Marahil nang hindi pa gaanong napapansin, isang pundamental na pagbabago sa kasaysayan ng

Marxismo at kilusang Marxista ang nasa atin. Ang pinakakitang tanda nito ay ang mga kamakailang
digmaan sa pagitan ng Vietnam, Cambodia at China. Ang mga digmaang ito ay may kahalagahan sa
kasaysayan ng daigdig dahil sila ang mga unang rehimen na ang kalayaan at rebolusyonaryong mga
kredensyal ay hindi maikakaila, at dahil wala sa mga nakikipaglaban ang nakagawa ng higit pa kaysa sa
pinakaperfunctory na pagtatangkang bigyang-katwiran ang pagdanak ng dugo sa mga tuntunin ng isang

kinikilalang Marxist theoretical perspective. Habang posible pa ring bigyang-kahulugan ang mga pag-
aaway ng Sino-Soviet boarder noong 1969, at ang mga interbensyong militar ng Sobyet sa Germany
(1953), Hungary (1956), Czechoslovakia (1968)), at Afghanistan (1980) sa mga tuntunin ng- ayon sa
panlasa-'imperyalismong panlipunan,' pagtatanggol sa sosyalismo,' atbp., walang sinuman, sa tingin ko,
ay seryosong naniniwala na ang mga naturang bokabularyo ay may malaking epekto sa nangyari sa
Indochina.

Kung ang pagsalakay at pananakop ng Vietnam sa Cambodia noong Disyembre 1978 at Enero 1979 ay
kumakatawan sa unang malakihang kumbensiyonal na digmaang isinagawa ng isang rebolusyonaryong
Marxist na rehimen laban sa isa pa.1 Mabilis na napatunayan ng pag-atake ng China sa Vietnam noong
Pebrero ang pamarisan. Tanging ang pinakamatitiwalaan lamang ang maglalakas-loob na magtaya na sa
mga humihinang taon ng siglong ito, ang anumang makabuluhang pagsiklab ng inter-estado na labanan
ay kinakailangan mahanap ang USSR at ang PRC-pabayaan pa ang mas maliliit na sosyalistang estado- na
sumusuporta, o lumalaban, sa parehong panig. Sino ang makapagtitiwala na ang Yugoslavia at Albania ay
hindi darating sa isang araw? Ang mga sari-saring grupong iyon na naghahangad ng pag-alis ng Pulang
Hukbo mula sa mga kampo nito sa Silangang Europa ay dapat na ipaalala sa kanilang sarili ang antas
kung saan ang napakalaking pagpapakita nito, mula noong 1945, ay nag-alis ng armadong tunggalian sa
pagitan ng mga rehimeng Marxist sa rehiyon.

Ang ganitong mga pagsasaalang-alang ay nagsisilbing salungguhit sa katotohanan mula noong Ikalawang
Digmaang Pandaigdig bawat matagumpay na rebolusyon ay tinukoy ang sarili nito sa mga pambansang
termino - ang People Republic of China, ang Socialist Republic of Vietnam, at iba pa- at, sa paggawa nito,
ay matatag na pinagtibay ang sarili sa teritoryo at panlipunang espasyo na minana mula sa nakaraan ng
prerebolusyonaryo. Sa kabaligtaran, ang katotohanan na ibinahagi ng Unyong Sobyet sa United Kingdom
ng Great Britain at Norther Ireland ang pambihirang pagkakaiba ng pagtanggi sa nasyonalidad sa
pagpapangalan nito ay nagmumungkahi na ito rin ang legatee ng prenational dynastic states noong
ikalabinsiyam na siglo bilang pasimula ng dalawampu't -unang siglong internasyonalistang kaayusan