Transcriptie: Podcast Luisteren (PodNL) Afl.

269 Marokko Naïma Najib 

Welkom bij aflevering 269 van Echt Gebeurd, de podcast waarin waargebeurde verhalen
worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. In deze aflevering een
verhaal van Naïma Najib, ze vertelde het vorige week zondag bij ons tijdens een
verhalenmiddag rond het thema 'Marokko'. 

In 2014 verhuisde ik naar Amsterdam. Ik woonde in Utrecht maar mijn relatie was stuk
gelopen, ik zat al twaalf jaar te werken bij hetzelfde eetcafé en ik dacht "Weet je, ik ga het
over een andere boeg gooien, ik ga naar een nieuwe stad, ik verbrand alle schepen achter
me en ik begin met een nieuw avontuur". Toen ik in Amsterdam kwam werken en wonen
beviel het hier echt super goed, ik vond het hier heel leuk en ik bloeide hier helemaal op en ik
was hier helemaal op mijn plek. Ik kreeg veel energie, veel ideeën en het jaar daarop had ik
een ticket geboekt naar Marokko, ik ben half Marokkaans dus ik ging mijn familie opzoeken.
Ik dacht "Weet je wat ik ga doen? Ik ga er een soort business-tripje van maken. Ik ga er
gewoon heel goedkoop allemaal tassen inkopen en die verkoop ik dan gewoon in Nederland
online of via Facebook ofzo". Ik had er nog niet heel erg over nagedacht maar het leek me
gewoon helemaal leuk. Je hebt hier in Amsterdam heel veel van die leuke boetiekjes met
allemaal leuke spulletjes en dingetjes en die meiden hebben het altijd heel gezellig met
elkaar dus ik dacht "Nou, dat lijkt mij eigenlijk best wel leuk". 

Voordat ik naar mijn familie ging ben ik even langs mijn vader gegaan. Dat doen we altijd,
dan geven we elkaar spullen mee voor de familie in Marokko. Ik vertelde dit briljante idee
ook aan mijn vader en die zei ook "Oh, oké, lijkt me leuk. Succes, lekker doen". Dat heb ik
dus gedaan, ik ben alleen naar Marokko gegaan, dat vond ik ook echt heel tof en stoer van
mijzelf dat ik gewoon in mijn eentje naar Marokko ging. Ik had ook een auto daar gehuurd en
dat vond ik ook super stoer van mijzelf, gewoon lekker in mijn eentje in Marokko rijden. Ik
weet niet of jullie weleens in Marokko hebben gereden maar dat is één grote chaos en dat heb
ik gewoon allemaal overleeft. Na een paar dagen was het op een gegeven moment wel tijd
om die tassen te gaan scoren op de Medina, voor een prikkie natuurlijk. Mijn nichtje vroeg
nog aan mij "Naïma, moet ik niet even met je meegaan, een beetje helpen afdingen en zo?" Ik
zei "Nee, nee, nee, I got this. Dit gaat helemaal goed komen, ik ga gewoon alleen naar de
Medina en ik ga gewoon die tassen voor een prikkie scoren". 

Dus ik naar de Medina in de taxi. Ik ben 180 cm en de gemiddelde Marokkaan is denk ik 165
cm, dus ik stak nogal boven iedereen uit. Dus er kwam meteen al een mannetje op mij
afgestormd die vroeg van "Zoek je iets speciaals, heb je iets nodig?" en ik zei "Nou, ik heb
tassen nodig, misschien portemonneetjes". Hij zei tegen mij "Ik weet wel een verkoper die
tasjes en portemonneetjes verkoopt". Dus ik ben met hem meegegaan en we kwamen in zo'n
straatje, al die winkeltjes zitten allemaal dicht op elkaar en ik kwam in die winkel en hij zei
van de ene tas na de andere "Is dit wat, is dit wat, is dat wat?" Ik dacht "Ja, dat is misschien
wel wat, dat is misschien wel wat". Die tassen stapelden zich op; het werden meer tassen.
"Portemonnees, portemonnees?" Kleine, grote. Oké, ook allemaal gedaan. Uiteindelijk was er
een heel pallet aan tasjes en portemonneetjes waarvan ik dacht "Ja, dat is op zich een aardige
collectie om een business mee te beginnen". Wat ze daar dan altijd doen - ik had al een beetje
een bedrag in mijn hoofd maar je moet ook al snel kunnen hoofdrekenen. Op een
rekenmachientje "Nou, is dit wat?" want ik spreek niet echt Marokkaans, dus het ging
gewoon een beetje met handen en voeten en een beetje Engels, een beetje Frans. Het ging zo
snel en ik dacht "Dit bedrag is op zich best een prima prijs, laten we het maar gewoon
doen". Dus ik heb betaald en ik liep met twee tassen weg en het begon allemaal een beetje in
te dalen en ik dacht "Ja, ik denk dat het wel een goede deal is geweest".

