Ang 

Filipino (Ingles na pagbigkas: /ˌfɪlɪˈpiːnoʊ/;[2] Wikang Filipino, [wɪˈkɐŋ ˌfiːliˈpiːno]), ay ang pambansang

wika ng Pilipinas. Itinalaga ang Filipino kasama ang Ingles, bilang isang opisyal na wika ng bansa.[3] Isa itong
pamantayang uri ng wikang Tagalog,[4] isang pang-rehiyong wikang Austronesyo na malawak na sinasalita sa
Pilipinas. Nasa 24 milyon katao o mga nasa sangkapat ng populasyon ng Pilipinas noong 2018 ang
nagsasalita ng Tagalog bilang unang wika,[5] habang nasa 45 milyong katao naman ang nagsasalita ng Tagalog
bilang ikalawang wika sang-ayon noong 2013.[1] Isa ang Tagalog sa185 mga wika sa Pilipinas na tinukoy
sa Ethnologue.[6] Sa pagka-opisyal, binibigyan kahulugan ang Filipino ng Komisyon sa Wikang Filipino (KWF)
bilang "ang katutubong diyalektong sinasalita at sinusulat, sa Kalakhang Maynila, ang Pambansang Rehiyong
Kapital, at sa mga ibang sentrong urbano ng kapuluan."[7] Noong 2000, higit sa 90% ng populasyon ang
nakakapagsasalita ng Tagalog, tinatayang nasa 80% ang nakakapagsalita ng Filipino at 60% ang
nakakapagsalita ng Ingles.[8]
Ang Filipino, tulad ng ibang wikang Austronesyon, ay karaniwang ginagamit ang pagkakaayos na verb-subject-
object o pandiwa-paksa-bagay subalit maari din gamitin ang pagkakaayos na paksa-pandiwa-bagay. Ang
direksyon nito ay puno-muna (head-initial directionality). Isang aglutinatibong wika ito nguint maaring taglayin
nito ang impleksyon. Hindi ito wikang tonal at maaring ituring ito bilang isang wikang tonong-punto (pitch-
accent).
Opisyal na hinango ang Filipino upang maging isang wikang plurisentriko, habang pinagyayaman at pinapabuti
pa nito ang iba pang mga wika sa Pilipinas sang-ayon sa mandato ng Konstitusyon ng 1987.[9] Naobserbahan
sa Kalakhang Cebu[10] at Kalakhang Davao[11] ang paglitaw ng mga uri (varieties) ng Filipino na may
katangiang pambalarila na iba sa Tagalog. Kabilang ang mga lugar na ito at ang Kalakhang Maynila sa tatlong
pinakamalaking kalakhang lugar sa Pilipinas.