That Professor is My Husband

FNCC

Published: 2021

Source: https://www.wattpad.com

That Professor is my Husband

D I S C L A I M E R

This is work of fiction.

Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the
products of the author's imagination or used in fictitious manner. Any resemblance
to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

WRITTEN BY:

fahnecci

A U T H O R ' s N O T E

Each chapters are not yet edited.

Bear with the typographical errors and grammatical errors.

If ever you'll read my story, thank you in advance.

AT, lawakan sana ang pasensya dahil sa mga mababasa niyong mga mali.

Maraming mali, yes, pero maaayos pa po iyon. If ever na may wrong spelling man,
wrong grammar, feel free to comment and correct me. It'll be highly appreciated.

Thank you!

Enjoy reading everyone!

Please vote and comment.

P.S. This is my first story so don't expect too much. Thank you!❤️
Prologue

Kasalukuyan akong nakaupo sa upuan at hinihintay ang aming guro. Nakakabagot.

Anong oras pa ba siya darating? Ghaaaad. He's fucking late. Lumalandi pa yata. Tsk.

Kung ako na lang ang nilalandi niya baka matuwa pa ako. Ay oo nga pala. Awat na.
Hindi na pala ako nadala. Ayaw nga pala niya sa akin.

"NANDYAN NA SI SIR!" Matapos niyang ipahayag iyon ay nagsimula na ring mangisay sa

kilig ang aking mga kaklaseng babae.

Napairap naman ako sa mga inasta nila. Ghaaaad. Why are they being like this? Ay oo
nga pala, gwapo nga pala si Sir. Walang duda. Napailing ako. Basta gwapo,
sasambahin! What is this generation?
Converted By: Ysai
"Ang hot ni Sir!"

"May asawa na kaya siya?"

"I'm gonna die, I'm gonna die! Ngiti pa lang ni Sir mamamatay na akoooo!"

Samu't saring reaksyon pa aking narinig na nakapag-init ng aking ulo. Hindi ba nila
alam na ang sakit sa tenga ng mga boses nila? Ang lalakas pa na akala mo'y
nakalunok ng megaphone! Kapag di ako nakapagtimpi, tatapyasin ko talaga ang mga
bunganga nila eh. Try me.

"Good morning class." Bati niya. The whole class went silent. Thanks goodness!

"Good morning Sir." Bati nilang pabalik.

Hindi ko naman siya pinansin at itinuon na lamang ang aking atensyon sa labas.
Hindi rin naman niya ako binibigyang atensyon eh, kaya quits lang kami. Bahala na
siya sa buhay niya. Pagod na ako. Pagod na akong maging tanga. Pagod na akong
mahalin siya. Pagod na akong iparamdam sa kanya ang pagmamahal ko pero wala naman
akong nakukuha kundi puro sakit.

Nakakainis. Akala ba niya gusto kong makasal sa kanya? Oo at mahal ko siya pero
naman! Hindi ako magpapakasal kung alam kong may mahal siyang iba!

Fuck this fixed marriage. Hindi ko alam na uso pa pala ang ganitong setup. Bakit ba
pati ako ay nadamay dito? Ghad. Kung hindi ko lang mahal ang mga magulang ko ay
hindi talaga ako papayag. I swear.

"Hanggang saan na kaya naabot ang imagination mo?" Agad akong napalingon kung sino
man ang damuhong nagsalita. Paepal sa buhay ko.

Agad na tumaas ang kilay ko ng makita ko siya. Isang gwapong lalaki. At kailan pa
ako nagkaroon ng katabi?

Hindi ko siya pinansin at binalik ang tingin sa labas.

"Ang sungit." Anito. Marahas ko siyang binalingan at pinukol ng masamang tingin.

"Paki mo?" Ani ko. Masama ang ugali ko, oo. Pero wala akong pakialam don.

"So tunay pala ang usap-usapang napakasuplada mo? Ang ganda mo pa naman." Anito.
Inirapan ko lamang siya. Kilala ako dito bilang ganon. Kung kakausapin mo kasi ako
ay it's either hindi kita iimikan or tatarayan lang kita. But the hell I care? I
don't need friends. Iiwan lang din naman nila ako bakit pa ako maghahanap? Duh.
Nobody stays!

"Makikipagkaibigan lang ako. Ako nga pala si Joseph." Inilahad niya ang kanyang
kamay pero tiningnan ko lamang ito at napailing.

Binalik kong muli ang tingin ko sa labas. Bahala ka sa buhay mo. Magsasawa ka rin.

"Sungit." Bulong pa nito pero rinig ko naman. Tsk. Buti at nasa likod kami kaya
hindi niya kami napapansin. Like duh. Kahit kailan naman ay hindi niya ako
binigyang pansin. Ang mata niyang puno ng pagkadisgusto kapag tumitingin sa akin? I
hate his eyes. Ganoon na ba ako nakakasuka sa paningin niya? Wala naman akong
ginagawang masama. Minamahal ko lamang siya!

"You two, what are you doing?" Ani ng isang pamilyar na boses. Sinabi ko bang hindi
kami mapapansin? Ay aba, punyeta, nagdilang anghel pa!

Hindi ko siya pinansing bwiset siya at mas lalo lang masisira ang araw ko.

"Stand up!" Puno ng otoridad ang boses niya. Tumayo na lamang ako pero sa iba pa
rin nakatingin.

"My rules are clear. No chitchatting during my class. If you want to continue your
chitchat, leave my class!" Galit na saad nito. Ano bang problema niya? Tsk.

Pero isang ngisi ang kumawala sa aking mga labi. It's my pleasure to leave your
class, Sir.

Kinuha ko ang aking bag at binitbit ito. I held Joseph's arm and dragged him
outside. I really want to leave that classroom.

"H-Hey-"

"Shut up." Pinutol ko na ang sasabihin niya. Bago kami makalabas ay nilingon ko
muna ulit siya at ang galit niyang mukha ang nakita ko.

Serves you right.

--

01

"Saglit nga!" Napatigil ako sa paglalakad dahil sa malakas na pwersang humawak sa

akin. Napatingin naman ako sa likod ko. Kung kanina ay ako ang nakahawak sa kanya,
ngayon ay baliktad na. Tinaasan ko lamang siya ng kilay.
"San ba tayo pupunta at bakit ba sinama mo pa ako?" Tanong niya. Buong pwersa kong
inalis ang aking braso sa pagkakahawak niya. Letse, ba't ko nga ba binitbit ang
lalaking 'to?

Napailing naman ako at inis siyang tiningnan. "Be thankful to me. Hindi ka mapapag-
initan ng propesor na iyon." At inirapan ko pa siya. Naiinis talaga ako idagdag pa
ang bwiset kong asawa.

"Wow, thanks ha. Sa susunod hindi na kita kakausapin." Sarkastikong sagot nito. Oh
my gosh, ako pa ngayon?

"That's a good news then. Bye." Mas lalo akong nainis. Punyeta, anong ibig sabihin
niya? Na kasalanan ko pa? Wow, parang ako yung nakipagkaibigan sa aming dalawa ah?
Tsk.

"Hoy! Saan ka pupunta?" Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lamang sa paglalakad.

Wala akong panahon sa mga katulad niya.

"Bakit iiwan mo ako eh ikaw ang nagdala sakin dito?" Required na ba sa mga lalaki
ngayon ang maging madaldal? Dinaig pa ako nito eh.

Hinarap ko siya at pinanlisikan ng mata. I really don't have time to deal with him.
"Uuwi na ako. Kung gusto mong bumalik don, edi bumalik ka. Wala akong pakialam
sa'yo." At saka ko siya muling tinalikuran.

Buti naman at hindi na niya ako sinundan. What a relief. Makakauwi na ako ng
matiwasay. As soon as I reached the parking lot, I immediately get inside my car
and drove it away.. away from him.

Kung pwede lang akong magpakalayo-layo para hindi ko na muling makita pa ang mukha
niya ay gagawin ko. Pero wala akong kakayahan.

Habang nagmamaneho ay pumasok sa isip ko kung bakit ako napunta sa ganitong

sitwasyon.

• • •

"Mom! What is it this time?" I irritatedly asked my Mom. Ang sarap ng tulog ko sa
kwarto ko tapos gigisingin lamang ako?

"Come and sit first, Amara." Umirap lamang ako at sinunod ang sinabi niya. Si Mommy
lamang ang nandito. Where's Daddy?

Pero agad ding nasagot ang tanong ko ng magbukas ang pinto. And there I saw my Dad
with them. Anong ginagawa nila dito?

"Balae!" My Mom screamed in excitement. Tumayo ito at nakipagbeso kay Tita Angelou.
Pero teka, ano raw? Balae? Kelan pa sila naging magbalae?

"Ikaw talaga balae! Masyado kang excited, wala pa naman!" At humagikhik si Tita
Angelou.

"Ano ka ba, malapit na." Ngumiti pa si Mommy ng pagkalaki-laki. Hindi kaya mapunit
na ang labi ni Mommy nyan?

"Oh, Amara? What are you waiting for? Come here." Tumayo na rin ako dahil wala
naman akong magagawa na, lalo pa't si Dad na ang nagsabi. Lumapit ako sa kanila at
bumeso kay Tita at Tito. Now, I wonder what are they doing here.

"Hello po." Nakangiti ko silang binati. They are one of my closest Uncles and
Aunties. Tita Angelou is my Mom's bestfriend since then. Naging magkaibigan din si
Tito Carl at Dad dahil kina Mommy. Pero ang tanong lamang ay kung bakit sila
nandito. Ang alam ko ay nasa States sila to manage their businesses there. Matagal
na rin silang hindi nakakauwi dito sa Pilipinas.

"It's nice to see you again, Amara. You're so beautiful! Bagay na bagay kayo ni
Art." Ani Tita. Agad naman akong namula sa sinabi niya at nag-iwas ng tingin.
Sinabi ba niyang bagay kami ni Art? Wait, kinikilig ako. I pursed my lips into thin
line to stop myself from smiling. Shit lang kase, Mommy na niya nagsabi!

"Oh my gosh! Amara's blushing!" Mas lalo akong namula sa tinuran ni Tita. Tita wala
namang bukingan, talaga naman oh oh.

• • •

Noong mga time na iyon, akala ko ay simpleng pagbisita lamang ang pakay nila pero
nagkamali ako. Isa palang pasabog ang dala nila. At hindi ko kinaya!

Sobrang saya ko noong mga panahong iyon pero agad ding napalitan ng lungkot ng
malaman kong may mahal siyang iba.

• • •

"You and Arthur are going to be married!" Masayang balita ni Tita Angelou na siyang
nagpatigil sa ikot ng mundo. Ano raw ulit yon? Tangina, nabingi na yata ako.

Ako?

Si Art?

Magpapakasal?

Agad akong napatayo ng magsink-in sa akin ng sinabi ni Tita at nanlalaki ang matang
nakatingin sa kanila.

"Y-you're just ki-kidding, r-right?" Ay shete, ba't ba ako nauutal? Pero hindi ko
keri! Totoo? Magpapakasal kami? Pero ang bata ko pa! 16 years old lamang ako!

"Of course not, hija. Matagal na namin itong napag-usapan ng mga magulang mo.
Magpapakasal kayong dalawa sa ayaw at gusto nyo. Ikaw lang ang gusto ko para sa
anak ko hija at wala ng iba." Ani Tita. Napaupo naman ako this time. Tatayo sana
ulit ako pero wag na, tinamad na ako kaya remain at sit na lang tayo.
Converted By: ysai
Pinukpok ko pa ang tenga ko magkabilaan at baka nga nabibingi lamang ako pero hindi
talaga eh. Malinaw ang pandinig ko at tama ang narinig ko. Me and Art are going to
be married. Pero bakit parang hindi ako masaya? I should be happy right because I
will be married to the man I love? Pero bakit parang may mali?

Siguro kasi hindi ko alam kung mahal din ba niya ako?

Paano kung hindi? What should I do?

• • •
Simula noon ay pinatira kaming dalawa ni Art sa iisang bahay. In that way daw ang
makikilala namin ang isa't isa. Pero hindi iyon ang nangyari.

While living with him, I found out that he loves someone else. Ang masakit pa doon
ay tinatrato niya akong parang basura. He's saying hurtful words at my face. He's
hurting me.. physically and emotionally.

"I will never love someone like you. And living with me?" He smirked. "You'll
suffer hell."

At totoo ang sinabi niya. Nang maikasal kaming dalawa ay walang araw na hindi niya
ako sinaktan, pinahiya sa harap ng mga kaibigan niya at sa taong mahal niya.
Pinapahirapan niya rin ako at minsan ay hindi pa ako pinapakain at kinukulong sa
kwarto.

Habang siya? Nagpapakasaya sa piling ng taong mahal niya. At oo, sa bahay pa naming
dalawa. Ang kapal ng mukha di ba? Sa bahay pa talaga NAMIN sila naglalandian.
Punyeta. Sarap sa ears ng mga ungol nila na tipong gusto ko na lamang maging bingi
para hindi na sila marinig pa.

I didn't beg for him to stop for what he's doing to me. Lahat iyon ay tinanggap ko
at hindi nagreklamo. Bakit? Kasi mahal ko siya. Ang tanga ko di ba? Pero wala eh.
Masisisi nyo ba ako kung mahal ko talaga siya? Na kahit saktan niya ako ng ilang
beses ay ayos lang sakin basta makasama ko siya? Basta makita ko ang mukha niya?
Basta makita ko siyang nakangiti kahit hindi ako ang dahilan ng pagngiti niya?
Basta makita ko siyang masaya kahit ako ang nagpapasaya sa kanya?

Kinaya ko iyon ng limang taon. Oo, limang taon. Limang taon na kaming kasal at
limang taon na rin akong nagdurusa sa mga kamay niya. Our parents? They didn't
know, of course. Hindi ko rin naman sinasabi. Ayoko silang mag-alala sa akin kaya
kahit sinasaktan ako ng mahal kong asawa, ayos lang.

Pero darating ka pala talaga sa punto na mapapagod ka. Sa sobrang sakit ng

naranasan mo, mapapagod ka na lang ng kusa. Mapapagod magmahal, mapapagod
magpapansin, mapapagod sa lahat.

At ngayong pagod na ako, ano ng sunod na mangyayari? Magiging masaya ba ako?

--

02

Pagkaparada ko ng kotse ko sa garahe ay bumaba na rin ako. Maaga pa kaya for sure
ay wala pa ang magaling kong asawa.

Pagkapasok ko, dali-dali akong nagpuntang kusina. Gutom na ako.

Naabutan ko doon si Nanay Mirna. Sa lahat ng kasambahay dito ay siya pinaka-close

ko. Ay mali, siya lang pala ang close ko sa lahat sa kanila.
"Oh, Amara hija, ang aga mo naman yata? Kasama mo ba si Sir Arthur?" Bungad na
tanong sakin ni Nanay Mirna. Nag-iba agad ang timpla ng aking mukha ng marinig ang
pangalan niya. Kung noon ay marinig ko lamang ang pangalan niya ay nangingisay na
ako sa kilig, ngayon ay hindi na. Ang sakit pala sa tenga ng pangalan niya? Ba't
ngayon ko lang napagtanto?

"Nay nagugutom na po ako. At si Art? Nasa school pa ho. Mamaya pa ho iyon uuwi."
Sagot ko kay Nanay ng makaupo ako. Umiling lamang si Nanay at umalis na sa harap
ko. Pagbalik niya'y may dala na siyang pagkain. Wow, bilis. Is she flash?

"Kakaluto lang kasi namin ng tanghalian. Oh siya sige, kumain ka na." Is she mind-
reader? Gosh, may kapangyarihan ba si Nanay?

Pinilig ko ang aking ulo para alisin ang iniisip ko. Nababaliw na yata ako at kung
anu-ano ng pumapasok sa isipan ko.

•••

NAGISING ako dahil sa malakas na kalampag sa aking pintuan. Sino ba naman ang
poncio pilatong walang hiyang kumakalampag sa aking pintuan?! Hindi ba niya alam na
natutulog ang mahal na reyna?!

Inis akong bumangon habang kusot-kusot pa ang aking mata para lamang pagbuksan ang
pintuan— na dapat pala ay hindi ko na ginawa.

Mukha lang pala ni Art ang aking makikita.

Muli ko itong isinara pero agad niyang napigilan. Ano bang kelangan nito?

"Kanina pa akong katok ng katok dito!" Galit ang mga mata niyang nakatingin sa
akin. Lintik na mga mata yan ah. Sarap durutin.

"Tulog ako. Alis, tutulog ulit ako." Walang gana kong sagot at akmang sasaraduhan
ulit ng tuluyan na siyang pumasok. Padabog ko namang sinara ang pinto.

"Anong kailangan mo? Are you going to punish me again?" I spread my arms wide open
before continuing. "Ready na ako. Make it fast at inaantok pa ako."

At hindi nga ako nagkamali. He grabbed my arm tightly. Galit na galit siya. Nag-
iigting ang panga niya at kitang-kita ko iyon.

"How dare you flirt right in front of my eyes." May diin niyang sambit. Ano raw?
Putangina, ano?! Lumalandi? Ako? Ako talaga? Eh sa aming dalawa siya nga yung
professional na malandi. Tangina, lakas mambintang!

"I didn't know that the form of friendliness is now being considered as flirting,
Sir." Sagot ko. At mas lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa akin. My poor
skin, magkakapasa ka na naman.

"Don't make me swear, Amara. I will let this slip but the next time I saw you
flirting with someone, let's see what I can do to you." And with that, he left me
hanging.

Eh gago pala siya eh! Nayukom m ko ang aking kamao sa inis. Ano bang problema
niya?! Letse. Noong lumalandi siya sa harap ko mismo, nagreklamo ba ako? At tangina
lang, hindi ako lumalandi. Hindi ko kasalanang maganda ako, bwisit!

Don't make me swear, too, Arthur. At baka hindi mo magustuhan ang mga salitang
lalabas sa bibig ko. Matagal na akong nagtitimpi. Gusto ko ng ilabas ang lahat ng
hinanakit ko sa loob ko dahil sa kanya.

Tama na ang paghihirap ng limang taon.

Noon ay takot ako sa kanya, ni hindi nga ako marunong sumagot sa kanya at palaging
sinusunod ang mga utos niya. Pero na-realize kong wala akong magagawa kung
matatakot lamang ako.

What is the difference between being scared and being a coward? Kapag takot ka,
takot ka lang pero handa mong harapin ang takot mo. At ang pagiging duwag, ay yung
hindi mo man sinubukang harapin ang takot mo kahit alam mong kaya mo. And I don't
want to be a coward.

I was not born just to be a coward. Kaya naman, heto, at ganito na ako. Isang araw
ay nagising na lamang akong wala ng nararamdaman. Namanhid na yata ako eh. Kapag
may inuutos siya ay hindi ko siya sinusunod kaya puro sakit ang natamo ko sa kanya.
Pero noong una lamang iyon.

I blackmailed him na sasabihin ko sa mga magulang namin ang ginagawa niya sakin. We
have this deal na kapag hindi umabot sa sampung taon ang aming relasyon ay wala
kaming makukuhang ni singkong duling sa mga magulang namin. Sigurista rin ang mga
magulang namin eh kaya nakakainis.

Kaya ayan. Malakas na ang loob kong sagot-sagutin siya. Ay aba! Tama na ang
pagiging mahina at duwag. I suffered a lot of pain because of him at ayoko ng
madagdagan iyon.

Dahil hindi naman na ako inaantok ay lumabas na lamang ako. Anong oras na ba? I
looked at my wrist watch just to see that it's already six in the evening.

Woooooow, napasarap ang aking tulog.

Bumaba na ako at nakita ko ang mga kasambahay namin na naglilinis. Hindi ko sila
pinansin. Di kami close.

Nagdiretso na lamang ako sa kusina dahil nagugutom na ako. May luto na kayang
pagkain?

Pagkarating ko sa hapag-kainan ay umupo na ako. May lumapit naman sa aking dalawang

kasambahay. Nagtutulakan pa sila kung sino ang magsasalita.

"Magsasalita kayo o puputulin ko mga dila nyo?" And with that, nanigas sila. Hehe.
Ngumiti pa ako ng matamis sa kanilang dalawa kaya mas lalo silang namutla.

Agad ko ring binura ang aking ngiti at nagseryoso. "Speak."

"A-a-ahh, M-Ma'am.." bakit ba ganito ito magsalita? Hindi naman ako multo para
katakutan. Ang ganda ko naman para maging multo!

"Just bring me foods. Make it fast." Dali-dali naman silang umalis sa aking harap.

Hindi ko alam kung bakit ganoon na lamang sila katakot sa akin. Noon naman ay wala
lamang ako sa paningin nila. Na kahit puro dugo na ang aking katawan ay hindi nila
ako binigyang pansin at binalewala. Tanging si Nanay Mirna lamang ang nag-asikaso
sa akin. Hindi ko naman sila masisisi at mukhang kagagawan naman iyon ng aking
butihing asawa. Pero ngayon kasi ay iba. Ibang Amara na ang kaharap nila. Hindi na
mahina at duwag katulad ng dati.

Dumating din naman sila at naghanda ng pagkain sa aking harapan. Bigla akong
natakam ng makakita ng hipon at alimango. My favorites!

Nagsimula na akong kumain ng matapos silang maghanda. Hindi ko pa nalalasap ang

sarap ng aking paboritong pagkain ay may umepal na naman sa aking matiwasay na
buhay.

"And who told you to eat?" Malamig na boses ang nagpatigil sa akin. Letse naman
kase, kapag ako talaga.. nako!

Tiningnan ko siya ng masama. "And what? Gugutumin mo ako? Pamamahay ko rin ito at
gagawin ko ang gusto ko. Kung ayaw mong kumain, lumayas ka sa harap ko."

Nagtiim-bagang siya dahil sa mga sinabi ko. Hindi ko kasalanang maging ganito ako.
He made me like this.

I continued eating pero nawalan na ako ng gana kaya tumayo na ako. Mu peaceful
dinner is ruined by him!

Nang lalagpasan ko na sana siya ay nagsalita ito.

"You really have the guts to speak to me like that, Amara." He said coldly. I
chuckled.

"Guess what, I'm enjoying this." Sagot ko. Marahas siyang humarap sa akin.
Napatitig ako sa kanyang mga mata. Mga matang puno ng galit.

Puro galit na lang ba ang makikita ko sa mga mata mo kapag tinitingnan ako? Bakit
ba hindi mo ako matanggap bilang ako?

"Don't make me lose my temper, woman." I smirked.

"Awwww, I'm scared. Dali at saktan mo na ako. That's your forte, right? At baka
magbago pa ang isip ko na sa halip na tumahimik, ilantad ko ang pinaggagawa mo. Bye
bye, mamanahin." I gestured my hand waving a good bye. Ang sarap niyang inisin. I
don't care if this provocation will lead me to my own death, as long as nakikita
kong nagagawa kong kalabanin siya, ayos lang.

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa makarating ako sa kwarto ko. Napahawak ako
sa pisngi ko ng makaramdam ng mainit ng likido.

May epekto pa rin siya akin.

Pinahid ko ang mga takas na luha sa aking pisngi at dumapa sa kama't sinubsob ang
mukha sa aking unan.

How long will I take this?

--

03

Hihikab-hikab akong naglalakad papunta sa classroom. Hindi ako nakatulog ng maayos

kagabi kakaisip sa kanya. Ayoko man, labag man sa aking kaloobang isipin siya ay
taksil ang malandi kong isipan at patuloy lang sa pag-iisip sa kanya.

Marami akong nakakasalubong sa hallway habang papunta sa room. Hindi pa naman ako
late, ang aga ko nga eh. Ayoko kasi makita ang pangmumukha ng butihin kong asawa.

Pero sino bang niloloko ko? Kahit saan naman yata ako magpunta ay mukha niya pa rin
ang nakikita ko.

He's not really a teacher. Well, he's a licensed teacher naman pero hindi niya ito
ginagamit. Nag-teacher lamang siya because it is a request of his parents. For
what? To look after me.

Sila ang may-ari ng school at dati siya ang namamahala dito. Pero nagbago ang ihip
ng hangin at mukhang nalipad ang utak ng aking mga biyanan kaya ayan, pinagturo ang
butihin kong asawa. Kikiligin na sana ako eh pero wag na lang, nakakatamad.

Malapit na ako sa aking room ng mapansin ang isang bulto ng tao na mukhang may
hinihintay sa harap ng pintuan ng room namin.

Nakatagilid ito pero kita ko ang kanyang mukha.

Hindi ko siya pinansin dahil hindi naman kami friends kaya patuloy lang ako sa
paglalakad. At wala rin akong pakialam sa kanya.

Papasok na ako, malapit na. Pero may humawak sa aking braso kaya napatigil ako.
Masamang tingin ang pinukol ko sa kanya.

"What do you need?" Inis kong tanong.

"Is that how you greet me good morning? Good morning, by the way." All smiles
niyang bati. Inalis ko naman ang pagkakahawak niya sa braso ko.

"There's no good in my morning especially if you're the one who'll greet me."
Tinalikuran ko na siya at dali-daling umupo sa aking upuan.

"Eh sinong gusto mong bumati sayo? Si Sir Art?" Mas lalong kumulo ang dugo ko sa
kanyang turan. Pero agad ding nawala ng parang bula ito.

Kung bakit ba kasi hindi na nga lang siya ang bumati sa akin.

"Oh? Bakit bigla kang nalungkot dyan?" Nabalik ako sa realidad ng nagsalita ang
asungot na ito. Nagbalik ang pagkulo ng aking dugo.

"Shut up." Binaling ko na ang tingin ko sa labas. Ayoko na siyang kausapin. Hindi
naman kami close! Feeling siya masyado.

"Ang sungit mo talaga. Pinaglihi ka ba sa sama ng loob?" Aniya. Hindi ko na talaga

siya pinansin pa at baka kung anong magawa ko.

•••

LUNCH na at patungo na akong cafeteria. I'm all by myself. I have no friends

remember? Si Joseph naman ay tinakasan ko lang. Ang kulit eh, sunod nang sunod.
Hindi na ako tinantanan.

"Ms. Salvador?" Napatigil ako at napatingin sa likod ko dahil doon ko narinig ang
boses ng tumawag sa akin. Pagharap ko ay isang babae ang nakita ko. Hindi ko siya
kilala.
"Pinapatawag po kayo ni Sir Monticello sa office niya." Umalis na rin siya
pagkatapos sabihin iyon. Napataas naman ang kilay ko. Ano namang kailangan niya?

Labag talaga sa aking loob 'to pero pumunta na rin ako doon. Hindi na ako kumatok
at walang pasabing pumasok pero napatigil din ako ng marinig kong may kausap siya.

"She's just nothing and you're my everything. Let's just wait until our ten-year
contract ends and I'll marry you. I love you so much."

Milyon-milyong karayom ang tumusok sa puso ko ng marinig ang mga salitang iyon sa
kanya. Punyeta, bakit ang sakit? Bakit ganito? Pagod na ako di ba? Pagod na ako sa
kanya pero bakit ganito? Hindi ba pwedeng kapag napagod na akong magmahal ay
mapagod na rin ang nararamdaman ko sa kanya? Kahit pagod na akong iparamdam sa
kanyang mahal ko siya ay mahal ko pa rin pala talaga siya.

Ilang beses ko ng narinig ang mga salitang yon habang sinasabi niya sa taong mahal
niya pero masakit talaga eh. Lalo na kung hindi ako ang sinasabihan niya.

Amara, matuto ka kasing kumatok! Hindi mo sana narinig ang pag-uusap nila ng babae
niya! I scolded myself.

Putangina. Akala ko manhid na ako, hayop. Dali-dali kong pinunasan ang mga taksil
na luhang pumapatak galing saking mga mata. Hindi dapat ako umiiyak. Hindi na
dapat.

I composed myself. Matapang ka, Amara.

Sinarado kong muli ang pinto at lumabas. This time, kakatok na ako.

I knocked three times.

I heard him said come in. Tumalima naman ako. Nakita ko siyang prenteng nakaupo sa
swivel chair niya.

How to unlove him? Suggest naman kayo ng ways on how to unlove him oh. Ang sakit
niya kayang mahalin, promise.

Nakatayo lamang ako doon habang siya naman ay mataman akong tinitingnan. Nakakainis
na titig yan ah.

"Clean my office." Kusang tumaas ang isang kilay ko sa narinig. Hanggang dito ba
naman ay uutus-utusan niya ako? Oo't siya ang may-ari nito pero duh, hindi niya ako
katulong.

"I'm sorry, Sir, but you can ask the maintenance personnel to clean your office. I
have lots of things to do and cleaning your office is not one of them—"

I was cut off when he slammed his desk. Blangko lang akong tumingin sa kanya.

"How dare you to defy my orders?!" Oh? Galit ka na nyan? Pambihira! Hari?! Hari?!

I heaved a sigh.

I clenched my fist in annoyance. Calm down, Amara. Nasa school ka. Be professional.
Estudyante ka at guro mo yang kaharap mo.

Inirapan ko lang siya at nagsimula ng maglinis. Bwiset! Pasalamat siya at nasa

school kami. Nagugutom pa naman ako. If I know, he just wants to torture me. Alam
niyang lunch ko ngayon kaya ngayon niya ako pinaglilinis ng opisina niya para hindi
ako makakain. Mga gawain niya. Tsk.

Kabisadong kabisado ko na. Basta talaga kapag papahirapan ako, gagawa at gagawa
siya ng paraan.

Natapos akong maglinis ng walang imikang nagaganap. Pabor naman iyon sa akin dahil
baka kung anong masabi ko pa sa kanya. Palabas na sana ako ng office niya ng
magsalita ito.

"Sumabay ka sakin pauwi." Napatigil ako sa paglalakad. Tama ba ang aking narinig?
Nagiging bingi na ba ako nitong mga nagdaang araw?

"What?" Hindi makapaniwala kong tanong. Don't get me wrong. Hindi ako excited,
okay? Slight lang. Pero hindi nga kase. Hindi naman kami sabay pumasok at umuwi
niyan eh. Nakakapagtaka namang isasabay ako nyan? Matsismis pa kami. Ayaw pa naman
niya 'yon.

"You heard me right. I'll wait you at the parking area after your dismissal."
Walang emosyong saad nito. Lumabas na ako ng tuluyan at baka siya ay masapok ko
lamang.

Duh? Bakit naman ako sasabay sa kanya? Mamuti sana ang mata niya doon kakahintay.

•••

DISMISSAL na at buo ang desisyon kong wag sumabay sa kanya. Magko-commute na lang
ako kesa sumabay sa kanya.

Malapit na ako sa gate ng may umakbay sa akin. I looked beside me just to see
Joseph's smiling face. Inalis ko naman ang pagkakaakbay niya sa akin.

"Napakataray mo." Anito. Inirapan ko naman siya.

"Thanks." Tipid kong sagot. Ay teka, ba't ko ba kinakausap 'to?

"I didn't know that you would take that as a compliment, Ms. Amara Salvador."
Inirapan ko siyang muli. Feeling ko ay magiging permanente na ang aking mata sa
kakatirik dahil sa kanila. Bakit ba may mga nakakasalamuha akong katulad nila?

"Shut the fuck up and don't talk to me." May diin kong sambit. Nakalabas na ako ng
gate at nasa likuran ko si Joseph. Bakit ba hindi ako tigilan nito?

"Sumabay ka na sakin pauwi."

"No, thanks." Pagtanggi ko. Napatingin ako sa kanya at hinawakan na naman niya ang
braso ko. Ano bang meron sa braso ko at hilig hawakan ng lalaking ito?

"No. Ihahatid na kita sa inyo." Muli akong napairap. Ghaaad my eyes. Kapag nastuck
ang mata ko, dudurutin ko talaga ang mata nito.

"Ayoko nga di ba? Hindi ka ba—" naputol ang sasabihin ko ng mapalingon sa likuran
ni Joseph.

Si Arthur!

Nagpapalinga-linga ito na parang may hinahanap. Oh man, holy shit!

Agad akong nagtago gamit ang katawan ni Joseph. "Fine, sasabay na ako sayo."
Ngumiti pa ito sa akin. Tumalikod ako at nauna ng naglakad kahit hindi ko alam kung
saan ang kotse niya. Hinawakan niyang muli ang braso ko at hinatak ako.

Nang makapasok sa kotse ni Joseph ay nakita ko pa si Arthur na nakatingin sa akin

kahit tinted ang salamin ng sasakyan.

Nag-iwas ako ng tingin kahit hindi niya naman nakikita.

I am doomed.

--

04

Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan. Hindi pa man ako nakakapasok sa loob ng
bahay namin ay namamawis na talaga ang aking mga palad.

Pero teka nga. Bakit naman ako kakabahan aber? Wala naman akong ginagawang masama
di ba?

Nagpakawala ko ng isang malalim na hininga bago buksan ang pintuan ng bahay. Relax,
Amara. Relax—

Hindi pa man ako nakakatapak ay isang malakas na sampal na agad ang sumalubong sa
akin. Napataligid ang aking mukha at umalingawngaw ang tunog ng pagkakasampal niya
sa loob ng bahay sa sobrang lakas nito.

Damn it. Ang sakit.

Nangingilid na ang aking mga luha pero pinipigilan ko ito.

"I TOLD YOU NOT TO FLIRT IN FRONT OF MY EYES!" Malakas na sigaw nito. Inayos ko ang
sarili ko at buong tapang siyang hinarap.

"Bakit? Anong gagawin mo? Sasaktan mo ako? Edi saktan mo! Dyan ka naman magaling di
ba? Ang saktan ako?" Pilit ko mang pinipigilan ang mga luha ko ay sadyang traydor
at tuloy tuloy sa pag-agos.

Ayoko ng umiyak sa harap niya. Damn.

Lalagpasan ko na sana siya pero madiin niyang hinawakan ang braso ko. Napapikit ako
sa sakit.

"We're not done yet." Malamig ang boses nitong pagkakasabi sa akin. Inalis ko ang
braso ko sa pagkakahawak niya at hinarap siyang muli. Marahas ko ring pinahid ang
mga luha ko. Kung bakit ba naman kasi nasasaktan ako. Crap, ayoko na talaga.

"May sasabihin ka pa? Sabihin mo na at naiinip na ako." Inip kong saad. Naghintay
ako ng ilang segundo pero wala akong nakuhang salita sa kanya. Ano bang trip nito?

"Sinabi ko sayong sumabay ka sakin kanina di ba?" Panimula niya.

"Pumayag ba ako?" Sagot ko naman. Nagtiim bagang siya. Yan, magalit ka. Para mas
lalo mo akong mabigyan ng rason para kamuhian ka.

He grabbed my shoulders and held it tightly. Nanlilisik na naman ang mga mata
niyang nakatingin sa akin. "Sinusubukan mo ba talaga ako?"

"Kung oo, anong gagawin mo?" Blangko ang mga tingin kong iginawad sa kanya. He
smirked.

"Matapang ka na ngayon? Sa tingin mo magugustuhan kita kapag ganyan ka umasta? No,

and never. Hindi mo—"

"Wala akong pakialam kung hindi mo ako magustuhan at hindi ko ito ginagawa para
magustuhan mo ako. Hindi mo ba alam na naaasiwa na ako sa pagmumukha mo? Ngayon ay
nagtataka na ako kung bakit isang katulad mo ang minahal ko. Hindi ka karapat-dapat
mahalin." Nakita ko ang pagrehistro ng gulat sa kanyang mata. May isa pa akong
emosyong nakita pero baka nililinlang lamang ako ng aking paningin.

Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa akin. May balak ba siyang piratin ako?

"Sige lang saktan mo ako. Alam mo kung—"

"DAMN IT! EDI MAGSUMBONG KA!" Sigaw niya at pinakawalan ako. Phew, takot namang
mawalan ng mana. "Wag na wag mo akong tinatakot! Hindi mo alam ang pwede kong gawin
sayo! At wag na wag mong susubukan ang pasensya ko, Amara. When I told you not to
flirt, you'll not going to flirt anyone before me! Naiintindihan mo ako?!"

He's being unreasonable! Ano ba talagang pinuputok ng butsi nito?

"Wow. So malandi pala ako? So anong tawag mo sayo? Super malandi? Hindi ba't sa
mismong BAHAY pa NATIN kayo naglalandian ng taong MAHAL MO? You're being unfair
naman, Art. Sarap na sarap ka sa kabit mo—"

Isang malakas na sampal ang nagpatigil sakin sa pagsasalita.

"Don't you fucking call her names, Amara." Nanggagalaiti niyang saad. Natawa naman
ako sa narinig ko.

"So what do you want me to call her?" Humarap muna ako sa kanya. "Flirt? Whore?
Slut? Bitch? Woe—"

And for the third time, ginawaran na naman niya ako ng sampal. Sa kabilang pisngi
naman.

Damn you, Arthur! Damn you!

Galit akong tumingin sa kanya habang umiiyak. Peste. Ayoko na talaga. Gusto ko ng
matapos 'to. Pwede bang mamatay na lang ako? Hindi pa ba sapat ang paghihirap ko
noon?

"YAN LANG BA ANG GAGAWIN MO? ANG KAYA MO? ANG SAMPALIN LANG AKO?! TANGINA ARTHUR!
SA SOBRANG SARAP NG SAMPAL MO, GUSTO KONG PUTULIN YANG KAMAY MO! TANGINA TALAGA!
HINDI KA PA TAPOS? ANO? SAMPAL PA! BINUBUGBOG MO AKO DATI DI BA?GAWIN MO! TANGINA
NAMAN OO! PATAYIN MO NA LANG KAYA AKO?! TUTAL YUN DIN NAMAN ANG GINAGAWA MO SA AKIN
NGAYON, PATAYIN MO NA AKO NG TULUYAN!" Huminga muna ako ng malalim.

"HINDI KA PA BA NAPAPAGOD SA PAGPAPAHIRAP SA AKIN? ILANG TAON NA AKONG NAGHIHIRAP

SA MGA KAMAY MO! HINDI KA PA MASAYA? OO NA, TANGGAP KO NAMANG HINDI MO AKO MAHAL AT
HINDI MO AKO KAYANG MAHALIN EH PERO TANGINA NAMAN, GUSTO KO BANG PAKASALAN KA?
GINUSTO KO BA? THIS IS A FUCKING FIXED MARRIAGE FOR FUCKING SAKE! LAHAT NG GINAWA
MO, TINIIS KO YON. LAHAT NG SAKIT, LAHAT LAHAT! TINANGGAP KO! PWEDE BANG AWAT MUNA?
ANG SAKIT NA EH SOBRA. HINDI MO LANG AKO SINASAKTAN PHYSICALLY PATI EMOTIONALLY."
Pinunasan ko muna ang mga luhang patuloy sa pag-agos sa aking mukha.

"Masaya ka bang nasasaktan ako? Na ganito? Ano bang ginawa ko sayo? Minahal lang
naman kita ah? Masama ba yun? Kasalanan ba yun? Sorry ah. Sorry talaga. Wag kang
mag-alala, I'll call Mom and Dad to file a divorce. I'll ask Tito and Tita na rin
para may makuha ka pa ring mana. Yun naman ang gusto mo di ba? Ayoko na.
Nakakapagod na. Nakakapagod nang mahalin ang isang katulad mo. Mahal kita pero tama
na. Sobrang sakit na. Kung yun ang purpose mo kaya ginagawa ito, hands up,
napakagaling mo. Nagawa mo na. Nasaktan mo na ako ng sobra. Masaya ka na?"
Tumalikod na ako at tumakbo palayo sa kanya. Hindi ko na hinintay pa ang mga
susunod niyang sasabihin dahil ayoko na. Nabibingi na ako sa boses niya. Nabibingi
na ako sa mga sinasabi niya. Sobrang sakit ng puso ko. Pwede bang dukutin ko na
lang ito at palitan ng bago? Para hindi na ito tumibok pa sa kanya.

I locked the door of my room at sumampa sa kama. Sinubsob ko ang mukha ko sa unan
at doon umiyak. Akala ko'y ubos na ang mga luha ko pero marami pa palang stock sa
loob ng katawan ko. May tangke ba sa loob ng katawan ko at patuloy sa pag-iyak ang
mata ko? Naman! Ayoko na talaga eh. Ayoko na.

Hindi ko siya maintindihan. Hindi ba dapat matuwa siya at wala na sa kanya ang
atensyon ko? He despises me that much kahit hindi ko alam kung ano ba talaga ang
nagawa kong mali.

"Ang tanga-tanga mo! Wag kang kakain ng isang araw!"

"Ikaw? Mamahalin ko? Dream on."

"Hinding-hindi ko mamahalin ang katulad mo! Nakakasuka ka."

"Dyan ka sa kwarto mo at wag na wag kang lalabas hangga't hindi ko sinasabi!"

"Hindi ka si Shauna kaya hindi kita mamahalin."

"I love you, Shauna. Mahal na mahal kita."

"Mahal din kita Art."

Sa dami ng masasakit na salitang sinabi niya sa akin, damn, ayoko ng maalala. Ang
sakit kaya. He's being too much! Kaya hindi na rin ako nakapagtimpi kanina. But
hey, it feels good!

Sa limang taon kong pananahimik at pagkikimkim ng sama ng loob sa kanya, ngayon ay

nasabi ko na. Kulang pa nga iyon eh. Dapat sinabihan ko rin siya ng masasamang
salita! Pero hindi ko kaya.

Bakit ba kasi ang hina ko? Tangina naman oh. Nakakabwiset ang buhay ko. Maganda nga
ako, mayaman, pero hindi naman ako masaya.
Ngayong nasabi ko na ang mga gusto kong sabihin sa kanya, makakatulog na rin ako ng
matiwasay sa gabi. Ayoko rin namang kimkimin na lamang habang buhay ang sama ng
loob ko dahil baka mas lalo akong makakain ng galit ko sa kanya at baka may iba pa
akong magawa.

Ayoko no'n. I don't want to do such thing. Hindi ako katulad niya at ayokong maging
tulad niya.

--

05

Naalimpungatan ako ng alas dos ng madaling araw. Nakatulog pala ako dala ng
kakaiyak at hindi pa ako nagdidinner. Kasalanan talaga 'to ni Art eh. Pinaiyak na
naman ako. Lagi na lang siya ang dahilan ng pag-iyak ko.

Hays.

Nagpalit muna ako ng damit pantulog bago lumabas ng aking kwarto. Tulog na naman
silang lahat so walang problema. Malaya akong makakakilos. Hindi rin kasi ako
komportable sa mga katulong dito sa bahay. Hindi naman nila ako kinakausap mula
noong magsama kami ni Art.

Paglabas ko ay patay na lahat ng ilaw at tanging liwanag na lamang ng buwan ang

nagbibigay liwanag sa buong bahay.

I went to the dining area and drank a glass of water first. Sa dami ng iniiyak ko
kanina ay baka 1/4 na lamang ang laman ng tangke sa katawan ko. Kailangan ko rin
syempreng uminom ng tubig. Baka wala na akong maiiyak sa susunod eh.

Nang maubos ay naghanap naman ako ng pagkain sa ref. Pero nanlumo ako ng wala akong
makita. Ubos naaaaa!

Ang sisiba naman nila at inubusan ako. Gutom na akoooooo.

Bagsak ang balikat ko ng isara ko ang pinto ng ref at napatingin sa taas. Agad din
namang nagliwanag ang aking mukha ng makita kung ano ang nandoon.

Cup noodles!

I'm fond of eating cup noodles. Masama ba? Masarap kaya. Kumuha ako ng isa at
nagpakulo ng tubig. Hindi naman din nagtagal iyon at kumulo na.

Habang kumakain ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang mukha ni Art kanina. I saw
pain in his eyes while I'm saying those words.

I tilted my head. That's impossible.

That's the first time seeing emotion in his eyes aside from anger. O baka naman
namalik-mata lang ako? Imposible talaga eh. Bakit naman siya makakaramdam noon ng
dahil lang sa mga salitang sinabi ko? If I'm Shauna, the love of his life, baka
masaktan pa siya. Kaso hindi. I'm just Amara. The nobody of his life. Kaya
napakaimposible noon.

Tinapon ko ang cup ng noodles at uminom ng tubig. I'm done eating.

Paakyat na sana ako papunta sa kwarto ko, hahakbang na eh, hahakbang na talaga, ng
bumukas ang pinto at pumasok si Art.

He's drunk.

Pasuray-suray siyang naglalakad. Hindi niya ako napapansin kaya tinalikuran ko na

siya at nagpatuloy sa pag-akyat.

I was about to step pero natuod ako... sa kung anong nangyayari ngayon. Nahigit ko
ang aking paghinga at hindi makagalaw.

Anak ng pitongpu't puting tupa—amp, tinapa! What the heck is he doing right now?!
Is he even aware of what he is doing to me?!

"Amara.." he whispered in my ears while tightening his hug to me. Yes, Art is
hugging me from behind. Freaking hugging me!

Nanindig ang balahibo ko sa klase ng tinig niya ng banggitin niya ang pangalan ko.

"Amara.." siniksik niya ang kanyang mukha sa aking leeg at hinigpitan pa lalo ang
yakap sa akin na parang ayaw niya akong pakawalan.

Ang lakas ng pintig ng puso ko at ang mga paru-paro sa tiyan ko na matagal ng

namatay ay muling nabuhay at nagsiliparan.

Ako? Nabato na yata ako at hindi man lang ako makagalaw. Hindi ko alam ang gagawin
ko o kung ano ang mararamdaman ko or rereact ko. Parang nablangko ang isip ko at
wala akong magawa kung hindi ang hayaan siya. Ni hindi ko magalaw ang katawan ko
dala ng pagkabigla.

Sinong hindi mabibigla? Ako? Si Amara? Yayakapin ng isang Arthur Montecillo? Nasa
panaginip ba ako? Kung oo, wag nyo na akong gisingin oh.

Ilang minuto rin kaming nasa ganoong posisyon ng mabalik ako sa katinuan. Agad kong
inalis ang pagkakapilupot ng mga bisig niya sa bewang ko at tumakbo palayo sa
kanya. Hindi na ako nag-abalang tingnan siya. Bahala siya dyan.

Ang lakas ng tibok ng puso ko at hindi ko alam kung anong magagawa ko kapag mas
lumapit pa siya sakin. Baka lumabas na ang puso ko sa dibdib ko sa lakas ng tibok
nito.

Akmang sasaraduhan ko ang pintuan ng may pumigil dito. Laking gulat ko ng makitang
si Art ito. Blangko lamang ang mga mata nitong nakatingin sa akin.

"Art, what are you doing here? Get out. I'm going to sleep." Nahihirapan man akong
magsalita ay pinilit ko pa rin. Hindi niya ako sinunod at pumasok sa loob ng kwarto
ko. Siya na rin mismo ang nagsara ng pinto.

Damn it, Amara. Dapat hindi mo siya pinapasok. Tandaan mo, dapat galit ka sa kanya!

"Get out." Ani ko. Pero naman, hindi pa rin nakikinig. Lumapit siya sakin na siyang
kinabahala ko kaya napaatras ako. Habang palapit siya ng palapit ay paatras naman
ako ng paatras at palakas ng palakas ang pagtambol ng puso ko. Heart heart wag kang
lumandi. This is not the right time for that. Feeling ko ay lalabas na talaga ang
puso ko sa dibdih ko sa lakas ng pintig nito at kusang iaalay ang sarili kay Art.

Then, I get cornered by him. Bakit ba kasi ako umatras?

Huhu. Someone help me!

Malamig na pader na ang aking nasa likod. Inilagay niya ang dalawa niyang kamay sa
magkabilang gilid ng ulo ko. He is really trapping me.

Napalunok naman ako.

"Amara.." he uttered my name. Ayokong tumingin sa kanya kaya binaba ko ang tingin
ko. Ayoko siyang tingnan dahil nanghihina ako.. dahil isang tingin lang sa mukha
niya, napapawi na ang mga ginawa niya.

"Amara, look at me." No, Amara! Don't look at him! Hindi ko siya sinunod pero
sinuntok niya ang pader sa gilid ko kaya kusa akong napatingin sa kanya.

"Amara.." he said while caressing my cheek. Ano bang ginagawa niya? Alam ba niya
ang ginagawa niya?

Syempre hindi. He's drunk remember?

Mapait akong napangiti. Tama, he doesn't know what he's doing right now. He's just
drunk. Tama, lasing lang siya.

Tinampal ko ang kamay niyang hinahaplos ang pisngi ko at nag-iwas ng tingin.

"Umalis ka na, Art." Nangingilid na ang aking mga luha. Ang pait ng katotohanang
hindi niya alam ang ginagawa niya ngayon.. na makakalimutan niya rin itong ginagawa
niya pagkagising niya bukas ng umaga.

"Amara.." nanghihina ang boses niyang banggit sa pangalan ko. Bakit ka ba ganito
Art?

I looked at him and I saw the sadness in his eyes. Ngayon, alam kong hindi na ako
namamalikmata.

"You're not going to leave me, right?" Anito. At ano ang ibig niyang iparating
doon?

"Wha—"

At tuluyan ng tumigil ang pag-ikot ng aking mundo ng maglapat ng labi niya at labi
ko.

Natuod na naman ako. I want to push him away pero hindi ko magawa! Hindi ko magalaw
ang katawan ko sa pagkagulat.

Sino bang hindi?

Art is kissing me. KISSING ME.

Hindi ko alam pero unti-unting pumatak ang luha mula sa aking mata na kanina ko
pang pinipigilan. Art cupped my face and stopped kissing me. Naramdaman niya yatang
basa ang pisngi ko dahil sa luha. He's unbelievably looking at me.

"Ssh, stop crying. Stop crying, My Amara." He wiped my tears off using his thumb.
Natataranta na rin siya. Pinigil ko ang kanyang mga kamay at tumitig sa mga mata
niya.
"Umalis ka na, Art." Umiiyak na sambit ko. Kita ko ang pag-aalinlangan sa kanyang
mukha.

Art, bakit ka ba ganito? You despised me, right?! Then why are you doing this?!
Pinapahirapan mo akong kamuhian ka.

"No! I'm not gonna leave. I'm not going to leave you, okay? I'm not. Ssh, stop
crying." Then he hugged me tight. Mas lalo naman akong napaiyak.

Ayokong maramdaman itong pinaparamdam niya dahil mahuhulog na naman ako ng malalim.
I already decided to move on. Pero paano ako makakamove-on nito?

No. He's just drunk. Ngayon lang 'to. Tama, ngayon lang 'to. He won't remember what
happened tonight.

Minutes passed and he's not moving. I checked him and I get relieved when I saw him
sleeping soundly.. Kahit mabigat ay dinala ko siya sa kwarto niya.

He used to be like this before. He'll get drunk and I'll take care of him. Pero
never niyang ginawa ang ginawa niya sa akin kanina. He just stole my first kiss!
Damn this man. Noong kasal nga namin ay hindi niya ako hinalikan!

I placed him on his bed and went to his bathroom. Kumuha ako ng bimpo at
plangganang may tubig.

Jusko Amara, hindi mo na dapat ito ginagawa.

Pero hindi ko naman siya pwedeng pabayaan na lamang. Ngayon na lamang ito. Promise.

Binasa ko ang bimpo at piniga ito. Una kong pinunasan ang kanyang mukhang namumula
dahil sa pagkalasing.

Inalis ko naman ang polo niya. Hindi ko siya minamanyak, okay? Pwede na rin pero
pupunasan ko lang naman.

Nang matapos ko siyang punasan ay kumuha naman ako ng damit niyang pantulog.
Pantaas lamang ang papalitan ko sa kanya.

I stared at his face. I'm tired of loving you yet my heart still wants you.
Ginayuma mo ba ako, Art?

I heaved a sigh before walking towards the door. Before closing it completely, I
took another glance of him.

I really love you, Art. I really do.

--

06

Lumipas ang ilang linggo at back to normal si Art. Gaya ng sinabi ko, hindi niya
maaalala ang ginawa niya that night. At hindi nga niya naalala. Buti na lang talaga
at hindi ako umasa doon.

And oh, malapit na rin pala ang aming semestral break kaya naman puspusan ang
pagkukumpleto namin ng tasks and activities na binibigay ng mga butihin naming
guro.

Nakaka-stress maging college!

At meron pa palang puspusan ding nagpapansin sa akin. Nabubiwisit na nga ako dahil
bumuntot na ng bumuntot na parang aso. Wala ngang kapaguran, tsk.

"Joseph, ano ba? Lumayas ka nga sa harap ko." Inis kong turan. Oo. Siya yun. Siya
yung lintik na bumuntot na ng bumuntot sa akin. Ghad. Hindi kami close. We're not
even friends pero kung makadikit at makasama sakin dinaig pa ang bestfriend!

"It's Josephine, Amara. JO-SE-PHINE." And guess what? Yes. Bading siya. Napa-face
palm na lamang ako. Ayoko naaaaa~ Ayaw niya akong tantanan dahil besties na raw
kami at magkalevel daw ang beauty naming dalawa.

"Fine. It's Josephine. Now, Josephine, can you please get out of my sight?
Nakakairita ka na, promise." Pero hindi niya ako pinakinggan at inirapan lamang ako
ng bonggang bongga. Takteng bakla 'to ah.

Umamin siya saking bakla siya at hulaan nyo kung sinong crush nya? Edi si Art!

Hindi ko nga ma-take! Ang gwapo-gwapo tapos bakla. Ghaaaaad. What's happening to
Earth? Nagkabuhol-buhol na yata ang mga kaluluwa ng mga babae at lalaki sa mundo.

But I respect him naman. Kung bakla siya, edi go! Buhay niya yan kaya di ko
papakialaman. Siya naman ang pumili niyan para sa sarili niya.

"Nagde-daydream ka na naman sis!" Napapikit ako sa tinis ng boses ni Josepina.

Nilinis ko ang tenga ko gamit ang hinliliit ko. Feeling ko kasi may bumara at
nabingi ako bigla.

"Pwede ba, Hosepina? Manahimik ka? Gigilitan ko yang leeg mo, seryoso ako." Inis
kong turan. Napangiti naman siya ng hilaw at nagpeace sign na lamang. Pero umirap
din sa huli. Juskupo, bakit Ninyo po binigay ang baklang ito sa akin?

"Kumain ka na lang, okay?" At nilapag niya sa aking harap ang isang baunang may
lamang kanin at seafoods. Natakam naman ako bigla.

Hindi ko na siya pinansin at kumain na lamang. Nandito kami ngayon sa field, sa

gilid actually. May mga benches kasi dito sa ilalim ng puno. Malilim din at sariwa
ang hangin kaya masarap tambayan. Vacant namin ngayon kaya ayan, tambay muna
saglit.

"So kumusta lovelife mo?" Tanong ni Joseph. Noong una talaga ay hindi ako
makapaniwalang bakla siya. Paano ba naman kasi. Gwapo, matangkad. He even dropped
me off to my house before, right? Pero umamin siyang bakla siya at naghahanap lang
talaga siya ng tyempong sabihin sa akin iyon. Kaya rin niya ako ginambala ay dahil
bet niya raw akong friend.

As if gusto ko.

"Zero." Sagot ko. Hindi ko pwedeng sabihin sa kanyang asawa ko ang crush niya 'no.
Baka hindi pa maniwala sakin 'to.
"What?! Maganda ka girl, imposibleng zero." Tugon nito. Tumingin ako sa kanya na
ngayon ay umiinom ng tubig.

"Edi ligawan mo ako." Seryoso kong sabi kaya naman nasamid siya. Muntik pang mabuga
sa mukha ko ang tubig na nasa bibig niya. Eww naman ang baklush na itey.

"Crush mo ako 'no? Gosh, we're both pretty! Hindi tayo talo!" Nandidiri nitong
saad. Inirapan ko naman siya. Both pretty ka dyan. Magiging lalaki ka ring bakla
ka, just wait for the right time and right woman for you.

Hindi ko na siya pinansing muli at itinuon ang atensyon sa pagkain. Kain lamang ako
ng kain hanggang sa makarinig ako ng impit na tili. Taka naman akong tumingin kay
Hosepina. Ano na naman bang kinakikiligan ng baklang ito?

"Beshieeee, ang aking bebe Art!" Kinikilig niyang saad. Kaya naman pala. Nakita si
Art. Duh, parehas kaya kayong gwapo. Pero anong meron kay Art?

"Beshie, he's heading his way here! Lalapitan ako ni bebe Art!" Mababa ang boses
niyang saad. Ah, I see. Umirap na lamang ako at pinagpatuloy ang pagkain. Wala
akong pakialam sa kanya at mas lalong wala akong pakialam kay Art.

"Ms. Salvador." Natigil sa ere ang aking kamay na may hawak na kutsara, susubo na
sana ako eh, pero tinawag lang ako ni Art kaya natigil.

Sinubo ko muna ang kutsarang may lamang pagkain bago siya tingnan. Nakakunot ang
noo niya habang nakatingin sa aming dalawa ni Hosepina.

"Bakit po?" Walang gana kong tanong. Ano na naman ba kasing kailangan niya?
Tiningnan ko naman si Hosepina at ang bakla, titig na titig kay Art. Hays, sayang
talaga siya.

"Ms. Salvador!"

"Ano ba?!" Nagulat ako sa pagsigaw niya kaya napasigaw din ako. Nakita ko sa
peripheral vision ko na napalingon sa akin si Hosepina. Damn it.

"I-I'm s-s-sorry, Sir." Napayuko ako. Syempre, kailangan kong umakto. Nandyan si
Hosepina at baka kung ano pang isipin niyan.

"It's okay. Just go to my office after your class." Pagkasabi niya noon ay umalis
na rin siya. Yun na yon? At ano na namang kailangan niya ha? Papalinisin na naman
niya sa akin ang opisina niya? Ha?

"Grabe ka girl! Nasigawan mo si Sir! Buti at hindi nagalit ang bebe ko!" Ani
Hosepina. Hindi ko siya pinansin at tanging nakatingin sa likod ni Art na papalayo
sa amin. I'm wondering what he is up to.

• • •

NAKAUPO ako ngayon sa harap ni Art. Nandito na ako sa office niya. Anong gagawin ko
dito? Hindi ko rin alam. I have no idea.

Tahimik lang ako. Ayoko siyang kausapin. Bahala siya dyan.

"Come with me." Binasag niya ang katahimikang namamayani sa aming dalawa.
Napabaling naman ang tingin ko sa kanya ng marinig iyon. Saan naman kami pupunta
aber? Ba't hindi niya isama ang magaling niyang kabit?

"Go with Shauna. I have no time to accompany you." Tumayo na ako dahil wala akong
panahong makipaglokohan sa kanya. Akala ko kung ano ng importanteng bagay ang
sasabihin niya, walang kwenta lang pala.

"Amara!" Tawag niya. Humarap ako sa kanya at inis na tumingin.

"Ano na naman ba? Saan mo ako dadalhin? Sa dagat? Lulunurin mo ako hanggang sa
mamatay ako? Sa bundok? Tapos ihuhulog mo ako para mamatay ako? Sa sementeryo?
Tapos ililibing mo ako ng buhay? Ano, saan? Bilis! Stop wasting my time." Inis kong
turan. Humalukipkip pa ako habang nakatayo sa harap niya at naghihintay sa
sasabihin niya.

Naiinis talaga ako. For real.

"Ganyan ba talaga ang tingin mo sakin? Ang patayin ka? Sa tingin mo ba magagawa ko
yun—"

I cut him off. "Bakit, hindi ba? You nearly killed me. Pinapatay mo rin ako
emotionally di ba? Kulang na nga lang pati spiritually at mentally para lahat ng
aspeto ng pagkatao ko ay patay na." Sabi ko at inirapan siya. He just stared at me.
Pinantayan ko ang titig na binibigay niya. Ayoko ng matalo this time.

"Just come with me and shut your little mouth up." Pikon nitong turan. Hindi ba
siya makaintindi?

I snorted. "No. I don't want to be with you." Tumalikod na ako sa kanya pero hindi
pa ako nakakalayo ay nahawakan niya ang braso ko at pinaharap sa kanya.

"Amara.." Why does his voice sounds like pleading?

No, Amara. Imagination mo lang yun.

Winaksi ko ang braso ko sa pagkakahawak niya. "I don't want to. Punish me all you
want but I'm not coming with you." Tumalikod akong muli at naglakad na. Pero
napatigil ulit ng magsalita siya.

"Damn it! Just come with me. Is it a hard task to do?" He said. Hindi ako humarap
sa kanya. Ayokong makita ang hitsura niya ngayon at baka magbago ang isip ko.

"Yes. It's a hard task to do especially if it's you I'm coming with." Tuluyan na
akong naglakad palabas ng opisina niya. These past few days ay medyo naninibago ako
kay Art.

I don't know. Maybe it's just his facade and he's up to something. Hindi ko alam.
He's not giving me punishments like before lalo na kapag sinasagot-sagot ko siya.
Mabuti na rin yon. Natauhan yata dahil sa mga sinabi ko. Pero hindi ako dapat
makampante, alam ko yon.

I love him but I don't trust him anymore.

Paano ko pagkakatiwalaan ang isang katulad niya? Taksil lang talaga itong puso ko
at patuloy lang ang pagtibok sa kanya.

• • •

NANG makarating ako sa bahay ay pumunta agad ako sa kwarto ko at nagbihis ng

pambahay.

Bumaba ako at nagpunta sa kusina. I want to cook. Pangpatanggal stress at inis.

Stress na nga sa school works, naiinis pa kay Art.
Mag-aayos na sana ako ng gagamitin ko pagluluto pero natigil ng makarinig ako ng
pagdoorbell.

Do we have visitors today?

Pumunta ako doon at ako na ang nagbukas. Pagbukas ko ng gate ay pumasok ang tatlong
kotse. Mukhang kilala ko na ang mga bisita namin. Ay mali. Let me rephrase that.
Bisita ni Art.

Sinara ko ang gate at naglakad pabalik sa pintuan. Bumaba na rin ang tatlong
asungot sa kani-kanilang sasakyan.

"Hi, Amara." Bati sakin ni Philip. Blangkong tingin lamang ang pinukol ko sa kanya
at nilampasan siya. Gaya ni Art, wala rin akong pakialam sa mga kaibigan niya. Yes,
they are Art's friends.

Pumasok na lamang akong muli sa aking kwarto. Nawala ako sa mood magluto kung ang
kakain lang naman din ay sila. Sila na nakasaksi kung paano ako pahirapan ni Art
pero wala man lang ginawa para pigilan ito. Ni hindi man lang nila inawat si Art o
kung ano. Tsk.

I laid in my bed with spread arms and stared in the ceiling.

Amara, when will you be happy?

--

07

Nakarinig ako ng sunod-sunod na katok sa aking pintuhan. Bwisit naman. Natutulog

ang tao!

Padabog akong tumayo at tinungo ang pintuan. Aambahan ko talaga ng suntok ang kung
sinuman ang kumakatok dito.

I raised my hand and formed a fist. Lagot ka sakin ngayon.

I opened the door and was about to give a punch the one who knocked in my door when
I saw my Mom's shocked face.

"Ahehe, hi, Mommy!" Binaba ko ang aking kamao. I kissed her both cheeks. Tulaley pa
rin si mother earth. Patay tayo dyan.

"Mom!" I snapped my fingers in front of her. Bumalik naman siya sa katinuan.

"Amara! You really going to punch me?!" Gulat niyang tanong. Napakamot naman ako sa
aking ulo.

"I didn't know it was you, okay? Sorry, Mom." I hugged her. Kumalas din naman ako
agad.
"Ikaw talagang bata ka. C'mon downstairs and we'll eat. My Balaes are here too.
We'll have family dinner." Uh-oh. Family dinner? I think that's not a good idea.

"Mom, you go first. I'll fix myself first before going down. Okay, Mom?" I kissed
her cheek one more time before closing the door.

Bumaba na rin naman ako pagkatapos kong magpalit ng damit at naabutan ko silang
nandoon na sa dining table.

I hugged Dad and greeted Art's parents. While Art? Nakatingin lamang sa akin. Hindi
ko ito pinansin.

Umupo na ako sa tabi ni Mom. If you're wondering why we're not divorced yet, well,
tanungin ninyo ang magaling kong asawa.. Art told me not to do that. Bakit? Aba
malay ko. Hindi ko na tinanong at sinunod na lamang ang sinabi niya.

We started eating.

"So how are you guys?" Tito Carl asked. Napaubo naman ako ng hindi oras. Kumusta
nga ba kaming dalawa?

'Ayos naman po. Hindi na ako sinasaktan ng anak ninyo.' Pwede ko kayang isagot yan?

"We're fine po, Tito." Sagot ko. Tita Angelou faced me.

"Amara hija, how many times do we have to tell you that you should calling us Mom
and Dad? It's been five years pero Tita at Tito pa rin ang tawag mo sa amin." Her
voice became sad as well as her face. Na-guilty naman ako. Ay aba! Ayaw ho ng anak
nyong tawagin ko kayong ama't ina. Siya ho ang pagsabihan ninyo.

Ngumiti naman lamang ako at yumuko. Nakakahiya naman kasi kay Art. Siya itong
pinagbabawalan ako! Hmp!

"Yeah. You should call them Mom and Dad." Napaangat ako ng tingin hindi dahil sa
nagsalita si Art kundi dahil sa sinabi niya.

I blinked so many times while absorbing what he just said. Did he just allow me to
call his parents Mom and Dad? Really?

"See, Amara? Our son wants you to call us Mom and Dad! You better practice from now
on, okay?" Awkward akong ngumiti. Walanjo. If I know sinabi lang yon ng anak nyo
kase ayaw nyang mabuko. Haynako, Art.

Nagpatuloy lang kami sa pagkain. Nagkukwentuhan sila na animo'y ngangayon lang

nagkita. Well, tunay naman. Masyado kasing busy ang mga magulang ko at magulang ni
Art sa mga negosyo nila. Nakikinig lamang ako at minsan ay nakikisali kapag
tinatanong

Hanggang sa mapunta sa usapang hindi ko nagustuhan. Sa lahat ng pwedeng pag-usapan,

ito talaga?

"Amara, Art, when will you give us grandchildren?" Dahil sa sinabi ni Dad ay
nasamid ako. Inabutan ako ni Art ng tubig.

Teka–si Art?

Iinumin ko na sana ng mapatingin sa kanya, na nakatingin din sa akin, at ma-realize

na siya nga ang nag-abot. Anak ng pitongpu't puting tupa! Hindi natuloy ang
pagkasamid ko dahil sa ginawa ni Art!
Kahit ganon ay ininom ko pa rin.

"You okay?" Mom asked. I just nodded.

"Kayo talaga! Hayaan nyo sila, okay? Pero damihan nyo ha? Mga sampo!" Tita Angelou
exclaimed. And for the second time, nasamid na naman ako.

Sampo?

Kaya ko ba yun? Sampo talaga?

Muli akong uminom ng tubig. Hindi ko kinakaya ang mga usapan! My innocent ears.
Don't cloud it with lured thoughts!

Hindi sinasadyang napatingin ako kay Art. And what the fuck?! He just smirked!

Bwiset na Art 'to. May araw ka rin sakin.

• • •

NATAPOS ang family dinner namin na ilang beses akong nasamid. Feeling ko nga
matitigok ako don kakasamid. Naman! Puro grandchildren ang usapan ng aming mga
magulang. Masyado silang excited. Bente anyos pa lamang ako. Napakabata para
magkaro'n ng anak at hindi pa ako handa.

At saka, duh, as if namang gusto ni Art na magkaanak sakin di ba? Si Shauna lang
ang bubuntisin niyan and sad to say, I'm not Shauna. And I will never be Shauna.

Pabagsak akong umupo sa sofa at nagpahinga. Ipinikit ko ang aking mga mata.
Nakakapagod kasing kasama sina Mom at Tita. Bago sila umalis ay nanood muna kami ng
movie. At alam nyo ang pinanood namin?

Fifty Shades of Grey lang naman. Mga adik. Mag-bestfriend nga ang dalawa.
Magkasundong magkasundo.

I rested my feet in the center table. Wala akong paki kung babasagin yan. Pagod
ako, PAGOD.

Pinipilit kong alisin ang mga napanood ko sa Fifty Shades. Nadudumihan ang aking
utak eh. My ghad. Bakit ba kasi 'yon ang pinanood namin eh? Masyadong naaapektuhan
ang inosente kong pag-iisip.

Nasa ganoong posisyon lamang ako ng makaramdam ako ng paghaplos sa mga binti ko
kaya namapulat ako ng aking mata.

And there I saw Art, caressing my legs. What the... What the heck is he doing?!

"What do you think you're doing?" Mataray kong tanong. Napatingin naman siya sa
akin at ngumiti.

His smile gives me creep I swear!

Lumapit siya sa akin. "Our parents want grandchildren. Don't you want to grant
their wish?" May mapaglarong ngiti sa kanyang mga labi.

Hindi pa man ako nakakasagot ay sinakop na niya ang aking labi kaya nanlaki ang
aking mga mata. Damuho kang Art ka!
Buong lakas ko siyang tinulak. "What the fuck, Art? Gawin mo yan kay Shauna, wag
sakin. I'm not willing." Inis kong turan. Hindi porket mahal ko siya ay papayag na
ako sa gusto niya! In his dreams! Akmang tatayo na ako ng pigilan niya ako.

Tiim-bagang niya akong tiningnan. "Why? Are you going to do it with someone else?"
Tumaas ang isa kong kilay sa tanong niya.

"Why do you care? Let go." Inalis ko ang pagkakahawak niya sa mga balikat ko pero
hindi ko magawa. Masyado siyang malakas.

"Don't you dare do it with someone else, Amara. Don't you dare." May diin nitong
saad. Mas tumaas pa ang kilay ko. Ano bang pakialam nito?

"So kanino mo gustong gawin ko yun? Sayo? Oh, c'mon, Art! You've got to be kidding
me. Nabagok ba yang ulo mo at nakalimutan mong kinamumuhian mo ako? Pwes kung hindi
mo alam, let me remind you." I looked straight to his eyes. "You despise me, Art.
You despise me." I blankly said. I don't know why he's doing these things to me..
but if I need to tell him many times that he despises me, I will do it. Dahil
ayokong umasa sa mga ginagawa niya.. ayokong masaktan..

"Ngayon alam mo na ulit. Kaya pwede ba? Stop acting like you fucking care about the
shits happening to my life? Umpisa pa lang, wala ka ng pakialam at wala kang
karapatan." I pushed him away and left him there, dumbfounded.

Padabog kong sinara ang pinto ng aking kwarto. As usual, ni-lock ko ito. Nasa akin
din ang duplicate key para ako lang talaga ang makakapagbukas.

Kumuha ako ng damit sa aking closet at nagtungo sa banyo. Inalis kong lahat ang
aking saplot at binuksan ang shower.

I let the cold water runs in every inch of my body. In this way, I can be calm. I
can feel the coldness of the water in my body and it gives me comfort.

Can I be cold as this water? If I make myself cold as this water, will there be
someone who'll enter my life and make my life warm? And make me feel how best the
feeling of being alive?

I'm so fucked up. My life is fucking fucked up. Thanks to you, Art.

--

08

Sabado ngayon at nandito lang ako sa kwarto ko. Ayokong lumabas. Masasaktan lang
ako.

Shauna is here. At kapag nandito ang babaeng iyon, dito lang ako sa loob. I don't
hate Shauna, actually. Art just loves her. Does she know how lucky she is? I love
Art while Art loves her. Ang saya ng love story ko, hindi ba?

I yawned.
Nakakabagot naman dito sa loob ng kwarto ko. Eh kung umalis kaya ako ng bahay?
Right! I'll do that.

I get my phone in the side table and dialed Hosepina's number. After four rings, he
answered.

"Oh, why oh, why?" Bungad nito. Kahit sa tawag ang arte pa rin.

"Come with me." Sana nga lang ay hindi siya busy.

"At saan naman?" Ang taray naman ng baklang 'to!

"Uhm, mall? Bar? Where do you want?" Hindi ko naman kasi talaga alam kung san
pupunta. I just want to get myself out of here.

"Wait. Are you asking me to a date? Oh my gosh, I knew it! You really like-"

"Shut the fuck up and stop being exaggerated, Joseph Alejandro Marquez." I used his
full name which he really disgusts the most.

"EEW! EEWY! DON'T CALL ME IN THAT NAME, AMARA! IT'S SO EEWY KAYA!" See? Tsk.
Nahilot ko ang aking sintido.

"You know what, Josie, just come with me okay? Let's meet in Starbucks near our
school. See you in 30 minutes!" I ended the call and get myself up.

MALAPIT na ako sa pinto ng marinig ang boses niya na siyang nagpatigil sa akin.

"Where are you going?" He asked. Uminit bigla ang aking ulo. This is not Art. He's
not going to ask me where will I go. He will just let me. So sino ang nasa likod ko
ngayon? Clone niya?

Humarap ako sa kanya. "Kung saan man ako pupunta, wala ka ng pakialam don. Kaya bye
bye." I gave him my sweetest smile and waved my hands, bidding a goodbye. I turned
myself around and was about to walk when he spoke again.

"You're not going anywhere." He commanded. Bumagsak ang balikat ko at pagsakuwan ay

napairap. Nakalimutan niya yatang rulebreaker na ako ngayon? I don't care about his
commands.

Hindi ko siya pinansin at ayoko na siyang pansinin. Nandyan naman si Shauna ba't
pati ako pinapakialaman niya?

"Amara!" Inis akong lumingon at masamang tumingin sa kanya.

"Ano na naman bang problema mo? Dali at pakibilisan. Nagmamadali ako." I looked at
my wrist watch. Patay ako nito kay Hosepina.

"Hindi ka aalis." Pinal na saad niya. Napakamot ako sa leeg ko sa inis. Anak ng
tinapa!

"Ano, Tatay na kita ngayon? Pag umaalis ka ba kasama niyang kabit mo, nagrereklamo
ba ako? Hindi di ba? Kaya pwede ba? Hindi nakakatuwa yang ginagawa mo, NAKAKAIRITA.
Shoo shoo. Aalis na ako. Wag mo 'kong pipigilan, masasapok kita." Yan na lamang ang
sinabi ko at naglakad ng mabilis. Lintik kase. Bakit ba gaganyan-ganyan siya
ngayon? Concern kunwari? May care kunwari? Tsk.

Agad kong ni-lock ang kotse ko pagkapasok at mabilis itong pinaandar. I even saw
Art chasing me. Bahala ka sa buhay mong letse ka!

•••

WALKING inside the Mall with Joseph...ine beside me. Tinalakan pa ako ng bakla ng
bonggang bongga dahil late ako kanina.

"Saan ba kasi tayo pupunta, girl?" Kanina pa 'to. Sasapakin ko na 'to eh.

"Wanna see a movie?" Honestly, hindi ko rin alam ang pwede naming gawin sa mall.
Nakakatamad namang mag-shopping at napakarami kong damit sa bahay. Gusto ko lang
naman ay ang lumabas at makaalis sa bahay. Naalibad-baran ako doon lalo pa't
nandoon si Shauna.

"Your treat!" Anito at naglakad ng padabog palayo. Aba't-

"Aray!" Daing ko dahil sa isang iglap ay nakaupo na ako sa sahig. Takte, sino
namang bumangga sa akin? Ang laki-laki ng daan, oh! Nyemas.

"Tol, nabangga mo!"

"Tulungan mo, Lax."

Napatingin ako sa nagsasalita at nakita ang tatlong lalaki. Ang isa sa kanila ay
lumapit sa akin at nag-alok ng kamay. Tinanggap ko naman iyon.

"My ghad, Amara! What happened?!" OA na tanong ni Joseph at sinuri ang buo kong
katawan.

"Stop it, Hosepina. I'm fine." Giit ko. Tinigil naman niya.

"Miss, sorry ah. Hindi ko sinasadya." Ani ng kaharap kong lalaki. He's tall and
masculine. His hair is blonde and the color of his skin is white. He has pointed
nose, blue color of eyes, pinkish and thin lips, sharp jaws and thick eyebrows. In
short, gwapo.

"Done checking me out?" Anito ng nakangiti. Blangko lamang akong tumingin sa kanya.

"Not yet. Turn around so I can check your back too." I sarcastically answered. Mas
lalong lumawak ang ngiti nito.

"I like you. By the way, I'm Laxus. Laxus Villaruel." Naglahad ito ng kamay.
Instead of doing the same thing, I crossed my arms and boringly looked at him.

"I don't need your name. Let's go Hosepina and stop drooling." Ani ko ng nakatingin
pa rin sa kanya. I turned myself around and started walking pero walang Hosepinang
sumunod sa akin kaya napabaling akong muli sa kanila. At ang bakla? Ayun,
nakikipagshake hands sa kanila. Nasapo ko naman ang noo. Bakit ba ang landi ng
baklang ito?

"JOSEPH ALEJANDRO MARQUEZ!" I shouted. Napatigil naman siya sa kanyang ginagawa at

marahas na binaling ang ulo sa akin. Ang sama ng tingin ng baklang ito ah.

"Ikaw na babae ka napakasuplada mo talaga! Pumunta ka dito bilis, ang ha-hot ng mga
papa!" Ghaaaaad. Nangilabot ako sa sinabi niya. Sa mismong harap pa talaga ng tatlo
ah? Kaya ayan, ngingiti-ngiti naman ang tatlo.
Ayaw mong umalis dyan? Bahala ka. Hmp!

Hindi ko siya sinunod at tumalikod muli't naglakad palayo.

"Amara girl, wait for meeeeeeeeeee!" Sigaw nito pero hindi ko pinansin. Sigaw lang
siya ng sigaw hanggang sa makalapit sa akin.

"Oh my gee, Amara! You're so suplada talaga. Ang hot pa naman nila Laxus! Jowable
at napakagwapo paaaaaaa!" Umirap lamang ako. Kahit gaano pa sila kagwapo, kung si
Art pa rin ang mahal ko, si Art lang ang pinakagwapo sa paningin ko.

"Yan! Kaya zero lovelife ka eh! Try to entertain hot men naman, Amara!"
Napakadaldal talaga ng baklang ito. Tsk.

•••

PUMASOK na kami sa loob ng cinema. We have our seat numbers and we'll be seeing
Bumblebee.

My seat number is L14 while Josie's seat number is L15. Umupo na kami. May ten
minutes pa bago magstart ang movie.

I was checking my bag and looking for my phone when I feel someone sat beside my
seat. L13. I ignored it since I don't care for whoever it is.

Nang makuha ko ang cellphone ko ay nakita kong napakaraming missed calls ni Art as
well as text messages. I silented my phone earlier kaya hindi ko narinig ang mga
tawag niya. Nangunot naman ang noo ko.

This is the first time he called and texted me for so many times.

Dati kasi ay tinatawagan or tinetext niya lang ako kapag kailangan. Pero hindi
ganito karami.

53 missed calls at 68 text messages. Really?

Nagvibrate ang phone ko at lumabas ang pangalan ni Arthur. I just stared at it. Ano
ba kasi ang kailangan mo? Bakit mo ito ginagawa?

"Aren't you going to answer that phone call?" Ani ng isang salidang nilalang na
nabuhay pa sa mundo. I turned the screen off and put my phone back in my shoulder
bag before looking at whoever it is.

And there I saw, Laxus Villaruel, sitting beside me and looking intently at me.

"You're not following me, are you?" I asked while giving back the stare he's giving
me.

"I'm following you. I told you I like you." Umirap naman ako at tinuon ang atensyon
sa harap. He's too straightforward that I don't know if he's just fooling around.

"Nayely. You're name itself says the feelings I have for you, Nayely... Amara."
Gulat akong napalingon sa kaya. How come...

Kilala niya ba ako?

--
09

"WHO are you?" Pinukulan ko siya ng masamang tingin. I'm not paranoid or what, pero
hindi ko siya kilala. How come he knows me? Baka kung sino ito.

He shrugged. "I'm Laxus." Bored na sagot nito. Padabog kong binagsak ang kutsara't
tinidor. Nakuha no'n ang atensyon ng tatlo pa naming kasama.

Yeah, magkakasama kami ngayon. After the movie, nagkayayaan na kumain sa labas. I
really don't want to at first, but Hosepina forced me. I also got curious why this
guy named Laxus Villaruel knows my full name.

"I'm serious, Laxus. How did you know my name?" I irritatedly asked. Nauubusan na
ako ng pasensya. Hindi ko siya makausap ng maayos.

He just shrugged again. Anak ng tinapa! Kapag ako talaga napuno.. hmp, naku!

"Hey, what's with you two?" Simon asked. He's one of Laxus' friends.

"Baka magkatuluyan kayo nyan?" Brix joked. Sinamaan ko siya ng tingin dahil doon.
Nakarinig ako ng hagikhik at nagmumula iyon kay Joseph Alejandro Marquez. Walang
hiyang bakla. Sinamaan ko rin siya ng tingin pero inirapan naman ako.

"Ayyyy gusto ko yaaaan! Bagay kayo ni bebe Laxus, Amaraaa! Pak na pak! Gandang lahi
nyaan!" Kinikilig na turan ni Hosepina.

Duh, kung si Art pa yan baka-

Ay, erase! Erase! Wag mo ng isipin si Art, Amara. Hindi ka iniisip no'n.
Nagpapasarap yon kasama ng kabit niya. Sigh.

"Oh? What's with the sigh?" Laxus asked. Hindi ko siya pinansin. Di kami close.
Ayaw niya akong kausapin ng matino pwes, hindi niya rin ako makakausap. Bahala siya
dyang kumausap sa hangin.

NANG matapos kaming kumain ay napagdesisyunan ko ng umuwi. Anong oras na ba?

I looked at my wrist watch just to see it's already 4 o'clock in the afternoon.

Okay. Baka naman wala na doon si Shauna? Bakit ba kasi pumupunta yun doon? Bwisit
din naman kasi si Art, eh.

Pwede namang ako. Bakit laging siya? Tsk.

Kapag ako talaga nakamove-on kay Art, nako. Magpaparty talaga ako, promise! Tapos
lahat kayo invited!
"Magkikita pa tayo, Nayely...

...Nayely Amara."

Pinilig ko ang ulo ko ng pumasok sa isip ko ang huling sinabi ni Laxus kanina bago
kami magkahiwa-hiwalay. May kakaiba sa kanya.

Paano niya nalaman ang pangalan ko? He even called me Nayely. At paano siya
nakakasigurong magkikita pa kami?

"Nayely. You're name itself says the feelings I have for you, Nayely... Amara."

And those words. Anong gusto niyang iparating? Tsk. Sakit na nga sa ulo si Art,
dumagdag pa si Laxus.

Pagkaparada ko ng kotse ay bumaba na rin ako. Hinanap ko ang kotse ni Shauna kung
nandito pa.

Okay, so nandito pa siya.

Dapat pala hindi muna ako umuwi.

Pagkapasok ko ay nakita ko agad sila na nasa living area. And oh, Art's friends are
here too. Hindi ko napansin ang sasakyan nila kanina.

Ramdam kong nakatingin sila sa akin pero ako? Lampake. Tuloy-tuloy lamang ako sa
paglalakad papunta sa kwarto ko.

I yawned.

Inaantok na ako.

Magkukulong na naman ako nito sa kwarto. Nandito kasi ang mga taong pinakaayaw kong
makita sa lahat.

•••

LUNES na ngayon at nandito na ako sa classroom. Kasalukuyang nagdidiscuss si Prof.

Leona tungkol sa subject niya. Ano nga ulit ang subject niya? Hala, ewan. Hindi
naman din ako nakikinig ay nakatingin lamang sa labas. Bahala siya diyan.

"Uy, girl, baka matunaw si Sir Art." Nilingon ko si Hosepina ng nakakunot ang noo.
Anong sinabi niya?
He pointed his finger to a certain direction. Sinundan ko naman ito at nakita ko si
Art. Teka, doon ako nakatingin kanina ah?

"May crush ka kay Sir 'no? Ikaw ha! Aagawan mo pa akooooo! Akin lang si Sir Art
pero dahil besties tayo, share na lang tayo." Mahinang bulong niya pero halata mong
kinikilig. I still can't accept the fact that he's gay! Sayang talaga eh.

And me? May crush kay Art? Ha! Hindi lang paghanga, mahal ko pa nga!

Napailing na lang ako sa naisip. Never in my life he'll love me like how I love
him. Puro na lang kasi siya Shauna, Shauna, Shauna, puro Shauna. Papalitan ko na
kaya pangalan ko baka sakaling ako naman gustuhin niya, ano?

Mariin kong pinikit ang aking mata.

Amara, 'wag mo na siyang isipin. Tandaan mo, he'll never love you kahit anong gawin
mo.

"Okay, class dismissed." Napamulat ako ng marinig ko iyon galing kay Prof Leona.
Nagsitayuan na ang aking mga kaklase. Vacant kasi namin.

"Oy bakla, ano? Sitting pretty? Walang balak tumayo?" Dahil maririnig ko na naman
ang boses ni Hosepinang masakit sa tenga ay inayos ko na ang gamit ko. Lintik.
Sabihin nyo nga ulit saking hindi ko kaibigan 'to.

Nagpunta na lamang kaming cafeteria. Nagugutom na rin ako at ang next subject namin
ay subject ni Art. Ala una pa ito at alas onse pa lang ngayon.

Marami rin kaming kasabay ng nakarating kami sa cafeteria. We ordered foods and as
soon as we got a table to dine in, we started eating.

"Baklaaaa, guess what!" Malaki ang ngiting turan ni Joseph. Gagawin niya pa akong
manghuhula nyan?

"Hindi ako manghuhula." Sagot ko. Napasimangot naman siya pero agad ding siyang
ngumiti.

"DITO RIN NAPASOK SINA PAPA LAXUS~!" Masayang anito. Napatigil naman ako sa
pagsubo. Ano raw? Dito napasok sina Laxus?

Oh, tapos?

Pinagpatuloy ko ang pagkain na parang walang narinig sa kanya. I don't want to feed
my curiosity about that guy Laxus. Hindi ko pa rin maisip kung paano niya ako
nakilala kung noong isang araw lang kami nagkita. And the way how he talk to me and
say my name, it feels like he really knows me well.

Do I know him, too?

Buo naman ang memorya ko simula noong bata pa ako at alam kong hindi ko siya
nakilala before. O baka naman nakilala ko talaga siya dati tapos hindi ko lang
tanda ngayon? It happens, right?

But his name is not familiar to me.

I tilted my head. Ngayon ay sumasakit na talaga ang aking ulo kakaisip. Whoever he
is, malalaman ko rin naman, hindi ba? Oh, wait, kailangan ko pa bang alamin kung
sino siya? I have no interest in him though.
Hala, ewan. Bahala na sila.

Makakain na lamang.

--

10

PUMASOK kami sa classroom at as usual, maingay na naman.

"Si Sir Art na ang prof natin later."

"Yeah, ang gwapo talaga ni Sir!"

"Truth! Pabuntis na kaya ako kay Sir? Gandang lahi eh, hindi na ako lugi!"

"Bubuntisin ka ba?"

"Balita ko may jowa na raw si Sir!"

"Oo nga. Nabalitaan ko rin yan."

"Ang swerte siguro ng babaeng mahal niya."

Yeah. Swerte nga ang taong mahal niya. Tsk. Teka nga, bakit ba ako nakikinig sa
usapan nila? Ay mali, bakit ba ang lakas ng mga boses nila? Naririnig ko tuloy!

Naiinis tuloy ako.

Naiinis ako sa sarili ko dahil talaga namang ang malandi kong puso ay tinitibok pa
rin ang pangalan niya kahit ayoko na.

Ang hirap kasi magmove-on. Sige, itry mo. Kung sana kasing dali lang ng kung paano
sabihin ang salitang 'move on' ang pagmomove-on ay matagal ko ng hindi mahal si
Art.

Lalo pa't lagi ko siyang nakikita sa bahay? Lalapit pa lang siya ay nagkakarera na
ang aking puso. Idagdag pa yung mga ginawa niya nitong mga nagdaang araw. Nagiging
marupokpok tuloy ako. Ay, marupok lang pala. Hindi pala ako pokpok.

Ulit.

Nagiging marupok tuloy ako!

And that is so freaking nakakainis to the nth level.

Pero kailangan ko siyang tiisin. Kailangan kong ipakitang matapang ako at hindi na
mahina. Kailangan kong itaas ang sarili ko sa pagbababa niya sa akin. Kailangan
kong ipakita sa kanyang hindi na ako apektado sa mga ginagawa niya.
Bakit? Kasi ayoko ng maging mahina sa paningin niya. Kaya nga niya ginawa yun di
ba? It's because I'm too weak that I can't even fight for myself.

I want to stand for myself to save myself. Wala namang tutulong sa sarili ko kung
hindi ako rin mismo.

"Good afternoon." Bati ni Art pagkapasok niya.

Narinig ko na naman ang boses niya. Tsk.

Nagsimula na siyang magdiscuss at ang lagi kong gawi? Ang hindi makinig.
Napakabagal ng oras kapag siya ang nagtuturo. Hindi pa ba siya tapos?

Hindi ko na inintidi ang mga sinasabi niya. Bahala siya dyan. Hmp!

"Ms. Salvador."

Tama yan, Amara. Hayaan mo lang siya dyang dumada ng dumada.

"Ms. Salvador?"

Wala naman siyang pakialam sayo kaya dapat gano'n ka rin sa kanya.

"Ms. Salvador!"

Tama, tama. Ganyan nga, Amara. Para makapagmove-

"NAYELY AMARA DELUEGO SALVADOR!" Napaigtad ako sa lakas ng boses niya ng tinawag
niya ang buong pangalan ko.

Ay, hindi pala siya buo.

Kulang ng Monticello.

Dali-dali akong tumayo ng nakayuko dahil alam kong papagalitan niya ako.

"You're not listening! I've called your names so many times!" Sigaw niya. Bakit?
Noong tinawag ko ba ang pangalan mo ng ilang beses, pinakinggan mo ba ako? Hindi
rin di ba?

"What are you thinking?" Napaangat ako ng tingin at nakita kong seryoso ito. Pero
yumuko rin agad ako. Lintik, tara sa bahay at sasagutin ko talaga yang tanong mo.

Umiling na lamang ako sa tanong niya. I heard him sighed. "The next time I caught
you not listening to my class, I'll give you detention slip." Tumango ako sa sinabi
niya kahit wala naman akong pakialam at umupo na rin.

Phew. Yan kasi Amara! Tsk. Sa susunod talaga makikinig na ako. Ayokong mabigyan ng
detention slip, 'no! Kapag kasi nabigyan ka no'n ay may kalakip na punishment
galing sa Student Council ng school.

Pahamak ka talaga, Art. Ikaw naman ang iniisip ko eh, bwiset ka.

•••

NATAPOS ang maghapong lutang ako. Sumasakit ang ulo ko at inaantok ako. Kanina pang
kumikirot ang utak ko, pati nga puso ko kumikirot din eh.
Pero yung tunay, masakit talaga ulo ko.

"Ayos ka lang ba? Para kang walang buhay na manikang naglalakad dyan." Puna ni
Joseph.

"Wala naman talagang buhay ang manika." Sagot ko naman. Gaga talaga 'tong baklang
'to.

"Hala! Oo nga 'no. Pero nevermind, para kang lantang gulay na naglalakad ngayon!
Ayos ka lang ba?" Wala sa sariling tumango ako.

"Gaga ka! Teka nga!" Hinigit niya ako kaya natigil ako sa paglalakad. Hinarap niya
ako sa kanya at inilagay naman niya ang likod ng palad niya sa noo ko.

"Ow em gee! You're freaking hot!" Bulalas niya.

I smirked. "Yes, I'm hot. Freaking..." lumapit muna ako ng konti sa kanya.
"...HOT." ani ko.

"Ow em gee ulit! Ganyan ba epekto ng lagnat sayo, baklush? Ghaaaad, lumayo ka
sakin! Di tayo taloooooooo~!" Tinulak-tulak pa niya ako palayo sa kanya. Napatawa
naman ako sa hitsura niya. Diring-diri ang bakla eh.

Gulat siyang tumingin sa akin. "Ow em gee to the nth power! You just laughed?! I
can't take this! I can't take this!" Pinaypayan niya ang sarili niya. Ano bang
problema ng baklang 'to?

"Tara na at ihahatid na kita. Baka kung mapaano ka pa pauwi. At kung pwede, shattap
ka muna rin. Nawiwindang ako sa'yo baklush!" Umiiling nitong saad sabay hila sa
akin. Hindi naman na ako nagreklamo at nagpahila na lang.

Lalong sumasakit ang ulo ko.

"Dito na lang ako." Saad ko. Nandito na kami sa harap ng village namin.

"No. Dyan ka lang baklush. Baka mapaano ka." Umirap naman ako.

"Dyan lang ang bahay ko oh! I-unlock mo na kotse mo at bababa na ako." Tinuro ko pa
ang bahay ko para maniwala.

"Sigurado ka bang kaya mo?" Tumango ako sa kanya. Masyadong maaalalahanin ang
baklang 'to. Sweet. Sana si Art- ay wala. Hindi siya kasali.

He heaved a sigh and unlocked the door of his car. I smiled at him. "Thank you,
Hosepina." And for the nth time, natulala na naman siya.

"Bumaba ka na ngang babae ka at nawiwindang talaga ako sa'yo. Goooo baba naaaaa!" I
stucked my tongue out ang laughed while getting out of his car. Bakit nakakatawa
ngayon ang baklang 'to?

Hinintay ko muna siyang makaalis bago ako pumasok sa loob ng village. Anim na bahay
lang naman ang madadaanan ko bago makarating sa bahay namin naya hindi siya malayo.

Nakayuko ako habang naglalakad at ilang hakbang na lang sa bahay namin ng may pares
ng sapatos akong nakita na nakaharang sa dadaanan ko.

Nag-angat ako ng tingin at nakita si Arthur na matamang nakatingin sa akin.

"Bakit ngayon ka lang?" Tanong niya. I stared at him for a moment and just
shrugged. Wala akong panahon sa kanya.

Nilampasan ko siya pero nahawakan niya ako sa braso. "I'm asking you. Bakit ngayon
ka lang?" Tanong niyang muli. Buti at long sleeve polo ang uniform namin kaya hindi
niya ramdam na mainit ang balat ko.

"I don't need to report everything I do to you, Arthur." Malamig kong turan.

"Amara-" I cut him off and faced him.

"Arthur, pagod ako. Pwede bang bukas na lang? Promise kahit magdamag pa. Wag lang
ngayon." Wala akong ganang kausapin siya. Lalo na't masakit ang ulo ko? Nah. Not in
this state of mine.

Inalis ko ang pagkakahawak niya sa braso ko at naglakad papasok sa gate.

"Amara-"

Hindi ko na siya pinansin at sinarado na ang gate.

I want to sleep. Just let me sleep...

...forever.

--

11

Nagising ako dahil may mabigat na bagay ang nakadagan sa akin. Minulat ko ang mata
ko at pinagmasdan ang mga nakikita ko.

This is not my room.

Napatingin ako sa nakadagan sa may bandang tiyan ko at nanlaki ang mga mata sa
nakita.

KANINONG BRASO 'TO?!

Tumingin ako sa gilid ko at laking gulat ng makitang nakayakap sa akin si Art!

OH MY GOOOOOOOOOOD!

AM I DREAMING?! YUNG TUNAY?! HINDI NGA?! BAKIT NAKAYAKAP SAKIN 'TO?!

Tekaaa, kikiligin muna ako dapat.

"AAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH!" Malakas kong sigaw. Joke lang yung kikiligin ako kesa
anak ng tinapa naman kase, iba na ang damit ko!

Sa gulat ko rin ay naitulak ko si Art kaya nahulog sa baba habang nagsisisigaw at

tinakpan ang buo kong katawan ng kumot.

Nagtalukbong ako ng kumot dahil nagising siya at bumangon. Langya! Magkakasala pa

yata. Huhu. Bakit kasi wala siyang damit pang-itaas?! My virgin eyes!

"That hurts!" Singhal niya. Unti-unti akong sumilip para tingnan siya. At ayun,
nakaupo sa lapag at nakahalumbaba sa gilid ng kama. Awwww, ba't ang cute ni Art?
Sarap itapon sa Mars!

"How are you feeling?" Tanong niya. Napakurap ako ng ilang beses sa harap niya.

Oh my gee, is he Art?

No! He's not Art! Tell me he's not Art!

Talaga bang kinakamusta niya ako? Ako talaga? Baka siya dapat ang kamustahin ko?

Walanjo. Heart heart, stop beating for him muna. Mahuhulog ka na naman ng malalim
tapos hindi ka naman sasaluhin.

"Done staring at my handsome face?" Muli akong napakurap ng ilang beses. Hindi
talaga siya si Art. Hindi talaga!

