Transcriptie: Podcast Luisteren (PodNL) Afl.

265 Donkere dagen

Welkom bij aflevering 265 van Echt Gebeurd, de podcast met waargebeurde verhalen vertelt
door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. Deze week een verhaal dat Lotte Kok in
december 2016 bij ons vertelde tijdens een verhalenmiddag met als thema 'donkere dagen'. 

Oma's hoeven eigenlijk niet zo veel te doen, ze zijn nu eenmaal met pensioen dus kunnen
eigenlijk de hele dag Bingo spelen, maar ze hebben één plicht, vind ik, en dat is dat ze lief
moeten zijn. Mijn oma nam haar plicht niet helemaal serieus. Sterker nog, ze kwam op de
wereld met maar één missie, ons (haar familie) het leven zo zuur mogelijk maken en dat deed
ze heel goed. Ten eerste liet ze zich schandelijk verwennen door mijn opa, een veel te lieve
Indonesische man die werkelijk alles voor haar deed zodat zij de hele dag op haar stoel The
Bold and the Beautiful kon kijken; dat deed ze dan ook. Haar stoel was elektrisch met een
knopje omhoog en omlaag en wieltjes zodat ze eigenlijk nooit meer hoefde op te staan, ze
kon overal zo heen manoeuvreren. Daarnaast was ze heel erg nicotine verslaaft, ze rookt als
een ketter, dus wanneer wij bij haar kwamen moesten we al onze kleren in de was gooien. 

Toen ik een jaar of negen was kreeg ze een hondje, Bobby, een chihuahua, die zij dan op haar
beurt weer schandelijk verwend maakte zodat hij super vals en dik werd; een soort van
hondenversie van mijn oma. Dus was er nog iemand die ons het leven zuur maakte.
Bovendien, wat nog het ergste was, mijn oma had zo een ontzettende behoefte aan
aandacht dat altijd wanneer zij doorhad dat de aandacht naar iemand anders uitging ze altijd
wel weer iets deed zodat de aandacht weer op haar kwam. Dat was zelfs zo erg dat mijn ooms
en tantes toen zij jong waren eigenlijk nooit een verjaardag hebben kunnen vieren omdat mijn
oma dan weer standaard de één of de andere aanval kreeg zodat ze met zijn allen naar het
ziekenhuis moesten en het hele feest niet door kon gaan en er altijd bleek dat er niets met oma
aan de hand was. 

Nou had ik dit alles best al wel jong door. Eigenlijk ben ik best wel lief, ik studeer
humanistiek en ik doe vrijwilligerswerk maar bij mijn oma dacht ik "Jij verdient het
eigenlijk gewoon niet". Dus ik kreeg ook een missie, namelijk om mijn oma weer het leven
zo zuur mogelijk te maken. Zij was een terror oma, ik werd een terror kleinkind. Ik was een
kleuter en toen had ik al door dat oma niet zonder sigaretten kan, dus op een dag heb ik
besloten "Ik ga stiekem als ze niet kijkt al haar sigaretten verstoppen". Toen kwamen mijn
mama en papa mij ophalen en toen we eenmaal thuis waren belde mijn oma echt furieus en
eiste dat ik terug zou komen om die sigaretten weer tevoorschijn te toveren want ze wist
donders goed dat ik het had gedaan. Dus heb ik 's avonds laat nog al haar sigaretten uit de
tuin moeten opgraven. 

Ik herinner me nog een mooi moment toen ik ietsje ouder was. Toen zat ik met mijn nichtje
en mijn oma op de bank The Bold and the Beautiful te kijken. Toen verzuchte mijn oma
"Ach, de liefde is blind". Toen zei ik gelijk "Oh, dan was opa dus wel stekeblind". Mijn nicht
moest huilen van het lachen en zei "Ik dacht het en jij zegt het" maar mijn oma keek me
alleen maar strak aan en zei "Als ik straks een engeltje ben, dan plas ik op je hoofd". Nu
ging mijn opa dood toen ik een jaar of elf was maar mijn oma bleef nog heel erg lang leven.
Op een gegeven moment kreeg ze zelfs een rare verhouding met een veel jongere man uit
haar straat, Henk, een hele lange man krullen en die was opeens gewoon altijd bij oma. Die
at ook met haar mee, die zat altijd bij haar aan tafel te roken en te eten en hij had een mening
over de hele familie. Oma begon Henk extravagante cadeaus te geven, een Tomtom en zo
terwijl ik altijd maar een schamelijke twee euro kreeg voor mijn rapport, dus ik trok het
allemaal niet zo goed. Maar ik was het terror kleinkind dus heb aan iedereen die het kon het
verhaal over Henk verteld, de rare man die opeens bij mijn oma was. Ik dacht dat hij homo
was.

