KARL MARX - REWOLUCYJNOŚĆ ŻYDÓW i LEWICOWY ANTYSEMITYZM

Karl Marx urodził się 5 maja 1818 w Trewirze (Trier) w Niemczech, zmarł 14
marca 1883 w Londynie. Był trzecim z dziewięciorga dzieci aszkenazyjskiego Żyda
(to znaczy Chazara, mongolsko-tureckiego pochodzenia), adwokata Hirschel
Mordechai Halevi Marxa (1777–1838), formalnie przechrzczonego na protestantyzm
wraz z dziećmi. Jego żona, i matka Karola, Henriette Presborck (1788–1863) była
holenderską Chazarką i pozostała przy judaizmie.

Ojciec Karla, Mordechai Halevi, pod rządami napoleońskimi w Prusach otrzymał

urząd radcy prawnego, ale po zakończeniu okupacji napoleońskiej, jako tzw. Żyd
nie mógł urzędu zachować. By utrzymać posadę rządową w Niemczech, z judaizmu
przeszedł na luteranizm. Zmienił też nazwisko na Marx w 1808 r., a w 1814 r. także
imię z chazarskiego Hirschel Mordechaj na niemieckie Heinrich (ang. Henry). W
1819 roku wraz z rodziną wprowadził się do dziesięciopokojowego domu przy
Simeongasse 8 (obecnie Simeonstrasse).

Z mało znanych faktów: dziadek Karla, Meier Halewi Marx był rabinem w
Holandii od 1723 roku. http://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Marks

Sam Karl Marx jest przykładem ciekawego procesu metamorfozy. Po

przekonwertowaniu go przez jego ojca z judaizmu na protestantyzm gdy miał 6 lat,
zaczął wyglądać na religijnego chłopca. Mając 17 lat - napisał pracę maturalną pt.
"Zjednoczenie wiernych w Chrystusie" (bardzo dojrzałą rozprawę, zważywszy na
młody wiek autora), poświęconą roli wiary i znaczeniu Jezusa Chrystusa w swoim
życiu.
Kilka miesięcy później przeżył jednak kryzys religijny i prowadzący do głębokiej
nienawiści do trzech wielkich religii, włącznie z judaizmem i chrześcijaństwem, a
jego samego do satanizmu, z którym związał się prawdopodobnie na początku
studiów w Niemczech i przy którym pozostał do końca życia.

Ten "ojciec materializmu dialektycznego" nie był więc materialistą - ateistą,

lecz okultystą, zatem człowiekiem wierzącym, który materializm i ateizm
uważał za narzędzie przydatne dla oderwania ludzi od innych religii i
skierowania ich do jego boga - Lucyfera.
Więcej na ten temat: Richard Wurmbrand "Was Karl Marx a satanist?", Paris 1978.
(Roman Kafel “Spotwarzona Przeszłość” str. 84)

Marx nie cierpiał religijnych Żydów, lewica czerpała przecież z Oświecenia i jego
filozofów – w dużej mierze antysemitów.
Było to typowe dla elity chazarskiej w Europie XIX wieku, która z tradycjami
swego narodu zerwała, by związać się z ruchami lewicowymi. Tworzyli oni typ
uczonych proweniencji talmudycznej (w formie, nie treści), mieli skłonność do
gromadzenia masy na wpół przyswojonego materiału i pisania prac
encyklopedycznych nigdy nie ukończonych. Wykazywali lekceważenie dla
wszystkich, którzy nie są uczonymi, lub mają odmienne poglądy. W ich dziełach
komentarz i krytyka dzieł innych przeważały nad twórczymi rozwiązaniami.
Byli przeciwnikami żydostwa, nie tylko w sferze duchowej, ale i społeczno-
klasowo-ekonomicznej. Nie inaczej Marx. W polemice z Bruno Bauerem
przekonywał:
"Przypatrzmy się rzeczywistemu świeckiemu żydowi. Nie szukamy tajemnicy
żyda w jego religii. Jaka jest świecka postawa żydostwa? Praktyczna potrzeba,
własna korzyść. Jaki jest świecki kult żyda? Handel. Jaki jest świecki Bóg?
Pieniądz.”
 Karol Marks w piśmie "Kwestia Żydowska" poucza swoich wyznawców, że "Żydzi
europejscy czczą jako swojego Boga jedynie pieniądze… jako członkowie
ludzkości są bezwartościowi jak muchy… a żydowska religia to wzgarda dla
sztuki, historii… nawet stosunki pomiędzy płciami stały się dla nich
przedmiotem handlu. Kobieta wystawia się na aukcję… Emancypacja socjalna
Żydostwa - to jest… uwolnienie się społeczeństwa od Żydostwa."