"Not yet. Come closer, I'll stare to it more." Sagot ko. Nagbibiro lang ako dahil
gusto ko lang sakyan ang sinabi niya. Baka kasi matauhan at ibalik ang dating Art.

Pero halos maduling ako ng ilapit niya ang mukha niya sa akin. Naamoy ko na rin ang
hininga niyang mabango. Nahiya naman ako sa hininga ko, baka mabaho at kakagising
ko lang. Kadiri yon.

"Better?" He said. He even smirked!

Huhuhuhu. Why are you punishing me like this? Ang hirap i-unlove ni Art. Kung may
gayuma para paibigin ang isang tao, may gayuma rin kaya para mawala ang
nararamdaman mo sa isang tao?

Paki-inform ako please. I badly need it.

Inilayo ko na ang mukha ko sa mukha niya at tumikhim. Sumilay pa sa mukha niya ang
isang ngising nagsasabing 'I won'. Ang sarap tuloy tapyasin ng bibig niya at
ipakain sa buwaya.

"Ano-"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng hawakan ni Art ang magkabila kong pisngi at
inilapit sa mukha niya.

Hindi agad ako nakakibo dahil doon. Nanlalaki lamang ang mga mata at nakaawang ang
bibig dahil sa ginawa niya.

What is he doing?
He closed his eyes and...

...rest his forehead to mine.

Hindi ako nag-assume ng kahit ano ha! Wag kayo dyan!

Mas lalong nagtatambol ang aking puso at tanging ito lamang ang naririnig ko.

Heart heart ko, OA ka na makareact. Baka tumalon ka bigla at lumipat sa dibdib ni

Art, mahirap yon.

Ay oo nga pala, I already gave my heart to him.

Pumikit na lamang din ako. Pwede bang ganito na lang forever? I always wanted to be
this close to him.

But forever isn't true.

Kaya hindi rin ito magtatagal.

"This is how I check humans' temperature. Now I can say, you're not yet fine."
Anito. Does that mean he's also doing this to Shauna?

Nang matauhan ay tinampal ko ang mga kamay niyang nakahawak sa pisngi ko at inilayo
ang mukha ko sa mukha niya.

"I'm fine." Nag-iwas ako ng tingin dahil baka makita niyang namumuo na ang mga luha
ko. I really hate this feeling. Aalagaan niya ako at nag-aalala pero hindi naman
iyon ang nararamdaman ko. Awa. Awa lamang kaya niya ito ginagawa.

I heard him sighed. "Rest here. I'll get you foods." Umalis na rin siya pagkatapos.
Narinig ko ang pagsara ng pinto kasabay noon ang pagpatak ng mga luha ko.

Ayan na naman. Nasasaktan na naman ako. Bakit ba kasi niya pinaramdam na nag-aalala
siya sa akin? Nakakainis. Nakakainis talaga! Umiiyak na naman ako dahil sa kanya.
Hindi pa ba talaga ubos 'tong pesteng mga luha 'to? Hindi na ako iinom ng tubig,
tingnan natin.

Pinahid ko ang luha ko at humiga na lamang. Binalot ko ang sarili ko ng kumot niya.
At least dito parang nakayakap siya sakin.

Paano kaya kung hindi ko siya mahal? Would I feel this kind of torture? Of course
not.

Tsk. Hindi ko dapat binibigyang kahulugan ang mga ginagawa niya sa akin. It's
normal.. for him. I shouldn't expect anything from him. He hates me, right? He
wouldn't do certain things just for me. He will never make me feel special and
important.

I'm just nothing to him.

--

12
"BABALIK na ako sa kwarto ko." Bungad ko nang makabalik si Art. May dala itong
pagkain at gamot.

Wow, dinner in bed.

Oh, Amara, wag kang kikiliging gaga ka.

"No, you'll stay here." He said in finality. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Eh san ka matutulog aber? Alangan namang tumabi sa akin dito?" Kainis 'to. Sabi't
dun na ako sa kwarto ko. Bukod sa hindi ako komportable dito sa kwarto niya ay
hindi rin ako komportable dahil sa kanya. Napakamanhid talaga.

Isang mapaglarong ngisi ang ginawad niya sa akin. "Pwede rin." Pinaningkitan ko
siya ng mata. Walang hiyang lalaki 'to.

"Edi sa kwarto na lang ako kesa naman makatabi kita dito." Saad ko. Nawala ang
ngisi niya at napalitan ng seryosong mukha.

"No. Stay here. I'll take the couch." Pagkasabi niya no'n ay lumabas siya ng
kwarto. Pero muling bumukas ang pinto at sumilip siya. "And eat that and take the
medicine." Dagdag niya. Isasara na niya sana muli ang pinto pero may naalala akong
itanong.

"Wait." Napatigil siya sa pagsasara ng pinto. "Bakit ako nasa kwarto mo? What
happened yesterday?" Tanong ko. Hindi ko maalala kung papaanong napunta ako dito sa
kwarto niya. Hindi naman siguro ng sleepwalk di ba?

"You passed out." Saad niya at tuluyan na niyang sinarado ang pinto.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga. I passed out? Bakit hindi niya ako dinala sa
kwarto ko? Bakit dito pa sa kwarto niya? Did he take care of me? For real? That's
freaking impossible.

Ghad, Art. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko.

Kinuha ko na lamang ang pagkaing dala-dala niya at kinain ito. Kaya ko na naman at
hindi na gano'n mataas ang aking lagnat. Pero ewan ko sa kanya kung bakit ayaw pa
akong paalisin. Imposible namang aalagaan niya ako. In my dreams.

Ininom ko ang gamot at pagkatapos ay inilagay ko sa side table ang pinagkainan ko.

Humiga akong muli at tumitig sa kisame. Ayoko na munang mag-isip ng kung anu-ano
lalo na kung si Art lang naman ang iisipin ko.

I let out a sigh. Hay nakooo.

Eh anong iisipin ko? Wala naman akong ibang problema kung hindi yon lamang.

Ay meron pa palang isa!

Si Laxus.

Nahihiwagan pa rin ako sa kanya. Nagegets nyo naman siguro ako di ba? I mean-

Hala! Ayoko na ngang mag-isip. Hindi naman din nila ako iniisip. Bahala sila.
Ginulo ko ang buhok ko at nagpagulong-gulong sa kama. Feeling ko mababaliw na ako.

Baliw na ba ako? Tsk.

Dahil pagod na ako kakagulong sa kama ay tumitig na lang ulit ako sa kisame.

I'm tired.. physically, mentally and emotionally. Alam mo yung gusto mo na lang
matulog dahil do'n natatakasan mo ang lupit ng mundo? Yung gusto mo na lang matulog
tapos hindi na magising pa? Yung gusto mo na lang humilata magdamag dahil pagod ka
na. Drain na hindi lang ang katawan mo pati kaluluwa. Yung hindi mo na alam kung
paano ka sasaya. Yung isang minuto, masaya ka, pagkalipas no'n, malungkot na ulit.
Yung pakiramdam na wala ka ng maramdaman? Yung pakiramdam ng may kulang?

Kulang naman talaga ako.

Dahil na kay Art na ang puso ko.

Art, kiligin ka please!

Haaaaaay. I let out another sigh. Nababaliw na talaga ako. Umupo ako at ginulo ang
buhok ko. Sinampal ko pa ang pisngi ko para magising.

Pero wala pa rin.

I stood up and went to the bathroom. Naghilamos ako. Ramdam ko ang lamig ng tubig
sa mukha ko. Ang sarap sa feeling.

Pinatay ko ang faucet at nag-angat ng tingin. There, I saw my reflection in the

mirror in front me. Kitang-kita ko ang repleksyon ko. At kitang kita ko ring pagod
na ako.

I shook my head. Tama na ang kakaisip, Amara. Overthinking is not good for your
health.

Lumabas ako ng bathroom. Saktong paglabas ko ay siya ring pagpasok ni Art.

Nagkatinginan kami pero ako na ang umiwas at nagdiretso na sa kama niya.

Umupo ako at kinumutan ang kalahati ng katawan ko. "You don't have to do this. I
can go back to my-"

He cut me off. "I have to do this, Amara. And I want to do this. Now, go to sleep
and have some rest."

Napatitig ako sa kanya ng marinig ang mga salitang iyon.

Promise. Paggaling na paggaling ko ay ipapatingin ko na ang tenga ko. Hindi na tama

ang naririnig ko.

--

13
Mabilis dumaan ang mga araw at next week ay semestral break na.

Bilis di ba? Sana all.

Kung ako ang tatanungin ay ayokong mag-sembreak. Bakit? Tanong ninyo kay Art.

Charing!

Eh kasi naman. Mas lalo kong makakasama si Art sa bahay. Parehas kaming walang
pasok, di ba? Tapos ilang araw din yon. Hustisya naman sa puso ko! Gusto ko na nga
siyang iwasan sa bahay man o dito sa school para maka-moveon. Hindi pala, iniiwasan
ko na pala siya simula noong nagkasakit ako. Feeling ko kasi lalo akong mababaliw
sa kanya kapag kinausap ko pa siya.

Pupunta pa sa bahay ang mga magulang namin. Tsk. They'll stay there for five days.
Mula October 30 hanggang November 3.

Sabay-sabay yata naming dadalawin ang puso kong patay na patay kay Art.

Pero tunay, nando'n nga sila sa amin. At magpapanggap na naman kami sa harap nila!
Pero ayos na rin yon, walang Shauna. *evil laugh*

Kanina pa akong nakatitig lang sa kawalan habang hinihintay si Hosepina. Ang tagal
naman kasi ng baklang iyon at kung bakit ba kasi dito ako pinaghihintay sa benches
dito sa field!

I let out a sigh.

Tapos nakaamoy ako ng mabango. San galing yon? Amoy bulaklak. Pero walang bulaklak
dito sa field. So saan yun mabango?

"Baka maubos ang bango nyan kakasinghot mo." Nagbalik ako sa realidad ng makarinig
ng boses. Kanino galing yon?

Napatingin ako sa harap ko at laking gulat ng may makitang kumpol ng bulaklak.

Mismo sa mukha ko ha? Tiningnan ko kung sino ang may hawak nito at mas nanlaki ang
aking mata.

Isa pa ito sa gusto kong iwasan eh.

"Flowers for you. Hindi mo ba kukunin?" Nakangiti nitong saad. Sinamangutan ko siya
pero inabot ko rin ang bulaklak. Nakakahiya naman eh.

"What is this for, Laxus?" Tanong ko. Aha, yeah, it's Laxus. Gusto ko rin siyang
iwasan. Bakit? Eh kinukulit ako eh! Daig pa ang masugid na manliligaw kung
makapanuyo. Araw-araw akong binibigyan ng bulaklak, nililibre ng pagkain, pinipilit
din akong ihatid sa bahay ko. Jusko. Sana all.

Sana all talaga.

"I told you many times that I like you, Amara." Anito at ngumiti sa akin. Putangina
sana all talaga! Kung hindi ko lang mahal si Art ay nako, Laxus, ikaw na.

Kailan ko kaya maririnig kay Art ang mga salitang iyon? Kahit 'I like you' lang at
hindi na 'I love you'.

Tsk.
Now I'm being unfair. Lagi na lang si Art ang iniisip ko. Isa talaga siyang virus
na pumasok sa buhay ko at hindi matanggal. Ultimong hanggang sa panaginip ay mukha
pa rin niya ang aking nakikita. Wala na akong pag-asa.

Inalis ko na sa isip ko si Art dahil ang kaharap ko ay si Laxus at hindi siya.

"Gagawin mo bang hardin ang bahay ko? Puro bulaklak na lang galing sayo ang mga
nandoon."

Tumawa lang siya and pinch my cheeks. Feeling close din ang isang 'to eh. "Ngumiti
ka naman. Mas maganda ka kapag ngumingiti." Inirapan ko siya at inalis ang
pagkakapisil sa pisngi ko.

"Lumayas ka kaya sa panangin ko. Nandidilim ang paningin ko sa'yo eh." Pabalang
kong sagot. He just chuckled. Minsan iniisip ko kung clown o joker ba ako eh, lagi
kasing tumatawa 'to kapag kausap ako.

"Ganyan ka ba kasaya at tawa ka ng tawa?" Naiinis kong turan sa kanya. Ngumiti siya
ng malapad.

"Ganito ako kasaya kasi kasama kita." Tumirik sa inis ang aking mata sa sinabi
niya. Ghaaaaad, hindi siya nakakakilig!

"Manahimik ka na nga lang." Ayaw ko na siyang kausapin at baka kung anong ibanat na
naman nito sa harap ko. Utak niya ang babanatin ko eh. Baka sakaling mawala ang
kakornihan.

"Tara." Napatingin ako sa kanya at tumaas ang isa kong kilay.

"Hinintay ko si Hosepina dito." At ang bakla ay napakatagal. Talaga naman.

"Yun na nga. Sinabi niyang nasa cafeteria na raw siya at pinasundo ka sa akin." I
rolled my eyes in annoyance. Lintik na bakla iyon. Pinaghintay ako dito sa wala.

Tumayo na siya kaya tumayo na rin ako. Inis akong naglakad pero napatigil ako ng
hinawakan ni Laxus ang kamay ko. Napatingin ako sa kamay naming dalawa tapos kay
Laxus.

"And why are you holding my hand? Let go." Tinaasan ko siya ng kilay. Pero dahil
siya si Laxus Villaruel ay ngumiti lamang siya at mas hinigpitan ang hawak sa kamay
ko. He even intertwined our hands!

Hinayaan ko na lamang. Hindi magpapapigil ang isang Laxus. Napailing na lamang ako
habang tuluyan ng nagpahila sa kanya.

"PINASUNDO lang kita, may pa-holding hands na." Ngingiti-ngiting saad ni Hosepina
ng makalapit kami sa kanila ni Laxus. Inirapan ko na lamang.

"Nandito na tayo, Lax. Bitaw na." I said but he just shook his head. Aba't!

Pinaghila niya ako ng upuan. Katabi ko si Hosepina sa kaliwa at sa kanan naman si

Laxus.

"Laxus, Tol, paano makakakain niyan si Amara baby?" Tanong Brix. Isa pa itong Brix
na ito. Ang dalawang kaibigan ni Laxus ay katulad niya. Makulit. Magkasundong
magkasundo silang tatlo lalo na sa kakulitan. Nakakatuwa naman sila pero kung ako
ang kinukulit ay nakakairita.
Tapos itong si Brix ay pilit na sinasabing crush daw niya ako. Napapakamot ako sa
leeg ng hindi oras dahil sa mga ito eh.

"Amara baby, susubuan na lang kita." Ngumiti ito ng matamis sa akin, pati mata ay
nakangiti na halos di ko na makita. Singkit e. Kaharapan ko siya ay itinaas niya
ang kutsara niyang may lamang pagkain. "Say 'ah' baby Amara."

Sinamaan ko siya ng tingin at nakarinig naman ako ng tawa galing kay Simon at
Hosepina.

"Ginawa mo namang bata si Amara, Tol." Saad ni Simon.

"Bebe Brix, ako na lang subuan. Aaaahhhh~" Ngumanga pa si Hosepina ng paglaki-laki.

Si Brix naman ay sumimangot at sinubo ang kutsara sa bibig niya.

Napailing ako. Ibang klase talaga ang mga ito. Naramdaman ko namang wala na ang
kamay ni Laxus sa kamay ko. Napatingin ako sa kanya at nakitang nakatingin lamang
ito sa akin at may malaking ngiti sa labi.

Nagsimula na kaming kumain.

Hindi ko alam pero napaangat ang tingin ko at hindi sinasadyang makita si Art...

...na ngayon ay nakatingin sa akin.

Why is he looking at me like that?

Like as if he's jealous.

--

14

I tilted my head.

Nililinlang na naman ako ng aking paningin. He wouldn't feel something like that,
would he?

Hindi ko na siya pinagtuunan ng pansin at kumain na lamang. Pero hindi ako naging
komportable dahil pakiramdam ko ay may nakatingin sa akin.

Napainom ako ng tubig.

Nang maibaba ko ang baso ay napaangat na naman aking tingin at nakitang nando'n pa
rin si Art, nakaupo sa medyo malayong mesa sa amin, medyo lang naman pero kita ko
pa, at matamang nakatingin sa akin.

Napaiwas ako ng tingin.

Bakit feeling ko may kasalanan ako sa kanya dahil sa kung paano siya makatingin sa
akin?
Bwiset ka talaga, Art. Hindi mo ako lubayan.

Muli kong pinilig ang aking ulo. No, Amara. You're not doing anything wrong and Art
won't feel something like that. Nililinlang ka lang ng iyong paningin.

I convinced myself na wala lang iyon.

Sana nga, wala lang...

•••

"HAVE you heard the news?" Tanong ni Hosepina. Pagkatapos naming kumain kanina ay
nagdiretso na kami sa classroom namin. May isang oras na vacant pa kami bago ang
sunod naming klase.

"Tingin mo?" Sinamaan niya ako ng tingin.

"Sabi ko nga, hindi pa. Hay nako, Amara, napaka-outdated mo talaga. Well anyways,
ito nga. Narinig ko lang ito ah, pero if ever daw na manalo ang section natin sa
Sports Fest ay sasama raw sa atin ang lahat ng Professors natin. So it means,
makakasama natin ang aking bebe Arthur!" At nangisay na po siya sa sobrang kilig.

Pero ano ulit? Kasama ang mga Prof? Kasama si Art?

Huhuhuhu. Bakit ba kasi ayaw kumampi sa akin ng tadhana? Bakit ba kung nasaan ako
ay nandoon din si Art? Imposible namang destiny kaming dalawa.

May magaganap kasing Sports Fest dito sa school at ngayong Friday na iyon. Kaya nga
medyo wala kaming klase dahil na rin doon. Tapos, bawat sections sa bawat
departments dito ay maglalaban-laban sa iba't ibang sports category. Ang mga
mananalong sections ay makakatanggap ng premyo syempre.

Ang alam ko ay 3-day FREE fieldtrip or much like to say, OUTING to different
destinations such as Palawan, Romblon, Batangas and I don't know where are the
rest. Basta may beaches and resorts.

Our sembreak will start Monday next week, October 23 to November 3 PLUS the 3-day
FREE fieldtrip, from November 4 to November 6. Ang haba ng sembreak!

Kaya gusto ng section naming manalo dahil for sure, maganda ang pupuntahan naming
lugar tapos wala pa kaming gagastusin dahil sagot lahat ng school.

Ano kayang nakain ni Arthur at may paganito? Hmmm..

"Sana manalo ang section natin, Amara girl~ para makasama ko ang aking Bebe Art!
Can't wait to see his hot perfect body oooh la la~" At naghugis puso na nga po ang
kanyang mata. Pustahan tayo, marami ng naiimagine ang baklang 'to.

"Amara!" Napalingon ako dahil may tumawag sa akin at doon ko nakita ang School's
President. Beatrice Lopez.

Anong kailangan niya sa akin?

Lumapit siya sa akin. "Pinapatawag ka ni Sir Monticello." Nagkatinginan kami ni

Hosepina dahil sa narinig.

Bakit na naman kaya?

"Amara girl, isama ko pleaseeeee~" Bulong sa akin ni Hosepina. At oo nga pala, ako
at sina Laxus lang ang may alam na bakla siya. Ayaw lumantad eh.

I shook my head to him. As much as I want to, I can't. Baka malaman pa niyang mag-
asawa kami ni Art.

He crossed his arms and pouted. "Ang daya mo. Pero go ka na girl~ wag mong
paghintayin ang bebe ko." Tss. Ibang klase talaga siya.

Tumayo na ako at lumabas ng classroom. Nang nasa tapat na ako ng pintuan niya at
kumatok na rin agad ako. Hindi pa man ako nakakapasok ay gusto na agad ng umalis.

Pinapasok niya ako at naabutan ko siyang nakaupo sa pinakamamahal niyang swivel

chair.

Sitting pretty hindi naman gwapo. 🙄

"Have a seat." Aniya kaya sinunod ko.

Then silence filled the whole room.

Ilang minuto ring walang nagsalita sa amin. Hindi ko alam ang ginagawa niya dahil
hindi naman ako sa kanya nakatingin. Ayoko ngang tumingin sa kanya. Duh,
nagmomoveon ako, 'no! At kapag tumitingin ako sa mata niya, back to zero na naman
ako.

"Amara." He called my name. Why does my name sounds so beautiful when he's saying
it?

"Bakit po?" Gusto ko siyang tarayan ngayon pero nasa school kami, at kapag nandito
kami, he's superior to me. Mahirap kalabanin ang isang tao lalo na kung nasa kanya
mismong teritoryo. Baka kapag sinagot ko siya ay bigyan niya ako ng maraming
detention slip. Ayoko noooooon.

"Look at me." Yan na naman tayo sa look at me na iyan. Eh ayoko ngang tumingin
sayo, Art! Masyado kang maganda sa mga paningin ko na kahit sinaktan mo na ako ng
paulit-ulit ay naglalaho na lamang bigla ang lahat ng mga ginawa mo.

Yumuko ako at hindi siya sinunod at nilaro ang mga kamay ko na nakapatong sa hita
ko.

"Amara." He once called my name. Naiiyak ako sa paraan ng pagtawag niya sa pangalan
ko. I really want my name to be called by him.

My heart really goes badump badump.

Nakayuko lang ako. Ayoko talaga siyang tingnan. Kung pwede lang akong mabulag para
hindi na siya makita at mabingi para hindi na marinig ang boses niya. Mas lalo ko
lang siyang minamahal eh.

"Amara, please.." Napaangat ako ng tingin ng maramdaman ang paghawak niya sa kamay
ko. Nandito na siya sa harap ko at nakatingin mismo sa mga mata ko.

I calmed myself dahil nanghihina na ang buong sistema ko dahil ang lapit niya sa
akin.

Ano na naman bang ibig sabihin ng ginagawa mo, Art?

He caressed my cheek. "Amara.. don't look at other men and look at my eyes only."
May pagsusumamo ang boses nito. Now tell me, hindi pa rin ba totoo ang nakikita at
naririnig ko?

"Why?" Nanghihina kong tanong. "Why are you saying this, Arthur? Why?" Kasi hindi
ko na talaga alam kung bakit niya ito sinasabi. I'm so fucking clueless that it
almost drives me crazy!

"Just because.." At tuluyan na niyang nagulo ang sistema ko. Mas lumakas ang pintig
ng puso ko at tumigil ang pag-ikot ng mundo ko.

His lips are on my lips.

Tell me he's not drunk. Tell me he's Art that I love. Tell me this is not a dream!

He moved his lips. Tangina naman. Anong gagawin ko?

Nang hindi ako tumugon ay bumitaw siya at tumingin sa akin. Pasensyahan tayo, Art.
Inexperience ako eh. "Kiss me back, Amara." And with that, he claimed my lips once
again.

I felt again his lips into mine. He bit my lower lip and I gaped. He slid his
tongue inside my mouth and wandered.

Wala akong nagawa kundi pumikit.

I wish this is not a dream.

--

15

"A-Art.." I uttered his name. We're now both catching our breaths after that long
kiss.

"Amara." He, then, kissed me again. I responded to his kiss. I don't want to end
this moment. Call me selfish, call me anything you want, I don't care.

I don't even want to open my eyes just to stay in this dream-like moment!

Nagsimula ng maglikot ang kamay niya. I felt his hands in my waist and slightly
pinching it. Bumaba na rin ang mga halik niya sa leeg ko.

I bit my lip to stop myself from making a moan.

He licked my neck and his hands are now inside my uniform, tracing my curves up to
my-

Agad akong napamulat ng makaramdam ng mahinang tapik sa aking pisngi at nakita ang
mukha ni Art.

Napabangon ako sa pagkakahiga at inilibot ang paningin ko sa paligid. I'm in Art's

office.
Te-teka.. panaginip lang yon?

Nasapo ko ang aking noo. See? Hanggang sa panaginip ay hindi ako tantanan ni Art!
At sa lahat ng panaginip ko, bakit gano'n pa?!

Oh my gee! Hindi ko kineri ang aking panaginip! As in, yon talaga?!

MALANDI ANG AKING UTAK! NAPAKALANDI NG UTAK MO, AMARA!

"Did I make you wait that much? I'm sorry, an emergency came up." Nabalik ako sa
realidad ng marinig ang boses ni Art.

Bwiset.

Sa sobrang tagal ng paghihintay ko sa'yo, Art, napaginipan na kita!

As I entered his office earlier, I saw no one even him wasn't here. Kaya naghintay
na lang ako pero hindi ko alam na makakatulog ako.

Kung alam ko lang na gano'n ang mapapaginipan ko at dapat palang hindi na ako
nakatulog.

I rolled my eyes at him. Nakakainis ka, Art. Alam mo yun? "Bakit mo ba ako
pinapunta dito?" Tanong ko.

He heaved a sigh. "I made a reservation in Pealeco Restaurant for our dinner."

Otomatikong tumaas ang isa kong kilay dahil sa turan niya. "Oh tapos?" Inaaya ba
niya akong magdate?

I mentally shook my head.

Amara, he'll never ask you for a date. You're not Shauna, remember?

"Come with me there." Sagot niya.

"Ayoko. Go with Shauna instead. Aalis na ako." Hindi pa man ako nakakaalis ay
hinawakan na niya ako sa braso.

"Please.."

I stood there unmoving. Huhuhu, hindi na talaga tama ang pandinig ko! Ba't sabi ng
doctor ayos naman?! That scumbag!

He just said 'please'.

Mukhang kailangan ko ng magpakamatay nito. Hindi ko na ma-take!

"Amara, be with me tonight." Be with him tonight? Bakit tonight lang? At saka
bakit?

"Did you and Shauna had a fight? Pwede ba, Arthur, iba na lang ang yayain mo at wag
ako. Wala akong panahon dyan sa mga kalokohan mo." Winaksi ko ang pagkakahawak niya
sa akin at naglakad na.

"It's you I want to be with!" Kusang napatigil ako sa paglalakad dahil sa narinig.

Bakit?! Bakit gusto niya akong makasama? Para saan? Para ano? Bwiset, nalilito na
ako.
"Amara, can you please set aside your grudge to me just for tonight and have dinner
with me?" He pleaded.

Bakit ba kasi Arthur? Ano ba kasing kailangan mo? Are you going to hurt me again?
Why the fuck are you doing this? Hindi ko na maintindihan ang mga ginagawa mo. I
don't want to assume anything dahil alam kong masasaktan ako sa huli pero hindi ko
na talaga alam ang dapat kong isipin. Bakit ba kasi pinapahirapan mo ako ng ganito?

Hindi ko siya sinagot at tumakbo palabas. I heard him calling my name but I ignored
it. Ni hindi man lang din niya ako hinabol. Pero ayos na yun, ayoko na siyang
makausap.

Nakakainis. Nakakalito. Nakakalito ang mga kinikilos niya.

Why all of a sudden he shows care towards me? Bakit bigla na lang ganito? Bakit
hindi na niya ako sinasaktan? Bakit niya ako niyayang kumain sa labas kung dati ay
hindi niya ako pinapakain? Bakit pakiramdam ko may paki na siya sakin? Bakit
pakiramdam ko...

Ang daming bakit sa isip ko. At hindi ko na talaga alam ang iisipin ko.

Damn you, Art.

Para saan ba ang lahat ng ginagawa at pinapakita mo?

•••

"AMARA! Amara! Open this damn door!" Kanina pa siyang kalampag ng kalampag sa
pintuan ko pero hindi ko ito binubuksan. Hindi naman din niya mabubuksan yan dahil
nasa akin ang duplicate key. Bahala siya dyan.

Manigas ka dyan, Art. Ginugulo mo lang ang buhay ko.

Nagtaklob ako ng kumot. I put headphones in my ears and play a song.

What Love Really Means by JJ Heller is now playing in my playlist.

Talaga naman. Ano nga ba ang ibig sabihin ng pag-ibig?

Ang pag-ibig ko kay Art, kumusta naman yon? Suicide love na yata ang tawag dito eh.
Yung tipong namamatay na ako sa sakit ay minamahal ko pa rin siya. Masokista ba
ako? Tanga ba ako? Bobo? Gaga?

Bakit nakakabobo magmahal?

Magbubulag-bulagan ka sa mga ginagawa sa'yo ng taong mahal mo kahit mali. Pero

kapag natauhan ka naman ay napahirap magmoveon.

Can I just take my heart out of my chest and throw it away?

Baka kasi sakaling hindi na nito isisigaw ang pangalan ng damuhong lalaking iyon.

I was startled by a loud thud from I don't know where. Napabangon ako at doon ko
nakita ang pintuan ko na bukas na at si Art na may nag-aalalang mukha at dumudugong
mga kamao.

What did you do this time, Art?!

--

16

"Art.." I murmured. He's just looking at me while catching his breath. Ikaw kaya
ang manira ng pintuan? Sige nga? Ewan ko lang kung hindi ka hingalin.

At kung paano niya nasira? Go and ask Art. Wala akong pakialam doon. Ang pakialam
ko ay kung bakit-

I froze when he ran towards me and hugged me tightly.

My heart goes badump badump so loud, again. Don't badump badump heart this time
please. Hindi ako makahinga!

"Damn it, woman. You made me worry." Said he, while caressing my hair. Tumaas ang
balahibo ko sa sinabi niya.

Dapat na ba akong kiligin?

Napapatanong na naman ako ng bakit?

We stayed in that kind position for minutes. Hindi ko rin kasi alam kung ano ang
irereact ko. Ano nga ba? Should I hug him back? Should I push him away? Or should I
just do nothing?

I just chose the latter.

Kumalas siya sa yakap at hinawakan ang magkabila kong pisngi. Napatitig ako sa mga
mata niya.

Kung noon ay puro galit at pagkadisgusto lang ang makikita ko doon, ngayon hindi
na. I saw how sad his eyes were, even pain. At ngayon ay kita ko ang pag-aalala sa
mga mata niya.

Dati ay hinihiling ko lang na tingnan niya ako ng hindi lang pagdisgusto.

Ganito pala ang pakiramdam.

Masaya ako dahil sa wakas ay nag-iiba na ang tingin niya sa akin.

Pero nasasaktan ako.

Kasi bakit ngayon lang? Art, bakit ngayon lang? For five years? Art, why?

"Ssh, stop crying please.." pinunasan niya ang luhang hindi ko alam na nakatakas na
pala sa aking mga mata. He rested his forehead into mine and closed his eyes.

Napapikit na lamang ako at pinipigilan ang aking hikbi. Bakit kita mahal, Art?

"I'm sorry for making you cry, Amara. I'm really sorry. I didn't mean to. I won't
let you cry because of me again, I promise. Sorry please.." he murmured. Mabibigat
din ang mga hininga niyang pinapakawalan.

Dapat ba akong maniwala sa kanya?

Paano kung pinapaikot niya lang ako?

Paano kung hindi totoo ang lahat ng ito?

Paano kung sa huli ay sasaktan na naman niya ako?

Dapat ko ba siyang pagkatiwalaan?

Pero paano ko siya pagkakatiwalaan?

He hurt me million times already at ayoko ng mangyari ulit iyon. Pero kasi kahit
anong gawin ko, mapalapit lang ako kay Art ay nasasaktan na ako.

Ano bang dapat kong gawin?

"Umalis ka na." I said between my sobs. He shook his head.

"No, I'm not gonna leave. Amara please, listen to me first.. I.. I.."

"You what? You hate me? You-" he cut me off.

"I.. I.." bakit kasi hindi mo masabi Art? He let out a sigh. "I'm.. I'm sorry."
Umalis siya sa pagkakadantay sa noo ko. Nagmulat ako ng mata at ang tangi ko na
lang nakita ay ang likod niyang papalayo sa akin.

I reached out my hand.

You're so close yet I can't reach you.

Nanlulumong binaba ko ang kamay ko ng tuluyan na siyang mawala sa paningin ko.

Your actions are now confusing me. How can I trust your words? How can I trust you
if you keep doing this?

Marahas kong pinunasan ang luha ko at hinagis ang unan sa inis.

"ART! GAWIN MO ANG PINTUAN KONG DAMUHO KAAAAAAAAA!" I shouted at the top of my
lungs.

Walangya. Iniwan na nga akong sira pati ba naman pintuan ko?! Ghaaaaad.

•••

SPORTS Fest na ngayon at kasalukuyan kaming nasa gymnasium ni Hosepina. Ang larong
para sa Education Department ay Volleyball. Each sections under Education
Department will compete and if they won, alam nyo na ang premyo.

"Besshyyy~" sigaw ni sa akin ni Hosepina. Maingay kasi dito sa loob dahil sa lahat
ng estudyante ay nandito.

"Bakit?" Sigaw ko pabalik.

"Ang gwapo ni Bebe Laxussss~!" Malandi nitong sigaw at itinuro ang pwesto nina
Laxus.
He's a Basketball player at sila ang lalaro sa section nila. He's under Engineering
Dept.

Nakita ko rin doon sina Simon at Brix. Hanggang sa paglalaro ay magkakasama pa rin.
Hindi ba nagkakasawaan sa mga mukha nila ang mga ito?

I shrugged. Ano bang pakialam ko?

Inalis ko na ang tingin ko sa kanila. Kinalabit ko si Hosepina and he mouthed

'why'.

Lumapit ako sa kanya para bumulong. "I'll go to cafeteria to buy water. Wanna come
with me?" He shook his head. Bumaba naman na ako ng bleachers.

After so many years.....charot. Ang dami kasing tao kaya ang tagal bago makalabas.
So yun nga, at last, nakalabas na rin ako.

Nagutom ako bigla kaya kakain na rin muna ako. I head my way to cafeteria. Walang
tao roon ng makarating ako. You know, nasa gymnasium silang lahat.

I ordered one cup of rice and chicken adobo for my meal and mineral water. Sa
pinakamalapit na table na ako kumain, wala rin namang tao.

Manalo kaya kami? Kung mananalo kami, makakasama ko si Art sa outing. Hindi naman
siguro ako mahihirapan? Hindi nila pwedeng malamang mag-asawa kami. Dahil bukod sa
ayaw ni Art ipalam, teacher ko siya at estudyante sa ako. And it's a no no.

I shrugged. Wala naman siguro siyang gagawin sa akin doon, hindi ba? He wouldn't
let anyone know our relationship, would he? At ako? Duh. Nagmomoveon na nga ako eh
so ba't naman ako gagawa ng kung ano pang katangahan?

Nasa kalagitnaan na ako ng pagkain ko ng may biglang umupo sa katapat kong upuan.
Pagtingin ko ay nanlaki ang mata ko.

"What are you doing here?" Tanong ko. He just shrugged. Hindi porket walang tao
dito ay pwede na siyang makisabay sa akin sa pagkain!

This man!

After that happened, hindi niya na ako pinansin ulit. Gano'n din ako sa kanya.
Nagawa rin naman agad ang pintuan kong sinira niya. Tapos wala na. Back to normal,
back to strangers. Tapos ngayon, nandito siya sa harap ko at nakikisabay kumain sa
akin? Ibang klase.

Paano kung may makakita sa amin?

Ayokong ma-issue!

--

17
"Joseph." Tawag ko sa kanya pero hindi niya ako pinapansin.

"Josephine."

"Josie."

"Joseph Alejandro."

Pero hindi niya pa rin ako kinikibo.

"Hosepa."

"Hosepina."

"Hosepina Alehandra."

Wala talaga. Patay ako nito! Kung bakit ba kasi.. Nakakainis talaga si Arthur
Monticello!

Huhuhu. Now I need to woo this handsome gay beside me. *crying out loud*

"Hosepina Alehandra Marqueza!" Binuo ko ng tawagin ang pangalan niya. Pati

apelyido'y ginawang pambabae ko na. Pero ang bakla ay sinamaan lamang ako ng
tingin.

Sabihin niyo nga saking hindi ko kaibigan ito. Bakit ba kasi sinusuyo ko ang
baklang 'to? Kung bakit naman kasi...

Napahilamos na lang ako ng mukha dahil sa pagkasiphayo.

Nagtataka na siguro kayo kung bakit hindi ako pinapansin ng bakla. It's all because
of that idiot Arthur!

Ganito kasi ang nangyari...

•••

I was eating my in lunch in cafeteria when Arthur came and sat in the same table
with me.

"What are you doing here?" I asked but he just shrugged. Hindi porket walang tao
dito ay ayos lang na makisabay siya sakin.

Damn this man. Parang noong mga nagdaang mga araw ay hindi ako pinapansin tapos
ngayon ay makikisabay sa akin?

I mentally shook my head.

Wala na talaga siyang pag-asa.

Hindi ko na lang siya pinansin dahil nakakapagod siyang kausapin. Wala rin naman
akong makukuhang matinong sagot sa kaniya. Ni siya nga mismo ay hindi rin matino.
Kaya naman, nagpatuloy na lang ako sa pagkain.

Nang matapos ay tumayo na ako at walang pasabing umalis. Pero talaga namang mahilig
silang hawakan ang braso ko kaya ayan, napatigil na naman ako sa paglalakad.
Pinaharap ako nito sa kanya.

"Spill it. Make it fast." Ani ko. I just stared at his deep brown eyes. Bakit ang
ganda niya ng mata niya? Pwede bang palit na lang kami? Baka sakaling kapag mata ko
na ang nasa kanya, makita naman niya ang halaga ko.

Nagpakalawa siya buntong hininga. Bakit parang hirap na hirap siyang sabihin ang
gusto niya?

"You will coming with me in a Charity Event tonight." Anito. Nangunot naman ang
aking noo. Bakit ako ang isasama niya? He's always going with the love of her life
there. So why is it me this time?

"Why me? You-" he cut me off.

"Can you just stop asking and just come with me?" Anito. I rolled my eyes at him.
Who is he to demand?

"I will never stop asking you and I will never go with you whenever you want to." I
said. Binawi ko ang braso ko sa kanya. "You have your girlfriend, right? And you're
always going there with her. Go and ask Shauna. Don't waste my time." I was about
to turn around when he spoke.

"You are my wife, Amara Salvador Monticello. And I want to take you there and let
them know-"

"Cut the crap and stop spouting nonsense. You never treated me as your wife,
Arthur. Guess you forget? Kaya kung pwede lang sana? Stop pestering me."
Tinalikuran ko na siya dahil ayoko na talaga siyang kausapin. Pero natuod ako ng
makita kung sino ang nasa likod ko.

It's Joseph.

Unbelievably looking at us.

•••

Yeah! He overheard our conversation. Hindi ko alam kung bakit nagagalit siya ng
ganito. I mean, I have my reasons why I can't tell him.

As I called his name earlier, he just stared at me and left me there hanging. I
followed him and tried to explain my side. But he keeps ignoring me!

He never let me explain.

Ano bang gagawin ko nito?

"Fine! I'm sorry. I'm sorry for not telling you. I have my reasons, Joseph. Can you
at least listen to me first?" I snorted. Pinapahirapan niya ako eh!

Nandito kami sa usual tambayan namin sa field. Walang tao dahil nga nasa gymnasium.

"Arthur and I were married five years ago. It was a secret marriage and no one
knows except our families. We kept it a secret because Arthur doesn't want anyone
to know about our marriage and also, he's my Professor and I am his student. You
know it's forbidden to have relationships with student, right? We will be put in a
complicated situation if someone knows. So I'm really sorry for not telling you,
Joseph. Pansinin mo na ako. Hindi ko naman gustong maglihim sa'yo eh." I explained
and poke him.

Marahas siyang lumingon sakin kaya napayuko ako. He's not the usual Joseph I knew.
It feels like the gay Joseph is now gone. I'm facing the manly Joseph everyone will
fall in love with.

"Hindi lang magsink-in sa utak ko ang narinig ko kanina. I was shocked pero.." he
let out a sigh before continuing. "Bakla ka! I really can't take it!"

Nasapo ko naman ang aking noo. Now the gay Joseph is back.

"Ang swerte mo Amara girlllll~ hubby mo na pala bebe Art ko, balak ko pa sanang
iseduce! Hmp!" At inirapan pa ako nito. I'm happy to know that he's not mad now.
Masasapok ko talaga siya kapag hindi niya ako pinakinggan.

At saka swerte? Swerte ba kung tawagin ako at kasal ako sa kanya? Swerte siguro in
a way that I was married to the man I love. Pero malas dahil hindi naman parehas
ang nararamdaman naming dalawa.

I love him but I'm just nothing. Just a trash in his eyes.

"Pero dahil besties tayo, can you share Papa Art to me? You know naman, I really
like Papa Art!" He exclaimed. Napairap na lang ako. Sorry ka, Hosepa, pero may
mahal na siyang iba.

Kaya kahit ibigay ko siya sayo, iba pa rin ang pipiliin niya. At iyon ay ang taong
mahal niya.

And she's the real lucky here. I wish I am her.

Pero alam kong hindi mangyayari yon. Never in my dreams it will happen.

"Do what you want. And please, Joseph Alejandro Marquez, zip your mouth and keep
this is a secret. Makakaasa ba ako sa'yo?" Hindi kasi talaga pwedeng malaman ng
iba. I trust Joseph and I know he'll keep silent.

He rolled his eyes. "Of course! Don't worry about it. Hindi ko ipagsasabi. What are
friends for? Shattap lang ako here, okay?" Ngumiti ito sa akin kaya ngumiti rin
ako.

Bakit may kakaiba sa mga ngiti niya?

Am I being deceived by my eyes again?

--

18

Matapos malaman ni Hosepina na mag-asawa kami Arthur, naging normal naman ang
lahat. Back to being beki siya at pinagpapantasyahan niya pa rin si Arthur.

Baka naman talaga namalik-mata lang ako?

Maybe. Lagi namang nangyayari iyon sa akin kaya papabayaan ko na lang.

"Hindi mo alam ang mga ginawa ni Arthur para lang sa'yo."

Muling nagbalik sa isip ko ang narinig ko mula kay Philip-one of Art's friends.

Since sembreak na, nagkukulong lang ako sa bahay. Wala rin naman akong gagawin.
Wala pa sina Mommy dito, bukas pa pupunta.

Bumaba ako kanina para sana magmeryenda pero naabutan ko doon ang tatlong kaibigan
ni Arthur. Sina Philip, Patrick at Priam. The 3Ps.

Pero wala roon si Arthur.

Dahil hindi ko naman sila close at ayoko silang makita at kausapin ay hindi ko sila
pinansin. But Philip approached me like what he always do whenever he sees me. At
ako naman ay deadma lang.

Hanggang sa nagsalita si Patrick. "Is that how you treat you guests?" Anito.
Mabilis na nag-init ang ulo ko dahil sa sinabi niya. Una sa lahat, hindi kami
close. Pangalawa, hindi ko sila bisita. At pangatlo, wala akong pakialam sa kanila.
So anong pinuputok ng butsi niya?

"You're not my guests. Don't expect anything from me." Malamig kong turan. Nagtiim-
bagang siya na parang hindi nagustuhan ang sinabi ko. We're not really do talking
since then. Kahit kailan ay hindi ko sila in-entertain kapag nandito sila. Sino ba
sila? They are nothing to me as much as I'm also nothing to them.

"Stop that, Patrick." Then Priam has spoken. He seldomly speaks. Tahimik siyang tao
at seryoso. Nakaka-intimidate din ang presensya niya.

"But this woman is too much! She never treat us like as if we didn't.. ARGH! Fuck
this shit." Tumalim ang tingin nito sa akin. At ako pa ngayon? Me? Too much? Hindi
ba't sila iyon kasama ang magaling kong asawa? How dare he! Ano bang gusto niyang
trato ko sa kanila? Hari? Prinsipe? I already served them as if I'm a fucking
servant and that is enough!

I'm no longer the old Amara.

"I said it's enough!" Sa lakas ng boses ni Priam ay napatalon ako sa gulat. Lanjo,
hindi marunong mag-inform na sisigaw! Paano kung may sakit ako sa puso edi na
inatake na ako?! Ghad kasi.

Umalis na ako at baka mas sumama lang ang araw ko. Makita lang ang mga mukha nila
ay nag-iiba na ang timpla ng buhay ko eh.

Pero bago ako umalis ay narinig ko pa ang binulong ni Philip.

"Hindi mo alam ang mga ginawa ni Arthur para lang sa'yo."

I really wanted to ask him why does he mean by that. Pero hindi ko na itinuloy at
wala na ako sa mood para makipag-usap sa kanila.

And that bothers me. A LOT.

What does he mean by that?

Ang tanging alam ko lamang ay sinasaktan niya ako physically, mentally and
emotionally. May dapat ba akong malaman?

Pinilig ko ang ulo ko.

Now I'm being curious. Para mawala ang iniisip ko ay tinawag ko na lamang si
Hosepina. Yayayain ko siyang magbar.

After three rings, he picked up the call.

"Why? Ibibigay mo na ba si Papa Art sakin?" I rolled my eyes even if he cannot see.
Lagi niya yang sinasabi. Ibigay ko na raw si Art sa kanya. Matuto raw akong
magbigay sa mga nangangailangan.

He's not even mine so how can I give him to you?

Yan sana ang gusto kong isagot pero wag na lang. Hindi niya alam na sinasaktan ako
ni Art. Ayoko ng ipaalam iyon sa kanya.

"Let's go to bar." Yan na lang ang sinabi ko at hindi sinagot ang tanong niya.
Nakarinig naman ako ng tili sa kabilang linya.

Napapikit ako at inis na inilayo ang phone sa tenga ko. Walang hiyang bakla 'to.
Makatili wagas! For sure ay naiisip na niyang marami siyang makikitang 'hot papa'
mamaya kaya iyan ganyan.

Nang tapos na siyang magtititili ay ibinalik ko ang phone sa tenga ko. "Oh, may
boses ka pa? Magsabi ka lang bibigyan kitang papel at ballpen kapag wala na." Ani
ko. Naiimagine ko siyang umiikot ang mata dahil sa sinabi ko.

"Panira ka talaga kahit kailan. Tara na gurl! Bilis! Babush na, papaganda na
akoooooo!" And with that, he ended the call. Napabuntong hininga na lamang ako.
Kung hindi ko lang kailangang mag-unwind, I won't go to bar and drink.

•••

KASALUKUYAN kong hinihintay si Hosepina sa labas ng BeriBar. BeriBar is one of the

famous bars in the city at dito ko napiling magpakalasing.

"Amara!" I heard Joseph's name at hindi nga ako nagkamali. He ran towards me and
kiss my cheeks. Beso-beso, gano'n. He used to do that. Kahit kina Laxus ay ginagawa
niya. Kulang na nga lang ay pati kay Art ay gawin na rin niya eh.

"What took you so long?" Inis kong tanong. Kanina pa akong naghihintay dito.
Masyado yatang pinaganda ang sarili at inabot ng ilang oras.

"It's traffic, okay? C'mon now and let's hunt some hot papas!" At tumili ito at
hinila na ako papasok. Napailing na lamang ako.

Pagkapasok ay um-order agad ako ng inumin. I have hard drinks although this will be
the first time I will do this. Never in my life I went outside of the box and try
things in life. You know my situation. And being with Art? It's really hell. Hindi
niya ako pinapayagan dati na lumabas. Tanging bahay at school lang or else, I'll
face a severe punishment.

We started drinking while Hosepina's eyes roamed in the every corner of the room.
Tsk. Sayang talaga siya.

"So bakit niyaya mo ako ngayon?" Nakaharap na sa akin habang hawak ang baso na
lamang alak.
I just shrugged. Ayokong pag-usapan.

"Is it about Arthur?" He asked. Nag-iwas ako ng tingin. Ayokong mag-open sa kanya
dahil alam kong hindi niya rin maiintindihan. He doesn't know the whole story.

"Do you love him?" Napatitig ako sa kanya hindi lang dahil sa tanong niya, kundi
dahil sa boses niya. He used his natural manlu voice.

"Yes, I love him so much." I confessed. Is it just me or I really saw pain crossed
his eyes? Nag-iwas siya ng tingin at ininom ng diretso ang hawak niya. Napapikit
siya dahil siguro sa epekto ng alak.

Bumaling siyang muli sa akin. "Art is really a lucky man." Anito at ngumiti ng
pilit.

B-Bakit ganito si Joseph?

I was about to ask say something to him when my phone rang. Kinuha ko ito at nakita
ang pangalan ni Arthur.

Why is he calling me?

I didn't pick it up. Bahala siya sa buhay niya.

Namatay ang tawag at ibabalik ko na sana ng tumunog ulit ito. He's calling me
again. Ano bang kailangan na naman ng lalaking ito? Kairita ha.

"You should answer that." I looked at Joseph who's now looking at me. Nasaan si
Hosepina? Lasing na ba siya? Why his voice is so manly?

"Go and answer it. I'll wait you here." He said and gave me that weak smile of his
again. Namatay ang tawag pero tumunog ulit ang phone ko.

"Sagutin ko lang." He just nodded. I went to the restroom and immediately answered
his call.

"Wha-"

"WHERE ARE YOU?!" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil sa pagsigaw niya.

"None of your business. Bye." Aalisin ko na sana ang phone ko sa tenga ko ng

magsalita ulit siya.

"Damn it, woman! Dare not to tell me huh? Let's see then." And then he hung up.
Bastos na lalaki!

Nasa restroom na rin naman ako at umihi na ako at nag-ayos ng kaunti. Hindi pa
naman ako lasing di ba?

Oh, yes, Amara. You're not drunk yet.

I spent few minutes in the restroom. After doing my business there, I get back at
Joseph. Baka naiinip na kakahintay. Masapok pa ako no'n eh.

Malapit na ako kay Joseph at nakikita ko na ang likod niya. Pero agad din itong
nawala sa aking paningin ng may humarang dito.

Sinamaan ko ito ng tingin at pagsasabihan na sana at mapagtanto ko kung sino ang

nasa harap ko.

What the fuck is he doing here?!

--

19

"LET GO OF ME!" Nagpumiglas ako sa hawak niya pero dahil sa mas malakas siya sa
akin ay wala akong nagawa. I am being dragged by this man!

Sapilitan niya ako ipinasok sa kotse niya. Siya naman ay dali-dali ring pumasok.
Bubuksan ko na sana ang pintuan ng kotse ng mailock niya ito.

NAPAKABILIS NAMAN!

Letse naman oh oh!

Sinamaan ko siya ng tingin kahit hindi siya nakatingin sa akin. He started the
engine and drove off.

"Ano na naman ba ito, Art? Pwede bang hayaan mo muna akong magpakasaya? Lagi na
lang mukha mo ang nakikita ko at honestly, hindi iyon kasiya-siya!" Asik ko.
Naiinis talaga ako. Ngayon nga lang ako mag-iinom!

At dahil sa'yo pa yun ha? Lakas mo kasi sakin Art eh. Na ultimong atay ko sisirain
ko para lang sayo.

"With that man? That's a no no no, Amara!" Sagot nito. Aba't!

Iniinis talaga ako nito ah.

"Ano bang pakialam mo ha? Sino ka ba sa tingin mo? Ano ba kita-"

"I'M YOUR HUSBAND AND YOU'RE MY WIFE, AMARA! NO ONE SHOULD DARE TO TOUCH YOU! NO
ONE OTHER THAN ME!" Wow! So gusto na niyang pangatawanan ang pagiging asawa niya sa
akin? Wow naman! Kinilig naman ako don. Nakakakilig na parang mamamatay na ako.
Sobra!

"Don't you think you're being unfair? May Shauna ka tapos ako wala? Hindi naman
yata pwede yan! Nagtataksil ka nga sa 'kin eh, pinagdamot ba kita? Sa harap ko
mismo, pinagbawalan ba kita? Hindi, Arthur. Hindi. Kaya wala kang karapatang
sabihin sa'kin 'to! Wala kang karapatang pagbawalan ako!" Asik ko. Nakakainis siya
alam mo yun? Parang tanga. Hindi naman siya ganito dati eh. At ano bang pakialam
niya sakin? Wala. Hindi niya ako dapat pakialaman sa mga ginagawa ko dahil kahit
minsan, hindi ko siya pinakialaman sa mga ginagawa niya.

His jaw clenched and his gripped on the steering wheel tightened. "Just.. just
don't hang out with other men, Amara." Halos pabulong niyang sambit.

"Eh ano naman sa'yo? Hindi ba, wala ka namang pakialam sa 'kin? Don't tell me
nagseselos ka?" Napatawa ako. Selos? Siya? "THAT'S DAMN IMPOSSIBLE!" I snorted and
shook my head in disbelief. Napakaimposible naman talaga ng naiisip ko. "Kaya pwede
ba, STOP THIS CAR AND LET ME DO WHAT I WANT!"

Hinampas niya ang manibela at humarap sa akin. "FINE! DAMN IT! I'M FUCKING
JEALOUS!"

Parang may bumara sa lalamunan ko at hindi ko mahanap ang tamang salita. Napatameme
ako at napatitig sa kanya.

Siya ba ang lasing sa aming dalawa?

Did I hear it right?

Processing...

Processing...

At ito na naman ang puso ko. Lumalakas na naman ang tibok at sinisigaw ang pangalan
niya.

"I'm jealous, Amara. I fucking really am. I don't want you to see with any other
men aside from me." Malumanay ang boses nito at ako ay nakatitig lang sa kanya.

Nag-uunahang magragasa ang aking mga luha galing sa aking mata.

"A-A-A.. A..n-no?" I stamerred. He sighed and stopped the car.

Napapikit siya ng mariin. "Nagseselos ako, Amara. Ayokong nakikita kang may kasama
kang iba. Gusto ko ako lang-"

"Bakit?" Pagputol ko sa sasabihin niya. Hindi siya sumagot. Hinawakan niya ang
kamay ko pero winaksi ko ito. "BAKIT?! ANSWER ME ARTHUR! WHY?!" Lumalim na ang
paghinga ko at lumalabo na rin ang paningin ko dahil sa mga luhang umaagos dito.

Hindi pa rin siya sumagot at nakatungo lang.

"WHY ARE YOU DOING THIS TO ME?! WHY ARE DOING THINGS TO ME?! BAKIT MO SINASABI
'TO?! PARA SAKTAN NA NAMAN BA AKO?! ANO?! GINAGAWA MO BA 'TO PARA UMASA AKO TAPOS
SA HULI IIWAN AT SASAKTAN MO AKO?! SAGUTIN MO AKO ARTHUR! BAKIT?!"

"GINAGAWA MO BA 'TO PARA SAKTAN AKO? BAKIT BA LAGI MO NA LANG AKONG SINASAKTAN?!
ANO BANG GINAWA KO SAYONG MALI HA? MINAHAL LANG NAMAN KITA ARTHUR! AT HANGGANG
NGAYON MAHAL PA RIN KITA! PUTANGINA! MAHAL NA MAHAL KITA! GAANO BA KALAKI ANG
KASALANAN KO SAYO PARA SAKTAN MO AKO NG GANITO?" I sobbed. Hindi ko na kaya.

"Ang sakit sakit sakit na Arthur. Ang sakit dito oh." I pointed my heart. "Ang
sakit sakit sakit sakit na. Hindi ko na kaya. Bakit kasi pinapaasa mo ako? Bakit ba
pinaparamdam mo sakin to? Bakit ba sinasaktan mo ako? Bakit ba kita minamahal?
Pwede ba, please lang, parang awa mo na, tama na. Hindi ko na kaya." Pinagdikit ko
ang dalawa kong palad. "Parang awa mo na Art. Tama na please.. tama na.. ayoko
na.." then I cried hard. This is the first time I begged for him.

Sobrang sakit na at hindi ko na talaga kaya. Bawat kilos niya, bawat salita niya,
bawat tingin niya, nasasaktan ako do'n.

I cried hard and I felt him hugging me. Wala na akong lakas para makaangal pa kaya
hinayaan ko na lang.

"Ssh.. I made you cry again. I'm a jerk, I know. Pero pwede bang wag mo akong
iiwan? Kahit sobrang nasasaktan ka na? Patawarin mo ako kung nasasaktan kita,
Amara. Patawarin mo ako.." he said that while caressing my hair. I sobbed.

Yes, damn you, you're a jerk. A total jerk for hurting me like this! At kahit gusto
kitang iwan, hindi ko magawa. Kahit gusto na kitang kalimutan at alisin sa sistema
ko, hindi ko kaya.

Ganyan kita kamahal Arthur.

Naramdaman kong bumigat ang talukap ng aking mga mata.

Sa ganoong posisyon, hindi ko na namalayang nakatulog ako.

Pero bago ako makatulog ng tuluyan ay narinig ko pa siyang nagsalita at pinagdasal

kong sana ay hindi lang iyon panaginip.

"I love you, Amara.."

--

20

Nagising ako dahil ang sakit ng ulo ko pati na rin sa init ng araw na tumatama sa
balat ko.

Sino ba kase ang nagbukas ng bintana?

Wala sa sariling naupo ako habang nakahawak sa ulo ko.

Bakit ang sakit nito? Parang hinahati sa gitna sa sobrang sakit.

Tumayo na lamang ako at diretso sa banyo. Pipikit-pikit pa ako dahil inaantok pa

ako. Kung bakit ba naman kasi ang sakit ng ulo ko eh!

Nang makapasok ay agad akong humarap sa salamin. Pero halos mapamura ako dahil sa
hitsura ko.

Waaaaaahhhh, may multoooooo!

At ang pangit!

Then I realized. It's my reflection!

Shit..

Bakit ang pangit ko?!

Ghaaaad. Ang itim ng ilalim ng mata ko at namumugto rin mismo ang mata ko! Kalat
kalat ang lipstick tapos ang pisngi ko ay pak na pak at parang nasapak!

Another GHAAAAAAAD. What did I do last night? Bakit ganitooooooooo?

Dahil sumasakit lalo ang ulo ko ay mamaya ko na lamang iisipin. Naghilamos ako at
tinanggal ang makeup ko. Lumabas din ako pagkatapos.

Isa pa ngang GHAAAAAAAAAD. Nahigit ko ang aking hininga ng isang Arthur Monticello
ang bumangad sa akin pagkabukas ko ng pintuan ng banyo.

Anong ginagawa niya dito?

"Good morning." Nakangiti nitong bati. Wala sa sariling napilig ko ang ulo ko at
tumitig sa kanya.

"Who are you?" Nangunot naman ang noo niya sa tanong ko. Inilagay pa niya ang likod
ng kamay niya sa noo ko.

"Lasing ka pa ba?" Tanong niya. Lasing?

"You're not Art. Where's Art?" Inosente kong tanong. "At saka lasing? Hindi ako
nag-iinom." I even shook my head many times. Kelan ako naglasing?

And suddenly, a memory flashed in my mind. Napahawak ako sa aking noo.

"Hey, are you okay?" Art asked. Hindi ko siya inintindi.

I went to the bar last night with Hosepina. I ordered hard drinks and drank it all
up. Arthur called so I went to the restroom. When I got out, I saw Arthur and he
dragged out of the bar. We rode his car, we had a fight and what happened next? Did
I fall asleep?

So that's the reason why I'm having a headache? No, it's a hangover! Tsk. That was
the very first time I drank then turned out like this. Why does Art always coming
on my way? Nakakairita na ha.

"You shouldn't have drank last night. Who even told you to drink?" May inis sa
boses nito. Marahas ko siyang nilingon at sinamaan ng tingin.

Kung hindi dahil sa'yo, hindi ako mag-iinom! Hmp!

"What are you doing here?" I just asked. Nilampasan ko siya at umupo sa kama ko.

May isa pang sumasakit sa akin eh.

Ang puso ko.

Charooooot!

Hindi. HAHAHAHAHA.

Puson kasi yon.

Oo, ang sakit din ng puson ko.

Napahawak ako sa puso ko-este sa puson ko dahil sumasakit ito. I really hate having
menstruation! Pahirap e.

"You don't look okay. Magpahinga ka na lang dyan. Bababa ako at dadalhan kita ng
pagkain dito." Nagulat na nga ako sa sinabi niya, nagulat pa ako sa ginawa niya!

Ampsosnrndksisjwpqpzn!
He kissed me in my forehead!

Sweet.

Nang marealize ko ang ginawa niya ay wala na siya sa paningin ko. WALANG HIYA NAMAN
OH!

"ARTHUR MONTICELLOOOOOOOOOO!" I shouted at the top of my lungs. Langya

kaseeeeeeeeeeee. Pinapabilis na naman niya tibok ni hearteu heart.

Pero hindi dapat ako magpadala.

Tama! Don't be deceived, Amara. Hindi tayo marupok.

Dahil baka mangisay ako sa kilig mamaya kapag dinalhan niya ako ng pagkain sa
kwarto ko, hindi ko na siya hinintay at bumaba na lang.

Naabutan ko siya sa kusina, may hawak na tray at paalis na sana pero nakita lang
ako. Kumunot naman ang noo niya. "I told you to rest. Bakit ka bumaba?"

I shrugged. Kinikilig ako e, letse ka kasi.

Isasagot ko sana yan kaso wag na lang. "I'm alright." Tipid kong sagot. Bumuntong
hininga siya.

Umupo ako at nagtawag ng maid. I told her to serve me foods. Umupo na rin sa tabi
ko si Art.

Nang tapos na niyang ihain ang mga pagkain namin, nagsimula na akong sumandok. Pero
pinigilan ako ni Art. Taka naman akong tumingin sa kanya.

"Let me." Hindi ko na siya pinigilan dahil wala rin ako sa mood tarayan siya.
Pinagmasdan ko lang siya habang nilalagyan ng pagkain ang plato ko.

I pursed my lips into thin line. Kinikilig ako.

Pinilig ko ulo ko. Shit, Amara. Wag kang kiligin.

He cleared his throat and get my attention. "Quit staring and eat." Napakurap naman
ako ng ilang beses. Kanina pa pala ako nakatitig sa kanya.

Shit ka, Amara. Pahalata ka masyado eh!

Hindi ko na lamang pinansin ang sinabi niya at nagsimula ng kumain.

We eat in silence. Walang nagsasalita sa aming dalawa-

"Amara."

-or so I thought.

"Why?" Nagsalita ako pero hindi tumitingin sa kanya. Tanging sa pagkain lang ako
nakatingin. Just by the thought of me and him, eating breakfast together, makes my
heart jump in happiness. Also his sweet gestures.

I mentally hit my head. Amara, wag kang marupok.

"Our parents won't make-"

"KUYA ARTHUUUUUUUUUUUR!"

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya dahil sa sumigaw. Sino iyon? May bisita ba
siya?

Bakit pamilyar ang boses?

I heard Art cursed and stood up and left the dining area. Sino ba yun?

Hindi ko na lang inintindi at tinapos ang pagkain ko. Wala ako sa mood ngayon dahil
ang sakit ng puson ko. Tapos inaantok pa ako.

I unconsciously yawned.

Lumabas ako sa dining table at manonood sana ng TV. Pero may bulto ng tao akong
nakita na nakaupo sa sofa. Nakatalikod ito at nanonood ng TV.

His back is familiar.

Ito ba ang bisita ni Art? Sino ba ito? Bakit pamilyar? Even his voice. Tsk.

Aalis na lang ako. Ayokong may kasamang manood! At saka, hindi ako nag-eentertain
ng kahit na sinong bisita ni Art. Bahala siya dyan.

Naglakad na ako at umakyat na pataas. Tutulog na lang ako. Wala rin kasi akong
ganang lumabas or gumawa ng kahit ano dahil masakit ang puson ko. Hindi pa rin
dumadating sina Mommy. Ano kayang oras sila darating? Should I call her? Mamaya na
lang siguro kapag nasa kwarto na ako. I left my phone there.

At oo nga pala, si Hosepina! Hindi ko na alam ang nangyari sa kanya kagabi. Ni

hindi nga ako nakapagpaalam sa kanya ng personal dahil pwersahang hinila ako ni Art
palabas. Ano kayang nangyari na sa baklitang iyon?

Nasa kalagitnaan na ako ng paglalakad pataas ng may tumawag sa pangalan ko.

"NAYELY!"

Nanlaki ang aking mga mata at lumingon sa taong nasa salas. At laking gulat kung
sino ang nakita doon!

What is he doing here?!

"W-what.. What are you doing here Laxus?!"

--

21
He ran towards me and hugged me tight. Hindi pa ako nakakahuma sa pagkabigla ng
makita siya dito, ay hinalikan naman niya ako sa pinsgi at saka bumitaw.

Teka..

Agad ko siyang sinapok.

"Aray ko naman!" Daing nito. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Nakayakap ka na nga, nakahalik ka pa? Aba matinde!" Asik ko. He just chuckled.

"Don't you miss me, Nayely? Namiss kaya kita." And then he pouted. Shocks! Ang
cute.

I pinched his cheeks. "Stop it. Ang cute mo." At saka ako tumawa. Nanlalaki naman
ang mga mata niyang nakatingin sa akin.

"D-Did y-you just laugh?!" At mas lalo akong natawa. Why is he like this? Ang cute
ng expression niya. Para siyang nakakita ng multo habang nakaturo sa akin ang
hintuturo niya.

"Why? Is it forbidden for me to laugh?" Then I smiled sweetly. Kinusot niya ang
kanyang mata at tumingin sa akin. I shook my head. Baliw na siya.

"Dyan ka na nga!" Iiwan ko na sana siya ng may maalala ako. "Teka nga. Anong
ginagawa mo dito?" Kunot-noong tanong ko.

"Binibisita ko lang si Kuya Arthur. At saka syempre para makita kita!" Masaya
nitong saad. Wait. Magkakilala sila? At alam niyang nandito ako? Paano-

"I'm his cousin, Nayely. At alam ko ring kasal kayong dalawa. Nando'n ako noong
kasal nyo pero hindi mo na ako nakita dahil umalis din naman agad ako." I blinked
many times while absorbing what he said.

So kaya niya ako kilala?!

Ghaaaad. I became paranoid because of that! Jusko, kaya naman pala! Ni hindi sumagi
sa isip ko na pinsan niya si Art. Ibang klase rin itong Laxus na 'to. Pinakaba pa
ako. Jusko!

I gave him death glare. "Bakit hindi mo sinabi sakin?!" Kainis 'tong Laxus na 'to.
Tumawa na naman siya. Napakamasiyahan niya, ano? Hindi halata.

"Sorry na, okay? Ang init ng ulo mo, meron ka ba?" Casual na tanong nito. Tinaasan
ko siya ng kilay.

"Ano namang paki mo? Dyan ka na nga." At iniwan ko pa siya doon. Tawa pa ng tawa ng
loko. Tsk. Isa rin po siyang walang pag-asa.

•••

It's already dinner at hanggang ngayon ay nandito pa rin si Laxus. Ayaw ng lumisan
sa aming tahanan. Kanina pa rin siyang pinapaalis ni Art pero dahil siya si Laxus
Villaruel, sorry ka na lang.

Nandito kami sa hapag-kainan. Kami lang tatlo. Our parents are not going here
anymore to visit my dead heart for Arthur. Charing!

Pero hindi na nga raw sila makakapunta. Ang dahilan? Aba hindi ko alam!
"Nayely, stop staring at me. Alam kong crush mo ako pero wag mong ipahalata."
Nabalik ako sa realidad ng marinig ang napahanging sinabi ni Laxus. Sinamaan ko
siya ng tingin tapos inirapan.

Duh! Parang siya yung nagsabi sa aming ako ang gusto nya ah? Parang hindi yata ako
yon?

Napatingin ako kay Art na ngayon ay madilim ang mukha. Problema naman nito? Hindi
ko na lang pinansin at magsasandok na lamang. Magpinsan nga sila. Parehas abnormal!

Pero hindi na naman natuloy!

"Let me."

"Let me."

Sabay na sabi ng dalawa. Nagkatinginan sila at nagsukatan ng tingin habang ako

naman ay nagsasalitan ng tingin sa kanila.

May pakiramdam akong hindi ako makakakain ng ayos nito.

"Ako na lang." Giit ko. Lanjo naman kasi. Nagstaring contest pa eh gutom na ako!
Edi bahala sila dyang dalawa.

Hinayaan naman nila ako at nagsimula na rin kaming kumain.

"Eat this." Ani Arthur at naglagay ng ulam sa plato ko. Kahit natigilan ako sa
ginawa niya ay hindi ko na lang pinahalata at kinain ang nilagay niya. Nandito si
Laxus at ayokong maghinala siya sa aming dalawa.

"Masarap 'to, Nayely." Nakangiting sabi ni Laxus at naglagay din ng ulam sa plato
ko. Gaya ni Art ay hinayaan ko na lang din.

"Eat more vegetables, Amara." Ani Arthur at naglagay ng gulay sa plato ko.

"You should try fish dishes too." Ani Laxus at naglagay ng isda sa plato ko.

And for the second time, nagkatinginan na naman silang dalawa. Naiimagine kong may
kuryenteng dumadaloy sa pagitan nila.

I shook my head. Bahala sila dyan.

Kesa pansinin ay tinuloy ko na lang ang pagkain ko. Hindi naman ako mabubusog kung
panonoorin ko lang sila.

"Kumain ka ng marami. Ang payat mo na." Art scooped rice and put it on my plate.
Sinamaan ko siya ng tingin.

Busog na ako eh!

At saka, parang tunay Art ah? Dati-rati ay hindi mo nga ako pinapakain tapos
sasabihin mong mapayat ako?! Who's at fault?!

"Pero..." I was about to speak when Laxus interrupted me.

"You should also eat this, Nayely. Masarap 'to." At siya ang naglagay ng ulam.

Akala ko ay matatapos na iyon dahil nakadalawang bulos na ako. But I'm wrong.
Completely wrong! They gave me different fruits, desserts and drinks.

"Eat it up, Amara."

"Kain ka pa, Nayely."

Sabay na namang sabi ng dalawa. Habang ako ay maiyak-iyak na sa kabusugan. Ayoko

na. Bakit ba ako napunta sa ganitong sitwasyon? Dapat pala hindi ko na sila
hinayaan kanina!

Huhuhuhu.

"Busog na ako." Marahas akong binalingan ng dalawa at sinamaan ng tingin.

"No. Eat that." Sabay nilang turan. And for the nth time, nagstaring contest na
naman sila.

Damn.

Wala akong nagawa kundi kumain ulit. Pero binagalan ko lang.

Bwiset.

"Wait." Napatingin ako kay Art at napaigtad ng lumapat ang hinlalaki niya sa gilid
ng labi ko. And what shocked me more is when he licked it!

OH MY GOODNESS!

He even smirked at me.

Putangina, Arthur. Yung takbo ng puso ko bumibilis na naman dahil sa'yo.

Agad akong napainom ng tubig at kung mamalasin ay nasamid pa!

I coughed pero hindi na natuloy dahil na naman kay Art!

Paano kasi siya nagpunas ng bibig ko.

WALANG HIYA! AYOKO NA!

Dahil sa kilig at hiya ay tumayo ako at nagpaalam na busog na ako. Tumakbo ako ng
mabilis papunta sa kwarto ko. They even called me but I didn't turn my back.

Hinawakan ko ang dibdib ko ng makapasok ako sa kwarto ko.

Isa pa ngang putangina.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko at isa lang ang sinisigaw nito...

Art. Art. Art.

--

22
MABILIS nagdaan ang mga araw at November 4 na ngayon. Yes. So it means, fieldtrip
or let's say OUTING na namin ngayon. And another yes, kami ang nanalo kaya ayan.
HELLO OUTING!

We're already in the field and Joseph is here beside me. Kanina ko pa rin siyang
hindi makausap dahil tulala siya at parang balisa.

"JOSEPH!" I called out his name. Sa lakas ng boses ko ay nabalik siya sa realidad.
He blinked his eyes many times tapos kumunot ang noo niya.

"Kanina pa kita tinatawag. May problema ka ba? Bakit parang balisa ka?" Taka kong
tanong. He's not the usual Hosepina.

"A-ah.. w-wala." At umiling siya. Tumaas ang isa kong kilay sa inasta niya. He's
lying. Bakit hindi niya sabihin sa akin?

Tumalim ang tingin ko sa kanya. "Are you going to tell me or I'm going to rip your
head off?"

Hilaw siyang tumawa at nangamot ng batok. "Amara girl, I'm fine, okay? Iniisip ko
lang sina Bebe Laxus at sayang hindi natin sila kasama." Anito. I sighed. Ayaw niya
talagang sabihin sakin. Kung ayaw niya, I'll respect him na lang. Wala naman akong
magagawa sa bagay na iyon.

The shuttle arrived. Bitbit ang bag ko na ang laman ay mga gamit ko, sumakay na ako
sa shuttle.

We have arranged seats. Hinanap ko ang upuan na para sa akin at saka umupo. Hindi
kami magkatabi ni Hosepina. Sad naman. Pero sa tabi ako ng bintana kaya ayos na
rin.

If you're going to ask me where is Art, since our Professors will come with us, I
DON'T KNOW. Hindi ko pa siya nakikita at ayoko rin siyang makita. Bahala siya sa
buhay niya.

Ang daming ganap pa naman nitong mga nagdaang araw. Si Laxus ay halos sa bahay na
namin tumira at ayaw ng umalis. Samantalang si Art naman ay ang dami pa ring
ginagawang kawindang-windang. He's being sweet and I hate it! Hindi pa nga ako
nakakamoveon, mahuhulog pa ako lalo ng malalim sa kanya. Baka lalong hindi na ako
makaahon.

Buti sana kung sasaluhin niya ako o kaya sasamahan sa pagkalunod sa nararamdaman
ko, pero malabo yun eh. May Shauna siya.

I shook my head.

Hindi dapat ito ang iniisip ko.

Art is always invading my mind.

My life.

My heart.

Jusq, ewan ko ba.

Kinuha ko ang headphones sa bag at inilagay sa tenga ko. I played any song in my
playlist.

Pinikit ko ang mga mata ko inihilig ang ulo ko sa may bintana. Mahaba pa ang byahe
at baka mga tanghali pa kami makarating. Tutulog muna ako.
Converted By: Ysai
Naramdaman kong may umupo sa tabi ko pero hindi ko na pinansin dahil hinila na ako
ng antok.

•••

"I'm going to marry you." Said he and smiled. He gave her his sweetest smile he
never give to anyone.. only to the girl he loves the most.

"But we're both young. Mom will not let me marry you." The girl frowned. The boy
hugged her.

"I'll marry you when the time comes. And that's a promise." He kissed her forehead.

"Then it's a promise." The girl smiled. They both stared into each other's eyes.

Same heart's rhythm..

They made a promise under the moonlight where the moon and stars are the wiitness
for their everlasting love.

•••

NAGISING ako dahil pakiramdam ko may nakahawak sa kamay ko. Nakaramdam din ako ng
malambot na bagay na dumadampi dito.

Pupungas-pungas kong tiningnan ang kaliwang kamay ko at nanlaki ang mata sa aking
nakita. NAGISING ANG KATAWANG LUPA KO!

OH MY GOODNESS!

Palihim kong kinurot ang sarili ko dahil baka panaginip na naman ito pero napangiwi
ako sa sakit. AMPSHEJDJSKSNEHEJS- THIS IS NOT A DREAM?!

DAMN!

Art is holding my hand and planting kisses to it!

Napasinghap ako at napabaling ang tingin sa akin. Ngumiti ito sa akin.

Wala na. Finish na.

Sorry ka na lang, Amara. Kay Art lang talaga titibok ng ganyan kabilis ang puso mo.

"How's your sleep? Did I wake you up?" Anito at dinampian na naman ng halik ang
likod ng kamay ko. And oh, his hand is intertwined into mine.

Pakipaalala nga po sa aking dapat hindi ako kiligin.

KENEKELEG KESE EKE EHHHHH~

I bit my lower lip.

Hahayaan ko lang ba siya o kukunin ko ang kamay ko pabalik?

Lintik kasi. Hindi ko alam ang gagawin ko. Nabobobo na ako dito.

I chose the latter.

Inilibot ko ang paningin ko at nakitang kami na lang ang nandito. Anong oras kami
dumating? Kanina pa ba-

Napaigtad ako ng maramdaman ko ang kamay ni Art sa mukha ko. He's caressing my
cheek.

Binalot naman ako ng kaba. Ano bang ginagawa niya? This is creeping me out!

Tumingin ako sa kanya. Nakatingin siya sa mukha ko na wari'y pinag-aaralan ang

bawat parte nito.

Pwede bang pagbigyan ko muna ang sarili ko? Gusto ko siyang makasama kahit ngayon
lang, kahit nakaw na sandali lang, kahit hindi siya akin, at kahit hindi niya ako
mahal.

Hindi ko muna iisipin ang dahilan niya kung bakit niya ito ginagawa. I'll savour
the moments we have right now. At least pakiramdam kong mahalaga ako sa kanya..
kahit ngayon lang.

"Art.." I called him. He's not speaking. Nakatingin lang siya mukha ko. He's
tracing my eyebrows, my eyes, my nose, cheeks, jaw, and chin until he reached my
lips. He stared at it.

Napaiwas naman ako ng tingin.

"Look into my eyes, Amara." Wala sa sariling tumingin ako sa mata niya. I'm seeing
mixed emotions. Hindi ko mawari kung ano ba talaga ang pinapahiwatig ng mga tingin
niya ngayon.

Ang dami na namang tanong na gumugulo sa isip ko pero hindi ko na muna binigyang
pansin. Ayokong sayangin ang nga segundong kasama ko siya.

Oo na. Tanga na kung tanga pero mahal na mahal ko siya. Masisisi nyo ba ako? Ang
tagal kong naghanap ng atensyon mula sa kanya hanggang sa napagod ako pero ngayon..
ibinibigay na niya.. sasayangin ko pa ba? Gusto kong maramdaman man lang kahit
papaano. Kahit naguguluhan ako kung bakit bigla siyang nagbago.. wala na akong
pakialam sa ngayon.

Kahit walang kami..

Basta may siya at ako...

Masaya na ako.

"I don't deserve your love.. but let me prove myself this time."

And with that, I felt his soft lips into mine. Hindi na ako nagdalawang-isip at
pumikit na lang at tinugon ang halik niya.

His lips moved and so as mine. He's asking for entrance so I let him in. He slid
his tongue inside my mouth and wandered. He's kissing me with so much love and
care.

Art, even if you're not deserving for my love, I will still love you no matter
what.

--

23

"LET me carry your bag." Hindi pa ako nakakasagot ay nakuha na niya ito.

Matapos ang nangyari kanina sa loob ng shuttle-

SHIT. AYOKO NG MAALALA!

KINIKILIG AKOOOOOOOOOOOOOOOO!

So yun nga. After that.. ehem.. kiss.. ehem.. lumabas na rin kami. Baka
mapaghinalaan pa kaming dalawa.

Pero bitbit niya ang bag ko.

Paano kung magtanong sila kung bakit siya ang may dala ng bag ko? At kung bakit
sabay kami?

"Ako na ang magdadala. Baka makita nilang ikaw ang may dala tapos magtanong pa
sila-"

"Then we will let them know." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya at hindi
sinasadyang nahampas siya.

"Nababaliw ka na ba-"

"Oo, sayo." Napalabi ako. Kelan pa siya natuto ng nga gano'n? Nag-iwas ako ng
tingin at naramdaman kong nag-init ang mukha ko.

Damn you, Art. Wag mo akong pakiliging peste ka.

Tumawa siya at nagnakaw ng halik. Nagulat ako sa ginawa niya kaya naitulak ko siya.

"Art!" Kinindatan lamang niya ako at nauna ng maglakad.

BWISIT NAMAN EH! NAKAKAINIS!

Bakit kasi smack lang?! Dapat ano-

Great, ang landi ko na.

Sumunod na rin ako sa kanya dahil maloloka lang ako sa mga naiisip ko. Pumasok kami
sa resort.

Nandito kami sa Batangas, sa ARTARA Resort. This resort belongs to Art's family.
Kung bakit Artara ang pangalan ay hindi ko alam.

Maganda ito at malawak. Sikat din itong puntahan ng nakakarami.

Binati si Art ng mga empleyado dito. They know Art, of course. Sila ang may-ari eh.
Nakita ko sa lobby area ang mga kaklase ko pati mga Professors namin at nakita din
nila kami. May ibang kinilig dahil nasilayan si Art at titig na titig pa.

Sarap durutin ang mga mata!

Pagsasapukin ko ang mga ito eh.

Ang sarap lang isagaw ang mga salitang 'THAT PROFESSOR IS MY HUSBAND!' para
matauhan silang akin lang si Art. Kaso..

Nakita ko rin si Joseph. Nakatingin lamang ito sa amin.

Teka.. bakit hindi niya ako ginising kanina?

Kung ginising niya ako, hindi sana mangyayari yung kanina sa shuttle.

Nag-iwas ng tingin si Hosepina. May mali sa kanya. Kakausapin ko siya mamaya.

"Nandito na ba ang lahat?" Tanong ni Art sa kanila. Sir Celo spoke.

"Diana, Jaztine, and Elyza are still in the restroom." Anito. "Lesly, call them
now. Tell them Sir Art is already here." Tumalima naman si Lesly.

Umupo ako sa tabi ni Hosepina. Hindi ako sanay na ganito si Hosepina. Tahimik
lamang siya at parang wala sa sarili. Hahayaan ko na muna siya. Baka sadyang malaki
lang ang problema niya. Magsasabi naman siya sakin kapag handa na siya.

Hindi nagtagal ay dumating na rin ang apat.

"Since we will stay here until November 6, we prepared activities for you guys. For
now, magpahinga muna kayo. The five boys we have here, Joseph and Adrian will share
in room #24, and the rest of the boys will share the next room, #25." Ani Art.

"Sa girls naman, Khia, Maica and Kryztel Grace, room 30. Shzachnae, Emerald and
Zunaira, room 31. Felicity Brielle, Anikka Mikayla and Yan Ria, will share the room
32. Scarlet, Amara, and Cyra, room 33. Michaela Joie, Akisha Mae and Azhira Nicole,
room 34. Diana, Lesly, Olivia, room 35. Elyza, Claire and Ylana Isabelle, room 36.
At ang natira pang apat, Hannah, Jamaica, Andy Skye and Natalie will share in room
36." Ani Ma'am Kianeshra. Naggrupo-grupo naman kami base sa sinabi ni Ma'am.

Nagtawag si Art ng ilang empleyado para samahan kami sa mga rooms namin. Hindi ko
close ang dalawa kong kasama. You know guys, I have no friends.

Si Hosepina lamang ang tangi kong kaibigan kaso kasama naman siya ng mga lalaki.

"This will be your room." Sabi ng staff sa amin. Binigay niya sa amin ang susi ng
kwarto. Pumasok naman na rin kaming tatlo.

•••

NAAYOS ko na ang mga gamit ko at nakapagpalit na rin ako ng damit. Kinuha ko pa ang
bag ko kay Art kanina dahil di ba nga, siya ang may dala.

Lalabas na lang muna ako. Mamayang gabi may gagawin kaming activity. Kung ano iyon
ay hindi ko rin alam. May pa-surprise pa silang nalalaman. Kapag talaga hindi
maganda ang gagawin namin mamaya ay nakoooo.
Hinayaan naman nila kaming magpahinga muna. O kaya gawin ang mga gusto namin ngayon
maghapon. Yung dalawa kong kasama ay umalis na kanina pa. They are wearing
swimsuits. Alam nyo na naman siguro ang gagawin.

At ako naman ay pupuntahan ko si Hosepina. I know something's bothering him and I

want to help him. Tinanggap ko na siya bilang kaibigan ko kaya gagampanan ko ang
pagiging kaibigan ko sa kanya.

I went to their room. Room #25.

Kumatok ako ng tatlong beses. Hindi naman nagtagal ay nagbukas ito at saktong siya
ang nagbukas.

Nagkatinginan lamang kami. Bakit feeling ko may kung anong harang sa pagitan naming
dalawa?

"Hosepina.." nag-iwas siya ng tingin.

"Bakit hindi ka nagpapahinga?" Tanong niya. I shook my head.

"I want to talk to you." Diretsa kong sagot. Kita ko ang pag-aalinlangan sa mukha
niya.

Anong trip ng baklang 'to?

Iniiwasan ba ako nito?

"Bakit-"

"Please." I cut him off. I badly want to talk to him. Hindi ko siya matutulungan
kung hindi ko siya makakausap!

He sighed in defeat.

Sumakay kami ng elevator at nagpunta sa rooftop.

"Bakit hindi mo ako pinapansin?" Tanong ko pagkarating na pagkarating namin sa

rooftop.

"May problema ka ba Hosepina? Bakit hindi mo sinasabi sakin? Tutulungan naman kita
eh." Ani ko at sumimangot. He's my friend and the thought of him not telling me his
problem makes me feel useless.

"Amara girl. Hindi naman sa gano'n. Sorry, masyado lang okupado ang isip ko."
Anito.

"Ano bang iniisip mo?" Tanong ko. Umiwas siya ng tingin at hindi na muling
nagsalita. Gaano ba kahirap sabihin ang problema niya?

"Hosepina?" Hindi siya kumibo. Nakatungo lang siya.

"Hosepina.." muli kong tawag sa pangalan niya. Gaano ba kalaki ang problema niya?

"Hose-"

"Nakabuntis ako."

Otomatikong nanlaki ang mata ko sa pagkagulat dahil sa sinabi niya.

OH MY GOODNESS!

SERYOSO BA SIYA?!

PAANO NANGYARI YON?

KELAN?

OH MY HOSEPINA!

"H-Hosepina.." tawag ko sa kanya dahil nagsimula ng umagos ang mga luha niya.

"I.. I didn't mean to. Hindi ko alam! Lasing ako no'n.. Nagising na lang akong may
katabing babae at parehas kaming walang saplot!" Sinabutan niya ang kanyang sarili.

Napaupo na rin siya. So kaya siya wala sa sarili dahil doon?

"Kelan? Paano nangyari? Sino yung babae?" Sunod-sunod kong tanong ng makapantay ko
na siya.

Umiiyak lang siya. "Noong niyaya mo akong mag-bar. Hindi ka na bumalik no'n
pagkatapos mong magrestroom kaya nagpakalasing na lang ako dahil nando'n na rin
naman ako. Baka rin kasi mawawala 'tong nararamdaman ko para sa'yo." Anito na
nagpagulat sa akin.

A-Anong sinabi niya?

"A-Ano..?" Utal ko. Tama ba ang narinig ko? May nararamdaman siya sa akin?

"I like you, Amara. Bata pa lang ako ay alam ko ng tagilid ako. My Mom accepted me
for who I am but not my Dad and brothers. Pero nag-iba ang paniniwala kong bakla
ako ng makilala kita, Amara. Noong sinabi ko sa'yong bakla ako ay nag-doubt na ako
sa sarili ko dahil alam kong hindi sang-ayon ang isip at puso kong sabihin sa'yo
yun. Pero kilala kita. You don't socialize to anyone. Hindi ko pinansin ang pag-
aalangan ko at kinaibigan ka dahil gusto ko ring mapalapit sayo. Pero hindi ko alam
na sa ginawa kong iyon, mapapatunayan kong lalaki talaga ako." He's saying that to
me right to my eyes. Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga naririnig ko.

I've hurt him unknowingly.

"Nasaktan ako noong nalaman kong asawa mo si Sir Art. Noon pa man ay napapansin ko
na ang iba ang tingin mo kapag tinitingnan mo siya. May halong lungkot ang iyong
mga mata pero kita ko ring mahal mo siya. At tama nga ang hinala ko, mahal mo siya.
Ang sakit malamang wala na akong pag-asa sayo. Asawa mo na siya e. Tapos mahal mo
pa. Kaya nagpakalasing ako noong araw na yun. Then I met that girl. Umupo siya sa
upuang nilisan mo. Her name's Marah. Akala ko ikaw. Dinaluhan niya ako sa
paglalasing. Lasing na nga siguro ako noong mga araw na yun at mukha mo ang nakita
ko noong kaharap ko siya. Then I kissed her because I thought it was you. And the
rest is history.." patuloy sa pag-agos ang luha niya habang sinasabi yon.

I was stunned. I didn't know..

Niyakap ko siya dahil naiiyak na rin ako. Walangyang bakla 'to, sa dinami-dami ng
magugustuhan, ako pa! Besties kami eh!

"I'm sorry, Hosepina. Hindi ko alam. Sorry kung nasasaktan na pala kita. Patawarin
mo ako.." I pat his head. Nasa ganoong posisyon lang kami ng ilang minuto.

He's silently crying while I'm comforting him.

Kumalas siya sa yakap at humarap sa akin ng may malungkot na ngiti. "Kahit nalaman
mo ng gusto kita, wag mo akong iiwasan ha? Isa ka sa mga taong tumanggap sa 'kin
kahit bakla ako kaya ayaw kitang mawala sa buhay ko. Tanggap kong hindi mo ako
mamahalin dahil si Sir Art na ang mahal mo at tanggap ko ring hanggang magkaibigan
lang tayo. Kaya wala kang dapat ipag-alala." Anito. Tuluyan na akong umiyak.

"I'm really sorry, Hosepina. Kung-"

"What are you sorry for? Hindi mo kasalanang nagkagusto ako sa'yo. Wag ka ngang
umiyak dyan, ang pangit mo." Natatawa niyang saad. Sinamaan ko naman siya ng
tingin.

"Pero wala talaga akong planong ipaalam sa'yo ang nararamdaman ko. Na-carried away
lang ako kanina kaya pati feelings ko, nabulgar ko na." At saka ito tumawa. Its his
real laugh. Napangiti ako. Mabuti naman at okay na siya.

I salute him. Tinanggap niya na hindi ako magkakagusto sa kanya dahil may mahal na
akong iba. It's hard to accept that you already lost in a game when you haven't
started playing yet. Pero tinanggap niya yun.

People will be happy if they learn to accept things happening to them. Bakit may
mga kontrabida sa teleserye? Bakit sila nakakagawa ng masama? Dahil hindi nila
tanggap ang mga nangyayari sa buhay nila. Kung natuto lang silang tumanggap, hindi
sila makakagawa ng mga masasamang bagay. Kung nakuntento lang sana sila.

Learn to accept things to make everything easier. Hindi madali pero kung kakayanin
mo, makakaya mo.

Joseph knows the situation and he saw it in a bigger picture that's why he accepted
the situation.

"So anong plano mo dun sa girl?" I awkwardly asked. Nagpakawala siya ng buntong
hininga.

"I really don't know if I made her pregnant since last week lang yun pero alam kong
posible. Nang magising siya noong araw na yun, dali-dali siyang umalis at dala ng
pagkagulat, hindi ko na rin siya napigilan. Wala akong nakuha sa kanya kundi ang
pangalan niya kaso 'Marah' lang ang alam ko. Pinahanap ko na siya dahil may balak
akong panagutan siya kung sakaling may mabuo pero hanggang ngayon ay wala pa ring
balita." Napangiti ako sa sinabi niya. He's a responsible man.

"Wag kang mag-alala, feeling ko siya ang destiny mo. Mahahanap mo rin siya, Joseph
Alejandro." At ngumiti ako sa kanya. Hindi gaya ng dati na mandidiri siya sa
pangalan niya, ngayon ay tanggap na niya.

"Thank you, Amara." He said then smiled.

He's no longer a gay.

--

24
HINDI pa rin ako sanay na buo na ang boses ni Joseph kapag kinakausap ako.

Pero masaya ako dahil lalaki na siya. Ghaaaad, he's so sayang kaya! Gandang lahi
nito. Jusq, he's no longer Hosepina, he's now DADDY JOSEPH.

Hindi ko na rin pala siya matatawag na Hosepina!😭 Should I call him Alejandro now?

"Oh? Bakit ka nakasimangot dyan?" Tanong nito. Magkasama kami ngayon, kumakain.

"Hindi na kita matatawag na Hosepina. Lalaki ka na eh." I honestly said. Napatawa

naman siya. Pati tawa niya, manly na.

"Pwede mo pa rin akong tawaging Hosepina o kahit na anong gusto mong itawag sakin.
Hindi yun big deal." Anito. Nagliwanag ng mukha ko.

"Talaga?! Waaaah, okaaaay Alejandro!" Ngumiti ako ng malapad sa kanya. Nailang

naman ako dahil nakatitig lang siya sakin.

"I'm still not used seeing you smiling or laughing. But you should smile often. It
suits you." Seryosong sabi nito kaya napanguso ako. Wala naman akong rason para
ngumiti o tumawa. Masama naman kung tatawa ako o ngingiti ng walang dahilan. Baka
mapagkamalan pa akong baliw.

Baliw naman talaga ako pero kay Art lang.

Hehez.

Inirapan ko na lamang si Hosepina at kumain na lang ulit. Mamaya ay magsisimula na

ang activity namin.

Ano kaya ang hinanda nila?

•••

KINANSELA ang aktibidad ngayong gabi. Ano ba yan! Excited pa naman ako. First time
kong makikisalamuha sa mga kaklase ko, hindi pa natuloy. Mukhang ayaw talaga ng
tadhanang makipagkaibigan ako. Kay Art lang niya gusto.

Kasama ko na naman si Alej. Alej na tawag ko sa kanya since lalaki na siya at ang
haba naman kung Alejandro pa. Sa Dine Hall kami pupunta dahil doon kami kakain.
Doon din kasi kumakain lahat ng nasa resort.

Kanina pang hinahanap ng mata ko si Art pero hindi ko mahagilap. Nasa'n naman kaya
iyon?

Papasok na kami sa Dine Hall ng may lumapit sa amin ni Joseph. Nandoon na rin ang
iba, kanina pa. Kami na lang yata ang hinihintay.

"Excuse me.." tumingin ako dito dahil ako ang in-approach niya. "Are you Ms.
Salvador?" Anito. Tumango naman ako. "Someone is looking for you in the top floor."
Kumunot naman ang aking noo. Sino naman iyon?

"Who is it?" Tanong ko.

"I was only told to tell you that someone's looking for you.. and you should
proceed there right now, Ms. Salvador. I was also told to tell you that this is an
important matter.."
Napatingin ako kay Hosepina na waring nagtatanong kung pupunta ako. Nagkibit-
balikat lang siya. Sigh.

"I'll go there. Kilala ko naman siguro yung nagpatawag sakin. Tatawag ako sayo
kapag may nangyaring hindi maganda." Ani ko kay Joseph.

"Mag-iingat ka." He kissed my forehead before entering the Dine Hall. Sinamahan
naman ako ng staff paakyat sa pinakamataas na palapag ng gusali.

Artara Resort is also a hotel. Artara Hotel and Resort.

We heard the 'ting' sound of elevator which only means, we've reached the top
floor. Pagkalabas ko ay bumungad sa akin ang napakalawak espasyo.

Ginala ko ang aking paningin. May salas, kusina, komedor, mayroon ding dalawang
pinto na marahil ay kwarto at banyo.

Para itong bahay sa pinakatuktok ng gusali.

Tatanungin ko sana ang staff na kasama ko ng makitang wala na ito sa likod ko.
Pinindot ko ang button ng elevator pababa pero hindi ito gumagana. Ayaw ng
magbukas. What should I do?

Sino bang nagpatawag sa akin dito?

Hindi naman siguro matandang kalbo tapos re-rape-in ako? O hindi kaya, oh my God,
baka may multo dito! Tapos papatayin ako sa sindak parang kay Barbara?

Kinakabahan man ay nagsimulang lumakad ang aking paa at dinala sa komedor.

I was stunned when I saw what is inside the dining room.

Is there a couple having a dinner date here?

Candlelight dinner was prepared and it's kind of romantic. SANA ALL.

May kandila lang ako sa amin pero ang puso kong patay na patay kay Art lang ang
pinagtitirik ko.

Pero mas nagulat ako ng may yumakap sa akin mula sa likod. Lilingunin ko sana ng
magsalita ito.

"Amara.." boses pa lang ay alam ko na kung sino. Siya ba ang nagpatawag sa akin
dito?

Siniksik niya ang kanyang mukha sa leeg ko at dinampian ng mumunting halik. Halos
mapugto ang aking hininga sa ginawa niya.

Nakikiliti ako!

Wag dyan, Art. May kiliti ako dyan. Ay yay yay!

"Art." May pagbabantang tawag ko sa pangalan niya. Tinigil naman niya at hinarap
ako.

I was about to speak when he kissed me in my lips. Smack lang. Phew. Hindi pa ano
eh-
"Are you disappointed because I didn't kiss—" Tinapik ko ang bibig niya. Sinong
disappointed huh? Tumawa na lamang siya at hindi ko na rin iyon pinansin pa.

"Anong ginagawa natin dito? Bakit mo ako pinatawag? Anong kailangan mo?" Sunod-
sunod kong tanong. He hugged me before answering.

He's acting sweet again.

Hindi kaya kami langgamin?

Baka pati paminta, langgamin ah.

"We will have a dinner date that's why we're here. And you are all that I need." He
kissed my head and caressed my hair.

Haya'n na. Kinikilig na naman po si Amara.

