่างยิง่ หลังจากขุด

ลึกครึ่ งเมตรแล้วแต่พวกเขายังคงสัมผัสกับทรายอ่อน

“พอแค่น้ ีก่อน! พวกเราควรย้ายไปขุดที่อื่น ถ้าขุดไม่พบ

ทรายเปี ยกในระดับนี้แม้วา่ พวกเขาจะขุดสามหรื อสี่ เมตร
มีความเป็ นไปได้สูงที่พวกเขาจะไม่พบน้ า เราขุดมาตั้งลึก
แล้วทาไมถึงยอมแพ้?” เมสันถาม
ฟู่ เทียนตอบกลับด้วยใบหน้าที่ผดิ หวัง “เราไม่สามารถเดิม
พันและหวังจะชนะได้ในตอนนี้” ตามฉันมาเรารี บไปกัน
“พูดเสร็ จแล้วเขาหันไปเดินออกไปข้างหน้า”
เมสันและแซคเต็มไปด้วยความสงสัยพวกเขาไม่ค่อยเต็ม
ใจที่จะก้าวต่อไป แชมลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ไปกัน อะไรที่ฟู่
เทียนพูดถูกเสมอ” พวกไม่สามารถเดิมพันได้ในตอนนี้”
จากนั้นเขาก็วงิ่ ตามฟู่ เทียนไป

เมสันและแซคถอนหายใจพวกเขาปัดมือที่เข่าเพื่อเอา
ทรายออก
ตอนนี้พระเจ้าปิ ดประตูให้คุณเขาจะไม่เปิ ดอีก แต่
พระองค์จะปล่อยสุ นขั ให้กบั คุณ ทันใดนั้นแซคก็กรี ดร้อง
เสี ยงดังกระโดดสู งครึ่ งเมตรและรี บวิง่ ไปทางฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนและแซมหันกลับไปหาเมสันและแซค ทันใดนั้น

พวกเขาก็เห็นงูยาวสองเมตรออกมาจากทราย ผิวของมันสี
น้ าตาลเกล็ดสะท้อนภายใต้แสงแดด พวกเขาทุกคนรู ้สึก
ร่ างกายเริ่ มเย็นไปจนถึงขั้วหัวใจ
“วิง่ !” ฟู่ เทียนเป็ นคนแรกที่ต้ งั สติได้ เขาตะโกนดังขึ้นหัน
และวิง่ หนีไป

สมาชิกที่เหลือพยายามวิง่ ตามไปติดๆ

เมสันตื่นตระหนกเท้าของเขาสะดุด ‘ตุบ’ เขาล้มลงบน

พื้นทราย

ฟู่ เทียนที่กาลังวิง่ ไปข้างหน้าเมื่อได้ยนิ เสี ยงก็มอง

ย้อนกลับมา
เขาเห็นเมสันอยูบ่ นพื้นและอยูห่ ่างจากงูแค่สิบกว่าเมตร งู
กาลังบิดตัวราวกับว่ายน้ าบนทราย สถานการณ์เริ่ มตึง
เครี ยดเขาหันกลับไปหาเมสันและรี บวิง่ ไปหาเขา

แชมและแซคตกใจอยูช่ วั่ ครู่ พวกเขาเห็นเมสันล้มลงและ

เห็นร่ างของงูที่กาลังคืบคลานเข้ามาใบหน้าของพวกเขา
ซีดเผือด
ฟู่ เทียนรี บวิง่ ตรงไปยังเมสันจับแขนของเขาและตะโกน
ใส่ “ลุกขึ้น!”

เมสันลุกขึ้นมาได้และมองกลับไปข้างหลัง ระหว่างเขากับ
งูห่างกันแค่สองสามเมตรเท่านั้น เมสันกลัวสุ ดขีดเขารี บ
หนีทนั ที
ทันใดนั้นงูกก็ ระโจนไปทางเมสันพร้อมกับอ้าปากเห็น
เขี้ยวที่แหลมคม
The Dark King – Chapter 20 นักเล่นแร่ แปรธาตุ [อ่าน
ฟรี ]

ตุบ เงาสี เทาพุง่ มาที่เมสันอย่างรวดเร็ วและกระแทกกับงู

ลงบนผืนทราย

“วิง่ !” ฟู่ เทียนตะโกนใส่

เมสันยันตัวเองขึ้นมาและวิง่ อย่างสุ ดกาลัง

ฟู่ เทียนมองไปที่งูซ่ ึงกาลังม้วนตัวและพุง่ ตรงมาทางเขา ฟู่

เทียนหันตัวพร้อมกับวิง่ สุ ดแรงเกิดแจ็คเก็ตของเขาพันอยู่
มือของเขาอย่างหนาแน่น ก่อนหน้านี้เขาต่อยงูโดยใช้แจ็ค
เก็ตป้องกันมือของเขาจากการถูกงูกดั
ซู่ววววว!!

ฟู่ เทียนวิง่ แซงเมสันไปข้างหน้าในการฝึ กความอดทน

ผลงานของเขาดีที่สุดเมื่อเทียบกับเพื่อนร่ วมห้อง

หลังจากหนีไปไม่กี่ร้อยเมตรฟู่ เทียนหยุดและมองกลับมา
ทางเมสัน ไม่มีเห็นแม้แต่เงาของงู มันน่าจะยอมแพ้ในการ
ล่าพวกเขาแล้ว เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายแม้แต่
สัตว์กพ็ ยายามหลีกเลี่ยงในการใช้พลังงานที่เปล่า
ประโยชน์ เพือ่ ที่มนั จะได้ไม่เป็ นเป้าในการถูกล่า

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจและกล่าวว่า “หยุดวิง่ ได้แล้ว มันหยุด

ไล่ตาม พวกเราแล้ว”
เมสัน แซค และแชม มองไปด้านหลังและรับรู ้ได้วา่ งูหยุด
ไล่ตามแล้ว พวกเขารู ้สึกเหนื่อยล้าคอพวกเขาก็แห้งผาก
พวกเขากระหายน้ าและอากาศก็ร้อนระอุ “มันทาให้ฉนั
กลัวเหลือเกิน” แซคในอาการหวาดผวาตบหน้าอกของ
ตัวเอง

“พวกเราหยุดพักก่อนเถอะ ฉันเหนื่อย” แชมหายใจหอบ

ขณะพูด

เมสันได้ยนิ คาพูดของทั้งสองคนก็หนั ไปทางฟู่ เทียน เม

สันกล่าวกับฟู่ เทียนว่า “ดีน ครั้งนี้นายช่วยชีวติ ฉันไว้
หลังจาก… …”
“อย่าพูดเลย” ฟู่ เทียนกล่าว “เก็บแรงของนายไว้” แซค
แชม พวกเรายังหยุดพักไม่ได้ งูอาจจะติดตามเรามาเรื่ อยๆ
ขณะคลานอยูใ่ นทราย พวกเราไม่รู้วา่ พวกเรายังอยูใ่ นเขต
ล่าของมันมั้ย พวกเราจะต้องหาน้ าให้ได้เร็ วที่สุดเท่าที่จะ
ทาได้ ไม่ง้ นั มันจะเป็ นเรื่ องยากที่จะผ่านค่าคืนนี้ไปได้
จากนั้นเขาก็เดินหน้าต่อไป
เมสันมองแซคและแชม เขาส่ ายหัวด้วยความรู ้สึกไม่เห็น
ด้วยแต่กต็ ามฟู่ เทียนไป

แซคและแชมมองไปรอบๆด้วยความลังเลและคิดถึง
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ โดยไม่ตอ้ งพูดอะไรพวกเขาก็เริ่ ม
ออกตามฟู่ เทียนไป
ฟู่ เทียนและลูกทีมของเขายังคงเดินไปทางทิศตะวันตก สิ่ ง
ที่พวกเขาเห็นตลอดทางคือทรายและก้อนดินแห้งๆ
นอกจากฟู่ เทียนทั้งสามคนสงสัยว่าถ้าพวกเขาเดินไปทาง
อื่นพวเขาจะเจอแหล่งน้ าไหม?

อย่างไรก็ตามเมื่อเป็ นการตัดสิ นใจของฟู่ เทียน ทาให้พวก

เขาไม่กล้าเปลี่ยนเส้นทาง

เมื่อพลบค่า พวกเขาเดินช้ายิง่ กว่าเต่า ร่ างกายของพวกเขา

ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหนื่อยล้า และใบหน้ากล้ายเป็ นสี แดงเข้ม
จากการถูกแดดเผา

“เจอแล้ว!” เสี ยงของฟู่ เทียนดังสะท้อน

เมสัน แซค และแชม ใบหน้าของพวกเขา ณ ตอนนี้เป็ น
เหมือนศพ ทันทีที่ได้จากฟู่ เทียน ตาของพวกเขาก็เป็ น
ประกายด้วยความหวัง

“ที่ไหน?” เมสันรี บถาม

ฟู่ เทียนยกมือขึ้นชี้ไปที่ทางลาดเล็กๆด้านหน้าไม่ไกลจาก
เนินเขามีหญ้าแห้งและต้นกระบองเพชร

“พืช ต้นไม้!” พวกเขาร้องด้วยความตื่นเต้น

ใบหน้าของฟู่ เทียนเต็มไปด้วยรอยยิม้ และกล่าวว่า “ถ้ามี

พืชอยูก่ ต็ อ้ งมีน้ า” ทุกคนวิง่ ตรงไปยังต้นพืชพร้อมกัน แต่
ฟู่ เทียนเตือนพวกเขาว่า “ระวังตัวด้วยอาจมีบางอย่างซุ่ม
ซ่อนอยูท่ ี่นี่”

เมสันและอีกสองคนเริ่ มกังวลและมองไปรอบๆ

อีกไม่นานฟู่ เทียนก็เริ่ มลงมือขุดทรายใต้หญ้าสี เขียว

หลังจากขุดลงไปลึกหนึ่งเมตรในที่สุดพวกเขาก็พบน้ า
“น้ าสกปรก พวกเจะดื่มได้ยงั ไง” เมสันและอีกสองคน
สงสัย ฟู่ เทียนไม่ได้พดู อะไรเขาวางแจ็คเก็ตที่เคยใช้สู้กบั งู
ลงบนพื้น เขาใช้มือทั้งสองตักน้ าที่ผสมกับทรายเทลงบน
เสื้ อ จากนั้นเขาบิดแจ็คเก็ตสุ ดแรงเท่าที่จะทาได้ เขารู ้วา่
แจ็คเตทามาจากขนสัตว์ ดังนั้นเขาใช้มเั พือ่ กรองน้ าได้
ขณะที่เขาบิดเสื้ อแจ็คเก็ตน้ าสะอาดเริ่ มไหลออกมา
พวกเขารู ้สึกกระหายน้ ามาทั้งวัน น้ าที่ผา่ นการกรองนี้มี
รสชาติราวกับว่าเป็ นน้ าทิพย์จากสวรรค์สาหรับพวกเขา

ฟู่ เทียนดื่มน้ าสองสามอึกและไม่ได้ดื่มต่อ แต่ชโลมริ ม

ฝี ปากด้วยน้ าและลุกขึ้นพร้อมกล่าวว่า “อย่าดื่มเยอะ
เกินไป หากดื่มเข้าไปเกินความจาเป็ นร่ างกายจะมีปัญหา”

ตาของเมสันและเด็กอีกสองคนเต็มไปด้วยความชื่นชมใน
ตัวฟู่ เทียน
“หญ้าพวกนี้กินได้” ฟู่ เทียนดึงหญ้าสี เขียวออกมา เขา
สบัดรากหญ้าจากดินเปี ยกและดึงมันออก เขาค่อยๆเคี้ยว
เบาๆรสขมกระจายไปทัว่ ปากและกลืนลงไป

อีกสามคนเห็นฟู่ เทียนก็เริ่ มตัดหญ้าเพื่อกิน

“ขมมาก!”

“เป็ นเรื่ องยากที่จะกินมันลงไป!”

แซคและแชมไม่พอใจกับรัสชาติแต่กย็ งั เคี้ยวและกลืน
หญ้าลงไปฟู่ เทียนเงยหน้ามองท้องฟ้าและพูดว่า “คืนนี้เรา
จะค้างที่นี่”
เราจะต้องเก็บรวบรวมไม้แห้งเพื่อก่อไฟ นอกจากนี้พวก
เราจะต้องแบ่งเวนเฝ้ายามตลอดทั้งคืน เรามาเลือกกันว่า
ใครจะทาหน้าที่เฝ้ายามคืนนี้จะได้ให้คนนั้นนอนหลับ
พักผ่อนทันที
“ฉันอาสาที่จะเป็ นยามคืนนี้” เมสันกล่าว “ถ้านายไปนอน
ก่อน พวกเราไม่รู้จะทาอะไรต่อ”
ฟู่ เทียนพยักหน้า “งั้นนายไปนอนเถอะ แซคไปเก็บ
รวบรวมไม้แห้งมา แชมมากับฉันเราจะสร้างที่พกั อาศัย
กัน พวกเราต้องหาก้อนหิ น” ด้วยความเป็ นผูน้ าของฟู่
เทียนทุกคนต่างยุง่ อยูก่ บั งานที่ได้รับมอบหมายของตน
…
…
นอกผืนทะเลทรายมีโรงเหล้าตั้งอยูโ่ ดดเดี่ยวอยูแ่ ห่งหนึ่ง

เนื่องจากการกัดเซาะของทะเลทรายทาให้อาคารกว่าครึ่ งผุ
พัง ประตูและหน้าต่างถูกซ่อมด้วยไม้ มีผคู ้ นหนุ่มสาวนัง่
ดื่มเบียร์เย็นๆในผับแห่งนี้
“สามร้อยกับหกสิ บกว่าชีวติ จะมีกี่คนที่รอดพ้นค่าคืนนี้
ได้?” คริ สถามในขณะที่เล่นน้ าแข็งในถ้วยแก้ว

โทบุยมิ้ อย่างไม่แยแสและกว่าว่า “มากกว่าที่เธอคิด”

“แน่ใจหรอ?” คริ สยักคิ้วในท่าทางหยอกล้อ: “เรามาพนัน

กันไหม?”

“พนันอะไร?” โทบุแสดงความสนใจ

“จะมีเด็กกี่คนที่สามารถเอาชีวติ รอดหลังจากผ่านไปสิ บ
วัน” คริ สยิม้ “ฉันพนันว่าสองร้อยคน”
โทบุยมิ้ และตอบว่า “ฉันพนันสามร้อยคน”
“โอ้?” คริ สเหลือบมองโทบุ “ดูเหมือนว่าคุณจะมีความ
เชื่อมัน่ ในตัวนักเรี ยนของคุณเหลือเกินนะ แต่คราวนี้คุณ
จะต้องเป็ นฝ่ ายแพ้”

โทบุจิบเบียร์จากเหยือกและถามว่า “ทาไม?”

“ฮ่าๆ … …” คริ สจับริ มฝี ปากด้วยมือและพูดว่า “นายไม่รู้

หรื อว่าทะเลทรายเป็ นส่ วนหนึ่งของดินแดนที่ครอบครัว
ไรอันสร้างขึ้นเมื่อสิ บปี ก่อน? ครอบครัวไรอันเป็ นหนึ่ง
ในหกครอบครัวที่ร่ ารวยที่สุดในย่านการค้า แต่น่าเสี ยดาย
พวกเขาได้พบกับหนักเล่นแร่ แปรธาตุที่ชว่ั ร้าย ไม่ใช่แค่
ครอบครัวของเขาที่ถูกทาลายแต่ดินแดนเหล่านี้ยงั ได้รับ
การแปรสภาพเป็ นทะเลทรายโดยกองกาลังชัว่ ร้ายของ
นักเล่นแร่ แปรธาตุ”
“นัน่ มันเมื่อสิ บปี ก่อน ฉันรู ้เพราะฉันก็อยูท่ ี่นน่ั ” โทบุตอบ
คริ สพร้อมกับหัวเราะคิกคักและพูดต่อ แต่คุณไม่รู้วา่
นักเล่นแร่ แปรธาตุที่ชวั่ ร้ายภายหลังถูกฆ่าโดยคริ สตจักร
อันศักดิ์สิทธิ์ ทาให้เหลือเพียงไม่กี่อย่างที่อยูเ่ บื้องหลัง
ทะเลทรายแห่งนี้ ขณะนี้มีนกั เล่นแร่ แปรธาตุชวั่ ร้ายคน
อื่นๆมารวมตัวกันอย่างเงียบๆ สิ่ งเหล่านี้คริ สตจักร
ศักดิ์สิทธิ์ได้เห็นผ่านทริ คเล็กน้อยของพวกเขาและรู ้
เกี่ยวกับทุกๆอย่าง

สี หน้าของโทบุเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน “เธอหมายถึง
อะไร?”

คริ สตจักรศักดิ์สิทธิ์พร้อมที่จะกวาดล้างนักเล่นแร่ แปร

ธาตุผชู ้ ว่ั ร้ายทั้งหลายที่อาศัยอยูท่ ี่นี่ แต่ปัญหาคือว่าพวก
เขาซ่อนตัวเป็ นอย่างดี ถ้าคริ สตจักรส่ งอัศวินออกมาพวก
นั้นจะไหวตัวทัน ดังนั้นเพื่อล่อให้หนูออกมาจากรังแผน
นี้จึงถูกสร้างขึ้นมาโดยตั้งใจใช้หน่วยค้นหาเป็ นเหยือ่ เด็ก
เหล่านี้จะถูกใช้เป็ นเหยือ่ ล่อให้พวกนั้นออกมา นอกจากนี้
ฉันเชื่อว่านักเล่นแร่ แปรธาตุไม่พลาดโอกาสนี้แน่ๆ คริ ส
พูดพร้อมกับยิม้ ออกมา”
The Dark King – Chapter 21 การโจมตียามค่าคืน [อ่าน
ฟรี ]

เหล่านักเรี ยนของโทบุต่างหลบหน้า เขาตบลงไปบน

เคาน์เตอร์พร้อมพูดออกมา: “เธอเป็ นคนที่อยูเ่ บื้อหลัง
เรื่ องที่ใช้นกั เรี ยนของฉันเป็ นเหยือ่ ล่อใช่ไหม?”

คริ สยักไหล่พร้อมตอบกลับไป “ฉันไม่ใช่คนที่กล้าทา

เรื่ องอะไรแบบนั้น อีกอย่างพวกเราก็เป็ นคนเก่าแก่ที่เคย
รู ้จกั กัน การตัดสิ นใจครั้งนี้เป็ นคาสัง่ มาจากเบื้องบน สิ่ งที่
พวกเราทาได้กค็ ือทาตามไปเท่านั้น”
โทบุตะโกนออกมาด้วยน้ าเสี ยงโกรธ “ใช้กลุ่มนักเรี ยน
เป็ นเหยือ่ ล่อ ฮึ! นี่เป็ นสิ่ งที่โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ทาเพื่อล่อลวง
พวกนักเล่นแร่ แปรธาตุสินะ? ”

สี หน้าของคริ สเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมาด้วย
เสี ยงโทนต่า “การว่ากล่าวโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ แม้แต่ใน
สถานที่ส่วนตัวก็เถอะ มันถือว่าเป็ นอาชญากรรมขั้น
เลวร้ายเลยนะ หยุดพูดอะไรที่ไร้สาระได้แล้ว ในกรณี ที่
พวกเขาสามารถจับตัวนักเล่นแร่ แปรธาตุพวกนั้นได้ มัน
จะเป็ นเรื่ องดีไม่ใช่นอ้ ยเลย และหากในอนาคตพวกเขา
สามารถเข้าร่ วมกลุ่มหน่วยค้นหาได้ วิธีการเหล่านี้จะเป็ น
ประโยชน์ต่อพวกเขา นายก็รู้วา่ เรื่ องพวกนี้ไม่ได้จดั การ
ได้ง่ายๆ”
“อย่างนั้น ฉันควรจะขอบคุณพวกนั้นสาหรับโอกาส น่ะ
เหรอ?” โทบุหวั เราะเยาะ

คริ สกล่าวด้วยความหมดหวังจะอธิบาย “ไม่วา่ นายจะ

พอใจหรื อไม่กต็ าม มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริ งที่วา่
สถานการณ์มนั เป็ นเช่นนี้ นอกจากนี้ถา้ หากการกาหนด
สถานที่เปลี่ยนแปลงในวินาทีสุดท้าย ความหวาดระแวง
จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เหล่านักเล่นแร่ แปรธาตุพวกนี้มี
เครื อข่ายที่กว้างขวาง ยิง่ ไปกว่านั้นหลังจากจบการศึกษา
แล้วไม่วา่ จะเป็ นพวกผูร้ ักษาความปลอดภัยหรื อกลุ่ม
หน่วยค้นหาก็จะต้องต่อสู่ ในแนวหน้าเหมือนกัน พวกเขา
จะต้องเผชิญหน้ากับพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุไม่วา่ ทางใดก็
ทางหนึ่ง และเมื่อถึงตอนนั้นคงไม่มีใครที่จะปกป้องพวก
เขาได้ มันเป็ นประสบการณ์ที่ล้ าค่าสาหรับพวกเขา ”
แม้โทบุจะโมโหแต่กไ็ ม่ได้ตอบโต้อีก ในทางกลับกันเขา
เดินตรงไปยังอีกฟากของเคาน์เตอร์ “ลุงหลู่ ขออีกแก้วสิ ”

“ใจร้อนเกินไปแล้ว! บางทีฉนั ควรจะเติมน้ าแข็งให้นาย

เยอะๆ?” ชายแก่หลังเคาน์เตอร์หวั เราะ

โทบุนง่ั ลงและไม่ได้พดู อะไรอีก

ในไม่นานยามค่าคืนได้มาถึง
เมื่อพระอาทิตย์ตกลง อุณหภูมิในทะเลทรายก็ลดลงอย่าง
รวดเร็ ว ผลที่ตามมาย่อมเลวร้าย อุณหภูมิได้กระจายตัว
ออกอย่างรวดเร็ ว ฟู่ เทียนและแชมก่อกองไฟขึ้นด้วยก้อน
หิ นสองสามก้อนเพื่อให้ไฟอยูต่ วั พวกเขาใช้เศษไม้แห้งๆ
จุดไฟขึ้นมา

พวกเขามีฟืนมากพอที่จะก่อไฟไปตลอดทั้งคืน

“หิ วเหลือเกิน….” แซคเอามือลูบท้องตัวเอง

ฟู่ เทียนทิ้งตัวลงข้างๆกองไฟ เขาหลับตาลงพร้อมกล่าว

ออกมาว่า “มันคงจะจบลงในสิ บวันนี้”

แซคยิม้ ออกมาและหลับตาลงในไม่ชา้
เมสันที่นงั่ อยูถ่ ดั ไปจากกองไฟหัวเราะออกมา “นอนหลับ
ฝันดีล่ะ”

“คงจะยากหน่อยนะ ตอนแรกก็แค่หิว แต่ไหนจะความ

หนาวที่เพิ่มข้ ึนมาอีก”
แชมเอาตัวซุกในเส้ ือคลุมพร้อม ขยับเข้าใกล้กองไฟ/

เมสันยิม้ ออกมา เขาหยิบฟื นขึ้นมาหักและคอยโยนมันเข้า

ไปในกองไฟ ตามคาแนะนาของฟู่ เทียน ผูท้ ี่ทาหน้าที่
เฝ้ายามในตอนค่าคืนจะตอนคอยระวังไฟไม่ให้ดบั อยู่
เสมอเพื่อป้องกันสัตว์ป่าที่เข้ามาใกล้
ณ เวลากลางดึก อุณหภูมิยงิ่ ต่าลงเข้าไปอีก เวลายิง่ ผ่านไป
ลมยิง่ พัดแรงขึ้นเท่านั้น แม้จะนัง่ อยูข่ า้ งๆกองไฟ เมสันก็
ยังคงรู ้สึกหนาวสัน่ เขามีอาการขาสัน่ เล็กน้อยเป็ นเพราะ
ความกระวนกระวายใจ ในไม่นานนักเขารู ้สึกปวดฉี่

เขามองไปยังเเพื่อนๆที่กาลังหลับอยูพ่ ร้อมยืนขึ้นและเดิน
ห่างออกไป ในขณะที่เขาดึงกางเกงลงเพื่อฉี่ ในความมืด
มิดนั้นมีเสี ยงหญ้าถูกแหวกออกและคว้าลาคอของเขา

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง หัวใจของเขาเต้นรัวและความ
กลัวถูกแสดงออกทางสายตา เขาเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วย
รอยย่นในความมืด มันมองมาทางเขาพร้อมพูดด้วยเสี ยง
แหบเล็กน้อย “เยีย่ ม อย่าส่ งเสี ยงดัง”
เส้นขนทัว่ ทั้งตัวของเมสันชูชนั ขึ้น เขาต้องการร้องขอ
ความช่วยเหลือแต่ไม่มีเสี ยงร้องออกมาจากปากของเขา
เนื่องจากลาคอของเขาบอบช้ าจากฝ่ ามือนัน่ อย่างไรก็ตาม
เป็ นเพราะการเคลื่อนไหวของร่ างกายทาให้มีเสี ยงเล็ด
รอดออกมาจากความมืดและเสี ยงทรายที่กระเด็นจากฝ่ า
เท้า ดวงตาของฟู่ เทียนเปิ ดขึ้นอย่างฉับพลัน เขาค่อยๆลุก
ขึ้นยืนและพยายามไม่ทาลายความเงียบงันลง

เขาคว้าก้อนหิ นที่อยูข่ า้ งๆกองไฟ

ไม่ได้การ!

ระยะทางไกลเกินไป!
เมสันรู ้สึกสิ้ นหวังแล้ว
ในตอนนี้เจ้าของมือคู่นนั่ ยังคงจับตาเมสันเอาไว้ ความเย็น
ชาปรากฏให้เห็นในสายตาของเขา เขายกมืออีกข้างหนึ่ง
ขึ้นผ่านแสงสว่างของกองไฟทาให้เมสันเห็นรู ปล่างของ
มีดสั้น

ชู่ว!

ปั ง มีเสี ยงดังขึ้น ในใจของเมสันไม่ได้คิดอะไรอีกแล้ว ฟู่

เทียนใช้กอ้ นหิ นฟาดเข้าที่มีดสั้นเล่มนั้น ฟู่ เทียนเริ่ ม
ตะโกนทันทีเมื่อมีดสั้นหล่นลงพื้น “มีศตั รู มา ทุกคนตื่น
ได้แล้ว”
แซคและแชมลุกขึ้นทันทีที่ได้ยนิ เสี ยงของฟู่ เทียน พร้อม
คว้าก้อนหิ นและมองออกไปรอบๆ

ฟู่ เทียนจ้องมองไปยังร่ างอันสู งเรี ยวในความมืด เขามัก

เป็ นคนที่หลับไม่สนิทโดยเฉพาะสภาพแวดล้อมที่เต็มไป
ด้วยอันตรายเช่นนี้ ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นและมีเม็ดทราย
กระเด็นใส่ ใบหน้าอีกทั้งยังไม่เห็นตัวของเมสัน เขาคว้า
ก้อนหิ นเอาไว้ในทันที ขณะที่กาลังพบกับเหตุการณ์ที่ไม่
คาดคิดเขาโยนก้อนหิ นออกไปในทันใดและไม่คาดคิดมา
ก่อนว่ามันจะปะทะเข้ากับมือของร่ างๆนั้น

“บ้าชิบ!” ชายแก่ที่อยูใ่ นชุดคลุมดาตะโกนออกมา มีดที่อยู่

ในมือของเขาตกลงไปบนพื้น ข้อมือของเขาสัน่ เล็กน้อย
เนื่องจากความเจ็บปวด ด้วยความโกรธเขาผลักเมสัน
ออกไปพร้อมหยิบขวดสี เขียวออกมาจากหน้าอก เขาเปิ ด
จุกขวดออกและควันสี เขียวจึงค่อยๆกระจายออกมา และ
โยนมันไปยังทิศทางที่ฟู่เทียนยืนอยู่

ควันสี เขียวถูกแพร่ กระจายออกอย่างรวดเร็ ว

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ วพร้อมรี บปิ ดจมูก

ของเขาไว้ เขาต้องการเตือนแซค แชม และเมสันให้ระวัง
ถึงควันสี เขียวเหล่านี้ แต่กไ็ ม่สามารถทาได้เนื่องจากควัน
ถูกแพร่ กระจายออกอย่างรวดเร็ ว ตุบ! เสี ยงดังขึ้นปรากฏ
ให้เห็นเมสันล้มลงท่ามกลางหมอกสี เขียว

เพื่อนๆของฟู่ เทียนล้มตัวลงและกาลังเผชิญกับความตาย
แม้จะมองไม่เห็นแต่กไ็ ด้ยนิ เสี ยงของทั้งสองล้มลง เขา
สันนิษฐานว่าแซคและแชมได้สูดหมอกสี เขียวนัน่ เข้าไป

หัวใจของเขาเต้นรัวและเต็มไปด้วยความเครี ยดและข้อ
ของใจหรื อมันเป็ นหนึ่งในการการฝึ กฝนในครั้งนี้? ถ้า
เป็ นแบบนั้นจริ งๆแสดงว่ากลุ่มใหญ่หรื อเล็กทั้งหลายได้
ถูกทาลายแล้ว!

หรื อจุดประสงค์ของการการฝึ กฝนก็เพื่อให้ทุกๆคนมา

รวมตัวกัน

ความคิดหลากหลายหลัง่ ไหลเข้ามาในจิตใจของฟู่ เทียน

เขาไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้และรู ้สึกเสี ยใจ ใน
บางทีความหมายของการการฝึ กฝนอาจไม่ใช่การมีชีวติ
รอดในสิ บวันแต่เป็ นการให้ทุกคนร่ วมสามัคคีกนั

“ไอ้ตวั ปัญหา” จากจุดนี้ฟู่เทียนได้ยนิ เสี ยงก้าวเท้าของชาย

แก่

“พวกมันทาให้ตอ้ งเสี ยแก๊สวิญญาณสลบไปจนได้” ชาย

แก่พดู กล่าวกับตนเอง ฟู่ เทียนไม่เข้าใจว่าเขาพล่ามอะไร
ออกมา เขากาทรายในมือไว้แน่พร้อมเคลื่อนไหวทุกขณะ

ในตอนนี้ฟู่เทียนรู ้สึกได้วา่ มีฝ่ามือแห้งกรานจับขาของเขา

ไว้ ราวกับว่ามันไม่มีเนื้อห่อหุม้ อยูเ่ ลย เขากาลังนึกถึงเรื่ อง
การโจมตีกลับถ้าอีกฝ่ ายต้องการฆ่าเขา อย่างไรก็ตามดู
เหมือนว่าชายแก่จะไม่ได้สนใจเรื่ องการฆ่าเท่าไหร่ นกั
เขาดึงข้อเท่าของฟู่ เทียนพร้อมเดินไปข้างหน้า

ฟู่ เทียนรู ้สึกใจไม่ดี เขาไม่รู้วา่ ควรจะทาเช่นไรต่อไป

โจมตี?

หรื อรอคอยโอกาส?
The Dark King – Chapter 22 ผูส้ ร้าง [อ่านฟรี ]

ฟู่ เทียนลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยแสงระยิบระยับของกอง

ไฟก็พบว่าชายแก่กาลังลากเขาตรงไปยังความมืด

ดวงตาของเขากาลังกระพริ บและกาลังถอดใจเรื่ องการ

โจมตีกลับ ถ้าหากขว้างทรายไปยังแผ่นหลังของชายแก่ก็
จะไม่เกิดผลใดๆ อีกทั้งยังเสี ยโอกาสในการโต้กลับอีก ยิง่
ไปกว่านั้นเขากาลังถูกลากห่างออกไปจากจุดเดิมไประยะ
สามถึงสี่ เมตรแล้ว สิ่ งที่ดีที่สุดคงเป็ นการคว้าก้อนหิ นจาก
ข้างกองไฟ แต่กอ้ นหิ นรอบๆจะถูกกองไฟเผาทาให้ร้อน
แม้วา่ จะคว้าหิ นไว้ได้กย็ งั ต้องขว้างให้โดนเป้าหมายอีก
“เราจะไปที่ซ่อนข้องพวกมันไม่ได้” ฟู่ เทียนรู ้ดีวา่ เขากาลัง
เผชิญกับความอันตรายสู งสุ ดในตอนนี้ ความคิดทั้งหลาย
ผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขาต้องทาอะไรบางอย่างก่อนที่จะ
ย่างก้าวไปยังที่ฐานของอีกฝ่ าย อีกทั้งยังไม่รู้อีกว่ายังมีใคร
คนอื่นอยูท่ ี่ฐานของชายแก่อีกหรื อเปล่า เขาไม่ตอ้ งการ
เหลือความเมตตาให้กบั ชายแก่อีกแล้ว!

ชายแก่เดินกลับไปยังที่เมสันต้องการทาธุระ เขาก้มลง
หยิบมีดสั้นที่หล่นอยูก่ บั พื้น

ฟู่ เทียนรี บตัดสิ นใจลงมือ ดวงตาของเขามองไปยังก้อน

หิ นข้างๆกองไฟ เขาหยิบมันมาหนึ่งก้อนแม้วา่ มันจะร้อน
แต่เขาก็ทนกับความเจ็บปวดนี้ได้ เขาลุกขึ้นยืนและใช้แรง
กับแรงเหวีย่ งให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะทาได้
ปั ง! ก้อนหิ นไม่ได้ลอยไปโดนหัวชายแก่แต่กลับปะทะ
เข้าที่หลัง

ชายแก่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมเสี ยหลักแต่
ไม่ได้ลม้ ลง เขาหันไปมองฟู่ เทียนที่กาลังวิง่ หนี เขาไม่คิด
มาก่อนว่าจะถูกเล่นงานโดยเด็กหนุ่ม ไม่ใช่เพียงครั้งเดียว
แต่โดนถึงสองครั้ง ความโกรธจากตัวเขาถูกแสดงออกมา
“ฉันจะฆ่าแกซะ!” เขากวาดมือขวาออกไปข้างหน้า มี
บางอย่างลอยออกมาจากเสื้ อแขนยาวของเขา

มันปะทะเข้ากับฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนล้มลงกับพื้น หลังของเขามีอาการปวด เป็ นความ

เจ็บปวดที่รุนแรงทาให้เขาแทบจะสลบ จิตใจของเขากาลัง
สับสน: “ชายแก่ไม่น่าจะคว้าเราไว้ได้เร็ วขนาดนี้ หรื อมัน
จะเป็ นก้อนหิ น?”

เขาหันกลับไปมองอย่างไม่เต็มใจนัก ดวงตาของเขาถึงกับ
เบิกโพลง

เขาเห็นภาพที่อยูเ่ หนือจินตนาการ มีงูเกาะอยูท่ ี่แขนเสื้ อ

ของชายแก่ปรากฏให้เห็นผ่านแสงไฟ มันเหมือนกับ
ผ้าพันคอหนาๆที่ยาวกว่าสามเมตร และมีร่างกายติดอยูก่ บั
ไหล่ชองชายแก่และฝังแน่นอยูใ่ นนั้น

สิ่ งที่แย่ที่สุดคือเส้นเลือดที่พพุ องขึ้นมาบนแขน มันดู

แปลกประหลาดและมีความน่าขยะแขยงเหลือเกิน
มีคาบางคาผุดขึ้นมาในใจของฟู่ เทียน: “การกลายพันธุ์”

การเกิดในครอบครัวของนักวิทยาศาสตร์ทาให้ฟู่เทียนรู ้ดี
ว่าการกลายพันธุ์มีอยูจ่ ริ ง เพียงแต่ในสมัยก่อนการทดลอง
พวกนี้เป็ นเรื่ องต้องห้าม การทดลองด้านการกลายพันธุ์
กับมนุษย์เป็ นเรื่ องผิดกฏหมาย มีเพียงสงครามโลกครั้งที่
สองเท่านั้นที่เป็ นโอกาสเดียวที่ได้ใช้มนั เป็ นอาวุธ
สงคราม

เขาเคยได้ยนิ พ่อและพี่สาวพูดอยูบ่ ่อยๆเกี่ยวกับการ

ทดลองในทานองนี้ แต่กไ็ ม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้
เห็นสิ่ งเหล่านี้เกิดขึ้นจริ งบนโลกปัจจุบนั
ฟู่ เทียนรู ้สึกตกใจ จุดเชื่อมต่อของชายแก่และสิ่ งที่กลาย
พันธุ์อยูห่ ่างจากไหล่ไปไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น ส่ วนใหม่ที่
งอกออกมาดูเหมือนจะเชื่อมด้วยเนื้อเยือ่ ที่เน่าเปื่ อย

ชายแก่จอ้ งมองไปยังฟู่ เทียน “ไอ้ตวั ปัญหา ฉันจะไม่ให้

แกตายดีแน่ ฉันจะค่อยๆเฉื อนแกออกทีละชิ้นๆ จริ งๆแล้ว
แกจะกลายมาเป็ นหนึ่งในการทดลองของฉัน” หลังจบ
คาพูดเขาเดินก้าวเท้าก้าวใหญ่มุ่งตรงมายังฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนหน้าซี ด ในเวลานั้นเขารู ้ได้ในทันทีวา่ มันไม่ใช่

การฝึ กฝนอีกแล้ว แต่มนั คืออันตรายของจริ ง เขาต้องการ
จะลุกขึ้นยืนแต่อาการบาดเจ็บมันหนักเกินไปทาให้ขยับ
ไม่ได้ ยิง่ ไปกว่านั้นในตอนนี้ชายแก่ใช้ขวดหมอกสี เขียว
นัน่ ด้วย ถึงแม้เขาจะกลั้นหายใจแต่มนั ก็ยงั มีผลกระทบอยู่
บ้างและมันทาให้แขนขาอ่อนแรง
“อยากวิง่ งั้นเหรอ?” ชายแก่มองไปยังเขาด้วยความอาฆาต
เขาใช้มือจิกไปยังผมของฟู่ เทียนและลากตัวฟู่ เทียนไป

ฟู่ เทียนคว้ามือของชายแก่เอาไว้ดว้ ยความเจ็บปวดราวกับ

หนังศีรษะกาลังถูกฉี กออก ทันใดนั้นเมื่อชายแก่หยุดเดิน
พวกเขาก็ได้มาถึงหลุมที่ฟู่เทียนเคยพบมาก่อน

“ลงไปซะ!” ชายแก่เตะไปยังตัวของฟู่ เทียนให้ตกลงไป

ในนั้น

ฟู่ เทียนกลิ้งตกลงมา ตัวของเขากระแทกบันไดอยูส่ อง

สามขั้นในขณะที่กลิ้ง แขนและหลังของเขาได้รับความ
เจ็บปวดขั้นสู งสุ ด ด้วยเวลาเพียงสองถึงสามอึดใจตัวของ
เขาได้กระแทกเข้ากับพื้น เขามองเห็นสถานที่รอบๆผ่าน
แสงสลัวๆและพบว่าตัวเองได้อยูใ่ นห้องใต้ดินเสี ยแล้ว

พร้อมกันนี้ ชายแก่ได้ปีนบันไดตามลงมา

ฟู่ เทียนเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าทางที่ใช้เข้ามายังห้องนี้ถูก
ปกคลุมไปด้วยไม้ ซึ่งต้องผ่านที่พกั ของชายแก่เข้ามา
เสี ยก่อน

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ที่ๆใดที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืช
มักมีแหล่งน้ าที่สมบูรณ์ โดยทัว่ ไปแล้วมันเป็ นสถานที่ที่
ยอดเยีย่ มที่สุดสาหรับเป็ นที่พกั พิง และนัน่ เป็ นสิ่ งที่เขา
ควรจะคานึงถึง
ชายแก่ไม่แม้แต่หนั มองไปยังฟู่ เทียน เขารี บตรงไปยังโต๊ะ
ของเขาที่อยูไ่ ม่ห่างจากทางเขานัก มียาและขวดต่างๆ
มากมายวางอยูบ่ นโต๊ะนัน่ เขาผสมบางอย่างเข้าด้วยกันใน
แก้วและดื่มมันลงไป

ฟู่ เทียนกวาดตามองไปรอบๆ เขาพบกับตูจ้ านวนหนึ่งวาง

เรี ยงกันอยู่ มีขวดแก้วขนาดใหญ่วางอยูบ่ นตูพ้ วกนั้น ซึ่ ง
บางส่ วนบรรจุมือของคนเอาไว้ ในขณะที่อีกขวดหนึ่ง
บรรจุศรี ษะของหญิงสาว ส่ วนที่เหลือบรรจุหวั ใจและ
อวัยวะอื่นๆ

เมื่อชายแก่เห็นสายตาของฟู่ เทียน “ไม่ตอ้ งรี บร้อน เดี๋ยว

ฉันจะหาขวดใหญ่ๆไว้ให้แกด้วย”
สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนเป็ นโกรธแค้น “โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์
กล่าวไว้วา่ คนแบบพวกแกได้ขายวิญญาณให้แก่ปีศาจไป
แล้ว ใช่ไหม?”

ชายแก่กล่าวเย้ยหยัน “ปี ศาจ? โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์มกั อ้างถึง

ผูส้ ร้างและปี ศาจเพื่อครอบงาโลกใบนี้ ถ้าฉันทาการ
ทดลองสาเร็ จ ฉันนี่แหละคือผูส้ ร้าง!”

“การทดลองอะไร?” ฟู่ เทียนกล่าวถาม โดยปกติแล้วเขา

ไม่สนเรื่ องการทดลองใดๆทั้งสิ้ น เพียงแต่ตอ้ งการเริ่ มบน
สนทนาเพื่อซื้ อเวลาสาหรับการฟื้ นฟูร่างกาย เพื่อหาทาง
สาหรับการหลบหนี
ชายหนุ่มยิม้ เยาะ: “ไม่ตอ้ งพยายามคิดจะหนีหรอก แกรู ้รึ
เปล่าว่านี่คืออะไร?” เขาเปิ ดลิ้นชักออกและเอาหน้าไม้
ขนาดเล็กออกมา

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไป อย่างไรก็ตามเขายังไม่ยอม

แพ้ พร้อมกัดฟันและกล่าวต่อไป “ทาไมผูส้ ร้างจึงต้องใช้
การฆาตกรรมเป็ นเครื่ องมือล่ะ?”

“มันเป็ นความฉลาดของเหล่าผูส้ ร้างซึ่ งแกไม่มีทางเข้าใจ

หรอก” ชายแก่กล่าวออกพร้อมหัวเราะเยาะ “ด้วยการเล่น
แร่ แปรธาตุที่ยอดเยีย่ มจะทาให้แกเป็ นอมตะและแกจะ
รู ้สึกขอบคุณที่ได้มาเป็ นส่ วนหนึ่งของการทดลอง”

“การเล่นแร่ แปรธาตุ?” ฟู่ เทียนกระอึกกระอัก

เขาเองมีความรู ้ดา้ นการเล่นแร่ แปรธาตุอยูบ่ า้ ง อาจกล่าว
ได้วา่ มันเป็ นวิชาขั้นพื้นฐานทางเคมีที่มีตน้ กาเนิดมาจาก
อียปิ ต์ เช่น การเปลี่ยนเหล็กให้การเป็ นทองตามตานานได้
กล่าวไว้

อย่างไรก็ตามเป้าหมายสู งสุ ดของการเล่นแร่ แปรธาตุคือ

การสร้าง ‘ศิลาอาถรรพ์’ หรื อ ‘ศิลาแห่งปราชญ์’ ตาม
ตานานได้กล่าวเอาไว้วา่ มันสามารถให้ความเป็ นอมตะได้

ในประวัติศาสตร์ มีผคู ้ นมากมายที่มีชื่อเสี ยงจากการเล่น

แร่ แปรธาตุ แม้แต่นกั ฟิ สิ กส์ที่มีชื่อเสี ยงอย่างนิวตันก็เป็ น
หนึ่งในนักเล่นแร่ แปรธาตุ
“แกเป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุสินะ?” ฟู่ เทียนมองไปยังชาย
แก่พร้อมถามขึ้น “ไม่ใช่วา่ การเล่นแร่ แปรธาตุเป็ นเรื่ อง
ของการเปลี่ยนเหล็กเป็ นทองหรอกหรอ?”

ชายแก่หลี่ตาและกล่าว “ไม่คิดว่าแกจะรู ้มากขนาดนี้ แต่

นักเล่นแร่ แปรุ ธาตุมีสองประเภทด้วยกัน ฝ่ ายหนึ่งศึกษา
เกี่ยวกับการผลิตเพื่อให้ได้มาซึ่ง ‘ศิลาอาถรรพ์’ เพื่อความ
เป็ นนิรันดร์ ส่ วนอีกกลุ่มรวมถึงฉันด้วยศึกษาเกี่ยวการ
สรรค์สร้าง ‘ชีวิต’ เพื่อที่จะกลายมาเป็ นผูส้ ร้าง!”
The Dark King – Chapter 23 ตอบโต้ [อ่านฟรี ]

ฟู่ เทียนเข้าใจแล้วว่าแขนของชายแก่กลายมาเป็ นแบบนั้น

ได้อย่างไร การทดลองส่ วนใหญ่ของนักเล่นแร่ แปรธาตุ
มักจะเริ่ มที่ร่างกายของตนเอง แม้วา่ ส่ วนใหญ่จะเกิดความ
ล้มเหลวก็ตาม และส่ วนที่ถูกเสริ มเพิม่ เติมเข้าไปบน
ร่ างกายจะทางานตามสัญญาณของระบบประสาท แต่การ
ดาเนินการแต่ละครั้งก็จะต้องจ่ายด้วยราคาที่สอดคล้องกัน
ไม่เช่นนั้นพวกกลายพันธุ์คงกลายเป็ นอาวุธที่ไร้เทียมทาน
ไปแล้ว

ดูเหมือนว่าชายแก่ตอ้ งการที่จะพักผ่อน เขากล่าวกับฟู่

เทียนด้วยเสี ยงเย็นชา : “เดินไปทางนั้น” มือของชายแก่จบั
หน้าไม้ขนาดเล็กเอาไว้ เขาต้องการเตือนให้ฟู่เทียนรู ้วา่ ถ้า
เล่นตุกติก เขาพร้อมที่จะยิงออกไปในทันที
ฟู่ เทียนยืนขึ้น ในช่วงเวลาเป็ นตายเช่นนี้ความคิดต่างๆผุด
ขึ้นมาในหัว เขาสู ดหายใจเขข้าลึกๆเพื่อทาให้จิตใจสงบ
ลง ร่ างกายของเขาสัน่ สะท้าน ฟู่ เทียนเริ่ มขยับไปใน
ทิศทางที่ชายแก่ช้ ีไว้ มันเป็ นโต๊ะขนาดใหญ่ ซึ่ งเต็มไป
ด้วยเครื่ องมือทั้งหลายที่ใช้สาหรับหัน่ บางส่ วนยังคงถูก
ย้อมไปด้วยเลือดซึ่งยังไม่ได้ทาความสะอาด

ฟู่ เทียนได้ยนิ เสี ยงมาจากด้านซ้ายของเขา เขาหันไปมองก็

พบกับกรงขังขนาดใหญ่ มีงูจานวนมากโผล่ข้ ึนมาภายใน
กรง เห็นได้ชดั ว่าพวกมันเป็ นอีกส่ วนหนึ่งของการทดลอง

ชายแก่ไม่ได้ยแุ หย่ฟู่เทียนแต่อย่างใด เขาเพียงจ้องมองมา

อย่างเงียบๆ ราวกับเป็ นนักล่าที่เฝ้ารอดูเหยือ่ ที่จะต่อสู ้อีก
ครั้ง เมื่อเขาได้เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของฟู่ เทียน ปากของ
เขาเผยให้เห็นรอยยิม้ อันชัว่ ร้ายเล็กน้อย ในเวลานี้ฟู่เทียน
มุ่งเดินไปที่โต๊ะ

“เห็นโซ่นนั่ ใช่ไหม? มัดแขนของตัวเองไว้ซะ” ชายแก่

ออกคาสัง่ ฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนมันไปยังโซ่จานวนหนึ่งที่วางอยูบ่ นโต๊ะทางาน ซึ่ง

พวกโซ่และเครื่ องมือเหล่านี้ถูกนามาใช้ก่อนจะทาการ
ทดลอง ดวงตาของเขากระพริ บพร้อมคว้าโซ่และพันรอบ
มือตัวเองเอาไว้

ใบหน้าของชายแก่เต็มไปด้วยการดูถูกและเยาะเย้ย เมื่อฟู่
เทียนได้มดั ตัวเองเอาไว้ นัน่ ก็หมายความว่าได้เอาชีวติ
ตัวเองไปผูกไว้กบั ความตายแล้ว
ปัง!

ฟู่ เทียนหมอบลง พร้อมกับคว้าโซ่ฟาดเข้ากับกรง งูที่อยู่

ในกรงต่างเริ่ มเลื้อยไปมาและพยายามหากทางหลบหนี

ชายแก่กล่าวออกมา : “ไอ้ตวั ปัญหา แกทาตัวเฮงซวยอีก

แล้วสิ นะ? คิดหรอว่าจะหนีออกไปจากที่นี่ได้? ถ้าแกยอม
เชื่อฟังในครั้งนี้ฉนั จะให้อภัยแกสักครั้ง”

ฟู่ เทียนไม่เชื่อคากล่าวของชายแก่ เขาเริ่ มเตะเข้ากับกรง

เหล็ก ในตอนนี้เขาใช้โต๊ะเป็ นที่กาบังจากหน้าไม้ของชาย
แก่ พร้อมพยายามหาทางเข้าใกล้ตวั อีกฝ่ ายให้ได้เพื่อ
โอกาสที่จะได้ต่อสู ้
แม้วา่ ชายแก่จะมีส่วนขยายเพิม่ เติมบนร่ างกายของเขา แต่
ก็ยงั ต้องใช้พลังมากมายที่จะสัง่ การมัน ข้อเสี ยของการใช้
งานร่ างกายในส่ วนนี้คือจะทาให้รู้สึกอ่อนล้าลงไปอย่าง
มาก

ด้วยการเตะออกไปสองถึงสามครั้ง กรงเหล็กตกลงมายัง
บนโต๊ะ โชคดีที่ประตูกรงด้านหนึ่งถูกเปิ ดออก งูจานวน
มากต่างพากันเลื่อยออกมา บางส่ วนเลื้อยเข้าสู่ ที่มืด ส่ วน
น้อยเลื้อยเข้าหาชายแก่ และงู่ส่วนใหญ่ต่างมุ่งเข้าหาฟู่
เทียน

ชายแก่ยมิ้ ออกมา “สาหรับฉันการมีชีวติ อยูห่ รื อตายมันก็

ไม่ต่างกันหรอก!”
ในเวลาถัดมา รอยยิม้ ของเขาก็หุบลง เขามองไปยังกลุ่มงูที่
กาลังเคลื่อนเข้าหาฟู่ เทียนกาลังเปลี่ยนทิศทาง สองถึงสาม
ตัวต่างแยกย้ายกันไป ส่ วนอีกสี่ หรื อห้าตัวกาลังมุ่งตรงเข้า
หาเขา

“ได้ยงั ไง…” ดวงตาของชายแก่เบิกกว้าง เขามองไปยัง

โต๊ะสหน้าของเขามีความมืดมน “ไม่แปลกใจเลยว่าทาไม
มันถึงกล้าปล่อยงูออกมา”

ฟู่ เทียนปั ดมือของตนเอง มีขวดบรรจุผงเล็กๆบางอย่างไว้

ซึ่งเขาได้เทมันบนรอบๆตัว ซึ่งเป็ นการเดิมพันกับสิ่ งของ
ในขวดนี้เหลือเกิน เขาคาดไว้แล้วว่าคงเป็ นสิ่ งของ
บางอย่างที่ชายแก่ใช้เวลาที่ตอ้ งจับงูพวกนั้น
แม้ชายแก่จะกล่าวอ้างว่าตนเองเป็ น “นักเล่นแร่ แปรธาตุ”
แต่ในความเป็ นจริ งก็ยงั ต้องใช้สารเคมีอยูห่ ลายอย่าง

ด้วยเหตุน้ ีชายแก่เองคงไม่สามารถจับงูท้ งั หมดได้ดว้ ย

ตัวเอง เขายังคงต้องพึ่งพาสิ่ งของหลายสิ่ ง ผลลัพธ์ที่
ปรากฏอยูเ่ ป็ นไปตามกับที่เขาคิดเอาไว้ ขณะที่กาลังเดิน
ไปที่โต๊ะเขาสังเกตุเห็นขวดบรรจุผงบางอย่างเอาไว้ และ
ชายแก่คนนั้นคงไม่ได้กลับมาที่นี่สกั ระยะแล้วเลยวางมัน
เอาไว้บนโต๊ะ เขาจึงแอบคว้ามันเอาไว้ในขณะที่กาลัง
เคลื่อนไหว

“ฮึ!” ชายแก่คว้าเสื้ อคลุมสี น้ าตาลเอาไว้ พร้อมกับรี บพัน

ร่ างกายของตัวเองเอาไว้ ผลลัพธ์เป็ นไปตามคาด ฝูงงูต่าง
หยุดนิ่งลงในทันที และต่างกระจายตัวออกไปในความมืด
ฟู่ เทียนเข้าใจได้ในทันทีวา่ เสื้ อคลุมตัวนั้นคงมีผงชนิด
เดียวกันเคลือบอยูแ่ ละมันมีผลใช้ไล่งูพวกนั้นออกไป

“เจ้าเด็กน้อย แกเชื่อฟังฉันดีๆเสี ยดีกว่า” ชายแก่จอ้ งมอง

ไปยังหน้าไม้ที่ถูกวางอยูบ่ นโต๊ะ ถ้าหากฟู่ เทียนโผล่หวั
ออกมาแม้แต่นิดเดียว เขาก็พร้อมที่จะยิงมันในทันที
แม้วา่ ฟู่ เทียนจะยังเป็ นเด็ก แต่เขาก็ได้ทาความผิดพลาด
มหันต์เสี ยแล้ว ชายแก่จึงไม่คิดที่จะให้โอกาสกับเขาอีก

ฟู่ เทียนหันไปมองรอบๆห้อง หนทางเดียวที่เขาจะรอด

ออกมาไปได้คงต้องจัดการกับนักเล่นแร่ แปรธาตุคนนี้ให้
ได้ แม้จะมีมีดสั้นวางอยูแ่ ต่ระยะห่างอยูไ่ กลออกไป
เกินไป
เขาฉวยโอกาสหยิบอุปกรณ์บางอย่างที่ใช้ในการหัน่ จาก
โต๊ะ ซึ่ งมันมีรูปร่ างคล้ายกับมีดสั้น

ในตอนนี้ฟู่เทียนเห็นขวดและกระป๋ องจานวนมากวางอยู่
ใกล้ๆกับกรงที่หล่นลงมา มันมีป้ายติดเอาไว้ซ่ ึ งอ่านได้
ใจความว่า ถ่านและกามะถัน!

สายตาของฟู่ เทียนเป็ นประกาย หัวใจของเขาเต้นรัวใน

ทันใด เขามองไปรอบๆแต่กไ็ ม่พบกับกรดไนตริ ก และ
ต้องพบกับความผิดหวังเล็กน้อยเพราะเพียงสองสิ่ งไม่
เพียงพอสาหรับการสร้างดินปื น
เขากาหมัดเอาไว้แน่น และมีความหวังในการเอาชีวติ รอด
ในขณะเดียวกันก็กาลังเสี่ ยงต่อการถูกโต้กลับ

“ฉัยรู ้วา่ แกมีมีดสั้นอยูห่ ลังมือนัน่ พร้อมจะสู ้กบั ฉันหรื อ

ยังล่ะ?” เสี ยงของชายแก่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง จิตใจของฟู่
เทียนตกวูบ เป็ นเพราะชายแก่รู้ถึงเรื่ องนี้เขามีมีดสั้นถืออยู่
ในมือ “แกหิ วแล้วยัง?” ชายแก่กล่าวต่อ

เป็ นอย่างที่เขาพูดจริ งๆ ฟู่ เทียนหิ วกระหายเป็ นอย่างมาก

น้ าย่อยในกระเพาะของเขากาลังเดือดพล่าน

อย่างไรก็ตาม เขายังมีความรู ้สึกโล่งใจอยูบ่ า้ ง อย่างน้อย

เขาก็ยงั พอมีเวลาคิดหาหนทางในการหนี
ในเวลาเดียวกันก็ปรากฏหมอกสี เขียวกระจายไปทัว่

ดวงตาของฟู่ เทียนหรี่ ลงและรี บปิ ดปากพร้อมกับจมูกของ

ตนเองอย่างรวดเร็ ว เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าชายแก่จะกล้า
ปล่อยสิ่ งๆนี้ออกมาในสถานที่ที่คบั แคบแบบนี้ เห็นได้ชดั
ว่าชายแก่อาจจะมียาแก้พิษและใช้มนั ออกมา

ฟู่ เทียนบีบจมูกของตัวเองเอาไว้ หัวใจของเขาเต้นรัวและรู ้

ว่าเวลาของตัวเองกาลังจะหมดลงแล้ว เขายังไม่กล้าที่จะ
ยืนขึ้นเนื่องจากหน้าไม้ที่กาลังเล็งมาอยู่ ถ้าหากเขายืนขึ้น
ก็อาจจะถูกยิงได้ทุกเมื่อ
เขากัดฟันแน่นกามีดสั้นในมือเอาไว้แน่น ในตอนนี้เขา
กาลังขว้างขวดนัน่ ออกไป มีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามา
ในหัวของเขา
The Dark King – Chapter 24 อ้างว้าง [อ่านฟรี ]

“ไอ้ตวั ปั ญหา ดูสิวา่ แกจะทนได้นานแค่ไหน!” ชายแก่

สวมใส่ หน้ากากสี เขียวเข้มเอาไว้ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่
ไม่ได้ถูกปิ ดบัง เขายืนจ้องมาทางโต๊ะ ปลายนิ้วของเขาอยู่
ที่หน้าไม้พร้อมยิงใส่ ฟู่เทียนตลอดเวลา

ฟึ บ!

มีเงาวิง่ ออกมาจากหลังโต๊ะตัวนั้น

นิ้วมือของชายแก่ลนั่ ไกของหน้าไม้ในทันที ลูกธนูพงุ่

ออกไปในทันทีแต่กไ็ ม่ได้ปะทะเข้ากับเงานัน่ มันตอกเข้า
ไปยังตูไ้ ม้ดา้ นหลัง
ณ เวลนั้นเดียวกันนั้น มีขวดตกลงมาเบื้องหน้าของชายแก่

สี หน้าของเขาเปลี่ยนไปพร้อมมองไปยังฟู่ เทียนที่กาลัง
กระโดดขึ้นมาจากพื้น เขาไม่ได้กระโดดข้ามโต๊ะเพื่อพุง่
เข้ามา แต่กลับหยิบขวดและเหยือกต่างๆขว้างมายังชายแก่

ชายแก่โกรธสุ ดๆ มันเป็ นเรื่ องยากในการเก็บรวบรวม

อุปกรณ์ทดลองเหล่านี้ ในการที่ตอ้ งเห็นพวกมันหล่นแตก
ลงบนพื้นแทบทาให้เขาเสี ยสติ เขารี บเติมลูกธนูพร้อมเล็ง
ไปยังฟู่ เทียน
อย่างไรก็ตาม ในระยะเวลาสั้นๆที่เขากาลังเติมลูกธนู ฟู่
เทียนก้ได้กลับไปหลบข้างหลังโต๊ะตามเดิมเป็ นที่
เรี ยบร้อย

“บ้าชิบ ไอ้เด็กตัวปัญหานี่!” ชายแก่โกรธจนดวงตาร้อน

ระอุ เขาพลาดโอกาสในการยิงใส่ ฟู่เทียนอีกครั้ง ถ้าเขารู ้
มาก่อนว่าจะถูกก่อกวนด้วยเด็กตัวเล็กๆ ก็คงจะหัวเราะ
เยาะตัวเช่นกัน

“อยากเห็นจริ งๆว่าจะทนได้นานสักแค่ไหน” ชายแก่กาลัง

สังเกตุหมอกสี เขียวที่กาลังแพร่ กระจายไปทัว่ ห้อง

“เอาไปกิน!” ฟู่ เทียนถือขวดใบใหญ่เอาไว้ มันเป็ นขวดที่

บรรจุกามะถันที่เขาเห็นในก่อนหน้า ในตอนนี้เขารู ้สึก
เหนื่อยล้าเป็ นเพราะออกซิเจนที่ลดน้อยลงจากหมอกสี
เขียว น่าเสี ยดายที่เขาไม่สามารถระเบิดมันได้

“ให้ตายสิ ! ไม่มีไฟจุดระเบิด”

ฟู่ เทียนกาลังอยูใ่ รความสิ้ นหวัง ในขณะที่เขากาลังคิด

หาทางหนี ดวงตาของเขาก็มองไปยังกาแพงไม้ที่สะท้อน
เงาออกมา “ตะเกียงน้ ามัน” เขากระซิบกับตัวเอง

“ทาไมไม่คิดถึงตะเกียงน้ ามันมาก่อนนะ?” ฟู่ เทียนรู ้สึกดี

ใจ
ความสิ้ นหวังในตัวของเขาหายไป เขารี บฉี กเสื้ อผ้าเพื่อ
คลุมขวดกามะถันเอาไว้ เขากันฟันแน่นเดินพันชีวติ และ
ความตายจากการกระทาในครั้งนี้

ฟึ บ!

ชายแก่เห็นเงาจานวนมากพุง่ ตรงเข้ามา ด้วยสัญชาตญาณ

ในการป้องกันตนเองเขายิงลูกธนูทะลุใส่ ขวดๆหนึ่ง และ
ยกมืออีกข้างขึ้นมาปั ดขวดอีกขวดไว้

เป็ นโชคร้ายของเขา เขาได้ปะทะเข้ากับขวดที่ถูกคลุมไป

ด้วยเศษผ้า ขวดแตกออกและกามันถันร่ วงลงใส่ แขนและ
เสื้ อคลุมของเขา เขารี บสะบัดมันออกในขณะเดียวกันมี
ตะเกียงน้ ามันพุง่ ลอยเข้ามา
ฟู่ เทียนเห็นมันกาลังลุกไหม้ เขารี บก้มตัวลง

ตูม้ !…

ทันใดนั้นมีเสี ยงระเบิดราวกับฟ้าร้องดังขึ้นในห้อง ไม้

หลายชิ้นในห้องกระเด็นออกและตกลงบนพื้น เศษฝุ่ นฟุ้ง
กระจายไปทัว่ ทั้งห้อง

มีบางส่ วนตกหล่นลงบนโต๊ะ บางส่ วนตกใส่ ร่างกายของ

เขา เขารู ้สึกรางกับซี่ โครงของเขากาลังจะแตกออก มี
น้ าตาไหลออกมาเนื่องจากความเจ็บปวดบนร่ างกาย
ในตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมลมหายใจของตนเองได้
เลย เนื่องจากเขาได้สูดดมสารพิษเข้าไปเป็ นจานวนมาก มี
กลิ่นจากกามะถันที่ระเบิด ยิง่ ไปกว่านั้นยังมีหมอกสี เขียว
ในก่อนหน้านี้อีก แขนขาของเขารู ้สึกอ่ออนแรง

ส่ วนบนของห้องยุบลงมาบางส่ วน มีลมหนาวพัดผ่านเข้า
มาข้างใน ห้องที่มีบรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยกามะถัน
และหมอกสี เขียวค่อยๆถูกเติมเต็มด้วยอากาศบริ สุทธิ์

ฟู่ เทียนรี บคลานออกไปในทันทีเพราะการระเบิดครั้งใหญ่

อาจทาให้หอ้ งถล่มลงมาได้ เขายังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็ น

ผลจากการระเบิดในครั้งนี้ ตะเกียงน้ ามันก็ได้ดบั ไป ใน

เวลานี้ทว่ั ทั้งห้องเต็มไปด้วยความมืด
ฟู่ เทียนมุ่งหน้าไปยังทิศทางของชายแก่แม้จะมองไปเห็น
อะไรในเบื้องหน้าเลย เขาพึ่งพาภาพความทรงจาในก่อน
หน้าเพื่อคานวณระยะหางของเขากับชายแก่ ใช้เวลาไม่
นานนักเขาได้สมั ผัสเข้ากับบางอย่างที่มีความเหนียวและ
แข็งกระด้าง สี หน้าของเขากระอักกระอ่วน

มันเป็ นกระดูกของชายแก่คนนั้น

แม้จาเป็ นในความมืด ฟู่ เทียนก็ยงั ทราบดีวา่ เขาได้สมั ผัส

เข้ากับบางส่ วนในร่ างกายของชายแก่ที่โดนระเบิด เขาไม่
คาดคิดมาก่อนเช่นกันว่าผลจากการระเบิดของกามะถัน
จะรุ นแรงได้ขนาดนี้ มันไม่ได้ถูกบรรจุแน่นเหมือน
กระสุ นปื น สาเหตุที่มนั มีการระเบิดรุ นแรงเป็ นเพราะผง
กามะถันที่ถูกกระจายออกเป็ นบริ เวณกว้าง
“ฉันได้ฆ่าคน….” ฟู่ เทียนสัน่ สะท้าน ผูช้ ายที่มีชีวติ ใน
ก่อนนหน้าได้ตายลงแล้ว เขาได้เห็นคนจนในโลกนี้และ
เผชิญกับความไม่ยตุ ิธรรมของกฏหมาย แต่เมื่อเป็ นเรื่ อง
ของการฆ่าคน เขายังไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน

ฟู่ เทียนตัวสัน่ เล็กน้อย เขาพูดกับตัวเองเบาๆ “มันก็เพื่อ

ปกป้องตัวเอง ฉันแค่ตอ้ งการป้องกันตัวเอง เพราะฉะนั้น
มันไม่ใช่อาชญากรรม…ไม่ใช่อาชญากรรม…” หัวใจของ
เขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก กฏหมายอันเที่ยงธรรมได้
หายไปจากโลกนี้มานานแล้ว เพราะฉะนั้นใครจะเป็ นคน
มาตัดสิ นเขากันล่ะ?

ในห้องที่มืดมิดมีแสงดาวสาดส่ องลงมา เขารู ้สึกอ้างว้าง

และโดดเดี่ยว เขาค่อยๆผล่อนคลายร่ างกายตนัเอง ความ
กลัวในจิตใจเริ่ มหายไป และถูกแทนที่ดว้ ยความเฉยเมย
ไม่แย่แส เขาค่อยๆมองไปยังร่ างกายของชายแก่ที่ถูกทิ้งไว้
เขาค่อยๆขยับร่ างกายตนเอง ไม่ใช่การเดินจากไปแต่เดิน
เขาไปหาเศษซาก

เพื่อควานหาหน้าไม้อนั นั้น
The Dark King – Chapter 25 บันทึกของนักเล่นแร่ แปร
ธาตุ [อ่านฟรี ]

ฟู่ เทียนสัมผัสร่ างกายของชายแก่อีกครั้งอีกครั้ง แม้วา่ จะมี

ความกลัวอยูภ่ ายในจิตใจ แต่กไ็ ม่รู้สึกกังวลเท่าก่อนหน้า
แล้ว เมื่อสัมผัสเข้ากับเสื้ อคลุมก็พบวัตุสองสิ่ งอยูภ่ ายใน

เขาหยิบชิ้นแรกขึ้นมาพร้อมกับชูข้ ึนไปบนฟ้าเพื่อต้องการ
ใช้แสงดาวในการมองเห็น
มันคือตะขอชิ้นเล็กๆสาหรับใช้ในการจุดไฟ

เขารู ้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เขาพยายามอย่างมากเพื่อใช้

มันในการจุดไฟขนาดเล็กขึ้นมา ในไม่นานก็มีประกายไฟ
เล็กๆถูกส่ องขึ้นมาในความมืดมิด เขาเห็นแขนของชายแก่
ที่หลุดออกจากข้อศอกได้อย่างชัดเจน กระดูกบนหน้าอก
หลุดกระเด็นออกและส่ วนอื่นๆถูกเผาไหม้จดหมด

หัวใจของฟู่ เทียนเต้นรัว เมื่อยืนยันได้แล้วว่าบนหน้าอก

ไม่มีการเต้นของหัวใจอยูแ่ ล้วเขารู ้สึกโล่งใจยิง่ ขึ้น มี
เอกสารมากมายกระจัดกระจายอยูบ่ นพื้นขณะที่เสื้ อผ่าที่
สวมใส่ ต่างหายไปเนื่องจากการระเบิด

เมื่อไฟที่จุดมีขนาดใหญ่ข้ ึน ฟู่ เทียนสามารถมองเห็น

สภาพห้องหลังผ่านการระเบิดได้อบ่างชัดเจน อุปกรณ์
ต่างๆกระจัดกระจายหล่นอยูบ่ นพื้นและมีความเสี ยหาย
บางชิ้นก็ถูกฝังอยูภ่ ายใต้ผนื ทรายที่ไหลเข้ามาจาก
ภายนอก ในที่สุดเขาก็เจอหน้าไม้ที่มีสายขาดวางเอาไว้อยู่
แน่นอนว่ามันใช้งานไม่ได้แล้ว
จิตใจของเขารู ้สึกเป็ นทุกข์ เขาเตรี ยมการที่จะเผาห้องนี้ให้
ไหม่ไปทั้งหมด ทันใดนั้นเขาสังเกตุเห็นหนังสื อสองถึง
สามเล่มวางอยูอ่ ีกฟากของห้อง เขาเดินเข้าไปใกล้ช้ นั วาง
หนังสื อและหนังสื อเล่มแรกมีชื่อว่า ‘การเล่นแร่ แปรธาตุ
กับชีวติ ’

นอกเหนือจากหนังสื อ ‘การเล่นแร่ แปรธาตุกบั ชีวติ ’ ยังมี

หนังสื อเกี่ยวกับการเล่นแร่ เปรธาตุอยูอ่ ีก มันเป็ นหนังสื อ
เล่มเล็กๆที่ไม่มีชื่อวางอยู่ เขาหยิบมันขึ้นมาและเปิ ดอ่าน
“บันทึกการเล่นแร่ แปรธาตุ?” ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ
เขาลองตรวจสอบเนื้อหาข้างในก็พบว่ามันเป็ นบันทึกการ
ทดลองของชายแก่

“ยุคแห่งกาแพง ปี 287 เทศกาลหิ มะสี ดา”

“การทดลองในวันนี้เป็ นไปอย่างราบรื่ น แน่นอนว่าการ

จะสร้างชีวติ ขึ้นมาได้ตอ้ งทดลองกับมนุษย์ ปัญหากือจะ
หาวัสดุทดลองอันยอดเยีย่ มได้จากที่ไหน…”
ฟู่ เทียนเปิ ดหน้าถัดไป มีผลการทดลองอื่นๆบันทึกไว้อีก
เขาไม่ได้สนใจในรายละเอียดมากนัก จากนั้นเก็บหนังสื อ
‘การเล่นแร่ แปรธาตุกบั ชีวติ ’และเล่มอื่นๆไว้ในเสื้ อคลุม
แม้วา่ ชื่อหนังสื อจะมีความน่าสนใจอยูแ่ ต่กเ็ ป็ นเพียง
หนังสื อด้านชีววิทยาเบื้องต้นเท่านั้น

เขาไม่สนใจหนังสื อเล่มที่หน้าเกินไป เพราะยากที่จะซ่อน

และถูกสัมผัสได้ง่าย เมื่อเห็นการกระทาจากชายแก่เขารู ้
ได้ทนั ทีวา่ การเล่นแร่ เปรธาตุบนโลกไม่น้ ีเป็ นเรื่ องที่ไม่ดี
นัก เพราะเขาต้องซ่อนตัวอยูบ่ ริ เวณทะเลทรายเพื่อทาการ
ทดลอง

ฟู่ เทียนค่อยๆฉี กหนังสื อและโยนมันลงบนกองไฟ เขา

โยนหนังสื อที่เหลือลงไปบนร่ างของชายแก่ก่อนที่จะราด
น้ ามันบนพื้นและร่ างของชายแก่ ความคิดแรกของเขาก็
คือต้องทาลายทุกๆอย่างให้หมด

ขณะที่ไฟกาลังลุกลามไปเรื่ อยๆ เขาปี นขึ้นไปบนบันไดที่

เคยกลิ้งตกลงมา ในขณะที่กาลังปี นเขาหันมองกลับมา
เมื่อได้เห็นเงาสะท้อนก็มีความีรู้สึกเศร้าโศกขึ้นมาภายใน
ใจ เขาถอนหายใจและวิง่ กลับไปยังทิศทางที่พวกเขาตั้ง
แคมป์ ไว้ก่อนหน้า

เมื่อกลับมาก็พบว่ากองไฟได้มอดลงหมดแล้ว รวมถึงไม่
พบตัวเมสันและอีกสองคน

ฟู่ เทียนยังไม่นงั ลงและพักผ่อน เขาลากร่ างเอาเหนื่อยล้า

ของตนเองเดินไปรอบๆเพื่อมองหาพวกพ้อง ในไม่นาน
นักเขาก็เห็นร่ องรอยของบางอย่าง เมื่อเดินตามไปก็พบเงา
เคลื่อนไหวไปมา

เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ๆเขาก็ได้พบกับ แซค เมสัน และ

แชม

“เขาไม่เป็ นอะไร?” ฟู่ เทียนรู ้สึกสับสน เมื่อคิดย้อนกลับ

ไป แซคมันเป็ นคนที่คอนระมัดระวังตัวอยูเ่ สมอ บางทีเขา
อาจจะแกล้งตายเหมือนกับที่เขาเคยทามาก่อน
ฟู่ เทียนรู ้สึกอุ่นใจเมื่อเห็นแซคพยายามช่วยลากแซคและ
เมสัน เขาผูกบันทึกการแล่นแร่ แปรธาตุเอาไว้กบั ขาด้วย
เข็มขัดและเดินเข้าไปหาแซค

“ใครกัน!” แซคกระโดดด้วยความตกใจ เขาทาใหเแชม

และเมสันเป็ นกังวลเสี ยแล้ว

“ฉันเอง” ฟู่ เทียนกล่าว

เมื่อแซคได้ยนิ เสี ยงของฟู่ เทียนเขาถึงกับประหลาดใจ
“นายกลับมาแล้ว? เป็ นอะไรไหม? เกิดอะไรขึ้นกับไอ
ปิ ศาจคนนั้น?”

เมื่อได้ยนิ ดังนี้ ฟู่ เทียนรู ้ได้ทนั ทีวา่ แซคแอบมองเขาและ

ชายแก่ต่อสู ้อยูห่ ่างๆ “ฉันโชคดีที่หนีออกมาได้ พวกเรา
ควรรี บไปจากที่น้ ี” เขาจับแขนของเมสันเอาไว้และพบว่า
เขายังมีลมหายใจ เขารู ้สึกโล่งใจที่รู้วา่ หมอกสี เขียวนัน่
ไม่ใช่พษิ ที่ร้ายแรง
หน้าของแซคซี ดเผือดด้วยความกลัว เขาไม่สามารถช่วยฟู่
เทียนได้ เขาทาได้แค่เพียงมองไปข้างหลังฟู่ เทียนเพราะ
คิดว่าเจ้าปิ ศาจตัวนั้นกาลังจับจ้องมองพวกเขาอยูใ่ นความ
มืด ฟู่ เทียนเขย่าตัวแซคพร้อมกล่าวด้วยความรวดเร็ ว
“วิง่ … พวกเราจะไม่ยอมโดนจับอีกครั้ง”

ฟู่ เทียนช่วยลากแชมจากข้างหลัง ในตอนนี้พวกเขายังคงมี

น้ าดื่มที่เพียงพอ แม้วา่ ชายแก่คนนั้นจะตายไปแล้ว แต่ก็
ไม่มีอะไรยืนยันได้วา่ พวกนักเล่นแร่ แปรธาตุคนอื่นๆจะ
ไม่ปรากฏตัวอีกเมื่อพวกเขาได้พบแหล่งน้ าถัดไป แต่
อย่างน้อยที่สุดในตอนนี้พวกเขาก็ได้รับประสบการณ์
เพิม่ ขึ้น

…
ครึ่ งชัว่ โมงถัดมา

ด้านบนของห้องลบของชายแก่มีเงาสองสามเงาปรากฏ
ขึ้น คนที่ตวั เตี้ยหยิบตะเกียงน้ ามันออกมาและจุดไฟให้
ความสว่าง เขามองลงไปข้างล่างก็พบว่า ห้องทั้งหมดได้
ถูกเผาไปหมดสิ้ น

“เขาถูกฆ่า” หนึ่งในเงาพูดราวกับเห็นเหตุการณ์ท่เกิดขึ้น
เสี ยงของเธอเต็มไปด้วยความเฉยชาพร้อมกล่าวต่อ
“ซากศพถูกทาลาย ห้องถูกเผา ดูเหมือนว่ามีคนไม่
ต้องการให้มีการแกะรอยตามได้”

“อสู รตัวนี้ใช้วธิ ีที่ชวั ร่ าย มันยอมเป็ นลูกน้องของปิ ศาจ ”

ร่ างอีกร่ างที่มีความแข็งแรงกล่าวออกมา

“พวกนักเล่นแร่ แปรธาตุได้ขายวิญญาณให้กบั ปิ ศาจแล้ว

ทั้งนั้น” เขากล่าว “เพื่อจะได้รับพลังของปิ ศาจมาพวกมัน
ยอมจ่ายด้วยทุกราคา การฆ่าคนเป็ นเรื่ องธรรมดาสาหรับ
มัน แต่พวกมันก็ไม่สู้กบั คนอื่นอย่างไม่มีเหตุผล ฉันคิดว่า
คงจะมีบางอย่างที่สาคัญทาให้พวกมันต้องต่อสู ้กนั คงจะ
ดีกว่านี้ถา้ พวกเรามาเร็ วกว่านี้หน่อย”

“ดูตรงนั้นสิ ! พลังแบบไหนกันที่ทาลายทั้งห้องได้
ในทันที?”ร่ างที่กายาในก่อนหน้ามองไปยังทัว่ ทั้งห้องที่
ถูกทาลายพร้อมกล่าวต่อ “ดูเหมือนว่าพวกนักเล่นแร่ แปร
ธาตุจะมีพลังอันน่ากลัวอยู”่
The Dark King – Chapter 26 สิ บวัน [อ่านฟรี ]

“ดูนนั่ มีรอยเท้าอยู”่ คนที่ร่างกายกายาพูดขึ้นมา

ทั้งสามคนมองไปผืนทรายที่มีรอยเท้าและร่ องรอยที่ถูก
ทิ้งเอาไว้ ใบหน้าอันสง่างามของหญิงสาวเปลี่ยนไป “มัน
เป็ นรอยเท้าของเด็ก ให้ตายสิ นักเล่นแร่ แปรธาตุคนนี้
ทดลองเกี่ยวกับมนุษย์ซะด้วย ฉันจะลงไปดูหน่อย” หลัง
สิ้ นสุ ดคากล่าวหญิงสาวกระโดดลงไปในทันที

ในช่วงเวลาต่อมา เธอกระโดดขึ้นมาจากข้างล่าง ถ้าหากฟู่

เทียนยังคงอยูท่ ี่เขาจะต้องตะลึงอย่างแน่นอน เพราะความ
สู งจากข้างบนกับห้องด้านล่างมีมีความสู งถึงสามเมตร
ด้วยการกระโดดระดับนี้จะต้องมีร่างกายที่แข็งแรง
เพียงใดกันถึงจะทาได้?

“คนๆนี้เป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุดา้ น ‘ชีวิต’ หญิงสาวผูส้ ง่า

งามถือเหรี ยญสี ดาเอาไว้ บนเหรี ยญนัน่ มีดวงดาวห้าดวง
(★) สลักเอาไว้ ตามความเชื่อของเหล่านักเล่นแร่ แปร
ธาตุ พวกเขาปฏิเสธที่จะเชื่อเรื่ องผูส้ ร้างหรื อพระบิดา แต่
บนท้องฟ้าเหนือศรี ษะพวกมัน มีนกั เล่นแร่ แปรธาตุบาง
คนยังคงมีเป้าหมายสู งสุ ดคือการสร้างดวงดาวขึ้นมา”

ซึ่ งนักเล่นแร่ แปรธาตุเหล่านี้หนั เหเข้าสู่ อาชีพที่รู้จกั กันใน

นามผูแ้ สดงหาดวงดาวศักดิ์สิทธิ์
เหล่าผูแ้ สดงหาดวงดาวศักดิ์สิทธิ์มีหน้าที่ในการทานาย
โชคชะตาให้กบั ผูค้ น และพวกเขายังถูกไล่ล่าโดยโบสถ์
ศักดิ์สิทธิ์ เหตุผลง่ายๆก็เพราะผูค้ นสามารถติดต่อพระ
บิดาได้ผา่ นโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์เพียงทางเดียวเท่านั้น มีเพียง
พระสันตะปาปาระดับสู งเท่านั้นที่สามารถเข้าใจประสงค์
ของพระบิดาได้ สิ่ งอื่นๆเป็ นเพียงความต้องการของลัทธิ
ที่ชวั่ ร้ายทั้งสิ้ น

“ฉันไม่คิดว่าเขาจะมีร่างกายแข็งแรงนัก” ชายในร่ างกายา

กล่าว “ นักเล่นแร่ แปรธาตุระดับ3ดาวควรจะมีพลังพิเศษ
ครอบครองอยู่ เพื่อที่จะสังหารเขาอาจะต้องมีนกั เล่นแร่
แปรธาตุหลายคนหรื อ….นักเล่นแร่ แปรธาตุระดับ4ดาว
อยูด่ ว้ ย”
หญิงสาวที่มีมบหน้าอันสง่างามรู ้สึกเศร้าหมองเกี่ยวกับ
เรื่ องนี้ “สัง่ ให้คนมาขุดร่ างของเด็กพวกนี้ อย่างน้อยพ่อ
แม่ของพวกเขาควรได้รับรู ้ เป็ นเพราะพวกเขาตายด้วยการ
การฝึ กฝน”

“หวังว่าจะระบุร่างของพวกเขาได้นะ” คนที่ตวั เตี้ยถอน

หายใจ

หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามไม่ได้กล่าวอะไรอีก

“นายลองหาเบาะแสบริ เวณรอบๆ ฉันจะเอาร่ างของ

นักเล่นแร่ แปรธาตุไปให้พวกอัศวิน อย่างไรก็ตาม
ตรวจสอบสิ่ งของภายในบริ เวณนี้ดว้ ย” ชายในร่ างกายา
พูดจบก็กระโดดลงไปด้านล่าง
หญิงสาวที่มีใบหน้าสวยงามและอีกร่ างที่เตี้ยกว่าต่างหยิบ
อาวุธของตนออกมาและเดินไปรอบๆเพื่อหาเบาะแส

ชัว่ พริ บตาเดียว เวลาผ่านไปสิ บวัน

ฟู่ เทียนและเพื่อนทั้งสามกาลังพักพิงอยูก่ บั ต้นไม้ใน

ทะเลทราย ทะเลทรายอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
ครอบคลุมวิสยั ทัศน์เอาไว้ท้ งั หมด ร่ างกายของพวกเขา
แห้งเหี่ ยวเพราะการขาดน้ า และผลที่ตามมาคืออุณหภูมิ
ในร่ างกายเพิม่ สู งขึ้น

“สิ บวันแล้ว….” เมสันกาลังเคี้ยวรากของหญ้าเพื่อหาน้ า

อยู่ “พวกเราจะต้องเดินทางกลับกันเองสิ นะ? ฉันแทบจะ
ไม่มีแรงเหลือแล้ว”

“ถ้าไม่ใช่เพราะดีน พวกเราคงไม่รอดจนถึงสิ บวันหรอก”

ลองคิดดูวา่ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเราถูกกาจัดทิ้ง สิ่ งที่
เป็ นได้ที่สุดที่จะเกิดขึ้นคือหายะทางการเงินของ
ครอบครัวของพวกเรา” แชมกล่าว

เมสันกลอกดวงตาของตนและกล่าว “นัน่ เป็ นเหตุที่ฉนั

ชอบพูดว่า ดีนคือผูม้ ีพระคุณของฉัน”
ฟู่ เทียนชาเลืองไปมองและพูดว่า “นายรู ้วา่ ฉันเป็ นผูม้ ี
พระคุณ แต่เมื่อคืนนายก็ไม่ได้ให้น้ าฉันเลยสักนิด”

เมสันหน้าแดงพร้อมกล่าว “ฉันเหนื่อยและหิ วน้ าไป

หน่อย ถ้าพวกเรากลับไปได้ ฉันจะเอาน้ าไปให้นายทุกวัน
เลย หรื อให้คุณยายเอาไปให้กย็ งั ได้”

ฟู่ เทียนยักไหล่ “ฉันไม่ได้อยากเป็ นคุณตาของนายสัก

หน่อย”

“ฉันเป็ นคนอ่อนแอใช่ไหม?”
“อย่างน้อยนายก็ยงั มีแรงพูดล่ะนะ” แซคกาลังนัง่ อยูใ่ นฝั่ง
ตรงข้าม

“งั้นนายก็ควรเป็ นคนกลับไปบอกทุกๆคนว่าพวกเรากาลัง
ติดอยูท่ ี่นี่”

“ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว ฉันไม่มีแรงเหลืออยูเ่ ลย

เพราะฉะนั้นนายควรเป็ นคนไปบอกพวกเขา! ต้องฝาก
ด้วยล่ะนะ!”

“นายนี่ไม่รู้จกั ทาอะไรและยังเก่งแต่พดู จริ งๆ” แซคตอบ

กลับ
ในช่วงสิ บวันมานี้พวกเขาทั้งสี่ ได้เผชิญความยากลาบาก
ไปด้วยกัน พวกเขาค่อยๆกลายมาเป็ นพี่นอ้ งกันอย่าง
แท้จริ ง พวกเขาไม่มีอะไรให้ปกปิ ดต่อกันอีก และเป็ นไป
ตามคาด แชม แซค ฟู่ เทียน กาลังได้รู้จกั กับอีกด้านของเม
สัน นัน่ คือการรู ้จกั หยอกล้อกับคนอื่นๆ

ตึ๊ง! ตึ๊ง!

ทันใดนั้นเองมีเสี ยงระฆังดังขึ้น

พวกเขาหันไปพบกับอูฐที่มีความสู งกว่าห้าเมตรกาลังเดิน
อยูบ่ นทะเลทราย มันลากไม้อานไม้ที่ยาวกว่าสิ บเมตร มี
เด็กเจ็ดถึงแปดคนกาลังนัง่ อยูบ่ นนั้น
ฟู่ เทียนรู ้สึกตะลึง รังสี จากนิวเคลียร์มีผลกระทบมากมาย
กับโลกใบนี้ แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่ายีนของอูฐจะถูก
พัฒนามาได้ถึงขั้นนี้ กล่าวคือขนาดของมันใหญ่กว่าวสอง
เท่าเมื่อเทียบกับอูฐขนาดปกติและยังมีเกล็ดคล้ายๆกับ
เกล็ดงูปกคลุมอยูท่ ี่กบั เท้าของมัน ราวกับมันเป็ นสัตว์
เอาไว้ออกรบ

แม้จะเคยเห็นม้าตัวสี ดาขนาดสามเมตรมาก่อนหน้า แต่อูฐ

ตัวนี้ได้รับผลกระทบจากรังสี มากไปอีกขั้นจริ งๆ “นัน่ มัน
อูฐนี่!!” แซครู ้จกั สัตว์ชนิดนี้ เขาตะโกนออกมาด้วยความ
ประหลาดใจ “มันเป็ นสัตว์ที่ยอดเยีย่ มที่สุดสาหรับใช้งาน
ในทะเลทรายล่ะ ฮะ ฮ่า…” เขากาลังจะหัวเราะแต่กม็ ีลม
พัดผ่านพาเม็ดทราบเข้าไปในปาก ทาให้เขาสาลักออกมา
ฟู่ เทียนมองไปยังเด็กๆที่นงั่ อยูบ่ นอานนัน่ คนพวกนั้นคง
ได้รับการประเมินให้ผา่ นสาหรับการฝึ กฝนในครั้งนี้

เหมือนกับว่าการประเมินผลได้เสร็ จสิ้ นลงแล้ว เขารู ้สึก

โล่งใจขึ้น ในที่สุดเขาก็จะได้กลับไปพักผ่อนและมีโอกาส
ได้อ่านบันทึกของนักเล่นแร่ แปรธาตุคนนั้น เขาค่อนข้าง
สนใจในวิทยาศาสตร์ ของโลกปัจจุบนั นี้

“พวกเธอทั้งสี่ คนมาสิ ” มีหญิงสาวที่สวมผ้าคลุมหน้า

พร้อมนัง่ อยูบ่ นอูฐกล่าวออกมา ฟู่ เทียนและเพื่อนๆต่าง
ลากสังขารก็ตวั เองมุ่งหน้าไปยังอูฐและตรงไปยังอานนัง่

“พวกนายทั้งสี่ คนรอดชีวติ ” ในคราวนี้เด็กชายในร่ างผอม

ที่นงั่ อยูบ่ นอานกล่าวพูดกับพวกเขาด้วยท่าทีประหลาดใจ
ฟู่ เทียนมองไปยังผูก้ ล่าว เขาจาได้วา่ เด็กหนุ่มคนนี้อยูห่ อ้ ง
ถัดไปจากพวกเขา ฟู่ เทียนยิม้ ออกมาและไม่ได้กล่าวอะไร
ตอบ

เมสันกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ฉันคิดว่านายน่าจะไม่รู้วา่
พวกเราเป็ นใคร พวกเราคือสี่ คนที่สุดยอดที่สุด การเอา
ชีวติ รอดสิ บวันในทะเลทรายไม่ได้มีผลอะไรกับพวกเรา
เลย ถ้าหากเป็ นสักยีส่ ิ บห้าหรื อสามสิ บวันอาจจะยาก
ขึ้นมานิดหน่อย”

แชมกระซิบ “หยุดทาอะไรโง่ๆได้แล้ว ถ้ายังอยากให้พวก

เราเป็ นเพื่อนกับนายอยู”่
แซคยักไหล่: “นิสยั ของเขาชอบพูดโอ้อวด จะให้แก้คงไม่
ง่ายนักหรอก”

เมสันหัวเราะออกมา เสี ยงหัวเราะของเขาเปลี่ยนความ

เงียบงันบนหลังอานให้เป็ นบรรยากาศแห่งความสนุก

เด็กหนุ่มร่ างผอมถอนหายใจและกล่าว “ฉันและเพื่อนๆ

อีกสามคนไม่ได้รวมตัวอยูด่ ว้ ยกัน พวกนายโชคดีชะมัด!”
มีแต่ความโดดเดี่ยวและความเสี ยใจปรากฏบนใบหน้า
ของเขา เป็ นเพราะเพื่อนๆทั้งสามแยกตัวออกไปและทิ้ง
เขาไว้กบั คนอื่นๆ

เด็กคนอื่นๆที่ได้ยนิ เรื่ องนี้ต่างรู ้สึกเศร้าใจเพราะพวกเขา

ส่ วนใหญ่ตอ้ งเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้
ฟู่ เทียนไม่ได้กล่าวอะไรออกมา เขามังไปยังหญิงสาวที่นง่ั
อยูบ่ นหลังอูฐ ในใจก็คิดถึงปัญหาต่างๆ… เธอปี นขึ้นไป
บนหลังอูฐได้ยงั ไง?
The Dark King – Chapter 27 รางวัล [อ่านฟรี ]

ฟู่ เทียนและทุกๆคนนัง่ พังอยูบ่ นอานที่อูฐลากใน

ขณะเดียวกันก็กาลังเดินมาถึงกับสถานที่ชุมนุม มีนกั เรี ยน
หลายคนยืนขึ้น แม้วา่ จานวนทั้งหมดจะลดลงไปจากก่อน
หน้า แต่กย็ งั อยูใ่ นจานวนที่หน้าพอใจ

“มีคนผ่านการประเมิณผลหลายคนจัง!” เมสันรู ้สึก

ประหลาดใจ
เด็กๆทุกคนล้วนมาจากครอบครัวที่หลากหลาย แต่
สุ ดท้ายแล้วทุกๆคนก็ถูกฝึ กฝนโดยโทบุ มันไม่สาคัญว่า
จะอ่อนแอสักแค่ไหนหรื อจะเป็ นเด็กผูห้ ญิง หลังผ่านการ
ฝึ กฝนทุกๆคนจะเปลี่ยนแปลงไป
นอกจากนี้ การประเมิณผลบนทะเลทรายยังต้องพึ่งโชค
และความฉลาดอยูไ่ ม่นอ้ ย

“ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีคนเก่งๆเยอะขนาดนี้” เมสันพูด
ด้วยท่าทีบางอย่าง “ฉันคิดว่ามีเฉพาะพวกเราเท่านั้นที่จะ
พยายามเอาชีวติ รอด ไม่คิดมาก่อนเลยว่าทุกๆคนจะเป็ น
เหมือนกัน”

ทุกๆคนต่างตระหนักถึงความยากลาบากในการฝึ กฝนทั้ง
สิ บวันมานี้ การที่พวกเขารอดมาได้เป็ นล้วนเป็ นเพราะ
ปาฏิหารย์ แต่ถึงอย่างนั้นทุกๆคนก็รู้ดีวา่ การที่จะผ่านกาด
ทดสอบไปทั้งหมดได้ยงั ต้องเพิ่มความสามารถขึ้นไปอีก
พวกเขาจะต้องผลักดันตัวเองขึ้นไปให้มากกว่าเดิมถึงสิ บ
เท่า
เมื่อตะวันตกดิน อูฐตัวสุ ดท้ายก็ได้กลับมาถึง เด็กนักเรี ยน
ทุกคนที่ผา่ นการประเมิณผลกาลังได้รับการรักษา

ในเวลานั้นเองรถม้าสี ดาก็ขบั มาจอดต่อหน้าทุกๆคน คริ ส

และโทบุกระโดดลงมา จากนั้นคริ สหันหลังกลับไปเพื่อ
เปิ ดประตู เด็กๆทุกคนต่างได้ยนิ เสี ยงกระดิ่ง หลังจากนั้น
ก็มีร่างหนึ่งก้าวลงมา มีเสี ยงสะดุดล้มกับผืนทราย

โทบุและคริ สไม่ได้แสดงท่าทีสุภาพนัก พวกเขาลากโซ่ที่

ล่ามชายคนหนึ่งเอาไว้และดึงให้เขาคุกเข่าต่อหน้าเด็กๆ
ทุกคน

ความเงียบปรากฏขึ้น ไม่มีเสี ยงอะไรเปล่งออกมา

นอกจากเสี ยงลมปะทะกับผืนทราย
ฟู่ เทียนถึงกับต้องหลับตาเมื่อได้เห็นรู ปร่ างของสิ่ งๆนั้น
ร่ างที่ถูกล่ามด้วยโซ่ร่างนั้นก็คือนักเล่นแร่ แปรธาตุนน่ั เอง
ยิง่ ไปกว่านั้นนักเล่นแร่ แปรธาตุคนนั้นยังเป็ นคนในกลุ่ม
เดียวกับนักเล่นแร่ แปรธาตุที่เขาได้ฆ่าไป นักเล่นแร่ แปร
ธาตุแห่ ง ‘ชีวิต’ ผูท้ ี่ทาการทดลองกับร่ างกายตนเอง

และสิ่ งที่เลวร้ายกว่าก็คือ ผลของการทดลองที่เลวร้าย

สุ ดๆ!

เขามีร่างกายกายาแข็งแรง แต่ถึงอย่างนั้นก็มีบางอย่างงอก
ขึ้นมาล้อมรอบตัวเขาไว้ ใบหน้าของนักเล่นแร่ แปรธาตุ
เต็มไปด้วยรอยปูดมากมาย มีกระดูกอันแหลมคมงอก
ออกมาจากข้อมือซ้าย แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดอยูก่ ลางน่าอก
ของเขา ซึ่งมีเขี้ยวสัตว์งอกออกมา
สิ่ งๆนี้คงไม่สามารถเรี ยกว่า “มนุษย์!” ได้อีกแล้ว

ทุกๆคนต่างจ้องมองมา

เหล่าเด็กๆที่ไม่เคยเห็นนักเล่นแร่ แปรธาตุมาก่อนต่างจ้อง
มองมายัง ‘สัตว์ประหลาด’ ด้วยตาที่เบิกกว้าง

โทบุมองไปรอบๆโดยปราศจากรอยยิม้ และกล่าว “สิ่ ง

แรกเลย ต้องขอแสดงความยินดีกบั ผูท้ ี่มีชีวติ รอดจากการ
ฝึ กฝน พวกแกทุกคนจะทุกฉันทาลายอีกครั้งในหกเดือน
ข้างหน้า” เขาใช้ขาของเขาเตะเขากับชายร่ างกายกายาให้
ล้มลงกับพื้น “สิ่ งนี้น่าจะเป็ นสิ่ งที่พอ่ แม่ของพวกแก
เรี ยกว่า นักเล่นแร่ แปรธาตุ พวกอัครสาวกของปิ ศาจ!”
เหล่าๆเด็กๆต่างลุมล้อมเข้ามาดู ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า
จะได้พบกับนักเล่นแร่ แปรธาตุ ทุกสิ่ งทุกอย่างอันเลวร้าย
ที่เคยได้ยนิ มาเกี่ยวกับนักเล่นแร่ แปรธาตุต่างผุดขึ้นมาใน
ใจของพวกเขา ร่ างกายของมันช่วยยืนยันเรื่ องที่เคยได้ยนิ
มาได้เป็ นอย่างดี – สิ่ งนี้คือการเปลี่ยนรู ปเป็ นปิ ศาจ!

“ในครั้งนี้ สถานที่พวกแกได้การฝึ กฝน มี‘นักเล่นแร่ แปร

ธาตุ’ได้แฝงตัวอยู่ ทาให้หลายคนถูกจัดการไปโดย
บังเอิญ” ในตอนนี้คริ สลุกขึ้นยืนและกล่าว “แต่ยงั โชคดีที่
ไม่มีใครต้องตาย ฉันต้องขอแสดงความยินดีกบั ทุกๆคน
เพราะกลุ่มนักเรี ยนที่ได้เผชิญหน้ากับ ‘นักเล่นแร่ แปร
ธาตุ’ ไม่ได้เกรงกลัวและได้ต่อสู ้กบั พวกมัน ”
เธอชูมือขึ้นพร้อมกล่าว “ในวันนี้อศั วินแห่งแสงสถิตย์อยู่
กับพวกเรา!”

เหล่าเด็กๆต่างเต็มไปด้วยความอึกกะทึกอีกครั้ง รวมถึง
ความฮึกเหิ ม เมื่อได้ยนิ คาปลุกใจของเธอ

อัศวินแห่งแสงไม่เพียงเป็ นส่ วนหนึ่งของเหล่าทหาร แต่

พวกเขาเป็ นอัศวินที่อยูภ่ ายใต้โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ ซึ่ งเป็ น
สัญลักษณ์ของชนชั้นสู งและความบริ สุทธิ์ แม้แต่ชน
ชั้นสู งเองก็ยงั ต้องการให้ลูกๆของพวกเขาได้แต่งงานกับ
อัศวินแห่งแสงเพราะเกียรติยศอันสู งส่ ง

“อัศวินแห่งแส”
“ไม่คิดมาก่อนเลยว่าอัศวินแหงแสงจะอยูก่ บั พวกเราเพื่อ
ช่วยจับปิ ศาจตัวนี้”

“ฉันมีความสุ ขจริ งๆ! อยากเห็นตัวตนของเขา! อยากเจอ

กับอัศวินแห่งแสงจังเลย!”

เมสัน แชม และแซคต่างตกอยูใ่ นห้วงอารมณ์

นักเรี ยนทุกคนต่างอิจฉาผูท้ ี่ถูกช่วยไว้โดยอัศวินแห่งแสง

เมื่อนึกถึงความตื่นเต้นของเหตุการณ์ แต่ละคนต่างรู ้สึกถึง
ความยอดเยีย่ มของมัน!

คริ สยิม้ และกล่าว “มีนกั เรี ยนทั้งหมดสามสิ บแปดคนถูก

นักเล่นแปรธาตุโจมตี แต่สิบเจ็ดคนจากทั้งหมดนั้น ไม่
เพียงแต่ไม่ยอมจานนกับพวกปิ ศาจแต่ยงั ถ่วงเวลาเอาไว้
จนอัศวินแห่งแสงมาถึง! โดยเฉพาะเมื่อคืนก่อนลอเรี่ ยน
ได้แอบปล่อยนักเล่นแร่ แปรธาตุหนีไปและแอบทา
สัญลักษณ์ให้อศั วินแห่งแสงได้ติดตามไปจัดการได้อย่าง
ราบรื่ น ”

“ฉันขอประกาศไว้ตรงนี้วา่ ผูท้ ี่ได้ให้ความช่วยเหลืออัศวิน

แห่งแสงในการจับตัวนักเล่นแร่ แปรธาตุจะได้รับรางวัล
เป็ นการเลื่อนขั้นสองขั้น สิ่ งนี้จะถูกบันทุกเอาไว้กบั หน่วย
ของพวกเธอเอง ในอนาคตเมื่อได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็ นผูร้ ักษา
ความปลอดภัย พวกเธอจะได้เริ่ มต้นที่ข้นั หัวหน้าและจะ
สามารถถูกเลื่อนขึ้นเป็ น ‘อัศวิน!’ได้ ”…. เมื่อเธอกล่าวคา
ว่า ‘อัศวิน’ ขึ้นมานั้นหมายถึง ‘อัศวิน’ ของกองทัพ
เมื่อได้ยนิ คาพูดของเธอ นักเรี ยนหลายคนเริ่ มมีสายตาอัน
เร่ าร้อน

อัศวินและผูร้ ักษาความปลอดภัยมีความแตกต่างกันจริ งๆ!

แม้วา่ อัศวินของกองทัพและอัศวินแห่งแสงจะไม่สามารถ
นามาเทียบกันได้ แต่กย็ งั ถือว่าเป็ นสถานะที่ดีซ่ ึ งมี
ความด้อนกว่าขุนนางเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และหากใน
อนาคตสามารถเลื่อนขั้นเป็ นผูบ้ ญั ชาการอัศวินได้กจ็ ะมี
สถานะเหนือกว่าชนชั้นสู งเสี ยอีก และหากเป็ นอัศวินแห่ง
แสงเหล่าชนชั้นสู งจะทาทุกวิถีทางเพื่อเชื่อเชิญเขามายัง
บ้านของเขาเลยทีเดียว
“นอกเหนือจากนั้นเมื่อสิ บวันก่อน เหล่าอัศวินแห่งแสง
พบรอยเท้าใกล้ๆฐานลับของนักเล่นแร่ แปรธาตุ ตามการ
คาดการณ์ของเขามีใครบางคนถูกจับตัวไป แต่หลบหนี
ออกมาได้สาเร็ จ ฉันไม่รู้วา่ คนๆนั้นคือใครดังนั้นขอได้
โปรดแสดงตัวเพื่อที่จะได้มอบรางวัลพิเศษให้” คริ สกล่าว
ด้วยน้ าเสี ยงอ่อนหวาน

เมื่อได้ยนิ ถึงเรื่ องนี้ทุกๆคนถึงกับต้องตกใจ ในเวลานั้น

พวกเด็กๆต่างมองหน้าซึ่ งกันและกัน

หัวใจของฟู่ เทียนเต้นรัว เขาเห็นแซคและแชมมองมายัง

เขาเพื่อรอท่าทีการแสดงออก มีเพียงพวกเขาสามคน
เท่านั้นที่รู้เรื่ องนี้
เมื่อมองไปยังดวงตาทั้งสามที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและ
ความตื่นเต้น หัวใจของฟู่ เทียนหล่นไปถึงตาตุ่ม หลังจาก
ที่เขาหนีออกมา เขาได้ปกปิ ดรอยเท้าเพื่อป้องกันการ
สะกดรอยจากเหล่านักเล่นแร่ แปรธาตุเอาไว้แล้ว

เมื่อได้ฆ่านักเล่นแร่ แปรธาตุลง เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า

อัศวินแห่งแสงจะปรากฏตัว เจตนาของเขาก็เพื่อหลบหนี
พวกนักเล่นแร่ แปรธาตุเท่านั้น เมื่อลองมาคิดอีกครั้งเขา
รู ้สึกว่าคิดถูกจริ งๆที่ปกปิ ดรอยเท้าไว้ เขาผูกบันทึกของ
นักเล่นแร่ แปรธาตุไว้กบั ขา ถ้าหากมันถูกตรวจพบโดย
เหล่าอัศวินแห่งแสง เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น…
The Dark King – Chapter 28 การตัดสิ น [อ่านฟรี ]

แม้วา่ คริ สจะพูดถึงเรื่ องผลตอบแทนที่น่าพึงพอใจเป็ น

อย่างมาก แต่ฟู่เทียนก็รู้ตวั ดีวา่ ไม่ควรแสดงตัวอ้างสิ ทธิ์
เขาไม่แน่ใจเช่นกันเบาะแสเรื่ องใดบ้างที่เหล่าอัศวินแห่ง
แสงจะค้นหาได้จากห้องของนักเล่นแร่ แปรธาตุคนนั้น
เขาได้ใช้ไฟเผาทาลายทุกอย่างไปหมดแล้วแต่ร่องรอง
ของการระเบิดก็ไม่ได้หายไป ถ้าหากต้องถูกสอบสวนเขา
จะหลีกเลี่ยงมันได้ยาก

ยิง่ ไปกว่านั้น ในตัวของเขายังมีบนั ทึกของนักเล่นแร่ แปร

ธาตุอยูก่ บั ตัว ถ้าหากถูกพบเข้าอาจเกิดปัญหาร้ายแรง
ตามมา เขาจึงต้องการอยูห่ ่างจากอัศวินแห่งแสงเอาไว้ ยิง่
ไกล ยิง่ ดี
“โอกาสที่จะได้เป็ นอัศวิน….” หัวใจของฟู่ เทียนรู ้สึก
ปวดร้าว แต่กต็ อ้ งกัดลิ้นทนเอาไว้เพื่อความปลอดภัยของ
ตัวเขาเอง

“เทียน สุ ดยอด….” สี หน้าของแซคเต็มไปด้วยความ

ตื่นเต้น เขากาลังจะพูดถึงเรื่ องนี้แต่เมื่อได้เห็นสี่ หน้าของ
ฟู่ เทียนเขาก็หยุดชะงักลง

เมสัน, แซค และ แชม ต่างรู ้สึกดีใจอยูช่ วั่ ครู่ หลังจากผ่าน

มาหลายเดือนและสิ บวันแห่งการทดสอบพวกเขาต่างรู ้ใจ
กันมากขึ้น ด้วยการมองจากภายนอกพวกเขารู ้ความหมาย
จากแววตาของฟู่ เทียนในทันใด พวกเขาไม่รู้จะช่วย
อย่างไรและนี่กย็ งั เป็ นโอกาศทองเสี ยด้วย สัญลักษณ์สี
ทองที่คนธรรมดาจะก้าวไปถึงได้อยูใ่ ต้ฝ่าเท้าของฟู่ เทียน
แล้ว เหลือเพียงก้าวขึ้นไปเท่านั้น
มันเป็ นความฝันของผูค้ นนับไม่ถว้ น

อย่างไรก็ตามภายใต้การแสดงออกของฟู่ เทียนพวกเขา
หยุดยิง่ ทั้งสามต่างไม่กล่าวอะไรออกมา พวกเขาเคารพ
ในการตัดสิ นใจอันน่าเหลือเชื่อของฟู่ เทียนและรู ้สึก
สับสน ทั้งสามรู ้ดีวา่ ไม่สามารถเปลี่ยนใจฟู่ เทียนได้ พวก
เขาจึงไม่ขดั ขวางอะไร

คริ สมองไปยังฝูงชนที่อยูใ่ นความเงียบ ไม่มีใคร

ตอบสนอง เธอขมวดคิ้วลงเล็กน้อย และในเวลานั้นเองมี
เสี ยงดังขึ้น “ผม ผมครับ” เด็กผูช้ ายตัวเตี้ยประสานมือของ
ตัวเองเอาไว้ เขาดูมีความกังวลเล็กน้อยในการปรากฏตัว
ต่อหน้าฝูงชน
คริ สโล่งใจและมองไปยังเด็กชายพร้อมยิม้ และกล่าว:
“ยินดีดว้ ย เธอจะได้รับรางวัลและมันจะถูกบันทึกอยูใ่ น
หน่วยของเธอ และในตอนนี้ให้พวกเราได้แสดงว่าอัศวิน
แห่งแสงจัดการกับพวกปิ ศาจอย่างไร”

เมื่อสิ บสุ ดคาพูดของเธอ มีบุคคลก้าวออกมาจากด้านหลัง

รถม้าสี ดา ร่ างของเขาถูกคลุมไปด้วยชุดเกราะสี ขาวเงิน
เขาเป็ นชายหนุ่มที่ดูหล่อเหลาและสู ง คนส่ วนใหญ่มกั
มองว่าเขาเป็ นคนที่เต็มไปด้วยเสน่ห์

ความตื่นเต้นถูกแสดงออกผ่านใบหน้าของเหล่าเด็กๆ เมื่อ
เทียบกับพวกขุนนางชั้นสู งแล้ว ชาวบ้านต่างให้ความ
เคารพต่ออัศวินแห่งแสงมากกว่า
ฟู่ เทียนมองไปยังอัศวินแห่งแสงที่อยูใ่ นวัยหนุ่ม เขาจะทา
อะไรต่อไป? เขากาลังมอบรางวัลให้กบั เด็กที่แอบอ้าง
ความสาเร็ จของฟู่ เทียนไหม? เขารู ้สึกเสี ยใจขึ้นมา
เล็กน้อยถ้าหากทุกๆอย่างผ่านไปได้อย่างราบลื่น เขาควร
จะเป็ นคนก้าวขึ้นไปรับราลวัลนัน่ ไหม ตอนนี้เขาทาได้
เพียงแค่โทษตัวเองเท่านั้น

เขาแอบถอนหายใจที่รู้วา่ ได้พลาดโอกาสไปเสี ยแล้ว และ

ทาได้เพียงเก็บเรื่ องนี้เอาไว้ส่วนลึกภายในใจเท่านั้น แต่
ในความเป็ นจริ งแล้วถ้าระมัดระวังไว้ก่อนได้กถ็ ือเป็ น
เรื่ องที่ดี รวมถึงการรับรางวัลจากทหารเช่นกัน… เขาส่ าย
ศีรษะ อัศวินแห่งแสงเดินผ่านโทบุและก้าวไปยัง
ด้านหน้าของนักเล่นแร่ แปรธาตุ มีรอยยิม้ ปรากฏขึ้นบน
ใบหน้าเขาค่อยๆดึงดาบออกมา ดวงอาทิตย์สาดแสงส่ อง
สะท้อนกับดาบเล่มนั้น

“ข้าเมิคล์ ในนามแห่งพระบิดา ขอตัดสิ นโชคชะตาของ

ปิ ศาจตัวนี้ ”

“แสงสว่างจะขับไล่ความมืดให้หมดไป!”

เขาพูดเบาๆ ในขณะเดียวกันก็ผลักดาบเขาไปยังศีรษะของ
นักเล่นแร่ แปรธาตุ

ศีรษะของนักเล่นแร่ แปรธาตุถูกตัดในทันใด มีเลือดพุง่

กระฉูดออกมาจากลาคอพร้อมกับร่ างกายที่หล่นลงไปบน
พื้น ศีรษะกลิ้งอยูส่ องสามรอบก่อนจะหยุดลงพร้อมกับ
เลือดที่ไหลไปบนผืนทราย

ต่อหน้าเหตุการณ์การนองเลือดในครั้งนี้ เหล่าเด็กๆต่าง
ตกอยูใ่ นความกลัวและพากันก้าวถอนหลัง และในไม่ชา้ ก็
แปรเปลี่ยนเป็ นความตื่นเต้น และพากันตะโกนคาพูด
สุ ดท้ายของเมิคล์ “แสงสว่างจะขับไล่ความมืดให้หมด
ไป!”

จากหนึ่งเสี ยงเป็ นหลายเสี ยง คากล่าวถูกตะโกนก้องไป

ทัว่ ทะเลทราย

ฟู่ เทียนไม่อยากตกเป็ นที่สนใจ ดังนั้นจึงตะโกนตามคน

อื่นๆเช่นกัน แต่ภายในใจของเขา “ไม่มีใครเห็นเลยหรอ
ไงว่าเลือดที่ไหลบนทรายนั้นมีสีแดง ก็เหมือนกับเลือด
พวกเราทั้งหมดนัน่ แหละ”

ในโลกใบนี้ มีเรื่ องที่ผดิ ปกติบางอย่างอยู่ ผูค้ นนับไม่ถว้ น

ต่างต้องการเป็ นผูช้ มในการตัดสิ นโทษของเหล่านักโทษ
ที่มีความผิดร้ายแรง บางทีโลกอันน่าเบื่อใบนี้อาจเต็มไป
ด้วยความบันเทิงก็เป็ นได้

ในไม่นานชายหนุ่มนามเมิคล์ทาความสะอาดดาบของเขา
พร้อมหันหลังกลับ

คริ สและโทบุให้การคุม้ กันฟู่ เทียนและเด็กทุกๆคนในการ

ใช้รถม้าสี ดาเพื่อเดินทางกลับไปยังที่ฝึกของเหล่าหน่วย
ค้นหา
หลังจากที่ได้กลับมายังห้องนอน ทุกๆคนต่างรู ้สึกได้วา่
ห้องนอนอันเก่าโทรมนี้มีคุณค่าและความหมายแค่ไหน

“ฉันได้ยนิ มาว่ามีนกั เล่นแร่ แปรธาตุถูกจับตัวไปกว่าแปด

คน” ดาชานัง่ อยูบ่ นเก้าอี้นุ่ม เธอยิม้ และพูดต่อ “ฉันล่ะ
อิจฉาจริ งๆ นายทาได้ดีมาก ฉันมัน่ ใจว่าหลังจากการฝึ ก
ในครั้งนี้สิ้นสุ ดลง นายจะได้เลื่อนขั้นไปที่โรงเรี ยนนักล่า
ได้แน่นอน ได้เวลาในการฝึ กกับพวก ‘สัตว์ประหลาด’
พวกเขาอาจมีความรุ นแรงกว่ากลุ่มในตอนนี้ ”
โทบุพดู ออกมาเบาๆ “นี่ไม่ใช่ฝีมือของฉัน แต่เป็ นของ
อัจฉริ ยะหนุ่มจากตระกูลเมลที่ได้สงั หารนักเล่นแร่ แปร
ธาตุระดับสองดาวลง!”

“ดูเหมือนตระกูลเมลจะปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง….” ปาก
ของดาชาเผยให้เห็นรอยยิม้ และกล่าวต่อ “ฉันได้ยนิ มาว่า
มีเด็กอีกคนหนึ่งที่หนีออกมาจากนักเล่นแร่ แปรธาตุระดับ
สามดาวได้ และนักเล่นแร่ แปรธาตุคนนั้นก็ตายซะด้วย”

โทบุกล่าวตอบ “ตามความเห็นของอัศวินแห่งแสง อาจ

เป็ นพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุระดับสี่ ดาวที่ลงมือสังหารเขา
เพราะร่ องรอยเกิดจากอานาจการทาลายล้างสู งมาก”
ดวงตาของดาชาหรี่ ลงเล็กน้อยและกล่าวว่า “เป็ น
เวลานานมาแล้วที่พวกเราได้ยนิ เรื่ องการเคลื่อนไหวของ
นักเล่นแร่ แปรธาตุระดับสี่ ดาว และหากมีซกั หนึ่งคนอยู่
ในทะเลทราย ฉันเดาได้เลยว่าคงไม่มีอศั วินแห่งแสงสว่าง
คนไหนรวมถึงนายจะได้กลับมาอย่างมีชีวติ ”

โทบุถอนหายใจออกมาเบาๆ “ในครั้งต่อไปถ้ามีเรื่ อง
ทานองนี้อีก ฉันอยากให้เธอเตือนล่วงหน้าซักหน่อย ฉัน
ไม่อยากเก็บตัวอยูใ่ นเบื้องหลัง”

“ฉันเหนื่อยน่ะ” ดาชากล่าว

โทบุยมิ้ ออกเล็กน้อย เขาขอตัวออกมาอย่างสุ ภาพ

…

“ยุคแห่งกาแพง ปี ที่291 ฤดูฝน”

“การทดสอบพร้อมแล้ว ฉันเขาใจในโครงสร้างของ
มนุษย์อย่างละเอียด ในวันนี้จะเริ่ มการทดสอบจาก
ร่ างกายตนเอง ในไม่ชา้ ชื่อรอสยาร์ดจะถูกบันทึกไว้ใน
ทาเนียบของนักเล่นแร่ แปรธาตุวา่ เป็ นอมตะ ฉันจะกลาย
มาเป็ นผูส้ ร้างคนใหม่…”

ฟู่ เทียนแอบอ่านบันทึกของนักเล่นแร่ แปรธาตุเมื่อไม่มี

ใครอยูใ่ กล้ นักเล่นแร่ แปรธาตุคนนี้ได้ทดลองกับร่ างกาย
ตนเองและบันทึกทุกอย่างเอาไว้ดว้ ยขนห่าน ฟู่ เทียนได้
พบกับเรื่ องน่าประหลาดใจและเข้าใจถึงความรู ้สึกตื่นเต้น
ของนักเล่นแร่ แปรธาตุ
The Dark King – Chapter 29 The โบสถ์แห่งความมืด
[อ่านฟรี ]

“ล้มเหลว เพราะอะไรกัน?” เส้นประสาทและเส้นเลือด

เชื่อมต่อกันได้แล้ว ทุกๆอย่างใช้เวลาในการตรวจสอบ
กว่าสองครั้ง มันควรจะเป็ นการทดลองที่สาเร็ จ ทาไมฉัน
ถึงไม่สามารถได้รับพลังเหมือนพวกอัศวินแห่งแสง? จุด
ไหนคือข้อผิดพลาดกัน? อ้ะ…”

ฟู่ เทียนนึกถึงการกลายพันธุ์ที่หวั ไหล่ของรอสยาร์ด มัน

ถูกบันทึกเอาไว้วา่ คือความล้มเหลวในการทดลอง แต่สิ่ง
ที่ทาให้ฟเที ู่ ยนสนใจคือประโยค ‘ได้รับพลังเหมือนพวก
อัศวินแห่งแสง’
จะเป็ นไปได้ไหมที่อศั วินแห่งแสงจะถูกดัดแปลงทาง
พันธุกรรม และได้รับพลังที่เหนือจินตนาการกว่าคน
ทัว่ ไป?

นี่จะต้องเป็ นข่าวใหญ่แน่ๆ!

พวกนักเล่นแร่ แปรธาตุมกั ดัดแปลงหรื อแก้ไขพันธุกรรม

ของร่ างกาย ถ้าหากอัศวินแห่งแสงใช้วธิ ีพวกนี้เช่นกัน ก็
นับว่าโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ถือเป็ นสิ่ งที่โหดร้ายที่มีการดารงอยู่
เลยล่ะ อย่างน้อยที่สุดเบื้องหลังจะต้องมีบางอย่างที่ไม่
ชอบมาพากล

ฟู่ เทียนรู ้สึกตกตะลัง เขายังคงอ่านต่อไป

บันทึกเล่มนี้เป็ นบันทึกการทดลองกว่าสิ บปี ของรอสยาร์ด
หลังจากล้มเหลวในการดัดแปลงร่ างกายของตนเองรอส
ยาร์ดจึงทาบันทึกนี้ข้ ึนมาอย่างระมัดระวัง ดังนั้นเขาจึง
ค่อยๆลักพาตัวเด็กๆเพือ่ ทาการทดลอง ถ้าหากผลการ
ทดลองเป็ นไปด้วยดี เขาจะฆ่าเด็กทิ้งซะ และแบ่งเป็ น
ข้อมูลที่ได้ให้กบั ‘โบสถ์แห่งความมืด’ ถ้าหากสิ่ งที่มอบ
ให้ไปสามารถสร้างประโยชน์ข้ ึนมาได้ เขาจะได้รับระดับ
ที่สูงขึ้น (จานวนดาว) และได้รับผลประโยชน์และทรพยา
กรที่มากขึ้น

ในบันทึกของรอสยาร์ดกล่าวไว้วา่ ‘โบสถ์แห่งความมืด’
ถูกสร้างขึ้นโดยเหล่านักเล่นแร่ แปรธาตุ ผูร้ อบรู ้เรื่ องพิษ
พวกหุ่นเชิด และอีกหลายอาชีพที่แตกต่างกัน ซึ่ งปกครอง
กองกาลังขนาดใหญ่อยู่ พวกเขาไม่ได้มีแค่พวกที่อยูด่ า้ น
นอกกาแพง แต่สมาชิกบางส่ วนในตระกูลระดับสู ง ผูค้ น
จากสลัม หรื อแม้บางส่ วนของกองทัพก็ยงั อยูใ่ นองค์กรนี้
เช่นกัน หากจะเทียบให้เห็นง่ายๆ หากโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ถูก
เปิ ดเผยอย่างภาคภูมิในแสงสว่าง ดังนั้น‘โบสถ์แห่งความ
มืด’ก็เปรี ยบเหมือนสัตว์ประหลาดที่กาลังซุ่มซ่อนอยูใ่ น
ความมืดมิดยามค่าคืน

“โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์, กองทัพ, โบสถ์แห่งความมืด…” ฟู่

เทียนพึมพา จากมุมมองของเขาในตอนนี้ ทั้งสามกอง
กาลังเปรี ยบเหมือนสามขั้วอานาจที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับทุก
อย่างที่เกิดขึ้นทั้งภายในและภายนอกกาแพงแห่งซิ ลเวีย
ด้วยข้อมูลในตอนนี้เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าควรเข้ากับฝ่ ายใด
กองทัพ หรื อ โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ อย่างน้อยที่สุดในตอนนี้เขา
ไม่มีความคิดเอนเอียงไปทาง ‘โบสถ์แห่งความมืด’ เลย
“ฉันรู ้นอ้ ยเกินไป…” ฟู่ เทียนถอนหายใจ ราวกับหัวใจ
ของเขากาลังหลงทาง และยังไม่รู้วา่ จะทาอย่างไรต่อไป
กับอนาคต

เขาไม่สามารถทนต่อการบังคับจากกองทัพได้
.
โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์กโ็ น้มน้าวด้านความเชื่อและศรัทธา เขา
ไม่สามารถเผชิญกับจิตใต้สานึกของตัวเองได้ ถ้าหากต้อง
เลือกเข้ากับโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์

เห็นได้ชดั เจนจากบันทึกของนักเล่นแร่ แปรธาตุ ที่กอง

กาลังต่างๆภายใต้โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์กต็ อ้ งเผชิญกับ
นักวิทยาศาสตร์และการทดลองเช่นกัน อย่างไรก็ตามกลุ่ม
นักวิทยาศาสตร์ที่ไม่อยูภ่ ายใต้กฏหมายและปราศจาก
คุณธรรมและความยับยั้งชัง่ ใจก็ไม่ต่างอะไรกัวพวกปิ ศาจ
เลย

ฟู่ เทียนรู ้สึกว่าการที่คนตัวเล็กๆเช่นเขาจะปี นขึ้นไปอยูบ่ น

จุดสู งสุ ดของโลกช่างเป็ นเรื่ องที่ยากเย็นนัก แต่ถึงอย่าง
นั้นเขาก็ไม่เคยคิดอยูแ่ ล้วว่ามันจะเป้นเรื่ องง่าย ลึกๆ
ภายในจิตใจของเขาต้องการแค่เพียงการใช้ชีวติ อย่างปกติ
และเรี ยบง่าย

เมื่อความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัว เขานึกถึงคาพูดอันคมคาย
ของสาวชนชั้นสู ง ท่าทางการแสดงออกอันต้อยต่าของจู
ร่ าต่อหน้าเหล่าชนชั้นสู งปรากฏขึ้นมายังดวงตาของเขา
เขาจาได้ดีถึงเหตุการณ์ที่เกือบจะต้องทิ้งชีวติ ไปในปรา
สามของพวก ‘นักล่า’
เขาค่อยๆหลับตาลงและถามกับตัวเอง อยากมีชีวติ แบบ
คนธรรมดาทัว่ ไปจริ งๆหรอ? จะต้องทาอย่างไรหากต้อง
พบเจอเรื่ องแบบนั้นอีก? ในครั้งหน้าจะหลีกหนีจาก
เหตุการณ์ที่เลวร้ายแบบนั้นได้ม้ ยั ?

ไม่ ไม่!

เมื่อชีวติ กาลังถูกคุกคาม เขาจะไม่สามารถป้องกันอะไร

ได้!

เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ความมุ่งมัน่ ที่ไม่เคยเกิด

ขึ้นมาก่อนปรากฏขึ้นบนดวงตาของเขา แม้จะต้องละทิ้ง
เสรี ภาพ แม้จะต้องละทิ้งโชคชะตา! หรื อจะต้องละทิ้ง
ความเมตตาในตัวไป! ฉันจะต้องมีชีวิตที่ดีให้ได้ ถ้าหาก
ต้องถูกทิ้งให้จมอยูก่ บั ความมืดฉันก็จะคลานไปหาแสง
สว่างให้จงได้ เขาคว้าแผ่นเหล็กคมกรี ดเข้าที่มือตัวเอง
ลากยาวไปยังแขน เขากัดฟันแน่นเพื่อเอาชนะความ
เจ็บปวด สายตาพลันเปลี่ยนเป็ นเย็นชาพร้อมกับพูด
ออกมาเบาๆ “ฟู่ เทียน นายรู ้สึกเจ็บปวดและนายเคยเป็ น
คนที่เคยขลี้ขลาดมาก่อน นายเคยคิดที่จะเสี ยสละชีวติ เพื่อ
ช่วยพ่อแม่และน้องสาวของตัวเองให้รอดชีวติ บ้างมั้ย?”

เขากัดฟันแน่นพร้อมมองไปยังเลือดที่กาลังไหลอาบแขน
ราวกับกาลังจดจาความเจ็บปวดนี้เอาไว้ เขาค่อยๆเตือน
ตัวเองอย่างเงียบงัน ไม่วา่ ในอนาคตจะต้องเผชิญกับ
ปั ญหาหรื ออุปสรรคมากมายเท่าไหร่ เขาจะไม่ละทิ้ง
เส้นทางของตนเอง
เมนสันกลับมายังห้องนอน พร้อมกับเห็นเลือดที่ไหล
ออกมาจากแขนของฟู่ เทียนพร้อมกับส่ งเขาไปยัง
โรงพยาบาล

หน่วยค้นหาต่างกาลังฝึ กฝน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ ว พริ บตาเดียวเวลาได้ผา่ นไป 3 ปี

“เทียน การฝึ กฝนขั้นสุ ดท้ายกาลังสิ้ นสุ ดลงแล้ว และวันนี้

จะเป็ นวันสาเร็ จการศึกษา พวกเราจะได้กลับบ้านไปพบ
ครอบครัวแล้ว” แซคยิม้ เขาเป็ นลูกที่มีความใกล้ชิดกับ
ครอบครัว ในทุกๆเดือนเขาจะขอลา 1 วันเพื่อกับไปพบ
พ่อแม่ ส่ วนฟู่ เทียน, เมสัน และ แชม กลับไปเยีย่ มเยียน
ครอบครัวตามโอกาสเท่านั้น ส่ วนใหญ่จะเขียนจดหมาย
เสี ยมากกว่า

ฟู่ เทียนยิม้ 3 ปี มานี้รูปร่ างของเขาเปลี่ยนแปลงไปมาก สี

ผิวของเขาไม่ได้ขาวเหมือนเมื่อก่อนแต่เปลี่ยนเป็ นสี ของ
ข้าวสาลีคุณภาพดีที่ได้รับแสงแดดอย่างพอเหมาะ เขามี
ความสู ง 1 เมตร 60 เซนติเมตร ซึ่งมีความสู งมากที่สุดใน
กลุ่ม ในปี นี้เขามีอายุ 12 ปี พอดิบพอดี

“เฮ้ ที่เป็ นห้องนอนที่เจ๋ งที่สุดในหอพักเลย พวกเราทั้ง 4

คนจะจบการฝึ กฝนแล้ว!” เมสั้นยิม้ เผยให้เห็นฟันขาวทั้ง
2 แถว
แชมกล่าว “ฉันหวังว่าในอนาคตตอนที่พวกเราได้เข้า
กองทัพ พวกเราจะได้อยูใ่ นหน่วยเดียวกันอีก แต่ถา้ หาก
พวกเราต้องแยกย้ายกันแล้ว อย่าลืมมาที่โรงเหล้าของ
ครอบครัวฉันด้วยล่ะ… ฉันเลี้ยงเอง”

ฟู่ เทียนและทั้งสองคนเคยได้ยนิ เกี่ยวกับโรงเหล้าของ

แชมมานานแล้ว เมสันหัวเราะออกมาพร้อมตอบ
“แน่นอน!”

“รี บไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา” ฟู่ เทียนกล่าว

พวกเขาทั้งหมดเดินทางไปยังสนามอันกว้างใหญ่ของ
โรงเรี ยน มีนกั เรี ยนอยูจ่ านวนมากยืนพูดคุยกันอยู่
เมสันกล่าวอย่างเศร้าซึ ม “เมื่อ 3 ปี ก่อนมีนกั เรี ยนกว่า 300
คนแท้ๆ พวกเรานี่โชคดีจริ งๆที่เรี ยนจบ”

“ยังมีหลายคนที่ยงั ไม่เดินทางมา” แชมยักไหล่ “ฉันเคย

นับไว้ก่อนหน้าแล้ว มีนกั เรี ยนทั้งหมด 106 คนที่จบ
การศึกษา”

แซคมองไปยังป่ าด้านนอกโรงเรี ยน “พวกเขาเป็ นใครกัน

และมางานจบการศึกษาทาไม?”

ฟู่ เทียน แชม และ เมสัน มองไปยังสถานที่แซคได้ช้ ีไป

พวกเขาเห็นโทบุและมีคนอื่นๆอีก 8 คน คนกลุ่มนั้นกาลัง
พูดคุยและหัวเราะอย่างสนุกสนาน พวกเขาทุกคนต่าง
สวมชุดที่มีความสง่างาม
The Dark King – Chapter 30 พรแห่งพระเจ้า [อ่านฟรี ]

นักเรี ยนทุกๆคนกาลังยืนเรี ยงเป็ นแถวอย่างเรี ยบร้อย

โทบุหนั ไปยังบุคคลทั้ง 8 และกล่าว “รอก่อน” เขาเดิน

ออกมาด้านหน้าทุกๆคน เผยให้เห็นรอยยิม้ ที่เห็นได้ยาก
“ก่อนอื่นเลย ต้องขอแสดงความยินดีดว้ ย ในที่สุดพวกเธอ
ทุกคนก็ได้เปลี่ยนตัวเองจากขยะเป็ นนักรบที่แท้จริ งได้
แล้ว อย่างไรก็ตาม การทดสอบที่แท้จริ งเพิ่งจะเริ่ ม
หลังจากนี้ไป พวกเธอจะต้องจากลาสถานที่อบอุ่นแห่งนี้
ไปและเผชอญหน้ากับความตายในชีวติ จริ ง”

นักเรี ยนทุกคนต่างประหลาดใจ ไม่ใช่วา่ นักเรี ยนทึกคน

จะเข้าใจความหมายของคาพูดโทบุ
ดวงตาของฟู่ เทียนเป็ นประกาย เขารู ้ดีวา่ โทบุกาลัง
ประกาศสถานะของพวกเขาทั้งหมดให้เป็ นหน่วยค้นหา
แล้ว

โทบุกาลังมองไปยังนักเรี ยนที่ยงั อยูใ่ นอาการงุนงง

“หลังจากที่จบการศึกษา พวกเธอทุกคนจะได้รับสถานะ
ใหม่ ไม่ใช่ ‘ผูร้ ักษาความปลอดภัย’ แต่เป็ น ‘หน่วย
ค้นหา’”

“หน่วยค้นหา?” ทุกๆคนต่างจ้องมองซึ่ งกันและกัน

“ฉันรู ้วา่ นี่คงเป็ นครั้งแรกที่พวกเธอได้ยนิ ถึงเรื่ องนี้” โทบุ

ค่อยๆพูด “เข้าเรื่ องเลยแล้วกัน จากมุมมองของอาชีพแล้ว
หน่วยค้นหาถือว่ามีระดับสู งกว่าผูร้ ักษาความปลอดภัย
จริ งๆแล้วถือว่าเทียบเท่ากับเหล่าอัศวินในกองทัพเลย
ทีเดียว อย่างไรก็ตามเหล่าอัศวินยังต้องคอยภักดีต่อ
กองทัพและเหล่าชนชั้นสู ง ในความเห็นของฉันแล้วพวก
นั้นเป็ นพวกที่อ่อนแอ ในขณะที่หน่วยค้นหาถือเป็ น
ปราการสุ ดท้ายของมนุษยชาติ!”

ทุกๆคนต่างตกตะลึง

ระดับเดียวกับอัศวิน?

ถือว่ามีชื่อเสี ยงเลยทีเดียว!
แม้แต่ในความฝันเองพวกเขายังไม่กล้าคาดหวังอะไรนัก
แต่ผลตอบแทนที่มีค่าเช่นนี้เหมาะสมแล้วกับการฝึ กฝน
อย่างหนักมาตลอด 3 ปี

โทบุมองไปยังใบหน้าที่ตื่นเต้นของเหล่านักเรี ยนและ
ยังคงความสงบไว้ “แต่ถึงอย่างนั้นความแตกต่างระหว่าง
หน่วยค้นหาและอัศวินก็คือ ฝ่ ายหนึ่งอยูใ่ นแสงสว่างและ
อีกหนึ่งต้องอยูใ่ นความมืด และถ้าจะให้อธิบายอย่างง่ายๆ
หน่วยค้นหาทางานอยูฝ่ ่ ายเบื้องหลัง พวกเธอจะไม่
สามารถเปิ ดเผยฐานะนี่ให้ใครรู ้ได้แม้กระทัง่ พ่อแม่ พี่นอ้ ง
หรื อคนรัก มันเป็ นความลับทางการทหาร!”

“พวกเธอทุกคนจะได้รับการดูแลเป็ นอย่างดี”
“และเมื่อสามารถสร้างผลงานได้ถึงระดับนึงแล้ว จะ
ได้รับที่พกั อาศัยอยูใ่ นย่านการค้าอย่างถาวร”

หลังสิ้ นสุ ดคาพูดของโทบุ ดวงตาของพวกเขาต่างเปี่ ยม

ไปด้วยความหวัง นัน่ ก็เพราะการได้อาศัยอยูใ่ นย่าน
การค้าถือเป็ นสิ่ งที่ใครๆก็ตอ้ งการ

“แล้วหน้าที่ของหน่วยค้นหาคืออะไร?” เด็กนักเรี ยนที่มี

ผิวสี ถามออกมา

“งานของพวกเธอ” เขาตอบ “คือการไปรักษาเขตแดน

นอกกาแพงให้อยูใ่ นความปลอดภัย รวบรวมข้อมูลและ
ทรัพยากรต่างๆและนากลับมาที่นี่”
เด็กๆต่างตกอยูใ่ นความโกลาหล พวกเขารู ้ได้ในทันทีวา่
จะไม่มีม้ือเที่ยงฟรี อีกแล้ว ม่มีใครเคยได้เห็นโลกหลัง
กาแพงนัน่ และลึกๆในหัวใจพวกเขาต่างตระหนักดีวา่ มี
อันตรายอันใหญ่หลวงรออยูน่ อกกาแพง

“ครู ฝึก แล้วพวกเราจะลาออกได้ไหม?” ใครบางคนยกมือ

ขึ้นถาม

โทบุตอบด้วยท่าทีที่ไม่แตกต่างจากเดิม “ได้สิ หลังจากที่

ร่ างของพวกเธอถูกส่ งไปถึงบ้านหลังจากที่ ‘ตาย’ ”

พวกเขารู ้สึกหนาวเหน็บในใจ ไม่มีแม้แต่เส้นทางให้เลือก

“พวกเธอไม่ตอ้ งกังวลไป แม้วา่ ข้างนอกนัน่ จะมีอนั ตราย
มากมายรออยู่ แต่พวกเราก็ไม่ได้เสี ยเวลา 3 ปี ไปกับการ
ฝึ กคนอ่อนแอออกมาหรอกนะ สถานที่ที่พวกเธอจะถูก
ส่ งไปเป็ นพื้นที่ที่ถูกตรวจสอบแล้ว ตราบเท่าที่ระมัดระวัง
ตัวอย่างดีจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น อัตราการตายของหน่วย
ค้นหามีแค่เพียงน้อยนิด” โทบุมองไปยังท่ามกลางฝูงชน
และกล่าว “และเมื่อพวกเธอได้ออกไปนอกกาแพงนัน่
พวกเธอจะได้รับพรแห่งพระเจ้า”

“พรแห่ งพระเจ้า?” ทุกๆคนต่างตกอยูใ่ นความสับสน

ฟู่ เทียนถึงกับต้องขมวดคิ้ว
โทบุผายมือและชี้ไปยังผูค้ นทั้ง 8 ที่มากับเขา “8 คน
เหล่านี้เป็ นตัวแทนของกองทัพและ7สมาคมย่านการค้า
พวกเธอจะเลือกเข้ากับใครก็ได้ หลังจากนั้นพวกเธอ
จะต้องทางานให้กบั กองทัพหรื อสมาคมที่ได้เลือกไว้
ทรัพยากรที่รวบรวมได้จากภายนอกจะแปรเปลี่ยนเป็ น
โชคลาภ ฉันจาได้วา่ มีหน่วยค้นหาที่ได้นาวัตถุแปลก
ประหลาดกลับมาจากภายนอกและได้รับรางวัลเป็ น
เหรี ยญทอง 1 แสนเหรี ยญ ”

ทุกๆคนตกใจ 1 แสนเหรี ยญทอง? นี่เป็ นสมบัติที่พวกเขา

จะมองข้ามไปไม่ได้!

