She Who Stole My Beastly Heart

by Jennie_Jem

[Forbidden Bed Series 2: The Vice Governor]

"This is an unedited version. Printed version will be edited." Expect loopholes and
mistakes.

He is the province's prominent Vice Governor.

He is a beast, as he label himself.
He can kill people with just one command without fear.
He has no conscience.
He is not afraid of hell because he is evil.
He has his beastly world that he created.
He doesn't do love, as he doesn't believe in it as well.
He comes from a family of politicians hundred years ago.
He is trained for illegal acitivites and grew up with that surrounding.
He belongs to an illegal family.
He is Jonah Thanues Oh, the secret murderer and everybody's bad guy.
"When you fall, you fall. When you lose, you lose. But when you fall, you lose."

...
She is everybody's inspiration.
She has this angelic characteristic.
She totally believes in God, so religious and pious, a God-fearing lady.
She hates killing and unjust judgment.
She fights for justice in everything that she does.
She is innocent but deadly.
She is the Police Chief Officer's daughter.
She belongs to the family of religious people, police and soldiers.
She belongs to the family in which, ladies are offering their heart and life to the
Lord, a family of nuns.
She is Kladeria Magdalene Bautista, the newly ordained Sister of the town.
"Love can make you powerful, because you can do everything about it. Love is
everything that you need for you to survive. I always feel the victory because of
love."

Can a pure hearted lady accept a man who put justice in his own hands? Or can a
beastly man fall in love to a forbidden lady? Would love be enough to break the
walls between their sinful destiny?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Work of Fiction

Forbidden Bed Series 2: Vice Governor Jonah Thanues Mondejar-Oh

...
  This is a work of fiction. Any names or characters, businesses or places, events
or incidents, are fictitious. Any resemblance to actual persons, living or dead, or
actual events is purely coincidental.  

....

My political opinions and point of views expressed in this art are totally shallow

and are only products of my observation.
...

Enjoy reading mga loves!

Thank you!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Prologue

•No to Plagiarism.

...
PROLOGUE

Tumatangis na umiiyak ang isang dalaga sa harap ng Panginoon, sa maliit na prayer

room ng hospital.

"I always believe in You, Lord. Huwag mong pabayaan ang Daddy ko. Kung sino man ang
gumawa sa kanya 'non, sana sumuko na lang," tumutulong luha niyang dasal habang
bitbit ang rosaryong regalo pa ng tiyahin niyang madre, at Reverend Mother na
ngayon.

Ang kanyang Daddy ay nabaril sa panghuhuli ng mga drug lords noong isang gabi. Iyan
ang laganap na problema ng lipunan ngayon na pilit na nilalabanan ng gobyerno.

Dasal lang parati ang naitutulong niya sa kanyang pamilya na nagseserbisyo sa

bansa. Ang Diyos ang kanyang lakas, at ito lang ang maibibigay niya sa kanyang
pamilya.

Matapos ang taimtim na dasalan ay umupo na siya, at katabi niya ang kanyang pinsan
na isa ring madre. Pareho silang bagong ordenang madre noong nakaraang buwan.

Bakas nga sa kanya ang saya at ligay nang mangyari ang araw na 'yon. Noon pa man,
ito na ang pangarap niya. Nakuha na rin niya dahil karamihan sa kanyang mga tiyahin
ay madre rin.

"Sana madakip na kaagad ang bumaril kay Tito," pabuntong-hininga niyang narinig sa
pinsan, na si Sister Claire.

"Sana nga, Sister," wasak na wasak pa rin ang puso niya sa sinapit ng ama.

"Hinala nila, Lene, ay si Vice Governor 'yong protector ng mga illegal drug
dealings sa bansa, however, we should not believe in it without proper evidence,
but they said, mga tauhan ni Vice Governor 'yong nagbaril kay Tito."

"Gaya ng sabi mo, hindi tayo maniniwala sa mga sabi sabi lang. That person has very
bad image, pero bakit nakaupo pa rin siya sa gobyerno."

"Money? He has a lot of money."

Yeah, Vice Governor has a lot of money, so powerful, pero parang hindi pa ata sapat
iyon dahil magkaaway pa rin sila ng gobernador.

"...people said, he killed a lot of persons, without proofs, I would like to know
him."

"Ehem...you're a nun, not an NBI agent," paalala ng pinsan niya sa kanya.

"Hindi naman maganda na pumatay ka lang nang pumatay kahit walang ebidensiya. He
should learn proper lesson."

Tumingin sa kanya ang pinsan ng may nakakapagtatalang tingin.

"How? Pupunta ka sa bahay niya?"

"Anyways, nevermind."

Malakas ang loob niya na may kinalaman ang ginoo sa pagkakabaril ng Daddy niya. She
should not be judging like this but her instincts are saying so.

"Hali na. Kumain muna tayo at sasamahan pa natin mamaya si Rev. Mother na mag-
rosaryo," tumango na lang siya at tumayo sabay ng pinsan.

Pagka-abot naman nila sa pribadong kwarto ng ama ay naabutan nila ang mga higher
officials ng pamahalaan.

Ang Presidente.

Ang Senator.

Ang Chief Justice.

At iba pang mga opisyal ng PNP.

Kasama nila ang tiyahin ng dalaga pati na rin ang ina nito at mga kapatid na
lalaki. Ang tiyahin ng dalaga ay siya ring tinutukoy nila na Reverend Mother, Rev.
Mother Maria Lourdes.

"Magandang gabi, Sisters," bati ng mga ginoo sa kanila.

They're gestures are intimidating especially the President.

"Magandang gabi rin po," sagot niyang bati, pati na si Sister Claire.

Umupo sila sa bakanteng upuan na inupuan kanina ng mga kapatid niya.

"Ate, napag-usapan nila na baka nga raw si Vice Gie 'yong bumaril kay Daddy,"
mahinang bulong ng kapatid niya sa kanya, Si Matthew.

"At sabi nila na magpapadala sila ng mag iimbestiga sa bahay ni Vice."

Wala siyang sinabi sa mga binubulong ng kapatid at tumahimik na lang na nakatingin

sa amang nakahiga sa kama.

Kung sino man ang bumaril sa ama niya. Dapat managot ito sa batas at sa Diyos.
Gagawin niya lahat para mabigyan ng hustisya ang nangyari sa ama niya.

She always fights for justice.

"Sir," agaw pansin niya sa police officer na nakatalikod sa kanya dahil nag uusap
ang mga ito sa kabilang sofa kasama ang ina niya.

Napalingon naman ang lahat sa kanya.

"Yes, Sister?" tanong ng Senator.

"Can I do the investigation? Hinding hindi po talaga ako matatahimik kapag di ko

alam kung ano ang nangyari."

"Klad..." pagpigil ni Sister Claire sa kanya. "Are you crazy? May ibang misyon
ka...hindi ito, sa simbahan ang misyon mo."

"Rev. Mother, please, give me the permission. Ako ang magbibigay ng hustisya sa
nangyari kay Daddy."

"Sister Lene, masyadong delikado," sagot ng tiyahin.

"Wala akong pakialam," mahina niyang sambit habang nakatingin sa mga ginoo.
"Please, ako na ang gagawa?"

"But let me remind you, Sister Bautista, once you enter in that poisonous place,
you can't escape the danger of reality," makabuluhang paalala ni Senator Sanchez.

"I will be safe. I promise, I will be safe."

"Yeah, we need her Crex, aside from her innocent face, she can do more hiding.
People's first impressiom about her is just an ordinary individual. Walang kahina
hinalang gagawin. Hindi sila magtataka kasi mukhang hindi nga siya makabasag ng
pinggan," sabi pa ng Presidente na para bang kinikilatis siya.

"Yeah, her innocence can do a lot," sang-ayon ng police officer.

Nakatingin na siya kay Reverend Mother na nagsusumamong payagan siya.

Naawang tumango ng pilit ang tiyahin niya na ikinangiti niya ng malaki.

"Baliw ka na, Klad," komento ng matabi niya.

"The Lord is with me, with whom shall I be afraid?," sumusukong tumango ang pinsan.

"Oo na."

"Ate," kalabit ng isa pa niyang kapatid sa kanya, na si Luke, na nasa sixteen years
old.

"Yes Luke?"

"According to my dictionary, you should be protect yourself and this..." turo ng

kapatid sa dibdib niya kung saan nandoon ang puso niya. "Poisonous place means
'tagpuan ni Bathala'...tagpuan ni Bathala means, destiny...destiny means...pag-
ibig. Hahahaha. Charroot lang, Ate."

Imbis na kabahan sa mga sinasabi ng kapatid ay natawa pa ako. Kalalaking tao,

nagsasabi ng 'charot'.

Natawa na rin ang mga kasamahan nila sa mga pinagsasabi ni Luke.

"Then, its settled. We will just inform you, Sister, about safety and security.
Susunduin ka na lang namin para malaman mo ang mga dapat at hindi dapat gawin,"
tango niya kay Senator.

"Sige po, Sir."

Nang magpaalam ang mga bisita ng ama niya ay nagyakapan sila ni Sister Claire.

"Klad, paalala ko lang. Hindi naman iniisip ko ito noh, mag ingat kang talaga. Love
is everywhere. Falling in love is unexpected. Wala naman akong sinasabing
magkakagusto ka sa lalaki, kaso...natatakot lang ako para sa'yo. Ang delikado ng
papasukan mo. Please, don't fall in love."

"Naku naman, Claire, I already offer my whole life to God. Hindi na papasok sa isip
ko ang ganyan, so don't worry. I can manage."

Tumango lang ang kaibigan.

"Don't fall because it will be forbidden," narinig niyang sabi ni Luke.

...
"I will give you a lesson, Mr. Bautista. You don't deserve your position," kasa ng
baril ng isang lalaki mula sa isang mataas ng building habang nakatingin sa kanyang
sniper gun. Ang building na tinatayuan niya ang kaharap na isang abandunadong
bodega kung saan napag-alaman na mangyayari ang bilihan ng mga ilegal na droga na
naghahalagang limang daang libong piso. Nakatutok na ang baril sa balikat ng target
kung saan ay lihim na pumasok sa building kasama pa ang dalawang police officers.

These people are the true disgrace of the country. Fcking shameful!

Maya-maya pa ay narinig niya ang tunog ng mga paparating na police patrol, dahilan
para magmadaling pumasok ang mga traydor sa loob na halos di na niya makita.

Umiling-iling siyang umupo sa silya na nasa likod niya at masayang pinagmasdan ang
mga pulis na dumating, at pumasok sa lugar, dahilan upang magsimula na ang putukan
ng mga baril.

Ilang minuto rin niyang masuyong pinapakinggan ang mga putok na nakasanayan na
niyang marinig. Para na itong musika sa teynga niya na nagpapapagaan sa buhay niya.
Nang tumigil ang kanyang pinapakinggan ay agaran din siyang tumayo at tumingin ulit
sa sniper gun. Nakita niyang may sakal-sakal na tauhan ng drug lord si Mr. Bautista
kung saan nakatutok din ang baril sa tao.

Walang dalawang isip na kumawala siya ng isang bala upang matamaan ang target niya
sa balikat niya, at isa pang bala para sa kabilang balikat, upang matumba na ito.

"Boom! Don't mess with my gun," mayabang niyang saad sa sarili, tumalikod at nag-
dial ng numero sa cellphone niya.

"Crex, you're payment. Send me a woman in my unit," walang ka emosyong emosyong

saad niya sa kaibigan.

"Fck you, Jonah. Anyways, sigurado na namang ikaw ang maaakusahan na drug lord
niyan. Paano na?"

"Tss. Don't worry. I can always kill. Kapag hindi mo nalinis pangalan ko, ikaw ang
una kong papatayin tapos iyang bestfriend mong gobernador."

"Lilinisin natin pangalan mo. Don't worry, man."

"Tss. I change my mind. Huwag ka ng mag-abala. Matagal na palang sira ang pangalan
ko. Takot lang sila dahil nakakapatay ako."

"Ganoon na nga. So I will leave your name as it is. Haha."

"Yeah, leave me, but don't leave my unit unattended, when I got there, it should
have a woman."

Narinig niyang may tinawagan ang kaibigan niya sa isang cellphone.

He needs warm bed and body.

"Done. I just hope, you will change," sabi pa ng kaibigan niya na ikikunot ng noo.

"I don't fcking change. Isa pang pangaral, papatayin na talaga kita."

"Aysus, ilang taon ko na iyang naririnig Jonah, walang nangyayari. Mahal mo lang
ako eh."

"Fvk you, man. Ang pagmamahal ko sayo ay parang pagkakaibigan namin ni Thomas,
hindi mangyayari."

"Talaga ba? Hahaha. Someone will let you change, and I fcking make my way to change
you, man. Bye!"

Parang gusto niyang sumuka sa sinabi ng kaibigan. Hindi na siya nakasagot dahil
nakababa na ang tawag.

He will never ever change.

He's still the beast that everybody's afraid of.

Fuck that change! Tss!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 1- Tagpuan ni Bathala

Kindly also read the first story of this series:

Desiring My Unwanted Wife 😍

Chapter 1: Tagpuan ni Bathala

...

NOTE: ANG STORYANG ITO AY NANGYARI
GOVERNOR HANGGANG SA FOUR YEARS NA
NAGHIWALAY SI GOV AT CRIZE NG APAT
MGA PANAHON NA 'YON. KAYA NAPANSIN
FBS 1. IYON LANG. MUWAAH!
FROM THE TIME NA NASA GITNA NG STORYA NI
NAGHIWALAY SI GOV AT CRIZE. NAALALA NIYO BANG
NA TAON. IYON, NANGYARI ANG TAKBO NG STORYA SA
NIYONG MAY ASAWA NA SI JONAH 'NONG CHAPTER 35 NG

.............

•JONAH'S POV•

Napaangat ako ng ulo na kahit parang binibiyak ito, dahil lang naman sa cellphone
ko na kanina pa tunog nang tunog. I did not pay attention to that fcking annoying
gadget, instead, I kissed the neck of the lady lying beside me, licking and sucking
it like what I did last night in satisfaction to what I need.

Ang babaeng binigay sa akin ni Crex pagkatapos ng misyon ko kagabing warningan ang
PNP Chief.

Malanding umungol ang babae, na kaagad namang dumilat sabay halik sa akin na uhaw
na uhaw. I never like girls or their species anyway. Pinapainit lang nila ang gabi
ko kapag kailangan ko, once or thrice a week.

Marahas akong pumaibabaw sa babaeng hindi ko alam ang pangalan na kapwa wala pa
kaming saplot dalawa, saka ko nilantakan ang ordinaryo niyang mapupulang labi. Fck!
I can't even taste sweetness. Hindi pa rin ako satisfied, kahit sarap na sarap nang
umuungol ang babae.

"Oh babe...yes, babe. Uhmmm...ang sarap mo talaga..."

"Don't call me babe, dahil walang tayo," malamig na malamig kong putol sa halik.

Napapikit naman ako dahil sa patuloy na pagtunog ng cellphone ko, kaya marahas
akong napaalis sa ibabaw ng babae, bumaba sa kama at pinulot 'yong boxer ko saka
sinuot ito nang mabilis.

"Fck the hell out of you, bastard! You're disturbing my sleep, fcker!" sigaw ko
nang mahawakan ang pesteng gadget at masagot!

"Ay sorry Boss. Ipapaalala ko lang sana na may may meeting kayo ni Mr. Olivares
para sa building construction," narinig niyang marahang sagot ng kabilang linya,
who is his right arm. Iyong pinagkakatiwalaan niya sa lahat lahat.
"Oh sht!," napatingin ako sa orasan na paulit ulit na nagmumura. Binaba ko 'yong
tawag at walang pakialam na nagpabagsak ng isang daang libong piso sa kama. "Leave
my fcking condo now, and make sure I will not ever see your face again! Now!"

Nakita ko ang pagdidilim ng mukha ng babae, na naiinis. Well, I don't really care.
Trabaho na niyang paligayahin ang mga lalaki, kaya wala na siyang karapatan pa sa
akin.

"One hundred thousand lang?" napatanga akong hindi makapaniwala. Letche! Saan ba
'to napulot ni Crex at masyado namang mahal!

"Fck you!...Oh 'yan! You can't even satisfied me with a kiss. Tss!" Kumuha ulit ako
drawer ko ng pera, inubos ko na ang laman, at ibinigay sa lapastangang babae na
'to. Sht! That two hundred is my weekly budget for warming my body. Tapos naubos
lang ng isa? Fck! I can't believe it. "Leave now! Ayaw ko ng makita ang mukha mo,
you btch!"

"Thanks, babe," saya saya niyang yakap sa binigay kong bayad, hindi na rin ako
tumingin kung paano siya nagbihis at nagmartsa na lang papasok ng banyo para
maligo.

That Mr. Bautista is a villian to my life! Akala niya talaga ay hindi ko maalala
ang pagtunganga lang niya nang kinidnap ng mga kaibigan niyang lango sa droga ang
mama ko at patayin ito pagkatapos. P*tangina niya! He deserves what I did last
night. Isa siyang nagpapainosenteng demonyo.

Halimaw man ako sa paningin ninyo, halimaw din ako sa lahat ng aspeto, just don't
mess with my gun, and you will taste a sweet death you deserve.

Nagpaulan ako sa agos ng shower, at inalis lahat ng init na nararamdaman, 'yong

hindi ko gustong hawak ng babaeng nakatalik and all the shtty bacteria fantasing my
undeniably well-built in tan body.

Paglipas ng ilang minuto at natapos na ako sa mabilisan kong pagligo ay hinablot ko

ang tuwalya na nakasabit sa glass wall ng banyo, at lumabas na kaagad kinuha ang
nagriring ko na namang cellphone.

Rumihestro sa wallpaper ang pangalan ng Yaya ko na dalawampu't dalawang taon akong

inalagaan simula pa 'nong sanggol ako.

"Hello, Nanay, good morning," mahinahon kong bati sa kanya. Kay Nanay lang ako
ganito magsalita, don't me, dahil sa kanya ko lang ipinagkakatiwala ang nangyayari
sa buhay ko. Siya lang ang totoo kong kamag-anak na tinuring akong totoo kadugo.

"Anak, good morning din. Punta ka rito sa bahay ha, kaarawan ngayon ng Tatay
Ferdinand mo. May konti kaming salu-salo, at bago iyan ay magsisimba muna tayo
dahil Linggo ngayon. Ano? Pupunta ka ba? Magtatampo kami niyan kapag hindi..."
napangiti ako nang konting naglalakad papasok sa malaki kong closet. Naghahanap ng
maisusuot.

"Opo, Nay. Pupunta ako. Paki-kumusta ako kay Tatay po."

"O siya, aasahan namin 'yan, nak. Salamat, mag-ingat ka sa biyahe mo."

"Sige po," nang binaba ni Nanay Lucy ang tawag ay nagpatuloy na ako sa pagbibihis.
While wearing my ocean blue v-neck t-shirt, and black trousers with black office
jacket, I stared my reflection at the mirror.

What a fcking beautiful creature you are.!

I sarcastically complimented my own self.

Tinititigan ko ang repleksyon ko sa salamin na tila ba'y pinapanood akong pelikula

doon. Pelikulang sobrang masalimoot at puro sakit ang naranasan ng bida.
Tinititigan ko ang sarili ko habang inaalala ang pagdadalamhati ng ina na hindi
magawang ipaglaban ng aking ama, sa mga kamay ng mga kaibigan nito. Bata pa lang ay
ganito na kasakit ang nasaksihan ko. Alam ko namang wala talaga pagmamahal ang ama
ko sa Mama ko, but he's too heartless seeing my mother dying because of his fcking
illegal drugs business.

Wala akong sinabi, nireklamo sa kanya, kundi ang mapagdesisyunan na pumasok sa mga
pagpatay at kung anu-ano. I wanted to train myself how to kill people, in order for
me, to kill those people who killed my mother. Gusto kong sanayin ang sarili sa
pagpatay para hindi ako mabibigla sa kagustuhan kong maghiganti.

Fortunately, I have reached the kingdom of murdering. Iyong bang wala ng natitirang
konsensiya sa'yo, if I want to kill, I just do it like I want to eat my favorite
meals. Iyong bang sanay na sanay na ako, at kapag nakapatay ay masayang masaya pa.
Dahil gusto ko ang pakiramdam kapag nakapatay ka, at gusto ko itong maramdaman
kapag napatay ko na lahat ng taong sangkot sa pagpatay sa ina ko.

Hide yourself, fckers! Wala kayong mapagtataguan sa pesteng mundong ito! Kahit ama
ko pa 'yan, papatayin ko! Papatayin ko ang walang pakinabang na asawa na 'yon.

He made me an unbeliever of love and life.

He made me heartless.

He made me a stone-dignified person.

He made me a killer.

He made me what I am now.

A beast. What he made me will be the reason of his suffering.

Kaya ayaw kong makipagsalamuha sa mga babae kasi sabi ni Tatay Ferdinand na sila
ang mga nilalang na magdudulot ng pag-ibig na lalasunin ang pagkatao mo, at gagawin
kang alipin nito.

I don't want to fall in love, because I believe I can't stand and fight for it.
Takot ako, kasi takot akong magaya ko ang ama na hindi naman naprotektahan ang
sarili kong ina.

I don't want to be like him in terms of falling in love.

And to inform the fvking world, I am not born trained to fall in love, I am trained
to kill. Tss! That thing is a fcking waste of time, fcker.

Sunod-sunurin man ako ngayon sa ama ko pagdating sa politika ay 'yon ang daan para
wala siyang masabi sa akin, pero kapag hindi na ako makapagtimpi ay isusunod ko
siya.

Isusunod ko silang dalawa ni Mr. Bautista.

Out of seven of them, tatlo na lang ang natira. Talaga naman noh. In my twenty nine
years of existence, apat ang napatumba ko. Ipinagmamalaki ko na ang sarili ko 'non.

Kapag tapos na ang misyon kong ito ay susunod naman ako kaagad sa Mama ko. Binuhay
ko lang ang sarili ko para paghigantihan siya. I always believe that I lived for
that purpose. Wala na namang magmamahal sa akin, why bother, right?

Pagkatapos kong mag-ayos ay nilisan ko na ang condo, at mabilisang bumaba sa

building na 'to. Binabati ako ng mga staff pagkalabas na pagkalabas ko nang
elevator, kaso wala na silang natanggap na kung anong emosyon sa akin.

I was walking towards the exit like I fvking own the whole world. Yeah, I owned the
biggest condominiums around the country.
...
"Cancel my meeting with Mr. Olivares, I will be visiting someone today," mahigpit
kong utos sa sekretaria ko.
"Boss, ngayon din po 'yong pagrereport ng mga project proposals ng mga architects.
Kailangan po nandoon ka."
I owned as well the biggest construction firm in the Philippines, the Mondejar
Architectural and Constructing Industry, Inc. Pagmamay-ari ito ng ama ni Mama, na
sa akin ipinamana kasi ako lang ang kumuha ng architecture sa pamilya.
Iyan ako kayaman, fcker, and even a single centavo can't bought me satisfaction.
"Alam ko 'yon. Pakisabi iyon kay Olivares, at mag-uusap kami bukas, kapag hindi
siya papayag ay alam na niya ang mangyayari. One bullet of mine will get him lying
inside the coffin."
"Yes Boss!," tinapon ko sa passenger seat ang cellphone ko, at sumakay sa kotse ko.
Walang dalawang isip na pinatakbo ang mamahalin kong kotse, as Rydean complained,
sa daan patungo sa bahay ni Nanay.
Dinig na dinig ko sa radyo ng kabilang sasakyan ang pagkakabaril nga raw ng PNP
Chief Bautista,  dahil na stuck ako sa traffic, kinakaawan siya ngayon ng mga
nasasakupan niya, at mahigpit na tinutugis ang bumaril sa kanya. Let's see people
if you can catch a beast. Baka sa paghahanap niyo, ako ang makapatay. Tss!
Habang nasa biyahe ay sinagot ko na naman ang letcheng ikaapat na tawag ngayong
araw! Can they just let my head rest for a while?! Nabwebwesit ako kung bakit
kinakaawan ng mga tao ang pagkakabaril ni Bautista, eh sa demonyo nga 'yon!
"Fck you, Sanchez! Ano na naman kailangan mo ha? Letche!" sunod na sunod long mura
sa kanya na ikinatawa naman. Napapaghalataan ko nang baliw itong si Crexion. The
hell!
"Iyong gusto mong mangyari. Handa na ako."
Napakamao akong nakalimutan ko na naman ang plano ko. Masyado ata akong
makakalimutin kapag si Bautista ang pag-uusapan. Gusto kong maghiganti, at para
magawa 'yon, magpapadala si Crex ng isang miyembro ng pamilya ni Bautista sa akin,
at ako na bahala sa susunod. Tss!
"Mabuti naman kung ganoon," naririnig ko ang pagtikhim niyang natatawa talaga siya.
Peste 'to? Sa akin lang yan tumatawa. Kahit si Monteverde ay hindi inaasar niyan.
F*ck it! Papatayin ko talaga ang Senador na 'to! "You want to eat bullet, Sanchez,
huh?"

"Man, ipapaala ko lang, ha. Babae ang ipapadala ko sa'yo. Babae...," I snob his
information into the air.
"Ano naman kung babae? As if, I can't handle them right. Nasa kamay ko lang ang
buhay niya."
"Talaga? You know, sabi mo, ayaw mong mapalapit sa mga babae, eh kinakama mo lang
nga sila, hindi ba? Tatlong buwan ang ibibigay kong oras sa'yo para gawin mo ang
plano mo. However, our deal is, hindi mo gagalawin ang buhay ng babae. Just let her
the discover the true demonic personality of her father."
"Aha. Ako ang bahala sa kanya. Send me the files about her."
"Kapag nadamay ako sa katarantaduhan mo, Mondejar ay alam mo na ang gagawin mo,"
natatawa pa rin niyang saad. Bwisit! Bakit ba ako tinatawanan nitong g*go na 'to?!
"Of course. Kapag nasangkot ka sa gulo ko, na hindi namang mangyayari, ay
makipagkaibigan ako ulit kay Thomas, and that will never ever happen."
"Man, move on ka na doon. Haha. Siya talaga pinili ni Peitho eh, pero see, iniwan
din naman siya ng pinsan mo, masaya na nga 'yong tao sa bagong buhay pag-ibig
niya," nalukot ang mukha ko sa balitang iyon.
Oh, that governor is fcking in love again. Noon, eh halos luhuran na niya ako para
mapasakanya lang si Peitho. Peitho is my adopted cousin, she's my first ever love,
kaya pinagpupuutan ko talaga ng galit si Thomas nang mabalitaan kong pinopormahan
niya ang pinsan ko.
I can't even accept that fact, kaya hanggang ngayon ay hindi pa rin kami bati.
Hindi lang kasi ako halimaw, punong puno rin ako ng pride.
Pagkatapos ko kay Peitho, ay pinagptuloy ko na ang pagkagalit at pagkamanhid ko
diyan sa salitang pag-ibig na 'yan. Tss!
"Not even in my wildest nightmare."
"Bahala ka diyan. Basta, ikaw na ang bahala sa anak ni Bautista, ..and let me
remind you once again, she's innocently angelic. Good luck to your fcking heart,
bro," peste!
Tinapon ko na 'yong cellphone ko sa tabi nang ibinaba ni Crex ang tawag na sobrang
natatawa. Nakakap*ta ang kaibigan ko na 'yon!
Mas good luck sa kanya. Hindi ko siya tatantanan hanggang mamatay siya sa kakaiyak
para sa ama niya.
Ipaparanas ko sa kanya ang idadanas ko noon nang patayin nila ang Mama ko.
This is me, Jonah Thanues Mondejar Oh, ang magpaparanas sa'yo nang hagupit ng
paghihiganti.
Taste my wrath, sweet angel.

•KLAD'S POV•

"Lord, I am not worthy that you should enter under my roof, but only say the word,
and my soul shall be healed," taimtim kong dasal habang nasa kalagitnaan ng misa.
Ngayong araw ay kukunin na ako ni Senator Sanchez para sa misyon na tatahakin ko.
Ginawan na ng paraan ni Reverend Mother ang gusto ko. I will not let my father be
lying on hospital bed without finding the justice he deserves.
Ever since I was a child, I have been taught to fight for what I stand and what I
believe. Pinapalakas na ng pamilya ko ang loob ko para lumaban sa kung ano ang
tama. My family has been composed of police officers and soldiers for my male
cousins including my uncles on my father's side. On my mother's side, iyong mga
Tita niya naman ay pumasok sa kumbento, tatlo silang lahat. At ang kapatid ni Mommy
na na dalawang babae ay gayon din ang bokasyon na tinahak. Si Mommy lang ang nag-
asawa.

Because of my family, ito na ang buhay na kinagisnan ko. Ang maglingkod sa Diyos at
tumulong sa mga taong naapi lalong-lalo na 'yong mga pinagkaitan ng hustisya.
Habang naglilingkod ako sa simbahan ay kukuha sana ako ng kursong Law kaso nangyari
naman ito kay Daddy, kaya kailangan ko muna siyang unahin.

By the way, I am named Kladeria Magdalene Bautista, twenty-one years in existence

and I proudly embrace my vocation to be a nun. Pangarap ko na ito simula noong nag-
high school ako at nang mamulat ang aking mga mata sa bangis ng problema ng
lipunan.

Our society needs a proper healing. It has been severely destroyed by its own men,
and may the Lord God helps them be enlightened by their own doings. Lalo-lalo na
'yong mga masasamang tao na sana ay patawarin sila ng Panginoon at bigyan pa ng
pangalawang buhay para magbago.

Umupo ako pagkatapos ng aking pagdadasal, at inayos ang salamin ko sa mata at

humarap sa altar. Nang tumayo si Sister Claire para sa Holy Communion ay tumayo rin
ako kasunod niya. Habang papausog 'yong linya ng mga nag-ho-holy communion ay
napalingon ako nang may lumapit sa aking bata mula sa isang pew.

"Hello po, Sister, mano po," napangiti akong inabot ko ang kamay ko.

"God Bless," ngumiti rin siya saka bumalik sa pagkakaupo katabi ang isang matandang
babae na nasa edad setenta ata na katabi ang isang lalaking mukhang mayaman sa
pananamit pa nga lang. Ngumiti ako sa Ginang nang makita ko na ng buo ang mukha
niya dahil umuusad 'yong linya.

Napalingon ako sa lalaki, at mukhang may sinabi ang Ginang sa kanya para mapatingin
siya sa akin. Nanlamig ako nang mapagtanto kung sino iyon. His eyes were bluish
cold. Malamig tingnan ang mga mata niya. His face is not being passed by emotions.
Ganoon lang, parang hindi nababahiran ng saya o lungkot.

Ang kanyang mata at pagtitig ay nangangahulugang panganib at kasamaan, ngunit

parang wala akong naramdamang takot. Ang lalaking ito ang hinihinalang bumaril sa
Daddy ko.

Yes, I'm speaking of Vice Governor Jonah Thanues Oh, and I can say, God has blessed
him with sinfully handsome looks that can make every woman cry.

Ano Klad? Oh God! I can't believe I just complimented him.

Siya lang lalaking hindi ko inaasahang makita ngayong araw. Sabi nila, masama at
mamamatay tao siya ngunit bakit siya nandito. Hindi ko naman sinasabi na ang mga
masasama ay hindi na pwedeng magsimba, sa katunayan, para sa mga makasalanan naman
talaga ang pagdating ni Jesus sa mundo para sa ating mga kasalanan at iligtas
tayo...pero nakapagtataka kung bakit nandito si Vice.

Nowadays, bachelors like him don't literally attend Sunday Eucharist especially in
politics aspect people.

Napaubo ako nang ma realize kong malapit na pala si Sister Claire tumanggap ng
sakramento. Nanlalamig ako dahil sa kaba. Hindi ko alam kung bakit ako kinabahan
kahit hindi naman ako takot.

"Guide me Lord with Your might love," pikit na pikit kong bulong. Nang marinig ko
ang pag 'amen' ng pinsan ko ay kaagad akong ngumiti kay Father.

"Body of Christ."

"Amen," tinanggap ko Iyong sagradong sakramento sa pamamagitan ng aking palad, at

sumunod kaagad kay Claire na mukhang hinihintay ako. Nasa likod pa kasi ang inuupan
namin.

"You're busy staring at someone a while ago," hindi iyon tanong kundi pagpapaalala.
Nakita niya pala. Her voice speaks of a warning na para bang masamang masama ang
ginawa ko.

"Iyong batang nagmano lang sa akin," napagtanto ko ang aking sinabi na isang
kasinungalingan. Napabuntong-hininga akong nakonsensiya. "Nakita ko si Vice
Governor. Accidentally, natignan ko lang."

"You complimented him with fascinating words."

Ano? Nagbabasa na ba siya ng mga pag-iisip ng tao. Kunot-noo ko siyang tiningnan.

"You said it aloud enough for me to hear it," kinakabahan akong napapikit. Klad,
what happened to your senses?

I love Jesus more than anything else. I offer my life and heart to Him more than
anyone else. I stand for Him to spread His good news.

Yes, nabaliw ako sandali, Lord. Gabayan Mo ako.

"That's...what you call appreciating God' creation. We are all God's children,
Claire. Normal lang sa atin na mamangha sa mga bagay-bagay," umupo na kami nang
makaabot na sa aming inuupuan.

"Mamangha sa bagay-bagay, Oo, Klad. Normal sa atin na mag-appreciate ng mga

magagandang katangian na nilikha ni Lord. Ang kaso, hindi normal sa'yo ang magsabi
ng gwapo ang isang lalaki. I can testify because it's my first fime hearing you
compliment a man."

Ang hirap talaga kalabanin nitong si Claire. Lahat ata ng kapamilya ko ay ganito
mag-isip.

"Is that big deal?" nagkibit-balikat siya at lumuhod. Sumunod ako sa kanya, pinikit
ang aking mga mata para magdasal ulit. Pinagdadasal ko na gabayan Niyo po ako sa
buhay na maaari kong tahakin.

"Lord God, please guide my cousin in whatever she will do in finding the justice
she needs. But most importantly, ilayo mo po siya sa kapahamakan....ng pag-ibig,"
naririnig kong bulong ni Claire para magulat ako. Ayos na sana iyong una. "Nabaliw
lang po siya ng konti, Lord. Babalik din siya sa Inyo. Masama ang maging marupok
lalong-lalo na ay nasa simbahan tayo."

Oh my God. May kung anong nakain si Claire. Hindi ko alam mga pinagsasabi niya.
Pag-ibig? Marupok?

I know love, and I devoted it fully to God.

"Claire, please pray with your mouth close, " mahinahon kong sabi kasi hindi ako
makapagdasal ng patuloy dahil sa kanya.

Oo nga pala, naalala ko. Masyado palang malisyado ang pamilya ko. I don't know what
they're saying, but according to  Luke, not the Gospel author but my brother, that
if you compliment a man...na a attract ka raw dito and that means, you like him
daw.

Those are unproven notions of youth nowadays in terms of love. Hindi ako naniniwala
kasi I can't even like a man and I don't know what it feels.

I only feel love towards my God.

"Masyado kang inosente, Klad. Lumalayo layo ka sa Vice na 'yan kapag nasa misyon
ka," nag sign of the cross ako at umupo nang umupo siya.

"What innocent?"

Hindi ko siya maintindihan ha.

"Basta. Huwag kang magpapahawak. Huwag kang titig. Lumayo ka ng limang metro mula
sa kanya. Don't smile at him because as Dominic said, you have a wonderful smile
that could melt a heart. Huwag kang masyadong mabait sa kanya," kunot-noo lang
akong nakikinig sa mga pinansasabi niya dahil hindi ko siya maintindihan.

Dominic is our neighbor and my cousin's friend. He's a military.

"Likas akong palangiti and I stare at the person when I talk to him or her. And ang
paglalayo ng limang metro ay hindi makakatulong sa pagkilala ko sa kanya. I need to
know him, right? For my mission. Kindness is what I live for, Claire."

Napa-sign of the cross siyang humarap sa altar. She's acting really weird.
"And please don't forget that you have holy vows to God," ngumiti akong tumango.

"Of course. I promise to serve the church with my whole life."

...
...
Pagkatapos naming magsimba ay pumunta kami ni Claire sa palengke dahil naatasan
kami ni Reverend Mother na bumili sa isang linggo nilang pagkain.

Panay ang ngiti ko sa mga tindera ng isda habang ang pinsan ko naman ay masinsinang
namimili ng sariwang isda.

"Magkano na po kilo nito?," tanong ni pinsan sabay turo sa isdang hindi ko alam
iyong pangalan. I'm not used to in memorizing fish's names.

"200 na po, Sister. Nagmamahal na po talaga ang mga isda ngayon," tumango lang
siya.

"Sige, isang kilo lang po," mabuti namang nakahanap na siya ng isda. Kanina pa
siyang namimili at ngayon lang nakahanap ng sakto sa kung ano man ang standards
niya sa mga isda.

"Claire, ako na ang bibili ng mga prutas. Kaya ko naman," minsan lang kasi talaga
ako pinagkakatiwalaan ni Claire sa pamamalengke kahit marunong naman ako.

"Sigurado ka? Mag-iingat ka. Maraming mandurot diyan."

"Sige. Salamat," naglakad na ako na hindi alintana ang maputik na sementadong daan
papuntang prutasan, kahit sobrang puti ng mahaba kong damit pangmadre.

I'm well aware of mandurot thing. Nabiktima na si Mommy niyan minsan, and I've
attended seminars of how to avoid it...hopefully.

Nang makaabot na ako sa mga nakahelirang stalls ng mga fruit vendors ay natakam
agad ako sa mga freshly looked ones.

"Magandang umaga, Sister," ngumiti ako kay Ateng nagbabantay habang sinisingot ko
'yong orange.

"Magandang umaga rin po," magiliw kong sagot. Kumuha ako ng anim na orange at
ibinigay kay Manang.

"Sixty pesos po ito."

Kumuha ako ng isang bundle ng saging na latundan, at sinuri suri iyon kung wala
bang damages.
"Tres pesos po ang isa niyan."

"Sige ito po," inabot ko sa kanya iyon saka umuusog para makapili pa ng ilang
prutas. Five hundred lang ang budget namin sa mga prutas, kaya kailangan ko maging
mapanuri.

Umm...mangga kaya? Hundred twenty naman 'yong kilo. Ang mahal naman ng bilihin
ngayon. Ito talaga sana ang inuunang resolbahin ng mga nasa gobyerno. How I wish
they will solve it faster than they could?

Pupulutin ko sana iyong isang mangga para amoyin nang may maramdaman akong humihila
sa kasuotan ko, at nakita ko ang isang batang punong-puno ng dumi sa mukha. Gutay
gutay ang damit at nagmamakaawang nakatingala sa akin.

"Penge po..." kaagad naman akong nakaramdam ng lungkot at awa sa kanya. Kaya kumuha
ako ng isang apple at isang mangga.

"Idagdag mo sa bayarin ko, Ate," malambing kong tugon sabay abot sa bata ng prutas
at umupo para magkapantay kaming dalawa.

"Anong sasabihin mo kay Sister?"

"Salamat po, Sister," ngumiti siya kaya napangiti na rin ako. Hindi ko na siya
pinigilan sa kanyang pagtakbo.

Tumayo na ako saka humarap na kay Ate.

"Likas po talaga kayong mabait ano. Ang dami sigurong lalaki na umiiyak nang
malamang pumasok kayo sa kumbento," natawa akong umiiling-iling.

"Bakit po naman sila iiyak? Mas mabuti nga 'yong maglingkod ako sa Diyos."

"Wala po bang nagkakagusto sa inyo noon? Sa taglay mong ganda, Sister..."

"Wala naman po. Ang mga pinsan ko po kasi ang nakikipag-usap sa kanila kapag may
bumibisita sa amin, at pagkatapos, hindi ko na sila nakikita. Ayos lang po iyon
dahil hindi po ako interesado," hindi ko alam kung ano ang ginagawa nila Kuya sa
kanila eh.

"Sayang po talaga," ngumiti lang ako ng alinlangan. Maya-maya pa ay nagdagsaan na

'yong mga tao. Dumadami na rin ang namimili kay Ate.

Nasaan na kaya si Claire? Hays. Hindi pa rin ba siya nakaka move on sa mga isda?
Nag-abot ako kay Ate nang apat na mangga at nilagay niya iyon sa kilohan. Tumimbang
iyon ng kalahating-kilo. Hays. Apat lang sa kalahating kilo? Namili pa ako ng ibang
piraso nang may biglang tumabi sa aking lalaki na may madungis na mukha at
mapanghinala ang kaanyuan. Mapupula rin ang kanyang mga mata.

Kinabahan ako bigla nang umakbay siya sa akin papasakal at naramdaman kong biglang
may tumusok sa tagiliran ko na matulis bagay.

"Huwag kang gagalaw, Sister kundi dadanak ang dugo mo rito," may galit niyang sabi
na ikinanginig ko na dahil sa sobrang takot.

Ngayon lang ako nakaranas na ginaganito. Naririnig ko na ang pagpapanik ng nga tao
sa paligid. Hindi na ako makahinga ng maayos dahil sa sobrang kaba.

Lord Jesus Christ in your great mercy, please help me stay away from evil.

"Ibigay mo sa akin ang pera mo! Kundi mamatay itong babaeng ito!," sigaw niya kay
Ate na ngayon ay kinakabahan na rin na hindi malaman ang gagawin.

"Tulong! Tulungan niyo kami!" sigaw ni Ate.

"Subukan niyong humingi ng tulong! Ibabaon niyo sa menteryo ang katawan ng madreng
ito!" sigaw niya sa mga taong nakapaligid sa amin na hindi na rin malaman laman ang
gagawin.

"Kuya, pag-usapan po natin ito ng maayos. Tutulungan po kita, pakawalan mo lang

ako," mahinahon kong sabing parang hihimatayin na sa kakaibang panginginig.

Ramdam ko ang papahigpit niyang sakal sa akin.

"Ito na Kuya! Maawa kayo sa bata," narinig kong umiiyak na saad ni Ate na
ikinailing-iling ko nang malaki.

Napasinghap akong tumutulo ang luha nang makita kong kakarating lang ni Claire na
may dalang plastik. Nang makita niya ako sa sitwasyon ito ay napa sign of the cross
siyang napaiyak kaagad. Bakas sa kanya ang sobrang takot.

"Klad..."

"Claire...tulungan mo ako..." buhos na buhos ang luha ko. Napapasambit ako ng kung
ano anong mga dasal nagbabakasakaling may liligtas sa akin.

"Kuya, pakawalan mo na siya. Kung pera ang kailangan mo..."

"Hindi pera ang kailangan ko! Gusto kong mapagamot ang anak ko!"

"I can help you with that," napatigil ang pagbuhos ng luha ko nang may biglang
nagsalita sa kung saan...sa likod ata. Napa-aray ako nang umikot bigla si Kuya ay
humarap doon sa nagsalita.

Nagpapasalamat akong may nangahas na lumapit sa amin para sabihin iyon, pero hindi
ko ulit inaasahan na si Vice ang makikita ko. Kinabahan na naman ulit ako.

"Bitawan mo siya at mag-uusap tayo nang maayos," akma na sanang lalapit si Vice
nang sinakal pa ako ng Kuya, na ikinahirap ko na nang hininga.

"Hindi! Paano ako maniniwala sa'yo?! Nakaupo ka lang sa gobyerno! Hindi ka naman
talaga tumutulong!"

Bumubuhos na nang sagad na sagad ang mga luha ko dahil sa sobrang takot. Hindi na
talaga ako makahinga. Ipinasok ko sa bulsa ng damit ko ang isa kong kamay at
hinawakan ang rosaryo ko doon.

"Hail Mary full of grace the Lord is with you..." Mahihina kong bulong sa sarili. I
can't just die here. Tutulong pa ako sa mga tao at batang bata pa ako. Gusto ko
pang bigyan ng hustisya ang pagkakabaril ng Daddy ko.

Naluluha akong nakatitig kay Vice Governor habang kalmado lang siya nakipagtitigan
sa lalaki.

"Kapag hindi mo siya binitawan, ikaw ang ipapalit ko sa pwesto niya at ako ang
sasakal sa'yo. Just do what I say, bitawan mo siya at mag-uusap tayo sa gusto mo."

"Paano ako nakakasiguro?!"

Pinatunog niya lang ang mga daliri niya tapos may mga nagtatakbuhan nang mga
lalaking nakaputing uniporme.

"Give me my phone," agad na binigay noong isang lalaki ang hiniling niya saka may
tinawagan siya. "Anong sakit ng anak mo?"

"Dengue!," parang nabagsakan ako ng libo-libong mundo sa narinig. Hindi ko na

masisisi si Kuya kung bakit niya ito ginagawa. Delikadong sakit pala ang
nararamdaman ng anak niya.

"Mr. Quenco, may e re refer ako sa'yong bata. Dengue ang sakit. Papupuntahin ko
lang sila sa ospital....Pangalan mo?"
"Hernan Lino."

"Hernan Lino. Do your best or else, you know what I can do...," binaba niya
pagkatapos ang tawag saka seryoso pa ring kalmadmong humarap sa amin. "Punta ka sa
Denver Hospital. Hanapin mo si Dr. Quenco. Just say my name at aasikasuhin ka na
niya."

Ilang segundong hindi nakaimik si Kuya pero dahan-dahan niya akong binitawan,
dahilan upang mabagsak ako sa gilid at umuubo ubo ng sobra. Kailangan ko nang
hangin.

"Diyos ko, Klad," naramdaman ko kaagad ang mga yakap ni Claire habang humihikbi
akong yumakap din sa kanya.

"I'm okay..."

Lumingon kami sa Kuyang nakaluhod sa harap ni Vice na umiiyak. Kulang na lang ay

yakapin niya ang tuhod ng lalaki.

"Marami pong salamat."

"Pagkatapos mo sa ospital, pumunta ka sa presinto..."

"Wag na! Okay lang ako," pagpuputol ko sa sasabihin niya sana kay Kuya. Bakas sa
mata niya ang pagkagulat, pati na ang mga tao sa paligid. May naririnig pa akong
bulong-bulungan.

"Sister, hindi ka mag co complain? Muntik ka ng mamatay," pagrereklamo ni Claire.

"I'm okay, I understand," paghahabol ko pa rin ng hininga ko.

"You're unbelievable," narinig kong bulong ni Vice sabay ng kanyang pagtalikod sa

amin upang umalis.

...

Nakatulala ako habang naghihintay naman si Claire na may dadaang tricycle. Lahat ng
taong dadaan sa harapan ko o kung saan ay kinakumusta ako sa nangyari kanina.
Kinausap na rin ako ng mga pulis na biglang dumating pagkatapos noong nangyari.

I don't know kung ano ang ginawa nila kay Kuya. Ang tanging dasal ko lang ay sana
mapagamot na niya ang anak niya.

Pinahid ko ang mga luha ko, at inayos ang eyeglasses ko. Kapag wala ito, nanlalabo
talaga ang aking mga mata at sumasakit.

Pagkalingon ko sa kaliwa ay nakita ko ang lalaking tumulong sa akin sa may hindi

kalayuan. Tinulungan niya ang Ginang na magkarga ng pinamili nitong gulay at
inililipat iyon sa tricycle. Mukhang close na close siya sa matanda lalo na nang
ngumiti ang matanda sa kanya.

His aura speaks of richness and power but he clothes simply. Hindi ko pa rin
maproseso sa utak ko ang mga nangyayari at natutuklasan ko. Hindi pa ako
nakapagpasalamat sa kanya.

Nang makalarga na 'yong tricycle, at mukhang sasakay na siya sa sasakyan niya nang
gumalaw ng kusa ang mga paa ko, at tumakbo papunta doon sa pinagparkingan niya ng
kotse niya.

Hingal akong nasa tapat ng bintana ng kotse at kinatok ko iyon. Bumukas naman ito
kaagad at hinanda ko 'yong matamis kong ngiti...which he I see stuns him when he
glares at me. Gulat siya.

"Vice, salamat po pala," sincere na sincere kong sabi. Nakatitig siya sa akin ilang
segundo, at umiwas ng tingin. Ganoon pa rin ang mukha niya. Malamig at walang
emosyon.

"Okay."

He just so gifted with utmost unexplainable beauty. His eyes were brownish blue.
Hindi ko alam na ganito pala kaganda kapag nasa malapitan. Nakakamangha na
nakakabighani ang mga umaapoy sa lamig niyang mga mata.

"Babe, lets go na," may narinig ako sa tabi niyang upuan na hindi ko namalayan
kanina. Sumilip ako at ngumiti sa kanya.

Wow. Maganda rin ang kasama niya. When she called him babe, that means girlfriend
niya ang babae.

Ahhh. So sad. I mean...so sad may girlfriend siya pero hindi naman nakikita sa
mukha niya ang pag-ibig.

"Thank you ulit, Vice. God bless," sabi ko nang pinaandar na niya ang makina ng
sasakyan. Lumingon siya sa akin.

"I don't just accept thank you from first time in history happenings, but..."
pinapatay niya ako sa mga tingin niya, pero hindi naman nakakatakot. Kinakabahan
lang ako. "...it's just that you're a nun. You can't do kissing."

Napatulala ako bigla sa sinavi niya. Napatigil. Naguluhan. Nawindang. Doon ko lang
namalayan na nakatakbo na ang kotse at wala na siya sa harapan ko.

I can't do kissing? Bakit kiss naman ang gusto niyang bayad? Iyan na ba ang bagong
bayad ngayon kapag tumulong ka?

So weird!

....
VOTE. COMMENT.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 2 - HeartBeat
[Chapter 2: Heartbeat]

•KLAD'S POV•

"Mag-iingat ka doon, Sister Lene," iyon ang malambing at puno nang pag-aalalang
yakap sa akin ng isa kong pang kaibigan, na madre rin, si Sister Eva, na tinugunan
ko lang ng isang mahigpit na yakap din.

"Maraming salamat, Sister. Kapag nakamit ko na ang hustisyang gusto ko para kay
Daddy, ay babalik naman ako kaagad," matamis kong ngiti sa kanya.

"I'm a bit worried about you. Hindi ka sanay sa environment doon sa mansion ng mga
Oh. Alam mo naman siguro ang balita patungkol sa kanila. Baka kung ano ang mangyari
sa'yo eh," hininaan niyang pagkakasabi baka may makarinig kasi, kahit nasa kwarto
naman kami, naming tatlo kasama si Sister Claire.

Si Sister Claire, Sister Eva, Reverend Mother at ako lang ang may nakakaalam ng
misyong ito. Pinagkatiwalaan ko na si Sister Eva kasi isa rin siya sa tunay kong
kaibigan at alam kong hindi naman niya ako bibiguin.

I don't know also if I can survive at the surroundings she is saying. I'm not into
this kind of job, but for my father, I can. Gusto ko ako ang makakuha ng
impormasyon. Ako ang lalaban para sa Daddy ko. I always believe he doesn't deserve
to be hated by people or certain someone. Tapat siyang umaalagad sa bayan. Kaya
iniidolo ko siya doon.

"I can do it, Sister. Please, don't forget me in your personal intentions,"
mahinahon kong suhesyon na tinanguan naman niya.

"I always include you in my prayers, Lene," I smiled at her, and hugged her once
again.

Lumingon ako pagkatapos kay Sister Claire na inaayos ang gamit ko sa maliit kong
maleta, nilalapag na niya sa ibabaw ng damit ko ang maliit kong New American Bible,
katabi ng silver-colored rosary.

"I just hope and believe that you will find the justice you want, baka lang
naman...hindi ang mga Oh ang bumaril kay Tito or kung sila man, magtitiwala akong
kaya mong lampasangan ang lahat ng 'yon," wala ka emosyon emosyong sabi ni Claire.

Alam ko rin 'yon, na baka mali lang ang mga awtoridad ng paratang na si Vice
Governor 'yong gumawa  o baka rin tama naman sila. They have evidences but not
quite convincing. Masyadong magaling daw magtago ang suspek.

Kaya 'yon ang aalamin ko, kung tama ba sila o mali. If mali man sila ng hinala,
wala na akong iba pang maisip kung sino ang kalaban ni Daddy.
Kung tama naman, it's my victory.

Ako naman ang may gusto nito, at wala ring mawawala sa akin kung susubukan kong
kamitin ang hustisya para kay Daddy.

"That's what I want to know," sinarado niya ang maleta ko, binaba ito sa sahig,
pagkatapos ay lumapit sa akin.

"Iyong habilin ko sa'yo," napabuntong-hininga akong tumango. She's too persistent

that I will not go near to anyone, especially men. Baka marami raw lalaki sa bahay
ni Vice o kay Vice mismo ay huwag na huwag daw akong lumapit kahit katiting na ten
meters. My Lord! Hindi ko Po alam ang tumatakbo sa isipan ni Claire, by the way.

"Anong habilin mo sa kanya, Claire?" usisa ni Sister Eva na nakangiting matamis, na

tila ba ang tinutukoy nitong habilin ay bumisita ako kada Linggo.

"That she will not entertain Oh's, especially the older and the younger brothers.
Alam mo, sa tanang buhay ko, kay Vice lang siya nagsabi ng ang gwapo raw and etc,
sinfully handsome daw," masungit niyang kwento kay Eva na para naman walang
reaksyon na sinabi.

"Alam mo naman si Lene, Claire. She's too pure, lahat ng magaganda pinupuri niya.
Everybody is not an exception. She wants to complinent if she wants." -Eva.

"Aha. Mga inosente nga talaga kayo. Hindi kasi kayo dumaan sa pagkakaroon ng
boyfriend ano," panenermon niya. God Claire. Gusto ata niyang maging matanda agad.
Palagi na lang nagsusungit ang pinsan kong ito.

"Hindi na namin naisip 'yan noong pinangarap na naming maging madre," malambing na
sagot ni Eva na ikinatango ko. Naawa nga kasi ako kay Claire, pinilit lang siya na
kunin ang bokasyon na 'to, sa pagpilit nang pagpilit ay natanggap na niya at
minamahal, kaya nandito siya ngayon sa kumbento.

Pero bago pa man niya kinuha ang pagiging madre, ay nagkaroon muna siya ng
boyfriends, first when she was fifteen and second when she was eighteen. Kaya alam
niya ang pasikot-sikot sa salitang pag-ibig sa pagitan ng babae at lalaki.

Na hindi ko alam.

Ang tangi ko lang alam sa salitang pag-ibig ay sa pagitan ng Panginoon, kapamilya

at sa kapwa tao.

"Alam niyo ba 'yong crush?" tumango kaming lumabas na ng kwarto, saka kiya sinarhan
ito nang mailabas ang maleta.
"Iyong may paghanga ka sa isang lalaki raw o babae," sagot ko, na sinabi sa akin
noon ni Luke. Si Luke lang talaga tagabigay sa akin ng mga balita patungkol sa mga
kabataan ngayon.

"That's what you called, crush at first sight," sagot niya sa akin na nakatingin
nang masinsinan.

"Ha? I don't feel like that," buong puso kong pagtanggi, kahit hindi ko naman
talaga alam ang buong definition ng salitang iyan.

"God,...research mo na lang pagkadating sa mansion nila. Gamitin mo 'yong phone na

bigay sa'yo ng mga magulang mo. Mag-iisang taon na 'yon sa kahon, hindi mo pa rin
binubuksan."

Tanggap ko nang talo na ako kapag si Claire ang kausap. She has always a reason.
Kahit minsan ay minamasdan niya lang bawat ng galaw ko, ay hindi ko na
pinapakialaman kasi ganoon ko siya kamahal.

"Masyado ka lang malisyado, Claire. You know, pabayaan mo na si Lene, she always
expresses her feelings, whether it's good or bad."

Napangiti ako kay Eva na alam na alam talaga ang lahat sa akin.

Habang nagpatuloy na kami sa paglalakad, ay hindi pa rin natahimik ang kaluluwa ni

Claire. Panay reklamo pa rin siya.

"Klad, sinasabi ko talaga sa'yo, mag-ingat ka doon. First of all, lalaki lahat ng
makakasama mo, maliban na lang siguro sa mga maids na hindi naman masyado atang mga
bata, I guess. Ang mga tao doon, naka drugs. Alam mo 'yon, nakahithit at baka anong
mangyari sa'yo doon. Ang kinatatakutan ko ay iyang si Oscar Oh na pinaghihinalaang
drug lord ng probinsiya. Wala naman akong problema ata kay Vice kasi hindi ka naman
siguro gagalawin 'non, like my college friends said noon, babaero iyang si Jonah,
lahat ng babae napapaluhod niyan, habulin, matinik, they've always shouting to the
world how sinfully handsome that man is, like you've said. Please, be careful with
yourself. Sinasabi ko 'to sa'yo, kasi ganoon ka kahalaga."

Ngumiti ako ng matamis as my way of answering that heartfelt concern.

"Salamat sa info na 'yan. Hindi man ako masyasong expose sa mga lalaki, but I
swear, I can handle," kalat na sa buong lugae na masasamang tao talaga ang
pamilyang Oh, but I can't even sense danger or fear. Saka na ako matatakot kung
totoo lahat ng sinasabi nila.

I don't believe hearsays and fake news. Maraming nasasaktan kapag naniniwala ka sa
mga sabi sabi.
Patuloy na kaming naglakad patungong labas ng kumbento na katabi lang ng malaking
simbahan. Sa likod din nito, may malaking bahay ampunan na tinataguyod ng
kongregasyon namin.

I'm still wearing my sacred uniform that surely I will miss for long months.

Nang makaabot na kami sa may labas ng simbahan, ay niyakap na ako ng dalawa kong
kaibigan.

"I will miss you, Lene," maluha luha nang bulong sa akin ni Eva.

"Me too, Eve," tawag ko minsan sa kanya.

"Take care, Klad. Natatakot ako para sa'yo, but I'll trust you on this one,"
tumango naman akong ngumiti.

"Salamat, Claire."

Sa wakas, nakahinga na ako nang maayos kasi pinagkakatiwalaan na ako ni Claire. Mas
maganda rin ay hindi na niya ako paghihinalaan sa pag-ibig na sinasabi niya.

"Siya, maiwan ka na namin. May dadating na bagong donator ngayon," tumango ulit ako
sa dalawa bago sila nawala sa paningin ko.

I sighed, praying that everything will be fine. My life will change for three
months. Ano kaya mangyayari? May God guides me.

Inayos ko 'yong eyeglasses ko, saka hinihintay 'yong sinasabi ni Senator Sanchez
kahapon na susundo sa akin. Nasa labas pa ako ng simbahan, so I decided to go
inside.

Pagkatapos ng taimtim na dasalan, nang tumayo ako ay nakita kong naglalakad sa

loob, sa may gilid si Sister Lucia kasama si Vice Governor na parang nasa seryoso
silang pag-uusap. Ngumingiti paminsan minsan sa kanya si Sister na para bang
nagpapasalamat ng buong buo. I can read her mouth speaking. Siya ang Treasurer ng
congregation namin.

The sight of him without even unseen emotions on his face made me tremble like I
was in a turbelance. Nandito na naman ang puso ko, kinakabahan kahit hindi takot.

Why I am feeling this way? Kapag nakikita ko siya nakakaramdam ako ng kakaiba.

Anyways, baka ganito lang talaga 'to, kasi siya ang pinaghihinalaang bumaril sa
Daddy ko.

Yumuko ako saka tumungo papalabas ng simbahan bago pa nila akong makitang dalawa.
Ayaw ko munang mapalapit kay Vice. Masyado akong kinakabahan kapag nakikita siya.

Maybe, I will train myself more to have conviction, dahil baka takot lang ako sa
papasukan kong misyon.

Fighting, Klad!

•JONAH'S POV•

*Kladeria Bautista aka Klad

*Student of Saint Joseph College, taking up BS  Psychology

*Twenty one years old

*Eldest daughter of PNP Chief Edelferio Bautista and Annaliza Uy-Bautista

*Single

*With honors during elementary, junior high school and senior high school

*She loves to read and write everything about what she feels.

*She advocates proper justice to people who were downgraded and oppressed.

*Warning: She's innocently beautiful that can make you fall. (Don't ignore this
please. HAHAHA -concerned friend, Hottie Senator)

Padabog kong sinara ang folder na binigay lang kani kanina ni Trejus, ang aking
sekretaria, galing kay Crexion. Iyon lang? Hindi naman nakakatulong ang impormasyon
na 'yon.

Pinagtatawan na naman ko ng g*go! Early in the morning, nabwebwesit na ako. Wala

namang pinagbago 'yon. Kailan pa naging magaan ang bawat gising ko.

Never. Kahit kailan masalimuot na ang bawat pagsalubong ko ng araw. Tinatanong ko

nga kung bakit hindi pa ako namatay, araw araw ko 'yang tinatanong. Kung bakit
hindi na lang Siya gumawa ng paraan para mabigyan ng hustisya ang pagkamatay ng
Mama ko.

Well of course, He only appears to those chosen people. Ayaw ko na ring maniwala sa
Kanya. Simula bata ako, I always pray to Him na sana mawala na ang mga hayop na
pumatay sa Mama ko, pero nagising ako isang umaga na pagod na pala ako, so I became
an unbeliever, and when that happened, I was seven when I trained myself to kill.
Wala na akong Diyos na sinasamba gaya ng utos ni Mama na manalig ako sa Kanya. Not
now, not ever. I killed a lot of men, He can't accept me again. No one will, and no
one had accepted.

Kahit mga kaibigan ko ay tutol sa ginagawa kong paghihiganti. Crex only helps me,
but doesn't understand me fully.

Napahiga ulit ako sa kama na walang katabing babae. Unsual.

First time in my life sentence na wala akong katabing babae kapag nasa condo ako
natutulog. Nawawalan lang ako ng katabi kapag sa mansion ako umuuwi.

Why did this happen anyway?

Because of that fck--...nun?! Na tinulungan ko kahapon sa isang hold-a-pan. Tapos

nang maresolba na ang problema ay hindi naman nagsampa ng kaso o kahit anong
reklamo.

What a f*cking unbelievable? She bothers me so much. I can't even remember her
name, sa dami ba naman ng babaeng nakakasalamuha ko araw araw. Hindi ko pa
masyadong namememorya ang mukha niya dahil umiiyak siya at natatabunan ang mukha
niya sa malalaki niyang salamin sa mata. She was eye catching poisonous apple.
Kahit bawal, ang sarap tuklawin.

"F*ck! F*ck! Did I...what?" t*ngina! Sunod sunod kong mura when realization hit me
hard! Sht!

Isusumpa ko ang madre na 'yon. Siya na nga tinulungan siya pa ang may ganang hindi
magalit, I mean, siya pa ang nasaktan. Kauna unang beses akong tumulong ng babaeng
nahostage ha, tapos ganoon lang reaksyon niya! The f*ck!

Kinuha ko ang cellphone at nakahigang tinitipa ang numero ni Trejus.

"Morning, Boss," magiliw nitong sagot na araw araw namang niyang ginagawa.

"Hanapan mo ako ng impormasyon patungkol sa sister congregation sa Mary Magdalene

Parish sa Astuban City. Gusto ko in twenty minutes may nakuha ka ng impormasyon,
and feed it to me,' mahigpitan kong utos. Sa simbahan na 'yon, nakita ko ang madre
nang dalhin ako ni Nanay sa isang misa kahapon.

"Wew! Boss...bagong buhay?"

"Wag ka ng umusisa, Boselli. Baka ikaw ang mawawalan ng buhay at hindi makahanap ng
bago."

"Aye aye, Boss! Iyon lang ba? Hindi ako magpapadala ng babae diyan. Baka
nalalamigan ka Boss--"

"F*ck, Trejus! Can you f*cking do your job now?! I want it now!"

"Oo, Boss! Agad agad!" at pinatay niya ang tawag.

Huminga ako ng malalim'ng nakatitig sa ceiling.

Sht! Naalala ko na naman kung gaano ako tinitigan ng madre na 'yon kahapon, na tila
ba ay hindi siya takot sa akin. Lahat ng tao kapag nakikita ako ay natatakot. I
intimidate them too much na halos ikanginig na ng mga buto nila. Kapag nagsasalita
ako, natatahimik sila. I always saw fear in their eyes.
Pero siya, parang baliwala lang ako sa kanya. Whatthefck! Hindi iyon pwede. She's a
stranger so dapat siyang matakot sa akin. Wala siyang karapatan na titigan ako ng
ganoon. Oo, gwapo ako, pero...hindi ako nagpapatitig sa mga madre...na kagaya niya.

Kagaya niyang...nakakabighani...ang kapangitan. Tss! Ptngina talaga!

"Can you f*cking cooporate, brain?" sht. Then, pinapagalitan ko na ang utak kong
buhol buhol ngayon.

The hell! Ano bang nangyayari sa utak ko? Peste!

Hindi naman iyon kagandahan, such an old fashioned lady. Nakasuot pa ng eyeglasses,
tapos mukhang hindi naman marunong maglagay ng kolorete sa mukha.

Malamang, Jonah, sino ba pagagandahan 'non, e madre nga. Tngna, mag-isip isip ka
nga. Eh kung pangit, pangit. Huwag masyadong pinipilit ang sarili kung maganda
naman talaga.

"F*ck!!" sinubsob ko ang mukha ko sa unan, pinadapa ko na ang katawan sa kama. I

need proper healing.

I need body to body contanct right now. That lady is a fcking virus to my body, to
my brain!
Tatawagan ko na sana ulit si Trejus nang siya naman ang naunang tumawag na sinagot
ko kaagad.

"Ano na?"

"Ang pangalan po ng congregation, Boss, ay Mary Magdalene Congregation, tapos may

Sacred Heart of Jesus Orphanage po sila na pinamunuan ni Reverend Mother Elizabeth
Uy. 'Yon lang, Boss. Ano po pala gagawin mo, Boss? Magdodonate ka ba? Malaking
tulong 'yan Boss, especially now dahil marami rami na silang bata sa ampunan,
increasingly four hundred po, Boss."

Napapikit ako. Sht! Ano nga ba gagawin ko? Ipapahanap ko lang naman sana...No, wala
akong ipapahanap.

"Ano ba gagawin ko ngayon?"

"As usual, Boss, magrereport ka po sa city hall, and then, aaprobahan mo 'yong mga
proposals kahapon with their financial budget. 'Yong mga kliyente po ay gusto kang
makausap, dalawa sila, 'yong magpapagawa ng resort sa El Nido at mansion sa Cavite,
but before that Boss ay susunduin mo raw si Ms. Oliver ngayon sa airport."

Nagulantang akong napabangon dahil doon. Isang malaking kagaguhan na naman ang
nangyayari sa akin. Ngayon pala ang dating ni Peitho. May event daw siyang
dadaluhan, and she is invited to be a chef at that certain event.

"Anong oras ba ang dating niya?"

"Mga eleven pa naman, Boss. Iyong sa ampunan po..."

"Oo, ako na bahala," binaba ko ang tawag, saka pumikit saglit. This is so insane.
Nakakalimutan ko ang mga bagay na mahalaga dahil lang sa isang madre.

Hindi ito maaari.

Bumangon na ako at nagpasyang maligo, umaasang malamigan ang nag-iinit kong utak,
nagbihis ng kaaya-aya pagkatapos, at lumabas ng condo na ganoon pa rin. Lahat ng
taong nadadaanan ko ay hindi ko pinapansin.

I just don't know where my feet would lead me to. At ngayon pa talaga ako
nagkakaganito, sa hinaba haba ng buhay ko, twenty-nine years, ngayon lang ako
nagkakapeste sa utak.

Sisingilin ko ang babaeng 'yon sa ginawa niya sa akin.

Lumapit ako sa kotse ko, pinaandar ito, at tinahak ang daan patungo sa Astuban
City.

F*ck! Gusto ko lang matahimik ang hindi nakatulog kong kaluluwa. Sht! I don't even
know what is this!

•KLAD'S POV•

Namangha ako sa laki ng agency na pinasukan ko. People are busy doing something
with their guns beside their waists. Marami akong nakikitang mas bata pa sa akin,
pero parang ang tapang tapa na nilang tingnan.

"Dito po, Sister," sa paglalakad ko sa isang hallway ay kitang kita mula sa glass
wall ang ibabang bahagi na nagmistulang isang malaking arena. Nakalinya ang daang
daang mga agents, agents ang tawag ata sa kanila. Two persons are instructing them
something making agents answer in unison. Nakakamangha. They look so serious and
strong.

Sumunod na ako sa isang agent na siya ang may dala ng maliit kong maleta. Kapag
naman may nakasalubong akong tao ay ngumingiti silang may pagyuko saka nginingitian
ko na lang din sila.

Maya maya pa ay iginaya ako ng babaeng sumunod sa akin sa loob ng isang kwarto na
puro kulay pinto ang pintura ng dingding. May isang table lang doon, at dalawang
silya na magkatapat sa isa't-isa.

"Umupo ka po muna. Hihintayin lang po ninyo si Boss Crex," tumango akong

nagpasalamat saka marahang lumapit sa silya at umupo.

The place is so quiet. Nagmistula lang itong isang interrogation room. Napansin ko
rin ang isang bag na malaki na nasa gilid ng lamesa sa sahig.

Without wasting anytime, ay sumunod na pumasok ang tatlong tao. Si Senator at

dalawa pang babae na mas bata ata sa akin ng tatlong taon. The other one looks
jolly and happy, and the other one looks so serious and quiet.

"Good morning, Sister," he smiled. Gwapo rin naman si Senator like he was created
by Filipino and Russian, we all do have beauty, pero hindi naman ako kinakabahan
kapag nakikita siya.

Ang weird lang talaga. Bakit si Vice? Ayst..nevermind.

"Good morning din po, Senator," hindi pa rin ako makapaniwalang nagmanay-ari siya
ng isang security agency.

"Good morning po, Sister," nagmano sa akin 'yong dalawang batang agents na hinayaan
ko na lang.

"My name is Daff, iyan po ang agent's name ko," magiliw niyang sabi.

"Gum po, Sister," ngumiti ako sa kanilang dalawa.

"Sister Klad."

"Nice to meet you po..." tumango akong lumingon sa harapan ko nang umupo doon si
Senator. Umupo na rin ako saka nagseryoso. Seryoso din kasi siya.

"Ito po ang information patungkol kay Vice," inusugan niya ako ng isang long folder
na binuksan ko kaagad. "Basic info lang po 'yan. I hope it can help. Huwag kang
mag-aalala, Sister. We will protect you outside the mansion. Wala ka dapat
ikabahala 'don."

*Jonah Thanues Mondejar-Oh

*Twenty-nine years old

*Government servant (The provincial Vice Governnor)

*Owner and CEO of Mondejar Architectural and Constructing Industry, Inc.

*Excells in architecture and gain a popularity in that field

*He was the architect of the tallest tower in NCR.

*Single

*Big donator of some big charities

*Mysterious type of guy

*Most people are afraid of him as he intimidates them so much

*No one can even step on his property without his permission

*Secret murderer, beast, drug lord (as people said)

He is really that rich. Nakakaintimida nga talaga ang kaanyuan niya, na para bang
kumakain siya ng tao kapag tumitingin sa'yo, but despite all that, hindi nga talaga
ako takot sa kanya.

"Sure po ba talaga kayo na siya ang bumaril sa Daddy ko?"

"May nakakita sa kanya sa isang abandunang hotel katapat 'nong bodega na
pinangyarihan ng drug transaction. We keep the witness and we're currently do the
investigation around the place, dahil ikaw ang nagrepresenta na gumawa sa
imbestigasyon sa bahay niya, you need to know kung totoo bang may drug dealing
business ang pamilya nila, at kung totoo bang pumapatay si Vice. People in that
mansion may know the truth dahil baka pinagtatakpan lang nila ang amo nila.
Nakahuli ang mga pulis sa isa sa mga tauhan ng kliyente and they've said that Oscar
Oh was the source, and there was his younger brother to protect him. Baka nga siya
ang bumaril. We can't lose the PNP Chief, right? So, I trust you to know the truth
behind that family. This is just a simple mission, pero dahil hindi ka agent ay
baka mahirapan tayo. Kaya nandito si Daff at Gum para turuan ka sa mga gagawin mo
po."

Hindi ata ako nakahinga ng maayos dahil sa mga pinagsasabi ni Senator, kaya ko 'to
dahil alam kong kaya ko.

"Marami pong salamat. Makakaasa kayo," hindi ko sila bibiguin. Hindi ko bibiguin
ang Daddy ko. Kung totoo mang may drug dealing business nga ang mga Oh ay
makakatulong pa ako kay Daddy  hindi ba?

"Maiwan ko po muna kayo. They know everything kaya huwag kang mag-aalala," tumango
akong ngumiti nang tumayo si Senator at agarang lumabas ng silid.
...

Pagkalabas ni Senator ay may pumasok na isa na namang babae na may dalang maliit na
bag.

"Oh eto ang gagamitin niyo," sabi niyang inaabot ang bag kay Gum, at agaran rin
namang lumabas.

"Ang gagawin po namin sa'yo ay aayusan ka. We will cut your hair, and remove your
eye glasses. Sabi po ni Boss Crex ay ipapamukha ka naming kawawa, para maitago
talaga ang kaanyuan mo ay magiging katulong ka sa bahay nila, and you will appear
as poor individual, 'yong nakakaawa. Mayaman na mayaman kasi ang datingan mo po." -
Daff.

"But...my eyeglasses are important.." 'yon lang ang tangi kong naisagot.

"May contact lenses po kaming ibibibay sa'yo. Nakakapanglinaw po siya ng mata.

Bibigyan ka namin ng maraming stock," Gum said while soothing her voice.

"So magiging katulong ako?"

"Yes po."

"Maaari po bang magbihis ka na ng casual clothes para magsimula na tayo. Ito pong
bag na nasa gilid ay ang magiging gamit mo simula ngayon, lahat po ng gamit mo ay
nasa pamamahala ng agency. Hindi po alam ng mga tao doon na isa kang madre at 'yong
congregation ninyo ay pinoprotektahan ng agency in case may kaguluhan. No one will
know na wala ka na sa kumbento maliban sa mga taong nakakaalam sa trabaho na 'to.
At walang pagsasabihan ang mga taong nakakaalam sa mga taong magtatanong. Your
identity is totally hidden lalong-lalo na ang pagiging madre po ninyo."

Tumango naman akong nakikinig ng masinsinan.  It's not bad naman. Sanay naman ako
sa gawaing bahay kahit ang tingin sa akin ng pamilya ay soft and fragile.

"Mr. Jonah Oh will only know your identity once na makakapasok ka na. Ang tangi mo
lang sabihin ang mg katagang naghihirap ka at kailangan mo ng trabaho, tumutuloy ka
lang sa kaibigan mong may boarding house at kaya ka magtratrabaho ay kailangan mong
makatulong sa pamilya rin,  na ikaw rin ay isang college student. 'Yon lang ang
isisiwalat mo sa kanya. We are protecting your organization po, kaya mahigpit na
ipinagbabawal sabihin na isa kang missionarya. " -Gum

Lahat ng nga sinasabi nila ay kailangan kong maalala. Tama naman sila, limitado
lang ang mga taong may alam na ganito ang misyon ko, kaya kailangan kong mag-ingat
sa pagtatago ng propesyon ko.

Ayaw ko ring idamay ang kongregasyon namin kapag may gulo. Isa ngang malaking
himala na napapayag ko si Reverend Mother na pasukan ko  ang pag iimbestiga.

Pagkatapos ng mga instructions nila sa akin ay nagbihis na ako ng casual clothes.

Tinupi ko nang maayos ang uniporme ko, na nilagay ko sa maleta ko. Kinuha ko 'yong
mga favorite clothes  at necessary belongings at nilagay sa bag na sinasabi nilang
gagamitin ko.

After that, they do the makeover in my face or hair na hiniyaan ko na lang kasi may
tiwala ako sa kanila, at para sa misyon ko 'to.

Dalawang mahabang oras ang lumipas ay hindi ko na kilala ang sarili ko. From my
long black hair, they made it into a medium length, ang haba nito ay nasa balikat
ko, the trip of it is a little bit wavy.

Iyong mga mata ko from black ay kulay aqua-blue na halos totoong kulay ko talaga ng
mata, my eyelashes we're long, and when I touch it ay parang hindi pa natatanghal.
Wala silang nilagay na lipstick or other cosmetics, but I can say my aura is far
from my personality.

Sanay kasi akong may salamin sa mata kaya ganito na lang ang tingin ko sa sarili sa
salamin.

"At ito, Sister, apply it twice a day para maging morena ang mala porselana mong
kutis. Hindi pwedeng makilala ka as the PNP Chief's daughter," at totoo nga, 'yong
lotion na nilagay nila sa balat ko ay nagbigay sa akin na mala-morenang kutis.

I like the color.

They really hide my life, as being a nun. I can say that I am now an ordinary
college student, as they said I should be pretending.

Ito nga ang sinasabi nilang, comes out from your comfort shell, at ilabas mo pa ang
kaya mong ipakita.

I can do this. I can find the justice for my father.

..
"SIYA po ang idadagdag ko, Auntie," narinig kong tugon ni Daff sa mayordoma ata ng
mansion. I am busy mezmerizing how large the mansion is. Kung gaano ito kalaki,
ganoon din ito kawalang gana. Mumunting ilaw lang ang nakaliwanag sa buong bahay.
Nasa labas pa kami ngunit nakasilip na ako sa loob.

Woaah. Parang tinitirhan ng mahal na hari at reyna ang buong paligid kasi
kumikinang ang mga kagamitan, mula sa mga ilaw at mga palamuti.
"Okay. Pakisabi sa Mama mo kung may iba pa ba siyang mai rereto kasi kulang pa kami
ng tatlo. Pinalayas ni Señorito ang ilan kong mga alaga kasi nahuling nagnakaw,
kaya siguraduhin mong matino ang isang 'to," tumango na walang pag-aalinlangan si
Daff.

"Oo, Auntie. Mabait 'yang si Klad," gabi na kaming pumarito sa mansion kasi marami
pang inituro sa akin si Daff at Gum.

"O siya...umalis ka na at gabi na. Mag-ingat ka sa daan."

"Opo, Auntie," nagmano si Daff sa tiyahin at pagkatapos ay niyakap ako na

ikinabigla ko ng husto. "Mag-ingat ka po. Call me if you want to ask questions."

"Makakaasa ka. Mag-ingat ka rin sa biyahe," ngumiti akong nagpaalam na siya  at

ngayon ay sinisipat na ako ng mayordoma ng bahay.

"Bukas ko pa kayo ipapakilala kay Señorito dahil masyado siyang pagod ngayon, saka
wala pa siya sa bahay, kaya magpahinga ka muna."

"Sige po," tumango akong sumunod sa dinadaanan niya. Hindi sa loob ng bahay  kundi
sa labas. Ang daan ay patungo sa isang pang bahay na kadugtong lang naman ng
mansion.

"Ito ang maid's headquarters," pumasok ako nang pumasok siya. Hindi ko pa kilala
ang Auntie ni Daff.

Ngumiti ako sa tatlong babae na kaedad ko ang dalawa, at nasa trenta naman 'yong
isa.

"Magandang gabi."

"Magandang gabi rin," bati naman nila.

"Ako si Senaida, at pwede niyo akong tawagin sa pangalan ko. Siya si Klad, at sila
naman ang bago mong makakasama. Sinasabi ko sa inyong apat na hindi maganda ang
ugali ni Señorito Jonah gayon din ang panganay na anak ni Don Leonardo. Kilala niyo
naman ata si Oscar Oh, di ba? May kapatid silang babae at mabait naman 'yon, si
Señorita Eze, may bagong dating din silang pinsan si Ms. Peitho, strikta at maldita
'yon. Sa masasabi ko sa bahay na 'to ay si Señorita lang ang mapapakisamahan ng
maayos. Kung gusto niyo ng malaking sahod, magtiis lang kayo sa ugali, hindi naman
sila nanakit, sasaktan ka lang sa salita."

"Naiintindihan po namin," tumango ako ng sabay sa iba. Ano nga kaya ugali ni Vice?
Kung takot ang mga tao sa kanya bakit siya ang binoto nila bilang Vice Governor?

Pagkatapos kaming pinaalahanan ni Nanay Senaida ay nandito na ako sa kwarto ko.

Sobrang liit lang ng kwarto na kasya lang ang isang tao.

Nagdasal muna ako ng Santo rosaryo na gabi gabi kong ginagawa. Pagkatapos ay
nakatihaya akong nakahiga iniisip ang magiging takbo ng buhay ko bukas.
Hindi pa ako dinalaw ng antok kahit mag-a-alas dyes na ng gabi. Lumabas muna ako
para magpahangin dahil may nakita akong duyan sa labas sa ilalim ng malaking kahoy.

Mahigpit na ipinagbabawal ni Nanay na bawal lumabas kapag dis oras na ng gabi.

Sa aking pagmumuni muni ay nakarinig ako ng ugong ng sasakyan na papasok ata ng

bahay. Dahil tahimik naman ang buong paligid ay naglakad ako papunta sa harap,
sumilip ako mula rito sa malaking halaman, at nakita ko ang isang magarang sasakyan
na nakahinto sa harap ng malaking staircase ng bahay.

Lumabas mula doon sa loob ng sasakyan ang isang lalaki, lumapit siya sa kabilang
pinto at binuksan ito. May inaakay siya palabas at mukhang nahihirapan, 'yon pala
ay nakita ko si Vice na walang malay at mukhang tulog.

"Sht, bakit ba 'to naglasing dahil sa babae?" reklamo naman ng lalaki. "Asan ba mga
tao?"

Napagdesisyunan kong lumapit sa kanila at mag-alok ng tulong.

"Tulungan na po kita?" ngiti ko sa kanya na ikinabigla niya.

"Thanks God. Sige Miss," habang nakalagay ang isang braso ni Vice sa kanya ay
pinaakbay ko sa akin ang isang braso din ni Vice. God, his arm is heavy, kasing
tigas ata ng bato, due to heavy workout ata.

"Katulong ka Miss?"

"Opo, baguhan lang," tumango naman siya at nagpatuloy na kaming naglakad papasok ng
mansion, at doon ako sobrang namangha sa laki nito. Ngunit hindi ko muna finocus
ang atensyon ko doon at sa paglalakad na lang.

Ibinagsak namin sa malaking couch si Vice na amoy alak, at tulog na tulog.

"First time itong nangyari na naglasing siya dahil sa babae. Wala naman siyang
girlfriend, pero panay sabi na may gusto siyang kalimutan. Parang napana ata ni
Kupido. Sht. Napapamura ako sa himala. May himala talaga...thanks be to God,"
nakikinig lang ako sa lalaki na ikinatango ko.

"Pana ni Kupido? He's in love then," ngiting inosente kong tugon. Sabi kasi ni Luke
na kapag pinana ka ni Kupido ay in love ka raw.

"Aha. Ang saya ko, Miss. Sa wakas, sa wakas talaga..." masayang masaya nga siya.
Kaibigan ata ito ni Vice. "Miss, pakibantayan muna ha. Ipapasok ko lang sa garahe
ang sasakyan niya."

"Okay, walang problema," nang makaalis si Kuya ay nakatitig lang ako sa mukha ni
Vice. Nagsimula na naman ang bilis ng tibok ng aking puso.

"F*ck, I want her..." bulong niyang nanaginip ata. Pero hindi nakatuon ang pansin
ko sa pagmura niya kundi sa puno ng prustasyon niyang mukha. Kahit na ganoon ay
gwapo pa rin siya, mukhang malambot ang mga labi, matangos ang ilong, matataas ang
pilik-mata. Kung titigan mo lang siya ay hindi nakakasawa. Hindi mo makikita ang
kasamaan niya.

"You look like an angel," I complimented with a smile. Kinakabahan akong hindi pa
rin natatakot. "Kung sino man 'yong babaeng nasa isip mo, she should be lucky to
have you."

Umungol siyang tumagilid na para bang may masama akong nasabi. He is still asleep,
but he managed to reach my hand. Nasa malapit lang kasi ako.

"She's a f*cking virus."

He murmured again with anger.

Virus? Is falling in love a virus?

...
VOTE. COMMENT.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 3- The Beast's Personal Maid

Chapter 3: The Beast's Personal Maid

•KLAD'S POV•

Alas kwatro pa lang ay gising na ako, ang nakasanayan kong oras para gumising. As
usual, I pray for almost half an hour. Alam ko rin na gising na ang mga katulong sa
mansion maliban sa aming mga bagong dating lang. Dinig na dinig ko kasi ang mga
tunog ng plato, walis, at 'yong hose para sa pandidilig.

Iyong mga maids nila rito ay nasa sampu, at napaalis daw 'yong lima kaya kailangan
ng bago pang lima.

How can I adjust really?

Pagkatapos ng nakasanayang dasal ay naligo na lang din ako naghihintay kay Nanay
Senaida kung kailan kami ipapakilala kay Señorito Jonah.

God, sa kanilang pagkamayaman ay hindi na ako magtataka kung bakit ganoon ang tawag
ng mga katulong sa amo nila.

After taking a bath, I put on a faded jeans and university t-shirt na nahalungkat
ko sa gamit na binigay ng agency. Gusto ko rin kasing magsuot ng may kalakihang mga
t-shirt. I did not usually clothe like too much to be called lady. Sa pagmamadre,
sanay akong natatabunan lahat ng parte ng katawan ko.

Naglagay din ako ng contact lenses, ang alternatibong isuot maliban sa eyeglasses.
It's very effect then, linaw na linaw ang mata ko. As well as the lotion, ay nag-
apply din ako.

Hiding my identity will help kasi nagkita na kami ni Vice, at baka magtaka siya
kung bakit nandito ako, right? He will recognize me as the Sister he has rescued
from that mandurukot in the market.

Nakahinga ako ng maluwag doon. I just wished he will not recognize me.

I touched my eyelashes at hindi iyon natanggal kahit nabasa pa ako. Their agency is
amazingly high in technology in terms in mission, kasi pansin ko lang sa lotion na
binigay nila, parang kakainin ang original mong kulay at pumapalit talaga 'yong
kulay ng lotion.
I should have ask for it after the mission. Gustong gusto ko 'yong kulay kong
morena-colored skin.

Hiding my identity as well is a form of lying, and it made me guilty. Hindi ako
sanay magsinungaling na ganito kalaki lalong-lalo na sa pagkatao ko. I just always
pray and pray that God will forgive me.

Napabuntong-hininga akong tiningnan ang sarili sa salamin na nakadikit sa dingding.

"You're just Klad now, love. You're just a sister by heart now," I sometimes called
myself 'love', kapag nagseself talk ako. It's may way of loving myself.

Naabutan ko sa malaking hapag kainan ng maid's quarter 'yong tatlo kong makakasama.
Maaga rin silang nagising, at mukhang handang handa na.

"Sana naman ma-assign lang ako sa paglilinis ng kwarto ni Señorita. Ayaw ko nang
makita 'yong mga Señorito," narinig kong tugon 'nong isa na kasing edad ko lang.
Nakilala ko siya kagabi as Jaira.

Marahan akong umupo sa bakanteng upuan, nginitian ko sila, at ganoon din sila sa
akin.

"Sabi ni Ate Senaida, kumain ka muna ng almusal. Maya-maya ay tatawagin niya tayo
para ipakilala kay Señorito," malambing na tugon sa akin ni Ivy, na mukhang mas
matanda sa akin ng tatlong taon. Maganda siya, maputi at mabait din naman.

Lahat sila rito ay mababait.

"Tapos na kayong kumain?" tanong ko.

"Tapos na," tumango akong tumayo ulit para kumuha ng isang tasa.

"Di ba lumabas ka kagabi?" tumango ako kay Ivy na kalmadong nagsalin ng Milo sa
tasa ko. "Lasing daw si Señorito kagabi, at sabi ni Ate ay tinulungan mo 'yong
sekretaria ni Señorito para akayin ito. So ano, Klad? Gwapo ba si Señorito? Sa
tingin mo, magkakagusto kaya siya sa akin..."

Muntikan na akong mapaso nang naglagay ako ng mainit na tubig sa titimplahin kong
tsokolate.

"Ha?," ngumiti ako ng pilit. "Oo. Gwapo siya, pero sabi ni Kuyang sekretaria ay in
love daw si Vice..este si Señorito."
Ngumiwi siyang nadismaya, saka tumawa ang isa namin kasamahan at binatukan siya ni
Ate Openg, ang nakakatanda sa aming apat.

"Echosera ka kasi. Kahit kailan, 'yang mga mayayaman ay hindi titingin sa kagaya
nating mahihirap. Wag ka nga...dala yan sa kababasa mo ng pocketbooks ng PHR at
Wattpad. Tss!"

"Ehh... Sabi kasi ng mga katrabaho ko doon sa club ay makalaglag panty daw yang si
Vice Governor. Wala ngang puso pero teh..isipin mo, kung makakaboyfriend ka ng
ganoon kayaman taa gwapo pa...heaven teh. Heaven!"

Ngumiwi akong umupo ulit, saka kumuha ng pandesal na nakahain na sa lamesa. Bakit
naman ganoon iniisip ni Ivy? Gusto niya ba si Vice?

"Sos...ngarap pa, Ivs. Ngarap pa... nakakatakot nga raw si Señorito, tapos bo
boyprenen mo. Nakss...tingnan lang natin kung di ka sisigawan 'non." -Jaira.

"Aakitin ko na lang siya para bumigay, sa mala beauty queen kong ganda?
Tss...tingnan nating si tataob yang mga babae ni Señorito."

Hindi ko gusto mga sinasabi ni Ivy. Aakitin niya si Vice? Bakit? Ganoon niya ba
talaga kagusto ito? At oo, maganda nga siya. Hindi maiiwasang hindi magkakagusto si
Vice sa kanya.

Pero...baka hindi naman mangyayari 'yon dahil may ibang gusto si Vice. 'Yong virus
daw. Si Ms. Virus. Weird name.

"Sana ako maging personal maid niya? Waaahhh...i kennat.." kilig na kilig nitong
nanaginip.

Hindi na lang ako umimik saka nagpatuloy sa pagkain.

Sa gitna na kanilang pag-uusap ay may pumasok na isa pang maid na nakasuot na ng

usual nilang maid's uniform.

"Klad, pinapatawag ka ni Madame Senaida. Naghahanap sa'yo 'yong sekretaria ni

Señorito Jonah," may gulat akong tumango sa kanya.

"Awiiee lumalablayp..." umiling-iling akong uminom ng tubig, nagpaalam sa kanilang

tatlo,  saka sumunod sa katulong.

Sa labas din kami dumaan, papuntang grand staircase, naghihintay doon sa amin si
Nanay Senaida, saka 'yong si Kuyang sekretaria.

"Magandang umaga po," bati ko sa dalawa, na kaagad naman kaming iniwan ng sumundo
sa akin.

"Good morning din, Miss," ngiti sa akin ni Kuya, maganda siyang ngumiti, gwapo rin,
may tangkad. He looks like an educated businessman, but...wala naman akong
nararamdaman.

I always compare my heartbeat to every man I talked and to Vice. Hays. Why? Bakit
kay Vice ay kinakabahan ako?

"Thank you pala sa kagabi. Hindi na kita naabutan pagkapasok ko eh."

"Walang anuman po 'yon. Masaya akong makatulong," ngumiti ulit siya, dahilan na
inakbayan ako ni Nanay Senaida.

"Makakaasa po kayong babantayan niya si Señorito Jonah." -Nanay.

Bago pa makasagot si Kuya ay napaigtad kaming tatlo nang may nahulog na kung ano
galing sa malaking balkonahe sa harap ng mansion.

"Sosmaria!," napahawak ng dibdib na saad ni Nanay. Nagulat akong kinabahan baka

kung anong matamaan sa ibaba. Napatingin kami ng sabay sa ibabaw at doon namin
nakita ang papasok na bulto ng isang lalaki.

"Galit na naman siya. Sige po, Nanay, Miss, maraming salamat po ulit," payuko
niyang paalam sabay sakay ng sasakyan.

"Gising na ata si Señorito, Klad. Pakitawag na lang sa mga kasamahan mo, at pumasok
kayo sa dining room ng bahay. Ipapakilala ko na kayong tatlo."

"Sige po, Nay," kinakabahan kong talikod.

I will see him. The nervous excitement eats my system in turmoil. Para akong
aatakehin sa kaba.

Should I ask Daff why I am feeling this way? Komportable kasi ako sa kanya kaysa
kay Claire na kung anu ano ang pinaparatang sa akin.

•THIRD PERSON'S POV•

"That's it. Ingatan mo 'yang anak ni Bautista. You only need to inform her about
the evilness of her father, and you will not hurt her in any way," saad ni Crex
nang tinawagan niya ang kaibigan na galing pa ata sa pagbangon.
Hindi pa sumisikat ang araw ay tinawagan na niya ang kaibigan, na ang sumagot ay
ang sekretaria at pinagising niya lang nang pilit.

Goodness! Naglasing daw ito dahil sa babae. Should he be celebrating for his
friend's heart? Not ever. Nangako siya sa kapatid nito na tutulungan niyang magbago
ang Kuya nito, and that is to send a lady whose heart is pure, an opposite
personality to her brother.

Kaya walang alinlangan siyang pumayag ng sinabi ni Sister Klad na siya ang mag-
imbestiga sa nangyari sa ama ng madre.

He never also approves the revenge of Jonah, but he thinks that it is his only way
to have evidences that the PNP Chief is protecting the drug transaction from China.
Ilalabas niya ang baho ni Bautista na pinagkakatiwalaan masyado ng Presidente.

Ayaw na ayaw niyang pinipikot ni Bautista si Aeross.

Nagtataka kasi siya parati kung bakit nakakalusot pa rin sa iba't-ibang bahagi ng
bansa ang mga malalaking deals ng ilegal na droga samantalang ginagawan niya ng
paraan para mapigil ito.

Ang karanasan ni Jonah noong bata pa ito ay nagsasabi sa kanyang baka magkaibigan
nga si Bautista, ang ama ni Jonah at si Oscar Oh at iba pang Chinese businessmen na
sangkot sa ganitong negosyo. Jonah's mother has been killed because she witnessed a
drug dealing between these people. Itinago ni Leonardo Oh sa asawa na may ganito
silang negosyo, at nagbantang magsumbong ang Ginang kaya pinatay. Jonah saw it,
kaya ganyan na lang ang kaibigan niyang kagustong pumatay.

"Yeah. I know what I am doing, Sanchez. Huwag mong bwesitin ang araw ko. I have
been given the expertise of acting, kaya kaya 'to, at wala sa rules ko ang pumatay
ng inosenteng tao. Tss."

Nakahinga siya ng maluwag sa sinabi ng kaibigan.

He lied. He lied Sister Klad's profession. Hindi alam ng kaibigan niya na madre ang
anak ni Bautista.

F*ck! Magiging matagumpay kaya ang isang 'to, just like what he did to Thomas and
Sam.

"Um, nakita mo na ang anak ni Bautista?"

"Nasa kama pa ako, Sanchez, gusto ko pang magpahinga. I have a heavy head right
now. Gusto ko man siyang makita ay...tngna huwag muna," Jonah groaned like his in
pain.
Tss!

"May tanong ako, man. You're investigating Bautista, right, for how many years?
Alam mo ba ang mga propesyon ng mga anak niya," natatakot siyang baka masangkot ang
congregation ng babae.

"F*ck, si Bautista ang kailangan ko, hindi ang mga anak niya. Wala akong idadamay
sa inosente niyang pamilya..maliban na lang dito sa pinadala mo. Ang plano ay plano
kaya wag kang mag-aalala. I did not even know who are his kids o kung sino ang mga
kapatid ni Bautista. Siya lang ang target ko. Hindi ko pakikialam ang iba."

At nagdiwang ang kalamnan niya nang malaman 'yon. God, akala niya alam ni Jonah ang
trabaho ni Klad.

"Hehe...okay man. Alagaan mo si Klad ha. Madaplisan o magasgasan lang 'yan...mag he

hello friendship ka na kay Thomas."

"Oo na. Tngna! Ang aga aga mong gumising. Matutulog pa ako."

"At sino bang nagsabi sa'yong maglasing ka ha. This is my first time celebrating,
sa wakas naglasing ka dahil sa babae. Amazing right?" sarkastiko niyang tugon sa
kaibigan.

"F*ck. Hindi 'yon babae. Virus. Virus 'yon. I did not label her as a lady, such an
old fashioned. Not my type," natatawa siyang sumimsim ng kape.

"Aha..naggala gala pala si Kupido ngayon. O, kaninong babae ba yan ha?"

It's a miracle if Jonah will really fall in love. Walang sinasantong tao ang
kaibigan niya. Lahat ng babae, pinapaiyak nito after a one night stand.

I'm just waiting for his karma. Klad will be. Tingnan nating hindi ka pa mainlove
sa babaeng bawal mahalin.

Hindi alam ni Klad na alam ni Jonah na anak siya ni Bautista. Hindi rin alam ni
Jonah na nagseserbesyo sa simbahan ang anak ni Bautista.

They both have a mission to solve.

Amazing right?

Gustong gusto niyang maturuan ng leksyon ang kaibigan, that's how he express his
love for a friend, just like what he did to Thomas.

"Not interested to tell you. She's just a lady wearing a sister's clothes, serving
the church and etc," nabilaukan siyang hindi makapaniwala.

What the f*ck?

"Kilala mo ba kung sino? Sinong anak? And etc?" Pinaypayan niya ang bibig na napaso
ng kape. F*ck you Jonah!
"Only her large eyeglasses and her not so pretty face. Hindi ko maalala ang
pangalan. ...F*ck you, Crex. Tumahimik ka na. Ayaw ko ng magkwento. Ptngna..ibaba
ko na 'to. Leche!"

Ang totoo ngang ibinaba ng kaibigan ang tawag.

Nakahinga pa rin siya ng maluwag dahil ipinatago niya ang kalahating totoong anyo
ng mukha ni Sister Klad.

Only her eyeglasses?

Hindi niya papasuutin ng eyeglasses ang madre sa susunod. Thanks to the contact
lenses, anyway.

•JONAH'S POV•

Bwisit na bwisit na pumasok si Peitho sa mansyon ng mga, na galing na kung saan.

Kanina ko pa hinahanap ang presensiya na dahil gusto ko nang kausap. I want to
divert my fcking mind! Baka makahanap pa ako ng nararamdaman kay Peitho na alam
kong matagal ng nawala. I just want to forget that nun! For Pete' sake.

Ang aga agang lumabas kasi ni Peithk na bakas pa sa mukha nito ang hindi
maipaliwanag na galit at pagkamuhi.

"Damn that girl! Hindi ako pwedeng matalo sa isang hamak na Flores na 'yon,"
pabagsak niya sa bag niya sa couch at umupo doon. Kulang na lang ay lumugwa ang mga
mata niya dahil sa sobrang galit. "Hindi niya pwedeng agawin sa akin si Thomas.".

"Here you are, Peith, saan ka ba nanggaling at ganyan na lang ang itsura mo ha,"
komento ko nang makalapit na ako sa kanya, tinabihan at inakbayan.

Umirap siya sa hangin.

"Sa hospital. I visited Thomas," simple nitong sagot na kinibitan ko lang ng

balikat. Oo nga pala, naaksidente daw ang ex-friend ko na wala talaga akong
pakialam sa kanya, lalong lalo na mukhang gustong gusto pa siya ni Peitho.

And I hate it!

"I want him back, coz. Can you find a way to dispose that Flores girl? Thomas is
mine and ever that thing will be happening again."

F*ck! Baliw na talaga ang babaeng ito!

Napatingin akong di mailarawan na tingin sa kanya.

"Have you gone crazy? Iniwan mo siya, and then, you want him back? That thing will
never be happening again. Last time I check, ikaw ang may kasalanan ng lahat, at
hindi ako makakapayag na may ugnayan ang pamilya natin sa kanila."

Ganito pa na ako kagalit sa kanya dahil sa pagtatraydor niya sa akin? Alam niyang
mahal ko si Peitho. He has oberserved that, pero niligawan niya pa rin.
I hate being betrayed. Naka move on man ako o wala, may kasalanan pa rin siya.

I have my pride, and it's full.

"At ayaw ko ng sumunod sa pamilya ko. Ayaw ko na sinasabihan mo ako kung ano ang
dapat kung gawin, dahil, kung hindi dahil sayo, hindi ko siya maiiwanan. Ikaw ang
may kasalanan, Jonah, ikaw. Kaya tulungan mo akong maibalik sa akin si Thomas."

"Ginawa ko lang 'yon kasi 'yon ang dapat na gawin. Mamatay tao ang pamilya nila,
Peith. How can you be so sure that a very powerful family like them has no illegal
doings? Can you give me an assurance?" ito ang oras na inaakusahan ang pamilya nila
na siyang pumatay kay Benjamin Flores. Para mailayo si Peitho sa kanya, ito ang
naging walang kwenta kong dahilan.

Ganoon ako kabobo noon sa pag-ibig. F*ck! I hate my old self. Thanking I'm not a
fool of love now.

Tumayo siyang bigla na hinarap ako at pinasadahan ng masasamang tingin.

"Like you? Like your family? Wag kang magmalinis, Jonah. Alam ko, na ang Daddy mo
ang pumatay kay Ginoong Flores. Alam ko 'yon, pero hindi ko sinabi kay Thomas kasi
pinagbabantaan na ang buhay ko, and you were forcing and guarding me like a
prisoner. Bakit mo ba yun ginagawa? Ampon lang ako ng Tita mo, so you don't have
the right to treat me like I am part of the family."

Kalmado akong tumayo habang tinitigan siya ng maigi, mata sa mata, sabay talikod
nito sa kanya na nakalagay ang mga kamay sa bulsa.

Totoo lahat ng 'yon. Like I've said, I was being stupid loving her even though it
has been a fact that she was in love with my friend.

Kaya ko pa lang gumawa ng mga walang kwentang bagay sa walang kwenta ring babae.

Lesson learned.

"Jonah! Wag na wag mo akong tatalikuran! Kinakausap kita," sigaw niya, kaya huminto
akong nilapitan niya kaagad. "Damn you."

"The first time you were introduced as an adopted part of the family, Peith, you're
giving me the poison."

"Ha?" gulat niyang saad na napapanganga pa."Hindi mo pala ako tanggap..."

"The poison of falling in love," and there I said it. The love which I have carried
for years.

Ang pag-ibig na naglaho na. Ang pag-ibig na sumira ng pagkakaibigan. Well, like I
said, dapat si Thomas ang hihingi ng tawad at hindi ako. Mas galit nga 'yon sa akin
dahil alam niya siguro ang negosyo ng Kuya ko.

Well, mamatay ka sa kakahuli sa Kuya ko, Thomas.

"Don't worry, I can dispose Ms. Flores, if that's what you want, but don't be too
blind of that poisonous thing. I have been critically venomed because of that."

"What are you saying? Ikaw ata ang nababaliw sa ating dalawa. Resulta lang yan ng
kasakiman mo at kawalan mo ng girlfriend. Mag asawa ka na kaya," hindi naman
maipagkakaila kapag pisikal na kaanyuan lang ang pag uusapan, perpektong nilikha na
ako, pero wala akong puso sa mga tao. Walang tamang pag uugali. Galit sa mundo.
Illegal na tao at walang magandang nagawa sa buhay, as I always label myself as
that.

"No thank you. I want to live and die in these dirty treasures in my hands. Wala ng
makakapagbago sa buhay ko, Peith kundi ito na. I don't have plans to fight my
bullshit feelings for you, dahil mas may plano pa akong agawin ang trono kung ano
ang mayron kay governor."

Papagalitin ko ng sobra ang babaeng ito kahit wala naman akong plano na ganoon.

"You're the Vice Governor, can you have enough of that position? Kundi tumakbo kang
Senator o Presidente kung kapangyarihan lang naman pala ang kailangan mo."

"Then now you're commanding me. Magkaiba tayo ng buhay. Gawin mo ang gusto mo, at
gagawin ko ang gusto ko. If you want my help, then I'll help. Tinatanggap kong ako
ang dahilan kung bakit nasira ang buhay ni Thomas noon, wala akong pinagsisihan,
because I'll ruin him even more."

"Baliw ka, Jonah."

Hindi  ko na pinansin ang sinabi niya at nagpatuloy na sa paglalakad. Baliw ako.

Baliw na baliw sa paghihiganti.

Napabuntong hininga akong napaupo sa malaking couch sa malaking veranda ng pribado

kong opisina. Nakatanaw sa magandang city view. Nasa top of the Cebu kasi nakatirik
ang mansyon namin.

"She's not mine, and she's not yours either. I'll ruin you, Thomas. Ikaw ang
dahilan kung bakit labis akong nasaktan sa pag-ibig, dahil ikaw lang naman ang
minahal niya. Anong mayron sa'yo at ikaw pa? Anong mayron sa'yo Peitho?"
Bulong ko sa hangin na tangi lang ko lang karamay sa mga oras na 'yon, with dirty
thoughts running on my head. Planning for a crime to do that I can't even do.
Muhing muhi ako kay Thomas dahil na rin sa nangyari nilang suntukan sa kaarawan ni
Mayor.

Ito ang sakit ko at alam kong ugali ko na 'to, kung masasaktan man ako ng tao, naka
move on man ako o wala, kakamuhian ko talaga siya ng hindi niya nalalaman. Mahirap
akong paamuhin. Mahirap na mahirap kunin ang loob ko.

I hate betrayals. Tama lang na iwan siya ni Peitho.

"Sisiguraduhin kong wala ka ng Thomas na makikita, Peitho. If you can't be mine,

then you'll never be his. I'll kill him to death, until he'll suffer the danger of
love."

Ganito ako kung umibig, masama at nakakatakot. Kapag hindi nasusunod ang sigaw ng
puso ko ay nagpaplano akong ng mga masasamang bagay. Mula bata alam na ko ang
salitang pagpatay dahil na rin sa ama kong may mga ilegal na gawain na nadala ko na
hanggang sa pagtanda lalong lalo na sa mangyari sa Mama ko. Tss. Sa edad na pito ay
alam ko na kung paano humawak ng baril at kung paano bumaril saka pumatay.

Nagiging masama at pagpatay na lang ang nasa utak ko kapag labis na nasasaktan gaya
ng nangyari kay Mama, sa kanya nagsimula ang lahat. That's my attitude that you
can't change.

At walang makapagbabago 'non. Not even love. F*ck that feeling. Nandidiri ako sa
salitang pag-ibig.

Nagiging mamamatay tao ako kapag naiinggit, nasasaktan, at nalulungkot.

Galit na galit talaga ako kung bakit may nararamdaman pa rin si Peitho sa kanya.
Sht! Arrrgh! Bwesit! Leche! Why Peith? Why?!

Maya maya pa ay kinuha niya ang cellphone niya saka tinawagan ang pinagkakatiwalaan
na tauhan.

"Find a perfect time to kidnap Thomas' girlfriend. Torture her, kill her
whatever...until Thomas will die of misery," mapait af mahigpit niyang utos. "Dapat
tapos na yan ngayong linggo na 'to, kundi ako ang papatay sa inyo."

"Opo, Vice. Masusunod po," kaagad na tugon 'nong tauhan.

Nang binaba ko ang tawag ay saka naman ang pagpasok ng mayordoma ng bahay na bakas
ang kaunting takot kahit matagal na itong naninilbihan sa kanila.
"Señorito, nandito na po ang mga bagong katulong na nakuha ko."

Pinalayas kasi ko ang mga katulong na palpak gumawa ng mga gawaing bahay. May iba
pang nagnakaw. Such a f*cking idiots! One mistake, and then you're fired. Ganito
ako ka walang puso.

"Papasukin mo, isa isa, may itatanong ako..." As usual.

"Sige po," narinig ko ang pagsara ng pinto at pagbukas nito kaagad. Ramdam ko ang
mahinhing lakad ng babae. My senses are active, sanay na ako, sa trabaho ko naman,
di ba?

"Wala akong dalang baril para matakot ka, bilisan mong maglakad," malamig kong saad
na para bang nakikita ko ang ginagawa ng babae. He can sense from a afar.

"Pasensiya na po," anang babae na nasa gilid na nakayuko habang siya ang panay pa
ring tingin sa malawak na kabundukan.

"And you are?"

"Kladeria Bautista po."

Sht! Natuod ako sa kinauupuan. What the f*ck? Nakalimutan ko na may mahalaga pala
akong panahuin sa bahay, I sarcastically said on myself.

"Age?"

"Twenty po." Aha. You lied.

"Nag aaral?"

"Opo..."

"You can go." Susubukan kita, babae. I have perfected the art of acting. No one can
recognize.

Welcome to my kingdom, lady. Ipapaalam ko sa'yo lahat lahat ng baho ng ama mo. You
daughter of a f*cking killer!

"Po? Kaagad? Bumiyahe pa ako ng mula Capitol papunta rito, grabeh yung trapik dito,
Señorito. Ang usok usok pa tapos..." bigla akong tumayo kasi di ko nagustuhan ang
pagsagot sagot nito. No one can answer him like that!
"How dare you..." napatigil akong nakalimutan ang nais kong sasabihan nang makita
ang anyo ng babae. Hindi ito gaanong maganda, morena nga, parang di marunong mag
ayos ng sarili in her faded jeans and university t-shirt. Aba't, marunong pala
itong umarte din.

Crex's made her this? Hindi ko pa nakikita ang anak ni Bautista, pero kung si Crex
talaga ang papatrabahuin mo, magmumukha talagang totoo. She looks so poor.

And she looks familiar, and my heart seems peforming a beatbox. Sht.

"How dare me po na ano po?" parang may humamplos sa aking kamah dahil aa malamyos
niyang boses. Sht! Sht!

Bingi ako. Wala akong narinig.

"...sa pagsagot sagot sa akin. Kilala mo ba ang nasa harapan mo?!" napaigtad siyang
kita ko ang kaba sa mga mata niya. Her eyes are aqua-colored, not so big, but her
eyeballs are attractive.

"Opo. Pasensiya na. Kailangan ko lang talaga ng trabaho na mapagkukunan ko ng

allowance ko sa pag aaral kaya nagulat ako ng pinaalis mo ako. Pasensiya na po.
Aalis na po."

Tatalikod na sana 'yong babae nang nagsalita siya ulit. Huwag kang mag inarte
babae. Alam ko kung sino ka. Tss! Akala mo naman...

"San Jose College? You're entering a very rich college, how come?"

"Hundred percent academic scholar po ako, at ako lang ang tumutustos sa pang araw
araw kong pangangailangan. Ayaw ko pong makasagabal sa pamilya kasi pinapaaral din
ng magulang ko ang apat kong kapatid. So totoo lang po, hindi naman po talaga ako
mag aaral. Pinilit ko lang ang pamilya ko."

Natahimik siyang napaubo, natamaan siya sa kwentong may halong luha na ikinagulat
niya ng sobra. Paano matatamaan ang matigas na bato? I sarcastically commented.
Wala akong puso sa Daddy mo, at malalaman mo 'yon. Not now, but soon, lady.

Marunong siyang umarte ha. Parang insayong insayo niya talaga ang mga linya niya.

"Saan ka tumitira?"

"Sa kaibigan ko lang po, at dahil dun, naghanap na ako ng trabaho dahil nahihiya na
po ako."

Nagkibit siya ng balikat, at pinasadahan ng tingin ang kabuuan ng babae, habang

tinatalikuran ito at umupo ulit.

"Ask Manang about the whereabouts of my room, hanapin mo yung ang mga damit kong
kailangan ng pumasok sa labahan, pagkatapos, ikaw ang magluto ng tanghalian ko,
ikaw lang wala ng iba."

Malamig na sabi ko sa mahinahon na boses. F*ck! Babae lang 'yan, Jonah. Huwag kang
baliw.

"Tanggap na po ako?" patili na tanong ng babae.

"Mag isip ka babae. Analyze what I said, ayaw ko ng tinatanong tanong ako sa tanong
na sinabi ko na ang sagot."

"Salamat po, Señorito."

"Whatever. Lumabas ka na nga."

Nang makalabas ang babae at kinuha niya yung vase sa harapan niya saka tinapon sa
labas. Dalawang vase na ang nabasag niya, ang isa ay aksidente niyang nasiko kanina
sa may balkonahe.

"Crap! Why am I saying those words?!"

Anong ikaw lang? At wala ng iba?

This is bllsht! Hindi porket pamilyar lang ang mukha niya, ay para kanang
nahihibang na naman.

Hell! Bakit parang nakita ko na talaga siya?

•KLAD'S POV•
Nakahinga ako nang malalim nang makita na hindi ako namumukaan ni Vice. God, I have
this feeling that I don't want to be recognized by him, kasi baka magbabayarin niya
ako sa ginawa niyang tulong noong mga nakaraang araw.
Kiss daw kasi. I can't give him that. Sabi ni Claire, mali daw 'yon. I think she's
right naman. Bawal sa amin 'yon. 'Yong makipag physical contact sa mga lalaki
including romantic relationship.
Naghihiwa pa ako ng mga sangkap na kakailanganin sa sinigang na paborito raw ni
Vice. Thanking God, my parents did not spoil me in learning how to cook, and doing
household chores.
"Klad, nasa washing room na 'yong mga damit ni baby Jonah, ikaw na bahala 'non ha.
May ipapagawa pa kasi si Ate Senaida sa akin. Kung wala ay ako na sana gagawa
non..hihihi," tumango lang akong hindi umimik.

Baby Jonah? How dare she...arggh. Why I am really pissed off whenever she giggling
of Vice? My God, how could she? Hindi sanggol si Vice na tatawagin niya lang
'baby'.

"Klad..." napaigtad ako nang biglang may tumawag sa akin dahilan na mahiwa ang
daliri ko sa kamay. Good Lord!

"Po?" hindi ko pinansin ang hapdi saka inangat na lang ang tingin sa tumawag.
Nakita ko 'yong isang maid, na hindi ko pa kilala tapos kilala na nila ako.

"Tawag ka ni Señorito, nasa living room, dalhan mo raw siya ng tubig..." what? Alam
niyang nagluluto pa ako. "Dali na. Gusto mong mapagalitan? Huwag kang papagong-
pagong."

Irap niya sa akin, kaya hindi na lang ako nagreklamo saka kumuha ng baso, nagsalin
ng malamig na tubig..
Bago ako maglakad ay pinahid ko muna ang nagraragasang dugo sa daliri ko gamit ang
nakita kong tissue roll sa ibabaw ng ref.

Marahan akong naglakad papunta sa living room kung saang prente lang nakaupo si
Vice na para bang may hinihintay. Crossing his legs with that modeling pose. Oh my
God, nandito na naman ang dibdib ko.

Bakit ba ganito ang nararamdaman ng puso ko? I should really consult Daff for this
feeling.

"Señorito, heto po," kinakabahan ko mahinahong tugon saka nilapag sa center table
'yong baso. Kaagad akong tumayo ng tindig, saka itinago ang daliri kong ramdam ko
pa rin ang hapdi.

"Umupo ka," malamig niyang tugon na ikinagulat ko. Nagtatambol 'yong puso ko sa
kaba. This is what they've said, he's so intimidating.

"Po? Pero..."

"Umupo ka," napapikit akong umupo na lang aa harapang sofa. Bawal daw umupo sa mga
uupuan ng mga amo, sabi ni Nanay.

"What happened to you finger?" kunot noo niyang tanong na nakatingin sa kamay ko.

"Um, nahiwa ko po," this is the most nakakakabang pangyayari sa buhay ko, facing
Vice Governor Jonah Thanues Oh. "Nagulat po kasi ako..."

"Mila," biglaan niyang tawag nang may dumaan na maid na may dalang mga bulaklak.
Halatang nanginginig pa ang babae na lumapit.

"Po, Señorito?"

"Dalhin po rito ang first aid kit. I want it ASAP."

"Opo," nagulat naman ako. Magsasalita na sana ako nang nagsalita naman siya.

"I want to tell you that, wala kang ibang pagsisilbihan sa bahay na 'to, kundi ako
lang. Maliwanag ba?," napatango ako ng walang pag-aalinlangan kasi parang galit pa
ata siya sa pagkakasabi 'non.

Is this a great advantage? Ang mapapalapit kay Vice ng ganito.

"Simula sa araw na 'to, you're my personal maid, sa mansion o sa condo man ako
uuwi."

"Po?"

"Whatever, hindi ko na uulitin ang sinabi ko. Anyways, nagkita na ba tayo noon?,"
uminom siya ng tubig habang tinititigan ako ng matalim. Nakakapatay ang titig na
'yon, kinakabahan ako ng sobra.

Remember the kiss payment, Klad. Don't break the info.

"Hindi pa po. Ngayon lang ako nakapunta rito," I lied, and utter sorry in my mind
for lying.

"Ito po," dumating si Ateng may dalang first aid kit.

"You can go," nang umalis si Ate ay nakatitig lang din ako sa kanya. I love seeing
his bluish firing eyes really. "Dito ka.." naibalik ako sa mundo nang malamig na
malamig ulit siyang nagsalita.

Umiling-iling ako. Claire warned me not to be near with Vice, inches or meters.

"Dito ka. Wala akong dalang ikamamatay mo," napabuntong-hininga akong dahan-dahang
tumayo saka umupo sa pinakadulo ng sofa. "F*ck, lapit ka. You're so far, I can't
reach you."

And I obliged to move near him, and now we're inches apart. Amoy na amoy ko na ang
mabango niyang mamahaling perfume. It's so addicting. The nearness of me with him
makes my heart speaks louder of unknown beat. His face that I admire so much
because of it's beauty is so near to me, reachable and clear.

His nose is so wonderfully carved as its sharpness, as well as his nose line. His
eyebrows are exquisitely alluring like they were drawn by an artist. His soft and
strong lips are eye catching.

The shape of his face is beyond admirable. God, how did you make such an amazing
beauty?

"Did I reach your standards?" he smirked and snobbed. "You're busy checking my
face."

May pagmamalaki ang boses niya.

"I wonder how did God made you, giving you such wonderful eyes?" nabibighani ako
nang mabilis sa mata. Like Eva said, I will compliment someone if I would like to.
No one can stop me.

"Oh lady, God did not made me. My parents were, when they wanted to express the
semen of their love," wala ka emosyon niyang tugon sabay kuha sa kamay ko na
ikinaigtad ko bigla.

"Ano pong gagawin mo?"

"Tss. Clean your fcking wound,"  masungit niyang sabi, sabay dampi ng bulak sa
daliri ko na  hindi ko namalayang nakalagay na pala siya ng betadine sa bulak.

Hindi ako naka focus sa hapdi 'non kundi sa kaba ko habang nanunuloy sa ilong ko
'yong bango niya. Dahan-dahan kong nilapit ang mukha ko para maamoy ang buhok niya.
Nakayuko kasi siyang abala sa paggagamot sa sugat ko. Bakit kaya ako masaya sa
ginagawa niya?

"Ang bango mo..." napaigtad akong nagulat nang biglaan siyang nag-angat ng mukha,
and our faces are so near that I can feel the air he breathe.

Titig na titig kami sa isa't-isa. Namimilog ang mata ko, habang siya ay
sarkasitikong nakangiti. Aatras na sana ako nang humarang ang mga palad niya sa
likod ko. Ramdam ko 'yong kakaibang kuryente na dumaloy sa akin. What's that?

Half-inch, that's what we are.

"You look really familiar. I did not memorize her face, only her rimmed eyeglasses
with her eyes under them. That eye-glassed lady stole my freaking chest organ. You
look like her...fifty percent of you. So don't fcking compliment me because I might
not stop myself claiming your lips."
He warned beastly raising his other brow and I swear to my God, my heart is
pounding like when a person hit the large bell of the church.

From those statement, I conclude his addicted to kisses. My God.

"Sorry po," aatras na talaga sana ako nang biglang may nabasag na kung ano sa loob
dahilan na napayakap ako sa kanya, at ramdam ko 'yong gilid ng labi niya sa pisngi
ko.

"Kuya! SPG! Kalandian mo! Ano ka ba? Dito talaga sa living room?! Zion is freaking
witnessing you!"

Tumayo na ako bigla nang may narinig na sigaw ng babae, saka pumunta sa kusina.
Nakaramdam ako ng hiya. My face is heating like a fireplace.

Lord, ano ba ang mayroon kay Vice? Please, answer me, please.

Hawak hawak ko 'yong dibdib ko na tinititigan ang mga hinihiwa kong sangkap kanina.
Dahan-dahan kong inangat ang kamay, na hinaplos ang pisngi kong naramdaman ang labi
niya.

His lips are really soft.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 4- Forbidden Kiss

Chapter 4: Forbidden Kiss

•KLAD'S POV•

Limang araw ang lumipas at pakiramdam ko nakaka-adjust na naman ako sa mga dapat at
hindi dapat gawin sa mansion. I should be proud to myself since I am not anymore
that 'papagong-pagong' na sinasabi ng mga kasama ko.

At sa loob ng limang araw na 'yon ay hindi pa ako nakakuha ng kung ano mang
ebidensiya since umalis si Vice for his biggest project daw in Barcelona. That's
what he is, the very famous and excellent architect in Asia. Top one in ranking in
that profession.

Hindi lang ata halata sa mukha niya, kasi palaging nakabusangot. Anyways, if he's
masungit or not, his beauty didn't fade. Ano kaya kung ngingiti siya noh?

Mahirap kaya siyang pangitiin. I wonder how and why.

And there I go again, thinking about him very early in the morning. Limanh araw na
siyang hindi nagpapakita, pero araw araw kong gustong makita ang mukha niya. I
always pray to God that  his project will be succesful and He will keep him safe
there in Spain.

Dapat nga talagang magalit ako sa kanya, hindi ba? Kasi siya ang inaakusahang
bumaril sa Daddy ko, pero hindi ko naman magawa. Naghanap ako ng ebidensiya para
magalit ako sa kanya, I didn't find any. Naghalungkat nga ako ng kung anu ano sa
kwarto niya noong naglilinis ako kahapon, pero wala akong nakita, only guns and
daggers.
Hindi naman sa nagulat ako, sa lahat ng paratang at bintang ng mga tao na mamamatay
tayo siya , it did not surprise me to see guns and daggers under his big size bed,
pero hindi ko pa rin maiwasang magtaka. Maybe, for self defense lang 'yon dahil
Vice Governor siya.

On the other hand, nagma-mop ako ngayon ng marbled floor nila, sa kalaki laki ng
bahay ay hindi ko pa nakalahati ang buong living room.

Kapag nakikita ko 'yong couch kung saan niya ako ginamot sa hindi ko kalakihang
sugat, ay hindi ko maiwasang isipin na masaya sa pakiramdam na ginawa niya 'yon sa
akin. Though it's embarrasing kasi nakita kami ni Señorita, it's still a wonderful
memory in welcoming me in this great mansion.

"Bakit hindi mo na lang tantanan si Gov, besh? Para kang tangang kakahabol sa taong
ayaw magpahabol. Ayaw magpahabol kasi na-stuck sa  babaeng kinababaliwan niya,"
habang tulak tulak ko 'yong mop ay narinig ko iyong sabi ng baklang bisita ni Miss
Peitho.

They're relaxing and conversing in that couches na para bang nasa summer vacation
sila with that fruit juices and others.

"Mahal ko pa siya, Taylor. At lahat ng gusto ko ay kukunin ko," maarteng sagot

naman ng babae. That's her usual tone in talking with people. Hindi pa ako sanay sa
pagsusungit niya. If I talk with her, I suddenly feel the discomfort.

"Bahala kang bruha ka. Mukhang hindi pa naman papatalo 'yong girlfriend, bata pero
palaban. Maganda rin at mukhang alagang alaga ang katawan. Hindi rin ako magtataka
kung bakit hulog na hulog sa kanya ang gobernador," nagpatuloy lang ako sa ginagawa
ko dahil hindi ko naman kilala ang pinag-uusapan nila. It's only the governor, and
his girlfriend that I don't know. It doesn't concern me anyway.

"Saan ka ba kampi ha? Sa kanya ko sa akin? Tandaan mo bruha ka, ako nagpapalamon
sa'yo."

Hindi pa rin ako sanay sa mga pagmumura nila. Hindi ko naman magawang magreklamo
kahit palagi ko noong naririnig si Vice na nagmumura, and their other words that I
don't have in my vocabulary.

"Anyways, totoo bang may gusto sa'yo noon si Papa Jonah ha? Awiee..bakit hindi na
lang siya jowain mo, total ampon ka lang naman. Nakikisawsaw ka lang sa pamilya.
Doon ka na, walang girlfriend, mayaman, magaling sa kama, good kisser, at kung anu
ano pang sinasabi ng mga babae sa kanya. My friends have been acquianted with him,
and girl...his lips are good they said and his pet behind his underwear is so
freaking large daw."

"Tngna mo. Pinsan kong ituring si Jonah. Magkadugo man kami o hindi, mali pa ring
tingnan na ang tingin ng mga tao ay magpinsan nga kami. And f*ck, gaano man yan
kasarap tingnan si Jonah, my body can't react. Kay Gov lang...tss.."

Napapabuntong-hininga akong napapakamot sa ulo kasi hindi ko maintindihan ang iba

nilang sinasabi.

His lips are good? In terms of what?

Pet under his underwear? My God, I don't understand why would he manage to take
care a pet in that piece of cloth. Anong klaseng pet naman ang inaalagaan niya? Is
it cute but large daw? Ang dami ko ng tanong. Kung babalik siya, I would ask him
instead. Nakakapagtataka kasi ang bagay na 'yon eh. Ngayon lang ako nakarinig ng
ganoon.

Magaling sa kama? Ano naman kaya ibig sabihin 'non? Magaling siyang matulog? Hays.
Masarap tingnan? Ehhh..kung titingnan ko siya, hindi naman siya masarap tingan
cause he's not a food. Hindi ko naman nararamdaman na gusto ko siya kainin. Good
Lord, that would be a murderous sin.

Kapag titingnan ko siya, I only look at the man with the face I fascinated the
most. I admired Jesus' face, my father's, and his. Ikatlo ang ranking niya sa
lalaking gustong gusto ko ang kagandahan. But his personality is a big wrong to me.

"Ate Klad, Ate Klad..." napangiti ako kaagad nang lumapit ang anak ni Miss Peitho
sa akin.

"Yes, Zion? Anything I can help you?" malambing kong tanong.

"Can you help me reach a flower please? I'm too small, I can't manage," tumango
akong sinagot siya ng ngiti. Sinandal ko muna sa dingding 'yong mop, saka
sinamahang lumabas si Zion.

Huminto kami sa ilalim ng malaking calachuci na hitik na hitik sa bulaklak dito sa

malaki nilang bakuran. It's so amazing to see it's purity. Puting puti.

"I want to give Mommy that. Please, reach me some..."

"Oo naman. Wait lang ha," lumingon lingon ako sa paligid. The other maids are busy
collecting dried leaves. May nakita akong metal ladder na kaagad kong kinuha.
Isinandal ko iyon sa katawan ng puno, humakbang sa bawat baitang nang masigurong
hindi na matutumba.

"Can you hold the ladder, Zion?"

"Yes po, Ate," naramdaman kong hinawakan niya ang hagdan saka dahang dahang pumunta
sa tuktok na baitang. Naghanap ako ng malapit na sanga na may maraming bulaklak sa
isang pongpong.

Hindi naman ako nahirapan nang maabot ko 'yong isang sanga, hinahawakan ko 'yong
kumpol kumpol na bulaklak, saka pinitis ang isang piraso nito.

"Here catch it, baby," inabot ko sa kanya 'yong bulaklak, hindi niya maabot kaya
binitawan ko na lang. Thanks be to God at nasalo naman niya.

Habang abala ako sa pagpipitas ay may narinig akong ugong ng sasakyan na papasok.
Kada pitas ko ng bulaklak ay inaabot ko kay Zion.

"Sapat na ba yan, Zi?" inabot ko naman ang bulaklak na nakaagaw ng atensyon ko.
Malayo layo sa akin pero pinilit kong abutin.

"Opo, five will do," tumango akong nilagay sa gilid ng teynga ko 'yong bulaklak,
carelessly.
...

"Zion.." parang kidlat na tumama sa akin 'yong boses ng nagsalita dahilan na

nagulat ako at mabitawan ko 'yong sanga. Naramdaman kong gumalaw 'yong hagdanan na
ikinakaba ko ng sobra.

"Oh God.." hinintay ko na lang ang pagkahulog ko dahil inaasahan ko na talagang

wala akong patutunguhan kundi mahulog. Napapikit na lang akong inaasahan ang
pagbagsak sa lupa nang napayakap ako bigla sa kung sino mang nabagsakan ko.
Strong and firm arms catch my full weight.

"Thanks be to God, you catch me," kabang kaba akong napabulong habang yakap yakap
'yong leeg ng taong nagsalita kanina.

An excitement envelopes me when I realized who owns that baritone voice.

Agaran akong napasulyap sa kanya with a nervous smile.

"Vice..." masaya kong saad. Nginitian ko siya, but he did't even manage to return
it. Ayos lang. Ganyan naman ata siya. Hindi ngumingiti. Ang mahalaga ngayon ay
nandito siya, nakikita ko.

"Tss...this is my first time catching a lady who fall," napa-pout akong nagsusungit
na naman siya. Parang ayaw niya ata ang ginawa niya, kung baga, labag sa kalooban
niya ang saluhin ako.

"Salamat na lang po. Ibaba niyo na lang po ako," imbis na sundin ang sinabi ko ay
hindi niya ginawa bagkus ay inayos niya lang ang pagkakabagsak ko sa mga bisig
niya.

Gusto kong umiwas ng tingin nang tinitigan niya ako ng maapoy niyang mga mata. Oh
God. May kung ano sa mga mata niya. Emotions that I can't name, inis, galit o muhi.
Iyon lang. Walang magagandang larawan sa mga mata niya.

It's so sad.

"Be careful, next time you fall, I'll never catch you again," binaba niya ako
kaagad, saka inayos ko na lang ang sariling nilalayo sa kanya. Kumirot ata ang puso
ko sa sinabi niya.

Hays. Ibang damdamin na naman ang pinukaw niya na hindi ko mapapangalanan.

"Hey, Zion, how are you little boy?" tanong niya sa batang ginugulo ang buhok nito.

"I'm okay po, Tito, thanks for catching Ate Klad," ngiti ng bata na inaayos ang mga
bulaklak sa kamay niya. Tumalikod na lang akong kinuha 'yong hagdanan. Ayaw ko nang
makita ang mukha niya.

Nakakasakit siya ng damdamin. Oh God. It's just a simple sentence, but it

mercilessness hurts.
"Ako na, Klad," napaigtad ako ng konti nang may biglang lumapit sa akin, at nakita
ko si Anton, 'yong tauhan ata ni Vice, nakita ko lang siya kahapon na nililinis ang
alagang mga aso ni Señorita.

"Ay thank you po," ngiti ko sa kanya. Iginagalang ko siya kasi mas nakakatanda siya
sa akin ng tatlong taon.

"Bagay sa'yo 'yong bulaklak. Ang ganda mo..."

"Anton..." sabay kaming dalawang napalingon nang tinawag si Anton ni Vice, at

halata sa lalaki na kinakabahan siya. He always use his initimidating voice, kaya
natatakot ang mga tao sa kanya.

"Po?"

"Tapos ka na sa trabaho mo? 'Yong mga sasakyan ko," parang nabuhusang ng tubig na
tumango tango si Anton, na ikinalungkot ko.

He's really a very mad man. Parang ina-under niya lahat ng tao, tinatakot niya ang
mga ito.

"Tapos na po, Señorito."

"Good. Umalis ka na. Ako nang bahala rito," malamig niyang sabi na ikinatango ni
Anton. Nilingon muna niya ako, saka nginitian, nginitian ko rin siya. Mabait kasi
siya eh.

"Gusto mong sumama sa akin mamaya. Ilalakad ko sa loob ng subdivision 'yong mga aso
ni Señorita. 'Yong park na pinuntahan natin kahapon..."

"Okay. Kapag tapos na ako sa trabaho ko."

"Sige, hintayin kita," tumango ako habang siya ay tumakbo papaalis.

Hahawakan ko na sana 'yong hagdanan nang biglang humawak sa kabila si Vice, na

galit na galit na naman ang mukha. Hays. Kailan ba siya hindi galit. Nakakalungkot
talaga.

"Ako na po."

"Limang araw lang akong nawala, tapos lumalandi ka na sa hardinero ha. For you
f*cking information lady, I don't allow courting within my house. Kung nagpapaligaw
ka, huwag dito ha. And second information, hindi ka lalabas ngayon dahil may
ipapagawa ako sa'yo. You're my personal maid, so you follow what I command.
Maliwanag ba?"

"Sige po. I will tell Anton na lang na pagkatapos ko na lang sa lahat ng trabaho
ko," malumanay kong sambit kahit nakakaramdam na ako ng inis.
"Sa gabi ka pa matatapos, so don't hope na makakalabas pa kayong dalawa," nalungkot
na talaga ako. Ang gaan gaan pa namang kalaro 'nong mga aso ni Señorita. Hays.
Sayang naman.

"Tss..." kinuha ko 'yong hagdan saka inilagay doon sa pinagkunan ko kanina, doon sa
may sulok ng bakod.

"Argh, naiinis na ako," natawa si Zion na ikinangiwi ko na.

"You don't look like naiinis. Hahaha Pagpasensiyahan mo na si Tito, Ate Klad, he's
just jealous. Para mawala ang galit niya, huwag ka ng lumapit sa ibang lalaki."

Jealous?

"I did not," tanggi ko. "I did't go near them. Sila lang lumalapit sa akin eh.
Nakikipagkaibigan lang naman sila, baby."

"Ohhh, Tito will not see that 'nakikipagkaibigan'. Basta Ate Klad...just don't be
tired smiling for my Tito, he needs your smile."

"Hmmm," pinisil ko ang pisngi niya, dahil ang cute cute niya. "I will not. He makes
me smile kahit masungit siya."

"Here Zi, idadag mo---"

"Ow, a rose, para kay Ate Klad ba 'yan, Tito?"

Ang ngiti ko nang makita ang pulang pulang fresh rose ay napawi nang kumunot ang
noo ni Vice. Hays. Hindi para sa akin 'yan.

Anyways, hindi rin naman ako nangangarap na bigyan ng bulaklak ng kung sinong
lalaki kasi hindi ako sanay. I usually picked roses to give to my man while I pray
at the church. I offer them to Jesus instead.

"How did you know po na roses ang gusto ni Ate Klad? Kuya Anton gave her that
yesterday. Ay ang sweet nga eh..." at nakita ko ang pagdidilim ng mga tingin niya
sa akin. Kinabahan ako dahil parang lalamunin niya ako sa galit. Hindi ko
maintindihan kung bakit siya ganyan.

"Tss..here," kinuha niya biglaan ang kamay ko, saka nilapag doon ang rose na
pinitas niya ata doon sa pinanggalingan niya. "Sa susunod, huwag na huwag kang
tatanggap ng bulaklak galing sa ibang lalaki. I'm your boss, you need to follow
me."

"Pero..."

"Kung gusto mo ng rosas, magsabi ka lang, I can give you those freaking flowers,"
galit na galit niyang saad, saka kinarga si Zion sa bisig niya, sabay lakad
papalayo sa akin.

Bakit ba siya galit sa akin palagi? Hays. Wala pa naman akong ginagawa. Nakakasakit
na siya ng damdamin ha, and he's handsome face can't compensate it.

"Halata po, Tito," naririnig kong komento ng bata na nakangiti.

"Halata what?"
"Wala po," nagkamot na lang ako ng ulo saka sumunod sa kanila dahil may naiwan
akong trabaho.

•JONAH'S POV•

Nakasandal ako sa dingding habang tinititigan ang kaanyuan ni Klad na nagpapalit ng

bedsheets ng kama ko. Hindi maipinta ang mukha niya kasi kakapalit lang daw ng
bedsheets niyan kahapon. I did not find any other lady cute, but Klad is when she's
angry.

Galit ata siya pero parang hindi naman. Malumamay pa rin ang mukha niya.

Tss. Wala akong dapat sabihin kasi naiinis ako sa mga natuklasan kanina. Hindi ko
dapat maramdaman ang inis. Oo, naggaganito ako kasi nandito siya para ipaalam sa
kanya ang kademonyahan ng ama niya, hindi para maglandi.

Akala ko ba inosente 'to. Her face is much like innocent, nasa loob para ang kulo.
Tss. Mga babae.

"Ayusin mo?" utos ko kahit maayos naman ang pagkakatupi niya ng kumot.

"Hays, ayaw mo ba talaga sa kulay? So it means, papalitan ko 'yong kurtina?" may

pagod niyang tanong.

"Yeah, I hate royal blue, dapat black, dark red at dark blue lang ang kulay ng
kwarto ko," lumapit ako sa kanya nang maayos na ang kama, saka dahan-dahang
tumihaya sa gilid nito.

"Hindi pa po ako tapos."

"Pagod ako. Let me sleep for a while," pumikit akong nakaunan sa pinag-cross kong
braso sa ibabaw ng ulo ko.

"Sana ay sinabi mo, natulog ka na lang sana bago ako magpalit..."

"Sshhh..." narinig ko ang buntong-hininga niya. Naramdaman ko ang paglukob ng lamig

sa katawan ko nang lumakas ang andar ng aircon.

Hindi naman talaga ako matutulog, mag-iisip lang ako kung ano pa ang kailangan kong
ipagawa sa kanya. 'Yong opisina ko kaya. Hmm..marami akong papeles na nakakalat
doon. Pero isang oras ay matatapos na naman 'yon.

Ano pa kaya?

"Hays, hindi pa rin ako tinatantanan ng pagtataka. Good kisser? Magaling sa kama?
Masarap tingnan? Large pet behind his underwear. God, those things freak my mind.
Should I ask him? Hays, natutulog naman siya.."

F*ck! F*ck! F*ck! Sht! What did just say? Ano ba pinagsasabi ng babaeng 'to? Bigla
akong nakaramdam ng kung ano nang maramdam ko ang presensiya niya malapit sa akin.

"What they've said about you, I want to know them. Hindi ako makakatulog nito.
Dadalawin lang ako ng pagtataka. Stop Klad, stop it."

Saan ba kasi niya narinig ang mga bagay na 'yon.? F*ck! This lady is beyond
unbelievable! Hindi niya alam ang mga bagay na 'yon?!

Dumilat ako bigla at nakita ko siyang nakatitig sa akin. Nagulat siyang napaigtad.
"Vice..."

"What are you doing?" nagkamot siya ng ulong nag-iwas ng tingin.

"May itatanong..."

"If you want to know if I have good lips, you have to kiss me, your lips on my
lips. If you want to know if I am excellent in bed, you have to be naked, my body
against your body, me inside you, in other word, we should have sex. If you want to
know if I have a pet behind my underwear," nakatingin naman siya sa parte iyon ng
katawan kong unti-unting nabubuhay. F*ck! This is not good! Bakat na bakat pa naman
ang bagay na 'yon. Freaking sht!

"I have, lady, and I tell you, it's long and large that can make you scream with
pain and pleasure." napapikit siyang pagkatapos kong magsalita.

"God, my innocent mind," bumangon akong hinawakan ang dalawa niyang kamay.

"You're free to ask if you want it, I'm available always at your service," pang-
aasar ko na ikinapula ng mukha niya.

"Huwag na po. I'm not interested," umatras siyang hinugot ang mga kamay niyang
hawak. Una palang kitang makita, hindi rin naman ako interesado sa'yo, pero dahil
sa mga sinabi ko kanina, my hormones are freaking activating.

Wala na akong pakialam kong anak siya ng kalaban ko, I will claim her in my bed
kapag hindi pa siya mawawala ngayon sa harapan ko. Tngnang 'pet' 'to!

Umatras siya nang dahan-dahan akong lumapit sa kanya.

"Vice..." naramdaman ko na ang mga kaba sa lalamunan niya. Sumandal na siya sa

pader, at tinukod ko doon ang isa kong braso habang taimtim siyang tiningnan.
"Sorry po sa mga sinabi ko."

"I don't accept sorries. You let my pet woke up from his deep sleep. Dapat mong
panagutan 'yon, babae," F*ck! Sht! Nakatingin ako sa mga labi niyang kinagat niya,
sa dibdib niya, sa leeg niya. Sht! Nabubuhayan ang katawan ko. Goodness. Stop me!

I can't believe it. This innocent lady makes me f*cking h*rny! Wala pa nga siyang
ginagawa.

"Ano bang dapat kong gawin para matulog ulit 'yan? Did..."

"Stop it. Don't f*cking talk. You made it worst."

Magpigil ka, Jonah. She's innocent. Your number one rule states, don't touch
innocent people.

"Vice, I'm really sorry. Hindi ko naman alam na natutulog pala 'yan, saka wala pa
naman akong ginagawa para magising 'yan ----" tinawid ko ang pagitan ng mga labi
namin.

Her lips with my lips. Goodness, her lips taste heaven. Ngayon ko lang nalasap ang
ganitong kalambot na mga labi.

Pinulot ko naman kaagad nang makita kong gulat na gulat siyang hindi na humihinga.
Para na siyang hihimatayin sa takot, ang reaksyon niya ay hindi ko inaasahan. It's
like, kissing me is a crime against a certain rule and regulation.

Sa reaksyon niya ay parang nakagawa siyang hindi bagay na hindi dapat patawarin.

It made me guilty when I saw her tears dashing down from her eyes.

Napaatras akong napapikit.

F*ck, Jonah! F*ck! Siya lang ang natatanging babae na nahalikan ko na umiyak. Is
that tears of joy? Goodness, man. Tumahimik ka na.

"Forgive me, Lord," nakita ko siyang lumuhod na nakayukong may sinasabi na hindi ko
na naririnig.

"Klad..." What the f*ck? Hindi ko gawain ang magsorry kapag nanghahalik.
"Bautista...don't cry. It was just a kiss..." pinilit kong himigan ang galit sa
akin kahit nakaramdam na ako ng panlalambot.

This is worst.

Tumayo siyang pinapahid ang mga luhang nakatingin sa akin.

"All of me is not available to any of your manly needs, Señorito. You broke my
heart. You made me cry," tinulak niya ako bago siya lumabas.

Hindi ito maaari. Ano naman ang paki ko kung nasaktan ko siya? Ano naman ang paki
ko kung ayaw niya sa akin? Ano naman ang paki---

"Sht. Anak siya ni Bautista, Jonah. Nararapat lang 'yon sa kanya. Hindi pa 'yon
sapat sa naranasan ng Mama mo."

Pero wala siyang kasalanan sa nangyari.

Seeing her cry like that, parang nakikita ko ang Mama kong nawalan ng mundo. Para
siyang nawalan ng mundo nang halikan ko.

Is my kiss very unwanted by her? And why my chest breaking at that idea? Ano naman
ang paki ko kung ayaw niya sa halik ko?

Hell! Someone has wounded my ego.

...

"Señorito, delivery po," saad ng isa sa mga katulong sa bahay habang nilalapag niya
sa center table ang isang bundle ng red roses.
Gusto ko talagang iuntog ang ulo ko dahil sa babaeng Bautista na 'yon, dahil sa
kanya, napupukaw ang mga hindi kanais nais na emosyon sa dibdib ko. Pests talaga
eh!

"Hmm...para kanino 'to, Jons?" kinuha ni Trina ang bulaklak, saka inamoy-amoy ito.
She's my workmate, an engineer. Nandito siya para pag-usapan ang bagong project din
namin sa Cavite.

"Not so important person," walang paki kong saad, nang dumaan si Ezekiela, Zion at
Bautista sa likod. Gabi na, ngayon lang sila dumating galing mall.

Napasulyap ako kay Bautista kaya nagkatinginan kami. May galit pa rin sa mga titig
niya, nang napatingin siya sa kasama ko, tapos sa akin.

Nagtaas ako ng kilay, nang nag-iwas siya ng tingin habang inalalayan si Zion.
Nakasulyap lang ako sa kanya habang papaakyat sila sa hagdanan.

"Anyways, for the project, we will be staying for one week in Cavite for you to
visit and check the materials. That's all muna. Na miss lang talaga kita kaya
sumadya ako rito," tumayo siya kaya tumayo na rin ako. "Bye."

Yumakap siya sa akin for a goodbye, nang makita kong bumaba si Bautista ay yumakap
na lang din ako.