Wag kayo dyan. Pagbibigyan ko muna ang sarili ko di ba? Kahit yung ngayong tatlong
araw lang namin dito.

Isasantabi ko muna ang mga kasalanang nagawa niya sa akin at pagbibigyan ang sarili
ko. Alam ko namang ngayon lang 'to.

I want to make myself happy and being with him is my happiness.

Yisnaman!

Kumalas siya sa yakap at pinaupo ako. Pinaghila pa niya ako ng upuan. Oha, sana
all.

Umupo na rin siya sa upuang katapat ko.

"I made that. I cooked your favorites. Hope you like it." Nahihiya niyang saad.
Nag-iwas pa siya ng tingin at tumungo.

Cute.

Kasing cute ko.

Tinikman ko ang niluto niya at wala akong masabi. Ang sarap ehhhh. "How was it?"
Kinakabahan niyang tanong. Napatawa ako.

"Ang sarap!" Para naman siyang nabunutan ng tinik sa sinabi ko. Ngumiti siya.
Nagsimula na rin kaming kumain.

Nang matapos ay niyaya niya akong sumayaw. Nakayakap siya sa bewang ko habang ang
mga braso ko naman ay nasa batok niya.

We are this close.

Para na kaming magkayakap na dalawa.

"Amara." Ang ganda talaga ng pangalan ko kapag siya ang bumabanggit. Irecord ko
kaya tapos gawin kong ringtone?

"Hmm?" Sagot ko. Nakahilig ako sa dibdib niya at rinig na rinig ko ang pintig ng
puso niya. Ang lakas e. Feeling ko nga nakamegaphone sa lakas. Tapos sabay pa sila
ni hearteu heart kung mag-badump badump. Uy, destiny. Sabay na sabay.
Kami nga raw kasi ang nakatadhanang dalawa at naaayon iyon sa propesiya.

"I know my apology won't be enough but I still want to say sorry for everything
I've done to you.. patawain mo ako, Amara.." naramdaman ko ang sinseridad sa boses
niya.

Okay-

Ang isang Arthur Monticello ay humihingi sa akin ng kapatawaran.

Dapat ko ba siyang patawarin?

Kung babalikan ko ang mga ginawa niya ay masakit talaga. Pero ang nangyari ay
nangyari na. Kahit anong gawin ko, magalit man ako sa kanya o hindi, nagawa na niya
at hindi na ito mabubura pa sa aking nakaraan.

Pero sa totoo lang, tanggap ko na. Tanggap ko na ang mga ginawa niya noon sa akin.
Masakit, oo. Ikaw kaya ang masaktan hindi lang physically kundi pati emotionally.
Sige nga! Pero alam kong may rason siya kung niya iyon ginawa. At ngayong humihingi
siya ng kapatawaran, sino ba naman ako para hindi siya patawarin?

Ang mahalaga ay inamin niyang nagkamali siya. At kahit ano pang rason niya,
iintindihin ko iyon.

Yan. Ganyan ko siya kamahal.

Putangina kase. Tibok pa ng tibok ang puso kong ito, sa maling pagkakataon pa
pinili ng gago.

"Nagawa ko lang iyon dahil kailangan kitang protektahan.." kumalas ako sa

pagkakayakap niya at tumitig sa kanya. What does he mean by that?

Ako? Kailangan niyang protektahan? Saan? Kanino?

"Pero pangako, hindi na kita ulit sasaktan.." his voice broke. Parang anumang oras
ay iiyak na siya.

He cupped my face. "Mahal na mahal kita, Amara." At hinalikan niya ako. I just
stood there, unmoving. Tama ang narinig ko, hindi ba? Hindi ako niloloko ng
pandinig ko, hindi ba? Nagpunta na akong doctor at sabi ay wala namang diperensya.

So tama nga ang narinig ko?

Mahal niya ako?

Mahal niya rin ako?

Nagdiwang ang puso ko sa saya ng marinig ang mga salitang iyon sa kanya. At tumugon
din ako sa halik niya.

This is the happiest day of my life!

Art, mahal na mahal din kita..

--
25

(A/N: Walang sisihan ha? HAHAHAHAHA. Awkward para sakin ang gumawa ng SPG scenes
pero ito naman ay SEMI lang. 😂)

***

I felt the spark when our lips met, the tingling sensation built inside me and the
romantic excitement filled my body. My knees became jelly because of how intense
the kiss he's giving to me.

Saglit kaming naghiwalay para maghabol ng hininga. He smiled at me. "I love you.."
Then kissed me again. Hindi gaya ng kanina, naging mapusok ang halik niya. His
hands roamed in my body.

I gave the same intensity of his kisses. Bumaba ang halik niya papunta sa leeg ko.
I tilt my head to give him better access.

"A-Art.." I can't help but to utter his name. This feeling is new to me. I never
felt and done this before.

He kissed, licked and sipped my neck, leaving some hickeys.

Ghaaaaad. Ano ba 'tong nararamdaman ko?

Beket eng sherep?

I felt his hands in my back. He unhooked my brassiere. Napunta naman ang kamay niya
sa dibdib ko.

Halos mapugto ang aking hininga ng maramdaman ang mainit niyang kamay sa dibdib ko.
He cupped my breasts and squeeze it gently.

OH MY GOODNESS!

Tumigil siya saglit at tumitig sa mga mata ko. Syempre, gano'n din ako. Staring
contest 'to eh.

Hinawakan niya ang ilalim ng damit ko. Nang tuluyan na niyang nahubad ang damit ko,
inalis naman niya ang bra ko.

Agad kong tinakpan ang aking dibdib. Walangyang lalaki 'to, makatitig naman! Akala
mo naman ay kanya.

"Why are you covering it?" Inalis niya ang mga braso kong nakaharang sa dibdib ko
at hinalikan.

Nakalimutan ko na namang huminga, tangina.

"They're all mine." He started sucking my breasts. And for the nth time, I forgot
to breath!

Akala ko hindi na siya titigil. Mapapa-oh my my my talaga ako.

"Let's go to my room." And with, he carried me, bridal style. Keleg. Ganito kasi
yan, late lang ang honeymoon namin. Inabot ng limang taon.

Napatitig naman ako sa mukha niya. Pero iniwas ko rin ang tingin ko, ang gwapo eh.
Nag-init ang pisngi ko kapag iisipin kong gagawin namin 'yon'.

Hindi pa ako handa!

Charing.

I was born ready.

At dahil malandi ako't kalahati, nagbabadump badump lamang si hearteu heart at

gustong gusto naman. Ayaw na ngang tumigil eh. Ang lakas pa.

Naramdaman ko sa likod ko ang malambot niyang kama. Pumaibabaw siya sa akin. He

stared at me. Kita ko sa matang mahal niya ako.

Hinaplos niya ang aking mukha. Napapikit naman ako. Dapat namnamin, gano'n!

Tapos nagmulat ulit. Mukha niyang nakangiti ang nakita ko. I smiled, too. Lumapit
ang mukha niya at unti-unting naglapat ang aming mga labi.

He's kissing me with full of love, care and respect. Ang sarap magmahal ng isang
Arthur Monticello!

Pati siya.. mesherep.

And that night, yes, we did it. And yes, I surrendered myself to him.

•••

"HMMM..." Utal ko ng makaramdam ng mainit na bagay sa dibdib ko at mga halik sa

leeg ko.

Nagmulat ako ng mata at nakita si Arthur na hinahalikan ang leeg ko habang ang
dalawang palad ay nasa dibdib ko. Nasa likod ko siya at nakayapos siya sakin.

"A-Art.." tatawagin ko lang sana ang pangalan niya pero bakit naging ungol yata
yon? Peste. Ang aga aga kaya! Ang sakit pa nga ng 'ano' ko. Ilang beses ba naman
naming ginawa kagabi.

Hamit na hamit, Art?

"Hmm?" Sagot naman niya habang patuloy na hinahalikan ang leeg ko at minamasahe ang
dibdib ko.

AMARA! MAAGA PA!

Napipilitan man ay kailangan kong patigilin muna si Art.

"Mamaya na okay? Ang aga pa." At saka ko inalis ang mga kamay niya sa aking dibdib.

Humarap ako sa kanya at hinalikan siya sa labi ng mabilis at saka ngumiti ng

matamis. Nakasimangot naman siya.

Ang kyot.

"Nagugutom na ako." Dagdag ko pa. Ngumisi naman siya.

"Ako na lang kainin mo." Sinamaan ko siya ng tingin.

"Pagkain ka ba?" Pabalang kong sagot.

"Hindi. Pero masarap ako." Sagot niya. Ay aba, tangina, hindi naman ako makatanggi!
Hmp. Kaninis.

Nang makitang wala akong masagot ay tinawanan niya ako.

"Oo na, oo na. Mamaya na. Kakain muna tayo kahit ikaw ang gusto kong kainin."
Mabilis niya akong hinalikan at nagtatakbo papuntang CR.

"AAAAAARRRRRRRTTTTTTTT!" Lintik na lalaking iyon! Ang aga aga hina-highblood ako.

Okay- HINDI PA RIN AKO MAKAPANIWALA NA GINAWA NAMIN NI ART IYON.

Pati noong sinabi niya sa aking mahal niya rin ako. Hindi na ako nakapag-isip ng
ayos at sinunod ang puso ko.

At ngayon lang pumasok sa isip ko.. si Shauna.

Wala na ba sila? Anong nangyari sa kanila? Bakit sila nagkahiwalay?

Hindi naman sa ayaw ko, pero nakakapagtaka lang kasi, okay? Ang alam ko ay bago
umalis si Shauna papuntang Greece ay sila pa. Tapos ngayon, wala na? Whyyyy? I need
answers!

Tatanungin ko na lang mamaya si Art.

Jusq, Amara. Kung kailan ka nagtaka kung kailan may nangyari na sa inyong dalawa.

Huhuhuhuhu.

Poor, Amara. Paano kung ginagamit ka lang niya? Paano kung pinaglalaruan? Paano
kung masaktan ka na naman? Edi lagapak ka ng sagad-sagad?

Hindi naman siguro? Tama, hindi.

"Bakit ka umiiling dyan?" Napaigtad ako sa gulat ng magsalita si Art. Tumingin

naman ako sa kanya pero napaiwas din.

Bakit ba kasi ang hot ni Art?

May abs.. ehem.. v-line.. ehem.. toned chest..

I think I'm drooling.

"Nahawakan mo na lahat 'to kagabi, nahalikan, na-"

"ARTHUR!" Sita ko sa kanya. Aba, kahit naman na ano, basta yon, ko na kagabi ay
nakakailang pa rin.

Tinawanan ako ni Art at lumapit sa akin. Nakahiga pa rin ako kaya bahagya rin
siyang humiga.

"Maligo ka na.. o gusto mong sabayan kita?" Mapang-akit ang kanyang tinig pero
pinitik ko lang ang noo niya.

"Bahala ka dyan!" Saka ako tumakbo papasok sa banyo. Tinawag pa niya ang pangalan
ko pero bahala siya do'n.

Napakamanyak niya.

At mukhang matutupad na ang hiling ng mga magulang namin. Haynako.

--

26

Pinauna ko na si Art bumaba dahil baka may makakita sa amin at magtaka.

I'm still overwhelmed until now. Magtatagal naman kaya ito?

I shook my head.

Hindi ko dapat iniisip iyon. I should focus in present not in future.

Pero poreber na kese keme.

Hindi ko pa rin natatanong si Art tungkol kay Shauna. Siguro mamaya na lang.

Nagdiretso ako sa room namin. Naabutan ko rin doon ang dalawa kong kasama. Si
Scarlet at Cyra and I know they're friends kaya ako lang hindi belong.

Cyra is holding her phone. May pinapanood yata ito pero iba ang lenggwahe. While
Scarlet is sitting pretty at inis na nakatingin kay Cyra.

Napatingin sila sa akin pero hindi naman din umimik. We're not close, remember?

Nagtungo ako sa kama ko at humiga saglit. Mamaya ay may pupunta dito para sabihan
kami kung kakain na.

"Can you please lower the volume of your phone? Nood ka ng nood ng Korean drama,
naiintindihan mo ba?" Rinig kong turan ni Scarlet. Halata sa boses niya na naiinis
ito.

So Cyra is watching Korean Dramas? Kaya pala iba ang language na narinig ko.

"Edi wag mong pakinggan. Kainis 'to. Mind your own business." Sagot naman ni Cyra.

"Eh naririnig ko eh. At saka bakit mo ba yan nagugustuhan? Pati mga koreyanong
bakla naman, iniidolo mo? Kilala ka ba? Naiintindihan mo ba ang sinasabi nila? Tss.
Mga basura lang naman yang mga sinasabi nila lalo na ang mga kanta. Tangkilikin mo
ang sariling atin bago ang iba." Saad ni Scarlet. Halata ang pagkainis at disgusto
sa boses nito.

Narinig kong pinatay ni Cyra si Scarlet sa inis.

CHAROT!

Narinig kong pinatay ni Cyra ang pinapanood niya bago magsalita. "Eh, ikaw? Anong
problema mo? Ano bang pakialam mo sa gusto ko? Oo, kaibigan kita pero hindi mo ba
alam na nakakabastos ka na? Oo, hindi ko sila naiintindihan. Oo, hindi nila ako
kilala. Oo, at fan lang ako nila. Tanggap ko yun. Pero pwede bang konting respeto
naman sa mga gusto ko? You like 1D, Shawn Mendes, and many artists out there at
nirerespeto ko ang mga gusto mo. Hindi ko sila sinasabihan ng kung anu-ano sa harap
mo, nilalait o sinasabihang basura ang mga gawa nila dahil bukod sa may respeto ako
sa kanila bilang artist, may respeto rin ako sa choice of music mo at mga gusto mo.
Magkaiba tayo panlasa pagdating sa musika pero hindi ibig sabihin no'n ay may
karapatan ka ng hindi respetuhin ako at ang mga gusto ko. At saka ano ulit? Mga
basura ang mga kanta nila? Do you know BTS? Try to translate their songs at
malalaman mo ang sinasabi mong basura! They are teaching us to love ourselves that
no one in this world teaches! Their music talks about anxiety, depression and
bullying and such. They even have a campaign in UNICEF to end violance and bullying
around the world! Tapos basura? You don't have the right to judge them just because
of their language! Yung Despacito nga eh iba ang lenggwahe pero gustong gusto mo?
Tapos basta Korean, basura na sa pandinig nyo? At saka ano ulit? Hindi ko
tinatangkilik ang sariling atin? Hindi porket I'm fond of Koreans ay wala ng akong
pakialam sa bansa ko. Alam ko ang baybayin, ikaw alam mo?! I even promote
Philippines whenever Koreans are asking me a good place to have vacation with! Now
you're being unfair. Ayusin mo yang utak mo at matuto kang rumespeto. Hindi porket
may freedom of speech tayo dito sa mundo, sasabihin mo na lahat ang gusto mo.
Isipin mo rin kung tama ba yang sasabihin mo bago mo ilabas dyan sa mapanghusgang
bibig mo."

And after her speech, she walked out. Sinulyapan ko si Scarlet at nakita ko siyang
nakatulala lang.

Hala siyaaaa. Ginalit mo eh.

Hehez.

Napailing na lang ako.

Napatingin siya sa akin pero agad ding nag-iwas.

That's the problem in our society. People are being so judgemental without knowing
the reason why people doing such things. Katulad ng mga K-Pop fans, although
Koreans have different language, their music is something that needs to be heard.
Especially its meaning.

Judgemental society sucks.

I'm not really a fan. I have random songs in my playlist. I just know it because of
my cousin who is a fan of BTS. She told me that idolizing BTS is the best decision
she ever made. Hindi ko naman maintindihan dahil hindi naman ako fan. She just told
me that BTS helped her with her depression through their music. See? Yung akala ng
iba na walang kwenta, sila pa yung nakakatulong sa iba.

Pero bakit ba ito ang iniisip ko?

Dapat si Art lang iniisip ko. Loyal ako dun eh.

Yan kase. Wrong timing ang dating mo Amara. Narinig mo pa tuloy ang pag-aaway nila.

Ghaaaad. Dapat pala umalis na lang ako kanina para magkaro'n sila ng privacy.

Sinabi na kasing sa tabi ka na lang ni Arthur. Kikiligin ka pa!

Lintik.
Ang landi ko na.

Kasalanan talaga ito ni Art, e.

Silence filled the room. Hindi naman din umimik si Scarlet. At mas lalo namang
hindi ako iimik. Then we heard knocks. Tumayo siya at binuksan ito.

"Tara na raw." Anito. Napag-usapan kasi na sabay sabay kaming kakain. Sana naman ay
may mangyaring maganda ngayong araw na ito!

But being with Art?

Hehez. Mas maganda pa sa maganda ang araw ko. Yieeeee~ landede.

Lumabas na rin ako. Nasa unahan ko si Scarlet at Claire-yung kumatok. Nag-uusap

sila sa ilang bagay na hindi naman ako interesado. Hanggang sa dumako ang usapan
nila kay Art.

"Lahat naman yata may crush kay Sir Art. Ang gwapo naman kasi." Ani Claire.

Gwapo si Art. Pero bawal kayong magkagusto sa kanya!

May asawa na iyon...

AND THAT'S ME!

"May sinabi sa 'kin si Zunaira." Ani Scarlet. Naging alerto naman ang aking tenga.
"Alam mong gustong-gusto niya si Sir, di ba?" Dagdag niya.

"Don't tell me she's planning something?!" Claire exclaimed. Pinatahimik naman siya
ni Scarlet at tumingin sila saking dalawa. Baka natatakot silang may makarinig sa
usapan nila. Poor them, narinig ko na.

At ano? May plano si Zunaira kay Art?

NO WAY! HINDI KO YUN PAPAYAGAN!

Kung kailan kong bantayan si Art ay gagawin ko wag lang matuloy ang binabalak ng
babaeng iyon!

Siya pa naman yung babaeng gustong-gusto magpabuntis kay Art. Na sa tuwing makikita
si Art ay ang lagkit kung makatingin. Tapos siya rin yung nagtataas ng kamay sa
gitna ng klase para lang sabihing 'Sir, buntisin mo ako.' 🤦

See how hopeless she is?

Bakit ba naman kasi ang gwapo ng asawa ko at ang daming nagkakagusto?

Kapag hindi ako nakapagtimpi.. nakuuuu!

Nakarating kami sa Dine Hall at nakita ko ang mga kasama namin na nandoon na.
Nandoon na rin si Cyra na nagwalkout kanina.

Nakita ko rin si Art na nakatingin sa akin ngayon. Bakante ang upuang katabi niya
pero ko naman siya pwedeng tabihan.

Kay Joseph ako nagpunta. Bakante pa naman ang upuan sa tabi ni Hosepina kaya doon
na ako umupo.
Pero dapat pala sa tabi na lang ni Art!

Lintik na babae ito. Ang aga aga, pinapainit ang ulo ko.

That Zunaira girl sat beside Art!

Sinamaan ko ng tingin si Art na ngayon ay madilim ang mukha. Tumingin din ako kay
Zunaira na ngayon ay maganda ang ngiti dahil katabi ang asawa ko.

"Feeling ko patay na si Zunaira. Ang sama ng tingin mo e, nakakamatay." Bulong ni

Hosepina. Marahas ko siyang binalingan.

"Edi mas magaling yon para wala ng lalandi sa asawa ko." Bulong ko pabalik.

"Sir Art, baka po mabasag ang baso sa higpit ng hawak nyo." Rinig kong saad ni
Zunaira. Napabaling naman ako sa kanila at nakita ang galit na mukha ni Art. Tumaas
naman ang aking kilay.

Anong problema nito?

Hindi ko siya pinansin at nagsimula ng kumain. Ang sarap pa naman ng pagkain dito!

•••

NANDITO kami ngayon sa labas ng resort. Part pa rin naman siya ng resort pero sa
labas lang. Sa may dagat. Sa tabi kasi ng dagat ang resort. May pool naman sa loob
pero dito raw gagawin ang activity namin.

Na hanggang ngayon ay wala pa akong clue.

Are we going to play beach volleyball here?

Nakatayo lang kami dito habang hinihintay si Art at ilan pang propesor na naiwan sa
loob. May kukuhanin daw kasi.

Ewan ko kung ano.

Pero baka premyo?

Yieeeeee~ sana si Art na lang ang premyo ko.

Dumating naman na din sila. At tama nga ako. May mga dala silang kung anu-ano.

Ano kaya ang aming activity ngayon?

Gusto kong lumapit kay Art para sabihing kapag nanalo ako, siya ang premyo ko. Pero
hindi naman pwede!

"OKAY GUYS!" Tawag sa amin ni Sir Brian. Lumapit naman kami sa kanila.

"Excited na ba kayong maglaro?" Tanong niya. Nagsisagutan naman ang aking mga
kaklase. Kaming dalawa ni Hosepina ay tahimik lang.

Nasa tabi ko siya at nakahilig ako sa braso niya. Hindi ko abot ang balikat niya
eh. Ang tangkad kasi.

Naramdaman kong may nakatitig sakin kaya napatingin ako doon at nakita si Art na
ang sama ng tingin sa akin. I gave him flying kiss. Wala namang nakakakita dahil
nasa likod kami Hosepina at ang ibang teachers naman ay may kani-kanilang ginagawa.

Kumunot ang noo niya kaya napatawa ako.

"Huy, nababaliw ka na ba? Ba't tumatawa ka mag-isa?" Tanong ni Joseph. Ngumiti

lamang ako sa kanya at binalik ang tingin kay Sir Brian. Hindi ko na rin pinansin
pa si Art.

"Sinong may idea ng gagawin natin ngayon?" Tanong ni Sir. Nagsihulaan naman sila.

Ngumiti si Sir Brian. "Ang laro natin ngayon ay tinatawag na...

...BRING ME."

AMPOTHDKWKXJDNDKEK!

BRING ME?! Pinaglololoko lang yata nila kami. Larong pambata yun eh!

Jusq. 🤦

--

27

"SIR NAMAN!"

"Niloloko nyo lang yata kami, Sir!"

"Bring me? Wtf!"

"Sir yung tunay kaseeeee"

Ilan lang yan sa mga narinig ko sa mga kaklase ko ng sabihin ni Sir ang aming
lalaruin.

Aba naman kase.

Bring Me?

Yun talaga?

Jusq. 🤦

Ito pala ang activity na pinakahihintay ko. Bakit ko nga ulit hinintay 'to?
Natatawa naman si Sir. "Guys, masaya 'to promise. Ang mga mananalo ay may premyo.
At alam kong gustong gusto nyo ang magiging premyo nyo."

"Sir, ano yoooon?"

"Si Sir pabitinnnnn!"

"Sige nga, anong premyo Sir?"

"You can kiss and hug your secret crush!" Ani Sir. Putangina. Hindi magandang
premyo 'yon.

Nagsitilian naman ang mga kaklase kong babae. Alam ko na crush ng mga yan
eeeeehhhhh!

Si Art. 😭

Hindi ako pabooooooooooooor!

"Kahit saan pwedeng halikan, Sir?" Hala. Yan na nga! Nagtanong na si Zunaira!
Potek.

Sa paa, Zunaira. Halikan mo bebe ko sa paa niya.

"Depende kung saan gustong magpahalik ng mga crush nyo." Nakahinga naman ako ng
maluwag don.

"Game na Sir!"

"Sir, ang tagal naman!"

"Ano pang hinihintay nyo Sir?"

"Juskooo, let's gooooo!"

"Start naaaaa!"

Napasapo naman ako sa aking noo. 🤦

Hindi talaga magandang ideya ito.

"Okay! Pero bago tayo magsimula, please be reminded that you need to go back here
after two minutes may dala man o wala. Let's start!!" Masayang saad ni Sir Brian.
Alerto naman ang mga kaklase ko.

Huhuhuhu.

Lintik. Hindi ko sila hahayaang makahalik kay Art.

Nyemas.

Paunahan na lang guys!

"BRING ME...
...A NOTEBOOK!"

Nagsitakbuhan naman kami.

Putangina. Ano raw?

Notebook?

Saan ako kukuha no'n?!

At naalala kong may dala pala kong notebook!

Kaso nasa bag! AT NASA KWARTO YUN!

Huhuhuhu. ANG LAYOOOOOOOOOOOOO!

Binilisan ko ang aking takbo. Pagkarating ko sa kwarto namin ay hinalungkat ko ang

aking bag at hinanap ang notebook.

Nang makita ko na ay umalis na rin ako.

Letse kaseng laro 'tooooo!

Sino bang nagpauso?! Ha?!

Habang palabas ay nakita ko si Zunaira na may hawak na ring notebook.

Nang makita niya ako ay nginisihan niya pa ako.

Lintik.

Paunahan na lang tayo.

Binilisan niya ang takbo at gano'n din ako.

Ayan naaaaaaa!

Malapit na siyaaaa hayoooooop!

Mas binilisan ko pa ang takbo ko at nauunahan ko na siya.

Ghaaaaaad!

"CONGRATS AMARA!"

Wews!

Napagod ako dun ah. Tumingin ako kay Zunaira na masama na ang timpla ng mukha.
Blangkong tingin lang ang ginawad ko sa kanya pero sa isip ko, binebelatan ko na
siya.

Hmp! Buti nga sa'yoooo. Hindi ka makakahalik kay Art.

Nagsidatingan na rin ang mga kasama namin. Ang ilan ang may dalang notebook, ang
ilan ay wala.

"Dahil si Amara ang nanalo.." Tumingin muna siya sa akin. "Pwede mo ng halikan at
yakapin ang crush mo." Ani Sir.

Pero may naaalala ako.

Great! Sinong crush ko?

Si Art?

Napalingon ako kay Art na dapat pala ay hindi ko na ginawa. Nakangisi ang gwapo!
Baka akalain niyang nakikipag-unahan ako para makahalik sa kanya? Ghaaaaad. Wrong
move, Amara!

Ayoko lang mahalikan ka ng iba, bwiset ka!

"Ms. Salvador?" Tawag sa akin ni Sir Brian kaya napangiti ako ng hilaw. Hanep. Di
ko alam na nakakakaba pala ito.

"Hehe.." napakamot ako ng ulo ko bago lumakad papunta kay Art. Nahihiya ako, siyang
tunay!

Nakayuko lang ako at alam kong namumula na ang aking pisngi. Napatingin ako kay Art
na nakangisi pa rin.

Gago ka, Art. Tuwang tuwa ka naman.

Nakarinig ako ng pag-'ohhhh'. Hindi yata inaasahang crush ko si Arthur.

Kung alam nyo lang! Asawa ko na yan. Nag-ano na nga kami nyan-AY BASTOS!

"Ohhhh... so si Sir Art pala ang crush mo Amara?" Nahimigan ko ang pang-aasar ni
Sir Brian sa boses niya. Kung pwede ko lang siyang samaan ng tingin, ginawa ko na.

"Okay. So Sir Art, saan mo gustong halikan ka ni Amara?" Tanong niya.

"In my neck." Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Putspa! Nagtaas ako ng tingin at
sinamaan siya. Ngising-ngisi pa siyaaaa😭

Nakarinig ako ng impit na tili galing sa mga kaklase ko. Ghaaaaaad. Kaya ko ba?

"Hug me first then kiss my neck." Ani Art. Tangina talagaaaaaaa! Ayoko naaaaaa!
Feeling ko sobrang namumula na ang aking mukha dito!

"Ms. Salvador?" Bwiset namaaaan!

Lumapit na ako kay Art. Mas matangkad siya sakin kaya kung hahalikan ko siya sa
leeg niya ay titingkayad pa ako.

Nahihiya na talaga akooooo! Idagdag pa ang ngisi ni Art na gusto kong alisin.
Naaasar ako eh. Parang sinasabing gagawin ko ang lahat makahalik lamang ako sa
kanya. Ampotsjankd-
Ipinulupot ko ang mga braso ko sa bewang niya. Yakapin ko muna raw eh. Pero kinurot
ko likod niya. Bwiset eh. Tapos saka ako tumingkayad para mahalikan naman ang leeg
niya.

Then I kissed his neck.

"Kiss my neck for a minute." Dagdag niya ng aalisin ko na sana ang labi ko sa leeg
niya. Ayoko man ay wala akong nagawa kung hindi maghintay ng isang minuto!

Ghaaaad, Arthur! Why punishing me like this?!

Feeling ko nahimatay na mga kaklase ko sa inggit. Mehehehehe.

Humiwalay na ako dahil sinabi na ni Sir Paolo na tapos na. Ngingiti-ngiti naman si
Sir Brian na parang kinikilig. Pero ang mga kaklase kong babae ay ang sama ng
tingin sa akin.

Nagpatuloy pa ang paglalaro namin pero hindi na ako nakiuna. Nakakahiya na iyong
kanina! Ayos na rin sakin kung mahalikan nila si Art. Hindi naman nagpapahalik si
Art sa mukha eh.

Pero ang mas nakakatawa talaga ay noong si Zunaira na ang nanalo! HAHAHAHAHAHAHA.

Paano kase sa kuko ni Art siya nakahalik! HAHAHAHAHAHAHAHA! Kuko sa daliri.

Pinipigilan ko ang tawa ko noon dahil halatang disappointed siya.

Buti nga! Akala niya siguro makakahalik siya kay Art. Pero laughtrip talaga yon eh.
🤣

"Oh, Joseph, sinong crush mo?" Nabalik ako ng magsalita si Sir Paolo. Ohhh si
Hosepina pala ang nanalo.

"Si Amara, Sir!" Sagot niya ng may malapad na ngiti. Napatingin naman sila sa akin.
Nakuuu, Hosepinaaaa!

"Amara, san mo gustong halikan ni Joseph?" Tanong ni Sir Brian. Napatingin naman
ako kay Art na madilim na ang mukha tapos binalik ko rin kay Sir Brian.

"Sa cheeks na lang, Sir." Sagot ko. Lumapit si Hosepina at sinalubong ko ang yakap
niya.

"Ikaw ha, crush na crush mo talaga ako." Ani ko ng nakayakap pa rin sa kanya.
Tumawa naman siya. Lumayo siya ng kaunti at hinalikan ako sa pisngi.

"Syempre. Love pa nga eh." Aniya. Napatawa naman kami parehas. Naghiwalay na rin
kami dahil may mga mata ng nakatingin sa aming dalawa.

"Last na 'to guys! Ang mananalo ay makakadate si Sir Art! Kapag lalaki naman ang
nanalo ay makakadate si Ma'am Astrid." Ani Sir Brian. Nagpantig naman ang tenga ko.
Ano raw?

Bakit si Art na namaaaaaan?!

Naghugis puso naman ang mga babae at naghiyawan naman ang apat na lalaki. Hindi
kasama si Joseph, bakla pa yan eh. Charot!

Ako lang gusto nyan. HAHAHAHAHA.

"So ito na. BRING ME...

...HOTDOG!"

Putangina. Hotdog ba kamo?

Art! Kelangan ko hotdog mo!

--

28

SAAN AKO KUKUHA NG HOTDOG?!

Naman eh! Hindi pwedeng may makadate na iba si Art!

Ako lang dapat. Ako!

Nagtungo ako sa Dine Hall at baka may hotdog doon. Kung pwede lang kasing kay Art
na lang kaso baka mabigla sila sa laki no'n. Footlong na, Jumbo pa. 🤦

Nagpunta agad akong kusina. Napatingin na rin sakin ang mga nandoon.

Pero lampake. Kailangan kong makakuha ng hotdog.

Lumapit ako sa isa sa mga nagluluto doon. "Kuya, may hotdog po ba kayo?" Tanong ko
sa kanya pero halos mamula lang si Kuya at nag-iwas ng tingin.

Hala, anong nangyari?

Ang iba ay rinig kong natatawa.

Wala naman akong sinabing masama-

And then it hit me!

Oh man, holy shit! Nakakahiya ka, Amara!

Peke akong natawa. Shems, kahiya. "I mean, may hotdog po ba dito? Pahingi naman
pong isa oh. Kailangan lang. Hehe.." napakamot pa ako sa ulo. May nag-abot naman sa
akin ng hotdog at malugod kong tinanggap.

"Miss, kapag kelangan mo pa ng hotdog ko, magsabi ka lang." Ani ni Kuyang tinanong
ko bago pa man ako makaalis.
Oh my goodness!

No need na, Kuya. May stock ako! Hmp!

Agad-agad akong umalis doon. Buti at may nakuha akong hotdog. Palabas na sana ako
ng Dine Hall ng may humigit sa akin sa may gilid.

Nang makita kung sino ito ay agad na tumaas ang kilay ko.

Anong kailangan sa'kin nito?

"Anong kailangan mo?" Tanong ko. Makahigit naman wagas. Close kami, close kami?

"Hindi ko alam na may pagkamalandi ka rin pala? Hindi halata sa'yo. At para malaman
mo, hindi mo maaagaw sakin si Sir Art. Akin lang siya!" Muntik na akong matawa sa
sinabi niya.

Ako? Malandi? Ako pa talaga? Slight lang pero kay Art lang.

At hindi ko raw maaagaw si Art sa kanya? Sa pagkakaalam ko ay ako ang asawa ni Art
at hindi siya. Lakas namang mag-ilusyon nito.

Blankong tingin ang binigay ko sa kanya. "Wala akong panahon sa'yo." Ani ko at
nilayasan siya. Pero nagulat ako dahil sa ginawa niya.

"Awww." Tinulak lang naman niya ako. Tumama pa ang likod ko sa pader. Ang sakit ha.

"Wag mo akong tatalikuran kung ayaw mong masaktan!" Gaga! Ikaw nga hindi ko alam
kung nakatalikod o hindi eh! Parehas kasing likod, hayup.

"Tsk. May sasabihin ka pa?" Tanong ko. Ayoko siyang patulan. Ako naman mahal ni Art
eh. "Kung wala ay aalis na ako." Lintik kasi. Kapag talaga may nauna na sa akin
doon, patay 'tong Zunaira na ito sa akin.

Pero anak ng pitungpu't puting tupa!!

"Akin na 'to." Kinuha niya ang hotdog sa kamay ko at tumakbo palayo. Tangina naman!
Napahiya na nga ako sa pagkuha no'n, nakuha pa rin ng iba!

Hindi ko na hinabol.

Hindi siya karapat-dapat habulin.

Letse siya.

Bumalik na lang ako doon at nakita ko si Zunaira na bagsak ang balikat. Tapos
nakita ko si Lance na ang laki ng ngiti katabi nina Sir Brian.

Oh, shoot! May pagaw-agaw ka pang nalalaman, hindi ka naman pala mananalo!
HAHAHAHAHAHAHA. Karma nga naman.

Masaya akong tumabi kay Hosepina. Ayos ng hindi ko makadate si Art. Basta wala rin
siyang makakadate na iba!

"Gandang ngiti ah." Puna ni Hosepina. Ngumiti ako sa kanya at kumapit sa braso
niya.

"Syempre. Maganda ako eh." Sabi ko. Ginulo niya ang aking buhok. Bespren na po kami
ni Hosepina. Hindi ako sanay na tawagin siyang Alej kaya back to Hosepina tayo.
Ayos lang naman sa kanya basta ako raw ang tatawag.

Love ako nito eh. Ikaw lang hindi.

He pinched my cheeks. "Maganda na, mabait pa. Matalino pa. Tsk. Swerte niya talaga
sayo. Dapat akin ka na lang eh." Aniya. Napanguso naman ako. We remained friends
kahit may feelings siya sa akin. Pero lagi naman niyang sinasabing dapat kanya na
lang daw ako.

"Hosepina naman eh! Akala ko nagmomoveon ka na?" Nakangusong tanong ko. Pinitik
niya labi ko.

"Wag kang ngumuso, hahalikan kita." Sinamaan ko siya ng tingin. Kinalas ko na rin
ang pagkakakapit ko sa braso niya.

"Mahahanap mo rin si Marah, Hosepina." Yan na lang ang sinagot ko. Alam kong si
Marah na ang para sa kanya at sana ay mahanap na niya ito.

"Sana nga." Then he heaved a sigh. Joseph is such a responsible man. Konti na lang
ang mga lalaking katulad niya.

"Okay, guys! It's time for swimming!" Rinig kong sigaw ni Ma'am Nicole. Nag-ingay
naman ang aking mga kaklase. Masyadong excited.

Buti pa sila excited.

Ako, hindi.

•••

BUMALIK na kami sa mga rooms namin. Nakapagpalit na rin ako ng ehem.. two piece..
ehem.. kulay puti ito tapos itinatali lang ang bra sa likod at batok.

Nagsuot naman muna ako ng short shorts at saka see through na damit. Nakalabas na
yung dalawa na ngayon ay bati na. Oha! Bati na agad.

Sana all.

Inayos ko muna ang gamit kong nagulo kanina dahil sa pagkakuha ko ng notebook.

Pesteng laro yun.

Napatigil ako sa pag-aayos ng makarinig ako ng katok. Sino naman kaya ito?

Tumungo ako sa pintuan at binuksan ito at nakita si Arthur. Tatanungin ko sana siya
kung anong ginagawa niya dito nang sunggaban niya ako ng halik.

Damn.

Mapusok ang halik niya. Narinig ko ang pagsarado ng pinto at pagkalock nito.
Tinutugon ko na rin ang halik ni Art.

Naglikot ang kamay niya at napunta sa loob ng damit ko. He cupped my breasts and
squeeze it.

"Hmm.." napaungol ako sa pagitan ng halik namin dahil sa ginawa niya.

Binabaliw na naman ako ni Art!

Bumaba ang halik niya papunta sa leeg ko at yung isang kamay niya ay bumaba sa
pagitan ng hita ko.

"A-Art.." I moaned his name. Pero napamulat ako ng bigla siyang tumigil at
nakangising humarap sa akin.

"Art!" Inis kong tawag sa kanya.

Bwiset ang lalaking 'to ah.

"Why? Binitin ba kita?" Anito. Sinamaan ko naman siya ng tingin. Ano sa tingin
niya?

"Ano sa tingin mo?" He chuckled. Aba't-

He gave me a smack. "Mamaya na, okay? Do'n ka ulit matulog sa suite ko."

"Lumayas-layas ka sa harap ko at baka putulin ko yang hotdog mo! Layas!" Naiinis

talaga ako.

Lintik.

Wag kasing sisimulan kung hindi tatapusin!

GHAAAAAAD! AMARA, NAGIGING MANYAK KA NAAAAAAAAAAAA!

Mesherep kese sye.

I mentally shook my head.

Baliw na talaga ako.

"Dyan ka na nga!" Iniwan ko siya doon at mas lalo lang akong mababaliw sa kanya.
Bahala siya. Hindi muna kami bati. Warla muna.

"Amara." Tinawag niya ako pero hindi ko siya pinansin.

"Babe."

"Baby."

"Love."

"Mahal."

Tumakbo ako palayo sa kanya dahil kinikilig akooooo! Naman!

Pero kahit kinikilig ako ay deadma ko lang. Bahala siya dyan. Manigas siya.

Nakarating ako sa pool side ng walang Arthur na kasunod. Sa bilis ng takbo kong
iyon, ewan ko lang!

Nandito lang ako sa gilid. Tamang masid-masid lang sa mga lumalangoy sa pool.

"Look who's here.." napalingon ako sa likod ko ng marinig ang boses ni Zunaira.
Kontrabida talaga ito eh. Pati linyahan ng mga kontrabida, alam!

"Ano na namang problema mo?" Naiinis na talaga ako sa babaeng ito eh. Nakakasura
hindi naman maganda!

"Alam mo bang dahil sa'yo kaya hindi ako nanalo kanina?!" Asik nito. I scoffed. Ako
pa talaga ang sinisisi niya? Aba, matindi. Matindi na ang tama nito sa utak.

Kakaibang level!

Hindi ko kineri!

Hindi ko na siya pinansin dahil wala akong panahon sa mga katulad niya. Tinalikuran
ko siya pero akmang aalis ako ng paharap niya ako sa kanya.

"WAG MO AKONG TATALIKURAN!" Sigaw niya.

"Bitawan mo ako! Ikaw nga eh, hindi ko alam kung nakatalikod ka ngayon o hindi,
nagreklamo ba ako?!" Sagot ko. Namula naman siya sa galit. Ano ka ngayon!

"YOU-!"

Ang bilis ng pangyayari. Parang nagslowmo ang lahat. Ang pagkakatulak niya sa akin,
ang unti-unti kong pagbagsak hanggang sa maramdaman ko ang paglamon sa akin ng
tubig.

Oh my my my!

Somebody help!

HINDI AKO MARUNONG LUMANGOY!

--

29

HINDI AKO MARUNONG LUMANGOY!

Pinipilit kong makaahon kahit nahihirapan ako.

Peste talaga!

Bakit ba ang lalim nitong pool na'to?

Dapat pala do'n ako sa kiddie pool nagpunta!

Nakarinig na ako ng ilang sigawan sa taas.

Kung tinutulungan na lang kaya nila ako dito kesa magsisisigaw sila doon, ano?
Paano kung mamatay ako? Ang gaga kasi ni Zunaira-anak ni Zuma. Ay, tugma!

My ghaaad, Amara. Nasa bingit ka na ng kamatayan at lahat, wala pa rin sa tamang

wisyo yang utak mo.

Nawawalan na ako ng lakas at nauubusan ng hininga. Ang sakit ng mata ko-lalo na

kapag si Zunaira ang nakikita ko- tapos, ghaaaad, hindi ko na keri!

Pinikit ko na lang ang mata ko at pinahinga ang katawan ko. Pagod na ako. Tapos
nawawalan na rin ng hangin ang baga ko.

Kapag ako namatay, si Zunaira ang una kong dadalawin. TANDAAN NYO YAN!

Sa mga sandaling iyon, nagflashback sa 'kin lahat. Yung una naming pagkikita ni Art
noong mga bata pa kami.

Ang mga ngiti niya.

Ang mga tawa niya.

Ang mga yakap niya.

Noong nangako siyang papakasalan niya ako kapag lumaki na kami. Yung mga pinangako
niya na akala ko ay hindi na niya tutuparin pa.

Those happy memories with him that I cherished the most and his promises to me when
we were young. Isa rin yun sa mga dahilan kung bakit hindi ko siya iniiwan dahil
alam kong tutuparin niya yung mga pangako niya.

Bago ako mawalan ng ulirat ay naramdaman ko na may mga brasong yumakap sa 'kin.
Sinubukan ko pang imulat ang mga mata ko kahit sandali.

At nakita ko siya.

Alam kong darating siya at ililigtas ako.

Dahil isa yun sa mga pangako niya.

NAHABOL ko ang aking hininga dahil pakiramdam ko ay nawalan ng hangin ang aking
baga. Napaubo rin ako ng tubig dahil yun ang lumalabas sa bibig ko.

AKALA KO KATAPUSAN KO NA!

Naramdaman kong may yumakap sa akin ng mahigpit. Hindi naman ako makaangal dahil
nanghihina pa ako.

"GOD! AMARA!" Ani Art. I miss his voice. Ghad, feeling ko gusto kong makita mga
mahal ko sa buhay ah? Tapos bonding bonding, gano'n.

Namimiss ko na rin sina Mommy at Daddy.

"You made me worry! Buti at naiahon kita agad!" Ani pa nito. Tinapik ko ang balikat
niya dahil hindi na ako makahinga.

Hindi nga ako namatay sa pagkalunod pero feeling ko naman ay mamamatay ako sa
higpit ng yakap ni Art.

Nailibot ko ang aking paningin at nanditong lahat ang mga kaklase at propesor ko.

Nasaan ang pader na iyon?

Kumalas si Art sa yakap at sinapo ang magkabila kong pisngi. "Are you okay? May
masakit pa ba sayo? Damn it, woman. 'Wag ka na ulit pupunta ng pool! Hindi ka pa
naman marunong lumangoy! Paano kung natuluyan ka? Anong gagawin ko?! Babaliwin mo
ba talaga ako?! Ayoko pang mabyudo ng maaga! Aanakan pa kita!" Asik nito.
Hindi ko alam kung matutuwa ako sa narinig ko o mahihiya dahil sa sinabi niya iyon
sa harap ng mga kaklase at propesor ko.

Napatungo ako at nakagat ko ang labi ko.

Ene be. Kinikilig akooooo!

Napabuntong hininga siya. "Sinong may gawa sa'yo nito? Sinong nagtulak sa'yo sa
pool?" Nag-angat ako ng tingin at nakita ko ang seryoso niyang mukha. Napaiwas
naman din agad ako.

Si Zunaira na anak ni Zuma!

"A-Amara.." napabaling ako dahil narinig ko ang boses ng babaeng una ko dapat
mumultuhin kung sakaling namatay ako sa pagkalunod. Nangingilid ang kanyang luha at
nanginginig ang katawan habang papalapit sa akin.

"Did you push my wife in the pool?" Malamig na tanong ni Art sa kanya.

"S-Sir A-Art.. Hi-Hindi ko p-po alam na asawa nyo si A-Amara.. P-Patawad po.."
anito at tuluyan na siyang umiyak.

Umusbong naman ang inis sa loob ko.

Ano raw?

"Why are you saying sorry to me? Say sorry to my wife!" Sigaw ni Art

Ay, kiber!

"S-Sorry, Amara." Ani Zunaira. Dahil masama naman ang ugali ko ay lulubusin ko na.

"Sorry? What are you sorry for?" Nakataas-kilay kong tanong. Ayokong magsosorry
siya dahil nalaman niyang asawa ako ni Art. Gusto kong humingi siya ng tawad dahil
inaamin niyang nagkamali siya. Para sa 'kin, magkaiba yon.

"S-Sorry dahil naitulak kita.. Hindi ko naman alam na asawa ka pala ni Si-"

"So kung alam mong asawa niya ako, hindi mo ako itutulak? Kung ganon ay hindi ko
kailangan yang sorry mo. Salamat na lang." Tss. Kaya lang siya hihingi ng tawad
dahil sa asawa ako ni Art? Paano kung hindi niya ako asawa? Hindi niya aamining
nagkamali siya at hihingi ng tawad sa akin, gano'n? Ghaaaaad.

Sinubukan kong tumayo at inalalayan naman ako ni Art. Ang braso ko ay nasa balikat
niya ang kamay niya ay nasa bewang ko. Lumapit na rin si Hosepina.

"Okay ka na ba, Amara? Sir, tulungan na kita." Ani Joseph. Kita ko ang pag-aalala
sa mukha niya. Nang akmang hahawakan niya ako ay nagsalita si Art.

"Touch my wife and you're dead." Ani Art. Nginitian ko na lang si Hosepina at
sinabing okay na ako. Naintindihan naman niya.

Bago pa kami makaalis doon ay nagsalita si Zunaira na anak ni Zuma.

"Amara, I'm sorry. Hindi ko sinasadyang itulak ka sa pool. Oo, mali ako doon pero
sana patawarin mo ako. Nagawa ko lang yun dahil gusto ko talaga si Sir Art eh. I'm
sorry." Yaaaaan. Those are the words I wanted to hear from you, Zunaira!
"Pero hindi pa rin tama yung ginawa mo. Dahil sa gusto mo ang isang tao, mananakit
ka na ng iba? Paano kapag natuluyan ako? Anong gagawin mo?" Ani ko. Napayuko naman
siya sa sinabi ko. Paano kung natuluyan ako doon, aber? Buhay ko yon.

"I-I'm s-sorry.." Now she's crying hard. "H-Hindi ko na u-uulitin." Hindi na talaga
at wala ng next time!

"Dapat lang. Kung sakaling namatay ako, mumultuhin kita. Tandaan mo 'yan!" Singhal
ko. Nagulat naman ako ng bigla siyang lumuhod.

"I'm sorry. Please. Amara, I'm sorry." Aniya.

I looked at her blankly. "You're forgiven." At saka umalis na doon.

Inantok ako bigla.

"Ang bilis mo talagang magpatawad." Ani Art. Pinisil pa nito ang bewang ko kung
nasaan ang kamay niya.

Ay, aba!

"Everyone deserves second chance." Sagot ko.

"Paano kung balewalain lang ulit nila ang second chance na binigay mo?"

"It's their choice. I already did my part which is forgiving them and giving them a
second chance. Ang pagpapatawad na lamang ay malaking bagay na, ano pa ang mabigyan
ng second chance? If they are really sincere and determine to prove themselves one
more time, hindi nila sasayangin ang chance na binigay ng isang tao para sa kanila.
Pero kung muli silang nagkasala at humingi muli ng isa pang pagkakataon, tama na.
Once is already enough and twice is too much. Ano pa't may third chance pa? Nah-uh.
That's a no no."

I believe in second chances dahil lahat naman talaga tayo ay deserve iyon at
deserving magbago. Pero kung muli nilang sasayangin ang pagkakataong binigay mo,
tama na. Tama na ang pagiging mabait ng dalawang beses. Kapag alam nilang mabait
ka, they will take advantage of it without you knowing it. Dapat din silang
matutong magpahalaga sa mga pagkakataong binibigay sa kanila. Ilang pagkakataon pa
ba ang kailangan nila para magbago? Mahirap magbigay ng pangalawang pagkakataon at
ang magtiwalang muli. Sobrang hirap. Kasi hindi mo alam kung maniniwala ka pa ba o
hindi na dahil nasira na nila ang tiwalang binigay mo.

Wooooooooow!

Nakakanormal pala ng utak ang pagkalunod? HAHAHAHAHA. Normal na po ang utak ni

Amara. Wag nyo akong gayahin, guys.

"I'm so lucky to have you." Ani Art at hinalikan ako sa noo.

Naman!

Ako pa? Tsk.

Nakarating kami sa suite niya. Naligo ako at nagbihis habang siya ay nagluluto para
sa tanghalian naming dalawa.

Pupunta sana ako sa kusina ng magbukas ang elevator. You know guys, elevator ang
pintuan niya dito. Pagkabukas ng elevator, suite na niya agad ang bubungad.
Nang makita kung sino ang nandoon ay nagulat ako.

"Hi. Miss me?" Anito ng nakangiti. May hawak pang kumpol ng bulaklak sa kanyang
kamay.

Oh my God!

Yes, I miss you!

--

30

"Hi. Miss me?" Anito ng nakangiti. May hawak din siyang kumpol ng bulaklak sa
kanyang kamay.

Oh my goodness!

Yes, I miss you!

"Veen!" I exclaimed. I ran to him and hug him tight. I miss him so much!

Ang tagal din naming hindi nagkitang dalawa. He's my bestfriend since I'm 10 years
old. Twelve naman siya noon. Pero umalis din sila ng family nya at nagpunta ng
London noong 14 years old ako at doon na sila tumira. Binibisita naman niya ako
kapag umuuwi pero 3 years na yung last na bisita niya at ngayon na lang ulit
naulit.

"I miss you, Veen!" Ani ko. He chuckled. Ang gwapo talaga nito pati tawa eh ang
gwapo rin.

"I miss you too, Amara." Aniya. Kumalas din ako sa kanya. Ang bango niya eh, baka
maubos pa ang pamango niya kakasinghot ko.

Sana all nakakamiss.

"Paano mo nalamang nandito ako?" Tanong ko. Hindi naman siya tumawag sakin na
darating pala siya tapos nandito pa ako sa Batangas.

"That's a secret." Nakangiti nitong sagot. Inirapan ko na lang siya dahil alam kong
kahit anong pilit ko dyang sabihin sakin ay malabo yun. Para siyang si Laxus.

And speaking of Laxus, kumusta na kaya yun? I mean, sayang kasi at hindi kami
parehas ng pinuntahan.

Kung nandito iyon ay for sure, magkakasundo sila nitong ni Veen.

Parehas kasing maluwag ang turnilyo sa utak.

"Amara?" Rinig ko ang pagtawag sakin ni Art galing sa kusina. "Sinong nandyan?"
Tanong pa niya.
Hinila ko si Veen papunta sa kusina.

Surprise natin si Art.

"Si Veen!" Sinagot ko siya ng makarating kami don. Napatigil naman siya sa ginagawa
niya at bumaling sa amin.

"Yo, Bro!" Bati ni Veen pero hindi man lang siya pinansin ni Art.

Suplado!

Akala mo naman gwapo, humph!

"Veen, upo ka. Ipaghahanda kita!" Masaya kong turan kay Veen. Sinunod naman niya
ang sinabi ko at ako naman ay naghanda ng pagkain niya. Buti at tapos na ring
magluto si Art.

"Art-"

"I have no appetite. I'll go first." Sasabihin ko pa sanang wag na siyang sumabay
samin, naunahan naman niya ako.

CHAROT!

Sasabihin ko pa sanang umupo na rin siya para mapaghandaan ko na rin siya ng

pagkain kaso sumabat naman siya.

Haynako.

Nawala na sa paningin ko si Art.

Nagkatinginan kami ni Veen at parehas kaming nagkibit-balikat. Pinagpatuloy ko na

lang ang paghahanda ko ng pagkain para sa aming dalawa.

"So kumusta ka naman? Blooming ka ngayon ah." Aniya ng magsimula na kaming kumain.
Lumapad naman ang ngiti ko.

In love eh. Ganyan talaga.

"Maganda ako. Yun lang yon." Sagot ko. Peke siyang nasamid. Gago talaga 'to.

"Nasamid ako sa sinabi mo. Wag mo ng ulit sasabihin ha?" Inirapan ko siya. Iisa
lang ang hibla ng utak naming dalawa kaya madali kaming magkaintindihan niyan.

"Wag kang mag-alala, Veen. Gagamit pa akong megaphone para sabihin iyon. Para hindi
lang pekeng samid ang magawa mo at matigok ka na talaga." Biro ko.

Ayan!

Ganyan kami mag-usap na dalawa.

"Aasahan ko yan. Tapos isusunod kita." Nakangiti niyang sagot. Ang gwapo talaga.

"Kapag sinunod mo ako, siguraduhin mong matatakot ako kapag minulto mo ako ha? Ay,
nakakatakot na pala ang mukha mo so need to make an effort pa." At saka ko siya
nginisihan.

"Parang sa ating dalawa ay mas pangit ka?"

"Hindi ako salamin, Veen."

Tapos nag-irapan kaming dalawa. See? Iisa talaga ang utak naming dalawa.

"Namiss talaga kita." Turan niya.

Kikiligin sana ako kaso hindi siya si Art kaya wag na lang.

"Hindi kita namimiss eh." Biro ko. Pero promise, natatawa na talaga ako.

"Kumain ka na nga lang!" At doon na ako natawa. He's really cute! Hindi pa siya
nasanay sakin.

"Stop laughing and eat up." Inis niyang turan. Hays. Panalo na naman po si Amara.

"Opo, Kuya." May mapang-asar akong ngiti sa aking mga labi na alam kong mas lalong
magpapainis sa kanya.

"Tss." See? Nice one, Amara!

"So kumusta lovelife mo, bininVeen?" Tanong ko. Ang alam ko ay biktima rin ito ng
fixed marriage eh. Parang samin ni Art.

Magbestfriend talaga kami!

"Ikakasal na ako sa November-"

Pinutol ko ang sasabihin niya. "1? Ayos yan. Condolence."

"Umayos ka nga, Amara." Halaaa, seryoso na si bininVeen. Okay, seryoso mode tayo.

Serious mode ON.

"Sabi ko nga. Oh, kelan kase?"

"Three days after your birthday." Ay, malapit na!

"Mahal mo talaga ako 'no?" Pagkatapos pa talaga ng birthday ko ah.

"Syempre, mas mahal mo 'ko." Ang lakas talaga ng apog nito.

"Asa ka."

"Aso ka." Ako? Ako talaga?

Aba't!

"Maganda ako." At sinamaan ko siya ng tingin.

"Oh, sinong nagsabi?"

"Nanay ko!" Syempre! Number 1 fan ko kaya si Mommy. Lagi akong pinupuri. Ang ganda
ko raw!

"Si Mommy?" Phew. Lakas maka-Mommy talaga.

Palibhasa ay close din ang mga magulang niya at magulang ko tapos close din siya
kina Mommy. Close din naman ako sa parents niya.
"Shut up."

"Shut up, too." Gaya-gaya talaga!

At wala na nga po kaming napag-usapang matino. Gano'n lang kami hanggang sa umalis
si Veen. Puro asaran at biruan.

Jusq.

Na-drain na yata ang utak ko dahil sa kanya eh. Ang hirap kasi kausap. Pero namiss
ko talaga yun. Hindi lang halata.

Ngayon ay nagtataka na ako kung bakit ko naging bestfriend yun.

Pero may isa pa akong problema.

Si Art!

Huhuhuhu. Hindi ko alam kung nasaan siya!

Baka naman nasa kwarto?

Sige, pupuntahan ko na lang.

Pumasok na ako sa kwarto at hindi na nag-abalang kumatok. Nakita ko naman siya

nadapa sa kama niya.

Hindi pa 'to nakain.

Kaya ito, pinagluto ko siya. Alam ko namang mainit ang ulo niya kay Veen. Hindi rin
kasi sila magkasundong dalawa.

Nilagay ko ang tray sa sidetable at umupo sa lapag.

"Art." galit kaya siya sakin? Sana naman hindi. Hindi ko alam kung paano ko siya
susuyuin.

"Art. Nagluto ako, kumain ka na." Tinapik ko ang pisngi pero hinuli niya lang ang
kamay ko.

"Doon ka sa Mr. Veen na yun." Anito at tinampal ang kamay ko. Napasimangot naman
ako.

Mr. Veen?

Paeang may katunog?

"Art naman. Minsan lang naman kami magkasama ni Veen eh." Nagseselos ba ito?

Shems. Hindi ko alam na ganito pala magselos ang isang Arthur Monticello!

"Tss." At binaling niya ang ulo niya sa kabila.

Ang arte naman nitong baklang ito!

Pasalamat ka Art at mahal kita.

"Art. Sorry na. Dali, anong gusto mo? Gagawin ko." Yeaaaah, gagawin ko talaga.
Minsan kasi, i-spoil din natin mga jowaers natin. Hindi yung laging sila na lang ng
sila. Kaya nagsasawa e.

CHAROT!

Bumaling siya sa akin ng nakanguso. "Kiss mo 'ko."

Ginawa ko naman ang sinabi niya.

Smack lang, wag kayo dyan!

"Kiss mo pa ako." At ginawa ko ulit ang sinabi niya.

"Kiss mo pa ako!" This time ay tinagalan ko na.

Peste siya.

Akmang aalisin ko na ng hinawakan niya ako sa batok at mas diniin pa.

Hanggang sa hindi na lang smack ang nangyari.

Aba nga naman.

Note: Wag pagseselosin ang isang Art Monticello. Nakakamatay sa kalandian.

"KAIN NA AT BAKA IBA PA ANG MAKAIN MO!" Singhal ko ng maghiwalay ang labi naming
dalawa.

Ngumiti naman siya. Ngiting panalo. Tapos umupo at kinuha ang pagkain sa sidetable.

"Subuan mo ako." Sabi niya at nagpout.

AMPOTSJDKEKKS! Nagpout si Art!

Waaaaaah, ang cute!

"Okay!" Masaya kong turan at kinuha ang kutsara saka siya sinubuan.

Masaya ako.

Dahil bumabalik na ang dating Art na nakilala ko.

--

31

"ART!" Suway ko sa kanya.

"Why? Sabi mo gagawin mo gusto ko?" Anito. Napasapo naman ako sa aking noo.

"Pero wag naman dito! Nasa harap tayo ng mga kaklase ko!" Mahina pero may diin kong
sabi.
Lintik naman kasi.

Bakit ko nga ulit sinabi yon?

"So? They already know that you're my wife and I'm your husband." Sagot niya.
Sinamaan ko siya tingin. Peste.

Nagulat nga ako kaninang umaga ng bumaba kami for breakfast. Hindi na kasi ako
lumabas kahapon at nagpahinga na lamang sa suite ni Art at kaninang umaga lamang
lumabas.

Iwas sakin ang mga kaklase kong babae. At ako naman si gaga, clueless na clueless.
Tinanong ko pa kay Hosepina kung bakit sila gano'n at naalala kong pinangalandakan
nga pala ni Art na asawa niya ako.

Ehem.. kinikilig ako.. ehem..

"Amara." Tawag sakin ni Art. Nakahalukipkip lamang ako at sa iba nakatingin.

Nakakainis kasi si Art.

Ang landi.

"Kiss mo 'ko." Yan na naman! Hindi na ako tinantanan ng 'kiss mo'ko' nyang iyan.

Hindi ko nga alam kung hanggang ngayon ay nagseselos pa siya o talagang

nananamantala.

Hindi ko siya pinansin.

"Amara!" Hindi ko pa rin siya pinansin. Bahala siya dyan. Duh. Nasa harap kami ng
mga classmates and professors ko. Seryoso ba siya?

"Kiss mo na ako."

Kanina pa rin yang ganyan. Kinukulit akong halikan ko raw siya. Ghaaaaad! Where's
Arthur?

"Baby.." nanindig ang balahibo ko dahil doon.

Please help me. 😭

"Last na. Kiss mo ako." Nagpakawala ako ng hininga sa pagkasiphayo.

Amara, labidabs mo yan. Chill ka lang.

Marahas ko siyang binalingan. "Last na ha?" At walang pasabing hinalikan siya kahit
kaharap namin sila.

Inalis ko rin naman agad. Smack lang e. Duh! Nakatingin sila saming dalawa, e. Si
Sir Brian naman ngingiti-ngiti, jusq. Napatingin ako kay Zunaira at nakitang nag-
iwas siya ng tingin.

Mehehehehe.

Nabaling ang tingin ko kay Art at nakitang ang laki ng pagkakangiti. Hays.

"Ang tamis na nga ng kinakain natin, ang sweet nyo pang dalawa. Baka pati paminta,
langgamin na." Ani Sir Paolo. Hmp! If I know, inggit lang si Sir. Hindi kasi
makaporma kay Ma'am Eunice.

Nginisihan naman siya ni Art, ni Sir Brian at ni Sir Leo. "Dumamoves ka na, Pao."
Ani Sir Brian. Sinamaan siya ng tingin ni Sir Paolo.

Hindi ko na sila inintindi at kumain na lang.

Kinalabit ko si Sir at tumingin naman siya sa akin. "Restroom lang ako." Bulong ko
sa kanya.

"Sama ako." Pintik ko ang noo niya at saka dali-daling umalis doon. Napaka talaga.

Umihi lang ako at pinusod ang aking buhok. Mahaba na pala ito. Should I get a
haircut? Hmm..

Pagkatapos ay lumabas na ako.

Aalis na kami mamaya. Wews. Wala man lang magandang nangyari sa akin sa tatlong
araw ko dito. Nalunod pa. Hays.

Sa susunod ay hindi na ako sasama kung mauulit ang ganito. Malas yata ako eh.

Pero swerte naman ako dahil ehem.. kay Art.. ehem.. you know what I mean.

Malayo pa lang sa table namin ay kita ko ng wala si Art. Nasaan naman yun?

Napatingin sa gawi ko si Hosepina kaya I mouthed 'Where's Art'. Buti ay

naintindihan niya at sinabing nasa lobby.

Ha?

Anong ginagawa niya do'n.

Nagpunta na lang ako do'n para malaman. Wait, don't tell me Shauna is here? Tapos
magkakabalikan silang dalawa? Tapos iiwan ako ni Art? Tapos masasaktan na naman
ako-

ERASE! ERASE! ERASE!

Sana naman hindi.

Pagkarating ko doon ay nakita ko si Art na nakatalikod tapos nakaharap sa mga

empleyado ng resort.

Anong ginagawa niya dito?

Mas lumapit pa ako.

May sinasabi si Art pero hindi ko maintindihan. About sa Resort lang naman.

Hmmm.. makaalis na nga lang. Tumalikod na ako at aalis na. I'll just wait him-

"And where are you going?" Natuod ako sa aking tayo ng marinig ang boses sa aking
likuran.

Nakita pa nga naman!

Humarap ako at nakita si Art na nakatingin sa akin. "Yo, man!" Bati ko kay Art.
Tungunu. Hindi ko alam kung paano siya babatiin gayong kaharap niya ang mga
empleyado niya at hindi nila ako kilala.

"Come here." Wala naman akong nagawa kundi ang pumunta sa tabi niya. Nakayuko lang
ako dahil lahat ng employado niya ay sa akin nakatingin.

"Kiss me." Napaangat ako ng tingin dahil sa sinabi ni Art.

"Ano?!" Gulat kong tanong.

Lanjo.

Kiss him daw?

Na naman?!

Sa harap nila?

Is he a kissing monster?

Tumalim ang tingin niya sa akin. "You're going to kiss me or-" hindi ko na siya
pinatapos at hinalikan ko ng mabilis.

"Okay ka na?" Umiling naman siya.

Ayoko naaaaaaaa!

Charoooot!

"Kiss mo pa ako." Wala na akong narinig sa kanya kundi ang mga salitang iyan.

Peste. Nakakabaliw si Art.

"Art naman." Kahit naman magreklamo ako ay wala rin akong magagawa kundi ang sundin
ang gusto niya.

Kasalanan talaga 'to ni Veen.

Pahamak ang lalaksot na iyon!

Tumalim ulit ang tingin niya sa akin kaya wala akong nagawa.

Lintik ka, Art. Pasalamat ka, mahal kita.

Hinalikan ko ulit pero nagulat ako ng pinalalim niya ang halik naming dalawa.

Wala na akong nagawa.

Ehem.. Gusto ko rin naman. Ehem..

Nang matapos ay agad kong hinampas si Art sa braso at sinamaan ng tingin.

Napakalandi! Sa harap pa talaga ng mga empleyado niya. Okay lang namang halikan ko
siya ng halikan pero yung kaming dalawa lang sana!

Hinawakan ako ni Art sa bewang. Malaki ang ngiti sa labi. Tsk.

"Everyone, meet my wife. Amara Monticello." Anito.

Oh la la~ Sarap sa ears! Monticello na ang apelyido ko at hindi na Salvador.

Bagay na bagay!

Parang kami ni Art.

Nagsiyukuran naman sila ng bahagya. Hindi ko naman alam ang sasabihin since it's my
FIRST TIME.

"Say hi to them." Bulong no Art kaya yun naman ang ginawa ko. Alam niyang hindi ako
sociable na tao.

MAGGAGABI na at nasa byahe pa rin kami. Magkatabi kami ni Art, as usual. Nakapikit
siya habang nakadantay ang ulo sa balikat ko. Magkahawak din ang kamay naming
dalawa.

Yieeee. Kiligs!

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin natatanong kung anong nangyari sa kanilang

dalawa ni Shauna. Hindi ako makahanap ng pagkakataon.

"Amara.." tawag niya sa akin.

Ano namang kailangan nito?

"Hmm?" Sagot ko.

Umalis siya sa pagkakadantay sa balikat ko at saka pinaharap ako sa kanya. "I love
you." Tapos ngumiti pa.

ART!

My hearteu heart goes badump badump!

KINIKILIG AKOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!

"I love you, too." Sagot ko naman. Tapos hinalikan pa niya ako.

Ngumiti ako sa kanya.

Hindi ko matago ang kilig ko tangina.

"Back to sleep ka na." Yan na lang ang sinabi ko dahil feeling ko ay sobrang pula
na ng mukha ko.

Like, duh. I'm still not used to Art being sweet. Naiilang pa rin ako kapag
sinasabihan niya ako ng 'I love you' pero masaya naman ako. Sobra.

Ang tagal kong hinintay 'to. Kaya hindi pa rin ako makapaniwala. Minsan ay palagi
kong kinukurot ang sarili ko dahil baka nananaginip lang ako.

Pero alam kong hindi.

At kung panaginip man ito, ayos lang sakin kahit hindi na ako magising pa. Basta
mahal ako ni Art at mahal ko siya.

"You should sleep too. Mahaba pa ang byahe." Tumango na lamang ako sa kanya. He
kissed my forehead before he leaned to my shoulder.

After he said those, my eyelids became heavy and I just found myself fell in a deep
slumber.
--

32

TODAY is Monday and hello school again!

Naglalakad ako ngayon sa hallway papuntang classroom-

"AMARA!" Napatingin ako sa pinanggalingan ng boses at nakita ang tumatakbong sina

Laxus, Brix at Simon.

Wait.. don't tell me-

"Namiss ka namin!" At niyakap nila akong tatlo. Tangina. Sinasabi na nga ba.

"Sa..saglit..g..guys..hin..di..ako..ma..maka..hi..hinga.." putol-putol kong

litanya. Ang higpit nilang yumakap at take note, TATLO pa sila. Iniipit nila ako eh
ang lalaki nila!

At feeling ko rin ay pinagtitinginan na kami dito sa hallway. May mga estudyante pa

rin kasi dahil maaga pa naman.

Agad naman silang kumalas. "Sorry, Amara!" Sabay-sabay nilang saad. Napahawak ako
sa dibdib ko dahil naubusan talaga ako ng hangin.

Papatayin ba nila ako?!

"Are you going to kill me?!" Asik ko. Nginitian naman nila akong tatlo at lumapit
sa akin si Brix at niyakap ako.

"I miss you, Amara baby!" Pinabayaan ko na lamang. Namiss ko rin naman silang
tatlo. Sayang nga at hindi kami magkakasama noong outing.

Kumalas naman siya at sumunod si Simon. "Namiss ka namin! Pati si Hosepina." Aniya.
Hindi pa pala nila alam na lalaki na si Hosepina.

Ano kayang reaksyon nila kapag nalaman yon?

Lalo na kapag sinabi naming maaaring nakabuntis si Hosepina.

Feeling ko mauutas ako sa kakatawa mamaya.

Kumalas din siya at sumunod naman si Laxus. "Waaaah, Nayely! Namiss talaga kita! Si
Kuya Arthur kaseeee, nilayo ako sayoooo! Dapat magkakasama tayo eh!" Natawa naman
ako sa kanya dahil para siyang batang nagsusumbong.

Pero ano? Dapat magkakasama kami?

Jusq, nasa isip ko ng pakana iyon ni Art pero hindi ko naman inexpect na ganon nga
talaga.
Kumalas na rin siya.

"I miss all of you, too!" Nakangiti kong saad sa kanila. I considered them as my
friends now. So wala ng dahilan para ipagdamot ko ang mga ngiti ko sa kanila.

"Ang ganda talaga ng Amara ko."

I flipped my hair because of what Brix said. "Naman!" At nagtawanan kaming tatlo.

"Have you eaten breakfast already?" Tanong ni Laxus. Tumango naman ako. Actually,
sabay kami ni Art pati pagpasok ay sabay din kami. Ayaw na raw niyang itago ang
relasyon namin. Pero hindi kaya maging problema yon? Teacher ko siya tapos
estudyante niya ako.

Pero naging mag-asawa muna kami bago siya naging teacher. Hmmm.. paano kaya 'to?

"Ay, isasabay ka sana namin. Pero kahit na, sumabay ka pa rin. Tara na!" At hinila
nila akong tatlo. Sumama na lang din ako dahil gaya ng sinabi ko, maaga pa naman.

Pagdating namin ng cafeteria ay bumili agad sila ng pagkain. Ako naman ay nagpaiwan
sa table para hintayin sila.

May sinabi sa akin si Art.

Mahal daw niya ako.

Ehem.. pasensya ka na lang pero ako ang mahal niya.. ehem..

May kailangan din akong sabihin kay Art pero hindi ko alam kung paano ko sasabihin.

Haynako.

"What's with the sigh?" Agad akong napalingon sa aking likuran dahil sa pamilyar na
boses na aking narinig.

Gulat akong napatingin sa kanya.

Bakit siya nandito?

"Veen!" At niyakap ko siya. Niyakap niya rin naman ako.

"Bakit ka nandito?" Tanong ko ng maghiwalay kaming dalawa.

Shems. Alam kaya ito ni Art?

"Dito na ako mag-aaral. We will stay here for good. Kuya Vince will manage our
company here at katulong niya ako sa pagmamanage kaya dito na rin ako." Napatango-
tango na lang ako.

He has two brothers. Kuya Vince Diether is the eldest, he is the second, Veen
Dexter, and the youngest is Vyl Denver.

"I see. C'mon! My friends and I are having our breakfast-"

"You have friends?" Gulat niyang tanong. Oops. Alam nyo naman sigurong hindi ako
nakikipagkaibigan di ba dahil iiwan din naman ako? At saka hindi ako sociable na
tao.

Well, to tell you the truth. I once had friends. Girl friends actually. That was
when I was eight years old. I haven't met Veen that time.

We are five in total. We became best of friends since our personalities clicked
into each other.

We are happy being with each other not until they knew Art. Doon kasi nakatira sina
Art sa America at minsanan lamang umuwi. Tapos nakilala nila si Art.

One of my friends had a crush on him.

Eh, ako lang ang kinakausap ni Art noon pa man. Ang bruha kong friend, naiinggit at
hindi siya pinapansin ni Art.

Tapos doon na nagkasira ang friendship namin. Ang babata pa namin tapos friendship
over na agad. Pero tunay, yun nga. I valued them the most since I really don't
socialize to anyone. Eh mababait naman sila at nakapagaanan ko ng loob kaya
kinaibigan ko. I want to have friends also. Bata rin ako at gusto ng kalaro.

Tapos yun nga. Nagkagusto siya kay Art na hindi naman siya pinapansin. Tapos
bumalik na uli sa US sina Art. Noong sumunod na mga araw naman ay naging okay naman
kaming dalawa. Back to normal since wala naman si Art.

Noong 10 years old na ako, bumalik ulit sina Art. It's my 10th birthday that day.

And that friend of mine did something terrible that almost sent me to death. Yes.
Sinabi niya sa akin na may regalo siya sa akin. Dahil kaibigan ko siya ay nagtiwala
ako.

Dinala niya ako sa isang abandonadong bahay malapit sa bahay namin dati. Nandoon
din ang tatlo pa naming friend.

Pinauna niya akong pumasok kaya ginawa ko naman. Pero dapat pala ay hindi ko
ginawa.

Nakaramdam ako ng paghampas ng kung ano sa aking ulo. Nahilo ako at bumagsak sa
sahig.

Nakarinig pa ako ng pagtatalo.

"Bakit mo yun ginawa?!"

"Oh? Akala ko kakampi ko kayo?"

"No! Hindi na. Ayaw na namin sayo! Masama ka!"

"Amara did nothing wrong to you!"

They were about to help me when that friend of mine spoke. "Subukan nyo at gagawin
ko rin sa inyo ang gagawin ko sa kanya."

And with that, I know my three other friends left us there. They ran away. I don't
why, maybe they get scared.

At iniwan nila ako sa kanya.

"Well, well, Amara. You're so stupid! Akala mo talaga may regalo ako sayo?" Anito.

Yeah, I'm stupid. Stupid enough to trust someone like you.

Mga bata pa kami pero ganito na ang nagagawa niya. Paano pa kung tumanda na siya?
Baka mas malala pa?

"Isa kang hangal! Akin lang si Art!" Anito. Hinampas niya akong muli at dahil hindi
na ako makagalaw ay hindi na ako nakaiwas.

"This is my greatest gift for you, Amara. Happy birthday!" Pagkasabi niya noon ay
umalis siya sa harap ko.

Nakaamoy na lang ako ng amoy gasolina.

Is she going to burn me alive?!

Kasunod noon ay ang pag-init sa loob.

Susunugin niya nga ako!

"Happies birthday, Amara. Hell is waiting for you." At saka niya ako iniwan doon.
Pinilit kong tumayo kahit ang sakit ng ulo ko at nahihilo ako. Napahawak ako doon
at nakita sa kamay ko ang dugo.

Mabilis kumalat ang apoy dahil gawa sa kahoy ang bahay.

Bwiset. Dapat pala hindi ako nagtitiwala agad.

"Tulong! Tulungan nyo ako!" I asked for help even if I know no one will hear me.
Malayo ito sa mga bahay at nasa parteng gubat kaya malabong may makatulong sa akin
dito.

Iyak ako ng iyak.

Hindi ko alam na kaya niyang gawin sakin 'tong ganitong bagay. I treated her as my
own sister yet she did this to me.

"AMARA! AMARA!" Nabuhayan ako ng loob ng marinig ko ang boses ni Art.

"ART!" Sigaw ko pabalik.

It happened so fast. I just saw myself running away from the burning house with Art
in my right and the other guy in my left.

Dalawa silang tumulong sa akin no'n.

And yes, that was Veen.

Veen and Art helped me. Konti na lang talaga at kung hindi nila ako nailabas doon
ay patay na ako. Nagtamo pa sila ng mga sugat dahil napatakan sila ng mga kahoy
galing sa taas ng bahay. Maging ako ay nagtamo rin ng mga sugat.

I owe them my life.

Kaya rin naging magkaibigan kami ni Veen since then. At kaya rin hindi ko maiwan si
Art kahit sinasaktan niya ako noon dahil niligtas niya ang buhay ko-that's one of
the reasons.

"Veen, this is Laxus, Brix and Simon." Pakilala ko sa tatlo. Nakaupo na kami
ngayon. Nakabili na rin sila ng pagkain. Nagulat pa nga sila dahil may kausap daw
akong lalaki bukod sa kanila.
"And also, this is Joseph." Yes, nandito na rin si Joseph. Nakita raw kasi nila si
Joseph noong nabili sila kaya niyaya na rin.

"And they are my new friends." Dagdag ko pa.

"Guys, this is Veen. He's my bestfriend since I'm 10 years old." Pakilala ko kay
Veen. They do shakehands to each other. Magkakasundo-sundo sila. Lalo na si Veen at
Laxus.

Parehas maluwag turnilyo ng dalawang 'to sa utak eh.

"Nice to meet all of you." Ani Veen ng nakangiti.

Napangiti naman din ako.

Simula noon ay hindi na ako nakipagkaibigan. Pero tingnan mo nga naman, dumadami ng
muli ang mga kaibigan ko.

At napansin ko lang, puro pala sila lalaki.

Mga hot at gwapo pa. Yum, yum!

--

33

LUMIPAS ang mga araw at next week ay birthday ko na! Yes, oh yes!

Malapit na ring ikasal ang aking bespreng si Veen. Hindi ko pa rin nakikilala ang
mapapangasawa niya. Is she nice? I hope so.

Nandito ako ngayon sa tambayan namin ni Hosepina. Kaso ako lang mag-isa. Absent si
Hosepina dahil may nakakita raw kay Mara hindi kalayuan sa bar na pinuntahan namin
noon. Kaya naman nagpunta siya ngayon doon. Sana ay makita na niya si Mara.

And guess what? Hindi ko pa rin naitatanong kay Art kung bakit sila naghiwalay ni
Shauna.

Napagdesisyunan kong wag na lang alamin at mag-focus na lang sa relasyon namin. Mas
okay na yun. Kalimutan ang nakaraan. At saka, hindi ko pa rin nasasabi sa kanya ang
gusto kong sabihin.

Paano ko ba kasi masasabi sa kanya?

Hindi ako makahanap ng tyempo.

"Amara!" Napalingon ako sa tumawag sa akin at nakita si Laxus na tumatakbo papunta

sa akin.

Umupo siya sa tabi ko. "Oh." At inabot sa akin ang isang Zest-O na Apple Flavor.

"Saan mo naman nakuha 'to?" Wala namang tindang ganito sa cafeteria so saan niya
nakuha 'to?

"Sa patay." Napaawang ang bibig ko sa sinabi niya.

Anong utak ang meron si Laxus?!

"IK-"

"Joke lang! Sa amin yan galing okay? Lauren likes to drink that." Lauren is his
youngest sister. Seven years pa lang yata iyon.

Akala ko naman tunay na sa patay niya 'to kinuha. Kung sakaling totoo ay siya ang
isusunod ko.

Ininom ko na lang binigay niya.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong niya.

Nagpapaganda ako dito, Lax.

"Nagpapahinga." Tipid kong sagot. "Ikaw?"

"I am here because I want to end my feelings for you." Nasamid naman ako sa sinabi
niya.

Ano raw?

Nakakabigla naman si Laxus! Walang pasabi eh!

Papatayin yata ako nito sa samid eh.

"Ano kamo?"

"Amara, alam mong mahal kita-"

"Wait, wait. Mahal? Hindi ba't gusto mo pa LANG ako? So bakit MAHAL ang sinasabi mo
dyan?" Pagpuputol ko sa kanya.

"I already told you I love you, Nayely." Anito. Nagtaka naman ako.

Kelan?

Wala naman akong maalalang sinabi niyang mahal niya ako. Tanging 'I like you' lang
ang sinasabi niya.

"Kelan?" Tanong ko kasi wala talaga akong maalala eh.

"Noong una tayong nagkita." Anito. Kumunot naman ang aking noo.

Bakit wala akong matandaan?

Nagkaamnesia ba ako?

"You really don't know the real meaning of your name, do you?" Tanong pa niya. Mas
lalo namang kumunot ang aking noo.

Anong kinalaman ng pangalan ko sa usapan namin ngayon?

At saka, may meaning pala name ko?

Woooow.

Buti pa siya alam niya. Ako kasi hindi.

"Nayely means I love you. And Amara means love. The moment I called you Nayely is
the time when I confess my feelings towards you. Nayely... Amara."

As if on cue, bumalik ang mga sinabi niya sa akin noong una kaming nagkita.

"Nayely. Your name itself says my feelings towards you.. Nayely... Amara."

So yun yon?

Kaya pala parang may kakaiba sa pagkakasabi niya noon at nalito ako ng bonggang
bongga.

I mean, sabi niya di ba, ang pangalan ko raw mismo ang nagsasabi ng nararamdaman
niya para sa akin.

So if Nayely means I love you, it means he loves me?

Ghaaaaad! Yun pala yon!

"Now I get. Hindi ko alam yun ha." Natatawa kong tugon. Pero agad rin akong
nagseryoso.

Seryoso kasi siya eh.

"I want to end my feelings for you, Amara. Alam ko namang wala na akong pag-asa pa.
Kuya Art loves you and you love him. At mag-asawa na kayong dalawa." Anito.
Hosepina the second, is that you?

Charing!

Hindi ako umiimik dahil gusto kong sabihin niya muna lahat ng gusto niyang sabihin.
Makikinig muna ako.

"Wala na ring patutunguhan pa ang nararamdaman ko sa'yo kung ipagpapatuloy ko pa.

Mahal kita pero alam kong una pa lang, talo na ako. Pero babalik ako kapag nalaman
kong sinaktan ka muli ni Kuya."

Na-shook naman ako.

Alam niyang sinasaktan ako ni Art?

T-Teka.. Paano?

"Kuya Art has his reasons why he did that to you. Magtiwala ka kay Kuya Art. Mahal
na mahal ka ni Kuya. Ginawa niya lang yon para protektahan ka pero hindi ko alam
kung bakit.."

Bakit?

Bakit ano?

Bakit hindi mo ituloy Laxus?

"Wala ako sa lugar para sabihin sa'yo ang mga nalalaman ko pero malalaman mo rin
yon. But trust Kuya Art. He had no choice but to do that to you.. to protect you.
At kahit ako man ang nasa kalagayan ni Kuya Art, parehas lang ang gagawin naming
dalawa, maprotektahan ka lang. Pero ngayong okay na kayo, na hindi ko alam ang
rason, once he hurts you again, I'll get you from him." Aniya.

I don't understand any single thing.

Paano mo napoprotektahan ang isang tao sa pananakit?

I don't get.

Ano ba talagang reason? Hindi ko pa rin natatanong kay Art kung bakit niya yun
nagawa sakin dati. Ayokong tanungin dahil natatakot ako sa maaari niyang isagot.

Paano kung ginagawa niya yun dahil hindi niya ako mahal? Tapos noong sinabi kong
iiwan ko siya, doon siya nagbago. Tapos ngayon, mahal na niya ako.

Eh paano kung hindi naman niya talaga ako mahal? At ayaw niya lang iwan ko siya
dahil wala na siyang masasaktan o laruan?

Paano kung mahal pala talaga niya si Shauna at pinagmumukha nila akong tanga sa mga
paningin nila?

There's a puzzle in my mind and some of the pieces are still lost. I don't know how
to find it. I don't know how to find answers to complete the puzzle.

Maraming tanong na hindi pa nasasagot. Hindi ko alam kung saan magsisimula. Paano
ba ako makakapagsimula? Hindi ko alam kung ano ang una kong dapat alamin.

Pero sabi naman ni Laxus ay mahal daw ako ni Art, hindi ba? He just told me right
now that Art loves me so much that's why he did that to me. He just wants to
protect me.

Pero kanino? Bakit?

Is there someone whose after my life?

Nanganganib ba ang buhay ko?

Wala naman akong nagawan ng kasalanan sa tanang buhay ko. So kanino nila ako
pinoprotektahan?

"Hindi mo alam ang mga ginawa ni Arthur para lang sa'yo."

Naalala ko rin ang sinabi ni Philip.

Ano nga bang ginawa ni Arthur para lang sakin? Ano nga ba ang mga pinagdaan niya?
Bakit wala akong alam niisa?

"Trust Kuya Art, Amara. Hinding-hindi ka niya pababayaan." Ani Laxus. Kahit walang
maintindihan ay ngumiti na lamang ako sa kanya.

"Maraming salamat, Laxus. Mahahanap mo rin ang babaeng para sa'yo." Ani ko. Laxus
is a good man. Swerte ang babaeng mamahalin niya.

"Sana nga-"

"LAXUS VILLARUEL!" Naputol ang sasabihin niya dahil sa isang malakas na sigaw mula
sa kung saan. Namutla si Laxus.
Hala, what's happening?

I heard him cursed. "Nandito na naman si Cass Riona." He murmured.

Cass Riona? Who's that?

"LAXUS!" Tumingin ako sa pinanggalingan ng boses at nakita ang isang babae. Mukha
itong galit. Nakatayo ito sa gitna ng field at nakapamaywang. Nakatingin kay Laxus
ng masama.

"Ah, Amara, aalis na pala ako. Sige, bye bye." Humalik muna siya sa aking pisngi
bago tumakbo palayo.

"LAXUS! HINDI MO AKO MATATAKASAN!" Rinig ko pang sigaw ng babae bago habulin si
Laxus na ngayon ay nawala na sa paningin ko.

Napasapo ako sa aking noo.

Good luck, Laxus.

--

34

Pinapunta ako ni Art sa opisina niya. Ang dahilan? Aalamin ko pa, wait lang.

Kumatok ako at pinapasok naman niya ako. Kahit kasi isa siyang guro dito ay siya pa
rin ang may-ari ng school.

Hindi nyo pa pala ang pangalan ng school namin. Ang pangalan ng school naminnay
kapangalan ng resort niya sa Batangas.

Yes, It's Artara University.

Matanong nga si Art kung bakit Artara.

Nakita ko siyang naupo sa swivel chair, nakatingala at nakapikit.

"Art." Tawag ko sa kanya. Dalian siyang nagmulat ay ngumiti siya sa akin.

"Come here." Utos niya. Pumunta naman ako sa gilid niya.

"Here." Ni-tap niya ang lap niya kaya umupo na lang din ako doon. Pagkaupo ko ay
niyakap niya sa bewang at siniksik ang mukha sa leeg ko.

"I miss you." Anito. Nagiging busy na rin kasi siya. Bukod sa siya pa rin ang
namamahala ng school ay ibinigay na rin sa kanya ang kompanya nila.

Kaya hindi ko rin siya makausap ng matagal. Pagkatapos niya kasi sa school at
didiresto naman siya sa company nila. Tapos late na nauwi.
"Miss na rin kita, Art." Tugon ko. He planted kissed on my neck.

Lumalandi na naman si Art!

Huhuhuhu.

Heto na naman tayo..

"Bakit mo nga pala ako pinapunta dito?" Pero imbis na sagutin ay pinagpatuloy niya
lang ang paghalik sa leeg ko.

Nakikiliti na ako at.. at..

"Art!" Suway ko ng pumasok ang kamay niya sa loob ng uniform ko.

"Hmm?" Anito. Lintik.

Bakit biglang uminit yata?

"Art." May pagbabantang turan ko. He heaved a sigh at inalis ang kamay sa uniform
ko.

Thanks goodness!

"So bakit mo nga ako pinapunta dito?" Tanong ko. Hindi pa rin niya inaalis ang
mukha niya sa leeg ko.

Favorite spot niya yata yon eh.

"I have something to tell you." Anito.

Ako rin, Art.

Pero saka na, ikaw muna. Love kita, eh.

"I will be leaving this University." Hindi na ako nagulat. Sa sobrang busy niya,
kailangan nga niyang igive-up ang isa. At saka, para wala kaming problema. He's my
teacher and I'm his student and we are married. Problema iyon. Tanging mga
Professors at classmates ko lang ang may alam.

"That's good then. Para hindi ka na mahirapan at mapagod ng sobra-sobra." Tugon ko

naman. Tumango-tango siya. "But who will manage this school?"

Kung aalis siya, dapat may kapalit siya di ba? Sinong papalit sa kanya? His
brothers are not here. And at the same time, they're also managing their companies
in different countries.

"You."

Ha?

Sino raw?

You?

So meaning, ako?

Tangina. Ako? Ako talaga?

Waaaaaah, why meeeeeeeeeeee?

"Bakit ako?" Taka kong tanong.

"Because you're my wife and I want you to manage Artara University." Huhuhuhu. Edi
ako naman ang mahihirapan?

"Bakit nga pala Artara pangalan ng University? Pati yung resort mo?" Takang tanong
ko.

Iniisip ko talaga kung bakit Artara pero wala namang pumasok sa isip.

"You guess." Napasimangot naman ako. Wala nga akong maisip eh!

"I don't know." He chuckled. Nakiliti naman ako. Nasa leeg ko pa siya eh.

"Artara. It's the combination of our name."

Parang nabingi yata ako. Halaaaa! Magpapatingin ulit ako sa doktor.

Pero hindi nga?

Combination yun ng pangalan naming dalawa?

Artara? Art in Arthur and Ara for Amara?

Eeeeeehhhhhhhh keseeeeeeeeeeeeeeeeeeee!

KINIKILIG AKOOOOOOOOOOO!

Bakit ka ganyan, Art?

Oh my God! Ba't hindi ko naisip yon?

Nakagat ko ang labi ko dahil baka bigla na lang akong tumili dito. Kinikilig ako,
bakit ba!

"Hindi ko naisip yun, ah." Sabi ko. Ramdam kong ngumiti siya.

We stayed there for couple of minutes. Pagod nga siguro talaga siya kaya hinayaan
ko na lang.

Pero hindi pa rin nawawala ang kilig koooooo.

My heart goes badump badump na naman!

AT SI ART NA NAMAN ANG DAHILAN!

It's already late but I'm still awake. Hindi ako makatulog. Wala si Art. Nasa
office pa niya.

Hays. Mukhang pagod na naman siya pag-uwi niya.

Hindi ko tinanggap ang alok niyang ako ang mamahala ng Artara. Kahit naman kinilig
ako doon ay mahirap ang maghawak ng isang napakaling paaralan. It's too much to
handle. Lalo pa't nag-aaral ako.
Kaya napagdesisyunan na lang na ang pinsan na lang niyang si Kuya Morris ang
mamamahala. Hindi naman problema iyon dahil single pa naman si Kuya Morris.
Although may business din siyang kanya, ayos lang naman daw.

Natulog na ako pero tinext ko muna si Art. Pagod na naman yun sigurado.

Nagising ako dahil bigla akong nauhaw. Dapat pala ay naglalagay ako ng isang basong
tubig sa side table para kapag magigising ako't mauuhaw sa madaling araw ay hindi
ko na kailangang bumaba.

Nang makarating ay uminom agad ako ng tubig. Nakita ko sa orasan na alas dos na ng
madaling araw

Teka..

Wala pa si Art!

Bakit madaling araw ay wala pa siya? Madami na naman sigurong trabaho yun. Noong
nakaraan nga ay umuwi na yon ang alas quatro na ng umaga sa dami ng tinapos.
Overtime kung overtime eh.

Meron na rin siyang kapalit sa pagtuturo. Hindi ba, isa siya sa mga teacher ko?
Matagal na pala niya iyong pinaghandaan kaya nakahanap agad siya ng makakapalit
niya.

Hinugasan ko ang basong pinag-inuman ko saka umakyat na sa taas.

Tatawagan ko si Art. Baka nakatulog na yun dun sa dami ng ginagawa.

Paakyat na sana ako ng may mahagip ang mata ko.

Shit!

May multo ba dito sa bahay?

Bulto ng tao ang nakita ko. Teka.. tao ba ito o multo. Tiningnan ko kung may anino.

Alright. Tao nga.

Pero pamilyar ang likod niya.

Is this Art?

Nasa may pool siya. May sliding glass door kasi na siyang nagsisilbing harang ng
kitchen area. Malawak naman kasi ito tapos U-shape pa ang style. Tapos sa labas ng
sliding door ay pool area naman. Para raw hindi mahirapan sa pagkuha ng pagkain.

Utak din kasi ni Art.

So yun nga, si Art nga 'to. Pero anong ginagawa niya dito?

Dahan-dahan akong lumapit. Nakabukas ng bahagya ang sliding door kaya ayos lang
kahit hindi ko siya buksan dahil may awang naman. May kausap siya sa phone.

Sinong kausap niya ng ganito kaaga?

Nang makalapit ay inilabas ko ang tenga ko doon sa espasyo para marinig ko ang
sinasabi niya.
"Yes, take care.. Uh-huh, see you... No, take a rest... Yes... Don't overwork
yourself... Yes, yes.. Alright, goodnight... I love you, too, Shauna.."

Napasinghap ako sa narinig kaya napatingin siya sa akin. Gulat ang rumehistro sa
mukha niya.

"A-Amara.." anito.

Parang nadurog na naman ang puso ko sa narinig. Anong ibig sabihin no'n? Bakit
kausap niya si Shauna? Bakit nag-I love you siya kay Shauna?

Pinaglalaruan niya lang ba talaga ako?

Bakit ganito?

B-Bakit.. bakit ang sakit?

Nag-uunahang tumulo ang mga luha ko dahil sa sakit. Hindi, hindi ako pwedeng
masaktan. Ako lang din ang mahihirapan.

Pero ang sakit eh! Putangina. Mahal na mahal ko si Art na kahit ang dami niyang
ginawa sa aking mali ay kinalimutan ko yon! Pero bakit ganito ang makukuha ko sa
kanya?!

What did I do?!

Lumapit siya sakin. Ako naman ay umaatras. "W-Wag.. wag kang la-lalapit!"
Nangangatal na ang boses ko pati ang buo kong katawan.

Art, why are you keep on hurting me?

Dali-dali siyang lumapit sa akin at sinapo ang magkabila kong pisngi.

"Please, Amara.. Listen to me first. I'll explain everything.. Please, please..

Stop crying.. Listen to me, okay? Please, please. Ayaw kitang mawala.. Pakinggan mo
muna ako.. Amara, pakiusap.. Amara, mahal na mahal kita.. Pakinggan mo ako..
Please.. please.." Umiiyak na rin siya habang sinasabi iyon.

Paano ko siya papakinggan? Kung hindi ko alam kung totoo pa ba ang mga sasabihin
niya?

Lumuhod siya sa harap ko at niyakap ang bewang ko. "Amara, my wife. Pakinggan mo
muna ako.. pakiusap, Amara. Wag mo akong iiwan, hindi ko kaya.. Please, please.
Pakinggan mo ako. Please. Mahal na mahal kita, Amara." He's crying. This is the
first I saw him cried.

Humagahulhol na siya habang ako ay natuod sa kinatatayuan ko. Ano bang dapat kong
gawin?

Hindi ko yata kayang makita siyang umiiyak pero bakit gano'n ang narinig ko?

"Kuya Art has his reasons.."

"Trust Kuya Art.."

"Hindi ka niya papabayaan.."

"Wala ako sa lugar para sabihin sa'yo ang mga nalalaman ko pero malalaman mo rin
yon.."
Bumalik sa isip ko ang mga sinabi ni Laxus.

Art has his reasons. Ito na siguro ang tamang panahon para malaman ko ang
katotohanan kung bakit niya ako sinaktan noon. At kung bakit gano'n ang narinig ko
kanina.

Tanga man kung iisipin ng iba, pero anong gagawin ko? Kung nagmamahal lang naman
ako. You can accept anything for the one you love, can't you? But if it's not worth
it, I wouldn't take the risk. I know he has his reasons. I must know first before I
judged him, mustn't I?

Pinunasan ko ang mga luha ko.

I promised that I will listen to him and understand his reasons. At tutuparin ko
ang pangako ko. Kahit ano pang rason niya, tatanggapin ko iyon...

...dahil mahal ko si Art.

--

35

ARTHUR's POINT OF VIEW

"Tu-Tumayo k-ka dyan.." Umiling ako. Ayoko, ayoko siyang bitawan. Baka tuluyan na
niya akong iwan. Hindi ko kaya yon.