ฟู่ เทียนไม่ได้คาดหวังว่าหน่วยค้นหาจะได้รับสิ่ งตอบแทน

หลังจากที่หาทรัพยากรมาได้ ราวกับว่ามันเป็ นอาชีพที่
สร้างความมัง่ คัง่ ขึ้นมาได้ และยิง่ ร่ ารวยง่ายเท่าไหร่ นัน่
หมายถึงความเสี่ ยงที่มากขึ้นด้วยเช่นกัน

ในตอนนี้ ทั้ง 8 คนก้าวออกมาข้างหน้าฝูงชน คนหนุ่มด้าย

ซ้ายมือกล่าวเป็ นคนแรก “ฉันขอกล่าวในนามของทหาร
ใครก็ตามที่อยากเข้าร่ วมกับกองทัพขอให้กา้ วออกมาหา
ฉันและเซ็นสัญญา ใครก็ตามที่เข้าร่ วมกับเราจะสามารถ
เข้าไปอยูใ่ นย่านการค้าได้ในอนาคตอันใกล้น้ ี”

“ฉันมาจากสมาคมาเตอร์ล่ิง พวกเราสามารถอนุญาติให้
เข้าไปในเขตการค้าได้ และค่าตอบแทนที่จะมอบให้คือ
10%…” หญิงสาวที่อยูใ่ นชุดสวยงามกล่าว
คนอื่นๆเริ่ มแนะนาสมาคมของตน และให้ขอ้ มูลเกี่ยวกับ
สัญญา

ฟู่ เทียนเพิง่ มาทราบว่าการฝึ กฝนเหล่านี้ถูกสนับสนุนโดย

7 สมาคมและกองทัพ ด้วยกองทัพเพียงลาพังคงไม่
สามารถมีงบสนับสนุนได้มากขนาดนี้ ดังนั้นดูเหมือนว่า
พวกเขาจะเปิ ดแบ่งปั นเรื่ องค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์

แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือ ไม่มีใครมาจากโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์

ในตอนนี้ เด็กๆต่างมายืนต่อหน้าตัวแทนของกองทัพและ
สมาคมเมื่อเลือกสถานที่ที่ตอ้ งการได้แล้ว พวกเขา
ทั้งหมดไม่ให้ขอ้ เสนอที่ต่างกันมากนักเพราะการแข่งขัน
แย่งชิงกัน ทาให้สวัสดิการที่มอบให้มีไม่ต่างกันนัก
“เทียน พวกเราน่าจะเลือกสมาคมเดียวกัน” เมสันกล่าว

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆ

แชมถาม “สมาคมไหนดี? หรื อกองทัพ?”

“พวกนายไปดูเงื่อนไขที่พวกเขาเสนอให้” ฟู่ เทียนกล่าว

และเดินไปยังด้านหน้าของโทบุ “ครู ฝึกครับ ตัวเลือกไหน
เป็ นตัวเลือกที่ดีที่สุดครับ?”

โทบุมองลงมายังฟู่ เทียน เขาประทับใจในตัวฟู่ เทียนมา

โดยตลาด ด้วยเรื่ องของการพัฒนาอย่างก้าวกระโดดและ
ความอดทนต่อการฝึ กฝน ผลงานและประสิ ทธิภาพของฟู่
เทียนเป็ นที่ประทับใจมาตลอด 3 ปี ที่ผา่ นมา เขาขยิบตา
และพูดว่า “เธอจะได้รับโอกาสดีๆในทุกที่ที่เธอเลือก แต่
ถ้าให้ฉนั แนะนา สมาคมเมลลอนเป็ นสมาคมที่มีศกั ยภาพ
ยอดเยีย่ ม”
ฟู่ เทียนประหลาดใจ เขาไม่คาดว่าโทบุจะแนะนาสมาคม
แทนที่จะเป็ นกองทัพ
โทบุหนั หลังกลับเมื่อ แชม เมสัน และ แซค เดินเข้ามา
ใกล้ แชมกล่าว “พวกเราไปตรวจสอบมาหมดแล้ว
ข้อเสนอส่ วนใหญ่ที่มอบให้ไม่แตกต่างกันนัก ซึ่ งกองทัพ
มีการรักษาที่ดีที่สุดและในขณะที่ผลตอบแทนค่อนข้าง
ต่า ส่ วนพวกสมาคมก็แตกต่างกันไปแต่ผลตอบแทนที่
พวกเขามอบให้จะมีมากกว่สกองทัพ ลอเรี่ ยนเพิ่งเข้า
ร่ วมกับสมาคมสเตอร์ลิง พวกเขามอบผลตอบแทนให้
15% จากทุกสิ่ งที่หาได้และได้รับพรแห่งพระเจ้าในทุกๆ
เดือน”
“อะไรนะ!!”

ในตอนนี้มีเสี ยงตื่นเต้นดังกึกก้องไปทัว่ สนาม

ทุกๆคนต่างมองไปยังสุ ภาพบุรุษที่กาลังนาเสนอถึง
สมาคมสเตอร์ลิง
The Dark King – Chapter 31 อย่างแรก [อ่านฟรี ]

“เป็ นลอเรี่ ยน” เมสันกล่าว “เขากาลังทาอะไร?”

ร่ างกายของเขาแปรเปลี่ยนเป็ นสี น้ าเงินและเส้นเลือดก็

ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขามากมาย ลอเรี่ ยนร้องตะโกน
ออกมาด้วยความเจ็บปวด ในตอนนี้ผวิ สี น้ าเงินเข้มของ
เขาก็หายไป ราวกับว่าด้วยเสี ยงตะโกนนี้ทาให้ความ
เจ็บปวดของลอเรี่ ยนนันห้ ายไป กล้ามเนื้อของเขาคลายตัว
ลง เส้นเลือดที่ปรากฏขึ้นก็หายไป เขาหายใจเข้าลึกๆและ
ก้มลงไปมองฝ่ ามือของตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วย
ความประหลาดใจเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็ยอ่ ตัวลงและกระโดดขึ้นไปบนฟ้า
“ว๊าว!” ทุกๆคนร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

ลอเรี่ ยนกระโดดขึ้นไปได้สูงกว่า 2 เมตร!

ไม่ใช่หวั แต่เป็ นเท้าของเขาที่อยูส่ ู งจากพื้น 2 เมตร!

ตอนนี้ฝงู ชนได้ตกอยุใ่ นความเงียบ

ทุกๆคนต่างมองไปยังลอเรี่ ยนด้วยความตื่นตระหนก พวก

เขาทุกๆคนต่างได้รับการฝึ กนรกนี้มาตลอด 3 ปี แม้วา่
สภาพร่ างกายของพวกเขาจะดีข้ ึนกว่าหน้านี้นบั 10 เท่าแต่
มันก็ยงั มีขีดจากัดอยู่ การกระโดดขึ้นไปสู ง 2 เมตรนี้
ไม่ใช่สิ่งที่พะวกเขาสามารถทาได้เลย
แต่ลอเรี่ ยนทาได้! เขาได้กา้ วข้ามขีดจากัดทางด้านร่ างกาย
ของตัวเองไปแล้ว

ฟู่ เทียนรู ้ดีวา่ ศักยภาพของลอเรี่ ยนในตลอดการฝึ กฝน 3 ปี

ที่ผา่ นมานั้นบอดเบี่ยมอบ่างยิง่ แต่มนั ก็ยงั ห่างไกลสภาพ
ร่ างกายที่ทรงพลังแบบนี้

“นี่คือพรแห่งพระเจ้า?” ฟู่ เทียนพึมพัม

แชมได้ยนิ คาพูดของเขาและตกตะลึงทันที “เอ๋ ?”

ในตอนนี้หญิงสาวที่สง่างามผูน้ ้ ีมองไปที่ใบหน้าของ
ลอเรี่ ยนด้วยความตกตะลึง เธอยิม้ และกล่าวว่า “นี่คือพร
แห่งพระเจ้า จากตอนนนี้เธอจะได้รับพรนี้ทุกๆเดือน ฉัน
หวังว่าเธอจะมันในการทาใช้ประโยชน์ต่อส่ วนรวมให้ดี
ที่สุด!”

ลอเรี่ ยนลังเลเล็กน้อย จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งและ

กล่าวด้วยน้ าเสี ยงที่เคารพว่า “ชีวติ นี้ ข้า ลอเรี่ ยนจะศรัทธา
ในพระเจ้าเสมอ!”

หญิงสาวยิม้ ขึ้นและมองไปยังคนอื่นๆ “ทุกๆคนก็จะ

ได้รับการอวยพรจากพระเจ้าหลังจากที่เข้าร่ วมสมาคม
สเตอร์ลิง”

ขณะที่เธอพูดนั้นเด็กคนอื่นๆนั้นก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่า
ความสามารถของลอเรี่ ยนนั้นเป็ นผลมาจากพรแห่งพระ
เจ้า ในตอนนี้เด็กทุกๆคนรู ้สึกตื่นตัวจากเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นนี้

“โนนิ เธอจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ?” ชายร่ างผอมอีกคน

กล่าว “พวกเราจะมอบพรแห่งพระเจ้าให้กบั ทุกๆคน!”

หญิงสาวผูง้ ดงามยิม้ “กฏไม่ได้บอกว่าข้าจะต้องบอกพวก

เขาโดยตรงหนิ?”

ชายอีกคนหยุดหายใจไปครู่ หนึ่งแต่ยงั คงพูดออกมาดัง ๆ

“ทุกๆคนที่เข้าร่ วมกับสมาคมกรี นของเราจะได้รับพรแห่ง
พระเจ้าทันทีที่ลงนามในสัญญา ทุกๆคนจะได้รับส่ วน
แบ่งของตัวเองเมื่อเรากลับไปที่ยงั สมาคมค้าดังนั้นอย่า
กังวลเลย”
เมื่อได้ยนิ เช่นนี้เด็กทุกๆคนต่างรู ้สึกไม่เชื่อ อย่างไรก็ตาม
หนึ่งในพวกเขารู ้สึกลังเลและเดินไปหาโนนิเพื่อเข้า
ร่ วมกับสมาคมสเตอร์ลิง

ในตอนนี้เสี ยงร้องดังออกมาอีกครั้ง

ฟู่ เทียนเห็นเด็กชายร่ างเตี้ยคนหนึ่งยืนอยูข่ า้ งหน้าโนนิ

เหตุการณ์เกิดขึ้นเช่นเดียวกันกับที่เกิดต่อลอเรี่ ยน เขา
สามารถสามารถกระโดดขึ้นไปได้สูงกว่า 2 เมตร

เด็กๆต่างตื่นเต้นเมื่อรู ้วา่ ตนเองมีโอกาสที่จะสามารถ

ได้รับพลังเช่นนี้
หัวใจของฟู่ เทียนรู ้สึกตกตะลึง ในตอนนี้เขารับรู ้ได้อย่าง
ชัดเจนว่าหญิงสาวที่มีนามว่าโนนิได้ฉีดยาที่อยูใ่ นเข็มฉี ด
ยาสมัยก่อนเข้าไป มีของเหลวสี ชมพูอยูใ่ นเข็มฉี ดยานี้ เธอ
ฉี ดมันเข้าไปในแขนของเด็กผูช้ ายคนนั้นและหลังจากนั้น
พลังของเขาก็เพิม่ ขึ้นทันที!

พรแห่งพระเจ้า อ้า! เห็นได้ชดั ว่ามันเกี่ยวข้องกับ

พันธุกรรมภายในร่ างกาย!

ฟู่ เทียนไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาจะเรี ยกมันว่า “พรแห่ง

พระเจ้า” แต่ดว้ ยเทคโนโลยีที่อยูใ่ นยุคนี้พวกเขาสามารถ
สร้างยาที่มีผลเช่นนี้ข้ ึนมาได้อย่างไรกัน? การสกัดยีนเป็ น
เทคโนโลยีระดับนาโน พวกเขาไม่ได้มีกล้องจุลทรรศน์
ไฟฟ้า หรื อเครื่ องมือวัดที่แม่นยา พวกเขาสร้างมันขึ้นมา
ได้ยงั ไง?
“มันเรี ยกว่าพรแห่งพระเจ้า ดังนั้นมันน่าจะถูกสร้างขึ้น
โดยโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์!” ฟู่ เทียนเริ่ มคิดหนัก เขามักจะรู ้สึก
ว่าโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์น้ นั กุมความลับที่ยง่ิ ใหญ่เอาไว้ บางที
เทคโนโลยีทางด้านพันธุกรรมนี้อาจจะเป็ นหนึ่งใน
ความลับของโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์?

“มันมหัศจรรย์จงั !”

“นี่คือพรแห่งพระเจ้า!”

“นายรู ้ไหมว่ามันกินเวลานานแค่ไหน?”
เมสัน แซค และแชมต่างรู ้สึกตื่นเต้น เมื่อคิดว่าจะได้มี
อานาจเหนือขีดความสามารถของคนธรรมดาทาให้พวก
เขารู ้สึกยินดีเป็ นอย่างยิง่

ลึกๆในใจของฟู่ เทียน เขากาลังกังวลเพราะไม่รู้วา่

ผลข้างเคียงของยานี้น้ นั เป็ นแบบไหน เขาได้แต่หวังว่า
ผลข้างเคียงของมันนั้นจะมีไม่มากนัก

นักเล่นแร่ แปรธาตุอย่างรอสยาร์ดอุทิศทั้งชีวติ ของเขาเพื่อ

การทดลองและศึกษาผลของมัน เมื่อเทคโนโลยีดา้ น
พันธุกรรมเช่นนี้ตกอยูใ่ นมือของนักเล่นแร่ แปรธาตุที่มี
ฝี มือดุจปี ศาจ มันย่อมเหมือนกันกับที่โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์น้ นั
สร้างขึ้นต่างกันแค่เพียงเรื่ องกฏหมายเท่านั้น!
“ดูสิ นัน่ มันเป่ ยเว่ย!”

“เธอเลือกสมาคมเมลลอน!”

ในตอนนี้แซคและแชมรี บตะโกนออกมาทันทีเมื่อมองไป
ยังเด็กสาวคนนี้ เธอมีอายุเท่ากับพวกเขา เธอมีร่างสู งและ
ผิวขาว หน้าอกของเธอนั้นไม่ได้เติบโตเต็มที่ เธอเป็ นที่
หมายตาของเด็กชายหลายคน สิ่ งที่ดึงดูดความสนใจมาก
ที่สุดของเธอนั้นคือแก้มกลมของเธอ

เมสันรู ้สึกเขินและกล่าวว่า “นายหมายความว่าอะไร?”

แซคหัวเราะและตอบกลับมาว่า “มาเถอะ นายจะอายอยู่

ทาไม? นายไม่ชอบเธอหรอ?”
เมสันมองไปที่เขาและกล่าวว่า “นายอยากจะโดนรัดคอ
ตายหรอ?”

“บอกเลยว่ายาก! ” แซคมองไปที่เขาและกล่าวเยาะเย้ย

ฟู่ เทียนยิม้ เขารู ้วา่ เป่ ยเว่ยเป็ นหนึ่งในเด็กสาวที่ดึงดูดความ

สนใจมากที่สุดในค่ายฝึ กฝน เธอคือคนในฝันของเมสัน ฟู่
เทียนไม่คิดว่าเธอจะเลือกสมาคมเมลลอน เขาคิดถึง
คาแนะนาของโทบุและกล่าวออกมาว่า “อย่างนี้พวกเรา
ควรเลือกสมาคมเมลลอน”

แชมรู ้สึกตกตะลึง “จริ งหรอ?

“ดีน นายชอบคิดถึงคนอื่นๆอยูเ่ สมอ” แซคส่ ายศีรษะของ
เขา

เมสันหน้าแดงและมองตรงไปที่ฟเที ู่ ยนด้วยความขอบคุณ

ฟู่ เทียนยิม้ และจากนั้นก็ไปต่อแถวเพื่อลงทะเบียน

ไม่นานนักก็ถึงคิวของพวกเขา

“เธอคือฟู่ เทียนหรอ?” ชายที่สง่างามดูเหมือนจะจาฟู่ เทียน

ได้ รอยยิม้ ของเขาปรากฏขึ้นใบหน้า “ฉันได้อ่านข้อมูล
ของเธอแล้ว ผลลัพธ์น้ นั ยอดเยีย่ มมาก เธอเป็ นคนแรกที่มี
ความอดทนและมีความรู ้มากมาย เธอยังมีศกั ยภาพที่ยอด
เยีย่ ม โดยเฉพาะอย่างยิง่ การประเมินเรื่ องการหาวัสดุของ
เธอในปี ที่แล้ว เธอเป็ นคนที่ 2 ที่สามารถค้นหาวัสดุที่
จาเป็ นทั้ง 4 อย่างได้ ”

ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าวว่า “มีอะไรพิเศษสาหรับผมหรอ

ครับ?”

“ฉันไม่คาดคิดว่าเธอจะเข้าร่ วมสมาคมของเรา” ชายที่สง่า

งามยิม้ และกล่าว “เมื่อมาร่ วมกับเราเธอจะได้รับการ
ฝึ กฝนที่ยอดเยีย่ ม ฉันเชื่อว่าถ้าเธอร่ วมกับสมาคมอื่นก็จะ
ได้ขอ้ เสนอแบบเดียวกัน นี่คือสัญญาของเธอ” จากนั้นเขา
ก็หยิบหนังสื อสัญญาออกมาจากกระเป๋ าของเขา

เมสัน แชมและแซคเต็มไปด้วยความอยากรู ้ พวกเขายืน่

คอออกไปดู
ฟู่ เทียนมองเนื้อหาของสัญญานี้ที่เหมือนกับสัญญา
ทัว่ ๆไป แต่ประโยชน์ที่ระบุภายในนั้นมากกว่าสัญญา
ทัว่ ๆไป อย่างแรกภายใน 1 เดือนเขาจะได้รับพรแห่งพระ
เจ้าก่อนที่จะเริ่ มภารกิจของตนเอง นอกเหนือจากจานวน
ครั้งที่จากัดของงานและภารกิจรายเดือนแล้ว เขาจะได้รับ
รางวัลเพิ่มขึ้นอีก 30% ของวัสดุที่เขาสามารถค้นหาได้

สิ่ งที่สะดุดตาของเขามากที่สุดคือการที่เขาสามารถเข้าอยู่
อาศัยในย่านการค้าได้ชวั่ คราวอีกด้วย!
The Dark King – Chapter 32 สังคมชั้นสู ง [อ่านฟรี ]

“ถ้าฉันจาไม่ผดิ ส่ วนแบ่ง 30 เปอร์เซ็นต์จากที่พวกเราหา

ได้ นัน่ ไม่ใช่ 3 เท่าของพวกเราเลยหรอ?”

“ที่พกั ชัว่ คราวเป็ นเวลา 10 ปี !”

“ว้าว ถ้าฉันรู ้แบบนี้ ฉันคงไม่เอาแต่กินกับนอนในช่วง 3

ปี ที่ผา่ นมา ฉันจะตั้งใจเรี ยนและฝึ กฝนให้ดีที่สุด!”

เมสัน แซคและแชมต่างร้องออกมาด้วยความอิจฉา
เด็กคนอื่นๆเริ่ มหันมาสนใจท่าทีของพวกเขา นักเรี ยน
จานวนมากห้อมล้อมพวกเขาเอาไว้ขณะที่มองไปยัง
สัญญาของฟู่ เทียน พวกเขาได้แต่มองหนังสื อสัญญานี้ดว้ ย
ความอิจฉา

ลอเรี่ ยนที่อยูข่ า้ งๆโนนิกย็ กั คิว้ ขึ้นมา “เขาเลือกสมาคม

เมลลอน หรื อว่าเขาจะรู ้อะไรบางอย่างที่ฉนั ไม่รู้?”

หัวใจของเขารู ้สึกขมขื่นเล็กน้อย เขาถามโนนิทนั ที

“ทาไมผลประโยชน์ในสัญญาของเขาถึงสู งแบบนี้? ผมได้
ที่ 2 ในการทดสอบความอดทน ที่ 3 ในการวัดระดับ
ความรู ้และไม่ได้ต่างอะไรมากกับเขา”
โนนิมองกลับไปที่เขาและส่ งยิม้ หวานกลับบมา “นี่เป็ น
เรื่ องปกติ คนที่ได้ที่ 1 ย่อมได้รับการดูแลเป็ นพิเศษ”

ลอเรี่ ยนเผยสี หน้าที่น่าเกลียดออกมา เขาไม่สนใจส่ วน

แบ่ง 30 เปอร์เซ็นต์ที่ฟู่เทียนได้รับแต่ที่พกั ชัว่ คราวเป็ น
เวลา 10 ปี ในย่านการค้านั้นทาให้เขารู ้สึกอิจฉาอย่างยิง่

“เด็กน้อย ฉันรู ้ดีวา่ เธอรู ้สึกไม่มนั่ ใจในตัวเอง แม้วา่ ผล

การทดสอบของเธอจะยอดเยีย่ มแต่วา่ เด็กที่ชื่อว่าฟู่ เทียน
นั้นได้ที่ 1 ในทุกๆการทดสอบ พวกเราประเมินค่าการ
สอบครั้งนี้เอาไว้มาก ผลการฝึ กฝนเช่นเรื่ องความทรหด
อดทนนั้นถือเป็ นเรื่ องรอง” ในตอนนี้ชายอีกคนที่ยนื อยู่
ข้างๆโนนิหวั เราะออกมาเบาๆ
ใบหน้าของลอเรี่ ยนเริ่ มหมองหม่นลงไปทันทีเมื่อเขาได้
ยินเช่นนี้

“เธอพอใจกับเงื่อนไขในสัญญานี้หรื อเปล่า? ” ชายที่สง่า

งามถามเพื่อยืนยันกับฟู่ เทียนต่อหน้าผูค้ นมากมายที่กาลัง
เข้ามา

ฟู่ เทียนมองไปที่สญั ญาที่เขาได้รับและคิดครู่ หนึ่งก่อนที่

จะกล่าวว่า “มันเขียนไว้วา่ ในทุก 3 เดือนฉันจะต้องทา
ตามข้อตกลงของสมาคมเพื่อออกเดินทาง ‘เก็บขยะ’
นอกจากนี้เวลาส่ วนที่เหลือในสมาคมฉันต้องรับการ
ฝึ กฝนพิเศษ เรื่ องนี้แก้ไขได้อีกหรื อเปล่า?”
ชายที่สง่างามรู ้สึกประหลาดใจในตอนนี้ เขาไม่คิดว่าต่อ
หน้าผลประโยชน์ที่มากมายแบบนี้ฟู่เทียนยังเลือกที่จะ
เจรจา เขายิม้ และกล่าวว่า “ถ้าเธอรู ้สึกว่าเวลา 3 เดือนมัน
แน่นเกินไป แบบนั้นพวกเราจะเพิม่ ให้อีกเดือนก็ได้ 4
เดือนถือเป็ นขีดจากัดมากที่สุดแล้ว”

ฟู่ เทียนส่ ายศีรษะของเขา “เดือนละครั้งก็ไม่ใช่ปัญหา คุณ

ไม่เข้าใจผม ผมหมายความว่าผมอยากจะมีเวลาว่างเป็ น
ของตัวเองบ้าง”

ชายที่สง่างามกาลังตกใจอยูค่ รู่ หนึ่ง เขาลังเลแต่กต็ อบ

กลับไปว่า “เรื่ องนี้ตอ้ งได้รับการอนุมตั ิจากเบื้องบนก่อน
ฉันไม่สามารถตัดสิ นใจด้วยตัวเองได้ โดยเฉพาะอย่างยิง่
เธอเป็ นเหมือนดาวรุ่ งของเรา… ”
“เฮ้ เด็กน้อย ถ้าพวกเธอตกลงกับสมาคมเมลลอนไม่ได้
พวกเราสมาคมหัวเฉิ งนั้นสามารถยอมรับได้” ในตอนนี้
ชายวัยกลางคนร่ างกายาก็หวั เราะออกมา

ใบหน้าของชายที่สง่างามนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาพูด
ออกมาด้วยความโกรธ “โบลตัน หยุดเล่นไม่ซื่อสักที!”

“ฉันเข้ามายุง่ ในเรื่ องนี้ได้หรื อเปล่า?” หญิงสาวอีกคนก็

กล่าวขึ้นมา “พวกเราสมาคมกรี นสามารถยอมรับข้อเสนอ
ของคุณดีนได้”

ใบหน้าของชายที่สง่างามเปลี่ยนไป เขากัดฟันขณะที่พดู
กับฟู่ เทียน “ก็ได้ ฉันสัญญากับเธอ!
ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ ลึกๆในใจของเขาแอบรู ้สึกขอบคุณ 2
คนนั้นที่เข้ามาข้องเกี่ยว

“หลังจากที่พวกเรากลับไปที่สมาคมสัญญานี้จะถูกแก้ไข”
ชายที่สง่างามกล่าว “ฉันไม่ได้พาพรแห่งพระเจ้ามาด้วย
ดังนั้นเธอจะได้รับเมื่อพวกเรากลับไป ตอนนี้มายืนอยูข่ า้ ง
หลังของฉันไว้ขณะที่ฉนั กาลังรับการลงทะเบียนของเด็ก
คนอื่นๆ”

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆ

ตัวแทนจากสมาคมอื่นๆรู ้สึกเสี ยใจเมื่อได้ทราบการ

ตัดสิ นใจของเขาแล้ว มีเพียงชายวัยกลางคนร่ างกายาที่ยงั
ไม่ยอมแพ้ “หนุ่มน้อย ถ้าพวกเขาเบี้ยวสัญญาเมื่อตอนเธอ
กลับไปที่สมาคม ก็อย่าหมดหวังไปเลย มาที่สมาคม
หัวเฉิ งได้เสมอ สมาคมของเรายังรอเธออยูต่ ลอดเวลา”

ชายที่สง่างามมองไปที่เขาด้วยความโกรธ “โบลตัน หุบ

ปากของแกไปซะ!”

ชายวัยกลางคนร่ างกายายักไหล่และเดินกลับไปรับการ
ลงทะเบียนของเด็กคนอื่นๆ

ดวงตาของชายที่สง่างามจ้องมองไปที่เมสัน แชมและแซค
“พวกเธอมาด้วยกันใช่ไหม?”

เมสันพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ครับ … อ่า… คุณช่วย

แก้ไขผลประโยชน์ในสัญญาให้กบั พวกเราด้วยได้ไหม”
ชายที่สง่างามเงียบไปครู่ หนึ่งและกล่าวออกมา “มันแก้ไข
ไม่ได้แล้วจริ งๆ กฏได้ต้ งั ขึ้นมาแล้ว”

เมสันมองออกไปและไม่เห็นว่าจะมีสมาคมอื่นอื่นๆมา
ช่วยพูดเพื่อเพิ่มผลประโยชน์ให้แก่เขา เขารู ้สึกผิดหวัง
และกล่าวว่า “ครับ”

ชายที่สง่างามเห็นท่าทีของเขาและรู ้สึกโกรธ

ไม่นานหลังจากนั้นทั้ง 7 สมาคมและพวกทหารก็
ลงทะเบียนจนเสร็ จสิ้ น แต่ละสมาคมได้พานักเรี ยนของ
ตนเองไปที่รถม้ารถม้าซึ่ งจอดอยูภ่ ายนอกสนามของ
โรงเรี ยน
ฟู่ เทียนเปิ ดผ้าม่านของรถม้าขึ้นและมองไปยังสนามของ
โรงเรี ยน สถานที่แห่งนี้จะถูกตราตรึ งเอาไว้ในความทรง
จาของเขาตลอดไป

“ลาก่อน……” เขาพูดออกมาเบาๆ

รถม้าวิง่ ออกไป ผูค้ นที่อยูข่ า้ งถนนเมื่อเห็นธงที่ประดับ

เอาไว้บนรถม้าก็รีบหลีกทางทันทีเพราะกลัวว่าจะไป
ขวางทางของรถม้า

หลังจากนั้นสักพักหนึ่งรถม้าหลายคันที่เป็ นของสมาคม
เมลลอนก็มาอยูต่ รงที่ถนนที่มีผคู ้ นเดินอย่างทุกภาค
พลุกพล่าน ผูท้ ี่ตอ้ นรับคนเข้ามาใหม่เป็ นคนแรกที่
กระโดดลงจากรถม้าและเดินนาไป เขาพาคนของตนเอง
เข้าไปยังอาคารขนาดใหญ่ มีเด็กหญิง 8 คนเดินออกมา
ทักทายเขา หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินกลับมาที่รถม้าและ
เปิ ดประตูออก “โปรดตามพวกเรามา”

เมื่อฟู่ เทียนออกมาจากรถม้าก็เดินไปหาชายที่สง่างามที่ยนื
อยูไ่ ม่ไกลจากเขา “ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปดูระเบียบ
การต่างๆ”

ฟู่ เทียนเดินตามหลังเขาไป เมสันและเด็กอีก 2 คนก็เดิน

ตามหลังฟู่ เทียน

รถม้าคนอื่นๆนั้นคนที่เดินนาเป็ นเด็กหญิงและคนอื่นๆ
“หลังจากได้รับบัตรประจาตัว เธอก็จะเป็ นคนของสมาคม
เมลลอน จากนี้ไปเธอจะได้มีความสุ ขกับสวัสดิการของ
สมาคมเมลลอนแต่กย็ งั ต้องปฏิบตั ิตามกฎของสมาคม
เมลลอน.” ชายที่สง่างามพูดขึ้นมาขณะที่พวกเขาเดินไป
ตามทางเดิน “ดีน เธอเป็ นเหมือนดาวรุ่ งดวงใหม่ของพวก
เรา คืนนี้จะมีงานเลี้ยงของพวกชนชั้นสู ง เธอสามารถมา
เข้าร่ วมได้ เธอควรพบปะกับเหล่าคนชั้นสู งที่อยูใ่ น
สมาคมเมลลอนของพวกเรา”

ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจในตอนนี้และถามออกไปว่า “ผม

ไม่ไปได้หรื อเปล่า?

ชายที่สง่างามตกตะลึงไปครู่ หนึ่ง “ทาไมกัน?”

“ผมอยากกลับไปหาพ่อแม่ของผมก่อน” ฟู่ เทียนกล่าว

ความชมเชยปรากฏขึ้นในดวงตาของชายที่สง่างาม “ฉัน
เข้าใจแต่อย่ารี บไปพบพ่อแม่ของเธอเลย นี่ถือเป็ นโอกาส
ที่หายาก มีคนจานวนมากที่อยากจะเข้าร่ วมงานเลี้ยงครั้งนี้
รวมถึงพวกนักล่าด้วยเช่นกัน”

“นักล่า?” ฟู่ เทียนนึกย้อนกลับไป 3 ปี ก่อนหน้านี้ทนั ที

เฟอร์นนั โดและชายอีกคนได้พาเขาไปที่ปราสาทของนัก
ล่าเพื่อทาการทดสอบ มันเป็ นข้อมูลที่เป็ นความลับใน
ตอนนั้น อย่างไรก็ตามแม้วา่ ตัวตนของนักล่าและคนเก็บ
ขยะนั้นจะถูกปิ ดเป็ นความลับแต่มนั ก็จากัดเพียงคน
ธรรมดาและพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยทัว่ ๆไป
เท่านั้น
“ตกลงครับ” ฟู่ เทียนกล่าวหลังจากสงบสติลง

เมสันกล่าวขึ้นด้วยน้ าเสี ยงที่อิจฉา “นี่มนั โชคดีอะไรกัน!

สิ่ งที่ดีมากมายต่างตกไปอยูก่ บั นาย ฉันกาลังจะตายเพราะ
ความอิจฉา! ”

“พอเถอะ! เมื่อพวกเรากลับไป ดีนต้องเลี้ยงข้าวพวกเรา!”

แซคเสนอ

“ตกลง!” แชมรี บเอ่ยขึ้นทันที

ฟู่ เทียนปิ ดตาทาเป็ นไม่สนใจพวกเขา

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ นักล่าคืออะไรกัน?” เมสันรู ้สึก
อยากรู ้เกี่ยวกับเรื่ องนี้

ชายที่สง่างามยิม้ และกล่าวว่า “เข้าไปในตึกกันเถอะ”

หญิงสาวที่งดงามเดินเข้ามาทักทายพวกเขาเพื่อเข้ารับการ
ลงทะเบียน ชายที่สง่างามหันไปหาฟู่ เทียนและกล่าวว่า
“เธอมากับฉัน”
The Dark King – Chapter 33 อาหารค่า

ฟู่ เทียนถูกพาตัวเข้าไปในออฟฟิ ศที่หรู หรา

มีชายชราที่แข็งแรงนัง่ อยูท่ ี่โต๊ะภายในห้อง มีหญิงสาวที่

งดงามนัง่ อยูบ่ นตักของเขาและถือแก้วไวน์สีแดงเข้ม
เอาไว้

“ปี เตอร์ เมื่อไหร่ นายจะเรี ยนรู ้ได้สกั ทีวา่ ควรเคาะประตู

ก่อน?” ชายชราตบไปที่กน้ ของหญิงสาวและบอกให้เธอ
ลุกขึ้นไป

ชายที่สง่างามหัวเราะ “ท่านควรจะล็อคประตูเอาไว้ต้ งั แต่

แรก”
ชายชราสังเกตเห็นฟู่ เทียนที่เดินตามหลังปี เตอร์เข้ามา
“เขาเป็ นหนึ่งในกลุ่มคนเก็บขยะที่รับเข้ามาใหม่หรอ?
ทาไมนายถึงพาเขาเข้ามาที่นี่ดว้ ย?”

ปี เตอร์ยมิ้ “เขาเป็ นเมล็ดพันธ์ที่ดีที่สุดของพวกเรา สัญญา

ของเขามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่ท่านมัน่ ใจได้เลยว่า
ของเขตของสัญญานี้ยงั อยูใ่ นข้อตกลงของเรา”

“โอ้?” ชายชรามองไปยังฟู่ เทียนด้วยความสนใจและกล่าว

ว่า “เมล็ดพันธ์ช้ นั ยอดหรอ? เด็กน้อย เธอทาได้ดีมาก ถ้า
เธอยังขยันแบบนี้ต่อไปเรื่ อยๆเะอเองก็มีโอกาสที่จะเป็ น
นักล่าได้นะ”
ปี เตอร์ยมิ้ และพูดกับฟู่ เทียน: “นัง่ ลงก่อน เรื่ องสัญญา
กาลังจะเสร็ จในเร็ วๆนี้” เขาหันไปหาชายชรา “ขอเหรี ยญ
ตรายืนยันตัวตนและเครื่ องแบบหน่อยครับ”

ชายชรายิม้ และเปิ ดลิ้นชักออกมา จากนั้นก็ดึงเครื่ องแบบ

สี ดาออกมา

ฟู่ เทียนนัง่ ลงที่โซฟาข้างๆ เมื่อเขาเห็นเครื่ องแบบนี้กท็ า

ให้เขานึกถึงสถานการณ์เมื่อ 3 ปี ที่แล้วขึ้นมา เจ้าหน้าที่ 2
คนที่พาเขาไปฝึ กฝนก็สวมเครื่ องแบบนี้เช่นกัน

“นี่คือเครื่ องแบบและเหรี ยญตราของคนเก็บขยะของเธอ”

ปี เตอร์ยนื่ ชุดและเหรี ยญตราให้แก่ฟู่เทียน มันมีเหรี ยญ
ตราที่แตกต่างกันไป 2 แบบ “ต่อหน้าคนทัว่ ๆไปเธอ
จะต้องสวมเหรี ยญตiาอันแรกซึ่งจะแสดงสถานะของ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่เมื่ออยูต่ ่อหน้าชนชั้นสู ง
หรื อคนอื่นๆเธอจะสามารถใช้เหรี ยญตราอันที่ 2 ซึ่งจะ
แสดงสถานะของคนเก็บขยะได้”

ฟู่ เทียนมองไปยังเหรี ยญตราทั้ง 2 แบบ เหรี ยญตราสี เงินที่

มีสญ ั ลักษณ์ดาบไขว้กนั นั้นแสดงถึงการเป็ นเจ้าหน้าที่
รักษาความปลอดภัย แต่เหรี ยญตราของคนเก็บขยะนั้น
เป็ นสี ดา มีภาพของกาแพงยักษ์สลักอยูบ่ นเหรี ยญนั้น

“เธอเป็ นดาวรุ่ งของสมาคมเมลลอนของเรา” ปี เตอร์นง่ั ลง

ข้างๆฟู่ เทียนและกล่าวว่า “ทุกๆครั้งหลังจากที่เธอเก็บขยะ
สมาคมจะมอบน้ าพุศกั ดิ์สิทธิ์ที่ซ้ือมาจากโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์
ให้แก่เธอ มันเป็ นน้ าเชื่อมที่มีราคาแพงมหาศาลสาหรับ
ชาระล้างค่ารังสี ภายในร่ างกาย ด้วยผลของมันนั้นจะทา
ให้เธอไม่ตอ้ งกังวลในการออกไปเก็บขยะ สมาคมจะให้
ความสนใจกับเธอเป็ นพิเศษเมื่อเธอทาคะแนนได้เกิน
เป้าหมายที่ต้ งั ไว้ เธออาจจะได้รับโอกาสในการเข้าศึกษา
โรงเรี ยนของนักล่าและตราบใดที่เธอยังคงฝึ กฝนอย่าง
หนัก เธอก็จะสามารถกลายเป็ นนักล่าได้อย่างแน่นอน!”

เฟอร์นนั โดได้บอกกับเขาว่าการจะเป็ นนักล่าได้น้ นั ต้องมี

‘ร่ างกายแห่งแสง’ เขาไม่คิดว่าการกระทาเหล่านี้จะ
สามารถนาพาให้เขาได้เป็ นนักล่าได้

“ผมจะตั้งใจฝึกฝนครับ” ฟู่ เทียนรับเครื่ องแบบและเหรี ยญ

ตรามา พร้อมตอบกลับด้วยน้ าเสี ยงที่จริ งจัง

“ฉันเชื่อว่าเธอต้องสาเร็ จอย่างแน่นอน” ปี เตอร์สนับสนุน

“สถานะของพวกนักล่าเมื่อเทียบกับเหล่าขุนนางนั้นเป็ น
ยังไงหรอครับ? ” เขาถาม

ปี เตอร์หวั เราะ “มันก็ข้ ึนอยูก่ บั ระดับของนักล่าล่ะนะแต่

ระดับชั้นของพวกขุนนางก็มีผลเหมือนกัน ถ้าหากว่าเธอ
ทาหน้าที่เก็บขยะได้อย่างยอดเยีย่ มแล้วละก็พวกบรรดา
ขุนนางก็จะเข้าหาเธอเอง เพราะเหล่าคนเก็บขยะนั้นล้วน
สร้างความมัง่ คัง่ ให้แก่เหล่าชนชั้นสู ง พูดได้เลยว่าอาชีพ
คนเก็บขยะนั้นเป็ นอาชีพที่ชนชั้นสู งชื่นชอบมากที่สุด แต่
ในสายตาของผูม้ ีอิทธิพลทางการเงินนั้นพวกคนเก็บขยะ
ไม่อยูใ่ นสายตาของเขาเลย มีเพียงพวกนักล่าเท่านั้นที่พวก
เขาจะสนใจ”

ฟู่ เทียนกรอกตาไปมา “นักล่าก็มีระดับด้วยหรอครับ?

“แน่นอนว่ามี แต่มนั ยังเร็ วเกินไปที่เธอจะรู ้เรื่ องนี้ ” ปี
เตอร์ตอบ “ผลประโยชน์ของการได้เป็ นนักล่านั้น
มากมายกว่าที่เธอคิดไว้ พวกเขาไม่เพียงแต่สามารถเข้าอยู่
อาศัยในย่านการค้าได้แต่หากว่าพวกเขาโชคดีมากพอแล้ว
ละก็อนาคตของพวกเขานั้นก็จะไม่มีที่สิ้นสุ ดเลย!”

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆเมื่อรู ้วา่ ปี เตอร์น้ นั พยายามเบี่ยงเบน

ความสนใจในเรื่ องนี้ ในใจของเขานั้นเขาไม่ได้สนใจ
เรื่ องการได้เข้าอยูอ่ าศัยในย่านการค้าหรื อการได้มีโอกาส
เข้าร่ วมกับชนชั้นสู งด้วยตัวเอง สิ่ งเหล่านี้ลว้ นเป็ นสิ่ งที่
สร้างขึ้นโดยเหล่าผูป้ กครองของโลกใบนี้ การเป็ นนักล่า
คนเก็บขยะ ชนชั้นสู งหรื ออะไรก็ตาม เป็ นเพียงสิ ทธิพิเศษ
เท่านั้น มันไม่ใช่พลังที่แท้จริ ง!
มันเป็ นเวลากว่า 3 ปี แล้วที่เขาได้ตดั สิ นใจจะใช้พลังเพื่อ
ไขว่คว้าโชคชะตาของตนเอง เขาจะไม่ยอมถูกกดขี่หรื อ
เหยียบยา่ อีกต่อไป!

ถ้าเขายังคงมีชีวติ ที่ต่าต้อยเหมือนมด สุ ดท้ายแล้วก็มีเพียง

ความตายเท่านั้นที่รอคอยเขาอยู่

“อีก 7 วันเธอจะได้รับภารกิจแรกของการเป็ นคนเก็บขยะ

” ปี เตอร์หวั เราะ “เธอจะต้องทาได้ดีอย่างแน่นอน ผลจาก
สิ่ งที่เธอทานี้จะเป็ นการกาหนดสิ่ งต่างๆที่เธอก็ไม่อาจ
จินตนาการได้อย่างแน่นอน ไม่วา่ ยังไงฉันก็แนะนาว่าให้
เธอไปอาบน้ าชาระร่ างกายซะก่อน คืนนี้ฉนั จะพาเธอไป
ด้วย อย่าลืมซะหละ พวกชนชั้นสู งนั้นเกลียดสิ่ งสกปรก
หวีผมให้เรี ยบร้อยด้วยนะ… ”
ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆ “ผมจะใส่ ใจในทุกรายละเอียด
ครับ”

ในตอนนี้ประตูหอ้ งได้เปิ ดขึ้นและหญิงสาวก่อนหน้านี้ก็

ได้เดินเข้ามา เธอยืน่ สัญญาฉบับใหม่ให้แก่ปีเตอร์

ปี เตอร์มองไปที่มนั และยืน่ มันไปให้ฟเที ู่ ยน “ตรวจสอบ

ดูก่อน มันน่าจะไม่มีปัญหาแล้วนะ”

ฟู่ เทียนเริ่ มตรวจสอบสัญญานี้ใหม่อีกครั้ง เขาเห็นว่ามีการ

เปลี่ยนแปลงไปตามที่เขาได้เสมอ จากนั้นเขาก็หยิบ
ปากกาขึ้นมาและเซ็นชื่อของตนเองลงไป
“เรี ยบร้อย” ปี เตอร์เก็บสัญญานี้กลับไปและกล่าวฟู่ เทียน
“อย่าลืมสวมเหรี ยญตราของเธอไปด้วยในคืนนี้ มันจะ
เป็ นตัวแสดงสถานะของเธอ ถ้าจะให้ดีกเ็ ก็บมันไว้กบั ตัว
ตลอดเวลา”

“ครับ”

“โอเค เดี๋ยวเมื่อถึงเวลาจะมีคนไปรับเธอเอง”

ฟู่ เทียนพยักหน้าจากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับปิ ดประตู

เบาๆ

เมสันและอีก 2 คนก็ได้รับเครื่ องแบบและเหรี ยญตราของ

พวกเขาด้วยเช่นกัน หญิงสาวได้อธิบายรายละเอียดต่างๆ
ให้แก่พวกเขา เมื่อเธอเห็นฟู่ เทียนเดินออกมาจากห้องนั้น
เธอก็พดู ว่า “มากับฉัน ฉันจะพาเธอไปที่หอ้ งพักชัว่ คราว”

ปราสาทขนาดเล็กนั้นจัดไว้เพื่อฟู่ เทียนและคนอื่นๆ
สภาพของมันนั้นดูสะอาดและสะดวกสบาย มีคนรับใช้
และคนสวนหลายคนคอยดูแลที่แห่งนี้ แต่นี่กเ็ ป็ นเพียงที่
พักชัว่ คราวเพียง 3 วันเท่านั้น หลังจากผ่าน 3 วันนี้ไปเว้น
แต่ฟู่เทียน คนอื่นๆอีก 3 คนจะต้องกลับไปที่บา้ นของ
พวกเขาในย่านที่อยูอ่ าศัย รถม้าของสมาคมจะไปรับพวก
เขาในกรณี ที่ได้รับภารกิจเพื่อไปยังที่ต่างๆ
“ดีน นายให้เราไปด้วยไม่ได้หรอ?”

เมสันและแซคมองไปยังฟู่ เทียนที่แต่งตัวเรี ยบร้อย พวก

เขารู ้วา่ คืนนี้ฟู่เทียนกาลังจะไปเข้าร่ วมงานเลี้ยงของเหล่า
ชนชั้นสู ง

ฟู่ เทียนหันออกไปมองกระจกที่อยูด่ า้ นข้างเพื่อจัดการ

ผ้าพันคอของตนเอง เขารู ้สึกพึงพอใจกับภาพลักษณ์ของ
ตนเองในตอนนี้ เขาพูดกับเมสันที่กาลังโอดครวญ “ช่วย
ฉันหน่อยเมสัน หยิบรองเท้ามาให้ฉนั ที”

ฟู่ เทียนนั้นแต่งตัวอย่างเรี ยบร้อย เมื่อมองออกไปทาง

หน้าต่างเขาก็เห็นรถม้าที่งดงามเคลื่อนตัวเข้ามาตรงหน้า
ปราสาทแห่งนี้ เขาวางเหรี ยญตราของตนเองเอาไว้บนบ่า
ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

“ดี เธอดูหล่อมากในตอนนี้” ปี เตอร์เปิ ดประตูรถม้า

ออกมาและมองตรงมาที่เขา

ฟู่ เทียนยิม้ และเดินขึ้นไปบนรถม้า

ไม่นานหลังจากนั้นรถม้าจะได้มาถึงสถานที่ที่เงียบสงบ
ในย่านการค้า ที่นี่เต็มไปด้วยคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มี
กาแพงสู งโอบล้อม มีโคมไฟเรี ยงรายอยูร่ อบ ๆ เพื่อให้
แสงสว่าง รถม้ามากกว่า 10 คันจอดเรี ยงรายอยูภ่ ายนอก
คฤหาสน์หลังนี้
งานเลี้ยงได้เริ่ มขึ้นแล้วเมื่อฟู่ เทียนและปี เตอร์มาถึง
เสี ยงดนตรี เบาๆที่ไพเราะดังออกมาจากข้างใน

“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาสายไปหน่อยนะ” ปี เตอร์ยมิ้
“แล้วจาไว้ดว้ ยว่าต้องระวัง”

ฟู่ เทียนพยักหน้า

ปี เตอร์แสดงบัตรเชิญของเขาเพื่อเข้าไปข้างในพร้อมกับฟู่
เทียน ตลอดเส้นทางในการเดินไปห้องจัดเลี้ยงนั้นมีคน
รับใช้มากมายที่ตอ้ นรับพวกเขา ทางเดินนี้สว่างไสวและ
งดงามอย่างยิง่ เสี ยงดนตรี กด็ งั คลอเบาๆ
“นี่มนั ‘ความงามของแสงจันทร์’ ของเฮย์เดน” ปี เตอร์รีบ
ตรงไปที่หอ้ งจัดเลี้ยงทันที

ฟู่ เทียนงั้นเดินตามหลังปี เตอร์ไปเมื่อสายตาของเขาหันไป

เห็นชายร่ างสู งอีกคน เขาสวมชุดผ้าไหมที่งดงาม มีแหวน
มรกตอยูบ่ นนิ้วมือของเขา

ชนชั้นสู งวัยกลางคนมองมายังฟู่ เทียน เมื่อเขาเห็นเหรี ยญ

ตราของคนเก็บขยะบนไหล่ของฟู่ เทียน เขาก็ขมวดคิ้วขึ้น
ทันที “ใครให้แกเข้ามาในนี้?”
The Dark King – Chapter 34 คาเชิญจากชนชั้นสู ง

ความโกรธของเขากาลังเพิม่ ขึ้นมา เขากาลังบอกว่าฉันไม่

ควรจะอยูท่ ี่นี่ง้ นั หรื อ? ฟู่ เทียนอยากจะตอบโต้กบั ไปแต่
เมื่อเขาคิดถึงคาพูดของปี เตอร์จึงพยายามควบคุมตัวเอง
เอาไว้ “ครับ คุณปี เตอร์พาผมมาที่นี่”

“ปี เตอร์ ใครกัน?” ชนชั้นสู งวัยกลางคนขมวดคิ้ว “แม้แต่

คนเก็บขยะก็มาที่นี่ได้ มันไม่มีกฎระเบียบเลยรึ ไง?”

“คุณเมส?” ในตอนนี้กม็ ีเสี ยงดังขึ้น ฟู่ เทียนและชนชั้นสู ง

วัยกลางคนมองไปที่เจ้าของเสี ยงนั้นพร้อมๆกัน เป็ นชาย
ชราร่ างกายาที่ฟู่เทียนได้พบในออฟฟิ ศ เขาสวมชุดสู ทสี
ดา ด้านข้างของเขานั้นเป็ นหญิงวัยกลางคนที่กาลังควง
แขนกับเขาอยู่ เมื่อดูจากสิ่ งที่เห็นแล้วพวกเขาน่าจะเป็ น
สามีภรรยากัน

ในตอนนี้ชายชราก็มองมายังฟู่ เทียน “เด็กน้อย ทาไมเธอ

ยังอยูท่ ี่ประตู? ปี เตอร์ไม่ได้มากับเธอหรอ? ”

“คุณปี เตอร์เพิ่งจะเข้าไปครับ” ฟู่ เทียนบอกไปตรงๆ

ในตอนนี้ชนชั้นสู งวัยกลางคนที่มีชื่อว่าเมสเริ่ มขมวดคิ้ว

“ลุงหลู่ คุณรู ้จกั เขาหรอ?”

ชายชราหัวเราะ “ใช่สิ ฉันเพิ่งจะพบกับเขาวันนี้ เด็กคนนี้

เป็ นดาวรุ่ งในหมู่คนเก็บขยะ เขาจะต้องพึ่งพาการดูแล
ของคุณเมสในอนาคต”
“แบบนี้นี่เอง” เมสดูเหมือนจะเข้าใจแล้วจากนั้นก็บอกว่า
ยังฟู่ เทียน “เด็กน้อย เธอมีวิสยั ทัศน์ๆที่ดีจริ งๆที่เลือก
สมาคมเมลลอนของเรา”

ฟู่ เทียนเผยสี หน้าที่น่าเกียจออกมา หมัดของเขากาเอาไว้

แน่นภายใต้แขนเสื้ อ

ชายชรารี บกล่าวขึ้นทันที “เด็กน้อย รี บขอโทษคุณเมสสิ

เพราะเธอยืนอยูต่ รงหน้าประตูขวางทางเอาไว้ รี บเข้าไป
ในงานซะจะได้ไม่ถูกทิ้งเอาไว้อีก” จากนั้นเขาก็ขยิบตา
ให้กบั ฟู่ เทียนพร้อมกับบอกให้เขาเดินเข้าไปในงานเลี้ยง
ฟู่ เทียนมองไปยังใบหน้าของลุงหลู่ในตอนนี้ เขารู ้วา่ ลุง
หลู่น้ นั กาลังช่วยเหลือเขา แต่เขาก็ยงั รู ้วา่ ตราบใดที่เขาไม่
ขอโทษเขาก็จะไม่สามารถผ่านเมสไปได้ ในตอนนี้เขารู ้ดี
ว่ามันไม่เกี่ยวว่าจะถูกหรื อผิด ทั้งหมดนั้นขึ้นอยูก่ บั
สถานะของแต่ละคน ในโลกใบนี้หากผูท้ ี่มีอานาจชี้สีขาว
แล้วบอกว่าสี ดา ผูท้ ี่อ่อนแอกว่าก็ตอ้ งยอมรับแบบนั้น

ความแตกต่างของทั้งสองฝ่ ายนั้นขึ้นอยูก่ บั พลังอานาจใน

มือของแต่ละฝ่ าย!

เขาเข้าใจความจริ งขึ้นมาทันที เมื่อไม่มีพลังอานาจเขาก็

กลายเป็ นเพียงคนไร้ค่า!
“ผมขอโทษครับ … …” เขาก้มศีรษะลงเพือ่ ขอโทษ
เบื้องหลังแสงไฟที่งดงามและดนตรี ที่ไพเราะ ใบหน้าของ
เขาที่หลบอยูใ่ นเงามืด ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่รองเท้า
ของชนชั้นสู งที่อยูต่ รงหน้า

จากนั้นเขาก็เห็นรองเท้านี้หนั หลังกลับและเดินกลับเข้า
ไปในงานเลี้ยง

ชายชรามองตรงมาที่เขาแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร พร้อมกับเดิน

ตามหลังมา

“คนพวกนี้… ไม่วา่ จะสอนดีแค่ไหนพวกแกก็ไม่เคย

เรี ยนรู ้กฎระเบียบอะไรเลย…” เสี ยงของเมสดังก้องเข้ามา
ในหู ของฟู่ เทียนจากนั้นก็ตามด้วยเสี ยงหัวเราะของชาย
ชรา ฟู่ เทียนยังคงก้มหัวลงและกาหมัดของเขาเอาไว้แน่น
หลังจากเวลาผ่านไปนานเขาก็เริ่ มเงยหน้าขึ้นช้าๆ เมื่อมอง
ไปที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่น้ ีเขาก็รู้สึกเป็ นอิสระมากกว่า
ภายใต้ความมืดมิดที่อยูต่ รงหน้า

ในตอนนี้รถม้าก็เริ่ มมาที่นี่มากขึ้นเรื่ อยๆ

ฟู่ เทียนปิ ดตาของเขาลงไม่หนั ไปมองที่ประตูอีกต่อไป

และจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปภายในคฤหาสน์

ห้องโถงขนาดใหญ่น้ ีได้รับแสงสว่างจากตะเกียงน้ ามัน

จนสว่างไสวราวกับแสงอาทิตย์ในยามกลางวัน คนรับใช้
จานวนมากนาไวน์และผลไม้เข้ามาภายในห้องนี้ เปี ยโน
หลังใหญ่กาลังบรรเลงเพลงที่ไพเราะด้านหน้าห้องโถง
แห่งนี้ เหล่าชนชั้นสู งต่างยืนเป็ นกลุ่มเล็กๆเพือ่ พูดคุยกัน

หลังจากที่ได้เจอสถานการณ์ก่อนหน้านี้ฟู่เทียนก็ไม่มี
อารมณ์ที่จะร่ วมสนุกกับงานเลี้ยงหรู หราที่หาได้ยากอีก
ต่อไป เขาเดินออกไปเปิ ดหน้าต่างและพิงมันเอาไว้ เขา
มองไปที่หอ้ งโถงที่มีผคู ้ นกาลังเดินไปมา มันเหมือนกับ
ภาพวาดที่กาลังเคลื่อนไหวอยูต่ รงหน้าเขา เขารู ้สึกเบื่อ
หน่ายจนกระทัง่ ชาย 2 คนที่สวมเครื่ องแบบสี ดาปรากฏ
ตัวขึ้นในสายตาของเขา พวกเขากาลังขัดจังหวะความ
เพลิดเพลินของเขา

“นักล่า?” ฟู่ เทียนตระหนักได้ทนั ทีเมื่อเห็นเหรี ยญตราที่

อยูบ่ นบ่าของชายทั้งสองคน มันมีรูปเหยีย่ วสี ดาที่สลัก
เอาไว้อยูบ่ นเหรี ยญตราซึ่ งเป็ นการระบุวา่ พวกเขาเป็ นนัก
ล่า

พวกเขายังดูเด็กนักน่าจะอายุไม่เกิน 17 ปี ในตอนที่พวก
เขาเดินเข้ามาเหล่าชนชั้นสู งก็เดินออกมาทักทายพวกเขา
เห็นได้ชดั ว่าพวกเขาได้รับความสนใจอย่างยิง่

ทันทีที่นกั ล่าทั้งสองคนเดินเข้ามากลางงานเลี้ยงนี้กม็ ีชน

ชั้นสู งวัยกลางคนหลายคนที่กาลังยืนอยูต่ รงนั้น คนที่ฟู่
เทียนต้องขอโทษก่อนหน้านี้กย็ นื อยูต่ รงนั้นเหมือนกัน
นอกจากนี้ยงั มีสุภาพสตรี ร่างอ้วนและชายวัยกลางคนร่ าง
ผอมด้วยเช่นกัน
ฟู่ เทียนไม่รู้วา่ เหล่าชนชั้นสู งกับนักล่านั้นกาลังพูดเรื่ อง
อะไรกันขณะที่พวกเขากาลังเดินไปด้วยกัน เมื่อดูจาก
กิริยาท่าทางของพวกเขาแล้วนั้นทาให้พวกเขาและดูสูงส่ ง
อย่างยิง่

“นักล่า … …” ดวงตาของฟู่ เทียนเป็ นประกายขึ้นเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็นึกถึงบันทึกการเล่นแร่ แปรธาตุของรอส
ยาร์ด มีบนั ทึกที่ประทับใจเขา มันเกี่ยวกับกายวิภาค
ศาสตร์ ของพวกนักล่า

หลังจากที่รอสยาร์ดได้ก่อเหตุการณ์น้ นั ขึ้น นักล่าก็ถูก

มอบหมายให้คน้ หาและฆ่าเขา รอสยาร์ดได้เตรี ยมยาที่
สามารถควบคุมระบบประสาทส่ วนหน้าและได้จบั ตัวนัก
ล่าเอาไว้ เขาใช้มีดเชือดเฉื อนนักล่าออกเป็ นชิ้นเล็กชิ้น
น้อยโดยที่ไม่ได้ใช้ยาชาแม้แต่นอ้ ย
รอสยาร์ดนั้นได้คน้ พบว่าอวัยวะภายในและเลือดภายใน
ร่ างกายของนักล่านั้นแตกต่างจากของมนุษย์ธรรมดา เขา
ได้แรงบันดาลใจจากการค้นพบของเขา นี่เป็ นปัจจัยหนึ่ง
ที่ทาให้เขาได้เป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุระดับ 3 ดาว

“สวัสดีคนเก็บขยะ” ทันใดนั้นก็มีเงาปรากฏขึ้นที่ดา้ นซ้าย

ของฟู่ เทียน

เป็ นชายชราผมขาวที่มีใบหน้าที่ดูใจดี เขาต้องใช้ไม้เท้าใน

การเดิน แหวนหยกวงใหญ่สวมอยูบ่ นนิ้วโป้งของเขา
อย่างไรก็ตามการแต่งตัวของเขานั้นดูธรรมดามากกว่าเมื่อ
เทียบกับผูค้ นที่อยูภ่ ายในงานเลี้ยงนี้
“ฉันเดาว่าเธอคงเป็ นเมล็ดพันธุ์ที่ดีที่สุดที่จบการศึกษา
ภายในปี นี้ใช่ไหม ดังนั้นเธอจึงสามารถเข้าร่ วมงานเลี้ยง
ครั้งนี้ได้ ฉันพูดถูกหรื อเปล่า?” ชายชราผมขาวยิม้

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆและกล่าวว่า “คุณเป็ นใคร?”

ชายชราผมขาวยิม้ และกล่าวว่า “ฉันคือฟูริน ไรอัน ยินดีที่

ได้พบ”

“ไรอัน?” ดวงตาของฟู่ เทียนเริ่ มเคลื่อนไหว 3 ปี ที่ผา่ นมา

ทะเลทรายที่พวกเขาได้ทดสอบนั้นดูเหมือนจะเป็ นพื้นที่
ของตระกูลไรอัน
ใบหน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ชายชราผม
ขาวยิม้ ขึ้น “ฉันเดาว่าเธอคงจะเคยได้ยนิ เรื่ องของตระกูล
ไรอันของพวกเรามาบ้าง แต่เรื่ องพวกนั้นถือว่าเก่าไปแล้ว
เธอสนใจที่จะมาเป็ นอัศวินประจาตระกูลไรอันหรื อ
เปล่า? ”

“อัศวิน?” ฟู่ เทียนประหลาดใจ ขอปรึ กษาเรื่ องราวต่างๆ

ภายในห้องสมุดตลอด 3 ปี เพื่อทาความเข้าใจโลกใบนี้ เขา
ได้ขจัดข้อสงสัยต่างๆที่เขาเคยสงสัยในตอนแรกออกไป
ได้ สิ่ งที่เรี ยกว่าอัศวินนั้นย่อมไม่ใช่ตาแหน่งธรรมดาอย่าง
แน่นอน สาหรับคนธรรมดาที่ได้รับตาแหน่งนี้ พวกเขา
จะต้องฝึ กฝนอย่างเข้มงวดและผ่านการทดสอบ

“ฉันคงอธิบายไม่หมดสิ นะ” ชายชราผมขาวพูดต่อ “ชื่อ

ของเธอนั้นเชื่อมโยงกับครอบครัวของเรา พวกเราจะให้
เงินเดือนอัศวินแก่เธออย่างเป็ นทางกาและเธอจะต้อง
ช่วยเหลือตระกูลไรอันของเราในการสารวจถิ่นทุรกันดาร
ปี ละครั้ง”

ฟู่ เทียนเข้าใจเรื่ องนี้ทนั ที “ผมสามารถออกสารวจไป

พร้อมกับครอบครัวของคุณด้วยตาแหน่งของคนเก็บขยะ
โดยไม่มีสญ ั ญาผูกมัดใดๆ ใช่ไหมครับ?”

“แน่นอนว่าเธอทาแบบนั้นได้” ชายชราผมขาวหัวเราะ “นี่

คือธุรกิจลับๆระหว่างเรา ยิง่ ไปกว่านั้นเธอจะไม่ตอ้ งเสี ย
ค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปและกลับภายนอกกาแพงยักษ์
ความจริ งแล้วครอบครัวชนชั้นสู งส่ วนใหญ่กแ็ อบฝึ กฝน
คนเก็บขยะเป็ นการส่ วนตัวลับๆ แม้วา่ คนพวกนั้นจะไม่
อาจเทียบกับเธอได้เลยในด้านประสบการณ์”
The Dark King -Chapter 35 เจนนี่

เงินเดือนของอัศวินนั้นไม่ได้ถือว่าต่าเลย จากการ
ประมาณค่าของฟู่ เทียนนั้นเงินเดือนของอัศวินนั้น
มากกว่าเงินเดือนของจูร่าและเกรย์รวมกันเสี ยอีก ยิง่ ไป
กว่านั้นการได้คบค้าสมาคมกับไรอันนั้นจะทาให้เขา
ได้รับสถานะที่ยง่ิ ใหญ่ในโลกใบนี้

แต่เขาไม่ได้ตอบตกลงไปทันที เขาเข้าใจได้วา่ ที่ขา้ ตอบ

แทนมันสู งเพราะอันตรายของงานนี้ยากกว่าการเก็บขยะ
นอกกาแพง แม้วา่ เขาจะเคยได้ยนิ มาว่าคนเก็บขยะนั้น
ทางานเฉพาะในพื้นที่ที่ปลอดภัยแต่มนั ก็ไม่ได้มีอะไรกา
รันตีวา่ เขาจะปลอดภัย มิฉะนั้นทาไมพวกเขสถึงยอมจ่าย
ค่าตอบแทนสู งแบบนี้?
“ผมขอคิดเรื่ องนี้ก่อน” ฟู่ เทียนกล่าว

ฟูริน ไรอันยิม้ และกล่าว “ถ้าเธอตัดสิ นใจตัดสิ นได้แล้ว

ครอบครัวของเขาเราก็ยนิ ดีที่เธอจะเข้าร่ วมกับเราด้วย
นอกจากนี้ถา้ หากว่าเธอยังไม่มีที่อยูบ่ อกพวกเรามาได้เลย
ในตระกูลไรอันของเรายังมีบา้ นพักอีกมากที่จะมอบให้
เธอได้ฟรี ๆเลย”

ฟู่ เทียนปฏิเสธ “ขอบคุณสาหรับความปรถนาดีครับ ผมจะ

อยูท่ ี่นี่ประมาณ 7 วันแต่ต่อไปผมต้องกลับไปอยูก่ บั พ่อ
และแม่ของผม ตอนนี้ผมยังไม่ได้คิดที่จะย้ายไปอาศัยที่
ย่านการค้าเลย”
“โอเค ถ้าเธอต้องการอะไรก็บอกพวกเรามาได้เสมอ”

“ครับ”

กลังจากที่ได้สนทนากันฟูริน ไรอันก็จากเขาไปเข้า
ร่ วมงานเลี้ยงนี้เพื่อพูดคุยกับคนอื่นๆต่อ

เมื่อฟูริน ไรอันจากไปชนชั้นสู งหลายคนก็เข้ามาหาฟู่

เทียนเพื่อพูดคุยกับเขา ข้อเสนอที่พวกเขาเสนอมาให้น้ นั
ไม่แตกต่างจากของฟูริน ไรอันเลยและพวกเขาต่างถูกฟู่
เทียนปฏิเสธไปทีละคน
ทันใดนั้นเพลงที่ไพเราะก็หยุดบรรเลงไป เสี ยงตบมือดัง
ขึ้นและผูค้ นที่อยูใ่ นงานเลี้ยงก็หยุดพูดคุยกัน กินอาหาร
หรื อทาอะไรที่ก่อให้เกิดเสี ยงรบกวน

ผูท้ ี่ตบมือเป็ นชนชั้นสู งวัยกลางคนที่มีอายุประมาณ 40 ปี

เขามองไปที่ฝงู ชนพร้อมพูดขึ้นด้วยรอยยิม้ บนใบหน้า
“ยินดีตอ้ นรับเข้าสู่ งานเลี้ยงครั้งที่ 8 ที่จดั ขึ้นโดยสมาคม
เมลลอน ผมหวังว่าทุกๆคนจะมีความสุ ขไม่ได้อยูท่ ี่นี่
เพียงแต่วนั นี้เป็ นวันสาคัญของลูกสาวของผม วันเกิดของ
ซาร่ าห์ เมล ผมหวังว่าทุกๆคนที่อยูท่ ี่นี่จะร่ วมอวยพร
ให้กบั ลูกสาวของผม ขอบคุณครับ!”

เมื่อเขาพูดจบเด็กสาวที่สวยกระโปรงสี แดงก็ปรากฏตัว
ขึ้นที่ช้ นั 2 เธอมีอายุประมาณ 13 ปี เธอลุกขึ้นยืนอย่าง
สง่างามและโค้งคานับผูค้ นเล็กน้อย
ชนชั้นสู งที่มาร่ วมงานตบมือให้พร้อมกันด้วยความอบอุ่น

ฟู่ เทียนรู ้สึกไม่สบายใจ ก่อนหน้านี้เขามีโอกาสได้

สอบถามเรื่ องของสมาคมเมลลอน มีครอบครัวชนชั้นสู ง
มากกว่า 10 ครอบครัวที่มีส่วนร่ วมกับสมาคมนี้ แต่
ตระกูลเมลและตระกูลปู้หรงนั้นเป็ นผูร้ ่ วมก่อตั้งและคนที่
มีอิทธิพลมากที่สุด หญิงสาวผูน้ ้ ีเป็ นคนของตระกูลเมลที่
เขาเคยได้ยนิ ก่อนหน้านี้เมื่อเขาอยูใ่ นบ้านเด็กกาพร้าเหมย
ซาน

ยิง่ ไปกว่านั้นอัศวินแห่งแสงเมิคล์ผทู ้ ี่ตดั หัวนักเล่นแร่ แปร

ธาตุเมื่อ 3 ปี ที่แล้วก็เป็ นคนขอตระกูลเมล
บี้แสดงให้เห็นว่าตระกูลเมลนั้นหยัง่ รากลึกภายในเมืองนี้
มากเพียงใด

“ตระกูลพรี นของเราได้เตรี ยมของขวัญที่ดีที่สุดเอาไว้ให้

คุณซาร่ าห์แล้ว… ” ในตอนนี้มีชายหนุ่มที่ถือกล่อง
ของขวัญสี แดงดูงดงามเดินขึ้นมามอบให้ซาร่ าห์ เมล เขา
เปิ ดกล่องออกช้าๆและภายในนั้นเป็ นถุงมือสี ขาว

ซาร่ าห์กา้ วออกมาข้างหน้าและกล่าวว่า “นี่คงเป็ นผลงาน

การสรรค์สร้างของอาจารย์ซิดนี ฉันชอบมันมาก ขอบคุณ
ค่ะ”

ชายหนุ่มยิม้ และหลังจากนั้นก็มีอีกหลายคนที่ข้ ึนมามอบ

ของขวัญให้กบั เธอ
ในตอนนี้ชนชั้นสู งหลายคนขึ้นไปมอบของขวัญและ
กล่าวคาอวยพรมากมาย

ชายหนุ่มที่อยูใ่ นชุดสู ทหัวเราะและกล่าวมาว่า “ผมได้ยนิ

มาว่าคุณชอบบทกวี ดังนั้นผมจึงไปร้องขออาจารย์ทีซ่า
เพื่อให้ท่านเขียนบทกวีน้ ีข้ ึนมา หวังว่าคุณจะชอบมัน”

“บทกวี?” ดวงตาของซาร่ าห์เปร่ งประกายขึ้นด้วยความ

ยินดี

ชายหนุ่มยิม้ และกล่าวต่อไปด้วยน้ าเสี ยงที่นุ่มนวล “หยาด

น้ าตาหยดลงบนก้อนหิ น ในดวงตาล้วนเต็มไปด้วยความ
ลังเล ใครกันที่ทาให้เธอต้องโศกเศร้า … …”
หลังจากนั้นครู่ หนึ่งเมื่อบทกวีน้ ีจบลงเขาก็กล่าวว่า “นี่คือ
บทกวีที่มีชื่อว่า “ความเศร้าโศกของเด็กสาว” แต่งขึ้นเป็ น
พิเศษเพื่อคุณซาร่ าห์”

ผูช้ มก็ปรบมือให้อย่างพร้อมเพียงกัน

ซาร่ าห์มีรอยยิม้ ที่ยนิ ดีบนใบหน้าของเธอ “นี่ตอ้ งเป็ นบท

กวีของอาจารย์ทีซ่าแน่นอน มันลึกซึ้งไม่กินใจมาก ฉัน
ชอบมันนะคะ ขอบคุณ!”

…
ฟู่ เทียนกาลังฟังเสี ยงคาอวยพรเหล่านั้นขณะที่พิงขอบ
หน้าต่าง หัวใจของเขากาลังรู ้สึกเสี ยใจเพราะเขาไม่ได้นา
อะไรติดตัวมาด้วยเลย เขาหวังว่าคนพวกนี้คงไม่หนั มา
สนใจเขาและดังนั้นเขาจึงพยายามไม่ก่อปัญหาใดๆ

ทันใดนั้นเขาก็เห็นคนๆหนึ่งวิง่ มาอยูใ่ ต้หน้าต่างนี้ ฟู่ เทียน

ด่าตัวเองว่าทาไมโง่นกั ถ้าหากว่าเขาไม่มีอะไรติดตัวมา
เป็ นของขวัญเลยทาไมจึงไม่แอบหนีไปแบบคนอื่นๆล่ะ?

เขามองไปยังชนชั้นสู งพี่กาลังให้ความสนใจซาร่ าห์ เขา

ใช้โอกาสนี้ให้เป็ นประโยชน์จึงปี นออกไปทางหน้าต่างที่
มีความสู งประมาณ 2 เมตร เขาปี นหน้าต่างออกไปอย่าง
ไม่ลงั เลแล้วกระโดดลงไปบนพื้นเบื้องล่างราวกับแมวตัว
หนึ่ง

เขาเดินออกไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ ว

เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะต้องพบปะคนอื่นๆฟู่ เทียนจึงใช้วิธีเดิน
อ้อมทางเดินนี้ ที่ตรงนี้ไม่มีแสงไฟใดๆ มีเพียงแสงจันทร์
และแสงจากดวงดาวเท่านั้น เขาเดินไปตามเส้นทางที่ปู
ด้วยหิ นและสองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ตดั แต่งมา
อย่างประณี ต ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็มาถึงศาลาหลัง
เล็กๆ เขานัง่ อยูท่ ี่นี่รอคอยจนกว่างานเลี้ยงจะจบลงจึงค่อย
กลับไป เขาไม่ใช่คนสาคัญแต่อย่างใดดังนั้นการที่เขาหาย
ตัวไปก็คงจะไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร
ฟุบ ~!

ทันใดนั้นก็มีเสี ยงของใบไม้ที่เคลื่อนไหว

ใบหน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยและเขา
ตะโกนออกไปด้วยเสี ยงต่า “ใครอยูต่ รงนั้น!”

ไม่มีเสี ยงการเคลื่อนไหวอีกต่อไปแต่ฟู่เทียนรับรู ้ได้จาก

เสี ยงของลมว่าต้องมีคนอยูต่ รงนั้น เพราะ 3 ปี ที่เขาฝึ กฝน
อย่างยากลาบากเพื่อที่จะเป็ นคนเก็บขยะนั้นเขาได้รับ
ประสบการณ์มากมายและสามารถรับรู ้ได้ถึงสิ่ งต่างๆรอบ
กายจากเสี ยงของ

“ออกมา ผมรู ้วา่ คุณอยูต่ รงนั้น!” ฟู่ เทียนกล่าว

ไม่นานหลังจากนั้นร่ างที่ผอมเพรี ยวก็เดินออกมาจาก
ต้นไม้ที่ตดั แต่งแล้วต้นหนึ่ง ภายใต้แสงจันทร์น้ ีฟู่เทียน
สามารถมองเห็นได้วา่ เด็กสาวคนนี้สูงพอๆกับเขา ดู
เหมือนว่าเขาจะเคยเจอเธอมาก่อนแต่เขาก็นึกไม่ออก

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจและกล่าวว่า “ออกมาเถอะ ผมไม่ทา

อะไรคุณหรอก ผมมาที่นี่เพื่อหลบงานเลี้ยงเท่านั้น ผมจะ
ไม่พดู เรื่ องของคุณและคุณก็หา้ มพูดเรื่ องของผมด้วย
เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นพวกเราจะแย่ท้ งั คู่”

เด็กสาวผูน้ ้ ีรู้สึกกังวลในตอนแรกแต่เมื่อเธอได้ยนิ คาพูด

ของฟู่ เทียนเธอก็รู้สึกประหลาดใจ “นายไม่ใช่คนของพ่อ
ฉันที่จะมาพาฉันกลับไปหรอ?”
ฟู่ เทียนรู ้วา่ เธอกาลังเข้าใจผิดเขาจึงอธิบายว่า “ไม่ใช่
แน่นอน ผมไม่รู้จกั คุณด้วยซ้ า”

เด็กสาวมองมาที่เขาด้วยสี หน้าที่โล่งใจ “นายทาให้ฉนั

กลัว นายบอกว่านายหลบอยูท่ ี่นี่ หลบอะไรกัน?

ฟู่ เทียนพูดขึ้นด้วยเสี ยงเบาๆ “ผมไม่ได้พาของขวัญมาด้วย

จึงแอบมาหลบอยูท่ ี่นี่เพราะกลัวว่าจะต้องอับอาย”

“เอ๋ ?” เด็กสาวดูเหมือนจะสงสัยว่าเธอได้ยนิ ผิดไปหรื อ

เปล่า เมื่อคิดถึงคาพูดของฟู่ เทียนเธอก็ยมิ้ ออกมา ‘พรึ ด’
(เหมือนเสี ยงหัวเราะในลาคอ) “โอ้ นายไม่รู้ง้ นั หรอว่า
วันนี้เป็ นวันเกิดของคุณซาร่ าห์ เมล?”
“ผมไม่รู้!” ฟู่ เทียนยักไหล่ “เพิง่ จะรู ้นี่แหละ”

เด็กสาวเดินมาตามทางจนมาถึงศาลา เธอมองมาที่
เครื่ องแบบของฟู่ เทียนและถามขึ้น “เครื่ องแบบนี้ นาย
เป็ นคนเก็บขยะหรอ?

ทันใดนั้นสี หน้าของฟู่ เทียนก็ดูคล้ าขึ้นและตอบกลับมาว่า

“ใช่ แต่คุณไม่ควรพูดว่าได้เจอกับผมที่นี่ หรื อไม่อย่างนั้น
ผมก็จะบอกว่าผมได้เจอคุณด้วยเหมือนกัน”

“ฉันจะไม่พดู ” เด็กสาวยิม้ และกล่าวขึ้น “ฉันชื่อเจนนี่

นายชื่ออะไร?
ฟู่ เทียนตอบกลับไป “ดีน”
The Dark King – Chapter 36 “พฤษาที่เบ่งบาน”

“โลกข้างนอกกาแพงยักษ์น้ นั เป็ นแบบไหนกัน?” เด็กสาว

มองมายังฟู่ เทียนด้วยความสงสัย “มันเป็ นทะเลที่ไม่มีที่
สิ้ นสุ ดและเป็ นผืนป่ าที่กว้างใหญ่ไพศาลหรื อเปล่า?”

ฟู่ เทียนหันกลับไปที่ศาลาเขามองหาที่นง่ั จากนั้นก็นง่ั ลง

พร้อมยักไหล่ข้ ึน “ผมเพิ่งจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็ นคน
เก็บขยะและยังไม่เคยออกไปนอกกาแพงยักษ์เลย แต่เรื่ อง
ทะเลและผืนป่ านั้นมันต้องมีแน่นอน”

“นายรู ้ได้ยงั ไง?” เจนนี่เดินตามเขามาที่ศาลา นัง่ ลงที่เก้าอี้

ตรงกันข้ามและถามด้วยความสงสัย “นายเพิ่งจะบอกว่า
นายไม่เคยออกไปนอกกาแพงยักษ์ไม่ใช่หรอ?”
ฟู่ เทียนเริ่ มคิดถึงโลกใบเก่าขึ้นมาทันที เขาเคยเห็นทะเลสี
ฟ้าและผืนป่ าที่กว้างใหญ่ ทุกสิ่ งทุกอย่างล้วนงดงามอย่าง
ยิง่ หัวใจของเขารู ้สึกโศกเศร้าและพูดออกมาเบาๆ
“แน่นอนว่าผมเคยเห็น”

“นายเห็นได้ยงั ไง?” เจนนี่ประหลาดใจ

ฟู่ เทียนคิดแล้วตอบออกมาว่า “มันบรรยายไว้ในบทกวี

แต่ฉนั เชื่อว่ามันต้องมีอยูจ่ ริ งๆอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้น
แล้วคนที่เขียนมันขึ้นมาจะรู ้ได้ยงั ไง? ”

“ได้กค็ ิดแบบนั้นหรอ?” เจนนี่รู้สึกยินดีและกล่าวว่า ฉัน

เองก็คิดแบบนี้แต่พอ่ ของฉันบอกว่ามันเป็ นเพียงเรื่ องที่
แต่งขึ้นมาของนักกวีเท่านั้น มันไม่ได้มีอยูจ่ ริ งเลย แม้วา่
พวกเราจะไม่เคยออกไปนอกกาแพงยักษ์น้ ี ทาไมเขาถึง
คอยย้าว่ามันอันตราย?”

ฟู่ เทียนคิดกับตัวเอง บางทีพอ่ ของเธออาจจะกลัวว่าเธอจะ

อยากรู ้อยากเห็นมากจนแอบหนีออกไปนอกกาแพงยักษ์
เขากล่าวว่า “ข้างนอกนั้นอันตราย”

“มันอันตรายจริ งๆหรอ?” ดวงตาของเจนนี่ดูเหมือนจะ

ผิดหวังเล็กน้อย

ฟู่ เทียนเห็นความโศกเศร้าในสายตาของเธอทันใดนั้นเขา
ก็นึกขึ้นได้วา่ เขาได้ทาลายความหวังของเธอไปแล้ว เขา
ไม่อยากจะทาร้ายหัวใจของเธอต่อไปจึงพูดต่อไปว่า “แต่
แม้วา่ มันจะอันตรายแต่กไ็ ม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มี
ทะเลและผืนป่ า ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งอันตรายภายนอก
กาแพงนั้นจะหายไปและพวกเราจะสามารถออกไปเห็น
ทะเล ภูเขา และผืนป่ าได้อย่างแน่นอน”

ใบหน้าของเจนนี่เป็ นประกายขึ้นและกล่าวว่า “จริ งหรอ?

“จริ งสิ !” ฟู่ เทียนตอบด้วยน้ าเสี ยงที่จริ งจัง

เจนนี่ยมิ้ และกล่าวว่า “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ฉันเคย

บอกกับพ่อก่อนหน้านี้แต่พอ่ บอกว่าเลิกคิดเรื่ องนี้ไปซะ
เขาบอกว่าภายนอกกาแพงยักษ์น้ นั เป็ นที่ที่เราไม่รู้จกั
ความจริ งแล้วเขาบอกว่ามีเพียงคนที่พิเศษเหมือนนาย
เท่านั้นจึงจะสามารถออกไปได้ คนอื่นๆนั้นออกไปไม่ได้
”

ฟู่ เทียนยิม้ และไม่ได้พดู อะไรออกมา

“ฉันอยากจะไปข้างนอกกาแพงยักษ์จริ งๆ!” ใบหน้าของ

เจนนี่เต็มไปด้วยความปรารถนา ทันใดนั้นเธอก็คิดอะไร
บางอย่างขึ้นมาและมองมายังฟู่ เทียนพร้อมกล่าวว่า “ถ้า
หากว่ากาแพงยักษ์น้ นั มีอนั ตราย ทาไมนายถึงยอมออกไป
เก็บขยะข้างนอกนัน่ ? ”

ฟู่ เทียนคิดแต่ไม่ได้ตอบไปว่าเรื่ องนี้ตอ้ งไปถามชนชั้นสู ง

แต่ดูเหมือนเด็กสาวผูน้ ้ ียงั อายุนอ้ ยอยูแ่ ละเธอยังไม่ได้มี
ส่ วนเกี่ยวข้องกับการเมืองของเหล่าชนชั้นสู ง “ผมก็ไม่รู้
เหตุผลเหมือนกัน บางทีอาจจะเหมือนคุณที่อยากจะ
ออกไปเห็นโลกภายนอก”

เจนนี่มองมาที่เขาด้วยสายตาที่ชื่นชม “นายแข็งแกร่ ง บาง

ทีเราอาจจะอยูใ่ นวัยเดียวกันแต่ดูเหมือนนายจะมีความ
กล้ามากกว่าฉัน”

“เพราะผมเป็ นผูช้ าย” ฟู่ เทียนยิม้

เมื่อได้ยนิ แบบนี้ใบหน้าของเจนนี่กแ็ ดงขึ้นทันที เธอแอบ

มองฟู่ เทียน เธอเห็นว่าเขาไม่ได้สงั เกตเห็นความเขินอาย
บนใบหน้าของเธอและรู ้สึกโล่งใจขึ้นมา แต่หวั ใจของเธอ
นั้นเต้นระรัวอย่างรวดเร็ ว ฉันและเด็กชายคนนี้มานัง่ อยู่
ในสวนเดียวกันได้ยงั ไง? ถ้าพ่อรู ้เข้าแล้วก็… ไม่นะ! ไม่
นะ!… เขาจะรู ้เรื่ องนี้ไม่ได้

เธอกาลังจะบอกลาฟู่ เทียนแล้วจากไป

“อย่าเข้าใจผิดนะ ผมไม่ได้เลือกปฏิบตั ิต่อเพศหญิง ใน

ค่ายฝึ กฝนของพวกเรานั้นก็มีเด็กผูห้ ญิงมากมาย แต่ผมคิด
ว่าคุณควรเชื่อในสิ่ งที่พอ่ คุณบอกดีกว่า ภายนอกกาแพง
ยักษ์น้ นั มีอนั ตรายมากมาย คุณควรรอจนกว่าอันตรายนั้น
จะหายไปหมดก่อน ไม่ชา้ ก็นานคุณจะได้เห็นโลก
ภายนอกอย่างแน่นอน ผมเชื่อว่าวันนั้นคงมาถึงในอีกไม่
นานหรอก!”
ด้วยแสงจันทร์ ที่ส่องลงมานี้ทาให้เจนนี่สามารถมองเห็น
สี หน้าที่จริ งจังและมัน่ ใจของเด็กชายผูน้ ้ ีได้ เธอตกตะลึง
ไปในตอนนี้และถามกลับไปทันที “จริ งหรอ?

“อื้ม!” ฟู่ เทียนพยักหน้ายืนยัน

เจนนี่ได้ยนิ คาพูดของเขา ดูเหมือนว่าเธอจะเชื่อเขา “ฉัน

จะเชื่อนาย!”

ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าว “ฉันเชื่อในตัวเอง”

เจนนี่ยมิ้ ความตั้งใจเดิมของเธอดูเหมือนจะหายไปแล้ว
“นายรู ้ไหมความฝันของฉันคือการเป็ น “ผูพ้ ิพากษา”
แม้วา่ ฉันจะออกไปนอกกาแพงยักษ์ไม่ได้แต่อย่างน้อยฉัน
ก็ยงั สามารถตัดสิ นความถูกต้องภายในกาแพงยักษ์น้ ีได้
ฉันเชื่อว่าไม่มีคนเลวร้ายในโลกใบนี้และถ้าหากพวกเรา
ร่ วมมือกันก็จะสามารถทาลายอันตรายที่อยูภ่ ายนอก
กาแพงยักษ์ให้หายไปได้”

ฟู่ เทียนยิม้ แล้วกะว่า “เธอเรี ยนกฎหมายหรอ?”

“แน่นอน” เจนนี่ยมิ้ ด้วยสี หน้าภูมิใจ

ฟู่ เทียนหัวเราะ “ผมก็เคยเรี ยนกฎหมายเหมือนกัน”

เจนนี่พดู ขึ้นด้วยความประหลาดใจ “นายเคยเรี ยน

กฎหมายด้วยหรอ?”
“เรี ยนรู ้ดว้ ยตัวเองน่ะ” ฟู่ เทียนเสริ มเข้าไป

“นายอยากเป็ นผูพ้ ิพากษาเหมือนกันหรอ?”

“ใช่ เป้าหมายของผมนั้นก็ยงิ่ ใหญ่เหมือนคุณ!”

“ยิง่ ใหญ่?” “ใช่แล้วเป้าหมายของคุณนั้นยิง่ ใหญ่!”

“นายอายุเท่าไหร่ กนั ?”

“เพิ่งจะ 11 ปี ”

“ฉัน 12 ปี ”
ความมืดค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่ อยๆ พวกเขาพูดคุยกันจนไม่รู้วา่
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ พวกเขาพูดคุยกันมากมายหลาย
เรื่ อง รวมถึงเรื่ องมุมมองต่อสิ่ งต่างๆเช่นกัน พวกเขาสนิท
กันราวกับว่าเพื่อนที่จากกันไปได้มาพบกันอีกครั้ง

“ไม่มีหู ไม่มีหาง ฮ่าฮ่าฮ่า … …” เจนนี่รู้สึกปวดท้อง

เพราะเธอหัวเราะมากเกินไป ในตอนนี้เธอลืมภาพลักษณ์
ของชนชั้นสู งไปอย่างสิ้ นเชิงและกล่าวว่า “แปลก
ประหลาดจัง เนื้อเพลงแบบนี้… ฮ่าฮ่าฮ่า… ”

ฟู่ เทียนกล่าวว่า “มันเป็ นเพลงสาหรับเด็ก”

เจนนี่ยมิ้ เมื่อคิดว่ามันเป็ นเพลงสาหรับเด็กที่แปลก
ประหลาดยิง่ นัก

ฟู่ เทียนอยากจะร้องเพลงสาหรับเด็กให้มากกว่านี้แต่
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้วา่ มียงุ มากัดที่เอวของเขา เขายืน่ มือ
ออกไปตบมัน เมื่อมีเสี ยงดังที่เกิดขึ้นทั้งสองก็ตื่นขึ้นจาก
ภวังค์ของการพูดคุยกัน พวกเขารี บมองกลับไปที่งานเลี้ยง

เจนนี่เห็นท่าทีของเขา เธอรู ้สึกแย่ “ฉันต้องกลับไปแล้ว

ถ้าหากว่าพ่อฉันหาฉันเจอเขาต้องโกรธมากแน่ๆ”

ฟู่ เทียนก็ตอ้ งกลับไปแล้วเหมือนกันจึงกล่าวว่า “คุณไป

ก่อนเลย ผมจะรออยูท่ ี่นี่สกั หน่อย อย่าให้ใครเห็นว่าพวก
เราออกมาด้วยกัน”
ใบหน้าของเจนนี่แดงขึ้นทันที เธอวิง่ ออกไปจากศาลา
หลังนี้และทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้และหัน
กลับมา “นายคงเคยได้ยนิ บทกวีดีๆมามากมาย ฉันเองก็
ชอบบทกวีเหมือนกัน นายพูดให้ฉนั ฟังสักบทหนึ่งได้
หรื อเปล่า?”

ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจในตอนนี้ เธอไม่ได้เดินกลับเข้า

มาในศาลาหลังนี้ แสงจันทร์ตกกระทบลงบนแก้มของเธอ
ในตอนนี้เธอดูงดงามราวกับเทพธิดา หัวใจของเขาเต้น
ระรัวอยูภ่ ายในเงามืดนี้

เขารู ้เรื่ องบทกวีมากมายแต่มนั เป็ นบทกวีบทกวีขอฝั่ง

ตะวันออก มันแตกต่างจากบทกวีในยุคนี้อย่างสิ้ นเชิง
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบทกวีสมัยใหม่ที่พี่สาวของเขาเคย
อ่านให้ฟังบ่อยๆ

ฉันจะให้คุณมาพบฉันได้อย่างไร

ในตอนที่ฉนั งดงามมากที่สุด

ตอนนี้

ฉันวิงวอนต่อพระเจ้ามาตลอด 500 ปี

ฉันขอให้พวกเราได้พบกันอีกครั้งในโลกแห่งชีวติ
พระเจ้าให้ฉนั กลายเป็ นต้นไม้

เติบโตอยูข่ า้ งทางที่เธอเดินผ่านไปทุกๆวัน

ฟู่ เทียนนึกถึงบทกวีที่มีชื่อว่า “พฤษาที่เบ่งบาน” ขอ

เปลี่ยนคาว่า “พุทธเจ้า” เป็ นคาว่า “พระเจ้า” ขณะที่ท่อง
วันออกมา เพราะความเชื่อในโลกใบนี้น้ นั มีแต่โบสถ์
ศักดิ์สิทธิ์ไม่มีศาสนาพุทธแต่อย่างใด
เมื่อได้ยนิ บทกวีของฟู่ เทียน เจนนี่กต็ กตะลึงในทันที
หลังจากนั้นเธอก็หนั ไปมองรอบๆตัวแล้ววิง่ ออกไปตาม
ถนนก่อนที่จะหายไปในความมืด
The Dark King – Chapter 37 ‘รับพร’ 2 ครั้ง [อ่านฟรี ]

หลังจากที่เจนนี่จากไปประมาณ 10 นาทีฟู่เทียนก็เริ่ มเดิน

ออกไปเช่นกัน เขาเดินมาถึงห้องจัดเลี้ยงแห่งนี้และได้ยนิ
เสี ยงหัวเราะมากมายดังออกมาจากที่ไกลๆ ดูเหมือนงาน
เลี้ยงจะจบลงแล้วฟู่ เทียนเห็นประตูของห้องจัดเลี้ยงถูก
เปิ ดออก หลังจากนั้นชนชั้นสู งก็เดินออกมามากขึ้นเรื่ อยๆ

ฟู่ เทียนไม่คาดคิดว่าเขาจะมาถึงที่นี่ตอนที่งานเลี้ยงจบลง
พอดี ในใจของเขารู ้สึกขอบคุณยุงตัวนั้นที่บินมากัดเขา
เขาไม่ได้เข้าไปในห้องจัดเลี้ยงเพียงแต่เดินไปตามถนน
หลักรอบนอกคฤหาสน์น้ ีเท่านั้น เขาใช้ถนนอีกเส้นที่อยู่
ใกล้ๆเพื่อเดินไปที่หอ้ งจัดเลี้ยง ไม่มีชนชั้นสู งคนไหนอยู่
บริ เวณนี้ดงั นั้นเขาจึงแสร้งทาเป็ นเพิ่งเดินออกมาจากห้อง
จัดเลี้ยงได้ ทุกๆคนกาลังเตรี ยมที่จะกลับบ้านในตอนนี้
เขาเห็นว่าตอนนี้เหลือรถม้าเพียง 7 ถึง 8 คันที่เหลืออยูท่ ี่นี่
จากรถม้าจานวนมากที่จอดเรี ยงรายที่นี่ตอนที่เขามาถึง

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจเมื่อเขาเห็นรถม้าของปี เตอร์ยงั จอดอยู่

ภายนอกนัน่

เขาเดินไปที่รถม้าทันทีแต่ยงั ไม่มีใครอยูบ่ นนั้น เห็นได้ชดั

ว่าปี เตอร์ยงั ไม่ออกมา

ฟู่ เทียนนัง่ อยูใ่ นรถม้าเพื่อรอคอยคนอื่นๆ

ไม่นานหลังจากนั้นปี เตอร์กเ็ ดินโซเซออกมาในสภาพที่

เมามาย เขาเห็นฟู่ เทียนนัง่ อยุภ่ ายในรถม้า “เธอเอง
หรอ?… หื ม?… เธออยูท่ ี่นี่? เธอ… ฉัน…ชื่นชม…มานาน
… ” เขาไม่ได้อยูใ่ นสภาพที่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย
ร่ างกายของปี เตอร์กาลังสัน่ เมื่อฟู่ เทียนช่วยพยุงเขาขึ้นมา
บนรถม้า

ฟู่ เทียนรู ้สึกเหนื่อยใจเมื่อเขากล่าวว่า “คุณดื่มมากเกินไป

แล้ว นัง่ พักตรงนี้ก่อนครับ”

“หัวหน้าครับ… คาสัง่ … คร้้งต่อไปจะต้อง … …” ปี เตอร์

พูดออกมาคลุมเครื อเกินกว่าที่จะเข้าใจ แต่ยงั ไงเขาก็ยงั คง
ขึ้นมานัง่ ลงรถม้าโดยไม่ได้ขดั ขืนอะไร เขานัง่ ลงและพิง
ไปทางด้านขวาของตัวเอง

ฟู่ เทียนเฝ้ามองปี เตอร์ที่ยงั คงหัวเราะไม่หยุด เขาถอน

หายใจออกมา เงหยน้าขึ้นและกล่าวกับคนขับรถม้า “กลับ
ได้เลย”

“ครับท่าน” คนขับรถม้ากล่าวด้วยความเคารพจากนั้นก็
สะบัดเชือกที่ผกู เอาไว้กบั ม้าทันที
…

พวกเขามาส่ งปี เตอร์ก่อนและหลังจากนั้นและต่อมาก็มาที่

ปราสาทในสมาคมเมลลอนที่ฟู่เทียนพักชัว่ คราวอยู่

ตอนนี้ดึกมากแล้วดังนั้นเมสันและคนอื่นๆจึงหลับไปแล้ว
คนรับใช้และคนสวนนั้นหลับไปหมดแล้วเหลือเพียง
เหล่ายามหน้าประตูที่ยงั อยู่ ฟู่ เทียนกลับมาที่หอ้ งของเขา
และขึ้นไปนอนบนเตียง หลายสิ่ งหลายอย่างเกิดขึ้นใน
จิตใจของเขาหลังจากงานเลี้ยงครั้งนี้ มีท้ งั ความอัปยศอดสู
และความโกรธ เขาคิดถึงเด็กสาวผูน้ ้ นั ที่ทาให้เขามี
ความสุ ข จากนั้นเขาก็นอนหลับไปในที่สุด
ในวันถัดมา ฟู่ เทียนตื่นขึ้นในตอนเช้าปี เตอร์ได้มาที่
ปราสาทแห่งนี้แล้วพร้อมกับถือกล่องไม้มาด้วย

“อรุ ณสวัสดิ์ครับ คุณปี เตอร์” ฟู่ เทียนกล่าวทักทายเขา ฟู่

เทียนรู ้สึกประหลาดใจเพราะเขาไม่คิดว่าปี เตอร์ที่ดื่มหนัก
จนเมามายเมื่อคืนจะสามารถตื่นขึ้นมาในตอนเช้าอย่าง
สดใสแบบนี้ได้

ปี เตอร์ยมิ้ และกล่าวว่า “เมื่อคืนฉันดื่มหนักไปหน่อย

คนขับรถม้าบอกว่าเธอเป็ นคนมาส่ งฉันที่บา้ น”

“แล้วคุณเป็ นยังไงบ้างครับ?” ฟู่ เทียนมองไปที่กล่องไม้

เล็กๆในมือของเขาและกล่าวว่า “นี่อะไรครับ?”

ปี เตอร์วางกล่องไม้ไว้บนโต๊ะและเปิ ดมันออก นี่เป็ นเข็ม

ฉี ดยาฟู่ เทียนเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ เขาเข้าใจทันทีวา่ ปี
เตอร์มาที่นี่เพื่อมอบ “พรแห่งพระเจ้า” ให้กบั เขา

“เมื่อวานนี้พวกเรายังยุง่ ๆกันอยูฉ่ นั เลยไม่ได้มอบมัน

ให้กบั เธอ ฉันคิดว่าคงไม่ตอ้ งอะไรเธอแล้วนะเรื่ องนี้ ดีน
เะอจะได้รับ ‘พร’ สองประการ อันแรกนั้นเป็ น
ความสามารถพื้นฐานนี่เป็ นโควต้าที่เธอจะได้รับในเดือน
นี้ อีกอันเธอจะได้รับมันเดือนหน้าในวันเดียวกันนี้” ปี
เตอร์หวั เราะ

“ผมขอนามันกลับไปที่บา้ นและใช้มนั เองได้ไหมครับ?”

ฟู่ เทียนถาม

“แน่นอนว่าไม่” ปี เตอร์ส่ายศีรษะ “นี่คือพลังของโบสถ์

ศักดิ์สิทธิ์ซ่ ึงเป็ นของขวัญจากพระเจ้า มันมีกฏอยูว่ า่
จะต้องมีพยานคนอื่นรับรู ้ในตอนที่ใช้มนั ฉันมอบมันให้
นายดังนั้นฉันจึงเป็ นพยานของนายในตอนนี้”
ฟู่ เทียนรู ้สึกผิดหวังที่ไม่ได้นาสารในเข็มฉี ดยาไป
ตรวจสอบดู แต่เมื่อคิดดูอีกทีเขาก็ไม่ได้มีอุปกรณ์อะไรที่
จะใช้ตรวจสอบยานี้ได้เลย

“เข้ามาเลย” ปี เตอร์กล่าวขณะที่นาเข็มฉี ดยาออกมาจาก

กล่องไม้

ฟู่ เทียนรู ้สึกไม่ไว้ใจกับสิ่ งที่กาลังเกิดขึ้นจึงถามขึ้นว่า “นี่

… … จะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ?”

ใบหน้าของปี เตอร์เย็นชาขึ้นทันที “ฉันจะลืมสิ่ งที่เธอได้

พูดไปเมื่อครู่ น้ ี อย่าแม้แต่ที่จะคิดที่ถามแบบนี้กบั คนอื่นๆ
นี่มนั ไม่ต่างอะไรกับการสงสัยในตัวพระเจ้าเลย!”

ฟู่ เทียนเข้าใจอย่างถ่องแท้ในประเด็นนี้ดงั นั้นเขาจึงต้องจา

เรื่ องนี้ให้ข้ ึนใจ หากเขาไม่ถามออกไปตรงๆก็คงจะไม่มี
ปัญหาอะไร

“อย่าห่วงไปเลย นี่คือของขวัญจากพระเจ้า มันไม่เคยมี

ความผิดพลาดในการใช้งานมาก่อน” ปี เตอร์ตอบ

ฟู่ เทียนไม่ได้กล่าวอะไรออกมาแต่เขารู ้สึกประหลาดใจ

มันเป็ นเรื่ องที่น่ากลัวในมุมมองของนักวิทยาศาสตร์
โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์สร้างสารที่ส่งผลต่อยีนส์อย่างสมบูรณ์
แบบได้ยงั ไง? มันถูกผลิตออกมาเป็ นจานวนมากสาหรับ
หน่วยค้นหางั้นหรื อ?

ปี เตอร์ปักเข็มฉี ดยาเข้าไปบนแขนของฟู่ เทียน เขาไม่ได้

รู ้สึกเจ็บปวดแค่รู้สึกชา ไม่นานนักของเหลวสี ชมพู
ทั้งหมดที่อยูภ่ ายในเข็มฉี ดยาก็ฉีดเข้าไปในร่ างกายของ
เขา
ฟู่ เทียนรู ้สึกได้วา่ พลังลมากมายกาลังถาโถามเข้าไปใน
ร่ างกายของเขา ความร้อนแรงได้พงุ่ มายังสมองของเขา
ในตอนนี้ มันรู ้สึกราวกับว่าเลือดภายในร่ างกายของเขา
กาลังสู บฉี ดอย่างบ้าคลัง่ เขาตะโกนออกมาเสี ยงดังและ
ความร้อนแรงนั้นก็ยอ้ นกลับมาที่ร่างกายและแขนขาของ
เขา มันรู ้สึกเจ็บปวดอย่างยิง่ ราวกับมีใครกาลังกรี ดหัวใจ
ของเขา เขากัดฟันเพื่อทนความเจ็บปวดครั้งนี้เอาไว้

ไม่นานนักความร้อนแรงนั้นก็ค่อยๆหายไป ฟู่ เทียนเงย

หน้าขึ้นและรู ้สึกได้ถึงแตกต่างทันที การมองเห็นของเขา
นั้นชัดเจนมากยิง่ ขึ้น เขาสามารถมองเห็นรายละเอียด
เล็กๆบนใบหน้าของปี เตอร์ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยตระหนัก
ถึงได้

ฟู่ เทียนนึกถึงพลังของลอเรี่ ยนเมื่อก่อนหน้านี้

ฟู่ เทียนรู ้สึกเหมือนกับเขาสามารถบินออกไปได้ ด้วยการ
กระโดดครั้งเดียวเขาก็ได้พงุ่ ทะยานขึ้นไปเหนือศีรษะของ
ปี เตอร์ เขาร่ วงลงมาบนพื้นและยืม่ มือของไปคว้าเก้าอี้
เอาไว้ เขารู ้สึกตัวเบาราวกับแมว

“รอสักพักดีกว่าก่อนที่เราจะใช้อนั ที่สอง” ปี เตอร์หวั เราะ

ฟู่ เทียนมองไปยังเข็มฉี ดยาอันที่ 2 ที่ปีเตอร์หยิบขึ้นมาและ

ถามว่า “มันจะรู ้สึกแบบนี้ทุกครั้งที่ใช้หรอครับ?”

ปี เตอร์ยมิ้ และกล่าวว่า “ไม่อย่างแน่นอน การใช้ครั้งแรก

นั้นจะแสดงผลออกมามากที่สุด แต่ร่างกายของเธอก็จะ
เริ่ มคุน้ ชินจนการฉี ดครั้งต่อไปจะเจ็บปวดน้อยลงไป
เรื่ อยๆ”
แม้ฟู่เทียนจะคิดไว้เช่นนี้เหมือนกันแต่กย็ งั รู ้สึกเสี ยใจ
เช่นกัน หากว่าผลของมันสามารถเพิ่มขึ้นเปฌน 2 เท่าหรื อ
3 เท่าได้นนั่ แสดงว่าโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์น้ นั สร้างสามารถ
สร้างสารดัดแปลงพันธุกรรมได้แท้จริ ง

แค่หน่วยค้นหาก็ได้รับพลังที่น่ากลัวแบบนี้ แล้วนักล่า
ล่ะ?

ไม่นานนักปี เตอร์กป็ ั กเข็มฉี ดยาเข้าไปบนแขนของฟู่

เทียนอีกครั้ง ความร้อนแรงพุง่ ทะยานเข้ามาภายใน
ร่ างกายของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้มนั ไม่ได้รุนแรงเหมือนก่อน
หน้านี้และฟู่ เทียนรู ้สึกเจ็บปวดจากความร้อนนี้นอ้ ยลงไป

ฟู่ เทียนรู ้สึกว่าสายตาของเขาชัดเจนยิง่ ขึ้นกว่าเดิมตอนนี้

เขารู ้วา่ พลังของเขาก็เพิ่มขึ้นมากเช่นกัน เขาคิดว่าเขา
สามารถฆ่าเสื อด้วยมือเปล่าได้หากเขาต้องเผชิญหน้ากับ
มันอีกครั้ง

“ไปบอกคนอื่นๆเรื่ องนี้ดว้ ยนะ” ปี เตอร์หวั เราะ

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆ เมสันร้องออกมาเสี ยงดัง

ไม่นานหลังจากนั้นการรับพรทั้งหมดก็เสร็ จสิ้ น ในตอนนี้

ปราสาทแห่งนี้มีเสี ยงดังเป็ นพิเศษ ทุกๆคนต่างกระโดด
ขึ้นไปเพื่อทดสอบพลังที่ได้รับมาใหม่

หลังจากปี เตอร์จากไป ฟู่ เทียนก็กลับมาที่หอ้ งของเขาเพื่อ

เก็บของ เขาเตรี ยมตัวเพื่อที่จะกลับไปที่ยา่ นที่อยูอ่ าศัย

“พวกเรากาลังจะได้หยุด 3 วัน นายจะไปไหนวันนี้?

“พวกเรากาลังจะไปที่ตลาดย่านใจกลางเมืองในวันนี้!”
“ทาไมนายดูรีบร้อนนัก? นี่ถือเป็ นโอกาสที่หาได้ยาก
จริ งๆ”

เมสันและอีกสองคนพยายามที่จะชักจูงฟู่ เทียน

แต่ฟู่เทียนได้ตดั สิ นใจเอาไว้แล้ว เขาบอกลาทุกๆคน เรี ยก

รถม้าและเดินทางไปที่ยา่ นที่อยูอ่ าศัย

ทันทีที่รถม้าได้มาถึงถนนร้อยแปดลินคัง ฟู่ เทียนก็

กระโดดลงทันที เขาจ่ายเงินไป 60 เหรี ยญทองแดง หัวใจ
ของเขารู ้สึกเจ็บปวดเพราะรถม้าที่เขาเรี ยกมาในย่าน
การค้านั้นต้องเสี ยค่าโดยสารเป็ น 2 เท่าเมื่อเทียบกับรถม้า
ที่เรี ยกในย่านที่อยูอ่ าศัยและชุมชนแออัด

ในตอนนี้ฟู่เทียนเห็นรถม้าอีกคนจอดอยูท่ ี่หน้าประตูบา้ น
“พวกเขามีแขกหรอ?” เขารู ้สึกประหลาดใจ

เขาเดินผ่านรถม้าไปเปิ ดประตูร้ ัวสี ขาวด้านนอกและเข้า

ไปในบ้านเมื่อเขาได้ยนิ เสี ยงคนถกเถียงกัน เขารู ้สึก
ประหลาดใจ เขายกมือขึ้นและเคาะไปที่ประตู

ไม่นานนักจูร่าก็เปิ ดประตูออกมา เธอมองอย่างแปลกๆ

ไปที่ฟู่เทียนและกล่าวว่า “คุณคือ?

หลังจากที่ฟู่เทียนได้ฝึกฝนเป็ นหน่วยค้นหาตลอด 3 ปี
ร่ างกายของเขาก็เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้ นเชิง ร่ างกาย
ของเขาดูแข็งแรงกว่าก่อนหน้านี้ ผิวของเขาก็ไม่ได้ขาว
ซี ดอีกต่อไปแต่มีสีเข้มขึ้น จึงไม่แปลที่จูร่าจะจาเขาไม่ได้

“คุณป้า ผมเองครับ” ฟู่ เทียนกล่าว

จูร่าได้ยนิ เสี ยงของเขาที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย “เธอคือ
เทียน!”

ฟู่ เทียนหัวเราะออกมาเบาๆ “การฝึ กฝนเสร็ จสิ้ นแล้ว ผม

กลับมาแล้ว”

ดวงตาของจูร่าเป็ นประกายขึ้นทันที เธอกอดฟู่ เทียนเอาไว้

“เธอกลับมาแล้ว ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว! ลุงของเธอ
และฉันกลัวว่าเธอออาจจะต้องเจอปั ญหาอะไร… ดีแล้วที่
เะอไม่เป็ นอะไร… …” เธอรี บดึงฟู่ เทียนเข้าบ้านไปทันที
จากนั้นก็มองดูเขาทัว่ ทั้งตัว เธอรู ้สึกโล่งใจเมื่อเห็นมือ
และเท้าของเขายังคงเหมือนเดิม

หัวใจของฟู่ เทียนรู ้สึกอบอุ่นขึ้นทันทีเมื่อเขาได้เห็นความ

ห่วงใยของเธอ เขายิม้ และกล่าวว่า “ตอนแรกผมว่าจะซื้อ
ของฝากจากย่านการค้ามาให้สกั หน่อย แต่ผมไม่มีเงินจึง
ไม่ได้ซ้ื ออะไรมาเลย”

“เด็กโง่ แค่เธอรอดกลับมาก็เป็ นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว” จู

ร่ ายิม้ และลูบศีรษะของฟู่ เทียน “ผ่านมา 3 ปี แล้ว เธอดู
สู งขึ้นมากและยิง่ ไปกว่านั้น … …”

“อย่ามากไปหน่อยเลย!” ในตอนนี้น้ าเสี ยงที่เกรี้ ยวกราดก็

ดังออกมาจากห้องรับแขก นี่เป็ นเสี ยงของเกรย์

สี หน้าของจูร่าเปลี่ยนแปลงไปทันทีและรี บกลับไปที่
ห้องรับแขก
The Dark King – Chapter 38 อาณาเขต [อ่านฟรี ]

ฟู่ เทียนเดินตามเข้าไปที่หอ้ งรับแขก

ฟู่ เทียนเห็นคน 2 คนที่นอกเหนือจากกับเกรย์ใน

ห้องรับแขกนี้ คนหนึ่งเป็ นชายร่ างอ้วนที่มีพงุ ขนาดใหญ่
มีแหวน 3 ถึง 4 วงในนิ้วมือของเขา อีกคนเป้นชายร่ าง
ผอมที่สวมชุดสู ท ผมของเขาถูกหวีมาอย่างเรี ยบร้อยราว
กับชนชั้นสู ง

“คุณเกรย์ ระวังคาพูดของคุณด้วยนะครับ!” เมื่อฟู่ เทียน

เข้ามาในห้องก็ได้ยนิ เสี ยงของชายร่ างผอม

เกรย์กาหมักของเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วย
ความโกรธเมื่อกล่าวว่า “พวกเราซื้อบ้านหลังนี้แล้ว ค่า
ภาษีถูกลงในสัญญาและได้รับการชาระเงินแล้ว การที่ค่า
ภาษีมนั จะเพิ่มขึ้นนั้นก็ตรงตามข้อกฏหมายครับ! ”

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนหัวเราะและกล่าวว่า “แกเป็ นแค่

ช่างตัดเสื้ อตัวเล็กๆ แกรู ้เรื่ องกฏหมายด้วยหรอ? ทัว่ ทั้งถน
นลินคังนี้เป็ นของฉัน มันคืออาณาเขตของฉัน สิ่ งที่ฉนั พูด
นั้นตรงตามกฎหมาย ถ้าหากว่าแกอยากจะลองตรวจสอบ
เรื่ องนี้ดูฉนั ก็ยนิ ดี ”

เกรย์กดั ฟันของเขาและกล่าวว่า “แกมันโจรชัดๆ!”

“เอ่อ นี่คือการหมิ่นประมาท คุณกล่าวใส่ ความผม ผม

สามารถฟ้องร้องคุณได้เลยนะครับ!” ชายร่ างผอมกล่าว
ด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา

ในตอนนี้จูร่ามองไปยังเกรย์ที่หน้าแดงจัดและรี บคว้ามือ
ของเขาเอาไว้ “เรื่ องนี้ ขอเวลาพวกเราพูดคุยกันก่อน ค่า
ภาษีที่สูงแบบนี้พวกเราไม่มีปัญญาจ่ายจริ งๆ ”

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนกล่าวเบาๆว่า “เธอดูเข้าใจอะไร

ง่ายนะ แต่เราให้เวลาพวกแกมาหลายวันแล้ว วันนี้เป็ นวัน
ั าพวกแกจะให้
สุ ดท้าย ฉันจะกลับมาอีกทีคืนนี้และหวังว่
คาตอบที่ฉนั พอใจนะ” เขากล่าวพร้อมยืนขึ้นเพื่อจะ
ออกไป

“เดี๋ยวก่อน” ในตอนนี้ฟู่เทียนยืนอยุต่ รงหน้าชายร่ างอ้วน

“หื ม?” ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนมองไปยังเด็กหนุ่มที่สูง

เพียงไหล่ของเขา เขาก็ขมวดคิ้วขึ้น “ไอ้เด็กน้อย แกเป็ น
ใคร?”

ในตอนนี้เกรย์กไ็ ด้เห็นฟู่ เทียน เขามองฟู่ เทียนที่

เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้ นเชิงจนตกตะลึงในตอนนี้ “เทียน?
เะอกลับมาแล้วหรอ?”

ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆและมองไปยังชายวัยกลางคนร่ าง
อ้วน “การที่มีร่างกายแบบนี้คงจะเดินไปไหนมาไหน
ลาบากแน่นอน จริ งๆแล้วพวกเราไม่ชอบนักหรอกที่จะ
ถูกรบกวนในบ้านของตัวเอง”

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนยิม้ และกล่าวออกมาว่า “เด็กน้อย

ฉันได้ยนิ มาว่าเกรย์รับเลี้ยงลูกบุญธรรมเอาไว้คนหนึ่ง
เป็ นแกเองหรอ?

ฟู่ เทียนไม่ได้ตอบเขาแต่พดู ต่อไปว่า “อย่างแรกเลย ตาม

กฏหมายของดินแดน บทที่สาม มาตราที่สี่ การซื้อที่ดิน
และอสังหาริ มทรัพย์จะจ่ายค่าภาษีเพียงครั้งเดียวและ
จะต้องจ่ายออกไปพร้อมกับค่าที่อยูอ่ าศัย เมื่อจูร่าและเกรย
ซื้อบ้านหลังนี้ พวกเขาก็ปได้จ่ายภาษีแล้ว หรื อ
ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็คงไม่มีหลักฐานยืนยันความเป็ น
เจ้าของสิ นทรัพย์น้ ี”

“ในข้อที่เจ็ดของบทที่สี่ของกฎหมาย aการส่ งมอบอานาจ

และภาษีของบ้านจะเป็ นหน้าที่ของเจ้าของบ้าน และมี
เพียงผูเ้ ป็ นเจ้าของบ้านเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์เรี ยกเก็บอีกครั้ง”

ฟู่ เทียนมองไปที่เขาและกล่าวว่า “คุณกล่าวว่าถนนลินคัง

ทั้งหมดนั้นเป็ นอาณาเขตของคุณใช่ไหม? คุณมีหลักฐาน
ยืนยันรึ เปล่า? แม้วา่ คุณอยากจะเก็บภาษีคุณก็จะต้องไป
ให้ศาลพิจารณาคาร้องขอคุณ คุณจะต้องยืนยันตัวตนได้
ว่าเป็ นเจ้าของที่แห่งนี้จึงจะสามารถเรี ยกเก็บภาษีได้
เข้าใจใช่ไหม?”

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนตกตะลึงไปในทันที
ชายร่ างผอมเริ่ มสัน่ เล็กน้อยเขาก้มหน้าลงไป “เด็กน้อย
แกกล่าวไร้สาระอะไรกัน? แกอยากจะเห็นการยืนยัน
ความเป็ นเจ้าของแบบไหนล่ะ?”

ฟู่ เทียนมองไปที่เขาและกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า “ถ้าหากว่า

คุณไม่มีอะไรยืนยันว่าเป็ นเจ้าของที่นี่ โปรดออกไปและ
อย่ามารบกวนพวกเราอีก ไม่อย่างนั้นผมจะขอจับกุมใน
ข้อหาก่ออาชญากรรมที่นี่!”

เมื่อได้ยนิ แบบนี้พวกเขาทั้งหมดก็รู้สึกประหลาดใจ

ชายร่ างผอมยิม้ และกล่าวว่า “จับฉัน? เด็กน้อย ฉันได้ยนิ

แกกล่าวไร้สาระมาตั้งแต่ตน้ ระวังคาพูดของแกให้ดี
ไม่อย่างนั้นฉันจะจับแกโยนให้ผรู ้ ักษาความปลอดภัย”
“ไม่ตอ้ งไปหาที่ไหนหรอก ฉันนี่แหละผูร้ ักษาความ
ปลอดภัย” ฟู่ เทียนนาเหรี ยญตราของผูร้ ักษาความ
ปลอดภัยออกมาและกล่าวต่อไปว่า “ถ้าพวกคุณจะพูดกับ
ผมแบบนี้ ผมสามารถฟ้องร้องพวกคุณและจับกุมได้! ผม
คิดว่าในบทความที่เจ็ดของระเบียนกฎหมาย คุณอาจถูก
จาคุก 3 ปี ข้อหาหมิ่นประมาทได้ มีโทษอีก 2 ปี สาหรับ
การหมิ่นประมาทผูร้ ักษาความปลอดภัย หากโจมตีใส่
ผูร้ ักษาความปลอดภัย โทษหนักสุ ดคือตาย!”

“คุณต้องการแบบไหน?” ฟู่ เทียนมองไปที่พวกเขา

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนและชายร่ างผอมมองไปที่เหรี ยญ

ตราของผูร้ ักษาความปลอดภัย พวกเขาพูดไม่ออก

จูร่าและเกรย์เห็นเหรี ยญตราที่คุน้ เคยก็เริ่ มตัวสัน่ ขึ้นและ

นึกถึงเป้าหมายของการฝึ กฝน 3 ปี ของเขา นี่ทาให้พวกเขา
รู ้สึกประหลาดใจและตื่นเต้นมาก พวกเขาไม่คิดว่าฟู่ เทียน
จะประสบความสาเร็ จ!

“แก แกเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัย?” ชายวัยกลางคนร่ าง

อ้วนตกตะลึง นี่เป็ นครั้งแรกที่เขาได้พบกับผูร้ ักษาความ
ปลอดภัยตัวเล็กแบบนี้

“คุณถามผมหรอ?” ฟู่ เทียนกล่าวอย่างเฉยชา

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนรี บส่ ายศีรษะของเขา แม้วา่ มันจะ

เป็ นเรื่ องเหลือเชื่อ แต่เขาจดจาเหรี ยญตรานี้ได้ เขารู ้วา่ การ
การตั้งคาถามต่อผูร้ ักษาความปลอดภัยถือเป็ น
อาชญากรรมเช่นกัน

“นี่เป็ นครั้งแรกที่ฉนั ได้เห็นผูร้ ักษาความปลอดภัยตัวเล็ก

… … อ่า ยังเด็กแบบนี้” ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนยิม้ แห้งๆ

ฟู่ เทียนอธิบาย “นี่พิสูจน์ได้วา่ คุณไม่ใช่เจ้าของที่นี่จริ งๆ มี

ผูร้ ักษาความปลอดภัยมากมายที่เหมือนผม ตอนอายุ 16 ปี
มีผรู ้ ักษาความปลอดภัยจานวนมากที่เข้าร่ วมกับชนชั้นสู ง
เพื่อประสบการณ์ หลังจากนั้นจะถูกย้ายไปที่ “กาแพง
แบ่งเขต” ระหว่างย่านต่างๆและหลังจากนั้นก็จะไปที่
กาแพงยักษ์” ‘กาแพงแบ่งเขต’ ที่เขาพูดถึงนั้นถูกเรี ยกว่า
‘กาแพงแห่งความรวยและความจน’ สาหรับพวกชน
ชั้นสู ง

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนรู ้สึกอับอายในตอนนี้ “ผมมี

หลักฐาน ผมเป็ นเจ้าของจริ งๆ ปู่ ของผมเป็ นอัศวินผู ้
ยิง่ ใหญ่ที่ปกป้องอาณาเขตแห่งนี้ แต่ … …” หลังจากนั้น
เขาก็ไม่สามารถพูดต่อได้
“แต่ดินแดนแห่งนี้อาจจะถูกชนชั้นสู งมอบให้คุณปู่ ของ
คุณเป็ นของขวัญ แต่เขาเสี ยชีวติ ไปแล้วดังนั้นจึงสู ญเสี ย
สิ ทธิในดินแดนแห่งนี้ตามกฏหมาย บางทีพวกชนชั้นสู ง
อาจจะลืมว่าเคยมอบอะไรไปบ้างพวกคุณก็ลองไปถาม
เขาดู นี่คงไม่ผดิ กฏหมายหรอก” เขากล่าวอย่างเฉยชา “แต่
ผมคิดว่าถ้าหากพวกคุณไป ผมคงต้องพิจารณาเรื อ่งนี้
ใหม่”

ชายวัยกลางคนร่ างอ้วนและชายร่ างผอมรี บก้มศีรษะลง

ทันที “พวกเราขอตัวลาไปก่อน” ตอนนี้พวกเขารี บหลบ
หน้าฟู่ เทียนไปทันที

ไม่นานหลังจากนั้นรถม้าของพวกเขาก็แล่นออกไปอย่าง
รวดเร็ ว
ฟู่ เทียนมองไปที่จูร่าและเกรย์ มันผ่านมากว่า 3 ปี แล้ว มี
รอยตีนกาเล็กๆปรากกขึ้นที่ดวงตาของพวกเขา พวกเขามี
อายุประมาณ 30 ปี แต่ในโลกนี้คนที่อายุ 30 ปี นั้นดู
เหมือนกับคนที่มีอายุ 50 ปี ในยุดก่อนหน้านี้ของเขาเลย

จูร่าและเกรย์หายตกตะลึง พวกเขาประหลาดใจที่ได้เห็น
ฟู่ เทียนเพราะพวกเขาไม่คิดว่าจะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นก่อน
หน้านี้ได้อย่างง่ายดาย แค่ฟู่เทียนพูดออกไปไม่กี่คาก็
สามารถแก้ปัญหาได้ เกรย์กล่าวว่า “เธอเรี ยนจบแล้ว!
ยอดเยีย่ มมาก! ไม่คิดว่าเลยว่าลูกของเกรย์คนนี้จะเป็ น
ผูร้ ักษาความปลอดภัยได้! ฮ่า ฮ่า พรุ่ งนี้ฉนั จะไปที่โรงงาน
และบอกเรื่ องนี้ต่อหน้าทุกๆคน พวกมันต้องอิจฉาฉัน
แน่ๆ!”

จูร่ามองไปที่เขาพร้อมยิม้ จากนั้นก็ลูบศีรษะของฟู่ เทียน

และกล่าวว่า “ลูกของคุณตัวดาขึ้นเยอะเลย! เขาคงจะ
ลาบากไม่นอ้ ยตลอด 3 ปี ที่ผา่ นมา”

ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าวว่า “ไม่มีอะไรหรอกครับ แม้วา่ ครั้งนี้

ผมจะอยูท่ ี่นี่นานไม่ได้ อีกไม่กี่วนั ผมก็ตอ้ งกลับไป
ปฏิบตั ิงานต่อแล้ว หลังจากนี้ผมจะกลับมาอีก”

จูร่าตกตะลึงไปในตอนนี้ “งานอะไร? อันตรายไหม?”

“ไม่อนั ตราย วางใจเถอะครับ”

“แบบนั้นก็ดี”

เกรย์ยมิ้ “ผูร้ ักษาความปลอดภัยจะตกอยูใ่ นอันตรายได้

ยังไงกัน? พวกเขาไม่ตอ้ งทาอะไรเลยก็อยูก่ บั พวกชน
ชั้นสู งได้ ยิง่ ไปกว่านั้นยังมีโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ที่จะปกป้อง
พวกเราจากพวกปี ศาจต่างๆ”
จูร่าพูดออกมาทันที “ฉันก็แค่กลัว!”

เกรย์ยมิ้ และส่ ายศีรษะของเขา ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

หลังจากตอนบ่ายจูร่าก็เตรี ยมมื้ออาหารเย็นที่หรู หราเพื่อ

ฉลองการกลับมาของฟู่ เทียนและตาแหน่งผูร้ ักษาความ
ปลอดภัยของเขา

หลังจากอาหารเย็นฟู่ เทียนก็กล่าวกับพวกเขา“คุณป้าครับ
ผมอยากจะขอยืมเงินหน่อยได้ไหมครับ”

จูร่าหัวเราะ “เะอต้องการเท่าไหร่ ล่ะ?”

“10 เหรี ยญเงิน” ฟู่ เทียนคิดว่าเงินเท่านี้น่าจะมากพอที่ซ้ือ
วัตถุดิบทาดินปื นได้ เขาจะใช้มนั เพื่อป้องกันตัวเองใน
กรณี ที่มีอนั ตรายใดๆภายนอกกาแพงยักษ์
The Dark King – Chapter 39 ฝึ กหัด [อ่านฟรี ]

“เยอะจัง?” จูร่าตกตะลึง

เงินเดือนของเกรย์น้ นั มีเพียงแค่ 2 เหรี ยญเงิน เงินเดือน

ของจูร่านั้นสู งกว่าเล็กน้อยแต่กเ็ พียง 3 เหรี ยญเงินเท่านั้น
หากเธอไม่ได้รักษาชนชั้นสู งที่ร่ ารวยบางคนนั้นเธอจะ
ไม่ได้รับเงินเพิ่มเลย 10 เหรี ยญเงินนั้นเทียบได้กบั
เงินเดือนของพวกเขารวมกันถึง 2 เดือนเลย

“เธอจะเอาเงินมากมายแบบนี้ไปทาอะไรกัน?” เกรย์ขมวด
คิ้ว
“ผมต้องการใช้มนั ในการทาภารกิจ เมื่อเสร็ จภารกิจแล้ว
ผมจะคืนให้ครับ” ฟู่ เทียนกล่าวอย่างจริ งจัง

จูร่าและเกรย์มองตากันแล้วก็ตอบกลับมาว่า “อืม แบบนั้น

ก็ไม่เป็ นไร แต่เธอต้องสัญญากับพวกเราก่อนว่าจะไม่ใช้
เงินนี้ไปทาเรื่ องที่ไม่ดี”

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ แต่ไม่วา่ ยังไงเขาก็รู้วา่ จูร่าจะให้เงินเขา

อย่างแน่นอนเพราะตาแหน่งผูร้ ักษาความปลอดภัยของ
เขา หากเขามีอาชีพอื่นเขาคงไม่ได้เงินอย่างแน่นอน

ในวันถัดมา
ในตอนเช้าตรู่ น้ นั ฟู่ เทียนไปที่ตลาดนักผจญภัยทิศใต้ใน
ย่านที่อยูอ่ าศัย

ทุกๆเขตที่อยู่ ไม่วา่ จะเป็ นย่านชุมชนแออัด ย่านที่อยูอ่ าศัย

หรื อย่านการค้าแบ่งออกเป็ น 4 ส่ วน ด้านทิศตะวันออก
และตะวันตกนั้นจะมีขนาดใหญ่กว่าเมื่อเทียบกับด้าน
อื่นๆ ครอบครัวของฟู่ เทียนนั้นอาศัยอยูบ่ นถนนร้อยแปด
ลินคังซึ่งอยูใ่ นทิศตะวันออกเฉี ยงใต้ของย่านที่อยูอ่ าศัย
ที่นี่มีตลาดนักผจญภัยทิศใต้ซ่ ึงชาวเมืองสามารถนาของ
มาขายได้อย่างอิสระ สิ นค้าส่ วนใหญ่ที่ขายที่นี่ถูกนามา
จากภายนอกของกาแพงยักษ์

กัมมันตภาพรังสี ภายนอกนั้นมีค่าสู งอย่างยิง่ เมื่อเทียบกับ

ภายในนี้ ดังนั้นมีเพียงนักผจญภัยเท่านั้นที่จะเต็มใจ
ออกไปที่นนั่ ชื่อของตลาดแห่งนี้กถ็ ูกตั้งขึ้นเพื่อเป็ นเกียรติ
ให้แก่นกั ผจญภัยเหล่านั้น นักผจญภัยไม่ใช่อาชีพที่ทาใน
ระยะยาวส่ วนใหญ่จะลาออกหลังจากได้ออกไปเสี่ ยงภัย
ไม่กี่ครั้ง พวกเขาจะได้รับเงินมากเพียงพอที่จะสามารถ
รักษาตัวเองและมีชีวติ อยูต่ ่อไปได้

ฟู่ เทียนไม่ได้กงั วลเกี่ยวกับกัมมันตภาพรังสี เพราะเขาได้

ตรวจสอบข้อมูลก่อนหน้านี้ ตะกัว่ ถูกใช้ในการผลิต
เครื่ องแบบของเขา มันสามารถป้องกันรังสี ได้เป็ นอย่างดี
ยิง่ ไปกว่านั้นเขายังสามารถเข้าออกนอกกาแพงยักษ์ได้
อย่างอิสระเพียงแต่หากเขาไปค้นหาสิ่ งต่างๆภายนอกเอง
คงจะเสี ยเวลา การซื้ อของที่ตลาดแห่งนี้ช่วยให้เขา
ประหยัดเวลาได้อย่างมากมาย

ตลาดนี้อยูไ่ กลจากบ้านของเขาและฟู่ เทียนไม่อยาก

เสี ยเวลามากนัก
เขาใช้เงิน 5 เหรี ยญทองแดงเพื่อจ้างรถม้าให้ไปส่ งที่ตลาด
นักผจญภัยทิศใต้ ที่นี่เต็มไปด้วยผูค้ นมากมาย พวกเขาใช้
ผ้าห่มหรื อพรมปูพ้ืนเอาไว้และตั้งขึ้นเป็ นร้านค้า สิ่ งต่างๆ
ที่วางขายจัดเรี ยงอยูบ่ นพรมของผูข้ ายคนต่างๆ พวกเขา
ตะโกนขายสิ นค้าชัว่ ทางตลาดแห่งนี้

ฟู่ เทียนเดินลงไปตามทางเดิน

ครึ่ งชัว่ โมงต่อมาฟู่ เทียนก็ได้พบร้านค้าที่ขายแร่ กามะถัน

แล้ว เขากาลังหาซื้ อผลึกดินประสิ วด้วยเช่นกัน สาหรับผง
ถ่านนั้นเขาสามารถผลิตขึ้นมาด้วยตนเองได้จึงไม่อยาก
เสี ยเงินไปกับมัน
คนขายนั้นเป็ นชายวัยกลางคนที่มีผวิ คล้ า ผมของเขานั้น
อยูก่ ระจัดกระจายทัว่ ศีรษะและมือของเขานั้นมีจุดสี แดง
อยูบ่ างส่ วน น่าจะเป็ นเพราะเขาติดเชื้อโรคบางชนิดใน
ขณะที่กาลังผจญภัยอยูท่ ี่ดา้ นนอกของกาแพงยักษ์ เขาใส่
เสื้ อแขนยาวเพื่อปกปิ ดมันแต่รอยจุดสี แดงก็ปรากฏโดย
ไม่ได้ต้ งั ใจขึ้นเมื่อเขายกมือขึ้น

ฟู่ เทียนรู ้วา่ ค่ารังสี ภายในร่ างกายของชายผูน้ ้ ีน้ นั สู งยิง่ นัก

บางทีเขาอาจจะมีชีวติ อยูไ่ ด้อีกแค่ไม่กี่ปีเว้นแต่วา่ เขาจะ
ได้รับการรักษาจากโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์

หลังจากที่ต่อรองราคาพวกเขาก็ตกลงซื้อขายกันที่ 1
เหรี ยญเงินและ 20 เหรี ยญทองแดง ฟู่ เทียนกาลังจะ
ออกไปหาซื้ อดินประสิ วเพิ่ม แต่ดินประสิ วนั้นแพงยิง่ กว่า
1 เหรี ยญเงินเสี ยอีก

“การใช้ของพวกนี้ท้ งั หมดฉันสามารถสร้างระเบิดขึ้นได้
เพียงไม่กี่ชุด นอกจากอาหารและอาวุธธรรมดา สิ่ งของ
อื่นนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้พกพาไปในการทาภารกิจ ดิน
ปื นไม่ได้มีน้ าหนักมากนักดังนั้นมันน่าจะไม่มีปัญหา
อะไร แค่น้ ีมนั ก็น่าจะมากพอแล้ว ” ฟู่ เทียนกาลังคานวณ
สิ่ งต่างๆในสมองของเขา

“เด็กน้อย ของพวกนี้มีน้ าหนักมาก เธอควรเรี ยกคนอื่นๆ

มาช่วยยกขึ้นไปบนรถม้า เธอต้องการให้ฉนั ช่วยยกมันขึ้น
ไปบนรถมาหรื อเปล่า? ” คนขายที่รับเงินมากล่าวกับฟู่
เทียน
“ไม่เป็ นไร” ฟู่ เทียนตอบกลับไป ทุกอย่างถูกใส่ ลงในถุง
ผ้าลินิน สาหรับคนธรรมดามันคงจะมีน้ าหนักที่มากมาย
แต่สาหรับฟู่ เทียนนั้นรู ้สึกว่าเบาเหมือนขนนก เขาแบกถุง
ผ้าลินินและเดินจากไป

ชายวัยกลางคนรู ้สึกตกใจและจ้องมองไปที่ฟเที ู่ ยนพร้อม

กับเบิกตากว้าง

ไม่นานหลังจากนั้นฟู่ เทียนซื้อเครื่ องมือพื้นฐานต่างๆที่

ร้านอื่นๆเพื่อใช้ในการสร้างดินปื นขึ้นมา ในสายตา
ธรรมดาเครื่ องมือพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเล่นแร่ แปร
ธาตุ ตัวอย่างเช่นมีเครื่ องมือที่แพทย์ที่ใช้ในการบดสิ่ ง
ต่างๆเป็ นผงเพื่อที่ทาเป็ นยาเม็ดต่างๆ
ในตอนบ่ายฟู่ เทียนซื้อทุกอย่างที่เขาต้องการมาแล้ว เขา
เดินไปรอบๆตลาดเพื่อดูวา่ มีของพิเศษอันไหนที่ถูกใจเขา
บ้าง เขารู ้สึกหิ วขึ้นมาเตรี ยมตัวที่จะกลับไปทานอาหารค่า

“คุณครับ ขายมันให้ผมเถอะ ได้โปรด! มันก็แค่กอ้ นหิ น

แตกๆ” ทันใดนั้นเสี ยงที่อ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฟู่
เทียน

ด้วยความอยากรู ้อยากเห็นเขาจึงมองตามไป เขาเห็น

เด็กชายที่เตี้ยกว่าเขาเขาครึ่ งศีรษะถือถุงผ้าลินินไว้ในมือ
ซ้ายขณะที่ถือก้อนหิ นสี ดาขรุ ขระขนาดเท่ากาปั้นขนาด
ใหญ่ในมือขวาของเขา
คนขายนั้นเป็ นชายหนุ่มที่ผอมบาง เขาส่ ายศีรษะและ
กล่าวว่า “นี่เป็ นแร่ เหล็ก แม้วา่ น้ าหนักจะไม่มากนัก แต่
นายต้องจ่ายเงินอย่างน้อยสองเท่า”

“คุณครับ ถึงมันจะเป็ นแร่ เหล็ก แต่มนั ก็เป็ นเพียงแร่

ไม่ใช่เหล็ก แม้วา่ จะถลุงออกมาได้กค็ งได้เหล็กออกมาไม่
มากนัก ” เด็กชายเปลี่ยนในการพูดกลยุทธ์ของเขา “มันมี
ขนาดเล็กมากจนโรงงานถลุงแร่ ไม่ตอ้ งการ ไม่มีใครซื้อ
มันแน่นอน มันคงจะต้องวางขายอยูท่ ี่นี่ตลอดไป ขายมัน
ให้ผมเถอะแล้วคุณจะได้รับเหรี ยญทองแดงของคุณไป”

ชายหนุ่มร่ างผอมบางลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งแต่สุดท้ายก็พดู

ออกมาว่า: “อืม ก็ได้”
เด็กหนุ่มยิม้ ขณะที่จ่ายเงินพร้อมกับรับก้อนหิ นสี ดาในถุง
ผ้าลินินนั้นไป เขาหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

ฟู่ เทียนเห็นรอยสักเล็กๆที่อยูบ่ นข้อมือของเด็กชายคนนั้น

มันเป็ นรู ปตะขอสี ดาขนาดเล็ก

“นักเล่นแร่ แปรธาตุฝึกหัด?” ฟู่ เทียนไม่คาดคิดว่าจะได้

พบที่นี่ จากบันทึกของรอสยาร์ดเขาได้เรี ยนรู ้วิถีชีวิตและ
นิสยั ของนักเล่นแร่ แปรธาตุ สิ่ งที่น่าประทับใจที่สุด
เกี่ยวกับพวกเขาก็คือนักเล่นแร่ แปรธาตุทุกคนจะมีการ
ออกแบบรอยสักรู ปแบบเฉพาะบนร่ างกายของพวกเขา
มันเป็ นสัญลักษณ์ที่ใช้โดยนักเล่นแร่ แปรธาตุเพื่อยืนยัน
ต่อคนอื่นๆ หากไม่มีรอยสักพวกเขาจะไม่ถูกยอมรับจาก
สังคมของพวกเขา
วิธีการสักนั้นก็เรี ยบง่ายอย่างยิง่ พวกเขาจะใช้ผงของพืช
บางชนิดและผสมกับน้ าสี ดา หลังจากนั้นก็จะใช้เข็มเพื่อ
เป็ นการวาดรู ปขึ้นมา ยิง่ ไปกว่านั้นแม้แต่จุดเล็กๆที่ไม่มี
รู ปร่ างอะไรเลยก็ถือเป็ นสัญลักษณ์ดว้ ยเช่นกัน

แม้วา่ การสักนั้นจะไม่ได้มีแต่นกั เล่นแร่ แปรธาตุที่ใช้ ชน

ชั้นสู งรวมถึงโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์กม็ ีการสักด้วยเช่นกัน แต่
พวกเขาจะหลีกเลี่ยงในการใช้สีดา

หากพวกเขามีรอยสักสี ดาแม้วา่ จะเป็ นชนชั้นสู งหรื อ

โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์พวกเขาก็จะถูกคิดว่าเป็ นนักเล่นแร่ แปร
ธาตุดว้ ยเช่นกัน อาจกล่าวได้วา่ ที่เป็ นหลักฐานที่ใช้ระบุ
ตัวตนของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ในทานองเดียวกันหากไม่มีรอยสักสี ดาแม้วา่ จะเป็ น

นักเล่นแร่ แปรธาตุที่แท้จริ งก็จะไม่ถูกยอมรับจากคนอื่นๆ
ด้วยเช่น

ฟู่ เทียนมองตามเด็กชายที่เดินจากไป จากนั้นเขาก็เดินตาม

ไปอย่างเงียบๆ
The Dark King – Chapter 40 ท่อ [อ่านฟรี ]

ถุงผ้าลินินที่เด็กชายคนนั้นถือมีขนาดเล็ก มองดูแล้วเขาคง
ไม่ได้ทรงพลังเท่าฟู่ เทียนเพราะถือไปไม่นานเขาก็หายใจ
ออกมาด้วยความเหนื่อยหอบ

สายตาของฟู่ เทียนนั้นดีกว่าคนธรรมดาถึง 3 เท่าเพราะ

“พรแห่ งพระเจ้า” เขาตามเด็กชายคนนี้ไปห่างๆจากทาง
ด้านหลัง

“ด้วยวัยของเขา เขาจะต้องเป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุฝึกหัด

อย่างแน่นอน เพราะเข้าเพิ่งจะซื้ อก้อนแร่ น้ นั ไป เขา
นาไปใช้เองหรื อซื้ อไปให้อาจารย์ของเขากัน? ” ฟู่ เทียน
กาลังขบคิดขณะเดินตามหลังเด็กชาย เด็กชายหยุดเดินเมื่อ
ถึงทางแยกจากนั้นก็ข้ ึนไปบนรถม้า

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยและรี บวิง่ ตามไป

ทันที

เพราะอยูใ่ นเขตชุมชนความเร็ วของรถม้าจึงไม่ได้มากนัก

โชคดีที่ร่างกายของฟู่ เทียนนั้นแข็งแกร่ งขึ้นเพราะการ
ฝึ กฝนตลอด 3 ปี และ ‘พรแห่งพระเจ้า’ ดังนั้นเขาจึงมี
ความอดทนมากพอที่จะวิง่ ตามรถม้าไป 7-8 ถนน เมื่อฟู่
เทียนเริ่ มหายใจติดขัดรถมาก็ได้หยุดลง
เด็กชายกระโดดลงจากรถม้าหลังจากที่เขาได้จ่ายเงินและ
เดินเข้าไปในซอยข้างถนน

ฟู่ เทียนรี บตามเข้าไปทันทีโดยแกล้งเดินไปตามถนน เขา

มองเข้าไปในซอยนั้นแต่กต็ กใจขึ้นมาทันที เพราะมันเป็ น
ซอยตันที่มีผนังทั้ง 3 ด้านและเด็กชายคนนั้นก็ได้หายไป
แล้ว

“บ้าเอ้ย!”