Napatingin siya sa amin, at nag-iwas ako ng tingjm nang may kung anong dumaan na
emosyon sa mga mata niya. What was that?

Nang lumakad na si Trina ay siya ring pag-alis ni Bautista sa mga tingin ko. Kinuha
ko 'yong bulaklak, at sininghot ito.

Would she like them?

Dinala ako ng mga paa ko sa daan kung saan naglakad si Bautista. I'm cursing myself
to death. I never did this fvking thing. Wala akong puso. Wala. Wala.

Ginagawa ko lang 'to dahil nagkasala ako ng inosenteng tao. I violate my number one
rule. I broke my own regulation, kaya ako bumabawi sa sarili ko.

"Magandang gabi, Señorito," bati ng mga katulong ng mapadpad ako sa pinto ng maid's
headquarters. Kitang kita ko ang takot nila.

Tss.

"Lumabas kayong lahat," agaran din silang lumabas ng walang tanong tanong.
Nagbubulungan man ay hindi ko pinakialaman.

Pumasok ako saka sinarhan 'yong pinto. Naglakad din ako sa isa pang pinto na kung
doon ka dadaan ay patungong labas na, sinarhan ko ang pinto na 'yon, pagkatapos ay
umupo sa silya ng hapagkainan nila.

"Ate Ivy---" nakita ko ang gulat niya nang makita ako. Wala ng galit ang kanyang
mga mata. Nakapagbihis din siya ng jagger pants at malaking white t shirt.

Hindi pa tapos ang trabaho niya kapag hindi ko sinasabi.

"Vice. Ano po ang ginagawa niyo rito?," nakita kong pinaandar niya 'yong electric
fan na nasa gilid ng refrigerator. "Mainit po talaga rito.."

Tss. Ano ba talaga? Galit ba siya o hindi?, dahil hindi ko matanggap tanggap na
nagpabili pa ako ng bulaklak para sa kanya---este para hindi na ako gagambalain ng
ego ko.

"For this kiss---"

"Kalimutan na natin 'yon. Hindi iyon magandang karanasan, so we should forget about
it, at sabi mo po rin, it was just a kiss," she just smiled but I know she just
forced it.

"Lumapit ka," nakita ko ang pagdaan ng kaba sa mga mata niya. "Wala akong gagawin,
babae, kaya lumapit ka."

Dahan-dahan siyang lumapit pero tumigil mga isang metro malayo sa akin. Sht. She's
afraid of me, and I don't know what to react.

"Here," inabot ko sa kanya 'yong isang kumpol na rosas. F*ck. First time kong
nagpabili ng bulaklak, first time kong mag-guilty, first time kong mag-abot ng
bulaklak sa babae. Lahat ng ito ay first time kong ginawa.

Except, well of course, sa madreng gusto kong makita dahil first time ko ring
nagligtas ng babae at sa madre pa. Pinapahanap ko rin naman siya.

"You like roses, right? Kunin mo..." hindi ko pinapahalata ang boses kong
nanlalambot dahil ayaw na ayaw kong nanlalambot. Ayaw ko! Peste talaga 'tong mga
Bautista na 'to, sila talaga problema sa buhay ko eh.

"Salamat po," marahan niyang kinuha ang mga ito, sabay singhot ng bulaklak. Nag-
angat siya ng tingin nang makatayo ako, with her sweet smile.

"Ayaw ko nang mangyari ulit---"

"Hinding-hindi na," humakbang pa ako papalapit sa akin, ngayon ay hindi ko na

hinayaang umatras siya kasi kinulong ko ang katawan niya sa mga yakap ko. "Let me
hug you for the last time, Bautista. Consider it as an apology hug.

Naramdaman ko siyang tumango.

"I'm sorry," at ito na ang pinakaayaw kong pangyayari sa buhay ko. My first times.

Ito ang kauna unahang pangyayaring nagsabi ako ng 'sorry', and I don't know if I
hate it or not.

...
VOTE and COMMENT. 😘

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 5 - Smile

•KLAD'S POV•

Pagkatapos kong mag-sign of the cross ay bumaba na ako sa kama ko para sa aking
trabaho ngayong araw. Sa ilang araw ko na rito ay wala pa akong napapala at nakalap
na impormasyon. Hindi ko naman mahahagilap si Vice mga dalawang araw na matapos
'nong araw na binigyan niya ako ng rosas dahil sa paghingi niya ng tawad sa
paggawad ng halik sa akin.

It's an unforgivable act, and I considered it as a crime. His lips against my lips
was the very big mistake I have encountered in my whole existence. That act was
never been allowed to a person like me. I have committed that sin, and I don't know
how to react and what is the right thing to do. Kung sasabihin ko iyon kay Reverend
Mother ay baka pagbawalan na ako sa misyon ko, at hindi pwede 'yon dahil wala pa
akong nakukuhang impormasyon. Ang halik na iyon ay bawal at dapat hindi talaga
nangyari. Alam ko iyon sa sarili ko, minsan na akong pinangaralan ng paulit-ulit ni
Claire sa bagay na 'yan, na tanging tumatak sa pagiging madre ko dahil sa kung anu-
anong mga iniisip ni Claire.

Nilagay ko sa rosaryo box na kulay ginto ang aking rosaryohan na nasa maliit lang
na lamesa na tanging lalagyan ng aking mga personal daily things gaya ng dairy,
pen, suklay, pulbo, hair pins, pamplet ng iba't -ibang prayers ng mga Saints na
pinagdadasal ko bago matulog. Every night I offer a prayer of a certain saint.

Sumilay ang matamis na ngiti sa aking labi nang makita kong buhay na buhay pa ang
mga rosas na ibinigay sa akin ni Vice na inilagay ko sa isang maliit na vase na
nakita kong hindi naman ginagamit doon sa ibabaw ng refrigerator.

Vice has given me my favorite flower and I don't know what kind of warmth that
envelopes my heart everytime I remember his apology hug.  

Rose is my favorite flower because it was the flower that my mother offered to the
Virgin Mary when she prayed to finally blessed her with a child. Tatlong taong
kasal noon sila Mommy and Daddy pero hindi pa sila biniyayaan ng anak, and my
mother's way to get pregnant was to pray the Rosary wholeheartedly and offered to
Mary beautiful fresh roses, and a magical thing happened.

And here I am now, a blessing from above.

Lumabas ako para maligo, at pagkatapos magsagawa ng paglilinis ng katawan ay

magbihis ng aking maiden's uniform which tailored as an one piece dress colored
royal blue and white in the blouse part and plain royal blue on the bottom part, a
simple uniform indeed.

I applied light face powder because I believed I didn't need it that much. I pinned
my left side hair on the side para hindi tumabon sa mukha ko. I also did not forget
the tanned lotion and applied it on my expose body parts like my elbows, neck and
legs, pati na rin ang mukha ko na kanina ko pa nalagyan, it's a face lotion din.

Pagkalabas ko nang kwarto ay abala na ang ibang kong kasama para sa paghahanda sa
kanilang kanya-kanyang gawain. Apat pa lang ang nakita ko sa lamesa na nagkakape at
mukhang nagmamadali.

"Klad, mabuting maaga ka palagi, pagkatapos mong magkape ay ipaghanda mo na ng

almusal si Señorito, bumalik siya kagabi lang mga alas dose ata," tugon sa akin ni
Emilia. Pasalamat din na may naalala akong mga pangalan kasi halos labing-lima kami
rito. Hindi ko masasaulo ang mha pangalan nila kasi madalang lang kaming nakikipag-
usap sa isa't-isa.

"Sige," sagot ko sabay tingin sa labas na unting-unting kinakain ng liwanag ang

dilim. Tanging mga pagaspas ng dahon ang narinig ko saka huni ng iba't-ibang
insekto sa labas na gising na ata.

Pagkarinig ko ng balitang iyon ay saya at kakaibang pakiramdam na naman ang pumukaw

sa akin.

Makikita ko ulit si Vice pagkatapos ng dalawang araw na nawala siya. Sabi niya ay
kapag sa condo siya uuwi ay nandoon daw ako, pero wala naman siyang sinabi na
pumunta ako at saka wala siyang inibigay na address kung saan ko matatagpuan ang
condo niya, so I presume, he didn't need me.

Habang nagkakape ay ang ideyang nandito na ulit si Vice ang namayani sa isip ko.
Hindi ko pa rin alam kung bakit ako nagkakaganito. I totally admire his face that I
even know why. Gusto ko palaging nakikita ang mukha niya kahit walang bahid na
emosyon doon. Unknown emotion flocks in every corner of my heart. Palagi ko
hinahanap ang mukha niya na sa isipan ko ay tama ba na ganoon nang siya ang
pinagbibintangan ng awtoridad na bumaril sa Papa ko.

Why my heart can't be angry at him? Hays. Maybe because wala pa akong nakalap na
ebidensiya at hindi ako bastang naniniwala ng kauntinh ebidensiya lang. I want to
discover it myself. Or maybe because I have taught to be kindhearted and forgiving.

Either ways, I have to act carefully.

After kong magkape ay dumayo ako sa kusina. Nandoon na ang dalawang regular cook ng
pamilyang Oh, sina Ate Choleng at Nanay Pia. They are considered as the best cook
in their town in the province. Sabi ng iba ay masarap talagang magluto ang dalawa,
and I have tasted it. The caldereta and the menudo were totally unexplainable
recipes of them. Siguro ay hindi pa ako nakatikim ng ganoong pagkain na taga
probinsiya ang gumawa. I have always inclined in the city.

My family considered me as fragile at soft kaya kapag nagbabakasyon sa probinsiya

nila Papa ay hindi ako pinapakain ng basta basta kapag hindi luto ng tagaluto namin
sa bahay. My family has trust issues in terms of cleanliness.

"O Klad, dalhan mo ng kape si Señorito, at baka gising na 'yon. Sabi ni Senaida ay
lasing daw iyon nang umuwi kagabi. Magtanong ka kung ano ang gusto niyang ipaluto
dahil mapili sa pagkain ang isang 'yon. Mag-ingat ka sa pagkatok at baka
makaisturbo ka, may kasamang babae iyon," sunod sunod na paalala sa akin ni Ate
Choleng na ikinatango na hindi naiitindihan ang iba niyang sinabi.

Masyadong maldita si Ate Choleng na nasa edad na thrity-nine.

Napatigil din ang pagyanig ng isip ko sa sinabi niyang may kasamang babae si Vice.
And why I suddenly feel tired? Nanghihinayang o nalulungkot.

Ngumiti na lamang ako at iwinaksi ang naramdaman kanina lang.

Nagtimpla ako ng purong black coffee dahil iyon ang gusto ni Vice, at marahang
inakyat ang kanyang kwarto.

"God, I always feel nervous," nanginginig kong inangat ang kamay ko para kumatok
nang may narinig akong ingay galing sa loob.

A girl.

She's moaning with contentment and satisfaction na para bang pinapaligaya siya ng
kung sino.

"Ahhh Vice..hmmm yes, ohh sht..you're lips are so f*cking hot...ohh yes baby, ang
sarap niyan..." nakaramdam ako ng kakaibang panlalamig kahit hindi ko alam kung ano
ang ginagawa nila.

Si Vice?

What are they doing actually? Bakit sarap na sarap ang babaeng kasama niya?
Nagpapaligaya siya ng ganyan?

Ano kaya ang pakiramdam kung papaligayahan din niya ako ng ganyan? Well, mukhang
masaya naman ata silang dalawa, so I don't need to bother them...but why the
bitterness crepts into my heart especially he's giving happiness to other girl.

God. Enlighten my heart.

Sunod sunod na masarap na halinghing pa rin ang narinig ko, bago kumatok. Inulit ko
iyon ng dalawang beses. Magsosorry na lang ako sa isturbo.

"Sht...ohhh God, baby...I'm coming...ohh ahh," napahiyaw ang babaeng parang

nakalasap na kung anong masarap na recipe ng pagkain.

Jesus. Her moans irritate my ears suddenly.

Naghintay pa ako ng ilang segundo bago tumunog ang pinto upang sabihin sa akin na
nagbukas na ito kasi nakayuko ako.
"Why?," nakita ko ang iritasyon at panlalamig sa boses ni Vice, but I honored him
with a sweet smile.

"Vice..." magiliw kong bigkas nang biglang napatingin ako sa katawan niyang walang
saplot ang ibabaw. He's only wearing his trousers. His body is well sculpted at may
umbok umbok na kung ano sa tiyan niya, and they look good in my eyes. They
complemented with his hard and rough body.

Para siyang modelo na nakita ko minsan sa magazine sa na dala dala ni Luke noon.

Hindi lang pala mukha ang magandang tignan sa kanya kundi katawan din. God.

"Bautista, I don't waste my time just to show to my body. Kung gusto mong makita
ang katawan ko, magpareserve ka," he's amused of something parang pinagmamalaki
niya ang katawan niya.

"What do you need?"

Napaubo akong tumindig nang maayos saka ngumiti pa rin kahit nadidistract ako sa
maganda niyang katawan.

"Magtatanong po sana ako kung gusto niyo ng kape at kung ano ang gusto niyong
almusal," kaba pa rin ang bumalot sa boses ko.

"I don't need anything, and kakain ko kung ano ang niluluto nila. Just don't
disturb me kapag may kasamang babae," nagtaas siya ng kilay na para bang masamang
masama ang ginawa ko.

Hays. Why does it hurt?

"Umm..wala po ba kayong kailangan talaga?"

Nagdilim ang mukha niyang pinapahiwatig sa akin na hindi ba ako nakaintindi.

"Nothing actually. I only need to have time doing my stuffs. Bababa rin ako
mamaya."

Napasilip ako ng bahagya sa kwarto niya, at doon ko nakitang may nakaupong babae sa
kama niyang gusot gusot halos masabi kong dinaanan iyon ng bagyo. The girl is such
a beauty din iba sa babaeng nandito noong isang araw. Moreno iyong kausap niya sa
sala noon, iba ito. Parang beauty queen. Pinagtapis niya sa kanyang katawan ang
kumot na sa pagkaka-alam kong mukhang hubad din siya.
"Sige po. Welcome back," ngumiti pa rin akong nakaramdam ng matinding lungkot. God.
I hate the emotions I am feeling everytime I'm witnessing Vice.

"Tss..." galit siya?

Isasarado sana niya ang pinto nang tinawag ko siyang nakakunot noo.

"Ano?"

"Galit ka po? Umm...I'm sorry sa disturbo."

"For Pete's sake, Bautista, umalis ka sa harapan ko at baka sa'yo ko talaga gawin
ang gustong gusto kong gawin sa'yo," galit na galit niyang sabi. He's like a beast
who is disturb from a deep sleep.

"Po?" Kabang kaba ako.

"I'm feeding my pet with his needs, Bautista at gusto kong ikaw...f*ck...umalis ka
na!"

"Wala namang problema 'yon..." hinilot niya ang sentido niya saka nag-aalab sa apoy
ng galit ang mata niyang tumingin sa akin, disbelief.

"F*ck! Why are you so f*cking innocent?! Go now, Bautista! I don't f*cking need you
here!"

Napasinghap akong napaigtad sa sakit nang sinarhan niya bigla ang pinto. Bakit ba
galit na galit siya sa akin? Ano ba nagawa ko? Oh God, baka talaga nadisturbo ko
ang pagpapakain niya sa kanyang alaga.

Hays. Tumalikod na lang akong nawawalan ng gana sa araw dahil galit na naman si
Vice sa akin.

...

Nilapag ko sa mesa ang kape na tinimpla ko at ramdam ko ang panghihinang nag-iisip

kung bakit siya ganoon sa akin.

O kung ganoon lang talaga siya. Short-tempered at palaging galit.

"Ate, kakainin niya daw kung ano ang niluluto niyo. Ayaw niya pong magpadisturbo,"
mahinahon kong sabi kay Ate Choleng na naghihiwa ng mga sangkap para sa lulutuin
nilang almusal.
"Napagalitan ka?" napatango akong ngumiti.

"Okay lang. Palagi naman. He was just disturb and it's still early. May ginagawa
ata sila ng kasama niyang babae," nagtataka kung bakit iba iba ang babaeng nakikita
kong kasama niya.

"Malamang. First time atang magdala niyan ng babae rito, at dahil ganoon ang
nangyari ay baka espesyal talaga ang babaeng iyan. Wala sa itsura ng Señorito na
magdala ng babae sa mansion na 'to sapagkat ayaw na ayaw niyang magpakasal at sabi
niya noon na wala siyang dadalhin na babae rito kahit anong mangyari," sabi ni Ate
Shena na nag-aayos ng maraming bulaklak diyan sa kabilang pabilig na mesa. She's
five years older than me.

"Iba talaga ang nagagawa ng pag-ibig," kilig na kilig na sabi ng kasama niyang si
Ate Lona. "Gwapo si Señorito at maganda ang kasama niyang babae. Di ba si Solaine
Pacheco ang kasama niya. Iyong kandidata ng Pilipinas para sa Miss Pearl Universe.
Bagay sila..kyaah.."

Bumagsak ang kung anong lamig sa tiyan ko pati ang pangingirot ng dibdib ko. Hindi
ko alam kung bakit ayaw kong marinig pinag-uusapan nila.

Like, pag-ibig? Bagay sila? Di ba, perfect match for each other.

"Dapat talaga ay mag celebrate ang buong bahay dahil himala talagang nagdala si
Vice ng babae rito." -Ate Shena.

"Sshhh nagchichismisan na naman kayo," saway ni Ate Choleng na seryoso sa paghihiwa

ng sangkap, pero bakas sa kanya ang kung anong saya. "Mabuting ganoon. Kaya siguro
palaging galit iyan si Señorito dahil hindi pa nakaka move on sa Mama niya.
Karapatan niyang sumaya at maging masaya tayo para sa kanya."

Mama niya?

"Bakit po? Ano po bang nangyari sa Mama niya?" at pansin ko lang. Wala sa bahay ang
ama ni Vice. Nakita ko lang siya isang araw na pinapagalitan niya si Ezekiela dahil
sa isang Monteverde raw. Saka bumalik na raw iyon sa ibang bansa.

Nakita ko lang din ng madalang si Oscar Oh. Umuuwi siya rito parati pero hindi ko
pa siya nakakausap ng malapitan not that everybody did, wala ring naglalakas loob
na kausapin siya. Parati ding wala sa bahay iyon dahil doon siya sa isa pang bahay
na may kalayuan dito sa mansion, nasa likod lang nito. Naawa ako kay Ezekiela dahil
wala siyang kasama pero hindi nakakalabas ng mansion. Bantay sarado siya dahil sa
ginawa niyang hindi ko alam.

"Pinatay," naibagsak ko lahat ng lakas dahil sa narinig. Pinatay? Nakakatakot naman

ang pagkakasabi ni Ate Choleng na para bang karumaldumal iyon at doon lang ang
dapat niyang sabihin.
"Kaya naiintindihan din naman si Señorito kung bakit ganyan iyan. Masyado siyang
broken simula bata pa siya," tumango akong naawa. Mapait na ngumiti si Ate Lona
pero kinikilig.

Gusto ko siyang makilala hindi dahil may atraso siya kay Daddy kundi dahil sa gusto
kong malaman ang buhay niya.

I'm very curious about him.

"Nalaman po ba kung sino iyong pumatay? Nakuha naman niya ang hustisya, hindi po
ba?" may pag asa kong tanong.

"Hindi namin alam. Iba gumalaw si Vice sa pagkuha ng hustisya, Klad. Dapat siya ang
gagalaw at hindi ang batas. Siya nga lang ang willing na ipaglaban ang hustisya
dahil ang ama at ang Kuya niya ay pinabayaan lang ang nangyari," pabulong na saad
ni Ate Shena.

Jesus Christ. Asawa at anak niya? Pinabayaan ang ganoong pangyayari. I can't
breathe of disbelief. Parang ngayon lang ako nakarinig ng ganyan. It's an
unacceptable act why they didn't do anything! It's a murder and unforgiving.

"Kailan po ba nangyari?"

"Twenty-five years ago. Matagal na. Hindi ka pa ata pinapanganak. Hahaha. Nalaman
ko lang din ito dahil iyong Lola ko ang nagsisilbi sa pamilya ng Mama ni Vice, ang
mga Mondejar." -Ate Lona.

Mondejar? Ang makapangyarihang pangalan sa larangan ng architecture at engineering.

So he's been broken since his childhood. My heart soften and I want to hug him and
help him finding justice, kaso palagi siyang galit sa akin kaya mahihirapan ako.

"Ang tagal na pala. Bakit wala pa ring hustisya?"

"Siya lang ang eye witness 'non at ang kanyang ama, kung sigurado ba ang Lola ko.
Walang naniniwala sa kanya, at itinanggi iyon ng ama ni Vice. Kaya wala siyang
nagawa. Alam naming alam mong tinagurian na siyang mamatay tao sa bayan natin,
dahil ganoon siya kumakamit ng hustisya," walang bahid na panghuhusgang saad ni Ate
Choleng.

Hindi nila hinuhusgahan si Vice at mukhang naiintindihan nila ang pinagdadaanan

niya.

Then why my father? Bakit ang sabi ni Senator ay binaril ni Vice ang Daddy ko dahil
protector siya ng drug dealing business ng pamilya nila, at dahil PNP Chief ang
Daddy ko. Hadlang siya sa mga plano ng mga Oh sa negosyo nila.
"Sshhh...nag-uusap na naman kayo. Papababa na si Señorita," saad ng bagong pasok
lang na may dalang pamunas, si Paloma.

May drug dealing business ba talaga ang mga Oh? Totoo bang protector si Vice? Kung
oo, may dahilan siya kung bakit binaril niya si Daddy. Kung hindi naman ay baka sa
ibang dahilan.

At base sa kwento nila Ate, pinapatay niya ang mga taong sangkot ng pagkamatay ng
Mama niya. They did not say it directly but I pictured it out that way.

Hindi mamamatay tao ang Daddy ko.

Mula sa aking malalim na pag-iisip ay napatayo akong biglang umupo si Señorita sa

tabi ko. Dapat sa dining room siya papasok hindi sa kusina.

"Good morning po," bati nila Ate, pati na ako. I smiled sweetly when she looked at
me. Nakabusangot siya.

"Ate Klad," hawak niya sa braso ko bigla pero hindi ako nagulat. Iyan ang tawag
niya sa akin, and I find it cute naman. "Ayaw ko sa babae ni Kuya. Palayuin mo
'yong dalawa na 'yon. Hindi sila bagay."

Nakatingin siya sa akin na para bang ako iyong babaeng bubuo sa pinoproblema niyang
bagay. Hays.

"I can't do that, Señorita. Palaging galit ang Kuya mo sa akin. If you want to, you
can be prank at him. Sabihin mo sa kanya..." I softly said.

Tumahimik siyang nag-iisip.

"Gusto ko na siyang magpakasal dahil malapit na siyang mamaalan sa kalendaryo.

Ilang buwan na lang mag tre trenta na siya. Palagi kong pinagdadasal na sana ay may
dadalhin na siyang babae rito kaso 'nong mayroon na. Hindi ko naman bet. Hindi ko
siya like para kay Kuya. Dapat ikaw iyon Ate...este kagaya mo pala. Mahinhin,
maalaga, hindi marunong magalit para kung galit siya, walang away na magaganap kasi
masyado kang understanding. I dream that his wife would be like you, a personality
opposite to him."

"Hindi ako pwede..." nagulat ako sa mismong sinabi ko. Nagmemention na siya ng wife
and other stuff. Hindi ako inosente sa bagay na 'yon. Being married is not allowed
of my vocation and I embrace it fully.

Tanggap ko iyon dahil mahal na mahal ko ang pagmamadre.

"Bakit Ate? May mahal ka ng iba?" ngumiti akong tumango. Of course, I love Jesus
and I offer my whole life to Him. It's my dream.

"Ayie...may lovelife ka pala, Klad. Hindi mo naman sinabi," ngumiti ako kay Ate
Lona kahit nagtataka. May love life with God is totally strong.

"Akala ko pa naman nakahinga na ako ng malalim. Hays.." problemado talaga si

Señorita sa Kuya niya.

"You can like her, Señorita," I convince her.

"Bawal akong magboyfriend ng Monteverde kaya dapat lang makialam ako sa babae niya.
Makikialam ako hanggang gusto ko. I will not be that slave of their rivalry.
Ipaglalaban ko ang pag-ibig ko..." galit at puno ng determinasyon na bulong niya.

Tumayo siya bigla saka hinila ako palabas ng kusina.

"Saan po tayo?" ngumisi siya na may kung anong plano sa emosyon niya.

Dinala niya ako sa papaakyat sa harap ng kwarto ni Vice. Kumatok siya.

"Ano na naman?!" umirap si Señorita nang galit na naman ang Kuya niya.

"Ako bahala sa'yo. Just stand there and don't say anything," ngumiti akong tumango.

"Kuya, si Ezekiela 'to! Bumangon ka na nga! May trabaho ka pa sa gobyerno! Wag puro
babae ang inaatupag mo! Maraming problema ang bansa ngayon wag puro landi. Letse!
May kompanya ka pang pinapatakbo! My God!---"

Umaamo kaagad ang mukha niya nang bumukas ang pinto. Bumungad sa aming dalawa ang
nakapagbihis ng si Vice. He's wearing white slacks, gray office coat and black v-
neck shirt. Bagong ligo siya kaya bagong bago ako.

"What the fck, Eze?! Wag mo akong sermonan. Ano ba kailangan mo? Gusto mong
makipagkita sa boyfriend mo? No!"

"Hindi. Actually, ipagpapaalam ko lang sana si Ate Klad. May boyfriend pala siya.
She just want to you know...magpaalam sa'yo kung pwede siyang lumabas total Sabado
naman. Para sa akin, okay lang naman kasi amo niya rin ako. Dahil personal maid mo
siya, ay sa kanya siya magpapaalam. Nahihiya siya eh..."

Hindi ko maprocess ang pinagsasabi ni Señorita pero ginawa ko lang ang habilin
niyang tumahimik.

Tumingin si Vice sa akin na nagdidilim ang mukha, tiimbagang napahalukipkip sa

harapan namin ni Señorita. Naiinis na naman ang mukha niya.

Hays.

"Boyfriend, huh? Sabado ngayon, and it doesn't mean it's your day off. Wala kang
day off kapag nasa bahay ako."

Kahit wala akong sinasabi sa mga pinagsasabi ni Señorita ay natahimik ako.

"Eh..mukhang may lakad ka nga eh?" Panunumbat ng kapatid niya. Tumikhim siya na
ganoon pa rin ang mukha.
"It'a still a no," madiin niyang sabi. "Walang aalis kapag sinabi ko. Don't try to
escape the guards, or I will break the both of you."

"Ummm.." bumaling sa akin si Señorita. "Pabisitahin mo na lang rito boyfriend mo

Ate para makilala ko rin. Okay lang naman iyon Kuya di ba?"

"Hindi rin."

"What?! Ang higpit mo naman!" hindi ko alam kung ano pinaglalaban ni Señorita.
Boyfriend? Wala naman ako 'non eh.

"It's Saturday. Bukas pa ang day off."

Hinawakan ko si Señorita saka matamis na nginitian si Vice. I always plaster this

kind of smile para naman hindi bubusangot masyado ang mukha ni Vice.

"Vice, she just wants to say na ayaw niya sa girlfriend mo," I honestly said na
ikinagulat ni Señorita, pero tumango rin naman siya para sumang-ayon sa akin.

"Very. Palabasin mo na 'yan, Kuya, at huwag kayong maglandian sa mansion natin.

God, hindi ka marunong pumili ng babae. So cheap.."

"Ezekiela! I don't need your opinion in everything that I do!"

"And I don't need your opinion either! Ayaw niyo akong makipagkita kay Lex! Sa
tingin mo, hindi mo pinapakialaman ang buhay ko! Kung ano man ang away niyo ni Gov
ay wala na kaming kinalaman ni Lex doon! So leave my life alone!"

Naging tensyonado na rin ako sa sagutan ng dalawa. Kinakabahan akong pinigilan si

Señorita nang hindi ko na mailarawan ang galit ni Vice. Pinipigilan lang niyang
manakit sa itsura niya.

"Señorita, Kuya mo pa rin siya. Just understand him please," bulong ko na

siguradong narinig din ni Vice.

"So it's not really Klad alone, it's you who wants day off. Kung gusto mong
makipagkita sa Monteverde na 'yon, mali ka ng tao nilapitan para magpaalam. I will
leave your life alone, at kapag umiyak ka dahil sa lalaking iyon, the two of you
will be suffering death. Tandaan mo 'yan. You don't really understand what happened
to Mama, right? Maling tao ang pinakasalan..."

Naging maliwanag ang mukha ni Señorita nang marinig iyon.

"Talaga Kuya? Oh my God, thank you talaga Ate Klad," niyakap niya ako nang mahigpit
na halos ikinasakal ko na. Hindi ko pa rin siya naintindihan.

"Kay Vice ka dapat magpasalamat, Señorita."

Kumalas siya sa yakap saka hinarap ang Kuya niyang galit na gulong-gulo sa
nasaksihan.

"Thank you, Kuya. Sana maghiwalay din kayo ng babae mo," tumalikod si Señorita
sabay paalam sa akin. Iniwan niya ako bigla sa harapan ni Vice.

"Vice, wala ka pong ipapagawa?" sinisigla ko iyong boses ko na tila kinakabahan ng

sobra. Kinakain ako ng init ng galit sa mga mata niya.

"Clean my room, and after change your clothes, you'll be with me. Linisin mo 'yong
condo ko," magiliw akong tumango. I never miss to compliment his beauty.

"Sige po..." iritado siyang nakatingin sa mukha ko na para bang ako ang
pinakamaling taong nalikha sa mundo.

"Don't smile at me again. It's...irritating," sabay sarado niya ng pinto. Nawala

nga ang ngiti ko dahil sa lahat ng sinabi niya.

God. Ngayon ko lang naramdaman na nagsisisi ako ng konti kung bakit ako nandito.

Binibigyan niya ako ng iba't-ibang emosyon na hindi ko pa naramdaman kahit noon.

...

Nasa likod ako ng sasakyan habang inaabala ang sarili sa pagtingin sa mga sasakyang
nakahinto dahil sa mahabang traffic. Ayaw kong tingnan ang taong nasa harapan, si
Ms. Solaine at Vice. Tahimik silang dalawa, pero naiirita pa rin ako.

Malapit na rin akong mairita sa sarili ko dahil naiirita ako sa kanilang dalawa. I
never been to this feeling noon. Wala pa akong naramdaman na ganito.

Papatungo kami sa kung saan pupunta si Vice.

Sumulyap ako ng saglit sa salamin sa harap nang mataman kong nakita na nakatingin
pala si Vice sa akin gamit iyong salamin. Napaiwas siya ng tingin na ikinakaba ko
talaga.

Halos sampung minuto kaming nakahinto bago umandar ulit. Hindi nagtagal ay huminto
kami sa tapat ng isang mataas na gusali na pinangalanan sa harap na 'Zaldivar Hotel
and Casino'. Sa tansya ng mata ko ay nasa limampung palapag ang gusali.

"Don't even try to see me again. You know the rule, one night and it's a goodbye,"
malamig niyang sabi sa babae na ikinalamig ng kalamnan ko. Akala ko may something
romantic sa kanila.

"Of course, Vice, I enjoy it anyway. Thanks baby for that unforgettable night,"
nagflying kiss ang babae bago lumabas. Maarte siyang lumingon sa akin sa likod at
umirap sa akin.

And she's out of the car.

Kunot-noo kaming dalawang nagkatinginan ni Vice sa salamin.

"What?/Why?"

"Don't make me your driver," masungit niyang sabi at napagtanto ko ang sinabi niya
kaya agaran akong lumabas saka umupo din naman sa passenger seat.

"Hindi mo pala girlfriend 'yon?" and why do I sound happy?

"So curious? No, I don't do girlfriends, commitments and serious relationships.

It's very time consuming. Ayaw kong aksayahin ang oras sa walang kabuluhang mga
bagay."

"She's beautiful. She's a candidate to represent our country right. I love her
morena skin," puri kong nakatingin kay Ms. Solaine na ngayon ay papasok na ng
building.

Naiinggit talaga ako sa mga morena. Maputi kasing talaga ang balat ko. Masyadong
ayaw ko.

"Your skin is tanned. That's Filipina colored already. Bakit inggit na inggit ka
pa?" napahinto ako sa sinabi niya, saka tiningnan ang balat ko.

Oh God...I forget that I am pretending my identity.

"Hehe nevermind po," hilaw akong ngumiti na ikinalukot na naman ng mukha niya.

"Tss.." pinaandar niya ang sasakyan, saka nagtungo na naman kami sa kung saan.
Sa isang kalsada ay nahinto na naman kami dahil sa stoplight. Nakatingin ako sa
tabing kalsada at may pamilya doong nakaupo sa karton na duming duming. Iyong ina
ay nagkakamot ng ulo, saka natutulog iyong ama. Saka naglalaro iyong dalawang bata
sa harapan nila.

Nilalagpasan sila ng tao, at alam kong hindi pa sila kumakain dahil maaga pa. A
warm mercy hugs my heart.

Kinapa ko ang jeans ko at wala pala akong pera.

"Vice..." nakangiti akong bumaling sa kanya. "Pahiram ng pera. Babayaran ko na lang

o ibawas mo sa sweldo ko."

Kumunot ang noo niyang napangiti pa rin ako. Gwapo pa rin siya kahit nagkakaganyan
ang mukha niya.

"What the hell, Bautista?" hindi niya makapaniwalang sambit.

"Please, malapit na mag go sign. Bilisan mo.."

"F*ck, inuutusan mo ba ako?" Hindi ko winala ang ngiti ko sa labi hanggang sa

kinuha niya sa coat niya ang pitaka niya saka nagbunot ng isang libo na parang
napilitan at gulong gulo sa sarili niya.

"Thanks, Vice. God bless you," bumaba ako ng sasakyan agad agad.

"Bautista! Sht..ano bang ginagawa mo?!" naririnig ko si Vice sa loob ng sasakyan na

galit na galit na naman pero hindi ko siya pinansin. Pumasok ako sa isang sikat na
fast food chain, habang bumabati ang isang crew. Luminya ako sa nakapila habang
nakatingin sa mga menu sa ibabaw.

"What a crazy thought has gotten into your mind, lady?," nabigla akong tinabihan ni
Vice. Iritado na naman siya.

"Good morning po, Vice," bati ng mga tao sa loob ng makita siya. Oh yeah, kasama ko
pala ang Vice Governor kaya hindi na ako magugulat sa atensyon na nakukuha niya sa
mga tao.

Pagkamangha.

Takot.

Kaba.

Kilig.

May iba na nakangiting nakatingin sa kanya especially iyong grupo ng mga babae sa
hindi kalayuan.

"See? One of the hottest politicians in the country. Mga gwapo din mga kaibigan
niya mga beshie. Iyong si Gov, si Pres, si Senator...at iba pa.." teenagers nga.

Noong teenager ako, hindi ako ganyan sa kanila. Nasa bahay lang ako, nagdedesisyon
sa mga malalaking bagay sa buhay ko. May iba't -ibang buhay din naman tayo.

"Ano ba ginagawa mo ha? Hindi ka ba nakakain mg almusal?"

"Kumain. Anyways, thank you talaga, Vice," nang ako na ang oorder ay sinabi ko sa
staff iyong mga gusto kong bilhin.

"Take out po, Miss. Salamat po. God Bless," malambing kong tugon sabay kuha ng
sukli.

"Good morning po, Vice," bati ng mga crew sa katabi ko. Tumango lang siya na hindi
ngumingiti.

"Morning."

Hinintay namin iyong order at nakangiti ako sa isang lalaking cashier na nakatingin
sa akin. Namumula siyang ngumiti rin, pero nabigla akong naramdaman ang braso ni
Vice na umakbay sa akin, saka pinalapit sa kanya.

"Sorry po," kunot-noo ako nang humingi ng paumanhin ang lalaking yumuko. Nagtaka
man ay hindi na akp nagtanong nang dumating na iyong inoder ko.

Kukunin ko na sana 'yong paper bag nang naunang kinuha iyon ni Vice.

"Vice, ako na po..."

"Tss," nakabusangot siyang naglakad palabas kaya sumunod ako. Yumuko ako sa crew na
nasa may pintuan na nagpasalamat.

"Welcome po."

Nang nasa labas na kami ay humarap siya sa akin.

"Kailangan ba talagang ngumiti ka sa kahit na sino, ha? This time, bawal kang
ngumiti sa mga lalaki..." panenermon niya.
"Ha? Vice...ganoon talaga..."

"Whatever. I don't care," nag-pout akong tinaasan siya ng kilay. Malapit na akong
mainis. Ayaw niyang nginingitian ko siya, ayaw niya ring ngumingiti ako sa iba.
Hays, ano ba talaga gagawin ko?

"Galit ka na niyan?"

"Naiinis ako," mahina kong sabi.

"You don't appear like that. O eto, " kinuha ko 'yong paper bag ng Jollibee saka
nilagpasan siya para pumunta sa pamilyang nakita ko kanina.

Napahinto akong pinapaalis sila sa harapan ng tindahang nasa harapan nila.

"Tsupe...doon kayo sa iba umistambay. Mga taong ito! Baho baho niyo!" awa ang
naramdaman ko. I know there that poor, pero hindi naman pwedeng gaganyanin sila.

It's injustice.

Naglakad sila papalayo habang hawak hawak ng mga magulang ang anak nila. Hinabol ko
sila...

"Ate, Kuya..." hingal akong huminto sa harapan nilang apat, saka ngumiti. "Ito po.
Kailangan niyo po ito, di ba?"

"Wag na, ineng. Nag-abala ka pa. Sa'yo na lang iyan para sa almusal mo..." Nahiyang
sabi 'nong nanay.

"Ay okay lang po. Tapos na po akong kumain eh, saka mas kailangan niyo po ito, para
sa mga anak niyo. O they're cute," masigla kong ngiti, saka umupo para magkapantay
kami ng dalawang bata. "Gusto niyo ng hamburger, di ba? O ito..."

Ibinigay ko sa mas nakakatanda iyong paper bag na nakangisi niyang tinanggap. His
smile is like diamond. It can't be reach by any measure.

"Salamat, Ate."

'Galing iyan sa kanya. Kita mo 'yong lalaking 'yon," tinuro ko 'yong nguso ko sa
pwesto ni Vice kung saan ko siya iniwan. Taimtim siyang nakatingin sa amin.

"Nag-abala pa kayo ng asawa mo, ineng," tugon naman ng tatay.

"Ay hindi ko po siya asawa," at masaya pa akong nagkomento si tatay ng ganon? So
weird of me.

Biglang tumakbo ang bata sa pwesto ni Vice, saka may sinabi ang bata sa kanya na
ikinsilay ng ngiti niya maya-maya pa.

And my world just stops when I see how that smile surfaced. My breath hitch and my
heart is pounding wildly. Para akong nahilo sa ngiti niya.

That smile was breathtaking, para akong nasa biyaheng papuntang himpapawid,
nakasalubong ng mga bagyo, nakakatakot pero masaya.

What a wonderful smile.

...

Namangha ako sa laki at taas ng building na hinintuan namin ni Vice na may pangalan
na 'Mondejar Condominiums'. The building is beyond fifty floors, I guess. It's like
a tower. Pinakamataas na gusali ata ito sa buong siyudad.

Naramdaman ko ang paghila ni Vice sa akin papasok ng building. Binati siya ng mga
guards na nakasuot ng hindi karaniwang uniform ng mga gwardya. Para silang gwardya
ng mga hari at reyna.

Hindi sila binati pabalik ni Vice pero binati ko sila.

"Good morning po," napalunok pa sila bago ngumiti. Nagreklamo naman si Vice kaya
nagmamadali na lang akong nagpahila sa kanya.

Ang buong building ay gawa sa mga mamahaling materyales. Glass walls and everything
shiny. The whole infrastructure speaks luxury and richness na pakiramdam ko isang
insulto sa gusali ang makaapak ako dito.

I'm just wearing simple, at lahat ng nakikita ko ay mayayaman.

Binaliwala ko iyon, at nakangiti pa ring pumasok sa elevator habang pinindot ni

Vice ang numero 65 doon sa gilid.

"You own this?" napabaling siya sa akin, saka tahimik na tumayo na hindi ako
pinansin. "Ang yaman mo pala. Kaya hindi na ako magdududa kung saan ka kukuha ng
pera para sa pangongompanya mo."
"What?"

"Ah kasi, noong eleksyon, usap usapan talaga ang mga korupt na politiko. Ginagamit
ang pera ng bayan para sa eleksyon. Without evidence or not, nakumbinsi akong
ganoon nga. Hindi sana ako boboto kaso pinilit ako ni Dad--Papa."

Hindi maipagkakaila, baluktot talaga ang lipunan natin ngayon. And I don't know how
to solve it because people are blinded with fame, power and money, kaya walang
nagbabago sa atin. It's still the same. The same set of politicians.

We need new characters because righteous hearts are the only solution for these
crimes.

"Tss.." iritado na naman siya. "Ganoon tingin mo sa akin? Well, ganoon naman talaga
tingin ng mga tao. Saka hindi ako ang nagmamay-ari nito  'yong Mama ko, pinamana
lang sa akin."

Napangiwi akong naguluhan. Pareho lang kaya 'yon. Pinamana sa'yo, edi sa'yo na. So
humble, nakakamangha.

"Ayos lang sa'yo na mali ang tingin ng mga tao sa'yo?" nagkibit siya ng balikat.

"I did not live for them, and for myself. I live for other purpose, at doon ako
nagfofocus. Hahayaan ko sila kasi 'yon ang totoo, with evidences man or wala,"
bigla akong kinain ng kaba sa sinabi niya.

Totoong corrupt siya? Or totoong may ilegal silang negosyo? Or totoong mamamatay
tao siya?

Hindi ko alam kung ano ang totoo sa tatlong iyan.

"Totoo? Paano totoo?"

"Why are you so curious?"

"Wala po," tumahimik ako. Nag-iisip sa mga bagay bagay. Kung totoo man ang mga
inaakusa ng mga tao, nasa labi na niya nanggaling na without evidenve or mayroon,
tama sila at parang pinaninindigan pa niya iyon.

Ayaw kong tanggapin hanggang wala akong ebidensiya. Hindi ko kayang tanggapin na
siya ang bumaril sa Daddy ko.

Why?
"I'll still do not believe people's hunches without evidence, that's injustice,"
sigurado kong ngiti sa kanya. Napatingin siya sa akin na hindi makapaniwala saka
umiling.

"Injustice? That word exists everywhere, and the opposite of that is extinct
already," nalungkot ako doon. Sinasabi niya yan kasi hindi pa niya nakakamit ang
tamang hustisya para sa Mama niya.

"Some people fight for justice.."

"Aha," tumango siya ng marahan saka natahimik na rin. Nasa ika-apatnapu't siyam pa
ang floor namin. Hindi nagtagal ako dumating na kami sa naturang floor na gusto
niya.

Lumabas kamong dalawa, nakasunod lang ako, namamangha sa maraming rooms na

nakikita.

"Okupado na 'to lahat?" huminto siya sa isang room. He slided a card on the door
for it to open. Binuksan niya iyon ng maluwag saka pinapasok niya ako.

Sobrang laki ng penthouse niya na halos kasing laki na ng modern mansion. The
ceiling has modern and luxurious chandeliers. Naglalakihan din ang sofa sa sala
kung saan nandoon ang TV.

Ayos naman ang sala, parang wala naman akong lilinisin dito. Nakita ko siyang
pumunta sa isang silid na walang pinto, sumunod ako, at doon ko nakita ang dining
room.

"Kung may gusto kang kainin o inumin, nandito na lahat. Pupunta na ako sa kapitulyo
para sa trabaho ko. Don't try to break something in here. Bawal kang lumabas o kung
ano. Hintayin mo ako rito hanggang kailan ako babalik. Understand?"

Tumango akong nagsalin siya ng tubig sa isang baso. Nakatagilid ang view niya sa
aking umiinom ng tubig. Namamangha ako sa bawat galaw niya na hindi ko mapigilang
hindi mangiti.

Napatingin siya sa akin bigla dahilan na naitapon niya ang iniinom niya.

"F*ck!," nagpanik akong umuubo siya. "Tngna!" Mura siya ng mura habang hinahagod ko
ang likod niya.

"Ayos ka lang po? Hindi ba masarap 'yong tubig?"   Nag-aalala kong tanong sabay
titig niya sa akin ng masama.
"Bakit ka ba ngiti nang ngiti, ha?," pagalit niya. Umatras ako nang gumalaw siya
para maglakad.

"This is my usual attitude. Ano bang masama sa ngiti ko? Nakabusangot ka kasi
palagi eh," walang alam kong tanong. "Is smiling a crime? Ayaw mo akong ngumiti sa
iba, tapos kung sa'yo  nagagalit ka..ano ba talaga--"

"Your smile is dragging me to an unkown emotion! Para bago ako mabaliw, tigil tigil
mo 'yang kangingiti mo sa akin!"

Napasinghap akong nagtataas na siya ng boses. Iyong puso ko ay tumatambol sa takot

at kaba, hindi dahil sa masasama niyang titig, kundi dahil sa parati ko na talagang
nararamdaman ito.

"Nakakabaliw ang ngiti ko?" nagtataka at walang bahid na kaalaman kong tanong. I'm
still confuse. Kailan pa nakakabaliw ang ngiti?

"Hindi! And why you suddenly conclude that?!" iyong galit niya ay hindi ko na
matansya.

"Ehh iyon ang sabi mo po eh..." mahinahon kong tugon. Nakakalito itong si Vice eh.
Hays. Naguguluhan ako sa kanya.

"Hindi ko sinabi iyon, Bautista. I never been attracted to smiles before...Oh

sht!...maglinis ka na nga doon!" he said like he was defeated from a battle.
Nalulungkot akong isipin na hindi pa rin aiya nakaramdam ng emosyon.

I always smile because I thought he will like it. He has never been attracted to
smiles daw eh. Hays. Sabi ni Claire at Dominic, maganda at nakakabighani raw ang
ngiti ko, bakit si Vice, hindi nagagandahan?

"Ngumingiti ako kasi galit ka parati. Bakit ka ba galit sa akin?!" nagulat ako nang
napasigaw ako sa pinakaunang beses sa buhay ko. Sumigaw nga ako pero para wala
namang nangyari. My voice is still appear soft and kind.

"Galit ako sa lahat ng tao, at kasali ka doon."

"Kahit wala akong ginagawang masama?"

"Oo. You're dealing with me, you're not an exception of my anger to everything,"
nilagpasan niya ako dahil papalabas siya ng dining room.

Napabuntong-hininga akong sumunod sa kanya. May kinuha siya sa isang drawer katabi
ng isang pinto ng isang kwarto.
"Here, ito ang susi sa kwarto ko. Linisin mo ang paligid nang maigi," marahan akong
lumapit sa kanya saka kinuha ang inabot niyang susi. Bumabagsak lahat ng positibong
pakiramdam sa akin.

I'm sad.

"Mag-ingat ka po," marahan kong tugon na binaliwala niya. Masungit nga talaga siya.
Sanay na ako pero masakit pa rin.

"Tss..." nakatitig lang ako sa paglabas niya at doon nangilid ang luha ko. Ngayon
lang ako nakakita ng tao na ganito kabato ang pakiramdam.

I don't know how to make him soft. My smiles just failed for the first time.

...

Habang naglilinis ako ng banyo ay nag-iisip at nakikinig ako sa kausap ko sa

cellphone ko na si Daffodil. Inilagay ko lang sa may lababo ang gamit.
Niloudspeaker ko lang kasi nagkukuskos ako nang tiled floors.

"Ganyan talaga si Vice, Sister. Palaging masungit, nakabusangot. Hindi na nagulat

ang mga tao sa kanya. He's like that ever since..." tugon ng kausap ko.

"Ayaw kong palagi siyang ganoon eh. Ayaw ko talaga. Kaya susundin ko ang gusto ko.
Paano ba papalambutin ang kagaya niya, Daff?" napaubo bigla ang kabilang linya, na
ikinataka ko ulit.

Hays. Uso ba ubo ngayon?

"Umm Sister," she said like she was relieved from something. "Ganito kasi 'yan. Ang
ganyang mga tao lumalambot lang kapag na fall."

"Na fall? Ihuhulog ko siya ganoon? Oh my God, baka ma ospital siya kung ganoon."

"Hay. Ma fall po. Um...like, you know, when Cupid is playing his bow and arrow and
you're hit with it. Tatamaan ng pag-ibig ang sinasabi ko. Fall in love. In love
po."

"Ay...ang hirap namang makahanap ng babae. Marami akong nakikitang babae na kasama
niya kaso nawawala din kaagad. Paano ba 'yon gagawin?"

"O...mahirap siya actually. Mahalin mo lang siya tapos ipakita mo ang pagmamahal mo
sa kanya. He will fall in love with that kind of act, I guess. Kaso, mahihirapan ka
talagang makahanap ng babaeng gagawa 'non," may bahid na saya at lungkot sa boses
ni Daff, pero hindi ko alam kung ano talaga ang nararamdaman niya.

"Ako na lang gagawa," presenta ko. I have loved so many people. Hindi mahirap
magbigay ng pagmamahal sa ibang tao. Walang masama kong idadagdag ko sa listahan si
Vice.

God

My family.

My friends.

My Sisters on the convent.

And Vice.

Marami pang espasyo sa puso ko. Kasya pa siya para doon. Loving is a continuous
act. Walang makakapagpigil sa'yo kung sino ang mamahalin ng puso mo.

"Po? You're not allowed to love...I mean, have a romantic relationship, right?"

"O not that, Daff. I will love him as a person, not as a man in a romantix way,"
ngiti ko kahit hindi niya ako nakikita. I heard her sighed heavily.

"Alam mo ang pagkakaiba ng dalawang 'yan. Loving him as a person and loving him as
a man. Mahirap pag-ibahin ang dalawa."

"Hmm..."

"Huwag na, Sister. Kung hindi ka pa nag-aalala sa kanya, huwag mo nang

ipagpatuloy."

"Ha? O...I sarted to care for his attitude and feelings, Daff. I have always care
for him. Wala naman atang masama 'yon, di ba?" kamof ulo kong tanong.

"Patay! Nayari na. This is not happening. Sht!...Bye muna, Sister, kakausapin ko
muna si Boss."

"Okay, thanks for the conversation, Daff," tumayo akong pinapahid ang kamay sa
aking damit. Inabot ko iyong cellphone saka naglakad akong biglang nadulas.

"O Jesus Christ!" nabali ang paa kong nabagsak ako sa sahig na ikinasigaw ko sa
sakit. Waah! Agaran namang kumalat ang hapdi at sakit sa aking likod at paa. Hindi
ako makagalaw saka naluluha na.
Nakalimutan kong madulas pala. Tears are falling off my eyes. God! The pain is very
visible in my body.

Sinubukan kong tumayo pero hindi ako makagalaw. Masyadong malakas ang aking
pagbagsak.

Tinipa ko numero ni Ate Ivy na hiningi ko noong isang araw. Nagpapasalamat sa Diyos
na hawak hawak ko ang cellphone ko. Oh my God!

Have mercy on me, Lord.

"Hello, Klad.." magiliw na bungad ni Ate.

"Ate...tulungan mo ako. God, aksdiente akong nadulas. Nasa condo ako ni Vice. Wala
siya rito kasi nasa trabaho na."

"Hala ka...Sige sige. Hihingi muna ako ng address...o si Ate Senaida na lang
papuntahin ko," nahihimigan ko ang pagpapanik niya bago niya binaba ang tawag.

Maya maya pa ay sinubukan ko pa ring gumalaw kahit masakit  kakayanin ko para

makaupo ako. Ayaw kong madatnan na ganito ang posisyon.

Hinila ng pwersa ng ibabaw kong katawan ang sakit ng aking balakang at paa,
papaupo. Sumandal ako sa gilid ng bathtub, saka huminga ng malalim para pakalmahin
ang sarili.

Lumipas ang mahahabang minuto nang may narinig akong tunog sa labas para mabuhayan.
Pinahid ko ang mga luha at nag-angat ng tingin sa bumukas na pinto.

"Sht...sht..." napangiti ako sa nakita. Sabi niya  ayaw niya akong ngumiti pero
nginitian ko pa rin siya sa kabila ng masasakit na naranasan ko ngayon.

Tinawid niya ang pagitan namin hindi alintana ang madulas na sahig, saka dinaluhan
ako kaagad. Hinawakan niya ang mga braso ko. Nakita ko ang pag-aalala at takot sa
mga mata niya.

"You'll be okay. Don't worry, baby..." tumango akong naiiyak hindi malaman ang
nararamdaman. Niyakap ko siya bago niya sana akong kargahin, tight and firm because
of fear. Kapag nasasaktan ako ng pisikal, yakap ang ibinibigay ni Daddy sa akin.
Hindi gamot ang nakakapagpagaan sa akin...kundi yakap.

"Let me hug you, please," pagmamakaawa ko dahil naramdaman ko ang pagkabigla ni

Vice at mukhang aalis pa siya.

Hindi siya nagsalita at pinabayaan niya akong yakapin siya ng mahigpit nang
mahigpit. Sabi nila, masamang tao si Vice, kaso pakiramdam ko, safe na safe ako
kapag nandito siya despite of his attitude.

"F*ck, ano pa ba ang gagawin mo sa akin, Bautista? Tinakot mo ako. Ngayon lang ako
ulit natakot ng ganito," pagalit niya sa akin na hindi ko maintindihan kung ano ang
pinapahiwatig niya, kaya natahimik na lang akong dinadama ang bawat paghaplos ng
sakit sa akin.

"Malapit na akong mabaliw, Bautista..." he uttered soft curses and I've felt warm
firm arms embraced my body.

Pinabayaan ko ang sinabi niya kasi nalunod ako sa bango at lambot ng presensiya
niya.

Thanks God. I've felt the relief now.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 6- Innocent Feelings

Chapter 6: Innocent Feelings

•KLAD'S POV•

Namalayan ko na lang ang marahang paglapag ni Vice sa akin dito sa malaki niyang
mukhang malambot na kama. Gumagaan ang pakiramdam ko nang nandito siya para
tulungan ako. Hindi ko man maiintindihan ang sinabi niya kanina pero masaya na
akong nag-aalala siya, o baka nagkamali lang ang mga teynga ko nang pagkakarinig.

"Saan 'yong masakit?," nakaupo ako sa gilid ng kama na nasa baba ang mga paa.
Marahan siyang nakaupo sa harapan ko para hilutin 'yong nabali kong paa.

"Yong kanan po," napadaing ako sa bawat hawak niya. Nakita ko ang pamamaga ng
natapilok na bahagi nito. God.

Ilang segundo kong dinadamdam ang sakit hanggang napatitig na naman ako sa
seryosong mukha ni Vice. Sayang lang na ang ganitong kagandahan ay hindi nadadaanan
ng kahit anumang emosyon. Halos mabingi ako sa malakas na pintig ng puso ko. I am
feeling the physical pain, but I'm delighted with the beats of my heart. Why is
that? Bakit ganito ba talaga?

Isang malaking palaisipan pa rin sa akin ang ganitong karamdaman. Para akong
aatekihin sa sakit sa puso.

"Vice, ayos na po," alinlangan kong ngiti. Natatakot na ako sa tibok ng puso ko.
Kapag papalapit nang papalapit si Vice sa akin ay palakas nang palakas ang
pagtibok, at natatakot ako baka magkasakit ako sa puso. Baka hindi ko makayanan na
magkaroon ng sakit. The heart is the most fragile organ in our body, so vurnerable,
dapat lang na ingatan ko ito. Ayaw kong magkasakit. I hate hospitals.

Tumayo siyang ganoon pa rin ang emosyon sa kanyang mukha. The usual emotionless
face.
"Dito ka na lang. Huwag ka nang gumalaw. Pagkatandaan mo 'to, babae, mag-iingat ka
dahil hindi sa lahat ng pagkakataon, may tutulong sa'yo," napatango akong yumukong
tiningnan ang paa ko. Galit na naman siya.

Oo nga. Tama siya. Sa lahat ng pagkakataon na may nangyayari sa aking masama ay

nandoon siya para saluhin ako.

"Salamat po," malambing kong saad na pilit na ngumingiti. Naantala ko pa ata ang
trabaho niya sa gobyerno, dahilan kung bakit galit siya. "Ayos na po ako rito.
Pwede na po kayong magtrabaho ulit."

Taimtim niya akong tinitigan kaya nagtaka ako kung ano ang nagawa ko. Hays. I
suddenly feel concious about myself.

"Parang nakita na talaga kita. I don't know when or where. Anyways, she's not worth
it to be remembered. She's a very deadly sin," lumakas pa nang lumakas ang pagsigaw
ng puso ko. Kahit masakit pa ang paa at balakang ko ay pilit akong gumalaw.

Ayaw kong pakinggan na ang ganyang ideya kasi totoo naman talagang nagkita na kami,
takot lang ako, dahil baka singilin na naman niya ako ng bayad. Bayad sa pagtulong
niya sa akin doon sa palengke.

I don't want a kiss. I don't want to commit a deadly mistake again. Once is okay,
but twice is stupidity already. Dapat matututo ka na sa una.

"Stop moving," mariin niyang hawak sa balikat ko magkabila. Tinulak niya ako
pabalik sa upuan. "Kung hindi mo kaya, huwag mong pilitin."
Napasinghap na lang ako at sinunod ang utos niyang huwag nang gumalaw. Iniwan niya
ako maya maya at nagtungo sa may balkonahe ng unit niya, saka may dinial sa kanyang
cellphone.

"Move my meeting to three pm, at 'yong mga papeles ko sa opisina doon sa kapitulyo
ay dalhin mo sa bahay. Doon ko na pipirmahan lahat ng 'yon. Stop complaining,
Boselli. Just do what I say!" nag-iwas ako ng tingin nang tumingin siya sa akin
pagkatapos niyang mag-utos 'non. Ganyan talaga ata siya sa lahat.

Sino kaya ang magpapalambing sa kanya?

Nang makalapit siya ay ngumiti akong nakatingala sa kanya. Always naman ako
ngumingiti. Nagbabakasali na may powers pa ang mga ngiti ko.

"We're going to the hospital," imporma niyang ikinagulat ko.

"Po? Hala Vice, ayos na po ako eh. ---" masakit siya pero maglalakad lakad lang
siguro ako ay ayos na.

"No, we're going there. At wala kang dapat ikatanggi 'non..." bigla akong
napalundag sa gulat nang hinawakan niya ang kaliwang bahagi ng beywang ko, saka
pinaakbay niya sa balikat niya ang kanang braso ko.

Again. He's too near, and my breath is always heavy and nervous.

"Sht...bakit ba kita tinutulungan?" Matulis ang pagkakatig niya sa akin na

ikinatakot ko. Takot din akong palagi na lang siyang galit.

"Maayos na naman po ako, Vice. Konti lang naman ito..."

"Hindi ka nga makalagaw, tapos, konti lang?" natahimik na lang akong dahil ayaw ko
na siyang magsalita na puro lang galit.

Oh my God. Dapat lang talaga siguro na sundin ko 'yong paalala ni Daff.

I should let him fall in love.

Love is too powerful and magical. I have always believe that it can change the
world in a second.

I'll volunteer myself to do it.

"Eh baka po kasi nakakaisturbo na ako sa trabaho mo," binuksan niya ang pinto gamit
ang isa niyang kamay at hindi sinagot ang sinabi ko.

Paika-ika akong naglalakad na inaalalayan ni Vice nang mahigpit patungo sa elevator

pagkatapos niyang saraduhin ang penthouse niya.

Masuyo ko lang sinulyapan ang seryoso niyang mukha. Other part of me is glad, kahit
ano man ang sabihin ng mga tao tungkol sa kanya ay may kabaitan naman siya. Hindi
niya ako tutulungan ng ilang beses kung wala siyang malasakit sa iba. Hindi siya
ngingiti sa bata kanina kung wala siyang emosyon. Ganito lang talaga ata siya. Not
open to all.

Hmm..paano niya kaya hinahandle lahat ng problema kung wala siyang pinagsasabihan.
Iyong problema niya sa pagkamatay ng Mama niya ay parang masakit ata iyon, dahil
wala siyang kakampi. Paano niya kaya nakayanan iyon kung 'yong Kuya at Papa niya ay
wala namang ginawa.

We are really not oblige to judge someone just by being once seen.

Hanggang kailan ko rin siya ipagtatanggol sa sarili ko, na ngayon ay siya talaga
ang prime suspect sa pagkakabaril ni Daddy.

Nagtataka ako kung bakit ganito ako sa kanya. Kung bakit ko siya pinagsasabihan ng
magaganda kung ang una kong misyon ay bigyan ng hustisya si Daddy, hindi ang
ipagtanggol ang isang kagaya ni Vice.

How could myself act like this? Hays.

"Vice," nasa loob na kami ng elevator, at napalingon siya sa akin ng bahagya nang
tinawag ko siya. "Umm...hindi ko pa nakita ang mga magulang mo sa mansion. Saan
sila?"

God. I act like a chismosa. I'm just trying to make a conversation para makitaan ko
naman siya ng mali sa isip ko. I see everybody as perfect one, but Vice is too
perfect to my mind. Kahit galit nga siya sa akin, hindi ko magawang magalit sa
kanya. Kahit siya ang suspek sa pagkakapahamak kay Daddy ay hindi ko magawang
magalit sa kanya.

This is too unfair.

"Ang dami mo talagang tanong," pagsusungit niyang pag-irap. Ano ba 'yan? Napangiwi
akong tumahimik na lang. Alam ko namang patay na ang Mama niya, sinabi iyon ng mga
kasamahan ko sa bahay, gusto ko lang e open up niya ang problema niya. Bayad ko na
lang sa lahat ng tulong niya sa akin.

"Is it bad to be curious?" napabulong akong naisip din na...masama ngang ma curious
kung hindi naman kayo close ng kausap. Hays. Iyon ang sabi sa akin ni Claire nang
nakipagkwentuhan ako 'nong babae sa simbahan noon, na umiiyak. Ang dami kong
tinanong sa babae kaso hindi niya naman sinagot ang ilan, kaya iyon ang naging
komento ni Claire.

Narinig ko ang mabigat niyang paghinga lalo pa't magkadikit lang ang katawan namin.

"Yes. Masama siya, lalong lalo na kapag mga magulang ko ang topic. Baka kapag
nagsimula akong magsalita sa'yo, ay hindi mo magugustuhan ang sasabihin ko. You
will never like what will I say when my mother is the topic. So stop asking,
Bautista," madiin na madiin niyang paalala.

"Okay," siguro nga masyado ko lang atang pinapasok ang personal niyang buhay. Hays.
Kapag pakiramdam kong naiirita na siya sa presensiya ko, iniisip kong masyado na
akong pakialamera.

Hays. Nakakaawa minsan eh, kapag naging thoughtful ka sa iba, diyan ka naman
ipagtatabuyan, kapag wala ka namang pakialam sasabihin sa'yong masama ka.

I'm just trying to be nice. Is my kindness that irritating? Kaya nga siguro mahal
na mahal ko ang pagmamadre, dito ko lang na-i express ang gusto kong ipakita. Gaya
nang pag-aalaga ng mga bata sa orphanage, wala silang reklamo sa ugali ko.

Kapag tapos na ako kay Daddy, makakabalik na ako sa totoong mundo ko.

Maamo kong tiningnan ang doktor na tinitigan din ako ng maigi na pakiramdam ko,
hinaguran niya ako ng tingin na para bang isa akong himala na binagsak sa langit.

His eyes are asking...'ano ang ginawa mo sa kaibigan ko?'

"Doc, ayos naman po ako, di ba?" I manage to ask when the akwardness is on the air.
Habang iyong doktor ay tinititigan ni Vice ng masama. Masamang masama na halos
sakalin na niya abg doktor sa isipan niya. God. Bakit ganyan si Vice? Can you make
him kind naman?

Nakaupo lang ako sa isang mahabang puting upuan na may foam dito sa opisina ng
doktor na nagngangalang 'Ryos Deaniel Alfeche Greene'

"Oo, magiging maayos ka na bukas. Ipapatingin kita sa assistant doctor ko, babae
siya. Umm para matingnan kung may bali ka ba sa likod. And your ankle will heal
three to four days. Lalagyan lang natin iyan ng cold compress and ointment,"
ngumiti ako kay Doc na ikinatango ko. Gumaan ang pakiradam na maayos din naman ako
kaagad. "Ahh...kaya pala nagkahimala. Iyong ngiti mo pala---aray!"

Nadaing siya dahil siniko siya ni Vice na ikinataka kung bakit niya ginawa.

"Siguraduhin mo lang iyang mga sinasabi mo, Greene. Ginagawa ko lang ito dahil ayaw
kong makipagkaibigan kay Thomas," ganoon man ang binulong ni Vice ay hindi na ako
nakialam.

Baka kung magtaka ako ay magagalit na naman siya.

"Sos...natamaan ka talaga ng pana---este himala. Sa ganyang kaliit na kaso ay alam

mo na ang gagawin. Hindi ka naman ganoon ka praning para magpa-emergnecy noh.
Pinag-aralan natin ng sabay lahat ng first aid lessons, tapos ngayon ang over
reacting mo na. I have tons of important patients. Hmmm..." I pouted my lips.
Mukhang hindi pa ata nadaluhan ni Doc iyong mga may sakit dahil sa akin.

Hindi ko naman alam kung bakit ganyan si Vice eh. Sabi ko sa kanya, ayos na ako.

"Doctor ka pa rin, and I am your friend...well, sort of. Magbabayad naman ako,"
pagsusungit na naman niya. Magkaibigan talaga sila na kanina ko pa iniisip. See?
May kaibigan naman pala si Vice, so hindi siya ganoon ka snob.

"Whatevery you say, Jonah," lumapit pa sa akin si Doc, saka umupo sa harapan kong
hinawakan ang paa ko.

"Namamaga nga siya," biglaan niyang inikot iyon kaya napadaing ako sa sakit.

"God..." napasambit akong naiiyak, halos mawalan ako nang hininga.

"Fck you, Greene! Alam mo kung saan nakalagay ang baril sa katawan ko, gusto mong
bumulagta ha!," hindi ko masisisi kung galit si Vice. Masakit nga talaga ang ginawa
ni Doc.

Tumingala si Doc sa akin at malambing akong nginitian.

"I'm just relocating the bone," tumango akong napatulo ang isang butil ng luha sa
mga mata ko. "And Jonah is too OA. Fck you din, bro. Gusto mong siyang gumaling
tapos magagalit ka."

"Hindi ako galit," pinakalma ata ni Vice ang sarili niya dahil nakita ko siyang
lumapit sa isabg water dispenser at nagsalin doon ng tubig sa isang baso. Uminom
siya ng dalawang beses na nahumaling ako sa bawat galaw ng adam's apple niya.

Nagsalin siya ulit sa parehong baso at ngayon ay bumaling sa akin, lumapit, at

inabot ang baso sa akin. Nag-aalinlangan akong kunin kasi hindi ko alam kung saang
bahagi ng baso siya uminom.

"Drink, para maibalik ang hininga mo," sumulyap ako kay Doc na nakangiting kinukuha
ang isang box doon sa drawers. Hindi na ako nagdalawang isip, kaya kinuha ko na
lang ang baso, saka uminom doon.

Thoughtful nga talaga si Vice. Masaya akong hindi alam kung ano ang nararamdaman
ngayon. Araw araw naman ang masaya perp ngayon ay gusto magtatalon ng puso ko sa
tuwa.

"Salamat, Vice," nag-iwas siya ng tingin nang ngumiti ako sa kanya. Hindi na ako
nagulat doon dahil parati naman. Binalingan ko na lang si Doc na umupo ulit sa
harapan ng mga paa ko, saka nilalagyan iyon ng malamig na bagay ang namamagang paa.

"Ano nga pangalan mo, Miss?" tanong niya habang patuloy na nilalagyan din ng
malamig na ointment iyon.

"Klad po..."

"Bakit ka ba naaksidente?"

"Umm...naglilinis po ako ng banyo. Nakalimutan ko po kasing masabon doon, kaya

po...ayon nangyari," tumango nang malambing ang doktor sa akin. He's too nice.

"Next time mag-ingat ka ha, kasi aatakihin ako sa puso dahil sa kaibigan ko. Kung
makapag-aalala, daig 'yong namatayan, ano..."

"He is just kind po. I am thankful na dumating siya baka hindi na ako makalabas
doon."

"Ow...is he that kind? Anong kind naman?" natatawang tanong ng doktor.

"Stop it, Greene..." pagsusungit ulit ni Vice na nakaupo na sa visitor's chair ni

Doc, crossing his legs and arms. Nagakatitigan kaming dalawa na ikinabahala na
naman ng dibdib ko. God, he's too handsome.

Hays. Kailangan talagang pumuri, Klad? Please, stop it na.

"Kind po, like, if there's about to happen, nandoon siya para tulungan ako."

"He's not kind, baby girl, he's a beast. Batong-bato ang puso niyan...aray! Ptngna,
Jonah! Ano ba problema mo?!" natatawa ako nang binato ni Vice ng kung ano ang likod
ni Doc. Ganyan ata silang magkaibigan. Ganyan kasi si Luke at Matthew, my brothers.
Nagugulpihan pero mahal naman nila ang isa't-isa.

"She's not your baby girl."

"Tngna pare...magpapamisa na talaga ako dahil sa pagkaseloso mo, Jonah," natatawa

rin si Doc at doon ko namalayan na tinawag niya pala ako ng ganoon. Baby girl?
Hindi naman ako sanggol.

At isa pa...tinawag din ako ni Vice ng 'baby' kanina doon sa banyo.

"Bilisan mo diyan, para makauwi na kami. Ang landi mong unggoy ka."

"Really? Sa'yo pa talaga nanggaling ang salita na 'yan. Playboy be like...takot

maagawan ng babae. Don't worry, man, isang himala lang ang umibig ka, hindi na kita
aagawan," at tumawa siyang matalim na tinitingnan ni Vice.

Alam kong hindi nagustuhan ni Vice ang mga pinagsasabi ni Doc, ganyan ang mukha
niya kapag di gusto ang naririnig. Pumapatay ang kanyang tingin.

Wala na lang ako sinasabi kasi, baka ano pang mangyari sa akin kung magtatanong
ako. Kahit hindi ko maintindihan ang mga pinagsasabi nilang dalawa lalong lalo na
kung ano ang nakakaselos sa pagtawag sa akin ni Doc ng baby girl.

Jealousy is a deep word that can lead to a unforgivable sins. O baka iba lang ang
ibig sabihin ng selos ni Doc.

Hays. Basta...ayaw ko nang mag-isip, nakakabiyak ng utak.

Pagkatapos gamutin ni Doc ang paa ko at lagyan ng mga bandages ay tinulungan niya
akong tumayo, pero agaran din namang lumapit si Vice sa amin, saka inalalayan din
ako. Ngumiti ako sa kanya dahil sa kabutihan niya.

"Fine...ikaw na," halakhak ni Doc saka umalis sa pagkakahawak sa akin. "Go to Dr.
Mendez for her x-rays. Nasa kabilang dulo ang opisina niya."

Nahihimigan ko pa rin ang pang-aasar ni Doc kay Vice sa hindi ko malaman na

dahilan.

"Okay."

"Salamat po, Doc," malambing kong pasasalamat kay Doc dahil mabait siya, kahit
marami siyang pasyente ay inuna niya pa akong daluhan.

"You got it wrong, Greene. Huwag kang malisyado. Tss!...Baka ako ang kakabaong
sa'yo," inis na inis nga si Vice.

Ayaw kong makialam sa problema nilang dalawa dahil wala rin naman akong
maintindihan. Ang masaya lang ako ay mabait si Vice ngayon kahit masungit siyang
nagbabanta ng buhay. Binabantaan niya talaga ang buhay ng mga tao. Hahays.
"Wala naman akong sinabi," bumaling sa akin si Doc na malaki ang ngiti. "Mag-ingat
ka, Klad. Huwag mong pag-aalahanin ang kaibigan ko."

"Opo, Doc."

"Hindi nga---"

"Huwag kang paasa, man. Nag-aalala ka talaga."

Napabuntong-hininga si Vice na minura na naman ang kaibigan niya. Marahan niya

akong inalalayan papaupi sa wheelchair.

"Go to hell, Greene," narinig ko na namang banta niya bago kami lumabas ng opisina
ni Doc. Malapit na akong mapuno sa ugali ni Vice. Kukunsulta na talaga ako kay Daff
para sa tamang gagawin.

"Vice, mabait naman si Doc, ha. Be nice to him," marahan kong sabi habang tinutulak
niya ang wheelchair patungo sa opisina ni Dra. Mendez.

"You like him? Tss.." himig na himig ko ulit ang pagkairita at pagkainis niya.

"He's nice, kahit marami siyang pasyente ay ginamot niya pa rin ako. Masayahin din
siya. Yeah, I like him as a person."

"F*ck you, Greene," mahina niyang mura sa likod ko. "Talaga lang ha? Kakilala mo
nga lang sa kanya. Gusto mo na agad. Saka, ngiti ka pa nang ngiti sa kanya. Bakit
ka ba ganyan ha?"

"Ganito talaga ako eh. Nasanay na akong ngumiti eh. I smile even if I'm hurt. I
just smile dahil iyong mga inaalagaan kong bata ay kailangan ang mga ngiti ko.
Cause I believe, a smile is a powerful comfort to a painful person. Just let me
smile, okay."

Hindi siya sumagot at patuloy lang ang marahan nang pagtulak niya sa wheelchair.
Ilang segundo rin siyang tahimik habang binabati ng mga taong nasasalubong sa amin.

"You can smile but not to men especially those fcking lustful ones."

"Ano bang mayroon sa ngiti ko, Vice? Bakit ayaw na ayaw mo akong ngumiti?," malapit
na akong mainis dahil sa kanya diyan sa usaping ngiti ko.

"Your smile is an attractive flower that can catches my species' attention, and I
don't like them to mezmerize by your smile."
"Is it? Wow, masaya akong napapagaan ko ang loob nila," habang masaya ako siya
naman ay napapabuntong-hininga na lang.

"Tss...you don't know men. Their dangerous monsters...don't smile to them, 'cause
some of them are afraid to...get caught."

"Pero..." hindi ko talaga siya maintindihan. Minsan na akong napahamak noong mga
nakaraang taon, papalabas ako ng mall 'non, I waited for a taxi, napatingin ako sa
katabing lalaki. I smiled to him, and he as well. He complimented my smile and
beauty. To make the long story short, malapit niyang matangay ang bag ko kung hindi
lang dumating si Claire at nakita kami ng mga guards.

"Pero ano?"

"Can I ask permission?" tumingala ako nang bahagya, saka ngumiti sa kanya.

"Ano?" humarap naman ako ulit sa hallway na tinatahak namin.

"Can I smile for you? Promise," tinaas ko pa ang kanang palad ko to make a promise
sign. "Hindi ako ngingiti sa iba, sa'yo lang."

Naramdaman ko ang pagtigil ng wheelchair bigla tumingala ako sa kanyang may gulat
sa mukha.

"Seriously? Takot nga ako---I mean, bakit ako?"

Ngumiti pa rin ako kahit malapit na siyang magalit.

"Kasi, gusto kita," nakita ko na halos lamunin na siya ng gulat. Gulat na gulat
siyang hindi makapaniwala. Parang masama ata nasabi ko.

"Are you serious? Insane?"

Bigla akong nakaramdam ng lungkot.

"Yeah, I like you as a person," hindi ko alam kung ano ang kinagagalit niya 'yong
una ko bang sinabi o 'yong pangalawa. I like him as a person naman talaga eh, kapag
mabait at matulungin ang tao. Gusto ko na siya.

"Baby, hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa 'I like you as a person' mo. Kaya
huwag ka nang magsalita dahil baka hindi ko na gugustuhin ang mga sinasabi mo sa
akin."

Napabuntong-hininga akong naiinis. Hindi ata siya natuwa. Parati na lang siyang
hindi natutuwa sa akin. Kailan ba siya matutuwa sa presensiya ko?

Hays. Oo nga, hindi naman ako nandito para sa kanya, para sa hustisya naman ni
Daddy. Hays. Nakakalimutan ko na ang misyon ko dahil sa kanya.

"Bakit baby tawag mo sa akin? It's too weird."

"Freaking innocent," hindi ko alam kung namamalik-teynga lang ako o narinig ko

talaga siyang humalakhak. Nevermind. I'm not interested in that 'baby' thingy.
"It's really weird also of why I am calling you baby. Hmmm...is a kind of word that
you will get from me everytime you smile. If you're not comfortable with the
calling, stop smiling at me."

"Ganoon ba? Hindi naman ganoon ang nararamdaman ko kapag tinatawag mo ako niyan..."

"Then what?"

"I'm...ano nga ba 'yon...I feel special," nag-iisip kung tama ba ang sinabi ko.
Aha. Iyan nga nararamdaman ko. I feel a weird feeling of importance.

"Ano pa ang gagawin ko para iwasan lang 'yang...ngiti mo?"

...
•KLAD'S POV•

Sunday morning, nakatingala ako sa makapal na ulap at nagpapatakan ng mga

malalaking butil ng ulan. Nasa may pintuan lang ako minamasdan ang ganda ng ulan.
Hindi ako nagtrabaho muna dahil iyon ang sabi ni Vice. Nilalagyan lang ng ointment
at salonpass iyong balakang ko. Wala namang nabali daw, pahinga lang ang kailangan
ko.

Hays.

Paano kaya ako makakalabas dito? Gusto kong magsimba pero hindi pa ako nakakalakad
nang maayos. Hindi kaya busy ngayon si Daff? Siya lang may alam ng daan patungo
rito eh.

Sabi ni Vice, day-off kapag Sunday.

Dahil dala dala ko naman ang cellphone ko ay nagtipa ako ng mensahe para kay Daff.

Me: Daff, pwede mo akong bisitahin dito. Gusto kong magsimba. Please. Kung hindi ka
busy.

And to Claire.

Me: Claire, bibisita ako sa convent. Magsisimba ako.

Maya-maya pa ay nakatanggap ako ng reply galing kay Daff.

Daff: Sige po, Sister. Ipapakuha na lang kita kay Mars, daan ka muna sa agency para
sa habit at veil mo.

Claire: Thanks God. Okay. I'll be waiting.

Nagreply ako kay Daff.

Ako: Sino si Mars?

Daff: Isa po sa mga agents dito.

Ako: Ahh okay.

Daff: After po ninyong magsimba ay pwede po bang mag-usap tayo patungkol kay Vice.
We will discuss matters about love.

Ako: Great. Sige.

Nakangiti akong paika-ikang tumalikod para sana magbihis nang mapaigtad akong
nakita si Vice sa likod ko.

"My God...good morning po, Vice," ngiti ko pa ring kinakapa ang dibdib ko dahil sa
gulat. Wala na ring tao sa loob ng dining room na kanina ay kumakain pa sila Ate
Lona diyan.

Hindi siya nagsalita at taimtim niyang tiningnan ang cellphone kong nagtataka siya.

"May gagawin ka? Hindi ka pwedeng lumabas ngayon dahil sa kalagayan mo," mariin na
may galit na naman niyang tugon.

"Pero..." akala ko ba day-off ko ngayon. Magsisimba sana ako eh. "Vice, kukunin ako
ng kaibigan ng kaibigan ko. Magsisimba sana ako."

Tinititigan niya lang ako kung nagsasabi ba ako ng totoo.

"If that's the matter...I can drive you at the church."

"Ay...huwag na po. Baka dadating na rin siya mamaya eh," tiim-bagang lang ang
sinagot niya sa akin. Lubos kong nakita ang galit niya. Inis at galit na naman
siya.

"Your boyfriend or your friend's friend?"

"Kaibigan po ng kaibigan ko," bakit ba nahihimigan ko ang pait ng pagkakasabi niya

'non.

"Tss..." hindi na siya nagsalita at tumalikod na siyang umalis.

Hays. Umagang umaga galit na naman si Vice.

Sa pag-alis naman niya ay lumabas mula sa kanilang pinagtataguan sina Ate Lona,
Jaira, Joy at Ate Ivy. Malisyadong malisyado nila akong tiningnan at 'yong mga
tingin nila ay sobrang sama.

Iyong nga tingin nila ay nagsasabing sobrang sama ng ginawa ko kay Vice.

"Hala girl! Tinanggihan mo si Señorito." -Ate Lona.

"Muntanga naman, Klad! Ang sweet ng inoffer ni baby Jonah, tinanggihan mo!
Magsisimba pa sana kayo ng sabay..." -Ate Ivy.

"Magdedate ata kayo, besh." -Joy.

"Minsan na nga lang maging mabait 'yong amo natin, tinanggihan mo pa. Ang swerte mo
ngang gusto ka ni Señorito. Ikaw lang ata pinapansin niyan..." -Jaira.

"Ang sakit..." paiyak-iyak na saad ni Ate Ivy.

"Nakakahiya po kasi, baka may trabaho pa siya," totoo naman. Gaya kahapon, may
trabaho pa ata siya, at dinala pa niya ako sa ospital. Saka, ayaw ko nang
makaramdam nang matinding kaba, baka magkasakit na talaga ako sa puso.

"Hala uy! Ikaw na inoferan, malamang walang trabaho 'yon! Sunday ngayon! Day off!"
-Ate Lona.

"Hays..." napabuntong-hininga akong hindi malaman ang sasabihin at gagawin.

Pero gusto ko talagang magsimba, ayaw ko lang isturbuhin si Vice. He's a busy
person. Kinansela lang niya ata mga meetings niya dahil kahapon. Madaling araw ng
namatay ang ilaw sa opisina niya kanina.

Pumasok na ako sa kwarto ko, at nagbihis ng white skinny pants and black shirt.
Naglagay ng pulbo, nag-ayos ng buhok at naglagay ulit ng lotion. Paglabas ko ay
hindi ko pinansin ang mga usap-usapan ng mga kasamahan ko.

"Kaibigan huh? Ang gwapo ng sundo mo, Klad. Anak mayaman ata..." sino ba yang
pinadala ni Daff. Isang agents lang ata 'yan.

"Kaibigan po ng kaibigan ko," I assured Ate Lona with her eyeing look.

"Sabi mo eh...labasin mo na bago magbago ang isip ni Señorito, baka di ka pa

payagang mag date..este magsimba."
"Kung ayaw mo kay baby Jonah, Klad..akin na lang ha," lumingon ako kay Ate Ivy na
humalakhak.

"Hindi po sa ayaw ko siya. Busy lang po ata siya, kaya nakakahiya na," lumabas na
akong nagmamadali na nakasilong sa payong. Pagkaabot ko sa harap ng mansion ay
nakapark doon ang makinis at mamahaling kotse na may naghihintay na lalaki na
nakapayong din, kulay asul.

Lumapit ako sa kanyang ngumiti sabay yuko.

"Magandang umaga po, Sir," totoo talaga 'yong sinabi ni Ate Lona. May kagandahan
din ang lalaki. Malaki ang katawan at mukhang sanay na sanay sa training doon sa
agency. Siya ata ang nakita ko noon na nag-e-ensayo sa mga trainees ng agency nila.

"Good morning din po, Sister. Ako na po ang sumundo sa'yo dahil may ginagawa si
Daffodil."

"Okay lang po. Maraming salamat," ngumiti siyang pinagbuksan ako ng pinto na
narinig ko pa ang hagikhikan ng mga tao sa gilid sa may hindi kalayuan.

"Good luck sa date, Klad!" boses iyon ni Ate Ivy.

"Sana all may ka date! Hahaha," Jaira.

"Pagpasensiyahan mo na, Sir," nahihiya kong tugon sa lalaking nagngangalang Mars.

Umiling-iling lang siya namamangha sa nangayayari.

"Ayos lang po, Sister," sinarhan niya ang pinto ng sasakyan habang tinitingala ko
lang ang malaking balkonahe ng mansion. Nakita kong nakatayo doon si Vice,
magpapaulan ata siya, nakatitig siya sa bahagi namin. And I swear, kahit hindi
klaro ay ramdam ko pa rin ang panlilisik ng mga mata niya.

Hindi naman sa tinanggihan ko ang magandang offer ni Vice, gusto ko lang talagang
maging madre ngayon, na kahit isang araw man lang, magiging malaya ako sa
kasinungalingan ko sa kanya.

Ang pagpapanggap ko.

...

•JONAH'S POV•

Ang karamdaman na nararamdaman ko ay sakit lang ng mga baliw. Hindi ako nag-aalala
sa kanya. Hindi ako kailanman nahumaling sa mga ngiti niya. Hindi ako kailanman
naisip ang buong pagkatao niya.

She's not my type and I have no types at all, if a woman is on the topic. Wala
akong gusto sa mga babae. I just considered them as a satisfaction to a specific
need, I don't generalize.

Wala rin akong pakialam sa mga pinagsasabi ni Rydean kahapon. Mga paratang lang
'yon na kailanman ay hinding hindi ko mararamdaman.

Takot lang ako dahil may kasunduan kami ni Crex na kapag may nangyaring masama kay
Bautista ay makikipagkaibigan ulit ako kay Thomas. Ganoon ko ka hindi maging
magkaibigan ulit ang gobernador na 'yan.

Iyon lang ang dahilan kung bakit tinutulungan ko ang babaeng Bautista na 'yan. Wala
ng ibang dahilan pa.

Iiwasan ko siya hanggang sa kaya ko, na baka dadating ang araw, makalimutan kong
may atraso ang ama niya sa akin. Ayaw kong mangyari na kalimutan ko ang pinakaunang
misyon ko habang lumalaki.

Ang mapatay lahat ng sangkot sa pagkamatay ni Mama.

No one can hinder my goal, not even that innocent Bautista. Kaya kailangan kong
lumayo sa kanya hanggang hindi pa nalalason ang utak ko.

Tiim-bagang akong nakatingin sa pagpasok niya sa kotse diyan sa sumundo sa kanya.

The raindrops are falling unto my bare skin. I am really insane, I admit it.
Isinawalang paki ko ang pait at puot na nararamdaman ko.

This is too much. Hindi ko gustong angkinin ang babaeng 'yan. She can go out with
another man, especially, sabi ni Ezekiela na may nobyo siya.

Her boyfriend seems on workout. Mas gwapo naman ako diyan.

Fcksht! Kailan pa ako na-insecure sa kauri ko, eh mas gwapo at maganda naman talaga
ang katawan ko. I can overpass a Calvin Klein models.

Hindi ko malaman kung bakit big deal sa akin lahat ng ginagawa niya sa buhay.
Arggh..this is a fck. You're f*cked up, Jonah.

Nandito lang siya para sa misyon niya, at ako ay nandito lang din para ipaalala sa
kanya lahat ng kademonyohan ng ama niya, pero hanggang ngayon, wala pa akong nasabi
na kahit isa sa babaeng 'yan.

I want this to be fast. I will plan everything how to inform her. Gusto ko na
siyang mawala sa landas ko, sa mga mata ko, sa isip ko, sa lahat ng parte ng
katawan ko.

Nang makaalis ang pesteng sasakyan mg boyfriend niya ay nagtungo ako sa banyo at
marahas na sinarhan ang pinto dahilan kung bakit may narinig akong nabasag sa
labas.
"This is crazy," bulong kong nagpapaulan sa malakas na agos ng shower, iniisip kung
gaano ako nandidiri sa sarili para isipin ng ganito ang isang babae.

She's the PNP Chief's daughter, one of those men who have killed your mother.
Isalpak mo 'yan sa kukuti, Jonah! Kahiya-hiya ka. Isipin mo ang halaga mo kung
bakit mo pa binubuhay ang sarili mo, a justice for your mother, and your free to go
after her at heaven or wherever she is.

A plan is a plan. Huwag mo nang ibahin ang plano mo sa buhay.

Maya maya pa habang nagbibihis ay nakatanggap ako ng isang tawag. Pinakaunang tawag
sa araw na 'to. I told Trejus not to call me this day dahil baka may gagawin ako,
and nevermind, 'yong kasama ko sa gagawin ko ngayon ay sumama na sa iba. Tss.

"Ano?"

"Boss, may isang client kang demanding. Ikaw talaga ang gustong kausapin. Architect
De Castro already presented to her the designs with Engr. Olarte. Pero, her
chirping voice irritates the hell out of me. Malapit na siyang magwala sa opisina
mo. Letche to."

"Sinong client?" niloudspeaker ko ang cellphone ko saka sinuot 'yong dark blue kong
long sleeve polo na tinupi ko hanggang siko.

"Rosa Fuentes. Iyong nagpapagawa ng restuarant sa may SM Seaside. Iyong

stepdaughter ni Hiro Tsuyuko," may bahid na inis na pagkakasabi ng kausap.

"Fine..." I buttoned my polo while listening to Trejus complains.

"Yes, Ms. Fuentes. Doon ka na lang muna maghintay sa kanya sa katabing restaurant.
Magpalamig ka...pwede. Kung hindi ka lang babae...naku..." umiling-iling ako.
Trejus is efficient. He has graduated two degrees with latin honors. Ewan ko lang
kung bakit sa akin siya nagtratrabaho.

Nang hindi ko marinig ang babae at si Trejus ay pinakinggan ko ang susunod niyang
ibabalita.

"Hindi pa gising si Bautista, Boss. Tama ka rin, Boss, siya ang drug protector ng
Kuya mo," nakita ko minsan ang pangalan niya sa mga business dealings ni Kuya.
"Bibisita ka ba sa kanya ngayon, Boss? Para masabihan ko na ang mga pulis ni
Senator."

"Nevermind. Nagbago na isip ko. Pupunta ata 'yong anak niya diyan," iyan sana
gagawin ko ngayon. Bisitahin si Bautista kasama 'yong anak niya. Tss...nevermind na
nga.

"Saka, Boss, may nahuli pala kaming ultimate rapist kagabi. Ikinulong na namin sa
selda ng headquarters natin. Ano ba gagawin sa kanya, Boss? Papatayin---"

"Isuko mo na sa mga pulis."

"Po? Hindi mo...you know, papakainin ng bala," napabuntong-hininga akong nakatingin

ulit sa repleksyon ko sa salamin.

I killed people those who are unright and criminals. I have always dignified myself
with the rule, don't touch innocent people.

I have my own men and my own headquarter. Kadugtong lang kami ng agency ni Crex.
Mas malinis ang proseso ng panghuhuli ni Crex pero sa akin, kapag masama ka, patay
ka na agad.

Pinacancel ko na rin iyong utos kong gulpihin at pakialaman si Thomas. Wala na

akong paki sa buhay niya. I will leave him there, basta hindi na kami magiging
magkaibigan ulit.

"Sundin mo na lang ako. Huwag ng maraming satsat," madiin kong paalala sa kanya.
Minsan  pakialamero talaga itong si Trejus, nasanay na nga ako. Pero sa kabila ng
ugali ko, nagtataka ako kung bakit di pa siya umaalis sa pagseserbisyo sa akin.

"Aye aye Boss!"

...

•KLAD'S POV•

Marami kaming nagawa ni Claire kanina. Nag-usap kami, nakipagbonding ako sa mga
bata. Tinatanong ako ng iba pang mga sistersa sa kumbento kung saan daw ako
nanggaling, sinabi ko lang na may pinapagawa si Reverend Mother.

Sumama din pala sa akin si Daff sa pagsisimba, kaya ngayon, ay nandito kami sa
isang magarang restaurant katabi ng isang kompanya. Dito niya ako dinadala dahil
isang sakay lang daw pauwi ng agency nila.

"So ito, Sister, tell me everything about what you feel..." habang naghihintay kami
sa order namin ay iyon ang tinanong ni Daff.

"Masaya, lalong-lalo na nang nakita ko si Daddy kanina," binisita din pala namin si
Daddy bago pumunta rito. Hindi pa rin siya gumigising. Ewan ko kung anong bala ang
tumama sa kanya bakit ganyan siya katagal na nakaratay sa ospital. Must be a
uncommon bullet.

Hindi ko iisipin na si Vice ang gumawa 'non.

"Aside from that. Yong nafe-feel mo sa tuwing nakikita si Vice o magkausap kayo o
magkalapit kayo," tumitig ako sa kanyang nakangiti.

"Masaya rin," parang nasamid pa siya sa iniinom niyang juice. "Mabait naman siya.
Palagi niya akong tinutulungan, pero kinakabahan ako kapag lumalapit siya. My heart
is always at fast beating rate. Masungit siya, palaging galit, like I've said
before. Then, noong kahapon, nadulas ako sa banyo, tinulungan niya ako, doon
lumakas nang lumakas ang tibok ng puso ko na halos ikinatakot ko na," madamdamin
kong kwento na ikinamangha niya. Amusement is all over her face.

"Nakakakilig. Tapos po? Bakit ka naman takot?"

"Baka magkasakit ako sa puso eh, para atang mapuputulan ako ng ugat sa dibdib kapag
ganoon kalakas. Ngayon lang ako naramdam ng ganito. Mga emosyong hindi ko pa
naramdaman noon. Tapos tinatawag niya akong baby..."

"Tngna---" nabilaukan siya ng sobra na ikinaubo niya nang malakas. Napatingin tuloy
'yong mga tao sa amin. Dinaluhan ko siya kaagad at hinagod ang likod niya.
Nilapitan kami ng isang waiter at binigyan ng tubig.

Pinainom ko siya na iniinom niya ang lahat. May nasabi ata akong hindi kaaya-aya.

"Salamat po, Miss," sabi ko doon sa waitress na bago umalis ay siniguro munang ayos
na si Daff.

"Okay ka na, Daff?"

"Okay na po, Sister. Nakakagulat lang po 'yong baby..."

"Ano ba ibig sabihin 'non? Umm..." Kahit nakasuot ako ng veil ay napakamot pa rin
ako sa ulo ko.

"Baby...ummm is a kind of calling, endearment by a man who loves or likes a woman

especifically something romantic," nagulat ako doon. Romantic?

"Sabi niya iyan ang tinatawag niya sa akin kapag ngumingiti ako sa kanya. He
doesn't like my smile daw kasi. Naiirita siya ata."

"And then? Okay lang ba sa'yo na ganoon ang itawag niya sa'yo?"

"Yeah."

"Ho? Why?"

"I feel special at kapag tinatawag niya ako ng ganoon, hindi siya nagagalit.
Nagiging malambing ang boses niya ng...konti," napainom ulit siya ng juice at
mukhang nag-iisip.

"Sister...misyon mo lang ay mabigyan ng hustisya ang Daddy mo. What you feel is
something beyond the ordinary. You like him...not as a person...but you know..."

Hindi ko namalayan ang sinabi ni Daff nang makita kong pumasok si Vice sa
restaurant, wearing his dark blue office polo and gray trousers. Nakita ko ang
pagkuha niya ng atensyon ng mga babae sa loob. Natuod lang ako sa kinauupuan nang
lumapit siya sa isang babaeng nakaupo doon sa dulo. Four tables away from ours.

Iyong babaeng nilapitan niya ay 'yong babaeng kanina pa nakaupo doon. A beautiful
woman with a fair skin, wavy hair, small heart-shaped face with red rosy lips.
Nakasuot siya ng damit na puti na halos makita na ang dibdib niya. Hapit na hapit
ata ang kurbada niyang katawan. Kitang-kita naman iyon sa pagkaka-upo pa nga lang.
Ganyan talaga ang klase ng babaeng pinapansin ni Vice.

"Ay may ka date si Vice. Ganyan ganyan talaga mga klase ng babaeng dinidate niya,
anoh, Sister. Maganda, maputi, mayaman, kurbada ang katawan, ...." tumango akong
ngumiti kay Daff at isinawalang bahala ang kirot na naramdaman.

Bakit ako nalulungkot o naiinis? Ewan ko!

"Oo. Ang dami niyang babae..."

"Kaya nga, Sister. So dapat iyan ang itatak mo sa isip mo na nasa misyon ka para sa
Daddy mo at hindi para sa kanya. Natatakot ako para sa'yo."

"Ha? Bakit naman?"

"You're...you're ...you're..."

"I'm what?" umiling-iling siyang hindi na pinagpatuloy ang sasabihin. "Masakit

'yong nakikita ko. Why is that?"

"Hay. Ako ang maiistress sa pinanggagawa ni Senator...ito, Sister, ganito...let

your feelings pass and just enjoy it. Wala na akong magagawa diyan. Naumpisahan na
eh...hindi na mawawala."

Wala ang isip ko sa mga pinagsasabi ni Daff kundi ang eksenang nakikita ko.
Mabuting hindi siya lumilingon dito dahil makilala niya akong madreng tinulungan
niya noon.

I'm in my usual nun's outfit with eyeglasses and veil. Sa lahat ng bawal sa akin,
ito ang pinaka-nagpapakitang ang mundo namin ay bawal na bawal na magkabangga.

Hay naman. How could I think this way?

Madre ako, at iyon ang totoo. Maraming bawal sa akin, at kapag nagawa ko ang lahat
ng bawal na 'yon, magkakasala ako ng malaki sa Panginoon.

Takot nga akong mangumpisal kanina dahil doon sa halik na nangyari noon. Takot na
takot ako. Takot akong mabigo ko ang Panginoong pinagsisilbihan ko.

...

Gabi nang natapos ang usapan at araw naming dalawa ni Daff, pero hanggang ngayon ay
tulala pa rin ako sa mga pinagsasabi niya kanina.

Na baka nahuhulog na ako kay Vice.

Na baka gusto ko talaga siya bilang isang lalaki.

Na baka iba na ang kahulugan ng lahat.

Bawal iyon sa akin. Bawal sa akin ang umibig.

She said that I should be careful and stay away from him, hanggang sa makakaya ko.
I should be focusing on my father's case now, lalong-lalo nang hindi pa siyang
nagigising.

Wala akong kamuwang-muwang sa lahat ng pakiramdam sa salitang pag-ibig kung lalaki

ang pinag-uusapan. Kaya hindi pa naproposeso lahat ng utak ko ang mga pinaparatang
ni Daff sa akin.

Palabas na ako ng agency na napagdedesyunang mag-ko-commute muna dahil gusto kong

bumalik sa simbahan para magdasal kahit naka civilan outfit lang ako.

Kaya ko naman.

"Salamat, Daff," hinatid niya ako sa isang waiting shed sa may kalayuan ng agency.

"It's okay, Sister. Huwag mong masyadong isipin 'yon. Hinala ko lang iyon, baka
guni guni ko lang dahil baka sadyang mabait ka lang talaga," she assured me with a
smile.

"Okay," ngumiti na rin ako dahil sa sinabi niya para malaman niyang ayos na ako.
"May malapit na chapel dito?"

"Ay opo. Kapag nakalabas ka sa may eskena ay makikita mo na ang highway,

pagkatapos, liko ka sa kaliwa...at may San Deigo Chapel diyan, Sister."

"Okay. Salamat."

"Samahan na po kita."

"Ay huwag na, Daff. Marami ka pang gagawin sa loob. Kaya ko naman."

"Sigurado ka po?"

"Oo," I smiled again.

...

•JONAH'S POV•

Crex: Sunduin mo si Klad. Nasa labas siya nga agency.

Iyon ang mensaheng natanggap ko nang papauwi na ako sa penthouse. I ignored the
messsage.
Really now?! Tngnang Crex 'to! He complicates my life harder. Pwede naman niyang
ipahatid sa mga tauhan niya o kung sino ba. Akala ko ba kasama nito boyfriend niya,
bakit pinabayaan na lang ngayon.

Not too responsible boyfriend, then.

My mind is so fucked up with many projects and clients. Dumagdag pa itong si Rosa
Fuentes na halatang inutusan ng ama na landiin ako. She's too clingy and annoying.
She invited me with a lunch with her father. Hindi ako makatanggi dahil kliyente
siya ng mga kasamahan ko, baka magpull out pa.

Sa kabila ng walang mood kong araw ay pinaliko ko ang sasakyan sa daan patungo sa
agency ni Crex. Nanaig na naman ang sigaw ng isang bahagi ng katawan ko.

This is not healthy anymore.

Nang nasa malaking highway na ako ay ganoon na lamang ang mahabang traffic na
nadatnan ko. Iyong mga busena ng sasakyan ay nakakabingi.

"Tngna! Huwag na kayo bumusena. Wala rin namang mangyayari. Hindi iyan gagalaw
dahil traffic nga!" narinig kong sabi ng isang motorista. Tama naman siya. May
pagka-eng eng din minsan ang mga tao.

Maulan din naman kaya ganito kabigat ang daloy ng trapiko. Kahit ano pang gawin
para maresolba ang ganitong problema ay kung padami mang padami naman ang mga taong
bumibili ng sasakyan ay wala ring mangyayari.
The city already built overpasses and alternative roads, see, pero ganito pa rin.
Sumandal na lang ako sa upuan at tinatapik ang manebelang naghihintay kung kailan
makakagalaw. Nang maisip kong nagtext pala si Crex ay nireplayan ko na.
Ako: Heavy traffic. Huwag mo munang palabasin.
Nang ma send ko 'yong message ay nakatanggap ako ng sabay ng mensahe.
Crex: Saan ka na? Tagal mo magreply.
Another was sent.
Crex: Nakalabas na. Pinababantayan ko na lang.
Umirap akong hindi na nagreply. Pwede naman niyang kasing ipahatid eh. He's doing
this on purpose. Pinapahirapan niya talaga ako ng husto.
Kinuha ko ulit ang cellphone ko na tinapon ko kanina sa passenger's seat.
Ako: Ipahatid mo sa tauhan mo.
Second later, nagreply siya. Aba, hindi busy ang Senador. Ano kaya ang ginagawa
nito? Eh masyadong maraming problema ang bansa.
Crex: They're busy. May nabalitaan pala ako kay Rydean kanina.
O fck! Yong doktor na 'yon!
Kaya pala ang bilis niyang magreply ha. Bwebwesitin na naman ako nito.
Ako: Bahala kayo sa buhay niyong dalawa!
Habang patuloy ang paghihintay ko, ay nahagip ng mga mata ko ang isang babaeng
nakayukong naglalakad sa gilid. May dala siyang payong pero hindi niya ginagamit,
na para bang binabasa niya ang sarili niya ng sadya.
Paika-ika siyang naglakad kaya mahinang-mahina iyon. When I realized who she is, ay
agaran naman akong lumabas ng kotse na walang alinlangan. Halos hindi na ako
makadaan sa gitna ng mga sasakyan dahil sa halos magkadikit na ang mga ito...but I
manage to escape the traffic.
Malamig ang ulan sabayan mo pa ng malakas na hangin.
Nang makaabot ako sa pathway na dinadaanan niya ay naglakad ako nang patuloy para
harangan siya. Huminto siyang naramdaman ang presensiya ko, nakayuko pa rin siya.
Ano problema ng babae na 'to? Nababaliw na ba 'to.
"Hoy babae..." Sigaw ko sa gitna ng malakas na buhos ng ulan. "Nababaliw ka na ba
ha?! Ang lakas lakas ng ulan oh! May payong ka naman!"
Kinuha ko iyong payong na hawak niya para mapatingala siya sa akin. I open the
umbrella and protect ourselves from the painful raindrops.
Nakita ko ang nababasa niyang mukha, hindi lamang dahil sa ulan, kundi dahil sa mga
luha niya.
"Vice..."
"O bakit? Anong nakain mo at nagpapabasa ka sa ulan ha?!"
"Vice, ano po ang ginagawa niyo rito?" Her voice is too weak and shaky. Giniginaw
siya.
Kinuha ko ang kamay niya, at dinala sa hawakan ng payong.
"Hawakan mo," nang mahawakan na niya iyon ay hinubad ko 'yong jacket ko at isinuot
sa kanya. "Feeling better?"
Umiling-iling siyang pumapatak pa rin ang mga luha. Sht! Ano bang ginawa ng
boyfriend nito sa kanya?! Tngna! Kapag nakita ko ulit 'yon, magpapakain ulit ako ng
bala.
Napabuntong-hininga akong humakbang ng konti, nilagay ko ang isa kong palad sa
likod niya, hinawakan ang kamay niyang nakahawak sa payong, and...I hold her closer
to my body. I hug her without second thoughts.
"Bakit ka umiiyak?" hindi siya sumagot, bagkus ay binitawan niya ang payong na
hawak at niyakap ako pabalik. Mahigpit at may panggigil.
Hindi ko na alintana ang sakit ng ulan, ang mahalaga ay nasa ilalim kami dalawa
nito, sabay na dinadama ang lamig at sakit ng pagbagsak.
"Sinaktan mo ako," pahikbi niyang bulong dito sa dibdib ko na ikinagulat ko ng
husto. Sobra pa na hindi ko inaasahan.
"Sinaktan kita? How?," may galit kong tanong na ikinataka ko ng husto.
"You're with a lady, and the sharp pain is telling me it's a sin to feel it."
Kahit nakaharang ang tunog ng ulan sa pandinig ko, dinig na dinig ko ang sinabi
niya para gumunaw ang mundo ko. Hindi ko alam kung masisiyahan ba ako dahil
nakapainosente niya.
She's too innocent and she never hide her feelings.
At saan naman niya ako nakitang may kasamang babae?
"She's nothing, Bautista. Don't torture me with your innocent feelings, I don't
want to believe it, because it's still your first time feeling it," hindi lingid sa
kaalaman ko na inosente talaga siya...sa mga bagay bagay.
"Simula ngayon, hindi na ako lalapit sa'yo para wala ka ng maramdaman."
Ayaw ko ring mapalapit sa'yo. Anak ka ng kaaway ko. Ayaw kong baguhin ang takbo ng
plano ko sa buhay, dahil takot akong mahulog sa pag-ibig na hindi ko kayang
ipaglaban.
Hanggang pagkahumaling lang ang pwede kong maramdaman sa'yo, bawal na akong
lumagpas sa salitang 'pag-ibig' at 'gusto'.
"Iwasan mo ako, Bautista, parang awa mo na."
Mag-iisip na ako ng ibang paraan para ipaalam sa kanya ang baho ng ama niya.
Basta ang paraan na 'yon ay hindi nangangailangan ng presensiya at pag-uusap naming
dalawa.
"Ganoon mo ba ako hindi ka gusto? Ano ba nagawa kong masama?" malambing na
nanginginig niyang tanong.
Fck it, Jonah! Umayos ka, g*go!
Napalunok akong tinitigan siya. Inosente lang talaga siya. Hindi niya alam ang mga
pinagsasabi niya. Bago pa sa kanya ang lahat ng iyan. Nababaitan lang ata siya sa
akin dahil tinutulungan ko siya. It's just a feeling of gratitude.
Ilang segundo ko siyang tinitigan at naglakas loon na sabihin.
"Oo, hinding hindi kita gusto," I saw an unknown pain in her eyes.
And the biggest lie I have said brought that pain.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 7- Sister and Vice

Chapter 7: Sister Magdalene

•KLAD'S POV•

Isang nakakabagot na umaga ang bumungad sa akin. Kanina pang madaling araw na dilat
ang aking mata. I can't seem to think properly. My mind is too occupied with many
pained thoughts. Paulit ulit lang nag re replay sa utak ko ang sinabi ni Vice sa
akin kagabi, under that shivered rain. Simula noong araw na dumating ako sa mansion
nila Vice ay hindi ko pa rin mawari ang ganitong pakiramdam. Madaming tanong na
bumabagabag sa isipan ko, especially those thoughts that are new to my system. The
thoughts that are undefined and I can't utter even a single description.

I felt the pain and a little bit of anger when I saw him talking to that goddess
sent woman. Her beauty well compliment with his strong masculined handsomeness.
Seeing them talking like they were match made from heaven chopped my heart with
alien feelings. I'm too curious about these things whirling in my chest. Too many
emotions that I can't take and I can't react.

It's too much, and I don't know how to handle.

Napabuntong-hininga akong ngumuso na lamang sabay bangon. Pinikit ko ang aking mga
mata saka pinagsiklop ang mga kamay sabay dasal nang taimtim.

"Thank you, Lord God, for this day. May you enlighten my heart in finding out
answers to my newly felt emotions. I entrust to you my petitions of this day.
Bestow good health and healing to my Daddy, Lord as well as my family and those
people who needs your mercy. I offer to you my unending love, Lord. I praise you my
God. Amen," I continued praying the Our Father after my personal intentions.

Tiningnan ko ang mukha ko sa salamin na nakadikit lang sa dingding sa gilid ng

aparador. Sinuri kong mabuti ang kabuuan ng aking mukha. My untouched eyebrows, my
acceptable pointed nose, pinchable cheeks, soft paled lips, not too long eyelashes
and my shining black-colored eyeballs under my eyeglasses, these are the evidences
that my beauty is too far from that of the lady yesterday.

God. Why do I feel insecure? Hindi naman ako ganito noon. I always love everything
about me because I am God-made. I always thank God about my beauty and about my
life, and this is not good anymore, to feel insecure.

I should stop doubting my beauty. I am beautiful. She's exquisitely gorgeous, but

the important thing is, I am blessed with beauty.

Napabuntong-hininga akong iwinaksi mula sa isipan ang ganitong mga bagay. Hindi pa
ako na-i-insecure sa tanang buhay ko, ngayon lang. This feeling should be stop,
it's evil.

Hinubad ko 'yong eyeglasses ko, saka hinablot 'yong tuwalyang naka-hanger sa

sampayan dito sa maliit kong kwarto. Sumilip ako sa labas kung wala bang tao kasi
hindi ako nakapag-lotion, thanks God, tahimik naman.

Lumabas na rin ako patungong banyo, at dali-daling naligo dahil baka may ipag-uutos
sa akin si Ate Senaida, huli na akong bumangon. Pinapakiramdaman ko pa kasi ng
ilang oras ang mga emosyon, umaasa pa rin na makakuha ng sagot.

This curiosity will eat me alive throughout the day kapag hindi ko pa ito
napangalanan ngayon. Should I ask someone to explain it to me? Si Daff kasi parang
nagdadalawang isip pa siyang ibahagi sa akin kung anu-anong mga damdamin ang
namamayani sa aking puso.
Is my feelings that bad for her not to disclose them? God, I'm starting to get
frustrated.

All these things are very new to me.

Pagkatapos kong maligo, ay agaran akong nagbihis ng maid's uniform, kahit

nagmamadali ay sinigurado ko na naglagay ako ng tamang lotion sa naka-expose na
bahagi ng aking katawan, when my paled color skin got brownish ay huminto na ako sa
paglalay. Nagsuklay ako nang madalian at nagsuot ng contact lenses, pagkatapod ay
sinikop ang aking buhok para talian ito.

Nang sapat na sa akin ang ayos ko ay hinawakan ko ang door knob ng pinto nang
biglang tumunog ang cellphone ko na naka rehistro ang pangalan ni Daff, kaya
sinagot ko naman kaagad.

"Yes, Daff," masigla kong bati, kahit hindi naman talaga iyon ang nararamdaman ko.
My feelings are too down and sad. I can't deny it to myself. Gusto ko ngang ayaw
makita si Vice, kaso imposible iyon. Iyon ang pakiramdam ko, ayaw ko siyang makita.

"May ipapagawa ako sa'yo, Sister. God, I'm too occupied these past weeks na
nakalimutan kong ipakabit sa'yo ang lapel doon sa kwarto ni Vice," kunot-noo akong
nagtaka. Anong lapel?

"Anong lapel, Daff?"

"It's a device. Pwede mo po bang buksan 'yong bagahe mo, may makikita kang maliit
na bag doon, at may mga device iyon. Pwede mo bang kunin 'yon, saka ikabit mo sa
ilalim ng kama ni Vice or wherever corner in the room, basta hindi makikita.
Through that device, maririnig namin dito sa monitoring room ang mga pinagsasabi ni
Vice. Maybe, we can get a little bit of information from him about something."

"Ow? Okay...wait," iyon lang ang tangi kong nasabi sa kahaba haba ng sinabi ni
Daff.

Hinalungkat ko 'yong bagahe na may mga damit ko raw, saka hinanap 'yong bag na
sinasabi ni Daff, na nakita ko naman na nasa pinakailalim. I opened it and there I
saw the device.

"Nasa akin na Daff?"

"Thanks, Sister. Pwede mo na 'yang ilagay sa lwarto ni Vice, siguraduhin mo lang mo

na nakabit mo 'yan nang maigi at dapat hindi siya makakaalam na mayroon niyan sa
kwarto niya. Please, wag kang magpahuli sa kanya o kahit na sino," tumango ako
kahit hindi naman niya ako nakikita.

Kailan ba ako magsisinungaling at magtago? Hanggang hindi ko pa nahahanap ang

totoong salarin sa pagkakabaril ni Daddy na hanggang ngayon ay hindi pa rin siya
nagigising.
I will prove them wrong or right that Vice is the suspect.

God. My mind really favors him for my thoughts. Bakit palagi ko bang siyang iniisip
na hindi siya masama when people think of him as such?

My mind is too biased over him.

Binaba ko 'yong tawag ni Daff pagkatapos, saka hinanda ang sarili para lumabas.
Naabutan ko ang hapag-kainan namin na walang tao. Tahimik ang buong maid's
headquarters.

Hays. Ako lang ata ang hindi pa lumalabas. May tamang oras para gumising ang lahat.
Dapat alas sais pa lang ng umaga ay nakahanda ka na. Lagpas alas syete na. Bakit
kaya hindi ako hinanap nila? Minsan kasi, tinatawag ako ni Ate Ivy kapag nag-
aalmusal na sila kung siya ang unang babangon kaysa sa akin.

Wala lang talaga akong ganang bumangon ngayong araw. Ang huling mga katagang
narinig ko mula sa bibig ni Vice ay sadyang nakakasakit na hindi ko maipaliwanag
kung anong dasal ang magbabalik sa akin sa dati.

Bumuntong-hininga akong nakatingin sa sliced bread at sandwich spread na sa ibabaw

ng mesa dahil wala rin akong gustong kainin ngayong umaga. Kahit alam kong almusal
ang pinakaimportante sa buong araw.

I don't like to eat.

Nagpasya na akong maglakad papunta sa malaking kusina ng mansion, naabutan ko doon

sina Ate Lona na nagpupunas na naman ng pinggan, Ate Senaida na naglalagay ng
pagkain sa mga serving plates, si Ate Ivy na nagtitimpla ng juice sa isang
babasaging pitsel.

"Magandang umaga po. Sorry po kung matagal akong nakabangon," buong paumanhin kong
saad kay Ate Senaida na siyang mayordoma ng buong mansion. Ngumiti ako kina Ate Ivy
at Ate Lona na napalingon sa akin. Tumango lang silang ngumiti rin.

"Ayos lang 'yon sa ngayon, Klad, dahil mukhang may lalakarin naman si Señorito,
pero sa susunod ay hindi na pwede," tumango akong binigyan ng matamis na ngiti si
Ate Senaida.

"Siguro kang ayos ka lang? Mukhang hinang-hina ka ha," may pag-aalalang tugon ni
Ate Ivy na ikinatango ko na hindi nawawala ang ngiti. Inayos ko sa bulsa ng palda
ko ang device na pinapakabit ni Daff sa kama ni Vice.

"Ikaw Klad, ha, baka kung ano ang ginawa ninyo ng boyfriend mo. Eh mukhang magaling
pa naman 'yon sa chukchakan, mukhang marahas na hindi ka tatantanan hanggang hindi
ka napapagod," kinunutan ko ng noo si Ate Lona dahil tawang tawa siya.

"Hindi ko maintindihan po?" sino ba ang boyfriend na sinasabi nila? I am not

ignorant of that word, but I assure to heavens that I don't have one. "Wala po
akong boyfriend." Dagdag ko nang hindi sila sumagot at bagkus kinilig lang na
natatawa.

"Sos..iba talaga ang ganda nating mga probinsiyana eh," umiling-iling ako sapagkat
wala akong maintindihan.

"Tigilan niyo na si Klad. Puntahan mo muna ang kwarto ni Vice, baka may ipapagawa
'yon sa'yo bago umalis," dahil doon sa inutos ni Ate Senaida ay nangatog agad ang
tuhod ko na kinakabahan.

Ngayon, kinakabahan ako dahil takot akong maramdaman ulit ang naramdaman ko
kahapon. Iyong kakaibang inis at panghihinayang. Ayaw kong maramdaman iyon.

Dahil sa emosyon na 'yon, pakiramdam ko, gusto ko lang na ako lang ang babaeng
kakausapin ni Vice at wala ng iba. Gusto ko akin lang siya. Ito ang nararamdaman
ko, pero mali ito kasi hindi ko alam kung bakit nararamdaman ko 'to.

I can't name this emotion, and it's dangerous.

It's dangerous to keep a person as yours even he's not really yours.

It's selfishness. Alam ko namang tao si Vice at marami talaga siyang

makakasalamuhang babae, pero ang emosyon sa dibdib ko ay sobrang ayaw magpapigil.

Tumango ako kay Ate Senaida sabay lunok ng kaba ko sa lalamunan.

"Sige po."

Just don't stare at him, love. Just don't smile at him. Don't talk to him as if
he's your friend.

Treat him as the Señorito your serving and as a Vice Governor, an honorable rank in
the government. Consider him as the unreachable honorable elite.

Sa aking pag-akyat sa hagdanan, mabagal lang 'yon dahil binibilang ko ang bawat
hakbang, umaasang mawawala ang kaba ko. Parang lalabas na kasi sa dibdib ang puso
kong sobrang lakas ng kabog.

'Oo, hinding hindi kita gusto'.

Iyan lang ang mga katagang paulit-ulit na lang na pumapatak sa bawat pagpintig ng
utak ko. Ramdam ko na ang sakit ng ulo ko pati ang mabigat kong pakiramdam.
Umuusbong ang init sa katawan ko.

God. Mukhang lalagnatin pa ata ako, and what's worst, inaalala ko lang ang katagang
binitawan ni Vice sa akin kaysa sa mabigat kong katawan.

Sa aking paghakbang sana sa susunod na baitang ay may bultong napaharang sa akin

bigla, kaya napaangat ako ng tingin, na kaagad na tumama sa aking paningin ang mga
malalamig at walang-emosyon na mga mata ni Vice, pero kahit sanay na ako na makita
ang ganyan niyang mga mata ay mas dumoble ang kaba sa aking dibdib.

"Vi--ce. Good morning po," sa aking pagbigkas noon ay hindi lang kaba ang umapaw sa
dibdib ko, kundi sakit at hapdi. Ewan ko ba kung bakit.

"Yeah..." iyon lang ang tinugon niya pero napagalaw ako patagilid nang tumingin
siya sa dadaanan sana niya. Binigyan ko siya ng daan para makababa nang patuloy,
pero hindi pa siya nakakahakbang sa pangatlo ay tinawag ko na siya.

Huminto siyang hindi lumilingon sa akin. Napatitig lang ako sa matigas niyang likod
kahit nakasuot na siya ng nakasanayan niyang pang-opisinang damit. The pain I am
holding in my chest slowly forms a hot liquid in my eyes. I can't take this unknown
pain. I can't handle this anymore.

"Wala po ba kayong ipapagawa?" mahina kong bulong pero sigurado naman akong narinig
niya iyon.

"Ask Manang Senaida, kung may utos siya sa'yo. Mawawala ako ng isang linggo, siya
muna ang susundin mo," hindi ako nakasagot dahil sa sinagot niya. Mas malamig pa sa
ulan kagabi ang boses niya, para akong tinutusok.

"Isang linggo?" napabulong ako sa sarili. "Ganoon katagal?"

Why do I care by the way? Eh sa trabaho ni Vice ay kailangan naman talaga ng

maraming oras niya. Nawala na nga siya ng ilang linggo noon dahil pumunta siya ng
abroad para sa trabaho niya. Ano ba ang pagkakaiba, Klad?

"May reklamo ka doon? Kung mayroon, malaya ka namang maghanap ng ibang

mapagtratrabahuan mo," mas nagulat ako doon saka umiling-iling.

"Wala po, Señorito. Ayos lang po sa akin. Sige po. Mag-ingat na lang po kayo sa
kung saan man kayo pupunta," ngumiti pa rin ako na pinapasigla ang boses kahit
hindi talaga kaya, kahit natalikod siya sa akin.

Naglakad na siya nang patuloy, at lungkot naman ang pumalit sa sakit na naramdaman
ko kanina. Iba-ibang emosyon para sa isang lalaki, sa isang lalaking wala namang
nararamdaman na emosyon.

Malungkot. Isang linggo siyang mawawala. Kung sa bagay, parang nagmakaawa nga siya
sa akin kagabi na layuan ko siya, kahit hindi ko mawari ang kanyang ibig sabihin.

Tumalikod na ako para akyatin si Señorita para na rin sa umagahan.

"You don't really want to miss him. I just don't. I don't want to miss him,"
bulong-bulong ko sa sarili. "Mas maganda kung nakikita ko siya."

Napabuntong-hininga akong pumikit nang napaigtad ako nang biglang may humawak sa
braso ko, dahil sa gulat, parang nawalan ako ng hangin sa katawan. Napalingon naman
ako kaagad kaya sigurado akong kitang-kita niya ang gulat na gulat kong mukha.

"Po Vice?" Jesus Christ!

"Iligpit mo pala sa isang folder ang mga papeles na nasa ibabaw ng mesa ko. Doon sa
opisina ko. Hindi 'yon naka-lock---why are you crying?" kunot-noo niyang tanong na
may kakaibang bahid ng emosyon sa mga mata. Hindi ko alam kung namamalikmata ba ako
o dahil lang sa aking gulat. Iyon ang unang emosyon na nakita ko sa mga mata niya.

"I don't know."

He heaved a heavy sigh like he was deafeted from a very large battle.

"You don't know? Hindi ka iiyak na walang dahilan."

"Wala naman talaga, Vice. Ang luha na 'to ay dulot ng hindi ko mapangalanan na
emosyon. I just feel like crying, no need to ask why, kasi hindi ko rin talaga alam
kung bakit."

"Hell...I don't know also how to stop---please, Bautista,..."

Nagtaka akong kinunutan siya ng noo. Parang may pinipigilan siyang damdamin na
hindi ko alam kung ano. Galit ba 'yan? O inis?

"Please po na ano?"

"Please, stop bothering my system," napatitig lang ako sa kanyang tumango.

"I am not," wala naman talaga akong ginagawa sa kanya. Siguro ganyan lang talaga
ang galit niya sa akin para maramdaman na sobrang 'annoying' ko sa buhay.
Am I that annoying?

"Yes, baby, you are," napaigtad ako ng konti nang bigla niyang pinahid ang tumulong
isang butil ng luha sa ilalim ng mata ko. Kaba at kaunting pagsigla ang naramdaman
ko nang marinig ko ang katagang 'baby'. "Aalis na ako."

Tumango ako.

"Ingat po, Vice."

"I hope you're just infatuated, and that feeling of yours will fade when I'm gone.
Ako na ang aalis," napalitan ng kaunting lambing ang boses niya kahit dagdag sa
iisipin ko na naman ang bago niyang sinabi.

"You know my feelings?" may gulat kong tanong.

"Hmmm yes. That's infatuation, baby. Mawawala din 'yan."

"Is that bad?"

"Yeah. It's bad," nalungkot. Infatuation? That's a feeling of a mere short-term

attraction and admiration. It's strong and mostly physical appearance-based
emotion. Tama siya. Ang ganyang klaseng emosyon ay nawawala kaagad. Iyan ang
natutunan ko noong highschool sa aming Guidance subject.

"Do you know how it will end?" malambing kong tanong sa kanya, ngunit ang init na
nakita ko sa mata niya ay napalitan kaagad ng panlalamig.

"Oo, kaya aalis na ako," kaagad siyang tumalikod sa akin, hindi ko siya hinabol
kasi parang nagmamadali siya sa pagbaba.

"A feeling starts to bloom will not end that easily or dangerously will never end
especially if it is from the arrow of a little Cupid," napalingon ako sa nagsalita
sa likod ko.

Si Ezekiela pala na halos abot teynga ang ngiti, kaya ngumiti na rin ako.

"Ano ibig mong sabihin, Señorita?" umiling-iling siyang inakbayan ako. Masaya siya.

"I am happy for you, Ate Klad. Hindi iyan infatuation. Maniwala ka sa akin. Gusto
mo ba si Kuya ha? Alam kong marami talagang nagkakagusto diyan kay Jonah dahil
nakakapagsala naman talaga ang kagwapuhan niya, kaso ikaw na...mukhang well-
reserved, nagkakagusto sa playboy at walang kabutihan na Kuya ko. Too impossible."

"He's kind. Tinutulungan niya nga ako palagi eh, Señorita. He may not look like a
good brother to you, but give him a chance to be a brother to you. He's kind, I
assure you."

"Owh.." natatawa siyang nagulat. "Iba ang gayuma ni Kuya ha. Ate Klad,
tsumatsansing lang 'yan sa'yo si Kuya. Tss.."

"What's that?"

"Nagpapakita ng motibo na gusto ka pero hindi ka naman talaga paninindigan kapag

nahulog ka. Kaya mag-ingat ka po," tinapik niya ako na amuse na amuse habang pababa
na rin siya ng hagdanan.

Iniwan ba naman akong naguguluhan na naman.

Hays.

...

Sinunod ko kaagad ang utos ni Vice na linisin ang malaki niyang opisina. It's my
first time entering his office. May dalawang malalaking bookshelves dito na nasa
magkabilang bahagi ng kwarto, magkaharap sa isa't-isa. Pagkabukas mo pa lang ng
pinto, bubungad sa'yo ang malaking mesa niya na punong-puno ng mga papel, may
laptop, may nagpapatong-patong pa ng mga libro, at iba pa. Bunungad din sa'yo ang
malaking bintana na may kurtinang kulay dark blue, ang kulay na gusto ni Vice. Sa
magkabilang gilid nito ay may halaman na mukhang artificial ata.

Amoy libro ang buong kwarto na may halong pabango ni Vice. The soft smell of it
marked that he owns the whole office. Madilim ang buong paligid, bagkus ay namangha
ako sa kadiliman noon.

Dahan-dahan akong lumapit sa mahaba niyang mesa na nagkalat ang maraming papel, na
para bang dinaanan iyon ng bagyo, ginulo ng hangin, pero nahagip ng mga mata ko ang
nakataob na isang maliit na picture frame. Sa pagkahawak ko rito ay naramdaman ko
ang alikabok 'non  at mukhang sobrang luma na nga na para bang hindi na nahahawakan
ng panahon.

Pinaharap ko iyon sa akin at bumungad sa akin ang isang magandang babae na kasama
ang napakagwapong batang lalaki. The lady was on her age of thirty or mid-twenties,
and the little boy was on his age of seven or eight, I guess.

Pinahid ko gamit ang palad ko ang kabuuan ng frame para mawala ang nakaharang na
alikabok para makita ko talaga nang klaro ang litrato.
Namangha ako. The lady is beautiful like an angel, no, she's a goddess. Kamukha
niya si Vice. And I guess, the picture portrayed Vice and his mother. He smiled
here like he was the happiest boy alive on earth with teeth exposing his happiness.
Ramdam ko ang saya niya sa ngiti niya rito. Nakaakbay sa kanya ang Mama niya habang
siya ay nakasuot ng uniform, at nakasabit sa leeg ang maraming medalya.
God. What a talented person. Nang nagkaedad ako ng ganito, I received a ribbon for
my With Honors achievement when I was grade one, hanggang sa paglaki ko ay With
Honors lang ang nakukuha kong parangal. Hindi kasi ako mahilig sa sports kasi
sakitin ako. The talent I have discovered within me is that I can totally write
poems, at halos laman ng mga akda ko ay si God. Binabahagi ko lang sa mga taong
kakilala ko ang talent ko.
"God. I feel so proud of him," nakangiti kong saad na napasobra na ata ang
pagkakatitig ko sa ngiti niya. Nakita ko na ang ngiti niyang may totoong saya,
ligaya, at pagmamahal, punong-puno ng emosyon. "Can I still see your smile like
this?"
Nakakalungkot na sa litrato ko lang nakita, at noong pagkabata pa niya.
He's cute when he smiled here. Ano kaya kung ngayon naman? Kaisa ko lang siya
nakitang ngumiti eh, noong namigay kami ng pagkain, kaso malayo ako sa kanya kaya
hindi ko masyadong kita ang kanyang emosyon.
Ilalagay ko na sana ang frame nang may nahagip ang mga mata ko sa likod nitong may
sulat. Dahil gawa sa karton ang likod, nasusulatan siya. Katulad ng harap, pinahid
ko ang alikabok para mabasa ko nang maayos.
Erickson Ybañez
Myco Vicencio
Bernardo Tan
Ferdinand Delos Santos
Armando Cuangco
Edelferio Bautista
Leonardo Oh
Seven names including my father. Anong ginagawa ng pangalan ni Daddy at kabilang
siya sa mga lalaking ito? Ano ang ginawa nila para isulat sila sa likod ng picture
frame? Bakit?
Dahil nagtaka ako, nilinis ko ng maigi ang picture frame gamit ang dala dala kong
pamunas. At ngayon klaro na sa akin ang pitong pangalan, na sa pag-aakala kong
namali ko nang basa ang pangalan ni Daddy ay hindi.
Nasa ika-anim siya.
Binasa ko nang maigi ang isang pangungusap na nasa pinakababa ng frame.
'You'll pay everything. I'll let you taste death one by one.'
Mula sa masayang naramdaman ko kanina ay bigla kong naibagsak ang frame sa mesa.
Nakaramdam ako ng sobrang panlalamig at takot. Kahit sulat lang iyon, damang-dama
ko ang pighati at galit nito. Kung gaano kasaya ang harap ng frame, ganoon
kasalimuot ang likurang bahagi.
Sinu-sino ang mga lalaking ito maliban sa dalawang huling nabanggit? My father and
Vice's father.
Bakit sila nakasulat dito? Nilamon na ako ng buong pagtataka, takot, kaba at
kaguluhan, nang bigla kong naalala ang pagkamatay ng Mama ni Vice.
Gulat ako sa ideyang pumasok sa isip ko.
"No, this can't be," kabang-kaba akong hindi makapaniwala. "Think positive, Klad.
Think positive."
Wala pa tayong alam kung ano ang dahilan kung bakit sila nakasulat sa frame na may
pagbabanta sa huli. Parang bumagyo ang isipan ko ng maraming katanungan.
Bakit si Daddy? Ano ang ginawa ni Daddy kasama ang iba pang lalaki?
Should I research about them or report it to Daff? Baka kilala nila ang lima pang
lalaking nabanggit at kung ano ang koneksyon nilang pito.
Iwinaksi ko muna ang natuklasang bagay, saka aligagang niligpit ang mga papel na
pinapaligpit ni Vice, at nilagay sa isang folder.
Pinunasan ko 'yong mesa na mukhang dalawang araw nang hindi nalilinisan. Inayos ko
ang mga gamit niya gaya ng ballpen stand, gunting, at iba pa, saka tiniklop ang
walang buhay ng laptop. Pinagpatong-pato ko nang maayos ang mga libro, pero inisa-
isa ko munang pinunasan iyon.

Law books, Economic books and Architectural books

Nang binuhat ko 'yong malaking architectural book, may nakita akong papel na
nakapatong sa isa pang librong kasunod. Napaglumaan na, at gaya ng iba ay
maalikabok din.

Did he really live in this office? Mukhang ilang taon na itong hindi nalilinisan
eh, at mukhang hindi nadadalaw. O sadyang noon pa ay ito lang ang mga librong
nakadisplay sa mesa niya?

Nilapag ko ang libro, saka binuklat ang nakatuping papel.

Dear Mama,
         I love you, Mama. I know you're now in heaven. Papa doesn't want to be a
witness. I don't know what to do. They don't believe, so I decided to revise my
plan as a child. I want to be trained illegally at my age of nine. If Papa doesn't
want to fight for your justice, I will. I promise, I will, and after that...I will
come to you. We'll be together someday. I'm sorry in advance.

Love,
   Jonah

"Jesus Christ. He's..he's...suicidal."

Oh my God. Oh my God.

The things I have discovered crashed my world completely now. Wala na akong ibang
tamang maisip.

God, help me please. Para na akong mababaliw sa kakaisip sa mga bagay na 'to.
Lalong-lalo na sa pangalan ni Daddy.

Is he one of the killers who killed Vice's mother?

No, mabuting tao ang Daddy ko. Hindi niya magagawa iyon.

Matapos kong huminga nang malalim in inaabsorb ang lahat ng nalaman ko ay

nagmamadali akong lumabas. Ang lahat ng iyon ay walang katumbas na paliwanag kaya
naguguluhan ako.

I want answers.

Pagkabukas ko nang pinto ay bumungad sa akin ang nakangiting sumisipol na si Ate

Ivy na may dalang pamunas din niya at cellphone ko na tumutunog.

"Kanina pa 'yan. Mabuting narinig ko," nakangiti ko iyong kinuha saka nagpasalamat.
Iniwan naman niya ako kaagad nang sinagot ko ang tawag na naka rehistro ang
pangalan ni Claire.

Thanks God. Si Claire ang kailangan kong makausap ngayon. Gustong gusto kong ilabas
lahat ng gusto kong sabihin. Nangangatog pa rin ang tuhod ko sa kaba at takot.

"Yes, Claire," pinakalma ko ang boses ko at hindi pinahalatang kinakabahan. Sa

ginagawa ko, masasabi kong may nakukuha ako sa mga pagpapanggap ko. I can hide a
simple emotion, like now. Kahit hindi ako okay, pinapakita kong ayos lang ako,
kahit durog na durog ako sa araw na ito.

"Did you forget? May medical mission tayo ngayon sa Cavite, hindi ba? I have sais
that to you yesterday. Nakapag-paalam ka ba sa amo mo?," napapikit akong napasambit
sa ngalan ni Mother Mary.

"God. Thanks for reminding me. Oo, pupunta ako. Magbibihis lang," dahil sa mga
sinabi ni Vice kagabi ay nawala na sa isip ko ang pinakamahalang bagay na ginagawa
ko kada-taon. Ang magbigay ng libreng medical help sa mga taong kapus-palad. It's
end of the month, at nakalimutan ko talaga.

This is my true mission, but I forgot. Nakokonsensiya ako sa Panginoon, mas inuna
ko pang isipan ang bagay bagay patungkol kay Vice kaysa sa pagiging misyonarya ko.

"Sige, we'll wait. Bababiyahe na tayo mga ten o'clock. Don't be late, please.
Mapapagalitan ka ni Reverend Mother kapag nahuli ka. She's strict with regards in
time."

"Oo. Sige, salamat, Claire," marahan kong ibinaba ang tawag, at napabuntong-
hininga. My breathing is heavy dahil iyon sa kaba at takot ko.

Mabuting umalis si Vice dahil may lalakarin pala ako ngayon, hindi siya magagalit
dahil hindi ko day-off.

Nang maalala kong may pinapagawa sa akin si Daff, ay tinext ko muna siyang baka sa
susunod na araw na lang, kasi magmamadali ako. Hindi ko inaantay ang reply niya at
agarang bumaba ng hagdan.

...

•JONAH'S POV•

Sumulyap muna ako sa mansion bago binuhay ang makina ng sasakyan ko na nakaparada
sa harap ng grand staircase.

"You deserve to know, Bautista. Feel what I feel," huwag kang magkulong sa
kabutihan lang ng ama mo, dahil pakitang tao lang lahat ng ginagawa niya, demonyo
siya. Kung demonyo siyang nakatunganga lang sa pagkakapatay ng Mama ko, mas demonyo
ako.

No one was there to help her. My father who I trust and believe that would do was
just staring at her like a beast that can't be slammed by a mercy. Nakatanaw lang
siya habang ginagapos ang Mama ko, binugbog at hinaras. Nagalit ako sa sarili ko
kung bakit isang siyam na taong gulang lang akong walang magagawa.

I felt so worthless at that time, kaya kahit ngayong alam kong huli na para
tulungan ang Mama ko, gusto ko lang maghiganti sa kalapastangan na ginawa nila.
Hustisya lang. Hustisya na ako ang gagawa.

Ang hustisya ng batas ay minsan hindi makatarungan. Minsan na ako lumapit at

nagmakaawa na isaka ang kaso sa korte, musmos na bata lang ako, but no one dare to
help me. No one.

Kung hindi ko madadaanan sa tama ang pagkamit ng hustisya, edi, daanin natin sa
maruming paraan. Wala na akong awa sa iba. Ubos na ubos na ako.

I'm just waiting for my mission to end. I'm just waiting for my revenge to end, and
I will surely go with my mother. Kaya ilalayo ko talaga ang sarili ko kay Bautista
kasi binabasag niya lahat ng plano ko sa buhay.

Kapag nakikita ko kasi siya...umiiba ang pananaw ko. Nakakalimutan kong maghiganti,
nakakalimutan kong may misyon din ako. Nakakalimutan ko ang lahat ng kasamaan sa
mundo, at isa itong hindi magandang pangyayari sa buhay ko. Hindi na ito maganda.

Mas lalong masama na humahanga siya sa akin. She is infuatated, I know, hindi iyon
maipagkakaila, pero imbis na magsaya ako, nanghihinayang pa ang peste kong katawan
kung bakit infatuation lang 'yon.

She's innocent who doesn't know her feelings, and I don't want to deal with that
kind of person who is too innocent.

Kaya sinadya kong papapasukin siya sa opisina ko. She'll surely read some signs
there. Mga hinanakit ko lang ang mga iyon noong bata pa ako. Alam kong may mababasa
siyang gugulo at wawasak sa buhay niya.

Yes baby. Your father was one of those montrous being that is addict of dealing
illegal business with my father. Sakim din sa pera at kapangyarihan ang ama mo.

You deserve to know that.

Pinaharurot ko na ang sasakyan ko patungo sa headquarters ko. Trejus said that they
have caught a bank hacker yesterday. I will deal with him this time. Ilang bilyones
ang nakuha niya sa ilang mga bangko sa Pilipinas pati na rin sa ibang bansa.

Pagkalipas ng ilang oras ay nakapasok na ako sa headquarters. Dumiretso ako sa

interrogation room kung saan naabutan ko ang tagabantay ng headquarters, si Daemon
Alferez.

"Boss," sumaludo siya sa akin kaya tinanguan ko lang siya. Nakatingin ako sa
nakayukong lalaki, nakaupo siya sa puting silya sa ilalim ng malaking ilaw. "Percy
Flavio is his name. Half-Filipino half-Belgian. Isang daang bilyones ang nanakaw
niya sa sampung bangko rito sa Pilipinas."

Dahan-dahan ko siyang nilapitan, hinawakan ng baba niyang, pinatingin sa akin. His

eyes were peircing coldly. Napangiwi akong binitawan siya. Masyadong malaki ang
kasalanan niya.
"Did Crexion know this?" baling na tanong ko kay Daemon. "Hindi ba misyon nila ang
sugpuin ito. Wala siya sa listahan, hindi ba? Hindi tayo ang naatasan manghuli siya
sa kanya."
"Boss, tumulong kami sa mga tauhan ni Senator, kaso kami ang nakahuli sa kanya
habang nasa misyon. Sugatan ang ibang agents ni Senator, Boss, kaya kami ang
nagdala muna rito. Mahigpit din kasi ang mga kasamahan ng lalaki, Boss. They're
hundreds, pero sampu lang kami kasama na ang tauhan ni Senator."
"Ano ang sabi ni Crex? Would he be the one interrogating him?" nagtutulungan kami
ni Crex sa ganitong mga misyon, na sugpuin lahat ng mga masama. Ang kaso lang, may
mahalaga pa akong lalakarin, baka mahuli ako.
My client is too strict with time, na baka kung ma late ako ng ilang minuto ay
magpull out siya. Ayod lang naman sa akin iyon, pero iyong mga katrabaho ko,
they're using their sweat and blood just to deal with this client. Mapa-oo lang ang
tnginanh kliyente na 'to.
Tnginang Crexion 'yon!
"Ikaw na raw, Boss?" tiningnan ko ng masama si Daemon kahit hindi niya kasalanan
ang sinabi niya.
"Aware ba siya na ganitong klase ng kaso ay hindi ako nagdadalawang isip na
pumatay, ha?!" ayaw na ayaw ni Crex na pumatay ako na wala man lang pag-iisip. May
karapatang pantao raw ang mga iyan, and I am not liscensed to kill.
Pero sa akin niya talaga pinadala?!
"Oo, Boss. Alam niya po iyan noon, sinabi ko rin po yan sa kanya na baka mapatay mo
siya na walang interogasyon, sinagot niya lang Boss, you're Boss is falling to an
angel, he can't kill now," namuo ang inis at galit ko. Hindi para sa lalaki, kundi
para sa kaibigan ko! Siya talaga ang lumeletche sa buhay ko eh!
Kaibigan ko ba talaga 'yang senador na 'yan?!
Binalingan ko ang lalaking nakita ko ang pagkalma niya.
"Ano ba ang rason mo kung bakit ka nagnakaw ha?!" tanong ko sa kanya na may diin.
"To help," simple niyang sagot.
"Anong to help?" nilahad ko 'yong kamay ko kay Daemon, saka nilapagan niya ang
palad ko ng baril. This is not really good. Bakit pa ako nagtatanong? I don't do
interrogations, I only kill without hearing them speak for their lives.
Natatakot akong baka tama si Crex!
Of course, he's not right. I am not falling for an angel. Wala sa istura at pananaw
ko sa buhay ang ganyang mga kataga.
Falling is a poisonous thing. Ayaw ko ng malason sa bagay na 'yan.
"Nakagawa ka na ba ng bagay na masama para sa ikabubuti ng isang tao o di kaya sa
milyon-milyong mga tao? I stole money to help homeless people. Kung hindi 'yan
makatarungan, I let my life be in your hands. 'Yon ay kung kaya mo?" tumaas ang
kilay ko sa pagtawa niya.
Kinasa ko ang baril at tinutok sa kanya. Kalmado lang siya hindi gaya kanina
pagpasok ko na buong tensyon ang kitang-kita ko.
I will prove them wrong. Kaya ko pang pumatay. Hindi ako magpapatalo sa kaibigan
kong salot sa buhay ko.
Nagtama ang mata namin ng lalaki. Masaya siya sa ginagawa niyang pagnanakaw. Walang
bahid na takot at pagsisisi doon. I can relate to him. I kill for the justice I
want to commit for my mother. This is life, by the way. Injustice and unfairness.

"Fck off, bastard! Isuko mo 'yan sa mga pulis!," tinapon ko kay Daemon ang baril na
sinalo naman niya kaagad. Namamangha pa ang gago kong tauhan na kulang na lang
magtatalon-talon siya sa tuwa.

"Congrats, Boss!" I salute my middle finger at him with my killer eyes, bago
lumabas ng kwarto.

Tngna! Hindi ako nahuhulog, kasi ginawa ko iyon dahil nakaka relate ako sa
sitwasyon ng lalaki.

Crex is testing my patience! F*ck him!

Lagpas alas dos na ng tanghali akong nakarating ng Cavite. From Cebu to Manila by
plane, from Manila to Cavite, by chopper. Isang linggo akong magtratrabaho para sa
kliyenteng magpapagawa ng apat na andanang mansion. Fck! Magpapatayo ata siya ng
palasyo, at dahil demanding ang g*go ay gusto pang tatlong buwan ay magagawa na
agad ang gusto niyang mansion.

I am scrolling up my emails para sa mga trabaho ko sa Kapitulyo. Alam ko talagang

wala akong gustong mag-politika, pero nasimulan ko na dahil sa ama at Kuya ko, ay
tatapusin at paninindigan ko na lang.

F*ck, nakakakonsensiya na hindi ko nagagawa ng maayos ang pagkaka bise gobernador

ko. And another f*ck!, kung bakit ako nakokonsensiya?! Eh wala naman talaga akong
gustong tumakbo noon. Sunod-sunuran lang ako sa ama ko, para makakamit din ng
kapangyarihan. Para saan ba ang kapangyarihang nasa kamay ko na hanggang ngayon ay
hindi ko masaka saka sa korte ang nangyari sa Mama ko.

So useless power.

Habang sumasagot ako sa mga emails ay biglang nag notifi ang isang text galing kay
Manang Senaida. Mabuting nasa sasakyan ako, pinagmamanehuan lang ako ng company
driver namin, baka nabangga ako sa gulat.