Mahal na mahal ko si Amara at lahat gagawin ko para sa kanya.

"A-Art.." muli niyang tinawag ang pangalan ko. Wala akong pakialam kung umiyak ako
sa harap niya. Ayoko siyang mawala. Kailangan kong magpaliwanag sa kanya.
Maiintindihan naman niya ako, di ba? Please, Amara, sana maintindihan mo ako.

"A-Amara.. Please. Magpapaliwanag ako.. wag mo akong iiwan ha? Mangako ka, wag mo
akong iiwan. Hindi ko kaya.. Hindi ko kakayanin.. Mahal na mahal kita.." kahit
isipin ko pa lang na iiwan niya ako ay hindi ko na talaga kaya.

Just the thought of her leaving me makes me dead. She's my life. She's my universe.
Siya lang mula noon. Siya lang.

Alam kong nagkamali ako. Nasaktan ko siya ng maraming beses.. pero tripleng sakit
ang dala no'n sakin. Kapag nakikita kong lumaluha ang mga mata niya, gustong-gusto
kong ako ang magpupunas noon pero hindi, hindi pwede.. Kailangan kong panindigan
ang desisyon ko. Kahit para na lang sa kaligtasan niya. Kahit kamuhian niya ako..
basta wag lang siyang mawala sakin.

Pero noong sinabi niyang iiwan na niya ako kasi pagod na siya, natakot ako. Hindi
ko kayang iwan niya ako.

I held her hand. Hinalikan ko ang likod ng mga kamay niya.

Please, Amara, don't let go of me. Don't let go of my hand.

"Please.. listen to me first, Amara.. nagmamakaawa ako sa'yo, pakinggan mo muna

ako.." If I look like a desperate man who's asking for her understanding then so be
it. Wala na akong pakialam sa sarili ko. Ang mas mahalaga ay pakinggan niya ako.

"Pa-papakinggan kita.. Tumayo ka na dyan." Nabuhayan ako ng loob sa narinig at

tumayo agad ako dahil baka magbago pa ang isip niya at hindi pa ako pakinggan.

I used her hand to cupped my face. Pinagdikit ko rin ang aming noo. "Amara, I love
you so much. Please, listen to me.. please.. I love you." I gave her a peck in her
lips.

I saw her nodding. Nagdiwang ang puso ko dahil papakinggan niya ang paliwanag ko.

I hugged her tight. God, I love her so much.

"Thank you, Amara.." mas hinigpitan ko pa ang yakap sa kanya. Kahit sobrang habang
paliwanagan ito ay ayos lang. Basta maintindihan niya ako. Basta papakinggan niya
ako.

Pinainom ko muna siya ng tubig para mahimasmasan bago kami nagpunta sa salas.

"Sit here." Pinapaupo ko siya sa lap ko. I want to hug her while explaining things
to her. She's my comfort. She's my strength.

Sumimangot siya. "Bakit-"

Hindi ko siya pinatapos at hinila paupo sa kandungan ko. Niyakap ko siya at

siniksik ang mukha ko sa leeg niya. I love her smell. I'm addicted to her.

Ramdam ko ang pagkayakap niya sa ulo ko at paghaplos sa buhok ko.

God, I'm so lucky to have her. And I will never let her leave me. I will never let
her go no matter what.

We stayed like that for a couple of minutes. We're savoring the moment. "Amara.."
Pero kailangan ko ng simulang magpaliwanag.

"Go on, I'll listen." Her voice is so angelic. I feel like I want to cry knowing
that she still wants to listen to me after everything I've done to her.

I don't deserve her.

Pero kahit hindi ko siya deserve, hindi ko siya papakawalan.

"Do you still remember the time when you accidentally hit a girl by a car?" I
asked. Noong mga panahong iyon ay hindi pa uli kami nagkikitang dalawa. Kababalik
ko lang noon galing US at iyon agad ang nabalitaan ko. Hindi ko rin siya nakausap
dahil kinuha siya ng mga pulis.

"Yeah, why?" Ramdam ko ang pagtataka sa boses niya.

"That girl is Shauna." Kumalas siya at gulat na tumingin sa akin.

"Really?" I nodded. She just said 'Oh'. Siguro ay nakalimutan na niyang si Shauna
yon dahil na rin sa pagkabigla sa nangyari. Bumalik siya sa pwesto niya kanina.
"Then? What's next?"

"Let me tell you who's Shauna first." She must know who's Shauna first and what are
the things she can do in a snap of her fingers.

"Shauna Amethyst Ysaj Dahari. She's originally from Egypt. Her father is an
Egyptian and her mother is an American. She's fluent in Filipino because her Nanny
is a Filipina and she taught her our language. But she's no ordinary. In Egypt,
there's the Royal Family. And yes, her father is one of the Royals-the King to be
exact and yes also, she's a Royal Princess in Egypt." Kahit ako noong nalaman ko
iyon ay hindi ako makapaniwala.

Shauna, that cunning woman, is a Royal Princess. What the fuck.

"Nandito siya sa Pilipinas dahil sa Nanny niya noong aksidente mo siyang nabangga.
They had a vacation here. Do you still remember when we rushed her to the hospital?
That time, when she's recovering, I went there to personally apologize for what
happened since you're still in shock and in the police station. Na dapat pala ay
hindi ko na ginawa."

Pinagsisihan ko talaga ang pagpunta ko doon. Dapat talaga ay hindi na ako nagpunta.
Hindi sana mangyayari to.

"She told me she wants me to be hers and she'll accept the apology. But I refused
because I love you so much. Yun lang daw ang kapalit sa ginawa mo sa kanya at hindi
ka niya ipapakulong. Natawa ako dahil bata ka pa so paano ka niya ipapakulong.
Hindi ako pumayag. She told me she will sue you. But since you're a minor that
time, I know she can't do that. But I underestimated her. She can and she did.
Noong nabalitaan kong nakulong ka dahil nabangga mo siya, pumunta agad ako sa
hospital para kausapin siya. I was about to enter her room when I overheard her
conversation with someone over the phone. May inutusan siyang pahabain ang
pagkakakulong mo ng ilang taon at patayin ka mismo sa loob ng kulungan. Hindi pa
rin ako pumayag. Ginawa ko ang lahat para mailabas ka pero malakas ang kapit ni
Shauna. She's still a Royal Princess. At mahirap kalabanin ang tulad niya. Bukod sa
mas mayaman sila sa atin ay mas makapangyarihan din sila. Kaya wala na akong nagawa
kundi ang pumayag mailabas ka lang sa kulungan at hindi mamatay sa loob."

That time, I was so hopeless. Hiningi ko na ang tulong ng lahat ng kaibigan ko pero
sa huli, wala pa ring nangyari. I still ended up in only one choice, and that is,
be with Shauna. Hindi ko alam kung bakit gano'n na lang niya ako kagustong
mapasakanya samantalang noong araw na iyon lang kami nagkita. But as I observed,
she likes me and she became obsessed to me.

"Umuwi ako ng Pilipinas dahil malapit na tayong ikasal. Sobrang saya ko no'n dahil
matutupad ko na ang pangako ko sa'yo noong mga bata palang tayo. Pero dahil sa
hindi inaasahang pangyayaring iyon, nagawa ko ang mga bagay na hindi ko dapat
ginawa."

Nasasaktan pa rin ako kapag iniisip ko ang pananakit ko sa kanya noon. Ang mga luha
niya. Ang mga sugat na natatamo niya. Ang mga sakit. Lahat-lahat. It's also hurting
me. Gustuhin ko mang tapusin at itigil ang ginagawa ko, hindi pwede.

"Shauna.. Shauna is a psycho." Yes, she is. "Hindi ko alam kung bakit ang laki ng
galit niya sa'yo o marahil ay dahil sa pagkakabangga mo sa kanya, doon iyon
nagmula? But still, she's a psycho. Akala ko simpleng kasunduan lang ang meron kami
at madali lang akong makakaalis. Pero hindi. She's powerful enough to chain me and
let me do her commands. Ayoko man pero kailangan kong gawin. Sinabi niya sa aking
pahirapan ka. Saktan ka ng paulit-ulit mismo sa harap niya. At ang kapalit kapag
hindi ko ginawa? Ang buhay mo, buhay ng parents mo and even the lives of my whole
family. Masakit sa aking saktan ka, pero mas masakit saking mawala ka. Kayo. Mahal
na mahal kita kaya kahit saktan kita ng paulit-ulit, gagawin ko.. makasama lang
kita."

I made her life miserable. Inisip ko ring kakamuhian niya ako at isang araw iiwan
niya ako. Pero noong dumating ang araw na iyon, hindi ko pala kaya.

"My friends knew what I've been through. Alam nila yon at kahit gusto nilang
tumulong, Shauna also threatened them. Any wrong move, one life. See how crazy she
is? Obligado rin akong pasayahin siya, even saying sweet words to her. Kasi kapag
hindi ko ginawa, if I even don't act sweet towards her, she'll do worst. We became
boyfriend and girlfriend pero sa kanya lang iyon. Dahil yon ang iniisip niya.
Iniisip niyang mahal ko siya. Fuck, I only love you. Gustong-gusto kong ipaalam yun
sa'yo, Amara.. pero bawal."

Gusto kong isigaw sa buong mundo kung gaano ko siya kamahal pero hindi. Kahit nakaw
na sandali ay hindi ko magawa maski sa mismong bahay ko pa. She made sure
everything. She sent here maids that will look after me.

Fuck that woman. She's really a psycho!

She's even asking me kung bakit ko ginagawa iyon kay Amara samantalang siya ang
nag-uutos sa akin. Kitang-kita ko ang saya sa mga mata niya kapag nakikita niyang
nahihirapan at nasasaktan si Amara. I need to act like as if I'm fucking in love
with her even if I really want to puke right in her face.

If it's not for Amara, I will never do what Shauna said. I will never. Pero ang
nakataya ang buhay ni Amara at ng mga pamilya namin.

"Amara.. I want to hold you every time you need someone to hold onto.. but I can't.
I want to tell you how much I love you.. pero hindi ko masabi. Hindi ako natatakot
kay Shauna, pero natatakot ako sa mga pwede niyang gawin sa inyo.. sa'yo. Kahit ang
kapalit pa noon ay ang matali ako sa kanya, maging sunud-sunuran sa mga gusto niya,
Amara, gagawin ko, maprotektahan lang kita sa kanya.." tumulo ang mga luha sa aking
mga mata. Matagal ko ng gustong sabihin lahat kay Amara.

It's all Shauna's doings. Siya ang may kasalanan ng lahat. Her fucking obsession
with me and her psycho mind.

"She's obsessed with me, Amara. And she will do everything just to be sure that we
will end up being together. She wants to see you hurting because she knew that you
love me.." I hugged her tight. "Dahil kay Shauna, nasaktan kita ng paulit-ulit.
Alam kong masakit, sobra, ang mga nagawa ko sa'yo at alam kong kinamumuhian mo ako
dahil doon. Hindi kita masisisi kasi kasalanan ko rin naman.. pero wag mo akong
iiwan, Amara. Pakiusap.. Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko. Noong sinabi mong
pagod ka na at iiwan mo na ako, gusto mo pang magfile ng divorce sa ating dalawa,
doon na ako natakot. Sa loob ng limang taon, ginawa ko na rin ang saktan ka para
kamuhian ako at iwan mo dahil hindi ko na kayang saktan ka pa. Pero noong dumating
ang araw na gusto mo na akong iwan, hindi ko pala kaya. Amara, simula pa man ng mga
bata pa tayo, ikaw na ang mahal ko. At hindi iyon nagbago hanggang ngayon.. Mahal
na mahal kita, Amara. Mahal na mahal kita.." Mas hinigpitan ko pa ang yakap sa
kanya. I always want to hug her like this.

Patuloy lang sa pag-agos ang mga luha ko. At tagal kong kinimkim lahat-lahat ng
ito. Gusto kong sabihin sa kanya pero hindi pwede.

Pero ngayon, I will stand and fight for her. Shauna is not here. She went back to
her country. Kaya kumilos na rin ako para sa relasyon namin ni Amara. Pati ang
outing namin ay plinano ko rin makasama lang siya at masabi kong mahal ko siya na
walang bantay at walang Shauna.

"Amara.. patawarin mo ako sa lahat ng mga nagawa ko sa'yo. Sinadya ko man o hindi,
pinagsisisihan ko ang lahat. Mahal na mahal kita.. wag mo akong iiwan ha? Ikaw ang
buhay ko.. mahal na mahal kita. Please, maniwala ka sana sa 'kin.. Amara.." I cried
hard. Ayoko siyang mawala. Pero dahil sa mga nagawa ko sa kanya at kung paano ako
naging sunud-sunuran kay Shauna ay baka iwan niya ako.

"Amara.. wag mo akong iiwan please.. pangako, hindi na kita sasaktan. Wag mo lang
akong iwan.. mahal na mahal na mahal kita.." kumalas ako sa yakap sa kanya at
hinarap siya.

I saw the tears in her eyes. Pinunasan ko iyon. Nasasaktan na naman siya sa akin..
at nasasaktan din ako kapag iniisip ko iyon.

"A-Art.." she called my name. I really like my name whenever she calls it. Ang
sarap sa tenga.

"I-I'm sorry.." she uttered. Yumuko siya. Why is she saying sorry? "Sorry for
knowing nothing. Sorry because I didn't know that you're in that kind of situation.
Sorry because I couldn't help you with that. It's all my fault. I'm sorry, I'm
sorry.."

I hugged her again. Hindi ko naisip na sisisihin niya ang sarili niya sa mga
nangyari.

"I should have known.. Art. You were hurting, too! Hindi ko alam.. Patawad, Art.
Mahal na mahal din kita.. Kung hindi ko lang sana nabangga si Shauna ay hindi
mangyayari 'to. We-"

I cut her by kissing her. Hindi ko gustong sisihin niya ang sarili niya. Wala
siyang kasalanan. Wala siyang ginawang mali.

This is all Shauna's fault. Kahit gusto ko ring isumbong siya sa mga magulang niya
sa Egypt, hindi pwede. I've never been there. It's off limits. I also don't have
enough evidence to prove that Shauna is not in the right state of mind.

She responded to my kiss. Malaking bagay na para sa akin ang pakinggan niya ako.
Sobra na yon. Pero pwede pa bang humiling pa ako ng higit pa don?

Will she accept me? Will she still love me? Will she not leave me? Will she
understand me?

I let go of her lips.. may sasabihin pa ako. "At yung narinig mo kanina, it's all
an act. Shauna doesn't know that we're already okay. She doesn't know I'm not
hurting you anymore. Alam niya ring nagmamatapang ka na kaya kahit may mga bantay
siya dito, alam niyang lalaban ka na kapag sinaktan pa kita. I just need to put an
act para hindi niya malamang okay na tayo. Para hindi siya magduda. Dahil kapag
nalaman niya, alam kong may gagawin siya. I need to tell her I love her kahit ikaw
ang babaeng mahal ko. Pakiramdam ko nagtataksil ako sa'yo at patawarin mo sana ako.
At sana maintindihan mo rin kung bakit ko ginagawa 'to."

I want Shauna dead, actually. Para matapos na ang paghihirap namin dahil sa kanya.
I already tried to kill her pero talagang mautak si Shauna. Since she have maids
here, once na mamatay daw si Shauna, kahit saang lugar pa mangyari, ako ang ituturo
nilang pumatay dito. At kapag nangyari yon, lahat kami mamamatay din. She made sure
everything will be according to her plan and I can't even find a way to escape!
Amara wiped my tears and smiled at me. Her comforting smile. God, I really love
this woman. Her smile is as if telling me that everything will be fine, that she
understands me and she will never leave me.

Amara, please don't leave me. I love you so much.

--

36

AMARA'S POV

I wiped his tears and smiled at him. Now that I know everything, I can understand
things better now.

Being in jail before? That's my deepest secret. I buried that memory in the deepest
part of my mind since I don't want to remember that shit.

I experienced hell inside the jail. I stayed there for a month and the only thing
that I could only wish for is to die. Imagine, minor pa lang ako that time pero
nasa kulungan na ako.

Ngayon ay alam ko na kung bakit nag-iba si Art. Kung bakit simula noong umuwi siya
sa galing US ay nag-iba ang pakikitungo niya sa akin. Art is very sweet to me. He
cares for me a lot. Pero nagbago yun at alam ko na ngayon kung bakit.

It's because of that bitch, Shauna.

Kung hindi ko sana siya nabangga, mangyayari ba ito? I was so reckless that time. I
drove even if I'm a minor. Yun kasi ang araw na uuwi si Art at gusto ko siyang
salubungin. I didn't ask for my parents' permission that time.

Fuck, this is all my fault.

"I understand now. I will never leave you, okay? Mahal na mahal kaya kita." At
nginitian ko siya ng matamis. Kahit nasaktan pa niya ako noon ng maraming beses,
pisikal man o hindi, ngayong alam ko na ang dahilan kung bakit niya yun nagawa,
papatawarin ko siya.

He did that because of me.

Ang mga sugat na natamo ko, pisikal, ay naghihilom. At mga sakit na naramdaman ko
ay naglalaho rin. Nagawa lamang iyon ni Art dahil wala siyang pagpipilian. Hindi
namin kayang tapatan ang kapangyarihang meron si Shauna sa kanyang mga kamay kaya
wala kaming laban.

At gaya ng sinabi ko, kahit anong rason niya, iintindihin ko at tatanggapin ko.
Nagawa niya yon sa akin para protektahan ako, para hindi ako mawala ng tuluyan sa
buhay niya kahit ang kapalit ay mismong sarili niya.

Paano ko siya kamumuhian kung yun ang rason niya? Sa dami niyang nagawa para sa
akin? No, hinding-hindi ko siya iiwan.

We promised. And until we're here, still breathing, we will keep our promises.

"T-Talaga? H-Hindi mo a-ako iiwan?" Muling tumulo ang mga luha sa mga mata niya.
Kita ko rin ang saya doon. Tumango ako bilang sagot.

Niyakap niya ako ulit.

Nakakailan na 'to ha!

Chansing na mesyede.

"Salamat, Amara. Maraming salamat at pinakinggan mo ako. Mahal na mahal kita.."

Ehem.. kinikilig ako.. ehem..

Parang nawala na ang lahat ng hinanakit ko ng marinig ang rason niya. I should
really trust him. Tama ang desisyon kong pakinggan siya at wag pairalin ang bugso
ng aking damdamin.

Kumalas ako sa yakap at pinahid ang mga luha niya.

Ito yata role ko dito eh. Tagapahid.

Charot!

"Stop crying. I love you and I will always stay beside you.. Aalis lang ako kapag
pinaalis mo ako. Pero hindi mo pa naman ako pinapaalis di ba? At saka,
naiintindihan ko lahat ng ginawa mo para sakin. Wala na akong hinanakit sayo. After
all what you did? Yes, nasaktan mo ako ng sobra pero nagawa mo iyon dahil
kailangan. Kung ako lang ang nasa posisyon mo, I will also do the same." Litanya
ko.

Sometimes, we have to see things in a bigger picture to understand it. Hindi

pwedeng isang bahagi lang ang makikita mo, tapos huhusgahan mo agad. We should know
the both sides. Hindi lang laging rason ng isa, rason dapat ng dalawa. Para sa
gayon ay matimbang natin ang sitwasyon. Kung ano ba talaga ang nangyari at
nangyayari. Kung ano ang mga nakatagong sikreto sa mga bagay na ginagawa ng isang
tao.

At ang kay Art? I'm thankful to have him in my life. Nagawa man niya iyon, kaya ko
iyong kalimutan and besides, tanggap ko na ang lahat ng nangyari kaya madali ko na
siyang isantabi.

It's not really moving on to accept things, it is accept things first to move on.

"Ang saya ko, Amara. Sobra." He used my hands to cupped his face. Nakapikit siya
ngayon na may mga ngiti sa labi.

Nagkaintindihan na kaming dalawa. At buo na rin ang malaking palaisipan sa aking

isipan.

I smiled. "I'm happy too, Art."

Pero si Shauna.

Jusq, di ko kineri!
Baliw na baliw pala talaga yon lalo na kay Art? Ang laki pa ng galit sa akin!

Did I say before that I don't hate her? I changed my mind. Ayoko na sa kanya. Nang
dahil sa kanya kaya ako sinaktan ni Art. She's a control freak, an obsessed psycho
control freak!

Kinikilabutan ako.

Knowing that Shauna is part of our lives? No, controlling our lives. Geez.

Ano pa ang mga pwede nyang gawin? Baka kapag nalaman niyang nagkaintindihan na kami
ni Art ay patayin ako no'n ah?

Ghaaaaaad. I love my life!

"Amara.." he opened his eyes and looked directly into mine.

"Hmm?" He smiled. His sweetest smile that he only gives to me!

"I love you so much." Ay yay yay! Arthur naman. Kenekeleg eke ene be!

"Mahal na mahal din kita." Then I kissed him. Smack lang pero dahil siya si Art,
alam nyo na.

Ehem.. malandi kasi siya.. ehem..

Pero yung tunay? Masaya ako. Dahil nalaman ko na ang totoo. I trust Art. Gaya ng
sabi ni Laxus, Art has his own reasons and I should trust him.

Naghiwalay ang labi naming dalawa.

He smiled at me. Yieeee~ Bumabalik na ang Art na nakilala ko. "May isa pa akong
pangako sa'yong gusto kong tuparin ngayon." Nangunot ang noo ko. Sa dami ng pangako
niya, alin don?

"Ano naman yon?" Taka kong tanong. Mas lumawak ang ngiti niya. Shit, hindi ko gusto
'tong ngiti niyang ito.

"I promised you before that you will be the one and only mother of my children.
Kaya naman, gawa na tayo ng mga anak natin."

Nagulat naman ako.

Tanda ko yon. At alam nyo kung ilan ang gusto niya?

10!

Oo, SAMPO!

Gysto raw niyang walong lalaki tapos dalawang babae. Aba, matinde!

"H-Hoy! W-Wag muna. Nag-aaral pa-" hindi na niya ako pinatapos at hinalikan na niya
ako.

Walanjo!

Hindi pa ako ready, Art!

Charooot!
I was born ready kaya. Kaya naman, gooo puuussssshhhhhh!

AT BUMUO NA NGA KAMI NG ANAK NAMIN NGAYONG MADALING ARAW!

I woke up beautiful. Charing! Maganda ang gising ko ngayong araw kahit puyat ako
dahil kay Art.

Ehem.. Alam nyo na.. ehem..

So ayun nga. Tapos mukha niya agad ang nakikita ko ngayon. I stared at his face.
Ang gwapo talaga. Kaya naman madami ang nababaliw dito eh.

Yung baliw talaga ha.

Parang si Shauna.

Hays. I still can't believe. She's very hopeless.

I traced every inch of his face. Sana all clear skin. Kinis eh. Nagpapaderma kaya
si Art? Hmmm..

Ang tangos talaga ng ilong nito. Nahiya ang ilong ko eh. Ang pula pa ng labi tapos
ang lambot pa! Ang kapal din ng kilay niya. Huhuhu. Sana kasi lahat di ba?

Nakakainggit tuloy features ni Art.

Pero maganda pa rin naman ako. Duh! Ako kaya si Amara, ang babaeng maganda!

Arthur's lips formed a smile. Kasunod ang pagmulat ng kanyang mata. "Good morning,
my love." At dinampian ako ng halik sa labi.

Ang aga naman nitong magpakilig!

Baka mamaya ay mangisay na ako sa kilig dahil sa lalaking ito ah.

"Good morning." Sagot ko naman. Yumakap siya sakin at sumiksik sa dibdib ko. Sa
dibdib ko talaga Art? Grabe rin 'to eh.

I brushed his hair using my fingers. Ang bilis ng tibok ng puso ko dahil malapit
kami sa isa't isa at kasama ko siya. Rinig niya kaya?

Biglang pumasok sa isip ko ang dati kong kaibigang nabaliw din kay Art na muntik na
akong sunugin ng buhay.

How is she now? Simula rin kasi noon ay nawala na siya. Wala na akong naging balita
pa sa kanya kahit sa tatlo ko pang mga kaibigan.

Kung nandito yon, edi silang dalawa ni Shauna ang kaagaw ko kay Art? Ghaaaaad,
they're both crazy! Baka magsanib-pwersa sila at mag-kamehame wave!

Nasapo ko ang aking noo.

Ano ba itong naiisip ko? Pati yata ako ay nababaliw na eh.

Nasa gano'n lang kaming posisyon. Nakatulog yata ulit si Art.

Napapitlag ako ng mag-ring ang cellphone niya. Grabe! Gulat ako do'n ha. Walang
pasabi eh.

"Art.." tinapik ko si Art. "Someone's calling you."

Ayaw gumising!

Napasarap naman. Tsk.

"Art! Wake up. You're phone's ringing." Mas nilakasan ko pa ang pagtapik ko at ang
boses ko. Hindi naman ako nabigo at nagising siya.

He get his phone. Tiningnan niya yung caller at pinakita sa akin..

Shauna's calling...

Babalik na ba siya? Paano na kaming dalawa ni Art?

ISA SIYANG MALAKING EPAL!

Sigh.

--

37

Nagkukulong na naman ako sa kwarto ko. As usual, nandito ang baliw na Shauna na
iyon. Yes! Tumawag siya kanina di ba? Yun pala ay on the way na dito!

Shems. Panira ng moment. Kainis.

Dapat pala pumasok na lang din ako. Hays.

Boring pa naman dito.

Eh kung tawagan ko kaya si Hosepina tapos magbar kami mamaya pagkatapos ng klase?
Tapos maglalasing ulit siya at makabuntis ulit?

Oo nga pala, hindi pa nga pala niya nahahanap si Mara. Sobra siyang focus sa
paghahanap sa babaeng iyon. Sana naman ay sila na talagang dalawa para sa isa't
isa.

Ah!
Makikipagkita na lang ako kay Veen.

Kaso baka busy yon dahil next week na ang kasal niya. Wala namang kaso sa kanya
yon. Pabor daw siya dahil crush naman daw niya yung babae pero hindi ko pa nakikita
yung girl.

Ano nga ulit pangalan no'n?

Ah! I remember.

Ashleira Luxerene Wade Cuevas.

She's a Cuevas so it means, given na na mayaman talaga sila. Cuevas family and
Valdez family are allies. Kaya wala talaga duda na maikasal si Veen sa isang
Cuevas.

Napatingin ako sa cellphone ko ng tumunog ito.

Hosepina's calling...

Bakit tumatawag ito?

Sinagot ko na lang din para malaman.

"Oh?" Bungad ko. Sanay na naman yan kaya okay lang.

Miss na siguro ako nito.

"Bakit ka absent?" Ano ba yan! Akala ko naman ay namimiss na ako.

Nag-ano kasi kami ni Art. Okay ka na?

"Tinamad lang akong pumasok." Sagot ko.

"Kita-NAYELY!" Hindi natuloy ang sasabihin ni Hosepina dahil may bagong boses akong
narinig.

Nayely?

Si Laxus lang tumatawag sakin no'n. Ngayon ay naiilang na ako sa pangalan ko.
Feeling ko kapag tatawagin akong Nayely Amara ay parang sinasabi na rin nilang I
love you, Amara.

Kasalanan talaga 'to ni Laxus, eh. Sabi pa!

"Laxus!" I exclaimed. Magkakasama yata sila? Teka, anong oras na ba?

Tumingin ako sa orasan.

Ah, magkakasama nga sila. Lunch na eh.

At kaya rin pala nagugutom na ako?

"Bakit absent ka? May ginawa ba sayo si Kuya Art?—Amara baby!—Pwede ba Brix, ang
ingay mo!" Natawa naman ako. Ang kukulit talaga nila.

"Wala. Tinamad lang talaga ako. Teka, nandyan ba si Veen?"

"Bakit mo hinahanap si Veen? Nandito naman ako—HI, AMARA!—Wag ka ngang epal, Simon—
AMARA, I'M HERE!—ISA KA PA VEEN!" Mas lalo akong natawa. Ang kukulit talaga. Ang
sarap talaga nilang kasama.

"Hello, Veen, Simon at pati sa'yo Brix." Bati ko. Nakaloudspeaker naman siya
siguro.

"Ssh! Shut up guys! I'm talking to Amara!" Wow, naka-English si Laxus.

"Shut up mo mukha mo."

"Gusto rin naming makausap si Amara."

"WAG KAYONG MGA EPAL! AKO ANG KAUSAP NI AMARA!" At kinuha na nga po ni Hosepina ang
cellphone kay Laxus.

Jusq. 🤦

"So yun nga. Kita tayo mamaya!" Ani Hosepina. Naks! Timing na timing eh.

"Sure! Anong oras? Kasama ang apat?" Tinutukoy ko ang apat na kulugo. You know, si
Laxus, Simon, Brix at Veen.

"Sama kami!" Rinig kong sigaw ng apat. Napangiti naman ako. First bonding namin 'to
together.

"Oh, ayan. Hindi pa naiimbitahan, naglakas loob ng iimbita ang mga sarili. Sa may
SB na lang tayo malapit sa school magkita, Amara. See you!"

"See you!"

"See you Amara baby!"

"Bye, Nayely!"

"See you, Amara!"

Rinig kong sabi ng apat sa background bago maputol ang tawag.

Naks.

Thankful ako at nakilala ko silang lahat. Although mga lalaki sila at nag-iisang
babae ako sa grupo, walang kaso sa kanila. Welcome na welcome pa nga ako.

They treat me as their very best friend. Hindi, kapatid pala.

Now I'm one of the boys.

Sipping my coffee while waiting for the five idiots. Ang tatagal!

Pinaghihintay pa ang mahal na reyna!

Filipino time talaga. Talaga naman.

I tapped my fingers above the table. I can hear the tiktok of the clock, also the
voices of people inside the SB. They're noises, laughs, chitchats.

Naiinip na ako.
The door opened and entered the five person I've been waiting for a million years!

CHAROT. OA na masyado.

Humahangos silang tumakbo sa pwesto ko. Pinagtitinginan din sila dahil naman! Sa
gugwapo nilang iyan?

"Sorry, Amara. Nalate kami." Sabay-sabay nilang wika.

Napabuntong hininga na lamang ako.

May magagawa pa ba ako? Syempre, wala na.

"Hindi talaga siya okay dahil kanina pa akong naghihintay dito. Pero ayos lang. At
least sinipot nyo akong lima." I honestly said. Mukha naman silang nabunutan ng
tinik. Akala siguro nila ay magagalit ako.

Lumabas kami ng SB at nagtungo sa sasakyang dala nila. Wow, naka-van. Para yata
sama-sama na lang kaming anim.

Pagkapasok ko ay tumunog agad ang cellphone ko at nakita ng pangalan ni Art.

Patay.

Napatingin din silang lima sa akin.

Sinagot ko ang tawag. "WHERE ARE YOU?!"

Napangiwi ako at nailayo ko ang cellphone sa tenga ko dahil sa lakas ng sigaw ni

Art.

Bwiset. My eardrums!

Binalik ko ulit ng okay na. "Chill. Labas lang ako saglit. Punta kaming mall."
Sagot ko.

Hindi kasi ako nagpaalam kanina.

Duh, kazi.

Paano ako makakapagpaalam kung nakalingkis sa kanya si Shauna? Ghaaaaad.

"Kami? At sinu-sino ang mga kasama mo?" Umirap naman ako.

"Sina Laxus, Veen, Brix, Simon at Joseph." Sagot ko.

Narinig kong nagmura siya.

"Puro lalaki ang kasama mo?!" Duh! Mga bakla sila! Gaga!

Haynako. Ano namang masama kung kasama ko ang limang asungot na 'to?

"Hindi ba halata, Art?" Pabalang kong sagot.

Kainis kasi.

"Amara." He called my name in a warning tone. Oo na! Sorry na!

"Sorry na! Oo. Mga lalaki nga kasama ko but they are friends! Wala ka namang dapat
ipag-alala at hindi kita ipagpapalit!" Nakita kong umiling si Laxus at Hosepina.
Habang si Veen ay nakangiti naman sa akin. Nakakunot naman ang noo nina Simon at
Brix. Wala pa palang alam ang dalawang ito.

"Just let me this time, okay? Uuwi rin naman ako. Magpapahatid ako sa kanila.
Pumayag ka na, please?" Pumayag ka, Art. Pumayag ka please.

"Tsk. Basta uuwi ka ha! At wag.. wag mo akong iiwan. Wag mo akong ipagpapalit!"
Sabi nito at pinatay ang tawag.

Natatawa akong napailing.

Ibang klase.

"Sino yun, Amara baby?" Tanong ni Brix.

"Asawa ko." Sagot ko. Nanlaki ang mata ng dalawa habang nakatingin sa akin.

"M-May asawa k-ka na?!" Gulat na tanong ng dalawa. Natawa naman sina Lax pati ako.
Napatingin ang dalawa sa tatlo.

"Alam nyo?!" Tanong ng dalawa. Tumango-tango silang tatlo bilang sagot. Nabaling
ulit sa akin ang tingin ng dalawa.

"Bakit hindi mo pinaalam sa amin? Bakit alam nilang tatlo?" Ani ng dalawa.

Napairap naman ako. Kailangan ko ba talagang sabihin pa sa kanila?

"Veen's my bestfriend kaya alam niya. Laxus is my husband's cousin. Hosepina knew
it accidentally." Tipid kong sagot.

"Pinsan ni Laxus ang asawa mo?!" Tanong ni Simon. Tumango ako.

"Eh teka, sino palang asawa mo?" Tanong naman ni Brix.

Napangiti ako.

"My husband is Arthur Monticello."

And with that, their jaws dropped.

"ANO?!"

I laughed hard. Their expressions are priceless! It's hilarious!

These guys, aside from Art, they make me happy. I'm thankful they're my friends.

--

38
(HAPPY 1K READS! Thank you so much guys. And, I love youuuuuuu!😘)

***

"Kakain muna o Arcade agad?" Tanong ni Hosepina.

"Kain muna."

"Arcade."

Sabay na sabi ng apat. Kain muna raw sabi ni Lax at Brix. Arcade naman sabi ni Veen
at Simon.

Ito na nga ba ang sinasabi ko.

"Guys, kain muna tayo bago mag-arcade. Gutom na ako." Saad ni Brix habang hinihimas
ang tiyan.

Binatukan naman siya ni Sai. Sai na lang, ang haba ng Simon eh. "Super Patay Gutom
ka kasi kaya hindi na ako magtataka."

"Arcade muna para kapag kakain na mamaya, gutom na gutom ka lalo." Ani Veen.

Kakapasok lang namin ng Mall. Tapos, nakatigil kami dito sa gitna. Tapos, tapos,
pinagtitinginan na kami. Tapos, tapos, hindi pa sila magkasundo! Duh? Hindi ba nila
alam na agaw-pansin kami dito?

Bukod sa may kasama silang Diyosa, which is ehem.. ako.. ehem.. gwapo rin silang
lima at mapapabaling ka talaga!

Feeling ko nga magkaka-stiff neck mga babae dito eh. Hays.

"Kakain muna nga!" Giit ni Brix.

"Arcade muna, okay?" Sagot ni Simon.

"Bakit ayaw nyo munang kumain? Ayaw nyong magkaenergy kapag mag-aarcade na?" Sabat
ni Lax.

"Laxus, pare, arcade muna-" naputol ang sasabin ni Veen.

"Kakain muna!" Sabat ni Brix.

Hays. Nakakaloka. 🤦

Si Hosepina ay nagsasalitan ng tingin sa apat.

Iimik pa sana ulit sila ng inawat na ni Hosepina. "Wait nga! Teka lang! Ang gulo
nyong apat. Si Amara na lang ang tanungin natin."

My ghad. Nandamay pa.

Jusq, ayoko na.

Inyo na silang limaaaaaaaa!

Tumingin naman sila sakin. Inirapan ko naman. "Kung kumain muna kaya tayo tapos
saka mag-arcade? Tapos kapag nagutom, saka kumain ulit?" Inis kong turan.
"Okay lang sakin." - Veen

"Good suggestion, Amara baby! Kaya love na love kita eh!" As usual, si Brix. Siya
lang naman ang may lakas ng loob na tumawag sa akin ng baby e.

"Ok, fine." Ani Sai at Lax.

"It's settled then. Tara na kumain!" Sigaw ni Hosepina. "Eh, teka, san tayo
kakain?" Nagkatinginan silang lima tapos sabay-sabay tumingin sa akin.

Napapikit ako ng mariin. "Kahit saan?" Tumango sila. "Fine! Sumunod na lang kayo."
Buti at may branch kami ng Restaurant namin dito sa Mall. Yep. We owned
restaurants. Pero si Mommy ang naghahandle noon dahil wala akong alam sa negosyo.
And besides, siya rin naman ang nagpundar noon dahil masarap talaga siyang magluto.

Nakarating kami sa resto namin. Actually, hindi ako kilala dito dahil kababagong
bukas pa lang ng branch na 'to dito last month lang. At hindi pa ako nakakabisita.

Tyche Le Restau.

That's the name of my Mom's restaurant.

"I didn't know that your Mom already have branch here." Usal ni Veen. Yep, of
course he knew. He's my bestfriend after all.

"Yeah, and it was opened just last month. I haven't gone here, actually. This will
be the first time." Sagot ko naman.

"You're very a supportive daughter. I'm so proud of you." He sarcastically said. He

even act as if he's crying. What an idiot.

I gave him death glares. "Well, then, thanks." Sagot ko. Umirap naman siya.

"Hey, hey, what you two are talking about?" Wow. Nakiki-English si Laxus.

Perstaym!

Ay hindi. Second time na pala.

"Wala. Tara na sa loob." Nauna na ako. The guard opened the door for us.

Taray!

May paganito si Mayora!

Pupurihin ko si Mommy mamaya. Mehehehe.

Nang makapasok ay nagsilingunan na naman sa amin ang mga nandoon. Siguro'y iniisip
ng mga ito na ang swerte ko't may kasama akong limang gwapong lalaki.

Naman!

Ako si Amara. Ang babaeng maganda!

Natural lang na mga gwapo ang kasama ng isang Diyosa!

Someone approached us and led us to our table and took our order.

"You mean, your Mom owns this?" Asked Laxus. I nodded. Lumaki naman ang ngiti niya.
"Alright. Kumain tayo ng marami guys!" Anito.

Wooow. Galante pala 'to eh. Sarap! Haha. Pero teka, libre ba ako ng mga ito o KKB?

"Saglit, KKB ba tayo?" Tanong ko. Tumingin sila sakin. Jusq, ang gugwapo!

Pero mas gwapo si Art.

Labidabs ko yun.

"No! We won't let you pay." Ani Hosepina. Sabi ko nga. Shattap na.

Sarap kasama ng mga 'to ah. Libre ako eh.

Sana all kase.

Dumating ang mga orders namin. Syempre, hindi mawawala ang seafoods! Alam ni Mommy
na favorite ko yun kaya hindi mawawala sa menu.

We started eating.

"Magdahan-dahan ka nga Brix!" Sigaw ni Sai. Eh kase si Brix. Tuloy-tuloy sa pagsubo

na akala mo wala ng bukas. Jusq, SPG nga 'to.

Super Patay Gutom.

Natapos kaming kumain na halos lahat ng pagkaing in-order namin ay naubos ni Brix.

Hindi ko tuloy alam kung isasama ko pa siya sa susunod, kung meron man, o hindi na.
Ang takaw!

Dinaig pa ako eh.

Pero wag ka.. maganda katawan niyan.

"Last game na!" Ani Sai. Yeah. Kanina pa kami dito sa arcade at pagod na ako.
Kanina pa kasi kami naglaro na ng naglaro. Lagi naman akong talo.

You can't blame me guys. You know that I don't have friends to hang out with. Anong
aasahan nyo sakin?

"We need to pair up!" Ani Hosepina. Pair up? Why? Ano ba'ng last game?

Ah! Mukhang alam ko na.

Hindi na ako sasali. Peste sila. Hindi naman ako marunong.

"Kayo na lqng." Sabat ko. Tumingin na naman sila sakin. Tangina. Ang gugwapo
talaga.

"Hmm.. our queen needs to rest. Paano ba yan? Sinong hindi lalaro?" Ani Veen.
Napairap naman ako.

"Guys. Magpataasan na lang tayo ng score tapos ang mananalo, si Amara ang premyo."

Nagulat naman ako sa sinabi ni Brix. Nababaliw na ba 'to?

Nakatanggap naman siya ng batok sa apat. Buti nga!

"Ikaw talaga Brix! Puro ka kalokohan." Ani Hosepina.

"Masakit ha! Nagbibiro lang ako!" Asik nito ng nakanguso pa.

Tsk.

"Eh anong premyo?" Tanong pa niya. Napaisip naman ang apat.

Idamay nyo na ako.

"Ganito. Ang mga matatalo ay makakatanggap ng parusa o kailangang sumunod sa dare

ng nanalo." Wooow, may utak pala si Laxus!

Now I know.

Charooooooooooot!

"Ang mananalo?" Tanong ni Sai. Ngumisi si Laxus at tumingin sakin.

Anong problema nito?

"May kiss kay Amara." Nanlaki naman ang mata ko. Letse.

Sinabi ko bang may utak si Laxus? Binabawi ko na. Parehas sila ni Brix na walang
utak!

"Hoy, Laxus! Umayos ka ha. Ano't bakit ako? Maghanap kayo ng ibang babae!" Singhal
ko. Mga walang hiyang ito. Idadamay pa ako!

"Change it." Ani Veen. Yey, kakampi ko talaga bespren kooooo.

"Ang KJ naman." Nakasimangot na turan ni Brix.

Jusq, ayoko na talaga.

"Date with Amara na lang!" Ani Laxus. Talagang pinagpipilitan ako ha?

"Oo nga! Yun na lang!" Segunda ni Brix.

"Yeah, I agree." Napataas ang kilay ko dahil pati si Hosepina ay pumayag.

Sai shrugged. "Any prize will do."

Veen, then, heaved a sigh in defeat. Tangina. Pumapayag din ba ito? Saglit! Hindi
pa ako pumapayag ah!

"Fine. Yun na lang." Napasapo ako sa aking noo.

Oh, please. Help me right now!

"Saglit nga ha. Pumayag na ba ako?" Sinamaan ko sila ng tingin. Pero ang mga gago,
ngumisi lang!

Ghaaaaaaad.

"Friendly date lang naman kaya pumayag ka na." Ani Veen.

AT WALA NA NGA PO AKONG NAGAWA!

Nag-umpisa na silang maglaro. At kung anong laro? Basketball.

Padamihan ng shoot, pataasan ng score.

Nauna si Sai. Sumunod si Hosepina. Sunod si Veen, Laxus at ang huli ay si Brix.

At ang nanalo?

"Amara baby, I won!"

Great. Kakasabi ko lang kanina ayokong makasama ulit si Brix dahil sa katakawan
nito, tapos ngayon? Nagdilang anghel pa.

Jusq. 🤦

--

39

"Salamat!" Hinintay ko munang makaalis ang sasakyan nila bago pumasok sa loob ng
bahay.

Haynako.

Hindi pala magandang ideya ang sumama sa kanila. Jusq. Hindi kineri ng powers ko!
Pero in fairness, masarap silang kasama. Hindi rin masama.

Magpapaalam pa ba ako kay Art na may 'friendly date' kami ni Brix? Tangina kase.
Sino bang may sabing pumayag ako sa gusto nila? Pasalamat sila at mga gwapo sila.

Pero mas gwapo pa rin si Art.

Wait. Nandito pa kaya si Shauna? The obsessed psycho control freak of the town?

Magmomoment kami ni Art! Sana ay wala na siya.

Mawala ng tuluyan. HAHAHAHAHA.

"At bakit ngayon ka lang?" Nagitla ako dahil biglang umimik si Art sa likod ko. Eh
paakyat pa sana ako ng hagdan!

Langya. Paano kung atakehin ako sa puso sa pagkagulat?!

Binalingan ko siya. "Sorry na. Kumain pa kasi kami bago umuwi eh." At saka ako
lumapit sa kanya at yumakap.

Ang bango niya.

"Tsk." Anito pero yumakap naman pabalik.

"Anong oras umalis si Shauna?" Malay nyo naman nandito pa, edi dedo kaming dalawa?

"Let's go upstairs. May mga mata dito si Shauna." Nanlaki naman ang mata ko doon at
agad na lumayo sa kanya.

Aba, aba. Lakas makasigurado ng bruha.

"Bakit hindi mo agad sinabi? Paano kung makita tayo? Dead on arrival tayo nito."
Mahina kong saad. Jusq. Naiisip ko pa lang na malalaman ni Shauna ang sitwasyon ay
may pakiramdam akong magwawala yon. Baka hindi lang yon!

Oh, my God.

Nauna si Art maglakad pataas. Sumunod na rin ako. Anong oras na ba?

Tumingin ako sa aking relo at nakitang alas otso na. Kumain na kaya ang isang 'to?

"Art, kumain ka na?" Umiling naman siya. Napasimangot ako. Bakit hindi pa siya
nakain?

"And why is that?" Marahas siyang bumaling sa akin at pinukulan ako ng masasamang
tingin.

Aba't-

"I've waited for you." Napalabi naman ako do'n. Sorry naman. Hindi ko naman alam.

Pero hinintay niya raw ako? Ayyyyyt. Hindi ako kinikilig ha! Hindi talaga! Promise!

Pero yung tunay?

KINIKILIG AKOOOOOOOOOOO!

Pumasok kami sa kwarto niya. Syempre, alam nyo naman sigurong noon pa man ay
hiwalay na ang kwarto naming dalawa hindi ba?

Nagtatabi lang kami nitong mga nagdaang araw dahil late na sya umuwi.

Kaya pala!

Dahil tulog na ang mga tauhan ni Shauna na for sure ay mga maids? Tsk. Para-paraan
din si Art.

Naupo siya sa couch. Uupo na sana ako ng hilahin niya ako at pinaupo sa kandungan
niya.

Haynako.

As usual. Yumakap na naman siya sakin at siniksik ang mukha sa aking leeg.

I found this sweet.

Napangiti ako ng lihim.

"I miss you." Ehem.. kinikilig ako.. ehem.. Mas humigpit pa ang yakap niya.

"I miss you, too." Sagot ko. Akala mo ang tagal hindi nagkita, ano? Ganyan talaga!
We are in company of other people today instead of being with each other's arms
together! Kaya syempre, miss na namin ang isa't isa.

I brushed his hair like I always do. "Art." Sasabihin ko sa kanya yung friendly
date namin ni Brix.

"Hmm?" Magalit kaya siya?

"Wag kang magagalit ha! Ang magaling mong pinsan talaga ang may pasimuno nito!"
Inunahan ko na siya. Baka magalit eh. Hindi ko naman gustong ilaglag si Laxus, kaso
baka lang talaga magalit si Art sakin.

"Ano yon?" Nag-angat naman siya ng tingin.

"Eh kasi nag-arcade kami kanina. Tapos noong last game nila, which is basketball,
nagpataasan sila ng score. Tapos ang mananalo, friendly date kami. Si Laxus ang
nagsuggest! Tutol ako don, promise! Pero wala naman akong nagawa dahil 5 vs 1.
Kumusta naman yon?" Feeling ko tuloy ay para akong batang nagsusumbong sa Tatay
niya.

Akala ko ay magagalit si Art pero imbis magalit ay tinawanan ako. Nababaliw na ba

si Art?

Nakakahawa ba ang kabaliwan?

Baka nahawan ni Shauna 'to ah!

"Art! Why are you laughing?!" Inis kong turan. Letse 'to. Kinakabahan pa naman ako
habang nagpapaalam. Tapos tatawanan lang ako?

Aba, matindi!

"Nah.. I'm sorry, okay? It is just that, you really look like a kid whining over
something that you don't want to do. Why my baby is so cute?" He pinched my cheeks.

Ghaaaaaad. Bumabalik na nga si Art! Whooooooh! I'm so happpppyyyyyy.

Namula naman ang aking mukha. Napakagat pa ako ng aking labi dahil doon. Sheez,
shemay, geez.

"Sooooo.. hindi ka galit?" Sana naman hindi. Ngumiti ito sakin tapos dinampian ako
ng halik sa labi.

"Sino bang mahal mo sa aming dalawa?" Tinatanong pa ba yun? Syempre, si Brix!

CHAROOOOOT!

SYEMPRE SIYA. SIYA LANG NAMAN ANG NAG-IISANG ARTHUR MONTICELLO SA BUHAY KO EH!

"Ikaw." Sagot ko.

"Hindi mo rin naman ako iiwan di ba? At ipagpapalit?" Naningkit ang mata ko.

"Alangan naman! Mahal na mahal kita 'no! Hindi ko nga alam eh. Ginayuma mo ba ako?"
Biro ko. Pero ni-kiss niya lang ulit ako.

He chuckled. "Edi wala akong dapat ikabahala. May tiwala ako sa'yo. At saka, kahit
ipagpalit mo ako at iwan, kukunin pa rin kita sa kung sinumang pinalit mo sakin."
Anito.
Asa naman siyang iiwan ko siya. Jusq, sa dami ng nangyari sa buhay naming dalawa,
niisang beses ay hindi ko siya iniwan.

Well, nagbalak naman ako noong napagod na talaga ako pero alam kong hindi ko pa rin
siya kayang iwan kahit na anong mangyari.

"Never kitang iiwan, okay, okay? At saka, si Brix nga pala 'yong ka-friendly date
ko. Kaibigan 'yon ni Laxus. Bukas after school dismissal na yon." Pagbibigay-alam
ko sa kanya.

"Be here before 7PM." Tumango na lang ako. Oha! Ang bait ni Art! Parang kanina lang
ay besstmode pa ng malamang puro lalaki ang kasama ko!

Teka.. parang may mali.

"Teka nga, Art." Pagpigil ko sa kanya ng akmang babalik na sa dating pwesto. Kunot-
noo ko naman siyang tiningnan. "May mangyayari ba bukas kaya pinayagan mo ako? Iba
eh. Hindi ba dapat magagalit ka? Hindi ko ba ako mahal na bakulaw ka? Ghaaaaaad!
Why are you being like this! Mahal naman kita-"

Pesteng labi yan ah. Ang lambot!

Hinalikan lang naman ako ni Art. Bastos 'to! Nagsasalita pa ako. At ang akala ko'y
simpleng smack lang ay hindi pala!

Siya na. Siya na talaga.

He held my nape and deepened the kiss. Sumasabay na rin ako. Ako pa ba?

Habol-hininga ako ng matapos iyon. Akala ko ay balak na akong patayin ni Art sa

kawalan ng hangin.

Niyakap niya akong muli at siniksik ang mukha sa leeg ko. "I don't want you to be
with other man but I trust you, Amara. And besides, Shauna will also be here
tomorrow. At ayoko ring magkita kayong dalawa. I trust you and I know, you love me
as much as I love you. Pero wag mo akong iiwan, Amara. Wag mo rin akong ipagpapalit
doon sa lalaking 'yon ha?" Tsk. May tiwala raw pero yung mga huli naman niyang
sinabi ay parang wala siyang tiwala sa akin.

Haynako, Art.

"Thank you for trusting me." Hindi ko sisirain yon, Art. "I love you so much to the
extent that choosing someone over you will never be an option to me. Ikaw lang ang
lalaking mamahalin ko, Art. Ikaw lang." I hugged him tight.

Ang sarap talaga ni Art...

...yakapin. Wag kang ano. I feel so safe and secured.

I hope we stay like this forever.

--
40

"Tara na." Yaya sa akin ni Hosepina. Nasa school kami at lunch na ngayon.
Makakasabay na naman namin ang apat. Ewan ko ba kung bakit pare-parehas ang lunch
namin samantalang magkakaiba kami ng course.

Kami ni Hosepina, Education. Si Laxus, Simon at Brix, Engineering. Tapos si Veen

naman ay Business Administration. Iba-iba rin kami ng year. Kami ni Hosepina, 2nd
year. Sina Laxus, 3rd year. Si Veen naman ay 4th year na. Oh, di ba!

Inayos ko na muna ang gamit ko bago lumarga. Si Hosepina naman ay tamang hintay
lang sa beauty ko.

"Hindi mo pa rin nahahanap si Marah?" Curios lang ako ha, anong hitsura ni Marah?

Nagsimula na rin kaming maglakad papuntang cafeteria nang matapos ako. For sure,
nandoon na rin ang apat.

Dapat beauty rin siya para perfect! Bagay na bagay sila ni Hosepina.

"Hindi pa rin. Walang nangyari noong nagpunta ako sa BeriBar noong nakaraan. Wala
rin akong napala." Anito. Bakit nga ba hindi pa niya makita si Mara? Nagtatago kaya
iyon? Alam kaya niyang ipinapahanap siya ni Hosepina?

"Hindi talaga magpapakita yon kung hinahanap mo. Wag mong hanapin, lilitaw yon."
Hindi ba at gano'n naman yon? Kaya kayo, wag nyong hanapin ang forever nyo.
Hintayin nyo! Ehe.

Chillax. Sit still look pretty!

Nakarating ng cafeteria. Nagpalinga-linga ako para hanapin ang apat na kutong gwapo
at hindi naman ako nabigo. Nakita kami Sai at kumaway sa amin.

Nagpunta naman kami doon and to my surprise, they already ordered us food.

Wow. Sarap naman!

Nakalibre.

"Amara baby!" Tumayo si Brix at pinaghila ako ng upuan. Ehem.. gentleman.. ehem..
sana all.

"Thanks, Brix." Napailing naman si Joseph at Laxus sa inasta ni Brix. Tsk.

"Libre ba 'to?" Tinuro ko ang pagkain sa harap ko.

Malay nyo naman, hindi. Naninigurado lang.

"Oo kaya kumain ka na." Ani Sai. Napangiti naman ako kaya nagsimula na akong
kumain.

Katabi ko si Brix sa kanan at sa kaliwa naman si Hosepina.

"Excited na ako mamaya, Amara baby." Masaya niyang turan.

"Tsk. Isa na lang eh. Dapat ako talaga ang kadate ni Nayely. Nakathree points sana
ako noon kung hindi ka lang nanggulo." Ani Laxus na nailing-iling pa. Isang puntos
lang kasi ang lamang ni Brix kay Lax.

"Better luck next, dude." Sagot ni Brix ng nakangisi. Hindi ko na sila pinansin.
Bahala sila dyan.

Kakain na lang ako.

Ang sarap pa naman kumain. Lalo na't LIBRE.

"Malapit na birthday mo, Amara." Tinanguan ko lang si Veen. Di ba nga, next week na
ang birthday ko?

Sa Wednesday. Pupunta nga sina Mommy sa Sabado sa bahay. Pag-uusapan ang gustong
mangyari sa birthday ko. Simpleng handaan lang ang gusto ko. Kahit nga wala na.
Bumati lang sila ay okay na.

"At malapit na rin ang kasal mo." Sagot ko. Ang aking bespren ay ikakasal na. Ang
No Girlfriend Since Birth kong bespren ay soon-to-be married na.

"Gawin mo agad kaming Ninong, Veen." Ani Laxus. Natawa naman ako sa isip ko. Hindi
ko alam kung anong mangyayari kay Veen sa honeymoon nila. I mean, kung may
mangyayaring honeymoon ba. Eh conservative yan eh! He's a virgin. No kiss. No
touch. HAHAHAHAHAHA.

Bakit ko alam? Naman! Ano pa't magbespren kami nyan? Aminan kami sa isa't isa nyan.
Walang sekreto. Alam din niya yung kay Art pero hindi na lang siya nagsasalita.
Ilang beses na niyang nasuntok si Art dahil gago raw si Art.

Gusto nga nyan akong ilayo kay Art dati pero humindi lang ako at ayokong iwan si
Art.

Syempre, alam din nyang okay na kami. Alam na rin ni Laxus. Nasabi ko sa kanila
kahapon. Ang tatlo lang ang clueless.

"Sure! Kahit ilan pa." Nagulat ako sa sagot ni Veen. Ay iba rin! HAHAHAHAHA.

"Oh? Veen? Hindi ka na virgin?" Nakataas-kilay kong tanong. Naibuga naman niya ang
iniinom niya. Maging ang apat ay nasamid sa pagkain.

"Amara!" Natawa naman ako. Bakit ba? Masama bang magtanong?

"Bakit ba? Eh di ba, virgin ka pa naman? NGSB ka nga! No kiss, no touch pa!" Sagot
ko. Nanlaki naman ang mata ng apat.

"Di nga, pre? NGSB ka pa?" Tanong ni Laxus. Sinamaan naman siya ng tingin ni Veen.

"Wooow! Hindi halata sayo, dude!" Ani Hosepina. Natatawa rin ito. Sus! Nakabuntis
ka lang eh.

Ay, hindi pa pala sure yon.

"Mabibinyagan ka na." Natatawang saad ni Brix. So what do they mean? Don't tell me
lahat sila may experience na maliban kay Veen?

Pero ano bang paki ko?

Ako nga rin eh.

Key Art pe nge.. ehe..

"Kung gusto mong tutorial, marami akong DVD sa bahay." Nakangising turan ni Sai.
Tinapik pa ang balikat ni Veen.

"Sama ako dyan!" Ani Brix.

Veen just 'Tsk'. Hindi yata matanggap na nilaglag ko siya.

"May babae tayong kasama. Ito talagang mga 'to." Ani Veen. Wews. Para namang
napakainosente ko.

Napatingin naman sila sa akin at nagsingisi. Ano naman ang iniisip ng mga 'to?

"Don't tell me, wala pa, Amara?" Tanong ni Sai. Namula naman ako at napaiwas ng
tingin.

Ang ganda ng tanong mo Sai.

Ang awkward palang pag-usapan. Tapos mga lalaki pa sila. Jusq, help me!

"Shut up." Sinamaan ko sila ng tingin pero ang mga loko ay tinawanan lang ako.

Mga bwiset!

"Saan ba tayo pupunta, Brix?" Magkasama na kami ngayon ni Brix. Di ba nga, may
'friendly date kami'?

Pagkalabas na pagkalabas ko ng room ay nakita ko itong si Brix na naghihintay sa

akin.

Jusq.

Wala talaga akong kawala.

"Sa park tayo." Sa park? It's my first time going to park. Na-excite tuloy ako.

Alas dos pa lang naman. Oo. Alas dos palang. Ang aga kasi ng awas ko ngayong araw.
Itong kay Brix ay hindi ko alam. Bahala siya sa buhay niya.

Hindi naman nagtagal ay nakarating na kami sa park. Marami-rami rin ang mga tao.
Maaga pa naman, eh. May mga batang naglalaro sa playground. Merong mga
naghahabulan. May mga nagba-bike.

May mga puno sa gilid at sa ilalim ay may mga benches.

"Anong gagawin natin dito?" Tanong ko kay Brix. Tumingin ako dito at ngumiti naman
ito sa akin.

"We'll wait for the sunset here. Maganda panoorin dito ang sunset. Trust me."
Aniya. Umalis siya sa harap ko. Susundan ko sana ng makitang may kinuha siya sa
likod ng kotse niya.

Isang malaking basket.

Hinawakan naman niya ako sa braso at hinila ako sa kung saan. Nakarating kami sa
ilalim ng puno kung nasaan ang mga benches.

Sa likod kami nagpunta. Umihip ang hangin at napapikit ako.

Ang sarap dito!

Presko ang hangin. Tapos ang aliwalas pa.

Binuksan ni Brix ang basket at naglabas ng blanket. Sinilip ko ang loob ng basket
at nakitang may laman itong mga pagkain.

Okay?

Are we going to have picnic here?

It's also my first time!

Pinagmasdan ko lang si Brix habang inaayos ang mga pagkain. Nang matapos ay itinabi
niya ang basket at humarap sa akin ng nakangiti.

"Ito ang hinanda ko. I also prepared the foods myself. Hindi ko kasi alam ang gusto
mong tipo ng date kaya sana ay okay lang." Anito.

Napangiti na rin ako. He exerted effort and that makes my heart happy.

Minsan, hindi naman talaga sa kung gaano kalaki ang perang nagastos para mapasaya
ang isang tao. Yun ay kung gaano kalaki ang effort na binigay ng isang tao para
maging masaya ito.

"Your effort is enough to make me happy, Brix. Thank you so much. And besides, ang
ganda kaya dito. Ang sarap pa ng hangin." Ani ko. Umupo na rin ako.

Aba!

Nakakangalay kaya. Kanina pa akong nakatayo, ano!

"Akala ko ay hindi mo magugustuhan. I'm really nervous, Amara baby." Napatawa ako.
Mukha nga siyang nerbyos.

"Ano ka ba. I appreciate even little efforts. At isa pa, this is my first time
having a picnic and going to parks. Kaya naman, salamat at dinala mo ako dito."

Mukhang babawiin ko ang sinabi kong ayokong makasama si Brix dahil matakaw.
Although matakaw siya, he impressed me.

Ang buong akala ko pa naman ay sa mall na naman kami pupunta pero may hinanda pala
siya.

Swerte ang babaeng mamahalin nitong lalaking 'to. Sa simpleng friendly date nga
lang ay ganito na. Paano pa kaya kung totoong date na at sa babaeng mahal pa niya?

"Walang anuman. Pero kumain na tayo. Gutom na ako." Napatawa ako.

Haynako.

Brix will be Brix. Hindi siya si Brix kung hindi siya gutom.

--
41

"ANG GANDA!" Nasabi ko habang pinapanood ang sunset. Tama si Brix. Ang ganda ngang
panoorin ng sunset dito. Akala ko sa mga dagat lang maganda ang view ng sunset.
Hindi pala.

"Mas maganda ka, Amara." Napairap naman ako.

Alam ko na 'yon. Matagal na.

"Wag ako ang panoorin mo, Brix! Ang sunset ang pinunta natin dito." Eh paano kasi,
nang paglingon ko sa kanya, sakin nakaharap.

Jusq.

Hindi ko alam na sunset na pala ako ngayon. Ako kasi ang pinapanood niya.

He chuckled and turned his gaze to the setting sun. "Kung wala ka lang asawa,
liligawan talaga kita."

Napailing ako. "So crush mo talaga ako?" Hindi ba nga, crush daw niya ako? Ewan ko
lang kung tunay yon.

"Yeah. Pero alam kong wala na akong pag-asa sa'yo. May asawa ka na at alam kong
mahal mo rin si Sir Art." Hosepina the third?

Pare-parehas ang mga sinasabi nila sa akin ah. Dapat ko na bang asahan si Sai?

Nah. He's not interested in me.

And that's a relief!

Pero hindi ako makapaniwala. Talagang may gusto sakin si Brix? Feeling ko may sakit
si Hosepina tapos napasa kay Laxus tapos ngayon naman ay kay Brix.

Kaloka!

"I-I'm sorry.." hindi ko alam ang sasabihin ko. Ang dami ko namang nasasaktan sa
paligid ko.

Ghaaaaad. Masama na ba akong tao no'n?

"What are you sorry for? Hindi mo naman kasalanang nagkagusto ako sayo. I mean,
kami pala. Alam kong nagkagusto or let us say, may gusto pa sa'yo si Laxus at
Joseph."

Gago ka, Brix. Talagang kailangang banggitin? Nang-iinis ba 'to?

"Pero wala eh. Mabait ka, maganda, matalino. Napakasimple mo pa. Wala kang arte sa
katawan. Wala kang nilalagay na makeup sa mukha mo. Kahit magulo ang buhok mo, you
don't mind. Suplada nga lang pero sa una lang yon. Ang swerte lang ni Sir Art
sa'yo. Sana lang hindi ka niya saktan." Feeling ko naiiyak ako.

Ang ganda ko.

Charot!

Eh kasi si Brix. Hindi ako sanay na ganito siya. Parang biglang nag-iba ang
pagkatao niya.

Pero sana nga Brix. Sana ay hindi na ulit ako saktan ni Art. Dahil kung mangyari
man yon, hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Alam ko man sa sarili kong hindi
ko siya kayang iwan pero syempre, iba pa rin ang maiisip ko kapag nangyari yon.
People's feelings change as fast as the tiktok of the clock.

Pero hindi ko talaga iiwan si Art, eh. Yun talaga yon. Nag-iinarte lang ako.

"At alam ko ring nagsisimula ng magmove-on ang dalawa. Kaya naman magsisimula na
rin ako. I'm so happy that I have you for today.. that you are with me.. watching
how beautiful the sun while setting and enjoying the moment." Nakangiti nitong
saad.

Pero wala na talaga akong masabi. Ewan ko. Nawalan na yata ako ng words na
sasabihin. Ayoko namang sirain ang moment.

"Pero kapag talaga sinaktan ka ni Sir Art? Tatlo kaming kukuha sa'yo mula sa kanya.
Tandaan mo yan, Amara. Pinaubaya ka namin sa kanya dahil alam naming simula palang
ay sa kanya ka na talaga. Liligawan nga sana kita kaso ayokong maging kabit! Pa-
divorce na lang kayo tapos pakasal naman tayo? What do you think, Amara baby?"
Napailing ako habang nakangiti.

Ibang klase.

Did he really suggest that? Baliw talaga 'tong si Brix.

"Ewan ko sa'yo, Brix." Ginulo niya ang buhok ko.

Hindi naman ako aso!

"Biro lang. Alam ko namang hindi mo gagawin yun." At paano siya nakakasiguro? Malay
mo magbago ang isip ko at iwan ko si Art.

Pero, charoooot!

'MALAY' lang yon.

"You're kind and gentleman, Brix. Gwapo pa! Swerte ang babaeng mamahalin mo.
Mahahanap mo rin ang babaeng para sa'yo." Nakangiti kong saad sa kanya. He pinched
my cheeks.

Lintik.

"So nagugwapuhan ka sakin? Tsk. Ang gwapo ko talaga." He chuckled. Gago 'to.

Biglang umihip ang hangin.

"Brix, ang hangin na. Tama na." Ani ko. At parehas kaming natawa.

"Pero salamat talaga, Amara. Let's stay friends. Malay mo maging more than friends
din tayo soon. Doon din naman papunta yon, di ba?" Nakangiting saad nito. Nagtaas-
baba pa ang kilay.

Inirapan ko naman.

"Ewan ko talaga sa'yo, Brix. Tama na ang biruan. Umuwi na tayo at kanina pang
nakalubog ang araw. May curfew ako." Sagot ko na lang at baka gabihin pa kami dito.

Sana naman ay wala na doon si Shauna sa bahay! Nakoooo. Aayusin ko ang hibla ng
utak no'n para hindi na maging baliw, eh.

Sana hindi niya malamang ayos na kami ni Art. Sana lang talaga.

•••

"Salamat, Amara. Sa uulitin." Mapagbirong saad ni Brix. Napairap naman ako.

"Yeah, yeah. Salamat din. Ingat ka sa pag-uwi. Bye!" I waved my hand as he started
to drive away his car. Nang mawala na sa paningin ko ang kotse niya ay pumasok na
ako.

Wala na dito ang kotse ni Shauna.

Yisnemen!

Tumingin ako sa aking relo at nakitang wala pang alas siete. Oha! Masunurin akong
bata!

Pagpasok ko sa loob ng bahay ay naabutan ko si Art sa living room. Kaharap ang

laptop.

Busy na naman siya.

Hindi niya ako napansin kaya ako na ang lumapit sa kanya.

Pero agad din akong napatigil ng maalalang may mga mata dito si Shauna.

Pesteng Shauna yun ah. Tsk.

"Art." Kaya naman tinawag ko na lang siya. Letse kasi eh. Bumaling ang tingin niya
sakin tapos tumingin sjya sa taas.

Okay. Alam ko na ibig sabihin no'n.

May kapangyarihan kasi kami. Telepathy.

Charoooot!

Pinapapunta niya ako sa taas. Doon daw kami mag-uusap. Gano'n!

Umakyat naman na ako. Sinulyapan ko si Art at nag-aayos na ito ng gamit niya.

Feeling ko tuloy kami yung walang karapatan sa bahay na 'to. Bakit parang ako pa
yung kabit tapos si Shauna ang tunay na asawa? Tapos patago ang relasyon namin ni
Art?

Masyado kasing mautak si Shauna. Talagang nakatali si Art sa kanya. Hawak kung
hawak sa leeg eh.

Nakakabwiset.
Wala tuloy kaming freedom sa mismo naming bahay. Jusq. Hindi ko na alam.

Nakarating ako sa harap ng kwarto ni Art. Luminga-linga muna ako dahil baka may
maid sa kung saan. Nang makitang safe naman, pumasok na ako.

Binagsak ko ang sarili ko sa couch at initaas ang paa ko sa center table.

Feeling ko napagod ako. Ang dami kasing kwento ni Brix kanina. Ang daldal pala
talaga ng lalaking 'yon?

I closed my eyes. Rest ka muna eyes.

Narinig kong bumukas ang pinto. Naramdaman ko ang pag-upo niya sa tabi ko. Pero
hindi ako nagmulat ng mata.

"Change your clothes." Ani Art. Napamulat ako.

Oo nga pala. Nakauniform pa nga pala ako. Pero hayaan na. Mamaya na.

Isinandal ko ang ulo ko sa balikat ni Art. Dito na rin niya ipinagpatuloy ang
ginagawa niya.

"Aren't you tired?" Tanong ko sa kanya. Busy na naman siya. "Wait, kumain ka na
ba?"

Baka hindi na naman 'to kumain eh.

Baka hinintay na naman ako.

"I'm not yet tired and I already ate.. with Shauna." Halos pabulong ang pagkakasabi
nito sa dulo.

Napairap na lang ako. Ano ba yan, ready na akong kiligin eh!

Tsk. Pero kahit magselos ako ay wala na namang magagawa ang selos ko at kailangan
niyang gawin yon.

Wala na bang ibang paraan? I mean, can't we just tell it to her family in Egypt?

"Why don't we tell Shauna's situation to her family?" He shook his head.

"Egypt is off limits. I haven't been there and besides, Shauna made sure that she
will know if I'm going to try to go to her country. She has lots of connections. I
already asked for my friends help even to someone who's skilled enough to get in
touch with Shauna's family..." He sighed. "Pero wala pang nangyari."

We're really hopeless. Pero paano niya nalamang Royal Princess si Shauna?

"But, how did Shauna prove that she's a Royal Princess in Egypt?" I'm curious.

Paano kung hindi naman talaga siya Prinsesa sa Egypt? Paano kung nagpapanggap lang
siya?

Nakoooooo. Kakalbuhin ko yun eh.

Mas maganda naman ako sa kanya! Wait. Baka ako ang tunay na Prinsesa? Hmmm...

"When she went to Egypt before, she called me through video chat. Papunta pa lang
siya sa Royal Palace. And I can see in the background how everyone bowed before
her. How everyone greeted her and welcome her back in the palace. She even made me
meet and greet her parents. The Great King and Queen of Egypt. I already knew her
parents. I've seen them before in magazines before meeting them through video chat
so I can say.. she's really a princess."

Jusq naman!

So legit yon? Legit na prinsesa talaga ang bruhang yon? Kung mismong sa Hari at
Reyna ng Egypt nagmula eh.

Isang malaking epal si Shauna sa love story namin ni Art.

Napabuntong hininga na lang ako. Kailangan naming makaisip ng paraan para ilantad
ang Shauna na yan. Ayoko namang tumunganga na lang dito at walang gawin. Hahayaan
na lang namin si Shauna na kontrolin ang buhay namin, ganon? Eh paano kami magkaka-
happy ending nito?

"Don't worry, Art. I'll think of a way to get rid of Shauna. Meron pa naman
sigurong paraan." I smiled at him. He faced me and kissed me in my forehead.

"How about you? Have you eaten already?" I nodded. Bago kasi umuwi ay kumain muna
kami ni Brix. Maaga-aga pa rin naman no'n.

"That's good. Now, go to sleep. You still have classes for tomorrow." Pwede bang
um-absent? Friday naman bukas.

At oo nga pala, wala na si Art sa school. Nagsimula na rin si Kuya Morris na

pamahalaan ang Artara Univ.

Oha! Kinikilig pa rin ako sa 'Artara' na yan.

Kinuha ko ang bag ko at tumayo na. Liligo pa ako bago matulog.

"Wait." Nagtaka naman ako dahil tumayo si Art tapos naglakad papunta sa bookshelves
niya.

May kinalikot siya doon at laking gulat ko ng mahati sa gitna ang shelves niya at
nakita ang aking kwarto!

Nakadikit ang bookshelves niya sa dingding kaya pati dingding ay nasama.

So may hidden door pala dito? Na connected sa kwarto niya at kwarto ko? Ba't hindi
niya sinabi? Nag-aala-ninja pa naman ako bago pumasok sa kwarto niya, yun pala may
paganito siya!

"You should have told me. Ni-career ko pa naman lagi ang pagiging mala-ninja ko
bago pumasok sa kwarto mo." Nasabi ko. Pero in fairness, bet ko 'tong ganito.

May bukasan din kaya sa loob ng kwarto ko?

Ay pak! Sana meron. Lagi akong pupuslit.

He grinned and walked towards me. "Sorry, I also forgotten about it. You can also
open that whenever you want. Just knock four times in the wall, it'll open." Buti
naman at katok lang ang gagawin ko.

He hugged me tight.
Art, pahingahin mo naman ako. Pero ang init ng katawan niya. Ang sarap sa feeling.

"I love you..." He whispered. I smiled.

Pinakilig na naman ako ni Art.

"...and always remember that. Hahanapin din ako ng paraan para mawala na si Shauna
sa buhay natin. 5 years is already enough for suffering. I'm really sorry, my love.
I love you so much."

Ito na naman si heart. It goes badump badump na naman!

Heart, keep calm. Baka makasama at matuluyan.

"Mahal din kita, Art." Sagot ko.

He let go of me and face me. I haven't uttered any words yet when he already
claimed my lips.

Oh my my my!

Paliguin mo muna ako, Art!

--

42

Ang sakit sa ulo ni Shauna. Ngayon ay wala pa rin akong maisip na paraan para
matigil na ang kabaliwan niya.

Eh, kung ako kaya yung magpunta sa Egypt?

Oh, well. Si Art lang naman ang bawal pumunta doon diba? Hindi naman siguro pati
ako ay damay doon.

Pero kung pupunta ako doon, paano ko naman mapaatunayang wala sa tamang pag-iisip
ang babaeng yon? Tsk. I need proofs. Kaso wala pa akong kqhit na anong pruweba.

Ano ba 'yan!

Nakakasakit talaga ng ulo ito. Hindi ko keri.

Napapitlag ako ng tumunog anh cellphone ko. Ghad. Sino naman kaya yon? Hindi ba
niya alam na nagpapahinga ang mahal na reyna?

Kahit labag sa aking kalooban ay tumayo ako sa pagkakahiga at kinuha ang cellphone
ko.
Mom's calling...

Okay.

Sinagot ko na tawag.

"We'll go there na, Amara! C'mon, make sure you already prepared foods. We have
guests!" Halata sa boses ni Mommy ang excitement.

At oo nga pala. Sabado ngayon at ngayon din ang araw kung kelan pag-uusapan ang
nalalapit kong kaarawan.

"Okay, Mom. Take care." Yan lang sinabi ko at pinatay na ang tawag. Baka kasi
humaba pa ang usapan.

Wala si Art. Nasa opisina. Ang aga nga umalis kanina, eh. Tapos gabing-gabi naman
uuwi. Tsk. Parang noong isang araw lang buong araw siyang nandito dahil kay Shauna.
Nakakainis.

Padabog akong humiga sa aking kama at nagpakawala ng buntong hininga.

I feel tired and empty. Kahit wala naman akong ginagawa. Di ba gano'n naman? Minsan
talaga makakaramdam ka ng pagod. Yung parang drain na drain yung energy mo. Yung
gusto mo wala kang gawin kundi humilata lang. Bakit kaya gano'n, ano? Basta mo na
lang mararamdaman. Tapos hindi mo pa alam ang dahilan.

Err. Lalong sumasakit ang ulo ko. Sumasakit na nga dahil kay Shauna tapos
dinadagdagan pa ng mga naiisip kong walang kwenta.

Lintik kasi. Paano nga kung hindi ko nabangga si Shauna noon? Ano kayang buhay
namin ngayon ni Art? Masaya ba kami? May mga anak na ba kami? Ilan na kaya ang anak
namin dapat?

Hays.

Bumangon na lang ako dahil baka kung saan pa ako dalhin ng isip ko. Feeling ko nga
nasa Jupiter na kanina, eh.

Maya-maya lang ay nandito na sina Mommy. Ako ba dapat ang magluluto? Pero letse,
tinatamad ako.

Nagring muli ang phone ko at nakitang si Mommy ulit ang tumatawag. Ano na naman?

"Why, Mom? You here already?" Bungad ko.

Tinatamad talaga ako ngayong araw.

"Nah. I want you to cook my favorite foods, okay? Also your Dad's. Miss na namin
ang luto mo eh. Ang tagal na naming hindi nakakabisita sa inyo at ngayon lang
ulit." Napabuntong hininga na lang ako. Pang-ilan na ba ito?

"Okay, Mom." Wala na rin naman akong magagawa. Kahit tinatamad talaga ako. Pero
ayos na rin. Ngayon na lang din naman ako magluluto eh.

"Alright. See you later." At binaba na niya ang tawag. Napabuntong hininga na naman
ako.

Sumasakit talaga ang ulo ko.

I went to the kitchen and prepared all the things I'll be needing as well as the
ingredients. Habang nagluluto ay muling tumunog ang cellphone ko kaya kahit
nagluluto ay sinagot ko ito. Ni hindi ko na natingnan kung sino ang caller.

"Hello?" Bungad ko.

"A-Amara.." napatigil ako dahil sa boses na narinig ko. Hindi siya pamilyar at
garalgal ang boses na animo'y takot na takot.

I checked the caller's name but it's not registered. Sino 'to?

"Who are you? Ba—"

"Amara.. mag-iingat ka.. May bi-binabalak siya s-sayo..." At tuluyan na siyang

umiyak.

Sino ang sinasabi niya?

"S-Sino?" Binalot ako ng takot. Tangina. Is this a prank or something? "At sino
ka?" Hindi ko alam kung sino siya. Paano kung prank lang 'to?

"Amara.." she cried hard. "I'm really sorry for not helping you that day when you
almost died. I'm s-sorry.. if we ran away.."

Kumabog ang dibdib ko. Is she one of my friends before? "Si-"

"This is Marrione. Amara.. please.. mag-iingat ka. Ito na lang ang magagawa ko para
makabawi sa'yo."

Nabitawan ko ang sandok na hawak ko.

She's Marrione.

Is she referring to Jaisse? The one who tried to burn me alive? Pero bakit? Ano na
naman ang gagawin niya sakin? Bakit bumalik siya? Gusto ba niyang makuha sakin si
Art?

"Marrione.. what do you m-mean?" I know for sure na si Jaisse ang sinasabi niya
dahil muntik na niya akong mapatay noon at siya lang din ang galit na galit sakin
dahil kay Art.

Pinoproblema ko na nga si Shauna, dumagdag pa si Jaisse.

"I'm s-sorry but I-I can't tell.. I'm really sorry.. Please, take care, Amara." And
with that, she hung up.

Wala sa sariling binaba ko ang kamay ko na may hawak na cellphone. Napahawak ako sa
sink para kumuha ng suporta.

Naghihina ako.

What's this? Marrione just called me after so many years. She told me that I need
to be more careful because someone's planning something against me. I know, it's
Jaisse. But why? Ano na naman bang gusto niya? Ano na naman bang plano niya?
Papatayin ba niya ulit ako para makuha si Art?
Bakit ngayon pa?

Kung kailan may problema pa ako kay Shauna? Tangina. What curse is this? Am I under
a curse not to have a happy life?

Inayos ko ang sarili ko at uminom ng malamig na tubig. Hindi ko na alam. Ang daming
kontrabida sa buhay ko at hindi ko na alam ang gagawin ko.

Umupo muna ako saglit dahil kanina pang nanginginig ang buong katawan ko dahil sa
mga sinabi ni Marrione.

She's Marrione Jewel Samonte. She's one of my friends.. who ran away and left me
before.

Nawalan na akong ng balita sa kanya simula rin noong tumakbo sila palayo samin at
iniwan ako sa mga kamay ni Jaisse.

Sasabihin ko ba ito kay Art?

Hindi pa man nakakahuma ay muling nagring ang cellphone ko. Tiningnan ko ang
caller.

Unregistered.

Sino na naman 'to?

Nanginginig ang kamay ko bago sagutin ang tawag. I pressed record button first to
make sure.

"S-Sino 'to?" Nauutal kong saad. I have this feeling na hindi ko maintindihan. Ang
lakas ng tibok ng puso ko dahil kinakabahan at natatakot ako dahil hindi ko alam
kung sino ang caller.

"My love, this is me, Art. Dead battery na ang cellphone ko kaya nakitawag ako kay
Philip. Are you okay?" Tuluyan ng tumulo ang luha ko ng marinig ang boses ni Art. I
thought..

"Are you crying? What happened? Is there something wrong?" I sobbed. Nahihirapan
akong magsalita.

"Amara? You're making me worried. Please, talk to me. Are you alright?" Worry is
evident in his voice. Art, kung alam mo lang.

Should I tell him? I don't know.

"Nah. I'm alright. I just missed you. Can you go home now? I miss you so much."
Nakagat ko ang labi ko dahil hindi ko masabi sa kanya.

Sorry, Art.

I heard him sigh. "I miss you, too. Okay, I'll go home now. Wait me there, okay?
Bye. I love you."

"Take care. I love you, too." And I hung up. Patuloy pa rin sa pag-agos ang luha
ko. Peste.

Pinunasan ko ang luha ko.

Lalong sumakit ang ulo ko dahil sa sinabi ni Marrione. Hindi ko alam pero natatakot
ako para sa sarili ko. Paano kung binabalak na naman akong patayin ni Jaisse but
this time hindi na ako makaligtas?

Tangina, Amara. Hindi ka dapat matakot. Tama. Don't be afraid. Everything will be
alright.

I closed my eyes tight and sighed.

Sana nga.

Sana nga maging maayos ang lahat.

--

43

Inalis ko sa isip ko ang sinabi ni Marrione. Ayoko munang mamroblema ngayon.

Nakakapagod mag-isip. Gayong malaki pa ang problema ko kay Shauna, dumagdag pa yung
sinabi niya.

Bahala na. Bahala na sila.

Bahala na kung anong mangyayari. Mangyayari naman ang mangyayari, ayawan ko man o
hindi.

I'm just hoping that we will have an end for this soon. We've suffered a lot
because of Shauna and Jaisse. Napakagwapo naman kasi ni Art at dalawang tao na ang
nababaliw sa kanya.

Kung iwan ko kaya si Art?

May magtatangka pa kaya sa buhay ko?

"My love." Napaigtad ako ng hawakan ako ni Art. Letse. May kapangyarihan ba ito?
Nakuryente ako eh.

Napatingin ako sa kanya. "Kanina ka pa nilang tinatanong. You're not answering. Are
you okay?" Napatingin naman ako kila Mommy and yeah, they're worriedly looking at
me.

Napabuntong hininga ako.

"Yeah, I'm okay." Sagot ko kay Art. "Ano nga po ulit yun?"

"Are you okay, hija? You're too preoccupied." Awkward akong ngumiti kay Tita
Angelou. Hays. Masyado na nga siguro akong okupado.

"Sorry po. Iniisip ko lang po kasi ang mga gawain sa school. Ang dami po kasing
projects at thesis papers." Pagdadahilan ko. Although totoo naman yon.

Hindi ko na nga alam ang uunahin ko sa dami eh.

"Naku, napakasipag talagang mag-aral nitong si Amara." Bulalas ni Tito Carl. Nahiya
naman ako. Masipag daw ako mag-aral? Ehe.

Hindi naman po masyado. Slight lang.

"So anong gusto mong mangyari sa birthday mo, Amara?" Tanong ni Mom.

"Mom, no need for a big celebration. Kahit tayo tayo na lang po." Mas gusto ko rin
yon. Ayoko namang minu-munuto ay ngingiti ako dahil sa dami ng bisita ko. Tapos mga
hindi ko naman kilala. Mas gusto ko pang sila na lang pati syempre ang bago kong
mga kaibigan.

"Are you sure, anak?" Tanong naman ni Dad. Tumango ako.

"Yes, Dad. At saka, mas gusto ko kayang kasama sa birthday ko. Pati ang mga
kaibigan ko." Nakangiti kong saad. Natigilan sila at gulat na tumingin sakin.

Hala. Why?

Did I say something wrong?

"Y-You have friends?" Gulat na tanong ni Mommy.

Ah. Kaya pala.

Parehas sila ng reaksyon ni Veen. Alam nyo kasi guys, alam din nila yung nangyari
before. At alam din nilang hindi na ako nakikipagkaibigan.

Pero sadyang may sakit si Hosepina na napasa sa akin kaya dumami ang friends ko.
Kay Hosepina naman talaga nagsimula ang lahat. Kung bakit may bago na akong mga
kaibigan. Well, noong bakla pa siya noon. Kinulit niya talaga akong maging besties
kami dahil di ba nga, magkelevel daw beauty namin?

Now, I'm really thankful to Hosepina. If it's not because of him, I wouldn't have
friends.

"Yes, Mom. Makikilala nyo rin po silang apat." I smiled at their reaction. Haha,
bakit gusto kong matawa? They look like they are seeing a ghost in front of them
right now. Pft.

Apat lang. Kilala na nila si Veen eh. Pati siguro si Laxus.

"Oh my, I'm so glad you started to make friends again. Magaganda ba sila?
Mababait?" Tita Angelou asked. Alam din nila yong nangyari before syempre.

Magaganda?

Yes.

Magagandang lalaki.

"Mga gwapo po sila. Pero mas gwapo po si Art." I heard Art 'tsk' so I looked at him
just to see he's smirking. Napairap naman ako.

Tuwa na naman nito at pinuri ko.

Kinilig ka lang, Art eh.

"Mga gwapo? You mean, mga lalaki ang mga kaibigan mo?" Tanong ni Tito Carl. I
nodded.

Wala naman sigurong masama doon, hindi ba?

"Is it okay with Art?" Daddy asked and looked at Art.

Hindi ko naman ipagpapalit si Art ah.

"It's okay with me po. Besides, si Laxus at mga kaibigan naman niya po ang mga
kasama ni Amara. Napapabantayan din nila kapag hindi kami magkasama. And I trust
Amara." Nakangiting saad nu Art.

"Really? You are friends with Laxus? Awww, he's a nice man. Ang tagal ko na ring
hindi nakikita ang batang iyon. How's he, by the way?"

Nice man daw. Haha. Payag na.

"He's fine po, Tita Ange—"

"It's Mom." Tinama ni Art ang tawag ko sa Mommy niya.

Ehem.. sinong kinikilig ha? Sino? Ehem..

Napanguso ako. Lintik. Hindi pa nga kasi ako sanay eh. "Eh hindi pa ako sanay."

"You should get used to it, then." Sinamaan ko siya ng tingin. Akala ba niya
madali? Although dati ko pang gusto silang tawaging Mom and Dad pero dahil din sa
kanya kaya hindi ko matawag.

Pero iba na ngayon.

"Yeah, you should start calling us Mom and Dad, hija. I've been waiting for so long
just to hear those words coming from you. Call us Mom and Dad, okay?" Napatango na
lang ako. Wala na rin naman akong magagawa eh.

At saka, ehem.. gusto ko rin naman.. ehem..

"Okay, so back to the topic. When did you become friends with Laxus?" Asked Mommy.
Kilala niya rin si Laxus. Aba syempre. Lahat yata ng kamag-anak mila Art ay kilala
nila ni Dad. Ganon din sina Tita-I mean, Mommy Angelou and Daddy Carl sa family
namin.

Mommy Angelou and Daddy Carl?

Not bad. Hmmm...

"Oh, well, months ago? We met them when we were in the Mall." Yeah, I remembered
that. Hosepina is still gay that time. Pusong-puso pa ang mga mata ng makilala ang
tatlo. Malandi pa siya noon sa mga lalaki at mahilig sa mga papables. Hahaha. I
really can't imagine that Hosepina is like that before. He's just so gay.

Pero nagpakalalaki na eh.

Nakabuntis pa nga.

"We? Are who are you with?" Tanong pa ni Mom. Gusto kong umirap. Niisang detalye ay
wala talagang palalagpasin si Mommy. Lahat gusto ay alam niya.
Tsk.

"I'm with Hosepina that time. I mean, Joseph pala." Oh di ba, I'm just so honest.

Sana all the time.

"And who's this Joseph? And why Hosepina?" Jusq. Sinasabi na nga ba eh. Hindi ako
titigilan ni Mommy.

"He's one of my friends. He used to be ehem.. a gay.. ehem.. before. But, that
changed. I'm calling him Hosepina because he keeps insisting to be called
'Josephine' instead of 'Joseph'.. before." Nakita ko ang paglingon sa akin ni Art.

Hindi niya iyon alam eh.

"He's gay?" Kakasabi ko lang, Arthur, di ba?

Napairap ko. "Yes. But that was before. He's no longer a gay. He's soon to be daddy
who's still looking for his runaway wife."

"Oh." Yan lang ang nasagot ni Art. Hindi siguro makapaniwalang bakla si Hosepina
noon.

Gulat ka 'no?

"And speaking of daddy, when will you be a father, Art? Wala pa ba? Excited na
akong magkaapo." Dahil sa sinabi ni Daddy Carl ay nasamid ako.

Ito na namang topic na 'to!

Bakit laging sa ganitong topic napupunta ang usapan namin?

"Yeah, Art and Amara. When will you have children? We already want grandchildren
right away!" Mommy giggled. Napasapo ako sa aking noo.

Oh, my God.

Ayoko na.

"We're already planning to have one, Mom." Sagot ni Art. Hinawakan niya ang kamay
ko na nasa ilalim ng lamesa kaya napatingin ako sa kanya.

He's smiling at me.

Napangiti na lang din ako.

"You should have son first." Daddy said.

Feeling ko magkakaro'n ng away dito.

"No! Daughter first." Sabat naman ni Mommy.

Sabi ko na eh.

Hindi talaga magandang pag-usapan ang ganitong bagay lalo na kung sila ang mga mag-
uusap. Walang kasunduang magaganap.

"I agree with balae. Babae muna." Sabi naman ni Mommy Angelou.
"Hon, they should have son first. Art, lalaki muna dapat, okay?" Ani Daddy Carl.

Nasuklay ko ang aking buhok habang nanonood sa pagtatalo nila.

Masaya akong nakikita silang gusto na nilang magkaanak na kami ni Art. I also
wanted that. Gusto ko na ring magkaanak. I don't care if it's a boy or a girl, as
long as it's our child, I will love him or her.

But...

I'm afraid because honestly, I don't know if I can still bear a child. If my body
still can bear one.

I'm sorry.

--

44

"TALAGA?! INVITED KAMI?!" Tumango ako sa kanila. Nandito kami ngayon sa favorite
tambayan namin ni Hosepina na ngayon ay tambayan na naming anim.

Lunes ngayon at sinabi ko na sa kanilang invited sila sa simpleng salu-salo sa

bahay sa aking kaarawan sa Miyerkules.

"Excited na ako, Amara baby. Makikilala ko na Mommy at Daddy mo." Ani Brix na
ngiting-ngiti. Napailing na lang ako.

"Madami bang pagkain do'n?" Dagdag pa niya. Binatukan na naman siya ng apat.

Puro talaga pagkain ang nasa isip niya.

"Yan, yan! Basta pagkain napakagaling mo." Ani Sai.

Sinabi pa niya!

Jusq.

"Puro pagkain lang talaga laman ng utak mo, Brix." Ani Laxus.

Korek.

"Regaluhan mo muna si Amara para may pagkain ka." Ani Veen.

Ay gusto ko yaaaaan!

Charing!

Batiin lang nila ako at pumunta sila sa birthday ko ay ayos na ako.

Sa gabi pa ise-celebrate ang birthday ko dahil na rin may pasok ako ng araw ng
Miyerkules. At saka, maliit na handaan lang naman. Kami-kami lang din kaya ayos
lang na gabi na i-celebrate.

"May kapalit ang pagkain doon, gano'n?" Sagot ni Brix.

"Oo, lalo na kapag ikaw ang kakain." Sagot ni Hosepina. Natawa naman ako don.

They're bullying Brix. Tsk.

"Amara baby, okay lang bang sarili ko na lang ang iregalo ko? Tutal, sa'yo naman
ako." Saad ni Brix. Nagtaas-baba rin ang kilay nito at ang lapad ng ngiti.

The four boys groaned because of what Brix' said. Ako naman ay napatawa na lang.

Loko-loko talaga.

"Kung ikaw lang din ang regalo Brix, wag mo ng regaluhan si Amara." Asar ni Laxus.

"Sa pagkain mo na lang ay luging-lugi na si Amara sayo eh." Dagdag ni Sai.

"Tapos hindi ka pa gwapo. Tsk." Sabi naman ni Hosepina.

"Kawawa si Amara sa'yo." Sabi pa ni Veen.

At doon na talaga ako mas natawa. Pati ang apat ay natawa na rin. Si Brix naman ay
nakasimangot. Bagsak din ang balikat.

Kawawang Brix.

"Grabe kayo kay Brix ah." Nasabi ko. Natatawa pa rin.

"Amara baby, pagsabihan mo nga sila. Binubully nila ako." Sumbong niya.

I grinned. "Bakit, tunay naman sinabi nila ah?" At sumimangot pa siya lalo. He's
cute.

"Ganyan kayo sakin ha." Maktol nito. I stucked my tongue out and laughed.

Ang sarap talagang kasama ng limang 'to.

Nasa kalagitnaan kami ng masarap na usapan namin ng tumunog ang cellphone ko.
Napatingin silang lahat sa akin habang ako naman ay kinukuha ang cellphone ko sa
bag.

Tiningnan ko kung sino ang tumatawag.

Okay.

Bakit siya tumatawag?

"I need to answer this call, guys. Dyan lang kayo." They all nodded. Umalis ako
doon at nagpunta sa medyo kalayuan sa kanila.

Sinagot ko ang tawag.

"Hello?" Bungad ko.

"Are you going here?" Tanong niya. Dapat ba akong pumunta?

Hindi ko alam eh.

"Okay ka na ba? Nainom mo na ba-"

Pinutol ko ang sasabihin niya. "Yes. I already did."

Bumuntong hininga siya. "Sinabi ko sa'yong bawal kang ma-stress di ba? Makakasama
yan sa'yo. Pumunta ka dito pagkatapos ng klase mo. I need to talk to you about your
condition."

Ako naman ang napabuntong hininga.

Mukhang wala na akong magagawa. "Okay."

Binaba ko na rin ang tawag dahil alam kong marami pa siyang habilin bago ibaba ang
tawag kaya inunahan ko na.

Sa dami ng nangyayari sa buhay ko, hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Kung ano
ang uunahin ko. Kung ano ang mararamdaman ko.

Isang malalim na buntong hininga muna ang pinakawalan ko bago bumalik kina Laxus.

Magiging okay din ang lahat.

kakatapos ko lang mag-shower. Nakadamit pantulog na rin ako.

Feeling ko pagod na pagod ako kahit wala naman akong masyadong ginawa ngayong araw.

Naalala ko ang sinabi niya sa akin kanina noong pumunta ako doon.

"We need to perform a surgery as soon as possible, Amara. Baka hindi mo na kayanin
kung magtatagal pa."

That's what she exactly told me.. my doctor told me.

Hindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Art. Wala akong lakas ng loob.

Malas ba ako?

Masama ba akong tao?

Napakasama ko na ba?

We have Shauna in our life, thay control freak. Nagbabalik pa ang dati kong
kaibigan. Tapos ito pa.

Wala na bang mas malupit pa sa pinagdadaanan ko? Gaano ba ako kasamang tao para
mangyari sakin 'to?

Gaano ba ako kasama noong past life ko at parang ngayong present life ko
pinagbabayaran ang lahat?

Nagpakawala akong muli ng buntong hininga. I need to clear my mind. I washed away
all the thoughts running in my mind. Ayokong isipin ang lahat.

Nahiga ako at kinumutan ang sarili ko..

I stared at the ceiling.

Bakit ang lupit ng mundo, ano? We can't say that life is unfair when it's perfectly
fair. Fair enough that everyone feels what you feel. Hindi man sa kaparehas na
panahon, mararamdaman din ng isang tao ang nararamdaman ng isa pa.

Pero minsan mapapatanong ka na lang kung bakit ikaw pa. Sa dinami-dami ng tao sa
mundo, ikaw pa ang nagkaproblema. Sa dinami-dami ng tao sa mundo, ikaw pa yung
nasasaktan. Bakit hindi na lang iba. Naitatanong mo rin sa sarili kung bakit laging
ikaw.