ฟู่ เทียนขมวดคิ้ว เขาไม่เชื่อเรื่ องเทพนิยายหรื อเรื่ องเวท

มนตร์ต่างๆ ดังนั้นเขาจึงยอมรับความจริ งที่วา่ เด็กชายหาย
ตัวไปเช่นนั้น เขาเดินเข้าไปในซอยและตรวจสอบทุกๆ
ย่างก้าวอย่างระมัดระวัง

มันเป็ นซอยตันและมีไม่กี่คนเท่านั้นที่จะเดินเข้ามาใน
ซอยนี้ มันเต็มไปด้วยฝุ่ นทุกๆที่ มีขยะกองสุ มกัน ฟู่ เทียน
เพ่งสายตาของเขาและเห็นรอยเท้าที่อยูบ่ นพื้นดิน รอยเท้า
นั้นเลี้ยวไปตรงกลางซอยด้านหน้าของผนัง

เขาเดินเข้ามาใกล้ๆกาแพงบริ เวณที่รอยเท้าได้หายไป เขา

แตะไปที่กาแพงนั้นอย่างระมัดระวัง มันถูกอะไรบางอย่าง
คลุมเอาไว้และมีสีที่เหมือนกาแพงจริ งๆ หากเขาไม่สมั ผัส
มันคงไม่ทราบถึงความแตกต่าง
“ทางเข้าลับ” ฟู่ เทียนสัมผัสไปทุกๆที่และรู ้วา่ มีโครงสร้าง
ที่แข็งแกร่ งอยูห่ ลังประตูลบั นี้ มันถูกสร้างให้เป็ นประตู
ทางเข้าลับที่จะไม่ถูกเปิ ดออกเมื่อต้องเจอกับสายลมหรื อ
หนู

ฟู่ เทียนบันทึกที่อยูแ่ ละออกไป เขาแจ้งตาแหน่งนี้ให้แก่

เหล่านักเล่นแร่ แปรธาตุของโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ ในฐานะ
หน่วยค้นหาเขาจะได้รับประโยชน์อย่างมหาศาล แต่เขา
ไม่สนใจเรื่ องแบบนั้นตรงกันข้ามกันเขาสนใจที่จะเข้า
ร่ วมกับเหล่านักเล่นแร่ แปรธาตุใต้ดิน

เพราะนอกเหนือจากบันทึกของรอสยาร์ดเขาก็ไม่มีความรู ้
เกี่ยวกับนักเล่นแร่ แปรธาตุเลย แม้วา่ เขาจะบันทึกสิ่ งต่างๆ
ไว้ในบันทึกนั้นแต่เพราะนักเล่นแร่ แปรธาตระดับสู ง
หลายคนนั้นเลือกที่จะศึกษาและเรี ยนรู ้ขอ้ มูลเกี่ยวกับ
ธรรมชาติพ้นื ฐานของสิ่ งต่างๆด้วยหัวใจแทนการบันทึก

การที่จะเข้าร่ วมกับนักเล่นแร่ แปรธาตุ เขาจะต้องเป็ น

นักเล่นแร่ แปรธาตุก่อน ขั้นถัดมาก็คือรอยสักสี ดา

ฟู่ เทียนมองเข้าไปในซอยนี้อีกครั้งและเดินกลับไปที่ถนน
หลัก เขาหยุดรถมาแล้วเดินทางต่อไปที่ชุมชนแออัด
ตั้งแต่วยั เด็กแล้วเขาได้รู้วา่ ตนเองนั้นมีประสิ ทธิภาพมาก
เพียงใด

ไม่นานนักรถมาก็ได้มาถึงย่านชุมชนแออัด อากาศมีกลิ่น
เหม็นมากขึ้นทันทีเมื่อเขาได้เข้ามาที่นี่ หัวใจของเขารู ้สึก
ขัดข้องใจ เมื่อชินกับกลิ่นที่ได้รับเขาก็ออกไปหาโรงแรม
เล็กๆที่นี่เพื่อเช่า

ในห้องของโรงแรมฟู่ เทียนนาสิ่ งต่างๆที่เขาได้ซ้ือออกมา

จากถุงผ้าลินิน ขั้นตอนแรกคือการสกัดแร่ กามะถันให้
เป็ นกามะถัน เขาใช้วธิ ีการถลุงแร่ แบบดั้งเดิมนัน่ ก็คือการ
อบให้ความร้อนแร่ กามะถันและหลอมละลายมัน
หลังจากนั้นเขาก็จะปล่อยให้มนั เย็นตัวและบดด้วยล้อบด
หิ นเพื่อให้ออกมาเป็ นผงกามะถัน

ตอนนี้เป็ นฤดูฝน ฟู่ เทียนจ่ายจ่ายเงิน 2 3 เหรี ยญทองแดง

ให้กบั เจ้าของโรงแรมเพื่อที่ขอซื้ อถ่านหิ นไม่กี่กอ้ นจาก
เตาเผาที่เต็มไปด้วยฝุ่ น
ฟู่ เทียนกลับเข้ามาในห้องของเขาและล็อคประตู เขาเริ่ ม
ให้ความร้อนแก่แร่ กามะถันด้วยการเผาถ่าน หลังจากนั้น
ไม่นานเขาก็ตระหนักได้วา่ เขาต้องการถ่านหิ นเพิม่ มาก
ขึ้นจึงกลับไปหาเจ้าของโรงแรมเพื่อขอซื้อถ่านหิ นก้อน
ใหญ่

จุดหลอมเหลวของกามะถันไม่สูงนักดังนั้นมันจึงละลาย
ในไม่ชา้ ฟู่ เทียนได้ซ้ื ออุปกรณ์ท้ งั หมดเตรี ยมเอาไว้
หมดแล้วเพื่อให้เขาสามารถผลิตผงกามะถันได้อย่างไม่
ล่าช้า

ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นกามะถัน ฟู่ เทียนได้เตรี ยมตัว

และสวมหน้ากากมานานแล้ว หน้ากากป้องกันรังสี
นิวเคลียร์ดูเหมือนจะยังไม่หายไปแต่กย็ งั คงใช้กนั อย่าง
แพร่ หลายแม้วา่ เทคโนโลยีในโลกใบนี้จะไม่ได้กา้ วหน้า
ไปมากเท่าไร

มันเป็ นความจริ งที่วา่ สภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันทาให้มี

การพัฒนาที่แตกต่างกัน

จากบันทึกของรอสยาร์ดนักเล่นแร่ แปรธาตุทุกๆคนต่างก็
สวมหน้ากากเมื่อพวกเขาทาการเล่นแร่ แปรธาตุทุกอย่าง
และสิ่ งที่อาจทาให้ได้รับสารพิษ ความสามารถในการใช้
งานของหน้ากากนี้มีนอ้ ยแต่กย็ งั ใช่กนั อยูอ่ ย่างแพร่ หลาย
ตอนเย็นฟู่ เทียนก็ได้รับผงกามะถันและผงถ่านจานวน
มากพอ เขาพร้อมที่จะผลิตดินปื นซึ่ งเป็ นสิ่ งที่เรี ยบง่าย
หากเขามีสิ่งที่จาเป็ นทั้งหมด

“ฉันไม่คิดว่าจะสามารถผลิตดินปื นออกมาได้ในสภาพ
แบบนี้” ฟู่ เทียนมองไปที่เสื้ อผ้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอย
ดาจากถ่าน เขาวางแผนเอาไว้ในอนาคตว่าจะต้องมี
ห้องทดลองเป็ นของตนเองเพื่อทดลองสิ่ งต่างๆ

“ฉันหวังว่าจะโชคดีในการออกไปนอกกาแพงยักษ์ครั้ง
นี้!” ฟู่ เทียนเช็ดคราบสกปรกที่อยูบ่ นใบหน้าเขาออกไป

…
…

เพียงพริ บตาก็ได้ผา่ นไปกว่า 7 วันแล้ว

คืนก่อนเริ่ มภารกิจฟู่ เทียนออกจากบ้านของเขาเพื่อ

กลับไปที่ยา่ นการค้า สมาคมเมลลอนได้ส่งคนมารับเขา
และหน่วยค้นหาคนอื่นๆเพื่อไปยังสานักงานหลักของ
หน่วยค้นหา เมสัน ฟู่ เทียน แชม แซค และคนอื่นๆพักอยู่
ในปราสาทเล็กๆที่จดั ไว้ให้โดยไม่เสี ยค่าใช้จ่ายใดๆ

“ฉันได้ยนิ มาว่าเช้าวันพรุ่ งนี้พวกเราก็จะเริ่ มภารกิจกัน

แล้ว” เมสันกล่าวอย่างตื่นเต้น “อย่างน้อยในวันพรุ่ งนี้ฉนั
ก็จะสามารถออกไปนอกกาแพงยักษ์ได้ ตั้งแต่เด็กฉันก็ได้
ยินเรื่ องราวที่น่ากลัวมากมายเกี่ยวกับโลกภายนอก ฉัน
อยากจะเห็นจริ งๆว่าข้างนอกนัน่ มันเป็ นยังไง! ”

“ฉันไม่คิดว่ามันจะแย่เหมือนเรื่ องเล่าพวกนั้นหรอกนะ
แต่มนั ต้องอันตรายมากแน่ๆ” แซคกล่าว

แชมยิม้ และมองไปที่สิ่งที่ฟู่เทียนนาติดตัวมาด้วย “เทียน

นัน่ มันอะไรน่ะ?”

“ของเล่นน่ะ” ฟู่ เทียนกล่าวพร้อมมองไปที่ท่อขนาดเล็กที่

เต็มไปด้วยผงดินปื นข้างในและพร้อมที่จะระเบิดได้
ตลอดเวลา
The Dark King – Chapter 41 ทางเดิน

เช้าวันรุ่ งขึ้นทุกๆคนตื่นขึ้นมาเตรี ยมพร้อมบริ เวณนอก

ปราสาท

มีมา้ หลายสิ บตัวอยูถ่ ูกเตรี ยมเอาไว้ พวกมันเป็ นสายพันธุ์

ม้าดา ที่มีความต้านทานต่อโรคและรังสี
“เตรี ยมตัวให้พร้อม” ปี เตอร์กล่าวขณะอยูบ่ นหลังม้า จึง
ทาให้เขาดูเหมือนกับอัศวินที่สง่างาม

ฟู่ เทียนเลือกม้าที่มีสีดาและกระโดดขึ้นไปนัง่ ถ้าเป็ นก่อน

หน้าที่เขาจะได้รับ ‘พรแห่งพระเจ้า’ เขาคงต้องใช้บนั ได
เพื่อปี นขึ้นไป

“ออกเดินทางได้” ปี เตอร์ตะโกนเมื่อเห็นทุกคนพร้อมอยู่
บนหลังม้า ขาของเขายึดกับท้องของม้า และเคลื่อนตัว
ออกไปเป็ นคนแรก
ฟู่ เทียนดึงบังเหี ยนบังคับม้าของตนออกตามไป

แม้วา่ ม้ามีรูปร่ างใหญ่โตและรู ปลักษณ์ที่น่ากลัว แต่พวก

มันเป็ นสัตว์ที่เชื่องมากโดยธรรมชาติจึงทาให้ง่ายที่จะ
ควบคุมมัน
ถนนปกคลุมไปด้วยหมอก เสี ยงเกือกม้ากระทบพื้นดัง
กึกก้อง ภายใต้การนาของปี เตอร์ ฟู่ เทียนและคนอื่นๆเร่ ง
ความเร็ วไปทางขอบด้านนอกของย่านการค้า ขณะที่เดิน
ไปข้างหน้าพวกเขาเห็นเงาที่คลุมเครื อของกาแพงยักษ์ที่
อยูห่ ่างไกลออกไป

โครงร่ างของกาแพงชัดเจนขึ้นเมื่อใกล้เข้าไป กาแพงยักษ์

ดูเหมือนกับปี ศาจที่น่าขนลุกที่คืบคลานอยูห่ ลังม่าน
หมอกทาให้ทุกคนรู ้สึกเสี ยวสันหลัง
บริ เวณนอกย่านการค้า มีลกั ษณะเช่นเดียวกับย่านที่อยู่
อาศัยเป็ นพื้นที่รกร้างที่ไม่มีการพัฒนา มันไม่เหมาะ
สาหรับการเพาะปลูกหรื อตั้งถิ่นฐานเป็ นที่อยูอ่ าศัย

ขณะที่พวกเขาเดินผ่านเขตรกร้าง ม้าสี ดาก็มีอาการ

กระสับกระส่ าย ราวกับว่าพวกมันรู ้สึกตื่นเต้นเนื่อกจากมี
สิ่ งที่พวกมันไม่รู้จกั ทาให้พวกมันวิง่ กันเร็ วมากขึ้น
หลังจากเดินทางผ่านไป 10 นาที กาแพงก็ค่อยๆเผยต่อ
หน้าทุกๆคน ภาพที่พวกเขาเห็นได้ถูกตราตรึ งลงไปในใจ
ของพวกเขา
เป็ นกาแพงที่สูงใหญ่มากแทบจะมองไม่เห็นยอดบนสุ ด
ของมัน ยิง่ เข้าใกล้มนั มากเท่าไหร่ ก็ยงิ่ ยากที่จะประเมิณ
ความสู งของมัน ทาให้รู้สึกว่ามันถูกสร้างขึ้นโดยพระเจ้า
ไม่ใช่มนุษย์ ฟู่ เทียนไม่สามารถแยกแยะการก่อสร้างของ
บล็อกได้ เหมือนกับว่าเป็ นหิ นธรรมชาติที่มีความสมบูรณ์
แบบถูกนามาวางไว้เพื่อแบ่งโลกออกเป็ นสองส่ วน

นี่หรื อ… กาแพงยักษ์
รวมทั้งฟู่ เทียน ทุกคนต่างตกใจเมื่อมาถึงกาแพงยักษ์ ทุกๆ
คนรู ้สึกเหมือนเป็ นฝูงมดเมื่อเปรี ยบเทียบกับขนาดของ
กาแพงยักษ์

“พระเจ้าช่วย … มันสู งมาก!” เมสันมองขึ้นไปคอของเขา

ทามุมเกือบ 90 องศา แต่ยงั ไม่เห็นด้านบนสุ ดของกาแพง
เลย

แซคจ้องไปที่กาแพง “บรรพบุรุษของพวกเราเป็ นคน

สร้างกาแพงยักษ์น้ ีข้ ึน?”
ทุกคนต่างหลงไหลในโครงสร้างที่ยอดเยีย่ มของกาแพง

ฟู่ เทียนรู ้ดีวา่ นี่เป็ นโครงการใหญ่ที่ใช้ทุนมหาศาลในการ

สร้างกาแพงยักษ์เช่นนี้ แม้แต่สมัยก่อนมันเป็ นเรื่ องยาก
มากที่จะสร้างมันขึ้นมา จาเป็ นต้องใช้เวลาและทรัพยากร
จานวนมาก การระบาดของภัยพิบตั ิเกิดขึ้นอย่าง
กระทันหันดังนั้นจึงไม่มีเวลาพอที่จะวางแผนและใช้
สถานที่น้ ีเป็ นที่พกั อาศัย
เขาไม่อาจจินตนาการได้วา่ ผูค้ นที่รอดชีวติ จากระเบิด
นิวเคลียร์ได้สร้างความมหัศจรรย์ดา้ นสถาปัตยกรรมที่น่า
ทึ่งนี้ได้อย่างไร

“นี่คือสถานที่ศกั ดิ์สิทธิ์ของพวกเราซิลเวียนยักษ์! บรรพ

บุรุษและพระเจ้าช่วยกันสร้างมันขึ้นมา” ดวงตาของปี
เตอร์เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาหันกลับไปหาทุกคน
พร้อมกับยิม้ “มากับฉันพวกเด็กๆ อีกประมาณ 100 เมตร
จะถึงปลายทางของพวกเรา”

ทุกคนต้องลงจากหลังม้าและผูกมันเอาไว้
ประตูเหล็กขนาดใหญ่ถูกเปิ ดโดยปี เตอร์พร้อมส่ งเสี ยงดัง
เอี๊ยดสะท้อนกึกก้อง แรงของปี เตอร์อยูใ่ นระดับที่ไม่
สามารถประเมิณได้ มีบนั ไดที่ทอดลงใต้ดินอยูท่ ี่ใต้ประตู

“เข้ามา” ปี เตอร์กล่าว

ลงไปทีละคน หน่วยค้นหาที่มาใหม่ทยอยเข้าไปในอุ
โองค์ใต้ประตูเหล็ก
ปี เตอร์เป็ นคนสุ ดท้ายที่เข้าไปดังนั้นเขาจึงต้องเป็ นคนปิ ด
ประตูเหล็ก ทุกคนรู ้สึกวังเวงและตื่นตระหนกเพราะความ
มืดรอบๆตัวพวกเขา

“พวกเราไม่ได้ไปนอกกาแพงยักษ์?” เด็กผูห้ ญิงที่อยูข่ า้ ง

หลังถามขึ้นมา
ปี เตอร์ยมิ้ และพูดว่า “อะไรที่ทาให้เธอกลัว? ดูเหมือนว่า
โทบุไม่ได้ฝึกความกล้าหาญให้พวกเธอในช่วงสามปี ที่
ผ่านมา”

“ที่พวกเราไม่ได้ไปทางด้านบน เพราะมันไม่มีทางเดิน
ด้านบนใช่ม้ ยั ครับ?” ฟู่ เทียนพูด

“ไม่ใช่” ปี เตอร์ตอบ “เร่ งความเร็ วกันหน่อยทุกคนกาลัง

รออยู”่
ฟู่ เทียนประหลาดใจ “มีคนอื่นอีกหรอครับ?”

“แน่นอน แม้วา่ พวกเธอจะจบการศึกษาจากหน่วยค้นหา

แต่นี่เป็ นครั้งแรกที่พวกเธอจะได้ออกไปนอกกาแพงยักษ์
สานักงานใหญ่ได้จดั ทีมที่มีประสบการณ์ เพื่อช่วยเหลือ
พวกเธอในการเดินทางครั้งแรก พวกเขาเป็ นหน่วยค้นหา
ที่ถูกฝึ กสอนโดยครอบครัว รากฐานของพวกเขาไม่ดีเท่า
พวกเธอแต่พวกเขามีประสบการณ์อนั ยาวนานจากการ
เดินทางไปมานอกกาแพงยักษ์
เปิ ดตาของพวกเธอให้กว้างและเรี ยนรู ้จากพวกเขาให้มาก
ที่สุดเท่าที่จะทาได้” ปี เตอร์กล่าว

พวกเขาลงบันไดไปทีละขั้นประมาณ 100 เมตร ในที่สุด

พวกเขาก็ถึงจุดหมาย ด้านหน้าของทุกคนมีทางเดินใต้ดิน
ที่กว้างใหญ่ ทั้งสองด้านของทางเดินมีแสงไฟจากตะเกียง
น้ ามัน มีแสงบางส่ วนที่มาจากผนัง
นี่คือ ‘เทพธิดาแห่งการเก็บเกี่ยว’ ปี เตอร์ช้ ีไปที่กาแพง รู ป
แกะสลักหญิงถูกแกะสลักไว้บนผนัง และกล่าวว่า ฉัน
หวังว่าคุณจะเก็บเกี่ยวได้มากมายในครั้งนี้

ทุกคนได้เห็นรู ปปั้ นของเทพธิดาต่างๆที่ออกแบบโดย

โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ ต่อมาพวกเขาตามปี เตอร์ไปหยุดอยูห่ น้า
เทพธิดาแห่งการเก็บเกี่ยว พวกเขาจับมือกันเพื่อสวด
ภาวนา
“นี่คือเทพธิดาแห่งการล่า” ปี เตอร์ช้ ีไปที่รูปปั้นหญิงสาวที่
ดูกล้าหาญและพูดว่า “ทุกครั้งที่นกั ล่าเดินทางพวกเขาจะ
บูชาเทพธิดาแห่งการล่าเพื่อให้พรแก่พวกเขาในการออ
กล่าอย่างราบรื่ น” จากนั้นเขาก็นาไปข้างหน้า

ฟู่ เทียนที่อธิษฐานเสร็ จแล้วก็เดินตามหลังเขาไป

ทางเดินที่กว้างขวางนี้มีระยะทางที่ยาวมากประมาณสอง
ถึงสามร้อยเมตร ปลายทางของทางเดินมีบนั ไดทอดขึ้น
ไปด้านบน
เมื่อถึงขั้นสุ ดท้ายของบันได ปี เตอร์เปิ ดประตูเหล็กขนาด
ใหญ่และพวกเขาก็มองเห็นช่องที่มีแสงสว่างส่ องออกมา

ฟู่ เทียนตามปี เตอร์ออกไป มีผคู ้ นประมาณ 20 คนนัง่ และ

ยืนอยูร่ อบๆในระยะ 10 เมตร

“ในที่สุดก็มาถึงนะปี เตอร์” นายมาช้าไปหรื อเปล่า? เสี ยง

หัวเราะเบาๆสะท้อนกังวาล ชายหนุ่มร่ างสู งคนหนึ่งใน
เครื่ องแบบสี ดาสวมดาบสองคมและหน้ากากสี ดาเดินตรง
มายังกลุ่มของฟู่ เทียน

ปี เตอร์หวั เราะ “นายจะร้อนใจไปทาไมกัน? นี่ยงั เช้าอยู่

เลย!”

ดวงตาของชายหนุ่มกวาดไปรอบๆเพื่อดูกลุ่มและพูดว่า
“ฉันได้ยนิ ว่าในชุดใหม่น้ ีมีเมล็ดพันธุ์ช้ นั ดี ฉันหวังว่าเขา
คนนั้นจะกลายมาเป็ นนักล่า?”
ปี เตอร์ยกมือขึ้นและตบที่ไหล่ของฟู่ เทียนพร้อมกับยิม้ “นี่
คือเขาคนนั้นที่นายพูดถึง นายต้องดูแลเขาดีๆนะ”

ชายหนุ่มมองไปที่ฟู่เทียนและหัวเราะ “ไม่มีปัญหา” พวก

เรามีเวลาไม่มาก เราต้องไปกันแล้ว เมื่อพวกเรากลับมา
ฉันจะพานายไปดื่ม
“เป็ นฉันที่ตอ้ งจ่ายตลอด” ปี เตอร์ยมิ้ และมองไปยังฟู่ เทียน
และคนอื่นๆ ฉันหวังว่าพวกนายจะปลอดภัย จาไว้วา่ อย่า
ทาอะไรโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติ อย่าออกจากกลุ่มไปทา
อะไรคนเดียว ฉันหวังว่าทุกคนจะปลอดภัย! จากนั้น
ทางเดินก็ทอดยาวไปทางซ้าย

ฟู่ เทียนมองกลับไปและเห็นกาแพงขนาดมหึ มาที่สูง

ตระหง่าน อยูด่ า้ นหลังของเขา

เขาไม่คิดว่าทางเดินจะเป็ นทางเดินใต้ดิน
The Dark King – Chapter 42 เขต 8

“ฉันชื่อสก๊อต นี่คือคู่หูของฉันมีอา” หลังจาดปี เตอร์เดิน

จากไป ชายหนุ่มในชุดเครื่ องแบบสี ดาชี้ไปที่หญิงสาว
รู ปร่ างผอมสู งที่ยนื อยูข่ า้ งๆเขา “ฉันจะเป็ นหัวหน้าทีม
ของหน่วยสารวจในอีกสิ บวันข้างหน้านี้ จะเป็ นการดี
ที่สุดถ้าพวกเธอฟังคาสัง่ ของฉัน ไม่ง้ นั อาจจะมีผลกระทบ
และบทลงโทษใหญ่เมื่อพวกเรากลับมารวมตัวกัน”
เมสัน แซค และเด็กผูช้ ายอีกหลายๆคนให้คามัน่ สัญญาว่า
จะเชื่อฟังหัวหน้าหลังจากที่พวกเขาได้ยนิ เกี่ยวกับ
บทลงโทษ

สก๊อตพูดกับฟู่ เทียนว่า “เด็กน้อยนายชื่ออะไร?”

“เทียน” ฟู่ เทียนตอบ

“เธอดูเหมือนจะมีความสามารถนะ” สก๊อตพูดพร้อมพยัก
หน้าเล็กน้อย

“แต่อย่าหลงภูมิใจมากจนเกินไปจนทาให้ตวั เองตาบอด
ความตายอาจจะรออยูท่ ุกซอกทุกมุม อยูข่ า้ งหลังฉัน
ตลอดเวลาฉันจะบอกนายเองว่าควรระวังอะไร”

“เขาจะสอนสิ่ งต่างๆกับฉัน?” ฟู่ เทียนคิด เขาพยักหน้าเพื่อ

แสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจ

ทุกคนได้ยนิ บทสนทนาของพวกเขาเนื่องจากเสี ยงที่ดงั

มากซึ่ งเกิดจากการสะท้อนไปรอบๆ
ส่ วนใหญ่ทุกคนล้วนอิจฉาในใจ แต่กห็ ลีกเลี่ยงที่จะพูด
ออกไป

“ฟู่ เทียนเป็ นคนที่มีผลการเรี ยนดีที่สุด นอกจากนี้เขายัง

ได้รับพรสองประการ” ไม่มีใครสามารถทาให้ตาแหน่ง
ของฟู่ เทียนสัน่ คลอนได้ นอกจากนี้ท้ งั สามคนที่อยู่
ห้องนอนเดียวกับเขาก็สนับสนุนเขาด้วย ฟู่ เทียน เมสัน
แซค และแชม
“เอาหล่ะ นี่เป็ นส่ วนแบ่งอาหารแห้งและน้ าของพวกเธอ
สาหรับสิ บวัน” ครั้งนี้เราเตรี ยมสิ่ งเหล่านี้มาให้แต่วา่ คราว
หน้าพวกคุณต้องไปรับมาเองจากสานักงานใหญ่” สก๊อต
ชี้ไปยังบริ เวณที่มีกระเป๋ าสะพายหลังสี ดาตั้งเรี ยงรายอยู่
มากมาย

ฟู่ เทียนมองไปที่กระเป๋ าเป้สะพายหลังสาหรับ

นักท่องเที่ยวสี ดา เขายกมันขึ้นและผูกเชือก กระเป๋ าเป้เต็ม
ไปด้วยก้อนโคลน
เขาเคยเห็นพวกมันในบ้านของครอบครัวจูร่า พวกมันคือ
ก้อนมันฝรั่งบด รสชาติไม่อร่ อยแต่งายต่อการกิน …
จริ งๆแล้วถ้าได้กินมันเข้าไป จะไม่มีความรู ้สึกอยากจะ
กินมันอีกเป็ นครั้งที่สอง…

เมสัน แซค และแชม ตามหลังฟู่ เทียนไปเพื่อเลือกเป้

สะพายหลัง พวกเขาเลือกกระเป๋ าเป้ที่มีขนาดใหญ่กว่า
ปกติเล็กน้อย
สก๊อตเห็นวิธีการเลือกของพวกเขาและยิม้ “ไม่จาเป็ นต้อง
เลือกจากรู ปร่ างของพวกมัน พวกมันมีน้ าหนักที่เท่ากัน
ของพวกนี้มาจากสานักงานใหญ่และพวกเขาไม่เคยทา
พลาดในส่ วนที่พวกเขารับผิดชอบ”

เมสัน แซค และแชม หัวเราะอย่างเขินอาย

“ของพวกนี้คืออะไร?” สก๊อตสังเกตเห็นท่อดินปื นที่เอว

ของ ฟู่ เทียน
“สิ่ งของเล็กๆน้อยๆอย่าได้ใส่ ใจเลย” ฟู่ เทียนกล่าว

สก๊อตพยักหน้าและไม่ได้พดู อะไรอีก เขามองไปยัง 20

สมาคมหน่วยค้นหาและพูดว่า “เตรี ยมพร้อมสาหรับ
เดินทาง”

สมาชิกของสมาคมหน่วยค้นหาล้วนเป็ นผูใ้ หญ่ บางคนมี

อายุมากกว่าสก๊อต แต่เมื่อสก๊อตเรี ยกชุมนุมทั้งหมดก็จะ
รวมเป็ นหนึ่ง
พวกเขาได้รับการสนับสนุนจากสมาคมดังนั้นพวกเขาจึง
มีอุปกรณ์และอาวุธที่กลุ่มของฟู่ เทียนมี

“หัวหน้าสก๊อต วันนี้พวกเราจะไปที่ไหนกัน หา?” ชาย

หนุ่มร่ างผอมถาม

“เขต 8” สก๊อตหันไปทางมีอาและพูดว่า “พวกเราควรจะ

เริ่ มโดยเร็ วที่สุดใช่ไหม”
มีอาพยักหน้าเล็กน้อย

สก๊อตเริ่ มออกเดินไปข้างหน้าขณะที่ฟู่เทียนกาลังเดินตาม
เขาไป “สถานที่ที่เราจะไปได้รับการกวาดล้างสิ่ งที่เป็ น
อันตรายไปหมดแล้ว ดังนั้นนายไม่ตอ้ งกังวลอะไรเลย
พยายามรักษากาลังเอาไว้”

ได้ยนิ เช่นนี้ฟู่เทียนและคนอื่นๆก็รู้สึกโล่งใจ และพวกเขา

ก็เริ่ มมองไปรอบๆ
มันเป็ นดินแดนที่แห้งแล้ง ก่อนหน้านี้ฟู่เทียนตั้งข้อสังเกต
ว่าที่มอสปกคลุมด้านหลังกาแพงยักษ์เป็ นเพราะมันอยู่
ตรงข้ามกับภูมิประเทศทะเลทรายในอีกด้านหนึ่ง

“นอกกาแพงยักษ์แตกต่างโดยสิ้ นเชิงเมื่อเทียบกับ
จินตนาการของฉัน ฉันคิดว่าจะมีทะเลทรายอยูท่ ุกหนทุก
แห่ง” เมสันพูดออกมา

แซคยิม้ และกล่าวว่า “อย่างน้อยเราก็ไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องน้ า”

สก๊อตได้ยนิ คาพูดของแซค เขาจึงหันกลับไปและพูดว่า
“มีบ่อน้ าอยูบ่ นพื้นดินนายไม่จาเป็ นต้องขุดหลุม แค่ถา้ จะ
ขุดหลุมฉันกลัวว่ามันจะไม่สามารถดื่มได้”

“เอ๋ ?” แซคตะลึง
ฟู่ เทียนอธิบายให้เขาฟังว่า “ระดับรังสี ที่อยูข่ า้ งนอกสู ง
เกินไป”

เราไม่สามารถดื่มน้ าได้แม้วา่ จะถูกกรองผ่านดินแล้วก็

ตาม ถ้าต้องการที่จะดื่มอย่างน้อยจะต้องขุดลึกหลายสิ บ
เมตร ถึงจะเพียงพอต่อความปลอดภัยสาหรับร่ างกาย
มนุษย์ ตอนนี้เรามีกาลังพอที่จะเจาะลึกได้โดยไม่ตอ้ ง
กังวลกับความเหนื่อยล้า ดังนั้นอย่าเหมารวมกับ
สภาพแวดล้อมนี้กบั การฝึ กอบรมที่ผา่ นมา

แซคได้ยนิ คาพูดของฟู่ เทียนเขารู ้สึกงงงวย

สก๊อตมองย้อนไปที่ฟู่เทียน เขาไม่ได้พดู อะไรและยังคง
เดินนาหน้าต่อไป เป็ นระยะทางไม่ถึง 10 ไมล์เมื่อพวกเขา
มาถึงสถานที่ที่มีพืชเหี่ ยวเฉา

ฟู่ เทียนงงงวยในขณะที่เขาเห็นซากปรักหักพัง

นี่… … เป็ นเมืองที่พงั ทลาย?

มีถนนยางมะตอยที่มีรอยร้าวอยูข่ า้ งหน้าเขา มีมอสและ
พืชพันธุ์เขียวขจีปกคลุมริ มถนนและออกมาจากรอยร้าว
ผนังคอนกรี ตที่ร้าวและทรุ ดโทรม เมื่อออกมาจากตัว
อาคารจะสังเกตเห็นได้ ดูเหมือนว่าพวกมันจะเป็ นเศษ
ซากของร้านค้าสองถึงสามชั้น เถาวัลและตะไคร่ น้ าปก
คลุมมันทั้งหมด ในช่วงหลายปี ที่ผา่ นมาพวกมันถูกทับถม
และถูกฝังไว้ใต้พืชพันธุ์ที่หนาแน่น

มีเสื้ อผ้าที่ขาดรุ่ ยกระจัดกระจายอยูเ่ ต็มท้องถนนที่อา้ งว้าง

นี้
เห็นได้ชดั ว่าในช่วงเวลาสามร้อยปี มีฝนตกและฝุ่ นปก
คลุมพวกมัน พวกเขาหันไปยังวัตถุที่มีสีดารู ปร่ างแข็ง
เหมือนหิ น มีเพียงโครงสร้างของมันที่เหลืออยูร่ ู ปร่ างของ
มันสู ญเสี ยไปหมดแล้ว

ฟู่ เทียนตกใจมาก

นี่ … … คือเมืองที่ถูกทาลายทั้งหมด!
นี่เป็ นผลมาจากการระบาดของภัยพิบตั ิที่โลกเผชิญเมื่อ
300 ปี ก่อน?

เมื่อมนุษย์ชาติกาลังเจริ ญรุ่ งเรื่ องอารยธรรมได้แผ่ขยายไป

ทัว่ โลก … … เหลือเพียงเปลือกนอกของอายธรรมดั้งเดิม
ที่ถูกทิ้งเอาไว้

เขารู ้สึกเจ็บที่อก ลมหายใจแผ่วเบา ดวงตาของเขาเศร้า

หมอง
“เทียน เทียน?” เมสันเห็นฟู่ เทียนหยุดนิ่ง เขาไม่สามารถ
ช่วยอะไรได้ ทาได้เพียงตบไหล่เพื่อปลอบใจ

ฟู่ เทียนตั้งสติได้และเห็นสก๊อตกับมีอาเดินตรงไปตาม
ถนนแล้ว

เขาเร่ งฝี เท้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อตามไปให้ทนั เมื่อฝ่ าเท้าสัมผัส

กับพืชที่ปกคลุมบนถนนยางมะตอย ทุกสิ่ งทุกอย่าง
เกิดขึ้นในหัวใจของฟู่ เทียน เขาคิดถึงพ่อแม่และน้องสาว
ของเขา เหมือนมีเปลวไฟ การระเบิดสิ่ งต่างๆที่เกิดขึ้นใน
อดีตผ่านเข้ามาในมโนภาพของเขาที่ละนิด ฟู่ เทียนรู ้สึก
เสี ยใจที่ทุกคนเสี ยชีวติ พวกเขาไม่สามารถฟื้ นคืนกลับมา
ได้ นี่เป็ นเรื่ องจริ งเช่นเดียวกับซากปรักหักพังที่เขาเห็น

“นี่คือพื้นที่เขต 8 มันได้รับการกวาดล้างทัว่ ทั้งพื้นที่แล้ว”

สก๊อตเห็นคนที่อยูข่ า้ งหลังเขาเดินตามไม่ทนั เขาจึง

ตะโกนบอกว่า “เร่ งฝี เท้าขึ้นหน่อยเวลามีไม่มาก … เราไม่
ควรมาเสี บเวลาที่นี่”
ฟู่ เทียนพยักหน้าตอบ

บนถนนที่กาลังเดินอยู่ ฟู่ เทียนเห็นว่าถนนถูกเก็บกวาดไว้

สะอาดมาก โดยทัว่ ไปนอกเหนือจากผนังคอนกรี ตไม่มี
อะไรเหลืออยูอ่ ีกเลย ถนนที่กว้างขวางถ้าเป็ นเมื่อก่อน
จะต้องมีรถเต็มท้องถนน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย
เหมือนที่สก๊อตพูดทุกสิ่ งทุกอย่างถูกนากลับไปใช้
แต่ถา้ เทคโนโลยีของคนรุ่ นก่อนถูกหยิบมาใช้ แล้วทาไม
เทคโนโลยีของกาแพงยักษ์ถดถอยไป?

เขาเดินตามหลังสก๊อตและมีอาไป ฟู่ เทียนรู ้สึกราวกับว่า

ตัวเองเป็ นเสมือนกับวิญญาณที่มองดูโลกที่คุน้ เคยแต่
บัดนี้มนั ช่างเงียบสงัดเหลือเกิน
The Dark King – Chapter 43 มอนสเตอร์

“มีใครอยูท่ ี่นี่ไหม?” เมสันและคนอื่นๆมองไปทัว่ ทั้งถนน

และเห็นซากปรักหักพังที่ปลกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์
โครงสร้างของอาคารแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้ นเชิง แต่จาก
ร่ องรอยของซากปรักหักพังเหล่านี้ทาให้รู้วา่ ส่ วนใหญ่
เป็ นอาคารที่อยูอ่ าศัยที่เหลืออยู่

“เอาหล่ะ” สก๊อตมองขึ้นไปที่ซากปรักหักพังโดยรอบและ
ออกเดินต่อ “บรรพบุรุษของพวกเราอาศัยอยูใ่ นสถานที่
แห่งนี้จนกระทัง่ ภัยพิบตั ิได้ทาลายมันลง ทาให้กลายเป็ น
ที่รกร้างในขณะนี้ ทุกสิ่ งทุกอย่างที่นี่ทาขึ้นและสร้างโดย
บรรพบุรุษของเรา หน้าที่ของพวกเราคือนาสิ่ งเหล่านี้
กลับไปที่สมาคม”

“สถานที่ที่บรรพบุรุษเคยอาศัยอยู่ … … ” เมสันอุทาน
ออกมาด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่เขาได้ยนิ คาพูดของส
ก๊อต ทุกๆคนต่างมองไปรอบๆด้วยความอยากรู ้อยากเห็น
ฟู่ เทียนเห็นแผนที่บนหนังแกะในมือของสก๊อต เขา
เหลือบมองแผนที่และเห็นเส้นทางคดเคี้ยวที่วาดอยูบ่ น
นั้น ตรงกลางของแผนที่มีรูปสี่ เหลี่ยมจตุรัสขนาดใหญ่
‘กาแพงยักษ์แห่งซิ ลเวีย’ถูกเขียนลงในแผนที่ใกล้กบั มัน
ด้านนอกกาแพงยักษ์มีเส้นโค้งเป็ นวงกลมที่ผดิ ปกติซ่ ึ งมี
เครื่ องหมายตัวเลขกากับอยูบ่ นพวกมัน

“ศูนย์ หนึ่ง … …” ฟู่ เทียนกวาดสายตาดู เขาเห็นตัวเลข

เหล่านี้ถูกเขียนซ้ าในสถานที่ต่างๆ ที่นี่คือ ‘เขตศูนย์’ และ
มีที่อื่นที่ระบุเหมือนกัน ตัวเลขมีถึงเจ็ด แต่ละพื้นที่ถูกย้อม
ด้วยสี ที่ต่างกัน แผนที่ดูเหมือนกับเป็ นสายรุ ้ง
สก๊อตเห็นฟู่ เทียนกาลังดูแผนที่ “นี่คือแผนที่กาแพงยักษ์
ของหน่วยค้นหา” พื้นที่ดา้ นนอกจะแบ่งตามกลุ่มตาม
ระดับความเจริ ญและทาเครื่ องหมายตัวเลขและสี
ตัวอย่างเช่นสมาคมเมลลอนของพวกเราพื้นที่จะเป็ นสี
แดงเลือด สี เขียวและสี เหลืองที่เห็นอยูใ่ กล้พ้นื ที่ของเรา
เป็ นของคนอื่น พื้นที่สีเขียวเป็ นของกองกาลังทหาร
ในขณะที่สีเหลืองหมายถึงพื้นที่ของสมาคมหัวเฉิ ง แต่ละ
กลุ่มจะส่ งนักล่าของตนล่วงหน้าไปกวาดล้างพื้นที่ก่อน
ส่ งหน่วยค้นหาออกไป”
ฟู่ เทียนพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเขาเข้าใจถึงความหมายของ
วงกลมและสี ต่างๆ ศูนย์ถึงเจ็ดหมายถึงกองกาลังทหาร
และสมาคมทั้งเจ็ด ฟู่ เทียนถามต่อ “สี เทาที่อยูน่ อกสุ ดคือ
อะไรครับ?”

“ที่นี่คือสถานที่ที่นกั ล่ายังไม่ได้เข้าไป” สก๊อตพูดด้วย

น้ าเสี ยงจริ งจัง “พวกเราไม่สามารถเข้าไปในพื้นที่สีเทาได้
มันอันตรายอย่างมาก แม้แต่นกั ล่ายังตายถ้าเข้าไปคน
เดียว”
“อันตราย?” ฟู่ เทียนอยากรู ้อยากเห็นจึงถามว่า “แหล่งที่มา
ของสิ่ งที่อนั ตรายคืออะไรครับ?”

“มอนสเตอร์” สก๊อตกระซิบ

หัวใจของฟู่ เทียนเต้นระรัว มอนสเตอร์ ?

ขณะนี้พวกเขาเดินทางมาถึงมุมถนน มีไฟจราจรซึ่ งล้ม
พังทลายอยูบ่ นถนน ทุกสิ่ งทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยพืช
พันธุ์และล้อมรอบไปด้วยเถาวัล

“พื้นที่เขต 8 อยูต่ รงหน้าพวกเราแล้ว” สก๊อตมองไปที่มุม

ของถนน บริ เวณนี้มีพืชปกคลุมน้อยเมื่อเทียบกับที่อื่นๆ
บริ เวณใกล้ใจกลางเมือง มีรอยแตกบนถนนเนื่องมากจาก
แผ่นดินไหว
“จากนี้ไปทุกคนจะต้องตื่นตัวตลอดเวลา!” ในตอนนี้ส
ก๊อตดูสง่างามมากขณะดึงมีดสั้นออกจากเอว “นักล่าได้
เคลียร์พ้นื ที่เฉพาะเขต 8 พวกเราจะแบ่งออกเป็ นสองกลุ่ม
เพื่อเข้าไปในภูมิภาคนี้” แม้วา่ จะมีทรัพยากรให้เก็บเกี่ยว
เยอะมาก แต่กม็ ีโอกาสที่เราจะได้พบกับมอนสเตอร์ที่
ไม่ได้ถูกกาจัดหลงเหลืออยู่ มีสติและพยายามอย่าให้ถูก
โจมตีจากมอนสเตอร์ไม่ง้ นั พวกนายอาจจะติดเชื้อ”

ฟู่ เทียนและคนอื่นๆที่ยงั ไม่คุน้ เคยกับเรื่ องนี้รู้สึกกระวน

กระวายเล็กน้อย พวกเขาดึงอาวุธของตนขึ้นมาเหมือนที่
กับสก๊อตทาก่อนหน้านี้ ทุกคนระมัดระวังตัวและพยายาม
สอดส่ องสายตาไปยังสภาพแว้ดล้อมรอบๆตนเอง
ขณะที่สก๊อตเดินกลางถนน ฟู่ เทียนเห็นป้ายสัญญาณข้าง
ถนนที่ทาจากไม้ บนป้ายเป็ นสี แดงเลือดและมีเลข “8”
เขียนกากับ เป็ นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าพื้นที่น้ ีอยูภ่ ายใต้การ
ควบคุมของสมาคมเมลลอน

ฟู่ เทียนเล็งเห็นก้อนพืชสี เขียวขนาดใหญ่ที่ปกคลุมวัตถุ

บางอย่างอยูอ่ ีกฟากหนึ่งของถนนที่ไกลออกไปจากพวก
เขา จากรู ปร่ างของวัตุถุฟู่เทียนเดาว่าน่าจะเป็ นรถที่ถูกทิ้ง
เขารู ้สึกตื่นเต้นที่เห็น ถ้ามีรถก็ตอ้ งมีเครื่ องปั่นไฟแน่ๆ
เป็ นธรรมดาในช่วงสามร้อยปี ที่ผา่ นมาเนื่องจาก
ผลกระทบจากรังสี อลั ตราไวโอเลต ฝน และการสึ กกร่ อน
พวกมันส่ วนใหญ่จึงกลายเป็ นแค่เศษโลหะ แต่ยงั มีโอกาส
ที่เขาจะหาชิ้นส่ วนที่ยงั สามารถใช้การได้ และอาจจะมี
เครื่ องกาเนิดไฟฟ้าที่ได้รับการเก็บรักษาอย่างดีที่ช้ นั ใต้ดิน
ของบ้านบางหลังอีกด้วย

สก๊อตกระซิ บว่า “พืชสี เขียวเหล่านี้ปกคลุมวัสดุขนาด

ใหญ่บางชนิด เมื่อพวกเรากลับมาจะต้องคิดหาวิธีเอาพวก
มันกลับไป ในตอนนี้สิ่งแรกที่ตอ้ งทาคือหาที่ปักหลักที่จะ
ใช้ชีวติ ต่อไปในอีกสิ บวัน ดังนั้นเราควรสร้างแค้มป์ ที่พกั
ขึ้นมาและแยกกันเพื่อค้นหาวัสดุ”

พวกเขาเดินผ่านรถที่ถูกปกคลุมด้วยพืชพรรณ โดยที่ไม่
ทันสังเกตเห็นมือที่แห้งเหี่ ยวและซีดเซียวที่ยนื่ ออกมาจาก
หน้าต่างรถ มันกาลังกระเสื อกกระสนเพื่อที่จะจับกลุ่มคน
ที่กาลังเดินผ่านไป

…
…

ที่ปลายทางของถนนบริ เวณทางแยก สก๊อตเงยหน้าขึ้น

มองและเลือกอาคารสามชั้นที่ดูสมบูรณ์แบบ

“อาคารนี้น่าจะดี ไปเก็บกวาดสถานที่น้ ีกนั ” เขาเดินตรง

ไปที่อาคาร
“กรี๊ ด!” เสี ยงกรี ดร้องของผูห้ ญิงดังมาจากข้างหลัง เธอชี้
ไปที่พ้นื ใกล้กบั ตัวอาคารด้วยท่าทีที่หวาดผวา “ละ…
เลือด!” เธอตกใจกลัวและตัวสัน่ เทา

ทุกคนมองไปยังกองเลือดที่อยูบ่ นพื้น แม้วา่ เลือดจะแห้ง

แล้วแต่สีของมันยังคงชัดเจนอยู่

ฟู่ เทียนนึกถึงพูดของสก๊อตเกี่ยวกับมอนสเตอร์ เขาจับที่

เอวของเขาซึ่งเหน็บดินปื นเอาไว้อยู่
เด็กคนอื่นๆตกอยูใ่ นอาการหวาดกลัวเมื่อได้เห็นกองเลือด
บนพื้น

สก๊อตขมวดคิ้ว “พวกเธอจะเอะอะโวยวายทาไมกัน? ฉัน

เคยบอกไว้แล้วนี่วา่ มีมอนสเตอร์อยูท่ ี่นี่ และก็ถูกฆ่าโดย
นักล่าไปแล้ว พวกเธอคาดหวังว่าเขาจะทาความสะอาด
หลังจากกาจัดมันด้วยหรอ? ไม่ตอ้ งตกใจเราจะเจออะไร
แบบนี้อีกเยอะ ฉันหละเกลียดการทางานกับพวกเด็กใหม่
จริ งๆ!”
มีอาซึ่ งอยูข่ า้ งๆเขาผลักประตูเข้าไป ประตูทามาจากแก้ว
แต่มนั ก็พงั ไปแล้ว สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็ นร้านค้า
พืชพันธุ์แพร่ กระจายตามจุดต่างๆภายในอาคาร

ห่ นาแน่นใน
ฟู่ เทียนตามหลังสก๊อตเข้าไป มีฝนเกาะอยู
ุ่
ทุกๆที่
สก๊อตหยิบมีดสั้นขึ้นมาเคาะกระจกบนเคาน์เตอร์ที่ถูกปก
คลุมด้วยพืช ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ทันทีที่ดา้ มมีด
กระแทกกระจกแตก เขาคว้าเครื่ องประดับที่อยูข่ า้ งใน
ออกมา เขาเช็ดฝุ่ นบนเครื่ องประดับด้วยผ้า แสงสี ทอง
ประกายส่ องออกมา มีสีหน้าประหลาดใจบนใบหน้าของ
เขา

ฟู่ เทียนมองอย่างเงียบๆ เขารู ้วา่ สก๊อตจะได้รับค่าส่ วนแบ่ง

เพิ่มเติมจากเครื่ องประดับที่เขาหยิบขึ้นมา

พวกขุนนางทุกคนหลงไหลในทอง โดยเฉพาะอย่างยิง่
เครื่ องประดับที่หายากพวกนี้
The Dark King – Chapter 44 ศพ

“มันคือทองนี่นา!” เมสันและแซคมองไปยังเครื่ องประดับ

ที่เคาน์เตอร์ ใบหน้าของพวกเขาดูตื่นเต้น

สก๊อตได้ยนิ เสี ยงตะโกนด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าของเขา

เต็มไปด้วยรอยยิม้ เขาหันกลับมาและกล่าวว่า “ฉัน
อยากจะเตือนเอาไว้วา่ แม้พวกเราจะอยูก่ นั เป็ นกลุ่ม แต่คน
ที่เก็บได้กจ็ ะได้เป็ นเจ้าของ นี่เป็ นกฏและทุกๆสมาคมเห็น
พ้องด้วยกับเรื่ องนี้ ฉันไม่ได้จะขู่พวกนาย”
เมื่อเมสันได้ยนิ ที่สก๊อคพูดสี หน้าก็เปลี่ยนไปคิ้วของเขา
ขมวดขึ้น

ชายหนุ่มรู ปร่ างผอมบางจากสมาคมหน่วยค้นหาพยักหน้า

ยืนยันคาพูดของสก๊อต “เขาพูดถูก ใครเก็บได้ก่อนก็จะ
เป็ นของคนนั้น คนที่มีความสามารถและโชคที่เข้าข้างก็
จะได้รับของมีค่ามากกว่าคนอื่น”
เมสันรู ้สึกหงุดหงิดที่ได้ยนิ พวกเขาพูด สก๊อตเป็ นคนแรก
ที่เจอเครื่ องประดับมันก็ตอ้ งเป็ นของเขา

ฟู่ เทียนก็รู้สึกผิดหวังกับกฏนี้เช่นกัน ในความเป็ นจริ ง

สาหรับคนที่มาใหม่มนั เป็ นกฏที่ยตุ ิธรรม ในกรณี น้ ีสก๊อต
โชคดีมากที่เขาสุ่ มเจอที่ที่เป็ นร้านทองคา
สก๊อตพังกระจกทั้งหมดบนเคาว์เตอร์และเอา
เครื่ องประดับออกไปจนหมด “เอาหล่ะ พวกเราจะทา
สารวจที่นี่กนั ” ฟู่ เทียนและคนอื่นๆเริ่ มสารวจหาสิ่ งที่เป็ น
ประโยชน์ภายในห้อง สก๊อตกล่าวเสริ มว่า
“อย่าพยายามขโมยหรื อใช้วธิ ีสกปรกอื่นๆในการเอา
ทรัพย์สินของเขาไป ถ้าเจ้าของทรัพย์สินตายไปในขณะ
ปฏิบตั ิหน้าที่ส่ิ งเหล่านั้นจะตกเป็ นของสมาคม”

ฟู่ เทียนรู ้วา่ สก๊อตพูดเป็ นนัยให้คนที่มาใหม่อย่าโลภและ

ใช้วธิ ีคิดไม่ซื่อเพื่อเอาของมีค่าเหล่านั้น ฟู่ เทียนรู ้สึกชื่น
ชมคนที่ต้ งั กฏนี้ ด้วยกฏนี้จะทาให้หลีกเลี่ยงการฆ่าฟัน
กันเองในถิ่นทุรกันดาร
สก๊อตและมีอาพากันเดินขึ้นบันไดไปหลังจากเสร็ จสิ้ น
การสารวจที่ช้ นั แรก

ทางเดินถูกปกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์ต่างๆ มีบางอย่าง
กระจัดกระจายอยูบ่ นพื้น ฟู่ เทียนรู ้ในทันทีวา่ มันคือ
รองเท้าและกระเป๋ าสตางค์ของผูห้ ญิง ดูเหมือนว่าจะเกิด
การจราจลขึ้นในขณะที่เกิดภัยพิบตั ิ

สมาคมคมหน่วยค้นหาตามหลังพวกเขาไป มีชายวัย
กลางคนล้มลงเพราะสะดุดสิ่ งกีดขวาง เขาล้มลงไปที่พ้นื
โชคยังดีที่เป็ นบันไดชั้นแรกและร่ างกายของเขาได้รับพร
แห่งพระเจ้าเลยไม่ได้รับบาดเจ็บ

สก๊อตมองย้อนกลับไปและขมวดคิ้ว “มันมืดมากที่ช้ นั 2
หน้าต่างถูกปกคลุมไปด้วยพืช อากาศจึงไม่ถ่ายเทและดวง
อาทิตย์ไม่สามารถส่ องแสงรอดผ่านเข้ามาได้ ส่ งผลให้
ทางเดินเปี ยกชื้น เดินกันอย่างระมัดระวังด้วย!”

สก๊อตจุดคบไฟขึ้นและเดินต่อไปข้างหน้า ทางเดินสว่าง
โชดช่วงด้วยคบไฟที่ลุกโชน เขายืนอยูห่ น้าห้องแรกตรง
ทางเดิน สก็อตผลักประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง ทันใด
นั้นลมก็พดั ออกไปข้างนอกจนเปลวไฟบนคบไฟเกือบ
มอดดับ

สก๊อตถือมีดสั้นไว้ที่มือขวาขณะที่เขาลดคบเพลิงต่าลง
เล็กน้อยด้วยมือซ้าย เขาเข้าห้องไปอย่างช้าๆ พื้นห้องรก
รุ งรัง เก้าอี้ลม้ ระเนระนาดอยูบ่ นพื้น ม่านถูกฉี กออกเป็ น
สองส่ วน หน้าต่างพังเสี ยหายและมีพืชหนาทึบปกคลุมทัว่
ทั้งห้อง
ฉ่า!

เสี ยงแผ่วเบาดังออกมาจากส่ วนที่ลึกที่สุดของห้อง สี หน้า

ของสก๊อตเปลี่ยน เขารี บส่ องไฟไปทางต้นเสี ยงทันทีตาม
สัญชาตญาณของเขา ฟู่ เทียนเห็นว่ามันเป็ นห้องน้ า ผ้าม่าน
ตกลงอยูบ่ นพื้น ต้นขาทั้งสองข้างห้อยลงมาจากอ่าง
อาบน้ า เมื่อส่ องไฟจากคบเพลิงไปรอบๆ พวกเขาก็เจอ
กับเจ้าของต้นขา ใบหน้าของเธอเน่าเปื่ อย ต้นเสี ยงมาจาก
หน้าอกของเธอ
บนท้องของเธอมีหนูสีดาขนาดใหญ่กาลังแทะเนื้อบริ เวณ
หน้าอก ฟู่ เทียนมองเห็นผ่านช่องแขนของสก๊อต มันมี
ขนาดใหญ่พอๆกับสุ นขั ล่าเนื้อ ขนของมันมีสีดาและหาง
ของมันหนามากกาลังกินซากศพของผูห้ ญิง

“มันคือมอนสเตอร์ ?” สก๊อตเป็ นคนแรกที่ตอบโต้ดว้ ยการ

ขว้างมีดสั้นขนาดเล็กไปที่มนั

หนูที่กาลังกินซากศพรู ้สึกถึงไฟจากข้างหลังของมัน มัน

หันหน้าไปทางไฟ ดวงตาของมันเป็ นสี เลือดแดงฉานเต็ม
ไปด้วยความดุร้าย ฟันที่แหลมคมเต็มไปด้วยเลือด เครา
ของมันดูเหมือนจะสัน่ เล็กน้อย ราวกับรู ้วา่ ศัตรู มีจานวน
มากกว่า มันกระโดดออกนอกหน้าต่างทันที

การโจมตีของสก๊อตและมีอาไม่เป็ นผล ทุกคนจดจ่ออยู่

กับการเคลื่อนไหวของหนูที่ผดิ ปกติเมื่อได้ยนิ คาพูดของส
ก็อต
สก๊อตส่ งเสี ยงกระซิ บ “มันหนีไปแล้ว” จากนั้นก็ยกคบไฟ
สู งขึ้นส่ องลงตามหัวของผูห้ ญิงที่ตายแล้ว ราวกับว่าเธอ
กาลังจ้องมองเขาด้วยดวงตาสี เขียวอ่อนของเธอ

“โอ้ พระเจ้า” เมสันปิ ดจมูกของเขาเพราะกลิ่นที่เหม็นเน่า

ฟู่ เทียนลืมหายใจไปชัว่ ขณะ ในช่วงสามร้อยปี ของการแผ่
รังสี นิวเคลียร์หนูที่อาศัยอยูท่ ี่นี่จากรุ่ นสู่ รุ่นได้ผา่ นการ
กลายพันธุ์ของยีนที่น่ากลัว!

ดวงตาของเขามองลงมาที่ร่างของผูห้ ญิง อีกคนหนึ่งตัว

เปลือยเปล่า หน้าอกของเธอถูกเทะโดยหนู ครึ่ งหนึ่งของ
หัวใจของเธอถูกหนูกดั กิน เขาเปลี่ยนจุดสังเกตไปที่คิ้ว
ของหล่อน มีรอยแผลถากอยูซ่ ่ ึ งดูเหมือนจะเป็ น …
กระสุ นปื น?
ฟู่ เทียนตกใจ มันไม่น่าจะใช่กระสุ นปื น น่าจะเป็ นลูกธนูที่
ทาให้เกิดความเสี ยหาย มันไม่มีการฉี กขาดหรื อความ
เสี ยหายที่น่าจะเกิดจากกระสุ นปื น

แต่เขาก็ยงั ไม่เข้าใจที่ผหู ้ ญิงคนนั้นตายด้วยลูกธนู มีคนฆ่า

เธอ? “ใครกันที่ยงิ เธอด้วยธนู?” ฟู่ เทียนครุ่ นคิด ทันใดนั้น
ขนบนลาตัวของเขาก็ต้ งั ชัน เขาจึงเลิกล้มส่ งที่กาลังคิด
ผูห้ ญิงคนนี้เห็นได้ชดั ว่ากาลังอยูร่ ะหว่างการอาบน้ า
ขณะที่เธอถูกฆ่า!

อย่างไรก็ตามระบบน้ าของบ้านหลังนี้ควรจะพังไปนาน
แล้ว!
นอกจากนี้คนในโลกปัจจุบนั นี้ไม่ค่อยชอบที่จะอาบน้ า
ด้วยตัวที่เปลือยเปล่า แต่ถา้ เป็ นนักล่าหรื อหน่วยค้นหา
พวกเขาจะพยายามหลีกเลี่ยงการอาบน้ าในช่วงสิ บวัน

“หล่อนถูกฆ่าเมื่อ 300 ปี ก่อน? เธอตายขณะที่กาลัง

อาบน้ า? ถ้าเป็ นเช่นนั้น … … ร่ างกายของเธอควรจะเน่า
เปื่ อยสิ !”
ฟู่ เทียนรู ้สึกงงงวย มีอาหมอบลงและหยิบผ้าม่านคลุม
ร่ างกายของผูห้ ญิงที่ตายแล้ว ถึงแม้จะเป็ นถิ่นทุรกันดารมี
อาไม่ตอ้ งการให้ร่างกายของหล่อนถูกเห็นในสภาพนี้
อย่างไรก็ตามเมื่อมีอายกม่านคลุมศพของผูห้ ญิง ฟู่ เทียน
ได้เห็นแขนของหล่อนอย่างไม่ได้ต้ งั ใจ… … มีกรงเล็บ
แหลมคมอยู!่
แทนที่จะเป็ นเล็บกลับเป็ นกรงเล็บยาวที่แหลมคม ปลาย
ทั้งห้าโค้งลงเล็กน้อย มันเป็ นไปได้อย่างไร?
“มนุษย์กลายพันธุ์” ฟู่ เทียนสับสนในใจของเขา
The Dark King – Chapter 45 ซอมบี้

“ศพของซอมบี้!” สก๊อตพึมพัม “เก็บกวาดห้อง! ศพนี้

จะต้องถูกเผาเพื่อไม่ให้เป็ นแหล่งอาหารของสัตว์อื่นๆ! ”

มีอาลุกขึ้นอย่างเงียบๆมองใบหน้าที่เน่าเปื่ อยของศพและ
หันไปรอบๆเพื่อสารวจห้อง
ฟู่ เทียนได้ยนิ คาพูดของสก๊อต หัวใจของเขาเต้นระรัวและ
ถามว่า “อะไรคือซอมบี้?”

สก๊อตมองไปที่หลังของมีอาและเห็นเธอเก็บของที่ตกอยู่
บนพื้นและโต๊ะอย่างเงียบๆ เขาถอนหายใจและตอบฟู่
เทียน “ซอมบี้เป็ นสัตว์ประหลาดชนิดหนึ่งที่มีพลังและ
รู ปร่ างคล้ายกับมนุษย์” พวกมันชอบรสชาติของเลือด
ดังนั้นพวกมันจึงล่าและกินสิ่ งมีชีวติ ที่พบ

“พวกมันมาจากไหน?” ฟู่ เทียนถาม

สก๊อตถอนหายใจ “พวกมันติดเชื้อจากปี ศาจ ก่อนตาย
พวกมันเคยเป็ นมนุษย์มาก่อน แต่น่าเสี ยดายที่พวกเขาไม่
สามารถต้านทานการล่อลวงของอานาจที่ปีศาจเสนอให้
และในที่สุดก็ขายวิญญาณให้กบั ปี ศาจ แม้วา่ พวกเขาจะ
ได้รับชีวติ นิรันดร์และมีพลังไม่จากัด แต่พวกเขาก็สูญเสี ย
ความเป็ นตัวของตัวเองและความทรงจาของพวกเขา ใน
ไม่ชา้ พวกเขาก็กลายเป็ นสมุนของปี ศาจ”
“ติดเชื้อ?” ฟู่ เทียนปกติเขาเป็ นคนไม่เชื่อในเรื่ องปี ศาจ
ดังนั้นเขาจึงถามต่อ “มันเกิดจากการติดเชื้อจากรังสี ใช่
ไหม?”

เขามองไปที่ฟู่เทียนและส่ ายหน้า “ไม่ใช่อย่างแน่นอน

การแผ่รังสี ทาให้ร่างกายบิดเบือนรู ปร่ างเท่านั้น แต่พวก
เขาจะไม่กลายเป็ นปี ศาจกระหายเลือด ในกรณี น้ ีมนั เป็ น
ปี ศาจที่ขายวิญญาณของตัวเองเพื่อแลกกับพลัง นอกจากนี้
มันยังเป็ นเหมือนโรคภัยพิบตั ิที่สามารถถ่ายโอนไปยังคน
อื่นได้หากโดนพวกมันกัด มันเหมือนกับหนูกระดูกที่เป็ น
มอนสเตอร์ระดับต่าที่สามารถแพร่ เชื้อด้วยการกัด”
การติดเชื้อร่ วมกัน? ไวรัส?

อย่างไรก็ตามแล้วต้นกาเนิดไวรัสคือที่ไหน?
มันอาจจะเกิดขึ้นหลังจากที่เขาถูกส่ งเข้าแคปซูลแช่แข็ง
สิ่ งต่างๆเกิดขึ้นมากมาย?

สก๊อตถอนหายใจและพูดว่า “หนูกระดูกพวกมันชอบ
ซ่อนตัวในความมืด นักล่ามักไม่สนใจพวกมัน แม้วา่ กาลัง
ของพวกเราจะสามารถฆ่ามันได้แต่พวกนายจะต้องระวัง
ตัวอย่าให้พวกมันกัดโดยเด็ดขาด ถ้าผิวของพวกนายเป็ น
รอยขีดข่วนจากการโดนกัดนั้นพวกนายจะกลายเป็ นซอม
บี้!”

เขามองไปยังมีอาซึ่งเก็บตัวเงียบและกาลังเก็บวัสดุต่างๆ
และพูดว่า “สามีของมีอาถูกกัดโดยหนูปีศาจ…”

ปัง!

โลหะที่อยูใ่ นมือของมีอาตกลงบนพื้น
สก๊อตตกใจ เขาไม่ได้พดู อะไรกับฟู่ เทียนอีกต่อไป เขารี บ
เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เราควรแยกกันสารวจห้อง ระวัง
ตัวด้วย มอนสเตอร์พวกนี้สามารถได้กลิ่นร่ างกาย
และเลือดของพวกเรา แม้วา่ หนูกระดูกจะวิง่ หนีไปแต่มนั
ยังคงวนเวียนอยูใ่ กล้ๆ ระวังตัวด้วยพวกมันชอบซ่อนตัว
อยูท่ ี่มืดๆ ตรวจสอบมุมและจุดที่มืดให้ดีก่อนเข้าไป ทาง
ที่ดีควรรวมกลุ่มกลุ่มละ 4 คนพวกนายจะได้ช่วยกันใน
ยามฉุกเฉิ น!”
เขาพูดกับหน่วยค้นหาที่มาใหม่ สมาคมหน่วยค้นหาพวก
นั้นแม้จะไม่ได้เก่งมากมายแต่พวกเขามีประสบการณ์
อย่างโชกโชน

หลังจากได้ยนิ คาแนะนาของสก๊อต ทุกคนก็ค่อยๆแยกย้าย

กันไป เมสัน แซค แชม และคนอื่นๆตกใจกับรู ปร่ าง
ลักษณะที่น่ากลัวของซอมบี้ ยิง่ ไปกว่านั้นร่ างกายขนาด
ใหญ่ของ หนูกระดูก ทาให้พวกเขาไม่สบายใจ พวกเขา
ไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยเลือดและอันตราย ส่ วน
ใหญ่ทุกคนลืมสิ่ งที่ตนได้ร่ าเรี ยนมาจากค่ายฝึ กและ
อยากจะรวมกลุ่มกันอยูใ่ กล้ๆกับสก๊อต
สก๊อตมองไปยังใบหน้าที่ซีดของพวกเด็กๆซึ่ งเป็ นผลมา
จากความตกใจกลัว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “ครู ฝึกของพวก
นายไม่ได้บอกหรอว่างานของหน่วยสารวจไม่ใช่งาน
ง่ายๆ? ถ้าพวกนายยังคงติดตามฉันต่อ พวกนายจะเสี ย
โอกาสที่จะได้รับสิ่ งที่มีค่า และอีกอย่างมีโควต้าการอยูใ่ น
สมาคมนี้ ถ้าผลงานของพวกนายยา่ แย่กจ็ ะถูกขับไล่ออก
จากสมาคม!”

“ขับไล่?” เมสัน แชม แซคและคนอื่นๆหน้าซีด พวกเขา

ต่อสู ้กบั ความกลัวในหัวใจ กอดอาวุธของตัวเองและเดิน
ออกไป
ฟู่ เทียนหันไปทางเมสันกับอีกสองคน “ไปกันเถอะ!”
ฟู่ เทียนเห็นว่าทุกห้องในชั้น 2 ได้ถูกครอบครองโดยทีม
ขนาดเล็กดังนั้นเขาพูดว่า “พวกเราขึ้นไปชั้น 3 กัน”

เมสันกับอีกสองคนไม่คดั ค้าน พวกเขาได้ตดั สิ นใจแล้วว่า

การตัดสิ นใจของฟู่ เทียนจะเป็ นที่สิ้นสุ ด
ชั้นที่ 3 เป็ นชั้นที่อยูบ่ นสุ ด พืชพันธุ์เกาะตามที่ต่างๆเพียง
เล็กน้อย เงาของเมฆสี เทาส่ องเข้ามาทางหน้าต่างที่พงั พื้น
เต็มไปด้วยฝุ่ นหนาเตอะ มีเลือดกระจัดกระจายบนผนัง
และทางเดิน มีซากศพตามทางเดิน บางคนถูกตัดส่ วน
ต่างๆของร่ างกายในขณะที่บางคนถูกตัดหัวออก มี
ร่ องรอยของดาบเต็มผนัง นักล่าได้มาที่นี่และเกิดการต่อสู ้
อันเลวร้ายขึ้น

ฟู่ เทียนสังเกตเห็นว่าศพทั้งหมดมีกรงเล็บแหลมคมเทียน
ที่จะเป็ นเล็บธรรมดา ถึงแม้วา่ เขาจะไม่รู้วา่ ต้นกาเนิด
ไวรัสคืออะไร แต่ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่ามันมีผลกระทบที่น่า
อัศจรรย์
เมสันและอีกสองคนกลืนน้ าลายเมื่อเห็นศพบนพื้น ใน
ระหว่างการฝึ กพวกเขาได้ฆ่างู จิ้งจกและสัตว์อื่นๆ พวก
เขาได้หนั่ มันเป็ นชิ้นๆ นาอวัยวะต่างๆของมันออกและ
เห็นเลือดไหลออกมา แต่นี่เป็ นมนุษย์ ศพของมนุษย์
ตรงหน้าพวกเขาต่างจากสัตว์ที่เคยเห็นและศพถูกหัน่ เป็ น
ชิ้นๆ

เมสัน แซค และแชมรู ้สึกกลัว แขนขาของพวกเขารู ้สึก

เย็นเสี ยววาบราวกับว่าศพเหล่านี้จะลุกขึ้นร้องขอชีวติ ของ
พวกเขา
ฟู่ เทียนรู ้สึกกลัวเช่นกัน แต่เขาพยายามสงบใจ เขาเดินเข้า
ไปในห้องแรกตรงทางเดิน ประตูหอ้ งเปิ ดอยูแ่ ละกลอน
ประตูเสี ย มีการบุกเข้าไปอย่างรุ นแรงและร่ องรอยการสู ้
รบเหมือนเพิง่ เกิดขึ้นไม่นานมานี้ยงั ทิ้งร่ องรอยสลักอยูบ่ น
ผนังห้อง มีกองเลือดอยูบ่ นพื้นและมีศพมากกว่า 2 ศพ ศพ
เป็ นของชายหนุ่มและหญิงสาวซึ่ งมีผวิ ซีดกว่าปกติ หลอด
เลือดสี เขียวปรากฏบนร่ างกายของพวกเขาและเท้าของ
พวกเขาแห้งและลีบ มันเหมือนกับว่าของเหลวในร่ างกาย
ถูกดูดออกไปเหลือเพียงเนื้อเยือ่ ของกล้ามเนื้อเท่านั้น
ฟู่ เทียนสวมหน้ากากของเขาและพูดน้ าเสี ยงโทนต่าว่า
“อย่าแตะต้องร่ างกายของศพ มองไปรอบๆหาของที่
สามารถใช้ประโยชน์ได้”

เขากวาดสายตาไปรอบๆห้องและเห็นแล็ปท็อปที่เต็มไป
ด้วยฝุ่ น

ฟู่ เทียนปั ดฝุ่ นออกจากแล็ปท็อป เขาค่อยๆกดปุ่ มเพาเวอร์

เห็นได้ชดั ว่าปุ่ มเสี ยและไม่สามารถใช้งานได้ เขานามัน
ออกมาเพื่อถอดชิ้นส่ วนออกดูวา่ ส่ วนใดที่ใช้งานได้
The Dark King – Chapter 46 จู่โจม

เมสัน แชม และแซคได้แยกกันค้นหาวัสดุที่เป็ นประโชน์

ภายในห้อง แต่พยายามอย่างที่สุดในการหลีกเลี่ยงที่จะเข้า
ไปใกล้ศพ 2 ศพบนพื้น ถึงแม้วา่ เป็ นร่ างที่ไม่มีชีวติ แต่
พวกเขาก็ยงั กลัวอยูด่ ี

เมสันกับอีกสองคนพบวัตถุที่เป็ นโลหะในห้อง พวกเขา

ไม่รู้วา่ สิ่ งที่พวกเขาพบใช้ทาอะไร แต่ตามตรรกะของพวก
เขาวัตถุที่เป็ นโลหะมักจะมีค่าเสมอ
ฟู่ เทียนเห็นพวกเขาหยิบโทรศัพท์ รี โมทโทรทัศน์
หลอดไฟและวัตถุอื่นๆ เขาคิดว่าหน่วยค้นหาที่เจอสิ่ งของ
ที่เหมือนกับเมสันและอีกสองคนมีจานวนมาก แล้วพวก
เขาประเมิณคุณค่าสิ่ งของเหล่านี้ยงั ไงกันนะ?

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับปัญหา เขา
เข้าใจว่าในช่วงสามร้อยปี ที่ผา่ นมาสภาพแวดล้อมทาง
นิเวศวิทยา “ที่เป็ นปกติ” ได้เปลี่ยนไปอย่างมาก ดังนั้น
ใน่แง่ของระดับรังสี มาตรฐานที่ใช้ในสมัยนั้นไม่ได้
เหมือนกับมาตรฐานในยุคปัจจุบนั
แม้จะมีชิ้นส่ วนที่ไม่ได้รับผลกระทบจากรังสี แล้วพวกเขา
จะตีค่าของสิ่ งเหล่านั้นได้ยงั ไง ถ้าพวกเขาไม่รู้วธิ ีใช้งานที่
แท้จริ งของมัน?

สาหรับวัตถุที่ตา้ นทานรังสี นิวเคลียร์ได้น้ นั ต้อง

ประกอบด้วยตะกัว่ ทองหรื อโลหะความหนาแน่นสู ง
อื่นๆซึ่งเป็ นเหตุให้เครื่ องประดับทองคาที่อยูใ่ ต้เคาน์เตอร์
ยังคงสภาพดีเหมือนเดิม
“ไปห้องถัดไป!” ฟู่ เทียนมองไปรอบๆและเห็นว่าไม่มีอะ
มีค่าอีก พวกเขาเป็ นกลุ่มแรกที่เข้ามาในพื้นที่ดงั นั้นฟู่
เทียนอยากให้กลุ่มของเขาหาวัตถุที่มีมูลค่าสู งได้

เมสันและอีกสองคนไม่อยากอยูใ่ นห้องนานจึงรี บออกไป

ทันที
ข้างนอกมีซากศพเรี ยงรายอยูบ่ นทางเดิน
ฟู่ เทียนมองไปที่ซากศพและรู ้สึกเหมือนพวกมันจะตื่นขึ้น
เขาระงับความรู ้สึกบ้าๆบอๆและเปิ ดประตูเข้าไปห้องที่
สอง เขากาลังคิดเกี่ยวกับภัยพิบตั ินิวเคลียร์ในขณะที่เขา
กาลังค้นห้อง เห็นได้ชดั ว่าเมื่อ 300 ปี ก่อน เมื่อเกิดการ
ระเบิดนิวเคลียร์ทวั่ โลก มันไม่ได้เป็ นภัยพิบตั ิเพียงอย่าง
เดียว ยังมีไวรัสที่น่ากลัวส่ งผลต่อผูท้ ี่รอดชีวติ

ไวรัสที่ไม่รู้จกั นี้ทาให้ผทู ้ ี่ติดเชื้อกลายเป็ นซอมบี้ ดังนั้น

สาหรับคนที่ตอ้ งเอาชีวติ รอดในพื้นที่ที่อนั ตรายอย่างมาก
ต้องเข้าใจเกี่ยวกับความเลวร้ายของไวรัสนี้
ส่ วนใหญ่ฟู่เทียนจะมองหาคอมพิวเตอร์ โทรศัพท์มือถือ
และเครื่ องใช้ไฟฟ้าที่คล้ายคลึงกับสิ่ งเหล่านั้น

มีคอมพิวเตอร์ต้ งั โต๊ะอยูใ่ นห้องที่สอง ฟู่ เทียนไม่ได้

วางแผนจะเอามันไปทั้งหมดด้วยตัวเอง เขาเปิ ดมันขึ้น
และเอากล่องไฟฟ้าที่อยูข่ า้ งใน สายถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่ น
เขาจับเมนบอร์ดแต่มนั ดูเหมือนกับกระดาษบางๆ
หลังจากเกิดการแผ่รังสี เป็ นเวลายาวนานทาให้มนั เสื่ อม
โทรมอย่างมาก
ฟู่ เทียนถอนหายใจ ตัวต้านทานที่อยูบ่ นเมนบอร์ดแห้ง
และบวมเป็ นรู ปร่ างแปลกๆ

เขาส่ ายหน้าเล็กน้อยและยอมแพ้ให้กบั เครื่ องจักรนี้ นี่เป็ น

เพียงวันแรกและยังมีอีกเก้าวันที่จะต้องเผชิญ เขาจะต้อง
เก็บสิ่ งต่างๆอีกมากมายในอีกเก้าวันข้างหน้าแต่เขาไม่
สามารถนามันกลับไปได้ท้ งั หมด
“ถ้ามีรถบรรทุก ฉันสงสัยว่าฉันจะขนมันกลับไปได้
เท่าไหร่ …” ความคิดเกิดขึ้นในใจของเขา แต่ในไม่ชา้ เขา
ก็รู้สึกท้อแท้ขณะที่คอมพิวเตอร์ที่อยูต่ รงหน้าของเขายัง
กลายเป็ นขยะที่ไร้ประโยชน์ เขาจะหาชิ้นส่ วนที่เหมาะสม
สาหรับการทารถได้อย่างไร ทุกสิ่ งทุกอย่างกลายเป็ นสิ่ งที่
ผิดรู ปไม่สามารถนามาใช้ได้? เขาต้องการความช่วยเหลือ
จากซุปเปอร์คอมพิวเตอร์

สิ่ งที่สาคัญกี่คือ… … จะต้องมีไฟฟ้าใช้!

หลังจากนั้นเขาก็ได้พบกับเครื่ องปั่นไฟ เพื่อให้เครื่ อง
กาเนิดไฟฟ้าพลังงานลมทางานจะต้องมีพ้นื ที่เปิ ดโล่งใน
การทางาน แม้วา่ เขาจะสามารถกลับไปยังสลัมเพื่อที่จะ
ซื้อที่ดินได้ แต่ตอนนี้เขาก็ยงั ขาดเงินทุนในการทาเช่นนั้น

พวกเขาเดินผ่านห้องที่สามและสี่
อาคารถูกรื้ อค้นทุกซอกทุกมุมภายในเวลาไม่ถึงครึ่ ง
ชัว่ โมง ทุกคนนาของที่ตนหาได้มาวางเรี ยงกันที่หอ้ งโถง
ชั้น 1 พวกเขาได้ลงทะเบียนของที่หาได้กบั สก๊อตเพื่อ
ป้องกันการสับสนและการขโมย
“ตอนนี้ทุกคนควรไปค้นที่บาร์ใกล้ๆนี้” สก๊อตกล่าวกับฝูง
ชนเมื่อเสร็ จสิ้ นการลงทะเบียนสิ่ งของ

สก๊อตมองไปยังฟู่ เทียนและพูดว่า “ฉันกับมีอาจะไปหา

เสบียงด้วยกัน” นายจะไปกับพวกเราไหม?

ฟู่ เทียนส่ ายหัว “ไม่หล่ะ ผมจะไปกับเพื่อนๆของผม”

“อย่าลืมว่าถ้าตกอยูใ่ นอันตรายให้ร้องขอความช่วยเหลือ
ที่นี่เงียบมากตราบใดที่พวกเราอยูไ่ ม่ไกลกันมากก็จะได้
ยิน” สก๊อตไม่ได้เรี ยกร้องให้ฟู่เทียนเข้าร่ วมกับเขา แต่
เตือนให้เขาระมัดระวังถึงอันตราย

ฟู่ เทียนพยักหน้าและหันกลับไปเรี ยกเมสัน แซค และแชม

พวกเขาเดินลงตามถนนไปยังอาคารเก่าทรุ ดโทรมที่อยู่
ใกล้ๆ
ฟู่ เทียนไม่ได้เข้าไปในอาคารทุกหลังเพราะเขารู ้วา่ จะพบ
อะไรในซากปรักหักพังเหล่านั้น ในไม่ชา้ เขาก็พบกับซาก
ปรักหักพังของซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็ก

ซุปเปอร์มาเก็ตถูกปกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์ แต่จากลักษณะ
ของมันทาให้ยงั สามารถระบุได้วา่ เป็ นซุปเปอร์มาเก็ต
ด้านหน้ามีซากศพที่ดูเหมือนว่าจะถูกฆ่าเมื่อไม่นานมานี้

“ซากศพเต็มไปหมด… …” เมสันพูดออกมา สี หน้าของ

เขาดูยา่ แย่หลังจากพวกเขามายังพื้นที่เขต 8 มีศพอยูท่ ุกหน
ทุกแห่ง พวกเขาไม่สามารถจินตนาการถึงภาพสิ่ งที่นกั ล่า
ต้องเผชิญเมื่อมาที่นี่เป็ นกลุ่มแรก
ฟู่ เทียนรู ้สึกตื่นกลัว แต่กย็ งั รักษาอาการสงบไว้ เขาเดิน
ผ่านซากศพไปที่ทางเข้าซุปเปอร์มาเก็ต เขาเดินเข้าไปข้าง
ในและเห็นซากศพทันที มีจุดแดงๆแปดจุดพร้อมกับเสี ยง
ต่าดังออกมา
“มอนสเตอร์!” ฟู่ เทียนหาที่หลบเพื่อไม่ให้พวกมันเห็น
และรี บกลับออกมา

เงาสี เทาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ วกระโจนไปทางฟู่ เทียน

ขณะที่เขากาลังถอยกลับ
The Dark King – Chapter 47 การต่อสู ้ครั้งแรก

ฟู่ เทียนรี บม้วนตัวหลบหนีจากการโจมตีของเงาสี เทา เขา

มองขึ้นไปยังหนูขนสี ดาเข้ม มันคล้ายกับ ‘หนูกระดูก’ ที่
เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้ แต่ขนาดตัวมันเล็กและผอมกว่า
ดวงตาสี เลือดแดงฉานจ้องมองเขาพร้อมกับเผยฟันที่น่า
สยดสยองของมัน

“มอนสเตอร์!” เมสัน แซค และแชมร้องเสี ยงดัง สี หน้า

ของพวกเขาซี ดและขาก็อ่อนแรง
ซู่!

หนูกลายพันธุ์กระโดดไปทางฟู่ เทียนอีกครั้ง

ขนของฟู่ เทียนตั้งชัน หนูเร็ วเกินไปและเขาก็สายเกินไปที่

จะหลบมัน ปฏิกริ ยาของเขาช้าและสัญชาตญาณก็ทาให้
เขายกมือขึ้นเพื่อป้องกัน
ปั้ ง! เขารู ้สึกมีอะไรหนักๆมากระทบตัวเขาเนื่องจากความ
ไม่สมดุลทาให้เขาถอยหลัง เขารู ้สึกกลัวจึงปิ ดตาลง
เมื่อยกแขนขึ้น ฟันเล็กๆของหนูกดั แขนของเขาอย่างจัง
มีดสั้นหลุดออกจากฝ่ ามือของเขา

เพราะความกลัวและความจกใจ เลือดจึงสู บฉี ดทันที!

ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!
ความคิดมากมายวนเวียนอยูใ่ นหัวทาให้เขาสับสน
สัญชาตญาณของเขาใช้เหตุผลมากกว่าเมื่อเขาได้
เผชิญหน้ากับสิ่ งที่ส่งผล กระทบต่อชีวติ ของเขา หนูไม่
สามารถกัดผ่านชุดของเขาได้มนั จึงเริ่ มเคี้ยวอย่างไม่หยุด
มีอาการเจ็บจี๊ดมาจากแขนของเขา ฟู่ เทียนรี บสงบสติ
อารมณ์ของตัวเอง ทุกอย่างๆเกิดขึ้นในเสี้ ยววินาทีเท่านั้น

“โอ้ย, อ๊าก อ๊าก … …” ฟู่ เทียนร้อง จับแขนของเขา

กระแทกพื้นอย่างรุ นแรง เขาคว้าขาของหนูโดยใช้แขนอีก
ข้างหนึ่ง เขายังคงใช้แขนขวากระแทกหนูกบั พื้นเพื่อให้
หัวของหนูได้รับบาดเจ็บขณะที่ชนกับพื้นอย่างรุ นแรง

ปั้ ง! ปั้ ง! ปั้ ง!

ฟู่ เทียนคารามและกระแทกร่ างของมันกับพื้นขณะที่จบั ขา

ของมันอย่างแน่น
“ตายซะ!”

เขากระแทกหนูกบั พื้นอย่างบ้าคลัง่ ซ้ าแล้วซ้ าเล่า

กระโหลกศีรษะของมันแตกจากการกระแทกอย่างหนัก
และมีเลือดไหลออกมา พื้นนองไปด้วยเลือด

เขาไม่รู้วา่ เขากระแทกหนูกบั พื้นไปกี่ครั้ง ความโมโหของ

ฟู่ เทียนค่อยๆบรรเทาลง ความเมื่อยล้าแผ่กระจายไปทัว่
แขนของเขา เขาหยิบมีดสั้นขึ้นมาและแทงเข้าไปที่ทอ้ ง
ของหนูอย่างไร้ความปราณี
มีดสั้นคมมากและค่อยๆทะลุผา่ นผิวหนังของหนู มีดสั้น
ถูกย้อมไปด้วยเลือด ฟู่ เทียนหยุดการโจมตีของเขาเมื่อเห็น
หนูหยุดเคลื่อนไหว หัวใจของเขายังคงเต้นโครมคราม นี่
เป็ นครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับสถาณการณ์ที่ช้ ีความเป็ น
ความตาย แม้เขาจะมีอายุมากกว่าภัยพิบตั ินิวเครี ยร์ แต่ก็
ชอบดูภาพยนตร์เกี่ยวกับภัยพิบตั ิผา่ นทางทีวี
ประสบการณ์โดนคุกคามเช่นนี้ต่างกันอย่างสิ้ นเชิง
แม้จะไม่มีกระจกเขาก็รู้สึกได้วา่ ใบหน้าของเขาใน
ขณะนั้นดูไม่จืดเลย เขามองไปที่แขนขวา ด้านบน
เครื่ องแบบมีรอยบุ๋มลึกเล็กน้อย โชคดีที่วสั ดุอ่อนนุ่มสี ดา
ทามาจากสารที่แข็งมากและมีช้ นั ของตะกัว่ ไม่ง้ นั เขา
อาจจะติดเชื้อและกลายเป็ นซอมบี้เหมือนกับสามีของมีอา

“เทียน!” เมสันตะโกน

ฟู่ เทียนมองไปที่เขา
ทันใดนั้นเมสันวิง่ ออกไปยกมีดสั้นขึ้นแทงหนูขา้ งบนหัว
ของฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนตื่นจากภวังค์และคิดถึงจุดแดงแปดดวงก่อนหน้านี้
ที่เขาเห็นในซุปเปอร์มาร์เก็ต

มีดสั้นของเมสันทะลุตวั หนูและเลือดก็ไหลนองออกมา
ฟู่ เทียนรี บมองกลับไปและเห็นว่านอกเหนือจากหนูที่ถูก
แทงโดยเมสัน หนูอีกสามตัวกาลังวิง่ ออกมาจากกระจกที่
แตกของซุปเปอร์มาเก็ต พวกมันจ้องมาที่ฟู่เทียนและเม
สันด้วยดวงตาสี เลือดอยูช่ ว่ั ครู่ พวกมันรี บกระโดดไปยัง
เมสันและฟู่ เทียนราวกับพวกมันเป็ นเสื อชีตาร์

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนขณะที่เขาแกว่งมีดสั้นไปมาเพื่อ
ขู่หนูเหล่านั้น
อย่างไรก็ตามการขู่ง่ายๆไม่ได้ทาให้พวกมันกลัว หนึ่งใน
พวกมันกระโดดไปที่ดา้ นหน้าของฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนแทงมีดสั้นอย่างรวดเร็ วแต่ใบมีดตัดแค่ขนของมัน

ร่ างกายด้านนอกของมันแข็งมากมีดสั้นไม่สามารถทา
อะไรมันได้ มันกระโดดอีกครั้งและตะคุบที่อกของฟู่
เทียน กรงเล็บด้านหน้าทั้งสองของมันพยายามคว้า
ใบหน้าของฟู่ เทียน มันเป็ นสัตว์เดรัจฉานที่มีสญ
ั ชาติญาณ
ในการรับรู ้ส่วนสาคัญของเหยือ่

ฟู่ เทียนจับขนของมันอย่างรวดเร็ ว เพราะสวมถุงมือหุม้

เกราะเขา
ไม่ได้กงั วลเกี่ยวกับการติดเชื้อ อย่างไรก็ตามขนของมัน
ดกมาก

อีกครั้งที่เขากาลังเผชิญกับสถานการณ์ที่หมดหวัง

ทันใดนั้นฟู่ เทียนก็คาราม เท้าของเขาทอดสมอและลาตัว

หันไปในท่าทางอ่อนนุ่ม เขาลุกขึ้นยืนโดยไม่ใช้มือ ใน
เวลาเดียวกันแขนของเขาจับขนของหนูไว้แน่นและกันตัว
มันไว้ หนูกระโจนออกไป
หนูร่วงลงบนพื้นวิง่ วนเป็ นวงกลมและหยุดเพื่อทาการ
โจมตีต่อ
หัวใจของฟู่ เทียนสู บฉี ด กล้ามเนื้อและกาลังของเขาอยูใ่ น
ระดับความเข้มข้นสู งสุ ดในขณะนี้ เขาเตะอย่าง
กระทันหัน

ปัง! เท้าของฟู่ เทียนเตะโดนหนูตามที่เขาคาดการณ์การ

เคลื่อนที่ของหนูไว้ ลูกเตะของเขามีพลังความโกรธและ
ความสิ้ นหวังรวมอยู่ มันหนักหน่วงมากทาให้หนูกระเด็น
ขึ้นและม้วนตัวตกลงพื้น หนูกรี ดร้องด้วยเสี ยงแหลม

ฟู่ เทียนไม่หยุดนิ่ง เริ่ มรุ กใส่ และวิง่ ออกไป!

เขาวิง่ ไปด้านหน้าและใช้มีดสั้นแทงใส่ ขณะที่หนูไม่

สามารถปี นได้
มีดสั้นแทงทะลุทอ้ งเข้าไปลึก

หนูดิ้นรนต่อสู ้อย่างดุเดือด เปล่งเสี ยงแหลมคมออกมา ฟู่

เทียนเริ่ มอ่อนล้าแต่เขาตรึ งหนูแน่นอยูก่ บั พื้น
เขาไม่ปล่อยมันไปแม้จะมีมนั จะดิ้นรนและส่ งเสี ยงกรี ด
ร้อง

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง!
The Dark King – Chapter 48 ความตาย

“อ๊าก!” เสี ยงกรี ดร้องดังกึกก้อง

ฟู่ เทียนมองกลับไปเห็นเมสันถูกล้อมโดยหนูสองตัว แซค

และ แชมเข้าไปประชิดอย่างฉับไวเพื่อที่จะเตะหนู พวก
เขาไม่กล้าใช้มีดสั้นโจมตีเพราะกังวลว่าจะพลาดไปโดน
เมสัน
สี หน้าฟู่ เทียนเปลี่ยน เขากระชับมีดสั้นในมือและวิง่
ออกไป โดยอัตโนมัติ

“ออกไปให้พน้ !” ฟู่ เทียนคารามเสี ยงดัง รองเท้าบู๊ตของ

เขาที่ทาจากโลหะเตะเข้าที่หวั ของหนูตวั หนึ่ง เสี ยงดังปั้ง
หนูกระเด็นไปข้างหลัง แซคใช้โอกาสนี้วงิ่ เข้าใส่ และเตะ
เข้าที่หวั อย่างรุ นแรง
ร่ างกายของฟู่ เทียนปรับตัวเพื่อที่จะต่อสู ้กบั หนูจาก
ประสบการณ์ต่อสู ้ก่อนหน้านี้ เขาดึงขาหลังของหนูและ
ฟาดมันเข้ากับพื้นอย่างรุ นแรง หลังจากถูกโจมตีอย่าง
รุ นแรงสองสามครั้งหัวเล็กๆของมันน็อคลงกับพื้น มัน
ตะเกียกตะกายเพราะไร้ทางสู ้

ฟู่ เทียนฟาดมันลงกับพื้นอย่างตัวเนื่อง หนูไม่สามารถหา

หนทางหลบหนีออกจากมือเขาได้
หลังจากหนูถูกฟาดกับพื้นติดต่อกันกว่า 10 ครั้งมันก็
ค่อยๆหยุดเคลื่อนไหว
ร่ างกายของมันกระตุกสองสามครั้ง เลือดซึมผ่านออกมา
จากขนของมันพื้นนองไปด้วยเลือด
เมสันและแซคก็สามารถฆ่าตัวหนูตวั อื่นสาเร็ จ
ฟู่ เทียนมองไปที่หนู เขาใช้มีดสั้นแทงเพื่อหยุดมันอีกสอง
สามครั้ง เขารู ้สึกโล่งใจและนัง่ ลงบนพื้น ร่ างกายของเขา
เหนื่อยล้าเต็มที เขารู ้สึกราวกับแขนของตัวเองไม่มีอยู่
เพราะความเจ็บปวด
เขาสู ดอากาศหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ โดยใช้ปากของเขา
อย่างไรก็ตามหน้ากากกรองอากาศของเขาทางานช้ามาก
ทาให้รู้สึกวิงเวียนและขาดอากาศหายใจ

เมสันนัง่ อยูถ่ ดั จากเขา หลังของเมสันชนอยูก่ บั ฟู่ เทียน

อาการของแซคและแชมดีกว่ามากเนื่องจากพวกเขามี
ความแข็งแรงทางกายภาพและความอดทนสู ง พวกเขา
มองไปที่พ้นื ศพของหนูยงั คงอยูท่ ี่พ้นื สายตาของพวก
เขาดูหวาดกลัว

หลังจากพักแล้ว เมสันปัดผมของตัวเองไปข้างหลัง เขา

หอบในขณะที่พดู ว่า “ให้ตายสิ มันเกือบจะกัดคอฉัน ตัว
ประหลาดพวกนี้”
การหายใจของฟู่ เทียนค่อยๆกลับมาราบรื่ น มองไปข้าง
หลังเขาและพูดว่า “ขอบใจมาก ฉัน…”

เมสันตบไหล่ “อะไรกันเพื่อน!”

ฟู่ เทียนยิม้ ไม่ได้พดู อะไรต่อ

แซคยังคงรู ้สึกหวาดกลัวอยู่ “มีหนูประหลาดเต็มไปหมด
พวกมันยังไม่ถูกพวกนักล่าแตะต้องเลย พวกเขาเรี ยก
สถานที่น้ ีวา่ ปลอดภัยได้ยงั ไง?”

แชมรู ้สึกยินดี “โชคดีที่เครื่ องแบบมีความเหนียวพอที่จะ

ป้องกันการกัดของหนูเหล่านี้ได้ ถ้ามันฉี กขาดไม่อยากจะ
นึกถึงผลที่ตามมา”
ฟู่ เทียนมองไปที่ซากศพของหนูซ่ ึ งอยูต่ รงหน้าของเขา
และคิดย้อนกลับไปถึงการต่อสู ้ของเขาก่อนหน้านี้ ฟู่
เทียนกาหมัดแน่น
แย่มาก ประสิ ทธิภาพร่ างกายของเขาแย่มาก ถ้าไม่ใช่
เพราะ เมสันมาช่วยได้ทนั เวลา เขาคงถูกหนูกดั ด้วยการ
โจมตีจากข้างหลัง

“นายทาได้ดีมาก หลังจากสิ่ งที่เกิดทั้งหมดมันเป็ นครั้ง

แรกที่คุณต้องเผชิญการต่อสู ้ดงั กล่าว” แม้กระทัง่ ผูใ้ หญ่ยงั
กลัวและตกใจ
เขารู ้สึกโล่งใจในขณะที่กาลังตาหนิตวั เอง ฟู่ เทียน
พยายามไล่ความคิดในหัวของเขากัดริ มฝี ปากตัวเองเพื่อ
ทาให้เกิดความเจ็บปวด เขาปล่อยให้ความอ่อนแอของเขา
จาสิ่ งเหล่านี้เอาไว้ นายมีแค่ชีวติ เดียวนะ!

ในการเผชิญกับความตายเกือบทุกอย่างไม่มีความหมาย
เพื่อช่วยเหลือตัวเองนายต้องมีพลัง พลังเท่านั้นที่ทาให้เอา
ตัวรอดได้!
ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่าทาไมหน่วยค้นหาจึงถูกเลือก
เฉพาะจากเขตที่อยูอ่ าศัยและสลัมมากกว่าคนที่เข้าเรี ยน
ในวิทยาลัยจากย่านการค้า เนื่องจากอัตราการตายของ
หน้าที่น้ ีสูงเกินไป แม้วา่ พวกเขาจะได้รับอันตราย มันก็
แค่ ‘เล็กน้อย’ เท่านั้น เพราะพื้นที่เขต 8 ได้ถูกเก็บกวาด
โดยนักล่าแล้ว ถ้าคนเก็บขยะจะต้องไปเก็บในพื้นที่เขต 9
หรื อไม่ก็ 10 ความน่าจะเป็ นของการเผชิญหน้ากับมอน
สเตอร์เหล่านี้จะต่ามาก อย่างไรก็ตามยิง่ เสี ยงน้อยก็
หมายความว่าสิ่ งของมีค่าที่จะได้พบก็นอ้ ยลงไปด้วย

นี่เป็ นงานที่อนั ตราย แต่ผลตอบแทนตามเงื่อนไขมัน

คุม้ ค่า
มันยุติธรรมดี!

เนื่องจากประสบการณ์ในการสู ้รบครั้งก่อน มีความรู ้สึก

กลัวที่จะตายในจิตใจของฟู่ เทียนเขาจึงครุ่ นคิดว่า คราวนี้
พวกเขาพบกับหนูที่กลายพันธุ์ พวกเขาจะพบมอนสเตอร์
ที่น่ากลัวอีกมั้ย? พวกเขาควรจะเข้าร่ วมในกองกาลังขนาด
ใหญ่เพือ่ ให้โอกาสที่จะอยูร่ อดของพวกเขาเพิ่มขึ้น?
เขามองไปที่ประตูกระจกที่แตกของซุปเปอร์มาเก็ต มี
ความรู ้สึกในจิตใต้สานักให้เค้าถอยไป ในไม่ชา้ เข้าก็นึก
ถึงแขนขวาของเขา เขาคิดถึงรอยขีดข่วน ความแน่วแน่ได้
สะท้อนออกมาบนดวงตาของเขา เขาบอกกับทั้งสามคน
ว่า “เข้าไปข้างในกัน!” พวกมันส่ วนใหญ่ตายหมดแล้ว
ข้างในนั้นคงจะมีไม่กี่ตวั พวกมันอาจซ่อนตัวในที่มืด
พวกเราควรระมัดระวังตัวใด้ดี”
เมสัน แซค และแชมประหลาดใจพวกเขาไม่คิดว่าฟู่ เทียน
จะกล้าที่จะเข้าไปในซากปรักหักพังของอาคารนี้ พวกเขา
เห็นความมุ่งมัน่ ในสายตาของฟู่ เทียน แม้พวกเขารู ้สึก
ลังเลเล็กน้อยจากนั้นก็ยนื ขึ้นกระชับมีดสั้นในมือและ
พร้อมที่จะเข้าไป
“อ๊าก อ๊าก!” เสี ยงกรี ดร้องมาจากถนนใกล้ๆ มันค่อนข้าง
ดังในซากปรักหักพังเป็ นพิเศษ
ฟู่ เทียนและอีกสามคนประหลาดใจอยูค่ รู่ หนึ่ง เขานึกถึง
การต่อสู ้ที่พวกเขาเพิง่ ได้สมั ผัสกับเหล่าหนูปีศาจ ขณะที่
เขาได้ยนิ เสี ยงร้องโหยหวนเขาคิดว่าคนอื่นๆก็พบกับสิ่ งนี้
เป็ นครั้งแรก เขาลังเลไม่รู้วา่ ควรจะออกไปช่วยหรื อไม่

ฟู่ เทียนลังเลอยูช่ วั่ ขณะหนึ่งเพราะความคิดของเขาผุด

ขึ้นมาเพิ่ม เขาพูดด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา “ลองไปตรวจสอบดู!
ถ้าอัตราต่อรองพวกเราเสี ยเปรี ยบพวกเราจะถอนตัว!”
เมสันกับอีกสองคนลังเลที่ได้ยนิ เขาพูด พวกเขาพยักหน้า

พวกเขาวิง่ ไปตามทิศทางของเสี ยงกรี ดร้อง มีหน่วยค้นหา

ออกมาจากอาคารอื่นๆวิง่ ไปถึงที่ที่มีเสี ยงกรี ดร้องก้อง
ออกมา

ในไม่ชา้ เสี ยงกรี ดร้องก็ดงั และรุ นแรงขึ้น ขณะที่พวกเขา

เดินไปที่มุมถนน ฟู่ เทียนชะลอการเคลื่อนที่ลงและทา
ท่าทางมือเล็กน้อย เมสัน แชม และแซคเข้าใจและชะลอ
ตัวลง พวกเขาเดินอย่างช้าๆตามหลังฟู่ เทียน

บริ เวณรอบๆมุมถนน ฟู่ เทียนโผล่หวั ขึ้นเพื่อสารวจ

สถานการณ์ ทันใดนั้นรู ม่านตาของเขาหดเล็กลงและสี
หน้าเปลี่ยนด้วยความกลัว

ตรงกลางถนนเต็มไปด้วยพืชสี เขียว ด้านหน้าของร้านค้า

ที่พงั คนสองคนนัวเนียไปมาอยูบ่ นพื้น ผูช้ ายและผูห้ ญิง
อย่างไรก็ตามแทนที่จะเป็ นนิ้วมือปกติกลับเป็ นกรงเล็บ
แหลมคม พวกมันเป็ นซอมบี้!

ซอมบี้ที่มีชีวติ ! . .

ซอมบี้ผหู ้ ญิงอยูข่ า้ งบน ฟู่ เทียนเห็นได้ชดั ว่าผูห้ ญิงกาลัง

กัดและฉี กเนื้อจากหน้าอกของผูช้ าย เนื้อเยือ่ เส้นเลือด
ห้อยออกมาจากปากของผูห้ ญิง เลือดไหลออกมาจากอก
ของผูช้ ายตลอดเวลา
ที่เท้าของเขามีร่างของผูห้ ญิงอีกคนนอนแน่น่ิงอยูด่ ู
เหมือนว่าถูกฆ่าตายแล้ว

ห่างจากผูช้ าย 10 เมตรมีชายหนุ่มอีกคนยืนอยู่ เขาค่อยๆ

ก้าวถอยหลังมือของเขาปิ ดปากตัวเองเอาไว้ ดูเหมือนว่า
เขากลัวที่จะตะโกนออกไปเพราะความกลัว
The Dark King – Chapter 49 จุดตาย

“อ๊าก อารอน ช่วยฉันด้วย … …” เด็กหนุ่มที่กาลังจะถูก

ซอมบี้กดั ร้องออกมา มือของเค้ายืน่ ออกไปหาชายหนุ่มที่
กาลังรี บถอยหลังออกไป

เด็กหนุ่มนาม ‘อารอน’ ปิ ดปากตัวเองและมองไปยังเพื่อน

สนิทของเขา ร่ างกายของเขาสัน่ เทาและน้ าตาเริ่ มไหลอาบ
แก้ม
เขากัดฟันตัวเองและหันหลังวิง่ หนีออกไปจากถนน
ฟู่ เทียนเห็นว่าซอมบี้ที่กาลังกัดกินเด็กหนุ่มได้ยนิ เสี ยง
ฝี เท้าของอารอน มันหันหัวของมันไปยังแหล่งที่มาของ
เสี ยง ทันใดนั้นมันก็หยุดกินและหันไปไล่ล่าอารอน แขน
ของมันกระพือ ร่ างกายส่ ายไปมาเหมือนกับคนเมาที่
อาจจะล้มลงได้ทุกเมื่อ อย่างไรก็ตามความเร็ วของมันเร็ ว
มากและเร็ วมากพอที่จะจับอารอน

อารอนได้ยนิ เสี ยงการเคลื่อนไหวจากข้างหลัง เขาหันไป

มองและตกใจ ซอมบี้เกือบจะไล่ตามเขาทันแล้ว เขาหัน
หลังทันทีและเอามีดสั้นออกมา ซอมบี้สาวง้างมือและใช้
เล็บที่แหลมคมโจมตีอารอน เขายกมีดขึ้นเพื่อป้องกันตัว
จากกรงเล็บ เขาสามารถป้องกันการโจมตีได้ แต่ร่างของ
เขากระเด็นไปกระแทกกับพื้นจากแรงอันมหาศาล

ฟู่ เทียนรู ้สึกตกใจอย่างสุ ดขีดจากสิ่ งที่เห็น ในเวลา

เดียวกันเขาก็รู้สึกกลัวที่จะตาย ถ้าซอมบี้โจมตีเขาใน
สภาพปั จจุบนั ของเขา เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน เขา
โชคดีที่ไม่ได้เลือกถนนสายนี้ไม่เช่นนั้นเขาและอีกสาม
คนอาจจะได้พบจุดจบของพวกเขา
ในขณะที่ฟู่เทียนเห็นเด็กหนุ่มโดนโจมตีโดยซอมบี้ เขาก็
เกิดความคิดบางอย่างขึ้น ในขณะนี้ความคิดที่จะออกไป
เพื่อช่วยคนอื่นๆที่กาลังตกอยูใ่ นอันตรายได้ถูกทิ้งไว้ใน
ส่ วนลึกของจิตใจของเขา สมาคมหน่วยค้นหาไม่ได้ถูกฝึ ก
อย่างเป็ นทางการ แต่มีส่วนร่ วมในการเดินทางสารวจ
หลายครั้ง เป็ นผลให้พวกเขามีประสบการณ์มากมายและ
ได้รับ “พรแห่งพระเจ้า” มากกว่าคนที่เพิ่งจบการศึกษา
ดังนั้นความแข็งแรงของพวกเขาจะต้องมากกว่าเขา
หลายเท่าตัว ถ้าคนที่มากประสบการณ์และอยูม่ านานไม่
สามารถจัดการกับซอมบี้ได้ ถ้าเขาออกไปช่วยต้องตาย
แน่ๆ

ฟู่ เทียนโบกมือเบาๆเป็ นสัญญาณให้ถอยกลับ

เมสันที่ยนื อยูห่ ลังฟู่ เทียน แม้วา่ จะไม่ได้เห็นเหตุการณ์ แต่
ก็ได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องอย่างโหยหวนและเสี ยงเคี้ยว ซาก
ปรักหักพังมีมากเกินไปทาให้การส่ งผ่านของเสี ยงชัดเจน
มาก

ใช้เวลาไม่นานก่อนที่สี่คนจากสมาคมหน่วยค้นหาออกมา
จากอีกฟากของถนน พวกเขาได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องสะท้อน
ออกมา จึงรี บวิง่ มาตามเสี ยงและได้เห็นฉากอันน่า
สยดสยอง แขนของ อารอนโดนกัดโดยซอมบี้สาว
เครื่ องแบบที่ใช้เป็ นเกราะไม่สามารถต้านทานการกัดที่
แหลมคมของซอมบี้ได้ เลือดของเขาพุง่ ออกมาขณะที่
โดนซอมบี้กดั อย่างบ้าคลัง่
“ฆ่ามัน!” เด็กหนุ่มที่มาใหม่รูม่านตาหดเล็กลงจากความ
กลัวแต่เขาไม่ได้ถอยกลับ แต่กลับคารามเสี ยงดังออกมา
ว่า “ฆ่ามัน!”
จากนั้นเขาก็พดู กับเพื่อนทั้งสามคนของเขาที่อยูข่ า้ งๆว่า
“พวกเราจะจัดการมันก่อนที่สก๊อตและคนอื่นๆจะมา”

เพื่อนๆของเขาตกใจ อย่างไรก็ตามทันทีที่พวกเขาได้ยนิ
คาสัง่ ของเด็กหนุ่ม พวกเขาไม่ลงั เลแต่มุ่งหน้าไปยังซอมบี้
ทันที
ซอมบี้ได้ยนิ เสี ยงและมองไปที่พวกเขา เหมือนก่อนหน้า
นี้เธอลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางบิดเบี้ยว ไม่มีรูปแบบตายตัวใน
การง้างกรงเล็บของหล่อน เธอรี บวิง่ ไปทางเด็กหนุ่มทั้ง 4
คน

เด็กหนุ่มโห่ร้องเสี ยงดังและขณะที่กาลังวิง่ เขาก็กระโดด

ขึ้นเตะซอมบี้ เขาเตะอย่างไร้ความปราณี ตวั ซอมบี้ผงะ
ออกไปล้มลงบนพื้น
ฟู่ เทียนเห็นทั้ง 4 คนปรากฏตัวจึงไม่รีบออกจากที่นี่ เขา
กลับไปดูการต่อสู ้ที่เกิดขึ้น หัวใจของเขาสู บฉี ดเมื่อลูกเตะ
ของเด็กหนุ่มส่ งผลกระทบต่อซอมบี้ อย่างไรก็ตามเขา
ไม่ได้วง่ิ ออกไปช่วยในขณะที่เขากาลังกลัวในความ
ว่องไวของซอมบี้ที่ไม่เคยรู ้จกั มาก่อนเมสันกับอีกสองคน
ได้เห็นการต่อสู ้กต็ กใจ

ขณะที่เด็กหนุ่มเตะซอมบี้ลม้ ลงอีกสามคนก็ตรงไป
ช่วยเหลือ อารอน เขาถูกลากออกมายังที่ปลอดภัย
ร่ างของซอมบี้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ ว ส่ งเสี ยงคารามที่แหบ
พร่ าอย่างน่ากลัวและวิง่ เข้าใส่ เด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มถอยกลับจากการเคลื่อนไหวของซอมบี้ เขาใช้
มีดสั้นของเขาฟันเข้าที่แขนของมัน แต่ไม่มีเลือดไหล
ออกมาจากผิวหนัง จากการเฉื อนครั้งนี้เห็นได้วา่ เนื้อของ
มันเป็ นสี ดาและเลือดดูเหมือนจะแข็งตัว เป็ นเรื่ องยากมาก
ที่จะแทงทะลุร่างของมันและมีดสั้นของเขาติดอยูท่ ี่
กระดูกท่อนแขน
เด็กหนุ่มรู ม่านตาหดเล็กลง พยายามจับด้ามมีดเอาไว้และ
ทุ่มสุ ดกาลังเพื่อดึงมันออกมา แต่เขาไม่สามารถทาได้และ
ในเวลาอันสั้นซอมบี้สาวเคลื่อนตัวใส่ เขา ง้างแขนขึ้นและ
โจมตีที่ลาคอของเขา กรงเล็บเสี ยบเข้าไปเกิดเสี ยงดัง ฉึ ก!
ทะลุผา่ นหลอดเลือดแดงบนคอของเขา เลือดพุง่ ออกไหล
อาบแขนของซอมบี้
“วากเนอร์!” เพื่อนของเขาที่ลากร่ างของอารอน ร้อง
ออกมาและวิง่ กลับไปช่วยเขา

วากเนอร์จบั คอของตัวเองไว้ขณะที่ตาของเปิ ดกว้างด้วย

ความตกใจ เขาไม่คิดว่าชีวติ วัยหนุ่มของเขาจะมาจบลง
ที่นี่ เขาพยายามเงยหน้าขึ้นเพื่อดูใบหน้าอันน่าสะพรึ งกลัว
ของซอมบี้ แสงในตาของเขาเริ่ มพร่ ามัว
ซอมบี้คารามและจับร่ างของเขา มันกัดลงบนลาคอและ
เริ่ มกินร่ างของเขา

“ไอ้สตั ว์ประหลาด!” หนึ่งในเพื่อนสนิทของเขา ร้อง

ออกมาเสี ยงดังและวิง่ ออกไป จับมีดสั้นของตัวเองวิ่งเข้า
ใส่ ซอมบี้
“ไม่ อย่าไป!” เพื่อนอีกสองคนตะโกนออกมา

ดวงตาของเขาแดงเป็ นสี เลือด ขณะที่กาลังเข้าใกล้ซอมบี้

เขาดึงมีดสั้นและแทงออกไป เขาแทงไปที่อกของมันแต่ดู
เหมือนมันจะไม่ได้รับความเสี ยหายเลยแม่แต่นอ้ ย

ซอมบี้งา้ งกลงเล็บอันแหลมคมแทงทะลุแก้มของเขา เขา

รู ้สึกเจ็บปวดอย่างรุ นแรงและอยากร้องไห้ออกมาเพื่อ
บรรเทาความเจ็บปวด แต่ครู่ ต่อมาเข้าก็เห็นใบหน้าอัน
โหดร้ายของซอมบี้ที่ตนกาลังเผชิญหน้าอยู่ จากสัญชาติ
ญาณของมันซอมบี้กดั ที่หน้าของเขาทันที
“พีซ!” เพื่อนสนิทที่อยูข่ า้ งหลังร้องไห้ อีกคนหนึ่งรี บดึง
เขาเพื่อถอยออกมา เขาหวังว่าจะสามารถใช้โประโยชน์
จากตอนที่ซอมบี้กาลังกินเพื่อนของเขาเพื่อหนีไปให้ไกล
ที่สุด

ฟู่ เทียนไม่คิดว่าทั้งสี่ คนจะไม่สามารถต่อกรกับซอมบี้ที่

อยูต่ วั เดียวได้ สิ่ งที่แย่ที่สุดคือแม้วา่ อกของมันจะถูกแทง
เข้าไปแต่กลับไม่ได้รับผลกระทบเลยซักนิด
“มันเป็ นอมตะ?”
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงผูห้ ญิงที่ตายแล้วในห้องน้ าและ
ซากศพอื่นๆที่เขาเคยเห็นขณะที่กาลังค้นหาวัสดุส่ิ งของ
เขานึกขึ้นได้วา่ ศพทุกๆศพจะมีรอยแผลเป็ นที่หวั ของมัน!
ไม่วา่ จะเป็ นดาบ มีดสั้น หรื อลูกธนู ทั้งหมดอยูบ่ นหัวของ
พวกมัน

หรื อว่าหัวของมันเป็ นจุดตาย?

The Dark King – Chapter 50 เปื้ อนเลือด

เสี ยงฝี เท้าดังก้องมาจากข้างหลัง ฟู่ เทียนมองกลับไป

เห็นสก๊อตและมีอาวิง่ มาพร้อมกับหน่วยค้นหาจานวนมาก
พวกเขาวิง่ ด้วยความเร็ วที่น่าตกใจราวกับว่าเป็ นเสื อชีตา้
ในร่ างมนุษย์ พวกเขาอยูห่ ่างออกไปหลายร้อยเมตร ในชัว่
พริ บตาก็มาปรากฏอยูข่ า้ งหน้าฟู่ เทียน

“เกิดอะไรขึ้น?” สก๊อตถามอย่างรี บร้อน “ซอมบี้!” เขาพูด

และชี้ไปที่มุมถนน
สี หน้าของสก๊อตและมีอาเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาเห็นสอง
คนที่ช่วยกันลากตัวอารอนที่อยูใ่ นอาการโคม่า
พวกเขาหันมาเห็นสก๊อต ใบหน้าของพวกเขาแสดงออก
ถึงความโล่งใจและพูดอย่างเร่ งรี บว่า “ช่วยพวกเราด้วย!
พวกเราเจอกับซอมบี้! ได้โปรดช่วยพีซด้วย!”

สก๊อตและมีอาวิง่ ผ่านมาและเห็นซอมบี้ในร่ างหญิงสาว

กาลังกินชายหนุ่มอ้วนท้วน สก๊อตรี บดึงมีดสั้นออกมา
และกล่าวว่า “ เตรี ยมพร้อมสาหรับการต่อสู ้! ถ้าพวกเรา
ช่วยกันจะสามารถฆ่ามันได้ ไม่ง้ นั มันก็จะคอยไล่ตาม
กลิ่นเราไปจากข้างหลัง!”

มีอาเห็นอารอนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอถามด้วย
น้ าเสี ยงสัน่ เครื อว่า “อาการเป็ นยังไงบ้าง?”

หนึ่งในพวกเขาตอบว่า “เขาถูกกัด! พวกเราวิง่ ไปช่วยเขา

ออกมา!”
การแสดงออกทางสี หน้าของสก๊อตเปลี่ยนไป “ฆ่าเขาซะ
ไม่ง้ นั เราจะต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้สองตัว!”

“นี่ นี่มนั … …” ทั้งสองได้ยนิ คาพูดของสก๊อต พวกเขา

ไม่ใช่มือใหม่และพวกเขารู ้อยูแ่ ล้วว่าถ้าคนที่โดนกัดโดย
ซอมบี้จะติดเชื้อและกลายเป็ นซอมบี้ แต่การที่จะต้องมา
ฆ่าคนที่เป็ นเพื่อนกันมาเป็ นเวลายาวนาน และตอนนี้เขาก็
ยังมีชีวติ อยูม่ นั เป็ นเรื่ องยากที่จะลงมือทา
พวกเราช่วยเขาไม่ได้หรอ?” ชายหนุ่มร่ างสู งมองไปที่ส
ก๊อต “บางทีเขาอาจจะรอด…”

“เจ้าโง่!” สก๊อตตะโกนออกมาขัดจังหวะการพูดของเขา
สก๊อตพูดด้วยน้ าเสี ยงโมโห “ถ้านายอยากจะตายงั้นนาย
แบกเขาไป แต่ถา้ นายอยากรอดก็ฆ่าเขาซะ!”
ในเวลานี้มีเด็กหนุ่มอีกคนพูดว่า “พวกซอมบี้กาลังจะ
มาถึง”
สก๊อตรี บมุ่งความสนใจไปที่ซอมบี้สาว เธอปล่อยเหยือ่ ใน
มือและเหลือบมองไปยังผูท้ ี่มาใหม่ดว้ ยดวงตาสี เขียว
หล่อนก้าวออกไปอย่างรวดเร็ วและโจมตีสก๊อต

“เร็ วมาก!” สก๊อตรู ้สึกประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่รู้สึกกลัว

แม้แต่นอ้ ย

สก๊อตเริ่ มเคลื่อนตัวและเตะซอมบี้ที่ช่องท้อง มันไม่ได้

พยายามหลบแม่แต่นอ้ ย ร่ างของซอมบี้ร่วงลงกระแทก
พื้น สก๊อตไม่ปล่อยโอกาสนี้ เขาตรงเข้าไปเตะที่หน้าซอม
บี้อย่างรวดเร็ ว

รองเท้าเหล็กของเขาพุง่ เป้าไปที่ขากรรไกรและเตะซ้ าอีก

ครั้ง

“ตายซะไอปี ศาจ!” สก๊อตคารามพร้อมกับยกมีดสั้นแทง

เข้าไปที่ใบหน้าของซอมบี้ มีดทะลุกลางใบหน้าและซอม
บี้สาวเปล่งเสี ยงร้องอันแหบแห้งออกมา ร่ างของหล่อน
พยายามดิ้นรนขณะที่ส่วนหัวถูกสก๊อตตรึ งไว้กบั พื้น มัน
ดิ้นรนอยูพ่ กั หนึ่งแล้วค่อยๆหยุดเคลื่อนไหว

เมื่อเขาเห็นว่าซอมบี้หยุดเคลื่อนไหว สก๊อตรู ้สึกโล่งใจ

และดึงมีดสั้นออกช้าๆจากกระดูกที่แก้ม

ฟู่ เทียนได้รู้วา่ การคาดเดาของเขาถูกต้อง เพื่อที่จะฆ่าซอม

บี้จะต้องสร้างความเสี ยหายที่หวั ของมัน ในเวลานี้หน่วย
ค้นหา คนอื่นๆรี บวิง่ ไปยังจุดเกิดเหตุ พวกเขาเห็นฉาก
ที่เต็มไปด้วยเลือดและรู ้สึกรังเกียจมัน
สก๊อตหันกลับไปและมองไปยังเด็กหนุ่มสองคนและ
ตะโกนไปว่า “พวกนายอยากจะตายหรื อไงทาไมยังไม่ฆ่า
เขาอีก?”
ถ้าเขาตื่นขึ้นมาคนแรกที่จะตายก็คือนาย! จากนั้นเขาก็ตรง
เข้ามาหาทั้งสองคนและมองที่อารอน เขาสู ดลมหายใจ
ลึกๆและแทงมีดเข้าที่ลาคอและตัดหัวออก

เลือดพุง่ ออกมาราวกับเป็ นน้ าพุ

ทั้งสองคนหน้าซี ดและขาสัน่

สก๊อตมองไปที่พวกเขาอย่างเย็นชาขณะที่เช็ดเลือดออก
จากมีด นี่คือกฏของการอยูร่ อด นายไม่มีครู ฝึกสอนอยู่
คอยช่วยเหลือแนะนาอีกแล้ว! ปรับตัวไม่ง้ นั ก็ตาย!”
จากนั้นเขาก็มองไปที่มีอาซึ่ งเก็บตัวเงียบและถอนหายใจ
เข้าสัง่ หน่วยค้นหาคนอื่นๆ “ก่อไฟขึ้นและเผาศพพวกนี้
อย่าให้กลิ่นเหม็นของเลือดนาทางตัวอื่นๆมาที่แห่งนี้!”

หน่วยค้นหาที่มาใหม่เหมือนกับฟู่ เทียน ทุกคนต่างหน้า

ซี ดที่ตอ้ งมาเห็นโศกนาฏกรรมดังกล่าว เด็กหญิงคนหนึ่ง
ตกใจกลัวมาก “ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่ตอ้ งการเป็ น
หน่วยค้นหาอีกแล้ว! ฉันไม่ตอ้ งการเงิน…” เมื่อพูดเสร็ จ
เธอก็วงิ่ ไปรอบๆอย่างคนเสี ยสติ
สก๊อตโมโหและพูดว่า “จับตัวเธอไว้และนากลับไป!”

หน่วยค้นหาจากสมาคมสองคนตามไปจับตัวเธอทันที

หนึ่งในหน่วยค้นหาดวงตาเปิ ดกว้างเขายกมือขึ้นตัวสัน่
เทาชี้ไปด้านหลังสก๊อตและพูดว่า “หัวหน้า พวกเขา…
พวกเขา ลุกขึ้นมาแล้ว…”
ทุกคนหันไปมองอย่างรวดเร็ ว

ฟู่ เทียนเห็นเด็กหนุ่มคนแรกและคนอื่นๆที่ถูกกัด กาลังดิ้น

รนเพื่อลุกขึ้นยืน

“บ้าเอ้ย!” ใบหน้าสก๊อตดูน่ากลัว เขาตะโกน “ทุกคน

เตรี ยมพร้อมและตามฉันมา!” เขาเป็ นคนแรกที่พงุ่ เข้าไป
มีอาเป็ นคนแรกที่ตามสก๊อตไปและคนอื่นๆลังเลอยูช่ วั่ ครู่
แต่กร็ ี บตามไปสมทบอย่างรวดเร็ ว คนที่มาใหม่จากกลุ่มฟู่
เทียนจ้องไปยังที่เกิดเหตุและทิ้งตัวลงบนพื้นด้วยความ
กลัว

ฟู่ เทียนเคยเห็นทักษะของสก๊อตมาก่อนดังนั้นเขาคิดว่าส
ก๊อตและมีอาสามารถจัดการกับสองคนที่กลายเป็ นซอมบี้
ได้ เขากระชับมีดในมือและเดินไปข้างหน้า

เมสัน แชม และแซครี บดึงเขากลับมาและพูดว่า “นี่นายบ้า

ไปแล้วหรื อไง?”
“ฉันจะไปทาลายสองศพที่เหลือเพื่อไม่ให้กลายเป็ นซอม
บี้” ฟู่ เทียนกล่าว
ทั้งสามคนประหลาดใจแต่กพ็ ดู ทันทีวา่ “พวกเราจะไป
ด้วย”

ทั้งสี่ คนวิง่ ตามหลังสมาคมหน่วยค้นหาไป พวกเขามุ่ง

หน้าไปที่ศพของหนุ่มหล่อและศพที่อว้ นท้วน ฟู่ เทียน
มองศพที่ปลายเท้าของเขา เขาลังเลอยูช่ วั่ ครู่ แต่กล็ งมือตัด
คอพวกเขา
หลังจากฟู่ เทียนได้รับพร 2 ประการ ร่ างกายของเขา
แข็งแรงขึ้นเท่าตัวมากกว่าผูใ้ หญ่โดนเฉลี่ยดังนั้นเขา
สามารถตัดคอศพได้โดยง่ายดาย

หัวใจของฟู่ เทียนเต้นอย่างรุ นแรง แม้วา่ เขาจะรู ้วา่ พวกเขา

ตายแล้วแต่การกระทานี้ทาให้เขารู ้สึกผิดที่ตอ้ งฆ่าคนและ
รู ้สึกกลัว มือของเขาที่ถือมีดสัน่ เขาพยายามปลอบตัวเอง
อยูใ่ นใจ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องที่มาจาก
ข้างหน้า
เขาเห็นคนของสมาคมหน่วยค้นหา รวมทั้งสก๊อตและมีอา
ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหนีมาทาง
พวกเขา

ฟู่ เทียนเห็นซอมบี้มากกว่าหนึ่งโหลไล่ตามหลังสมาคม
หน่วยค้นหาที่กาลังหลบหนีมาอย่างกระหายเลือด
The Dark King – Chapter 51 ใจเต้นระรัว

“มันมีเยอะเกินไป!” ฟู่ เทียนเมสันและคนอื่นๆกลัวกับสิ่ ง

ที่เห็น

พวกเขายังอยูใ่ นอาการตกใจ สก็อตต์ที่กาลังวิง่ อยูข่ า้ งหน้า

คารามออกมา “วิง่ อ๊าก!!”
ฟู่ เทียนตั้งสติได้หนั กลับมาวิง่ อย่างรวดเร็ ว เมสัน แชม
และแซคก็วงิ่ ตามฟู่ เทียนไป

ในเวลานี้ร่างกายและความอดทนส่ งผลต่อพวกเขาเป็ น
ที่สุด สก๊อตและมีอาวิง่ แทรกผ่านพวกเขาอย่างรวดเร็ ว
และหายไปลับสายตาจากพวกเขาในเวลาอันสั้น
ในเวลานี้หน่วยค้นหาคนอื่นๆที่อยูข่ า้ งหลังก็ตามพวกเขา
มาติดๆ

“หลีกทางไปซะ!” เสี ยงชายหนุ่มตะโกนไปยังฟู่ เทียนและ

อีกสามคน เขาผลักแชมซึ่ งเป็ นคนที่ร้ ังท้ายของทั้งสี่ คน
ออก แชมโดนกระแทกอย่างฉับพลันจากด้านข้างทาให้
เขาสู ญเสี ยการทรงตัวและล้มลงบนพื้น เด็กๆอีกหลายคน
วิง่ ผ่านแชมที่ลม้ อยู่

ฟู่ เทียนได้ยนิ เสี ยงร้องของแชมเขาจึงหยุดและมอง

กลับไป เขาเห็นแชมซึ่งล้มลงอยูบ่ นพื้น เขาพยายามที่จะ
ลุกขึ้นแต่เด็กคนอื่นๆผลักเขาให้ลม้ ลงขณะที่วง่ิ ผ่าน
เพื่อที่จะใช้แชมเป็ นเหยือ่ ล่อ
ประมาณหนึ่งร้อยเมตรข้างหลังมีฝงู ซอมบี้กว่าหนึ่งโหล
กาลังไล่ล่าอย่างรวดเร็ ว

ใบหน้าของฟู่ เทียนซีดเผือด เขากาหมัดแน่นและวิง่

กลับไปช่วย

แชม เขาคว้าแขนและตะโกน “ลุกขึ้น! เร็ วเข้า! เร็ วเข้า!”

แชมคว้ามือเขาอย่างรวดเร็ ว ฟู่ เทียนดึงร่ างของแชมขึ้นมา
และรี บหันไปวิง่ ต่อ หน่วยค้นหากลุ่มอื่นๆวิง่ ไปข้างหน้า
ตามสก็อตและมีอาไปแล้ว พวกเขาวิง่ หายไปที่มุมของ
ถนน

แชมมองไปข้างหลังเพื่อดูฝงู ซอมบี้กระหายเลือดจานวน
มาก เขารู ้สึกเสี ยววาบและขาก็เริ่ มสัน่
เมสันและแซคหันมารี บคว้าร่ างของแชมและลากเขาไป
ข้างหน้าอย่างรวดเร็ ว

“ไปทางขวา!” ฟู่ เทียนตะโกนขณะที่พวกเขามาถึงมุม

ถนน

ทั้งสามคนตกตะลึง แต่ไม่มีเวลาที่จะถามทาได้เพียงตาม
ทาง ฟู่ เทียนไปเท่านั้น หลังจากผ่านไปประมาณสิ บเมตร
ฟู่ เทียนหยุดและคว้าหิ นสองสามก้อนบนพื้น เขาขว้าง
ก้อนหิ นไปในทิศทางที่สก็อตและมีอาไป

ตุบ!
ก้อนหิ นตกลงบนพื้นกลิ้งไปสองสามครั้งและทาให้เกิด
เสี ยงดัง!

ห่างออกไปสามสิ บเมตรจากมุมถนนฝูงซอมบี้วงิ่ ไล่

ตามมา พวกมันส่ วนใหญ่เลือกที่จะวิง่ ไปยังสถานที่ที่มี
เสี ยงสะท้อนออกมา

แต่ยงั มีซอมบี้บางตัวรู ้สึกถึงตัวตนของฟู่ เทียนและคน

อื่นๆ พวกมันไล่ตามพวกเขามา

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยน เขามองไปทั้งสองฟากของถนน

อย่างรวดเร็ ว มีประตูสูงกว่าสิ บเมตรอยูด่ า้ นหน้าพวกเขา
มันเป็ นประตูของหมู่บา้ นและประตูถูกปกคลุมไปด้วยพืช
พันธุ์ “ตามฉันมา!”
ขณะที่พวกเขามาที่ประตูกเ็ ห็นศพสองสามศพอยูบ่ นพื้น
ประตูหอ้ งรักษาความปลอดภัยผุพงั เนื่องจากมีตะไคร่ น้ า
ที่หน้าต่างโล่งเล็กๆเขาสามารถมองเห็นได้วา่ มีเงาลักษณะ
เหมือนมนุษย์อยูใ่ นห้อง ฟู่ เทียนหยุดมองและเคลื่อนตัว
ไปยังอาคารที่ใกล้ที่สุดเขาเดินเข้าไปในอาคารเพื่อดู
ซากศพที่อยูข่ า้ งบันไดหน้าประตูและอีกศพหนึ่งตรง
ทางเดิน

ฟู่ เทียนระงับความกลัวและเหยียบผ่านศพเข้าไปข้าง
ใน “เข้ามา!”