Manang Senaida will only text me if there's an urgent emergency, kaya nakakagulat
ang pagtetext niya sa akin ngayon.

I open the message and read it.

'Señorito, nagpaalam po si Klad na uuwi raw muna. May trangkaso po siya at may
mahalaga raw lalakarin pagkatapos. Sana ay nakapagpaalam siya sa'yo?'

Pumikit ako para hindi ipahalata ang frustasyon.

Trangkaso?

Ako: Saan ang lakad niya? May trangkaso siya tapos pinalakad mo pa, Manang?!

Kulang na lang iuntog ko ang ulo ko sa mga kaguluhan sa isip ko. Ano ba pakialam ko
kung magkasakit siya? Eh siya naman may kasalanan kung bakit siya nagpaulan kagabi!

Manang: Hindi ko po alam, Señorito. Baka mahalaga po, nagmamadali at nag-aalala

kasi siya, kaya pinayagan ko na lang. Hindi pala siya nakapagsabi sa'yo?

Ako: Hindi.

Kapag nalaman ko lang talaga na umuwi siya dahil sa boyfriend niya! Wait nga....

Paano magkakaboyfriend si Bautista, eh, ang inosente 'non? Mukhang hindi nga niya
alam ang mga emosyong nararamdaman niya sa akin.

Owh!...she doesn't have a boyfriend. Eh sino 'yong pesteng lalaking sumundo sa

kanya kahapon?!

Ako pa sinisisi niya kung bakit siya nasasaktan nang makita akong may kasamang
ibang babae. Where the hell did she know or see me that?

She was acting like a jealous girl who has a huge crush on me. It's still so
shallow and so teenager thing. I don't want to interrogate that kind of feelings.
Pumapaasa iyan.

Ang mahalaga, Jonah, wala siyang boyfriend, dahil mas gwapo ka naman talaga sa
lalaking 'yon.

Eh ano bang nakakahalaga sa bagay na wala siyang boyfriend? Paki ko naman!

Mababaliw na ako. Kinakausap ko ang ptngninang sarili ko! F*ck hell!

Mula sa ilang oras na biyahe sa daan, ay napahinto na ang sasakyan sa harap ng

isang magarang hotel. Pinagbuksan ako ng staff ata mg hotel kaya agaran naman akong
bumaba habang nagtitipa ng mensahe kay Manang.

Ako: Can I have Klad's phone number? If you have, Manang.

Nasisiraan na talaga ako ng bait. Wala naman talaga akong bait, pero pakiramdan ko,
nasisiraan ako ng matinong pag-iisip. Hindi pa ako nanghihingi ng numero ng babae.

F*ck! This is only for employee-employer's purpose of communication.

"Good morning, Sir? Welcome to Shalem Hotel," tumango akong walang emosyon sa staff
na bumati, at nagpatuloy lang sa paglalakad papalapit sa front desk.
"Room number for Jonah Oh," sabi ko sa babaeng napatitig sa akin saglit.
Nakasanayan ko nang ganyan ang reaksyon ng mga babae sa akin, ang kaso may
pagkakaiba na, noon, pinagmamayabang ko pa...ngayon, I feel irritated all of the
sudden.

"Okay po, Sir," habang naghihintay, tiningnan ko kung nagreply ba si Manang, kaso
wala pa, kaya tinext ko muna si Trejus.

Ako: Move the meeting to four pm. I want to sleep. Pagod ako sa biyahe. Kapag hindi
napapakiusapan ang kliyente na 'yan. Mababasag bungo niya kapag nagkita kami.

"Room 615 po, Sir. Here is the swipe card, Sir. Enjoy your stay po," kinuha ko
iyong binigay niya at nagmartsa papapunta sa elevator.

Trejus replied instantly.

'Opo, Boss! Nandito na kaming lahat sa mga kwarto namin. I will disclose the info
to them.'

Kahit sa elevator ay hinintay ko ang reply ni Manang na ke tagal-tagal dumating. I

am tapping my foot because of aniticipation. F*ck!

Napaigtad ako ng konti nang marinig ang alert tone ng mensahe.

Manang: Pasensiya na po, Señorito. Naubusan ako ng load. Nagpaload pa ako. Ito
po... 0919034****

Ako: Ok. Salamat, Manang.

Agaran ko namang tinipa at sinave ang numero ni Bautista sa phonebook ko,

pagkatapos ay tinawagan ko siya ng walang dalawang isip.

Ito talaga ang sinasabi mong lalayuan mo siya, Jonah? Oh man, you're so f*cked up
already.

Ilang minuto ko siyang hinintay na sumagot, napapamura ako dahil sa tagal. Nasaan
ba siya ha? She just need to touch the answer button! Anong nagpapahirap sa kanyang
sumagot? Napakadali lang gawin 'non!

After four dials ay may sumagot na. Tngna!

"Yes po? Your number is unknown---"

"This is me, Bautista," putol ko sa malambing ngunit may panghihina niyang sagot.
Narinig ko pa ang pagbahing niya, and stepped out from the elevator closing my eyes
with so much frustration.
Nanlalambot ako. This is not really good. Magpapa-albularyo na ako sa mga
kahibangan ng isip ko.
"Owh hi Vice!," she yelped like a child. Sh*t. Ramdam na ramdam ko ang saya niya
kahit nasa kabilang linya lang siya. Oh man, bakit ba siya ganyan? Kahit hindi
naman siya maayos ay pinapakita niyang masaya siya.
She's sick but she managed to be happy.
"Nasaan ka? Sabi ni Manang may sakit ka. Umalis ka pa ng mansion! Gaano ba kahalaga
ang pupuntahan mo para ipagpalit diyan sa kalagayan mo? You should have rest,
Bautista!"
"Ayos lang naman ako, Vice. Mahalaga lang talaga ang pupuntahan ko. Bakit ka ba
galit?"
"Pinag-aalala mo ako---Fck!" inilayo ko ang cellphone sa teynga ko, at pinikit ulit
ang mga mata. Pinapakalma ko ang sarili ko sa mga bagay na hindi pwedeng mamayani
sa buo kong katawan.
"Vice, minumura mo ba ako? Nakakainsulto ka," ramdam ko ang malambing niyang inis
at tampo.
Hay Klad. Mababaliw na ako sa'yo.
"No, baby. Hindi," at tinawag ko na naman siya sa ganyang tawagan. Mabuting hindi
niya alam ang kahulugan ng ganyang tawagan.
Mabuti lang talaga, Jonah, dahil kung hindi lang 'yan inosente, hindi mo siya
matatawag na baby mo. Hell, I just really want to call her that everytime I hear
her soothing calm voice.
Paano ba ako makakaalis sa kanya? Paano ako iiwas?
"Bautista, magpahinga ka muna. Kung hindi urgent ang lalakarin mo, you should rest
first."
"I will rest later, para hindi ka mag-aalala," nakahinga ako nang matiwasay. Hindi
ako nag-aalala. Hindi. Hindi. Hindi.
This is so fucked up! I can't deny that fucking fact!Nag-aalala talaga ako.
"Have you eaten already? Medicine?"
"Yes po. Tapos na lahat."
Kailangan ko nang gumawa ng paraan para mapalayo ang loob namin ni Bautista sa
isa't isa. Lalayo ako hanggang kaya ko pa, hanggang ang maliit kong puso ay may
kakayahan pang maging bato.
This will be the last for this day.
"Vice? Nandiyan ka pa?" Nang mahanap ko 'yong ttutuluyan kong kwarto ay agaran kong
pinalihis ang card para mabuksan ito.
"Yes, baby. Why?" bakit napakalambing ng boses niya? Parang musikang nakakaadik
pakinggan.
"Nakarating ka na po sa pupuntahan mo? Kumain ka na?"
"Umm...nakarating na. Mamaya pa ako kakain."
"But...it's two thirty already," binagsak ko 'yong katawan ko sa kama, at
pinakinggan lang ang boses niyang pumipikit ang aking mga mata.
"Busog pa ako, Bautista."
"Bakit ka busog? Hindi ka naman ata kumain," nagsesente siya na parang bata. She's
only infatuated, Jonah. Huwag kang mangmang, man! Huwag kang bobo!

Oo, hindi nga ako kumain kahit agahan.

"It's okay. I have a strong stomach."

"No, baka magkasakit ka..."

"I'm okay, Bautista. Ikaw ang magpahinga dahil may sakit ka. Umuwi ka kaagad
pagkatapos mo diyan. This is my last call. I will be busy."

"Okay po. Mag-ingat ka diyan. Hindi ka na galit?" tumitig ako sa kisame ng kwarto.
Paano ako iiwas ngayon?

"Hindi na."

"Galit ka kanina, tapos lumalambing boses mo. Ano ba talaga nararamdaman mo, Vice?"
tanong niya na mukhang naguguluhan. Natahimik ako doon at nag-isip.

"I don't know also. I don't know what I am feeling towards you, Bautista. Ang alam
ko lang hindi talaga kita gusto," pinipilit ko lang na isipan na hindi kita gusto.

"Okay," dinig ko na naman ang boses niyang may bahid na kung anong sakit. Halimaw
lang ako, pero hindi ako manhid para hindi mahalata ang sakit sa boses niya, pero
kailangan niyang marinig iyon.

Ayaw ko siyang paasahin, dahil wala siyang aasahan sa akin.

Pero tinatawag mo siyang, baby?

Ewan. Eh sa gusto ko siyang tawagin na ganoon. Hindi naman niya alam kung bakit ko
siya tinatawag na ganoon. And she doesn't care of the calling anyway.

"Baby..."

"Yes, Vice?" nandiyan pa pala siya. Ilang minuto rin kaming natahimik eh.

"I hate you, baby," kung nakikita ko lang siya, I know, gulat siyang napatigil na.
Hate is such a deep word and aggressive emotion.

"Wh--why?" napabuntong-hininga akong nahimigan ang gulat sa boses niya na may

halong pagtataka at sakit. Hays.

"Because you're making me crazy."

I really hate you for making me insane, Bautista. Oo, alam kong nababaliw ako sa
mga oras ngayon.

•KLAD'S POV•

It's a crime, na kahit nakita ko na ang isang ebidensiya na maaaring magsasabi sa

akin na si Vice talaga ang bumaril sa Daddy ko, ay hindi ko pa rin magawang
magalit.

Hearing his voice a while ago, saying, he's worried about me, I feel it's a
blessing for me.

Sa kabila 'non, nagtataka ako kung bakit nasa listahan talaga ang pangalan ng ama
ko. Did he really do unforgivable sin? Huwag naman sana. Mabait si Daddy at palagi
kong nakikita sa kanya kung gaano siya kabuting ama sa akin.

Si Vice ba talaga ang bumaril kay Daddy? Bakit niya gagawin kay Daddy 'yon? Dahil
ba naghihiganti siya para sa Mama niya at baka ang Daddy ko ang isa sa salarin o
dahil PNP officer ang Daddy ko at siya ang pumipigil sa pagbebente ng ilegal na
droga?

Why illegal drugs would intervene in the situation by the way? Eh mukhang wala
namang kinalaman si Vice sa mga ganyang negosyo. Kung hindi ilegal drugs ang
dahilan, baka sa isa pang dahilan.

Nanlamig ako ulit. Pinaghihigantihan niya 'yong mga taong nakalista doon sa frame,
for the justice he wants for his mother.

Hindi mamamatay tao ang Daddy ko eh. I believe he's not. Relihiyosong tao ang Daddy
ko, like me, he worships God with utmost sincerity.

I don't want to think. I don't want to think negativity. Walang maidudulot na

mabuti ang pagiging negative ko.

Mabuting tao ang Daddy ko at hindi niya magagawa iyon.

Mabuting tao rin naman si Vice, I know he is. I just believe he is.

Kaya naniniwala akong hindi nila magagawa ang mga bagay na ibinibintang sa kanila.

Hindi ako maniniwala.

I will find another strong evidence.

I'll let this day passed by pretending that I did not discover anything. I don't
want to be negative, kahit marami na akong nakakasakit na natuklasan, kahit
nasasaktan ako sa sinabi niyang 'hate' niya ako. Ayos lang.

Surely some other time, I will know all the feelings raging in my chest. It takes
time.

I am not fond of hating myself, but right now, I am. Sa kabila ng nalaman ko,
pinopositibo ko ang utak ko na hindi masamang tao si Vice, na kahit kinamumuhian
niya ako at hindi gusto, hindi ko magawang iparamdam sa kanya na ganoon din
ako...kahit kunwari man lang...maiparamdam ko sa kanya na hindi ko rin siya gusto
at kinamumuhian ko siya.

Kahit sa pagpapanggap na hate ko siya, ay hindi ko magawa. Paano ba 'to? Bakit

hindi ko kayang magsinungaling ng nararamdaman? Nagpapanggap na ako para sa misyon
ko, kahit sa feelings man lang, makapangpanggap din ako.

Maybe because, I always expose and express what I feel, I can't control my chest,
and I always believe it's a good thing...but right now, I feel it's bad.

Kinabukasan, namimigay na ako ng mga munting regalo sa mga batang nakalinya. I

supressed my wonderful smile, seeing them smile, nawawala ang init ko sa katawan.
Sumisigla ako kapag nakakatulong sa ibang tao.

I'm wearing my habit, it's longsleeves, and my black viel. I'm back to be that
ordinary sister, and I feel love.

I miss to be as such.

Inayos ko ang eyeglasses ko, pagkatapos, inabot sa isang bata ang kanyang regalo.
Habang iyong iba kong kasamahan ay abala rin sa pagbibigay libreng medikasyon sa
mas nakakatanda. Phililpine Red Cross cooperated with our congregation every year
for our annual medical mission. Malaki rin ang kongregasyon namin, ten branches
throughout the country in different parochial churches. Dito sa Cavite ang sentro
ng aming kongregasyon, dito isinilang at nagsimula ang mga Marian missionaries.

Nagkakatrangkaso man ako ay ayos lang dahil hindi pa ako pumapalya sa ganitong mga
misyon. Palagi akong umaatend sa mga activities ng congregation. Hindi ko nga
sinabi kina Mother at Claire na may sakit ako, dahil masyado silang nag-o-over
react kapag nagkakasakit ako. Pinipilit akong magpahinga kahit kaya ko naman.

"Thank you po, Sister," sabi 'nong huling bata na nasa linya, nagmano siya kaya
nginitian ko na lang siya. She's cute.

Tumuwid ako ng tayo, dahil sumasakit ang likod ko sa kakayuko kanina. Iniwan kasi
ako saglit ni Claire dahil nagugutom daw siya. Pero natapos na ang pamimigay ko,
wala pa rin siya.

Umupo muna ako sa isang monoblock, sabay inom ng tubig mula sa mineral bottle. God,
nanghihina talaga ako. Napaubo akong napabahing, pero napaayos ulit ng upo nang
nilapitan ako ni Eve, na nakangiti.

Masayang-masaya siya. Well, she is. Ganyan naman talaga si Eve kapag nakakatulong.
"Are you tired already?" umiling akong matamis na ngumiti.
"I will not feel that when I'm in this kind of mission."
"You always sweet, Klad. Kumain ka muna ng meryenda doon. Ako muna ang bahala rito
sa susunod na batch."
"I'm okay, Eve. Busog pa ako. Anyways, nakita mo ba si Claire? Kakain lang daw kasi
siya, tapos, hindi na bumalik."
"Ha? Wala naman si Claire doon eh. Nakita ko siya kanina na papalabas ng CR kaso
doon lang ang huli," tumango akong nag-iisip kung nasaan ang kaibigan...nang may
biglang dumating na dalawang itim na sasakyan sa harap ng malaking auditorium na
ito.
Nakuha ang atensyon namin ni Eve sa lalaking lumabas sa unang sasakyan, matangkad
iyon, may katamtamang hugis ng katawan, nasa hula kong edad niya ay trenta at
biniyayaan din siya ng kakaibang kagwapuhan.
Masayang lumapit sa kanya ang isang matandang lalaki na sa pagkakakilala ko ay ang
Mayor ng siyudad na ito, na kausap lang ni Mother Superior kanina.
Niyakap niya ang matandang lalaki na narinig ko sa mga ginang sa gilid na anak raw
ng mayor ang binata. Lumapit din naman si Mother Superior sa kanila na kaagad na
nagmano ang lalaking kakarating lang.
Napabaling ang mga mata ko sa pagbukas ng pinto sa isa pang sasakyan, at halos
mahulog ako sa kinauupuan kong silya nang makita kung sino iyon.
"Vice?" he's wearing his extravagant office clothes, and I always in awe of his
ways in carrying himself, sa tindig at lakad niya. Lumapit siya doon sa tatlong
nag-usap at nagmano kay Mayor pati na kay Mother Superior.
"Anong ginagawa ni Vice rito?" I heard Eve ask a question...at me?
"I don't know," ang alam ko lang na may lalakarin siya ng isang linggo, pero hindi
ko alam kung ano iyon at kung saan. Nandito siya sa Cavite, kaya I guess, dito nga
iyon.
Pagkatapos kong napapatitig sa kanya, doon ko napagtantong madre pala ako ngayon.
Oh God!
I hope he forgot already the kiss payment.
Namuo ang kaba sa dibdib ko.
...
Napapasulyap ako sa mga nag-uusap doon sa hindi kalayuan. It's still Vice, the son
of the Mayor, si Mayor at si Mother Superior ang masinsinang nag-uusap sa bagay na
hindi ko alam.
Habang namimigay na kami ni Eve nang regalo sa pangalawang batch ng mga batang
nakalinya pa rin, ay nakita ko ang pagdating ni Claire. The gift consists of bag,
school supplies, three packs of milk powder and three packs of biscuits.
Kinabahan ako kasi baka naalala ni Vice sa Claire na kasama ko doon sa palengke
noon. Napatingin lang ako sa gawi nila Vice, at nagpapasalamat na hindi siya
nakatingin sa gawi namin.
"You okay, Klad?" tumango ako kay Eve, na kumunot ang noo ni Claire. Tumikhim akong
pinakalma ang sarili.
"Where have you been?" I asked Claire.
"Somewhere," simple niyang sagot sabay upo sa monoblock na inupuan ko kanina.
"Owh..."
Hindi na ako nagtanong dahil mukhang walang gana pa siyang magsalita. She looks
exhausted. Tss..ewan ko rito kay Claire, kaya nagpatuloy na lang ako sa ginagawa
ko.

Maya-maya pa ay naramdaman naming tatlo na may lumapit sa amin dito, the two
gentlemen. God, I'm too nervous feeling his existence so near.
Inayos ko 'yong eyeglasses ko, saka nakita ko ang pagngiting bati ni Eve sa dalawa,
Vice and the son of the Mayor. Napasulyap si Vice sa akin, at saka nakatingin kay
Claire na para bang may naalala siya.

My God! I'm so dead! My lips are so dead.

"Good morning po, Sir Magno...at sa'yo rin, Vice," narinig ko ang pagbati ni Eve na
ikinangiti lang ng lalaking kasama ni Vice. Wait...kilala pala ito ni Eve?

"Hindi ko alam kung anong nakain mo at dinadamay mo ako sa kalokohan mo, Magno,"
iyon ang narinig kong sabi ni Vice sa kasama niya, na siguradong narinig din naman
namin.

Anong kalokohan? Hindi na ako magtatanong, dagdag, iisipin na naman iyon.

"Kumusta ka na, Sister?" tanong ng lalaking Magno ang pangalan kay Eve.

"Ayos lang po, Sir."

Imbis na masiyahan ako dahil nakikita ko si Vice, ay mas lalo akong kinabahan nang
humakbang siya papalapit sa akin, mga ilang metro lang naman. Hindi pa malapit para
lumugwa ang puso ko mula sa dibdib ko.

"You look familiar, Sister?" Iyong init na namayani sa katawan ko kanina ay

napalitan ng panlalamig dahil sa sinabi niya.

"Siya po ang tinulungan mo noon sa palengke, Vice," imporma ni Claire na ikinapit

ko sa damit kong suot. Nakita ko ang gulat at pagkamangha niya. He supressed a
little playful smile. Ang ngiti na ngayon ko lang nakita.

"Nice to meet you again, Sister...?"

"Sister Magdalene po," saad ko na may bahid na kaba, sabay tanggap ng nakaabot
niyang kamay. I remain formal habang nginingitian ko siya. "Thank you po ulit sa
pagtulong sa akin noon, Vice."

"Owh, ganyan ka ba ngumiti?" nandito na naman siya sa ngiti ko. "And your voice
sounds so familiar din."

Hindi ko alam kung ganito ba siya makikisalamuha sa ibang tao kapag nasa publiko
dahil hindi siya ganyan kapag ako ang kausap niya. Kapag si Klad ang kausap niya.

'I hate you, baby, because you're making me crazy.'

He hates you, Klad.

"What familiar?"

"You look like her. The difference is that she's morena and you're fairness pale.
She has brown eyes but you have black. You're a Sister and she's not."

"A girl? Man...kanina ka pa diyan sa babae mo, ha. Bakit mo kasi pinipigilan na
tawagan siya? Na mi miss mo rin naman pala..." Tawa 'nong lalaki.

"Shut up. Hindi ko siya na-mi-miss," sino ba pinag-uusapan nila?

A girl? Madami namang babae kasi si Vice. Katulad noong isang araw, at nandito na
naman ang pakiramdam kong naiinis o nagagalit. Ewan ko.
"Did you know Klad?" the nervous beat of my heart tripled, and my coldness is so
high na gusto ko nang magpalamon sa lupa dahil sa kakaibang kaba. An emotion passed
his eyes and that was not happiness, nor sadness.

Gusto lang ata niyang malaman kung kilala ko si Klad? Nagpapanggap pala ako.

"Owh, your baby's name," inakbayan siya ng kaibigan ata niya at humalakhak pa ito.

"Shut up, Magno. Baka makalimutan kong nasa harapan tayo ng mga madre, at mapatay
kita," sanay na ako sa ganyanan niya.

Naramdaman kong tumayo si Claire at hinawakan ang nanlalamig kong kamay. Binulungan
niya akong siya na ang bahala.

"Si Klad po?" Claire asked softly and unknowingly. "Hindi ba, may kapatid kang
ganyan ang pangalan, Lene?"

Hindi ako nakasagot sa sinabi ni Claire na ikinagulat ko, na ikinamangha ata ng

kaharap ko. Pinisil ni Claire ang kamay ko, kaya napatango ako.

"Kakambal ata niya, Vice. Si Klad," dagdag pa ni Claire.

"Owh..." napatitig sa akin si Vice. Sa kanyang pagtitig ay sinasabi niya sa akin

kung totoo ba ang sinasabi ni Claire.

Napatango akong ngumiti kay Vice. Mas mabuti ata ang ganitong alibi kaysa magtaka
siya kung bakit pamilyar ako sa kanya.

"Bakit po Vice? Kilala mo ang kapatid ko?" Sinabayan ko ang mga sinasabi ni Claire.
Kahit marami na akong kasalanan sa pagsisinungaling, ay kailangan kong gawin.

"He's falling for your twin sister, Sister," halakhak ni Sir Magno, at siniko siya
ni Vice, bago itong tumalikod papaalis mula sa amin.

Falling? Falling in love?

Anong klase falling? Kung ano man 'yon, nahuhulog siya kay Klad, na ako naman 'yon.

God! God! Give me answers please.

I'm sorry, Vice....for lying even more.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 8 - Loyalty

Chapter 8: Sister Lene and Vice Jonah Part 2 😉

•KLAD'S POV•

Matapos ang pinakamagandang araw na nangyari ngayon, ay nasa chapel kami ng

malaking kumbento ng kongregasyon namin, taimtaim at sabay-sabay na nagdadasal ng
Santo Rosaryo. The usual reverence that we offer to God every night. I was very
well satisfied of the help I have extended to the people. Noon pa man, iyon na
talaga ang ginagawa ko at gustong-gusto ko talagang gawin. Iyong mga ngiti ng mga
tao kapag nagpapasalamat ay parang gamot na nagpapasigla sa'yo kahit na may sakit
ka.

From those wonderful things happened to me this day, isang hindi magandang bagay
ang nangibabaw na hindi ko makakalimutan, at iyon ang pagsisinungaling ko kay Vice
na kakambal ko ang sarili ko...which was not.

Nadala lang ako sa mga palusot ni Claire kasi kinain at nilukob ng matinding kaba
ang puso ko sa pagkabigla sa presensiya ni Vice kanina. That usual beat of my heart
never tired creeping into the depths of my heart. I wondered when my heart would
stop beating that abnormally. Its beats were out of the world, like if it will
continue, it will break my heart into shattered pieces.

Sa kabila ng mga kaguluhan sa isipan at damdamin ay buong sensiridad akong

humihingi ng tawad sa Panginoon sa lahat ng mga kasalaman na nakamit ko. Conscience
and guilt swallowed my system with bitterness. Gusto kong lumuhod ng isang araw sa
harapan ng Panginoon, mapatawad lang niya ako.

Lord, I never wanted to lie, and I'm sorry for doing such. I am not worthy to be
forgiven. Bakit pakiradam ko, ang mga tibok na dumadama sa puso ko ay mapanganib
ngunit hindi ko matanggal tanggal? Ang tibok na ito ay nagdulot sa akin para
magsinungaling. I was too nervous that Vice would notice me. My mission is to hide
my true identity behind my true name, but its still not right to make lies even
more.

Paano ako makakabawi, Lord?

Bakit hanggang ngayon si Vice pa rin ang laman ng aking isipan? I am starting to
scold my own self for acting an indecent act like this. Dapat naka-focus lang ang
atensyon ko kay God.

Aware akong sumasabay sa dasal ngunit pilit na pumapasok sa isip ko si Vice. It's
hard for me to chase his existence from my thinking. Simula noong nakatira na ako
sa mansyon, kapag nagdadasal ako, ganito ang nangyayari. I am fighting my feelings
while praying, kasi it's bad to think another man between worshipping another man.
Minsan nga, the topic of my personal prayers favored Vice. Pinagdadasal ko ang
kaligtasan niya, ang kalusugan niya, ang trabaho niya, ang ugali niya, every things
that concerned him, I pray them to God.

It's not bad to pray for another person, but I begin to think that it will create a
mistake if he will surround my mind while I'm praying to God.

Matapos ang pag-iisip na 'yon, itinuon ko ang aking isipan sa kalagayan ni Daddy.
Pinikit ko nang pinikit ang aking mga mata, sinasabayan ang sagot ng dasal habang
nanawagan kay Mother Mary na pagalingin na ang Daddy ko. I want him to see me. I
want him to ask questions why he was shot. Gusto kong malaman kung bakit kilala
siya ni Vice. Gusto ko siyang bigyan ng hustisya dahil alam kong hindi niya deserve
na masaktan sa lahat ng bagay na nai-ambag niya sa lipunan, from his service in the
PNP. Gusto kong makakuha ng katarungan sa pagkakabaril niya, pero ayaw kong
maniwala na si Vice ang gumawa noon.

Masama bang maniwala na hindi nila ginawa ang mga masasamang bagay na iyon? Masama
bang maniwala na pareho silang mabuting tao?

Should I ask Daff if they have another suspect for the crime? Bakit si Vice kaagad
ang inakusahan nila sa hindi gaanong kabigat ng ebidensiya? Bakit kailangan pang
barilin si Daddy?

I don't know what to believe anymore. I just wanted to prove that they are good
people. I just wanted to prove that Vice is not guilty. I just want answers why?

May you guide me, Jesus, in my finding the truth, and please, pagalingin mo na si
Daddy, Lord.

Pagkatapos ng mahabang oras ng dasal, nakatitig ako sa kisame habang nakahigang

nakatihaya, iniisip ang mga bagay-bagay.

I miss my family already. Mga ilang buwan ding hindi ko sila nakikita. Alam kong
naaalagaan naman ni Mommy ang mga kapatid ko, pati na si Daddy at ang sarili niya.
Hindi ko lang maiwasang hindi mag-aalala dahil baka may banta rin sa mga buhay
nila.

"Are you okay, Klad?" narinig kong tanong ni Claire kaya kaagad akong bumangon at
tiningnan siya. Kakatapos lang niyang maligo kasi nanunuot sa ilong ko ang mabango
niyang shampoo at sabon.

Umiling-iling ako sa tinanong niya. I am not used to lie to Claire. Ayaw ko ng

dagdagan ang kasinungalingan ko kung itatago ko pa ang totoo kong nararamdaman.
Baka makatulong si Claire sa pagpapangalan sa mga emosyon na nararamdaman ko.

"And why? Kanina ko pa nahahalatang may bumabagabag sa'yo. Masaya ka kanina pero
ang bilis mong napagod. You look like sick to me. Huwag mong sabihin sa aking
tinatago mong may sakit ka ha. Your appearance can't lie," I heavily sighed, giving
up.

Ayaw kong sinasabi na may sakit ako kasi nagpapanik sila kaagad. Kahit nga sipon at
ubo lang ang mayroon ako, they will bring me to the doctor. Masikitin daw kasi ako
noong bata pa. They almost lose me that's why even on small pain, they will get
panic.

"Trangkaso lang 'to. It will not bring me to death. Don't act like I'm a little
child," mahinahon kong tugon, saka tinaasan niya ako ng kilay na umupo sa kama
niya. She's really that maldita. Claire is like that, so strict, so perfectionist
and mean. She's kind din naman pero almost of the time, she's mean. Kung anu-ano na
lang ang mga iniisip niyang hindi magaganda. Anyways, I love my cousin though with
her flaws.

"Alam mo ba kung bakit overprotective kami sa'yo?" Iyang tanong na 'yan ay ika-
isang daan ko na narinig.

"Yes, Mommy almost has a miscarriage while carrying me on my eight months on her
tummy. I am weak, my immune system is," sagot ko ulit sa tanong na paulit-ulit ko
nang narinig.

"Nagpaulan ka ba?" ang boses niya ay parang kay Mother Superior, 'yong manginginig
ka sa kaba dahil sa lamig ng boses. Her voice is always commanding when angry.

"Oo, I'm sorry. Nakainom na ako ng gamot kanina. My feeling is okay now.
Nakapagdasal na ako, so I'm actually in my full strength," buong paumanhin kong
sabi. God, they really treating me like a baby. Nakakalito lang dahil mas masarap
sa pakiramdam kapag si Vice ang tumatawag sa aking baby. It's not suffocating
because it's relieving and freeing happiness.

"Hindi akong sweet na tao pero sinasabi ko sa'yo na kahit katiting na sakit ang
nararamdaman mo, nag-aalala ako. Hindi mo 'to alam, kaya sasabihin ko na, noong
isang taon o dalawang taon ka, you suffered asthma, plus your lungs were really
weak at that time. Sa ospital ka na nakatira, and what was worst, you almost died
because of that severe asthma. Almost died. Iniisip ni Tita noon na para ka ba
talaga sa kanila. Did really God give you to them? Dalawang beses ka na niyang
balak kunin. Ayaw ni Tita na mawalan ng anak dahil buong pagkatao niya ay inilaan
niya sa pagdadasal para mabiyayaan lang ng isa. Panganay ka kaya iniisip niya kung
nawawala ka may posibilidad na hindi na sila magkakaanak ni Tito. So she promised
to God, she will let you offer your life to God as a way of her gratitude for
letting you stay with them, kaya ka nakapagmadre ngayon. I believe really God hears
us, kaya nandito ka pa. Please, take care of yourself, because your God's miracle.
You are born to be a nun and you will be returning to be as such."

My heart was in a bit of delight hearing those things. Naniniwala akong mahina ang
buo kong katawan, but God is really protecting me. Ang alam ko lang simula bata ay
miracle baby ako kasi hindi nabiyayaan ng anak si Mommy at Daddy, praying to Mother
Mary was there weapon to have me but on Mommy's eighth months of carrying me, she
has a miscarriage ...almost...but asthma?, ay hindi ko na alam 'yon. Ganoon ba ako
ka ayaw ni Lord na ipababa rito sa lupa dahil pangalawang beses na niya akong balak
kunin pabalik?

I almost died twice.

Siguro may purpose talaga ako kung bakit ako nanatili rito, and that is serving Him
with my life and my divine commitment. Kaya ba noong simula bata pa ay ako gustong-
gusto kong tingnan si Reverend Mother kapag nakasuot siya ng habit at viel niya,
when she was still a sister.
"I am taking care of myself, Claire. Thank you for telling me. Kanino mo naman iyan
nalaman? Nagtago kayo sa akin about sa sakit ko," my voice remain ordinary, walang
halong tampo. Wala ring halong takot akong naramdaman nang malaman kong may sakit
ako sa baga. Asthma can lead to a severe pneumonia at mas delikado 'yon.
"Kay Reverend Mother. Natanong ko kasi siya kung bakit ka papasok sa kumbento. I
was still on my stage of sorting my vocation at that time. Sa simpleng tanong ko ay
ikweninto niya iyon. Kaya namangha ako. Is God really that amazing? Dalawang beses
kang muntik mamatay. Iyon lang ang nasabi niya, pero kitang-kita ko ang lungkot at
hirap niya sa pagkakasabi. O baka namatay ka talaga tapos binuhay ka ni Lord..."
"Stop it, Claire!," binato ko siya ng unan dahil sa biro niya. Posible naman 'yon
pero 'yon talaga naisip niya na namatay ako?
"Baka nga totoo, di ba? Hindi lang sinabi sa'yo. Just thank God, binuhay ka Niya.
Yiie, love ka talaga ni God, what a special creature you are," irap niya na may
halong pagtatampo.
"He loves you also. Bakit ka ba ganyan? You doubt His love for you. Magtatampo si
Lord niyan."
"Wala. May mga bagay na pinagdasal kong hindi pa Niya nabibigay. O baka hindi lang
talaga Niya pwedeng ibigay kasi bawal. Bawal niyang ibigay kasi ganito ako..."
kumunot ang noo ko, hindi alam ang ibig niyang sabihin.
"Katulad ng ano? Oh Claire, walang bawal na ibigay. Baka hindi lang tama ang
sitwasyon o baka hindi pa tama ang panahon."
"Hindi tama ang sitwasyon. No one get me confused as this," napahiga siya sa kama
niya sabay hilamos sa mukha. Kaagad akong nag-aalala dahil problemado talaga siya.
"Bakit pa siya bumalik na bawal na?"
Narinig kong bulong niya sa sarili. Hindi ko ata masasabi sa kanya ang problema ko
kay Vice dahil problemado rin siya.
"Sino ang bumalik, Claire?" malambing kong tanong sabay upo sa gilid ng kama niya.
"The man who broke my young heart."
The man who broke her young heart? She means to say, she fell in love at young age.
Wala naman akong ibang maisip na dahilan kung bakit nabiyak ang puso niya dahil
wala naman sa pamilya niya ang nanakit at umalis. She has a complete family and her
family loves her so much.
"You fell in love at young age? Ganoon ba ang ibig mong sabihin?" bago pumasok sa
kumbento si Claire ay alam ko na talagang nagkaka-nobyo siya. She has explored
things in her teens that I didn't do for the reason of protection. Ngayon alam ko
na kung bakit sobra akong pinoprotektahan. Noong elementarya ako ay hatid sundo ako
sa school ni Mommy, kahit minsan ay naiinggit ako sa mga batang naglalaro noon
after dismissal. Kahit noong highschool ay ganoon din ang sitwasyon, my driver ako,
hatid sundo rin. Sometimes when I went home carrying flowers from my boy
classmates, ay 'yong mga Tito ko na ang humahatid sundo sa akin, sa side ni Daddy,
'yong mga kapatid niyang nagsusundalo.
When they gave me flowers, they always said that I am beautiful and it was only a
sign of friendship. As friendship was their reasons, so I accepted those flowers,
but suddenly the next day, iniiwasan na nila ako. Nagtanong ako sa mga Tito ko
tungkol doon kasj I saw them talking to one of the boys giving me flowers, tanging
sagot lang nila,
'Don't entertain boys, because they will break your heart. Love a man who is
willing to sacrifice for you and love you with your imperfections. You can't find a
man like that, and even us are not like that. You're made for Him, and love Him
back. You're born for God, Klad. Don't let any man take you.'

Kaya ba nila nasabi 'yon dahil alam din nilang binuhay pa ako ng Panginoon, dahil
alam nilang ganito ang landas at halaga ko sa buhay ko. Tinanggap ko iyon ng buong
puso. Tanggap kong hindi kami pareho ng buhay ni Claire. Nakikita ko si Claire na
nagkaka-boyfriend. I even went with them on cinemas and mall, syempre, nauuna akong
umuwi sa kanila. Claire is my only bestfriend, and Eve. Kahit na ganoon ang
natutunghayan ko kay Claire, hindi ko alam kung paano masaktan sa pag-ibig o kung
ano ang mga signs na umiibig ka.

I never saw her crying for a boy and smiling fully for a boy. She smiled with her
boyfriend naturally. The natural smile every day. Walang malalim na emosyon.
Entertainment it was and just for exploration.

"I admire him at young age, and yes, I fell...umalis siya dahil mas may mahalagang
bagay na gagawin sa ibang bansa noon, at doon na mag-aaral. Sabi ko, kapag hindi pa
siya babalik, ay magmamadre ako. And here I am...wala akong pinagsisihan sa
pagpasok sa kumbento, wala, pero ngayon...I don't know already."

"Bata pa tayo. We just got our ordination. We can't take it easily. Ganito talaga
ata kapag bagong pasok ka pa lang, with confusions and all. Mapapamahal ka rin sa
trabaho natin."

"Yeah. Sorry. Kaya ata hindi ako biniyayaan ni God, dahil ang dami kong kasalanan,"
tawa niya na ikinakalma na ng mukha niya. Responsable naman si Claire kaya hindi na
ako masyadong mag-aalala sa kanya.

"We have sins, Claire. Hindi lang ikaw," kumunot ang noo niya, staring at the
depths of my eyes and she got shock.

"Anong kasalanan mo?"

"Nagsinungaling tayo kay Vice," natawa siyang nagulat kunwari.

"Nahiya ako sa mga kasalanan ko, Klad. Grabeh...bakit takot na takot ka bang
nagsinungaling kay Vice? Siya ang bumaril kay Tito dapat lang mag-ingat ka sa
kanya. Paano kung saktan ka niya ha? Paano kung e take advantage niya ang kabaitan
mo kapag nalaman niyang madre kang tunay?"

"Mabait naman siya eh," giit ko. "Mabait siyang talaga."

Natahimik siyang hindi ulit makapaniwala. Kapag iginigiit ko kasi ang isang bagay,
parang may mali na ako sa kanya.

"Iyan ang problema sa'yo. Nagtitiwala ka kaagad sa isang tao. Kapag may ginawang
mabuti lang sa'yo, mabait na at pinagkakatiwalaan mo na. Can't you see? Masamang
tao siya galing sa masamang pamilya. His brother is a drug lord, and his father is
a womanizer. Hindi maiiwasan na wala rin siyang masamang ginagawa. He kills people,
Klad. Tanggapin mo 'yon."

Napapikit ako sa inis. Kanina kalmado pa ako pero ngayon dahil sa sinasabi ni
Claire, 'yong puso ko kumukulo sa hindi ko gustong pakiramdam. Gusto kong sigawan
si Claire dahil sa mga paratang niyang wala naman siyang ebidensiya.

"You don't know what he's experiencing in his life. Kaya wala kang karapatan na
pagsalitaan siya ng ganyan," napatayo akong lumapit sa kama ko. "He doesn't deserve
your wrath. He is a broken man."

Imporma ko sa kanya habang iniisip ang nangyari sa Mama ni Vice, to those seven
people who are in the frame. I want to know them, and why Daddy is there.

"Ano bang nangyayari sa'yo? Pinagtatanggol mo ang lalaking 'yon. Nasa misyon ka
para bigyan ng hustisya ang Daddy mo, hindi para ipagtanggol ang lalaki na 'yan!"

Nagkatinginan kaming dalawa, kung gaano ako kalambot, ganoon kagalit ang mga mata
ni Claire.

"I don't know..." nanginig ang bibig ko, pinapakiramdaman ang mga emosyon na hindi
ko mapangalanan kahit anong pilit ko.

"Are you in love with him, Klad?" nagulat ako, hindi dahil sa kabaliwan nang
sinasabi niya, kundi sa hindi ko alam kung ano nga ba ang mga pahiwatig na umiibig
ka.

"I can't answer that because I don't know what are the signs and feelings that
you're in love."

Napabuntong-hininga siyang napahilamos nang marahas sa mukha.

"Do you have this feeling that you want to see him everyday?" that feeling.

"Yes," napaawang ang labi niya. "Is that bad? Bakit parang ang mali naman ata 'non
sa'yo? Wanting to see a person is not bad. Gusto ko ngang makita araw araw sila
Mommy, Daddy, Luke at Matthew, pati ikaw at si Eve, sina Tito. I'll miss all of you
everyday."

"Do you love us?" she interrupted my answers.

"Of course!"

"See," nagkakibit siya ng balikat. "Do you miss him right now?"

"Umm...yes. Kahit masungit siya..." problemado ulit siyang umupo, saka inuntog ang
ulo sa unan na kinuha niya para tabunan ang mukha.

"My God, stop it already. Sumasakit ulo ko sa'yo, Klad. God God..Jesus Christ,
Mother Mary, saints and angels...patawarin niyo ang pinsan ko."
"Kasalanan ba 'yon? He knows my feelings."

"He knows! You confess! What! Grabe Klad...may lakas ng loob ka? Ako nga noon,
kahit crush lang, hindi ko magawa gawang magsalita. Eh ikaw...anong sabi?"

Hindi naman ata iyon ang signs na umiibig ka, wanting to see him everyday and
missing him are not that deep signs. Love is too deep and giving shallow signs that
you have that feeling is injustice of its deepness.

"That my feelings will fade because it's just infatuation," napabuntong-hininga

siya na kumalma mula sa isang nakakayanig niyang pagpapanik.

"Good. He will not take advantage of you. You're too innocent, men don't like
that," nag-iba ang emosyon niya sa sinabi ko. Nawala na ang takot at pangamba sa
mga mata niya.

"He hates me, he said. Paulit ulit niyang sinasabi 'yon sa akin."

"Kaya matuto ka na," gusto niya atang tumawa.

"Masakit kaya! Iyong hindi ka gusto ng gusto mo!" naiinis kong sigaw.

"Oh Jesus Christ," gulat niyang sambit saka tumawa ulit. Ewan ko rito kay Claire,
para nang nababaliw.

"He will keep on hating you, Klad, so stop it already. Stop thinking of him. Stop
falling for him, it's illegal, you will greatly sin. Huwag kang mangabit, may asawa
ka na. Remember? You're committed to God. Hahaha."

"I am committed to God," sabi ko sa sarili pagkatapos. Nakokonsensiya ako kasi

ilang linggong iniisip ng utak ko si Vice.

I'm sorry, Lord. Sana sumagot ka Po kung mali o tama bang isipin ko si Vice?

"Don't think of Vice."

"I will not, starting today."

"Your feeling is just infatuation. Tama siya. Hindi ka pa kasi nakakaramdam ng

ganyan. Mawawala din 'yan," ngiti na niya na kalmadong kalmado na talaga.
Problemado siya kanina pero nawala na iyon dahil sa 'infatuation'.

Napapabuntong-hininga ako. Paano ko gagawin na huwag isipin si Vice eh pilit lang

siyang pumapasok sa isip ko?

...

Papatulog na sana ako nang matapos akong mag-sign of the cross nang biglang umilaw
ang cellphone ko pahiwatig na may tumatawag. Napatingin ako sa katabing kama, at
mukhang hindi naman natinag si Claire sa lakas ng ringtone. Humihilik pa siya,
she's tired though.

Sinagot ko kaagad iyon nang nakita kong si Vice ang ang tumatawag, nasa alas dyes e
medya na ang gabi, alam kong busy siya sa trabaho kaya hindi na ako magugulat kung
gising pa siya.
"Hello, Vice," hininaan ko ang boses ko ngunit hindi nawawala ang saya at ngiti sa
aking labi. Una niyang tawag ito ngayong araw. Hindi na ako nakakatanggap ng tawag
o text noonh huli kaming nag-usap.

"Ikaw 'yong baby ni Jonah, hindi ba? Nakapangalan ka sa phonebook na 'My Innocent
Baby', " pamilyar ang boses nang nagsalita at kung hindi ako nagkakamali siya 'yong
anak ng Mayor na nagpakilala sa amin kanina.

"Umm,...yes..." may dalawang isip kong sagot. Ako nga ba? Baka may iba pa siyang
tinatawag na baby eh, hindi lang ako? But anyways, tinatawag niya ako ng ganoon,
that makes me his baby.

"Gusto ko lang sabihin sa'yong lasing po siya. Lasing na lasing. May karapatan ka
naman atang malaman 'yon, but...ako na ang bahala. Sinasabi ko lang sa'yo kasi
hindi pa ito naglalasing dahil sa babae. He misses you and he's fighting his heart
to miss you. Hindi ko nga alam kung nagsisinungaling siya o nagsasabi ng totoo."

Gulat man ay binaliwala ko na lang, mas nag-aalala akong naglalasing siya dahil na
miss niya ako.

"Nasaan ba siya?" natahimik ang kabilang linya, kaya dinig na dinig ko ang musika
doon and people are yelling. Nasa club or bar..I don't know.

"We're in the club...," narinig ko ang pagbagsak ng cellphone sa kung saan. "Man!
Tama na 'yan. F*ck! You're cheating on your girlfriend! Babae..umalis ka sa
kandungan ng kaibigan ko kung ayaw mong masuntok ko ang kaibigan ko."

"I don't have a girlfriend, at hindi ako lasing. Hindi ka ba nasanay sa akin. I
like kissing girls, it's normal," bumagsak ang malamig na bagay galing sa ibabaw na
bahagi ng aking katawan pababa sa tiyan ko sa narinig.

His voice is hoarse, husky and deep. He's drunk. Ganyan ang boses ni Daddy kapag
nalalasing.

Nanlamig akong nagulat. May kumurot sa dibdib ko na gusto kong ialis dahil sa
biglaang pagtama ng sakit ay hindi ako makagalaw.

"It's normal if you don't have a girl you call as your baby, f*cker! Paasa kang
g*go ka!"

"F*ck. You still punch really hard," nagulat ako doon. Ewan ko, hindi ako naawa na
nasuntok siya, pakiramdam ko mas deserve niyang masuntok dahil sa paghalik niya sa
ibang babae.

Ano nga ba ang ibig sabihin ng pagtawag niya sa aking baby? Is that mean
commitment? Iyan ang pinapahiwatig ni Sir Magno eh. Nagalit siya dahil may
hinalikan si Vice na ibang babae na nandito pa akong tinatawag niyang baby. For me,
it's really normal na may kahalikan si Vice na ibang babae. That's his nature.

Ang mali lang sa akin, may masakit sa puso ko kapag nababalitaan ko ang mga ganoon.

"Magbago ka na, Jonah."

"It's not easy to get attracted to an innocent, creature, Magno. It's like a child
is making your 'pet' f*cking alive. I will not ever entertain attraction like this.
I don't touch innocent people, that's my rule, and she's not an exception. I hate
her to the depths of my f*cking heart!"
Tama si Claire kanina, ayaw ni Vice ng mga inosente. Bakit? He doesn't touch
innocent people, that's her rule.

He hates me because I'm innocent? And I'm like a child who makes his pet alive?

Owh? What does it mean? Kapag nakikita niya ako nabubuhay ang alaga niya. Ano ba
kasing klase ang alaga niya? Jesus! Dagdag na naman ito sa iisipin ko.

And for his information, I'm not a child!

"Hindi ako pumapatol sa mga inosente."

"Masakit ba sa puson, man? Hahaha. Her twin is beautiful kaya alam kong maganda rin
ang baby mo. Hindi na ako magtataka kung bakit nabubuhayan ang alaga mo. Hahaha
sakit sa puson niyan."

"Shut up, f*cker! Iiwasan ko na ang babae na 'yon. Her beauty is a crime."
Pinatay ko 'yong tawag kasi ayaw ko nang marinig pa ang sasabihin ni Vice patungkol
sa akin. Iiwasan na niya ako? Dahil ba inosente ako. Ano ba ang dapat kong malaman?
Ano ba ang dapat kong matutunanan? Ano nga ba ang gagawin ko para hindi lang niya
ako kamuhian?
Ano ba ang babaguhin ko sa sarili ko para magustuhan lang niya?
God! I'm not desperate to change my being just for other person to like me. I want
him to like me as I am. Wala akong dapat baguhin.
Tama, love. Wala kang dapat baguhin. Tama 'yan. Tama 'yan.
Hihiga na sana ako nang biglang may dumating na mensahe galing sa ibang numero na
hindi ko kilala.
Unknown Number: Your twin sister is in Cavite, right. Nakilala namin siya kanina.
Kapatid ka raw niya, kambal actually. Can you text this hotel and the room? Shalem
Hotel, room 615. Pwede mo bang utusan ang kapatid mo na pakiusapan ang kaibigan
kong magbagong buhay para sa kapatid mo. Your sister is a nun, she can give advices
to my idiot friend. Papuntahin mo sa hotel ang kapatid mo. Gusto kong makarinig ng
salita ng Diyos ang demonyo kong kaibigan. Magno here, friend of Jonah.
Napapikit ako sa nabasa na mensahe galing kay Sir Magno. God, nagsinugaling nga
pala ako kanina. Pinaniwala namin sila na kakambal ko si Klad, na hindi naman
totoo. Kaya paninindigan ko na ang pagsisinungaling kong ito.
Ako: I will. Si Ate na ang bahala.
Nagsinungaling ka naman. I can choose not to do his request, kasi hindi na ako
makakalabas ngayon. Sarado na ang buong kumbento, pero sa kabila nang narinig ko
galing kay Vice ay nag-aalala pa rin ako. Naiinis ako, kasi nag-aalala ako sa
kabila ng masasakit na salitang nabitawan niya patungkol sa akin.
Agaran akong bumangon, nagbihis ng pants at black and white medium size t-shirt, I
messy bunned my hair and wore my eyeglasses. Binulsa ko 'yong cellphone ko, and got
ouf from my room.
Ano kaya ang gagawin ko para makalabas?
Naglakad ako papunta sa kwarto ni Reverend Mother, at may kabang dahan-dahang
kumatok.
"Bukas 'yan, pasok..." kumalma akong binuksan ang pinto, at nakita ko siyang
nakapantulog na pero may binabasa pang isang makapal na libro.
"O, Klad, may kailangan ka, anak?" hindi naman masyadong strikta si Tita, she's
soft-spoken and understanding, kaya nga siguro ang dali niyang pumayag ng gusto
kong ako ang gagawa ng imbestigasyon.
"Tita...Reverend Mother, ano po...may nangyari kasi sa kaibigan ko. Pwede ba akong
lumabas?" God, I'm not used to this.
"Sa ganitong oras ng gabi? Sino ba 'yan at mukhang ang halaga naman para labasin mo
ngayon? Delikado na, Klad. You don't have a bodyguard with you and a driver. Walang
proprotekta sa'yo."
"Tita, please...I can manage. Babalik din naman ako kaagad. Malapit lang naman
Tita, nasa Shalem Hotel lang. It's two kilometers away," pamimilit ko, na
ikinatigil niya sa pagbabasa, saka tiningnan ako.
"Sino 'yan?" natahimik ako sa tanong niya.
"Si Vice po," napabuntong-hininga siya pagkatapos nang pagkatigil niya sandali.
"What is so important of him for you to go? Hindi pa natin kilala ang lalaking
'yan, Klad. Paano kung may masamang mangyari sa'yo?"
"He can't, Tita. He doesn't touch innocent people," hindi ko alam kung bakit may
pait sa pagkakasabi ko 'non.
"I still don't trust him. Nasaktan niya ang Daddy mo. I'll not let him give you."
"Tita, please...kahit ngayon lang po," pagsusumamo ko sa kanya na ikinailing niya.
Nakita ko ang kakaibang takot sa mga mata niya.

"Hindi mo alam ang ginagawa mo, Klad. Para sa isang lalaki, sinusuway mo ako. Noon,
when I say no, you immediately follow it. Why now?"

"I am worried. I am worried of him, Tita. Sapat na po ba 'yon?"

"Jesus..." ilang segundo siyang may sinasambit dahil sa sagot ko. Masama na palang
mag-aalala? Takot siyang hindi makapaniwala ulit.

Why people are like this? May masama ba sa mga ginagawa ko? Hindi naman ata
nakamamatay.

"Isang beses lang, Klad. You will not beg me again for a man, for another man."

Nakahinga ako nang maluwag na ikinangiti ko sabay kuha ng susi na kinuha niya sa
drawer na inilagay sa ibabaw ng mesa niya.

...
"Good evening, Ma'am, do you have any reservation or booking?" tanong ng
receptionist sa akin nang makarating ako sa hotel. Nagpapasalamat akong malapit
lang ang hotel na 'to sa kumbento.

"Nandito po ako para kay Vice Governor Jonah po," ngiti ko sa receptionist na
pinasadahan ang mukha ko ng tingin na mapanuri.

"Wait lang, Ma'am, tanungin ko muna kung may inaasahan ba siyang bisita. Pangalan
mo, Ma'am."

"Kla---Lene po. Magdalene.." kinuha niya ang telepono at may tinipa siyang nga
numero rito. Hays, nagpapasalamat akong hindi ko nasabi ang pangalan ko.

"Good evening, Sir Magno. May inaasahan po ba kayong bisita ngayon? ...Magdalene
po. Sige po, Sir," binaba niya ang telepono sabay ngiti sa akin. "Room 615 po,
Ma'am. Sixth floor, turn to your left when you got out from the elevator."

"Thank you, Miss," agaran akong naglakad papuntang elevator, at pinindot 'yong
ikaanim na palapag. After minutes or so ay nakaabot na ako, agaran akong lumiko sa
sinabi ng babae, at hindi na nahirapan na hanapin ang kwarto kasi nakita ko kaagad
si Sir Magno na nakatayong nakasandal sa labas.

Tinakbo ko siya, and I said hi to him.

"Mabuti naman pong nandito ka na. Kakarating lang din namin. Ikaw na bahala sa
kanya, Sister ha. I assume your twin sister said to you what I have requested,"
tumango ako.
"Yeah, she has."

"I am too busy to entertain my drunk friend. Salamat po," nginitian niya ako bago
pinagbuksan ng pinto. Nilingon ko si Sir Magno.

"Salamat sa pagbabantay sa kanya," sumaludo siya bago tumalikod paalis. Sinarado ko

na ang pinto, at ni-lock iyon. Sa paglapat ng mga mata ko sa kama, ay nandoon si
Vice, nakadapang higa sa kama, stretching his arms wide against the large pillows.

Nilapitan ko siya at hinawalan ang likod niyanh hinahagod-hagod ito.

"Nandito na ako, Vice," hindi ko alam kung paano siya bibihisan. Bakit ba
pinabayaan ito ni Sir Magno na wala pang bihis?

I saw Mommy taking care of Daddy when he's drunk. Pinupunasan ito, saka
binibihisan. I think she can manage kasi may strong ang braso ni Mommy, ako kaya?
Kaya ko bang patihayain si Vice, from those hard and well-built in body, parang ang
bigat. His muscles are bulging.

"Vice..." napaungol siya nang tinawag ko na may pagkalas ang pangalan niya. "Can
you lie down properly please?"

"Sht...I can hear her voice. This is insanity," biglaan niyang sabi na napatigil pa
siya sandali. Sinubsob niya ulit ang ulo niya sa unan, this time, with his arms
hugging the pillow.

"Vice..." napabuntong-hininga akong lumapit sa kabilang bahagi ng kama, at umupo

muna doon. Hihintayin ko na lang siya makatulog ng mahimbing.

He smells really an alcohol. Magaspang ang amoy.

Paglipas ng mahahabang minuto na minamasdan ko lang ang paghinga niya ay pumasok

ako sa banyo, may nakita akong bimpo doon, at tabo. Nilagyan ko iyon ng tubig saka
binabasa ang bimpo.

Lumabas ako ulit papalapag ng tabo sa end table. Tiningnan ko nang masinsinan ang
normal na paghinga ni Vice na mukhang mahimbing na ang pagtulog. Sumampa ako sa
kabilang bahagi ng malaking kama, saka dahan-dahan siyang ginalaw. Hinila ko ang
kaliwa niyang kamay para makahiga siya nang patihaya.

"God, you're heavy..." pinilit ko siyang hinila kaya nakahinga ako nang maluwag
nang nagtagumpay ako sa ginagawa.

He groaned in frustrion like he was complaining in disturbing him for his deep
sleep.

Tinitigan ko siya para matansiya ko kung paano ko siya huhubaran. Sa ilang minuto
kong inaalala ang ginagawa ni Mommy noon kay Daddy, ay dahan-dahan ko iyong ginawa
kay Vice. I undressed him like how my mother undresses my father.

His office jacket and his t-shirt inside.

Sa ilang minuto ko siyang hinubaran, may pagkakataon na akala ko ay magigising na

siya, ay napaawang ang labi ko sa nakita. God, his body is well-sculpted. Namangha
ako sa pangalawang pagkakataon. Nakita ko na noon ang katawan ni Vice, akala ko ay
hindi na ako mamangha, but right now it doubled. His chest is hairy but it's
attractive. His stomach is still the same with umbok-umbok things in it.
Napakagat labi akong humihingi ng tawad sa gagawin, kasi gusto ko talagang hawakan
ang katawan niya. With an energy urging me to do it, pinalandas ko ang mga palad ko
sa katawan niya.

Ang init noon ay parang dumaloy sa ugat ko sa kamay. Matigas ang kanyang katawan at
parang ang lakas-lakas ng dating. Pinadagan ko ang aking daliri papataas at nakita
ang mukha na hinahangaan ko noong una pa lang. I traced his jaw and touched his
lips, his nose to his eyelashes.

"You're a mythical god," napatitig ako sa kanyang minimemorya ang bawat angulo ng
kanyang mukha, nang biglang niyang sinakop ang kamay kong nakahawak sa pisngi niya.

"Klad...I really hate you," bulong niyang mukhang nanaginip.

"I know, Vice. I know..." gamit ang isa kong kamay, hinagod ko ang buhok niya.
"Even you hate me, I'm still here. I will not leave you."

Dinala niya ang kamay ko sa bibig niya, at nagulat nang hinalikan iyon saka niyakap
nang mahigpit. Kabog na kabog ang dibdib kong uminit bigla ang pakiramdam. Para
akong nakuryente doon.

"No one loves me, Ma, someday I can be with you. No one loves me. No one...no
one...ikaw lang, Ma. Susunod ako sa'yo. Promise 'yan..." mahina niyang sambit na
ikinasakit ng dibdib ko. He's really miserable. Kung nakita mo naman di ba kung
paano pinatay ang Mama mo? Ganito rin siguro ako kabaliw.

"I will love you, Vice. I am here to do that. I can give you love. My heart is as
small as my fist, but I can still give you love, baby," a lone tear escaped my eye,
and I kissed his forehead softly, hugging his head.

I remained there, hugging him even though he smells odd, hanggang mawala ang
panaginip niya. Nang maramdaman kong tulog na siya ulit, ay doon ako kumawala saka,
kinuha 'yong basang bimpo, piniga at dahan-dahan ko siyang nilinisan.

Kinaumagahan ay hinanda ko na ang mainit na sospas, kape, tubig at dalawang piraso

ng Advil, ito ang isa pang ginagawa ni Mommy kay Daddy kapag nalalasing. Umuwi ako
kagabi pagkatapos, hindi masyadong nakatulog, at bumangon ng maaga para makapagluto
ng agahan para kay Vice. Mabuti tulog pa ang mga tao noon sa kumbento at pinapasok
naman kaagad ako ng receptionist, nakilala ata ako.

Nakatalikod ako kaya nang makarinig akong ungol pahiwatig na bumabangon ata si Vice
ay hindi ko muna binalingan. Pinapalamig ko muna ng konti ang pagkain dahil
masyadong mainit pa.

"F*ck! Kailan ba ako masasanay sa epekto ng alcohol?!" napairap ako sa reklamo niya
at hinarap siya bigla.

"Sino ba kasing nagsabing uminom ka?" nakita ko ang pag-angat niya ng tingin habang
sapong-sapo ang ulo. Gusto kong matawa sa gulat na gulat niyang mukha. Kumurap pa
siya kung totoo ba ang nakikita niya.

"Sister?"

"Yes.."

"Anong ginagawa mo rito?" nakita ko ang pagpunta ng mga tingin niya sa balat ko, sa
mukha kong mas matagal doon, at sa iba pang bahagi ng katawan.

"Umm...Klad requested me to look after you."

O God, sorry for this. I'm sorry for lying.

I remain constant in my pretention.

"You really look like my baby," he smirked and stood up, stretching his arms,
hearing his bones broke into its right places.

"Because we're twins?" patanong kong balik sa kanya. "Kumain ka ng umagahan. It's
effective for hangovers."

"Did she request this too?" sabay lapit niya sa tray na nasa lamesita, at kinuha
'yong tasa ng kape.

"Um, yes. She's worried about you when she knew you were drunk," tiningnan niya ako
mata sa mata. "Very worried."

"Paasa talaga 'yang kapatid mo," and he smiled. "She's worried? Really?" kumunot
ang noo ko. Masaya pa siya sa lagay na 'yan. I really hate alcohols. I don't like
its smell.

"She is worried," at lumapad ulit ang ngiti niya. Natulala ako. He smiled,
goodness! Oh my God, he smiled. Saya ang naghari sa puso ko nang makita iyon. What
really a sweet smile, parang may tumama sa akin dahil sa ngiti na 'yon.

"You smiled..." mangha kong komento. Pangalawang pagkakataon ko na siyang nakitang

ngumiti, pero nakakawala pa rin ng hininga.

"Owh...ngayon ka lang nakakita ng lalaking ngumiti, Sister? I am...my baby is

worried, I am happy."

"Masaya kang pinag-aalala mo siya?" may inis kong tanong. Sobrang nag-aalala ako
tapos masaya pa siya.

"Aha. I just hope she is really worried because her feelings are not infatuation,
pero aasa lang ako dahil hanggang doon lang 'yon. Hanggang infatuation lang 'to
lahat. I might well enjoy it, right. Mawawala din naman 'yang feelings yan
pagdating ng panahon. Mawawala din naman ako...nevermind. Paki-thank you na lang sa
baby ko, Sister."

"Paano kung hindi mawawala? At bakit ka naman mawawala? Suicidal ka ba? Makasalanan
ang gumawa ng ganoon. You don't have the right to kill yourself, Mr. Oh. At bakit
ba baby ang tawag mo sa aki---aking kapatid?"

Iyan, natanong mo na sa kanya, Klad. Mabuti nailabas mo lahat ng saloobin mo.

Umupo siya sa mahabang sofa, habang nilalantakan 'yong luto ko.

"Because she is my baby. Walang dahilan period."

"And she said you hate her," gusto ko talagang ilabas lahat ng sama ng loob ko kung
bakit niya ako hate. "She said, you don't like her. Wala naman atang ginawa ang
kapatid ko para ganyanin mo."

Natigil siya sa pagsubo ng pagkain, at tiningnan ako. Eyes to eyes. Emotions to

emotions.
For the first time, his emotions are raging unto his eyes. Nagulat man ay masaya
rin dahil nakakita na ako ng init sa malamig niyang mga mata noon.

"I'm sorry. I really hate your sister because she's making me like her. She's
making me feel the emotion I hate the most. The emotion that will make me lose in
this battle."

Pinigilan ko ang dibdib ko na hindi maiyak kahit nasasaktan na.

"She will not make you lose. She will be your strength."

"She will not. Kapag may nalaman siya, iiwanan din niya ako. She is not made for me
for her stay, and I am not made for her in order for her stay. Right?" kalmado
siyang nagkibit-balikat saka nagpatuloy sa pagkain.

I will stay even though I am not made for you. I will force destiny to make me as a
reason for you not to kill yourself.

"If she will stay, can she stay?" mahinahon kong tanong habang tinititigan siyang
kumain.

"She will not stay, Sister," napabuntong-hininga akong umupo sa kama.

"Ang sungit mo naman kasi sa kanya. Mag-usap naman kayo. Treat my sister well, she
doesn't deserve your treatment."

"Nagsusumbong siya sa'yo?" napatigil akong tumango na lamang.

"Masungit man ako sa kanya o hindi, wala namang magbabago." Hays, Klad. Ang hirap
nito. Bakit hindi siya masungit kapag si Sister ang kaharap niya, 'yong totoong
ako...eh kapag si Klad ako, ang sungit niya.

God. This is so unfair!

"Huwag ka ng magsungit sa kanya, please," kumunot ang noo niya pagkatapos sumubo ng
pagkain. "Baka magste-stay na siya kung ganoon, di ba?"

Umiling-iling siyang pinaglalaban ang argumento niya.

"She will not still stay," wala na akong laban sa pinaglalaban niya. Bakit niya ba
iginigiit iyon? I promise I will not leave! I will keep my promise! May malalaman
man ako o wala....wait? Anong malalaman ko?

Hays. Mamaya na nga ako mag-isip.

Natahimik ang buong kwarto, sumusulyap ako sa kanya, habang seryosong kumakain na
nagtitipa sa cellphone niya.

"Can I stay?" tanong ko habang abala pa siya sa ginagawa sa cellphone. Trabaho

siguro niya.

"Why po?" nakatuon pa rin ang mata niya sa mga tinitipa sa gadget niya.

"So I can look after you..." napaangat siya ng tingin kaya napatuwid ako ng upo.
Ang seryoso ata ng pagkakasabi ko. I really want to look over him, kung ayos lang
ba siya. Totoo naman kasi eh! I want to stay!

"Huwag kang ganyan, Sister, masungit ako kay Klad, pero buong katapatan kong
iniaaalay ang loyalty ko sa kanya...from now on."

"Talaga?" maluha luha ata ako sa saya dahil sa pagkabigla sa sinabi niya.
Wait...bakit ba ako masaya dahil sa akin ang loyalty niya? "No kissing other
girls?"

Natawa siya.

"Yes. It will be your sister from now on, so you can't stay. I will not make my
baby jealous. Even if she will not stay, I'll let my emotions change me slowly,
step by step."

Napangiti ako. Bakit ko naman pagseselosan ang sarili ko?

God, my heart is beating with so much happiness different kind of happiness.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 9 - Opinion

Chapter 9: OPINION
•JONAH'S POV•
I cannot contain the fast beating of my heart when Sister told me that Klad is
worried about me. Kung paano niya nalaman na nalasing ako ay hindi ko na alam.
Hindi naman siguro magsisinungaling ang isang madre, hindi ba? That idea blurred my
negative image towards everything. Ang bagay lang na 'yon ang tanging umiikot
ngayon sa utak ko.
Nag-aalala na siya dahil gusto niya akong talaga? Hindi ko iyon maipagkakaila na
may nararamdaman si Klad sa akin na parang ngayon lang niya naramdaman. And
infatuation that is. I am worried because of that. Na baka nag-aalala lang siya
dahil sa mga bagonh usbong na emosyon. And why would I even worry?
F-ck! Nababaliw na talaga ako. This is not really good anymore. Wala talagang
maganda kapag binabaliw ka ng isang tao na kinagagalitan mo. O rephrase, anak ng
kinagagalitan mo, ang mas bagay.
Nakatingin ako sa babaeng inaayos 'yong kamay ko dito sa repleksyon ng salamin
habang nagbibihis ako ng pang-opisinang kasuotan. Sabi kong hindi na niya
kailangang gawin pero she insisted to do it, ginagampanan niya raw nang maigi ang
utos ng kanyang kapatid.
Her skin is snowy fair and her long hair is cascading to her back, and it's
beautiful. Kapag tinitigan mo ang mga mata niya ay magaganda iyon. Magkamukhang
magkamukha talaga sila ni Klad, the only difference are that Klad's skin is brown,
morena brown and she was wearing eyeglasses. Kung hindi ko pa nababanggit, isa pa
siyang madre. If I'm not insane to Klad's presence, sasabihin kong sayang siya.
Boys in her age can be smitten by her beauty, unique and exquisite beauty.
Kapaniwala-paniwala man o hindi, may kakambal talaga si Klad na hindi sinabi sa
akin ni Crex. Not that I'm interested on his family, ngayon lang naman dahil kay
Klad.
Sh-t! Kailan pa naging may ibang dahilan ang mga ginagawa ko sa buhay? Lahat ng
ginagawa ko ay para lang sa Mama ko, at hanggang paglaki ko ay inaalay ko lahat ng
mga ito sa kanya, dahil sa nangyari.
I live only for my mother's justice. That's my fifth rule. Iyan lang ang nasa isip
ko hanggang paglaki, natiwarik lang 'yan nang nagkagusto ako kay Peitho. I cannot
believe this time that when that happened years ago, I thought me and her can build
a beautiful future. Hindi ko inakala na ganoon pala ang lalim ng pag-ibig ko para
maisip na pakasalan ko siya. Pero this time, I thank all sh-ts dahil hindi ako ang
pinili niya. It's cheesy to remember those times that I was inlove.
She always chose Thomas and I don't have any grudge against it anymore. Wala na
akong pakialam, at wala na rin akong pakialam kay Thomas, pero may pumipigil pa rin
sa akin para hindi makipagbati sa kanya. Maybe because, he tainted our friendship
with betrayal. Noon, pinakalasan niya lang si Peitho na hindi nagpapaalam sa
akin...sa amin. Kahit man lang respeto sa pagkakaibigan, nagpaalam siya kahit
masaktan ako.
And it doesn't change anything this time, my heart is still full of hatred and
anger towards everything. May marami pa akong dapat gawin para sa Mama ko. Marami
pa.
At ang panlalambot para sa isang babae, Jonah, ay hindi katanggap-tanggap. F-ck! I
will never let love enter my being once again. Kapag iyang bagay na 'yan ang
maghahari sa puso ko, it will completely dominate me, and it's fearsome. Naalala ko
noong umiibig ako kay Peitho, nawala ako sa wisyo, sa diwa at sa misyon, I forget
all those bastards who killed my mother, at nang sa oras na nanahimik ako, hindi ko
pala alam na umaangat na umaangat silang lahat, gained more name in the industry
they are in. Lumago rin ang ilegal na negosyo ni Papa at Kuya, na hindi ko
namamalayan.
See? Love is not a good thing for me, that's my least...or never my priority.
But I promise Sister that I will be good to Klad now.

Napabuntong-hininga akong humarap sa kanya nang matapos siya sa ginagawa at matapos

ako sa pagbibihis.

"Thank you, Sister," napansin kong hindi ko magawang magsungit sa kanya na ginagawa
ko sa ibang tao, kahit kay Klad. Weird. Dahil ba madre siya?

Oo, may respeto pa rin ako sa mga taong alagad ng Diyos. Kahit hindi na ako
naniniwala sa Kanya, kahit lumayo na ako sa Kanya, still...He's a powerful King,
I'm just that lost sheep that doesn't know how to go back.

"You're welcome po, Vice," biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang ngumiti siya.
Ang kanyang pagngiti ay kapareho kay Klad, puno ng emosyon at kakaiba. I always
hate her smiles because it's charming and it punched my heart with invisible
powerful energy.

Gulat man ay hindi ko pinahalata. Sh-t! Kahit ba sa ngiti ay wala silang

pagkakaiba. Why does my f-cking insane heart is beating loud and clear?! It'
suffocating. Halos lagutan ako ng hininga dahil sa lakas ng kabog.

Sh-t! F-ck! Sh-t! Ganito ang ginawa niya noong sinagip ko siya sa palengke.
Ganitong-ganito.

For goodness' sake! Madre siya Jonah, at may Klad ka na. Oh...wait...Klad is not
mine. Klad is just infatuated with me, at umaasa lang na magiging malalim iyon.
Ngunit, bakit ganito? Mas makasalanan pa sa pagpatay ang pagtibok ng puso para sa
isang madre, Jonah.

Oh God, this is insanity!..For the first time, my mind screamed for God. These
Bautista twins are fcking my mind with confusions! F-ck!

"Ipahatid na po kita sa driver ko," magalang kong sabi nang kinuha niya 'yong mga
food containers na nilamanan ng umagahan ko kanina.

"Huwag na po, Vice. Malapit lang naman ang kumbento namin. I can manage. Umaga pa
naman, walking will be my kind of exercise."

"But.."
"It's okay, Vice," requirement din ba na magkapareho sila ng boses? Kung gaano
kalambing iyon at kasarap pakinggan.

"Sige po, Sister. Salamat sa umagahan," I give her a small smile.

"No problem. Basta promise me, you will be good to my sister," tumango akong walang
alinlangan. Dahan-dahan magiging mabait ako sa kanya. Dahan-dahan lang.

Hindi ko nga alam kung bakit nasabi kong maging matapat kay Klad na sa kanya ko
lang iaalay ang katapatan ko. You know how cheesy it came? F-ck! So gross.

Wala naman talaga akong balak na mambabae simula nang makita ko si Klad, kaya
lang...nang malaman kong sobrang inosente niya at binabagabag niya ang puso ko...ay
napagdesisyunan kong bumalik na. Kissing girls is my kind of reliever from my heavy
battle of feelings towards, Klad, na akala ko ay mawawala...'yon pala ganoon pa
rin. Nakakapagpabagabag pa rin.

Pinagbuksan ko siya ng pinto, at nagpasalamat siya. Punong-puno ng emosyon ang

kanyang mga mata na hindi ko alam kung anu-ano ang mga iyon. Tiningnan niya ako sa
mata and I was like my mind was blown by the heavy storm. F-ck!

"If you have problem, you can talk to me...always," gulat ako sa tinugon niya.
Problem? Did I sleeptalk again? Ganito ako kapag nalalasing, napapaginipan ko lang
si Mama. At mukhang si Sister pa naman ang nag-alaga sa akin kagabi...that I
thought Magno did.

"Noted, Sister," her offer was not harmful. Kahit hindi ko ipinagsasabi sa iba ang
problema ko.

"Thank you po ulit sa pagsagip sa akin sa palengke, and...that...kiss payment you

were talking about...," nakita ko ang kaguluhan, at pangamba sa mga mata niya na
ikinatawa ko.

"I never thought you take that seriously. I was just kidding at that time, Sister.
I will not let my lips be sinner. Magkakasala ako sa Diyos niyan," kahit marami na
akong malalaking kasalanan, ayaw ko nang dagdagan pa iyon nang mas malaking
kasalanan. "Hindi ako pumapatol sa madre, Sister."

Kahit noong una ay pinapahanap ko siya dahil sa ginawa niya sa sistema ko, pero
noong napagtanto ko kung gaano kasagrado ang trabaho niya. I curse myself to hell!

"Owh, thank God, you know," pilit siyang ngumiti na may kakaiba sa mga mata.

"Marami na akong kasalanan, Sister at ang umibig man o humalik sa kagaya mo ay

isang napakalaking kasalanan. So it's a no."

"Owh," mas nakita ko ang gulat sa kanya. Namamalikmata ba ako o ano, pero may
napansin akong sakit na dumaan sa sa kanyang mga mata.

"Kunwari, you met a girl, a nun...then you know..you fall in...love...or that thing
they're saying as romantic. Ano gagawin mo?," hindi ko man malaman kung bakit niya
tinanong iyon ay sinuri ko ang mukha niya. Curiosity dominated her eyes and her
warthm emotions a while ago.

"Iiwasan ko siya. Hindi ako nabuhay para lumaban para sa pag-ibig, Sister.
Forbidden things are forbidden. Breaking it's nature brings great damage that you
can never know. Kunwari man umibig ako sa isang...madre...what I would I even do
that? Hindi 'yon mangyayari, Sister. I assure, one hundred percent. Masamang
mahulog sa inyo in a romantic way, hindi ba?"

Tumango siya na may lungkot. Kunot-noo ko siyang binalingan. She'a hurting. F-ck!
Opinion ko lang 'yon pero nalungkot na siya.

"Sister...umiibig ka ba sa ibang lalaki?" Out of curiosity kung tanong kahit

pinalabas kong biro lang iyon. Bata pa naman kasi siya. Klad is twenty-one, so she
is. Baka ang tadhana ay naglalaro lang sa mga palad niya at pinagtagpo siya sa
isang lalaki, hindi ba.

"I...," nag-angat siya ng tingin pero ngumiti rin kalaunan. Pareho rin sila ni
Klad, they let out emotions that they are feeling. "I just feel that I want him to
be with me all the time. I miss him badly."

Oh f-ck! Should I tell Klad that her sister is...f-cking inlove with a fcking man
other than God?! Parang ngayon lang nayanig ang mundo ko sa narinig dahil sa gulat.
Ngayon lang ako nakasalubong ng ganitong pangyayari.

"That's..."

"Is that bad? Parang ang sama naman atang na miss ko siya."

"Ang ma miss mo siya ay hindi, pero ang umibig ka sa kanya ang pinakamalaking
kasamaan," I have been educated about ethics and morals kaya alam ko ang lahat ng
ito. Maka-Diyos ang Mama ko, ayaw kong lagyan ng itim na kulay ang kanyang
pagkamalinis.

"Kunwari nga, Vice...mahulog ka sa isang madre  ano nga gagawin mo?"

"Is my opinion will matter? The opinion of the man you like will more matter than
mine," malamig at may iritasyon ata ang boses ko kung bakit natahimik siya saka
nagbuntong-hininga.

"I just want to hear another opinion.." hinawakan ko ang kamay niya para gumaan ng
saglit ang pakiramdam. Does Klad know that her sister is with this kind of problem?
This is really a big problem that needs divine solution!

"If you want my opinion, okay. If I fall in love with a religious missionary,
I...," hindi ko mahanap ang sagot sa bagay na hindi ko naman naranasan. F-ck! Ito
ang pinakamahirap na tanong na naibato sa akin sa tanang buhay ko. Dahil sa bagay
na hindi naman mahalaga ang umibig sa akin, at lalong-lalo na kung umibig man ay sa
madre pa.

I can't even imagine my heart doing that.

"I will not tolerate my feelings and let it go away, dahil kung iibig man ako sa
isang madre ay baka panandalian lang 'yon at hindi pang-habang buhay. She can't go
against the missionary rules. She has vows towards God and they are more powerful
than my love. Ano ang laban ko sa Panginoon? Pag-ibig lang ang kaya kong ibigay,
but God can give her anything and everything even the impossible. Ayaw kong maging
karibal ang Panginoon, dahil baliktarin man ang mundo, siya pa rin ang lalamang at
lalamang kaysa sa akin..." Pinisil ko ang palad niya para iparamdam sa kanya na
gaano man ako ka makasalanan ay isa pa rin akong taong handang makinig sa anumang
problema.

I am not elected to be a Vice Governor to a be statue.

"Mas may malaking problema ka pa ata sa akin, Sister eh. Did I sooth your feelings
now?"

"Oo. Thank you, Vice, for telling me."

"Eh ikaw? Ano ang gagawin mo?"

"I promise I'll never leave him, and that would I do."

Dahil sa gulat at kaba ay hindi ako nakaimik. She got it worse than I never know!
What a lucky bastard that man is! F-ck! Ano naman kaya ang opinyon ng lalaking
'yon?

Should I tell Klad about her sister's problem?

...
•KLAD'S POV•

Lumipas ang dalawang araw ay namayani pa rin sa puso ko ang saya at ligaya dahil sa
mga binitawang salita ng lalaking kinahuhumalingan ko. Ang mga salitang sinasabi
niyang tapat siya sa akin. Ito ang mga binibigkas niya na halos hindi ko lubos
maintindihan pero saya at galak ang ibinibigay sa akin. Kakaibang saya na hindi ko
naramdaman noon. Iyong sayang ayaw ko nang matapos. Pero sa bawat pagngiti ko kapag
naaalala ko ang araw na 'yon ay sama ng tingin at inis ang binibigay sa akin ni
Claire.

The way she's glaring at me, it's saying that, it will vanish in a second and will
not stay forever. Parang ang kasiyahan na nararamdaman ko ay bawal kong naramdaman.
O bawal kong maramdaman dahil iba ang dahilan.

Oo tama siya. Ang kasiyahan na 'yon ay napawi lang ng isang opinyon. Buong akala ko
ay gagaan ang pakiramdam ko sa opinyon ni Vice na hindi siya iibig sa isang madre,
in a romantic way, pero mali ako...bumigat lang nang bumigat ang pakiramdam ko.

I asked his opinion regarding romantic love, para maliwanagan ako sa mga bagay-
bagay patungkol sa mga sinasabi ni Claire na umiibig ako kay Vice in a romantic
way, at nakuha ko na ang sagot. He will not tolerate romantic feelings, that I
thought I will be relax...but it broke my heart! Lahat ng ligaya na nadarama
patungkol sa katapatan niya at 'no-kissing-other-girls-thing' ay nawala lang ng
isang iglap.

Alam ni Vice ang dapat niyang gawin. Alam niyang mali ang umibig sa isang madre,
alam niya na masama iyon. Alam niya!

At alam ko rin...alam na alam ko ..pero magkaiba kami ng paninindigan. He will let

go of his love, but my opinion is to stay. Not that he's in love with...pero
kunwari lang daw.

Dapat kakalma sana ako dahil sa katotohanan na hindi siya umiibig sa akin at walang
pag-asa na iibig siya sa isang madre, pero hindi eh...nasasaktan lang ako nang
paulit-ulit kapag iniisip ko.

Why? Please, God, why? Why I am feeling this way?! Why?! Gusto kong maiyak sa
halong-halong emosyon pero hindi ko magawa dahil nandito si Mommy sa harap ko.

Napabuntong-hininga akong tinitingnan siya na naghahanda ng pagkain para bisitahin

si Daddy na hanggang ngayon ay hindi pa gumigising. Binabagabag na kami dahil sa
pangyayaring ito pati na ang mahal na Presidente. He always trust my father, kaya
pati siya ang kumikilos na raw.

Gusto kong komprontahin si Mommy sa nalaman ko tungkol kay Vice kaso baka sabihin
niya iyon sa Presidente, kaya bago ko ito sabihin ay ilalabas ko muna kina Senator
na mukhang may maraming maibubugang impormasyon.

Bago ko sabihin sa kanila ang totoo, gusto kong may malaman pang iba at papatunayan
kong walang sala si Vice doon. Why would I always think about his side? Minsan,
nakokonsensiya na ako kasi pati si Mommy, ang buong pamilya ko ay galit kay Vice
dahil nga sa akusa ni Senator, pero kinakampihan ko pa siyang walang ginawang
masama.

"In behalf of your father, Klad, you need to attend the engagement party of Dionus
Gelvoria and Cynthia Huarez. Magpapakasal ulit ang dating pangulo kaya hindi
pwedeng walang dadalo na representante sa pamilya natin. Pinagpaalam na kita kay
Ate, you can wear fancy dress tonight, e de-deliver iyon mamayang tanghali. Wala pa
naman ang amo mo ngayon, hindi ba? Hindi pa iyon babalik sa mansyon, sabi mo,"
tumango akong walang masabi sa inutos ni Mommy.

Ang ganitong mahalagang event ay hindi pwedeng palagpasin. Iyon ang palaging sabi
sa akin ni Daddy kapag raw may tipun-tipun ang malalaking pangalan ng bansa. Alam
ko ang dadalo doon ay ang mga kumikinang na pangalan sa politika at negosyo.

Si Dionus Gelvoria ang dating pangulo noon ng bansa mga labing-limang taon na ang
nakakaraan. Namatay ang kanyang dating asawa dahil sa sakit sa utak, at tanging
anak niya lamang ang pangulo ngayon ng bansa na si Aeross Gelvoria. This Cynthia
Huarez is unknown to be an elite or rich heiress. Walang pangalan na ipinagmamalaki
and I think it's kinda unique.

Malapit kami sa pamilya ng pangulo dahil pinagsisilbihan ni Daddy ng matapat ang

mga ito. Dahil sa kanila ay nakuha ni Daddy ang pinakamataas na posisyon sa PNP.

"Yes, Mom," I forced my smile thanking she did not notice my weakness.

"Bibisita ako sa Daddy mo. Do you want to go with me?"

"Sige po," gusto ko nang makita si Daddy, dahil sa mga katanungan ko sa kanya kahit
alam kong hindi niya ako masasagot. Gusto ko ring marinig ang mga sasabihin ng
doktor tungkol sa lagay ni Daddy.

I was watching myself in the mirror to see my whole reflection, to see who I am, to
see my true identity, and the fact that I'm a Sister is consuming me.

I'm a Sister and nothing will change this.

Ito ka, Klad. Huwag mo nang itago at ipilit na magkakabangga kayo ng mundo ni Vice.
Dahil simula pa lang sa ama mo, sa mga ginagawa ni Vice na hindi mo alam ay hindi
na talaga kayo para pa sa salitang 'pag-ibig' na 'yan.

Bakit ko ba 'to iniisip? Ito na ang namayani sa utak ko na para bang ito ang
pinakamahalagang bagay para mabuhay ako.

Nagsusuklay pa ako nang tumunog 'yong cellphone ko kaya kaagad ko iyong binalingan.
O opened it when Vice's message notifi.

Vice: Manang said, you're still not home. Why? Nasaan ka ba? Three days have gone
by.
Magtitipa sana ako pero pinigilan kong hindi. I longed to see him. My heart was
full of hopes and longingness towards him.

Ako: I'm at home...in our house. Nasa trabaho ka pa, Vice, so I'm staying at my
home. May mahalaga rin po akong ginagawa.

The message was sent seconds ago but he replied immediately. Is he not busy of his
work?

Vice: Baby...I'm sorry. Ngayon lang ako naka-text kasi abala nga ako. Can you go
back tomorrow? Uuwi na ako.

Ako: Yes po, Vice. It's okay po. I know you're busy.

Vice: I met your sister. She said you were worried when I got drunk. That' s true?

Nag-aalala rin ako na kapag mas nalasing siya ay baka mas marami siyang babae na
hahalikan. He promised me...my twin sister daw..which is me...that he will be loyal
to Klad. Sasaya sana ako ng tuluyan kung hindi ko lang talaga nalaman ang opinyon
niya. Paano kung malaman niya ang totoong madre ako? And he knew that I like him,
but he was thinking that I was just infatuated with him. Iiwasan ba niya ako?

I can' take it. Iniisip ko na iiwasan niya ako...ano ba? Hay...bakit ba mahalaga
'to? Noon, wala naman sa akin ang mga ganitong bagay eh.

Me: Yes po. Bakit ka ba naglalasing?

Vice: I miss you, and I think I was insane because of that, that's why I let the
drinks took it off in my head.

Ako: You can call or text me if you miss me, Vice. Huwag ka lang maglasing.
Nakakasama iyon ng kalusugan.

Vice: Yes, baby. Noted now. Hindi ko lang talaga matanggap na binabaliw mo ako.

Sa hindi malaman na dahilan ay napangiti ako nang malaki. Kakaibang kiliti at saya
ang lumukob sa akin. My face heated up and my heart was pounding heavily that it
took my breath away.

God! Was this even right to be breathless of just a text?

Ako: Paano kita binabaliw?

Vice: I'm always thinking of you like a crazy person. ..Baby, umuwi ka na bukas ha.

I smiled and my heart was really leaping like a child who was given a lollipop!

Ako: Yes, Vice. Don't worry, I miss you too.

Vice: F-ck! You just killed me, baby, dahil sa sinabi mo, gusto kong bigyan ng apo
ang mga magulang mo. I'm well prepared for that.

"Klad! Anak, handa na ang sasakyan! Bilisan mo na!" narinig kong sigaw ni Mommy
galing sa labas.
"Opo, Mom! Wait..."

Ako: Paano mo naman gagawin 'yon?

Hmm? Hindi ko hinintay ang sagot niya dahil hinablot ko na ang sling bag ko, saka
lumabas. I was still wearing my usual Sister's outfit.

Nang makarating kami sa ospital, ay mga bantay at mga pulis ang nadatnan namin.
They were five of them. Sila ang nagbabantay kay Daddy simula ng mabaril ito.
Higpit na higpit ang seguridad para sa kanya, at doon ko napagtanto na baka malaki
talaga ang atraso nila kay Daddy or si Daddy sa kanila.

Bago kami pinagbuksan ng isang pulis ay lumabas mula sa loob ang isang matandang
lalaki na kasing edad lang nila Daddy. After with him, was a young man who I guess
was his secrateray. Kapwa nakasuot ng business tux. Karangyaan at kapangyarihan ang
naaninagan ko sa itsura ng matanda.

Nang magkatinginan sila ni Mommy ay ngumiti ang ina ko gayundin ang matanda.
Mukhang kilalang-kilala iyon ni Mommy.

"Mr. Cuangco, napadalaw ka pala," buong galak na tugon ni Mommy sa matanda sabay na
pakipagkamayan dito. Cuangco? His name rang a bell!

God! Was he Armando Cuangco? Gulat ang kalamnan na nanginginig ako. Was he a friend
of my father? This scene clouded my mind with so many questions and dangerous
emotions.

"Oo. Pasensiya na at ngayon lang ako nakadalaw. Masyado akong abala sa negosyo. I
hope he will recover fast," dama ko ang concern niya sa kalagayan ng ama ko. Kung
gayon? Magkaibigan nga sila? Cuangco? Siya ba 'yong may pangalan na nasa picture
frame ni Vice?

"Ayos lang po 'yon. Pinagdadasal namin ang kalagayan niya," kung kaibigan siya ni
Daddy, bakit ngayon ko lang siya nakita? Ang mga kaibigan ni Daddy sa PNP ay
bumibisita sa amin kapag may mahahalagang okasyon o di kaya kapag nagkukwentuhan
lang. Even Vice's father, I did not see him as my father's friend.

"Klad, si Tito Armando mo, kaibigan ng Daddy mo," hinila ako nang bahagya ni Mommy
para makalapit at ipakilala nga sa matanda.

And that's it, his full name was Armando Cuangco, isa sa mga tao na nandoon sa
frame. Hindi ako nagkakamali. Saulong-saulo ko ang pitong pangalan nang nandoon.

"Hi po, nice meeting you," kahit nanlalamig ng konti ay inabot ko pa rin ang kamay
ko para makipagkamayan sa kanya.

"To you too, Klad. Ang laki mo na, hija. Pumasok ka pala talaga sa kumbento na
akala ko noon ay pangarap lang ng Tita mo," so did he really know me? Kasi ako...sa
paglaki ko ay hindi ko siya nakikita bilang kaibigan ni Daddy.

"Ah, opo," ngumiti akong binitaw ang kamay. Parang nahihiya akong hawakan siya
dahil sa kapangyarihan na taglay niya. The authority and the power in a business
venture. Sa itsura pa lang alam mong angat na angat siya.

"Sige, Ann. Mauna na ako. I have a lot of meetings today. Gusto ko lang talagang
bisitahin ngayon ang kaibigan ko," and he really confirmed it that he was a friend
of Daddy.
Anong koneksyon nila sa pagkamatay ng Mama ni Vice? Did really my father involve??
"Sige po," habang umalis ang matanda ay hindi ko maiwasang hindi siya titigan
habang may mga katanungan sa isip.
"Mom, sino po siya? A businessman? Kaibigan ni Daddy? Ngayon ko lang siya nakita,"
komento ko nang pumasok na kami sa loob. At gayun na lang ang pagbagsak ng puso ko
sa kalagayan ni Daddy. Kung ano ang nadatnan ko noon ay gayun pa rin.
Nabaril lang siya pero bakit ganoon? Bakit hindi pa siya gumigising?
"Yes, Klad. May-ari siya ng local food chain sa bansa. He's really rich and one of
those cruel businessmen. Nasa ibang bansa siya naninirahan kaya hindi mo siya
nakikita, bumibisita lang 'yan dito sa atin kapag may mahahalagang negosyong
aatupagin."
"Pati rin ba si Leondardo Oh? Kaibigan din ni Daddy?" Malambing ang pagkakatanong
ko ngunit masama akong tiningnan ni Mommy.
"Why would your father befriend that merciless man? Baka nga siya ang nagpautos sa
anak niya na barilin ang Daddy mo. See? Your father is weeks lying in bed
unconcious. At kasalanan nila iyon!" nagtataka lang naman ako kaya ko natanong
iyon, pero hindi ko alam na ganito pala ang magiging reaksyon ni Mommy.
"Mom, I still don't smell evidences of your accusations. Baka hindi talaga si
Vice..."
"Stop it, Klad! Stop it already. Kung wala kang nakukuhang ebidensiya ay umalis ka
na lang at huwag na huwag mong maipagtatanggol ang lalaking pumahamak sa Daddy mo,"
bumuntong-hininga akong lumapit na lang kay Daddy para hawakan siya.
I did not know already. Noong una, akala ko ay para kay Daddy lang ang misyon na
'to pero pati si Vice ay naisali na. I wanted them both to be proven as good
persons. Vice did not shoot my father and my father did not have any faults towards
them.
"Ipaalala ko lang, Klad, nandoon ka para bigyan ng hustisya ang ama mo.
Pagkatandaan mo 'yan. Huwag na huwag kang magtitiwala sa mga masasamang tao na
'yon. Masamang tao sila, Klad, kaya dapat kang mag-ingat."
Gusto kong maiyak hindi lang dahil sa kalagayan ni Daddy kundi sa mga pinagsasabi
ni Mommy.
"Ano gagawin ko, Mom? Hanapan ng kasamaan si Vice?"
"Hindi mo kailangang hanapin 'yon. Masama na siyang talaga. You're aware of the
talks of the town about him, the articles and news about his cruelty. Aren't you
afraid? Tapos ngayon, pinagtatanggol mo siya sa akin?"
"I am not," gaano man siya kasama. Gaano man niya pinapakaba ang puso ko. Gaano man
niya kaayaw na makita ako. Gaano man siya kasungit. Kahit palamura siya...kahit
nakaka-intimida ang pagkakatao niya, kahit mamamatay tao siya para sa iba...hindi
ako takot.
Hindi ako takot sa kanya, my heart was.
"Mabait siya sa akin, Mom," sabi ko habang pinagdadadal sa utak ko ang kalagayan ni
Daddy. "Jesus is beside you, Daddy. Magigising ka rin. You will recover faster."
Tumutulo ang luha ko. Bakit pinapatagal ang paggaling ni Daddy, Lord? Can you do
magics to him, please? Ayoko kong nahihirapan siya. Gusto ko nang mayakap si Daddy
na nakadilat at masigla na.
I want my Daddy back.
"Ganoon siya sa mga babae, Klad. Mabait. He's a womanizer gaya ng ama niyang
demonyo. He can make a woman in awe, according to my friends' daughters. See?
Pinaglalaruan lang niya ang mga damdamin ng mga babae. Walang hiyang bata," punong-
puno na ng sakit ang puso ko at 'yon pa ang naririnig ko. Alam ko naman 'yon eh.
Pero bakit kasi ganito?
Bakit ganito ang puso ko?
"I'm aware of that, Mom."
"Huwag mong sabihin sa aking namamangha ka sa kanya ha. Naku, Klad," buong galit at
pagbabanta ang nasa boses ni Mommy na ikinailing ko. "Maraming nakakandarapa sa
lalaking 'yan dahil sa kagwapuhan daw kahit na masama. Huwag mong sabihin talaga sa
akin na nagwagwapuhan ka sa Vice na 'yan ha."
"Mom, totoo naman po kasi. As my eyes are witnessing, hindi ako nagsisinungaling,
gwapo naman po talaga siya eh," mahina kong sambit kaya napasigaw ako sa kirot ng
sinapak niya ang balikat ko. "Mom!"

"Masama pala minsan ang masyadong matapat," hapong-hapo ko ang balikat dahil sa
sapak ni Mommy. Masakit 'yon lalong-lako na ngayon lang ulit niya nagawa 'yon.
Kapag may pagkakamali kasi ako, ganoon ang ginagawa niya, pero kadalasan lang ako
nagkakamali kaya hindi ako sanay. "Nakalimutan mo na atang madre ka. Iyan ang
napapala mo sa kakasama kay Claire minsan."

"Mom, Claire has changed. She's not into boys already especially now that we have
taken our vows."

"Oo na."

...

•JONAH'S POV•

"Boss, Mr. Cuangco is the country. Nakasagap ako ng balita ay nandito siya para sa
isang business deal," bungad ni Trejus sa akin habang nagpipirma ako ng mga
dokumento para sa bagong ordinansa ni Thomas.

It's a home sitting in this government office. Nakakahinga ako nang maluwag sa mga
bagay-bagay, pero ito naman ang sinasabi ni Trejus.

"You know what to do, Boselli. Give him the warmest warning he deserves. Just
warning, ring the bell and viola. Huwag mong hayaang makatakas ang g*go na 'yan
ulit," kalmadong malamig kong utos. Tama Cuangco, kainin mo ang mga bala na
karapat-dapat para sa'yo. Hindi ka sana bumalik.

Tatlo na lang kailangan kong patumbahin eh. Si Bautista, si Cuangco at ang walang
silbi kong ama na hindi na bumalik sa amin. Huling kita ko sa kanya ay 'yong
pinagalitan niya si Ezekiela.

"Boss, umuuwi na rin pala ang Kuya mo sa inyo. Galit na galit po siya dahil
nakumpiska ng mga awtoridad ang bilyon-bilyong shabu niya, that's what I heard from
the agency. Your brother is after the governor now."

"Mabuti nga sa Oscar na 'yan, and Thomas can manage himself. Maraming nagmamahal sa
kanya, hindi pa 'yan mamamatay."

"Saka po nahanap ko ang Papa mo, nasa Maldives po siya, kasama ang bago niyang
pamilya, the one I told you last month Boss," pumikit akong kinuyom ang kamao. That
nerve of that old demon! Ayos lang naman sa akin na magpamilya siya kasi wala naman
talaga siyang silbi sa amin ni Ezekiela. Galit na galit pa siya dahil nabuntis ang
kapatid ko, at kahihiyan iyon. Ano pang mas nakakahiya sa ginagawa niya? Ang mag-
asawa ulit. Though it's not public, pero nakakasuka isipin. I just jope he will be
loyal to his new wife that he never did to my mother.

I want him to enjoy right now because he will taste hell in the next few months.
Blood by blood, I will kill him with my bare fcking hands!

"Let him experience heaven muna, Boselli. Kapag babalik na siya rito, give him the
grandest welcome," ilang segundo ako natigil at pinatay ang tawag. Wala pang minuto
ay may tumawag na ulit, sinagot ko kaagad na si Ezekiela ang tumawag.
"Kuya," hikbi at takot ang bumungad sa akin. "Si Kuya Oscar...lasing po siya. May
dala siyang baril. Kuya, iligtas mo ako rito. Gusto niyang mamatay ang baby ko."

"F-ck," napamura akong tumayo agad saka walang dalawang isip na lumabas ng opisina.
"Saan ka niya dinala? Kalma ka, Eze, okay. I will be there."

Sinenyasan ko 'yong sekretarya ni Thomas na pumasok sa opisina ko dahil tapos na

ang pinapirmahan niya. Pagdaan ko sa hallway ay nakasalubong si Thomas na kalmado
at malamig ang mga tingin.

"Where are you Eze?! F-ck! Huwag kang umiyak. Hindi kita pinalaking mahina! Nasaan
ka?!"

"Nasa kwarto niya lang, Kuya. Kinaladlad niya ako kanina dahil galit na galit siya
kay Gov. Kuya, sinuntok...niya ako...Kuya...'yong baby ko. 'Yong baby ko..." wala
akong pakialam sa mga taong nadadaanan ko at nagmumura ako ng wagas.

Kinain ako ng galit at puot. Anong karapatan niyang panghimasukan kaming dalawa ni
Ezekiela? Sh-t!

"Man..." napatigil ako nang may biglang humawak sa akin. Susuntukin ko na sana siya
nang makita kong si Thomas 'yon.

"Ano? Nagmamadali ako ha. Huwag ka munang sumabat."

"Ano bang nangyayari? You...f-ck, bakit ba ako nag-aalala sa'yong g*go ka..."
umiling-iling akong hindi ko alam ang sagot saka sinamaan lang siya ng tingin.

"Ewan ko sa'yo. Alam kong gwapo ako...pero huwag kang mangumpisal sa akin ng mga
nararamdaman mo. I will not accept your confession.."

"F-ck you. Bahala ka nga...but if you need anything. Knock on my office."

"Bakla ka ba, ha? Nakakadiri kang pakinggan Gov. No thanks, kaya ko na 'to. Di tayo
friends, so back off."

"Mag move on ka naman..."

"No. Huwag kang magpuppy eyes. Ptngina mo!" tumawa siya. May problema na nga ako,
sumisingit pa 'tong si Monteverde! Argh!

"Sos, ganyan pala epekto ko sa'yo. Hindi mo na lang kaya tanggapin na friends na
tayo."

"No. Ano ang hindi mo naintindihan sa NO? Bahala ka diyan...aalis na ako," iniwan
ko siya doon at nagmamadali pumasok sa kotse ko nang makapunta sa parking lot.

Hindi iyon ang tamang oras para mag-usap kami sa pagkakaibigan namin, dahil hindi
rin ako interesadong makipagbati sa kanya, kahit gaano pa kalalim ang pagkakaibigan
namin noon. Betrayal destroyed it and I didn't know how to fix it that easily.

NANG marating ko kaagad ang bahay ay sumalubong na sa akin ang nag-aalalang si

Manang. Balisa siyang pabalik-balik ang lakad sa may hagdanan.

"Diyos Ko, Señorito. Mabuting nandito ka na," nahimasmasan siya ng konti.

"Magtago kayong lahat doon sa chamber ninyo. Walang lalabas, Manang. Ako na ang
bahala kay Kuya," tumalima naman siya kaagad at nagmamadaling tumakbo papunta sa
may kusina. Ganito na ang routine sa bahay kapag nanggugulo si Kuya. Dahil sa
biolente ang mga nangyayari ay mukhang nasasanay na ang lahat.

Nagmamadali kong tinahak ang kwarto ko, at kumuha ng baril sa ilalim ng kama.
Kinasa ko iyon at kumatok na walang dalawang isip sa kwarto ni Oscar pagkalabas.

Kumukulo ang dugo ko, at kapag ganito ako alam kong makakapatay ako ng tao. Last
time I was in this rate of anger napatay ko 'yong drug lord sa karatig probinsiya.
Hindi naman sa nakokonsensiya ako, alam ko talagang makakapatay ako kapag ganito
na, and because of some reason, conscience hunted me down easily at night na hindi
naman nangyayari noon.

Pagkabukas nang pagkabukas ng pinto ay hindi ko hinayaang makapagsalita si Kuya at

sinuntok ko siya. Binigay ko sa kanya ang lahat ng galit ko.

"Ano na namang ginawa mo?!" kwenelyuhan ko siya saka sinuntok ulit. Naririnig ko
ang hikbi ni Ezekiela sa gilid. Binitawan ko siya nang masuntok ko ng dalawang
beses at dinaluhan ang kapatid ko na iyak nang iyak na hindi malaman ang gagawin.

"Eze..." tumingin siya sa aking nanginginig. Hindi ako kailanman nakaramdam ng awa,
pero ngayon awang-awa ako sa kapatid ko. Niyakap ko siya at pinatahan. "It's okay,
sweetie. Kuya is here."

Strikto man ako sa kanya ay 'yon ay dahil ayaw kong maranasan niya ang naranasan ni
Mommy. Noong namatay si Mommy ay sanggol pa lamang siya. I was just eight or seven
at that time and the responsibilities were on me. She looked younger on her age of
twenty-one na napapagkalaman siyang eighteen or seventeen. Marami kaming
pinagdadaanan dalawa kaya ganito ko siya pinoprotektahan. Minsan takot siya sa akin
pero hindi lang ako 'yong tipo ng taong nilalabas ang damdamin.

"F-ck you, Jonah! F-ck you!," bago pa ako makapag-react ay nahablot na ni Kuya ang
braso ko, sisikuhin ko sana siya nang ako naman ang sinuntok niya. "Huwag kang
makialam! Ikaw ang pinakawalang silbing kapatid! Kayong dalawa! Dagdag lang kayo sa
problema ko!"

Hindi ko naramdaman ang sakit sa suntok niya pero nalasahan ko 'yong dugo. Sa lakas
ng pagkakasuntok ay akala kong matutumba na ako pero hindi ako nagpatinag.

"You shouldn't have come here! Wala ka rin namang silbi sa amin. Akala mo ikaw
lang? Ha?! Kahit kailan wala kang karapatang pumasok sa pamamahay ko!"

Kitang-kita ko ang galit niya gayundin naman ako. Hinintay kong dumapo ang kamao
niya dahil handa na siyang ibato iyon sa akin nang inunahan ko siya.

"Papatayin kita," nanginginig sa galit niyang bulong at nakita ko ang pagkuha niya
sa baril niyang nabitawan kanina at itinama iyon sa balikat ko. F-ck! Huli na ang
lahat para umilag ako dahil mabilis ang mga galaw niya.

Tumili si Ezekiela pero senenyasan ko siyang huwag akong lapitan, binato niya sa
akin ang baril kong nasa tagiliran niya at itinutok iyon kay Kuya.

"Nasaktan mo na kami! Kaya lumayas ka na! Dahil hindi lang sa tagiliran ang kaya
kong itama sa'yo, kundi sa ulo mo! I never miss a single target, you know that!
Lumayas ka na, Oscar!" dahil sa galit ay ipinutok ko ang baril sa bote ng beer na
nakatayo sa gilid ng kama.
"Babalikan kita, Jonah. Marami kang atraso sa akin. Bise gobernador ka, kapatid
kita, pero napakatraydor mong hayop ka! Mas pinili mo 'yong kaibigan mo! Traydor
kang ptngna mo!"

"Negosyo niyo 'yan! Wala akong kinalaman diyan! If Thomas caught you, you deserve
it anyway! You f-cking deserve it! Magpapalechon pa ako kapag nakita ko ang
pagbagsak mo!"

"You bastard!...Watch out, Jonah. One of these days, I'll kill you."

"Tatawanan kita. Me? You'll kill me? I don't think you can manage me," niluwa niya
ang dugong nasa bibig niya, sinamaan ako ng tingin at walang alinlangan siyang
umalis na parang wala siyang ginawa sa akin.

Napaupo ako sa sahig na sapong-sapong ang tama ng bala sa tagiliran ko. Napapamura
ako na ngayon lang naramdaman ang hapdi.

"Kuya..dalhin kita sa ospital. Wait lang tatawagan ko si Manang.." nabasa ang dami
ko sa pumapatak na luha ni Eze.

"It's okay, Eze. It's okay. Daplis lang 'to. Kunin mo na lang ang first aid kit,"
hindi ko akalain na ganito na ang naramdaman kong panghihina.

"Kuya, I'm sorry."

"Bilisan mo, Eze. F-ck! Mawawalan ata ako ng dugo," pabiro kong sabi pero umiyak
lang siya. "Sige na, dahil dadalhin pa kita sa ospital para matingnan ang kalagayan
ng baby mo."

•KLAD'S POV•

SA isang engrandeng okasyon ay punong-puno ang bulwagan ng mga sikat, mayayaman, at

makapangyaring tao sa balat ng negosyo, politiko at showbiz. Ngayon, nagsisisi na
ako kung bakit pumayag ako sa inutos ni Mommy. Sanay ako sa ganitong mga okasyon
ang kaso lang ngayon ay punong-puno ang buong lugar ng mga mayayamang tao na kung
titingnan mo lang ay hindi mo malalamangan ang mga pangalan na inukit nila.

I was wearing the sleevless white mermaid style dress. Mahilig si Mommy sa mga pag-
de-design ng mga damit at may malaki na siyang botique para sa negosyo niya, kaya
komportable naman ako sa desinyong napili niya.

Hindi pa ako namangha sa mga kumikinang at nagagandahang damit pero ngayon ay

punong-puno ng puri ang mga mata ko dahil sa nakikita.

"This is my invitation card po," sabi ko sa nakaabang na guard sa kanyang magandang

uniporme.

"Ms. Bautista? This way, Ma'am," iginaya ako ng guard paturo sa lamesa sa may
gilid, sa hindi kalayuan, may apat na silya iyon na may nakalagay na Mr and Mrs
Bautista and Mr and Mrs Antonio. Nginitian ko siya bago umalis nang
makapagpasalamat ako. Kapag nakapag-congratulate na ako kina Mr. Gelvoria at Ms.
Huarez ay uuwi na rin ako. Kapag kasi dinadala ako noon ni Daddy sa ganitong party
ay puro negosyo lang ang naririnig kong pinag-uusapan nila. Nakakabagot.

Nilibutan ko ng tingin ang buong lugar at may nakikita akong mga lalaking
nakatingin sa akin. They smile when I caught them looking at me. First time kong
mag-isa sa isang party. I shouldn't have come here. Wala akong kilala, sana sinama
ko na lang si Claire.

Napapabuntong-hininga akong uminom ng tubig na nasa baso lang sa harap nang may
biglaang umupo sa harapang silya, at nakita ko si Dr. Greene na nakakunot ang noo
sa akin.

Nang makita ko siya ay kaba ang nanuot sa kalamnan ko. Oh God! Nagpapanggap pala
akong katulong ni Vice. I never imagine a while ago that it will be impossible that
somone will know me.

"Klad?.." may gulat sa kanyang mukha. "Ikaw nga! Kasama mo ba si Thanues?" nanlamig
akong hindi makapagsalita. Anong isasagot ko?

I never think this will be happening! Kabog na kabog ang dibdib ko. Kapag sasabihin
kong nandito ako para kay Daddy ay baka magtaka siyang ang isang anak ng PNP Chief
ay naging katulong ni Vice.

God! Help me to get through this.

"I represented someone this night po, Doc," I managed to smile despite of my
nervousness! Nakatingin siya saglit sa mga pangalan na nasa gitna ng mesa.

"Bautista o Antonio?"

"Bautista po," gulat siyang napatango.

"Kaano-ano mo sila pala?"

"Ahmm..." bago pa ako nakapagsalita ay may sumagip na sa akin dahil sa presensiya

niya. Nakahinga ako nang maluwag nang si Senator ang dumating. Nagkatinginan kami
at alam kong nakita niya ang ginhawa sa kaba ko kanina.

"Greene, Gelvoria is on our table. Ano ginagawa mo rito? ..."

"Good evening, Senator," ngumiti ako sa kanyang tumango lang siyang ngumiti.

"Siya ang sinasabi ko sa'yong bumihag sa nababatong puso ni Thanues. See? Sabi ko
sa'yo eh..." may pagmamalaking sabi ni Doc. "Hindi ka naniniwala sa akin."

"Nandito po ba si Vice?" I asked Senator with a hint of nervousness. Ilang segundo

siyang hindi nakasagot.

"Nagdadalawang-isip 'yon, Klad. Nabaril kasi...---Ouch, Crex! F-ck! F-ck! Ano ba?"
nakakatawa ang paghila ni Senator kay Doc pero hindi ko nagawa dahil sa narinig.

"Sobrang tabil ng dila mo. It's not a good news for you to tell it to everyone."
ani ni Senator na papalayong hinila nang patuloy si Doc.

"She's his baby. She has the right to know...aray Crex! Ouch!"

Nabaril si Vice? Nagkausap lang kami kanina para ayos pa naman siya eh. Hindi ko
alam kung maiiyak ba ako o manghihina dahil sa panlalamig. Ayos lang ba siya?
Kabang-kaba ang puso ko sa labis na pag-aalala. Iyong pag-aalalang naramdaman ko
kay Daddy ng nabaril siya ay ganoong ganoon ang nararamdaman ko ngayon.

Tatayo na sana ako para magpasyang puntahan at tawag siya nang biglang may pumasok
sa entrance. Natigil ako nang makita siyang mukhang maayos naman. Wearing his fancy
tux and well-waxed hair, nanakaw niya ang atensyon ng lahat ng tao. Hindi lang
dahil doon pati na rin sa pasa sa gilid ng labi niya.

His presence spoke coldness and intimidation, power and authority. Kita ko ang
galit sa mukha niya, nang may tinanong ang guard sa kanya ay tumango lamang siya.

Kinakabahan ako kasi sa katayuan niya ngayon ay nagsasabing ang hirap hirap niyang
hawakan. He was like an untouchable cold beast.

Nang maglakad siya papasok ay nilibot niya ang paningin at nang makita niyang
kinakawayan siya ng mga kaibigan niya ay agaran siyang pumunta sa mga ito kaya
hindi nabaling ang tingin niya sa gawi ko. I sighed thankfully because of that and
of the fact that their table was far from mine.

Bago pa siya makaabot sa lamesa nilang magkakaibigan ay may humarang sa kanyang

magandang babae. Nagulat siyang hindi makapaniwala ngunit ngumiti rin na siya na
ang gumawad ng yakap sa babae. Malaki rin ang ngiti ng babae nang yakapin siya ni
Vice.

Their hug projected a friendship that have long gone and sae each other again.

The lady was flawlessly beautiful and sophisticated. She's sexy and more gorgeous
than that girl that Vice was talking in the restaurant. Her aura spoke reservation
and fame. Para siyang dalagang Pilipina na tinitingala ng mga tao. Maganda ang
kulay ng balat niyang morena. Hapit na hapit ang backless and strapless niyang dark
blue colored dress.

She has a lot of physical assets that every man dream of.

Hindi sana ako masasaktan, pinilit kong hindi sila tingnan pero nagtagal ang yakap
nilang dalawa na ikinakirot ng puso ko nang labis. Napainom ulit ako ng tubig para
mawala ang bumara sa lalamunan ko na matinding sakit.

Kumalabog na naman ulit ang puso ko sa kaba, sakit at takot. Pakiramdam kong takot
akong maagawan sa isang bagay. Gusto ko akin lang ang bagay na 'yon. Akin lang...

"Have mercy on me heart. Please, stop beating this painfully.." nakita kong
sinalubong silang dalawa ng tatlong lalaki at iyon ay si Doc, Senator at ang
Presidente. Tinapik siya ng mga kaibigan niyang nagkomento ata sa pasa niya sa
mukha.

Gusto ko nang makita ang ikakasal para masabi ko na ang dapat kong sabihin. Ayaw ko
na rito. Nasasaktan lang ako sa nakita ko kanina.

NAPABUNTONG-HININGA akong lumipas na ang mahabang oras. Nagpakilala na ang

ikakasal. They have already spoken their speeches and the media men were flocking
just to capture a news. May nakita nga akong mga camera men na lumapit sa
magkakakaibigan kanina, and that lady who hugged Vice joined their group. Their
conversation went smoothly like it was their usual thing to do. She talked with
them like she was a big part of the group.

Hindi ako nabagot, sa katunayan ay sila lang ang pinanonood ko sa harapang mesa na
mga ilang metro ang layo sa akin. Kahit mag-isa ako sa mesang ito ay wala na sa
akin kasi abala ako sa pagpapatahan ng sakit sa dibdib ko.

"Good evening, Sister," gulat man ngunit lumawak ang ngiti ko nang may dumating
para pukawin ako sa tulala kong moment.

It was Mars, one of Senator's agents.

"Sir, good evening din," nagpapasalamat akong dumating siya kahit ayos lang sa akin
na mag-isa, mas maayos kapag may kasama.

"You represent your father po?" tumango ako. Madsyado talaga siyang magalang kahit
ilang taon ang tanda niya sa akin.

"Yes, ikaw din ba?"

"Oo. Protector of Mr. Antonio, that's my job. Anniversary ng mag-asawa kaya ako na
lang ang dumalo. Late na ako masyado kasi may maraming ginagawa," tumango ako.

"Salamat at dumating ka. Kanina pa ako nababagot eh."

"Always at your service, Sister," kunwari pa siyang yumuko para sa paggalang na

ikinangiti ko lang.

"Thanks," nilantakan ko ang pagkain habang siya ay nilibot ang paningin sa buong
paligid.

"Usual faces. Nakakasawa na silang matingnan kapag may ganitong okasyon," he

commented murmuring.

"When will you congratulate them? Pwede sabay na tayo? Gusto ko na kasing umuwi
eh," ngumiwi ako para ipakitang nababagot na talaga ako.

Natawa lang siya.

"Pagkatapos ng sayaw, Sister," kinuha niya ang isang kopita ng wine at ininom ito.
"Vice is here po. You can go with him for security."

"He's busy with his friends," nagkibit lamang ako nang balikat, pero bago pa
makakomento si Mars sa sinabi ko ay biglang may mga mediang lumapit sa amin, mga
dalawa ata sila. Nasilaw ako sa flash ng cameras nila saglit.

"Ms. Bautista...pwede ka ba naming makunan ng statement about sa nangyari sa Daddy

mo?" nagkatinginan kami ni Mars. Kinakabahan ako kasi I never have the power to
speak about that case, and I never want it to be public.

"She can't. I'm sorry. Hindi ito oras para sa ganyang bagay," Mars said calmly
saving me from inquiries.

"Mr. De Leon, is Ms. Bautista your date tonight?" kilala nila si Mars. De Leon?
Sikat ba siya?

Ngumiti lang si Mars at umiling.

"We represent our relatives. Nagkataon lang na magkasama kami sa table na 'to. Not
a big deal actually," nakahinga ako nang malalim. Mukhang sanay na sanay siyang
sumagot sa mga katanungan, calmly. Alam na alam niya ang isasagot at hindi pa
kinakabahan.

Nang tumunog ang musika para sa engrandeng sayawan ay tumayo si Mars at nag-excuse
sa mga media. Inabot niya sa akin ang kamay niya.
"Sayaw po tayo para maiwasan ang mga tanong. Media will come here while the others
are dancing. You can't speak in behalf of undiscovered evidences," tumango akong
sumang-ayon sa kanya at tinanggap ang kamay niya.

"Hindi po ba ako magkakasala sa isang sayaw?" naguluhan man ay umiling akong

ngumiti.

"Sayaw lang 'to, Sir," natawa na rin siyang iginaya ako papunta sa gitna. Marami na
ring kapares na nasa sayawan. Habang inilagay ko ang isang kamay sa balikat ni Mars
ay nakatingin ako sa paghawak ni Vice sa babae na mukhang isasayaw din niya. May
sinabi ang babae na ikingiti niya.

God. Nabaling ang tingin ko sa dalawang lalaking nakatingin sa aming dalawa ni

Mars, si Senator at Doc na may maraming katanungan ang mga mata kahit malayo sila
sa amin. May sinabi si Doc sa akin na pilit kong binabasa pero napabaling lang ako
sa kakarating lang sa gitna na paris.

Hinawakan ako nang mahigpit ni Mars na may halakhak.

"Do you want to dance with him, Sister? Nagsisisi ako kung bakit ko 'to ginagawa,
mamatay ata ako pagkatapos kapag nakita tayong dalawa ni Vice."

"Why would he even do that?" mahina kong tanong na gumalaw na ng simula kasabay ng
sayaw.

"I don't know. Basta mapanganib na ang buhay ko pagkatapos nito. Do you want to
congratulate now?"

"Tapusin mo muna natin 'to. Hindi naman tayo nakita ni Vice. Why are you afraid?"

"Dahil hinawakan ko ang pag-aari ng iba. Save me when he got here. Ramdam ko atang
tinutusok ako ng mga tingin," hindi ko alam kung nagbibiro ba siya pero natawa ako.

"I don't really understand you, Sir. Wala ngang masamang isayaw mo ako---"

"Ehem..." deep angry voice did that.

"F-ck.." napamurang huminto si Mars at nakangiting humarap sa tumikhim. Gulat akong

si Vice nga iyon nang bumaling ako sa taong iyon. Mas malinaw sa akin ang pasa niya
sa mukha. Ganoon pala kalala.

"Klad..." his voice was dangerous and deep, and Mars just released my hand because
of that.

"I'm sorry po, Vice. Nababagot lang pi si Sis...--Si Klad kaya isinayaw ko,"
tumango lang si Vice na nakatingin sa akin. I was Klad now, I was wearing lotion
and contact lenses. Mas bagay kasi ang kulay ng balat sa damit ko.

"Vice, good evening," I managed to smile to him. "Are you okay? You look so
stress."

"Klad, si Vice na bahala sa'yo. I will be waiting for you there--"

"Don't even try. Ako na ang maghahatid kay Klad."

"Sige po, Vice," ganyan ba silang trinain para sobrang galang sa mga misyon nila.
Nang umalis si Mars ay kaagad akong hinawakan ni Vice sa magkabilang baywang ko at
masuyo ko siyang hinaplos sa gilid ng labi niya. Kabang-kaba ako sa presensiya
dahil madilim at puno ng inis ang mga mata niya.

"You okay? Please answer please...nag-aalala ako. Bakit ka po nagkaroon ng pasa?

Dr. Greene said you got shot," hinila niya lang ako nang palapit sa kanya para
masubsob ako sa dibdib niyang matigas. Nakakawala ng wisyo ang pabango niya pati na
ang init ng kanyang katawan.

"You're beautiful tonight, baby. If I haven't said this, I miss you," the danger
hoarse voice a while ago has been gone and replaced with a warm voice.

Hindi ko siya sinagot dahil naalala kong may babae pala siyang kasama kanina.

"Iyong kasayaw mo kanina, Vice. Hindi mo siya pwedeng iwan. Babalik na ako kay
Mars."

"Not happening, baby. Dito ka lang. I'm keeping you here with me from the stares of
men. Are you aware that you got them salivating you? F-ck baby, you're too
beautiful. Gusto kong tusukin mga mata ng mga lalaking tumitingin sa'yo."

"Vice naman eh. Okay ka lang ba? Ano bang nangyari sa'yo?" pilit kong tanong.
Naiiyak na ako kasi mukhang malala 'yong pasa niya.

"I'm okay, Klad. I'm always fine when I'm with you just don't let any man touch
you."

"It's not okay with me. Vice, sinasaktan mo na naman ako eh. You got me worried and
you...were with another girl," tama bang pinagsasabi ko ito sa kanya?

"She's just a friend, baby. I'm sorry.." tumango akong kunwari ngumiti. Patuloy na
kaming sumayaw at dinadama ang ganda ng musika. Walang dalawang isip niya akong
niyakap na ikinagulat ko. Ramdam ko ang mga tingin ng mga tao lalong-lalo na ang
flashes ng camera.

Akala ko makaramdam ako ng hiya pero mas naramdaman ko lang ang seguridad at
ginhawa sa mga yakap niya. This is one of the safest places I want to be with...in
his arms.

"I'm jealous, Klad. You let my world be touched by another man," marahan na malalim
niyang bulong.

"What world? Who?" may kaguluhan kong tanong.

"Baby," natatawa niyang hinawakan ang pisngi ko at tinitigan ako ng marahan at

punong-puno ng emosyon. Masaya akong nakakita ako ng emosyon sa galit niyang mukha
kanina.

"Vice..."

"You let yourself touched by that man," he simply said.

"You let yourself hug by another woman either," naramdaman ko ang paghaplos niya sa
likod ko. Kahit may damit ako ay ramdam ko ang mainit niyang palad.

"I am angry," aniya.

"And I just feel that someone hugged my property," natigil siyang napaawang ang
labi. "But it's absurd because you're not mine and it's not right to claim you."
He groaned like he was defeated. Ilang minutong may kaguluhan sa mga mata niya.
Nagdadalawang isip kung tama ba ang gagawin niya or anu. Hindi ko masabi ang nasa
mga mata niya.

"Then I'll give you the right to claim me. I'll let you marked as yours."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 10-Sinful Lips

CHAPTER 10: Sinful Lips

•KLAD'S POV•

BUONG akala ko habang dumadaan ang mga oras ngayong gabi ay tatanungin ako ni Vice
patungkol kung bakit ako nandito? Kung bakit ang isang katulong na kagaya ko ay
nirerepresenta si Mr. Bautista sa engrandeng engagement party na 'to. But it turned
out that I was the one asking in my mind why he didn't get confuse.

I might be innocent as what Claire always said, but I was not stupid. Hindi ako
bobo para hindi ma-proseso ang lahat ng 'to. Alam ba niya? Hindi ba siya nagtataka
kung bakit nakapasok ako sa ganitong salu-salo ng mga prominenteng mga tao sa
bansa?

I did not even see confusions in his eyes. Ang mga tingin niya nang makita akong
kasama si Mars ay inis at galit lang, pero hindi dahil nagtataka siya kung bakit
nandito ako, kundi dahil parang nahawakan ang bagay na sa kanya lang.

Iwinaksi ko mula sa aking pag-iisip na maaaring may alam si Vice sa pagkatao ko, at
nakatingin lang ako sa kanya mula rito sa mesa namin ni Mars na kausap ang ibang
politiko. Mangha ako kung gaano siya ka propesyonal na makipag-usap sa mga ito. One
of the known Senators said to him a statement that he only shook his head smiling.
He was just busy talking there and my whole system was taken out from my body by
his presence. This feeling was always here and I should really name this because I
might going crazy if I can't sort this out.

Napawi ang masasayang ngiti sa aking mga mata nang lumapit ang babae na kayakap
niya kanina sa gitna nang kanilang seryosong pag-uusap. Tumabi siya kay Vice and he
just gave her a warm smile. May sinabi ulit ang mga Senador sa kanya na ikinatawa
ng babae, dahil para umabresete ang babae kay Vice na hindi naman pinansin ng
lalaki at hinayaan lang niya.

At dahil sa natunghayan ko, I concluded they much more match to be a good couple
than that of the girl in the restaurant. And that idea hit the core my heart, my
feeling sank down.

Couple? Persons who were made for each other, match for each other, who will feel
the romantic love they were naming.

I know we will never be that romantic couple. I was always being lectured by Claire
about how it was forbidden to be entered of. Alam na alam ko ang bagay na bawal na
iyan. Bawal akong umibig sa lalaki, exclusively.

As religious sisters, we vowed to be chaste and pure, meaning we should not enter
into marriage, and that includes the feeling of romantic love. I did not really
know what were the signs if you feel the romantic love and it's frustrsting. Being
a  Sister, we were entailed to love inclusively. Pwede kaming magmahal na kung
sinu-sino, tream them as brothers and sisters in the eyes of God, pero bawal kaming
umibig, exclusively.

I was trained and learned to love everybody as family, not as a lover. Kaya mahirap
e distinguish kung ano ang pagkakaiba sa kanilang dalawa.

Halos mabitawan ko ang hawak kong baso na may napagtanto ako. I never felt this
kind of feeling towards my family, towards my friends, towards those people whom
strangers to me and eventually know them...my heart never get hurt when I saw my
love ones with another girl. Though I wanted to see them everyday, but I never felt
so happy and contented just like when I see Vice everyday.

"Sister, are you okay?," nag-aalalang tanong ni Mars sabay hawak niya sa kamay kong
nakapatong sa mesa. Nang hindi ako sumagot ay lumingon siya sa gawi ni Vice.

"I'm too confused. There are different kinds of love whom I learned, but I can
never distinguish which is which because I never felt romantic love," kunot-noo
kong sabi. "There various emotions my system is creating within me."

"Owh..." mangha niyang tanong na may kislap sa mga mata. "You can sort out. Just
list the differences between those emotions. Tapos ipabasa mo sa akin at ako ang
pagpapangalan kung ano ang ano."

"Great idea," ngiti ko. "Thank you for offering, Sir."

"My pleasure, Sister," natatawa niyang saad. "Nasanay ka lang magmahal ng mga tao
bilang kapatid at kapamilya mo at ang nararamdaman mo ngayon ay bago sa'yo. May mga
bagay na nagtataka ka kung bakit mo nararamdaman noon? Right?"

Natuwa ako na may taong nakakaalam sa nararamdaman ko kaya tinanguan ko siya bilang
pagsang-ayon.

"How did you know?"

"I have studied psychology because of my work," tumango ulit ako. Agents like them
were really the serious types. Punong-puno ng kompyansa ang kanilang mga mukha pati
katapangan, just like Daff.

Magtatanong pa sana ako kay Mars nang nag-vibrate ang cellphone ko at nag-pop sa
screen ang text ni Uncle Iñigo. My strict uncle in terms of time, hindi ko
namalayan na mag-a-alas onse na pala ng gabi.

Uncle Iñigo: The driver is waiting for you. It's already eleven in the evening. You
should have come home now.

Nagkatinginan kami ni Mars.

"Uuwi na ako, Sir. We have said our greetings. Mauna na ako sa'yo," tumayo siya
nang tumayo ako.

"Hindi ka magpapaalam kay Vice?" dahil doon ay napabaling ako sa gawi ni Vice na
abala pa rin sa pag-en-entertain ng mga businessmen at mga kasamahan sa politika.
Senator and the President have joined their conversation.

"Hindi na. Busy pa siya, Sir," gusto kong magpaalam kay Vice kasi hindi pa ako
kuntento sa pinagsamahan namin ngayonh gabi. The dance was wonderful and magical
but it was short time. I was not satisfied lalo pa't pagkatapos ng sayaw ay
dinaluhan siya ng mga mahahalagang tao ng bansa na mukhang kailangan ang presensiya
na.

"Ihahatid na kita, Sister."

"May driver po ako. Thank you na lang po," napasinghap siya para magprotesta hindi
dahil gusto niya akong ihatid talaga kundi dahil bakas sa kanyang mga mata na may
dapat siyang gampanan na misyon.

"Danger is creeping in the corners, Sister. We have the responsibility to protect

you."

"I'm okay po. Someone is guarding me naman."

"Pero---sige po. We will just follow your track so that we can assure your safety,"
tumango ako dahil ang bait bait nila sa akin.

Nang magsimula na kaming maglakad ni Mars ay ramdam ko talaga ang mga tingin ng mga
tao sa akin. Kanina ko pa ito nararamdaman pero hindi ko lang namamalayan na big
deal pala talaga. Nakapagtataka na ang kanilang mga titigan.

Ngumiti ako sa guard na matamis din akong nginitian, at napatigil na lang bigla
nang may humawak sa kamay ko. Nasa kaliwa ko si Mars kaya imposibleng siya, kaya
lumingon akong nakita si Vice.

"Klad, uuwi ka na? Ako na maghahatid sa'yo," his soft voice warmth my heart against
the cold breeze of the night. I eyed him smiling and looked at Mars who nodded.
Nagpaalam siyang babalik na lang sa loob kaya naiwan kami ni Vice sa labas.

"Hindi mo po alam ang bahay namin," that answer made him still and unmoved kulang
na lang ay ipahalata niyang nagulat siya. Kumakabog ang dibdib ko sa presensiya
niya at hindi lang dahil doon, kundi dahil na rin sa takot na baka kilala niya
talaga ako.

I was pretending but I never hide my surname as Bautista. At hindi naman ata lingid
sa kanilang kaalaman na ang Bautista na dinaluhan ko ay si Edelferio Bautista.
Takang-taka na ako na baka kilala nga niya ang buo kong pagkatao.

"Vice, ayos lang na ako na ang uuwi. I have my---a driver to drive me home. Abala
ka sa mga Senador, mas mahalaga iyon," I smiled at him touching his hand which held
my arm.

"No baby. Mas mahalaga ang safety mo kaya ako ang maghahatid sa'yo. Do you permit
me to do that?," ramdam ko ang sensiridad ng pagkakasabi niya. Unti-unti kong
nakikita ang pagkawala ng lamig sa kanyang mga mata. Tama nga siya, he kept his
promise that he would be nice to Klad, slowly.

"Paano 'yong mga kausap mo?," bahagya pa akong tumingin sa loob, at iyong mga
lumalabas na galing sa hall ay tinitingnan kami bago pumupunta sa kanilang kanya-
kanyang mga kotse.

"I am done with them kaya ngayon ikaw naman. I'm sorry I left you unattended.
Pinipigilan ko lang na huwag kayong lapitan ng De Leon na 'yon dahil kausap ko ang
mga Senador. Baby, do you really need him to touch you while having conversation?
Please, huwag kang magpapahawak sa ibang lalaki," hinawakan niya ng mahigpit ang
kamay ko, making my senses jolt in electrifying sparks. Malambot ang mga palad
niyang sakto lang ang init na dala sa gitna ng malamig na gabi ngayon. His eyes
were dark and softness was slowly showing there. The hardness and coldness were
gone...hopefully.

Hindi niya sinagot ang sinabi ko patungkol sa may alam siya sa bahay namin, kaya
binaliwala ko na lang. May alam man siya sa pagkatao ko o wala, should I be scared
now? Should I stay away from him? Wala man akong ebidensiya, may pakiramdam akong
galit siya sa Daddy ko.

"Vice, kaibigan ko lang si Mars," those words came out from my mouth without
knowing why I was explaining. Mabait man o masama, people can touch me, that was
always part of my service, pero sa pinapahiwatig ni Vice ay pinagbabawalan niya
ako, pero kumakalabog ang puso ko at saya ang dulot.

"Ahuh," tinitigan lang niya akong tinatansiya ang sagot ko. By his stares, I can
say that I was not used to by his deep beautiful eyes. Nakakawala sa tamang pag-
iisip kapag tinititigan niya ako. "Matagal na kayong magkaibigan?"

I was taken nowhere with nothing to answer but I ended up sighing and apologizing
for my another lie.

"Yes po, mabait siya. Well, though he's handsome, he can't make my heart beat
painfully. Sa'yo kasi, parati na lang kumakaba ang puso ko at minsan ang hirap ng
huminga dahil doon. Bakit ka ba ganoon, Vice? Anong mayroon sa'yo at hindi mapakali
ang puso ko? Kahit hindi naman kita nakikita, kapag naiisip lang kita, ganoon pa
rin. Just like now, hinahawakan mo lang ako, my heart is leaping and I am afraid
that I have a disease, kasi hindi ko naman nararamdaman ito sa iba," his hand
holding my hand giving me shivers made me said those words!

Gulat ang nakikita ko sa mga mata niya and he was unable to analyze what I have
said but subsequently, he smiled e little bit but his eyes were in full delight.

"If you're not afraid to be kissed, I will intentionally touch my lips with yours
because of what you were saying. Nagsasawa ka ba? Are you complaining of what you
are feeling?"

"Hindi ako nagsasawa, and I am not complaining either. I just want you to know in
case you have a medication to stop it---" nanlambot akong namimilog ang mga mata,
tumatambol pa lalo ang puso, nanginginig ang tuhod at naestatwa nang lumapat ang
labi niya sa akin. Marahan at malambot.

Ang init na dulot ng mga labi niya ang siyang dahilan kung bakit hindi ko magawang
matakot na magkasala gaya noong naunang pagkakataon na nangyari ang ganito.

I was making a very big sin. Oh God. How could you forgive me of all my
unforgivable acts? How could I not make myself pull out just like before? How could
You stop me from making me satisfied because of His kiss?

Oh God, I was deeply sorry.

Ilang segundong naglapat ang mga labi namin at nang mapagtanto ko ang karumaldumal
na pangyayaring ito ay ako na ang pumutol sa ugnayan naming iyon at tinalikuran ko
si Vice para ikubli ang kaba sa akin.

Kaba, hindi dahil nandiyan siya. Kundi kaba dahil unti-unting lumukob sa akin ang
takot sa maaaring gawin sa akin ng Panginoon. Sa dami ng kasalanan ko sa kanya,
ewan ko pa kung papasayahin pa niya ako o bibiyayaan ng mas mahalagang bagay sa
mundo. Kaya siguro hindi pa gumagaling si Daddy kasi ang dami kong kasalanan. Or
not? Sa kabaitan ng Diyos sa akin, ganito lang ang isusukli ko sa kanya?

How could I do this to a man who never betrayed me, who always good to me, who
always answer my prayers, who always listen and love me undyingly?
Nakakakonsensiya.
"Klad, wait, please baby. Wait--," napatigil ako dahil sa hawak ni Vice na sumunod
sa akin sa kabila nang mabibilis kong paglakad. "I'm sorry. I couldn't help it. I'm
sorry, I disrespected you."
Tinitingnan ko lang siya at alam kong alam niyang may takot sa mga mata ko. Takot
dahil sa Panginoon at takot na baka tama si Daff at Claire na umiibig na ako sa
kanya hindi kagaya ng pag-ibig na binibigay ko sa mga tao, kundi ibang klase ng
pag-ibig.
I was not taught to believe that love will bloom in a span of short time. Ang alam
ko lang, sa loob ng three months ay saka pa umibig ang mga magulang ko sa isa't-
isa. Love takes time to be created, so I will not believe that this was such.
Isa pa, hindi pa ako sigurado that this was a romantic love, and I hope this was
not kahit gaano pa kaganda sa pakiramdam na maramdaman ko 'to.
"Stop doing unnecessary things to me, Vice. Don't make me sin, please," alam kong
naguguluhan na siya pati rin naman ako, kita iyon sa mga mata niya. Dahil nandito
pa rin ang takot, pinabitaw ko siya sa pagkakahawak sa akin, at nagpatuloy na sa
paglalakad.
Ayaw ko nang magkasala! Isang malaking pagkakamali na ang pagpapanggap ko bilang
hindi kilalang anak ni Edelferio Bautista.
Hindi ko akalain na pagkakasala pala kung makaramdam ka ng mga ganitong damdamin.
Hindi ko akalain na isang pagkakasala pala ang umibig, I am not sure if this
feeling is true.
In one aspect in love, I never thought that loving could possibly be a sin. Love is
a sin a that should be avoided.
"Kanina pa po tumatawag si Commander, Sister," tumango ako kay Manong Berto at
binigyan siya ng ngiti, nang makaabot ako rito sa pinagpark ng kotse namin.
"Salamat po sa paghihintay, Manong Bert."
"Walang anuman po, Sister," pinagbuksan ako ni Manong ng kotse, pero bago pumasok
ay tiningnan ko muna si Vice na mukhang hindi nakasunod sa akin dahil mukhang
kakalabas lang noong babae na kausap niya kanina.
Nanatili ang titig ko sa kanilang dalawa, kaya nahuli ko siyang tumingin sa gawi ko
kahit may kalayuan kami sa isa't-isa. May sinabi siya sa babae kaya napahinto ito
sa pagsasalita, at agaran siyang tumakbo papunta sa gawi ko, pero bago pa niya ako
maabutan ay sumakay na ako.
"Tara na po," agad din namang umandar ang sasakyan nang makapasok si Manong Bert.
Sa pagtakbo nito, kahit masakit ay hindi ko pinatigil ang sasakyan nang makita ko
mula sa side mirror ng kotse ang paghabol ni Vice sa amin.
Naluha na ako sa kaguluhan sa isip ko.
"Please go home, Klad! I'll be waiting for you!" narinig ko ang malakas niyang
sigaw na ikinakaba ko lalo, at ikinalambot ng puso. Gusto ko ang nararamdaman ko
para sa kanya, pero natatakot ako na baka tama sila, na baka umiibig nga ako sa
kanya.
Nakakatakot. I never been afraid to love, I always feel the otherwise of fear.
Gustong gusto kong magbigay ng pag-ibig sa mga tao. I always follow Jesus' sharing
of love to others. I always enjoyed loving others even though I didn't accept any
returns. That's the principle of Jesus' love, and I am a nun, I used to it already.
Ngayon, may nalaman ako, nakakatakot pa lang umibig. Nakakatakot dahil bawal. Kaya
kailangan ko talagang malaman kung anu-ano ang mga signs na umiibig ka sa isang
tao, para hindi na ako makatakot ng ganito, dahil kung malalaman ko ang sagot
dalawa lang ang maaaring mangyari...lalayuan ko si Vice o uuwi ako gaya ng sabi
niya.
Pumikit naman akong napasandal sa upuan.

Mas nakakatakot na layuan si Vice.

Oh my God! This was very frustrating. Heavens please, sent me answers!

MABUTI pagkadating ko sa bahay ay wala akong natanggap na sermon kay Uncle Iñigo. I
want to believe that they were only thinking of my safety that was why they were so
strict about time and other stuffs. Iñigo Ishmael Bautista was a high rank officer
in Armed Forces of the Philippines. Siya ang bunsong kapatid ni Daddy pero siya ang
pinakastrikto sa lahat. Kada-galaw mo ay siguraduhin mo munang pulido iyon at
walang mali, dahil may masabi at masasabi siyang komento. He was a perfectionist.

Apat na magkakapatid silang lahat. Si Daddy ang panganay who was a PNP Chief,
kasunod ni Daddy ay si Uncle Hendricho, he was not an officer in AFP, but he was an
ordinary soldier. Kadalasan wala siya sa bahay kasi nasa Mindanao siya
nakipagbakbakan sa mga kalaban. Prayers protected him always and I thanked God
about it.

Next to Uncle Rich, ay si Uncle Rhapa, he did not want to be called as 'uncle' kasi
pangmatanda raw ang tawagan in his age of thirty-two, he was a tough and prominent
soldier of Philippine Navy. Siya ang pinakamasayahin sa mga tiyuhin ko. I was so
spoiled of him. Minsan, natatawag ko siyang saviour ko kapag pinapagalitan ako ni
Mommy.

Lastly, iyon na nga, si Uncle Iñigo, sa edad niyang twenty-eight ay hindi ko alam
kung bakit siya ang pinakamanhid sa buhay.

Though they have so blessed with wisdom, intelligence, toughness and mascunility,
not to mention their graces of good looks, wala pa niisang babae na
nakapagpabighani sa kanilang tatlo.

Kahit teenager pa si Luke ay parati ko siyang naririnig na kasing gwapo raw ni Song
Joongki, Lee Jung Suk, Lee Min Ho, whoever those my brother were mentioning, I did
not know them. Sila raw ang Filipino version ng mga iyon na hindi singkit ang mga
mata. Hindi ko alam kung saan iyan napulot ni Luke.

Naiisip ko nga na sa edad nilang, thirty-six, thirty-two at twenty-eight ay dapat

may mapapangasawa na sila. They deserved the love of women to take care of them.
Katulad ni Mommy, masayang-masaya si Daddy sa kanya. I have wished that they will
experience what my Daddy felt. Hindi naman sila nagkulang sa pagmamahal sa pamilya
pero iba rin daw kapag may nag-aalaga sa kanila, iyon ang sabi ni Rev. Mother.

Sa umaga pagkatapos ng gabi, ay naghahanda na sana ako para sa pagbalik ko sa bahay

ni Vice nang iyong pag-uusap sa may salas ang nagpatigil sa akin.

Iyong mga tiyuhin kong binabanggit ko kagabi ay nandito sa amin. Though, dito
talaga nakatira si Uncle Iñigo, ay nakakaba pa rin ang kaistriktuhan niya kapag
kasama niya ang iba pang magkakapatid.

Nakahanda na ang ngiti ko para salubungin si Uncle Rich at Uncle Rhapa nang
mapatigil ako sa may hagdanan dahil sa pinag-usapan nilang tatlo kasama si Mommy at
Rev. Mother.

"Hindi mo sinabi sa amin na si Klad ang pinadala para imbestigahan iyang si

Mondejar?," may diin at galit si Uncle Rich, and not the usual thing of him. "You
have a rank, Iñigo, ikaw na sana ang naghanap ng paraan para diyan?"

"They did not consult me," kalmado na may diin ding sagot ni Uncle iñigo. "Basta
basta na lang silang nag-desisyon. I was not here when the incident happen. Nasa
Maynila ako, and Klad insisted na siya ang gagawa."

"For how many weeks, tinago niyo sa aming dalawa ni Rich, Ate, Rev. Mother? Paano
kong may nangyaring masama kay Klad doon? That Mondejar is an evil. Kapag nalaman
ko lang talaga na siya ang bumaril kay Kuya.." napapikit ako sa galit nila.

Hindi ko nakita ang posibilidad na magiging ganito kagalit sina Uncle. Tingin kasi
nila sa akin ay hindi ko kaya ang lahat na kailangan ko pa sila para magawa ko ang
lahat. Ginagawa ko 'to para mabigyan ng hustisya si Daddy, na ako ang gagawa, na
kaya ko 'tong gawin ang misyon na 'to na hindi ko silang kailangan. They always
treated me as a child who need guidance and protection. Nararamdaman ko ang
pagmamahal nila sa paraan na iyon pero minsan nakakasakal na.