W tych słowach Marksa pobrzmiewają nowe nuty. Rodzi się nowoczesny

antysemityzm, widzący w Żydach nie przeciwników chrześcijaństwa, równie
znienawidzonego przez Marksa, a społecznych szkodników, pasożytów, a więc ludzi
zbędnych. Wątki te później były rzadko poruszane przez Marksa (w jego koncepcji
społeczno-ekonomicznej Żydów-krwiopijców zastąpiła międzynarodowa burżuazja).
Temat ten podjął ponownie niemiecki narodowy socjalizm.
Jednak, gdy przyjrzeć się niektórym antysemickim uwagom Marksa w latach
późniejszych, widać w nich już ten nienawistny ton właściwy Hitlerowi w Mein
Kampf, a powielany następnie przez nazistowskiego "Szturmowca" (Der Stürmer)
Juliusza Streichera.
Zacytujmy dla przykładu fragmenty listów 43-letniego Marksa do Engelsa (r. 1861):
"A propos Lassalle, wyjście Żydów z Egiptu to nic innego jak historia wyrzucenia
narodów trędowatych" (Ferdinand Lassalle, był organizatorem ruchu robotniczego
w Niemczech, reformistą, Żydem z pochodzenia).
W kolejnym, o rok późniejszym liście (lipiec 1862) Marx uważa, że Lassalle
"pochodzi od Murzynów", którzy przyłączyli się do ucieczki Mojżesza z Egiptu.
Wskazuje na to "kształt jego głowy". "Chyba, że jego matka czy babka skojarzyła się
z czarnuchem" - dodaje domorosły antropolog Marx.

Jakże podobnie patrzyli na te sprawy ludzie wydawało się tak od siebie różni.
Okazuje się, że były to różnice wcale nie tak duże. Konsekwentnie zbieżne, chociaż
wygłoszone w sporych odstępach czasu, są poglądy Karola Marxa (1830 rok), dra
Chaima Weizmanna (1937) i hitlerowskiego ministra propagandy dra Goebbelsa
(1944).

Było kilka przyczyn rewolucyjności Żydów w XIX-wiecznej Europie. Istniała

biblijna tradycja społecznego krytycyzmu, przeludnione dzielnice przemysłowych
miast wzmacniały ich świecki radykalizm, uwolniony do tego z pod władzy
totalitarnej gminy żydowskiej, tej wylęgarni fanatyzmu i wszelkiej ciemnoty (inna
rzecz, że to wyzwolenie przyszło z zewnątrz, od gojów), reżim carskiej Rosji pod
koniec XIX wieku uczynił z antysemityzmu jeden z filarów ideologii państwowej
(jedna z przyczyn masowego udziału Żydów, i to na stanowiskach kierowniczych, w
obu rosyjskich rewolucjach 1905 i 1917 roku).

Żydowskie (syjonistyczne) pismo "Rozswiet", wychodzące w języku rosyjskim w

Berlinie (nr 49,1923), tak oto przedstawia żydowski ciąg ku rewolucji, a przy okazji
charakteryzuje pozornie zasymilowanego Żyda-obrazoburcę i niszczyciela:
"W samym końcu zeszłego XIX stulecia w Niemczech dała się już stwierdzić
kategoria Żydów, będących pośrednimi typami miedzy starym żydostwem, a nową
cywilizacją europejską. Nowe to środowisko żydowskie nie jest zdolne do
rozpłynięcia się w ogólnym otoczeniu. To nie są ani Żydzi, ani Europejczycy. Ta
kategoria ludzi jakby stworzona jest do tego, aby być przednią placówką dla
wszelkich eksperymentów i doświadczeń. Ze starego żydostwa ta kategoria typów
zachowała brak poczucia rzeczywistości. Dla Żyda wszystko jest oderwaną
formułką, a stąd płynie jego całkowita pewność co do słuszności jego stanowiska,
pochodzi jego brak zwątpień i wszelkich wahań, brak poszukiwań, zazwyczaj
właściwych ludziom, pracującym nad życiem, czerpiącym z jego różnorodnych
przejawów swoje twórcze dążenia.
Lecz poza tym u Żydów, którzy znaleźli się w tym nowym życiu, jest jeszcze
jedna właściwość: są pozbawieni tradycji, w odróżnieniu od otoczenia, które nie
jest zdolne do uwolnienia się od niej. Kiedy Żyd tępi szlachtę lub burżuazję, nie
żałuje tego pięknego życia i wyższej kultury, których wyrazicielami były te
warstwy. W Żydzie pozostała z przeszłości jedynie nienawiść do istniejącego stanu
rzeczy, który zawsze był dla niego wstrętny.

Destrukcyjny Żyd
Wszystko to razem wzięte czyni z Żydów typ wybitnie rewolucyjny, ściśle
mówiąc, typ raczej okresu niszczenia, niż twórczości, ponieważ twórczość nie
może odbywać się szablonowo i na podstawie wypracowanych formułek.