Bakit nga ba?

Everything happens for a reason. Yan ang sabi nila. Pero ano nga ba rason? Bakit
hindi natin pwedeng malaman para hindi tayo mahirapan kapag may dumating na
problema? Bakit kung kailan nangyari na ang isang bagay, saka natin malalaman ang
dahilan kung bakit nangyari ang bagay na iyon?

Itong sa amin ni Art. Bakit nangyayari sa amin 'to? We've been controlled by a
psycho. Bakit kami pa? Bakit namin nakilala si Shauna? Anong dahilan? Pwede ko bang
malaman? Kasi hindi ko na talaga alam. I feel so hopeless.

Wala pa rin akong naiisip na paraan para mawala na ng tuluyan sa buhay namin si
Shauna. Tapos dumagdag pa si Jaisse. I don't know what she's up to. I don't know
why she came back out of sudden. I don't know why Marrione called me and told me to
be careful. I don't know why things like these are happening to my life.

I don't know anything!

Pagod na ang isip ko kakaisip kung bakit ganito ang buhay ko.

May dumating pang bagong problema. Hindi na ba ako lulubayan ng problema? Kailan ba
matatapos ang lahat ng ito? Kung ako na lang kaya ang pumatay sa sarili ko? Tutal
doon din naman ako papunta, unahan ko na.

Ghaaad. Nakakabaliw.

"Why are you crying?" Wala sa sariling napatingin ako sa gilid ko at nakita ang
nag-aalalang mukha ni Art. Sobra na bang okupado ng utak ko na pati ang presensya
ni Art ay hindi na napansin?

Nakaupo ito sa gilid ng kama ko at nakatingin sa akin. I feel like I want to cry
hard right now.

"Art.." He caressed my face at doon na ako tuluyang naiyak. Niyakap niya ako at
pinapatahan ako.

It feels so safe in his arms.

"Ssh. What's the problem? You can tell me." Hindi ko alam kung paano ko sasabihin
sa'yo Art.

Hindi ko alam kung saan magsisimula.

We stayed like that for minutes. He just let me cry and cry in his arms. He didn't
utter any word. He just let me.

I stared at him as he stared at me. We're both facing each other while lying in my
bed. Nakaunan ang ulo ko sa braso niya habang ang isa ay nakayakap sa bewang ko.
"Art.." I called his name. He just stared me. I lean closer and buried my face in
his chest. He also pulled me closer to him and tightened his hug.

"I know you have a problem, Amara. And you're not telling it to me. I don't know
how big it is but you can tell me. I love you and I will help you with that.
Amara.. I will listen to you." He kissed the top of my head.

Nagi-guilty tuloy ako dahil hindi man lang ako nagsasabi sa kanya. Feeling ko ang
sama sama kong asawa. I trust Art. I just don't know how to tell him my problems.

"I'm sorry, Art. I love you, too.. so much. I just don't know what is the right
word to say. Or how can I open up my problems with you." Sana maintindihan niya.
Baka magalit siya.

Ikaw kasi, Amara. Dapat sinabi ko na dati pa. Pati yung kay Marrione. Tsk.

Mas humigpit pa ang yakap niya. "I understand. Now, what is your problem?"

"Marrione called me the other day." Panimula ko. Kumalas siya sa yakap at kunot-noo
akong hinarap.

"What? Marrione? You mean, Marrione Jewel Samonte?" I sighed.

"Yes. My old friend." Mapait akong ngumiti. Kung hindi kaya sila tumakbo at iniwan
ako noon, ano kayang estado namin ngayon?

"Why did she call you?" Kita ko sa mukha ni Art ang pagtataka at pangamba.

"She told me to be careful. Someone's planning something to me-"

"What?! Fuck, who's that? Did she tell you? Is she playing games? Why would she
tell you that?!" I shook my head. I also hope it's just a prank or what. Pero bakas
sa boses ni Marrione ang takot at pag-aalala ng sinasabi saking mag-ingat ako.

"I have a hunch that it might be Jaisse. I don't know. Maybe she came back for my
life. She tried to kill me once, Art. She can do that again.." Hinigit niya akong
muli at kinulong sa mga bisig niya.

His arms are my asylum.

"I won't let anyone touch you, Amara. I promise I will protect you no matter what.
Even if it costs my life, Amara.. I will protect you." Napangiti ako.

I'm so grateful that I have Art with me.. that he's here to protect me.

Don't worry, Art. I will also protect myself as I protect you too. I am so madly in
love with you.

We stayed like that until we drifted to sleep. A sleep being with each other's
arms.

--

45
Nagising ako dahil pakiramdam ko ay may nakatitig sakin.

Pagmulat ko ng mga mata ko ay nakita ko ang napakagwapong mukha ng asawa ko.

Ngumiti ito sakin at dinampian ako ng halik sa labi.

"Good morning, my love." At ngumiti muli ng matamis sa akin.

Tsk.

Ang aga magpakilig. Kainis.

Napangiti rin ako. "Good morning din, my love." At hinalikan ko rin siya.

Aba!

Hindi lang dapat laging siya.

Dapat ako rin.

Ang haroooot!

Tumawa ito at niyakap ako. Siniksik niya rin ang mukha niya sa leeg ko na lagi
niyang ginagawa.

"Art. May pasok pa ako." Napatingin kasi ako sa alarm clock na nasa side table.
Though maaga pa naman pero mabagal akong kumilos eh.

Kapag maganda, mabagal talaga!

"Wag ka ng pumasok." Ani Art. Natampal ko ang kanyang braso. Naturingang teacher,
pinapaabsent ako.

"At bakit naman? Anong gagawin ko dito aber? May pasok ka rin di ba?" Lagi naman
yang may pasok eh. Kapag nandito lang si Shauna, wala! Tsk.

"Hindi rin ako papasok." Inalis niya ang mukha niya sa leeg ko at pinantay sakin.
"Date tayo." He said it, all smiles.

Date?

Ayyyy gusto ko yaaaaan.

Yes, Sir. I'm willing to absent for a day just to be with you.

Dali-dali akong bumangon. "Tara na! Ano pang hinihintay mo dyan?"

Excited ako eh. Bakit ba?

He chuckled. "Alright. Sabay na tayong maligo." At hinila na niya ako papasok ng

banyo.

Yieeee. May date kami ni Art.

Mukhang masaya ang araw kong ito ah.

-
"Saan tayo pupunta?" Tanong ko ng mapaandar niya ang sasakyan niya. I texted
Hosepina that I'm absent today. Baka kasi tumawag na naman at tanungin ako tapos
magyaya na naman kung saan. Tapos mauwi sa friendly date ulit.

Okay. Advance talaga ako mag-isip.

"Art." Kanina pa niya akong hindi sinasagot.

Ganitong excited ako eh.

Hinawakan niya ang kamay ko gamit ang isa niyang kamay. Ang isa ay nasa manibela.
"You'll see." At saka niya ito hinalikan.

Napangiti ako.

Kinikilig ako eh. Wag nga kayooooo!

Kakalimutan ko muna ang mga problema ko at magpaoakasaya ngayong araw. Lalo pa't
kasama ko si Art?

"If you still feel sleepy, you can sleep. I'll wake you up when we're already
there." I shook my head. Hindi naman na ako inaantok.

Manonood na lang akong movie.

"Amara.." naalimpungatan ako dahil may malambot na bagay na dumadampi sa buong

mukha ko.

"We're here already.."

Nagmulat ako ng mata kasabay ng paghalik sakin ni Art sa labi. Mabilis lang din.
Ngumiti ito sa akin. "Nandito na tayo."

Nakatulog din pala ako sa byahe.

Tumingin ako sa kung nasaan kami at biglang nakaramdam ng excitement.

Nasa EK kami!

This is my first time going here.

Malaking ngiti ang nakapaskil sa aking labi ng harapin ko si Art. Gano'n din siya.
"Tara na!" I excitedly exclaimed.

He chuckled and unbuckle my seatbelt. Lumabas siya at pinagbuksan ako ng pinto.

Pumasok na kami pero bago yun may ginawa muna siya. Something like para makapasok
kami at makasakay sa kahit saang rides.

"Saan mo gustong sumakay muna?" Tanong ni Art. We're holding our hands,
intertwined.

"Ekstreme Tower Ride!" Yun talaga ang pinakagusto kong sakyan dito sa EK.

"Alright. Here we go Ekstreme Tower Ride!" Napatawa ako kaya Art. Hinila niya ako
at doon na nagsimula ang pagsakay sa iba't ibang rides na meron dito sa EK.

Lahat ng gusto kong sakyan ay sinasakyan namin. Anchors Away, Disk-O-Magic, Air
Race, Roller Skater, Space Shuttle, Up, Up and Away at marami pang iba.

Ang saya lang kasi hindi rin takot si Art sa mga rides. Tapos lahat ng trip ko,
sinasakyan niya rin. Tawa pa kami ng tawa kapag pababa na kahit pataas na yung
takbo ng mga rides.

He screamed 'I love you, Amara' when we're riding Roller Skater. Kaya ginaya ko rin
tapos sabay kaming natawang dalawa.

We laughed, screamed and had fun.

First time kaming lumabas ng ganito actually. First time pumunta dito sa EK.

Isa lang ang masasabi ko. Tuluyan ng bumalik ang dating Art na kilala ko. Masiyahin
si Art. Kwela at makulit din. At nakita ko ulit ang dating Art ngayong araw.

"Do you want to eat first?" Tanong ni Art. Kanina pa rin kasi kami dito at kanina
pa rin kaming pauli-uli sa mga rides na nasakyan na namin.

"Let's go there first before we eat." Itinuro ko ang ferris wheel na nasa harap
namin. Sa lahat ng rides, yan pa lang ang hindi pa namin nasasakyan.

Mas sweet sana kung gabi tapos may fireworks. Pero ayos lang since kasama ko naman
si Art.

"You told me before that you wanted to try to ride to ferris wheel." Ani Art habang
nakatingin sa ferris wheel.

Naalala pa pala nya yon?

"I'm sorry kung ngayon ko lang natupad ang hiling mong pumunta sa mga ganitong
lugar." Binalingan niya ako ng tingin at hinawakan ako sa magkabilang balikat.
"Pero lahat ng gusto mong gawin noon, gagawin natin ngayon. Gusto kong bumawi
sa'yo. Kahit nakaw na sandali lang. Gusto kita laging kasama, Amara. Ikaw lang at
wala ng iba." He stared at me right to my eyes. Nakikita ko ang sarili ko sa mga
mata niya. Kung gaano ako magiging masaya kapag kasama siya.

Soulmates kasi kami eh!

Ganyan talaga.

He leaned closer and give me a peck in my lips. At saka niyakap ako. Oha, ang sweet
talaga ni Art.

Kaya lalo akong nahuhulog eh.

Pero hindi tulad ng dati na ako lang.. ngayon, parehas na kaming nahuhulog na
dalawa.

At masaya ako dahil kasama ko na siya sa pagkahulog. Hindi na ako mag-iisa.

Sumakay kami ng ferris wheel. Magkahawak pa rin ang kamay naming dalawa. Ayaw na
nga naming bumitaw eh. Ayokong bumitaw sa mga kamay niya.

He once let go of my hand and I will never let it happen again. Kahit bumitaw
siyang muli, hihigpitan ko ang kapit ko para hindi niya ako bitawan.

Kasi baka kapag nangyari yon, baka tuluyan ko ng kitilin ang sarili ko. Tutal siya
naman ang buhay ko eh.. at matagal ko ng naibigay ang puso ko sa kanya.
Tumigil ang ferris wheel sa pinakatuktok. Kitang-kita ko ang view dito sa taas at
napakaganda!

Woooooow.

"Ang gandaaaaaa!" Masaya kong turan habang nakatingin sa view.

Ang ganda kase parang akoooo!

"Yeah, beautiful." Napatingin ako kay Art at nakitang nakatingin ito sa akin ng
taimtim.

Napaiwas ako ng tingin dahil feeling ko, ako ang sinabihan niyang maganda.

Though, maganda naman talaga ako.

Iba nga lang kapag kay Art nagmula.

Nekekeleg keye.

"You're the most beautiful woman I have ever laid my eyes on. You're the woman that
makes my heart beats so fast whenever you're near, whenever I hear your voice, and
even just hearing your name. You're the woman who makes me nervous every time
you're staring at me. You always makes me happy whenever I see your smile, whenever
I hear you laugh. Amara.. I love you so much.. only you, Amara. Ikaw lang. At sobra
pa rin akong nagpapasalamat dahil tinanggap mo ako, dahil pinakinggan at inintindi
mo ako. Amara, ikaw lang ang tinitibok ng puso ko at gagawin ko ang lahat para
maprotektahan ka.. I love you so much." His tears started to fall down to his
cheeks.

Naiiyak din ako at syempre, kinikilig. Ikaw kaya sabihan no'n, sige nga. Tapos
galing pa kay Art.

Edi badump badump na naman si heart.

I wiped his tears off. I rested my forehead into his. "Wag mo nga akong pakiligin,
Art. Pinapatibok mo lalo ang puso ko para sa'yo eh." I grinned. I'm happy. Lagi
naman akong masaya kapag siya ang kasama.

Mahal ko, eh.

Tapos mahal din ako.

Ikaw lang naman ang hindi mahal, eh.

Kami na? Kami na talaga!

"Mahal na mahal kita, Amara. Wag mo akong iiwan, pakiusap.. wag.." napaiyak na ako.

Sumisikip ang puso ko.

"I won't leave you, Art. I promise."

Promises are meant to be broken. And I also don't want to leave you, Art. But, if I
can't make it and break my promise, will you forgive me?

But I will love you, Art.. forever.

--

46

"HAPPY BIRTHDAY, AMARA!"

"Marami pong salamat, Nanay Mirna!" I smiled at her, sweetly. Pagkababang pagkababa
ko ay sinalubong niya agad ako para batiin.

Nagising akong wala na si Art. Pero may sulat siya sa may side table. Tinagawan
niya rin ako kanina para batiin.

Pumasok kasi siya tutal aftet class ko pa naman ang celebration ng birthday ko kaya
wala namang problema sakin.

"O' sige na. Kumain ka na at baka mahuli ka pa sa klase." Tumango ako kay Nanay
Mirna at naupo na. Siya naman ay hinandaan ako ng pagkain.

Nang matapos ay umalis na rin ako sa bahay para pumunta ng school.

What a day for me.

It's my birthday today. My 21st birthday.

I parked my car and went outside. Nandito na kaya ang lima? Hmm.. I received text
messages from them.. greeting me happy birthday.

Nakakaloka pa ang message nina Veen, Hosepina, Laxus at Brix. Si Sai lang yata ang
matino sa lima. Jusq.

Hindi ko alam kung maiiyak ako o matatawa sa mga message nila sa akin kanina.

Lalo na ang kay Brix. Pa'no ba naman kasi. Ganito yung sinabi niya-

'Happy Birthday, Amara baby! Damihan mo ang handa mo mamaya ha? Pa-takeout ako. At
oo nga pala, may regalo ako sa'yo! Hulaan mo kung ano? Syempre.... AKO! Wag kang
makikinig sa apat. Hindi ka lugi sakin Amara baby. Swerte mo nga! Sa gwapo kong
'to? Masarap din ako.. Ihahanda ko na rin divorce papers nyo ni Sir Art para
makasal na tayo. Hahahaha happy birthday! Mwuaaaaahhhhh!😘'

See?

Now I'm asking if he still has his sanity. 🤦

Feeling ko kasi nahipan na ng hangin kasama utak niya.

Si Sai ay simpleng bati lang. Yung tatlo pa? Nah. Nevermind. Normal naman. Si Brix
lang ang hindi.

"Amara!" Napalingon ako sa likod ng marinig ang boses ni Sai at nakita ko siyang
naglalakad papunta sa akin. Nakangiti ito.
Napataas naman ang kilay ko.

Wow, masaya yata ngayon si Sai.

At saka bakit siya lang mag-isa?

"Hey." We did high-five.

"Happy birthday!" At ginulo niya ang buhok ko. Ang hilig talaga manggulo ng buhok
ng mga 'to. Tsk.

"Salamat." At ngumiti ako sa kanya.

"Sama ka sakin." Anito at hinawakan ang braso ko. Ibubuka ko na sana ang bibig ko
ng magsalita ulit siya.

"Ay! Teka. Kelangan mo 'to." May kinuha siya sa bulsa niya at inilabas ang isang
panyo.

Aanhin ko ang panyong yon?

"Tumalikod ka." Ginawa ko naman ang sinabi niya. At nagulat ako ng ipiring niya
sakin ang panyo.

Are they going to surprise me or what?

"May surprise kami sayo." Ani Sai.

Napasapo ako sa aking noo.

Paano pa yon surprise kung sinabi mo na, Sai?

Hinawakan niya ang braso ko at nagsimula na kaming maglakad. Maaga pa naman. You
know, lagi akong maaga.

"Ang dami nyong pakulo." Nasabi ko. Ano naman kayang hinanda nila?

"Alangan. Birthday ng nag-iisang babae ng grupo eh, kailangan talagang paghandaan."

Na-touch naman ako do'n.

Parang gusto ko na tuloy araw-araw na lang birthday ko.

"Oo na hahaha." Wala na akong masabi eh.

Hayaan na lang natin sila.

Hindi naman nagtagal ay nakarating kami sa pupuntahan namin.

"Count one to five and take off the blindfold." Bulong ni Sai. I just nodded.
Umalis na siya sa tabi ko kaya nagsimula na akong magbilang.

One...

Two...
Three...

Four...

Five...

I took the blindfold off—

"HAPPY BIRTHDAY, AMARA!" They greeted me in unison and with smiles on their faces.

May hawak si Laxus at Brix na banner na may nakasulat na 'HAPPY BIRTHDAY, AMARA'.
Tapos si Hosepina at Brix naman ay may hawak na party popper na pinaputok kanina at
si Veen ay may hawak na chocolate cake.

I'm so moved.

Bakit naiiyak ako?

First time akong na-surprise buong buhay ko. Tapos hindi ko inexpect na sila ang
gagawa no'n.

Lumapit sila sa akin. Si Hosepina ay agad akong niyakap. "Happy birthday, Amara
girl." Natawa ako kasi pinatinis niya ang boses niya. Naging bakla na yata ulit si
Hosepina.

Pero naiiyak talaga ako.

At hindi ko na nga napigilan.

Humiwalay siya at si Brix naman ang yumakap sakin. "Amara baby, happiest birthday!
Take me na. Ako ang regalo mo, di ba? Tara na sa bahay nyo!" Binatukan ko siya.
Puro talaga kalokohan ang nasa isip ni Brix.

Natawa lang siya at ngumiti sakin.

Sumunod si Sai. "Don't cry, Amara. Happy birthday." Anito. He tapped my shoulder
before letting go.

"Happiest birthday, Nayely!" Ani Laxus. He hugged me tight. Kumalas din ito at
hinawakan niya ang magkabila kong pisngi. "Ssh, stop crying. Pumapangit ka tuloy."
At ngumiti siya sakin.

Lanjo. I'm so happy.

Tears of joy 'to!

Pinahawak ni Veen ang cake kay Brix.

Nakupo! Ubos na yon mamaya.

"Bespren! Happy birthday!" He also hugged me and kissed me on my cheek.

Kaharap ko na silang lima ngayon.

"Happy birthday to you.. happy birthday to you.. Happy birthday, happy birthday...
Happy birthday, Amara..." They sang. Mas lalo akong naiyak.

Ang papangit ng boses nila.

Charoooot!

Naiiyak ako dahil sa tuwa. First time na may mag-effort sakin na ibang tao..
maliban kay Art dati, at kina Mom and Dad.

Kaya sobra akong natutuwa kasi naramdaman ko kung paano masurprise. Nakakagalak
pala talaga. Knowing na may mga taong nagpapahalaga sayo, nagmamahal at mag-eeffort
mapasaya ka lang.

I'm really thankful to have them in my life. Hindi nakakapagsising pinapasok ko

sila sa buhay ko at tanggapin bilang mga kaibigan ko.

Pinahid ko ang mga luha ko.

"Make a wish, Amara." Sabay-sabay nilang saad. Tumango ako ng nakangiti at pinikit
ang mga mata.

I'll make a wish.

I hope everything will be fine and everyone will be happy. I wish for a long life
not only for me, but also for all of my love ones. Thank you so much for giving me
another year to live.. thank you for giving these people to me.. thank you that
after all happenings in my life, I still have reasons to smile and to be happy. I
still have reason to fight. Thank you...

Then I blew the candle.

Nagmulat ako ng mata at nakita ko silang lima na nakangiti sa akin. I smiled to

them too. "Guys, thank you so much."

"GROUP HUG!" And they hugged me. We hugged each other.

Jusq!

Naiipit akooooo!

Ang lalaki nilaaaaaa!

"KAIN NA TAYO!" Natawa kami sa sinabi ni Brix ng humiwalay na sila.

Si Brix talaga. Basta pagkain.

Tapos na ang klase at nilalagay ko na lang ang gamit ko sa locket ko. Naghihintay
sakin ang lima sa parking.

Ilalock ko na sana ang locker ko ng tumunog ang cellphone ko.

I looked at it just see Art's text message to me. Ano kaya 'to?

I opened the message and it says:

From: Art, My Love

Amara, let's meet here at **** Bldg, 13th floor. Room 313.. I have something for
you. Take care!

Napataas naman ang kilay ko.

Bakit hindi na lang niya ibigay sakin mamaya?

O baka naman may surpresa rin siya sakin?

I giggled.

Bigla naman akong naexcite. Matagal na rin noong huli niyang pinaghandaan ang
birthday ko, at ngayon na lang ulit.

Nakoooo, Art!

My heart always goes badump badump when it comes to you.

Sinara ko ang locker ko ng may ngiti sa labi. I'm getting excited.

Nakarating ako sa parking at nakita ang limang kanina pang naghihintay. Sorry,
guys, pero mauuna na kayo sa bahay.

"Ang laki ng ngiti mo dyan." Puna ni Hosepina. Mas nginitian ko pa siya at pinakita
ang text ni Art. Nang mabasa ay napailing na lang siya.

Nakibasa na rin ang apat.

Mga tsisimoso talaga.

"Paano ba yan, mauna na lang kayo. Alam naman ni Laxus ang bahay ko at kilala naman
siya nila Mommy pati si Veen. Tell them that I will meet Art. Okay?" Napailing si
Laxus.

"May magagawa pa ba kami? Osige, mag-iingat ka ha." Anito. I just nodded my head.
Hinintay ko muna silang makaalis bago ako pumasok sa kotse ko at pinaandar ito.

If Art has a surprise for me, I need to record it! Ang tagal na rin kaya niyang
hindi ako nasusurprise at ngayon na lang naulit.

Pero yung dapat hindi niya alam na irerecord ko siya. Baka mailang iyon at
pagbawalan ako. Ite-tape ko pa naman iyon para mapapanood ko siya anytime.

Ay!

Tamang-tama pala na napadaan ako noong nakaraan sa isang shop. It's Techy Shop
where you can find useful and agent-like devices. At ang nabili ko? A pair of
earrings and a necklace. The earrings is to video record and the necklace will
serve as the voice recording device.

Oha!
Timing na timing!

Gagamitin ko sana yun para kay Shauna. If ever man na makakausap ko siya ay pwede
kong irecord ang mga sasabihin niya. Edi may pruweba na ako!

Hindi naman nagtagal ay nakarating na ako sa building na sinabi ni Art. Pagkapark

ko ng kotse ay bumaba na agad ako.

Hmm..

Pumasok ako at sumakay sa elevator para makarating sa 13th floor.

Kinikilig na naeexcite ako.

Sino bang hindi?

Ikaw kaya ang surpresahin ng taong mahal mo? Sige ngaaaaaa!

When I heard the elevator 'ting' sound, I stepped outside. Hinanap ko agad ang Room
313 na sinasabi ni Art.

I saw a staff standing in front of the room. When she saw me, she smiled at me and
approached me.

But..

"Are you Ms. Amara?" I nodded. "This way, Madame." Binuksan niya ang pintuan kaya
pumasok na ako. Magtatanong pa sana ako ng bigla niya itong sinara.

Okay.

Pumasok na lamang din ako.

"Art? I'm here." I called for his name. Nasaan na iyon?

Ginagala ko ang aking mata sa loob ng kwarto. "Art? Art? I'm here." Tawag kong muli
pero wala siya.

Nakarating ako sa kitchen area pero wala rin siya doon.

Nasaan naman kaya iyon?

Ano bang surprise no'n?

Kinakabahan na tuloy ako dahil sa excitement.

"Art—AH!"

Napaluhod ako at napadaing dahil sa sakit ng tumamang bagay sa ulo ko. Napahawak
ako doon at nakitang may dugo.

Biglang kinulob ng kaba ang buong sistema ko.

H-Hindi..

Napatingin ako sa likod at laking gulat ng makita ko siya..

Smiling creepily to me while holding a baseball bat with my blood dripping down on
it.
Hindi ito maaari..

"Hi, Amara.. It's so nice to see you here.." She said and smiled creepily. She,
then, laughed devilishly.

This is not happening..

"S-Shauna..."

--

47

This is not happening.

"S-Shauna.." sinubukan kong tumayo kahit medyo nahihilo na ako.

"The one and only." She smiled sweetly. "Oh, masakit ba ang pagkakahampas ko sa'yo?
Don't worry, bagay lang yan sa'yo." Then she laughed.

Paano ako napunta dito?

Paano ako makakaalis dito?

"What do you want?" Nalaman na kaya niya ang tungkol samin ni Art?

Shit.

"Hmmm.. ano nga ba?" Nagkunwari pa itong nag-iisip ng nakangiti. Nang mabaling
sakin ang tingin ay nawala ang mga ngiti niya. "I want you dead."

Napaatras ako dahil nagsimula na siyang lumapit.

Damn it!

What to do?!

Damn. Nabablangko ang isip ko.

"Sa tingin mo hindi ko alam na palihim mong nilalandi si Art?" She snorted. "How
dare you trying to steal him from me! Hindi mo ba alam na magpapakasal na kami?"

So she knew?

Gusto kong matawa sa sinabi niya.

Oh, great. Ako pa? Ako pa talaga ang lumalandi kay Art?

At ano? Magpapakasal na sila?

She's really a crazy woman!

And I need to think of a way to get out of here! Baka mapatay ako nito.

Huminto siya hindi kalayuan sakin.

"We're planning to have a happy family and you're trying to ruin our plans?! How
dare you?! I want you dead! You will die in my hands, Amara." Nanggagalaiti niyang
saad.

I inhaled deeply.

Shit. I need to go with the flow. Kapag nakarinig siya ng hindi kaaya-aya sa
pandinig niya at hindi naaayon sa gusto niya, she'll freak out more.

I'm sorry, Art. But I have to do this.

"That's not true! I'm not flirting with Arthur. I already have boyfriend and I
don't love Arthur anymore. We're just setting things out for our divorce. He told
me he loves you so much and he wants us to get divorced as soon as possible." Then
here goes my heart-it's aching.

Now, I need to lie.

I know it will worsen her condition but this is the only way to get rid of her.

Wala akong choice.

"R-Really?" She asked. Overwhelmed. Kita ko ang galak sa mukha niya dahil sa
narinig.

Ang bilis magpalit ng mood ah.

"Yeah. Try to ask Art yourself and he'll tell you the same thing. He doesn't love
me. You know I'm just a piece of trash in his eyes and loving me is just a waste
for him."

Go, Amara. Nakukuha mo na ang loob niya.

She smirked. "Oh, yeah, that's true! You're just a piece of trash to him. Why did I
doubt Art's love for me by the way? I should trust him. He won't leave me and
choose you over me. Ha! He will never love a woman like you.. poor you."

She scoffed.

Amara, keep calm. Kapag pinatulan mo ang baliw na yan, dedo ka na. Alam mong gaga
yan kaya sakyan mo na lang.

"And why would I waste my time for a trash like you? Ha! You're not even worth any
of my time.." she said, disgustedly.

Kumukulo na ang dugo ko sa babaeng ito ah.

Tumungo na lang ako dahil baka masapak ko ito eh.

"Yeah, I'm not worth any of your time." Mahina kong turan. Wews, ngayon ko nalamang
pwede pala akong mag-artista.

Oha!
Bet na bet.

"Oh, my God! I need to go! Art texted me!" Napaangat ako ng tingin at nakitang
nagkanda-tatalon na siya habang hawak ang cellphone niya. Ang laki pa ng ngiti sa
mga labi.

Baliw talaga.

"And... We will going to have a date!" She giggled. Gusto na tuloy umikot ng mga
mata ko. Jusq.

Bakit ganito kabaliw ang babaeng ito kay Art?

"Hello, babe?" Gustong-gusto na talagang umikot ng mata ko.

"Really? Sure! Just text me where, okay?" Pinikit ko ang mata ko at ayokong makita
si Shauna.

Nakakairita.

"H-Ha? Nothing. I-I'm just cleaning some trash here in my c-condo." Napamulat ako
nakita kong medyo kinakabahan si Shauna.

Napataas naman ang kilay ko.

Nakakaramdam pa pala ng kaba ang baliw na 'to?

"Okay. See you. I love you, babe." Mabilis niyang inalis ang phone sa tenga niya at
may pinindot sa screen. Itinutok niya sakin ang speaker ng screen ng ngiti sa labi.

"I love you too, Shauna." Rinig kong sabi ni Art sa kabilang linya.

Pinaghihili lang pala niya ang sasabihin ni Art.

Tapos namatay na ang tawag.

"Did you hear that? Art loves me." At tumawa siya.

Ehe. Mahal mong mukha mo.

"Awwww, I will leave you here na Amara. Art is waiting for me. We will have a
date!" She giggled. "Will you be okay? Hmm, zip your mouth okay? Don't tell Art
that I hit you with a baseball bat." Tapos tumawa siya ulit.

Nakakainis ang babaeng 'to ah.

"Bye, bye." She even smiled sweetly at me and waved her hand.

Gusto kong umirap dahil sa kanya.

Nang makasiguradong nakaalis na siya, napabuntong hininga na lamang ako.

That was close!

Jusq. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Pero buti na lang at hindi natuloy
ang masamang balak sa akin ni Shauna.

Napahawak ako sa likod ng ulo ko.

Ang sakit.

Ang sakit humampas ng babaeng iyon! May galit yata eh. Tsk. Buti at hindi ako
nawalan ng malay.

Nasa tapat na ako ng bahay namin. I inhaled deeply and exhaled. Tsk. Nandito na
kaya si Art?

Oo nga pala, kasama non si Shauna.

Napakamot ako sa leeg ko dahil sa inis. Lintik na babaeng yun. Nakakagigil eh. Mas
maganda naman ako sa kanyang lintik siya.

Tapos sinugatan pa ako.

Letse talaga.

Nagamot ko na ang sugat. Hindi naman halata dahil natatakpan ng buhok ko. Hindi ko
na rin nilagyan ng benda kahit kailangan. Nandito sina Mommy at baka makita nila ay
nako, maliliktikan na ng bonggang bongga.

Nakapagpalit na rin ako ng damit at naalis ang kahit anong mantsa ng dugo sa
katawan ko.

Tsk.

Nakakainis talaga ang Shauna na iyon.

Eh ba't ba iyon ang nasa isip ko? Birthday na birthday ko tapos siya nasa isip ko?

Tama. Dapat hindi ko hayaang mas masira pa niya ang araw ko. Heh. I should be
happy.

AT LEAST BUHAY PA AKO.

Bumaba na ako ng kotse ko at binuksan ang gate. Mamaya ko na lang ipapasok ang
kotse ko at nakakatamad.

Huminga muna ako ng malalim bago pumasok.

Be happy, Amara. Today's your birthday. You have your family here and also your
friends.

Pero wala si Art.

I shook my head and opened the door.

Bumungad sa akin ang maingay na salas. Nagkukwentuhan silang lahat at nagtatawanan.

Oh?

Close na agad sila.

Napabaling silang lahat sakin. Siguro'y napansing may tao sa may pintuan. Agad
silang tumayo at sinalubong ako.

"HAPPY BIRTHDAY, AMARA!" Ani nilang lahat.

I smiled. Oh, well, I still have them.

Sinalubong ko sina Mommy ng yakap. Si Dad, si Tito at Tita, sina Laxus, Veen, Sai,
Brix at Hosepina.

Napapaiyak na naman ako.

Paano kung napatay ako ni Shauna kanina? Edi hindi ko na sila makikita? O mayayakap
man lang?

Sa hitsura pa naman si Shauna kanina ay gustong-gusto niya talaga akong patayin.

Buti na lang at nagawan ko ng paraan.

Buti na lang baliw siya. Yun pala yon.

Jusq.

Now that I was given a second chance-no, marami na palang chance. Ilang beses na
pala akong muntik ng mamatay pero hanggang ay buhay pa rin. So ayun nga, since
nabigyan akong muli ng chance na mabuhay, siguro ay hindi ko pa oras mamatay, ay
gagawin ko na talaga ang lahat para sa mga mahal ko sa buhay.

I should tell them how much they mean to me. How much I treasure them. Dahil paano
kung isang araw ay mamatay na lang ako? Tapos hindi ko nasasabi sa kanila o
napaparamdam?

O...

...pwede ring sila. Paano kung sila yung mawala sa buhay ko? Tapos hindi ko man
lang sila nabigyang importansya? I don't want to waste my time by doing nothing for
them.

"Stop crying, hija." Ani Tita Angelou.

Paano ako hindi iiyak? Masaya ako. Dahil nandyan kayo para sa akin.

"I'm just happy, Mom. Thank you po sa inyong lahat. For always making me feel
special and loved. Sa inyong lima," tumingin ako sa lima na ngayon ay nakangiti
sakin.

Letse.

Dapat naiyak din ang mga ito para naman fair!

"Salamat dahil dumating kayo sa buhay ko.. at naging kaibigan ko kayo. Hindi ako
nagsisising papasukin kayo sa buhay ko dahil lagi nyo akong pinapasaya. Salamat."
Kinagat ko ang labi ko para hindi ako makahikbi. Nag-iwas ng tingin sina Veen at
Laxus samantalang si Hosepina at Brix naman ay umiyak na rin at si Sai ay naiiling
na nakatingin sakin pero nakangiti naman.

"Amara baby naman eh. Ba't mo ako pinapaiyak?" Ani Brix tapos lumapit sakin at
niyakap ako. Langya. Chansing 'tong Brix na 'to ah.

"We are also grateful because you let us in to your life, Amara." Ani Hosepina at
nakiyakap na rin.

"You know that I will always be here for you, bespren." Nakiyakap na rin si Veen.

"Nayely, you really know how to touch my heart. Happy birthday!" At yumakap na rin
si Laxus.

"Ito na, yayakap na rin ako, okay?" Natawa ako dahil sa sinabi ni Sai. At nakiyakap
na nga rin siya.

"Thank you, guys. Importante kayo sakin, wag nyo akong iiwan ha? Salamat talaga at
naging kaibigan ko kayo. Kahit makukulit kayo at masasakit sa ulo ay ayos lang. You
always make me happy, guys." Litanya ko.

They all sobbed.

Kumalas silang lima.

"Nagdrama ka na nga, nandamay ka pa." Ani Sai na ngayon ay naiiyak na rin.

Wews. Akala ko hindi iiyak 'to eh.

Napatawa naman ako habang nakatingin sa lima. Tsk. Hindi man gano'n kaswerte ang
buhay ko dahil maraming kontrabida, swerte naman ako at kaibigan ko ang limang
asungot na ito.

Ang gugwapo eh. Ang swerte ko talaga. Hays.

--

48

"Nagdrama ka na nga, nandamay ka pa." Sabi ni Sai.

Wews. Akala ko hindi iiyak 'to eh.

Napatawa naman ako habang nakatingin sa lima. Tsk. Hindi man gano'n kaswerte ang
buhay ko dahil maraming kontrabida, swerte naman ako at kaibigan ko ang limang
asungot na ito.

Ang gugwapo eh. Ang swerte ko talaga. Hays.

Binalingan ko naman sina Mommy. "Mom, Dad, thank you rin po sa inyo. Kung hindi nyo
ako ginawa, wala kayong magandang anak." Natatawa kong sabi kina Mommy at Daddy.

Dad 'tsk' pero natatawa naman. "Ikaw talagang bata ka." Tapos niyakap ako. Ganon
din si Mommy.

"Sundan ka namin, gusto mo?" Tanong ni Dad. Hinampas naman siya ni Mom.

"Ikaw talaga, Mateo!" Ani Mommy.

"Why? Ayaw mo ba?" Inirapan naman siya ni Mommy.

Ang lalandi, jusq.

Kita Tita Angelou at Tito Carl naman ako humarap. "Mommy Angelou and Daddy Carl,"
naubo pa ako dahil sa pagtawag sa kanila.

Hindi pa kasi ako sanay.

"Salamat din po dahil tinanggap nyo ako bilang asawa ni Art. Salamat dahil naging
pangalan mga magulang ko na rin po kayo. At syempre, salamat dahil binuo nyo si
Art. Kung hindi ay wala siguro akong gwapong asawa ngayon." Natatawa ko ring sabi
sa kanila. At natawa rin sila.

Niyakap din nila ako.

Free Hug Day ba ngayon?

"Ikaw lang ang gusto kong mapangasawa ni Art. Hindi kami nagsisising ipinakasal
namin kayo ni Art." Ani Mommy Angelou.

Ehem.. ako rin po.. ehem..

"At saka, bigyan mo na kami ng apo, hija." Literal akong naubo sa sinabi ni Tito
Carl.

Lanjo.

Hindi ako handa don ha.

"Oo nga naman, hija. Kailan ba kayo gagawa ng magaganda at naggugwapuhang mga anak?
Sayang ang lahi natin!" Dagdag naman ni Tita.

Heto na naman tayo.

"Pero dapat babae muna, okay?" Ani Mommy.

Juskupo.

"Lalaki muna, hon." Sagot ni Dad.

Ayoko naaaaaa.

Tumingin ako sa lima na ngayon ay nakatingin din kila Mom na ngayon ay nag-aaway
kung ano dapat ang mauna.

Bahala kayo dyan.

"BYE, AMARA!" Ginulo pa ni Veen ang aking buhok.

"Oo na. Lumayas ka na!" Sagot ko. Tumawa lang siya at sumakay na sa kotse niya.

"Happy birthday." Bati pa nito.

Nakaalis na ang apat kanina pa at si Veen ay ngayon pa lang aalis. Namiss din kasi
nila Mom kaya ayan, nagtagal. Sabi ko nga ay may pasok pa kami bukas at nalalapit
na ang kasal ni Veen kaya kailangan niyang umuwi na rin.
Buti at pumayag na.

"Salamat. Sige na. Ingat ka sa byahe ha." Kinaway ko ang aking kamay. Tumango siya
at pinaandar na ang kotse niya.

Nang mawala ang kotse ni Veen ay pumasok na ako sa loob.

Napabuntong hininga ako.

Wala pa si Art.

Sinabi sakin nina Veen kanina na dumating si Art dito sa bahay at hinanap ako.
Nagtaka nga raw sila dahil di ba nga at nagtext siya sa akin. Noong sinabi nila
iyon kay Art ay dali-dali raw siyang umalis.

Siguro ay alam niyang si Shauna ang nagtext sa akin kaya niyaya niya si Shauna na
magdate.

Hays.

"Amara, we'll not staying here. Just wait for Art, okay?" Napatango na lang ako sa
sinabi ni Tita Angelou.

Hindi ko alam ang idinahilan ni Art sa kanila pero bahala na. Hihintayin ko na lang
si Art.

Wala naman akong magagawa kundi ang maghintay, di ba?

"Ingat kayo, Mom." Humalik muna ako sa pisngi ni Mom and Dad. Tapos niyakap ko
naman sina Tito at Tita.

Hinatid ko rin muna sila sa labas at hinintay hanggang sa makaalis sila.

Gabi na pero wala pa rin si Art.

Should I call him?

No, Amara. He's with Shauna.

I sighed. Bakit napakakomplikado ng sitwasyon namin?

Nagpunta na lang ako sa kusina para magligpit ng mga pinagkainan kanina. Wala na
rin naman akong gagawin kaya ito na lang ang gagawin ko.

Naabutan ko pa doon si Nanay Mirna at isa pang katulong na naghuhugas ng mga

pinagkainan.

"Nanay Mirna." Tawag ko sa kanya. Humarap naman siya sa akin.

"Oh, ikaw pala Amara. Anong maitutulong ko sayo? May gusto ka ba? Bakit hindi ka pa
magpahinga?" Ani nito. Napangiti naman ako. She's always like this.

"Waka naman po. Kayo po, bakit hindi pa po kayo magpahinga? Ako na po ang bahala
dyan. Magpahinga na kayo at gabi na."

Hihintayin ko pa rin kasi si Art.

"Naku, ano ka ba hija. Ayos lang, ako na ang-"

As usual, hindi siya papayag.

"Nanay Mirna? Magpahinga na kayo. Ako na pong bahala. Lakad na po."

Hindi pa sana papayag si Nanay Mirna pero dahil mapilit ako, heto ako ngayon,
naghuhugas na ng plato.

Buong araw kong hindi pa nakikita si Art. Birthday na birthday ko pa naman tapos
mukhang hindi ko pa yata makikita ang taong kukumpleto sa araw ko.

And it's because of Shauna.. si Shauna na muntik ng balaking patayin ako kanina
buti na lang at hindi natuloy.

Gano'n ba talaga siya kabaliw kay Art na ultimong mabubulaklak na salita ko lang ay
dalang-dala na siya? Hindi inexpect na gano'n siya kadaling kakagat sa mga sinabi
ko kanina.

Alam kong mga gustong bagay lang niya ang gusto niyang marinig since baliw nga
siya.

Ang tanong, gagana pa kaya iyon sa susunod?

Ay teka, wala na palang susunod!

Jusq.

Buong akala ko pa naman ay si Art ang nagtext sa akin kanina.

Wait—

Kung nakatext siya gamit ang number ni Art, edi nagkita na sila sa opisina kanina?
Ibang klase talaga ang babaeng yon.

Napatitig ako sa mga bulang nasa kamay ko.

Sana naman isang araw ay maglaho na lang si Shauna na parang isang bula at matapos
na ang panggugulo niya sa buhay namin.

Kung may pruweba nga lang sana kong maipapakita sa mga magulang niya-

WAIT!

Agad akong napahawak sa tenga.

Oh, my God!

Suot ko nga pala yung hikaw!

But.. will it prove something? I mean, sapat na ba itong narecord sa mga camera na
ito? Hindi pa siguro. Kulang pa. I need to gather more evidences that will prove
Shauna's insanity.

Hindi ko na ito huhubarin, promise!

Jusq.

Paano kung mangyari ulit yon? Hindi naman imposible di ba? Lalo pa't baliw si
Shauna. At mas lalo na rin kung malalaman niyang nagsinungaling lang ako sa kanya.
Tama. Hindi ko na ito huhubarin.

Just to make sure.

Binanlawan ko na ang mga plato at ipinatas ito sa lalagyan.

Wala pa rin si Art.

Anong oras na ba?

Hinubad ko ang gloves na suot ko pati na rin ang apron. Tapos na rin naman akong
maghugas eh.

Masipag ako eh.

Ganyan talaga!

Lumabas na ako ng kusina at paakyat na sana ng may mag-doorbell.

Sino yon?

Wala akong inaasahang mga bisita pa.

I couldn't be Art. Hindi magdodoorbell si Art sa sarili niyang bahay.

So sino yon?

Dahil wala naman akong choice ay lumabas na ako at binuksan ang gate para malaman
kung sino ang bisita sa ganitong oras.

Pero nagulat ako ng makita kung sino ang mga bisita.

Hindi KO pala bisita.

Bisita ni Art.

"Hi, Amara!" Masayang bati ni Philip.

Alam ba nilang wala dito si Art?

--

49

3P's are here.

"Hi, Amara!" Masiglang bati ni Philip.

Alam ba nilang wala dito si Art?

"Art is not here." Pagbibigay-alam ko sa kanila. Gabi na rin kasi at ayoko silang
papasukin.

Duh. After knowing the truth?

Paano ko sila pakikisamahan, aber?

Ang sama kaya ng ugali ko sa kanila.

"Alam namin. But we are not here because of Art. We are here for you." Napakurap
naman ako sa naging sagot niya.

Ano raw?

Para sa akin?

Aba't kailan pa kami naging close ng mga ito, aber?!

"And why is that?" Taka kong tanong. Ginulo ni Philip ang aking buhok.

Napaatras naman ako don.

Nakakagulat, eh!

Kayo kaya?! Sige nga!

Kapag ginawa sayo yon ng taong hindi nyo naman close and worst, pinakaayaw niyo pa
sa lahat!

Pero noon yun noong hindi ko pa alam ang totoo.

Pero kahit na! I'm still not close to them!

"Uh, sorry." Awkward na binaba ni Philip ang kamay niya. Napaiwas na lang ako ng
tingin dahil hindi ko alam ang sasabihin ko.

"Hindi mo ba kami papapasukin?" Napatingin ako kay Patrick. Napakurap ako at ng

marealize ang sinabi niya ay wala sa sariling binuksan ko ang gate.

Pumasok naman sila.

Wala rin sa sariling sinarado ko ang gate.

Pumasok sila sa loob ng bahay at ako ay nakasunod lang.

Okay. So this is the first I'll entertain them as a visitor and as Art's friends.

Umupo sila sa couch.

Feel at home din ang mga ito.

Ang kakapal ano?

"Uhm.. anong gusto niyong inumin?" Nahihiya kong tanong. Ganito pala yung feeling
na magpapakamabait ka sa mga taong nagawan mo ng mali?

Ang awkward.

Kung bakit ba naman kasi ang sama ng ugali ko sa kanila noon. Pero hindi naman nila
ako masisisi di ba? I have no idea! Wala akong alam sa kung ano talaga ang
nagyayari.

Nakita kong ngumisi si Priam.

Nang-aasar ba 'to?

Gusto ko tuloy iripan ang lalaking 'to.

"Iced tea will do, Amara." Sagot ni Philip. Tumango ako at umalis sa harap nila.

Nagpunta ako ng kusina para kumuha ng inumin nila. Habang hinahanda ito ay
napabuntong hininga ako.

Ano bang dapat kong pakikitungo sa kanila?

Hindi ko alam eh.

Hala, hayaan na. Be natural, Amara. Just be you.

Binitbit ko ang tray na may lamang inumin at snacks na rin para sa kanila.

Teka.

Kumain na ba sila? Should I offer them dinner?

Inilapag ko sa center table ang tray. "Wait, kumain na ba kayo?" Kaswal kong tanong
sa kanila.

Kita ko ang pagpapalitan nila ng tingin sa isa't isa. Hindi siguro inaasahang
magiging casual ako sa kanila.

Ha. I'm Amara.

Ang babaeng maganda!

Gano'n!

"Uhm, hindi pa eh." Napakamot sa ulo si Philip sa kanyang batok ng sumagot ito.

Literal na napairap ako.

"Ubos na ang handa ko." Tunay yon! Sa katakawan ba naman ni Brix? Jusq, tinunay ang
sinabi niyang magte-takeout siya!

"Hin—" Pinutol ko ang sasabihin ni Patrick.

"Pero ipagluluto ko na lang kayo kaya tumayo na kayo dyan." Ani ko. Tumalikod na
ako sa kanila at hindi na sila binalingan ng tingin.

They helped Art to get rid of Shauna, kahit wala naman ding nangyari at least
tumulong sila, and I want to pay them for what they did. Alam kong huli na pero duh
kazi, nga-ngayon ko lang nalaman.

Naramdaman ko naman ang pagsunod nila sa akin sa kusina kaya inayos ko na lang mga
ingredients na gagamitin ko sa pagluluto.

"Amara." Narinig ko ang pagtawag sakin ni Philip.

"Hmm?" Sagot ko pero hindi ko siya hinarap? I still feel awkward, okay? At saka
naghihiwa ako ng sibuyas. Mahiwa pa ako eh.

"We want to say sorry—"

Pinutol kong muli ang sasabihin niya. "Sorry for what? Sorry for just watching me
while Art's hurting me before?" Hinarap ko sila at nakita ko ang pag-iwas nila ng
tingin.

Hindi ba dapat ako ang magsorry sa kanila?

Napailing na lang ako.

"Shouldn't I be the one who ask for your apologies?" Napatingin sila sakin dahil sa
sinabi ko.

"I'm sorry for my attitude towards you. Alam ko man o hindi ang totoo, hindi dapat
gano'n ang trato ko sa inyo. Pero hindi nyo rin naman siguro ako masisisi di ba? I
was badly hurt that time, physically and emotionally. And no one did help me.. But
I'm still thankful for you three. You helped Art to get rid of Shauna but it just
happened that what we did is still not enough. But still, thanks for the help.. and
I want to ask for your forgiveness. I'm really sorry." Yumuko dahil titig na titig
sila sa akin.

Nakakailang kaya.

"I didn't expect you will say that." Ani Priam. Napaangat ang tingin ko sa kanya.

Wow. Nagsasalita pa pala 'tong lalaking 'to?

I thought he's mute.

"And I didn't expect you guys will say sorry to me." Totoo yon! Hindi ko naman
talaga inaasahan eh.

"You think we're really heartless?" Tanong pa nito. Napataas naman ang kilay ko.

When did I say that they are heartless, huh?!

"Yeah. I thought so." Sinakyan ko na lang ang sasabihin niya at siya si Priam. He
is known for being the silent type of person and the one who has a mouth with no
filter. Yes. That's Priam.

"You sure are being inconsiderate." Ako pa?!

Langya. Ako na nga 'tong nanghingi ng sorry dahil alam ko namang mali ako, ako pa
talaga?!

I considered their effort for helping Art tapos ako pa ang hindi considerate
ngayon?!

Ghaaaaaaad. Please get Priam out of my sight. Baka masapak ko 'to.

"Wow, thank you so much." I sarcastically said. Jusq! Palaban ako!

Hmp!

Sumilay ang isang ngisi sa labi ni Priam. Peste 'tong lalaking 'to ah. "Go ahead
and cook." Anito.
I rolled my eyes and flipped my hair before turning my back to them.

Narinig ko naman ang pagtawa nina Philip.

Natapos na rin naman akong magluto at hinainan sila ng pagkain. Anong oras na ba?

Napatingin ako sa orasang pambisig ko at nakitang alas diez na ng gabi.

At wala pa rin si Art?

Is he having quality time with Shauna?

Wow. Pakasaya sila ah.

"Amara." Nabaling ang tingin ko kay Patrick dahil tinawag ako nito. "Happy
birthday." Bati niya at may iniabot siya sa aking isang paper bag.

Napakurap naman ako ng ilang beses.

Wow, may pa-gift. Sana all.

Tinanggap ko ito. "Wow, salamat." Nausal ko.

"Happy birthday, Amara!" Bati naman ni Philip at may inabot din sa akin. Tinanggap
ko rin ito.

"Thank you." Awkward akong ngumiti. Hindi ko inexpect 'to ah. May paregalo talaga
ah?

"Tsk." Masama naman akong tumingin kay Priam. Peste 'tong lalaking 'to.

May inabot din siya sakin kaya napataas naman ang kilay ko. Marunong 'tong
magregalo?

"Nangangalay na 'ko." Kunot-noong turan niya. Kaya naman itinaas ko ang kamay ko
para abutin ang regalo niya pero binagalan ko.

Mainis man lang ang lalaking 'to.

Asar naman siyang tumingin sakin. At hindi na yata nakatiis at binato na sakin ang
regalo niya.

Napatawa naman ako.

Hindi lang pala ako. Kami palang tatlo.

Priam just 'tsk' and continued eating. Napailing naman ang dalawa at nagsimula na
ring kumain.

Nasa kalagitnaan na sila ng pagkain at ako naman ay nakamasid lang sa kanila ng may
magsalita at nakuha nito ang atensyon namin.

"What are you doing here?" Anito.

Ngayon ay nandito na ang taong kanina ko pang hinihintay.

Pero hindi siya nag-iisa.

Shauna is beside him with a sweet smile in her face and her arm is clinged to his.
Wow.

Happy birthday to me.

--

50

"HAPPY BIRTHDAY, AMARA!" Bati ni Shauna. Lumapit siya sakin at bumeso.

Hindi na happy ang birthday ko ngayong nandito kang babae ka. Nasira mo na ang araw
ko kanina, pati pala gabi ko ay sisirain mo pa.

Isa kang napakalaking EPAL, Shauna!

"Yeah, happy birthday to me." Wala sa sariling nasabi ko. Nakatingin lang ako kay
Art na ngayon ay walang emosyong nakatingin sa akin.

Bakit ang sakit makitang ganyan si Art?

"Oh, I want to see your boyfriend! Where is he by the way?" Nagulat ako sa sinabi
ni Shauna.

Tangina.

"M-May boyfriend k-ka?" Gulat na tanong ni Philip. Walangyang babaeng 'to.

Ipapahamak pa ako.

Napalabi ako. Lintik kasi. That was just an excuse earlier just to escape from
Shauna's trap.

Did she fucking plan this?

Sisiraan ba niya ako sa harap ni Art?

"Yeah! She told me earlier that she doesn't love Art anymore and she already has a
boyfriend." Nakangising saad ni Shauna.

Pinaglalaruan na naman niya kami.

Bwiset na babaeng 'to.

"I-Is that true, Amara?" Tanong ni Patrick.

Of course, not! I only love Art!

Gustuhin ko mang yan ang isagot ay hindi pwede. Tanginang Shauna 'to ah.

Huminga muna ako ng malalim.

Si Art ay blanko lamang ang tingin sa akin. Did Shauna already tell him that? Kaya
ba ganito makatingin sa akin si Art?

Ano Art? Naniniwala ka sa kanya? Don't you trust me?

Bakit ang sakit isiping hindi nagtitiwala sakin si Art? Is he doubting my love for
him?

Iniwas ko ang tingin sa kanya at tumingin kina Philip.

"Yeah. I have boyfriend. He was here actually pero umuwi na siya." Walang gana kong
sagot.

If only you know guys.

Kita ko ang pagngiti ng matamis ni Shauna. Gusto ko siyang irapang bwiset siya.

"What is his name again, Amara?" May mapaglarong ngisi sa mukha niya. Ang sarap
tuloy tapyasin ng labi niya.

"You don't have to know." Baka kasi idamay pa niya at jusq, tama tama na siya!

"Hmm, if that so. So ano? When will you gonna divorce Art? Para naman
makapagpakasal na kami!" Shauna exclaimed.

Wow.

Wala na akong masabi.

Napaka.

Nakakairita.

Ang kapal ng mukha.

"If you'll excuse me.. but I'm already tired. Suit yourselves. Thanks for the gifts
by the way." Binalingan ko ng tingin ang tatlo bago tuluyang umalis sa harap nila.

Ayoko ng makausap si Shauna.

Nakakabaliw siyang kausap.

Kailangan kong makausap si Art. I need to explain myself to him. Hindi ko hahayaan
si Shauna na sirain ang relasyon namin ni Art.

Asa siya.

At ang nakakainis ay tinanong nila ako kung may jowa ako pero hindi man lang nila
tinanong kung paano nalaman ni Shauna? Ghaaaaaad.

Isa lang ang jowa ko-ASAWA NA PALA AT IYON AY SI ART!

Makakuha lang talaga ako ng sapat na ebidensya, nakoooo lagot ka sakin Shauna!

I can't provoke her because if I do, she'll ask how did I know.

So anong gagawin ko?

Hala, bahala na!

•••

Nagising ako dahil nauuhaw ako. Sinabi na nga ba't dapat maglagay na ako ng isang
basong tubig sa side table ko!

Nakatulog pala ako.

Nandito pa kaya ang mga iyon?

Anong oras na ba? Napatingin ako sa wall clock at nakitang ala una na ng madaling
araw.

Sheez.

Sana naman ay wala na si Shauna dito. I nerd to talk to Art.

Bumangon ako at lumabas ng aking kwarto. Iinom muna akong tubig bago kausapin si
Art.

Nauuhaw na talaga ako eh.

Uminom agad ako ng tubig ng makarating sa kusina.

Tapos na pala ang birthday ko.

Tapos hindi ko pa nakasama niisang minuto man lang si Art. Nakakatawa.

Kung sinong pinakakailangan ko sa birthday ko, siya yung wala sa tabi ko.

Nasaan siya? Kasama ng iba.

Shit, ang sakit.

Pero may magagawa ba ako? Wala.

Sa ngayon, wala.

Hinugasan ko ang basong ginamit ko at inilagay ito kung saan ito dapat nakalagay.

Paakyat na sana ako ng hagdan ng may mapansin ako sa salas.

Si Art.

Nakahiga ito sa sofa. Nakita ko rin ang mga bote ng alak sa may center table.

So nag-inom sila?

Buti naman at nakaalis na silang lahat. Pati si Shauna.

Lumapit ako kay Art.

Bagsak. Hays.

Pinagmasdan ko muna ang mukha niya. Ang gwapo talaga! Mala-greek god ang datingan
oh! Kaya maraming nababaliw sayo eh.

Pero ikaw lang bb ko, Art.

I traced his eyes, nose, jaw, and lips. Hindi nakakasawang pagmasdan ang mukha ng
gwapong 'to. I caressed his cheeks using my knuckles.

"I love you, Art. I'm sorry if I have to tell Shauna that I have a boyfriend. Pero
wala naman talaga. Ikaw lang ang mahal ko at wala ng iba." I whispered. Tumulo na
rin ang luha ko.

Ang sakit kasing isipin na hindi ako paniniwalaan ni Art at mas paniniwalaan niya
si Shauna.

Lalo na yung mga tingin niya sakin kanina.

Walang buhay. Walang emosyon. Wala.

At ang sakit no'n. Paano kung hindi siya maniwala saking wala naman talaga akong
boyfriend at sinabi ko lang yun para makaalis kay Shauna kanina?
Converted By: Ysai

"Alam mo bang nakakainis ka? Lumipas ang birthday ko na hindi kita nakasama kahit
isang minuto lang. Nakakainis ka, Art. Nakakainis ka! Paano ako magiging masaya
kung alam kong iba ang kasama mo sa mismong kaarawan ko? Noong nagtext ka kanina,
alam mo bang sobrang saya ko kasi akala ko may surpresa ka na sakin. Pero yun pala
si Shauna ang makikita ko doon at muntik na niya akong patayin! Kung hindi lang ako
nagdahilan at kung hindi mo siya tinawagan, edi sana patay na ako ngayon!
Nakakainis ka. Nakakainis ka! Pero may magagawa pa ba ako? Wala na. Nangyari na
Art. Nangyari na eh. Wala na.."

Parang tanga na siguro ako ngayon. Nagpapaliwanag ako sa taong tulog at lasing pa.
Tapos naiyak pa ako.

Pero wala eh. Gusto ko na talagang makausap si Art. Papaniwalaan naman niya ako di
ba? Hindi naman siya magagalit sakin di ba?

"Art.. paano kung iwan na lang kaya kita? Pero naisip ko, hindi ko pala kaya. Mahal
na mahal kita eh. Sobra.. Paniwalaan mo sana ako.. wala akong iba. Ikaw lang na
bwiset ka!"

Napaub-ob na lang ako at umiyak. Ang tanga mo talaga, Amara. Paano niya maririnig
kung tulog siya?

Bwiset naman kasi ang Shauna na yon eh.

Laking EPAL. Siya na talaga. Siya na.

Kapag lang talaga hindi ako pinaniwalaan ni Art ay nako, susunugin ko ng buhay ang
Shauna na iyon!

Naramdaman kong may humaplos sa buhok ko kaya napaangat ako ng ulo at nakita ang
nakangiting si Art.

"A-Art.." usal ko. Umupo siya kaya nakatingala na ako ngayon sa kanya.

"Belated happy birthday, my love." Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at
pinunasan ang aking luha. Saka niya pinagdikit ang aming mga noo. "Sorry.. for not
being with you yesterday.. I'm sorry.." Anito.

So all this time, gising siya?

Walanjo!
"Did Shauna hurt you? I'm sorry.. hindi kita maprotektahan sa kanya.. patawad mahal
ko." He sobbed.

Halaaaaaa.

Art is now crying!

Stop crying, Art. Naiiyak na ulit ako.

"Wag mo akong iiwan.. please wag.. sorry, sorry. Babawi ako sayo ha? Pangako yan.."
I nodded.

He promised. At alam kong tutuparin niya yon.

Hala. Ang rupok ni Amara. Wala na. Finish na. Hindi na ako galit. Sorry ka na lang.

"Mahal kita, Amara.. mahal na mahal.." Napangiti ako.

He believed in me and that made me happy!

"Art, mahal din kita."

Kahit hindi ko siya nakasama sa birthday ko, ayos na rin. Alam ko naman din kung
bakit eh. Nag-iinarte lang talaga ako.

Babawi naman din siya eh.

At least.

"May regalo ako sayo." Humiwalay si Art at nakangiti itong nakatingin sa akin.

Ehem.. pwede bang.. ehem.. ikaw na lang?

"Ano?" Excited kong tanong.

Malay nyo..

"AKO!" Hindi pa man ako nakakaimik ay inangkin na niya ang labi ko.

Oh my my my!

He is the best birthday gift ever!

And I love it!

--

51

"Best wishes!" Napangiti si Veen dahil sa sinabi ko. Yeah, today is his wedding
day!
At nakita ko na rin ang asawa niya. Beauty rin!

Tapos na ang kasal nila at nasa reception na kami.

"Salamat, bespren." Nakangiting anito. Wews. Daig pa yata ni Veen ang nakajackpot
sa ganda ng ngiti niya eh.

Ikasal ba naman sa crush niya.

"Galingan mo, pre. Gusto na namin ng inaanak." Ani Brix. Napailing na lang ako
habang sina Laxus naman ay kinantyawan pa si Veen.

Basta talaga kapag gano'ng usapan ay buhay na buhay.

"Isang dosena agad, Veen." Ani Sai. "Yung mga pinanood ko sa'yo, 'wag mong
kakalimutan."

What the heck?

Loko-loko talaga 'tong si Simon.

"Maghihintay kami, pre." Dagdag pa ni Laxus.

"Makakaasa kayo." Sinakyan naman ni Veen ang sinabi ng mga ito. Napatingin ako kay
Hosepina na katabi ko lang.

Tahimik yata 'to?

"Joseph." Tawag ko sa kanya pero hindi man lang uminli. Hala. May problema ba si
Hosepina?

"Hosepina." Niyugyog ko na ang balikat niya at doon ay parang natauhan siya.

"Oh?" Anito. Napairap naman ako.

Itong baklang 'to.

"Okay lang ba? You're spacing out. May problema ka ba?" Sunod-sunod kong tanong.

Malay niyo meron.

"Nah, iniisip ko lang kung saan ko mahahanap si Marah." And yep, until now, hindi
pa rin niya nakikita si Mara-the love of his life.

"Makikita mo rin siya, Joseph." At binigyan ko siya ng isang ngiti.

"Sana nga." Napabuntong hininga lang siya. Sana nga lang ay makita na niya si Mara.

Jusq, Marah. Where art thou? You're prince charming is looking for you!

Kung tatanungin nyo kung nasaan si Arthur, well, wala siya dito. Nasa kompanya
niya. Masyado siyang busy dahil sa iba't ibang transactions na nagaganap sa
kompanya niya kaya hindi siya nakadalo sa kasal ni Veen.

Although they're not really in good terms, you know what I mean, he's still
considerate. And I know, if he's not busy, he'll also go here with me.

Sina Mommy at Daddy naman ay hindi rin nakapunta dahil bumalik sila ng Canada. May
kailangan din kasing ayusin si Dad sa company namin doon at si Mom naman ay
nagpaplano na ring magbukas ng branch doon ng restau niya.

Nabalik ang tingin ko kay Veen. Kita kong masaya siya ngayon. Masaya rin ako dahil
masaya ang bespren ko. Sana magtagal ang relasyon nila kahit fixed marriage lang at
sana naman ay dumamoves na si Veen!

Jusq.

Masyadong mahina si Veen.

"Where are you?" Tanong ni Art sa kabilang linya. Kakauwi ko lang galing sa kasal
ni Veen.

"Nasa bahay na." Sagot ko. Binagsak ko ang sarili ko sa malambot kong kama.
Sumasakit na naman ang ulo ko.

At inaantok ako.

I unconsciously yawned.

"Are you alright?" Tumango ako kahit hindi niya nakikita.

"Yeah. How about you? Kumain ka na ba?" Gabi na rin kasi. Hapon ginanap ang kasal
ni Veen kaya inabot ng gabi sa reception.

"Hindi pa. Uuwi na ako mamaya." Yown! Ipagluluto ko na lang siya.

"Ipagluluto kita. Ingat ka pag-uwi ah."

"Really? Then I'll go home now. I love you!" Halata sa boses nito ang saya. Hindi
pa ako nakakasagot ay binaba na niya.

Excited much?

Napangiti ako. Ibang klase.

Tumayo na ako at nagbihis ng pangbahay na damit bago bumaba sa kusina. Ilang minuto
pa naman bago makauwi si Art.

Ano kayang maluto?

Adobong manok kaya?

Alright. Adobong manok na lang.

Hinanda ko na ang mga gagamitin ko. Naghiwa ako ng sibuyas, hinugasan kong mabuti
ang manok. Mainit na ang mantika kaya naman ay nilagay ko na ang sibuyas.

Nasa kalagitnaan ako ng pagluluto ng muling tumunog ang aking cellphone.

Sino naman kaya ito?

Kinuha ko ang cellphone sa bulsa ko at tiningnan kung sino ang tumawag.

Napabuntong hininga ako bago sagutin. "Hello?"

Mukhang kailangan kong ihanda ang sarili ko ah.

"Amara! Why aren't you going here?! We have to schedule your operation as soon as
possible! You told me it would be after your birthday but it's already-"

Jusq. Sinasabi na eh.

"Sorry, okay? Pupunta ako dyan bukas. Agad agad." Pinutol ko na ang sasabihin niya
at alam kong hahaba pa. Sesermunan niya lang naman ako eh.

"Just make it sure, okay? Gusto mo na ba talagang mamatay? Paano kung lumala yang
sakit mo?!" Napakamot ako sa aking noo.

Nako, lagot. Galit na si Doktora.

"Hindi naman sa gano'n-"

"Then go here!" She exclaimed.

Sabi ko nga, di ba? Pupunta na. Bukas nga po eh. Bukas.

"Oo na, oo na. Pupunta na nga ako bukas. Promise." I heard her 'tsk'. Bad mood na
bad mood sa akin eh.

Haynakoooo.

"Fine. I'll wait you here. Kapag hindi ka pumunta, ako mismo ang pupunta dyan sa
bahay mo. Naiintindihan mo ako?" Umirap na lang ako.

"Oo na. Sige na, see you!" At pinatay ko na ang tawag.

Kalokang doktor yon ah! Jusq.

Bakit ko nga ulit naging doktor ang babaeng yun? Tsk. Kainis.

Hindi ko pa nasasabi kay Art. Pati kina Mom and Dad ay hindi pa rin. Kaming dalawa
lang ng doktor ko ang nakakaalam ng tungkol dito sa sakit ko. Hindi ko rin kasi
alam kung paano ko sasabihin sa kanila.

Napabuntong hininga na lang ulit ako.

Ipinagpatuloy ko na lang ang pagluluto dahil baka dumating na si Art.

Natapos ako sa pagluluto kaya hinanda ko na rin. Nang matapos ako ay siyang may
bumusina sa labas.

Okay.

So nandito na si Art.

Mabuti at tulog na ang mga kasambahay! Anong oras na rin kasi. Alas dies na ng
gabi. Ang tagal ko kina Veen, ano? Ganyan talaga. Supportive akong bespren eh!

Nakakwentuhan ko pa rin kanina ang asawa niya kaya ayon, nagtagal talaga. Mabait
naman ang asawa niya kaya napakagaanan ko rin ng loob.

Binuksan ko ang gate at siya namang pinasok ni Art ang kotse niya. Pinarada niya
ito habang ako naman ay sinarado ang gate.

Nang masarado ko ang gate ay nakababa na si Art at hinihintay ako sa may pinto..
"Kakatapos ko lang magluto." Ani ko ng makalapit ako. Niyakap naman niya ako kaya
yumakap na rin ako.

"I miss you." He whispered. Nabuhay naman ang katawang lupa ko dahil sa boses niya.
Ang hot eh.

"I miss you, too." Lagi naman naming namimiss ang isa't isa. Aba'y ganyan talaga!

Minsan nga ay ayoko ng pumasok si Art sa trabaho at ako rin sa school. Gusto kong
kasama ko lang siya magdamag. Kaso hindi naman pwede.

Nakwento ko na rin pala sa kanya ang nangyari noong birthday ko. He kept on
apologizing to me that time. Wala naman siyang kasalanan.

Nagpunta raw si Shauna sa kanya noong araw na yon tapos sakto namang may meeting
daw siya at naiwan niya ang cellphone niya sa table niya.

At iyon ang kinuha ni Shauna na pagkakataon para itext ako!

Jusq. Bakit umaayon kay Shauna ang kapalaran?

Tapos, ipinaliwanag na rin niya kung bakit gano'n siya noong dumating siya kasama
si Shauna at kung bakit kasama niya si Shauna. He need to put an act para hindi
makahalata si Shauna.

Kaya naman pala gano'n siya!

Masyado akong naparanoid noong mga oras na yon. Isa pang magaling umarte si Art.
Bagay talaga kami.

"Pasok na tayo sa loob. Lalamig pa ang pagkain." Pumasok na kami sa loob.

Pinaghandaan ko rin siya. Alam ko namang pagod siya eh.

Buti nga at maaga-aga ang uwi niya ngayon. Lagi kasing super duper late na siyang
umuwi.

Nang matapos ay umupo na rin ako sa tabi niya. Sumandok na rin ako ng pagkain ko
kahit busog pa naman ako.

Galing akong handaaan kanina, remember?

Pero ayos lang. Walang kasabay si Art kaya sasabayan ko na siya.

Nagsimula na kaming kumain.

"May business trip ako next week." Panimula ni Art. Napatingin naman ako dito na
ngayon ay nakatingin sa akin.

"Saan?"

"Sa France. Two weeks." Two weeks? Ang tagal naman! Anong gagawin nya don?
Bakasyon?

Business trip nga Amara, di ba? Tapos bakasyon?

Eh, ang tagal! Two weeks talaga?

"And.. I'm with Shauna." Nabagsak ko ang kutsara at tinidor ko ng hindi oras.
Ano?

Kasama niya si Shauna?

The heck.

"Baka naman ibang business ang gagawin nyo dun?" Hindi ko mapigilang magselos. Duh!
Si Shauna yon! Tapos two weeks pa silang magkasama do'n!

Tangina naman. Ang galing talaga ng baliw na yon. Nakakabwiset eh.

"Amara.." humalukipkip ako at inirapan siya saka sumandal sa upuan. Nawalan na

tuloy ako ng ganang kumain.

"Ayoko mang isama si Shauna pero nagpumilit siya. Alam mo namang kailangan kong
sundin ang gusto niya di ba? Wag ka ng magalit." Yeah, yeah, whatever.

As if namang may magagawa pa ako di ba? That's Shauna-the great obsessed psycho of
the town!

Tsk.

"Wala na naman siguro akong magagawa di ba?" Nakakainis kasi. Hindi pa siya
nakakabawi sakin noong wala siya sa birthday ko at dahil yun kay Shauna, tapos
ngayon si Shauna na naman?

Ako, nabubwiset na talaga sa babaeng 'yon ah! Makakuha lang talaga ako ng
ebidensya, isusuplong ko ang babaeng yon! I SWEAR!

Kinuha niya ang kamay ko. He even intertwined our hands. Tapos hinalikan niya ang
likod ng kamay ko. "Sorry.. alam kong hindi pa ako nakakabawi sa'yo.. pero
pagkauwing-pagkauwi ko galing France, babawi na talaga ako.."

Gaya ng sinabi ko, wala na akong magagawa.

Napabuntong hininga na lang ako. Bakit pakiramdam ko talo ako? Bwiset ang Shauna na
yun.

"Okay. Mag-iingat ka do'n." Humarap ako sa kanya at nakita kong ngumiti siya.

Nako, Art! Pasalamat ka na lang talaga at mahal kita.

Kung hindi, kakalbuhin kita!

Hmp.

--

52

"Mag-iingat ka do'n ha." Ani ko habng inaayos ang mga gamit niya. Mamayang hapon
ang flight niya kasama ang baliw na Shauna na 'yon.

Nasa kwarto niya rin ako. Syempre, doon ako dumaan sa hidden door! Hindi na ako
nag-aala ninja bago pumasok.

Ehe.

"You, too, here. Two weeks ako do'n." Inirapan ko naman siya. Lintik na business
trip yun ah. Dalawang linggo eh.

Kakagigil.

Tapos kasama pa si Shauna.

Ghaaaaaaaad!

Wala na bang ibabaliw ang babaeng 'yon? Jusq.

"Yeah, yeah, I know. Two weeks with Shauna." Heh. Nagseselos pa rin ako. At naiinis
din! Sino bang hindi?

Napabuntong hininga siya tapos umupo sa tabi ko at niyakap ako. "I want you to be
with me. But you know our situation.. I'm sorry.."

Hala! Yan na, isang sorry lang wala na ulit. At saka, I'm very much aware of what
our situation right now at iyon ang mas nakakainis! Kasi wala akong magawa.. wala
kaming magawa.

"Wala na bang paraan para mawala na sa buhay natin si Shauna? Nakakapagod na ang
magtago, Art. Nakakapagod ang sitwasyon natin." Totoo 'yon. Ang tagal na niya
kaming kinokontrol. Nakakapagod na rin kaya. Siya kaya, hindi napapagod?

What a manipulative psycho.

"I'm sorry.. I'm sorry.. I'm sorry.." hinalikan niya ang balikat ko ng tatlong
beses. "Ginagawan ko ng paraan, Amara. Please, don't get tired of me." Tapos
humigpit ang yakap niya.

"Hindi ako napapagod sa'yo, Art. Sa sitwasyon natin ako napapagod. Para tayong may
relasyong kailangang hindi malaman ng lahat dahil kapag may nakaalam, katapusan na
natin. Gano'n yung feeling. Nakakapagod kasi mag-asawa tayo pero may ibang
umaangkin sa'yo. Nakakapagod kasi asawa kita pero patago pa ang relasyon nating
dalawa."

Nakakatawa. Sa sobrang nakakatawa, ang sarap tuloy patayin ni Shauna.

Nako talaga! Sa oras talaga na makahanap ako ng pruweba kay Shauna ay, nakoooo!

Hindi sapat ang narecord ng camera ko noong muntik na akong madedo ni Shauna. I
need more.

At tutal nakatali ang leeg ni Art kay Shauna, ako na ang gagawa ng paraan. Shauna
knows that Art doesn't love me and same as for me as well. She knows that I don't
love Art. And I will get the opportunity to make a move.

Ang kaso, hindi ko alam kung paano!

Lintik. I need a plan.

Mukhang blessing in disguise itong two weeks business trip ni Art ah? ...with
Shauna?

Nakakainis pa ring isiping magkasama ang dalawa.

"I'm sorry if you have to suffer, Amara. I'm already planning to get Shauna out of
our lives. Trust me, Amara.." napatango na lang ako. May tiwala naman talaga ako
kay Art.

Pero ayokong siya lang ang kikilos.

I want to help him.

Nakaalis na si Art. Wala, hindi ko siya hinatid sa airport. Di ba nga at kasama

niya si Shauna? Tsk.

Nandito lang ako sa kwarto ko at nakatitig lang sa kisame. Nag-iisip ako kung paano
ko masusuplong si Shauna sa otoridad. Isa kasi siyang kriminal.

Chos!

Yung tunay, nag-iisip talaga ako ng plano para masuplong si Shauna. At baka makaya
pa siyang tanggapin sa mental hospital. Pero feeling ko? Hindi na. Baliw na baliw
'yon eh.

Hindi kasi. Kailangan ko talagang magplano kung paano mailalantad ang totoong kulay
ni Shauna.

Pero wala namang punasok sa isip ko. Mas inaalala ko yung surgery ko.. itutuloy ko
pa ba? Paano kung hindi maging successful, edi mamamatay ako?

Ang dami pa namang risk na pwedeng mangyari kapag nasa kalagitnaan na ng surgery.

And what if I let this left untreated? Edi, mamamatay din ako! I have no choices.
Yun talaga 'yon.

Pero may chance naman daw na mabuhay ako. Sa sakit kong ito, maraming successful
surgeries.

Kailangan ko na bang pumunta kay Doktora? Hmm..

I was startled when I felt my phone vibrating in my pocket. Peste. Nakakagulat 'to
ha!

Kinuha ko ang cellphone ko at tiningnan kung sino ang tumatawag.

Perfect timing!

"Oh?" Bungad ko ng sagutin ko ang tawag niya.

"Wow, what a great greeting." Alam kong umiikot na ang mata nito. "Where are you?
You told me you're going here? Anong oras? Matatapos na shift ko."

Sabi ko nga.

"Papunta na. Magbibihis lang ako tapos pupunta na ako dyan. Magtetext ako kapag
malapit na ako."
Napabuntong hininga siya.

"Just make it sure na pupunta ka ha." Ang kulit talaga ng babaeng 'to.

"Yes, doc." Sagot ko.

"Fine. Take care." Pagkatapos niyang sabihin iyon at binaba na rin niya ang tawag.

We're not really close before pero dahil sa trato ko sa kanya, mukhang nasanay na
yata ito at para na kaming close na dalawa.

Nakilala ko siya noong nagpatingin ako ng tenga ko. Remember? Noong mga panahong
feeling ko ay nabibingi ako dahil sa nakakawindang na sinasabi ni Art sa akin?

Tinunay ko yun ha! Okay naman daw ang aking tenga. Tapos, yung doctor na nagtingin
sakin ay umalis saglit. Bigla namang dating ni doktora at ni-suggest na in-overall
checkup na rin ako at ayun! Napag-alamang may sakit nga ako.

And there. She wants me to undergo a surgery. Ang tagal na no'n actually pero
hanggang ngayon ay wala pa ring nangyayari kaya naman kinukulit niya ako.

Haynakooo.

Pumunta na ako sa closet ko at naghanap ng damit na pwede kong suotin.

I let out a sigh.

Now, I will face this alone.

--

Short update! Sorry at ngayon lang.

53

"Saan ka pupunta?" Tanong ni Hosepina sa kabilang linya.

Magkausap kami ngayon sa telepono habng nagmamaneho ako. I'm wearing an earpiece,
okay? Kaya safe.

"Why? Nasaan ka nga pala? I have something to tell you. I need your help pati na
rin ng iba." Ayoko naman silang idamay sa problema namin ni Art pero wala na akong
mahihingan ng tulong kundi sila lang.

"Ano 'yon? Nandito ako sa bahay pero aalis din ako. Kakauwi ko lang galing school.
And speaking of school, bakit ka nga pala absent?" Napairap ako. Akala ko ay hindi
na niya tatanungin.

"Ngayon kasi si Art papuntang France kaya absent ako. Kakaalis lang niya kanina."
Sagot ko. "At saka, magkita tayo bukas. Sabado naman eh. Okay lang ba sa 'yo?" I
badly need their help. Sana nga lang ay may magawa kaming paraan.
Oh, please, Lord help us.

"Wala naman akong gagawin bukas. Pero hindi ko alam ang iba. Tatawagin ko na lang
sila para masabihan ko."

Napangiti ako.

Buti na lang at kaibigan ko si Hosepina. Buti na lang at may Hosepina sa buhay ko.

"Yes, please. Maraming salamat Hosepina."

"Ano ka ba, girl. Wala yun 'no." Napatawa ako dahil nagbakla-baklaan na naman siya.
Ibang klase.

"Ikaw talaga." I laughed. "Sige na, ibababa ko na ito. See you tomorrow!"

"Sige, ingat ka, Amara." I thanked him first before hanging up the phone.

Medyo malayo pa ako sa hospital. Pero hindi naman ganoon magtatagal. For sure,
naiinip na si doktora.

Pero duh, alam kong hindi pa patapos ang shift no'n. Exaggerated lang talaga ang
babaeng 'yon.

She's a good friend, actually.

Buti na lang at hindi traffic. Makakarating ako do'n ng mabilis.

Tumingin muna ako saglit sa paligid tutal naka-stop pa naman ang signal at
nakatigil ngayon ang mga sasakyan.

Napansin kong nasa park na pala ako.. kung saan ako dinala ni Brix. Marami pa ring
tao doon at mga batang naglalaro kahit hapon na at palubog na ang araw.

Napatingin ako sa lugar na pwinestuhan namin ni Brix. Although medyo malayo siya,
abot pa rin naman ng paningin ko.

And there, I saw, a girl.. sitting alone in one of the beches there. Nakatingin
lang ito sa kawalan.

Wala man lang pumapansin sa kanya, ni wala rin itong kasama.

Pinilig ko ang aking ulo.

Why do I feel like I want to go there and comfort that woman?

Nabalik ako ng makarinig ng busina at napatingin sa aking harap. Naka-green light

na pala. Kaya naman, pinaandar ko na rin ang kotse ko.

Pero sa halip na magdiretso ay pinarada ko ang aking sasakyan sa tabi at bumaba. I

went to where that woman is sitting right now.

Hindi naman iyon gano'n kalayo. Nang malapit na ako ay ni hindi man lang din niya
napansin anv presensya ko.

I looked at her face. She looks tired. She looks so done with everything. Her
eyes.. it's full of sadness and loneliness.
Kinuha ko ang panyo sa bulsa ko at tumayo sa harap niya. Ni hindi man lang din niya
ako napansin.

Itinapat ko ang panyo sa harap niya at doon ay mukhang natauhan siya. Gulat siyang
tumingin sa akin.

"You can cry." I really don't know why I am here. I just have this urge that I need
to comfort her.

I, somehow, know what she feels. Maybe that's the reason. I want to help her.

"I-I.. I d-don't know w-what you're talking a-about.." Anito at nag-iwas ng tingin.

Gusto ko tuloy siyang irapan.

"Are you okay?" Tanong ko. Napatingin siya sa akin at tumitig lang. Maya-maya ay
namuo na ang mga luha sa mata niya.

I smiled.

Asking someone if he's okay can save a life.

Nag-iwas siyang muli ng tingin.

"U-Umalis ka n-na." Anito. Napayuko na rin siya. I sighed.

"Bakit ako aalis kung alam kong kailangan mo ako?" Umupo ako sa tabi niya. "I told
you already. You can cry. Showing weakness sometimes is not bad. It makes you
strong, do you know that? Why? Because you're not afraid to show the world your
weakness.. that sometimes you also feel weak.." Alam kong hindi ko alam ang
pinagdadaan niya. That's why I'm here.

I want to listen to her. I want to help her and understand her. If you see someone
who's all alone and just staring at nothing, try to ask them if they're okay.
Sometimes their minds wander and going deeper than you thought.

"Can I trust you? Will you not judge me?" She asked, staring right to my eyes.

"I'm not a judge to judge you. And I can assure you, you can trust me." Bumaling
muli siya sa harapan.

That's true. I'm not a judge to judge her. Although it's natural to humans to judge
specifically when they first met or saw the person. It's our nature, honestly
speaking, but we can prevent it to happen. Bakit mo huhusgahan ang isang tao kung
hindi mo pa naman alam kung anong pinagdadaanan niya?

Ayaw mong husgahan ka ng iba pero kung husgahan mo ang ibang tao ay akala mo
napakaperpekto mo? Walang taong perpekto. Hindi ka tao kung hindi ka nagkakamali.
But that doesn't mean you are free to judge whoever you like. It doesn't mean you
have the right to criticize everyone. Kung gusto mong respetuhin ka ng ibang tao,
earn it. Respect others too. If you don't want others to judge you, then why
judging them? Wag mong gawin sa iba ang ayaw mong gawin sa'yo. Be fair. Hindi lang
ikaw ang tao sa mundo. Kung ayaw mong mahusgahan, wag kang manghusga. We all have
flaws. Hindi lang siya, ikaw din.

"Why do you think that way? Why others don't? They always telling me I'm weak..
because I always cry in front of them.." she stared again at nothing. As if she's
reminiscing something.
"I'm being bullied in school. Verbally and physically. They're saying hurtful words
to me like I must die, that I'm worthless, that I don's deserve to live and I only
deserve to feel pain.. they believe that I'm the most worthless person ever existed
in this world.. they think that giving me attention is just a waste of time for
them.. I have no friends in school. Everyone doesn't want to befriends with me..
and ignoring me like as if I have a contagious disease.."

I lend my ears to her. That's all she needs right now.

"Aside from that, my adoptive parents, well, my adoptive father to be exact keeps
on harassing me. My adoptive mother doesn't give a damn about that even if she knew
what my father's doing to me.. we live there, in not so safe community nearby.. I
have work. A part-time job and guess what? My manager is also harassing me. Hindi
naman ako makaalis dahil may nabali pa akong isang buwan sa kanya dahil na rin sa
naospital si Nanay at sa kanya ako nanghiram.. and what's worst?" She laughed
bitterly. "I got pregnant by someone I don't even know. It was an accident.. and I
don't know what to do.." and then she started to cry.

Iniabot ko sa kanya ang panyong hawak ko. Now I know why her eyes is full of
loneliness. Her life.. it's so miserable.

Nabubully siya sa school and she doesn't have any friends plus nahaharass pa siya
ng tatay niya at pati ang manager niya. Tapos ngayon, nabuntis pa siya.

She's suffering too much.

"And you asked me if I'm okay.. honestly? I don't know.. I don't feel anything.. I
also asked myself. Am I okay? Kaya ko pa ba? Makakaya ko ba? Hindi ko alam.. I
don't know why this is happening to me.. bakit sakin? Bakit ako? Hindi ko na alam
ang gagawin ko.. Hindi ko alam kung anong sasabihin nina Nanay kapag nalaman nilang
buntis ako. Hindi ko na alam.." mas umiyak pa siya ngayon.

Nalulungkot ako sa kanya.

Life is so mean to her. At hindi ko na rin alam ang sasabihin ko. Hindi ko alam
kung paano ko siya madadaluhan sa kamiserblehan ng buhay nya.

"Napakawala ko nga sigurong kwenta. Ganito na nga ang buhay ko, nagpabuntis pa
ako.. ang tanga ko. Kasalanan ko talaga ang nangyayari sa buhay ko. Tama nga sila,
dapat hindi na nga lang ako nabuhay. Puro sakit lang din naman ang natatanggap ko
araw-araw eh.. why am I so stupid? Nakakainis.."

Now, she's blaming herself. Is she suffering from depression?

"Wala kang kwentang tao kung sasabihan mo ang sarili mong wala kang kwenta.. You
are worth more than you think you are. Pwede nilang sabihing wala kang kwenta pero
wag mong ipamukha sa kanilang tama sila. It will only make them satisfied.. at
hindi mo kasalanan ang nangyayari sa buhay mo. Lahat ay may rason. Hindi mo pa nga
lang alam sa ngayon pero malalaman mo rin kung bakit nangyayari yan sa'yo."

My life is worse. But her life is more worse than my life.

I held her hand. Bumaling siya sakin at binigyan ko siya ng ngiti. Ngiting
nagsasabing nandito lang ako at naiintindihan ko siya.

"Just.. stay strong. Hindi ibibigay sa'yo ang problema mo kung alam Niyang hindi mo
kaya.. hindi ko masasabing you will okay soon dahil hindi ko alam kung mapapagaan
pa ba no'n ang nararamdaman mo. But I want to say, you're strong. Face everything..
face your sufferings.. and someday it will be all paid off. You are a strong woman.
Bakit? Kasi nakaya mo, kinakaya mo at alam kong kakayanin mo. Hindi ka sumuko sa
buhay mo kahit nahihirapan ka na. Hindi ka sumuko kahit ayaw mo na. Hindi ka sumuko
kahit ang sakit sakit na. Hindi ka sumuko kahit ang mundo ay pinapasuko ka na. And
that's what makes you a strong woman. You are brave enough to tell the world that
you can survive.. that you will survive.."

Kinagat niya ang kanyang ibabang labi at tumungo. I can hear her sobs. Pinipigilan
niya ito.

May mga taong hindi na kailangan ang mga salitang 'Magiging okay ka rin', 'Ayos
lang yan'. Bakit? Dahil alam nila sa sarili nilang hindi sila magiging okay.

They are the depressed ones.

What they need? They need someone who will listen to them and understand them. Yung
hindi sila huhusgahan. Yung hindi sila pagtatawanan. Yung hindi sila sasabihan ng
'madrama'. 'Someone' na tatanggapin sila kahit gaano pa kamiserable ang buhay nila.
Kahit gaano pa kasama ang tingin nila mismo sa sarili nila.

They need someone who can they lean on. They only need someone who can cheer them
up. Yung hindi sila ibababa at tutulungan sila.. kahit anong mangyari.

If you know someone who's depressed and needs help, reach them out.. reach out a
helping hand. Hindi masamang tumulong. Hindi masamang intindihin ang kapwa.

She's also being bullied in her school. Doon naman nagsisimula ang lahat di ba? Sa
school. Matututo kang magsulat, magbasa, mag-aral at ano pa.

Pero doon mo rin matututunang masaktan. Lalo na kung mga mapanghusgang nilalang ang
nasa paligid mo. Those who can't understand certain situations. Yung mga taong
basta na lang huhusga. Yung para sa kanila, biro pa, pero sa'yo, hindi na. Kasi
masakit na. Yung akala nila nakakatuwa pa pero nakakasakit na.

Words are powerful.. powerful enough to kill someone.

"Always remember that I understand you.. kahit hindi tayo magkakilala talaga. Gusto
ko lang malaman mo na kung hindi ka kayang intindihin ng iba, iintindihin kita
kahit gaano pa yan kahirap. Always remember that you've met me.. and I'm your
friend now. Kung hindi ka gusto nga iba, pwes, gusto kita. I want to be your
friend.. or pwedeng Ate mo na rin.. simula ngayon, nandito lang ako para sa'yo.
Okay?" Nakangiti kong turan sa kanya. We met for reason. I am here beside her for
reason. And that reason is for me to help her.

I want to help her. And if being her friend and always be there when she needs
someone can help her, then so be it. I'm here.

Ngumiti siya sakin at tumango habang ang mga luha niya ay patuloy pa rin sa pag-
agos. "T-talaga?, Ka-kaibigan na k-kita?" Tumango ako sa kanya.

"S-Salamat. Maraming s-salamat.." then she hugged me.

Bakit naiiyak ako?

Oh, my God. Naiiyak ako.

"What's y-your n-name?" Kumalas siya sa yakap.

Oo nga pala. Hindi pa nga pala namin kilala ang isa't isa.
I smiled at her. "I'm Amara. Ikaw, anong pangalan mo?"

Pinahid niya ang kanyang luha at ngumiti sa akin pagkatapos. She also offered her
hand for a shakehand. "I'm Famarah Jane. You can call me Fami."

We did shakehand while smiling to each other. I just found a new friend.

"Nice to meet you, Fami.. my new friend.."

--

Now, who's Fami? You guess.

Happy reading!

Add me on Facebook: Ellie

Follow me on IG: @fahnecci

Thank you! 😘

54

"How are you?" I asked Fami. Nasa sasakyan ko na kami ngayon. Isasama ko siya sa
ospital para macheckup na rin siya.

"Better. Maraming salamat, Amara.. for listening to me." Ngumiti siya sakin kaya
sinuklian ko rin siya ng isang ngiti.

It feels good.

It feels good that I know I helped someone.

"Kanina ka pang nagpapasalamat." I chuckled. "I told you, you are always welcome
and don't mention it, okay?" Tumango lang siya at saka tumingin sa labas.

"Fami.." tawag ko sa kanya. Well, I want to offer her something. Sana nga lang ay
pumayag siya.

"Hmm?" Bumaling siya sakin.

"How old are you?" Tanong muna natin kung ilang taon na siya. Hindi ko alam eh.
Pero mukhang bata pa siya.

"I'm.. 18." She's too young. Although she's in her legal age, she's still young for
me. Bente uno anyos na ako, oy!

Kapag nasa ganitong edad ka na, feeling mo anh tanda-tanda mo na. Noong 18 nga ako
ay feeling ko ang lapit ko ng magbente. Kasi di ba, two years na lang at bente
anyos na ako. So ayun nga. Bata siya para sakin.
"I see. Do you want to move out to your adoptive parents? I mean, you'rr father is
harassing you and I don't think that's okay. Knowing you're pregnant? What if he
did something wreckless things to you? And about your work, I can give you work in
my husband's company. I'll also pay your debt so that you can freely stay out of
there." I told that without looking at her.

Heh. I'm still driving. Safety first.

Focus tayo sa daan.

"A-Amara.." I glanced at her just to see her shocked face and about to cry eyes.

Nginitian ko muna siya bago ibalik ang tingin sa daan.

"Why? I'm your friend, Fami, the moment you talked to me and shared your problems
to me. Don't say no, I won't accept it. When I said I want to help, I'll do it in
all aspects." I'm serious. Masyado na siyang nahihirapan sa buhay niya. At ayoko na
siyang mahirapan pa.

Kung kaya ko namang tumulong, bakit hindi, 'di ba?

"P-Pero.. a-anong kapalit?" Nangunot naman ang noo ko. Kapalit? Kailangan ko ba ng
kapalit?

Hmmm..

"Be happy and strong, Fami. Magsimula kang muli, tutulungan kita. Ipakita mo sa
lahat ng nagbababa sayo na hindi ka nila dapat minaliit. Dahil may kaya kang gawin,
dahil ikaw si Fami. Yon lang ang kapalit."

Nanatiling sa daan ang tingin ko.

Malapit na kami sa ospital. For sure, magagalit na naman si doktora.

Jusq. Lagot ka na naman, Amara!

Napatingin ako kay Fami ng marinig kong suminghot ito. Ay aba!

At hala iyon, umiyak na nga.

"H-Hey.. what's wrong?" I asked. Basta na lang iiyak. Nakakagulat.

Hindi man lang ako in-inform.

Chos!

"Wa-wala.. Natutuwa lang ako dahil nakilala kita Amara. Salamat." At ngumiti siya
sakin. A genuine smile.

Inirapan ko naman siya.

We're friends already. At dapat masanay na siya sa katarayan ko.

"Stop crying and don't stress yourself out. Baka makasama kay baby. At gaya ng
sinabi ko, stop saying thank you. Kanina ko pa yang natanggap at walang anuman lagi
ang isasagot ko. And I'm happy too because I have a new found friend! Ipapakilala
kita sa mga kaibigan ko pa. They're great, Fami. You will like them and they will
like you too." Oha. May bunso na sa grupo namin. Alam kong matutuwa ang mga yon.
Kung isama ko kaya siya bukas? Hmm..

Let's see.

Pinarada ko ang kotse ko ng makarating kami ng ospital. Kanina pa ring text ng text
at tawag ng tawag si doktora. Patay talaga ako do'n.

Baka ma-early dedo ako.

Lagot na.

"Tara, Fami. Ihahatid muna kita sa kilala kong OB-Gyne. Hintayin mo lang ako do'n
kapag tapos ka na, okay? Ihahatid kita sa bago mong tirahan."

Yes, you read it right. Hindi ko na siya ibabalik sa dati niyang tirahan 'no.
Ipapagamit ko muna sa kanya ang condo unit ko tutal hindi ko rin naman yon
nagagamit eh.

"Salamat talaga, Amara ah? Hindi ko alam kung paano kita mababayara–"

I cut her off. "I already told you how you will pay me, Fami. Yun lang. I know it's
hard but I know you can do it. You're Fami after all." Hinila ko na siya papasok ng
ospital.

"Pero babayaran pa rin kita. Pagbubutihan ko para makabayad ako sayo, Amara."
Tumingin ako sa kanya ng nakanguso. Ang kulit ng babaeng 'to.

Parehas sila ni doktora.

"Hay, ewan ko sayo Fami. Bahala ka. Basta, yun lang ang gusto kong kapalit, okay?
Kaya tara na! Galit na doktora ko." Natatawa kong turan.

My doctor is quite funny. Especially her facial expressions. It's priceless and
hilarious.

Hinatid ko muna si Fami kay Dra. Cindy Samaniego. Ang pupuntahan ko naman ay ang
doktor ko.

Say hello to Dra. Shaine Apple Dimailig.

I always tease her Dra. Sad. It's because of her name's initials. And because of
that, mas lalo pa siyang nasimangot kaya mas lalo akong natutuwang inisin siya.

