Mga Labanan sa Maynila

Lance Marcus B. Valdez

 Labanan sa Maynila ng 1365
Ang Labanan sa Maynila (1365) ay isang hindi tiyak at pinagtatalunang labanan na nagaganap sa isang lugar sa
paligid ng Maynila sa pagitan ng mga puwersa ng mga Kaharian sa Luzon at ng Imperyo ng Majapahit.
Kahit na ang mga eksaktong petsa at detalye ng labanang ito ay nananatiling pinagtatalunan, may mga pag-aangkin
ng pananakop sa lugar sa paligid ng Saludong (katawagan ng Majapahit para sa Luzon at Maynila) ayon sa tekstong
Nagarakretagama[1] na nagsasabing sina Saludong (Luzon) at Solot (Sulu) ay bahagi ng Majapahit. Gayunpaman, ang pag-
aangkin na ito ay maaaring gawa-gawa lamang dahil ilang taon na ang nakalilipas ay matagumpay na inatake ng mga
mandirigma mula sa Sulu ang Borney (Brunei) na isang basalyo ng Majapahit, at pagkatapos ay tinaboy ang isang puwersa
ng pagsalakay ng Majapahit, at dahil sa labas ng Nagarakretagama, walang ebidensya sa mga pre-Hispanic. Mga
dokumento ng Pilipinas na si Saludong o Sulu ay naging alipin ng imperyo ng Majapahit. Sa katunayan, ang pag-aangkin na
ito ay binanggit lamang sa pagpasa sa isang solong Eulogy na tula kay Maharajah Hayam Wuruk at hindi talaga bahagi ng
statecraft.[2] Higit pa rito, binanggit ng naunang Laguna Copperplate Inscription na ang Dongdu (Kaharian ng Tondo) ay
may diplomatikong relasyon sa kaharian ng Medang, hindi sa Majapahit.
Gayunpaman, maaaring may labanan para sa Maynila na naganap noong panahong iyon ngunit malamang na
tagumpay ito para sa mga kaharian ng Luzon kung isasaalang-alang na napanatili ng Kaharian ng Tondo ang kalayaan nito
at hindi naalipin sa ilalim ng ibang pinuno. Bilang kahalili, maaaring matagumpay na nilusob ang Luzon ngunit nakuhang
muli ang kalayaan nito sa paglaon.[3][4] Gayunpaman, maaaring mapunta ito sa alinmang paraan at ang mga iskolar ay
nagtatalo pa rin tungkol dito.
 Labanan sa Maynila ng 1762
Ang armada ni Vice-Admiral Cornish, labindalawang sasakyang-dagat, kung saan walo ang may dalang mahigit limampung baril bawat isa, ay naka-
angkla sa Manila Bay noong 23 Setyembre. Ang isang landing ay binalak dalawang milya sa timog ng lungsod, na sakop ng tatlong frigates na HMS Argo, sa
ilalim ni Captain Richard King, HMS Seahorse, sa ilalim ni Captain Charles Cathcart Grant, at HMS Seaford sa ilalim ni Captain John Pelghin. Ang three-
pronged landing force ng 274 marines ay pinangunahan ni Colonel Draper, center, Major More, kanan, at Colonel Monson, kaliwa. Kinabukasan, sinamahan
sila ng 632 seaman sa ilalim nina Captains Collins, Pitchford at Ouvry. Ang Fort Polverina ay nakuha noong Setyembre 25. Ang karagdagang pagmamatyag
ay nagsiwalat na ang mga kuta ng Maynila ay hindi kakila-kilabot, sa katunayan sila ay hindi kumpleto. "Sa maraming lugar ang kanal ay hindi pa tapos, ang
natatakpan na daan ay hindi maayos, ang glacis ay masyadong mababa, ang ilan sa mga outwork ay walang kanyon... Noong ika-30 ng Setyembre,
dumating ang isang British storeship na may mga kagamitang pang-entrenching, ngunit hinihimok. sa pampang sa pamamagitan ng unos. Sumadsad siya
kaya natakpan niya ang likuran ng kampo ni Draper mula sa isang malaking puwersa ng mga Pilipino. Ang kanyang mga tindahan ay napadpad nang mas
mabilis at mas ligtas kaysa sa posibleng mangyari kung nanatili siyang nakalutang sa patuloy na unos ng ilang araw. at ipinagbawal ang pagdaan ng mga
bangka sa surf. Nagsimula ang malakas na unos noong Oktubre 1, na pinutol ang komunikasyon sa armada ng Britanya. Noong umaga ng Oktubre 4, isang
puwersa ng 1,000 lokal na Pampango ang sumalakay sa isang kamakailang itinayong cantonment ngunit binugbog ito nang may 300 na nasawi. Matapos
ang kabiguan na ito, lahat maliban sa 1,800 ng mga Pamgango ay umalis sa lungsod. "Ang apoy mula sa garison ngayon ay naging mahina, habang ang
apoy ng mga kinubkob ay mas malakas kaysa dati, at bago ang isang paglabag ay naging magagawa." Noong Oktubre 6, 60 boluntaryo sa ilalim ni Tenyente
Russell ang sumulong sa paglabag sa Bastion of St. Andrew. Sumunod ang mga inhinyero at pioneer, pagkatapos ay dumating sina Colonel Monson at
Major More na may dalawang dibisyon ng ika-79, ang mga seaman at pagkatapos ay isa pang dibisyon ng ika-79. Para maiwasan ang karagdagang mga
kaswalti sa magkabilang panig (alinsunod sa kanyang paniniwalang Katoliko), isinuko ni acting Governor-General Archbishop Manuel Rojo del Rio y Vieyra
ang Maynila at Cavite kay Draper at Cornish.