We wszystkich rewolucjach, poczynając od zeszłego stulecia, a kończąc na

obecnej rosyjskiej, ten typ żydowski bierze udział, odgrywa w nich dużą rolę,
stanowi częstokroć duszę tego ruchu, w zależności od odporności i rozwoju mas,
wśród których działa".

Do tej kategorii typów należał również Karl Marx. Do pomocy dobrał sobie
Żydów, albo specjalnie nadających się nie-żydów, jak Engelsa. W doborze
inteligentów był oczywiście niezmiernie ostrożny.

Liebknecht, również Chazar, socjalistyczny lider niemiecki i długoletni

powiernik Marksa pisze w swoich pamiętnikach, że całe życie Marksa było
poświęcone dziełu zemsty. Zemsty na kim? Chazarowie działają w jednym tylko
kierunku, zniszczenia innych narodów.

Karl Marx nie potrafił zagwarantować bytu sobie, ani swojej rodzinie, z którą
obchodził się niedbale, wskutek czego czworo jego dzieci umarło na skutek
niedożywienia. Później dwie jego córki, już dorosłe, popełniły samobójstwa. Jego
inwestycje na giełdzie zakończyły się bankructwem.
Choć ubogi miał służącą. Możliwe było to ponieważ nie płacił jej za pracę. Była
ona jego kochanką, i miał z nią syna. Tu uwidoczniło się nastawienie Marksa do
robotników nad którymi się tak użalał: praca ma być, ale zapłata niekoniecznie.
Mimo arystokratycznego pochodzenia jego żony, starszej o cztery lata córki
barona Ludwika von Westfalen, Johanny Berthy Julie Jenny, Marksowie byli
ubodzy. Finansowo uzależniony był więc od sponsorów.

Karl Marx był kuzynem Rothschildów. Był spokrewniony z żoną Nathaniela

Mayera Rothschilda – obaj panowie byli masonami 33 stopnia. Rothschildowie od
stuleci stoją na szczycie międzynarodowej masonerii zarówno rytu szkockiego
(kraje anglosaskie, Anglia, USA, Kanada, Australia z lożą matką w Londynie) jak i
rytu francuskiego (silnie reprezentowany w Europie i Rosji, z lożą matką w Paryżu,
kontrolowaną przez francuskich Rothschildów).

Dobrze powiodło się tylko siostrze matki Karla, Henriette Pressburg, która
wyszła za Liona Philipsa pochodzącego z rodu holenderskich przemysłowców. Ich
firma jest obecnie jednym z największych producentów elektroniki na świecie.

Korzeni ideologii głoszonej przez Marksa nie stworzył on sam. Sięgają one
programu Mayera Amschel Rothschilda i Adama Weishaupta z 1776 roku.

I jeszcze jedna ważna uwaga: Karl Marx był sterowany przez barona Lionela
Rothschilda. Można powiedzieć jego pisma były na zamówienie.
Rothschild przygotował bunt przeciw kapitalizmowi, nie po to by zniszczyć swoje
imperium, ale by zniszczyć konkurencję.

Jakie było tło działalności Marksa można wyczytać w należącej do Rothschilda

publikacji La Revue de Paris, z 1 czerwca 1928, na s. 572. Zamieszczona jest tam
reprodukcja listu Barucha Levy’ego do Karola Marksa. Oto jego fragment:

„Naród żydowski jako całość będzie własnym Mesjaszem. Zdobędzie światową

dominację przez zniszczenie pozostałych ras, likwidację granic, anihilację
monarchii i ustanowienie republiki światowej, w której Żydzi wszędzie będą mieć
przywilej obywatelstwa. W tym „Nowym Porządku Świata”, dzieci Izraela będą
mianować wszystkich liderów, nie napotykając na żadną opozycję. Rządy innych
narodów tworzących republikę świata bez żadnych trudności wpadną w ręce
Żydów. Wtedy będzie możliwe by żydowscy władcy zlikwidowali własność
prywatną, i wszędzie będą korzystać z zasobów państwa. W ten sposób zostanie
spełniona obietnica Talmudu, w której jest powiedziane, że kiedy nadejdzie okres
mesjański, Żydzi będą mieć wszelką własność całego świata w swoich rękach”.

Także Karl Ritter i jego naśladowca Friedrich Wilhelm Nietzsche, który

zapoczątkował ideologię nazistów, byli finansowani i kierowani przez Rothschildów.
Chodziło o to, by wykorzystując różnice między tymi ideologiami, dzielić ludzi na
przeciwne obozy, zbroić ich i podjudzać by walczyli przeciwko sobie i wzajemnie
się wyniszczali, a przy tym zadłużali u Rothschildów.