Nandito na ako sa harap ng opisina niya. Kumatok ako at sinabi naman niyang pumasok
ako.

Shit.

I think I need to ready myself.

Nag-sign of the cross muna ako. Lintik kasi. Pumasok na rin ako at gaya ng
inaasahan ko–

"WHAT TOOK YOU SO LONG, AMARA?! KANINA PA KITA HINIHINTAY DITO! KANINA PA RING
TAPOS ANG SHIFT KO KAKAHINTAY SAYO! SAAN KA BA NANGGALING AT ANG TAGAL MO?!"
Halaaaaa! Haya'n na nga!

Sinasabi na eh.

Someone please help me!

Lanjo. Daig pa niya nakalunok ng megaphone sa lakas ng boses niya. Feeling ko tuloy
may bumara sa tenga ko at saglit akong nabingi.

Napangiwi na lang din ako. Ghaaaad! "Sorry na talaga, okay? Nandito na ako, oh."
Gusto ko nga siyang irapan pero hindi naman pwede. Baka lalo lang siyang magalit.

She let out a sigh. Napa-peace sign na lang ako.

"Umupo ka na. Sige na, upo na.." Pabagsak niyang inupo ang sarili niya sa swivel
chair. Ubos na yata ang pasensya sakin.

Pft. Gusto ko tuloy matawa. Nakakatawa talaga si Dra. Sad.

"Dra. Sad, wag ka ng–"

"Don't call me Dra. Sad!" Jusq. Dapat pala hindi muna ako umupo at sinabi ko muna
yon. Lintik. Mas lalo yata akong nabingi ah.

"Oo na, hindi na nga. So Dra. Sad–este, Dra. SHAINE, ano pong pag-uusapan natin?"
Sinamaan niya pa ako ng tingin bago binuklat ang folder kung saan naglalaman ang
records ko.

Pft.

"Gaya nga ng sinabi ko sa'yo, MATAGAL NA, kailan mo ng maoperahan. Gusto mo ba

talagang hindi na magamot yang sakit mo? At mas lumala pa? Tsk." Anito ng naiiling
pa.

Napabuntong hininga na lang ako.

"Then let's schedule the operation, Dra. Pero malaki naman ang pag-asa kong
mabuhay, hindi ba? Gusto ko pang magkaanak." Malungkot kong saad. Art also wants to
have a child as much as I do.

Pero hindi pa pwede dahil dito sa kondisyon ko. It will be risky if I get pregnant.
Sobrang daming kailangang i-consider.

Kaya nga kailangan ko munang maoperahan eh. Hindi naman sa ayoko. Pero natatakot
kasi akong baka sa gitna ng operasyon ay matigok ako.

Risky rin kasi masyado.

Kaya BAKA lang madedo ako.

And I don't want that to happen!

"Yes. Malaki ang chance, Amara. Kaya nga kailangan ka ng maoperahan sa lalong
madaling panahon." Napatango naman ako.

If I would be afraid, wala ring mangyayari. Mamamatay din ako. I won't let that
happen. Kung ang paraan para mabuhay ako, edi gagawin ko.

"Okay, Dra. Sad–SHAINE, i-schedule na natin. I'm all ready." Nakangiti kong saad.
Ngumiti rin ito sa akin.

Arat na!

Coronary Heart Disease.

It's a common disease actually and the chance of survival is really high. Kaya
dapat wala akong ikatakot.

Gagaling ako.

Tama.. gagaling ka, Amara.

--

Ano ang sunod na mangyayari kay Amara? Gagaling kaya siya? Hmm...

ABANGAN!

55

I'm tapping the table and swaying my left leg while it's on top of my right as I
can hear the noises around me. There are chitchats, laughs. Some are shouting and
even giggling while talking with their friends.

Some are taking their rests while sipping their coffee and of course, some are just
there, waiting as if there will be a snow that will fall from the sky...

...waiting for so long is not easy.

I roamed around my eyes once again. Hoping to see the people I've been waiting for,
for a decade.

THE HECK..

NASAAN NA YUNG LIMA?!

Mga gago talaga. Pinaghihintay na naman nila ako! Hindi ba marunong tumingin sa
oras ang mga 'yon? Jusq. Napasapo na lamang ako ng aking noo.

Bakit ganito sila? 🤦

I heard my phone rang. Nanlulumo ko itong tiningnan para malaman kung sino ang
tumawag.

And I saw Joseph's name.

I answered it. "Oh? Sobrang aga nyo pa para bukas na kitaan." I sarcastically said.

"Sorry, Amara! Malapit na kami-ON THE WAY NA-Sumabat na naman si Laxus. Tsk." Ani
Hosepina. At oo, narinig ko rin ang boses ni Lax.
"Yeah, sige lang. Pakibilisan ng konti. Ang aga nyo eh, sobra."

Napaub-ob na lang ako.

Wala na silang pag-asa.

"Eh kasi sina-Hala, yan kasi! BRIX KASALANAN MO TALAGA 'TO!" Boses ni Sai sa
background.

Hindi na natuloy ni Hosepins ang sasabihin niya dahil sa pagsigaw ni Sai.

Nakaloudspeaker na naman ba 'to?

"IKAW KAYA SAI! SINO KAYANG INUBUSAN AKO NG SHANGHAI?!" Boses ni Brix.

Shanghai?

Pagkain na naman?

"MAGSITIGIL NGA KAYO!" Boses naman ito ni Veen. Aba't kasama si Veen? Why? Tapos na
honeymoon nila?

"SI SIMON EH!" Ani Brix.

"Nag-away pa ang dalawa eh parehas naman sila-LAXUS! WAG MO NGANG KUNIN ANG PHONE!"
Ani Hosepina.

"GUSTO KO RING MAKAUSAP SI AMARA-"

"IKAW KAYA!"

"IKAW!"

"Papatayin ko na ang dalawa—este, itong tawag—IKAW NGA KASI YON!—malapit na kami,

Amara—KASALANAN MO YON!—Chillax ka—PAKAUSAP KAY AMARA!—lang dyan—WAG AKO SAI!—IKAW!
—IAYONG DALAWA YON!—sige na! Bye!"

At namatay na nga ang tawag. Narinig ko pa ang boses ni Veen na inaawat ang dalawa.

Hays. Ano na naman kayang pinagtatalunan ng dalawa?

Ang gugulo talaga ng limang yon!

Tsk.

Hindi ko kasama ngayon si Fami. She needs rest yun ang bilin sa kanya ni Dra.
Cindy. Masyado raw kasi siyang stress at baka makasama iyon sa bata. Kaya naman
hinatid ko na siya agad-agad sa condo unit ko kagabi. Pinadalahan ko na rin siya ng
maid para makakasama niya roon.

Saka ko na lang siya ipapakilala sa lima.

Muling tumunog ang cellphone ko kaya kinuha ko ito. Halos mangisay ako sa kilig ng
makita kung sino ang tumatawag.

"Hey." Bati ko.

Anong oras na kaya do'n?

"I miss you." Yieee~ wait- KENEKELEG EKE.

I cleared my throat. "I miss you, too." At ngiting-ngiti pa ako. Oh my!

Nawala yung pagkasura ko sa lima dahil sa pagtawag ni Art. Boses pa lang ay okay na
okay na!

"How are you? Kumain ka na ba?" Ehem.. sinong kinikilig ha?

"Hmm, ayos lang ako at kumain na rin. Ikaw ba? Anong oras na pala dyan?" Malay nyo
gabi na do'n. Magkaiba ang timezone dito at doon, di ba?

At buti nakakatawag siya. Kagabi ko pa hinihintay tawag niya. I'm worried. He's
with Shauna, remember?

"I'm tired but it's fine. It's 2 o'clock in the morning here, by the way. Where are
you? Bakit ang ingay?" Alas dos?! Eh ba't gising pa ang lalaking 'to?

"And why are you still awake when it's just 2 o'clock in the morning?" At pagod
daw? Naningkit ang aking mata. Wala naman siguro silang ginawa ni Shauna, hindi ba?

Papatayin ko ang babaeng 'yon.

"Kakatapos ko pa lang sa ginagawa ko. Pero tutulog na rin. I just called you since
I'm missing you.."

I let out a sigh. Hanggang doon pa ba naman ay busy pa rin siya? I mean-nevermind.

"Matulog ka na. Alam kong pagod ka. At saka, ayos lang ako dito. Don't worry,
okay?" At saka baka mahuli pa siya ng baliw niyang kasama. Mahirap na.

"Can we talk for a bit longer? Until I fall asleep?" Ay! Pak na pak! Gusto ko
yaaaaan.

"Osiginenge.." potek. Kinikilig tuloy ako!

He chuckled. "Shauna and I are not sharing the same room. Don't get jealous,
please." Anito.

Siguraduhin mo lang Arthur Monticello!

"Okay, okay. May tiwala naman ako sa'yo. At alam kong hindi mo ako ipagpapalit."
Taas ng kumpyansa ko sa sarili, ano?

Ganyan talaga.

"My love, that won't happen. At hindi mo pa nga pala sinasagot ang tanong ko.
Nasaan ka? Bakit ang ingay?" Ano ba yan. Bakit naalala pa?

"Nandito ako sa starbucks malapit sa school. Kikitain ko sina Laxus." Sagot ko.
Ganyan ako ka-honest! Chos.

"Hmm, alright. Basta wag mo rin akong ipagpapalit, okay?" I shook my head,
grinning.

Hindi yata mangyayari 'yon? "Of course! You know how much I love you." Hays.
Imposibleng ipagpalit ko si Art.

Sa dami kong pagkakataon na iwan siya noon, hindi ko binigyang pansin niisa ang mga
iyon dahil alam ko sa sarili kong hindi ko siya kayang iwan. Kung gagawin ko ay
parang mamamatay ako dahil nasa kanya ang puso ko.

Nag-usap pa kami ni Art tungkol sa iba't ibang mga bagay. Tungkol sa kung anong
ginawa niya magdamag doon. Kung anong kinain niya. Ang dami niya ring mga tanong sa
akin. Halos kalahating oras na rin kaming magkausap na dalawa.

"Mahal na mahal kita, Amara.." halos pabulong niyang saad. Sumilay ang ngiti sa
aking labi.

Ang sarap pakinggan ang mga salitang iyon lalo na kung sa kanya galing.

"Mahal na mahal din kita, Art. Goodnight.." sagot ko. Kung babalikan ko ang
nakaraan, ni hindi ko naisip na magiging ganito kami ni Art.

It feels like I'm in cloud nine.

Naghintay ako ng sasabihin pa ni Art pero wala na. Mukhang nakatulog na siya.
"Sleep well, Art.. I love you." Saka ko pinatay ang tawag.

Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga. Namimiss ko na si Art. Kahit? Kahit

kausap ko lang?

I want to hug him tight. I feel safe and secured in his arms. Yung feeling na
parang walang makakapanakit sayo kasi alam mong nandyan siya?

Hays.

Magkikita pa naman kami ni Art.. after two weeks. Jusq, ang tagal!

I sighed.

Napatingin ako sa paligid ko at napagtantong nandito nga pala ako sa starbucks at

hinihintay ko ang lima.

And speaking of them, NASAAN NA SILA?! Jusq! Kalahating minuto't higit pa ang tawag
namin ni Art pero wala pa rin sila?!

Kinuha ko ang cellphone ko. Tatawagan ko si Hosepina! Kanina pa silang-

"AMARA!" Napatingin ako sa entrance ng marinig ko ang pangalan ko. Otomatikong

naningkit ang mata ko ng makita ang mga damuhong kanina ko pa hinihintay.

Tumakbo sila dito sa pwesto ko, hindi alintana ang mga matang nakatingin sa kanila.
Napaismid ako.

"Amara baby, sorry! Traffic kasi eh!" Ani Brix ng makalapit. Inirapan ko naman
siya.

"Sorry-"

"Umupo na kayo at baka mas lalo akong masura sa inyo. Hala, sige. Upo na." Pinutol
ko na ang sasabihin ni Sai at pinaupo sila.

Wala na rin namang mangyayari at late na naman sila. I scoffed.

"Order muna ako." Prisinta na Veen. Tumayo ito at naglakad papuntang counter.

Nagpakawala akong muli ng buntong hininga. Pakiramdam ko ay mauubos ako ng pasensya

sa limang ito eh.

Hindi sila umimik at gano'n din ako. Hanggang sa makarating si Veen ay hindi pa
rin. He distributed the coffee he bought as well as some snacks.

Ngayon ay nakaupo lang kami dito sa round table na may anim na upuan na walang
nagsasalita niisa.

Hosepina cleared his throat. "Ah, Amara? Ano nga pala ang sasabihin mo?" Napatingin
ako sa kanila na ngayon ay mukhang naghihintay na.

Muli akong napabuntong hininga. Pang-ilan na ba ito?

"I need your help." Kumunot ang mga noo nila. Magsasalita na sana si Laxus ng
unahan ko siya. "I'll explain everything. Sana ay matulungan nyo ako." Naging
seryoso naman ang mga mukha nila.

I let out a deep sigh again. Para mawala ang pag-aalinlangan sa ko. Ayoko silang
madamay pero sila lang ang kaibigan ko na mahihingan ko ng tulong.

Sinimulan ko ng ipaliwanag sa kanila. Simula sa pinakasimula. Noong pinagkasundo

kami ni Art na magpakasal, sa mabangga ko si Shauna, sa pagkontrol niya samin at sa
mga pananakit sakin ni Art dati.

I explained to them every single thing. They even want to go to Art and punch his
face because of what he did to me but when I told them that he did that just
because of that damn obsessed psycho control freak named Shauna, they now want to
rip off Shauna's head.

I also explained to them what I want. I asked for their help to make a plan on how
we can get rid of Shauna.

"Tutulungan ka namin, Amara." Ani Hosepina. I smiled. Naiiyak tuloy ako. Buti na
lang at may mga kaibigan na ako ulit.

"Wag lang magpapakita sakin yang Shauna na yan, Amara baby at baka sunugin ko yon
ng buhay!" Ani Brix na nakakuyom pa ang kamao.

"Ako rin! Baka ipasalvage ko pa yon! Nasaktan ka pa tuloy, Amara." Saad naman ni
Sai.

"Amara, tutulungan ka namin. Wag kang mag-alala." Veen patted my head.

"Kuya Art ready asked for my help before pero don't worry, tutulungan pa rin kita,
Amara. Sumusobra na rin kasi yang Shauna na yan. Muntikan ka pa niyang mapatay."
Ani Laxus. Nakwento ko rin sa kanila yung nangyari noong birthday ko at kung bakit
gano'n ang bungad sakin ni Shauna.

Thery felt relieved dahil hindi naman daw pala totoong may nobyo ako.

As if naman.

"Salamat, guys. Maraming salamat." Nginitian nila ako kaya ginantihan ko naman
sila.

Sana.. sana may magawa kami.

--
Can they defeat Shauna? Ano sa tingin ninyo ang gagawin nila? 🤔

56

"May ipapakilala pala ako sa inyo pero hindi ko siya naisama kaya baka sa susunod
na lang." Tumaas ang kilay ni Veen at nangunot naman ang noo ng apat.

"Sino, Amara?" Tanong ni Hosepina.

"Bago kong kaibigan. Her name's Fami at nasa condo ko siya ngayon nagpapahinga.
Kapag okay na siya, saka ko siya ipapakilala sa inyo." Nakangiti kong saad.

I know they will like Fami. She's a good person.

"Okay, excited na tuloy ako. May bago na naman tayong babae sa grupo." Ani Sai.

"Oo nga. Nakakasawa ng mukha ni Amara ang nakikita ko eh." Dagdag naman ni Veen.

Aba't-

"Sang-ayon ako dyan. Buti naman at may iba na tayong makakasamang babae. Ang sungit
pa naman ni Amara." Sabat ni Brix.

Itong mga 'to-

"TAMA! Tara, puntahan na natin ang sinasabi ni Amara!" Saad naman ni Laxus.

"Guys, chill lang kayo. Makikilala rin natin siya at saka isa pa, hindi naman
nakakasawang kasama si Amara at masungit eh..."

Nice, Hosepina-

"...sobrang nakakasawa at napakasungit lang."

Nagpantig ang tenga ko. Nang-aasar ba ang mga 'to?

Sinamaan ko sila ng tingin at nakita ang mga mukha nilang nakangisi sa akin. Ha! Sa
tingin ba nila maaasar ako? Asa sila!

Inirapan ko lamang sila at binaling ang tingin ko sa labas. Heh. Gusto lamang akong
asarin ng mga ito.

If they don't want me anymore as a friend, they won't waste their time to help me.
Mga mapang-asar na nilalang.

"Hindi man lang naasar." Nabalik ang tingin ko kay Brix at nakitang nakasimangot
ito. Ako naman ngayon ang napangisi.

Ano kayo ngayon?

Umiling-iling naman si Veen at Laxus. Si Sai at sinandal lamang ang kanyang likod
sa upuan at si Hosepina at humihigop ng kape niya.
Kinuha ko rin ang aking kape at hinigop ito. Saka sinimulang kainin ang pagkain ni
Veen. Katabi ko siya at nasa kanya ang chocolate cake na gusto kong kainin.

"Hoy, Amara! Meron kang sa'yo!" Suway niya sa akin pero hindi ko siya pinansin. Sa
halip ay pinagpalit ko ang pagkain naming dalawa. Nasa kanya ang cheesecake na in-
order ko at nasa harap ko naman na ngayon ang chocolate cake na binili niya.

"Napakagaling mo talaga, Amara. Salamat ha? Tsk." Sarkastikong saad nito. Ngumiti
lang ako sa kanya at pinagpatuloy ang pagkain.

Nagkukwentuhan naman na rin silang lima. Tungkol sa basketball ang pinag-uusapan

nila na sa katunayan ay wala akong interes.

Napapitlag ako ng tumunog ang cellphone ko na nasa bulsa ko kaya kinuha ko agad
ito.

Napairap naman ako ng makita kung sino ang tumatawag.

"Magandang umaga." Bored kong bati sa kanya. Minuwestra kong ipagpatuloy lang ng
lima ang usapan nila at yun naman ang ginawa nila.

"Ayos na ang schedule ng surgery mo. Sigurado ka bang sa isang linggo mo pa ito
gustong isagawa?" Halata ang pag-aalala sa boses niya.

Kailangan ko pa rin kasing makagawa muna ng aksyon bago ako magpaopera.

"Oo. Sa isang linggo na lang. Bago umuwi si Art." Two days bago bumalik si Art ay
sisimulan ang operasyon.

She heaved a sigh. "Ikaw ang bahala pero sana naman ay mangyari na iyon. You badly
need that, Amara." Anito.

Napaiwas ako ng tingin ng muling bumaling sa akin ang lima. Mga tsismoso talaga.

"Oo na. Matutuloy na talaga. Sige na, salamat!" At binaba ko na ang tawag. Dali-
dali ko ring inilagay ang cellphone ko sa bag.

Nakatingin din sa akin ang lima kaya nginitian ko lang sila. Buti naman at hindi na
sila muling nagtanong pa.

"Salamat talaga!" Pinagsaklop ko pa ang aking mga palad habang nagpapasalamat sa

kanila.

"Ang kulit mo talaga. Wala pa kaming tayong nagagawa, okay? Basta, tutulungan ka
namin." Ani Hosepina.

"Yup, kaibigan ka namin Amara kaya we will help you no matter what." Dagdag naman
ni Laxus.

"Sige na, sige na. Lumakad na kayo." I gestured my hand as if shooing them away.

"Lumakad? Di ba't magmaneho dapat?" Sinamaan ko ng tingin si Veen at saka inirapan.

Siya namang ikinatawa nito.

"Oh edi, LARGA NA!" Singhal ko.

Napaka talaga ni Veen.

"Sigurado ka bang hindi ka sasabay, Amara baby?" Naka-pout na tanong ni Brix.

Tumango ako. "May dadaanan pa rin kasi ako kaya hindi na ako makakasabay sa inyo.
At isa pa, may dala akong kotse."

"Mag-iingat ka ha?" Ani Laxus. Tumango naman ako.

"Kayo rin. Sige naaa! Bye, bye." I waved my hands. Nasa loob na sila ng van pero
nakabukas pa ang pintuan.

They all bid their goodbyes and Sai started the engine.. hanggang sa mawala na ang
sasakyan nila sa paningin ko.

Ako naman ay nagpunta na sa kotse ko. Dadaan pa ako kay Fami. Kukumustahin ko siya.

Binuksan ko ang makina ng sasakyan ko ng makapasok at pinaandar ito.

Nasa isip ko pa rin ang plano namin na hanggang ngayon ay wala pa rin.

Sai and Brix will gather information about Shauna's parents para magkaro'n kami ng
communication sa kanila.. kung meron silang makukuha.

Veen will track Shauna's hideout-oo, hideout ang tawag niya sa bahay ni Shauna-at
kapag nalaman ay magpapadala siya ng mga tauhan doon.

Si Hosepina naman ay kukuha rin ng information about recent whereabouts ni Shauna.

Habang si Laxus naman ay ipapahanap ang tatlo kong dating kaibigan. Nakwento ko rin
kasi sa kanila ang tungkol sa pagtawag sa akin ni Marrione. At si Laxus na raw ang
bahala doon.

Sa ngayon, yun palang ang napaplano namin pero wala pa rin talagang specific na
plano. Once we gathered all the information that we need, baka doon pa lang kami
makabuo ng totoong plano.

Tanghali pa lamang. Kumain na kaya si Fami? Ako kasi hindi pa at gutom na akooooo!

Kinuha ko ang aking cellphone at tinawagan ang number ni Fami. Nakatatlong ring
lamang ito ng sagutin niya ito.

"Amara!" Masayang bati nito. Napatawa naman ako.

"Hi, Fami. Papunta ako dyan ngayon. Kumain ka na ba?" Hiniwakan ko ng mahigpit ang
manibela ng nasa may palikong parte na ako.

"Hindi pa. Sasabihin ko kay Nanay Linda na magluto ng madami at darating ka."

"Osigeee. Malapit-lapit na ako." Dalawang kanto na lamang at makakarating na ako sa

condo unit ni Fami.

"Sige. Ingat ka sa pagmamaneho!" At binaba na niya ang tawag.

Napailing na lang ako habang nakangiti at binalik ang cellphone sa pinaglalagyan

nito kanina.

Binalik ko ang tingin ko sa daan-OH MY GOD!

Mariin kong inapakan ang preno ng aking sasakyan ng makitang may babaeng puro dumi
ang damit at punit-punit ang aking nasa harapan.

Damn it!

MUNTIK PA AKONG MAKASAGASA.

Napaupo ito dahil siguro sa pagkabigla. Ako naman ay inalis ang seatbelt ko at
bumaba para i-check ang muntik ko ng mabangga.

"Ayos ka lang ba? Anonv masakit sa'yo? Nakuuu, dadalhin kita sa ospital." Tarantang
tanong ko ng makalapit sa babae.

Ang babae naman ay nag-angat ng tingin at ng makita ako ay nanlaki ang kanyang mga
mata.

AT GANO'N DIN AKO!

"M-Marrione.." utal ko. Yes. The girl I almost bumped just now is my old friend,
Marrione. Tiningnan ko ang hitsura niya.

What happened to her?

"A-Amara.." halos pabulong na nitong saad. Nagsimula na ring magsiagusana ng

kanyang mga luha.

"H-Hey.. get up—"

Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko ng dali-dali siyang tumayo. Tumayo rin ako
at akmang hahawakan siya ng bigla itong tumakbo.

SHIT!

Kaya tumakbo rin ako.

Why is she running away from me? For the second time? Bakit gano'n siya? Anong
nagyari sa kanya?

I need answers!

At gusto ko rin siyang tanungin tungkol sa sinabi niya sakin noong tumawag siya. I
need to know who is she pertaining to!

Hinabol ko siya. Nakailang liko na rin kami. Ang bilis niyang tumakbo!

Ba't ba ako tinatakbuhan ng babaeng 'to?!

Mas binilisan pa niya ang takbo kaya mas binilisan ko rin. Darn, hindi ko siya
pwedeng pabayaan ng gano'n ang lagay!

Lumuko pa ulit siya. Lumiko rin ako at laking gulat ng wala akong Marrione na
makita!

WHERE THE HELL DID SHE GO?!

Hindi pwede!

I need to find her!

--

57

WHERE THE HELL DID SHE GO?!

Tinukod ko ang dalawa kong kamay sa tuhod ko at hinabol ang aking hininga.

Feeling ko ah kasali ako sa marathon.

Iginala ko ang aking mata.

Sa'n nagtatago si Marrione?

Nasa isang eskinita kami. Hindi ko alam na meron palang ganito dito. Maraming mga
bagay dito na pwede niyang pagtaguan.

Eh ba't nya ba ako pinagtataguan?

Eh ba't ko ba sya hinahanap?!

Tsk. I need to know why she's like that at kung anong ibig sabihin niya sa sinabi
niya.

Nagsimula na akong maglakad ng medyo nakabawi na ako sa pagkahingal.

Ano't ang bilis tumakbo ni Marrione.

Alam niya rin kaya kung nasan ang dalawa pa pati si Jaisse? May communication pa ba
sila? How did she know that someone's after me? If it's Jaisse, pa'no nya iyon
nalaman?

"Marrione! Lumabas ka na dyan! I won't hurt you, I promise!" Feeling ko tuloy ay

isa akong villain sa pelikula tapos hinahanap ko yung bida.

Eh teka, ako dapat bida dito di ba?

Ba't nagkabaligtad yata?

"Marrione! I need to talk to you. Please, lumabas ka na!" Luminga-linga rin ako at
pinupuntahan ang mga pwede niyang pagtaguan.

Nasaan na ba kasi 'yon?!

Tumakbo na ba ulit siya palayo?

Edi sana nakita ko!

"Marrione? Stop playing games! Lumabas ka na! I will help you. I need to talk to
you, please, come out now!" Jusq. Nakakafrustrate pala talagang maghanap ng mga
taong pinagtataguan ka.
Paano pa kaya ang nararamdaman ni Hosepina kapag hinahanap niya si Marah?

Hmmm..

"Nasaan ka ba kasi? Napapagod na ako, Marrione." Turan ko.

Tumigil ako sa paglalakad.

Tsk.

Pinapagod naman niya ako, eh! Gusto ko lang naman siyang makausap ah? Ano bang
kinakatakot niya at pinagtataguan ako?

"Fine. Kung ayaw mo akong harapin, nasa sa'yo yun. Aalis na ako.." I surrendered.
"But I'll leave here my calling card. If you want to reach me, just contact me,
okay?" At nilagay ko sa lupa ang calling card ko.

Sana nga lang ay tawagan niya ako.

Huminga muna ako ng malalim bago tumalikod at naglakad palayo. I don't know what
fear her. Ano nga ba?

Nakukuha nyo ba ako? You know, Marrione contacted me at paano niya nalaman ang mga
sinabi niya. At sino rin yung sinabi niya? Plus, yung hitsura niya ngayon. Marrione
is not like that! I know something happened.

Did she ran away?

Where?

To whom?

Why?

Alam ba niya kung nasaan si Jaisse kaya nasabi niya yun noong nakaraang tumawag
siya? Si Jaisse ba ang sinasabi niya?

Nasaan pa ang dalawa? Alam din ba niya?

Anong nangyari na sa kanya pagkatapos niya akong iwan noon sa mga kamay ni Jaisse?

Napahilot ako sa sintido ko.

Sumasakit ang ulo ko sa mga katanungang tumatakbo sa isipan ko. Ang dami kong
gustong alamin kay Marrione.

Problema ko na nga si Shauna, dumagdag pa ang mga dati kong kaibigan. Wala pa
namang ginagawa si Jaisse.. for now. Pero ewan ko lang sa mga susunod na araw.

Buti at tanda ko pa ang mga nilikuan namin at nakarating ako ng matiwasay sa kotse
ko.

Akala ko ay lalabas si Marrione sa pagtataguan niya at haharapin ako. But I was

wrong.

Muli akong napabuntong hininga.

Nakakapanlumo.
Pumasok ako sa kotse ko at pinaandar ito.

Kanina pa akong hinihintay ni Fami sigurado iyon.

Sinulyapan ko muna ang daang tinahak kanina ni Marrione.

We'll see each other soon, Marrione.. soon.

"AMARA!" Dinamba niya ako ng yakap ng pagbuksan niya ako ng pinto.

Kainamang buntis 'to. Parang hindi kami nagkita kagabi eh.

"Hindi na ako m-makahinga.." tinapik ko ang kanyang balikat at sya namang bitaw
nito. Napahawak ako sa dibdib ko.

Jusq. Ako ba pinaglilihian nito?

At laki ng ngiti sakin ni Fami.

Ay pak!

Maganda anak nito kung gano'n!

"Pasok ka dali! Nagluto si Nanay Linda ng maraaaaaaaaaaaaming pagkain!" Ang dami

nga.

Jusq. 🤦

"Nagpaluto ka naman ng gusto mong pagkain?" Malay nyo at bigla itong paghanam mg
agila tapos ipapaadobo o nilaga.

Ay, medyo OA na yata iyon?

Basta mga gano'n. Gano'n ang nababasa ko eh. So kapag magbuntis man ako, gano'n
din?

Hindi kaya mahirapan si Art?

Hmm..

"Oo naman! Ang sarap nga nung pipino tapos isasawsaw sa toyo na may asin!" Anito.
Napangiwi naman ako sa sinabi niya.

Anong lasa non?!

"A-Ah.. ano pang pinagawa mong pagkain para satin?" Bigla akong kinabahan. Paano
kung mga halu-halong pagkain ang nakahanda?

Oh, my God! Hindi ko yata kering kainin 'yon!

"Basta! Tara na!" At hinila niya ako papunta sa kusina. Nando'n din si Nanay Linda.

Si Nanay Linda ay kasamahan ni Nanay Mirna doon sa bahay namin ni Art. Although
hindi ko siya masyadong nakakausap dahil si Nanay Mirna naman ang kaclose ko, alam
ko namang mabait ito. Ang anak niya ay doon din sa amin nagtatrabaho dahil na rin
nag-aaral pa ito.

"Ma'am Amara, kumain na po kayo." Nakangiti nitong alok.

"Amara na lang po, 'Nay." Medyo na nagulat pa ito ng ngumiti ako sa kanya. Alam
niya rin kasi ang ugali ko sa mga kasambahay namin sa bahay. Hindi ako friendly,
remember?

Oo nga! Hindi nga pala ako friendly! Eh ba't kaibigan ko na 'tong si Fami?

Nagbabago na ang ikot ng mundo. Nahahawan na ako nina Laxus.

Chos!

Masaya ako't kaibigan ko si Fami. Mahihirapan nga lang ako dahil sa buntis siya.
Eh, kung ipahanap ko kaya ang nakabuntis sa kanya?

Eh kaso hindi niya kilala ang nakabuntis sa kanya.

Ano ba 'yan!

"Sige, A-Amara." Anito at bahagyang yumuko.

"Kain na po tayo, 'Nay!" Yaya ni Fami at umupo na at hila-hila pa rin ako ha! Kaya
naman ay umupo na rin ako sa katabing upuan.

"Sumabay na po kayo, 'Nay Linda." Anyaya ko. Umiling ito ng maraming beses.

Ano pa nga bang aasahan ko?

"Pero-"

"Sige na po. Tayo-tayo lang naman din po ang nandito. Sumabay na po kayo samin."
Pagpipilit ko.

"Ay sya, sige. Kayo talagang mga bata kayo." Anito at umiiling-iling na umupo.
Nagkatinginan kami ni Fami at humagikhik.

Nagsimula na kaming kumaing tatlo.

Nagdadaldalan kami habang kumakain. Si Nanay Linda ay hindi na masyadong ilang sa

akin at kita ko namang close na sila agad ni Fami.

Mabait si Nanay Linda at marami ring kwento. Pati itong si Fami.

Feeling ko ay mahahawan din ako nito ng kadaldalan eh. Pare-parehas sila nung lima.

Naalala lo tuloy noong mag-isa akong kumakain noong mga panahong sinasaktan pa ako
ni Art. Napakalungkot pala talagang kumaing mag-isa. Yung wala kang karamay,
kasama, kausap. Mas masaya kung may kasama ka.

Sabi nga nila, 'No man is an island.', and I believe on that. Wala naman talagang
taong kayang mag-isa.

Maaaring ngayon ay mag-isa ka sa mga problema mo, pero darating ang panahong may
isang taong makikinig sa lahat ng saloobin mo at sasamahan ka sa buhay mo.. sa saya
man o sa lungkot.
And I found mine.

I found Art.

Our relastionship might not be a perfect one, but I'm happy.. very happy because
after all what happened and happening to us, we still have each other.

Hindi niya ako iniwan.. at hindi ko rin siya iniwan.

At hinding-hindi ko siya iiwan.

--

58

IKATLONG PERSONA

"Naihanda mo na ba ang lahat?" Tanong niya sa kanyang tauhan. Yumuko ito bago
sumagot.

"Opo. Ayos na po ang lahat."

Ngumiti ang babae. "Good. Ngayon ay wala ng hahadlang sa mga gusto ko."

Matagal na niyang pinlano ito at talagang umaayon sa kanya ang tadhana. Hindi niya
akalaing may sakit ang babaeng gusto niyang tapusin.

Magiging madali lang sa kanya ang lahat.

"Pero m-may isa pong p-problema.." Nanginginig na saad ng lalaking kaharap niya.

Nanginginig ito sa takot dahil alam nito kung ano ang kayang gawin ng babaeng
kaharap niya. Ayaw nito sa mga taong pumapalpak at ang kapalit ng isang pagkakamali
ay mismong buhay mo.

Ginagawa niya lamang ito para sa kanyang pamilya. Wala siyang mahanap na trabaho at
ang kanyang asawa ay naglalabada lamang.

Nagkataong may sakit ang anak nila at kinakailangan niya ng pera para pantustos.
Kahit ang kumapit sa patalim ay gagawin na niya. Gaya ngayon.

"Problema? Anong problema?" Naging matigas ang mukha nito. Tila hindi inaasahang
may poproblemahin pa siya maliban sa babaeng dapat noon pa lang ay pinatay na niya.

"Na-nakatakas p-po ang isa sa mga bi-bihag.." Nauutal na sagot ng lalaki. Malapit
ng tumulo ang kanyang mga luha dahil natatakot siya. Oo't lalaki siya pero
nakakaramdam pa rin siya ng takot. Takot para sa sarili niya at pamilya niya.

Dahil kung mamamatay siya ngayon ay sino na lamang ang magtataguyod sa pamilya
niya? Sino ang tatayong ama sa mga anak niya?
"ANO?! PAANO SIYA NAKATAKA?! MGA HANGAL KAYO! SINONG NAGPATAKAS SA KANYA?!" Sigaw
ng babae. Napapikit siya at ilan naman ay napayuko dahil kitang-kita nila kung
gaano kagalit ang amo nila.

"P-Patawad p-p-po.. nag-naghahanda p-po k-kasi kami pa-para sa ka-kainin-"

"AYUSIN MO ANG SALITA MO!" Pagputol niya sa sasabihin ng isa pa niyang tauhan.
Napaigtad naman ito at kapagkuwan ay napapikit ng mariin.

Maging ito ay natatakot din. Halos lahat silang nandito sa basement ay natatakot na
para sa mga buhay nila.

Sa tindi ng galit na nakikita nila sa amo nila ay hindi imposibleng patayin sila
nito.

"I-" he coughed. "Inaayos po kasi namin ang pagkain. Tapos ng okay na po ay hinatid
na po namin sa kulungan nila. Nang buksan po namin ang kwarto kung saan siya
nakakulong ay may nakaamba na pong kahoy at pinukpok. Mabilis po ang pangyayari at
nawalan po ako ng malay. Nagising na lang po akong nasa-"

Sa pangalawang pagkakataon ay pinutol na naman ng babae ang sasabihin niya.

"MGA TANGA! SA LALAKI NYONG MGA TAO MAY NAKAWALA PANG ISA?! MGA BOBO BA KAYO?! ALAM
NYO SIGURO ANG KAPALIT NG ISANG PAGKAKAMALI, HINDI BA?!" At ngumiti ito ng
malademonyo.

Nagsitunghayan ang mga tauyan niya ng may takot sa kanilang mga mata. Nakita nila
itong may hawak na baril maging ang mga lalaking nasa likuran nito.. at nakatutok
sa kanilang lahat.

Dala ng takot ay nagsiluhuran halos lahat sila at nagmakaawa para sa buhay nila.
Ayaw pa nilang mamatay. Nagkamali man sila ay gusto na nilang magbago.

Ngayon nila napagtanto ang mga pagkakamali nila.

"Sa tingin niyo ay maaawa ako sa inyo kahit lumuhod pa kayo?" Ngumiti ito. "Guess
what? Never." Anito at sinenyasan ang mga tauhang pagbabarilin ang lahat ng mga
hangal niyang tauhan.

Umalingawngaw sa buong kwarto ang tunog ng mga baril, ang pagmamakaawa, iyak at
sakit. Pero mas nangingibabaw ang malakas na halakhak ng babae habang pinapanood
kung paano mamatay ang mga taong nasa harap niya.

She doesn't feel any pity. Even guilt? No.

She feels satisfaction for what she's seeing right now. The way how these people
beg for her and how they die in just a snap of her fingers.

She's so happy. What a fulfillment.

Mas lalong lumakas ang tawa nito ng makita ang mga nakahandusay sa harap niya at
naliligo sa sarili nilang mga dugo.

Ikaw na ang susunod my old friend..

...Amara.

Sa kabilang banda, si Art naman ay nasa opisina niya sa Paris, France. Tinatapos
niya ang mga kailangan niyang pirmahan. Marami pa siyang mga meeting na dapat
puntahan.

Tinatapos na niya ang lahat ng mabilisan para makauwi na siya sa Pilipinas at

makasama ang babaeng mahal niya.

Hindi na niya kayang makasama si Shauna. Nasasakal siya pero kailangan niya pa ring
gawin.

Nag-iisip pa rin siya ng paraan. Kailangan na niyang makaisip dahil nahihirapan na

silang dalawa ni Amara sa sitwasyon nila.

Tumunog ang kanyang cellphone kaya kinuya niya ito.

Meron siyang isang text message galing sa hindi kilalang tao.

Sino ito?

Binuksan niya ang mensahe at binasa.

'You'll be mine, Arthur. Malapit na. Je't Aime.'

Nangunot ang noo niya. Sino ang nasa likod ng mensaheng ito?

Hindi niya pinansin ang mensahe. Kailangan pa niyang tapusin ang lahat ng gawain
niya.

Kailangan niyang balikan si Amara.

--

59

Lumipas ang mga araw at tatlong araw na lang ay operasyon ko na.

May ilan na ring nahanap na impormasyon ang lima pero hindi pa sapat. Hanggang
ngayon ay wala pa rin kaming planong napag-iisipan.

Nauubusan na ako ng oras. Limang araw na lang ay babalik na sina Art dito sa
Pilipinas. Hindi maaaring wala akong magawa bago mahuli ang lahat.

Tumunog ang aking telepono.

Pagtingin ko ay agad na pumaskil ang ngiti sa aking mga labi.

Si Art ang tumatawag.

Sinagot ko agad ito. "Hey," bati ko rito. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam
kung paano ko siya babatiin kapag kausap sa cellphone.

"I miss you, my love.." malumanay ang boses nito at halata ang pagod. Anong oras na
ba sa kanila?

"Hey, are you that tired? It's obvious to your voice." Nag-aalala ako. Baka
pinapagod niya ang kanyang sarili.

"I'm okay. Ang dami ko lang gawain pati nga meeting at events na kailangan kong
puntahan. Iba't ibang transactions kada araw.. but I'm okay knowing that after all
of these, I will be able to see you, hug and kiss you." I pursed my lips into thin
line to stop myself from screaming because of giddy.

My heart!

Heart, bawal kang tumibok ng ganyan! At baka tayo ay matuluyan!

Tangina. Kinikikig akooooooooo!

I clearee my throat. Hayp ka, Art. "But you don't have to overwork yourself, Art.
Makakauwi ka rin naman eh." At baka rin magkasakit siya. Ayoko pa namang si Shauna
ang mag-alaga sa kanya.

Gusto ko ako lang!

Naalala ko tuloy noong hindi pa kami okay na dalawa. Sa tuwing uuwi siyang lasing
ay aasikasuhin ko siya o di kaya kapag alam kong may sakit siya ay ako ang mag-
aalaga sa kanya. Sa ganoong paraan ay nararamdaman kong ako ang asawa niya, na
naibibigay ko ang pag-aalalagang kailangan niya.

Reminiscing those memories.

Ganito na pala kami ni Art?

Okay na pala talaga kami?

Dati ay nakailang hiling na ako na sana ay magbago ang ihip ng hangin at paboran
naman ako.

At nagkatotoo naman. Kahit na.. may ehem.. asungot na bruhang baliw na ang hilig
um-extra..

"But I want to go back as soon as possible. I'm missing you so much, my love.. I
want you here my by side, not any other women. I only need you, Amara.. only you."
Malapit na Art. Once we came up for a plan, mawawala na si Shauna. I promise, Art.

"I know and I understand our situation. Balang araw, ako na ang makakasama mo.
Kahit saan tayo pumunta, Art, ako ang kasama mo at hindi ibang babae. Ako at ikaw
lang. Tayong dalawa yan." Pangarap ko rin iyon. Yung kaming dalawa lang. Yung hindi
namin kailangang magtago o magnakaw ng sandali..

..parang noong dati pang mga bata kami.

It's all free..

But now, it's forbidden.

"I know you are tired, Amara.. please promise me that you won't leave me.. please.
I love you so much that I will die if you leave me.. I promise, gagawa rin ako ng
paraan, okay? You trust me, right? I love you, Amara.. I kove you so much.." I
heard his sobs. Bakit kapag ako ang kausap ni Art ay ayos lang na marinig o makita
ko siyang umiiyak?

I know man's pride. They won't cry brcause it shows weakness for them. But
honestly? I salute more those men who can cry for his woman. Who can cry and show
the world that they have weaknesses too and not afraid to show it.

Kaya ayan, naiiyak na rin ako! Damay-damay na 'to.

"Of course, kailan ba kita iniwan?" I chuckled even though my tears are starting to
pour. "Mahal na mahal kita kaya hindu kita iiwan at haharapin natin 'tong dalawa.
Okay? Stop crying, Art. Naiiyak na rin tuloy ako." I heard him laughed a little.

Kainis. Pinagtatawanan pa ako. Siya nga ay hindi ko pinagtatawanan! Puntahan kita

dyan, eh! Sigika!

"I will be forever grateful because He gave me you. Because I am married to you and
you accept and love despite of what I have done to you. Thank you for coming to my
life. Thank you because you exist. Thank you because I met you. Thank you because
you love me.. Thank you for loving me.."

Sabi ko tama na! Humirit pa eh. Kainis. Mas lalo tuloy akong naiiyak.

Naalala ko tuloy noong una naming pagkikita. Nasa playground ako no'n kasama ang
yaya ko. 5 years pa lang ako no'n. Tapos si Yaya ay may nakausap na yaya rin na may
kasama ring bata.

Nakakita ako ng bike noon kaya pumunta ko doon at iniwan si Yaya doon. Si Yaya
naman ay hindi ako napansin at nakikipag-usap pa rin.

Matagal ko ng gustong matutong magbike noon kaya ito na ang pagkakataon para
magbike ako.

Yun lang ang nasa isip ko.

Nang makarating sa kinatatayuan ng bisekleta ay walang pakundangan ko itong

sinakyan at inapakan ang pedal.

Pang-edad ko lamang ang bisekleta kaya kaya ko at may training wheels din siya.
Tapos pinadyak ko na ang pedal. Nakailang pedal ako noon at masaya ako at nakaya
kong magbike.

Hanggang sa nawili ako at hindi ko namalayang nakalayo na pala ako sa playground.

Napunta ako sa mapunong lugar sa subdivision namin.

Nang bigla na lamang akong magtumbalik. Nakataob na ang bike na sinasakyan ko at

ako naman ay nakasalampak na sa lupa at may sugat sa siko at tuhod.

Nagsimula na rin akong umiyak dahil ang sakit! Ang hapdi! Tapos may dugo pa!

Iyak lang ako ng iyak tapos tinatawag ko noon si Mommy at Daddy pero wala sila.
Tapos may narinig akong parang naglalakad papunta sa pwesto ko.
At doon ko nakilala si Art. He helped me stand up at inakay pa ako. Kung anong
ginagawa niya doon? Umihi raw kasi siya at dahil nahihiya siya, nagpunta siya sa
malayo.

Tapos nalaman ko ring anak pala ng bestfriend ni Mommy kaya ayon, naging friends na
rin kami ni Art.

Doon nagsimula ang love story namin ni Art. Sa katangahan ko.

"I also want to thank you for always keeping your promises to me. Hindi ako
nagkamaling ibigay sa'yo ang tiwala ko Art. Hindi ako nagkamaling mahalin ka.
Salamat din mahal mo ako, minamahal mo ako at mamahalin mo. Mahal kita, sobra." I
have a big smile in my lips while saying those.

I don't regret anything. The moment I saw him in the woods and came to help me,
alam ko, siya na. Doon pa lang ang nakuha na niya ang puso ko.

At lagi niyang pinapatunayang tama lang ang desisyon kong mahalin siya. He is worth
everything.

Nag-usap pa kami ni Art. Miss ko na rin siya kung gaano niya ako kamiss. Limang
araw na lang at magkikita na kami ni Art.

We will see each other soon, Art.

Ngayon ang araw ng operasyon ko. Nandito na ako ngayon sa ospital at hinahnada ang
sarili ko.

Ako lang mag-isa.

Hindi ko pa rin nasasabi kay Art.. maging sa pamilya ko ay hindi rin. Kahit doon sa
lima.

Walang nakakaalam na ngayong araw ay maaari akong mamatay o mabuhay.

Bahala na.

Bahala na ang Diyos sa buhay ko.

Kung ano mang mangyayari ay malugod kong tatanggapin.

Hindi Niya ito ibibigay kung alam Niyang hindi ko kakayanin. He trust me and I
trust Him.

Nakausap ko pa rin si Art kanina. I told him how much I love him kahit halos araw-
araw ko namang sinasabi iyon sa kaniya.

Maging sina Mommy at Daddy ay tinawagan ko rin. Nagulat pa sila dahil sa biglaang
pagtawag ko. I told them that I miss them both and I want to bond with them if they
have time. I also thanked them for giving birth to me, for bringing me to life. I
thanked them because they're my parents.. my loving parents.. na kahit hindi kami
nagkakausap, we still love each other. They are still supporting me and always
behind me.. guiding me and telling me I can do it.

Even the five idiots, I also called them. Buti na lamang din at magkakasama sila.
Timing din kasing lunch na kaya magkakasama. Hindi na nga ako pumasok ngayong araw
eh. Nagtatanong din sila kung bakit ako absent kaya nagdahilan na lang din ako.
Sana maging successful itong surgery. Sana.

"Are you ready?" Tanong ni Dra. Shaine. Humugot muna ako ng malalim na hininga bago
tumango.

I need to do this. It's now or never.

"Relax, Amara. We'll do everything for this operation to be successful." At

nginitian niya ako.

Tinurukan nila ako ng pampatulog. Unti-unti ng bumibigat ang aking mga talukap.

Bago ako mawalan ng ulirat ay muli akong humiling...

...na sana ay mabuhay ako.

--

60

IKATLONG PERSONA

(5 DAYS BEFORE AMARA'S OPERATION at BRIX's PLACE)

"Dude, will you please stop pacing back and forth? Nakakalula ka, pre." Brix said
while watching Joseph. Joseph stopped for a moment and looked at Brix then started
to pace to and fro again.

Brix just sighed and tried to ignore Joseph's presence. While on the other hand,
Simon and Veen are doing there assigned tasks to help Amara. And Laxus? He's just
there, sitting pretty while looking at his screen monitor. Seems like he's on a
deepest part of his mind.

"Brix, kung tulungan mo na lang kaya ako dito kesa panoorin mo si Jose na-?" Simon
didn't finish his speech because of Joseph's sudden interruption.

"Stop calling me Jose, Lavender." Joseph is now glaring at Simon. Si Simon naman ay
umasim ang mukha dahil sa tinawag sa kanya ni Joseph.

"And stop calling me Lavender too, moron." Said Simon and glared back to Joseph.

"You started it first." Said Joseph, not withdrawing his glares.

Veen coughed, but his eyes are still on the monitor, still trying to track Shauna's
hideout-as what he calls it. "Stop playing games, you two. We have lots of things
to do."
Brix clapped. Veen is indeed the Peace Officer of the class. "Same as you, Brix.
Start now."

Napasimangot na lamang si Brix pero agad ding ngumisi. "I'm all finished." He
proudly said. Oh, well, he really did finish his business.

"What do you mean?" Joseph asked. He's now sitting on the couch, facing Brix.

"I did get all the information we need." Said Brix and he smirked. And by what he
said, 4 pairs of eyes are now looking at him, unconvinced.

Tiningnan ni Brix ang apat at suminghal. "Grabe naman kayo! Ba't hindi kayo
naniniwala? Tapos ko na nga kagabi pa!" Maktol ni Brix sa apat na hindi
naniniwalang nakatingin sa kanya.

Bakit hindi maniwala ang mga ito? That's what in Brix's mind.

Naiiling silang nagsibalikan sila sa mga ginagawa nila, maging si Joseph ay inayos
na ang sarili at nagsimula na rin sa dapat niyang gawin.

"Brix, pumunta ka na dito at magsimula na tayo." Ani Sai. Napailing na si Brix at

binubuksan ang laptop niya at inilagay ito sa hita niya. May kinalikot siyang
kaunti at inilapag itong muli sa center table.

"Pumunta kayong lahat dito ng makita nyo." Ani Brix. Nagkatinginan naman ang apat
bago tumayo at lumapit kay Brix.

Their eyes are all widened when they saw what's on the screen. Brix really made it.

"Gago ka, Brix! Ba't hindi mo sinabi agad?! Edi sana hindi na ako naghanap doon!"
Ani Sai. Brix just glared to Sai.

"Mas gago ka Sai. Sinabi ko na kanina, naniwala ka ba?" Inis na saad ni Brix. Hindi
naman siya nagtatampo sa apat. Hindi naman din niya masisisi ang mga ito dahil nga
sa likas siyang maloko.

"Nice, Brix! Matutuwa si Amara nyan." Ani Joseph. That made them all smile. Yes,
matutuwa si Amara. They really want to help Amara. Amara is a special woman for all
of them.

"You should have a copy of that information, Brix." Turan ni Veen. Brix just 'tsk'.

"Thanks for suggesting but I already have." Brix said, proudly. The four just shook
their heads.

Ibang klase rin.

"Paano mo nga pala nakuha yang information? You know, sobrang hirap mukha nyan.
Kuya Art already asked for the famous hacker of the town's help pero wala pa ring
nangyari." Lintanya ni Laxus.

Alam niya kung gaano kahirap humanap ni katiting na information sa pamilya ni

Shauna o kay Shauna mismo. Masyadong mautak ang babae at alam na alam niya ang mga
gagawin niya.

But not when Brix is around. What an ace.

"Famous hacker of the town? Ha, Sir Art didn't ask for my help as far as I
remember." Brix shrugged.
Nangunot naman ang noo ni Laxus.

"You mean—"

Hindi na pinatapos ni Brix ang sasabihin ni Laxus. "Yes, and I am pleased to meet
all of you. I'm Ambrixyl Lacrose also known as the famous hacker of the town-Joker
X." Brix said with all smiles.

They all stared at Brix. Simon gaped and suddenly burst out laughing. Brix's
forehead knotted.

Anong tinatawa ng hayop na 'to?

The other three are suppressing their laughs too. Not because of what Brix's said
but because of Simon's laughter.

"Tanginamo, Simon Lavindyv Lavender O'Vryen." At binato niya ito ng kung anong
madampot niya.

Tumigil si Simon sa kakatawa at pinunasan ang mga luha niya. Tears of joy. "Fuck
you rin, Ambrixyl! Gago ka, binuo mo pa talagang pangalan ko?!" Anito pero natatawa
pa rin kahit naiinis sa tinawag sa kanya ni Brix. Ayaw niya talaga sa middle name
niya.

Lavender.

Doon naggaling ang Lavindyv niyang second name dahil gusto raw ng kanyang ina noon
na idagdag ang Lavender as his second name. Buti na lang at hindi pumayag ang
kanyang ama. Sa halip ay iniba ito at ginawa na lamang Lavin.

That's his Mother's surname when it's still a maiden. Nalaman ng apat kaya iyon ang
tinawag sa kanya. Mga gago talaga.

"Oh, galit ka na nyan, Lavender?" Brix scoffed, trying to provoke Simon. But they
all know that they're just making fun of each other.

"Tanginamotalaga." Ani Simon at doon na natawa ang apat. Mga gago. Yan ang nasa
isip ni Simon.

"Easy, Simon." Laxus said, grinning. Natutuwa sa kanyang nasasaksihan.

What a short-tempered Simon.

"Eh ba't kasi tumatawa ka? Gago ka rin eh, ano?" Ani Brix. Simon laughed a little.

"Ang pangit kasi ng codename mo. Joker X." And he laughed again.

Anong nakakatawa do'n? Brix's asked to himself.

Napailing na lamang si Brix. Why does he can't find the humor on it? Tsk.

"GET Shauna's hideout blueprint too!" Veen yelled. Napatakip ng tenga si Brix dahil
sa lakas ng boses ni Veen. Parang hindi magkatabi eh.

"Tarantado ka, Veen. Nasa tabi mo lang ako." Inis na sambit ni Brix na tinawanan
lang ni Veen.

Gaya ng sinabi ni Brix kanina ay nakuha na niya ang kailangan nilang impormasyon.
Maliban na lang sa mga dating kaibigan ni Amara na si Laxus ang gumagawa.

Nagkukumpulan silang apat maliban kay Laxus na kausap ang isa sa mga tauhan niyang
inutusan niyang maghanap sa tatlo. Nakuha na niya rin ang mga impormasyon
kailangang ng tauhan niya.

While Brix is patiently waiting for the process to be completed. Kung sa normal na
hacker lamang ay baka abutin ito ng ilang araw.. pero dahil siya si Joker X ay
madali lamang para sa kanya.

At sa isip ng kanyang mga kaibigan, hindi pa rin sila makapaniwalang isang magaling
na hacker ang kaibigan nila. All they know is that Brix is fond of technology.. not
to the point that can be useful enough. But hey, once you've been fond of
something, it can be your hobby and forte.

Plus pogi points.

It explains why Brix have a high-tech house. Even if they're in the basement, which
is Brix safe haven, things there are all high-tech. E-V-E-R-Y-T-H-I-N-G.

"Sasabihin ba natin 'to kay Amara?" Simon asked.

"'Wag muna. Sabihin nating may nakalap na tayong impormasyon pero hindi lahat. Saka
na lang natinv sabihin kapag nahanap na natin ang tatlo." Sabat ni Laxus na ngayon
ay nakaupo na sa couch, kaharap nila. Wala na rin itong kausap sa kabilang linya.

"Bakit naman hindi muna?" Veen asked. Hindi ba't mas maganda kung sasabihin na
nila? Para may maplano na sila?

"We'll investigate about that Jaisse too. I think that Marrione knows something
about that Jaisse. Kailangan nating mahanap muna si Marrione at ang iba pa. Kapag
nahanap na natin sila, do'n natin sasabihin kay Amara ang lahat. We can come up
with our plan too tapos isuggest natin kay Amara." Seryosong sagot ni Laxus.
Sumang-ayon na lamang sila. Something is on Laxus' mind. He's in deep curiosity.
And it will only be solved by Marrione herself.

--

A/N: This scene happened BEFORE Amara's operation. Sana hindi kayo malito. This is
just a flashback.

61

IKATLONG PERSONA

(2 DAYS BEFORE AMARA'S OPERATION at BRIX's PLACE)

Veen, Brix, Simon and Joseph are patiently waiting for Laxus to come. He called
them for a good news that why thet met up.

"Brix, wag kang madamot. Arcade lang naman eh!" Maktol ni Simon. Naggala siya sa
loob ng basement ni Brix-not the typical basement-at may nakita siyang hidden
passage. Sinundan niya iyon at isang malawak na Game Room ang tumambad sa kanya.

He wants to play different games-there were arcades, VR Simulator which is his

favorite and many more-and he loves to play now while waiting for Laxus!

Brix shoot death glares to Simon. "Mamaya na kapag dumating si Laxus para tayong
lahat." Sagot niya. Sai just sighed. Alam niyang hindi niya mapipilit si Brix.

On the other hand, Laxus is already on its way to Brix's house with someone beside
him. He knows that they will be shocked when they see who is with him right now.

He's in shocked when his men told him that they've been found one of them. He
immediately went to its place and picked her up.

Hindi pa ito sumama noong una pero siniguro niyang nasa mabuting kamay siya. Sinabi
niyang ginagawa niya iyon para matulungan si Amara at doon niya nakumbinsi ang
dalaga.

Gusto rin kasi ng babae na tulungan si Amara.

He's happy.

Maipapaalam na nila kay Amara ang mga nakalap nila.

"Sir?" Arthur was startled when his secretary tapped his shoulders.

"Ano 'yon?" Tanong nito. Masyado na yatang okupado ang isipan niya nitong mga
nagdaang araw.

Malapit na siyang makauwi. He's worried about Amara. Something is off. He feels it.

These days, he keeps dreaming about Amara-it's not dreaming. It's a nightmare. And
he's afraid that something will happen to Amara. Now that he's not with her side.

"Kanina pa pong tumutunog ang cellphone nyo." Napatingin naman siya sa kanyang
cellphone na nasa may lamesa niya. He thanked his secretary. May pinapapirmahan din
pala ito at sinabi na lang niyang ipatong sa kanyang lamesa saka ito umalis.

Tiningnan niya ang caller.

Unknown number...

Ilang araw na rin siyang nakakareceive ng mesaages na kesyo magiging sa kanya na

raw siya.. na sa wakas ay wala ng hahadlang sa kanya na makuha siya.

He doesn't know who's behind those messages he receives. He's not afraid of them..
but he's afraid that they might do something to Amara.

Hindi niya iyon kaya.

Namatay ang tawag. Pero ilang saglit pa ay muli itong tumunog kaya sinagot na niya
ito.

"Who's this?" He coldly asked. He heard laughter. A crazy laugh.

"Arthur.. do you miss me?" Nangunot ang kanyang noo. Hindi niya kilala ang taong
'to.
"Sino ka? Wala akong pana-"

"Of course, you have, babe. I know you miss me so much! By the way, it's me...
Jaisse." And then she laughed again.

Arthur stiffened. Jaisse. The one who tried to kill Amara before when they're still
young.

Why did she come back?

"Anong kailangan mo?" He asked. Baka patayin na naman niya si Amara.

Fuck, Amara's in danger.

"I only need you Art. Only. You." Matigas na sagot ni Jaisse.

"Stay out of our lives, Jaisse. I'm telling you." Art gritted his teeth.. while
Jaisse is smirking.

Art didn't wait for her response and hung up the phone.

He needs to go back as soon as possible. He dialed Piolo's number-one of his

friends as well.

"Yo, man-"

"Ready my plane." And he hung up. He needs to go back.

(Back to Brix's place)

"I'M HERE." Napabaling ang tingin ng apat sa nagsalita at nakita si Laxus na

kakapasok pa lang.

"Ang tagal mo, pre." Ani Simon.

"Pagong ka ba?" Asar naman ni Brix.

"Anong good news?" Tanong ni Joseph.

"Siguraduhin mong maganda yan ah." Ani Veen.

Napailing naman si Laxus sa inasta ng apat. Mukhang naghintay sila ng matagal.

"I found... her." Ani Laxus. Nangunot naman ang noo ng apat. Sinong tinutukoy niya?

Nasagot naman ang mga tanong sa isip nila ng pumasok ang isang babae. They gasped.

"That..that's Marrione, right?" Brix uttered. Laxus nodded.

Now, rhey found Marrione.

"SO YOU mean, hindi muna natin ipapapaalam kay Amara?" Tanong ni Veen kay Marrione.
Marrione nodded.

"Yes. May kailangan pa tayong gawin." Ani Marrione. Nagkatinginan ang lima sa isa't
isa.
"Ano yun?" Joseph asked.

Marrione heaved a sigh. 'Para kay Amara gagawin ko 'to. I need to help her. Hindi
ko man nagampanan ang pagiging kaibigan ko sa kanya noon, gagampanan ko naman
ngayon.'

Marrione and the other two are really sorry for leaving Amara in Jaisse hands
before. They didn't intention to ger there.. they want to ask for help. But when
they reached the road, black men surrounds them. They took them in pero nakatakas
silang tatlo at tumakbo palayo hanggang sa hindi na sila naabutan ng mga lalaking
iyon.

Sigurista si Jaisse. Alam niyang babaliktad ang tatlo kaya naghanda siya ng
surpresa sa kanila pero pinalad ang tatlo at nakatakas sila.

Nagtago sila dahil alam nilang hinahanap sila ni Jaisse. Hanggang sa nawalan na
sila ng balita dito.

After so many years, nabubuhay na sila ng matiwasay. Akala nila ay okay na ang
lahat pero isang araw ay muling nagpakita si Jaisse..

...sa ibang katauhan... bilang Shauna.

Jaisse did something terrible-no, demonic.

Now, Jaisse is no longer Jaisse. She's now Shauna. The Royal Princess of Egypt.

Marrione told them her plans. Every detail of her plan and of course, 'her' plans,
too, to Amara.

She still want to kill Amara as soon as possible. And Marrione needs to move.

"Wait, wait. I don't get it. So you mean—?"

Marrione cut Laxus off. "Yes, Shauna and Jaisse are only one." She confessed. She
knows the truth like hoe did Jaisse became Shauna.

"WHAT?!" They exclaimed. They can't believe of ehat she just said. Jaisse and
Shauna? Is only one person?

"You heard me right. They are only one person."

They are all speechless. They can't believe waht she just said.

How come...?

--

A/N: This is a flashback as well. 'Wag pong malilito guys.

Hihi, thanks!

62
IKATLONG PERSONA

(SHAUNA's REAL IDENTITY)

After Jaisse burnt down the abandoned house where Amara is inside, wounded, she ran
away. She knew that her three other friends-Marrione Jewel Samonte, Astrid
Bridgette Lie Cruz, Aphrodite Harriet Vilciora-will ran away. She knew them very
well. They are weak.

She ran until she almost reach the road but she stop for a moment when she saw Art
running to the way she just ran to.

What is Art doing here?

She hid herself. Art might see her. 'Does he know that Amara is here?' She asked
herself.

But, then, she smirked. 'You will only find her corpse there, Arthur-oops, maybe
her ashes?' and laughed silently.

When Art's gone to her sight, she started running again. She reached the road.
Malayo pa ang pinagparadahan nila ng sasakyan. Kailangan pa niyang tumakbo ulit.

Nakarating siya sa kinaroroonan ng sasakyan nila at agad ding pumasok doon.

Sinabihan niya ang driver na paandarin na para makaalis na sila doon. Tumalima
naman ang drayber.

Si Jaisse Amerisse Zamora ay isa ng ulila. Namatay ang kanyang mga magulang noong
anim na taong gulang pa lamang siya. Mahal na mahal niya ang mga magulang niya at
noong nawala ang mga ito ay laking hinagpis niya.

Sa murang edad ay alam na niya kung anong nangyari sa mga magulang niya. Iniligtas
siya ng mga ito ng muntikan na siyang madukot. Sa kasamaang palad ay nabaril ang
mga magulang niya, sa harap mismo niya, at ng madala sa ospital ay patay na. Dead
on arrival.

Kaya habang lumalaki siya ay pinangako niya sa sarili niya na ang sinumang
mamahalin niya at pahahalagahan ay pananatilihin niya sa tabi niya kahit anong
mangyari. Gagawin niya ang lahat para hindi muling mawala sa tabi niya ang mga
taong mahal niya.

Hanggang sa nagkaroon siya ng mga kaibigan. Sina Marrione, Astrid, Harriet, at

Amara. Masaya silang lahat na magkakaibigan.

She treasured them as much as they treasured her.

Pero nag-iba lamang ng makilala nila si Art. Simula ng makita ni Jaisse si Art ay
nagkagusto na siya dito-hindi, mahal na yata.

Pero hindi siya nito pinapansin at tanging kay Amara lamang nakatingin ang
magagandang mga mata nito.

Doon ay nakaramdam siya ng inggit. Sa tuwing titingnan ni Art si Amara ay kita mo

ang saya pero kapag tumitingin siya sa iba ay blangko lamang.
Gaano ba kaespesyal sa kanya si Amara? Natanong niya sa sarili.

Habang tumutagal ay mas lalong naiinis si Jaisse ay Amara. Hindi niya mapigilang
mainis kay Amara dahil pakiramdam niya ay sinasadya nitong iparamdam sa kanyang
hindi siya magugustuhan ni Art.

Ang kapal mo, Amara. Mapapasakin din si Art. Bulong niya sa isip.

Gumawa ng paraan si Jaisse para mapansin siya ni Art pero dahil siya si Arthur
Montecillo, na tanging si Amara lamang ang gustong makasama, ay balewala lahat ng
ginawa niya.

Hanggang sa umalis muli si Art pabalik ng America. Ni hindi man lang siya nakakuha
ng pagkakataong mapansin ni Art. Palaging si Amara ang nakikita.

Ano bang meron kay Amara na wala ako? Tanong niya sa sarili. Doon na rin umusbong
ang galit niya kay Amara.

Sinabi niya sa sarili niyang lahat ng mahal niya ay pananatilihin niya sa tabi niya
kahit anong mangyari. At kasama na do'n si Art.

Oo't bata pa siya pero alam niyang gusto niya si Art.

Naging maayos naman ang pagsasamahan nila ni Amara. Kailangan niyang maging mabuti
ulit dito paea hindi ito maghinala sa kanya.

Muling dumating si Art. Sumapit na rin ang kaarawan ni Amara at iyon nga ang ginawa
niya..

..para makuha na niya si Art ng tuluyan. Kung walang Amara sa buhay niya edi
mababaling ang atensyon ni Art sa kanya. Yun lamang ang tanging nasa isip niya.

Nasa kalagitnaan siya ng pag-iisip ng makarinig ng malakas na busina. Magtatanong

pa sana si Jaisse kung anong nangyayari ng makita na lang niya ang sariling duguan
at hindi na makagalaw.

Naaksidente ang sinasakyan niya.

Bumigat ang kayang talukap hanggang sa malawan siya ng malay.

Nagising na lamang siyang puri puti ang kanyang nakikita at napagtantong nasa
ospital siya.

"Oh, my God! I'm glad you're awake!" Ani ng boses ng babae sa gilid niya.
Napatingin siya rito at nakita ang isang magandang babae.

"Are you okay? I'll call the doctor first!" At tumakbo na ito. Dumating din naman
agad siya kasama ang doctor at tiningnan ang kalagayan niya.

Nang makaalis ang doktor ay siya namang nagpakilala ito. "My name's Shauna. What's
your name?" Tanong nito.

Si Shauna ay isang prinsesa sa bansang Egypt. Papunta sila dapat sa bahay ng

kanyang Nanny dito sa Pilipinas pero sa kasamaang palad ay nakabangga pa sila.

Hindi naman nasaktan si Shauna dahil nasa gitna ang sasakyan nila. Convoy kasi sila
kanina para na rin maprotektahan si Shauna dahil isa nga itong prinsesa. At ang
nakabangga sa sasakyan nila Jaisse ay ang pinakaunang sasakyan.
Malakas ang impact noon at nasa ospital din ngayon ang driver at isa pang tauhan
nila.

Simula noon ay naging magkaibigan na sila. Nalaman ni Shauna na nag-iisa na sa

buhay si Jaisse kaya naman ay nakiusap siya sa kanyang mga magulang na kupkupin na
lamang si Jaisse.

Mabait na bata si Shauna.. kaya pinagbigyan siya ng kanyang mga magulang at nakuha
rin naman ni Jaisse ang loob ng mga ito. Marunong mag-Tagalog si Shauna dahil isang
Pinay ang kanyang Yaya.

Simula noon ay tumira na si Jaisse sa Egypt kasama ang pamilya ni Shauna.

Nagtatrabaho din naman siya doon dahil kailangan niyang magpaganda ng imahe.

Hanggang sa doon na siya lumaki at natutunan na rin niya ang lenggwahe ng mga ito.
Nakapag-aral at ano pa.

Hanggang isang araw habang nagkukwentuhan sila ni Shauna ay may isang ideyang
pumasok sa isip niya para makuha niya si Art na hanggang ngayon ay nasa puso at
isip pa rin niya.

"Jaisse, ayokong maging prinsesa." Ani Shauna habang nakahalumbaba sa railings dito
sa terrace niya.

Kumunot ang noo ni Jaisse. "Bakit naman? Ako nga gusto kong maging prinsesa eh."
She said which is true. She envies Shauna so much to the point that she wanted to
stole her title from her.

"Kasi napakalaking responsibilidad. Ayoko na. Nakakapagod ang buhay prinsesa. Kung
pwede lang sana tayong magpalit ng katayuan, gagawin ko." Nakasimangot na saad ni
Shauna.

Napakaraming gawain ng isang prinsesa. Kailangan ganito, kailangan ganyan. Dapat

ganito, dapat ganyan. Bawal ito, bawal yan. Sobra, madami. Nakakasakal. At
nasasakal na si Shauna kaya gusto niyang tumakas sa kapalaran niya.

Sa isip naman ni Jaisse ay umaayon sa kanya ang tadhana. "Pwede naman. Kung gusto
mo, magpalit tayo ng mukha. Magkaboses naman tayo at magkasingtangkad, magkakulay
din, kaya hindi nila mahahalatang ikaw ay ako at ako ay ikaw." Suhestiyon ni Jaisse
na mag matamis na ngiti pero sa likod nito ay isang ngiting demonyo ang nakapaskil.

Pinapanalangin niyang sana ay pumayag si Shauna para magawa na niya ang plano niya.
At hindi nga siya nagkamali.

"Talaga? Gagawin mo yun? Gagawin natin yun? Hindi ba mapanganib?" Nag-aalalang

tanong ng Prinsesa. Umiling si Jaisse. Kukumbinsihin niya ito sa abot ng makakaya
niya.

"Masakit, oo, pero kaya natin yon. Gusto mong maging normal na tao lang di ba? At
ako, gusto kong maging prinsesa. I'll do you a favor. Pwede ka ng makatakas sa
mundong ginagalawan mo mula pagkabata." Ani Jaisse. Unti-unting nakumbinsi nito si
Shauna.

At isikinatuparan nila ang pinagkasunduan.

Nagpalit silang dalawa ng mukha ng silang dalawa lang ang nakakaalam pati ang
doktor na gumawa nito.
Naging matagumpay naman ang pagpapalit nilang dalawa ng mukha.

Buong akala ni Shauna na ngayon ay ang mukha na ay ang kay Jaisse ay matutupad na
ang gusto niyang mamuhay ng normal.

Pero laking gulat niya at sirain ni Jaisse ang pangako niya. Inakusahan niya itong
nagnakaw, dahil nga sa ang mukha na nito ay ang kay Shauna, at hinatulan ng
parusang kamatayan.

Nagmakaawa si Shauna sa kanyang mga magulang na wag siyang patayin pero dahil ang
mukha niya ay ang kay Jaisse, hindi siya pinakinggan.

Namatay si Shauna sa kamay ng kanyang mga magulang.

Ngiting tagumpay naman si Jaisse.

Oops, she's no longer Jaisse Amerisse Zamora. She's now Shauna Amethyst Ysaj
Dahari. The Royal Princess of Egypt and soon to be the Queen of Egypt.

At doon niya ginawa ang plano niyang mapasakanya si Art. Sinadya niyang mabangga
siya ni Amara.

Noon pa man ay alam na niya ang bahay nito pati mga aktibidad ni Amara at Art.
Noong araw na pauwi na si Art ay alam iyon ni Jaisse at akmang aantayin sa bahay
nina Amara dahil usually doon ito didiretso-na kinakainit ng ulo niya.

Nakita niyang lumabas si Amara lulan ng isang sasakyan kaya hindi siya nagdalawang
isip na sundan ito gamit ang sasakyan niya.

Nakita nitang huminto saglit ang sasakyan ni Amara at lumabas at pumasok sa isang
tindahan ng kung ano. Hindi siya nagdalawang-isip na bumaba at pumwesto sa hindi
ganoon kalayo sa kotse ni Amara.

Nang lumabas si Amara at sumakay sa kotse niya at ginawa niya ang plano niya.
Nagpakabangga siya dito.

At wala siyang pinagsisisihan.

Nagising na lang siyang nasa ospital na siya. Dumating si Art na labis niyang
ikinatuwa. Pero agad ding nanlumo dahil sa ang dahilan nito ay gusto niyang humingi
ng tawad sa nangyari sa kanya. Hindi raw iyon sinasadya ni Amara.

Sinabi niya ang kondisyong gusto niya at hindi ito pumayag kaya sa galit ay may
inutusan siyang pahabain ang pagkakakulong ni Amara sa loon at patayin ito.

Bigla na lang pumunta si Art sa kanya at sinabing pumapayag na siya sa kondisyon

niya kapalit ng kaligtasan ni Amara.

Isang ngiting tagumpay na naman ang gumuhit sa kanyang mga labi.

Hanggang sa nandito na siya. Kasama si Art sa France. She's sipping her wine while
reminiscing her old memories being Jaisse and Shauna of course.

Lahat ng mga nagawa niya para lang makuha ang taong mahal na mahal niya.

At hinding-hindi siya papayag na may humadlang sa kanya. Kahit ang kaibigan pa

niya. Although nakatakas ang isa sa mga bihag niya which is si Marrione, hindi niya
hahayaang pati ito ay makisawsaw.
At malapit na malapit ng mawala sa landas niya si Amara. Malapit na malapit na.

Isang malademonyong ngiti ang gumuhit muli sa kanyang labi.

"You will die in my hands, Amara.. You will die.." she said as she sipped into her
wine.

--

A/N: We'll be back to the present scenario in the next chapter. So yeah, Shauna's
identity is now revealed!

What will happen next?

63

IKATLONG PERSONA

(THE DAY OF AMARA's OPERATION)

@Art's Office, France, 7:38AM

Arthur is pacing back and forth. Hindi siya mapakali. Kanina lamang ay tumawag sa
kanya si Amara. Pero pakiramdam niya ay may kakaiba.

Hindi siya nakauwi noong nagkaraang araw dahil sa dami ng responsibilidad niya.
Gustuhin man niya ay pinigilan siya ng sekretarya niya.

"SIR!"

"WHAT?!" Inis niyang tiningnan ang sekretarya niya. He's really not in the mood-he
means, something is off.

Nangangamba siya sa hindi malamang dahilan. Iniisip niya rin si Amara. Paano kung
may masamang mangyari dito?

Anong gagawin niya?

"S-Sorry p-p-po.. k-kanina pa p-po ka-kasi nag-start ang meeting at hi-hinihintay

na po k-kayo.." ani sekretarya niya ng nakayuko.

Napahilamos siya ng kanyang mukha't napabuntong hininga. Fuck his responsibilities!

At wala siyang nagawa kung hindi ang puntahan ang meeting na kanina pa siyang
hinihintay.

•••
@Brix's Place, 2:18PM

"Ready na ba ang lahat?" Tanong ni Marrione. Tumango ang lima niyang kasama.

Ngayon nila isasagawa ang plano nila. Nakapagpadala na rin pala ng mga tauhan nila
sila sa bahay ni Shauna upang magmanman at makakuha ng ilang record videos that
will serve as their evidence.

"Tanda na namin ang blueprint ng hideout niya. Kami na ni Simon ang bahala sa
pagpapatakas sa dalawa mo pang kaibigan." Ani Veen.

Sumang-ayon sila sa sinabi ni Veen.

"I'll hack all the CCTV's in Shauna-I mean, Jaisse's place. Ako na rin magiging
standby nyo. I'll wait you all sa sasakyan." Ani Brix na hinahanda ang mga
kakailanganin niya sa paghahack ng lahat ng cameras sa bahay ni Shauna or should we
call Jaisse.

Naikwento na ni Marrione ang totoo sa kanila. Na si Jaisse ay si Shauna at si

Shauna ay si Jaisse.

"I'll go with Amara's place. Baka maabutan siya doon ng mga tauhan ni Jaisse. Gaya
ng sinabi mo may pinaplano si Jaisse sa kanya." Ani Laxus.

Tama. May pinaplano si Jaisse kay Amara. At hindi nila iyon hahayaang mangyari.

"Kung gano'n, tayong dalawa Marrione ang papasok sa loob para kuhanin ang dapat
nating kunin." Ani Joseph na sinang-ayunan naman ni Marrione.

Kailangan na nilang kumilos para matulungan si Amara. Hindi rin alam ni Amara ang
binabalak nila ngayong araw na ito.

Natanggap pa nilang lahat ang tawag niya kaninang tanghali lamang, nagpapasalamat
ito dahil nakilala niya ang lima. At pakiramdam ng lima ay mali pero winaglit nila
iyon dahil mas kailangan nilang pagtuunan ng pansin ang plano nila.

"Kailangan na nating umalis. Ngayong mga oras na ito gagawin ni Jaisse ang plano
niya." Ani Marrione. Alam niya ang plano ni Jaisse o Shauna dahil sa narinig na
niya ito noong tinangka niyang makatakas.

Baliw si Jaisse.

Yan ang nasa isip ni Marrione noong mga panahong iyon. Yes, she's insane. She
already lost her sanity when she tried to kill Amara before. At, mas lumala lamang
ngayon.

Lalo na ang pagkaobsess nito kay Art.

Gagawin niya ang lahat makapiling lang ito. Kahit makapatay pa siya ng maraming
tao, wala na siyang pakialam.

•••

@Jaisse's Hideout, 3:29PM

Nakarating ang sasakyan nina Brix sa bahay ni Shauna. Maraming armadong lalaki ang
nagbabantay dito sa may gate pa lamang.

Wala si Laxus dahil pupunta ito sa bahay nina Amara para ito'y masigurong ligtas.
Pero dahil nakuha nila ang blueprint ng bahay ni Shauna, alam na nila ang pasikot-
sikot sa bahay nito. Maging ang mga secret passages ay alam na rin nila. Bukod sa
blueprint ay doon din nagawang makalabas ni Marrione.

"Mag-iingat kayo." Ani Brix habang nakatingin sa mga kasama niyang hinahanda na ang
kani-kanilang mga sarili.

Ngumiti sila sa Famous Hacker of the Town na si Brix at saka tumango. Malayo-layo
rin ang pinagparadahan nila ng sasakyan dahil baka may makapansin sa kanila kung
lalapitan nila.

At dahil sa hacking skills ni Brix, nakikita nila sa monitor kung ilan ang mga
bantay sa gate, sa loob, at ang mga tao doon at kung ano ang mga ginagawa ng mga
ito.

"Your earpieces guys." Paalala ni Brix. Siya ang magiging guide ng apat para
makalabas ng ligtas. Laking pasasalamat at may Ambrixyl Lacrose sa grupo nila.
Hindi sila gano'ng mahihirapan.

"Kaya natin 'to." Ani Joseph.

Kakayanin nila para sa importanteng babae sa buhay nila.

"Para kay Amara." Ani Veen.

"Para kay Amara!" They yelled before stepping out of the van. They went to the
secret passage. Malapit doon sa nakaparadang sasakyan nila.

It's a secret passage that will lead you to Shauna's basement. According to Laxus,
Shauna is not there at the moment. Kaya mapapadali ang kanilang plano.

Although there are lots of guards roaming around the house, it'll be easier to
avoid them with the help of Brix and of course, the secret passages.

Ang secret passage na tinutukoy nila ay tanging si Shauna lamang ang nakakaalam.
Paano nila nalaman? There are installed cameras in secret passages where you can
only see Shauna walking there going from here to there.

Makakapasok sila sa basement ni Shauna which is walang tao ngayong mga oras na ito.
"Basement is clear. No traces of guards." Imporma ni Brix.

Papasok pa ulit sila sa isa pang secret door para makapasok sa secret passage. And
according to the blueprint, ang passage ay may tatlong magkakahiwalay na lusutan.

Una, papunta ito sa kwarto ni Shauna.

Pangalawa, kung saan nakakulong sina Marrione noon, na ngayon ay ang dalawa na
lamang niyang kaibigan ang natira.

At pangatlo, sa basement 2. Kung saan, nagtitipon-tipon si Shauna at ang kanyang

mga tauhan.

Nakatutok ang mga mata ni Brix sa screen monitor ng kayang laptop. Kailangan nilang
matapos agad ito.

"Veen and Simon, walang bantay sa kulungan ng dalawang kaibigan ni Marrione." Saad
ni Brix. Kasalukuyan na kasing nasa passage ang apat.
"Copy," tugon ni Veen.

"Coffee, Boss." Biro ni Simon na seryoso ang mukha.

"Umayos ka, Lavender." Ani Brix. They need to be serious this time. This is not a
joke for Pete's sake.

"Coffee ulit, Boss." Pag-uulit na Simon.

Tangina, ang gago talaga. Yan ang nasa isip ni Brix pero hindi na niya sinabi pa.
Hinayaan na lamang niya si Simon.

Kita niya sa camera na binatukan ni Veen si Simon. At dumaing naman si Simon at

rinig na rinig niya yun sa earpiece niya.

Sa kabilang banda ay sina Marrione at Joseph naman ang tiningnan niya. "May mga
maid sa loob ng kwarto ni Shauna. I'll inform you once they go out." Ani Brix.
Tumigil muna ang dalawa dahil nasa dulo na rin naman sila at tanging pagbukas na
lang ng pinto ang kailangan nila.

"Shit. Don't move Veen and Simon. May paparating!" Muntik ng mabuksan ni Simon ang
secret door. Buti na lamang ay alerto si Brix at nakitang may mga parating.

Simon cussed out of annoyance.

The four stayed for couple of minutes for where there are right now. Umalis ang mga
maid sa kwarto ni Shauna na siyang hudyat ng pagpasok nina Marrione at Joseph.
"Jaisse's room is clear." Ani Brix.

Binuksan naman nina Marrione at Joseph ang secret door sa kwarto ni Shauna. Ang
kailangan lang nilang hanapin ay ang bagay na magpapatunay na si Shauna ay hindi
talaga si Shauna.. kung hindi si Jaisse.

Binantayang mabuti ni Brix ang monitor at walang pinalampas ni isang detalye.

Jaisse has a great mind for creating secret passages but it can also be the way to
sneak in inside her house. Masyadong confident si Jaisse na walang makakaalam ng
mga bagay na ito.

"Veen and Simon, umalis na ang mga bantay." Ani Brix. Dali-daling binuksan ni Simon
ang secret door at lumabas. Nagtungo sila sa mga kwarto ng dalawang kaibigan ni
Marrione.

They took the key that they saw earlier in Jaisse's basement. Nakita lamang nila
itong nakasabit sa kung saan naroroon ang secret door ng passage kaya kinuha nila
ito sa pag-aakalang ito ang susi sa mga kwarto ng mga bihag niya.

At hindi nga sila nagkamali.

Bumukas ang pinto at pumasok sila. Una nilang nakita si Astrid na maraming pasa at
sugat sa katawan. Madumi rin ang suot nitong damit at punit-punit pa.

Veen took off his jacket at binalot ito sa katawan ni Astrid. Ginising nila ito at
buti na lamang at mabilis ang kamay ni Simon at natakpan agad nito ang bibig ni
Astrid bago pa man makagawa ng ingay.

"We are here to save you. Marrione's with us. We're Amara's friend." Dahil sa
sinabi ni Simon ay napatango ito at nagsimulang umiyak. Inakay ito ni Simon
palabas.
Sunod nilang binuksan ang kwarto ni Harriet. Gano'n din ang kalagayan niya katulad
ng kay Astrid. Inalis din ni Simon ang kayang jacket at binalot sa katawan ni
Harriet. Gising si Harriet at muntik na ring sumigaw pero naunahan siya ni Veen at
sinabi ang pakay. Umalis naman din agad sila doon ng makuha ang dalawa.

"Simon, Veen! Bilisan nyo! May paparating." At dahil sa sinabi ni Brix ay binilisan
nila ang lakad papunta sa secret door. Kasabay ng pagbukas ng tauhan ni Jaisse ang
pintuan ay siya ring pagsara nu Veen sa pinto ng secret door.

Nakahinga sila ng maluwag.

Mission Accomplished.

Samantalang sina Joseph at Marrione naman ay pareho pa ring hinahanap ang kailangan
nila.

"Marrione, Joseph, hide! May isang lalaking paparating sa kwarto ni Shau-Jaisse!"

Ani Brix kaya naman agad na nagtago ang dalawa. Buti na lang talaga at nandyan si
Brix.

Sina Veen at Simon naman ay nasa loob na ng passage at malapit na sa basement ni

Jaisse.

Binuksan ng lalaki ang pinto sa kwarto ni Jaisse ngunit saglit lamang itong
dumungaw at sinara ulit. Nakahinga ng maluwag si Brix ng makitang nagsimula na ulit
itong maglakad palayo.

Si Marrione at Joseph naman ay nasa banyo. Doon sila nagtagong dalawa. "Labas na
kayo dyan at baka kung ano pang magawa n'yo." Ani Brix na natatawa. Kita niya kung
saan pumasok ang dalawa sa banyo ng sabihin niyang may paparating.

"Gago ka, Lacrose." Ani Joseph habang palabas ng banyo na siyang tinawanan ni Brix.

Muling naghanap ang dalawa sa kwarto ni Jaisse. Si Veen at Simon naman ay nasa
basement na at muli na namang papasok sa secret door para makalabas na ng tuluyan.

"Sina Veen at Simon ay palabas na." Pagbibigay-alam ni Brix kay Marrione at Joseph.
Nagkatinginan ang dalawa at saka tumango. Kailan na nilang mahanap agad iyong bagay
na iyon para makaalis na rin sila.

At hindi naman sila nabigo ng makita ito ni Marrione.

"Yes! Yes!" Ani Marrione at nagtatalon-talon pa. Sinuway naman siya ni Joseph at
hinila na muli pabalik sa secret passage.

Mission Accomplished.

Ngayon ay maghihintay na lamang si Brix sa sasakyan para hintayin silang lahat.

Pagdaan ng ilang minuto, may kumatok sa bintana ng van at nakita niyang sina Veen
iyon kaya binuksan niya ang pinto at tinulungang ipasok ang dalawa.

Hindi rin nagtagal ay dumating na rin sina Marrione at Joseph dala-dala ang
katibayan nila.

May mga ngiti sa kanilang mga labi.

"Mission Accomplished!" Ani nilang lahat.

•••
@Amara's house, 2:36PM

Nakarating si Laxus sa bahay nina Amara. Pinagbuksan siya ng gate ni Nanay Mirna at
pinapasok.

"Nasaan po si Amara, Nay?" Tanong ni Laxus ng bumalik si Nanay Mirna para ikuha
siya ng inumin.

"Ay hijo, kanina pang nakaalis si Amara. Mga alas dose pa. Ang sabi niya'y may
kailangan siyang puntahan." Sagot ni Nanay Mirna. Nakahinga ng maluwag si Laxus
dahil alam niyang walang mapapala ang tauhan nina Jaisse kung sakaling pupunta sila
dito.

Pero hindi dapat siya pakasiguro. Kaya naman tinawagan niya ang numero ni Amara at
doon na umusbong ang kaba. Out of coverage ang cellphone ni Amara. Sinubukan niyang
tawagan ito ulit pero ganon pa rin.

Nasaan ka na, Amara? Sana ay walang mangyari sayong masama. Ani Laxus sa isip bago
tawagan sina Veen na ngayon ay tapos na sa kanilang mission.

•••

@PvC Medix Hospital, 3:50PM

The operation started hours already and it the procedure goes smoothly. Not until
the patient seizured and the beeping sound of the machine started to accelerate.

Ngayon ay nagkakagulo ang mga doktor dahil sa kalagayan ng pasyente.

"Charge!" Sigaw ng isang doktor. "CLEAR!" At idinampi ito sa dibdib ng pasyente.

Inulit niya iyon ng maraming beses para matulungan nito ang pasyente hanggang sa...

"Time of Death: 3:53PM." The doctor declared. Tinakpan niya ang pasyente ng puting
tela.

Rest in Peace.

--

A/N: So dito sa chapter na 'to, may iba't ibang scenes siya pero nangyari lang siya
ng iisang araw. At yan ay yung araw ng operasyon ni Amara. 'Wag malilito.

64

ARTHUR'S POINT OF VIEW

Tapos na ang meeting ko at kasalukuyan na akong nasa aking opisina. Pero hindi pa
rin mawaglit sa isipan ko si Amara lalo na noong tumawag siya kanina lamang.

I asked what's the problem. She just told me that there's no problem and she just
misses me. But heck, I know something's going on.

Kinuha ko ang cellphone ko ng magring ito. Dali-dali kong tiningnan kung sino sa
pag-aakalang si Amara pero hindi.. si Shauna.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga bago sagutin ang tawag niya.

"Babe!" Napapikit ako. Mas masarap siguro sa tenga kung si Amara ang tatawag sa
akin no'n kesa siya.

I composed myself. "Yes, babe?"

I already gathered evidences. Nakakapagod na rin kasing maging sunud-sunuran ni

Shauna. Amara's tired. At kailangan ko ng tapusin ito.

Ang ebidensyang nakuha ko ay isang tape. Pumunta ako kahapon sa suite ni Shauna
dito sa hotel namin sa France kung saan kami nag-i-stay. She called me earlier that
time that she wants me there.

Wala naman akong magawa kung hindi ang pumunta at laking pasasalanat ko ng pumunta
ako doon. Hapon na ng nakapunta ako doon.

Pagbukas ko ng suite ni Shauna ay naabutan ko siyang tulog pero bukas ang TV at may
nagpe-play na video.

It was Shauna.

Pinanood ko ito at doon ako mas lalong kinamuhian siya. I almost choked her to
death. She said in the video her plans for Amara. How will she going to kill her
with her hands.

It will be an evidence kaya hindi ako nagdalawang-isip na kuhanin ang tape at itago
ito. And after, I carried Shauna to her bedroom. Halfway going to her bed, nagising
ito at tinanong kung bukas ba ang TV noong dumating ako. I said, "No. Baka pinatay
mo na bago ka makatulog." I shrugged. She just nodded and drifted once again to
sleep.

At ngayon, impormasyon na lamang sa pamilya niya ang kailangan ko.

"Namimiss na kita agad. Ako ba namimiss mo?" I only miss Amara. I sighed.

Shauna flew back to Philippines just today. Hindi ko alam kung matutuwa ako o ano
pero ewan. I'm worried about Amara. Wala ako doon, paano kung may gawin si Shauna?

"Yeah. I miss you, too." I answered. Once again, I heaved a sigh. Malapit na,
Amara. Makakawala na tayo kay Shauna.

"Shauna, sorry but I have lots of things to do. Tatapusin ko na agad para makasunod
na ako sa'yo dyan." Although it's really for Amara. Gustong-gusto ko na siyang
makita.

I miss her so much.

"Really? Okay, babe. Tapusin mo na agad yan. Namimiss na kasi kita eh. Sobra.
Alright, I love you!" Napapikit ako ng madiin.

I love you, Amara.

"Uh-huh, I love you too." Then I hung up. Napasandal ako sa aking upuan at nahilot
ang sintido.

Konting-konti na lang makakawala na kami kay Shauna. Konting-konti na lamang at

mawawala na siya sa buhay namin ni Amara.

We will be free. Gaya ng dati noong mga bata pa kami. I still remember when I first
saw her. That moment, when I saw her face, I was mesmerized by her beauty and her
attitude. Amara is a kind and sweet girl mula pa man noon. At hindi pa rin siya
nagbabago kahit na nangyari yong 'bagay' na yun sa kanya at sa mga kaibigan niya.

Naging anti-social man siya ng ilang taon matapos ang pangyayaring iyon, natutuwa
ako at ngayon ay mgs kabigan na siya.

Mga lalaki nga lang.

Pero tiwala naman ako kay Amara.

Hindi pa man nakakahuma ay muling tumunog ang aking cellphone. Kunot-noong

tiningnan ko ang caller.

Why's my Mom calling me?

Sa hindi malamang dahilan ay biglang umusbong ang kaba sa dibdib ko.

"Yes, Mom?" I answered.

I heard sobs. Umiiyak ba siya? "Mom, are you crying?"

Mom didn't answer. Tanging naririnig ko lang ang pigil niyang iyak. Mas lalo akong
kinakabahan.

"Mo-"

"A-Art.. Si..si..si A-Amara.." then she cried hard. Nagsimulang magtambol ang puso
ko. Anong.. May nangyari bang masama sa asawa ko? Bakit ganito si Mom? Why is she
crying? Pinagpapawisan na ako dahil sa kaba.

"W-What-" Inayos ko ang aking sarili. "W-What is it, Mom? What happened to my w-
wife?" I nervously asked.

Puro hikbi lang ni Mommy ang naririnig ko sa kabilang linya. Ano bang nangyayari?

Naiinis na ako at kinakabahan. Fuck.

"Mom! Tell me, what happened to her?!" I yelled frustratedly. Ang hirap ng hindi mo
alam kung anong nangyayari sa taong mahal mo.

"A-Art.." she cried. "S-She..she's dead!" I heard her loud cry. "Amara's dead,
Art!" And she cried louder.

Parang nabingi ako ng mga sandaling iyon at tumigil ang oras dahil sa narinig ko at
gumuho ang aking mundo.

Maging ang pintig ng puso ko'y tumigil din dahil sa nalaman.

She's dead?

My wife's...d-dead?

No..

No!

NO!

Paano?

Parang kanina lang ay kausap ko pa siya! Paanong nangyaring..

Wala akong mahanap na salita. Nagbibiro lang si Mom, hindi ba? Hindi totoo ang
sinasabi niya, hindi ba? Buhay ang asawa ko. Buhay si Amara.

"M-Mom.. if you're just putting pranks on me, I won't buy it-"

She cut me off. "I'm not pulling pranks, Arthur! Amara's dead! She..she had an
operation just.. just earlier and the doctor declared that she's dead at 3:53PM. A-
Art.. you're wife..-"

"PUTANGINA!" Itinapon ko ang aking cellphone dahil sa narinig. Lahat ng nasa ibabaw
ng mesa ay pinagtatapon ko rin.

Tangina. Si A-Amara? Pa-Patay na?

Paanong nangyari 'yon? Inoperahan siya kanina? May sakit ba sya? Bakit hindi ko
alam?!

Bakit hindi ko alam?

TANGINA TALAGA!

"Fuck, fuck, FUCK!" I slammed my table full of mess. Wala na akong pakialam sa kung
dokumento pa ang mga nasa mesa ko.

Wala na akong pakialam kung magmukha ako dito kung ano dahil nagwawala ako habang
naiyak. Wala na akong pakialam!

Tangina, ang asawa ko.

Ang asawa ko..

Blangko na ang isipan ko't ang tanging gusto ko ay ang magwala. Ang sakit ng puso
ko ng malamang patay na ang asawa ko.

Amara.. my Amara..

Para akong tinakasan ng kaluluwa.. hindi.. ng buhay. Ang tanging buhay ko'y nawala
na..

Paanong nangyari?

Paano siya namatay?

Paano?
Bakit wala akong alam?

Napakawalang kwenta kong asawa. PUTANGINA!

"FUCK! SHE'S NOT DEAD! FUCK! PUTANGINA! AMARA!" I shouted.

"Sir? SIR! OH MY GOD! ANO PONG NANGYAYARI, SIR?!"

"FUCK! PUTANGINA! PUTANGINA!" Lahat ng makita ko'y pinagtatapon ko.

"SHE'S NOT DEAD!" Rinig na rinig ko ang pagkabasag ng vase na hinagis ko sa galit.

"SIR! TAMA NA PO SIR!"

"FUCK! PUTANGINA! HINDI SIYA PATAY!" I faced the behind me and punched it so hard.

"Tangina. Tangina. TANGINA! HINDI! Hindi.. siya patay.." Nanghina ang tuhod ko't
napasandal sa dingding hanggang sa napalunod ako.

"Hindi patay ang asawa ko.. Amara.."

Nagagalit ako sa sarili ko dahil putangina, hindi ko man lang alam na may sakit ang
asawa ko't operasyon niya ngayong araw.. hindi ko man lang siya nasamahan.. hindi
ko man siya nadamayan.. hindi ko man lang nasabi sa kanyang magiging ayos ang
lahat.