Tot op een dag - ik was veertien, denk ik - ik was op een verjaardag waar ik niet zo veel
mensen kende en ik kon niet echt een houding vinden. Dus op een gegeven moment - een
geschenk voor mij - zei een vriendin "Vertel eens over je oma, dat is grappig". Dus ik dacht
"Dit is mijn kans". Ik vertelde het hele verhaal over oma en de knopjes, Bobby en nu Henk.
Op een gegeven moment kreeg ik het lumineus idee "Zal ik oma anders bellen? Dan kunnen
jullie haar stem horen, dat is grappig". Ze zeiden "Ja, ja, ja". Dus uiteindelijk zette ik mijn
mobieltje op luidspreker, iedereen op het feestje was muisstil, de telefoon ging over en over
en op een gegeven moment zei ik "Ja, ze is vast bij haar homo vriend Henk". Toen klonk,
"Henk is geen homo". Ik verstijfde en dacht "Ik word verstoten uit de familie". Toen zei
oma "Nikki, ben jij dat? Ugh!" en toen hing ze op. Ze dacht dus dat ze mijn tante aan de
telefoon had wat dus de enige reden is waardoor ik het nog kan navertellen. 

Ik dacht "Dit is best wel laag, deze actie". Dus ik besloot eigenlijk mijn leven te gaan
beteren. In die tijd verhuisden we ook naar een huis maar 2-3 straten van mijn oma vandaan
dus ik dacht "Ik kan nu wel wat vaker langsgaan". Dat heb ik ook gedaan en dat was wel oké
maar mijn oma liep ook een beetje op haar einde. Mijn vader vertelde vanmorgen nog over
wat hij vond dat erin moest en dat is met kerst met oma, we hadden het al zo lang
meegemaakt dat zij altijd weer de aandacht op haarzelf moest trekken. Hij herinnert het zich
nog zo goed dat dan aan de tafel, aan het diner, mijn oma opeens zo met haar hoofd in het
bord viel en de hele familie gewoon doorging omdat we dachten "Het gaat wel weer". Dat
gebeurde ook. Op een dag hebben mijn nichtje en ik kip tandoori voor haar gemaakt en heel
erg ons best gedaan, dat was de specialiteit van mijn nichtje. Toen nam mijn oma een hap en
we vroegen "Vind je het lekker, oma?" en dan zei ze "Nee" en toen at ze niet meer verder.
Toen hadden wij het ook echt gehad. Tenminste, ik dacht echt "Nou, weet je, het is goed
geweest, ik trek mijn handen ervan af". 

Maar toen ging oma echt dood. Dat was een beetje gek want toen moesten we opeens haar
huis ontruimen en strootjes trekken om wie Bobby dan zou krijgen. Iemand moest spreken
op de begrafenis. Ik dacht "Ik vind dat niet zo heel erg, ik doe het wel". Maar wat zeg je over
iemand als je eigenlijk geen goede herinneringen over diegene hebt? Dus ik vond het heel
moeilijk, wat ik nou moest gaan zeggen. Ik dacht ook wel "Ik kan nu als terror kleinkind nog
één genadeklap geven", maar dat is dan ook weer niet helemaal goed. Dus uiteindelijk had ik
een verhaaltje gekozen van Toon Tellegen over de mier en de eekhoorn en hoeveel ze elkaar
zouden missen. Niet heel toepasselijk op de situatie maar dat ter zijde. Ik stond voor die
zaal zoals nu en droeg het verhaal voor maar vlak voordat ik klaar was keek ik de zaal in en
zei ik opeens "Ik hou van je, oma en ik ga je heel erg missen". Tot op de dag van vandaag heb
ik geen idee waarom ik dat dus opeens zei maar ik heb er twee jaar lang over nagedacht en ik
denk dat u net als ik eigenlijk wel weet waarom ik dat zei. Mijn omaatje werd een engel en ze
heeft op mijn hoofd geplast. 

Je hoorde een verhaal van Lotte Kok. Lotte is schrijfster, haar debut roman 'Sky dancer'
verscheen in 2018 en ze werkt nu aan een tweede roman die naar verwachting volgend jaar
uitkomt. Volg Echt Gebeurd op de social media, we posten nieuwe podcast-afleveringen en
nieuws over aankomende verhalenmiddagen op Twitter, Facebook en Instagram. De beste
manier om op de hoogte te blijven is je opgeven voor onze nieuwsbrief. Die vind je op onze
website: www.echtgebeurd.net De redactie van Echt Gebeurd bestaat uit Paulien Cornelisse,
Rosa, Sander, Maarten en mezelf. Productie Eva, zaalopname Nicolas. Podcast Gijsbert van
der Wal. Dit was aflevering 265, tot volgende week en vergeet niet: oma's hebben maar één
plicht. Lief zijn.