But sometimes I thought, nagawa ko ba talaga ang misyon ko? I always thought that
Vice did the otherwise, na hindi siya masama.
"We're sorry for this, pero ang Presidente ang nagbigay ng pahintulot sa kanya pati
na si Senator Sanchez," depensa ni Tita kaya nakahinga ako ng malalim. "Pero hindi
ko naisip na may posibilidad pala na mangyari ito."
Tahimik lang si Mommy na nag-iisip, kita ko ang galit ng mga Tito ko dahil
umiigting na ang panga nila pati kamao ay parang may sasaktan na.
"What can I say? This f-cking news is all over the country now! Ipatigil mo ang
pagkalat niyan Rich! Ayaw kong madungisan ang pagka-relihiyoso ng pamangkin ko!"
ani ni Uncle Rhapa na nagpupuyos sa inis.
Ano ang pinagsasabi nila? Anong news? Anong kakalat? Did I do something wrong? Sa
mga inaasta nila, parang krimen ang nagawa ko, at kinakabahan na ako doon.
"I am taking action about it now. Tinawagan ako ni Senator kaninang madaling araw,
saying that no news about them would appear in the newspaper. At ang article na
nabasa mo sa internet ay nakalusot dahil sa isang pursigidong reporter. I assure
you, Mr. Sanchez will stop this nonsense news," nakakatakot talaga ang pagkakalma
lang ni Uncle Iñigo.
"Reverend Mother, huwag mo nang ipadala si Klad doon, baka saan pa hahantong iyang
pagtitinginan nilang ganyan. Walang normal na tao ang maniniwalang hindi sila nag-
iibigan. Tignan mo nga...iyang yakap na 'yan...argh, makikita ko lang ang
gobernador na 'yan, makakatikim talaga iyan ng kumakati kong kamao!" Si Uncle Rhapa
pa rin.
Kahit hindi ko alam kung anong news ang kumalat o nabasa nila, pakiramdam ko ang
sama-sama na talaga ng nagawa kong iyon.
"I will ask the President to stop Klad in the investigation. Marami siyang tauhan
at koneksyon, kung tutulungan niya tayo, dapat hindi kasali si Klad doon,"
nagsalita si Uncle Rich na kanina pa nagpipigil dahil sa galit ni Uncle Rhapa.
"Nahihiya lang kaming tumanggi sa utos ng Presidente, but if you would ask about
it, maybe he can spare, Klad," ani ni Tita.
"What if Klad will disagree?" natahimik sila sa tanong ni Mommy. "Yes, we think
about her safety, pero baka ayaw ni Klad na umalis doon at ipagpatuloy ang misyon
niya. Kilala natin si Klad, what she started, she will end it. Kung ganyan na sila
ka close ng bise gobernador, maaari ngang madami siyang makukuha impormasyon buhat
dito."
"Hindi, Ate. Ayaw kong masaktan si Klad sa kamay ng lalaking iyon. May namumuo sa
kanilang pagtitinginan, at ayaw kong lumalalim iyon, dahil alam naman nating hindi
iyon pwede, lalong-lalo na sa tao pang 'yon." -Uncle Rich.
"Papabalikin ko na si Klad sa kumbento. Mas nakakabuti sa kanya iyon." -Reverend
Mother.
Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko, unti-unting namumuo ang kaba at
kakaibang takot sa akin. Kakaibang takot. Isang takot na baka mawawalan ako ng
mahal sa buhay. Ganyan ang nararamdaman ko.
Makakabalik ba ako ngayon? Makikita ko pa ba si Vice? Reverend Mother said it with
finality.
"O baka tauhan ko na ang papa-imbestigahin ko. Hanggang ngayon ay hindi pa
gumigising si Kuya. He maybe injected something on that freaking bullet, para hindi
magising si Kuya agad. I will drag that vice governor in jail. Makikita niya
talaga," si Uncle Iñigo. "Hindi na ako mananahimik ngayon."
"He's brother is a druglord. Nasa watchlist iyon ng PNP, but I wonder why it takes
too much time to catch him." -Uncle Rich.
"Balita ko si Gov na ang gumagawa ng aksyon doon."
"I will help him, baka magkasabwat talaga ang magkakapatid na Oh na 'yan." -Uncle
Iñigo. "Hindi ko lang matulungan noon kasi marami pang mas malaking problema ang
bansa."

Napabuntong-hininga akong umupo sa isang baitang ng hagdanan. Kung ganoon naman

pala sana takot na ako kay Vice kung kasamaan ang pag-uusapan. It was just my heart
was always pounding loudly everytime he was near, and I assured that it wasn't
because he was dangerous.

"Alam ko ang takbo ng buhay ni Jonathan kapag babae ang pag-uusapan. He is not a
one woman man. Baka gamitin lang niya si Klad para pabagsakin si Kuya. He's
evilness is unmeasurable. Ayaw kong isipin na hindi niya ginagamit si Klad. Sa
lahat ng gawain ni Kuya na pigilan ang paglaganap ng negosyo nila, ay baka
paghihigantihan pa niya ang pamangkin natin. Alam kong malaking hadlang talaga si
Kuya para mapalago ang ilegal nilang negosyo. Ayaw kong madamay si Klad sa
paghihiganti niya."

Namilog ang mga mata ko dahil sa sinabi ni Uncle Rich. Naniniwala akong hindi
ganoong tao si Vice. Bakit ba sila ganyan? Wala pa nga silang nakukuhang sapat na
ebidensiya para doon sa mga paratang nila.

Hays. Saan ba ako papanig? Sa pamilya ko o ...kay Vice.

DUMAAN ang mga araw ay naniniwala na talaga akong hindi na magbabago ang isip ni
Reverend Mother, Mommy at ng mga tiyuhin ko. Kahit anong pilit ko sa kanila na
magagawa ko ang misyon at kaya ko ay hindi nila ako pinapakinggan.

I want to deny it but I really miss Vice. May parte sa puso ko na gusto ko siyang
makita. Parang may butas ito at ang nakakagulat ay alam kong si Vice ang magpupuno
ng butas sa damdamin ko ngayon.

"Hindi ka na babalik doon, Klad. You're too innocent to fall with that man's sweet
kindness and gestures towards you. Bakit hindi ko naisip na masyadong wala kang
alam sa mga kilos ng lalaki sa mga babae? Masyado kang walang kaalaman kung paano
iwasan ang mga ganyang bagay?," panenermon sa akin ni Reverend Mother. She was soft
spoken but right now, her anger projects that she was regreting of me being part of
the investigation.

"Ano po ba ang nagawa kong masama? Ano po ba ang dapat kong malaman?" may giit ko
nang tanong kasi hindi ko na malaman-laman kung ano ang nagawa kong mali.

O yes, the kiss! Isa iyong malaking pagkakamali, kahit na dama ko pa ang malalambot
niyang mga labi, at hindi ko maipagkakaila na gusto ko iyon. Masyado lang ako
nadala sa emosyon kasi mali nga at kasalanan iyon.

"Klad, anak," huminahon si Reverend Mother at marahan na akong tinitigan. "Alam mo

namang bawal kang pumasok sa pag-iibigan, hindi ba? Nagsisisi na ako kung bakit
kita pinadala doon. Akala ko kaya mong pangatawanan ang mga bagay-bagay. Sana kung
alam mo lang kung paano i-handle ang ganitong bagay, ay dapat umiwas ka na."
"Hindi ko po maintindihan, Mother. Maraming nagsasabi na baka nahuhulog daw ako,
but I can't even distinguish what I am feeling. It's normal for me to love, right?
Dapat naman talaga ganyan ang ginagawa ko, hindi ba?"

"Yeah, it's normal for us to share our love, but not that kind of love, anak,"
kumunot ang noo kong napayuko. That kind of love? A love between a man and a woman.
O no, it was not. I was sure this was not. Love takes time for you to feel it, iyan
ang parati kong naririnig kay Mommy pati na rin sa mga teleserye sa TV.

"I am not feeling that kind of love. I'm just feeling, maybe, the gratitude because
whether you like it or not, he's really kind," naniniwala ako sa ngayon na ganito
lang ang nararamdaman ko kasi masungit man siya minsan, ay mabait naman si Vice.

From what he experienced from the death of his mother, he deserved all the
happiness in the world. At gusto kong makita ang saya sa mga mata niya na ako ang
dahilan.

"Klad, hindi mo ba nakikita, ha? Masamang tao ang pamilya nila. Iyang si Jonathan
ay babaero. Mahilig siyang maglaro sa damdamin ng mga babae. Nakita mo ba siyang
isa lang ang babaeng kinakasalamuha?," hindi ako makasagot dahil alam kong totoo
'yon. Marami siyang babae, kung sinu-sino lang ang mga iyon.

I did not know who was really his girl.

"Kaya anak, iyang mga pinapakita niya sa'yo ay mga laro lang niya. Mabait siya sa
lahat ng babae kapag naglalaro siya. He is the talks of the town in the past few
months because of her tons of ladies. Kung sinu-sino lang ang mga kasama sa club.
Don't fall into his games, you will end up hurting. Pakitang tao lang lahat ng
kabaitan niya sa'yo. We don't know if he is using you as a revenge to your father.
Man like him is wise in playing. Kaya...hindi ka na babalik sa pang-iimbestiga sa
kanya, at dito ka na lang. Baka saan pa hahantong ang panggagamit niya sa'yo," alam
kong mahinahon ang pagkakasabi ni Mother sa mahaba niyang litanya, pero nahihimigan
ko ang buong puso niyang panghuhusga sa taong hindi naman niya kilala.

"Mother, you're judging him because of gossips. Mahilig ang mga tao doon. Totoo
pong marami siyang babae, pero mas malala ang paratang mo pong ginagamit niya ako.
Paano naman kung hindi, di ba?"

Nakita ko ang prustasyon sa mukha niya, nahihirapan na siyang ipaintindi sa akin

ang isang bagay.

"Diyos ko, Klad. Hindi dahil mabait siya sa'yo, ay nagpapaniwala ka na. You should
be aware that men were like that! Hindi ka aalis sa bahay na 'to, at pag-aaralan
ninyo ni Claire ang mga ganyang kahibangan! You're just defending him in our
conversation!"

Napayuko akong umuusbong ang kakaibang inis.

"Sorry po."

"Ang problema sa'yo, mabait lang ang tao, mabait na agad sa paningin mo. Hindi iyan
ganyan. Sana alam mo 'yan. Marami ka pang dapat malaman sa mundo sa labas,"
nasasaktan ako. Alam ko naman iyon, pero ngayon, hindi ko magawa na hindi sila
sisihin kung bakit ganito ako.

They were caging me in this mansion. Naiinggit ako kay Claire kasi ang dami niyang
alam sa mundo! All I have learned were those serious issues in the society.

"I want to learn then. Let me explore, Reverend Mother. Huwag niyo na akong ikulong
sa pamamahay na 'to. Gusto kong lumabas at malaman ang mga ganitong bagay na
sinasabi po ninyo."

"Alam ko iyan, Klad. Pero ang pamilya mo ay hindi papayag. Masyado ka nilang
pinoprotektahan, alam mo naman ang dahilan, hindi ba?" tumango ako nang marahan
sabay buntong-hininga. "But my decision is final. You will not continue the
investigation. Hihingi kami ng pabor sa Presidente na huwag ng ikaw."

Nanlamig akong naisip kaagad si Vice. Dumaloy sa kalamnan ko ang pakiramdam na kaba
na baka ay hindi ko na talaga siya masisilayan.

"Pero, Mother, paano si Daddy?" nag-aalala kong tanong. Gusto ko nang umiyak dahil
naalala ko ang sinabi niya noong gabi sa party na hihintayin niya ako, at
maglilimang araw na sa hindi ko pagbalik.

"Ang tauhan na ni Senator ang bahala."

"Ano po ba ang nagawa kong mali para pagbawalan ninyo ako?!" I cannot stop myself
to be eager to win the conversation. Wala naman silang alam sa 'halik'. Iyon lang
ang alam kong mali na nagawa ko, at pinagdasal ko na sa Panginoon na patawarin Niya
ako, na alam kong hindi pa nangyayari.

"Kasi iyang mga nararamdaman mong kakaiba ay pag-ibig na!"

"Hindi nga po 'to pag-ibig."

"Bakit? Alam mo ba kung paano malalaman na pag-ibig 'yan o hindi?" umiling-iling

ako. "Talk to the love expert and you will know."

Ayaw kong makipag-usap kay Claire kasi ganoon din ang sasabihin niya. Inaakusahan
akong umiibig, eh, hindi naman iyon totoo! Bawal 'yon sa akin!

"If that will be proven as true, you will sin against God, Klad. Alam mo ba ang
pinapasok mo, ha? Alam mo ba? Napakalaking kasalanan iyan. Paparusahan--"

"My God is not a punishing God."

"I believe in that either. He will not punish you but you will experience the
painful consequences of your action. Mapagpatawad ang Diyos pero hindi ibig sabihin
noon ay magkakasala ka na lang nang magkakasala. Don't wait for the time that He
will be tired of forgiving sinners!"
Naiyak ako kasi alam kong pangalawang pagkakataon na akong nagkasala ngayon.
The kiss. My lips were sealed by his kisses. His kisses made my lips sinful.
Though, I did not believe also that God will be tired of forgiving, but I was not
born to abuse His kindess. Ang kapal naman siguro ng mukha ko para gawin iyon. He
was the only man who will love you even though you did not love him. He was the
only man who gives abundant love to people but end up not being loved.
Mahal ko ang Panginoon. Inialay ko na ang sarili ko sa kanya, at gusto ko siyang
mahalin hanggang kaya ko. He deserved my love.
Pero...bakit ganito? Another man's name was beating in my heart and mind. Naiisip
ko na siya araw-araw kahit hindi ko naman nakakalimutan si God.

•JONAH'S POV•
I stormed in Crexion's office without notifying him that I will visit this day.
Naiinis na ako. Limang araw na simula nang hindi pagbalik ni Klad sa mansion. I
strongly believe that it was because of the kiss. Hell yes! I was offended that she
always ignore my kiss! And right now, my ego was not the one hurting but something
new.
She was confessing to me unnecessary words! Okay, I disrespected her, kasalanan ko
rin talaga, pero bakit ba niya ako ginaganito? Pinapadama niya sa akin na importane
ako. Pinagsasabi niya na ganito ganyan ang nararamdaman niya kapag nandiyan ako,
pero hindi niya naman magawang panindigan ang mga iyon.
I was starting to think that I was hoping again. Ang umasa ang pinakaayaw ko sa
lahat ng pinakaayaw ko sa mundo!
"Where's Klad?" my voice appeared dark and almost screaming. Tinaasan lang niya ako
ng kilay na kalmadong nagtataka na nakatingin pa rin sa inaatupag niya.
"Good morning din, Jonah," he answered with too much sarcasm. "Umupo ka muna para
maintindihan mo ang sasabihin kong 'binabakuran na siya ng mga sundalo niyang
tiyuhin'. Kung hindi mo pa naibabalita sa kanya ang gusto mong malaman niya
patungkol sa ama niya, ay masasabi kong, wala ka ng pagkakataon na ipagsabi pa
iyon. Sabi ko naman sa'yo, huwag mo ng lapitan si Klad sa party na 'yon. Maraming
media, at alam nating wala kang takas sa kanila."
Umupo nga ako sa silya sa harap niya na nagpupuyos sa inis ke-umaga pa. My jaw was
clenching because of anger and desperation. Nakakagulat na hindi ko naisip ang
misyon patungkol sa mga plano ko. Ang gusto ko lang ngayon ay makita siya.
"The whole family is angry at you. Ikaw kasi inakusahan na bumaril kay Bautista na
totoo mo naman talagang ginawa. Kaya please lang, huwag ka ng magtaka kung bakit
wala na siya--"
"Pabilikin mo siya. I will pay you with my wealths! Kahit ako pa ang sponsor ng
campaign mo sa next elections ay gagawin ko. Pabalikin mo lang siya," nanatili
siyang kalmado na hindi ko alam kung matatawa ba siya kasi ang mga mata niya ay
punong-puno ng katatawanan. P*ta!
"Nice offer. Baka naman pwede mong sabihin sa akin ang pinaka-nakakakumbinsing
dahilan para gawin ko 'yan," his voice was extremely serious but I f-cking feel
that it was almost to crack a laugh!
"The usual plan. Ganoon pa rin," tikhim ko na puno ng lamig.
"You can find a way to tell her you want to tell her. Lahat ng ebidensiya na
nakalap mo tungkol sa ama niya ay pwede mo namang palihim na ipadala sa kanya such
as a secret box or gift or message or wrong send email. Mga ganoon. Sa koneksyon na
mayroon ka, alam kong kaya mo iyon. So, I will not accept that nonsense answer."

Gusto ko nang suntukin si Crex dahil diyan sa mga pinagsasabi niya! L*tche! Ano ba
gusto niyang marinig?

Ilang segundo akong nag-isip na magandang isasagot.

"I want---I want to see her for f-cking out loud, Sanchez. Gagawin mo lahat,
pabalikin mo si Klad, kahit makikipagkaibigan pa ako kay Thomas."

"Woah, man. You're actually begging me. The fcking miracle of the day. Ganoon ka na
ka-desperado na makita siya. Iba na tama mo, Oh."

"Oo, iba na ang tama ko, kaya gawin mo lahat, at baka ikaw ang matatamaan ng kamao
ko."

"What a nice friend you are. Ikaw na nga nanghihingi ng pabor. Nanakit ka pa. F-ck
you, Oh!" napailing siyang napabuntong-hininga naman ako.

Ang hindi pagbalik ni Klad ay sobrang nakakapagpabagabag. The plan have been
decided. Gustong-gusto kong ipaalam sa kanya kung gaano kasama ang ama niya. Noong
nag-uumapaw pa ako sa galit kaysa sa papaputok na Bulkang Mayon. Everything in me
was consume my by beastly perceptions of the world...but right now?
What happened to you now, f-cker?!

I sighed with heavy breath from my system looking intensely at Crexion who was
grining like a fool.

"Anong nginingiti mo diyan?" I groaned to him liks a beast ready to devour him
anytime. Crex has always been a good friend to me...in teasing and making me
giggled with anger to the extent that I will love to slash his neck with a dagger!

"You're like a love sick fool. Naniniwala na talaga ako sa kapangyarihan ng pana ni
Kupido na 'yan. Pasalamat ka at pinana ka niya, dahil alam kong nagdadalawang isip
siyang bigyan ka ng pagkakataon na magmahal...cause you don't know---"

"I know how to love!" at doon na siyang tumawa. Napatanga ako sa sinagot ko sa
kanya! F-ck! I thought my brain was always the powerful organ in my body, but my
heart was slowly over throning it! Nakakatakot!

"Ow. What a nice information from Mr. Mondejar. Vice Governor Jonah Thanues Oh just
admitted to Senator Crexion Nehemiah Sanchez that he knows how to love," umirap ako
na sinamaan siya ng tingin.

"All people know how to love from the very start, some of them are afraid and some
of them forget how," I tried to explain my logical thoughts that was created
instantly after my panic attack.

At ngayon ko lang napansin na nakakarindi pa lang pakinggan ang apelyido ng Papa

ko. His Korean surname creeped bitterness in me! Ayaw ko na talagang dalhin ang
pangalan ng ama ko! Obviously, my father was half-Filipino half-Korean, and my
mother's blood was originated from Spanish era.

"Jonah, I understand, man. All people know how to deny either, some of them are
expert about it  and some of them show off in their eyes...and you are in the
latter."

"Pwede ba, Crex? Simulan mo na ang trabaho mo..." tiningnan ko ang umiilaw kong
cellphone na nasa kamay ko, at binaliwala ang mga pang-aasar ng kaibigan.

I can't work properly with someone bothering my deepest thoughts. Wala akong
magagawang katinuan kapag may mga inaalala.

Kasamaan pa rin ang namayani sa mga mata ko nang tiningnan ko muli si Crexion mula
sa katulala ko sa isang bagay.

"Unfortunately, Aeross really pulled off Klad from the investigation. He just
emailed me saying that he will be the one investigating Mr. Bautista from your
doubts over the man. Nakakaamoy na rin daw siya ng mga kahinahinalang bagay. Thank
goodness, the President isn't numb at all. See, Jonah, wala ka ng problema. Ang
Presidente na ang bahala kay Bautista. Mawawalan na ako ng isang burden sa buhay,"
masaya niyang sabing alam kong inaasar lang naman talaga ako.

"That's my mission. That Bautista is my mission. Siya ang may atraso sa akin. Kaya
ako ang tatapos.." his eyes were flushing with delight for me, but he let him show
as a tease.
"Man, sinong Bautista ba? Ang ama o ang anak. Pakiliwanagan ako sa nararamdaman mo
at baka ay matulungan ko iyang puso mong nangungulila," I glared at him with
shooting dark eyes. "Stop being in front of me. Kung gusto mong makita siya, go to
her. Man whose in love is like BDO, he always find ways. Huwag kang duwag. Mga
sundalo lang naman sasalubong sa'yo."
Tawa niya na sa pagkakaalam ko wala talagang nakakatawa.
And I just wasted an hour asking Crex this f-cking request, because it wasn't
granted at all!

•KLAD'S POV•
HE made my heart throbbing wildly like I was catching my breathe, but the feeling
was amazing.
He made me smile by his negative attitude, it made me compliment him more, trying
to appreciate his negativity.
I longed for his presence like I was digging a hole in my heart to make me hurt.
My happiness sometimes depended on his presence.
My mind always whispering his name.
All the bad gossips about him, his bad reputation from people, they never changed
the fast beating of my heart.
I was thinking that it was infatuation. I tried to convince every single bit of my
system that it was just an attraction, but when I said all of those to Mars and
Daff, they just never had the same interpretation as me.
"I'm afraid you're just hit by that playing Cupid. What a blind child," Daff said
sighing blaming that Roman god. Cupid symbolized love. He was the god who made
people fall in love by hitting his magical arrow to the targets' hearts.
"Malinaw pa sa bolang krystal ang mata ni Kupido, tinamaan ka na nga, Sister ng
pag-ibig na 'yan. I just hope God will forgive me by saying those. Hay..." he
leaned backwards on his chair looking at Daff who was spacing out. "Nakakabaliw
talaga ang pag-ibig."
I smiled when I saw softness and wonderful tender emotion holding in his eyes while
staring at Daff.
"Mambabae ka pa para balikan ka ni Ate Daisy," she commented with rolling eyes and
shifted her gaze at me smiling with fear for me.
"Ang mahalaga, Sister, nalaman mo na ang pagkakaiba. If these emotions will
continue and will be built deeply, pursue it, but if eventually, you will learn
that it is attraction or some sort of entertaining emotions, pursue the life you
currently have now. I swear, Vice...can't turn back what you feel. He is not really
loyal to a woman, I'm afraid I judge him this way, I have witnessed several times
his activities while on mission. I pity your innocent heart."
Sadness was created in my chest. I was aware of that. Many people already slapped
me with that horrifying truth! At hindi ko alam kung paano ako magtitigasan sa
katotohanan na iyan, dahil it never affected me.
Nagpapasalamat na lamang ako at binisita ako ni Daff sa bahay para ilabas sa
mansion namin kasi ilang araw at linggo na ako nakatambay doon. Reverend Mother
just let me stay in the mansion that in the convent. May posibilidad daw na tatakas
ako kapag nasa kumbento ako. Mas mababantayan daw ako ng mga tiyuhin ko. Our whole
mansion was surrounded by my uncles' men. Kulang na lang tawagin ko ang sarili kong
prinsesa para pabantayan ng ganoon, at nalulungkot ako sa katotohanang wala silang
tiwala sa akin.
I heard uncle Rapha said one night, 'Siguraduhin niyong walang nagmamatyag na bise-
gobernador sa vicinity ng compound ko!'
And I heard once Uncle Rich said while talking to Reverend Mother because she was
asking while they jailed me in the mansion, 'I am preventing my niece to fall
harder to that womanizer. She's a nun, she's not suppose to feel that way! What a
disgrace!'

Sadly, Reverend Mother supported his idea of jailing me.

Nakalabas nga lang ako dahil I convinced them that Daff was a good friend of mine.
Nandito lang naman ako sa headquarters ng iFlo, nakipag-usal patungkol sa
pagkakaiba ng salitang atraksyon at pag-ibig.
"How can I prove those things? Pinagbabawalan na ako makialam sa imbestigasyon," my
heart dragged down, agonizing at the thought.
"I'll sacrifice. One of the President's men will do the investigation.
Unfortunately, she's a she, just like you do to pretend and all...kailangan lang
niyang makakalap ng ebidensiya patungkol kay Oscar---I mean sa magkakapatid.
Unfortunately again, she is charmed by my charming good looks, so yeah, I have
dealt to have one week date with her, and you're free to go at the mansion," my
face lit up.
Gusto kong yakapin si Mars dahil sa sakripisyo niya. Hindi ko mailarawan ang saya
sa mga mata ko. I never doubted his fierce looks and intimidating aura, because at
the back of it, was full of kindness.
"Thank you, Sir. May God really bless you. I hope your kindess will bless you with
the lady that will truly love you..," I smiled at him, but Daff was frowning like
she was losing something important.
"Are you okay with the idea, Daff? You look sad. Kung hindi ka sang-ayon, ayos lang
naman.."
"Of course not, Sister. Tutulungan pa kita kung paano makatakas sa mga sundalo mong
tiyuhin," she smiled. Kailan lamang ko silang nakilalang dalawa, but they were
truly kind.
BUT it took Daff sometime to formulate a plan in her mind how to make me escape.
Noon, wala akong problemang makulong sa mansion namin kasi naniniwala akong
nakakabuti iyon para sa akin, ngayon, ay hindi na ako masaya. Every night and day I
always devoted myself in prayers, asking God for forgiveness, why He let me fall in
love with another man. He knew how I truly love him since I was born. My family
introduce Him to me ever since I have knew the world. At wala akong problema doon.
Mahal na mahal ko ang Panginoon, right now, I was still deeply in love with him,
but I knew, He knew that I was feeling another love for another man. One night, a
whisper said to my dream that my heart was already being paired by destiny since I
was still on my mother's womb. My heart was created for a mission to devote a
heart.
And I was afraid that it was really God that my life was destined to be with. Noong
bata pa ay siya lang ang lalaking gustong-gusto ng pamilya ko para sa akin. I live
my life as God's follower and devotee. And it was my great honor to offer my heart
to him.
Wala na akong ibang maisip kung ano ang gagawin ko. Ang puso ko ay nangungulila sa
isang taong gustong-gusto ko nang makita.
Hindi lang iyon ang ginagawa ko habang tambay sa mansion kundi nagbabasa rin ako ng
iba't-ibang romantikong nobela na pinabili ko kay Luke ng palihim. And yes,
usually, what the girl protagonist was feeling towards her leading man were the
feelings I felt for Vice. Aside from the Bible, nagbabasa na rin ako ng ganito pero
hindi ko ipinapakita kay Mommy o Tita. In addition, Luke said that for convience
and money-friendly reading ay mag-Wa-Wattpad na lang daw ako. It was like an app
with so many great stories. Sometimes words were vulgar and blunt but they were an
opener to me not to be ignorant. Balance was what I need right not. My pure mind
was being corrupted.
I started reading the Costa Leona series and heaven knew the stories were so heart-
felt to read. Nahuhulog ang puso ko sa bawat kwento. Iyon kasi ang mga storyang
naka-add sa library ko sa account na ginawa ni Luke para sa akin. Nasa ika-anim na
kwento na ako entitled Sand of Times. Aside from these series, naka-add din sa
library ko ang mga storyang may mga bookcover na hubad na katawan ng lalaki. They
were entitled as Possessive Series but I haven't opened them yet, kasi binalaan ako
ni Luke na mag-rosaryo bago basahin iyon, and he was afraid and regretted that he
added those stories baka raw mawasak ang relihiyoso kong pag-uutak.

I once caught him offering ten roses to Mother Mary kneeling while praying the
story at our main alter where our family usually pray. I heard him pray, "Mother
Mary, purest Virgin lady, ako na ang parusahan mo at nawag mapatawad mo ako sa
ginawa ko sa Ate ko. Patawarin mo po talaga ako. Wala akong intensyon na dumihan
ang utak ng Ate ko. I just want her to be matured in thinking things, and I know
she's too responsible in balancing what is right and wrong now. Inosente po talaga
ang Ate ko po, saka wala siyang kaalam -alam sa ibang bagay sa mundo. Sana po
mapatawad mo ako, nagmamahal sa'yo, Luke. E de-delete ko na po 'yong ibang stories
doon po para di na ako makonsensiya."
I just smiled at him. My brother really supported me. I know how to balance the
pure from those things. I did not know about romance, and I was happy I knew now. I
was already aware of those things. Wala namang masama kung gusto mong malaman ang
mga ganoon. It was not a crime to crack your ignorance. Reading matured content
materials required responsbility and maturity not to mention open-mindedness.
Later in the evening, nasa salas kami nanonood ng balita kasama si Mommy, Uncle
Rich and Reverend Mother. Laman ng balita ang mga laganap na kaso ng mga
panggagahasa. And my heart broke because of that, at mas nasaktan pa ako dahil ang
laman ng balitang iyon ang panayaman kasama si Vice at ang isang babaeng kayakap
niya sa engagement party noon.
Reporter: Ano po ang masasabi ng organisasyon ninyo sa mga bagong usbong na kaso ng
rape ngayon?
Vice: Nakakalungkot isipin, but my organization is already planning to conduct
seminars about self-defense. My advocacy is really to zero-out rape cases in my
society. Ang mga nangyari sa mga biktima ay pareho-pareho lang, kaya kasama ang mga
abogado at nasasakupan ko, we really try to finsd out if this is a syndicate trying
to attack young women, because usually the autopsies showed multiple stabbed wounds
after being abused and some missing body organs. Sadly, I might say, I think this
is really a big syndicate to be blamed, and I'm solving the issue. I have
distributed my great lawyers to help the family of the victims for free legal
consultations. Together with Marga, especially she's running my organization, we
will not here to disappoint the families.
Marga: We're taking some actions now. Maybe, we can again coordinate with the
Philippine Police to have curfews on teenagers. Seryosong bagay ang rape, and we
can't tolerate this kind of actions, and we have the same opinion with Jonathan
about the syndicate thing.
Bitterness. Iyan ang bagay ang tanging nilulunok ko sa mga oras na 'yon. My eyes
were fixed on the images on the TV wherein the arms of the lady were firmly
embracing Vice's arm.
Marga. That was here name. Wala pa akong pakialam noon. Hindi pa ginagawa ng utak
ko ang mga bagay na negatibo. Noon kapag may kasama siyang babae, ay iniisip ko
lang na baka nobya niya, kaibigan niya, business associate and many others, but
right now was different. Kinakain ako ng pait at manhid.
They look really match made to heaven like a superstars and a loveteam adored by
everyone, dahil live interview iyon, hindi maiwasan na magkomento ng anchor
patungkol sa kanila.
Anchor: Salamat sa live update Davis. Aside from that, bagay silang dalawa. Hahaha.
Ano masasabi mo, Fanny? Mukhang seryoso na ata ang isang iyan. Pinapagaan ko lang
ang loob ninyo mga kaibigan sa mga ganitong uri ng balita. Naway naman ay mag-ingat
na ang nakakararami. Anong balita sa showbiz, Fanny?
"Mga ganyang babae talaga hilig ni Vice, ano. Magaganda, modelo at pang beauty
queen ang tindigan. She's the former Ms. World, Margareth Alzani. Wow, ang ganda
talaga niya.." Luke was mezmerizing her when she got interviewed about her linkage
to Jonah Thanues Oh on showbiz news part. Her life mattered because as Luke has
said, she was the former Ms. World. My mind formulated that logic why she was
interviewed for showbiz news.
Marga: We're hanging out but not too romantically attached. Matagal na kaming
magkaibigan ni Jonathan, since we're in college. Most of our meetings are for the
organization.
Reporter: Is there a possibility that your friendship will turn into something a
couple things.
She sexily laughed and I noticed she blushed with matching glittering eyes.
Marga: I hope so. He's a wonderful person. He deserves to be kept. When he's in
love, seryoso kasi. I hope I can make him serious.
Nanatili akong nakatitig sa salamin ng TV at walang kaduda-dudang alam ko na ang
kahat ng ibig sabihin ng mga pinagsasabi nila. Kung ganiti pala kasakit, sana ay
hindi na ako namulat sa totoong mga bagay.
Napalingon ako kay Uncle Rich na umubo na para bang nabilaukan siya. Iniisip kong
ginawa lang niya 'yon para makuha ang atensyon ko.
"My nililigawan pala...I am relieve now. Wala ng gagambal sa gabi konh kakaisip na
baka ligawan ka ng lalaki na 'yan. God is really good," ganoon din ang opinyon ni
Mommy at Reverend Motherwhile my family was happy at the showbiz news, my heart
sanked down to the depths of the Pacific Ocean.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 11- Innocent No More

Chapter 11: Innocent No More

•KLAD'S POV•

I CAN still taste the pain and bitterness raging in my chest. I was wide awake all
night thinking many thoughts. Dumagdag sa problema ko ang hindi pa pagkagising ni
Daddy. Dumadaan ang mga araw at tila'y humahaba ang mga ito upang hindi ko pa
makita si Vice. Mag-iisang buwan na talaga ata. Sa loob ng panahon na 'yon, apat na
bagay ang inaasahan kong mangyari.

Ang magising si Daddy.

Ang makalabas sa mansion.

Ang makita si Vice.

Ang makabalik man lang kahit papaano sa kumbento.

Pero hindi nangyari. Walang naglakas ng loob para ibayaya sa akin ang mga bagay na
iyon. Kahit ata ang Panginoon ay ayaw ng ibigay sa akin iyon. Should I bargain with
Him?

Gisingin lang niya ang Daddy ko at ayaw ko nang hilingin na makita pa si Vice.
Sometimes, the prayers that were granted are those that were best suited for the
situation or what was right for our sake.

Usually, early six in the morning, nasa kusina na ako tumutulong sa mga maids na
maghanda ng almusal, pero ngayon kay hirap ng bumangon kapag ang alam mo lanh gawin
buong araw ay ang tumambay at makipagtitigan sa mga dingding ng bahay niyo.

I want to go out from this mansion. Kahit man lang mamalengke o mag-mall ay dalhin
ako ni Luke o ni Matthew, but they were busy with their school works and friends, I
guess. Nakakalabas lang ako kapag nagsisimba at bibisita kay Daddy. It was
confirmed though that the bullet wasn't an ordinary bullet. It was infected some
chemicals that if it were not treated immediately, it will disfunction some organs
of the body.

Natatakot ako nang malaman ko 'yon kaya mas hiniling ko na ang kaligtasan ni Daddy
kaysa sa ibang bagay. My soft heart was building strong anger towards the suspect
of shooting my Dad. Gusto kong isumpa ang may gawa noon, pero hindi ko kaya, ang
tangi lang magagawa ko ay manalangin na magkahimala.

Hindi ko alam kung mapapatawad ko ba ang taong gumawa noon sa Daddy ko, even how
God taught my heart to be forgiving. That single bullet was too much for my Daddy
to suffer like this.
In the middle of my deepest thoughts, Luke barged in to my room making me woke up
from bed. Nakangiti siyang binabati ako ng magandang umaga. I have favored him
something pala tungkol kay Vice. I knew it so crazy to request this to my brother,
but I was really desperate to know.

I had him stalk Vice.

"Ate, good news, from my five days of stalking Vice with my friends, hindi na iba-
ibang babae ang idinidate niya, isa na lang, si Ms. Marga na lang. Kyaah...I'm so
kinikilig!," he wasn't aware of my feelings towards Vice. Dahil para sa akin, it
did not matter to anyone if I say it to them. Bawal din naman.

Bawal akong makaramdam ng ganito. Sabi nga ni Uncle Rich, feeling like this was a
disgrace!

Hindi rin talaga lingid sa kaalaman ko na ang kapatid ko ay isang babaeng nakulong
sa katawan ng isang lalaki, kaya ganyan siya makapag-react.

"Well, that's good news," I smiled trying to hide a poking pain in my chest. Sabi
ko lang sa kanya na pakisundan si Vice dahil kaibigan ko siya.

"Alam mo ba, Ate, ang ganda pala talaga ni Ms. Marga sa personal, tapos ang bait
pa. Super. Kung kaibigan mo si Vice ay bet ko siya para kay Ms. Marga," kung
sasabihin ko kaya sa kanya na may gusto ako kay Vice. Sino ang kakampihan niya? Si
Marga o ako? "Pero, infairness din Atesh, ang gwapo din ni Vice. Super duper as in
bagay sila. How I wish..."

God. All people have the same opinion with mine about their connections to each
other. Sikat pala talaga si Marga noon pa nang lumalaban siya sa mga beauty
pageants. She has competed for Ms. World Philippine's crown for three years and
just achieved it on her third year, and won the international crown last year.
Articles were so full of compliments of her, soft-hearted and too value-laided
woman.

"Luke,.." nagbuntong-hininga akong bumaba ng kama, at habang inaayos ang bedsheets

nito, tinuturo ko ang makakapal kong eyebags. "See these?"

"Hala, umiiyak ka kagabi, Ate? What happened? Iniisip mo pa ba si Daddy. Lahat

naman tayo nagluluksa pero huwag mo namang pasobrahan.." bakas sa mukha niya ang
lungkot at gulat. Alam kong nilalakasan lang niya ang loob niya sa kabila ng malaki
naming problema.

"Aside from that, Luke. Pinapasundan ko si Vice sa'yo, kasi...gusto ko siya. Kaya
iyang ibinalita mo sa akin, ay hindi maganda," ganito ako ka-open sa lahat ng
problema ko sa kapatid ko. I was really showy inosente man ako o hindi na.

"Pero masaya ako para sa kanya. Not that I matter to him, it is okay. Some things
aren't for me," I showed to his shocked unmoved body my sweetest alluring smile.
Natatawa akong parang hindi na siya makahinga.

"Seryoso?! Gu--s---to? Paano nangyari? Bakit? Di ba, madre ka...Ate, why?"

Nagkibit ako ng balikat na parang walang magawa.

"Walang dahilan. I can't find definite answers to justify my insanity of him."

Later that day, naging magaan ang araw ko nang sa wakas ay dininggin ni Lord ang
dasal kong makalabas ng bahay nang isinama ako ni Manang Ligaya sa pag-gro-grocery,
una sa mall at pangalawa sa palengke.

Maligaya akong nakakangiti sa mga taong nakakilala sa akin. I missed the outside
really. Kinukumusta ko iyong nga suki namin sa palengke at nakipagkwentuhan sa
kanila.

I am wearing my habit today, that was why children were crowded to ask my hand to
pay respect. Nakaka-miss palang matawag na Sister ng mga bata. I truly love
children and there innocent smiles. Minsan, naiisip ko kapag suot ko 'to, kung
karapat-dapat pa ba ako sa bokasyon na 'to sa sobrang lako ng kasalanan ko sa
Panginoon.

Pagkatapos makipagsiyahan sa mga bata ay nakasalubong namin si Nanay Lucia na

nakilala ko noon pa dahil nakakatabi ko siya parati sa paborito kong upuan kapag
nagsisimba. Usually, we were seatmates in attending masses, and we're exchanging
conversations after it.

"Sister Klad, masaya akong makita ka ngayon," kita ko nga ang saya niya na halos
gusto na niya akong yakapin.

"Ako rin, Nay," I held her hands smiling from ear after I pay my respect to her.
"Mabuti po talaga."

"Pinagdasal kong makita kita kasi iimbitahan sana kita sa pista sa aming baranggay
bukas. Kaya ngayon, kita mo naman at marami kaming pinamili ni Royan," pansin ko
nga ang dami nilang bayong at plastik na dala na may lamang mga gulay at iba pang
sangkap para sa masasarap na pagkain na nakasanayang ihanda sa mga pista. "Sana
makadalo ka, Sister."

Ayaw ko sana siyang paasahin kaso baka hindi ako payagan dahil sa higpit ng mga
tiyuhin ko, nakalabas nga lang ako dahil kay Manang Ligaya na humingi ng pabor kay
Uncle Rapha.

Pero bahala na nga.

"Sige po, makakaasa kayo. Ikinagagalak kong pumunta," nakakahiya naman kasing
tanggihan dahil ang saya-saya pa niyang nag-yaya sa akin.

"Hay salamat. Aasahan ka namin ni Tatay Ferdinand mo, ha," ngumiti akong tumango.

"Opo."

HABANG kumakain kami ng hapunan sa mahaba naming hapag-kainan ay hindi ko alam kung
paano sisimulan ang pagpapaalam ko para sa imbitasyon ni Nanay Lucia. I have
requested Manang Ligaya to help me convince my uncles. Nagtataka nga ako kung bakit
nasa mansion pa sila at wala sa kanilang kanya-kanyang misyon, except Uncle Iñigo
who was helping on the rape cases, nagtatanong nga ako sa isip ko kung may
pagkakataon ba na nag-uusap sila ni Vice.

Hays. Baliw na talaga ako kung tutuusin. I was always thinking of when I can
finally see him.

"Mom, I have something to say. Nanay Lucia invited me for their fiesta tomorrow.
Gusto kong pumunta, I won't take any restrictions from all of you, with all do
respect," ganito na ako makipagsalita sa kanila, walang emosyon.
Nagtatampo ako sa kanilang lahat kung bakit sila ganito kahigpit sa akin.
Pakiramdam ko isa akong Pilipinas na sinakop ng mga Espanyol at hindi nabigyan ng
kalayan. Ganoon katindi ang pagkakulong ko rito. Claire won't see me because they
were on a conference in Belgium, so happy for her.
Ramdam kong magsasalita na sana sila para kontrahin ang sinabi ko nang lumapit si
Manang Ligaya na naglalapag ng kanin sa mesa.
"Sasamahan ko po siya para masigurado ang kaligtasan niya," they all sighed because
they have knew I was angry at them.
Hindi ko sila kinakausap eh.
"Kailan ka pa naging ganito katigas ang ulo, Klad? Simula nang makilala mo ang
gobernador na 'yan, ha. What did he teach you? To contradict your family who knows
what's best for you! Akala namin matalino ka, bakit ka nagpapakatanga sa lalaki na
'yan ha."
Gusto ko na talagang umiyak dahil masakit magsalita si Uncle Iñigo kahit batuhin mo
siya ng tinapay.
"This is not about him, Uncle. Gusto ko lang makalabas sa mansion. Even in the
convent, bawal akong pumunta. Bakit ba tinuturing niyo akong bata? Pakiramdam ko
wala kayong tiwala sa akin! I am not immature and childish. I might be innocent but
I swear to God, my wisdom is intact in my body. Kung gusto ko man si Vice, wala
akong magagawa...iiwasan at iiwasan ko siya kasi...bawal. Alam kong bawal...at alam
kong mawawala lang 'to. He's out of the things happening to me. What I am reacting
right now is because of your strictness. For Christ's sake, I'm already twenty-one.
Kaya ko na sarili ko.."
"Klad, stop it. Nasa hapag-kainan tayo," saway ni Mommy sa akin, at tiningnan ako
ni Tita na may lambot at awa para sa akin. Alam kong bawal makipag-away sa
hapagkainan pero gusto ko nang ilabas ang mabibigat na bato sa puso ko.
"We're sorry, Klad," Uncle Rapha started. Siya lang talaga ang mukhang may lambot
para sa akin. "We are aware of what you're feeling towards him. Oo, you're just
being introduced to family and brotherly love kaya alam naming inosente ka sa ibang
klase ng pag-ibig. Natatakot lang kaming baka lumalalim ang nararamdaman mo sa
kanya. We're jailing you here to avoid seeing that man. Klad, you're a religious
sister. It will be a big scandal to have an affair with a man. Sana naman, alam mo
'yon."
Ilang segundo akong natahimik.
"Alam ko na po ang lahat ng bagay na iyan. Hindi pa ako ganoon kabaliw para
ipaglaban ang bagay na walang kasiguraduhan. Iiwasan ko po si Vice. Paninindigan ko
ang pagiging madre ko. I will take responsibility," ngumiti ako kay Uncle Rapha for
opening up to me the problem. "Pagkatiwalaan niyo sana ako."
"Klad, we trust you, but not that man," Uncle Rich said coldly.
"You're wrong po. Wala na siyang atraso sa akin, not even a single care. Kayo na po
ang may sabi na, he's not a one woman man, and he's currently dating that Marga
lady. Wala siyang mapapala sa akin," sa kabila ng pagkadisgusto nila ay umiling-
iling lang si Uncle Iñigo na nagpatuloy sa pagkain.
"Yeah. I hate that man to the core. Ewan ko lang kung sino nagpro-protekta sa kanya
para mawala ang lahat ng ebidensiya na nagtuturo siya ang bumaril kay Kuya."
I sighed. Ipagtatanggol ko sana si Vice ang kaso baka sobrang mahalata na talaga
ang nararamdaman ko. Ayaw na ayaw nilang ipinagtatanggol ko siya. Ayaw na ayaw
nilang binibigyan ko ng positibong pananaw ang mga masasamang tao, eh sila rin
naman ang daan para makilala ko ang Panginoon, at ganito ko tingnan ang mundo. I
was too positive.
"He's too powerful and influential. Hindi ko alam kung paano pababagsakin ang
kasamaan ng tao na 'yan."
Pumikit akong kumakain na pinipilit na ibalik ang gana ko.
"Please," I said like a whisper to hide my irritation. I did not utter word when
all gaze shifted on me. "Stop talking po. Masama pong nakipag-away sa kapwa."

Nagkibit sila ng balikat na hindi pinansin ang huli kong sinabi. Wala talaga silang
pakialam kung makakasama sila ng damdamin. Ang ibagsak ang kapwa dahil lang
inaakusahan mo sa isang bagay na hindi niya ginawa ay isang masamang gawain. Kung
totoo naman talagang hindi si Vice ang bumaril kay Daddy.
MASAYANG tugtugan ng mga banda at hiyawan ng tao sa may kapilya ang naririnig ko
nang makalabas ako ng kotse. Nagpasalamat ako kay Manong Bert na siyanhmg driver ko
ngayon at ang nagbukas ng pinto para sa akin. Mabuting pinakawalan ako ng mga
tiyuhin ko dahil kasama ko si Manang Ligaya, Matthew at Luke. Nakakahiya man na
nagsama pa ako ng ibang dagdag na bisita ay magpapaliwanag na lang ako mamaya kay
Nanay Lucia, dahil kung wala sila, hindi ako makakalabas.
Barangay Milan, Poblacion, Astuban City, iyan ang pook na pinuntahan ko na mga
ilang kilometro lang naman ang layo sa amin.
"Oh my god, did I see my classmates?!...kyaahh...Girl!," tili ni Luke na may nakita
sa malayo. Iyong mga tinawag niyang grupo ng mga babae na nakasuot ng maiikling
shorts, sleeveless upper tops ay lumingon sa kanya. "Ate, puntahan ko muna mga
kaibigan ko. Matt, bantayan mo si Ate ha."
Hindi niya ako pinagsalita at tinakbo niya ang mga kaibigan niya. Ang malaking
kahoy na bahay ni Nanay Lucia ay nasa tapat lang ng kapilya at ang malapad lang na
kalsada ang naghihiwalay sa kanila.
I held my younger brother's hand and smile at him. Matthew was just nine, not to
sociable so I think he needed more my guidance now especially maraming tao. Dahil
nasa tapat lang kami ng nakabukas na pulang gate ng bahay ni Nanay ay kitang kita
ko ang kabuuan ng bakuran. Nagsisiyahan ang mga tao sa pakikipag-usap sa isa't-isa.
Naisip ko na baka mga kamag-anak ito ni Nanay Lucia. Ang mga ingay sa paligid ay
sadyang naghahalo na.
Other people were also busy preparing the tables and chairs.
Nagsimula na akong maglakad papasok ng bakuran nila kaya nakuha ko ang atensyon ng
mga taong nandodoon. Nakasunod sa akin si Manang Ligaya na dala-dala ang dalawang
box ng Red Ribbon cake na pinabili ni Mommy para may maibigay daw kami.
Binigyan ko sila ng matatamis kong ngiti at hinanap ang taong nag-imbita nang
narinig ko si Royan, ang apo ni Nanay na tinawag ako.
"Sister!, nandito ka na! Mama! Nandito na si Sister!," masayang sigaw ni Royan mula
siya sa loob at tinakbo ako para magmano sa akin. "Good morning po, Sister."
"Good morning din Royan," ngumiti ako sa kanya at hindi na ako nagtaka nang lahat
ng bata na nandoon sa bakuran ay nagtatakbo papunta sa akin para magmano kahit
hindi ako nakapangdamit madre ngayon.
How sweet children knew me immediately as a nun because of Royan's calling of me.
"God bless," iyon ang sinasabi ko sa kanila isa-isa. The warthm feeling was
overwhelming.
"Nakapunta ka po. Ang saya-saya."
"Oy Sister Klad!," nakita ko ang masayang tili ni Nanay mula sa loob ng kanyang
bahay. Napatawa ako dahil masaya nga siyang nakapunta ako kaya ngayon ay hindi na
ako nagsisising pumarito.
"Nanay," nagmano ako sa kanya at binitawan ko muna si Matthew para mayakap siya.
"Masaya akong nakadalo ka."
"Sinama ko po pala ang mga kapatid ko, pati si Manang Ligaya. Gusto kasi nilang
makisaya. I hope po hindi nakakasagabal sa inyo."
Inabot naman ng kapatid ko kaagad ang kamay ni Nanay para magmano.
"Ohh..kaawaan ka ng, Diyos, anak...Hay naku, Sister. Sobrang ayos lang basta ikaw.
Walang problema iyon. Mas marami mas masaya. Hali kayo pasok muna," iginaya niya
papuntang loob pero naglalakad palang kami papasok ay napatigil na ako.

Ang mga lumilibot kong mata ay nakahagip ng isang taong kausap ang isang matandang
lalaki na may hawak na kutsilyo. Masaya silang nag-uusap at mula ata sila doon sa
may likod bahay. Pareho silang duguan ang mga kamay, at pawisan. Kung hindi ako
nagkakamali ay galing ata sila sa pagkakatay ng baboy.

My eyes locked on his smiling face. My heart was pounding its highest fast beat.
Nakikipagkarera sa mga tunog ng musika at tambol ang puso ko. Sa sobrang lakas ay
baka masasabi na ni Manang Ligaya na katabi ko ang pagtitibok ng puso ko.

It was yelping with joy and longing.

"Vice..." I whispered for a moment. Hindi ko namalayan na wala na akong mga katabi
at mukhang nakapasok na sa loob, but it was not the concern of my mind right now.
It was the man I longed to see.

Pinasadahan ko ng tingin ang kabuuan ng kanyang katawan. Hubad ang ibabaw na parte
nito at nakasuot lamang ng maitim na trousers na itinupi hanggang tuhod. He was
also wearing slippers. From the looks of him, he was an ordinary man that did not
care of whether he was a politician and a billionare. He was not dark, but fairly
white. I will describe him as tall, manly white and handsome.

Uminit ang pisngi kong nakatingin sa katawan niya. Hubog na hubog ang kanyang
makisig na katawan. Nababakas dito ang mga matitigas niyang braso. His body spoke
of power and toughness. He really surpassed the international models I saw in
Luke's magazine.

Jesus!, I can't take off my eyes of him. Nalula ako sa presensiya niyang halos
isang buwang hindi ko nakita.

Napalunok akong napaigtad nang biglaan siyang napatingin sa akin. Nanlambot ang mga
tuhod kong hindi malaman ang gagawin. Gulat siyang hindi ko mabasa ang kanyang mga
mata. Halo-halo ang emosyon na nandoon. Pinilit kong pinakalma ang puso ngunit
hindi ko magawa.

Humakba ang mga paa ko para sana lapitan siya nang napatigil ako bago malapit sa
kanya.

"Sister?" that was the word first came out from his mouth. Heaven, I missed his
voice. I was stunned because I expect another word that he will utter like he
always call me.

I was Magdalene for now because of my eyeglasses and fair white skin. Sister Lene,
huwag mong kalimutan, Klad, nagpapanggap ka na dalawang tao. How cruel are you to
lie!

Gusto ko siyang yakapin kaso ako pala si Sister Lene ngayon. Hindi ako makagalaw
dahil sa kalungkutan.

"Vice," I smiled sighing from my heavy heart. "Nandito ka. How are you?" lumapit na
ako sa kanilang dalawa ni Tatay Ferdinand na may pagtatakang nakatingin sa aming
dalawa. "Tatay, kumusta po?"

"Ayos naman, Sister, mabuti nakadalo ka na ngayon," ngumiti lang ako. "Maiwan ko
muna kayo para makapaglinis na ako ng katawan. Enjoy ka lang, Sister."

At naiwan na ako kay Vice. I thought people were staring at us, dumbounded.

"Ayos lang naman, Sister," ayos lang siya? Oo nga naman, sino ang hindi maayos sa
kalagayan niya? He has his girlfriend and wonderful lovelife. Namanhid akong naisip
na iyong pagtawag niya sa aking baby niya ay isang malaking kalokohan.

He was alright from the one month that we never seen each other. He was alright.
God, sana ako rin, ayos lang. Sana ganyan ako kaayos sa kanya.

He tricked me just like how he flirt with his women. Thanks to the books, I have
known these things now. Sana hindi ako traydorin ng puso kong alam ko kung paano
katanga.

"Ah, mabuti..." nakangiti kong sagot. God, napakahirap magpanggap na masaya kapag
nasasaktan. I never thought I can hide my emotions and control them. "Kilala mo
pala--"

"I miss your twin. Nasaan si Klad? Hindi mo po kasama?" lumingon-lingon siya sa
likod na mukhang hinahanap si Klad. Though I was shock at his statements, I stared
at his face sadly. Maayos na rin akong sinabi niyang na-miss niya ako.

"Hindi ko siya kasama. Ayaw niyang sumama.."

"Sister, sabihin mo sa akin kung paano ko siya makikita," he held my right hand
desperately begging me. Pangungulila ang nasa kanyang mga mata. Kahit naamoy ko ang
lansa ng dugo ng baboy ay hinayaan ko lang na damhin ang init ng mga palad niyang
nakahawak sa kamay ko.

"I don't know..." iniisip ko iyong mga tiyuhin kong sobrang higpit. Even Daff did
not know an excuse to abduct me from the mansion. "Bakit mo ba siya tinatanong? Na-
mi-miss mo siya nang may kinakasama ka namang ibang babae. The news has said you
are dating a beauty queen."

He cussed softly with frustration.

"Hindi naman iyon totoo, Sister. Tulungan mo ako, magpapaliwanag ako sa kanya."

"Vice, lolokohin mo lang ang kapatid ko. I have known you from the news as a
womanizer. Huwag kang magkakamaling saktan siya," I said with confidence. I thanked
God that I have practiced that art of pretension and emotion hiding when I have met
him. "Hindi na kita matutulungan sa kanya."

Pumungay ang mga mata niyang hindi malaman ang gagawin. May mga salitang gusto
niyang isigaw kaso nanatili lang siyang nakatingin sa mga mata ko na ikinakaba ko
ng husto. Natatakot akong malaman niya ang totoo kong nararamdaman ngayon sa
pamamagitan ng mga mata ko.

"She doesn't know how she imprisoned my thoughts of her presence...I think, I am
falling hard. That one month is enough for me to conclude. Marami akong babaeng
nakakasalamuha, but they can't feed me the happiness what Klad gives me."

"Jonah, hijo! Maligo ka na!," ang pagtawag ni Nanay sa kanha ang hudyat para iwan
niya akong nakatulalang gulat na hindi malaman kung paano papakalmahin ang pusong
nag-uumapaw sa saya.

•JONAH'S POV•

KUMAKABOG ang puso ko habang kinakausap ko si Sister Lene kanina. My feeling was
totally different. Ang nararamdaman ko ay parang si Klad lang ang kausap ko. The
way she looked at me, it was Klad, but I guess ganoon lang talaga. Baka pati sa mga
galaw at pagtitig pareho sila.

Sa ilalim ng pagbabasa ko sa shower ay hindi ko maiwasan na huwag isipin ang

kaduwagan ko. Oo, duwag akong lumaban para sa pag-ibig. Huli kong ipinaglaban ang
pag-ibig ko ay hindi ako ang pinili. Pina-iimbestigahan ko ang mga tiyuhin ni Klad
at nalaman ko kung gaano sila kahigpit at kasama.
F-ck! Yes, I was tough and strong from all the evils in the world, but
unfortunately, I was not gifted with courage to fight for love. Hindi lahat ng tao
biniyayaan ng ganoon. Hindi lahat ng tao kasing lakas ni Thomas lumaban para sa
pag-ibig. I guess Peitho chose him because of that.

Alam ko kung ano ang pag-ibig pero sa kasamaang palad takot ako diyan. Maliban kay
Ezekiela, hindi ko na alam kung sino pa ang nagmamahal sa akin. Umuurong ang mga
tuhod ko pagdating sa pakikipaglaban sa bagay na iyan. God knew I have phobia in
that.

Takot ako diyan dahil baka hindi ko magagawang panindigan. I did not know who will
love me despite of my evilness. Mahirap akong tanggapin. No one will. Pati kapatid
ko ay hindi suportado ang paghihiganti ko. She just said to move on and that the
law will find its way. My hands were already stained too much. I have killed a lot
of people already, my connections just defended me from making me imprisoned.

Klad will never accept me.

Kaya natatakot akong ipaglaban siya.

Nang malaman kong ikinulong si Klad sa mansion nila ay nagbalik ako sa dati. I have
dated girl to prove that what I was feeling for Klad was nothing but attraction,
pero maling-mali ako. Maling-mali.

I was falling hard, deeply, madly and insanely. Hindi ko maalis-alis sa utak ko
kung paano nangyari na nahuhulog ako. F-ck! Walang pag-ibig na nabubuo sa kaikling
panahon lang! Kaya hindi ako naniniwalang pag-ibig 'to.

I once read a qoute that said  it takes a man one beat of his heart to fall in
love. Baliw ba ang nagsabi niyan? Walang ganoon. Ganyan ang naging reaksyon ko.

I hanged out with Marga for personal and professional purposes only to find out
that she can't still fill me with satisfaction. Iyong ligaya at kakaibang damdamin.
Wala.

Marga was a long-time friend, an ideal woman and bestfriend. Classmate kaming
dalawa since first year college to our fourth year. Oo, maganda siya, busilak ang
puso, pang-nobya na kung tutuusin. My batchmates, mostly, held up high hopes to
pursue her. Wala kang maipipintas sa kanya sa ugali man o kagandahan, pero ano ang
napala ko? Wala pa rin.

Anong mayroon kay Klad, at ginaganito niya ako? Natatakot akong ipaglaban siya kung
ang nararamdaman ko ay pag-ibig na at iyong kanya ay pagkamangha lang. Talo ako.

After a minute or so, nagbibihis na ako at nakaramdam ng hiya nang mapagtantong

kinakausap ko si Sister Lene kanina na sobrang lansa ng amoy dahil tinulungan ko
sila Tatay na magkatay ng baboy. F-ck! Hinawakan ko pa siya.

I paired my man's jeans with gray shirt at dark casual office jacket. I waxed my
hair properly. Hindi ko alam kung bakit ba ako nag-aayos nang matagal. Pste! Para
akong babae nito kung makapagbihis!

Nandito ako sa bahay ng dati ko Yaya kasi kapag pista ay nakatambay ako sa bahay
nila. Nakagawian ko na iyon lalo pa't ngayon ay wala akong nakitang pag-asa para
makita si Klad. I wanted to freshen up my mind from my problems. Though other
officials helped me in solving the rape cases still I was the one extending much
attention to it. Thomas was solving another problem, mas mabigat iyong sa kanya
kaya hindi na ako humingi ng tulong. At wala akong balak na gawin iyon dahil
aasarin lang ako ng g*go na 'yon! Tsk!

Pagkalabas ko ng kwartong tinutuluyan ko ay abala pa rin ang mga kasapi ng pamilya

ni Nanay sa paghahanda. Wala akong makitang kakausapin dahil abala sila Roldan sa
paghihiwa ng baboy.

Nang makita ko si Sister sa may sofa  inaalo ang kapatid niya dahil mukhang
papaiyak na ito. And I was starting to catch up my breath when my heart was
pounding extremely hard at the scene!

Fck! This is totally insane!

"Matt, we will just wait for Luke, okay. Uuwi din naman tayo mamaya. Gusto mo
mamasyal tayo sa labas?"

"I want my Ipad, Ate. Please..."

"Matt, ilang beses ko bang sasabihin sa'yo na nakakasama ang too much gadgets. I
leave my phone so we will wait for Luke to come here for you to play games. Hindi
ko papauwiin si Manong Bert dahil lang diyan sa request mo."

Dahan-dahan ko silang nilapitan why I was unlocking my phone. I smiled at the young
boy and kneeled in front of him.

"Here. You can borrow mine. Whatever game you like, just install it from the Play
Store."

"You don't mind, right?" umaliwalas ang mukha niya nang marinig iyon.

"I don't mind," umiling-iling ako saka niya kinuha ang phone ko.

"Vice, kagabi pa iyan naglalaro. Hindi ka na sana nag-aksaya ng oras. Mahahalagang

bagay ang ginagawa mo sa cellphone mo."

"Katulad ng?" my voice appeared amused.

"Business, work, family, lovelife..." umiling-iling akong nangingiti na natatawa.

Ang bitter naman ata ng pagkakasabi niya sa huling salita, may pairap pa siyang
nalalaman.

"Naging abala ako noong mga nakaraang linggo sa trabaho ko sa Kapitulyo, at

kakatapos ko lang asikasuhin ang mga kliyente ko sa aking negosyo. Kung pamilya
naman, Ezekiela is safe and sound in the mansion. For the lovelife, wala ako 'non,"
sinulyapan ko ang reaksyon niyang kanina pa nakabusangot simula ata ng lumapit ako
sa kanilang dalawa. Umupo ako sa kabilang couch saka tinitigan lang siya.

Nahihiwagaan ako sa pagkatao nilang dalawa ni Klad. Hindi ako nagtanong kay Crex
kung may kakambal ba talaga si Klad kasi pakiramdam ko masamang itanong iyon, at
nakakalimutan kong magtanong dahil sa sobrang dami ng problema sa Cebu.

"Bakit kayong mga lalaki? I don't generalize. Bakit kayo nagsisinungaling?

Sasabihing walang girlfriend kung mayroon naman talaga. And you're not an
exception. Ang dami mo kayang babae..."

"Iyan bang pagsusungit mo ay para kay Klad at dahil sobrang concern ka sa kanya o
dahil sirang-sira na talaga ang reputasyon ko sa'yo."
"Both. My sister will only end up hurting loving you," tumurok ata iyong sinabi
niya sa kinaibuturan ng puso ko. Iyon ang pinakamasakit na mga salita ang narinig
ko sa tanang buhay ko.

I can take painful words. Wala akong pakialam doon. Iyong ibang tao nga ang sakit
sakit magsalita, pero hindi naman ako naapektuhan. I have thousand of bashers, I
did know why, dahil babaero ako, dahil pera lang daw ang nagpaupo sa akin sa pwesto
sa gobyerno, dahil mamamatay tao ako, at dahil kapatid ako ng isang druglord ng
bansa.

Kaya ko pang tanggapin ang mga masakit na salita ng mga tao. Pero ang sinabi ni
Sister ang pinakamasakit sa lahat.

See? No one will really love me, Klad can't accept me. She will only end up hurting
loving me.

Tumango akong iwinaksi lahat ng mga emosyong nararamdaman ko sa kapatid niya. I

remained cold and emotionless.

"Thank you for that, Sister. Sabi ko naman sa'yo, she will never ever stay. Nagbago
na ata ang pananaw mo sa akin, hindi katulad ng mga nagdaang mga linggo na ikaw pa
ang nagsabi sa aking pakitunguhan ko si Klad ng mabuti. People are really judging
me without knowing the whole truth, and you are not an exception to that also.
Unfortunately for a religious sister like you. What a shame."

Natuod siya sa sinabi ko at nakita ko agad ang panlalambot at pagsisisi sa mga mata
niyang hindi ko pinansin, at iniwan lang siya doon para lumabas at makahanap ng
matinong kausap.

"F-ck..." then who will now really bother to love me, huh?

Wala ang sagot diyan, man. Wala.

So definitely, I will stick to my plan. Get revenge for my mother and I will do
whatever I want to myself. Kasi ang babaeng totoong nagmamahal sa akin ay nasa
langit na. Iyong mama ko lang ang totoong nagmamahal sa akin. Sad to say.

Bakit hindi ko na lang siya sundan, hindi ba?

•KLAD'S POV•

PABALIK-BALIK ang lakad ko rito sa kwarto ni Nanay Lucia habang pinapahid ang mga
luha. Aaminin ko, masakit talaga ang nasabi ko. Aaminin ko, hinusgahan ko siya
kaagad. Baka nga nagbago na siya, hindi ba? Na nagsisinungaling lang ang mga balita
tungkol sa kanila ni Marga. O siya ang nagsisinungaling.

Naninibugho ang damdamin ko nang mabasa ang sa showbiz royalty section ng newspaper
ang litrato nilang dalawa na nagde-date di umano sa isang magarang restaurant.
Kanina ko lang iyon nabasa bago siya sumulpot sa pakikipag-usap ko kay Matthew.

Sabi niya na-miss niya ako! Sabi pa nga niya, ayos lang siya. Hindi ko maatim na
isipin na ayos lang siya kung ako ay nangungulila sa kanya. Dumagdag pa iyong
balita na 'yon!

Hindi ko alam kung sino ang nagsisinungaling sa kanilang dalawa. Ang balita o siya.
Nasabi ko lang naman iyon dahil ang dami niyang babae. Papaasahin lang niya ako sa
mga matatamis niyang salita gaya ng ginagawa niya sa mga babae niya. Tama si
Reverend Mother.

But who knows, hinuhusgahan ko lang talaga siya.

Hihingi na lang siguro ako ng tawad. Gusto kong maging Klad ngayon, at makausap
siya ng matino. Gusto ko siyang mayakap, matawag na 'baby'. Na-mi-miss ko ang
lahat-lahat sa kanya. Kahit nga siguro ang makasalanang halik na 'yon ay na-miss
ko.

Ganito ako katanga at kabaliw. Ganito pala ako kapag umiibig.

SA PAGLIPAS ng mga oras ay kahit masaya ang paligid ay kaming dalawa ni Vice ay
hindi nagpapansinan hindi gaya kaninang umaga na nag-uusap pa kami. He became
unlively and emotionless. Nagkomento naman agad si Nanay sa kanya nang nasa hapag-
kainan kami at kumakain ng tanghalian pagkatapos ng misa kanina.

"Jonah, hanggang ngayon ba naman iniisip mo pa ang babae na 'yon. Anak naman, sabi
ko sa'yo, puntahan mo na ..."

"It's okay, Nay. Mag-aaksaya lang ako ng oras doon," umiling-iling si Tatay
Ferdinand sa kanya na natatawa, at si Nanay naman ay bakas ang pag-aalala para sa
kanya.

"Pasensiya ka na, Sister ha, umiibig kasi itong alaga ko, at ganyan ka-corny. Ang
tapang tapang sa ibang bagay pero pagdating sa pag-ibig ay duwag..." pairap na
komento ni Nanay na ikinatingin ko sa kanya. Wala na siyang pakialam sa mga
sinasabi ng mga tao at nagpatuloy na sa kanyang pagkain. His gazed remaines at his
food. "Gusto ko nga po makilala ang babaeng kinababaliwan ng lalaking 'to. Aba,
siya lang nagpapaganito sa alaga kong kasing manhid ng bato."

Si Klad ba 'yon? Este..ako pala 'yon. Hindi naman sa nag-a-assume ako. Pero sino
ba?

"Jonah, hijo, noong nanligaw nga ako nitong Nanay mo ay anim na kapatid niyang
lalaki ang sasalubong sa akin sa panliligaw. Hindi ko na sasabihin na mga itak ang
dala at palakol. Pero nilunok ko na ang nag-uumapaw kong kaba at takot dahil mahal
na mahal ko itong Nanay mo.."

"Hmm..tahimik ka diyan, Ferdinand. Nakita ko pa noong unang tumakbo ka paalis."

"Ang mahalaga bumalik ako, at nanatiling nanligaw sa'yo," nakangiti ako sa kanilang
dalawa na naglalambingan na.

"Sorry po, Tay, hindi po ako biniyayaan ng ganoong tapang. And someone said, I will
just let her end up hurting if she will love me. Doon pa nga, talo na ako.."

And I totally confirmed that I was the one they were referring. Heavens, my heart
can't stop beating wildly.

"Subukan mo lang, nak." Nanay Lucia encourages him more. And Luke who just appear
lately, was smiling while eating his cake.

"Oo nga, Kuya Vice. Baka nga gusto ko pa 'nong babae, eh," pinanlakihan ko ng mata
si Luke.
"I know. Alam ko ring ang pagkagusto niya sa akin ay nasa level lang ng 'crush'.
Hindi iyon malalim at may pag-asang mawala."

Magsasalita sana ako nang pinatid ako ni Luke. Sasabihin ko na sana na hindi ko
lang siya crush!

"Sino bang hindi maduduwag kong mga sundalo aatake sa'yo?" Alam kong biro lang iyon
ni Tatay ngunit nagbuntong-hininga lang siya.

"I have phobia po in that thing."

Nagulat ako kaya hindi ko maiwasang hindi magsalita.

"Anong phobia?" tumingin siya sa akin and his dark eyes sent shivers in my blood.

"Fighting for love."

NAG-A-APPLY ako ng lotion sa katawan ko. I have decided desperately a while ago
that I will be Klad now. The Klad he once know. Iyong may morenang balat, walang
salamin at kakaibang kulay ng mata. Tinawagan ko si Daff kanina para magpatulong at
hindi umabot ng limang minuto ay agaran siyang dumating na dala ang mga
kakailanganin ko, even clothes.

Mag-ga-gabi na at timing lang na wala si Vice sa bahay dahil nasa singing contest
doon sa may plaza at kinuha siyang hurado.

Nang lumabas ako ay hinahanap ko si Daff at nakita ko siyang abala sa pagkain doon
sa dining area. Si Matthew naman ay naglalaro pa rin sa cellphone ni Vice, while
Luke was out with his friends.

"Sino ba 'tong Marga na 'to? So annoying.." reklamo ng kapatid ko sa tumatawag ata

sa cellphone ni Vice.

"Matt, give me the phone. Baka mahalaga 'yan," walang dalawang isip na ibinigay
naman kaagad ni Matthew ang cellphone kaya sinagot ko 'yong tawag.

Hindi pa ako nakapagsalita ay nagsalita na siya.

"Ayst, Thanues, ang tagal mo namang sagutin. This is already my tenth call. Nasaan
ka ba? I have now the lead for the suspects. By the way, kinuha ko pala ang mga
damit ko na nasa condo mo.."

I froze and unabled to speak. Tumitibok ang puso ko dahil sa inis o hindi ko
mawaring galit. Noon, hindi pa ako pinangungunahan ng mga pag-iisip ko, pero
ngayon, I was able to conclude that they were staying at his condo unit.

"Jonathan...magsalita ka. Nasa harap ako ng bahay ni Nanay Lucia--" binaba ko iyong
tawag kahit nakakawalang respeto iyon. Nandito si Marga?

Nasasaktan ako na gusto ko na talagang ilabas ang nararamdaman kong selos. This is
a shameful jealousy! Hindi ako dapat makaramdam ng ganito, pero nararamdaman ko pa
rin.

Selos na selos ako sa Marga na 'yon.

Jealousy is a sin, but I can't help to commit it, if Vice is the subject.
Ang dami-dami ko ng kasalanan sa Panginoon dahil sa kanya, pero patuloy pa rin ako.
Wala na akong pakialam.

Bakit nagkakaganito ako?

Lumabas ako para kumpirmahin kung nandoon ba si Marga at mas lalo lang napunit ang
damdamin ko nang makita kong nag-uusap na sila ni Vice sa may gate. Marga was
gifted with unreachable beauty. She really deserved the Miss World crown if that
beauty was being competed. She was tall and bodied with curves.

...

GABI na at nasa ilalim ako ng punong mangga iniyak lahat ng gusto kong iiyak na
sakit na nararamdaman sa mga nakaraang linggo. Kahit parang ang OA ng ganito, pero
sa lahat ng nararamdaman ko ay sa kabila doon ang isang nagbabagang konsensiya.

Hindi lang sakit, problema ang inaalala ko, kundi ang konsensiya ko sa dami ng
kasalanan ko kay God.

"You hide yourself in the dark while your hurting, Sister," napatigil akong napaupo
ng maayos sa putol na katawan ng kahoy nang marinig ko ang boses niya.

Oo nga pala. Gabi na at hindi niya ako nakikita. Hindi niya nakikita ang balat ko.
Hindi niya alam na nandito si Klad. Hindi nasisinagan ng ilaw ang parte ng bakuran
na 'to.

"Paano mo ako nahanap?" Bakas sa boses ko ang pag-iyak.

"Dahil ito ang tambayan ko kapag may mga problema ako. You found it. Wala kasing
nakakita sa akin na umiiyak dahil sobrang dilim. Tingin mo?"

"Umiiyak ka?"

"Not my eyes, but my heart. I don't let anyone see me crying. Ikaw? Ano iniiyak-
iyak mo rito? Sinaktan ka ng lalaking mahal mo, o hindi ka ipinaglaban dahil madre
ka."

"Nagseselos ako," I directly said to him kahit hinsi niya nakikita ang mga mata ko
na siyang makapagsasabi na siya ang tinutukoy ko. "Nagseselos ako sa lahat ng mga
babae niya. Alam mo ang mas masakit, iyong nakaramdam ka ng pagmamahal pero bawal
mong ipalabas dahil madre ka."

"Kaya pala ang sama-sama ng tingin mo sa akin dahil babaero din ang iniibig mo.
Sorry sa nasabi ko kanina..."

"Sorry din. Yeah alam kong hinusgahan kita agad. Patawad."

"I'm sorry I can't fight for your sister. Alam kong ma-re-realize niya na crush
lang niya ako and I will be happy---"

"Mahal ka niya, Vice," sa pagkakasabi ko sa mga salita na 'yon ay siya ring

pagbagsak ng mga luha ko. "Mahal ka niya kahit sobrang mali."

Hindi siya nagsalita at hinayaan lang ang paghikbi ko ang mamayani sa katahimikan
naming dalawa.

"Sister..." umuusog siya papalit sa akin, kaya wala akong sinayaang na pagkakataon
at niyakap ko siya...nang sobrang higpit.
"Vice, ...naniniwala ka ba?" humigpit ang yakap niya sa akin, at hinahaplos-haplos
ang likod ko. Mainit ang dulot 'non sa akin at kaligtasan. Kahit hindi kumakalma
ang puso ko ay masaya naman ito.

Kumalas kami sa isa't-isa, at kahit hindi niya nakikita ang mukha ko ay pinahid
niya pa rin ang mga luha ko.

"If he's worth it for your love, quit your vocation. Huwag mo lang iiyak, Sister.
Nagsalita din akong hindi marunong lumaban.." tawa niya ng konti. "Pero alam kong
mas pipiliin mo ang Panginoon dahil sa Kanya hindi ka masasaktan, right. All the
things that you need, You will find them on God."

Hindi ako sumagot, dahil hindi ko alam ang isasagot.

"Paano mo nasabing mali akong mahalin, Sister? Dahil ba sa masama kong reputasyon?
Don't worry, Klad will find a man who will be too much worth it for her."

Kahit masama, kahit mali, kahit makasalanan, kahit isusumpa ako ng pamilya ko,
kahit nakakapag-walang hiya, ...ay inabot ko ang mga labi niya para halikan ito.

He stilled and his body was shocked. Nabitawan niya akong umatras siya. I
understood his reaction, dahil ganyan ang reaksyon ko kapag hinahalikan niya.

Crazy, right? He knew that I was a Sister, but he did not know that I was Klad.

"Sino ka ba talaga, Sister?"

Hindi ko siya sinagot ulit at iniwan ko siya doon sa dilim, dahil nakakahiya ang
ginawa ko. God! Kasalanan iyon, pero sobrang tama sa pakiramdam.

God, I am not really worth it for Your love now. Punish me all you want though You
can't really punish. I will not care.

Punish me for loving someone.

Nasa paglalakad pa ako nang biglang may tumakip sa bibig ko, at humawak sa akin na
mga matitigas na braso. Danger was the one immediately gave in to me. Hindi si Vice
ito, dahil hindi ganito ang pabango niya.

"Be cooperative kung gusto mong hindi makaramdam ng sakit," anang boses ng lalaking
may masamang boses.

Oh my God, sobrang dali naman ng parusa mo.

...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 12- Just Be Mine

Chapter 12:  Just Be Mine

•JONAH'S POV•

MGA huni ng ibon at pagaspas ng mga dahon ang nagpagising sa akin sa isang umagang
ito, maliban sa nasanayan kong tagapaggising ang maiingay na ugong ng mga sasakyan
at aso ni Ezekiela. Wondering why the surrounding was fcking quiet?!
My head became heavy all of the sudden because of too much pain from the drinks I
have entaken last night. Ininom ko ng maraming lambanog ang paghalik sa akin ni
Sister Lene kagabi. That was too fcking shocking. Ang malala pa doon ay ang
pakiramdam na mahalikan niya. Ang malaulap na pakiramdam na parang tinatambol ang
puso mo sa hindi malamang kadahilanan. Kahit na ganoon kaikling segundo ang
paglapat ng mga labi namin dahil sa pagkagulat ay agaran akong kumalas, ganoon ko
naramdaman ang mga labi ni Klad.

Klad lips were I tasted last night. My system got panick and blown away! Hindi iyon
maaari na magkapareho sila ng sarap ng labi. I felt the uncontrolable addiction on
her lips.

Heavenly hell! She's a sister for fcking out loud, Jonah!

Bumangon akong pinagmasdan ang kamang hinigaan ko pero hindi nag-sink in sa akin
ang hindi pamilyar na kamang tinulugan. Nilibot ko ang panangin at nakita ko ang
malaking espasyo ng buong kwarto na pinamuhayan ng iba't-ibang antigong kagamitan
but modernized. Ang malalaking chandelier sa ceiling ang siyang nagsasabing nasa
king's bedroom ako.

Wait?

Nasa Mondejar Villa ba ako? Sa kama at kagamitan na nakikita ko, iyon ang
nagbibigay sa akin ng ebidensiya na nandito nga ako sa bahay ng pamilya ni Mama na
ilang dekada ng hindi natitirhan.

Napabalikwas ako ng bangon dahil sa sobrang kahuluguhan kung bakit ako nandito. Sa
pagkakaalam ko ay nag-iinuman kami ni Tatay Ferdinand at ang mga kaibigan niya
kagabi at nasa bahay ako ni Nanay nakiki-piyesta! Hindi pwedeng nandito ako kasi
dalawang oras ang biyahe sa Mondejar Island mula sa Cebu. Ganoon kalayo ang isla ng
pinagmamay-arian ng pamilya ni Mama kaya hindi ito pwedeng mangyari.

Who the hell drag me in this freaking island?! Wala sa pag-iisip ko ang bumisita sa
impyernong isla na ito! Lahat ng masalimuot na alaala na nangyari sa akin noon ay
namalagi sa pesteng isla na ito!

F*ck! Papatayin ko ang nagdala sa akin dito! Gigilitin ko ang leeg at babaliin ko
ang mga braso ng mga iyon! 

Agaran sana akong lalabas ng biglang tumunog ang cellphone ko. Buong galit ko itong
hinablot at sinagot iyong tawag na hindi tinitingnan ang kung sinong tumawag!

"Ano!?" sigaw ko sa kabilang linya. Pumupuyos ang kaluluwa ko sa galit!

"What the f*ck, Jonah?! Chill, man!" boses iyon ni Crex, pero imbis na kumalma ako
ay mas lalo lang akong nagalit dahil sa pagkakaalam kong tumawag siya ngayon ay
alam ko nang siya ang may pakana ng pagkakapunta ko sa lugar na ito!

"Anong chill, Sanchez!? Ikaw ang pinakawalang hiyang Senador na nakikilala ko! Ano
ang ginawa mo sa akin?! At bakit ako nandito sa isla namin, ha?!" yumanig sa buong
katahimikan ang mala-halimaw kong boses. Sa loob ng ilang taon ngayon lang ulit ako
nakaapak sa isla na ito. At nanginginig ako sa galit.

Walang isinagot ang walang support kong kaibigan at pinatay ang tawag na nagpagalit
pa lalo sa akin! Kainis ha!

That fcking friend of mine is a pain on my fcking head! Ewan ko lang talaga kung
bakit kaibigan ko iyang si Crexion eh. Ang kasiyahan lang niyan sa buhay ay ang
bwesitin ako nang bwesitin!

Hindi nagtagal ay tumawag siya via messenger kaya sinagot ko kaagad at bumungad sa
akin ang kalagayan niyang nasa sun lounger siya, naka-sun glasses at mukhang relax
na relax sa kung saang beach man siya naroroon.

"Hello, ma dear friend, Jonah. Hahaha..huwag kang magalit, man. May surpresa lang
ako sa'yo at sigurado akong luluhuran mo ako ngayon din dahil sa pasasalamat.."
umayos siya ng upo na natatawa at malaki ang ngiti. Nagpapasalamat ako minsan na
hindi siya naapektuhan kahit ano ang masasakit na salita ang ibato ko sa kanya.
Kasalanan din naman niya iyan, ang hilig niyang gibain ang araw ko! "Nagpapatulong
ka, hindi ba? Kung paano mo makakasama si Klad?"

Tumaas ang kilay ko.  Si Klad? Pangungilala kagaafd ang namayani sa dibdib ko.

"At ano naman ang kinalaman niyan sa pagkakapunta ko rito sa isla namin, ha?!"
hindi pa rin ako nakakalma. Kapag kasi nakaapak ako sa lupa ng isla na ito, hindi
ko alam kung bakit kumukulo ang mga kalamnan ko sa buong katawan.

"Ang hina-hina ng radar mo ngayon, ha. Ang loading mo. Tinulungan kita kasi
nabwebwesit ako sa'yo. Para kang nilalagnat dahil sa pag-ibig na iyan. Iyang
kaduwagan mo ay kailangan ng malaking tulak para umusad ka naman..." lumayo siya sa
ng konti sa camera nang may lumapit sa kanyang babae na may dalang laptop na
nakikita ko sa camera kasi nakataas iyon masyado.

At doon pa lang, alam ko na kaagad na siya ang may pakana ng lahat ng ito.

"Boss, I have already detected, Klad. Nasa port siya ng isla...hinihintay iyong
susunod na bangkang dadating..." and f*ck! My mind went into too much confusions!
Parang hinalo-halo ang pag-iisip ko sa iba't-ibang sangkap ng mga bagay dahil sa
sinabi ng babae na naririnig ko dahil sa lakas ng boses.

Wait? Nandito si Klad? Anong ginagawa ni Klad dito?

"Salamat, Daff. Good job. Pagsabihan niyo ang team ninyo na nagbabantay sa isla na
ipakuha ni si Klad kasi mukhang hindi naman interesado si Jonah---"

"Wait!...Ano bang pinagsasabi mo, Crexion, ha? Bakit nandito si Klad? Paano siya
nakapunta rito?" at doon ko na namalayan na nakakalma na ako pero iyong puso ko
nanan ang sobrang kumakalabog.

"Ang dami mong tanong. Ano ba ang ininom mo at naging bobo ka ha! Tinutulungan ka
ngang dumiskarte. Ano? Hindi mo pa rin ma-gets? Kaya ka nauunahan kasi ang hina-
hina mo!..." pumikit ako at ina-analyze lahat ng sinabi ni Crex kahit pang-iinsulto
ang lahat bg iyon. Lutang na lutang pa ako dahil sa dami ng nainom ko kagabi. For
goodness' sake, may hangover pa ako at ang sakit sakit pa ng ulo ko.  My brain
cells were not cooperating with me.

It was really true that I miss, Klad. Walang nilalang na makakapagsabi na

nagsisinungaling ako. It was still true that I always sulk about me being coward of
that thing called love. Si Crexion ang matibay na witness sa pagkaka-love sick ko
and that was so gross to think to be love sick fool. Hindi ko maatim na maisip na
kino-kontrol ako ng pag-ibig, ang bagay na kinatatakutan kong pasukan.

Many people might say that if you love the person, you should fight for her or him,
pero sa isang makasalanang kagaya ko at may masamang nakaraan, nakakatakot na baka
ay hindi ka matanggap na taong minamahal mo. Madali lang sabihin na ipaglaban mo
siya, pero ang hirap-hirap gawin kapag nasa sitwasyon ka na.

Many people that I love already rejected me. I can't accept another rejection
anymore.

Hindi ko lubos maisip na pinoproblema ko ang ganitong problema. Fck!

"I'll give you five seconds to internalize, Mondejar. Five...four...three..."

"Fine! I get now! Stop your men!"

Agaran kong pinatay ang tawag at tinapon sa kama ang gadget saka nagmamadaling
lumabas! Tinahak ko ang kahabaan ng hagdanan at ang main door ng mansion. To think
that the stairs are too long, I did not know who were the one carried me to that
bed. Iba talagang mag-isip ang Crexion na iyon. Sinindak ata niya si Klad para
makapunta rito. Hindi ko alam kung paano niya kukumbinsihin si Klad para sumama
rito sa isla, eh, pinababantayan ito ng mga tiyuhin niya. No one would dare to come
here if you will not convince her with valid reasons. Isa pa ang layo-layo ng isla
sa sibilisasyon.

Though the island was owned by my mother's family, it was not shown to be private
owned property. May mga taong naninirahan din dito. May iilang restaurant at mga
bars sa lugar na pinamumunuan ng ilang kilalang negosyante ng pamilya. The island
was an asset to the tourism of Cebu.

Pumunta ako sa garahe at iwinaksi ang nakatakip na trapal sa old Mustang ni Lolo.
Alam kong umaandar pa ito dahil inuutos ko sa caretaker ng bahay na alagaan ang
lahat ng gamit sa mansion. Inuutos ko rin sa lahat ng tauhan ko na nagbabantay dito
na hindi papapasukin si Papa at Oscar. Wala silang mapapala sa lahat ng yaman na
nandito sa bahay.

Sandali? Bakit walang mga tauhang nagbabantay sa paligid? Where the hell are the
guards here?!

ILANG minuto kong pinaharurot ang sasakyan papunta sa port kung saan dadaong ang
mga balsa na nagsasakay ng mga turista galing Siquijor at Cebu City para bumisita
rito.

Pinark ko sa may seawall ang kotse, lumabas dito at tinakbo ang kahabaan ng
boardwalk.

"Good morning, Vice..." hindi ko na napansin ang ibang tao kasi punong-puno ng pag-
aalala ang sistema ko. I wondered how Klad is so scared to be here without knowing
one person or even a friend.

Hinanap siya kaagad ng mga mata ko. Sa gitna ng hindi gaanong maraming tao ay
kumalma ako nang makita siyang naka-Indian sit sa may gilid ng boardwalk,
nakatulala sa asula na dagat. Sinasayaw ng hangin ang kanyang mahaba na makintab na
buhok. Kakasilang lang ng araw kaya tumatama na sa kanyang morenang balat ang sinag
nito.

Dahan-dahan ko siyang nilapitan, hindi malaman ang sasabihin. Bumabagabag sa akin

ang mga katanungan "ano ang gagawin namin rito sa isla? Paano ako didiskarte?" The
reason why Crexion brought us here. I can't use my playboy's charms on her. She's
so special to be treated as a playtoy. Kaya wala talaga akong alam kung ano ang mga
seryosong gagawin.
I am a beast, as people said.
I am a killer, that's true.
I am so strict, cold-hearted and self-centered.
I am so intimidating, possessive and territorial.
I am too perfectionist. Isang mali mo lang, umuusbong na kaagad ang galit ko.
Iyan ang mga katangiang nagpapatapang sa akin. Ang nakaraan ko ang nagpapatang sa
akin. Paghihiganti ang nagpapalakas sa akin. Masama akong tao, mas masama pa sa nga
iniisip ng mga tao. Kaya isang malaking katanungan kung sino ang tatanggap sa
nakaraan ko. Who the hell would understand my past?

Pero sa kabila ng lahat, hindi ko lubos maisip na isang babae ang magpapahina sa
akin.

I hated women's species, but Klad was an exception.

I did not touch innocent people, but sorry to my rules, I'll break them.
I'm sorry to my revenge, I'll leave you for now.

Babalikan na lang kita kapag ayos na ang lahat.

"Klad..." sa taas nang inisip ko, nagkalas ng loob din akong sambitin ang mga
pangalan niyang nais kong isigaw palagi.

Hinintay ko siyang tumingala at nang mangyari ay bumakas sa mukha niya ang gulat at
halong-halong saya pati takot.

"Vice!" I expected her to stand up but she did hug me tight all of the sudden while
her tears were bursting out from her eyes. I can't react. Pahigpit nang pahigpit
ang yakap niya na hindi ko na lang inireklamo kasi nasisiyahan din ako sa
sitwasyon. Kahit uniiyak siya, ang higpit ng mga yakap niya ang nagsasabing 'ako
ang taong kinukunan niya ng lakas sa lahat ng takot na nararamdaman niya'.

I felt so fcking special!

"Ssh...I'm here now, Klad. Walang mananakit sa'yo."

"Thank God, you're here. Hindi ko alam ang gagawin ko. Someone kidnapped me last
night. Dinala ako sa isang malaking mansion, but thankful also that it isn't on
guards kaya nakatakas ako. Nandito ka rin?"

Kumalas siyang pinapahid ang mga luhang nangingiti na nawala na ang takot sa aura
niya na kanina ay ramdam na ramdam ko sa pagkakatulala niya sa tubig.

I assumed Crex's men kidnapped her! Kaya napapabuntong-hininga na lang ako habang
iniisip kung bakit nila kailangang gawin iyon. Hindi ko na lang silang papatayin sa
isip ko at pagbabantaan kasi malaking tulong na ang pagiging nandito ni Klad sa
tabi ko na walang gagambala na mga tiyuhin niya.

"Umm...we own the island. Pagkatapos kagabi, may nagdala rin sa akin dito, but
don't worry. They're harmless. Are you okay?"

Kumunot ang noo niyang naguluhan.

"I wasn't when I woke up from deep sleep, pero ngayong nakikita kita. Wala na.
Nakidnap ka rin ba? Anong dinala ka rin dito?"

Hindi ako nakapagsalita sa mga nauna niyang sinabi. Natameme akong nawawalan ng
sasabihin. Fck! Dalawang linya lang iyon pero ang lakas ng tama! P*ste!
Tumikhim ako para itago ang ngiting nagbabadya na lumabas.

"Someone has been insane kaya nangyayari ang lahat ng ito."

"Whose insane?" umiling-iling akong nginitian siya at hinawakan ang magkabila

niyang pisngi. Ayaw ko nang itago ang ang saya na nararamdaman ko dahil ngayon na
sink na talaga sa akin na nandito siya at kami lang talagang dalawa. 

Tinititigan ko ang mga magaganda niyang mata na parang nagsisinungaling ang mga
kulay nito dahil sa ganda. Ganoon din ang pagtingin niya sa akin, pero hindi ko
alam kung kasing lakas ba ng tibok ng puso ko ang tibok ng sa kanya.

"Ako. Ako ang lalaking binabaliw mo sa mga oras na nawala ka. Ako, Klad, ang may
malaking kabaliwan sa'yo," without her permission, I lean on towards her and
captured her lips hardly with longiness.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, hindi siya humiwalay. Hindi siya nagulat. Ibinigay
niya ang mga labi niya sa akin nang humigpit ang mga hawak niya sa mga kamay ko
sabay pikit at dahan-dahang tumugon sa halik ko.

Fck! This is heaven! She answered my kiss! I would go back to God now for such a
big blessing!

...
•KLAD'S POV•

"SO si Senator ang nagpadala sa atin dito? Why?," tanong ko kay Vice pagkatapos
niyang e-kwento na si Senator ang may pakana ng lahat ng nangyayari rito. Kung
bakit nasa isla kami sa isang malaking mansion na ginisingan ko kanina. The mansion
was situated in the center of bunches of trees. Hindi ko pa nalibot ang buong lugar
pero iyong maraming nakahilerang puno lang ang napansin ko ang dumagdag sa sariwang
hangin ng nagmumula sa dagat.

Kahit naiisip ko na ito ang paraan ni Daff para makasama ko si Vice ay nagtanong na
lang ako. On the other hand, I'm glad that we are together in this island.

Just the two of us.

Vice was cooking breakfast, thanking that the fridge in the house was full of stock
of foods. Nagtataka ako kung bakit punong-puno iyon na sa napapansin ko ay wala
namang nakatira rito.

Hindi niya nasagot ang tanong ko kasi abala siya sa pagbabatil ng itlog. Tutulong
sana ako sa kanya kaso sabi niyang kaya na niya raw dahil bisita niya ako. How
could I be a visitor? If I have been abducted from Nanay Lucia's house.

Namamangha ako sa nakikita ko.

The rich señorito that the maids of him as they called him, was cooking breakfast
for him. Wala kasi itsura ni Vice ang kikilos para sa sarili. Sa yaman niya at
nakagisnang buhay ng karangyaan, siya iyong tipo ng lalaking inihahanda na lahat ng
kakailanganin niya. Ang katayuan niya ay nagsasabi ng kapangyarihan kaya kailangan
mo talaga siyang pagsilbihan. Everything in his life is already provided, perfect.
Nasa kanya na ang lahat ng gusto niya...pero iba ang nakikita ko ngayon. From they
so called strict and hot-tempered señorito to a simple guy. O iba lang talaga ang
nakikita ng mga mata ko kapag siya ang pag-uusapan. Maliit na kilos lang niya ang
nakikitaan ko na ng kagandahan. Sa bawat oras kahit mali ang ugali niya, I always
find positivy in it.
"Nilalagnat daw ako. So you have to take care of me," napa-kunot ako ng noo sa
kanya mula sa nakangisi niyang bibig patungo sa hinihiwa niyang sausages.
"Nilalagnat ka? Nang makita kita ka..." napatigil ako sa saglit dahil sa sasabihin
ko sana. Hindi niya pwedeng malaman na nakita ko siya kahapon, because it was
Sister who saw him, not Klad. God, I almost spill my words. "Umm...nang makita kita
kanina, you're quite alright."
I smiled remembering the kiss we have shared a while ago. Though, hindi ko naman
talaga nakita na ayos lang siya, ang mukha niya ang puno ng pag-aalala at takot. He
just calmed when I hugged him, not to be assuming.
Hays. Iyon ang unang halik namin na ipinaubaya ko nang buong-buo ang kaluluwa at
puso ko. I thought right now that heaven is cursing me as a tremendous sinner.
Kung masama ang sumunod sa kagustuhan ng puso, ilalagay ko ang buong pagkatao ko sa
kasamaan. Because I always believe in happiness if you will follow what the heart
will say.
Nag-angat siya ng tingin at binigyan ako ng matamis na ngiti.
"It has been one month since the last time I talked to you. Hindi ko alam kung
bakit, pero gusto ko lang sabihin na na-miss kita. hope you feel the same way too,"
iniwan niya ang ginagawa niya at lumapit sa akin na nakatayo sa gilid ng island
counter. Nanlalambot ang mga tinging kinuha niya ang mga kamay ko saka pinisil ang
nga iyon. "Klad, hindi ka ba nagpakita dahil sa halik na ninakaw ko noong sa party?
Why do you have to be so far away from me? I miss you so much that even those five
words can't express how much."
"I'm sorry, Vice," did he almost confess to me that I am important to him? Sana
iyong rason kung bakit niya ako na-miss ay katulad ng sa akin. Na-miss ko siya kasi
parte na siya ng buhay ko na nagbibigay ng ngiti sa mga araw ko. Sa mga narinig ko
kay Nanay Lucia kahapon nang nasa hapag-kainan kami na umiibig si Vice, alam kong
ako ang tinutukoy niya. Mula na rin sa mga sinasabi niya kay Sister Lene...sa akin.

And I confessed to him last night as Sister Lene na mahal siya ni Klad.
God! Hindi ko talaga makontrol ang emosyon at bibig ko kapag nagsanib pwersa na
silang dalawa.
"Family problem. My uncles happen. I'm sorry for making you wait. Mukhang masaya ka
naman sa piling ng iba," referring to Marga who was linked on him.
Napabuntong-hininga siyang umiiling-iling.
"Sinong nagsabi sa'yong masaya ako? Kailan pa naging masaya ang isang tao kapag
nawalay sa tabi niya ang taong nagbibigay saya sa kanya?"
Napatigil ang pagtakbo ng mundo ko sa sinabi niya. Sa bawat pagbigkas niya ng mga
salita iyon, natatakot akong baka marinig niya ang sobrang lakas ng tibok ng puso
ko. Those words came like arrows, hitting me hard and soft.

My heart melted instantly for love to enter unnoticeable.

"Do I make you happy?" I fake my innocent despite of the tingling feelings raging
in my heart.

Right into my eyes, he said,

"Not just happiness, you also shape my world, baby."

Wala akong nasabi kundi ang tumitig lang sa mga mata niyang, at alam kong unti-unti
niyang nasisilayan ang mga ngiti ko sa labi.

"I miss that. I miss that part of you. You...calling me baby," kahit sinanay ko na
ang sarili ko na hindi basta-bastang mangungumpisal ng nararamdaman sa pamanagitan
ng pagbabasa ng mga libro, pero hindi ko mapigilan ang paglabad ng totoo kong
nararamdaman.
"Talaga? Do I always makes you special while calling you that?" amusement was all
over his face.

Mahina akong tumango. Walang saysay lahat ng pinag-aralan ko sa pagbabasa ng

Wattpad kung paano maging hard to get. God, kapag si Vice ang kausap ko, lumalabas
ng kusa lahat ng nararamdaman ko.

How can I control love if that is my favorite feeling in the world?

"Yes, baby, because you are special to me. You hold greatest importance in my
life."

Hindi ko masabi kung gaano ako kinilig.

Hindi ko masabi kung paano ko paninindigan ang mga sinabi ko sa mga tiyuhin ko na
kaya kong pangatawanan ang pagiging madre ko.
Hindi ko masabi kung paano ko bubuuin pa ang tiwala ng mga Uncle ko sa akin.

Sa sayang naramdaman, ayaw kong pigilan ang kagustuhan na yakapin siya, kaya ginawa
ko na. Isang manipis na sando lang ang pagitan ng katawan niya sa akin, kaya ramdam
ko ang maiinit niyang matipuno niyang dibdib. Biglang sumagi sa akin ang katawan
niyang nakahubad na nakita ko kahapon at mas lalo lang nanginit ang pisngi ko sa
naalala. Remembering how clear the maleness of his abs on my vision.

Napatingala ako sa kanya at sumalubong sa akin ang sobrang lapit niyang mukha.
Dumoble lang nang dumoble ang bawat pintig ng puso ko nang maramdaman ko ang
sobrang lapit ng labi namin sa isa't-isa.

Aatras na sana ako dahil parang hindi ako makahinga nang mahigpit kong naramdaman
ang kamay niya sa beywang ko, hinila ako papasalpak ulit sa dibdib niya at iginawad
sa akin isang masuyong halik naman.

Sobrang-sobra na ang tahip ng dibdib ko at nawawalan ako ng hininga sa sobrang

bilis ng tibok ng puso.

Binitawan niya ako matapos ang ilang segundo kaya nagkataon akong habulin ang
hininga ko. Pero sa pag-aakala kong doon lang nagtatapos ang lahat ay hindi,
hinila niya ako ulit para yakapin nang parehong higpit ng pagkakayakap ko sa kanya
kanina.

"Stay with me, Klad. Stay with me and just be mine."

Bulong niya sa akin ko at kapag ganoon ang boses niya ay hindi ko maiwasang hindi
malungkot sa isipan na isa akong madreng bawal manatili sa tabi niya.

...
After we have eaten our breakfast, we went to the port to get our one week clothes.
Nag message sa akin si Daff habang kumakain kami na pinadala ni Senator ang mga
damit namin. Hindi ko alam kung paano ako magpapasalamat kay Senator para gawin ang
lahat ng ito. Kahit alam niya ang totoo kong pagkatao ay siya ang gumagawa ng
paraan para sa aming dalawa.

Malaking pagkakataon na ito para makasama si Vice, kasi kapag babalik na ako ng
Cebu ay alam kong wala na kaming pagkakataon na magkita at magkasama. Nangako ako
sa pamilya ko na paninindigan ko ang pagiging madre ko. Nangako ako sa harap na
Diyos na magsisilbi ako sa Kanya. I just want to ask God for this one week chance
with Vice and let all the things flow, hoping something will change my firm
decision to stay as a religious sister.
Buong buhay ko ang Panginoon na ang naging gabay at tapang ko, I just can't leave
my mission to Him. I just can't leave God. And I am willing to be a sinner for this
time and accept any severe punishment just to be with Vice for now.

Please let me be happy for now, Lord.

"Good morning po, Vice.." bungad sa amin ng isang babae na sa pagkakaalam ko ay isa
sa mga agents ni Senator. "Good morning po, Si---Klad. Ako po si Agent Crysanth.
Ako po ang inatasan na magdala ng mga damit ninyo."

Nasa tabi niya ang dalawang travel bag at mukhang lulan siya ng isang de-motor na
bangka kasama ang dalawang lalaking kasing edad ata ni Vice at isang pang babae na
kasing edad niya.

"Paano niyo nakuha ang mga damit namin?" sa boses ni Vice, hindi siya mukhang
nagtataka, mukha siyang naiinis sa kung sino man.

"Nagpatulong po kami kay Miss Ezekiela na e-impake ng mga damit mo po. With regards
to Klad po ay sa kanyang kapatid na si Luke. Kami po pala ang may pakana ng
pagkaka-kidnap mo, Ms. Klad. Humihingi po kami ng pasensiya, sinusunod lang po
namin ang utos ni Boss. Iyong mga kapatid mo naman po ay nakauwi nang maayos
kagabi, but we did not control the wrath of your uncles. They're trying to search
for you and reported what happen to the PNP. Pero, aasahan po ninyo na magiging
maayos ang inyong bakasyon, kami na po ang bahala sa lahat, Ms. Klad at Vice,"
mahinahon niyang paliwanag.

Aaminin kong natakot ako kagabi, pero dahil ginawa naman nila ito sa isang
napakagandang rason ay wala na akong sama ng loob sa kanila. At kasabwat nila si
Luke?

"Salamat, Crysanth. I totally understand," pero iniisip ko ang mga nagwawala kong
nga tiyuhin ngayon, napapabuntong-hininga na lang ako. Bakit ba sobrang higpit nila
sa akin? Kahit pauulit-ulit nila akong sasabihan na para sa proteksyon lahat ay
hindi ko na matanggap iyon. "Pakibalitaan naman ako sa mga uncle ko."

"Yes po. Makakaasa ka po."

"Pakisabi kay Crexion na magpadala ng dagdag na tao rito at siguraduhin niyong

walang makakapuntang isturbo rito."

"Masusunod po," buong galang na tugon ng ahente. Yumuko muna siya bago tumalikod
para sumampa sa bangka.

"Mag-ingat kayo!" I waved at them sweetly and they saluted me in unison. Wow.

"And now, where do you want to go?" tanong kaagad ni Vice na sumisilay ang mga
ngiti na hindi talaga nakakasawang tingnan.

"To the place where you think is beautiful. Ikaw bahala, Vice. You own the island,
you have more knowledge about it than me," I held his arm, more like hugging him.

"Okay then, baby," sinenyasan niya pagkatapos ang isa sa mga tauhan niya na
nakatayo sa malayo at tinuro ang mga bag, na kaagad namang tinugon ng lalaki.

"Wait, Vice. Since, we haven't taken bath yet. Sa beach muna tayo. Can we?" lumiit
ang mga mata niyang nangingiting tumitig sa akin.

"You know how to swim?" naalala kong hikain pala ako, kaya hindi ako marunong.
Nalungkot akong umiling-iling.
"Sa mababaw na lang ako. Please, I really want to experience it."

Knowning my strict family, kapag pumupunta kami sa beach for our vacation, lagi na
lang akong naiinggit sa tabi habang naliligo sila.

"Did you have not experience swimming?"

"No, hikain kasi ako. Maikli lang ang hininga ko. They don't allow me in strenuous
activities."

Remembering the don'ts about my lung illness and my health. Hindi ko masisisi ang
mga magulang ko kung bakit nila ginagawa iyon sa akin, pero ngayon, in my twenty-
one years of existence, I want to let myself explore.

Napabuntong-hininga siyang hinaplos ang pisngi ko.

"Tell me what you have not experience in your whole life that ordinary people did,
and we will fulfill it this time...with me. I'll here for you, baby."

I smiled lovingly at him.

"Thank you, Vice. You're really a God-sent to me," naramdaman ko ang pagkatigil
niya sa sinabi ko at kalaunan ay tumikhim siyang nag-iwas ng tingin sa akin na
ikinangiti ko.

"Kinikilig ka, Vice?" natatawa ako.

God. He's so cute when blushing. Hindi ko akalain na ang isang masungit na kagaya
niya ay magkakaganito ngayon. It softens my heart that I am the one making him
change.

Hindi ako nagsisisi na nag-volunteer ako para imbestigahan ang kaso ni Daddy at
ngayon ay nakilala ko ang isang Jonah Thanues Oh.

"I just don't know how your words made my heart beats rapidly."

"Likewise, Vice."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 13- Island Loving

Chapter 13: Island Loving

•KLAD'S POV•

MASAYA akong nakapasan sa matigas na likod ni Vice habang naglalakad siya sa

mapinong puting buhangin ng North Coast Shore na kung tawagin. Kaming dalawa ang
naglalakad kanina para raw sa aming morning walk exercise kaso dahil sa malayo ang
mansion ni Vice patungo sa isang sikat na beach rito ay napagpasiyahan naming
maglakad. Ang kaso, ang dali kong napagod kaya pinasakay niya sa likod niya.

God, kahit matigas ang likod niya pero pakiramdam ko nasa ulap ako. I can't stop
myself from smiling wide and swear to heavens that he can feel my heart beating so
fast like a speed boat running into the sea. My heart is roaring like a wild waves
screaming for an intense passion in hitting something. And I felt it wanted to hit
his heart. Hindi ako matalino sa kung paano papatigilin ang pagtibok ng puso. Pero
ayon na rin sa akin nababasa kong libro, no medicine or effective method to stop
your heart in beating for someone's name. All you need to do is accept and embrace
it.

"Vice, mabigat ba ako? Sabihin mo lang ha, I can walk now. Hindi na ako pagod,"
suhestiyon ko nang mapagtantong ilang kilometro na niya akong pasan.

"It's okay, Klad. Kayang-kaya ko lang ang bigat mo. I'm not blessed with muscles
and all for nothing, right?" natatawa niyang sambit. I leaned closer to his face
kahit nahihirapan akong tingnan siya kasi nasa likod ako.

"Hmm...baka nangangalay ka, eh. Iyong totoo, Vice?"

"Baby, basta ikaw. Kahit magmukha ka pang balyena, papasanin kita kahit saan mo
gustong pumunta," nandiyan na naman ang pagtawag niyang baby sa akin na dumadagdag
lang palagi sa mabibilis na tibok ng puso ko.

"Kung ganoon, hindi ako kakain ng marami para hindi ako tumaba at mapapasan mo
akong hindi nahihirapan. Ayaw kong nahihirapan ka dahil sa akin," napangiti akong
sumilay ang ngiti niya sa labi sabay ng pamumula ng pisngi. It was clear that he is
blushing kasi maputi siya. "Ehem..namumula ka na naman, Vice?" Tudyo ko sa kanya.

"It's your fault, baby," pinaikot ko ang mga braso ko sa leeg niya saka siya
hinalikan sa pisngi. Hindi ko alam
na ganito pala ako kapag umiibig. Noon pa man ay kapag nahumaling ako sa isang
bagay ay nanggigil ako. I can't stop the feeling. Kahit ang mga libro ay hindi alam
kung paano ko kokontrolin ang mga nararamdaman ko na ganito. 

"Masaya lang akong kasama ka," buong sensiridad kong sambit.

"Wala pa akong ginagawa sa'yo para maging masaya ka."

"Hindi ko rin alam eh. Basta nakikita lang kita..." hindi ko natuloy ang sasabihin
nang bigla siyang umupo kaya bumaba ako, nagtataka kung bakit niya ginawa. To
answer my little question, agaran niya akong kinarga sa mga bisig niya. Kargang
pangkasal.

"Still straightforward, huh. I like how you express your feelings. You don't hide
it. Paano kung infatuation lang ang lahat ng nararamdaman mo?" seryoso niyang sabi
pero hindi doon nakatuon ang pansin ko. My attention was focused on the way he
carried me and how near his eyes to mine.

Infatuated feeling. Iyon pa rin ang pagkakalarawan niya sa nararamdaman ko sa

kanya. I knew I was so innocent about the signs of falling in love but I
distinguish that now. This is not infatuation. I meditate my feelings for one month
I was far away from him. Many people judge it as love. Paano ko papatunayan sa
kanya na hindi ito mere infatuation only?

"Vice," mahina kong sambit. Wala akong masabi. Kung sasabihin kong nahuhulog ako sa
kanya, hindi naman iyon pwede kasi maikling panahon lamang kaming nagkakilala.
Should love be always form in a span of long time? Bakit kapag ang isang tao ay
naglalabas ng nararamdaman tungkol sa isang tao ng pag-ibig niya ay parang mali?
Mali, kasi walang pag-ibig na nabubuo sa maikling panahon lang.

Hindi ba pwede kapag nakikita mo ang isang taong iyon ay sasabihin mong siya na?
Bakit kailangang mabuo pa sa mahabang panahon? Bakit may three-month rule pa?
"It's okay, Klad," he smiled genuinely. Napakurap-kurap akong bumibilis pa ng sobra
ang puso dahil mas malinae ngayon sa mga mata ko ang maganda niyang ngiti. "Whether
it's infatuation, then let it be. I'll make your feelings for me grow into the next
level."

Tumango lamang akong binigyan na siya ngayon ng matamis na ngiti.

"Kilalanin natin ang isa't-isa," gusto kong umiwas sa mga tingin niya kasi parang
napapaso ako sa init na nanalaytay doon. The coldness of his eyes when I first met
him was replace with too much intensity.

"Yeah, we'll do that, baby," dahil sa hilig niyang halikan ako ng walang paalam ay
ginawa niya. Simula nang halikan ko siya pabalik, kapag may pagkakataon ay
hinahalikan niya ako. I can't even react because I'm slowly used to it sa loob ng
dalawang araw na magkasama kami.

"You always kiss me."

"Because your lips are too tempting . I want to claim it every second.
And...hmm...hindi ka na nagugulat at umaayaw, ha?"

Kahit nakakakonsensiya at makasalanan, hindi ko kayang itanggi na nagugustuhan ko

ang mga halik niya. Kahit labag sa mga panata ko bilang madre, hindi ko na kayang
lumayo.  Binigyan ako ngayon nang pagkakataon na makasama siya, ayaw kong sayangin
ang magandang biyayang ito.

"Because it always feels good," natawa siyang kumikislap ang mga matang nilapat ang
kanyang mga labi sa noo ko.

"We'll take our breakfast now. Baka gutom ka na eh," he carried me to where we will
take our breakfast. Sabi niya bago kami lumabas ay may pupuntahan kami at doon
kakain ng umagahan. Umaasa akong sa isa iyong magarang resort dito na pinasyalan
namin kahapon. Maraming turista doon at marami ring nakakilala kay Vice. The resort
is owned by his friend.

At ngayon ko lang napansin na marami ng taong nagtatampisaw sa dagat. They looked

happy and contented while enjoying the see. Nakakainggit. Sa dalawang araw na
lumipas na magkasama kami ni Vice ay tinuruan niya akong lumangoy. Sa ikling
panahon ng pag-eensayo ay may natutunan din naman ako kahit kunti. Isa doon ay
iyong sinabi niyang kapag gusto mong maligo sa dagat ay dapat iwala ko kahat ng
takot na nararamdaman ko sa dagat.

He is so patient and sweet while teaching me how to swim which lead me to admire
him more. Magaan ang loob ko sa kanya at nawawala ang mga kasalanan na nagawa kapag
kasama siya. People judgments about him were very wrong.

Gusto ko siyang makilala dahil may kung anong mayroon sa mga mata niyang mabigat na
nakaraan. Baka makatulong ako para makalimutan niya iyon, hindi ba?

VICE maneuvered the pumpboat when he put me down on its wooden tile. Nagtanong ako
kung saan kami pupunta pero ngumiti lang siyang nagsabi ng 'you'll know'. Malaki-
laki ang bangka at sa kung paano niya iyon manipulahin ay parang sanay na sanay
siya.

Titig na titig ako sa kanya mula rito sa harap dahil hindi ko maiwasang hindi
mamangha. He's simple and ordinary to look at, mas nakakadagdag lang iyon sa
kagwapuhan niya. He is like a hot fisherman just wearing that white t-shirt and
faded pants.
Bigla akong napaubong nag-iwas ng tingin nang napatingin siya sa gawi ko. Palagi
niya na lang ako nahuhuling nakatingin sa kanya at hindi ako makakatanggi kasi
pinagmumulahan ako ng pisngi.

Bumalik ang mga mata ko sa kanya para matingan para makita kung hindi na ba siya
nakatingin ngunit nagkakamali ako. My eyes just met his tantalizing gaze that full
of amusement and sparkles. Ito ang unang pagkakataon na nabilaukan ako sa sarili
laway dahil sa sobrang kaba. Kahit ang lakas ng hangin dahil nasa dagat kami pero
nahihirapan pa rin ako huminga dahil sa lakas ng tibok ng puso.

Talento ba niyang kunan ako lagi ng hininga, ha?

Para makakalma ay ibinaling ko na lang ang mga mata ko sa dagat habang tumatakbo
iyong bangka.  The sea water was so clear and blue making me see the little
creatures swimming underneath. Namangha ulit ako sa nakikita.

"Oh! They're cute, so beautiful," ngayon lang ako nakakita ng mga isda na
lumalangoy talaga sa ilalim ng dagat. Nanghihinayang kung bakit ikinulong ako ng
pamilya ko sa mahabang panahon?

Gusto ko silang hawakan, kaya yumukod akong hinawakan iyong kawayan para haplusin
iyong tubig---

"Klad! F-ck! Don't touch the water! Umaandar iyong bangka baka mahulog ka!" sigaw
na Vice na ikinagulat ko. Tumalon ang puso ko dahil sa gulat at naramdaman ko ang
pagpatay niya sa makina at pagtapon ng maliit na angkla sa dagat. Sapong-sapo ang
dibdib na agaran akong nilapitan ni Vice.

"Huwag mo na iyong gawin. That was dangerous. Baka makuyog ka ng pwersa ng dagat at
takbo ng bangka," tumango ako.

"Sorry, nasigawan kita. Ayos ka lang?"

"I'm okay, Vice. Hindi ko alam. First time kong makakita ng isdang lumalangoy sa
mismong ilalim ng dagat. I want to see them under the water. Can we?"

"Hindi ka pa gutom?" matamis akong ngumiti at umiiling-iling. "Are you sure?"

Sumulyap siya sa baba at alam niyang maganda nga ang tanawin doon.

"Sandali lang, Vice. The beneath is so beautiful."

"Okay, wait. I'll get some goggles."

Iyan na si Vice sa mga araw na magkasama kami. He really granted my requests.

Pakiramdam ko nga, masyado niya akong ini-spoil. Hindi ako sanay, pero kahit ganoon
ay masaya akong pinapahalagahan niya ang mga gusto ko.

"Thank you, Vice," iyon ang sabi ko nang makabalik siya na may hawak na goggles.

"No problem, baby," dahan-dahan niyang isinuot sa ulo ko iyong pantakip sa mata.
"Just remember. Count the seconds in holding your breath. Don't take too long,
hindi ka sanay na pigilan ang hininga mo baka mapano ka."

"Hold me."

"I will, baby. Mauuna ako tapos sumunod ka. I'll hold you," tumango ako at agaran
siyang bumaba mula sa bangka patungo sa dagat. Dahil sanay na sanay naman siya sa
paglangoy at pagbalanse ng katawan diyan sa tubig, ay itinaas niya ang mga kamay
niya sa akin at dahan dahan akong sinalo nang bumaba ako kasunod niya.

He gripped my hands tightly when I successfully landed on the water.

"Breathe in, breathe out. Ipunin mo ang hangin sa loob mo and then dip into the
water. I'll hold you, don't worry," sinunod ko lahat ng sinabi niya.

ILANG minuto akong nag-e-enjoy sa ginagawang pagtanaw sa mga isda sa ilalim at

walang sawa naman akong hinahawakan lang ni Vice. He did not even complain. Kapag
umahaon ako ay nakikita ko lamang ang nakangiti niyang mga labi na mukhang
nasisiyahan lang sa ginagawa ko.

Nang naramdaman ko na ang mataas na sinag ng araw ay huminto na ako, and right now,
Vice was holding my waist letting my whole body pushed unto his broad chest. Dahil
manipis ang t shirt niya at naka summer dress ako, ramdam ko ang naka-umbok ng mga
abs niya sa tiyan na mas lalo lang nagpapapula sa mukha ko.
"Vice," abot hininga kong sambit hindi dahil sa ginagawa ko kanina kundi dahil na
naman sa ginagawa niya sa puso ko. "How can I repay you for making me happy these
past two days?"
He made me breakfast. He brought me to many sceneries in the island. He treated me
lunch and dinner with romantic ambiance. Base sa mga nababasa ko ay 'date' ang
tawag sa ganoon kapag niyaya ka ng lalaki na kumain sa labas. It means he likes to
know you and express an affection to you.
At walang palya ang pagbibigay niya ng mga rosas na palagi kong nakikita sa tuwing
gumigising ako.
"You don't need any repayments, Klad. Just be with me. I don't know but if you are
here, my days light up and become wonderful. How's that for the payment? Just
stay .."
Kinakabahan ako sa dalawang salita na iyon. Can I really stay?
Ngumiti akong tumango kahit walang kasiguraduhan na magagawa ko bang manatili sa
tabi niya. I already pray to God last night to forgive me and hoping He can let me
be with Vice just this week.
Gusto ko lang maramdaman kung ano ang pakiramdam na umibig.
"Someone said you'll just end up hurting loving me. I have many rules in my life,
Klad. Lahat ng ginagawa ko ngayon ay labag na sa mga plano ko sa buhay ko. I did
not plan to make a girl enter into my life. Never it happened to me after my heart
was severely broken. Men naturally are scared of love. I'm scared of making efforts
but ending up being wasted because I did not make that certain someone happy. Kaya
masaya akong napapasaya kita. Sana manatili ka sa akin at papasayahin pa kita.."
kahit hindi ko matagalan ang makipagtitigan sa kanya dahil nalulusaw ako sa mga
init noon ay ginagawa ko pa rin.
Nakokonsensiya ako dahil sinabi ko sa kanya ang mga nauna niyang sinabi. Gusto ko
sa pamamagitan ng salita ng aking mga mata ay malalaman niya ang sagot na gusto
niya.
Hinaplos ko ang pisngi niya.
"You will be happy, Vice---"
"If I will see you everyday," putol niya sa sasabihin ko.
"I will..." ilan pa ba ang kasinungalingan ang sasabihin ko sa kanya. Isang
kasinungalingan na naman ang sinabi ko. I can't really stay.
Hindi ko tatalikuran ang bokasyon ko.
Pagkatapos noon ay isang malalim at malamyos na halik ang iginawad niya sa mga labi
ko na tinugunan ko naman kagaad. Sa gitna ng malamig na tubig dagat ay dumaloy sa
kaibuturan ko ang maiinit na dulot ng mga halik niya. A moan of delight escaped
from my throat when he deepened more the kiss molding his lips into mine. Lahat ng
init at kagalakan na nararamdaman ko ay alam ko na. I really thank the books for
making me knowledgeable about these sensations and feelings.
Lumandas ang mga labi niya sa leeg ko dahilan para maisagaw ko ang impit na
halinghing na nakatago sa lalamunan ko. Magandang maganda sa pakiramdam ang kiliti
na dulot ng mga labi ni Vice sa leeg ko. Iba pala talaga kapag naranasan mo kaysa
mabasa mo lang sa mga kwento.
Seconds and seconds later while enjoying my neck, I felt his warm hands slowly
going up to my chest. Magugulat sana ako dahil unang pagkakataon ko itong mahawakan
sa parteng iyan ng aking katawan pero hindi ko mapigilan ang mapasambit ng ungol.
Lahat ng mga ito ay tinatanggap ng katawan ko na hindi nakaramdam ng pambabastos.

"Ohh my goodness...Vice," sobrang sobrang kiliti ang dulot ng kamay niya na

nagmamadahe sa isa kong kaselanan sa dibdib. After that words, my lips were covered
again by his delectable thin hot lips. Wala sa bokabularyo ko ang mga ganoong
salita pero iyon ang sinasambit ng pag-iisip ko.

"I'm sorry, Klad. I cannot help it anymore.."

"Ohh Vice... anong ginagawa mo sa akin? Please..don't stop..." nawawala na ako sa

tamang pag-iisip dahil sa labi niya at pagmamasahe niya sa dibdib ko. Mas nabaliw
na ako at nawalan ng wisyo nang tumitigil siya.

Pareho pa kaming hingal na hingal nang nilapat na naman niya ang mga labi niya sa
akin at ngayon sobrang pusok at agresibo na.

I did not know how to wildly kiss but he just taught me how. Vice was too wild, his
lips were very talented in pleasuring my lips.

"We better change the place, baby," pinahawak niya ako sa kawayan na bumabalanse sa
bangka at namalayan kong sumampa ulit siya sa bangka. "Here baby.." hinawakan ko
ang mga kamay niyang nakaabot sa akin at inalsa ako papasakay ulit sa sinakyan
namin.

"Please tell me now, Klad, that you want me to stop because I can't really control
now..but if you don't.."

"Take me, Vice--" parang nalason ako sa sarap ng pakiramdam kanina para masagot ko
iyon kaya walang alinlangan niyang hinuli ang mga labi ko papabagsak ang katawan sa
sahig ng bangka. Dahan-dahan at masuyo.

Malaki ang espasyo ng sahig kasi malaki-laki iyong bangka. My thighs were partly
spread while he was kneeling in front of me. Napakurap akong dahan dahan niyang
hinubad ang t shirt niya at tinapon iyon sa likuran. The light of the day made me
see his beautiful strong body clearly. Hindi pa rin pala ako sanay na makita ang
kanyang katawan. Namamangha pa rin ako.

His intense gaze made my heart raced more into its highest peak then captured my
lips leaning in me.

He ran such luscious lips of him to my neck down to my chest. Mas napasinghap akong
hinila niya pababa sa balikat ko ang strap ng damit ko dahilan para makita niya ang
nakaumbok kong dibdib.

"Delectable..hmmm.." my toes curled when he massaged the other one and play the
left one with his lips. Ano pa ba ang magagawa ng mga labi niya? Hindi ko na kasi
kaya ang sarap sa pakiramdam ng ginagawa niya sa dibdib ko. I can't control my
heavy moans and they were escaping from my mouth.

"Uhmm--Vice--ohhh..." napaliyad ako ng konti dahil nanalaytay na sa buo kong

katawan ang init at sarap. I can feel my body burning despite of my wetness. I can
feel my private part throbbing and I did not know why. Baka dulot iyon ng ginagawa
ni Vice na nakakabaliw at nakakaadik. All my brain's righteouness were taken by
this intimate event between us.

"Ugh--Jonah.." oh God parang ang sarap sambitin ng pangalan niya. Please..forgive

me. Please forgive me for making myself happy.

"That's right, Klad. Scream my name. I love how you speak my name. It was like an
angel is humming it with pleasure. Speak my name, baby.." hindi ko alam kung paano
gagawin iyon nang napakagat labi akong naramdaman ang daliri niyang nilalaro ang
kaselanan ko sa ibaba"

"Oh God! Jonah..my goodness! Ahhh--" lahat yata ng dalawa niyang kamay ay naka-
function. Ang isa sa dibdib, ang isa sa ibaba.

We tasted again and again our lips while I was feeling the too much pleasure of his
finger sliding in that part. Hindi ko na kaya. Mas may masarap pa pala sa mga
ginagawa niya sa lahi at dibdib ko at mas lalong dumoble ang mga  iyon nang
pinaghalo niya lahat.

He was touching my feminity while I was here chanting his name.

"Vice..naiihi ako..gracious heavens! Ohh Vice..angels and saints! Anong ginagawa mo
sa akin? Ohh ang sarap niyan...ughh.." napasigaw ako sa pangalan niya na tinakpan
niya kaagad ang bibig ko ng bibig niya nang parang may naabot akong sukdulan na
sobrang sarap.
"Your fingers just made me taste a heavenly feeling," parang nasa ulap ako nang
maabot ko iyon. Kung tama ang hinala, books narrated that event as first orgasm.
Natatawa siyang tinitigan akong hingal na hingal.
"There is more heaven than my fingers, Klad. Remember your curiosity about the pet
they were talking about. My long delicious pet between my legs will pleasure you
and will rise up you to heaven," namula ako lalo nang maalala ang mga librong
nabasa ko at nalaman kung ano ang ibig sabihin ng 'pet'. Books have many names with
that thing and I just name it as his pet. The long and hard...napapikit akong hindi
na kayang isipin kong ano iyon.
My innocence had been really slained by Jonaxx and Cecelib, but I am not blaming
them. I am actually thankful to them baka mabaliw ako sa kakaisip kung ano ang mga
nararamdaman ko kanina habang pinapaligaya ako ni Vice.
"Vice.."mahinhin akong ngumiti. "Hindi ka pa ba gutom?"
Natawa siya sa tinanong ko.
"Mas gusto kitang kainin, baby," biro niya sabay halakhak. "Pero kahit masakit na
ang puson ko dahil sa ginawa natin, tinapos ko munang paligayahin ka. Your tiny
stomach was screaming for food while you were chanting my name. Hindi mo ata
napansin. But it's okay...ang mahalaga, I pleasure you.  We'll eat our breakfast
now."
"Saan ba tayo kakain?"
"In my cottage at the end of the island. Malapit na tayo actually," bumangon siya
mula sa pagkakadagan sa akin at tinulungan niya akong tumayo. Inayos niya rin ang
damit ko na ikinapula ko ng pisngi dahil sa hiya. My dress has an automatic pad to
protect my breasts kaya sigurong hindi siya nahirapan kanina.
Oh goodness! Nakakahiya pala. Ngayon ko lang napansin at napagtanto. Nakatingin ako
sa dibdib kong napakagat labi. Men like extra size chest. Noong nabasa ko iyon sa
mga libro ay parang na-disappoint ako dahil bakit ganoon ang mga lalaki, kapag may
hinaharap ang babae ay parang mas gusto nila. Some of the men not in general.
I was not really blessed with front assets.
Napakagat labi ulit akong naalala ang mga nakikita kong babae ni Vice noon. From
the first one down to Marga, they were blessed with large chest assets.
Hays. Hindi talaga ako na-i-insecure sa iba pero ngayon napatanong na ako kung
bakit hindi ako biniyayaan nang dibdib? I accepted my everything and myself pero
after sa nangyari ngayon...Chest, why so little?
"Too much thinking of your chest?," namilog akong naibalik sa mundo. Ganoon ba ako
ka problemado sa dibdib ko at napaghahalataan?
Pinagmulahan ako ng pisngi ng sobra kung gaano nakakahiya iyon. Sumisigaw ang utak
ko kung gaano nakakahiya ang inasta ko.
"Come here, baby.." hinila niya akong payakap sa katawan niya. "Don't look at them
like you regreted to have them. Their medium size and I like them very much. They
fitted my hands and mouth well. Lahat ng nasa katawan mo, napapasaya ako. Kaya
huwag mong tingnan ng ganyan ang mga babies ko."

Tinampal ko siyang hindi makapaniwala at natatawa.

"Your babies?" hindi ako nainsulto o ano ba...nakaramdam lang ako ng ginhawa na
inangkin niyang babies niya ang mga iyon. Wala na akong pakialam kung ano sasabihin
ng pamilya ko kung gaano nakakahiya ang nangyari.

"They make me happy and satisfied."

"But your women have...you know..."

"Don't mention them. They are not my women now. I have my own kind of woman here.
Mas masarap at masaya siyang kasama na hindi nakakasawa. Oh scratch that---siya ang
kauna unahang babaeng nagparamdam sa akin ng kakaibang kasiyahan. How is that?
Hmmm.." may gigil niya akong niyakap ng mahigpit. "Don't compare yourself to my
past women, Klad. They cannot even surpass a little part of your being.  You are
too much to be compared of."

Bumilis na naman ang tibok ng puso kong unti-unti na sananh kumalma kanina lang.

"Am I?," as a Sister, I have this principle to accept yourself fully. Hindi mo
dapat ikinukumpara ang sarili mo sa iba kasi unique ka. We are created with our own
beauty and uniqueness. Simula bata ay iyan na ang nakatanim sa utak at puso
ko...pero hindi ko akalain na isang lalaki ang sisira sa prinsipyo ko. Dahil kay
Vice, ilang ulit ko nang ikinumpara ang sarili sa mga babaeng nakasama niya.

"Yes, you are. Even your twin sister cannot surpass your reputation in my eyes. So
stop comparing now..hmm.." sa panlalalamig ko nang nasabi niya ang twin sister ay
hinalikan naman niya ako sa pisngi.

My conscience dragged my happiness down. I'm sorry, Vice for lying.

ANG COTTAGE ni Vice ay isang nipa hut, well-furnished at mukhang inaalagaan ng

maayos ng caretaker niyang si Mang Andoy na nakilala namin kanina na siyang
naghihintay sa amin.

Nakatayo iyon mga sampung metro mula sa baybayin at kung kakalyuhin ko base sa
pinag-usapan nila ni Mang Andoy ay nagpapasalamat ang matanda sa pagbabalik ni Vice
na mukhang ngayon lang nakabalik.

I overheard the caretaker said, "Mabuti naman po at magaan na ang loob ninyong
bumalik sa isla. Umaasa akong nakalimutan niyo na ang nangyari rito--"

"Hindi ko iyon kakalimutan, Tang Andoy," nagkunwari akong namangha sa tanawin ng

dagat pero ang totoo naririnig ko talaga ang pinag-uusapan nila kahit ilang metro
lang ang layo nila sa akin.
"Kung mabibigyan lang sana ng hustisya ang pagkamatay ni Madam ay baka magiging
magaan na ang loob mo, señorito. Kami ng Nanang Lorna mo ay unaasa pa rin hanggang
ngayon na sana mapanagutan ng dapat managot ang mga kasalanan nila."

I heard his heavy sigh. Ang buntong-hininga na iyon ay punong-puno ng sobrang bigat
na mga bagay.

"Mahirap pala talaga, Tang. Nahihirapan na ako..." Mang Andoy seems to be his close
companion for him to be open like that. Iyon lang unang pagkakataon na narinig ko
nahihirapan siya. "Nawawala na ako sa dati kong pagkatao. Lahat ng plano ko ay
unting-unti ng nabubura. Nawawalan ako ng pag-asa..."

He has really big heart aches. Wala sa istura ni Vice na nakapasan siya ng libo-
libong problema. Kahit mga suliranin sa Cebu ay agaran niyang nasosolusyonan na
hindi bakas sa mukha ang bigat ng problema. Kaya ba masungit at malamig siya ng una
nilang pagkikita dahil itinatago lang niya ang mga sakit sa mga paraan na iyon?

"Baka naman, señorito, may isang tao o bagay na nakapagbago ng mga plano mo.
Mahirap iyan," pinagptuloy ko ang pagkukunwari na nasisiyahan ako sa mga nakikita
lalo nang nakakita ako ng creature sa loob ng isang seashell. Umupo akong nakayuko
para matitigan iyon.

He is carrying his own seashell. Pakiramdam ko ay nabibigatan siya ngunit patuloy

pa rin siyang lumalakad pasan ang bahay niya. So cute.

"Mahirap nga po. Natatakot akong hindi niya ako matanggap. Anyways po, salamat po
sa pag-aalaga sa maliit kong bahay."

"Walang anuman iyon, señorito. Basta para sa inyo ni Miss Ezekiela. Gagawin namin
ang lahat ng Nanang Lorna mo para makatulong sa inyong dalawa."

Iyon ang mga naalala ko kanina at ngayon nakatitig ako kay Vice habang kumakain
kami sa umagahan na pinahanda niya kay Mang Andoy at Nang Lorna. Underneath a tree,
a table was set up that was full of local foods out of fishes and shrimps. Masagana
akong nakakain lalo't nang napagod nga talaga ako kanina.

"Vice..." gusto kong pagaanin ang loob niya base sa mga sinabi niya kay Mang Andoy
kanina. "Napapasaya naman kita, hindi ba?"

Napaawang ang labi niyang napatigil sa pagkain habang nakatitig ang mga malamyos
niyang mga mata sa akin. Maliwanag pa sa sikat ng araw na may malalim siyang
iniisip habang kumakain.

"Of course, baby. Why are you asking? Nasabi ko na iyon kanina," malambing niyang
sagot.

"Napapasaya kita pero short term lang iyon. Gusto ko kapag napapasaya kita wala ka
nang iisipin na problema pagkatapos mong ngumiti. I am twenty four seven available
to be your listener. Your the Vice governor, baka marami kang inaalala na mabibigat
na problema ng probinsiya. I can listen..."

"Biglaan mo atang naisip iyan. Mukha ba akong may problema, baby?," tumawa siya.
"Nabawasan na ba ang kagwapuhan ko para masabi mong may problema ako."

"Vice naman...seryoso ako."

"Seryoso din ako, baby. Wala akong---" I looked at hin with sharp eyes that made
him still and coughed slightly. Napangiti ako nang palihim. "Fine. Those rape
cases, drug cases, murders, kidnapping...isang buwan nang mawalay ako sa'yo, ang
pagbibigay ng solusyon sa mga problema na 'yon ang inaatupag ko, pero...hindi ko
talaga kaya. My friend--si Thomas ang umaatupag sa mga drug cases ng probinsiya.
Ayaw ko siyang dagdagan ng problema kasi mas malaki ang hinahawakan niyang mga
problema. I am questioning my skills if I can make change in our province."

"Vice..isang taon pa lang kayong nakaupo sa pwesto. Take it slowly. May mga
pagbabago namang nakikita eh.  You should set up your mind in this thinking that
whatever ordinaces and changes you put up to your people, kung sila ang may
problema, wala na tayong magagawa."

Alam kong hindi naman ito ang problema niya. With other political leaders, unti-
unti na namang may solusyon sila. Ayaw niya talagang e open sa akin ang kaso ng
Mama niya sa akin. Baka iyon talaga ang nagpapabigat ng mga pang-araw araw niyang
kaligahayan.

"Ayaw kong sayangin ang pagkakaupo ko kahit labag naman ito sa kagustuhan ko," and
my head tinged for that. Hindi niya gustong tumakbo sa politika? He smiled for me
sweetly kaya napatango ako. "You're curios?"

Sa tono ng pananalita niya ay parang nagpapahiwatig iyon na may gusto akong malaman
na nag-iimbestiga ako. Did he know that I am investigating him? Did Senator tell
him the truth about my Daddy? Magkaibigan silang dalawa, hindi ba? I hoped he did
not confess my true purpose in coming into Vice's place.

Pero nagtataka din ako kung bakit hindi nagtataka si Vice sa totoo kung pagkatao. I
introduce myself as poor woman pretending to be a maid, but he did not question it
after some happenings. He did not question either about my uncles and my pretend
self as my twin sister. O baka wala lang talaga siyang pakialam sa buhay ng pamilya
ko.

"Nothing really, Vice. May narinig ako kanina na nahihirapan ko o ano. I assume na
baka may problema ka. I am just concerned."

Ilang segundong bumalik na ang emosyon sa mga mata niya at hinawakan ang mga kamay
kong nakapatong sa lamesa.

"Thank you for your concerns, Klad. Kung may problema man ako, just let me take
care of it. Ayaw kong madamay ka sa mga aalahanin ko."

"Pero--"

"Sssh, baby. We are to enjoy not to talk about my problems," tumango na lamang
akong hindi na siya pipilitin. "We will continue to embrace the water later."

"I saw many rock formations a while ago. Puntahan natin mamaya pagkatapos maligo,"
he smiled with his sparkling grayish eyes.

"Anything for my baby," I saw desires when his gaze remained in my face and slowly
down...into my chest.

"Vice!..Don't look at them always.." sayaw ko sa kanyang napapairap na pero

humalakhak lang siya. Nababaliw na talaga ata ako kasi kahit paghalakhak niya ay
namumula ako at bumibilis ang tibok ng puso.

"They're my babies too. I love looking at them despite of the garments covering
them. I want to strip off your dress and taste them as my dessert."

My God! Mababaliw ako sa lalaking ito. Kahit anong lumalabas na mga salita sa bibig
niya patungkol sa katawan ko ay imbis na mabastos ay parang mas nangingiti pa ako.
Tell me, am I crazy right?

"They don't have taste," I innocently commented though I know what he was saying.

"Oh my innocent baby Klad, they have very delicious taste. I can tell because my
mouth just feast with them a while ago. I am proud of them, they can make my mouth
water and stomache starve."

Hindi talaga ako sanay na magta-talk dirty, pero baka masanay na ako dahil ganyan
na talaga siya magsalita. Hmp!

Namumula na ako ritong hindi malaman kung ano ang e kokomento. My innocent baby
Klad? Pinipigilan ko pero kinikilig talaga ako. Goodness saints and angels! Mabuti
na lang at may lumapit sa aming matandamg babae na may dalang isang pitsel na
inumin na sa pagkakaalam ko ay buko juice iyon kaya napabaling ang atensyon ko
imbis na sa gwapo niyang mukha.

Ngumiti ako kay Nanay na nagdala ng juice at nang tiningnan niya ako ay may gulat
ang mukha niya. Mas lalo na ako nang makilala ko kung sino iyon pero hindi ko
pinapahalata. Si Nanay Lorna, iyong psalmist ng simbahan. Siya palagi ang kumakanta
ng psalmo responsoryo tuwing nakakapag simba siya sa Cebu. Every second Sunday iyon
ng buwan.

Kinakabahan ako ng sobra dahil sa pagkagulat niya ay alam ko na ang nabubuo sa

isipin niya.

"Sister Lene ..." sambit niya na ikinaliksi ng puso ko sa kaba. Sumulyap ako kay
Vice na mukhang nagtatanong ang mga tingin.

Ilang segundo akong nag-isip ng isasagot...

"Po? Umm...hindi po ako si Sister Lene..umm...baka iyong kakambal ko po iyon," I

casually and naturally reacted as if. Please, Nanay...cooperate with me, please.

"Ohh...aah...may kakambal pala si Sister? Magkamukhang magkamukha kayo, hija.

Kamusta na pala si Sister?" napangiti ako ng malawak dahil sa itinugon ni Nanay.

"She's fine po, Nanay," tumango lamang si Nanay na alam kung nagtataka na ngayon at
nag-iisip na ng isasabi sa akin. Kilala ko si Nanay, palagi kaming nagkwekwentuhan
pagkatapos ng misa kasama si Nanay Lucia. Kaya pala magkaibigan sila dahil mga
tagapagsilbi silang dalawa ni Vice.

"Mabuti naman kung ganoon, hija," bumaling siya kay Vice na nakakunot ang noong may
iniisip. "Ikaw, hijo. May kailangan pa kayo?"

"Wala na po, Nang. Pwede pong handaan niyo kami ng tubig na mababanlaw."

"Walang problema, hijo," ngumiti ako ng paapam kay Nanay sabay matamis na ngiti kay
Vice.

"Kapag ba hindi ka nag-a-apply ng lotion ay napagkakamalan kang si Sister? People

should know what are your differences. Hindi ka ba nasasaktan na si Sister ang
tinatawag kapag nakikita ka?" iyon ang dahilan ko nang naligo kami sa dagat noong
isang araw at natanggal iyong lotion.
I reason out that I really love to be a morena kaya nag-a-apply ako ng lotion para
maging kayumanggi ang aking balat at isa pa ay napagkakamalan akong si Sister Lene.

Iyon ang pinakamalaking kasinungalingan na binitawan ko sa araw na iyon na

nagpapasalamat na sinalba ako.

"Kaya naglalagay ako ng lotion para makilala nila ako dahil wala talaga makikitang
pagkakaiba sa amin. Pero hindi naman ako nasasaktan, Vice. That's normal for twins
like us," abot langit ang kaba ko na ikinasikip ng dibdib ko.

Hindi ko na alam kung karapatdapat pa ba akong patawarin ng Panginoon nito sa dami

ng mga kasinungalingan ko.

Nakatitig siya sa akin na parang sinusuri ako.

"Yeah you really look like her. Every piece of your face maliban na lang sa mga
eyeglasses niya. Anyways, she said something to me..." his face danced with
amusement.

"Ano iyon?" Pahamak talaga ang pagiging straightforward ko eh. Ang naalala kong
nakakahiyang ginawa ko sa gabing iyon bilang si Sister Lene ay ang halikan siya at
sinabing mahal ko si Vice kahit mali.

No way!! Hindi iyon ang naalala niya. Please, hindi iyon. Nakakahiya ang
pangungimpisal na iyon.

"Na mahal mo ako, kahit mali. Pero hindi naman ako naniniwala. Walang pag-ibig ang
nabubuo sa maikling panahon lamang."

After hearing those words, it was as if my heart has been ripped off from my chest.
Hindi rin siya naniniwala sa ganyan? Ano ba ang rason niya para gawin niya sa akin
ang mga ginagawa niya kanina at sa loob ng dalawang araw na lumipas? He made me as
if I am really special to him. Base sa sinabi niya, hindi pa niya ako mahal. Hindi
pa siya nahuhulog...

"Ano ba ang rason ko kung bakit kita hinayaan na gawin lahat ng mga iyon sa akin
kanina?"

Oh my God, Klad. Don't make him hope that you love him but you can't stand for it
because you will not stay like what you have said a while ago.

You can't stay so don't let him know that you love him.

But too late to claim the question, he stilled like a statue that can't react.

"Vice...gusto kita. Alam mo naman iyon, hindi ba?" baliw na talaga ako. Saints and
angels, please let my senses back. Natulala lang siya na sa pagkakaalam kong hindi
niya narinig ang sinabi ko. "Vice..." I snapped my fingers at him.

"Jonah.."

"Oh yes baby. Ano nga sinasabi mo?" he regained composure after niyang matulala.

"Wala, Vice. Forget about it. Ligo muna ako," dali-dali ko siyang iniwan doon at
nagtatakbong nagtampisaw sa dagat sabay lubog ng buong katawan dito.

Gusto kong walain lahat ng kahihiyan ko ngayon araw.