Kung alam ko lang..

Bakit? Bakit hindi mo sinabi sakin Amara? Bakit tinago mo? Bakit ngayon ko lang
nalaman ngayong.. ngayong wala ka na? Bakit?

I cried hard.

Mahal na mahal kita, Amara. Mahal na mahal kita na ikakamatay ko kapag nawala ka.

Amara. Ang sakit. Ang sakit ng puso ko, Amara.. bakit iniwan mo ako? Bakit..
tangina bakit?

Malapit na eh.. malapit na tayong makawala kay Shauna bakit iniwan mo na akong mag-
isa? Bakit..

Napagod ka na ba kaya tuluyan mo na akong iniwan?, Napagod ka na ba kaya ngayon ay

wala ka na? Napagod ka na ba kaya hindi ka na lumaban pa?

Kung alam ko lang! Sasamahan kita sa laban mo, Amara. Bakit hindi ko alam? Bakit
wala akong alam? Napakawalanb kwenta ko, tangina! Dapat alam ko eh.. dapat alam
ko..

Dapat kasama ako ni Amara noong inoperahan siya.. dapat nandun ako sa tabi niya at
sinasamahan siya. Dapat nandun ako.. pero bakit wala?

Amara, my love..

"S-Sir.. nagdudugo p-p-po ang kamay at b-braso n-nyo p-po.."

"Amara.. Amara.. mahal na mahal kita, Amara.."

You promised me, Amara.. you promised me you will never leave me.. then why did you
leave me? All of sudden? Amara, why?!

"Mahal na mahal na mahal kita, Amara.. mahal na mahal.. hindi ka patay.. no.."

Kung kailangan kitang sundan, putangina, Amara, susundan kita..

--

65

IKATLONG PERSONA

Parang isang malaking bomba ang balitang patay na si Amara para sa pamilya niya,
mga kaibigan niya at lalong-lalo na para kay Art.

Art is lost. He doesn't know what to say or what to feel. All he know is he's also
dead. Amara is his life and without Amara, his life is nothing. He's dead.

He's driving going to their house noong araw ding iyon. He flew immediately. He
doesn't care about his responsibilities anymore. Kung umuwi siya noong isang araw
na binalak niya, mangyayari kaya ito?

Ngayon ay nagsisisi siya. Dapat ay umuwi siya noong may panahon pa siya. Hindi man
lang niya nakasama si Amara.

Pero agad niya ring winaglit iyon sa kanyang isipan.

He still believes that Amara is NOT DEAD. May kung ano sa loob niya na sinasabing
hindi si Amara ang nakalibing ngayon sa bahay nila, na hindi ito ang asawa niya, na
hindi ito ang taong mahal na mahal niya at paglalaanan niya ng buhay niya.

He doesn't know why but he can feel it.

Maghahatinggabi na siya ng makarating siya sa bahay nila ni Amara. Ayaw pa niyang

bumaba ng kotse niya dahil ayaw niyang makita ang asawa niyang nakahiga sa sarili
nitong kabaong.

'I don't want to believe that you're dead, My Amara.' He whispered. He's really
lost. His dark eyes became darker even more and there's no traces of emotions. Even
his heart. It feels like his heart is no longer beating the moment he knew that
Amara is dead. His face.. his blank emotionless face.. and his voice. His monotone
cold voice. Everything about him changed. He died. He also died.

Amara took her heart long time ago and knowing that she's now on her coffin, lying
peacefully, he'd be like that too.

He opened the door of his car and stormed out. He took a deep breath and let go, he
walked after.

Mabibigat ang hakbang na ginagawa niya. Sa loob-loob niya'y ayaw niyang maniwalang
patay na ang babaeng mahal niya. Hindi tanggapin ng sistema niya.

He opened the door of their house and the gloomy atmosphere welcomed him. He saw
his family and Amara's family as well, crying their hearts out.

May ilan ding nandodoon pa kahit sobrang gabi na. Laxus and his friends are also
here.. hindi rin makapaniwalang nasa kabaong ang babaeng importante sa kanila.

Kanina'y halos magwala si Brix dahil sa nalaman. Hindi lamang si Brix, halos silang
lima. Hindi nila tanggap. Ang bilis ng pangyayari.

Kanina lamang ay gumawa pa sila ng paraan para matulungan si Amara na makakuha ng

ebidensya laban kay Shauna.. at ngayong meron na silang alas, bakit kinuha naman si
Amara sa kanila?

Nais pa naman nilang sabihin kay Amara ang good news na iyon para matuwa ito. Para
malawa na si Shauna sa buhay nila. Nagbabalak na sila eh, pero bakit ganito ang
nangyari?

Nalaman nila ang balita dahil na rin nandoon sila sa bahay ni Amara. Matapos
tawagan ni Laxus sina Veen ay dumiretso sila sa bahay nina Amara, hindi nga lanag
kasama si Marrione. At doon, doon nila nalamang patay na si Amara dahil pumunta ang
mga magulang nito doon at hinahanap si Art. Hindi pala nila alam na nasa business
trip ito.

Masakit. Masakit para sa kanilang malaman na wala na ang nag-iisang babae sa grupo
nila. Na ang babaeng pinahalagahan nila ay patay na.

It feels dead.

Why do good people always taken away first? If you were in the garden, what flower
would you pick? The beautiful ones, right?

Lumapit si Art sa kabaong ni Amara. His heart is aching pero kinakaya niya.
Hanggang sa makahawakan na niya anh kabaong nito.

And he saw Amara's face. Clearly.

Lying peacefully. Amara.

At hindi na napigilan ni Art ang mga luha niya. He held back his tears not to look
weak in front of everyone's eyes. Pero ibang usapan na kapag si Amara na.

"Amara.." hinaplos niya ang mukha nito. Malamig. Malamig ang mukha nito at putlang-
putla, animo'y tinakasan ng dugo.

He lost words. Hindi niya alam ang sasabihin niya. Gusto niyang sumbatin si Amara
dahil sa pag-iwan nito sa kanya at hindi pagsasabi na may sakit siya pero kahit ano
pang gawin niya, maririnig pa ba siya ng taong mahal niya?

He stayed like that for couple of minutes. Until her parents approached him and
told him to take a rest but he refused.

"How.. h-how did sh-she d-died?" He stammered. He wants to know how his love died.

He have something in his head. What if Shauna did that to Amara? What if she flew
back here and took the opportunity of him not being with Amara's side to kill her?

His fist clenched. Magbabayad ka Shauna sa oras na malaman kong may kinalaman ka.
Amara's mother took a deep breath before telling him what exactly happened. "S-
She's driving her way here when someone bumped into her car and shoot her in her
heart. Naisugod siya sa ospital pero noong inaalis ang bala sa kanyang puso ay
nagkaron ng komplikasyon na siyang ikinamatay n-niya." And her tears started to
pour again.

His fist clenched even tighter. He thought of Shauna upon hearing what happened. So
it's Shauna's doing after all. Ito yung plano niya na napanood niya sa tape na
naabutan ni Art.

Halos dumugo ang palad ni Art sa pagngingitngit sa galit dahil sa nalamang dahilan
ng pagkamatay ni Amara.

Magbabayad ka Shauna.

•••

AFTER THREE DAYS

The woman, wearing all white suit, is on her way to her patient just to check if
she's already awake. It's been three days since her surgery was done and her
consciousness is still not getting back.

She opened the door where her patient is in and stormed in. She check what she need
to check.

"Kailan ka magigising? They need you." The woman murmured to the unconscious
patient.

She has high hopes that she'll recover soon. She heaved a sigh before turning her
back to her patient.

Babalik na lang ako mamaya para icheck ka ulit. Aniya sa isipan.

Ngunit hindi pa siya nakakailang hakbang ay nakarinig siya ng munting ungol kaya
gulat siyang napatingin sa pasyente.

And she saw her.. slowly opening her eyes.

"Thanks, God you're now awake!" She exclaimed.

She ran into her hugged her tight. How she miss her old friend.

--

A/N: Any confusions? Just comment and ask. 😉

66

Isang matinding liwanag ang aking nakita dahilan para mapapikit akong muli.
Pagbukas ko ng aking mga mata ay isang napakagandang paraiso ang aking nasilayan.

Nasaan ako?

Ang araw ay waring kakasikat pa lamang at hindi ito masakit sa balat. Ang mga puno
ay magarbo at berdeng berde ang mga dahon, ganoon din ang mga halaman. Ang mga
bulaklak ay napakagaganda at may mga paru-paro pang dumadapo.

Ang ganda dito!

Napatingin ako sa aking kasuotan. Nakaputi akong bistida. It's so light and
comfortable.

Nasaan ako?

Nilibot ko ang aking paningin. Walang tao. Ako lang ba ang nandito? Nasaan ako?
Bakit ako nandito? For sure ay walang ganitong klaseng lugar sa Earth.

Wait—

In-abduct ba ako ng mga alien?

Amp!

"Arf!" Napatigil ako sa paghehestirical sa loob-loob ko ng marinig iyon. So, walang

tao pero may aso?

Galing. 👏

"Arff!" The dog barked again kaya naman hindi na ako nagdalawang-isip pang
haligapin kung nasaan ang asong iyon. Malay nyo namang may kasama palang tao.

Pero teka, nasaan na nga ba?

Napatigil ako ng may marealize. I was in the operating room and undergoing a
surgery for my heart disease.

Don't tell me...

OH MY GOD!

AM I DEAD?!

LANGIT BA 'TO?!

Well, at least, sa langit ako pupunta. Pero teka, teka, patay na nga ako, gano'n?!
Kaloka ah! Wala pa kaming anak ni Art. Wala pa akong remembrance sa kanya! Jusq.

"Arff!" Nabalik ako ng makarinig muli ng tahol.

Ito na nga, pupunta na. Excited ka ha.

Kaya naman nagsimula na akong maglakad ulit at hanapin si doggie dogs.

Pero in fairness, ang ganda dito! Feeling ko tuloy nasa panahon ako nina Adan and
Eve. Tapos ako si Eve. Kaso walang Adan. Hays. Dapat bang isinama ko si Art? Tapos
ano—

Kaloka ka, Amara!

Nasa langit ka na nga't lahat ang dumi pa ng iniisip mo! Hindi ka papasukin ni San
Pedro eh!

Sinuway ko na ang sarili ko. Wala namang ibang sasaway kundi ako, di ba? Haler, ako
lang kaya ang tao dito!

So back to the topic, I'm now walking gracefully, charot, peacefully-kasi

napakapeaceful dito, while searching for that dog. Kung ganito lang sana kaganda
ang earth! Well, noon, oo. Pero ngayon? Maganda pa rin naman eh pero unti-unti ng
kumukupas dahil na rin sating mga tao.

Waste Disposal. Illegal Logging. Pollution. Deforestation. Illegal Mining. Illegal

Fishing. Sa dami ba naman ng rason na nakakaapekto sa pagkawala ng ganda ng Inang
Kalikasan ay ewan ko na. If only people have discipline to themselves, if only
people have initiative to do what is right, if only people think of not only
themselves but also the state of our own nature, Earth would be a better place to
live.

Pero ano pa nga ba?

People do things they think is right. Gawin mo ang tama kahit walang gumagawa,
gawin mo ang tama kahit IKAW LANG ang gagawa, gawin mo ang tama kahit hindi nila
ginagawa. At least, you do the right thing. To relate this to Earth, magtapon ka ng
basura sa tamang basurahan kahit WALANG gumagawa. Magtanim ka ng halaman at puno
KAHIT IKAW LANG ang gumagawa. Tulungan mo ang Inang Kalikasan kahit HINDI nila
ginagawa. At least, you'd help. At least, you have done something to save the
Earth.

Pero teka, ba't napunta sa Earth ang usapan? Eh naghahanap lang ako ang aso ah?
Kung saan-saan na naman naglilikot ang aking utak. Sa pagkakaalam ko ay puso ko ang
may deperensya, maging utak ko rin yata ay naapektuhan na.

Kidding aside, malapit na ako sa aso. Lumalakas na ang pagtahol nito eh. Rinig na
rinig ko na.

Nakakatuwa rin dito! This place looks so magical. Baka kapag nakaalis na ako dito
ay maging ako na si Aphrodite ah? Sounds good. Maganda naman ako.

Charoooot!

"Arff!" Oo na, malapit na nga di ba?!

Tumigil ako sa isang malaking puno. Dito na eh. Dito ko na narinig yung aso. Nasaan
na iyon?

Baka nasa likod?

Kaya naman umikot ako at pumunta sa likod ng puno and tada-

"Arff!" Gulat akong nakatingin sa aso. Oh, my-

"Piboni!" I exclaimed and carried him right away. Is he really Piboni?

Piboni's my dog when I was nine. Pero namatay din siya dahil sa nagkasakit ito.

Oh my my my!

So am I really in heaven now?!

Pero ayoko pang mamatay. Kailangan ko pang balikan si Art. Sina Mom and Dad pati
ang lima.

I looked at Piboni. Ang cute cute talaga niya. Namiss ko na si Piboni ng sobrs
sobra. Ang fluppy pa rin niya.

"Hi Piboni. Do you miss me?" I asked while cuddling him. Awwww, ang cute cute
talaga ni Piboni. Parang ayaw ko na tuloy siyang iwan!

Nagulat ako ng biglang tumalon si Piboni at tumakbo palayo. "Piboni!" I called him
and chased him. Saan pupunta ang asong ito, aber?! Is San Pedro here already?

Eh, teka, hindi pa nga pala ako nasusundo ni San Pedro. So, wala pa ako sa langit?
Gano'n ba yun?

O baka naman hahatulan pa ako? Alam kong hindi ako naging mabuting tao noong
nabubuhay pa ako, pero ayoko namang mapunta da impyerno.

Ghaaaaad.

Ang bilis namang tumakbo ng asong iyon!

Takbo lang ng takbo ni Piboni at ako naman ay habol lang ng habol. Hanggang sa
tumigil na rin ito. Napatukod ako sa aking mga tuhod at hinabol ang aking hininga.
Bilis tumakbo eh.

Sinulyapan ko si Piboni at nakita kong siyang nakatayo doon at nakatitig lang

sakin. Is this staring contest?

"Pi-Piboni n-naman! Ang bilis mong tu-tumakbo!" Singhal ko sa kanya kahit alam ko
namang hindi niya ako naiintindihan. Nang ayos na ako ay inayos ko na ang sarili
ko't tumayo ng tuwid. Nagulat naman ako sa kung nasaan kami ni Piboni.

Sa likod ni Piboni ay may isang malaking kawa. Ano 'to? May mangkukulam ba dito?
Hindi ko ito napansin kanina at ngayon lang. Piboni went to my back, at tinulak ako
papunta doon.

He wants me to be a witch?

Wala naman akong nagawa kaya nagpunta na lang din ako. May tatlong baitang pa akong
kailangang tahakin kaya umakyat na ako.

Puno ng usok ang kawa. May panghalo ba dito? "What should I do now, Piboni?" I
glanced at Piboni but he's just staring at me. Hays, ano nga bang makukuha kong
sagot sa aso?

Muli kong tiningnan ang kawa at laking gulat ng humawi ang usok at pinakita doon
ang mukha ni Art.

Kusang tumulo ang mga luha ko. Namimiss na kita, Art.

He's crying. Bakit siya umiiyak? Bakit umiiyak si Art? Tapos nagpalit ang imahe.
Sina Moma and Dad naman at katulad ni Art ay umiiyak din sila. Tapos sina Tito Carl
and Tita Angelou, they are also crying.

Bakit lahat sila ay umiiyak?

What's happening?
At muli itong nagpalit ng imahe. Imahe naman ng lima na umiiyak din.

Wtf, what the hell is happening? Why are they all crying? Kita ko ang sakit sa mga
mata nila. Nasaan ba sila? Gusto ko silang makita!

At muling bumalik kay Art. Pinakita dito na gabi-gabi siyang nagwawala at umiiyak
and it also hurts me so damn much!

Nang biglang mawala ang mga imahe't biglang naging usok na lamang. Ako naman ay
natuod lang doon.

Anong—

"It's not your time yet, you need to go back." I heard a voice out of nowhere kaya
nagpalinga-linga ako pero wala akong nakita.

Imposible namang si Piboni iyon. Pero tumingin pa rin ako sa kanya at nakita ang
malungkot na mata ng aso ko. Naiintindihan ba nya ako?

"I'm sorry, Piboni.. I'm sorry." Then I hugged him tight nang biglang lumiwag ng
sobra. Napapikit ako dahil sa tindi nito and next thing I knew...

"Thank God you're now awake!"

--

67

"Thank God you're now awake!" Someone exclaimed and immediately hugged me tight.

Hindi naman ako makakilos dahil feeling ko'y nagmanhid ang buo kong katawan.

Kumalas ang babaeng yumakap sa akin at nang makita ang mukha nito ay saglit akong
natigilan.

W-What is she doing here?

"Marrione.." I murmured her name. She just smiled at mr with teary-eyes.

"Mabuti naman at gising ka na! You are three days unconscious." Anito. "Oh, wait,
kailangan muna pala kitang i-check kung okay ka na. I'll call Ate Shaine." Hindi pa
man ako nakakasagot ay umalis na siya.

Napabuntong hininga ako.

Shems. Is that a dream? Yung kanina? Jusq naman! Why is that? Why do I need to have
a dream like that?

Natakot ako do'n ah. Akala ko'y nasa langit na ako. Pero panaginip nga lang ba yon?
Hmmm... I don't know.
And what is Marrione doing here?

Uupo na sana ako sa pagkakahiga ng biglang bumukas ang pintuan at iniluwa noon si
Marrione kasama si Dra. Sad este Shaine Apple.

"How are you feeling?" Tanong agad ni Dra. Sad sa akin ng makalapit.

"I feel okay." Sagot ko though I feel numb pero keri naman.

"I'm glad you're okay now." Ngumiti siya sakin at marahas na binalingan si
Marrione.

Do they know each other?

"At ikaw Jewel, sinong may sabi sayong suotin mo ang uniporme kong pangdoktor ha?"
Singhal ni Dra. Napakamot naman si Marrione sa ulo.

"Eh kasi Ate, hindi ako papasukin dito. Sorry na! Gusto ko lang namang malaman ang
kalagayan ni Amara eh!" Sagot naman ni Marrione. Kumunot naman ang aking noo.

Magkakilala ba sila? Bakit parang close sila? May koneksyon ba sila sa isa't isa?

"Wait guys, do you happen to know each other?" Napatingin sila sa akin at si
Marrione na ang sumagot sa aking tanong.

"We're half sisters, Amara." Gulat naman akong napatingin sa kanilang dalawa. I
knew it! Kaya pala medyo may kamukha si Dra. Shaine! Iyon pala'y si Marrione!

"Owkey? Soooo...?" Wala na akong masabi eh. Pero teka, three days na raw akong
walang malay?

So it means, nakauwi na si Art!

"Wait.. I'm three days unconscious, right?" Tumango sila. Mahina akong napamura. "I
need to call Art! Baka hinahanap na niya ako!" I hysterically said.

Pero ang dalawa ay napatitig lamang sa akin. Why? Anong nangyari?

"Amara.. you need to know something.." Ani Marrione. Ano yon? May masama bang
nangyari kay Art?

"Ano 'yun?" Kinakabahang tanong ko. Marrione glanced first to Dra. Shaine at
mukhang nakuha yon ni Dra. kaya nagpaalam itong umalis na.

Umupo si Marrione sa tabi ko at hinawakan ang magkabila kong kamay. Napalunok naman
ako dahil feeling ko'y masamang balita ang hatid niya.

"Ganito kasi ang nangyari, Amara... they thought.. they thought you're dead."
Napaawang ang bibig ko pero walang lumabas na salita sa bibig ko.

Ano raw?!

Ako?

Inakala nilang patay?

Teka.. pero nandito ako! I'm here! Alive and kicking! What the hell is this
sorcery-
"I'll explain to yiu everything, okay?" Tumango lang ako sa kanya at hinintay ang
paliwanag niya.

"May gumaya sa mukha mo at pinag-utos yon ni Shauna. May plano si Shauna na may
magpapanggap na ikaw at sasabihin kay Art na hihiwalayan mo na siya para silang
dalawa na ang magkasama. I heard that when I'm still there, noong bihag pa ako ni
Shauna. Pero hindi ko alam kung ano talaga ang totoong nangyari at kung bakit
namatay ang babaeng may kaperang mukha mo. Ang alam ko lang ay noong araw ng
operasyon mo yun gagawin ni Shauna at nangyari lang na operasyon mo nga at wala ka
sa bahay nyo at dapat ay dudukutin ka doon ng mga tauhan ni Shauna para itago't
pahirapan. At nangyari na lang iyon, may bumaril doon sa pekeng Amara sa puso at
ikinamatay niya ito. Ajg inakala ng lahat ay patay ka na dahil nga sa kamukha mo
iyon." Paliwanag niya.

What the fuck.

Gaano na ba talaga kabaliw si Shauna at talagang ginawa niya ang bagay na ito?

"Eh ikaw? Paano mo nalamang-"

"Noong nakita mo ako at tumakbo ako palayo sayo. I contacted Ate Shaine amd besides
matagal ka na niyang kilala dahil nakukwento kita sa kanya noong hindi pa ako
nadudukot ni Shauna. She told me that you have a heart disease and needs to be
undergone a surgery. Kaya alam kong hindi ikaw iyon. Pero hindi ko naman masabi sa
kanila na buhay ka dahil kay Shauna. She already knew na patay ka na pero hindi ko
alam kung hinahanap ba niya yung pekeng Amara. Sasabihin ko rin naman eh,
hinihintay lang kitang magising at buti na lang at nagising ka na. We have lots of
things to tell you at alam kong matutuwa ka doon." Ani Marrione.

Wait—

Naalala ko yung plano namin.

"You mean, nakita ka ng mga tauhan ni Laxus—"

Pinutol na naman niya ang sasabihin ko. "Yes, at nakagawa na kami ng plano. We'll
explain it to you once they are here already. Tatawagan ko lang sila."

Pagkaalis niya'y napaisip ako. Did I miss something here? Marami pang hindi
nasasabi si Marrione and I need more of her explanations.

Naguguluhan ako eh. So damn confuse.

Pero peste talaga. Ang lakas ng loob ni Shauna na gawin sakin yon. Ang ipagaya ang
mukha ko at magpanggap na ako para makipaghiwalay kay Art?

She have gone too far!

Sobra na siya. Hindi ko na hahayaan pang manalo si Shauna ngayon! Nakakabwiset ang
baliw na yun ha. Nagawa pa talagang ipagaya ang mukha ko eh ang ganda ganda ko!

Kainis.

Dapat ako lang ang nag-iisang Amara! Nakooo. Nakakapanggalaiti ang babaeng iyon.
Bakit ang sobrang baliw non? I mean, sobra sobra na eh. Sobra pa sa sobra. Sobra
talagaaaaaa!

At ibig din bang sabihin na noong nakita ko siya noon ay nakatakas siya kaya
Shauna? Pero bakit? Bakit siya bihag ni Shauna? Anong kasalanan ni Marrione kay
Shauna? Si Marrione lang ba? Kaya ba wala akong balita kay Marrione dahil nasa
kamay siya ni Shauna? Magkakilala ba sila ni Shauna? May atraso rin ba siya kay
Shauna? Paano siya nakilala ni Shauna?

Sino ba si Shauna?

Naguguluhan ako!

Ito kasing si Marrione masyadong pabitin. Mamaya pa ikukwento kapag nakarating ang
lima. Pero kasama ba doon si Art?

Shit.

Ghaaaaadddd! I need answers!

I badly need answers, NOW!

Nagpakawala ako ng malalim na hininga.

Nagugutom na ako. Tangina. Seryoso, gutom na ako. Tatlong araw akong walang malay,
anong aasahan nyo? Sana naman may dalang pagkain ang lima at nako, kung wala ay
ibabalik ko sila sa sinapupunan ng kanilang mga ina.

I let out a sigh once again.

Namimiss ko na si Art.

Napaigtad ako ng marinig ang malakas na kalabog ng pintuan at gulat na napatingin

doon.

"AMARA!" They yelled and ran towards me. Nakita ko na lang ang sarili kong yakap ng
limang asungot na 'to.

Nakakamiss din pala ang mga ito?

--

68

"AMARA!" They yelled and ran towards me. At niyakap nila akong lima.

Yisnemen!

Nakakamiss din pala 'tong limang 'to eh.

Humiwalay sila. "Akala namin patay ka na talaga!" Ani Brix na ngayon ay naluluha
na.
Wag excited, Brix.

Peste kasi si Shauna. Gagawin lahat!

"Tinakot mo kami. Ba't hindi mo sinabi saming may sakit ka at ooperahan ka?"
Himutok naman ni Veen. Napakamot naman ako sa aking noo. Ito na nga ba sinasabi ko
eh.

"Nakakainis ka, Amara! Ang dami kong luhang iniyak doon sa pekeng Amara!" Saad
naman ni Laxus. I snorted. Sorry naman, di ko rin alam.

"Waaaaahhhh, namiss kita Amara girl!" Hosepina used 'her' voice again that made me
laugh. Tapos niyakap niya ako ulit.

"Hays, nakakainis pa rin. Akala ko masasayang na effort namin." Ani Simon na

naiiling pa. Sinamaan ko naman siya ng tingin. Ayaw na lang sabihin na namiss niya
rin ako. Hmp.

Effort? Effort saan?

"Sorry, okay? Hindi ko naman alam na ganito ang mangyayari. Sorry na guys." I
pouted. Baka sakaling eepekto.

"At least buhay ka!" Ani Brix. "Namiss kita, Amara!" At yumakap pa ito ng mahigpit
na halos kapusin ako ng hininga.

"Brix, ha, hindi nga ako namatay sa operasyon pero feeling mamamatay ako sa higpit
ng yakap mo." Saad ko ng humiwalay si Brix. He just peace signed na siyang
binatukan naman ni Joseph.

"Wala ka. Si Simon ang may pinakamalakas na iyak sa aming lima." Nakangising turan
ni Veen habang nakatingin kay Simon. Si Simon naman ay sinamaan lang ng tingin si
Veen.

Pfft.

"H-Hoy! 'Wag mo nga akong ibuko." Nag-iwas ng tingin si Simon at pinamulahan ng

mukha. Tss. Wala eh, si Simon yan eh.

Masanay na tayo dyan. Hahaha!

"Ikaw Simon ha~" I teased. Ang cute eh. Haha. Hindi naman makatingin sakin si
Simon. Alam nyo kasi, sa kanilang lima, si Simon yung minsan seryoso, madalas
hindi. Mukha palang seryoso pero yung totoo? No comment. Pero isa rin siyang
'NAPAKALAKING IN DENIAL'. Proven and tested.

Noong isang beses magkakasama kami, tapos biglang may nagpasabog ng masamang
hangin, siya yung unang nakaamoy pero yun pala, siya yung nagpasabog. Narinig daw
kasi ni Brix na katabi niya noong time na yun. Pero si Simon, nako, hindi pa rin
umamin siya. Todo tanggi pa rin at kandaturo kay Laxus! Eh, sobrang baho pa naman.
Amoy bulok na itlog.

Tapos isa pa, magkakasama rin kami, may dumaang magandang babae, pero mas maganda
ako, tapos itong mga ugok nagsisipulan naman, MALIBAN kay Simon. Ang sabi pa'y
hindi niya raw gusto at wala raw siyang panahon sa mga babae. Pero kinabukasan,
nakita na lang naming kasama na yung babae!

Amputsahsjdk. Ibang klase rin, ano? See? Ganyan po si Simon.

"H-Hoy, A-Amara! Hindi lang naman ako! Pati naman si Brix at Laxus! Isama mo pati
sina Veen at Joseph!" Aniya. Natawa naman ako.

I raised both my hands as if surrendering. "Oo na po, oo na. Sabi ko nga kayong
lahat." Natatawa kong sagot. Sinamaan ako ng tingin ni Simon at marahas na binaling
ang tingin sa iba. Natawa naman kami.

Pero teka. Wala si Art?

"Pero teka, hindi nyo ba kasama si Art?" Tanong ko. Gusto ko ng makita ang asawa
ko. Gustong-gusto ko na.

Nagkatinginan silang lima bago magsalita si Laxus. "Umuna na kami. Pero hindi pa
namin nasasabi sa kanya. Nagkukulong kasi si Kuya Art sa kwarto niya at.." he
paused and sighed. "..naglalasing siya, Amara. Hindi niya matanggap na.. na wala ka
na." Ako naman ay parang dinaganan ng mabigat na bagay sa puso ko.

Nasasaktan si Art.

"Tawagan nyo na sya, please, Laxus? Ayokong magkaganon siya gayong buhay na buhay
pa ako." I don't want to see him like that. Nasasaktan ako.

"P-Pero kasi-" hindi na natuloy ang sasabihin ni Laxus ng bumukas ang pintuan kaya
napatingin kami doon. It's Marrione. I even heard Simon 'tsk'. Hmmm..

"Amara, kumain ka na muna." Ani Marrione at laking pasasalamat ko naman! Kanina pa

akong nagugutom. Wala man lang dalang pagkain ang limang ugok na 'to.

"At kayong lima, umupo muna kayo.. maliban pala kay Simon, hayaan nyo siya dyan."
Ani Marrione at sinamaan ng tingin si Simon habang si Sai naman ay binelatan lang
si Marrione at nagdiretso sa sofa.

Okay..

Something's fishy...

Anyway, dahil gutom na ako, saka ko na lang sila papansinin. Nagsiupuan na rin
sila't ako naman ay nagsimula ng kumain. Si Marrione ay nasa aking tabi at nagbalat
ng mga prutas.

"Amara baby, gutom na gutom ka ba?" Tanong ni Brix pero hindi ko siya pinansin.
Gutom ako eh.

"Gago ka talaga, tatlong araw na tulog si Nayely!" Ani Laxus at nakita ko sa

peripheral view ko na binatukan niya si Brix. Nakoooo, nakakamiss pala ang tawag
niya sa aking 'Nayely'? Lately kasi ay 'Amara' na rin tawag niya sakin eh.

"Amara girl, hinay hinay lang." Muntik na akong masamid dahil kay Hosepina. Eh
paano kasi, ginagamit na naman niya ang pang-bakla niyang boses. Nasanay na ako sa
manly voice niya eh Inabutan naman ako ni Marrione ng tubig at nagpasalamat sa
kanya.

"Yan, sabi na kasing hinay hinay lang." Sabat naman ni Veen. Tumingin ako sa kanya
at binelatan saka pinagpatuloy ang pagkain..
..ng may maalala ako.

Si Art!

Nilunok ko muna ang nasa bibig ko bago nagsalita. "Laxus, tawagan mo na si Art.
Papuntahin mo dito." Nagsusumamo ang aking boses. Ganitong alam ng lahat na 'patay
na ako', hindi na pwedeng may makakita sa akin labas. Lalo pa't ang alam ni Shauna
ay ako talaga yun, yun ay kung yun nga ang alam niya, malabong makalabas ako ng
walang disguise.

Edi hindi na rin ako makakauwi sa bahay?

San ako titigil?

Sa condo—

OH MY GOD!

SI FAMI!

Ang tagal ko ng hindi nakakausap yong batang iyon. Teka, nasan ba cellphone ko?

Ang tagal pala ng tatlong araw.

"Sige, tatawagan ko na si Kuya Art. Pero anong sasabihin ko? Sasabihin kong buhay
ka-"

"No. Just tell him na may kailangan siyang malaman tungkol sa pagkamatay ni Amara
at kailangan natin siya." Ani Marrione. Tumango naman si Laxus bago lumabas. I
heard Simon snorted at inirapan si Marrione.

Teka nga. May nakakaligtaan ba ako?

Bakit feeling ko may kung ano kina Marrione at Simon?

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa dalawa na mukhang napansin ni Veen.

"Alam mo kasi bespren, kung hindi mo naitatanong, aso't pusa kasi ang dalawang yan
simula noong makilala namin si Marrione. Hindi magkasundo kahit sa maliliit na
bagay kaya ayan, ang laki ng galit sa isa't isa." Paliwanag naman ni Veen at
nakatanggap siya ng masasamang tingin galing kay Sai at Marrione.

Sabay pa!

At sabay ding nagkatinginan ang dalawa at sabay ding umiwas. Ay iba rin. Destiny!

"Tss. The more you hate, the more you love daw-"

"May sinasabi ka, Brix?" Pagputol sa kanya ni Simon. Ako naman ay pinapanood lang
sila habang kumakain.

"Ah, oo, ang sabi ko, baka magkatuluyan kayong dalawa-"

At naputol na naman ang sasabigin ni Brix ng kinontra iyon ng dalawa. "NO WAY!"
Sabay na naman.

"-at baka magkaanak pa." Pagpapatuloy ni Brix. Mukha namang nandiri ang dalawa sa
sinabi ni Brix.
Natawa naman ako, si Joseph at si Brix, at si Veen ay nailing habang natatawa rin
sa inaasta nila. Ay naks! May ka-forever na si Simon.

"Never akong magkakagusto dyan 'no." Ani Marrione sa tabi ko at inirapan si Sai
bago bumaling sa akin. "Kumain ka pang marami, Amara." Saka niya nilagyan ulit ng
pagkain ang plato ko.

"Ha! Mas lalo naman ako. Bulag lang magkakagusto sa'yo!" Sagot naman ni Simon.

She snorted. "At least kahit bulag magkakagusto sakin. Eh sayo? Ha! WALA NIISA! Asa
ka pa." Marrione scoffed. Pakiramdam ko, bawal silang magsamang dalawa at World War
III na.

"Aba't—"

Bumukas ang pintuan at pumasok si Laxus kaya hindi na natuloy ni Sai ang sasabihin
niya. "Buti na lang at napilit ko si Kuya Art. Parating na yun ngayon." At
nginitian ako ni Laxus.

Okaaaaayyyyy.

Excited na akong makita ang asawa ko! Ano kayang magiging reaction ni Art?

Natapos akong kumain at lumabas naman si Marrione para puntahan si Dra. Shaine.
Naiwan kaming anim dito. Si Brix ay nakaupo sa tabi ko sa kanan at si Laxus sa
kaliwa na katabi si Veen. Si Simon at Hosepina naman ay inilapit ang sofa sa kama.

Nakatingin lang ako sa kanila hanggang sa makaupo silang lahat.

"Buti na lang talaga Amara at successful ang operation mo." Panimula ni Veen.

"Sinabi na samin ni Marrione kung anong sakit mo. Kaya pala bigla ka na lang may
iinuming gamot, nagdadahilan ka pang gamot sa sakit sa ulo." Pinaningkitan naman
ako ni Laxus. Napakamot naman ako sa ulo dahil totoo yun.

"Bakit hindi mo sinabi samin?" Napatingin ako kay Joseph dahil ang seryoso ng boses
nito. Nakahalukipkip ito't matamang nakatingin sakin. Napayuko na lang ako at
pinaglaruan ang daliri ko.

Bakit ko nga ba hindi sinabi sa kanila?

"Ano ka ba naman, Joseph! Umayos ka nga!" Ani Brix.

Joseph sighed. "Sorry, Amara. Nakakatampo lang kasi. Sana nasamahan ka namin noong
inooperahan ka. Sana hindi ka nag-isa. Kaibigan mo kami, Amara." Aniya. Ang daldal
talaga ng baklang 'to.

"Oo na, sorry na nga. Eh kasi hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa inyo eh. At
isa, pinoproblema ko pa yung kay Shauna.. kaya nawala na rin sa isip kong sabihin
sa inyo." Sagot ko naman. Someone patted my head kaya napaangat ako ng tingin at
nakitang si Laxus yon.

"Okay na, Amara. Ang mahalaga naman ay successful ang operation mo at nakaligtas
ka." Ani Laxus ng nakangiti kaya nangilid naman ang mga luha ko.

Bakit kaibigan ko ang mga ito? Huhuhu. Ang swerte ko namaaaaaan.

"Sorry na please?" Tiningnan ko sila isa-isa. Brix nodded and patted my head as
well. Si Joseph naman ay nakakunot pa rin ang noo pero kalaunan naman ay pinatawad
na rin ako. Si Simon ay tumango lang pero si Veen!

"Veen naman eh!" Baliw talaga ang bespren kong 'to. Nagdadrama pa! Eh kasi pano-

"Grabe ka, Amara. Ang tagal na nating magkaibigang dalawa tapos hindi mo man lang
sinabi sakin? Ano pa't naging bespren mo ako? Ha? Sagot! Sinong nakabuntis sa'yo-
ARAY KO NAMAN!" Daing niya ng batukan siya ni Laxus. Gago talaga 'tong si Veen.

Hindi pa ako nasanay!

"Thank you so much for your concern, bespren." I sarcastically said while shooting
death glares to him. Ang loko? Ayun, ngising-ngisi pa.

"Tsk, maliit na bagay bespren." He grinned. Napailing na lamang ako. Wala ng pag-
asa si Veen.

Nagkwentuhan lang kami doon. Kadadaldal ng mga ito eh. Kadaming kwento. At meron pa
raw silang ikukwento kapag nakabalik si Marrione at kapag dumating na rin si Art-

Halos mapaigtad ako sa gulat dahil sa lakas ng kalabog ng pinto. Nang mapatingin
ako doon ay nahigit ko ang aking hininga.

His deep black eyes are staring at me while breathing.

"Art..."

--

69

His deep black eyes are staring at me while breathing heavily.

"Art.." ang lakas ng kabog ng puso ko habang nakatitig sa mga mata niya.

Nangilid ang mga luha ko ng makita ko ang mukha niyang pagod na pagod. Namiss ko
siya sobra.

"A-Amara.." his voice broke. Inapat na hakbang niya ang pagitan naming dalawa at
kinulong ako sa mga bisig niya at tuluyan na akong umiyak at niyakap siya pabalik.
Ang higpit ng yakap niya. Yung tipong hindi ka na papakawalan pa.

"Uh, balik na lang kami mamaya." Ani Laxus at kasunod noon ang pagsara na lang ng
pinto ang narinig ko.

I sob and tighten my hug. Namiss ko si Art. Noong ako lang mag-isa ang pumunta dito
sa ospital, pakiramdam ko mag-isa lang ako at walang kakampi. Last minute na ay
napag-isipan ko pang sabihin sa kanila pero hindi na ako nag-abala.

Pinagsisihan ko yun.

Kumalas siya sa yakap at hinawakan ang magkabila kong pisngi. Nakita kong umiiyak
na rin si Art. Tumitig siya sa mga mata ko. "I knew it. Hindi ka patay. Hindi mo
ako iniwan.." pinagdikit niya ang noo naming dalawa. "Akala ko wala ka na, Amara..
Akala ko iniwan mo na ako. Akala ko hindi mo na tutuparin ang pangako mong hindi mo
ako iiwan. Amara.."

I'm silently crying and my tears never stopped flowing.

"Halos mamatay na ako noong nalaman kong patay ka na.. pero alam ko, hindi ikaw
'yon. Hindi ikaw yon kasi buhay ka pa. Alam ng puso kong buhay ka pa, Amara.. at
napakasaya ko kasi nandito ka, nahahawakan ko.. Amara.. mahal na mahal kita..
please, wag mo naman akong iiwan? Mamatay ako kapag nawala ka sa buhay ko." Tumango
ako sa sinabi niya.

Kahit ako. Iwan ka lang Art ay hindi ko na magawa, mawala ka pa kaya? Ikamamatay ko
'yun.

Lumayo siya at tumitig ulit sa akin. "Sabihin mong hindi ikaw ang nasa kabaong,
Amara.. sabihin mong ikaw ang tunay kong-"

Hinalikan ko siya. Smack lang. Daming sinasabi eh. Kita ko naman sa mukha niya ang
pagkagulat. "Nagmomoment tayo eh, panira ka talaga. Ako 'to! Ang maganda mong asawa
na nagngangalang Amara!" At saka ko hinawakan din ang magkabila niyang pisngi at
pinagkiskis ang tungki ng ilong naming dalawa at lumayo rin.

"Tanda mo noong may nakita tayong palaka noong mga bata pa tayo? Sa halip na ako
yung matakot sa ating dalawa, nauna ka pang magtatakbo palayo at iniwan ako!"
Natatawa kong saad. Totoo 'yon. Art is afraid of frogs. Namumutla talaga siya kapag
may nakikitang palaka.

Na lubos kong kinatutuwa!

"Kulang pa? Noong nasa tree house tayo. Noong tumalon tayo pababa tapos sumabit ang
short mo sa nakausling sanga ng puno kaya ang ending, nakalambitin ka sa puno-"

Ako naman ang hindi niya pinatapos dahil sinunggaban na niya ako ng halik.

Namiss ko 'to.

His tounge explored inside my mouth. Biglang uminit. Ba't ganon? Mapusok ang halik
niya at waring uhaw na uhaw. Medyo mabilis din pero sinasabayan ko na lang.

Nakakalunod!

His hands roamed in my body. Naramdaman ko na lang ang malambot na kama sa likod
ko. His kiss went deeper and deeper. Nalulunod na talaga ako. I miss everything
about him. His hugs, kisses, touch. Lahat. I miss him so much.

At pwede na kaming magkaanak since successful naman ang operation ko. Oras na para
tuparin ang gusto niyang magkaanak kaming dalawa.

Saglit lang humiwalay at tinitigan ako sa mata. "I love so much that I will die if
you die. I love you so much that I will die just not seeing your face, kiss your
lips, hug you.. I love you so much, Amara.." And he dipped down again for a kiss.

Hindi katulad kanina, he's now kissing me passionately with pure of love and care.
But still, nandoon pa rin yung init. Hindi nawawala.

Pero hindi rin iyon at nagtagal at naging mapusok ulit ang halik niya. Lalo namang
nag-init dito sa loob. Jusq. Wala bang aircon?
Bumaba ang halik niya papunta sa leeg ko at ang isa naman niyang kamay ay pumasok
sa suot kong hospital gown at hinahaplos ang aking tiyan pataas ng pataas hanggang
sa umabot sa dibdib ko.

Kinagat ko ang ibaba kong labi para hindi makagawa ng ungol. He left hickeys in my
neck before kissing me again in my lips.

"Hmm," I moaned between our kisses. Shit. His lips are so sweet. Sana akin din-

Nanlaki ang aking mata ng may maalala.

Itutulak ko sana si Art pero hinuli niya ang mga kamay kong nasa dibdib niya at mas
pinalalim pa ang halik.

Art naman eh!

"A-Art.." tatawagin ko lang dapat ang pangalan niya pero ba't nagtunog ungol yata
yon? Lumayo siyabng tuluyan at huhubarin na sana ang hospital gown na suot ko ng
pigilan ko siya.

Taka naman siyang tumingin sakin at hilaw naman akong ngumiti. Nakakahiya ah. Umupo
ako. "E-eh kasi.." hindi ko tuloy masabi.

"Eh kasi ano?" Tanong ni Art. Nayuko ako at kinagat ang labi ko.

Ang tanga mo kasi, Amara!

Uso kasing maging hygienic minsan bago lumandi.

"Amara?" Tawag niya ulit. Namumula na siguro ang mukha ko sa hiya.

Huhuhu. Andun na eh. Ba't kasi naalala ko pa?

"Amar—"

"Eh kasi hindi pa ako naliligo at nagtu-toothbrush!" Tumunghay ako pero nakapikit.
Naghintay ako ng isasagot ni Art pero wala.

Akala ko wala pero narinig ko ang malakas niyang tawa kaya nagmulat na ako ng mata.

At si Art?

Hayun!

Utas na sa kakatawa. Bwiset 'tong lalaking 'to ah. Pakipaalala nga saking mahal ko
'to.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Sige, tawa ka lang dyan. Hinding-hindi ka makakaisa!"

Hmp, ako pa? Bahala siya dyan.

"Haha-I'm sorry, my love. Hindi na promise." Anitong natatawa pa. I crossed my arms
and pouted. Nakakainis ah.

Bakit kasi hindi pa ako naliligo at nagsesepilyo? Ghaaaad. Kadiri ka, Amara.
Nahalikan ka na't lahat ni Art!

"It doesn't matter, my love. Kahit ilang linggo ka pang hindi maligo or what,
gagawin ko pa rin yun sa'yo." He said while grinning, exposing his perfect set of
white teeth.
Naconscious naman lalo ako. Peste naman.

"So, ituloy na natin?" I shook my head. Ayoko nga! Nakakahiya. Hindi pa ako nali-

"ART!" Hiyaw ko ng biglaan niya akong inihigang muli. Pero mas nagulat ako ng
makarinig ng pagkapunit at nanlalaking tiningnan ang hospital gown ko na ngayon ay
sira-sira na!

Nagbalik ang tingin ko sa kanya at nakaawang ang bibig pero agad niya akong
hinalikan.

Jusq naman, Art!

He massage my breast with his left hand habang ang isa ay hinahaplos naman ang
aking binti.

"Hmmm," muli kong ungol dahil sa sensasyong nararamdaman ko. My toes even curled!

Humiwalay ang labi niya sa labi ko at hinalikan ang leeg ko pababa hanggang sa
makarating sa gitna ng dibdib ko.

Pakiramdam ko'y kakapusin akonng hininga.

His left hand went at my back and unhooked my bra—

"TANGINA! PORN! PORN! LABAS!" Napamulat ako at dagliang tinulak si Art at gulat na
napatingin sa may pinto. Doon ko nakita ang lima. Si Laxus na may takip ang mata ng
kamay pero nakasilip sa pagitan ng mga daliri, si Veen ay nasipol habang sa taas
nakatingin at ang tatlo naman ay nakatalikod.

Nagtalukbong ako ng kumot dahil sa hiya. Feeling ko ay tumaas lahat ng dugo ko at

nagpunta sa mukha ko.

Nakakahiya ka, Amara!

I heard Art cussed. "Don't you know how to knock, Laxus Villaruel?" Halata ang inis
sa boses ni Art.

Laxus chuckled. "Sorry, insan. Hindi mo naman sinabing may gagawin pala kayong
IMPORTANTE ni Nayely." Nako, naiimagine ko ang mukha ni Laxus na nakangisi habang
sinasabi iyon. Ang sarap tuloy tapyasin ang labi ng lintik na lalaki 'yon.

Napakagat ako sa aking labi. Paano ko haharapin ang limang iyon? Nakita nila kaming
muntik ng gawin 'yon'. Jusq naman!

Nakakahiya talaga!

Bahala na nga mamaya.

--

70
Matapos ang nakakahiyang pangyayari kanina ay haya'n, at nandito kami sa aking
kwarto dito sa ospital.

"Uh, guys, yoohoo? May nangyari ba?" Kunot-noong tanong ni Marrione. Marahil ay
nagtataka siya kung bakit ang tahimik namin.

Lol.

Tahimik pero alam kong natatawa pa rin ang limang ugok na ito sa isip nila. Noong
makita nila kami na nasa gano'n ay halos magpakain na ako kay Art-este sa lupa. Oo,
sa lupa sa sobrang kahihiyan.

"Hm, muntik na-"

"Brix!" Pinandilatan ko ng mata si Brix. Napakagago talaga. Wala bang filter bibig
nito? At ang loko? Hayu'n, ngising-ngisi naman.

"O..kay?" Mukhang nawi-weirdo-han na sa'min si Marrione pero hala, hayaan mo siya.

Then silence filled the four corners of the room.

Inutasan na lang ni Art si Laxus na bumili ng mga damit ko kanina noong nakita nila
kami sa gano'ng ehem.. alam nyo na.. ehem. Noong una ay hindi pa ako pumayag dahil
syempre, si Laxus yon tapos bibili rin siya syempre undergarments ko, hindi ba't
mas nakakahiya iyon?

Pero ang loko-loko ay pumayag pa't sinama pa si Simon na isa ring, hmp, nakoooo!
Wala na rin akong nagawa. At ito nga, suot ko na ang binili nila.

Nakakapagsisi.

"Bakit nakabusangot ang mukha mo, Amara?" Tanong ni Veen. Napatingin ako sa kanya
at nakitang nakatingin din pala silang lahat sakin.

Si Laxus at Simon ay may nakakainis na ngisi sa kanilang mga labi. Pakikuha nga ako
ng kutsilyo't tatapyasin ko ang mga labi nila.

"Sinong matutuwa kung ito ang suot ko?" At inalis ko ang kumot na nakataklob sa
katawan ko. Tumawa naman sina Laxus at Simon ng makita ako, at natatawa na rin ang
iba maliban kay Art na madilim ang mukha.

Eh, paano ba naman kasi, ang binili nina Laxus na damit ay hindi naaangkop sa mga
tipo kong kasuotan. Ano ako, pokpok? Tangina talaga. Short shorts, ripped pa! Tapos
spaghetti strap na sando. Ano 'to?

"Ang sexy mo pala talaga, Amara." Sinamaan ko ng tingin si Simon. Napakagago.

Babatuhin ko na sana siya ng unan ng tumayo si Art at tinakluban ang katawan ko ng

kumot. Napatingin ako kay Laxus na ngayon ay napalunok at namumutla na. Hah!

"Laxus," Art called his name in a dangerous tone. Tanda ko noong nasa school pa
siya at propesor pa, ang dami kong naririnig kay Art na mga sabi-sabing nakakatakot
daw itong magalit, seryoso rin at hindi palangiti. Mahigpit din daw ito na
napatunayan ko naman dahil 'di ba nga, propesor ko siya dati.

"Ah, h-hehe, Ku-Kuya Art.." napakamot sa kanyang ulo si Laxus. Napatingin siya
sakin waring humihingi ng saklolo pero binelatan ko lang siya.
"Is that even a decent clothes?" Tanong ni Art at masama ang tingin kay Laxus.
Namawis ang noo ni Laxus at ang apat ay natuod.

Ganyan nga Art. Kinakawa nila ako.

"A-Ah.. ano-"

"Ibibili mo siya ng bago o ipapasuot ko sayo ang suot ni Amara ngayon?" Tiim-bagang
na saad ni Art. Napatawa ako ng dumaan sa imahinasyon ko ang hitsura ni Laxus na
ganito ang suot niya.

Mga kalokohan kasi kaya 'yan.

Bigla namang may kinuha si Laxus sa likuran niya na paperbag at dali-daling inabot
ito sakin. Saan nanggaling 'to?

"A-Ah, Nayely, y-yan talaga ang damit m-mo eh.." nauutal na saad ni Laxus. Sa likod
niya'y kita ko ang natutuwang ekspresyon ni Veen, Hosepina at Brix.

"Hmp!" Kinuha ko ito at tumayo para makapagpalut ng damit. Nakabalot pa rin sa

katawan ko ang kumot. Nakaligo at nakasepilyo na rin ako. Pwede na raw eh kailangan
ko pang lumagi dito ng isang linggo pa para maobserbahan.

Narinig ko pa ang pangangaral ni Art kay Laxus at Simon bago ako pumasok sa banyo.

'Yan kasi.

Nagkatinginan ang anim bago muling humarap samin ni Art. Habang si Art ay nasa tabi
ko, hawak ang kamay ko.

Marrione heaved a sigh. "May sasabihin kami sa inyo." Panimula niya. I just looked
at them waiting for what they are going to say.

"First, I want you to know that Shauna is not Shauna." Nangunot naman ang aking
noo. Anong ibig niyang sabihin? "Shauna is Jaisse." My eyes widened.

Ano raw?

Si Jaisse?

At si Shauna?

"O-oh my, totoo? How's that even happened?" Gulat kong tanong. Pansin kong humigpit
ang hawak ni Art sa kamay ko.

"Hindi ko alam kung paano sila nagkakilalang dalawa ni Shauna pero ang alam ko lang
ay nagpalit sila ng mukha at pinapatay niya si Shauna." Ani Marrione. Mas lalo
akong nagulat dahil doon at natutop ko ang aking bibig Nagawa 'yon ni Jaisse? She's
a devil!

"Paano mo nalaman?" Tanong ko. Hindi naman sa ano, pero paano niya nalaman? Did
Jaisse tell her?

"Noong bumalik si Jaisse dito as Shauna, she told us everything.. na siya si Jaisse
at babalikan niya tayong apat. Kinulong niya kaming tatlo nina Harriet at Astrid
for five years I guess? Tapos may pinanood siya saming video tape kung saan si
Shauna at Jaisse ay nandodoon at pinag-uusapan ang pagpapalit nila ng mukha. Pati
ang surgery na naganap sa kanilang dalawa ay documented din hanggang sa nagkapalit
na silang dalawa ng mukha."

That explains why sobrang pinapahirapan niya ako sa mga kamay ni Art? Walang hiya
siya. Wala na ba siyang isasama pa?

"Nakulong kayo for five years? Nasaan na ang dalawa? Na kay Shauna-I mean, Jaisse
pa ba?" Jaisse is impossible. Really, really impossible.

"Nope. Fortunately, nakuha na namin sina Harriet and Astrid. Pati yung video tape
na pinanood niya samin ay nakuha na rin namin." Umawang ang bibig ko sa narinig.
You mean-

"Remember when you asked us for help? Dahil kay Brix, which is a great skillful
hacker, nakuha niya lahat ng information about kay Shauna. Maging ang location ng
bahay niya at blueprint nito. We made a plan at iyon ay ginawa namin noong araw ng
operasyon mo. Naging madali lang samin ang pagpunta doon dahil na rin wala roon si
Shauna, na yun pala ay pauwi pa lang ng Pilipinas galing France according to Laxus
na galing kay Sir Art, buti at hindi kami naabutan. Dahil nga sa blueprint na
nakuha ni Brix, napag-alaman naming may secret passages or tunnel sa loob ng bahay
ni Shauna este Jaisse na nakakonekta sa basement niya, kwarto niya at
pinagkukulungan nina Marrione dati. We sneaked in and thanks again to Brix for
being our guide, nakuha namin yung tape at naitakas namin ang dalawa mo pang
kaibigan." Mahabang paliwanag ni Joseph.

Naiiyak na naman ako. Tangina. Ang swerte ko talaga sa mga 'to eh. Sobra.

"Eh, ba't ang sabi nyo konti pa lang ang information na meron kayo?" Yun ang sabi
nila sakin noon. Don't tell me, plano rin nila yon?

They made a move without me.

They risked their lives just for me.

Ibang klase. Sobrang grateful ako at kaibigan ko sila. How can I thank them?

"It was Laxus' idea. He wanted to look for Marrione first before telling you
things. Pero noong nakita naman namin si Marrione, she suggested na wag muna raw
sabihin sa'yo at saka na lang namin sasabihin kapag may nagawa na kami. Because
Marrione wanted to help you too to get Jaisse out of your lives, Amara and Sir Art.
Alam naman naming mahirap kumilos lalo na kung nakatali ang leeg mo sa taong gusto
mong mawala sa buhay mo, kaya sana Sir Art, 'wag po sana kayong maooffend o ano sa
ginawa po namin. Gusto lang po naming tumulong." Ani Brix. Wews, ba't takot mga 'to
ang Art?

Art shook his head. Maiintindihan naman yun ni Art. "Don't worry. I don't have any
grudge with you guys, besides, I'm very thankful for helping us. May nakuha rin
pala akong video tape kay Shauna-Jaisse pala, noong nasa France pa kami. Magagamit
din natin 'yon." So, kumilos na rin pala talaga si Art?

Amara, ano? Paganda lang kaya mong gawin?

"Hm, how can I thank you guys? You've done too much and I want to-"

Simon wagged his index finger to stop me. "Amara, kaibigan mo kami. Gusto ka naming
tulungan lalo na noong nalaman namin kung ano ang pinaggagawa ni Jaisse sa buhay
nyo ni Sir Art." Okay. So nakaserious mode si Simon.
Pft.

Pero naiiyak talaga ako eh. Ang laking tulong ng ginawa nila. I didn't know that my
friends are agent-like persons. Sila na talaga ang kumilos para makakuha ng
ebidensya laban kay Shauna.

"A-Amara.." napabaling ang tingin ko kay Marrione. Nakatitig lang ito sakin pero
kita ko sa mga mata ang lungkot at saya? Mixed emotion.

"Maiwan na muna namim kayo." Napatingin ako kay Art ng sabihin niya iyon. Nginitan
naman niya ako. He kissed my forehead before walking out of the room.

I mouthed 'thank you' before he could finally closed the door.

"I-I'm really sorry for leaving you before. For running away.. hihingi naman kasi
talaga dapat kami ng tulong noon eh p-pero may humarang saming mga tauhan ni Jaisse
at sapilitan kaming pinapasok sa van noon pero nakawala kami.. at hindi ka na namin
nabalikan." Naluluhang sabi ni Marrione.

So that's what really happened before.

Nginitian ko siya. "Huwag ka ng mag-alala, napatawad ko na kayo. At isa pa, past is

past. Nangyari na ang nangyari at kahit anong gawin natin, hindi na maibabalik pa.
All we need to do is to accept what happened and move on. You said sorry and that's
enough. Thank you, Marrione, for helping me and for being a good friend to me." At
mas lalo siyang umiyak. Tumakbo siya papunta sa'kin at niyakap ako. I hugged her
back.

Time heals all wounds. Nasaktan ka man noon, darating ang araw na maghihilom ang
mga sugat na natamo mo at matatanggap ng buong puso ang nangyari sa'yo.. kahit
sobrang sakit pa. And you should take that as a lesson in life to grow more mature
and strong. We should learn how to forgive, although it's hard to forget, at least,
learn how to accept.

--

71

"Amara." Art called my name while combing my hair using his fingers. Ang isang
braso niya'y nakapulupot sa bewang ko at nakayapos sa'kin.

Gabi na at nakaalis na ang lima pati si Marrione. Kaming dalawa na lang ni Art ang
natira dito sa ospital.

"Hmm?" Inaantok na ako. Ang daming nangyari kanina at daming rebelasyon.. pati
kahihiyan. Hindi pa rin mawaglit sa aking isipan ang nangyari kanina na nakita kami
ng lima sa gano'ng posisyon.

Tapos kung makareact naman ang lima akala mo'y batang napakainosente. Hmp.

At mas lalo yung rebelasyon tungkol kay Shauna. I still can't believe that Jaisse
can do such thing. She's.. she's impossible. I mean, I don't know how to describe
Jaisse is.

"I love you." Art whispered.

Tengeneng yen, kenekeleg eke. Hayup!

Mas siniksik pa niya ako sa kanya. Ako naman ay humigpit ang yakap sa kanya. Namiss
ko talaga si Art. Seryoso.

"Gabi na, nagpapakilig ka pa." Biro ko. He chuckled.

"Kinilig ka?" Otomatikong umirap ang aking mata. Aba'y alangan namang hindi ako
kiligin! Mahal kaya kita.

Tiningnan ko siya, ganon din siya. Tiningnan niya rin sarili niya-charot! Tiningnan
niya rin ako. "Alangan naman, Art. Ikaw ang nagsabi eh. Kikiligin talaga ako. At
saka, mahal din kita." At saka ngumiti sa kanya ng pagkatamis-tamis.

He smiled to me, too and gave me a peck in my lips. Siniksik niya ulit ako sa kanya
at mas himigpit pa ang yakap.

I miss being in his arms.

"Why didn't you tell me about your heart condition?" Ito na, interrogation session
na kami ni Art. Akala ko ay hindi na niya itatanong.

"I don't know how to say it, Art. I'm sorry. Binalak ko namang sabihin, eh, pero
hindi ako nagkaro'n ng lakas ng loob. I'm really sorry." I don't know why pero
nagiging emotional na ako these past few days. Katulad ngayon, naiiyak na naman
ako. Feeling ko kasi may napakalaki akong kasalanan sa kanila.

"I understand pero sana, wag ka ng maglilihim sa akin ng kahit ano. Dadamayan kita
sa lahat, Amara, sasamahan kita. Gano'n din ako sa'yo. Simula ngayon, let's promise
that we will have no secret with each other." Tumango naman ako.

"Yes, Art, I promise." He kissed my forehead and my eyelids became heavy.

Pagkalabas na pagkalabas ko dito ay gagawa na akong paraan para makausap ko ang mga
magulang ni Shauna para ibuking si Jaisse.

Sana maging maayos na ang lahat.

"Art, umuwi ka na muna." He shook his head. At nahilot ko na ang sintido ko dahil
sa kanya. Ilang beses ko ng sinabing umuwi na muna siya pero ayaw niya.

Ang kulit.

"Arthur naman. Alam ng lahat ng patay na ako. You need to be there to put an act.
Para hindi maghinala si Shauna este Jaisse sa kung anuman." Napag-usapan kasi
naming gagalaw kami ng patago tutal alam naman ng lahat na patay na ako, kahit na
magiging mahirap sakin, magiging madali naman sa akin ang kumilos. At isa pa, hindi
na muna ako lalabas at ipapaalam na buhay pa ako. Saka na. Kapag natapos ko na ang
dapat kong tapusin.

Huminga siya ng malalim bago ako yakapin. Mas lalo siyang nagiging clingy. "I'll
agree but in one condition." Nangunot naman ang aking noo. Ano na namang gusto ng
lalaking 'to?
"Ano naman 'yon?" Baka kung anong gusto-

"I want a baby." Ampothsjrkwjsh-

Gusto ko na rin naman ng baby eh. Matagal na. Simula't sapul sa kanya ko lang
gustong magpabuntis. Siya lang ang gusto kong kikilalanin ng mga anak ko na ama
nila.

Akala ko dati ay hindi na matutupad ang pangarap kong iyon at hanggang panaginip
lang dahil nga sa sitwasyon namin ni Art noon. Pero tingnan mo nga naman ang
sitwasyon namin ngayon. Ang dami na pala talagang nangyari sa buhay namin ni Art.

Kumalas ako sa yakap. I squinted my eyes and looked at him. "I still need to rest
and stay here for one week more. Kapag nakalabas na ako, Art." Nalungkot siya pero
kapagkuwan ay ngumiti ng pilyo.

"Let's just make out then until you get discharged." Hindi pa ako nakakasagot ay
nasakop na niya ang mga labi ko.

Art naman!

Geste ke yen. Tengene.

Hindi ko na siya pipigilan this time. Nagtoothbrush na ako at naligo na eh. Oha!
Ganyan talaga.

Muli kong naramdaman ang malambot na kama sa aking likuran. Ang kanyang kamay ay
naglilikot na rin sa aking katawan.

His kiss went deeper. Heto na naman at nalulunod na naman ako. He cupped my breast
and squeeze it. Napaungol ako sa pagitan ng halik naming dalawa dahil doon.

Napunta ang kamay niya sa likod ko at inalis ang pagkaka-hook ng bra ko kasabay
noon ang pagbaba ng halik niya sa leeg ko. Pinilig ko ang aking ulo para mas maging
madali sa kanya ang ginagawa niya.

"Art.." I moaned his name. Ang init na naman. Ramdam na ramdam ko ang init ang labi
at dila niya sa leeg ko. He's kissing my neck, licking it and sipping it.
Minamarkahan na naman niya 'yon.

Nang matapos siyang lagyan ng hickey ang aking leeg ay bumalik ang labi niya sa
labi ko. Ang mga kamay naman niya nasa dibdib ko.

"I can't get enough of you, my love." Saglit siyang humiwalay para sabihin iyon at
hinalikan ang buong mukha ko bago muli akong hinalikan sa labi ko. I gave the same
intensity of his kiss.

"Hmmm.." Ghaaaaad, nababaliw na naman ako. Si Art lang ang nakakagawa nito sa akin.
Ang pabaliwin ako.

Mahal na mahal ko talaga ang lalaking 'to-

"PORN NA NAMAN!" Sa gulat ko'y naitulak ko si Art at tumingin sa may pinto at doon
ko na naman nakita ang limang laging panira ng moment. Kung anong hitsura nila
kahapon ay yun din ngayon.

Nananadya ba ang limang 'to?

Nahihiya akong tumalikod at unti-unting nagtaklob ng kumot. Putapete. Naabutan na
naman nila kaming dalawa ni Art. Hindi ba kami pagbibigyan ng mga 'to?

Art cussed. "Fuck, Laxus!" He yelled. Napapikit ako. Nakarinig ako ng tawa, tawa ni
Laxus. Ang gago talaga.

"Dapat kasi insan naglalagay kayo ng 'BAWAL PUMASOK. NAGGAGAWA KAMI NG BATA' na
sign sa labas para walang pumasok." Ani Laxus. Ang sarap tuloy tuktukan. Marahas na
nagpakawala si Art ng hininga. Mukhang nagagalit na si Art.

"Amara, I'll get going. Babalik ako mamaya." Niyakap niya ako kahit nasa loob ako
ng kumot at ramdam ko rin ang paghalik niya. Hindi ako nag-alis ng talukbong.
Nakakainis na nakakahiya sa limang asungot.

Hindi ko alam kung nakaalis na si Art dahil hindi nga ako nag-alis ng talukbong.
Sobrang hiyang-hiya na ako kahapon, nadagdagan pa ngayon. Kung bakit ba naman kasi
lagi kaming naabutan ng lima.

"Amara, yoohoo, wala na si Kuya Art." Natatawang saad ni Laxus.

I pursed my lips into thin line. Baka kasi masapok ko ang limang ugok na 'to ng
hindi oras.

Hays, bahala na. Bahala na talaga!

--

72

Nakatalukbong pa rin ako ng kumot. Nakakahiya sa lima. Nakakainis. Ang gagaling

manira ng moment.

"Amara, wag ka ng mahiya. Aware naman kaming ginagawa nyo yun kasi syempre, mag-
asawa kayo-" natigil ang pagsasalita ng walang si Simon ng padabog akong bumangon
at inalis ang taklob ng kumot sa katawan ko.

Natatawa naman ang limang ugok na 'to. Sinamaan ko ng tingin ang lima. "Ang aga
nyong manira ng araw."

"Amara baby, hindi kami maninira ng araw. Kita mo naman, kakasikat pa lang." Ani
Brix na tinuro pa ang araw sa labas.

Nag-isang guhit ang aking labi at hinilot ang aking sintido. Amara, kalma. Baka
makapatay ka ng hindi oras.

"Brix, wag mong i-literal at baka literal din kitang mapatay." Wala ng pasensyang
turan ko. At ang mga gago ay nagsitawanan lamang.

Please remind me that they're my friends.

Bakit ba ang aga-aga mambulabog ng mga ito? Wala bang pasok? Ano bang araw ngayon?
"Bakit ba kayo nandito ke-aga-aga?" Tanong ko at inismiran sila. Mga sakit sa ulo.
Itinaas ni Joseph ang kamay niya na may hawak na paperbag.

"Mom cooked breakfast for us. Pinapasabi niya ring 'Get well soon.'" Aniya na
inipit pa ang boses niya. "Gusto ka na rin niyang makita. Sawa na raw kasi siya sa
mukha ng apat na 'to."

Pft.

Kawawa naman ang apat. Actually, hindi ko pa nakilala ang parents nilang lahat
maliban kay Veen. Ewan ko ba, ayos lang naman sakin kung makilala ko sila o hindi.
Nasa kanila yun kung ipapakilala nila akong kaibigan nila.

At oo nga pala, hindi pa ako nag-aagahan. Pinilit ko munang umuwi si Art sa bahay
at baka kasi hanapin siya nina Mommy doon at alam nyo na ang nangyari kanina lang
kaya ayan, nakaalis na si Art.

Blessing in disguise na rin palang dumating ang mga kalabaw na ito dahil nagugutom
na rin ako.

"How are you?" Tanong sakin ni Veen. Umupo siya sa tabi ko habang ang apat ay busy
sa paghahanda ng breakfast namin.

"Ayos naman. Ikaw?" Humilig ako sa balikat niya. Namiss ko rin si Veen.

"More than okay." Natunghay ako at napatingin sa kanya. May malaking ngiti siya sa
kanyang labi. I squinted my eyes.

"Seems like there's a good news, huh?" Usisa ko. Iba ang ngiti ni Veen eh. Veen's
smile turned to grin. Meron ngang kakaiba. Ano kaya?

Christmas break na!" Masayang turan ni Veen. Nasapo ko ang aking noo. Akala ko kung
ano na. Semestral Break lang pala.

Wow, ang bilis pala ng panahon. Magtatapos na naman ang taon. Magpapasko na ulit.

Maghahagilap na naman ng mga ninong at ninang. Ehe.

"Wooooh! San tayo guys? San Christmas Vacation natin?" Nakisali na rin sa usapan si
Brix na may dalang isang plato na puro hotdog.

Hotdog talaga?

"Oy si Amara nakatingin sa hotdog." Marahas kong binalingan si Simon dahil sa

sinabi nito. May mapang-asar itong ngiti na nakapaskil sa kanyang labi.

Aba't ang gago talaga.

At anong ibig niyang sabihin?

Nagtawanan na naman sila. Nag-init ang mukha ko. Jusq, kalma. Mang-aasar lang ang
mga 'to. "Chill ka lang, Amara. Hindi ka pa nakatikim kagabi?" Asar naman ni Laxus.
Siya naman ang sinamaan ko ng tingin.

I knew it!

Tangina. Ang lalakas ang mang-asar ng mga kumag na 'to ah.

Brix fake a cough. "Kung gusto mo talaga, itong hotdog ko na lang." Ngiting aso pa
si Brix.

Halos mamula na ang mukha ko sa pagkaasar sa mga 'to.

"MAGSILAYAS NGA KAYO!" Nakakapikon, eh. Feeling ko ay maha-highblood ako sa mga

ugok na ito.

Jusq, ayoko na talaga.

Sa halip na masindak ay ang mga hayop, nagsitawanan pa. Sa sobrang inis ay itinapon
ko sa kanila ang kumot pati ang mga unan dito sa kama ko.

Ha!

Akala nyo ha.

Natamaan si Simon sa mukha ng unan. Si Veen naman ay tumalsik dahil nakaupo siya sa
kumot noong hilahin ko. Si Brix naman ay natakluban ng kumot na tinapon ko rin, at
ang isa pang unan ay tumama naman sa ulo ni Laxus. Si Joseph? Ayun, safe.
Naghahanda pa rin ng breakfast pero nakikitawa naman.

Napakasakit sa ulo ng batang ito.

"Yan, wag kasing asarin si Amara. Kapag kayo hindi pinansin nyan." Natatawang saad
nu Joseph. Inirapan ko lang siya. Isinandal ko na lang ang likod ko at
humalukipkip. Nakakawalang gana ang mga ugok na ito.

Pakikuha nga ho sa mga ito. Usap na. Ido-donate ko na sa mga nangangailangan,

mabait naman ako.

"Isa ka pa, Hosepina. Magsilayas kayong lahat dito at baka palayasin ko kayo sa
buhay ko mismo." Seryoso kong sambit. Nakapikit na ako ngayon.

Ramdam kong may nagkumot sa akin pero hindi ko alam kung sino. Bahala sila dyan.
Hindi ko sila iimikan. Hindi ko sila papansinin.

"Ah, eh, Amara, kain na tayo." Boses yon ni Laxus. Pero hindi pa rin ako kumibo.
Ewan ko, naiinis ako eh. Joke, nag-iinarte lang talaga ako.

"Kasalanan mo 'to, Simon." Ani Brix.

"Ba't ako lang? Kayo rin naman ah!" Depensa ni Simon.

Tsk.

"Mga gago, kayo talaga 'yon." Ani Hosepina. Ang sarap tuloy irapan ni Hosepina.
Nakikitawa rin naman siya.

"Amara, nagbibiro lang kami." Alam ko, Laxus. Alam ko.

"Nice act, Amara pero kulang pa." Marahas akong nagmulat ng mata dahil sumabat na
si Veen. Walangya, nagdadrama pa ako eh.

"Panira ka talaga." At saka ko siya sinamaan ng tingin. At ang magaling kong

bespren, ayun at inirapan lang ako.

"Don't worry, Amara's not mad. Nagbibiro lang yan kaya kumain na tayo." At sa
sinabing iyon ni Veen ay nagsimula na kaming kumain. Mga naghingian naman ng
paumanhin. Mga gago talaga. Panira talaga si Veen eh.

"Anong plano mo?" Tanong ni Hosepina. Tapos na kaming kumaing lahat. Lahat sila ang
nakasampa sa kama ko. Malaki rin naman kasi ito-queen size- at kasya kaming anim.

Nasa harap ko silang lahat at naka-indian seat.

"Gusto nyo ng Christmas Vacation?" Nagliwanag ang mukha ni Brix sa narinig at

lumaki ang ngiti. Nagtaas pa ng kamay.

"Ako, gusto ko!" Masayang anito. Natawa naman ako. Parang bata si Brix.

Binatukan naman siya ni Simon na katabi niya. "Ano ba, Brix! Nagdeororant ka ba?"
Asar nito na nakatakip ang ilong. Si Brix naman ay inamoy ang kili-kili niya.

"Sorry, pre, nakalimutan ko eh." Sagot ni Brix at sabay silang natawa. Mga loko-
loko talaga. Napailing na lang ako.

"Kung magki-Christmas Vacation tayo, saan naman?" Tanong no Hosepina.

Nag-isip naman sila.

"Gusto ko sa London." Ani Simon.

"Paris." Sabat ni Laxus.

"Mga tol, north pole. Baka masilayan natin ang Aurora Borealis." Ani Veen.

"Finland." Saad naman ni Brix.

Oh? We can see Aurora Borealis there.

Pero, sad. Wala roon ang gusto ko. I mean, ang kailangan kong puntahan. Ang sarap
sanang puntahan ang mga lugar na yon pero saka na.

"Guys, sa Egypt tayo pupunta." Yep, kailangan na ko ng makausap ang mga magulang ni
Shauna at ibuko si Jaisse. Alam kong hindi magiging madali ang lahat pero kailangan
konv sumubok.

Natahimik naman sila habang ako naman ay nagsasalitan ang tingin sa kanila. Kung
hindi sila papayag, ayos lang sakin. Although, hindi ko maisasama si Art. Lalo pa't
alam ni Shauna na patay na ako, baka isang araw ay malaman ko na lang na doon na
nakatira sa bahay namin si Shauna.

"I'll go with you, Amara." Ani Veen. Napangiti naman ako. Itong bespren kong 'to,
hindi kaya magselos na si Leira sakin nito?

"How 'bout your wife, Veen?" Nawala naman ang ngiti niya. Okay?

"Isang linggo na siyang wala sa piling ko. Nagpunta kasi sila sa Russia para
bisitahin ang grandparents niya doon at isang buwan sila doon. Hindi naman ako
nakasama dahil sa akin iniwan ni Kuya Vince ang company dito at may business trip
siya sa HongKong ng tatlong araw, sa England naman ng isang linggo at marami pa."
Anito. Kaya naman pala.

"Eh, bakit ka nandito? At bakit ka sasama kung ang dami mo palang kailangang
gawin?" Ay, aba, kung hindi naman kasi siya makakasama ay ayos lang.

"Bespren kita, okay? Kaya sasamahan kita. Baka mapano ka pa roon. And besides, may
pupuntahan din akong business conference sa Egypt ngayong Christmas break kaya
sakto lang ang punta natin doon." Alright, that's nice to hear. Swerte ko naman kay
Da Veenci.

"Sama rin ako!" Nakataas pa ng kamay si Brix.

"Ako pa ba? Syempre, sasama rin ako." Ani Hosepina.

"First trip ever natin 'to kaya ako pa ba ang hindi sasama?" Nakangiting saad ni
Laxus.

"Tss. May magagawa pa ba ako?" Ani Simon na naiiling pa kaya natawa na lang ako
lalo pa't binatukan siya ni Veen na katabi niya.

"Aray ko naman!" Daing niya at ambang babatukan pabalik si Veen ng tumakbo si Veen
kaya hinabol siya ni Simon. At ng dahil sa pagmamadali ni Veen nahulog sa lapag si
Laxus na katabi niya kaya pati siya ay nakikihabol na rin. Nakisali na rin ang
dalawa pa.

Habang ako ay nakaupo lang at pinapanood ang limang naghahabulan sa loob ng kwarto
ko.

Napangiti ako.

Hays, parang mga bata.

--

73

Lumipas ang mga araw at nailibing na ako este ang pekeng Amara pala. Hindi pa rin
alam nina Mom at Dad na buhay pa ako maging sina Tita Angelou at Tito Carl. Hindi
ko muna pinasabi. Saka na lang ako magpapakita sa kanila kapag naayos ko na ang
problema namin kay Shauna.

"Oo nga. Hindi mo na ako kailangang sunduin at may dadaan pa rin naman ako." Kausap
ko ngayon si Art sa cellphone. Ngayong araw kasi ako madidischarge. Okay naman daw
ang observation sakin for more than a week at gusto akong ihatid ni Art sa condo
kaso nasa opisina pa siya.

"No, I'll go there. Sasamahan kita sa condo mo." Napairap na lang ako. Ang kulit
naman ng lalaking 'to.

"Okay, fine. Mag-iingat ka." Saka ko binaba ang tawag. Wala dito ang limang ugok.
Nandito sila kanina pero umuwi na rin at pinauwi ko na. Ang sasakit sa ulo eh.

"Amara?" Napatingin ako sa may pintuan at nakita roon si Marrione.

"Hey." Bati ko. Pumasok siya.

"May bisita ka nga pala." Nangunot ang aking noo. Sinong bisita ang sinasabi nito?
Muli siyang lumabas at may sinenyasan doon.

At pumasok ang dalawa ko pang kaibigan. Harriet and Astrid.

Awkward silence filled the room.

Nakatayo lang sila doon at hindi lumalapit sa akin. Nakatungo lang din sila.

Haynako.

"A-Ah, may gusto silang sabihin." Ani Marrione sabay siko sa dalawa.

"Uh, A-Amara.. s-sorry!" Ani Astrid at bahagya pa itong yumuko. Hindi ko alam kung
maiilang ako o matatawa dahil hindi man lang siya nagbago. Sa aming lima, si Astrid
ang pinakamahiyain plus mabait at laging nangongonsensya.

Habang si Harriet naman ay may pagkamataray. Laging nakataas ang isang kilay kahit
wala namang kaaway. Permanent na yatang ganon ang kilay niya.

Pero nagkakasundo naman kami.

"Sorry rin Amara. Siguro naman naipaliwanag na sayo ni Marrione ang nangyari noon."
Harriet said in a matter-of-fact tone. Napailing ako. Wala pa rin talagang
pinagbago.

I chuckled. "Yeah, sure. Okay na, forgiven na kayo." I grinned. Nagtaas ng mukha si
Astrid at may malaking ngiti samantalang si Harriet ay as usual, nakangisi.

Tsk.

"We badly need a girl bonding." Ani Harriet.

"I agree. Let's go naaaaa!" Marrione giggled in excitement.

"Paano kung may makakita kay Amara?" Tanong naman ng inosenteng si Astrid. So alam
din pala nila. Nakatanggap naman siya ng isang pak na pak na irap galing kay
Harriet.

The mean and the bully.

"Uso ang disguise, Astrid. Wag kang KJ!" Napatango na lang si Astrid. Lagi naman
siyang walang nagagawa.

It's so nice to have my old friends back.

•••

"AMARA, I think you need to change your style." Harriet suggested. Nandito na kami
sa Mall at gaya ng napag-usapan kanina, may girls bonding kami.

Hinatid kami ni Art dito. Noong una ay ayaw pa niya pero dahil mapilit si Harriet
at Marrione, wala na ring nagawa pa si Art kung hindi ang pumayag. They even
assured that no one can recognize me.

Paano nga ba ako makikilala nito?

Feeling K-Pop Artist ako sa lagay na ito, eh. Yung tipong may shades, may mask, may
cap pa. Oha! San ka pa. Annyeong haseyo! *finger heart*

"You need a makeover. We'll going to change your hairstyle and color, same as with
your fashion. Kami ang bahala!" Uh-oh, mukhang mapapasabak akonsa gyera nito ah.
Knowing Marrione and Harriet?

Tama bang sumama ako?

Jusq.

Nagsimula na kaming pumasok sa iba't ibang botique. Bumili sila ng mga damit na
pinapasukat nila sa akin. Actually, I'm fond of jeans or somehow tokongs, and
longsleeves for tops, and of course, sneakers for footwear. Yun talaga ang usual
getup ko. Pero may pakiramdam ako-hindi pala pakiramdam-dahil magbabago na talaga
ang fashion style ko simula sa araw na 'to.

Good luck na lang sakin.

Pagkatapos mamili ng mga damit-formal dresses and casual dresses and such-bumili
naman kami ng mga sapatos. High heel shoes. Tapos ay kumain kami ng lunch bago
nagpunta dito sa salon.

Yes, nasa salon na kami at kasalukuyang ginugupitan ang mahaba kong buhok.

"Please make the end of her hair curly. Permanent. Put some bangs too, blunt bangs,
and change her hair color into platinum blonde." Utos ni Harriet.

Oh, my God.

Please tell me na hindi mangyayari ang sinabi ni Harriet.. at sinimulan na nga

nilang gawin ang sinabi ni Harriet.

Marami silang ginawa sa akin at yung totoo, nakakapagod. Gusto ko na ngang umuwi na
lang dahil nakakaantok sobra at nakakabagot!

Kung hindi lang dahil sa kailangan ko rin ito para walang makakilala sa akin ay
hindi ko talaga ito gagawin. Ang ikli na ng buhok ko! Hanggang pwetan ko na ang
buhok ko tapos ngayon ay hanggang siko ko na lang! Yung bangs naman, jusq, full
bangs kung full bangs eh! At ang kulay ng buhok ko, brown to platinum blonde!

"Amara, ano, lalabas ka ba dyan o papasukin ka namin?" Rinig kong saad ni Marrione
sa labas. Nandito kasi kami ngayon sa CR ng salon at pinagpalit nila ako ng dress
na binili lang namin kanina. Pati sapatos ay pinasuot din.

Kulay puti itong dress at above the knee ang haba. The dress fits me. Saktong sakto
lang talaga at hapit sa katawan ko. Long sleeve din naman siya pero v-cut siya at
ang baba ng hati! Makikitaan ako dito eh. I'm not comfortable.

"Amara ang tagal mo!" Reklamo ni Harriet at nagulat na lang ako ng buksan niya ang
pinto at nasa harap ko na siya.

"Oh, my, Amara, is that you?!" Natutop niya ang kanyang bibig at hindi
makapaniwalang nakatingin sa akin. Inirapan ko naman siya.

Well, kahit naman ako. Ibang-iba naman kasi talaga sa dating ako. Upgraded Amara na
'to mga bebes! Sa hitsura ko na lang ngayon, idagdag pa ang suot kong damit, ewan
ko na lang. Nilagyan din ako ng light makeup kanina.

Pak!
Ganda oh.

"I knew it! Bagay na bagay sayo!" Marrione exclaimed. Nagtatalon pa siya.

"Ang ganda mo lalo, Amara." Ani Astrid at hinawakan ang kamay ko saka ngumiti.

"Tama na ang bola at tayo'y lumarga na. Gabi na. Nagugutom na rin ako." Sa tagal ba
naman kasi at sa dami ng ginawa sakin, sino bang hindi magugutom do'n?

"Alrighty!" Marrione said. She clinged into my arms and dragged me out of the CR.
Kasunod namin ang dalawa.

Ni hindi sumagi sa isip ko na mararanasan ko ulit 'to. I'm happy with the FIVE
idiots, kahit ang sasakit sa ulo dahil sa mga kalokohan, pero masaya rin ako dahil
bumalik ang mga dati kong kaibigan.

Ni hindi rin sumagi sa isip ko na babalik kami sa dati. Na makakasama ko ulit sila
kahit na.. kahit na kulang kami ng isa. Nakakalungkot din dahil si Jaisse.. mabait
si Jaisse noong mga bata pa lang kami kaya hindi ko rin lubos maisip na ganito ang
kinahantungan niya. Na aabot sa ganito ang pagkabaliw niya kay Art. Ang dami na
niyang nadamay na mga inosenteng tao.

Kaya dapat tuldukan na ang mga ginagawa niya.. at kami, ako, ang gagawa noon.

Pero kahit ang daming nangyaring hindi maganda sa akin, marami pa rin akong
maipapasalamat. I have them in my life at alam kong sasamahan nila ako sa lahat.

Nakauwi na ako sa condo pero wala akong naabutang Fami dito. Nasaan na yun? Hindi
ko rin siya matawagan.

Hindi kaya may nangyaring hindi maganda sa kanya?

Wag naman sana.

"Nanay Linda, nasaan po si Fami?" Tanong ko kay Nanay. Buti na lang at nandito
siya, akala ko ay wala ng tao.

"Ay, hija, sino ba ikaw? Kaibigan ka ba ni Fami?" Takang tanong ni Nanay at naalala
kong iba nga pala ang hitsura ko. Alam kaya niyang patay na ako? Pati si Fami? Alam
na ba niya?

"Ah, oho. Ako ho si Carys, kaibigan po niya. Dadalawin ko lang ho sana siya dito."
Mabuti ng sigurado kesa mabuko.

"Hindi ba nagpaalam sayo ang batang iyon? Ang tanda ko ay may tinatawagan ang
batang iyon na kaibigan niya nitong mga nagdaang mga araw. Ikaw ba iyon? Hindi ka
raw niya matawagan." At doon ko naalalang nagpalit nga pala ako ng sim. Napasapo
ako sa aking noo.

Dapat pala ay tinawagan ko muna si Fami.

"Eh, nasaan ho ba siya?" Wala naman siyang pupuntahang iba maliban na lang kung
bumalik siya spwoa mga kumupkop sa kanya.

"May pumunta rito, hija. Sinundo si Fami. Sila raw ang totoong mga magulang nito.
Ang rinig ko lang naman ay yung mga kumupkop kay Famarah ay dating katiwala ng mga
totoo niyang magulang. Ang kaso, nagkaroon ng alitan sa pagitan nila at itinakas si
Famarah. Nako, kawawang bata nga at nadamay pa."

Oh, my. So kaya ganoon na lang ang trato sa kanya ng mga umampon sa kanya? Kawawa
naman si Fami.

Pero buti na lang din at kilala na niya ang mga totoo niyang magulang. I'm happy
for her. At least, I'm assured that they will take care of her. Fami deserves more
than she ever imagined. Sa dami ng nangyari sa kanya, dapat lang na sumaya na siya.

I hope she finds her happiness soon.

--

74

Muntik ko ng mabitawan ang hawak kong sandok ng may nagdoorbell.

Amp—

Kapag ako inatake sa puso, mumultuhin ko kung sino mang damuhong nagdoorbell. Hmp!

Dahil sunud-sunod na ang pagdo-doorbell ng kung sinuman sa labas ng condo ko ay

pinuntahan ko na. Atat na atat?

Ang sakit sa tenga ng tunog ng doorbell. Hindi ba niya alam na may tao sa loob?
Tsk.

Hinawakan ko na ang doorknob at binuksan ang pinto at nakita ko roon ang

napakagwapong mukha ni Art.

Eh, si Art nemen pele eh!

Joke lang pala yung sinabi ko kanina. *crossing fingers*

I blinked my eyes many times. May dumi ba ako sa mukha? Bakit ganito makatingin si
Art? Nakaka-conscious naman. Hinagod pa niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa
tapos bumalik ang tingin niya sa mukha ko.

"Why.." hinawakan niya ang magkabila kong pisngi. Nangunot naman ang aking noo. Ano
bang nangyayari kay Art?

"What did you do?" Kunot-noong tanong niya. I stared at him clueless. "Why did you
change your haristyle and hair color? Why did you put makeup on your face?" Tiim-
bagang niyang turan.

Umawang naman aking bibig. At anong ibig sabihin niya doon, ha?!

Magsasalita na sana akong unahan ako ni Art. "Don't get me wrong, Amara. You look
even more beautiful and I hate it! What if you catch other men's attention, huh?!"
Nag-isang guhit ang aking labi.
Tengene. Hindi ko alam kung maiinis ako kay Art o kikiligin pero kenekeleg telege
eke eh. Lakas ding magpakilig ni Art eh! Tagos sa puso. Tsk.

"Art!" Sa kilig ko ay hindi ko na alam ang sasabihin. Peste kaseeee~

"What? I'm telling the truth. You look even more beautiful. May pinapagpagandahan
ka bang iba, Amara?" Naningkit ang kanyang mga mata.

I snorted. Ako?! Me?! Tinabig ko ang kamay niyang nasa mukha ko. "Hoy, Arthur
Monticello, baka nakakalimutan mong 'patay' na ako? I mean, alam ng lahat na patay
na ako? Sa tingin mo, malaya pa akong maglakad-lakad sa kung saan, ha? Paano kapag
nakita ako ni Shauna o ng may kakilala sakin? Sige nga." Nakapamewang na ako sa
harap niya. Walangyang lalaki 'to. Andun na eh, kinikilig na ako eh. Tapos biglang
nagtanong ng ganon? Ay, aba, sa pagkakaalam ko ay nag-iisa lang ang Arthur
Monticello na asawa ko.

"But-"

"Wag mo akong ma-'but' 'but' dyan, Arthur, ha. Sinasabi ko sa'yo-"

Pesteng labi yan ah! Hindi pa ako tapos magsalita! Hinalikan lang naman ako ni Art
pero mabilis lang.

"Oo na, sorry na, my love. Ayoko lang namang may ibang lalaking tumitingin sa'yo.
Akin ka lang dapat, Amara." He enveloped his arms to my waist and pulled me closer
to him. "You are mine, Amara. Mine alone." And he kissed me again. I placed my arms
in his nape as he deepened the kiss.

Narinig ko na lang ang pagsara ng pintuan at ang pagsandal sakin ni Art sa pader na
hindi pinuputol ang halik.

His kiss became aggressive and more demanding. His tongue explored inside my mouth
as if searching for something. His hands on my waist are gently pinching it.

Mas idiniin pa niya ang sarili sakin. Nilayo niya ng kaunti ang labi niya sa labi
ko, "Siguro naman wala ng mang-iistorbo satin dito?" He smiled and kissed me again
while his hands started to roam.

His right hand went to my back and caressing it while the other one went to my
exposed thighs. I'm just wearing shorts.

Kung uminit kanina, mas nag-init naman ngayon. Nabuksan ko ba ang aircon?

Nilubayan ni Art ang labi ko at sinimulan namang halikan ang leeg ko. Nakiliti ako
ng maramdaman ko ang mainit niyang hininga at nahigit ko ang paghinga ng lumapat na
ang labi niya sa leeg ko. Like he always do, he kisses it, licked it and sipped
it.. na nakadadagdag sa init na nararamdaman ko.

His hands traced my curves up to my breasts. When his hands reached it, he squeezed
it.

"A-Art.." I can't help but to moan his name.

Ang isa pa niyang kamay ay pumasok sa loob ng damit ko at inalis ang hook ng bra ko
sa likod at napunta naman sa dibdib ko. Ramdam ko ang mainit niyang palad sa dibdib
ko. Napaliyad ako dahil doon. Bumaba pa ang halik ni Art. Humiwalay siya saglit ay
itinaas ang damit ko saka inalis na ng tuluyan ang damit at bra ko.

He stared in my breasts and when I tried to cover it, he quickly sucked it.
Napaawang na lang ang bibig ko at kumawala ang mumunting ungol ng maramdaman ko ang
mainit nyang bibig sa dibdib ko.

Binigyang atensyon niya parehas ang dibdib ko. His tongue played with my peaks that
made me arched my body even more.

I'm wanting for more and I can feel the wetness down there.

Nang may naamoy ako bigla. What's that?

Napamulat ako ng maramdaman ko ang kamay ni Art sa gitna ko at ramdam ko ang init
kahit nakashort pa ako.

Pero may naaamoy talaga ako eh. I sniffed.

Amoy..

Amoy... sunog?

Ba't amoy suno-OH MY! ANG NILULUTO KO!

Naitulak ko si Art. Nagtaka pa siya pero dali-dali na akong tumakbo sa kusina at

doon ko nakita ang nag-aapoy na kawali! Putspa.

"OH MY GOD!" Jusq. Bakit ko nakalimutang may niluluto ako?!

Tumakbo ako doon pero may pumigil sa braso ko at nakita ko si Art na may hawak na
fire extinguisher. Pumunta siya doon at pinatay niya ang apoy sa kawali.

Napatay naman niya ang apoy at tumambad ang sobrang itim na kawali pati sobrang
itim na fried chicken.. na dapat ay ulam ko ngayong gabi.

Napahilot ako sa sintindo ko. Tangina, Amara. Sige, landi pa. Masusunugan ka ng
bahay nyan!

Nadala sa init ng katawan pero ang init ng kawali ay nakalimutan! Jusq naman!

Wala na tuloy akong ulam!

"Akala ko wala ng iistorbo. Meron pa pala." Marahas kong binalingan si Art. Peste
'to. Yun pa ang inisip eh muntikan na akong masunugan! Paano kung hindi ko naamoy
yun ha?!

"Ewan ko sa'yo, Art." I'm pissed off. I crossed my arms at doon ko lang
napagtantong wala pala akong bra! Expose na expose ang dibdib ko ngayon! Tangina.

Tinakpan ko ito dahil nakita kong nakangisi sakin si Art. Hmp! Tinalikuran ko sya
at nagpunta sa may pinto para kunin ang damit at bra ko. Si Art naman ay for sure,
aalisin yung nasunog na kawali.

Bumalik ako sa kusina at doon ko napagtantong wala na pala talaga akong maluluto.
Gutom na gutom pa naman na ako.

"Let's continue what we're doing." Ani Art na ngayon ay nakayakap na sakin mula sa
likod at sinisimulan na namang halikan ang leeg ko.

Wala bang kapaguran ang lalaking 'to? Gutom na ako! Hindi ba pwedeng mamaya na
lang? Hindi ba pwedeng kumain muna kami?
"Art, gutom na ako." Saad ko habang siya ay patuloy lang sa ginagawa niya.

Bakit ang landi ni Art?

"Ako kainin mo." Halos mapairap ako sa sinabi niya. Ano ako, canibal?!

"Art, alam kong masarap ka, pero tunay na pagkain ang kailangan ko." Inalis ko ang
pagkakayakap niya sa akin at hinarap ko siya. Hindi pa man nakakasalita ay sinakop
na niya ang labi ko.

Naman eh!

Gutom na talaga ako!

Hinawakan ko ang mukha niya at inilayo sa akin. Baka matukso na naman ako at hindi
pa makakain.

"Mamaya na, Art-!Hindi ka ba-!nagugutom?" Habang nagsasalita ako ay humahalik pa

rin ang isang 'to kaya napuputol ang sasabihin ko.

He shook his head and smiled then kiss me again. Tinugon ko na lang ang halik niya.

Pero gutom na talaga ako eh.

Muli kong inilayo ang mukha ko sa kanya.

"Art. Gutom na nga ako!" I pouted. Gutom na nga kasi ako. Kainis, edi sana nakain
na ako ngayon!

Art frustratedly sighed. He looked at me with his eyes pleading as if telling me to

do what he wants first before anything else. I shook my head. Gutom na talaga ako.
Nakakapagod kasama ang tatlong iyon 'noh! "Fine, we'll eat first. But once we
finished eating, I'll fu-"

"Oo na! Gawin mo na gusto mo, okay? Kumain muna tayo please lamang at gutom na
talaga ako." Hamit na hamit naman ang isang ito eh. He just chuckled and kissed me
first before dragging me out of the room.

"I'll punish you later. Binitin mo ako. Ready yourself." Tugon pa niya bago kami
tuluyang lumabas sa condo ko.

Napaawang ang bibig ko. What the hell?!

Nako, Art! Nako talaga!

--

75

Nakaramdam ako ng mumunting halik sa leeg ko dahilan para magising ako.

"Good morning, my love." Bungad ni Art at hinalikang muli ang leeg ko. Inaantok pa
ako. Gusto ko pang matulog.

Niyakap ko siya at siniksik ang sarili ko sa kanya. I heard him chuckle but I
ignored it. I sniffed his scent. Ang bango.

"How are you feeling?" He asked as he embrace me even tighter.

"I feel sore but it's bearable." I answered lazily. Pinarusahan niya nga ako
kagabi. Hindi ako tinigilan hangga't hindi ako nawawalan ng malay. Jusq.

"Sorry, my love. I just missed you." Anito at hinalikan ang ulo ko.

"Anong oras na?" At anong araw na ba ngayon? Wala ba siyang pasok?

"8am. Are you hungry?" As if on cue, my stomach grawled. Napatawa naman si Art.
"Alright, I'll make breakfast. Wait for me here." Hinalikan niya muna ako sa labi
bago umalis sa kama. Nagtalukbong ako ng kumot dahil inaantok pa talaga ako.
Narinig ko na lang ang pagsara ng pintuan.

Pero agad din akong napabalikwas ng may maalala ako.

Birthday ngayon ni Art!