ทั้งสามคนเห็นซากศพที่ประตู ใบหน้าของพวกเขาซีด
เป็ นไก่ตม้ แต่ตอ้ งต่อสู ้กบั ความกลัวและกระโดดข้ามมัน
ไป ฟู่ เทียนเห็น ซอมบี้สองตัวกับผูไ้ ล่ล่าก่อนหน้านี้
สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนและรี บคว้าประตู เขาต้องการที่
จะล็อคมันแต่พบว่ากลอนประตูถูกปกคลุมไปด้วยตะไคร่
น้ า มันไม่สามารถล็อคได้ดงั นั้นเขาจึงใช้ความคิดและวิง่
เข้าไปในอาคารมุ่งหน้าไปทางลิฟ มีซากศพตามทาง
เล็กน้อยศพบางศพกาลังเน่าเปื่ อย

ฟู่ เทียนวิง่ ขึ้นบันไดทันทีและพูดว่า “เร็ วๆเข้า”

เมสันและคนอื่นๆรี บตามเขาไป

เมื่อเขาเข้ามาในอาคารเขาเห็นความสู งของตึกอยูท่ ี่
ประมาณอย่างน้อยสิ บห้าหรื อสู งกว่านั้น เขาวิง่ ตรงขึ้นไป
ตามขึ้นบันไดและเห็นซากศพที่ตายแล้วประมาณเจ็ดหรื อ
แปดศพ
เมื่อถึงชั้นที่หกฟู่ เทียนก็เริ่ มรู ้สึกเหนื่อยเมสันและอีกสอง
คนก็เหมือนกัน ในขณะที่พวกเขาต้องเผชิญกลับความ
กลัวมันเป็ นสิ่ งที่ทาให้พวกเขาก้าวข้ามขีดจากัดทาง
ร่ างกายของตน

“แฮ่ แฮ่!”

เสี ยงคารามดังก้องมาจากชั้นล่าง ฟู่ เทียนมองลงไปผ่าน

ราวบันไดและเห็นซอมบี้กาลังปี นบันไดขึ้นมา แต่
ความเร็ วในการปี นของมันช้ามาก ฟู่ เทียนหน้าซีดเมื่อเห็น
มันและก็เขาเริ่ มขึ้นบันไดต่อ
ในไม่ชา้ ฟู่ เทียนก็มาถึงชั้นที่สิบสองเขาหายใจอย่าง
เหนื่อยหอบ เขาได้ยนิ เสี ยงคารามโหยหวนของซอมบี้จาก
เสี ยงเขาคาดเดาว่าน่าจะอยูห่ ่างกันสามชั้น ฟู่ เทียนกาลังจะ
ขึ้นชั้นต่อไปแต่แชมชี้ไปที่ประตูที่อยูข่ า้ งๆเขา “ดีน” เขา
พูดอย่างเหนื่อยหอบ “พวกเราควรซ่อนตัว” พวกมันไม่
เปิ ดประตูมาหรอก

ฟู่ เทียนเห็นด้วย “เข้ามา” เขาเป็ นคนแรกที่เข้าไปในห้อง

เมสันและคนอื่นๆตามเข้ามาในทันที ฟู่ เทียนล็อคประตู

พืชและตะไคร่ น้ าไม่มีตามประตูเพราะอยูช่ ้ นั ที่สูง กลอน
ประตูลอ็ คได้อย่างง่ายดาย เขาเหลือบมองไปที่หอ้ ง ห้อง
เละเทะกระจัดกระจายเต็มไปด้วยซากศพ ถัดจากซากศพ
มีรถเด็กทารกและในนั้นมีศพของเด็กทารกอยู่
ฟู่ เทียนพูดขึ้นทันทีวา่ “โซฟา… โซฟาในห้องนัง่ เล่น ย้าย
ไปดักประตูเอาไว้”

“โซฟา?” เมสันและอีกสองคนไม่เข้าใจ แต่เห็นทิศทางที่

ฟู่ เทียนชี้ไปพวกเขาก็วงิ่ ตรงไปยกโซฟาและค่อยๆวางมัน
กั้นที่ประตูเอาไว้

ในตอนนี้เสี ยงคารามจากภายนอกดังและชัดเจนมากขึ้น ฟู่

เทียนรี บทาท่าทางเพื่อให้พวกเขาเงียบ เขาเคลื่อนตัวอย่าง
เงียบๆมองออกไปด้านนอกผ่านตาแมวประตู
เลนส์ตาแมวขุ่นมาก เขาเห็นภาพเบลอเล็กน้อยปรากฏอยู่
ใกล้ประตู ซอมบี้ท้ งั สามตัวดูเหมือนจะคลานและไต่ข้ ึน
บันไดต่อไป

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจแต่หวั ใจของเขายังเต้นโครมคราม

ระหว่างพวกเขากับซอมบี้เสมือนถูกกั้นด้วยเส้นบางๆ
เท่านั้น เขารู ้สึกว่าทั้งโลกหยุดหมุนมีเพียงเสี ยงเต้นหัวใจ
ของเขาเท่านั้นดังก้องอยูใ่ นหู

“แฮ่!”

ประตูถูกกระแทก เสี ยงคารามแหบพร่ าเล็ดลอดออกมา

จากประตูซ่ ึงเต็มไปด้วยความโกรธและดุร้าย
The Dark King – Chapter 52 หลบหนีอย่างฉิ วเฉี ยด

ฟู่ เทียนรู ้สึกกลัวเขาดันประตูไว้ ประตูเก่าและสนิม

เขรอะ หลังจากการทุบประตูครั้งแรกของซอมบี้
ประตูเริ่ มมีรอยแตก โชคดีที่มีโซฟาข้างหลังประตูไม่ง้ นั
ประตูถูกทาลายไปแล้ว

เมสันกับอีกสองคนรี บเข้าไปช่วยดันไว้ โครงไม้ขา้ งใน

โซฟาผุพงั เมื่อโดนแรงพลักอย่างหนักจากเด็กทั้งสี่ คนตรง
กลางของโซฟาก็เริ่ มแตกออก

ปั ง! ประตูพงั ทลายฝ่ ามือของพวกซอมบี้พยายามควาน

เพื่อจับพวกเขา โชคดีที่ร่างกายของซอมบี้เป็ นรู ปร่ างของ
ผูใ้ หญ่ดงั นั้นพวกมันจึงสู งกว่าฟู่ เทียนมากทาให้ไม่
สามารถจับตัวได้ในทันทีที่ประตูพงั

ฟู่ เทียนลืมไปว่าวัสดุเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่สามารถใช้งาน
ได้เนื่องจากถูกกัดกร่ อนเป็ นเวลา 300 ปี เขาตะโกนไปที่
คนอื่นๆ “เร็ วเข้า กระโดดจากหน้าต่างลงไปที่ช้ นั 11”

เมสันกับอีกสองคนกาลังอยูใ่ นอาการขวัญผวา แต่

หลังจากผ่านการฝึ กอบรมเป็ นเวลาสามปี เขารี บตอบ
กลับไปว่า “ฉันจะต้านพวกมันเอาไว้ นายไปก่อนเลย!”

“ไป!” ฟู่ เทียนตะโกน

พวกเขาไม่ตอ้ งการสนทนากันไปมากกว่านี้ ความสู งของ
ชั้น 12 อยูส่ ู งมากทาให้พวกเขารู ้สึกเวียนหัว แต่กไ็ ม่มีทาง
หนีอื่นอีกแล้ว แชมมองไปรอบๆระเบียงเห็นวัตถุยดึ อยู่
กับผนัง “ถ้าเราโรยตัวไปยังวัตถุน้ นั เราจะสามารถลงไปที่
ระเบียงชั้น 11 ได้”

มันคือคอมเพรซเซอร์เครื่ องปรับอากาศ เมสันเป็ นคนกล้า

หาญมากที่สุดในสามคนแม้เขาจะกังวลแต่กย็ งั กระโดดลง
ไป

ปั ง! คอมเพรซเซอร์เครื่ องปรับอากาศไม่สามารถรับ
น้ าหนักได้จึงทรุ ดตัวลง เขารู ้สึกกลัวแต่กเ็ ตรี ยมใจสาหรับ
สถานการณ์น้ ีไว้แล้ว นัน่ เป็ นเหตุผลที่ตอนขาของเขา
สัมผัสกับกล่องเครื่ องปรับอากาศเขาก็กระโดดลงไปที่
ระเบียงชั้น 11 ทันที กล่องเครื่ องปรับอากาศทรุ ดตัวลงไป
กระแทกกับกล่องอื่นๆข้างใต้ กล่องเครื่ องปรับอากาศ
ทั้งหมดตกลงสู ้พ้ืนด้านล่างทาให้เกิดเสี ยงดังสนัน่

เมสันปี นไปที่ระเบียงและมองขึ้นไปยังแชมและแซค
“แชมนาย กระโดดลงมาก่อนฉันจะจับตัวนายไว้”

แชมเป็ นคนที่ทีรูปร่ างผอมบางที่สุดจากทั้งสามคน เขา

มองลงไปยังแขนของเมสันที่กาลังอ้ารอรับและกระโดด
ลงไป

เมสันจับตัวเขาไว้ในทันที แต่แรงที่เกิดจากการตกจากที่
สู งเกือบทาให้เขาตกลงจากระเบียง เขารู ้สึกเจ็บราวกับว่า
แขนของเขากาลังจะฉี กขาดแต่เขาก็ยงั ยึดตัวแชมเอาไว้
แชมตกใจกลัวและเลือดก็สูบฉี ดมาที่สมองของเขาเพราะ
ความตื่นเต้น เขาคิดว่าเขากาลังจะตาย แชมมองไปที่
ใบหน้าอันเจ็บปวดของเมสันและรู ้สึกขอบคุณเขาอย่าง
มาก ตอนนี้แซคซึ่งยังติดอยูข่ า้ งบนกล่าวว่า “พวกนาย
พร้อมหรื อยัง? ฉันจะกระโดดลงไปแล้วนะ”

เมสันยกแขนขึ้นและพูดกับแชมว่า “เรามาช่วยกันรับ
แซค”

แชมพยักหน้า ทั้งสองคนอ้าแขนและพูดกับแซคว่า
“กระโดด!”

แซคกระโดดลงมา
พวกเขารี บรับตัวแซคทันทีแต่แขนของเมสันเจ็บมากทา
ให้แซคเกือบหลุดออกจากมือของพวกเขา

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจเมื่อได้ยนิ ทั้งสามคนกระโดดลงอย่าง

ปลอดภัย เขาไม่สามารถต้านทานแรงทั้งสามของผีดบั ได้
ตอนนี้ประตูดูกรอบเหมือนเศษกระดาด เขาหนีจากประตู
และวิง่ ไปที่หอ้ งครัว ตลอดทางเขาล้มทีวี โต๊ะ สายไฟและ
สิ่ งของอื่นๆที่เขาคว้าได้ในห้องนัง่ เล่น เขาพยายามที่จะ
ชะลอความเร็ วของซอมบี้ลง

ทริ คของเขาทางานได้ดี แม้วา่ ความเร็ วของซอมบี้จะเร็ ว

กว่าเขาแต่สมองของพวกมันดูเหมือนว่าจะไม่ทางาน พวก
มันไม่รู้วธิ ีหลบหลีกสิ่ งกีดขางและสะดุดล้มขณะที่เดิน
ผ่านทีวี โต๊ะและสายไฟที่อยูบ่ นพื้น
เขาเข้าไปในห้องครัวและเริ่ มโยนวัตถุท้ งั หมดที่สามารถ
เป็ นประโยชน์ได้ จากและเครื่ องใช้ไฟฟ้าทั้งหมดถูกโยน
ไปที่ซอมบี้ มันสร้างความเสี ยหายต่อซอมบี้ได้เล็กน้อย
แต่ดึงดูดความสนใจได้ดีมาก

ฟู่ เทียนรี บวิง่ ไปยังห้องน้ าที่ติดกับห้องครัว เขาปิ ดประตู

และมองไปที่หน้าต่างระบายอากศของห้องน้ า มันทาจาก
โลหะผสมกับอลูมิเนียม แต่ขอบของมันผุพงั ในช่วง 300
ปี ที่ผา่ นมา เขายืนบนชักโครกและเริ่ มงัดหน้าต่างระบาย
อากาศ

ปัง! มันแตกและเปิ ดออก

หน้าต่างใหญ่พอที่ร่างของเขาสามารถผ่านไปได้ ถ้าเป็ น
ผูใ้ หญ่กย็ ากที่จะออกไปได้

อย่างไรก็ตามเมื่อเขายืน่ ออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมอง
ออกไป ความสู งสิ บสองชั้นทาให้เขากลัว รถยนต์บน
ถนนที่ถูกปกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์ต่างๆดูเหมือนขนมปัง
เล็กๆเมื่อมองจากฟู่ เทียน เขาได้ยนิ เสี ยงขู่ฟ่อและเสี ยง
คารามของซอมบี้ เขาไม่ได้มองกลับไปแต่ไต่ออกมาจาก
หน้าต่าง

มีทางเลือกเดียวเท่านั้นก็คือ กระโดด!

ไม่มีกล่องเครื่ องปรับอากาศเนื่องจากไม่มีใครติดตั้งมันไว้
หลังห้องน้ า มีท่อน้ าสี ขาว 2 ท่อซึ่ งใช้เป็ นท่อระบายน้ าทิ้ง
เขากระโดดลงไปที่ท่อและคว้ามันไว้ ทันใดนั้นเขาก็เห็น
ว่าเขาไม่สามารถจับท่อได้เพราะมีรอยแตกอยูต่ รงหน้า
ของเขา

หน้าของฟู่ เทียนซี ดเผือด เขารี บคว้ามีดสั้นออกมา

เขาตอกมันลงบนผนัง มีดสั้นถูกเจาะเข้าไปในกาแพงและ
ร่ างของเขาแขวนอยูบ่ นนั้น

แฮ่! แฮ่!

จู่ๆซอมบี้ท้ งั สองตัวก็โผล่หวั ออกมาทางหน้าต่างห้องน้ า

พวกมันใช้กรงเล็บพยายามจับตัวเขา
ซอมบี้กาลังดันตัวเองออกอย่างไม่หยุดหย่อนและกาแพง
ที่อ่อนนุ่มของหน้าต่างก็ยดื ออกและหลุดไปราวกับว่ามัน
ทามาจากโคลน ช่องหน้าต่างเปิ ดออกพอที่จะทาให้ท้ งั
สองตัวหลุดออกมา

ฟู่ เทียนมองลงข้างล่างพบว่าระยะห่างระหว่างเขากับ
หน้าต่างห้องน้ าที่อยูด่ า้ นล่างประมาณเกือบ 1 เมตร ถ้าเขา
มีมีดสั้น 2 เล่มเขาสามารถลงไปได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้
เขามีเพียงแค่มีดสั้นเล่มเดียว

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นซากศพที่กาลังคลานออกมาเขา
ไม่กล้าที่จะรอต่อไป เขาแกว่งตัวเล็กน้อยและปล่อยมีด
สั้นออก
ฟู่ เทียนร่ วงลงมา ร่ างเขาอยูช่ ิดกับผนังเขาเหยียดมือ
ออกไปและจับขอบหน้าต่างไว้ มันเป็ นระยะทางที่ส้ นั แต่
เขารู ้สึกราวกับว่าหัวของเขากาลังจะระเบิด

ในขณะนั้นเขารู ้สึกเหมือนว่าตัวเองได้เกิดใหม่

ฟู่ เทียนเงยหน้าขึ้นและเห็นร่ างครึ่ งตัวของซอมบี้ที่โผล่

ออกมาจากหน้าต่าง เขากระแทกหน้าต่างอย่างรุ นแรงและ
ทุบมัน กระจกที่แตกแทงทะลุกาปั้นของเขาและเลือดเริ่ ม
ไหลออกมา เขารี บปี นขึ้นไปและงัดหน้าต่าง
ขณะที่เดินเข้าไปเข้ารู ้สึกมีลมพัดอยูข่ า้ งหลัง
ฟู่ เทียนมองลงไปด้านล่างมองหาซอมบี้ที่ตกลงมาจาก
หน้าต่างห้องน้ าตกลงไปที่พ้ืน
เมื่อมีตวั นึงตกลงไปทาให้ช่องว่างมากพอสาหรับอีกสอง
ตัว เขาเห็นตัวหนึ่งพยายามที่จะโจมตีเขาจากบนนั้นและ
ตกลงไปกระแทกกับพื้นใกล้ๆกับศพของซอมบี้อีกตัว

ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ พวกมันรู ้วิธีการโจมตีไหม?

พวกมันไม่สนใจชีวติ ของตัวเองเลยหรอ?

เขานึกถึงเกี่ยวกับการต่อสู ้ระหว่างสก๊อตและซอมบี้ที่
เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทันใดนั้นก็มีความคิดผลุดขึ้นมาในใจ
ของเขา
The Dark King – Chapter 53 ไต่กาแพง

“มันไม่มีความรู ้สึก!” พวกซอมบี้มนั ไม่เหมือนกับ ‘หนู

กระดูก’ แม้พวกหนูกระดูกนั้นจะกระหายเลือดแต่พวก
มันก็มีความรู ้สึกเหมือนสัตว์ทวั่ ไป พวกมันรู ้วา่ เมื่อไหร่
ต้องซ่อน โจมตี หรื อหลบหนี แต่พวกซอมบี้แตกต่าง
ออกไป พวกมันทาตามสัญชาตญาณเพียงอย่างเดียวคือ
ตามล่าเหยือ่ เท่านั้น นอกเหนือจากการโจมตีเหยือ่ แล้ว
พวกมันไม่มีความพิเศษอื่นเลย

ฟู่ เทียนรู ้สึกว่าเขาได้ขอ้ มูลสาคัญที่เป็ นประโยชน์ต่อการ

เอาตัวรอดอย่างมาก “พวกมันมุ่งโจมตีเหยือ่ เพียงอย่าง
เดียว” ซึ่งเป็ นจุดที่อนั ตรายที่สุดของซอมบี้ แต่กเ็ ป็ น
จุดอ่อนของมันเช่นกัน
เมสัน แชม และแซค ได้ยนิ เสี ยงกระจกแตก พวกเขาจึง
รี บมาตรวจสอบดูที่หอ้ งน้ าและพบกับฟู่ เทียน “นายมาที่นี่
ได้ยงั ไง!”

แฮ่! แฮ่!

เสี ยงคารามอันแหบแห้งดังมาจากหน้าต่าง

เมสันและคนอื่นๆตกใจ พวกเขารู ้สึกถึงซอมบี้ที่อยู่

ห้องน้ าชั้นบน
ซึ่ งฟู่ เทียนได้ล่อไว้เพื่อให้ท้ งั สามคนสามารถกระโดดลง
มาจากระเบียงได้อย่างปลอดภัย
ตาของพวกเขาแดงก่าเมื่อมีความคิดบางอย่างผ่านเข้ามา
ในจิตใจ

มิตรภาพคืออะไร?
คนที่พยายามคิดหาหนทางเพื่อให้เพื่อนรอดแม้แต่ในสถา
การณ์ที่คบั ขันที่สุด! แม้วา่ จะเอาตัวเองไปเสี่ ยงก็ตาม!

แม้วา่ ในสามปี ที่ผา่ นมาสาหรับการฝึ กฝน ฟู่ เทียนได้

ช่วยเหลือพวกเขาหลายครั้ง แต่บางครั้งพวกเขาก็
ช่วยเหลือฟู่ เทียนเช่นกัน พวกเขาสี่ คนคอยช่วยเหลือ
เกื้อกูลกันและกันเสมอ แต่…
สิ่ งเหล่านั้นก็เพื่อการประเมิณผล ในกรณี ที่ไม่ผา่ นก็แค่
เก็บของกลับบ้านไป แต่ในตอนนี้มีชีวติ เป็ นเดิมพัน
ระหว่างความเป็ นและความตาย! การที่ฟู่เทียนยอมเอา
ชีวิตตัวเองไปเสี่ ยงเพื่อพวกเขา … พวกเขารู ้สึกขอบคุณฟู่
เทียนอย่างสุ ดหัวใจ แต่กร็ ู ้สึกเกลียดในความอ่อนแอของ
ตัวเอง

ฟู่ เทียนไม่ได้สงั เกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของ

ทั้งสามคน เขาพูดออกมาเพียงว่าพวกเราปลอดภัยแล้ว
ตอนนี้ พวกเขามองขึ้นไปชั้นบนจากหน้าต่างและเห็น
ซอมบี้กาลังตะเกียกตะกายออกจากหน้าต่างชั้นบน

ฟู่ เทียนเป็ นกังวลว่าซอมบี้ตวั นั้นจะมาโจมตีพวกเขาอีก

ทันใดนั้นฟู่ เทียนก็ยดื แขนออกไปเพื่อให้มนั เห็น

ซอมบี้เห็นแขนที่โบกไปมาของฟู่ เทียน มันคารามอย่างบ้า

คลัง่
ปั ง! แผ่นคอนกรี ตขนาดใหญ่พงั ล่วงลงไป

ฟู่ เทียนหดแขนตัวเองกลับเพราะกลัวว่าจะโดนคอนกรี ตที่

ตกลงมา ซอมบี้ดิ้นรนเพื่อออกจากหน้าต่างและพวกมัน
ทั้งสองก็ล่วงลงมา พวกมันกระแทกกับผนังสองสามครั้ง
ก่อนจะตกลงพื้น
ปั ง! เสี ยงสะท้อนดังก้องกังวานไปทัว่

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ เขามองออกไปนอกหน้าต่างและเห็น

ศพสามของซอมบี้ท้ งั สามทับกันอยูบ่ นพื้น อย่างไรก็ตาม
ตัวที่อยูด่ า้ นบนสุ ดขยับตัวเล็กน้อยและเดินโซเซ มันลุก
ขึ้นยืนได้อีกครั้ง
สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยน เขาไม่คิดว่ามันจะรอดจากการ
ตกจากที่สูงขนาดนี้ ฟู่ เทียนนึกขึ้นได้วา่ ซอมบี้จะตายถ้า
ถูกทาลายที่สมองเท่านั้น แม้วา่ มันจะตกจากชั้น 12 ก็แค่
กระดูกหักแต่ไม่ถึงตาย

มันเดินโซซัดโซเซและเงยหน้าขึ้นมองฟู่ เทียน เสี ยงกรี ด

ร้องอันโหยหวนออกมาจากปากของมันและมันก็เริ่ ม
พยายามที่จะไต่กาแพง โดยการใช้กรงเล็บที่แหลมคมของ
มัน มันปี นราวกับว่าเป็ นนักไต่เขามืออาชีพ

“มันกลายเป็ นสไปเดอร์แมนได้ยงั ไงเนี่ย อ๊าก!” ฟู่ เทียน

แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ใบหน้าของทั้งสามซี ดเผือดเพราะความกลัว
ฟู่ เทียนไม่ได้ตื่นตระหนกไปด้วยหลังจากที่เขากระโดด
จากชั้นที่ 12 มาชั้นที่ 11 เขาก็ไม่รู้สึกกลัวอะไรอีกแล้ว

นอกจากนี้ฟู่เทียนรู ้ถึงจุดอ่อนของพวกซอมบี้ เขาจึงไม่

รู ้สึกกลัวพวกมันอีกต่อไป

“ส่ งมีดสั้นมาให้ฉนั ” ฟู่ เทียนพูดด้วยน้ าเสี ยงเยือกเย็น

เมสันเข้าใจในทันทีถึงเหตุผลของฟู่ เทียน เขารี บส่ งมีดสั้น

ไปให้อย่างรวดเร็ ว ฟู่ เทียนมองไปยังซอมบี้ที่กาลังไต่
ขึ้นมา
ใบหน้าของมันเป็ นชายวัยกลางคนที่บิดเบี้ยว หัวใจของฟู่
เทียนไม่ได้สนั่ เพราะความกลัวเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ครั้ง
นี้เขากลับสงบเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้ ขณะที่ซอมบี้
เข้ามาใกล้ฟู่เทียนง้างแขนออกและแทงมีดสั้นออกไป
ฉึ ก! มีดสั้นเจาะเข้าสมองของซอมบี้อย่างแม่นยา

ซอมบี้สูญเสี ยพลังทั้งหมดภายในไม่กี่วนิ าทีและล่วงลง

ไป

ปั ง! มันตกลงไปกระแทกกับศพซอมบี้อีกสองตัวที่อยูบ่ น
พื้น

ซอมบี้สองตัวนั้นไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เนื่องจากหัวของ
พวกมันกระแทกกับพื้น ส่ งผลให้กระโหลกศีรษะแตก
และตายทันที
ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ มีสิ่งรุ มเร้าเข้ามามากมายซึ่ งส่ งผล
กระทบต่อร่ างกายและจิตใจของเขา จากการต่อสู ้กบั หนู
จนถึงตอนนี้
มันต้องใช้กาลังกายอย่างต่อเนื่อง เขามองเข้าไปใน
ห้องน้ าและมองดูเมสันกับอีกสองคน เขาหัวเราะออกมา
และพูดว่าไม่มีใครบาดเจ็บใช่ไหม?

เมสันส่ ายหัวและถอนหายใจ “นายได้ช่วยชีวติ พวกเราไว้

เพื่อนยาก!” ฟู่ เทียนยิม้ และหัวเราะออกมา

พวกเขารู ้สึกผ่อนคลายขึ้นเมื่อตนเองปลอดภัยและนัง่ ลง
บนพื้นสกปรกทีละคน

“พวกสก๊อตจะไม่เป็ นอะไรใช่ไหม?” แซคถาม

ฟู่ เทียนคิดถึงเหตุการณ์ที่พวกสมาคมหน่วยค้นหาใช้พวก
เขาเป็ นเหยือ่ ล่อ ก็เกิดความโกรธแค้นขึ้นในหัวใจและเขา
ต้องการที่จะล้างแค้นเกี่ยวกับสถาณการณ์ก่อนหน้านี้

บางทีส่วนลึกที่สุดในหัวใจของเขาอาจจะเป็ น … …
ปี ศาจ

ฟู่ เทียนส่ ายหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ความคิดออกไป

“พักกันก่อนเถอะ!” เราจะตามหาพวกเขาในภายหลัง

แชมถามว่า “ทาไมรอบๆบริ เวณนี้ถึงซอมบี้เต็มไปหมด?”

พื้นที่แห่งนี้ไม่ได้ถูกกวาดล้างโดยนักล่าแล้วหรอ?
ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าเหลือแค่พวกหนูกพ็ อเข้าใจ
ได้ แต่นี่ยงั มีฝงู ซอมบี้จานวนมาก ซึ่ งเป็ นอันตรายต่อ
หน่วยค้นหาอย่างมาก

“นักล่าอาจไม่เจอตัวพวกมันหรื อ … … พวกมันอาจจะมา
จากเมืองอื่นๆ” ฟู่ เทียนตอบ

เมสันและอีกสองคนรู ้สึกตกใจแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร

หลังจากนั้นไม่นานฟู่ เทียนก็ลุกขึ้นยืนเมื่อร่ ายกายรู ้สึกดี

ขึ้น เขามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหามีดสั้นที่เขาปักไว้
ที่กาแพง
เขาต้องการมันในการป้องกันตัวจากซอมบี้ ถ้าเผชิญหน้า
กับซอมบี้โดยไม่มีอาวุธมันเป็ นเรื่ องที่อนั ตรายมากๆ
ฟู่ เทียนหยุคิดชัว่ ขณะและตัดสิ นใจที่จะสารวจอาคารหลัง
นี้
สิ่ งที่พบส่ วนใหญ่จะเป็ นเศษกระดาษ ฟู่ เทียนหยิบเชือก
โรยตัวไปทางหน้าต่าง เขาใช้เชือกช่วยในการดึงมีดออก
จากผนังหลังจากพยายามดึงมันอย่างต่อเนื่องหลายครั้งใน
ที่สุดเขาก็ดึงมันออก

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจที่สามารถเอามีดสั้นกลับมาได้ ในเวลา

เดียวกันเขาได้น้ ายินเสี ยงที่หวาดกลัวของแชม
“เทียน มานี่หน่อย!”

ฟู่ เทียนรี บวิง่ ออกไปทันทีที่ได้ยนิ เสี ยงของแชม แชมซึ่ง

อยูข่ า้ งหน้าต่าง และชี้ไปยังฝูงซอมบี้จานวนมาก พวกมัน
ไม่ได้เดินไปตามถนนแต่พวกมันตรงมายังอาคารที่พวก
เขาอยู่

ใบหน้าของฟู่ เทียนซีด ทั้งสี่ คนมองไปที่ฝงู ซอมบี้จากที่

สู ง
จากเส้นทางที่พวกมันกาลังเดินมา เห็นได้ชดั ว่าพวกมัน
มาเพื่อตามล่าพวกเขา
The Dark King – Chapter 54 กายวิภาคศาสตร์

ฟู่ เทียนจ้องมองไปยังฝูงซอมบี้ เขาฉุกคิดได้วา่ “พวกมัน

ไม่น่าจะรู ้วา่ พวกเขาอยูท่ ี่นี่” ถ้ามันรับรู ้ถึงตัวตนของพวก
เขาจริ งๆคงไม่คืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ ถ้าเป็ นเรื่ องกลิ่น
พวกมันคงตามกลุ่มสก๊อตไปเพราะมีกลุ่มคนมากมาย

เมสันมองฟู่ เทียนอย่างรี บร้อนและพูดว่า “เทียน ตอนนี้

พวกเราควรทาอะไรดี? ถ้าพวกมันเข้ามาใกล้กว่านี้ พวก
มันก็จะรู ้วา่ มีพวกเราอยูท่ ี่นี่”

“อย่าตกใจไป” ฟู่ เทียนขมวดคิ้วและระลึกถึงเหตุการณ์

ก่อนหน้านี้ มันต้องมีส่วนไหนที่เขาได้พลาดไป “พวกมัน
ไม่มีสติ ความคิด ทาให้พวกมันไม่สามารถทาตามเหตุ
และผลได้” พวกมันไม่สนว่าตัวเองจะตายและไม่รู้วา่
อะไรเป็ นอันตรายต่อพวกมัน แล้วพวกมันรับรู ้ถึงตัวตน
เหยือ่ ของมันได้ยงั ไง?

ก่อนหน้านี้สก๊อตบอกว่าซอมบี้จะถูกดึงดูดโดยกลิ่นของ
เลือด
ถ้าเป็ นแบบนั้นกลิ่นเลือดจากศพที่ถูกกัดโดยซอมบี้หญิง
สาวมันกลิ่นแรงพอที่จะดึงดูดพวกมันทั้งหมดที่มาที่นี่เลย
หรื อ ยิง่ ไปกว่านั้นถ้าพวกมันกระหายเลือดจริ งทาไมพวก
มันไม่โจมตีซอมบี้ตวั อื่นๆที่มีกรงเล็บที่เปื้ อนเลือด

“นี่เป็ นสิ่ งที่พิสูจน์ได้วา่ ถึงแม้เลือดจะเป็ นสิ่ งเร้าที่ทาให้

พวกมันสนใจแต่มนั มีบางอย่างที่มากกว่านั้น”
ตาของฟู่ เทียนลุกวาวราวกับเขารับรู ้อะไรบางอย่าง “ครั้ง
ล่าสุ ดที่ซอมบี้หญิงสาวได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าของอารอน มันก็
หยุดกินเหยือ่ ของมันทันทีและพุง่ ทะยานมาอย่างรวดเร็ ว
เพื่อที่จะฆ่าอารอน”
เสี ยงอาจเป็ นอีกหนึ่งปัจจัยที่ดึงดูดพวกมัน!

ฟู่ เทียนยังไม่พอใจกับข้อสรุ ปของเขา เขารู ้สึกขัดใจ

เล็กน้อยเหมือนกับว่าเขาพลาดองค์ประกอบที่สาคัญ
บางอย่างที่ส่งผลต่อการตัดสิ นใจของพวกซอมบี้ มีฉาก
การต่อสู ้ที่พวกเขาได้เผชิญกับซอมบี้เข้ามาในหัวของฟู่
เทียนเขาระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผา่ นมาเพื่อวิเคราะห์
พฤติกรรมของพวกซอมบี้ … เขาเข้าใจว่าเสี ยงไม่ใช่
คาตอบ
แต่เสี ยงและเลือดก็มีส่วนในการดึงดูดความสนใจของ
พวกมัน แต่ … สิ่ งเหล่านั้นไม่ได้เป็ นสิ่ งสาคัญที่สุดที่พวก
มันใช้ในการตามล่าเหยือ่ !

ปั จจัยที่สาคัญตามที่ฟู่เทียนวิเคราะห์กค็ ือ ความร้อน!
พวกมันสามารถรับรู ้ถึงความร้อนในร่ างกายของเหยือ่ ได้
อย่างไรก็ตามซอมบี้บางตัวไม่มีตาแต่มนั ก็สามารถล่า
เหยือ่ ได้ ฟู่ เทียนเดาว่าจะต้องมีอวัยวะที่กลายพันธุ์ทาให้
ในหัวของมันสามารถรับรู ้ถึงความร้อนโดยรอบโดย
อัตโนมัติ

พวกสัตว์เลือดอุ่นจะปรากฏในขอบเขตการรับรู ้ของพวก
มัน
แม้วา่ ฟู่ เทียนยังไม่มนั่ ใจ 100% กับการคาดการณ์ครั้งนี้
เนื่องจากข้อมูลที่เขาได้รับมีอยูแ่ ค่น้ ี เขาเดินไปที่หน้าต่าง
และมองลงไปยังซากศพของซอมบี้ จู่ๆก็มีความคิดผุด
ขึ้นมาในหัวของเขา “เมสันหาอะไรแข็งๆขว้างไปเพื่อ
ดึงดูดความสนใจมัน ฉันจะดูวา่ มันจะเคลื่อนไหวยังไง
แซคจุดคบไฟหน่อย!”

ทั้งสามคนประหลาดใจ แม้วา่ พวกเขาไม่รู้จุดประสงค์

ของ ฟู่ เทียนที่ให้จุดคบไฟแต่การใช้เสี ยงดึงดูดความ
สนใจของมันเป็ นความคิดที่ดี

เมสันเข้าไปในห้องเพื่อหาวัตถุที่แข็งๆ เขาเจอก้อนอิฐจาก
ผนังของห้องนอน เมสันกลับไปที่หอ้ งครัวและปาก้อน
อิฐไปยังอาคารใกล้เคียง
ปั ง! ก้อนอิฐตกกระทบกับพื้นแตกเป็ นผง

เสี ยงดังกระจายไปทัว่ ในย่านที่เงียบสงบแห่งนี้ พวกซอม

บี้ถูกดึงดูดด้วยเสี ยงที่ดงั สนัน่ นี้ เมสันรู ้สึกตื่นเต้นกับ
ผลลัพธ์เขาจึงปาก้อนอิฐไกลออกไปและไกลออกไปอีก
เพื่อล่อให้พวกซอมบี้ออกไปจากที่นี่

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าเสี ยงสามารถล่อพวกมันให้

ออกไปได้ แซคนาเสื้ อผ้าที่หามาได้มาพันกับไม้และจุด
ไฟขึ้น ฟู่ เทียนพูดในทันทีวา่ “โยนคบไฟออกไป”

แซคตกตะลึงเขาไม่เข้าใจว่าฟู่ เทียนกาลังคิดอะไรอยู่ แต่

เขาก็รีบทาตามและโยนออกไปในทันที คบไฟลอยอยูบ่ น
อากาศซักพักก็ตกลงบนพื้นดิน ไฟเกือบจะมอดดับเมื่อตก
สู่ พ้ืน

ฟู่ เทียนเห็นว่าซอมบี้หนั กลับไปมองคบไฟที่ตกลงมา ครั้ง

นี้เมสันหาอิฐก้อนใหญ่เพื่อทาให้เกิดเสี ยงที่ดงั มากๆพวก
มันก็หนั กลับไปและตามหาแหล่งที่มาของเสี ยง ในไม่ชา้
พวกมันก็ออกจากที่แห่งนี้ไปยังบริ เวณที่กอ้ นอิฐตกลงไป

ฟู่ เทียนรู ้สึกไม่ชอบมาพากล เขาคาดเดาอะไรผิดไป?

เมสันเหนื่อยล้าจากการปาอิฐอย่างต่อเนื่อง พวกซอมบี้
เดินไปยังจุดที่อิฐตกแต่เพียงแค่ไม่กี่อึดใจก็หนั กลับและ
ตรงมายังอาคารที่ฟู่เทียนอยูอ่ ีกครั้ง
ฟู่ เทียนกับอีกสามคนรู ้สึกโล่งใจได้เพียงชัว่ ครู่ แต่เมื่อ
พวกเขาเห็นพวกมันหันกลับและเดินตรงมาทางพวกเขา
ทั้งสี่ คนแทบอยากจะตะโกนด่าสาปแช่งพวกมัน

เกิดบ้าอะไรขึ้นกับพวกมัน?

ฟู่ เทียนตะลึง ทาไมพวกมันถึงยังเดินตรงเข้ามา ณ ที่แห่ง

นี้?
เขามองไปรอบๆแต่มีเพียงสิ่ งเดียวที่คิดได้กค็ ือพวกเขา
เป็ นคนกลุ่มเดียวที่อยูใ่ นที่แห่งนี้

“ทาไมพวกมัน … ” แชมจ้องไปยังพวกซอมบี้

หลังจากพูดเสร็ จเขาก็รีบปาก้อนหิ นออกไปอย่างรวดเร็ ว

เมสันเห็นแชมทาเขาจึงเอาด้วย เขารี บวิง่ เข้าไปด้านใน
ห้องเพื่อเอาก้อนอิฐออกจากผนังและนากลับมาโยนลงไป
ในไม่ชา้ พวกมันก็เดินไปทางที่ถูกล่อด้วยเสี ยง ฟู่ เทียน
รู ้สึกไม่ค่อยดีเพราะวิธีที่พวกเขาใช้เพื่อล่อพวกซอมบี้
ไม่ใช่วธิ ีไล่พวกมันไปอย่างถาวร บางทีมนั อาจจะดึงดูด
พวกซอมบี้จากพื้นที่อื่นๆให้มาที่นี่ดว้ ยซึ่งจะทาให้แย่เข้า
ไปอีก

ฟู่ เทียนขมวดคิ้ว ร่ างกายของมนุษย์ดึงดูดซอมบี้ได้

อย่างไร?

“ถ้าไม่ใช่ความร้อน แล้ว… หรื อว่าพวกมันสามารถแยก

ความแตกต่างระหว่างเปลวไฟกับความร้อนภายในร่ าย
กายได้?” เมื่อฟู่ เทียนคิดถึงจุดนี้ สี หน้าของเขาเริ่ มเปลี่ยน
เนื่องจากนอกเหนือจากการลดความร้อนของร่ างกายพวก
เขาแล้วดูเหมือนว่าจะไม่มีหนทางอื่นที่เป็ นไปได้ในการ
หลีกเลี่ยงจากการค้นพบของพวกซอมบี้

เพื่อลดความร้อนในร่ างกายพวกเขาจะต้องถอดเสื้ อผ้า

ออก

แต่วา่ ความเข้มข้นของรังสี นิวเคลียร์ในอากาศสู งเกินไป

ถ้าพวกเขาถอดเสื้ อผ้าออกพวกเขาจะได้รับรังสี เข้าสู่
ร่ างกายปริ มาณมาก

ในขณะที่ฟู่เทียนกาลังครุ่ นคิด เมสันก็โยนก้อนอิฐอย่าง

ต่อเนื่อง
ตอนนี้เขาสามารถควบคุมการปาได้อย่างแม่นยามาก
หลังจากนั้นไม่นานฟู่ เทียนก็ตดั สิ ยนใจพูดกับเมสันและ
คนอื่นๆว่า “พวกนายคนใดคนหนึ่งต้องลงไปข้างล่างกับ
ฉันเพื่อไปแบกร่ างของซอมบี้ที่ตายแล้วขึ้นมา”

เมื่อทั้งสามได้ยนิ ก็ตกตะลึง “แบกพวกมันขึ้นมา? นายจะ

ทาอะไรกับพวกมัน?”

“ซอมบี้ที่ตายแล้วสามศพ” ฟู่ เทียนพูดอย่างจริ งจัง “ฉันจะ

ผ่าศพพวกมัน”

วิธีที่รวดเร็ วที่สุดในการทาความเข้าใจเกี่ยวกับซอมบี้คือ
การศึกษาร่ างของพวกมัน แม้วา่ ฟู่ เทียนไม่มีประสบการณ์
ทางการแพทย์และความรู ้ของเขาเกี่ยวกับร่ างกายมนุษย์มี
น้อยมาก แต่ในสถาณการณ์เช่นนี้กจ็ าเป็ นที่จะต้องลองทา

“นายต้องการที่จะรู ้ภายในร่ างกายของพวกมัน?!” เมสัน

และอีกสองคนมองฟู่ เทียนราวกับว่าเขาเป็ นคนแปลก
ประหลาด
The Dark King – Chapter 55 สาม

“ถ้านายต้องการที่ … ที่จะผ่ามัน … ใช้ตวั นั้นไม่ได้หรอ?”

แชมชี้ไปที่ซากศพของชายชราที่นอนอยูใ่ นห้องนัง่ เล่น ดู
เหมือนว่าเขาจะเป็ นหัวหน้าครอบครัวที่อาศัยอยูท่ ี่หอ้ งนี้

ฟู่ เทียนส่ ายหัว “ฉันต้องการผ่าซอมบี้เพื่อคาดเดา

พฤติกรรมของมัน” ตัวที่ถูกฆ่าโดยนักล่าไม่มีประโยชน์ที่
จะผ่ามัน ตัวที่อยูข่ า้ งล่างในสภาพสดใหม่จะมีประโยชน์
กว่ามากในการวิเคราะห์ร่างกายของพวกมัน ฉันจะ
สามารถเห็นสิ่ งที่เปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในร่ างของพวกมัน

“ฉันจะไปกับนาย” แซคกล่าว
ฟู่ เทียนพยักหน้าพร้อมกับหยิบมีดสั้นออกมาและเดิน
ออกไปที่ทางเดินพร้อมกับแซค

ไม่นานทั้งสองก็ลงมาถึงชั้นล่าง พวกเขาแอบมองผ่านทาง
ประตูเพื่อดูซอมบี้ที่เมสันและแชมได้ล่อพวกมันออกไป
ทั้งสองเปิ ดประตูอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดเสี ยงและ
วิง่ ไปยังจุดที่ศพนอนอยู่
ฟู่ เทียนเห็นว่าหัวของซอมบี้แตก แต่ไม่มีเลือดไหลออกมา
เขาจับซอมบี้ตวั ที่อยูบ่ นสุ ดและกระซิบบอกให้แซคช่วย
ยกจากอีกข้างหนึ่ง

ใบหน้าของแซคซี ดเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาอยูใ่ กล้

กับซอมบี้ขนาดนี้ แซคพยายามต่อสู ้กบั ความกลัวในจิตใจ
จากนั้นเขาเดินไปคว้าแขนอีกข้างหนึ่งของศพและยกขึ้น
ฟู่ เทียนไม่ได้กงั วลเกี่ยวกับการติดเชื้อจากศพเพราะ
เครื่ องแบบของพวกเขาถูกออกแบบมาอย่างดีทนทานและ
ปกปิ ดร่ างกายอย่างมิดชิด พวกเขาพามันกลับไปที่อาคาร

ซากศพของซอมบี้หนักกว่าที่ฟู่เทียนคิดไว้ มันมีรูปร่ าง
เป็ นผูช้ ายที่ผอมแต่เขากลับรู ้สึกว่ากาลังแบกคนที่หนัก
300 ปอนด์
โชคดีที่พวกเขาได้รับ “พรแห่งพระเจ้า” ทาให้มีพลัง
มากกว่าคนปกติหลายเท่า ถ้าเป็ นคนธรรมดาทัว่ ไปคงเป็ น
เรื่ องที่ยากอย่างมากในการเคลื่อนย้ายพวกมัน

ในไม่ชา้ พวกเขาก็มาถึงชั้นที่ 9 ซึ่ งบันไดพังลงที่ช้ นั นี้

แม้วา่ พวกเขาจะข้ามไปได้แต่ไม่สามารถแบกศพข้ามไป
ด้วย เขาตรวจดูหอ้ งที่อยูใ่ กล้ๆ ไม่พบว่ามีหนูหรื อ
สิ่ งมีชีวติ ที่เป็ นอันตรายอยู่
ข้างใน พวกเขาจึงนาศพเข้าไป

เจ้าของห้องนี้ได้ตายไปแล้ว มีคราบเลือดแห้งกระจัด
กระจายเต็มพื้นห้อง มีซากศพเด็กวัยรุ่ นและผูห้ ญิงอีกคน
หนึ่ง ร่ างของศพเน่าเปื่ อยและซากศพมีสีเข้มมากเนื่องจาก
ได้รับรังสี ปริ มาณมาก

ฟู่ เทียนหยิบผ้าห่มจากห้องนอนมาคลุมศพของคนที่อาศัย
อยูใ่ นห้องนี้เอาไว้ ฟู่ เทียนและแซคกวาดสิ่ งของที่กระจัด
กระจายในห้องนัง่ เล่นออกไปยังห้องอื่นเพราะต้องการที่
ว่างๆ
เมสันและแชมที่อยูช่ ้ นั บนเมื่อเห็นว่าผ่านไปนานแล้วแต่
ว่า ฟู่ เทียนและแซคยังไม่กลับมา พวกเขาจึงเดินลงมา
ข้างล่าง
เพื่อตามหา
เมื่อมาถึงชั้นที่ 9 พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจที่เห็นทั้งสอง
ปลอดภัย ในไม่ชา้ ฟู่ เทียนก็เตรี ยมจะผ่าศพของซอมบี้
“นายจะผ่ามันจริ งๆหรอ?”

ฟู่ เทียนพยักหน้าอย่างแน่วแน่

ที่ผา่ นมาเขาพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้ซากศพ เขา

รู ้สึกกลัวที่จะมองดูมนั แต่ตอนนี้เขากลับต้องมาผ่ามันเพื่อ
ดูวา่ มันกัดและกินมนุษย์ที่มีชีวติ ยังไง ฟู่ เทียนตระหนักว่า
ถ้าต้องการที่จะอยูร่ อดไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ สิ่ ง
เดียวที่ช่วยได้ในตอนนี้กค็ ือมีดสั้นในมือของเขา

ฟู่ เทียนใช้มีดสั้นผ่าที่กรงเล็บของศพอย่าระมัดระวัง ผิว

นอกของกรงเล็บแข็งมาก เขารู ้สึกราวกับว่ามันทามาจาก
เหล็ก

“มันวิวฒั นาการมาจากอะไรกัน? … ” ฟู่ เทียนรู ้สึก

หวาดหวัน่
ที่เท้าของซอมบี้มีสิ่งที่คล้ายกับกรงเล็บงอกออกมาด้วย
นอกจากนี้ท้ งั มือและเท้าของมันถูกปกคลุมด้วยหนัง
กาพร้าสี ดาสนิททาให้ดูน่ากลัวอย่างมาก
ฟู่ เทียนมองไปยังบริ เวณอก มีร่องรอยที่แสดงให้เห็นว่า
เป็ นจุดที่อยูข่ องหัวใจ เขาสู ดลมหายใจเข้าลึกๆและแทง
มีดสั้นลงไป เขาผ่าจากช่องท้องเป็ นแนวยาวจนถึงหน้าอก
ไม่มีเลือดไหลออกมาแม้แต่นอ้ ย ฟู่ เทียนถอนหายใจ

ภายใตผิวสี เทามีเนื้อสี น้ าตาลและเลือด นอกจากนี้ทุกๆ

อย่างถูกแช่แข็งอยูภ่ ายใน

แช่แข็ง?

ฟู่ เทียนรู ้สึกว่าร่ างกายของซอมบี้มีความหนาวเย็นเป็ น

พิเศษ มันหนาวมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทาไมร่ างของมัน
ถึงไม่ยอ่ ยสลาย
อย่าไรก็ตามฟู่ เทียนเคยเห็นซากศพของซอมบี้ที่ถูกสังหาย
โดยนักล่า ทุกๆตัวจะเน่าเปื่ อย โดยเฉพาะซอมบี้ตวั แรกที่
เขาเคยเห็นในห้องน้ า ใบหน้าและร่ างของหล่อนเน่าเสี ย
อย่างสิ้ นเชิง

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฟู่ เทียนมองไปที่ร่างของศพที่เป็ นวัยรุ่ น

ซึ่ งนอนอยูใ่ นห้อง เขาขยับเข้าไปใกล้ๆเพื่อตรวจสอบ

เหมือนซอมบี้ตวั อื่นๆหัวของเขาถูกทาลายอย่างสมบูรณ์
ถูกผ่ากลางหัวออกเป็ นสองส่ วน จะต้องเป็ นดาบที่คมและ
แกร่ งมากๆที่สามารถตัดมันออกได้ คอ แขน อกและส่ วน
อื่นๆมีการย่อยสลายที่ต่างกัน ผิวของเขาบวมพุพอง ฟู่
เทียนค่อยๆใช้มีดของเขาแทงลงไป มันทะลุผา่ นผิวหนัง
ราวกับกาลังตัดเต้าหู ้ ภายในพบเลือดแดงเข้มสี ดา
กลิ่นที่โชยออกมาทาให้เขารู ้สึกคลื่นไส้ “ทาไมซอมบี้
พวกนี้หลังจากตายไปถึงไม่ยอ่ ยสลายและมีกลิ่นที่
เหมือนกับศพของมนุษย์” ฟู่ เทียนคิด

“หรื อว่าศพพวกนี้ “ยังมีชีวิต”?”

ถ้ามันยังมีชีวติ ทาไมพวกมันไม่มีสติ? ไม่มีแม้แต่

สัญชาตญาณขั้นพื้นฐาน!

ฟู่ เทียนเงียบและครุ่ นคิด จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นกลับไปที่

ซากศพของซอมบี้ก่อนหน้านี้ เขาเปิ ดเปลือกตามันออก
ดวงตามีลกั ษณะแบบตะวันตก รู ม่านตาเป็ นสี เขียว มี
เส้นประสาทมากมายภายในรู ม่านตา หรื อว่าเป็ นตาของ
มันที่ใช้ในการตามล่าเหยือ่ ?
ฟู่ เทียนค่อยๆตัดจมูกของมันออก ทีละเล็กทีละน้อย จมูก
ที่ยนื ออกมาถูกตัดออกจนหมด เผยให้เห็นรู จมูกลึกสี ดา
สองรู เขาหันหัวของซอมบี้เพื่อที่จะตัดหูต่อ ฟู่ เทียนค่อยๆ
ตัดรอบๆใบหู

แซคและแชมที่อยูใ่ กล้ๆและคอยเฝ้าดู ขณะนี้ใบหน้าซีด

และรู ้สึกอยากจะอาเจียน ขาของพวกเขาสัน่ เพราะความ
หวาดกลัว พวกเขาไม่ได้กลัวศพของซอมบี้แต่เป็ นการ
แสดงออกที่อยูบ่ นใบหน้าของฟู่ เทียน พวกเขาคงลืมไม่ลง
และจดจาไปอีกนาน

ในตอนนี้ฟู่เทียนกาลังผ่าหูของซอมบี้ ข้างในเต็มไปด้วย
ฝุ่ นหนา การได้ยนิ ของมันควรจะแย่มากๆ แล้วทาไมพวก
มันถึงไวต่อเสี ยง? หมายความว่ายังมีอวัยวะอื่นที่มีการ
พัฒนาและสามารถตรวจจับเสี ยงได้?

ฟู่ เทียนครุ่ นคิดอยูซ่ กั พักเขาก็ดนั ขากรรไกรล่างลงและ

มองไปที่ลิ้น ลิ้นถูกฉี กขาด มันกัดลิ้นของตัวเองด้วย
ระหว่างกินเหยือ่ ?
มันไม่รู้วธิ ีป้องกันลิ้นและไม่รู้สึกเจ็บที่เคี้ยวลิ้นของ
ตัวเอง?

ฟู่ เทียนสับสนขณะที่เขาคิดถึงเรื่ องที่สก๊อตฆ่าซอมบี้

ผูห้ ญิงก่อนหน้านี้ เขาแทงมันเข้าที่ศีรษะและตอกมันลง
กับพื้น แต่ร่างกายของมันยังกระตุกและส่ งเสี ยงกรี ดร้องที่
แหบแห้ง ถ้ามันไม่รู้สึกเจ็บปวดทาไมมันมีปฏิกิริยาแบบ
นั้น?
เขากระพริ บตาอยูช่ วั่ ครู่ และใช้มีดผ่าไปที่ปากของศพเขา
ตัดออกทั้งสองข้างขณะที่กดกรามมันลงไป ในไม่ชา้ ทั้ง
กรามก็ถูกตัดลงไม่มีร่องรอยของเลือดแม้แต่นอ้ ย

ช่องปากด้านบนเป็ นเนื้อที่เย็นและแข็ง

ศพอีกสองศพที่อยูข่ า้ งล่าง โดยไม่ตอ้ งคิดเขาเจาะมีดสั้น

เข้าไปในหัว ทุกสิ่ งทุกอย่างที่อยูภ่ ายในหัวจากสมองไป
ยังส่ วนอื่นๆพวกมันหลุดออกมาเมื่อฟู่ เทียนดึงมีดสั้นออก

คลุก! วัตถุแข็งออกมาจากกระโหลกศีรษะตกลงบนพื้น
มันกลิ้งไปและหยุดอยูห่ ่างจากฟู่ เทียนราวๆหนึ่งเมตร

มันมีขนาดเท่าหัวแม่มือ ก้อนกลมๆสี น้ าเงินเข้ม!

The Dark King – Chapter 56 ไวรัส

ฟู่ เทียน, แชม และ แซค มองไปยังลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม

พวกเขาต่างอยูใ่ นความสับสน ลูกบอลตกลงมาจาก…
ส่ วนหัว มันเป็ นทรงกลมที่สมบูรณ์แบบ สี น้ าเงินเข้มทา
ให้มนั ดูงดงามเหลือเกิน เห็นได้ชดั ว่ามันไม่ได้เป็ นส่ วน
ของเนื้อเยือ่ เพราะมีลกั ษณะคล้ายลูกโลหะ

เพียงแต่ ลูกโลหะเข้าไปอยูใ่ นสมองได้ยงั ไง?

ฟู่ เทียนอยูใ่ นความกระวนกระวายใจและสงสัย เขาไม่มี

ความคิดที่จะเอามือไปสัมผัสมันได้แต่ค่อยๆเคาะมันด้วย
มีดสั้น
“แข็งมาก!” ฟู่ เทียนรู ้สึกงง การติดเชื้อผ่านวัตถุที่แข็ง
สามารถทาได้ลาบาก ยิง่ ไปกว่านั้นของเหลวยังไม่
สามารถแทรกซึ มผ่านออกมาได้ เขาสวมถุงมือเอาไว้
“หยิบแบบนี้คงไม่เป็ นอะไร” ฟู่ เทียนตัดสิ นใจขยับมือไป
หยิบมันขึ้นมา

ในขณะที่เขาได้สมั ผัสกับมันเข้าเขารู ้สึกได้ถึงความเย็น

ความรู ้สึกเพียงอย่างเดียวที่มุ่งตรงเข้ามาผ่านเส้นประสาท
คือความหนาวเหน็บ

มันเย็นสุ ดขีด!
เขารู ้สึกราวกับว่ากาลังถือลูกพัค(กีฬาฮออกกี้)ที่เพิ่งหยิบ
ขึ้นมาจากสนาม “หรื อเป็ นเพราะลูกบอลสี น้ าเงินเข้มเป็ น
เลือดและเนื้อในร่ างกายของซอมบี้ที่ถูกแช่แข็งเอาไว้?”

ความเย็นถูกแพร่ กระจายไปทัว่ แขนของเขา เขารู ้สึกได้

เลยว่าอุณหภูมิกาลังลดลงอย่างรวดเร็ วไปทัว่ ทั้งแขนและ
เริ่ มถูกแช่แข็ง เขาหยิบมันขึ้นด้วยมืออีกข้าง ความหนาว
เย็นแพร่ ไปยังทัว่ ทั้งแขนอีกข้างเช่นกัน ฟู่ เทียนรู ้สึกได้เลย
ว่าทัว่ ทั้งร่ างกายของเขาหนาวเหน็บ ราวกับกาลังเดิน
เปลือยอยูใ่ น ‘ฤดูกาลหิ มะสี ดา’ ที่ถูกหิ มะปกคลุมไปทัว่
ร่ างกาย

“มันทางานยังไงกันเนี่ย? ใช้แค่แขนถือมันเอาไว้แต่กลับ
หนาวเย็นไปทัว่ ร่ างกาย ฝ่ าเท้าของฉันชาไปหมดแล้ว
เพราะความหนาวเย็น” ฟู่ เทียนประหลาดใจ ในตอน
แรกเขารู ้สึกราวกับว่ากาลังเล่นหิ มะในฤดูหนาว ทัว่ ทั้ง
แขนรู ้สึกหนาวเย็นแต่ร่างกายกลับยังคงอบอุ่น แต่ในขณะ
นี้เขากาลังตัวสัน่ เพราะความหนาวเย็นที่ปกคลุมไปทัว่
ร่ างกายเหมือนกับถูกก้อนน้ าแข็งแช่เอาไว้

ทันใดนั้นเองเขารี บวางลูกบอลสี น้ าเงินเข้มลงบนพื้นและ

รี บถูมือเข้าด้วยกัน เขารู ้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย ในไม่ชา้
ท้องของเขาร้องออกมาเนื่องจากความหิ ว เขายังไม่ได้กิน
อะไรเลยตั้งแต่เดินทางออกมาจากกาแพงยักษ์ เป็ นเพราะ
ต้องอดทนเนื่องจากมีเรื่ องที่สาคัญมากกว่าเรื่ องอาหาร
ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้

“การดูดซับความร้อน” ฟู่ เทียนตะโกนออกมา “ลูกบอลสี

น้ าเงินเข้มมันดูดซับความร้อนได้!” มันทางานเหมือนดิน
ประสิ วของผงลูกกระสุ นปื น ไม่ใช่แค่ส่วนประกอบหลัก
ของผงกระสุ นปื นเท่านั้นมันยังสามารถใช้ในการทาให้
แข็งได้อีกด้วย ในโลกใบนี้นกั เล่นแร่ แปรธาตุจะใช้เกลือ
ในการทาให้แข็งแต่ยงั ไม่คน้ พบว่า ไนเตรทเมื่อผสมกับ
ดินประสิ วจะสามารถระเบิดได้…

เมื่อใส่ เกลือลงไปในน้ าเล็กน้อย มันจะช่วยให้น้ ามี

อุณหภูมิลดลงจนกลายเป็ นน้ าแข็ง

เห็นได้ชดั ว่าลูกบอลสี น้ าเงินนี้มีความสามารถเหมือนกับ

ดินประสิ วซึ่งเป็ นเหตุผลว่าทาไมร่ างกายของเขาถึงรู ้สึก
หนาวเย็น ถ้าเขาถือเอาไว้บนมือไปเรื่ อยๆมันจะดูดซับ
ความร้อนจากร่ างกายทั้งหมด หลังจากอุณหภูมิใน
ร่ างกายลดลงถึงระดับหนึ่งหัวใจจะหยุดทางานเองตาม
ธรรมชาติ
“ไม่ตอ้ งสงสัยเลย! ที่ร่างกายของซอมบี้มีอุณหภูมิต่าและ
เย็น เจ้าลูกบอลสี น้ าเงินเข้มนี่ตอ้ งเป็ นสาเหตุอย่างแน่นอน
แต่ลูกบอลนี่มาจากที่ไหนกัน? ทาไมมันถึงมาอยูใ่ น
ซากศพได้?” ในใจของฟู่ เทียนเต็มไปด้วยความสงสัย
“หรื อมันจะก่อตัวขึ้นมาเอง…ไม่น่าจะเป็ นไปได้…มันคง
จะใช้เวลานานมาก กว่าจะมีพลังงานมากพอที่จะยึดสมอง
ไว้ได้”

“อย่างไรก็ตามซากศพก็ติดเชื้อไวรัส แม้วา่ จะมีความต่าง

ออกไปแต่สุดท้ายแล้วพวกมันก็เคยเป็ นมนุษย์ซ่ ึงถูกสร้าง
ขึ้นด้วยเลือดและเนื้อ วัตถุที่แข็งแบบนี้เติบโตในสมองได้
ยังไง? แปลกประหลาดซะจริ ง” ฟู่ เทียนใช้ความคิดอย่าง
หนัก
ทันใดนั้นเองมีร่างๆหนึ่งกระโดดจากบันไดขึ้นมาบนห้อง
ทั้งสามคนต่างสะดุง้ และตกใจ

ทุกคนหันไปมองและพบว่าร่ างนั้นคือเมสันจึงรู ้สึกโล่งใจ

เมสันพบว่าพวกเขาปลอดภัยดีจึงตะโกนออกมา “พวก
นายทาให้ฉนั กลัว คิดว่าจะต้องสู ญเสี ยพวกนายไปแล้วซะ
อีก!”

แชมเกาศีรษะ “นายต่างหากที่ทาให้พวกเรากลัว! ฉัน

กาลังดูเทียนผ่าร่ างซอมบี้เลยลืมบอกให้นายรู ้”

แซครี บกล่าว “นายลงมาแล้วใครจะเป็ นคนปาอิฐล่ะ”

เมสันกลอกตาและกล่าว “แน่นอนที่ฉนั กลับมาก็เพราะ
เหนื่อย ใครจะเป็ นคนไปแทนฉัน”

แชมมองไปยังซากศพที่ถูกตัวหัวออกไป “ฉันไปเอง” แช
มกล่าว

ความคิดของฟู่ เทียนถูกขัดจังหวะโดยเมสัน เขายังคงคิด

ต่อไปทว่าก็ยงั ไม่ได้ขอ้ สรุ ป เขาไม่ได้กล่าวถึงหัวข้อก่อน
หน้าอีกแล้ว การเอาชีวติ รอดเป็ นเรื่ องที่สาคัญกว่า
ในตอนนี้ ดวงตาของเขาจ้องไปยังเมสันและแซค
“ตามหลังฉันมา”

พวกเขาต่างสงสัยว่าฟู่ เทียนกาลังจะทาอะไรแต่กย็ งั คงเดิน

ตามไป
ฟู่ เทียนลงมาข้างล่างเพื่อมาดูฝงู ของซอมบี้ที่อยูไ่ กล
ออกไป เขายืนหลบอยูใ่ นมุมมืดและใช้มีดสั้นตัดหัวของ
ซอมบี้สองตัวที่นอนตายอยูบ่ นพื้น พร้อมคว้าหัวของพวก
มันไว้และรี บวิง่ กลับเข้าไปในตึก เขาเห็นเมสันและแซ
คถอยหลัง เขาจึงยิม้ และกล่าว “ไม่อนั ตรายหน่า พวกมัน
ตายแล้ว”

เมสันรู ้สึกตกใจ “นายกล้าขนาดนี้ต้ งั แต่เมื่อไหร่ ?”

“ฉันกาลังปรับตัวน่ะ” ฟู่ เทียนตอบ พร้อมกลับขึ้นไปยัง

ชั้นบน เขาผ่าหัวมันเหมือนที่เคยทาก่อนหน้า ในครั้งนี้
เป็ นเรื่ องง่ายกว่าเดิมในการเจาะเข้าไปข้างใน เมื่อหัวของ
ซอมบี้ถูกแยกออกก็ปรากฏลูกบอลสี น้ าเงินอยูข่ า้ งใน
เหมือนกับซอมบี้ตวั ก่อนหน้า
เขาดาเนินผ่าหัวของตัวที่สามต่อไปในขณะที่กาลังคิดถึง
ปัญหา เขาตัดสิ นใจที่จะเปลี่ยนวิธีในการผ่า ในครั้งนี้เขา
เริ่ มเจาะผ่านกระโหลกศีรษะให้เหมือนกับการตกจากที่
สู ง กระโหลกค่อยๆแตกออก ในตอนนี้พวกเขาสามารถ
เห็นภาพภายในได้อย่างเต็มรู ปแบบ เนื้อเยือ่ ส่ วนใหญ่ถูก
แช่แข็ง ลูกบอลสี น้ าเงินเข้มจมอยูใ่ จกลางของสมอง

อย่างไรก็ตาม อาจเป็ นเพราะกระโหลกศีรษะที่บรรจุลูก

บอลสี น้ าเงินอยูไ่ ด้รับความเสี ยหาย ฟู่ เทียนค่อยๆควานหา
มันอยูช่ วั่ ครู่ ในไม่นานเขาก็เข้าใจขึ้นมา ลูกบอลสี น้ าเงิน
เข้มเป็ นตัวควบคุมการเคลื่อนไหวของพวกซอมบี้

เรื่ องที่กล่าวว่า การทาลายหัวของซอมบี้สามารถจัดการ

พวกมันได้มีสาเหตุมาจากสองเรื่ อง อันดับแรกเป็ นการ
ทาลายระบบประสาทส่ วนกลางทาให้พวกมันไม่สามารถ
ควบคุมการเคลื่อนไหวได้ อีกข้อก็คือการทาลายการ
เชื่อมต่อของลูกบอลสี น้ าเงินเข้มกับสมองนัน่ เอง

ถ้าจะให้กล่าวง่ายๆ ลูกบอลสี น้ าเงินเข้มเชื่อมต่อกับสมอง

ผ่านทางระบบประสาท ดังนั้นไม่จาเป็ นต้องตัดหัวพวก
มัน ตราบเท่าที่มีแรงมากพอกระแทกไปยังศีรษะของมัน
เพื่อทาลายการเชื่อมต่อ แรงจะถูกส่ งไปยังผนังสมอง
ส่ งผลให้ระบบประสาทไม่สามารถส่ งสัญญาณได้ พวก
ซอมบี้จะหยุดเคลื่อนไหว เหมือนกับการได้ฆ่าพวกมัน
นัน่ เอง

ฟู่ เทียนรู ้สึกทึ่งเมื่อได้เข้าใจข้อมูลจุดนี้ อะไรคือสิ่ งที่

ประกอบขึ้นเป็ นลูกบอลสี น้ าเงินเข้มขึ้นมา? ทาไมมันถึง
ไปอยูใ่ นสมองของพวกซอมบี้ได้? มีการผลิตขึ้นมาหรื อ
เกิดขึ้นโดยเชื้อไวรัส?

ฟู่ เทียนหยิบลูกบอลสี น้ าเงินขึ้นมาพร้อมคลุมมันไว้ดว้ ย

ผ้า เขาคลุมมันด้วยผ้าหลายชั้นจนถูกห่อเป็ นบอลลูกใหญ่
ฟู่ เทียนจับมือของเมสันและแซคเอาไว้ “สิ่ งๆนี้สามารถ
ดูดซับอุณหภูมิในร่ างกาย มันจะช่วยให้เราลดอุณหภูมิลง
ได้ อย่าไปถือมันโดยตรงเพราะมันจะดูดความร้อนใน
ร่ างกายออกไป จะให้ดีที่สุดควรใส่ มนั ไว้ในกระเป๋ า”

เมสันและแซคประหลาดใจเมื่อได้เห็นลูกบอลที่ถูกห่อไว้
เมสันสังสัย “มันคืออะไร?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่านี่คืออะไร อย่างไรก็ตามพวกนัก
ล่าที่ฆ่าพวกซอมบี้ตดั หัวพวกมันก็เพราะสิ่ งๆนี้ มันคงมี
มูลค่าอยูไ่ ม่นอ้ ย พวกเขาคงไม่ทิ้งสิ่ งมีค่าพวกนี้ไป” เขา
เห็นหัวของซอมบี้ถูกผ่าอยูม่ ากมาย แต่ไม่รู้มาก่อนเลยว่า
พวกนักล่าผ่ามันเพือนาลูกบอลสี น้ าเงินเข้มออกมา

เมสันตระหนก “นายแน่ใจหรอว่าพวกนักล่าฆ่าพวกซอม
บี้กเ็ พื่อสิ่ งนี้?”

“ก็อาจจะ…”
The Dark King – Chapter 57 หลอมละลาย

[ผูเ้ ขียนถึงผูอ้ ่าน] เนื้อเรื่ องหลักข้ามไปที่ ****** ได้เลย

นะครับ

คุณรู ้ม้ ยั ว่าจูเลียสซี ซาร์ได้รับความเดือดร้อนจากโรค

ลมบ้าหมูอยูห่ ลายครั้งหลายครา และประสบกับมันอยู่
ตลอดช่วงชีวติ แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับเรื่ องนี้
รู ้ม้ ยั ทาไม? เพราะในช่วงเวลานั้น ผูค้ นที่เป็ นโรค
ลมบ้าหมูมกั จะถูกตราหน้าว่าถูกผีเข้าสิ ง
แล้วรู ้ม้ ยั ว่ามีนกั วิทยาศาสตร์ที่ฉลาดและมีความรู ้ ถูกเผา
ทั้งเป็ น ถูกนาไปตรึ งไว้บนไม้กางเขนเพราะโบสถ์กล่าว
ว่าพวกเขามีความผิดเนื่องจากพวกเขาปฏิเสธที่จะเชื่อใน
ศาสนา

ถ้าเป็ นร้อยกว่าปี ก่อนคุณจะถูกชี้ให้เห็นสี ดาเป็ นสี ขาว

และสี ขาวเป็ นสี ดา ซึ่งคุณก็จะเชื่อคาเหล่านั้น คุณจะไม่รับ
ฟังผูค้ นที่มีความติดต่างออกไป สังคมที่ฟู่เทียนอาศัยอยูก่ ็
เป็ นเช่นนั้น พวกเขาถูกปกครองโดยลัทธิและศาสนา
แม้แต่เหล่าขุนนางที่มีขอ้ มูลความรู ้มากมายอยูใ่ นมือก็ยงั
ถูกควบคุมด้วยศาสนาเหล่านี้
คุณรู ้ม้ ยั ว่าทาไมพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุจึงถูกปฏิเสธและ
ถูกไล่ล่า?

ยังไงก็เถอะ ผมไม่อยากทาลายความรู ้สึกของพวกคุณโดย

การพูดมากจนเกินไป ถ้าหากคุณต้องการสนุกสนานไป
กับนิยายเรื่ องนี้ดงั นั้นโปรดลืมทุกอย่างทิ้งไปให้หมด ถ้า
หากคุณกาลังอ่านบทของเมสันอยูใ่ ห้จินตนการว่าตัวเอง
เป็ นเมสันและมองไปยังปากและดวงตาของเขา และทา
เช่นนี้กบั ทุกๆตัวละคร และนี่คงเป็ นวิธีอ่านที่น่าพึง
พอใจ! และไม่ตอ้ งกังวลอะไรทั้งนั้น ขอให้สนุก!
**********

“สิ่ งๆนี้มีความสามารถในการ ‘ดูซึมความร้อน’ มันช่วย

พิสูจน์วา่ ความคิดในก่อนหน้าของฉันนั้นถูกต้อง ซากศพ
ถูกขับเคลื่อนโดยสิ่ งๆนี้ พวกมันถูกชักจูงเข้ามาโดยความ
ร้อนจากร่ างกายของพวกเรา และนัน่ เป็ นเหตุผลว่าทาไม
พวกมันขึงค่อยๆมารวมตัวกันที่นี่ พวกมันไม่ได้ตามเหยือ่
จากกลิ่นและเลือดแต่เป็ นความร้อนต่างหาก!” ฟู่ เทียน
ค่อยๆอธิบายข้อมูลที่เขารวบรวมมาได้ “สก็อตและคน
อื่นๆน่าจะดึงดูดพวกซอมบี้ไปมากกว่าเพราะกลุ่มของ
พวกเขาน่าจะผลิตความร้อนออกมามากกว่าเมื่อเทียบกับ
พวกเรา” ยิง่ ไปกว่านั้นเมื่อมีพวกซอมบี้จานวนมากและ
นัน่ ก็ไม่ถูกละสายตาจากพวกนักล่า ซึ่ งส่ วนใหญ่เดินทาง
มาจากภูมิภาคอื่นๆ

เมื่อคิดถึงเรื่ องนี้ฟู่เทียนขมวดคิ้ว เขาหลับตาลงเพื่อนึกถึง

แผนที่ที่สก็อตมีอยู่ มีพ้ืนที่สีเทาใกล้ๆพื้นที่หมายเลข8 ซึ่ง
ยังไม่ถูกจัดการเรี ยบร้อย และยังมีพื่นที่สีอื่นๆซึ่ งเป็ น
พื้นที่ล่าสาหรับกลุ่มอื่นๆ

เมื่อฟู่ เทียนสรุ ปความคิดทั้งหมดได้ เขากล่าวต่อเมสันและ

แซค “มันช่วยให้อุณหภูมิในร่ างกายของเราลดลง อีกไม่
นานนักพวกเราจะสามารถจัดการกับพวกซอมบี้เหล่านี้ได้
เนื่องจากพวกมันจะติดตามเรามาไม่ได้อีกต่อไป เหตุ
เพราะพวกเรามีเพียงสามชิ้น แชมจะยังไม่ได้มนั ไป
ในตอนนี้ เราจะล่ามันอีกตัวและเอาลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม
ออกมาจากหัวของมัน ด้วยวิธีน้ ีเราจะมีลูกบอลสี น้ าเงิน
เข้มเพียงพอสาหรับทุกคน ”

เมสันตระหนก “พวกเราจะหลบหนีการติดตามได้ดว้ ยวิธี

นี้?”
“แล้วจะล่าพวกมันยังไง? พวกมันแข็งแร็ งเกินไป พวกเรา
ไม่ใช่คู่ต่อสู ้ของมันเลย” แซคถาม

ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าวออกมา “มนุษย์คือสิ่ งที่แข็งแกร่ งที่สุด

พวกเรามีความสามารถในการต่ออสู ้กเ็ พราะภูมิปัญญาที่
เรามี พวกเราสู ้แบบซึ่งๆหน้ากับซอมบี้ไม่ได้อยูแ่ ล้วแต่
สามารถใช้สติปัญญาในการฆ่าพวกมันอย่างง่ายดาย”

“ง่าย?” แซคและเมสันกล่าวด้วยความงุนงง
ในสามปี ของการฝึ กฝนอย่างหนัก พวกเขาถูกสอนให้
ค้นหาเหยือ่ ในที่ทุรกันดารรวมถึงสถานที่ที่มี
สภาพแวดล้อมอันเลวร้าย และนัน่ ล้วนเป็ นวิธีในการ
ค้นหาอาหาร แต่พวกเขาไม่ได้ถูกสอนให้ทาการล่า เพราะ
นัน่ เป็ นหน้าที่ของพวกนักล่าเท่านั้น ดังนั้นแม้วา่ จะได้รับ
การฝึ กฝนแต่เมื่อต้องเผชิญกับซอมบี้กท็ าให้พวกเขาไป
ไม่เป็ นได้เช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นๆแล้ว การ
รับมือกับความตื่นตระหนกได้เป็ นอย่างดีของพวกเขานับ
ได้วา่ เป็ นสิ่ งที่หาได้ยากจริ งๆ
“วิธีที่ง่ายที่สุดคงเป็ นการใช้ไฟเผา” ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าว
“ขั้นแรกเลยพวกนายต้องหาเศษผ้ามาซะก่อน ต้องเป็ นผ้า
ที่ติดไฟได้ง่ายจะยิง่ ดี ฉันจะไปเปลี่ยนที่กบั แชมซะหน่อย
ให้เวลาสิ บนาทีเพื่อตามหาเศษผ้าในชั้นล่างของตึกนี้”

ดวงตาของเมสันและแซคสว่างไสวเมื่อกาลังเดาว่าฟู่ เทียน
ต้องการทาอะไร พวกเขารี บแยกย้ายกันออกจากห้องไป
เพื่อไปตามหาวัสดุที่ติดไฟได้
ฟู่ เทียนขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อพบกับแชมที่กาลังปาก้อนหิ น
อยู่ “นายควรพักซักหน่อย ฉันจะเป็ นคนจัดการต่อเอง”

แชมกล่าวตอบ “ไม่ล่ะ งานพวกนี้ที่ไม่ตอ้ งใช้ความคิด

เยอะ ให้เป็ นหน้าที่ของพวกเรา นายเป็ นเพียงคนเดียวที่
พวกเราจะพึ่งพาให้นาเราออกไปจากที่นี่ได้”

ฟู่ เทียนหัวเราะ “เมสันและแซคกาลังดาเนินการอยู่

หลังจากทุกๆอย่างเรี ยบร้อยพวกเราจะออกจากที่นี่ พวก
เรากาลังรอลมตะวันออกอยูเ่ ท่านั้น”
“หมายความว่ายังไง?” แชมสงสัย

ฟู่ เทียนส่ ายศีรษะและกล่าว “ไม่มีอะไรหรอก ฉันกาลัง

ว่างอยูจ่ นกว่าพวกนั้นจะหาของที่ฉนั ต้องการได้ท้ งั หมด
นายควรจะไปชั้นบนและเอาหิ นมาเพิ่มซะหน่อย อย่าให้
ชั้นๆนี้วา่ งเปล่าจนเกินไป” เขาหยิบหิ นขึ้นมาจากพื้นและ
มองไปยังพวกซอมบี้กพ็ บว่าจานวนซอมบี้เพิ่มขึ้นเพียง
เล็กน้อยเท่านั้น และมีซอมบี้หนึ่งตัวที่กาลังเดินโซเซไป
มา
ฟู่ เทียนขว้างก้อนหิ นไปอีกที่ๆหนึ่ง ซอมบี้ถูกนาให้เดิน
ไปยังอีกฟากของตึกเพราะเสี ยงที่ตกกระทบ

สิ บนาทีต่อมา เมสันและแซคก็รวบรวมวัสดุที่ติดไฟได้
วางไว้เป็ นวงกลมข้างนอกตึก ฟู่ เทียนเริ่ มขว้างก้อนหิ น
และแก้วใกล้ๆกับวงกลมนัน่ ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยเสื้ อผ้าและ
เศษไม้ เสี ยงสะท้อนทาให้พวกซอมบี้เดินโซเซตามเข้าไป
ในวงกลมนัน่
ด้วยการแนะนาของฟู่ เทียนเมสันเริ่ มดาเนินการทันทีเมื่อ
เห็นซอมบี้กาลังใกล้เข้ามา เขายืนอยูท่ ี่ช้ นั สองของอาคาร
และเริ่ มจุดคบไฟพร้อมขว้างไปยังวงกลมนัน่ เขาจุดคบ
ไฟขึ้นมาห้าอัน สี่ ในห้าอันถูกขว้างไปถึงวงกลมนัน่ ด้วย
ระยะที่ไกล ไฟค่อยๆกระจายเผาไหม้ไปทัว่ วงกลมที่ถูก
วางไว้ เสื้ อผ้าและเศษไม้ค่อยๆถูกเผาไหม้และในไม่นาน
ก็กลายเป็ นเปลวเพลิงขนาดใหญ่

พวกซอมบี้ที่เข้าใกล้กองไฟต่างเดินหนีตามสัญชาตญาณ
อย่างไรก็ตามพวกมันเริ่ มที่จะเดินไปรอบๆวงกลมไฟ
ฟู่ เทียนผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขา
ขว้างหิ นออกไปอีกจานวนหนึ่งเพื่อดึงดูดให้พวกซอมบี้
เดินเข้าไปหากองไฟ อย่างไรก็ตามเสี ยงไม่สามารถดึงดูด
ความสนใจมันได้ในตอนนี้

ฟู่ เทียนรี บวิง่ ลงไปข้างล่างและตะโกนออกมา “เผาพวก

มัน!”
เมสัน แซค และแชม รี บทาตามแผนสารองในทันที มัน
เป็ นเรื่ องธรรมดาๆไม่ซบั ซ้อน เผาพวกซอมบี้ไปตรงๆ!
แผนการนี้ถูกสร้างขึ้นเผือ่ เหตุการณ์ที่พวกซอมบี้ไม่เดิน
เข้าไปยังวงกลมไฟ และในตอนนี้มีแต่แผนนี้เท่านั้นที่จะ
ได้ผล

ทั้งสามคนรี บหยิบผ้า ผ้าห่ม ที่เตรี ยมไว้ล่วงหน้า พวกเขา

ขว้างมันใส่ พวกซอมบี้ตรงๆ แม้วา่ พวกมันจะไม่ได้รับ
ผลกระทบโดยตรงจากกระดาษ ผ้า หรื อผ้าห่มเหล่านี้ แต่
นัน่ ก้ทาให้พวกมันเดินไปยังรอบๆกองไฟ ด้วยเหตุน้ ีเศษ
ผ้าพวกนั้นก็ถูกไฟเผาทาให้ร่างกายของพวกมันเริ่ มถูกเผา
ไหม้
ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจและมองดูอย่างเงียบๆ หลังจากเวลา
ผ่านไปสักพักเปลวไฟก็ดบั มอดลง มีจานวนซอมบี้
ใกล้เคียงหนึ่งโหลนอนตายอยูร่ อบๆกองไฟ มีเพียงไม่กี่
ตัวที่เดินหลีกหนีเปลวไฟและเดินต่อไปได้

ฟู่ เทียนโยนก้อนหิ นไปอีกครั้ง นาทางให้พวกมันเดินไกล

ออกไปอีก หลังจากนั้นสับเปลี่ยนหน้าที่ให้แชมมาขว้าง
หิ นต่อในทันที เมสัน แซค และฟู่ เทียนเดินลงมายังชั้นล่าง
พวกเขาเดินเข้าใกล้พวกซอมบี้กพ็ บว่ามีหนึ่งในนั้นยกมือ
ขึ้นมาเล็กน้อย พวกเขาตกตะลึง ไม่ใช่วา่ เปลวไฟเผาพวก
มันไปหมดแล้วงั้นหรื อ?

“ร่ างกายถูกเผาไหม้เกรี ยมไปแล้ว แต่ลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม

ยังควบคุมร่ างพวกมันได้อยู…่ ” สี หน้าของฟู่ เทียน
เปลี่ยนไป เขารี บบอกให้เมสันและแซคขว้างเสื้ อผ้าและ
เศษไม้เข้าไปเพื่อเผาพวกมันอีกครั้ง

7 ถึง 8 นาทีต่อมา หลังจากสังเกตุพวกซอมบี้อีกครั้งแล้ว

ฟู่ เทียนลองโยนก้อนหิ นลงไปบนร่ างกายของพวกมัน เขา
เรี ยกเมสันและแซคให้เดิมตามมุ่งลงไปข้างล่างบริ เวณที่มี
ซากศพซอมบี้วางอยู่

แชมทาหน้าที่ล่อพวกซอมบี้ให้เดินห่างไกลออกไปด้วย
การโยนก้อนหิ นดังนั้นพวกเขาจึงเดินกันได้สะดวก พวก
เขาสวมถุงมือเอาไว้เพื่อป้องกันผิวของซอมบี้ที่ไหม้
เกรี ยม จากนั้นจึงลงมือตัดหัวซอมบี้พวกนั้น

มีหวั ซอมบี้ท้ งั หมดแปดหัวที่ถูกพวกเขานาเข้ามาในตึก ฟู่

เทียนเจาะหัวพวกมันและสังเกตุเห็นว่าเนื้อเยือ่ ใน
กระโหลกศีรษะมีความเบาบางคล้ายอยูใ่ นสถานะ
ของเหลว ลูกบอลสี น้ าเงินในกระโหลกศีรษะกาลังละลาย
จากขนาดเท่านิ้วโป้งลดลงไปเหลือขนาดเท่าเม็ดถัว่
จากนั้นก็เปลี่ยนสถานะเป็ นน้ าใสๆ

“หรื อมันจะไม่สามารถอยูใ่ นที่ๆมีอุณหภูมิสูงได้?” ฟู่

เทียนขมวดคิ้ว
The Dark King – Chapter 58 นักล่าที่ได้รับบาดเจ็บ

ฟู่ เทียนรี บเจาะอีกหัวในทันที เขาเห็นสิ่ งเดียวกันที่เกิด

ขึ้นกับลูกบอลสี น้ าเงินเข้มลูกก่อนหน้า มันกาลังหลอม
ละลาย และนัน่ ทาให้เขารู ้สึกสับสน ไม่ใช่วา่ สิ่ งๆนี้
สามารถดูดซับความร้อนได้ง้ นั หรื อ? แล้วทาไมมันถึง
โดนความร้อนหลอมละลายได้?

นัน่ ไม่ใช่หน้าที่ของมันหรอกหรอ?

เขารู ้สึกสับสนกับปั ญหามากมายภายในใจ ฟู่ เทียนใช้มีด

สั้นนามันออกมาจากหัวกระโหลก เมื่อถูกนาออกมา
ภายนอกลูกบอลสี น้ าเงินเข้มเริ่ มหยุดหลอมเหลว
ดวงตาของฟู่ เทียนมองไปยังของเหลวสี น้ าเงินอ่อนที่
หลอมเหลวอยูข่ า้ งใน ด้วยเวลาที่ผา่ นไป อุณหภูมิภายในก็
ค่อยๆลดลง สี ของมันค่อยๆเข้มขึ้น ในวินาทีถดั ไป ฟู่
เทียน เมสัน และแซค ก็ได้เห็นฉากอันน่าประหลาดใจ
ราวกับว่าของเหลวพวกนี้มีจิตใจของมันเองและเริ่ มที่จะ
ควบแน่นกลับมาเป็ นลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม

ฟู่ เทียนตกตะลึง!

ราวกับว่าเขากาลังเห็นภาพ แดจาวู ราวกับ…. น้ าที่กาลัง

กลายเป็ นน้ าแข็ง
ดูเหมือนว่าลูกบอลสี น้ าเงินเข้มจะมีโครงสร้างที่
คล้ายๆกัน เพียงแต่ไม่ตอ้ งใช้อุณหภูมิที่ 0 องศาในการ
แข็งตัว มันมีคุณสมบัติในการควบแน่นระดับสู ง

ฟู่ เทียนมองไปยังลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม เขารู ้สึกราวกับว่ามี

ดวงตาของลูกบอลกาลังจ้องมองมายังตัวเขา มันให้
ความรู ้สึกถึงความสยดสยอง แม้วา่ เขาจะยังไม่รู้วา่ ลูก
บอลสี น้ าเงินเข้มทามาจากวัสดุอะไรและทาไมมันถึงไป
อยูใ่ นสมองของพวกซอมบี้ แต่นน่ั ก็เพียงพอทาให้เขารู ้สึก
ถึงความอันตรายของมัน แน่นอนว่านัน่ เป็ นเพียง
สัญชาตญาณ หรื ออาจเป็ นเพียงความรู ้สึกที่เกิดจากการ
เห็นเหตุการณ์ดงั กล่าวและไม่ได้เป็ นไปตามที่คิดไว้ก็
เป็ นได้
ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตาม ฟู่ เทียนยังไม่พยายามคิดถึงมันมาก
นัก เขาเพียงนึกว่าถ้ามีหอ้ งแล็บสาหรับการทดลองเป็ น
ของตนเอง เขาคงจะศึกษามันอย่างแน่นอน

ไวรัสอันเลวร้ายพวกนี้ทาให้เขารู ้สึกว่า 300 ปี ที่ผา่ นมา

ในตอนที่ได้เข้าไปยังแคปซูลแช่แข็ง เขาพลาดเรื่ องต่างๆ
ไปมากมาย มีเพียงการศึกษาเท่านั้นที่จะช่วยให้เขาเข้าใจ
ซักเรื่ องหรื อสองเรื่ องได้มากขึ้น

เมสันมองไปยังฟู่ เทียนและกระซิบ “เทียน พวกเราใช้มนั

ได้รึป่าว?”

ฟู่ เทียนมองกลับไปและกล่าวตอบ “นายสามารถใช้มนั ได้

แต่ตอ้ งระวังหน่อย และต้องแยกเก็บไว้ให้ดี”
เมสันพยักหน้าเบาๆ เขาใช้เสื้ อคลุมห่อลูกบอลสี น้ าเงิน
เข้มเอาไว้

ฟู่ เทียนหยิบอีกลูกนึงขึ้นมาความรู ้สึกหนาวเย็นกลับมาอีก

ครั้ง มันเป็ นความรู ้สึกเดียวกันกับก่อนหน้า เขามัน่ ใจได้
ว่าสิ่ งเหล่านี้จะสามารถช่วยให้พวกเขาหลบหนีจากการ
ตรวจจับของพวกซอมบี้ได้

“ดาเนินแผนการสร้างวงกลมสาหรับเผาไหม้ต่อไป” ฟู่
เทียนหยิบลูกบอลขึ้นมาทั้งหมดและกล่าวกับเมสันและ
แซค
พวกเขาประหลาดใจ “พวกเราฆ่าซอมบี้ไปเยอะแล้ว
น่าจะรี บผ่านมันไปในตอนนี้”

ฟู่ เทียนส่ ายศีรษะเบาๆและกล่าว “พวกนักล่าไม่สนใจ

ทองคาแต่พวกมันกลับสนใจในสิ่ งๆนี้จึงบ่งบอกได้เลยว่า
มันมีค่ามหาศาล ยิง่ พวกเราหามันได้เยอะมากเท่าไรจะนิ่ง
ดีกบั พวกเรายิง่ ขึ้นในอนาคต สิ่ งเหล่านี้เป็ นสมบัติอนั ล้ า
ค่า”

ทั้งสองคนตอบรับเขาพูดของฟู่ เทียน พวกเขารู ้สึกยินดี

แซคตบเข้าที่ตน้ ขาของตน “เยีย่ ม มันเหมือนกับว่า…
พวกเรากาลังทางานของพวกนักล่าเลย… ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เมสันหัวเราะ “โชคดีจริ งๆที่เทียนฉลาด พวกเรากาลังจะ
รวยแล้ว! แม้วา่ พวกซอมบี้จะโหดร้ายแต่พวกมันกลับ
โง่เง่า เป็ นการง่ายที่จะฆ่าพวกมัน หลังจากที่จดั การชุดนี้
เสร็ จแล้วพวกเราจะไปหาซอมบี้มาเพิม่ อีก! พวกเราไม่
ต้องเอาอย่างอื่นเพิม่ แล้ว โลหะพวกนั้นไม่มีค่ามากนัก ”

ฟู่ เทียนมองไปยังทั้งสองคนที่ก่อนหน้านี้กลัวฉี่ แทบราด

เมื่อได้ยนิ คาว่า ซอมบี้ หลังจากที่จดั การปัญหาได้แล้วครั้ง
หนึางพวกเขาตอบรับทันทีโดยไม่ได้คิดถึงมันอีก… ทั้ง
สองต่างหน้ามืดตามัวด้วยพลังแห่งการเงิน

ชัว่ โมงครึ่ งผ่านไป ซอมบี้ที่เดินป้วนเปี้ ยนไปมาบริ เวณนี้

ต่างถูกสังหารโดยฟู่ เทียนและกลุ่มเพื่อนโดยใช้วงกลมไฟ
เมื่อรวมกับซอมบี้ท้ งั สามตัวในก่อนหน้าแล้ว พวกเขา
สามารถรวบรวมลูกบอลสี น้ าเงินเข้มได้ถึง 21 ลูก
“พวกเราจะทาอะไรต่อไปดี?” เมสันกล่าวด้วยความ
ตื่นเต้นในขณะที่กาลังแบกกระเป๋ าที่บรรจุลูกบอลสี น้ า
เงินเอาไว้ “ไปที่พ้ืนที่สีเท่าที่สก็อตอยู?่ สถานที่น้ นั ยังไม่
ถูกจัดการ จะต้องมีพวกซอมบี้เยอะแน่ๆ…”

ฟู่ เทียนกล่าวด้วยเสี ยงเบา “นายจะบ้าไปแล้ว ไม่เห็นหรอ

ว่าตามถนนมีพวกนักล่าสังหารพวกซอมบี้ไปมากแค่
ไหน? เดินทางไปยังพื้นที่สีเทาก็ไม่ต่างอะไรกับที่นี่ นาย
จะเจอกับดักมากมายและจะถูกซอมบี้จดั การ พวกเราจะ
ถูกล้อมด้วยฝูงซอมบี้ อย่าเห็นแก่เงินนักสิ !”

เมสันนึกถึงศพที่ได้เห็นมาทั้งหมดก็เกิดความกลัวขึ้นมา
“เทียนบอกว่าพื้นที่สีเทานั้นเสี่ ยงเกินไป ตรงนั้นจะต้องมี
พวกหนูมากว่าที่นี่แน่ๆ สัตว์พวกนี้ไม่เหมือนกับพวก
ซอมบี้ซะทีเดียว”

แชมกระซิบ “พวกเราควรตามหาสก็อตและพรรคพวก
พวกเขามีแผนที่และรู ้ทางกลับไป อาจจะมีพวกซอมบี้
ตามหลังพวกเขาอยู่ พวกเราต้องไปช่วย อย่างไรก็ตามเรา
ฆ่าซอมบี้พวกนั้นได้อยูแ่ ล้ว!”

ฟู่ เทียนพยักหน้า “หาอะไรกินเพิ่มพลังกันก่อน”

เป็ นเพราะ ‘นักล่า’ คนก่อนหน้าพวกเขายังไม่ได้พกั กัน

เลย พวกเขาเหนื่อยล้าและหิ วโหย ทั้งหมดจึงนาพวก
อาหารแห้งและน้ าดื่มออกมาจากกระเป๋ าจากนั้นเริ่ มลงมือ
กิน หลังจากการฝึ กฝนกว่าสามปี ทุกคนรู ้วธิ ีรับมือกับ
ความหิ วและกระหายน้ าได้อย่างดี ทุกๆกินอาหารเต็มปาก
และค่อยๆดื่มน้ า จากนั้นจึงหยุดกินเพราะถ้ายังไม่หา
อาหารเพิม่ อาหารที่พวกเขานามาในกระเป๋ าจะอยูไ่ ด้ไม่
เกินสิ บวัน!

ขณะที่พวกเขากาลังพร้อมจะเดินทางต่อ มีร่างๆหนึ่งวิง่ อยู่

ตามเส้นถนนด้วยความเร็ วสู ง

ร่ างๆนั้นมีความเร็ วสู งมากๆ เมื่อถึงหัวมุมมันกระโดดขึ้น

หลังคาสู งจากนั้นกระโดดลงมาบนพื้น ในทันใดที่มนั
มาถึงบริ เวณที่ฟู่เทียนและเพื่อนๆกาลังพักอยู่ มันเริ่ มวิง่
ตรงเข้ามายังกาแพง
และแซคสามารถมองเห็นเหตุการณ์น้ ีได้อย่างชัดเจน

“เทียนมาดูนี่” แซครี บเรี ยกฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนรี บวิง่ เพื่อไปดูจุดที่แซคชี้ มีชายหนุ่มคนนึงยืนอยู่

บนพื้นใกล้ๆกับตึก มีหน้าไม้และลูกธนูบนหลังของเขา
เขากอดแขนขวาของตนเอาไว้ดูเหมือนว่าเขากาลังได้รับ
บาดเจ็บ

“นักล่า” ฟู่ เทียนจ้องเขม็ง

แซค เมสัน และแชมหยุดนิ่งไปชัว่ ครู่ เมื่อได้ยนิ คาพูดของ

ฟู่ เทียน พวกเขาเป็ นหน่วยค้นหาและสิ่ งที่ดีที่สุดพวกเขา
ได้รับมาเป็ นเพียงมีดสั้น มีดสั้นเหล่านี้ไม่ได้มีไว้สาหรับ
การสังหารแต่เอาไว้สิ่งของหรื อใช้อานวยความสะดวก
เท่านั้น นิยามคาว่าหน่วยค้นหาคือไม่จาเป็ นต้องต่อสู ้ หาก
พวกเขาต้องเจอกับพวกมอนส์เตอร์หนทางเดียวของพวก
เขาคือการหนี ถ้าหนีรอดมาได้กถ็ ือเป็ นโชคดี แต่ถา้ ไม่ก็
ต้องโทษโชคชะตาของตัวเอง

เช่นเดียวกับหน่วยเสบียงในสนามรบ พวกเขาไม่ได้มี
หน้าที่ล่าหัวของศัตรู และนาพาชัยชนะกลับมา แต่ลา
หน้าที่กม็ ีคุณค่าแตกต่างกันไป

“นักล่า?” เมสัน แชม และแซครู ้สึกตื่นเต้น สาหรับพวก

หน่วยค้นหาแล้วมักไม่ได้พบเจอกับพวกนักล่าบ่อยนัก
พวกเขาทัดเทียมกับพวกขุนนางและสามารถพูดคุยกับชน
ชั้นสู งได้ราวกับอยูใ่ นระดับเดียวกัน
ส่ วนในบั้นปลายของชีวติ ของพวกฟู่ เทียนคงเป็ นได้เพียง
หน่วยค้นหา! ดีและร้าย สู งและต่า! มันไม่สาคัญว่าพวก
เขาจะสร้างอะไรจากสิ่ งที่หน่วยค้นหาหามาได้บา้ ง พวก
เขาก็เป็ นได้แค่เพียงหน่วยค้นหาเท่านั้น เป็ นเพราะพวก
เขาไม่มี ‘ร่ างกายแห่งแสง’

สมาคมมอบหน้าที่ให้ฟู่เทียนเป็ นคนฝึ กฝนพวกหน่วย

ค้นหาเป็ นเพราะเขามีรังสี ใกล้เคียงกับ ‘ร่ างกายแห่งแสง’
และผลของการฝึ กฝนก็อยูใ่ นระดับสู ง พวกสมาคมอาจให้
โอกาสเขาในการกลายมาเป็ นนักล่า

แต่ในอีกขณะหนึ่ง ไม่วา่ ฟู่ เทียนจะสร้างอะไรไว้ให้กบั

สมาคมบ้าง เขาอาจถูกกาหนดให้ตายจากไปด้วยตาแหน่ง
หน่วยค้นหาก็เป็ นได้
ฟู่ เทียนไม่ชอบใจเท่าไหร่ … เป็ นเพราะเขาได้เห็นพวกนัก
ล่าออกมาข้างนอกกาแพงยักษ์และได้เห็นซากปรักหักพัง
ทั้งหลาย ขายได้เห็นร่ างที่อาบไปด้วยเลือดมากมายและรู ้
ว่ามันเกิดจากการต่อสู ้ของพวกนักล่า เขาเข้าใจว่าเหตุใด
เฟอร์นนั โดถึงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชานัก เพราะใน
สายตาของพวกเขาชีวติ ของคนอื่นๆไม่มีค่าอะไร… พวก
เขาเคยฆ่า แลพวกเขาถูกเลี้ยงดูเพื่อให้ฆ่า…

“เขาเป็ นนักล่าจากสมาคมของพวกเรา” ฟู่ เทียนสังเกตุที่

หน้าอกของชายหนุ่มและรู ้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย ถ้า
หากเกิดเป็ นนักล่าจากสมาคมอื่นๆ พวกเขาจะถูกทาให้
‘เป็ นใบ้’ ถ้าหากถูกจับได้

ฟู่ เทียนและผองเพื่อนกาลังคอยจับตานักล่าคนนั้น เขา

รับรู ้ได้วา่ มีรอยไหม้อยูไ่ ม่ไกลจากตึกเท่าไหร่ นกั ดวงตา
ของเขาปรากฏให้เห็นถึงความสนุก เขาเดินเข้ามาใกล้
วงกลมและพบว่าร่ องรอยไอร้อนออกมาจากกองขี้เถ้า
ราวกับไฟเพิง่ ดับลงไม่นานมานี้

เขาเหลือมองร่ างกายของพวกซอมบี้บนพื้นดินและเผยให้
เห็นดวงตาของความผิดหวัง ดูเหมือนว่าเขากาลังคิดอะไร
บางอย่างและมีประกายเกิดขึ้นในตาของเขาอีกครั้ง เขา
มองมายังรอบๆตึกและพุง่ เข้ามาในทันใด

“เขารู ้แล้ว” เมสันกล่าว

แซคมองไปยังฟู่ เทียนและกล่าว “เทียน เขารู ้สิ่งที่เราทา

แล้ว เขาจะเอาของๆเราไปหรื อป่ าว?”
ในใจของฟู่ เทียนกาลังทึ่งกับการสังเกตุของนักล่า และรู ้
ได้ถึงความต่างของตนเองและพวกนักล่า เขาสามารถ
ตัดสิ นใจได้อย่างรวดเร็ วด้วยความชานาญ เขามองไปยัง
แซคและส่ ายศีรษะ “น่าจะไม่ พวกนั้นล่าซอมบี้เป็ น
หมื่นๆตัวแล้ว เขาน่าจะเมินกับจานวนที่เรามีอยู”่

เมื่อได้ยนิ สิ่ งนี้ท้ งั สามพากันโล่งใจ

ทันใดนั้นเอง ประตูถูกเปิ ดออกและนักล่าก็ปรากฏร่ างขึ้น

มีร่องรอยของความประหลาดใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของ
เขา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คาดคิดมาก่อนว่าฝี มือการ
วางเพลิงพวกซอมบี้จะเกิดจากฝี มือของเด็กพวกนี้…
The Dark King – Chapter 59 ระดับการล่า ‘ซอมบี้’

“พวกนายเป็ นกลุ่มที่จบใหม่จากสถานที่ฝึกฝนหน่วย
ค้นหาหนิ” ชายหนุ่มในชุดสี ดาชาเลืองมองกระโหลกที่
ไหม้เกรี ยมซึ่งวางเรี ยงรายอยูบ่ นพื้น เมื่อเห็นหัว
กระโหลกที่แตกระแห่งเขาเริ่ มให้ความสนใจมาที่ฟู่เทียน
และเพื่อนๆ “นี่เป็ นครั้งแรกของพวกนายงั้นหรอ? หรื อ
เคยออกค้นหามาบ้างแล้ว? พวกนายสามารถฆ่าซอมบี้
ระดับ ‘4’ พวกนี้ได้ ยิง่ ไปกว่านั้นยังรู ้จกั เก็บ ‘ผลึก
เหมันต์’ จากกระโหลกของพวกมันด้วยโดยเจตนาด้วย ”

ฟู่ เทียนจ้องมองกลับไปยังอีกฝ่ าย เขารู ้สึกเสี ยวซ่าไปทัว่

หนังศีรษะราวกับเป็ นเหยือ่ ที่กาลังโดนจ้องมอง ในใจของ
เขามืดมิดพยายามกระซิบเพื่ออธิบาย “พวกเราเป็ นกลุ่ม
ค้นหากลุ่มใหม่ล่าสุ ดที่เข้าร่ วมกับสมาคม พวกนักล่า
ปรากฏตัวขึ้นดังนั้นพวกเราจึงพลัดหลงออกจากกองกาลัง
หลักโดยพวกซอมบี้ ด้วยความบังเอิญพวกเราลองใช้วธิ ีน้ ี
และพบว่ามันได้ผลในการฆ่ามอนส์เตอร์พวกนี้”

ชายหนุ่มกาลังสนใจในตัวฟู่ เทียน เขามองออกอย่าง

ง่ายดายว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็ นหัวใจของกลุ่มตากทั้งสี่ คน
ทั้งหมด เขายิม้ และกล่าว “ไม่ตอ้ งกังวล ฉันดีใจที่สมาคม
ของพวกเรารับกลุ่มที่เฉลียวฉลาดแบบพวกนายมา ตอนนี้
ฉันบาดเจ็บและต้องการผ้าผันแผล สร้างจุดพักและจุดไฟ
บริ เวฅณนี้”

ฟู่ เทียนชาเลืองมองไปทางขวา พยักหน้าและกล่าวกับ

แซค “นายช่วยจุดไฟให้หน่อย ฉันจะทาความสะอาดชุด
ให้คุณนักล่า”
เมสัน แชม และแซค รู ้สึกตื่นเต้นเป็ นอย่างมัก นี่เป็ นครั้ง
แรกที่พวกเขาได้ใกล้ชิดกับนักล่าขนาดนี้ พวกเขารี บ
ดาเนินการทันทีที่ได้ยนิ คาพูดของฟู่ เทียน การได้
ช่วยเหลือพวกนักล่าเปรี ยบเสมือนการได้รับเกียรติยศใน
สงคราม

นักล่าเดินไปยังห้องถัดไปและหันมากล่าว “ไม่! ของพวก

นั้นปนเปื้ อนไปด้วยรังสี และเชื้อโรค ฉันจะใช้พวกมันพัน
แผลได้ยงั ไง? ฉันมีชุดปฐมพยาบาลในกระเป๋ าของ พวก
นายดูเหมือนจะฉลาด ช่วยไปเอามาให้หน่อย” นักล่าเดิน
ไปยังห้องนัง่ เล่นและทิ้งตัวนัง่ ลง เขาไม่ได้สนพวกหัว
กระโหลกที่วางอยูบ่ นพื้นเลย กลับกันเขาใช้เท้าเพื่อเขี่ย
พวกมันออกเพื่อทาให้บริ เวณนั้นสามารถนัง่ ได้ เขาวาง
กระเป๋ าลงและกล่าวกับเมสัน “เปิ ดประเป๋ าออกและเอาผ้า
ก็อซในกระเป๋ าออกมา”
เมสันพยักหน้าและกาลังจะเปิ ดกระเป๋ า เมื่อนักล่าเห็นถุง
มือที่เลอะของเขา นักล่าคนนั้นขมวดคิ้ว “เจ้าโง่ ถอดถุง
มือของนายออก! จะทาให้กระเป๋ าของฉันสกปรกหรื อ
ยังไง?”

เมสันเริ่ มกลัวสี หน้าของเขาเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสี แดง เขารี บ

ถอดถุงมือออกเปิ ดกระเป๋ าและนาผ้ากอซออกมา “คุณนัก
ล่าครับ คุณมียาฆ่าเชื้ออยูด่ ว้ ย น่าจะใช้มนั กับบาดแผลซะ
ก่อน”

“นายกาลังสอนฉันอยูง่ ้ นั หรอ?” นักล่าหัวเราะและกล่าว

“มีมีดและขวดอยูต่ รงนั้น เห็นมันรึ ป่าว? ขวดนั้นคือ
แอลกอฮอล์ นายต้องปฐมพยาบาลเบื้องต้นซะก่อน ถูก
ต้องมั้ย?”
เมสันรี บพยักหน้าและรี บเทแอลกอฮอล์จากขวดลงบนมีด
ในขณะที่แซคกาลังจุดคบไฟ เมสันกล่าว “คุณนักล่าครับ
เปิ ดแผลออกหน่อยผมจะได้ใช้แอลกอฮอล์ทาการฆ่าเชื้อ
โรค”

“ฉันจะทาด้วยตัวเอง” ชายหนุ่มหยิบอีกขวดขึ้นมา เขาใช้

นิ้วโป้งดีดฝาครอบออก เขาผ่อนคลายแขนและเท
แอลกอฮอล์ลงจากด้านบน สี หน้าที่บิดเบี้ยวของเขา
ปรากฏขึ้นเพราะความเจ็บปวด แต่เขาก็ยงั วางท่าทีไว้เป็ น
อย่างดี

ฟู่ เทียนแลพเพื่อนๆเห็นบาดได้เห็นแผลของเขาแล้ว มัน

เกิดจากกรงเล็บที่แหลมคมเจาะลึกลงไปจนมองเห็น
กระดูก ผิวหนังของเขากลายเป็ นหนองแต่ดว้ ยผ้าที่มดั ไว้
แน่นมันยังไม่ถูกแพร่ กระจายเข้ากระแสเลือด

ชายหนุ่มหยิบมัดสี แดงที่เกิดจากความร้อน และเฉือนมัน

ลงไปที่แผลนัน่ เลือดพุง่ ออกราวกับมีฝนตก เขากัดฟัน
แน่นและเก็บเสี ยงให้เงียบได้ตลอดขั้นตอนทั้งหมด

สิ่ งนี้ทาให้ฟู่เทียนตกตะลึง “นี่เป็ นความสามารถของนัก

ล่าใช่ม้ ยั ? แม้แต่พวกทหารที่ได้รับพรในสนามรบยังไม่มี
พลังมากเช่นนี้เลย”

หลังจากที่จดั การกับแผลนัน่ ได้แล้ว นักล่าให้เมสันช่วย

พันแผลบนแขนของเขา แขนขวาของเขาถูกพันไปด้วย
ชั้นของผ้ากอซ ชายหนุ่มปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขา
เขาทิ้งตัวลงพิงบนกาแพงในขณะที่หายใจอย่างช้าๆ

ฟู่ เทียนมองไปยังเขาและกล่าวออกมาเบาๆ “คุณนักล่า

ครับ ไม่ใช่วา่ พื้นที่หมายเลข 8 ถูกจัดการเรี ยบร้อยแล้ว
หรอครับ? แล้วทาไมถึงมีพวกซอมบี้มากมายนัก? หรื อว่า
เกิดจากการโยกย้ายจะพื้นที่ใกล้เคียง”

“อย่าตั้งคาถามกับฉัน!” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความ
ไม่พอใจและหลับตาลง

ฟู่ เทียนตกใจ และรี บหยุดปากของเขาในทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา ชายหนุ่มลืมตาขึ้น “ฉันหิ วแล้ว เอาอาหาร
และเครื่ องดื่มมาให้ฉนั ”

เมสันที่ยนื อยูถ่ ดั ไปจากเขากล่าว “คุณนักล่าครับ มันเป็ น

อาหารของพวกเรา ถ้าคุณกินมันพวกเรา…”

ชายหนุ่มมองไปยังเมสันด้วยสายตาอันเย็นชาและกล่าว
“ไม่อยากจะให้ฉนั งั้นหรอ?”

เมสันตกอยูใ่ นความกลัว “ผมไม่ได้ไม่ความแบบนั้น

แต่…”

“นี่อาหารส่ วนของผมครับคุณนักล่า เมสันเขาไม่ค่อยรู ้

อะไร อย่าถือสาเขาเลยครับ” แชมรี บตอบและส่ งกระเป๋ า
ของเขาไป เขาหยิบอาหารแห้งและน้ าดื่มทั้งหมดพร้อม
นามันเข้าปาก

สี หน้าของเมสันและแซคค่อยๆเปลี่นนไป แม้วา่ พวกเขา

จะให้ความชื่นชมพวกนักเล่าแต่นี่มนั ช่างแตกต่างกับที่คิด
ไว้เสี ยจริ ง พวกเขามองไปยังฟู่ เทียนที่กาลังพยักหน้าอยู่
ด้านหลังให้ปฏิบตั ิตามคาขอของเขาไป

ความรู ้สึกของพวกเขาไม่ค่อยสู ้ดีนกั แต่กย็ งั ไม่กล้าแสดง

ออกมา

ชายหนุ่มมองไปยังแชม “เจ้าเด็กน้อย นายพูดรู ้เรื่ องหนิ ”

หลังจากนั้นหยิบอาหารแห้งกินต่อไป เขาพูดออกมาทั้งๆ
ที่มีอาหารเต็มปากพร้อมยืน่ มืออีกข้างออกมา “น้ า”
แชมรี บยืน่ ให้เขาในทันที

เขาดื่มน้ าและโยนกระเป๋ าที่วา่ งเปล่าไว้ขา้ งๆ จากนั้นนัง่

พักผ่อนต่อไปสักพัก หลังจากนั้นเขาลึกขึ้นพร้อมขยับ
แขนขวาของตัวเองเล็กน้อย เขาเผยรอยยิม้ ให้เห็นใน
ขณะที่บาดแผลมีอาการดีข้ ึน เขามองไปยังเด็กทั้งสี่
ดวงตาของเขาหรี่ ลงพร้อมหยุดอยูท่ ี่เมสัน “เด็กน้อย ตาม
ฉันมา”

เมสันตกใจอยูช่ วั่ ขณะ “ไปที่ไหนกัน?”

“เดี๋ยวนายก็รู้” ชายหนุ่มหัวเราะ
เมสันลังเลและกล่าว “แต่ผมมีงานต้อง…”

“ถ้าฉันบอกว่าให้ตามมาคือให้ตามมา ทาไมถึงพูดแล้วไม่
เข้าใจ?” นักล่ามีสีหน้าไม่พอใจและพูดอย่าง
ตรงไปตรงมา

เมสันรู ้สึกกลัวว่าจะเกิดอะไรแย่ๆขึ้นมา เขามองไปยังฟู่

เทียน

ฟู่ เทียนรู ้สึกได้วา่ จะมีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นจาก

ชายหนุ่มคนนี้ “คุณนีกล่าครับ พวกเรายังให้ความเคารพ
คุณเหมือนเดิม แต่พวกเรามีหน้าที่ที่ตอ้ งทาและหากพวก
เราทามันไม่สาเร็ จพวกเราจะถูกไล่ออกจากสมาคม ผม
หวังว่าคุณจะเข้าใจในจุดยืนของพวกเรา อย่างไรก็ตาม
พวกเราจะช่วยเหลือคุณอย่างเต็มที่ตราบเท่าที่พวกเรา
สามารถช่วยเหลือได้”

“เยีย่ ม เด็กน้อยนายพูดได้ดี ตอนนี้ฉนั กาลังต้องการความ

ช่วยเหลืออยูเ่ ลย! ในเมื่อฉันเห็นเจตนาดีของพวกนายแล้ว
เช่นนั้นพวกนายทั้งหมดก็มากับฉันเลย” ชายหนุ่มกวักมือ
ของเขา

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนแปลงและกล่าว “คุณสามารถ

บอกรายละเอียดได้รึป่าว?” เขากล่าวคาพูดทั้งหมดออกมา
ด้วยความสุ ภาพเพราะคิดว่านักล่าจะปฏิเสธความ
ช่วยเหลือจากพวกเขาเพราะความสงสาร อย่างไรก็เถอะ
พวกหน่วยค้นหาจะช่วยเหลืออะไรนักล่าได้ และหากนัก
ล่าต้องการความช่วยเหลือจริ งๆมันคงไม่ใช่งานธรรมดาๆ
มันต้องเป็ นการตามล่าพวกมอนสเตอร์
สายตาของชายหนุ่มเผยให้เห็นถึงความเกลียดชัง เขานึก
อะไรขึ้นมาบางอย่างสายตานัน่ ก็รีบหายไปในทันใด เขา
เผยให้เห็นรอยยิม้ บนใบหน้าและกล่าว “ไม่มีอะไรสาคัญ
นักหรอก ฉันเจอกับสิ่ งของล้ าค่าเข้า ด้วยตัวฉันเพียงคน
เดียวไม่สามารถที่จะนามันกลับไปได้ท้ งั หมด จึงอยากให้
พวกนายทั้งสี่ ช่วยขนมันกลับไปยังกาแพงยักษ์ มัน่ ใจได้
เลยว่าฉันจะรายงานต่อผูน้ าสมาคมในเรื่ องที่พวกนายได้
ให้ความช่วยเหลือ และครึ่ งหนึ่งของสิ่ งของพวกนั้นจะ
เป็ นของพวกนาย!”

เมื่อได้ยนิ ถึงสิ่ งนี้ เมสัน แซค และแชมรู ้สึกประหลาดใจ

เมสันกล่าว“คุณนักล่าครับ เป็ นเรื่ องจริ งใช่ไหม?”

“คุณไม่โกหกพวกเราใช่ไหมครับ” แซครู ้สึกตื่นเต้น

มีเพียงแชมที่รู้สึกสับสนถึงความผิดปกติบางอย่าง แต่เขา
ก็ยงั ไม่ทราบเหตุผลแน่ชดั เขาทาได้เพียงหันกลับไปมอง
ฟู่ เทียน ส่ วนฟู่ เทียนเองรู ้ได้ในทันทีวา่ คาพูดนัน่ จะต้อง
ไม่ใช่ความจริ ง พวกนักล่าไม่ได้สนใจในของมีค่า และ
สิ่ งของอะไรทาให้พวกเขาสนใจได้? อย่างไรก็ตามแม้
พวกเขาจะมาจากสมาคมเดียวกัน แต่การเข้าไปพัวพันกับ
ชายหนุ่มคนนี้คงไม่ใช่เรื่ องดีแน่ๆ และพวกเขาเองจะเป็ น
ฝ่ ายที่ตอ้ งพบเจอกับปั ญหา สิ่ งเดียวที่พวกเขาทาได้
ในตอนนี้คือการดูวา่ ผลลัพธ์จะออกมาเป็ นเช่นไร!
The Dark King – Chapter 60 เหยือ่ ล่อ

ฟู่ เทียนพร้อมเพื่อนทั้งสามเดิมตามหลังนักล่าและออก
จากตัวตึก ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงจุดที่พวกเขาได้
แยกตัวออกจากกลุ่มของสก็อต

มีซอมบี้สองตัวโผล่ออกมา ณ ทางแยกที่พวกเขายืนอยู่ ดู
เหมือนว่าพวกมันจะสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิในร่ างกายของฟู่
เทียนและกลุ่ม พวกมันหันเข้าและเร่ งเดินตรงเข้ามา

ฟู่ เทียนหยิบมึดสั้นออกมาพร้อมจ้องไปยังแผ่นหลังของ
นักล่า ถ้าเขามีท่าทีจะหนี ฟู่ เทียนจะรี บบอกให้ เมสัน
แชม และแซควิง่ ให้เร็ วที่สุด เป็ นเพราะว่าพวกเขาไม่
สามารถที่จะเผชิญหน้ากับพวกซอมบี้ได้โดยตรง
อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นซอมบี้ท้ งั สองตัว
เขาหยิบมีดสั้นที่เก็บไว้อยูท่ ี่ตน้ ขาออกมาและวิง่ ตรงเข้า
ไปหาซอมบี้ท้ งั สองตัว เขาปรากฏตัวอยูท่ ี่ดา้ นหน้าของ
มันในชัว่ เวลาเพียงอึดใจ ร่ างกายของเขาเอนไหวไปมา
ฟึ่ บ! ฟึ่ บ! มีเสี ยงดังออกมาจากหัวของซอมบี้ท้ งั สองที่
หลุดออกและร่ วงหล่นลงไปกองกับพื้น

สายตาของฟู่ เทียนจ้องมองโดยไม่กะพริ บ

เขารู ้ดีวา่ หน้าที่ของพวกนักล่าคือการสังหารมอนส์เตอร์

แต่กไ็ ม่คาดคิดมาก่อนว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ งขนาดนี้ มัน
เป็ นการลงมือเพียงฝ่ ายเดียวเท่านั้น
ชายหนุ่มเช็ดเลือดออกจากมีดสั้นและเก็บมันลงที่เดิม เขา
หันหลังกับมามองฟู่ เทียนและเพื่อนทั้งสาม มีรอยยิม้ อัน
อ่อนล้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา พร้อมโบกมือส่ ง
สัญญาณให้ท้ งั หมดเดินต่อ

ฟู่ เทียนและเพื่อนทั้งสามคนรี บวิง่ ตามเขาไป

ฟู่ เทียนสังเกตุเห็นว่ามีดของนักล่ามีความคมกว่าอย่างเห็น
ได้ชดั จนชนิดที่วา่ มีดของพวกเขาควรเรี ยกว่ามีดตัดเนย
เลยทีเดียว เขาคาดการณ์วา่ มีดของนักล่าน่าจะทามาจาก
เหล็กที่ดีกว่า ในขณะที่มีดของพวกเขาแทบทาอะไรไม่ได้
แล้วหลังจากที่ตดั หัวของซอมบี้ไปประมาณหนึ่งโหล
ส่ วนใหญ่ของใบมีดทื่อไปหมดมีเพียงแค่ส่วนที่ใกล้กบั
ด้ามจับเท่านั้นที่ยงั พอใช้ตดั สิ่ งของได้
“ของในหัวพวกมัน…” ฟู่ เทียนต้องการก้มลงเพื่อที่จะ
หยิบผลึกขึ้นมา แต่เมื่อชายหนุ่มสังเกตุเห็นเขาตะโกน
ออกมาเบาๆ “อย่าทาให้เสี ยเวลา เร็ วๆเข้า”

ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและยอมแพ้ต่อการเก็บลูกบอลสี
น้ าเงินเข้ม อย่างไรก็ตามเขาจาตาแหน่งของพื้นที่แห่งนี้
เอาไว้แล้ว ถ้าหากมีโอกาสอีกจะค่อยกลับมาเก็บมัน สิ่ งๆ
นี้ไม่ได้มีค่าเท่าใดนักในสายตาของนักล่า แต่สาหรับพวก
เขาแล้วมันคือสิ่ งล้ าค่า

เมื่อเดินทางไปเรื่ อยๆพวกเขาพบกับพวกซอมบี้คลอดทาง
แต่นกั ล่าไม่ได้ปล่อยให้ฟู่เทียนและเพื่อนทั้งสามได้ลงมือ
ทาสิ่ งใดเลย ในการเผชิญหน้าแต่ละครั้งเขาชิงลงมือ
สังหารซอมบี้ได้อย่างรวดเร็ ว เขารวดเร็ วกว่าพวกซอมบี้
และมีทกั ษะการต่อสู่ อยูใ่ นระดับสู ง ทักษะของเขาดีมาก
จนพวกซอมบี้ไม่มีโอกาสที่จะแตะตัวเขาได้เลย

ฟู่ เทียนคอยตามหลังไปด้วยความเงียบและกาลังแอบ
ศึกษาวิธีการลงมือของนักล่า ในยุคนี้ที่เป็ นยุคของการใช้
อาวุธโบราณ ทักษะและศิลปะการต่อสู ้คือสิ่ งที่สมบูรณ์
แบบ ทักษะต่างๆที่ถูกใช้โดยนักล่ามันทาให้ฟู่เทียน
หลงไหล เขาใช้มีดได้อย่างสมบูรณ์แบบราวกับกาลังตัด
หญ้าด้วยเคียว การเคลื่อนไหวของเขาช่างประณี ตและ
สมบูรณ์แบบ การได้รับบาดเจ็บที่แขนไม่ได้มีผลใดๆเลย

นี่เป็ นผลจากการที่เขาได้ผา่ นการใช้ชีวติ และความเป็ น

ตายมาสิ นะ?
“คุณนักล่าครับ คุณจะช่วยสก็อตและคนอื่นๆได้ไหม?
พวกเขาน่าจะอยูไ่ ม่ไกลจากที่นี่…” เมสันกล่าวออกไป
ด้วยกล้า ตลอดการเดินทางชายหนุ่มปกป้องเขาจากพวก
ซอมบี้ ดังนั้นพากันรู ้สึกว่านักล่าคนนี้เป็ นคนดี ความ
ประทับใจดีๆค่อยๆเกิดขึ้นมาทีละนิดทีละหน่อย การ
กระทาที่ไม่ดีในก่อนหน้าของเขาถูกลืมไปในทันใด

นักล่าตอบกลับ “นายคิดว่าฉันเป็ นใคร? คิดว่าฉันทางาน

ให้องค์กรดูแลคนงั้นหรอ?”

เมสันตะลึง ในตอนนี้สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเมื่อ
มองไปยังถนนข้างหน้า ฟู่ เทียนสังเกตุเห็นว่านักล่ากาลัง
มองไปทางสถานที่ที่พวกเขาแยกตัวออกจากกัน และเป็ น
ที่ที่แรกที่พวกเขาได้พบกับซอมบี้
ฟู่ เทียนรู ้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างกาลังสัน่ สะเทือนอยูใ่ ต้
ฝ่ าเท้าของเขา ราวกับว่ามีอาคารสู งพังทลายลงมา
หลังจากนั้นมีเสี ยงคารามดังขึ้น

ชายหนุ่มหรี่ ตาลงและมีความกระหายเลือดปรากฏขึ้นให้
เห็น เขาหันมองไปยังตึกรอบๆบริ เวณนั้นและในที่สุด
สายตาของเขาก็หยุดลงที่ช้ นั บนของสานักงานแห่งหนึ่ง
อาคารแห่งนี้ถูกปลกคลุมไปด้วยตะไคร่ น้ าและพืช
หลากหลายชนิด รวมถึงมีหน้าต่างที่เก่าแก่และทรุ ดโทรม
มีรอยยิม้ เล็กๆเผยขึ้นบนในหน้าของเขา เขากล่าวกับฟู่
เทียนและกลุ่มเพื่อน “พวกนายรอที่นี่ ห้ามไปไหนทั้งนั้น
หากไม่มีคาสัง่ ของฉัน!”

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไป เขากล่าว “แล้วคุณล่ะครับ?”

“ฉันมีบางอย่างต้องทา และจะรี บกลับมาในเร็ วๆนี้” นัก
ล่ากล่าวออกมาด้วยสี หน้าและน้ าเสี ยงจริ งจัง “อย่าลืมล่ะ
ถ้าไม่มีคาสัง่ ของฉัน ห้ามไปไหนทั้งนั้น ฉันจะไม่ปราณี
กับคบคนที่ออกไปจากที่นี่โดยไม่มีคาสัง่ !” เขากวาดตา
มองเด็กทั้งสี่ “อย่าลืมคาพูดของฉันซะล่ะ แม้วา่ จะกลับไป
ยังสมาคมได้กเ็ ถอะ ฉันจะตามกลับไปถลกหนังพวกนาย
ทั้งเป็ น!”

เมื่อกล่าวเรี ยบร้อบ เขาหันกลับไปมองที่ๆเดิมอีกครั้ง

พร้อมหัวเราะออกมา หันหลังและจากไปอย่างรวดเร็ ว เขา
มีความว่องไวราวกับแมวดา ก่อนหน้านี้เขาอยูต่ ่อหน้า
พวกเขาทั้งสี่ ใช้เวลาไม่นานนักก็หายไปจากสายตาพวก
เขาทั้งหมด

“นี่ นี่…” เมสันทาอะไรไม่ถูก “เขาหนีไปแล้ว?”

ฟู่ เทียนมองไปยังแผ่นหลังของชายที่เพิ่งจากไป มี
ความรู ้สึกแปลกๆปรากฏขึ้นมาในใจของเขา ทันใดนั้น
เขานึกถึงหน้าไม้และลูกธนูข้ ึนมาได้

อาคารสู ง หน้าไม้ และลูกธนู….

ดวงตาของเขาเบิดกว้าง การซุ่มโจมตี หรื อว่าพวกเขาถูก

ใช้เป็ นเหยือ่ ล่อซะแล้ว? อะไรคือสิ่ งที่เขาต้องการล่อ
ออกมา?

“วิง่ !” เมื่อนึกถึงความเป็ นไปได้ ฟู่ เทียนตะโกนออกมาใน

ทันใด เขารี บวิง่ เข้าไปในตึกบริ เวณนั้น รี บใช้ประโยชน์
จากเวลาให้มากที่สุดก่อนที่นกั ล่าจะขึ้นไปถึงจุดที่เขา
ต้องการซุ่มโจมตี พวกเขาจะต้องหลบออกไปจากสถานที่
แห่งนี้ให้เร็ วเท่าที่เป็ นไปได้ หรื อไม่กจ็ ะโดนซุ่มยิงโดย
นักล่าคนนั้น

เขาไม่มน่ั ใจเช่นกันว่านักล่าจะไม่ยงิ พวกเขาถ้าเกิดการ

โจมตีจากพวกซอมบี้

เมสัน แชม และแซค กาลังอยูใ่ นความตกตะลึงและงุนงง

ด้วยความไว้ใจที่มีมานานร่ างกายของพวกเขาขยับ
ตามหลังฟู่ เทียนไปในทันใด เมสันถาม “เทียน เกิดอะไร
ขึ้น? ทาไมพวกเราต้องวิง่ หนี? ถ้าเขารู ้เข้า…พวกเรา
จะ….”
ฟู่ เทียนประทับใจในตัวนักล่าอยูเ่ ล็กน้อยที่เขาช่วยฆ่าซอม
บี้เพื่อปกป้องพวกตนในก่อนหน้า แต่ความประทับใจ
ทั้งหมดได้หายไปแล้ว เขาตอบกลับด้วยความเย็นชน
“พวกเรากาลังถูกเขาใช้เป็ นเหย่อล้อ เขากาลังล่อบางอย่าง
ออกมา”

“ล่ออะไรกัน?” เมสัน แชม และแซคตกตะลึง ในไม่ชา้

พวกเขาก็นึกถึงความเป็ นไปได้และกลัวจนตัวสัน่

ฟู่ เทียนรี บวิง่ เข้าไปยังตัวอาคาร เขาหายใจเข้าและมองไป

ยังเมสันและทุกคนพร้อมกล่าว “พวกเราต้องรี บหนีไปอีก
ฟาก จะให้เขาหาพวกเราเจอไม่ได้เด็ดขาด”
สี หน้าของแซคไม่สู้ดีนกั “แม้วา่ พวกเราจะหนีออกไปได้
หลังจากที่ได้กลับเข้าไปในกาแพง เขาคงไม่ยอมปล่อยให้
พวกเราอยูอ่ ย่างสงบแน่ๆ”

ฟู่ เทียนตอบกลับไปด้วยเสี ยงเย็นชา “งั้นพวกเราก็ตอ้ งฆ่า

เขาซะ!”

เมสัน แชม และแซคเกิดความลังเลเมื่อได้ยนิ เสี ยงของฟู่

เทียน เขามองมายังฟู่ เทียนด้วยความตกตะลึง

เมสันกล่าวตอบ “ฆ่าเขา? พระเจ้า นายรู ้รึป่าวว่ากาลังพูด

อะไรอยู?่ เขาเป็ นถึงนักล่า! พวกเราฆ่าเขาไม่ได้หรอก…
ถึงแม่จะทาได้แต่นน่ั มันก็เป็ นความผิดใหญ่โต”
“เทียน นายแน่ใจแล้วหรอ?” แชมหน้าซีดและกล่าว “ถ้า
นายเดาผิดล่ะ ถ้าเขาแค่ตอ้ งการให้เรารอเพื่อที่จะทาธุระ
ส่ วนตัว.. พวกเราคง…”

ฟู่ เทียนรู ้สึกใจไม่ดี เขาลืมนึกถึงความเป็ นไปได้ที่นกั ล่า

จะไปทาธุระส่ วนตัวเช่นฉี่ หรื ออึ แต่…เราจะมัน่ ใจได้
ยังไง?

โอกาสรอดมีทางเดียวเท่านั้น หากการคาดเดาของเขา
ถูกต้อง การยืนรออยู่ ณ ที่แห่งนั้นก็เหมือนกับการรอ
ความตายเช่นกัน! ถ้าหากนักล่าที่สามารถฆ่าซอมบี้ได้
อย่างง่ายดายคนนั้นต้องการใช้พวกเขาเป็ นเหยือ่ ล่อ สิ่ งๆ
นั้นจะต้องเป็ นมอนส์เตอร์ที่มีความน่ากลัวมาก ซึ่ งพวก
เขานั้นไม่น่าจะสามาถหลบหนีได้
แม้จะมีความเป็ นไปได้หลายทาง แต่สิ่งที่เขาคิดน่าจะเป็ น
สิ่ งที่เป็ นไปได้มากที่สุดแล้ว… ถ้าหากมันผิดขึ้นมา…ก็
ต้องยอมรับมันไป!

ฟู่ เทียนนึกถึงการฝึ กฝนที่ทะเลทรายเมื่อสามปี ก่อนขึ้นมา

เขาได้ฆ่านักเล่นแร่ แปรธาตุที่ชื่อรอสยาร์ด ความลังเลใจ
เกิดขึ้นมาในจิตใจของเขาชัว่ ขณะ พวกเขาจะต้องหนี
ออกไปจากพื้นที่แห่งนี้ให้ได้ แม้วา่ เขาจะคิดผิดก็ตาม เขา
ก็ยงั มีทางเลือกอีกทางนั้นคือฆ่านักล่าคนนั้นซะ

“พวกเราได้ออกมาจากที่ตรงนั้น! มันไม่สาคัญว่าการคาด
เดาของฉันจะถูกหรื อผิดอีกแล้ว! ยังไงเราก็ตอ้ งฆ่าเขาซะ!
หรื อไม่เช่นนั้นพวกเราจะถูกเขาเล่นงานหรื ออาจต้องตาย
ด้วยน้ ามือของเขา!” ฟู่ เทียนมีสายตาเย็นชาขณะกาลังพูด
เมสันมองไปยังดวงตาของเขาด้วยความตะขิดตะขวงใจ
เล็กน้อย เป็ นเพราะใครก็ตามที่มีส่วนในการฆ่านักล่าถือ
เป็ นฆาตกร ‘ฆาตกร’ ถือเป็ นคาที่รุนแรงสาหรับคนทัว่ ไป
เช่นพวกเขา

ฟู่ เทียนกาลังมองไปยังเพื่อนๆพร้อมกาลังรอคอยคา
ตัดสิ นใจ เขารู ้สึกกลัวลงไปในจิตใจ ถ้าพวกเขาไม่เห็น
ด้วยกับตน จะทาอย่างไรต่อไป?

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าต้องทายังไงต่อไปถ้าเกิดแบบนั้น
ขึ้นจริ งๆ ประตูในหัวใจของเขาถูกเปิ ดออกมีปิศาจปรากฏ
ขึ้นมาในใจ มันเป็ นความคิดในด้านลบ
มีเพียงไม่กีอย่างเท่านั้นที่เป็ นฟางเส้นสุ ดท้ายของเขา เขา
ไม่อยากจะก้าวข้ามมันออกไป

โฮ่ก!

ในขณะนั้นเอง มีเสี ยงคารามดังขึ้นจากสถานที่ในก่อน

หน้า

ฟู่ เทียนและเพื่อนๆได้แอบมองดู พวกเขาตกใจสุ ดขีด

หน้าของพวกเขาซี ดราวกับเลือดถูกดูดออกจากใบหน้าไป
ทั้งหมด!!
The Dark King – Chapter 61 มอนสเตอร์ระดับที่ 9

ชั้นบนของตึกสู งนั้นพังทะลายลงมาเพราะการกัดเซาะ
จากรังสี และน้ าฝนเป็ นเวลาหลายร้อยปี ชั้นสองหรื อชั้น
สามยุบตัวลงมาและเป็ นซากปรักหักพัง ไบรอันกระโดด
ผ่านช่องว่างของผนังที่พงั ทะลายลงมาแทนการเดินไป
ตามบันได นี่เป็ นชั้นบนสุ ดของอาคารนี้ เขารู ้สึกพอใจกับ
ผนังที่พงั ทะลายลงมาพวกนี้มากเพราะเขาสามารถใช้มนั
เพื่อซุ่มโจมตีได้ เขารู ้สึกได้วา่ การล่าครั้งนี้เป็ นไปอย่าง
ราบรื่ น

เสี ยงคารามดังออกมาทาให้ไบรอันรู ้สึกประหลาดใจ

“ทาไมมันออกมาเร็ วจัง?” ไบรอันคิด เขารี บถือธนูข้ ึนมา
ในมือซ้ายและกาเอาไว้แน่น ลูกธนู 2 ดอกอยูใ่ นมือขวา
ของเขาในตอนนี้ ลูกศรสี เงินนั้นสะท้อนภาพดวงตาที่เย็น
ชาของเขา เขามองลงไปผ่านรอยแยกของผนังที่พงั ทะลาย
ลงมาและเห็นเหยือ่ ของตนเอง

อาคารที่ไบรอันเห็นนั้นหักครึ่ งลงมาและปกคลุมไปด้วย
พืชสี เขียว มีมอนสเตอร์สีดาขนาดใหญ่เดินออกมา
ร่ างกายของมันยาวประมาณ 5 เมตร มันมีขนสี ดาทัว่
ร่ างกาย หัวของมันคล้ายกับหมาป่ า ปากของมันยืน่
ออกมาและมีเขี้ยวขนาดใหญ่ 2 อัน มีน้ าลายไหลผ่านเขี้ยว
ของมันและหยดลงมา

“ในที่สุด! มันก็ออกมาแล้ว!” ดวงตาของไบรอันนั้นเต็ม

ไปด้วยความกระหายเลือดและความตื่นเต้น “มอนสเตอร์
ระดับ 9 ที่หาได้ยาก หลังจากที่ฉนั ฆ่าแกแล้วเวทมนตร์
ของฉันก็จะพัฒนาขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดฉันก็จะได้มี
ความสามารถใหม่!”
เขาง้างธนูเต็มกาลังและมองตรงไปที่มนั จากนั้นเขาก็มอง
ไปที่พ้ืนที่โล่งก่อนหน้านี้ที่เขาได้จากพวกฟู่ เทียนและคน
อื่นๆมา แต่ไม่มีใครอยูต่ รงนั้นเลย สี หน้าและดวงตาของ
เขาเย็นชาขึ้นทันที “บ้าเอ้ย! ไอพวกเด็กเวร! ถ้าพวกแก
ออกไปสู ้สกั หน่อยพวกแกก็จะทาผลงานได้มากขึ้น แม้วา่
สุ ดท้ายแล้วพวกแกจะต้องตายในหน้าที่!”

