„Makbet” jest tragedią Williama Szekspira opowiadającą o człowieku, który będąc zaślepiony

chęcią władzy popełnił błąd, który zrujnował jego życie. Historia tego bohatera wyzwala u
ludzi wiele uczuć, takie jak gniew lub smutek. Ja jednakże chciałbym skupić się na dwóch
uczuciach, które mogą się obudzić w czytelniku, lecz nie są przedstawiane tak często jak
dwa już wcześniej wymienione – mam na myśli trwogę i litość. Dla niektórych może to
zabrzmieć nietypowo i właśnie dlatego w tej pracy zamierzam potwierdzić tę tezę.
Na początku zamierzam udowodnić, że historia Makbeta wywołuje w czytelniku strach. Jego
historia budzi w czytelniku trwogę gdyż widzi on, jak nawet człowiek praktycznie perfekcyjny
może się zamienić w okrutną bestię. Na początku książki Makbet jest przedstawiony jako
genialny strateg i pełen charyzmy generał, który jest wychwalany i uwielbiany przez wielu w
Królestwie Szkockim, jednak już parę scen później zostaje uzurpatorem, zabójcą i tyranem.
Co dokładnie sprawiło, że doszło do tej przemiany? Powodów jest wiele. Pierwszym z nich
jest na pewno spotkanie z wiedźmami. Podczas niego Makbet jest przywitany trzema
tytułami: Tanem Glamis (którym jest), Tanem Kawdoru (którym nie jest) i przyszłym królem
(którym nie wie że się stanie). Jedna z przepowiedni spełnia się błyskawicznie, gdyż Makbet
staje się Tanem Kawdoru za swoje wojenne zasługi. Spełnienie pierwszej części
przepowiedni budzi wątpliwości Makbeta oraz podsyca jego uśpioną ambicję. Makbet sądzi,
że może stać się królem, jeśli tylko sam wpłynie na swój los, zabijając władcę Duncana.
Pomogła mu w tym jego żona Lady Makbet, która manipulowała jego uczuciami i
nadzorowała jego czyny. Przez swoje życzeniowe myślenie i żądzę władzy Makbet staje się
zabójcą, a jeszcze później zamienia się w podłego tyrana gdy zasiada na tronie. Pokazuje
nam to, że każdy człowiek - nieważne jak dobry, może stać się zły – dlatego jego historia
budzi w nas trwogę.
Znamiennym jest to, że nawet historia tak podłego człowieka jak Makbet może budzić w
czytelniku litość. Dzieje się to głownie dlatego, gdyż przez swoje czyny traci on
człowieczeństwo. Po objęciu władzy Makbet zabija każdego, kto może go podejrzewać o
zbrodnie. Morduje tylu swoich poddanych, że przestaje być wrażliwy na śmierć. Uznaje, że
życie jest bez sensu, że jest po prostu traktem do śmierci. Według niego: „Życie jest to
opowieść idioty, pełna wrzasku i wściekłości, nic nie znacząca”. Nawet śmierć jego żony nie
wyzwala u niego emocji, mówi on tylko, że żałuje, iż nie umarła później. Jego żądza władzy
doprowadziła go do zguby egzystencjalnej. Ukazuje się nam jako człowiek wewnętrznie
wyniszczony. Świadomość tego, że jego własne czyny go rujnują czyni go bohaterem
tragicznym i powoduje, że czytelnik czuje w stosunku do niego odrobinę litości.
Przypatrując się poszczególnym fragmentom „Makbeta” możemy stwierdzić, że historia tego
bohatera jest dynamiczna i może wywołać u człowieka wiele różnych uczuć. Miałem za
zadanie potwierdzić, że jego historia wywołuje w czytelniku litość i trwogę. Mam nadzieje, że
w tej pracy udało mi się to udowodnić.