Tama na rin siguro na hindi niya narinig iyon, dahil wala rin namang kasiguraduhan
na mananatili ako sa tabi niya kapag nalaman niyang mahal ko siya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 14- Heavenly Mercy

Chapter 14: Heavenly Mercy

•KLAD'S POV•
PINABAYAAN ko na lang ang mga bagay na napag-usapan namin ni Vice kanina sa
umagahan. Hindi ko na iisipin ang mga iyon. Nagpapasalamat na lang akong natahimik
siya doon kasi ayaw ko naman na bigyan siya ng ideya sa bagay na hindi ko talaga
magagawa. Ang manatili sa tabi gaya ng gusto niya.
Hindi ko magagawa iyon. I can't betray my vocation. Humingi lang ako sa Panginoon
ng konting oras para maging masaya kahit maikling panahon lamang. I knew I am crazy
just asking God for this thing, but how can I stop this feeling when it will burst
out from my chest anytime soon! Iniisip ko ang mga nangyari kanina, lahat ng halik
at haplos niya, ay sadyang ang laking kasalanan na. Kasalanan ko ang lahat ng ito
kasi hinayaan ko siyang gawin ang mga iyon sa katawan ko. Ginagawa ko siyang
makasalanan.
Mapapatawad pa kaya ako ng Diyos. How can I disobey and violate my vocation's
regulations? Slowly, conscience and guilt ate my whole being thinking of the
happenings a while ago.
Hays. Sobrang makasalanan na ba talaga ang pagsunod ng kaligayahan mo?
Well, as the day passed by, my heart contained so much happiness from the things we
did. Dahil maganda ang dagat at mga bato sa bahagi ito ng isla ay nag snorkeling
kami ni Vice. After doon, ay nagtatalon kami mula sa isang malaking rock formation
papalundag sa dagat like little children playing with the water. Nang hindi pa kami
nakuntento sa kasiyahan na nadarama ay nanghuli pa kami ng isda gamit ang bangka
kanina at ang pamangwit ni Tang Andoy. Though I saw him as a millionaire and a
famous public servant, I can say he has a lot of skills in catching fish. Marami
rami ang nahuli naming isda na sa pagkakaalam ko ay ipanananghalian daw namin.
Huminto lang kami sa pagpapasyal sa kagandahan ng dagat at mahabang baybayin nang
biglang sumimangot ang kalangitan at kumulog ng mahina. The clouds formed darkness
at the end of the mountains of the island of Cebu which can be seen in this far
away place.
Nang sumilong kami sa cottage niya ay walang dalawang-isip na ipinaubaya ko sa
kanya ang kaluluwa at katawan ko.
His lips were journeying again in the valley of my chest, sipping and sucking them
like there is no tomorrow to come. It only took minutes for us to get naked above
his bed. Impit na sigaw ng sarap na kumawala sa mga labi ko kasabay ng pangalan
niya nang maramdaman ko na naman ang mga darili niya sa akin. The event took my
sane away! Wala ng ibang laman ang isip ko kundi ang langit na pakiramdam na
mahawakan niya ng ganito.
"Oh my---Vice..." hingal na hingal ako sa nalasap na kakaibang sarap.
"Open your legs wider, baby," sumunod naman kaagad ang katawan ko na sabik sa bagay
na hindi ko pa nalalaman. From my chest down to other parts of my body, walang
pinalampas ang talentado niyang mga labi. Napasinghap akong napakapit sa kumot nang
naramdaman ko iyon sa ibabang parte ng aking katawan. My feminity was full of his
mouth that made me breathless and shaking.
"Vice--ohh my --God..." iyon ang naisigaw ko nang kung anu-anong bagay ang ginagawa
ng labi niya sa akin. At naramdaman ko na lamang na napagalaw ako sa bilis ng labi
niya at hindi ko na alam kung ano ang kakapitan ko dahil sa wala na ako sa pag-
iisip sa mga oras na ito.
That even shook my world when another heavenly feeling was released from my stomach
and felt his lips again when crawled above me from that bottom kiss.
"Will you let me continue, baby or not? Dahil hanggang kaya ko pa---" I reached his
mouth and kissed his delectable lips because I wanted more of his lips. Nakakaadik
ang mga labi ni Vice! Ewan ko na talaga sa mga labi niya na gusto kong lasapin na
lang palagi.

"Continue. I gladly engage myself to you at this very moment.."

"Are you sure?" Tumango akong sumagot sa tanong niya ang utak kong punong-puno ng
pangyayari ngayon. Nawala lahat ng mga pag-iisip ko, para akong nahipnotismo at
mawala lahat ng bagay sa mundo na iniisip ko sa loob ng ilang taon ng aking
pamumuhay.

"Oh heavens---" sisigaw sana ako pero napigilan niya iyon nang hinalikan niya ako
ng malalim. Something just entered inside me instantly, hard and long. Nagdulot ang
bagay na iyon ng sobrang sakit para mapaiyak ako. Heavenly mercy! That hurts so
much! Para akong tinaga ng ilang libong beses.

"Sshh...I'm sorry...babawi ako," hindi pa ako naka-recover dahil parang mababaliw

ako sa sakit. Hinayaan niya akong kumapit sa mga braso niya dahil wala akong ibang
makapitan.

"Vice--"

"I will handle you gently.." bumangon siya ng konti at lumuhod sa harapan ko, he
was holding that thing while pushing it against me. What the! Hindi pa iyon ang
kanina?? Seriously?! He can get myself into the mental hospital because of his
maleness!

Kung tinaga ako kanina, ngayon may kasama ng hampas ng dos por dos at kung ano pang
pampalo.

Ipininid niya ang mga kamay ko sa ibabaw ng ulo ko gamit ang mga mahihigpit niyang
hawak. My tears were falling from my eyes but his sweet lips distract the pain I am
feeling right now.

Ilang segundo niya akong hinalikan at dahan-dahan siyang gumalaw kasabay noon.
Masakit ang paggalaw niya ngunit sa pagdaan ng ilang mga segundo ay nalapitan iyon
ng sarap. Mas nakakabaliw pa sa mga ginagawa niya kanina gamit ang labi niya.

Ito pala ang nararamdaman ng mga babaeng nababasa ko sa mga libro.

He was moving passionately but gently like he promised. His movements sent a recipe
that taste so delightful and satisfactorily. Parang dinuduyan ako sa ibabaw ng ulap
at napapasigaw ako sa pangalan niya.

I moaned again and again his name like it was the music matched to be sung in this
event in the bed.

"Ahh--ughh--Jonah..Vice--ohhh" paano pa ba hihinga? Hindi ko na alam kung paano

mag-isip. Nababaliw na ako sa sarap na nadarama. "So good..."

I heard his groans and heavy moans while pleasuring me. This sweaty happening in
the bed later let us taste the destination we want to reach. Sa bawat galaw niya ay
naramdaman ko ulit ang naramdaman ko kanina na may lumabas mula sa akin and not too
long, liquid bursted inside me making me close my eyes of its warmth feeling.

"Thank you, baby. Let me now take care of you because just marked you as mine," my
eyes were shutting close as he whispered those words. Hindi ko siya masagot kasi
pinapagalitan ako ng utak kong bumalik na sa paggagala kanina.
'What did you just make Vice do to you, Klad?!'

....
DAHIL sa nangyari ay ilang oras akong hindi makatulog sa kakaisip kung gaano
kalaking kalapastangan ang ginawa ko kanina. We were cuddling after that but my
thoughts were filled with guilt.

Nagsinungaling pa ako sa kanya. Kasalanan ko lang ito dahil alam ko kung ano ang
tama sa mali, at hindi niya alam iyon. He asked me if he will continue. He asked my
permission and I submitted myself to him without hesitations! Kasalanan ko ito!
Sinusuntok na ng konsensiya at pagkakasala ang puso ko.

Oh my God! Forgive me.

Ilang milyong beses ba akong hihingi ng tawad?
Naiiyak ako sa nangyari at sa sobrang hapding pakiramdam na nararamdaman ko sa
katawan ko na iyon. Para mawala ang iniisip ko ay sumama na lang ako papunta sa
bahay nina Nanang Lorna at Tatang Andoy nang pinakuha kaming dalawa ni Vice ng
dalawang matanda para sa hapunang siesta sa pamamagitan ng apo nito. Kaso dahil
siguro sa pagod ay mahimbing pang natutulog si Vice sa kama niyang gawa sa kawayan.
His cottage was so accommodating and comfortable to be with. Comfy matres against
the bed will make your sleep sound and safe.
"Dadalhan ko na lang po siya ng merienda. Natutulog po kasi," mahina kong sambit
kay Nanay Lorna na naghahanda ng saging na nilubog sa mantika at asukal na pula, my
favorite banana recipe.
Ngumiti na tumango lamang si Nanay Lorna. Their house was concrete and simple and
was located thirty to forty meters away from the cottage. Kasya lang ang isang
payak na pamilya. Dahil sa mga bintana, lumulusot ang sariwang hangin.
Napapalibutan na ng mga kahoy ang bahaging ito ng lugar.
"Upo ka muna, Sister," napabuntong-hininga akong narinig ang tinawag sa akin ni
Nanay. Shame and disgrace were evident in my face. Iniisip siguro niyang gaano
nakakahiya ang ginagawa ko, kasama ang amo niya. More disgraces will she think if
she will know what just happened between me and Vice in the cottage.
Umupo ako kasi sobrang sakit at hapdi ang nararamdanan ko sa ibaba.
Matagal ko nang kilala si Nanang Lorna kahit noon pang hindi ko pa naabot ang
pagiging madre ko. Palagi siya sa simbahan dahil isa siya sa mga lectors at
psalmists nga. Kaya alam na alam niyang wala akong kakambal dahil si Luke at
Matthew lang ang palagi kong kasamang nagsisimba o ang buo kong pamilya. Sa ilang
taon naming pagsasalumaha ni Nanay never niya pang nakita na may kakambal ako.
Tinititigan ko lang si Nanay na nagsasalin ng saging sa platito ko at juice sa
baso. Naghanda siya ng isang tupperware at nilagyan din iyon ng saging na nilaga.
Kumuha siya ng water bottle at nilagyan iyon ng malamig na tubig galing sa maliit
nilang refrigerator.
"Ayaw ni señorito ng saging na may kung anu-anong nilalagay. Gusto niya lang ng
nilagang saging. Ayaw niya ng kung anong tubig na may juice powder, at tubig lang
na malamig," tumango akong ngumingiti ng pilit sa kanya. Nakakahiya na talaga ang
pagkaparito ko lalo na sa mga iniisip ni Nanay ngayon. Nakatingin siya sa malaking
t-shirt ni Vice na suot ko na hanggang tuhod ko iyon.
Iisipin ng matinong tao na may relasyon kaming dalawa, at baliw lang ang hindi
makapag-isip noon.
"Nay.."
"Sister, ano ba talaga ang relasyon niyo ng alaga ko?" iyon ata ang tanong na gusto
niyang itanong sa akin simula nang makita niya ako kaninang umaga. Ang mga mata
niya ay may pag-aalala at takot, pagkamuhi pero walang panghuhusga. "Ayaw kitang
husgahan dahil hindi ko alam ang nararamdaman mo, pero alam ko kung ano ang mga
tama at mali sa pagiging madre mo. Nakikita mo akong simasamba ang Diyos at
naglilingkod ng buong katapatan sa simbahan sa mga talento na mayroon ako. Kung may
relasyon kayong dalawa, walang matinong tao ang magsasabing tama ang ginagawa
ninyo."
"Hindi niya po alam ang totoong ako.." at ikinagulat niya iyon. "Alam ko pong mali,
pero may nagpipigil sa aking gawin ang tama. Ang tama lang na nakikita ko ay ang
iwan siya, pero nangako akong hindi ko gagawin iyon."
Pag-aalala at sakit na napabuntong-hininga siya. Nahihirapan ang mga mata niya para
sa sitwasyon na nakikita niya sa aking dalawa ni Vice.
"Kung gagawin mo ang tama, ngayon pa lang, Sister, huwag mo nang paasahin si Vice.
Simula bata pa lang iyan ay iniiwan na iyan ng nga taong nalalapit sa kanya. Mabuti
kami ng Tatang Andoy mo ay hindi siya pinabayaan nang naiwan siya sa pag-aalala kay
Ma'am Ezekiela. Namatay ang Mama niya nang sanggol palang si Ezekiela. Siya ang
naiwanan kasi wala namang pakialam ang ama at kapatid niya sa kanila. Siya ang
gumawa ng lahat para mabigyan ng hustisya ang pagkamatay ng Mama niya, siya ang
eye-witness ng karumaldumal na pagkamatay ni Madam, kaso walang tumanggap na
abogado para sa kaso. Pinabayaan lang iyon ng demonyo niyang ama. Iyong pamilyang
Mondejar naman ay halos patay na ang kasapi ng pamilya. Dalawang magkakapatid lang
si Madam Thaniela at Sir Armando at patay na ang mga magulang nito. Si Sir Armando
sa oras ng nangyari ang pagkamatay ni Madam ay nasa America namumuhay kasama ang
pamilya nito, dahil sa kahirap maghanap ng mga ebidensiya ay walang tumanggap sa
kaso. Mahal na mahal ni Señorito ang ina niya kaya sobrang sakit iyon para sa
batang kagaya niyang siyam na taong gulang pa lang. Ako rin naman nasasaktan para
sa kanya. Tingin niya sa mundo ay wala siyang kasama at palagi siyang iniiwanan
dahil sa lahat ng paghihirap niya ay walang tumulong sa kanya. Kahit labag sa
kalooban niya ay bumalik ang loob niya sa ama nitong hindi nagpakita ng ilang taon,
at tinanggap niya ang lahat ng mana na nakapangalan sa kanya ng pamilyang Mondejar.
Sa murang edad ay nagtrabaho iyan bilang sekretarya ng tiyuhin niya habang nag-
aaral sa high school, dahil hindi pa raw niya kayang tanggapin ang pagiging
Presidente ng kompanya. Kung ano man ang narating ng batang iyan ay dahil sa
paghihirap niya sa ilalim ng kamay ng ama at tiyuhin niya. Di nga namin akalain na
susundin niya ang ama na tumakbo sa politika. Wala sa pangarap ng batang iyan na
tumuntong sa politika eh. Pero ang sinabi lang niya sa amin, kapag nakaupo na ako
sa pwesto ay mahahawakan ko na ang batas at ang mga tao, dahil sa may
makapangyarihan lang daw pumapanig ang katarungan at ang batas. Kaya sinasabi ko
sa'yo, hija, huwag mong iwanan ang alaga ko at wag kang manatili sa kanya kung
hindi rin namang panghabang-buhay iyan. Gusto lang naming maging masaya na iyang
batang yan."

Sa lahat ng mataas na sinabi ni Nanay ay ang tumatak lang sa isipan ko ay iyong si

Vice mismo ang eye-witness sa pagkamatay ng sarili niyang ina. Iyong puso ko ay
pinipiga kong gaanon kasakit kung ako mismo ang makaranas noon.

Sa may makapangyarihan lang pumapanig ang katarungan at ang batas? Anong ibig
niyang sabihin? Na hindi pantay pantay ang mga tao sa pagkamit ng hustisya? Am I
that really blind for how many years?

Pinagmalaki ko ang sarili ko sa bagay na hindi siya hinusgahan dahil sa kasungitan

at kapangitan ng ugali nang una ko siyang nakasalamuha. How I am so proud of myself
of not questioning of his womanizing activities? Alam kong hindi iyon tama ang
pambabae, pero salamat at hindi ko siya nahusgahan dahil ganoon pala kahirap ang
pinagdadaanan niya sa buhay.

Kung ano man ang nasabi sa akin ni Nanay ay pawang summary lang ata iyon. Gusto
kong malaman ang lahat. Gusto kong malaman kung kasali ba ang Daddy ko sa pagpatay
sa Mama niya, siya ang nakakita noon, hindi ba?

The frame I have seen months ago was my evidence.

Gusto kong malaman kung bakit at paano pinatay si Madam.

"Hanggang ngayon po ba ay ginagawan pa niya ng paraan ang pagkuha ng hustisya?"
iyon ang unang lumabas sa bibig ko.

"Sana nga, Sister. Wala naman kasing ibang witness kundi siya lang. Hindi naman
niya pwedeng ituro ang mga taong suspek sa pangyayari at isaka sa korte. Baka
akusahan pa siya ng ibang kaso dahil bata pa siya noon. At baka kwestiyunin din
siya kung bakit ngayon lang ginawan ng aksyon. Walang ibang ebidensiya, Sister,
kundi siya lang, at iyon ang mahirap."

Bumigat na ang pakiramdam ko sa mga nalaman. Pero bakit si Daddy? Kung naghihiganti
si Vice, base sa picture frame na nakita ko, bakit nandoon si Daddy?

"Hindi ko lubos maisip na sa kada tulog niya ay binabangungot siya ng nakaraan na

siya mismo ang nakakita," komento ni Nanay habang malungkot na ngumiti sa akin.
Napapikit akong nawalan na ng ganang kumain na kanina ay gusto ko pang tikman ang
saging na nakahain.

Sobrang hirap nga noon.

My heart broke at his difficult situation. People were really not right in judging
him like this.

"Sister," ang boses ni Nanay ang nagpabalik sa akin sa mundo. Sana matulungan ko
siya sa lahat ng ito?

"Po?"

"Alam kong mali na makita kang kasama siya. May mga panata ka sa Panginoon, pero
lalabagin ko ang mga paniniwala ko at magdadasal na lamang. Kahit mali, kahit
sobrang makasalanan, manatili ka sa kanya at pasayahin mo ang alaga ko. Kahit
maikling panahon lamang, maging masaya siya, gusto kong maranasan ni Vice ang
maging masaya."

Ganoon ka sobrang lala ang mga pinagdadaanan ni Vice para hilingin lang iyon ni
Nanay.

Sobrang nalulungkot ako para sa hiling na iyon. Hindi ko maipapangakong magagawa ko

ang bagay na iyon. Sinampal ako ng mga salitang 'MALI' at 'MAKASALANAN'.

Naputol lang ang ang usapan namin ni Nanay nang biglang kumidlat ng malakas kasunod
ng paglabas ng nakakabinging kulog. Parang sinuntok ang puso ko sa gulat at takot.
Napahiyaw si Nanay at dali-daling sinarhan ang mga bintana dito sa kusina.

Sumunod din ako sa kanya sa may sala na aligaga din siya sa pagsara ng mga bintana
doon.

"Diyos ko, nasaan ka na ba Andoy?"

"Nasaan po ba si Tatang?"

"Pumunta sa taniman namin ng mga gulay para sa hapunan natin ngayon. Si Señorito
kaya.." at doon ko namalayan na naiwan ko pala si Vice sa cottage niya. Malayo-layo
pa ang bahay nila Nanay at sunod sunod ang pagbagsak ng ulan at pagkidlat sabay
kulog.

Napa-krus akong napaharap sa maliit ng altar ng bahay kung saan nakalagay ang isang
Crucifix, imahe ng Mahal na Birheng Maria at ang imahe ni Sñr. Sto. Niño. I uttered
Our Father and Hail Mary all over again and again while closing my eyes tightly
clasping my own hands.

Naalala kong may namatay naming kapitbahay dahil sa kidlat at umusbong lang lalo
ang takot at pag-aalala ko. Oh God, this is too much to ask, but please, let him be
safe.

"Hijo!," napamulat akong nagpasalamat sabay sign of the cross nang marinig ko si
Nanay na sumigaw noon. Nang humarap ako sa may pintuan ay doon nakayakap si Nanay
sa kanya na sobrang nag-aalala. When his eyes met mine, nagulat akong may kakaibang
emosyon ang nandoon. "Salamat at nandito ka. Ang basa basa mo...kanina ka pa ba?"

"Kakarating lang, Nang. Malapit na ako sa bahay nang kumidlat," he slowly smiled at
the woman reassuring her to keep calm.

"O sige,...umupo ka muna at kukunan kita ng tuwalya at damit ng Tatang mo," nang
maiwan kami ni Nanay ay umupo nga siyang mukhang pagod.

"Are you okay, Vice? Gusto mo ng tubig?" napayuko siyang tumango kaya agaran akong
nagsalin sa baso ng tubig mula sa water dispenser na may malaking mineral water
bottle.

Dinaluhan ko siya papatabi sa kanya at inabot ang baso. Kinuha niya iyon kaagad at
ininom ng walang hinga-hinga. He must be tired of running from the cottage here to
the house. His breath is heavy while thinking something I can't read.

"Vice, may problema ka?" wala naman siyang iniisip nang mamasyal kami kanina ha.
Nang nakatulog siya ay nagtabi naman kami at walang pag-aaway. He was smiling while
were cuddling in his bed. Sino bang hindi mag-aaway 'non?

"Pagod lang ako," maikli niyang sagot kaya umusog pa ako palapit sa kanya pero ang
mahabang upuan na kawayan ay may malaking espasyo para umusog siya ng konti palayo
sa akin na ikinagulat ko. My heart broke at what he just did. "Baka mahawa ka. May
sipon ako."

Bumahing naman siya para makakalma ako kung bakit niya nagawa iyon. Goodness! Akala
ko, may problema siya sa akin.

Kinapa ko naman kaagad ang noo niya at sa init noon doon ko nalaman na may lagnat
siya.

"Kanina pa ba masama ang pakiramdam mo Vice?" hindi siya nagsalita at pumikit na

sumasandal sa backrest ng upuan.

Bakit hindi niya ako sinasagot?

"Vice..."

"I'm okay, Klad. Lagnat lang ito," napabuntong-hininga ako. Pagod na pagod nga
siya, bakas iyon sa mukha niya.

"Ito, hijo, magpalit ka muna ng damit," inabot ni Nanay sa kanya ang isang puting t
shirt at sa akin naman iyong tuwalya.

"Nay, may lagnat po siya. May gamot po ba kayo?"

"Hala naku! Nagpa-ulan ka kasi, señorito. Hindi ka malakas pagdating sa ulan, hindi
ba?," napatingin ako sa kanya na may pag-aalala habang pinupunasan ang buhok niyang
basang-basa. "Wala akong gamot at hintayin niyo ako rito, at bibili muna ako nun
doon sa may sitio."

"Salamat po, Nay. Mag-iingat ka po."

Nang maiwan kami rito ay hindi na gaano kalakas ang ulan. Pagkatapos kong patuyuin
ang basa niyang buhok ay walang inhibisyon siyang naghubad sa harap ko. Napalunok
at napausog ako ng konti papalayo, giving him space to change clothes. My throat
went dry and my eyes sinful when they travel in his well-built in body down...to
that part who broke my...napalunok ako ulit na nag-iwas ng tingin dahil naalala ko
lang kung gaano kalaki---goodness heavens! My brain was so full of that 'pet' they
were referring!

Pumikit akong nagdasal nagbabakasaling maisalba ang utak kong punong-puno ng kung
anu anong kamunduhan!

"Klad," napangiti akong napabaling sa kanya. "You okay?"

"Ha? Oo.. ikaw, okay ka na ba? Can you--" napapitlag akong hinila niya papayakap sa
kanya. I can feel his shivers and his hotness because of his high fever.

"Ang init mo, Vice. Pagkadating ni Nanay ay kakausap tayo ng kwarto para
mapaghigaan mo. You should rest."

"Please don't leave, Klad." Slowly I felt his hug becomes tight.

"Vice, dito lang ako hanggang gumaling ka."

"Sana hindi ako gagaling para dumito ka ng mas matagal.."

"Don't say that!" papagalitan ko sana siya dahil sa sama ng sinabi niya nang
bumigat ang balikat ko, at nakita ko ang pagpikit niya.

•MARGA'S POV•

"Where's Thanues?" iyon ang bungad ko sa opisina ng sektetarya ni Jonah na abala sa

kung ano sa laptop niya. Ilang araw ng hindi nagpapakita si Jonah at marami pa
kaming gagawin sa organisasyon. Palala lang ng palala ang mga kaso ng panggagahasa.
Other than that reason, hindi rin siya sumasagot sa kahit anong tawag o reply man
lang sa text.

Nagtataka ako dahil missing in action din ang babaeng kayakap niya noong engagement
party ng Daddy ni Aeross. I saw the spark in their eyes while they were dancing in
that floor. Tss!

"Good morning, Ms. Marga," nag-angat ito ng tingin mula sa trabaho nito.
"Ikinalulungkot ko ring sabihin sa'yo na wala akong maisasagot sa bagay na iyan.
Dalawang araw na akong mag-isang nag-aasikaso ng mga tinatrabaho ni Boss. Pasensiya
na Ms. Marga."

"Sekretarya ka niya, dapat alam mo iyon, Mr....what's your name again--Trejus

Boselli," basa ko sa name plate na nasa lamesa niya label as the corporate
secretary of the President. "Huwag mo akong maloko-loko dahil kilala ko si Thanues.
Gusto noon may balita ka sa kanya about sa kompanya. Tama?"

Umiling-iling ito ng kalmado na para bang mali ang sinasabi ko.

"Pasensiya na pero hindi po ngayon. Biglaan po ang pagkawala ni Boss. At wala akong
nalalaman kung saan. Kung hindi niyo mamasamain ay maaari na po kayong lumabas. I
can't entertain guests right now. Maraming deadlines na naiwan si Boss at kailan ko
iyong ma-sumbit sa mga departments," may pagtitimpi nitong saad sa akin at ibinalik
ang atensyon sa laptop niya.

"Sir, bawal po kayong pumasok na walang---Sir--" sabay ang lingon namin ng

sekretarya na may kung anong aligaga sa pagpipigil ng kung sino.

Bago pa kami nakapag-reak ay pumasok sa opisina ni Mr. Boselli ang isang matangkad
at matipunong lalaki na nakasuot ng military uniform.

"Sir--"

"Where is your fcking boss?!", sabay kaming napaigtad ng sekretarya ni Jonah nang
nakakatakot ang pagsigaw ng heneral o kung ano man ang rango niya sa military.

"General, hindi ko po--"

"That's bllsht! Alam kong sekretarya ka ng walang hiyang gobernador na 'yan! Kung
hindi mo alam! Tawagan mo at ipabalik niya rito ang pamangkin ko! Tawagan mo!"

"Mr. General--" sasabat sana ako dahil ngayon lang ako natakot sa tanang buhay ko.
Batang militar lang siyang nasa edad dalawampu't wala o dalawampu't siyam, pero
nakakatakot na ang kanyang panindig.

"What?!" halos matapilok ako sa suot kong mataas na takong dahil sa sigaw niya. I'm
always soft-spoken so I can't really tame any beast or what he was called.
Napatitig siya sa akin para malaman kung sino ako, pero ilang segundo ay umirap
siyang isa akong kapangit na bagay na dapat iwasan.

This man is a snob!

"Mr. General o kung sino ka man--wala rito ang kaibigan ko at hinahanap ko rin
siya. Huwag kang gumawa ng eskandalo dahil wala kaming maisasagot diyan," mahinahon
kong sambit kasi hindi ko magawang sumigaw dahil nakakatakot ang isang ito. Baka
may baril pa iyang dala baka ma tigok akong wala sa oras.
"Owh really--Ms. Beauty Queen o kung sino ka man, alam kong nasa kanya ang
pamangkin ko. Ilabas niya ang pamangkin o mabubulok siya sa ilalim ng lupa."
"Huwag mong pagbantaan ang kaibigan ko ng ganyan?" napataas ng konti ang boses ko.
"I can really do that, Ms. Beauty Queen, kapag hindi niya ilalabas ang pamangkin
ko. Ano iyon..pareho silang nawala, at naglayas sa iba't-ibang lugar."
"Maybe. Huwag kang mapanghusga na tinangay ng kaibigan ko ang pamangkin mo! That
judgmental eyes! Tusukin ko 'yan ng ballpen! Makikita mo..." hindi na ako
makapagtimpi kasi sa sobrang kayabangan ng isang ito, kinuha ko iyong ballpen na
nakita ko sa mesa ni Mr. Boselli at akmang itutusok sa kanya nang may umawat sa
akin. Iyong babae palang nagpipigil sa mayabang na 'to.
"That's harassment, Ms. Beauty Queen," he mocked at me. Malamig ang kanyang mga
matang gusto ko talagang bulagin.
"And you are trespassing in this company! Wala kang appointment at hindi ka
kliyente kaya hindi ka pwedeng pumasok rito!"
"Whatever. Basta ikaw.." baling niya sa sekretarya na kalmado pa ring nakatingin sa
aking dalawa. "Sabihin mo sa Boss mo, itataya ko ang trabaho ko at papatayin ko
siyang peste siya! Naiintindihan mo?! Huwag siyang magpakita sa akin at papatayin
ko siya!"
"At ikaw--" baling niya sa akin na ikinatakot ko. "Keep your friend away from my
niece. Keep him safe hanggang kayo mo, dahil kapag nakita ko siya.." kinuha niya
ang ballpen na hawak ko at inilagay iyon sa bulsa ng uniporme niya. "Wala akong
sasantuhin sa kanya."
"Ang yabang mo! Heneral ka lang at nasa kamay ka lang ng gobernador. Don't make so
much believe in yourself. Mayabang.."
"Alam ko. Tandaan niyo ang sinabi ko, kayong dalawa," masamang tingin niya sa amin
ng sekretarya, sabay labas ng opisina. At doon ako napapadyak dahil sa inis.
"Sino ka ba, ha?! Heneral ka lang! Mabangga ka sana at mabaril!" pahabol kong sigaw
na alam kong narinig niya dahil sigurado akong di pa iyon nakakalayo.
"Si General Iñigo Bautista. Isa po siya sa sikat na mga militar sa bansa, Ms.
Marga. Napaparangalan na po siya ng iba't-ibang parangal dahil sa katapatan sa
bansa. Ang sipag at tigaya niya ay nagpa-angat sa kanya sa pwesto. Siya po ang
batang heneral ng AFP. Ang presidente ang nagbigay sa kanya ng posisyon," sabi ng
empleyado na nagtigil sa akin na tusukin ang isang iyon.
"Wala akong pakialam sa kanya. Huwag niya lang mabanta-bantaan ang kapatid--
whatever...sabihin mo sa akin kung may lead ka na kay Thanues, ha," baling ko sa
sekretarya at agaran na lumabas ng opisina.
Fck! Malapit ko ng masabi sa kanila ang totoo. Hindi na iyan ang mahalaga ngayon.
Mapapatay ako ni Daddy kapag may nangyaring masama kay Jonah kaya ginagawa ko ang
lahat hindi lang siya mawala sa paningin ko. Kahit maging malandi na ako sa
paningin niya o kung ano ba...basta alam ko lang lahat ng ginagawa niya.
Wait...saan ba iyan nagmumukmok kapag may problema? Hays...
The island! The Mondejar Island.

Kinuha ko agad ang cellphone ko at tinawagan ang kaibigan ko na nagbabakasyon

ngayon sa isla. Hindi ako pwedeng pumunta at kunin siya doon dahil marami akong
inaasikaso sa organisasyon. Ipapawalang bisa raw ng korte iyong kaso ng nangyaring
panggagahasa kaya ginagawan ko iyon ng paraan para maisaka lang iyon ng patuloy!
This country has a rotten court! Tngna! Binibigyan ako ng problema.
"Adelle, Thanues is in the island. Please watch him for me if nagkita kayo," may
pag-aalala kong tugon. Mutual friends lang kami ni Adelle kahit alam ko ang
reputasyon niya sa paglalandi ay wala akong magagawa dahil wala akong ibang
masusugo ngayon.
"Oh yes, Marga. Nakita ko siya noong isang araw kasama ang hindi kagandahang
babae."
"What? May kasama siyang babae?" Napapikit ako sa prustasyon. Ayaw kong ipamukha sa
lalaking heneral na iyon na tama siya. Pste! Baka hahalakhak pa iyon dahil tama ang
hinala niya.
"Do you know that girl?"
"Yeah, nagtataka nga ako kung bakit kasama ni Vice ang isang iyon. Si Sister
Bautista ang kasama niya. Isa sa mga madre sa parokya ng hometown ko," at doon ako
nanlamig.
"Madre?" Bautista. Kaapelyido nga niya ang heneral.
Sa mga pinagsasabi pa naman ng lalaking iyon, mapanganib kapag sinusuway siya. Ayaw
kong mailalagay sa panganib ang buhay ni Jonah dahil sa banta ng heneral na 'yon.
"Wala akong paki kung ano siya. Watch him for me at ang mga ginagawa niya."
"Harboring feelings for him still, I see," kunot noo akong napasuka kunwari. Not in
my wildest dreams that I think of making Jonah as my lover.
"Noon ko pa sinasabi sa inyo na wala akong feelings kay Thanues. Stop the fuss,
Adelle. Nakakasuka."
"Whatever, friend. Sige bye. I'll seduce him when I see him."
"Don't you ever do that," wala sa panaginip ko ang magkapamilya ng malandi. Matino
ang gusto ko para kay Thanues at maghahanap ako. Hindi ang pamangkin ng halimaw na
heneral na iyon at lalong hindi na si Adelle.
"Bye. Pigilan mo ako kung kaya mo.." at binabaan ako ng tawag bigla.
Sht! Nalapitan ko ang di mapagakatiwalaan! MyGod! Na i stress ako sa mundo!!
Nang bumaba ako sa parking lot ng kompanya, akma ko na sanang bubuksan iyong pinto
ng kotse ko nang biglang may humila sa akin at mabilis akong isinansal sa katawan
ng sasakyan. Namilog ang mga mata kong si General iyon. Ang mayabang na hayop!
"Ano ba?!" nagpupumiglas akong hawak niya ang magkabila kong balikat. "Hindi ko nga
alam kung nasaan si Jonah!"
"Binabalaan kita, babae. Hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sa kaibigan mo kapag
nalaman kong nasa kanya si Kladeria."
"Iyang pamangkin mo ang pagsabihan mo na huwag lalandi landi...hayaan niya ang
kapatid ko..."
"Owh...long lost brother, I see. At wag mong matawag tawag na malandi ang pamangkin
ko. Iyang kapatid mo ang umakit sa pamangkin ko. So bad influence."
"Ptngna mo! Bitawan mo ako! Masakit na ha! Kakasuhan na kita ng harassment niyan!
Alam mo bang labag ito sa karapatan ng mga babae ha! General! Bitawan mo ako!"

"At alam mong heneral ako, at matabil pa rin ang bibig mo," abot abot ang kaba sa
dibdib ko nang mapagtanto ko kung gaano kalapit ang mukha namin sa isa't-isa. His
eyes were deeply brown na kung titigan mo ay manginginig ka dahil sa lamig.

"Sino ka ba para respetuhin ko, ha? Binabantaan mo kanina lang ang kapatid ko at
sapat na iyon para hindi kita bigyan ng respeto. Your title will never gain my
respect. General my face. Act like one, Mr. General."

"Ganoon ba? Halika..." bigla siyang yumuko at naramdaman ko na lang ang pag-angat
ko galing sa semento at naisampa na ako sa matigas niyang balikat na ikinahiyaw ko.
"Sa akin ka hanggang hindi mo sasabihin kung saan dinala ng kapatid mo ang
pamangkin ko. That kidnapper Vice governor.."

"Hindi kidnapper si Jonah! Baka kusa lang sumama ang pamangkin mo! OhmyGod! Saan mo
ako dadalhin?! Tulong! Tulong! What the fck! Tulong!! Ikaw ang kidnapper! Halimaw
ka! Sasabihin ko kay Aeross na kunan ka ng ranggo!"

"That won't do, Ms. Beauty Queen. The president is professional in his duties.
Matapat ako sa bansa kaya nakuha ko 'to."

"Matapat, my ass! Saan mo ako dadalhin?!"

"Shut up, will you! Kung sasabihin mo sa akin ngayon kung nasaan si Vice ay
papakawalan kita!"

"Never!" sigaw ko nang ibinagsak niya ako sa passenger seat ng sasakyan niya.
Natatakot ako sa maaaring mangyari kay Jonah dahil sa halimaw na 'to. Marami ng
problema si Jonah ayaw ko ng dagdagan pa.

Pilit kong binubuksan ang kotse pero hindi ko magawa kaya sinapak ko na lang siya
nang makaupo siya sa driver's seat.

"Walang hiya ka! Saan mo ako dadalhin?!" parang hindi naman siya natinag sa
pananapak ko at pinaandar lang ang kotse.

Oh my God! Parang lalabas na sa dibdib ko ang puso ko dahil sa kaba at takot.

"Kasali ka siguro sa kulto ano! Manggagahasa saka kunan ako ng lamang loob. Oh my
God! Tulong! Tulong!"

"Anong kulto? What the fvk are you talking about? General ako, Ms. Beauty Queen at
hindi rapist lalong lalo hindi mamamatay tao."

"Kidnapper na lang! Kapag nakawala ako sa'yo. I will spread to the whole country
that you just kidnapped Ms. World 2016."

"Will see about that, Ms. World 2016? Kapag nakawala ka sa akin ay sigurado akong
hindi mo na yan magagawa."
"Gagawin ko iyan at kapag nangyari 'yon. You will lose your title, Mr. General."

"I'm not afraid," he smirked. Mayabang talaga!

•KLAD'S POV•

"Miss Klad, kakatawag ko lang kay Pedro pero hindi niya kayo masusundo ngayon dahil
wala sa kanya ang mga susi ng sasakyan. Na kay Señorito ata.." matapos ng hapunan
ay nag-request ako kay Tatang Andoy na baka masundo kami rito dahil inaapoy ng
lagnat si Vice at gusto ko siyang dalhin sa klinika rito.

Hindi naman kami maihahatid gamit ang bangka dahil malakas ang ulan.

"Dumito muna kayo, hija. Mawawala din iyang init ni Vice pagkatapos umepekto ng
gamot. Dampian mo ng bimpo kada minuto para mawalan ng konti ang init niya," kanina
ko pa ito ginagawa at nag-aalburuto na ako sa pag-aalala dahil ganoon pa rin ang
init niya.

Mahimbing na siyang nakatulog ngayon sa tulugan nila Nanay. Isang mattress na

malambot din naman. Ilang kumot na rin ang pinakayakap ko sa kanya para hindi siya
masyadong malamigan.

Hinawakan ko ang kamay niyang nanginginig ng konti.

"Vice naman eh.."

"Mag-iinit muna ako ng tubig para makainom iyan ng gatas," tumango lamang ako kay
Nanay.

"Sigurado ka ba, hija, na walang nangyari kay Vice nang mamingwit kayo. Baka
natinik siya ng isda o ano.."

Napapikit akong inaalala ang mga nangyari kanina.

"Pangalawang beses po ata. Sabi naman niya, ayos lang siya at di masakit," kaagad
na dinaluhan ni Tatang si Vice at tinignan ang kamay nito. Ang ilaw sa kwarto ang
siyang nagpapakita sa amin na namamaga nga ang daliri niya.

"Hay nakung batang ito, oo...hindi pa rin nasanay kung paano hawakan ang mga isda,"
pailing-iling na komento ni Tatang saka lumabas ng kwarto.

"Buhay kasi iyong isda at maliksi," nabuhayan ang loob ko ng hina hina sumagot si
Vice habang mariin na nakapikit. "Ayaw ko silang patayin gaya ng ginagawa ni Tatang
kapag nakahuli ng buhay."

"Ssh...kinain na natin ang isda. Namatay pa rin sila Vice."

Tinitigan ko ang mga daliri niyang namumula at hindi ko maiwasang hindi ngumuso
kung gaano kalala ang mga iyon. Mula sa daliri niya ay napunta ako sa noo niyang
dinampian ko ulit ng iba pang bimpo.

"Does it still hurt, baby?" napatanga ako sa tanong niya.

"Ang ano, Vice?" napunta ang tingin niya sa ibabang bahagi ng katawan ko na
ikinahiya kong takpan ng dahan-dahan kahit naka-duster naman ako. "Yeah, lalo na
kapag umiihi ako."

"Can you bare it?" tumango akong hindi naman talaga. Kapag umiihi ako ay para akong
nasugatan at nilagyan ng alcohol. "Sure?"

"Sshh, ayos lang ako. Ikaw ang may lagnat sa atin kaya dapat mong aalahanin ang
kalagayan mo."

"Can I ask a kiss? Para gumaan ang pakiramdam ko.." napatitig ako sa kanyang
umiling-iling. May pilyong ngiti sa kanyang mga labi. May lagnat na nga, ganyan oa
rin naiisip niya.

"Baka may pumasok Vice," nakaharang lang sa pinto ng kwarto ay kurtina kaya di mo
mamalayan na baka may pumasok.

"Just quick, Klad.." tumango akong idinampi sa labi niya ang mga labi ko.

"There. Okay na?"

"Hug. Mas mainit ang yakap mo kaysa sa mga kumot."

"So demanding.."

"And you can't disagree at my request. Please..."

"Fine," dahan-dahan kong inakap ang katawan ko sa nakahiga niyang katawan. I can
feel his body burning kaya mas okay na siguro ito. Though the thick blankets were
covering him, I can still feel how his heart was racing. He stroke my hair holding
my other hand.

"Bare with me, Klad. No one really can stand me. Ikaw lang ang kaya akong
pakisamahan."

Hindi ako umimik kasi naiiyak ako sa binitawan niyang mga salita. This man really
deserves to be happy. Hindi siya mahirap pakisamahan dahil mabait naman siyang
talaga. Once you know him, you will just realized that he already owns your heart.
Sana ganoon din siya sa akin.

"Klad, you're my only baby and I will hope every second that such reason will make
you stay beside me."

At iyong luhang pinigilan ko ay sadyang ayaw magpaawat at kusa lang silang

bumagsak.

Lying to him about my true identity is not what he deserves. Pero natatakot akong
malaman niya ang totoo ay siya ang mawala sa akin...at baka lahat ng sinasabi niya
ay siya ang lalabag.

He has high respect to Sister Lene, which is me.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 15- Girlfriend

Chapter 15: Girlfriend

•KLAD'S POV•

SABI ni Nanay ay mas epektibo sa lagnat ang pag-higop ng sabaw ng isda kaya bago
siya pumunta sa may baybayin para tingnan ang lagay ng cottage ni Vice ay tinuruan
niya muna ako kung paano magluto ng tinolang isda. Kahit hindi ako sanay magluto
gamit ang kalan na kahoy lamang ang nagpapa-apoy ay ginalingan ko na. I wanted to
really achieve this food recipe para mahimasmasan sa lagnat si Vice at saka ito ang
ulam namin ngayong umaga and Nanay Lorna trusted me with this one, I just cannot
fail her.

Nilunod ko iyong hiniwang kamatis at dahong sibuyas nang kumulo iyong tubig. I have
always been trained to cook at home. Ikinulong naman kasi ako simula bata pa. Not
literally, but my life revolved only at school and at home. Nakakalabas lang ako sa
mga family event. Nakakalabas lang ako madalas ng pumasok ako sa kumbento dahil sa
mga mission namin sa iba't-ibang lugar.

My family molded me with utmost dignity and reservation. Dignity. That word has
been cracked by my heart's desire. Hindi ko alam kung may dignidad pa ba ako
pagkatapos kong makipagtalik sa isang lalaki sa kabila ng pagiging misyonarya ko.

But what was so much shocking...I don't really care about that dignity now as long
as my heart is beating with happiness. I have bargained with God. I pray to Him
just to give me time to experience this kind of happiness and I will get out from
this insanity after this week.

Malaki ang utang na loob ko sa Panginoon, sky is the limit. Malaki ang pagmamahal
ko sa kanya. Ilang pagkakataon na akong malapit mamatay noong sanggol at bata pa
lamang, pero dahil sa Kanya, buhay na buhay pa ako. Living and experiencing still
the wonders of life.

Babalik ako sa Kanya dahil mahal ko ang Panginoon at iyon lang ang nakikita kong
paraan para pagbayaran lahat ng mga kasalanan na nagawa ko. I will worship Him not
hoping to be forgiven, dahil sa sobrang laki ng kasalanan ko, I don't deserve a man
like God. I don't deserve His forgiveness.

And I don't deserve a man like Jonah either. Sa lahat ng kasinungalingan ko, hindi
ko alam kong tatanggapin pa niya ako.

This is the new view I have discovered in life. May mga taong nagsisinungaling para
lumigaya lang kahit ang dulot ng kaligayahan na iyon ang isang kaparusahan.

Tatanggapin ko lahat ng parusang nakaatang sa akin. Tatanggapin ko kahit sa bawat

segundo na ngingiti ako kasama si Vice ay buong pwersa akong sinasampal ng takot.
My fears to God are so high.

Napaigtad ako saglit nang tumunog iyong takip ng kaldero buhat sa sobrang pagkulo.
Kinuha ko kaagad iyon at nilagyan ng asin at pampalasa para sumarap iyong
sinabawang isda.

I jerked when the heat from the woods touch my fingers accidentally.

"God..." agaran kong tinakpan iyong kaldero at pumasok sa kusina para hugasan iyong
kamay ko na napaso. Naluluha ako sa hapdi na kumalat agad sa akin pero ininda ko
dahil walang mangyayari kung manghihina ako.

May nararamdaman akong sakit ngayon, iyong sa ibabang parte ng katawan ko na

hanggang ngayon ay sobrang hapdi pa rin at iyong maliliit na sugat sa paa ko buhay
ng matinik ako sa mga matulis na bato nang maligo kami ni Vice kahapon.

This is really me. Hindi ko pinagsasabi sa ibang tao na nasasaktan ako kasi
nagpapanik sila kaagad, my family is always like that. Ayaw kong trinatro nila ako
na sa kada sakit na nararamdaman ko ay kailangan ko ang ibang tao. I also need to
be independent of the pains I am feeling. Hanggang kaya ko, ako ang nagpapagaling
sa sarili ko, though the pain in my private part is not really bearable. Tiniis ko
lang na maglakad ng normal dahil baka mahalata ni Nanay Lorna na may iniinda akong
sakit at magtanong siya kung bakit ko iyon nakuha.

He was not really gentle at the middle of the making, pero hindi ako nagreklamo
kasi nagugustuhan ko ang bawat galaw niya. Hanggang ngayon parang ramdam ko pa rin
ang paggalaw niya sa akin na parang nababaliw na ako kung paano lilinisin ang isip
ko.

Guess so, hindi ko na maibabalik ang kainosentihan ng isipan ko.

After the difficult cooking ay sinilip ko ang kwarto na tinulugan ni Vice at

naabutan ko siyang bumabangon na nahihirap kaya agaran ko siyang dinaluhan.
Hinawakan ko ang braso niya gamit ang isa kong kamay saka iyong beywang niya,
helping him from getting up. Kahit alam kong humupa na ang init niya, his tiredness
made him groan like he was feeling pain.

"Good morning, Vice," I greeted when I succesfully made him lean against the wall
of the room. He stared at me and I knew he caught my sweet smile. Mapupungay ang
mga mata niyang nakatitig sa akin. His eyes were in deep exhaustion.

"Hi baby. What a beautiful greetings in the morning," he complimented forcing

himself to smile.

"Anong nararamdaman mo? Feeling better?"

"Of course. Kung ikaw lang naman ang mag-aalaga sa akin, hindi ba? My nurse is
excellent in making me better," sumilay ang pilyong ngiti sa kanyang mga labi.

"I have to, Vice. I'm so worried about your condition. Ganoon ba kalala ang mga
tinik mo?" hindi ko nakita kagabi kung paano nilagyan ni Tatang Andoy ng batobalani
ang mga tinik niya kasi tinawag ako ni Nanay para kunin iyong gatas na ipapainom
kay Vice.

Tiningnan ko ang mga kamay niya at kahit namamaga pa ay mukhang hindi na naman
sobrang namumula.

Tinitigan niya lang ako ng ilang segundo na ikinailang ko na nanginginit ang

pisngi. Kahit palagi niya akong tinitingnan ng ganyan ay hindi pa rin ako sanay.
Ang mga tingin niyang nagsasabi na ako ang pinakamagandang bagay na hinulog ng
langit. I interpreted those stares as such.

"Thank you for taking care of me, Klad. Ngayon lang ulit ako dinalaw ng lagnat kasi
sobrang pinag-iingatan kong hindi makaranas ng trangkaso dahil wala namang mag-
aalaga sa akin," napaawang na nagulat ako ng konti sa itinugon niya. He even helf
my hands clasping them against his.

"Hindi maiiwasan iyon, Vice. From your heavy works and change of weather,
magkakatrangkaso ka talaga, but if you catch them, marami namang tao sa mansion mo.
There's Ezekiela.."

"Minsan. Pero kapag masama talaga ang pakiramdam ko, I busy myself with work and
somehow for how many years, that is my way of curing my fever. Nasanay na ako.
Hindi alam ng mga tao sa mansion na may sakit ako kasi madalas akong sa penthouse
umuuwi. So yeah..that left me alone.."

"Vice, I'm honored to have taken care of you," ngumingiti akong hinaplos ang noo at
leeg niya at gumaan ang pakiramdam nang hindi mainit ang katawan niya at normal
body heat na lang. "Aalagaan kita hanggang kaya ko."

"Thank you, Klad and I'll take that as a promise," kindat niya.

"Can you get up now? Handa na iyong agahan mo," tumango siyang dahan-dahan kong
inakay papatayo.

Dahil hindi naman siya gaanong nanghihina na at bakas na ang lakas sa kanya ay
agaran kaming nakarating sa hapagkainan at pinaupo ko siya. Pinaglapagan ko ng
pinggan at kubyertos ang harapan niya, at habang nagsasandok ako ng ulam at kanin
ay parang napapaso ako sa malagkit niyang tingin. Kahit hindi ko iyon pinansin ay
sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Still, I am not used to by his presence because
my heart is still pounding extremely fast.

"Stop looking at me like that, Vice. Nakakailang..."

"I can't control them, baby. They always want to look at you," hindi ko pinansin
iyon at naglapag na lang ng isang basong tubig.

"Kumain ka na lang, Vice," saway ko kasi nanginginit ang pisngi ko dahil sa titig
niya.

"Ganito pala pakiramdam..." but before I could ask him what, he caught my left
wrist making me sit on his lap. Kinulong niya ang katawan ko gamit ang mga braso
niya ng sobrang higpit.

"What feeling?" I inquired, curious.

"The feeling... iyong buhungad sa umaga mo ang ngiti at pag-aalaga ng taong gusto
mo," kahit na amoy usok ata ako ay hindi siya nagdalawang isip na magnakaw ng halik
sa pisngi ko. Gosh, ganito siya maglambing, kapag nag-uumagahan kami sa loob ng
dalawang araw doon sa mansion niya, walang palyang hinihila niya ako papaupo sa mga
hita niya.

"Gusto mo ako?" abot langit ang tahip sa dibdib ko. Iyong dalawang salita ang
pumipintig sa isipan ko.

"Bakit? May mali bang magustuhan kita?" gulat siyang dahang-dahang umiling. Ako ang
straightforward noon, pero ngayon nakakatameme pala. "I like you, Klad, whether
it's right or not, it will never change the fact that you're driving me crazy."

His sweet and special treatment of me never lead me to assume his feelings towards
me, pero ngayong sinabi niya na sa akin at dinig na dinig ko ay parang sasabog ang
puso ko sa saya. My heart is filled with uncounted happiness.

Pumasok sa isipan ko ang mga memorya nang nagtapat akong gusto ko siya nang sinabi
ko iyon ng deritsahan. I have this huge admiration towards him...and I'm really
falling in love.

"At narinig kita noong isang araw nang sinabi mong gusto mo ako. Baby, sorry for
not responding. I was too shocked to hear that from you, my heart cannot stop
beating and it was crazy. Gusto kong malaman mong gusto rin kita, Klad, gustong
gusto..."

"Vice," I cupped his both cheecks and stared long at his very beautiful eyes.
"Bakit mo sinasabi sa akin ito ngayon? Ayos lang naman na hindi mo ako kaagad
gusto, baka napipilitan ka lang kasi inaalagaan kita. You see...hindi ako kasing
ganda ng mga babae mo. I am not your type of woman. Sinabi kong gusto kita kasi
masaya at masarap kang kasama, and it is really true that you live in my brain most
of the time, pero huwag mong pilitin, Vice.."

"Hindi ko pinipilit. What do you think why I became intimate with you yesterday? I
took off your virginity and I will take responsibility of it. F-ck baby, hindi ko
alam kung anong nararamdaman ko dahil ibinigay mo iyon sa akin, para akong
hinulugan ng malaking biyaya galing sa langit. Thinking that despite of my grevious
sins, bakit ibinigay ka pa sa akin? Pakiramdam ko, I don't deserve you. So I want
to tell you that, I did not force this feeling, I like you really."

Anong gagawin ko? Masayang masaya ako, at alam kong sa kasiyahan kong ito..hindi
ito pwede. OhmyGod, why is this so difficult? Gusto kong sabihin sa kanya ang
totoo...pero natatakot ako. Baka---iwasan niya ako, baka kamuhian niya ako, baka
husgahan niya ako..

"Why do you like me?" Mahina kong tanong na hindi pa rin alam kung paano
papakalmahin ang puso.

"Why do you like me then?" balik niya sa akin.

"I don't know. Kahit nga masungit ka sa akin noon, gustong gusto pa rin kitang
makita. You don't really smile, and everytime I see, I want to put smile on your
face."

"That's it, baby. You put smile on my days, kaya gusto kita, and other reasons are
being unidentifiable. Gusto kita dahil isinisigaw ka ng puso ko...oh fck, so cheesy
of me..." Natatawa niyang saad sabay huli niya sa mga labi ko. Ilang segundo ring
naglapat ang mga labi namin dahil buong puso kong tinugon ang masasarap niyang
halik.

I am well addicted to his lips. Oh heavens!

"At ilang ulit ko bang sasabihin na huwag mong ikumpara ang sarili mo sa mga babae
ko noon. Noon na 'yon, baby. Ikaw na lang ngayon. Hmm..." napaliyad ako nang
maramdaman na naglakbay ang palad niya papasok sa gitna ng hita ko habang ang mga
labi niya ang naglakbay sa leeg ko. The heat of his touch is burning my body with
desire.

"Vice--ohh," napasinghap akong napayakap sa kanya nang ipinasok niya sa akin ang
daliri niya. My breath hitched and the pain is really not good. "Mahapdi pa, Vice.
Sorry.."

"Oh sht! Does it?" hinugot niya ang daliri niya saka niyakap niya ako nang mahigpit
at paulit ulit niyang hinalikan na parang bata pagkatapos madapa at ang mga halik
lang ang makakapagpagaling. "Shh..I'm sorry, my baby. Sabi mo kagabi, ayos ka na.
I'm sorry, Klad."

"May lagnat ka kasi, at mas mahalaga ang nararamdaman mo--"

"Fck that mas mahalaga ako, Klad. Sa ating dalawa, ikaw ang mas mahalaga sa akin.
Uuwi tayo pagkatapos nating mag-umagahan, and we will go the clinic to have you
check. Don't worry, may Ob clinic dito at babae naman ang nangangalaga."

"No need na Vice. Maybe mamaya wala na 'to.."

"Tapatin mo ako? Do I--uhmm--made love with you ..hard and rough?" nanginit ang
pisnging nag-iwas ako ng tingin. "Klad...Did I? Hindi ko na namalayan kasi my
attention was focus on how to pleasure you, and when I pleasure, it will be hard
and rough."

"Medyo. Pero ayos lang naman kasi gusto ko iyong hatid 'non. Anyways, don't worry
please, maayos din ako," matamis akong ngumiti sa kanya at sinisiguradong maayos
nga ako. I hate check ups. My childhood days have been rooted in the hospital.

"I am worried that now you said it. I'm sorry that I was hard on you."

"I like it though...no apologies needed. I like what happened very much."

"Thank you, baby," he kissed me again and his lips remained on mine for a couple of
seconds. "For giving your body to me...,but I insist to bring you to the clinic."

Tumango na lamang akong hindi na nakipag-argumento sa kanya at tinanggap ulit ng

buong puso ang mga halik niya.

"SALAMAT sa pag-aalaga sa amin, Nang, Tang," narinig kong magalang na paalam ni

Vice sa dalawang matanda na maayos kaming inalagaan.

"Salamat po," ako naman ngayon ang nagmano sa kanila pagkatapos ni Vice. "Lalabhan
ko na lang po iyong mga damit niyo po, saka ipapahatid ko na lang dito pagkatapos."
referring to her dress.

"Walang anuman iyon, hijo, hija. At okay lang, Klad, kahit hindi na. Pinaglakihan
ko na ang mga iyan, mas kasya na iyan sa'yo kaysa sa akin," tumango akong ngumiti.

"Salamat po ulit," ngumiti lang na tinapik ni Tatang ang balikat ni Vice, saka nang
bumaling sa akin ay hinawakan ako para makasampa na sa bangka.

Hindi pa gaanong kaaya aya ang klima pero sakto lang para makapaglayag kami pabalik
sa may beach.

"Mag-iingat kayo!" sigaw ni Nanay habang kumakaway sa amin. Tinutulak ni Vice

papalayo sa dalampasigan ang bangka gamit iyong paddle. Sanay na sanay talaga
siyang magdala ng ganitong sasakyan. I wonder if he was a fisherman before, noong
mga panahong iniwan siya ng ama at kapatid niya at siya lang nag-alaga kay
Ezekiela.

Wearing simple clothes make him so oozingly hot. Kahit ano na ata ang iba kong
iisipin para maiwala lang sa isipan ko kung gaano kaganda ang katawan niya ay hindi
ko magawa. My mind is very corrupted by his body. Gusto ko ng i umpog ang ulo ko
para lang mawala ang lahat ng pagnanasang nararamdaman sa tuwing nagkakalapit kami.

KINARGA niya ako papababa sa buhangin nang makarating na kami sa dalampisan ng may
isang sikat na beach. Kung hindi ako nagkakamali sa tansiya ko ay mag-a-alas nuwebe
pa lang ng umaga at iyong hindi pagsilang ng araw ang siyang pagdami ng mga taong
naliligo sa dagat.

People were staring at me pagkatapos akong iwan ni Vice para may gawin pa sa
bangka. Malalagkit ang tingin ng mga tao at may binibulong pa sa isa't-isa. Some
were giggling like a wiggle chocolate. Iyong mga teenagers sa may kalayuan na
nakasuot ng two piece bikini ay kinukuhanan ng picture si Vice na ngayon ay
nagtatapon ng angkla ng bangka sa dagat. He was tying the rope of the anchor to
edge of the boat.

"What the fcking fck..ang gwapo talaga ni Vice."

"Nakakahimatay ang init ng katawan niya. May damit pa nga lang siya, nakakalaglag
panty na...paano pa kaya kung naghubad na."
"Nagkainuman daw nga sila ng pinsan ko, and she said...his fcking good in bed daw."
"I know beshie. Kung ganyan lang kakisig..."

Umiigting ang teynga ko sa mga naririnig galing doon sa nagkukumpulan na mga babae
sa mag dagat na naghihigikhikan pa sila. His type of girls. Iyong hourglass body at
may kayamanan sa dibdib. Pumikit ako para hindi kainin ng inis. I inhaled and
exhaled to calm my brain cells and not to be insecure with their body that on
workouts.

Nag-aalab ng sobra sa inis ang utak ko ng lumapit ang isang babae sa bangka na
hindi naman namamalayan ni Vice kasi may ginagawa siya sa parteng iyon na may
makina.

"Hi Vice Jonathan," hahakbang sana ako para pigilan iyong babae eh, kaso lang
napagtanto kong ayaw kong aksayahin ang oras sa mga malalanding katulad niya. I
know their kinds, their the kind of girls na napapasok sa kategoryang 'Ahas',
kitang kita na ngang may kasama ang lalaki, lalandiin pa.

Mula sa baba ay sumilip si Vice sa kung sino man iyong tumawag sa kanya. Tiningnan
niya lang ang babae na walang emosyon ang mukha, the usual face of him when meeting
unknown people.

"Nagbabakasyon ka Vice? I have a room in the resort...wanna...have some fun

tonight."

Napabuntong-hininga akong naawa sa babaeng ito. Hindi na ako inosente sa have some
fun tonight na iyan. Alam ko ang ibig niyang sabihin at gusto ko ng sampalin ang
babae mawala lang ang inis ko sa katawan.

Arrgh! Naiinis ako!

"No thank you, miss. Kasama ko girlfriend ko. I rather have some fun with her,"
nakaawang ang labi nang marinig ko iyon. Lumukob sa puso ko ang isang mainit na
bagay para matunaw ako sa saya.

Girlfriend niya ako? OhmyGod! Totoo? Girlfriend niya talaga ako?

Parang huminto ng ilang segundo ang pag-ikot ng mundo ko dahil parang naririnig ko
ang mga anghel sa langit na nag-aawitan ng worship song at nakikisaya sa biyaya na
narinig ko.

But my reverie was interrupted by a sweet voice of a lady screaming for his name.

"Jonah!" tumatakbo ang babae galing sa likod ko, dumaan siya sa akin pero hindi
niya ako binalingan. At ngayon, tumigil naman ang mundo ko dahil sa panlalamig nang
makilala kung sino iyong babae.

Adelle? Si Adelle, ang babaeng sapilitan na ipinasok sa kumbento ng Lola niya dahil
gusto ng matanda na magmadre ang kaisa-isahan niyang apo. Magkasama kami ni Adelle
hanggang sa last year ng aming training, pero tumakas siya sa ordaination rites
namin.

She is not good in terms of attitude. Sa seminarya na pinasukan namin, siya ang
pinakamaldita. The mean girl of our batch. Iniisip nga namin ni Claire at Eve noon
na magiging istriktang madre siya na mamahala ng paaralan pagdating ng panahon.
Sakit ng ulo ang dulot niya sa mga guro namin dahil kapag oras ng pagdarasal ay
palagi siyang tulog o kung anu bang trip niyang gawin.

Bago pa niya ako nilingon ay tumalikod na ako papaalis doon. Nagmamadali akong
naglakad at pumunta sa public comfort rooms nang makita ko ito.

Pumasok ako sa isang bakanteng cubicle at nagpapasalamat na malinis naman at

makakahinga ako ng maluwag. This is not good anymore! Hinahunting ako ng
kasinungaling ko. Parati na lang ako nakakita ng mga tao na magpapaalala sa akin
kung ano ako.

Kung sino ang totoong ako. This is frustrating! Ngayon lang ako nagsinungaling sa
tanang buhay ko, at ganito pala kahirap. Parati ka na lang nagtatago at kada-tanggi
mo ay nakakabuo ka na naman ng isa pang kasinungalingan.

Naiiyak ako sa isipang sasabihin ko kay Vice ang totoo. Natatakot ako sa magiging
reaksyon niya. Natatakot akong iwasan niya ako. Natatakot akong mawalan siya ng
tiwala sa akin. Natatakot ako...dahil hindi lang naman ang pagiging madre ko ang
tinatago ko...kundi pati na rin ang pag-iimbestiga ko sa kanya.

Pero kailangan kong ipaliwanag na hindi na ako kabilang sa mga taong nag-iimbestiga
sa kanya. I have trusted the President to do the investigation.

Iniisip ko rin ang pamilyang naiwan ko. They trust me not to be close with Vice.
Binigyan ko sila ng salitang pagkatiwalaan nila ako, pero nandito ako para sa
kaligayahan ko. My family doesn't like Vice.

Ganito pala kahirap sumaya.

Bakit ngayon ko lang nakilala si Vice? Bakit ngayon lang na sobrang hirap ng
lumabas?

"You need to think twice, Klad.." I murmured. Ayaw kong biguin ang pamilya ko. Ayaw
kong biguin ang Panginoon. Hindi ganoon kadaling sumunod lang sa kasiyahan mo dahil
maraming tiwala ang papipinsala. Hindi ganoon kadaling sumunod sa gusto mo. Hindi
madali...

Pero...iisipin kong iwan si Vice. Pinipiga ang puso ko ng paulit-ulit dahil sa

lungkot. Ayaw ko siyang iwan.

But The truth will set you free. Maging totoo lang ako at harapin ang maaaring
reaksyon niya. Bahala na ang bukas, basta maging totoo ako.

I wanted to be honest to the man I love.

Please God, this is too much to ask, please enlighten me. Please help me..please.

Naiiyak na rin ako dahil alam kong hindi na ako tutulungan ni Lord dahil sa laki ng
kasalanan ko. OhmyGod, sobrang laki ng kasalanan ko. Kahit lumuhod akong umiiyak sa
Basilica Del Sto. Niño ay hindi pa sasapat. All my life I will live paying for my
sins.

"Good morning Vice," natigil ako sa pag-aaway sa isipan ko nang may bumati kay Vice
sa labas.

"Morning po.."
"Sino po hinahanap ninyo?" narinig ko ang isang ginang na na nagtanong.

"Girlfriend ko po," please, help me. Huminga ako ng malalim bago hinawakan iyong
doorknob.

Hinila ko iyong pinto at dahang-dahang lumabas. Nakita ko siyang nakahilig sa pinto

habang kausap ang isang ginang na hawak-hawak iyong anak niya ata. Iwinaksi ko ang
pag-aalala sa aking mata at ngumiti sa kanya.

"Nandito na po siya. Halika na baby," agad niyang saad nang makita ako. Nang
lumingon ang ginang ay ngumiti lang akong nagdadasal na hindi na naman itong isang
taong nakakilala sa akin.

"Oh kay gandang bata," komento ng ginang saka hinawakan ko iyong kamay ni Vice na
nakaabot sa akin.

"Mauna na po kami," saad ko.

Lumabas na kami at hindi ko maiwasang hindi matakot na baka nandito pa sa Adelle sa

paligid. Sana hindi niya ako nakita at ipanagsabi kay Vice ang totoo?

"Are you okay, Klad? Tahimik ka ata.." bigla niyang sabing inakbayan ako at
papalakad kami sa isang pathway.

"Wala lang, Vice. May iniisip lang ako."

"Care to tell me. Baka makatulong ako," umiling-iling lang ako. "Okay. Punta muna
tayo sa clinic tapos pag-usapan natin ang problema mo."

Nagpatuloy kami sa paglalakad at hindi ko maiwasang hindi hahapitin ang beywang

niya dahil halos lahat ng babaeng nadadaanan namin ay nakatingin sa kanya. Humigpit
lang ang kapit ko sa beywang niya na ikinatawa lang niya.

"I know your problem, my baby Klad. Nagseselos ka ba sa mga babae kanina ha? Don't
you ever worry. I did not pay attention to them. I immediately followed you when
you walked away a while ago."

Napabuntong-hininga ako.

"Alam ko namang hindi ka sa akin eh. Marami kang makakasalamuhang tao, pero gusto
ko lang akin ka at hindi para sa iba. Nakakaiinis ang mga babae kanina---"

Hindi ko natapos ang pagrereklamo nang nakangiti niya akong hinalikan sa gitna ng
maraming nakatingin.

"I'm yours, Klad. May karapatan kang angkinin ako. I give you the right."

"Umm--narinig ko kanina...girlfriend mo na ako?" napawi ang ngiti niyang naguluhan.

"Ayaw mo ba? Gusto mo luluhod ako sa harapan..." lumuhod naman siya kaagad dahil sa
nataranta na siya ng konti. "Para itanong lang sa'yo na...can you be my
girlfriend?"

Napakurap akong kinikilig. This man can make your heart beat...in a shocking way.

"I won't take no for an answer."

"Gusto kita.."

"At gusto rin kita." Pumupungay ang mata niyang naghihintay ng sagot. The
anticipation is very evident in his eyes and excitement for a positive answer.
Kumakalabog ang puso ko sa kung ano ang isasagot.

Marami pa akong kasalanan sa kanya, puro iyon kasinungalingan. Natatakot ako na

kung bubuo kami ng relasyon tapos may marami akong kasinungalingan...mabibiyak ang
tiwala niya sa akin at alam kong mahirap ng ibalik ang natibag ng tiwala.

"Pero--"

"Ayaw mo ba?" I saw pain in his eyes, but his voice remain soft and calm.

"I want to think deeper."

Tumango siyang tumayo saka hinila akong papayakap sa kanya.

"Hindi ako nagmamadali, baby. Maghihintay ako hanggang kaya ko makuha lang ang
sagot mo. Basta ako, boyfriend mo man ako o hindi, label won't matter and I give
you the right to be yours."

Pumikit akong inaabsorb kung gaano tumagos sa akin ang sinabi niya. I'm sorry Vice.
Hindi ako papasok sa isang relasyon hanggang may mga tinatago pa rin ako
sa'yo....kung may karapatan nga naman akong pumasok sa ganitong mga relasyon.

I am not allowed to enter in this kind of relationship anyway, and this what make
it hard.

"Salamat sa pag-intindi, Vice."

"Mahirap nga namang pumasok sa isang relasyon, Klad. Alam ko iyon. Relationship
demands time, relationship and trust. Papatunayan ko sa'yong nagbago na ako at
hindi na ako iyong lalaking nababasa mo sa mga newspaper at magazine. Gusto kong
pagkatiwalaan mo ako. Sa ngayon, we will just remain as this, but I will surely
pursue you legally whatever it takes. Manliligaw ako sa mga tiyuhin mo..."

"Ano? Vice, mahirap kalabanin ang mga tiyuhin ko," may pangamba kong tugon.

"I don't care. Basta maging akin ka, ibigay ka man nila o hindi.."

"Nagdadalawang isip ka ba dahil sa kanila? Na baka magalit sila kapag nalaman

nilang boyfriend mo ako? Flash report, baby...I am persistent to fight for you."

Hindi ko na alam kung paano pa pigilan ang puso na mahalin siya. Mas lalo lang
tumaas ng tumaas ang takot ko sa mga kasinungalingan ko ngayon.

"Marami pa akong problema sa pamilya ko Vice. Iyong Daddy ko nasa ospital pa..." at
may pinangakuan pa akong lalaki sa itaas. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin sa
nag-uumapaw kong takot.

"I understand, baby. Maghihintay naman ako sa'yo kung kailan ka magiging handa.
Basta ang mahalaga, ako'y sayo at ikaw ay akin. That's the condition.."

Nangingiti akong tumango.

"Sayo lang ako," saad ko.

"That's my baby."

"Jonah!" naghiwalay kami mula sa mga yakap nang may narinig kami mula sa likod.
Nakita ko ang isang lalaking papalapit sa amin, na ikinairap ni Vice kahit lalaki
naman siya.

"Congressman.." walang buhay na saad ng katabi ko. Oo nga si Congressman pala. Si

Congressman Tyvian Mariente. "Wala kang ginagawa sa senado at nandito ka, ha?"

"Girlfriend, I see. Man, congrats! Nagbibinata ka na," napayuko si Vice nang

malakas nitong tinapik. "Alam na ba ito ng mga kaibigan natin ha? Nakss...di ko
akalain na magiging tinapay ang bato. Hi there beautiful..I assume kilala mo na
ako, Tyvian Mariente ang pinakagwapo sa lahat. Inaangkin lang ni Thomas at Jonah
ang trono kasi hindi pa ako pumapasok sa eksena ..perong nandito na ako, I will
claim my throne. Ako talaga ang nangunguna .."

"Shut up, Tyv. Huwag mong takutin ang girlfriend ko sa unggoy mong mukha. At huwag
kang mangarap nga, baka marinig ka ni Gelvoria ay e-di-disown ka nun bilang
kaibigan."

Nangingiti lang siyang inakbyan siya ulit ni Vice. Natatawa lang siya sa asaran ng
dalawang magkaibigan.

"Whatever. Your name, beautiful.." baling sa kanya ni Congressman.

"Kladeria Bautista po, Congressman."

"Bautista?" May gulat nitong ulit sa apelyido niya. Tumingin ito kay Vice na
mukhang nagtatanong. May mali ba sa pangalan ko?

"Opo. Bakit po?"

"Ahh...wala naman. Welcome sa resort ng kapatid ko," inabot niya ang kamay niya sa
akin at agaran ko iyong tinanggap para sa pakikipagkamay. "Nice to meet you."

"Likewise po," gwapo nga naman talaga si Congressman. Wala naman atang hindi gwapo
sa mga kaibigan ni Vice. From Governor Thomas, Senator Crexion, Doc Rydean and
President Aeross... lahat sila biniyayaan ng taglay na kakisigan. Mukhang si Doc
nga lang ang hindi pumasok sa politika.

"Hands off now, Mariente," Vice possessively withdrew my hand from the hand of his
friend. "This is mine."

"Walang mang-aagaw, Jonah. Takot ko lang sa'yo, ano."

"You should have a better proposition why you disturb our conversation here. Speak
now, Mariente," hinaplos ko ang kamay niyang nakahawak sa akin para pakalmahin
siya. "Hindi ako galit, baby. Ganyan ko lang talaga tratuhin ang mga kaibigan kong
aasarin lang ako palagi."

"Oo, baby---oucchhh!!," impit na sigaw ni Congressman nang hindi siya nakailag nang
hinawakan siya ni Vice at inikot ang braso nito. "Ouch! Fckk! Bitawan mo ako Jonah!
Nadaplis lang ako! Inaasar lang kita!"

"Isang baby pang tawag sa girlfriend ko. Mapuputulan ka ng braso dahil babaliin ko
talaga 'to."

"Oo na!," hindi ko na ata silang mapipigilan kasi parang naiinis nga si Vice, at
mas lalong hindi ko siya mapigilan na ipakilala akong girlfriend niya sa harap ng
ibang tao. "Gusto lang kitang imbitahan ng inuman ngayong gabi. Na miss kitang g*go
ka. Na busy kasi ako sa kongreso at tinutulungan ko ang Presidente sa iba niya pang
problema. Kahit sinasaktan mo ako, mahal na mahal pa rin kitang g*go ka! Tanga ako
sa pagmamahal mo."

Di ko alam nakakatawa pala tong si Congressman. Nag-iinarte pa siyang hinahawakan

ang pisngi ni Vice nang bitawan siya nito.

"Tss! Mandiri ka nga, Mariente. Maraming nakakita sa atin, baka ma viral ka sa

social media bilang bakla. Mas nadala ka pala talaga sa kagwapuhan ko tapos
inaangkin mong mas gwapo ka. Tss!"

At doon umatras si Congressman na sinamaan ng tingin si Vice.

"Mas gwapo naman talaga ako," bumaling sa kanya si Congressman. "Di ba, Ms.
Bautista?"

"Pinakagwapo sa paningin ko si Vice. Sorry po," mayabang na tumingin sa kanya si

Vice na para bang nanalo siya sa lotto habang inaakbayan akong hinalikan ang
sentido ko.

"Fck...kailangan ko na ata ng girlfriend para may magsabi sa akin ng ganyan.

Maghahanap ako mamaya...anyways ha, akin muna si Jonah ngayong gabi, Ms. Bautista.
May pag-uusapan kami. Tapos di ko na kasi ito nakakausap...kung okay lang sa'yo."

"Sige po."

"Bye lovebirds.." sinuntok muna niya si Vice sa balikat bago umalis.

•MARGA'S POV•

"KUMAIN ka na. Huwag kang mag-inarte diyan," I glared Mr. General with dagger eyes!
Naiinis ako sa kanya. Nasa isang magarang kwarto ako sa loob ng isang malaking
modernong mansion. Nilapag niya sa kama ang isang tray ng na may pagkain.
Nakatingin din sa akin ang nagpakilalang asawa ng kapatid ng heneral na ito.

Kahit na malumanay at mahinhin ang anyo ng ginang ay tinatapunan naman niya ako ng
kakaibang tingin. Nasa kwarto ring ito ang dalawa pang kalalakihan na nasa edad mga
trenta pataas.

"Pakawalan mo ako! Hindi ko nga alam kung nasaan si Jonah!" sinigawan ko siya dahil
siya lang naman ang nasa tabi ko. "Please po... " pagmamakaawa ko sa babaeng
Bautista.

"Pakawalan mo na, Iñigo. Mukhang hindi nga niya alam eh," tumango tango akong
sumang-ayon sa nagsabi 'non. Nagpakilala siya sa akin bilang si Rapha at iyong
katabi niya ay si Hendrich. "Kung kakasuhan ka niya ng kidnapping, ha? Nababaliw ka
na ba?"

"Rapha..huminahon ka, pare. Hindi mo naiintindihan iyang pinagdadaanan ni Iñigo.

Wala iyang puso, masungit at mapagmataas pero ---" may ibinulong iyong Hendrich kay
Rapha na ikinagulat ng lalaki.
"Totoo?! Weeh? Sure ka diyan?" nakakunot ang noo ko sa kanilang dalawa. Ano ba
pinag-uusapan nila? "Kailan pa?"

"I'll tell you outside." -Hendrich.

"Don't fcking twist the story, Rich!" Sigaw ng walang modong heneral na ito.
Tingnan mo, Kuya niya sinisigawan niya lang at minumura.

"Hija, kung may alam ka, please sabihin mo na...nag-aalala na kami sa anak ko, eh,"
mahinahong sambit ni Mrs. Bautista sa akin. "Kumain ka muna. Kagabi ka pa walang
kain. Pasensiya ka na rito kay Iñigo, hija, ha. Nag-aalala lang iyan kay Kladeria
eh. Kaya please lang kung may alam ka...sabihin mo na lang.."

Umiiling iling ako dahil ayaw kong mapahamak ang kapatid ko sa kamay ng walang
hiyang heneral. Nakakamatay pa naman ang awra nito. Kulang na lang bunutin nito ang
baril na parati niyang nakikita nakasuot sa gilid ng katawan niya.

"Wala po akong alam, Ma'am," umarte akong umiyak habang nakatitig pa rin sa akin
ang batang heneral na walang ibang ginawa kundi ang titigan ako ng masama.

Kahit ganyan siya kasamang tumingin parang tatalbog sa labas ng katawan ang puso
ko. Wala eh...gwapo siyang talaga....heeepp! Erase! Unggoy siya, Marga! Unggoy na
may pinaghalong alien ang mukha niya.

"Ate, iwan mo muna kami..." umiiling iling ako kay Mrs. Bautista, nagmamakaawang
huwag akong iwan sa asungot na 'to.

"Hay naku, Iñigo...babalikan kita mamaya, hija, Dadalhin kita ng damit." Mabait ang
pamilya niya pero ang Iñigo na ito ang pinaka may masamang ugali!

Nang makalabas si Mrs. Bautista ay nagpupumiglas akong kumawala mula sa nakaposas

kong kaliwang kamay buhat sa kama.

"Heneral! Pakawalan mo na! Narinig mo iyong Kuya mo. Kakasuhan kita ng kidnapping!"

"Eat now, Marga. Kagabi ka pa walang kain," nagulat ako sa itinugon niya. Did I
hear him right? Naging mabait ata ang boses ng lalaking ito pero masama pa ring
nakatingin sa akin.

Hindi na Ms. Beauty Queen? Pero bakit mas magandang pakinggan ang tawag na Ms.
Beauty Queen.

"Kung papakawalan mo ako, edi sana...nandoon na ako sa condo ko kumakain ng gusto

kong pagkain!"

"Then what do you want to eat then?"

"Are you for real? Bakit mo ba ito ginagawa? Sabi nang hindi ko alam kung saan si
Jonah, ha! Huwag mo akong titigan ng ganyan, kinakabahan---"

"Here me out, Ms. so-called Beauty Queen, my niece is a religious nun. Inakit siya
ng kaibigan mo o kapatid mo, at ngayon...nandoon sila sa lugar na hindi ko alam na
alam mo. Nagtitimpi pa ako ngayon dahil alam kong hindi ka magsasalita. So I have a
proposal to make... sasabihin mo sa akin kung nasaan si Jonah at ilalayo ko sa
kanya ang pamangkin ko."

"What if---kung nagmamahalan naman sila?" Panghahamon ko sa kanya kahit tutol naman
ako sa kung sino man iyang pamangkin niya...tapos sa madre pa?
Ano bang kahibangan ang pumasok sa isip ni Jonah? Arrgh!

"Mahal? Kabaliwan! Madre ang pamangkin ko! At ayaw kong masira ang reputasyon niya
dahil sa babaero mong kapatid. Paano kong mabuntis niya si Klad ha?!"

"Buntis agad? Advance kang mag-isip masyado!"

"Sa babaero na gobernador na iyan! Natatakot akong pagsamantalahan niya ang

pamangkin ko!"

"Masyado kang mapanghusga, Mr. General. Hindi ganyan si Jonathan!"

"Wala akong tiwala sa kapatid mo. Kaya sabihin mo na kung nasaan sila.." he gripped
my shoulders firmly. Imbis na masaktan ako sa higpit ay parang nakuryente pa ako.

"Hindi ko sasabihin. Baka kung ano ang gawin mo sa kanya. Baka barilin mo pa siya.
Halimaw ka pa naman.."

"Ano?!"

"Wala kang puso! Kinidnap mo ako para lang dito! Why don't you wait for your niece
to come home? Pwede naman iyon."

"Papakawalan kita basta sabihin mo lang kung nasaan sila. Wala akong gagawin sa
kanya, sasampahan ko lang ng kidnapping."

"Sasampahan din kita ng kidnapping dahil sa ginawa mo sa akin kung gagawin mo iyan
sa kanya. We're even."

"Fine. Kunin mo ang kapatid mo, kukunin ko ang pamangkin ko. Safe and sound.
Ilalayo ko siya kay Vice dahil madre ang pamangkin ko. Bawal iyon...bawal."

"Ptngna mo. Safe and sound ba kamo? Eh ano iyong akusasyon niyo na siya ang bumaril
sa kapatid mo na PNP Chief," alam ko ang bawat galaw sa buhay ni Jonah, ilang taon
ko na itong ginagawa. Binabantayan ko siya ng maigi ayon na rin sa sugo ng ama ko
who is ama niya rin....and our father's name is not Leonardo Oh. "Hindi ako bulag.
Nagbabasa ako ng dyaryo."

"Siya ang lumabas sa mga ebidensiyang nakita noong una but we doubt it that now.
Hindi nagkatugma ang baril na nakuha namin galing sa kung saan nakita si Vice sa
gabing iyon at sa bala ng tumama sa katawan ni Kuya."

"Talaga lang! Hindi naman masamang tao si Jonah. Babaero at masungit lang iyan pero
may puso din naman siya.."

"To end this connection of our family, sabihin mo na kung nasaan sila ngayon."

"Promise me, you won't harm my brother."

"Kahit gusto ko siyang patayin, para sa'yo...pipigilan ko na lang. So where?"

Para sa'yo...
Para sa'yo...
Para sa'yo...

Hindi ako nakasagot at nakita ko na lang na nasa kanya na ang cellphone ko na

tumutunog.

"Sandrick? Who? Boyfriend?"

"Oo. Akin na..." inilayo niya sa akin iyong gadget ko at umupo sa dulo ng kama.
Nanlamig akong sinagot niya iyong tawag, pero hindi naman ito nagsalita at parang
hinayaan lang na magsalita ang kabilang linya. Ilang segundo namatay iyong tawag.

"What the fck Am I doing this? Hanggang ngayon...siya pa rin pala," inis niyang
bulong na ikinataka ko. "Here. Para matapos na tong kahibangan na 'to. Tell me
where is your fcking brother?!"

Napaigtad ako dahil sa sobra nitong galit. Hindi ako makasagot  dahil sa nag-
uumapaw nitong poot.

"General..." kumakalabog ang puso ko sa kaba.

"Tell me."

"Kalagan mo muna ako," at walang dalawang isip niyang inunlock iyong posas.
"Cellphone ko."

Inabot niya sa akin ang cellphone na agaran akong nagtipa ng mensahe para kay
Jonah.

Me: Thanues, iyong tiyuhin ni Klad ay galit na galit baka saktan ka niya kapag
nakita ka. I am warning you. Mag-ingat ka. Pabantayan mo iyong isla ng mga goons
mo. Alam mo namang mahal na mahal kita, di ba.

Sent.

Pero bago pa ako makapagsalita ay may biglaang pumasok sa kwarto na hingal na

hingal. Si Rapha pala.

"Bunso, gising na si Kuya!" masayang masaya nitong balita kay Heneral at hindi niya
ako nilingong lumabas ng kwarto dahil sa gulat.

But...

"Guard, Marga! Siguraduhin niyong hindi iyan makakalabas!" ma-awtoridad nitong utos
sa kung sino man ang pinagsabihan niya sa isa sa mga tauhan niya.

Baliw ang Heneral na iyon.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 16 - Loves

Thank you for reading! 😘

Chapter 16: Loves

•THIRD PERSON'S POV•

Nanginginig ang kamay ng lalaki habang nakatingin sa mala demonyong ngiti ng isang
kilalang businessman sa balat ng Asia. Isa lang ang hiling ni Edelferio Bautista sa
tanang buhay niya, at iyon ay tantanan siya ng mga taong kasali sa isang
karumaldumal na nakaraan na siya mismo ay dinadalaw nito sa mga panaginip niya.

"Kumusta, mahal kong kaibigan?," ang tube na nakakonekta sa bibig na mistulang

sumusuporta sa buhay niya ang siyang nagpipigil para makapagsalita. Kumukurap kurap
lang ang mga mata niya dahil sa galit na hinaluan ng takot. "Suffering from bullet
shot, I see. Why can't you sleep peacefully? Nakikita kitang gising, parang
nahihirapan ka."

Panunuya nito sa kanya. Pinalibot niya ang paningin sa paligid at wala niisang
kapamilya niya ang nandoon. Kagagaling lang ng mga kapatid at asawa niya rito pero
lumabas din ang mga ito ng dumating ang walang hiyang Armando na ito. Ang kaibigan
niya kunong may malasakit sa kanya.

Malasakit! Ptngina! Walang sinuman ang may malasakit sa mga kaibigan niyang ituring
noon. Demons were flocking in their beings like birds.

"Sa totoo lang, hindi ako masayang gumising ka. Leonardo is not happy also. Gusto
ka na naming e dispatsa dahil ilang taon na kaming nagbabantay sa iyong g*go ka.
You're pain in the ass. Baka traydorin mo kaming demonyo ka."

Mabagal siyang umiling. He is a respected highest ranked police officer, but he is

willing to sacrifice the position just to protect his family. May kasunduan siyang
pinirmahan. He will keep his mouth shut and these mtherfckers will let his family
out of the dangers.

"Pero, kahit anong gawin namin sa'yo para lang manatili kang nakaratay sa ospital
ay hindi ka nagpapaawat. Gumising ka pa rin. Why?" the man gripped his weak arms.
"Why, Bautista? Wala na kaming tiwala sa'yo na hindi ka magsisiwalat ng kung ano sa
mga awtoridad. You'll die and keep your family at ease from dangers or you'll live
and at the expense of your loving daughter. Kahit anong gawin mo pala, Bautista,
nakasalalay pa rin ang buhay ng anak mo."

Kaninang mabagal na iling ay napalitan ng pag-iling na sunod sunod. No! Hindi

pwedeng galawin nila ang anak niya!

"Oh, still afraid," gusto niyang suntukin ang pagmumukha ng lalaki dahil hilig lang
nito ang tudyuin ang kahinaan niya. "Balita ko, Bautista, nililigawan ng anak ni
Leonardo ang anak mo. Hindi ba, madre iyon? How shameful could that be for a father
like you, right. Pero hindi iyon ang punto ko, kaibigan, ang nais ko lang sabihin
na nasa panganib ang buhay niya sa mga kamay ni Jonathan. He is the primary witness
of his mother's murder, right? Kawawa anak mo kung siya ang mapaghigantian ng galit
ni Jonathan."

At doon gumuho at umusbong ang takot niya. Kakaibang takot na tangi lang niyang
nararamdaman para sa anak. Kung ano man ang nakita ni Jonathan noon ay wala talaga
siyang kinalaman. Matagal na niyang kaibigan ang ina ng binata kaya hanggang ngayon
ay nagsisisi siya na isa siya sa mga pumatay nito. Jonathan was there begging him
to help his mother, but he can't.

Kung may sasabihin man siya sa awtoridad o sa mataas na hukuman sa mga panahon na
iyon ay malalagay sa panganib ang buhay ng asawa niya na nasa buwan na kapanganakan
sa anak niyang babae. He can't expense his wife's and daughter's lives dahil apat
na taon ang hinintay nila para lang mabigyan ng anak. Kladeria is so special to
him. Lahat sinakripisyo niya para sa anak at hindi niya hahayaang wakasin lang iyon
ng isang binata!

That Vice Governor is a threat to his daughter! Sa mga nasasagap niyang balita na
mamamatay tao ang binata at kasing sama lang ito ng ama at kapatid ay natatakot
siya para sa anak. The man could kill his daughter!

"Napag-isip isip ka na ba, ha? Dahil sa totoo lang, nandito ako para sa isang
proposal. Total hindi ko na naman mapigilan ang paggising mo, ito na
lang...masisiyahan ka rito. We will leave you alone for good, your family, your
work and of course, your loving daughter, we will defend you in court...basta
patayin mo si Jonathan. What a great proposal right. Sigurado akong tatanggapin mo
iyan, lahat naman gagawin mo para sa anak mo."

What the fck! Ang una nilang kasunduan ay isarado niya lang ang bibig, protektahan
ang mga transport and delivery ng mga illegal na droga ng mga ito at maging
tagapaglusot ng mga ilegal nitong negosyo...at tapos, lalayuan na nila ang pamilya
niya.

Pero ngayon! Wala sa usapin na gagalawin niya si Jonathan! Ayaw na niyang humawak
ng baril na nakakapatay ng tao. Ayaw niyang galawin ang anak ng kaibigan niya at
baka sumpain siya at babangungutuin dahil sa konsensiya.

"Get well soon, my friend. Babalik ako kapag maayos na maayos ka na para pakinggan
ang sagot mo sa proposal ko. Pero dalian mo dahil mukhang nagtatagumpay pa naman si
Jonathan na kunin ang loob ng anak mo. How sad."

Mas masahol pa sa hayop itong si Armando at Leonardo! Mga ptngina nilang dalawa!

Naghihiganti nga si Jonathan. Noon pa niya iyan nalaman nang nagsabi sa kanya si
Armando na kinukuha ng binata ang loob ng mga anak ng mga kasamahaan niya nang
nangyari ang krimen, pero bago pa magtagumpay ang binata sa mga plano nito ay
pinapatay ni Leonaro at Armando ang ibang kaibigan. Kung magtatagumpay sa plano
nito si Jonathan sa anak niya, alam na niya ang mangyayari...siya ang isusunod na
papatayin ni Armando!

Iyon ang nangyari kina Erickson, Myco, Fernando at Bernardo. Ilang taon ng
binabantayan ni Armando ang mga galaw ni Jonathan, at mukhang alam na alam na nito
ang mga pinanggagawa ng binata para mapigilan ang lahat ng plano nito.

Jonathan is not the murderer, Armando is! Fck! Fck! Ang ptnginang demonyo na iyan!
Kapag nagtagumpay ang binata ay siya na ang mamamatay kasunod ng mga kaibigan niya.

•KLAD'S POV•

AMOY na amoy ko mula rito sa salas ang mabangong niluluto ni Vice na sinigang. He
was the one preparing our late lunch for this. Ako na nga ang nag presenta na
magluto dahil kagagaling lang niya sa sakit kaso Vice is Vice, so persistent of his
own likes. Wala na lang ako magawa kundi ang manood na lang ng noontime show habang
hinihintay siya. Laughing heartily of the jokes of a comedian host.

He is also so over reacting about the pain I am feeling between my thighs.

Kailangan daw hindi ako masaktan at nakaupo lang para hindi mabinat. Ayos lang
naman ako pero nagpapanik siya ng sobra sa kalagayan ko nang malamang may mga sugat
nga ako sa ilalim. Nag-aalala siya ng sobra at nakonsensiya sa ginawa niya raw sa
akin, so ayon...to make up to me what he did, he made our lunch. Wala naman akong
nireklamo kasi masarap siyang magluto that I never really expected, that made me
fall in love even more.

I miss his cooking. Pakiramdam ko iyon ang kukumpleto sa araw ko simula nang
matikman ko iyong adobo niya isang tanghaliang pinagluto niya ako.
That man is undeniably amazing.

To be his girlfriend with my confirmation is a tempting proposal. Seryosong seryoso

siyang nagtanong kung pwede ba akong maging girlfriend niya, at sinagot ko naman
iyon nang naaayos sa sitwasyon. Marami pa akong pagkukulang at kasalanan sa kanya,
ayaw ko munang mag commit sa isang bagay na alam kong mabibitawan lang sa huli.

Iiwasan niya ako at tatanggihan kapag nalaman na isa akong madre. Walang matinong
tao ang papatol sa kagaya ko. Hindi dahil kung ano ako bilang tao kundi dahil sa
bokasyon ko.

Isa akong alagan ng Diyos, kahit saang anggulo mo man tingnan, isang malaking
pagkakasala pa rin ito. Itong bagay na nandito ako at siya na may ginagawang mga
kasalanan.

Kiss.
Makeouts.
Hugs.
Making love.
Falling in love.

I can't even describe how sinful I am right now. Handang handa ba talaga akong
maging makasalanan masunod lang ang puso? I have noticed my instant change.
Natatakot pa ako noon na magkasala o makagawa ng mali, pero ngayon hindi ko na
alam. Noon, I have always obey the rules, ngayon...rules don't matter in my living
at the moment.

Noon, maliit na pagkakamali ay nagdadasal ako para sa isang kapatawaran. Ngayon, I

don't have the guts to ask for forgiveness because of my too much unforgivable sin.

My heart is beating too loud of that word 'conscience.'

After this week, I will come back to my own life. Ayaw kong mamuhay na may
matinding konsensiya na nararamdaman. Mahal ko nga si Vice pero sa bawat araw, nagi
guilty naman ako at pinapatay ng mga kasalanan ko. Sinasaksak ako ng mga ito sa
bawat gabi bago ako matulog. Vice doesn't deserve all my lies. He deserves more
than that. I need space to think and to make right decisions. At sana, magabayan
ako sa desisyon na gagawin ko.

Why would love let me happy so much and make me suffer two times of the amount of
happiness I am feeling? ...at umusbong kaagad ang sagot sa katanungan kong ito.

Dahil lang naman...isa akong taong bawal umibig at mahulog sa isang lalaki.

Kapag sinuway mo ang bawal, aasahan mo na lang ang matinding kaparusahan, at alam
ko sa sarili ko na hindi lang konsensiyang nararamdaman ko ang paruda ko...kundi
ang masasaktan si Vice sa lahat ng ito.

Ang makita siyang masaktan ng dahil sa akin ay isang malaki ng kaparusahan para sa
akin.

Hays, what to do? Bakit ganito ang mga puso natin? Kahit bawal, kahit mali, kahit
hindi pwede ay pursigido pa ring maabot at maramdaman ang salitang pag-ibig.

My deep thoughts were interrupted by a call from my cellphone. Rumehistro sa

caller's ID ang pangalan ni Claire. Nagdalawang isip akong sagutin ang tawag niya
dahil may usapan kami ni Vice na hindi tatanggap ng tawag mula sa kahit na sinong
kapamilya namin.

This week is ours to feel with, without interruptions from our family, work and
appointments.

Kahit gusto ko nang sagutin ang tawag ay pinabayaan ko iyon ng ilang minuto kaya
nahinto iyon, pero bumalik din naman.

Lumabas ako sa may veranda ng bahay at nagdesisyon na sagutin na lang si Claire

dahil paulit ulit itong tumawag. Magpapaliwanag na lang ako kay Vice mamaya.

"Hello, Claire," mahinahon kong sabi.

"Where the hell are you, Klad?! Kakauwi ko lang galing Belgium at nalaman kong
nakidnap ka! Nakidnap ka nga ba?! Bakit hindi mo sinasagot ang tawag nila Tita
ha?!"

Ilang minuto akong hindi sumagot. Nag-iisip kong tama ba talaga ang ginagawa ko
ngayon. Dahil si Claire na ang tumawag sa akin, si Claire ang pinsan ko, si Claire
na umiintindi sa akin sa mga gusto ko, si Claire na isang madreng kagaya ko...ay
para akong sinampal ng isang libong palad kung ano ang totoo kong pagkatao.

"Claire..." kahit magpaliwanag ako. Wala ring makakaintindi sa nararamdaman ko. No

one would understand the love I am feeling. "Uuwi ako pagkatapos."

"Nagtanan kayo?! Baliw ka na ba, Klad? Oh my God. I can't believe you! Hindi kita
hinuhusgahan, pero bakit...Klad, akala ko may takot ka sa Diyos? May pangako at
panata kang binitawan, sa harap ng obispo, sa harap ng altar, sa harap ng
Panginoon...sinuway mo iyon? Dahil lang sa pag-ibig!"

At doon na tumulo ang luha ko. Tama siya. May binitawan akong pangako at panata,
that I will be offering my life with loyalty and fidelity to God. Panata iyon na
hindi pwedeng suwayin, at kapag nilabag mo, ang Panginoon na ang hahatol sa'yo.

"Hindi mo ako naiintindihan--"

"Spare me with that line! Naiintindihan kita! Bumalik ang lalaking mahal ko na
ngayon ay isa na akong madre, pero I chase him away successfully."

Nakaawang ang labi ko pero naka recover din agad sa nalaman. Sobrang sakit noon
para kay Claire. Loving someone and just end up chasing him away.

"Hindi ako tulad mo na malakas at matalino sa pag-ibig. Ngayon ko lang ito

naramdaman, Claire. Ngayon lang ako nakaramdaman ng kakaibang saya. Hindi ko alam
kung paano iiwas at lalabas."

"Alam ko kung paano, umuwi ka, iwanan mo siya at bumalik ka na sa kumbento. Isang
malaking pagkakamali ang pakikipagrelasyon sa lalaki. Hindi ka takot magkasala sa
Diyos? Sagutin mo ako! Hindi ka takot sa Kanya!"

Napapikit na umaagos ang luha akong nanginginig.

"Takot. Takot na takot. Sa sobrang takot ko ay hindi ko na alam kung paano luluhod
sa Kanya at humingi ng tawad. I don't deserve God now, Claire. Hindi na Niya ako
mapapatawad, kung mangyayari man iyon, it will take long years."
"I am in pain for you, Klad. Sa pag-ibig kasi, hindi mo pwedeng sundin lahat ng
gusto mo, iyong sigaw ng puso mo, hindi mo pwedeng sundin lang nang sundin,
maraming mapapahamak at maraming magsasakripisyo. Kung sa ibang tao, following
their hearts is not diffucult kasi wala namang bawal eh, pero sa madreng kagaya
natin, following our hearts will not the first priority and will never be. You
don't know what are the consequences of forbidden things, do you? Don't pick the
apple, you'll be punished."

"Claire, I'm sorry."

"Sa Panginoon ka humingi ng tawad, huwag sa akin. Alam mong sinusuportahan kita sa
mga gusto mo, pero ang isang ito ay hindi ko alam. Natatakot ako para sa'yo."

Tumingin ako sa mala asul na kalangitan na hinaluan ng umiitim na ulap. Kulang na

lang ay bubuhos na ang iniinda niyang tubig, pero ang sinag ng araw at ang asul na
langit sa likod ay lumalaban para mabigyan ng liwanag ang paligid.

"Give me one more day and I will go home after."

"Ilang ulit ko ng sinabi ito pero sasabihin ko ulit. No one deserves to have you,
Klad, sa katangian at kabaitan mo, no one deserves Kladeria Bautista, except God.
Siya lang ang lalaking alam kong hindi ka bibiguin at mamahalin ka kahit ang dami
mong kasalan. Hindi ka tatalikuran kahit ikaw mismo ay tinalikuran mo na Siya.
He'll love you even though you don't. Mahal na mahal ka niya kahit ang laki ng
pagkakasala mo. Alam mo kung paano ko nalaman, your father has awaken. He answered
your prayers in the middle of your betrayal. I'm sorry for the word, but it is the
truth. You betrayed Him, because you have a promise and a vow. Please come back now
and confess your sins..." hindi niya ako pinagsalita dahil agaran na namatay iyong
tawag.

My father is awake! Yes, He answered my prayers. God is really good all the time.
At sa lahat ng ito, naiintindihan ko si Claire kung bakit siya galit dahil ako
mismo ay alam na nagkasala ako. Lahat ng sinabi ni Claire ay tumagos sa buo kong
kaluluwa.

Betrayal. Iyon ang nararapat na salita sa ginagawa ko ngayon at nasasaktan ako para
sa sarili ko.

Nanghina akong umupo sa one seater sofa sa gilid at tinabunan ng mga palad ang
mukha para hindi lumabas ang mga marahas na pag-agos ng mga luha.

Sa mga ginawa ko rito, iyong nangyari sa amin ni Vice sa cottage, lahat ng halik na
pinagsaluhan namin ay parang umaatake sa akin at masaktan ako nang masaktan dahilan
para hindi ko maiwasang humikbi.

Nasasaktan ako para sa sarili lalong lalo na kay Vice na siyang pinaniwala ko sa
isang pagkataong hindi naman talaga ako.

•JONAH'S•

I WAS watching her cry from here in the living room. The way she let her tears fall
down from her eyes, I can't approach her. Kahit gusto ko na siyang lapitan pero sa
kung paano ang sakit na nakikita ko sa kanya ay parang nahihirapan ako.

I really can't stand her heartaches. Ganito ba kapag nagmamahal? Kung nasasaktan
ang taong mahal mo ay nasasaktan ka rin para sa kanya. Whoever called her, it must
be something painful. Namatay ba si Bautista?

Hell! Huwag mong ganyanin ang future father in law mo, Jonah.

Mayroon sa pagkatao ni Klad na kailangan ko pang malaman. May mga taong

nakakasalamuha niya na napagkakamalan siyang si Sister Lene. Wala sa mga mata nila
na malito kung tama ba ang tinawag nilang pangalan o hindi. Kung ang taong lalapit
sa'yo ay kilalang kilala ka ay hindi na iyan malilito kung sino ka at tama ba ang
tinutukoy niya. Kung hindi ka naman gaanong kakilala, they will ask you question if
you are the other twin or ikaw mismo iyan.

Pero sa nakikita ko, hindi iyon ang sitwasyon. People greeted her as Sister Lene
all the time. Noong una, some people almost slip the word Sister in addressing her
but eventually recover with her name as Klad. Iyon ang napapansin ko. Noong si
Nanay Lorna na ang tumawag sa kanya na walang halong pag-aalinlangan sa mata ay
nakapagdududa na. Nanay was more confused of her having a twin sister. Noong una,
binaliwala ko lang kasi I partly know that Klad has been caged in their mansion
because of her over protective uncles, at si Sister Lene lang ang kilala ng mga tao
kasi nagserserbisyo ito sa simbahan at maraming nakakilala...

But watching her now, it confused me even more. Umiiyak siyang parang may malaking
kasalanang nagawa.

I am in love with her. Tinalikuran ko ang paghihiganti para sa kanya. Iniwan ko ang
paghahanap ng hustisya para sa kanya dahil alam kong masasaktan siya kapag nalaman
niya ang totoong baho ng kanyang ama. Tinalikuran ko ang nakaraan kahit nandito
kami sa isla kung saan nangyari ang lahat sa mismong mansion na ito, pero
isinawalang bahala ko iyon dahil nandito ang babaeng nagbukas sa akin na may iba pa
akong purpose sa mundo.

After my mother's incident, I have thought that taking care of Ezekiela and finding
justice are my only purpose. Lumaki akong nahihirapang maniwala sa salitang
pagmamahal at pag-ibig kaya noong mga panahon nahulog ako kay Peitho ay mahirap sa
akin ang ipaglaban siya, so Thomas won the game at that time...and never believe in
it again.

I hate rejections.
I hate being left alone.
Nasanay akong lumaban sa mga problema ko. Nasanay akong mag-isa, pero ngayong
nakakita ako ng rason para maging masaya. Natatakot na akong mag-isa ulit.

Natatakot na akong malungkot kung nakakita na ako ng ibang rason para mabuhay.

I will spare Mr. Bautista of his shts and crimes, basta magkasama lang kami ni
Klad. Wala na akong pakialam kung gaano kasama si Bautista. Klad is what natters in
my life now.

May dalawang tao pang natitira, si Armando at Leonardo, at sila na lang ang
pagbabayarin ko basta maging akin lang si Klad.

I will sacrifice one key to justice, just let me have Klad.

I'm sorry, Mama. Masasaktan si Klad kapag sinali ko ang Daddy niya.

Nang tumunog ang cellphone ko sa bulsa ay agaran ko itong tiningnan kahit may
usapan kami ni Klad na 'no cellphone, no disturbance'.
A text message from Marga: Thanues, iyong tiyuhin ni Klad ay galit na galit baka
saktan ka niya kapag nakita ka. I am warning you. Mag-ingat ka. Pabantayan mo iyong
isla ng mga goons mo. Alam mo namang mahal na mahal kita, di ba.

Hinayaan ko iyon sa notifications at hindi sinagot. Ayaw ko ng disturbo pero alam

ko ring mahirap atang kalabanin ang mga tiyuhin ni Klad.

Fck them to hell! Akin na si Klad simula nang makita ko siya. No one can stop me
from having her!

I dialed the head of my security team in the island at kaagad naman akong nakakuha
ng sagot.

"Surround the whole island. Huwag muna kayong magpapasok ng mga bisita. From today
and tomorrow, you should not accept tourist. Ipa hold niyo sa port ang mga biyahe
ngayon. We will just pay for inconvenience. Kilala mo ang mga sundalong Bautisa,
hindi ba? Huwag na huwag kang magpapasok ni isa sa kanila rito," mariin kong utos.

"Opo, Boss. Masusunod po."

Pagkatapos ay dinial ko rin ang numero ng private invesigator ko, iyong hindi
tauhan ni Crexion dahil alam kong hahadlangan lang nun ang mga impormasyon na gusto
kong malaman.

"Mr. Miguel, I want a full report of the true identity of Kladeria Bautista. Five
hundred thousand for valid and true information."

"Of course, Vice. Maasahan mo ako diyan. Long time, no business," may halakhak
nitong bati. He is the very efficient PI maliban sa mga PI ni Crexion na sobrang
tapat sa amo nila.

"Yeah. You can make it in two to three days?"

"Twenty four hours."

"Good," ngiting tagumpay kong binaba ang tawag at ibinalik ang cellphone sa bulsa
ko.

I walked towards Klad in the veranda. Nang maramdaman niya ang presensiya ko ay
tumingala siyang pinapahid ang namalisbis niyang luha.

"I'm sorry. Naabutan mo akong umiiyak," tumayo siyang akmang aalis nang hinawakan
ko ang pulsuhan niya papahila sa katawan ko. I hugged her tightly hoping my arms
can comfort her. Hindi ko naman alam ang problema niya para umiyak siya ng ganito.

"Bakit ka nga ba umiiyak?" Umiling-iling siyang. "Kakain muna tayo pagkatapos, you
can tell me what's going on."

Hindi pa rin siya sumagot ngunit iyong paghikbi niya lang ang nagsasabi sa akin na
kailangan niya ng oras sa sarili niya.

"Can we stay like this for a while?"

"Of cours, baby," hinagod hagod ko iyong buhok niya at ang ganitong pagkakataon ay
sadyang nagpapabilis ng tibok ng puso ko. I swear to heavens that she can hear the
loud beat of my heart. Hindi ko alam kung paano nangyaring nahulog ako sa kanya.
Ang mga paniniwala ko sa pag-ibig ay hindi naman ganito. I though love can bloom
for a longer times while knowing the person, but no...araw gabi ko siyang naiisip.
Walang segundo na hindi ako nilubayan ng matatamis niyang ngiti. Her persistent
presence kept on pestering my system like a dangerous instrument.

Falling in love knows no reason why who have fallen. Iyon ang nararamdaman ko.
Tinalikuran ko na ang magagandang bagay sa mundo lalong-lalo na iyong pag-ibig na
ito, pero ito rin ang bagay na kapag nilalayuan mo ay siya naman ang lalapit sa'yo.

You can never know that love is already at your front haunting your dreams.

Love is so fcking amazing feeling and I don't know what pain will it brought to me.
Ganoon naman talaga iyan, hindi ba? Kaya nga nilulubayan ko ang bagay ba ito kasi
alam kong masakit. At kapag ang puso ko na ang masasaktan, babalik na naman ako sa
nakaraan na ako lang mag-isang humarap sa mga sakit na naramdaman.

Ayaw ko nang bumalik sa panahong nag-iisa ako.

Sa ilang minuto niyang pag-iyak ay nanatili ang mga braso ko na yakapin siya. Ang
ganda sa pakiramdam na makayakap siya.

"Klad, baby, hindi ka pa ba nagugutom?" tinanong ko siya dahil nahinto na iyong

paghikbi but only to find that she was sleeping peacefully in my chest.

Kukunin ko na sana ang mga braso niyang nakayakap sa akin nang pinatigil niya akong
niyakap lang ako lalo.

"Don't!," narinig ko ulit ang mahina niyang paghikbi. "I love you, Vice pero
kailangan kitang iwan---"

Natuod ako sa kinatatayuan ko. I just felt my breath was taken out from my lungs!
She loves me? Para atang tumalbog ang puso ko sa sahig. I don't know what to feel
making my tongue speechless.

She loves me for goodness' sake! Pero ano itong karutong na... kailangan niya akong
iwan.

"Oh no, baby. Hindi mo ako iiwan gaya ng pangako mo sa akin. I'll keep you at hindi
ko hahayaang iwan mo ako," I kissed her head deeply.

Pinangko ko na siya sa mga bisig ko at tinungo ang hagdanan papunta sa kwarto na

tinutuluyan namin.

Inihiga ko siya sa kama pagkadating namin, saka marahang kinumutan. What a

beautiful site. My innocent baby is really straighforward even in her sleep.

I lean on towards her face, and planted a sweet kiss on her lips.

"Thank you for breaking the walls in my heart, baby. I am crazily falling in love
with you, too. Give me time to regain my strength and I will fight for you," mga
Tito mo lang naman iyon, di ba?

Kaya ko naman ata ang pamilya ni Klad.

Sht! I don't if I can but for Klad and our future, susuungin ko iyang mga sundalo
niyang tiyuhin.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 17- Religious Nun

Chapter 17: Religious Nun

•KLAD'S POV•

NAGISING ako sa isang mainit na hapon. Nakita ko naman ang mensahe sa isang
nakatuping papel na nasa tray na may pagkain. From the looks of it, parang kanina
pa ito nandito. Mukhang malamig na iyong sinigang eh.

'Baby, pagkagising mo, kumain ka muna bago lumabas. Smile for me.' -Vice J

I instantly smiled and got out from bed. Hindi ko alam kung saan ako nakatulog, ang
naalala ko ...Wait. Nagkausap kami na Vice kanina habang umiiyak ako and I slept in
his chest.

Kinuha ko iyong tray at lumipat doon sa may lamesa sa may balkonahe ng kwarto at
nagpasyang dito na kumain. Mas nadagdagan lang ang pagkamangha ko nang natikman
kung gaano kasarap iyong sinigang kahit hindi na talaga siya gaanong mainit.

I roamed my eyes around the large premises of the mansion. Napansin kong dumami ang
mga taong nagbabantay sa bahay. Noong una, isa lang ang nagbabantay sa may gate,
ngayon...tatlo na. Iyong sa may garden ay dalawa lang nakita ko, ngayon ay lima na
sila. Naka-unipormeng kulay asul ang pang-itaas at itim na slacks naman sa ibaba.
May nakakabit na lapel sa kanilang likod at nakasuksok sa gilid nila ang kanilang
mga baril.

Masinsinan silang nagmasid na animoy may mga kalaban na dadating.

Pagkatapos kong kumain ay bumalik ako sa may kama upang silipin ang cellphone kong
tumunog kanina para sa isang mensahe.

Claire: I'll give you the time until this night. Sulitin muna ito. Confess your
feelings and all. Nalaman ni Reverend Mother ang ginawa mo. She's angry. Alam mo
naman kung ano siya kapag nagalit, hindi ba.

Ang magaan kong damdamin kanina ay napalitan na naman ng libo-libong pag-aalala.

Minsan lang magalit si Tita, kung magalit man siya ay huhupa din at iintindihan ka
niya, pero sa ganitong kalaking kasalanan ay hindi ko alam kung saan ako dadalhin
ng galit niya.

I'll accept whatever consequences they will impart to me. Ako ang gumawa nito,
paninindigan ko. Sakto na siguro ang maging masaya ng maikling panahon.

Confess your feelings and all. Ang ibig sabihin ba nito ay sasabihin ko ang totoo
kay Vice kung ano talaga ako.

Napaupo ako sa kamang nag-iisip kung paano sasabihin kay Vice ang lahat lahat. From
my sole intention why I enter into his mansion, and why I am pretending my
identity.

Kung sasabihin ko sa kanya ang totoo, makakalaya na ako sa kasinungalingan ko sa

kanya. Makakahinga na ako ng maayos at haharapin ang iba pang problemang
kahaharapin ko. Hindi na niya ako papansin at sigurado akong matitikman ko ang
galit niya. I'll expect it anyway.

It will pain me to leave him, pero ito lang ang dapat at kailangang gawin. In the
first place, I am just barging in a wrong path of my destiny. Minsan natatanong ko
na sa sarili ko, ano nga ba ang tadhana ko? Ano nga ba ang totoong takbo ng buhay
ko? Kung susundin ko ang puso ko naman, my family who I treasured the most, the
Sisters in the congregation, the children in the orphanage, those people who
believe in me... I know they will disgrace me. Ikakahiya nila ako. Lalong-lalo ni
si Reverend Mother na sobrang nagtiwala sa akin at ang Panginoon na pinanataan ko
ng isang pangako.

Tatanggapin ko ang lahat ng ito. Tatanggapin ko na masasaktan ko talaga siya.

Tatanggapin ko na kailangan ko talaga siyang iwan.

Sumilay ang ngiti ko sa ilang minutong pag-iisip nang maalala ang binalita ni
Claire. Gumising na si Daddy at kailangan kong makauwi sa mas lalong madaling
panahon. Na miss ko siya ng sobra sobra.

Nagbihis ako ng two piece bikini at nagsuot ng roba dahil gusto kong magpalamig at
makapag-isip isip kung paano ko ito sasabihin kay Vice lahat.

Lumabas ako ng kwarto at tumungo sa pinakadulo ng second floor kung saan nandoon
ang jacuzzi ng bahay.

Saan kaya si Vice? Baka pinuntahan iyong kaibigan niya.

Pero ang mali kong sagot ay naitama nang pagkabukas ko ng pinto ay nakita ko siyang
mahinahong nakatihaya sa loob ng tub na nakapikit ang mga mata. Hinawi ko ng
marahan ang kurtinang mistulang harang na pumapagitan sa malaking bathroom at
jacuzzi.

I gulped at the sight. Nakalubog sa tubig ang halos buo na niyang katawan pero
noong naalala ko kung gaano katipuno ang katawan niya ay halos hindi na ako
makahinga. His body which I firmly hold while feeling the pleasure his giving into
me. His body which I touch. His body that will take all my senses away from my
nervous system. The body that will burn your skin in a mere touch. His brooding
muscles that will make your bones on jelly mode.

Napapikit akong nag-sign of the cross at tumalikod na lamang nang makaramdam ako ng
kakaibang init na dumaloy sa mga dugo ko.

"Where are you going, baby?" oh God! Masyado ko ata siyang natitigan para magising
siya.

"Ah umm...babalik na muna ako, Vice. Mamaya na lang ako..." kulang na lang mautal
ako. Where is the air? I need oxygen.

"Masyado bang mainit? Halika na. Sabay na tayo," napatango ako sa una niyang
tanong.

"Ang ibig kong sabihin...mainit po, pero mamaya na lang ako. Magpapahangin na muna
ako sa labas," nawalan kasi ako ng hangin sa nakita ko. Sino ba kasing hindi
mawawalan ng hangin? I am not used to see men naked. Nakikita ko naman ang katawan
ni Vice minsan sa ibabaw na parte pero nakakawala pa rin ng hangin.

Siya lang ang tanging lalaking binabandera ang katawan sa mga nag i inosentehan
kong mga mata. I am not innocent in his body. All aspect of his body which my eyes
explored the nakedness of it one afternoon.

"Join me now, baby. Na miss kita eh," napaigtad ako ng bahagya nang maramdaman ko
ang kamay niyang pumulupot sa katawan ko at napunta ang mga iyon sa tali ng roba
ko.

Abot sa kalangitan ang tibok ng puso ko, natatakot na baka marinig niya ang tambol
noon nang dahil sa katahimikan sa loob. Pakiramdam ko nga, puso ko lang ang nag
iingay sa oras na ito. Bakit ganito ang epekto niya sa akin? Samantalang siya,
parang wala naman.

"Ano ginagawa mo, Vice?" nahingal kong tanong nang nakaya kong magsalita sa gitna
ng nahihimatay kong lungs. My question was formulated because he slowly cascaded
the linen of the robe down.

"Hinuhubaran ka ng damit. It is too informal to bath with robe, baby," napapikit

ako nang naramdaman ang palad niya sa tiyan ko sabay atras ng bahagya ng hinila
niya ako papasandal sa matipunong matigas niyang dibdib.

Goodness gracious! Kung inaakit ako ni Vice ay hindi ko na magagawang tumakbo kasi
nanlalambot na ang mga binti ko. Ang nakahawak niya na lang na mga kamay ang
sumusuporta para hindi ako tuluyang bumagsak.

"Hindi naman ako pumayag na sumama sa'yong maligo."

"Ayaw mo ba talaga?" he whispered softly in my ear like it was an "isang milyon

isang sagot" kind of question. Ang tanong kung saan nakasalalay ang kinabukasan mo.

I remained speechless when the robe successfully landed on the tiled floor.

Gusto ko mang huminga pero hindi ko na nagawa nang nakaramdam ako ng mainit na
bagay na kumikiliti sa leeg ko. I directed my neck on the opposite side to give him
the access of what he is doing. Sa huli, bibigay pala talaga ako.

Should he still kiss me like this when he will found out the truth?

My own question sent daggers into the depths of my chest.

Slowly, he unclasped my upper undie and ran his lips from my nape down on my back.

Napakapit ako sa braso niyang nakasuporta sa tiyan ko nang wala na akong

mapaglalagyan sa damdamin na hatid noon. Under the afternoon hour, heat was raging
increasingly in my body.

"Vice..," my throat started expressing unlyrical music.

From the soft and sweet move, nabigla na lang ako nang pinahirap niya ako sa kanya
habang hinuhubad ang suot kong bikini leaving the bottom intact. Then, hindi ko
namalayan ang marahas niyang pag-angkin sa mga labi ko. The intensity and hunger of
his kisses made me reciprocate the move.

Uhaw na uhaw ang kanyang mga halik na siyang nagsasabing, ang mga labi ko lang ang
magpupuno sa nawala sa kanya. He was like an athlete nursing the thirst he is
feeling after a marathon.

I opened my mouth for him to easily locked his lips with mine. Passionate and sweet
his kisses were. I answered him with multiple willingness with the same intensity.

Nang malunod na kami sa aming sariling mga labi ay hindi ko na namalayan na napunta
na pala kami sa tub dahil lumukob na sa aking katawan ang lamig ng tubig.

Lips to lips. Moan to moan.

Hingal na hingal kaming huminto ilang sandali. Ang hangin na kanina ko pa hinahanap
ay hindi ko pa rin nahagilap. Ang hininga na lang niya ang tanging nalalanghap ko
sa mga oras na ito. His breath smell like mint tea.

Bahagya akong ngumiti nang makita kung gaano kapuno ng emosyon ang mga mata niyang
nakatitig sa akin. Ang titig niya ay tumagos hanggang kaluluwa ko.

Desire.
Passion.
Love.
Softness.

I did not expect those things to be visible in his eyes but they did. Masaya akong
nandoon iyon sa kanya habang nakatingin sa akin.

"Vice," binigkas ko iyon upang tanungin siya kung may sasabihin ba siya sa akin.
Mukhang masayang masaya kasi ang mukha niya. Punong puno ng kaligayahan ang kanyang
mga mata na hindi ko alam kung sa anong dahilan. "May sasabihin ka?"

The coldness creeping my body was replaced by another heat when he his right palm
touched my nape and another palm on my right boob. Napasinghap ako sa kiliti na
dala ng hawak niya doon lalong lalo nang unti unti niyang minamasahe iyon.

I can't help not to express a moan.

"Wala kang naalala na mga salitang binitawan mo habang natutulog ka sa dibdib ko?"
gulat man ay hindi ko pinahalata.

"May nasabi ba akong maganda para ngumiti ka ng ganyan?" kunot noo ko siyang
tinanong kahit sobra sobra na ang kaba sa dibdib ko. Baka kung anu ano lang ang
nilabas ng bibig ko.

"Sa sobrang ganda ay napagpasyahan ko na ligawan na lang ang pamilya mo. I would
ask them personally.."

Ano ba kasing nasabi ko? Oh my God. Help me remember. Aakyat siya ng ligaw?
Ohmygod! Hindi ko alam ang mararamdaman. Hindi na iyon uso ngayon, pero nang
lumabas iyon sa bibig niya, para ako sasabog sa hindi malamang kadahilanan.

Every girl deserve to be courted in their homes.

"Liligawan mo ang pamilya ko? Ano itatanong mo?" kulang na lang manginig ako
sa ..takot o saya. The latter is more appropriate but I shouldn't be happy when he
will go to our home discovering that I don't have a twin.

"If payag ba silang maging asawa ka.."

"A--no po?" he chuckled a bit. Hinila niya ako papayakap sa kanya dahilan para
maglapat na naman ang mga katawan namin. "Asawa mo?"

"Ayaw mo pa rin?" hindi ako sumagot kasi gulat na gulat ako. "Sige iba na lang.
You're too young to get married. Twenty isn't the right age to get married. I will
wait five years for you to be ready. Liligawan ko na lang pamilya mo, if they will
allow you to be my girlfriend. Oo at oo lang pwedeng isagot nila kaya gagawin ko
lahat para makuha iyon."

Kahit anong edad handa naman ako pakasalan siya. Kung hindi lang ako umaalagad sa
simbahan. I am not the ordinary girl ready to get married because I am not legally
allowed to enter marriage.

I have already said my holy vows.

The softness and sincerity of his voice made me shiver with conscience and sadness.
Niyakap ko na lang siya ng mahigpit binaliwala ang kiliti na naramdaman nang
nagdikit ng madiin ang dibdib naming dalawa. Nakakalungkot na hindi niya pwedeng
gawin iyon sa akin.

I heard him groan with amusement.

"Ano ba nasabi ko Vice?"

"Music to my heart," pinakalas niya ako sa yakap niya at hinawakan ang magkabila
kong pisngi. "I want you to remember it. Right now, let me answer that with this."

He crashed his lips against mine raising me at the edge of the tub. Pinaupo niya
ako sa doon habang lumandas ang halik niya pababa sa panga ko papuntang dibdib. He
massaged the other one and sucked the other. Napaungol akong napaliyad sa nag-
uumapaw na init at sarap. Napapaso ako sa bawat haplos niya. Para akong tuyong
dahon na sa konting lapat lang ng labi niya ay nagliliyab na ako.

Ang pag-iisip ko sa kung ano man ang nasabi ko sa kanya ay nawala na naman nang
lumipad na ang utak ko sa kung saan.

He planted kisses on my stomach with ferocity. I gripped the edge of the tub and
hundreds of strand of his hair. Wala na akong ibang makakapitan kundi ang buhok
niya. Hindi ko alam kung kailan niya hinubad ang natitirang parte ng bikini ko,
kasi napupuyos na ako sa kakaibang langit.

"Ohh Vice--uhmm," I suddenly screamed when his wet lips landed on the core of my
being. "Ohh God..goodness..ahh..hmmm Vice.."

I felt his tongue do his motion that I can't describe. Ang tanging nagawa ko lang
ay umiyak sa sarap. I screamed his name while his doing his job.

Goodness! So talented mouth! The mouth that can taste like heaven. Sa sarap na
dulot noon ay hindi ko na alam kung nasaan na ang kaluluwa ko.

He sucked it. He entered the tip of his tongue on it. The sensation it brought is
at the peak of highest mountain.

Nanginginig ang tuhod ko nang sa bawat galaw ng bibig niya ay napaigtad ako nang
may sumabog mula sa puson at sa kailalim-laliman ko. The delightful taste made me
scream in undescribable pleasure.

"Oh god..Vice!" napasabunot ako sa buhok niya upang doon kumuha ng lakas.
Nanghihina akong nanginginig, hindi alintana kung may hapdi pa akong nararamdaman
sa loob.

Sa marahang paggalaw, napasigaw ako ulit nang may pumasok sa kaibuturan ko.
"Oh my god," hinabol ko ang hiningang iginaya niya pataas, pakargang umalis doon sa
loob ng jacuzzi.

"I'll make you comfortable while making love to you, baby," nilisan namin ang lugar
na iyon habang ang opportunidad na malayo pa ang kwarto niya ay nilasap na naman
niya ang aking mga labi.

"Hindi ka ba--nagsasawang halikan ako?" I asked between our kisses. Nararamdaman ko

kung gaano kalalim ang pakiramdam nang nasa loob siya sa akin na hindi gumagalaw.
Heaven knows! What the feeling is!

"Ano bang nakakasawa sa'yo? Wala. Everything about you is worth to be explored
every second of this fcking life." and then he kissed me again hungrily. May
bumalot na malalambot at mainit na bagay sa puso ko dahil sa sinabi niya.

I heard the door opened and smell the manly scent of the room. Kaya kaagad kong
naisip na kwarto niya ang pinasukan namin.

In a swift move, inihiga niya ako sa kama, spreading my legs wide. Ipinatong niya
sa balikat niya ang isa kong binti habang ibinuka iyong isa na hawak niya nang
madiin. He was kneeling now in bed in front of me.

The picture made me think that he worship my body and all.

"I'm sorry, baby. I really want you now. I'll ask you to permit me to do it,"
napaawang ang labi kong napairap sa kanya. Unang pagkakataong inirapan ko siya.

"That's ridiculous, Vice. Nasa ilalim ka na. You might as well move. Something is
building up with me, at kapag hindi ka gumalaw. Pagsisihan mo talaga..." natawa
siyang pumaibabaw sa akin para abutin ang mga labi ko.

"That's what I like you. You're so unpridectable," idiniin niya ang labi sa akin na
hindi gumagalaw at binitawan naman kaagad without leaving an inch apart of our
face. "Before I move, I want to inform you that no one can make you scream like
this, baby. Akin ka sa oras na ito at sa mga darating na maraming oras hanggang
tumanda tayong dalawa. You're mine and I'll bind you legally someday."

And I tasted his kisses again but right now in a sensual manner while pushing his
masculinity in and out within my feminity. I can now feel the fullness of my being.
My tightness embraced his large bulging maleness.

Being aware of the situation, his thrust now were deep and gentle.

...

GABI na nang makababa ako kusina dahil uhaw na uhaw ako sa tatlong oras namin doon
sa kwarto niya kanina. Ang hindi gaanong mahapding pakiramdam nang matapos naming
pumunta ng clinic ay nagdagdagan lamang ng ibang hapdi.

Oh gracious mercy! He was so aggressive at ayaw magpaawat. Kahit na ganoon,

pakiramdam ko ay hindi rin naman ako tatakbo mula sa kanya nang nagsimula kami doon
sa loob ng banyo.
Napaupo ako sa silya nang makaabot ako sa mahabang dining table ng mansion. May
dalawang mangkok doon na tinakuban ng malaking plato na may sulat sa ibabaw nito.
Nandoon din ang pitsel na kailangan ko kaya lumipat na lang ako sa silya malapit
doon.
Nagsalin ako ng tubig sa baso habang kinukuha iyong sulat at binasa nang umiinom.
'Kung hahanapin mo ako, baby, nasa kay Congressman ako. Remember, may pag-uusapan
daw kami. I cooked dinner for you before I went outside. Pagkauwi ko ay siguradong
nakakain ka na, ha. I'll probably be home at nine. Thank you again, baby. ❤️ ' -
Vice J.
Sumilay ang malaking ngiti sa labi ko nang mapagtanto kung gaano ka-thoughful ni
Vice. His sweetness never failed my heart to be gone crazy over him.
Ang ganitong klaseng tao ay hindi karapat-dapat sa mga kasinungalingan ko lalo pa't
naulit na naman ang isang kamunduhan na hindi dapat mangyari.
Oh my! How can I control my emotions and body? How? Kung sa bawat haplos niya ay
inaangkin niya ang kontrol sa akin. When he will kiss me, I know he already has the
control of the situation. Wala n akong laban dahil kahit gaano ko ipilit na lumayo
ay iyong utak at puso ko ay nalunod na sa mga ginagawa niya sa akin.
Tulala akong umiinom ng tubig habang binibilang ang mga kasalanan na nagawa.
"I should tell him now."
Bahala na ang bukas. Bahala ng masaktan at maging piraso ang puso ko. Bahala ng
itakwil niya ako. Bahala nang hindi niya ako papansin pagkatapos.
Ang mahalaga malaman niya ang totoo.
Pagkatapos kong maghapunan ay umupo ako sa may salas para doon na hintayin si Vice.
The clock is ticking 8:30 in the evening. Ganoon ba ako kapagod para magising ng
sobrang tagal?
Pinaandar ko iyong TV at nanood na lamang ng teleserye.
Sa lumipas na minuto ay wala akong naiintindihan sa pinanood kasi kinakabahan na
ako sa kung paano ko sasabihin sa kanya. Ang utak ko ay naghalo halo na sa mga
ideya.
•JONAH'S POV•
"NAKIKINIG ka ba sa akin, ha?" naibalik ako mula sa pagkatulala dahil sa inis na
boses ni Tyvian. Nag-iisip lang naman ako sa magagandang nangyari sa araw na ito.
The confession and the making love. What a grace!
"Ano nga sinasabi mo?" umirap siya na kulang na lang ay suntukin niya ako kahit
tumatawa siya ng sarkastiko.
"I have decided seconds ago that I'll never find a girlfriend. Para pala akong
baliw na ngumingiti mag-isa na nawawala sa mundo kapag umiibig eh. Ayaw ko na. Pass
na ako," he commented grossly.
"Paki mo ba. Ano ba kasi sasabihin mo?" kanina pa kami nag-iinuman dito pero ang
nauna naming pinag-usapan ay tungkol lang naman sa mga problema ng probinsiya...not
personal stuffs.
Ayaw kong uminom ng beer na may kasama kasi iyong dalawang shots lang ay napupunga
sa sampu o ilan pa. Kapag kasi ako lang mag-isa ay kontrolado ko ang sarili.
Nakakagana kasing uminom kapag may kausap lalo na kapag kaibigan mo ang kasama.
Walang magpapaawat.

"Iyong akusasyon na ikaw daw ang bumaril kay Bautista ay ibinasura ng korte
suprema. Alam mo ang mas nakakatawa, pinapunta ako ni Crexion dito para bantayan
kang g*go ka. Someone will be plotting a death moves on you. Base raw sa mga
pangalan na nasa listahan na ibinigay mo kay Crexion ay isusunod si Bautista na
papatayin."

"Nalilito ako, Mariente. Malamang isusunod ko siya dahil siya naman talaga ang
susunod na mamatay," manhid kong sabi.

"You weren't the one who killed those mthrfckrs. Buong akala mo ay ikaw pero hindi.
Ang mga taong inutusan mo na patayin sila ay ipinagsabi kay Crex na hindi sila
nagtagumpay. Patay ang mga taong gusto mong mamatay pero hindi ang mga tauhan mo
ang gumawa. Someone has been so triggered about you. Crexion said that someone is
stalking your every move. Napapansin niyang kinukuha mo ang loob ng mga babaeng
anak ng mga suspek at sa kanila mo ibibigay ang impormasyon, pero bago mo pa masabi
ay may babaril na sa target mo."
"What the fck.." bulalas ko. Kaya pala palagi ko na lang napapagalitan ang mga
tauhan ko dahil hindi tugma ang petsa ng mga araw na gusto ko silang patayin.

When I command them to kill this man on this date ay hindi nangyayari. The killing
would happen three to five days before that date.

"Paano nangyari iyon? Kapag pinapagalitan ko ang mga tauhan ko dahil napapaaga ang
pamamaril nila, they would only say, the sooner the better, Boss."

Umirap siyang lumagok ng beer niya.

"Crexion. Nakalimutan mo na bang hawak ni Crex ang mga tauhan mo. Sa mga oras na
iyon, pinapa imbesitigahan niya sa mga agents niya ang kaso mo."

Crexion. The mighty friend Crexion! Gusto ko siyang suntukin sa kabaitan niya sa
akin. Sinabihan ko na siyang huwag mang himasok sa mga gusto kong gawin. I only
asked his help in this Bautista case. Ayaw kong napapahamak ang mga kaibigan---
nevermind nga! Pakialamero naman talaga iyang si Crexion!

"Whose behind the killing?" nagkibit siya ng balikat.

"Still to be discovered. Kaya binabantayan ngayon nang maigi ni Crex si Bautista.

Sa ginagawa mo namang panggagamit sa anak niya ay mukhang siya na ang isusunod sa
kung sino man ang tao na iyon."

"Hindi ko ginagamit si Klad," I defensively retorted. He eyes me amusingly. "Well,

noong una...but right now, it's a different story."

"Talk to Crex. Siya ang may sabi sa akin na ginagamit mo iyang anak ni Bautista
para ilabas ang kasamaan ng ama nito. And I can see, it is really a different
story. Hulog na hulog ang puso mo, kaibigan, hindi mo ba naaalala na naghihiganti
ka para sa Mama mo? Love is really a boring subject. Ang mga nakaplano mong buhay
ay gigibain lang ng isang babae. No to love!" sabay lagok na naman niya ng inumin
niya.

"Hindi niya giniba ang buhay ko, actually, inayos niya lang naman," fck fck! My
heart is beating loudly that I'm afraid Tyvian will hear it. Ganito ba talaga ang
epekto ni Klad sa akin na kahit iniisip ko lang siya, naloloko na ang puso ko.

"Ayaw ko na talagang mainlove. Nakakadiri kang pakinggan, man," I tsked at him.

"Anyways highways, keep your lady safe and his family. Target na sila ngayon ng
kung sino man ang gustong pumatay sa ymga suspek."

Dalawang tao pa ang nasa listahan. It's either Armando Cuangco and my father.

"Armando and my father. Sila lang namang dalawa ang sobrang matalik na magkaibigan.
They were the one who lead the murder," bigla kong sabi sa napagtanto.

"Iyang ptngna na iyan. Nasa watchlist iyan ng PNP ngayon nang naospital si
Bautista. Nailabas lang ang listahan nang nawala sa pwesto ang namamahala. Bakit
hindi iyan ang una mong pinapatay ha?"

"Gusto ko siyang isabay sa ama kong walang puso."

"Of course. Kapag may plano ka, I'm always in," hindi ako sumang ayon kasi ayaw ko
silang isali sa problema ko. Pero itong si Congressman ay mas masahol pa kay Rydean
ang buhay, parang ang boring daw.
"Huwag na. Magsama na lang kayo ni Rydean na mukhang walang problema sa buhay o
pag-ibig. Pareho kayong masyadong workaholic."

"Abala kaya ako sa pag-alo kay Thomas. Hindi mo nabalitaan, his new wife got
missing. Hinahanap niya ngayon. Brokenhearted ang puso ni governor, pre, at walang
gabi na hindi ko iyon sinamahang uminom. Ngayon lang ata. Wanted din si Oscar dahil
sa kaso ng human trafficking and illegal drugs selling and many more. Like father
like son."

"Hindi mo rin ba nabalitaan, we're still not friends of that governor. Nanunuot pa
rin sa kukuti ko kung paano niya ako pinagtaksilan."

"Man, wala ng Peitho sa buhay niya. Wala na rin sa'yo. You have acquired new ladies
in your respective lives. Mag move on na tayo kay Peitho, please," napabuntong-
hininga akong tumango. Tama siya. May kanya kanya na kaming buhay pag-ibig.

"Great! Mag se set up ako ng date para sa inyo.."

"The fck. Magkatabi lang kami ng opisina, pwede ba, Mariente. Kung gusto niyang
makipagbati ay siya ang unang kakatok sa akin. Okay?"

"Malabo iyan. He needs a friend. Nawala ang asawa niya and his mourning for it. He
needs his fcking bestfriend!"

"Bakit ka galit?!" kulang na lang kasi ay suntukin niya ako sa inis.

"Ang pride mo kasi! Ang hirap ibaba!"

"Fine! Ako ang unang makikipagbati! Huwag kang sumigaw," para sa kinabukasan namin
ni Klad, ang pride ko muna ang aayusin ko. Ito ang sobrang hirap na galawin dito sa
ilalim ko.

Baka kung hindi ko ito gagalawin ay si Klad ang makakaranas ng puot ko. My pride is
too much to bear.

Ngumiti lang siyang tinapik ang likod ko nang nagpaalam siyang sasagutin muna ang
tawag na kanina pa umiisturbo sa pag uusap namin.

I roamed my eyes around the club at marami rami na ang tao doon. Pribado ang
clubhouse na ito pero ganito pa rin karami ang tao. We're at the VIP area kung saan
makikita ang mga couches para lamang sa mga may customer cards, pero kahit ganoon
ay nakakatanggap pa rin ako ng atensyon mula sa mga taong dumadaan dito. Perks of
being the playboy Vice governor...pero hindi na ngayon.

My heart is only screaming of loyalty to my baby.

Tiningnan ko ang relo ko at malapit na palang mag a alas diyes ng gabi. I promised
I will be home at nine. Ininom ko ang huling bote ng beer at nagpasya na sanang
tumayo pagkatapos para lumayas sa club dahil na mi miss ko na si Klad nang may
tumulak sa akin bigla papaupo sa sofa.

Fck! Iyong Adelle na naman. I have known her because she is a mutual friend of
Marga. Fckingsht! She is just so annoying ...not sometimes but most of the time.
Kinukuha niya talaga ang loob ng mga kaibigan ko, but as always, my friends have
high quality standards, they snobbed her.
"Ano na naman, babae?" kinuha ko iyong kamay niyang nakatukod sa dibdib ko para
maialis sa akin. She's wearing a black spaghetti strap blouse and high waist
shorts. Her assets were bulging into my eyes but I only love my baby's breasts.
They are more delectable to taste than...this fcking annoying woman.

"Let's break your faithfulness," aya niya sa akin habang kinakagat ang mga labing
hinaplos ang panga ko. Umatras akong nandiri. Kung hindi ako nagbago ay gago akong
susunod sa kanya...but hell no!, I only love my baby's.

"No thanks. Mas gugustuhin kong makasama ang girlfriend ko," tatayo na sana ako
nang marahas niya akong hinila papasalpak sa sofa at kinaubabawang hinalikan. "Sht!
Fck! Babae umalis ka!" itinulak ko siya at napunta siya sa ibang bahagi ng sofa.
Galit na galit ko siyang tinitigan at inayos ang damit ko.

"News flash, Vice. Your girlfriend is a religious nun," natuod ako sa kinatatayuan
ko. Ilang ulit ko nang narinig ang mga paratang na iyan, but I know, napapagkalaman
lang nila siyang madre kasi may kakambal nga siya. "Nakakagulat, hindi ba? That is
a disgrace, a fcking shame. Madreng lumalandi sa gobernador. What a fcking btch!"

"Anong sabi mo?! Don't you ever say that to her!" nilapitan ko siyang hinila ang
laylayan ng damit niya. Halos sakalin ko na siya sa galit pero tinawanan niya lang
ako. "Huwag mong isali ang girlfriend ko sa mga alagad mo. Huwag mo siyang tawaging
malandi dahil ako ang lumandi sa kanya. Get it? Magka iba iyon."

"Still a shame. Pumatol siya sa'yo. Mawalang galang na Vice Governor, madre ang
nilalandi mo."

"Hindi iyan totoo," my voice appeared like an animal ready to kill this fcking
whore! "She has a twin, and I assure you, iyon ang madre sa kanilang dalawa."

Tumawa siya na para bang nakakatawa ang sinabi ko.

"Kilala ko siya. Magkasama kami sa kumbento noon, her full name is Kladeria
Magdalene Bautista, she has no twin, babe. I assure you hundred percent.." nang
marinig ko ang pangalan na binanggit niya ay para akong nanghina. My brain became
blank all of the sudden.

Naibalik ako sa mundo nang biglang may lumapat na mga labi sa akin...but it only
took seconds for me to stay away from her...dahil lang naman ay may tumulak sa akin
dahilan para matumba ako papabagsak sa sofa.

"How dare you!" namilog ang mata ko nang marinig ang pagdapo ng malakas na sampal
sa pisngi ni Adelle. "I'll never punch anyone in my entire life, dahil espesyal ka,
gagawin ko."

Mas sumabog ang gulat at kaba ko nang sinuntok nga niya si Adelle na ngayon ay
nakaawang ang labi dahil sa nangyari.

"You're not allowed to kiss him! You evil witch! Ano pa gusto mo ha?! Sabunot!..."
dahil nanginginig pa ako sa gulat ay nahayaan ko siyang sabunutan si Adelle.

Sht! My baby is so fcking hot when jealous.

"Akin siya. Wala kang karapatan na halik halikan siya ha! Nagkakaintindihan tayo!"

"Bitawan mo ako, bitch!," niyakap ko na si Klad mula sa likuran upanh mailayo doon
habang abala pa ang mga tao sa kani kanilang mga buhay.

"Baby, tama na. Hindi na mangyayari iyon. I'm sorry.." inilayo ko siya sa loob at
dinala sa labas. Hingal na hingal ko siyang ibinagsak sa buhangin.

She immediately broke down into tears sitting into the sand.

"I'm sorry. Hindi ko napigilan. Kanina ko pa kayo tinitingnan eh. Masakit sa mata.
Masakit sa dibdib. Masakit sa lahat. I never get angry like that in my entire life.
No on triggered my anger. Simula bata pa ay pinapakitaan ako ng kabutihan kaya
hindi ko magawang magalit man lang, pero ngayon...I'm sorry, Vice, hindi ko alam
ganoon pala ako magalit.."

"Ssh..come here, baby. It's okay. You're very sexy when jealous, huh. She deserves
it anyway. Kung anu ano na lang sinasabi niya tungkol sa'yo," hinila ko siya
papatayo at niyakap ng mahigpit. Hinahagod hagod ko ang buhok niya para patahanin
siya.

Hindi siya nagsalita pero unti unti na namang humupa ang galit at konsensiya niya.
Knowing her, she really liked to express her emotions. Kaya siguro naipakita niya
ang galit niya ay ganoon talaga siya. Expressing what she would like to express is
part of her attitude.

"Totoo ang sinabi niya," nahinto ako sa paghagod ng buhok niya. Kunot noo akong
bumaling sa kanya nang umatras siya sa akin ng ilang hakbang habang ang mga luha
niya ay walang patid sa pagbagsak mula sa kanya mga mata.

"Ano ang ibig mong sabihin?" I asked her lightly kahit kinakabahan na ako. "Alin
doon ang totoo, baby? Wala namang totoo---"

"Lahat!.." humagulgol siya ng iyak pero bawat hakbang ko sa kanya ay umaatras siya.
Hindi ako naniniwala. Baka nasa galit pa rin siya dahil sa sinabi ni Adelle. "Lahat
Vice. You're girlfriend is a religious nun. Mahal ka, kahit mali."

The two sentences punched my senses out. Parang nawalan ako ng kakayahan na gumalaw
sa kinatatayuan ko. I never tolerated any emotional pain but right now is not under
my control. The pain is too much, too much that I can't stop to hear my heart
breaking.

I never cried in my life since my mother died, but right, my tears were falling
down for the death of my heart. Fck! Sht!

"I'm sorry, Vice. Mahal kita, totoo 'yon, pero kailangan...kailangan kitang iwan."

Hindi ko siya pinakinggan at tumalikod na lamang.

No! Fck! Fck!

I can't nurse the pain. Hindi ko alam kung saan ako nasasaktan, sa katotohanang
madre siya o sa kailangan niya akong iwan.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 18- Confession and Rosary

Chapter 18: Confession and Rosary

•KLAD'S POV•

MAGPAPALIWANAG ako sa kanya. Maghihintay ako hanggang makauwi siya sa mismong

mansion niya. My tears can't stop pooling from my eyes. Masakit na matalikuran pero
naiintindihan ko siya. Naiintindihan ko ang pag-iwan niya sa akin doon.

Ako lang mag-isa nga ang naglakad pabalik ng mansion, giving him space to think
dahil alam ko namang mahirap tanggapin ang sinabi ko. Nakakabigla iyon dahil basta
basta ko na lang iyon nailabas sa bibig ko pero masakit talagang wala siyang
nasabi.

Mas ayos ata kung sinigawan niya lang ako, hindi iyong tatalikuran niya ako. Pero
sa huli ay iintindihin ko siya.

Ang pag iyak ko lang ang tanging naririnig ko sa katahimikan ng buong bahay.

Gusto kong malaman kung ano ang reaksyon niya kaya maghihintay ako kahit gaano pa
siya katagal, kahit maabutan ako ng umaga rito.

Buong akala ko ay makukunan ang kabigatan ng kasalanan ko pero mas lalo lang
nadagdagan. Mas lalo lang bumigat ang damdamin ko.

Minamahal ko siya pero hindi ito ang buhay na nararapat sa akin. Hindi ito ang
tadhanang para sa akin. Pero ano nga ba talaga ang tadhana ko? Bakit sumaya ako sa
iba kung masaya na ako sa buhay ko noon?

Gusto kong makaranas ulit ng kasiyahan...pero imposible iyon kasi ang kasiyahan na
gusto ko ay sa piling ng lalaking mahal ko. Pero alam ko rin, gaya ng sabi ni
Claire, hindi lahat ng gusto mo ay pwede mo na lang sundin.

