คำอนุ โมทนำ

เราเคยรับฟังคาเทศนาบนธรรมาสน์จากพระกันมามากแล ้ว ถึงเวลาทีเราจะ ่
ฟังแม่บ ้านธรรมดาพูดธรรมะกันแล ้วหรือยัง ธรรมจากประสบการณ์เฝ้ าดู
ความเป็ นไปในโลกภายในและภายนอกทีกว ่ ้างกว่าเสียงพึมพาอ ้อนวอนใน
โบสถ ์ แต่เป็ นจากชีวต
ิ ท่ามกลางการงาน โดยเฉพาะจากอ่างล ้างจาน เตาหุง
ต ้ม และการซักผ้าอ ้อมลูก

แม้ว่าข้ออรรถาธิบายของศุภวรรณจะหละหลวมบ้าง แต่โดยภาพรวมแล้ว หนังสือนี้มคี ่าไม่น้อย

ในทางชีแ้ จงการเปลีย่ นแปลงชีวติ ของผูเ้ ขียน ทานอง “เล่าสูก่ นั ฟั ง” อิงอัตตประวัติ

หนังสือนี้มุ่งโฆษณา “สติปัฏฐานสี”่ อย่างหนักแน่น ราวกับว่าเป็ นการแยกให้เห็นความแตกต่าง

ระหว่างพุทธธรรมกับคาสอนของพระศาสดาอื่น แต่โดยเนื้อหาของคาอธิบายกลับเน้นว่าเป็ นสิง่
ประสานกันและนาไปสู่จุดหมายปลายทางอันเดียวกันของสภาวะเหนือทีถอ้ ย ( the unspeakable,
the beyond)

สภาวะเหนือทีถอ้ ยนัน้ จะถือเป็ นจุดหมายปลายทางได้หรือ? Destiny ของมนุษย์เราจะกลายเป็ นไป

เพือ่ ความดับ (นิโรธ) ความดับเป็ นเป้ าหมายทีไ่ ม่เป็ นไปในแง่ลบ negative ไปหรือ แม้จะแก้ต่างว่า
เป็ นเพียงความดับของอวิชชาซึง่ เป็ นเหตุแห่งกิเลสตัณหาก็ตาม มนุษย์เราเลือกทีจ่ ะไปสูส่ ภาวะหมด
สิน้ กิเลสตัณหากันจริง ๆ หรือ?

ข้าพเจ้าคิดว่าทีศ่ ุภวรรณอธิบายว่า นิพพานเป็ นจุดหมายปลายทางของมนุษย์นนั ้ ถูกต้องใน

ความหมายกว้าง ๆ และเร้าใจผูท้ ุกข์เพือ่ ใฝ่ หาภาวะแห่งความสิน้ ทุกข์ มีผเู้ ดือดร้อนด้วยไฟกิเลส
และมีภาพของการสิน้ ทุกข์รออยู่เป็ นจุดหมายปลายทาง คาอธิบายเช่นนี้เป็ นโวหารโลก เพือ่ ดึงดูด
ความใส่ใจให้พยายามเดินไปสูจ่ ุดหมายอันไกลโพ้น ว่าโดยหลักแล้ว พระนิพพานไม่ได้เป็ นภาวะ
หรือเทศะทีพ่ อจะเรียกว่า เป็ นเป้ าหมายหรือสาระใดได้ สาระใด ๆ ยังข้องอยู่กบั ความมีความเป็ น
ดังนัน้ พระพุทธเจ้าจึงเรียกพระนิพพานว่า โอทตา อันหมายถึงความหยังลง ่ ไม่ใช่เป็ นจุดหมายที่
ต้องเลือกเดิน แต่กลับอยู่เหนือการเลือก การหยังลงนั
่ น้ เป็ นไปเอง ดุจ downhill ของก้อนหินทีถ่ ูก
โยนขึน้ สิน้ แรงฝืนก็หยังลงเอง
่ ส่วนทีพ่ อจะเรียกได้ว่า เป็ นแก่นของการภาวนานัน้ ท่านเล็งเอา วิมุติ
(สภาพหลุดพ้น) อันหมายถึงอิสรภาพว่าเป็ นโอสาระ
อิสรภาพและความรื่นรมย์ดูจะไม่ทาให้เราท้อแท้เลยในการรับฟั งคาอรรถาธิบายด้วยภาษาใด ๆ ก็
ตาม ต่างจาก “ความดับ” อิสรภาพและความรื่นรมย์ไม่ใช่เป็ นสิง่ อธิบายไม่ได้ แต่เป็ นสิง่ เข้าใจได้
ทัง้ ต่อนักบวชและแม่บา้ น ตลอดจนเด็กน้อย และเป็ นศักดิ ์และศรีของความเป็ นมนุษย์แท้ และทัง้
อาจมีหุน้ ส่วนแก่กนั ได้ มันไม่ใช่สงิ่ ลึกลับและชวนท้อแท้เกินไป

พระพุทธภาษิตทีว่ ่า “วิจติ ร ชมพุทวีป มโนรม ชีวติ มนุษยณาม” โลกช่างแสนงาม ชีวติ เยีย่ งมนุษย์
(แท้)น่ารื่นรมย์ใจ คงบอกเราได้ดถี งึ รางวัลใหญ่ในชีวติ จากชีวติ

โลกเลวร้ายนักต่อผูท้ ุรนทุรายด้วยพิษร้ายแห่งอามิส กินเหยื่อและตกเป็ นเหยื่อ แต่โลกอันนี้แหละ

ไม่ใช่อนั อื่นทีด่ ว้ ยวิทรรศนญาณอันถ่องแท้ ปรากฏเป็ นความวิจติ รงดงาม และชีวติ เป็ นมโนรมอยู่ใน
ตัวเองได้

แม้คาอธิบายขยายอรรถในแต่ละบทจะคลุมเครือบ้าง เนื่องแต่เป็ นการโยงประสบการณ์เข้ากับ

อุดมการณ์ ซึง่ เป็ นธรรมดาทีจ่ ะดูเหมือนยังแยกเป็ นท่อน ๆ แต่เจตนาดีทเ่ี ธอมีต่อเพือ่ นมนุษย์เพือ่ ให้
ได้รบั ข่าวสารประเสริฐในสิง่ ทีเ่ ธอรูส้ กึ และเชื่อนัน้ น่านิยมยิง่ เธอต้องการจะลดช่องว่าง(gap)ทาง
ศาสนา เพือ่ ให้มนั กลายเป็ นช่องว่าง(space)เพือ่ เติมความเข้าใจต่อกัน และหายใจในบรรยากาศที่
เชื่อมประสานและแผ่ขยายกว้างกว่าเดิม แม้เธอจะใช้โวหารอิงข้างพุทธ แต่เมล็ดพันธุแ์ ห่งความรู้ตวั
นัน้ ก็หามีอยู่ในทาเนียบภาษาและวัฒนธรรมใดไม่ ข้อนี้เองทีด่ เู หมือนศุภวรรณผูเ้ ป็ นแม่บา้ นธรรมดา
มันใจในการเล่
่ าสูก่ นั ฟั งถึงความน่ามหัศจรรย์ของชีวติ ไม่ใช่ความอลังการของศาสนพิธจี ากโบสถ์
หรือทฤษฎีใด ๆ

ข้าพเจ้าขออนุโมทนาในการงานสุจริตและเป็ นกุศลนี้

เขมานันทะ
กันยายน ๒๕๔๒
มีนบุรี กรุงเทพ