Ang pananakop ng mga British sa Maynila ay tumagal hanggang ibalik ang Maynila sa Espanya ayon sa 1763 Treaty of Paris. Ang balita na ito ay
nawala ay hindi nakarating sa Espanya hanggang matapos ang pagtigil ng labanan sa pagitan ng dalawang kapangyarihan. Si Oidor Don Simon Anda y
Salazar ay ipinadala sa Bulacan upang ayusin ang paglaban ng mga Espanyol. Doon ay inorganisa niya ang isang hukbo ng 10,000 Pilipino sa ilalim ng
pamumuno ni Jose Busto sa Pinagbakahan, Lungsod ng Malolos. Ang Maynila ay inilagay sa ilalim ng awtoridad ng sibilyang Deputy Governor Dawsonne
Drake, na hinirang ng East India Company bilang pinuno ng Manila Council. Pinamunuan ni Major Fell ang garison bilang isa pang miyembro ng konseho Sa
panahon nila sa Pilipinas, natagpuan ng mga British ang kanilang mga sarili na nakakulong sa Maynila at Cavite sa isang lumalalang sitwasyon, hindi kayang
palawigin ang kontrol ng mga British sa mga isla at hindi nagawang tuparin ang kanilang ipinangakong suporta para sa isang pag-aalsa na pinamunuan
muna ni Diego Silang at kalaunan ng kanyang asawa. Gabriela, na dinurog ng mga puwersang Espanyol. Ang ekspedisyon ng Britanya ay binigyan ng
gantimpala matapos makuha ang treasure ship na Filipina, na may dalang pilak ng Amerika mula sa Acapulco, at sa isang labanan sa Cavite noong Oktubre
2, 1762 ang barkong Espanyol na Santísima Trinidad na nagdadala ng mga kalakal mula sa Tsina patungo sa Espanya. Ang paghuli sa barko ay nagpayaman
sa parehong mga lalaki, at sa isang lawak na sila ay nakapag-retire pauwi sa premyong pera lamang. Ang lungsod ay nanatili sa ilalim ng pamamahala ng
Britanya sa loob ng 18 buwan at ibinalik sa Espanya noong Abril 1764 pagkatapos ng 1763 Treaty of Paris. Sina Draper at Cornish ay pinasalamatan ng
Parliament noong 19 Abril 1763; Ginawang Baronet ng Great Britain si Cornish, at kalaunan ay natanggap si Draper bilang Knighthood of the Bath.
 Labanan sa Maynila ng 1500
Ang Labanan sa Maynila (1500s) ay naganap sa Maynila sa
pagitan ng mga puwersa ng Kaharian ng Tondo na pinamumunuan ng
kanilang Senapati na si Lakan Sukwo, at ng mga sundalo ng Sultanato
ng Brunei na pinamumunuan ni Sultan Bolkiah, ang kumakantang

kapitan. Ang resulta ng labanan ay ang pagbuo ng isang alyansa sa

pagitan ng bagong tatag na Kaharian ng Maynila (Selurong) at ng
Sultanato ng Brunei, upang durugin ang kapangyarihan ng Kaharian ng
Tondo[kailangan ng pagbanggit] at ang kasunod na pagkakalagay ng
Pro-Islamic Rajah. Sulaiman sa kapangyarihan. ikinasal kay Nakhoda
Angging o Maharaja Anddin ng Sulu), at sa anak ni Datu Kemin, na
nagpalawak ng impluwensya ng Brunei sa Pilipinas.