เขาส่ ายศีรษะและมองออกไปที่ถนน ดูเหมือนว่ามอน

สเตอร์ตวั นี้สามารถดมกลิ่นเพื่อหาตาแหน่งของเหยือ่ ได้
สี หน้าของไบรอันซีดลงไปทันที “นี่มนั ไม่ใช่พวกมอน
สเตอร์ไร้สมอง ถ้าฉันยิงมันไปในตอนนี้มนั จะต้องรู ้
ตาแหน่งของฉันอย่างแน่นอน ยิง่ ไปกว่านั้นมันยังมีท่าที
สงสัยอยู”่
เขากัดฟันและคิดถึงสิ่ งต่างๆในตอนนี้ “ไอพวกเด็กเวรนัน่
บอกว่าพวกมันแยกมาจากหน่วยค้นหาคนอื่นๆ ถ้าหากว่า
พวกมันมีกองกาลังขนาดใหญ่แบบนั้นเราก็มีโอกาสฆ่า
มันได้!” เมื่อเขาคิดแบบนี้ดวงตาของเขาก็เปร่ งประกาย
ขึ้นด้วยความหวัง เขารี บเปิ ดกระเป๋ าสะพายของตนเอง
ออกและนาขวดสี เหลืองออกมา เขาเปิ ดฝาของมันออก
และโปรยใส่ ตวั เองเล็กน้อย

“นี่น่าจะทาให้ฉนั ปิ ดบังกลิ่นของตัวเองเอาไว้ได้ ตราบใด

ที่มนั ไม่ได้เข้ามาใกล้พอ มันก็ไม่มีทางหาเจอ มันคงจะ
ตามพวกสัตว์ตวั เล็กๆพวกนั้นไป” ไบรอันคิดในใจ

…
…

ฟู่ เทียนและคนอื่นๆต่างก็รู้สึกกลัวทันทีเมื่อได้เห็นสัตว์
ประหลาดกระโดดออกมาจากมุมอาคาร พวกเขาเคยได้
ยินเรื่ องราวเกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่น่าสะพรึ งกลัวเหล่านี้
พวกเขาไม่คาดคิดว่ามันจะมีอยูจ่ ริ งๆ!

ฟู่ เทียนกล่าวทันที “วิง่ ! ขึ้นบันไดไปเร็ วเข้า!”

เมสัน แชมและแซคเริ่ มรู ้สึกตัวและรี บวิง่ ตามฟู่ เทียนขึ้น

บันไดไป

“เร็ วเข้า! หาที่หลบ! หาที่หลบ!” แชมตะโกนออกมาด้วย

ความรู ้สึกกลัวจนอยากร้องไห้ออกมา พวกซอมบี้ก่อน
หน้านี้เทียบมอนสเตอร์สีดาตัวนี้กเ็ หมือนลูกแมวแสน
น่ารักไปเลย

ใบหน้าของฟู่ เทียนก็ซีดลงไปด้วยเช่นกัน เมื่อเขาได้ยนิ

คาพูดของแชมเขาก็รีบพูดขึ้นทันที “เราหลบที่ไหนไม่ได้
แล้ว! เขาต้องขึ้นไปชั้นบนสุ ดเพื่อหาเขาให้เจอ!”

เมสันกระซิบ “เขา เขาไม่ตอ้ งพวกเราแน่ๆ! พวกเราเพิ่งจะ

… …”

“ไม่ใช่เพื่อความช่วยเหลือ พวกเราต้องไปฆ่าเขา! หรื อไม่

เราก็ตอ้ งพามันไปหาเขา แม้วา่ พวกเราจะต้องตายเราก็จะ
ดึงนักล่าคนนั้นให้ไปกับเราด้วย!” ฟู่ เทียนกาหมัดของเขา
หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหลาดกลัวและความรู ้สึก
โกรธ ไอเลวนัน่ ต้องการใช้พวกเขาเป็ นเหยือ่ ล่อ พวกเขา
ช่วยรักษาบาดแผลให้ พวกเขายังให้น้ าและอาหาร แทนที่
จะขอบคุณกลับมาเนรคุณแบบนี้!

ยิง่ กว่านั้นไม่ใช่เรื่ องการเนรคุณแต่ยงั ต้องการส่ งพวกเขา

ไปสู่ ความตาย!

ไอเวรเอ้ย!

ฟู่ เทียนไม่เคยรู ้สึกโกรธแบบนี้มาก่อน

…
ที่ช้ นั บนสุ ดของอาคารไบรอันกาลังมองผ่านผนังที่
แตกหักลงมา ทันใดนั้นเขาก็เห็นสายตาของมอนสเตอร์ที่
จ้องมองไปทางตึกสู ง มันคงได้กลิ่นของไอพวกเด็กเวร
พวกนั้นแน่นอน!

สายตาของไบรอันเย็นชาขึ้นทันที เขาคิดในใจว่า “บ้าเอ้ย

ไอพวกเด็กเวร แทนที่พวกแกจะยอมตายอย่างเชื่อฟังฉัน
กลับหนีไป แกคิดหรอว่าจะรอดถ้าพวกแกหนีเข้าไปใน
ตึกนัน่ ? ไอพวกขยะเอ้ย! ไอพวกลูกหมา!”

เขารู ้วา่ ฟู่ เทียนและคนอื่นๆจะต้องตายอย่างแน่นอน ไม่มี

ทางที่พวกเขาจะปกปิ ดกลิ่นของตนเองได้ พวกเขาจะต้อง
ถูกมอนสเตอร์ตวั นั้นพบเข้าอย่างแน่นอน แต่ตวั เขาเอง
ไม่ได้ดีใจเลยกลับรู ้สึกโกรธด้วยซ้ าในตอนนี้ ไม่มี
ประโยชน์อะไรเลยถ้าหากพวกมันต้องตายไปในตึกนัน่
เพราะเขาไม่สามารถหามุมที่จะลอบโจมตีได้ บนถนนที่
โล่งกว้างนั้นเหมาะสมอย่างยิง่ ในการล่าสาหรับเขา
สถานที่แคบเช่นในอาคารนั้นเลวร้ายที่สุดทาหรับนักลอบ
สังหารระยะไกลแบบเขา

เขาสามารถจินตนาการถึงความกลัวของเด็กพวกนั้นที่หนี
เข้าไปในตึกได้เลย เขาเริ่ มคานวณสิ่ งต่างๆที่เกี่ยวข้อง
ในตอนนี้ ตั้งแต่พวกมันเข้าไปในตึกตอนนี้กจ็ ะจะอยู่
ประมาณชั้น 4 ถึงชั้นที่ 6 มอนสเตอร์น่าจะไล่ล่าพวกมัน
ไปจนถึงชั้นสู งสุ ดนัน่ คือชั้นที่ 10

และเขาอยูท่ ี่ช้ นั ที่ 23 ของตึกข้างๆ

เขาได้จดบันทึกลักษณะของชั้นต่างๆของตึกเอาไว้ใน
ตอนที่ปืนขึ้นมาบนนี้ ในฐานะที่เป็ นนักล่า ประสบการณ์
การสังเกต และความสามารถในการรับมือสถานการณ์
ต่างๆของเขาย่อมมากกว่าคนธรรมดา

“ถ้าหากว่าการต่อสู ้เกิดขึ้นที่ช้ นั 10 …หื ม… ความห่าง

ระหว่างชั้นนี้กบั ชั้นที่ 10 นั้นไกลเกินไป แต่ไม่รู้วา่ มันจะ
เห็นฉันอีกด้วยหรื อไม่” ไบรอันขมวดคิ้ว เขารู ้สึกไม่
สบายใจเล็กน้อย เพราะเขาเห็นข้อความง่ายๆในคู่มือของ
นักล่าที่อธิบายถึงมอนสเตอร์ตวั นี้ไว้วา่ ‘ไวต่อกลิ่นอย่าง
มาก’ แต่ไม่ได้อธิบายถึงระยะห่างชัดเจน

เพราะเหตุน้ ีเขาถึงนาขวดสี เหลืองออกมาทาไปทัว่ ร่ างกาย

ก่อนหน้านี้เพื่อกลบกลิ่น เขาคิดถึงสถานการณ์ต่างๆและ
คานวณในหัวไปพร้อมๆ กัน “ตอนนี้ พวกมันน่าจะขึ้น
มาถึงชั้น 8 และมอนสเตอร์น่าจะอยูท่ ี่ช้ นั 6 อีกไม่นาน
พวกมันน่าจะโดนมอนสเตอร์กินแน่นอน ถ้าหากมอน
สเตอร์นนั่ รับรู ้ถึงตาแหน่งของฉันทางเลือกเดียวที่มีอยูค่ ือ
กระโดดลงไปจากที่นี่!”

เขาเริ่ มคิดถึงแผนการหนี เพราะเขาไม่สามารถฝาก

ความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่มอนสเตอร์นน่ั และไอเด็กเวรทั้ง
4 คนได้!

เวลาผ่านไปเรื่ อยๆ กล้ามเนื้อของไบรอันเริ่ มเกร็ งขึ้น

เรื่ อยๆ เขากาลังจาลองสถานการณ์ต่างๆขณะที่คานวณ
เวลาไปด้วย “ไอพวกเด็กเวรนัน่ น่าจะตายไปแล้วตอนนี้
ฉันต้องรอจนกว่าจะเห็นมอนสเตอร์นน่ั ออกมาจากอาคาร
ถึงจะตามมันไปได้!”
เขากาลังตั้งตารออยูต่ อนนี้ เขาได้ยนิ เสี ยงคารามอย่าง
ฉับพลันจากด้านล่างและเงาขนาดยักษ์กระโดดขึ้นมาหา
เขา

ดวงตาของไบรอันหดตัวลงทันทีขณะที่เขากระโดดถอย
หลังกลับไปอย่างเร่ งรี บ กรงเล็บของมอนสเตอร์นน่ั ไม่
อาจสัมผัสร่ างกายของเขาได้

เขาเห็นเศษของเป้สะพายอยูบ่ นเขี้ยวของมัน
The Dark King – Chapter 62 การล่าบนตึกสู ง

ฮูว้ วว!

ไบรอันรี บฉี กตัวออกห่างทันที ในตอนที่เขากระโดดถอย

หลังไปกรงเล็บของมอนสเตอร์กไ็ ด้ตะปบลงที่ตาแหน่ง
เดิมที่เขาเคยอยู่ กาแพงที่พงั ทลายอยูก่ ่อนหน้านี้พงั ทะลาย
ลงไปทันที มอนสเตอร์คารามออกมาหลายครั้งก่อนที่หนั
หน้าไปที่หลุมที่เกิดจากกาแพงพังทะลายลงมาและพุง่ เข้า
ไป เป็ นไปได้มากว่าตอนนี้มนั กาลังหาจังหวะซุ่มโจมตี
ไบรอันอยู่

ไบรอันรู ้สึกโล่งใจ เขารี บขยับมืออย่างรวดเร็ วและดึงเอา

ลูกธนูออกมา ลูกธนูอนั นี้หนากว่าลูกธนูธรรมดาเป็ น 2
เท่า มีเชือกผูกเป็ นปมที่ปลายด้านหลังของลูกธนู เขาเอี้ยว
ศีรษะมองและเล็งไปที่ตึกข้างๆที่มี 4 ชั้นจากนั้นก็ยงิ ธนู
ออกไป

ลูกธนูยงิ ลงมาจากด้านบนสุ ดของตึกและไปปักที่เครื่ อง

ทาน้ าอุ่นพลังงานแสงอาทิตย์ซ่ ึ งอยูด่ า้ นบนของตึก 4 ชั้น
ไบรอันผูกเชือกไว้กบั แท่งคอนกรี ตและพุง่ ลงไป ร่ างกาย
ของเขาลู่ไปตามเส้นเชือกที่ได้ผกู เอาไว้ทนั ที

แต่เพราะแท่งคอนกรี ตนี้ถูกกันกร่ อนมานานและยิง่ ไป

กว่านั้นน้ าหนักของไบรอันที่ไม่ได้ถือว่าน้อย ในตอนที่
เขาลู่ไปเชือกนั้นก็ทาให้เชือกแกว่งไปมา เมื่อไบรอันลง
มาจนถึงด้านบนสุ ดของตึก 4 ชั้นแท่งคอนกรี ตก็
พังทะลายลงมาทันที ความรู ้สึกที่ราวกับได้ผา่ นพ้นความ
เป็ นความตายเกิดขึ้นกับเขาทันทีแต่ไบรอันก็ยงั สามารถ
คุมสติอยูแ่ ละเก็บเชือกทั้งหมด เขาโหนตัวลงมาจาก
หลังคาตึกและพุง่ ไปที่หน้าต่างของชั้นที่ 2 เสี ยงกระจก
แตกดังขึ้นทันทีในตอนที่เขาพุง่ ผ่านกระจกเข้าไป เขารี บ
คว้ามีดของตนเองทันทีและหันหน้าไปดูหอ้ งนี้

มันไม่ได้ใช้เวลามากนักที่มอนสเตอร์จะลงมาจากชั้น
บนสุ ดของตึกนัน่ แต่ไบรอันก็ได้หายไปจากระยะการ
มองเห็นของมันแล้ว มันเงยหน้าขึ้น ดมกลิ่น และหันไป
อีกทิศทางหนึ่ง

ประมาณ 5นาทีหลังจากที่มอนสเตอร์ได้จากไป ทั้ง 4 คน

ก็เดินออกมาจากใต้เสาต้นหนึ่งที่ลม้ อยูท่ นั ที ร่ างกายของ
พวกเขานั้นเต็มไปด้วยคราบสกปรกและคราบเลือด
“มันน่าจะไปแล้ว” แชมกระซิบขึ้นมา

ฟู่ เทียนมองไปทางที่มอนสเตอร์เดินไป ดวงตาของเขา

เปร่ งประกายขึ้นขณะที่เขาพูดขึ้นว่า “พวกเราต้องไล่ตาม
มันไป พวกเราต้องไปหาไอ้นกั ล่านัน่ !”

“นายบ้าไปแล้วหรอ? นายอยากให้พวกเราตามมันไป
หรอ? ถ้าหากเราจะไปหาไอ้เลวนัน่ แต่มอนสเตอร์ตวั นี้ไว
ต่อกลิ่นมาก เราคงต้องเสี่ ยงหนักแน่ๆ…”. เมสันที่อยูใ่ กล้
เขามากที่สุดกล่าวขึ้นมาเบาๆ

“ตอนนี้มีเลือดมากมายที่อยูบ่ นตัวพวกเรา มันจะไม่ได้

กลิ่นของพวกเราไประยะเวลาหนึ่ง” ฟู่ เทียนมองไปที่ร่าง
ของเขาซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นของคราบเลือด
ก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขากาลังจะขึ้นบันไดมานั้นก็ได้เห็น
ซอมบี้ที่โดนพื้นของชั้นบนหล่นลงมาทับเอาไว้ มันทาให้
เขานึกอะไรขึ้นมาได้ นัน่ คือการใช้เลือดของศพนี้ชะโลม
ไปทัว่ ตัวของพวกเขาเพื่อปกปิ ดกลิ่นและแกล้งนอนเป็ น
ศพร่ วมกับศพนั้นด้วย

พวกเขาดึงลูกแก้วสี น้ าเงินออกจากศีรษะของซอมบี้และ
อุณหภูมิร่างกายของมันกลับมาเป็ นปกติและเริ่ มเน่า กลิ่น
และรสสัมผัสของเลือดที่เน่าเหม็นนั้นชวนอ้วกอย่างยิง่

ฟู่ เทียนจาได้วา่ พวกมอนสเตอร์น้ นั ไม่สนใจซอมบี้จาก

การได้เห็นมันบนถนน ดังนั้นเขาจึงตัดสิ นใจที่จะลอง
เสี่ ยงทาแบบนี้
เพื่อที่จะซ่อนตัวให้แนบเนียนที่สุดพวกเขาจึงต้องชะโลม
เลือดของซอมบี้บนร่ างตนเองตั้งแต่หวั จรดเท้า แม้แต่
ใบหน้าของพวกเขาก็ดว้ ยเช่นกัน แต่เมื่อคิดถึงสารพิษ
ต่างๆที่อยูใ่ นเลือดของซอมบี้น้ ีฟู่เทียนก็ไม่กล้าชะโลมมัน
ที่ใบหน้าของเขาโดยตรงแต่ใช้ผา้ รองไว้อีกชั้นหนึ่ง ผ้าที่
ชุ่มไปด้วยเลือดปกปิ ดใบหน้าของพวกเขาเอาไว้ แม้วา่
เลือดของซอมบี้จะยังซึ มเข้ามาโดนใบหน้าของพวกเขา
แต่กด็ ีกว่าไม่มีอะไรมาป้องกันเลย

ยิง่ ไปกว่านั้นเพื่อดึงดูดความสนใจของมอนสเตอร์และลด
น้ าหนักของพวกเขาลงไป พวกเขาจึงตัดสิ นใจทิ้งเป้
สะพายหลังเอาไว้ที่พ้ืนชั้นแรก เป้สะพายหลังที่เต็มไป
ด้วยคราบเหงื่อและกลิ่นของมนุษย์น้ นั อันตรายเกินไป
สาหรับพวกเขา
นี่เป็ นเพียงความพยายามครั้งสุ ดท้ายของพวกเขาและพวก
เขาก็ไม่ได้คิดว่ามันจะสาเร็ จ

พวกเขากาลังดีใจที่รอดชีวติ มาได้ไม่นานแต่กต็ อ้ งตก

ตะลึงกับคาพูดของฟู่ เทียน สิ่ งที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้น้ นั
ทาให้ทุกๆคนต้องตกตะลึงและส่ ายศีรษะออกมา

“พวกเราแค่โชคดีในครั้งนี้ ถ้าพวกเรายังไปต่อแม้แต่
อุบตั ิเหตุเล็กๆก็อาจทาให้พวกเราต้องตายได้” แชมยังคง
พยายามชักจูง

ฟู่ เทียนมองไปที่พวกเขาและกล่าวว่า “ถ้าพวกนายไม่

อยากไปก็รอฉันอยูท่ ี่นี่ พวกนายจะออกไปหาสก๊อตและ
คนอื่นๆก็ได้ นักล่าคนนั้นต้องตายไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะ
ไม่ได้อยูอ่ ย่างสงบสุ ขแน่นอน!”

มอนสเตอร์ตวั นี้ได้ยนื ยันการคาดเดาของเขาแต่เพื่อที่จะ

ยืนยันความโหดเหี้ ยมของนักล่าคนนั้นให้มากที่สุด เขาไม่
คิดว่าคนที่เลือดเย็นและโหดร้ายแบบนั้นจะยอมให้พวก
เขาทาลายแผนการของตนเองได้อย่างง่ายดาย ครั้งหน้าที่
พวกเขาต้องตกอยูใ่ นสถาการณ์แบบนี้อีกย่อมต้องหนีไม่
พ้นความตายอย่างแน่นอนและเป็ นไปได้มากที่จะต้อง
ตายอย่างทรมาน!

แทนที่จะฝากความหวังของตนเองไว้กบั จิตใจของคนอื่น
เขาเลือกที่จะกาจัดอันตรายที่ซ่อนเร้นเอาไว้ดว้ ยตนเอง!
เมสันและคนอื่นๆต่างก็ตกตะลึงไปในทันที พวกเขามอง
ไปยังฟู่ เทียนที่ตามมอนสเตอร์ตวั นั้นไป เมสันก็พดู
ออกมาว่า “ฉันบอกนายแล้วก่อนหน้านี้ ว่าพวกเราทั้ง 4
คนจะเป็ นตายร่ วมกัน!”

ฟู่ เทียนมองไปที่เขาและพยักหน้าเล็กน้อย

ในตอนนี้เมื่อแซคและแชมได้ยนิ คาพูดของเมสันพวกเขา
ก็ยนื ขึ้นและเดินตามฟู่ เทียนไป

พวกเขาได้อยูด่ ว้ ยกันช่วยเหลือกันมาตลอด 3 ปี แต่เมื่อ

เห็นว่าพวกเขายังยืนยันคาพูดของตนเองในสถานการณ์ที่
คับขันแบบนี้หวั ใจของฟู่ เทียนก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เขาพยัก
หน้าและพูดว่า “ไปกันเถอะ!”

“พวกแกยังมีชีวติ อยูอ่ ีกงั้นหรื อ? ” เสี ยงที่เย็นชาดังขึ้น

ทันที

ดวงตาฟู่ ของเทียน’หดตัวลงทันทีเมื่อเขาได้เห็นนักล่าตน
นี้ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าต่างของชั้น 2 ที่แตกหัก เขา … …
เขายังไม่ได้หนีไปงั้นหรอ?

ไบรอันก็ประหลาดใจยิง่ กว่าฟู่ เทียน เขาไม่คาดคิดว่าเด็ก

พวกนี้จะหนีรอดจากมอสเตอร์ตวั นั้นได้ แต่เมื่อเขาได้
เห็นเลือดที่ชะโลมไปทัว่ ร่ างกายของเด็กพวกนี้เขาก็เข้าใจ
ได้ในทันที “ไอ้พวกเด็กเวร! ฉันจะฆ่าพวกแกในวันนี้ไม่
ว่าใครก็มาช่วยพวกแกไม่ได้!”

เขายกธนูข้ ึนและยิงออกไปในทันที

ใบหน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไปเขารี บวิง่ เข้าไปในอาคาร

อย่างรวดเร็ ว

‘ฟิ้ ว’ ลูกธนู 2 ดอกปั กอยูท่ ี่ตาแหน่งของฟู่ เทียนเมื่อครู่ น้ ี

“วิง่ แยกกัน!” ฟู่ เทียนวิง่ เข้าไปในอาคารและตะโกน

ออกมา
เมสันและอีก 2 คนนั้นยังคงตกตะลึง พวกเขาไม่ได้อยาก
ที่จะฆ่าใครแต่นกั ล่าคนนี้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของพวก
เขา เมื่อพวกเขาได้ยนิ คาพูดของฟู่ เทียนพวกเขาก็รีบวิง่ ขึ้น
บันไดไปในทันที

ฟู่ เทียนเห็นพวกเขาวิง่ ไปในทางเดียวกันก็ตะโกนออกมา

ว่า “วิง่ แยกกันหรื ออยากให้มนั จับพวกนายได้! ตอนนี้มนั
กาลังไล่ตามฉันมา!” จากลูกธนู 2 ดอกที่ถูกยิงออกมา
ก่อนหน้านี้ทาให้รู้วา่ ความเกลียดชังของนักล่าที่มีต่อพวก
เขานั้นไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย

สี หน้าของเมสันและอีก 2 คนก็เปลี่ยนแปลงไปในทันที
“มันยังมีหวังถ้าพวกเราร่ วมต่อสู ้กบั มันด้วยกัน!”
“เชื่อฟังฉัน!” ฟู่ เทียนตะโกนออกมา

พวกเขาทั้งหมดต่างก็อยูใ่ นความสับสน แต่พวกเขาต้อง

อดทนเพื่อฝ่ าฟันปั ญหานี้ไปให้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงแยก
ออกจากกันและวิง่ ออกไป 3 ทิศทาง

ฟู่ เทียนหันกลับไปมองนักล่าที่กระโดดขึ้นมาชั้นที่ 2 เขา

รี บวิง่ หนีไปในทันที เขารู ้ดีวา่ ถ้าหากอีกฝ่ ายจับตัวเขาได้มี
เพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่ ความน่ากลัวของพวกซอม
บี้น้ นั ยังไม่ใช่อนั ตรายทั้งหมดที่หน่วยค้นหาต้องพบเจอ!

“ไอ้เด็กสาระเลว! พวกแกได้ทาลายแผนของฉัน!” ไบร

อันรับรู ้มานานแล้วว่าเด็กอีก 3 คนนั้นเชื่อฟังคาสัง่ ของฟู่
เทียน แม้แต่หน่วยค้นหาที่เป็ นผูใ้ หญ่กย็ งั ทาตามคาสัง่
ของเขา พวกเขาทาตามโดยไม่มีขอ้ โต้แย้งแต่อย่างใด!
เมื่อคิดว่าฟู่ เทียนได้ทาลายแผนการในการล่า มอนสเตอร์
ตัวนี้ของเขาก็ทาให้เขาต้องกาหมัดแน่นขึ้นมา

“วิง่ วิง่ ไปสิ ! ฉันจะถลกหนังแกออกมา!” ความชัว่ ร้าย

ภายในจิตใจของไบรอันปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขา เขา
รี บวิง่ ไล่ตามขึ้นบันไดไป เมื่อรู ้วา่ มีกลิ่นเลือดของซอมบี้
จากร่ างกายของฟู่ เทียนและอีก 3 คนที่เหลือไบรอันคิดว่า
มอนสเตอร์ตวั นั้นคงไม่กลับมาอย่างแน่นอน ความ
ปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะสังหารได้จุดประกายขึ้นใน
หัวใจของเขา

เขาต้องการให้พวกมันทุกๆคนต้องเจ็บปวด!
ตุบ ตุบ!

ทันทีที่เขาขึ้นมาถึงชั้น 2 เขาก็ได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าที่อยูไ่ ม่

ไกลมาก น่าจะเป็ นชั้นที่ 4 เขาหัวเราะเยาะและเดินขึ้น
บันไดไป

ทันทีที่เขามาถึงชั้นที่ 4 เสี ยงฝี เท้าที่ดงั อยูก่ ่อนหน้านี้กไ็ ด้

หายไป เขายิม้ อย่างเย็นชาและพูดออกมาว่า “เล่นซ่อนหา
งั้นหรอ! ฉันไม่ได้เล่นเกมแบบนี้มานานแล้ว ซ่อนตัวให้
ดี! ฉันจะทาให้แกได้ลิ้มรสความสิ้ นหวัง! แกจะได้รู้วา่ มัน
เป็ นอย่างไรเมื่อเสี ยงฝี เท้าแห่งความตายกาลังเข้าไปใกล้
แกทีละก้าว ทีละก้าว… … ” เขายกธนูของตนเองขึ้นมา
พร้อมกับใส่ ลูกธนูและยิงออกไป ลูกธนูพงุ่ ทะลุหน้าต่าง
บานหนึ่งเข้าไปทันทีและจากนั้นก็มีเสี ยงร้องดังออกมา
The Dark King – Chapter 63 นักล่าผูเ้ ป็ นอมตะ?

คิ้วของไบรอันยกขึ้น เขาค่อยๆเดินไปที่ประตูชา้ ๆ
จากนั้นก็เปิ ดประตูที่เต็มไปด้วยวัชพืชสี เขียวออกช้าๆ มัน
ไม่ได้ลอ็ คเพียงแต่มีเสี ยงออกมาเล็กน้อยในตอนที่เขาเปิ ด
มันออก ไบรอันเข้าไปในห้องนั้นและมองไปรอบๆ เขา
เห็นลูกธนูที่เขายิงออกไปก่อนหน้านี้ปักอยูบ่ นโต๊ะไม้
ภายในห้อง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ในตอนนี้เขาได้ยนิ เสี ยงของการ

เคลื่อนไหวเบาๆมาจากข้างนอกห้อง

ดวงตาของเขาเปร่ งประกายขึ้น ทันใดนั้นเขาก็นาลูกธนู

อีกดอกออกมาและยิงไปที่ผนังทันที มันใช้เวลาไม่ถึง
หนึ่งลมหายใจในการยิงธนูครั้งนี้ของเขา เสี ยงร้องของ
ความเจ็บปวดเบาๆก็ดงั มาจากผนังอีกด้านหนึ่ง

“ไอ้เด็กเวร!” ไบรอันหัวเราะออกมาเมื่อเขากล่าวขึ้น เขา

เก็บธนูและชักมีดออกมา จากนั้นก็กา้ วเข้าไปในห้องอย่าง
ช้าๆ เขาถีบประตูให้เปิ ดออก ประตูกระเด็นไปเพราะแรง
เตะของเขาในตอนนี้ แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านมาจาก
ภายนอกทาให้เขาเห็นทุกๆสิ่ งในห้องได้อย่างชัดเจน
สายตาของเขาจดจ้องไปที่โต๊ะสานักงานที่อยูภ่ ายในห้อง
นี้ ลูกธนูของเขาได้ปักทะลุสีขา้ งของฟู่ เทียนและปักเอาไว้
กับโต๊ะนี่ ดูเหมือนว่าฟู่ เทียนในตอนนี้จะเป็ นกระต่ายน้อย
ที่พยายามหลบหนีหมาป่ าอยู่

ดวงตาของไบรอันเปลี่ยนเป็ นสี แดงทันที ตอนนี้เขาดูบา้

คลัง่ และกระหายเลือดอย่างยิง่ เขามัน่ ใจในทักษะด้านธนู
ของตนเองเป็ นอย่างมาก ธนูที่เขายิงออกไปนั้นสามารถ
เจาะผ่านชั้นหิ นได้อย่างสบายๆไม่ตอ้ งพูดถึงชุดเกราะผ้า
ของพวกหน่วยค้นหาเลย

“ไอ้เด็กเวร! ดิ้นรนอีก! ดิ้นรนต่อไปอีกสิ ! แกรู ้สึกสิ้ นหวัง

หรื อยังในตอนนี้?” เขาเลียริ มฝี ปากของตนเองและก้าวเข้า
ไปหาฟู่ เทียนอย่างช้าๆ เขาไม่ได้รีบร้อนและพร้อมที่จะมี
ความสุ ขกับช่วงเวลานี้

ฟู่ เทียนเหงื่อตกทันทีและจ้องมองไปที่เขาด้วยท่าทีที่
หวาดกลัว “อย่านะ! อย่านะ! อย่าเข้ามา!”
“ร้องสิ ! ร้องออกมาอีก!” ดวงตาของไบรอันเปร่ งประกาย
ขึ้น “ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะถลกหนังแกทั้งเป็ น! ฉันจะเฉื อน
เนื้อแกออกมา!”

ในตอนนี้เขาเห็นสี หน้าของฟู่ เทียนที่หวาดกลัวมากขึ้น

เรื่ อยๆ แต่เมื่อไบรอันเดินเข้าไปใกล้เขาในระยะประมาณ
5 เมตรสี หน้าที่หวาดกลัวของฟู่ เทียนก็หายไปทันที
กลับกันสี หน้าของเขานั้นมีความมุ่งมัน่ แสดงออกมา จิต
สังหารอันแรงกล้าของฟู่ เทียนถูกปลดปล่อยออกมาทันที
และปามีดสั้นที่ซ่อนอยูบ่ ริ เวณหน้าอกใต้แขนของเขา
ออกไป

ไบรอันตกตะลึงไปเพราะการโจมตีอย่างกะทันหันครั้งนี้
แต่เขาก็ยงั สามารถรับมือได้เพราะประสบการณ์ที่ผา่ น
ความเป็ นความตายมานับไม่ถว้ นจากการเป็ นนักล่าของ
เขา เขารี บยกมีดของตนเองขึ้นมาป้องกันด้วย
สัญชาตญาณทันที

ไบรอันได้เห็นว่าลูกธนูที่เขายิงออกไปก่อนหน้านี้น้ นั
ไม่ได้โดนตัวฟู่ เทียนเลยแม้แต่นอ้ ย กลับกันฟู่ เทียนหนีบ
ลูกธนูเอาไว้ที่รักแร้ของเขา ทาให้ ไบรอันคิดว่าการ
โจมตีของเขานั้นสาเร็ จ

“ไอ้เด็กเวร!” ไบรอันโกรธเป็ นอย่างยิง่ ในตอนนี้ เขารู ้สึก

โกรธเพราะการโจมตีของฟู่ เทียนแต่นน่ั ก็ยงั ไม่เท่ากลับที่
เขารู ้สึกโง่ที่ไปติดกับดักของหน่วยค้นหาคนหนึ่ง แต่เขาก็
ยังมัน่ ใจว่าไม่มีทางที่ฟู่เทียนจะรอดพ้นเงื้อมมือของ
ตนเองไปได้ในวันนี้และสงบสติได้ในทันที “ฉันจะตัดหัว
แกออกมา! ควักลูกตาของแก! ไอ้เด็กเวร!”เขาตะโกน
ออกไป
แต่ฟู่เทียนไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใดแม้การ
โจมตีของเขาจะไม่ได้ผล เขาเริ่ มใช้คียบ์ อร์ด หน้าจอLCD
แก้วน้ า กรอบรู ป แจกันดอกไม้ และของอื่นๆที่อยูใ่ นห้อง
นี้ขว้างปาไปหาไบรอัน

แม้วา่ ของพวกนี้จะไม่สามารถทาให้ไบรอันบาดเจ็บได้แต่
ก็ยงั สามารถช่วยถ่วงเวลาไว้ได้

ไบรอันตระหนักได้ถึงความตั้งใจของฟู่ เทีย อย่างไรก็ตาม

เขาก็ยนื รับการโจมตีของฟู่ เทียนเอาไว้เพื่อเฝ้ามองในตอน
ที่เหยือ่ ของตนเองนั้นสิ้ นหวังมากที่สุด เขาชอบช่วงเวลานี้
เป็ นอย่างยิง่ เขาไม่แม้แต่ยกมือของตนเองขึ้นมาป้องกัน
สิ่ งที่กาลังลอยเข้ามาหา แม้แต่พวกแก้วน้ าหรื อแจกัน
ดอกไม้กไ็ ม่สามารถทาอันตรายเขาได้เพราะชุดเกราะ
พิเศษของนักล่าที่เขาสวมใส่ อยู่

ในตอนนี้ฟู่เทียนได้โยนผ้าจานวนมากไปหาไบรอัน

เสื้ อผ้าพวกนี้อยูบ่ นโต๊ะพร้อมกับสิ่ งต่างๆ ดูเหมือนว่าฟู่

เทียนจะโยนทุกๆสิ่ งที่เขาคว้าได้ไปหาไบรอัน

ปั ง! ไบรอันเตะของชิ้นหนึ่งที่แอบหลบซ่อนมาพร้อมกับ
ผ้าพวกนี้ทนั ที “ไอ้เด็กเวร! ฉันวางแผนเรื่ องนี้มาโดย
ตลอด แกคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางของแกเป็ นครั้งที่ 2
หรอ? ทุกสิ่ งในที่นี่เต็มไปด้วยคราบฝุ่ นผงและตะไคร่ น้ า
แต่ผา้ นี้ดูสะอาด แกซ่อนอะไรไว้ขา้ งใน?”
ม่านตาของฟู่ เทียนหดตัวลงทันที เขาประเมินทักษะการ
สังเกตของพวกนักล่าต่าเกินไป ร่ างกายที่แข็งแกร่ งนั้น
เป็ นเพียงหนึ่งในคุณสมบัติของพวกนักล่าเท่านั้น สิ่ งที่
สาคัญยิง่ กว่าคือคือประสบการณ์การต่อสู ้ในชีวติ จริ งของ
พวกเขา บางทีการล่าพวกมอนสเตอร์อาจทาให้พวกเขา
นั้นได้รับรู ้ถึงวิธีการรับมือกับกับดักมากมาย เพราะพวก
เขาได้ใช้เวลาอยูก่ บั กับดักรู ปแบบต่างๆมามากมาย

“ฉันประเมินเขาต่าไป” ฟู่ เทียนมองตรงไปที่เขาด้วยความ

เย็นชา

ไบรอันหัวเราะออกมา “แกคิดว่าจะสามารถฆ่านักล่าได้
จริ งๆหรอ? เพราะไอ้เด็กเวรทั้ง 3 ตัวนั้นหนีไปแล้วจึง
เหลือแกคนเดียวที่ตอ้ งรองรับอารมณ์ของฉัน!”
ฟู่ เทียนหัวเราะออกมาและกล่าวว่า “ฉันประเมินความโง่
ของแกต่าเกินไป ไอ้โง่เอ๊ย!” จากนั้นเขาก็กระโดดออกมา
จากด้านหลังของโต๊ะทันที

ไบรอันรู ้สึกสับสนกับการกระทาของเขา จากนั้นเขาก็ได้

กลิ่นไหม้ของกระดาษ สายตาของเขามองไปที่ใต้โต๊ะที่มี
หลอดอะไรบางอย่างตั้งอยู่ กลิ่นที่เหมือนกับอะไร
บางอย่างกาลังไหม้ลอยออกมา

ตูม้ !…
การระเบิดครั้งใหญ่พงุ่ เข้ามาปะทะกับเขาทันที

เสี ยงระเบิดที่ดงั กึกก้องได้สนั่ สะเทือนไปทางห้องนี้

หลอดไฟที่อยูบ่ นเพดานได้ร่วงหล่นลงมา

แม้วา่ ฟู่ เทียนจะหลบหนีออกมาก่อนแต่เขาก็ยงั ได้รับแรง

ระเบิดที่ตามหลังมา เขารู ้สึกได้วา่ ร่ างกายของตนเองนั้น
กระเด็นออกไปไกล เขาชนเข้ากับอะไรบางอย่างและ
กระเด็นไปที่พ้ืน ความเจ็บปวดกระจายไปทัว่ ร่ างกายของ
เขาขณะที่หูของเขานั้นก็ยงั คงอื้ออยูใ่ นตอนนี้ ในตอนนี้
ความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้เกิดขึ้นกับเขา
เขาพยายามที่จะลืมตาขึ้น เขารู ้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างยิง่
ในตอนนี้ เขากัดฟันและใช้มือทั้งสองข้างตบไปที่ใบหน้า
ของตนเอง

หลังจากที่ตบลงไปสองสามครั้งความวิงเวียนที่เกิดขึ้นนั้น
ก็ได้เบาบางลงไป เขาพยายามที่จะยืนขึ้นและมองไปที่
การระเบิดที่เกิดขึ้นนี้

เขาได้ดึงดูดความสนใจของนักล่าคนนี้มาไว้ที่ตนเอง
เพื่อที่จะทาให้ความสนใจที่มีต่อแท่งระเบิดของเขานั้น
น้อยที่สุด เขาใช้ผา้ ที่พบในห้องนั้นเป็ นตัวจุดชนวนของ
ระเบิด แต่ปัญหาคือทั้งผ้าและกระดาษที่อยูใ่ นห้องนั้นต่าง
เต็มไปด้วยฝุ่ น นัน่ เป็ นเหตุผลที่ทาให้เขาจุดชนวนได้ชา้
มากๆแม้วา่ เขาจะใช้มีดตัดผ้าออกเป็ นเส้นๆ ด้วยการเผา
ไหม้ที่ชา้ มากๆนี้ทาให้เขาต้องใช้ท้ งั ผ้าและกระดาษ
เพื่อที่จะปกปิ ดแท่งระเบิดของเขาเอาไว้ต้ งั แต่แรก

ยิง่ ไปกว่านั้นเขายังยอมนาตัวเองเข้าไปเสี่ ยง แม้วา่ ความ

รุ นแรงของระเบิดนี้จะมากพอแต่ถา้ หากนักล่าคนนี้
ตระหนักได้ถึงมันก่อนเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก
นะ ดังนั้นเขาจึงต้องใช้ตวั เองเป็ นเหยือ่ ล่อ

ถ้าหากว่าเศษผ้าที่เขาใช้น้ นั เผาไหม้เร็ วกว่าที่เขาคิด เขาก็

จะเป็ นคนแรกที่จะต้องตายเพราะแรงระเบิดครั้งนี้

ถ้าหากว่าเขาหนีออกมาไม่ทนั ก็คงต้องตายไปทั้งสองคน
นี่คือความเสี่ ยงครั้งใหญ่ที่มีชีวติ ของเขาเป็ นเดิมพัน แต่
เขาไม่มีทางเลือกจึงต้องทาแบบนี้

ฟู่ เทียนรู ้สึกเหนื่อยล้าอย่างยิง่ เขาพิงไปที่ผนังและสู ดลม

หายใจเข้าลึกๆ เขาคว้าเศษผ้าที่อยูใ่ กล้ๆกาแพงเอาไว้
เขาแกะปมของผ้าออกและข้างในเป็ นลูกแก้วสี น้ าเงิน
จานวนมาก เขายิม้ ออกมาในตอนนี้แต่ทนั ใดนั้นเองก็มีสิ่ง
ที่ทาให้เขาต้องตกตะลึง

นักล่าคนนั้นกาลังยืนขึ้นอย่างช้าๆ แขนขวาของเขาได้
หายไปเพราะการระเบิดที่เกิดขึ้น เลือดจานวนมากไหล
ออกมา เขาจับมีดของตนเองไว้ที่มือซ้ายขณะที่มองไปที่ฟู่
เทียนด้วยความโกรธเกรี้ ยว
เขายัง … … ไม่ตาย?
The Dark King – Chapter 64 สัตว์ร้าย

ฟู่ เทียนรู ้สึกหวาดกลัว เขาพยายามที่จะยืนขึ้นแต่กร็ ู ้สึกว่า

ร่ างกายนั้นอ่อนล้าอย่างมาก แม้วา่ เขาจะไม่ได้รับแรง
ระเบิดตรงๆแต่เขาก็โดนแรงกระแทกที่เกิดขึ้น

“ไอ้…เด็กเวร!” ไบรอันมองมาที่ฟเที ู่ ยนด้วยความโกรธ

ร่ างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยเลือด เขาเดินลากขามาหาฟู่
เทียนอย่างช้าๆในตอนนี้ เขายกมือซ้ายของตนเองขึ้น
จากนั้นก็ขว้างมีดออกไปที่หน้าอกของฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนรู ้อยูแ่ ล้วว่าเขาต้องโจมตีมาแบบนี้จึงกลิ้งตัวหนี

แขนขวาของไบรอันนั้นถูกแรงระเบิดกระเด็นหายไป
บวกกับขาขวาของเขาก็ได้รับอาการบาดเจ็บ เมื่อเขาปามีด
ออกไปร่ างกายของเขาก็เสี ยสมดุลและล้มลงไปใน
ตาแหน่งที่ฟู่เทียนอยูก่ ่อนหน้านี้ ไบรอันพยายามที่จะยืน
ขึ้นอีกครั้งแต่ร่างกายของเขานั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่
เขาก็ยงั สามารถคว้ามีดเอาไว้ได้อีกครั้ง

ฟู่ เทียนเห็นว่านักล่าคนนี้ไม่อาจยืนขึ้นได้อีกครั้งเขาก็รู้สึก
โล่งใจมากยิง่ ขึ้น ดูเหมือนว่าแม้วา่ เขาจะไม่สามารถ
สังหารนักล่าคนนี้ได้แต่กท็ าให้เขาต้องพิการไป เขาเริ่ ม
คว้าสิ่ งต่างๆรอบตัวและโยนไปทางนักล่า

อุปกรณื ป้องกันที่ศีรษะของไบรอันไม่มีอีกแล้วในตอนนี้
หากเป็ นในยามปกติเขาคงไม่รู้สึกเจ็บปวดจากสิ่ งที่ขว้าง
ปาเข้ามาพวกนี้ แต่ในตอนนี้ใบหน้าด้านขวาของเขารู ้สึก
เจ็บปวดอย่างยิง่ และพวกกระถางต้นไม้ที่ขว้างปาเข้ามา
นั้นทาให้เขารู ้สึกเจ็บปวดมากเช่นกัน กล้ามเนื้อของเขา
บีบตัวและเลือดก็ไหลออกมาจากที่ไหล่ของเขา

เขาร้องออกมาและกวีลดั แกว่งมีดที่อยูใ่ นมือของตนเอง

น่าเสี ยดายที่เขาไม่อาจไล่ตามฟู่ เทียนได้เลยในตอนนี้

ฟู่ เทียนกังวลว่านักล่าคนนี้อาจจะพุง่ โจมตีเขาอย่าง

ฉับพลันได้จึงไม่ได้เข้าไปใกล้มากนัก เขายังจามีดที่โยน
มาก่อนหน้านี้ได้ แม้วา่ มันจะไม่ได้คมมากแต่ความแหลม
ของมันก็สามารถทาร้ายเขาได้ เขาวิง่ หนีออกไป เมื่อเขา
มองกลับไปก็เห็นไบรอันกาลังยืนขึ้นมา
ดวงตาของนักล่าผูน้ ้ ีเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างยิง่ ราว
กับว่าเขาเขาพร้อมที่จะโจมตีตลอดเวลาโดยไม่สนใจว่า
อะไรจะเกิดขึ้น ปั ง! พื้นที่อยูใ่ ต้เท้าของไบรอันเริ่ มถล่มลง
ไปทันที

ไบรอันล่วงลงไปที่ช้ นั ที่ 3 โต๊ะจานวนมากหล่นลงมา

พร้อมกับพื้นที่พงั ทะลายลงไปและไบรอันก็หล่นลงมา
พร้อมกับพวกมัน

ร่ างกายของไบรอันดิ้นไปมาเพราะความเจ็บปวดเมื่อเขา
นอนอยูบ่ นเศษของโต๊ะไม้ที่อยูบ่ นพื้น พื้นใต้ร่างกายเริ่ ม
ถล่มลงมาอีกครั้งทาให้เขาร่ วงลงไปอยูท่ ี่ช้ นั ที่ 2
เมื่อร่ างกายของไบรอันตกลงมายังชั้นที่ 2 เขาก็ไม่ได้มี
การเคลื่อนไหวใดๆต่อจากนั้น

ฟู่ เทียนก้าวเข้ามาดูที่ขอบของพื้นที่พงั ทลายไป เขามองลง

ไปและเห็นว่านักฆ่าคนนี้ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เลือดไหล
ออกจากไหล่ของเขาชโลมไปที่พ้นื ช้าๆ

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ เขาค่อยๆถอยออกไปจากที่นี่ชา้ ๆ เขา

นัง่ ลงบนเศษของผนังที่พงั ทลายลงมา อาคารหลังนี้ถูกกัด
กร่ อนมากกว่า 300 ปี และแรงระเบิดที่เกิดขึ้นก็ทาให้พ้นื
อาคารนั้นพังทลายลงไปถึง 2 ชั้น ถ้าหากว่าแรงระเบิด
มากกว่านี้ท้ งั อาคารนี้อาจจะถล่มลงมาเลยก็เป็ นได้
เมื่อได้นงั่ พักในตอนนี้ฟู่เทียนก็รู้สึกได้วา่ พละกาลังของ
เขาเริ่ มกลับมาเป็ นปกติ เขาค่อยๆเดินไปอีกฝั่งของห้องนี้
และหยิบเอาลูกบอลสี ฟ้าที่ห่อเอาไว้ดว้ ยผ้าขึ้นมา

เมื่อเขากาลังเดินไปที่ช้ นั 2 เขาก็คิดว่าเสี ยงระเบิดที่เกิดขึ้น

นี้อาจจะทาให้พวกมอนสเตอร์และนักล่าคนอื่นๆนั้นหัน
มาสนใจ ดังนั้นเขาจึงต้องจัดการเรื่ องนี้ให้เร็ วที่สุด เมื่อ
เขาเดินลงมาที่ช้ นั 2 เขาก็ยงั คงเห็นว่านักล่าคนนี้ยงั คง
นอนอยูบ่ นพื้น เลือดที่ไหลออกมาจากร่ างกายของเขานั้น
เริ่ มแห้งและแข็งตัว

เขาเดินไปรอบๆห้องนี้และคว้ากระดาษสี ขาวให้มากที่สุด
เท่าที่เขาจะหาเจอ เขาโยนพวกมันไปที่นกั ล่าและเฝ้าดู
ต่อไป หลังจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปใกล้ร่างของนักล่าและ
จุดไม้ขีดไฟโยนเข้าไปที่กองกระดาษพวกนั้นเพื่อเผาเขา
ทันที ทันใดนั้นนักล่าที่เขาคิดว่าตายไปแล้วก็พงุ่ ออกมา
พร้อมกับมีดสั้นที่เล็งลงมาที่หน้าอกของฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนรู ้สึกตกตะลึงอย่างยิง่ เพราะเขาไม่ได้คาดคิดว่ามัน

จะเป็ นเช่นนี้ เขารู ้สึกได้วา่ มีดสั้นนั้นแทงทะลุเกราะอ่อน
ของเขาไปอย่างง่ายดายและทะลวงเข้าไปยังหน้าอกของ
เขา ความรู ้สึกแรกที่เขาได้รับนั้นเป็ นความรู ้สึกที่เย็นอย่าง
ยิง่ และต่อจากนั้นหน้าอกของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงขณะที่เขามอง
ไปที่นกั ล่า “แกล้งตายงั้นหรื อ? เขากาลังรอเวลานี้?”
ความคิดมากมายปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา
เขานัง่ พักอยูค่ ู่หนึ่งและค่อยลงมาจากชั้นที่ 4 นักล่าคนนี้
รออยูเ่ สมอและแกล้งตายอยูเ่ ป็ นเวลานาน เขาคิดว่าฟู่
เทียนจะต้องเข้ามาใกล้เขาอย่างแน่นอน ช่างเป็ นความ
อดทนที่มากมายอะไรแบบนี้?

“ไอ้เด็กเวร … …” ไบรอันเงยหน้าขึ้นช้าๆ สี หน้าของเขา

ดูซีดมากเนื่องจากการสู ญเสี ยเลือดมากเกินไป แต่ความ
เกลียดชังยังคงปรากฏอยูใ่ นสายตาของเขา เขามีรอยยิม้ ที่ดู
เหี้ ยมโหดอยูใ่ นตอนนี้ เขาปักมีดสั้นทิ้งไว้และมือของเขา
ก็ร่วงหล่นลงมา

“เขาตายแล้วหรอ” ฟู่ เทียนเห็นนักล่าผูน้ ้ ีที่นอนเปิ ดตาค้าง

แต่ … … มีดสั้นเล่มนี้ยงั คงปักอยูท่ ี่หน้าอกของฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนจับมีดสั้นเอาไว้ ร่ างกายของเขาสัน่ เขาค่อยๆล้ม

ลงไปนัง่ คุกเข่า การเคลื่อนไหวทุกอย่างล้วนส่ งผลต่อ
กล้ามเนื้อหน้าอกของเขา ทุกวินาทีเต็มไปด้วยความ
เจ็บปวดอย่างมาก

“ฉันยังตายไม่ได้ ยังตายไม่ได้ … …” ฟู่ เทียนย้าความคิด

นี้อยูต่ ลอดเวลา สติของเขาเริ่ มพร่ ามัวราวกับพร้อมจะ
หลับไปได้ตลอดเวลา แต่เสี ยงของพ่อแม่และพี่สาวก็
ปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา เขายังจาได้ถึงคาพูดสุ ดท้ายที่
ทุกๆคนพูดกับเขาก่อนที่แคปซูลแช่แข็งจะปิ ดลงไป
ขอให้มีความสุ ข … …

ต้องรอดให้ได้นะ … …

ต้องรอดให้ได้!

เขากัดลิ้นของตัวเองเพื่อให้สติฟ้ื นคืนกลับมา เขาก้มลงไป

มองและเห็นว่ามีดนี้ไม่ได้ปักที่หวั ใจของเขา หากมันปักที่
หัวใจของเขาเขาคงต้องตาย อย่างแน่นอน บางทีหากเขา
สามารถห้ามเลือดได้เขาก็จะสามารถรอดตายได้

ทันใดนั้นความรู ้สึกที่กระตุน้ ให้เขามีชีวติ รอดก็หลัง่ ไหล

เข้ามาในหัวใจของฟู่ เทียน เขากัดฟันและพยายามลุกขึ้น
เขาหยิบลูกแก้วสี น้ าเงินออกมาจากห่อผ้า มันสามารถดูด
ซับความร้อนได้และยังสามารถใช้แก้ปวดและสมานแผล
ให้แก่เขาได้

เขาไปที่ดา้ นหลังของนักล่าและหาชุดปฐมพยาบาลจาก
กระเป๋ าเป้สะพายหลังของเขา มันมีผา้ พันแผลที่ยงั ไม่ได้
ใช้ ขวดยาอะไรบางอย่าง ยาเม็ด และยาผงในชุดปฐม
พยาบาลนี้

ฟู่ เทียนเจอแอลกอฮอล์อยูด่ ว้ ยเช่นกัน มือของเขาสัน่

เล็กน้อยขณะที่พยายามจุดไฟจากกองกระดาษที่เขากอง
ไว้ก่อนหน้านี้ แม้วา่ ค่ารังสี จะสู งแต่เขาสามารถรับมือได้

เขาเอาแอลกอฮอล์เอาไว้ในปากจากนั้นก็พน่ ลงไปที่มีด
สั้นที่ยงั คงปั กอยูท่ ี่หน้าอกของเขา เขาค่อยๆดึงมีดสั้นนี้
ออกมาทีละนิดช ความเจ็บปวดที่เขารู ้สึกได้น้ นั มากมาย
จนรู ้สึกได้วา่ หัวใจของเขากาลังสัน่ สะเทือนอย่างบ้าคลัง่
แม้วา่ จิตใจของเขาอยากจะหยุดแต่เขาก็ยงั คงพยายามดึง
มีดสั้นนี้ออกมาช้าๆ เลือดของเขาค่อยๆไหลออกมาจนเขา
รู ้สึกอ่อนแรงราวกับว่าเลือดที่ไหลออกมานี้ได้นาพา
พละกาลังของเขาออกมาด้วยเช่นกัน

เขาเริ่ มพันผ้าพันแผลรอบหน้าอกของตนเองและรัดมัน
เอาไว้แน่น ในตอนนี้เขาไม่มีเข็มทาให้ไม่สามารถเย็บ
แผลของตัวเองได้ในตอนนี้ ในตอนนี้เขาต้องทาให้เลือด
ของตัวเองนั้นหยุดไหลก่อน

ไม่นานหลังจากนั้นผ้าพันแผลก็เริ่ มเปลี่ยนเป็ นสี แดง เขา

พันผ้าพันแผลไปอีกหลายทบและใส่ ลูกแก้วสี น้ าเงินใน
ผ้าพันแผลด้วยเช่นกัน เขาหวังว่าความเย็นจากลูกแก้วสี
น้ าเงินนี้จะสามารถทาให้เลือดของเขาหยุดไหลได้

ฟู่ เทียนมองไปที่ร่างของนักล่าที่โดนเผาไปในตอนนี้
ความสงบเริ่ มเข้ามาในหัวใจของเขาเมื่อคิดว่านักล่าผูน้ ้ ีได้
ตายไปแล้วจริ งๆ

เขาเอนตัวพิงผนังเอาไว้ขณะที่กาลังตรวจสอบยาต่างๆที่
อยูใ่ นชุดปฐมพยาบาล ยาพวกนี้ไม่มีฉลากว่ามันคืออะไร
ทาให้เขาไม่กล้าใช้มนั ในตอนนี้ เพราะยาพวกนี้อาจจะ
สร้างขึ้นเพื่อนักล่าผูน้ ้ ีเพียงผูเ้ ดียว หากเขาใช้ผดิ ไปอาจจะ
เป็ นโทษมากกว่าประโยชน์
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจที่เลือดของเขา
หยุดไหลแล้วในตอนนี้ แต่ไม่วา่ ยังไงแผลของเขาก็พร้อม
ที่จะปริ แตกอีกครั้งในตอนนี้หากเขาไม่ระมัดระวังมาก
พอ

พระเจ้าไม่ทรงโปรดปรานเขาอีกครั้งหนึ่งในตอนนี้ ฟู่
เทียนมองออกไปที่หน้าต่างที่เต็มไปด้วยต้นไม้ปกคลุม
ในตอนนี้ หน้าต่างนี้สน่ั สะเทือนเบาๆจากเสี ยงคารามที่
เขาคุน้ เคย มันเป็ นเสี ยงคารามของสัตว์ร้ายที่เขาได้เห็น
ก่อนหน้านี้

ใบหน้าของฟู่ เทียนเริ่ มซีดลงไปอีกครั้งขณะที่เขาพยายาม

ลงไปนัง่ พักที่พ้ืน
The Dark King – Chapter 65 ล่าเหยือ่

พื้นของอาคารหลังนี้สึกกร่ อนไปตามกาลเวลา

ในตอนนี้แรงระเบิดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทาให้บนั ได
พังทะลายไปด้วยเช่นกัน ฟู่ เทียนดูยา่ แย่อย่างยิง่ ในตอนนี้
เขารู ้วา่ มอนสเตอร์ได้ไล่ตามเขามาแต่ดูเหมือนว่ามันจะ
อยูบ่ นชั้น 2 นี้มานานแล้ว บางทีเสี ยงระเบิดที่เกิดขึ้นนี้ได้
เรี ยกความสนใจของมันมา

ปั ง! ปั ง! ฟู่ เทียนรู ้สึกถึงแรงสัน่ สะเทือนเล็กน้อยจากพื้น ดู

เหมือนว่าชั้นที่ 6 ก็พงั ทะลายลงมาแล้วเช่นกัน เห็นได้ชดั
ว่ามอนสเตอร์ที่มีขนาดใหญ่กว่า 5 เมตรนั้นต้องมีน้ าหนัก
ที่มากจนอาจทาให้อาคารหลังนี้พงั ทลายลงไปได้อย่าง
แน่นอน
ฟู่ เทียนรู ้สึกได้วา่ เพดานข้างบนพร้อมที่จะถล่มลงมา
ตลอดเวลา แรงสัน่ สะเทือนที่เกิดจากมอนสเตอร์ขนาด
ยักษ์น้ ีทาให้อาคารนี้สนั่ สะเทือนไปทั้งหลัง เขาเริ่ มนา
เชือกออกมาและมองออกไปเบื้องหน้า

ปัง!

เขาเห็นกรงเล็บสี ดาขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมาบนพื้น ปลาย

กรงเล็บนั้นเกือบจะโดนฟู่ เทียนแล้ว

ฟู่ เทียนรู ้สึกกลัวอย่างยิง่ ห่างจากเขาไปประมาณ 5 เมตร

ตรงที่พ้ืนพังทลายลงมานั้นมีศีรษะที่น่าสะพรึ งกลัวจ้อง
มองเขาอยู่ ดวงตาสี ดาของมันจ้องเขม่งมาที่เขา น้ าลาย
หยดออกมาตามเขี้ยวของมัน
ฟู่ เทียนรี บกระโดดออกไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ ว

ร่ างกายของเขาร่ วงหล่นลงไปทันที

ฟู่ เทียนจับเชือกเอาไว้แน่นและพยายามที่จะหยุดร่ างกาย

ของตัวเองไว้ในตอนนี้

เขาเงยหน้าขึ้นไปและเห็นว่าสัตว์ร้ายตัวนี้กาลังปี นออกมา
เช่นกัน ร่ างกายของมันโดนอาคารที่พงั ทลายลงมาทับ
เอาไว้หลังจากที่เขาได้กระโดดออกมาทางหน้าต่าง

ในตอนนี้ฟู่เทียนห้อยตัวอยูท่ ี่ประมาณชั้น 3 เขาห่างจาก

มันอยูป่ ระมาณ 4 ชั้น มือของเขากาลังคว้าเศษกระจกที่อยู่
ตรงหน้าเขา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้วา่ ร่ างกายและแขน
ของเขาเหมือนกาลังโดนฉี กออก แผลที่เขาถูกนักล่าแทง
นั้นน่าจะปริ แตกออกในตอนนี้ นิ้วของเขาก็มีเลือดออกมา
ทาให้เขาไม่สามารถจับเศษกระจกต่อไปได้ในตอนนี้

น้ าตาของเขาค่อยๆหยดลงมาเพราะความเจ็บปวด เขา
พยายามที่จะคว้าสิ่ งต่างๆรอบตัวไว้อีกครั้งแต่กไ็ ม่สาเร็ จ
ในตอนนี้ โชคดีที่ยงั มีกนั สาดที่ยนื่ ออกมาบนชั้น 2
ร่ างกายของเขาร่ วงตกลงมาบนกันสาดและหยุดนิ่งอยูบ่ น
นั้น เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ทาได้เพียงมองหาช่องว่าง
ที่สามารถเข้าไปในตัวอาคารและพยายามคลานเข้าไปที
ละนิด

ในตอนที่เขากาลังคลานเข้าไปนั้นก็มีเสี ยงลมดังขึ้นมา
“ฟู่ ว” ในเวลาเดียวกันเสี ยงของอาคารที่พงั ทลายลงมาก็ดงั
ก้อง ฟู่ เทียนรี บหันมองกลับไป เขารู ้สึกตกใจทันทีเมื่อได้
เห็น กันสาดที่เขาร่ วงหล่นลงมาก่อนหน้านี้ถูกทาลายไป
เพราะมอนสเตอร์ที่ร่วงลงมา มันร่ วงจนไปถึงพื้น เศษ
กระจกขนาดใหญ่และเศษของอาคารที่พงั ทลายลงมา
กาลังทับอยูบ่ นร่ างกายของมัน

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ โชคดีที่กนั สาดนี้ไม่สามารถรับ

น้ าหนักของมอนสเตอร์ได้

เสี ยงร้องคารามดังขึ้นอีกครั้ง ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ

และเห็นว่าสัตว์ร้ายกาลังเข้าไปในตึกอีกครั้ง การร่ วงหล่น
ลงมาครั้งนี้ยงั ไม่อาจสังหารมันได้!

ใบหน้าของฟู่ เทียนซีดลงไปในทันที ครึ่ งหนึ่งเพราะความ

กลัวและอีกครึ่ งหนึ่งเพราะเลือดที่เสี ยไปของเขา เขารี บ
ออกวิง่ ไปอีกครั้งเมื่อรู ้สึกได้ถึงแรงสัน่ สะเทือนจากบันได
มันกาลังพุง่ ตรงมาหาเขาในตอนนี้ เขารี บคว้าเชือกที่อยู่
ด้านนอกและปี นขึ้นไปอีกครั้ง
ในขณะที่เขากาลังปี นขึ้นไปก็เห็นมอนสเตอร์ได้กระโดด
ออกมาและกรงเล็บของมันกาลังเจาะผนังด้านนอกของ
ตัวอาคาร มันกาลังตรงมาหา ฟู่ เทียน เสี ยงคารามของ
มันดังขึ้นอีกครั้ง

ฟู่ เทียนมองลงไปและเห็นมอนสเตอร์ตวั นี้ ด้วยความกลัว

ทาให้เขาปี นด้วยความเร็ วที่มากขึ้นและหน้าอกของเขาก็
เริ่ มรู ้สึกเจ็บปวดมากยิง่ ขึ้น ในตอนนี้หน้าอกของเขานั้น
เต็มไปด้วยสี แดงจากเลือด

ถัดจากนั้นฟู่ เทียนก็ปีนขึ้นมาถึงชั้น 4 ขณะที่มอนสเตอร์

กาลังไล่ตามเขามา

ฟู่ เทียนรู ้สึกกลัวอย่างยิง่ ขณะที่เขาปี นเข้าไปในหน้าต่าง

ของชั้น 4 อย่างเร่ งรี บ เขากลิ้งเข้าไปข้างในและไม่สนใจ
ความเจ็บปวดของร่ างกายที่เขารู ้สึก เขาใช้มือกุมหน้าอก
ของตัวเองเอาไว้และรี บวิง่ เข้าไปภายในอาคาร

มอนสเตอร์กระโดดขึ้นมาถึงชั้น 4 ในตอนนี้ ด้วยกรงเล็บ

ของมันที่สามารถเจาะผนังขึ้นมาทาให้การปี นของมันนั้น
เป็ นเรื่ องง่ายดาย เชือกที่ฟู่เทียนใช้ปีนขึ้นมานั้นถูกตัดขาด
ออกไปด้วยกรงเล็บขนาดใหญ่ของมัน

/มันมองตามหลังฟู่
เทียนจากน้นั ก็คารามออกมาพร้อมกับวิง่ ตามเข้าไป

อย่างไรก็ตามห้องนี้มีความกว้างประมาณ 6-7 เมตร ตรง

มุมของห้องนั้นมีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่สามารถเดินเข้าไป
ได้ มันทาได้เพียงคลานเข้าไปอย่างช้าๆทาให้มนั ไม่
สามารถไล่ตามฟู่ เทียนได้ทนั
แต่ดว้ ยความกระหายเลือดที่มีต่อเหยือ่ ของมันอย่าง
รุ นแรง มันคารามขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับใช้กรงเล็บฟาด
ไปที่ผนัง ทาให้ผนังและทางเดินที่รับน้ าหนักของมันอยู่
นั้นทรุ ดตัวลงไป ร่ างกายของมันร่ วงหล่นลงไปอีกครั้ง

ฟู่ เทียนไม่กล้าที่จะหยุดนิ่งในตอนนี้เขาวิง่ ตรงไปที่บนั ได

เพื่อปี นขึ้นไป

ความหวังเดียวของเขาในตอนนี้คือการซ่อนตัวอยูใ่ น
อาคารแห่งนี้ สัตว์ร้ายตัวนี้มีขนาดที่ใหญ่โตมากเกินไป
ดังนั้นจึงยากยิง่ นักที่มนั จะสามารถไล่ตามฟู่ เทียนในที่
แคบได้ โดยเฉพาะอย่างยิง่ ภายในอาคารที่ผพุ งั เช่นนี้
The Dark King – Chapter 66 ติดอยูใ่ นกับดัก

เสี ยงคารามดังใกล้เข้ามาในตอนนี้

เศษฝุ่ นเริ่ มคละคลุง้ ขึ้นมา การมองเห็นของฟู่ เทียนเริ่ มลด

น้อยลงไปเมื่อเขากระโดดออกไปตามสัญชาตญาณของ
ตนเอง เขาล้มลงไปและลิงค์ไปหลายตลบเมื่อพื้นเริ่ ม
ยุบตัวลงไป เขาชนเข้ากับก้อนหิ นจานวนมากในตอนนี้
เขารู ้สึกราวกับว่าร่ างกายของตนเองพร้อมที่จะแตกสลาย
ไปได้ตลอดเวลา ทันใดนั้นศีรษะของเขาก็โดนกระแทก
อย่างรุ นแรงทาให้เขาหมดสติไป

เขาไม่รู้วา่ เวลาผ่านไปนานเท่าไรเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขารู ้สึก

หายใจลาบากในตอนนี้

เขาลืมตาขึ้นมาแต่ทุกๆสิ่ งรอบตัวก็มีเพียงความมืดเท่านั้น
เขาเริ่ มรู ้สึกตื่นตระหนก

“ฉันยังไม่ตายอีกหรอ?” เขาพูดขึ้นมาเบาๆ

ทันใดนั้นความเจ็บปวดจากร่ างกายของเขาก็ทาให้เขารู ้วา่

เขายังอยูก่ บั โลกแห่งความเป็ นจริ ง หลังของเขาสัมผัสกับ
อะไรบางอย่างที่มีความแข็ง เมื่อเขาเริ่ มยืน่ มือออกไป
ความเจ็บปวดที่มหาศาลก็เกิดขึ้น

เขาไม่กล้าที่จะขยับร่ างกาย และเริ่ มหันมองไปรอบๆ

เหนือศีรษะของเขามีแสงสว่างส่ องลงมาจางๆ เขาเงยหน้า
ขึ้นไปและเห็นแสงนี้ลอดลงมาจากรอยแตกของกองหิ น

เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หลังจากที่ได้พกั
ฟื้ นแล้วเขาสามารถปี นออกไปได้

เขารู ้สึกได้วา่ ท้องของตนเองกาลังโดนเผาไหม้เพราะ

ความหิ ว กระเป๋ าของเขาหายไปตั้งแต่ตอนที่เขาหนี
ในตอนนี้เขาต้องหาอะไรบางอย่างกิน ตั้งแต่ออกมาจาก
กาแพงยักษ์น้ นั เขากินอาหารใช่ม้ือเดียวเท่านั้น เมื่อวาน
เขาก็หนีจากนักล่าและมอนสเตอร์ตวั นั้น ต่อจากนั้นเขาก็
หมดสติไป เขาไม่รู้วา่ เขาสลบไปนานเท่าไหร่ คงจะดีถา้
หากว่าเวลาผ่านไปเพียงแค่คืนเดียว

ฝ่ ามือของฟู่ เทียนเริ่ มคลาไปรอบตัว เขาพยายามรับรู ้ถึงสิ่ ง

ต่างๆรอบตัวจากการสัมผัส แม้วา่ เขาจะเจอต้นหญ้า
ในตอนนี้เขาก็พร้อมที่จะกินมันเข้าไป

เขายิม้ ด้วยความหวังที่วา่ การพังทลายของอาคารครั้งนี้จะ

เป็ นการดึงดูดความสนใจของพวกเมสันให้มาที่นี่ได้ “แต่
เสี ยงที่เกิดขึ้นนี้จะนาพาพวกซอมบี้มาที่นี่แทนรึ เปล่า?
พวกเขากาลังทาอะไรอยูน่ ะตอนนี้?” เขาคิดกับตัวเอง

ทันใดนั้นความคิดที่จะร้องขอความช่วยเหลือของเขาก็
หายไป แทนที่จะได้รับความช่วยเหลือคงดึงดูดพวกซอม
บี้เข้ามาแทน

ขณะที่เขากาลังคิดนั้นเขารู ้สึกได้วา่ สัมผัสกับของเหลว

เหนียวที่ไหลผ่านมา ระบบน้ าในอาคารหลังนี้น่าจะเหื อด
แห้งไปหมดแล้ว หรื อน้ าฝนจะซึ มเข้ามาตามรอยแตกของ
อาคารนี้?

เขารู ้สึกหิ วกระหายอย่างยิง่ หากไม่ใช่เพราะพวกรังสี เขา

คงจะดื่มน้ าที่ซึมเข้ามาในตอนนี้แล้ว ตราบใดที่มนั
สามารถบรรเทาความหิ วได้เขาก็จะยอมกินแม้วา่ เป็ น
ซากศพ
เขาเริ่ มขยับแขนขึ้นเล็กน้อย เขาไม่อยากออกแรงมากนัก
เพราะมันส่ งผลต่อแผลของเขาเอง เขาค่อยๆยืน่ มือเข้ามาที่
ปากของตนเอง ของเหลวที่เขากาลังเลียในตอนนี้น้ นั มี
กลิ่นคาวที่คละคลุง้

“เลือดงั้นหรอ?” ฟู่ เทียนตกตะลึง

ในตอนนี้มีเสี ยงคารามเบาๆดังขึ้นในความมืด

ดวงตาของฟู่ เทียนเบิกกว้างขึ้น พระเจ้า ขอร้องละ อย่า

นะ… …

โฮก!

เมื่อเขารับรู ้ได้วา่ มีเสี ยงคารามจากความมืดเข้ามาจริ ง

ก้อนหิ นจานวนมากก็ถูกกระแทกและลอยไป เสี ยงที่น่า
กลัวนี้อยูห่ ่างออกไปประมาณ 5 เมตรเท่านั้น

มอนสเตอร์ตวั นั้น!

หัวใจของฟู่ เทียนราวกับหยุดนิ่งไปในตอนนี้ “มันยังไม่

ตาย!”

เขากัดฟันแน่น เขาให้มือยันพื้นและเริ่ มเคลื่อนที่ไปทีละ

นิด ความรู ้สึกที่เจ็บปวดนี้ราวกับร่ างกายของเขากาลังฉี ก
ขาด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

เขาขยับตัวให้ถอยไปอีก 2-3 เมตร เขารู ้สึกเหน็ดเหนื่อย

อย่างยิง่ และล้มลงไปนอนอีกครั้ง

แต่เขาก็รู้สึกได้วา่ เสี ยงคารามนั้นยังไม่หยุดและมันไม่ได้

ไล่ตามเขามา ดูเหมือนว่า… … มันกาลังติดอยูใ่ นอะไร
บางอย่าง

ฟู่ เทียนต้องลองเสี่ ยงดู มันจะไม่พงุ่ เข้ามาโจมตีเขาอีกใช่

ไหม?

เมื่อคิดเช่นนี้เขาก็ตบไปที่กระเป๋ ากางเกงของตนเอง ไม้

ขีดไฟ มันยังไม่หายไปไหน มือของเขาสัน่ ระรัวเมื่อกาลัง
จุดไม้ขีดไฟ มีดวงไฟปรากฏขึ้นมาในความมืดนี้

ฟู่ เทียนส่ องไฟไป และเห็นมอนสเตอร์สีดานอนอยู่

ตรงหน้าเขา คอของมันหักและมีกอ้ นหิ นขนาดใหญ่
จานวนมากทับอยูบ่ นตัวมัน มันพยายามที่จะตะกาย
ออกมาแต่กอ้ นหิ นจานวนมากที่ทบั อยูท่ าให้มนั ไปไหน
ไม่ได้
เขารู ้สึกโล่งใจ โชคดีที่มนั ติดอยูใ่ นนี้หรื อเขาไม่โดนมัน
กินเข้าไปในตอนที่เขากาลังสลบ

ในตอนนี้ไฟของเขาได้ดบั ไปและความมืดก็กลับคืนมาอีก
ครั้ง

แต่จิตใจของฟู่ เทียนนั้นรู ้สึกผ่อนคลาย เขามองไป

รอบๆตัว มอนสเตอร์ตวั นี้เหมือนติดอยูใ่ นกระป๋ องและ
กาลังรอคอยให้เขาเข้าไปเปิ ดกิน!

ขอโทษที่หายไปนอนครับ เดี๋ยวจะพยายามกลับมาแปลลง
ให้ทุกๆวันครับ ช่วงนี้งานเยอะ จะพยายามเคลียงานแล้ว
กลับมาแปลลงให้ได้ตามปกตินะครับ
The Dark King – Chapter 67 ฆ่า

ฟู่ เทียนมองตรงไปที่สตั ว์ร้ายตัวนี้ เห็นได้ชดั ว่าตอนนี้เขา

กาลังอยูท่ ี่ช้ นั ล่างสุ ด และเขาสามารถปี นหนีออกไปทาง
ปล่องลิฟท์ได้

แต่ดูเหมือนว่าปล่องลิฟท์น้ ีจะโดนกองหิ นปิ ดทางเอาไว้

ด้วยเช่นกัน

แม้วา่ ไม่ไกลจากเขาจะมีปล่องลิฟท์อีกปล่องที่ประตูเปิ ด
ค้างเอาไว้
เขาเริ่ มคิดในตอนนี้ เขาเดินไปตามกองหิ นและเริ่ มไต่ข้ ึน
ไป แผลของเขาเปิ ดออกและให้ความรู ้สึกที่เจ็บปวดเป็ น
อย่างมากในตอนที่เขาปี นขึ้นไป

เขาไม่ได้หยุดปี นแต่ยดึ เกาะเอาให้แน่นขึ้นในตอนนี้ หาก

เขาหยุดปี นตรงนี้พละกาลังของเขาก็จะหมดไปเรื่ อยๆ
และสุ ดท้ายเขาก็จะร่ วงลงมาตาย

ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ออกมาจากปล่องลิฟท์

เมฆเริ่ มกระจายเด่นชัดที่ทอ้ งฟ้าภายนอก ฝุ่ นกระจาย

คละคลุง้ ไปทัว่ อากาศ ผนังและหน้าต่างของห้องต่างก็
พังทะลายลงมา
ฟู่ เทียนมองไปที่สตั ว์ร้าย มีผนังที่ถล่มลงมาทับมันอยู่
ด้านข้างนั้นมีเหล็กบางส่ วนที่หกั ลงมาด้วยเช่นกัน เพราะ
เหตุน้ ีจึงทาให้สตั ว์ร้ายตัวนี้ไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้

เขารู ้สึกโล่งใจเมื่อคิดว่าตัวเขานั้นกลิ้งลงมาก่อนและ
ไม่ได้จมไปกับเศษผนังพวกนี้ ไม่อย่างนั้นผูท้ ี่ตอ้ งตายคง
เป็ นเขาอย่างแน่นอน!

อีกครึ่ งชัว่ โมงต่อมาฟู่ เทียนก็ปีนออกมาจากอาคารหลังนี้

ได้สาเร็ จ เขากลัวว่าถ้าหากยังอยูท่ ี่นี่ต่อไปอาคารหลังนี้
อาจจะถล่มลงมาอีกครั้งก็ได้

เขาซ่อนตัวอยูห่ ลังก้อนหิ นก้อนหนึ่งและมองไปรอบๆ

ไม่มีพวกซอมบี้อยูใ่ นบริ เวณนี้ เขาคิดว่าพวกซอมบี้น่าจะ
ถูกดึงดูดมาที่นี่เพราะเสี ยงระเบิดที่เกิดขึ้น อาจจะมีมนุษย์
มาตรวจสอบที่นี่ดว้ ยเช่นกันแต่คงเป็ นส่ วนน้อย

ก่อนหน้านี้เขาห่อลูกแก้วสี น้ าเงินเข้มเอาไว้ในหน้าอก
ของเขาเพื่อให้เลือดหยุดไหล มันทาให้อุณหภูมิในร่ างกาย
ของเขานั้นลดลงไป อาจเป็ นเพราะเรื่ องนี้ดว้ ยเช่นกันทา
ให้พวกซอมบี้น้ นั ไม่สนใจเขา

แต่ในตอนนี้เขาก็ดึงเอาลูกแก้วสี น้ าเงินออกมาและเก็บเข้า
ไปในกระเป๋ าของเขา

เขาเดินมายังร้านค้าที่อยูใ่ กล้ๆอย่างเงียบๆ ทุกๆอาณา

บริ เวณภายใน ร้านค้าแห่งนี้น้ นั เต็มไปด้วยพืชพรรณ
และตะไคร่ น้ าที่ปกคลุมอยู่ เขาหยิบมีดออกมาจากเอวและ
ตัดพวกต้นไม้ที่ขวางทางออกไป จากนั้นเขาก็ได้เห็นน้ าที่
ไหลออกมาจากเถาวัลย์พวกนี้ มันเป็ นน้ าที่ดูใสสะอาด
ความหิ วโหยกลับมาหาเขาอีกครั้งในตอนนี้ เขาดื่มน้ าที่
ไหลออกมาและตัดใบไม้ตรงหน้าออกมาเคี้ยว

ความหวานจางๆเริ่ มกระจายไปทัว่ ปากของเขา เขารี บกิน

ใบไม้พวกนี้เข้าไปอีก แต่เขารู ้ดีวา่ ใบไม้พวกนี้น้ นั ย่อมมี
เชื้อโรคที่ปนเปื้ อนอยูแ่ ละมีการปนเปื้ อนรังสี ที่สูง

หลังจากได้กินใบไม้พวกนี้เข้าไปฟู่ เทียนก็รู้สึกได้วา่
อาการปวดท้องของเขานั้นลดน้อยลงไป เขาไม่ได้กิน
ใบไม้น้ ีเพิ่มเข้าไปอีกแต่ยงั ดื่มน้ าของมันไปอีกครั้ง
ถ้าพืชชนิดนี้สามารถเจริ ญเติบโตและอยูร่ อดในสถานที่
เช่นนี้แสดงว่ามันมีคุณสมบัติในการต่อต้านรังสี และ
ต่อต้านไวรัสอยูแ่ ล้ว

หลังจากที่ได้ดื่มน้ าเข้าไปฟู่ เทียนก็รู้สึกสบายตัวมากยิง่ ขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสัตว์ร้ายที่ยงั คงอยูใ่ นอาการ ความ
เย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาเป็ นผูท้ ี่ทาให้มนั
ต้องตกในสภาพเช่นนั้น ตราบใดที่มนั ยังไม่ตายมันย่อม
สามารถหลุดออกมาได้อย่างแน่นอน เมื่อมันออกมาได้
เมื่อไหร่ ฟู่เทียนย่อมต้องตกอยูใ่ นอันตรายอย่างแน่นอน

เมื่อคิดเช่นนี้ฟู่เทียนก็เดินเข้าไปหารถที่ปกคลุมไปด้วย
ตะไคร่ น้ าคันหนึ่ง กันชนหน้าของรถคันนี้ได้หายไปแล้ว
เครื่ องยนต์ของมันนั้นถูกกัดกร่ อนจนไม่สามารถใช้งาน
ได้ เขาไม่ได้ใช้ความพยายามมากนักในการหยิบถังน้ ามัน
ของรถคันนี้ออกมา เมื่อลองใช้กิ่งไม้แหย่ลงไปตรวจสอบ
ภายในภายในถังน้ ามันนั้นก็พบว่ามันไม่เหลืออะไรอีก
แล้ว

เขาคิดเอาไว้อยูแ่ ล้วว่าต้องเป็ นเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

พยายามใช้กิ่งไม้ในมือถูกบั ขอบผนังของถังน้ ามันให้มาก
ที่สุด ไม่นานหลังจากนั้นขอบของถังน้ ามันก็เริ่ มงอก
ออกมากลายเป็ นชิ้นสี ดาๆ

เขานาไม้ขีดไฟในกระเป๋ าออกมาและลองจุดไฟดู มันจุด

ไฟติดจริ งๆ!
ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ เขาเดินไปที่รถคันอื่นๆและดึง
ถังน้ ามันของมันออกมา จากนั้นเขาก็เริ่ มรวบรวมเศษวัสดุ
สี ดานี้อีกครั้ง

ฟู่ เทียนเดินไปยังร้านค้าที่อยูใ่ กล้ๆเพื่อค้นหาเศษผ้าหรื อ

พวกชุดต่างๆที่ยงั หลงเหลืออยู่ เขาพยายามค้นหามันให้
ได้มากที่สุดและเดินกลับเข้าไปที่อาคารที่ถล่มลงมา มัน
ใช้เวลาไม่มากนักเมื่อเขาเดินกลับมาตรงหน้า ลิฟท์ที่เคย
ถล่มลงมาอีกครั้ง

เขารู ้สึกเหนื่อยล้าอย่างยิง่ ในตอนนี้ เขานัง่ พักอยูต่ รงนี้คู่

หนึ่งก่อนที่จะจุดคบเพลิงขึ้นมา ในตอนนี้เขาสามารถ
มองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน สัตว์ร้ายตัวนั้นยังคงจม
อยูใ่ ต้กองอีก มีเพียงศีรษะ ลาคอและขาหน้าของมัน
เท่านั้นที่โผล่ออกมาให้เห็น

ฟู่ เทียนค่อยๆนาวัสดุสีดาออกมาจากนั้นก็ห่อมันเอาไว้
ด้วยเศษผ้าและไม้ หลังจากนั้นเขาก็โยนมันตรงเข้าไปหา
สัตว์ร้ายทันที

สัตว์ร้ายตื่นขึ้นมาทันทีและดวงตาของมันก็เปิ ดขึ้น มัน

ร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฟู่ เทียนยิม้ ออกมาขณะที่เขาโยนคบเพลิงเข้าไป

ฟู่ ว!
คบเพลิงตกลงไปบนห่อผ้าและเปลวไฟก็โหมกระหน่าขึ้น
ทันที!

“โฮก!!”

ไฟเริ่ มลามไปถึงร่ างกายของสัตว์ร้าย มันเริ่ มร้องออกมา

ด้วยความเจ็บปวดและสะบัดหัวอย่างบ้าคลัง่ กองหิ นเริ่ ม
คลายตัวเล็กน้อยเมื่อมันขยับตัว มีหินจานวนมากที่กลิ้งลง
มา แต่ยงั ไงก็ตามมันไม่อาจหลุดออกมาได้ในตอนนี้

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจเมื่อได้เห็นสิ่ งที่อยูต่ รงหน้า เขากลัวว่า

สัตว์ร้ายตัวนี้จะระเบิดพลังของมันออกมาจากความ
เจ็บปวดที่เกิดขึ้นและพุง่ ตรงมาที่เขา แต่ดว้ ยน้ าหนักของ
อาคารที่ถล่มลงมาและมันอาจจะเสี ยเลือดไปมากทาให้
มันไม่มีพลังมากพอที่จะหลุดรอดออกมาได้ในตอนนี้

เปลวเพลิงเริ่ มโหมกระหน่ารุ นแรงมากยิง่ ขึ้น สัตว์ร้ายร้อง

ครวญครางก่อนที่จะจมหายไปในเปลวเพลิงนี้

ฟู่ เทียนมองไปที่มนั อย่างเงียบๆ เขารู ้สึกได้วา่ ชีวติ ช่าง

เปราะบางยิง่ นัก แม้แต่สตั ว์ร้ายที่แข็งแกร่ งก็ไม่อาจหลีก
หนีจากความตายได้ บางที… ไม่สิ… มันอาจจะต้องโทษ
ตัวเองที่ไม่ได้ทรงพลังมากพอใช่ไหม?

ฟู่ เทียนกาหมัดของเขาไว้แน่น ความทะเยอทะยานใน

หัวใจของเขาเพิ่มมากยิง่ ขึ้นเมื่อเปลวไฟเริ่ มโหมกระหน่า
มากขึ้นเรื่ อยๆ…
เปลวไฟโหมกระหน่าต่อไปอีกประมาณ 10 นาทีจากนั้นก็
เริ่ มดับไป กลิ่นของเนื้อที่ถูกเผาไหม้กเ็ ริ่ มลอยขึ้นมาใน
อากาศ

เขาไม่รู้วา่ สัตว์ร้ายตัวนี้น้ นั มีสติปัญญามากเพียงใด บางที

มันอาจจะแกล้งตายอีกก็ได้?! ดังนั้นเพื่อความแน่ใจเขาจึง
หยิบก้อนหิ นและเขวี้ยงตรงไปที่มนั

สัตว์ร้ายตัวนี้ไม่มีการตอบสนองใดๆ

ฟู่ เทียนรู ้สึกโล่งใจ เขาเดินลงไปแล้วมองร่ างของสัตว์ร้าย

ที่ไหม้เกรี ยมอย่างใกล้ชิด ร่ างของมันไหม้เกรี ยมไปทัว่
ทั้งตัวแต่กย็ งั คงมีเลือดที่ไหลออกมาอยู่
“ดูเหมือนว่ามันจะต่างจากพวกซอมบี้ การฆ่ามันไม่
จาเป็ นต้องตัดหัวออกมา” ความคิดมากมายเริ่ มปรากฏขึ้น
ในสมองของฟู่ เทียน

“น่าสนใจจริ งๆ ศีรษะของมันจะแตกต่างจากพวกซอมบี้
หรื อเปล่านะ?” ดวงตาของฟู่ เทียนเริ่ มเย็นชาขึ้นทันทีเมื่อ
เขาชักมีดสั้นออกมา

…
The Dark King – Chapter 68 การติดเชื้อ

ทันใดนั้นฟู่ เทียนก็นึกได้วา่ เขาได้ลืมอะไรไป ในขณะที่

เขาติดอยูใ่ นปล่องลิฟท์น้ นั ร่ างกายช่วงล่างของเขาเต็มไป
ด้วยเลือดของสัตว์ร้ายที่ไหลออกมา เลือดของสัตว์ร้ายตัว
นี้!

“มันจะมีไวรัสรึ เปล่านะ? ชุดเกราะนี้จะช่วยได้ไหม ฉัน

ไม่น่าสัมผัสกับมันเลย อ๊า!” เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็ วแต่ขา
ของตนเองนั้นยังคงอ่อนแรงอยู่ ในเวลาเดียวกันความรู ้สึก
เสี ยวซ่านก็มาจากทุกส่ วนของร่ างกายของเขามากขึ้น
เรื่ อยๆ
เขากัดฟันและพยายามขยับตัวเพื่อที่จะออกไปจากที่แห่ง
นี้ เขาปี นขึ้นไปยังกาแพงที่เขาใช้ปีนออกไปจากที่นี่ก่อน
หน้านี้

เลือดของสัตว์ร้ายนั้นไม่ได้ไหลมาถึงที่นี่ เขาเอนตัวพิง
กาแพงและถอนหายใจออกมาเบาๆ เขามองลงไปที่
ร่ างกายของตนเองและตรวจสอบเกราะของเขาจาก
ด้านหลัง เขาไม่รู้วา่ มันเกิดอะไรขึ้นมีเพียงรอยขีดข่วน
เล็กน้อยบนชุดเกราะเท่านั้น เลือดของสัตว์ร้ายน่าจะ
สัมผัสกับร่ างกายของเขาผ่านทางรอยขีดข่วนพวกนี้ เขา
ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจนกระทัง่ ได้เห็นรอยพวกนี้ มัน
เหมือนกับปลิงที่ได้ทะลุทะลวงเข้าไปในร่ างกายของ เขา
ไม่ได้รู้สึกถึงการมีอยูข่ องมันเมื่อสัมผัสกับเลือดที่อยูบ่ น
ร่ างกายของเขา
สี หน้าของฟู่ เทียนซีดลงไปในทันทีและเขารู ้สึกเสี ยใจกับ
สิ่ งที่ได้ทาลงไป ถ้าหากว่าเขาไม่ยอ้ นกลับมาฆ่าสัตว์ร้าย
ตัวนี้บางทีเรื่ องเช่นนี้อาจจะไม่เกิดขึ้น

“บางทีคนอื่นอาจจะไม่คาดคิดเลยว่าฉันจะรอดมาจากนัก
ล่าคนนั้นได้ แต่ฉนั ยังสามารถรอดมาจากสัตว์ร้ายตัวนี้ได้
ด้วยเช่นกัน แต่อย่างนั้นแล้วก็ไม่อาจหนีลิขิตสวรรค์ไป
ได้… … …” ฟู่ เทียนรู ้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ผูค้ นมักจะพูด
ถึงคุณงามความดีและมักจะพูดว่า “จงให้อภัยซึ่ งกันและ
กัน” บางทีหากเขาไม่กลับมาที่นี่และปล่อยให้สตั ว์ร้ายตัว
นี้ไปตามยถากรรมของมันเองก็อาจจะดีกว่านี้

ฟู่ เทียนนัง่ เอนหลังพิงกาแพงในตอนนี้ ความรู ้สึกเสี ยว

ซ่านภายในร่ างกายทาให้เขาตัวสัน่ และไม่อาจเคลื่อนไหว
ไปไหนได้ เขาได้แต่หวังว่าไวรัสนี้จะไม่รุนแรงจนถึง
ชีวิต

นอกเหนือจากความรู ้สึกเสี ยวซ่านแล้วเขายังรู ้สึกมึนงง

และวินเวียนศีรษะ เขาค่อยๆยกมือซ้ายขึ้นมาและลูบไปที่
หน้าผากของตนเอง มันร้อนอย่างยิง่ ในตอนนี้แต่เขาก็ไม่
อาจทาอะไรได้

เขาคิดจะใช้ลูกบอลสี น้ าเงินเพื่อลดความร้อนภายใน
ร่ างกายของตนเองก่อนที่เขาจะเข้าสู่ อาการโคม่าและ
ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เขาใช้เศษผ้าพันลูกบอลสี น้ าเงินนี้
เอาไว้กบั ฝ่ ามือของตนเองและยกมือแนบไว้ที่หน้าผาก
ความรู ้สึกเย็นยะเยือกก็ห่อหุม้ ร่ างกายของเขาเอาไว้ทนั ที
สติปัญญาของเขาเริ่ มกระจ่างชัดมากยิง่ ขึ้น อย่างไรก็ตาม
เปลือกตาของเขานั้นรู ้สึกหนักอย่างยิง่ และสายตาของเขา
เริ่ มพร่ ามัวมากยิง่ ขึ้นในตอนนี้

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้วา่ มีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่
ภายในหน้าอกของเขาราวกับว่ามีบางอย่างกาลังดิ้นรนอยู่
ในนั้น

เขามองลงมาและใช้มือซ้ายของเขาเปิ ดชุดเกราะออก
แม้วา่ ดวงตาของเขาจะเริ่ มพร่ ามัวแต่เขาก็เห็นหนอนสี
แดงตัวเล็กอยูภ่ ายในนั้น ผ้าพันแผลยังคงพันอยูร่ อบ
หน้าอกของเขา แต่ดูเหมือนว่าหนอนพวกนี้จะเจาะทะลุ
ผ้าพันแผลเข้าไป มันพยายามเจาะเข้าไปได้ครึ่ งตัวแล้ว
ในตอนนี้
“หนอน หนอน … …” ฟู่ เทียนเริ่ มบ้าคลัง่ เขายกมือขึ้นมา
เพื่อจะปั ดมันออกไปแต่สมองของเขาก็เริ่ มรู ้สึกเจ็บปวด
ราวกับโดนเผาไหม้ เขาไม่อาจทาได้แม้แต่ยกมือขึ้น แต่
ก่อนที่ดวงตาของเขาจะปิ ดสนิทลงสิ่ งสุ ดท้ายที่เขาได้เห็น
นั้นก็คือหนอนเหล่านี้ได้ทะลุทะลวงเข้าไปในร่ างกายของ
เขาทั้งตัวแล้ว

ตุบ! ศีรษะของฟู่ เทียนล้มลงไปแนบกับพื้น เขาสู ญเสี ย

สติสมั ปชัญญะไปจนหมดในตอนนี้
มือของเขายังคงวางอยูบ่ นลูกบอลสี น้ าเงินในตอนนี้
ลูกบอลสี น้ าเงินเข้มนี้ค่อยๆละลายไปในมือของเขา มัน
กลายเป็ นของเหลวสี ฟ้าและซึมผ่านเข้าไปในฝ่ ามือของ
เขาผ่านทางรอยแผล

มืดมิด! เขาไม่รู้วา่ เวลาผ่านไปนานเพียงใด

ฟู่ เทียนเปิ ดตาขึ้นอีกครั้งและความคิดต่างๆก็ประดังเข้ามา

ในตอนนี้ เขาตื่นขึ้นมาเพราะความหิ ว

เขาเห็นภาพที่คุน้ เคยซึ่งเป็ นภาพของช่องลิฟท์ที่อยู่

ตรงหน้าเขา “ฉันยังไม่ตายหรอ?” เขาคิดกับตัวเอง

ก่อนหน้านี้เขามีไข้ข้ ึนสู งก่อนที่จะสลบไป เขายกมือ

ขึ้นมาสัมผัสกับหน้าผากของตนเอง อุณหภูมิร่างกายของ
เขากลับมาเป็ นปกติ จากนั้นเขาก็เห็นว่าบาดแผลที่อยูบ่ น
ฝ่ ามือของเขาได้หายไปแล้ว

เขารี บลุกขึ้นมานัง่ และตรวจสอบร่ างกายของตัวเองทันที

ดูเหมือนว่าภายนอกร่ างกายของเขานั้นไม่มีสิ่งใด
เปลี่ยนแปลงไป ชุดเกราะของเขานั้นยังคงดูสกปรกและมี
รอยขีดข่วน เขามองกลับไปหาสัตว์ร้ายและเห็นร่ างไหม้
เกรี ยมยังคงติดอยูใ่ ต้กองหิ นในขณะที่หวั ของมันถูกตัด
ออกไปแล้ว

ฟู่ เทียนคิดกับตัวเองว่า “หรื อว่าเราเพ้อฝันไปก่อนหน้านี้

เพราะไข้สูง?”
“หรื อว่าฉันจะเหนื่อยเกินไปหลังจากที่ตดั หัวของสัตว์ร้าย
ตัวนี้?”

ทันใดนั้นเขาก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อเขา
มองไปรอบ ๆ

…
The Dark King – Chapter 69 หลอมรวม

“กลางคืนแล้ว แต่ทาไมเราสามารถมองเห็นทุกอย่างได้
ชัดเจนเหมือนตอนกลางวัน!”

ฟู่ เทียนตบไปที่ใบหน้าของตนเองและรู ้สึกเจ็บปวด

เล็กน้อย เขารู ้แล้วในตอนนี้วา่ ตนเองไม่ได้ฝันไป เขาหัน
ไปมองรอบๆตัวอีกครั้งแต่กไ็ ม่เห็นว่าจะมีแสงไฟส่ องมา
จากที่ใด ช่องลิฟท์น้ ียงั คงอยูใ่ นความมืดมิด

แต่เขาก็ยงั สามารถเห็นทุกๆอย่างได้อย่างชัดเจนในตอนนี้

ฟู่ เทียนกระพริ บตาสองสามครั้งก่อนที่เขาจะนึกถึงหนอน

ที่เคยอยูบ่ นหน้าอกของเขา ขนทัว่ ทั้งร่ างกายของเขาก็ลุก
ชันขึ้นทันทีเมื่อคิดถึงเรื่ องนี้ เขารี บเปิ ดเสื้ อบริ เวณหน้าอก
ของตนเองอย่างรวดเร็ ว ผ้าพันแผลที่เคยชุ่มไปด้วยเลือด
บนหน้าอกของเขานั้นตอนนี้ได้แห้งกรังแล้ว

ฟู่ เทียนค่อยๆลูบบาดแผลบนหน้าอกของเขาแต่กไ็ ม่ได้

รู ้สึกเจ็บ เขาแกะผ้าพันแผลออกทันที

หลังจากที่เขาแกะผ้าพันแผลออกเอาก็ได้เห็นรอยแผลเป็ น
บนหน้าอกของตนเอง รอยแผลสาหัสก่อนหน้านี้น้ นั
เหลือไว้เพียงรอยแผลเป็ นสี ขาวเท่านั้น นอกจากนี้ยงั มี
เส้นเลือดขนาดประมาณครึ่ งนิ้วปูดโปนออกมานอก
ผิวหนังของเขา
สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาสัมผัสกับคราบ
เลือดเบาๆ

“หนอนพวกนั้นคงไม่ได้เจาะเข้าไปในร่ างกายของเรา
จริ งๆใช่ไหม? ใช่ไหม?” เขารู ้สึกตื่นตะหนกเล็กน้อยเมื่อ
นึกถึงสิ่ งที่เกิดขึ้น

ใครจะไปรู ้กนั บางทีอาจจะมีหนอนค่อยๆคลานอยูภ่ ายใน

หน้าอกของเขาในตอนนี้กเ็ ป็ นได้

ฟู่ เทียนนึกถึงมีดสั้นของตนเองและรี บหยิบมันขึ้นมาทันที

เขาสงสัยว่าหนอนอาจจะตกค้างอยูภ่ ายในเส้นเลือดของ
เขาในตอนนี้
มีดสั้นค่อยๆกรี ดไปบนเส้นเลือดที่บนหน้าอกของเขา
เบาๆจากนั้นเลือดก็เริ่ มไหลออกมา ในเวลาเดียวกันฟู่
เทียนก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างมหาศาล ร่ างกายของ
เขากาลังสัน่ ด้วยความเจ็บปวดโดยเฉพาะบริ เวณหัวใจ
ในตอนนี้

มือของเขาก็สนั่ ด้วยเช่นกันและเขาก็หยุดกรี ดเลือดของ

ตนเองในตอนนี้ เขารู ้สึกว่าหากเขายังทาต่อไปเขาอาจจะ
ต้องตายได้!

เมื่อเขาดึงมีดออกมาความเจ็บปวดก็ลดลงไปเล็กน้อย เขา
มองลงไปไม่เห็นว่าเส้นเลือดที่ถูกกรี ดนั้นกาลังจะหายไป
ในไม่ชา้ ความเร็ วในการรักษานั้นรวดเร็ วจนสามารถ
มองเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า ไม่นานนักเขาก็กลับมาเป็ นปกติ
มีเพียงคราบเลือดบนหน้าอกของเขาเท่านั้นที่เป็ น
หลักฐานของบาดแผลก่อนหน้านี้

ความเจ็บปวดได้หายไปจนหมดสิ้ นและหน้าอกของเขาก็
กลับมาเป็ นปกติ

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไปทันที “หรื อว่าพวกมันจะ

หลอมรวมกับร่ างกายของเรา? เรากลายเป็ นหนึ่งเดียวกับ
หนอนพวกนั้นแล้วงั้นหรื อ?”

สุ ดท้ายแล้วเขาก็ไม่กล้าพอที่จะกรี ดหน้าอกของตนเองอีก
เขาคิดว่าหากวันหนึ่งเขาสามารถสร้างกล้องจุลทรรศน์
หรื ออย่างอื่นที่สามารถมองเห็นถึงระดับเซลล์ได้ ตอนนั้น
เขาจะตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงของร่ างกายของเขาให้
หมดสิ้ น สาหรับตอนนี้เขาต้องหยุดคิดเรื่ องนี้ก่อน

ความรู ้สึกที่เกิดขึ้นนี้ทาให้เขารู ้สึกไม่สบายใจแต่กท็ า

อะไรไม่ได้ ความจริ งแล้วแค่เขารอดชีวติ มาได้กถ็ ือเป็ น
ความโชคดีครั้งใหญ่แล้ว!

“ดวงตาของเราสามารถมองเห็นในความมืดได้ ดู
เหมือนว่าหนอนพวกนั้นจะมีคุณสมบัติพิเศษบางอย่าง
พวกมันคงไม่ใช่หนอนธรรมดา อาจจะเป็ นไวรัส
แบคทีเรี ย หรื อปรสิ ต หรื ออาจจะเป็ นจุลชีพชนิดใหม่ที่
สามารถหลอมรวมกับร่ างกายของมนุษย์ได้!”
ฟู่ เทียนสงบสติของตนเองลงและคิดว่ามันอาจจะ
เกี่ยวข้องกับการที่เขาสลบไปก่อนหน้านี้ เห็นได้ชดั ว่า
หนอนพวกนี้น้ นั มาจากเลือดของสัตว์ร้าย บางทีมนั อาจจะ
ต้องพึ่งพาอาศัยเจ้าของร่ างที่มนั อาศัยอยูใ่ นการดารงชีวติ
หากเจ้าของร่ างเก่าตายไป… … มันก็ตอ้ งหาบ้านหลัง
ใหม่!

นี่ยงั อธิบายได้วา่ ทาไมเขาจึงเปลี่ยนแปลงไปหลังจากได้

สัมผัสกับเลือดของสัตว์ร้าย หากมันเป็ นไวรัสชนิดอื่นเขา
คงกลายเป็ นพวกซอมบี้แทนที่จะสามารถมองเห็นใน
ความมืดได้

ยิง่ ไปกว่านั้นเขายังคิดว่ามีหนอนพวกนี้จานวนมากใน
เลือดของสัตว์ร้าย บางทีหนอนพวกนี้อาจจะสร้างแอนตี้
บอดี้ (แอนตี้บอดี้ คือสารพวกโปรตีนที่ร่างกายมนุษย์
หรื อสัตว์ช้ นั สู งอื่นๆสร้างขึ้น มีสมบัติในการต่อต้านสิ่ ง
แปลกปลอมที่เข้ามาในร่ างกาย) ขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเอง
จากไวรัสต่างๆในโลกใบนี้ พวกมันย่อมไม่อยากให้ร่าง
โฮสของตนเองนั้นต้องตายเพราะอาการเจ็บป่ วย

อย่างไรก็ตามเขารู ้ดีวา่ นี่เป็ นผลประโยชน์ครั้งใหญ่

สาหรับเขา เว้นแต่จะมีอุปกรณ์ที่จะสามารถตรวจสอบได้
เขาก็คงไม่รู้วา่ จริ งๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้น

ฟู่ เทียนมองไปที่มือและเท้าของเขา เขาไม่ได้รู้สึกผิดปกติ

อะไร เขาอยากที่จะปี นออกไปจากที่นี่ เขากระโดด
เพื่อที่จะปี นกาแพงแต่กร็ ู ้สึกว่าร่ างกายของตนเองนั้นเบา
ราวกับขนนก แค่กระโดดเพียงครั้งเดียวเขาก็สามารถข้าม
ผ่านกาแพงหิ นมาได้
ฟู่ เทียนตกตะลึงและมองไปที่มือและเท้าของตนเองอีก
ครั้ง เขาคิดถึงอะไรบางอย่างและมองไปยังก้อนหิ นขนาด
ครึ่ งเมตร เขาหยิบมันขึ้นมาช้าๆ

เขาสามารถยกมันขึ้นมาอย่างง่ายดาย

จากนั้นเขาก็โยนมันขึ้นไปสู งประมาณ 3-4 เมตร!

และแน่นอนว่าได้ไม่ใช่พลังทั้งหมดของเขา

นี่ยอ่ มไม่ใช่พลังของมนุษย์ธรรมดาอย่างแน่นอน แม้วา่ จะ

ฝึ กฝนอย่างหนักมานานหลายสิ บปี ก็คงไม่ได้ผลลัพธ์
เช่นนี้อย่างแน่นอน
“ทั้งพละกาลัง ทั้งความเร็ ว ทุกๆอย่างพัฒนาขึ้น การ
มองเห็นของเราชัดเจนยิง่ ขึ้นและยิง่ ไปกว่านั้นยังสามารถ
มองเห็นในที่มืดได้ แต่ที่สาคัญที่สุดคือพละกาลัง หื ม
กลิ่นนี้… …” ฟู่ เทียนปิ ดตาลงและลองสู ดหายใจเข้าไป

ฟู่ เทียนสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นต่างๆมากมายที่เข้ามายัง
จมูกของเขา

เมื่อเขาหลับตาลงประสาทสัมผัสทางด้านกลิ่นของเขาก็
ชัดเจนยิง่ ขึ้น ตอนนี้เขาเหมือนกับเรดาร์ เขาสามารถได้
กลิ่นของสิ่ งที่อยูไ่ กลออกไป เมื่อเขาหลับตาลงเพียงแค่
กลิ่นเพียงอย่างเดียวก็ทาให้เขารับรู ้ได้แล้วว่ารอบๆตัวของ
เขาตอนนี้คืออะไร!
ฟู่ เทียนเปิ ดตาขึ้น เขาอยูใ่ นความตกตะลึงในตอนนี้
ความสามารถในการรับรู ้ถึงกลิ่นที่ทรงพลังนี้ทาให้เขา
รู ้สึกราวกับตนเองนั้นเป็ นหมาล่าเนื้อ!

การพัฒนาในด้านประสาทสัมผัสด้านกลิ่นนี้แตกต่างไป
จากการพัฒนาทางด้านพละกาลัง มันถือว่าแตกต่างกันอยู่
ก่อนหน้านี้สตั ว์ร้ายตัวนั้นก็มีประสาทสัมผัสทางด้านกลิ่น
ที่ทรงพลัง หรื อว่าหนอนพวกนั้นจะสามารถนาพา
ความสามารถของสัตว์ร้ายให้มายังร่ างกายของเราได้? “ฟู่
เทียนรู ้สึกตกตะลึง เขารู ้สึกตื่นเต้นอย่างยิง่ ในตอนนี้ เขา
สามารถรับรู ้ได้ถึงพวกซอมบี้และพวกสัตว์ร้ายที่อยูไ่ กล
ออกไปได้ดว้ ยกลิ่นของพวกมัน!

นี่เป็ นเหมือนของขวัญในการเอาชีวิตรอด!
ฟู่ เทียนรู ้สึกมัน่ ใจมากขึ้นทันทีเมื่อมีความสามารถนี้
ในตอนนี้เขามัน่ ใจว่าจะสามารถฆ่าพวกซอมบี้ที่อยู่
รอบๆตัวได้อย่างง่ายดาย และพวกสัตว์ร้ายจะไม่สามารถ
ทาอะไรเขาได้

ฟู่ เทียนรับรู ้ได้ถึงกลิ่นนับไม่ถว้ นเลยตอนนี้ เขาได้กลิ่น

หอมหวานๆที่กระจายออกมาจากกระเป๋ าเป้ ตาแหน่งที่ต้ งั
อยูห่ ่างออกไปยีส่ ิ บหกเมตรหน้ากองหิ น

เขาปี นกาแพงที่แตกหักและกระโดดไปที่ยอดของอาคาร
เดิมทีที่ตรงนี้เป็ นเพียงชั้น 2 แต่เมื่ออาคารถล่มลงมามันก็
ถือเป็ นตาแหน่งที่สูงที่สุดของอาคารหลังนี้
อาการบาดเจ็บของเขานั้นหายดีแล้วแต่เขารู ้สึกหิ วอย่างยิง่
ในตอนนี้ กระเป๋ าเป้ที่เขาได้กลิ่นนั้นเต็มไปด้วยน้ าและ
อาหารแห้งนอกจากนี้ยงั มีลูกแก้วสี น้ าเงินอยูภ่ ายในนั้น

เมื่อนึกถึงลูกแก้วสี น้ าเงินเข้มเขาจาได้วา่ เขาได้กามัน

เอาไว้ก่อนที่จะสลบไป เมื่อเขาตื่นขึ้นมาเขาก็ไม่ได้เห็น
มันแล้ว เขาไม่แน่ใจว่ามันหลุดมือและกลิ้งหายไปหรื อ
เกิดอะไรขึ้น

“มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?” ฟู่ เทียนมองมาที่มือของเขา เขา

รู ้สึกได้วา่ ฝ่ ามือซ้ายของตนเองนั้นเหนียวเหนอะหนะ
ก่อนหน้านี้เขาเอาแต่หมกมุ่นอยูก่ บั รอยเลือดบนหน้าอก
และการเปลี่ยนแปลงต่างๆจนไม่ได้สงั เกตถึงเรื่ องนี้ มี
ของเหลวบางอย่างสี เหลืองอ่อนๆอยูบ่ นฝ่ ามือของเขา มัน
มีกลิ่นเหม็น
แล้วเกิดอะไรกับลูกแก้วลูกนั้นกันนะ?

เมื่อเขานึกถึงตอนที่เผาพวกซอมบี้เขาก็จาได้วา่ ลูกแก้ว
พวกนี้สามารถหลอมละลายได้ในอุณหภูมิที่สูง อาจเป็ น
เพราะไข้ข้ ึนสู งของเขา… จึงทาให้ลูกแก้วสี น้ าเงินนี้
หลอมละลายไปแล้วงั้นหรื อ?
The Dark King – Chapter 70 ปลดปล่อย

“ดูเหมือนว่านี่จะเป็ นคาอธิบายเดียวของเรื่ องนี้” ฟู่ เทียน

คิด

“หรื อว่าเมื่อลูกแก้วสี น้ าเงินนี้หลอมละลายไปมันก็ซึมเข้า

สู่ ร่างกายของเรา? ไม่รู้วา่ เพราะหนอนพวกนั้นหรื อ
ลูกแก้วสี น้ าเงินนี้ที่ทาให้ร่างกายของเราเปลี่ยนไป?” บาง
ทีเขาอาจจะสามารถหาข้อมูลเรื่ องพวกนี้ได้เมื่อกลับเข้า
ไปในกาแพงยักษ์

เขาสามารถทาลายกองหิ นที่ถล่มขวางทางออกไปได้อย่าง
ง่ายดายด้วยพละกาลังอันมหาศาลของเขาในตอนนี้ เขา
สามารถเคลื่อนย้ายหิ นก้อนใหญ่ๆได้อย่างง่ายดาย เขาเดิน
ไปตามกลิ่นที่เขารับรู ้ได้ถึงอาหารก่อนหน้านี้

กระเป๋ าที่บรรจุอาหารแห้งและน้ านันถูกกองหิ นทับเอาไว้

แม้วา่ อาหารนั้นจะสามารถกินได้อยูแ่ ต่น้ านั้นคงจะเหื อด
แห้งไปหมดแล้ว

ความหิ วของเขาลดน้อยลงไปเมื่อเขาได้กินอาหารแห้งนี้
ร่ างกายของเขาดูเหมือนจะฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บมากขึ้น
ด้วยเช่นกันเมื่อเขาทานเข้าไป นอกจากนี้เขายังได้พบ
ลูกแก้วสี น้ าเงินเข้มอีกและยังมีธนูและลูกธนูของพวกนัก
ล่า
ฟู่ เทียนหยิบธนูข้ ึนมา มันถือว่าหนักมากสาหรับคน
ธรรมดาและคนธรรมดาคงไม่อาจถือคันธนูน้ ีเอาไว้ดว้ ย
มือเดียวได้ เขาลองดึงสายธนูดู มันยังสามารถใช้ได้ แม้วา่
เขาจะไม่สามารถนามันกลับเข้าไปภายในกาแพงยักษ์ได้
แต่อย่างน้อยเขาก็ยงั สามารถใช้มนั เป็ นอาวุธได้ภายนอก
กาแพงนี้

เขาเก็บธนู ลูกธนู และกระเป๋ าขึ้นมาก่อนที่จะเดินไปตาม

เศษซากของอาคารที่พงั ทลายลงมา

“ไม่รู้วา่ เมสันและคนอื่นๆจะยังอยูท่ ี่นี่อีกรึ เปล่า” ฟู่ เทียน

ยืนอยูก่ ลางถนน เขามองไปยังตาแหน่งของดวงอาทิตย์
และรู ้วา่ ตอนนี้น่าจะเป็ นเวลาเที่ยงแล้ว เขาตรวจสอบ
สถานที่ที่เขาแยกจากกับเมสันและอีก 2 คนที่เหลือ เขา
สามารถดมกลิ่นของคนอื่นๆได้และคงจะเดินตามกลิ่น
ของพวกเขาไปได้ไม่ยากนัก

ในพื้นที่หมายเลข 8 นั้นยังไม่ปลอดภัยและเต็มไปด้วย
พวกซอมบี้มากมาย เมสันและอีก 2 คนอาจจะได้พบกับ
อันตรายได้ตลอดเวลา ฟู่ เทียนรี บตามกลิ่นไปจนกระทัง่
เขาสามารถตามรอยของทุกคนได้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้
ว่ากลิ่นหายไปเมื่อเขาเดินออกมาที่ถนน

ฟู่ เทียนได้แต่ยมิ้ ออกมาด้วยความประหลาดใจ “ไอ้พวก

นั้นสามารถหาวิธีกาจัดกลิ่นบนร่ างกายของตนเองได้
ด้วย?”
ตอนนี้ความเงียบนั้นถูกทาลายลงไปด้วยเสี ยงร้องตะโกน
ของมนุษย์ที่ดงั ออกมา

ฟู่ เทียนรี บหันไปทางที่มาของเสี ยงทันที ในไม่ชา้ เขาก็

มาถึงถนนที่มีเสี ยงดังเกิดขึ้น เมื่อผ่านหัวมุมถนนไปเขาก็
ได้เห็นทันที มีคนประมาณเจ็ดหรื อแปดคนที่รวมตัวกัน
เป็ นวงกลมอยูท่ ี่ดา้ นหน้าของร้านค้าแห่งหนึ่ง มีซอมบี้
มากมายกาลังเดินมาหาพวกเขา

“สก๊อต? แซค?” ฟู่ เทียนจาพวกเขาได้

กลุ่มคนพวกนี้น้ นั มีสก๊อต มีอาและหน่วยค้นหาจากอีก 4

สมาคม ยิง่ ไปกว่านั้นยังมีแซคและหน่วยค้นหาที่เพิ่งจบ
มาใหม่อีก 2 คน
ในตอนนี้แซคและหน่วยค้นหาคนอื่นนั้นอยูก่ ลางวงและ
ได้รับการปกป้องจากคนอื่นๆที่ลอ้ มเอาไว้ สก๊อตและมีอา
ต่างก็ถือมีดสั้นเอาไว้ในมือ แต่สีหน้าของสก๊อตนั้นแย่
มากในตอนนี้เมื่อเขาได้เห็นซอมบี้จานวนมากกาลังเข้ามา
ด้วยทักษะของพวกเขาแล้วการรับมือกับซอมบี้เพียงแค่
ไม่กี่ตวั ก็ถือว่ายากมากแล้ว พวกเขาแต่ละคนสามารถ
รับมือกับซอมบี้ได้เพียง 2 ตัวต่อคนเท่านั้น แต่ในตอนนี้มี
ซอมบี้ประมาณ 7 8 ตัวกาลังตรงเข้ามาหาพวกเขาพร้อมๆ
กัน และดูเหมือนว่ายังมีซอมบี้ที่กาลังเดินมาที่นี่อย่าง
ต่อเนื่อง

“ถอย ถอยก่อน!” สก๊อตพูดออกมาเบาๆ

พวกเขากลับเข้าไปในร้านค้า
ซอมบี้ที่มาถึงเป็ นตัวแรกเริ่ มโจมตีไปยังสก๊อต ใบหน้าที่
น่าเกลียดของมันทาให้หน่วยค้นหาจากอีก 4 สมาคมที่อยู่
ด้านหลังของสก๊อตต้องหน้าซีด มือของสก๊อตสัน่ เล็กน้อย
ขณะที่หลบการโจมตีของพวกซอมบี้

สก๊อตร้องออกมาเขาโจมตีสวนกลับไปด้วยมีดสั้นในมือ
ของเขา

ฉัวะ! มีดของเขาตัดไปที่คอของซอมบี้ แต่ใบมีดนั้นไม่ได้

คมมากพอที่จะสามารถตัดผ่านกระดูกของซอมบี้ได้

สี หน้าของสก๊อตเปลี่ยนไปทันที
มีอากาลังจะเข้ามาช่วยเหลือเขาแต่กม็ ีซอมบี้อีก 2 ตัวพุง่
ตรงมาหาเธอ มีอาหันกลับไปรับมือ เธอสามารถหยุดซอม
บี้เอาไว้ได้ตวั หนึ่งในขณะที่อีกตัวนั้นตรงเข้าไปหาหน่วย
ค้นหาจากอีก 4 สมาคม

หน่วยค้นหาจากอีก 4 สมาคมนั้นดูกงั วลและสิ้ นหวังอย่าง

ยิง่ ในตอนนี้ หนึ่งในพวกเขานั้นกวัดแกว่งมีดสั้นออกไป
ไม่หยุดแต่ซอมบี้กส็ ามารถคว้ามือของเขาเอาไว้ได้ มันดึง
มือของเขาออกไปและกลับเข้าไปที่ลาคอของเขา เลือดที่
กระเด็นออกมานั้นย้อมให้ใบหน้าของซอมบี้กลายเป็ นสี
แดง

หน่วยค้นหาอีก 3 คนที่เหลือต่างก็หวาดกลัวและพยายาม
หลบหนี หนึ่งในพวกเขานั้นทิ้งคนอื่นๆและวิง่ หนีออกไป
ทันที
หน่วยค้นหาหน้าใหม่อีกคนหนึ่งที่อยูก่ บั แซคนั้นกาลังยืน
อยูด่ ว้ ยใบหน้ากังวลและไม่รู้วา่ ควรจะทาอะไรดี

ซอมบี้อีก 2 ตัวที่กาลังกัดกินหน่วยค้นหามองไปยัง
เด็กชายคนหนึ่งที่อยูใ่ กล้ๆแซค

“วิง่ !” สก๊อตตะโกนออกมา

แซคหน้าซี ดทันทีแต่เขาก็สามารถรวบรวมความกล้าและ
ถือมีดสั้นของตนเองพร้อมกับวิง่ ออกไป เมื่อเขาพุง่ มาถึง
ตัวของซอมบี้เขาก็มว้ นตัวกลิ้งลง ในขณะที่เขากาลังม้วน
ตัวกลิ้งไปนั้นเขาก็ใช้มีดสั้นที่อยูใ่ นมือฟันไปที่หวั เข่าของ
ซอมบี้ ฉัวะ! ร่ างกายของซอมบี้ลม้ ลงไปทันที
แซคใช้โอกาสนี้ยนื ขึ้นแล้วแทงมีดสั้นของเขาไปที่ศีรษะ
ของซอมบี้ขณะที่เขาได้ยนิ เสี ยงร้องคารามออกมาทาง
ด้านหลัง

แซคหน้าซี ดไปในทันทีเมื่อเขาเห็นว่าสายไปแล้วที่จะ
ป้องกัน แต่ในตอนนี้กม็ ีกอ้ นหิ นโยนเข้ามายังศีรษะของ
ซอมบี้ มันล้มลงไปที่พ้ืนและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

สก๊อต มีอาและแซคต่างก็มองไปที่ทิศทางที่เห็นถูกโยน
ออกมา พวกเขาเห็นคนคนหนึ่งกาลังพุง่ ตรงไปยังซอมบี้ที่
อยูต่ รงหน้าของพวกเขา
เขาพุง่ ตรงเข้าไปและกระโดดเตะเข้าไปที่กระดูกสันหลัง
ของซอมบี้ตวั หนึ่ง ซอมบี้น้ นั ล้มลงไปที่พ้นื แต่ชายคนนั้น
ก็ยงั ไม่หยุดอยูก่ บั ที่

ก่อนที่ซอมบี้จะสามารถยืนขึ้นได้ชายคนนั้นก็ใช้ขวาน
ฟาดลงไปที่ศีรษะของซอมบี้

ตุบ! ศีรษะของซอมบี้ตวั นั้นกระเด็นไปในทันที

สก๊อต มีอาและแซคต่างก็ตกตะลึง หน่วยค้นหาอีก 3 คนก็

หันกลับมามอง พวกเขาอยูใ่ นความตกตะลึงในตอนนี้

แซคเห็นว่าคนที่มาช่วยพวกเขานั้นคือฟู่ เทียน
ฟู่ เทียนพุง่ ตรงเข้ามาหาแซคพร้อมกับใช้ขวานฟาดไปยัง
ลาคอของซอมบี้จากทางด้านหลัง

แต่นนั่ ก็ไม่สามารถฆ่าซอมบี้ได้ในทันทีมนั ยังสามารถยืน

ขึ้นมาได้อีก

ฟู่ เทียนใช้โอกาสนี้และขวานในมือของเขาก็ฟาดลงไปยัง
ศีรษะของซอมบี้อีกครั้ง

ปั ง! ศีรษะของซอมบี้ตวั นี้กระเด็นออกไปพร้อมกับขวาน
ที่ได้หกั ไปแล้ว
ฟู่ เทียนถอนหายใจออกมาเบาๆ “โชคดีที่ฉนั มาทันเวลา!”
เขาไม่ได้ใช้ธนูของนักล่ายิงออกไปเพราะไม่อยากเปิ ดเผย
เรื่ องนี้ต่อหน้าคนอื่น

เมื่อเขาได้เห็นแซคและคนอื่นๆที่นี่ เขาก็รีบซ่อนธนูและ
ลูกธนูของนักล่าเอาไว้ที่ทา้ ยรถคันหนึ่งที่จอดอยูบ่ นถนน
ยิง่ ไปกว่านั้นเขายังได้ขวานมาจากตูป้ ้องกันอัคคีภยั น่า
เสี ยดายที่ขวานนี้ผพุ งั ไปมากจึงทาให้เขาสามารถใช้มนั ได้
แค่ไม่กี่ครั้ง

“เทียน นัน่ นายหรอ? ” สก๊อตรู ้สึกตกตะลึงเมื่อเขาได้เห็น

ฟู่ เทียนฆ่าซอมบี้ไป 2 ตัว
“ระวังด้วย!” ฟู่ เทียนตะโกนออกมาขณะที่เขาโยนขวาน
ในมือออกไป

ผัวะ! ขวานของเขานั้นเหมือนแท่งเหล็กที่พงุ่ เข้าไปยัง

หน้าอกของซอมบี้ที่อยูต่ รงหน้าสก๊อต มันกระเด็น
ออกไปแต่กด็ ูเหมือนว่าจะไม่ได้ลม้ ลงไป

สก๊อตไม่ลงั เลที่จะแทงมีดสั้นของเขาไปที่ศีรษะของซอม
บี้ตวั นั้นทันที

ฟู่ เทียนพูดกับแซคว่า “เข้ามาซ่อนในนี้” เขาคว้ามีดสั้น

ของคนที่ถูกซอมบี้สงั หารไปก่อนหน้านี้ข้ ึนมา จากนั้นก็
หันไปทางมีอาและโยนมีดสั้นออกไป มันปักเข้าไปที่
ศีรษะของซอมบี้ที่กาลังต่อสู ้อยูก่ บั มีอา
ซอมบี้ตวั นั้นส่ งเสี ยงร้อง “อา อา” ออกมาสองครั้งก่อนที่
จะล้มลงไป

“ขอบคุณ” มีอากล่าวกลับฟู่ เทียนขณะที่เธอเหลือบมองมา

ที่เขาด้วยความสงสัย นี่แสดงให้เห็นว่าพลังของเขานั้น
ไม่ได้อยูใ่ นระดับของหน่วยค้นหาแต่เธอรู ้วา่ ตอนนี้พวก
เขายังไม่ได้อยูใ่ นสถานการณ์ที่ปลอดภัยจึงไม่ได้ถาม
ออกไป
…
The Dark King – Chapter 71 ย้อนกลับ

ฟึ บ! ฟึ บ!

ด้วยความช่วยเหลือจากสก๊อตและมีอา ฟู่ เทียนสามารถฆ่า

พวกซอมบี้ที่กาลังเข้ามาได้อย่างรวดเร็ ว

เขารู ้สึกได้ถึงความผิดปกติจากพวกซอมบี้ “ที่ตรงนี้ไม่

ปลอดภัย พวกเราไม่ควรอยูน่ านนัก ต้องรี บออกไปจาก
ตรงนี้ให้เร็ วที่สุด”

สก็อตรู ้ดีวา่ เสี ยงจากการต่อสู ้มกั นาซอมบี้ตวั อื่นๆตามมา

เสมอ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะหยุดพัก เขาหยิบม้วนหนังแกะ
สองสามม้วนออกมาจากกระเป๋ า และเปิ ดมันอันแล้วอัน
เล่าเพื่อมองหาแผนที่และระบุตาแหน่งล่าสุ ดของพวกเขา
“ที่พ้นื ที่หมายเลข 8 ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว พวกเรา
ต้องกลับไปที่ยงั พื้นที่หมายเลข 9” เขากล่าวบอกฟู่ เทียน
และหยุดพัก

ฟู่ เทียนพยักหน้ารับ และกวักมือเรี ยกแซคให้มาพัก

แซควิง่ เข้ามาอย่างรวดเร็ วด้วยท่าทีดีใจ “ฉันรู ้อยูแ่ ล้วว่า

พวกนายต้องรอด” เขามีคาถามในใจมากมาย แต่เมื่อเห็น
ฟู่ เทียนขยิบตา เขาก็หยุดลง แต่ทว่าใบหน้าของเขายังเต็ม
เปี่ ยมไปด้วยรอยยิม้

เมื่อหน่วยค้นหาทั้ง 3 และพวกมือใหม่รู้วา่ อันตรายได้

ผ่านพ้นไปแล้ว พวกเขาจึงตามแซคออกไป เมื่อพวกเขา
ได้เห็นร่ างของเหล่าพวกพ้องที่เปื้ อนไปด้วยเลือด
ความรู ้สึกสับสนจึงเกิดขึ้นมา

มีอาสังเกตุเห็นด้วงตาของพวกเขา จึงพูดด้วยน้ าเสี ยงที่

รังเกียจ “ขี้ขลาด! ก่อนหน้านี้พวกนายควรใช้โอกาสฆ่า
พวกซอมบี้ ตอนที่มนั กาลังกัดคอของเขาอยู!่ แต่พวก
นายกลับวิง่ หนีไปด้วยความกลัว! พวกนายยังดีได้ไม่เท่า
เด็กคนนั้นเลย! น่าขายหน้าจริ งๆ!” เด็กคนนั้นที่เธอ
กล่าวถึงก็คือแซคที่ได้หนั กลับมาต่อสู ้ในก่อนหน้า

หน่วยค้นหาทั้งสามรู ้สึกละอายใจได้แต่กดั ฟันไว้แน่น

พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะตอบอะไรออกไปด้วยซ้ า
เด็กใหม่กม้ หัวลง พร้อมวิง่ ตรงไปยังพวกฟู่ เทียน เขาแอบ
มองฟู่ เทียนอยูห่ ่างๆ ความจริ งเขาต้องการที่จะกล่าว
บางอย่างแต่กลับเปลี่ยนใจ

สก็อตมองไปทางพวกเขาพร้อมให้สญ
ั ญาณและพยักหน้า
“ไปกันเถอะ!”

ฟู่ เทียนพยักหน้ารับพร้อมชาเลืองมองไปยังบริ เวณรอบๆ

เขาพยายามจาลักษณะของสถานที่แห่งนี้เอาไว้ เพื่อที่จะ
ได้ยอ้ นกลับมาเอาธนูและลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม

ทุกๆคนเดินตามสก็อตไปยังขอบๆถนนด้วยความเงียบ
ฟู่ เทียนพยายามใช้ความรู ้สึกที่ไวต่อกลิ่นเท่าที่จะเป็ นไป
ได้ ถ้าหากรับรู ้ได้ถึงพวกซอมบี้ จะได้เตือนสก็อตได้
ทันท่วงที หรื อถ้าหากพวกมันมีแค่สองสามตัว จะได้รีบๆ
ฆ่าพวกมันซะ

สก็อตไม่กล้าที่จะดูถูกฟู่ เทียนเพราะอายุที่นอ้ ยกว่าของ

เด็กหนุ่มคนนี้เลย เขารู ้ดีวา่ จะต้องมีบางอย่างได้เกิดขึ้นกับ
ฟู่ เทียน จึงรับคาแนะนาจากฟู่ เทียนมาปรับใช้ หลังจาก
การเดินทางกว่าครึ่ งวันในที่สุดพวกเขาก็เดินทางออกนอก
พื้นที่หมายเลข 8 ได้เรี ยบร้อย โดยใช้เส้นทางอ้อมที่เคยใช้
มาอย่างน้อยแล้ว 10 ครั้ง

สก็อตรู ้สึกผ่อนคลายเมื่อได้เดินทางมาถึงพื้นที่หมายเลข 9
อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าพอที่จะพักอยูบ่ ริ เวณชายแดน
ดังนั้นกลุ่มของพวกเขาจึงมุ่งหน้าเดินต่อไป สก็อตรู ้สึก
มัน่ ใจจริ งๆก็ต่อเมื่อได้เดินทางมาถึงใจกลางของพื้นที่
หมายเลข9 เรี ยบร้อยแล้ว

ภายในพื้นที่หมายเลข 9 พวกเขาไม่พบพวกซอมบี้อีก
แม้แต่พวกหนูกระดูกก็ไม่มีปรากฏให้พบเห็น

นอกเหนือจากเศษหิ น พวกเขาก็ไม่เห็นสิ่ งของอะไรเลยที่

มีค่าจากร้านค้าที่ผพุ งั ใบบริ เวณนั้น

“ในที่สุด..” สก็อตถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาไม่

ต้องเร่ งรี บจึงหาที่สะอาดเพื่อนัง่ พัก

มีอาวางกระเป๋ าเป้ลงบนก้อนกรวดบริ เวณนั้น เธอมองไป

ยังฟู่ เทียนด้วยความสงสัย “นายเพิง่ ได้เข้าร่ วมกับหน่วย
ค้นหา ฉันได้ยนิ มาว่าพวกนายเป็ นรุ่ นใหม่จากค่ายฝึ กและ
ได้รับพรแค่สองประการเท่านั้น นายแข็งแกร่ งได้อย่างไร
จากพรแค่สองข้อ? หรื อมีอะไรอย่างอื่นที่ได้มาอีก ? ”

สก็อตและหน่วยค้นหาทั้งสามรวมถึงพวกมือใหม่มองมา
พวกเขาสงสัยถึงปั ญหานี้เช่นกันแต่ในตอนนั้นยังถูก
ล้อมรอบไปด้วยพวกซอมบี้ พวกเขายังไม่อยากจะพูด
เพราะมันอาจเป็ นการนาพาซอมบี้มาโจมตีได้ดงั นั้นจึงได้
แต่เก็บความสงสัยนี้เอาไว้

และยังมีอีกหนึ่งเหตุผลนัน่ เพราะพวกเขากลัวว่าฟู่ เทียน

จะปล่อยพวกเขาทิ้งไว้ในพื้นที่หมายเลข 8
ฟู่ เทียนได้เตรี ยมคาตอบเอาไว้เป็ นอย่างดี “ในตอนแรกผม
ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เมื่อตื่นขึ้นมา ก็พบว่ามีพลังขึ้นมา
มากกว่าเก่า”

สก็อตและมีอาชาเลืองมองเขาด้วยความสงสัย

ทันใดนั้น มีอาได้กล่าวสิ่ งที่ทุกคนต่างกังวลอยูใ่ นใจ

“นาย! ไม่ใช่วา่ นายถูกพวกซอมบี้กดั เอาใช่ไหม?”

พวกหน่วยค้นหาทั้งสามที่นง่ั อยูข่ า้ งๆฟู่ เทียนต่างลุกขึ้นใน

ทันใด และขยับห่างออกจากฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนสงสัย “ถ้าหากผมถูกพวกซอมบี้กดั ไม่ใช่วา่ ผม

จะต้องกลายเป็ นพวกซอมบี้ง้ นั หรอ?”
สี หน้าของสก็อตเปลี่ยนเป็ นบึ้งตึง “มันมีความแตกต่างกัน
ของเวลาที่กลายเป็ นซอมบี้ซ่ ึ งขึ้นอยูก่ บั บาดแผล ถ้าหาก
ถูกกัดเข้าที่ลาคอ หน้าอก หรื อส่ วนอื่นๆมันจะส่ งผลให้
เกิดอย่างรวดเร็ ว แต่ถา้ ถูกเลือดของมันที่บริ เวณผิวหนัง
ผลกระทบจะตามมาอย่างช้าๆ… มันนานแค่ไหนแล้วที่
นายตื่นขึ้นมาหลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัส”

“ยังไม่นานมาก”

“การติดเชื้ออย่างล่าช้าสามารถเกิดขึ้นได้ภายในสามวัน”
สก็อตมองไปยังฟู่ เทียนและกล่าว “ถ้าหากว่านายติดเชื้อ
จริ งๆอีกสองวันครึ่ งหลังจากนี้ นายจะถูกเปลี่ยนเป็ นพวก
ซอมบี้อย่างสมบูรณ์ แต่ถา้ ไม่เกิดอะไรขึ้นนัง่ คงเป็ นการ
พิสูจน์วา่ นายไม่ได้ติดเชื้อ ”
ฟู่ เทียนพยักหน้าอย่างช้าๆ ซึ่งเขารู ้ดีวา่ มันไม่ใช่การติด
เชื้ออย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม หลังได้ยนิ คาพูดทั้งหมดของสก็อต มีความ

ไม่สบายใจเล็กน้อยเกิดขึ้นภายในใจของเขา พวกหนอน
นัน่ นับเป็ นการติดเชื่อรึ ป่าวนะ ?

“พวกเราเดินทางออกมาเป็ นเวลาสี่ วนั แล้ว หลังจากวันที่

หกพวกเราจะเดินทางกลับเข้าไปยังภายในกาแพง” สก็
อตมองไปยังฟู่ เทียนด้วยความลังเลใจและกล่าว “ได้เวลา
ที่เราควรแยกจากกันแล้ว”
ฟู่ เทียนมองไปยังพวกเขา ยกเว้นแซคที่ดูจะกังวลอยูม่ าก
ความกลัวปรากฏขึ้นในตาของเขา เป็ นเรื่ องปกติที่เขาจะ
รู ้สึกกลัวเพราะฟู่ เทียนอาจกลายเป็ นซอมบี้ได้ เขาทาได้
เพียงแค่ยมิ้ และกล่าวเบาๆ “ไม่เป็ นไรครับ แต่ผมขอยืม
แผนที่ของพวกคุณได้ไหม ผมกลัวว่าจะเดินทางกลับไป
ไม่ถูกหลังจากที่พวกเราแยกจากกัน”

“ตกลง” สก็อตตอบกลับโดยปราศจากความลังเล

ฟู่ เทียนมองไปยังแซคและกล่าว “ฉันจะกลับไปตามหาเม

สันและแชม ไม่ตอ้ งกังวลมากนัก จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับ
ฉัน นายควรรออยูต่ รงนี้!”
ตาของแซคแดงก่า เขากัดฟันและกล่าว “มันเป็ นความผิด
ของฉัน! พวกเราเป็ นตัวถ่วงของนาย เทียน!ฉันของโทษ”

“พูดอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้ พวกเราเป็ นพี่นอ้ งกันนะ” ฟู่

เทียนหัวเราะ

แซคทาได้เพียงปล่อยให้น้ าตาไหลออกมาและเริ่ มร้องไห้

เบาๆ

สก็อต มีอาและคนอื่นๆตกอยูใ่ นความเงียบงัน

ฟู่ เทียนหยิบแผนที่จากสก็อตและหันหลังกลับไป

…
…

ฟู่ เทียนวิง่ ด้วยความเร็ วสู งสุ ดและหายลับไปจากสก็อต

และคนอื่นๆ เขาวิง่ กลับไปยังเส้นทางเดิมมุ่งตรงไปยัง
พื้นที่หมายเลข 8 เขาฆ่าซอมบี้ทุกตัวที่เจอและเก็บ
รวบรวมลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม

ใช้เวลาไม่นานนักเขาก็กลับมายังจุดที่ซ่อนธนูและลูกธนู
เอาไว้ เขาหยิบพวกมันขึ้นมารวมถึงลูกบอลสี น้ าเงินเข้ม
พวกนั้ นด้
่ วย จากนั้นเขาเริ่ มต้นค้นหากลิ่นของเมสันและ
แชม
ตลอดทางที่เขาพบเจอซอมบี้สองถึงสามตัวเขาจะฆ่าพวก
มันทั้งหมด

ทักษะในการต่อสู ้ของเขายังไม่สูงมากนัก แต่ดว้ ย

ความเร็ วและความแข็งแกร่ งเขาสามารถหลบการโจมตี
ของพวกซอมบี้ได้ท้ งั หมด

แต่ในกรณี ที่พวกมันมีมากกว่าสามตัว เขายังไม่สามารถ

ทาอะไรได้นอกจากวิ่งหนีพวกมันไปเท่านั้น ท้ายที่สุดถ้า
หากหนีไม่ทนั เขาจะเป็ นฝ่ ายได้รับบาดเจ็บเสี ยเอง

สิ่ งเหล่านี้คือความน่ากลัวที่แท้จริ งของซอมบี้ แม้แต่พวก

นักล่ายังคอยหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญกับซอมบี้ที่อยูเ่ ป็ นฝูง
สองวันให้หลัง ในที่สุดฟู่ เทียนก็ได้กลิ่มของเมสันซึ่ งซ่อน
ตัวอยูห่ ลังอาคารที่ผพุ งั จริ งๆแล้วที่เขาตามมาได้เป็ น
เพราะกลิ่นอุจจาระของเมสัน สิ่ งนี้ทาให้ฟู่เทียนเข้าใจได้
ในทันทีวา่ การเดินทางเข้ามายังสถานที่อนั ป่ าเถื่อน ควร
จะระมัดระวังเรื่ องการเข้าห้องน้ า ถ้าหากทนไม่ไหวจริ งๆ
ควรใช้ดินกลบหลังจากทาธุระเสร็ จเรี ยบร้อย

ฟู่ เทียนพาเมสันกลับมายังพื้นที่หมายเลข 9 และย้อนกลับ

ไปยังพื้นที่หมายเลข 8 อีกครั้งเพื่อตามหาแชม แต่ใน
ทันใดนั้นเขากลับได้กลิ่นอายของแชมอยูใ่ นพื้นที่
หมายเลข 9 เขาถึงกับตกใจ

เมื่อตามร่ องรอยกลิ่นไป ฟู่ เทียนก็ได้พบกับแชม เขาอยูต่ วั

คนเดียวในพื้นที่หมายเลข 9 ฟู่ เทียนไม่คิดเลยว่าแชมจะ
สามารถพาตัวเองเดินทางไกลจนมาถึงพื้นที่หมายเลข 9
ได้

เมื่อเขาเห็นทั้งสามคนปลอดภัย ก็รู้สึกราวกับได้ยกภูเขา
ออกจากอก เขาย้อนกลับไปยังพื้นที่หมายเลข 8 และเริ่ ม
ดาเนินแผนการล่าพวกซอมบี้!