Sa gitna na akong pighati ay may narinig akong kaguluhan sa labas. The sound is
forceful like they were trying to barge in. Napaigtad akong nakarinig ng mga tunog
ng baril, suntok at mga sipa.

Goodness!

Napatakbo ako sa malaking pinto ng bahay at doon ko nakita sa harap ang mga tiyuhin
kong nakikipag away sa mga tauhan ni Vice. And now I realized, the security team
that was scattered throughout the island was being destroyed. Hindi lang nga Uncle
ko ang nakikita kundi ang iba pa nilang kasamahan sa kani kanilang mga trabaho. Sa
napapansin ko, mabuti nang hindi umuwi si Vice sa mansion dahil baka kung ano ang
gawin ng mga tiyuhin ko sa kanya. Their anger is uncontrollable. Parang papatay
sila ng tao kundi lang magaling lumaban ang mga tauhan ni Vice.

"Uncle Iñigo! Stop that now! God! Stop it!" gusto ko silang sigawan isa-isa dahil
nanghihimasok na naman sila sa buhay ko. "Stop it all of you!"

I want to go home in my own free will! I want to decide on myself!

"Rich! Kunin mo si Klad!" sigaw ni Uncle Rapha na ikinailing ko. Mas naawa ako sa
mga tauhan ni Vice.

"Sasama ako! Sasama ako ng matiwasay! Huwag niyo silang saktan! Wala silang
kasalanan!" and they immediately stop. Iyong mga PSG ni Vice ay namimilipit pa sa
sakit. They never tried to use their guns even they have the easier access on them.

Nilapitan ako ni Uncle Rich na bakas sa mga mata ang galit. Hinawakan niya ang
pulsuhan ko ng madiin.

"Where is your lover? I will file kidnapping against him!"

"Walang kumindap sa akin. Sumama ako ng kusa! Naiintindihan niyo! Sumama ako ng
kusa!" ang luha kong nahinto kanina ay nagpatuloy ngayon.

Iwinaksi ko ang hawak ni Uncle Rich sa akin at nilampasan siyang naglakad papalabas
ng bakuran ng mansion.

"Miss Klad, hindi niyo po ba hihintayin si Boss?" kahit ramdam ko ang sakit ni
Roland sa katawan dahil sa pakikipag-away ay naitanong niya pa iyon. Malungkot
akong ngumiti sa kanya.

"Maraming salamat sa pagbabantay sa amin. Sabihin mong umalis na ako," nakita ko

ang pag-usbong ng kalungkutan sa mga mata niya.

"Pero paano si Boss? Iiwanan mo siya ng ganun ganun na lang..." dumagdag sa sakit
na nararamdaman ko ang sinabi niya. Kailangan eh...hindi ko alam kung paano ako
mananatili.

"Ano bang espesyal sa Boss mo at hindi siya pwedeng iwan ni Klad, ha?" si Uncle
Iñigo naman ngayon ang humawak sa akin para ilayo ako kay Roland.

"Marami, Uncle. Sa dami noon, maabutan tayo ng umaga para e enumerate lahat kaso
lang wala akong magawa kasi kailangan ko siyang iwan. Masaya na po kayo?"

"That's bllsht, Klad! Ano bang pinakain ng lalaking iyan sa'yo at nagkakaganyan ka
sa kanya? Do you know how shameful you are doing right now?"

Kahit kailan hindi ko nagawang sumagot pero ang puso ko ay sadyang nasasaktan para
hindi ko ilabas lahat ng puot na nararamdaman.

"So shameful, I know!" nakita ko ang pagsulpot ni Marga galing sa labad ng gate.
Her face is emotionless while walking towards us.

"Tumupad ako, General. Siguraduhin mo lang na sasaya ang pamangkin mo sa walang

puso mong plano," sinuntok niya sa balikat ang tiyuhin ko na ikinagulat ko sabay
ngiti sa akin nang matamis. "I am not here to judge you not like your fcking uncle.
Pero kapag aalis ka sa isla na ito, sisiguraduhin kong hindi mo na mahahagilap pang
muli si Vice."

She's full of determination while saying those words na para bang may awtoridad
siyang magagawa niya iyon. She was the rumored girlfriend of Vice. What can I
expect?!

"Shut your mouth, lady. Hindi kita pinapasagot."

"Huh. I own my mouth so I have all the freedom to speak. Nakuha niyo na gusto niyo,
ang gusto ko naman ang tuparin niyo. Keep my brother away from all your wrath.
Gets? Tsupe! Umuwi na kayo!"

Natatameme ako. Brother? Kapatid niya si Vice? Paano nangyari iyon?

Did my uncles plan to hurt him kaya nasabi iyon ni Marga? Goodness! Minsan ang
samang sama talagang mag-isip ng mga pamilya ko!

"Make sure we will not see your face again. The both of you," madiin na sabi ni
Uncle Iñigo kay Marga.

"The feeling is mutual! Umalis na kayo!"

Ang malaya kong kamay ay hinawakan ni Uncle Rapha nang marahan. Tumango siya sa
akin nang marahan saka inakbayan ako.

"I'm sorry, Klad. I can't give your happiness right now, but I promise, I'll
support your decision," niyakap ko ang katawan ni Uncle habang iginagiya niya ako
papalabas. Siya lang talaga ang kaisa isang pamilya ko na kung hindi man maibibigay
ang gusto ko ay susuportahan niya na lang. He spoiled me of my likes and supported
me ever since I was a child.

"Salamat po, Uncle Rapha," nabibiyak ang boses ko dahil sa pag-iyak. Lumukob sa
puso ko ang labis na kalungkutan habang nilalakad ang daan papaalis.

"Miss Klad! Sandali lang po!," nang marinig ko si Roland ay huminto na lang muna
kami ni Uncle Rapha saka nakita ko ang pagtitig ni Uncle Rich sa kanya na para bang
naghihintay sa sasabihin niya. Uncle Iñigo just passed us by and went first ahead
of us joining his friends. Kulang na lang maging yelo kami sa lamig nang
pagkakatitig niya sa amin.

"Bakit Roland?"

"Tatawagan ko po muna si Boss. Please, hintayin mo muna po siya. Ayaw ko na po

siyang malungkot gaya ng dati. Ngayon ko lang po siyang nakitang masaya...kahit
saglit lang po, mga Sir," bumaling siya sa mga tiyuhin kong tumango naman kalaunan.

"We will wait." -Uncle Rich crossing his arms against his chest. Tinitigan lang
namin si Roland habang nagtitipa ng numero sa cellphone niya. Ilang segundong nag
ring iyong tawag nang sa ikatlong dial niya ay napangiti siyang sumagot ang
tinawagan niya.

Gumaan ang looban ko nang mangyari iyon.

"Boss, nasaan ka po? Umiiyak ka, Boss?" hindi ko alam kung natatawa ba si Uncle
Rich nang napaigtad si Roland sa isinagot ni Vice. Mas malapit kasi siya kay Roland
kaya mukhang naririnig niya ang sagot.

Tiningnan ko si Uncle Rich para sabihin sa akin kung ano ang sagot kaso nagkibit
lang siya ng balikat.

"Kinukuha po kasi ng mga tiyuhin niya si Miss Klad. Baka maabutan mo pa po. Hindi
mo ba pipigilan? Boss.." uminit ang mga mata ko dahil sa mga luha ko na naman.

Namangha ako sa kung paano sila nag-aalala sa kasiyahan ni Vice. Determinado talaga
siyang pigilan ako para raw sa kaligayahan ng amo niya.

"Pero Boss--" laylay balikat niyang binitawan ang tawag pagkatapos suminghap nang
makatanggap ulit siya ng sigaw.

"Anong sabi?" si Uncle Rapha ang nagtanong sa gusto kong itanong.

Umiling-iling na bagsak ang mukha ni Roland.

"Pabayaan ko na lang daw po kung ano ang gusto ni Miss Klad. Kung gusto niyo raw
pong umalis, malaya ka raw pong gawin iyon, kung iyon daw po ang ikasasaya mo," the
answers were directed into me. Malungkot akong ngumiti at tumango sa kanya.
"Pag-isipan mo muna ang lahat, Klad. The situation really needs your wise decision.
Give yourself time to think for you to choose," tumango ako kay Uncle Rich na
nagsimula nang maglakad kaya sumunod na lang kami ni Uncle Rapha sa kanya.

Time. I need time to think to make a choice.

Sa bawat paghakbang ay nanunuot sa lalamunan ko ang sakit nang paglisan. Hindi niya
ako pipigilan at kahit naman siguro pipigilan niya ako ay aalis pa rin ako.
Hanggang may katungkulan pa ako sa simbahan ay hindi ako magiging malayang ipahayag
ang damdamin ko sa kanya.

Tama si Adelle. Ang landi ko! Pumatol ako sa pag-ibig kahit bawal.

Isang sana na lang ang gusto ko...na sana kung maibabalik ang kahapon ay hihilingin
kong nagkita kami ni Vice nang mas maaga.

Ridiculously, humiling kahit hindi naman talaga matutupad.

Sana pwede na lang kami sa isa't-isa. Kung mangyayari man na pwede kaming dalawa ay
sobrang hirap namang abutin.

DUMAAN ang mga linggong naibalik na ako sa dati kong buhay. Ang buhay na walang
kakaibang nangyari. Walang Vice na gumagawa ng paraan para maging espesyal ang
bawat araw ko.

Sa mga oras na nagdaan ay araw-araw ako sa simbahan lumuluhod na nagmamakaawang

mapatawad pa ng Panginoon. I never tell Claire and Reverend Mother that something
happened between us. Ang pagsama ko kay Vice ay isang malaking panghuhusga na ang
natanggap ko galing sa kanila, ayaw ko nang dagdagan ang sakit na nararamdaman ko.

Galit sa akin si Mommy. Sinampal lang naman niya ako sa magkabilang pisngi. Still,
isa raw ako kahihiyan sa pamilya. Pinalaki niya akong mabuti pero ito raw ang
pinakamalaking kasalanan na nagawa ko na hindi niya matanggap-tanggap.

Ganoon din si Daddy. Nang makita ko siya ay niyakap ko kaagad siya dahil sa sobrang
pagka miss ko sa kanya, but it turned out that he wad angry at me. I assume that he
knew my doings. Pinapalayo niya ako kay Vice dahil gumaganti lang daw iyong tao sa
kanya at ginagamit ako para doon.

Father said, pinipigilan daw niya ang paglaganap ng illegal drug transaction ng mga
Oh kaya galit daw si Vice sa kanya, kaya naghihiganti ito.

Kaya hindi ko na alam ang paniniwalaan ko sa ngayon. Gulong-gulo na ang isipan ko.
My relationship with my family has been totally destroyed like a fire who has eaten
a whole house.

Reverend Mother never talked to me after what happened. Ang hindi niya pagpansin sa
akin ay sakto na para masaktan ako ng labis. Alam kong mali ang ginawa ko kaya
itatama ko nga ang lahat, hindi ba?

I resume my duties in the convent. Kahit papaano ay pinapangiti ako ng mga bata sa
orphanage. Eve was there every time I cried my problems out. Nagpapasalamat na
naiintindihan niya ako. She so openminded and even suggested me to follow my heart.

"We're religious nuns. We cannot just follow what our heart screams, Eve," I
remembered my answer to her, but she only smiled shrugging her shoulders.
"Bago ako naging madre, my mother always planted into my everyday life the words,
in order to be happy, just follow your heart. No one will make you happy but your
own decision. Ang pagiging alagad ng simbahan ang kasiyahan ko, Klad, kaya araw
araw kong sinusunod ang puso ko. God only wants us to love him, be faithful to him,
follow his messages. He only demands our time and heart pero hindi ibig sabihin
noon ay sa pagiging madre mo lang maibibigay ang kailangan Niya. You could have
your own ways in giving your heart to him. He only needs us to love Him back the
way He loves us. Pray to Him and He will let you give your happiness. Repent and
accept your faults. Confess and face the consequences of your mistakes."

"Sa buhay kasi, may mga bagay na akala mo ay ito na ang para sa'yo pero may
dadating pala na hindi mo akalain na mayroon noon. Your heart has many to explore.
The convent is not the limitation. Bata pa tayo. The heart will never beat for
another if it is destined for the first thing you fell in love with. My heart is
fixed in this vocation. It only beats for this thing, but in your case, I doubt it.
I only say these words, para gumaan ang damdamin mo. Nasa sa'yo pa rin ang
desisyon."

Totoo, ang pag-uusap namin ni Eve isang araw noon ay nagpagaan sa araw ko. Nalunod
kasi ako sa lumbay the night before that day. Wala akong mapagsabihan ng problema
kundi siya lang.

Hiyang hiya pa akong lumuhod sa harap ng altar. Pakiramdam ko nga, hindi na ako
karapat dapat pumasok pa sa kumbento dahil sa mga kasalanan na nagawa.

Pagkatapos magdasal ay nagpasaya akong mangumpisal dahil may schedule ang simbahan
ngayon dahil Friday.

"Forgive me Father for I have committed grievous sins. Hindi ko po alam kung
mapapatawad ako ng Panginoon sa nagawa kung kasalanan. May you let yourself be an
instrument to repent my sins to God, Father," kinakabahan kong sambit nang
makapaghanda na para sa kumpisal. Unti-unting namasa ang mga mata ko. Nasa loob
kami ng isang maliit ng confession room ng simbahan, at may nakaharang na dingding
na may mga butas para hindi ako makita ng pari, pero nag-uumapaw pa rin ang takot
sa puso ko.

Takot akong husgahan.

Kaya ko ito! Kaya ko ito! Paninindigan ko ito! I know Rev. Father will judge after
he hears my confession.

"Sige anak, ano ba ang mga iyan?," mahinahong tugon ng pari.

"Father," iyon pa lang ang nasabi ko pero napahagulhol na ako sa iyak. "My sins
are, I romantically engaged myself with a love affair to a man. I fall in love with
him. I sexually permit my soul to him."

Napabuntong-hininga si Father na tila ba ay naghahanap siya kung saan doon ang

pagkakasala ko.

"Romantic love affair is normal, anak, if you really love the person. Kung may mali
man doon ay iyong ipinaubaya mo ang sarili mo sa kanya nang hindi pa kasal. Mali
iyon, hija, pero ang lipunan natin ay sadyang hindi na nagpapigil sa ganyang mga
kaso. We made them knowledgeable about pre marital sex is not totally acceptable in
the eyes of the church pero wala naman kaming magagawa. Ang mahalaga, anak, you
accepted your sins. In the name of God, by your repentance, He has forgiven You---"
"Father, I am a religious nun. Madre po ako. I think God will never ever forgive
me," ilang minuto kong hinintay na magsalita si Father habang pinapahid ang mga
luha ko sa mata. Natatakot na rin na baka inatake na siya sa pagkabigla diyan sa
kabila.
"Dios mio! Joseph and Mary!" I imagined him making multiple signs of the cross. His
voice was in shock expression. Bagsak ang puso ko sa pagkakataong ito,
ipinagdadasal ko kagabi na sana ay maiintindihan ako ni Father bago ko
napagpasyahan na mangumpisal ngayon.
"Pinigilan ko po. No, actually, I let love control my whole being. Buong akala ko
po kasi ay ayos lang umibig. Iyon ang palagi kong natutunan mula sa Panginoon, na
dapat magbigay tayo ng pagmamahal sa kapwa natin. Eventually, I realized that I
give him a different kind of love. My heart is not under the control of my mind. Na
kahit alam kong mali, kahit alam kong makasalanan, basta masunod ko lang ang
kasiyahan na isinisigaw ng puso ko ay nagpaubaya akong kontrolin ng pag-ibig ko sa
kanya. I never thought in my whole existence that love is really a sin. Sobra
sobrang kasalanan ang nagawa ko dahil sa pag-ibig. I am here to confess my sins,
Father, I am not here to be judged. Kahit pamilya ko po ay hinusgahan na ako. Pero
tanggap ko naman po lahat ng iyon dahil ako ang may kasalanan at naiintindihan ko
kung bakit ganoon ang trato nila sa akin. I hope Father, you let me include in your
prayers."
Ilang segundo kong hinintay ang maaaring sabihin ni Father dahil mabibigat ang
paghinga niya na naririnig ko rito.
"Anak, sa nagawa mo ay pwede kang maalis sa pagiging misyonarya mo. Your duty will
be taken away from you. The rules will judge you as the one who violated the most.
I am not in the right position to confess to your Superior what you have done, kaya
sana ipagsabi mo sa kanila ang nagawa mo. Kung gusto mong manatili sa iyong
pagiging madre ay mananatiling lihim lamang iyan sa sarili mo at sa akin, pero kung
gusto mong makalaya sa kasalanan ay suhesyon kong mangumpisal ka rin sa namumuno ng
kongregasyon kung saan ka kasapi. Mawawala ka sa tungkulin kapag nagkataon, anak."
"Yes Father, I know po but my family wants me to remain as what I am, Father.
Sirang sira na po ang relasyon ko sa kanila."
"Nangumpisal ka na, anak. Ipagpatuloy muna ang pagpapalaya sa sarili mo sa mga
kasalanan. If they really love you, they will understand pero asahan mo nang hindi
na maibabalik ang dating pagtitiwalang ibinigay nila sa'yo. Kung saan ka sasaya,
anak, sumunod ka sa sigaw ng puso mo. You have all the freedom to follow your
heart. God is good, anak. Continue loving Him without stopping pero sa paraan na
kaya mo at sa paraan na masaya ka. Love Him in the place of your happiness. I am
not judging you, I am here to guide you. Naiintindihan kita, hija. Mahirap talagang
pigilan ang pusong tumibok."
Napangiti akong nagpapasalamat sa mga anghel sa kalangitan para ihulog ang ganitong
klase ng tao. Oh God, You are really amazing in every aspect of everything.
Masabihan lang ako ng ganito ay isang malaking biyaya na.
Kahit ang dami kong kasalanan, pinangiti mo pa rin ako, oh Panginoon ko.
"Sana makagawa ka na ng desisyon na makapagsasaya sa'yo pero huwag mong kalimutang
magdasal at mag-alay ng oras sa Panginoon."
"Maraming salamat sa pag-intindi, Father. Maraming salamat dahil akala ko ay
malulugmok lang ako sa panghuhusga ng iba."
"The Lord has forgiven your sins. Go and repent by praying the Holy Rosary. Mag-
alay ka rin ng rosas sa Mahal na Birhen, anak."
"Salamat po ulit."
Gusto kong yakapin si Father pero hindi iyon pwede kaya buong pag-asa na lang akong
lumabas mula sa confession room. Hanggang hindi ko nagagawa ang tamang gagawin ay
hindi ako mapapatawad ng Panginoon.

I will pray and pray and pray until I will be forgiven.

Habang kinukuha ko ang rosaryo sa bulsa ng habit ko, nang sa paghakbang ko ay

nakabunggo ako ng matigas na katawan ng tao.

"Sorry po," inayos ko iyong salamin ko sa mata para tingalain iyong nabunggo ko.
Dahil sa sobrang pagkagulat ay napaatras ako mula sa pagkakahawak niya sa akin, at
napasinghap na kumukuha ng hangin sa paligid.

From the looks it him, parang galing din siya sa confession room na katapat ng
confession room na nilabasan ko.

May gulat din sa mga mata niyang hinahagod ang suot kong damit. Napapikit ako sa
napagtanto. I am wearing mga Sister uniform. No hiding of identity. No morena skin.
No contact lenses. Just me in front of his bluish eyes.

Isang buwan. Isang buwan ako naghintay na pagtagpuin kami ng pagkakataon, and as my
prayers were answered right at this very moment.

I missed him so much. My heart is leaping with painful joy.

"Vice..."

"Sister.." namanhid ako sa lamig ng pagkakasabi niya. "Sorry. Mauna na ako."

Nang nagmamadali siyang naglakad ay hinabol ko siya. Kahit may dinaramdam akong
sakit ngayon ay binilisan ko ang paglalakad nang lumiko siya sa gilid na pinto
papalabas ng simbahan. Succesffully, I held his right hand.

"Vice. Konting oras lang naman oh. Kahit five minutes lang. Magpapaliwanag ako,"
pinilit kong hindi mabasag ang boses ko. Ayaw kong maging mahina sa harap niya.
Ayaw kong isipin niya na kahinaan ko siya.

"Fine. Five minutes it is," humarap siya sa akin pero iniiwas ang tingin.

"I'm sorry for lying my true identity. Sa totoo lang, misyon naman talaga kita.
They have accused you as the one who shot my father. Ipinasok ako sa bahay mo
bilang babae nang una mong nakilala. Ironically, I want to prove to them that you
didn't do it, that you are innocent sa kabila ng akusasyon nila sa'yo. Alam ko
noong una palang mali nang magustuhan kita. Jesus, nakatatak iyon sa kukuti ko kung
gaano kamali iyon. Pero wala eh, hindi ko nagawang pigilan ang puso ko. My innocent
heart really fell for you kahit sabihin mong infatuation lang iyon, pero hindi ako
naniwala kasi mas kilala ko ang puso ko. Ang nararamdaman ko sa'yo ang siyang
dahilan para magsinungaling ako sa'yo. Natakot akong iwasan mo ako, pero iyong
takot ko ay nangyari nga. I'm sorry..."

Nanatili siyang nakatitig sa akin nang malalamig na tingin ngunit natibag iyon ng
kung ano emosyon. Ang lamig na pilit niyang pinapakita at napalitan ng emosyon na
pilit niyang pinipigilan.

"Your sorry is not what I need, Sister. You promise me you will never leave me.
Takot akong iwan mo ako, pero ang takot ko ay nangyari nga. I'm sorry. Ayaw kong
maging kalaban sa puso mo ang Panginoon. Marami na akong kasalanang nagawa, Sister.
Ayaw ko na iyong dagdagan pa...by taking you away from God. I may appear fearless
and deniable about my faith to God, pero malaki ang takot at respeto ko sa Kanya. I
have already confessed my sins and to inform you...I always respect a religious nun
like you," napipilitan akong tumango at ngumiti.

Heavenly mercy! Hindi man lang niya sinabing mahal niya rin ako! Goodness! Ang
tanga ko ba talaga sa pag-ibig? Sa pagkakasabi niya noon ay parang binibitawan na
niya ako.
Hindi pa nga ba? Isang buwan ka na niyang binitawan, Klad.

"Kalimutan mo na ang pag-ibig ko sa'yo. Thank you for your respect, Mr. Vice
Governor," tumalikod ako sa kanyang ibinagsak ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

Sino ba kakampi ko sa kasalanan kong ito? Kung susundin ko ang kasiyahan ko, sino
naman ang pupuntahan ko na mukhang wala naman siyang balak na ipaglaban ako. Sino
ang kasama ko sa lahat ng kahihiyan na ito?

Walking alone na naman ba ako?

Napahinto ako nang biglaang may yumakap sa aking matitigas na mga braso. At dahil
sa pabangong nakasanayan ko nang amoyin ay parang gumaan ang loob kong napagtantong
siya nga iyon.

"I always have this fear towards God which hide for a long time now. I always
respect you, Sister, but you're my Klad, right? Sht... kahit anong pigil ko na
huwag kang pansinin, seeing you in pain is a death of me, nakakarupok ka, alam mo
ba iyon ha, baby?.." hingal na hingal ako kahit hindi naman ako tumakbo. Abnormal
ang pagtibok ng puso ko at nakakakapos iyon nang hininga.

"I have given you the time to think. Ayos na naman siguro ang isang buwan para
makapag-isip ka, hindi ba? Hinayaan kitang umalis para makapag isip ako at makapag
isip ka. And I have decided to conquer my fears and keep you here with me while
walking to the journey of everlasting. Gusto ko nang sumaya nang patuloy kahit
mapunta man ako sa impyerno pagkamatay ko, kahit kamuhian ako ng Panginoon, kahit
hindi ako bantayan ng mga anghel, kahit hindi ako biyayaan ng mga bagay, basta
makasama lang kita sa mundong ito, basta ibigay ka lang sa akin ay ayos na ako
doon. Please, stay with me, baby because I miss you."

Delightful emotions flock into the core of my being making me produce more tears.

"I will, Vice. I'll choose to be happy also."

"Fck...music to my heart," pinatagilid niya ako para mahalikan ang sentido ko.
"Dumadami na ang taong nakatingin, baby. Babalikan kita mamaya pagkatapos ng
trabaho ko. I'll wait for you outside the convent."

"Alam mo kung saan iyong kumbento namin?" mangha kong tanong.

"Basta ikaw ang pag-uusapan, aalamin ko lahat, baby."

Isang buntong-hininga ang inilabas ko dahil sa sinabi niya.

"Kahit gusto kong tawagin mo ako niyan, pero hindi ngayon, Vice. Nakasuot ako ng
ganito tapos tatawag tawagin mo akong baby. Ang lakas pa ng boses mo."

"Who cares anyway," natatawa niyang saad sa akin na animoy wala talaga siyang
pakialam kung may makarinig man sa kanya. "Totoo namang baby kita. I don't care
about what people say, hindi sila ang huhusga sa kasiyahan ko. Wala na akong
pakialam kung nagsinungaling. You have captured everything in me for me not to
forgive you. Ganyan ako karupok, Klad pagdating sa'yo. Whether you wear that
uniform or not, I still have this crazy heart screaming for your name."

Kaninang lungkot ang pinipigilan kong ilabas, ngayon ang kilig naman ang ayaw kong
ipahalata.
Tama siya. Other people are not the ones who will decide of our happiness.

"Wala ka bang sasabihin. Where's my I love you too?" namilog ang mga mata kong
nakatingin sa kanya at mukhang nagtatampo pa siya. Pero ang puso ko ay nagtatalon
na sa kakaibang dadamin dahil doon. Ibig sabihin ba noon, what he said were
indirect I love you.

"Eh nasaan ba ang I love you doon para sagutin kita?"

"Arggh...saka na nga, kapag ayos na ang lahat."

"Yeah. Kapag ayos na ang lahat. Aayusin ko pa ang lahat."

"No, sabay nating aayusin ang ginawa natin," kinuha niya ang kanan kong kamay sabay
titig sa akin habang hinahalikan ang likod ng aking palad. "I miss you. Don't
worry, baby. Sasamahan kitang harapin ang lahat ng ito."

"Salamat, Vice."
"You're always welcome, Klad. Anyways, nasa plano ko pa rin na ligawan ang pamilya
mo. Walang makapagpipigil sa akin, baka mabaliw akong hindi kita makuha sa kanila
eh. Kung hindi kita makuha sa ligawang paraan, my mind is not out of stock of
brilliant ideas to have you."
Napatango lang akong di alam kung ngingiti ba o tatalon sa tuwa. Gracious heavens!
This man knows how to make me happy really.
"Pangako."
"I will not promise dahil napapako ang mga pangako ko. I'll surely do it. Surely
and definitely."
"Sige na, business is waiting for you. Marami ka pang gagawin sa Kapitulyo.
Hihintayin na lang kita kung kailan ka magpapakita."
"Have you waited for me this past month?" nahihiya akong tumango kasi totoo naman.
"Oh sorry. Ibinigay ko ang isang buwan para makapag-isip ka."
"I thought the otherwise. Akala ko hindi mo na ako papansin."
"Paanong hindi? I can't even resist you. Mababaliw ako sa kakaisip kung paano kita
makuha o kung ano ang plano mo sa buhay mo. Natatakot ako na baka ipagpatuloy mo
ang bokasyon mo. Natatakot ako..."
"Shhh...we'll talk some other time, Vice. Marami ka pang trabaho at magdadasal pa
ako. You have confessed right? Hindi ka ba magdadasal?"
"Oh? Kailangan ba talaga na magdasal pagkatapos mangumpisal," ngayon lang ba siya
nangumpisal? He is so cute asking me that, para siyang batang walang kamuwang
muwang sa mga ginagawa niya.
"God, oo naman. After you confess, Father will advice you somethings then he will
say a certain prayer for you to pray for it kneeling at the altar. Para tuluyan
kang patawarin ng Panginoon," hinawakan ko ang kamay niya at inaya. "Halika, sabay
na tayong magdasal."
"Mas masaya ata ito kaysa yayain kita ng date. Sige, sabay tayong magdasal, baby,"
he winked at me habang nagpaubaya naman siyang hilain ko siya.
"Pray what Father told you," sabay kaming lumuhod sa kneeler nang makapasok sa
simbahan. Sa pinakaharap kami lumuhod.
"He said, I should pray the Holy Rosary and Act of Contrition. Baby, ummm.." nag-
iwas siya ng tingin na parang nahihiya. "Hindi ako marunong noon."
Ngumiti lang akong namangha sa kanya. Alam ko namang manhid talaga siya sa mundo at
sa mga problema na naranasan niya, wala na siyang panahon para sa spiritual life
niya.
"Simula ngayon. We will make your spiritual life active. Don't worry, we will pray
together always. How is that for a date?"
"Of course. Sino ba naman ako para tumanggi, hindi ba?" maligaya niyang tugon.
"Sige. For now, I will lead the prayer, all you need to do is answer me. When I
pray the Our Father, you will answer me the Give Us This Day, okay. Tapos, kapag
Hail Mary, you answer me the Holy Mary. When I pray the Glory Be, you answer me the
next line of it," habang sinasabi ko ito sa kanya ay pinapakita ko ang bawat prayer
na nasa rosary guide na dala ko.
"Yeah. Got it, baby. Fck my heart got amazed about you more. Nakakamangha...sige
ano pa."
Nangiti naman akong mukhang interesado siyang matuto. God, ang saya.
"I have this rosary beads. Magdadasal tayo ng fifty Hail Mary's sa bawat mystery
kasi ay kailangan nating magdasal ng sampung Hail Mary.."
"Walang problema 'yan, Klad. Basta kasama kita, magdasal pa tayo hanggang gabi, I'm
willing to kneel with you."
"Music to my heart.." natawa siyang hinawakan ang kamay kong may hawak na rosaryo.
"You're amazing, baby. Hindi ko alam na mas nakaka turn on pala ang babaeng
marunong magdasal. Nasaan ka ba sa mga panahon na hindi ka pa madre ha?"
"Ang tanong nasaan ka ba noon? Nandito lang ako sa simbahan para sa training.."
"Nevermind. I'm a jerk playboy at that time. Ang mahalaga, sabay tayong magdadasal
ngayon. And I'm excited."
Binigyan ko siya ng ngiti habang kinukuha ko naman mula sa bulsa ko ang isa pang
rosaryo na dala.
"Sa'yo na iyan. Just follow what I will do in my rosary. Iyan ang gamitin mo sa
tuwing magdadasal tayo. Lagi mo iyang ilagay sa bulsa mo para layuan ka ng
aksidente or kamalasan. That's my gift. Hindi ko pa iyan nagagamit, but don't
worry, holy water has been blessed in that."
Imbis na may sabihin siya, napakurap kurap lang siyang namumula.
"Sht...my heart is leaping. Thanks, baby."
"Kinikilig ka ba?" natatawa kong tanong.
"Of course. You have just given me a rosary. Hindi ko alam kung mahahalikan ba kita
dahil first time kong natanggap ng ganito at galing pa sa'yo."
"Sshh...mouth Vice. Magdasal na nga tayo."
God, akala ko katapusan ko na. Akala ko ay mag-iisa lang akong haharap sa mundong
ito. In God, nothing is impossible. Basta manalig ka lang.
....
NOTE: The whole story is unedited.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 19- Sickness

Chapter 19: Sickness

•JONAH'S POV•
THE daily routine of mine for almost two weeks was I have to secretly visit Klad at
their convent. Iyon lang ang nakikita kong paraan para masilayan siya araw-araw.
Mahirap para sa akin pero mahirap din iyon para sa kanya. Alam kong nahihirapan mga
siya pero hindi naman niya ikinwento sa akin sa ilang araw ko nang palihim na
pagbisita sa kanya.
Still, she did not tell me about her plans about her vocation. Hanggang ngayon,
nandito pa rin ako sa lugar kung saan iniisip ko na lang kung magiging akin ba siya
o magsisilbi na lang ba siya nang patuloy sa simbahan.
Walang madali sa pagtanggap nang malaman kong madre nga siya at kinumpirma iyon
lalo ni Mr. Miguel, iyong private investigator ko.
Sisisihin ko sana si Crexion kung bakit hindi niya ipinagsabi sa akin ang totoo.
Gusto ko siyang sakalin hanggang kapusan siya ng hininga, but the mighty Crexion
will haunt my nights. Marami siyang naitulong sa akin lalong lalo na iyong sa isla.
Mga utang na loob na lang ang siyang nagsasabi sa akin na hindi ko pwedeng galawin
ang buhay ni Crexion. Tss!
Korny man kung sabihin. Literally, kulang na lang ay himatayin ako nang malaman ko
ang totoo. My senses were sent in to the outer space. Bawat segundo kong dinadama
kung gaano nasira ang puso ko sa nangyari. Ilang linggo akong wala sa sarili at
nagpakalunod sa alak. Nagpapasalamat na nga lang minsan kay Tyvian na nandoon siya
sa isla upang damayan ako pati na rin si Marga. They're really are true friends.
Nababaliw na ako sa kaiisip kung paano ko lilinisin ang mga pagkakasala ko. Nawala
man ako sa pananampalataya pero malaki pa rin ang respeto ko sa mga madre at pari
pati na iyong mga taong tapat sa simbahan. Kaya halos hindi ko matanggap na totoo
ang mga kutob ko na iisang tao lang si Sister at Klad.
Fck! I still can't believe what is happening to me. Hindi ako makapaniwalang ganito
ang takbo ng buhay pag-ibig ko. All I thought love will hide away from me, afraid
to get caught. Pero nandito ang pag-ibig sa dibdib ko, letting me believe in it
again.
"Fck! Aray--!" nasamaan ko nang tingin ang taong humampas sa balikat ko at mula sa
aking pagkakatulala, nakita ko si Marga na mataray na nakatingin sa akin. "Ano ba?!
May kailangan ka ba? Ang aga mo ata.."
Kulang na lang ay hilahin niya ang kumot ko para makabangon na ako. Maya-maya pa ay
inilapit niya ang mukha niya sa akin na sinisinghot ako kaya inilayo ko sarili ko
sa kanya.
"Akala ko amoy alak ka naman. Himala. Natauhan ka na ba sa pagkakamatay mo,"
nagtataka nga ako nitong kaibigan kong ito ay kulang na lang kada oras akong
bantayan sa araw araw. Hindi naman ako nag reklamo kasi matalik ko siyang kaibigan.
"Nakakasawang uminom," bumangon ako habang kinukuha ang t shirt kong nakasampay sa
rack sa gilid habang sinusuot ito.
"Good. I have a project for you. Dapat pumasok ka na sa opisina mo. Huwag mong
itiwala ang negosyo mo sa mga taong hindi mapagkakatiwalaan. Your secretary might
be excellent pero wala pa rin siyang authority na mamahala kaya baka kung ano lang
ang gawin ng ibang directors sa kanya. Back to the project I am saying, my Daddy
would like to build his own resthouse in Oslob. Gusto niya ikaw ang gagawa ng
desinyo ng bahay."
Kunot-noo ko siyang binalingan.
"Tito Baruch? Hindi ba kayo nagsasawang magpagawa ng bahay sa akin ha? Plano niyo
bang punuuin ng resthouse ang kada municipality ng Cebu."
"Iyong mga resthouse na pinagawa niya sa'yo noon ay ginawa niya lang resort sa
pamamahala ko. Hindi pa nakabalik sa Pilipinas si Daddy at ngayon, desidido na
siyang tumira sa Pilipinas. Sana tanggapin mo pa rin ang gusto ni Daddy? Mas gusto
kasi niyang ikaw ang gumawa ng desinyo.."

"Kailan ba uuwi si Tito para makapag-usap kami?" nakita ko ang pagliwanag ng mukha
ni Marga na animoy nanalo siya sa lotto. Ang weird talaga minsan ng babaeng ito.
"Nagpapagawa nga siya ng bahay pero minsan sa Skype lang kami nag uusap. Gusto ko
sa personal para mai-discuss ko nang maayos ang mga designs ko at makapili siya so
that also, he can request something."

"Nandito na siya. Kahapon siya dumating. Right now, nandoon siya sa Alegria,
nakikipag golf match sa mga college friends niya. Knowing Daddy, halos ilang taon
siyang babad sa pagtratrabaho para mapalago ang kompanya niya. Kami lang naman ni
Kuya Grean ang anak niya pero kung makapagtrabaho siya ay parang isang daan apo ang
pagmamanahan niya ng mga ginto minimina niya. Kailan ka ba free?"

"Kung kailan free si Tito. I can adjust, naiintindihan kong kailangan din niyang
mag socialize at makipag-chikahan sa mga old friends niya," inayos ko na ang higaan
ko habang nararamdaman ang pag-upo ni Marga sa couch sa gilid sa may bintana.

Tito Baruch has been a college friend of my mother. Kung naniniwala ako sa kwento,
high school sweetheart daw silang dalawa, hanggang college nila. Kaso nagkahiwalay
nang pinagkasundo si Mama sa walang hiya kong ama. I did not know what happened
though, kasi wala naman akong paki sa mga sabi sabi.

Tito Baruch, my mother and Mr. Bautista were sort of friends. Nang ikinasal si Mama
at Papa ay nasa ibang bansa na si Tito Baruch noon, especifically in Australia, at
ang natirang sandalan ni Mama sa pighating naramdaman sa fixed marriage na iyon ay
si Bautista. As Tito Baruch was an heir to the throne of being a CEO of a mining
company in Australia, wala na siyang nagawa para pigilan pa ang kasal. He's half
Australian and one fourth Filipino one-fourth Spanish.

Bumalik siya noong ikaapat na taon ng pagsasama nila Mama at Papa. Tatlong taon daw
noon si Kuya, at doon na nasira ang relasyon nilang dalawa. Nalaman kasi ni Papa na
nagkikita raw sa mga panahon na iyon sina Tito Baruch at Mama. Galit na galit daw
si Papa na nagdulot ng kasiraan sa kasal nila. Base na rin sa mga chimosa naming
mga kasambahay noon. Well, kaya siguro walang puso niyang pinatay ang ina ko dahil
sa rason na iyon. I never believe it actually, pero sa paglaki ko iyon na ang
parating chismis sa bahay. Iyan din siguro ang rason kung bakit galit na galit sa
akin si Papa kasi wala nang magandang nangyayari sa buhay nila ni Mama noon.
Ezekiela was treated as the same with me.

Wala namang karapatang magalit si Papa kay Mama dahil malaki ang tiwala kong
matapat ang aking ina sa kasal nilang dalawa, hindi katulad niyang nababalitaan
namin na nambabae sa club kada gabi. Hanggang ngayon, kahit matanda na, ganoon pa
rin ang bisyo kahit may bago ng pamilya.

Kaya ngayon, bilang matalik na kaibigan ni Mama si Tito Baruch, I always give him a
special priority.

"Hoy! Tulala ka na naman! Iniisip mo na naman ba si Klad, ha? Naku sinasabi ko

sa'yo ito Jonah, please lang, huwag ka nang makipagkita sa babaeng iyon. Kung hindi
ko napigilan ang mga Tito non ay baka pinaglamayan ka na ngayon."

Umiling ako sa kanya dahil kabaliwan ang sinasabi niya.

"I am more than willing to catch bullets for her, makuha ko lang ang kamay niya,"
hindi ko inaasahang masabi.

"Kabaliwan. She is a nun, Jonah. Whether you are willing or not, dalawang bagay
lang ang babagsakan mo sa pag-ibig mong iyan, aasa ka dahil pipiliin niya ang
simbahan o mamamatay ka dahil sa mga tiyuhin niyang puno ng kastriktuhan. Hindi ka
nga sigurado kong lalabas ba ang babae na iyon sa pagiging madre niya tapos ikaw
heto, pursigidong kunin siya. Kabaliwan talaga...fck, I hate love na. Ganito pala
ako katanga kapag umibig. I should break up with Sandrick hanggang hindi pa ako
nababaliw."

Hindi ko pinansin ang pagrereklamo niya at binato ko sa kanya ang cellphone kong
lumanding sa mga hita niya.

"Find Boselli's number. Magpa appoint ka para kay Tito. Magtanong ka kung kailan
ako free. Hindi ko pala hawak ang nga oras ko dahil sabi mo nga, kailangan ko nang
magtrabaho."

She insantly manipulated my cellphone but frowned while facing the screen of my
phone to me, demanding for a password.

"111214..." pumasok ako sa walk in closet sabay pili nang isusuot ko ngayong araw.

"Tumunog groupchat niyong HottiePolicitians? Sinong baliw ang nag name ng group
niyo? Tinag ka ni Mariente!..." walang iba kundi si Mariente na walang magawa sa
buhay ang nag name sa groupchat namin na siya rin ang admin. Mas easier kasi raw
ang pag send ng message through Messenger kaysa sa SMS.
"Basahin mo!" kinuha ko iyong dark blue na polo at gray na suit jacket sabay lapag
noon sa ibabaw ng drawer ng mga necktie ko.

"Sabi niya, 'Mondejar, kung brokenhearted ka pa ay pwedeng sabay kayong mag inuman
ni GovT. Hindi ko na alam kung sino ang pipiliin kong e comfort sa inyong dalawa.
Ayaw kong mamatay ang atay ko mga walangya.' And Rydean replied, 'punta kayo sa
bahay, off duty ako mamayang gabi, iyong brokenhearted lang. Dito na kayo mag-
inuman na hahaunted na ang bahay ko dahil walang nag-iingay.' "

"Ako na sasagot!" hinayaan ko si Marga na kausapin ang mga baliw kong kaibigan at
pumasok na sa banyo para maligo.

"Umuwi ka na Marga! Magtrabaho ka na rin!" sigaw ko nang nasa gitna na ako nang
pagligo.

"Yes brother dear! Muwaah! Bye love you!" napailing iling na lang ako dahil madalas
niyang ginagawa iyan sa akin. She always address me as brother if she's in her good
mood. At bilang kaibigan niya ako, ay sanay na akong marinig ang mga I love you
niya. Hindi naman ako naapektuhan pero gumaan pakiramdam ko. Espesyal si Marga pa
rin sa akin pero hanggang kaibigan lang iyon at masaya naman siya sa ganoon.

Nang matapos ako sa loob, wala na si Marga sa kwarto ko at nilapitan kaagad ang
cellphone kong nasa kama habang tinapis sa ibabang bahagi ng aking katawan ang
tuwalya.

Bumungad sa akin ang notifications na punong puno ng messages ng 💔

HottiePolicitians 💔💪 na groupchat ni Mariente.

BrokenHeartedNumber2: @BrokenheartedNumber1 kung pupunta ka ay pupunta ako. 😍😘

Fck ! Fck! Maghintay ka Marga! At sinong nag nickname sa akin ng ganito??

BrokenHeartedNumber2?? Kaya palang sayang saya siyang umalis dahil pinagtripan niya
ang reply!

HottestCongressman: 🎶 Muling ibalik ang tamis ng pag-ibig. Awiiee ThomJons for

comeback na ba dis. 💘 P.S. Huwag kang seen @ElPresidente

BrokenHeartedNumber2: Who the fcking change my nickname?! Hindi ako brokenhearted!

At si Marga ang nag reply nun, hindi ako! Kaya manahimik iyang bibig mo
Mariente! 😠

BrokenheartedNumber1: I'm in @SalamatDocRy. Woaah I love the #ThomJons 😌

Sht! Ang kokorny talagang magnickname nitong si Mariente! Outdated masyado! Pero
ano itong ni reply ni Thomas! Pta! Akala ko brokenhearted ito! Eh parang nang aasar
naman ang g*go!! Chinage ko iyong nickname ko.

You changed your nickname as Jonah.

Jonah: Shut up, Monteverde! But I'm in @SalamatDocRy. Punta na lang tayong lahat
para damay damay na ito. 😏

ElPresidente: @SalamatDocRy talaga bang walang nag-iingay diyan? 🤔 Kahit babae sa

kama.. 😝 Wag kang seen @CrexionMendez ...woaahh who change your name? Singer ka na
pala? 🙄

CrexionMendez: Sino ba admin ng group na to? Tss! ..Punta ako, magpaalam muna ako
kay fiancee.

SalamatDocRy: Kayo na bahala sa beer, pulutan and all..pati tissue. Wala akong
stock na tissue para sa kadramahan ng mga broken hearted diyan sa tabi tabi.
#ThomJons

HottestCongressman: Dahil dadamayan lang natin ang mga BH, kailangan sila na ang
bibili ng lahat. P.S. Kailangan Piatos ang pulutan for me. Iyong extra large ang
size. 😋

ElPresidente: V-Cut akin. 😍

CrexionMendez: Pringles is life please. 💖

SalamatDocRy: French Fries ng McDo please. 🍟🐝

BrokenheartedNumber1: Mahal ang pringles! 😠 Nagtitipad ako. Isa lang akong

gobernador hindi businessman! 👊

CrexionMendez: Okay. Madali naman akong kausap. Yong ano na lang...ummm..Chicharon

ng Carcar City. Dapat fresh from Carcar ha.🙏😝

Jonah: Fck you Crexion! Yong Pringles na lang! Hati hati tayo sa bayad
@BrokenheartedNumber1. 😑 Iyong sekretarya mo ang utusan mo and I'll let Boselli
come with her.

SalamatDocRy: Ayieett..kinakausap ka na Governador. Yezz naman. 😌😘😍

HottestCongressman: 😍😍😍❤️️❤️❤️️💖💖😘😘

ElPresidente: I'm so happy for the both of you. 😍😘 💦🍻

CrexionMendez: Dunnowhattosay😵😵

BrokenheartedNumber1 changed his nickname as MyLovesNiJons.

MyLovesNiJons: I'll forget that you punch me, my loves and you plan to take my
Flores away from me. I sound so gay...but yeah... I want our friendship back. 😓😭

Jonah: Whatever. Maya na tayo mag-usap. 😏 Fck!! Your nickname is creepy. 😡

Ewan ko ba kung ano ang nakain nitong si Thomas eh. Bumabalik na naman siya sa
dati. He really is that serious and approachable type of man pero noong panahon na
magkaibigan kami, baliw ang isang iyan maliban kay Mariente at Rydean.

Before I ignore my messenger app, nakita ko ang pula na notification sa ibabaw ng

inbox nito. A message request from Luke Bautista. Kung hindi ako nagkakamali,
kapatid ito ni Klad.

Kunot-noo kong binasa ang mensahe niya.

Luke: Hiwalayan mo na po ang Ate ko. Please lang...

Unti-unting namuo ang kaba sa dibdib ko. Fck!

I accepted the message and typed a reply.

Jonah: Why would I even do that?

Akala ko hindi na ako makakatanggap ng reply nang sineen niya ito kaagad.

Luke: Kasi nagkakasakit na siya sa sobrang stress. She might be strong as she
appears, but she's not. Don't let her choose. Between you and her vocation,
nalilito siya kung sino ang pipiliin niya. Nahihirapan na siyang mamili at
nagkakasakit na siya dahil dun. Don't burden her mind. Don't make her choose. Ayaw
kong nagkakasakit ang Ate ko and she hated hospitals. Hindi niyo ako
naiintindihan ...masaya naman siya sa buhay niya noon na wala ka eh. No
complications, no problems. Ngayon lang...

Fck! Fck! Fck!

Masya siya sa buhay niya na wala ako? Noon?

•KLAD'S POV•

Nakaupo akong natulala sa tiled floor ng banyo sa kwarto ko habang ang mga luha ay
walang humpay na umaagos. I did not understand what I am feeling. Kinakabahan na
natatakot na masama ang pakiramdam. Umagang umaga ay ramdam na ramdam ko ang
panghihina. Kanina pa ako suka nang suka.

Wala namang may pakialam sa bahay na ito. Iyong pamilya kong sobrang concern sa
akin kapag may katiting lang akong nararamdaman ay nawala na. Parang ang layo layo
na nila sa akin.

Anyways, kaya ko naman ito. Baka lagnat lang ito dahil sa mga pinagsasabi ni Daddy
sa akin. It took me two nights without proper sleep thinking about it.

"Dad, kape po..." nilapag ko sa mesa niya rito sa opisina niya ang isang tasa na
purong kape. I approached him everyday to make sure he is okay after he was
discharged. Palagi kasing mukhang may iniisip na malalim si Daddy.

"Pupunta ka na sa kumbento?" may kalamigan ang tono ng boses niya habang nakatingin
sa suot kong habit.

"Opo. Ako po ang magpapakain sa mga bata sa orphanage," alas singko pa lang nang
umaga kasi, at nasanayang oras na ito ni Daddy sa kanyang paggising.

"Very good. Ipagpatuloy mo lang iyang pagiging madre mo. Layuan mo na ang Jonathan
na 'yan. Wala kang magandang kinabukasan sa kanya," sabay tingin sa mga papel na
nasa harapan niya.

"Dad..." I try to protest calmly. Nang makalabas siya sa ospital ay palagi na lang
siyang galit at hindi nadadapuan ng kasiyahan.

"Huwag mong subukang ipagtanggol ang lalaki na 'yan. Nakalimutan mo ba na ha?

Alagad ka ng simbahan tapos nakikipagrelasyon ka sa lalaki! Pta! Hindi mo ba naisip
kung anong kahihiyan ang dulot niyan sa'yo!," napaigtad akong napasinghap.
Sumasakit na ang puso ko pero nanatili akong matatag. Ayaw ko nang umiyak.

"Hiwalayan mo ang lalaki na 'yon! Huwag na huwag mong sasabihin sa akin na aalis ka
sa pagiging madre mo. Huwag na huwag dahil hindi ko matatanggap 'yan. Klad, hindi
mo ba naisip na baka ginagamit ka lang niya!"

"Bakit naman niya ako gagamitin? Ano ba ang ginawa mo para maghiganti siya ng
ganoon? Kung totoo mang naghihiganti siya.." kulang na lang sumbatan ko si Daddy
dahil gusto nang lumabas ng nakabarang sakit sa lalamunan ko.

"Wala kang utang na loob! Kung ano man ang nagawa ko! Para iyon sa'yo! Ang dami
kong isinakripisyo para sa'yo kahit sarili kong kaibigan! Lahat ng ito ay para
sa'yo kaya huwag mong sayangin! Layuan mo si Jonathan."

Punong-puno iyon ng emosyon ngunit hindi ko alam kung bakit puno rin iyon ng galit
at takot. Gulat na gulat ako dahil sa mga binitawan niyang salita. Ang unang sumagi
sa isip ko kung ano ang ibig niyang sabihin.

"Ano po ang ibig mong sabihin, Dad?" nanginginig kong tanong.

"Hindi mo na kailangang malaman. Anak siya ng gustong pumatay sa akin at baka nasa
isip pa lang niya ang paghigantihan ako. Gagamitin ka lang niya para patayin ako.
Layuan mo siya...ayaw kong gumawa ng krimen."

"Dad, hindi kita maintindihan," halos nagsusumamo na ako para magsabi pa siya ng
marami ngunit umiling-iling siya.

"Labas ka na rito. Malulusutan ko ang lahat ng ito kapag hindi ka na magpapa-uto

sa lalaking 'yon. Para ito sa'yo.."

"Sabihin mo lahat, Dad para maintindihan kita!" alam kong nahihirapan siya. Pansin
ko na ang mga itim sa ilalim sa mga mata niya. Imbis na magpahinga siya ay parang
nadagdagan ang mga problema niya sa buhay.

"Lumabas ka na. Tandaan mo ang sinabi ko, layuan mo siya, dahil iyon ang kailangan.
Huwag mong dagdagan ang mga iniisip ko kaya layuan mo siya!"

Ang pag-uusap namin ni Dad ang laman ng isip ko. Gusto kong malaman kung bakit niya
iyon sinabi. Iyong ayaw niyang gumawa ng krimen ang nakakapagpabagabag sa lahat.

Sasabog na ang ulo ko sa kung ano ang gagawin. Gusto ko nang sumaya si Daddy. Ayaw
kong dagdagan ang problema niya kaso nahihirapan akong iwasan si Vice.

Paano ba ako iiwas?

Pero kung iyon ang ikasasaya ng lahat at iyon ang makapagbabalik ng loob ng pamilya
ko sa akin...gagawin ko ang lahat...iiwas ako kung iyon ang kailangan.

Dahil iyon naman talaga ang kailangang gawin simula pa lang nang tumapak ako sa
mansion ni Vice.

Ang iwasan siya at hindi mahulog sa kanya ang kailangan at dapat gawin.

"Ate! Ate! Okay ka na?," naririnig ko na naman ang matinis na boses ni Luke na
lumabas lang kanina para humingi ng tulong kay Mommy. "Oh my God. Ang putla putla
mo..Huhuhu what to do? What to do?... si Mommy nasa Davao raw. Si Daddy tinawagan
sa opisina niya. Si Reverend Tita ay nasa kumbento. Sila Uncle nasa trabaho...I
don't know what to do. Wala rin si Manang kasi day off ngayon.

Hinaplos haplos niya ang pisngi kong nagpapanik. Hindi ko magawang matawa sa itsura
niya kasi gusto ko na lang umupo magdamag at matulog.

"Tubig, Ate? You want...please..mag say ka naman ng kahit one word lang."

"Gusto kong matulog.."

"Okay. Matulog, matulog...," dahan dahan niya akong inalalayan patayo nang gusto ko
na namang maduwal. "Oh my Gosh! Huwag mo akong sukahan, Ate. Ano ba ang nangyayari
sa'yo?"

Pinaharap niya ulit ako sa lababo at ramdam ko ang paghagod niya sa likod habang
inilalabas lahat ng tubig, dahil wala naman akong ibang masuka dahil wala pa akong
kain kagabi pa o kahit ngayon.

"Dadalhin na kita sa ospital, Ate. Tatawagan ko muna si Ate Claire."

Lumabas si Luke habang ako ay nagbabanlaw ng bibig. Humarap ako sa salamin at gayon
na lamang ang pagkalaki ng eyebags ko at ang pamumulta ng labi.

"Ate Claire..ohmygoshh..Si Ate kasi. Punta ka muna sa bahay mukhang may lagnat kasi
siya," sumilip ako kay Luke dahil napatigil siya sa pagsasalita. "Oh sht! Sorry
Vice! ...ohmygod! Don't shout at me Kuyabels.. wrong number natawagan
ko. ...ohmygod...huwag kang pumunta rito. Maraming bantay...kaya kong alagaan ang
Ate ko! ..."

"Tngina naman Luke!" sigaw na pagalit ni Luke sa sarili niya saka padabog na
bumalik sa akin. "Sorry Ate. Bakit kasi parang pareho ang numero ni Ate Claire at
Vice. Parehong 09168 ...fckkk! Nai istress ang matres ko!"

"Pabayaan mo na," mahina kong sabi. Kahit pigilan mo si Vice, walang mangyayari. He
would always push what he wants to do. Ngunit, natatakot ako para sa kanya kung
sakali mang pupunta nga siya, maraming tauhan ni Uncle Iñigo at Uncle Rich sa
labas.

"Hindi pwedeng pabayaan 'yon, Ate. Bawal pumunta si Vice sa bahay natin, paano kong
abutan siya ni Daddy? Edi patay ka agad at siya...mas lalo lang kayong mahihirapan.
Why can't you just face the reality? Na bawal talaga kayong dalawa, na madre ka at
lalaki siyang hindi mo pwedeng ipasok sa puso mo. Hindi ka na lang pwede na basta
bastang lumabas sa kumbento kasi maraming nakatingala sa'yong tao sa pagiging madre
mo. People will judge you automatically, that is the their nature that you can't
adjust. Ayaw kong husgahan ka nila. Hindi mo kaya iyon."
Alam ko iyon at ramdam ko ang pag-aalala ng kapatid ko sa akin.
"Oo, kaya nahihirapan ako."
"Huwag mong pahirapan ang sarili mo."
"Sana ganoon kadali mamili? Sana may push button sa puso mo at kailangan mo na lang
pindutin iyon para mawala ang pagmamahal ko sa kanya? Sana kung gaano mo kadali
siyang mahalin ay ganoon din kadalinh mawawala ang nararamdaman? Pero hindi eh.."
"Sana nga talaga..." nagkatinginan kaming dalawa sabay buntong-hininga.

•JONAH'S POV•
"Papasukin mo ako," nagngitngit kong tugon sa isang agent ni Crex na nagpapanggap
bilang tauhan ni General. Papapunta na ako kanina rito kina Bautista para bisitahin
o masulyapan man lang si Klad nang matawagan ako ng kapatid niya na nagsasabing may
sakit nga siya. The one I am talking to is so familia for me to conclude that he is
Crexion's agent and has unknown mission to the family that I don't know. Nakikita
ko kasi siya sa agency ni Crex.
"Maabutan ka ni Mr. Bautista, Vice," pabulong pero may galang niyang sagot.
"Wala akong pakialam. Nasa loob ang girlfriend ko at may sakit siya. Kaya kung ayaw
mong mawalan ng trabaho, papasukin mo ako," Klad's sickness keeps rolling in my
mind. Nag-aalala ako kasi nagpapanik ang kapatid niya kanina.
"Vice, hindi ko hawak ang mga tauhan ni General. Baka kung ano ang mangyari sa'yo
kapag nakapasok ka."
"Where are the men?"
"Nag-aagahan pa."
"Then, let me pass. Sanay na ako sa pagtatago. Kaya ko 'to," napabuntong-hininga
siyang walang nagawa kundi buksan ang maliit na gate pero kalbaryo talaga sa araw
ko.
"Mag-ingat ka po," I did not know his mission kaya tinapik ko na lang ang balikat
niya ng agaran akong nakapasok. "Wala si Mrs. Bautista dahil nasa Davao. Si Mr.
Bautista ay nasa trabaho. Walang tao diyan maliban sa mga anak nilang dalawa. I
will cover you up here.
"Salamat. May your mission be accomplished."
Nagmartsa ako papasok ng malaki nilang modernong mansion na kaagad sumalubong sa
akin ang katahimikan. Where is the fcking rooms here?
Akma na sana ako tutungo sa hagdanan para umakyat nang makita ko ang kapatid niyang
si Luke na nakilala ko noong pista kina Nanay Lucia, may hawak siyang stainless
basin at first aid kit.
"The fck..." nakatulala niyang bulalas na halos mabitawan na ang dala niyang
palangganita.
"Where's your sister?"
"Bakit ka po nandito? Oh sht...mapapahamak ka rito."
"Wala akong pakialam. Kaya ko ang sarili ko, ang pinunta ko rito ay ang kapatid mo.
So nasaan ang kwarto niya?"

"Kabaliwan..omg...arrgh," padabog siyang nagmartsa papapunta sa hagdanan at sumunod

na lang ako na kunot ang noo.

Pagkabukas niya ng ikalimang kwarto sa mga nakahilerang mga kwarto na animoy hotel
lang, ay sumilip muna ako kung ano ang ginawa ni Klad, nang bumungad sa akin ang
mahimbing niyang pagkakahiga sa kama.

"Ate, kumain ka muna bago matulog please."

"I don't want to eat that Luke. Gusto ko iyong fried rice, tuyo at bagoong."

"What the fck..hindi iyon pwede sa'yo. May asthma ka baka ma triggered pa dahil sa
mga maalat ang mga 'yon"

"Then, I will not eat," nanatiling nakapikit siyang pumasok ako nang tuluyan.
Hinubad ko iyong leather jacket kong marahang nilapag sa kabilang bahagi ng kama
niya nang makalapit ako.

Tumango ako kay Luke at tinitigan itong nagsasabing ako-na-ang-bahala-sa-Ate-mo

look kaya lumabas siyang nagbubuntong-hininga.

Umuga naman ang kama nang umupo ako sa gilid at marahang hinawakan ang kamay ni
Klad na nasa tiyan niya. She is wearing jogging pants with large t-shirt sabay iwas
ng tingin sa dibdib niya dahil alam kong wala siyang suot na kahit ano sa ilalim
'non.

"Luke, iwan mo muna ako.." mahina niyang bulong na may mabibigat na hininga. "Bakit
ang lamig ng kamay mo at ang bigat?"

"Nag-aalala ako sa'yo, Klad," awtomatikong bumukas ang mga mata niyang nagulat, but
I smiled brightly at her. "You okay?" kinapa ko iyong noo at leeg niya, pero hindi
naman siya mainit. "You don't have a fever."

"Vice.." bumangon siya saka tinitigan lang ako. "Anong ginagawa mo rito? Baka
maabutan ka nila Daddy at Uncle.."
"Who cares, baby. Kaya ko silang harapin, but for now, let me take care of you.
Kumain ka muna kahit iyong sliced bread at gatas lang," madiin kong pinisil ang
kamay niya.

"Sige," ngumiti akong kinuha ang platito na may apat na sliced bread at iyong tasa
ng gatas na nasa kabilang end table saka nilipat ko rito sa gawi ko.

"Ano bang nangyari sa'yo? Should I call Doc Ry? Ayaw mo raw kasi iyong nagpapa-
ospital ka."

"Nagsusuka lang ako tapos nahihilo," oh sht!

"Then? Ilang araw mo nang nararamdaman iyan?"

"Umm three days? Marami lang siguro akong iniisip," marahan ko siyang nginitian at
tinulungan siyang sumandal sa back rest ng kama niya.

Lumukob sa akin ang kama sa impormasyon na 'yan. Kung tama ang hinala at kutob ko
ay ayaw ko nang ipagsabi sa kanya. Kinakabahan ako. Ezekiela has these symptoms
when she is pregnant. Ako parati ang nag-aalaga sa kapatid ko sa tuwing
nagmomorning sickness ito.

I'm happy but something is within me felt danger. Hindi pwedeng mabuntis si Klad na
madre pa siya. She's a public figure in the church. People adore her because of her
vocation.

Many people will judge her as Adelle did!

Fck!! Kasalanan ko ito!

What the fck talaga, Jonah!! Ayaw kong dumagdag sa mga iisipin niya. Ayaw kong
marami siyang iisiping problema. Ang pagiging magkalapit namin sa isa't-isa ay
isang kasamaan na para sa pamilya niya paano na kaya kung nagdadalantao siya.

"Sorry, baby," marahan ko siyang niyakap bigla habang ngumunguya pa siya ng

tinapay. "Sorry, Klad. I should have done that. Pasensiya na kung nadagdag ako sa
problema mo."

"Problema? Why would I treat you as my problem?" hinalikan ko ang noo niya ng
madiin.

"Does people judge you harshly?" As I as well is a public figure, newspapers were
flooded by the news of me and Klad one time at the church. Fck!

Kaya ko pang harapin ang panghuhusga ng mga tao kaysa sa kanya na alam kong hindi
nasanay sa mga ganito. "Tell me, baby. Hinusgahan ka ba nila?"

"Nagbago lang ang pakikitungo, Vice.
akin. Tayo lang naman ang nakakaalam
judge it truthfully. You're a public
na para bang mahalagang mahalaga ang
niya. Napansin ko ang pangingitim ng
Gusto kong bumalik ang loob ng pamilya ko sa
na may relasyon tayo pero people see it and
servant and I am too, para lang tayong artista
buhay natin," at doon namalisbis ang mga luha
ilalim ng mga mata niya.

Kung sa akin, walang pamilya ang huhusga, sa kanya malaking bagay na 'yon. Nabuhay
siyang kasama ang pamilya niya, buong-buo at mahal na mahal siya. Hindi ko man
naramdaman ang nararamdaman niya, pero naiintindihan ko siya.
Her family is important to her.

"Let me take care of it, okay. Mawawala rin ang mga 'yan. Mababalik mo rin ang
pamilya mo sa'yo."

"Gusto nilang manatili ako sa kumbento," umiling-iling siyang umiiyak. "Pero paano
ka? Vice, ayaw kong iwan kita. Nangako ako..."

Sharp things pierced in my heart but I appear as nothing happen. Ngumiti pa rin ako
sa kanyang hinalikan siya sa labi.

"I will do everything for you," to regain your repuation and your family.

Hindi ko inaasahan ito. I'm so selfish and possessive of her, but right now, I
don't want her to think of many thoughts. Ayaw ko siyang nahihirapan.

Ako na ang bahala sa lahat.

Oras na siguro para unahin ko na ang kapakanan nang nararamdaman ng iba.

"Kalimutan mo na ang pangako mo. Kalimutan mo na ang lahat, ayaw kong nahihirapan
ka, baby. Huwag mo na akong isali sa mga pagpipilian mo. Now, it should be God
first. In the future, tayo namang dalawa, okay."

"Vice, sana ganoon lang kadaling bitawan ka?"

"Hindi kita bibitawan, Klad, nasa likod lang ako, pero ako...huwag mo nang isipin.
Don't be stressed out too much. Nakakasama iyon sa'yo," kinuha ko ang gatas saka
ipainom sa kanya.

"Sana rin ganoon kadali na huwag kang isipin," she informed me while looking at my
face. Her aura shines brightly now after some intake of breakfast. Kain lang pala
kailangan niya eh. "Bakit ang gwapo mo ngayon, Vice? I mean...parang ang sarap ng
mga labi mo."

Natawa akong kinurot ang pisngi niya.

"Me too, baby. Ang sarap din tignan ng labi mo at dahil nasa bahay mo ako, tama na
iyong isang halik lang. Nag-i-inosentehan pa rin ba ang baby ko, hmmm?"

"No, you know me, I let out what I feel and I'm not feeling innocent. Gusto talaga
kitang halikan.." at iyon ang nakakagulat. She said it seriously.

Seriously?!

Nakakagulat ang pagiging straight forward niya.

"I want to see your body and touch it. Oh my god...Vice, pwede lumayo ka muna,
hindi ko alam nararamdaman ko," natawa na ako nang maalala ang isang payo ni Rydean
noon.

Pregnancy can enhance sex drive. Hormones are flocking in your system. I should
love pregnancy now.

"Your lusting me, huh?" pang-aasar ko sa kanya.

"That's your fault. Why you would have to wear that white t shirt? Kitang kita ko
ang katawan mo.." natawa akong tumayo saka agarang hinubad ang t shirt ko at natawa
pa lalo nang namilog ang mata niyang nakatingin sa dibdib ko.
"Okay. Hindi ko na suot, baby. Ano pa gusto mong gawin ko?"

"Bakit ka naghubad?!," she raised her voice but covered it when realization hit her
that someone might hear us.

"Nagreklamo ka kasing suot ko kaya hinubad ko na. For your eyes only, baby," taas
kilay kong asar ulit. She's blushing purposely that made her prettier in my eyes.

"Vice, that's not a good gesture. Magbihis ka. Tapos isuot mo 'yang jacket mo
para ..." kinakagat niya ang labing nag-uutos sa akin pero pinatigil ko iyon sa
paghalik ko sa kanya. Kinabig ko ang batok niya para diinan pa lalo ang halik.

When I moved my lips, She acknowledged wholeheartedly.

"Iyan? Okay na? Pipigilan ko hanggang kaya ko," pipigilan kong angkinin ka rito
mismo sa kama mo.

Fck hell! This is torture! My friend is so fcking alive and hard!

"Uuwi na lang ako para wala ka nang pagnasaan," nangingiti kong dampi ng halik sa
magkabila niyang pisngi na may panggigil.

"Sana ganoon kadali iyon.."

"Ohh...pinagnanasaan mo talaga ako," tinampal niya ang pang-aasar ko.

"Kasalanan mo 'yon!"

"Kasalanan ko? Bakit ko kasalanan, baby?"

"Kasalanan mo kung bakit...arrggh...I don't want to be straightforward," ibinagsak

niya ang katawan ulit sa kama tapos nagtakip sa mukha ng malaki niyang unan.

"Sige, uuwi na lang ako. Mukhang ayos ka naman eh. You should rest. If you want to
eat something, just call me and I'll let it deliver here," sumilip siya mula sa
pagkakatakip ng unan habang ako ay nagsusuot na ng damit na hinubad kanina.

Napangiti akong bumangon siya tapos niyakap ako nang mahigpit.

"Magbe-behave na ako. Huwag ka munang umalis. Sulitin mo muna ang pagpasok dito
dahil alam kong mahirap iyong gawin," hindi ako nakasagot dahil natatakot na naman
akong baka naririnig niya ang bawat bilis ng tibok ng puso ko.

Pahigpit nang pahigpit ang yakap niya.

"I'll stay until your father's comeback. We'll lock the doors and cuddle. What can
you say about that idea? Hmm.."

"Just cuddle until I fall asleep. At kung magising ako dapat yakap mo pa rin ako,"
she demanded sweetly with her smile nang umangat ang tingin niya sa akin.

"Of course. Anything for my queen," and kissed her forehead embracing her tiny body
that can make my body go wild.

Mag-iisip ako ng paraan maibalik lang ang loob ng pamilya mo sa'yo. You might smile
now, but I know your difficulties.

Let me carry your burdens, baby.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 20- Takas

Chapter 20: 😍
•JONAH'S POV•
"OH 'yan, salamat sa inyo ha," buong puso kong tugon na may sarkastikong tono
habang nilalapag sa mahabang mesa ni Rydean ang isang plato ng sinangag na may
itlog at hotdog.
Kapag nagtitipon-tipon talaga kami, ako na lang parati ang tagaluto ng umagahan.
Why are my friends so fcking don't know how to cook?!
"Welcome buddy," nangingiting sandok ni Mariente ng sinangag. Pinahaplos ko sa
balat ni Aeross ang mainit na tasa na may kape dahil nakatulala pa siya sa kawalan.

"Fck man! That's hot!" iyong sigaw niya ang hudyat para magising pa lalo ang iba
naming kaibigan na inaantok pa at nasa kanilang hangover stage.
"Yeah, I'm the hottest," I smirked before snobbing Monteverde who really doesn't
get out from his dreamy nightmares. Nakatulala pa siyang hindi ko alam kung ano ang
tumatakbo sa isip niya.
Nalaman ko kagabi na pakana pala lahat ni Oscar ang pagkakakidnap ng bago niyang
asawa, na ngayon ay nawawala causing his heart to die. Oscar is nowhere to be
found. Ang mga demonyo mahilig talagang magtago.
He is the most broken. Iyong nawala sa'yo ang asawa mo sa mismong kasal ninyo.
"Monteverde, mamatay ka kapag hindi ka kakain," siko sa kanya ni Crexion na hindi
naman nito pinansin.
"Monteverde...hoy!," Rydean snapped him. Nilapagan din siya nito ng mainit na kape.
"I'll kill Cupid for letting hit the both of you with that thing called love. Fck
man! Nakakasira ng utak pala ang bagay na 'yan. Dapat lang na iniwas ko ang sarili
ko sa pesteng bagay na 'yan."
Iyan din ang ginawa ko, pero sa kada iwas mo sa pag-ibig, lalapitan at lalapitan ka
rin.
"Monteverde...the food is waiting, mamalasin ka kapag pinaghintay mo ang pagkain,"
banta ni Mariente na walang alinlangang kumain na parang hindi nakakain ng isang
siglo.
"Malas na ako...hindi ko alam kung anong nangyari sa asawa ko," mahina nitong
bulong habang napabuntong-hininga akong tumabi sa kanya. Nagsandok na ako ng sarili
kong kanin habang iyong iba naman ay nagpatuloy na sa pagkain.
Our faces were on the same mood. Walang gana at nasa state of hangover pa. Ilang
bote ng beer kasi ang nainom namin kagabi.
"Kumain ka na, Monteverde, kung ayaw mong suntukin na naman kita," I warned him
hoping to get his mind out from his problems, but I was wrong. Mukhang lunod na
lunod talaga siya sa pag-aalala sa kung sino man ang asawa niya.
"Eh ikaw, pre. Iyon lang talaga ang problema mo? Ang pananatili ni Klad sa
kumbento," singit ni Crexion sa tahimik naming pagkain. Tumango ako nang
alinlangan.
"She's pregnant. I guess so," kalmado kong tugon na nakaani ng mura mula sa
kanilang lahat maliban kay Monteverde. "Huwag kayong magmura sa pagkain!"
"This is so fcked up! You're fcked up, Mondejar," komento ni Mariente na puno na
gulat at pag-aalala. Halo lahat sila gulat at hindi makapaniwala.
"Nambubuntis ka pala, Mondejar." - Aeross.
"May isa kasi diyan na hindi sinabi sa akin na madre ang nilalandi ko," referring
to Crexion whose sipping his coffee.
"Kung sasabihin kong madre siya noong una, magpapapigil ka ba sa nararamdaman mo?"
hamon niya sa akin na ikinaisip ko rin.
"Hindi rin."
"Oh man, nakakatakot na talaga ang pag-ibig. I am not OA, pero iyon na talaga ang
nararamdaman ko," Rydean commented seriously.
"Malaking problema iyang sitwasyon na 'yan ngayon, Mondejar. She's still serving
the church. Mapapaalis siya sa kumbento kapag nalaman na buntis siya pero the
emotional pain from the reactions of the people in their municipality, hindi niya
iyon kakayanin. Sikat pa naman siyang madre, base sa mga kwento mo," marahan akong
tumango.

Iniisip ko rin ang maaaring reaksyon ng pamilya niya kapag nalaman nila iyon. Mas
lalong malalayo kay Klad ang loob ng pamilya niya sa kanya.

"I'll embrace the judgments. Ako ang haharap at aako ng lahat ng kasalanan. Sanay
na ako doon," mahina kong saad habang tinutuon ang pansin sa pagkain.

Tama ba talaga ang gagawin kong plano? Para sa ikahubuti ni Klad, para sa pamilya
niya, gagawin ko ito.

"Ano gagawin mo?" -Mariente.

"I have just cleaned your name from the shooting of Bautista. Huwag kang mag-isip
ng ikasisira ng pangalan mo. Mahirap maglinis ng pangalan, Mondejar," napatingin
ako kay Crexion na walang emosyon.

"Thank you for that, man...but--"

"Fck, may pero? Ano ba talaga gagawin mo?" -Aeross demanded.

"Magbabayad ako sa'yo sa lahat ng ginawa mong paglilinis ng pangalan ko, ngayon,
kailangan ko lang talagang gawin ito."

"Ang ano nga?" -Rydean.

I sighed sipping my coffee.

"I'll make them believe that I raped her."

Lahat sila nabilaukan pati si Monteverde na kakanguya lang ng isinubo niyang

pagkain.

"Fck!"

"Sht!"

"Hell no!"

"You're fcking crazy!"

"That's a bllsht plan!"

"Fck you ka, Jonathan!" sigaw ng katabi ko sa akin. "Nanggahasa ka ng babae!

Sasakalin kita..." sinalag ko ang paparating na sakal ni Monteverde, pero dahil
ramdam kong wala pa siya sa tamang pag-iisip ay sinuntok niya akong nabagsak ako sa
sahig.

"Fck! You misheard it! Tama na 'yan, Monteverde!" pinigilan siya ni Aeross at
Mariente habang tinulungan ako ni Rydean na tumayo. Haplos ang pangang tinitigan ko
nang masama si Monteverde.

"Bingi ka ba?!," I shouted at him, and his eyes were staring swords at me.
"Bawiin mo sinabi mo! Hindi mo 'yon ginawa, Jonathan! I'm willing to be your
Attorney, hindi ka lang makulong! Gagawin ko lahat, malusutan lang 'yang peste mong
ginawa!" galit na galit niyang panenermon sa akin. "Hindi ako makapaniwalang ginawa
mo 'yon! Babaero ka pero alam kong hindi ka namimilit ng babae!"

Even when he's angry and possessed by a demon, sweet pa rin talaga ang letcheng
gobernador na ito. Hindi na nagbago! Kaya siguro hulog na hulog si Peitho rito
dahil sa walang humpay na katamisan ng kanyang mga salita!

Pero bago pa ako nakasagot ay nakita ko si Crexion na may dalang maliit na balde na
may tubig at galing siya sa banyo. Nagsalok siya ng tubig mula doon saka ibinuhos
kay Monteverde.

"Fck Fck Fck!" sunod sunod na mura ng gobernador. "Why did you fcking bath me with
a fcking cold water?!"

"Para mahimasmasan kang baliw ka! Makinig kasi nang masinsinan. Hindi iyong tulala
ka tapos iyong huling salita lang ang narinig, nag o over react ka na." -Crexion.

"Ano ba sinabi mo?" usisa niya sa akin ulit habang naghihilamos ng mukha.

"I'll make them believe that I raped her!" sabay sabay nilang sagot na may
iritasyon sa boses bago pa ako makapagsalita.

Ilang segundong nag-isip si Monteverde, at kahit e deny ko man, naghihintay ako sa

opinyon niya. Kahit noong nag-aaral pa kami, opinyon lang niya ang sinusunod ko.

"Oh...that's sweet. Kung ganyan din ang sitwasyon namin ni Crize, gagawin ko rin
ang lahat aakuin ko lang ang mga problema niyang dala. That's good idea, man. Ako
ang mag de-depensa sa'yo sa korte. Papatumbahin ko 'yang mga kalaban mo."

Nakahinga ako nang maluwag at nagpapasalamat na may kaibigan akong nakakaintindi sa

akin.

"Love is a crazy ball of virus. Fck love," murang mura na ni Rydean kanina pa ang
salitang 'love'. Ewan ko sa lalaking ito. "I can't believe the two of you!
Isasakripisyo niyo lang ang pangalan na pinaghirapan niyong ingatan para lang sa
babae...can't believe this sht!"

"Hindi mo kami naiintindihan kasi hindi ka naman umiibig. Mararanasan mo rin ang
ganitong sakripisyo pagdating ng panahon. And to remind you, hindi 'lang'  na babae
si Klad. She's more valuable than any gems in this fcking earth, because she makes
me happy. That's more than enough for me to carry her burdens."

"My God, nakalimutan mo rin ba na anak siya ng dapat ipapakulong mo ngayon?

Kinalimutan mo na si Bautista, ano? Iba ka Jonah. You're so dangerous when in love.
Binibigay mo lahat kahit walang assurance na ipaglalaban ka ng babae.." -Crexion.

"That's fcking love. Ganito ako magmahal. Kung sa paraan na ito maipapakita ko ang
pag-ibig na nararamdaman ko para sa kanya, I'll do it with hundred percent
willingness."

"I'll do it if Crize is on her shoes," mahinang bulong ni Monteverde na umuupo ulit

sa silya niya at nilamon na naman ng kalungkutan.

"I can't relate. I don't have a girlfriend, so here I am, just to support you my
dear friends," subo ulit ni Mariente ng kanin. Tss! Mukhang pagkain talaga itong
isang 'to.

"Me too. Though the plan is not good to my ears, wala akong magagawa, susuporta na
lang ako," -Aeross.

"You should relate with them, Crex. May fiancée ka, hindi ba? Ganito ka rin ba sa
kanila kabaliw kung magmahal, huh," Mariente changed the topic.

"No, normal lang..."

"Kung hindi ka nababaliw sa babae, you have not experience true love. Fckk...baliw
na baliw ako sa kaiisip kung nasaan si Crize," lahat kami napabuntong-hininga nang
may bumagsak na luha sa mata niya. Tss!

"Kailangan ba talaga mabaliw ako sa pag-ibig? Should love not be enough? Kailangan
may kabaliwan talagang kasama, huh?" irap ni Crexion sa amin ni Monteverde para
maiwala kami sa kadramahan. "Di ba pwedeng mahal ko siya kaya ko siya papakasalan."

"Hindi mo ba siya mahal dahil baliw ka sa kanya. Iyong mababaliw ka kapag nawala
siya sa'yo. Iyong mababaliw ka kakaisip kung ano ang gagawin mo para manatili siya
sa'yo. Iyong mababaliw ka kung kailan mo siya mahahagkan ulit. Iyong mababaliw ka
sa kakatanong kay tadhana kung siya ba talaga o isang tao lang na magiging bahagi
lang ng nakaraan ko."

"Let's not talk about my lovelife. Sa inyo muna ang unahin natin," saway niya na
ikinatingin ko kay Mariente habang nagsasalita sa mga mata niya ng ewan-ko-sa-kanya
look.

"I have a flight eight in the morning going back to Manila. Call me when you have a
damn plan. Make sure it can make my ears appreciate," wala akong sinagot kay Aeross
kundi tumango lamang.

•KLAD'S POV•

HABANG nagpapakain ako nang mga bata rito sa orphanage na pinamamahalaan ng

kongregasyon namin, when one of the Sisters approached me carrying a boquet of red
roses and a basket of different kind of fruits.

"Sister, may nagpapabigay," may gulat at pagkamangha ko iyong tinanggap sa kanya.

"Galing akong simbahan tapos pagkapasok ko sa entrance ng ampunan ay may lalaking
dala nito. He's wearing a uniform, blue upper polo and black slacks. Para sa'yo daw
iyan."

May singhap akong ngumiti nang maisip ko na baka isa iyon sa mga tauhan ni Vice
kasi iyon ang uniform ng mga goons niya kaya hindi na ako nagtanong kung kanino
galing.

"Salamat, Sister Palm," she looked at me with curious emotions on her eyes.
Nagtatanong ang mga iyon kung galing ba ito sa isa sa mga kaibigan ko o kay Vice na
naging laman ng balita na may ugnayan daw kaming dalawa.

People looked at me like that after we have seen praying together at church. Why
can people just live their own life and stop meddling with other people's lives?

Ngayon ko lang napagtanto na ganito ka papakialaman ng mga tao sa paligid mo. Gaano
ka man kabuti sa kanila, kapag may mali kang nagawa, that mistake will stick in
their minds for the whole of their lives.

Pero hindi ko sila masisisi, just like Luke said, people's nature is like that. You
can never adjust. You can never please them.

Nilapag ko sa gilid ng mesa na may espasyo pa habang tahimik na kumakain ang mga
bata, ang bulaklak at ang basket na may manggang hinog, orange, apple, grapes, at
iba pa.

Wala akong pakialam sa mga kasamahan kong nakatingin sa akin sa malayuan, ang
mahalaga sa akin ang mailabas ko ang ngiti ko habang binabasa ang nakalakip na
maliit na card na nakaipit sa kumpol ng rosas.

'Face your problems with a smile, baby. Remember, don't be stressed too much. If
you continue to feel unwell, console a doctor, please. I'll visit you anytime if I
have a time this afternoon. I hope these flowers will make you feel better. May you
offer Mother Mary one piece of rose for me. Thank you, baby.' -Vice J.

Sino ba ang hindi ngingiti sa pinagsasabi mo, Vice? I never thought your masungit
face I encounter the first time will turn to be this sweetest.

"Klad," napalingon ako sa boses ni Claire sa likod ko. Her face is radiant and
blooming. May saya sa kanyang mga mata. "Can we talk?"

"Of course," nagpapasalamat na ngayon ay pinapansin na ako ni Claire sa ilang

linggo niyang pagka-abala sa hindi ko malamang misyon niya sa isa sa mga school na
pag-aari rin ng kongregasyo namin.

Hinawakan niya ang kamay kong malaya na ngayon sa bulaklak na sinisinghot-singhot.

"Tinatawag tayo ni Reverend Mother dahil may maganda raw siyang ibabalita sa atin.
Remember, namimili sila kung sino ang ipapadala sa Africa for a missionary activity
doon, for the congregation's biggest orphanage there. I think, ikaw 'yon.
Nagmeeting ang mga administrators kahapon and they have agreed na ikaw 'yon. You
have a heart to children, Klad."

"Ako?"

"Pangarap mo 'to, di ba? Noong nag tre training tayo, you dream to be on mission
abroad specifically in Africa. See? Sabi ko sa'yo, in God's perfect time, your
prayers will come true. You should be happy, Klad," ngumiti akong tumango pero ang
totoo, ang utak ko ay kung anu ano na lang ang naiisip.

Pangarap ko ito at ngayon ay nasa mga kamay ko na. I should ba happy right? I
should. God, I should be, right?
But something...no, someone is preventing me to be happy.

"Paano ka? Magkasama tayo doon?" nagkibit lamang siya nang balikat na mukhang
masaya siyang talaga para sa akin.

"I will be sent in Belgium, I should pray for it. Gusto ko ring magka misyon
abroad. This is what I love in this vocation, I could travel around the world
helping other people," her happiness is genuine and true.

Hindi ko akalain na sa pamimilit lang ng pamilya niya sa kanya na pumasok sa

kumbento ay ganito na ang pagmamahal ni Claire sa bokasyon namin.

"Parang masyado atang mabilis. I thought it will be for the next five years.
Magdadalawang taon palang tayo sa pangangalad sa Diyos."

"I don't question it. The earlier the better. Mabuti ito para marami tayong ma
experience at mapuntahan. If the superiors will see our good performance, baka di
ba, maka-travel tayo sa marami pang bansa. I'm so excited," masaya ako para kay
Claire, pero para lang sa kanya.

"That's a legit news, right?" tumango-tango siya.

I sighed and faked a delightful emotion in my eyes.

Sorry, my dear God, I should be happy but I can't fake my emotion. I doubt that
this will make me happy. Inaalala ko lang ang maiiwan ko rito sa Pilipinas. It
takes two to four years in a mission at kung maganda ang performance ko ay baka
mananatili ka pa nang mas mahabanh panahon doon.

"Yes. They have seen your good treatment to the children. Mas nababagay ka doon,
Klad. You know, madali mong nakukuha ang loob ng mga bata. Your excellent at that."

Hindi ko nasagot si Claire dahil nasulyap ako sa iba pa naming kasamahan dito na
may galit na nakatingin sa akin ngayon.

"Do you think I deserve this?" after looking at Sister Marriane who I think will
deserve this kind of opportunity. Mas nakikitaan ko siya ng determinsyon sa
pagiging misyonarya. She is a sister for almost seven years now.

"Of course you do, Klad," Claires strictness really fades if she is happy and
delighted. Masungit at maldita siya pero kapag masaya ay nawawala lang iyon.

"Alam ba ito nina Daddy? Did the news spread the whole convent?"

"Yeah, kahapon pa, but you're not here because Luke just called early in the
morning that you're not feeling well," malambing siya ngayon hindi gaya noong
nalaman niya ang koneksyon namin ni Vice ay kulang na lang magwala siya sa galit.

"I am not happy," I honestly said at doon nawala ang ngiting pumukol sa maganda
niyang aura. "I should be happy but I am not, Claire."

Biglang nag iba ang emosyon niya.

"Dahil sa kanya? Does your dream change? We experience temporary and permanent
happiness, Klad. And Vice Governor is labeled as temporary. This dream of yours
will be permanent."

"Paano mo alam?" I bravely asked her. She became silent for a couple of seconds
staring at me with so much of disbelief. Parang nakikitaan niya ako nang
pagkadismaya.

"Because you said, dreams will let you experience permanent happiness. I never
thought, you have another dream rolling in your mind."

"I never thought either."

"You're poisoned of his sweet talks. Ang mga lalaki Klad, ipaalala ko lang sa'yo
ano, papaasahin ka lang nila na para bang laruan ka lang na hindi makaramdam ng
sakit. He took advantage of your innocence. Ipaalala ko rin sa'yo, madre ka pa, why
can't you act accordingly? Be firm and appropriate to your profession."

I calmly smiled despite of her disappointments and hint of displeasure. Iyong ayaw
ko ay sasabihan ang isang tao ng bagay na hindi naman nito ginawa.

Why people judge other so easily without knowing the whole story? God, this is an
immature act of hell!

"I am. I will act accordingly of my choice. No one will dictate of who will be the
reason of my happiness. You will never ever understand me. Nagpapasalamat ako ng
malaki sa'yo kasi itinuring kitang kaibigan ko. Guess someone is right, iyong
pamilya mo pa ang unang huhusga sa'yo. I might be innocent, but I am independent in
fighting for my own life. Turing niyo kasi sa akin ay isang taong kailangan pa ng
pamilya niya. My heart is in pain but you don't see it. Kayong lahat na tinuring ko
pamilya, akala ko kayo ang unang masasandalan ko, wala eh...wala akong nasandalan
kahit ni isa sa inyo. Ni hindi niyo nga ako pinapansin sa bahay. Kung papansinin
man ay para kang balaan ako ng ganito ganyan...I'm sorry, Claire, I'll just think
about the news."

Kinuha ko iyong basket at bulaklak at marahan ko siyang tinalikuran.

"Klad, I don't really know what happened to you," pahabol niyang sigaw na ganoon pa
rin ang tono ng pananalita.
Nang maglakad na ako sa hallway papuntang main convent ay may humarang sa akin at
sina Sister Marriane at Sister Odessa.
"Good morning, Sisters," I politely greeted them.
"Congrats, Sister Klad. Dalawang taon ka pa lang sa kumbentong ito ay nagawaran ka
na kaagad ng oportunidad na makapag serbisyo sa ibang bansa. Sana nga lang ay hindi
nangyari ito dahil pamangkin ka ni Reverend Mother," malambing na tugon ni Sister
Marriane na may ngiti pa sa labi ngunit may panunuya iyon.
My feeling is not right.
"I never thought so, Sister. Hindi ko rin po inaasahan ito," totoo naman.
"Anyways, kumalat na rito na may relasyon ka sa ibang lalaki," nangingiti niyang
tugon na kunwaring binubulong pa. Hindi na ako nagulat dahil iyon lang ang laman ng
nga newspaper sa dalawang linggo.
Nagpapasalamat na nga lang na hindi ako kinuyog ng mga media o kung sino pang
interesado sa buhay ni Vice.
"How shameful that is. Nangako kang naging matapat sa mga tungkulin mo sa simbahan,
but you break it. The oath of chastity, obedience and poverty has been entangled to
your soul. Gaano kaya ka disappointed ang Tita mo sa'yo? Iyong mga yumao mo pang
mga Tita na naging matagumpay na misyonarya rin? Hmm.."
Alam kong ginagawa niya lang ito dahil sa misyon nga sa Africa. Marami ang
nangangarap na makapunta doon dahil nandoon ang malalaking kumbento ng kongregasyon
namin. Maybe she is only obsessed to help kaya siya ganito ngayon.
"Don't worry po. I'll try to talk with Reverend Mother if she can replaced me by
your presence there. I think you deserve it more," kahit ganoon ang trato niya sa
akin.
Buong puso ko pa ring sinabi iyon na handa ako ibigay ang ganitong oportunidad sa
mga taong mas deserving nga.
"You should do that. Ilang taon na ako nangangalad dito but they never see my
determination. Ilang taon na akong naghihintay...pero ibinigay lang sa'yo na kaunti
pa lamang ang nalalaman at tumaliwa pa sa pagiging madre."
"Gladly, Sister. Mauna na po ako sa inyo," Sister Odessa just nodded but with
apologetic look.
Nang malampasan ko sila ay doon ko pinakawalan ang kaba at bigat ng nararamdaman
ko.
Disappointments on people's faces are very evident in every edge of my eyes. Kitang
kita ko iyon na kahit anong iwas ko ay nakikita ko talaga.
PAGLIPAS nang mga araw ay ganoon ang nakasanayan kong gawin. Ang magserbisyo pa
lalo sa simbahan umaasang maibabalik ang loob ng pamilya ko sa akin.
Ngayon, kasalo ko sila sa umagahan, silang lahat. Tahimik ako as usual kasi wala
naman akong balak magsalita. Dinadama ko ang masamang pakiramdam na kanina ko pa
nararamdaman.
"Klad, anong masasabi mong ipapadala ka na sa Africa? Ate said, the superiors have
agreed that you will be that one," masayang magiliw na tugon ni Mommy. Tumingin ako
kay Claire na walang emosyon ang mga mata. Kay Daddy na may kaunting saya.
Kunot-noo lang si Tito Rich na nagtatanong na may ganoon pala.
Iyong tingin ni Tito Rapha ay alam niyang hindi ako papayag na umalis.
Si Tito Iñigo naman ay as usual, wala naman iyang emosyon.
"Pag-iisipan ko pa po," alam ko itong sagot ko ay gagawa pa ng maraming tanong
galing sa kanila.
"Pag-iisipan? Ang tagal mo namang mag-isip, anak," Daddy. "You should grab the
opportunity."

Mahalaga sila sa akin. Mahalaga ang kasiyahan nila sa akin. Pero mahalaga ba sa
kanila ang kasiyahan ko?
"I don't want to leave this early," maikli kong sagot.
"Reason? Give me a valid reason and that should be acceptable," si Daddy na sobrang
nanginginig ang inis. Takot ako sa mga ganyan nila. Takot akong hindi nila
papansin. Pero ngayon, nasanay na ako.
"Baka naman may iba kang rason," si Mommy na alam ko na ang ibig niyang sabihin.
"Dahil ba sa lalaking iyon?"
"Huwag niyo iyan dito pag-usapan," Uncle Rich.
"Kumain ka muna, Klad," Uncle Rapha.
"Hindi naman kayo ang magdedesisyon sa kung anong buhay ang magpapasaya sa anak
ninyo. Mawalang galang na, you caged her too much. Let her explore. Hayaan niyo
siyang magdesisyon sa buhay niya," si Tito Rich na sobrang tapang para ipagsabi
iyon sa harap ng kapatid niya.
Tito Rich always fears Daddy. Kaya nagpapasalamat akong matapang niyang nasabi
iyon.
"Tumahimik ka Rich. Don't give me a nonsense suggestions. Para ito sa ikabubuti ni
Kladeria. Mag-usap tayo mamaya, Klad."
Tito Rich only sighed with defeat.
After that quiet breakfast, and after talking with ny father, nandito ako sa banyo
ng kwarto ko, sinusuka ulit ang kasamaan ng pakiramdam ko. Kailan ba matatapos ang
ganito? Araw araw na lang akong nasusuka. Despite of this illness, I never go to
the hospital. Ayaw kong malaman na may sakit ako.
Iyon ang takot ko sa buhay.
Tumayo ako pagkatapos nang naramdaman kong okay na ako. Agaran akong nagbihis ng
uniporme ko at nag-ayos ng mukha. Pulbo at kaunting liptint lang kasi baka mahalata
na naman nila na namumutla ako.
'Umalis ka rito sa Pilipinas dahil iyon ang mas nakakabuti sa'yo.'
Iyon ang huling sinabi ni Daddy na pagka disgusto kong umalis ng Pilipinas.
Pangarap ko nga ito pero nawalan ako ng gana na gawin ito.
Ano ba talaga ang nagawa ni Vice sa kanila para magalit sila ng husto sa kanya? My
God!
"Ate, bago ka pumunta ng convent. Pwede mo akong samahan sa National Bookstore.
Bibili lang akong libro. I need companion," iyon kaagad ang bungad ni Luke nang
pumasok siya na walang man lang katok sa kwarto ko.
"Okay. Basta hindi tayo magtatagal. Kilala kita, naabutan tayo ng limang oras sa
pamimili," kung anu ano kasing nakikita ng kapatid kong ito.
"Promise," sinukbit ko sa balikat ko ang simple kong sling bag na tanging laman
lang ay coin purse, pitaka na may lamang ATM cards, valid ID and paper money;
rosary and prayer guides.
Sumunod akong lumabas kay Luke papunta sa labas.
"Hindi ba tayo mapapagalitan, Luke? Pinagpaalam mo ba ako?" knowing my family.
Minsan nakakairita na ang kastriktuhan nila sa akin.
"Whatever. Hindi mo kailangan ng paalam, Ate. Pabayaan mo sila diyan," hinila niya
ako nang mabilis palabas ng gate. "Bilisan lang nating maglakad baka abutan tayo ng
mga tauhan ni Uncle Iñigo."
Para akong nabunutan ng tinik na sa wakas ay makakalabas na ako. Thanks to the
bodyguards na wala sa bakuran nang lumabas kami.
It took us five minutes to walk from our house to the main gate of the subdivision.
Nandito na kami ngayon sa waiting shed sa labas kung saan hinihintay ang dumadaan
na PUJs, hinahabol namin ang hininga namin dahil sobrang bilis ng lakad ni Luke.

Umupo muna ako sa sementadong upuan dahil nanghihina ako.

Dumadaan na ang ilang jeep papuntang Robinsons pero hindi naman ito pinapara ni
Luke.
"Luke, bakit hindi mo pinapara?" tanong ko habang may tinitingnan siya sa malayo na
may hinihintay na ibang sasakyan.
"May hinihintay ako, Ate."
"Akala ko ba wala kang kasama?"
"Sshh...just shut up, Ate. Just wait there."
May tinitipa siya sa cellphone niya kaya hindi ko na lang siya pinakialamanan.
"Nandito na siya," siya? Kunot-noo akong tumayo at humarap sa kalsada kung saan
paparating ang isang magaranh itim na sasakyan.
Hindi ako makapaniwalang nakatitig kay Luke.
"Girlfriend mo?" asar ko sa kanya kahit alam ko naman kung ano ang tipo niya. Hindi
niya ako sinagot hanggang sa nasa harapan na namin ang sasakyan.
Sumunod ako kay Luke na excited na lumapit sa pintuan ng passenger seat. The
windows of the car is tinted. Itim ang kulay nito at sobrang kinis. Lexus is the
brand.
Ngiting pusang binuksan ni Luke ang pinto at animoy inilahad ang kamay niya na para
bang isa siyang royal guard na taga bukas ng sasakyan ng hari at reyna ng England.
"Boyfriend mo," hinila niya ako palapit na hindi ako nakapag react. Sinilip ko
iyong driver at namangha akong nawalan ng hininga sa nakita.
"Good morning, baby," he greeted me with a smile. I smiled to him and looked at
Luke with disbelief.
"Sakay na. Itinakas lang kita kaya wag ka ng magsalita," tinulak niya ako papasok
ng sasakyan kaya matagumpay akong nakaupo.
"Babalik na ako sa bahay. Maghihintay sa pagdating ng mga bantay mo," irap niya sa
kung sino ang mga tagabantay ko. "Enjoy your date."
Nang maisara ni Luke ang sasakyan ay bumaling ako kay Vice na nakatingin pala sa
akin.
"I miss you, baby," kinuha niya ang kamay ko at hinalikan iyon.
"I miss you too, Vice. Magkasabwat pala kayo ng kapatid ko. How did you know each
other?"
"Akin na lang 'yon. Ang mahalaga, kasama na kita ngayong araw. Naghahanap ako ng
tyempo na masolo kita buong araw ngayon."
"Wala kang trabaho?," abot langit na ang kaba ko. Hindi dahil sa takot kundi dahil
sa saya.
"My company can stand alone this day without me. At lahat ng trabaho ko sa
kapitulyo ay tinapos ko na kahapon lang para makasama kita ngayon. Palihim na
sulyap is not enough for me."
"Vice," nawalan ako ng salita nang palapit nang palapit siya sa akin at wala siyang
sinayang na segundo kundi ang tikman ang malalaya kong labi.
His kiss is agressive and full of hunger. I kissed him back following how he moved
his lips. Napahawak ako sa braso niyang nakahawak sa beywang ko. His other hand was
finding a support in the backrest of my seat.
Lips locked with each other made me moan in so much pleasure. The desire within me
is building up again. Kapag nakikita ko sa Vice ay mas lalo ko lang napapansin ang
manly features niya. His sensual moves made me want him that I did not know if is
allowed for me to feel that way.

My blood is boiling and screaming for him to take me to the other heaven.

Hinabol ko ulit ang hininga ko nang pinakawalan niya ang labi ko.

"You're mine for this day, baby. Your thoughts should only be me. Hmm.." he pressed
his lips against me again but shorter time.

"Always be you, Vice. Don't worry.." hinaplos ko ang magkabila niyang pisngi,
staring every inch of his beautiful face. "I miss you so much."

Walang dalawang isip kong niyakap ang leeg niya kahit mahirap man ang sitwasyon
namin sa loob ng sasakyan na ito. Naramdaman ko ang pagpulupot ng mga braso niya sa
maliliit kong beywang, niyayakap ako nang mas mahigpit.

"Someday, I'll own you everyday until the rest of our days," he whispered softly.

Kumalas kami sa isa't-isa na may ngiti sa labi.

"Where do you want to go? Craving for some foods. I'll grant your wish today, baby.
Just say it, and your king will do all your commands."

"I want to eat my prohibited foods. Like ice cream, shakes, hilaw na mangga with
too much bagoong, kwek kwek and itlog. Nakaka triggered kasi iyon sa asthma ko kaya
bawal iyon sa akin. But for now, kakainin ko 'yon."

"Anything for you, Klad. But first, you need to change your outfit for some kind of
hiding. May dinala akong damit mo na naiwan sa bahay," may kinuha siya sa likod na
dalawang paper bags at inilapag iyon sa hita ko.

Sinilip ko iyon na may jumper maong pants at white t shirt. Inayos ko ang salamin
ko para makita ang sinuot ni Vice at maong pants iyon na pinaresan niya ng white t
shirt. He has an excellent fashion in pairing his clothes. So casual but hot.

Hindi siya mukhang pormal ngayon.

He smiled and winked at me when he saw that I have been looking at the part between
his legs. Oh god! So green of me!

"You can change at the backseat, baby. My car is tinted. Don't worry."

Tiningnan ko siya kung totoo ba iyang pinagsasabi niya.

"Don't look at me like that," tawa niya. "Hindi ako naninilip, baby. Saka what's
the use, kitang kita ko na lahat lahat sa'yo. And I could assure you, all are
delicious...fcck!" natawa siya ulit sa pagsapak ko sa balikat niya.

"Umayos ka, Vice," mahinahon kong sabi na may pagbabanta.

"Opo, boss. Sige na. I'll drive the car while you change, okay?"

True to his words, nang makapagang ako papuntang backseat ay pinaandar niya ang
sasakyan. Doon ko sinimulan ang paghubad isa-isa sa suot kong uniporme. Panay ang
tingin ko sa harap kung nagnanakaw tingin ba si Vice kaso goodboy naman ata siya
ngayon. Baka mabangga kami kapag titingin pa siya di ba?

Tama naman siya in some kind of way, wala akong dapat itago kung nakita na niya ang
lahat lahat sa akin. Pero pakiramdam ko ay nakakahiya pa rin naman.

Nang mahubad ko na ang suot ko ay naramdaman ko ang paghinto ng sasakyan. Kunot-noo

akong tumingin sa labas at nakahinto kami sa gilid ng isang daan na puno ng mga
puno.

"Para makapagbihis ka nang maayos," sabi pa niya pero lumabas siya ng sasakyan.
Hindi ko sinayang ang oras at nagbihis ako kaagad ng damit at pinabayaan na lang si
Vice kung saan siya pumunta.

Saktong pagkatapos kong magbihis ay siya ring pagbukas ng pinto ng sasakyan at

nakita ko ang pag-upo niya sa driver's seat.

"I bought you hilaw na mangga with too much bagoong," tawa niya at nilapag ang
plastic na may mangga sa may dashboard ng sasakyan.

Nanubig ang bagang kong lumipat kaagad sa passenger seat. I swear, ilang taon ko
nang pinangarap na makakain ng mangga na may bagoong.

"Thank you, Vice," masaya kong yakap sa kanya ulit nang mahigpit. "Thank you. Thank
you. Thank you." Natatawa siyang hinahalik halikan ko siya sa pisngi.

With so much excitement and hapiness, I suddenly said the unexpected words from my
mouth.

"Thank you, Vice. I love you."

Natuod siyang namilog ang mata at ako ay halos nagulat din sa nasabi. Oh god! Did I
just confess the feelings I am hiding for almost everyday?!

Oh God! Oh God!

Nasalpak ako ulit sa kinauupuan ko hindi malaman kung paano babawiin ang nasabi. My
heart is thumping like crazy, afraid of his feelings not the same with me.

Natatakot na rin dahil hindi pa tama ang sitwasyon para isatinig ko ang mga kataga
na 'yon.

"Umm..." sa pagharap ko ulit sa kanya ay sumalubong sa akin ang maiinit at malalim

niyang halik.

"Fck, baby.." he coped my cheeks. Pinagdiin niya ang mga noo namin. I looked at
closely his bluish eyes sparkling with delight. "You just peirced my heart with
hapiness. I just believe that pain can make my heart aches. Nakakasakit pala ang
sobrang saya. My heart is racing too much, screaming for joy."

....

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 21- You Have Me

•KLAD'S POV•

PAPASOK kami ng Basilica Del Sto. Niño nang ramdam ko kaagad ang atensyon na
nahakot ni Vice mula sa mga tao. The candle vendors were smiling at him and three
of them approached him. The curve of their mouth were genuine. Parang wala silang
bahid na galit o puot sa kanya. Sa mga balita kasi patungkol kay Vice, madalas
negative comments iyon patungkol sa pagiging government leader niya, kaso hindi
naman iyon ang natatanaw ko ngayon.

"Magandang umaga, Vice," isa isa nilang bati kay Vice na ngayon ay nakangiting
hindi pinipilit. His smile is full of warthm and sincerity.

"Magandang umaga rin po," nagkamayan sila pagkatapos ay napabaling ang mga tingin
sa akin kaya ginawaran ko sila ng ngiti rin.

"Magandang umaga po," kahit kinakabahan na baka namukaan nila ako dahil minsan
akong nagtitirik ng kandila rito sa Basilica, kada Biyernes.

"Magandang umaga rin," napahigpit ang hawak ko sa kamay ni Vice kaya napalingon
siya sa akin nang bahagya. Nakakunot kasi ang noo ng isa sa kanilang tatlo na para
bang namumukaan ako. She is familiar also, its because maybe, nakasanayan ko siyang
makita rito sa Basilica.

Sa maikling niyang interaksyon sa mga candle vendors ay nagtungo na kami sa

sindihanan ng mga kandila. People's attention diverted towards him then to me, but
he only positively appeared not even caring if people looked at us with confusion,
disgust and amusement.

Naghulog ng one hundred pesos sa maliit na butas sa lalagyan ng mga maliliit na

pabilog na pulang kandila, kung saan ihuhulog mo lang ang donasyon mo. Ganoon din
ang ginawa ni Vice kaso isang libo ang ipinasok niya sa butas.

I smiled at him when he picked five pieces of candles. Kumuha rin ako ng tatlong
piraso, at sabay kaming humarap sa candle stand. We lit the candles at the same
time. Seconds after, I felt his hand held mine. He winked at me and smiled.

"We'll pray now," tumango akong paharap na pumikit. I prayed to God to give me
guidance in making decisions in my life. Gusto kong malaman kung ano ang mas
mahalaga, ang kaligayahan ng pamilya ko o ang akin. Mahalagang mahalaga sila sa
akin ngunit ang hirap hirap mamili. Nagpapasalamat na rin na kahit sa laki ng
kasalanan ko ay binigyan niya pa rin ako ng pagkakataon na sumaya.

Masakit man talagang isipin na kung susundin ko ang puso ay marami akong taong
masasaktan, madidismaya, at malalayo ang loob sa akin.

Nangako akong hindi ko siya iiwan, at sana maintindihan niyang kailangan ko itong
gawin. Ito lang ang naiisip kong paraan para itama lahat ng pagkakamali. Hindi ko
kayang may sama ng loob ang pamilya ko sa akin.

Panginoon, sa mga desisyon na gagawin ko, please, let Jonah safe in all the odds of
life. Sana ang hustisya na gusto niya para sa ina ay makakamit na niya. Bless him
with love and happiness as always.

Bestowed to him the lady he deserves. The lady who can never leave him. The lady
who can put delightful emotions in his eyes.

Thank you for this, dahil nakasama ko siya.

May kirot sa puso ko siyang binalingan nang narinig ko ang pag-Amen niya. Maligaya
niyang dinala sa mga labi niya ang likod ng kamay ko para halikan ito.

"A short prayer will never be enough for my thanksgiving. Araw araw ata akong
magdadasal para pasasalamat. A great blessing as you are should be paid by
thousands of gratitude," iisipin kong iwanan siya at pumunta sa Africa ay masakit
na.

I will miss him severely like nothing can heal my longingness.

"You're a blessing too," I answered.

"You're a blessing that should remain beside me forever. What can you say?" bigla
akong nalungkot, pero hindi ko pinahalata. "You don't need to answer, baby. Alam
kong marami pa tayong problema, but my heart is willing to wait for you."

"Salamat, Vice," narinig niya ang sudden outburst ko nang salitang i love you.
Hindi naman siya sumagot ng kaparehong mga kataga, at siguro mas mainam na iyon
dahil baka mas mahihirapan lang akong pakawalan ang pagsasama namin.

Pagkatapos sa Basilica ay naglakad-lakad kami sa Plaza Independencia habang

kinakain ang kwek-kwek na binila namin kanina doon sa may entrance ng plaza.
Masagana sa tao ang buong lugar. May nag-e-ensayo ng sayaw at may nag-de-date rin.
Tourists flocks inside the Fort San Pedro mostly of them were Koreans.

"Kumusta pala ang mga tao sa mansion, Vice? Sila Miss Ezekiela lalong lalo si Ate
Senaida. I won't deny that I miss them," I suddenly inquired when silence storms
between us. Dinadama ko kasi ang pagkakataon na kasama siya habang ang braso niya
ay nakaakbay sa akin...possessively.

"They're okay. Hindi na ako masyadong mahigpit kay Eze, though ginagawa ko talaga
iyan noon. I took care of her since I was teen. Inabanduna kami ni Papa nang
mamatay si Mama, kahit noong buhay pa naman si Mama ay ganoon na talaga siya. Yes,
I am totally strict when becomes of her safety. Si Ate Senaida naman, she's always
hardworking. Ganoon pa rin. Hope you can get back to the mansion soon."

"Nasaan pala ang Papa mo? I mean, hindi naman sa nanghihimasok ako. The mansion is
too big. Dapat isang pamilya kayong magsasama sama doon."

Umiling-iling siya.

"Not everyone has blessed with that kind of gift. Produkto lang ng kasunduan ang
Mama at Papa ko. I still didn't know kung sino sa kanilang dalawa ang totoong
nagmamahal, ngunit nakikita ko kay Mama na kahit bunga lang sila ng kasunduan ay
mahalaga sa kanya ang ama ko. And my father treats her the otherwise. I build that
mansion because of my hardwork. Pwede naman silang tumira doon but they chose to be
not. Si Kuya naman may sariling mundo, actually silang dalawa."

I always gifted with a complete family. Dapat ipagpapasalamat ko iyon at hindi

sisirain. Mahirap mamuhay kapag alam mong walang pamilya susuporta sa'yo. Deny it
or not, family is a magical leaning-shoulder.

"Pwede bang magtanong tungkol sa Mama mo?," mahinahon kong tanong ngunit naramdaman
ko ang pagkatigil niya. "Pero kung ayaw mo, ayos lang naman."

Ngumiti siyang hinagod ang balikat ko.

"Ask away, baby. What is it?"

Nilunok ko ang kinain pati ang kaba na nakatanim sa lalamunan ko.

"Naririnig ko kasi, your mother has been murdered brutally. How are you in finding
justice for her? May progress na ba?" hindi siya nakasagot kaagad.
"I stop it," at napatigil ako sa paglalakad at pasubo ng pagkain.

"Why?" gulat na gulat ako. Inaalala ang mga pangalan na nakita ko noon sa picture
frame.

"I don't want to hurt someone. Finding justice for me is not what you think it is,
baby. My justice involves violence and punishments. Justice in our country sucks
and damn. Bibigyan ka lang ng pera, ibabasura na ang kaso mo. Matagal na panahon na
nang nangyari ang trahedya. I was still a child.  Nobody has been a witness but me.
Hindi nila e pro-proseso ang kaso kasi walang sapat na ebidensiya at bata lang ako.
Walang sumuporta sa akin. Wala. May isang tao akong pinagkatiwalaan dahil kaibigan
siya ng Mama ko, but he himself betrayed her. Maniwala ka man o hindi, inilalagay
ko ang batas sa kamay ko. Nang makilala kita, you washed out all my evilness away.
Hindi ko akalain na magiging ganito pa ako, Klad. I never thought that life would
present to me another side of my life. I stopped it because I'm afraid to be a
beast again."

I stared at him seeing all the fears he has felt. Fear for something that someone
might not accept him for saying all those things.

Takot siyang malaman ko ang iba niyang pagkatao?

"Pero, kailangan mo pa ring ipaglaban iyon, Vice," may diin kong sabi. Binaliwala
ang takot niyang madismaya ako sa narinig. Actually, I am happy he is opening to me
the other side of his life. "You have your power now. Siguro naman madali na lang
para iyon sa'yo."
"Pinatakbo ako ni Papa bilang bise-gobernador dahil sa rason niya na hindi mo
pwedeng malaman. At first, I am hesitant to enter politics, kasi wala akong
experience at hindi ako pabor sa negosyo ni Papa. But the power that governance
will give me made me decide, pero hindi ko pa rin nagamit. I need a lot of
evidences so that the case can be heard of. Ma-ku-kweston ako kung bakit ngayon ko
pang isinaka sa katagal na panahon na. I fucking losing my mind to search for
another witness, but I surrender. I have a prospect that can help me, but I swear
to hell, he died in my mind long years ago. Wala siyang kwentang kaibigan."
His justice involved violence? Anong ibig sabihin noon? Na nilalagay niya sa kamay
niya ang buhay ng tao? Sa mga nalaman ko, dapat matakot na ako dahil tama ang
pamilya ko na masamang tao siya, but no, nangingibabaw ang awa ko para sa kanya at
para sa Mama niya.
Masama nga ba siya? He looked like an angel to me with a rough and tough aura.
Umupo siya sa bench na gawa sa kahoy sa gitna ng mga bulaklak. Lumalim ang pag-
iisip niya na para bang may pinapasan na siya na maraming problema.
"Fuck! You must be afraid of me now. Fck.." ginulo niya ang buhok niya saka
hinilamos ang mukha gamit ang mga kamay.
"Why should I be afraid?" Biglaan siyang nag-angat ng tingin sa akin.
"Baby you should. Sa mga sinabi ko, you must have concluded that the news about me
like I am killer, and many more are true. You should be afraid because of that.
This is me, Klad. I was a beast before you came. No conscience can haunt me at
night. No softness can soften my heart. Sa kung ano ang nakita mo sa akin noong
una, mas masahol pa ako doon, Klad. I tried to change my evil habits so that I can
say, I deserve you. I can deserve an angel like you despite of my beastly heart."
My heart melted away like a hot ball of feelings let it fall...deeply.
"Ang mahalaga nagbago ka Vice at pinagsisihan mo ang mga pagkakamali mo at mga
kasalanan mo. I can see your changes. You willingly go back to God though I feel it
was hard for you. Mahalaga lang sa akin ang pagbabago mo. I am happy you open up to
me your past character."
His face lighted and sparked with happiness.
"Are you sure? Hindi ka natatakot sa akin."
Umiling iling ako para siguraduhin na mali ang mga iniisip niya. Tumabi ako sa
kanya pagkatapos kong itapon sa basurahan ang hawak kong plastic cup at nginitian
siya sabay haplos sa mga nakasiklop niyang kamay.
"Kahit noon, hindi ako takot sa'yo," ngayon, mapang-asar niya akong tiningnan na
kulang na lang tatawa siya. Nawala na ang mga takot sa kanyang mga mata.
"Ikaw baby, ha. Sa kainosentehan mo 'yan, masyado mo lang talaga akong gusto para
matakot ka."
"Oo nga, masyado talaga kitang gusto," I seriously said, pero ang totoo sinasabayan
ko ang hirit niya at nag-a-aktong straightforward na naman. Pero totoo iyang sinabi
ko ha. "Dahil diyan, wala na akong pakialam sa kasungitan mo, para mapansin mo lang
ako. I hate a man who always cuss, pero binaliwala ko iyon kasi pinupukaw mo ang
mga emosyon na hindi ko pa naramdaman. At kilala mo ako, I always follow what I
feel."
"Fuck," ngiting tagumpay niyang pinagsiklop ang mga kamay namin. "Kung hindi ka
lang madre, papakasalan na kita ngayong araw, kahit twenty one ka lang."

I looked his warthm bluish eyes for long seconds. They homed with so much passion
and deep feelings. Gusto kong titigan ang mga mata niyang punong-puno ng
pagmamahal.

"Do you believe that it will happen for the next years? Can you wait for me for
that to happen? Can you, Vice?"

"Yes, Klad. I can wait. I can wait for you. Isipin mo simula ngayon na may isang
ako na handang umalalay sa'yo sa kahit anong problemang pagdadaanan mo. Your Vice
Governor is always at your service. Serbisyong walang tinatanggihan," natatawa
siyang ginamit ang campaign qoute nang tumakbo siya noon. "I hate those lines
before pero may pakinabang pala ang mga iyon ngayon."

"May pakinabang din naman iyon noon," napa-O siyang kinilatis ang mata ko. Inaasar
niya ulit akong tiningnan.

"You have voted me. Please don't say no, baka mawasak ang puso kong binoto mo 'yong
kalaban ko."

"May pakinabang nga 'yon noon. So it means a yes."

Natawa ako nang sinapo niya ang dibdib niya na kunwaring natamaan siya ng kung
anong bagay, pero nangingiti siyang kulang na lang tumalon dahil sa tuwa.

"I am honored that my queen voted me. Sht sht...what a wonderful news," umiling-
iling akong nag-iwas ng tingin sa kanya kunwaring nakatingin ako sa mga sunflowers
sa gilid.

"Bakit mo ba ako binoto? Dahil ba sa mga plataporma ko o natamaan ka na sa akin

noong nag-debate kami ni Lancheco? ..hmmm..I wonder why my baby has voted me? Eh
halos nasa kabilang partido ang pamilya mo," hinila niya ang buo kong katawan para
yakapin, nakiliti ako nang hinalikan ang pisngi ko.

"Kailangan ba talaga ng rason?"

"Of course. Hindi mo ako iboboto kung wala kang nagustuhan sa akin. Ano? Dahil ba
nagagwapuhan ka sa akin? Halos lahat daw ng babae iyon ang dahilan---aray!," tumawa
siya ng kinurot ko ang pisngi niya kasi panay halik na siya sa akin. Ang daming
taong dumadaan eh.

"Iyong mga babae mo lang ang bomoto siya dahil nagagwapuhan sila sa'yo. Iba ako, I
voted you because you're witty and too much educated in answering those questions
in a debate. Parang pinaghandaan mo talaga. Hindi naman ako nagsisisi, my vote is
never wasted. Malakas ang team up niyo ni Governor nang kayong dalawa ang nanalo
galing sa magkalaban na partido. He answered simply but confidently. You answered
briefly but comprehensively."

"That's acceptable. Sa mga susunod na pagtakbo ko, aasahan kong sa akin lang ang
boto mo. Kahit hindi mo na iboto ang mga kaibigan ko, kahit hindi vote straight,
basta sa akin lang ang tiwala mo."

"Ewan ko sa'yo, Vice. Hindi tatanggapin ng machine kapag ikaw lang iboboto ko mag-
isa."

He chuckled before hugging me tightly. Ni hindi niya ininda ang mga taong
nakatingin sa amin. Iyong mga teenagers na nakasuot ng highschool uniform ay halata
lang na nakatingin kay Vice na kinikilig.

I savoured the moment as his arms embracing my body. My heart is thumping like
crazy while feelings the warmth of his body.

Biglang nahagip ng mga ko ang isang lalaking nakatingin sa amin ngunit nagtago
kaagad sa isang kahoy nang magtama ang mata namin. Nakasuot siya ng maiitim na
damit at maitim na shades na tila ba may binabantayan. Hindi iyon tauhan ni Vice
kasi iba ang uniporme ng mga tao niya. Black trousers at blue polo ang uniporme ng
mga ito.

Kinakabahan pa ako ng may namataan ako sa isa pang bahagi na ganoon din ang suot
pero naglalakad lang ito na para bang may interesante sa paligid.

SULIT na sulit ang buong umaga ko sa pamamasyal kasama si Vice. After in the plaza,
nanood kami ng movie, iyong paborito daw niyang Avengers. The movie is super
amazing kahit hindi ko masyadong naintindihan kasi it's a movie series pala. People
flocks in the cinema just to watch it. Hindi ako masyadong fan ng hollywood movies.

When the movie ended, namili kami ng mga sangkap dahil magluluto raw si Vice
ngayon. Ipagluluto niya raw ako ng hapunan. Who I am to say no? Napatango na lamang
nga ako dahil sa kilig. Kung anong trip ni Vice ay wala naman akong reklamo, dahil
napapasaya niya naman ako...kahit ngayon lang.

"Ate, I'm so happy bumalik ka. Sabi ko sa'yo eh, kayong dalawa talaga ni Kuya. My
instincts never fail me," masayang masaya akong niyakap ni Ezekiela. Nasa kanilang
malaking sala kami at nandoon pa si Vice sa kusina para sa hapunan namin. He
volunteered to cook and demanded the maids to rest for the night.

"Masaya rin akong nakabalik rito," the mansion still  empowered with luxurious
aura. Maaliwalas na ang mga kurtina at hindi na masyadong madilim. Lahat ng
chandeliers ay nakailaw na.

Halata na ang tiyan ni Ezekiela mga nasa pitong buwan ata. I guess she stopped from
going to school.

"How's the baby?" hindi ko alam kung sino ang ama ng dinadala niya. It wondered me
out kasi nasa bahay lang naman ata siya.

"Very fine kami, Ate. Binibisita na naman ako ni Lex kapag wala si Kuya Oscar. May
mga tauhan kasi si Oscar rito at baka magsumbong pa. Si Kuya Jonathan naman, ay
hindi ko na kilala," kumunof ang noo ko.
"Hindi mo na kilala? Bakit?"

"Ate, simula bata pa ako. Si Kuya iyong tipo na mapagamahal na seryoso, ang
striktuhan ay lagpas hanggang kaulapan, isang pagkakamali mo ay sisigawan ka na,
ayaw na ayaw niyang sinusuway lahat ng utos niya, super sungit pa kulang na lang ay
tatanda iyan na binata, pero ngayon, I never thought my brother would be so
softhearted. Thoughtful siya, oo...pero ngayon, ngumingiti na siya at sobrang
maaliwalas na ang mukha. That is love by the way..."

"He's like that as always. Mabuti siyang tao. He deserves to be loved of course."

"Yeah. I love him that much. Pero huwag mong sabihin sa kanya kasi nandidiri daw
siya sa mga clingy at masyadong open sa feelings nila."

Nag-isip ako ng ilang segundo at napangiting siya naman ito ang sobrang clingy
kahit nga sa public. Yakap nang yakap at halik nang halik kahit ang daming tao.

"He does?" I'm so open with ny feelings, pero namumula lang siya at tila hindi
makapagsalita eh.

"Yeah. He is like that. Maraming ayaw si Kuya sa mundo, pero iwan ko na lang
ngayon. He never cook meals for us since he graduated college. Pero ngayon, masaya
na akong nagbago na talaga si Kuya. I hope you will stay by his side forever, Ate,"
ngumiti akong nakaramdam ng kapaitan sa buong katawan.

How can I leave when important people in my life expects me to stay?

How can I stay when my family is at risk?

Mawawalan ako ng pamilya kapag mananatili ako. Masakit talaga kapag hindi nila
nakikita kung ano ang totoong nagpapasaya sa'yo. You will just end up following
their happiness and leaving yours.

•JONAH'S POV•

"Yes, anong balita?" nakasalpak sa teynga ko ang wireless headphones para kausapin
ang head ng security team ko rito sa Cebu. Nilagay ko sa stove ang frying pan at
binuhusan iyon ng saktong mantika para sa paggisa.

"Boss, nalaman naming hindi iyon mga tauhan ni Cuangco, Bautista at ng Papa niyo
po. Iba po sila. Sa kada araw naming nagbabantay sa'yo ay halos pamilyar na sa amin
ang uniporme ng mga tauhan ng kalaban mo po. Iyong nakita mo po kanina ay mga bago
sila sa paningin namin," ani ni Daekon.

As I am a trained killer and agent, I can sense danger when I felt one. I can feel
someone has been stalking me and Klad at the plaza. Kaya niyayakap ko si Klad
kanina baka kung anong mangyari sa kanya kapag naging malaya ang katawan niya. Nang
maramdaman ko ang pagkatigil niya dahil mukhang may nakita siyang kung ano ay
nakumpirma ko ngang may nagmamasid sa amin. Pagkalingon ay saktong pagkakita ko ang
pagtago ng lalaki na nakasuot ng pormal na long sleeve black polo at slacks. May
mga earpiece sila base sa kung ano ang nakita ng aking mga mata.
I have to use my eagle's eyes if danger is around.
"Nalaman niyo ba kung sinong mga tauhan sila?"
"Kay Baruch Alzani po," napaigtad ako nang tumalsik ang mantika sa kamay ko nang
hindi ko naayos ang pagkalunod ng bawang.
Baruch Alzani? Ang ama ni Marga? How? Why?
Naguguluhan kong ginalaw galaw ang nilunod na bawang at sibuyas.
"Nakakalap pa kayo ng ibang impormasyon?"
"Maswerte pong marami kami kaninang nagbabantay sa inyo at nakadakip kami ng isa.
They're good at hand fighting and martial arts skills. Nakuha namin siya dahil anim
kaming lumalaban sa kanya. Nakatakas iyong isa dahil dalawa lang naman po sila. He
confessed the name because we have lashed out his back. Ano pong gagawin namin sa
kanya ngayon?"
"Take care of him. Kung kaya niyo pang paaminin siya ay gawin niyo. I need the
answer why they're following me?"
Tito Baruch? Hindi ko maintindihan? Bakit ako papasundan ni Tito Baruch? Wala naman
akong atraso sa kanya. Marga is totally fine. Ginagawa ko naman lahat ng proyekto
ko sa kanya na walang palya.
I have been a good citizen to him because he is a friend of my beloved mother. Why?
Nagtaka man ay hindi ako nakaramdam ng takot sa nalaman. O baka dahil sanay na ako
sa mga ganitong bagay.
I cooked the favorite food of my mother. The sweet and sour tilapia with pineapple
fruit and juice has always been the loving meal of ours when Mama cooked us dinner
every night. Wala pa si Ezekiela noon. Kami pang dalawa ni Kuya kaya hindi na
natikman ng kapatid ko ang kung ano talaga ang lasa ng pagkain na ito kapag si Mama
ang nagluto.
Maya maya pa ay nakatanggap ako ng tawag mula kay Boselli na kaagad kong sinagot
kahit abala pa ako.
"Spill.." I simply commanded.
"Boss, hindi mo ba nabalitaan ang ginawa ng Kuya mo sa asawa ni Governor?" I did
not care anyway.
"Alam ko. The news is all over the country, Boselli.  Saka wala akong pakialam kay
Kuya, masaya nga akong wanted nga siya."
Dinig ko ang buntong-hininga niya.
"Peitho and Ealla Crize Flores, Gov's wife got missing after a car accident in the
mountainous part of Busay. Boss, inaalala ko iyong pamangkin mo. Pero don't worry,
hawak na ni Gov ang custody ng bata saka hinahanap na rin si Ms. Peitho."
Masyado na ba akong abala sa sarili kong nga problema para hindi mamalayan ang mga
balitang ito.
Fuck! Fuck!
"Zion..."
"Nasa bahay na po siya nila Gov."
Ang tanging laman lang ng balita sa TV, radyo at newspaper ay ang pangingidnap ni
Oscar ng mga babae for prostitution. Walang nakalagay doon na kasali ang asawa ni
Thomas o si Peitho.

All I thought Thomas' case wasn't that serious. Car accident, huh?

Kaya pala ganoon ka miserable si Thomas.

Fuck!

Napabuntong-hininga akong nagpatuloy sa pagluluto.

"Use our men. Tumulong kayo sa paghahanap kay Peitho at sa asawa ni Thomas. Use my
power and connection. Mag update ka kung may progress o wala...negative or positive
news dapat alam ko, Boselli. I entrusted you with this one. Find Peitho for my
nephew. May mga problema pa akong iba, tulungan mo ako sa isang ito.."

"Makakaasa ka, Boss. Hindi kita bibiguin," as he ended the call, I sighed again.

Si Peitho nawawala.
Si Thomas naging miserable.
Zion is in pain also.
Iniisip ko kung paano lulusutan ang problema namin ni Klad.
Klad's family and Bautista's case.
My mother's justice.
Tito Baruch's men who were following me.
My responsibilities and duties as a government servant.

Bakit dumadami nang dumadami ang mga iisipin ko?

Arggh!

•KLAD'S POV•

"THANK you for the dinner, Vice. That was super fantastic," kaagad kong papuri kay
Vice nang dumating siyang may hawak platito na may lamang mango float.

Nilapag niya ito sa biluging maliit na mesa na napapagitnaan ng dalawang sun

lounger dito sa pool area ng mansion.

Marahan siyang umupo sa kabilang lounger habang sumisilay ang ngiti sa mga labi.

"Eat that up, baby. Specialty iyan ni Eze. Ewan ko ba kung anong special eh pareho
lang naman ang step na ginawa niya sa mga normal na gumagawa niyan," bahagyang tawa
niya, referring to the mango float.

"Of course. For today, mango is so special for me. Iyan kasi talaga ang gusto kong
kainin simula ng gumising ako. I know, it's weird talaga," ngumiti ako sa kanyang
namamalayan ang masuyo niyang pagtitig sa akin.

"Iyong dinner ay itinuro iyon ni Mama sa akin. She trained me cooking when I was
five. Para raw kapag nasa trabaho siya, may mag-aalaga daw kay Papa at Kuya."

Nakatitig lang ako sa bawat galaw niya kahit ang paghiga niya sa lounger,
nakatihayang ginawang unan ang dalawa niyang braso. Tinitingala niya ang langit na
malalim ang iniisip.

"I would love to meet your mother," I calmly said, eating a scoop of mango float.
Heaven, this really tasted good.

"Someday when the time comes I will officially own you," mahina niyang saad na
nakatingin pa rin sa langit na tila ba'y binibilang niya ang mga bituin.

That time will come depends on me. Depends on my choice and decision.

"Dahil hanggang nasa simbahan ka at may tungkulin ka pa, I can't claim you as mine
legally. Inaangkin ko lang ang isang taong may panata sa kataas taasang
makapangyarihan."

May lungkot niyang sabi ulit at sa pagkakataong ito, alam kong malalim ang sakit na
nararamdaman niya. Hindi man niya pinapakita pero ramdam ko na.

"Minsan naiisip ko, paano kaya kung hindi ako dumating sa'yo o kung hindi ka
dumating sa akin, mahihirapan ka kaya? I know you're in a difficult situation of
who to choose or which to choose. Me or your family. Minsan naiisip ko, pipiliin mo
kaya ako,..dahil noon sabi ni Mama, hindi mo pwedeng gawing option ang Panginoon.
He should be one to be prioritized first, should be the one to be chosen. On the
other hand, napag-isip-isip ko rin na baka biniyaya ka Niya sa akin, o siya mismo
ang nagbigay sa akin ng isang ikaw...o baka namimilit lang talaga ako sa bagay na
hindi naman talaga para sa akin. Ang hirap makakuha ng tamang sagot.."

I continued listening to his soft speech.

"I'm sorry for dragging you in this situation of difficult choosing. I am just so
in love with you that my mind is thinking of ways of how to keep you with me."

Nagpatuloy pa rin ako sa pakikinig hanggang lumalabas na sa aking mga mata ang mga
luha.

"Vice..no apology needed."

Umiling-iling siya.

"Remember this, baby. Kung ano man ang pipiliin mo, I'll support you with all my
heart. Bata ka pa naman, I am so willing to wait. Don't forget these words, I am
here who will be embracing you from a far, waiting for you," tumagilid siya sa
pagkakahigang nakatingin nang diretso sa aking mga mata.

His eyes sparkled like tears are about to come out.

"Regain your relationship with your family. Ayaw kong maging dahilan para masira
kayo. Kung hindi ka nila susuportahan sa akin, ako ang susuporta sa'yo para gawin
ang gusto nila. Gawin natin ang tama sa ngayon, as much as I want you to be with
me," tumayo akong lumapit sa kanyang nag-squat kapantay lang ng mukha niya.

Hinaplos ko ang pisngi niya at pinahid ang bumagsak na luha sa kanyang mata.

"I love you. Nabigla ako kanina kaya nakapagtapat ako ng wala sa oras, pero ngayon,
sinabi ko na ng buong puso, mahal kita."

Dumapo ang masuyong haplos sa aking pisngi.

"Me too, Klad. Our feelings were so much the same.."

"Gusto kong maging masaya. Hindi sa sinasabi kong hindi ako masaya sa pamilya ko,
pero iyong saya na kapiling ka. I don't know if they will understand what I want,
pero susubukan ko pa rin. I don't want to leave you suffering from your problems
that are unknown to me. Susuportahan pa kita sa paghahanap ng hustisya para sa Mama
mo. Hindi kita iiwanan, pero hindi rin ibig sabihin noon na iiwanan ko ang
Panginoon. There are various ways of showing my love to Him. We will not leave God.
Dapat tayong dalawa ang kakapit sa Kanya."

Iginaya niya ang kamay ko sa mga labi niya para halikan ito.

"People will judge you, baby. Hindi mo kakayanin iyon. Hindi ka sanay sa mga
ganoon.."

"I don't care, Vice. As long as I am with you, I don't really care.."

Kahit hindi naman ako sigurado kong kaya ko ba, pero susubukan ko pa rin. Life is
full of this. Testing your strength and weakness. Life is full of mystery. We will
not know such mystery if we will not be living.

Unexpected things happen at times you never expected them.

"Inaalala ko ang pamilya mo.."

"I'll try harder to explain, huwag ka munang pumunta sa amin, my family is not
ready for that. Please, keep on focusing in finding justice for your mother. Ako na
bahala sa problema ko sa ngayon."

Nagpalabas siya ng hangin na para bang may dumadagan talagang mabigat na bagay sa
dibdib niya.

"Kapag pinagpatuloy ko iyon, Klad, hindi mo alam ang mangyayari sa buhay natin. I
don't want  you to lose someone in your life.." hinawakan ko ng mariin ang kamay
niya.

"I don't understand," kunot-noo kong tugon.

"You will never, baby, because I myself don't understand also why he did that.."

"Vice.."

"Sshhh..." tinawid niya ang pagitan ng mga mukha namin, at ginawaran ako ng halik.
"Forget what I said. Just remember, that in your life, you have me loving you."

Sapat na siguro ang pagkakatitig ko sa kanya para malaman niya ang nararamdaman ko,
na magkatulad lang kami.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 22- Truth

•KLAD'S POV•

"YOU don't need to drop me inside, Vice. Mahigpit naman seguridad ng subdivision.
Baka hinihintay na ako nila Daddy sa labas. Luke called me hundred times.." kabado
kong tugon, hindi kayang pigilan ang pagpasok ng kotse niya sa loob ng subdivision.

Only two houses left, dadating na kami sa mismong bahay namin.

"Vice," hinawakan ko na ang kamay niyang nakamaneho, ngunit, nginitian lang niya
ako.

"It's okay. Aalis ako kaagad pagkababa mo," nagpatuloy siya sa pagmamaneho hanggang
sa tumapat kami sa malaking gate ng bahay namin.

Abot langit ang tahip ng kaba sa dibdib ko nang makita kung sino ang nakaabang sa
akin.

Oh God!

Bumaling ako kay Vice ba sobrang nag-aalala pero hindi ko nakitaan ng takot ang
mukha niya.

"Vice..." halos manginig na ang boses ko. I have just seen my father and Uncle
Iñigo with two of their men.

"Ako ang nag-aya sa'yo para lumabas, Klad. Mas maigi kong ihahatid kita ng maayos
sa mismong bahay mo. Ganyan naman dapat, hindi ba?" nagtaka ako kung bakit hindi
siya natatakot.

Hindi niya kilala ang Uncle at Daddy ko.

"My father.." bumaling siya sa harap para makita ulit ang nakita ko kanina.

Titig na titig ako sa magiging reaksyon niya, kaso mas lalo akong kinabahan nang
galit at puot ang nakita ko. He clenched his jaw tightly like stopping a feeling of
anger to burst out.

"Vice.. mauna na ako. Huwag ka nang lumabas, okay. Bye.." ginawaran ko nang halik
ang pisngi niya. "Mag-ingat ka sa pag-uwi. Salamat .."

Tumango lamang siyang ngumingiti naman sa akin.

"Tumawag ka sa akin kapag nakaramdam ka ulit nang pagsusuka bukas. Itatakas kita
para mapatingnan sa ospital."

"Mawawala lang naman siguro ito, Vice. Masyado lang talaga akong nag-aalala sa mga
problema ko. Ngayong maayos na ang pakiramdam kong nakapag-usap na tayo ay magaan
na ang nararamdaman ko..."

"I insist, Klad. That's not because of stress. Trust me, baby, okay."

Marahan akong tumango, securing a warmth smile to him.

"Wala naman kasi akong sakit.."

"Wala nga," bahagya siyang natawa. "I mean, magpapatingin tayo para malaman kung
ano talaga ang nararamdaman mo."

"If you say so, Vice. Sana makakita ako ng paraan para makatakas bukas."

Magsasalita na sana siya nang may kumatok sa bintana ng kotseng nasa gilid niya.
Tinitigan niya ang kumatok habang ako ay kinakabahan dahil si Uncle Iñigo iyon.

Bumaba naman ako kaagad nang binuksan ni Vice ang kotse, at lumabas siya.

"Uncle Iñigo," I called my uncle with a warning. Magkaharap na silang dalawa

ngayon. Nararamdaman ang tensyon sa pagitan nila.

"Pumasok ka na sa loob, Kladeria," madiin ang boses nitong parang kumukulog iyon.

"Pauwiin mo po muna si Vice," I almost beg him not to do anything with Vice. Hindi
ko talaga malaman-laman kung ano ang kasalanan ni Vice sa kanila para magalit sila
ng ganyan sa kanya.

Malinis na naman ang pangalan nito na noon ay inaakusahan siyang bumaril kay Daddy.
Speaking of Daddy, lumapit naman siya sa akin na sobrang galit na kulang na lang ay
sampalin niya ako ng palad niyang nakakuyom.

Hinila niya ako papaalis doon sa may kotse.

"Hindi kita maintindihan, Klad. Sa kung saan sa mga paalala ko ang mahirap sundin.
Kadali-dali lang sumunod na huwag ka ng magpakita sa kanya!" wala akong sinabi sa
galit ni Daddy dahil tumakas naman talaga ako, at hindi ko masunod sunod ang mga
sinasabi niya.

Kinaladlad niya ako papasok sa gate kaso may pumigil sa kabilang braso ko. Mariin
ang pagkakapit noon para hindi ako maitapon ni Daddy kung sakaling gawin man niya,
sa klase pa lang ng pagkakahawak nito.
Humarap si Daddy kay Vice na siyang pumigil sa akin. I guessed Uncle Iñigo did not
stop him, nandoon lang ang tiyuhin kong gusto nang sumabog sa galit.

"Huwag mo siyang saktan," nanlamig ako sa boses ni Vice. Sobra sobra ang galit noon
at kung wala ako rito ay baka bumulagta na si Daddy sa sementong kalsada.

"Magaling. Ang lakas naman talaga ng loob mong magpakita sa akin. Ano bang
kailangan mo, bata?" my father mocked him.

"Alam mo kung ano ang kailangan ko simula pa lang, hindi ba?," Vice smirked that
earned too much anger in my father's eyes. "Si Klad ang kailangan ko."

"Huwag mong idamay rito ang anak ko, Mondejar!"

"Daddy!" hinawakan ko ang braso ni Daddy na ngayon ay nakasakal na sa neckline ng

damit ni Vice. Kumalabog na sa sobrang inis at takot ang buo kong sistema. "Stop it
please. Hindi ako madadamay. Saan ba ako madadamay?"

Mapaklang tumawa si Vice na kalaunan ay sumeryoso ang mukha.

"Answer her, Mr. Bautista," hamon ni Vice.

"Vice, please, huwag ka nang magsalita."

"Totoo naman, Klad. Hindi ka madadamay dahil wala naman talagang problema. Ang
pamilya mo lang ang may problema sa akin. The truth is---"

Ang pagtawa lang ni Vice na para bang may kabaliw baliw sa ginawang pagsakal ni
Daddy sa kanya ang huli kong narinig dahil biglaan akong kinarga ni Uncle Iñigo
papasok ng bakuran namin.

"Stop them, Uncle! Huwag niyong saktan si Vice!" 

"Walang mananakit sa kanya, Kladeria! Baka siya pa ang manakit kay Kuya!"

Nilapag niya ako sa sahig nang makaabot kami sa may sala, agaran namang lumabas ang
iba pang tao sa bahay mula sa dining room namin.

Iniisip ko ang dalawang tauhan na kasama nila kanina at alam kong mga armado sila.
Takot ako para kay Vice dahil hindi ko pa alam kung ano ang magagawa ng nakita kong
galit ni Daddy.

"Ano ba talaga ang nagawa niya para ganito kayo magalit sa kanya! For heaven's
mercy naman! Napatunayan na ng hukuman na hindi siya ang bumaril kay Daddy! Ano pa
ba ang kailangan niyo?! Pwede ba...kung hindi niyo ako kayang suportahan sa bagay
na makapagsasaya sa akin...paano pa ako mabubuhay?...kung ang mga bagay lang na
gusto ninyo ang dapat masunod?! Ganito ganyan..dapat ganito ganyan...kayo ba may
hawak sa buhay ko? Ni minsan ba natanong ninyo kung ano ang gusto ko, kung ano ang
makapagsasaya sa akin. Di ba hindi?! Kasi buong akala ninyo ay yong mga bagay na
gusto ninyo para sa akin ay masaya na ako pero ang totoo, pinipilit ko lang naman!"

Nagmartsa ako papuntang hagdanan at nagmamadaling umakyat saka pumasok sa kwarto

ko. Ni lock ko iyong pinto,  inaalala ang mga nakarinig sa mahaba kong galit.
•JONAH'S POV•

Kung wala lang kasama si Bautista ay kanina ko pa ito sinuntok. The anger that was
created long years before is still here inside my chest. Ang pagka-walang kwentang
kaibigan ng lalaking ito ang nanunuot sa kukuti ko. All his betrayals and evilness
were something na hindi pwedeng palampasin lang.

"Sinasabi ko sa'yo, Jonathan, huwag na huwag mong masaktan saktan ang anak ko. Kung
naghihiganti ka sa akin ay patas akong lalaban sa'yo," peke ko siyang nginitian.

Habang hinahatid ko si Klad dito ay kinukumbinsi ko na ang sarili kong pakitunguhan

ng maayos si Bautista kung gusto kong makuha ang loob nito at ibigay na sa akin si
Klad. I should be forgetting all his mistakes if I want Klad, pero ang hirap pala.

Ang hirap kalimutan ng nakaraan kung nakikita mo lang ang pagmumukha ni Bautista ay
gusto mo na siyang patayin!

Fuck! Fuck!

"Wala akong ganoong pag-iisip, Bautista. Hindi ako ganoon ka demonyo katulad mo.
Kung ginagamit ko man siya ay baka matagal ka ng nakakulong," I said matter of
fact.

"Talaga lang ha? Kung demonyo ako, mas demonyo ka."

"Nahiya ako sa ginawa mo. Hiyang hiya naman talaga ako," tumatagis ang bagang kong
tugon sa kanya. "Nakalimot ka na ba ha? Sarili mong kaibigan--"

"Stop! Alam ko iyon, bata, kaya tumahimik ka na! Ang pakiusap ko sa'yo ngayon ay
layuan mo ang anak ko!"

"News flash, Tito," I sarcastically said. "Mahal ko ang anak ninyo. Alam mo kung
gaano kasakit ang pagkawala ni Mama, alam mo 'yon. Alam mo rin kung gaano kahirap
ikamit ang hustisya para sa kanya, kasi kung tayong dalawa ang magsasaka ng kaso ay
wala sanang problema! Pero peste lang! Pumanig ka sa walang hiyang Cuangco na
'yon!"

Hinilamos ko ang mukha ko at iyong sakit na nakabara sa lalamunan ko ay hindi ko

napigilan. Napaluha na lamang ako sa harap niya, gaya nang pagluha ko noon upang
magmakaawa sa kanyang tulungan niya ako.

"Pero ang lahat ng ito ay pwede kong kalimutan!"

I promised myself that I will never break down in front of this man. Ang lahat ng
respeto ko para sa kanya ay nawala na nang binigo niya ang Mama ko.

"Hindi ako magmamakaawa sa'yong tulungan mo ako para sa hustisya ni Mama. Nasa
harapan mo ako para magmakaawang ibigay mo sa akin ang anak mo."

Gulat siyang napasinghap na hindi makapaniwalang nakatingin sa akin.