Vervolgens kom ik thuis bij mijn nichtje en mijn tante. Zoals altijd zat er visite, de
buurvrouw was even langs en die zagen mij met al die tassen en die vroegen direct "Hoeveel
heb je daarvoor betaald?" Toen noemde ik het bedrag en toen werden ze helemaal gek, ze
zeiden "Willie, willie, willie!" Toen begonnen ze tegen elkaar en tegen de buurvrouw "Kijk
ze heeft zoveel betaald, ze is helemaal geflest. We gaan nu terug, we gaan nu terug". Dus ik
werd meegesleurd, terug naar de Media met mijn nichtje en mijn tante, ik begreep allemaal
niet wat ze zeiden, ik kon het winkeltje nog wel vinden. We kwamen daar aan en er begon er
een soort van gevloek en gescheld van "Je moet je schamen, je hebt haar er helemaal
ingeluisd, veel te veel tassen, veel te veel geld voor al die tassen", weet ik wat, ik stond er
echt een beetje tussen van "Ja, ja, ja". De verkoper zei natuurlijk ook "Ja, het is gewoon een
volwassen vrouw, ze is niet blind en ze is niet doof en ze heeft zelf de pinpas gepakt en ze
heeft zelf afgerekend". Wat moet je dan zeggen? Ik spreek geen Marokkaans dus ik kan
sowieso niet zoveel zeggen. Toen zijn we dus eigenlijk een beetje afgedropen. Mijn tante en
nichtje waren helemaal verhit en ik helemaal beschamend zijn we dus weer teruggegaan. 

Ik heb natuurlijk alle tasjes meegenomen naar Nederland en kwam ik er dus wel achter dat ik
ze niet echt voor de prijs kon verkopen als wat ik had gedacht. Dat heeft erin geresulteerd dat
ik oneindig veel posts op Facebook en Bohemian Market heb gezet, jarenlang op Koningsdag
die tering tassen verkopen voor veel te weinig geld en uiteindelijk door het verhaal er elke
keer bij te vertellen ben ik de laatste tasjes nog kwijt gesleten dus ik ben er nu echt van af.
Drie verhuizingen geleden was er nog eentje ergens onderin een doos, helemaal
beschimmeld en ik dacht "Die gooi je dan maar gewoon weg". Dus het plan en het idee was
natuurlijk hartstikke leuk, ik sta nog steeds positief in het leven. Als ik een plan heb ga ik er
nog steeds positief achteraan en dat brengt me toch altijd weer op leuke bijzondere plekken
en mooie avonturen. 

Dat was een verhaal van Naïma Najib. Naïma is een nieuw avontuur begonnen als cabaretier
en presentator. Als je dat avontuur wil meebeleven dan kun je haar volgen op Instagram. Ze
heet daar NaïmaZahara maar je kan ook kijken in onze show notes. Echt Gebeurd is een
maandelijkse verhalenmiddag in Comedy Club Toomler in Amsterdam. Onze redactie bestaat
uit Paulien Cornelisse, Maarten Westerveen, Sanne Post, Rosa van Torledo en mijzelf, Micha
Wertheim. Productie Eva Zwaving, zaaltechniek Jasper van Oorschot, podcast Gijsbert van
der Wal. Dit was aflevering 269, tot de volgende keer en vergeet niet, mocht je ooit op de
Medina worden opgelicht omdat je geen rekenmachine bij je hebt, de taal niet spreekt en
liever niet wil onderhandelen, ga dan onmiddellijk met je hele familie terug om verhaal te
halen. Het gaat totaal niets helpen maar het levert wel een mooi verhaal op.