ในพริ บตาเดียว เวลาได้ผา่ นไปแล้ว 4 วัน…

ทุกๆคนเดินทางกลับมาภายในกาแพงหลังจากครบรอบ
สิ บวันที่ได้เดินทางออกมายังภายนอก…
The Dark King – Chapter 72 พรจากบาทหลวง

“สองร้อยสิ บสาม สองร้อยสิ บสี่ ….”

ในสานักงานที่ห่างไกลออกมา ณ พื้นที่หมายเลข9 ฟู่ เทียน

กาลังนับลูกบอลสี น้ าเงินเข้มที่ได้มา เขาฆ่าซอมบี้ไปกว่า
227 ตัวในสองสามวันมานี้

ฟู่ เทียนลองใช้วธิ ีการล่าในการฆ่าพวกซอมบี้ ใน

ระยะเวลาสั้นๆเขาลองใช้วธิ ีการโจมตีเหยือ่ จากพื้นที่สูง
แม้วา่ พวกซอมบี้กาลังถูกดึงดูดด้วยเสี ยง แต่ทกั ษะการยิง
ธนูของเขาจัดว่ายังอ่อนหัด จากลูกธนูท้ งั 10 ดอกที่ยงิ
ออกไป ไม่มีสกั นัดเลยที่ประสบผลสาเร็ จ ส่ วนลูกธนูที่
ปั กอยูบ่ นหัวซอมบี้บางตัวก็ได้มาเพราะโชคช่วยเท่านั้น

เมื่อผลลัพธ์ออกมาเป็ นเช่นนี้ ฟู่ เทียนตัดสิ นใจที่จะฝึ กยิง

มันมากขึ้นในอีกสองสามคืนข้างหน้า

เขาฝึ กยิงวัตถุในระยะ 50 เมตร หลังจากการฝึ กฝนอยูส่ าม

วัน เขาเริ่ มยิงโดนบ้างหนึ่งถึงสองครั้ง อย่างไรก็ตามมัน
เป็ นเพียงวัตุขนาดใหญ่และวางอยูก่ บั ที่เท่านั้น ผลลัพธ์
สาหรับการฝึ กฝนในครั้งแรกๆมักเป็ นเช่นนี้ แต่ในอนาคต
ข้างหน้ายังต้องปรับปรุ งเพิม่ เติมอยูอ่ ีกมาก ถ้าหากเขา
ต้องการไปถึงจุดสู งสุ ดของคนที่ใช้ธนู เขาเองก็ยงั ไม่รู้
เช่นนกันว่าต้องฝึ กฝนอีกมากมายเท่าใด

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พวกซอมบี้มนั เคลื่อนไหวได้ พวก

มันไม่มีทางยืนอยูเ่ ฉยๆเป็ นเป้าของฟู่ เทียนอย่างแน่นอน
ยิง่ ไปกว่านั้น แค่การยิงโดนซอมบี้มนั ยังไม่เพียงพอ เขา
ยังต้องยิงให้เข้าที่หวั ของพวกมันอย่างแม่นยา

แม้วา่ สภาพร่ างกายของเขาจะแข็งแกร่ งกว่าคนทัว่ ไป แต่

ผลของการฝึ กฝนก็ไม่ได้แสดงออกมาอย่างที่เขาตั้งใจไว้
มากนัก โดยเฉลี่ยแล้วหนึ่งในสามของลูกศรที่ถูกยิง
ออกไปจะโดนเข้าที่ส่วนร่ างกาย สาหรับการยิงเข้าที่หวั
เขายังต้องพึ่งโชคช่วยเท่านั้น
สิ่ งเหล่านี้ทาให้เขาหงุดหงิด ถ้าหากเขาสามารถใช้มนั ได้
อย่างคล่องแคล่ว เขามัน่ ใจว่าจะสามารถฆ่าซอมบี้ได้
มากกว่านี้ถึงสามเท่า

ฟู่ เทียนมองไปยังลูกบอลสี น้ าเงินเข้มที่เขาเก็บสะสม

เอาไว้ เขารู ้สึกดีเพราะพวกมันเป็ นเหมือนสมบัติของเขา
แต่พวกมันก็เป็ นภาระในขณะเดียวกัน ถ้าหากเขานามัน
กลับไปยังสมาคม จะต้องมีเรื่ องบางอย่างเกิดขึ้นอย่าง
แน่นอน
“คงไม่เป็ นอะไรถ้าหากเอากลับไปซัก 7 ลูก ฉันจะได้รู้ถึง
มูลค่าของมันจากสมาคมด้วย” ฟู่ เทียนซ่อนลูกบอลสี น้ า
เงินเข้มที่เหลือพร้อมทั้งธนูและลูกธนูเอาไว้หลังเศษหิ น

เพื่อลดโอกาสที่จะมีคนอื่นๆมาพบเจอ เขาเลือกที่จะซ่อน
มันไว้ในพื้นที่หมายเลข9 เนื่องจากมันเป็ นพื้นที่ที่ถูก
ค้นหามานับครั้งไม่ถว้ นแล้วจึงไม่มีใครมาค้นหาสิ่ งของ
จากพื้นที่แห่งนี้อีก อย่างไรก็ตามในพื้นที่หมายเลข 8 กลับ
เป็ นเป้าหมายหลักๆของสมาคมในการค้นหาอย่างจริ งจัง
ถ้าเขาซ่อนมันไว้ที่พ้นื ที่หมายเลข 8 จะมีโอกาสมากกว่าที่
คนอื่นๆจะมาพบเจอเข้า
หลังจากที่จดั เตรี ยมสิ่ งของเรี ยบร้อย ฟู่ เทียนเริ่ มเดินมุ่ง
หน้าไปยังขอบชายแดนของพื้นที่หมายเลข9 ตามแผนที่ที่
ได้รับมา

กาแพงแห่งซิ ลเวียปรากฏอยูข่ า้ งหน้าของฟู่ เทียนทุก

ขณะที่เขาเข้าใกล้เข้าไป เขารู ้สึกถึงเสน่ห์ของมันอย่าง
บอกไม่ถูก ความจริ งแล้วถ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นมาอยูต่ ่อหน้า
กาแพงแห่งนี้และพยายามเข้าโจมตี พวกมันก็เปรี ยบ
เหมือนแมลงที่อยูก่ าลังพุง่ เข้าชนกับต้นไม้ใหญ่กเ็ ท่านั้น
เขาเดินทางมาถึงหน้ากาแพงยักษ์ในช่วงพลบค่าพอดี

สก็อตกาลังมองตะวันตกดิน เขารู ้ดีวา่ อุโมงค์กาลังจะเปิ ด

ขึ้นในไม่ชา้ เขามองไปยังเมสันและแชม “นายบอกว่าเขา
ยังมีชีวติ อยู่ ทาไมเขายังมาไม่ถึงล่ะ?” ประตูกาลังจะปิ ด
ในสิ บนาทีน้ ี ถ้าเขามาไม่ทนั เวลาก็จะต้องรอจนกว่าประตู
จะเปิ ดในครั้งถัดไป
เมสันมองไปตามเส้นทางอย่างใจจดใจจ่อ “ เขารู ้เรื่ องเวลา
ดี ไม่น่าจะมาช้าได้”

เมสันมองไปยังแชม “นายบอกว่านายเจอเขาเมื่อสี่ วนั ก่อน

ใช่ไหม?”

“แน่นอนสิ !” แชมตอมกลับอย่างเคร่ งขรึ ม เขาได้ยนิ เรื่ อง

ฟู่ เทียนจากแซคแล้วแต่เขาไม่เชื่อว่าฟู่ เทียนจะกลายเป็ น
ซอมบี้ไปได้
เมสันมองไปยังเขาและกล่าว “หวังว่านายจะไม่โกหกนะ
มันคงเป็ นข่าวดีสาหรับทุกคน”

ครื นน! ประตูเหล็กเปิ ดขึ้นเล็กน้อย มีร่างๆหนึ่งก้าว

ออกมา เขาคือปี เตอร์

“เอาล่ะ” ปี เตอร์เดินตรงมา เขาเห็นสก็อตและคนอื่นๆ

“เป็ นอย่างไรบ้าง… มีคนอื่นอีกหรื อเปล่า?”
สก็อตรู ้สึกโล่งใจเมื่อได้เห็นปี เตอร์ “ในพื้นที่หมายเลข8
มีพวกซอมบี้เป็ นจานวนมาก พวกมันหลัง่ ไหลกันมาจาก
พื้นที่ต่างๆ” เขารู ้ดีวา่ แม้แต่พวกนักล่าก็ไม่สามารถ
มองข้ามเรื่ องจานวนของซอมบี้ไปได้ แม้วา่ พวกเขา
อยากจะทามันก็เถอะ

ปี เตอร์รู้สึกไม่ดีข้ ึนมาเล็กน้อยก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมา
ได้ “ฉันได้ยนิ หัวหน้าพูดขึ้นมาเกี่ยวกับการเกิดความ
โกลาหลขึ้นในหมูสตั ว์ร้ายในภูมิภาคใดภูมิภาคหนึ่ง ไม่
คิดเลยว่ามันจะอยูใ่ กล้เคียงกับพื้นที่หมายเลข8 พวกนาย
โชคไม่ดีเอาซะเลย…” เขากวาดตามองไปรอบๆ สี หน้า
ของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย “แล้วเทียนล่ะ?”

“เขาอาจจะ…ได้รับเชื้อจากพวกซอมบี้” สก็อตตอบด้วย
ความลังเลและตอบไปตามความรู ้สึก พวกแซคและคน
อื่นๆกล่าวว่าได้เจอกับฟู่ เทียนแต่เขาไม่อยากจะเชื่อสัก
เท่าไหร่
สี หน้าของปี เตอร์เปลี่ยนไป เขาถอนหายใจ “ฉันมี
ความรู ้สึกที่ดีกบั เขา ไม่คิดเลยว่า….พวกนายเข้าไปด้าน
ในก่อนเลย พวกผูร้ ักษาความปลอดภัยกาลังรออยู”่

สก็อตพยักหน้าช้าๆ เขาเดินเข้าไปข้างในพร้อมมีอา

หน่วยค้นหาทั้งสามและเด็กฝึ กเดินตามเข้าไป
เมสันและสองคนที่เหลือต่างยืนรอไม่ขยับไปไหน พวก
เขายังคงมองไปตามเส้นทาง

ปี เตอร์รู้ดีวา่ พวกเขาทั้งสี่ คนจบการศึกษาออกมาพร้อมกัน

และใช้ชีวติ อยูใ่ นหอเดียวกันมาก่อน เขาจ้องมองไปยังที่
ราบกว้างอันรกร้างด้านหน้า

ชีวติ ช่างเปราะบางเหลือเกิน
เขาถอนหายใจออกอย่างช้าๆด้วยท่าทีเศร้าเล็กน้อย

มีเสี ยงที่เต็มไปด้วยความยินดีกล่าวออกมา “นัน่ เขา!

เทียน!”

ปี เตอร์หรี่ ตามองและเห็นจุดดาๆกาลังเดินเข้ามาจาก
ระยะไกล เมื่อใกล้เข้ามาในระยะ เขาเห็นฟู่ เทียนฟู่ เทียน
พร้อมลูกบอลที่ถือเอาไว้
ปี เตอร์ชะงักเล็กน้อยและยิม้ ออกมา

ฟู่ เทียนมองเห็น เมสัน ปี เตอร์ แซค และแชมกาลังรออยู่

หน้าทางเข้า ทันใดนั้นเขาจึงเร่ งฝี เท่าขึ้นอีก

“ฉันรู ้อยูแ่ ล้ว! ให้ตายสิ ! ฉันรู ้วา่ นายจะเอาชนะได้ทุก

อย่าง” เมสันทิ้งกระเป๋ าลงและวิง่ ไปหาฟู่ เทียนเป็ นคนแรก
ฟู่ เทียนยิม้ “เมสัน ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าท่าทางนาย
เหมือนผูห้ ญิงมากตอนที่นายกาลังวิง่ ”

“ฉันหรอ? นายมันไอทึ่ม! สี ผวิ ของนายต่างหากที่ขาวจน

ผูห้ ญิงยังอิจฉาในตอนที่เข้ามายังค่ายฝึ ก” เมสันหัวเราะ

….
สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนเป็ นทะนงตนอีกครั้งเมื่อเข้าใกล้
ปี เตอร์

ปี เตอร์ยมิ้ “ดูเหมือนว่านายจะได้ของดีมา เข้าไปกันเถอะ

ประตูกาลังจะปิ ดลงในหกนาที”
ฟู่ เทียนพยักหน้ารับพร้อมเดินตรงไปตามทางเดิน เมสัน
แซค และแชมเองเช่นกัน พวกเขาหยิบสัมภาระและเดิน
ตามฟู่ เทียนเข้าไป

ในเวลาไม่นานนักพวกเขาก็มองเห็นสก็อตและคนอื่นๆ
ยืนอยูต่ รงกลางทางเดิน ยิง่ ไปว่านั้นมีผคู ้ นมากมายที่มีตรา
ของโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์รออยู่

“เทียน?” สก็อตและคนอื่นๆตกตะลึงเมื่อได้เห็นฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนมองไปยังพวกผูร้ ักษาความปลอดภัยและกล่าว
“พวกเขาเป็ นใคร”

สก็อตตั้งสติได้ เขาคิดถึงคาพูดของเมสัน และเข้าใจ

ในทันทีวา่ ฟู่ เทียนไม่ได้ติดเชื้อ เป็ นเพราะในอีกหกวัน
หลังจากนั้นฟู่ เทียนจะต้องเปลี่ยนเป็ นซอมบี้แล้วถ้าหากมี
เลือดของซอมบี้ปนเปื้ อนอยูบ่ นผิว
“พวกเขาเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัยของโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์
มันเป็ นขั้นตอนในการตรวจสอบ ทุกๆครั้งที่เราเดินทาง
กลับมา พวกเขารออยูท่ ี่นี่เพื่อใช้ “แสง” ตรวจสอบชุด
เกราะและสิ่ งของที่พวกเราได้รวบรวมมา ทุกๆอย่างจะถูก
ขนส่ งไปยังโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ในความสว่างจากพรของ
นักบวช เป็ นการชาระล้างพวกเชื่อโรคและสิ่ งสกปรก
ออกไป สก็อตอธิบาย ”
The Dark King – Chapter 73 วันแห่งการ ‘ชาระล้าง

ฟู่ เทียนพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ เขาไม่แปลกใจ

เท่าไหร่ นกั เป็ นเพราะข้างนอกกาแพงนัน่ มีความเข้มข้น
ของรังสี สูงเกินไป สิ่ งของที่เก็บมาได้ส่วนใหญ่มกั จะ
ปนเปื้ อนไปด้วยรังสี และพวกเชิ้อโรค ซึ่ งเป็ นเรื่ องปกติที่
จะต้องทาความสะอาดพวกมัน แต่สิ่งที่น่าสนใจก็คือ
ผูร้ ับผิดชอบงานนี้คือโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์

“ส่ งของมา!” ผูร้ ักษาความปลอดภัยจากโบสถ์พดู อย่างเร่ ง

รี บไปยังฟู่ เทียน “ชื่อของนายด้วย!”

“ผมชื่อเทียน แล้วนี่กข็ องทั้งหมดครับ” ฟู่ เทียนส่ งมอบห่อ

ผ้าที่ห่อสิ่ งของทั้งหมดไว้
ผูร้ ักษาความปลอดภัยหนุ่มกวักมือเรี ยกชายอีกคนที่ยนื อยู่
ข้างๆให้มารับสิ่ งของจากฟู่ เทียน มีหน้ากากสี ขาวประดับ
อยูบ่ นใบหน้าของเขา พร้อมกล่าวต่อ “ใช้ได้เลย แต่นาย
ไม่ควรเก็บเศษเหล็กกับพวกทองแดงเหล่านี้มา”

ของทั้งหมดถูกนาไปไว้บนรถม้า มีผรู ้ ักษาความปลอดภัย

สาวเป็ นคนเขียนชื่อฟู่ เทียนติดไว้บนสิ่ งของพวกนั้น

“คนต่อไป” ผูร้ ักษาความปลอดภัยหนุ่มกวักมือ

ฟู่ เทียนคิดอยูช่ วั่ ครู่ จึงหยิบลูกบอลสี น้ าเงินเข้มออกมาจาก

กระเป๋ า “ผมเอาเจ้านี่มาด้วย ต้องส่ งมอบด้วยไหมครับ”
ผูร้ ักษาความปลอดภัยหนุ่มตกตะลึง เขามองตั้งแต่หวั จรด
เท้าของฟู่ เทียน “เจ้าเด็กน้อย นายไปเอาเจ้านี่มาจากไหน”

“จากหัวของพวกซอมบี้ครับ” ฟู่ เทียนตอบ

ผูร้ ักษาความปลอดภัยหนุ่มจ้องมองไปยังเขาและกล่าว
“ทาไมนายถึงควานหาสิ่ งของในหัวของพวกซอมบี้ล่ะ”

“ด้วยความอยากรู ้อยากเห็นน่ะครับ” ฟู่ เทียนตอบ

ผูร้ ักษาความปลอดภัยหนุ่มจ้องมองเข้าไปยังนัยตาของฟู่
เทียน เด็กหนุ่มจ้องมองกลับมาโดยไม่กระพิบตา “ฉันจะ
เอามันไปด้วย แม้วา่ มันจะไม่มีค่าก็เถอะ สมาคมก็น่าจะ
บอกเรื่ องนี้กบั นายแล้ว”
ฟู่ เทียนดูไร้เดียงสาในสายตาของผูร้ ักษาความปลอดภัย

ปี เตอร์กา้ วออกมาจากทางเดิน ทุกๆคนส่ งมอบสิ่ งของที่

เก็บมาได้ท้ งั หมด เขาจึงกวักมือและกล่าว “ทุกคนขึ้นมา
บนรถม้า”

“เทียน!” สก๊อตเปิ ดม่านสี ดาพร้อมโบกมือเรี ยกฟู่ เทียน

“มาทางนี้”

ฟู่ เทียนเห็นคาเชื้อเชิญของเขาและไม่คิดปฏิเสธ เขาก้าว

ขึ้นไปยังรถม้าทางที่อีกฝ่ ายนัง่ อยู่
ตอนนี้เขากาลังนัง่ อยูบ่ นรถม้าขนาดใหญ่กบั มีอาและเด็ก
ใหม่อีกคน หน่วยค้นหาทั้งสามก้าวขึ้นตามมาทีหลัง

“พวกเราคิดผิดไปเกี่ยวกับนาย” สก๊อตกล่าวขอโทษใน
ขณะที่รถม้ากาลังวิง่ ออกไป

ฟู่ เทียนส่ ายหัวเล็กน้อย “ผมไม่โทษคุณหรอกครับ มันเป็ น

ธรรมชาติของมนุษย์ที่จะระวังเอาไว้ก่อนเมื่อต้องเผชิญ
กับสิ่ งที่ตนเองไม่รู้”

สก็อตรู ้สึกโลกใจเมื่อได้ยนิ คากล่าวจากฟู่ เทียน “เยีย่ ม

ครั้งนี้พวกเราได้นายช่วยไว้จริ งๆ หลังจากวันแห่ง “การ
ชาระ” สิ้ นสุ ดลง ฉันน่าจะต้องเลี้ยงตอบแทนสักมื้อแล้ว”
สก็อตหยุดลงชัว่ ครู่ “นายยังมีอายุนอ้ ยอยูเ่ ลย คงจะพาไป
สถานที่มีแสงสี เสี ยงมากไม่ได้… นายน่าจะเข้าใจว่าฉัน
หมายถึงอะไรใช่ไหม?” สก็อตขยิบตา “เอาล่ะ ถ้านาย
กาลังมีปัญหาหรื อสงสัยอะไร ถ้าเป็ นสิ่ งที่ฉนั ช่วยได้ ฉัน
จะช่วยอย่างเต็มที่เลย!” มีบรรยากาศแห่งความจริ งจัง
ปรากฏขึ้นขณะที่เขากาลังพูดเรื่ องนี้ เป็ นที่แน่นอนว่าสิ่ งที่
เขากล่าวออกมานัน่ ออกมาจากหัวใจของเขาอย่างสัตย์จริ ง

ฟู่ เทียนยิม้ ในตอนแรกสก็อตและมีอาพยายามเข้าไป

ช่วยเหลือพวกนักค้นหาที่ถูกโจมตีโดยพวกซอมบี้ ทั้งๆที่
พวกเขาสามารถเอาตัวรอดออกไปได้อย่างง่ายดาย แต่
พวกเขากลับไม่ทาเช่นนั้น แค่สิ่งเหล่านี้กม็ ากเพียงพอแล้ว
ที่จะทาให้ฟู่เทียนยอมรับในตัวทั้งสอง

ในที่สุดฟู่ เทียนก็ได้ผา่ นประสบการณ์แห่งความเป็ นและ

ความตายมา เขาเข้าใจความรู ้สึกสิ้ นหวังของคนที่กาลัง
เผชิญกับความตายอย่างถ่องแท้ พวกเขามักทาสิ่ งชัว่ ร้าย
แม้จะยื้อชีวติ ของตัวเองเพิม่ ได้อีกสักอึดใจเท่านั้น

การที่จะยับยั้งสิ่ งชัว่ ร้ายพวกนั้นได้ คนๆนั้นย่อมมีจิตใจ

อันดีงามตามธรรมชาติ

ฟู่ เทียนชื่นชมพวกเขาจริ งๆ

“อะไรคือวันแห่ง ‘การชาระ’ หรอครับ” ฟู่ เทียนอยูใ่ น

ความสงสัย

สก็อตสัมผัสไปที่หวั ของเขาพร้อมยิม้ และกล่าว “อ้ะ ลืม

บอกไปซะสนิทเลย โชคดีนะที่ปีเตอร์ไม่รู้เรื่ องนี้ ไม่ง้ นั
เขาเอาฉันตายแน่ ” เขาถอนหายใจ ส่ ายหัวเล็กน้อยและ
กล่าวต่อ “ วันแห่ง‘การชาระ’ คือช่วงสามวันที่พวกเรา
จะต้องได้รับการตรวจร่ างกายอย่างเข้มงวดก่อนที่จะ
สามารถกลับเข้าไปใช้ชีวติ ภายในกาแพงได้ตามปกติ”

“ถ้าหากว่าติดเชื้อ ผูค้ นจะถูกเปลี่ยนให้กลายเป็ นซอมบี้

ภายในสามวันซึ่งเป็ นระยะที่ยาวนานที่สุดแล้ว ถ้าผ่านพ้น
สามวันไปได้กจ็ ะไม่กลายเป็ นซอมบี้อีก นัน่ หมายความ
ว่าร่ างกายของนายไม่ได้รับเชื้อ และสามารถกลับไปใช้
ชีวิตได้ตามปกติ”

ฟู่ เทียนเข้าใจดี

แน่นอนว่า มันคงไม่มีปัญหาที่พวกซอมบี้และพวกสัตว์
ร้ายเพ่นพ่านอยูภ่ ายนอกเขตกาแพงยักษ์นน่ั
แต่กลับกันหากมีการติดเชื้อเกินขึ้นภายในเขตกาแพง
ผลลัพธ์ที่เกิดย่อมเลวร้ายกว่าหลายเท่าตัว มันคงไม่มีเวลา
มากพอที่จะตรวจสอบผูค้ นทีละคนจากการติดเชื้อ และมี
โอกาสที่คนในพื้นที่ท้ งั หมดอาจจะได้รับเชื้อ

ทันใดนั้นเอง ฟู่ เทียนนึกถึง “กาแพงกั้นเขตแดน” ขึ้นมา

ซึ่ งพวกมันถูกกั้นระหว่างย่านที่อยูอ่ าศัยและสลัม ถ้าหาก
มองเผินๆคงเป็ นการแบ่งแยกพื้นที่ระหว่างพวกคนรวย
และคนจน แต่ถา้ มองอีกมุมการแบ่งพื้นที่ออกเป็ นหลาย
เขตอาจเป็ นเรื่ องของการป้องกันการแพร่ เชื้อในแต่ละ
พื้นที่กเ็ ป็ นได้

ในเวลานั้นเอง สก็อตถามออกมาด้วยความสงสัย “เทียน

แล้วทาไมนายถึงมีพลังมากมายขนาดนั้น? นายได้รับเพียง
พรสองประการ แต่กลับมีพลังที่มากกว่าฉันซะอีก ฉัน
ได้รับพรมา 19 ประการน่ะนะ”

คนที่นงั่ ถัดไปจากเขา มีอาและพวกเด็กใหม่กก็ าลังสงสัย

เช่นเดียวกัน

ฟู่ เทียนเห็นแล้วว่าพวกเขายังไม่คลายความสงสัยในเรื่ อง
พลังของตนได้ จึงรู ้สึกไม่พอใจเกิดขึ้นมาเล็กน้อย
แน่นอนว่าความอยากรู ้ของผูค้ นไม่มีวนั จางหายไป

“คงเป็ นเพราะอากาศภายในกาแพงนี่” ฟู่ เทียนกล่าว

“ฉันไม่เข้าใจ” สก็อตตอบ
มีอาหลุดยิม้ ออกมา

ฟู่ เทียนเขินอายเล็กน้อย “จริ งๆแล้วผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

ตอนที่ผมไม่ได้สติและฟื้ นตื่นขึ้นมาก็กลายเป็ นแบบนี้ซะ
แล้ว”

“อืม… …” สก็อตเห็นว่าน่าจะไม่ได้คาตอบเพิ่มเติมอีกจึง
ถอดใจไป

รถม้าจอดลงที่ไหนสักแห่งในเขตชานเมืองของย่าน
การค้า สถานที่แห่งนี้อยูส่ ุ ดขอบของย่านที่อยูอ่ าศัย แต่
รังสี ภายในอากาศเบาบางลงมาก ในความจริ งแล้วความ
เข้มข้นของรังสี อาจจะเทียบเท่ากับย่านที่อยูอ่ าศัย แต่ทว่า
มีประชากรอาศัยอยูเ่ พียงน้อยนิดเท่านั้น เหตุเพราะมัน
เป็ นพื้นที่หวงห้าม

มีตน้ ไม้อนั เก่าแก่อยูต่ ามสองข้างทางของฟากถนน มี

ปราสาทอยูส่ องสามแห่งตามเนินเขา รถม้าของฟู่ เทียน
หยุดลงด้านหน้าของปราสาทแห่งหนึ่ง พวกเขาค่อยๆก้าว
ลงจากรถม้า

มีผพู ้ ิทกั ษ์เปิ ดประตูของปราสาทเมื่อพวกเขาก้าวลงมา

ใกล้ๆกันมีมา้ ผิวแดงเข้มสู งกว่าสามเมตรเดินออกมาจาก
ภายใน มีบรรยากาศดุดนั ถูกแผ่ออกมาจากพวกมัน

อัศวินแห่งแสงหนุ่มคนนึงกาลังนัง่ อยูบ่ นม้าตัวนั้น เขา

ไม่ได้สวมใส่ หมวกเหล็กเอาไว้ เขามีผมยาวประบ่าสี เขียว
โดยรวมแล้วถือว่ามีหน้าตาที่หล่อเหลา เขาจ้องมายังฟู่
เทียน สก็อตและคนอื่นๆ “ตามฉันมา!”

สก็อตพยักหน้าด้วยความเคารพ เขาและมีอาเดินตามไป
สองคนแรก

ฟู่ เทียนและที่เหลือเดินตามหลังทั้งสองไป

อัศวินแห่งแสงเป็ นคนของโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ พวกเขามี

ตาแหน่งสู งส่ งกว่าอัศวินทัว่ ๆไป ถ้าหากพวกเขาถูกกาเนิด
มาจากตระกูลขุนนาง พวกเขาจะได้รับเกียรติโดยการ
แต่งตั้งต่อหน้าขุนนางคนอื่นๆ

สิ่ งเหล่านั้นทาให้ครอบครัวของพวกเขารู ้สึกเป็ นเกียรติ

นอกเหนือจากเกียรติยศที่ได้รับแล้ว พลังของพวกอัศวิน
แห่งแสงนั้นแข็งแกร่ งอย่างไม่ตอ้ งสงสัย เป้าหมายหลัก
ของพวกเขาคือกาจัดพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุท้ งั หลาย ผู ้
รอบรู ้เรื่ องพิษและพวกหุ่นเชิดถือเป็ นสิ่ งชัว่ ร้าย แม้แต่
อัศวินทัว่ ไปทั้งหลายยังต้องก้าวลงจากหลังม้าและคานับ
เมื่อเจออัศวินแห่งแสง

ทุกๆคนเดินตามหลังอัศวินแห่งแสงเข้าไปยังชั้นใต้ดิน
ของปราสาท

“ทุกๆคนเข้าไปข้างในห้อง ทุกๆอย่างที่ตอ้ งใช้ภายในสาม

วันถูกจัดเตรี ยมไว้ท้ งั หมดแล้ว ยิง่ ไปกว่านั้นมี “คัมภีร์
แห่งแสง” มอบให้สาหรับทุกคนด้วย มันคงจะดีถา้ หาก
เปิ ดอ่านซะ แม้วา่ ร่ างกายจะไม่ได้ป้นเปื้ อน แต่การชาระ
ล้างจิตใจเป็ นเรื่ องที่ทุกคนสามารถทาได้” ชายหนุ่มผม
เขียวกล่าวด้วยท่าทีเฉยเมย

“รับทราบครับ” สก็อตพยักหน้ารับด้วยความเคารพ เขา

พอจะคุน้ เคยเกี่ยวกับกฏพวกข้างในนี้แล้ว

ห้องเล็กๆถูกสร้างและแบ่งขึ้นเป็ นบล็อคๆ พวกมันถูก

สร้างขึ้นจากเสาเหล็กหยาบ มีเตียง ห้องน้ า ไม้ก้ นั และ
โต๊ะเล็กๆหนึ่งตัว บนโต๊ะตัวนั้นมีหนังสื อสี เงินเคลือบ
ทองวางอยู่

…
The Dark King – Chapter 74 ข่าวด่วน

“เธอ! มากับฉัน” อัศวินแห่งแสงชี้ไปยังมีอาซึ่ งยืนอยู่

ท่ามกลางคนอื่นๆ

ราวกับว่ามีอารู ้อยูแ่ ล้วว่าจะต้องมุ่งหน้าไปทางไหน เธอ

พยักหน้าด้วยความเคารพ

เมสันสงสัยว่าทาไมมีอาต้องตามอัศวินแห่งแสงผูน้ ้ นั ไป
“เธอกาลังไปที่ไหน? ทาไมเธอไม่อยูก่ บั เราล่ะ”

สก็อตหัวเราะ “จะให้อยูร่ วมกับพวกเราได้ยงั ไง? เธอเป็ น

ผูห้ ญิงก็ตอ้ งอยูฝ่ ั่งของพวกผูห้ ญิงสิ เธอจะต้องอาบน้ าและ
เปลี่ยนเสื้ อผ้าเช่นกัน ดังนั้นส่ วนของผูห้ ญิงจะอยูไ่ ปอีก
ฟาก”

สี หน้าของเมสันเปลี่ยนเป็ นแดงก่าเมื่อได้ยนิ คาพูดจากส

ก็อต

“เอาล่ะ พวกเราก็ตอ้ งอาบน้ าและเปลี่ยนเสื้ อผ้าเช่นกัน อีก

ไม่นานพวกเขาจะมาตรวจเช็คร่ างกายของพวกเราแล้ว!”
สก็อตพูดพลางถอดชุดที่เปื้ อนเลือดของเขาออก เขาเดิน
ตรงไปยังห้องน้ าเพื่ออาบน้ าชาระร่ างกาย

มันเป็ นห้องน้ ารวมเสี ยด้วย

ผูค้ นในยุคนี้ไม่ค่อยนิยมอาบน้ ากันมากนัก แต่พวกเขาเพิ่ง
กลับมาจากภายนอกกาแพงดังนั้นจึงต้องทาตามขั้นตอน

เมสันและทั้งสองคนมองไปยังชุดของพวกตน จากนั้นเริ่ ม
อาบน้ าทาความสะอาดร่ างกาย

หลังจากที่ตอ้ งออกไปข้างนอกเป็ นเวลากว่าสิ บวัน

ร่ างกายของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความสกปรกและความ
ไม่สบายตัวรวมถึงกลิ่นไม่พึงประสงค์ซะด้วย

ฟู่ เทียนเริ่ มมีนิสยั เก็บตัวมากขึ้นซึ่ งค่อนข้างขัดแย้งกับ

ทักษะทางสังคมของเขา เขาหยิบผ้าขึ้นมากั้นไว้ หลังจาก
น้ าจึงหยิบชุดและเริ่ มอาบน้ า
ฟู่ เทียนแอบถอนหายใจอยูเ่ สมอในทุกๆครั้งที่อาบน้ า เป็ น
เพราะไม่มีครี มอาบน้ าที่เขาเคยใช้จนคุน้ เคย

“ดูเทียนสิ !”

“เจ้านัน่ ปกปิ ดทุกอย่างอีกแล้ว! พวกเราก็ผชู ้ ายด้วยกัน

ทั้งนั้น? จะปกปิ ดไปทาไมกัน?”

“บางครั้งฉันก็แอบสงสัยว่าเทียนเป็ นผูห้ ญิงหรื อป่ าว?”

เมสันและเพื่อนทั้งสองสงเสี ยงโห่และหัวเราะในขณะที่
อาบน้ า
ฟู่ เทียนโผล่หวั ออกมาและเริ่ มพูดอย่างดุดนั “เมสัน นาย
พูดไร้สาระอยูเ่ รื่ อย ฉันจะบอกเป่ ยเว่ยว่านายแอบวาดรู ป
ของเธอไว้! แซคนายจาตอนที่นายแอบขโมยเงินได้ไหม?
ส่ วนแชมถ้านายยังทาตามเจ้าพวกนี้อีกฉันจะไปจัดการ
โรงเหล้าของนาย”

ทั้งสามคนหยุดเงียบในทันใด

สก็อตหัวเราะออกมา
…

ในเวลาเดียวกัน ณ ปราสาทลับในย่านการค้า
มีอีกาดาบินผ่านเข้าไปยังหน้าต่างของชั้นสอง มีจดหมาย
ติดไว้ที่กรงเล็บของมัน

ห้องๆนั้นมีความกว้างขวางและหรู หรามาก มีพรมยาวปู

ครอบคลุมพื้นทั้งหมด มีโต๊ะใหญ่สีแดงตั้งอยูใ่ จกลางห้อง
ชายอ้วนในวัยกลางคนนัง่ พิงเก้าอี้อยูข่ า้ งหลังโต๊ะตัวนั้น
เขากาลังแกว่งดินสอไปมาเมื่อซองจดหมายถูกวางลงบน
โต๊ะ

เขาขมวดคิ้วอย่างช้าๆ พร้อมฉี กซองจดหมายและหยิบ

จดหมายออกมา มีกลิ่นหอมจากจดหมายลอยไปกระแทก
ยังจมูกของเขา เมื่ออ่านย่อหน้าสุ ดท้ายของจดหมาย
เรี ยบร้อย สี หน้าของเขาเปลี่ยนไป “ไบรอันไม่ได้กลับมา?
เป็ นไปได้ยงั ไง? เขาตั้งใจไปเป็ นหน่วยสนับสนุนใน
สนามรบ! แล้วทาไมถึงยังไม่กลับมากันล่ะ?”

เขาจ้องมองไปยังจดหมายด้วยสี หน้าที่มีความไม่แน่นอน

สมาคมให้เวลาพวกนักล่าและนักค้นหาในการทาภารกิจ
ผลลัพธ์จากการผิดพลาดอาจเป็ นเพราะมีเรื่ องรายแรง
เกิดขึ้น ถ้าหากพวกเขาไม่สามารถกลับมาได้ภายในเวลา
70%ของทั้งหมดเป็ นเพราะตายแล้ว ส่ วนอีก30%ที่เหลือ
คือกาลังประสบพบกับความตาย ติดกับดักหรื อประสบ
ปั ญหารายแรงทาให้ไม่สามารถกลับมาได้

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ของไบรอันนั้นแตกต่างออกไป
เพราะว่าเขาไม่ได้เข้าไปล่ายังเขตพื้นที่สีเทา เขา
รับผิดชอบในส่ วนบริ เวณชายแดนซึ่ งมีความเสี่ ยงต่า
เท่านั้น ถ้าไม่สามารถกลับมาได้กม็ ีความเป็ นไปได้สูงที่
เขาเสี ยชีวิตแล้ว!

มือของเขาสัน่ ขึ้นและกาจดหมายไว้แน่น พร้อมกันนั้นมี

ความโกรธเกิดขึ้นภายในจิตใจของเขา เขามีหน้าที่
รับผิดชอบไบรอันในฐานะนักล่า ถ้าไบรอันตายนัน่ ก็
หมายความว่าตาแหน่งในสมาคมของเขาจะถูกสัน่ คลอน
และรายได้ของเขาย่อมลดลงเช่นกัน

“ถ้าแกทาตามคาสัง่ และไม่เข้าในเขตพื้นที่สีเทา ไม่ตอ้ ง

แปลกใจเลยว่าแกจะต้องกลับมาแล้ว แล้วจะให้ฉนั
รับผิดชอบยังไง” เขาบ่นพึมพา “อย่างไรก็ตามถ้าร่ างของ
ไบรอันถูกพบเข้าในพื้นที่หมายเลข8 นัน่ ก็หมายความว่า
เขาถูกสังหารโดยนักล่าจากสมาคมอื่นๆที่เข้ามายังเขต
แดนของเรา และนัน่ จะกลายเป็ นปัญหาระดับสมาคม
ทันที ”

เขายกปากกาขนนกขึ้นในทันทีและเริ่ มเขียนคาสัง่ เพื่อสัง่

การไปอย่างรวดเร็ ว เรื่ องนี้จะต้องมีการตรวจสอบอย่าง
ละเอียด!

สุ ดท้ายแล้วแม้วา่ สมาคมเมลลอนจะใหญ่พอที่จะสู ญเสี ย

นักล่าได้ แต่มนั ก็ไม่ใช่เรื่ องเล็กน้อยเลยซะทีเดียว การ
สู ญเสี ยที่แปลกประหลาดเช่นนี้อาจเกี่ยวโยงถึงสายลับ
บางกลุ่มที่แฝงตัวเข้ามาภายในสมาคม

…
…

ณ ย่านการค้า สานักงานใหญ่หน่วยค้นหาสมาคมเมลลอน

มีขอ้ มูลสองอย่างถูกส่ งไปอย่างรวดเร็ ว

ชั้นล่างของสานักงานใหญ่มีหน้าที่ในการรับข้อมูลขั้น
พื้นฐาน ชั้นสองมีไว้สาหรับการจัดการและรวบรวม
ข้อมูลที่สาคัญสาหรับหน่วยค้นหา ในตอนนั้นเองมีขอ้ มูล
สองอย่างถูกส่ งมายังสานักงานใหญ่ช้ นั สอง

“มีขอ้ มูลส่ งมาจากสานักงานใหญ่ของนักล่างั้นหรอ?”

ชายกลางคนวัย 40 เต็มไปด้วยหนวดเคราอยูใ่ นชุดสู ท
กาลังอ่านข้อมูลที่ได้รับ ซึ่ งในครั้งหนึ่งเขาเคยเป็ นผูด้ ูแล
บ้านของตระกูลเมลมาก่อน แต่เมื่อได้รับความเคารพและ
ความรักจากหัวหน้าตระกูลเมลเขาจึงถูกส่ งมาทางานที่
หน่วยค้นหาแห่งนี้ อย่างไรก็ตามชายที่ส่งข้อมูลมามี
ตาแหน่งสู งกว่าเขามากนัก “มีนกั ล่าที่ไม่ได้กลับมาจาก
พื้นที่หมายเลข 8 ใช่ไหม? ไม่ใช่วา่ พื้นที่หมายเลข 8 ถูก
สารวจเรี ยบแล้วหรอกหรื อ? มีซอมบี้เพ่นพานอยูท่ ี่นน่ั แค่
ไม่กี่ตวั เท่านั้น ทาไมนักล่าถึงกลับมาไม่ได้กนั ล่ะ ? ”

ชายวัยกลางคนจ้องมองไปยังข้อความและถอนหายใจ “ดู
เหมือนว่าเจ้าทึ่มนี่กาลังจะใช้เราเป็ นแพะรับบาป!”

เขาทางานอยูท่ ี่สานักงานใหญ่ของหน่วยค้นหามากว่าสิ บ
ปี เขารู ้ได้ในทันทีวา่ คากล่าวพวกนั้นหมายถึงสิ่ งใด หน้า
ของเขาบึ้งตึงเล็กน้อย ถ้าหากสายลับถูกจับได้วา่ เป็ นคน
ของหน่วยค้นหา เช่นนั้นเจ้าหน้าที่จากสานักงานใหญ่คง
ได้รับผลกระทบและถูกลงโทษอย่างรุ นแรงแน่นอน

ยิง่ ไปกว่านั้นเขารู ้สึกเสี ยดายนักล่าเหลือเกิน ซึ่ งการ

สู ญเสี ยนักล่าสักคนนั้นยิง่ ใหญ่กว่าการสู ญเสี ยหน่วย
ค้นหากว่าร้อนคนซะอีก

ชายวัยกลางคนถอนหายใจและวางจดหมายเอาไว้ เขาเปิ ด
จดหมายอีกซองออกมา ข้อความถูกเขียนไว้เพียงสั้นๆแต่
ทาให้เขาถึงกับต้องสะดุง้ “มีคนหันกลับไปรวบรวม
‘ผลึกเหมันต์ เทียน…. เทียน..นี่คือชื่อของเขา ไม่ใช่วา่ เขา
เป็ นรุ่ นใหม่ของค่ายฝึ กหน่วยค้นหางั้นหรอ?’”
ทันใดนั้นเองเขาหัวเราะมาเสี ยงดัง “เจ้าหนุ่มนี่ ฉลาดมาก!
เขาเหมาะสมกับการเป็ นรุ่ นใหม่ของค่ายฝึ กจริ งๆ! คงจะ
คุม้ ค่าแล้วที่สมาคมจะทุ่มเงินลงทุนเพื่อฝึ กฝนให้กบั เขา”

อารมณ์หดหู่ในก่อนหน้าถูกเปลี่ยนไปในทันใด ความจริ ง
แล้วการมีฟู่เทียนอยูใ่ นหน่วยค้นหาถือเป็ นเรื่ องน่ายินดี
สาหรับสานักงานใหญ่ นัน่ เพราะประวัติของตัวฟู่ เทียน
เองที่มีระดับรังสี ในร่ างกายที่ต่ามาก แม้จะไม่อยูใ่ นระดับ
“ร่ างกายแห่งแสง” และมีแววว่าจะได้เลื่อนขั้นเป็ นนักล่า
นัน่ เลยทาให้พวกเขาไม่ทุ่มเทฝึ กฝนให้กบั ฟู่ เทียนมากนัก
แต่หลังจากนี้ไปพวกเขาจะทาอย่างแน่นอน!

และถ้าหากฟู่ เทียนได้เลื่อนขั้นเป็ นนักล่าในอนาคต นัน่ จะ

เป็ นเครดิตภายใต้ชื่อของเองเขาด้วย
เขาวางจดหมายทับลงไปที่จดหมายก่อนหน้า ถ้าหากผลึก
เหมันต์ถูกเก็บโดยพวกนักค้นหา นัน่ อาจหมายถึงอาจมี
การเชื่อมโยงกันเกี่ยวกับการตายของนักล่าคนนั้น บางที
พวกเขาอาจจะต้องตรวจสอบให้ลึกลงไปอีก แต่เป้าหมาย
กลับเป็ นตัวฟู่ เทียนเอง ดังนั้นเขาจึงหยุดความคิดนี้เอาไว
เสี ยก่อน

เหตุผลแรกก็คือฟู่ เทียนจบการศึกษาจากค่ายฝึ กของเหล่า

นักค้นหาและเป็ นรุ่ นใหม่ที่น่าจับตามอง ไม่มีสมาคม
ไหนโง่พอที่จะส่ งคนระดับนี้ไปเป็ นสายลับอย่าง
แน่นอน! เหตุผลอย่างที่สองก็คือ ทุกๆสมาคมและกองทัพ
ไม่ได้รับอนุญาตให้ติดต่อกับเหล่านักค้นหาในขณะที่อยู่
ในค่ายฝึ กพิเศษ
ดังนั้นหลังจากจบการศึกษา เหล่าสมาคมทาได้เพียง
นาเสนอข้อดีและผลประโยชน์ที่จะได้รับเพื่อดึงดูดใจ
เท่านั้น แต่พวกเขาไม่สามารถติดต่อกับพวกนักค้นหาเป็ น
การส่ วนตัว ไม่มีสมาคมไหนๆที่กล้าละเมิดกฏเหล่านี้!

ด้วยเหตุน้ ีจึงอาจสรุ ปผลได้วา่ กลุ่มคนที่ฝึกฝนสายลับแฝง

เข้าไปในกลุ่มนักค้นหาอาจเป็ นพวกสมาคมใดสมาคม
หนึ่งก็เป็ นได้ พวกกฏเหล่านี้มีผลบังคับใช้เบาบางลงเมื่อ
เป็ นการฝึ กฝนจากตัวสมาคมเอง

…
The Dark King – Chapter 75 สัญลักษณ์เวทมตร์

ฟู่ เทียนและเพื่อนๆทาความสะอาดร่ างกายพร้อมเปลี่ยน

ชุดเป็ นที่เรี ยบร้อย เขานัง่ ลงบนเตียงและเริ่ มสนทนากับเม
สัน

ประตูหอ้ งใต้ดินเปิ ดออกมีกลุ่มคนกลุ่มนึงเดินเข้า พวก

เขามากันทั้งหมดหกคนด้วยกัน มีผรู ้ ักษาความปลอดภัยสี่
คนเดินนาอีกสองคนที่อยูใ่ นชุดสี ขาวเข้ามา พวกเขาสวม
ใส่ หน้ากากสี ขาวบนใบหน้าและมีกล่องยาถือไว้ในมือ

“ทุกๆคนพร้อมที่จะตรวจร่ างกายแล้วใช่ไหม? ถอดชุด

ออกทั้งหมด!” หนึ่งในผูร้ ักษาความปลอดภัยตะโกน
ออกมา
สก็อตเคยมีประสบการณ์มาก่อนแล้ว ดังนั้นเขาจึงทาตาม
คาสัง่ ทันที เมื่อเมสันและฟู่ เทียนได้เห็นจึงถอดเสื้ อผ้าออก
ทีละชิ้น โชคยังดีที่หมอทั้งสองท่านนี้เป็ นผูช้ าย
เช่นเดียวกันพวกเขา ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงเขินอายถ้าหาก
จะต้องเปลือยกายต่อหน้าเพศตรงข้าม

“หันข้าง..”

“เอาล่ะ กลับตัว…”

พวกหมอยืนอยูข่ า้ งนอกกรงเหล็กและตรวจสอบพวกเขา
ทีละคน
ฟู่ เทียนและทุกๆคนทาตามคาสัง่ พร้อมหันไปมาตามที่
พวกหมอบอก

“แผลนี้เกิดได้ยงั ไง?” หมอถามพร้อมชี้ไปยังแผลเป็ น

กลางหลังของเมสัน

เมสันรี บตอบอย่างรวดเร็ ว “รอยแผลนี้เกิดจากการชนเข้า

กับอะไรซักอย่าง มันเกิดขึ้นมานานแล้วน่ะครับ!”

หมอพยักหน้าพร้อมกับจ้องมองไปยังแผลเป็ นนัน่ อย่าง

ละเอียด หลังจากนั้นเขาลงมือบันทึกมันลงในสมุดที่อยู่
บนมือ “แผลเป็ นกลางหลัง สันนิษฐานว่าบาดแผลอาจเกิด
มานานกว่าสี่ ปี พิจารณาเห็นว่าไม่มีการติดเชื้อ”
เมื่อเสร็ จเรี ยบร้อย เขาจึงเริ่ มตรวจสอบคนต่อไป

“ห้ะ!” ทันใดนั้นหมออีกคนอุทานออกมาด้วยความกลัว
ขณะที่จอ้ งมองไปยังรอยแดงราวกับเลือดที่หน้าอกของฟู่
เทียน เขาเอนตัวเข้าไปใกล้เสาเหล็กมากขึ้นพร้อมมองดู
อย่างถี่ถว้ นและถึงกับต้องประหลาดใจ เขากล่าว
“สัญลักษณ์เวทมนตร์ ”

หมออีกคนที่ได้ยนิ คากล่าวนี้ถึงกับชะงัก ผ่านไปชัว่ ขณะ

เขารี บวิง่ เข้ามาเพื่อช่วยตรวจสอบ

ฟู่ เทียนใจเต้นรัว “สัญลักษณ์เวทมนตร์ ? พวกคุณรู ้หรอ

ครับว่ามันคืออะไร?”
สก็อตที่ยนื อยูถ่ ดั ไปจากฟู่ เทียนตกตะลึง เขาอุทาน
“สัญลักษณ์เวทมนตร์ ? เทียนมีสญ ั ลักษณ์เวทมนตร์ง้ นั
หรอ?”

ฟู่ เทียนไม่คิดมาก่อนว่าสก็อตจะรู ้จกั สิ่ งนี้เช่นกัน ดูจาก

ภายนอกแล้วสก็อตไม่น่าจะรู ้วา่ รอยแดงนัน่ จะเป็ น
สัญลักษณ์เวทมนตร์ เขาเพียงได้ยนิ เกี่ยวกับ ‘สัญลักษณ์
เวทมนตร์’ มาเท่านั้นและยังไม่เคยเห็นมันจริ งๆ

หมอทั้งสองคนจับจ้องไปยังฟู่ เทียนด้วยความประหลาด
ใจ “เธอได้ทายังไง? เธอเป็ นแค่หน่วยค้นหา แล้วทาไมถึง
มีสญ
ั ลักษณ์เวทมนตร์น้ ีได้”
ฟู่ เทียนเองก็อยูใ่ นความสับสนเช่นกัน “อะไรคือ
สัญลักษณ์เวทมนตร์หรอครับ?”

สก็อตสังเกตุเห็นท่าทีอนั แปลกประหลาดของหมอทั้ง
สองคนแล้ว เมื่อได้ยนิ คาถามจากฟู่ เทียนเขาตอบกลับใน
ทันใด “เทียน ‘สัญลักษณ์เวทมนตร์ ’ จะปรากฏในกลุ่มนัก
ล่า มันเป็ นต้นเหตุท้ งั หมดที่ทาให้พวกนักล่านั้นแข็งแกร่ ง
กว่าพวกหน่วยค้นหา อาจกล่าวได้เลยว่าความสามารถอัน
น่าอัศจรรย์ของพวกนักล่านั้นล้วนมาจากสัญลักษณ์เวท
มนตร์ที่แตกต่างกันออกไป นักล่าบางคนสามารถทาให้
เหล็กกลายเป็ นสนิมได้ ในขณะที่บางคนสามารถขยาย
ขอบเขตการรับรู ้ออกไปมากกว่าคนธรรมดา…
ความสามารถทั้งหมดนี้ลว้ นมาจากสัญลักษณ์เวทมนตร์
ทั้งสิ้ น”
เขามองไปยังหน้าอกของฟู่ เทียนและสังเกตุรอยแดงที่อยู่
ตรงนั้น “ไม่คิดมาก่อนเลยว่าสัญลักษณ์เวทมนตร์จะเป็ น
แบบนี้ เทียนนายเกิดมาพร้อมกับสัญลักษณ์เวทมนตร์นี่
ไม่ตอ้ งแปลกใจเลยว่าทาไมนายถึงมีพละกาลังมากขนาด
นี้ นายเป็ นพวกนักล่า!”

เขามองไปยังฟู่ เทียนด้วยความอิจฉาเล็กน้อย นัน่ เป็ น

เพราะเขารู ้วา่ ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับพรจากสัญลักษณ์เวท
มนตร์นี่

ฟู่ เทียนรู ้สึกตะตกลึง

ผลลัพธ์หลังจากที่ตอ้ งเผชิญกับหนอนพวกนั้นทาให้ได้
สัญลักษณ์เวทมนตร์มา
และนักล่าทุกๆคนก็มีสิ่งนี้?

แล้วในตอนนี้เขาถูกจัดว่าเป็ นพวกนักล่าแล้วอย่างนั้น
หรื อ?

หมอทั้งสองจ้องมองไปยังฟู่ เทียน หนึ่งในนั้นกล่าว

“ถึงแม้พวกเราจะไม่รู้วา่ สัญลักษณ์เวทมนตร์มาปรากฏอยู่
บนหน้าอกของเธอได้อย่างไร แต่มนั น่าจะมีความ
เกี่ยวข้องกับร่ างกายของเธอแน่ๆ จะเป็ นอะไรมั้ยถ้าจะขอ
ตรวจสอบร่ างกายของเธอสักหน่อย?”
ฟู่ เทียนกังวลเกี่ยวกับอันตรายที่แฝงมากับหนอนพวกนั้น
อยูน่ านแล้ว เขาจึงรี บตอบตกลงไปอย่างรวดเร็ ว “ต้องขอ
รบกวนพวกคุณทั้งสองคนด้วยครับ”

“ไม่ตอ้ งเกรงใจ! ถ้าหากผลที่ออกมาได้รับการยืนยันว่า

เธอเป็ นนักล่าได้ ถ้าเป็ นแบบนั้นเธอไม่ตอ้ งปฏิบตั ิต่อพวก
เราสุ ภาพมากนัก” พวกหมอปฏิบตั ิต่อฟู่ เทียนอย่างสุ ภาพ
มากยิง่ ขึ้น มีรอยยิม้ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

ฟู่ เทียนตระหนักได้ถึงความแตกต่างระหว่างหน่วยค้นหา
และพวกนักล่าได้ในทันที เขารู ้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย
เนื่องจากว่านักล่าคนอื่นๆก็มีสญ
ั ลักษณ์พวกนี้เช่นกัน
ดังนั้นน่าจะไม่มีอนั ตรายใดๆเกิดขึ้นกับเขาเพราะรอย
พวกนี้
ฟู่ เทียนยืน่ แขนออกไประหว่างช่องว่างของเสาเหล็ก
เพื่อให้พวกหมอตรวจสอบได้สะดวกขึ้น หมอคนหนึ่ง
หยิบแก้วออกมาจากกล่อง มันคือเครื่ องวัดรังสี

ฟู่ เทียนรู ้ได้ในทันทีวา่ พวกเขาต้องการตรวจระดับรังสี

ภายในร่ างกาย ดังนั้นเขาจึงคาดเดาว่าพวกนักล่าที่มี
สัญลักษณ์เวทมนตร์บนร่ างกาย จะต้องมีระดับรังสี ที่ต่า
กว่าคนทัว่ ไป นัน่ ก็เพราะความแตกต่างระหว่างพวกนัก
ล่าและเหล่านักค้นหานัน่ ก็คือระดับรังสี นนั่ เอง!

ในไม่ชา้ หมอก็ได้เจาะเลือดจากนิ้วก็ฟู่เทียน และหยดมัน

ลงไปบนเครื่ องวัด
ตอนนี้ฟู่เทียนมีท่าทีที่เปลี่ยนไปจากก่อนหน้า เขามองเห็น
เส้นเล็กๆสี แดงๆค่อยๆคืบคลานทีละนิดๆ ในครั้งนี้เขา
สังเกตุเห็นได้ชดั เจนว่าเส้นเล็กๆสี แดงๆนั้นมันมีลกั ษณะ
คล้ายกับหนอน

เช่นนั้นแล้วเครื่ องตรวจวัดระดับรังสี มีหนอนอาศัยอยูข่ า้ ง

ใน?

ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่า ในยุคสมัยนี้มีเทคโนโลยีลา้ หลัง การ

ตรวจวัดระดับรังสี ในร่ างกายของมนุษย์ยอ่ มใช้หนอนที่
น่าแปลกประหลาดพวกนี้อย่างแน่นอน

“ต่ามาาก!” หมอทั้งสองคนอุทานออกมาพร้อมๆกัน
หลังจากที่ได้เห็นผลลัพธ์จากเครื่ องวัด พวกเขารู ้สึก
ประหลาดใจเป็ นอย่างมากต่อผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น “ไม่ตอ้ ง
แปลกใจเลยว่าทาไมถึงมีสญ ั ลักษณ์เวทมนตร์เกิดขึ้นบน
ร่ างกายของเขา” ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจของทั้งสอง

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เข้าใจเอาเสี ยเลยว่าเหตุใดฟู่ เทียน

ถึงถูกจัดให้อยูใ่ นกลุ่มนักค้นหา? มีอะไรผิดพลาดที่เกิด
จากสมาคมหรื อเปล่า?

พวกเขาไม่กล้าวิจารณ์อะไรมากนัก เพราะทั้งหมดทั้งมวล
นี้เป็ นการตัดสิ นใจมาจากเบื้องบนทั้งสิ้ นไม่ใช่หน้าที่
อะไรของพวกเขาเลย ตราบเท่าที่ปฏิบตั ิงานที่ได้รับ
มอบหมาย พวกเขาก็ไม่ตอ้ งสนใจอะไรอีก
“เอาล่ะ พวกเราจะส่ งรายงานสาหรับผลตรวจในครั้งนี้”
หมอคนหนึ่งกล่าวกับฟู่ เทียนอย่างสุ ภาพ “เธอมีร่างกาย
ของนักล่า ฉันเชื่อว่าในไม่นานนักเธอจะได้รับการเลื่อน
ขั้นจากสมาคม ดังนั้นต้องขอแสดงความยินดีล่วงหน้า
ด้วย!”

ฟู่ เทียนสังเกตุเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปจากพวกเขาได้ในทันที
เขาไม่คุน้ เคยกับวิธีปฏิบตั ิเช่นนี้มาก่อน แต่กร็ ู ้ดีวา่ พวกมัน
เป็ นวิธีปฏิบตั ิของคนบนโลกใบนี้และนัน่ มันคงไม่ใช่การ
เสแสร้ง ฟู่ เทียนตอบกลับ “ขอบคุณทั้งสองคนมากครับ”

หมอทั้งสองคนยิ
่ ม้ พร้อมหันกลับไปตรวจคนที่เหลือ
หลังจากที่ตรวจสอบทั้งหมดเรี ยบร้อยแล้ว พวกเขาเดิน
ออกไปพร้อมกับผูร้ ักษาความปลอดภัยทั้งสี่ คน
“เหลือเชื่อสุ ดๆไปเลย เทียนนายกาลังจะได้เลื่อนขั้นเป็ น
นักล่าโดยไม่รู้ตวั !” สก็อตกล่าวกับฟู่ เทียนหลังจากที่หมอ
และผูร้ ักษาความปลอดภัยทั้งหมดเดินออกไป มีความ
ยินดีปรากฏขึ้นบนดวงตาของเขา ยิง่ ไปกว่านั้นเขาถือว่ามี
โอกาสได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกบั นักล่า ถ้าหากเขาสนิท
สนมกับฟู่ เทียน อนาคตของเขาคงจะสบายกว่านี้มากมาย
นอกเหนือจากนั้นถ้าหากฟู่ เทียนคอยช่วยสนับสนุนเขา
เส้นทางในหน่วยค้นหาของเขาน่าจะพัฒนาไปได้อย่าง
สดใส

เรื่ องพวกนี้ไม่เกินความจริ งเลย มันเป็ นอิทธิพลของพวก

นักล่า!
เมสัน แซค และแชมก็รู้สึกประหลาดใจเช่นเดียวกันเมื่อรู ้
ว่าฟู่ เทียนจะได้เลื่อนขึ้นเป็ นพวกนักล่า พวกเขาทั้งอิจฉา
และยินดีไปพร้อมๆกัน

“พวกเรามีคนคุม้ หัวแล้ว!… ฮ่าฮ่า…” เมสันหัวเราะ

ออกมา

แซคกล่าว “ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจู่ๆเทียนจะได้เลื่อนขั้น
เป็ นนักล่า ฉันเดาได้เลยว่าเป็ นเพราะการรับบาดเจ็บ
สาหัสในครั้งนั้น”

แชมเสริ ม “เทียนเป็ นที่รู้จกั กันดีในชื่อเมล็ดพันธุ์ใหม่ของ

เหล่านักค้นหา ตราบเท่าที่เขาทาผลงานออกมาได้ดี สัก
วันจะต้องได้เลื่อนขั้นเป็ นนักล่าอย่างแน่นอน แต่ฉนั ไม่
คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะโด่งดังขึ้นเร็ วขนาดนี้ ด้วยอายุที่ยงั
น้อย ไม่อยากจะคิดดเลยว่าจะได้รางวัลอะไรจากสมาคม
อีก”

พวกเขาทุกคนต่างอยูใ่ นความตื่นเต้น

ฟู่ เทียนมองไปยังใบหน้าที่มีความสุ ขของทุกคน เขาเอา

มือแนบวางบนหน้าอกของตน ดูเหมือนว่าพวกนักล่าที่
พยายามโจมตีพวกสัตว์ร้ายส่ วนใหญ่คงเป็ นเพราะหนอน
พวกนี้ อย่างไรก็ตามถ้าพวกนักล่ามีสญ ั ลักษณ์เวทมนตร์
ทุกคน แล้วเขาจะต้องทาอย่างไรกับมันต่อ? เป็ นไปได้
ไหมว่าถ้าหากมีสญ ั ลักษณ์พวกนี้แล้วจะสามารถใช้มนั
เพื่อเพิ่มพูนทักษะและความสามารถได้
เมื่อพูดถึงความสามารถแล้ว เขานึกถึงเรื่ องการดมกลิ่น
ของเขาขึ้นมาในทันใด

หรื อนี่อาจะเป็ นความสามารถจากสัญลักษณ์เวทมนตร์นน่ั

ฟู่ เทียนนึกถึงคาพูดของสก็อตขึ้นมาและเริ่ มกล่าวถาม

“นายรู ้หรื อเปล่าว่าสัญลักษณ์เวทมนตร์ของพวกนักล่าคือ
อะไร? แล้วความสามารถของพวกมันเป็ นแบบไหน? มัน
จะเป็ นอันตรายกับฉันหรื อเปล่า?”

สก็อตเกาหัวของตัวเองแล้วตอบ “ฉันเองก็รู้แค่นิดหน่อย
เท่านั้น ได้ยนิ มาว่าพวกมันให้ความสามารถที่หลากหลาย
มาก และมันคงไม่เป็ นอันตรายกับนายหรอกนะ… แต่เอา
จริ งๆฉันก็ไม่รู้อะไรมากนัก หลังจากที่นายได้เลื่อนขั้น
เป็ นนักล่าคงจะมีใครสักคนที่ตอบคาถามพวกนี้กบั นาย
ได้”

ฟู่ เทียนก็คิดแบบนั้นเช่นกัน…
The Dark King – Chapter 76 การสื บสวน

ภายนอกเขตกาแพงแห่ งซิลเวีย ณ พื้นที่หมายเลข8 อาณา

เขตของสมาคมเมลลอน

ธงสี แดงจากสมาคมถูกปักอยูท่ วั่ พื้นที่แสดงถึงความเป็ น

เจ้าของ มีร่างสามร่ างวิ่งผ่านธงเหล่านั้นอย่างรวดเร็ ว
ส่ งผลให้เกิดลมพัดจนธงปลิวไสวเพราะความเร็ วที่เกิดขึ้น

พวกเขามีความเร็ วสู งมาก ราวกับว่าพวกเขาไม่ใช่มนุษย์

แต่เป็ นเสื อชีตาห์ พวกเขากระโดดลงไปยังถนนที่ผพุ งั
ผนังของอาคารที่ผพุ งั ไม่อาจขวางทางพวกเขาได้เลย เป็ น
เพราะพวกเขาสามารถก้าวข้ามสิ่ งเหล่านั้นได้ราวกับไม่มี
อะไรมาขวางกั้น
ในไม่นานพวกเขาก็ได้พบกับซอมบี้เดินป้วนเปี้ ยนไปมา
เสื้ อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ยทาให้ผวิ สี เทาถูกเผยขึ้น

“หื ม!” ผูห้ ญิงที่มีรูปรางเปราะบางมีผมสี แดงเลือดหมูเป็ น

ผูน้ าของคนทั้งสาม เธอไม่ชะลอความเร็ วลงเลยเพราะ
ซอมบี้พวกนั้น ในทางตรงกันข้ามความเร็ วถูกเร่ งขึ้นไป
เสี ยดวยซ้ า กว่าที่พวกซอมบี้จะได้ลงมือทาอะไร ร่ างของ
เธอก็มาปรากฏข้างหน้าพวกมันแล้ว

ช่วงอึดใจถัดมา เธอปรากฏตัวอยูร่ ะหว่างซอมบี้ท้ งั สองตัว

ฟึ บ! ฟึ บ! หัวของซอมบี้ท้ งั สองตกลงไปยังพื้นดินและ
กลิ้งไปตามทาง
ส่ วนอีกสองร่ างที่กาลังตามเธอมานั้นรวดเร็ วจนทาให้เกิด
ลมพัดหัวทั้งสองปลิวไปไกล

“ยังมีพวกซอมบี้อยูท่ ี่แห่งนี้ พื้นที่หมายเลข8 ยังไม่ได้

ปลอดภัย” ร่ างด้านซ้ายมองย้อนกลับไปพร้อมสี หน้าที่
เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ส่ วนอีกคนทางขวามีท่าทีหงุดหงิดเมื่อเห็นหญิงสาวคน
ข้างหน้า เขาถอนหายใจและกล่าว “กะจะเล่นสนุกซัก
หน่อย…”

“อย่ามาทาให้ฉนั หงุดหงิด!” หญิงสาวผูม้ ีผมสี แดงเลือด

หมูตะโกน “เกล ได้กลิ่นน้องชายของฉันบ้างไหม? ”
ชายหนุ่มคนที่ยนื อยูด่ า้ ยซ้ายกล่าวตอบ “ไม่เลย…เห้!”
ทันใดนั้นเขาหยุดชะงักลงและหันมองไปทางขวาของ
ถนนราวกับว่ากาลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่ “กลิ่นนี่หรื อว่า
..พวกสัตว์ร้าย?”

ทันใดนั้นหญิงสาวหยุดชะงักลงเช่นกัน พร้อมหันมองไป
ยังด้านหลังของเขา

ดวงตาของเกลเป็ นประกายเล็กน้อย ในเวลานั้นเองเขาพูด

ออกมา “ตามผมมา บางที่นอ้ งชายของคุณอาจจะอยูท่ ี่นี่”
เขาวิง่ ไปตามถนน
ในไม่นานทั้งสามคมวิง่ มาหยุดลงตรงหน้าอาคารที่ทรุ ด
ตัวลง เกลกาลังจดจ่อกับอะไรบางอย่างอยู่ ในไม่นานเขา
ตัดสิ นใจวิง่ เข้าไปยังในหลุมแห่งนั้น หญิงสาวและชาย
หนุ่มอีกคนวิง่ ตามเข้าไป

เกลหยุดลงระหว่างทางเดินและหยุดมองไปยังที่มาของ
เสี ยงที่เขาได้ยนิ มีเสี ยงเบาๆลอยมาในความมืด เขายกมือ
ขึ้นและจุดตะเกียงขึ้น ทางเดินที่มืดค่อยๆสว่างขึ้น

สี หน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันใด

“มันคือสัตว์ร้ายระดับ 9” เกลหายใจเบาลงเพราะความ
กลัว
มีอีกเสี ยงปรากฏขึ้นมา “มีมอนสเตอร์หายากมาปรากฏตัว
ในพื้นที่หมายเลข 8 แถมมันยังต้องมาตายข้างในนี้?”

หญิงสาวมองไปยังนัยตาของมันและพูดออกมาด้วยความ
เย็นชา “มันถูกเผาทั้งเป็ น… หื ม…เป็ นการตายที่ไร้ค่า”

เกลตั้งสติข้ ึนมาอีกครั้ง เขากล่าว “เห็นไหมครับ มีแค่หวั

ของมันที่ถูกตัดออก พวกเราต่างรู ้ดีวา่ สมองของมันไม่มี
ค่า ยิง่ ไปกว่านั้น ชิ้นส่ วนของร่ างกายก็ยงั ไม่ถูกขนย้ายไป
ไหน ดูเหมือนว่าคนที่ฆ่าสัตว์ร้ายตัวนี้ได้จะเป็ นแค่นกั ล่า
ฝึ กหัด”

“ในตอนนี้ยงั ไม่มีนกั ล่าคนใหม่เข้าร่ วมสมาคมของเรา”

ชายอีกคนกล่าว
หญิงสาวหัวเราะเยาะ “เห็นได้ชดั เลยว่านักล่าจากสมาคม
อื่นๆละเมิดกฏและเข้ามายังอาณาเขตของเรา ยิง่ ไปกว่า
นั้นยังมาสร้างความวุน่ วายให้เกิดขึ้นอีก”

เกลค่อยๆพยักหน้าช้าๆ ทันใดนั้นจมูกของเขากระตุกขึ้น
เล็กน้อย “ดูเหมือนว่าผมจะได้กลิ่นของน้องชายคุณนะ
ครับ”

“อ้ะ?” หางตาของหญิงสาวกระตุกขึ้นในเวลาเดียวกัน

สี หน้าของเกลดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “ดูเหมือนว่ากลิ่นมันจะ
ลอยออกมาจากร่ างของสัตว์ร้ายตัวนี้…”
เสี ยงของหญิงสาวเปลี่ยนไปในทันใด “หยุดพูดเรื่ องไร้
สาระได้แล้ว!”

เกลถือคบไฟขึ้นมา เดินตรงไปยังร่ างของสัตว์ร้ายที่ถูกเผา

ที่มาของกลิ่นอยูร่ ะหว่างช่องว่างของกรงเล็บซึ้งมีชิ้นส่ วน
ของเครื่ องแบบติดอยู่

“นี่มนั …” เกลหยิบชิ้นส่ วนของเครื่ องแบบขึ้นมา “นี่มนั

ของน้องชายคุณ…”

สี หน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไป รู ม่านตาของเธอค่อยๆหด
ตัว ดวงตาเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสี แดงก่า เธอตัวสัน่ เทาและเดิน
ตรงไปทางที่เกลยืนอยู่ เธอตกใจเมื่อได้เห็นสิ่ งที่อยูบ่ นมือ
ของเกลและเกรงว่าความสามารถในการรับกลิ่นของเกล
นั้นไม่เคยผิดพลาด ยิง่ ไปกว่านั้นเธอรู ้ดีวา่ ถ้าหากน้องชาย
ของเธอเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายตัวนี้ จุดจบจะเป็ นอย่างไร

“เจ้าสัตว์ช้ นั ต่า!… …” มือของเธอกามีดยาวเอาไว้ เธอเริ่ ม

โจมตีไปที่ลาคอและตัดมันทิ้ง ร่ างของสัตว์ร้ายได้เน่า
เปื่ อยไปสักพักแล้วและกล้ามเนื้อของมันก็อ่อนยุย่ มาก
เมื่อเธอทิ่มแทางลงไป เลือดในร่ างกายของมันจึงพุง่
กระฉูดไปยังทัว่ ทั้งใบหน้าของเธอ

แมลงที่กินซากของสัตว์ร้ายในบริ เวณนี้ต่างถูกอาบไป
ด้วยเลือดเช่นกัน

“เจ้าพวกสัตว์ร้าย…” เธอไม่ได้กงั วลอะไรเกี่ยวกับแมลง

พวกนี้หรื อเชื้อโรคที่อาจทาให้เธอต้องติดเชื้อเลย
เกลและชายอีกคนมีท่าทีที่ต่างออกไป พวกเขาไม่ได้
พยายามจะหยุดเธอเท่าไหร่ นกั เพราะรู ้วา่ มันคงไม่มี
ประโยชน์

สี หน้าของเธอเต็มไปด้วยความดุร้ายในขณะที่กาลัง
ชาแหละร่ างกายของสัตว์ร้ายตัวนี้ ร่ างกายและท้องของ
มันถูกฉี กออก มีกลิ่นเหม็นเน่าลอยอบอวลในอากาศ
เพราะการการทาในครั้งนี้ เธอหยิบเศษกระดูกและโลหะ
บางอย่างที่เหลือจากการถูกย่อยออกมาจากร่ างกายของ
มัน

“สัตว์ร้าย สัตว์ร้าย….” หญิงสาวผมแดงพูดคาเดิมซ้ าไป

ซ้ ามา เธอกาลังอยูใ่ นความเศร้าโศกเลยไม่รู้จะสรรหาคา
ใดออกมาพูด
เกลไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้วจึงเข้าไปดึงตัวเธอ
ออกมา “ตั้งสติหน่อย ในบางทีไบรอันอาจจะหนีรอดไป
ได้และอยูท่ ี่ไหนสักแห่ง”

“อย่ามายุง่ กับฉัน!” หญิงสาวพูดด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา

เกลถอนหายใจและปล่อยตัวเธอ

หญิงสาวกามือของเธอเอาไว้แน่น ใบหน้าอันแสนสวย
ของเธอเต็มเปี่ ยมไปด้วยความน่ารังเกียจในขณะที่เธอพูด
“ฉันต้องการตามหาเจ้าคนที่ฆ่าสัตว์ร้ายตัวนี้ เจ้านักล่า
มือใหม่นนั่ ในบางทีนอ้ งชายของฉันอาจต่อสู่ กบั สัตว์ร้าย
และทาให้มนั ได้รับบาดเจ็บ แล้วเจ้าโง่น้ นั ฉวยโอกาสฆ่า
มันหลังจากนั้น… ฉันต้องการเห็นเจ้านัน่ ตายต่อหน้าของ
ฉัน! พวกนายเข้าใจใช่ไหม? ฉันต้องการฆ่าเจ้านัน่ !”

เกลพยักหน้ารับ “พวกเราจะช่วยคุณและแน่นอนว่าตาม
หาตัวเจ้านัน่ ด้วย เจ้าคนที่กล้าละเมิดกลและบุกเข้ามายัง
พื้นที่ของเรา… จะให้อภัยมันไม่ได้เลย ”

ชายหนุ่มอีกคนกล่าว “เป็ นไปไม่ได้เลยที่เจ้านัน่ จะไม่ทิ้ง

ร่ องรอยอะไรไว้เลย พวกเราควรมองหามัน บางทีเบาะแส
นัน่ อาจทาให้ตามหามันเจอ”

เกลพยักหน้ารับอย่างช้าๆพลางชี้ไปยังปากทางเข้า “เลือด
ข้างบนนัน่ … น่าจะเป็ นของคนๆนั้น ฉันจากลิ่นได้ดี และ
พวกเราควรหาบริ เวณรอบๆเพิ่มเติมถ้าไม่มีเบาะแสอะไร
ข้างในนี้”

หญิงสาวสังเกตุที่ที่เกลกาลังชี้ไป เธอกระโดดไปยังบน
หิ นก่อนนั้น ไม่กี่อึดใจถัดมา ภาพที่ไม่น่าจดจาได้ปรากฏ
ขึ้น เส้นเลือดสี ดาที่ดูเหมือนกับรากไม้เริ่ มโผล่ออกมาจาก
มือที่อ่อนโยนของเธอ พวกมันเคลื่อนที่ไปรอบๆก้อนหิ น
และสัมผัสเข้ากับจุดที่เลือดแห้งเกาะอยู่ ราวกับว่าพวกมัน
กาลังเลียเลือดเหล่านั้น

ในไม่นานนัก เลือดที่เคยแห้งและเกาะอยูไ่ ด้จางหายไป

จากก้อนหิ นก้อนนั้น
สี หน้าของเกลเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร
ออกมา เขารู ้ดีวา่ นี่เป็ นพลังจากสัญลักษณ์เวทมนตร์ของ
เธอ

“พวกนายทั้งสองคนควรไปสารวจรอบๆและหาหลักฐาน
เพิ่มเติม” หญิงสาวออกคาสัง่ ด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา
The Dark King – Chapter 77 จดหมาย

ณ ชั้นใต้ดินของปราสาท

ฟู่ เทียนและทุกๆคนใช้เวลาที่เหลือในการพักผ่อนหลังจาก
พวกหมอออกไป ทั้งหมดก็ เพราะสิ บวันที่ผา่ นล้วนผ่าน
ไปด้วยความตึงเครี ยดมันทาให้พวกเขาไม่มีเวลานอนมาก
พอ ในช่วงเวลานี้จึงทาให้พวกเขาผ่อนคลายได้อย่าง
สมบูรณ์ ในไม่ชา้ เสี ยงกรนต่างดังขึ้นภายในห้อง

ฟู่ เทียนยังไม่ได้นอนหลับในทันใด เขาเอามือลูบไปยัง

สัญลักษณ์เวทมนตร์ของตนเอง เขารู ้สึกถึงมันได้อย่าง
ชัดเจน เพียงแต่กไ็ ม่รู้เช่นกันว่าความรู ้สึกมันเกิดจากปลาย
นิ้วที่สมั ผัสหรื อเป็ นเพราะความรู ้สึกจากสมองกันแน่
ขณะที่กาลังสัมผัสไปยังสัญลักษณ์เวทมนตร์ที่เหมือนกับ
เส้นเลือดที่แข็งตัว มีความรู ้สึกผ่อนคลายเกิดขึ้นโอบล้อม
ร่ างกายของเขา

หัวใจของฟู่ เทียนเต้นรัวขึ้น

“สัญลักษณ์เวทมนตร์นี่… …ถ้าพวกมันถูกทาลายลง ชีวิต

ของฉันก็อาจจะตกอยูใ่ นอันตราย หรื อบางทีอาจถึงตาย
ด้วยซ้ า” ฟู่ เทียนคิดในใจ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าชีวติ ของ
ตัวเองจะต้องมาเชื่อมโยงกับสัญลักษณ์เวทมนตร์แบบนี้
“ให้ตายเถอะ! ฉันต้องมีชีวติ ร่ วมกันเจ้าหนอนพวกนี้…”

ฟู่ เทียนเอนตัวลงบนเตียงแต่กย็ งั ไม่หลับซะทีเดียว ทันใด

นั้นเขาเหลือบไปมอง “คัมภีร์แห่งแสง” ที่ต้ งั อยูบ่ นโต๊ะตัว
เล็ก เขาเปิ ดมันขึ้นอย่างช้าๆ ทันใดนั้นเขาเพ่งมองลงไป
“แสงสว่างคือความจริ ง?”

“เพราะแสงสว่างพืชพรรณจึงสามารถเติบโต”

“เป็ นเพราะแสงสว่างพวกเราจึงสามารถมองเห็น”

“แสงสว่างมอบชีวติ ให้ผคู ้ น ผูส้ ร้างแสงสว่างแห่งชีวติ

เทพแห่งแสง คุณพ่อจะปกป้องทุกคนที่อุทิศ… … ”

สัจพจน์กล่าวนาไปยังเนื้อหาหลัก ยิง่ ไปกว่านั้นยังมี

เรื่ องราวของ “แสง” ปรากฏขึ้นในทุกๆย่อหน้า ซึ่ งโดย
ส่ วนใหญ่เป็ นการกล่าวถึงปรากฏการณ์ที่ทุกคนทราบดี
อยูแ่ ล้ว เมื่อสิ่ งเหล่านี้ปรากฏต่อเบื้องหน้าของทุกคน ไม่มี
ใครเลยที่พยายามคิดจะลบล้างมัน บทบาทของแสงสว่าง
นั้นส่ งผลอย่างมากต่อชีวติ แต่ฟู่เทียนกลับคิดว่า เพียงแค่
ข้อมูลในคัมภีร์น้ ีคงไม่เพียงพ่อต่อการอธิบายทุกอย่างใน
ชีวิต

หน้าที่ของแสง…

ถ้าหาปราศจากแสงสว่าง ก็ปราศจากชีวติ บนโลก

มีตวั อย่างมากมายในทานองนี้ถูกเขียนเอาไว้

อย่างไรก็ตาม ฟู่ เทียนมีความรู ้ในด้านวิทยาศาสตร์ ชีวติ

และสิ่ งมีชีวติ มากกว่านี้ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะเชื่อใน “เทพ
แห่งแสง” แน่นอนว่าเขาคงจะปฏิเสธกฏแห่งแสงไป
ไม่ได้

ฟู่ เทียนเปิ ดอ่านคัมภีร์ไปทีละหน้าๆ เมื่อจบลงเขาเข้าใจได้

ในทันทีวา่ จุดประสงค์ของมันคือการคัดเลือกผูเ้ ชื่อ

ทุกสิ่ งที่พวกเขาต้องการคือทาให้ปรากฏการณ์ธรรมชาติ
เหล่านี้เป็ นที่รู้จกั สาหรับทุกคน และแฝง “คาสอน” เข้าไป
ในนั้นด้วย ผูค้ นต่างเปี่ ยมไปด้วยความไม่รู้ ดังนั้นการที่
ตัวอักษรเหล่านี้อธิบายที่มาที่ไปได้ทาให้ผคู ้ นติดตามและ
ศรัทธา

ถ้าหากคนที่อ่านปราศจากความคิดและความเชื่อมัน่ ใน
ตนเอง พวกเขาจะถูกทาให้ตกอยูใ่ นความสับสน และ
แน่นอนท้ายที่สุดเขาจะปฏิบตั ิตามสิ่ งที่ “โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์”
กล่าวออกมา

เมื่อมีคนเขลาและสาวกศรัทธามากขึ้น การกระทา
ทั้งหลายนับจากนั้นจะถูกกาหนดโดยโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์

“ไม่มีคาอธิบายทางวิทยาศาสตร์ใดๆสาหรับเหตุการณ์
เหล่านั้นเลย ทุกๆอย่างล้วนบันทึกจากปรากฏการณ์
เหมือนกับเป็ นเรื่ องเล่าที่ถูกส่ งต่อกันมา พวกชนเผ่า
โบราณนั้นมีความรู ้แต่ยงั ปราศจากเครื่ องมือที่ดี พวกเขารู ้
ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นแต่ไม่รู้วา่ สิ่ งต่างๆเกิดขึ้นได้
อย่างไร เหมือนกับเหตุการณ์ที่กาลังเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้
ไม่มีผดิ ” ฟู่ เทียนบ่นกับตัวเอง “ถ้าพวกเขามีเครื่ องมือที่ดีก็
คงจะได้รู้อะไรอีกหลายๆอย่าง”
“พ่อมักพูดเสมอว่าความเขลามักตามมาด้วยความกลัวที่
ถูกสร้างขึ้นเพราะความล้าหลังทางเทคโนโลยีและ
วิทยาศาสตร์ เมื่อยังไม่มีวทิ ยาศาสตร์ที่ช่วยอธิบายได้ผคู ้ น
ต่างพากันคาดเดา”

ฟู่ เทียนรู ้สึกเชื่อในคาพูดพ่อของเขา ยิง่ ไปกว่านั้นเขา

ตัดสิ นใจที่จะมุ่งเดินทางไปยังเส้นทางแห่งนักเล่นแร่ แปร
ธาตุมากขึ้น…

สามวันสาหรับวันแห่งการ ‘ชาระ’ ได้ผา่ นพ้นไป

พวกหมอมาที่นี่ทุกวันเพื่อคอยสังเกตุการณ์และ
ตรวจสอบสภาพร่ างกายของฟู่ เทียนและทุกๆคน ความ
จริ งแล้วผูต้ ิดเชื้อจะแสดงอาการบางอย่าง แต่มีเพียงส่ วน
น้อยทีจะซ่อนบาดแผลไว้อย่างระมัดระวังและอดทนได้
จนถึงวินาทีสุดท้าย อย่างไรก็ตามถ้าหากผ่านไปสามวัน
อาการเหล่านั้นจะถูกแสดงออก แต่มีเพียงเหตุการณ์ไม่กี่
ครั้งเท่านั้นที่เคยเกิดขึ้นเช่นนี้

ชุดใหม่ของฟู่ เทียนมีขนาดที่พอดีกบั ร่ างกาย ประตูหอ้ ง

ใต้ดินถูกเปิ ดออก พวกเขาถูกนาตัวออกไปข้างนอก

“ทางนี้ ทางนี้” ผูร้ ักษาความปลอดภัยจากโบสถ์กาลัง

แนะนาทุกๆคน
ฟู่ เทียนและทุกๆคนยังมองไม่เห็นอัศวินแห่งแสงคนที่มา
รับตัวพวกเขาขณะเพิ่งมาถึง ในขณะที่ฟู่เทียนกาลังเดินไป
ที่ทางออก มีเสี ยงหนึ่งดังขึ้น “คุณเทียน คนไหนชื่อเทียน
กัน?”

ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ มีชายวัยหลางคนส่ วมหมวกสี ดา

กาลังวิง่ มาพลางเรี ยกชื่อของเขา

สก็อต ที่กาลังเดินตามลงมายิม้ และกล่าว “นั้นล่ะครับ เขา

อยูน่ นั่ ”

ชายวัยกลางคนรู ้สึกประหลาดใจ เขาไม่คาดว่าคนที่เขาจะ

ส่ งมอบข้อความให้จะเป็ นเพียงชายหนุ่มวัยแค่น้ ี จากนั้น
เขาหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋ าหน้าอกบนเสื้ อเชิ้ต
“คุณเทียน นี่จดหมายสาหรับคุณ”

ฟู่ เทียนมองไปยังตราประทับและที่อยูจ่ ่าหน้าซองซึ่ งเขียน

ไว้บนจดหมาย สมาคมเมลลอน ศูนย์บญั ชาการใหญ่
หน่วยค้นหา เขาคิดว่าน่าจะเป็ นเพราะพวกหมอได้
นาเสนอเรื่ องสัญลักษณ์เวทมนตร์ของตัวเขาแล้ว

เขาพยักหน้ารับและกล่าวขอบคุณจากนั้นเปิ ดซอง
จดหมายออก เนื้อหาข้างในเขียนด้วยความเรี ยบง่าย “มา
หาฉันที่ระดับสู งสุ ดของอาคารสานักงานใหญ่…ระดับ
สู งสุ ด?”
ฟู่ เทียนเข้าใจได้ในทันทีถึงเรื่ องการนัดพบที่ระดับสู งสุ ด
พวกเขาต้องการให้มนั เป็ นความลับสุ ดยอดสาหรับเรื่ องนี้

“เกี่ยวกับการเสนอชื่อนายให้เลื่อนขึ้นเป็ นนักล่า
สานักงานใหญ่ดาเนินเรื่ องเร็ วจริ งๆ” สก็อตยิม้ “ยินดี
ด้วย! ในบางทีการพบกันครั้งหน้านายอาจจะอยูใ่ นความ
ป่ าเถื่อนแล้วก็ได้”

เมื่อมีอาที่ยนื อยูข่ า้ งๆได้ยนิ เขา เธอจึงกล่าว “เอ๊ะ อะไร

นะ? นักล่า? เทียน?”

สก็อตหัวเราะออกมา “เธอยังไม่รู้เรื่ องนี้ แต่วา่ มี

สัญลักษณ์เวทมนตร์ปรากฏขึ้นบนตัวของเทียน เขากาลัง
จะได้เลื่อนขั้นเป็ นนักล่า”
มีอามองไปยังฟู่ เทียนด้วยความสับสน

ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าวตอบสก็อต “ผมต้องขอขอบคุณ

สาหรับ คาแนะนาทุกคาแนะนาของคุณด้วย”

“สก็อต” สก็อตย้าและยิม้ ให้ เขารู ้สึกปลาบปลื้มใจเมื่อรู ้วา่

ฟู่ เทียนยังมองเขาในแง่ดี “ฉันจะไปพร้อมมีอา หลังจากนี้
สองสามวัน มูลค่าของวัสดุต่างๆที่ได้รวบรวมมาจะได้รับ
การประเมินจากสานักงานใหญ่ นายก็ควรไปด้วยเช่นกัน”

ฟู่ เทียนประหลาดใจ สิ่ งของพวกนั้นยังไม่ได้รับการ

ประเมินอีกงั้นหรอ? แต่เมื่อมาลองคิดดูส่ิ งของที่พวกเขา
รวบรวมมาล้วนเป็ นของชั้นดี สิ่ งของบางอย่างยังไม่เป็ นที่
รู ้จกั สาหรับประชาชนในเขตกาแพงซะด้วยซ้ า พวกเขาคง
ใช้เวลาซักหน่อยในการตีราคา

เมื่อสก็อตและมีอาเดินจากไป เมสันและเพื่อนทั้งสองต่าง
กล่าวแสดงความยินดีกบั ฟู่ เทียนเล็กน้อย พวกเขาเดินทาง
ด้วยพาหนะที่ทางสมาคมจัดมาให้

หน่วยค้นหาทั้งสามคนรวมถึงเด็กใหม่ต่างพูดคุยกับฟู่
เทียนเล็กน้อยก่อนแยกตัวออกไป

ฟู่ เทียนเก็บซองจดหมายเอาไว้ พร้อมเดินทางไปยัง

สานักงานใหญ่ดว้ ยพาหนะพิเศษที่ถูกเตรี ยมไว้สาหรับเขา
เท่านั้น
The Dark King – Chapter 78 พูดคุย

สมาคมเมลลอน สานักงานใหญ่หน่วยค้นหา

พาหนะหยุดลงตรงหน้าประตูของสานักงานใหญ่ ฟู่ เทียน

มองออกภายนอก พร้อมกวาดตามองดูอาคารที่ต้ งั
ตระหง่านอยู่ เขาก้าวทีละก้าวขึ้นไปยังบันไดและมาหยุด
ลงที่ตรงโถงทางเข้า ภายในมีความกว้างใหญ่ไพศาล มี
หน่วยค้นหาอยูส่ องสามคนยืนอยูห่ น้ากระดานประกาศ
ข่าว กาลังมองหาข้อมูลล่าสุ ด

คาแถลงการณ์เหล่านี้กล่าวถึงข้อมูลล่าสุ ดที่เกิดขึ้นที่โลก
ภายนอก มันเป็ นสิ่ งจาเป็ นสาหรับหน่วยค้นหาที่จะต้อง
ติดตามข่าวก่อนที่จะออกเดินทางไปทาภารกิจ มี
รายละเอียดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงเรื่ องต่างๆภายใน
พื้นที่ของสมาคมเมลลอนและพื้นที่ใกล้เคียง ฟู่ เทียนกวาด
ตามองดูข่าวสารต่างๆ มีบางอย่างดึงดูดสายตาของเขาไว้
“พื้นที่หมายเลข8 ถูกควบคุมโดยพวกซอมบี้ ทาให้เกิด
การปิ ดล้อมขึ้นชัว่ คราว หน่วยค้นหาไม่ควรเข้าไป”

ฟู่ เทียนรู ้ดีวา่ ในบางสถานการณ์จะถูกควบคุมเข้มจากทาง

สมาคม หน่วยค้นหายังคงเป็ นอิสระในการค้นหาสิ่ งต่างๆ
ที่อยูภ่ ายใต้การควบคุมจากทางสมาคม กล่าวคือการ
ปฏิบตั ิภารกิจยังคงมีขอบเขตอยูบ่ า้ ง ดังนั้นหน่วยค้นหา
ส่ วนใหญ่มกั มาติดตามข่าวสารล่าสุ ดก่อนที่จะออกไป
ปฏิบตั ิภารกิจภายนอก มันทาให้พวกเขาหลีกเลี่ยง
อันตรายได้บางส่ วน
แม้วา่ พื้นที่จะถูกกวาดล้างไปแล้ว แต่พวกซอมบี้หรื อสัตว์
ร้ายไม่ได้ทาตามกฏของสมาคมซะหน่อย มีเหตุการณ์อยู่
บ่อยครั้งที่เกิดการเคลื่อนย้ายเข้ามายังพื้นที่ที่ถูกกวาดล้าง
เรี ยบร้อยแล้ว ซึ่งฟู่ เทียนเพิง่ จะรอดชีวติ มาจากเหตุการณ์
ดังกล่าว

ฟู่ เทียนไม่ได้หยุดยืนอยูน่ านนัก เขาเดินเข้าไปในโถง

อาคารและมุ่งไปทางบันได

“เห้ เทียน” มีเสี ยงหนึ่งดังขึ้น

ฟู่ เทียนมองไปรอบๆ เขาคือปี เตอร์ ซ่ ึ งกาลังถือถ้วยกาแฟ

ร้อนเอาไว้อยู่ ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะเดินออกมาจาก
สานักงานของเขา “คุณปี เตอร์ ”
“ของที่นายรวบรวมมายังไม่ได้รับการประเมินเลย ทาไม
ถึงมาอยูท่ ี่นี่ล่ะ?” ปี เตอร์รู้สึกงุนงง

ฟู่ เทียนก็ไม่ทราบเช่นเดียวกัน ไม่ใช่วา่ เขารู ้เรื่ องแล้วด้วย

งั้นหรอ? ทันใดนั้นเขาเข้าใจขึ้นมาในทันใด อาจเป็ น
เพราะพวกผูบ้ ริ หารระดับสู งยังไม่ได้เปิ ดเผยข้อมูลที่เกิด
ขึ้นกับตัวเขา เมื่อเห็นว่าปี เตอร์ยงั ไม่รู้ถึงข้อมูลเรื่ องนี้ เขา
จึงกล่าวตอบแบบอ้อมค้อม “ผมได้รับคาสัง่ ให้เข้ามาที่นี่
ผมก็ยงั ไม่รู้ถึงรายละเอียดลึกๆเช่นกัน…”

ปี เตอร์ชะงักลงชัว่ ครู่ พลางคิดอะไรขึ้นมาบางอย่าง เขา

ขมวดคิ้วลงเล็กน้อยและกล่าวกับตัวเอง “ไม่น่าจะ…อ่า…
แม้จะเป็ นผูต้ อ้ งสงสัย… พวกเขาเพิ่งถูกคัดเลือก” เขาดู
สับสน… “จริ งๆแล้วฉันกาลังตามหาตัวนายอยู”่ “ฉันได้
ยินเกี่ยวกับพื้นที่หมายเลข8มา สองสามวันก่อนมีข่าว
เกี่ยวกับการตายของนักล่าประกาศมาจากสานักงานใหญ่
นักล่า พวกเขาจะทาการสอบสวนกลุ่มของเธอที่ได้เดิน
ทางเข้าไปในพื้นที่หมายเลข8 แต่พวกจบใหม่คงไม่มี
อะไรที่ตอ้ งกังวลมากนัก”

ฟู่ เทียนลังเลใจอยูช่ วั่ ครู่ ขนทัว่ ตัวของเขาลุกกรู ข้ ึน ราวกับ

เขากาลังได้รับสัญญาณอันตรายบางอย่าง ทันใดนั้นเขา
รู ้สึกได้วา่ เขามีปฏิกิริยากับคาพูดของปี เตอร์มากกเกินไป
เขารี บสงบสติอารมณ์ “ผมก็สงสัยอยูเ่ หมือนกัน! ขอบคุณ
มากครับคุณปี เตอร์ ”

ปี เตอร์ยมิ้ และกล่าวตอบ “ฉันตั้งความหวังกับเธอไว้เยอะ

นะ ดังนั้นอย่างขี้เกียจและพยายามให้มากขึ้น!” จากนั้น
เขาจึงเดินจากไป
ฟู่ เทียนค่อยๆหันหลังให้กบั ปี เตอร์ รอยยิม้ บนใบหน้าของ
เขาค่อยๆจางหายไปและถูกแทนที่ดว้ ยความเย็นชา เขา
เบิ่งตาเล็กน้อย “สานักงานใหญ่ของฝั่งนักล่า ตรวจสอบ
พื้นที่หมายเลข8 และตามหาหลักฐาน ไม่คิดมาก่อนเลยว่า
พวกเขาจะลงทุนตรวจสอบพื้นที่ที่เป็ นเพียงหน่วยค้นหา
ได้เดินทางเข้าไปเท่านั้น” แม้วา่ เขาจะไม่กลัวอะไรมากแต่
การที่สานักงานใหญ่ทางฝั่งนักล่าเข้ามาจัดการเรื่ องนี้ทา
ให้รู้วา่ พวกเขากาลังจะจัดการเรื่ องนี้อย่างจริ งจัง!

เขานึกถึงปั ญหาต่างๆที่เกิดขึ้น ด้วยสัญลักษณ์เวทมนตร์

เหล่านั้นพวกนักล่าจะมีความสามารถพิเศษ เช่นนั้นแล้ว
คงจะมีนกั ล่าคนอื่นๆที่มีความสามารถในการตามกลิ่น
เช่นเดียวกับตัวเขา?
เมื่อคิดถึงสิ่ งนี้เขากามือของตัวเองขึ้นแน่น พร้อมได้
ตัดสิ นใจอะไรบางอย่าง แม้ในการสอบสวนที่กาลังจะถึง
เขาจะโดนเล่นงานอย่างหนัก เขาตัดสิ นใจที่ปฏิเสธใน
ทุกๆข้อกล่าวหา

ฟู่ เทียนมองไปยังบันไดราวกับว่าความสงบได้ถูกเรี ยก
กลับมาแล้ว เขาก้าวขึ้นข้างบน ทีละก้าวๆ

สานักงานใหญ่ของหน่วยค้นหาแบ่งเป็ น 4 ระดับด้วยกัน
แต่ละระดับจะถูกปกป้องโดยผูร้ ักษาความปลอดภัยจาก
ตระกูลขุนนางของสมาคมเมลลอน มีเพียงขุนนางชั้นสู ง
เท่านั้นที่มีสิทธิ์ในการครอบครองกองกาลังส่ วนตัว แต่ก็
ยังมีการจากัดจานวนเช่นกัน นัน่ เป็ นสาเหตุที่ตระกูลใน
สมาคมต่างแบ่งหน้าที่และทรัพยากรต่างๆร่ วมกัน
ทั้งหมดนี้กเ็ พื่อการปกป้องทรัพย์สินต่างๆของสมาคม
ที่ช้ นั สี่ แห่งนี้ถูกออกแบบคล้ายๆกับโบสถ์ มีหอ้ งพัก
จานวนมากมาย ฟู่ เทียนรู ้สึกตัวเองกาลังหลงทาง เขา
ย้อนกลับไปตามทางเดินและสอบถาม “สานักงานของ
คุณ ‘เดตัน’ อยูท่ างไหนครับ” หลังจากได้รับคาตอบ ใน
ที่สุดเขาก็มาหยุดอยูท่ ี่หอ้ งประตูสีแดงขนาดใหญ่ เขาเคาะ
ประตูเบาๆ

ประตูเปิ ดออก ชายวัยกลางคนมองไปทัว่ ๆตัวของฟู่ เทียน

เขายิม้ ออก “เธอน่าจะคือเทียน หน่วยค้นหาที่ได้รับ
คัดเลือกใหม่ที่เพิ่งเข้าร่ วมกับสมาคม เข้ามาสิ ”

ฟู่ เทียนพยักหน้าและก้าวเข้าไป
ห้องถูกออกแบบให้แสงสาดส่ องเข้ามาได้อย่างสวยงาม มี
กลิ่นหอมลอยอบอวลอยูท่ วั่ ทั้งห้อง เมื่อเขาก้าวเขามา
ภายในก็รับรู ้ได้ถึงพรมที่นุ่มนวลอยูใ่ ต้เท้าของเขา ฟู่ เทียน
กวาดตามองรอบๆห้องอย่างรวดเร็ ว โต๊ะ เก้าอี้ โซฟา และ
ภาพเขียนน้ ามันทุกๆชิ้น ให้ความรู ้สึกของบรรยากาศแห่ง
ความสวยงามและมัง่ คัง่

เขาถอนหายใจเพราะความหรู หราเหล่านี้ สิ่ งที่ดึงดูด

สายตาของเขาในตอนนี้ คือภาพวาดขนาดใหญ่ของหญิง
สาวและชายหนุ่มที่มีร่างกายกายา สิ่ งทืี่สะดุดตาที่สุดคือ
บริ เวณใกล้ๆกับคางของชายผูน้ ้ นั มีรอยแผลเป็ นที่ดูลึกยาว

ตาแหน่งของแผลนั้นช่างน่าตกใจ ถ้ามันเบี่ยงเบนออกไป
แม้ซกั ครึ่ งเซนติเมตร หลอดเลือดแดงคงถูกตัดขาด
“เจ้าหนุ่ม เข้ามานัง่ ก่อนสิ ” ชายวัยกลางคนมองไปยังฟู่
เทียน

ฟู่ เทียนเห็นท่าทีอนั อ่อนโยนของชายผูน้ ้ ี เขารู ้ดีวา่ คงไม่ใช่

การสอบสวนเกี่ยวกับการตายของนักล่า เขารู ้สึกโล่งใจ
พร้อมเอนตัวลงนัง่ บนโซฟาตรงข้ามกับคุณเดตัน

“ฉันอ่านประวัติของเธอมาแล้ว ก่อนหน้านี้ระดับรังสี บน
ร่ างกายของเธอมีค่า 0.8เท่านั้น ต่ากว่า1 ซะอีก!” เดตัน
ค่อยๆเปิ ดสมุดบนโต๊ะของเขา “อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอ
ได้กลับมาจากภายนอก โดยปกติค่ารังสี จะต้องเพิ่มขึ้น แต่
ในกรณี ของเธอกลับกลายเป็ นลดลงเหลือเพียง 0.1 เจ้า
หนุ่มเธอรู ้รึป่าวว่าพวกนักล่าก็มีค่ารังสี เท่านี้เช่นกัน”
ฟู่ เทียนพยักหน้าช้าๆ เขาไม่คาดคิดมาก่อน

ั ลักษณ์เวทมนตร์ และนัน่ ทาให้มนั ไม่น่า

“เอาล่ะ เธอมีสญ
แปลกใจที่เธอมีระดับรังสี เท่านี้ ตอนนี้ฉนั อยากรู ้วา่
สัญลักษณ์เวทมนตร์ของเธอ…อยูต่ รงไหน?” เดตันกล่าว
Chapter 79: ผลึกวิญญาณ

ฟู่ เทียนได้เตรี ยมตอบสาหรับคาถามต่างๆมาบ้างแล้ว เขา

ตอบเลี่ยงๆเช่นครั้งก่อน “ในตอนนั้นผมก็ไม่รู้ตวั
เหมือนกัน ผมได้รับบาดเจ็บสาหัส ในตอนที่ฟ้ื นขึ้นมามัน
ก็ปรากฏขึ้นตรงนี้ซะแล้ว”

“บาดเจ็บสาหัส?” เดตันให้ความสนใจ “ได้อย่างไร?”

ภายนอกฟู่ เทียนดูสงบ แต่ความคิดต่างๆมากมายผุดขึ้นมา

ในใจของเขา เมื่อได้รับคาถามที่เจาะจงมาเช่นนี้เขา
เลือกตอบกลับด้วยความเรี ยบง่าย “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เขาได้ขอ้ มูลมาจากปี เตอร์แล้วเรื่ องการตรวจสอบพื้นที่
หมายเลข8ของพวกนักล่า และเขารูู ้ดีวา่ นักล่าทุกๆคนมี
ความสามารถพิเศษซ่อนเอาไว้อยู่ แม้วา่ เขาจะทาการเผา
ศพของนักล่าคนนั้นไปแล้ว แต่เขาก็ไม่อาจแน่ใจได้วา่ จะ
ไม่มีหลักฐานที่สาวมาถึงตัวเขาได้

ยิง่ ไปกว่านั้นมีนกั ล่าตายหนึ่งคนทาให้นกั ล่าคนอื่นๆเข้า

มามีส่วนร่ วมมากขึ้น เรื่ องที่เกิดขึ้นกาลังกลายเป็ นเรื่ อง
ใหญ่และมีส่วนเชื่อมโยงกันอย่างชัดเจน

ฟู่ เทียนเปลี่ยนใจขึ้นมาในทันใดเมื่อคิดถึงปัญหาเหล่านี้
“ผมเห็นนักล่าคนนึงกาลังต่อสู ้กบั สัตว์ร้าย ในตอนนั้นผม
กลัวมาก ผมรู ้ขอบเขตพลังของนักล่าดี แต่สตั ว์ร้ายตัวนั้น
มันตัวใหญ่และมีความดุร้ายมาก ” เขากัดฟันแน่นและ
ร่ างกายเริ่ มสัน่ เทา เขาแสร้งทาเป็ นกลัวสัตว์ร้ายตัวนั้น
เดตันมองไปยังฟู่ เทียนที่ขากาลังสัน่ ดวงตาของเขาแสดง
ให้เห็นถึงความคิดไตร่ ตรองอยูค่ รู่ หนึ่ง “สัตว์ร้ายตัวนั้น
คือ หมาป่ าวิญญาณ ระดับ9 ซึ่ งเกิดจากหนอนวิญญาณ
กาฝาก ความจริ งแล้วสัญลักษณ์เวทมนตร์ของเธอน่าจะ
เป็ นผลจากการติดเชื้อจากหนอนกาฝากนัน่ ”

“หมาป่ าวิญญาณ?” ฟู่ เทียนพึมพัมชื่อสัตว์ร้ายที่เขาได้ฆ่า

ไป เขาแปลกใจนิดหน่อยและเอ่ยถามมันออกไปตรงๆ
แม้อาจจะเป็ นเรื่ องที่ผดิ พลาดก็ตาม “คุณกาลังบอกว่า เจ้า
หนอนวิญญาณกาฝาก มัน…มัน… อยูใ่ นร่ างกายของผม?
ถ้าอย่างนั้น..ผะ..ผม..จะต้อง…”

เดตันเงยหน้าและส่ งยิม้ ให้ “ไม่ตอ้ งกังวลไป ฉันบอกว่า

สัญลักษณ์เวทมนตร์เกิดจากการที่หนอนวิญญาณพวกนั้น
เข้าไปอยูใ่ นร่ างกายของเธอก็จริ ง แต่หลังจากที่มนั เจาะ
เข้าไปยังร่ างกายของเธอได้แล้วพวกมันก็จะตายและ
กลายเป็ นส่ วนหนึ่งของร่ างกายของเธอ อย่างไรก็ตามเมืื่อ
มันได้เชื่อมโยงกับเธออย่างสมบูรณ์แล้ว มันถือว่าเป็ น
จุดๆตายอีกจุดหนึ่งเทียบเท่ากับศีรษะและหัวใจของเธอ
เช่นกัน จาเอาไว้ให้ดีวา่ ต้องปกป้องมันไว้และห้ามเปิ ดเผย
ถึงตาแหน่งของสัญลักษณ์เวทมนตร์ให้คนอื่นได้รู้”

ฟู่ เทียนโล่งใจ เขากังวลว่าหนอนพวกนั้นจะทาอะไรกับ

ร่ างกายของเขาบ้าง เป็ นข่าวดีซะทีเดียวที่ได้รู้วา่ พวกมัน
ตายแล้ว! ในขณะเดียวกันเขาก็ยงั ได้รู้อีกว่าตาแหน่งของ
สัญลักษณ์เวทมนตร์ของแต่ละคน มีตาแหน่งที่แตกต่าง
กันออกไป ของเขาอยูบ่ ริ เวณหน้าอกแต่ของคนอื่นๆก็
อาจจะอยูใ่ นตาแหน่งอื่นๆเช่นกัน
“เดิมที ทางสานักงานใหญ่ตอ้ งการที่จะดูประสิ ทธิภาพ
ของเธอก่อน ถ้าอยูใ่ นเกณฑ์ที่ดี ภายในสองปี นี้ เธอจะได้
เงินจานวนมหาศาลและจะมีโอกาสได้เข้าเรี ยนสถาบัน
ของนักล่า หลังจากนั้นเธอจะได้สิทธิ์ในการซื้อ ‘หนอน
กาฝาก’ ซึ่ งนัน่ คือความเป็ นนักล่าที่แท้จริ ง ”

“เธอกาลังได้เลื่อนขั้นเป็ นนักล่าโดยบังเอิญ ความจริ งแล้ว

มันช่วยประหยัดงบประมาณในการใช้เงินซื้อ ‘หนอน
วิญญาณกาฝาก’ ได้มากทีเดียว และยิง่ ไปกว่านั้น
สัญลักษณ์เวทมนตร์ที่ได้มาจากหมาป่ าวิญญาณเป็ นสิ่ งที่
หาได้ยากมากๆ ฉันเชื่อเลยว่าพวกนักล่าส่ วนใหญ่จะต้อง
อิจฉาเธออย่างแน่นอน ”
ฟู่ เทียนกล่าวตอบ “ผมต้องขอบคุณสมาคมที่คอยฝึ กสอน
ผมมาอย่างดี อย่างไรก็ตาม ไม่ทราบว่าทางสมาคมซื้อ
‘หนอนวิญญาณ’ จากที่ไหนหรอครับ?”

“เจ้าหนอนพวกนี้กินวิญญาณของพวกมอนส์เตอร์เป็ น
อาหาร” เดตันไม่ถืออะไรที่จะกล่าวอธิบายกับฟู่ เทียน
“จริ งๆแล้วพวกมันจะให้พลังพิเศษกับพวกมอนส์เตอร์แต่
ในเวลาเดียวกันนั้นเองพวกมันจะตายลง! นัน่ เป็ นสาเหตุ
ว่าทาไมพวกนักล่าไม่สามารถแลกเปลี่ยนพลังระหว่างกัน
ได้”

“แม้วา่ ทางสมาคมจะสามารถจับสัตว์ที่ติดเชื้อเหล่านั้นมา
ได้ แต่กย็ งั ไม่รู้วธิ ีในการหาหนอนวิญญาณกาฝาก เว้นแต่
ว่าจะต้องกินมอนส์เตอร์ตวั นั้นเข้าไปโดยตรง แต่กไ็ ม่ได้
ผลลัพธ์ที่ดีนกั ดังนั้นมีเพียงทางเดียวที่จะครอบครองพวก
มันได้นนั่ คือการซื้ อโดยตรงจากโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ เทพแห่ง
แสงได้ประทานหนอนกากฝากที่มีชีวติ ไว้ให้พวกเขา แต่
ราคาของมันนั้นแพงมากเลยทีเดียว”

ไม่ตอ้ งแปลกใจเลยว่า ทาไมโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ถึงได้ยง่ิ ใหญ่

และได้ครอบครองผูร้ ักษาความปลอดภัยและอัศวิน
จานวนมาก แม้แต่พวกสมาคมต่างๆยังต้องให้เกียรติพวก
เขาอย่างดี และนอกเหนือจากความ ‘ศรัทธา’ แล้วพวกเขา
ยังมีอะไรดีมากกว่านั้นหลายอย่าง

“ขอให้เรื่ องนี้เป็ นความลับ! สถานะของเธอในฐานะนัก

ล่ายังไม่ถูกเปิ ดเผยต่อสาธารณะ แม้แต่สานักงานใหญ่
อื่นๆก็ยงั ไม่ได้รับแจ้งเช่นกัน” เดตันยิม้ และกล่าวต่อ “นี่ก็
เพื่อปกป้องตัวเธอเอง! หวังว่าเธอจะไม่แพร่ งพรายมัน
ออกไปนะ สานักงานใหญ่จะรี บดาเนินการอย่างรวดเร็ ว
ในการส่ งคนไปยืนยันตัวตนของเธอ หลังจากนั้นเธอจะ
สามารถสมัครเพื่อยืนยันตัวตนตามขั้นตอนได้”

ฟู่ เทียนพยักหน้าอย่างช้าๆ จุดประสงค์ในการปกป้องฟู่

เทียนมีจุดประสงค์หลักที่แท้จริ งแฝงอยูน่ น่ั ก็คือ การปิ ด
ข่าวจากสมาคมอื่นๆนัน่ เอง

“อ้ะ ยังมีอีกอย่าง” เดตันกล่าวขึ้นมา “เธอเก็บรวบรวม

ผลึกวิญญาณมาหรื อที่รู้จกั กันทัว่ ไปในชื่อผลึกเหมันต์มา
7 ชิ้น แต่ละชิ้นนัน่ มีมูลค่าเป็ น 1เหรี ยญทองเลยทีเดียว
แม้วา่ ตัวตนของเธอจะยังไม่ได้รับการยืนยัน แต่นี่คือ
สัดส่ วนที่เราเสนอให้พวกนักล่า ถ้าเป็ นเพียงหน่วยค้นหา
จะได้รับมันในราคา 1 เหรี ยญเงินเท่านั้น”
“ผลึกวิญญาณ?” ฟู่ เทียนเรี ยกพวกมันว่าลูกบอกสี น้ าเงิน
เข้ม อย่างไรก็ตามเขาไม่มีอะไรจะพูดออกมาอีก สัดส่ วน
ที่พวกเขามอบให้หน่วยค้นหาและทางนักล่ามีความ
แตกต่างกันกว่าสิ บเท่า ตัวเขาเป็ นดาวรุ่ งของค่ายฝึ กและ
ได้มากกว่าคนอื่นอยูแ่ ล้วกว่า 30% ดังนั้นพวกนักล่าได้
ส่ วนต่างมากกว่าหน่วยค้นหาถึง 300% เลยทีเดียว

เดตันยิม้ เมื่อเห็นท่าทีของฟู่ เทียน “อย่างไรก็ตาม เธอต้อง

เดินทางไปที่สานักงานใหญ่ของนักล่า ฉันจะไปที่นนั่
พร้อมกับเธอเอง พวกหน่วยค้นหาต้องจ่ายค่าธรรมเนียม
กว่า 50% เป็ นภาษีแก่ทางสมาคม ยิง่ ไปกว่านั้นยังต้องหัก
อีก 50% จากที่เหลือเป็ นค่าวัสดุและค่าธรรมเนียมอื่นๆอีก
ดังนั้นจานวนเงินที่ตกถึงหน่วยค้นหาจริ งๆจึงมีไม่มาก
นัก”
ฟู่ เทียนรู ้สึกตกใจ เขาทาอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจ
ออกมา สมาคมมีจุดประสงค์หลักในการทากาไร ทาง
พวกหน่วยค้นหาต้องออกไปเผชิญสถานการณ์อนั ตราย
เผชิญกับรังสี ที่จะต้องได้รับ และการเสี่ ยงชีวติ กับพวก
สัตว์ร้าย เมื่อหาของมีค่ากลับมายังสมาคม และหลังจาก
นั้นพวกเขาจะได้รับค่าตอบแทนเพียงน้อยนิด ข้อมูลที่
พวกเขาได้รับมาก่อนหน้าล้วนเป็ นข้อดีท้ งั สิ้ น ซึ่ งล้วน
แล้วแต่เป็ นเรื่ องหลอกลวง พวกเขาโดนโกงชัดๆ

“พลังที่แท้จริ งของพวกนักธุรกิจไม่ใช่การค้าขายหรอกแต่
มันคือการปล้น!” ฟู่ เทียนรู ้สึกขึ้นมาเมื่อได้รับข้อมูล

“อะไรคือผลึกวิญญานหรอครับ” ฟู่ เทียนถามด้วยความ

สงสัย
The Dark King Chapter 80 หมาป่ าวิญญาณ

“มันเป็ นความลับ” เดตันยิม้ อย่างแผ่วเบา “อย่างไรก็ตาม

ในฐานะที่เธอมีคุณสมบัติในการเป็ นนักล่าฉันสามารถ
เปิ ดเผยมันให้กบั เธอได้นิดหน่อย หนึ่งในวัตถุดิบจาก
“พรแห่ งพระเจ้า” มีที่มาจากผลึกพวกนี้ซ่ ึ งช่วยเพิม่ ความ
แข็งแกร่ งให้กบั ร่ างกาย คนที่ได้รับเชื้อจะมีวญ
ิ ญาณที่ถูก
รวบรวมอยูใ่ นรู ปแบบผลึกเป็ นเพราะความโกรธแค้น
ผลลัพธ์กค็ ือพวกเขาจะกลายเป็ นซอมบี้และมอนส์เตอร์
นัน่ เอง ”

ฟู่ เทียนยังงงอยูน่ ิดหน่อย

เขาจาได้วา่ หลังจากที่เขาถูกตราด้วยสัญลักษณ์เวทมนตร์
ในขณะที่อยูใ่ นอาการบาดเจ็บสาหัส เขาถูกดูดกลืนโดย
ผลึกวิญญาณแต่มนั ไม่เจ็บปวดเลย

หรื อเหตุผลที่แท้จริ งเป็ นเพราะสัญลักษณ์เวทมนตร์ ?

“แม้แต่พวกนักล่าก็ใช้มนั โดยตรงไม่ได้” ฟู่ เทียนถาม

เดตันส่ ายหัว “ไม่ได้”

ฟู่ เทียนตกใจ หัวใจของเขาเต้นรัว พวกนักล่าไม่สามารถ

ใช้ผลึกวิญญาณได้โดยตรง? แต่เขาทาได้! อย่างน้อยเขา
สามารถซึ มซับลูกบอกสี น้ าเงินเข้มที่ถูกหลอมละลายได้
และไม่มีความรู ้สึกแปลกๆอะไรเกิดขึ้นภายในร่ างกายเลย
ถ้ามีผลข้างเคียงอะไรเกิดขึ้น ในช่วงเวลาวันแห่งการ
‘ชาระ’ หมอทั้งสองคนนั้นจะต้องตรวจเจอสัญญาณอะไร
บางอย่างบ้างแล้วจากประสบการณ์ของพวกเขา

สัญลักษณ์เวทมนตร์

สัญลักษณ์เวทมนตร์ของพวกนักล่านั้นแตกต่างกัน
ออกไป ดังนั้นแต่ละคนจึงมีความสามารถที่แตกต่างกัน มี
ความคิดๆหนึ่งเกิดขึ้นในใจของเขา “ฉันคิดว่า
ความสามารถจากสัญลักษณ์เวทมนตร์ของฉันคือ การ
รับรู ้กลิ่น? แต่ดูเหมือนว่า… มันจะสามารถซ่อนผลึก
เหมันต์เอาไว้ดว้ ย!”
หรื อว่าการปกปิ ดผลึกเหมันต์เป็ นเพียงหนึ่งใน
ความสามารถของมันเท่านั้้ น?

เขารู ้สึกตื่นเต้น เพราะสามารถดูดซับพลังจากผลึกเหมันต์

เหล่านั้นได้โดยไม่มีใครรู ้ แม้วา่ ผลึกเหมันต์1ชิ้นจะมีค่า
เทียบเท่า1เหรี ยญทองหรื อ 10000เหรี ยญทองแดงก็ตาม
แต่พลังคืออานาจที่แท้จริ ง

“เธอสามารถไปที่ฝ่ายการคลังและรับเงิน7เหรี ยญทองได้
หลังจากที่ได้รับบัตรประจาตัว สาหรับสิ่ งของชนิดอื่นๆ
คงจะแจ้งให้ทรายภายหลัง หลังจากผ่านการตรวจสอบ
และระบุ ‘สัดส่ วนของธาตุ’ เธอก็จะได้รับส่ วนแบ่ง
หลังจากนั้น ซึ่งน่าจะกินเวลาอย่างน้อยราวๆครึ่ งเดือน
หรื ออาจะถึงหนึ่งเดือนเลยทีเดียว” เดตันยิม้
ฟู่ เทียนถามด้วยความสงสัย “สัดส่ วนของธาตุ?”

เดตันยิม้ อย่างเป็ นธรรมชาติ “เจ้าหน้าที่จากสานักงาน

ใหญ่น่าจะมาในไม่ชา้ นี้ เธอออกไปรอข้างนอกก่อน”

ฟู่ เทียนสังเกตุเห็นว่าเขาไม่อยากจะอธิบายไปมากกว่านี้
แต่กไ็ ม่ได้ปฏิเสธออกมาตรงๆ เขาลุกขึ้นและกล่าว
“ขอบคุณมากครับ ถ้างั้นผมต้องขอตัวก่อน”

“ตกลง”

หลังจากที่ฟู่เทียนออกจากห้องไป เดตันมองไปยังพ่อบ้าน
ซึ่งเป็ นชายวัยกลางคนที่อยูข่ า้ งๆด้วยเสี ยงหัวเราะเบาๆ
“นายคิดว่าเป็ นยังไง?”
“ฉลาดมาก ถือว่ามีศกั ยภาพที่ดีสาหรับเด็กตัวแค่น้ ี”
พ่อบ้านชายวัยกลางคนพูดอย่างเคารพ

เดตันพยักหน้าช้าๆ พร้อมถอนหายใจและกล่าว “ใช่แล้ว

แต่โชคร้าย… เป็ นเพราะเขาไม่มี ‘ร่ างกายแห่งแสง’ ชีวิต
ของเขาจะเจอข้อจากัดและราคาที่ตอ้ งจ่ายสาหรับ ‘สิ่ ง
นั้น’ มันแพงเกินไป เขาคงไม่มีปัญหามากพอที่จะจ่ายมัน
เว้นแต่จะกลายมาเป็ นนักล่าชั้นแนวหน้าได้ ”

“โชคร้าย…” พ่อบ้านวัยกลางคนพยักหน้า

เดตันเคาะปากกาลงบนโต๊ะเบาๆและกล่าวออกมา “นักล่า
คนนั้นที่ตายในพื้นที่หมายเลข8 เจ้าหนุ่มนี่จะต้องรู ้ความ
จริ งอย่างแน่นอน แต่เขาไม่ได้พดู อะไรออกมาและ
แน่นอนว่าเราคงจะใช้วธิ ีรุนแรงอะไรมากไม่ได้ แม้แต่
สานักงานใหญ่ยงั หลีกเลี่ยงที่จะใช้วธิ ีการทรมาน ถือเป็ น
การสู ญเสี ยของนักล่าแต่กม็ ีมาทดแทนหนึ่งคน ยิง่ ไปกว่า
นั้นเขายังมีสญ
ั ลักษณ์เวทมนตร์จากหมาป่ าวิญญาณระดับ
9 พวกเขาน่าจะปล่อยเด็กคนนี้ไป”

พ่อบ้านค่อยๆพยักหน้ารับและกล่าว “เด็กหนุ่มนัน่ บอกว่า

ได้เผาร่ างของหมาป่ าวิญญาณจนตาย เขาพูดด้วยความ
กังวลเล็กน้อยแต่แววตาของเขาดูสงบ ไม่มีทางที่เขาจะ
โกหกได้ ผมคิดว่าเขาคงเผามันจนตายจริ งๆ”

เดตันพยักหน้า อย่างที่เขาได้เห็น แม้วา่ ฟู่ เทียนจะเสแสร้ง

ได้เป็ นอย่างดี แต่ดว้ ยความสามารถของตัวเขา เขา
สามารถมองเห็นความอ่อนไวของผูค้ นได้
…

สมาคมเมลลอน สานักงานใหญ่นกั ล่า

ณ สานักงานภายในปราสาท

ปั ง! ฝ่ ามือสี ขาวเพรี ยวฟาดลงบนโต๊ะอย่างแรง เจ้าของฝ่ า

มือคือหญิงสาวผมสี แดงอยูใ่ นชุดเกราะสี แดงเช่นกัน เธอ
จ้องมองไปยังชายวัยกลางคนด้วยความโกรธก่อนจะถาม
ราวกับคารามออก “น้องชายของฉัน! ครอบครัวของฉัน!
ยังมีหลายอย่างที่ดูน่าสงสัยเกี่ยวกับน้องชายของฉัน! ฉัน
ได้ตรวจสอบแล้วและมีนกั ล่าคนใหม่ที่เพิ่งถูกเพิ่มเข้า
มายังสมาคมหัวเฉิ ง ฉันต้องการให้สมาคมของเราทา
อะไรซักอย่าง ฉันต้องการถามคาถามสองสามข้อ ”

ชายวัยกลางคนที่มีหวั ล้านดูสงบ น้ าลายของเธอกระเด็น

ไปบนใบหน้าของเขา ขณะกรี ดร้องออกมา เขาไม่
แม้กระทัง่ เช็ดใบหน้าของเขาเท่านั้นแต่ยงั มีท่าทีใจเย็น
และกล่าว “เธอน่าจะรู ้อยูแ่ ล้ว พวกเราไม่มีหลักฐาน แม้วา่
นักล่าของพวกเขาจะลอบเข้ามาอย่างลับๆ เราก็ไม่มีอะไร
จะไปตาหนิพวกเขาได้ เธอเองก็เจอเครื่ องแบบของเขา
ข้างในตัวของหมาป่ าวิญญาณ ร่ างของเขาถูกย่อยไปจน
แทบจะหมดสิ้ น ฉันรู ้วา่ เธอโกรธเพราะน้องชายของเธอ
ได้เสี ยชีวติ ไปแล้ว แต่เจ้าสัตว์ร้ายที่ฆ่าน้องชายของเธอก็
ตายไปแล้วเช่นกัน เธอยังต้องการอะไรอีก?”
“ฉันต้องการแก้แค้น!” หญิงสาวในชุดเกราะสี แดงตะโกน
“แม้วา่ น้องชายของฉันจะถูกฆ่าโดยสัตว์ร้ายนัน่ ฉันก็ไม่
อนุญาติให้ใครมาช่วงชิงผลงานนัน่ ไป ไม่มีหนอน
วิญญาณกาฝากอยูบ่ ริ เวณนั้น จะต้องมีใครซักคนอยูท่ ี่นน่ั
ด้วย น้องชายของฉันตายไปอย่างเปล่าประโยชน์ และมี
ใครบางคนมาแย่งผลงานไป? ฉันรับไม่ได้! ”

ชายวัยกลางคนที่มีหวั ล้านกล่าวด้วยน้ าเสี ยงสงบ “ฉัน

เข้าใจเรื่ องที่เธอไม่อาจยอมรับได้ แต่การที่เธอจะทาให้
สมาคมเสี ยผลประโยชน์ เป็ นเรื่ องที่ฉนั อนุญาติไม่ได้
เช่นกัน เธอไม่ตอ้ งพยายามจะทาอะไรอีกแล้ว ทางสมาคม
จะเป็ นฝ่ ายตรวจสอบในทุกๆด้านและเธอจะได้รับ
คาอธิบายที่เหมาะสมเอง”
“ฉันทาให้สมาคมเสี ยผลประโยชน์” หญิงสาวในชุด
เกราะสี แดงหัวเราะออกมา น้ าตาไหลออกมาจากตาของ
เธอในขณะที่กาลังกล่าว “น้องชายของฉันตายไปแล้ว
อย่าคิดว่าฉันไม่รู้วา่ ในปี นี้นอ้ งชายของฉันทาประโยชน์
ให้กบั สมาคมมากมายขนาดไหน?”

ชายวัยกลางคนซึ่งมีหวั ล้านรู ้ดีวา่ เขาไม่ควรกล่าวออกมา

เช่นนี้ แต่ดว้ ยอารมณ์จึงได้พลั้งไป เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
และกล่าว “ฉันบอกว่าแล้วว่าทางสมาคมจะจัดการเรื่ อง
ให้เป็ นที่น่าพอใจ ถ้าเราเจอบุคคลนั้นและยืนยันตัวตนได้
ว่ามาจากสมาคมอื่นๆ เราจะไม่ปล่อยผ่านไปอย่าง
แน่นอน เธอควรไปพักได้แล้วและไม่ควรทาอะไรสุ่ ม
เสี ยงด้วยตัวเอง! ถ้าเธอถูกจับโดยสมาคมอื่นๆจะมีความ
สู ญเสี ยเกิดขึ้นครั้งใหญ่”
หญิงสาวหยุดหัวเราะ พร้อมจ้องมองไปยังเขาด้วยความ
เย้ยหยัน เธอไม่กล่าวอะไรอีกและหันหลังเดินจากไป

ในตอนนั้นเอง ประตูจากห้องได้เปิ ดออก พร้อมกับมี

ผูร้ ักษาความปลอดภัยคนหนึ่งวิง่ เข้ามา เขาคานับหญิงสาว
ด้วยความเคารพและตรงมายังชายวัยกลางคนที่มีหวั ล้าน
พร้อมกล่าว “ด้วยความเคารพ นี่คือข่าวจากสานักงาน
ใหญ่หน่วยค้นหา”

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว พร้อมเปิ ดซองจดหมายออกและ

เริ่ มอ่านเนื้อหาข้างใน

ชายวัยกลางคนหยุดชะงัก เขามองไปยังแผ่นหลังของ
หญิงสาวและรู ้วา่ เธอยังไม่รู้ถึงเรื่ องนี้ เขารู ้สึกโล่งใจ
ขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากนั้นรี บเก็บจดหมายและกล่าว
ออกไป “เธอควรกลับไปได้แล้ว”

แม้วา่ ระยะทางค่อนข้างไกล แต่นน่ั มันก็มากพอที่จะทาให้

หญิงสาวได้ยนิ คาพูดของผูร้ ักษาความปลอดภัยคนนั้น
สายตาอาฆาตปรากฏขึ้นบนตาของเธอในขณะที่เธอกาลัง
เดินออกจากห้องไป

หลังจากหญิงสาวเดินจากไป ชายวันกลางคนรี บเขียน

จดหมายและออกคาสัง่ อย่างรวดเร็ ว
The Dark King – Chapter 81 ข้อพิพาท

ฟู่ เทียนเดินลงมายังสานักงานใหญ่ของหน่วยค้นหา
เพื่อที่จะไปยังแผนกการเงินและรับเหรี ยญทองทั้ง 7
เหรี ยญ

7 เหรี ยญทองนี้เทียบได้กบั คนธรรมดาทางานถึง 10 ปี !

แม้แต่จูร่าที่มีเงินเดือนที่สูงก็มีเงินเดือนเพียง 5-6 เหรี ยญ
เงินต่อเดือนเท่านั้น เหรี ยญทอง 1 เหรี ยญนี้เทียบได้กบั
เงินประมาณ 10,000 ดอลล่าในยุคของเขา แต่ในยุคสมัยนี้
เงินเดือนของชนชั้นกลางนั้นถือว่าต่าเตี้ยอย่างยิง่ ฟู่ เทียน
นั้นถือว่าเป็ นคนที่ร่ ารวยคนหนึ่งเลยจากเงินก้อนนี้
และนี่ถือเป็ นเพียงก้าวเล็กๆในหนทางของหน่วยค้นหา
ของเขาเท่านั้น

ฟู่ เทียนเต็มไปด้วยความรู ้สึกมากมายเมื่อเขาได้เหรี ยญ

ทองเอาไว้ในมือ แต่เขาก็ไม่ได้ตื่นเต้นมากมายนัก เพราะ
นี่คือสิ่ งที่เขาแลกมาด้วยชีวติ ยิง่ ไปกว่านั้นหากไม่ใช่
เพราะว่าเขาโชคดีมากพอ เขาจะได้เงินเพียง 6 หรื อ 7
เหรี ยญเงินเท่านั้น

ดังนั้นถ้าหากว่าหน่วยค้นหาคนไหนต้องการที่จะร่ ารวย
เขาหรื อเธอคนนั้นก็จะต้องค้นหาสิ่ งที่พิเศษหรื อล้ าค่าให้
ได้ในตอนที่ปฏิบตั ิภารกิจ
“ไม่รู้วา่ สิ่ งต่างๆในตอนนี้จะมีราคามากเพียงใดกัน” ฟู่
เทียนคิดกับตัวเอง แม้วา่ เงิน 7 เหรี ยญทองนี้จะถือว่า
มากมายสาหรับคนธรรมดาทัว่ ไปแต่ถา้ หากเขาต้องการ
สร้างห้องปฏิบตั ิการเล่นแร่ แปรธาตุข้ ึนมาก็คงไม่พออย่าง
แน่นอน

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตดั สิ นใจทาอะไรในตอนนี้

ไม่นานนักก็มีเสี ยงผูค้ นที่เดินมาที่นี่ ฟู่ เทียนมองออกไป

และเห็นหญิงสาวร่ างสู งคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะสี แดง
เธอผลักประตูเข้ามาแล้วเดินตรงไปข้างใน

ฟู่ เทียนเหลือบไปมองเหรี ยญตราสี เงินที่อยูบ่ นไหล่ของ

เธอ 3 ปี ที่แล้วเขาก็เคยได้เห็นมันมาก่อนหน้านี้จากเฟอร์
นันโด แต่ของเฟอร์นนั โดนั้นเป็ นเพียงเหรี ยญทองแดง
เท่านั้น เหรี ยญตราสี เงินของเธอนั้นมีรูปสลักนกอินทรี ย ์ 2
ตัวอยูบ่ นนั้น

เจ้าหน้าที่ของห้องโถงแห่งนี้และสมาชิกของหน่วยค้นหา
ที่อยูท่ ี่นี่ต่างก็เห็นเหรี ยญตราบนไหล่ของหญิงสาวผูน้ ้ ี
เพราะว่าชุดเกราะของเธอนั้นสะดุดตาเป็ นอย่างยิง่ มัน
แตกต่างจากชุดเกราะธรรมดาของหน่วยค้นหา

“นัน่ มันพวกนักล่า!”

ผูค้ นที่อยูท่ ี่นี่ต่างจ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามา

“เรี ยกผูด้ ูแลที่นี่เข้ามา” หญิงสาวที่อยูใ่ นชุดเกราะสี แดง
ตะโกนออกมาเมื่อเดินมากลางห้องโถงแห่งนี้

หญิงสาว 2 คนที่เป็ นพนักงานต้อนรับดูกงั วลทันที พวก

เธอรี บบอกให้หญิงสาวในชุดเกราะสี แดงตรงไปยังห้อง
ถัดไปทันที ไม่นานหลังจากนั้นปี เตอร์และพ่อบ้านชรา
ของเขาก็เดินออกมา พวกเขามองไปยังเหรี ยญตราสี เงิน
บนไหล่ของเธอ สี หน้าของปี เตอร์เปลี่ยนไปทันที เขารี บ
โค้งคานับและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ยินดีตอ้ นรับท่าน
นักล่า! ท่านพอจะบอกเหตุผลของการมาเยีย่ มเยียนครั้งนี้
ได้หรื อไม่…”

เธอยกมือขึ้นและขัดจังหวะเขา “หน่วยค้นหาคนไหนที่ได้
ออกไปสารวจพื้นที่หมายเลข 8 ออกมาเดี๋ยวนี้!”
ปี เตอร์และพ่อบ้านชราต่างก็รู้สึกประหลาดใจ พวกเขา
มองหน้ากันและรับรู ้ได้ถึงเหตุผลของเรื่ องนี้ในทันที ปี เต
อร์กล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านนักล่าผูท้ รงเกียรติ พวก
เขาต่างก็กลับบ้านของตนเองไปแล้ว เราจะบอกกล่าวต่อ
พวกเขาเองภายหลัง”

หญิงสาวกล่าวขึ้นด้วยน้ าเสี ยงที่เย็นชา “อย่ามาหลอกฉัน!

ฉันเองก็ได้เห็นพวกเขาแล้วในวันนี้… ฮึ่ม… นายคนนั้น
นะ รอเดี๋ยว! ”

ปี เตอร์เต็มไปด้วยเหงื่อที่ปกคลุมใบหน้าในตอนนี้ “ครับ
ครับ ”
หญิงสาวคว้าตัวของฟู่ เทียนเอาไว้ในขณะที่เขากาลังนัง่ อยู่
บนโซฟา คิ้วของเธอยกขึ้นขณะที่เธอเห็นว่าเขากาลังดื่ม
ชานมอยูใ่ นตอนนี้

ปี เตอร์กม็ องมายังฟู่ เทียน เขารี บเดินเข้ามาหาแล้วพูดว่า

“เด็กน้อยนายไม่เห็นนักล่าผูท้ รงเกียรติผนู ้ ้ ีหรื อไง!? ทาไม
นายยังนิ่งอยู?่ ทาไมยังไม่ทาความเคารพ? รี บทาแล้วรี บ
ไปเร็ วเข้า!”

ฟู่ เทียนเห็นความกังวลใจในสายตาของเขา เขาเข้าใจได้

ทันทีวา่ ปี เตอร์พยายามที่จะช่วยเหลือเขา แม้วา่ คาพูดของ
หญิงสาวคนนี้ที่กล่าวถึงพื้นที่หมายเลข 8 นั้นจะมีอะไร
เกี่ยวข้องกับเขาก็ตาม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่คิดว่า
ปั ญหาจะมาถึงตัวเขาได้รวดเร็ วแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้
กังวลอะไรดังนั้นจึงก้มหน้าให้กบั หญิงสาวคนนี้และ
เตรี ยมที่จะออกไปในทันที

หญิงสาวบอกมาที่เขาอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “นายเป็ น
หน่วยค้นหาคนใหม่ใช่ไหม?