"Baliw ka ba, bata? Nagsisilbi sa simbahan ang anak ko. Ibalik mo sa kukuti mo ang
malay mo. Huwag kang mangarap ng gising!"

"Fuck! Tell me, ano ang kailangan kong gawin para mapaasakin si Klad. Handa akong
kalimutan ang lahat--"

"Hindi mo pwedeng gawin iyan! Ipaglaban mo ang dapat mong ipaglaban. Hindi lang ako
ang kalaban mo, Jonathan, nandoon si Cuangco at ang ama mo. Sa tingin mo ba sapat
na ang pananahimik mo para tigilan ka nila."

Tumalikod ako para pigilan ang galit dahil baka kung hindi ko ito makontrol ay
mapapatay ko si Bautista.

Oo nababaliw ako! Nababaliw ako sa bagay na 'hindi mapapasa akin si Klad'! Hindi
iyan pwedeng mangyari!

"Hindi ko hawak ang tadhana para sa inyo ni Kladeria. Isa lang ang alam ko, layuan
mo muna ang anak ko at ipagpatuloy mo ang nasimulan mong laban para sa Mama mo."

Tumawa akong parang may nakakatawa sa sinabi niya.

"Anong simulan?! Baliw ka ba?! Hindi pa ako nagsisimula kasi ibabasura lang nila
dahil walang ebidensiya! Remember, hindi ka naman willing tumulong sa akin."

"Kung tutulungan kita, mawawalan ako ng anak at mawawalan ka ng minamahal."

Kunot-noo ko siyang tinitigan na parang pinigilan ako ng malalaking kamay para

huminto ang pag-ikot ng mundo ko.

"Anong ibig mong sabihin?"

"Umuwi ka na, Jonathan. Wala ka pang kasamang mga gwardya. Gabi na. Umuwi ka na."

Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang magkabila niyang balikat ng madiin.

"Anong ibig mong sabihin?" hindi na siya nagsalita at hinayaan lang ako malugmok sa
pagtataka sa klase ng pagkakatitig niya sa akin.

"Umuwi ka na, bata."

"No, hindi ako uuwi. Nanganganib ba ang buhay ni Klad? Hindi ako uuwi kapag wala
akong nakuhang sagot."

Sumenyas siya sa dalawang nakabantay sa kanya sa likod at agaran akong inilayo mula
kay Bautista. Nagpumiglas ako ngunit sadyang malalaking tao ang mga tauhan nito.

"Bautista! ..Si Klad! ---Fuck! Babaliin niyo ba ang buto ko!," singhal ko sa mga
nakahawak sa akin.

"Umuwi ka na, Jonathan! Huwag ka nang magpakita kay Klad simula bukas!"

Sakto ring pagkasarado ng gate nila ay tumunog ang cellphone ko. Iwinaksi ko ang
mga hawak ng mga gwardya nila.

"Bitawan niyo ako! Sasagutin ko lang ang tawag!" sinamaan ko ng tingin ang dalawa
habang sinasagot ang tawag.

"Kuya," bumungad sa akin ang kalmadong boses ni Ezekiela. "Nandito si Daddy at

Oscar. Huwag kang umuwi dahil alam kong may kailangan lang sila sa'yo---Aray!"

Sisigawan ko na sana siya nang nababa ang tawag.

Fuck this! Ano na naman ang kailangan ng mga iyon?!

Nagmamadali akong pumasok sa kotse at pinaandar iyon. Alam na alam talaga ng

dalawang iyon ang kahinaan ko.

Sht! Sht! Kapag gagalawin nila si Ezekiela, ewan ko na lang talaga.

"LONG time no see naman sa inyong dalawa," malamig kong tugon sa kanilang dalawa.
Si Kuya na nakasandal sa malaking desk dito sa meeting room ma mistulang
headquarters daw niya. Si Papa na nakaupo sa swivel chair na kalmadong may ngiting
mapaglaro sa labi.

Gusto kong silang sigawan dahil sa mga ginawa nilang kasamaan. Kanina pa nagpupuyos
sa galit ang dibdib ko. I want to control this before it get worse.

Ezekiela is lying unconcious on the sofa beside the window. Nagbabantay dito ang
kaliwang kamay ni Oscar na parati kong nakikita rito sa headquarters niya, may
kalayuan sa mansion.

"Ano bang kailangan niyo? Name it, huwag lang pera dahil wala ako noon," kuyom ang
kamao kong saad habang nakatitig sa kapatid kong nakikitang may nanalaytay na dugo
sa binti.

Namimilog ang mata akong humakbang para lapitan siya nang may pumigil sa aking
dalawang tao. Both of them gripped my arms tightly, stopping me from doing
anything.
"Anong ginawa niyo kay Ezekiela?! Mga walang puso! Putngina niyo!"
Pareho silang humalakhak na ikinakunot ko.
Fuck! Akala ko ako ang pinaka walang puso sa mundong ibabaw pero mas may malala pa
pala sa akin. Kulang na lang ipahila ko silang dalawa sa impyerno! Mga puta!
"First of all, Jonathan, kumalma ka. Galit na galit ka naman kapatid.." siniko ko
ang nakahawak sa akin. Sinuntok ko silang dalawa dahilan para hindi sila makalaban,
saka sinugod ko si Oscar. Kwenilyuhan ko siyang gusto ko nang sirain ang mukha ng
g*go na 'to!
"Name what you want.." madiin na madiin kong sabi.
Humalakhak siya ulit. Tinulak niya ako ng marahan kaso mahigpit ang pagkakahawak ko
sa kanya. Nakikita ko naman sa gilid ng mga mata ko ang pagkakamangha ng ama ko.
Yuck! Nandidiri akong tawagin siyang ama.
"Money. That's what I want, Jonathan. Mayaman ka naman. Lahat ng kayamanan ni Mama
ay nakapangalan sa'yo, wala ngang tinira sa akin. Fifty million ang kailangan
ko..."
Bumagsak ang kaluluwa ko sa binitawan niyang presyo. Oo, may-ari ako ng isang
kompanya. Mas malaki pa sa fifty million ang net worth ko, kaso ayaw kong
magpalabas ng pera para sa kasamaan ng kapatid ko.
I know where he will spend the money. Bumagsak na siya dahil nahuli na ng mga
awtoridad ang negosyo niya.
"Wala akong cash na fifty million. Lahat ng kayamanan ko ay real estate! Pwede
ba...manghingi ka sa ama mong g*go ka!"
"If you say so, ..." tumingin siya sa gawi sa may sofa. "Take her to the car."
Pipigilan ko sana ang pagkarga ng tauhan niya kay Ezekiela kaso mas gusto kong
gawaran ng kamao ang pagmumukha ni Oscar.
"You motherfcker!" di na ako nakapagpigil at tumama na sa mukha niya ang kamao ko.
Hindi pa ako nakuntento sa isang suntok, kaya ginawaran ko pa siya ng tatlo pa.
May pumigil sa akin nang dumugo na ang labi niya.
"Touch her and you will not receive anything from me! Not ever I will give the both
of you my favor!" tingin ko kay Papa. "Ikaw! Wala kang kwentang ama! Wala kang
halaga kundi ang pagkakagago mo! Sarili mong anak sinaktan mo! Anong ginawa mo kay
Ezekiela?! Bakit siya nagdudugo?!"
Nag-aalala ako sa batang nasa sinapupunan ng kapatid ko. Fuck! Fuck! Bakit sila
dumating dito?
"Jonathan, noon pa man, alam mong wala na akong pakialam sa inyong dalawa. Bakit
naman mangingialam ako na hindi ko naman kayo anak?!," halakhak niya pagkatapos
ipagsabi iyon na siyang nagpatigil sa paghinga ko.
Umurong ang pagtahip ng dibdib ko. Ang galit ko kanina ay nabawasan ng konti.
Ngumiti ako nang matagumpay. Ang matagal ko nang hinihiling ay natupad ng hindi ko
inaasahan. Could this be so possible?
"Grabeh, ang gandang balita 'yan, Mr. Oh."
"Pero hindi diyan nagwawakas ang lahat, Jonathan. Nandito ako para ipagsabi sa'yong
itigil mo na ang kahibangan mo sa kaso ng Mama mo."
"Hindi ako baliw para iurong ang kaso. Sino ka ba para diktahan ako? You are
nothing but a worthless evil," tumawa siyang tumatayo na pumalakpak pa.
"Madali akong kausap, Jonathan. Ipaalala ko lang din sa'yo na wala pang nakakatalo
sa akin. You, young man can't drag me down. Ako ang nagbigay sa'yo ng kapangyarihan
pero anong ginawa mo? Wala kang utang na loob. Wala kang nagawang tulong sa akin."
"Hindi ako manggagamit ng kapangyarihan kung sa mga walang kwentang bagay ko lang
ilalaan."
"Hindi pa ba sapat si Ezekiela para manghina ka ha, Jonathan? Gusto mo bang galawin
namin si Kladeria para manahimik ka?"
Ang tanong ko kay Mr. Bautista kanina ay nasagot sa pagkakataong ito. Ito ba ang
sinasabi nito na mawawalan siya ng anak at mawawalan ako ng minamahal kapag
tutulungan ako ni Bautista.
Tumawa siya nang natahimik ako.
"Very good. You gave me an idea. Tinalikuran ni Bautista ang Mama mo dahil sa anak
niya. Tatalikuran mo ba ang Mama mo para sa anak ni Bautista?"
Hindi ko bibigyan ng tagumpay ang lalaking ito.
"Nakalimutan mo ba? You made me a winner in everything that I do. Kung hindi ka
magpapatalo ay hindi rin ako magpapatalo sa'yo. I have trained myself to commit
glory, you know that. Itatak mo sa kukuti mong hindi ako ang uuwing luhaan sa
laban."
"Paano naman iyan mangyayari kung hindi mo kayang ibigay ang gusto namin?" singit
ni Oscar. "Madali lang naman kaming ka-sosyo, kapatid. Fifty million and your
silence could be the end of our problems here."
"Hindi ako bobo kayaga mo, Oscar. Hindi ako magpapakatanga sa'yo."
"Ganoon?," tinaasan niya ng kilay ang mga nakahawak sa akin. "I can kill your
sister and you in this moment, Jonathan. Ibigay mo na lang sa amin ang gusto namin.
You came unguarded naman kasi. Iyan tuloy walang tutulong sa'yo."
I looked at him with dagger eyes. Nagpupumiglas sa mga mas mahigpit na hawak ng mga
tauhan niya.
"We will give you two days to decide. Dapat cash ang ibigay mo sa akin ng personal.
Don't deposit it into my bank account dahil ma te-trace iyon. Saka, kami ng bahala
kay Ezekiela. Kapag wala kaming natanggap in two days, alam mo na ang mangyayari."
Patuloy pa niya.
"Bring her to the hospital. Buntis siya Oscar!"
"Monteverde naman ang pinagbuhuntis niya. Walang kaso iyon!"
"That's bullshit! Ibibigay ko sa'yo ang pera bukas! Dalhin mo lang siya sa
hospital!"
Kibit-balikat siyang naglakad papunta sa akin. Nilapit niya ang mukha sa aking
nagsabing,
"Torture him. Huwag niyong tigilan kapag hindi nag-utos na magpapalabas ng pera,"
direkta niya sa mga nasa likod ko. Mata sa mata ay alam na niyang gusto ko talaga
siyang patayin.
Sa kanyang pag-alis ay sumunod naman ang ama nito saka huminto rin sa tapat ko.
"Silence, Jonathan. Silence only and will not touch your beloved Ms. Bautista."
"Hayop ka," madiin kong bulong na nakatitig sa kaluluwa niya sa mata. Tinawanan
niya lang akong sumisipol papaalis.
In a quick moment has passed, biglaan na lang akong nakadama ng pagtama ng kung
anong bagay sa tiyan kong hindi ako nakailag kaagad dahil sa sobrang bilis ng
pangyayari ay gulat akong nagpaubaya.
Letche!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 23 - Pregnant

•JONAH'S POV•

Ginising ako dahil sa mga sigaw sa labas ng kwarto ko. The sun shines brightly
through the window of my room, but I did not appreciate it this time because of the
noise outside.

Dahan dahan akong bumaba mula sa kama ko, inuunat ang mga braso, lumabas at
sinubukang katukin ang kwarto ni Kuya nang makita ko mula rito sa ikalawang palapag
ang nagsisigawang mga magulang ko.

"Nakikipagkita ka na naman sa Alzani na 'yon! Pumunta ka lang ng Cebu para doon!

Walang hiya kang babae ka!" napasinghap akong sobrang gulat nang dumapo ang palad
ni Papa sa pisngi ni Mama.

Tumulo kaagad ang luha ko sa nasaksihan.

Simula sa araw na iyon ay ganoon na ang bumubungad sa araw ko kapag nakauwi si Papa
rito sa gabi. Minsan, hindi siya umuuwi dahil sa trabaho raw niya. I want his
presence sometimes because he never looked at me and never cares for me the way he
gave attention to Kuya Oscar.

Siyam na taong gulang na akong nagtatanong kung ano ang problema ng mga magulang ko
at madalas na silang nag-aaway.

My father's complains were about my mother who was meeting this man named Alzani.

My mother's complains were about my father's work which is I heard once, it is

illegal or something.

Mag-isa akong kumakain ng almusal isang umaga nang nahagip ng mga mata ko ang
paghatak ni Papa kay Mama nang marahas papalabas ng bahay.

"Peste! Walang kang sasabihin sa mga awtoridad!" iyon ang narinig ko nang
nagmamadali ko silang sinundan.

"Huli ka ng demonyo ka! Alam na ni Edel ang lahat! Mabubulok ka sa kulungan!"

Anong malalaman ni Tito Edel? At bakit mabubulok sa kulungan si Papa? Bakit galit
na galit si Mama kay Papa?

"Alam kong tngna ka! Kaya nandoon ang kaibigan mong nakikipag sosyo na sa amin! Sa
tingin mo pwede mo akong kalabanin ha!"

Sigawan nila nang patuloy habang kinakaladkad ng ama ko si Mama papunta sa

warehouse namin rito sa isla. Ilang metro ang layo ng warehouse sa mansion namin.

Nakapasok ako nang matiwasay kasunod nila pero dahan dahan akong nagtago sa
malaking kahon na hindi ko alam ang laman. Ngayon lang ako nakapunta sa warehouse
kasi bantay sarado ito minsan ng mga gwardya.

May malalaking kahon at masyadong makulimlim ang buong lugar.

Tinapon ni Papa si Mama sa sahig na ngayon ay hindi ito umiiyak na madalas kong
nakikita sa kanya kapag nag-aaway sila ni Mama.

Anim na mga kalalakihan ang nakita kong naka-antay sa kanilang dalawa na tila bay
inaasahan na nilang dadalhin ni Papa si Mama rito sa warehouse.

Hindi ko sila kilala at tanging si Tito Edel lang na nakasuot ng police uniform ang
nakita ko. Deritso ang tingin niya kay Mama at sila lang dalawa ang nagtitinginan.
Mas nakita kong humihingi ng tawad si Tito Edel kay Mama.

"Iyan ang walang kwenta kong asawa! Alam na niya ang lahat lahat sa atin! Anong
gagawin natin ngayon, Cuangco?!"

"Relax lang, Oh. Nandito si Bautista. Siya lang naman ang pinagsabihan ng asawa mo.
Na settle na namin ang lahat. At sigurado akong papanig na sa atin si police
officer. Hindi ba, officer?" akbay noong Cuangco kay Tito Edel.

"Hindi ba, officer?," madiin na sambit noong iba pang mga lalaki.
Walang nagawa si Tito at tumango lamang. Nakita ko ang pagbagsak ng balikat ni Mama
at doon ko na nakita ang pagtulo ng mga luha niya.
"Gago ka Leo! Gago ka! Demonyo ka!" Panununtok ni Mama kay Papa na ikinatawa lang
ng ama ko.
"Alam mo naman pala hindi ka na sana sumunod sa utos ng mga magulang mo para
pakasalan ako. Masaya na sana kayo noong Alzani na 'yon!" nakita ko ang paghigpit
ng hawak ni Papa sa balikat ni Papa. May panggigil iyon at kulang na lang sakalin
na niya si Mama.
"Paano iyan, Oh, baka pinagsabi rin niya ang totoo kay Alzani."
Ano ba talaga? Bakit? Ano ang totoo?
Napausog ako nang masyado sa sulok nang pumasok sa loob ang dalawang tauhan ni
Papa. They're familiar so it's not hard to recognize them. May dala silang mga
baril, inabot ng isa kay Papa ang baril at iyong isang lalaki kay Cuangco.
"Let's silence her forever, Oh!" namilog ang mga mata ko sa sinigaw ng isang
lalaki. "Malaki ang investment namin sa'yo, ayaw ko nang maaberya! Isang kilos ng
babaeng iyan, mababagsak tayo!"
"Hawak na natin si Bautista. Makakalusot na ang negosyo natin sa Cebu." Sabi pa
noong isang hindi ko kilala. Lahat sila ay nakasuot ng formal suit, at alam kong
mga negosyante sila base sa pananamir ang tindig.
"Yeah we will let her be silent. Problema sa buhay ang babaeng ito. Isturbo
masyado.."
"Leo..huwag...may mga anak ako."
"Kapal naman ng mukha mong talaga.." nagngitngit sa galit si Papa saka sinampal
niya si Mama. "Kumakabit ka pa nga, nangingialam ka pa sa negosyo ko."
"Mr. Oh.." pigil ni Tito kaya gumaan ng konti ang nag uumapaw kong takot dahil sa
baril na hawak ni Papa at halos sakalin na niya si Mama.
"Hindi ka pinagsasalita, Bautista! Tumahimik ka!" -Cuangco.
"Kung alam ko lang na nagtitinda ka ng shabu ay noon pa ako kumabit, Leo. Titingnan
ko mula sa langit ang pagbagsak mo sa mga susunod na taon.." sampal ang tumama sa
pisngi ni Mama kaya napaluha na lamang ako.
Nanginginig na ako sa takot. Palinga linga ako kung ano ang makukuha kong
makakasakit kay Papa kaso...nawalan ako ng hininga nang narinig ko ang putok ng
baril.
Dahan dahan ang paglingon ko at diretsong tumama sa aking mga mata ang pagkabagsak
ni Mama sa sahig kasabay ng pagtulo ng pulang likido sa may bandang tiyan niya.
"What a silence.." komento pa ng ama ko.
Kumuyom ang noo ko sa galit at awa para sa Mama ko. My tears were falling hard and
my heart is breaking too much.
Tumayo ako para magpakita kaso natabig ko ang isang maliit na box sa gilid para
gumawa iyon nang ingay para makuha ko ang atensyon nilang lahat.
"Anak mo, Leo!" pag-aalalang sigaw noong isang lalaki. Nakita ko ang galit sa mga
mata ni Papa habang nakatingin sa akin kaya tumakbo ako nang tumakbo papunta sa
labas!

Pupunya ako sa port para humingi ng tulong!

"Jonathan! Saan ka pupuntang bata ka?!" kumukulog na sigaw ni Papa.

"Sundan niyo mga tangina!"

HINGAL NA HINGAL akong napadilat na namamasa ang mga mata. Sinigaw ko ang pangalan
ni Mama at tumama sa paningin ko ang mga mata ni Marga na nag-aalala sa akin.

"Thanks God," tampal niya sa noo niya saka lumapit sa aking niyayakap ako. Hindi ko
alam kung bakit siya umiiyak nang makita akong gumising pero mas namalayan ko ang
pananakit ng katawan ko.

My face hardened when I remembered how my father's men tortured me. Ramdam ko ang
paghapdi ng mukha ko at iba pang bahagi ng katawan ko.

"I'm okay, Marga," kinuha ko mula sa pagkakayakap sa akin ang mga braso niya.
"Bakit nandito ako sa ospital? Sino nagdala sa akin?"

"Pinuntahan kita kagabi sa inyo nang makita kong pinapasok ng isang malaking tao si
Ezekiela sa kotse ng Kuya mo. Nagtago ako sa mga halaman niyo at maya maya pa ay
nakita kong lumabas si Oscar mula doon sa likod bahay. He's angry and vivid, may
tama ang gilid ng labi niya, so I expect you punched him or anything. Tinawagan ko
si Daddy para tulungan akong kunin si Ezekiela. My father rescued her without any
second thoughts and give anything Oscar's want. Pinuntahan kita sa headquarters ni
Oscar nang makaalis ang Papa mo mga ilang minuto ang nakaraan. Kami ni Manang
Senaida ang tumulong sa'yo nang makita naming wala kang malay sa loob. When we got
you here in the hospital ay tumawag si Daddy para ipagsabi sa aking ayos na ang
lahat. He got everything settled already.."

Nakatitig lang ako kay Marga na naguguluhan.

"Why do you care so much, Marga? Hindi niyo responsibilidad ni Tito ang tulungan
kami ni Ezekiela? Kaya ko ang lahat ng ito, ayaw ko nang magka utang loob,"
napagtanto kong si Baruch Alzani ang tinutukoy ni Papa na kabit ni Mama noon.

Fuck! Hindi ko pa naiintindihan ang mga iyon noong una at ngayong alam na alam ko
na.

"Let us help you, Jonah," she insisted breaking her own voice into tears.

"Hindi. Kung ano man ang ibinigay ni Tito kay Oscar ay babayaran ko 'yon," bumaba
akong pinipilit na hindi dinadama ang sakit ng katawan.

Gusto kong makita si Ezekiela.

"Huwag matigas ang ulo, Jonah. Please...mabibinat ka. Hindi mo pa kaya.."

pagsusumamo niya.

"Gusto kong makita si Eze. May pag-uusapan kami. Gusto kong makita ang kalagayan
niya."

"Ayos na siya. Nandoon si Daddy sa kanya.." tiim bagang akong tumingin sa kanya.
"Hindi ibig sabihin na kabit ng Mama ko noon ang Daddy mo ay pwede mo na kaming
tulungan, Marga. I have lived without anyone's help! Ngayon pa kaya...I don't need
anyone's help!"

Pinahid niya ang namamalisbis niyang luha.

"We are sorry if ngayon lang kami dumating ni Daddy. We are sorry if we have let
you suffer so much taking care of everything."

"No apology needed. We are not your responsibility though."

Napabuntong-hininga siyang sumusuko.

"Jonah.."
"Gusto kong mapag-isa, Marga. Salamat sa pagtulong pero kaya ko na ang mga natitira
kong problema. May nalaman ako ngayon at kailangan ko pang hanapin ang totoo naming
magulang ni Eze. Please...umalis ka muna.."
Ngumiti siyang pinipigilan ang mga luha. Why is she breaking so much? Ganoon na
niya ba kami kamahal para mag-aalala siya ng ganito?
"You don't need to find him, Jonah. My Daddy will be here in a minute or so..."
What. The. Fucking. Fuck. !
Lalagutan ata ako ng hininga.

•EDELFERIO'S POV•
"Tito! Tito!" napalingon kami ng sabay ni Annaliza sa batang tumatakbo papalapit sa
amin. Nagmula siya doon sa haligi sa gilid ng simbahan at kakalabas lang namin ng
asawa ko mula sa pagsisimba.
"Awh, Jonah.." ngiting malambing ng asawa ko kay Jonathan. Nagmano siya kay Liza at
sa akin.
"Hi po, Tita. How's your baby po?" masaya niyang titig sa nakaumbok na tiyan ng
asawa ko. My wife is eight months pregnant.
"We're fine na, hijo," whenever I see Jonathan ay nakokonsensiya ako ng sobra
sobra. I did not do anything to help Thaniela. "Napadalaw ka. I hope you're coping
up now. Bumisita ka minsan sa bahay at dalhin mo si Ezekiela."
"Liza...let him be alone.."
"Tito, please, help me po.." he is still nine years old and needs really my help.
His little sister is still one year old. Leonardo doesn't care about them. Naawa
ako ng totoo sa kanya, pero kung magpapatalo ako sa awa ko, alam ko kung saan
patungo ang buhay ng mag-ina ko.
I did not have any power to go against Cuangco at Oh. Wala akong kapangyarihang
labanan ang mga gusto nila. Para pang akong tuta na sunod sunuran sa kanila.
"Ano bang kailangan mo, hijo?" kakalibing lang ni Thaniela last week. As Leonardo
is a demon, he made the funeral private. Pinalabas niyang iba ang bumaril sa
kaibigan ko. Tinapon nila sa liblib na kagubatan ang patay na katawan ni Thaniela
at tumawag sila ng mga pulis para imbestigahan.
The rest was a history full of lies.
"Iyong kaso po ni Mama.." sagot niyang naluluha kay Liza. My wife held his hand and
patted his head.
"Let your father take care of the case, hijo. Masyado ka pang bata para isipin ang
mga bagay na 'yon."
Unfortunately, siya lang ang witness sa pangyayaring iyon at ang naiipit na ako.
"Jonathan, let your father take care of it. Wala akong maitutulong sa'yo," bagsak
ang mukha siyang tumingala sa akin. Nanunubig ang mga mata niya.
"Tito, nagmamakaawa ako.."
"Jonathan, umuwi ka na. Bantayan mo ang kapatid mo."
"Pero Tito.."
"Bibisitahin ka namin bukas, Jonah. Umuwi ka muna baka walang nagbabantay sa
kapatid mo," malambing na tugon ni Liza.

"Hindi mangyayari iyan, Liza."

"Pero Edel, kawawa naman iyong bata! Huwag kang malupit sa kanya. Anak siya ng
kaibigan mo.." pinahid ng asawa ko ang mga luha bumagsak sa mga mata nito. "Huwag
ka nang umiyak, hijo. Kukumbinsihin ko ang Tito mo na tulungan ka."

"Talaga po?" napapamura ako dahil sa sinabi ng asawa ko. Fuck! Hindi niya alam ang
sinasabi niya.

Maigi ko silang pinoproktektahan ng anak namin tapos ito ang gagawin niya! 

"Umuwi ka na, Jonathan. Sige na.."

"Salamat, Tita," dahil sa saya ay niyakap niya ang asawa ko.

"You should be strong, Jonah," napabuntong-hininga akong hindi na malaman ang

gagawin sa ngayon. Naawa ako sa bata pero ano ang gagawin ko, kami ang mamamatay
kapag nalaman ni Cuangco na tinulungan ko si Jonathan.

"The baby moved!," manghang manghang natatawa siyang lumayo na animoy isang
malaking hulog ng langit ang nangyari.

"Yeah, she moved, hijo. At last, pagkatapos naming manirahan sa ospital ay gumalaw
ang baby ko. Owh you're an angel, hijo."

"Is she or he?" nakatitig lang ako sa kanilang dalawang gumugulo sa isipan ang
konsensiya at kasamaan ng ama ng bata at ni Cuangco.

"A baby girl.."

"Wow.." mangha niya ulit na ikinailing ko kay Annaliza. Kunot noo niya ako
tinitigan at sinamaan ng tingin.

NAKATITIG ako sa anak kong kumakain nang dahan-dahan. She barely eats the food on
her plate. Namumutla na siya at namamaga ang mga mata. Ang labis na pag-iyak kagabi
ang nagpaggising sa kanya buong gabi.

I let cry and cry until she fell asleep at three am.

Dahil kay Kladeria nagawa ko ang lahat ng iyon. I betrayed my bestfriend and gave
shame on my profession. Malaki ang kasalanan ko kay Jonathan at kung si Kladeria
ang kabayaran ng konsensiya ko ay ibibigay ko.

Pero hindi...hindi iyon pwede kung nasa mundong ibabaw pa si Cuangco at Leonardo.
Alagad ng simbahan din ang anak ko, alam ko kung ano ang kahihiyan na matatanggap
niya kapag nalaman ng buong sambayanan ang lahat ng ito.

My daughter is a faithful servant and Jonathan is a government official.

Nakatingala ang mga tao sa kanila. Hindi kakayanin ng anak ko ang pagkasira ng
pangalan niya.

Mapanghusga ang lipunan at alam na alam ko kung gaano ito kalupit. Ayaw kong
maranasan ni Kladeria ang mapanghusgang lipunan na ito.

"Kumain ka nang maayos, Klad. Namumutla ka na sa kaka problema mo sa Jonah na

'yan," ani ni Iñigo.

"Hindi ko siya pinoproblema," subo niya nang kanin pagkatapos ng ulam, ...but she
suddenly got up from her chair and ran towards the sink to vomit.

"Klad.." nilapitan na siya ni Annaliza nang duwal na duwal ang anak. "Anak, diyos
ko naman.."

"Mommy, hindi ko na kaya.." lahat ng mga kapatid ko kay dumalo sa kanya. Nakatitig
sa akin si Reverend Mother na may pag-aalala sa mga matang umiling-iling.

"This is not happening. Diyos ko, patawarin mo ako.." she murmured before drinking
water.

Nakakuyom ang kamao akong tumayo at hinarap ang anak kong naduduwal pa rin.

The fuck! This is not fucking happening now!

"Call our doctor, Rich. Iñigo, puntahan natin ang walang hiyang Jonathan na 'yan.."

"Edel! Huwag ka nang manggulo please. Kita mo namang nangyayari sa anak mo!---
Halika, Klad--"

"Don't hurt him, Dad. Wala lang ito," she whispered before passing out in her
mother's arms. Nagsigawan sila habang nagmumura ako nang walang humpay.

"She might be pregnant, Liza! Hindi ako kakalma hanggang wala akong testimonya ng
batang iyon!"

"She is, Edel! Kaya huwag mong dagdagan ang aalahanin ng anak mo! Alam mo naman
kung gaano ka delikado ang pagbubuntis!"

Rapha carried Klad out from the dining room. Nakasunod si Liza na nagpapanik pero
pinigilan ko siya. Sumenyas ako kay Rich at Iñigo na umalis at tulungan si Rapha.

"Kung ganoon, anong gagawin natin? Hindi mo pwedeng ibandera sa lahat na buntis ang
anak mo na isang madre, Liza!"

"Hindi ko alam! Ang tanging alam ko lang ay aalagaan ko ang anak ko. Kung maselan
ang pagbubuntis ko sa kanya noon, mas mararanasan iyon ng anak mo. May inosenteng
bata sa sinapupunan niya.."

"How can you be so sure that she is really pregnant?"

"May boyfriend ang anak mo, Edel! Mag-isip ka nga. Ito na siguro ang karma mo dahil
sa ginawa mo!"

Napahilamos ako ng mukha ko at ginulo ang buhok dahil sa prustasyon.

"Ipadala natin siya sa Africa. We will let her live there until she will give birth
to the baby. Alam mo kung gaano ka peste ang chismis dito sa Pilipinas. Lahat ng
tao ay may masasabi at masasabi sa isyung ito lalo pa't gobernador ang ama! Argh! I
hate public figure.."

"And after that? Mabubuhay ang bata na walang ama?"

Ngumiti siya ng sarkastiko saka inirapan ako. Fuck, my wife...is arrgh!

"Matalino ka naman. Alam mo na ang sagot sa tanong na 'yan. We will let them marry!
For goodness' sake.."

"Madre ang anak mo.. masisira ang pangalan ninyo."

"I don't care, Edel! Mas mahalaga ang mga nangyayari ngayon."

Umiling-iling akong natatakot.

"Cuangco and Oh are out there spreading evilness. Alam mo ang mangyayari sa buhay
natin kapag nagkalapit ang dalawang bata.."

"Ewan ko, Edel! Hanapan mo nang paraan iyan! We will leave the country if
possible!"

•MARGA'S POV•

PABALIK-BALIK akong naglalakad sa labas ng private room ni Jonah. Kinakagat ang

daliring kinakabahan. Daddy and Jonah are having conversation inside and I don't
know what to feel!

Nanginginig akong nanlalambot. Kinakabahan din na baka hindi kami matanggap ni Eze
at Jonah. He has suffered a lot from the death of his mother and until now. Sa
lahat ng sakit na nadarama niya ay alam kong mahihirapan siyang tanggapin ang lahat
ng ito.

Natatakot ako.

Kung ano man ang mayroon sina Daddy at Tita Thaniela noon ay sila na lang ang
nakakaalam. Ang mahalaga ay kapatid ko si Jonah at Ezekiela. Wala akong sama ng
loob sa bagay na iyan.

"Marga!" napaigtad ako sa gulat dahil parang leon ang sumigaw noon sa akin.
Lumingon akong nakita si General na mukhang papatay ng tao.

He's holding his phone. Ang kabang nararamdaman ko ay mas dumoble.

My goodness! Pwede bang huwag muna siyang dumagdag sa mga problema ko!

"Ano na naman ang kailangan mo, ha, General? Pwede ba, wala akong lakas ngayon para
makipagtalo sa'yo. At paano mo nalamang nandito ako.." walang gana kong saad.

"GPS.." umirap akong winagayway niya ang cellphone niya. "Nasaan ang kapatid mo?!"

Bumuntong-hininga akong humarap na nakapa-meywang sa kanya. Nasagad na ang

pasensiya ko ng lalaking ito ah!

"Kung ano ang problema mo, wala kaming ihaharap sa'yo. May mga sarili kaming
inaalala ngayon, General. We are exhuasted. He was beated up last night. Nakaratay
siya ngayon sa ospital. Obviously.." inirapan ko siya.

"Sabihin mo sa kanya, napakawalang hiya niya at binuntis niya ang pamangkin ko,"
napatigil sa pag ikot ang mundo kong namimilog ang mata. "Sabihin mo ring kapag
wala siyang i sosolusyon sa problemang ito ay makakatikim siyang talaga...ptngna
niya. Madre ang pamangkin ko, binuntis niya! Pta lang!"
Nakinig lang ako sa galit ni General na pati ako ay nagulat. Kung sa mababaw na tao
ay titingnan ang pangyayaring ito bilang isang napakawalang hiya.

She's a religious sister, she can't be pregnant!

Of fucking hell! This is not happening! This can't be!

Mas malaking problema pa ito.

Kahit saang anggulo mo tingnan ay mali pa rin iyon. Maling-mali.

Arggh! Gusto kong i untog sa pader ang ulo ko. Masyado nang mabigat ang mga iniisip
ko ngayon!

Bago pa ako makasagot kay General ay nahagip ng mga mata ko sa may kalayuan ang mga
demonyong ngiti ni Adelle. Nagtama ang mata naming may masama ata siyang binabalak.
Hawak hawak niya ang Lola niya, pero mukhang tumigil lang para makinig sa usapan
namin ni General

"Ikaw," turo ko kay General. "Napaka-daldal mo!"

•KLAD'S POV•

"Kumusta ang pakikipag-usap mo kay Jonah, Iñigo?" Pilit kong dinidilat ang mga mata
nang makarinig ako nang pag-uusap. My body is too heavy buhat siguro ito nang labis
kong pag-iyak kagabi.

"I did not talk to him. I never given the chance. Nasa ospital ang tao. Nabugbog
daw ng mga tauhan ni Oscar," what Uncle Iñigo answered gives cold shivers unto my
body making me feel more awful.

"O, wanted iyon ha. Dapat pina-imbestigahan mo." Si Uncle Rich.

"I reported that in the CIDG. Nagpadala na sila ng mga pulis sa mansion ni Vice
para maitanong ang lahat ng tao doon," dumilat na ako upang makita ang mga tiyuhin
ko. Luminga ako sa wall clock ng kwarto ko at mag-a-alas tres na ng hapon.

Ganito ba ako kapagod para makatulog nang ganito katagal?

"Klad," dinaluhan ako kaagad ni Uncle Rich. "Kumusta ang pakiramdam mo? Need
something?"

Nang bahagya akong bumangon at tinulong niya ako kaagad. Ang naalala ko ay
nahimatay ako sa mga braso ni Mommy matapos kong magsuka na naman. Iniisip ko pa
lang na may sakit ako, hindi ko na kakayanin.

"Uncle Rich," my hands were shaking when I held his hands. Tumutulo ang luhang
nagsumamo sa kanya. Nagpapanik naman siya kaagad. "Am I ill? May sakit ba ako?"

Hindi kaagad sila nakasagot at tumingin pa si Uncle Rich kay Uncle Iñigo bago
bumaling sa akin. Nakakuyom ang mga kamao ni Uncle Iñigo, hindi na nakakagulat
dahil ganyan naman siya palagi.

"You don't have any illness, Klad," mahinahon ang boses ni Uncle Rich. He also
smiled to me to assure me because I am worried.

"Pero bakit ako nagsusuka? Araw araw na lang ako nakaramdam ng ganito. I hate
hospitals pero baka oras na siguro para magpatingin ako para malaman ko at
mapanatag ako.."

Umiling-iling silang dalawa kaya napabuntong-hininga na ako sa kaba. Sabi rin ni

Vice, wala akong sakit.

"You're just carrying your baby, Klad, kaya ka nagkakaganyan.." napabaling ako
kaagad kay Uncle Rich, staring at him for a longer seconds to assure if he's
talking nonsense.

"A--no? What do you mean?"

"Buntis ka. Dalawang buwan na," ang kaba ko kanina ay napalitan nang nag-uumapaw na
saya. Halos hindi na ako makahinga sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

Masayang-masaya kong niyakap si Uncle Rich na nakaupo lang naman siya sa tabi ko.
Wala akong mapaglalagyan sa kaligayahan ko.

"May baby ako," I murmured almost did not believe of the news. Kumalas ako sa
pagkakayakap sa tiyuhin ko at abot teynga ang ngiti ko. "Gusto kong makita si Vice,
Uncle Rich."

Speaking of him, nasa ospital daw ito dahil nabugbog!

"Hindi pwede muna sa ngayon, Klad. Kakagising mo lang. Akala ko ba nanghihina ka.."
nagsalita sa  wakas si Uncle Iñigo.

"Pero nasa ospital siya, Uncle!"

"He is okay. Inaalagaan na siya ng pamilya niya."

"Gusto ko siyang makita. Dalhin niyo ako sa kanya please."

Nagtinginan silang halos sumusuko na sa pamimilit ko. They send staring gestures at
each other.

"Bukas, Klad. He needs to rest and you need to rest too. Nang pumunta ako kanina ay
sabi ni Marga natutulog daw dahil sa sama ng pagkakabugbog. In your case, kailangan
mo ring magpahinga para sa baby mo. Marami kang haharapin bukas sa kumbento.
Reverend Mother started to process of your withdrawal."

Napasinghap ako. Hindi na ako nakokonsensiya. More on, I am so much grateful to God
for giving me a blessing of a child. Marami man akong pagkukulang bilang isang
religious servant ay alam kong marami akong paraan para mangalad sa Kanya.

I can serve Him in my own ways with Vice, of course.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 24- Jailed

•JONAH'S POV•

PAGKABANGON ko mula sa pagkakahiga nang hindi nakasanayang hospital bed na ito ay

bumungad sa akin si Boselli na pabalik balik ang lakad na hindi malaman ang
gagawin.
Bakit ba sa kada gising ko ay ang mga nag-aalalang tao ang nakikita ko? Tsk!

Hindi ko nakaligtaan ang dala niyang newspaper na hinahampas hampas niya sa kanyang
braso na animoy may iniisip siyang sagot sa isang problema.

"Boselli," tawag ko sa kanya para mahinto siya sa kanyang kahibangan kung ano man
iyang iniisip niya na nakapagpabagabag.

"Boss!," natataranta niyang sigaw. "Gising ka na pala."

"Obviously, Boselli," I mocked him. "Kailan daw ako makakalabas? Nandiyan pa ba ang
mga tauhan ni Tito Baruch?"

Hindi ko pa kayang tanggapin at e process sa utak ko na ama ko si Baruch Alzani na

habang kasal si Mama kay Leonardo ay nakikipaglaguyo siya sa ibang lalaki. Habang
kasal si Baruch Alzani sa Mama ni Marga ay nakikipagkita siya sa Mama ko which
brought me to life and Ezekiela.

What a fucking unbelievable! Sobra sobra ang gulat ko na halos suntukin ko na si

Mr. Alzani sa ginawa niya. On the other side, may kaunting kasiyahan ako sa
katotohanang hindi ko ama si Leonardo na siyang puno't dulo ng pagkamatay ni Mama.

"Boss, hindi mo magugustuhan ang mga balitang bubungad sa'yo pagkalabas mo rito,"
sobrang pag-aalalang inilahad ni Boselli ang newspaper na hawak. A national
newspapers which headline 'A religious sister who is pregnant'

Fuck! Sht!

"I tried to stop the news to spread. Tinulungan ako ni Senator at President para
diyan kaso nailathala na sa iba't-ibang media ang balita na iyan. Nakarating din na
rin iyan sa archdiocese sa Maynila pati sa Roma. Ganyan kadali ang pagkalat ng
balita, Boss, kaya sobra sobra ang pag-aalala ko."

Naumid ang dila ko nawawalan ng kakayahang magsalita.

"Her family knows?" ako pa lang ang unang nakakahalata sa kalagayan ni Klad.

"Kahapon lang, Boss. Hindi pa gumigising ang mga tao sa bahay ni Mr. Bautista ay
nakalathala na iyan. Ang nagawa ni Senator ay protektahan ang kongregasyon ng mga
Magdalene sisters. Mag-a-alas dyes na nang umaga at iyan ang pinagkakaguluhan ng
mga tao sa ngayon."

"Who spread the news?"

"Galit na galit si Ms. Marga kanina. Pagkadating ko ay siya ring pag-alis niya. She
was murming that she will kill someone...Adelle daw. Hindi ko narinig nang maayos,
eh."

Ang ginagawang paghahampas ni Boselli ng dyaryo sa kamay niya kanina ay gusto kong
gawin sa ulo ko. Fuck! Klad will never hold on to this. Ang simbahan ang kakalaban
sa kanya.

I don't want her to be stress because she is carrying our baby! For goodness' sake!

"The other newspapers said that you are the father, Boss, lalo pa't madalas kayong
nakikita sa pampublikong mga lugar, at bise gobernador ka pa."

"Alam mo na ang reaksyon ng pamilya niya nang malaman nila ang pagbubuntis ni
Klad?" I inquired almost whispering. Mas nakakatakot atang marinig ang bagay na
iyan.

"General Bautista talked with Ms. Marga yesterday. Iyon ang nakita ko Boss. Gusto
ng heneral na panagutan mo ang pamangkin niya. He wants to hear your testimony of
what happened. Kaso tinaboy siya ni Ms. Marga kasi nag-uusap kayo ni Mr. Alzani."

Napasapo ako sa noo ko sabay sabunot nang bahagya sa buhok.

Alam ko pa kung paano e ha handle ang mga ganitong isyu, pero si Klad, nag-aalala
ako masyado sa kanya. She will be facing emotional pain.

Ako ang may sala ng lahat ng ito. Dapat na sigurong gawin ko ang plano namin ng mga
kaibigan ko.

"Can you call Mariente to cover me up. Pakisabihan sila na kailangan ko sila at
itutuloy ko iyong plano namin. Call the chief of police sa kahit anong presinto.
I'll surrender.."

Nagtatakang nakatitig sa akin sa Boselli. Kulang na lang lumugwa ang mga mata niya
sa gulat o pagkalito.

"Surrender, Boss?" hindi niya alam ang plano.

"Yeah, I'll surrender myself. I raped her, Boselli."

Kung may kirot akong naramdaman sa sinabi, mas lalo na ata si Boselli na parang
hindi makagalaw sa kinatatayuan na nakalaglag ang panga.

"Boss, hindi mo gawain iyan. Babaero ka, alam ko 'yon, pero hindi mo gawain ang
namimilit ng babae."

Kalmado akong umiling-iling, iniisip na rin kung ano ang magiging reaksyon ng
bagong natuklasan kong pamilya. My friends knew my innocence, but I am doing this
to lessen Klad's burden from this fucking judgmental society!

"Sa kasamaang palad, Boselli, ginawa ko.."

"Boss! Nagsisinungaling ka lang."

Napapikit akong nauubusan ng pasensiya.

"Call a police now, Boselli!" umiling-iling siya. "May abogado ako. Huwag kang mag-
aalala."

"Pero..."

"Move now!"

"GUSTO ko nang abogado na hindi natatalo, Crex. Can I lend your fiancée?," tawag ko
kay Crexion pagkatapos kong makipag-usap sa isang hepe ng pulis. He was one my my
trusted chief of police in Police Station 2, kaya nasabi ko sa kanya lahat ng plano
ko.

"You fucking continue your plan?! Hibang ka na ba?! I cleaned your fucking name and
then here you are destroying it again!"

"Okay, madali lang naman ako kausap. Edi maghahanap ng ibang abogado..."
"Fine! Fine! Fuck you ka talaga---" natahimik ang buong linya at naririnig ko lang
ang pagtipa niya ng kung ano sa isang cellphone. "Hello, Louie. Iyong g*go mong
kaibigan ay tinuloy ang plano niya. Be his attorney---oh yes! Sige sige.."

"Bakit si Thomas tinawagan mo?!," pasigaw ko nang tanong na siyang ikinatawa niya.

"Gusto mo nang abogadong hindi natatalo. Louie is the best of the best attorneys.
Oh ngayon, magrereklamo ka."

"Maraming problema ang taong iyan. Huwag mo nang dagdagan, Sanchez!"

"Pumayag naman--"

"I don't care kung pumayag siya. Hanapan mo ako ng iba. Maraming iniisip si Thomas,
ayaw kong maging isturbo."

"Mahal mo naman pala, bakit ayaw mong makipagbati?"  tumahimik ako at tinanggap na
lamang ang pang-aasar ni Crex.

Hindi ko pinatulan si Crex at sinagot ang tawag na dumadating. Sinagot ko iyon na

walang tingin sa pangalan.

"Anong ginawa mo, Jonah?! Bakit ang daming media sa harap ng ospital?!" nailayo ko
sa teynga ko ang cellphone dahil sa walang tigil na pagtili ni Marga.

"Pabayaan mo sila. Pumasok ka na lang. Watch Ezekiela here. Aalis na ako.."

"No---I don't know what you are talking about. Someone is spreading false news. Si
Adelle Angeles ang tanungin niyo," naririnig ko ang pagrereklamo ni Marga sa
kabilang linya.

Napabuntong-hininga ako.

"Marga, pabayaan mo sila. Huwag mo nang patulan. Pumasok ka na sa loob baka kuyugin
ka pa diyan," may pagalit ko nang tugon. Kaya pala iba ang pag-aalala ko sa kanya
noon, we are half related.

Buhay nga naman.

"I can't answer to your questions. Kung ano ang relasyon ni Jonah at Ms. Bautista
ay hindi ko na alam."

Namatay ang tawag saka napabuntong-hininga ako, pagkatapos ay bumaba na mula sa

kama at nilapitan ang isang duffel bag na mukhang may lamang damit.

Kumuha ako ng jeans at t-shirt mula doon at pumasok sa banyo ng kwarto.

I'll end this first. Gusto kong pakawalan ng kongregasyon si Klad without anything
odds happening. Gusto kong matiwasay siyang lalabas na walang panghuhusgang
natatanggap.

My political name will not be credited on the next elections kaya ayos lang na
masira ito ng konting panahon. Wala na akong balak tumakbo dahil hindi na ako
bibigyan ng tiwala ng mga tao.

I never plan to enter politics though.

Serving people is something that should be honored with but I have to destroy my
name for my beloved.

•KLAD'S POV•

EXCITEMENT filled me when I woke in this beautiful morning without morning

sickness. Dahil siguro sa saya na nabalitaan ko ay nag re react ng positibo ang
katawan ko.

Naglagay ako ng kaunting foundation at lip gloss upang hindi masyadong halata ang
pamumutla ko. I wore my eyeglasses and pony tailed my hair.

Nagmamadali akong bumaba pagkatapos dahil gusto ko nang makita ang kalagayan ni
Vice. Only that, when I arrived at the living room, my whole family was conversing
something that shouldn't be happening.

May naririnig rin akong sigawan sa labas kaya nilapitan ko na sila nang patuloy.

"Anong nangyayari?" Uncle Iñigo's eyes were blooodshots and full of worry. Ngayon,
nakikitaan ko siya nang pagkabigo sa isang bagay.

Lahat sila tahimik na malalim ang iniisip.

"Anak, kumain ka muna doon. Huwag ka munang lumabas. I heard Vice is still in
recovery.." ani ni Mama na ikinataka ko. Nilapitan niya ako para ilayo sa sala at
hinila nang marahan papunta sana sa dining room kaso tumigil ako.

"That's why I want to visit him, Mom."

"Anak..may problema pa tayo. Hindi mo pwedeng bisitahin ngayon si Vice. We have

booked our tickets going to Belgium. Magbabakasyon muna tayo.."

"Why? These is no such thing as vacation if we have problems here, Mommy. Ayaw kong
iwan si Vice na hindi nalalaman ang totoo," pagpupumilit ko.

"Klad, alam na niya ang totoo. Someone spread the news that you are pregnant.
Nalaman na ng buong simbahan ang balita. The church wants your statements. Isang
malaking kahihiyan ito sa kongregasyon ninyo. Maraming media sa labas para kunan ka
ng testimonya kaya hindi ka pwedeng lumabas sa ngayon.." ani ni Uncle Rapha.

"We planned to withdraw you from the congregation safe and with silence, kaso
nangyari naman ang lahat ng ito. Hindi na namin mapipilit ang gusto naming manatili
ka sa pagiging madre, kaya napagdesisyunan namin ng Mommy mo na ilabas ka na sa
simbahan...but this problem occurs. We need to get you out from the country bago ka
pagkaguluhan ng mga tao." Si Daddy.

"Anak, sige na. Don't think too much. Malalampasan natin ito. We can't get Vice
into this problem. Lala lang kapag kukunan natin ang panig niya dahil totoo namang
may relasyon kayo. He will not deny it and there is a possibility that the two of
you will be dragged down. He is a Vice Governor known by the entire province.
Malaking isyu ito ng probinsiya ngayon," inalalayan ako ni Mommy upang umupo sa
sofa kasi nanlalambot ang tuhod ko.

"Mawawala ba siya sa serbisyo?" worry consumed me.

"No. Masisira lang ang pangalan niya for engaging a relationship with you." Uncle
Rich.

"Alam niyo ba kung ano ang reaksyon niya nang malamang buntis ako?" halos pabulong
ko nang tanong.

"He should be happy, Klad. Responsibilidad ka niya. He got you pregnant. Wala
siyang karapatang magreklamo.." ani ni Reverend Mother na nahihimigan ko ang
paninibugho at inis.

Napabuntong-hininga akong bumigat na naman ang pakiramdam. Bawal sa akin ang

masyadong maraming iniisip, iyon ang sinabi ng doctor nang binisita niya ako
kagabi.

Masisira nga naman talaga ang imahe ng kongregasyon namin at ng simbahan na

nakakonekta sa amin. Lalo na ang mga kataas taasang diocese ng Cebu at ng Maynila.

I am a slap to their religious image!

"Buong Pilipinas na ang dumudumog sa balitang ito. Sa makalawa ang alis mo

patungong Belgium, anak, sasamahan ka ni Claire doon, saka susunod kami sa mga
isang linggo pa. Hindi pwedeng tayong lahat ang magtatago." Mahinahon pa ring tugon
ni Mommy.

"Kung hindi ka sana nakipagrelasyon sa lalaking iyan, Klad, wala sanang problema.
Ano nang mangyayari ha? Nasa pamamahala ko ang buong kongregasyon at nasa
pamamahala kita," hindi sumisigaw si Tita kaso alam kong labis ang galit niya at
pinipigilan lamang.

"Sorry po, Tita," nakayuko kong tugon.

"Walang nang patutunguhan ang sorry mo. The damaged has been greatly inflicted!"

"Ate! Huminahon ka saglit!" suway ni Mommy.

"Oh sht! Social media has been full of the news! Inaatake na ako ng sandamakmak na
mensahe galing sa mga kaklase ko pati directress ng school namin," I heard Luke's
exaggerated frustration.

"Deactivate your account, Luke! Wala kang sasagutin ni isa sa mga messages na
iyan!" sigaw ni Daddy. "Pilipinas nga naman. Masyadong mga pakialamera!"

Nagmartsang umalis si Daddy habang may tinatawagan na kung sino doon sa may
hagdanan.

This problem consumed my whole being.

Ganito ba kalala ang umibig ng bawal?

Ganito ba ang consequences kapag nagmahal ka ng mali?
Ganito ba talaga kapag nagmamahal ka lang?
Ganito ba ang sakit pagkatapos ng saya?

Sabay kaming lumingon sa double doors namin sa harap nang may kumakatok doon.

"General, this is Sarius, nandito po si PO3 Serano," halos mag isang linya ang
kilay ni Uncle Iñigo sa tinugon ng tauhan niya sa labas.

Nagmamadaling tumayo si Uncle Iñigo para buksan ang pintuan at bumungad sa amin ang
tatlong pulis na may dalang papel at si Sarius kung tawagin.

"Anong maipaglilingkod namin sa inyo Mr. Serano? Abala kami ni Kuya ngayon kaya
muna namin e pro proseso ang imbestigasyon kay Oscar," matigas na tugon ni Uncle.

"Hindi kami pumarito para diyan, General. Gusto naming kunan ng statement si Ms.
Kladeria sa isang kaso."

Halos tumalon na sa kaba ang puso ko. Anong kaso? Kakasuhan ako ng simbahan?!

Nagkatinginan kami ni Reverend Mother at parang hindi niya rin alam kung ano ang
pinagsasabi ng mga pulis.

"Anong kaso, PO3?" hindi na ako makahinga. Nanlalamig ang buo kong katawan at gusto
ko na lang himatayin ulit. Umiikot ang utak ko sa mga maaaring mangyari.

"Sa kaso ng rape.." napatayo akong gulat na gulat. Laglag ang pangang binalingan
ako ni Uncle Iñigo.

"Anong rape? Sa kaninong kaso? Hindi kita maintindihan, officer?" naguguluhang

pasigaw na ni Uncle. Tumingin ako kay Mommy na kulang na lang malagutan na ng 
hininga.

Namumutla siyang pinaypayan ni Luke.

"Mommy.." hinawakan ko ang balikat niya. Agaran namang tumabi sa kanya si Daddy at
pinasandal siya sa mga balikat nito.

"Klad, anong pinagsasabi nila?" hinang hina na si Mommy pero hindi ko siya masagot
kasi hindi ko rin alam kung ano ang pinagsasabi nila!

"Vice Governor has filed his statements that he has violated Ms. Bautista. Kukunan
namin ng statements ang pamangkin ninyo, General, kung magtutugma ba ang dalawang
panig. He has surrendered his innocence.."

"What?!" napaupo akong nalaglag ang buong kaluluwa.

No! Walang nangyayaring ganoon!

"Kladeria! Ano ito?!"

"Hindi ko alam, Uncle Rich," nanginginig akong sumagot sa galit na galit na si

Uncle Rich. "He never violated me. Walang nangyaring ganoon."

Namamalisbis na ang mga luha kong hindi ko napigilan ang sakit at kabang nakabara
sa lalamunan ko.

"Then why?! Akala ko pa naman mabuting tao iyang letcheng bise na iyan! Huwag na
huwag mo siyang ipagtanggol!---Rapha, let's go. Papatayin natin ang peste na 'yon!"

Gusto kong pigilan ang mga tiyuhin ko kaso hindi na ako makagalaw sa sobrang gulat.
I can't even process what is happening. Kung magsasalita ako, manginginig lang ako
sa kaba at panlalamig.

"Rich, aluin muna natin si Kladeria. Walang mangyayari iyang galit mo!"

"He raped her! At may karapatan akong magalit!"

"Klad, sumama ka sa mga pulis. Samahan mo ang Ate mo, Luke. Rich, Rapha, assist
your niece, don't fucking put the law in your hands! Dadagdagan niyo lang ang
problema." Si Daddy.

"Kuya, ginahasa ang anak mo! Magagalit ako kung gugustuhin ko!"

"Hindi---niya ako ginahasa, Uncle. I give myself---no, walang nangyayaring ganoon,"

niyakap ako ni Luke kasi nanginginig na ako. Pumapatak ang luha niya sa balikat ko.

I looked at the men at the doors and the officers were patiently waiting while
Uncle Iñigo was busy talking with someone on the phone.

"Hindi ako ang nang-akusa, Marga! Your brother surrendered!---No! Hindi ko siya
binantaan! Talk to your brother of what is happening! ---Ano?! --Shit! Marga!
Marga!"

Hindi ko na rin alam ang nangayayari. Vice knows what is the real score between the
two of us.

He never forced me to bed. I give myself to him.

Gusto ko siyang makausap. Gusto kong malaman kung bakit niya ito ginagawa?!
Pinapahamak niya ang sarili niya dahil lang dito!

Hindi niya ba gusto ang anak namin para ipalabas na panggagahasa ang nangyari?

Oh my God! Ito na ang pinakamasakit na naisip ko sa araw na ito. He impregnated me!

Pero hindi niya tatanggapin ang bata!

No, Klad, hindi ganoong klaseng lalaki si Vice. Mabuti siyang tao.

He is a playboy before I met him. Baka ayaw niyang isuko ang pagkabinata niya at
hindi aakuin ang malaking responsibilidad.

This made me cry the hardest way.

This made my heart broke like a stone hit my breakable organ!

Hindi ko na alam kung para saan ang sakit na nararamdaman ko. Maraming nangyari sa
araw na ito at mas iniisip ko ang ginagawa ngayon ni Vice.

Para saan ang panggagahasa na sinasabi niya? Tatakbuhan niya ang ginawa niya sa
akin?!

My head wants to explode with too much confusions and anger.

PAGKA-ABOT namin sa presinto ay abala ang lahat ng pulis sa pagtaboy ng mga

reporters. Prinotektahan ako ng mga tiyuhin ko papasok sa loob. I heard a glimpse
of international and local news broadcasting. Napapikit ako sa kung gaano kalaki
ang nangyaring ito.

Iginaya kami ng mga pulis na nagdala sa amin sa isang malaking opisina. Kinastigo
ko ang sarili nang mas nag-aalala ako sa kanya nang makita ko ang kalagayan ng
mukha niya. May benda ang batok at mga braso niya, klaro pa ang pagmamarka ng dugo
doon. May putok din ang gilid ng labi niya.

Beside him are Marga and Governor Monteverde na inaakbayan si Vice nang makita
kaming pumasok. Nakayuko kasi si Vice kaya siya ang unang nakakita sa amin at si
Marga who looked at Uncle Iñigo with dagger stares.

"Hindi na kita masisisi, Jonah, kung gaano kalala ang kabaliwan mo. Ang ganda naman
pala ng---aray!" nakita ko ang pagsiko ni Vice sa gobernador. "Pero si Crize ang
pinakamagandang babae para sa akin. Don't you ever worry, man. I have loyalty to my
wife."

"Kanina pa kayong dalawa. Magseryoso nga kayo," saway ni Marga. Sinenyasan kami ng
hepe ng presinto na umupo sa kabilang sofa. Kasama ko ang tatlo kong Tito na
inalalayan akong umupo.

My eyes directed towards Vice who looked away after seconds. Mas nabiyak ang puso
ko sa ginawa niyang iyon. Hindi niya ako magawang tingnan. Kahit ramdam ko ang
galit ng mga tiyuhin ko ay binaliwala ko iyon.

"Good morning, Generals," magalang na pormal na bati ng gobernador. Sa TV at

newspaper ko lang siya nakikita at ganito pala inukit ng Panginoon ang mukha niya.
He is godlike handsome, but Vice is too much to bare. Mas malala ang kwagpuhan ni
Vice. Nakakabuntis.

"Likewise, Gov," nanlamig ako sa boses ni Uncle Rich na sobrang lamig din.

"So...mag-usap na kayo," anang chief na nakaupo sa swivel chair niya.

"I am his attorney. You should get one, gentlemen," nakatitig lang ako sa lalaking
nasa harap ko, naghihintay na tapunan niya ako ng tingin.

"Bago iyan, Gov. Patama ng kamao diyan sa kaibigan mo. Nangangati ang kamay kong
saktan ang g*go na 'yan," mariin at pagbabanta ni Uncle Rich. Siya lang ata ang
labis na nasasaktan sa nangyari.

Unclie Rapha is livid and silently behaves, but I know who he is. Kapag ganyan siya
katahimik, alam kong sasabog na ang pasensiyang pinipigilan niya.

Uncle Iñigo too.

"I suggest, kapag gumaling siya. Kakabugbog lang ni Oscar sa kanya, hindi pa niya
kakayanin. Hindi sana siya ma didischarge ngayon, kaso nagmamatigas eh.."

Look at me, Vice. Please...gusto ko nang maiyak dahil sa hindi niya pagtitig sa
akin.

Oo na, mas baliw na ako. Sa lahat ng nangyayari ngayon, mas nag-aalala pa ako sa
kalagayan niya. Ganoon naman talaga ang intensyon ko kaninang umaga, ang bisitahin
siya dahil nasa recovery pa raw.

"Vice, did you really rape her?" Uncle Rapha's voice came out deep and warned.

Walang nagsalita sa kabila at tanging ubo lang ni Gov ang narinig namin. Sumandal
siya sa back rest ng sofa at sa pagkakataong ito, nagkatinginan na kaming dalawa.

May malamig na kamay na humaplos sa akin nang makita kung gaano kalamig ang mga
mata niya. His eyes were just like what I saw the first time I met him.

A stranger that should be tamed.

"I have said that. I don't want to repeat again," that was so cold.

I saw Marga's shoulders down with a surrender. Napapikit siyang punong puno ng
problema.

"Naniwala ako sa'yong mabuti kang tao. Klad is too biased over you. Kaya naniniwala
akong mabuti ka kasi nahulog ang loob ng pamangkin ko sa'yo. Pero tngna naman...you
damaged that positive name of yours in my perception."

"Pasensiya na.."

"Walang magagawa ang pasensiya mo, Jonah! Binuntis mo ang pamangkin namin tapos
sasabihin mong ginahasa mo! Tell us! Ayaw mo bang umako ng responsibilidad ha?!"
nagulat siya sa sinigaw ni Uncle Iñigo. Pareho kami nang iniisip ni Uncle iñigo.

Hindi rin siya naniniwalang ginahasa ako ni Vice. Kasi wala naman talagang
nangyaring ganoon. Whatever his reasons for telling this, heaven knows I want to
know!

"I'll take the full responsibility, but that is the truth," mas lalo lang akong
naguluhan.

"We have filed a case against us. My client revealed a crime to the authorities and
he have me to prove that what he is saying is true or not. We will present
evidences and I want to know if you will file a case against the accused."

"Walang magsasampa ng kaso, Gov. Walang rape na nangyari," I suddenly blurted out.

"This is unbelievable. Ngayon lang ako nakakita ng ganitong senaryo," the chief has
commented with an O expression.

Vice closed his eyes with a surrender.

"Anong sinasabi mo, Klad?"

"No, ikaw ang dapat kong tanungin niyan, anong sinasabi mong kasinungalingan?"
Hindi ako sanay na sumigaw o magalit kaya pinagmalalaki ko ang sarili ko ngayon na
naisigaw ko ang sakit sa pamamagitan noon. "Anong ginagawa mo?"

"I am taking my consequences. I have an affair with a religious lady, I'll take my
punishment," makabuluhan niyang sagot.

"There you said, may relasyon tayong dalawa kaya imposible iyang sinasabi mo,"
pinipilit ko ito kasi may karapatan siyang ipaglaban ang sarili niya sa bagay na
hindi naman niya ginawa.

"Nakakalito kayong dalawa," halos pasigaw na ni Marga. "Mag-usap nga kayo!

Kabaliwan niyo wala sa lugar!" nagmartsa ang babae palabas ng kwarto na sinang
ayunan ng hepe ng pulisya.

Uncle Iñigo broke the silence by stepping outside.

"Yeah, you should talk. Kung may problema kayo, you should be fighting together.
Hindi pwedeng isa lang ang magsasakripisyo, dapat dalawa para balance," paalala ni
Gov bago lumabas na sinundan naman ng dalawa ko pang tiyuhin.

Sumandal siya sa ulit sa sofa at tumingala sa kisame. Hinayaan ko siyang ganoon ang
posisyon dahil alam kong sobra sobra ang iniisip niya.

"I'm sorry, baby," natunaw ang lahat ng inis at galit ko sa kanya at napalitan ng
pagluha.

"What are you doing? Why are you destroying your name?" lumapit ako sa kanya para
hawakan siya. "Vice..."

"Wala akong ibang maisip na paraan para malinis ang pangalan mo. Hayaan mo na ako,
Klad. Pabayaan mo ako sa gagawin ko. Ayaw kong pagpiyestahan ka ng mga tao na
nakikipagrelasyon ka sa lalaki habang naglilingkod ka sa simbahan. The church has
angered you. Ilang buwan huhupa din ang mga ito. Papalabasin ko lang na wala tayong
relasyon at ginahasa kita kaya ka nabuntis."

Humagulhol ako sa iyak dahil sa sinabi niya. I never expected that he would do this
kind of thinking. Isasakripisyo niya ang pangalan niya para sa akin, para hindi ako
husgahan ng mga tao.

"Aakuin mo ang galit ng simbahan at ng mga tao? Ayos lang sa'yo na kamuhian ka
nila? Bise gobernador ka, mamahala ka pa sa probinsiya sa susunod na taon."

"Para sa'yo, Klad. Aakuin ko lahat. Para sa'yo handang handa ako sirain ang
pangalan ko. Para sa'yo...ganito ako magmahal at wala kang magagawa kasi mahal kita
at ito lang ang paraan ang alam ko para mailabas ka ng simbahan na walang
panghuhusgang natatanggap."

"Pero hindi ayos iyon para sa akin.."

Umayos siya nang upo at hinawakan ang magkabila kong pisngi. He stared at me warmly
with passion. He smiled a little.

"We have planned all of this when I feel that you are pregnant. Hindi ka pwedeng
mabuntis habang hindi ka pa nakalabas ng simbahan. This news will only run for five
months or so at titigilan na ito ng mundo. As much as I want to be with you in
taking of our baby, I'll trust you to take care of him or her. Pumunta kayo ng
ibang bansa, Klad, at ako na ang bahala sa lahat."

"Ayaw kong mag-isa ka rito. Nangako akong hindi kita iiwanan, Vice."

"Please, baby. Para naman ito sa'yo eh.."

"Vice naman," niyakap ko ang leeg niya nang mahigpit. Mahigpit na mahigpit para
hindi siya makawala sa akin. "Hindi ko kaya. Ayaw kong maging dahilan ng pagkasira
mo.."

"Wala iyon sa akin. All I want is you to be out of the danger. I love you, Klad."

"Kung mahal mo ako, hindi mo gagawin ito," I hugged him even more.

"Mahal kita kaya ginagawa ko 'to. Understand the situation, baby. Buntis ka at ayaw
kong nag-iisip
Ka ng problema sa simbahan. I'll lessen your burden and carry everything, okay?
Hmmm, baby.."

"Paano ka? Paano ang probinsiya?"

Hindi siya nakapagsalita dahil ginawaran niya ako ng halik. It came so deep and
intense making me answer with the same passion.

"You jailed my heart with your being, Klad. Probinsiya o ikaw? Mas uunahan ko ang
ikaw, ang siyang nagligtas sa akin sa kademonyohan. I will build my name for the
years to come. I will destroy it for you, I don't care really."

Ayaw paawat ang mga luha ko sa pagtulo. My heart is melting of what he is doing.
Hindi ako makapaniwala. I am questioning of what is my worth for him to sacrifice
his name for me. I will be selfish if I will agree of what he wants. Ayaw ko siyang
iwan, hindi ko siya iiwanan.

"I will stay here with you. Haharapin natin ito ng sabay," with finality, I said.

"Hindi mo ako naiintindihan," his eyes were full of worry and heavy feeling. Gusto
niyang e-push ang gusto niya.

"Naiintindihan kita. Pero hindi ka pwedeng magsinungaling sa lahat. May mga taong
umaasa sa'yo, Vice. Hindi mo napapansin, pero buong Cebu ang nangangailangan sa
serbisyo mo. I will clarify this.."

"Wala akong pakialam sa Cebu, Klad. Naiintindihan mo. Ang tanging nasa isip ko lang
ngayon ay ikaw! Ikaw at ang anak natin."

His eyes wanted to cry the pain his feeling. Alam ko kung gaano kahirap ito.
Masarap pala sa pakiramdam na inaangkin niya ang baby na anak namin.

"Hindi ka pwedeng makulong, Vice. Paano ang Mama mo? Paano ka lalaban para sa
hustisya niya?" kinumbinsi ko pa siya para sa ibang dahilan, hindi lang matuloy ang
planong pagkakapahamak ng sarili niya.

This rape case will be planted into the minds of million of Cebuanos. Kung tatakbo
siya sa susunod na eleksyon ay mauungkat at mauungkat ang isyu na ito. Gagawin
itong panlaban ng mga kalaban niya kung sakali. His imagine will be destroyed.

Ayaw ko noon. Maraming nangangailangan sa kanya. Maybe his services don't get
appreciated, because he doesn't want attention and compliments though.

Sumandal ulit siya sa back rest ng sofa habang pinagsiklop niya ang mga kamay
namin.

"Forget about it. Makukuha ko rin iyan.."

"Hanggang kailan mo paghihintayin ang Mama mo.." hindi pwedeng kalimutan niya ang
mabigat na kasong iyon. Murder is what it is! Hindi iyan pwedeng palampasin!

"Maiintinindihan niya ako," he let out a deep sigh. "She will understand that I am
living for you now."

"Vice, mas mahalaga ang hustisya.."

"Call me anything. Baliw o nababaliw..oo baliw nga talaga siguro ako, dahil tanging
nakikita at nalalaman ko sa ngayon ay ikaw ang mas mahalaga...ang pinakamahalaga."

"You can't say that," nanginginig ang buo kong katawan sa kiliti o kakaibang
pakiramdam. Gusto ko na lang matunaw sa mga salita niya. Gusto ko na lang magpadala
sa pang walang hanggan niyang mga pagbigkas. Dahil kapag nagbibitaw siya ng salita,
ramdam kong may tatak na pangako iyon.

Lumapit ang mukha niya sa akin sa ngayon, nakangiting malambing siyang nakatitig sa
mga mata ko. His bluish eyes were so full of emotions that were firing and intense.

"I can say that because I should be expressing what my heart wanted to say. I
should always express how my heart is coated with the feeling called love and it's
for you," and I melted when his lips covered my trembling mouth.

...
All story parts are unedited.
Baka sa end sa summer class ko na ito matatapos. Love yah all. 😘

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 25 - Leave Me, Please

•KLAD'S POV•

Tulala akong nag-i-impake ngayong umaga. I can't just get over what happened
yesterday. Nahimatay ako sa kakaiyak kahapon sa bisig ni Vice doon sa loob ng
opisina ng chief of police. Kaya buong hapon akong nasa amin, nagpapahinga at ang
mga tiyuhin ko ang nag-aasikaso ng kaso kung rape, kahit wala naman talagang
nangyaring ganoon.

They were in the highest peak of their anger. Kung wala lang si Marga doon ay baka
kung ano nang nangyari kay Vice at Gov sa galit ng mga tiyuhin ko.

Hindi ko talaga matanggap na ginagawa ito ni Vice. Oo, may tiwala ako sa kanya,
hinihingi niya iyon sa akin, kaso bakit sa ganitong paraan pa.

I don't even know. Noong nalaman ni Tita na ganito ang nangyari, galit siya pero
nabawasan na iyon. Inalo pa ako ng mga kasamahan ko sa kumbento sa mga nangyayaring
gulo.

Tumutulo ang luhang bumagsak akong napaupo sa kama habang binabasa ang lahat ng
headline sa mga sikat na news broadcasting network ng bansa. Halos lahat laman si
Vice doon. My heart aches while seeing how his name smashed by an asteriod. Hindi
ko matanggap kahit kailan na walang pang twenty four hours ay sirang sira na ang
isang Vice Governor Jonah Thanues Oh.

Litong-lito na ako kung paano ko papatunayan na laro lang ang lahat ng ito at hindi
totoo ang bangungot na ito.

Am I worthy as a diamond for him to sacrifice like that?

'Vice Governor Jonah Oh, di umanong ginahasa ang isang madre'

'The rapists Vice Governor'

'Nagahasang madre buntis daw ba?'

Ilan lang iyan sa mga headline ng mga newspaper. Marami pang ibang newspaper na
ganoon siguro ang headlines. Kalat na kalat na sa buong bansa ang ganitong usapin.

Good heavens. Good Lord. Merciful God. Loving Jesus. Blessed Virgin Mary. Is this
really what love should be? Bakit ganito talaga?

Ngayon, naiintindihan ko na ang ginawa ng Panginoon para sa mga kasalanan natin.

Noong una, namamangha lang ako sa ginawa niyang pagpako sa krus. Nagpapasalamat
lang ako at nanlalambot.

Ngayon, I am crazily understand every bit of it. The love that is so unconditional
and willing to sacrifice, accepting an unacceptable consequences. Nararamdaman ko
na ang sakit ni Mother Mary nang umiyak siyang tinatanaw ang anak niyang
nagsasakripisyo para sa mga mahal Nito. Ganito pala iyon kasakit. Ganito pala
nakakabiyak ang sakit habang tinitingnan mo ang mahal mong nahihirapan dahil sa'yo.

Ngunit hindi pwedeng wala akong gagawin.

Pinahid ko ang mga naglandas na luha sa aking pisngi at naglabas masok ng hangin sa
aking katawan. Pagkatapos, nagpasya akong lumabas para makausap si Uncle Rapha na
siyang alam kong makatutulong sa akin sa laban na ito. May kaibigan siyang abogado,
he can pull some connections. Abogado maliban sa mga abogado nila Daddy.

"Luke, si Uncle Rapha?," alam kong hindi iyon pumasok kasi inaasikaso ang gulo rito
sa bahay. Nakaupo si Luke sa sofa habang nag sco-scroll sa cellphone niya, galit na
galit ang mukha.

"Kanina, nandito pa 'yon. Umalis si Uncle Iñigo at Uncle Rich. Kakausapin daw nila
ang abogado ni Vice. Nakakaloka...hindi pa rin ako makapaniwalang nangyayari ang
lahat ng ito. Matinong tao si Vice.." frustrated niyang tugon na ginugulo ang buhok
sa kung ano man ang binabasa niya.

"Si Mommy?"

"Sumama kay Tita sa convent. They will talk about your withdrawal," napabuntong-
hininga ako. Wala man lang ba akong pag-asang makalabas sa mansion na ito!

Kesyo daw baka dumugin ako ng mga media na kahapon pa nakaabang sa labas ng
subdivision. Iyong iba raw sa kanila ay doon na sa may waiting shed na natulog.

"Si Daddy?"

"Nasa garden. Kausap iyong sikat na businessman. Ewan ko kung bakit narito iyon.
Imagine, one of the richest tycoon in Australia. Iyong nagmamay-ari ng Alzani
Jewels and Alzani Minings Corporation, si Baruch Alzani. Unbelievable!," pinaharap
niya sa akin ang screen ng cellphone niya kung saan nakatambad ang website ng isang
kompanya, may logo iyong parang diamon.

"Baka magpapatulong kay Daddy, for security purposes," kunot-noo kung sagot.

"Hindi, eh. Galit na galit siyang pumasok. Kahit maraming nagbabantay sa gate ay
hindi siya nagpapigil. May dala siyang maraming goons, Ate. Malalaki ang katawan at
halatang hasa sa martial arts and taekwondo. Baliwala ang mga tauhan nina Uncle
Iñigo."

Doon ako nakunan ng dugo.

"Puntahan ko muna.." nagmamadali akong lumabas ng bahay.

Dumaan ako sa may swimming pool kasi mas madali rito nang biglang may tumayo sa
isang sun lounger namin at hinarangan ako.

Gulat akong si Marga iyon na hindi pa rin naalis ang inis at simangot niya mula pa
kahapon. Her beauty is innocent. Her face was full of shining shimmering aura. I
will not really doubt why she was crowned as Miss World.

"Marga.." halos hindi na makahinga kong sambit ng kanyang pangalan.

"Klad.." ngiti niya ngunit umirap din kalaunan. Sinipat niya ako mula ulo hanggang
paa, na tila ba ay sinusuri ang kabuuan ko. "Why you?"

"Anong--"

"Ano ba ang katumbas mong halaga para gawin ito ni Jonah? Nagtatanong talaga ako
kung kasing halaga ka ba ng dyamante para ganito isakripisyo ni Kuya ang sarili
niya. Kayong dalawa ang nagdala ng sarili ninyo sa problema na 'to, dapat
magsakripisyo ka rin!--" nanunubig na ang mga mata niyang punong-puno ng galit.

I understand her anger because I, too, is angry with the happenings. Nagagalit ako
kasi hindi ko alam ang gagawin.

"Kilala ko na siya simula college kami. Ma prinsipyo siyang tao. He always believe
that he can fight for justice for his mother. He always carry that strong aura with
him. He appears as beast dahil nakakatakot siyang talaga kung magalit. He is
blessed with an authority. His intelligent, smart...lahat ng plano niya para sa
buhay niya ang nasa plan folder na 'yon. Ngunit dumating ka...sinira mo ang lahat.
Sinira mo ang pangalan niya. Alam mo ba kung anong nangyayari sa kompnya niya
ngayon, hindi di ba? Nag pull out ang ilang bigating investors dahil sa lumabas na
pesteng isyu na 'yon! He prevents rape. Pinaglalaban niya ang mga karapatan ng mga
babae. I bet alam mo ang foundation niyang iyon.. the staffs were so fucking
disappointed! Hindi ko masabi sabi na hindi totoo dahil mahigpit niyang binilin sa
akin na sekreto ang lahat ng ito! ...Ano ba, Klad?! Kailan ba tatantanan ng
problema ang kapatid ko? Maayos na sana siguro kung hindi ka dumating at baka
ngayon ay tapos na ang hustisyang pinapangarap niya! He has suffered a lot already!
Pati ba naman sa'yo, mag sa suffer pa siya. I have wished that God will bless him
love, true love, pero hindi ganito! Hindi ganito ang gusto kong true love para sa
kanya...and guess what, baka papatalsikin siya sa pwesto sa gobyerno dahil sa
kaletchehan na 'to!"

Gusto kong umiyak nang umiyak, pero ilan lang patak ng luha ang kaya kong ilabas.
Bigat na bigat na ang puso ko sa mga nangyayari. Naiintindihan ko si Marga kung
bakit siya galit. Kasi alam ko ring mahirap ang pinagdadaanan ngayon ni Vice.

"I swear Marga, kinumbinsi ko siyang ipagpatuloy ang laban para sa Mama niya, kaso
ayaw niya--"

Humalakhak siyang pinapahid din ang luha niya.

"Nice, hindi mo pala alam kasi. Hindi mo alam na isa ang Daddy mo sa nandoon nang
mangyari ang pamamaril kay Tita Thaniela. Hindi mo alam iyon, noh?," natatawa
siyang parang nabaliw sa isang kabaliwan. Kahit ako, parang naalog ang ulo at
muntikan nang mabagsak sa sahig dahil sa narinig.

Nanginginig ang mga tuhod kong gustong may makapitan. Dito na lumabas lahat ng
luhang bumabara sa lalamunan ko.

Kaya pala. Kaya pala...

Kaya pala isa si Daddy sa mga pangalang nasa picture frame. Kaya pala sinabi niya
noon na ayaw niya akong mawalan ng minamahal kapag pinagpatuloy niya ang laban.
Kaya pala...

Tulala akong tinatakpan ang bibig para hindi makalabas ang paghikbi ko. Sakit na
sakit na ang puso ko, pero may dadating pa pala. Ito na ang pinakamasakit sa lahat
nang narinig ko. Punong puno na ang puso ko sa mga aalahanin.

"Hindi mo rin alam na ginamit ka ni Kuya para ikaw na mismo ang makaalam ng
kasamaan ng Daddy mo, para nang sa gayon ay ikaw ang kakalaban sa ama mo at ikaw
ang magdadala sa kanya sa kulungan. Pero ano...the plan has been slain. Slain and
blinded with that fucking idiot thing called love! Putngnang pag-ibig na 'yan, ang
daming nawawasak na plano."

"I'm sorry, hindi ko alam ang lahat ng ito.." nanginginig at nauutal kong tugon.

Nagsinungaling sa akin ang mga tao. Naiintindihan ko na kung bakit ayaw ni Daddy na
magkalapit kami ni Vice. Naiintindihan ko na kung ano ang mga sinasabi ni Daddy sa
akin. Naiintindihan ko nang namumuhay ako sa kasingungalingan ng Daddy ko...ni
Vice.

"Sorry will never be enough, Kladeria. Marami nang nasakripisyo si Kuya sa'yo,
dapat ngayon alam mo na ang gawin para sa kanya. Kumilos ka at iligtas mo siya sa
kulungan na 'yon. I don't need your tears cause it will not solve problems. I don't
need your weakness, dahil walang magagawa iyan. I need you to be his woman if you
are really his woman. He needs some saving...hindi na ito ang panahon na ang lalaki
palagi ang magsasakripisyo. Prince charmings also need some saving."

Bago pa ako nakasagot ay may yumakap na sa aking mga braso, at naamoy ko si Uncle
Iñigo.

"Anong ginawa mo Marga?!"

"Anong ginawa ko?" nagtataka nitong tanong.

"Nag-usap lang kami ni Marga, Uncle--"

"Eh bakit ka humihikbi? Nasa gate palang ako naririnig ko na ang pagtalak ng
babaeng ito. Anong ginawa mo babae?!"

"Can you fucking shut up?! Simula nang makita kita ay naririndi na ako sa'yo! Can
you mind your own fucking business?! Sinabi ko lang sa pamangkin mo ang lahat!
Lahat ng kailangan niyang malaman! Hindi ninyo pwedeng ikulong si Klad sa mansion
na ito habang ang kapatid ko ay lumaban para sa kanya! Let her fight for him! For
fuck's sake! Ganyan ang pag-ibig! Hindi pwedeng isa lang ang pesteng lalaban!"
pumikit ako.

Pumikit akong dinadama ang galit ni Marga. Dinadama ko ang bawat pagbigkas ng mga
salita niyang tagos hanggang kalamnan. Tama siya. Tama lahat ng sinabi niya.

She wants me to fight for her brother.

"Your language is out of place, lady! Huwag kang nagmura rito! Kung galit ka, mas
galit kami sa inyo--what the fuck?!--" napasinghap akong sinampal ni Marga si Uncle
dahilan para mapaatras ako mula sa kanila. Napasinghap ako sa malakas na tunog nang
pagdapo ng kanyang palad sa pisngi ni Uncle.

"Ang kapal pala ng mukha mo. Kayo pa may ganang magalit? For your freaking
information, kayo ang may malaking kasalanan sa amin kaya wala kang karapatan na
magalit, General," mahinahong pinapakalma ni Marga ang sarili.
"Ano ba ginagawa mo rito, ha? Nandito ka ba para itigil ang kaso, pwes, sasabihin
ko sa'yo, babae..walang mangyayaring ganoon."

Madiin ang galit sa boses ni Uncle habang hinapalos ang pisngi niyang namumula at
wala man lang guilt o konsensiya si Marga sa kung ano ang natamo nang pagsampal
niya kay Uncle.

"Gusto ko sana, General, kaso baliw ang kapatid ko sa pamangkin mo at ayaw niyang
ipatigil ang kaso sa bagay na hindi niya kailanman ginawa.."

"Why don't you accept that your brother did that horrible thing to Klad?! Noon pa
man, kumakama na ng mga babae ang kapatid mo!--"

"Uncle! Tama na please. Tama si Marga. Totoo lahat ng sinabi ko sa inyo," halos
magmakaawa ko nang sabi.

"No, Kladeria! Akala ko hindi niya ginawa, kaso napag-isip isip ko na baka mali ang
hinala ko. Na baka pinagtakpan mo lang siya kasi mahal mo na ang lalaki.
Pinagtatanggol mo lang siya, na handa mong kalimutan ang ginawa niyang panggagahasa
sa'yo dahil umiibig ka na sa kanya."

Isang iling ang isinagot ko.

"You are crazy, Iñigo! Kung ako ang babae, hindi ko iibigin ang gumahasa sa akin.
What the hell are you thinking?!"

Nagpapasalamat na lang siguro ako na nandito si Marga kasi ayaw kong kausapin ang
Uncle kong hindi naman pinapakinggan ang lahat ng ito.

"Sinasabi ko lang ang mga naiisip ko. My niece is only blinded with love--"

"And my brother either! He is sacrificing his name just because he doesn't want
Klad to be judged, to be harassed by verbal words. Bakit hindi mo iyon
makita?...ang mali kasi sa inyo, you don't listen to others. Kung anong
pinaniniwalaan niyo, iyon na 'yon.."

Nagkatinginan silang dalawa. Nagpalabas ng hanging pagsuko ang tiyuhin ko.

Dahan-dahan akong umalis sa pagtatalo nila at nagpasyang magpatuloy sa paglakad

papuntang garden.

Gusto kong makausap si Daddy. Gusto kong lalabas mismo sa bibig niya ang nangyari
noon. Kung bakit siya nagsinungaling sa akin. Alam ba ito ni Mommy? Nina Uncle?
Nina Tita? O baka ako lang ang hindi nakakaalam maliban sa mga nakakabata kong
kapatid.

Naabutan ko nga si Daddy na kausap ang isang lalaking nasa edad singkwenta. I can't
really tell his real average age because of his young features despite of the age.
Kung kaibigan ito ni Daddy or mutual friend lang, ay baka magkasing edad lang sila.
What is unbelievable is his similar face features with Vice. How the nose was
carved, the cheeks was made, the lips was formed, the line of his eyes, they were
ninety five percent similar to Vice's.

Nagsisinungaling ba sa akin ang mga mata ko? O dahil sa sobrang nangungulila ako
kay Vice sa oras ngayon ay nakikita ko siya sa lalaki.
Yet, the most shocking is his anger and coldness towards my father. Those were
evident in his voice, the way he conversed.

"Huwag mong takasan ang kasalanan mo, Edel. Nagpa-alila ka sa mga kamay ni
Cuangco," hindi ko man maintindihan ang sinasabi ng lalaki ay nakinig lang ako nang
patuloy.

"Hindi mo ako naiintindihan. Kung susuway ako sa gusto nila, malaki ang posibilidad
na mawala sa akin ang mag-ina ko. I don't have power at that time, Ruch. Huwag mo
ring ipasa sa akin ang lahat na para bang wala kang kasalanan. Kinabit mo ang
kaibigan ko kaya iyong letcheng Leonardo na 'yon ay grabeh ang galit. Kumabit ka na
lang hindi mo pa nilubusan. Alam mo naman ata ang kalagayan niya sa mga kamay ni
Oh, then you did not keep her. Pinili mo lang siyang itago sa mundo, why? Negosyo?
Pera? Right...hindi mo siya ipinaglaban nang malaman mong pinagkasundo siya sa iba.
Sa tingin mo, Baruch? Kasalanan ko ba lahat?"

"She did not tell me that her husband is a druglord! And you did not tell me
either. Alam mo pala ang lahat, hindi mo tinulungan ang anak ko! You heartless!"

Napakapit ako sa mga sanga ng halaman, nagtatago ng maigi. Nanginginig pang hindi
makapaniwala sa mga naririnig.

Sinong anak?

"Fine! Gusto mong malaman ang lahat!," my father angrily stood up to make his words
boost. Tumayo rin ang lalaki na kitang kita ang galit ng ama ko. "My wife can't
bear child. Ilang taon na kaming kasal ngunit hindi pa kami binibigyan ng anak.
Lahat ng paraan, ginawa namin. Prayer was our last option. We prayed and prayed to
bless us a child and He did. Masayang masaya kami ni Annaliza noon. Until, on the
eighth month, muntikan nang mawala ang baby namin. We did not know what happened.
Alagang alaga naman si Annaliza noon ng lahat. Kaya nagbed rest siya sa ospital ng
ilang araw hanggang umayos ang kalagayan niya. That was our first baby na
hinihintay namin. Kaya hindi pwedeng mawala siya o kahit si Annaliza. One time,
nagkita kami ni Thaniela. She's crying to me na inaabuso siya ng asawa niya, na may
nalaman siyang karumaldumal na negosyo nito, and that's it, nalaman kong may
malaking plantasyon ng shabu si Oh. I was a police officer. Galit na galit ako.
Gusto kong ipakulong si Oh. May tungkulin akong pinangakuan na gagawin, pero hindi
ko nagawa sa mga oras na iyon dahil isang araw biglaang bumisita sa ospital si
Cuangco. May dala siyang mga tauhan, lahat armado. Thanking that Annaliza was
asleep. Binantaan niyang patayin ang mag-ina ko kung may ipagtatapat ako sa mga
awtoridad. Halos araw araw ay nakabantay sa ospital ang mga tauhan niya. Natakot
ako. Hindi ako matapang kung hawak na ng iba ang buhay ng mag-ina ko. Wala akong
ibang matutunguhan kundi ang magpa-alila at sundin ang gusto nila. Dinala nila ako
sa isang malaking warehouse dahil gusto raw akong kausapin ni Leonardo at iba pang
kasapi ng kanilang negosyo. Nagpaubaya ako kasi gaya ng sabi ko, nakabantay na sa
ospital ang lima niyang mga tauhan. Nakakabaliw dahil pakiramdam ko kung may isa
akong maling gagawin na magpapagalit kay Cuangco ay isang bala lang ang magtatapos
sa buhay ng asawa ko. Pero may mas nakakabaliw pala akong matunghayan ay iyong
patayin sa harap ko ang kaibigan ko. Gusto kong manlaban sa mga oras na 'yon, kaso
wala akong nagawa. I stood up there weak and powerless. Nakaakbay sa akin si
Cuangco na nakatutok sa akin ang maliit niyang kutsilyong dala. Binigo ko ang
kaibigan ko. My heart only broke at the scene. Para bang hindi ko pagmamay-ari ang
kalayaan kong iligtas siya kasi sa totoo lang wala talaga akong magawa."
Napasapo ako sa bibig ko para pigilan ang hikbi. Naninikip ang dibdib akong napaupo
sa bermuda grass sa gilid. Gulong-gulo sa lahat ng nangyayari. Hindi ko na alam
kung ako ang unang iisipin sa kanilang lahat.
"You should have asked for help, Edel."
"Tngna na 'yan. Iniwan mo nga ang anak mo, tapos hihingi pa ako ng tulong sa'yo.
Pinabayaan mo ang mga anak mong maghirap, Baruch tapos iyan sasabihin mo? Tngna
ka.." lutong na lutong ang galit ni Daddy sa kausap.
Who is he again? Baruch Alzani? Alzani? Daddy ni Marga ba 'to?
Napapikit ako muling pinapahid ang mga luha nang mapagtanto kung kaano-ano ito ni
Vice.
"Kung may kasalanan man ako ay iyong pagka-duwag ko lamang at pinabayaan ko si
Thaniela doon. Takot akong pabagsakin si Cuangco dahil hanggang ngayon hawak pa rin
niya ang buhay ng anak ko. He is a powerful being, all druglords are. Money can
make you powerful, can create connections, can make you a king. Kung may
pagkukulang ako sa anak mo ay iyong hindi ko pagtulong sa kanya. Kinamumuhian niya
ako doon. Gusto ata akong ibaon sa hukay ni Jonathan dahil ayaw na ayaw ko siyang
tulungan. And I am guilty of that. Ngayon, nagmamahalan ang mga anak natin, and
your son is being jailed because of insanity of my daughter. Nawala sa isip niya
ang mga plano niya para sa Mama niya. And to make up with your son, ikaw na ang
bahala sa lahat ng ito. I can help you if you want but I can't assure that my
daughter is safe here in the country."
I can't take these anymore. All of these things. Kanina galit na galit ako kay
Daddy dahil sa pagsisinungaling niya kaso nang marinig ko ang lahat ng iyon ay
nawalan ng konting bigat ang puso ko. Vice has a reason to be angry to my father.
My father has his reasonable reason to be weak. All these sacrifices are for me.
Namuo ang lahat ng problemang ito dahil sa akin. Una kay Daddy, ngayon naman kay
Vice.

Hindi ko lubos maisip kung gaano kahirap iyon para kay Daddy na matunghayan ang
pagkamatay ng Mama ni Vice, habang nandoon siya, nakatayong mahina dahil sa mga
taong hangad lamang ang kasamaan at kaligayahan nila.
Sa gitna na aking pighati ay biglang may bumagsak sa may hindi kalayuan sa akin.
Galing siya sa dalawang metrong taas na bakod namin. Dahil sa gulat ay napatayo ako
nang napaungol din siya sa kung ano mang sakit ang naramdaman niya. Babae siya, may
dalang sling bag at DSLR camera. Lumapit ako sa kanya at tinulungan ko siyang
tumayo.
"Okay ka lang, Miss? Bakit ka galing doon sa taas?" nagpapanik na akong nagtanong.
Nakangiwi naman siyang nag-angat ng tingin sa akin habang hawak hawak ang tuhod
niya. Mabuti ngang nag jeans siya at baka nagalusan na ang tuhod niya.
"Ms. Klad, gusto sana kitang kunan ng statements or view sa mga nangyari kay Vice.
Desperado na akong makakuha ng information dahil mawawalan ako ng trabaho kapag
hindi kita ma-i-interview."
Inalalayaan ko muna siya saka ako tumingin sa kanya. Gulat pa ako sa lahat at may
sumulpot pang reporter sa bakuran namin. Hindi nga siya makakapasok dahil bantay
sarado ang gate.
But a brilliant idea flashed into my mind when I realized her profession..
"Sa anong newspaper ka?"
"Magazine po kami. LocalTrend Magazine."
Ngumiti ako nang malambing saka tumango sa kanya.
Then, I'll tell my story. Our story.

SA PAGSAPIT ng gabi ay abala ako sa paghahanda  ng pagkain. Napagdesisyunan ko kasi

na dalawin ngayong gabi si Vice. Wala na naman atang mga press ang nagbabantay sa
akin sa labas. Naiisip kong pagod na sila sa buong araw nilang paghihintay sa tapat
ng mansion at sa labas ng subdivision. The security team of the subdivision may
chase them away already for now.
Media were really desperate to know my point of view. Tama si Vice. Hindi maganda
ang mga reporters sa akin. They brought my mind with too much stress. Sapat na
siguro na may nag-interview sa aking taga magazine na mapagkakatiwalaan. Though,
it's not really easy to trust people now adays, but my instincts said so.
Intuition never fail me naman. Umaasa akong ang balitang isinawalat ko sa kanya ang
siyang maglilinis sa pangalan ni Vice pagdating ng tamang panahon.
"Para saan 'yan, hija?" biglang sumulpot si Nanay Ligaya sa likod ko at itinanong
iyon.
Mag-la-lagpas alas nuwebe na ng gabi at iyong mga kapatid ko ay tulog na. I caught
my parents talking at the pool. Nilamon na sila ng seryosong pag-uusap so I bet
they will never recognize when I get out later.
"Dadalawin ko si Vice, manang," dadalawin ko siya na may dalang pagkain kasi na-i-
stress daw si Marga sa kapatid niya dahil hindi ito namamansin kapag inaalok ng
pagkain. Naiintindihan ko kung bakit siya nagkakaganoon.
"Gabi na, anak. At isa pa, hindi ka na makakalabas ng mansion," tama si Manang kaya
napatitig ako sa kanyang matamis siyang nginitian.
"Cover me up, manang."
Napasinghap si manang na may pag-aalala sa mga mata na may takot na hindi
makapaniwalang nakatingin sa akin.

"Maraming bantay sa labas. Iyong mga magulang mo ay nag-uusap sa may pool.

Mapapansin ka nun. Saka delikado nang lumabas, hija. Ano ka ba? Kung dadalhin mo
yong kotse ninyo, mahahalata ka ng Daddy at Mommy mo. Anong gagawin mo? Mag-ko-
commute?"

"Manang, hindi ka dapat matakot, okay. Maniwala naman kayo ngayon sa akin. I can
handle myself now."

"Hindi mo ba napapansin? Pinahihigpitan ng Daddy mo ang security para lang sa'yo.

Paano kong may desperadong reporter na nag-aabang sa'yo sa labas? Hija, dumito ka
na lang at ako na ang maghahatid niyan sa presinto," tingin niya sa food boxes na
nakahanda na. Naiintindihan ko rin ang pag-aalala ni Manang kaso gusto kong makita
ngayon si Vice.

I did not given the chance to visit him this day lalo pa't kay dami kong nalaman sa
araw na ito. From his father to my father. Ang totoong nangyari sa Mama niya. Hindi
ko maatim na gusto akong ilayo ni Daddy sa Pilipinas na hindi nakikita si Vice. My
flight is dated tomorrow.

Ngayon lang ang nakikita kong oras na pwede akong makawala sa mga nagbabantay sa
akin. My decision is strong that I will not leave him. At gusto kong marinig ulit
ang opinyon niya. Mahalaga sa akin iyon dahil malaki na ang na sakripisyo para sa
akin. His famous name and dignity were crashed down into hell. Maybe if I will see
him tonight, mababawasan ang bigat ng mga iniisip ko. Mawawalan ng isang kilo ang
bigat ng puso ko kapag narinig ko ang boses niya. Kahit iyon lang para ngayong
gabi.

"You can't convince him to eat, manang."

"Kakainin naman ata kung sasabihin kong galing iyan sa'yo," umiling akong hinawakan
ang isang kamay ni Manang.

"Kaya ko 'to, manang. Kung nag-aalala ka sa akin. Pwede mo naman akong samahan," sa
sinabi ko, nagliwanag ng konti ang mukha ni Manang.

SUCCESSFULLY, nakalabas kami ng subdivision sa tulong ng isang guard namin na

mukhang hindi masyadong tinitingala ang utos ni Daddy na huwag akong palabasin.
Hawak-hawak ni Manang Ligaya ang kamay ko habang magkatabi kami sa jeep. I am
wearing my hoodies, eyeglasses and medical mask to hide me up from reporters. Kung
mayroon mang ganoon sa paligid. Walang makakatalo sa taong desperado.

"Para, kuya," sigaw ni manang nang nasa tapat na kami ng presinto at nang huminto
ang jeep ay agaran naman kaming bumaba.
My heart thudded when I see bunch of press outside the police station.

"Hindi ba titigilan ng mga reporters na 'to si Vice," halos napamura na si manang

sa pagka-irita. Her reaction is normal dahil pati ako ay naiinis na rin. Nagpalabas
na ng statement si Vice patungkol sa isyu, ano pa ba ang kailangan nila? Sirang-
sira na nga ang pangalan noong tao, gaganituhin pa nila.

All my life I have thought people are all kind-hearted and have hidden precious
attitudes. I have always attached to the things positive in them despite of how
evil they are. Pero ngayon, hindi ko alam kung paano nila denidefine ang salitang
privacy at understanding.

Public figured people also needs privacy. They have their own battle in life that
they need a private fight. Hindi naman siguro sa lahat ng panahon ay nakaatang ang
atensyon ng madla sa mga buhay ng mga politicians.

Maya-maya pa ay dahan-dahan akong hinila ni Manang na nakayuko papasok ng station.

Sa animoy front desk nila kami pumunta para igaya kami sa kung saan si Vice.

"Magandang gabi po, Sir," ani ni manang sa mababang boses kaya nag-angat ng tingin
ang pulis na may binabasang papel.

"Magandang gabi rin po. Anong maipaglilingkod ko sa inyo sa malalim na gabing ito?"
hindi gaanong strikto ang boses ng pulis, taliwalas sa itsura niyang nakakasindak.

"Um--" tumingin muna sa akin si manang dahilan para mapatingin sa akin ang pulis
pero hindi tulad ng iba ay parang wala siyang pakialam na usisain kung sino ang
nasa likod ng mask. "Dadalawin sana si Vice, Sir."

Sa pagbigkas noon ni manang ay direkta ang gulat ng pulis sa akin. Ngayon,

tinitigan na niya ako sa likod ng eyeglasses ko.

"Ikaw?--ang ginahasa--"

"Sir, sana wag po masyadong madadal. Marami pong reports sa labas. Tumakas na nga
lang kami sa bahay."

"Alam po naming hindi na oras ng dalaw ngayon, pero pwede po bang makita muna si
Vice kahit ten minutes lang or five. It's a pleasure to be given po.." sa mahinang
boses kong sabi.

Ilang segundo siyang nag-isip habang ipinapasada ang tingin sa paligid na para bang
naghahanap siya ng iba pang kasama niya kaso iyong nasa kabilang silya ay
nakasandal sa kanyang upuan na inaantok.

Tumayo ang pulis at saka nilapitan iyong kasama niya.

"Martin, gising. Pauwiin mo na iyong nga reporters sa labas. Nasa loob sina Senator
at baka lalabas na iyon maya-maya. Dali na.." tapik niya sa kasama kaya ito
napabalikwas ng tayo habang hinihimalos ang mukha.

"Tangina ..kanina ko pa sila pinapalayas," reklamo nito pero lumabas din naman
kalaunan. Nakatingin ako sa pulis na kausap namin at nag-iisip sa sinabi niyang
nandito sila Senator.

Sinong sila?
"Dito po tayo," sumunod naman kami sa kanya kaagad. Hawak-hawak ni manang ang kamay
ko habang ang isa niyang kamay ay may hawak na bag na dala namin.

Iyong nadadaanan naming mga selda ay halos lahat ng puno. Iyong mga prisoners ay
nakahiga sa banig at minsay karton lang. Tulog halos ang lahat pero iyong iba ay
nakasandal sa dingding na tila ay nag-iisip ng malalim.

They have been prisoned for the things they did or they didn't. May karapatan naman
silang ipaglaban ang sarili nila, pero people's rights are weak nowadays. Minsan,
pag wala kang pera, no one will help you. Minsan, nakukulong ka sa mga maliit na
bagay na nagawa mo. Lahat naman siguro tayo may karapatang magbago at patawarin,
pero bakit iyong mga may pera, sikat at nakanakaw ng mas malaking halaga, ang
kalayaan para sa kanila ay isang madaling bagay lamang.

Napabuntong-hininga akong iniwas ang tingin sa mga nadadaanan naming mga

nakakulong. Ngunit nang huminto ang pulis ay napahinto na rin kami ni Manang, sa
isang isolated jail room ay nakatayo ang apat na lalaki na nakasuot pa ng formal
long sleeves polo. Bored na bored sila sa kung nakasandal sa pader, ang isa sa
metal na nakaharang sa selda.

"Matulog ka na nga lang, Jonah. Hindi kami aalis dito hanggang hindi ka natutulog
diyan," nakatingin ako sa lalaking nagsambit nun at nakilala ko siyang doctor na
tumulong sa akin noon nang madulas ako sa banyo at siya gumamot. Si Dr. Greene.
"This plan is really not good. Pinapakulong mo sarili mo tapos di ka kakain."

"Ang ingay mo, Alfeche. Manahimik ka nga. Paano ako makakatulog kong talak ka nang
talak diyan," nanlambot ang mga mata ko na animoy namamasa nang marinig ko ang
boses ni Vice kahit nasa malayo layo pa kami.

"Kumain ka rin, bro bago matulog," si Congressman Mariente na humihikab na dahil sa

antok. Halata naman. Pumasada pa ang tingin ko sa dalawa pang nakatayo, si Gov at
Senator iyon na nag-uusap sa mababang boses.

"Sabi ko naman kasi, busog ako. Pwede na naman kayong umuwi. Hindi niyo kailangang
tumayo diyan kahit inaantok na. Tss.."

"Sinusuportahan ka namin sa kabaliwan mong ito, ha. Kaya rumespeto ka at kumain man
lang," si Dr. Greene pa rin sa galit na boses. Alam kong nag-aalala siya. Siya ang
mas nakakaalam sa maaaring mangyari kapag hindi kumakain ang isang tao o
nalilipasan ito ng gutom.

"Hoy Crex, umuwi na nga kayo." Si Vice.

"Unless someone will convince you to eat at uuwi na kami," sinuntok bigla ng
bahagya ni Gov si Senator dahilan para magsama ito ng tingin kay Gov. "Oo na.
Babantayan na. Hindi kailangang manuntok. Sht.."

"At ikaw Thomas, hindi ka single para manatili rito, at may anak kang inaalagaan.
Umuwi na kayo.."

"Zion is asleep already. Babantayan ka namin hanggang sumikat ang araw. Hindi kami
kakampante, lalo ngayong may nararamdaman kaming mga tauhan ni Cuangco sa labas,"
seryosong tugon ni Gov na ikinakaba ko rin.

"Si Cuangco, hija, iyong kaibigan ng Daddy mo. Bumisita siya sa mansion kaninang
tanghali nang natutulog ka.." gulat akong tumingin kay manang.
Si Cuangco at Leonardo Oh ang may pakana ng pagkamatay ng Mama ni Vice. Ano pang
kailangan nila na ngayon ay parang hinang-hina na si Vice para ipaglaban ang Mama
niya?

"Cool. Pakisabi, bisitihan naman ako kahit sandali at baka matuwa pa siyang
nakakulong ako. I am more than eager to hold a gun for his life to end."

Hindi ako nagulat. Naiintindihan ko ang galit niya.

"Baliw." Si Senator.

"Baliw nga 'yan. Kung di lang sana umibig 'to...matinong tao ka sana."

"Mas baliw," komento ni Gov kay Dr. Greene. "Iyang pagkabitter mo, Greene ha, baka
magsisi ka kung saan ka dadalhin niyan. Naku, baka kung makita kitang mabaliw sa
pag-ibig, baka magpapakulong ka rin."

"Arggh--matutulog na ako. Bahala kayo diyan.." for the first time ay napatingin sa
gawi namin si Dr. Greene na napakurap-kurap pa. Sinampal niya ng bahaya ang pisngi
ni Congressman dahilan na nagising ang diwa nito. Tumingin pa siya sa dalawa niyang
kasama at tumingin sa akin upang mapabaling ang tingin nilang lahat sa amin.

"Ehem...sa labas lang kami, Jonah. Bahala ka rin diyan," ani ni Dr. Greene na
naunang naglakad. Nang madaan siya sa amin ay tumango lamang siya.

"Bye, bro."

"Bye, man."

"Sana all may lovelife---jdkswpkdn--" tinakpan ni Gov bigla ang bibig ni

Congressman habang hila-hila ito palakad.

"Good evening po sa inyo," bati naming tatlo sa kanila. Tumango silang nag-thumbs
up.

"Pakainin mo 'yon, Klad," tumango ako kay Senator.

"Sige po."

"Sa labas na lang din ako, hija," maharang sabi ni Manang na nangingiting inabot sa
akin ang bag.

"Salamat po, manang."

Nang makaalis na silang lahat sa lugar na ito ay napapabuntong-hininga akong

sumunod kay police officer.

"Vice, may bisita ka.." anang officer at nasa likod niya ako. Ipinasok niya ang
susi sa keyhole ng lock ng selda habang nakatingin ako kay Vice na nakahiga sa
isang kahoy na kama na may manipis na matres.

May maliit ding lamesa doon na may nakalagay ng food box na hindi nabubuksan.

Hindi niya pinansin ang sinabi ni officer at nagtabon lang ng kanyang braso sa
mukha niya na para bang matutulog na talaga siya. Ang haba ng higaan ay kasya lang
sa kanya, pero maliit iyon. Alam kong hindi siya sanay na humiga sa maliit na
higaan at baka kung gagalaw siya ay mahuhulog sa sahig.
"Magbabantay ako sa may kalayuan, Ms. Tawagin mo na lang ako kapag tapos na kayo,"
tumango akong ngumingiti kay officer.

"Salamat po," mahina kong sabi.

Nang makaalis siya ay pumasok ako sa loob at hinayaang nakabukas ang selda. Nilapag
ko sa mesa ang bag na dala na hindi gumagawa ng ingay.

"Marga, sabi ko sa'yo bukas ka na bumalik. Bantayan mo si Ezekiela.." May inis

niyang sambit sabay tagilid ng higa paharap sa pader.

Ang maliit na sinag ng bombilya ang siyang nagliliwanag sa maliit na silid. Dahan-
dahan ko siyang nilapitan sabay kuha ng kumot at inayos iyon sa pagkakakumot sa
kanya.

"It's better if you eat before going to sleep.." napangiti ako nang bahagya nang
naramdaman kong nanigas siya pagkarinig sa akin.

Napalikwas siya ng bangon dahilan upang mapaatras ako ng bahagya. Nakaupo na siya
ngayon sa higaan na nakatitig sa aking hindi makapaniwala. Malalim na kasi ang gabi
at baka hindi niya aakalain na bibisita pa ako.

His looks is still god-like but with stress emotions in his eyes. Namumungay ang
kanyang mga mata na alam kong dulot sa marami niyang iniisip.

If you destroyed your name for me, I will build it. Just wait, Vice. You will
regain your reputation.

"Klad.." sa mahinang boses ay isinambit niya ang pangalan ko nang makabawi na siya
sa pagkabigla. "Baby.."

Inalis ko iyong mask ko, at inilaglag sa likod ang hood ng jacket ko saka inunahan
ko na siyang yakapin bago siya pa ang yumakap sa akin.

"I'm so worried. Sobra sobra. Kumusta ka, Vice?" may luha nang lumalabas sa mata
ko. Niyakap niya ang katawan ko nang mahigpit na animoy inihiga niya sa aking
dibdib ang ulo niya. He rested it there finding strength.

"Always alright. I'm more than worried for you...and our baby," hinayaan ko ang
pagkakataon na ganito kaming dalawa. Yakap ang isa't-isa.

"I'm sorry for everything, Klad. Kung hindi ko lang naisip na maghiganti sa Daddy
mo ay sana hindi ka nakarating sa buhay ko, siguro ay hindi mo nararanasan ang
hirap ng lahat ng ito," pahigpit nang pahigpit ang yakap niya. "I'm sorry for
plotting revenge to your father. I'm sorry, forgive me please."

Kung hindi ko pa nalaman ang lahat ay baka nagtaka na ako sa mga pinagsasabi niya.
Baka sinabi sa kanya ni Marga na nalaman ko na ang lahat.

"I'll forgive. I undertand the both views. Kung bakit nagawa iyon ni Daddy at kung
bakit may galit ka sa kanya. Though, it's really difficult to accept, pero
babaliwalain ko iyon. Mas marami ang kailangang e resolba kaysa ang magtanim ng
galit. I'll forgive and understand. You don't need to worry."

Kumalas siya sa akin at malambing akong tiningnan. Tumatayo siyang hinahaplos ang
magkabila kong pisngi.
"Oh baby, you made me fall hard. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa kabaitan
mo. People will abuse your kindness but I swear right now, hindi ko aabusuhin ang
kabaitan mo. I'll take care of your kindness. I love you.." he planted a long kiss
on my forhead and hugged me again.

"Let me stay, Vice. Bukas na ang alis ko. Let me stay please. Naguguluhan na ako.
Kung aalis ba ako para hindi masayang ang mga pinaghirapan mo o kung mananatili ako
at harapin ang mga panghuhusga ng mga tao."

"Ako ang bahala sa lahat, please, baby. If you will support me, just do this
please. Doon mo isilang ang baby natin sa bansa na pupuntahan mo. Gusto ko
pagkabalik mo ay ayos na ang lahat. Wala na si Cuangco at malinis na ang pangalan
mo. Kung dumito ka, Cuangco will haunt you. Iyon ang ikinatatakutan ko--"

"Pero, Vice.." nahuhulog na ang mga luha ko. Mangungulila ako sa kanya. It will be
take us long months to be away.

"Gusto kong ipaglaban ang Mama ko gaya ng gusto mo. Marami pa akong gagawing
paglilinis sa buhay ko nang sa gayon ay kapag nagkasama na tayo ay wala ka nang
aalahanin pa. Wala ng Cuangco, wala ng Oh, nakamit ko na ang hustisya para kay Mama
at maibabalik ko na sa dati ang kompanya ko."

Marami nga siyang problema. At hindi ko gustong isipin na sa pagsosolba niya ng mga
iyon ay wala ako sa tabi niya.

"I want to support you in these, Vice. Bakit ba ginagawa mo 'to? Kaya ko namang
harapin itong lahat. Kaya ko rin namang maging matapang para sa ating dalawa,"
natatakot lamang siyang mahusgahan ako ng lahat. Who cares anyway?! Who cares
judgmental people?!

Who cares the sick society? Who cares? Ang gusto lang naman ng lipunan na ito ang
ilaglag ang kapwa nila para lang may mapag-usapan. Ito ang katotohanan na pilit
kong itinatabi. Naniniwala kasi akong may kabutihan lahat ng tao. Pero mali ang
lahat ng paniniwala ko.

Hinawakan niya ang magkabila kong balikat, nakatingin sa akin ng masinsinsan at

marahan.

"I want to build myself, baby. I want to be worth it for you. Ayaw ng pamilya mo sa
akin dahil sa mga masasama kong gawain. I want to be a new soul when I will marry
you. I have tons of past problems that need to be solved. Please, understand
me...kahit ngayon lang. Kahit isang taon lang, hayaan mo akong linisin ang buhay
ko."

Hindi ko magawang magsalita. Nakatitig lang ako sa kanyang nanginginit ng sobra ang
mga mata. May nakabarang sakit at pangungulila sa dibdib. Alam ko ang hirap na
pinagdadaanan niya, kaya gusto kong manatili. Kaso paano ko gagawin kung ayaw niya
naman.

"Sabi ko naman sa'yo, noon pa man...mananatili ako kahit anuman ang matuklasan ko.
You said one time, that I will not say kapag may nalaman ako. Pero di ba, nandito
ako sa harap mo, tinatanggap ka. I understand everything you experience, that's why
I want to stay. Kaso bakit ayaw mo?" sa huling linya na nabasag ang boses ko.
Libong-libong sakit ang nanalaytay sa mga mata niya para lumabas ang mga luha
galing doon.

"Sa tingin mo ba, madali ang paalisin ka. Hindi, Klad. Gusto ko lang na
maintindihan mo ako. Lahat ng gusto kong sabihin ay nasabi ko na. I want you to
leave because your life is at risk when Cuangco is out there, waiting to move.
Please, please...nagmamakaawa ako. Leave me .."

Dumagdag sa sakit na nararamdaman ko ang sakit na lumalabas sa bibig at mga mata

niya. Ngayon ko lang siya nakitang lumuha ng ganito. Na ang sakit na naramdaman
niya simula pagkabata hanggang ngayon ay inilalabas niya.

"Leave me, baby."

Nilunok ko ang lahat ng sakit at pinakalma ang nabibiyak kong puso. Heaven! This is
so hard!

"I will leave you but you will marry me when I come back."

Ngumiti siya nang matamis kahit bumabagsak ang kanyang mga luha.

"Of course. Papatunayan ko sa mga Tito mo na karapat-dapat ako para sa'yo."

"You are."

Tumango siyang hinalikan ako pagkatapos na wala man lang pasabi.

"Goodbye and take care of our baby. Kung matatapos ko ito ng mas maaga ay
pupuntahan kita sa kung saang bansa ka man."

"You should." Iyon lang ang kaya kong isambit. "Mahal kita."

"Mahal din kita."

For this heartbreaking moment, he embraced me tightly. The thick jacket was soaked
because of his tears. Hinayaan ko siyang umiyak.

Hinayaan ko siyang masaktan dahil sa desisyon niya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 26- An Alzani

•JONAH'S POV•

KAHIT nasa court room ako habang inuusig nila ang kaso ay nakatulala lang akong
iniisip ang pag-alis ni Klad kahapon. Pilit na pumapasok sa isipan ko ang
pagpapaalis ko sa kanya habang nagmamakaawang siyang manatili. This is not the
right time to be with her, when almost everything are crashing down, pero ganoon pa
man, nasasaktan pa rin ako sa katotohanang umalis na siya.

Lahat ng ginawa ko ngayon ay para naman ito sa kanya. Iniisip ko lang ang kapakanan
niya. She doesn't know how society judges. Ako, sanay na sa pang-aapi ng lipunan.
At paulit-ulit kong sinasabi ito na hindi kaya ni Klad na harapin lahat ng
panghuhusga. Pinipilit kong iniisip na ginagawa ko ang lahat ng ito para sa
kadahilanang iyon, na ang lahat ng ito ay para sa babaeng pinakamamahal ko, ngunit,
sadyang wasak ang puso ko ngayon dahil alam kong magkakalayo kami ng mas mahabang
panahon.

Aside from that reason, buhay pa si Cuangco at Oh. Masayang-masaya pa siguro silang
nakabulok ako ngayon sa kulungan. Their evilness is already running wild in their
minds, kaya kailangang makalabas ni Klad ng bansa.
Pwede ko naman siyang sundan, sa totoo lang, kapag matatapos ko ng maaga ang laban
na ito. I want to take care of her while she carries our baby. Gusto ko siyang
alagaan bilang isang lalaking magiging katuwang niya sa panghabang-buhay, isang
bagay na ni minsan ay hindi naranasan ng Mama ko kay Oh. I want to experience
taking care of my beloved why she is pregnant with my child...our child.

Pero, sa kadami-daming problemang lumabas ay natatakot akong hindi ko na magagawa

iyon. Gusto ko kapag bumalik na si Klad dito ay malinis na ang buhay ko nang sa
gayon ay kapag ihaharap ko siya sa altar ay wala nang magiging sagabal sa aming
pagmamahalan.

I want to end Cuangco and Oh.

I want to achieve justice for my mother.
I need to process the fact that my father is Baruch Alzani. Isa itong bagay na
sobrang hindi madaling tanggapin ng ganun ganun lang.
I want to court Klad's family to prove my worthiness.
I want to rebuild my company that has lost many millions of investment. Kompanya
iyon ng pamilya ni Mama na hindi pwedeng bumagsak.

Naniniwala akong lahat ng sakripisyo ko ay masasagutan ng biyaya. I don't usually

pray for blessings, but Klad taught me how, so ...I pray for hope to favor me now.

Nakatingin na ako kay Thomas na ngayon ay kinakausap si Judge. Lahat ng ginagawa

nila sa court room na ito ay pawang pakitang-laro lamang. All the attorneys present
here know the plan. Mga abogado sila ng mga kaibigan ko. Kahit nga ang abogado ng
mga Bautista ay alam ang plano ngunit inilihim namin sa pamilya ang katotohanan na
iyon.

We need to act true, that the rape happened. Gusto kong isiwalat sa mapanghusgang
lipunan na ginawa ko ngang mamilit ng babae. Idadagdag ko na sa paulit-ulit nilang
panghuhusga sa gawain ko noon.

Babaero. That's true.

Mamamatay tao. Partly true.
Masama ugali. Very true.
Magnanakaw ng buwis sa kaban ng bayan. Never true. Hindi ko magagawa ang bagay na
ni minsan ay hindi nasagi sa utak ko. I never wanted politics that's why I can't
attempt to steal.
Loving nighouts. Yes, iba ibang babae ang kinakasama ko sa iba't-ibang bar noon.
Minsan, laman ako ng headline sa mga newspapers tuwing umaga. People doubt my
ability to rule the province for that. Kasi hindi ko naman talaga gusto ang
politika. I was just entered because my evil father and brother wanted back up from
their illegal drug transactions. Ngunit, kinamumuhian nila ako dahil hindi ko
nagawa ang bagay na iyon. Hindi ko magawang kampihan sila kaya ngayon, nagtataka
ako kung bakit may napupuslit pa rin na mga droga sa probinsiya.

Pinalabas din namin na na-traumatized si Klad at hindi makapagdadalo sa hearing. We

just hired witnesses to prove that I really did it.

Nandito sina Tatang Andoy at Nanang Lorna to do that. Even the ob-doctor kung saan
kami nagpa check up noon ni Klad ay nandito. They all know the plan. My friends
explained it to them.

The hearing will run for months. Just for the show hanggang sa mapagod ang mga tao
sa kakaisip kung gaano ako kasama.
The congregation has been in safe reputation now. Iyong nangyaring ganito ay
nakapagtigil sa mga media para kilatisin sila. The church did not indulge
themselves in the issue. Tahimik ang simbahan sa mga nangyayari na ipinagsasalamat
ko naman.

Dumaan ang mga mahahabang linggo at walang araw na hindi ako binibisita ni Nanang
Lorna rito sa kulungan.

"Hijo, kailan mo ba ito ititigil? Nag-aaksaya ka ng oras dito."

"Nang, hanggang sa mawala ang isyu sa mga utak ng tao."

Alam ko nag-aalala lang si Nanang. Alam ko rin naman ang dapat kong gawin. Habang
nasa kulungan ako, gumagawa ako ng iba't-ibang proposals para sa kompanya. I made a
lot of designs for homes and resorts. Iyon ang pinag-tutuunan ko ng pansin. Hindi
iyong buhay politiko ko.

Boselli reported to me everything that has happened in the company. Pinaupo ko muna
si Marga bilang General Manager habang wala ako. She's efficient in business, kahit
hindi sa ganitong field ay alam ko namang kaya niya.

"Itutuloy mo ba ang laban para sa Mama mo?" may bahid na takot sa boses ni Nanang,
takot na baka nawala na sa isip ko ang bagay na iyan.

"If I will gather a lot of evidences. Pinapahanap ko pa ang taga-bantay ng

warehouse noon, Nang. Si Mang Kokoy. Alam kong alam niya ang nangyari noon kasi
nang tumakbo ako palabas ay namataan ko siyang nagtatago. May alam ka ba kung saan
mahahanap ang pamilya niya, Nang?"

"Ang alam ko taga-Davao siya, hijo. Ngunit, nang makita ko noong mga nakaarang
buwan ang anak niya. Nag-aaral pala iyon si UC, ay sabi niya, wala na raw sila sa
Davao. Nasa Lanao ata 'yon. Di ko na maalala ..masyado kasing nagmamadali ang
batang iyon."

Nabuhayan ako ng loob na maliit na pag-asang ito. Ngayon lang ako nagkaroon ng
ganitong liwanag. Bakit hindi ko kaagad naisip na magtanong kay Nanang Lorna
kaagad? Dahil noon, hindi ko naman nakikita na magkaibigan si Nanang at Mang Kokoy.
Akala ko hindi sila close kaya naiisip kong hindi alam ni Nanang kung saan nakatira
si Mang Kokoy.

"Ipapakausap ko siya kay Trejus, Nang. Salamat sa impormasyon."

"Kung gusto mo, ako na lang kakausap. Nasa UC-main lang naman, hijo. Malapit lang
dito. Dadaanan ko na lang mamaya."

Malambot kong tinitigan si Nanang.

"Salamat, Nang. Kahit ngayon, hindi ko pa alam kung paano ko kayo susuklian sa
lahat," simula nang naghirap ako ay silang dalawa ni Tatang ang sumusuporta sa amin
ni Ezekiela.

"Hindi mo kailangang gawin iyon, hijo. Pamilya tayo, pamilya namin kayo."

Matapat si Nanang sa Mondejar. Kahit noong kabataan niya ay nagsisilbi na siya sa

pamilya nina Mama. Nagpapasalamat akong nanatili siya sa amin. Dahil hindi ko alam
kung paano mabuhay na walang pagmamahal sa magulang lalo pa't inaalagaan ko si
Ezekiela ng mag-isa.

"Nang sa mansion muna kayo manatili," alok ko sa kanya dahil minsan naaawa akong
luluwas pa siya sa siyudad galing sa isla para lang bumisita sa akin.

"Naghahanap buhay ang Tatang mo doon, hijo. Walang mag-aalaga sa kanya," napatango
lanang ako. "Isa pa, hijo... ano nang balita doon kay Mr. Bautista. Hindi ka pa rin
ba nakakuha ng tulong sa kanya. Mas madali kung siya ang kukumbinsihin mong
magiging witness."

Napailing-iling ako.
"Hindi niya gustong tumulong at ayaw kong mamilit."
SA sumunod ng mga araw ay si Thomas na naman ang nasa harapan ko. Naglapag siya
nang mga food boxes sa mesa, kasama niya si Zion na kinarga ko kaagad.
"I miss you, Tito," magiliw niyang yakap sa akin.
"Me too, little boy. Behave ka naman, di ba, sa lungga ng Daddy mo. True man
behaves properly," tumango-tango siya.
"Yes po, Tito. I know. They all treat me well. Daddy is a great daddy," tumingin
ako kay Thomas na nakaupo nang nakatingin sa aming dalawa ni Zion. Saka, inirapan
ko siya.
"Mabuti naman at hindi ka nagpapakita kay Zion nang pagluluksa mo sa asawa mo."
"Tss. Mahahanap ko rin si Crize. Naniniwala ako, kami kaya ang nakatadhana, kahit
anong mangyari, walang makapagpipigil doon," buong kompyansa niyang saad. Umupo na
ako habang pumunta naman si Zion sa silya na katabi ng daddy ni Thomas. "Walang
dapat ipagluksa."
Talaga lang, ha? He is too powerful and has so many connections, maybe, he can
easily find his beloved wife.
"Anong pag-uusapan natin?"
"Kumain ka muna. Nagpaluto ako kay Mama para lang sa'yo kaya bawal kang tumanggi sa
pagkain ngayon," yeah, this is not the usual food na dinadala niya kapag pumupunta
siya rito. Minsan, galing lang iyon sa fast food o sa sikat na restaurant, pero
ngayon, amoy home-cooked na.
Though, sa sobrang taas ng pride ko, mahirap pa ring paniwalaan na nag-uusap na
kami ni Thomas nang casual. Wala akong dapat itanim na galit ngayon dahil maraming
naiambag na tulong ang mga kaibigan ko sa kahibangan ko sa buhay.
Kinuha ko iyong dala niyang plato at utensils at nagsimula nang magsalin ng pagkain
dito.
"Pinalitan ka sa pwesto ni Mr. Osmeña. I hope , okay lang sa'yo. Siya lang
nakikitaan ko ng potential na pumalit sa'yo habang wala ka."
Tumango ako na wala man lang pakialam.
"Hindi na ako babalik sa politika, Monteverde. You can let him sit until the term
ends. Pag-tutuunan ko ng pansin ang pamamahala sa negosyo ni Mama kapag makakalabas
na ako rito. Hindi na naman hahayaan ng ibang officials na pabalikin ako dahil sa
krimen na 'to."
"Hindi ba talaga napahamal sa'yo ang politika?" nabigla ako sa tanong niya.
"I love helping people, Thomas, pero ang politika...masyadong magulo. I hate seeing
politicians using power to do what they want. Abuse of power is rampant. I don't
need the power. At isa pa, hindi maganda ang tingin ng mga tao sa akin. They see me
as irresponsible leader and I am guilty of that, dahil simula pa lang, wala na
akong planong tumakbo. I don't see passion in sitting over a government throne. I
rather sit as a CEO. Ikaw na ang magpatuloy sa mga proyekto na ipapasa ko pa lang.
I have set a lot of ordinances already na ibibigay ko pa lang sa'yo."
"Are you sure? Sayang naman.." puno nang panghihinayang ang boses niya. Kapag si
Thomas, hindi ka niya pipilitin sa isang bagay na pinaliwanag mo na. Nirerespeto
niya parati ang mga desisyon mo.
"Ano nang takbo ng laro na 'to?"
"Good as one two three. Ilalabas na kita bukas. Tahimik na ang isyu, mag three-
three months ka rin dito sa kulungan. Judge Centurion will dismiss the case because
of lack of the victim's statements. Maglalabas kami ng balita sa dyaryo bukas laman
ang buong statement ni Centurion. Crex will face the wrath of her uncles. Bakit ba
kasi ayaw mong ipagsabi sa kanila na plano mo ang lahat ng ito para sa reputasyon
ni Klad? Baka magwala ang mga uncle ng babae kapag nalamang dinismiss 'yong kaso."

"Their attornyers will explain. Maiintindihan nila iyon dahil mismong si Klad ang
siyang nagsasabing walang ganoong nangyari. They can think that what Centurion's
decision is right because Klad's statement to them is against my rape case to her.
Hindi nagkakatugma."

Of course, we are the only ones know that. Hindi alam ng mga tao na tutol si Klad
sa ganito. I don't give them the satisfaction to judge her.

"Mas lalo lang magagalit ang mga 'yon sa'yo."

Nagkibit ako ng balikat. I still want to prove my worth to them. Na kaya kong
alagaan si Klad nang panghabang-buhay. Na kaya kong isakripsiyo lahat ng natira sa
akin para lang sa babaeng mahal ko.

Iba pala talaga kapag natamaan ka na lang basta basta ng pag-ibig. Ganito
nakakabaliw. Ni hindi sumagi sa isip ko na ganito ako kapag nagmamahal. I was too
bitter to believe that loving unconditionally is true.

Hindi ko ipagsasabi sa pamilya niya ang ginawa kong ito. Ayaw kong magkaroon sila
ng mabuting loob sa akin, dahil dito. Gusto kong tanggapin nila ako na
pinaghihirapan ko.

NANG makalabas na ako mula sa pagkakakulong, ganoon na lamang ang pagkagulat ko.
Wala pa sa plano ko ang kumilos para sa kaso ni Mama nang wala pang nakukuhang
witness. Baruch Alzani, ang nagpakilalang ama ko ang siyang nagsampa ng kaso laban
kina Armando Cuangco at Leonardo Oh.

The hell! Gusto ko ang kikilos dito. Hindi ko kailangan ng tulong niya. Yes, my
pride is really aching in my heart of mine. Puno puno ako noon. Alam niyang anak
niya kami kay Mama ngunit pinabayaan niya kami ng ilang mga taon. Wala siyang alam
sa pait ng naranasan ko para lang mapalaki si Ezekiela ng maayos na hindi
tinatamasa ang yaman ni Mama kasi wala pa ako sa tamang edad para kunin ang mga
mana ko.

So I have to double time my hardwork just to cover up our daily expenses and school
expenses.

"Anong ginagawa mo?" diresto kong tugon sa kanya nang makapasok ako sa bahay na
kakabili lang niya.

"Kuya, good morning," nag-uumagahan sila ni Marga nang madatnan ko. Pareho silang
tumayo pagkadating ko kanina. Alam kong may halong panlalamig ang dating ko ngayon.

Hindi ko pinansin si Marga at nakatuon lang ang masamang tingin ko kay Alzani. Ni
wala nga akong alam kung ano ang itatawag ko sa kanya ngayon. Noon, malaki ang
respeto ko sa isang Baruch Alzani, ang lalaking tinitingala pagdating sa negosyo ng
mga ginto at dyamante, dahil siya ang pinakamahalaga naming kliyente sa kompanya
lalo pa at ama siya ni Marga. Ngunit ngayon, hindi ko na alam kung ano ang itutungo
ko sa kanya.

"Good morning, Jonah. Have a sit first. Kumain ka muna bago ka magsalita ng gusto
mong sabihin," he calmly said while presenting to me a vacant chair through his
hand.
"Wala akong oras sa mga laro na 'to. Gusto ko lang malaman kung bakit nagsampa ka
ng kaso nang hindi ko nalalaman! Hindi mo pwedeng galawin ang mga bagay na dapat
ako lang ang pwedeng gumawa. I have plans for it! Dapat hinayaan mo na ako... na
baka dahil dito, pinapalibutan na ako ng mga tauhan ni Cuangco!"

Nakita ko ang gulat sa mukha niya ba para bang wala sa galit ko ang inaasahan niya.

"Pasensiya na. Gusto ko lang padaliin iyong kaso ng Mama mo. Gusto kong tulungan
ka. That's it.."

"Tulong? I don't need that! Kaya kong ipaglaban si Mama nang wala ka! Bakit hindi
noon na kailangan na kailangan ko ang tulong na 'yan? Ngayon, wala nang
nangangailangan niyan!"

Mariin siyang pumikit at tiningnan ko si Marga na may pag-aalala at takot sa mga

mata.

"Kuya.." nanlambot ako. Pareho lang sila ni Ezekiela, pinapahina nila ako.

"Iuuwi ko si Ezekiela sa mansion ko," ang sabi ni Nang Lorna ay dito na tumutuloy
si Eze sa kanila. Sa pagkakakulong ko ay wala akong nakitang Eze na dumalaw sa akin
dahil nagluluksa daw ito sa pagkakakamatay ng baby niya.

At dumuble lang ang kagustuhan ko na pabagsakin si Leonardo sa paraang gusto ko!

"Kuya, pinadala namin si Ezekiela sa ibang bansa. She needs it. Kapag nandito siya
sa Pilipinas, ipagluluksa lang niya ang pagkawala ng baby niya. She agreed to it--"

Sa gulat ko ay namuo kaagad sa akin ang pait at pagkabigo.

"At hindi mo sinabi sa akin?! How dare you, Marga! Kakarating lang ninyo sa buhay
namin, wala kayong karapatang magdesisyon para sa akin!" hindi nila pwedeng
ihiwalay sa akin si Eze nang hindi ko nalalaman!

Namalisbis na ang mga luha niya galing sa kanyang mga mata. Fuck! This is so
fucking hard! Hindi ko agad agad sila matatanggap! Napakahirap tanggapin na may
pamilya pala ako at noong mga panahon na kailangan ko ng pamilya ay wala sila!

Napakahirap.

"Wala na ba talaga kaming pag-asa sa'yo? Bumabawi kami Jonah! Alam kong mahirap ang
lahat ng ito! Sa tingin mo ikaw lang nahihirapan ha?! Mahirap rin sa aking
tanggapin na may anak si Daddy sa kabit niya! I was just so young to know these
all, pero naging matatag ako at kinaibigan kita."

"Hindi ganoon kadaling tanggapin ang lahat ng ito, just like how you feel. Give me
time to heal and just don't meddle on my decisions."

Sumabad bigla ang ama ni Marga.

"Tutulong ako sa ayaw at sa gusto mo, Jonah. You are an Alzani after all. My blood
runs in you. Tanggapin mo man kami o hindi, wala kang magagawa. I will fight
against Cuangco. Hindi mo ata ako kilala. I can kill him with my invisible weapons.
I can do all you want to do with him. Pati iyang ama mong hilaw. We will give you
time to rest, just don't meddle on my decisions also. Ako ang nagsampa ng kaso, ako
ang kakalabanin ni Cuangco. Wala kang dapat ipag-aalala."
Nagtiim-bagang akong masamang-masama siyang tinitigan. I swear, I did not know what
to feel.

"Kung natatakot ka rin na pagbantaan ni Cuangco ang girlfriend mo. Relax,

son...she's safe and sound in Italy."

Italy? Ngayon ko lang napagtantong hindi ko nga pala alam kung saang bansa siya
pinapunta ng mga magulang niya. Fuck! I did not even bother to ask her where!
Punong-puno lang ako sa pag-aalala sa kanya sa mga oras na iyon para magtanong pa.

"Si Cuangco lang 'yan, Jonah. Nasa mga darili ko lang ang buhay ng isang 'yan."

HINAYAAN ko si Alzani na gawin ang mga gusto niyang gawin. Wala akong nagawa kahit
anong pigil ko sa aking sarili. Marga makes me weak. She is my sister by blood.
Kagaya ni Ezekiela, ayaw na ayaw ko siyang nakikitang umiyak dahil sa pride ko.
Pareho lang kaming biktima ng kataksilan ng mga magulang namin.

Isang linggo na mula nang nadismiss ang kaso. Wala akong natanggap na kahit anong
reklamo galing sa mga tiyuhin ni Klad na inaasahan ko nang malaki. Kaya ngayon,
dahan-dahan kong pinark sa harap ng malaking gate ng mansion ng mga Bautista.

Isang tao lang ang nandoon sa may gate, nakabantay. Iyong bodyguard lang. Ang
katahimikan sa buong paligid ay dumagdag sa katahimikan ng bahay na para bang wala
na talagang tumitira.
I expect Klad's uncles would be here kaya nandito ako.
"Good morning, Sir," bati ko sa guard na nakatingala sa taas ng bahay. "Nandiyan pa
ba ang mga magkakapatid na Bautista?"
Sinipat muna ako ng tingin ng guard. Kahit malamig ang mga titig niya sa akin ay
hindi nawala ang respeto, maybe.
"Nasa kanya-kanyang military mission na sila, Vice. After two months pa ang balik
nila. Saka, iyong pamilya ni Sir ay nandoon na sa Belgium. Wala nang nakatira sa
mansyon nila mga ilang buwan na."
Tumango lamang akong bigo. Hindi ko alam kung saan hahanapin si Klad sa
Italy....wait? Belgium at Italy? Bakit magkaiba sila ng pinuntahan? Sinong nag-
aalaga kay Klad doon?
Fuck! This is insane! Bakit sila magkakahiwalay?
Mahirap makakuha ng komunikasyon sa kanila lalo pa at ang kapatid niyang si Luke na
siyang active lang sa mga social media ay hindi ko makonekta. I can't go to the
convent. Masasama ang loob ng mga tao sa simbahan sa akin kung doon ako
magtatanong. At baka atakihin pa sa mga puso ang mga madre kung bakit ako nandoon.
Ginulo ko ang buhok ko nang makapasok ulit sa kotse ko. Wala pa akong balak na
puntahan si Klad dahil hindi pa nabubulok sa kulungan si Cuangco. Malaki pa ang
banta rito sa lugar na ito.
Umalis na lamang ako doon at pumasok sa kompanya. Buong araw kong nilunod ang
sarili sa mga trabahong naiwan ko mga ilang buwan. Meetings there and meetings
here. I have presented to the board my new designs sa harap din ng bago naming
kliyente na magpapagawa ng malaking resthouse sa Camotes Island.
"Boselli," tawag ko sa sekretarya ko gamit ang intercom. "Pumasok ka."
Agaran naman siyang pumasok na hindi pa naabutan ng minuto.
"Kumusta ang paghahanap kay Mang Kokoy?"
"Boss," ang boses niya ay may kaba at nakabarang kung ano dahil natahimik siya
bigla.
"Ano?" umiling-iling siyang hindi malaman kung paano ipapaliwanag. Para siyang
natatae na ewan. Tss!
"Patay na si Mang Kokoy. Ilang taon na.." mahina niyang sambit na ikinatigil nang
pag-ikot ng mundo ko. Nanlamig ako. Ang tangi kong pag-asa ay nawala na lang na
parang bula. Ang pag-asa na lumiwanag sa madilim kong pananaw ay nawasak.
Nagsisisi ako kung bakit ngayon ko lang naisip si Mang Kokoy. Siguro dahil ayaw
kong isali siya sa gulo na ito, na baka kung mangyari ay pagbantaan din siya ni
Cuangco. Nakakaawa siya kung ganoon lalo pa at alam kong tumatanda na siya paglipas
ng panahon.
Nang mawala si Mama ay kasabay din ang pag-alis ni Mang Kokoy. Noon, hindi ko pa
naitindihan ang mga nangyayari na pwede pala siyang maging witness.
"Boss, si Bautista na lang ang pag-asa mo," sinamaan ko ng tingin si Boselli.
"Hindi kailanman naging pag-asa sa akin si Bautista. Ayaw niyang tumulong, be it.."

"Kung ganoon, Boss, hayaan mo nang kumilos si Mr. Alzani sa lahat lahat."
Habang nag-iisip ay pabigat nang pabigat ang nararamdaman ko. Hindi pa ako
kailanman nawalan ng pag-asa katulad nito.

"Ano pang gagawin ko ngayon?"

Narinig ko ang buntong-hininga ni Boselli.

"Boss, magpahinga ka na lang muna. Si Ms. Marga na ang umasikaso ng interview for
new engineers na papasok sa kompanya. All you need to do is approve their
credentials."

"Ayaw kong magpahinga. Unti-unti nang bumalik sa dati ang kompanya, Boselli. I'll
work until midnight if I have to. May bagong dating ba tayong client?"

"Bukas na lang daw siya pupunta rito, boss. Si Mr. Demetrio iyon na magpapagawa
medical clinic sa Toledo City."

"Sige. Bring me my dinner at eight. Hanggang hating-gabi ako rito. Wala akong
uuwian sa bahay. Tangina, wala si Ezekiela rito," sumandal ako sa swivel chair
habang hinihilot ang sentido. "Alam mo ba kung paano ko makakuha ng komunikasyon sa
kapatid ko, Boselli? Inactive siya sa social media."

"Wala, Boss. Kung gusto mong sundan ko..."

"Hindi ka pwedeng sumunod sa kanya," direkta ang tingin ko kay Boselli. Napatayo
siya ng tuwid para e-compose ang sarili niya. "Kaliwang kamay kita rito. Di ka
pwedeng umalis. Command the others to get her. I'll finance the travel expenses and
everything."

"Mas maayos siguro, Boss, kung ako na. I have friends in Australia. I can pull some
strings and after, I'll get her. Mas secured kung ako ang gagawa. Hindi ka mag-
aalala kung --" nagtaas ako ng kilay na para bang may mali sa nasabi niya kaya siya
napatikhim.

"Hindi ko alam na ikaw na pala si Lexander ngayon," nag-iwas siya ng tingin at ako
naman nagkunwaring hindi ko nahahalata ang pag-aalala niya.

"Ilang taon na akong nagsisilbi sa inyong dalawa, Boss. Mahalaga na kayo sa akin.
Tinuring ko na kayong pamilya sa mga taon na iyon," tama siya. Mayaman si Boselli.
Something about him that he hides. Nakikitaan ko siya ng kayamanan at kapangyarihan
na para bang iniiwasan niya.

"Ganoon ba? No romantic feelings attach with my sister?" may kalamigan ang boses ko
na ikinalunok niya. I can't imagine that this conversation happen.

"Boss, pasensiya ka na," yumuko siya bigla na tila ba ay may masama siyang nagawa.
"Ayaw kong wasakin ang tiwala mo, Boss. I am secretly in love with your sister."
Natahimik ang buong silid. Kung hindi pa ako natamaan ng pag-ibig ay baka nasigawan
ko na siya. Pasalamat siyang baliw ako sa salitang iyan.

"That's torture. How can you handle your heartache seeing her happy with a
Monteverde? Kahit noong nabuntis siya, hindi nawala pagmamahal mo? Ayos pa ba iyang
puso mo, ha, Boselli?" natatawa na ako kahit wala namang nakakatawa.

"Wasak na nga, Boss, eh. Kahit anong isipin ko, wala pa rin akong magagawa. She's
happy with him, that's enough already for me to live."

"Can't believe this," napainom ako ng tubig na nakalapag sa mahaba kong mesa. "What
if you will be given a chance to show your love to her? Gagawin mo kahit iwawala
kita sa pagseserbisyo sa akin? Ano ba ang mas mahalaga? Ang trabaho mo sa akin o
ang pagmamahal mo sa kanya?"

"Paano magiging mahalaga ang pagmamahal ko sa kanya kung siya mismo ni hindi alam
na may pagmamahal nga ako? Masaya na siya sa iba, Boss, trabaho na lang pipiliin
ko. Mas kailangan mo ako ngayon. Fighting for love is never my priority."

Gusto ko nang bigwasin si Boselli. Ngunit naiintindihan ko siya, ganyan ang

linyahan ko noon kapag namamanhid ka na sa sakit, pero kakainin mo lang ang mga
salita na iyan pagdating ng panahon.

"Love her all you want, Boselli. It is still a choice. If you want to be her
happiness, you need to fight. But if you want him to be her happiness, magpa-mental
ka ng duwag ka."

"Hindi ka galit, Boss?" di makapaniwala niyang tanong.

"Umalis ka sa harapan ko, Boselli, nang baka ay di ako mapigilan na suntukin ka sa

kaduwagan mo."

May ngiti sa labi siyang tumalikod pero bago pa niya buksan ang pintuan ay humarap
muna siya sa akin.

"Ako na ba magsusundo sa kanya sa Australia, Boss?"

"Patawa ka. Akala ko ba mas kailangan kita at masaya na siya sa iba. Tngna mo, di
bagay sa'yong magdrama."

"I'll finance my flight then," sumaludo pa siya bago tuluyang lumabas.

Pagkatapos nang usapan naming iyon ay di ko namalayan ang pagdaan ng oras at lunod
lunod pa ako sa kakatitig sa laptop. Kailangan kong tapusin ang revision ng design
na gusto ng kliyente. Mag-a-aproba pa ako sa ibang design ng kasamahan ko. This
needs all night focus.

May hearing bukas para sa kaso ni Mama.

"Kuya, alis na ako. Kumain ka na rin," napaangat ako nang tingin nang marinig ang
boses ni Marga. Nakita ko ang paglapag niya ng isang baso ng gatas katabi ng hindi
nagalaw na pagkain na iniwan ni Boselli kanina.