 Labanan sa Maynila ng 1570
Noong 1570, inilagay ni Legazpi si Martin de Goiti bilang pinuno ng isang ekspedisyon sa hilaga sa Maynila at inatasan
siya sa pakikipag-ayos sa pagtatayo ng isang kuta ng Espanya doon. Dumating si De Goiti noong Mayo 1570, nakaangkla sa Cavite
sa bukana ng Look ng Maynila. Noong una ay tinanggap siya ng pinuno ng Maynila na si Rajah Matanda, na, bilang dating
kumander ng hukbong pandagat ng Sultanate of Brunei, ay nagkaroon na ng mga pakikitungo sa ekspedisyon ng Magellan noong
huling bahagi ng 1521. Naputol ang mga negosasyon, gayunpaman, nang ang isa pang pinuno, si Rajah Sulayman , dumating at
nagsimulang tratuhin ang mga Espanyol nang palaban, na nagsasabi na ang mga tagalog ay hindi magpapasakop sa soberanya ng
Espanya. Ang mga ulat ng misyon ng De Goiti ay nag-ulat na ang pinuno ng Tondo, si Lakandula, ay naghangad na lumahok sa
mga negosasyong ito nang maaga, ngunit sinadya ni De Goiti na hindi pinansin si Lakandula dahil nais niyang tumuon sa Maynila,
na nais ni Legaspi na gamitin bilang isang punong-tanggapan dahil ito ay napatibay na. , samantalang ang Tondo ay hindi.
Pagsapit ng Mayo 24, nasira ang mga negosasyon, at ayon sa mga ulat ng Kastila, pinaputok ng kanilang mga barko ang kanilang
kanyon bilang hudyat sa pagbabalik ng mga bangkang ekspedisyon. Totoo man o hindi ang pag-aangkin na ito, ang mga pinuno
ng Maynila ay naisip na ito ay isang pag-atake at bilang isang resulta, si Sulayman ay nag-utos ng pag-atake sa mga pwersang
Espanyol na nasa loob pa rin ng lungsod. Ang labanan ay napakaikli. Ang mga Spanish Conquistador kasama ang kanilang
regiment ng mga bagong convert na katutubong mandirigma mula sa Visayas ay napatunayang napakalaki para sa pwersa ng
Maynila. Ang labanan ay nagtapos na ang lungsod ay sinunog. Bagama't sinasabi ng mga salaysay ng Espanyol na inutusan ni De
Goiti ang kanyang mga tauhan na sunugin, ang ilan ay nagdududa pa rin dito. Naniniwala ang ilang mananalaysay na mas
malamang na ang sunog ay sanhi ng mismong puwersa ng Maynila na nagsagawa ng scorched earth retreat na karaniwang
taktika ng militar sa kapuluan ng Pilipinas noong panahong iyon. Si De Goiti ay nagpahayag ng tagumpay, simbolikong inangkin
ang Maynila sa ngalan ng Espanya, pagkatapos ay mabilis na bumalik sa Legaspi dahil alam niyang mas marami ang kanyang
hukbong pandagat. Naniniwala ang mga kontemporaryong manunulat na ang mga nakaligtas sa puwersa ng Maynila ay tumakas
sa ibayo ng ilog patungong Tondo at iba pang kalapit na bayan.
 Labanan sa
ma y n i l a n g 1 5 7 4
Ang Labanan sa Maynila (1574) (Espanyol: Batalla de Manila en el 1574;
Filipino: Labanan sa Maynila ng 1574) ay isang labanan sa lugar ng Maynila
pangunahin sa lokasyon ng ngayon ay Parañaque sa pagitan ng mga
pirata ng Tsino at Hapon, na pinamumunuan ni Limahong , at ang mga
kolonyal na pwersa ng Espanyol at ang kanilang mga katutubong
kaalyado. Naganap ang labanan noong Nobyembre 29, 1574 nang
dumaong ang armada ni Limahong sa bayan ng Parañaque at mula doon,
nagsimulang salakayin ang mga kuta ng Intramuros. Sa una, ang mga
naninirahan kung saan hindi organisado at ang mga pwersa ni Limahong
ay niruruta sila. Higit pa rito, pinatay ng mga Intsik ang Master-of-Camp ng
mga Espanyol, si Martin de Goiti. Naging dahilan ito upang maantala ang
kanilang pag-atake sa Maynila dahil ang bahay ni Martin de Goiti ay isang
balakid sa kanilang martsa. Kinubkob ng mga puwersa ni Limahong ang
Maynila hanggang sa isang puwersa, sa pamumuno ni Juan de Salcedo, ng
limampung musketeer ng Espanyol ang bumasag sa pagkubkob. Nang
matalo sa Maynila, umatras si Limahong at tinalikuran ang kanyang
planong salakayin ang Maynila at sa halip ay nanirahan sa Pangasinan.
Makalipas ang isang taon, muling natalo ng mga pwersang
pinamumunuan ni Salcedo si Limahong, na humantong sa Viceroy ng
Fukien na maglakbay sa Pilipinas para sa unang layunin na tiyakin ang
pagpapalaya kay Limahong, ngunit sa huli ay nagtatag ng diplomatikong
relasyon sa pagitan ng Tsina at Espanyol na Pilipinas.