ฟู่ เทียนหยุดเดินแล้วมองกลับมา “ใช่ครับ”

“แล้ว … …” ดวงตาของหญิงสาวหรี่ ลง “ได้ไปที่พ้นื ที่

หมายเลข 8 หรื อเปล่า?

ฟู่ เทียนมองไปที่ดวงตาของเธอที่ดูเย็นชาอย่างยิง่
ในตอนนี้ ตราบใดที่เขาพยักหน้าเธอคงสังหารเขาทันที
โดยไม่มีการลังเลใดๆ ดวงตาของเขาดูข่นุ เคืองเล็กน้อยใน
ตอนที่เขากล่าวว่า “ใช่ครับ!”

ดวงตาสี น้ าตาลของเธอในตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็ นสี แดงใน

ขณะที่กล่าวด้วยน้ าเสี ยงที่เย็นชามากยิง่ ขึ้นว่า “ทาไมกัน?
ทาไมนายถึงไม่ตาย? แม้แต่ขยะอย่างนายก็รอดมาได้…
ทาไม? ทาไมไม่เป็ นนายที่ตายไป?”

สี ผวิ ของเธอเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสี แดงในตอนที่เธอกล่าว

ออกมา

เมื่อปี เตอร์ได้เห็นสิ่ งที่เกิดขึ้นนี้เขาก็รีบพูดออกมาว่า

“ท่านนักล่าผูท้ รงเกียรติ เทียนนั้นเป็ นดาวรุ่ งของพวกเรา
สานักงานใหญ่ลงทุนกับเขาไปมากและหวังว่าเขาจะ
สามารถเป็ นนักล่าในอนาคตได้ โปรดอย่าทาร้ายเขาเลย
หากเขาทาให้ท่านขุ่นเคืองใจโปรดให้โอกาสเขาได้ขอ
โทษท่าน…… ”

“หุบปาก!” หญิงสาวตะโกนกลับไป

ปี เตอร์ตกตะลึง

หญิงสาวยืนขึ้นขณะที่ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ฟู่เทียน
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความแค้น ความโกรธและความ
เศร้า

ฟู่ เทียนคิดว่าเธอกาลังตรวจสอบเขา เขาไม่คิดว่าเธอจะหา

คนเพื่อระบายความโกรธ เขาเห็นอะไรบางอย่างในสายตา
ของเธอ หัวใจของเขาเต้นเร็ วยิง่ ขึ้นขณะที่เขาถามออกไป
“นักล่าที่ตายไปในพื้นที่หมายเลข 8 นั้นมีอะไรเกี่ยวข้อง
กับคุณหรื อเปล่าครับ?”

“หุบปาก!” หญิงสาวดูเกรี้ ยวกราดอย่างยิง่ พร้อมกับมือ

ของเธอที่พงุ่ ออกไป

สี หน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่เขารี บถอยไป

อย่างรวดเร็ ว เขาหนีออกจากฝ่ ามือของเธอได้อย่าง
ทันท่วงที เขารี บก้าวถอยออกไปไกลในตอนนี้ เขารู ้ดีวา่
หากเป็ นหน่วยค้นหาธรรมดาที่อยูท่ ี่นี่พวกเขาอาจจะต้อง
ตายไปเพราะการโจมตีครั้งนี้ อย่างน้อยที่สุดก็ตอ้ ง
บาดเจ็บสาหัส เขารับรู ้ได้ถึงความแข็งแกร่ งของนักล่าที่
เขากาลังเผชิญหน้าได้อย่างชัดเจนในตอนนี้
เมื่อปี เตอร์ได้เห็นการโจมตีครั้งนี้เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
ทันที แต่เมื่อเขาเห็นว่าฟู่ เทียนสามารถหลบหนีออกไปได้
เขาก็รู้สึกพูดไม่ออก

หญิงสาวรู ้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอมองมาที่ฟเที ู่ ยนพร้อม

กับความโศกเศร้าในดวงตาของเธอที่ได้เปลี่ยนไปเป็ น
ความเย็นชา “นายเป็ นหน่วยค้นหาคนใหม่ แม้วา่ นายจะ
ได้รับพรมามากกว่า 20 ครั้งหรื อ 30 ครั้งนายก็ไม่น่าจะ
หลบการโจมตีครั้งนี้ได้ แกป็ นใครกันแน่!?”

ดวงตาของฟู่ เทียนเย็นชาขึ้นในทันที แม้วา่ หญิงสาวคนนี้

จะโจมตีออกมาเพราะความเศร้าแต่ความรุ นแรงในการ
โจมตีของเธอนั้นอาจจะทาให้เขาต้องตายได้ บางทีใน
สายตาของเธอนั้นการฆ่าหน่วยค้นหาไปสักคนสองคน
อาจจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร บางทีสมาคมเองก็อาจจะ
ช่วยเหลือเธอในการทาลายหลักฐานและทาให้เธอไม่ตอ้ ง
รับผิด

เธอรู ้ดีวา่ เธอจะไม่ตอ้ งรับผิดอะไรเลยแม้วา่ จะฆ่าคนไปก็

ตาม

“ในวันนี้ การโจมตีครั้งนี้ ฉันจะจดจามันเอาไว้” ฟู่ เทียน

กล่าวพร้อมกับมองตรงไปที่เธอ “ใครที่มีบุญคุณกับฉัน
ฉันจะตอบแทนเป็ น 10 เท่า ใครที่มีความแค้นกับฉัน ฉัน
จะตอบแทนกลับไปเป็ นร้อยเท่า!

“อ๋ า?” สี หน้าของหญิงสาวเย็นชาขึ้นทันที “แกกล้าขู่ฉนั

หรอ?”
The Dark King – Chapter 82 การแต่งตั้ง

“หยุด!”

เสี ยงตะโกนดังขึ้นมา

ทันใดนั้นก็มีใครบางคนปรากฏขึ้นระหว่างหญิงสาวชุด
เกราะสี แดงกับฟู่ เทียนอย่างรวดเร็ ว มือของเขารี บหยุดยั้ง
หญิงสาวไม่ให้ทาร้ายฟู่ เทียนในตอนนี้ เขากระเด็นถอย
หลังกลับไป 2 ก้าวเพราะการรับการโจมตีครั้งนี้

หญิงสาวมองมาที่ชายผูน้ ้ ีดว้ ยความเย็นชา“บัส! อย่ามา

ขวางฉัน!”
บัสขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวว่า “พอได้แล้ว ลินดา
เทียนนั้นจะเป็ นนักล่าคนใหม่ของสมาคมของเรา ผมมา
ที่นี่ในฐานะของสานักงานใหญ่นกั ล่าเพื่อมอบเหรี ยญตรา
และแต่งตั้งเขา”

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างเพราะความตกตะลึงกับ
คาพูดของบัส

ปี เตอร์และชายชราที่อยูด่ า้ นข้างของเขาตกตะลึงไปกับ
ข่าวนี้

ฟู่ เทียนมองไปยังชายผูน้ ้ ี หากไม่ใช่ชายผูน้ ้ ีโผล่ออกมาเขา

วางแผนที่จะหลบการโจมตีที่เข้ามาและหนีหญิงสาวที่บา้
คลัง่ ผูท้ ี่ออกไปภายนอก
“นักล่าคนใหม่หรื อ?” หญิงสาวคิดอะไรบางอย่างและ
ในตอนนี้ใบหน้าของเธอก็คล้ ามากยิง่ ขึ้น ดวงตาสี น้ าตาล
เข้มของเธอเปลี่ยนเป็ นสี แดงเข้มอย่างสมบูรณ์ เส้นเลือดสี
แดงเข้มของเธอเริ่ มสัน่ ขึ้นขณะที่เธอกล่าวขึ้นด้วยความดุ
ร้าย “ใครตัดสิ นใจเรื่ องนี้!”

“ผมรู ้วา่ คุณกาลังโศกเศร้าเพราะต้องสู ญเสี ยน้องชายของ

เธอไป แต่ผมหวังว่าคุณจะไม่ทาผิดพลาดโดยการโจมตี
นักล่าที่อยูใ่ นสมาคมเดียวกันกับเรา ผมหวังว่าคุณจะรู ้ดีวา่
สิ่ งที่ตามมานั้นร้ายแรงมากเพียงใด อย่าทาร้ายอนาคตของ
ตัวเอง!”

หญิงสาวดูจะไม่สนใจคาพูดของบัสและมองไปที่ฟู่เทียน
ทันที “แกอยูท่ ี่ไหนกันในตอนที่สตั ว์ร้ายตัวนั้นกิน
น้องชายของฉัน? ทาไมมันถึงไม่กินแก? ทาไมกัน?! แก
มันก็แค่หน่วยค้นหา! แกมีสญ
ั ลักษณ์เวทย์มนต์หรื อ
เปล่า?”

ฟู่ เทียนมองไปที่เธอด้วยเช่นกันแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร

หญิงสาวมองตรงเข้ามาหาฟู่ เทียนแต่หลังจากนั้นเจตนาที่
จะสังหารก็หายไปจากใบหน้าของเธอ เส้นเลือดที่ปรากฏ
ขึ้นมาบนแขนของเธอก็หายไป เธอเลียริ มฝี ปากของ
ตนเองและกล่าวว่า “แกบอกว่าแกจะแก้แค้นกลับมาเป็ น
ร้อยเท่าใช่ไหม? ใช่ไหม?”

เมื่อบัสได้เห็นสี หน้าของลินดาเขาก็โล่งใจขึ้นมา ถ้าหาก

ว่าเธอพุง่ เข้าไปโจมตีฟู่เทียนในตอนนี้เขาอาจจะป้องกัน
ไม่ได้ เขาหันไปหาฟู่ เทียนแล้วกล่าวว่า “นายชื่อว่า เทียน
ใช่ไหม? ขอโทษลินดาซะและเรื่ องพวกนี้จะได้จบทุก ยิง่
ไปกว่านั้นเธอถือเป็ นเพื่อนร่ วมงานในอนาคตของนาย
เป็ นเพื่อนกันจะดีกว่าใช่ไหม?”

ฟู่ เทียนขมวดคิ้ว สัญชาตญาณบอกเขาว่าหญิงสาวคนนี้คง

ไม่หยุดแค่น้ ีอย่างแน่นอน เธอยับยั้งความตั้งใจของตนเอง
ในตอนนี้เพราะคานึงถึงผลที่อาจจะตามมาหากเธอ
บุ่มบ่ามไปในตอนนี้ แม้วา่ เขาจะขอโทษแต่กค็ งจะไม่มี
อะไรเปลี่ยนแปลง ที่สาคัญไปกว่านั้นคือทาไมเขาต้องขอ
โทษ?

เพราะว่าน้องชายของตนเองตายหมายความว่าเธอจะลง
ความโกรธของตนเองใส่ ใครก็ได้?
แม้วา่ นี่จะเป็ นการแก้แค้นก็ตาม น้องชายของเธอเป็ นฝ่ าย
ทาร้ายพวกเราก่อน ทาไมพวกเราจะแก้แค้นไม่ได้?

“ฉันไม่สนใจคาขอโทษ แต่ยงั ไงฉันก็พร้อมรับการแก้

แค้นของนายได้ตลอดเวลา! ” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ าเสี ยง
ราวกับว่าเธอไม่ใช่คนผิดในเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

สี หน้าของฟู่ เทียนเย็นชาเมื่อเขากล่าวว่า “ผมไม่รู้วา่ นักล่า

ที่สตั ว์ร้ายตัวนั้นกินเข้าไปนั้นจะเป็ นน้องชายของคุณ ไม่
แปลกใจเลยที่คุณจะโกรธขนาดนี้ ผมเข้าใจดี ท้ายที่สุด
แล้วความตายของเขาไม่เพียงแต่น่าเกลียด แต่ยงั น่า
สังเวช!”
ดวงตาของลินดาเย็นชาขึ้นในทันที หมัดของเธอกาเอาไว้
แน่นจนมีเสี ยงดังออกมา ในท้ายที่สุดเธอก็เดินออกจาก
ห้องโถงแห่งนี้ไป เธอเดินหายลับไปจากสายตาอย่าง
รวดเร็ ว

บัสยิม้ ขึ้นมาเมื่อเขามองกลับไปที่ฟู่เทียน “น้องชาย นาย

จะระบายเรื่ องนี้ออกมาก็ได้นะ”

“ผมยังอ่อนแออยูม่ ากเมื่อเทียบกับเธอ เธอพูดด้วยกาปั้น

ในขณะที่ผมใช้ได้เพียงปากเท่านั้นในตอนนี้” ฟู่ เทียน
ยังคงสงบนิ่งมากเขาตอบกลับบัส

บัสถอนหายใจ “นายไม่ควรโทษเธอ พ่อแม่ของเธอนั้น

ตายไปแต่เธอยังเด็กดังนั้นเธอจึงมีเพียงน้องชายคนเดียว
เท่านั้น หลังจากที่ได้ยนิ ข่าวว่าน้องชายของตัวเองเสี ยชีวติ
ไม่ตอ้ งแปลกใจเลยว่าทาไมเธอถึงเป็ นแบบนี้”

ฟู่ เทียนมองไปที่เขาแล้วกล่าวว่า “มีเด็กกาพร้าจานวน

มากมายที่สูญเสี ยพ่อแม่ของตนเองไป พวกเขาสามารถลง
ความเกรี้ ยวกราดของตนเองใส่ ใครก็ได้หรื อ? น้องชาย
ของเธอนั้นถูกสัตว์ร้ายฆ่าตายไปและเธอกลับไม่ไปแก้
แค้นสัตว์ร้ายตัวนั้นแต่กลับกันเธอกลับหาพวกหน่วย
ค้นหาที่อ่อนแอเพื่อระบายความโกรธของตนเอง นี่คือสิ่ ง
ที่หน่วยค้นหาต้องเจอหรอ? เธอดูถูกทุกๆคนที่อยูท่ ี่นี่ได้
เพราะความสู งส่ งของตนเองหรอ? ยิง่ ไปกว่านั้นพวกเรา
ยังต้องเห็นใจเธอเพราะการสู ญเสี ยของเธอหรอ?”

บัสพูดไม่ออกเลยตอนนี้
บัสส่ ายศีรษะของเขาก็รู้วา่ พูดต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เขา
ยิม้ ขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า “พูดไปก็เท่านั้นนายไม่ใช่หน่วย
ค้นหาอีกต่อไปแล้ว ฉันมาในฐานะของสานักงานใหญ่
เพื่อมอบเหรี ยญตราและสัญญานี้ให้กบั นาย”

ฟู่ เทียนพยักหน้า เขาไม่ได้พดู อะไรถึงปัญหาเรื่ องนี้อีกแต่

จะจดจาหญิงสาวผูน้ ้ ีไว้ เรื่ องนี้มนั ยังไม่จบ เธอคิดถึง
สัญญาของสมาคมแห่งนี้จึงไม่กล้าโจมตีเขาโดยตรง บาง
ทีเธออาจจะไปหาใครสักคนที่สามารถจัดการเรื่ องนี้แทน
ตัวเธอได้ เขาไม่ได้ตอ้ งการรอให้คนอื่นเป็ นฝ่ ายทาร้าย
ตัวเองก่อนดังนั้นเขาจึงคิดจะตอบโต้เมื่อมีโอกาสเป็ นไป
ได้
“นี่คือสัญญาของนักล่า หลังจากที่นายเซ็นสัญญานี้นายจะ
ได้เป็ นนักล่าอย่างเป็ นทางการ” บัสนาเอกสารออกมาจาก
กระเป๋ าและมอบให้กบั ฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนเลิกคิดแผนการในสมองของเขาก่อน เขาอ่าน

สัญญาของนักล่าฉบับนี้อย่างละเอียดและเปรี ยบเทียบกับ
สัญญาของหน่วยค้นหาก่อนหน้านี้ สิ่ งเดียวที่เปลี่ยนไป
คือสวัสดิการและการปฏิบตั ิงาน

นักล่านั้นมีอิสระที่จะอาศัยอยูใ่ นย่านการค้า นอกจากนี้

พวกเขาจะยังได้รับที่พกั อาศัยด้วยเช่นกัน
อย่างไรก็ตามในสัญญานี้ระบุวา่ เขาจะไม่สามารถสื บทอด
ที่อยูอ่ าศัยที่ได้รับนี้ไปได้ ที่อยูอ่ าศัยที่เขาได้รับจะกลับคืน
ไปเป็ นของสมาคมหากนักล่าถูกสังหารในภารกิจ

นอกจากนี้ในแต่ละเดือนเขาจะได้รับ ‘การอวยพร’
ทั้งหมด 10 ครั้ง! ตอนที่เขาเป็ นดาวรุ่ งนี้เขาได้รับ ‘การ
อวยพร’ เดือนละครั้ง นี่ถือเป็ นการพัฒนาครั้งใหญ่

นักล่าสามารถได้รับส่ วนลด 30% ในทุกๆการค้าขายของ

สมาคม มันเทียบเท่ากับสิ ทธิพิเศษระดับวีไอพี

อุตสาหกรรมของสมาคมเมลลอนนั้นกว้างไกลยิง่ นักมันมี
ทางเหมืองถ่านหิ น ที่อยูอ่ าศัย โรงแรม ทาส การขนส่ ง
และอีกมากมาย ดังนั้นส่ วนลดที่ได้รับนี้เป็ นผลประโยชน์
ครั้งใหญ่

ฟู่ เทียนอ่านสัญญานี้ทุกๆข้อ หลังจากที่ได้ตรวจสอบ

ข้อกาหนดที่เข้มงวดและสวัสดิการที่จะได้รับเขาก็รู้วา่ มัน
ไม่ได้เกี่ยวข้องกับแผนการของเขา ยิง่ ไปกว่านั้นจนกว่า
เขาจะลงนาม สัญญานี้กจ็ ะยังคงไม่มีผล

“นี่คือเหรี ยญตรานักล่าของนาย” บัสมอบเหรี ยญตรา

ทองแดงที่มีสญ ั ลักษณ์ของเหยีย่ วอยูบ่ นนั้นให้แก่ฟู่เทียน

ฟู่ เทียนมองดูแล้วถามขึ้นว่า “เธอมีเหรี ยญตราสี เงิน มัน

สาคัญยังไงหรอครับ?”
บัสยิม้ แล้วกล่าวว่า “ดูเหมือนว่านายจะระวังตัวมากเลยนะ
เธอเพิ่งจะได้ยกระดับขึ้นเป็ นนักล่าระดับกลางเมื่อเธอ
ได้รับสายเลือดของนักดาบแห่งโลหิ ต เรามักจะเรี ยกพวก
เขาว่า ‘นักล่าระดับเงิน’ ในบางภารกิจอาจจะระบุวา่ ต้อง
เป็ นนักล่าระดับเงินเป็ นอย่างน้อย”

ฟู่ เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย หากเขาลงนามในสัญญานี้และ

ต้องออกไปทาภารกิจกับหญิงสาวคนนี้นน่ั ย่อมเป็ นเรื่ องที่
อันตรายอย่างยิง่

“นี่คือคู่มือของนักล่า นายควรจะตรวจสอบวันหลังจากนี้
มันบันทึกทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับนักล่าเอาไว้แต่จงจา
เอาไว้วา่ อย่าให้คนธรรมดาเห็นเด็ดขาด ถ้าหากว่าเหรี ยญ
ตราของนายหายให้ติดต่อสานักงานใหญ่เพือ่ รับอันใหม่”
บัสยืน่ หนังสื อเล่มเล็กๆมาให้พอ
ฟู่ เทียนรับมันมาแล้วพยักหน้า “ผมทราบแล้วครับ”
The Dark King – Chapter 83 สี่ ตาแหน่งหลัก

“นายมีเวลาพักผ่อนอีก 7 วัน” บัสยิม้ และกล่าว “อีก 7 วัน

หลังจากนี้นายจะต้องไปรายงานตัวที่สานักงานใหญ่
แม้วา่ นายจะมีสญ ั ลักษณ์เวทมนตร์อยูแ่ ล้วแต่กจ็ ะปล่อย
ให้เวลาผ่านไปมากกว่านี้ไม่ได้ นักล่านั้นต่างออกไป
ข้อมูลเฉพาะเกี่ยวกับแต่ละอาชีพนั้นเขียนไว้ในนั้นแล้ว
ใช้เวลาว่างทั้ง 7 วันนี้ศึกษาดูแล้วกันนะ”

ฟู่ เทียนกาลังคิดถึง ‘นักดาบโลหิ ต’ ที่บสั พูดออกมาก่อน

หน้านี้ เขาพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ทราบแล้วครับ”

“นอกจากนี้ฉนั ขอแนะนาให้นายพักอาศัยในย่านการค้า
ดีกว่า บางครั้งนักล่าจะถูกเรี ยกตัวไปในสถานการณ์
ฉุกเฉิ นมันจะดีกว่าถ้าเรารู ้วา่ พวกนายอยูท่ ี่ไหน
ตัวอย่างเช่นหากเราตรวจพบเจอตาแหน่งของสัตว์ร้ายเรา
ต้องส่ งนักล่าทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้มนั หนีไป นักล่าส่ วน
ใหญ่จึงอาศัยอยูท่ ี่ยา่ นการค้าเพื่อสะดวกต่อการทาภารกิจ”

ฟู่ เทียนพยักหน้าและเข้าใจสิ่ งที่บสั ต้องการจะสื่ อ

นอกจากนี้ปริ มาณค่ารังสี ในย่านการค้านั้นยังน้อยกว่าย่าน

ที่อยูอ่ าศัย แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ตอ้ งพาจูร่าและเกรย์มาอยู่
กับเขาด้วยในย่านการค้าในฐานะพ่อแม่บุญธรรม

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันไปก่อน” บัสยิม้
ฟู่ เทียนมองไปยังหนังสื อและเหรี ยญตราที่อยูใ่ นมือของ
เขา ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับชุดเกราะของนักล่าในอีก 7
วันหลังจากนี้เมื่อเขาไปรายงานตัวที่สานักงานใหญ่

ปี เตอร์และชายชราที่อยูข่ า้ งๆเขาก็เดินเข้ามาหาฟู่ เทียน

พวกเขาตรวจสอบดูเหรี ยญตราของนักล่าในมือของฟู่
เทียนอย่างใกล้ชิด แต่พวกเขาก็ยงั ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็ก
หนุ่มผูน้ ้ ีได้รับการแต่งตั้งเป็ นนักล่าแล้ว

แต่อย่างไรก็ตามพวกเขาทั้งสองคนนั้นต่างก็ทางานที่
สานักงานใหญ่ของหน่วยค้นหามานานและมีสายตาที่
เฉี ยบแหลม ด้วยการสนทนาของบัสและฟู่ เทียนก่อนหน้า
นี้รวมถึงท่าทีของลินดา ทาให้พวกเขาสามารถลาดับเรื่ อง
ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้
“เทียน,” ปี เตอร์ยมิ้ ให้กบั เขา “ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะ
สามารถเป็ นนักล่าได้ ยินดีดว้ ย!”

“ยินดีดว้ ย!” ชายชราอีกคนก็แสดงความยินดีให้แก่เขา

ด้วยเช่นกัน

ฟู่ เทียนยิม้ : “นี่เป็ นเพราะว่าความช่วยเหลือของพวกคุณ

ด้วยเหมือนกัน ผมจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย ”

“ไม่เกี่ยวเลย” ปี เตอร์รีบโบกมืออย่างรวดเร็ วและกล่าวว่า

“มันเป็ นเพราะความสามารถของตัวเธอเองต่างหากที่พา
เธอมาถึงจุดนี้ ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะใช้เวลาอีกหลายปี
กว่าเธอจะได้เป็ นนักล่า ไม่คิดว่ามันจะเร็ วแบบนี้”
“สมกับเป็ นดาวรุ่ งของพวกเราจริ งๆ ทั้งทรงพลังและชาญ
ฉลาด!” ชายชราอีกคนตะโกนออกมา

ฟู่ เทียนได้เห็นท่าทีที่ไม่เป็ นธรรมชาติของทั้ง 2 คน การ

เปลี่ยนแปลงตาแหน่งนี้ทาให้ตวั ตนของเขาเปลี่ยนไปมาก
แต่เขาก็รู้ดีวา่ มันไม่เหมาะสมที่จะยกตนเหนือผูอ้ ื่นด้วย
ตาแหน่งใหม่ของเขานี้

ทุกๆคนต่างก็มีสิ่งที่ตอ้ งทาแตกต่างกันออกไปในชีวติ ของ

ตนเอง ฟู่ เทียนเข้าใจได้ถึงความน่ากลัวของระบบที่มีผล
ต่อการใช้ชีวติ ของทุกๆคนในตอนนี้

เขาถอนหายใจออกมา เขาได้เห็นความโหดเหี้ ยมนอก

กาแพง มันเป็ นเรื่ องยากที่จะรวมสมาคมต่างๆเข้าด้วยกัน
ได้ มันยังเป็ นเหตุผลเดียวกันกับที่วา่ ทาไมก่อนหน้านี้เขา
จึงไม่ยอมก้มหัวให้กบั หญิงสาวในชุดเกราะสี แดง
กลับกันเขากลับปลดปล่อยความโกรธของตนเองออกมา
อย่างแรกเขารู ้วา่ ถ้ายอมก้มหัวไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
อย่างที่ 2 เขารู ้วา่ เขาจะไม่มีวนั ทามันอย่างแน่นอน!

ยิง่ ไปกว่านั้นเขาเห็นความเปราะบางของชีวติ และจะไม่

ยอมให้คนอื่นกลัน่ แกล้งเขาอีกต่อไป บางทีอาจเป็ นเพราะ
หญิงสาวนักล่าคนนั้นและน้องชายของเธอที่ทาให้เขาได้
กลายมาเป็ นแบบนี้

“ผมมีเรื่ องต้องทาขอตัวก่อน” ฟู่ เทียนกล่าวกับปี เตอร์และ

ชายชรา “ผมจะกลับมาเยีย่ มพวกคุณถ้ามีเวลาว่าง และผม
ยังมีเพื่อนสนิทอีก 3 คนที่เป็ นหน่วยค้นหาอยูท่ ี่นี่ ผม
อยากจะขอฝากให้คุณช่วยดูแลพวกเขาด้วย ”
“พวกเขาชื่ออะไรกันบ้าง” ปี เตอร์ยมิ้

ฟู่ เทียนพยักหน้าและพูดคุยเรื่ องนี้ก่อนที่จะเดินออกไป

จากห้องโถงนี้

ทุกๆคนที่อยูท่ ี่นี่ต่างมองมาที่เขาด้วยความอิจฉา พวกเขา

ต่างรู ้วา่ ฟู่ เทียนได้ไปอยูใ่ นโลกที่พวกเขาไม่อาจเข้าไปได้
ในตอนนี้

…
“ฉันควรจะกลับบ้าน”

ฟู่ เทียนเรี ยกรถม้าที่จอดอยูใ่ กล้สานักงานใหญ่และ

กลับไปที่เขตที่อยูอ่ าศัย

ในระหว่างเดินทางนั้นเขาก็อ่านหนังสื อที่ได้รับมาไปด้วย
ข้อมูลภายในหนังสื อเล่มนี้แบ่งออกเป็ นหลายบท บทแรก
นั้นเกี่ยวกับหน้าที่และความรับผิดชอบของนักล่า ซึ่ งฟู่
เทียนก็รู้ดีอยูแ่ ล้ว เรี ยกง่ายๆคือหน้าที่ของเขาคือออกไป
ฆ่าพวกสัตว์ประหลาดที่อยูภ่ ายนอกกาแพงยักษ์

บทที่สองเกี่ยวกับประเภทของนักล่า ตาแหน่งหน้าที่และ
รายละเอียดเกี่ยวกับหน้าที่ของพวกเขา
4 ตาแหน่งหลักนั้นประกอบไปด้วย อัศวิน นักรบ หน่วย
สอดแนม และนักธนู ทั้ง 4 อาชีพนี้ต่างก็รับผิดชอบงานที่
แตกต่างกันและนักล่านั้นมักจะทางานกันเป็ นทีม เมื่อต้อง
ปะทะกับพวกสัตว์ร้ายแล้วมันจะให้ความปลอดภัยและ
ประสิ ทธิภาพที่มากกว่า

“อัศวินและนักรบนั้นทาหน้าที่ดึงดูดความสนใจและ
โจมตีพวกสัตว์ร้ายในแนวหน้า หน่วยสอดแนมนั้นทา
หน้าที่ตรวจสอบพื้นที่ต่างๆและรวบรวมข้อมูลของพื้นที่
โดยรอบ นักธนูน้ นั รับผิดชอบหน้าที่โจมตีระยะไกลและ
ให้ความช่วยเหลือแนวหน้า”

“มันเหมือนกับกลยุทธ์สงครามสมัยใหม่ ที่ทหารราบจะ
รับหน้าที่โจมตีบนภาคพื้นดินและมีกองกาลังสนับสนุน
เช่น การจู่โจมทางอากาศหรื อปื นใหญ่โจมตีระยะไกล ไม่
ว่ามันจะเป็ นการต่อสู ้ขนาดใหญ่หรื อขนาดย่อมก็จะแบ่ง
ตาแหน่งต่างๆเช่นนี้ การรวบรวมข่าวสาร การบุกโจมตี
ในแนวหน้า และการให้ความช่วยเหลือจากระยะไกล”

“นี่เป็ นตาแหน่งพื้นฐานที่นกั ล่าหน้าใหม่จะต้องเลือก เมื่อ

พวกเขามีประสบการณ์และความเชี่ยวชาญในตาแหน่ง
นั้นๆมากพอก็จะสามารถสอบเลื่อนขั้นไปได้ และจะก้าว
เข้าสู่ นกั ล่าระดับเงิน เมื่อถึงตอนนั้นตาแหน่งหน้าที่หลัก
ทั้ง 4 นี้กจ็ ะแตกออกไปเป็ นตาแหน่งอื่นๆ!”

อัศวินนั้นสามารถเลื่อนระดับไปเป็ นอัศวินองครักษ์
อัศวินสัตว์อสู ร เป็ นต้น นักดาบนั้นอยูใ่ นตาแหน่งของ
นักรบ ก่อนหน้านี้หญิงสาวคนนั้นเป็ น ‘นักดาบโลหิ ต’
เพราะเธอได้ผสมความเชี่ยวชาญของตนเองเข้าไปใน
ตาแหน่งหน้าที่ของเธอ ซึ่ งความจริ งแล้วเธอก็ถือเป็ นนัก
ดาบคนหนึ่ง

ฟู่ เทียนรู ้วา่ นักล่าคนที่เขาได้ฆ่าไปก่อนหน้านี้น้ นั เป็ นนัก

ธนู เขาอาจเป็ นผูร้ ับผิดชอบในการติดตามศัตรู และการ
โจมตีระยะไกล

ในระยะยาวหลังจากนี้อาจจะมีตาแหน่งหน้าที่ที่เขาไม่รู้
อีกมากและทาให้นกั ล่านั้นพัฒนาต่อไปมากขึ้นเรื่ อยๆ
ท้ายที่สุดแล้วพลังของทุกๆคนนั้นก็มีจากัดและหากผูท้ ี่มี
ตาแหน่งหน้าที่เกี่ยวกันมาอยูร่ วมกันนั้นก็คงไม่มี
ประโยชน์อะไรในการต่อสู ้กบั สัตว์ร้ายที่แข็งแกร่ ง
“บัสให้เราตัดสิ นใจเรื่ องนี้ดว้ ยตัวเองดังนั้นเราต้องเลือก
ให้ดี” ฟู่ เทียนคิด “อัศวินและนักรบนั้นต่างก็เชี่ยวชาญใน
การโจมตีระยะประชิดแต่วา่ พวกสัตว์ร้ายที่อยูน่ อกกาแพง
ยักษ์น้ นั ทั้งปริ มาณและความแข็งแกร่ งนั้นก็เหนือกว่านัก
ล่าอยูม่ ากมาย ถ้าเกิดตกอยูใ่ นสถานการณ์ที่ดอ้ ยกว่าอัศวิน
และนักรบนั้นต่างก็ตอ้ งพึ่งพาความช่วยเหลือระยะไกล
จากนักธนู หน้าที่หลักของหน่วยสอดแนมนั้นก็คือการ
วางกับดักและลอบสังหาร ถ้าหากปรากฏตัวขึ้นมาพวก
เขาจะถือเป็ นจุดอ่อนในกลุ่ม”

“เราสามารถสร้างระเบิดเป็ นอาวุธลับของเราได้ แต่

ในตอนนี้เรายังไม่สามารถเปิ ดเผยเรื่ องระเบิดนี้ต่อหน้า
คนอื่นๆได้ ดังนั้นสิ่ งที่ดีที่สุดสาหรับเราในตอนนี้กค็ ือ
เลือกตาแหน่งที่มีพ้ืนที่ส่วนตัวและไม่ตอ้ งติดต่อพูดคุยกับ
คนในทีมมากนัก ”
“มีแต่หน่วยสอดแนมและนักธนูที่เหมาะสมที่สุดสาหรับ
เรา ตาแหน่งนี้ถือว่ามีอิสระมากกว่าเมื่อเทียบกับตาแหน่ง
อื่นอื่น ตราบใดที่เราสามารถหาความได้เปรี ยบจาก
สิ่ งแวดล้อมรอบตัวได้เราก็จะสามารถฆ่าสัตว์ร้ายได้ดว้ ย
ตัวคนเดียว เหมือนกับนักล่าก่อนหน้านี้ที่พยายามใช้พวก
เราหน่วยค้นหาเป็ นเหยือ่ ล่อของสัตว์ร้ายให้ออกมา”

เมื่อคิดถึงเรื่ องนี้ฟู่เทียนก็ตดั สิ นใจที่จะเป็ นนักธนู

ยิง่ ไปกว่านั้นเขายังสามารถคิดค้นและพัฒนาการล่าสัตว์
ร้ายแบบใหม่ดว้ ยการประยุกต์ใช้ความรู ้เกี่ยวกับดินปื น
ถ้าหากว่าเขาสามารถเพิ่มผงตะกัว่ เข้าไปในหี วธนูได้ความ
รุ นแรงของมันจะเพิ่มขึ้นหรื อไม่?
The Dark King – Chapter 84 พื้นที่หมายเลข 3

ใกล้ๆกับชายแดนของย่านการค้า ถนนเมอร์ลิน

ตระกูลเมลมีอิทธิพลอยูเ่ หนือย่านการค้า นอกจากนั้นพวก

นักล่าส่ วนใหญ่ที่อยูภ่ ายใต้การควบคุมของสมาคม
เมลลอนยังอาศัยอยูใ่ นย่านนี้เช่นกัน ที่พกั ของพวกเขา
กระจุกตัวอยูใ่ นบริ เวณนี้เนื่องจากอยูใ่ กล้กบั กาแพงแห่ง
ซิ ลเวีย มันช่วยประหยัดเวลาได้เยอะในกรณี ที่มีการตรวจ
พบสัตว์ร้าย

ณ อาคารสไตล์ยโุ รปแห่งหนึ่งในถนนเมอร์ลิน
ลินดากาลังนัง่ อยูใ่ นห้องนัง่ เล่นบนชั้นสาม สี หน้าของเธอ
ดูมืดมน นอกจากตัวเธอแล้วยังมีเกลและเด็กอีกคนหนึ่ง
อยูใ่ นห้องแห่งนั้นด้วย นอกเหนือจากนั้นยังมีหญิงสาวผิว
แทนอีกคนนัง่ อยูข่ า้ งๆพวกเขา พวกเขาเผชิญภารกิจต่างๆ
มาด้วยกันมากมายและกลายเป็ นส่ วนหนึ่งของทีม เป็ น
เพราะความสัมพันธ์ที่มีมาอย่างยาวนานทาให้ต่างคนต่าง
รู ้ใจกันดี พวกเขารับรู ้อะไรบางอย่างได้แม้วา่ ลินดาจะ
เงียบอยูก่ ต็ าม

“หัวหน้า เจ้าเด็กนัน่ เป็ นแค่หน่วยค้นหาอย่างนั้นหรอ?”

เด็กคนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยน้ าเสี ยงสงสัย “มันเก่งเกินไป
สาหรับหน่วยค้นหาที่จะเผาสัตว์ร้ายตัวนั้นได้ แม้แต่ฉนั
ยังกลัวสัตว์ร้ายตัวนั้นเลยแม้จะได้รับการฝึ กฝนมาอย่าง
ยาวนาน”
“เพราะว่านายมันเป็ นคนธรรมดา” ลินดาจ้องมองไปด้วย
ความเย็นชาและกล่าว “เจ้าเด็กเหลือขอนัน่ จบมาด้วย
ระดับชั้นแนวหน้าจากหน่วยค้นหาในการประเมินทั้งสาม
รอบ แม้วา่ จะมีความรู ้เพียงน้อยนิดแต่การปี นป่ ายขึ้นไปอ
ยูบนจุดสู งสุ ดก็ไม่ใช่เรื่ องธรรมดาเลย”

เกลพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและกล่าว “ได้ยนิ มาว่าเจ้าเด็ก

นัน่ ขมขู่เธอด้วยหนิ ประมาณว่าเขาจะแก้แค้นเธอ”

“อะไรนะ เขาจะแก้แค้นกัปตัน?” หญิงสาวผิวแทนขมวด

คิ้วและเย้ยหยัน “การไม่รู้อะไรนี่ช่างดีจริ งๆเล้ย! เขาคง
เข้าใจว่าเขาจะสามารถยืนอยูใ่ นระดับเดียวกันกับกัปตัน
ได้เพราะการได้รับเลื่อนขั้นเป็ นนักล่า อย่างไรก็ตามเขามี
ความโชคดีและความกล้าบ้าระห่ าเล็กน้อย ในความเห็น
ของฉัน พวกเราควรกาจัดเจ้านัน่ โดยเร็ วที่สุด ถ้าหัวหน้า
คิดว่าเราไม่ควรเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับเรื่ องนี้
อย่างนั้นเราก็จา้ งนักฆ่าและทาให้เรื่ องมันจบลงซะ”

ลินดาค่อยๆส่ ายหัวและพูดด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา “มีอยูต่ ้ งั

หลายวิธีในการฆ่าเจ้านัน่ ถ้าปล่อยให้มนั มีชีวติ อยู่ ใน
สายตาของทางสมาคมก็ยงั เห็นค่าของมัน แต่ถา้ ตายไป
แล้วละก็ จะถูกมองว่าไร้ค่าทันที ถ้าฉันลงมือฆ่ามันซะ
อย่างมากก็จะโดนสมาคมลงโทษหรื อไม่กถ็ ูกบังคับให้ทา
ภารกิจหลลายๆอย่าง แต่มนั คงไม่คุม้ ค่าเท่าไหร่ เจ้านัน่ ไม่
คู่ควรให้ฉนั ลงมือเองด้วยซ้ า”

เกลพยักหน้า “ใช่แล้ว แม้วา่ เราจะลอบสังหารเขาอย่าง

ลับๆในตอนนี้ ทางสมาคมก็จะรู ้อยูด่ ี ถึงแม้พวกเขาจะไม่
มีหลักฐานก็ตาม แต่เรื่ องนี้ถือเป็ นการละเมิดกฏของทาง
สมาคมโดยตรง เบื้องบนคงจะไม่พอใจและพวกเราก็จะ
ค่อยๆโดนตัดขาด”

“ใช่แล้ว!” ลินดาพยักหน้ารับ

หญิงสาวผิวแทนดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว เธอเริ่ ม
พูดต่อ “ถ้าเป็ นกรณี ที่พวกเราไม่ตอ้ งฆ่ามันล่ะ เพียงแค่
คอยขัดขวางมันไปเรื่ อยๆ น่าจะไม่มีผลอะไร เราสามารถ
กดดันสานักงานใหญ่เรื่ องให้ตดั สิ ทธิ์ที่พกั ของมันในย่าน
การค้า ค่อยๆต้อนมันให้จนมุมไปทีละนิด และดูท่าทีการ
ตอบสนองของมัน เพราะว่านักล่าคนอื่นๆในสมาคมแห่ง
นี้ยอ่ มไว้หน้าเธออยูแ่ ล้ว ถ้าเราทาแบบนี้ไปเรื่ อยๆเจ้านัน่
จะมีชีวติ อยูอ่ ย่างยากลาบาก”
ลินดากล่าวออกมาอย่างไม่แยแส “เรื่ องเล็กๆพวกนี้คงไม่
จาเป็ น มันจะไปกระตุน้ ความหวาดระแวงของเจ้านัน่
เปล่าๆ ในครั้งนี้พวกเราก็แค่รอให้เจ้าเด็กเหลือขอนัน่ ก้าว
ออกไปยังนอกกาแพง… ฉันจะฆ่ามันข้างนอกนัน่ !”

เกลพยักหน้า “ไม่มีกฏหมายอยูข่ า้ งนอกกาแพงนัน่ เมื่อถึง

คราวตายก็คือตาย! แต่เจ้าเด็กเหลือขอนัน่ เพิ่งจะเข้า
ร่ วมกับสานักงานใหญ่นกั ล่า มันจะต้องเข้าฝึ กอบรม
อาชีพโดยใช้เวลาหลายเดือน ในบางทีอาจจะเป็ นปี หรื อ
สองปี ด้วยซ้ า พวกเราคงต้องรออีกยาวนาน”

“คงไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องนั้นเท่าไหร่ นกั ถ้าไม่มีอะไร

ผิดพลาดเจ้านัน่ จะเลือกเส้นทาง ‘นักธนู’ เป็ นอาชีพ เป็ น
เพราะอาชีพนัน่ และสัญลักษณ์เวทย์มนตร์ที่เขาได้มาจาก
หมาป่ าวิญญาณเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์ ”
“ห้ะ?” ทั้งสามคนมองไปยังเธอด้วยความสงสัย

“ในกรณี ที่เกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิ นขึ้น พวกนักล่าฝึ กหัดเองก็

จะถูกส่ งออกมาภายนอกกาแพงเช่นกัน!” ลินดามองไปยัง
เกลด้วยสายตาเย็นชา “นายก็รู้ดีวา่ จานวนนักล่าของ
สมาคมมีอยูเ่ พียงหยิบมือ เพราะฉันนั้นลองตอบมาสิ เกล
ถ้านายกาลังได้รับบาดเจ็บและนักล่าคนอื่นๆกาลังอยูใ่ น
ภารกิจเช่นกัน คิดว่าทางสมาคมจะทายังไง?”

ดวงตาของพวกเขาสดใสขึ้นเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่ลินดาพูด

“ฮ่าฮ่า หัวหน้าฉลาดอยูเ่ สมอเลย” เด็กหนุ่มอีกคนหัวเราะ

สาวผิดแทนกล่าว “แน่นอนว่ากัปตันเป็ นคนฉลาด ด้วยวิธี
นี้ทางสมาคมอาจจะส่ งเขาไปเข้าร่ วมกับทีมอื่นๆ แต่ถา้
หากเราร้องขอออกไปตรงๆก็จะถูกขัดขวาง เพราะฉะนั้น
ถ้ามันออกไปยังนอกเขตกาแพงเมื่อไหร่ พวกเราจะตาม
ออกไปไม่วา่ ยังไงก็ตาม”

“ใช่แล้ว” เกลพยักหน้ารับ

ลินดาพูดขึ้น “เรื่ องนี้จะไม่ถูกพูดขึ้นอีกไม่วา่ ที่ไหนก็ตาม

พวกเรามาประชุมกันในวันนี้เพราะภารกิจต่อไปของพวก
เรา พวกเราจะต้องมุ่งหน้าไปยังพื้นที่หมายเลข 3 เข้าเรื่ อง
กันเลย”

“พื้นที่หมายเลข3?” ทั้งสามคนประหลาดใจ
“เป็ นเรื่ องที่รู้กนั ดีวา่ พวกมอนส์เตอร์ในพื้นที่หมายเลข 3
อยูใ่ นระดับ 10 หรื อสู งกว่านั้น ฉันได้ยนิ มาว่ามีแม้กระทัง่
มอนส์เตอร์ระดับ 20 อาศัยอยูท่ ี่แห่งนั้นด้วย แน่นอนว่าถ้า
กัปตันเป็ นคนสัง่ การพวกเราจะไม่ตอ้ งเผชิญหน้ากับพวก
มันตรงๆ แต่พวกเราสามารถล่าพวกสัตว์ร้ายระดับ 10 ได้
เป็ นจานวนมากและทากาไรมหาศาล!” หญิงสาวผิวสี
แทนยิม้

เด็กหนุ่มอีกคนสายตาเป็ นประกายในตอนที่กาลังกล่าว
“ผมได้ยนิ มาว่าที่พ้นื ที่หมายเลข 3 มีกวางยักษ์ที่ติดเชื้อถูก
ตรวจพบ ร่ างกายของมันเต็มไปด้วยไขมัน แต่ผวิ หนังของ
มันมีค่ายิง่ กว่ามองคาซะอีก!”
เกลขมวดคิ้วและกล่าว “ความมัง่ คัง่ มักมาพร้อมกับความ
เสี่ ยง มีหลายทีมที่ปฏิบตั ิหน้าที่ลม้ เหลวในพื้นที่หมายเลข
3 พวกเราจะซ้ ารอยพวกนั้นไม่ได้เด็ดขาด”

ลินดาพยักหน้า “ใช่แล้ว แต่เป้าหมายของเรายังคงเป็ นการ

ตามหาพวกสัตว์ที่ติดเชื้ออยูด่ ี ในพื้นที่หมายเลข 3 เรามี
โอกาสที่จะได้พบเจอกับสัตว์ติดเชื้อหายาก ถ้าพวกเรา
สามารถตามล่ามันได้สาเร็ จละก็ พลังจากสัญลักษณ์เวท
มนตร์ของพวกนายจะถูกพัฒนาขึ้นอีก”

เมื่อได้ยนิ สิ่ งนี้ สายตาของทุกคนเป็ นประกาย

…
…

ฟู่ เทียนปิ ดหนังสื อลง

ในเนื้อหาบทที่สองเป็ นการกล่าวถึงรายละเอียดและสิ ทธิ

พิเศษต่างๆของนักล่า เนื้อหาส่ วนใหญ่กล่าวถึง
รายละเอียดอาชีพคร่ าวๆ รถม้ากาลังวิง่ ออกจากกาแพง
เขตแดนของย่านการค้าและผ่านเข้ามายังย่านที่อยูอ่ าศัย

ในไม่นานรถม้าก็มาหยุดตรงที่ถนนลินคัง

ฟู่ เทียนก้าวออกมาจากรถพร้อมกระเป๋ าของเขา

เหมือนกับที่คิดไว้เพราะเป็ นรถม้าของทางสมาคมเขาไม่
ต้องจ่ายค่าโดยสาร เขามองไปยังรั้วสี ขาวที่คุน้ เคย เขา
รู ้สึกคิดถึงสถานที่แห่งนี้จริ งๆ เขาก้าวเข้าไปและเคาะ
ประตู

“ใครน่ะ?” เสี ยงของจูร่าดังออกมาจากหลังประตู เธอเปิ ด

ประตูและมองเห็นฟู่ เทียน “เธอกลับมาเร็ วจัง”

ฟู่ เทียนพยักหน้าและก้าวเข้าไปในบ้าน

เป็ นเวลาใกล้ค่าแล้ว เกรย์เพิ่งกลับมาจากโรงงาน เขาไม่มี

เวลาอ่านหนังสื อพิมพ์ในช่วงเช้าจึงเปิ ดมันอ่านในขณะนี้
เมื่อเขาได้ยนิ เสี ยงจูร่ากาลังพูดคุย เขารี บวางหนังสื อพิมพ์
ลงและรี บวิง่ เข้าไปหา
The Dark King – Chapter 85 เริ่ มดาเนินการ

ฟู่ เทียนเห็นความยินดีในสายตาของพวกเขา ผมของพวก

เขาเริ่ มมีสีขาว เขารู ้สึกว่าตนเองนั้นเริ่ มผูกพันธ์กบั คน
เหล่านี้แม่วา่ จะเป็ นเพียงลูกบุญธรรมก็ตาม แม้วา่ จะผ่าน
มากว่า 3 ปี แล้วที่พวกเขาพยายามจะ ‘ขาย’ เขาให้กบั
ตระกูลเอวริ ลแต่ส่ิ งที่เกิดในสถานการณ์ตอนนั้นก็ได้จาง
หายไปจากหัวใจของฟู่ เทียนเป็ นที่เรี ยบร้อย ‘คนเรานั้น
สามารถผิดพลาดกันได้!’ นี่คือสิ่ งที่พอ่ ของเขาได้บอกเขา
ไว้เมื่อ 300 ปี ก่อน

“ผ่านมาแค่ 10 วันเองแต่… ลูกดูผอมลงไปมาก” จูร่า

กล่าวด้วยน้ าเสี ยงที่เคร่ งเครี ยดเมื่อมองไปยังฟู่ เทียน
“เข้ามานัง่ ก่อน แล้วเราค่อยพูดคุยกัน” เกรย์ยมิ้

ฟู่ เทียนพยักหน้า เขาวางกระเป๋ าเสื้ อผ้าลงและเดินไปที่

โต๊ะอาหารเพื่อพูดคุย เนื่องจากงานของเขาเป็ นความลับ
ดังนั้นเขาจึงต้องแต่งเรื่ องขึ้นมาเพื่อบอกกล่าวแก่ท้ งั สอง
คน

“ลูกได้เลื่อนตาแหน่งเพราะความสามารถในการทางาน
ของลูกงั้นหรอ?” เกรย์รู้สึกประหลาดใจมากเขาได้ยนิ ฟู่
เทียนบอก ‘ทางานแค่แป๊ บเดียวก็ได้เลื่อนตาแหน่งแล้ว?
มันเร็ วเกินไปหรื อเปล่า?’

“ทางสมาคมยังได้มอบที่อยูใ่ หม่ให้กบั ผมอีกด้วย ไว้เรา

ย้ายไปอยูต่ รงนั้นกัน” ฟู่ เทียนกล่าว
จูร่าตกตะลึง “พวกเขายังมอบบ้านให้ลูกด้วยหรอ? มาก
เกินไปหรื อเปล่า!”

“นี่แหละ สมาคมเมลลอน!” เกรย์เคยได้ยนิ ข่าวเกี่ยวกับ

สมาคมเมลลอนมาบ้างแล้ว เขาถอนหายใจออกมาแล้ว
ส่ ายศีรษะ “แต่ฉนั กับแม่เธออยูท่ ี่นี่มาก็นานแล้ว เพื่อน
บ้านนี้กร็ ู ้จกั กันดีท้ งั นั้น ยิง่ ไปกว่านั้นที่ทางานของพวกเรา
ยังอยูไ่ ม่ไกลจากที่นี่ การย้ายไปอยูท่ ี่อื่นคงไม่ใช่เรื่ องที่ดี
นัก”

“น่าเสี ยดายจัง อย่างนี้ผมก็ตอ้ งอยูค่ นเดียวในย่านการค้า”

ฟู่ เทียนกล่าวด้วยน้ าเสี ยงที่เสี ยใจ
“ลูกใกล้จะถึงวัยแต่งงานแล้วและ… หา? เดี๋ยวก่อนเมื่อกี้
ลูกว่าอะไรนะ? ย่านการค้าหรอ? ลูกบอกว่าทางสมาคม
มอบบ้านในย่านการค้าให้กบั ลูกหรอ?!”

“ใช่ครับ”

“ลูก ลูก … แล้วจะย้ายไปอยูไ่ ด้เมื่อไหร่ ?”

“… ทุกเมื่อเลย”

“ฮ่าฮ่า … …” เกรย์หวั เราะออกมาทันที เป้าหมายสู งสุ ด

ในชีวติ ของเขาคือการย้ายไปอยูย่ า่ นการค้า เขาไม่คิดมา
ก่อนว่าเป้าหมายของเขาจะสาเร็ จได้รวดเร็ วแบบนี้
ทุกๆคนหัวเราะออกมา จูร่าและเกรย์มองไปยังฟู่ เทียน
ด้วยสายตาสงสัยเพราะไม่คิดว่าฟู่ เทียนจะทาให้พวกเขา
ต้องประหลาดใจครั้งใหญ่แบบนี้

ฟู่ เทียนยิม้ ให้กบั พวกเขา เขาคิดถึงเรื่ องหนึ่งและหยิบ

เหรี ยญทองออกมา “ก่อนหน้านี้ผมยืมเงินของคุณไป”

ดวงตาของเกรย์และจูร่าเบิกกว้างขึ้นเมื่อพวกเขาได้เห็น
เหรี ยญทอง งานอะไรที่ทาให้เขาได้รับเหรี ยญทองแบบนี้
ภายในเวลาแค่ 10 วัน? ค่าจ้างทั้งปี ของพวกเขายังเทียบ
ไม่ได้กบั เหรี ยญทองที่ฟู่เทียนได้รับเลย

“นี่คือค่าจ้างของลูกหรอ?” จูร่ายากที่จะเชื่อในเรื่ องนี้ เธอ

อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ลูกทางานอะไรให้สมาคมกันแน่?
มันยากลาบากหรื อเปล่า? ลูกบอกว่าได้รับการฝึ กฝนให้
เป็ นยามเฝ้าประตูแต่นี่มนั … ” ประสบการณ์ชีวิตหลายปี
สอนให้เธอรู ้วา่ ย่อมไม่มีสิ่งใดได้มาฟรี ๆในโลกใบนี้ ยิง่
ได้รับค่าจ้างมากเท่าไหร่ กย็ งิ่ ต้องเสี่ ยงมากขึ้นเท่านั้น

ฟู่ เทียนยิม้ แล้วพูดว่า “ไม่เลยครับ พวกเราไม่ได้ต่อสู ้กบั

ใครและก็ไม่ได้มีอนั ตรายใดๆ นี่คือค่าตอบแทนของการ
ฝึ กฝนอย่างยาวนาน นี่จึงเป็ นเหตุผลว่าทาไมคนจานวน
มากถึงไม่ผา่ นในการฝึ กฝน” เขายิม้ ขึ้นมา

จูร่ามองไปที่เขาด้วยสี หน้าที่เชื่อครึ่ งไม่เชื่อครึ่ ง “จริ ง

หรอ?”

ฟู่ เทียนพยักหน้ายืนยัน
จูร่าเริ่ มวางใจในตอนนี้ “นี่เป็ นเพราะความสามารถของ
ลูกสิ นะ ลูกพิเศษจริ งๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเราได้เห็นลูก
ก็รู้ดีวา่ ลูกนั้นแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆ… ” เมื่อเธอพูด
แบบนี้ออกมาก็รู้สึกได้วา่ เกรย์กาลังจับมือของเธอไว้ เธอ
มองไปที่เขาและเขาก็กระพริ บตากลับมา เธอไม่ควรพูด
ถึงเรื่ องในบ้านเด็กกาพร้าอีกต่อไปเพราะอาจทาให้ฟู่
เทียนนึกถึงความทรงจาที่เจ็บปวดได้

ฟู่ เทียนสังเกตเห็นเกรย์ที่ส่งสัญญาณแต่กไ็ ม่ได้สนใจ

อะไรมาก เพราะเขารู ้วา่ ต่อให้สามีภรรยาคู่น้ ีทาดีกบั เขา
มากเท่าไหร่ เขาก็ไม่มีทางลืมพ่อแม่และพี่สาวที่แท้จริ งเขา
ได้ เรื่ องนี้ไม่มีใครมาแทนที่กนั ได้
“หลังจากที่ยา้ ยไปอยูบ่ า้ นใหม่ ผมจะช่วยหางานให้พวก
คุณในสมาคม” ฟู่ เทียนกล่าวกับทั้งสองคน “หรื อว่าคุณจะ
ไม่ทาอะไรเลยแต่รอรับเงินเดือนก็ได้นะครับ ไม่ตอ้ งคิด
อะไรมากหรอกเพราะผมจะสามารถหาเงินได้มากมายใน
อนาคต” นี่คือหนึ่งในสิ ทธิพิเศษที่มอบให้กบั นักล่า ตราบ
ใดที่ทางสมาคมต้องการตัวพวกเขาการเก็บเรื่ องต่างๆเป็ น
ความลับนั้นถือเป็ นสิ่ งสาคัญ

เกรย์หวั เราะออกมา “ไม่ฉนั ไม่ตอ้ งการเงินของเธอหรอก

เธอต้องเก็บเงินเอาไว้ให้ลูกกับภรรยาของตนเองใน
อนาคต เธอรู ้ใช่ไหม?”

จูร่ายิม้ ออกมาทันทีและกล่าวว่า “เทียน มีผหู ้ ญิงอยูค่ น

หนึ่งที่ฉนั รู ้จกั มาเป็ นเวลานาน และอีกไม่กี่วนั นี้แม่จะไป
พูดคุยกันเรื่ องลูกสาวของเธอ เธอทั้งดีงามในอ่อนหวาน
ลูกสาวของเธอก็ถึงวัยแต่งงานแล้วลูกน่าจะไปพบ
หน่อย?”

ใบหน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนเป็ นสี แดงด้วยความเขินอาย

ทันที “นี่มนั … …”

“เธอเองก็ใกล้ถึงวัยแต่งงานแล้วเหมือนกัน” เกรย์กล่าว
เสริ ม

ฟู่ เทียนรู ้สึกเสี ยดายในตอนนี้ เขาอายุเพียง 13 ปี แต่กถ็ ึง

เวลาที่ตอ้ งแต่งงานแล้ว จากมุมมองของเขาคนที่มีอายุ 13
ปี นั้นยังเป็ นเด็กอยู่ ให้แต่งงานหรอ!? นัน่ มันเหมือนเป็ น
การกดดันมากเกินไป
แต่ผคู ้ นในยุคสมัยนี้ใช้ชีวติ อย่างรวดเร็ ว มันมีท้ งั โรค
ระบาด สิ่ งสกปรกและอันตรายอื่นๆที่พร้อมจะพรากชีวติ
ของพวกเขาไปได้ทุกวัน ยิง่ ไปกว่านั้นเมื่อร่ างกายสะสม
ค่ารังสี ไปมากก็จะเจ็บป่ วยรุ นแรงอีกด้วย นัน่ จึงเป็ น
เหตุผลว่าทาไมพวกเขาจึงเลือกจะแต่งงานกันตั้งแต่อายุยงั
น้อย

“ไว้ถึงตอนนั้นผมค่อยคิดเรื่ องนี้เอง” ฟู่ เทียนตอบคาถามนี้

ด้วยน้ าเสี ยงปกติ

จูร่าเห็นความไม่เต็มใจในสายตาของฟู่ เทียนดังนั้นเธอจึง
กล่าวมาว่า “ พวกเราจะไม่บงั คับลูกหรอกในเรื่ องนี้ แต่
ลูกน่าจะไปพบเด็กผูห้ ญิงคนนั้นจริ งๆนะ เธอสวยมาก แม่
ยืนยันเรื่ องนี้ได้เลย!”
“ฉันเองก็ยนื ยันให้ได้” เกรย์ยมิ้

ฟู่ เทียนส่ ายศีรษะของเขาอีกครั้งและปฏิเสธในเรื่ องนี้

ในตอนนี้เขากาลังนึกถึงค่าคืนนั้นที่เขาได้นง่ั คุยกับเด็ก
สาวคนหนึ่งที่ศาลาในสวน พวกเขาได้นง่ั ชมจันทร์
ด้วยกันและคุยกันในยามค่าคืน หัวใจของเขาเต้นเร็ วขึ้น
เล็กน้อย เขาคิดกับตัวเองว่า “สงสัยจังว่าเธอจะทาอะไรอยู่
ตอนนี้? ถ้าเราจะหาตัวเธอในตอนนี้มนั จะเร็ วเกินไปรึ ปล่า
นะ?”

เขาคิดจนเลิกคิดเรื่ องนี้ไป

…
…

เขาพูดคุยกับจูร่าและเกรย์ไปจนดึก ในเช้าวันต่อมาเขาตื่น
ขึ้นมาตามปกติ กินอาหารเช้าและไปอาบน้ า เขาเรี ยกรถ
ม้าและเดินทางออกไปที่ชุมชนแออัด

เมื่อคืนนี้ตอนที่จูร่าพูดถึงบ้านเด็กกาพร้าความคิดมากมาย
ก็ปรากฏขึ้นในสมองของเขา แม้วา่ เขาจะอาศัยอยูท่ ี่นน่ั
เพียงแค่ไม่กี่เดือนและมันก็ผา่ นมากว่า 3 ปี แล้วแต่ความ
ทรงจาในเรื่ องนี้กย็ งั อยูใ่ นจิตใจของเขา เขายังคงจาบาร์
ตันแล้วเด็กคนอื่นๆรวมถึงวันแรกตั้งแต่เขาได้เข้าไปยัง
บ้านเด็กกาพร้าเหมยซานได้
เขารู ้ดีวา่ คนพวกนี้จะได้รับการดูแลแบบไหนถ้าหากพวก
เขายังไม่ได้ถูกรับไปเลี้ยงจนถึงอายุ 13 ปี

ในตอนนี้เขามีคุณสมบัติและเงินมากพอที่จะรับเลี้ยงพวก
เขาแล้ว ยิง่ ไปกว่านั้นเขายังวางแผนที่จะตั้งแลปเล่นแร่
แปรธาตุข้ ึนมาและยังขาดลูกมืออยู่ นอกเหนือจากเมสัน
และอีก 2 คนแล้ว เด็กพิการสองสามคนจากบ้านเลี้ยงเด็ก
กาพร้านี้อาจเป็ นผูช้ ่วยที่เชื่อถือได้ของเขา
The Dark King – Chapter 86 หายสาบสู ญ

หลังจากที่ฟู่เทียนไม่ได้เดินทางไปยังสลัมเป็ นเวลานาน
กลิ่นของปั สสาวะในอากาศทาให้เขารู ้สึกคลื่นไส้ เขามี
ความอ่อนไหวต่อเรื่ องกลิ่นมากขึ้นต่างกับตัวเขาในอดีต
สาหรับคนทัว่ ไปกลิ่นเหล่านี้คงอยูใ่ นระดับปกติ แต่
สาหรับตัวฟู่ เทียนเองกลิ่นพวกนี้มนั แรงขึ้นผิดปกติส่งผล
ให้เขารู ้สึกวิงเวียนขึ้นมา

ฟู่ เทียนค่อยๆปิ ดจมูกของตนเอง เพื่อรอให้ร่างกายปรับ

เข้ากับสภาพแวดล้อมรอบๆได้ เขาตระหนักขึ้นมาว่าพลัง
การรับรู ้กลิ่นที่สูงกว่าคนทัว่ ไปก็เป็ นจุดอ่อนได้ในเวลา
เดียวกัน
“ถ้าในอนาคตฉันต้องเผชิญกับพวกนักล่าหรื อสัตว์ร้ายที่มี
ความสามารถในการดมกลิ่นละก็ ฉันจะใช้วธิ ีน้ ีจดั การ
พวกมัน ข้อได้เปรี ยบอาจแปรเปลี่ยนเป็ นเสี ยเปรี ยบได้
เช่นกัน ดูเหมือนว่าทุกๆอย่างมักมีสองด้านเสมอ” มี
ความคิดแว้บขึ้นมาในใจของเขาในขณะที่กาลังเดินไป
ตามซอกซอย

เมื่อเวลาผ่านไปซักพักกลิ่นต่างๆก็เริ่ มจางหายไป ยิง่ เขา

เดินไปเรื่ อยๆความรู ้สึกไม่สบายตัวก็ค่อยๆหายไปเช่นกัน
เขาไม่ได้เดินไปยังบ้านเด็กกาพร้าเหมยซานโดยตรง แต่
เลือกเดินผ่านไปยังที่ทิ้งขยะที่เขาเคยไปเมื่อสามปี ก่อน

เมื่อยิง่ เข้าใกล้กองขยะ ฟู่ เทียนก็ได้เห็นว่ากองขยะถูกปรับ

จนเหลือระดับพื้นดิน แม้เขาจะคาดหวังให้มีการทาความ
สะอาดบ้างแต่กไ็ ม่ได้หวังจะให้พวกมันทั้งหมดจะถูก
กาจัดทิ้งไป

“ได้ยนิ มาว่ามีโรคระบาดเกิดขึ้นในสลัมเมื่อปี ก่อน มันทา

ให้ผคู ้ นจานวนมากติดเชื้อ ‘ฤดูแห่งความตายสี ดา’ มาถึง
แล้วและอุณหภูมิถูกเพิม่ สู งขึ้น ฉันคิดมานานแล้วเรื่ อง
การทาความสะอาดกองขยะ ”

“แคปซูลแช่แข็งหายไปเช่นกัน มีโอกาสที่มนั จะถูกพบ

เจอในกองขยะ ถ้ามีข่าวถูกปล่อยออกมาและข้อมูลถูก
เผยแพร่ ถึงเครื่ อข่ายของกองทัพ พวกเขาย่อมไม่ปล่อยมัน
หลุดมือไปถึงฝ่ ายอื่นๆเป็ นแน่ ยิง่ ไปกว่านั้นก้อนโลหะ
ขนาดใหญ่แบบนี้จะต้องถูกสังเกตุเห็นอย่างแน่นอน มัน
น่าจะถูกย้ายไปที่ไหนซักแห่งที่เป็ นความลับเพื่อ
ทาการศึกษา”
ทันใดนั้นเขาได้กลิ่นของคนจานวนหนึ่งกาลังใกล้เข้ามา

นี่คงจะเป็ นข้อดีของการมีประสาทดมกลิ่นอันยอดเยีย่ ม
เขาสามารถตรวจจับสิ่ งมีชีวติ ได้ก่อนที่จะเข้ามายังใน
ระยะสายตาของเขาซะอีก

เมื่อเขาหันกลับไปก็พบกับชายวันกลางคน 2 คน และชาย
หนุ่มอีกคนในชุดผ้าขี้ริ้วเดินออกมาจากตรอกด้านหลัง
พวกเขาเดินแยกตัวออกจากกันเพื่อจะคุกคามฟู่ เทียน หนึ่ง
ในนั้นถือแท่งไม้เอาไว้ในมือ ในขณะที่อีกทั้งสองคนถือ
มีดยาวที่เป็ นสนิมและก้อนหิ นสี ดา พวกเขาก้าวเข้ามาใกล้
ทีละหน่อยและจ้องมองไปยังฟู่ เทียน
“เจ้าหนุ่ม!” ชายคนที่อยูต่ รงกลางที่มีผมยุง่ เหยิงเป็ นคน
กล่าวออกมาด้วยเสี ยงต่า “คิดให้ดีนะ! ยอมแพ้แล้วส่ งเงิน
กับเสื้ อผ้ามา”

“ผูล้ ้ ีภยั สามคน” เขาระบุตวั ของอีกฝ่ ายได้จากเครื่ องแต่ง

กาย พวกเขาถูกจัดอยูใ่ นระดับต่าสุ ดของการอาศัยอยูใ่ น
สลัม พวกเขาทุกคนล้วนเป็ นคนจรจัด เหตุผลหลักที่พวก
เขาถูกกีดกัดออกจากสังคมเป็ นเพราะมีระดับรังสี ใน
ร่ างกายสู ง ไม่มีที่ไหนรับพวกเขาเข้าทางานเพราะกลัวเกิด
ผลกระทบกับสุ ขภาพของคนอื่นๆ

“ไม่ได้ต้ งั ใจจะฆ่าผมใช่ม้ ยั ?” ฟู่ เทียนยิม้ แผ่วๆ

ทั้งสามคนรู ้ได้ในทันทีวา่ ฟู่ เทียนไม่ใชคนในสลัมเมื่อเห็น
การแต่งกายของฟู่ เทียน พวกเขาตั้งใจจะมาปล้นเงินและ
หนีไปเท่านั้น ถ้าพวกเขาฆ่าคนตาย พวกเขารู ้ดีวา่ จะมีการ
สื บสวน และสิ่ งๆนั้นจะทาให้ทวั่ ทั้งสลัมปั่นป่ วน อย่างไร
ก็ตามพวกเขาไม่คิดมาก่อนว่าฟู่ เทียนจะมีท่าทีสงบและไร้
ความกลัวขณะที่เผชิญหน้ากับพวกเขา

“เจ้าเด็กน้อย ส่ งของมาหรื อจะให้พวกเราลงมือ!” ชายวัย

กลางคนที่ยนื อยูต่ รงกลางตะโกนออกมา

ฟู่ เทียนเคลื่อนไหวในพริ บตา

ฟึ บ ฟึ บ ฟึ บ!
ฟู่ เทียนขี้เกียจฟังการพูดคุยที่ยดื ยาว เขาฉวยโอกาสจัดการ
ซัดอีกฝ่ ายจนสลบลงไปนอนลงกับพื้น เขากาลัง
เตรี ยมการที่จะสอบถามถึงสถานที่ที่กองขยะถูกขนย้าย
ไป ถ้าแคปซูลแช่แข็งไปตกอยูใ่ นมือของสมาคมใด
สมาคมหนึ่งหรื อกองทัพ เช่นนั้นแล้วเขาควรจะเริ่ ม
สอบถามถึงส่ วนต่างๆที่เกี่ยวข้องกับพวกมัน

เขารู ้สึกกังวลอยูเ่ ล็กน้อย ถ้าหากถามถึงเรื่ องแคปซูลแช่

แข็งออกไปตรงๆ พวกคนเหล่านี้อาจจะระบุตวั ตนเขาได้
ในอนาคต มันอาจจะส่ งผลให้ทางสมาคมหรื อทาง
กองทัพส่ งคนมาจับกุมเขาได้ ฟู่ เทียนตะโกนออกมาและ
เตะไปยังชายกวัยกลางคน “ฉันกาลังหลงทาง บอกทางไป
บ้านเด็กกาพร้าเหมยซานให้หน่อย”
ชายวันกลางคนกาลังอยูใ่ นความตระหนก มันเป็ นเรื่ อง
ยากที่จะทาใจยอมรับว่าเด็กเพียงคนหนึ่งจะมีพลังและ
ความเร็ วระดับนี้ เขาไม่อยากจะคิดถึงข่าวลือบางอย่างที่
เกิดขึ้นจากย่านการค้านัน่ เลย “เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี่และ
เลี้ยวขวาอีกครั้งหลังจากเดินผ่านไปสองถนน หลังจาก
นั้นให้ถามคนบริ เวณนั้นดู นายก็จะพบกับที่นน่ั ”

ฟู่ เทียนหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป ความจริ งเขารู ้ทางไป

ยังบ้านเด็กกาพร้าเหมยซานอยูแ่ ล้ว เขาเพียงต้องการลบ
ความน่าสงสัยของเขาออกไป ถ้าหากมีคนคอยสังเกตุ
การณ์อยูใ่ นบริ เวณนี้

“พลังงานในแคปซูลแช่แข็งถูกใช้ไปจนหมดแล้ว มันคง
เป็ นเรื่ องยากสาหรับคนที่พบเจอมันจะเอาไปศึกษา แต่
แคปซูลแช่แข็งเป็ นสมบัติชิ้นเดียวจากพ่อแม่แท้ๆของฉัน
ถ้าฉันรู ้วา่ มันถูกเก็บอยูท่ ี่ไหน ไว้ค่อยไปเอาคืนแล้วกัน”
ฟู่ เทียนคิดเงียบๆในขณะที่กาลังเดินออกจากกองขยะไป

ในสิ บนาทีต่อมา ฟู่ เทียนเดินมาถึงหน้าบ้านเด็กกาพร้า

เหมยซาน ตัวอาคารทรุ ดโทรมลงอย่างมากหลังจากผ่าน
ไปสามปี

ฟู่ เทียนเห็นหญิงรู ปร่ างอ้วนคนหนึ่งกาลังทาความสะอาด

สนามหญ้าหน้าบ้านเด็กกาพร้า

“คุณป้า” ฟู่ เทียนตะโกนออกมา

หญิงวัยกลางคนรู ้สึกประหลาดใจเมื่อเธอหันกลับมา เธอ

รู ้สึกงงเล็กน้อย “เธอคือ?”
“เทียนครับ” ฟู่ เทียนยิม้

เธอรู ้สึกตะลึง มีเด็กในบ้านกาพร้าอยูไ่ ม่มากนัก แม้จะ

ผ่านไปสามปี แล้ว เธอยังคงไม่เคยลืมเด็กหนุ่ม เธอรู ้สึก
ประทับใจเมื่อพบกับฟู่ เทียนในครั้งแรก เพราะเขาเป็ นเด็ก
หนุ่มที่มีผวิ ขาว

เธอกวาดตามองฟู่ เทียนทัว่ ทั้งตัว รู ปทรงใบหน้าของเขา

ทับซ้อนกับเด็กชายในความทรงจาของเธอยกเว้นสี ผวิ
“เทียน?! เธอกลับมา! พ่อแม่ใหม่ของเธอเป็ นยังไงบ้าง?”

“ดีมากๆเลยครับ” ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าว “ผมกลับมาหาบาร์

ตัน โจเซฟและทุกๆคน”
“โจเซฟยังอยูท่ ี่นี่ แต่เธอจะไม่ได้เจอบาร์ตนั หอรกนะ เขา
ถูกส่ งไปยังเหมืองโคลินเมื่อปี ที่แล้ว”

ฟู่ เทียนขมวดคิ้ว เขาจาได้วา่ บาร์ตนั จะมีอายุครบ 13 ในปี

นี้ แม้วา่ เขาจะถูกส่ งไปทางานในเหมือง เขาจะต้องทางาน
จนถึง ‘ฤดูกาลหิ มะสี ดา’ อย่างไรก็ตามการพูดอะไรไป
ตอนนี้คงไม่มีความหมายมากนัก ฟู่ เทียนกล่าว “เอาล่ะ
ผมขอเข้าไปหาเพื่อนข้างในนะครับ ผมต้องขอบรบกวน
ป้าไดช่วยเรี ยกโจเซฟ โครนและแบรี่ ให้หน่อย ผม
ต้องการจัดการเรื่ องบ้านใหม่ของพวกเขา”

ป้าไดตกใจและขมวดคิ้ว “เทียน ไม่ใช่วา่ เธอแอบขโมย

เงินของพ่อแม่มาหรอกนะ? อย่าสับสนล่ะ ถ้าเธอต้องการ
หาบ้านใหม่ให้เพื่อนๆของเธอ เธอจะต้องมีหน้าที่การงาน
ที่ดี…”
The Dark King – Chapter 87 ผูก้ าเนิดปิ ศาจ

ฟู่ เทียนพยักหน้าเล็กน้อยเพราะเขารู ้ถึงข้อจากัดนี้ดี แต่ใน

สถานภาพปั จจุบนั การหาบ้านใหม่ให้พวกเด็กๆไม่ใช่
ปัญหาอีกแล้ว “ให้พวกเขาทุกคนออกมา แล้วฝากให้คุณ
ช่วยจัดการตามขั้นตอนด้วย ผมจะพาพวกเขาออกไป
ทั้งหมด”

ป้าไดพูดด้วยความกังวล “จะต้องใช้เงินมากมายทีเดียวใน
การช่วยเหลือพวกเขา เธอน่าจะรู ้ถา้ มีการขโมยเงินที่
มากกว่า 1 เหรี ยญเงิน จะต้องถูกจาคุกนะ อย่าทาตัวโง่
เขลาแบบนี้สิ”
“มันเป็ นเงินของผมเองครับ” ฟู่ เทียนรู ้ดีวา่ เขาจาเป็ นต้อง
อธิบายเรื่ องที่มาของเงิน เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ตอ้ งกังวล
เรื่ องสถานะของฟู่ เทียน เขาหยิบเหรี ยญตราผูร้ ักษาความ
ปลอดภัยออกมา “ผมได้รับเลือกให้เป็ นผูร้ ักษาความ
ปลอดภัย ซึ่งมีเงินเดือนที่ค่อนข้างสู งเลยทีเดียว”

ป้าไดหยุดชะงักและกล่าว “เธอ เธอได้เป็ นผูร้ ักษาความ

ปลอดภัย”

ฟู่ เทียนยืน่ เหรี ยญตราให้ดู “ใช่ครับ”

ป้าไดตั้งสติข้ ึนเล็กน้อยพร้อมมองไปยังฟู่ เทียนด้วยความ

ประหลาดใจ “เยีย่ ม เยีย่ ม! หลังจากที่ดูแลบ้านกาพร้ามา
หลายปี เธอน่าจะเป็ นคนเดียวที่รักษาสัญญากับเด็กคน
อื่นๆไว้ได้ อ้อ เธอจาเด็กที่ชื่อลิซ่าได้ไหม? ลิซ่าถูกรับ
เลี้ยงในช่วงเวลาเดียวกันกับเธอเลย ซึ่งคนในตระกูลเมล
เป็ นคนรับตัวเธอไว้ เนื่องจากมีความเฉลียวฉลาดจึงถูกสัง่
สอนอย่างดีจากตระกูลเมลและได้เลื่อนขั้นให้เป็ นสาวใช้
เมื่อปี ก่อนเธอกลับมาที่นี่อีกครั้งและถามถึงเธอด้วย เธอ
เป็ นคนนิสยั ดีนะ ถ้าหากต้องการความช่วยเหลือลอง
ติดต่อลิซ่าดูสิ”

ฟู่ เทียนประหลาดใจเล็กน้อย เด็กสาวคนที่พยายามกลัน่

แกล้งตัวเขาเมื่อสองสามปี ก่อนจะสามารถประสบ
ความสาเร็ จในตระกูลเมลได้ ถึงหน้าตาของเธอจะดูน่ารัก
แต่นิสยั จริ งๆของเธอถูกซ่อนเร้นอยูใ่ นส่ วนลึก อย่างไรก็
ตาม สองสามปี มานี้มีสิ่งดีๆเกิดขึ้นกับตัวเขามากมาย
ดังนั้นก็ไม่มีิอะไรให้ฟู่เทียนใส่ ใจมากนัก เขาตอบกลับไป
“ถ้ามีโอกาสนะครับ”
ป้าได้ยมิ้ และหันหลังกลับเข้าไปยังบ้านเด็กกาพร้า ในไม่
นานนักเด็กทั้งสามคนเดินออกมา ดูเหมือนว่าพวกเขาเพิง่
จะนอนหลับในก่อนหน้า สังเกตุได้จากสายตาที่งวั เงียของ
พวกเขา พวกเขาทั้งสามคือโจเซฟ โครน และแบรี่

ทุกคนรู ้สึกประหลาดใจเมื่อได้พบกับฟู่ เทียน

ในสามปี ที่ผา่ นมาทุกๆคนเปลี่ยนไปมาก แต่ดว้ ยเรื่ อง

อาหารการกินฟู่ เทียนดูจะเติบโตขึ้นมากที่สุด ร่ างกายของ
เขามีความแข็งแรงและเปลี่ยนไปอย่างสิ้ นเชิงเมื่อเทียบกับ
สามปี ก่อน โจเซฟเองก็เช่นกัน เขาสู งขึ้นกว่าสามปี ที่แล้ว
เป็ นอย่างมาก อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขาดูพองขึ้นและ
มันทาให้ดูน่ากลัวเป็ นอย่างมาก
ส่ วนโครนนั้นมีรูปร่ างพิการมาตั้งแต่กาเนิด แขนของเขามี
ขนาดเพียงครึ่ งเดียวของแขนคนปกติ นิ้วของเขาผิดรู ปผิด
ร่ างมีขนาดเล็กเท่าของเด็กทารก

แบรี่ น้ นั มีรูปร่ างที่ดี หากดูจากภายนอกคงคิดว่าเขาไม่มี

ปั ญหา แต่ฟู่เทียนรู ้ดีวา่ เขามีเนื้องอกเนื่องจากผลของรังสี
ที่ควบแน่นในช่องท้องของเขา

เพราะการอาศัยอยูใ่ นบ้านเด็กกาพร้า ประสบการณ์ชีวติ

ของเขาจึงแข็งแกร่ งกว่าเมสัน แซค และแชม ในไม่ชา้
พวกเขาก็จาได้วา่ เขาคือฟู่ เทียนและวิง่ เข้าไปหาอย่าง
รวดเร็ ว โจเซฟพูดติดขัด “ทะ เทียน นายสบายดีไหม?”
ฟู่ เทียนยิม้ ให้และตอบกลับไป “ฉันสบายมากๆ ตอนนี้ฉนั
มีโอกาสที่จะพาพวกนายไปกับฉันแล้ว แล้วก็นะ พวก
นายไม่ตอ้ งเอาเสื้ อผ้าไปด้วย ฉันจะจัดหาให้ใหม่ท้ งั หมด
หลังจากที่จดั การตรงนี้เสร็ จเรี ยบร้อยพวกเราจะไปหาบาร์
ตันและพาเขาไปด้วย ”

พวกเขาตกตะลึง โจเซฟพูดต่อ “นะ…นาย..หมายถึง..จะ

พาพวกเราไปกับนายด้วย?”

ฟู่ เทียนหัวเราะ “นี่พวกนายไม่เชื่อฉันหรอ?”

โครนพูดออกมาด้วยความจริ งจัง “แน่นอน พวกเราเชื่อ

ในตัวนาย แต่นายมีเงินเพียงพองั้นหรอ?”
“ฉันมีมากพอที่จะพาพวกนายทุกคนไปกับฉันด้วย” ฟู่
เทียนมองไปยังสายตาพวกเขาซึ่งเปี่ ยมไปด้วยความหวัง
เขารู ้ดีวา่ ทุกคนกระตือรื อร้นอยากออกไปจากที่นี่ “ฉันจะ
ไปหยิบเอกสารเรื่ องที่อยูข่ องพวกนาย”

ทั้งสามคนมองหน้ากันและพยักหน้า หันหลังและวิง่ เข้า

ไปยังบ้านเด็กกาพร้า

ฟู่ เทียนออกมายังสนามข้างนอกของบ้านเด็กกาพร้าและ
มองไปยังผูห้ ญิงที่มีรูปร่ างอ้วนที่มีหน้าที่จดั การเรื่ อง
ขั้นตอนดาเนินการ เธอกาลังนัง่ อยูด่ า้ นหลังเคาน์เตอร์และ
กาลังหาว มีเด็กชายผิวดาอีกคนยืน่ อยูข่ า้ งๆเธอ
เด็กชายคนนั้นดูกระตือรื อร้น เมื่อมองเห็นฟู่ เทียนเขา
ค่อยๆสกิดผูห้ ญิงร่ างอ้วน

ผูห้ ญิงคนนั้นลืมตาขึ้นและมองมายังฟู่ เทียนที่กาลังเดิน

เข้าไป เธอยืน่ ขึ้นและส่ งยิม้ ให้ “เธอเป็ นใครกัน”

“ผมมาที่นี่เพื่ออุปการะเด็กครับ” ฟู่ เทียนพูดสั้นๆ

หญิงอ้วนส่ ายหัว “รับเลี้ยงดู ถ้าจะรับเลี้ยงดูเด็กเธอ

จะต้อง…”

“ผมต้องการตอนนี้” ฟู่ เทียนตอบกลับในทันใด ทุกๆคน

จะต้องรอจนถึงวันรับอุปการะ จุดประสงค์กเ็ พื่อ
ประโยชน์ทางการเงินที่บา้ นกาพร้าจะได้รับ
.
“พวกเรามีกฏของเรา…” หญิงอ้วนรี บอธิ บาย

ฟู่ เทียนไม่ตอ้ งการที่จะฟังอีกพร้อมหยิบเหรี ยญตราของผู่

รักษาความปลอดภัยออกใสและกล่าว “ผมว่ากฏก็น่าจะ
ยืดหยุน่ ได้นะ คงจะเป็ นเรื่ องที่ดีถา้ คุณจัดการให้ในทันที”

แม้วา่ ฟู่ เทียนจะยังดูเด็กแต่เขาถูกฝึ นฝนมาเป็ นเวลานาน

ในค่ายฝึ ก ดังนั้นคาพูดของเขาจึงดูเป็ นทางการมากกว่า
ผูร้ ักษาความปลอดภัยทัว่ ๆไป หญิงอ้วนรี บตอบกลับด้วย
ความลังเลใจ “เข้าใจแล้ว… บอกชื่อของเด็กๆมา”

“โจเซฟ โครนและแบรี่ ” ฟู่ เทียนแจ้งชื่อพวกเขาไป

หญิงสาวรู ้สึกงุนงงเมื่อได้ยนิ ชื่อเหล่านั้น แต่กย็ งั คงจัดการ
เรื่ องให้ต่อไป ใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่จะดาเนินการเสร็ จ
สมบูรณ์ ราคาของที่ตอ้ งจ่ายทั้งหมดคือ 2 เหรี ยญเงิน

เมื่อหญิงสาวเห็นฟู่ เทียนหยิบเหรี ยญทองออกมา เธอถึง

ตระหนักได้วา่ เขาไม่ใช่คนทีจะมองข้ามไปได้เลย

ในตอนนั้นเอง ป้าไดเดินออกมาและเห็นฟู่ เทียนกาลังทา

สัญญา “เป็ นอย่างไรบ้าง? เรี ยบร้อยดีไหม?”

ฟู่ เทียนพยักหน้าช้าๆ
“พวกเขามารอเธออยูโ่ น่นแล้ว” ป้าไดหัวเราะ “หวังว่า
พวกเขาจะรับรู ้ถึงความอ่อนโยนและตอบแทนเธออย่างดี
ล่ะ”

“ผิดแล้วครับ นี่คือการตอบแทนจากผมต่างหาก” ฟู่ เทียน

ตอบ เขาเซ็นสัญญาต่างๆและเดินจากไป

หญิงอ้วนมองไปยังป้าไดและกล่าวถาม “พี่ได ผูช้ ายคน

นั้นเป็ นใครกัน ดูเหมือนว่าพี่จะรู ้จกั เขา”

ไดยิม้ และตอบ “จาเมื่อสามปี ก่อนได้ไหม มีเด็กผูช้ ายคน

หนึ่งชื่อเทียน นัน่ คือเขา!”
ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้าง “นัน่ เป็ นเหตุผลที่เขาดูโต
ขึ้นเล็กน้อย เขาได้กลายเป็ นผูร้ ักษาความปลอดภัยแล้ว”

ฟู่ เทียนมองเห็นโจเซฟและทุกๆคนยืนรออยูด่ า้ นหน้าบ้าน

เด็กกาพร้า พวกเขาดูกงั วลเล็กน้อยหากว่าฟู่ เทียนถูก
ปฏิเสธ ฟูเทียนยืน่ สัญญาให้กบั พวกเขา “พวกเราไปกันได้
แล้ว นี่คือทะเบียนบ้านใหม่ของพวกนาย”
ร่ างกายของพวกเขาสัน่ ขึ้นเมื่อได้เห็นสัญญาของจริ งถือ
อยูใ่ นมือ ด้วยตาของโจเซฟเริ่ มมีสีแดงและน้ าตาได้ไหล
ออกมา “เทียน…ฉัน…ฉัน..”

ฟู่ เทียนมองไปยังท่าทีของทุกๆคน เขากล่าวด้วยความเขิน

อาย “เอาน่า…ไม่ตอ้ งสุ ภาพกับฉันขนาดนั้นก็ได้..ไปกัน
เถอะ บาร์ตนั กาลังรอพวกเราอยู”่

“เทียน เรื่ องนี่มนั ฉันต้องขอบคุณนายจริ งๆ!” โครนพูด

ด้วยความหนักแน่น

“เอาล่ะ ก่อนอื่น พวกเราต้องไปหา…บาร์ตนั ..” แบรี่ กามือ

ของตัวเองไว้แน่น
ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าว “ไม่ตอ้ งซึ้ งกันแล้ว ไปกันเถอะพวก
เรา”

พวกเขาไม่ได้พดู อะไรอีกเมื่อเห็นท่าทีของฟู่ เทียน ก่อน

จะจากไปพวกเขาทั้งสี่ คนหันไปมองบ้านกาพร้าอีกครั้ง
พวกเขายังมองเห็นป้าไดและหญิงอ้วนข้างในประตูนน่ั
พวกเขายังไม่รู้เรื่ องอะไรมากนักแต่ชีวติ ของพวกเขากาลัง
จะเปลี่ยนไปตลอดกาล

เช่นเดียวกัน ยังคงไม่มีใครรู ้เรื่ องที่จะกล่าวถึงนี้ แต่ใน

บันทึกของของรุ่ นต่อมาได้จารึ กชื่อของพวกผูช้ ่วยทั้งสี่
คนด้วยสี แดงเข้ม ‘ผูก้ าเนิดปิ ศาจ’
The Dark King – Chapter 88 ไปกันเถอะ

เหมืองโคลินเป็ นบริ ษทั ที่ครอบครองโดยตระกูลเมล มัน

ถูกดูแลโดยหอการค้า สถานที่ต้ งั ของมันอยูท่ ี่เขตชาน
เมืองทางด้านทิศตะวันตกของสลัม ฟู่ เทียนจ้างรถม้าและ
เดินทางไปพร้อมกับเพื่อนทั้งสามคน

รถม้ามีอยูจ่ านวนน้อยนิดในสลัม โดยปกติแล้วผูค้ นที่

ทางานอยูใ่ นหอการค้าหรื อโรงงานอื่นๆ จะจ้างพวกเขา
เพื่อการเดินทางที่สะดวก

เป็ นครั้งแรกสาหรับโจเซฟ โครนและแบรี่ ในการนัง่ รถม้า

พวกเขารู ้สึกประหม่าและตัว่ สัน่ รวมถึงไม่กล้าแตะต้อง
อะไรสักอย่าง พวกเขากลัวที่จะไปทาให้เก้าอี้ตอ้ งสกปรก
ฟู่ เทียนไม่ได้พดู อะไรออกมา เขารู ้ดีวา่ เพื่อนๆของเขาต้อง
ประสบกับช่วงเวลาอันเลวร้ายมาและมันคงไม่ง่ายนักใน
การปรับตัว ครึ่ งชัว่ โมงผ่านไป รถม้าหยุดลงหน้าเหมือง
โคลิน มันดูเด่นกว่าสลัมอย่างมาก มีอาคารดูโดดเด่นซึ่ ง
ถูกสร้างโดยหอการค้าสาหรับเป็ นสานักงาน

ฟู่ เทียนก้าวลงจากรถม้าเป็ นคนแรก เขาจ่ายค่าจ้างให้

คนขับรถมาเป็ นจานวน 1 เหรี ยญทองแดง เขาหันไปเรี ยก
ทั้งสามคนให้ตามลงมาเพื่อเข้าไปยังอาคาร

มีผรู ้ ักษาความปลอดภัยหนุ่มที่ดูเอื่อยเฉื่ อยยืนอยูห่ น้า

ประตู 2 คน พวกเขายืนขึ้นแต่เมื่อเห็นว่าเป็ นเพียงพวกเด็ก
ที่เดินเข้ามา อาการขี้เกียจก็ถูกแสดงออกอีกครั้ง หนึ่งใน
นั้นมองไปทัว่ ทั้งตัวของฟู่ เทียน หลังจากนั้นเขากล่าว
“ที่นี่เป็ นอาคารสานักงานของหอการค้า เธอต้องการ
อะไร?”

“บอกให้เจ้าหน้าที่ช้ นั บนสุ ดมาเจอผมหน่อย” ฟู่ เทียน

กล่าว

ทั้งสองคนรู ้สึกประหลาดใจ หนึ่งในนั้นหันกลับมาและ

พูดว่า “น้องชาย ในฐานะประชาชนทัว่ ไปถ้าจะมาขอซื้อ
แร่ ธาตุต่างๆตามคาสัง่ เจ้านายพวกเราก็พอจะช่วยจัดการ
ให้ได้ แต่สาหรับเธอที่จะต้องการมาพบท่านประธาน ฉัน
ต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถช่วยเรื่ องนี้ได้”
ฟู่ เทียนหยิบเหรี ยญตราของผูร้ ักษาความปลอดภัยสี เงิน
ออกมา “คุณแค่ไปแจ้งพวกเขาว่า ผมเป็ นตัวแทนของ
ตระกูลเมล”

ทั้งสองคนต่างรู ้สึกสับสนเมื่อได้เห็นเหรี ยญตราที่มีรูป

ดาบไขว้กนั พวกเขาตั้งใจมองดูอย่างดีเพื่อตรวจสอบว่า
มันไม่ใช่ของปลอม หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาด้วยความลังเล
“เธอรออยูท่ ี่นี่ ฉันจะไปแจ้งให้ ว่าแต่เธอชื่ออะไร?”

“พวกเขาไม่ได้รับอนุญาติให้รู้” ฟู่ เทียนกล่าวด้วยความ

เฉยเมย

เมื่อพวกผูด้ ูแลความปลอดภัยได้ยนิ น้ าเสี ยงที่เย็นชาของฟู่

เทียนก็ไม่ได้ใส่ ใจอะไรมากนัก เหมือนที่เขาได้กล่าวมา
ก่อนแล้วว่ามาจากตระกูลเมล ยิง่ ไปกว่านั้นพวกเขาไม่มี
สิ ทธิ์อะไรไปยุง่ เกี่ยวกับธุรกิจของหอการค้าโดยตรง

หลังจากนั้นไม่นาน ฟู่ เทียนและเพื่อนๆเดินตามผูร้ ักษา

ความปลอดภัยเข้าไปข้างใน

ไม่มีผดู ้ ูแลความปลอดภัยคนไหนเข้ามาขวางพวกเขาอีก

ฟู่ เทียนได้เห็นความหรู หราของสานักงานในย่านการค้า

มาก่อนแล้ว ดังนั้นภายในส่ วนต่างๆของอาคารสานักงาน
หอการค้าจึงไม่สามารถดึงความสนใจสายตาเขาได้เลย
มันดูไม่เป็ นระเบียบเล็กน้อย เขามองหาโซฟาเพื่อนัง่ พัก
และรอโจเซฟ โครน และแบรี่ ตามฟู่ เทียนเข้าไปอย่าง
เงียบๆ
ทั้งสามคนดูกงั วลอยูบ่ า้ งเป็ นเพราะพวกเขาเพิ่งเคยเจอ
สถานที่สะอาดและหรู หราแบบนี่เป็ นครั้งแรก

ในไม่นานนัก ผูด้ ูแลความปลอดภัยกลับมาพร้อมกับ

ผูห้ ญิงร่ างสู ง

ผูด้ ูแลความปลอดภัยเห็นฟู่ เทียนและเพื่อนๆนัง่ รออยูท่ ี่

โซฟา เขาหันกลับไปพูดกับหญิงสาวที่อยูด่ า้ นหลังของ
เขาด้วยความเคารพ
”
หญิงสาวมองไปยังฟู่ เทียนแต่หางตาของเธอสะดุดเข้ากับ
ทั้งสามคนที่อยูข่ า้ งหลัง เธอเดินเข้ามาใกล้ “ขอโทษนะ
เธอเป็ นคนจากตระกูลเมลอย่างนั้นหรอ?”
ฟู่ เทียนสังเกตุเห็นสายตาอันดูถูกเหยียดหยามของหญิง
สาว “คุณเป็ นประธานใช่ไหม?”

“ฉันเป็ นผูด้ ูแลที่นี่” เธอขมวดคิ้วลงเล็กน้อยเมื่อฟู่ เทียนไม่

ตอบคาถามของเธอ

ใบหน้าของฟู่ เทียนเปลี่ยนเป็ นเย็นชา เขาขี้เกียจถามอะไร

ต่ออีก “ผมมาที่นี่เพื่อมารับตัวคนๆนึงที่ถูกส่ งมายังเหมือง
ไม่นานมานี้ คุณตามตัวเขามาได้ไหม”

ใบหน้าของเธอไม่พอใจในขณะที่คอบ “คนงานเหมืองทุก
คนมีสถานะเป็ นทาส ถ้าหากคุณได้รับอนุญาติฉนั
สามารถส่ งมอบตัวให้ได้ หรื อมิฉะนั้นจะต้องจ่ายค่าตัว
ด้วยตัวเลขที่สูงเพื่อซื้ อพวกเขาไป และแม้วา่ จะซื้อตัวเขา
ไปแล้วก็ยงั คงมีสถานะเป็ นทาส จะไม่มีการชดเชยใดๆให้
ในกรณี ที่เขาถูกคนอื่นฆ่า”

ฟู่ เทียนหยิบเหรี ยญตรานักล่าออกมา “คุณรู ้ไหมว่านี่คือ

อะไร?”

หญิงสาวในร่ างสู งส่ ายหัว “ไม่เคยเห็นมาก่อน”

“ถ้าอย่างนั้นแล้ว ช่วยตามตัวประธานของคุณมา!” ฟู่

เทียนกล่าว

หญิงสาวยับยั้งอารมณ์โกรธของเธอไว้และกล่าว “เธอ
เป็ นเพียงแค่ผรู ้ ักษาความปลอดภัย! ถ้าเธอไม่ใช่คนที่
ทางานกับตระกูลเมลโดยตรง ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ
อีก ท่านประธานยุง่ มากและไม่ใช่วา่ ใครก็จะขอพบเขา
ได้”

ฟู่ เทียนจ้องมองตาของเธอ “ผมขอบอกได้อย่างนึง ถ้าผม

เอ่ยแค่คาเดียว พรุ่ งนี้คุณจะไม่ตอ้ งมาทางานอีกเลย คุณ
ไม่ได้รับอนุญาติให้รู้ถึงสถานะของผม ช่วยมีเหตุผลและ
เรี ยกประธานมาพบผมด้วย หรื อคุณจะเลือกรับความเสี่ ยง
เอาไว้ท้ งั หมดก็ตามใจ”
หญิงสาวโกรธมากเธออยากจะหัวเราะให้กบั คากล่าวของ
ฟู่ เทียน แต่เมื่อได้เห็นสายตาที่เย็นชานัน่ แล้ว เธอก็คิดตาม
ในทันใด หรื อในบางทีเธออาจจะไม่รู้เบื้องหลังของเขา
จริ งๆพร้อมกล่าว “ถ้าอย่างนั้นรออยูท่ ี่นี่ซกั ครู่ ฉันจะไป
แจ้งท่านประธานให้”
เมื่อกล่าวจบเธอหันหลังเดินกลับไปอย่างรวดเร็ ว

โจเซฟและทุกคนตกใจกับท่าทีที่ดุดนั และเอาแต่ใจของฟู่
เทียน มันช่างต่างกับเด็กชายที่พวกเขาเคยรู ้จกั อย่างสิ้ นเชิง

ใช้เวลาไม่นานนัก มีชายวัยกลางคนเดินตามหญิงสาวมา
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นฟู่ เทียนและเพื่อนๆจาก
ระยะไกล แต่เขายังแสดงออกถึงมารยาทและความอดทน
เอาไว้ “สวัสดี ฉันคือประธานของที่นี่ ของถามหน่อยได้
ไหมว่าเธอเป็ นใคร?” เขามองไปยังฟู่ เทียน ดูเหมือนว่าถ้า
หากเขาไม่พอใจกับคาตอบของฟู่ เทียน พวกเขาทั้งหมดคง
ถูกจับโยนออกไปในทันที
ฟู่ เทียนรับรู ้ได้ถึงทิฐิและความสงสัยจากดวงตาของอีก
ฝ่ าย แต่กย็ งั ขี้เกียจตอบคาถามกลับไป เค้าแสดงเหรี ยญ
ตราของนักล่าให้ดู “คุณรู ้ไหมครับ ว่านี่คืออะไร?”

ดวงตาอันแหลมคมของชายวัยกลางคนจ้องมองไปยัง
เหรี ยญนัน่ และหันกลับมามองฟู่ เทียนด้วยความกลัว เขา
รี บตอบกลับด้วยความเคารพอย่างรวดเร็ ว “แน่นอนครับ”

“ผมต้องการจะพบกับชายที่มีชื่อว่าบาร์ตนั เขาเป็ นคนงาน

ที่เพิ่งจะเข้ามาไม่นานนี้ ให้เขาออกมาพบกับผมหน่อยได้
ไหม” ฟู่ เทียนกล่าว

ชายวัยกลางคนตอบ “ได้แน่นอนครับ” เขากวาดมือให้

หญิงสาวจัดการอย่างรวดเร็ ว
หญิงสาวรู ้สึกตกตะลึงเมื่อเห็นประธานปฏิบตั ิต่อเด็กชาย
เช่นนั้น ประธานมักแสดงกิริยาเช่นนี้เมื่อมีผจู ้ ดั การจาก
หอการค้ามาตรวจสอบ เธอจาคาพูดของฟู่ เทียนในก่อน
หน้าได้และรู ้สึกว่าโชคดีที่ระงับความโกรธเอาไว้
ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องตกงานอย่างแน่นอน

ครึ่ งชัว่ โมงผ่านไป หญิงสาวกลับมาพร้อมกับเด็กชายตัว

ดาราวกับลิงคนหนึ่ง เธอทนไม่ได้กบั กลิ่นของเด็กชายคน
นั้นและรี บพาเขาไปพบฟู่ เทียน “นี่คือชายที่ท่านต้องการ
พบ”

ฟู่ เทียนรับรู ้ได้ในทันทีวา่ เขาคือบาร์ตนั ตั้งแต่เขาเดินเข้า

มายังอาคารแห่งนี้ ขาที่ผอมบางทาให้เขาดูเหมือนกับชาย
แก่ ร่ างกายของเขาผอมบางจนมองเห็นซี่โครงได้ ผมของ
เขายุง่ เหยิงและใบหน้าของเขาแทบจะไม่เหลือส่ วนของ
เนื้ออยูเ่ ลยราวกับว่าสามารถมองทะลุเห็นกะโหลกของเขา
ได้เลยทีเดียว

บาร์ตนั รุ ้สึกตกใจเมื่อดวงตาของเขาได้มองเห็น โจเซฟ

โครนและแบรี่

โจเซฟเป็ นคนแรกที่รู้จกั กับบาร์ตนั เขารี บกระโดดออก

จากที่นงั่ และวิง่ เข้าไปหา “เห้ บาร์ตนั พวกเรามารับนาย
ไปแล้ว”

“นาย ทาไมนายถึงได้ผอมแบบนี้”

“คนงานเหมืองไม่มีของให้กินงั้นหรอ?”
ทั้งสามคมมองไปยังบาร์ตนั ในร่ างผอมด้วยความเจ็บปวด
และความประหลาดใจ

บาร์ตนั พูดออกมาด้วยเสี ยงแหบ “พวกนายมาได้ยงั ไง?”

“เทียนพาพวกเรามา” โครนชี้ไปยังฟู่ เทียนซึ่งกาลังนัง่ อยู่

บนโซฟาและพูดอีกครั้ง “เทียนปลดปล่อยพวกเรา
ทั้งหมด”

“ทะ เทียน?” บาร์ตนั มองไปยังฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนไม่คิดมาก่อนว่าชีวติ ของคนงานเหมืองเพียงเวลา 1
ปี จะทาให้เขาทรมานเขาขนาดนี้ “ฉันมาช้าไป นาย
สบายดีไหม?”

น้ าตาไหลออกมาจากดวงตาของบาร์ตนั เขากล่าว “นายยัง

.. นายยังคงจาฉันได้ ฉันคิดว่า….ฉันคิดว่า…”

ฟู่ เทียนถอนหายใจและกล่าว “ฉันจากพวกนายไปแล้ว

สามปี และฉันยังไม่สามารถมาช่วยพวกนายได้ แต่
ในตอนนี้แตกต่างออกไปแล้ว”

ชายวัยกลางคนมัน่ ใจในตัวของฟู่ เทียนมากขึ้น เมื่อได้ยนิ

คาพูดของฟู่ เทียน เขากล่าวออกมาด้วยความเคารพ “บาร์
ตันเป็ นคนงานเหมืองที่อายุนอ้ ยที่สุด และเขาได้รับการ
ดูแลอย่างดี แต่ความเป็ นอยูข่ องคนงานเหมือนค่อนข้าง
ลาบาก คุณก็รู้ใช่ไหมครับ สาหรับเขาที่เปลี่ยนไปมาก
ขนาดนี้…เราไม่ได้ตอ้ งการที่จะ…มันอยูน่ อกเหนือการ
ควบคุม…”

“หุ บปากเดี๋ยวนี้” ฟู่ เทียนพูดและจ้องมองไปยังเขา

ชายวัยกลางคนไม่แสดงอารมณ์แม้แต่นอ้ ย เขารู ้ดีวา่ คนที่

เขาเผชิญอยูเ่ ป็ นปิ ศาจประเภทไหน

หญิงสาวรู ปร่ างสู งคิดขึ้นมาได้ในทันใด ว่าเธอประเมินฟู่

เทียนต่าเกินไปแล้ว
“ไปกันเถอะ” ฟู่ เทียนลุกขึ้น แม้วา่ บาร์ตนั จะไม่ได้รับ
“การดูแลอย่างดี” จากชายวัยกลางคน แต่อย่างน้อยคน
อื่นๆก็ยงั ไม่เป็ นอะไร

และยิง่ ไปกว่านั้น ผูท้ ี่อ่อนแอกว่าต้องทาตามเงื่อนไขของ

ผูท้ ี่อยูเ่ หนือกว่าเท่านั้น
The Dark King – Chapter 89 การตื่นขึ้น

ฟู่ เทียนพาโจเซฟ บาร์ตนั และทุกๆคนออกจากหอการค้า

ไปพร้อมๆกัน พวกเขาเดินทางมาถึงโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง
บนโต๊ะต่างถูกเติมเต็มไปด้วยอาหารเป็ นเพราะถูกคนต่าง
รู ้สึกหิ ว

“ทะ เทียน นี่มนั มากเกินไปแล้ว พวกเรากินไม่หมด

หรอก” โครนมองไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารพร้อม
กลืนน้ าลาย

ฟู่ เทียนยิม้ และตอบ “กินกันเถอะ”

“แน่นอน” ทั้งสี่ คนกินกันอย่างไม่หยุดยั้ง

ในเวลานั้นเอง มีพนักงานเสิ ร์ฟกระโปรงสี ขาวเดินเข้ามา
ใกล้ เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปยังฟู่ เทียน “ราคาอาหาร
ทั้งหมด 68 เหรี ยญทองแดงค่ะ”

ฟู่ เทียนขมวดคิ้วและพูด“พวกเรายังกินไม่เสร็ จเลย”

“จ่ายเงินแล้ว จะกินเท่าไหร่ กต็ ามใจ” พนักงานเสิ ร์ฟหญิง

พูดด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา

ฟู่ เทียนไม่ค่อยพอใจจึงไม่ใส่ ใจมากนัก เขาหยิบ 1 เหรี ยญ

เงินออกมาและวางลงไปบนถาดที่พนักงานสาวถือเอาไว้
“เอามามากกว่านี้อีก 3 เท่า”
พนักงานเสิ ร์ฟสาวรู ้สึกตกใจอยูช่ วั่ ครู เธอไม่คิดมาก่อนว่า
ฟู่ เทียนจะใจกว้างขนาดนี้ เธอไม่พดู อะไรอีกและรี บหัน
หลังกลับไปเพื่อนาอาหารมาเสิ ร์ฟ

“แพงมาก” บาร์ตนั ซึ้ งได้ยนิ คาพูดจากหญิงสาวจึงเริ่ มกิน

อย่างเขินอาย

ฟู่ เทียนกวาดมือ “เงินไม่ใช่ปัญหาหรอก ฉันไม่ได้ขาด

แคลนมัน กินให้มากเท่าที่ตอ้ งการเลย ถ้ายังไม่อิ่มพวกเรา
จะสัง่ มาเรื่ อยๆ”

บาร์ตนั และทุกๆคนเห็นว่าเทียนไม่ได้เดือดร้อนจริ งๆ เขา

จึงมัน่ ใจขึ้นมาเล็กน้อยและลงมือกินต่ออย่างเอร็ ดอร่ อย
“เทียน นายเอาเงินมาจาก…” แบรี่ กาลังจะเอ่ยถาม แต่เมื่อ
เห็นคนอื่นๆกาลังเดินเข้ามาในร้าน เขาจึงหยุดลงและลง
มือกินอาหารที่วางอยูด่ า้ นหน้า

หลังจากกินเสร็ จเรี ยบร้อย ฟู่ เทียนพาทุกคนออกจาก

โรงเตี๊ยม พวกเขาเดินผ่านซอยเล็กๆซอยหนึ่งเมื่อไม่มี
ผูค้ นเดินผ่านไปมาอีก พวกเขาจึงถามขึ้นมา “พวกเราจะ
ทาอย่างไรกันต่อ”

บาร์ตนั และโจเซฟมองซึ่ งกันและกัน โจเซฟตะกุกตะกัก

“ฉะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคิดเอาไว้วา่ จะไปหางานทา
น่าจะเป็ นอะไรซักอย่างที่พอให้จ่ายค่าอาหารได้”

“ฉันก็ดว้ ย” แบรี่ ตอบ

ฟู่ เทียนมองไปยังบาร์ตนั และโครน เขามองไปยังใบหน้า
ของอีกฝ่ ายจากนั้นพยักหน้าและกล่าว “ฉันไถ่ตวั พวกนาย
ออกมาแล้วและแน่นอนพวกนายจะเป็ นอิสระจะทาอะไร
ก็ได้อย่างที่ตอ้ งการ จริ งๆแล้วฉันไม่ได้ตอ้ งการจะบังคับ
พวกนายหรอกนะ แต่มี 3 อย่างที่ฉนั ต้องการเสนอให้พวก
นาย อย่างแรกคือฉันสามารถช่วยหางานคนดูแลสวนหรื อ
บ้านให้ได้ พวกนายสามารถรับตาแหน่งเหล่านี้และช่วย
ดูแลบ้านให้ฉนั และฉันจะไม่ปฏิบตั ิต่อพวกนายในฐานะ
คนใช้มนั ก็แค่ในนามเท่านั้น”

“บ้านในย่านการค้า?” บาร์ตนั และทุกคนจ้องมาทางเขา

ฟู่ เทียนพยักหน้า “ใช่แล้ว อย่างที่สองก็คือ ฉันให้เงินพวก

นายไป 1 ก้อนและพวกนายจะเอามันไปทาอะไรก็ได้
ตามที่ตอ้ งการ ฉันจะไม่เข้าไปก้าวก่ายและทางเลือก
สุ ดท้ายก็คือมาเป็ นผูช้ ่วยของฉัน”

“ผูช้ ่วย?” บาร์ตนั สงสัย

ฟู่ เทียนกล่าวด้วยน้ าเสี ยงจริ งจัง “ใช่แล้ว แต่สิ่งที่ฉนั กาลัง

จะทาถือเป็ นเรื่ องที่อนั ตรายอย่างมาก มันถือเป็ นเรื่ องที่ผดิ
กฏหมายและพวกนายอาจจะต้องเสี่ ยงชีวิต ”

พวกเขาประหลาดใจกับคาพูดที่ได้ยนิ พวกเขาลังเลอยู่
เล็กน้อยกับตัวเลือกต่างๆ
บาร์ตนั มองไปทัว่ ตัวของฟู่ เทียนและกล่าว “ฉันเลือก
ตัวเลือกที่สาม ฉันจะคอยช่วยนายเอง! แต่…ขาของฉันใช้
งานได้ไม่ดีนกั เกรงว่ามันจะช่วยนายได้ไม่ดีพอ”

ฟู่ เทียนมองไปยังบาร์ตนั และพยักหน้า “ฉันประเมินพวก

นายเอาไว้แล้ว นัน่ เป็ นเหตุผลว่าทาไมฉันถึงหยิบยืน่
โอกาสให้ ไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องนั้น”

“ฉัน ฉันจะคอยช่วยนายด้วย” โจเซฟตะกุกตะกัก “ถ้าไม่มี

นาย ฉันอาจถูกส่ งไปยังเหมืองเพื่อทางาน ยังไงฉันก็ตอ้ ง
ตายอยูด่ ี เพราะฉะนั้นไม่วา่ นายจะต้องการให้ฉนั ทาอะไร
ฉันจะฟังนายทุกอย่างเลย”
ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆพร้อมกล่าวต่อ “ให้ฉนั อธิบายให้ฟัง
ซักหน่อย ถ้านายเลือกจะตามฉันมา มันจะไม่มีหนทางให้
หันกลับเพราะความอันตราย แต่ไม่ใช่วา่ ฉันช่วยพวกนาย
ออกมาเพราะต้องการให้พวกนายทาแบบนี้ รู ้ไว้ซะว่าพวก
นายไม่ได้ติดค้างอะไรฉันทั้งนั้น ฉันช่วยพวกนายเพราะ
ต้องการตอบแทนความใจดีที่พวกนายเคยมอบให้ฉนั ”

โจเซฟมองไปยังโครนและแบรี่ หลังจากคิดอยูช่ วั่ ครู่ และ

การตัดสิ นใจอย่างหนักแน่น “ฉันก็ยงั อยากจะติดตามนาย
ไปอยูด่ ี แม้วา่ จะเป็ นเรื่ องผิดกฏหมายแต่ฉนั เชื่อในความ
ฉลาดของนาย ฉันไม่อยากมีชีวติ อยูอ่ ย่างคนจน ยังอยาก
ไปอยูจ่ ุดที่สูงกว่านั้น ฉันต้องการเงินจานวนมาก”

เมื่อได้ยนิ คานี้ โครนและแบรี่ ซ่ ึ งกาลังเลกับการตัดสิ นใจ

จึงตอบกลับมาด้วยความเฉี ยบขาด “พวกเราเอาด้วย”
ฟู่ เทียนไม่คิดมาก่อนว่าโจเซฟจะมีความคิดแบบนี้เช่นกัน
เขาหยิบเงินออกมา 4 เหรี ยญทองจากกระเป๋ า “นี่คือ
ต้นทุนในการเริ่ มต้นของพวกเรา อย่างไรก็ตามเราจะมี
มากกว่านี้ในอนาคต ฉันจะให้พวกนายไปคนละ 1
เหรี ยญทอง คาขอของฉันก็คืออยากให้พวกนายหา
สถานที่ๆ ห่างไกลเท่าที่จะเป็ นไปได้ ยิง่ ห่างไกลจาก
สถานที่เจริ ญๆยิง่ ดี หลังจากนั้นพวกเราจะสร้างโรงงาน
เล็กๆขึ้น”

บาร์ตนั มองไปยังเหรี ยญทอง 4 เหรี ยญ หัวใจของเขาเต้น

ไม่เป็ นจังหวะ โครนกล่าวขึ้นมาว่า “นายไม่กลัวหรอว่า
พวกเราจะเอาเงินและหนีไปจากนาย”

ฟู่ เทียนมองกลับไปและตอบ “ฉันเชื่อในตัวพวกนาย”

ดวงตาของโครนแดงก่า

“ถึงในตอนนี้เราจะมีเงินอยูไ่ ม่มากนัก แต่หลังจากนี้พวก

เราจะมีเยอะกว่านี้อีก พวกเราจะสามารถมีเงินจ่ายค่าเรี ยน
รวมถึงค่ารักษาร่ างกายได้เช่นกัน” ฟู่ เทียนกล่าว

พวกเขารู ้สึกมีความหวังขึ้นมาในสายตา

“ในตอนนี้พวกนายควรหาเสื้ อผ้าใหม่เสี ยก่อน เพราะใน

ชุดปั จจุบนั ของพวกนาย คนอื่นๆจะคิดว่าพวกนายขโมย
เหรี ยญทองมา” ฟู่ เทียนยิม้

พวกเขามองซึ่ งกันและกันพร้อมหัวเราะออกมา
ฟู่ เทียนมองไปบนท้องฟ้าและเริ่ มประเมินเวลา “หาก
ต้องการติดต่อฉันให้ทาสัญลักษณ์ไว้หน้าบ้านกาพร้าและ
ฉันจะมาหาพวกนาย แต่จาเอาไว้อย่าเปิ ดเผยตัวตนของ
พวกเราเด็ดขาด”

“พวกเรารู ้หน่า” โครนหัวเราะ

ฟู่ เทียนมองไปยังบาร์ตนั และกล่าว “ฉันจะช่วยรักษานาย

อย่างเร็ วที่สุด”

“ฉันไม่ห่วงเรื่ องนั้นหรอกหน่า” บาร์ตนั กล่าวพร้อม

รอยยิม้ บนใบหน้า
หลังจากแยกทางกัน ฟู่ เทียนจ้างรถม้าและเดินทางกลับไป
ยังย่านการค้า ใช้เวลากว่าหนึ่งชัว่ โมงในการเดินทาง เมื่อ
เขากลับมาถึงบ้านก็เป็ นเวลาค่าเสี ยแล้ว

ฟู่ เทียนกลับมาก็เห็นว่าจูร่ากาลังวุน่ อยูก่ บั การเตรี ยมมื้อ

เย็น

ขณะรับประทานอาหารพวกเขาต่างถามถึงเรื่ องต่างๆที่เขา
ได้ทาในวันนี้ แต่กไ็ ม่ได้ลงลึกถึงรายละเอียดมากนัก ใน
สายตาของพวกเขาฟู่ เทียนอยูใ่ นวัยที่จะต้องแต่งงานแล้ว
และเขาเป็ นถึงผูร้ ักษาความปลอดภัยคงอยากมีพ้นื ที่
สาหรับตัวเองบ้าง
เช้าวันรุ่ งขึ้น ฟู่ เทียนตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ หลังจากนั้นทาน
อาหารเช้าและเดินทางออกไป

“ที่อยูข่ องนักเล่นแร่ แปรธาตุ… หวังว่ามันจะยังไม่ถูก

ค้นพบ..” ฟู่ เทียนกาลังนึกถึงฐานลับนัน่ !
The Dark King – Chapter 90 รอยกากบาทสี ดา

ณ ซอยแห่งหนึ่งบริ เวณใกล้กบั ตลาด

เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งกาลังถือขนมปังสี ดา
เอาไว้ในมือ โชคไม่ดีเอาเสี ยเลยเขาทามันตกลงไปบนพื้น
เขาตกใจเล็กน้อยและรี บหยิบมันขึ้นมา มีฝนเลอะไปทั
ุ่ ว่
ขนมปั งด้านที่มนั ตกลงไป เขาลังเลใจว่าจะเก็บมันไว้ดี
ไหม

ผูค้ นมักเดินไปทางานด้วยถนนเส้นนี้ มีผคู ้ นจานวนหนึ่ง

เหลือบมองมายังเด็กชายแต่กไ็ ม่ได้สนใจอะไรมากนัก
ดูเหมือนว่าเด็กชายกาลังผิดหวังกับเรื่ องขนมปัง แต่ไม่มี
ใครสังเกตุเห็นว่าเขากาลังใช้จมูกดมกลิ่นอะไรบางอย่าง

เขาคือฟู่ เทียนนัน่ เอง ในตอนนี้เขากาลังใช้สมาธิกบั

ประสาทสัมผัสดมกลิ่น เขาหายใจเบาๆและสั้นๆเพื่อให้
ระบุรายละเอียดได้แม่นยายิง่ ขึ้น

ในตลาดเต็มไปด้วยกลิ่นที่หลากหลาย แต่การตามหากลิ่น
เป็ นเหมือนกับสัญชาตญาณไปแล้วเขาใช้มนั ได้ราวกับ
การขยับแขน เขาไม่ตอ้ งฝึ กฝนการใช้งานมันด้วยซ้ า ฟู่
เทียนกาลังจดจ่อกับการดมกลิ่นไปยังเป้าหมายข้างหน้า ที่
ห้องลับในตรอกด้านหลังนัน่ มีกลิ่นหลายชนิดผสมปนเป
กัน ลอยออกมาจากห้องๆนั้น
“กลิ่นกามะถัน ฟอสฟอรัสเหลือง… …ใครบางคน? ไม่สิ
สามคน? หนึ่งในนั้นมีกลิ่นหอมบางๆ น่าจะเป็ นผูห้ ญิง”
ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ เนื่องจากเขาไม่คิดมาก่อนว่า
พวกนักเล่นแร่ แปรธาตุจะอยูใ่ นห้องลับขณะนี้ พวกเขามา
ทาการทดลองที่นี่ทุกวันอย่างนั้นหรอ?

ฟู่ เทียนคิดอยูช่ วั่ ครู่ ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องๆหนึ่งบริ เวณ

ถนน มีกลิ่นจางๆลอยออกมา อาจเป็ นเพราะไม่มีใคร
อาศัยอยูน่ นั่ และถูกปล่อยทิ้งร้างไว้เป็ นเวลานาน

“ห้องทดลองของพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุอยูข่ า้ งล่างบ้าน

หลังนี้… เจ้าของบ้านน่าจะเป็ นหัวหน้า… หรื ออาจถูกฆ่า
โดยพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุพวกนี้แล้ว…”ฟู่ เทียนคิดในใจ
ฟู่ เทียนหยิบขนมปั งขึ้นมาและปั่นฝุ่ นเล็กน้อย เขาเดินไป
บนถนนอย่างช้าๆ ไม่มีใครคอยสอดส่ องคนที่เดินผ่านไป
มาเลยและคงไม่มีใครอาศัยอยูใ่ นบ้านฝั่งตรงข้ามนัน่

อย่างไรก็ตาม เขาคอยระมัดระวังตัวเองตลอดเวลาและ
พร้อมรับมือกับสถานการณ์ต่างๆ

ฟู่ เทียนเดินออกมาที่ถนนอีกฟากและพบกับร้านตัดเย็บ
เล็กๆแห่งหนึ่ง เขาไม่อยากเสี ยเวลาอีกแล้วจึงเดินเข้าไป
ข้างใน

ช่างตัดเย็บรี บตรงเข้ามาต้อนรับและพูดอย่างสุ ภาพ “คุณ

ลูกค้า ต้องการอะไรเป็ นพิเศษไหมครับ?”
ฟู่ เทียนมองไปยังเสื้ อคลุมที่แขวนอยูบ่ นผนังและไม่คิดว่า
ต้องการอะไรนอกเหนือจากนี้ “ฉันต้องการเสื้ อคลุมสี ดา
ขนาดใหญ่และหน้ากาก”

ช่างตัดเย็บมองไปยังฟู่ เทียนด้วยความสงสัยแต่กไ็ ม่ได้พดู

อะไรออกมา “ต้องการรับของเวลาไหนครับ?”

“เร็ วที่สุดได้เมื่อไหร่ ?” ฟู่ เทียนถาม

“ในคืนนี้”

“ถ้าอย่างนั้น พรุ่ งนี้ในเวลานี้ ฉันจะมาเพื่อรับของ”

“ไม่มีปัญหาครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยเลือกวัสดุดว้ ย พวกเรามี
ผ้าลินิน ผ้าไหม…”
osit?”
“เสื้ อคลุมที่แข็งแรงทนทาน” ฟู่ เทียนกล่าว “ต้องวางมัดจา
เท่าไหร่ ?”

ช่างตัดเย็บคิดอยูช่ วั่ ครู่ ก่อนจะกล่าวตอบ “ถ้าต้องการเสื้ อ

ที่แข็งแรง ถ้าอย่างนั้นควรใช้วสั ดุเป็ นเส้นใยลินิน ราคาจะ
อยูท่ ี่ 7 เหรี ยญทองแดง และให้วางมัดจาไว้ก่อน 3 เหรี ยญ
ทองแดง…”

ฟู่ เทียนหยิบเงินให้ช่างตัดเย็บ “ฉันต้องการให้เสื้ อคลุมมี

ขนาดใหญ่กว่าตัวฉันเล็กน้อย”
“ตกลงครับ” ช่างตัดเย็บยิม้ และตอบตกลง เขาหยิบไม้
บรรทัดขึ้นมาวัดร่ างกายของฟู่ เทียน เขียนข้อมูลไว้และ
โน้ตเอาไว้วา่ “พรุ่ งนี้”

ฟู่ เทียนหยิบโน้ตมา เดินออกจากร้านและบ่นอะไร

บางอย่าง “ปั ญหาต่อไปคือรอยสัก”

เขาต้องพิสูจน์ตวั เองว่าเป็ นพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุ

เพื่อที่จะสามารถเข้าไปยังฐานลับนัน่ ได้ ซึ่งสิ่ งที่น่าเชื่อถือ
ที่สุดคือรอยสักของพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุ

อย่างไรก็ตามในยุคนี้ยงั ไม่มีเลเซอร์ดงั นั้นถ้าหากสร้าง

รอยสักขึ้นมันคงยากที่จะต้องลบออก ร่ างกายของเขา
จะต้องถูกตรวจอย่างละเอียดทุกครั้งหลังกลับมาจาก
ภายนอกกาแพง ไม่มีวธิ ีที่จะสามารถปกปิ ดรอยสักได้เลย

เขาตัดสิ นใจอยูช่ วั่ ครู่ และตัดสิ นใจที่จะเสี่ ยง

มีโรงงานผลิตน้ าหมึกขนาดเล็กที่ชานเมืองด้านตะวันออก
มันอยูใ่ นสถานที่ที่ห่างไกลใกล้ๆกับเขตรังสี
ฟู่ เทียนเดินทางมาที่นี่และแสดงตราของผูร้ ักษาความ
ปลอดภัยให้คนเฝ้ายามที่ขวางทางเขาอยู่ “ฉันมาที่นี่เพื่อ
ทาธุระและตรวจสอบขั้นตอนการผลิต ”

พวกเขาจ้องมองไปยังฟู่ เทียน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะหันไป

หาอีกคน ขยิบตาให้และให้มาแจ้งกับฟู่ เทียน “โปรดรอ
ตรงนี้ซกั ครู่ ฉันจะไปแจ้งเบื้องบนให้”

ฟู่ เทียนพยักหน้าและยืนรอที่หน้าประตู

ผ่านไปชัว่ ครู่ ชายวัยกลางคนรู ปร่ างอ้วนเดินออกมา

พร้อมกับผูเ้ ฝ้ายามคนก่อนหน้า ชายคนนั้นตกใจเล็กน้อย
เมื่อเห็นฟู่ เทียน เป็ นเพราะเขาไม่คิดมาก่อนว่าจะมีผรู ้ ักษา
ความปลอดภัยที่อายุนอ้ ยเช่นนี้ เขายิม้ ให้และพูดอย่าง
สุ ภาพ “สวัสดี คุณควรจะแจ้งล่วงหน้าเล็กน้อยว่าจะมา
ตรวจสอบโรงงาน มีอะไรให้ตรวจสอบอย่างนั้นหรอ?”

ฟู่ เทียนกวาดมือ “ผมมาที่นี่เพื่อเจรจาธุรกิจ คุณมีหมึกที่มี

สารประกอบของเหล็กบ้างไหม?”

ชายวัยกลางคนรู ้สึกโล่งใจเมื่อได้ยนิ คากล่าวของฟู่ เทียน

“หมึกแกลนัต?วัตถุดิบพวกนั้นไม่ได้รับความนิยมมากนัก
เลยไม่ไม่ได้ผลิตต่อ ในตอนนี้พวกเราใช้หมึกจากถ่าน”

“เยีย่ มไปเลย” ฟู่ เทียนพยักหน้าและกล่าวต่อ “ผมขอหมึก

ที่วา่ นัน่ หน่อย”
“อึก… …” ชายวันกลางคนสาลักเล็กน้อย เข้ามองไปทัว่
ตัวของฟู่ เทียนและกล่าว “ขวดเดียว?”

ฟู่ เทียนกระแอมด้วยความอาย เหตุเพราะที่นี่คือโรงงาน

ไม่ใช่ร้านค้าแต่เพราะเป็ นเรื่ องยากในการหาซื้อวัตถุดิบ
พวกนี้จากร้านทัว่ ไป สาหรับการทาหมึกพวกนี้เขา
จาเป็ นต้องมาหาถึงแหล่งผลิต

“ราคาเท่าไหร่ ?” ฟู่ เทียนถามเรื่ องราคาออกไปตรงๆและ

ไม่ให้โอกาสอีกฝ่ ายในการปฏิเสธ

ชายวัยกลางคนเงียบ แต่กย็ งั รักษามารยาทเอาไว้ “แจ้งที่

อยูม่ า แล้วฉันจะส่ งไปให้”
ฟู่ เทียนสวนกลับในทันใด “ปกติผมไม่ค่อยว่างดังนั้นผม
ต้องการมันในตอนนี้”

“ไม่มีปัญหา” ชายวัยกลางคนมองไปยังฟู่ เทียนและกล่าว

“เรื่ องเงินไม่ใช่เรื่ องใหญ่…ยังมีอะไรที่ตอ้ งการอีก”

ฟู่ เทียนยิม้ และกล่าว “แค่สิ่งนั้น”

ชายวัยกลางคนรู ้สึกโล่งใจ “ตกลง ฉันจะให้คนเอาของมา

ให้เดี๋ยวนี้” หลังจากนั้นเดินหันหลังกลับไป ในเวลาไม่
นานนักมีชายร่ างผอมนาขวดหมึกสี ดามาส่ งมอบให้ฟู่
เทียน
ฟู่ เทียนไม่จาเป็ นต้องเปิ ดฝาเพื่อให้ได้กลิ่นหมึก มันคือ
หมึกแกลนัตอย่างแน่นอน มันถูกใช้โดยคนภายในกาแพง
แต่ต่อมาพวกเขาเรี ยนรู ้ที่จะผลิตหมึกจากผงถ่าน เป็ น
เพราะหมึกแกลนัตมีตน้ ทุนที่สูงและราคาแพง นัน่ เป็ น
เหตุผลที่คนถึงใช้มนั น้อยลงเรื่ อยๆ

ฟู่ เทียนจากไปพร้อมน้ าหมึกและมุ่งหน้าไปซื้อน้ าหอม

ผูช้ ายที่ร้านแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นเขากลับไปยังบ้านและ
ใช้เวลาในห้องเล็กๆของเขา

กลิ่นของหมึกแกลนัตเบาบางกว่าหมึกจากผงถ่าน ผูค้ นใช้

หมึกผงถ่านกันอย่างแพร่ หลายจึงคุน้ เคยกับกลิ่นเป็ นอย่าง
ดี และนัน่ เป็ นสาเหตุที่ฟู่เทียนเลือกใช้หมึกแกลนัต
“น่าเสี ยดายที่ไม่มีถ่านกัมมันต์ไม่เช่นนัน่ ฉันจะสามารถ
กาจัดกลิ่นในนี้ได้ท้ งั หมด” ฟู่ เทียนคิด เขาเทน้ าหมึกออก
จากขวดลงไปในถ้วยและเติมน้ าหอมลงไปเล็กน้อย กลิ่น
ของมันไม่แปลกมากนักเขาจึกรู ้สึกโล่งใจ จากนั้นเขาถอด
เสื้ อผ้าออกเผยให้เห็นผิวขาวสวย

ฟู่ เทียนมองไปยังสัญลักษณ์เวทมนตร์บนหน้าอกของเขา
“ฉันไม่แน่ใจว่าพวกนักเล่นแร่ แปรธาตุจะรู ้จกั สัญลักษณ์
เวทมนตร์นี่ไหม แต่ยงั ไงฉันก็ควรซ่อนมันไว้ซะก่อน”
เขาจุ่มปากกาลงไปในหมึกและเริ่ มระบายมันลงไปบน
สัญลักษณ์เวทมนตร์บนหน้าอก เมื่อหมึกถูกระบายลงไป
สัญลักษณ์เวทมนต์กค็ ่อยๆดูเลือนลาง

“ฉันต้องปกปิ ดรอยแผลเป็ นจากมีดด้วย” ฟู่ เทียนใช้

ปากกาขนนกระบายลงไปยังรอยแผลเป็ น สัญลักษณ์เวท
มนตร์ถูกระบายยาวในแนวทะแยงในขณะที่แผลเป็ นถูก
ระบายในด้านตรงข้าม ในไม่ชา้ ก็พบว่าฟู่ เทียนมีรอยกาก
บานสี ดาอยูบ่ นหน้าอกของเขา
The Dark King – Chapter 91 ร่ วมกลุ่ม

ในวันต่อมา

ฟู่ เทียนมายังร้านตัดเสื้ อเพื่อรับเสื้ อคลุมและหน้ากาก เขา

ลองสวมใส่ เสื้ อผ้าที่พอดีกบั ตัว จากนั้นเดินกลับไปยัง
ซอยที่เป็ นที่ต้ งั ของฐานลับ ทันใดนั้นเองเขาได้กลิ่นของ
คนสองคนมาจากด้านใน ซึ่ งน้อยกว่าเมื่อวานหนึ่งคน

“ต้องใช่แน่ๆ มีคนอยูท่ ี่นี่ทุกวัน” ฟู่ เทียนคิดในใจ ขณะที่

เดินเข้าไปตามทางเขาสวมหน้ากากเอาไว้และเดินไปตาม
แนวกาแพงซึ่งปกปิ ดทางเข้าเอาไว้ เขาแตะไปที่ผา้ ซึ่ งคลุม
ผนังเอาไว้อยู่ ถ้าคนทัว่ ไปรู ้เข้าและดึงผ้าออกก็จะมองเห็น
กาแพงนี้เช่นกัน ฟู่ เทียนรู ้วา่ มันเป็ นทางเข้าสู่ หอ้ งลับ
ช่วงเวลาพริ บตาเดียวเขาแทรกตัวเข้าไประหว่างช่องอิฐ

ฟู่ เทียนหยิบหิ นขึ้นมาและเคาะไปเบาๆ

ไม่มีใครตอบกลับมา

ฟู่ เทียนค่อยๆเคาะอีกสองครั้ง

ในครั้งนี้ ฟู่ เทียนรู ้สึกว่ากาลังมีสองคนเดินเข้ามาใกล้

กาแพงเป็ นเพราะเขารับรู ้ได้จากกลิ่น เขารออยูซ่ กั พักแต่ก็
ไม่มีใครเปิ ดประตูให้ เขาเคาะไปอีกครั้งในครั้งนี้เขาพูด
ออกไปด้วยเสี ยงต่า “พวกเราอยูฝ่ ่ ายเดียวกัน ฉันไม่ได้มี
จุดประสงค์ร้าย ฉันเป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุที่กาลังตามหา
พรรคพวก ”

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนข้างในกาลังอยูใ่ นความสงสัย พวก

เขาจึงไม่ตอบกลับมา

ทันใดนั้นเอง ฟู่ เทียนได้กลิ่นแปลกประหลาด เขาขมวด

คิ้วทันใดนั้นมีกอ้ นอิฐถูกดึงออก

ครื ด!

เมื่อก้อนอิฐถูกดึงออก มีบางสิ่ งบางอย่างถูกยิงออกมา

ฟู่ เทียนเตรี ยมหนีไว้ก่อนแล้ว แต่เมื่อมันถูกพ่นออกมา เขา
พบว่ามีของเหลวบางอย่างหยดลงบนเสื้ อคลุมของเขาและ
ถูกกัดกร่ อนเป็ นสี “กรดกามะถัน” เขาพึมพา

ฟู่ เทียนหันกลับไปมองบริ เวณก้อนอิฐและกล่าวต่อ “ฉัน

ไม่ได้วางแผนที่จะทาอันตราย ถ้าเป็ นอย่างนั้นจริ งๆ ฉัน
คงแจ้งโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ไปแล้ว พวกอัศวินแห่งแสงคงมุ่ง
มาที่นี่และจับพวกคุณทุกคนรวมถึงตัวฉันเองด้วย”

สองคนข้างในไม่คิดมาก่อนว่าการโจมตีของพวกเขาจะ
ไม่ได้ผล เมื่อได้ยนิ คาพูดของฟู่ เทียน ทั้งสองคิดได้วา่
สถานการณ์ตอนนี้เป็ นอย่างที่ฟู่เทียนพูดจริ งๆ ถ้าเขาแจ้ง
ไปยังโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ในตอนนี้พวกเขาคงจะโดนล้อมไว้
หมดแล้ว
“ฉันจะเชื่อคุณได้อย่างไร?” มีเสี ยงผูห้ ญิงดังออกมา

“คุณจะเชื่อผมได้อย่างไรงั้นหรอ?” ฟู่ เทียนตอบ

พวกเขาเงียบไปชัว่ ขณะหนึ่ง เสี ยงของหญิงสาวดังออกมา

จากข้างใน “แสดงรอยสักให้พวกเราดู”

ฟู่ เทียนยิม้ “ถ้าอย่างนั้นคงต้องให้ฉนั เข้าไปข้างใน ข้าง

นอกนี่ไม่ปลอดภัย อาจจะเป็ นเป้าสายตาเกินไปสาหรับ
ข้างนอกนี้”

เมื่อได้ยนิ คากล่าวของฟู่ เทียนพวกเขาก็รู้สึกว่ามีเหตุผล

ทันใดนั้นกาแพงถูกเปิ ดออก ข้างในมืดลงเล็กน้อยแต่ก็
ไม่ได้มีผลต่อการมองเห็นของฟู่ เทียนมากนัก มีคนสอง
คนสวมชุดคลุมและหน้ากากยืนอยูข่ า้ งใน ดูจากขนาด
ร่ างกายของพวกเขาแล้ว ฟู่ เทียนคิดว่าพวกเขาเป็ นเพียง
เด็กอยู่ มีผหู ้ ญิง 1คนและผูช้ าย 1 คน ในตอนนั้นเอง
เด็กหญิงในชุดคลุมเป็ นคนทาหน้าที่ปิดประตู ในขณะที่
เด็กชายซ่อนตัวเองอยูใ่ นความมืดและถือขวดที่ใส่ กรด
กามะถันเอาไว้

“เข้ามาสิ ” เด็กผูห้ ญิงพูด

ฟู่ เทียนพยักหน้าและกระโดดเข้าไป

มีดวงตาคู่หนึ่งซึ่งถูกซ่อนอยูห่ ลังหน้ากากของเด็กชาย เขา

จ้องมายังฟู่ เทียนโดยไม่กะพริ บตา “ตอนนี้กแ็ สดงรอยสัก
ให้พวกเราเห็นได้แล้ว”
ฟู่ เทียนพยักหน้าช้าๆ ถอดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นรอยกาก
บามบนหน้าอก “เห็นหรื อยัง?”