"Sige. Mag-ingat ka. Pahatid ka sa driver ko. Huwag kang magmaneho ng mag-isa,
sinasabi ko sa'yo Marga."
"Pero..." nagtiimbagang akong tinaasan siya ng kilay. "Fine. Hindi na ako bata para
ganituhin mo. Di ako sanay na may driver eh."

"You should be used to it. Isa kang beauty queen. May masasamang loob sa labas. You
should be secured all the time."

"Oo na po."

"Alam mo ba kung nasaan ngayon si General Iñigo?" kahit may kadiliman ang opisina
ko ay nakita ko pa rin ang pagkatigil niyang namumula ang pisngi.

"Hindi ako tanungan ng mga tanong patungkol sa mga g*gong kagaya ni Heneral.
Kumukulo ang dugo ko sa kanya kaya there's no way in hell na alam ko kung nasaan
siya."

"Tss... a simple question answered with so complicated answer," galit pala ang
dahilan kung bakit siya namumula. Sagad hanggang impyerno ata ang galit niya.
Kulang na lang sigawan niya ako eh.

Nagalit ko ata siya ng husto para magmartsa siya palabas ng opisina na hindi na
nagpapaalam. Gusto ko lang namang malaman para makapang-ligaw na ako sa mga tiyuhin
ni Klad sa mas lalong madaling panahon. Para kung kukunin ko na siya sa Italy ay
ayos na kami ng mga militar niyang tiyuhin.

Tiningnan ko ang wallpaper ng cellphone ko kung saan nakangiti ng matamis ang

pinakamamahal ko.

"Malapit na, Klad. I will see you soon, baby. I miss you so much."

Pinilit kong hindi mangulila sa kanya at ginawa ko siyang lakas para mapadali ang
mga gusto kong gawin. Bukas na kami maghaharap ni Cuangco at Oh. Akala niya lang
naman talagang hindi na siya makakapunta sa korte.

Ala una na ako nakalabas ng kompanya. Halata ang pagod sa aking katawan pero wala
akong antok na naramdaman. Nakita ko ang mga tatlo kong mga tauhan na nag-uusap at
nang makita ako ng isa ay agaran niya akong pinagbuksan ng sasakyan.

"Kanina pa kayo?"

"Sabi ni Trejus, boss ay baka hatinggabi ka na uuwi. Mga alas dose pa lang kami,
boss. Pinalitan namin iyong mga pang day shift." Tumango ako.

Ngayon ko lang naramdaman na ang dami kong nagawa sa araw na ito. Pero di ko
sinasabing na miss ko ang Kapitulyo, ha.

Bago ako makapasok nang tuluyan sa sasakyan may kung anong mahapding bagay ang
tumama sa balikat ko na siyang nagpahina sa akin. I have felt it was something
really sharp. Hindi bala. One of a kind sharp thing. Walang ingay ang lumabas kaya
hindi ako nakapag-react.

The weakness it brought me made me fall into the cemented ground of the parking
lot. Kahit sa maliit na sandali, naririnig ko ang mga putok ng baril sa kung sino
man ang umaatake.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 27- Flaming Pain

•JONAH'S POV•

MABIGAT ang pakiramdam ako nagdilat ng mga mata. Alam kong umaga na dahil naaninag
ko ang init ng araw sa aking balat. Cold things held my hands together. Gulat akong
nakaposas na ang mga kamay ko sa isang railing ng yate rito sa deck nito. Yes, I am
in a yacht. Langhap na langhap ko ang simoy ng hangin, malamig at sariwa.

Kaya pala mainit dahil sa gitna kami ng karagatan sa kung sinong demonyo man ang
may gawa nito. At may pakiramdam akong alam ko na kung sinong satanas ang may
pakana nito!

Ngayon ang hearing sa kaso at alam kong gagawin lahat ni Cuangco at Oh na hindi ako
makadalo. Alzani filed the case against them with me as a primary witness!

This is a fucking bullshit!

"Oh gising na. Pakainin niyo muna raw sabi ni Bossing bago niya yan patayin,"
narinig ko ang isang lalaki na kakarating lang sa deck. Lumingon ako sa mga
lalaking nakapaligid sa akin and they were ten.

Fuck it!

"Kalagan niyo rin daw para makalaban. Dapat pagka-akyat ni Bossing dito ay mahina
na iyan. Siya ang tatapos sa sisimulan niyo," patuloy pa rin nong letse na pangit
na 'yan!

Walang araw na ibinigay ang tadhana para magtagumpay si Cuangco. Wala. Kahit kailan
hindi magtatagumpay ang mga demonyo!

Sinunod maya maya ng isa sa mga sampu ang utos ng mukhang leader ng mga tauhan ni
Cuangco. He unlocked the handicap and I suddenly punched him.

"Tngina!" sigaw niyang sapong-sapo ang ilong niya na kaagad na dumugo.

"Fight me, people!" I screamed at them, not afraid of the baseball bat and guns
they held. "Fight me!" sanay ako sa ganito. Leonardo Oh trained me to be bad and
excell in martial arts. Ipapatikim ko sa kanya ang bagay na itinuro niya sa akin.

Akala niya naman!

One of them moved his head to the other. At ang lalaki na iyon ang unang sumugod sa
akin. Nakailag ako sa suntok and I was the one who hit him hard. He groaned in pain
just like the first guy. Mabigat ang pakiramdam ko ngunit hindi ibig sabihin nun ay
mag-papaapi ako ngayon.

Maya-maya pa ay isa-isa na silang sumugod sa akin. I hit them equally with my

strong punches. One of them hit my stomach really hard. Napaubo ako doon ngunit
hindi pa iyon sapat para bumagsak ako.

I used all my punching skills. Punch here and punch there. Ibinuhos ko ang mga
lakas ko para kalabanin silang lahat nang maramdaman kong nagseryoso na sila sa
pananakit sa akin.

The hell! The fucking hell!

One by one they attack me with their professional skills. Iba rin itong si Cuangco.
Ibang level na ang kademonyohan!
Namamanhid na ang panga ko dahil sa mga tama ng kanilang kamao. Blood streams from
my mouth everytime I cough. Lahat ng suntok ko ay parang hindi sila natitinag. What
the hell, Jonah?! Sino ba namang hindi? One versus ten?! Ayos ka lang ba?!

Bumagsak ako sa sahig ng deck nang parehong dalawang kamao ang tumama sa tiyan ko.
I groaned in pain and cough again with blood. Hindi pa ako nakaka recover nang may
humawak sa magkabila kong braso at pinatayo ako.

Same guys attack me with hard punches.

"Masyado pang maaga para lumaban ka, Vice. Sana di ka nagmadali," sabi noong
nanunuod lang. Fuck him!

Minsan talaga, kapag napapaligiran ka ng mga kalaban na mas marami kaysa sa'yo, ay
hindi gumagana ang utak mo sa kung paano makakalabas. Napapapikit akong napaungol
sa sakit nang pinosasan nila ako ulit at inilagay doon sa gitnang railing.

Masyado nang bugbog ang katawan ko dahil sa suntok nila. Nadala ako sa galit at
puot kung bakit ako umatake kaagad. What a fucking stupid mind you have, Jonah?!
Ngayon, bugbog sarado ka na. Hindi na makalaban at nanghihina.

Hell! Nagliliyab sa hapdi ang mga kalamnan ko.

Jesus, what I have done to deserve hell like this?

Sa pagpapikit ko habang pinapakiramdaman ang sakit ng katawan ay hindi ko inaasahan

na gagamitin nila iyong baseball bat para saktan ako.

What the fuck?!

Malalakas ang bawat pagtama ng bagay sa akin. Napapasigaw ako sa sakit dahil iyon
lang ang tamang gagawin sa mga oras na iyon. Lahat ata ng pisikal na sakit sa mundo
ay dahan-dahang pumapasok sa katawan ko.

Isa-isang tumama sa akin ang sampung bat. Akalain niyo 'yon?! Baseball bat pala ang
papatay sa akin. Nakakatawa.

Sa pagdaan ng mga minutong ganoon ang ginagawa nilang pagto-torture sa akin ay

namamanhid na ang katawan ko. Para bang ngayon ay kapag tumama na ang bagay na iyon
ay wala na akong naramdamang sakit. Dinig na dinig ko ata ang pagkabali ng buto ko
sa braso.

Jesus! A tear escaped from my eye. Alam kong ganito ang naramdaman Mong nilalatigo
ka habang pinopusasan sa kung saan.

And I am so sorry for not appreciating Your pain. God knows! This is so freaking
painful! Kasing init ng apoy ang hapdi ng sakit sa akin.

Magpapakabait na talaga ako kapag nabigyan ako ng pagkakataong mabuhay ulit. Hindi
madaling saktan habang nakaposas. Iyong wala kang kalayaan na lumaban para sa buhay
mo.

Jesus is someone so strong. Paano niya hinahandle ang ganitong sitwasyon? Iyong
sinasaktan kang hindi makalaban. Iyong sinasaktan kang nakagapos. Iyong namimilit
ka sa sakit, habang dinadasal mo na lang at itinatanong kung bakit kailangan ko
pang masaktan ng ganito.
He maybe survived the pain from the torture area to the calvary because He has a
very strong love and heart for the people who has betrayed His love.

And I am hold guilty that I am one of those people.

"Stop!," hinahabol ko ang hininga ko nang may sumigaw at natigil ang mga satanas.
Lumuwa ako ng napakaraming dugo.

I can't believe that the time will come that I would utter the words 'hindi ko na
kaya'.

"I will have my last words to my beloved enemy," si Cuangco pala, ang pinadala ng
impyerno na maghari sa mga kademonyohan dito.

Naramdaman ko ang presensiya niyang nakatayo mga ilang metro lang sa akin.

"See, Jonathan? Mahirap akong kalaban. Kung sana ay nanahimik ka na lang. Di sana
nangyayari ito. At akala din naman ng ama mo ay mapabagsak niya ako. Maaaring
mayaman siya at makapangyarihan, pero demonyo ako. Talo pa rin siya.."

"Bu--ti alam mong demonyo ka at satanas si Leonardo. Perfect match kayong dalawa,"
nauutal at nanginginig kong sambit.

"Alam mo, Jonathan. May choice ka pa. Papalayain kita kapalit ng pagdismiss mo sa
kaso o mamamatay ka ng hindi naipaglaban ang Mama, fortunately kasi, ikaw lang ang
witness sa nangyari. Kung patay ka na, wala ring mangyayari. Kaya mabuti pa, e
dismiss mo iyong kaso at mabubuhay ka."

I smirked evily.
"Al-am ko-ng mah--ina ako ng--ayon, pero hindi ako bo-bo. Walang magtitiwala sa mga
demonyo, Cuangco. Even Lucifer will disown you. Sa pagkademonyo mo, nala--mangan mo
raw siya. Mabubuhay my ass.." hinang-hina ang boses ko. I can't even figure out my
own normal voice, nababahiran iyon ng sakit.
Halos marinig ko na ang pagtitiim bagang niya. Hahalakhak sana ako dahil napikon ko
ata ang hayop na 'to ngunit sumisigaw na siya.
"Pasaway ka talagang bata ka! Inuubos mo ang pasensiya ko! Pasalamat ka ngayon lang
kita ginalaw! At baka matagal ka ng patay pati na iyang nobya mo! Pasalamat ka lang
talaga--at pinakulong ka niya kung hindi ay baka buong pamilya na niya ang
pinaglalamayan mo ngayon."
Lumingon ako sa kanya ng dahan dahan para samaan siya ng tingin ngunit hindi ko
kayang gawin dahil nakakapatay ang sakit sa leeg ko.
"Fu--ck you. My father will jail you, Cuangco. Demonyo ka lang, mayaman siya. Shabu
lang ang kaya mo, ginto at dyamante ang sa kanya. His name screams power... his
money can make you in jail. Huwag kang makapante, Cuangco. Kung demonyo ka, mas
demonyo ang pera kaysa sa'yo. Isang bayad lang ata ng isa sa mga tauhan mo,
pagtataksilan ka na ng mga iyan. Ano, Cuangco? Huwag mong sabihin sa aking hindi mo
alam na mas may demonyo sa'yo? Tinatamasa mo ang pera ngunit di mo alam na kalaban
mo pala iyan...what a fool?"
"Putngna mo!," humalakhak ako nang narinig ang pagputok ng baril sa kung saan.
"Anong sabi mo, ha?" he held my chin tightly para matitigan niya ako. Kahit
lumalabas ang dugo sa aking bibig, pilit akong tumawa.
"Money can be your greatest enemy. Akala mo ba na hindi ko alam na bumagsak ang
isang plantasyon ng shabu ninyo? Ano? Huwag mong sabihin sa aking walang nawala
sa'yong bilyones. Pera ang nagbibigay sa'yo ng kapangyirahan. Kapag nawala iyan
sa'yo, tatalikuran ka ng mundo."
"You underestimated me."
"You too," I spit him my blood at sinampal niya akong may hawak siyang baril. Galit
na galit siya.
At mas lalong domuble iyon nang hingal na hingal na umakyat ang isa pa rin sa mga
tauhan niya na may dalang walkie talkie.
"Bossing, katatawag lang ni Karlos. May maraming NBI at mga pulis sa bahay ninyo.
Inaresto sina Madame pati na ang mga anak mo. Many cases had filed against you.
Rape, murder, pagbebenta ng shabu...lahat ng iyon...witnesses are there."
Tiim bagang siyang nakatingin sa aking nanlilisik ang mga mata. Gusto kong tumawa.
Akala niya hindi nakaplano ang lahat ng ito. Maaari ngang late ang plano ko, ang
mahalaga...organize at walang mali. Sinigurado kong nakakalap ako ng maraming
ebidensiya sa kasong murder at rape.
Totoo ang mga ito. I have owned an organization that help woman in their rape
experiences. Tatlong babae ang dumalo sa org namin na nagreklamo sa pang-a-abuso ni
Cuangco. Women who worked in his resort.
Akala niya talaga naman. HAHAHAHA.
Things are easy with money. Ang sa'yo lang, dapat mauna kang magbayad bago ang
kalaban mo, at dapat walang makakapantay sa halaga na e o-offer mo.
"Kill him!" umalingawngaw sa buong paligid ang boses niyang galit na galit.
"Congrats, Cuangco. Papasok ka na ng kulungan. Sabi ko sa'yo, eh money..Cuangco.
Money.."

Nagmamadali siyang umalis.

"Kayong lahat. Makukulong na amo ninyo. Congrats din sa inyo. Damay kayo doon," I
triggered their senses for them to torture me again with bats.

Lol. Mamamatay akong nakukulong si Cuangco. This is life! Mission accomplished.

Ang labis na manhid, sakit at hapdi na naramdaman kanina ay dumoble para mawalan na
ako ng hininga. Unti-unting nauubos ang lakas kong lumanghap ng hangin. Baling-bali
na ang katawan ko.

Kung mabubuhay man ako pagkatapos nito, isa na iyong himala.

Ngunit, ang paghihirap na natamasa ko ay hindi natapos sa pagtatama ng baseball bat

kundi ang paglagay sa akin sa sako na nakagapos pa rin ang kamay. Naaninag ko pa sa
halos pikit ko ng mga mata ang pagsasako nila sa akin.

•TREJUS' POV•

Nakasakay ako sa maliit na bangka. Palutang-lutang kunwaring namimingwit ako ng

isda. Ang totoo niyan, ilang metro ang layo ko sa yate ni Cuangco sapat lang para
makita ko ang nangyayari sa ibabaw ng sasakyan. I just arrived here.

I clothed myself with fisherman's clothes. Nag-arkila ako ng maliit na pumpboat.

May dala akong baril at telescope para sa paghahanda.

Mag-a-ala una nang dumating ako sa kompanya kaninang umaga para siguraduhing maayos
ang pagkakabantay ng mga kasamahan ko kay Boss nang putok ng mga baril ang naabutan
ko. Patay iyong tatlo kong kasamahan na siyang nagbabantay kay Boss sa mga oras na
iyon.

Nakita ko na lamang na dinala ng limang lalaki ang walang malay na amo ko na

isinasakay sa itim van. Ako naman, nagtago nang maigi para hindi makita. Mahirap na
baka kami pang dalawa ang makita. Walang rerescue kay Boss kapag pati ako nahuli.
Sinundan ko iyong van hanggang sa makaabot ako sa private port. Bumalik ako sa
kompanya para humingi ng tulong sa kung sino ang available.
Tiningnan ko na ang yate gamit ang telescope, sapat na para maging mas malinaw  ang
imahe ng mga nangyayari. Nakita ko ang paglalagay nang walang malay na si Boss sa
isang sako.

The fucking fuck!

Mabilis akong nagdial sa numero ni Senator na siyang una kong hiningan ng tulong
kaninang ala una.

"Ang tagal mong tumawag! Peste! Baka patay na si Jonah sa katagal tagal mong
sumignal! I swear Trejus kapag may nangyaring masama kay Jonah! Ikaw ang papatayin
kong hayop ka!" sanay na ako kay Senator. Palagi talaga mainit ulo nito sa akin.
Tangina niya rin.

"Hali na kayo rito. Nakita ko na ang yate. I'll send you the red dot kung nasaan
ako. Mahihirapan kayong hanapin ako.." kakarating ko lang din naman sa parte ng
laot na ito. Mahirap maghanap ng yate sa karagatan. At ang pagsasako lang ang
nadatnan ko.

Kasama ni Senator and squad nila. Even Mr. President is there with them.

Hindi ko alam kung ano ang ginawa nila kay Boss at sinasako nila.

Ilang minuto akong naghintay sa pagdating nila Senator ngunit nang makita kong
inihagis nila sa tubig ang sako ay nagmamadali kong pinaandar ang bangka.

Sht! Sht! Sht! What the hell?!

Narinig ko ang pag-andar ng makina ng yate at ang pag-alis nito ng dahan dahan sa
lugar na iyon. Agaran akong huminto sa pwesto nang pinagbagsakan nila kay Boss.
Kinuha ko iyong maliit kong kutsilyo at nagsuot ng goggles. Nagtapon ng angkla sa
tubig para hindi maanod ng malakas na agos ng dagat ang bangka.

I dived immediately towards the depths of the water. Hindi gaanong malalim ang
hininga ko, nasa isang minuto lang,  kaya hinalughog ko kaagad ang buong
kailalimliman ng dagat, nagpapasalamat na malinaw ang tubig.

Nang makita ko ang sakong lumulubog pababa ay binilisan ko ang paglangoy hanggang
sa konting tiis na lang ay naabot ko na ang dulo ng sako. Agad-agad kong kinalas
ang pising nakatali doon, nagpapasalamat ding matulis ang kutsilyo at napadali ang
pagkakabukas ko ng sako.

Agaran kong hinila si Boss palabas doon na walang malay at kitang-kita ng mga mata
ko ang punong-puno ng bugbog na mukha niya. I can't even recognize his face because
of the red and violet colored wounds. Ngunit, hindi ko inaksaya ang oras na
obserbahan siya dahil dali dali ko siyang hinila paangat.

Fuck! I need air already!

When I did grasped some air, hingal na hingal kong hinatak si papalapit doon sa
bangka. Nahihirapan ako dahil magkadikit ang kamay niyang nakaposas. Labis ang pag-
aalala na rin baka hindi na siya humihinga.

Pinalapit ko pa ang katawan niya sa gilid ng bangka saka umakyat ako nang
nagmamadali para isakay sa rito. Kinapitan ko ng maayos ang damit at kamay niya
para maiangat ko siya nang maayos.
Napasandal ako sa bangka nang matiwasay ko siyang napasakay. I immediately give him
CPR when I inhaled some air and recover my strength. Hinang-hina ang tibok na puso
niya. Halos hindi na pumapalpitate ang pulsuhan niya, but I did not give up. I
pushed his chest properly harder, applying all the knowledge I have learned from
school. Binigyan ko siya ng hangin pagkatapos.

I repeat the move over and over again until he coughed some water. Napaluha ako
nang nangyari iyon. Kabang-kaba ako na baka hindi ko magawang pabalikin ang tibok
ng puso niya. Kahit mahinang-mahina na iyon.

He did not open his eyes and keep lying on the wooden floor of the boat. Dinikit ko
ang teynga ko sa dibdib niya at nakahinga na talaga ng maayos nang may tibok pa ang
puso niya sa kabila nang punong-puno ng pasa niyang katawan.

His arms were violet already because of something that let them be colored like
that. Parang may makapal na bagay na tumama sa mga parte na iyon.

Pinunit ko ang pantalon ni Boss gamit ulit ang kutsilyo para makita kong ganoon din
ba ang paa niya, at ang maputing kulay niyang balat at nangingitim dahil sa bugbog.

Maya-maya pa ay napaigtad ako nang may narinig na pagsabog sa may kalayuan at

laking gulat ko nang nakita ang yate na nag-aapoy na. Ilang bangka ang papatakbo
galing doon paalis.

Kinabahan ako nang mapagtantong sina Senator iyon. Papapunta sila sa gawi ko nang
sa mahabang minutong paghihintay ay huminto sila malapit sa akin, sapat lang para
magkakarinigan kami.

"Kayo may gawa noon?" di ko makapaniwalang sambit.

"Bakit? May masama sa pagpapasabog ng yate?" baling sa akin ni Congressman. "Biro

lang, Boselli.  Hindi nga namin alam kung bakit iyon sumabog. Pagkatapos naming
kausapin si Cuangco at hanapin si Jonah doon ay sumakay na kami sa bangka at
umalis. Di namin alam kung bakit may pagsabog."

"Weh? Weh?"

"Totoo iyon, Boselli. Narinig naming nag-aaway si Cuangco at Oh sa telepono." Anang

gobernador. Nakita ko ang pagtingin niya sa bangka. Sinuyod ko iyong ibang kasama
nila sa bangka at ang mukha ng Presidente ang nagsabi sa aking wala nga silang alam
sa pagsabog.

"Si Jonah iyan?" ani ni Senator.

"Malamang. At dalhin na natin siya sa ospital bago mahuli ang lahat."

"Anong nangyari, Trejus?!" sigaw ni Doctor Greene.

"Nang dumating ako rito ay ang tangi lang nasaksihan ko ang pagsasako nila kay
Boss, and immediately threw him in the sea. Dali dali akong lumusong nang makalapit
ako...at bumungad sa akin ang bugbog sarado niyang katawan. Not the normal
bugbog...it is severe..naninigas ang mga kamay niya. Halos hindi na tumitibok ang
puso niya."

"Fuck!" sabay sabay nilang mura.

"Let's go then!"

Agaran ko ring pinaandar ang bangka at binilisan ang pagpapatakbo nito.

PAGKARATING namin sa Ching Hwa Hospital ay aligaga na ang mga nurses at iba pang
staff ng ospital.

"I'll perform the obsevation and if operation is needed, I'll be the one to do it,"
ani ni Doctor Greene sa isang nurse na ikinatango lang nito at tumakbo sa kung
saan.

Some doctors approached us while we were running the stretcher to the emergency
room.

Halos sabay sabay kaming nagpakawala ng buntong-hininga nang makapasok si Boss sa

ER. Nagkatinginan lang kami nina Senator, Presidente, Gov at Congressman. Dahil ata
sa pagod at pagkabigla ay sabay na napaupo sa sahig si Gov at Congressman na
nagpapalabas ng mabibigat na hangin.

"Can't believe this is happening." basag ang boses ni Gov na narinig ko iyon. I did
not know him closely, pero alam kong magkaaway silang dalawa ni Boss nang maging
sekretarya niya ako. Ngunit ngayon, he is too broken to look at.

"Masamang magsalita ng ganito. God may forgive me when I said these, Cuangco
deserves to die.." ani ni Congressman.

Nakita ko ang pagluluksa sa kanilang mga mukha. I did not even bother to know them
deeply. Ang tanging alam ko lang ay matatag ang pagkakaibigan nila.

"He really is.." Senator.

ILANG oras kaming nakatunganga sa harap ng ER. Walang may planong umalis sa amin
hanggang hindi pa natatapos ang kung ano man ang ginawa ni Doctor Greene na
pagpapagaling kay Boss.

"Ang Kuya.." sabay kaming napalingon nang marinig ang boses ni Ms. Marga. Namumula
na ang mata niya. Nasa likod niya ang dalawa kong kilalang chairman ng PNP at si
General Bautista.

"Rydean is still undergoing some operations. We assume na ganoon ang nangyari dahil
magdadalawang oras na kami rito.."

"Ha? Bakit siya ooperahan?! Anong nangyari?" di niya pinatapos ang Presidente sa
pagsasalita at umalingawngaw sa buong paligid ang boses niya.

"Mamaya na namin e ku kwento. You need to be calm, Marga," dahil ang Presidente
lang naman ang nasa malapit niya. Ito na rin ang yumakap sa babae. "Calm down."

Ang yakap na iyon ay tinugunan din ng yakap ng babae. Humagulhol siya ng iyak sa
dibdib ng Presidente.

Napasulyap ako kay General sa ngayon ngayon lang nasaksihan ng mga mata namin. I
swear to heavens, napakamao siyang napalunok.

"Can I interview one of you? We need immediate statement. Sumabog ang yate na pag-
aari raw ni Cuangco. I don't want to stick with 'raw' and 'daw' statements,"
seryosong pormal na tugon ng heneral na ikinatango ko na lang.
"Ako na, General." Baka makapatay ka pa ng Presidente kung manatili kang nakatitig
ng masama.

"Sa CIDG sana."

"Sige po."

NASA sasakyan na kami nang mapabaling ako kay General. Alam kong tinatago nila si
Ms. Klad buhat na rin sa gustong mangyari ni Boss, ngunit alam ko ring nag-e-expect
siya na pupunta si Boss sa kanya.

Nakapag-usap pa kami ni Ms. Klad, umaga bago siya pumunta ng airport. Sinadya niya
talaga ako sa kompanya.

She only said to take care of Boss and protect him with all the strength I have.
She added that she will be expecting him to visit her five months after. At ngayon,
three months after she left the Philippines have passed by. Sa kalagayan ni Boss,
he needs seven months to one year for him to heal completely.

Hindi basta basta ang natamo niyang bugbog. Kahit hindi doctor makapagsasabi noon
kung makikita mo lang kung gaano kalala ang matamo niyang bugbog.

"General, sa natamong kalagayan ni Boss, sana hindi makakaalam si Ms. Klad dito.
Buntis pa naman 'yon, masama sa kanya ang labis na pag-aalala."

Tiningnan ako ni General at sa titig niya, alam kong sasang-ayon siya sa akin.

"She expects him to visit her earlier. Hindi ko alam kung ano ang isasagot kung
magtatanong siya sa mga nangyari rito. Kinukulit ako ni Claire dahil kay
Klad...alam mo ba kung bakit sa Italy napadpad ang pamangkin ko, Boselli? Last time
I checked, sa Belgium siya dapat pupunta."

"I don't know," baka may nakaalam sa flight ni Ms. Klad papuntang Belgium. She left
first before her family will. Walang magbabantay sa kanya kung ganoon.

"Ano bang nangyari kay Jonah, ha?" alam kong nang-uusisa lang siya dahil isang
siyang opisyal ng gobyerno.

"Cuangco's men kidnapped him at dawn. Ngayon ang hearing sa mga kasong finile ni
Mr. Alzani sa kanya at primary witness si Boss doon. Sa kasong murder sa Mama ni
Boss. Nag-file din siya ng daang-daang kaso kay Cuangco. But Cuangco is dead,
nasunog iyong yate na hindi namin alam kung bakit. We have rescued Boss there,
kasama sina Senator. Nauna lang ako ng konti sa kanila dahil kailangan ko pang
hanapin ang yate na pinagsakyan ng walang malay na katawan ni Boss, dahil lang
naman sinundan ko ang mga tauhan ni Cuangco ng kunin nila si Boss sa kompanya. Nang
makita ko ang yate, of course, hindi ako lumapit...naghihintay ako kina Senator
para sa pag-atake namin, ngunit pagsasako sa katawan ni Boss ang namataan ko gamit
ang teleskopyo. Bago makarating sina si Senator sa kinaroroonan ko ay itinapon nila
ang sako sa dagat kaya dahan-dahan ko iyong nilapitan, expecting Boss is there.
Saka noong makahaon na ako ay sumabog na ang yate at papaalis na sina Senator
galing doon. Sila na lang ang kunan mo ng statement kung bakit nangyari iyon."

"And? Bakit siya ooperahan?"

"Bugbog sarado siya. Sa nakikita ko sa katawan niya alam kong sobrang tigas na
bagay ang tumama doon. I can't even recognize his face because of the punches he
have got. Halatang suntok ang nasa mukha niya.."
Natahimik siyang mukha bang may iniisip nang malalim.

"Klad never expects this to happen," he whispered in his self.

Yeah, no one expects also.

LUMIPAS ang mga oras, pagkaabot ko sa ospital ay nasa ICU pa si Vice. Nasa labas
ako ng kwarto, tinitingnan siya gamit ang glass wall na nakaharang sa kwarto.
Maraming tubo at kung anu-ano pa ang nasa katawan niya. May benda ang buo niyang
ulo, iyong leeg niya, halos nakasuot na siya ng benda.

"Bali bali ang braso niya, pati ang mga paa. Nagpapasalamat tayong hindi nadurog
ang kanyang mga buto. Buong katawan niya ang sobrang nabugbog at base sa medical
observation, baseball bat or anything hard ang tumama sa buo niyang katawan.
Miracles happen and I would believe it now. Himalang himala na tumitibok pa ang
puso niya sa kabila ng lahat. He has strong heart to live despite of that. Ngayon,
matutulog muna siya ng pitong buwan o walo, comatose that would be his situation.
Gagawin namin ang lahat para lang sa kanya," anang doctor sa ama ni Vice na
halatang-halatang nagpapakalma ng sarili niya sa kabila ng galit nito.

"Mabubuhay ba siya, Doc? Iyon ang kailangan mong sagutin? Dapat alam mo.." basag
ang sigaw ni Marga dahil sa iyak niya.

"If his heart will continue to beat and will never fail in the process, he would
live Ms. Alzani," napapikit akong sumandal sa dingding ng ospital.  "Nalunasan na
namin ang mga pasa at bugbog. We already medicate his broken bones. His weak heart
needs to be healed."

Halos mayanig na ang buong ospital sa suntok ni Gov sa pader, pati si Congressman.
Kahit dumugo na ang mga kamao nila, sige pa rin sila.

Nakatitig ako sa mukha ni Boss.

Giving up is not in his vocabulary. Alam ko iyon. Alam kong kaya niyang lagpasan
iyan. His heart is in love. Ang pusong umiibig ay hindi sumusuko dahil sa pisikal
na sakit lamang.

"Magpapadala ako ng mga medical experts rito, Marga. Don't worry too much, okay,"
positibong tugon ni Mr. Alzani.

"Hindi niya pwede na iwan niya tayo. Hindi niya pwedeng iwan ang anak niya. Hindi
niya pwedeng iwan si Klad na nag-iisa. Alam niyang may anak siya, lalaban iyan,"
ang namumuong luha sa aking mga mata ay nahulog sa sinabi ni Senator. Punong-puno
iyon ng pag-asa.

We mourned on that day but we never give up on hoping. Sa tuwing bumibisita ako sa
kanya ay nagpapasalamat pa ako kapag nakikita ang kurbang linya sa life machine ni
Vice.

Habang tinutulungan ko si Ms. Marga sa pagpapatakbo ng kompanya ay si Mr. Alzani

naman ay pinagpatuloy ang kaso laban kay Leonardo na siyang nagtatago sa di naming
alam na lugar.

Binilang ko ang bawat pagdaan ng araw at ngayon ang ika-walong buwan na nakaratay
at tulog si Boss sa ospital bed na 'yan. Naiinip na akong maghintay kung kailan
siya gigising sapagkat ang kaibigan ni Klad na madre ay tinuturuan kong
magsinungaling.
"Sister, sana ay huwag mo munang sabihin ito kay Ms. Klad. Hindi pa gumigising si
Vice eh," personal akong nakipagkita kay Sister para kunin ang litrato ng baby ni
Boss. Nanghingi ako kay Sister na baka mayroon siya, magkaibigan naman sila ni Ms.
Klad eh.

"May God answers my prayers already. Ayaw ko nang magsinungaling sa mga kaibigan
ko. Here.." inabot niya sa akin ang tatlong litrato. Sa dalawang litrato ay laman
lang doon ang baby. Namangha akong nakita ang batang kamukhang kamukha ni Boss. And
it's a baby boy.

"His name is Noah.." tiningnan ko iyong ikatlong litrato at si Ms. Klad iyon na
karga-karga ang baby niya. "He is fourth months old."

"Salamat dito, Sister."

Kinabukasan ay nilagay ko sa mga picture frames ang litrato na binigay sa akin ni

Sister. I put the frames at the side table beside the hospital bed of Boss'. Araw
araw ko ring pinapalitan ang bulaklak sa vase rito sa kwarto para magliwanag naman
ang buong paligid.

"Wow, saan mo nakuha iyan?" napaigtad ako bigla nang may nagsalita at kumuha sa
frames na kakalagay ko lang. "Sino ito, Boselli? Owhh...si Klad?"

Si Congressman pala. Tngna, aatakehin ata ako sa gulat ng isang 'to! Kapag siya
talaga pumapasok, wala kang naririnig na kaluslos man lang.

"Kamukha ni Jonah," napairap ako sa pagkakasabi niya. Sa tono kasi ng boses niya ay
para isang di kapani-paniwala na magkamukha ang bata at si Boss.

"Baliw. Malamang anak niya 'yan eh. Saan ba magmamana ang bata?"

"Wala man lang naambag si Klad. Ganito talaga mukha ni Jonah nang bata pa.
Hahaha...para lang silang magkambal. Ganito pala 'yan noh.."

"Baka masyadong malakas ang dugo ni Boss."

"You bet...tingnan natin. Keep it.." nilagay niya sa palad ko ang frame na
magkasama ang baby at si Ms. Klad.

Nang pumasok si Gov sa loob na matamlay ang mukha saka naman siya inakbayan ni
Congressman.

"Guess who?" magiliw niyang pinakita kay Gov ang frame.

"Si Jonah. Saan mo nakuha iyan? Naghalungkat ka ng litrato sa attic ng Mondejar

Mansion. Sa tingin mo, magigising si Jonah kapag binabalik mo ang baby pictures
niya."

"Engkk...upo ka doon. Wrong answer ka," nababaliwan na umupo si Gov sa sofa sa

gilid at doon niya pinagpatuloy ang pagtatamlay niya.

Nang si Senator ang pumasok ay masayang masaya pa siyang sinalubong ang tao.
Natatawa ako na ewan kay Congressman. Buti di ko kaibigan 'to.

"Guess who, bro?"

"Paano mo ginagawang bago ang mga old pictures, Mariente? Naglinis ka ba ng

Mondejar mansion?"
"Engkk ulit. Wrong answer..." tinulak niya si Senator papuntang sofa. Ang kagalang-
galang na Senator ay muntikan ng madapa sa hita ni Gov. Nagpigil ako ng tawa ng
tinapunan siya ng unan ni Senator. Sapol!

"Fuck you, Sanchez! .." binalik niya sa sofa and throw pillow at humarap sa akin.
"..pustahan tayo, Boselli. Rydean's answer will be the same as these guys. Anong
sa'yo?"

"Not the same." Simple kong sagot. Wala bang trabaho ang Congressman na 'to.
Naghahasik lang siya ng kabaliwan ha.

Ilang minuto naming hinintay na dumating si Doctor Greene, habang kunot-noong

tinitigan ng mga kaibigan niya si Congressman.

Nang dumating si Doctor Greene na nakaputing roba ay kulang na lang umigtad siya sa
pag-akbay ni Congressman. Nakakagulat naman kasi.

"Guess who, Ry?" pinalibot muna ng doctor ang tingin niya sa aming tatlo,
nagtatanong kung ayos lang ba raw si Congressman. Tapos, tinititigan niya ang frame
na tila ba ay kinikilatis niya iyon sa ilalim ng microscope.

"Woaah...saan mo 'to nakuha, Mariente?"

"Secret.." ganoon pa rin ang ginagawang pagkilatis ni Doc sa pictures. "Sino 'yan,
Ry?"

Binalik ni Doc ang frames sa kamay ni Congressman.

"Hindi ko alam ang name ng anak ni Jonah, cause obviously, anak niya ito. Saan mo
nakuha iyan?" nilagpasan siya ni Doc nang pumunta ito sa IV na nakakabit kay Boss. 

"Galing.." komento lamang niya kay Doc. Kaya iyong hindi nakasagot ay hinablot mula
kay Congressman ang mga frames. "Madaya k, Greene. Paano mo ginawa iyon?" 

"I put it here to give him motivation," pasabi ko kay Doc sabay lagay ulit ng frame
sa kinaroroon nito kanina.

"He will. I expect him to wake up this week. We'll just hope."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 28- Disabled

•KLAD'S POV•

"ANO na, Eve? Wala pa rin ba?" nakita ko ang pag-iling ni Sister Eva sa harap ng
kanyang camera. Nasa messenger video call kami ngayong tatlo. Kasama ko si Claire
na siya lang ang kumakausap kay Sister. Iyan ang paulit-ulit na tanong ni Claire sa
kanya sa tuwing nagvivideo-call kami kada Sabado at Linggo.

Gusto lang naman naming malaman kung ano na ang takbo ng buhay ni Vice. Isang taon
at limang buwan na simula nang umalis ako sa Pilipinas. Binilang ko talaga nang
maayos ang mga araw dahil umaasa akong pupuntahan niya ako na hindi umaabot ng
tanong.
I expect him to be there when I gave labor to our baby.
I expect him to take care of me while I was carrying our child.
I expect him to be with me.
I expect him to be here when I was in the worst situation of my pregnancy.

Ngunit, inintindi ko ang bawat pagdaan ng araw na wala siya kasi alam kong
mabibigat ang problemang pinagdadaanan niya. Imbis na maging mahina ako, ginagawa
ko siyang lakas para alagaan ang sarili ko at ang baby namin. Pinabayaan ko siya sa
gusto niyang mangyari. Hindi rin naman madali ang kasong kinakaharap niya para sa
akin.

Wala akong dapat ireklamo kasi sobrang laki ang isinakripisyo niya para lang sa
kapakanan ko. Naiintindihan ko ang sitwasyon.

Nagpapasalamat din ako kay Claire na nandito siya sa tabi ko. Pinili niya ako imbis
sa misyon niya sa Belgium. Ang katotohanan niyan ay sa Belgium naman talaga ako
pupunta ngunit sa araw ng lipad ko ay hinarangan ako ni Mr. Alzani doon sa airport
pa lang na sa Italy na ako papuntahin.

He handed me a ticket going there. His reasons? Alam daw ni Cuangco na pupunta ako
ng Belgium at mas safe raw dito dahil marami siyang kakilala. His men can make me
safe and secure one hundred percent.

So I followed his command because he is Vice's father.

"If you want news about him, pwede naman kayong umuwi na rito," tugon ni Eve sa
gitna nang aking malalim na pag-iisip.

Oo nga. Bakit nga ba hindi kami umuwi na?

Because Mr. Alzani said, "Go home when I say. That's for your security." Ang
tanging mali lang ata sa pagkakasabi niya noon ay kay sobrang tagal naman ng signal
niya.

Nagkatinginan kami ni Claire sa suhesyon ni Eve. Tahimik lamang akong tumango saka
tumayo para kunin ang anak kong nasa kuna. Abot langit ang ngiti ko habang
pinapatahan siya. Sa kabila nang pangungulila ko sa Pilipinas, siya lang ang
nagpapagaan at nagpapasaya sa loob ko.

I named him Lenoah Isaiah. Noah means peaceful and Isaiah means salvation of the
Lord. His father's name is a prophet, Jonah. Nag-isip ako ng magandang propeta na
mababagay sa kanya. Isaiah suits him well, but I called him Noah.

Mag-iisang taon pa lamang siya sa mga susunod na buwan. Doon namin balak e
celebrate ang birthday niya, kaso naghihintay lamang kami sa hudyat ng ama ni Vice.
Wala naman kasi kaming alam ni Claire sa kung ano na ang nangyari kay Cuangco.

Ang pamilya ko ay nakauwi na sa Pilipinas mga limang buwan na ang nakakaraan pero
wala naman silang pasabi na papauwiin na ako. When they called, almost our
conversation would only be about Noah and our status here. Kapag nagtatanong ako
patungkol kay Vice ay inililiko nila ang usapan. Nararamdaman ko nang ayaw nilang
pag-usapan ang nangyayari sa Pilipinas.

No one dared to tell me the whole story.

Kahit man lang sabihin nila na nakulong na si Cuangco o iyong mga may banta kay
Vice, para kahit malaman ko iyon ay uuwi ako na walang hudyat galing kay Mr.
Alzani.
I miss them so much. Hindi madaling maging mag-isa. Saka mailap sa media at
magazine ang buhay ni Vice. Ang tanging magazine lamang na huli kong nabasa ay ang
patungkol sa statement ko sa rape case.

I would hope it's already peaceful there just like what they want before I come
back. Sila ang may gustong magtago ako tapos ngayon ni katiting na impormasyon ay
wala silang maibibigay sa akin.

"Naghihintay kami sa sasabihin ni Mr. Alzani, Eve. Alam mo naman iyon, di ba? Wala
ka ba talagang alam kong anong nangyari kay Cuangco. Siya lang naman dahilan kung
bakit nandito kami eh," ani ni Claire na para bang nauubusan na siya ng pasensiya.

Pati rin naman ako. Ilang buwan na kaming nagtatanong sa pamilya ko ay wala silang
sinasabi. Malapit na akong mairita.

"Eve.." tawag ko sa kanya nang hindi siya nagsalita. Nayuko siyang napapabuntong-
hininga.

"I'm sorry, Claire, Klad. Patay na si Cuangco...four months after you left from
Cebu. Iyon lang ang nalaman ko kasi iyon lang naman ang mga laman ng balita," naupo
ako sa sofa sa tabi ni Claire. Pinoproseso ang mga sinabi niya. I am not in a panic
mode, nagpapasalamat pa ako na nangyari iyon ng maaga. Not that I thank that he
died, nagpapasalamat akong nabawasan na ang problema ni Vice. God, pareho lang ata
ang meaning ng sinabi ko. I am so sorry.

"Tapos ngayon mo lang sinabi, Eve? Good saints!"

"Kumalma ka, Claire. Alam mo namang magugulatin si Noah eh," mahinahon kong suway
sa kanya. Sino ba naman kasi ang hindi magwawala? Sa ganoong panahon, ngayon lang
sinabi ni Eve ito.

"They prevent me to say anything," she softly defended.

"Who, Eve?" inilapit ko ang laptop sa akin para kami ang mag-uusap ni Eve. "Sino
ang nagpigil sa'yong malaman ko ang totoo?"

"Klad, it's better if you will be here at ikaw ang makarinig ng totoo. Hindi ako
ang tamang tao para sabihin sa'yo lahat."

"Eve, sino ba?" di naman niya sinagot ang tanong ko. Gusto kong malaman kung sino
ang nagpigil sa kanya.

"Sina Tito. Si Mr. Alzani, Trejus...di ko alam kung saan nila nalaman na may
ugnayan tayo maliban lamang sa Daddy mo" Inayos ko ang pagkakandong ni Noah sa hita
ko. Winawagayway niya ang mga kamay niyang tumatawa na nasisiyahan sa keyboard ng
laptop.

"Salamat, Eve," malambing ko siyang nginitian kahit pakiramdam ko pinagtaksilan ako

ng lahat. Pinagkaitan nila ako ng pinakamahalagang impormasyon sa buhay ko.

"I am sorry, Klad. May dahilan sila kung bakit ganito, pero hindi ko sasabihin
sa'yo dahil wala akong karapatan. You should be here now. With or withour their
permission. Gusto ko nang makita si Noah ng personal...hi baby...such a cutie,"
ngiting ngiti siyang nakatingin kay Noah na tumatawa na naman, nahuhumaling sa
nakikita.

"Bibili na kami ng ticket. Book us tickets, Claire," bumaling ako Claire na may
ginagawa sa cellphone niya. Nagngingit ang bagang niyang naiinis.

"O baka naman may ibang kalaguyo iyang si Vice ha, Eve," kunot-noo kong kinuha ang
cellphone niya habang tinatalakan niya si Eve na walang namang kasalanan sa kung
ano man ang nangyari.

Business Social: Universal Business Gala is on the 20th of the month that would be
held first ever in Cebu City. The new highly ranked first young businessman on Top
Most Successful Architectural Firms on Asia, Jonah Thanues Mondejar, will be
attending the said event of the year. This is his first public appearance after
almost a year of rising up his company from its downfall. His biggest investor, the
owner of Enriquéz Architectural Firm in Spain would be present also in the gala.
Ms. Beatrice Enriquéz (daughter of Mr. Enriquéz' daughter) will be Mr. Mondejar's
date for the night.

Insert a picture of them on a luxury restaurant in Cebu. Nakatagilid lang silang

dalawa at nakuha ang litrato malayo. The girl is such a beauty, the usual type of
girl na dinidate ni Vice noon nang hindi pa kami nagkakakilala. Halos, di ba laman
siya ng social gossips.

The place is Somewhere in Ayala terraces.

"Masyado kang nag-o-over react, Claire," I calmly said even though the feeling of
me is not good. Kahit ang pakiramdam ko ay napagtaksilan ko, binaliwala ko lang
iyon dahil alam kong negosyo ang pinag-uusapan nila.

Hindi naman siguro siya maghahanap ng iba nang alam niyang may anak kami. Hindi
naman niya siguro ang ipagpapalit sa iba kahit alam niyang mahal ko siya. Hindi
naman niya siguro ako nakalimutan.

"It's business," dagdag ko sabay abot ng cellphone niya sa kanya.

"Business?! My face? Anong alam ng babaeng iyan sa business, eh, mukhang spoiled
nga sa Daddy niya 'yan. Tingnan mo nga, mukha pa lang alam mo ng brat! Kapag
nalalaman ko lang nambabae iyang boyfriend mo, Klad, naku...makikita niya.
Naghihirap ka ritong mag-isa dahil hindi normal ang pagbubuntis mo, tapos...iyan?
Iyan ang bubungad sa atin...naku! Patawarin ako ng Panginoon!"

Mahirap ngang magbuntis kapag halos araw araw ay hinihimatay ka at buong araw kang
nagsusuka. Thanks to Claire and Mommy who was there for me. Pareho kami ni Mommy ng
pinagdadaan. First to fifth month of her pregnancy of me, ganoon ang naranasan niya
kahit sa pagbubuntis niya kina Matt and Luke. Halos daw kada linggo sila pumunta sa
OB.

"Kumalma ka, Claire. Baka umiyak si Noah," ani ni Eve na kinakabahan. "Dinig na
dinig ang boses mo rito sa kwarto. Natutulog ang ibang sisters.."

Ako naman. Binaliwala ko iyong nabasang article at nakipagtuwaan lang sa anak ko.
Walang akong mapapala kung maniniwala ako sa ganoon.

I have trust on him. Ibinigay ko iyon sa kanya nang minahal ko siya.

"Kaya siguro wala kayong sinasabi sa amin dahil may ibang babae iyang si Vice tapos
ayaw niyong sabihin kay Klad dahil ayaw niyo siyang masaktan. Naku..."

"Claire.." sabay namin ni Eve na suway kay Claire.

"Umuwi na lang kayo bago ang 20th. Baka ikaw pa ang ipakilala ni Vice bilang babae
niya. Some businessman expects him to be tangled in marriage."

"Paano mo nalaman?"

"You always want infos from me. Binabasa ko lahat ng magazine at newspaper na laman
si Vice, ang mali lang, pinigilan nila akong isiwalat ang lahat."

Information is easy to acquire with the use of technology. Kaso mailap nga si Vice
sa media, at hindi masyadong nakakaabot dito ang mga balita kapag local newspapers
ng Cebu galing. Ngayon lang ata na may ganyang article kaming nabasa kasi sa
international news nakalaman.

"Namamayagpay na siya sa architecture. Nawala man siya sa gobyerno, at least,

gumanda na ang pangalan niya sa negosyo."

Nang sumapit ang gabi, pagkatapos kong bihisan at linisin si Noah ay pinatulog ko
pa siya. While I'm humming him a song for him to sleep, I dialed Mommy's number in
the Philippines kahit masyadong mahal ang international calls.

"Mommy," mahina kong bungad. "Kumusta?" kahit nakatawag naman ako kahapon.

"We're fine, nak. Kayo ni Noah and Claire? Ayos lang ba kayo? Napatawag ka sa gitna
ng gabi, ha? May problema ba?"

"Gusto ko nang umuwi," I directly said to her. Iyon naman ang totoo. Naiinip na ako
rito sa Italy, kahit sobrang ganda rito. Philippines is a magical home that you
will not leave for a long time.

Hindi siya nakapagsalita kaagad.

"Why?"

"Mommy, kay tagal na namin rito eh. Ano pa ba ang gagawin namin ni Noah rito? I
know now, Mommy, wala na si Cuangco. Wala na kaming pagtataguan. Mapayapa na ang
Cebu. Ano pa ba ang ginagawa namin rito? At isa pa, My, gusto kong mag-aral ulit.
I'm out of the convent already. Wala akong ibang trabahong pagkakakitaan. I'll
continue to pursue Law, Mommy. Mag-aaral ako ulit."

Di ko na siya sinumbatan kung bakit pinigilan nila si Eve na malaman ko lahat. Wala
akong karapatan. Malalaman ko rin ang dahilan soon.

"Mukhang oras na nga siguro na bumalik ka. Na mi miss ka na rin namin at si Noah.
Kailan niyo balak umuwi?"

Napangiti ako.

"Claire booked us flight dated on the 9th. Sa Sabado, Mommy.."

"Okay then, anak. Ipaghahanda na namin ang pagdating niyo. I'm excited! And I am so
sorry for hiding such information from you. Ayaw lang naming mag-aalala ka ng labis
baka makasama sa pagdadalangtao mo.."

"Mag-aalala saan, Mommy?" Inayos ko iyong kumot ng anak ko sa katawan niya.

"Just be home, Klad and we'll tell everything."

"Alright, then," pagkababa ko ng tawag ay mas lalo akong nakuryoso sa kung anong
nangyari doon...o kung anong nangyari kay Vice. Naaksidente ba siya? Bakit ako mag-
aalala ng labis kung ganoon?

Mababaliw na ata ako sa kakaisip.

•JONAH'S POV•

"BOSS, papaakyat rito si Ms. Beatrice," napaangat ako ng tingin kay Trejus na
nakasungaw sa may pintuan. "The security guards reported it."

Napapikit akong nawawalan na ng pasensiya. Kung hindi lang dahil malaki ang
pakinabang ni Mr. Enriquéz sa negosyo ko ay hindi ko na pakikisamahan ang anak
niya.

"Sabihin mo may hearing ako sa korte mamaya o magpapa therapy ako. Convince her
Trejus. Lalaki ka, huwag kang magpapatalo sa babae na 'yan. Malapit na ako maubusan
ng pasensiya sa kanya, ha."

Walang gana kong saad habang tinitingnan ang mga dokumentong kailangan ko pang
tapusin. At wala sa mga appointments ko ang samahan ang babae na iyan kung saan man
siya gagala.l dahil wala sa kondisyon ko ang gumala.

"Ayaw ko nang maging double mo, Boss. Tngna..nagiging laman kaagad ako ng balita
eh. Alam mo naman ang babae na 'to, Boss. Mas masahol pa sa mga babae mo.."
umigting kaagad ang teynga ko sa binitawang salita ng sekretarya.

"Dahan-dahan ka diyan sa mga sinasabi mo, ha, Boselli. Wala akong mga babae.."

"Noon, Boss. Mga babae mo noon," pagtatama niyang natatawa. "Asus, parang guilty ka
ata, Boss. Nagbabalik loob ka na ba ha.."

I raised my middle finger at him! Angrily! How dare him tease me like that! That's
fake news!

"F*ck you to the millionth power, Boselli! May asawa't anak ako," kung matatanggap
pa ba nila ako.

"Ay, Boss.." nagmamadali siyang pumasok nang marinig ang sinabi ko. Nakita kong ni
lock niya 'yong pinto saka sumandal doon. "Musta na pala panliligaw mo sa mga
tiyuhin ni Ms. Klad? Ano progress, Boss?"

"Hindi tayo magchichismisan ngayon, Boselli, dahil marami pa akong trabahong

aasikasuhin."

Pagkatapos ko siyang suwayin ay binasa ko na lahat ng mga project proposals ng mga

architects.

"I have heard a good news kasi, Boss. Baka interesado ka lang namang marinig,"
napairap ako sa kawalan at umiling-iling. Ang good news lang naman na sasabihin
niyan ay mga walang kwenta. Puro mga interview lang sa TV at magazine ukol sa mga
nangyari noong mga nagdaang mga buwan.

"Kung sa mga TV interview lang naman 'yan. Huwag na, Boselli."

"Uuwi raw si Noah ngayong Sabado," ang nawawalang gana kong buhay ngayong araw ay
biglang sumigla at nagliwanag. "Of course, kasama doon si Ms. Klad. Hindi naman
pwedeng si Noah lang."

I have known my son because of Trejus. Malaki nga talaga siguro ang utang na loob
ko sa kanya dahil noong araw na gumising ako ay ang mga litrato ng mag-ina ko ang
bumungad sa akin.

"That shouldn't be a joke, Boselli," ang nag-uumapaw kong saya ay natatabunan ng

kaba at lungkot. Ang ngiti na nakita ni Trejus kanina ay napawi rin kalaunan.

"Hindi ako nag-jo-joke, Boss. Sabi iyon ni Sister Eva. Iyong taga-balita sa akin.
Alam mo namang hindi nagsisinungaling si Sister eh."

Walang imik akong pinapakinggan lang si Trejus. Akala ko magtatagal pa sila doon.
Mrs. Bautista said that they have convinced Klad to stay there for a while. Habang
ako rito ay nagpapagaling pa. Sabi ng mga doktor ay kailangan pa raw ng dalawa o
tatlong taon para ma relocate ang mga nabali kong buto sa kaliwang paa. The
accident hit severely my major and relevant bones. Hindi pa ako nakakalakad nang
maayos. Hindi ko pa napapakinabangan ang isa kong paa, at iyong isa naman ay hindi
nakakayang maglakad ng matagal. My left hand is in the same condition with my left
leg. Nagpapasalamat na lang din akong right-handed ako baka mas lalo akong maghirap
nang lahat ng trabaho ko ay nangangailangan ng sulat, saka gumagawa pa ako ng mga
designs sa mga buildings.

It's torture for me, pero wala akong sinisisi. Namatay si Cuangco. Evil for me to
say, but he really fucking deserve that! Mabuti ngang nabuhay pa ako. Nabuhay nga,
hindi naman nakakalakad ang isang paa at hindi nagagalaw ang isang kamay.

"Boss, hindi mo naman kailangang matakot. She will understand your condition."

"Abala lang ako sa kanya, Boselli. Magiging pabigat lang ako. I have promised I
will take care of her, but I'll never expect in my whole life that it is the other
way around. Pabigat na nga ako sa'yo, dadagdagan ko pa..."

I expect that they will be in the country after two years or three years, the exact
time that I will be healed completely. Nangako ako kay Klad na wala na siyang
proproblemahin pagkadating ng panahon, kaso ako naman ang magiging pabigat sa
kanya.

"Bakit ba iyan ang iniisip mo, Boss? Hindi ka nga pabigat.."

"Eh kay sa ayaw ko nga ng masyadong atensyon, Boselli. May mga kanya kanya kayong
buhay, ayaw kong maka abala pa. Hindi ko pinangarap na maging ganito, okay."

Sa bahay na nga lang ako nagtratrabaho. Nagpagawa na ako ng board room sa tabi ng
opisina ko rito sa mansion para dito na kami magre report sa mga board members
patungkol sa mga nangyayari sa kompanya. Marga helped me still in managing the
business and Trejus monitored the Financials.

Binibisita lang ako ng mga kaibigan ko kada-gabi para tingnan ang kalagayan ko.
Sabi ko, hindi na naman nila kailangan iyong gawin kaso ang titigas ng mga ulo.

Ayaw na ayaw ko kasing ako iyong inaalagaan. Oo, sanay akong pinagsisilbihan kaso
hindi ganito na iyong paa at kamay ko ay hindi ko pa napakikinabangan. People
flocks in my front just to take care of me and I literally hated it.

Pakiramdam ko, napakawalang silbi ko na talaga.

Ayaw na ayaw kong kaawaan ako ng lahat. I am not used to this new set up. I am not
used to attentions and care. I am not used to mercy. I am not used to the thing
that my leg and hand are disabled.

Fuck! I hate this sht!

"Pag-isipan mo, Boss. Kung mananatili ka ba rito at maglilihim na lang sa kanya.

Kung mahal ka niyang talaga, she will accept you. At kung mahal mo siyang talaga,
accept her attention and care. Hindi ka kasi sanay na may nagmamahal sa'yo kaya ka
ganyan, Boss. Hindi mo kasi tanggap na may nagmamahal sa'yo.."

"Oo, tama ka...simula pagkamatay ng Mama ko, hindi ako sanay sa pagmamahal. Kaya
lumabas ka na, Boselli at palabasin mo iyang si Beatrice hanggang sa makakaya mo.."

Pagkalabas ni Trejus ay napasandal ako sa head rest ng executive chair ko. I closed
my eyes savouring the peacefulness. Iyong mga huni ng ibon at pagaspas ng mga dahon
lamang rito sa paligid ng mansion ang kada araw kong naririnig.

Dahil doon sa katahimikan ay narinig ko pa ang sigaw ni Beatrice habang pilit

siyang pinaalis ni Trejus. I did not even know what did I do to her for her to be
so freaking annoying. Halos araw araw niya akong binibisita para alagaan..tapos
iniimbita sa beach o out of towns para raw ma-ensayo ko ang paa ko sa paglalakad.

No, a lady like her has bitchy ways. Wala na akong pakialam kung babantaan niyang e
pa pull out sa Papa niya ang new shares na binili nito sa kompanya. Not even in my
wildest nightmare I would let her seduce me.

PAGKASAPIT ng tanghali ay pinuntahan ako ng mga architects para sa kanilang

proyekto kasa kliyente. My five hours were used to them discussing about everthing.
Hinatiran ako ni Trejus ng tanghali mga alas dos  na ng hapon kasi hindi ako nagpa-
isturbo habang nasa meeting.

"Boss, may live coverage si Ms. Marga sa hearing ngayon. You want to see?" saad na
naman ni Boselli nang pumasok siya ulit rito sa opisina na may dala na ngayon fresh
fruits.

"Yeah, e play mo na lang sa laptop," nakaupo ako nang maayos sa sofa habang
sinimulan na niyang manipulahin ang laptop ko. He inserted something in the USB
port that let the  coverage appeared into my eyes.

"Nandoon ako nang nangyari ang krimen. I was threatened by Cuangco that he will
kill my wife if I will not come with them. Syempre, sino ang hindi matatakot kung
nakabantay na sa ospital ang mga tauhan niya? Nalaman kung may plantasyon sila ng
shabu roon sa Mondejar Island dahil ikinumpisal iyon ng kaibigan kong si Thaniela
sa akin. Her husband knew that I know. It was a big threat to them. Takot na takot
silang ikumpisal ko sa pulisya ang mga gawain nila, kaya binantaan nila ang buhay
ko..hanggang sa paglaki ng mga anak ko. Yes, they have killed Thaniela in front of
me, just like what Jonathan stated. Ganoon ang nangyari," iyon ang mga naunang
salita ang narinig ko galing kay Bautista.

Grudging against him is nonsense already. Hindi na siya takot isiwalat ang lahat
dahil ang nagbabanta sa kanya ay patay niya. Hoping that my evil ex-father would
not suddenly appear.

"Pero bakit ngayon ka lang lumabas, Mr. Bautista? Hindi mo tinulungan ang anak ng
kaibigan mo?" anang abogado na nagpawala ng mabigat na hininga galing kay Bautista.
"Who wouldn't be afraid? Buong buhay ko, sa paglaki ng mga anak ko, nabubuhay kami
sa pagbabanta ni Cuangco at Oh. They let me do stupid things at kapag sinuway ko
sila, pinapakitaan nila ako ng armas ng mga tauhan nila. Iyong mga kasosyo nila sa
negosyo na naka witness ng krimen, ay silang dalawa lang din ang nagpapatay,
Erickson Ybañez, Bernardo Tan, Myco Vicencio, Ferdinand Delos Santos, silang apat
ang nandoon pa sa krimen na 'yon. Takot ang dalawa na isiwalat nilang lahat ang
nangyari kaya pinapatay nila. Paano ko ba nalaman? Because they will say, "baka
gusto mong mangyari sa'yo ang nangyari sa mga kaibigan ko?" Ganyan ang mga banta
nila kapag pinipigilan ko ang pagpupuslit nila ng droga sa probinsiya. I already
memorized their lines to me. Yes, I claim it, ako ang tumutulong para ipasok iyong
pesting bagay na 'yan dito... pinoprotektahan ko lang ang pamilya ko sa demonyong
Cuangco na 'yon. And I pray that he will not rest in peace. Tangina niya..deserve
niyang mamamatay. Bwesit siya.." nakita ko ang panlilisik ng kanyang mga mata sa
kung sino man ang tinitingnan niya. At nang napunta doon ang camera ay iyon palang
mga kasapi ng pamilya ni Cuangco na ang mga anak niya lang ang umiiyak.

"Your father is a manipulated bastard! Sana alam niyo 'yon. Sana alam niyo...
ipagdasal niyo talaga ng maayos ang kaluluwa niya dahil baka sa impyerno ay hindi
siya tanggapin ni Satanas."

"My Daddy is not evil!" napataas ako ng kilay at kulang na lang humalakhak ako sa
isinigaw ng bunso niyang anak. I guess.

"Calm down, Ms. Cuangco, your statement is not needed," anang abogado ni Bautista.
"Magpapakita kami ng mga ebidensiya para maniwala kayong lahat."

Inabot ko iyong space bar ng laptop at namatay iyong coverage. I don't want to see
these shts anymore. Tapos na ako sa pagpapakahirap sa bagay na 'yan. Ang kailangan
na lang ay ang hatol ng Korte Suprema. My condition would not do any good if I'll
force myself to every hearing.

Sapat na sa aking patay na si Cuangco. Bahala na ang langit na hatulan siya.

"May kailangan ka pa ba, Boss?"

"Wala na.." pinikit ko ang mga mata ko sana nang may narinig akong mga nag-iingay
na pumasok sa loob. I let out a frustrated sigh when I realized that these are my
friends ..na agarang nakaupo sa mga bakanteng sofa.

"Jonah..kumusta?" umirap ako kay Mariente. "What a snob!"

"Matatapos na ngayon ang last hearing sa kaso ng Mama mo. Let's celebrate.."
pumikit ako at binaliwala ang sinabi ni Greene. I don't want to celebrate. Walang
dapat ikasaya.

"I don't want to...marami akong trabaho. Wala ba kayong mga trabaho ha?"

"Kagabi lang tapos ang operasyon ng mga pasyente ko. Itong si Mariente ay sinamahan
ang kapatid niya na mag-file ng COC for SK councilor dito sa Cebu City. Malapit na
ang SK elections," paliwanag ni Greene.

"Ganoon?" walang gana ko pa ring saad. I want peacefulness again! Arggh.

"Umm...pupunta kami sa Bantayan ngayong Linggo...gusto ka naming isama," nagkibit

ako nang balikat.
"Hindi ako sasama. It's better if I am here...ayaw kong makaabala. Ano ba kasing
hindi niyo naintindihan sa mga pinagsasabi ko?" nauubusan na ako ng pasensiya sa
kada pagpupumilit nilang ilabas ako.

Kahit doon sa Business Gala whatsoever na 'yon. Sila din may pakana 'non! Na wala
man lang akong kaalam-alam na may ganoong party.

"Ano ba kasing mahirap intindihin na hindi ka nga abala? Fuck you talaga, Jonah!
Malapit na akong maubusan ng pasensiya sa'yo! Kapag sa oras na ito ay hindi ka
sasama, hindi na kami magpapakita sa'yo!" isang buntong-hininga ang inilabas ko
dahil sa sigaw ni Greene.

"Huwag niyo na akong pilitin.."

"Man, I don't feel what you feel, okay. Pero naiintindihan kita kung bakit ayaw mo.
Naiintindihan kita...kaso lang...hindi naman pwedeng dito ka na lang habang buhay.
You should practice yourself to walk. Para masanay na ang mga buto mo sa kung saan
talaga sila nakalagay. Walking exercise is the key, lalo na kapag sa beach. Sa
kalagayan mo nga, dapat nagpapahinga ka sa tabing dagat. You should enjoy fresh
nature.."

"Alam ko 'yon, Mariente. Kaso wala akong gana.."

"Paano ka gagaling kaagad kong palagi kang walang gana?! Hindi ka man lang ba na
inspire na magpagaling? Kahit sa anak mo lang...hindi? Gumising ka na,
Jonah...please lang. Hindi ka pwedeng magmukmok dito na walang ginagawa sa katawan
mo," fuck!

"Greene! Huwag ka ngang sigaw nang sigaw! Sa tingin niyo ba madali sa akin ang
lahat ng ito! Nawawalan ako ng gana kasi hindi ko alam kung paano dadalhin ang
sarili ko! Naninibago ako sa lahat! Ayaw ko ng atensyon, ayaw kong ako ang
inaalagaan parati! Kaya naninibago ako! Ang hirap tanggapin ng lahat ng ito.."

Ginulo ni Rydean ang buhok niya tapos umupo siya doon sa harapang sofa.

"We understand, Jonah. Pero nandito lang naman kami para sa'yo, sa lahat ng
paninibago na nararamdaman mo, susuportahan ka namin hanggang sa gumaling ka. Kaya
sana...suportahan mo rin kami sa kung ano man ang gagawin namin sa'yo. Please,
trust us, man.."

Nanahimik ako para ipaalala sa sarili ko ang mga nagawa nilang lahat para sa akin.
Yeah, sila ang mapagkakatiwalaan ko sa lahat lahat. Sila ang nandiyan nang nawalan
ako ng buhay. Sila ang bumungad sa akin nang gumising ako. Sila ang umasikaso sa
lahat ng wala ako.

Kaya nahihiya na ako kung pati sa kalagayan ko ay sa kanila pa ako aasa. Kahit
kailan, hindi ko nakita ang sarili ko na ganito ka walang silbi. Nakakagalaw nga
ako ngunit kailangan pa ng kalinga at pag-alaga.

Pero bilang respeto ng mga gusto nila, pagbibigyan ko na. Wala rin naman akong
ibang maibabayad sa lahat ng utang na loob ko. Hindi mababayaran ng pera ang
suporta nila.

"Whatever you would like to do, yeah, I'm in for now.." umiwas ako ng tingin kay
Tyvian nang nagliwanag ang mukha niya sa sinabi ko. Tss!

Inabot ko iyong baso ng tubig saka uminom para pakalmahin ang sarili ko.

"I'm sorry sa lahat," I hardly said.

"Hindi mo kasalanan na nandiyan ka sa kalagayan na 'yan. Hindi mo kasalanang
nagmahal ka ng lubos, kaya wala kang dapat ihingi ng tawad. You should have a left
a part of yourself. Binigay mo lang ang lahat ng sakripisyo para sa mga mahal mo,
Jonah. You need love, we give that to you. Wag kang reklamador.." hindi ko alam
kung paano naging seryoso sa buhay si Rydean.

"Tanggapin mo kasing maraming nagmamahal sa'yo," natatawang saad ni Tyvian kaya

niliitan ko siya ng tingin saka inirapan.

"Puro kayo mahal ng mahal, kung nandito si Thomas ay manlilisik na ata ako sa
pandidiri. Hindi ako sanay na love kayo ng love...fuck!"

Ang cheesy nilang dalawa. Ang hirap pakinggan tapos tinawanan lang ako ng mga
kurimaw.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 29- Nurse

•KLAD'S POV•
ISANG mahigpit na yakap ang bumungad sa akin galing kay Mommy nang makarating na
kami sa Mactan International Airport. Kompleto silang lahat na sumundo sa amin ni
Noah at Claire maliban na lamang sa mga sundalo kong tiyuhin. Nasa mga bisig agad
ni Daddy ang anak ko.
"Ang gwapo ng apo ko...manang mana sa akin.." napangiwing natawa si Mommy habang
iyong mga kapatid ko naman ay nag-aagawan sa kung sino ang kakarga kay Noah.
"Sure ka diyan, Uncle?" ani ni Claire na parang hindi sasabayan ang biro ni Daddy.
"Of course."
"Kumusta ang biyahe, Klad? Maayos naman ba?" bumaling ako kay Mommy na iginaya ako
papuntang van naman na sinakyan nila.
"Maayos naman po. Noah is awake the whole time kaya puyat ako at baka magta
tantrums iyan mamaya."
"Ang bilis ng paglaki niya. Your milk must be really healthy," sinisikap ko
talagang breast feed si Noah. It's the best way to grow him up. "Ang gwapo niya
talaga, anak. Kung kukunin niyan bilang modelo sa mga kid's magazine..."
"Mommy, hindi ko alam na iniisip mo pala 'yan? Masyado pang bata ang anak ko, My.
Hindi pa nga iyan nag-iisang taon eh."
I did not really expect that she would say that.
"Sinasabi ko lang, Klad. May future ang apo ko sa pagmomodelo.."
"Ssh, hindi ko gagamitin ang itsura ng anak ko sa mga ganyan, My. Lalong-lalo na sa
showbiz," ngumiti lang si Mommy na sinang-ayunan ang sinabi ko. "At ayaw kong
maging public figure ang anak ko paglaki. Ayaw na ayaw ko na maging sentro ng
usapin ng mga tao. If possible...we will remain unfamous."
"We will support the both of you. Magmadali tayo para makapagpahinga na kayo,"
pinagbuksan ako ni Mommy ng pintuan ng sasakyan. "Edel! Bilisan niyo ngang
maglakad! Hindi pa raw nakakatulog 'yang apo mo!"
"Kayo, Mommy, kumusta? How is the case?" sunod sunod kong tanong nang makaupo ako
sa first row na upuan ng van.
"Oh ito...kay Mommy ka muna, baby boy," nakangiti kong kinuha mula kay Daddy si
Noah at umusog ako nang maayos sa pinakadulo.
"Maayos. Tapos na ang lahat. Wanted si Leonardo at payapa na sa problema ang
pamilya natin," tumango akong ngumiti nang matiwasay. I did not bother to ask so
many questions dahil pagod pa ako, at mukhang wala pa namang balak si Mommy
magkwento.
Pakiramdam ko pinagkaitan nila akong malaman sa mga nangyayari rito sa buhay nila.
Nang makasakay na ang lahat sa loob pati si Daddy sa driver's seat ay ang ingay
naman ng mga kapatid ko at ni Claire ang namayani. They were asking for pasalubong
na hindi na namin pa naatupag na bilhin dahil panandalian ang biyahe namin. And of
course, I'm excited to go home.
I'm excited to see him. At last, we landed now safe and sound in Cebu.
Makikita ko na ang lalaking gustong gusto ko nang makasama.
I wanted also to ask Mommy about Vice kaso mukhang wala rin silang balak na magsabi
o kung ano ba. Baka hanggang ngayon may alitan pa rin sila o sama ng loob sa isa't-
isa. Well, nandito na ako. Gagawa ako ng paraan para magkausap kami ni Vice. Gagawa
ako ng  mga hakbang para makasama lang si Vice, tutol man ang pamilya ko o hindi.
At isa pa, may anak na kaming dalawa ni Vice. We should be together. I will not let
his sacrifices for our love be wasted only. Sa dami ng mga pinagdaanan niyang
problema, dapat may magmamahal sa kanya...at hindi pwedeng iba...dapat ako lang.
I should be the one who will only love him, destiny forbids or not. I should be
that forever for him, God agrees or not.
Umalis ako sa bokasyon para sa pag-ibig. Dapat mangyari ang dapat mangyari...and
that would be Vice and I will marry sooner or later.

PAGKARATING namin sa bahay ay isang simpleng welcome party ang bumungad sa amin.
Nandoon si Reverend Mother, mga tiyuhin ko pati na si Sister Eve.

"I miss you, Klad," higpit na yakap ni Uncle Rapha sa akin.

"Ako rin, Uncle.." I miss them so much too. Mahirap maging mag-isa sa ibang bansa.
Mahirap mag-alaga ng sarili habang buntis ka na walang pamilya.

"I miss you, Kladeria," napangisi akong iba ang ngiti ngayon ni Uncle Iñigo. Noong
iniwan ko siya rito ay hindi ganito ang mga ngiti niya. His aura blooms and
radiant, parang walang problema na kinakaharap.

"Miss you, too, Uncle.." pagkatapos kay Uncle Iñigo ay si Uncle Rich naman ang
yumakap sa akin na kulang na lang ay maangat ako mula sa sahig.

"Miss you, Klad.."

"Miss you too, Uncle Rich.." yumakap ako sa kanya nang mahigpit para hindi mahulog
sa sahig.

"Oh my God...is that Noah?," dahil sa pagkamangha ay binitawan niya ako at dali
daling lumapit kay Daddy na karga karga na naman si Noah. And my son got their
attentions. Naiwan akong nakangiting nakatingin sa kanilang nag-aagawan sa kung
sino ang hahawak sa anak ko.

"Huwag kang makulit, Rapha. Ako ang nakauna!.." napailing-iling ako sa sigaw ni
Uncle Rich na siyang binigyan ni Daddy sa anak ko. Gigil na gigil ang tiyuhin ko na
hinahagkan ang anak ko. Nagpapasalamat din na hindi gaanong mapili si Noah sa kung
sino man ang kakarga sa kanya.

"Klad.." lumingon akong narinig ang boses ni Reverend Mother. Bumungad sa akin ang
malamyos niyang ngiti kaya niyakap ko siya kaagad na naiiyak.

"I miss you, Tita. Salamat sa lahat lahat ng ginawa mo.."

"Wala iyon, apo. Bayad ko na iyon sa lahat ng masamang nasabi ko sa'yo. I know, I
should understand your feelings at that time but what I did was scold you. Masaya
akong masaya ka ngayon," si Tita ang tumulong at gumawa lahat ng proseso para
mapalabas ako sa kumbento. It took long months to be approved completely. Ang
mahalaga, I am free of the vows...but I put in my mind that all the peacefulness I
am seeing right now is God's will.
I should be thanking Him for all these blessings...for all the smiles and laughters
that I see right at this very moment.

Isa lang ang ibig sabihin nito, problem solved with the guidance of God.

Matapos naming mag-usap ni Tita ng ilang minuto ay iniwan niya ako para tulungan si
Eve na gumagawa raw ng mango float. Tutulong sana ako kaso biglang may nag
doorbell. Iyong pamilya ko ay nasa garden nakipagtuwaan sa anak ko.

Binuksan ko ang pinto kahit nagtatanong ako sa sarili kung may inaasahan ba kaming
bisita. And my qeury is answered with a sweet smile of Marga. Gulat ako sa nakikita
ko. Her face did not appear dark and angry.

"Klad...welcome back!" tulala pa rin ako hanggang sa yakapin niya ako ng mahigpit.
I should be asking if what happened to her. Hindi na siya galit sa akin? Huli
naming pagkikita ay labis labis ang galit niya.

"Hindi ka na galit?" bulong kong gulat pa rin.

"Not anymore. Time passed by and things happened. Kalimutan na natin ang mga galit
na siyang nagpapapangit sa mundo, Klad. Anyways, welcome back and I am here to see
ny nephew! Yiee.." kinikilig niyang saad habang nagmamartsa papasok sa sala namin.

My shock is still evident when I followed her. May dala siyang tatlong paper bag
galing sa mamahaling botique sa SM Seaside na inilagay niya sa glass center table
namin.

"How did you know that we will arrive today?" hindi ko pa nakakalimutan ang ginawa
ni Mr. Alzani sa amin. He did not command us to come home earlier. Nababagot na
kami doon. Umaasa lang kami sa utos ng ama niya.

"Kay ano..."
"Queen.." laglag ang mga panga ko nang sumulpot bigla si Uncle Iñigo galing doon sa
labas at yumakap kay Marga na walang pakialamanan kung nandito ako sa harap nila o
wala. They have kissed in front of my eyes! For Jesus' mercy! My heart is so shock!

"General..." tinapik-tapik ko ang dibdib ko dahil sa gulat. I can't believe this!

Noon, kulang na lang magsuntukan sila sa harap ko, ngayon...hindi ko pa ata mapo
proseso ang nakikita ko. Hindi madaling tanggapin na ang aso at pusa ay pwede pa
lang mag-ibigan.
"Kayong dalawa...pakiliwanag nang nakikita ko ngayon?" nang magsalita ako ay saka
pa sila lumingon.
"Oh Klad...hehehe," nahihiya pa si Uncle na lumingon sa akin. "Si
Marga...girlfriend ko."
Halata naman sa nakita ko kanina kaso mas nakakagulat pala talaga kapag may
kompirmasyon na.
"Yeah, can't you believe, Klad? Di nga ako makapaniwalang in love ako sa Uncle mo
eh. Anyways, kami na so you should be recovered by now from shock.." umiling ako
kaisa sabay thumbs up sa kanilang dalawa.
"Happy for the both of you.." ngiti ko. Kaya pala iba ang aura ni Uncle ngayon.
"Salamat, bayaw," hinila ni Marga si Uncle papuntang labas kung saan galing ang
tiyuhin ko.
Pero sa kabila ng gulat ko ay masaya ako. Maligaya ako para sa tiyuhin kong suplado
at mapagmataas.
"Queen at General, huh.." nakangisi akong umakyat na sa kwarto at napagpasiyahang
magpahinga muna.
Binuksan ko iyong maleta ko at naghanda ng susuutin ni Noah pampatulog. Mag-fa-five
na ng hapon at kailangan na niyang magpahinga pagkatapos ng pakikipagsaya ng
pamilya ko sa kanya.
I sat down on my bed that I missed for a long time. Napalitan na ng baby pink at
dark blue ang kulay ng kwarto. Ayaw ni Noah kasi nang masyadong maliwanag na kulay.

I opened my phone after a minute of remembering. Pumunta ako sa USJ-R page at

tumingin sa mga announcements sa kung kailan ang next enrolment for the next
semester. I also read all the requirements and screenshot them.
Balak ko talagang mag-aral ulit. I will pursue Law, my dream. It's not too late for
this. Achieving dreams would never been too late.
LUMIPAS ang oras at napabangon ako bigla. Nagising ako mula sa mahimbing na
pagkakatulog. Doon ko lang namalayan na nasa tabi ko na si Noah na natutulog din at
nakapagbihis na.
"My baby.." I kissed his forhead for a long time. "I love you. We will see your
father soon."
Kinumutan ko siya nang maayos at pumunta sa may aircon para lakasan iyon ng konti.
I locked my sliding door window and let the curtains fall.
Lumabas ako para harapin ang mga taong naghanda pa ng party sa amin. Naabutan ko na
naman si Uncle Iñigo at Marga na nag-uusap sa kung anong topic. Seryoso iyon at
mukhang nagpa-iwan talaga sila doon para lang pag-usapan ang kung ano man.
I walked towards them para yayain silang kumain dahil naririnig ko ang halakhak sa
may dining room namin.
"Uncle...kumain na kayo? Mamaya na 'yang usapan ninyo. You should eat first.."
lumingon si Marga sa akin at ngumiti. Nginitian ko rin siya.
"Tapos na kami, Klad...may pinag-usapan lang kami..---" nakita ko ang pagsiko ni
Marga kay Uncle Iñigo.
"Kladeria, may sasabihin si Queen sa'yo.."

"Ha? Bakit ako? Napag-usapan na nating ikaw na magsabi eh.." irap ni Marga sa
kasintahan.
"Speak. Ano ba 'yang sasabihin ninyo?" may hikab kong lapit pa sa kanila. Umupo ako
sa bakanteng one seater sofa. Nagkatinginan silang dalawa habang hinawakan ni Uncle
ang kamay ng nobya niya.
"Klad...may kaibigan kasi ako. He got into an accident a year ago. Na-comatose siya
dahil doon at nang maka-recover ay iyong isa niyang paa ay hindi pa nakakagalaw sa
ngayon pati ang kaliwa niyang braso. We need a nurse for him kasi. Masyadong
suplado ang kaibigan ko at sobrang choosy. Lahat ng nurses na binibigay namin sa
kanya ay puro umuuwing luhaan. Reverend Mother said that you have trained yourself
in any medical knowledge. Desperada na talaga akong makahanap ng mag-aalaga sa
kanya. Gusto ko kasi na ang mag-aalaga sa friend ko ay marunong humandle ng
masamang ugali. Kagaya mo...like mahaba ang pasensiya at hindi sumusuko kaagad.
Sana naman pumayag ka? Don't worry... seven in the morning ang pasok mo. All you
need to do ay maghanda ng mga pagkain niya. And time out will be three in the
afternoon. Syempre, may salary ka doon. Five thousand a day.."
Napakurap ako sa sunod sunod na pagsasalita ni Marga. She seems serious while
talking and concern is fully evident in her face.
"Kawawa naman ang kaibigan mo..kung hindi lang dahil kay Noah ay papayag ako--"
"Don't worry about Noah. Nandito naman ako, pero kung busy ako ay pwede mo naman
siyang dalhin sa mansion ni Ku--"
"...ni Kurt. Kurt iyong name ng friend ni Marga, Klad.." napatango akong hindi
sigurado kung maniniwala ako kay Uncle o kay Marga. Para kasing may tinatago sila
na kung ano ba.
"Ano, Klad? Are you in? Para mapahanda ko na sa mayordoma ang kwarto mo. We
immediately need an aid kasi. Pwede ka na ba sa Lunes?"
The salary is quite high. Sino bang magsasahod ng five thousand a day at babantayan
lang ang may sakit, hindi ba? This is tempting. Lalo pa at kailangan ko talaga ng
pera sa pag-aaral ko at sa mga gastusin ni Noah.
"Ilang buwan ba ako magtratrabaho? Mag-aaral kasi ako ulit, Marga, at two months na
lang ay pasukan na for next semester. You should find another nurse that could
replace me."
"So papayag ka?!" masayang masaya niyang tili. "Oh my God!"
"Queen.." hinila ni Uncle si Marga at napabagsak iyon ulit sa gilid niya. Niyakap
niya ang nobya ng mahigpit at matamis akong nginitian.
"I need the money for enrolment and tuition. Malaki rin ang five thousand a day. It
will finance my school fees for five semesters already. That would be a great help.
Ayaw kong magpa-finance kay Daddy sa pag-aaral ko."
"Sobrang sobra nga, Klad. Ang saya.." tinakpan ni Uncle ang bibig ni Marga bigla.
"Taga saan ba iyang kaibigan mo, Marga?" naging interesado na ako sa topic. "Alam
ba niyang naghahanap ka ng nurse?"
"Oo naman. At nasa mountaintop lang ng Busay ang mansion niya, Klad. I mean--nasa
bahay siya ni Kuya ngayon tumutuloy. Mas mainam kasi sa mapayapang lugar siya
nagpapagaling eh."
"Ah...kaibigan niyo siya?" sa mababang boses  kong tugon. My heart is beating wild.
I did not know why.
"Oo namin ni Kuya."
"Kuya mo? Kumusta na siya, Marga?" natahimik silang dalawa bigla at nagkatinginan
ulit. My worry and fast beating heart was stopped by the sweet smile of Marga.

"Of course. Ayos lang si Kuya, Klad. Kung may time ka, you can talk both na naman.
Hindi pa niya alam na dadating ka tapos masyado siyang busy sa negosyo niya.."

Napatango ako nang marahan sa sinabi niya. Halong kalungkutan, sakit at pagtatampo
ang nararamdaman ko. Marami akong katanungan na hindi talaga masagot sagot kung
hindi ako ang bibisita sa kanya.

Isang malaking katanungan pa rin sa akin kung bakit hindi niya ako pinuntahan sa
Italy o mag message man lang o kahit magpasabi man lang sa mga kaibigan niya doon
sa akin sa mga nangyayari sa kanya.

Wala akong aasahan sa pamilya ko kapag si Vice na ang pag-uusapan.

"Can we really talk?" paninigurado ko habang iniisip iyong article na nabasa ko

tungkol sa Business Gala.

"Oo naman, Klad. Kapag mag-aalaga ka na sa kaibigan ko ay baka maabutan mo si Kuya

ko doon. You can casually talk naman."

Can she say that her brother missed me? Can she assure me that it is okay?

Bakit pakiramdam ko may mga nagbabago? Bakit pakiramdam ko wala na ako sa mga
direksyon na tinatahak niya?

"Sige. I can start on Monday."

Kung ito ang paraan para makita ko araw araw si Vice, ay hindi na ako mahihirapan
na hagilapin siya.

•JONAH'S POV•

Inalalayan ako ni Tyvian habang naglalakad kami ngayong umaga sa mahabang white
beach. Hindi pa masyadong sikat ang araw kaya maganda pa ang simoy ng hangin. I
tried myself really hard to walk with my left leg kahit  nanlalambot pa iyon.

"Para sa pamilya..." he cheered me up. Pinabayaan ko lang siya sa mga sinasabi niya
dahil nakakagaan naman iyon ng pakiramdam. He is determined to help me to recover
faster.

Iniisip ko rin na kahapon pala ang dating nina Klad. I did know what would be her
reaction seeing me disabled. Fuck! I can't take it.

Magiging pabigat lang talaga ako sa kanya...kapag hindi ako gagaling ngayon. I
should support my friends on healing my through this way.

"Ilang linggo ba tayo rito?" tanong ko nang malakad na namin ang isang kilometro
mula sa resort ni Crex.

"Depende sa mood mo. We decided this trip for you. Para sa paa mo.." he slowly let
go of me and I tried to walk with my own self. Kahit paika-ika akong maglakad ay
sinubukan ko pa rin kahit nanlalambot iyon at kumikirot.

"Alam mo bang umuwi na ang mag-ina ko kahapon lang?" nang tumingin ako sa kanya ay
may gulat sa kanyang mga mata.

"Ganoon kaaga? Akala ko next year pa sakto lang para gumaling ka."

"Di ko alam. Ayaw kong makita nila akong ganito ang kalagayan, Mariente. I should
not be a burden to them."

"You are not a burden.."

"I am. I will think that way until Klad will speak her opinion of me. Her statement
about my condition would matter the most. At natatakot ako na baka masakit ang
sasabihin niya.."

"She isn't like that. Mabait siyang babae at maintindihin. If she really loves
you...she will accept you."

"I would demand more time, care and attention from her. Ayaw ko 'non. Ayaw kong
maging pabigat. Pasensiya na at parati ko itong sinasabi kasi ganoon talaga ang
nararamdaman ko.." tumango lamang siyang naiintindihan ako. Nagpapasalamat na lang
din na mahaba ang pasensiya ni Tyvian sa paulit ulit kong pagsasabi ng mga walang
kwentang bagay.

"Basta, in our point of view, you're not pabigat. We are more than willing to help
you recover, man."

Before I could utter a thank you, tumunog ang cellphone niya galing sa kanyang
bulsa. Nang sinagot niya ang tawag ay umupo na muna ako sa buhangin.

"Yes? Oh? Kuya mo?...Nasa beach kasi kami, Marga kaya hindi niya sinagot ang mga
tawag mo. Sorry...okay...Jonah, si Marga, kakausapin ka raw.." kinuha ko ang
nakaabot na cellphone ni Tyvian.

"Marga.." I utter her name softly, relaxing from a long walk. "Bakit?"

"Nasa Bantayan ka raw? Uuwi ka ba bukas?"

"Bakit? May nangyari ba?"

"Hiniram ko si Noah kina Tita. Baka lang naman interesado ka. Dadalhin ko siya sa
mansion..and Klad--"
"Don't push it, Marga. Hindi pa ako gumagaling kaya --"

"Kaya ano, Kuya? Ikaw naman ang magtatago? Oras na para harapin ninyo ang isa't-
isa. She really wants to see you. Pagbigyan mo naman 'yong tao. Pasalamat ka nga at
mukhang hindi siya galit sa'yo. She's hopeful when I talk to her .." nagpalabas ako
ng mabigat na hininga at tiningnan ang paa kong may benda.

"How are they?" I whispered imagining Noah's and Klad's smiling faces.

"Mukhang maayos naman and I can say because it is evident...she's f*cking missing
you. Kaya umuwi ka talaga bukas."

I miss you too, baby. So damn f*cking much. Kaso natatakot talaga ako sa kalagayan
ko. Ngayon lang ako tumakbo sa mga kinatatakutan ko.

"Pag-iisipan ko, Marga. Sige, thanks bye!" pinatay ko ang tawag at inilahad kay
Tyvian ang cellphone niya. Nakatitig ako sa kalmadong dagat at mala asul nitong
kulay.

Haharapin ko ba siya? Bakit sobrang natatakot ako? Bakit iniisip ko ba na hindi ako
tatanggapin ni Klad dahil sa kalagayan ko? Bakit ba marami akong doubts sa buhay?

"Anong sabi?" Tyvian inquired sitting beside me.

"Noah will be on the mansion tomorrow. Marga borrowed him. Posibleng nandoon din si
Klad. She asked me if uuwi ba ako bukas. And I don't know what to say kasi hindi pa
ako handa. Hindi pa ako handa emotionally.."

"So kailan ka ba magiging handa? Kung labis nang masaktan si Klad sa paghihintay
sa'yo?" and what Tyvian said ring the biggest bell in my head.

I promised Klad to visit her earlier than one year and four months. I promised her
that I'll marry her if all will be peaceful already. I promised her that I have
cleaned my soul already when I'll show up to her.

Pero hanggang ngayon...mabigat pa rin ang kaluluwa ko. I can't accept my condition.

Ngunit, posible rin ang sinabi ni Tyvian. Mas masakit atang mauubusan ng pasensiya
si Klad sa paghihintay sa akin. I promise to be with her but I broke it. Hindi ko
nagawa. Pinaasa ko siya sa bagay na hindi ko kailanman nagawa.

What Tyvian said didn't passed in my mind. Papasalamatan ko ata siya ng lubos sa
pagkakabigkas ng mga tanong na iyon.

"Can we go home tonight?" I asked after a long silence between us.

"Of course, man. That's the spirit!"

Please, accept me, baby.

Please, love me still.

"Magkano ang perlas ngayon dito, Mariente?" I said after thinking of my promise to
marry her when we last talk inside the jail.

"Why?"
"I will give her a pearl when I propose my forever with her."

"Seryoso? No second thoughts?"

"Siya lang ang babaeng pagbibigyan ko ng buhay ko. She will be the only woman that
I will marry spend my life with...whether destiny enjoins it or allows it," I
whispered gazing at the blue skies and mountains of Negros.

The silence between us was interrupted by a noisy conversation of some ladies

approaching us. Kahit malayo pa lang ata sila ay naririnig ko na ang kanilang
nakakarinding boses. Ladies. Tss!

"Best Stalker Awardee talaga itong Beatrice na ito," umigting ang teynga ko nang
marinig ang pangalan ng babaeng umuubos na sa pasensiya ko. "Kung ako sa'yo,
Jonah...hindi ko iisipin ang negosyo at iwawala ko na sa landas ko si Mr. Enriquéz
dahil masyadong mapilit ang isang 'to."

Kung nataboy man siya ni Trejus last week ngayon ay may kutob akong hindi talaga
ako tatantanan ng babaeng ito.

"Jonah..." and there her voice goes at hindi pinasadahan ng tingin. Tumabi siya sa
akin at inangkla ang kanyang braso sa braso ko.

"What are you doing here, Beatrice?" halata ang konting iritasyon sa boses ko.

"My dear friend, Allison, is on vacation here. At nalaman kong nandito ka. It's so
coincidental that we have met here now. I miss you. How are you na?"

"Always alright," nang wala ka rito.

Narinig ko ang pagtikhim ni Tyvian nang dumapo ang isang palad ni Beatrice sa hita
ko.

"Beatrice, baka sa hindi mo alam anoh...iyang hinahawakan mo ay may anak at asawa

na. Don't be too desperate," mabuti talagang nandito si Tyvian dahil wala akong
ganang makipag-usap sa mga tao ngayon.

"Are you joking? Bakit ba sumasawsaw ka sa usapan?" asik niya kay Tyvian na
napupuno ng iritasyon.

"I am not joking. Why would I be?"

"Why would you be? Baka sinabi mo lang 'yan para layuan ko si Jonah. Hell
no...sabihin mo, Jonah, nagbibiro lang naman si Tyvian, di ba?"

"He's not.." simple kong saad habang kinukuha mula sa hita ko ang kamay niya. No
lady can ever seduce me except for my baby. Isang taon at ilang mahahabang buwan na
akong walang aktibidad sa kama. I am waiting for Klad to give me what I need, of
course with her permission. Hindi pwedeng ibang babae, dahil si Klad lang naman ang
nakapagbubuhay sa namamatay kong katawan. Kaya baka akalain ni Beatrice na sa
pasimple niyang paghawak sa akin ay may nararamdaman ako, nararamdaman ko lang ang
iritasyon.

"Bakit hindi ko alam 'yan? Why would the media lie to me? O baka kayo ang
nagsisinungaling.." kulang na lang magtitili siya sa inis.

"The media don't know the happenings of my life. And you don't matter to me to say
that I have a family."
"Arggh...anyways, wala naman sila rito. If you have a wife, she should guard you
twenty-four seven. Bakit wala? Ilang buwan kong nakikitang wala ka namang kasama sa
mansion mo? Oh..no one could lie to me, Jonah. Mapapasa-akin ka rin," the next
thing she did made my world gone evily mad when she claimed my lips. Hindi ko rin
namalayan na nasa harapan pala namin ang kaibigan niyang napansin kong kumuha ng
litrato.

The fucking hell! Paano ako aatras kong di ko naigagalaw ang isa kong paa?

"You're too cold but your lips are sweet," iyon ang huli kong narinig galing sa
kanya bago sila lumayo mula rito. They were fucking giggling!

"Kung di lang 'yon babae, Jonah, sinuntok ko na 'yon. Man, she's obsessed with you.
Ano ba pinakain mo doon?" halos magsisigaw na si Tyvian sa akin.

"I don't know. Bakit parang ako sinisisi mo? She's a spoiled brat. Wala akong
ginagawa sa kanya. Her father just introduce me to her tapos ganyan na siyang maka-
asta."

"Obviously, mag-iingat ka sa pinanggawa mo.

If that lady will know about Kladeria, brace your f*cking self, Jonah,"
napabuntong-hininga ako sa mga pinagsasabi ni Tyvian.

"I need to go home now, Mariente. Siguraduhin mong hindi niya malalaman."

"Tss...mas gwapo naman ako sa'yo pero wala pang naging obsess sa akin," tawa niya
sabay hawak sa aking mga kamay para tulungang patayuin.

"I will not go against that theory. Di na ito nakakatawa."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 30-Ti Amo, Amore Mio

•KLAD'S POV•

NAGPAPAKAIN ako kay Noah at ini-enjoy ang tawa niya nang sumulpot bigla bigla si
Marga nang marinig ko ang pagbukas ng pinto namin.

"Good morning, Klad and Noah-baby.." kaagad niyang inakap si Noah at pinagdiinan ng
halik ang pisngi ng anak ko. Naka-corporate attire pa siya na umupo sa carpeted
floor para magpantay sila ni Noah. "How are you baby?"

Inabot ng ni Noah ang mukha ni Marga at natatawa. Kinuha naman ni Marga ang
dalawang kamay ng anak ko para halik halikan iyon.

"Ang cute mong bata ka..hmmm.." gigil na gigil niyang pinisil ang pisngi ni Noah.

"Hihiramin ko siya ngayon, Klad. Dadalhin ko siya kay Daddy tapos ihahatid namin
siya sa mansion ni Kuya. Nandoon ka naman doon, di ba?" tumango akong tinitingnan
ang wall clock namin. It is nearly six thirty already. Di na rin ako nagreklamo
kasi may karapatan naman silang makasama si Noah. And my family is not against as
Marga is my Uncle's girlfriend.

The question is...does he know about Noah? Maybe, Marga knows about my son because
of Uncle Iñigo. And there's a possibility that Vice doesn't know.
Either ways, I hope he accepts him whole heartedly. Bahala na ang mga pangako niya
noon, naiintindihan ko ang mga problema na pinagdadaanan niya dahil sa mga kasong
kailangan niyang sulusyonan.

"Ang aga mo namang bumisita, Marga," nakapagpahinga nang maayos si Noah kagabi kaya
maaga siyang nagising ngayon. Kami pang dalawa ang nakabangon at iyong ibang kasapi
ng pamilya ko ay nakahiga pa sa kanya kanyang mga kama.

Maaga akong nagising din dahil sa excitement. Hindi ko alam kung bakit nag-uumapaw
ang kaba at saya ko ngayon, knowing pupunta ako sa mansion ni Vice.

Fine. I am really excited to see him. Walang mapaglalagyan ang pangungulila ko sa

kanya.

"Kung di lang dahil sa Uncle mo ay di na ako uuwi kagabi eh at dito na ako natulog.
Tapos iyang Uncle mo, sobrang old fashion ang paniniwala, bawal daw matulog ang
babae sa bahay ng lalaki pag di pa kasal. The heck..saan niya napulot ang pamahiin
na 'yan?"

"Pagpasensiyahan mo na siya, Marga. He's too conservative," tumango lamang siyang

nalunod na sa pakikipagtuwaan kay Noah.

"Manang manang ka sa Daddy mo. Ang gwapo mo..jusme!" my son giggled when Marga made
hilarious faces.

"Da--da--" namangha ako sa nasabi ni Noah. Nakita ko rin ang pag-awang labi ni
Marga dahilan para matuwa siya ng labis.

"Say it again, baby. Dada.." humalakhak lang ang anak kong tuwang tuwa sa
hinahaplos na mukha ni Marga.

"Da--.." I can't still believe that he utter those words. Iyon ata ang mga unang
salitang nabitawan niya.

"Yiee...excited na akong ipagsigawan sa opisina na may pamangkin ako. Tingnan

natin, di ba lulugwa ang mata 'nong Beatrice na 'yon," tatayo na sana ako para
kunin si Noah para bihisan na sana nang binulong-bulong iyon ni Marga sa sarili
niya.

"Beatrice?" tanong ko upang mag-angat siya nang tingin sa akin. "Sino siya?"

Base sa nabasa kong article patungkol doon sa Business Gala na iyon, si Beatrice
Enriquéz ay anak ng malaking investor ni Vice sa negosyo niya. And she would be his
date in that event. Maliban doon, wala na akong ibang alam patungkol sa babae na
'yon.

"Nevermind about her, Klad. Kayang kaya ko siyang pabagsakin," tugon niya na may
panggigil na tila ba ay alam ko ang pinagsasabi niya para makita ko ang galit sa
kanyang mga mata.

"Ka-trabaho ba siya ni Vice?" desperado na akong malaman. It doesn't sound good to

me that a lady named as Beatrice would be linked to him. Magunaw muna ang mundo
bago nila maagaw ang dapat ay sa akin.

"No. Ginagamit niya lang ang Daddy niya para malapit kay Kuya. As I said, don't
worry, okay. Pinagbabawalan ko na siyang pumasok sa kahit anong lugar na nandoon si
Kuya. Maliban na lang kung wala ako sa tabi niya, iyang inggratang babae na 'yan,
ay umaatake nang hindi ko nalalaman."
Tumango lamang akong hindi na pinansin ang mga hinanakit ni Marga sa babae.
"Bibihisan ko muna si Noah," inabot niya sa akin si Noah kaya iyong anak ko ay nag-
uumapaw sa tuwa nang makarating sa bisig ko. He hugged my neck, being clingy again.

"So adorable. Ganyan ba si Kuya sa'yo, Klad. Pag nakalapit sa'yo, naglalambing at
yumayakap lang," ngumiti ako sa komento ni Marga, di malaman ang sasabihin. Doon ko
napagtanto kung gaano ko na-miss ang mga yakap at halik niya sa akin.
Nagpaalam muna ako kay Marga na aakyat para makapaghanda na rin ako sa trabahong
sinasabi ni Marga. Magiging maayos kaya iyong trabaho ko kung suplado at choosy
iyong babantayan ko.
Think positive, Klad. Kung mag-aalaga ka sa kaibigan ni Marga ay may posibilidad na
makikita mo kada umaga si Vice. Huwag ka ng magreklamo at iyong pinapangarap mo ay
abot abot mo na. Saka lahat ng katanungan mo ay masasagot na.
Nang pareho na kaming nakapagbihis ni Noah ay karga-karga ko siya nang magbaba na
kami sa hagdanan. Ang bahay namin ay may nag-iingay na sa may dining room at si
Marga ay may kausap sa may pool namin. Sumisigaw siyang naiirita.
"Bahala ka! You need an assistance! Huwag nang matigas ang ulo, please! She will be
there whether you like it or not!...Oo nga. Dadalhin ko .." saka nakita ko ang
iritasyon niyang binaba ang cellphone at magmartsa papasok rito. Kausap kaya niya
ang aalagaan ko?
Kaya ko ba talaga?
Her face lighted up when she saw Noah and ran towards us.
"My little Kuya...dadalhin ka ni Auntie ngayon sa work niya ha. Tapos, we will meet
Grandpa. And..Dada.." natatawa ako kapag natatawa si Noah kay Marga.
"Da--da.." binigay ko sa kanya ang anak ko tapos inayos ang buhok nito. Mas lalo
lang nadadagdagan ang excitement ko sa tuwing natitigan ang mukha ni Noah.
Magkamukhang magkamukha kasi talaga sila ng Daddy niya eh.
"Behave there, baby. Mommy would be right back, okay. I love you.." I kissed his
cheeks.
Kinuha ko mula sa balikat ko ang little Batman bag ni Noah at inabot iyon kay
Marga.
"Nandito na ang extra-damit niya, Marga. Pati yong gatas at hygiene kit niya, saka
diaper, nandiyan na rin."
"Thanks, Klad. Magpahatid ka sa driver ko papuntang mansion. Tapos magpapahatid na
lang ako kay General," kindat niya sa akin.
"Nandoon ba ang Kuya mo?"
"Oo naman," at namuo na ang kaba sa dibdib ko. Ramdam ko na ang panlalamig ng aking
tiyan at mga kamay.
Good heavens! Di ko na halos malunok ang laway ko sa kaba. Nandito pa nga ako sa
bahay ay labis na ang pagwawala ng puso ko, ano pa kaya kapag nasa mansion na ako.
"Sige. Alagaan mo ng mabuti si Noah, Marga. Bye baby.." I kissed Noah again before
I walked towards the door.
Narinig at nakita ko pa ang pag-iyak niya kaya dinaluhan siya kaagad ni Mommy.
Practically speaking, ginagawa ko ito dahil sa sahod. I would earn one hundred
fifty five thousand pesos in a month. Naniniwala naman ako kay Marga kasi kapag may
binibitawan siyang salita, seryoso iyon at makatotohanan. Her aura speaks like
that.

The five thousand a day seems so catching at dapat lang na makatotohanan ang sahod
na iyan. Ewan ko ba talaga kay Marga. Siguro, tinaasan niya ang sahod dahil wala
ngang nakakatagal na nurse sa kaibigan niya.

On the other reason, may pagkakataon na akong masilayan ulit si Vice.

Hmm..ano nga pangalan noong aalagaan ko? Kurt? Iyan ang sinabi ni Uncle na pangalan
ng kaibigan ni Marga eh.
Pinagbuksan ako ng driver ni Marga nang makalapit ako sa sasakyan niya, sumakay ako
at napa-sign of the cross nang lumabas na ito ng subdivision.

Dahil sa hindi naman masyadong traffic, ay nakaabot kami kaagad sa labas ng mansion
ni Vice sa oras na alas otso e medya. Late ng isang oras at kalahati. Siguro naman
ay maiintindihan iyon ng kaibigan ni Marga.

Nakaangat ang tingin ko sa mansion at masasabi kong may nagbago doon. Maaliwalas na
ang pintura at mukhang pina-renovate ang isang bahagi ng katabi ng isang kwarto.
Na-miss ko ang simoy ng hangin rito sa mansion. Kung saan nagsimula ang lahat.

I would really thank God for bringing me here once again.

Tiningnan ko ang mukha ko sa salamin ng sasakyan. I did not apply thick make up.
Only face powder and matte lipstick. Sinuyod ko rin ang kasuotan ko. I am
comfortable with faded jeans and three-fourth-sleeve white lady's polo with my two-
inches heeled shoes.

Simplicity is beauty.

Abot langit na ang tahip ng dibdib ko sa kaba. Lumalabas na ang malamig na pawis sa
aking katawan. I can feel my legs shaking with anticipation and fear. Pwede pa lang
pagsabayin ang dalawang emotion na 'yon.

Nang nakalapit ako sa grand gate nila ay nakaharang doon ang dalawang guard na
ngayon ko lang ata nakita.

"Anong atin, Ms?" tanong nong isa.

"Umm..kaibigan ako ni Marga..." hindi natuloy ang sasabihin ko kasi may tumawag sa
isang gaurd at napabaling sa akin. Nagpapasalamat dahil nanginginig ang boses ko sa
kaba. Nanunuyo ang lalamunan ko.

Jesus! Help me.

"Sabi ni Sir Trejus ay papasukan na lang daw," narinig kong sabi nang tinawagan sa
may hawak ng lock ng gate.

Nakahinga ako nang maluwag nang pinagbuksan ako ng gaurd. Malalaki ang mga baril
nila na para bang may binabantayan silang malalaking halaga ng pera sa loob.

As I stepped in the inside ground, nagsisimula na namang nag-aalab sa kaba ang puso
ko. Sinasambit ko ang lahat ng mga santo at santa nang makahawak ako sa main door
ng bahay.

Kakatok na sana ako nang biglaan iyong napabukas dahilan nang pagkagulat ko.
Bumungad sa akin ang isang katulong na bago ang mukha sa akin. Wala na ba iyong iba
kong kasamahan dito?

"Kaibigan ako ni Marga.."

"Sige, pasok ka lang, Ms. Sinabi na sa amin ni Ms. Marga lahat kahapon," nilakihan
niya ang bukas ng pinto saka naman ako pumasok.

Kakalanghap ko pa lang sa amoy ng mansion ay si Vice kaagad ang pumasok sa isipan

ko.

"Si...ano..si Vice pala?" Klad, maghunus-dili ka nga muna. Ang una mong pinuntahan
dito ay ang kaibigan ni Marga na nangangailangan ng serbisyo mo. Hindi si Vice,
okay? Bunos na lamang iyon.

"Nandoon sa kwarto niya, Ms. Si Sir Trejus na ang kakausap sa'yo muna. Nasa living
room siya," tumango akong sumunod sa babae.
I am breathing heavily because suddenly I can't breathe because of extreme
nervousness. Naabutan ko nga doon sa Trejus sa isang desk sa living room na may
kausap siya sa telepono.
"Sir Trejus.." tawag ng katulong sa kanya kaya agaran siyang lumingon sa amin.
Binaba niya naman ang telepono pagkakita sa akin at nagpapanik na nilapitan ako.
"Marga needs a nurse for her friend. Ako ang inofferan niya ng trabaho, Trejus.."
"Alam ko 'yon, Ms. Klad. Welcome back pala," tumango ako ng matamis sa kanya.
"Salamat," gusto ko sanang magtanong kung nasaan ang Boss niya kaso hindi iyon ang
unang dahilan para pumarito ako.
"May pagka-suplado ang kaibigan ni Ms. Marga. I will lead you to his room at ikaw
na ang bahalang magpapakilala sa sarili mo," tumango rin lang akong sumunod sa
kanya papaakyat ng mahahabang hagdanan ng mansion.
Kulang na lang ay hindi ko na maihahakbang ang mga paa ko sa panginginig.
Hindi si Vice ang makikita mo, Klad. Kalma ka lang, please. Kalma. Relax. Inhale
and exhale.
Nilunok ko ang mga nakabarang laway sa lalamunan ko nang huminto si Trejus sa harap
ng isang pintuan na sa pagkakaalam ko ay kwarto iyon ni Vice. O baka dito nila
pinapatuloy ang bisita kasi mas comfy at malaki ang kama ni Vice.
"Wag ka na lang kumatok kasi sisigawan ka lang niyan. Pumasok ka na lang ng
diretso.." nakangisi siyang nagsasalita at tinalikuran ako. "Good luck!" kunot ang
noo kong hinawakan ang pinto dahil na-we-weirduhan ako sa inaasta ni Trejus.
Gusto niya ba akong mapatay sa pagkasuplado ng bisita nila? May pasipol sipol pa
siyang nalalaman. Ang saya ata ng mga tao ngayon.
Ang gusto ko lang namang malaman kung saan nilagay ng langit si Vice!
Huminga ako nang malalim bago pinihit ang pinto. Nalaglag ang kaluluwa at puso ko
nang nabuksan ko iyong pinto at bumungad sa akin ang nakatapis lang ng tuwalya na
si Vice na nakatalikod, tinitingnan ang labas gamit ang malaki niyang bintana.
Oh my God?!
Did Trejus give me the wrong room? Hindi ako dapat magkamali. His height and body
would tell that he is Jonah Thanues Mondejar. Ang pagkakaiba lang, may bakas na
kung anong maiitim na bagay sa likod niya. Like, they were wounds already healed.
Heavens! My heart is thumping wild and crazy to its limit. Hihimatayin na ata ako
kapag hindi ako nakahinga nang maayos ngayon.
Nanginginit ang pisngi kong nakatingin sa likod niya. Ganoon pa rin ang hatid na
emosyon ng maganda niyang katawan. Likod pa nga lang, nanlalambot na ako paano pa
kung humarap na.
Heavens to your freaking mind, Kladeria?!
"Magpapakilala ka ba o tatayo ka lang diyan?" Napapikit ako sa lamig ng boses
niya. Nanatili siyang nakatikod kaya hindi niya nakita kung paano ako nanginig. So
siya nga talaga iyong naaksidente and whatsoever other stuffs that Marga has said!
Si Vice batalaga?!
Nanginginig na nang labis ang kalamnan ko. No, what happened to him? My eyes were
forming tears and it didn't stop there because they fell. Sa halong-halong emosyon
na nararamdaman ko ngayon ay hindi ko na alam kung para saan ang mga luha ko.

Marga planned all of this. Bakit hindi nila sinabi kaagad na si Vice pala iyon?!
Para akong baliw kakaisip sa kung anong nangyari sa kanya...tapos...tapos kahit
konting impormasyon hindi nila ako mapagbibigyan.

Lord Jesus Christ, help me with this. This hurts a lot. The pain is forming in my
chest thinking that his leg and arm were impaired. Ganito kalaki ang isinakripisyo
niya nang mawala ako? Guilt hit my system like an asteroid.
"Umm.." ito ba ang tinatago nila sa akin? Ito ba?!

Wala ba akong karapatang malaman ang lahat ng ito?

"If Marga forces you to work for me, maaari ka nang umalis Ms---" nang lumingon
siya ganoon na lamang ang pagbagsak ng mga luha ko na walang humpay.

"What the...Klad?" it did not matter to me how shock and cold his voice is. Ang
tangi ko lang alam na gawin nang lumingon siya ay tumakbo papunta sa kanya at
yakapin siya nang mahigpit.

"Vice.." I heavily cried in his chest. Paulit ulit na naglalaro sa aking utak ang
imahe kung paano siya napilay. Kung paano niya natamo ang lahat ng ito.

Wala akong pakialam kung ano ang masasabi niya pagkatapos dito, ang mahalaga sa
akin ngayon ay ang mayakap siya at mapunan ang mga oras na kinailangan ko ang mga
yakap niya.

"I'm so sorry. I'm sorry. I'm sorry. Pasensiya ka na. Wala ako sa tabi mo," what I
have discovered right now made me blame myself! Good heavens!

Paulit ulit ko iyong sambit habang pahigpit nang pahigpit ang yakap ko sa kanya na
naninikip ang dibdib. My tears are so powerful because the pain and exhaustion are
so intense in my chest. Suddenly, my heart thuds faster like abnormal that made me
weaker. Nanghihina ako dahil sa labis kong paghikbi at doon ko lamang naramdaman
ang mga bisig niyang sumalo sa akin nang nagdilim ang paningin ko.

SA mga nag-uusap sa labas kaya ako napabalikwas ng bangon. Sweats were cascading in
my forehead despite of the cool atmosphere of the aircon. Nasa kwarto ako ni Vice
at iyong napapanaginipan kong iniwan niya kami ni Noah ang nagpapawis sa akin ng
matindi.

Agaran akong bumaba ng kama para hanapin si Vice kaso nasa gitna pa lang ako ng
hagdanan ay nakikita kong may babae siyang kausap sa malaki nilang sala.

Intense feeling of anger spreads in my veins. Nakakawalang gana ang nakikita ko.
The beautiful lady beside him was the only one talking and I know he is just
listening to her.

Ewan ko na lang talaga sa nararamdaman ko. Nakakatampo na gusto kong manakit kahit
anong pigil ko. My blood is boiling like wild fire.

Kapag wala akong gagawin ngayon, may masusuntok talaga ako. Panginoon ko, ang aking
mga nasabi ay resulta lamang na aking pagseselos. I shouldn't have said that but my
inner self is freaking jealous!

Let me guess, siya iyong Beatrice?

Nagpatuloy ako sa pagbaba at lumapit sa kanila. Iba ang nararamdaman ko sa babaeng

ito gaya na lamang nang pagkakainis ni Marga sa kanya. I should nurse my anger
because it might burst out. Baka may magawa akong masama sa babae dahil diyan sa
pagkakayakap niya sa braso ni Vice.

"Vice, can we talk?" lakas loob kong sambit na ikinakamao ang mga palad ko para
pakalmahin ang sarili. He stared at me nodding his head.
"Ayos ka na?" the concern in his voice made my heart melted in seconds.

"Oo..."

"And who are you, by the way?" pumikit ako. Huwag mong patulan, Klad. Control
yourself. Control. Ang sabi ni Marga sa akin, hindi niya hahayaang makapasok si
Beatrice kung saan nandoon si Vice.

O maybe Klad, Vice let her in. The thought of it made my heart sanked. O baka naman
talaga, nakalimutan ka na niya. O baka naman napagtanto niyang hindi ka na niya
mahal.

I will not cry again just because of my thoughts.

"Ms. Beatrice, mabuti sana kung umalis ka na muna," narinig ko iyon galing kay
Trejus nang makabawi ako sa mga pinag-iisip ko.

"Why? Sino ba siya para paalasin mo ako?" she asked hysterically. Hinawakan siya ni
Trejus kaso masyado siyang maarte sa paningin ko kaya sumabat na ako sa
katahimikan.

"Sino ka ba para ipagsabi ko ang pagkatao ko sa'yo?" i am not used in fighting for
my right but heaven knows, I can't control my irritation of her. Kahit ang ginawa
lang naman niya ng masama ay ang yakapin ang mga braso ni Vice.

"Oh you have bravery, woman," nahila siya ni Trejus ng tagumpay para mailayo siya
ng konti mula kay Vice.

A firm cold palm embrace my fisted hand. Napalingon ako kay Vice dahil doon.

"Mag-uusap tayo. Huwag mo nang patulan," matamis ko siyang nginitian saka nilapitan
siya upang tulungang tumayo. I put my left hand under his arm and put his other arm
in my shoulder.

"Let me help you, Jonah..." napairap akong narinig ang kaartehan sa boses ng babae.

"Kaya kong alalayan ang boyfriend ko, Ms, kung hindi mo alam 'yon," I sweetly
smiled at her shocked face. Nakita ko ang pagngisi ni Trejus na parang nanalo siya
sa lotto.

"Boyfriend? Huh! Is she joking, Jonah? Noong Linggo sinabi lang ni Tyvian na may
asawa't-anak ka. Ngayon naman, may girlfriend ka. Are these your tricks to get rid
of me?!"

Sinabi niyang may asawa't-anak siya? To get rid of her? Ako ata ang madidiwang
ngayon sa mga binitawan niyang salita. So Vice did not want her.

Nakakahinga na ako nang maayos dahil doon.

"She is not joking, Beatrice. She's my girlfriend and soon to be wife. At totoong
may anak kami. I am not always available of your shts, woman. I am currently taken
by this lady beside me. You can leave now that you have known all of these."

Natuod akong hindi makapaniwala sa narinig. All of me is celebrating with joy. My

heart is thumping with satisfaction and security. Kulang na lang ay mag-imagine
akong nagpro-propose siya sa harap ko.

My soon to be wife? Iyon na ata ang pinakamagandang mga salitang narinig ko sa

tanang buhay ko.

"Arrgh! Malalaman ito ni Daddy!" nagkibit lamang nang balikat si Vice at hinayaan
niya akong tulungan siyang tumayo.

Beatrice slammed the door when she went out. Doon lang ako nakahinga nang maluwag.

"I'm sorry about that, baby.." and those words made me tremble. Napaupo ako sa sofa
dahil doon. "Leave us, Boselli."

Tinawag niya ulit akong 'baby' niya. Ilang buwan kong hinintay na marinig ulit ang
kataga na 'yan. Iyong aangkin kang kanya. That word has sentimental value. It means
that I have assurance that he owns me and I own him.
"Are you okay?" nahihimigan ko ang tuwa sa boses niya and when I looked him, his
eyes softened because tears came out from my eyes. "Bakit ka umiiyak? I'm so sorry
about her, Klad. I am so sorry for everything that I lack.."
Umiling-iling akong hinahaplos ang pisngi niya.
"I miss you, Vice.." saka niyakap ko siya ulit. "I miss you so much. I will not
question now why you did not come to me earlier. I will not ask. Promise, I will
not and I am so sorry that you have sacrificed a lot. Hinding hindi na kita iiwanan
kahit sabihin mo pa. Don't beg me to leave you again. Don't break my heart again."
"Hinding-hindi na. I will not be afraid again. I will not doubt your love again.
Natatakot kasi akong malaman mong ganito ang natamo ko. Natatakot akong baka
mahirapan ka dahil sa kondisyon ko.." umiling-iling ako.
"I am more than willing to take care of you. Hinding-hindi ako mahihirapan. I will
not be tired of loving you, Vice. Nasasaktan akong nasasaktan ka ngayon. Papagaanin
ko ang bawat hakbang mo."
"It takes two years before I will be healed completely, Klad--"
"Wala akong pakialam. Basta hindi kita iiwanan. Dito lang ako sa tabi mo. Dito lang
kami ni Noah sa tabi mo. I will not force you to tell me the whole story but I
understand. I don't have the right to be angry because you have sacrificed a lot
for me. Mahal na mahal lang kita. Iyon lang ang tanging kong alam aa ngayon.." I
saw how his tears come out when I stopped talking. Hinaplos ko ang pisngi niya.
"You're such an amazing woman. I am so blessed to have you, Klad. God knows I
prayed that this day would come. The day that you will accept me as this. I have
created a lot of fears when I woke up from coma."
"You don't need to tell me now. Kaya kong maghintay kung kailan ka handang
magkwento sa akin," but he shook his head and continue talking.
"Ako ang nagpapigil sa pamilya mo na malaman ang lahat. I was in a come for six
months after that accident. I was kidnapped by Cuangco's men before that happened.
They tortured me with baseball bat. They were ten who punished me. Hindi ko na isa
isahin ang sakit na nararamdaman ko dahil tanging nasa isip ko lamang noon ay
mamamatay si Cuangco. All my bones were broken at that time. My left leg and left
arm were the most broken because they have easier access to paddle that part of me.
Nakatagilid kasi ako. Hindi ako makalaban kasi nakaposas ako 'non. Kaya ngayon,
hindi ko pa nailalakad ang kaliwa kong paa saka iyong kamay ko. This condition made
me think that I am a burden to everyone. Kaya nasabi ko sa pamilya mo na huwag ka
munang pauwiin hanggang sa hindi pa ako gumagaling. Natatakot akong maging pabigat
mo. Remember, I promise you that when you come back, wala ka ng proproblemahin sa
akin."
Bawat buhos ng luha ko ay may halong sakit habang iniisip kung paano siya pinapalo
ng baseball bat. The thought of it made me shiver in fear and mercy for him. Kinapa
ko ang dibdib ko dahil naninikip iyon buhat sa labis na paghikbi. Walang
pagsisidlan ang sakit na nararamdaman ko para sa kanya.
I felt his hands caressed my cheek and touched the tears falling down on it. Umusog
siya papalit sa akin at hinila papasandal sa kanyang dibdib.
"You hurt me because of that thinking. Akala ko nakalimutan mo na kami ng anak mo.
Inintindi kita kasi alam kong marami kang pinagdadaanan but I swear, Jonah... I
swear, I love you and you will never be a burden," sobrang bakas sa boses ko ang
paghikbi at mahina ang pagkakasabi ng bawat salita. "Nasasaktan ako kasi wala akong
nagawa noong naghirap ka. Bakit mo ba ako pinaalis?"

"Shh...tahan na, please. Baka mahimatay ka na naman sa labis na pag-iyak. Nagdaan

na 'yon, baby. Kung nandito ka sa panahon na 'yon. Baka ikaw naman ang saktan ni
Cuangco. Bahala ng ako ang maghirap basta huwag lang ikaw. Huwag lang ang mahal
ko.." ang malalamyos niyang boses ang siyang nagpabuhos pa ng mga luha ko.
Mahal ko? Ilang salita pa ba ang bibigkasin niyang magpapatunaw sa puso ko.
"Bakit ba parati na lang ikaw ang maghirap?"
"Dahil ganoon kita kamahal, Kladeria Magdalene Bautista. I would gladly sacrifice
my everything just to serve my beloved queen. Ganito ang puso ko kung magmahal,
baby. Masanay ka na," hinawakan ko nang mahigpit ang mga palad niya. Mahigpit na
mahigpit na animoy natatakot akong bitawan siya.
"And let me stay beside you until your last breath, Jonah. Let me take care of you.
Bigyan mo ako nang pagkakataon na ipakita ang pagmamahal ko sa'yo.
He smiled warmly and his eyes were full of happiness. Wala na iyong mga lamig at
negativong emosyon na nakita ko kanina sa kwarto.
"Of course, baby. I intend to keep you forever with me...with our children,"
tumango akong niyakap siya ulit. I locked my arms in his body. Ayaw na ayaw ko
siyang bitawan ngayon. Gusto ko pa siyang yakapin ng ganito. I have longed for this
moment to come.
"Thank you for everything, Vice. Sa lahat lahat ng ginawa mo para sa Mama mo at sa
akin. You're such a strong man to carry all the burdens of life. Pangako ko ngayon,
sasamahan na kita sa lahat ng laban mo sa buhay," naramdaman ko ang pag-tapik niya
sa braso ko at ang paghalik sa aking noo.
I miss his warm body against mine. Nararamdaman ko kasi na walang panganib na
mangyayari kapag nasa braso niya ako.
"I love you, Klad," another bunch of tears come out from my eyes because of the
sincerity and warmth of the way he said those magical words.
"I love you too, Jonah."
Ikinalas niya ako mula sa kanyang pagkakayakap nang may kinuha siyang maliit na
kahon mula sa bulsa niya.
Thud of delight and satisfaction was my heart made. Libong-libong boltahe ng
kuryente ang dumaloy sa dugo ko nang makita ang laman noong box na binuksan niya.
Nanginginig ang pisngi at mata ko sa perlas na nakalagay sa isang singsing.
"I will announce our formal engagement...but for now, sa atin munang dalawa ang
pangyayaring ito. Klad, my baby...please, be my wife and marry me. I will be your
companion now in journeying with the life that God has given to the both of us."
Pinahid ko ang mga luha ko bago hinawakan ang mga pisngi niya saka siyang hinalikan
nang madiin.
Other promised were not granted, but the most important promise of his were being
said right at this moment.
"Ti amo,  amore mio and that would be a yes.." nagyakapan kami nang matapos siyang
ngumiti nang tagumpay.
"Thank you, baby."
"I would gladly spend my whole life with you."
Sinuot niya sa akin ang singsing na may kumikinang na perlas. This is it, Klad. You
are officially owned by your Vice Governor. He will always be my number one Vice
even though he was evicted from the throne.

To cure my longingness, his lips claiming mine made me whole once again. The deeper
our kiss becomes, the world of mine becomes more radiant.

We are now binded by this love.

PINAPAKALMA ko ang aking sarili habang nakatingin sa malaking salamin. I have
assured that I looked fine tonight. Pagkatapos nang mahaba naming usapan ni Vice
kaninang umaga ay napagdesiyunan niyang bumisita sa amin para mamanhikan.

Pinagsabihan ko siyang pwede namang sa susunod nang araw kaso nagpumilit siyang mas
excited pa nga sa akin. Though, it happened so fast, gusto rin naman niya ng pormal
at legal na sagot galing sa pamilya ko.

He would like to meet Noah also. Iyong kaninang umaga kasi ay ginugol lang niya ang
kanyang oras sa aming dalawa.

We have shared stories and ideas before I got home at four o'clock in the
afternoon. Wala rin namang Marga na bumisita sa mansion para dalhin si Noah.

"Ate, Noah is here. Bihisan mo muna. Umiiyak na siya mukhang gutom.." agaran kong
binuksan ang pinto ng kwarto nang marinig ang boses ni Luke.

"Thank you, Luke," kinarga ko ang mukhang pagod kong anak saka hinalikan siyang na-
miss ko buong araw. "Papatulugin ko muna si Noah, huwag niyo munang hiramin."

"How's your day, baby boy?" nasagot ang tanong ko nang humikab siya papasandal
Sa dibdib ko. He closed his eyes crying. "Pinagod ka ba ng Tita Marga mo, ha?"

Pinahiga ko muna siya sa kama saka naghanda ng kanyang damit. Pagkabalik ko sa

kanya ay nakadilat ang kanyang mga matang umiiyak.

"Sshh...okay, let's drink milk na.." I unbutton my blouse and unhook my brassiere
while I put him in my arms and started feeding him by my breast's milk.

I hummed a soft song while he is closing his eyes, wanting to sleep again.

Sa gitna nang pagkakain ko kay Noah ay may marahang kumatok sa kwarto. Naghihikab
pa ako dahil masyadong matagal natapos ang anak ko.

"Sino 'yan?" nang bumitaw na siya ay marahan ko naman siyang nilapag sa kama at
binutones ang damit ko. "Wait lang.."

Pumunta ako sa pinto at binuksan iyon. Nabitin naman kaagad sa ere ang mga tingin
ko nang si Vice iyon kasama si Marga na nakaakay sa kanya. His eyes surveyed my
hands holding my blouse's buttons. Nanginit ang pisngi ko nang namalayang lantad
pala ang cleavage ko.

"Eyes up, Kuya," tawa ni Marga sa gilid ni Vice. "Nagpapa-ano ka pala kay Noah,
Klad. Sorry for interrupting."

"It's okay. Nakatulog na naman siya," kumindat sa akin si Marga na nakangisi.

"Maiwan ko na kayo ha.." tumango ako kay Marga saka dinaluhan kaagad sa gilid niya
si Vice.

"Nakakain ka na, Vice? Kanina pa kayo dumating?"

"Yes, baby. Kakatapos lang naming mag-usap ng Daddy mo.."

"Woah..that fast?"

"Yeah, that fast," halakhak niyang dahan-dahan kaming naglakad papasok sa kwarto
ko. Paika-ika nga siyang maglakad ngunit nagpapasalamat na ring naitatapak na niya
ang kanyang paa sa sahig kahit papaano. "Sinabi ko sa kanya kaagad ang pakay ko
rito. He immediately said yes with no second thoughts. Nag-uusap na sila ni Daddy
ngayon. I want to see my son, baby."

"There. He is sleeping. Pinagod ata sa pamamasyal nila ni Marga sa opisina nito," I

took a glance of his reaction and it was priceless and magical. Hindi ko alam kung
ano ang nararamdaman niya nang kulang na lang ay bumagsak ang mga luha sa namamasa
niyang mga mata.

"So me..." he whispered while I let hin sat down on my bed. "F*ck. Masaya na akong
sa litrato ko lang siya noon nakikita, ngayon, wala akong mapaglalagyan sa saya na
nararamdaman ko."

He reached his son's hand and his tears completely fell down.

"I am so happy, baby," tumango lamang ako kahit nakatitig siya kay Noah.

"Do you want to carry him?"

"Not now. Let him sleep first.." but what my son did made my world almost magical.
He moved from his sleep and hugged his father's palm. The scene melted all my
negative emotions, kung may negatibo man akong pag-iisip ngayon.

"He is so adorable. I am so sorry for not staying by your side when you gave birth
to him," he caressed Noah's hair down to his cheeks.

"I understand, Vice. Don't be sorry.."

"If I carry him, maiisturbo ko ba siya sa pagtulog. Di ko mapigilan eh. I want to

feel him in my arms, Klad," dumalo ako sa kama kaagad, naiintindihan ang kanyang
hinaing at pangungulila para sa anak.

I slowly raised my son up. Gumalaw pa ito mukhang nagreklamo ngunit kalaunan ay
nawala rin.

"Used your right arm.." sumandal muna siya sa head rest ng kama ko saka ko lang
dahan-dahang nilapag si Noah sa kanyang kanang bisig. Just like his mannerism,
siniksik kaagad ng anak ko ang kanyang sarili sa katawan ni Vice. "He's always like
that. Kapag pakiramdam niyang natutulog siya sa mga braso ko o kahit kay Claire,
sumisiksik siya.."

Tumango lamang si Vice na namamangha pa rin sa anak na nasa kanyang mga kamay. Wala
akong sinabi nang dahan dahan niyang ginalaw ang kanyang malayang kaliwang kamay.
Nakikita kong nahihirapan nga siyang igalaw iyon but he managed to touch his son's
cheek using that hand.

And I am so proud of him.

"I love you, Noah. Daddy would be my your side forever. We will be together now. I
will sacrifice for you just like what I did for your Mommy. Keep that in mind,
son."

His tears fall and mine also. How could a man like him made me a world. A world
where we can only enjoy its fantasies. A world where we can only share the love and
emotions we only knew and we only feel. Whatever happens, these two men made my
world wonderful.

Humakbang ako papalapit sa kanilang dalawa, at inakbayan ko si Vice habang

hinahaplos na ngayon ang buhok niya.
"Let's both sacrifice and fight for this love, Jonah," ginawaran ko siya nang halik
sa kanyang mga labi nang nag-angat siya ng tingin sa akin. "Mahal kita.."

"Mahal kita, mahal ko."

His words are the Filipino translation of the Italian words that I said last
morning.

This is the grace I receive when I entered a forbidden love. These are all my
lessons when I broke the rules. This is what you will get when you follow you
heart. This is what it takes when you acknowledge your sins.

This is my blessings because I worship God despite of my unforgivable mistakes.

He have blessed me with an amazing man and an adorable son.

Thanks God for all of these. To You be all the glory.

...
Epilogue will be next. ☺️
Thank you for the reads and votes. 💕

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Epilogue

(Play the video if you have data.)

•JONAH'S POV•

"HERE is she, Ma. The angel of my life. The one who build the broken pieces
of me. Si Klad po. Iyong anak ni Tito Edel," I softly and possessively caressed
Klad's waist against my body.

Pareho kaming nakatingin sa pangalan ni Mama sa kanyang lapida. After our morning
exercise and walking routine, napagpasiyahan naming dalawa na bisitahin si Mama sa
kanyang puntod.

Yumuko siya saglit para ilagay sa gilid ng lapida ang dala naming magagandang
tulips. Mama's favorite flower. Then, she went back hugging my waist with her arm.

I stared at Klad who became silent staring at my mother's grave. Tumutulo ang
luhang mahigpit akong hinawakan sa beywang.

"Hello po, Tita. I am named as Kladeria Magdalene Bautista. I am your bestfriend's

daughter, as what I have discovered. Labis po akong humihingi ng tawad sa nagawa ni
Daddy. I know the incident was really unforgivable and sorry shouldn't be enough to
heal Jonah's pain or your pain or Ezekiela's but I am here, promising you to take
care of your son with all my heart. Maybe this way, I can repay my father's
mistake. I promise to be his greatest companion in his life not just because of
that only but because of my love for him. Sana po ay matanggap ninyo ako bilang
kabiyak ng anak ninyo?"

The warmth pleading voice of her made me kiss her temple tenderly. Iniisip niya pa
rin talaga ang nagawa ng kanyang Daddy. She did not accept the incident immediately
because she partly blamed herself why did that happen. Kung sana raw ay hindi siya
prinotektahan ng Daddy niya ay nakapaglaban ang Daddy niya kay Cuangco.

But that shouldn't be the case.

Iyong sina Cuangco at iba pa ang may kasalanan 'non. They were eaten by their own
greediness and egoism. Iniisip lang nila ang kanya-kanyang mga kagustuhang ilegal
at mapalaki ang kapangyarihan gamit ang negosyong iyon.

"Baby, I love you. Don't think about it already. Maayos na ang lahat. We need to
recover from the past and start and new life together. I don't blame you. I would
rather risk all of me just to keep you out of the dangers. I would rather suffer
than letting you alone suffer. Klad, dinala kita rito para ipakilala kay Mama
bilang magiging asawa ko, okay," tumango siyang tumingala sa akin.

Mapupungay ang kanyang mga matang punong-puno ng mga emosyong mainit at malambot.
She stared at me letting those emotions express what she feels. Dahil ang mga
salita ay hindi sapat sa kung ano man ang sasabihin niya.

"I just can't believe that I have a man beside me who makes me feel another kind of
love. Simple lang kasi ang buhay ko noon eh. Hindi ganito. I never imagine myself
falling in love to a guy other than my mission. I never imagine to have Noah. I
never imagine all of this, Vice. And I never imagine since I gain my own
understanding of the world to fall in love with you so much..." napahalakhak akong
sinalubong ang yakap niya.

She acted like she just woke up from a very big dream of hers. Na para bang ngayon
pa tumama sa kanyang kaluluwa na may ganitong nangyayari sa buhay niya.

"I love you so much, Vice. I love you. I don't know already how to express that
love o ano pa ang kailangan kong gawin para maiparamdam iyon sa'yo. You have
sacrificed a lot for me. You have suffered a lot and saying just I love you is not
enough---"

"Oh baby, it's enough. Shh, please, masaya akong nandito ka sa tabi ko. Sapat na
sapat na iyon para sa akin. Sapat ka na para sa akin or more than enough pa nga.
You are more than enough. You carry that value to me. Remember that, baby."

"Thank you for loving me, Jonah. Thank you so much," sinikop ko ang buhok niya
gamit ang kamay kong naigagalaw ko na dahil lang naman sa tulong niya.

Klad is very patience with me. Kailanman ay hindi siya nagreklamo na kahit maliliit
na bagay ay hindi ko nagagawa. Sumasakit lang kasi minsan ang paa ko kapag
natatagalan sa pagpirmi at walang ginagawa. It will become numb or something kaya
she let me walk in our garden every morning.

Ngayon, nakakalakad na ako dahil naitatapak ko na nang konti ang paa ko.

"It's my pleasure to love you, queen," nangiti siyang niyakap akong papatingin sa
puntod ni Mama.

"Aalagaan ko po si Jonah sa abot ng aking makakaya, Tita," napakagat ako sa aking

labi dahil doon. Kinakabahan na baka naririnig niya ang sobrang lakas ng tibok ng
aking dibdib.

Humahaplos ang maiinit niyang pagmamahal sa aking puso kaya halos hindi na ako
makakahinga kapag may sinasabi siyang matatamis na salita.
"Thank you for giving up your childhood dream just to be with me," I whispered to
her. "Thank you for letting me see God once again."

I heard she sobbed again.

"He would be very happy to hear that, love."

What the f*ck?! Oh God! Sorry for the cuss! But what did she just call me?

Ang kaba na nararamdaman ko kanina ay dumoble nang dumoble lalo. I can't contain my
manly features because I melted just like that.

"Did you just call me love?" Ayos na para sa akin ang baby dahil ako lang naman ang
tumatawag sa kanya 'non and I love calling her that. Pero mas may nakakalaglag
damsamin palang tawagan.

I did not expect her to call me that. It is enough already that he called me Jonah
or Vice, 'cause I did not see Klad as sweet in terms of endearments.

"Yeah. Hindi mo gusto? I feel awkward to call you baby kasi. And I think love would
suit you well. You are my love after all."

Goodness! Kailan ba niya niya papakalmahin ang takbo ng puso ko? I will not admit
that I felt giddy feelings all over my body. In short, hindi ko sasabihing
kinikilig ako.

"You just killed my heart with the endearment. I feel so f*cking special."

"Ssh. No cussing please. Of course, you are special. You deserve to be called as
such, love," bro! I should keep this lady forever with me!

I suddenly cupped her face and kissed her deeply and hungrily. Napapangiti siyang
kumapit sa mga braso ko kasabay nang kanyang pagtugon sa bawat halik.

We remained in that in front my mother's grave savouring the solemnity of the

moment.

Sorry, Ma. Nakakapanghina kasi si Klad eh.

NAKIKIPAGLARO ako kay Noah rito sa kama ngayong gabi habang hinihintay iyong cue ko
kung tapos na ba si Klad magbihis o ano. Tonight is the night that two become one,
the night of our proper engagement party.

Tatlong linggo pagkatapos kong magpropose sa kanya doon sa mansion ko. It's not
really romantic but I rented the whole Royal Island Bay in Lapu-Lapu just for this
engagement. It's a five star hotel and resort owned and managed by Mr. Aeross
Gelvoria, the President. And my dearest friend only gave me two percent discount.

Hindi po talaga kami magkakakilala niyang Presidente na 'yan.

"Da---da," ngumingiti ako sa anak kong gumapagang papunta sa akin at humiga sa

aking hita na nakasampa sa kama. Naglalambing na naman ang anak ko.

"Yes, baby. Do you want Mommy's milk, ha?" humahikhik siyang tinaas ang kanyang
kamay na kapag ginagawa niya iyan ay sign iyan para kargahin mo siya. So I did
carry him.
"Da--da," halakhak niyang yakap papalambing sa akin.

"I love you too, baby," masayang-masaya na ako sa mga nangyayari sa buhay ko. Sa
kasamaan ko noon ay hindi ko akalain na ganito ang mga biyaya na natatanggap ko
ngayon.

Masyado talagang clingy itong anak ko. Simula nang makasama ko ang mag-ina ko ay
nakilala ko si Noah bilang batang sobra kong magpalambing. He wanted always to
sleep on my arms or Klad's. Minsan gusto niyang nakahiga sa dibdib ko habang
kinukusot ang t-shirt ko kapag papatulog na siya.

Minsan din, kung hihiramin siya ng pamilya ni Klad o ni Marga ay hindi na nila
nagagawa dahil lang nama ay gusto niyang palagi ako ang kasama. And I felt proud as
a father. I am really.

He is a smart kid, I know. He should inherit my intellectual capabilities.

He is the apple of our forbidden love.

And I just remembered how Klad gave up her religious mission just for Noah and me.
Kaya hindi dapat masayang ang paglabas niya sa simbahan. I should treat her well. I
should love her the way God wants me to love her.

I am really thankful He blessed me with this bountiful graces.

Naalala ko pa ang magazine na nakalaman ang testimonya ni Klad patungkol sa mga

nangyari noon at kung ano ang totoo naming relasyon. One paragraph struck me most
from that long speech.

She said that:

He did not rape me. Undignified to say as entitled by a religious vows, but I
completely engaged myself to him. He never force me. He gave up his angelic
innocence just to protect me from the people's judgments that surely will slap me
if the truth reveals. Nagawa niyang magpakulong para lang protektahan ako sa mga
panghuhusga ng mga tao. And I did not really care now if people will punch me with
harsh words, what I want to prove that I painfully accept my mistake, I ask for His
Almighty's forgiveness and to also give up my good reputation from those people who
trust me in order to save my beloved's name. Vice Governor is such a gentleman if
you would really indulge yourself to know him. I am hurt knowing he let himself be
inside the jail to protect my name. Bakit ba kasi puno ng panghuhusga ang lipunan
na ito? And I shouldn't complain, right, because that is the very nature of the
society that you can't change.

HABANG nasa gitna na kami nang sayawan ay tanging kumikislap na mga mata lang ni
Klad ang pinagkakatitigan ko. After the official announcement of our engagement, we
decided to dance under the soft music of 'You Are The Reason'. Hindi man ako
pamilyar sa kanta ngunit pinakita ang lyrics 'non ng party coordinator at masasabi
kong tugma iyon sa dapat kong sasabihin kay Klad na hindi ko masabi sa salita
lamang.

She firmly gripped my shoulders and I possessively held her waists against my body,
hardly dancing not just because my leg is weak, but also, we are savouring the
moment.

I leaned closer to her ear and kissed her neck slightly.

"I have wished that our family can entertain our guests. I would love to abduct you
tonight and bring you to the place we could be one together," may halakhak kong
bulong sa kanya. "How is that, baby? Permit me, please. Ilang taon na ba 'yong last
nating---ouch."

Tumawa akong hinalikan siya sa noo.

"Mga bisita natin sila, Vice. After ng sayaw natin, we should entertain them. Saka
please, love, hindi na ako inosente para sa mga pinagsasabi mo. I am totally aware
of your needs but your leg can't take it."

"You bet, baby. Maybe my leg is weak, but your pet is totally strong and alive.
What can you say?"

"My pet?" natatawa niya bulong. Naalala siguro niya iyong araw na siya mismo ang
nagtanong kung ano uri ng pet ang mayroon ako. My innocent baby is really that
innocent.

"Yeah. All of me are marked by your name. Lahat lahat sa akin ay sa'yo, baby. Hindi
mo ba ako na-miss, ha?" niyakap ko na siyang sinisinghot ang leeg niya. "Pag bigyan
mo na, Klad."

I am just kidding her around. Kung papayag siya, edi blessing. Kung aayaw siya, I
would respect the decision.

"Gusto kong makasama ka muna ng ganito, love. Iyong tayo lang dalawa sa gitna ng
maraming tao, because, sa pagtatago natin noon. Our love deserve to be shouted out
to the world. You deserve to be publicized as a loving man of mine," hinaplos ng
maiinit na pakiramdam ang puso ko dagdagan pa kung gaano kalambing iyon.

She knows how to kill my heart. She knows how to catch me. She knows how to make me
fall in love with her even more.

"I love you, Klad," dinampian ko ng mga labi ko ang pisngi niya pagkatapos ay
tumama sa akin ang mga mata ng ama niyang masinsinan kaming tinititigan. Nakaupo si
Mr. Bautista sa isang table kasama ang Daddy ko.

His stares tells me that I should behave properly. Maayos na kaming dalawa.
Forgiveness made us in peace. It is really important for people to build another
brand new relationship. Klad taught me to forgive and that is amazing.

"I love you too," she tiptoed closely to me and reached my lips. Bago pa man siya
makakalas sa kanyang ginawa sa akin ay hinapit ko na ang batok niya para halikan
siya sa paraan na gusto ko.

Wala akong pakialam kung maraming tao. Wala akong pakialam kung may mga madre sa
paligid na inimbitahan niya. Wala akong pakialam sa mga press na nandiyan sa tabi-
tabi.

Kladeria Magdalene Bautista is mine and I owned her all and no one should oppose
that idea.

Narinig ko ang palakpakan ng mga tao saka ko pinakawalan ang mga labi niya sabay
dampi ng halik sa kanyang noo.

"Thank, God. You are mine," I whispered.

"Yes. Praise the Lord," halakhak niyang tugon sabay yakap sa akin.

"Alleluia.."
💜
THE END!

...
DROP YOUR HEARTS IF YOU LOVE THE STORY. 😊
Salamat sa mga sumubaybay at nagbabasa.
A/N: I still edit this soon and add some scenes if I have time. Nag-e-edit pa ako
sa DMUW kasi.
THANK YOU SO MUCH! 👑
VOTE
COMMENT

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Author's Note

Hi dearest, Epilogue will only be exclusive in soon to be published book, with

possible additional scenes and Special Chapter.

This is the unedited version of the story. Published book will be edited and
revised.

Thank you for reading the story! ❤️