เด็กผูห้ ญิงถอยหลังและมอง “เขาเป็ นหนึ่งในพวกเรา ตาม

ฉันมาสิ ”

เด็กผูช้ ายถอนหายใจด้วยความโล่งอกในขณะที่ฟู่เทียน
เดินตามเด็กหญิงไป

ฟู่ เทียนเดินตามพวกเขาไปยังบันไดเพื่อมุ่งหน้าสู่ หอ้ งลับ

ใต้ดินซึ่งมีขนาดกว้างขวางมีวตั ถุดิบหลากหลายชนิด ผง
แร่ ต่างๆ ผงโลหะ ซากสัตว์ ดวงตา และอวัยวะของสัตว์
เป็ นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ทั้งสองคนอยูใ่ นกลุ่ม “ศิลา
อาถรรพ์” ซึ่งมีเป้าหมายหลักคือการสร้าง ‘ศิลา
นักปราชญ์’

“มาตรงนี้” หญิงสาวพูดพลางชี้ไปยังโต๊ะ

ฟู่ เทียนปฏิบตั ิตามที่เธอพูด

“ขอดูรอยสักของนายอีกครั้ง” เด็กหญิงพูด แสงสลัวตาม

ทางเดินไม่สามารถทาให้เธอมองเห็นได้ชดั เจนเท่าไหร่

ฟู่ เทียนพยักหน้า พร้อมเผยรอยกากบาทกลางหน้าอกให้

เห็นอีกครั้ง
เด็กหญิงและเด็กชายเข้ามามองใกล้ๆเพื่อยืนยันเรื่ องรอย
สักนัน่ เธอเอนหน้าเข้าไปใกล้ฟู่เทียนมากขึ้น สู ดดมกลิ่น
และหายใจออกเบาๆ หน้าอกของฟู่ เทียนกระเพื่อม
เล็กน้อย

“กลิ่นน้ าหอม?” เด็กหญิงสงสัย เธอมองไปยังฟู่ เทียนและ

ถาม “นายเป็ นผูช้ าย ทาไมถึงใช้น้ าหอม?”

ฟู่ เทียนตอบกลับแห้งๆ “ใช้จนชินแล้วสิ ”

เด็กหญิงมองไปยังฟู่ เทียนด้วยความงุนงงเล็กน้อยแต่ก็
ไม่ได้ถามอะไรอีก “นายเจอพวกเราได้ยงั ไง? สถานที่แห่ง
นี้ถูกซ่อนเป็ นอย่างดีและต้องมีสญ
ั ญาณที่ถูกต้องจึงจะเข้า
ออกได้ แม้วา่ นายจะเป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุแต่ไม่น่าจะรู ้
ถึงสถานที่แห่งนี้”

“ฉันเห็นชายคนหนึ่งมีรอยสักอยูท่ ี่ขอ้ มือและติดตามเขา

มายังสถานที่แห่งนี้” ฟู่ เทียนพูด

เด็กชายและเด็กหญิงต่างหันมองหน้ากัน “เจ้าโง่ ‘เมาส์’

ฉันบอกเขาหลายครั้งแล้วเรื่ องรอยสักที่โดนเด่นมาก
เกินไป แม้แต่อาจารย์กบ็ อกเขาแล้ว! บ้าจริ ง!”

ในขณะนั้นเอง มีเด็กชายคนหนึ่งกาลังเดินอยูก่ บั พ่อแม่อยู่

บนถนน จู่ๆเขาก็จามออกมาราวกับมีใครนินทาอยู่
ฟู่ เทียนกล่าวด้วยน้ าเสี ยงที่จริ งจัง “ผมเข้าร่ วมกับพวกคุณ
ได้ไหม? พวกเราสามารถช่วยกันวิจยั ได้”

เด็กหญิงมองกลับไปและกล่าว “นายไม่มีกลุ่มเป็ นของ

ตัวเองงั้นหรอ? ไม่มีอาจารย์ที่คอยชี้แนะ? กลุ่มของเราไม่
รับคนนอกเข้ามาง่ายๆ”

“อาจารย์ของฉันตายไปแล้ว” ฟู่ เทียนดูเศร้า “เพื่อนของ

ฉันอีกสองสามคนที่ช่วยกันทาการศึกษาก็จากไปแล้ว
เช่นกัน”

เด็กหญิงชะงักไปชัว่ ครู่ “ฉันขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ต้ งั ใจ

น่ะ”
ฟู่ เทียนส่ ายหัวช้าๆ “เรื่ องมันผ่านไปแล้ว”
เด็กหญิงคิดอยูช่ วั่ ครู่ “เอาล่ะ ถ้านายตัวคนเดียวฉันจะให้
เข้าร่ วมด้วยก็ได้ แต่ไม่อนุญาตให้พาคนนอกเข้ามาอีก!
นายก็รู้ใช่ไหมว่ายิง่ มีคนเยอะก็ยงิ่ ถูกตรวจจับได้ง่าย”

ฟู่ เทียนประหลาดใจและรี บตอบ “แน่นอน พวกเราต้อง

เก็บมันไว้เป็ นความลับ”

“อ่า” เด็กหญิงพยักหน้า มีรอยยิม้ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ของเธอในขณะที่กาลังพูด “ฉันชื่อว่าไนติงเกล” ส่ วนเขา
มีชื่อว่า ‘สเน็ค’ ส่ วนเจ้าโง่ที่ไปกับพ่อแม่ในวันนี้มีชื่อว่า
‘เมาส์’ แล้วนายใช้ชื่อเรี ยกว่าอะไรล่ะ?
ฟู่ เทียนกาลังคิดอยูช่ วั่ ครู่ “ หมายถึงชื่อที่ได้รับมาจาก
โบสถ์แห่งความมืดอย่างนั้นหรอ”

“ใช่แล้ว แต่นนั่ คือชื่อที่ใช้อย่างเป็ นทางการ และยังเป็ น

สถานะของนักเล่นแร่ แปรธาตุอีกด้วย” ไนติงเกลพยัก
หน้า “พวกเรามักจะเรี ยกชื่อเล่นซึ่ งกันและกัน พวกเราไม่
สามารถใช้ชื่อจริ งที่นี่ได้ ในกรณี ที่มีคนถูกจับ มันจะช่วย
ยืนยันได้วา่ ชื่อจะไม่ถูกแพร่ งพรายออกไป พวกเขาใช่ชื่อ
จริ งกันหรื อป่ าวในกลุ่มของเธอน่ะ?”

“ไม่” ฟู่ เทียนตอบ “ทุกๆคนต่างไม่ใช้ชื่อจริ ง”

“นัน่ ล่ะ เขาเรี ยกว่ารหัสลับ” ไนติงเกลกล่าว “พวกเราใช้

เชื่อสัตว์เป็ นรหัสลับ นายคิดว่ายังไงบ้าง?”
ฟู่ เทียนคิดอยูช่ วั่ ครู ก่อนจะกล่าวออกมา “ ‘ด็อก’ พวกนาย
เรี ยกฉันว่าอย่างนี้แล้วกัน ”

“ ‘ด็อก’ ? ” ไนติงเกลพยักหน้า “ตกลง หลังจากนี้เราจะ

เรี ยกนายว่า ด็อก”

ฟู่ เทียนพยักหน้าและมองไปรอบๆ “เธอไม่มีอาจารย์ง้ นั

หรอ?”

ไนติงเกลส่ ายหัว “อาจารย์จะมาที่นี่นานๆครั้ง เขามักจะ

ยุง่ อยูก่ บั การทดลองของตัวเองเสมอ”
เด็กชายที่ใช้ชื่อว่า ‘สเน็ค’ ยิม้ ให้ฟู่เทียน “ไนติงเกลเป็ น
อาจารย์ของพวกเรา ยิง่ ไปกว่านั้นเธอกาลังจะกลายเป็ น
นักเล่นแร่ แปรธาตุอย่างเป็ นทางการ เมื่อเธอได้ถูกแต่งตั้ง
เรี ยบร้อยแล้ว เธอจะกลายมาเป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุที่เด็ก
และแกร่ งที่สุด ใช่ม้ ยั ?”

เสี ยงของไนติงเกลดูเขินอายเล็กน้อย “เขาก็พดู เกินจริ งไป

ยังมีคนเก่งอยูอ่ ีกมากมายดังนั้นไม่ใช่ฉนั หรอก”

“ยังไงก็เถอะ ฉันก็ยงั คิดว่าเธอแกร่ งอยูด่ ี” สเน็คพูด

ออกมาด้วยน้ าเสี ยงจริ งจัง
ฟู่ เทียนมองไปยังเด็กชาย และกาลังคิดว่าลักษณะนิสยั
ของ ‘งู’ ที่ไม่ชอบมีความสัมพันธ์น้ นั ช่างไม่เหมาะกับชื่อ
ของเขาเอาเสี ยเลย

“เอาล่ะ นายก็จะต้องได้รับสัญลักษณ์ของนักเล่นแร่ แปร

ธาตุเหมือนกัน เพราะฉะนั้นอย่าหยุดอยูเ่ ฉยๆ” ไนติงเกลชี้
ไปยังสเน็ค

สเน็คหัวเราะออกมาจากนั้นวิง่ ไปเข้าห้องและปิ ดประตู

ไป

ไนติงเกลกล่าว “สถานที่ของเรามีค่อนข้างจากัด มีหอ้ งอยู่

อีกห้องตรงนั้น ทาความสะอาดแล้วนายจะสามารถใช้มนั
ได้ ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจสามารถมาถามฉันได้ตลอดเวลา”
The Dark King – Chapter 92 สัญลักษณ์แห่งการเล่นแร่
แปรธาตุ

ฟู่ เทียนมองไปยังขวดและเหยือกบนโต๊ะที่อยูข่ า้ งๆเธอ

พวกมันทุกชิ้นมีกระดาษติดไว้โดยใช้สญ ั ลักษณ์รูปภาพ
แทนตัวอักษร บางชิ้นเป็ นรู ปดวงอาทิตย์ บางชิ้นเป็ นดวง
อาทิตย์และดวงดาวซ้อนกันอยู่ ในขณะที่ชิ้นอื่นเป็ นรู ป
ตะขอติดเอาไว้

“พวกนี้คืออะไร?” ฟู่ เทียนถาม

ไนติงเกลมองไปยังขวดที่ฟเที ู่ ยนพูดถึงและถามกลับมา
ด้วยความสงสัย “ไม่รู้จกั สัญลักษณ์พวกนี้หรอ?”
ฟู่ เทียนคิดอยูช่ วั่ ครู่ แล้วส่ ายหัว “ไม่รู้เลย”

“นี่นายจาสัญลักษณ์แห่งการเล่นแร่ แปรธาตุไม่ได้ง้ นั
หรอ? ได้ยงั ไงกัน?” ไนติงเกลตกใจ

เป็ นครั้งแรกที่ฟู่เทียนได้ยนิ คาว่า ‘สัญลักษณ์แห่งการเล่น

แร่ แปรธาตุ’ เขารู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแต่โชคยังดีที่มี
หน้ากากปกปิ ดเอาไว้ ทาให้ไม่เห็นการแสดงออกของเขา
เขารู ้แล้วว่าสัญลักษณ์นนั่ มีไว้ระบุส่ิ งของ…อย่างเช่นวัสดุ
ต่างๆ…

สิ่ งเหล่านี้ไม่มีอยูใ่ นบันทึกของรอสยาร์ด ฟู่ เทียนเดาว่า

มันน่าจะเป็ นเรื่ องพื้นฐานของผูฝ้ ึ กหัดที่ตอ้ งรู ้ เขาเลยไม่
บันทึกเรื่ องสัญลักษณ์เอาไว้ “รู ้สิ แต่น่าเสี ยดายที่วสั ดุ
ทั้งหมดของฉันถูกพวกบ้าอัศวินแห่งแสงเอาไปหมดแล้ว
หลังจากที่อาจารย์ถูกพวกเขาฆ่า พวกสมุนของโบสถ์
ศักดิ์สิทธิ์ได้ยดึ ทุกอย่างไปดังนั้นฉันไม่เหลืออะไรให้
ศึกษาเลย เธอมีหนังสื อเกี่ยวกับสัญลักษณ์แห่งการเล่นแร่
แปรธาตุไหม? ฉันของยืมมันไปศึกษาได้หรื อป่ าว?”

ไนติงเกลรู ้สึกสงสัย เหตุพราะฟู่ เทียนไม่มีแม้กระทัง่

ความรู ้พ้ ื่นฐานเกี่ยวกับการเล่นแร่ แปรธาตุ อย่างไรก็ตาม
เมื่อเธอได้ยนิ เรื่ องที่โบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ได้ทาไว้กค็ ลายความ
สงสัยลง เธอชี้ไปยังชั้นวางข้างๆฟู่ เทียน มีหนังสื อเล่ม
หนาปกสี ดาอยูเ่ ล่มหนึ่งวางไว้ “นายสามารถศึกษาได้จาก
สิ่ งนั้น แต่อย่าไปทามันเสี ยหายล่ะ”

ฟู่ เทียนพยักหน้า “ขอบคุณมาก”

เขาหยิบสารานุกรมสัญลักษณ์แห่งการเล่นแร่ แปรธาตุ
ในขณะที่กาลังจะเปิ ดอ่านเขาได้ยนิ ไนติงเกลกล่าว “นาย
ควรไปศึกษาในห้องๆนั้นที่ฉนั บอกไปในก่อนหน้า
สถานที่ตรงนี้มนั เล็กมากและฉันก็กาลังจะทาการทดลอง”

ฟู่ เทียนเดินเข้าไปยังห้องเล็กๆที่เธอบอก มันรกรุ งรังอยู่

เล็กน้อยดังนั้นจาเป็ นต้องความสะอาด

เขาไม่สนใจความสกปรกของห้องมากนัก เขาทาความ
สะอาดที่สาหรับพอให้นงั่ อ่านหนังสื อได้เท่านั้น

หนังสื อถูกเขียนเป็ นหลายบรรทัด แต่ละบรรทัดจะเขียน

สัญลักษณ์เอาไว้และมีคาอธิบายต่อด้านท้าย ฟู่ เทียนมอง
ไปยังสัญลักษณ์ดวงอาทิตย์ที่เห็นในก่อนหน้า ซึ่ งใน
มุมมองของการเล่นแร่ แปรธาตุมนั หมายถึงทองคา!

“ไม่ตอ้ งสงสัยเลย ที่ขวดมีขนาดเล็กและน้ าหนักเพียงน้อย

นิด เพราะมันคือผงทอง” ฟู่ เทียนพึมพาก่อนจะเริ่ มอ่าน
ต่อไป

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ วโดยไม่รู้ตวั …

ฟู่ เทียมดื่มด่ากับการอ่านและจดจาสัญลักษณ์พร้อม
ความหมายอย่างสมบูรณ์ ในตอนนต้นของหนังสื อมักใช้
สัญลักษณ์ที่เกี่ยวของกับโหราศาสตร์ หลังจากที่ใช้ไป
เกือบทั้งหมดแล้วจึงค่อยๆพัฒนาเป็ นสัญลักษณ์ทว่ั ๆไป
ของระบบการเล่นแร่ แปรธาตุ
สัญลักษณ์แห่งการเล่นแร่ แปรธาตุจะค่อยๆซับซ้อนขึ้น
และถูกบันทึกเอาไว้ในเนื้อหาของการทดลองที่ทาโดย
นักเล่นแร่ แปรธาตุ มันถูกเขียนขึ้นจากการทดลอง ถ้าหาก
ไม่มีองค์ความรู ้กไ็ ม่อาจสามารถอ่านและเข้าใจมันได้
ด้วยเหตุน้ ีสารานุกรมแห่งการเล่นแร่ แปรธาตุจึงเป็ นเรื่ อง
พื้นฐานสาหรับนักเล่นแร่ แปรธาตุที่ตอ้ งทราบ
หลังจากที่เขาได้อ่านจนเสร็ จเรี ยบร้อย เขาได้ยนิ เสี ยงไน
ติงเกลออกมาจากห้อง “ ‘ด็อก’ อยูไ่ หนกัน? ” ตอนนี้
ท้องฟ้าเริ่ มจะมืดแล้ว ได้เวลาที่พวกเราจะต้องกลับบ้าน
นายจะอยูท่ ี่นี่ท้ งั คืนอย่างนั้นหรอ?

ฟู่ เทียนตกใจอยูช่ วั่ ขณะ เขาไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปอย่าง

รวดเร็ วขนาดนี้ เขารี บปิ ดหนังสื อลง เปิ ดประตูออกและ
เห็นไนติลเกลกับสเน็คยืนอยูท่ ี่ทางเดิน “ฉันจะกลับ…งั้น
ไปพร้อมกันเถอะ”

“ตกลง” ไนติงเกลพยักหน้า

สเน็คมองไปยังหนังสื อที่ฟเที ู่ ยนถือเอาไว้ในมือและ

หัวเราะออกมา “ไนติงเกลบอกฉันแต่ในตอนแรกฉันยัง
ไม่เชื่อหรอก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายยังจาสัญลักษณ์
พวกนั้นไม่ได้ดว้ ยซ้ า นายเป็ นมือใหม่สาหรับการเล่นแร่
แปรธาตุจริ งๆ ฮ่าๆๆ…”

ฟู่ เทียนได้ยนิ คาพูดพวกนั้นก็ยมิ้ ออกมา “ถึงจะช้าไป

หน่อยแต่ฉนั พยายามที่จะเรี ยนรู ้มนั ”
“ฉันเข้าใจว่านายคงจะขี้เกียจ” สเน็คพยักหน้า “ฉันเข้าใจ
นายดี ฉันก็ปวดหัวเหมือนกันตอนที่ตอ้ งจาสัญลักษณ์
พวกนี้ ดังนั้นฉันจึงทาทุกทางเพื่อที่จะได้ไม่ตอ้ งอ่านมัน
แต่สุดท้ายแล้วอาจารย์กบ็ งั คับให้ศึกษามันอยูด่ ี แต่ไนติง
เกลฉลาด เธอใช้เวลาแค่เพียงสัปดาห์เดียวในการเรี ยนรู ้
ทั้งหมด แต่ฉนั ใช้เวลาไปตั้ง 6 เดือน!”

ไนติงเกลยิม้ “อย่าพูดจริ งเกินไป! ฉันใช้เวลาทั้งหมด 2

สัปดาห์ในการจาข้อมูลทั้งหมดนัน่ ”

“นัน่ มันก็ไม่ธรรมดาอยูด่ ี” สเน็คพูดด้วยน้ าเสี ยงที่จริ งจัง

ราวกับกาลังกลัวความสามารถของเธอ
ฟู่ เทียนวางหนังสื อกลับไปที่เดิมและกล่าว “พวกนายจะ
มาอีกไหมในวันพรุ่ งนี้?”

“แน่นอนสิ ” สเน็คตอบกลับอย่างรวดเร็ ว

ไนติงเกลส่ ายหัว “ฉันอาจจะมาไม่ได้แต่กต็ อ้ งดูอีกที”

ฟู่ เทียนกล่าว “ฉันจะมาในวันพรุ่ งนี้”

“ราตรี สวัสดิ์” ไนติงเกลกล่าวพร้อมมองไปยังฟู่ เทียน

และสเน็ค “ใครจะออกไปเป็ นคนแรก?”

“ฉันจะออกไป
หลังจากผ่านไปเป็ นช่วงสองสามถนน เขาหยุดลงตรงมุม
ถนนและเมื่อไม่มีกลิ่นที่คุน้ เคยติดตามมาอีก เขาจึงถอด
ชุดคลุมสี ดาออกและรี บมุ่งไปทางซ้ายมือเพือ่ เดินทาง
กลับไปที่บา้ นของเขา…
คนแรกเอง” สเน็คโบกมือให้ฟู่เทียนพร้อมเดินผ่านไป
และปี นจากกาแพงลับออกมา

“รอสองสามนาทีแล้วค่อยตามออกมาล่ะ” ไนติงเกลกล่าว

ฟู่ เทียนพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ เขารู ้ดีวา่ เธอคงกังวล

กับการเป็ นจุดสนใจถ้าหากทุกคนออกไปพร้อมๆกัน เป็ น
เพราะพวกเขาล้วนสวมใส่ ผา้ คลุมและหน้ากากเอาไว้
เวลาต่อมา ฟู่ เทียนเป็ นคนถัดไปที่จะออกไปภายนอก เขา
เดินผ่านซอยนี้ออกไป เมื่อสังเกตุวา่ ไม่มีใครอยูบ่ ริ เวณนี้
เขาจึงถอดหน้ากากออก แต่ใบหน้าก็ยงั ถูกปกคลุมไปด้วย
เสื้ อคลุมอยู่ เขาไม่สามารถสวมใส่ หน้ากากบริ เวณถนน
ได้ อย่างไรก็ตามเขาสามารถปกปิ ดใบหน้าได้ดว้ ยเสื้ อ
คลุม สิ่ งนี้จะทาให้คนเข้าใจว่าเขาติดโรคระบาด ดังนั้นจึง
ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้

ฟู่ เทียนกาลังใช้ทางลัดเพื่อเดินทางกลับบ้านแต่ทนั ใน
นั้นเองด้วยประสาทการดมกลิ่นของเขา เขารี บหันหลัง
กลับและเดินไปยังอีกฟากของถนน

ไม่นานนักหลังจากที่ฟู่เทียนเดินจากไป มีร่างของเด็กชาย
ปรากฏขึ้นที่ซอยแห่งนั้น เขาขมวดคิ้วและมองไปยัง
ทิศทางที่ฟู่เทียนเดินจากไป เขามีท่าทีเย้ยหยันและพูด
เบาๆ “หลังจากที่ออกมาจากห้องลับก็ยงั คงปกปิ ดใบหน้า
เอาไว้…ระวังตัวสุ ดๆ!” เขาไม่คิดอะไรมากนักและหัน
หลังเพื่อเดินกลับบ้านไป

หลังจากผ่านไปชัว่ ครู่ ฟู่ เทียนกาลังมองไปยังเป้าหมาย

จากมุมถนน เขาไม่คิดมาก่อนว่าสเน็คจะมีนิสยั เจ้าเล่ห์
แบบนี้ เขาออกมาจากที่ซ่อนและยังไม่ได้จากไปไหน ใน
ขณะเดียวกันสเน็คที่ยงั คงแอบซ่อนตัวอยูก่ ไ็ ด้เห็นรู ปร่ าง
ที่แท้จริ งของฟู่ เทียน

“จะดูถูกสเน็คไม่ได้เลยในอนาคต” ฟู่ เทียนคิดในใจ หาก

พวกเขารู ้ตวั ตนที่แท้จริ งของตน เขาคงจะตกอยูใ่ นที่นง่ั
ลาบากเพราะต้องถูกเล่นงานด้วยวิธีการต่างๆ
ฟู่ เทียนมองกลับไปที่ซอย เขารู ้วา่ ไนติงเกลกาลังจะ
ออกมาในไม่ชา้ แต่เขาก็ละทิ้งโอกาสที่จะได้เห็นหน้าตา
ของเธอออกไป เป็ นเพราะเธอไม่ได้แสดงท่าทีที่มีเจตนา
ร้ายใดๆต่อเขา ดังนั้นเขาจึงปล่อยเธอเอาไว้
The Dark King – Chapter 93 การทดลองใหม่

เช้าของวันถัดมา ฟู่ เทียนเดินทางมายังห้องทดลองลับของ

นักเล่นแร่ แปรธาตุ เมื่อเขามาถึงที่นี่ สเน็คและเมาส์อยูท่ ี่
ก่อนแล้ว เด็กชายคนหนึ่ง ‘เมาส์’ กาลังฟังสเน็คอยูข่ ณะที่
เข้ากาลังเข้าห้องทดลอง เมื่อเขาเห็นฟู่ เทียนจึงกล่าวถาม
ไปด้วยความกังวล “ด็อก…นายตามฉันไป…งั้นนายก็เห็น
ฉันแล้วสิ ”

ฟู่ เทียนไม่ตอ้ งการที่จะหลอกลวงเขาดังนั้นจึงพยักหน้า

และกล่าว “ฉันเห็นแล้วแต่จะเก็บเป็ นความลับ”

เมาส์มีท่าที่กงั วลและกล่าว “ฉันถูกรู ้ตวั ตนแล้ว”

สเน็คตะโกน “ใครบอกให้นายทารอยสักไว้ที่ขอ้ มือล่ะ?
ในไม่ชา้ นี้นายอาจจะถูกจับตัวโดยโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์…หวัง
ว่านายจะไม่ทรยศพวกเรานะ”

“ฉันไม่ทรยศนายหรอกหน่า” เมาส์ขมวดคิ้ว “ในตอนนีึ้

ครอบครัวกาลังจะให้ฉนั หมั้น สงสัยฉันจะต้องหยุด
เส้นทางของนักเล่นแร่ แปรธาตุไว้แค่น้ ี ด้วยความรู ้อนั
น้อยนิดมันคงจะยากเกินไปสาหรับฉันที่จะได้รับ ตรา
ของนักเล่นแร่ แปรธาตุ ความฝันของฉันคงไม่มีวนั เป็ น
จริ ง”

สเน็คยักไหล่ “ถ้าจะออกไปจริ งๆ อย่าลืมที่จะทาลายรอย

สักนัน่ ด้วยล่ะ”
“ฉันกลัวว่าจะเจ็บ นัน่ เป็ นเหตุผลที่ทาให้ฉนั ลังเลน่ะสิ ”
เมาส์พดู อย่างไม่เต็มใจนัก

ฟู่ เทียนไม่มีอะไรจะพูด เขามองไปยังห้องทดลองของไน

ติงเกลและถาม “วันนี้เธอไม่มางั้นหรอ?”

“ยังไม่มาน่ะ…” สเน็คตอบอย่างลวกๆ

“ฉันขอยืมสารานุกรมแห่งการเล่นแร่ แปรธาตุหน่อยจะได้
ไหม?” ฟู่ เทียนถาม

“ถ้าเป็ นสิ่ งนั้นน่าจะไม่มีปัญหา แต่ถา้ จะให้ดีที่สุดอย่าไป

แตะต้องการทดลองของเธอ”
ฟู่ เทียนพยักหน้าและเดินผ่านโต๊ะที่ไนติงเกลใช้ในการ
ทดลองไปยังชั้นวางหนังสื อ แม้วา่ เขาจะมีซุปเปอร์ชิปซึ่ ง
มีองค์ความรู ้ทางเคมีข้ นั สู ง แต่ขอ้ มูลเก่าแก่นน่ั ไม่ได้
หมายความว่าล้าหลัง ในตอนนี้พวกเขาอาจจะสามารถ
ค้นพบเรื่ องใหม่ๆได้อีก

เหมือนกับเมื่อวานนี้ฟู่เทียนใช้เวลาเงียบๆทั้งวันในห้อง
ของเขาในการศึกษาสัญลักษณ์แห่งการเล่นแร่ แปรธาตุ

หนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ ว

ฟู่ เทียนศึกษาไปถึงสองในสามของหนังสื อจนกระทัง่

พลบค่า สเน็คกลับไปก่อนเป็ นคนแรกแต่เมาส์ยงั คงอยู่
ที่นี่ เนื่องจากพวกเขายังไม่ไว้ใจให้ผมู ้ าใหม่เป็ นคนปิ ด
ประตู

ฟู่ เทียนออกมาข้างนอกก็รู้วา่ สเน็คยังพยายามที่จะติดตาม

เขา เขาใช้วิธีเดียวกันกับเมื่อวานในการหลีกเลี่ยงสเน็ค

ในวันที่สามเมื่อฟู่ เทียนมายังถึงห้องทดลอง ไนติงเกลอยู่

ที่นี่ก่อนแล้ว ในที่สุดเขาสามารถเข้าใจบันทึกการทดลอง
ที่ไนติงเกลเขียนเอาไว้บา้ งแล้ว

จากสัญลักษณ์พวกนั้นเขาสามารถคาดเดาสิ่ งที่พวกเขา
พยายามทดลองกันอยู่ เมื่อเขานาหนังสื อมาคืนก็พยายาม
กวาดตามองการทดลองไนติงเกลอย่างรวดเร็ ว มี
สัญลักษณ์ดวงอาทิตย์ หยดน้ า2หยด และสัญลักษณ์ชอ้ น
เขารู ้สึกประหลาดใจเพราะความทะเยอทะยานของไนติง
เกลนั้นสู งมาก การทดลองของเธอในตอนนี้เป็ นสิ่ งที่
เกี่ยวกับทอง หรื อเธอต้องการที่จะสร้าง ‘ศิลอาถรรพ์’ กัน
นะ?

วันที่ 4 มาถึง

ฟู่ เทียนเดินทางมายังห้องทดลองตามปกติ สเน็คไม่ได้มา

และไนติงเกลกับเมาส์กาลังอยูใ่ นความวุน่ วาย ในบางครั้ง
เมาส์กจ็ ะออกมาถามไนติงเกลในปัญหาทีเขาได้เจอ มัน
แสดงให้เห็นว่าระดับการเล่นแร่ แปรธาตุเธออยูใ่ นขั้นสู ง

“วันนี้นายจะอ่านมันอีกรึ ป่าว?” ไนติงเกลถามด้วยความ

สงสัยเพราะฟู่ เทียนไม่ได้มาขอยืมหนังสื อจากเธอแล้ว
ฟู่ เทียนส่ ายหัว “ไม่แล้ว”

“ไม่หรอ?” ไนติงเกลจ้องมองด้วยความสงสัย
“หมายความว่ายังไง? นายยอมแพ้แล้ว?”

“ป่ าว” ฟู่ เทียนตอบ “ฉันต้องการจะเริ่ มทาการทดลองของ

ฉันแล้ว”

ไนติงเกลยิม้ “ดูเหมือนว่านายจะทาการศึกษามาเป็ นอย่าง

ดีแล้ว มันคงเป็ นเรื่ องยากถ้าจะทาการทดลองโดยไม่รู้ถึง
สัญลักษณ์แห่งการเล่นแร่ แปรธาตุนน่ั อย่างไรก็ตามถ้า
ต้องการจะทาการทดลองนายต้องซื้ออุปกรณ์ต่างๆมาเอง
ตอนนี้ฉนั มีอยูม่ ากพอจะให้นายยืมก่อน แต่ในพรุ่ งนี้นาย
ต้องหาพวกมันมาคืน”

“ขอบคุณมาก!” ฟู่ เทียนตอบ เขาเหลือบมองวัตถุดิบบน

ชั้นวาง เขาเห็นวัตถุดิบบางอย่างที่สามารถผลิตเป็ นดินดา
ได้ สิ่ งๆนี้เป็ นวัตถุดิบพื้นฐานที่นกั เล่นแร่ แปรธาตุมกั ใช้
กัน ความจริ งแล้วดินดาเป็ นหนึ่งในสิ่ งประดิษฐ์ที่เก่าแก่
ที่สุดที่ถูกผลิตโดยนักเล่นแร่ แปรธาตุ

“ฟอสฟอรัสเหลืองนัน่ ” ฟู่ เทียนชี้ไปยังขวดๆหนึ่ง โดยที่

เขาจะยังไม่ประดิษฐ์ดินดาออกมาในตอนนี้ ในยุคๆนี้ ดิน
ดามักถูกรู ้จกั ในชื่อ ‘ระเบิด’ และอาจถูกนาไปใช้ในทางที่
ผิด ถ้าเขาแสดงวิธีสร้างมันขึ้นมา
ไนติงเกลมองไปและพยักหน้า “ตกลง ฉันมีมนั มากพอ”

ฟู่ เทียนชี้ไปที่ยาง เกล็ดสี แดง และวัตถุดิบชนิดอื่นๆ เขา

ทาความสะอาดห้องของเขาและก็พบปัญหาในทันที…ไม่
มีที่สาหรับทาการทดลอง…เขาขาดเครื่ องมือทุกอย่าง

เขาตะลึงเล็กน้อย เขามีสูตรสาหรับประดิษฐ์ดินปื นและ

พร้อมผลิตมันออกมาทุกเมื่อ อย่างไรก็ตามเขาตั้งใจที่จะ
ศึกษาเรื่ องการระเบิดเสี ยก่อน ครั้งสุ ดท้ายที่เขาจุดระเบิด
ขึ้น เขาต้องพบกับปั ญหามากมาย โดยเฉพาะในตอนที่
พวกมันระเบิดออกมา สิ่ งเหล่านั้นทาให้เขาตกอยูใ่ นความ
กดดัน
ฟู่ เทียนเดินไปหาไนติงเกลและถามด้วยความสงสัย “ฉัน
จะหาอุปกรณ์การทดลองได้จากที่ไหน?”

ไนติงเกลที่กาลังเตรี ยมการเรื่ องวัตถุดิบ เมื่อเธอเห็นฟู่

เทียนก็ตกใจขึ้นเล็กน้อย “ลืมบอกไปซะสนิทเลย นายลอง
ไปถามเมาส์และดูวา่ เขาว่างไหมในช่วงกลางคืน พวกนาย
จะต้องไปซื้ อพวกมันทีตลาดใต้ดินเพื่อซื้อของเหล่านั้น
แต่ราคาจะค่อนข้างสู งหน่อย นายควรเตรี ยมเงินไปให้
พร้อม อย่างน้อย 2 เหรี ยญเงินหรื อมากกว่านั้น”

“ตลาดใต้ดิน?” ฟู่ เทียนสงสัย ทันใดนั้นเขานึกถึงบันทึก

ของรอสยาร์ดขึ้นมาได้ ดูเหมือนเขาจะบันทึกถึงสถานที่
แห่งนี้ไว้เช่นกัน
ฟู่ เทียนเดินไปหาเมาส์และบอกปัญหาเหล่านี้ให้ฟัง

เมาส์ไม่ได้คิดอะไรมาก เขารับปากว่าจะไปกับฟู่ เทียนได้

ในตอนเย็น

ฟู่ เทียนบอกพวกเขาว่าต้องการไปเตรี ยมเงินให้เรี ยบร้อย

และออกจากห้องลับแห่งนั้นไป ยิง่ ไปกว่านั้ นเวลาได้
่ ผา่ น
ไปกว่าสามวันแล้ว เขาควรไปดูบาร์ตนั และคนอื่นๆซะ
หน่อย เขารี บจ้างรถม้าและเดินทางไปยังสลัม

ฟู่ เทียนมายังจัตุรัสแห่งหนึ่งซึ่ งค่อนข้างทรุ ดโทรม พวก

เขาตกลงกันไว้วา่ จะมาเจอกันที่แห่งนี้ บาร์ตนั ได้ทิ้ง
สัญลักษณ์เอาไว้และเขาได้ตามไป เมื่อตามสัญลักษณ์ไป
ในไม่ชา้ เขาก็พบกับกระท่อมเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ผลู ้ ้ ีภยั ต่าง
ใช้รวมตัวกัน
.
เมื่อฟู่ เทียนมาถึงก็ได้ยนิ เสี ยงของบาร์ตนั ดังออกมาจาก
กระท่อมข้างๆของสถานที่ที่สญ ั ลักษณ์ช้ ีไป

ฟู่ เทียนเดินเข้าไปก็พบบาร์ตนั และทุกๆคนอยูข่ า้ งใน

“เราสร้างสัญลักษณ์เพืื่อแสดงถึงกระท่อมข้างๆนัน่
ในขณะที่เราเช่ามันอีกที่หนึ่งเพื่อความปลอดภัย” บาร์ตนั
มองไปยังฟู่ เทียนและอธิบายถึงรายละเอียด
ฟู่ เทียนยิม้ “แม้วา่ มันมีโอกาสน้อยมากที่ฉนั จะได้รับสาร
แต่ฉนั ก็รู้สึกดีใจที่พวกนายระมัดระวังและทามันอย่าง
จริ งจัง”
The Dark King – Chapter 94 การทดลองโลหะผสม

บาร์ตนั เห็นว่าฟู่ เทียนไม่ได้ถามถึงเรื่ องเงินเลย เขารู ้สึก

โล่งใจและกล่าว “สามวันมานี้พวกเราออกไปหาจนทัว่
แล้วแต่กย็ งั ไม่เจอสถานที่ที่ถูกใจ วันนี้เป็ นตาของโครน
เขากาลังออกไปสารวจแต่กย็ งั ไม่กลับมา”

ฟู่ เทียนพยักหน้า ถือเป็ นเรื่ องที่ดีที่พวกเขาไม่ได้หนีไป

พร้อมกับเงินนัน่ ความจริ งแล้วฟู่ เทียนต้องการทดสอบ
เพื่อนๆของพวกเขาโดยการมอบเหรี ยญทองให้ เป็ น
เพราะว่าการที่เขามีเงินจานวนมาก พวกคนจนส่ วนใหญ่
มักลังเลที่จะลงมือปล้นหรื อฆ่าเพื่อชิงมา อย่างไรก็ตาม
บาร์ตนั และทุกๆคนไม่ได้หนีไปไหนและเลือกที่จะ
ติดตามฟู่ เทียนไปตลอดชีวิต
ฟู่ เทียนพอใจกับผลที่ออกมาในตอนนี้

“โครนออกไปนานแล้ว เขาคงไม่ได้ไปเจอปัญหาอะไร
เข้าใช่ไหม?” แบรี่ กาลังกังวลในขณะที่กาลังตรวจดูเวลา

บาร์ตนั มองไปยังใบหน้าของเขาที่กาลังเปลี่ยนไปและ
ตอบ “ไม่หรอกน่า คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาออกจะฉลาด”

โจเซฟพยักหน้า “ในบางทีเขาอาจจะเจอที่ดีๆแล้วก็ได้”

ฟู่ เทียนมองไปรอบๆและพูดว่า “พวกนายหาที่อยูด่ ีๆกว่า

นี้กไ็ ด้ ไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องเงินหรอก ฉันจะหามาเพิ่มใน
อนาคต”
“เยีย่ มเลย” บาร์ตนั หัวเราะ “อย่างน้อยมันก็ดีกว่าเหมืองที่
ฉันเคยไปอยูม่ าล่ะ ฉันยังพอได้เห็นดวงอาทิตย์บา้ ง
นอกเหนือจากนั้นทัศนคติของคนจนที่อาศัยอยูบ่ ริ เวณนี้ก็
ไม่ได้แย่นกั ”

ฟู่ เทียนไม่ได้กล่าวอะไรอีกเมื่อเห็นท่าทีของพวกเขา
แม้วา่ บาร์ตนั และคนอื่นๆจะเป็ นเพียงเด็กกาพร้า แต่บา้ น
กาพร้าก็มอบความรู ้พ้นื ฐานหลายๆอย่างให้กบั พวกเขา
โดยเฉพาะเรื่ องการปกป้องตัวเองจากสังคมภายนอก

แม้วา่ พวกเขาจะมีความพิการทางด้านร่ างกาย แต่จิตใจ

ของพวกเขาค่อนข้างเข้มแข็ง ไม่แพ้แม่แต่พวกที่มีร่างกาย
สมบูรณ์ดว้ ยซ้ าไป แถมยังมีความระมัดระวังที่เหนือกว่า
คนทัว่ ไปค่อนข้างมาก
ฟู่ เทียนและเพื่อนๆใช้เวลาพูดคุยกันภายในกระท่อม ไม่
นานหลังจากนั้น โครนกลับมาจากข้างนอกพร้อมกับนา
ห่อสิ่ งของมา 3 ชิ้น เขาพูดขึ้นในขณะที่กาลังก้าวเข้ามา
“ฉันซื้อข้าวมานิดหน่อย พวกนายหิ วกันหรื อยัง?” เขา
ประหลาดใจเมื่อเห็นฟู่ เทียนอยูท่ ี่นน่ั ด้วย

บาร์ตนั ถาม “นายเจอโรงงานร้างหรื อสถานที่ที่เหมาะสม

บ้างไหม?”

โครนวางของลงและส่ ายหัว “ฉันไม่เจอที่ดีๆเลย มี

โรงงานสองสามแห่งเปิ ดให้เช่าแต่มนั ก็ไม่ได้อยูไ่ กลจาก
ผูค้ นมากนัก แถมราคายังค่อนข้างสู งอีกด้วย”
บาร์ตนั และคนอื่นๆดูผดิ หวังเล็กน้อยในขณะที่มองไปยัง
ฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนโบกมือ “ไม่ตอ้ งกระวนกระวายขนาดนั้น พวก

นายกินข้าวกันก่อนสิ เดี๋ยวก็น่าจะเจอที่เหมาะๆเข้า สิ่ งที่
สาคัญที่สุดคือการอยูใ่ นพื้นที่ที่เงียบสงบเพื่อให้สามารถ
ซ่อนตัวได้จากสภาพแวดล้อมโดยรอบ” เขาไม่ได้
คาดหวังให้เจอสถานที่ที่ดีต้ งั แต่เริ่ มต้น อย่างไรก็ตามสลัม
แห่งนี้ค่อนข้างกว้างใหญ่ ยิง่ ไปกว่านั้นบาร์ตนั และทุกๆ
คนยังใหม่อยูส่ าหรับโลกภายนอกแห่งนี้ ดังนั้นเป้าหมาย
หลักในตอนนี้คงเป็ นเรื่ องการออกกาลังของพวกเขา
มากกว่า

แม้วา่ จะได้ยนิ ฟู่ เทียนพูดแบบนั้นแล้ว พวกเขาก็ยงั คงรู ้สึก

ผิดกับความไร้สามารถของพวกตัวเองอยูด่ ี
ฟู่ เทียนมาที่นี่เพียงเพื่อพูดคุยกับพวกเขาเท่านั้น เมื่อเห็นว่า
กาลังจะสายแล้วเขาจึงจากไปพร้อมรถม้าและมุ่งหน้าสู่
ห้องทดลองลับ

ไนติงเกลเห็นฟู่ เทียนกลับเข้ามายังห้องทดลองก็ไม่ได้พดู
อะไร และทาการทดลองของตัวเองต่อไป

ฟู่ เทียนมองไปยังผงทองบนโต๊ะและถามเธออย่างลวกๆ
“เธอตั้งใจจะสร้าง ‘ศิลาอาถรรพ์’ งั้นหรอ? ”

ไนติงเกลเห็นว่าฟู่ เทียนสามารถเข้าใจการทดลองของเธอ
ได้แล้วจึงไม่ได้คิดปิ ดบังอะไรอีก เธอส่ ายหัว “จะเป็ น
แบบนั้นได้ยงั ไง? มันเป็ นเป้าหมายสู งสุ ดของพวกเราใน
การสร้าง ‘ศิลาอาถรรพ์’ แม้แต่พวกนักเล่นแร่ แปรธาตุ
ระดับ 5 ดาวก็ยงั ไม่สามารถทาได้สาเร็ จ แล้วฉันจะทาได้
หรอ? ตอนนี้ฉนั ก็แค่ทาการทดลองเรื่ องความเข้ากันได้
ของทองคา ฉันอยากรู ้วา่ เราสามารถผสมทองคากับวัสดุ
อื่นๆเพื่อให้ได้โลหะที่มีค่ามากกว่าเดิมได้ไหม? ”

“โลหะผสม?” ฟู่ เทียนประหลาดใจขึ้นมาชัว่ ขณะ

ไนนิงเกลรู ้สึกตกใจเล็กน้อย “โลหะผสม? เป็ นชื่อที่ดีเลย

ฉันจะใช้ชื่อการทดลองของฉันว่า การทดลองโลหะผสม
หื ม นายคงไม่วา่ อะไรใช่ไหม?”
ฟู่ เทียนกระแอม “มันไม่ได้เป็ นของฉันอยูแ่ ล้ว เป้าหมาย
ของการทดลองนี้คืออะไร เธอต้องการได้รับตราของ
นักเล่นแร่ แปรธาตุอย่างเป็ นทางการใช่ไหม?”

“เอาล่ะ ถ้าหากผลลัพธ์ที่ได้ออกมาตามที่หวังไว้ เช่นนั้น

ฉันคิดว่าฉันก็ควรได้รับมันนะ” ไนติงเกลพยักหน้าอย่าง
แรง

ฟู่ เทียนรู ้วา่ วัสดุที่มีชื่อเสี ยงที่สุดในยุคเก่าก็คือโลหะผสม

อลูมิเนียม แต่ไม่มีส่วมผสมของทองคาในการทาโลหะ
ผสม เป็ นเพราะทองคานั้นหายาก นอกจากนี้ยงั มีโลหะ
ผสมอื่นๆที่ถูกสร้างมาใช้แทนทองคาเพราะความหายาก
นอกเหนือจากนั้นโลหะผสมอลูมิเนียมยังถูกนามาใช้ใน
ผลิตภัณฑ์อุสาหกรรมหนักจานวนมาก
“อย่างไรก็ตามในการสร้างอลูมิเนียม ขั้นแรกต้องใช้
วิธีการ ‘อิเล็กโตรไลซิส’ สาหรับการนั้นจะต้องมีไฟฟ้าใช้
เสี ยก่อน ” ฟู่ เทียนรู ้สึกหงุดหงิดเพราะเห็นขีดจากัดต่างๆ
ของเครื่ องมือที่ใช้

ไนติงเกลมองไปยังฟู่ เทียนที่กาลังอยูใ่ นความเงียบ “การ

ทดลองของนายจะเป็ นไปในทิศทางไหนหรอ?”

“ของฉันหรอ?” ฟู่ เทียนคิดชัว่ ขณะและกล่าวตอบ “ฉันจะ

ศึกษาเรื่ อง ‘กระแสไฟฟ้า’ น่ะ ”

ไนติงเกลรู ้สึกประหลาดใจเมื่อมองเข้าไปยังดวงตาของฟู่
เทียน “นายจะไม่ฝึกทาการทดลองขั้นพื้นฐานเพื่อเก็บ
ประสบการณ์ก่อนหรอ ก่อนที่จะไปทาอะไรแบบ
นั้นน่ะ?”

ฟู่ เทียนเห็นว่าเธอกาลังพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมตัวเขา
เพราะความคาดหวังที่สูงเกินไป ในความเป็ นจริ งนี่เป็ น
ปั ญหาส่ วนใหญ่ที่เกิดขึ้นกับนักเล่นแร่ แปรธาตุ พวก
มือใหม่ตอ้ งการมุ่งหน้าสร้าง ‘ศิลาอาถรรพ์’ และคาดหวัง
กับผลลัพธ์ข้ นั สู ง อย่างไรก็ตามมันเป็ นความคาดหวังที่ดู
สู งเกินไป

แต่ถึงอย่างนั้นฟู่ เทียนก็ไม่ได้มีความกลัวและความเขลา
อยูเ่ ลย ทุกๆอย่างที่เขาต้องการสร้างล้วนแล้วแต่ตอ้ งพึ่งพา
กระแสไฟฟ้า ดังนั้นการทดลองเรื่ อง ‘กระแสไฟฟ้า’ จึง
เป็ นปัญหาแรกที่เขาต้องจัดการให้ได้
ยิง่ ไปกว่านั้นในยุคสมัยใหม่ของมนุษย์ได้พิสูจน์แล้วว่า
การไม่มีกระแสไฟฟ้าทาให้การพัฒนาอยูใ่ นภาวะอัมพาต
การมีกระแสไฟฟ้าเปลี่ยนแปลงมนุษยชาติจากยุคโบราณ
เข้าสู่ ยตุ อุตสาหกรรม มันเป็ นปัจจัยพื้นฐานสาหรับ
เผ่าพันธุ์มนุษย์ในการปรับปรุ งและพัฒนาทุกๆอย่าง

ฟู่ เทียนส่ ายหัวและกล่าวยืนยันทาการทดลองที่เขาตั้งใจไว้

เมื่อไนติงเกลเห็นความมุ่งมัน่ ของฟู่ เทียนก็ไม่ได้พดู อะไร

อีก มันไม่ใช่เรื่ องที่ดีในการเข้าไปก้าวก่ายกับการทดลอง
ของคนอื่นๆ
ในตอนนั้นเอง เมาส์กาลังออกมาจากห้องพอดีและกาลัง
เห็นฟู่ เทียนพูดคุยกับไนติงเกล “พวกนายกาลังพูดเรื่ อง
อะไรกันหรอ?”

“การทดลองน่ะ” ไนติงเกลตอบกลับอยากลวกๆ

เมาส์ไม่ได้ถามถึงรายละเอียดเพิ่มเติมเขามองไปยังฟู่ เทียน
“พร้อมหรื อยัง? ฉันจะพานายไปตลาดใต้ดิน นายเตรี ยม
เงินมาพร้อมแล้วใช่ไหมตอนที่แวะกลับบ้านไป”

“น่าจะพอแล้ว” ฟู่ เทียนตอบ

เมาส์พยักหน้า “พวกเราน่าจะเจอกันที่ ถนนทางใต้
หมายเลข 23 นายรู ้จกั ที่ตรงนั้นไหม? ถ้าไม่กค็ งต้องถาม
คนอื่นๆดูละกัน!”

“ตกลง” ฟู่ เทียนพยักหน้า

ทั้งสองคนเดินออกจากห้องไป

ฟู่ เทียนไม่รู้จกั สถานที่แห่งนั้นจึงจ้างรถม้าและมุ่งหน้า

ตรงไปยังถนนทางใต้ เนื่องจากความยาวของระยะทางเขา
ต้องจ่ายเงินเพิ่มอีกสองสามเหรี ยญ
ถนนทางใต้ถือว่าเป็ นสถานที่ที่อยูห่ ่างไกลจากผูค้ น ไม่มี
ร้านค้าเรี ยงรายตามถนน มีเพียงบ้านที่อยูอ่ าศัยเท่านั้น มัน
เป็ นถนนที่เยือกเย็นมีลมหนาวพัดผ่าน

ฟู่ เทียนคลุมหัวกว่าครึ ง่หนึ่งด้วยชุดคลุมของเขาในขณะที่

ก้าวลงจากรถม้า เขาจ่ายค่าโดยสารและรี บสวมหน้ากาก
ในทันที เขาเดินไปยังด้านหน้าอาคารที่มีหมายเลข 23
ห้อยเอาไว้อยู่ บ้านถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้ให้ความรู ้สึกที่
ถูกทิ้งร้างเป็ นเวลานาน

อย่างไรก็ตาม เขาได้กลิ่นของคนจานวน 3 หรื อ 4 ข้างใน

บ้านหลังนี้

ทันใดนั้นเอง มีกลิ่นๆนึงได้จากหายไป
ฟู่ เทียนรู ้สึกตกใจ ราวกับว่าเจ้าของของกลิ่นๆนั้นได้จาง
หายไปราวกับอากาศ

ฟู่ เทียนรู ้สึกงุนงง แต่เขายังไม่ได้เดินเข้าไปยังอาคารเล็กๆ

แห่งนั้นโดยตรง เขาเลือกจะรออยูบ่ ริ เวณใกล้เคียงกับ
ประตู

เมาส์มาถึงพร้อมกับหน้ากากที่สวมเอาไว้ เขารู ้สึก

ประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้เจอกับฟู่ เทียน “ทาไมนายมา
เร็ วจัง?”
ฟู่ เทียนรู ้ดีวา่ เมาส์วงิ่ มาตลอดทางเป็ นเพราะอัตราการเต้น
ของหัวใจและการหายใจของเขา “ขอโทษด้วยที่นายต้อง
วิง่ มา..”

เมาส์กวาดมือ “เรื่ องเล็กน่าเพื่อน พวกเราเป็ นพวกเดียวกัน

เอาล่ะ ตามฉันมาข้างใน” ทันใดนั้นเขาก้าวเข้าไปที่ประตู
ด้านหน้าและเริ่ มเคาะประตู

ฟู่ เทียนรับรู ้ได้วา่ เขาเคาะเป็ นจังหวะที่แตกต่างกันทั้งหมด

3 ครั้ง ครั้งแรกเบา ครั้งที่สองช้าและครั้งที่สามรวดเร็ ว

หลังจากเคาะประตูเรี ยบร้อย ประตูถูกเปิ ดออก มีบุคคล

สวมใส่ หน้ากากสี ขาวและสวมชุดคลุมสี ดามองไปยังพวก
เขาด้วยความเฉยเมยและกล่าว “เข้ามาสิ ”
เมาส์เดินเข้าไปก่อนและฟู่ เทียนเดิมตามมาทีีหลัง

เมื่อทั้งสองคนเข้ามาข้างในแล้ว ร่ างๆสู งกล่าว “แสดงรอย

สักของพวกนายด้วย”

เมาส์เปิ ดเสื้ อคลุมบริ เวณข้อมือทาให้เห็นรอยสักเป็ นรู ป

ตะขอสี ดา

ฟู่ เทียนเปิ ดเสื้ อคลุมออกเผยให้เห็นรอยสักรู ปกากบาทสี

ดาที่หน้าอก ในตอนนั้นเองเขาถึงได้รู้วา่ รอยสักของเมาส์
ก็มีขอ้ ดีอยู่ มันสะดวกในการใช้ตรวจสอบตัวตน คงจะ
ดีกว่านี้ถา้ เขาได้รับตราอย่างเป็ นทางการของนักเล่นแร่
แปรธาตุ เขาเพียงแสดงตรานัน่ ก็เพียงพอสาหรับการ
ยืนยันตัวตน

บุคคลร่ างสู งมองไปยังรอยสักของทั้งสองและไม่ได้กล่าว

อะไรอีก เขาหันเข้าไปคนทั้งสองข้างในก่อนจะหยิบ
ขวดๆหนึ่งออกมา มันถูกเติมเต็มไปด้วยน้ าส้ม “ขั้นแรก
พวกเราจะช่วยพวกนายลบกลิ่นออกไป ดังนั้นพวกสุ นขั
จากโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์จะไม่สามารถรู ้ถึงการมีตวั ตนของ
พวกนายภายในสถานที่แห่งนี้” จากนั้นเขาดื่มมันเล็กน้อย
พ่นไปยังหัวของเมาส์และฟู่ เทียน

ทันใดนั้นเอง ประสาทสัมผัสของฟู่ เทียนก็ไม่สามารถรับ

กลิ่นของตัวเองหรื อกลิ่นของเมาส์ได้เลย
“เข้าไปข้างใน” บุคคลร่ างสู งกล่าวขึ้นมาก่อนจะชี้ไปยัง
ประตูอีกบาน

มีคนสองคนยืนอยูห่ น้าประตูและเปิ ดประตูให้พวกเขา

เดินเข้าไปข้างใน
The Dark King – Chapter 95 รายงานการทดลอง

พวกเขาเดินผ่านประตูเข้าไป ข้างในมืดและค่อนข้างลึก ฟู่

เทียนไม่คิดมาก่อนว่าตลาดใต้ดินจะมีชีวติ ชีวาขนาดนี้ เขา
รู ้สึกถึงคนกว่า 100 คนจากการดมกลิ่น แม้วา่ ยาชนิดนั้น
จะช่วยกาจัดกลิ่นออกไปได้แต่กไ็ ม่ได้กาจัดได้สมบูรณ์
ทั้งหมด

“ตามฉันมา” เมาส์คุน้ เคยกับสถานที่แห่งนี้เป็ นอย่างดี

ดังนั้นเขาจึงเป็ นคนนาทางไป

ฟู่ เทียนเดินตามเมาส์ไป
มีโคมไฟทองเหลืองติดประดับอยูต่ ามทางเดิน มีผรู ้ ักษา
ความปลอดภัยประจาการอยูท่ ี่นน่ั และเงาของพวกเขาถูก
สะท้อนบนผนัง

ฟู่ เทียนและเมาส์เดินมาถึงปลายทางก็พบกับประตูอีก
ประตู หนึ่งในผูร้ ักษาความปลอดภัยเปิ ดประตูออก มี
ตลาดลึกลับขนาดใหญ่ปรากฏต่อหน้าพวกเขา

มันเป็ นตลาดขนาดใหญ่ถูกออกแบบให้มีรูปแบบเป็ น
สี่ เหลี่ยม มีแสงสลัวจากโคมไฟที่ติดอยูต่ ามผนัง มีร้านค้า
หลากหลายรวมถึงร้านค้าขนาดใหญ่ ทุกสิ่ งที่เกี่ยวข้องกับ
การเล่นแร่ แปรธาตุลว้ นรวมกันอยู่ ณ ที่แห่งนี้
ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ เขาไม่คิดมาก่อนว่าตลาดใต้ดิน
จะมีขนาดใหญ่ขนาดนี้ รวมถึงทั้งผูซ้ ้ือและผูข้ าย รวมๆ
แล้วมีมากกว่า 300 ชีวิตเลยทีเดียว

มันเป็ นครั้งแรกของฟู่ เทียนที่ได้พบเจอ ‘วายร้าย’ จาก

โบสถ์แห่งความมืดมากขนาดนี้ เขารู ้สึกแปลกๆขึ้นมา
เล็กน้อย เมาส์ช้ ีไปยังที่ๆหนึ่ง “ทางนั้น ตามฉันมา”

ฟู่ เทียนเดินตามเขาไปพร้อมมองแสงสลัวๆที่ปรากฏอยู่
รอบๆ ความจริ งแล้วเขาสามารถมองเห็นได้ชดั เจน
กว่าเดิมมากเมื่อเทียบกับมนุษย์ธรรมดาๆ มีร้านค้าเล็กๆ
ร้านค้าขนาดใหญ่ บูธต่างๆและมีแม้กระทัง่ คนที่นาพรม
มาปูที่พ้นื เพื่อตั้งขายของ มีขวดและเหยือกหลากหลาย
ขนาดรวมถึงบางสิ่ งบางอย่างฟู่ เทียนก็เพิ่งเห็นเป็ นครั้ง
แรก มีแม้กระทัง่ อุง้ เท้าสัตว์ เขาจึงสงสัยขึ้นมาว่าคนพวก
นี้ไปเอาอวัยวะของมอนส์เตอร์มาจากไหน

“หัวหน้า!” ค้นเฝ้าร้านตะโกนออกมา “มาช่วยดูร้าน

หน่อยสิ ”

ชายในร่ างสู งผูส้ วมใส่ หน้ากากสี แดงดูเหมือนจะเป็ น

เจ้าของร้าน เขามองมายังฟู่ เทียนและเมาส์ จากส่ วนสู ง
และน้ าเสี ยงของทั้งสองคน เขารู ้ได้ในทันทีวา่ ต้องเป็ นเด็ก
ที่กาลังฝึ กฝนเป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุหรื อนักปรุ งพิษ เขา
จึงขี้เกียจที่จะคอยดูแล เขาจึงกล่าวขึ้นมาว่า “เลือกซื้อจ่าย
ตามสบาย!”
เมาส์คุน้ เคยกับการดูแลลูกค้าแบบนี้เป็ นอย่างดีจึงไม่
สนใจอะไรมากนัก เขาชี้ไปยังชุดทดลองที่ถูกสร้างด้วย
ก้อนหิ นและต้นเบิร์ซ “ ด็อก นายคิดยังไงกับสิ่ งนี้”

ฟู่ เทียนมองไปและกล่าว “ราคาที่แตกต่างกันมั้ง?”

“แน่นอนสิ ” เมาส์มีประสบการโชกโชน “นี่เป็ นส่ วนที่ถูก

ที่สุดราคา 2 เหรี ยญเงิน และมันคงเพียงพอแล้วสาหรับ
น้องชายมือใหม่ของฉัน แน่นอนว่าถ้านายรวยก็สามารถ
เลือกซื้อของแพงได้ อย่างเช่นอันนี้ราคา 4 เหรี ยญเงิน ซึ่ง
มันค่อนข้างสะดวกในการใช้งาน แต่ถา้ จะให้ทนทานกับ
ไฟด้วยก็ตอ้ งอันนี้เลยราคา 7 เหรี ยญเงิน”
เขาโชว์ชุดทดลองไปทีละอันจนมาหยุดตรงที่ชิ้นส่ วนที่
ทาจากทองคา “อันนี้ยอ่ มเยีย่ มสุ ดๆเลย ราคาน่าจะ
ประมาณ 2 เหรี ยญทอง มันสามารถป้องกันไฟและกาจัด
รอยไหม้ได้อย่างง่ายดาย มีที่วางหม้อสาหรับการสกัด 2 ที่
สาหรับการทดลองที่ซบั ซ้อน มันเป็ นชุดทดลองที่เยีย่ ม
สุ ดๆไปเลย ”

ฟู่ เทียนจ้องมองไปยังชุดทดลองตัวนั้น ดูเหมือนว่ามันจะ

ถูกทาขึ้นด้วยทองเหลือง เนื้องานของมันถูกสร้างอย่าง
ดีกว่าชิ้นอื่นๆทั้งหมด อย่างไรก็ตามมันมีราคาถึง 2
เหรี ยญทอง และเขาเหลือเงินเพียง 1 เหรี ยญทองสาหรับ
ตัวเขาเอง รวมถึงเขาไม่คิดจะจ่ายมันทั้งหมดด้วย

“เอาอันนั้นดีกว่า” ฟู่ เทียนพูดพร้อมชี้ไปยังชุดทดลอง

ราคา 2 เหรี ยญเงิน
เจ้าของร้านมองไปยังฟู่ เทียน ดูเหมือนว่าเขาจะรู ้คาตอบ
อยูแ่ ล้ว “จ่ายเงินแล้วแจ้งที่อยูไ่ ด้เลย ถ้ามันอยูใ่ นย่านที่อยู่
อาศัย ของจะส่ งถึงเร็ วที่สุดในคืนวันพรุ่ งนี้”

“คุณจะช่วยจัดการเรื่ องการขนส่ งด้วยอย่างนั้นหรอ?” ฟู่

เทียนถามด้วยความประหลาดใจ

เมาส์หวั เราะออกมา “แน่นอนสิ พวกเราขนย้ายของขนาด

ใหญ่แบบนี้ดว้ ยตัวเองไม่ได้หรอก เพราะมันจะเป็ นเป้า
สายตา พวกเขามีช่องทางลับในการขนส่ ง พวกเขา
สามารถส่ งของให้ได้กบั ทุกคน รวมถึงพวกขุนนาง
เช่นกัน”
ฟู่ เทียนรู ้สึกสงสัย หรื อพวกของโบสถ์แห่งความมืดจะฝัง
รากรึ กลงในทุกชนชั้น?

ทันใดนั้นเอง เมาส์รีบดึงตัวฟู่ เทียนออกมาพร้อมกล่าว

“มาทางนี้”

ในตอนแรกฟู่ เทียนรู ้สึกสงสัย แต่เมื่อเห็นกับร่ างสองร่ าง

ด้านหน้าพวกเขาก็เข้าใจได้ในทันที หนึ่งคนเป็ นผูช้ าย
และอีกหนึ่งคนเป็ นผูห้ ญิง พวกเขาสวมใส่ หน้ากากรู ป
อีกาและยืนอยูด่ า้ นหน้าร้านค้า มีตราหกเหลี่ยมสี ทอง
ประดับอยูบ่ นไหล่ของพวกเขา พวกเขาทั้งสองเป็ น
นักเล่นแร่ แปรธาตุจริ งๆ!
“นักเล่นแร่ แปรธาตุอย่างเป็ นทางการ” ฟู่ เทียนกระซิบ
พวกเขาทั้งสองเป็ นนักเล่นแร่ แปรธาตุตวั จริ ง แต่คนที่มี
ร่ างสู งสวมเสื้ อนักเล่นแร่ แปรธาตุมีดวงอาทิตย์ขนาดเล็ก
3 ดวงประดับอยู่

จากบันทึกของรอสยาร์ด ฟู่ เทียนได้รู้มาว่าจากการที่

มือใหม่จะก้าวไปจนถึงนักเล่นแร่ แปรธาตุระดับ 5 ดาวได้
จะต้องผ่านการทางานมาอย่างหยัก ดาวแต่ละดวงจะได้มา
ก็ต่อเมื่อมีคะแนนและผลงานจานวนมาก

นักเล่นแร่ แปรธาตุสามดาวนั้น โดยทัว่ ไปสามารถเทียบ

ได้กบั อัศวินแห่งแสงจากโบสถ์ศกั ดิ์สิทธิ์ แม้กระทัง่ ขุนน
นางอย่างตระกูลเมลก็ตอ้ งปฏิบตั ิต่อพวกเขาด้วยความมี
น้ าใจ (อัศวินแห่งแสงย่อมได้รับการปฏิบตั ิเช่นนั้น)
“เห้ ร้านค้าของคุณมีอะไรบ้าง” นักเล่นแร่ แปรธาตุ 3 ดาว
ถามเจ้าของร้าน เสี ยงของเขามีโทนต่า เขาพยายามเปลี่ยน
น้ าเสี ยงของเขาด้วยความจงใจ

เจ้าของร้านรี บก้าวออกมาต้อนรับเมื่อได้เห็นตราบนไหล่
ของเขา “พวกเรามีเพียงบางอย่างเท่านั้นที่เหมาะสมกับ
คนระดับคุณ เช่นของชิ้นนั้น” เขาชี้มายังชุดทดลองที่แพง
ที่สุด

นักเล่นแร่ แปรธาตุชายหันไปถามฝ่ ายหญิงและกล่าว “เธอ

คิดว่ายังไง?”

มีดวงอาทิตย์สองดวงบนไหล่ของหญิงสาวแต่เธอก็ได้รับ
การปฏิบตั ิเช่นเดียวกันกับชายคนก่อนหน้า เธอมองไปยัง
ดวงตาของฝ่ ายชายและส่ ายหัว “ไม่ดีเลย ไม่มีอ่างกัน
ฉนวน ไม่สะดวกสาหรับการจาแนกวัสดุ ”

“อย่างนั้นหรอ” ชายร่ างสู งคิดอยูช่ วั่ ครู่ จึงกล่าว “ถ้าอย่าง

นั้น เธอลองเลือกมาสักชิ้น”

“อันนี้” หญิงสาวถอนหายใจและกล่าว “ตลาดพวกนี้

ค่อนข้างผูกขาด ไม่ค่อยมีของดีๆเลย แล้วอันนี้ล่ะ?”

ชายร่ างสู งลังเลอยูช่ วั่ ครู่ ก่อนที่จะกล่าว “ใช้ได้”

พวกเขาจ่ายเงินและเดินจากไป

ฟู่ เทียนและเมาส์ต่างเฝ้ามองอิริยาบถของพวกเขา
เมาส์พดู ด้วยอารมณ์ “เราซื้อของแบบพวกเขาไม่ไหว
หรอก พวกเราจนเกินไป แต่คงเป็ นเรื่ องดีถา้ รู ้จกั พวกเขา
ไว้บา้ ง วิธีการเล่นแร่ แปรธาตุเป็ นความลับ คงจะดีกว่านี้
ถ้าพวกเขาพูดให้เยอะกว่านี้สกั หน่อย ฉันจะได้เอาคาพูด
ของพวกเขามาเป็ นแรงบันดาลใจ”

“เธอต้องส่ งรายงานการทดลองไปให้โบสถ์แห่งความมืด
งั้นหรอ” ฟู่ เทียนถาม

“ทาไมไม่ส่งหลังจากทาการทดลองเสร็ จสิ้ นล่ะ?”

เมาส์ยกั ไหล่ “มีนกั เล่นแร่ แปรธาตุหลายคนที่เอาแต่เป็ น

ห่วงว่าจะมีคนทาการทดลองในเรื่ องเดียวกัน ดังนั้นสิ่ งที่
พวกเขามักจะทาก็คือรี บส่ งรายงานเรื่ องการทดลองให้เร็ ว
ที่สุดเพื่อที่จะได้รับคะแนน แน่นอนว่านายเองก็สามารถ
ส่ งผลการทดลองไปได้เช่นกัน แต่ถา้ มีใครทาการทดลอง
เรื่ องเดียวกับนายและทาได้เสร็ จก่อน นายก็จะเสี ยคะแนน
ซึ่ งทาให้การเลื่อนระดับยากขึ้นไปอีก”
The Dark King – Chapter 96 ความสามารถพิเศษ

“ก็เป็ นเหตุเป็ นผลดี!” ดวงตาของฟู่ เทียนเป็ นประกาย

เล็กน้อย เป็ นเพราะเขาเคยเห็นเหตุการณ์ท้ งั หมดนี้มาก่อน
แล้วในโลกก่อนหน้า ทั้งเครื่ องบิน ปื นใหญ่ รถยนต์ ทุกๆ
อย่างที่ทนั สมัยล้วนแล้วแต่ถูกขโมยหรื อลอกเลียนแบบ
ในช่วงทดลอง

ยิง่ ไปกว่านั้น เหตุการณ์เช่นนี้มกั เกิดได้ทุกช่วงเวลา

“มันไม่ง่ายอย่างที่นายคิดหรอก” เมาส์รู้ได้จากสี หน้าของ

ฟู่ เทียนที่เปลี่ยนไป เขาส่ ายหัวและกล่าว “ข้อมูลที่จะ
สามารถส่ งไปได้น้ นั ต้องมาจากการทดลองไม่ใช่แค่
แนวคิด แต่จะต้องเป็ นการทดลองที่ทาได้จริ งสมบูรณ์ ถ้า
มันเป็ นการทดลองที่ผดิ พลาดมันก็เป็ นแค่สมมติฐานหรื อ
การคาดเดาเท่านั้น ก็เหมือนจินตนาการทัว่ ๆไปของพวก
เรา อย่างไรก็ตามการเล่นแร่ แปรธาตุบางอย่างในตอนนี้
อาจเป็ นความจริ งขึ้นมาได้ แต่น่าเสี ยดายที่ยงั ไม่มีการ
สนับสนุนทฤษฎีต่างๆเท่าไหร่ นกั ”

ฟู่ เทียนพยักหน้าเห็นด้วย พ่อของเขามักบอกเสมอว่า

ความจริ งทางวิทยาศาสตร์ตอ้ งพึ่งพากระบวนการที่
เข้มงวด ทุกๆอย่างขึ้นอยูก่ บั การทดลอง ความจริ งทาง
วิทยาศาสตร์และความรู ้เชิงประจักษ์ แม้ในสมัยก่อนทุก
คนมักเชื่อ ‘สิ่ งที่อยูเ่ หนือธรรมชาติ’ แต่ท้ งั หมดเหล่านั้น
สามารถพิสูจน์ได้ดว้ ยวิทยาศาสตร์ไม่ใช่ความเพ้อฝัน

เนื่องจากผูอ้ อกแบบการทดลองมักไม่รู้ความจริ งทั้งหมด

พวกเขาจึงพากันเริ่ มต้นจาก ‘การคาดเดาและทดลอง’ ซึ่ง
มันอาจดูใกล้เคียงกับนวนิยายหรื อเรื่ องในจินตนาการ
ต่างๆ

ดังนั้นในการทดลองแต่ละครั้งที่จะทาอย่างเข้มงวดไม่ใช่
เรื่ องที่ทาได้ง่ายเลย

อย่างไรก็ตามฟู่ เทียนรู ้สึกตื่นเต้นเป็ นอย่างมาก แม้มนั จะดู

ยากสาหรับทุกๆคน แต่สาหรับตัวเขาเองแล้วมันก็คือเรื่ อง
ธรรมดา เพียงแค่คดั ลอกข้อมูลบางส่ วนออกมาจาก
ซุปเปอร์ชิปได้แค่น้ นั มันก็มากพอแล้วสาหรับเขา ยิง่ ไป
กว่านั้นยังมีสูตรทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีต่างๆก็
ถูกบันทึกเอาไว้
อย่างไรก็ตาม ปั ญหาที่เขาต้องเผชิญอยูใ่ นตอนนี้เป็ นเรื่ อง
ของกระแสไฟฟ้า

ฟู่ เทียนและเมาส์ได้เดินดูร้านค้าอื่นๆเป็ นเวลานาน ในไม่

นานนักเมาส์กน็ ึกขึ้นได้วา่ มันเริ่ มดึกและไม่มีอะไรที่
ต้องการซื้ อเพิม่ แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเดินออกจากตลาด
ใต้ดิน

ดวงอาทิตย์ได้จางหายไปจากท้องฟ้า เมฆสี เทาเริ่ ม

เคลื่อนที่เข้าปกคลุมดวงจันทร์ ดังนั้นเวลาเคอร์ฟิวได้เข้า
ใกล้มาแล้ว

ฟู่ เทียนและเมาส์แยกทางกัน แต่ละคนต่างมุ่งหน้าเดินทาง

กลับบ้าน
ในเวลาเพียงพริ บตาเดียว เวลาผ่านไปแล้วกว่า 3 วัน

ด้วยการใช้ชุดทดลองของตนเอง ฟู่ เทียนเริ่ มต้นศึกษา

ประโยชน์ต่างๆของฟอสฟอรัสเหลือง หลังจากการ
ทดลองกว่า 3 วัน เขาได้พบบางอย่างที่น่าพอใจ ในตอนนี้
เขาเริ่ มเข้าใจขั้นตอนของการผลิตมากยิง่ ขึ้น ความจริ ง
แล้วมันไม่มีอะไรที่ยากนัก ก็เหมือนกับการสร้างดินปื น
สู ตรในการสร้างนั้นง่ายมาก แต่คนที่ทดลองเรื่ องนี้ลว้ น
แล้วแต่ประสบอุบตั ิเหตุ ในยุคก่อนน้อยคนจะรู ้วา่ เมื่อนา
สารมาผสมกันอาจเกิดระเบิดขึ้นได้

สิ่ งประดิษฐ์ที่ยงิ่ ใหญ่ลว้ นแล้วแต่พบจากความบังเอิญ

ในที่สุดก็ถึงวันที่ฟู่เทียนต้องเข้ารายงานตัวกับสานักงาน
ใหญ่นกั ล่า

จูร่าและเกรย์ยงั ไม่เลิกทางานในย่านที่อยูอ่ าศัยดังนั้นพวก

เขายังคงอยูท่ ี่เดิม พวกเขาไม่ได้ตามฟู่ เทียนมายังย่าน
การค้า เนื่องจากพวกเขายังไม่พร้อมที่จะย้ายมา เป็ น
เพราะพวกเขาเติบโตในย่านที่อยูอ่ าศัย มีผคู ้ นมากมายที่
รู ้จกั อยูท่ ี่นน่ั ถ้าจะย้ายมายังย่านการค้าคงต้องอาศัยเวลา
ซักระยะในการกล่าวคาอาลา

ฟู่ เทียนนัง่ รถม้าของสมาคมไปยังชานเมืองซึ่ งอยูห่ ่างจาก

ย่านการค้า
ปราสาทบริ เวณนี้ค่อนข้างเงียบสงบ สภาพแวดล้อมรอบๆ
รายล้อมไปด้วยภูเขา รถม้าหยุดลงบริ เวณหน้าปราสาท
แห่งหนึ่ง

ฟู่ เทียนมองไปยังบริ เวณรอบๆที่เริ่ มมืด เขาไม่คิดว่า

สานักงานใหญ่นกั ล่าจะตั้งอยูบ่ ริ เวณที่มืดมิดเช่นนี้
อย่างไรก็ตามมันก็ดูเหมาะกับนักล่าที่ตอ้ งผ่านสิ่ งที่
ยากลาบากข้างนอกกาแพงยักษ์นน่ั มา

“ถึงแล้วครับ” คนขับรถม้ากล่าวอย่างเคารพในขณะที่
กระโดดลงจากรถม้า

ฟู่ เทียนเดินตามหลังเขาไป
ทั้งสองคนเดินตามบริ เวณเนินเขาไปจนถึงปราสาท ประตู
ของปราสาทเปิ ดออกในทันทีที่พวกเขาเดินไปถึง ชาย
หนุ่มในชุดสี ดาออกมาต้อนรับด้วยรอยยิม้ “เธอคือ เทียน
คนที่รายงานแจ้งมาใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว”

“ตามฉันมา” ชายหนุ่มหันหลังและเดินกลับเข้าไปยัง
ปราสาท ฟู่ เทียนเดินตามเข้าไปและประตูของปราสาทก็
ค่อยๆปิ ดลง

พวกเขาเดินไปตามเส้นทางในที่สุดก็พบกับห้องรับแขก
ของปราสาทแห่งนี้ ภายในห้องมีแสงสลัวๆ มีรูปวาด
ขนาดใหญ่เป็ นรู ปผูห้ ญิงประดับอยูบ่ นกาแพง ฟู่ เทียนเห็น
ผูห้ ญิงคนเดียวกันนี้บนผนังสานักงานของเดย์ตนั ที่
สานักงานใหญ่หน่วยค้นหา เขารู ้สึกประหลาดใจและ
สงสัยในเวลาเดียวกันแต่กไ็ ม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับผูห้ ญิง
คนนี้ออกมา

“เธอได้ลงทะเบียนเรี ยบร้อยแล้ว ดังนั้นตั้งแต่น้ ีเป็ นต้นไป

เธอต้องปฏิบตั ิหน้าที่ในฐานะนักล่าของสมาคมเมลลอน
เธอรู ้หรื อไม่วา่ เป้าหมายสู งสุ ดของพวกเราก็คือการ
ปกป้องผลประโยชน์ของสมาคม” ชายหนุ่มกล่าวกับฟู่
เทียน

“ผมรู ้ครับ” ฟู่ เทียนกล่าวและมองไปยังไหล่ของชายคน

นั้น อย่างไรก็ตามเขาไม่มีตราสาหรับนักล่าอย่างเป็ น
ทางการประดับเอาไว้
ชายหนุ่มรับรู ้ได้ถึงสายตาของฟู่ เทียนเขาจึงกล่าวออกมา
“ฉันเองก็ยงั อยูใ่ นช่วงฝึ กหัด อย่างไรก็ตามแม้เธอจะมี
สัญลักษณ์เวทมนตร์แล้ว ก็ยงั ถือว่ายังเป็ นนักล่าฝึ กหัด
เช่นกัน แม้นกั ล่าคนอื่นๆจะยังไม่เก่งเท่าเธอ แต่เธอก็ยงั
ต้องเข้ารับการฝึ กฝนจากสมาคมเช่นเดียวกัน”

“ฝึ กโดยสมาคม?” ฟู่ เทียนอยูใ่ นความสงสัย “ไม่ใช่จาก

โรงเรี ยกของนักล่าอย่างนั้นหรอ?”

ชายหนุ่มยิม้ “ฉันได้ยนิ เกี่ยวกับเธอมานานมาก ในตอน

แรกทางสมาคมต้องการที่จะฝึ กฝนเธอในโรงเรี ยนนักล่า
แต่เป็ นเพราะสัญลักษณ์เวทมนตร์นน่ั ทาให้เธอมีความ
แข็งแรงกว่าคนอื่นๆ อย่างไรก็ตามการฝึ กฝนในโรงเรี ยน
นักล่านั้นใช้มาตรฐานเดียวกัน นี่เป็ นเหตุผลที่เธอจะได้รับ
การฝึ กฝนโดยตรงจากสมาคมแทนที่จะเข้าฝึ กกับ
โรงเรี ยนนักล่า”

“แต่เธอไม่ตอ้ งกังวลเกี่ยวกับการฝึ กของทางสมาคมมาก

นัก เพราะการฝึ กขั้นพื้นฐานมักใช้มาตรฐานเดียวกับ
โรงเรี ยนนักล่า การฝึ กค่อนข้างที่จะคล้ายคลึงกันดังนั้น
เธอควรให้ความสนใจกับเส้นทางของตัวเองมากกว่า
ดังนั้นในตอนนี้เธอเหมาะสมกับการฝึ กพิเศษเท่านั้น”

“แน่นอน เธอสามารถจะศึกษาเกี่ยวกับตาแหน่งอื่นๆได้
เช่นกัน เพื่อให้เข้าใจระบบของการล่าได้ดียง่ิ ขึ้น”

ฟู่ เทียนเห็นว่าไม่มีอะไรที่เขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้
มากนัก เขาเพียงต้องทาตามรายการฝึ กที่ถูกจัดเอาไว้
“ไม่ทราบว่าเธอได้เลือกตาแหน่งไว้หรื อยัง?”

“นักธนู”

“ตาแหน่งระยะไกล ทางสมาคมขาดแคลนนักธนูอยู่
เช่นกัน แต่มีคนจานวนไม่มากนักที่มีความสามารถในการ
ใช้ธนูและลูกธนู ฉันหวังว่าเธอจะมีความสามารถในด้าน
นี้นะ มันเป็ นเรื่ องยากทีเดียวในการก้าวขึ้นไปยัง
จุดสู งสุ ด”

หัวใจของฟู่ เทียนเต้นเร็ วขึ้นเมื่อได้ยนิ คากล่าวจากชาย

หนุ่มคนนี้ เขาจาได้วา่ ประสบการณ์การยิงธนูของเขาใน
ก่อนหน้าอยูใ่ นเกณฑ์ที่ไม่น่าพอใจนัก
“ขั้นแรก ฉันจะทาการทดสอบความสามารถของเธอใน
ทุกๆด้าน” ชายหนุ่มยิม้ และกล่าว “พวกเราควรไปกันที่
สนามฝึ ก” เขาเปิ ดประตูหอ้ งโถงออก มีพ้ืนที่กว้างอยู่
ด้านหลังประตูนนั่ มีอุปกรณ์การฝึ กทุกๆอย่างอยูท่ ี่นน่ั
เช่น ธนู ไม้ ม้าและกรงที่มีดาบคมอยูข่ า้ งใน ฟู่ เทียนกวาด
ตามองรอบๆ

“เมื่อเธอเลือกเส้นทางของนักธนู ขั้นแรกต้องมาดูทกั ษะ
การยิงของเธอซะก่อน”ชายหนุ่มเดินไปยังเป้าธนูและโบก
มือให้ฟเที ู่ ยนเริ่ มทาการทดสอบ
The Dark King – Chapter 97 สองสิ่ ง

“ใช้ลูกธนูสองสามดอกและทาให้ดีที่สุด” ชายหนุ่มหยิบ
คันธนูสีดาและลูกธนูจากเสาแขวนยืน่ ให้ฟเที ู่ ยนและคอย
ดูอยูห่ ่างๆ

ฟู่ เทียนยืน่ มือรับเอาไว้ มันเบากว่าธนูนกั ล่าทัว่ ไปเล็กน้อย

แต่กย็ งั คงหนักกว่าของพวกหน่วยค้นหาอยูม่ าก เขาหยิบ
ลูกธนูออกมาจากกระบอกและง้างสายธนูออก เขาเล็งไป
ยังเป้าหมายระยะไกล

เป้าหมายมีระยะห่างออกไป 30 เมตร ลูกธนูที่แหลมคม

พุง่ ออกไปและปะทะเข้ากับเป้านั้น แม้จะไม่เข้าไปที่หวั ใจ
แต่เบี่ยงเบนไปเพียงครึ่ งหนึ่ง
“เยีย่ มมาก เธอเคยฝึ กมาก่อนหรื อป่ าว?” ชายหนุ่มมองไป
ยังฟู่ เทียนด้วยความประหลาดใจ

ฟู่ เทียนพยักหน้า “2-3 วัน”

“แค่ 2-3 วัน…” ชายหนุ่มพึมพัมและพยักหน้าช้าๆ เขายืน่

สายรัดสี ดาให้ฟเที ู่ ยน “เธอน่าจะลองปิ ดตาดู มาดูกนั ว่าจะ
ยิงได้อย่างไรถ้าหากมองไม่เห็น”

ฟู่ เทียนพยักหน้า เขาหยิบธนูข้ ึนมาหลังจากที่ได้ปิดตาลง

เขาพยายามค้นหาเป้าหมายที่ได้ยงิ ไปก่อนหน้า แม้จะใช้
ความสามารถจากประสามสัมผัสด้านกลิ่นได้แต่ฟู่เทียนก็
หลีกเลี่ยงที่จะทาเช่นนั้น เขาอยากรู ้วา่ เขามีความสามารถ
เพียงใด พรสวรรค์ในฐานะของนักธนูของเขาดีพอหรื อ
ยัง?

ฟึ บ!

ลูกธนูพงุ่ เข้าหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ ว

ฟู่ เทียนถอดสายปิ ดตาออกก็พบว่าลูกธนูปักอยูใ่ น

ตาแหน่งที่ใกล้เคียงกับครั้งก่อนหน้า ระยะห่างต่างกันไม่
มากนัก

“ดูเหมือนว่าเธอจะมีพรสวรรค์ในฐานะนักธนูใช้ได้เลย”
รอยยิม้ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มในขณะที่เขา
กล่าว “แม้ผลการฝึ กของเธอจะอยูใ่ นระดับสู ง แต่กย็ งั เป็ น
เรื่ องยากที่จะได้ผลลัพธ์แบบนี้จากการฝึ กเพียงสองสาม
วัน ถ้าเธอฝึ กมันอย่างสุ ดความสามารถ เธออาจจะเป็ นนัก
ล่าคนที่ 2 ที่สามารถก้าวไปถึงระดับเงินได้ในฐานะนัก
ธนู”

“ภายในสมาคมมีนกั ล่าในสายนักธนูที่อยูใ่ นระดับเงิน

ด้วยอย่างนั้นหรอ?” ฟู่ เทียนกล่าว

“สมาคมของเรามีนกั ล่าทั้งหมด 8 คนที่อยูใ่ นระดับเงิน มี

2 อัศวิน 3 นักรบ 2 สอดแนม และนักธนูเพียงคนเดียว”
ชายหนุ่มกล่าวต่อ “มีคนจานวนเพียงหยิบมือที่เลือกเป็ น
นักธนู” เหตุผลหลักๆเป็ นเรื่ องของความสามารถในการ
ต่อสู ้ ถ้าหากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากคนอื่น เป็ นเรื่ อง
ยากมากที่นกั ธนูจะทาการล่าด้วยตัวคนเดียว พวกเขาต้อง
พึ่งพาคนอื่นมากเกินไป ดังนั้นจึงเป็ นเรื่ องยากสาหรับนัก
ธนูในการเลื่อนระดับ เธอจะต้องมีทกั ษะที่ยอดเยีย่ มจริ งๆ

“นักธนูมีความสามารถในการต่อสู ้ที่ต่า” ฟู่ เทียนมองไป

ยังชายหนุ่ม ที่เขาเลือกเส้นทางนี้เป็ นเพราะเขาใช้ความคิด
เป็ นพื้นฐาน ในมุมมองของฟู่ เทียนนักธนูมีอิสระที่สุด
ขณะทาการล่า ดังนั้นความสามารถในการต่อสู ้ของพวก
เขาย่อมดีที่สุด

อย่างไรก็ตามฟู่ เทียนยอมรับว่าทักษะของนักธนูน้ นั เป็ น

เรื่ องยากที่จะฝึ กฝนได้ชานาญ

ทั้งหมดก็เพราะพวกนักรบและอัศวินต่างต่อสู ้กบั พวก

มอนส์เตอร์ได้ในระยะประชิด ความสามารถของพวกเขา
จึงถูกพัฒนาอย่างรวดเร็ ว แต่นกั ธนูตอ้ งทาหน้าที่คอย
ช่วยเหลืออยูข่ า้ งหลัง เพราะฉะนั้นแค่การฝึ กฝนไม่
สามารถช่วยให้มีความเก่งกาจมากขึ้นเหมือนกับอาชีพ
อื่นๆ

“มาลองความสามารถของเธอในด้านอื่นๆกัน” ชายหนุ่ม
พาฟู่ เทียนไปยังพื้นที่อีกแห่ง มีหุ่นไม้อยูเ่ พียงไม่กี่ตวั ในที่
แห่งนี้ อาวุธทุกชนิดถูกวางอยูบ่ ริ เวณชั้นวาง มีท้ งั ดาบ แส้
เหล็กและอาวุธชนิดอื่นๆ ยกเว้นหอก เป็ นเพราะหอกเป็ น
สัญลักษณ์พิเศษของเหล่าอัศวิน

“โจมตีพวกหุ่นไม้ดว้ ยอาวุธต่างๆจนกว่าเธอจะสามารถ
ทาลายมันได้และเลือกชิ้นที่คุณถนัดที่สุดเอาไว้” ชายหนุ่ม
หัวเราะ
ฟู่ เทียนหยักหน้า เขาหยิบดาบขึ้นมา เดินออกมาข้างหน้า
หุ่นไม้และเริ่ มโจมตีลงไป

เขารู ้สึกอึดอัดและรู ้สึกไม่สะดวกสบายเท่าไหร่ ในขณะที่

ฟาดฟันลงไปหลายครั้ง

ฟู่ เทียนรู ้ได้ในทันทีวา่ ดาบคงไม่เหมาะกับเขาเท่าไหร่ นกั

เขาวางมันลงและหยิบมีดสั้นขึ้นมา

เมื่อเทียบกับดาบแล้ว มีดสั้นเบากว่ามาก เขาวางมันลงไป

เพราะคงไม่มีแรงมากพอในการใช้มีดสั้น มันจะทาให้เขา
เหนื่อยเร็ ว
เขาลองใช้อาวุธชนิดอื่นๆ แส้เหล็ก ค้อน ดาบ.. ไปทีละ
ชนิด จนกระทัง่ ได้ลองครบทุกอย่าง ในที่สุดเขาก็รู้วา่ ดาบ
และมีดสั้นสะดวกสบายกว่าอาวุธชนิดอื่นๆ ชายหนุ่มคอย
ให้คะแนนและคาแนะนาต่อฟู่ เทียนหลักจากการประเมิน

“ทักษะทางอาชีพนักรบของเธอก็ยอดเยีย่ มเช่นกัน แต่

อาชีพธนูถือว่าดีกว่า มาลองดูทกั ษะด้านอัศวินกันหน่อย”
ชายหนุ่มกล่าว

อัศวิน ณ ที่น้ ีมีความแตกต่างที่ชดั เจนกับอัศวินของ

กองทัพ แม้วา่ การต่อสู ้จะคล้ายเคียงกันแต่อศั วินของ
สานักงานใหญ่มีความสาคัญมากกว่าเพราะจะต้องต่อสู ้
ภายนอกกาแพง พวกเขาจะได้รับการฝึ กอย่างเข้มงวดและ
มีการมอบรางวัลอัศวินยอดเยีย่ ม
ฟู่ เทียนนัง่ อยูบ่ นม้าจาลองและถือหอกเอาไว้ในมือ มัน
แกว่งไปมาตลอดเวลาทาให้เขาอึดอัด

ชายหนุ่มมองไปยังฟู่ เทียนแล้วส่ ายหัว เขาพาฟู่ เทียนไปยัง

สนามทดสอบสุ ดท้าย

หน่วยสอดแนมมีหน้าที่หลักในการซ่อนและหนีออกมา
ภายในเวลา ในกรงนัน่ มีดาบและหอกอยูภ่ ายใน กรงนัน่
สัน่ อยูต่ ลอดทาให้พวกอาวุธไม่หยุดอยูก่ บั ที่ ในการ
ทดสอบครั้งนี้ไม่มีกฏที่เฉพาะเจาะจงขึ้นอยูก่ บั ความเร็ ว
และการตอบสนองต่างๆของแต่ละบุคคล การเข้าไปและ
ออกมาจากกรงนัน่ จะเป็ นตัวกาหนดว่าจะเหมาะสมกับ
อาชีพนี้หรื อไม่
“สวมใส่ สิ่งนี้ไว้” ชายหนุ่มยืน่ เกราะหนักให้กบั ฟู่ เทียน

ฟู่ เทียนสวมใส่ ชุดเกราะในทันใด

เขาเดินเข้าไปในกรง อาวุธต่างๆห้อมลอบรอบๆตัวเขาไว้
และกรงก็เริ่ มสัน่

ฟู่ เทียนหลบไปมาอย่างรวดเร็ ว สายตาของเขามองไปยัง

อาวุธที่กาลังเคลื่อนไหวอยูร่ อบๆ มีแสงสี เงินพาดผ่าน
ดวงตาเข้ามา เขาจึงก้มหลบการทิ่มแทงในครั้งนี้ ทุกๆ
อย่างขึ้นอยูก่ บั การตอบสนองต่อสถานการณ์โดยรอบ
อย่างไรก็ตาม มีเพียง 2 หรื อ 3 ครั้งเท่านั้นที่เขาถูกสัมผัส
โดยอาวุธ แต่เพราะการสวมใส่ เกราะเอาไว้ทาให้ไม่ได้รับ
บาดแผลใดๆ

ในไม่ชา้ การทดสอบก็สิ้นสุ ดลง

ชายหนุ่มเปิ ดกรงออก “ให้ตายสิ ! ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่า

เธอจะมีประสาทสัมผัสที่ไวขนาดนี้ แม้สมรรถภาพทาง
ร่ างกายจะถูกแก้ไขโดยสัญลักษณ์เวทมนตร์นน่ั แต่กย็ งั ถือ
ว่าทาผลงานได้ยอดเยีย่ ม เธอควรจะเปลี่ยนมาเป็ นหน่วย
สอดแนมนะ ด้วยความสามารถอัดยอดเยีย่ มนี่ เธอจะ
สามารถได้รับการเลื่อนขั้นเป็ นนักล่าระดับเงินได้อย่าง
รวดเร็ ว หลังจากเก็บเกี่ยวประสบการณ์ซกั สองสามปี เธอ
อาจจะอยูใ่ น 3 อันดับสู งสุ ดของหน่วยสอดแนมของ
สมาคมก็เป็ นได้ ไม่ ไม่สิ อาจจะเป็ น 1 ใน 2 เลยทีเดียว”
ฟู่ เทียนไม่คิดมาก่อนว่าผลประเมินจะออกมาเป็ นเช่นนี้
เขารู ้สึกดีใจไม่นอ้ ย แต่นน่ั มันก็ไม่เพียงพอที่จะทาให้เข้า
เปลี่ยนใจ “ผมเลือกที่จะเป็ นนักธนูตามเดิม ผมอยากจะทา
การสังหารศัตรู จากระยะไกลกว่า 1000 เมตร”

“ก็…ตกลง” ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความผิดหวัง เขายัง

ยืนยันอะไรไม่ได้มากนักเพราะมันเป็ นการทดสอบ
เบื้องต้นเท่านั้น ผูค้ นสามารถแสดงความสามารถออกมา
ได้แต่กไ็ ม่ใช่ท้ งั หมดที่มีอยู่ บางคนไม่ได้เก่งในตอนแรก
แต่กส็ ามารถพัฒนาไปได้ยาวไกล เขาเห็นตัวอย่างเช่นนั้น
มามากแล้ว ยิง่ ไปกว่านั้นสิ่ งที่สาคัญก็คือความสนใจของ
นักล่าที่มีต่ออาชีพ นัน่ เป็ นเหตุผลที่ทางสมาคมไม่ได้เป็ น
คนเลือกอาชีพให้แต่ปล่อยให้นกั ล่าเป็ นคนตัดสิ นใจเอง
“ถึงแม้ทกั ษะการยิงธนูและการสอดแนมของคุณจะอยูใ่ น
ระดับสู ง แต่อย่าเพิ่งนิ่งนอนใจไป หลังจากนี้เธอจะได้รับ
การฝึ กจากทางสมาคมและต้องใช้เวลากว่า 1 ปี กว่าจะเป็ น
นักล่าที่แท้จริ งได้” ชายหนุ่มกล่าวด้วยท่าทีจริ งจัง “เวลา
การฝึ กฝนของเธอจะเป็ นเพียง 1 ใน 3 ของนักล่าคนอื่นๆ
เพราะการมีสญ ั ลักษณ์เวทมนตร์แล้วจะทาให้ร่างกายได้
ถูกพัฒนาขึ้น หลังจากผ่านไป 1 ปี ทางสมาคมจะส่ งเธอ
ออกไปทางานภายนอกกาแพงยักษ์ เพื่อฝึ กฝนสาหรับการ
ต่อสู ้ที่แท้จริ งถ้าคุณยังไม่แกร่ งพอ”

“อย่างไรก็ตาม เธอคงตระหนักได้ถึงอันตรายจากโลก
นอกกาแพงยักษ์นนั่ มากกว่าเด็กคนอื่นๆ ดังนั้นต้อง
พยายามให้มาก ถ้าเธอขี้เกียจในวันนี้ พรุ่ งนี้กอ็ าจจะเป็ น
วันตายของเธอได้ ”
ฟู่ เทียนมองไปยังใบหน้าของชายหนุ่มและพยักหน้า “ผม
รู ้ดี”

“เอาล่ะ งั้นพวกเราไปยังสนามฝึ กของเหล่านักล่ากัน” ชาย

หนุ่มกล่าว
The Dark King – Chapter 98 ลูกธนู 1000 ดอก

สนามฝึ กของนักธนูอยูไ่ ปอีกฟากของปราสาทใกล้ๆกับ

แม่น้ า สนามเป็ นทุ่งหญ้าขนาดกว้างใหญ่ มีร่างทัง่ หมด 5
ร่ างยืนอยูท่ ี่นนั่ พวกเขาถือคันธนูและลูกธนูเอาไว้ พวก
เขากาลังยิงไปยังเป้าหมายที่อยูห่ ่างออกไปเป็ นระยะ 100
เมตร

4 คนแรกเป็ นผูช้ าย ส่ วนอีก 1 คนเป็ นผูห้ ญิง ทุกๆคนมี

ผูช้ ่วยอีก 2 คนยืน่ อยูข่ า้ งๆคอยส่ งลูกธนูให้เมื่อพวกเขา
ต้องการ

ชายหนุ่มเดินมาถึงสนามและตบมือขึ้น ร่ างทั้งห้าหยุดยิง
และหันมามอง
“ฉันมาที่นี่เพื่อแนะนาเพื่อนใหม่ของพวกเธอ จริ งๆแล้ว
ต้องเรี ยกว่าเป็ นรุ่ นพี่ซะมากกว่า” ชายหนุ่มกล่าวพร้อม
หันไปทางฟู่ เทียน “เขามีชื่อว่าเทียนและเขาจะมาฝึ ก
พร้อมกับทุกคนตั้งแต่วนั นี้เป็ นต้นไป”

ทั้งห้าคนหันมามองฟู่ เทียน ความรู ้สึกแรกคงเป็ นหน้าตา

อันหล่อเหลา ในขณะที่ความรู ้สึกถัดมาก็คือความเงียบ

“อาจารย์ เขาเป็ นเด็กใหม่หรอครับ? แล้วเขามาเรี ยนกับ

พวกเราได้ยงั ไง?” หนึ่งในคนที่มีผวิ ขาวขมวดคิ้ว

ชายหนุ่มยิม้ “เทียนเคยทางานให้หน่วยค้นหามาก่อนแต่
ด้วยเหตุบงั เอิญเขาได้รับสัญลักษณ์เวทมนตร์มา เขา
เหมาะสมกับการเป็ นนักล่า แต่ยงั ขาดทักษะในด้านอาชีพ
เขาจะเรี ยนที่นี่เป็ นเวลา 1 ปี โดยปกติแล้วเขาควรจะเป็ น
รุ่ นพี่ของพวกเธอเว้นแต่วา่ พวกเธอจะสามารถจบ
การศึกษาได้ก่อนเขา”

ทุกๆคนอยูใ่ นความประหลาดใจ พวกเขาไม่ได้พดู อะไร

อีกทาได้แค่มองไปยังฟู่ เทียน

ชายหนุ่มหันไปมองที่วา่ งอยู่ “ตรงนั้นคือที่ของเธอ เป็ น

เพราะร่ างกายของเธอ เธอจะต้องยิงให้ครบ 1000 ครั้งการ
ฝึ กถึงจะสิ้ นสุ ดลง เธอจะไม่ได้รับอนุญาติให้พกั กิน
อาหารจนกว่าจะฝึ กจนเสร็ จเรี ยบร้อย ถ้ายิงจนครบ 1000
ครั้งแล้วละก็ จะถือเป็ นการสิ้ นสุ ดการฝึ กในวันนี้”
ฟู่ เทียนพยักหน้า เขารู ้ถึงความโหดร้ายของโลกนอก
กาแพงยักษ์มากกว่าคนอื่น ดังนั้นจุดประสงค์ของเขา
ไม่ใช่แค่การทาตามคาสัง่ ของอาจารย์ให้เสร็ จ แต่เป็ นการ
ฝึ กเพื่อพัฒนาทักษะในการเอาชีวติ รอดซะมากกว่า

“ใน 7 วันแรกนี้ ฉันจะไม่ให้ทาอะไรอีกนอกเหนือจาก

การยิงธนูให้ได้ 1000 ครั้งในแต่ละวัน อย่างไรก็ตามสิ่ งที่
ต้องระลึกเอาไว้กค็ ือควรยิงให้เข้าเป้ามากที่สุด” ท่าทีของ
ชายหนุ่มเปลี่ยนไป

ฟู่ เทียนพยักหน้า
ชายหนุ่มให้ผชู ้ ่วยสองคนมายืนรอที่ที่วา่ งก่อนแล้ว หนึ่ง
ในนั้นส่ งมอบคันธนูให้ฟู่เทียนและอีกคนถือลูกธนูรอ
เรี ยบร้อยแล้ว

ฟู่ เทียนหยิบคันธนูข้ ึนมามันมีขนาดเบามาก เขาเริ่ มเล็งเป้า

และยิงออกไปในทันใด

ชายหนุ่มเริ่ มเบื่อ เขาจึงกล่าวกับฟู่ เทียน “ถ้ามีอะไรที่เธอ

ต้องการ ก็ให้บอกสองคนนัน่ ซะ พวกเขามีหน้าที่
รับผิดชอบดูแลเธอตลอดการฝึ กซ้อม”

ฟู่ เทียนพยักหน้าช้าๆและเริ่ มยิงต่อไป

การฝึ กในตอนแรกๆเป็ นการยิงธนูซ้ าๆเท่านั้น เป้าหมาย
ของการกระทาเช่นนี้กค็ ือการฝึ กความแม่นยา มันเป็ น
เรื่ องที่สาคัญที่สุดสาหรับนักธนูในการโจมตี ถ้ามี
ข้อผิดพลาดเกิดขึ้นนัน่ อาจหมายถึงชีวติ ที่ตอ้ งตายด้วยกรง
เล็บของพวกสัตว์ร้าย ดังนั้นความแม่นยาจึงเป็ น
ปั จจัยพื้นฐานสาหรับนักธนูในการควบคุมคันธนูและลูก
ธนูของพวกเขา

เด็กหนุ่มอายุ 13 ปี ที่ยนื อยูข่ า้ งๆฟู่ เทียนมองมาด้วยความ

สงสัย เขาอยากรู ้วา่ พลังของสัญลักษณ์เวทมนตร์จะมีมาก
แค่ไหนกัน

หลังจากนั้นไม่นานเด็กชายรู ้สึกผิดหวังกับทักษะในการ
ยิงธนูของฟู่ เทียน เพราะมันอยูใ่ นระดับที่อ่อนกว่าตัวเขา
เองซะอีก หลังจากยิงไปกว่า 10 ครั้ง ฟู่ เทียนไม่สามารถยิง
เข้าเป้าได้เลยแม้แต่ดอกเดียว ลูกธนูท้ งั หมดปักลงบริ เวณ
พื้นรอบๆ

“ดูเหมือนว่าความสามารถพิเศษของนักล่าคือความ
แข็งแกร่ งทางร่ างกาย คงไม่มีอะไรมากกว่านั้น” เด็กชาย
ไม่กงั วลเกี่ยวกับฟู่ เทียนอีกต่อไป หลังจากนั้นเขามุ่งมัน่
ฝึ กฝนยิงธนูของตัวเองต่อ

ฟู่ เทียนยิงลูกธนูซ้ าไปซ้ ามา เขาค่อยๆเข้าใจความรู ้สึก

ขึ้นมาหลังยิงไปกว่าหลายสิ บลูก ในตอนนี้เขาสามารถ
เข้าใจถึงระยะของเป้าหมาย ตาแหน่ง แรงที่ตอ้ งใช้และ
การเบี่ยงเบน รวมถึงเรื่ องอื่นๆได้ดียงิ่ ขึ้น
มันคงเป็ นเรื่ องยากสาหรับเมื่อก่อนในการยิงเป้าหมายจาก
ระยะ 100 เมตร แต่ฟู่เทียนและนักธนูฝึกหัดทั้ง 5 คน
ไม่ใช่คนธรรมดาๆเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ฟู่ เทียนรู ้ดีวา่
คนอื่นๆต้องได้รับ “การอวยพร” มาแล้ว เพราะพวกเขา
ล้วนดึงธนูได้อย่างง่ายดาย

ยิง่ คุณยิง่ สายได้ดีเท่าไหร่ มนั ก็จะยิง่ เป็ นประโยชน์มากขึ้น

เท่านั้น ข้อแรกเลยก็คือคุณจะสามารถยิงได้ไกลขึ้น ข้อถัด
มาเป็ นเรื่ องของความแม่นยา

เรื่ องเหล่านี้คือหลักการพื้นฐานในการฝึ กฝนให้การยิงดี

ยิง่ ขึ้น
“สาหรับการยิงธนูจากคนทัว่ ๆไป ในระยะประมาณ 50
เมตรแรงจากลูกธนูจะอ่อนลงไปอย่างมาก ยิง่ ไปกว่านั้น
จากการไหลเวียนของอากาศ ลูกธนูจะมีการเบี่ยงเบนไป
จากเป้าหมายหลัก แต่ในมือของฉันคันธนูอนั นี้มีผล
เช่นเดียวกันที่ระยะ 80 เมตร คันธนูที่แข็งแรงช่วยเพิม่
ประสิ ทธิภาพการยิงที่ดียงิ่ ขึ้นเช่นกัน ดูเหมือนว่าฉันต้อง
หาธนูดีๆมาใช้สกั คันแล้ว” ฟู่ เทียนกาลังวางแผนเพิ่มพูน
ทักษะที่ดีในอนาคต

ฟึ บ! ฟึ บ! ฟึ บ!

เขายิงธนูออกอย่างต่อเนื่องโดยมีผชู ้ ่วยคอยเติมลูกธนูให้
ตลอดเวลา
หลังจากยิงไปกว่า 200 ดอก อัตราส่ วนที่เขายิงเข้าเป้า
เพิ่มขึ้นอย่างมาก โดยปกติแล้วเขาจะยิงเข้าเป้า 2 ใน 10
ดอก แต่ดว้ ยการพัฒนาทางด้านร่ างกาย ทักษะในการยิง
ธนูของเขาจึงเพิม่ ขึ้นอย่างรวดเร็ ว

อย่างไรก็ตามมันเป็ นเพียงการฝึ กแรกและเป้าหมายยังอยู่

ในระดับเริ่ มต้นเท่านั้น ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเขาจะต้อง
ฝึ กในระดับที่ยากขึ้นเรื่ อยๆ

เด็กหนุ่มที่ยนื ข้างๆฟู่ เทียนกาลังหยุดพัก เขาจับตาดู

เป้าหมายของฟู่ เทียนโดยไม่ได้ต้ งั ใจและนัน่ ทาให้เขา
ถึงกับต้องตกใจเป็ นอย่างมาก ฟู่ เทียนยิงลูกธนูเข้าเป้าไป
ถึง 30 ดอกเรี ยบร้อยแล้ว อย่างไรก็ตามเด็กหนุ่มยิงเข้าเป้า
ไปถึง 160 ดอกแล้ว ถึงแม้เขาจะยิงได้เข้าเป้าเยอะกว่าฟู่
เทียน แต่ที่น่าตกใจคงเป็ นเรื่ องความรวดเร็ วในการพัฒนา
ทักษะของตัวฟู่ เทียนเองต่างหาก มันดีมากพอทีจะทาให้
อาจารย์ประทับใจ

“เปลี่ยนเป้า” ฟู่ เทียนกล่าว

ผูช้ ่วยของเขารี บสวมใส่ ชุดเกราะสี ดาและวิง่ เข้าไปเปลี่ยน

เป้าให้ฟู่เทียนอย่างระมัดระวัง

ฟู่ เทียนไม่หยุดพักเขาเริ่ มยิงธนูต่อไป

เขายิงออกไป 1 ดอกมันพุง่ เข้าเป้าอย่างจัง

เขายิงออกไปอีกและเข้าเป้าอีกครั้ง
เขายังคงยิงต่อไปเรื่ อยๆ

ในไม่นานนัก เขาสามารถยิงเข้าเป้าได้ถึง 5 ใน สิ บครั้ง

แม้วา่ 3 ใน 5 ดอกที่เขายิงโดนจะยังไม่ใช่จุดสาคัญของ
เป้า แต่ผลลัพธ์กถ็ ือว่าน่าประทับใจมาก

ฟู่ เทียนนึกถึงซอมบี้ภายนอกกาแพงขึ้นมา เขาหรี่ ตาลง

และยิงไปยังหัวของเป้าหมายเนื่องจากมันเป็ นจุดตายของ
พวกซอมบี้

หลังจากยิงไปกว่า 400 ครั้ง เขาเริ่ มรู ้สึกปวดแขนขึ้นมาจึง

หยุดพักเพื่อให้ร่างกายได้พกั ฟื้ นเล็กน้อย

เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปจนกระทัง่ พระอาทิตย์ตกดิน
ฟูเทียนยิงธนูออกไปแล้ว 800 ดอก แต่ถึงอย่างนั้นอัตรา
การยิงเข้าเป้ากลับลดน้อยลงเป็ นเพราะอาการเมื่อยล้าของ
แขนที่มากขึ้น เขายังยิงต่อไปในขณะที่ตอ้ งใช้แรงจานวน
มากเขาพยายามจดจาความรู ้สึกของการยิง

ในเวลานั้นเอง นักล่าฝึ กหัดทั้ง 5 คนได้เสร็ จสิ้ นการฝึ ก

ของพวกเขาเป็ นที่เรี ยบร้อย พวกเขาทุกคนเหนื่อยและ
อ่อนล้า พวกเขากล่าวกับฟู่ เทียนเล็กน้อยก่อนที่จะ
เดินกทางกลับไป

ฟู่ เทียนอยูต่ ่อแม้กระทัง่ พระอาทิตย์จะตกดินไปแล้ว เหงื่อ

จากใบหน้าของเขาหยดลงมาเรื่ อยๆในขณะที่เขายังคงยิง
ต่อไป หลังจากการยิงแต่ละครั้งมีความรู ้สึกในจิตใจบอก
ให้เขาหยุดและพัก อย่างไรก็ตามเขายังคงคิดถึงซอมบี้
และพวกสัตว์ร้ายแต่ละตัวข้างนอกกาแพงนัน่ ความดุร้าย
ของพวกมันและความอ่อนแอของเขาในยามที่ถูกไล่ตอ้ น
ทันใดนั้นเลือดในร่ างกายของเขาก็เดือดพล่าน และยิง่ ไป
ต่อไปอย่างโดยไม่หยุด

ความเกียจคร้านมีอยูใ่ นตัวของทุกคน แต่การยืนหยัดที่จะ

ไปต่อเราสามารถเลือกที่จะทามันได้
The Dark King – Chapter 99 ฝึ กฝนอย่างหนัก

ฟู่ เทียนยังคงถือคันธนูและลูกธนูเอาไว้ การยิงในแต่ละ

ครั้งเต็มไปด้วยความยากลาบาก แม้จะเจ็บปวดแต่เขาคง
ยิงธนูต่อไป ผูช้ ่วยทั้งสองคนของฟู่ เทียนต่างหันมองหน้า
กันด้วยความแปลกใจ เขาส่ งลูกธนูให้ฟู่เทียนเป็ น
กระบอกที่ 57 แล้ว แต่ละกระบอกบรรจุลูกธนูท้ งั หมด 20
ดอก แสดงว่าในตอนนี้ฟู่เทียนยิงลูกธนูเกิน 1000 ครั้ง
ตามที่อาจารย์ได้สงั่ ไว้แล้ว

“วันนี้ทาได้ดีมากครับ คุณยิงธนูครบ 1000 ดอกแล้ว”

หนึ่งในผูช้ ่วยรู ้สึกสงสัยและแจ้งเตือนฟู่ เทียนถึงเรื่ องที่
อาจารย์ได้มอบหมายไว้
ฟู่ เทียนตอบ “ฉันรู ้ ส่ งลูกธนูมาเรื่ อยๆเลย”

หลังจากยิงจนลูกธนูหมดไปอีก 1 กระบอก เขาก็ยงั ง้าง

และยิงธนูต่อไป

เขารู ้สึกเหนื่อยมาก จึงแบ่งเวลามาพักเล็กน้อยให้ร่างกาย

ฟื้ นฟู หลังจากนั้นก็ยงิ ธนูต่อไป

เป็ นเวลากว่า 2 ทุ่มแล้ว แขนของฟู่ เทียนไม่มีแรงเหลือใน

การง้างยิงลูกธนูอีก เขารู ้ตวั ดีวา่ ต้องหยุดพักดังนั้นจึงเอ่ย
ถามผูช้ ่วยออกไป “ฉันยิงไปทั้งหมดเท่าไหร่ ?”

“1290 ดอกครับ” ผูช้ ่วยตอบ

ฟู่ เทียนหายใจเข้าและคิดในใจ “ฉันต้องการอีก 10 ดอก
เพื่อให้ตวั เลขมันลงตัว” เขาหยุดพักชัว่ ครู่

หลังจากการพักอย่างคร่ าวๆ ฟู่ เทียนใช้เวลาอีก 15 นาทีใน

การยิงธนูเพิม่ ขึ้นอีก 10 ดอก เขารู ้สึกพึงพอใจจากนั้นจึง
เดินทางกลับ

ในเวลาเดียวกันนั้นอาจารย์ฝึกสอนได้มาเจอเขาเข้าพอดี
จึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “ทาเสร็ จตามคาสัง่
หรื อป่ าว?”

“เรี ยบร้อยครับ” ฟู่ เทียนตอบพร้อมอ้าปากหายใจ

อาจารย์มองไปยังผูช้ ่วยทั้งสองที่คอยอยูใ่ กล้ชิดกับฟู่ เทียน
และพวกเขาทั้งสองต่างพยักหน้าเบาๆ เขารู ้ดีวา่ ฟู่ เทียนไม่
มีทางหลอกใครอยูแ่ ล้ว ชายหนุ่มยิม้ และกล่าว “ถ้าอย่าง
นั้นคงถึงเวลาพักแล้ว หนึ่งพันครั้งสาหรับการยิงคงเป็ น
ขีดจากัดสาหรับเธอในตอนนี้ คนอื่นๆเริ่ มจากการยิง 300
ครั้งในแต่ละวัน และเพิม่ เป็ น 800 ในตอนนี้ อย่างไรก็
ตามพวกเขามีพลังทางด้านร่ างกายที่นอ้ ยกว่าเธอ ดังนั้น
พวกเราจึงเพิ่มจานวนในการยิงของเธอขึ้น อย่าได้ละเลย
และแสดงถึงความขี้เกียจ! เข้าใจฉันไหม?”

ฟู่ เทียนหยักหน้า

“กลับไปและพักให้เต็มที่” อาจารย์หนุ่มโบกมือเพื่ออาลา
เขา
ฟู่ เทียนยืน่ คันธนูและลูกธนูคืนให้ผชู ้ ่วยเพื่อนาไปเก็บให้
เรี ยบร้อย เขาเหนื่อยมาก แขนทั้งสองข้างของเขาสัน่ เทา

เขาต้องพักอยูใ่ นสถานที่ที่ทางสมาคมจัดเตรี ยมเอาไว้ซ่ ึ ง

อยูใ่ กล้เคียงกับบริ เวณปราสาท ฟู่ เทียนเดินไปยัง
ห้องอาหาร เขารู ้ดีวา่ ชีวติ ของนักล่านั้นแตกต่างกับหน่วย
ค้นหาอยูม่ าก หน่วยค้นหาก็ฝึกหนักเช่นกัน แต่ความ
เป็ นอยูแ่ ละอาหารการกินนั้นไม่ดีเอาซะเลย

มันแตกต่างกับนักล่าอย่างสิ้ นเชิง เมื่อการฝึ กประจาวัน

สิ้ นสุ ดลง สิ่ งอานวยความสะดวกต่างๆถูกจัดเตรี ยมไว้
อย่างดี
มีเชฟคอยทาให้ทุกเมื่อจนถึงเวลา 3 ทุ่ม จะกินเท่าไหร่ ก็
ได้ไม่มีการจากัดใดๆทั้งสิ้ น

ฟู่ เทียนเข้ามาถึงเวลาประมาณ 2 ทุ่มครึ่ งแล้ว มีเสต๊ก

จัดเตรี ยมให้เขาเป็ นอย่างดี อาหารชนิดนี้ถือเป็ นจานโปรด
ของพวกขุนนาง

หลังจากกินเสร็ จเรี ยบร้อย ฟู่ เทียนเดินทางกลับไปยัง

ห้องพักเพื่อพักผ่อน

ห้องพักที่ทางสมาคมมอบให้เป็ นห้องพักส่ วนตัวและ

กว้างขวางมาก
ค่าคืนนี้ผา่ นไปอย่างรวดเร็ ว วันถัดมาฟู่ เทียนตื่นขึ้นแต่
เช้าตรู่ และเดินทางไปยังห้องโถงในปราสาท เขาพบเจอ
กับผูค้ นอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาจานวนมาก เขาเจอ
กลุ่มนักธนูฝึกหัดที่นนั่ เช่นกัน

“อรุ ณสวัสดิ์” เด็กหนุ่มมองเห็นฟู่ เทียนและกล่าวทักทาย

ตรงไปตรงมา “ผมมีชื่อว่าเท็กสัน ได้ยนิ มาว่าคุณกลับดึก
เลยเมื่อคืนก่อน วันแรกมักยากเสมอ พวกเขาให้คุณยิงจน
ครบ 1000 ครั้ง สาหรับคนที่มีสญ ั ลักษณ์เวทมนตร์แล้วมัก
ได้รับคาสัง่ ที่ยากเสมอ”

“นายมีสญ
ั ลักษณ์เวทมนตร์ดว้ ยสิ นะ” ฟู่ เทียนกล่าวอย่าง
สุ ภาพ
เด็กหนุ่มเผยรอยยิม้ ให้เห็นแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไรอีก เขา
กล่าวลาต่อฟู่ เทียนและไปจัดการอาหารเช้าของตน

ฟู่ เทียนเดินไปเข้าคิวรอรับประทานอาหารเช่นกัน
หลังจากค่าคืนอันยาวนานสาหรับการพักผ่อน เขายังรู ้สึก
ล้าอยูท่ ี่แขนอีกเล็กน้อย เขารู ้ในทันทีวา่ การฝึ กในวันนี้
ต้องยากขึ้นอย่างแน่นอน

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็ จเรี ยบร้อย ฟู่ เทียนมุ่งหน้ามายัง

สนามซ้อมในทันที เพื่อนๆอีก 5 คนของเขายังมาไม่ถึง
รวมถึงตัวผูช้ ่วยเองเช่นกัน แต่ฟู่เทียนก็ไม่ได้ใส่ ใจอะไร

หลังจากยิงไปกว่า 100 ครั้ง เขาเห็นทั้ง 5 คนกาลังเดินตรง

เข้ามา อาจารย์ผสู ้ อนให้อิสระกับพวกเขามาก ตราบที่ทา
ตามคาสัง่ ได้เสร็ จเรี ยบร้อยในแต่ละวันเขาจะไม่เข้ามายุง่
อะไรอีก เขาให้อิสระในการจัดการเวลาด้วยตนเอง

พวกเขากล่าวทักทายฟู่ เทียนและเริ่ มการฝึ กฝน

เวลาในแต่ละวันมักเป็ นเรื่ องที่น่าเบื่อสาหรับเด็กอายุรุ่น

ราวคราวนี้ เพราะมันเป็ นการฝึ กด้วยตัวคนเดียว แต่ฟู
เทียนนั้นต่างออกไปเขารู ้ดีถึงความโหดร้ายของนอก
กาแพงยักษ์นนั่ ความปราถนาหลักของเขาคือการเพิ่ม
ความแข็งแกร่ งให้มากขึ้นเรื่ อยๆสาหรับลูกธนูทุกดอกที่
เขายิงออกไป

เป้าหมายเหล่านี้ทาให้เขารู ้สึกสนุกสนานไปกับการฝึ ก
ราวกับว่าในแต่ละวันผ่านไปยังรวดเร็ ว

อาจารย์ของพวกเขามักจะแวะเข้ามาดูและให้คาแนะนา
เรื่ องพืิน้ ฐานของการยิงธนูโดยเฉพาะวิธีการใช้ไหล่ แขน
และส่ วนอื่นๆของร่ างกายที่มีบทบาทสาหรับการยิง
อย่างไรก็ตามเขามักกลับออกไปในทันทีที่ให้คาแนะนา
เสร็ จเรี ยบร้อย

เวลา 2 ทุ่มได้มาถึง แขนของฟู่ เทียนเมื่อยล้าเช่นเคย เขา

หยุดการฝึ กลงเพราะได้ฝึกฝนเกินคาสัง่ ไปเรี ยบร้อยแล้ว
อย่างไรก็ตามเขายิงมันได้นอ้ ยกว่าเมื่อวานถึง 200 ลูกเลย
ทีเดียว เหตุผลหลักก็เพราะเมื่อวานเขาฝึ กฝนหนักเกินไป
มันจึงส่ งผลต่อกล้ามเนื้อในวันนี้
ฟู่ เทียนกลับไปกินมื้อเย็นและนอนหลับไปโดยไม่ทา
อะไรอีกเช่นเคย

วันที่ 4 สาหรับการฝึ ก ฟู่ เทียนยังคงกลับในเวลา 2 ทุ่มเช่น

เคย

นอกเหนือจากนั้น จานวนที่ลูกธนูที่เขายิงได้อยูท่ ี่ 1500

ดอกแล้ว หลังจากการพักผ่อนในตอนกลางคืนอาการปวด
แขนของเขาก็หายเป็ นปลิดทิ้ง พร้อมสาหรับการฝึกฝนวัน
ใหม่และในวันที่ 5 เขาสามารถยิงธนูได้ถึง 1600 ดอกเลย
ทีเดียว

เนื่องจากการฝึ กอย่างหนัก ร่ างกายของฟู่ เทียนจึงปรับตัว

ได้อย่างรวดเร็ ว
อัตราการยิงโดนเป้าของเขาเพิ่มขึ้นกว่า 2 เท่าเทียบกับ
ก่อนหน้า ในลูกธนู 10 ดอกที่ยงิ ออกไปจะมีเพียง 1-2
ดอกเท่านั้นที่พลาดเป้าไป แน่นอนว่าอัตราส่ วนนี้เกิดขึ้น
ในการยิงตอนต้นเท่านั้น เมื่อเขาได้ยงิ มากขึ้นเรื่ อยๆอัตรา
การยิงโดนจะลดลงเนื่องจากความเหนื่อยล้า

นักล่าฝึ กหัดทั้งห้าต่างตกใจสาหรับการพัฒนาของฟู่ เทียน

ในสองสามวันมานี้

การพัฒนาอันรวดเร็ วของฟู่ เทียนทาให้พวกเขารู ้สึกถึงการ

แข่งขันที่มากขึ้น พวกเขาฝึ กหนักขึ้นเพื่อต้องการต้องการ
เอาชนะอัตราการยิงของฟู่ เทียนให้ได้
เวลา 1 สัปดาห์ผา่ นไปอย่างรวดเร็ ว

ฟู่ เทียนสามารถยิงลูกธนูได้กว่า 1800 ดอกต่อวัน

“เธอปรับตัวให้เขากับการฝึ กได้ดีข้ ึนแล้ว ดังนั้นฉันจะ

เพิิ่มการยิงของเธอขึ้นเป็ น 1500 ครั้งต่อวัน!” ชายหนุ่ม
กล่าวด้วยน้ าเสี ยงเย็นชาและเข้มงวด “นอกเหนือจากนั้น
ลูกธนูจะต้องยิงเข้าเป้าให้ได้ 300 ดอก”

ฟู่ เทียนพยักหน้ารับและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพราะใน

ความเป็ นจริ งเขาสามารถยิงให้โดนเป้าหมายได้ถึง 500
ครั้งแล้ว เป็ นจานวนเกือบ 2 เท่าของที่อาจารย์มอบหมาย
ซะด้วยซ้ า อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ใส่ ใจกับเป้าหมายนัน่
มากนัก สิ่ งที่เขาต้องการจริ งๆคือการเพิ่มขีดจากัดของ
ตัวเองต่างหาก

เพราะคาสัง่ ของอาจารย์ที่ได้มอบหมายมานั้น เขาไม่ได้

รู ้สึกว่ามันยากเท่าไหร่ เลย
The Dark King – Chapter 100 ไปให้สุดทาง

การฝึ กฝนอย่างหนักหน่วงยังคงดาเนินต่อไป

เวลาอีก 7 วันได้ผา่ นพ้นไป

ดูเหมือนว่าอาจารย์จะกาหนดการฝึ กไว้ข้นั ละ 7 วัน ใน
วันที่ 8 ของการฝึ กยิงธนูเขาจะเพิ่มจานวนครั้งที่ตอ้ งยิงให้
มากขึ้น จานวนลูกธนูที่ฟู่เทียนต้องยิงให้ได้ถูกเพิม่ เป็ น
1600 ดอก และต้องยิงให้เข้าเป้าเป็ นจานวน 400 ดอก

จานวนที่ตอ้ งยิงโดนยังไม่ถูกเพิ่มเป็ น 500 เพราะเขา

คานึงถึงขีดจากัดของร่ างกายฟู่ เทียน จากประสบการณ์ใน
การสอนที่ผา่ นมา ขีดจากัดของเหล่านักล่าอยูท่ ี่การยิง
2000 ครั้ง และการที่มอบหมายให้ฟู่เทียนยิงถึง 1500 ครั้ง
ในก่อนหน้าถือว่าเป็ นงานที่ยากอยูแ่ ล้ว
การประเมินของเขาเกิดจากการรวบรวมข้อมูลที่
กว้างขวางและเป็ นการดูเพียงผิวเผินเท่านั้น เขายังไม่รู้
ด้วยซ้ าในขณะที่มอบคาสัง่ ในครั้งนี้ ฟู่ เทียนสามารถยิงธนู
ได้ถึง 2080 ดอกเป็ นที่เรี ยบร้อยแล้ว

และสถิติที่กล่าวก็ถูกทาลายอีกครั้งในวันรุ่ งขึ้นด้วย
จานวนลูกธนู 2112 ดอก!
อย่างไรก็ตาม หลักจากยิงไปได้ถึงจานวนที่กล่าวร่ างกาย
ของเขาก็จะถึงขีดจากัด ประสิ ทธิภาพในการยิงไม่ได้
เพิม่ ขึ้นเร็ วเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว อัตราการยิงเข้าเป้า
ของเขาอยูท่ ี่ 700 ดอก

นี่ถือเป็ นข้อบ่งชี้ที่ดี ในตอนนี้เขาสามารถเป็ นนักธนู

ระดับเริ่ มต้นได้แล้ว

อย่างไรก็ตามมันยังคงเป็ นเพียงระดับเริ่ มต้นเท่านั้น การ

ยิงของจริ งสถานที่มกั กว้างขวางและเป้าหมายมักไม่หยุด
นิ่ง หากเขาต้องการที่จะยิงให้เข้าที่หวั หรื อหัวใจของ
เป้าหมายจากระยะไกล เขาต้องฝึ กให้หนักขึ้นอีก

ลูกธนูยงั คงพุง่ ออกไปเรื่ อยๆ และพวกมันส่ วนใหญ่

สามารถพุง่ เข้าโดนเป้าหมายได้และอีกส่ วนพุง่ เข้า
จุดสาคัญ

การยิงของฟู่ เทียนมัน่ คงขึ้นเรื่ อยๆ อาการเมื่อยล้าของแขน

ในเมื่อวานสามารถหายเป็ นปลิดทิ้งจากการพักผ่อนในคืน
เดียว ร่ างกายของเขาสามารถปรับตัวเข้ากับการฝึ กที่
เข้มข้นได้เป็ นอย่างดี

นักธนูฝึกหัดทั้ง 5 คน เข้ามาฝึ กหลังจากฟู่ เทียนยิงไปได้

200 ครั้งแล้ว

ความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ วของฟู่ เทียนทาให้ท้ งั ห้าคน

รู ้สึกประทับใจ อย่างไรก็ตามพวกเขาคิดว่าที่ฟู่เทียนทาได้
ดีขนาดนี้มีสาเหตุมาจากสัญลักษณ์เวทมนตร์นน่ั พวกเขา
รู ้สึกอิจฉาเล็กน้อย
ในไม่ชา้ อาจารย์ฝึกสอนก็เข้ามาเช่นกัน เขาดูเป็ นคนง่ายๆ
เสมอ เขามองไปยังฟู่ เทียนและหัวเราะเล็กน้อย “ในวันนี้
ก็ครบหนึ่งเดือนพอดีที่เธอได้เข้ามาฝึ กในที่แห่งนี้ ฉันคิด
ว่าแขนของเธอคงสามารถปรับตัวเขากับการฝึ กได้เพราะ
การฝึ กฝนที่ผา่ นมา”

ฟู่ เทียนหยุดยิงและหันไปมองอาจารย์
“ขั้นต่อไปฉันจะสอนเธอเกี่ยวกับทักษะการยิง หากเธอ
สามารถเรี ยนรู ้ได้สาเร็ จก็จะถือว่าได้เป็ นนักธนูอย่าง
สมบูรณ์!” อาจารย์หนุ่มยิม้ ให้หลังจากนั้นหยิบคันธนูสีดา
พร้อมลูกธนูสองสามดอกขึ้นมา เขากล่าวกับฟู่ เทียน “ดู
ให้ดี วิธีน้ ีเรี ยกว่า ‘การยิงต่อเนื่อง ”

นิ้วมือของเขาผ่อนคลายและเชือกพุง่ เข้าหาลูกธนู

ลูกธนูพงุ่ ทะลุหวั ใจของเป้าหมาย

ฟู่ เทียนมองกลับไปยังอาจารย์แต่ในขณะนั้นเองก็ได้ยนิ
เสี ยงของลูกธนูพงุ่ ชนเป้าหมายอีกครั้ง เขาตกตะลึงเพราะ
ลูกธนูนนั่ แทงเข้าไปยังจุดเดียวกันกับก่อนหน้า

“เธอยังไม่เห็นมันสิ นะ” อาจารย์หนุ่มยิม้ “ที่เรี ยกว่า การ

ยิงต่อเนื่อง เพราะมันเป็ นการยิงออกมาอย่างรวดเร็ วโดย
ไม่หยุด ความยากของวิธีน้ ีกค็ ือความแม่นยาและรวดเร็ ว
ลูกธนูท้ งั สองต้องพุง่ ออกไปในแนวเดียวกัน คงเป็ นเรื่ อง
อันตรายในการเจอสัตว์ร้ายที่มีพลังป้องกันแข็งแกร่ ง
ดังนั้นลูกธนูดอกแรกที่ยงิ ออกไปจะใช้ในการเจาะผิวหนัง
ดอกถัดมาใช้ในการทิ่มแทนเลือดเนื้อ และในดอกสุ ดท้าย
ดอกที่สามสามารถใช้ในการปลิดชีวิต”

ฟู่ เทียนมองและพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้ว”

“ฉันให้เวลาเธอครึ่ งเดือนในการฝึ กเรื่ องนี้” อาจารย์หนุ่ม

พูดด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา “ถ้าไม่สามารถผ่านการฝึ กในเวลา
ที่กาหนดได้ละก็ การฝึ กนรกแตกกาลังรอเธออยู”่
ฟู่ เทียนพยักหน้าเบาๆ เป็ นการสื่ อว่าเข้าใจแล้ว

“จาเอาไว้วา่ ปั จจัยสาคัญสาหรับวิธีน้ ีคือความมัน่ คง เธอ

จะต้องนิ่งให้ได้มากที่สุดในขณะที่งา้ งเชือกออก ”
อาจารย์กล่าวเพื่อย้าเตือนฟู่ เทียนอีกครั้ง
ฟู่ เทียนเห็นรายละเอียดในการยิง ในขณะที่ลูกธนูดอก
แรกถูกยิงออก ลูกธนูดอกที่สองก็ได้อยูใ่ นมือของอาจารย์
แล้ว

ฟู่ เทียนเริ่ มต้นฝึ กฝนวิธีในการยิงแบบนี้

อย่างไรก็ตามเขารู ้สึกว่ามันเป็ นเรื่ องยาก เป็ นเพราะเขา

ต้องการทาให้ได้เหมือนอาจารย์ท้ งั หมด แต่ในตอนนี้เขา
ไม่สามารถคว้าลูกธนูได้รวดเร็ วตามที่ตอ้ งการ โดยปกติ
เขาสามารถคว้าลูกธนูได้ง่ายๆ แต่ครั้งนี้ตอ้ งใช้ความเร็ ว
สู งทาให้ไม่สามารถแสดงออกได้อย่างที่อาจารย์ทา

เมื่ออาจารย์เห็นว่าฟู่ เทียนกาลังฝึ กซ้อม เขาจึงหันหลังและ

เดินจากไป

ฟู่ เทียนฝึ กซ้ าแล้วซ้ าเล่า

เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ ว

เขาดื่มด่าไปกับการฝึ กในการยิงลูกธนูออกไปโดยใช้วธิ ีที่

เรี ยกว่า ‘การยิงต่อเนื่อง’ “วันนี้ฉนั ยิงไปทั้งหมดกี่ดอก?”

“2530 ดอกครับ” ผูช้ ่วยกล่าวตอบ

ฟู่ เทียนรู ้สึกประหลาดใจ เป็ นเพราะจานวนลูกธนูที่เขายิง
ได้ในสามวันก่อนยังอยูท่ ี่ 2350 ดอกเท่านั้น แต่ในวันนี้
จานวนของมันอยูท่ ี่กว่า 2500 อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่า
ร่ างกายของเขาจะพัฒนาไปเรื่ อยๆ

“ยิงมากกว่าเดิม แต่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยซักนิด” ฟู่ เทียนมอง

ไปยังนิ้วมือของตัวเองก็พบว่ามีแผลพุพองเกิดขึ้นเต็มไป
หมด เขาพันแผลเอาไว้และเดินทางกลับไปรับประทาน
มื้อเย็น
ในวันถัดมา

ฟู่ เทียนมาตั้งแต่เช้าและเริ่ มการฝึ กยิงต่อเนื่องต่อไป

ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่ มเข้าใจถึงวิธีน้ ีมากขึ้นหลังจากผ่าน

การยิงมาจานวนมากครั้ง
“การยิงธนูอย่างรวดเร็ ว ใช้ดอกแรกและดอกที่สองในการ
เปิ ดทาง ส่ วนดอกที่สามทาหน้าที่ในการปลิดชีวติ แต่มนั
ยังมีขอ้ บกพร่ องที่ชดั เจนอยู่ การยิงอย่างรวดเร็ วแบบนี้ทา
ให้ความแรงในการยิงนั้นถูกลดลง ความเสี ยหายของการ
ยิงทั้งสามดอกนี้อาจไม่สามารถทาให้ถึงตาย วิธีน้ ีไม่ดี
มากพอเมื่อเทียบกับการยิงปกติ ถึงมันจะช้ากว่าแต่ความ
รุ นแรงนั้นสู งกว่ามาก”

“ยิงไปกว่านั้นพลังในการยิงของแต่ละคนนั้นมีอยูจ่ ากัด
การยิงต่อเนื่องทาให้เกิดความเครี ยดในสมองเนื่องจาก
การใช้สมาธิอย่างสู ง ในตอนสุ ดท้ายของแต่ละวัน ฉัน
เหนื่อยจนแทบจะหมดแรง”
เขาตัดสิ นใจที่จะต้องไปให้สุดทาง!

เป็ นเพราะเขาต้องการที่จะอยูใ่ นจุดสู งสุ ด

แม้วา่ การยิงต่อเนื่องจะดูดี สวยงามและดูมีพลัง แต่ฟู่เทียน

รู ้สึกว่ามันเป็ นการเปลืองพลังงานจนเกินไป เขาต้องการ
พลังในการทาลายล้างขั้นสู งสุ ดด้วยวิธียงิ แบบพื้นฐาน
เพราะมันสามารถให้พลังทะลุทะลวงที่สูงกว่า
ฟู่ เทียนตัดสิ นใจละทิ้งการฝึ กยิงแบบต่อเนื่องและกลับไป
ฝึ กแบบพื้นฐานตามเดิม ยิง่ ไปกว่านั้นเขาไม่ได้สนใจเรื่ อง
จานวนการยิงอีกต่อไป แต่กลับมุ่งเน้นไปที่การเพิม่ พลัง
ทาลายล้างของลูกธนูให้สูงที่สุด