Dali-dali akong nagpunta ng banyo para maghilamos saka lumabas ng kwarto. Nadatnan
ko si Art sa kusina na busy sa pagluluto.

Shit, Amara! Muntik mo ng makalimutang birthday ng asawa mo!

Mula sa likod ay kita ko ang magandang katawan ni Art. Nag-init ang pisngi ko at
nag-iwas ng tingin.

Nakakapagsala naman kasi si Art, eh!

"Art." Lumapit ako sa kanya at niyakap siya mula sa likod. He stiffened. Topless
siya ngayon pero nakasuot ng apron.

"I told you to wait there," anito at bumalik sa pagluluto. I tightened my hug.

"Happy birthday," I whispered. Napatigil siyang muli. Inalis niya ang pagkakayakap
ko sa kanya at hinarap ako.

"Wala akong gift." I pouted. Hindi na ako nakabili eh. He held my hand and kissed
it.

"You are the best gift ever to me, Amara." He leaned forward and kissed my
forehead.

Napangiti ako. "Tabi ka dyan. Ako nang magluluto." Pagsisilbihan ko siya tutal
birthday naman niya.

Wews, napagsilbihan mo na siya kagabi-🙄

"Ako na—"

"Art." I said in a warning tone. Ayaw pa ako ang magluto eh kaarawan niya ngayon.
He sighed in defeat na nagpalaki ng ngiti ko.

Hinubad niya ang suot niyang apron at isinuot sa akin. Wews, ang cute ng apron.
SpongeBob.
Tinulak ko sya paupo sa upuan at ako na ang nagluto ng breakfast namin. The usual
breakfast lang naman kaya mabilis din akong natapos.

Bacon, ham, egg, toast bread and strawberry jam, fried rice and fresh milk. Yan
lang naman ang agahan namin ngayon.

"Hindi ka papasok sa opisina?" Tanong ko kay Art ng makaupo ako at maihanda ang mga
pagkain. "Ako na," inagaw ko sa kanya ang sandok dahil lalagyan niya ng sinangag
ang plato ko. Eh pagsisilbihan ko nga siya ngayon. Nilagyan ko ng fried rice ang
plato niya pati bacon and ham bago ko lagyan ang sarili kong plato.

I scooped strawberry jam and put it on the toast bread saka ko binigay sa kanya.
Nakatingin lang siya sakin habang ginagawa ang mga iyon.

"Art?" I called him out but he just continues straing at me. Napairap naman ako.
Itong lalaking 'to talaga, makatitig akala mo may dumi ako sa mukha.

"Art naman!" Nagkunwari akong naiinis at ang loko, tumawa lang. Hmp!

"Nah, I just love you." Ehem.. kinikilig ako.. ehem..

Ghad, ang aga magpakilig ni Art!

"W-Wag ka nga! K-Kumain ka na lang!" Peste. Nautal pa. Kaya ayan, mas lalo akong
tinawanan ni Art. Nagsimula na ring kumain dalawa.

"Hindi ka nga papasok?" Pag-uulit ko sa tanong ko sa kanya kanina. Hindi ko alam

kung may balak ba siyang gawin ngayong araw.

"Nah. I'll stay here with you." Ayyy gusto ko yan! "Or let's have a date." Mas
gusto ko yaaaaan!

"Sige!" I smiled and giggled. Yieee, may date kami ni Art. Ehem.. sinong kinikilig
ha? Sino? Ehem..

"So tuloy kayo sa Egypt?" I nodded. Oo nga pala, aalis na rin kami mga dalawang
araw simula ngayon. "Amara, let me do it." I shook my head. Ako na ang gagawa.
Hindi makakagalaw ng maayos si Art dahil buong atensyon ni Shau-Jaisse ay nasa
kanya na. Nasabi niya kagabi na doon na nga ito tumira sa bahay namin. Ang kapal
lang ng mukha.

"Art, ako na ang gagawa. Busy ka sa company nyo at isama mo pa si Jaisse na

nakabantay sa bawat kilos mo. You don't have to worry, the five idiots are with me.
And besides, Jaisse knew that I'm dead already. Mas mapapadali sa akin ang kumilos.
At ang dami mo ng nagawa para sakin, Art. Hayaan mong ako naman ang bumawi sayo." I
smiled to him. I can see his worried but he doesn't have to worry. Hindi naman ako
pababayaan ng limang ugok na yun eh. Ayoko mang aminin pero skilled ang mga yun. Si
Brix na nga lang, yung iba pa kaya?

He sighed. "I'm just worried. Paano kung mapano ka doon? Wala ako sa tabi mo,
Amara." Ehem..

"Art, kaya ko. Hindi ako uuwi dito hangga't hindi natin natatapos ang problema
natin kay Jaisse. Hindi ako uuwi dito hangga't hindi ko nakakausap ang pamilya ni
Shauna at sabihin ang mga kasinungalingan ni Jaisse. At hindi ako mapapano do'n.
I'll take care of myself, I promise." Dapat pa rin naman akong mag-ingat. Egypt is
the real Shauna's territory. Hindi ko alam kung anong mangyayari sakin doon pero
kailangan kong gawin 'to.
Shauna's family deserves to know the truth behind all Jaisse's lies. Shauna
deserves justice. And we deserve freedom.. without Jaisse in our lives.

"Fine. But promise me to update me every time, okay?" Shems, pinapakilig ako ni
Art.

"Aye, aye, Captain!" I even salute that made us laughed.

"I'll monitor Jaisse, too.. her every move." Ani Art. Tinanguan ko lang. We
continued eating.

Nang matapos kami ay ako na ang nagprisitang maghugas ng kinainan naming dalawa.
Ayaw pa ni Art at siya na raw pero hindi ako pumayag. Ngayon ay naliligo si Art
habang ako naman ay naghuhugas nh plato.

Iniisip ko kung ano mangyayari samin sa Egypt.. kung makakausap ko ba ang mga Hari
at Reyna. Pero knowing that they're the King and Queen, I know it wouldn't be that
easy.

Kailangan kong mag-isip ng paraan para ang mismong Hari at Reyna na ang kumausap
sakin. Pero ano naman ang gagawin ko? Paano ko naman magagawa yun?

Should I try to steal some of their things in their palace? Would that work?

How about making a scene? Ay jusq, baka naman ma-execute ako ng hindi oras doon at
sa halip na makauwi ng buhay ay malamig na bangkay na ako.

Erase. Erase.

Dapat yung madali at ang tanging Hari at Reyna lamang ang makakaalam. Pero ano
ngang gagawin ko?

Ang hirap namang mag-isip!

Pero hindi, alam kong mahihirapan ako. Kailangan ko 'tong pag-isipan ng mabuti.
Tama!

Should I ask for five idiots' help? Hmmm.. baka kung anong kabalastugan lang ang
mga sabihin ng mga iyon ah? But who knows, may mga utak naman yung mga yun.

Inilagay ko na sa lalagyan ang mga platong hinugasan ko at nagpunas ng kamay. Art

is still at the shower.

Tawagan ko kaya ang lima?

Ay, may problema pa pala akong isa. I don't have a passport. Well, I have but under
my real name. Dapat magpagawa ako ng pekeng pasaporte.

Mukhang kailangan ko ngang tawagan ang lima.

I get my phone and dialed Veen's number. Last day na yata nila sa school ngayon
dahil di ba nga, Christmas Break na.

After four rings, he picked it up. "Hey, wazzup yo?" Bungad nito.

"Kasama mo ang apat?" Tanong mo agad dahil ang ingay ng background.

"Ah, oo, nandito sila sa bahay-GUYS, SI AMARA!" He shouted. Nakarinig ako ng mga
ingay at..

"Amara baby!" As usual si Brix.

"Nayely, punta ka dito!" Sino pa ba, si Laxus.

"Amara, kumusta ka na? Bisitahin ka namin dyan?" Gusto ko yan, Hosepina!

"Hoy, Amara, ikaw naman ang dumayo!" Kahit kailan talaga si Simon!

Napailing na lang ako dahil sa kanila. Hindi ba nagkakasawaan ang limang 'to? Araw-
araw na yatang magkasama eh.

Pero nasaan daw sila? Nasa bahay ni Veen? Hindi sila pumasok o wala na silang
pasok?

"Kelan start ng Chrisrmas break nyo?" Tanong ko. Kailangan ko ng magpagawa ng fake
passport.

"Uh, sa isang araw pa. Bukas kasi may Christmas Party sa university." Sagot ni
Hosepina. Hm, may oras pa ako para magpagawa.

"Sayang nga at hindi ka makakasali do'n, Amara." Ani Brix.

"Edi tayo na lang ang mag-Christmas Party." Suhestyon ni Simon. Aba't may utak pala
talaga 'tong si Simon eh.

"Sige! Basta si Amara ang iregalo nyo sakin." Sagot naman ni Brix. "Aray ko naman,
Veen!" Daing pa niya. Siguro ay nabatukan na naman.

"Puro ka talaga kalokohan!" Ani Veen kay Brix. "Pero kailangan ba tayo aalis pa-
Egypt?" Tanong niya.

"Excited na 'ko, Nayely!" Ani Laxus. Mukha namang excited nga siya.

"Ah, magpapagawa pa ako ng pekeng passport eh. May alam ba kayo kung saan pwede?"
Sana naman meron. Para hindi na ako maghahanap.

"Leave it to me, Amara." Simon? Waaah, si Simon? Talagaaaaa?

"Wews, tunay yan, Lavender?" Brix scoffed. Ay, ayaw maniwala.

"Hoy, Joker X, hindi lang ikaw ang pro and skilled dito." Sagot naman ni Simon.
Nagsihiyawan naman sila sa kabilang linya. Ewan, di ko alam ang nagyayari eh.

"Yun naman pala eh! Oh, Amara, no need to worry. Si Sai na ang bahala." Ani Laxus.
Thanks, God!

"Anong pangalan ang ilalagay ni Simon?" Tanong naman ni Veen. Napaisip naman ako.

Ah, alam ko na! "Cadys Milena Conception."

"Okay, sige." Alright! No more problems!

"At sa tanong mo Veen, hmm, kung kelan ang simula ng Christmas break nyo, okay lang
ba sa inyo?" Mas maaga, mas maganda. Ayoko ng paabutin ng Pasko ang problema namin
kay Jaisse.

"Yun! Ayos lang sakin!" Ani Laxus.

"Amara baby, okay lang kahit bukas na tayo umalis." Excited Brix? Wala pa ngang
passport. "Aray! Ano na naman ba?!" Daing niyang muli.

Magtatanong na sana ako kung bakit ng magsalita si Simon. "Wala pa ngang passport!"

"Excited ka totoy?" Asar ni Hosepina kay Brix. Haha, naiimagine ko tuloy mga
hitsura nila ngayon.

"Ayos lang samin, bespren." Sagot ni Veen.

"Amara?" Napalingon ako sa likuran ko at doon ko nakita si Art. Tapos na itong

maligo. Nakasando lang siya tapos nakashort. Ehem.. Art, wag mong ibalandra yang
katawan mo at baka magkasala ako..

"Hey, you done already?" He nodded. "Kausap ko lang sina Laxus." Lumapit siya sakin
at umupo sa tabi ko saka hinawakan ang isa kong kamay.

"Magkasama kayo ni Kuya Art?" Tanong ni Laxus. Napairap ako. Lax, di ba obvious?

"Oo. Sige na guys. Sabihin mo na lang ako Simon kapag okay na. Salamat!" They bid
their goodbyes before hanging up. Kinantyawan pa ako na baka kung ano nang ginagawa
namin. Mga baliw talaga! Mga siraulo sila!

"Ako naman ang liligo," tumayo na ako pero bigla akong hinila ni Art kaya ang
ending, nakaupo ako sa kandungan niya. He embraced me. At ang paborito niyang
gawin? Ang isubsob ang mukha niya sa leeg ko.

"Mahal kita," he whispered. I smiled. Kinikilig ako, putspa.

"Mahal din kita syempre." I laughed and hugged him tight.

Being with him is really heaven. Literal—AY! Basta, I'm the happiest woman ever
lived in Earth whenever I'm with Art's arms. He's just.. he's just my asylum and
being with him drives me crazy as hell. I just love him.. so much.

--

76

Noong birthday ni Art ay magkasama lang kaming dalawa sa condo ko. Akala ko
hanggang gabi na yun pero tumawag sa kanya si Jaisse. Hmp!

Kaya walang nagawa si Art kung hindi ang umuwi at doon matulog. Baka rin maghinala
si Jaisse dahil hindi siya natulog doon noong isang gabi.

Kasalukuyan akong nandito sa Starbucks. Alam nyo na, hinihintay ko ang lima. Bakit
lagi na lang ako ang naghihintay sa lima? Umaabuso ang mga iyon ha.

Nakahalumbaba lang ako sa lamesa gamit ang kaliwa kong kamay habang hawak naman ng
kanan kong kamay ang frappe na in-order ko kanina.
Ang tagal talaga ng mga ugok na iyon!

Talaga bang walang orasan ka kanila at hindi malamang late na naman sila?!

Tsk.

Ang sasarap sapukin tig-iisa.

Ngayon ang araw na ibibigay sakin ni Simon ang passport ko. I also sent him my
picture, at sinigurado kong hindi ako magmumukhang ako. Konting makeup lang naman
ay pak, iba na! Dalang-dala ng kulay ng aking buhok at marahil na rin ay dahil sa
hindi ako palamakeup noon kaya iba ang tingin ko sa mukha ko kapag may makeup na.

Ayos lang. At least, hindi na ako mahihirapan pa.

Narinig kong bumukas ang pintuan ng Starbucks kaya napatingin ako doon sa pag-
aakalang sina Veen na pero hindi pa rin. Nakooooo, ang tatagal talaga! Nasaan na ba
ang mga iyon, ha?!

Binaling ko na lang ang tingin ko kung saan ng narinig ko ulit ang pagbukas ng
pintuan. Thanks to chimes. At doon ko nakita ang lumang damuhong kanina ko pang
hinihintay. Ganito na lang ba lagi ang eksena? Sa susunod talaga ay magpapahuli ako
ng isang oras para sila naman ang maghintay!

Nagpalinga-linga sila waring may hinahanap. Dumapo na ang tingin nila sakin pero
hindi man lang ako pinansin! Aba't-

Nangunot din ang mga noo nila. Mga peste, nasa harapan lang nila ako!

Nag-usap-usap sila. Veen get his phone at inilagay ito sa tenga niya. Tumunog naman
ang cellphone ko kaya sinagot ko ito.

"Sabi mo nandito ka na? Bakit wala ka pa dito?" Taka niyang tanong at nagpalinga-
linga ulit.

"Nandito na ako." Sagot ko at ng dumapo ang tingin sakin ni Veen ay nanlaki ang
mata niya.

"Anong suot mo?" He asked. Napansin naman ng apat na sakin nakatingin si Veen and
they have the same reaction as Veen's.

"Red long sleeve dress." Ngumiti ako sa kanya at winagayway ang kamay. "Hi," They
all gaped. Mga baliw talaga! Parang hindi ako nagsend kay Simon ang picture ko ah?!

They ran into me. "Woah, ikaw ba yan bespren?" Veen asked in amusement. I 'tsk'
while shaking my head.

"Amara baby, will you marry me?" Ani Brix at umupo sa tabi sabay hawak sa kamay ko.
Inirapan ko naman siya. Ang baliw lang!

"Ang ganda mo, Nayely!" Laxus exclaimed. Umupo rin siya sa tabi ko.

"Amara girl~ you're really a beauty!" Natawa ako dahil kay Hosepina. Nagbakla-
baklaan naman kasi ito.

"Ikaw na. Ikaw na talaga." Ani Simon sabay upo. Nakaupo na silang lahat ngayon.
Pero parang may nakakalimutan yata ako? Hmmm..

"Nagkakalimutan yata tayo?" Saad ko. Nagkatinginan silang lima at..

"Sorry Amara!" Sabay-sabay nilang saad. Napasimangot ako.

"Ang tatagal nyo talaga kahit kailan. Buti na lang at sanay na ako sa inyo." I
pouted.

"Oorder lang ako," tumayo si Veen. As usual, siya ang taga-order nila.

"Ba't na naman ang tatagal nyo?" Usisa ko.

"Yang si Brix! Ang tagal maligo. May ginawa pa yatang milagro sa banyo." Ani Simon
at tinuro pa si Brix.

Si Brix na naman? Laging si Brix ang dahilan.

"Hoy, grabe ka naman! Hindi ako katulad mo na nag-hmphhhh!" Tinakpan ni Simon ang
bibig ni Brix. Napataas naman ang kilay ko habang si Laxus ay napatawa at si
Hosepina ay naiiling pero nakangiti.

"Pwe! Ang baho ng kamay mo! Tumae ka ba?" Brix said disgustedly. Pinupunasan niya
rin ang bibig niya. Napalingon ako sa paligid dahil baka may makarinig sa sinabi ni
Brix. Makatanong kung jumebs si Simon eh akala mo nasa bahay lang at wala sa public
places! Ang gago talaga! Buti na lang at maingay dito sa Starbucks.

"Oo, ang baho, ano?" Gatong ni Simon sa kalokohan ni Brix. Inilapit pa nito ulit
ang kamay niya kay Brix at si Brix ay nilalayo ang mukha niya.

"Tangina mo, dre. Lumayo-layo ka sakin. Kadiri ka." Natawa ako sa ekspresyon ni
Brix. Grabe, diring-diri eh.

Tumawa lang din si Simon. "Parang hindi ka tumatae ah?"

Ba't napunta doon ang usapan namin? Kadiri 'tong mga batang 'to.

"Pero hindi ganyan kabaho. Yuck," natawa na talaga kaming lahat. Gusot na gusot na
ang mukha ni Brix at mukhang maduduwal na. Kawawa naman.

"Ang arte mo." Ani Simon. Napapailing na lang habang pinapanood sila.

"Anong oras tayo aalis?" Tanong ni Hosepina. I already booked a ticket plane for
us. Ang kaso lang, wala pa kaming matitigilan doon.

"Alas onse ng umaga ang kinuha ko. Ayos lang ba sa inyo?" They all nodded. "Ang
kaso, wala pa tayong matutuluyan doon." I frowned.

Simon tsk- "Leave that to me." -and said his famous line. Napabaling naman sa kanya
ang tingin namin.

"Don't tell me may hotel kayo do'n?" Laxus asked. Simon snapped his fingers and
pointed Laxus.

"You hit the jackpot." Wooooow, totoo? Jusq, ang yaman pala talaga nitong mga
kaibigan ko!

"Nangangamoy libre ah," Nabaling ang tingin namin kay Veen ng magsalita ito.
Nilapag niya ang in-order niya. Special treatment! Ba't hindi siya naghintay
matawag?!

"Nangangamoy kuripot ah." Balik na sagot ni Simon.

"What are friends for?" Veen smirked.

"Beneficiaries." Sabay-sabay na sagot ng tatlo-Brix, Hosepina at Laxus. Nasapo ko

ang aking noo. Kawawang Simon.

"Mga tarantado talaga kayo. Mga kuripot!" Ani Simon na siyang tinawanan lang ng
apat.

"Thank you! Thank you! Ang bait-bait mo, thank you!" They sang together while
clapping their hands just to tease Simon. Si Sai naman ay mukhang asar na asar.
Nakakunot na ang noo at ang talim na ng tingin sa apat na nagtatawanan.

Mga siraulo.

"Ang sasakit nyo sa ulo, mga bata." Yan na lang ang nasabi ko. "Nasaan na nga pala
Simon ang passport?" Baka kung hindi pa ako sumingit ay kung saan na mapunta ang
usapan nila.

Mga loko-loko 'tong mga 'to eh.

"Glad you mentioned. Here," may kinuha siya sa bulsa niya at inabot sakin. "I
thought the picture you sent was edited. Hindi pala," sinamaan ko siya ng tingin.
Hmp! I don't do edits.

Tiningnan ko ang bago kong passport. Wews. Peke naman. Uh-huh, say hi to Cadys
Milena Conception everyone!

"You should practice yourself calling me Cadys from now on." I joked. Though it's
not important what they call me. It's just a disguise but they should still call me
Cadys now that Amara's dead. We can't have any suspicions, can we?

"Cadys baby," ani Brix. Talagang hindi na naalis ang 'baby' eh.

Nagtagal kami doon ng ilang oras din. We just talked about places we want to visit
once we're in Egypt. Maraming tourist attraction sa Egypt and having a vacation
there is really worth it.

"Eh paano mo gagawin yon?" Tanong ni Veen. Sinabi ko sa kanila na baka mahirapan
akong makausap ang Hari at Reyna dahil syempre, Hari at Reyna sila at sigurado ay
mataas ang seguridad sa paligid nila, kaya kailangan naming gumawa ng paraan para
ang Hari at Reyna na mismo ang kumausap sakin.

Ang kasoooooo...paano?

"Hindi ko nga alam eh. Nag-iisip pa rin ako ng paraan." Noong isang araw pa. Marami
namang pumasok sa isip ko pero ang iba, masyadong risky. "Brix, pwede mo bang isend
sakin mamaya ang information nila?" I asked Brix in a lower voice.

"Sure. Pagkauwing pagkauwi ko ay isesend ko na sayo, Cadys baby." Yun naman!

"Salamat." I smiled. Ano nga kaya ang pwedeng gawin? Tsk. Nauubos na ang mga
naiisip kong paraan.

Nag-stay pa kami doon hanggang sa nagkayakagan ng umuwi. Habang nagda-drive pauwi

ay may pumasok na ideya sa isip ko.

Now, I know what to do.

I just hope it'll work.

--

77

I heard doorbells multiple times. Sino na naman ba ito?! Kakauwi ko pa lang sa

condo ko at napagod akong makipag-usap sa limang ugok na may sira sa ulo tapos may
bisita pa ako?

I lazily walked going to the door and opened it. Nagulat ako sa nakita ko doon.
"Hey, what are you doing here?"

"Surprise!" They said in unison and barge in. Wow, sila na ngayon ang mag-ari ng
condo ko!

Sinarado ko ang pinto at sumunod sa kanila. Nakita ko sila sa salas. Nakaupo nang
maganda sa sofa ko sina Harriet at Marrione habang si Astrid naman ay inaayos ang
dala nilang pagkain sa center table.

Oo, silang tatlo ang bisita ko.

"Your condo is nice. Makakuha nga rin ng unit dito." Ani Harriet habang nagmamasid-
masid sa loob ng condo ko. Tumayo pa ito para icheck ang iba pang parte ng condo.

Umupo na lang din ako sa sofa.

"You guys want some ice cream?" Harriet shouted from the kitchen. Aba't!

"Hoy, Haryeta, lumayas ka dyan sa komedor ko!" Sigaw ko pabalik. Jusq, uubusin no'n
ang pagkain ko sigurado!

Hindi ito sumagot. Nakarinig ako ng tawa. Tumingin ako kay Marrione na tawang-tawa
ngayon at si Astrid na nakaupo sa tabi niya. Inirapan ko lang siya.

"Here's the ice cream!" Inilapag ni Harriet ang ice cream na dala niya sa center
table. Wala na siyang pag-asa. 🤦

Pinabayaan ko na lang. Nakuha na eh. "At anong ginagawa nyo dito?" Pinaningkitan ko
sila.

"Gusto ka lang naming bisitahin." Said by the most innocent in the group, Astrid.

Tumaas naman ang kilay. "Right! That's why you brought alcholic drinks. Why did I
bother to asked?" I scoffed. Harriet just smirked, Marrione chuckled and Astrid
grinned.

Isa pang may mga tama sa ulo ang tatlong 'to eh.

"It's your despedida. You're going to Egypt, right?" Harriet said while eating ice
cream.
"Heh, if I know, gusto nyo lang magpakalasing. Any problem?" Harriet rolled her
eyes.

"We know you'll know it." Anito. So meron nga.

"Actually, Amara, si Jaisse." Napatitig ako kay Astrid ng sabihin nito ang pangalan
ni Jaisse. Anong meron?

"She's blackmailing us." Pagtutuloy ni Marrione.

"What do you mean?" Tumingin ako sa kanilang tatlo.

Harriet heaved a sigh. "Jaisse is using Shauna's power as a Royalty Princess,

again. She's blackmailing us because she wants us to be her allies. Alam niyang
nakatakas kami at ngayon ay gusto niya kaming kunin ulit. We already filed a report
for Jaisse pero binasura lang iyon dahil nga sa kapangyarihan ni Shauna as the
Royal Princess. At ngayon, our families' companies are experiencing bankruptcy and
it's all Jaisse's doing." My mouth gaped. Oh my, God! She's so evil!

"But why did she wants you guys to be her allies?" Kasi di ba, dinukot niya sila.
So bakit ngayon-

"We are a threat for her, Amara. At lahat ng threat sa mga plano niya, it's either
pinapatay niya o kokontrolin niya. And for us, she did the latter. She wants to
control us and our lives. At ayaw naming mangyari yon." Marrione said. She's really
a control freak!

"Pero ayaw din naman naming ma-bankrupt ang mga kumpanya ng mga magulang namin.
Alam namin kung gaano kahalaga ang mga kumpanyang naipundar ng mga magulang namin.
Dugo at pawis ang puhunan nila para magtagumpay tapos.. tapos.. dahil sa isang
salita lang ni Jaisse ay mapupunta sa wala ang lahat ng pinaghirapan nila." Astrid
sobbed. I know how she loves her family. And when it comes to her family, she
really gets emotional.

Napahilot ako sa sintido ko. Kumikirot ito. Ang sakit sa ulo ni Jaisse!

"I'm leaving tomorrow at 11am. Wag kayong mag-alala, I already made a way on how I
can talk to Shauna's family. Once I have talked to them, matatapos na ang lahat ng
problema natin kay Jiasse." Sana nga lang ay umubra ang naisip ko.

Sana lamang ay maniwala ang Hari at Reyna na hindi si Shauna ang kasama nila kung
hindi ang impostor na si Jaisse.

"Amara, tell us what we can do to help you. Tutulungan ka namin." Marrione held my
hand.

"If you have some evidences with you, you can give it to me." I need strong
evidence to prove that Jaisse is Shauna. What I have in my hands right now are
already enough pero magbabasakali lang naman ako kung meron pa. Every single thing
about Jaisse playing as Shauna will be helpful.

"I know! Jaisse penmanship!" Astrid said. Her penmanship?

"Right! We should get Shauna and Jaisse penmanship! I still have Jaisse's diary
when we were young." Saad ni Marrione. Oh, eh paano kami makakakuha ng penmanship
ni Shauna? Shauna's already dead.

"How about Shauna?" Harriet asked. Napaisip naman sila.

Alam ko na! "Just give me Jaisse's diary. Ako na ang bahala," they looked at me.
Marrione nodded after.

"Thank you, Amara." I smiled at Astrid. I haven't done anything yet, Astrid. Once I
have done something, that's the time I'll accept your gratitude.

We spent our afternoon being with each other. Alas tres sila magpunta at ngayon ay
alas sais na. We drank all the beverages they brought. Hindi naman siya ganon
nakakalasing kaya okay lang.

"Dito na kayo maghahapunan?" I asked them. Nagsitanguan naman sila. Mga abusado!

"We want to taste your cooking Amara." Nakataas pa ang kilay ni Harriet habang
sinasabi iyon. Ay, lagi palang nakataas ang kilay niyan. Pfft.

"Well, bear with it. Don't blame me, huh." I teased as they groaned. Hah, mga
abusado talaga.

"So, Marrione," ngumiti ako sa kanya ng matamis. "How are you and Simon, by the
way?" Dahil sa tanong ko ay bigla siyang nasamid. Kumakain pa naman siya ng tinapay
na dala rin nila.

"What the heck, Amara?! That Simon?! Are you serious?!" Namumula ang mukha nito.
Hindi ko alam kung naiinis ba ito o kinikilig.

I smirked. "Oh, so wala? Ah, bagay pa naman kayo." My smirk turned to grin. Mas
lalong namula si Marrione.

"Uh-huh, so who's that Simon, Marrione?" Usisa ni Harriet. Hindi pa pala nila
kilala?

"Yung kasama niya noong nakita natin sila sa parking lot. Tanda mo? We saw them
almost kissed." Nanlaki naman ang mata ni Marrione sa sinabi ni Astrid at ako ay
natawa. Wala pala ha?

Tsk. Iba talaga si Simon. Ang bilis!

"H-Hey! Wh-what are you babbling about!" Mas lalo akong natawa. Si Marrione talaga
ay masarap inisin sa amin pero mas masarap inisin si Harriet ang pinagkaiba lang,
bayolente si Harriet.

"Ah, now I know! That handsome guy." Komento ni Harriet. Nako, buti at wala rito si
Simon st kapag narinig no'n ang sinabi ng babaeng 'to, magsasama ang hanging
habagat at amihan.

"Akala ko ba ayaw nyo sa isa't isa?" I asked. Hindi ba't iyon ang sinabi nila sa
isa't isa?

"Of course! That's true! I don't like him and he doesn't like me! That's.. that's
fair.. I guess?" Napataas ang aking kilay. What does she mean by that?

"Do you have feelings for him?" Naunahan ako ni Harriet do'n ha!

"W-Wala 'no!" Pagtanggi niya.

Makakatikim ng isang malakas na sapok sakin si Simon. Makikita niya.

"Sabi mo eh." Saad ni Astrid at uminom.

Nag-iwas ng tingin si Marrione. Napailing na lamang kaming tatlo.

Yan tayo eh. May nararamdaman na, tinatanggi pa. Natatakot umamin dahil hindi
kayang tumanggap ng rejection. People are afraid of rejection that's why there are
feelings left unsaid. Natatakot sa maaaring maging resulta ng pag-amin nila. Well,
kahit sino naman. Ikaw kaya ang umamin sa taong mahal mo tapos hindi ka mahal? That
hurts, right? Sobra. Lalo na kung iiwasan ka ng taong mahal mo. Pakiramdam mo,
hindi ka maganda o gwapo kasi iniiwasan ka.. kasi hindi ka niya magustuhan at
suklian ang nararamdaman mo. Maiisip mo na hindi ka ba worth it mahalin? You will
ask yourself lots of questions that will make you confuse and hurt yourself. But
hey, wala may mali. At walang mali sayo. You just loved a wrong person.

And we must accept rejections. Don't be afraid to tell your feelings towards your
special someone. What is bound to happen will happen.

--

78

And, unexpected things happen.

"Anong ginagawa nyo dito?" I asked them. May bitbit silang plastic bags pati mga
bagahe.

"Uh, we'll sleepover here." Nakangiting saad ni Laxus. Napanganga naman ako. At
kailan ako pumayag doon?!

"Hoy, kayong lima! Sinong may sabi sa inyong pwede kayong matulog dito?!" Jusq,
sumasakit lalo ang ulo ko.

Hindi ba ako tatantanan ng sakit ng ulo?!

"Amara, ngayon lang naman 'to eh. At saka isa pa, para sabay-sabay na tayong
magpunta ng airport bukas. We brought our luggages, too." Hosepina said.

Madiin kong nahulot ang sintindo ko. Ang sakit nila sa uloooooo! Bakit ba ako
pinapurasahan ng ganito?

"Papasok na kami!" Veen sweetly smiled at me at pumasok sa loob. Bagsak ang balikat
ko.

"Sige.. pasok na kayo.. may magagawa pa ba ako?" Naiiyak kong sabi sa sarili ko.
Good luck, Amara.

Nandito pa yung tatlo, dumagdag pa ang lima. This is riot!

Sinarado ko ang pintuan at sumunod sa kanila. Hindi pa nakakarating sa kusina ay

rinig na rinig ko na ang mga boses nila.

Napahilamos ako sa aking mukha.

Huhuhuhu. Ayoko naaaaa!

"At bakit ka nandito?!" Boses agad ni Sai ang narinig ko.

"I'm here for Amara, not FOR YOU!" Boses naman ni Marrione. Nag-aaway na naman ang
dalawa.

Pumasok ako doon at naabutan ko ang walo. Si Veen at Laxus ay nasa harap ng ref at
inilalagay ang pagkaing dala nila. Samatalang si Simon at Marrione ay magakaharapan
at masama ang tingin sa isa't isa. Si Brix ay nakikipag-agawan ng pagkain kay
Astrid. Si Joseph na nanonood lamang sa kanila at si Harriet na nakaupo lang at
walang pakialam sa paligid.

Gusto kong maiyak.

Do I have to deal with all of them?

Anong kaparusahan ito?

"Amara baby! Sabihan mo 'tong babaeng 'to na ako ang nauna sa chips!" Ani Brix ng
nakapout pa. Nagulat ako ng hampasin siya ni Astrid.

Oh, my, level up na si Astrid!

"Anong ikaw?! Eh kanina pa yang nandyan eh! Akin yan tapos kinuha mo lang!" Sabi
naman ni Astrid at hinigit papunta sa kanya ang pinag-aagawan nilang chips.

"AKIN 'TO!" Saad ni Brix at hinila papunta sa kanya.

"ANONG SAYO?! AKIN 'TO!" Hila ni Astrid sa kanya.

"WALANG SAYO! AKIN 'TO!" Hinila naman uli ni Brix sa kanya ang chips.

"AKIN NGA SABI!" Hinila ito pabalik ni Astrid.

"AKIN NGA!" Hinila ulit ito ni Brix!

"AKIN!" Sabay higit ng malakas ni Astrid pero hindi pa rin niya nakuha kay Brix.

"AKIN 'TO O AKIN KA?!" Doon tumahimik ang maingay na paligid. Napatingin kaming
lahat kay Brix ng sabihin niya iyon. Pati si Astrid ay napatulala.

Putangina. Ako ang kinikilig sa dalawa eh.

But Brix smiled playfully at buong pwersang hinila ang chips sa kamay ni Astrid
saka tumakbo palabas ng kusina.

Napakurap naman si Astrid at ng mapagtanto kung ano ang nangyari.. "THAT GUY!" yan,
nagsisigaw na.

Warning: Don't fall into Brix's tricks.

Nagsibalikan naman ang lahat sa kanilang mga ginagawa. Si Astrid ay tumayo at

padabog na umalis.

Napailing ako.

"Guys," I clapped my hands to get their attention and I succeed. "Kung maaari
lamang ay magsilayas kayo sa paningin ko at baka sa halip na baboy ang maluto ko ay
kayo ang lutuin ko." Mukha namang effective ang pananakot ko at dali-dali silang
lumayas.

"Ayos lang yan, bespren." Yan pa ang sinabi ni Veen bago tuluyang lumabas ng
kusina.

Nakamot ko ang leeg ko sa inis at napabuntong hininga.

Nilinis ko na ang baboy na lulutuin ko. Sinigang ang nalipi kong ulam namin ngayong
gabi. At dahil ang dami namin dito, mukhang madami rin akong maluluto bukod sa
sinigang.

Naghanap ako sa ref ng pwede pang lutuin. Nakakita ako ng manok. Good thing at may
dalang pagkain ang limang ugok.

Nilinis ko na rin ang manok. Adobo na lang at Chicken Curry ang gagawin ko dito.
Inihanda ko na ang lahat ng ingredients na kailangan ko mula sa Sinigang hanggang
sa Adobo at Chicken Curry.

Habang nagluluto ay muli akong nakarinig ng ingay mula sa salas. Nagsisimula na

naman sila. Pinabayaan ko na lang. Hays.

"Let me help you," napabaling ako sa likuran ko ng marinig ang boses ni Hosepina.

"Hindi na. Pumunta ka na do'n." Saad ko bago muling humarap sa mga niluluto ko.

"Nah, I insist. Ang iingay nila doon at wala kang katulong dito." Hindi ko na siya
pinigilan kaya tumulong na lang din siya.

He's making the Adobo.

"Nahanap mo na si Marah?" Sumulyap ako sa kanya. Kita kong biglang lumungkot ang
ekspresyon niya.

Nasaan ka na nga ba, Marah?

"Hanggang ngayon ay hindi pa rin. Hindi ko na alam kung saan ako maghahanap o kung
mahahanap ko pa ba siya." Nalulungkot ako para kay Hosepina. Bakit ba kasi hindi pa
niya makita si Marah?

"Makikita mo rin siya, Joseph. Wag kang mag-alala." Sumulyap siya sakin kaya
nginitian ko siya. He smiled too.

We continued our cooking. I didn't know that Joseph is a good cook.

Araw-araw akong nasusurpresa ng limang ugok dahil sa mga kaya nilang gawin. They
are really something.

"Gusto ka na makita ni Mommy," napatingin ako sa kanya ng sabihin iyon. Napangiti

naman ako.

"Sabihin mo pagbalik natin mula Egypt." Siya naman ang ngumiti.

"Sabi mo yan ah?" I nodded while grinning.

"Oo naman! Basta sa inyo ako pupunta kasama ang apat pa." Napasimangot naman siya.

"Abusado ang apat na yon palibhasa mabait si Mommy sa mga bisita ko. Kaya inaraw-
araw na ng apat na iyon ang pagpunta da bahay." Natawa naman ako. Ibang klase
talaga.
"Ay gano'n ba?" I tapped his shoulder. "Ayos lang yan, Hosepina, masanay ka na." At
mas lalo siyang sumimangot kaya mas napatawa ako.

Inihain na namin ni Hosepina ang mga niluto namin bago sila tawaging lahat sa
salas.

Ako ang nasa pinakagitna, ang limang ugok sa kaliwa at ang tatlong babae sa kanan.

Awkward silence..

"Kumain na tayo," sabi ko.

"Yey! Kain na tayo! Salamat sa pagkain, Amara!" Masayang saad ni Brix at nauna na
siyang sumandok ng kanina.

Nakita konv inismiran siya ni Astrid.

Hays. 🤦

Nagsimula na kaming kumain lahat. Ayos naman. Not until...

"AKO ANG NAUNA!" Sigaw ni Marrione habang ang tinidor ay nakatusok sa manok.

Nagprito rin pala kami ng manok. Suggested by Joseph.

"ANONG IKAW?! AKO ANG NAUNA! KAYA ALISIN MO YANG TINIDOR MO AT AKIN 'TO!" Sigaw
naman ni Simon na ang tinidor ay nakatusok din sa manok.

"AKO NGA! TINGNAN MO! NASA ILALIM NG TINIDOR MO ANG TINIDOR KO!" Sagot naman ni
Marrione.

"IT DOESN'T MATTER! AKO ANG NAUNA!" Sigaw ni Simon.

Napatakip na lang ako ng aking tenga at napapikit.

Huhuhuhu.. please, patahimikin nyo po ang buhay ko.

"AKO NGA ANG NAUNA EH!" Marrione yelled.

"AKO! HINDI IKAW!" Simon yelled back.

"AKO NGA! AKO! AKO! AKO! HINDI IKAW, IKAW, IKAW!" Mas lumalakas ang sigawan nilang
dalawa.

"EDI HINDI IKAW AT AKO! TAYO NA LANG DALAWA! PUTANGINA!" Simone

shouted. Biglang tumahimik kaya nagmulat ako ng mata para lang makita na lahat sila
ay nakatingin kay Simon. Pati si Marrione ay nakatitig din dito pero agad ding
nakabawi.

"Si-Sige.. s-sayo na lang y-yan.." Inalis niya ang pagkakatusok ng tinidor sa

manok. Uminom siya ng tubig bago kumain ulit.

I let out a sigh and I fake a coughed after. Nagsibalikan sila sa pagkain pero
tumahimik na sila.

Thanks, God!
Tanging tunog lang ng kubyertos ang naririnig.

"Why are you all here?" Lahat kami ay napatingin sa nagsalita at doon nakita ko si
Art, madilim ang mukha habang tinitingnan ang mga nandito sa hapag-kainan.

Ito na nga ba ang sinasabi ko eh.

--

79

"Why are you all here?" Art said. Tumayo ako para salubungin siya.

"Come, eat first." At hinila ko siya paupo. Lumipat ng upuan si Laxus na kasa
kaliwa ko kanina at doon ko pinaupo si Art. I served him food.

Tahimik pa rin sila.

"Why are you all here?" Tanong ulit ni Art. Napabuntong hininga ako. Magsasalita na
sana ako ng maunahan ako ni Harriet.

"We're here to visit Amara. Aalis din naman kami mamaya." Sagot niya. Tumingin si
Art sa lima.

Si Laxus na ang umimik. "Kuya Art, we'll sleep over here-"

"No." Hindi na siya pinatapos ni Art. Nakagat ko ang labi ko.

"Pero-"

"I said, no." He firmly said. "You guys eat up and leave after." Nagsimula ng
kumain si Art.

Wala ba sa mood si Art? He's cold and stern.

Kumain na lang ulit kami. We ate in silence actually. Hays.

Sinarado ko ang pintuan ng makalabas na sina Laxus. I heaved a sigh. Pumunta ako
kay Art na ngayon ay nasa sofa at nagpapahinga. May ilang beer can din sa center
table.

Umupo ako sa tabi niya sabay hawak ng kamay niya. "Art, are you okay?" I asked
worriedly. Alam kong may mali sa kanya at gusto ko yung alamin.

But he just shook his head.

"Art." Nagmulat siya ng mata at hinarap ako.

"Amara." Hinawakan niya ang pisngi ko.

"Ano ba kasing problema, Art?" Natatakot na ako. Hindi ko alam kung bakit.

He smiled. Pero hindi man lang umabot sa mata niya ang ngiti niya. "I'm alright.
Pagod lang ako." Hinila niya ako papunta sa kanya at niyakap ako.

"You told me to not keep a secret, Art." Paalala ko sa kanya. We promised that we
will not keep a secret to each other. Pero bakit pakiramdam ko ay may nililihim sa
akin si Art?

May nangyari ba? Ano? Bakit niyang sabihin? Tungkol ba kay Jaisse?

"Amara.." he whispered as his hug tightened. "I love you.. I love you.. I love
you.. I love you so much."

Kumalas siya sa yakap at pinaupo ako sa kandungan niya ng paharap. He stared right
to my eyes. He caressed my cheek. He tucked my hair to my ears. He held my nape and
pulled me to closer to him. Naramdaman ko na lang ang malambot niyang labi sa labi
ko. His lips moved. I opened my mouth and he slid his tongue inside my mouth.

I felt his hands in my butt and pressing mine into him. We both groaned. Gumalaw
ako sa ibabaw niya habang hindi pinuputol ang halik naming dalawa.

Ang isang kamay niya'y napunta sa dibdib ko at minasahe ito.

"Hmmm," nagsisimula na muling uminit dito. Ginala ko rin ang kamay ko. Napunta ito
sa matipunong dibdib ni Art.

Naputol ang halik naming dalawa ng tumunog ang cellphone ni Art. Yung init na
naramdaman ko kanina ay parang naglaho ng parang bula.

Nakagat ko ang ibang labi ko at umalis sa ibabaw niya. Siya naman ay kinuha ang
cellphone sa bulsa niya.

Umismid ako. Panira.

Sinagot niya ito. "Hello?"

"Pauwi na ako." Psh, so si Shauna ang kausap niya?! Panirang Shauna yan ah!

"Yeah, thanks. I love you, too." I rolled my eyes. Pwe. Tuwang-tuwa siguro si
Shauna ngayong alam niyang wala na ako. Hmp!

Pinatay na ni Art ang tawag at humarap sakin. Hinalikan niya agad ako. Walangya,
wala man lang warning!

Humiwalay soya at naghabol kami ng hininga. "I'll be here tomorrow morning, okay?
Tatawagan ko na lang din sila Laxus na bumalik dito para may kasama ka." I pouted
but he just kissed me. Smack lang.

"Wag ka ng magtampo. I love you." Hinalikan niya ang noo ko at muling kinuha ang
cellphone para tawagan sina Laxus.

Nandun na eh. Nag-iinit na. Panira lang talaga si Jaisse!

"Ingat ka sa pag-uwi." He kissed me first- jusq, nakakailang halik na ba si Art?-

before nodding to me.
"Ikaw din. See you tomorrow." And he gave me a peck in my lips. Nakakailan na si
Art ah! "Sige na, pumasok ka na." Anito. Niyakap ko muna siya. Shit. Namimiss ko na
agad si Art. Niyakap niya ako pabalik.

"Text mo 'ko kapag nakauwi ka na." He kissed my forehead and smiled to me.

"Yes, boss." He said with a big grin in his face.

Pinapasok na niya ako sa loob kaya wala na akong nagawa kung hindi ang saraduhan
ang pinto. Hihintayin ko pa ang limang ugok.

Nagpunta ako sa kabilang kwarto para tingnan kung malinis ba ito. Dito ko
papatulugin ang limang ugok na yun. Buti naman at bago umalis si Nanay Linda ay
nalinis ito.

Wala na dito si Nanay Linda. Sinabi ko kay Art na tawagan si Nanay Linda dito para
paalisin dahil hindi naman pwedeng ako ang tumawag at baka atakehin si Nanay Linda
sa puso.

At oo nga pala, hindi ko pa natatawagan ulit si Fami! Ang sabi ni Nanay Linda ay
labis daw itong umiyak at nalungkot ng malamang patay na ako. Hindi ko man lang
nasabing buhay pa ako.

Pero sana ay ayos lang si Fami kung nasaan man siya. Masaya ka siya doon sa mga
totoo niyang magulang? Are they treating her nice? Sana naman. Dahil kung hindi,
kukunin ko pabalik si Fami sa kanila!

I'll call her later.

Nakarinig ako ng pag-doorbell. Nandito na agad ang lima? Woooow.

Pumunta ako doon at binuksan ang pintuan. "Ang bili—"

Pero hindi ko na naituloy ang sasabihin ko ng makita kung sino ang nasa harap ko.
Ganoon din siya. Nakatulala lang at nakaawang ang bibig.

Parang kanina lang ay iniisip ko pa siya kung kumusta na siya tapos ngayon ay nasa
harap ko na.

"Fami.." I called out her name. Her tears started to pour as she stared at me.

"A-A-Amara?" Utal niya at dinamba ako ng yakap. How I miss this kid!

--

80

"WAAAAAAAAHHHHHH ANG GANDA DITOOOOOOOOO!" Napailing ako sa naging reaksyon ni Brix.

Kabababa pa lamang ng eroplano nyan ah, wala pa kami sa Cairo.

"Tangina mo Brix. Ang ingay mo." Si Simon yan. Masama kasi ang gising kaya ganyan.
Paano si Brix, magkatabi sila sa plane kanina tapos nakatulog si Simon, alam nyo
nang maloko si Brix kaya ayun, napagtripan si Simon. Muntik pa ngang buksan ni
Simon ang bintana ng eroplano at itapon si Brix sa sobrang inis.

Anong ginawa ni Brix?

Pinintahan niya ang mukha ni Sai gamit ang permanent marker. Okay lang sana kung
mga lines lang pero hindi, buong mukha ni Simon ay nilagyan niya. Kaya sobrang inis
na inis si Simon. Halos magdikit na ang kilay sa pagkakunot.

"Pare, move on ka na. Natanggal mo na naman diba?" Pang-asar ni Brix. Ang gago
talaga. Nakuua pang asarin si Simon.

"Tangina. Ilayo nyo sakin si Brix at mapapatay ko yan." Seryosong saad ni Simon na
tinawanan lang ni Brix. Minsan hindi ko rin maintindihan ang mga lalaki eh. Hays.

"Chill ka lang Simon. Gulpihin mo na lang si Brix mamaya." Ani Laxus na ngingiti-
ngiti pa.

"Ang tagal naman ng sundo natin, Lavender. Nagugutom na ako." Nangudong sabi ni
Brix. Sinamaan lang siya ng tingin ni Simon. Wala talagang takot 'tong Lacrose na
'to.

Napatingin ako sa gilid ko ng may umakbay sakin at doon nakita si Joseph. Napataas
naman ang isa kong kilay. "You look tired." Puna ko. Nagpuyat ba siya kagabi? Hm,
kung sa bagay, gabing-gabi na silang nakabalik sa condo ko. Hindi na nga nila
naabutan si Fami eh. Sayang nga lang. At saka, nagmamadali rin si Fami. Tumakas
lang daw siya sa bodyguard niya para bisitahin sana si Nanay Linda sa condo kung
nandoon pa ito, pero ako ang nakita niya. Hindi pa siya makapaniwalang buhay pa
ako. Sobra raw siyang umiyak noong nalaman niya ang balitang patay na ako.

I asked her how is she with her family. Okay naman daw siya. Mababait naman ang mga
ito pero overprotective nga lamang sa kanya dahil siya lamanv daw ang babae sa
kanila. May tatlo pa pala siyang Kuya.

And about the baby, maayos naman daw. Regular naman din daw ang checkup niya.
Gagawin pa niya akong Ninang kapag nanganak na siya na ikinatuwa ko. Pero ang ama
ng batang dinadala niya. Nasaan na kaya?

"I still can't find Marah." Halata ang lungkot sa boses ni Joseph. Ano ba yan. Si
Fami hindi nakilala ang tatay ng anak niya at hindi alam kung makikita pa, ito
namang si Joseph, kilala naman ang nabuntis niya ang kaso hindi pa magpakita!

Haynako. Nakaka-stress ha. Bonggang-bongga!

"Don't lose hope, Joseph. Kung magkikita kayo, magkikita kayo." Saad ko at ngumiti
sa kanya. Kung bakit ba kasi hindi pa magpakita si Marah eh.

"Nandito na ang sundo natin." Napatingin ako sa pumaradang limousine sa tapat

namin. Wow, yayamanin si Simon! Sana all.

Bumaba ang driver at pinagbuksan kami ng pinto. Bahagya pa itong yumuko sa amin.
Pinauna nila akong pumasok at ang huli ay si Simon. Wow, nagkasya kami.

Nagsimula ng umandar ang limousine. Bigatin pala talaga mga kaibigan ko, shems.
Tumingin ako sa labas. Ang ganda pala dito sa Egypt? Ang alam ko ay sa Cairo-which
is the megacity of Egypt-makikita ang mgg pyramids at marami pang tourist
destinations. Sulit din naman pala ang pagpunta namin dito.

-
Tumigil ang sasakyan sa isang napagarang hotel. Pinagbuksan kami ng pinto at isa-
isa kaming lumabas. Napanganga naman ako dahil sa ganda nito.

"Woah, ibang klase ka Lavender!" Ani Brix na namamangha rin. I just heard Simon
'tsk' at saka naglakad sa una at hinarap kami.

"Welcome to Lavender Cairo Empire," yumukod pa siya sa amin waring nagsasabing

welcome kami sa hotel nila. Umayos din naman siya ng tayo at makita kaming
nakatingin lang sa kanya ay nangunot ang noo niya.

"Tsk. Tara na nga sa loob!" Nagkatinginan kaming lima at nagtawanan dahil sa inasal
ni Simon. Hay nako.

Naglakad na siya kaya sumunod na kami sa kanya. Binuksan ng mga gwardiya ang
pintuan at yumukod para batiin si Simon.

Wews.

Yayamanin eh.

Nakahilera ang mga tauhan ng buong hotel habang nakayuko. Sa dulo ay naghihintay
ang isang lalaki at isang babae na naka-business suit.

Ang ganda ng hotel nila. It's a round shape style pagpasok mo pa lang. Makikita mo
rin ang taas ng floors kapag tumingala ka. Lots of chandeliers are lighting up the
whole place.

"Good evening, Mr. O'Vryen. Good evening, Mesdames and Gentlemen." Bati nito sa
amin. Siguro alam nilang hindi kami marunong ng language nila kaya English ang
gamit.

Malamang Amara. Hindi kayo magkaintindihan niyan.

Tumango lang si Simon. Ang seryoso nga niya eh. Parang hindi siraulo. "Lead us to
our room," aniya. Tumango ang lalaki at babae saka kami iginaya sa kung saan.
Sumakay kami ng elevator. Sa top floor ang punta namin. VIP room.

Habang hinihintay makarating sa pinakamataas na palapag, nasa isip ko kung gagana

ba ang plano ko. Paano kung hindi nila pinansin? O napansin man lang? Hay. Bahala
na nga.

Tumigil ang elevator ay bumukas ang pinto. Nandito na kami. Pagkalabas na

pagkalabas namin nh elevator ay ang bumungad samin ay isang malaking lounge. May
chandelier sa taas at sa ilalim nito ay mga couches. Tapos palibot noon ay may mga
bar counters, na may mga bartenders. Wews, hindi ko alam kung bakit ganito dito. Sa
gilid naman makikita ang mga kwarto. Nilampasan namin ang lounge, actually, hindi
ko alam kung lounge area pa ba ang tawag do'n, basta, nilampasan namin yon pumasok
kami sa isang hallway papunta sa kwarto namin. Makalampas lang ang dalawang kwarto
ay kwarto na namin.

"This will be your suite. Inside, there are three rooms in total." Ani ng lalaki.
They let us scan our hands in the scanner. It'll be an access for the room.
Pagkatapos ay bumukas na ang pintuan at pinapasok kami. May sasabihin pa sana sila
nang pinaalis na sila ni Simon.

"Dude, yayamanin ka talaga." Natatawang saad ni Joseph. Sinamaan ito ng tingin ni

Simon.
"Says who? Says by the billionaire of town." Ani Simon at umismid pa.

"Oh, dude, shut up." Sagot ni Hosepina at malakas na tinapik ang balikat ni Simon.
Napangiwi naman si Sai.

"Baka nakakalimutan nyong alas dies na ng gabi?" Nakataas ang kilay kong tanong sa
kanila.

"Nagugutom ka na?" Tumango ako sa tanong ni Veen. Kanina pa. Ginulo lang nito ang
buhok ko saka tumingin kay Simon.

Sai shook his head. "Oo na." Anito. Nawala sa paningin ko si Simon, hindi ko alam
kung saan nagpunta. Hinila na rin kasi ako ni Veen papuntang dining area.

Pinaupo ako ni Veen, sila rin. Naghintay lang kami kay Simon.

"Parating na," ani Simon ng makaupo. "Tatlo ang kwarto dito."

"Ako sa isa tapos bahala na kayo sa dalawa." Turan ko. Ehe, babae pa rin ako.. at
may asawang tao. Pumayag na nga akong sa iisang suite kami tumigil dito eh kaya ako
lang sa isang kwarto!

"Amara baby, sama na lang tayo," Brix pouted. Nakatanggap na naman siya ng batok..
at mula iyon kay Hosepina. "ARAY! ANO BA JOSE?! ANG BIGAT NG KAMAY MO!" Anu Brix na
naluluha na.

Pfft.

"Puro kalokohan na lang ba laman ng utak mo?" Seryosong tanong ni Hosepina. Mas
lalong sumimangot ang mukha ni Brix.

"Nagbibiro lang naman eh!" Hinihimas niya pa rin ang ulo niya.

"Parang awa nyo na, ayokong makasama si Brix." Saad ni Simon. May galit pa rin yata
'to kay Brix.

"Lavender, my labs, tayo na lang dalawa." Nagtaas-baba ang kilay ni Brix. Nang-
aasar na naman.

"Tarantado ka talaga. Bakla ka ba?" Inis na tanong ni Sai. Bumaling naman sakin si
Brix na may malaking ngisi.

Ano na namang iniisip nito?

"Amara baby, bakla raw ako." Tinaasan ko siya ng kilay.

"Oh, tapos?"

"Patunayan nating lalaki ako." Mas lalong lumaki ang pagkakangiti nito. Ang mata
niyang halos hindi ko na makita.

"PUTANGINAMASAKIT!" At sa pangalawang pagkakataon ay nabatukan na naman siya. Hindi

lang ni Hosepina kundi pati na rin ni Veen.

"Ambrixyl Lacrose, aayos ka o bugbugin kita?" Nakisabat na rin si Laxus.

"Oo na, oo na." Itinaas pa niya ang dalawa niyang kamay waring sumusuko.

I sighed.
•••

I'm currently checking my email with my laptop on my lap. Kakatapos lang naming
kumain. Nagdesisyon na rin ang apat-hindi kasali si Brix-na sa sofa na lang si Brix
matutulog.

Charot!

Magkasama si Hosepina at Brix sa isang kwarto, at ang tatlo ay sa isa pa. Ipinilit
talaga ni Simon na hindi niya kasama si Brix at baka mapatay niya raw ng hindi
oras.

Mga siraulo.

Ang tanging hinihintay ko na lamang ngayon ay respond ng Hari at Reyna. Nalaman ko

ring may mga negosyo rin pala hindi lang sa bansang Egypt kundi sa ibang bansa rin.

A modern monarchs.

Hindi naman siguro mga sinaunang Hari at Reyna pa ang mga kasalukuyang nakaupo at
paniguradong alam din nila ang teknolohiya. So I took the advantage of technology.

Since Brix got all the information we need, kasama na roon ang personal number ng
Hari at Reyna, maging social media accounts and passwords, emails and such. Lahat,
pati business emails, business numbers, pati lahat ng ari-arian nila at mga
kumpanya sa iba't ibang bahagi ng mundo. Nakuha ni Brix.

Ayon kay Brix ay naka-sealed for protection ang information ng lahat ng Royalty
dito sa Egypt. At sobrang hirap daw makuha. Hindi ko na tinanong kung paano niya
iyon na-bypass dahil wala akong alam sa mga ganon. But at least, nakuha niya.

My laptop beeped. Binuksan ko ang notification at nanlaki ang mata sa nakita!

Iz thiz real?

For real?

Yung totoo?

OH MY GOD! Thank You, Lord!

Hindi ko akalaing mapapadali lang ang lahat. Pero hindi dapat ako magpakakampante.
Paano kung nakaharap ko ang hari at reyna ay bigla na lang akong barilin sa likod?
Mahirap na.

I checked the notification once again. At hindi nga nagkakamali ang aking mga mata.
Bukas. Bukas na agad ay makakausap ko na ang Hari at Reyna.

Good luck na lang sakin.

Nangangatog ang aking mga tuhod habang mahigpit hawak sa mga ebidensya ko laban kay
Jaisse. Patungo na ako ngayon sa kwarto na inilaan ng Hari at Reyna sa magaganap na
pagpupulong sa pagitan namin.

Hindi ko kasama ang lima. Kasama ko sila kanina pero hindi sila pinayagang pumasok.
Tanging ako lang at kaya rin sobrang lakas ng pintig ng puso ko sa nerbyos.
Kaya mo yan, Amara!

Inhale. Exhale.

You can do it, Amara!

Nakarating kami sa pintuan at kumatok ang aking kasama ng tatlong beses.

Otomatikong bumukas ang pintuan. Bago umalis ang aking kasama ay bahayga pa itong
yumukod sa akin na aking ginaya.

Mas lalo akong kinabahan. Ako na lang talaga mag-isa ngayon.

Dahan-dahan akong pumasok. Otomatikong nagsara ang pintuan ng ako ay tuluyang

makapasok.

Inilibot ko ang aking tingin at napako ang tingin ko sa dalawang tao na ngayon ay
nakatingin din sa akin. Jusq, ang gagandang nilalang! Nakaka-intimidate naman ang
kanilang mga presensya.

Dali-dali akong yumukod para magbigay-galang.

"Anong pakay mo?" Nagulat ako dahil marunong din palang mag-Tagalog ang Hari. Pati
kaya ang Reyna?

"U-Uhm," peste nauutal pa ako. "I'm-"

"Have a seat first, hija." The Queen said. Tumalima naman din ako.

I let out a sigh. Ngayong nandito na ako, kailangan ko ng masabi sa kanila kung
anong pakay ko dito.

"Nakita namin ang clip na pinasa mo kagabi. It was my daughter Shauna and her
friend Jaisse. Pero hindi ko maintindihan. Anong ibig sabihin ng video na yun?"
Tanong ng Reyna.

Ang pinasa ko sa kanila kagabi ay ang documentary ni Shauna at Jaisse noong

nagpaplano pa lang silang magpalit ng mukha. Hindi buo ang pinasa ko sa kanila at
sa mismong email nila ko iyon ipinasa. Hindi ko akalaing mapapansin nila agad iyon
at papahintulutan ako na makipagkita sa kanila. I didn't know this would be this
easy.

"Ipapanood ko po sa inyo ng buo. Lahat po ng meron ako dito ay ipapanood ko po at

pagkatapos po ay ipapaliwanag ko ang lahat." Tumango sila sakin.

Muli akong napabuntong hininga. Binuksan ko ang laptop na dala ko at hinanap ang
video nila. Yung complete video. Binuksan ito at iniharap sa kanila ang laptop.

The video started to play.

"Hi, I'm Shauna! And this is Jaisse, my friend!"

Pinagmamasdan ko lang sila.

"First of all, I just want to give a message for my parents. Mom and Dad, I'm sorry
if I'm going to do this. Pero po, ayoko na po. Nasasakal na po ako bilang prinsesa.
Nakakapagod na po maging ako kaya gagawin ko 'to. Gusto ko pong mabuhay ng normal
na babae. Yung walang iisiping malaking responsilidad sa bawat kilos ko. Yung
babaeng walang kailangang sundin na mga utos. I want to be free, Mommy and Daddy. I
want freedom.. freedom to do what I wanted to do. Ayoko nang madiktahan pa.
Nakakapagod na po kasi. Sana po ay wag kayong magalit kung gagawin ko ito. Pakisabi
na rin po sa mga kapatid ko na mahal na mahal ko sila. Patawarin nyo po sana ako
kung gagawin namin 'to ni Jaisse. I love you, Mom and Dad! Always and forever!"
Kita ko ang pamumuo ng luha sa mga gilid ng mga mata nila hanggang sa tuluyan ng
umiyak ang reyna.

"We'll be exchanging our faces. Don't worry Mom and Dad, nasa tabi nyo naman po ako
parati eh. Nandito po kayo palagi sa puso ko kahit magkapalit na kami ni Jaisse ng
katayuan sa buhay." The queen embraced her king.

"Jaisse, any message?"

"Hmm, just that our operation will be successful. I know you wanted to be normal
person, without a great responsibility on your sleeves, at makakamit mo na yun."
That was Jaisse.

Pagkatapos sabihin no'n ni Jaisse ay nag-iba ang scene. Napunta ito sa pagpunta
nila sa private clinic.

"Jaisse, are you ready?" Shauna asked. Halata ang kaba sa kanyang boses.

"Yes, are you ready?" Balik na tanong ni Jaisse.

"I'm a bit nervous.. but it'll be alright, di ba?" Nagpalit muli ang scene at ito
na yung isinasagawa ang surgery.

"That.. that was when they asked for a vacation for a week!" Saad ng reyna. Kanina
pa itong umiiyak habang ang hari naman ay tahimik lamang at nakatitig sa screen.

Iniwas ko ang tingin sa kanila. Seeing them right now also breaks my heart. Kahit
naman sino. Malaman mong ginawa yun ng anak mo dahil nasasakal na siya, ang masama
pa ay namatay na si Shauna ng dahil kay Jaisse. At mismong mga magulang pa niya na
walang kaalam-alam ang nagpataw sa kanya ng kamatayan. Who would bear that?

Nalaman ko yun dahil kasama yun dahil na rin sa video tapes na nakuha nina Marrione
at Joseph sa bahay ni Jaisse. Jaisse loves to record everything in her life, kahit
noon pa mang mga bata pa kami. Kaya hindi nakakapagtakang may ganito siya.

But who would've thought that having this kind of hobby can lead to your own
downfall. A downfall no one would want to experience.. Jaisse's downfall.

--

81

"THE SURGERY IS SUCCESSFUL!" Masayang saad ni Shauna sa video. "Mommy, Daddy, it's
me Shauna. Nakapagpalit na kami ng mukha ni Jaisse!" Happiness is obvious in her
voice.

Nakapagpalit na sila ng mukha na dalawa.

"Will you be happy for me? I hope so. But Mom and Dad? I'm happy! I hope you'll be
happy for me, too!"

I saw how the King clenches his fist. The Queen is still crying hard.

The video changed. It was now Jaisse. Only Jaisse.

"Hi, I'm Jaisse. Oops, I'm Shauna na pala." She laughed. "That poor Shauna. Wala
man lang kamalay-malay na ginagamit ko lang siya at sa huli ay papatayin ko rin
siya. She's really a dimwit, right, Jaisse? Ang ganda ng mukha mo pero pinagpalit
mo lang sa mukha ng babaeng yon? My poor face." She touches her face. "Don't worry,
once I'm done with my business, I'll bring my face." She's talking to her self in
the video.

Umigting ang panga ng Hari dahil sa narinig. Sa mukha ng Reyna ay rumehistro ang
pagkagulat na kalaunan ay napalitan ng galit.

"How dare is she. We treated her like our own daughter! Even Shauna treated her as
her own sister! Tapos ganito pa ang igaganti niya sa atin?! Hon, we have to do
something! I want that cunning bitch to die!" The Queen exclaimed. Nagulat pa ako
sa choice of words niya. She's sure a cool queen!

Pero hindi sumagot ang Hari. Nakatitig lang ito sa screen. Muling nagpalit ang
video.

"Did you see that Jaisse?" She laughed crazily. "Did you see how Shauna beg for her
life? Hahahahahahaha! That was so amazing! Ahhh so satisfying! Shauna is gone,
Jaisse. She's gone! I can still see in my mind that scenario earlier! Sa tingin ba
niya may maniniwala sa kanya? Hahahaha so poor. Ang tanga-tanga. She doesn't even
deserve to live so why bother?" And she laughed again.

"At ang kanyang mga walang kaalam-alam na magulang. Hahahaha! Hindi nila alam na
anak nila yung pinapatay nila! Hahahahaha, you really really are awesome, Jaisse!
Oh, yes, you are!"

Tangina. Ang sarap sabunutan ng baliw na babaeng iyon. Kahit ako ay nanggagalaiti
na ngayon matapos marinig muli ang sinabi niya.

"Well, Jaisse you did great! Prinsesa ka na ng buong Egypt at napatay mo na ang
totoong prinsesa. You did a great job!" She gave her self an applause.

Baliw.

"Isa na lang ang dapat mong gawin, Jaisse. To get Arthur and kill Amara!" And with
that, she laughed crazily again.

I gritted my teeth. As if namang mapapatay nya ako at makukuha nya si Art! Never in
a lifetime it would happen! Never.

Pero ang pagkabaliw niya ay panghabambuhay na.

"I should have made sure that she already died before I left her there in that
stinking abandoned house! But don't worry, we'll gonna teach that bitch a lesson.
We'll going to make her life worst! How about that?" She giggled. "Wait for me,
Amara! Magbabayad ka pa sa pang-aagaw sakin kay Art. Art will be mine soon!"

At doon na namatay ang video. I sighed. Actually, hindi pa yun lahat. Wala pa doon
ang pagpaplano niya kung paano niya ako papatayin. She also recorded the
'doppleganger' thing. Kung saan, may nagpanggap na pekeng 'ako' at hihiwalayan si
Art.

Silence filled the whole room. The King is gritting his teeth while the Queen is
still crying but anger is visible in her eyes. I can see her clenched fists.

"Ahairo! Our daughter!" She burst into tears. Nagtaas-baba na rin ang balikat ng
Reyna. The King comforted her Queen. Alam kong nasasaktan din ang Hari pero
tinatatagan lang niya ang loob niya para sa asawa niya. Kita ko ang lungkot,
pagsisisi, at pagkamuhi sa mga mata nito.

Hinayaan ko muna sila doon. Ayokong sirain ang moment nila sa isa't isa. They need
each other right now.

"Ahairo, we need justice for our daughter! That Jaisse will surely rot in hell!
Shauna doesn't deserve to die like that. Why did we let this happen?! Why didn't we
listen to her when we had the chance?!" Pagtatangis ng Reyna.

Ilang minuto ring ganoon lamang ang Reyna. May pagkakataon pa nga na hindi na
halosbmakahinga ang Reyna kaya nagpakuha pa ng tubig para kumalma. Halos magwala na
rin siya kakaiyak at ang Hari naman ay pinapatahan ang Reyna. Ako ay nakaupo lamang
dito at pinagmamasdan sila. Hanggang sa maging maayos na ang kondisyon ng Reyna.
Kumalma na ito.

"Your Highness, like what I've said, I'll explain everything." The Queen sniffed
and nodded. "But first, let me introduce myself. I'm Amara Salvador. I'm from
Philippines. Jaisse is one of my friends before and she once tried to kill me when
we were young." Mapait akong ngumiti.

"I'm a married woman and the man I am married with is Jaisse's obsession. Five
years ago, umuwi po ang asawa ko galing US. Doon na po nagsimula ang lahat. I
accidentally bumped her by a car. I mean, no, she intentionally did it.
Nagpakabangga po siya para makontrol po ako pati ang asawa ko. Kung sakali po
kasing hindi pumayag si Art, ang asawa ko, sa mga gusto niya, using Shauna's power,
ipapakulong niya po ako ng habambuhay at ipapapatay sa loob. Narinig po iyon ng
asawa ko noong minsang kakausapin nya po dapat si Shauna noong nasa ospital pa ito.
Wala pong nagawa si Art kundi ang sundin si Shauna kaya naging sunud-sunuran po
siya kay Shauna. For five years, my husband is beating me up. I was been a battered
wife at kagustuhan po iyon ni Shauna. Dahil kung hindi po niya iyon gagawin ay
papatayin niya po ang buong pamilya namin. Until Art told me everything. At dahil
na rin po sa isa ko pang kaibigan na dinukot ni Shauna at kinulong sa hideout niya,
nalaman po namin ang totoo. Na si Jaisse ay si Shauna at si Shauna ay patay na..
pinatay ni Jaisse. Jaisse is using Shauna's power and authority as the Royal
Princess kaya madali po niyang kontrolin ang mga tao sa paligid niya. Hirap din po
kaming makakuha ng impormasyon sa inyo dahil protektado po ito pero paumanhin po
kung nakuha po namin. We just want to let you know the truth behind every Jaisse's
lies. My friends went to Jaisse's house to get all the evidence we need. At iyon ng
po ay ang mga video tapes na pinakita ko sa inyo. Jaisse have this hobby to
document everything since we were young kaya hindi po nakakapagtakang may mga
ganito siya. If you still want some proofs, I have here Jaisse's penmanship. I have
here her diary when she was still a kid. You can compare this to your daughter's
penmanship. And, I really want to say sorry for what happened to your daughter.
Shauna deserves justice. My deepest condolences to you and your family," I bowed my
head. Shauna received such cruelty in life.

The Queen held my hand. "Thank you so much for letting us know." Her tears started
to pour again. "I-I didn't know.. Jaisse told us before that she's not Jaisse and
she's Shauna.. our daughter. But we didn't listen to her.. it's all our fault. Our
daughter died because of us." She burst in tears once again. Hinawakan ko gamit ang
isa kong kamay ang kamay ng reyna na kamay sa isa ko pang kamay.
I'm thankful that they believed on what I've said. I'm thankful that they listened
to me and didn't doubt me. Salamat po, Lord, dahil sa wakas, matatapos na rin po
ang kasamaan ni Jaisse.

Makakamit na namin ang buhay na dapat ay matagal na naming nakamit. Makakamit na ni

Shauna ang katarungan sa pagkamatay niya at wala ng ibang madadamay na mga
inosenteng tao pa dahil sa kabaliwan ni Jaisse.

"You don't know anything, Your Highness. Jaisse deceived all of us.. I know, your
daughter will be happy to know that she will finally get the justice for her
death." I gave her a reassuring smile. She hugged me.

Wews, ang Reyna, niyayakap ako!

Amara, bigatin ka na!

"Thank you, thank you so much." I caressed her back. Pagkatapos ay kumalas din siya
at binigyan ako ng isang ngiti na sinuklian ko naman. Napatingin kami sa Hari na
kanina pang walang imik.

Nakatingin lang ito sa kawalan at hindi nagsasalita.

Do you know what's the most deafening scream? The scream you screamed in your mind,
heart and soul. Those our the most deafening scream. Bakit? Kasi walang makakarinig
ng sigaw mo.-kung gaano ito kasakit-tanging ikaw lang. You're screaming on the
inside but no one notices and that's what hurts the most. When people can't
recognize that you're dying from the inside.. that you're slowly drowning.. that
you're screaming for help.. no one.. Nakakabingi dahil walang makarinig, walang
sasalo sa nararamdaman mo. Nakakabingi dahil ikaw lang ang naghihirap.. at walang
may pakialam sayo.. And it kills.

"Ahairo." The Queen called King. The King's eyes became darker and cold and
emotionless.. while staring at nothing.

"Tell her to go home." Malamig na turan ng Hari. It even sent me shivers to my

spine! The Queen looked worriedly to her King. She was about to say something when
the King stood up and stormed out of the room.

Pain crossed Queen's eyes. She heaved a sigh and turned her gaze to me. She smiled.
"Is it okay for you to stay here?"

Nagulat naman ako sa tanong ng Reyna. Say whaaat? Ako? Pinapanatili ng Reyna dito?

Wait...

Bakit?!

Bigla tuloy akong kinabahan..

I blinked many times when I heard Queen laughed. Nangunot naman ang aking noo.
What's funny? May nakikita ba ang Reyna na hindi ko nakikita?

"You're expression is priceless. I can see Shauna to you. Can you stay here for a
little longer?" Bakit ang hirap tanggihan ng Reyna? Langya ka, Amara! Reyna na yan,
aayaw ka pa ba?

"I know my husband will think of a way to punish the cunning bitch. We just need to
wait for Jaisse to get home and to be punished. Thank you so much, Amara.", She
sweetly smiled at me.

"So, can you stay here?" Napakamot naman ako sa aking noo. Paano ba ito?

"Uh, I have friends waiting for-" she cuts me off.

"That's not a problem. They can also stay here." Nakangiti nitong saad. Pilit naman
akonv ngumiti.

Hehe, go, Amara. Kaya mo yan. Di ba gusto mong makitang maparusahan si Jaisse? Ito
na yun!

AT WALA NA NGA AKONG NAGAWA. Napapayag ako ng Reyna. Wala eh, ang hirap namang
tanggihan ng Reyna ng bansang ito. Baka mamaya, matagpuan ko na lang ang sarili
kong malamig na bangkay.

Geez.

Pero mababait naman sila. I know they wouldn't do such thing.

"Woah, Amara, iba talaga charms mo." Ani Laxus na ngiting-ngiti. Magkakasama kami
ngayon sa isang kwarto. Don't get me wrong. Nasa library lang kami ng palasyo dahil
dito kami pinapunta ng Reyna. Pinasundo niya kasi sakin ang lima at dito na lamang
daw dalhin. Napagsama rin siya ng isang tauhan niya para malaman ko kung saan ang
library.

She wants to get to know my friends as well.

"So talagang ninamnam ni Jaisse ang pagiging prinsesa. Tsk. Kawawa naman si
Shauna." Saad ni Simon habang nililibot ng tingin ang buong kwarto.

Napanood din kasi nila ang video tapes kaya alam din nila ang lahat. Alam nila kung
gaano kabaliw si Jaisse.

"Shauna deserves more than Jaisse's life. Jaisse's life is not enough to pay what
she did to many people." Komento ni Veen.

Nakikinig lang ako sa kanila. Iniisip ko, anong sunod na mangyayari? Abong parusa
ang ipapataw ng Hari at Reyna sa impostor na si Jaisse?

"Wala bang pagkain dito?" Natigil ang pag-iisip ko at lahat kami ay napatingin kay
Brix dahil sa sinabi nito. Siya naman ay hinihimas ang tiyan.

"Kakakain mo lang kanina ah." Ani Joseph.

"Puro pagkain na lang ba laman ng utak mo?" Tanong ni Simon.

"Ilang dragon ba ang nananalagi diyan sa tiyan mo?" Saad ni Laxus.

"Dude, wala ka ng pag-asa." Sabat naman ni Veen.

Linyahan ko yun ah? Gaya-gaya talaga 'tong si Veen! At para lang sabihin ko sa
kanila, silang lahat ang wala ng mga pag-asa!

Bumukas ang pintuan kaya napatingin kami doon at nakita ang Reyna na papalapit
samin kasama ang ilang katulong. The maids served the foods the brought.

Tumayo kami at nagbigay-galang. The Queen let us sit. Pati ito ay umupo na.
"Your Highness, they are my friends. They helped me to collect evidences to prove
that Shauna is not Shauna and Shauna is Jaisse." Nakayuko kong turan.

"Your Highness," bati ng lima. Wews, tunay yan guys?

"It's nice to meet all of you and I want to express my gratitude to you." Ani
Reyna. Mabait ang Reyna. Nagkwentuhan lang kami doon. Feeling ko, hindi Reyna 'to
eh. Charot! Hindi, easy-going siya at saka hindi siya matapobre.

Hindi ko alam kung ilang oras na kaming nagkukwentuhan doon hanggang sa bumukas ang
pintuan at may pumasok na isang katulong.

"Your Highness, Princess Shauna wants to talk to you over the phone," anitong
nakayuko at hawak ang telepono.

Tumahimik kami. Nagkatinginan kaming anim. Ang Reyna ay bumuntong hininga saka
tumayo at sinenyasan kaming maghintay dito. Kinuha niya ang telepono at saka
tuluyang umalis.

I sighed.

Shauna will soon have her justice and our life will get the freedom we always
wanted.

Jaisse, you've gone too much. Mas mabuti nang tuldukan ang kasamaan mo at
pagbayaran mo ang mga kasalanan mo.. kahit ang kapalit pa nito ay buhay mo.

--

82

"DAD! MOM!" Jaisse ran towards King Ahairo and Queen Monique.

Nandito kami ngayon sa Assembly Hall-kung saan nandoon ang kanilang mga trono.
Kakatapos lang naming mag-umagahan ng dumating si Jaisse. Binalita ng isang
kasambahay na nakarating si Jaisse at dumiretso raw ito sa kwarto niya. Kaya naman
ngayon ay ipinatawag siya ng Hari at Reyna.

Yumakap si Jaisse sa kanila pero hindi tumugon ang Hari at Reyna. Kaming anim ay
nandito lang sa gilid kasama ng mga kasambahay pero malapit kami sa pwesto nila
kaya kitang-kita namin ang nangyayari at mangyayari.

Bistado ka na Jaisse. Mawawalan ka ng kapangyarihan na hindi naman talaga sayo.

Hindi mo na makokontrol ang mga buhay namin at mabibigyang katarungan na ang
pagkamatay ni Shauna.

"Dad, Mom, I want you to meet someone!" She giggled. Napatingin sa may pintuan at
laging gulat ng makita kung sino ang nando'n.

So she dared to bring Art here?!

Nakatingin lang ako kay Art ng napapitlag ako ng makarinig ng malakas na pagsampal.
Binalik ko ang tingin ko sa harap at doon nakita kung ano ang nagyayari.

Napasinghap din ang mga nandito dahil sa nakita. Sa lakas nito ay napabaling ang
mukha ni Shauna sa gilid.

"D-Dad, why-"

"STOP CALLING ME DAD! YOU'RE NOT MY DAUGHTER!" Gulat na napatingin si Jaisse sa

kanyang ama.

"Wh-What do you mean? I'm your daughter! I'm Shauna! Who else could I be?! DAD!
MOM?!" Shauna burst out into tears.

Wews.

Stop being pretentious, Jaisse. Bistado ka na. 😑

The Queen stepped forward and faced Jaisse. Sa pangalawang pagkakataon ay muli na
naman siyang nakatanggap ng isang sampal.

"How dare you! We treated you as our own daughter! But what did you do?! You
exchange faces with Shauna and killed Shauna thereafter?!" Nanggagalaiti sa galit
si Queen Monique.

Wow, mukhang narinig ni Jaisse ang sinabi ko.

Mas lalong naggalaiti sa galit ang Reyna at marinig ang mahihinag tawa ni Jaisse
tapos lumakas ng lumakas. Para siyang nakarinig ng pinakanakakatawang joke dahil sa
tawa niya.

Halos mapaupo na rin siya kakatawa at hawak na nito ang tiyan niya. She's crazy.

"Now you knew?! HAHAHAHAHAHAHA! MGA BOBO! NGAYON NYO LANG NALAMAN?"

Aba, putangina. Masyadong mapangkutya ang boses ng babaeng 'to. Parang ang sarap
yatang putulin ng dila nito?

Nakatanggap pa siya ng maraming sampal sa Reyna. Nako, kung ako yan, baka hindi
lang sampal. Baka bugbog-sarado na yan! Ewan ko na lang.

Pinagsasampal siya ni Queen Monique hanggang sa isang malakas na sampal nito ay

napaupo si Jaisse.

"How. Dare. You. HOW! DARE! YOU!" Galit at sakit ang ekspresyon ng Reyna habang
dinuduro si Jaisse. Pero si Jaisse ay ngumisi lamang.

Aba't- nakakapangsagad ng pasensya si Jaisse. Hindi ko kineri! Jusqbels. Ilayo niyo

sa akin yan at baka makasali ako sa pagbubugbog sa kanya ng hindi oras! Hmp!

The King signaled his man of arms to catch Jaisse. Tumalima naman ang mga ito at
hinawakan si Jaisse sa magkabilang braso at itinayo.

"What are you going to do with me?!" Shauna gritted her teeth while struggling with
the men's grips. "Let go of me! Let go! Don't you know who I am?! Damn it! I'm
Shauna! The Royal Princess of Egypt! LET GO!" Ani pa nito.

She kept struggling pero wala na siyang nagawa.

"Bring her to the dungeon and torture her for one week. No food or anything. She
will be executed after that." Malalim at seryoso ang boses ng hari habang sinasabi
iyon. Honestly, sa tingin ko ay kulang pa iyon. Hindi naman sa gusto kong pahirapan
o kung ano, pero sa dami ng nagawa niya, kulang pa ang isang linggong pagpaparusa!
Gawin yang isang buwan, bilis!

Charot.

Ang mahalaga naman ay nalaman na ng lahat ang katotohanan. Na wala na siyang ibang
taong maloloko pa at madadamay sa kabaliwan niya.

Kung hindi lang sana siya nagpadala sa inggit, galit at selos niya, she wouldn't do
such thing. Jaisse is a kind woman but because she let her emotions decide, she
made cruel things. She killed innocent people, she controlled our loves, and she
deceived us.. just to get what she wants. Pero hindi lahat ng gusto natin ay
makukuha natin, lalo pa kung nakakagawa na tayo ng masama para lamang makuha ito.

Be contented for what you have and accept everything you have in life. Oo, natural
ang mainggit, ang magalit at makaramdam ng mga negatibong damdamin.. pero maiiwasan
natin 'to. Maiiwasan natin 'to kung makukuntento tayo. Kung matatanggap natin ang
kung anong meron tayo. Blessings are coming to our lives, hindi man natin alam o
hindi napapansin, at isang malaking bagay na yon para magpasalamat. Some of us are
asking for something but little did they know, madami na ang dumating na blessings
sa kanila pero hindi nila napapansin dahil sa hinihingi nila. Open your eyes. Wag
magpakabulag sa mga bagay na ninanais mo. Tumingin ka sa paligid mo at tingnan mo
ang mga naibigay Niya sa'yo.

Jaisse. Kung sakaling tinanggap lang ni Jaisse noon na hindi siya mamahalin ni Art,
kung sana hindi siya nagalit sakin, magiging ganito ba ang lahat? Kung sana.. kung
sana nagbago siya noong kasama pa niya si Shauna. Kung sana tinanggap na lang niya
ang lahat, aabot ba sa ganito?

Pero kahit ano pang gawin niya, wala ng magbabago. What is done is already done..
and what is bound to happen will happen.

Nagbalik ako sa realidad ng makarinig ng mga impit na tili. Napatingin ako sa harap
ko at nakitang may hawak na baril si Jaisse habang ang mga kawal naman ay
nakapalibot sa kanya ng may nakatutok ding baril sa kanya.

"I have sacrificed everything! Tapos ito lang mapapala ko?! How dare you to do this
to me! ALL I WANT IS TO GET THE MAN I LOVE! PERO BAKIT GANITO?! I DIDN'T ASK YOU TO
ADOPT ME! IT WAS SHAUNA! IT WAS YOUR DAUGHTER SO WHY BLAMING ME?! BLAME YOUR STUPID
DAUGHTER FOR THIS!"

I clenched my fist. Jaisse, you really gone too far. Gusto ko na siyang patulan.
Pero naalala ko, hindi pala ako baliw. Kahit ano mang sabihin o gawin namin, para
sa kanya, siya pa rin ang tama. Ang lahat ng ginagawa niya ay tama dahil para yun
sa sarili niya. She's too blinded and deafened by her own thoughts and will. She
will do what she wanted to do. So arguing with her will be gone nonsense. She
wouldn't listen anyway.

Nanlaki ang aking mata ng itutok niya sa sintido niya ang baril na hawak niya.
Don't tell she's going to shoot herself?! Aba, matinde!

"YOU WANT ME DEAD?!" Muli nyang ibinalik ang pagkakatutok ng baril sa Hari at Reyna
"I WILL KILL BOTH OF YOU FIRST! OVER MY DEAD BODY, YOU WON'T FUCKING KILL ME! I'M
NOT DONE YET. I HAVEN'T GET WHAT I WANT! YOU CAN'T KILL ME!" She stomped her foot
and as if on cue, men in black came out of nowhere.

What the heck?! Talagang nagdala pa siya ng mga tauhan niya dito?!
Nagsimulang magkagulo sa loob ng hall at hindi magkamayaw ang ilan sa pagtakbo.
Habang kaming anim ay nanatili lamang sa mga pwesto namin.

Joseph calculated this well enough. His assumptions are really great! Nag-usap-usap
kami kagabi. Hindi magtatagal ay malalaman din ni Shauna na nawawala ang video
tapes niya at kapag nangyari yon, alam niyang mabubuko na siya. He added that once
Jaisse get caught, she will not hesitate to kill the King and Queen. Hindi ba't ang
gusto niya ang maging Reyna?

Pero hindi ko namang inaasahang magdadala siya ng tauhan. Ehe. Pero alam kong
matatalo sina Jaisse. They are outnumbered!

Kanina pa ring gustong pumunta dito ni Art. But I signaled him not to. Once makita
ni Jaisse si Art na lumapit samin, at kapag nakita niya ako, she also wouldn't
hesitate to shoot me!

"I think we need to hide." Brix suggested. Pero hindi pa man kami nakakaalis,
nagsimula ng magputukan!

Oh, shit.

Nadamay pa!

Agad kaming napatakbo at napatago. Tangina. Action movie ba ito?! I didn't expect
this to happen! Bakit hindi na lang nila binaril si Jaisse kanina?!

Nagtago ako sa mga halaman. Malalaki naman ang mga paso dito kaya natatakluban ako-
OH SHIT!

Muntik na ako dun. Dinungaw ko ang ulo ko para makita ang damuhong nagtakang
barilin ako. I saw him also hiding. Tyinempuhan ko ito at ng makita ko siyang
inilabas ang katawan niya ay agad ko siyang binaril.

Bull's eye!

Yep, I'm holding a gun. This is Simon's request. If ever daw mangyaring hindi
maganda, mahahanda namin sarili namin. Simon is sometimes helpful. Sometimes lang.

Puro putukan lang ng baril ang aking naririnig. Nilibot ko ang aking tingin para
hanapin sina Queen Monique at King Ahairo.

I saw the Queen being hidden behind the table while the King, I can't find him.
Hindi naman sigurong..

Napatakbo ako papunta sa pwesto ng Reyna ng may babaril sa likuran nito kaya
inunahan ko na siya. Binaril ko na siya bago pa niya mabaril ang Reyna.

Bakit walang nagbabantay sa Reyna?!

"Okay lang po ba kayo?" I asked the Queen once got there. She just nodded.

"That Ahairo! He doesn't want me to hold a gun!" May bahid ng inis ang boses nito.
Napaawang naman ang bibig ko. Hindi ko alam ang sasabihin. "If he just let me, then
you wouldn't have to protect me here." Nagtatampong ani nito.

Okay? Is the queen throwing tantrums just now?

Nadako ang tingin ko sa likod ng Reyna at dali-dali ko siyang hinila para makaiwas
kami sa bala na tatama sana sa kanya. I fired back as he fired again. Bwiset,
muntik pa akong madaplisan!

Nagtago akong muli dahil bumaril na siya ng bumaril. Sige lang. Ubusin mo anh bala
mong gago ka para wala ka ng palag kapag nabaril na kita.

Tumigil siya sa pagbaril at ginamit ko yung pagkakataon para mailabas ang sarili
ko. Nakita ko siyang nagkakarga ng bala kaya hindi ko na siya pinatapos at binaril
ko siya ng dalawang beses.

Huhuhu, sorry po! Ayokong makapatay ng tao. Pero kung hindi ko gagawin yun, kami
yung mapapatay! We're just protecting ourselves. Sorry po, Lord!

"We need to get out of here," ani Reyna. Tumango lang ako. We started to crawl.
Napatingin ako sa paligid at nakitang ang daming mga bangkay doon na nagkalat!
Marami rin doon ang mga kawal ng palasyo.

Did I underestimated Jaisse's forces?

We crawled fast since they're shooting guns toward us! Mga hangal.

Pinagbabaril ko naman din sila. Mga lintik 'to! Akala nyo hindi ako lalaban, ha?!
The five idiots trained me beforehand!

May mapapala pala ako sa lima. Charot. Malaki na naitulong sa akin ng limang ugok
na yon.

Nagtagal ang palitan ng putok. Tumutulong na rin ang Reyna sa pagbaril sa mga
kalaban. Kinuha niya ang baril ng isa sa mga nadaanan namin kanina. Nakita ko rin
ang lima. May ilang galos sila pero ayos pa naman. May ilang galos na rin ako. I
also saw Art. Art is fine. Nakikipagbarilan din it. While the King, kay Jaisse ito
nakikipagpalit ng putok.

Hanggang sa nakita ko na lang na ubos na ang kalaban at tanging si Shauna na lang

ang natira. I blinked many times. Hindi nga? Tapos na?

Hinigit ako ng Reyna patayo. I saw, in the center, Jaisse is standing as well as
the King. Nakatutok sa isa't isa ang mga baril na hawak nila. Ang mga natitirang
kawal ay pumalibot kay Jaisse.

"It's over, imposter." The King said. Nilibot ni Jaisse ang kanyang paningin at
nanlaki ang mata sa nakita. Mga tauhan niyang may mga tama ng baril.

Hanggang sa dumako ang mata niya sa akin. Nakita pa!

"YOU! YOU'RE STILL ALIVE?!" She yelled. Itinutok niya sakin ang baril. Nagulat ako
ng humarang si Art sa harap ko. Maging ang lima ay pinrotektahan din ako.

"A-Art.." lumambot ang boses niya ng makita si Art. "Art.. Art.. help me.. sasaktan
nila a-ako.." she begged. She stepped forward and was about to go to Art when Art
raised his hand with a gun.

"You are the one who hurt us, Jaisse. Stop this and surrender." Ani Art.

Jaisse shook her head and her tears started to pour."No! No! NO! YOU TOLD ME YOU
LOVE ME! YOU TOLD ME YOU ONLY LOVE ME! WHY?! ART?! IS IT BECAUSE OF THAT WOMAN?!
WHY IS IT ALWAYS HER?! YOU'RE STILL CHOOSING HER OVER ME?!"

I remained silent. I want to cry. Ramdam ko ang sakit salitang binitawan ni Jaisse.
I know, she just loves Art so much. That she even do these things.

"I never loved you and I will never choose you over Amara. You're not even in my
choices, Jaisse." Sa sinabing iyon ni Art ay nagwala si Jaisse.

"NO! NO! YOU'LL PAY FOR THIS AMARA! YOU'LL DIE!"

Ang bilis ng pangyayari. Himdi ko na nasundan. Taanging ang pagputok na lang ng

baril ang narinig ko at kasunod no'n ang pagyakap sa akin ni Art.

W-what..

D-Don't tell me..

--

83

"NO! NO! YOU'LL PAY FOR THIS AMARA! YOU'LL DIE!"

Ang bilis ng pangyayari. Himdi ko na nasundan. Taanging ang pagputok na lang ng

baril ang narinig ko at kasunod no'n ang pagyakap sa akin ni Art.

W-what..

D-Don't tell me..

Itinulak ko si Art ng masundan pa ng ilang putok ng baril ang isang putok lang
kanina. At parang bumagal ang lahat. Kitang-kita ko kung paano tumama ang mga bala
sa katawan ni Jaisse.

I looked at Art. He's fine. Nakahinga ako ng maluwag. Akala ko ay siya na ang
natamaan kanina. Walangya 'tong lalaking 'to! Biglang yakap, akala ko tuloy.. hmp!

Isang ngisi ang binigay sa akin ni Art na nagpainit ng ulo ko. Alam ko iniisip
nito.

"Chill, my love. Naunahan kong bumaril si Jaisse kanina." At kinindatan pa ako.

Inirapan ko na lamang siya.

Pinakaba niya kaya ako do'n!

"May payakap effect ka pa. Akala ko-" hindi ko na natuloy ng bigla akong hinalikan
ni Art. Mabilis lang.

"Sorry. Ayoko lang makita mo yun." Anito. Wews, nakapatay na nga ako kanina, eh.

Hindi ko na siya pinansin. Muli kong binalingan si Jaisse. Masaganang umaagos ang
dugo nito sa katawan niya. Sa kabila ng mga ginawa niya, naaawa pa rin ako sa
kanya. Naging kaibigan ko rin naman siya kahit papaano. Kung paano niya kami
pahalagahan noong mga bata pa kami. Wala na siyang mga magulang at alam ko kung
paano siya nasaktan noon. Hindi pa man kami magkakilala noong nawalan siya ng
pamilya, sa tuwing magkukwento siya samin, kita namin ang lungkot sa mata at sa
boses niya. She's blaming herself for what happened to her parents. Mabait si
Jaisse. Tunay. Pero maling daan ang tinahak niya.

Masama na ba akong tao kung sasabihin kong kahit papaano ay masaya ako dahil wala
na si Jaisse? Malaya na kami ni Art. Wala ng kokontrol sa mga buhay namin.
Mabibigyang hustisya na rin si Shauna pati ang mga inosenteng taong nadamay dahil
sa kabaliwan niya.

"It's over." Naramdaman ko ang kamay ni Art sa bewang ko.

"Yeah.. it's over." I looked at him just to see his smiling face. I smile, too.

"Hoy! Wag nga kayong maglandian sa harap ko! Ang sakit nyo sa mata!" Marahas kong
binalingan si Laxus. Ang dakilang panira ng moment.

"Inggit ka lang!" Ani Veen ng nakangisi.

"Kung ligawan mo na kasi si Cass Riona, Laxus." Nakangisi ring saad ni Simon. Wait-
Cass Riona? Parang narinig ko na pangalan non?

San nga ba? Hmmm..

"Tsk. Kapag naging Gray ang apelyido niya, baka pa!" Inis na tugon ni Laxus. Crush
niya ba si Catriona Gray?

Joseph tapped his shoulders. "Ikaw din. Baka maunahan ka," anito. Dumilim naman ang
mukha ni Laxus dahil sa sinabi ni Hosepina na siyang tinawanan nila.

Pumapag-ibig na rin si Laxus.

"Amara!" Napabaling ako sa tumawag sakin at nakita ang Reyna na papalapit sa amin.
Dali-dali naman kaming yumukod ng makalapit siya.

"Your Majesty. Ayos lamang po ba kayo?" Tanong ko ng bahagyang nakayuko ang ulo.

"Oh, yes, thanks for asking. Are you guys alright?" Balik na tanong nito.

"Yes, Your Highness." Sagot naming lahat. Ang tingin ko ay napunta sa bangkay ni
Shauna. Sinisimulan na itong linisin ng mga kawal. Isinakay si Shauna sa stretcher,
san nila nakuha yon? Aba malay. So yun nga, sinakay siya doon tapos may mga
dumating na rin na mga katulong para linisin ang mga dugo ni Shauna na nagkalat
doon. Maging ang mga kawal ay sinimulan na ring alisin ang mga nagkalat na bangkay
sa paligid.

"Is this your husband, Amara?" Napaangat naman ang aking tingin sa Reyna.
Nagpalipat-lipat ang tingin nito samin ni Art.

"Your Majesty, he's Arthur Montecillo, the love of my life and my husband," Saad
ko. Nagbigay-galang si Art.

Lumapit ito sa akin at saka bumulong "Uh-huh, it's clear now. Your husband is so
handsome." Ngumiti ang Reyna ng makalayo sakin kaya ngumiti rin ako.

She cleared her throat. "I want to express my gratitude to all of you. Take a rest
for now, we'll talk later." Nakangiting saad nito. Yumukod kami saka ito umalis na
at pinuntahan ang kanyang Hari. May lumapit naman sa aming isang katiwala at
iginaya kami.
Art held my hand while we're walking. Tahimik lang kaming sumusunod sa isang
katiwala. Ewan. Napagod siguro. Ako nga, napagod eh.

It's now over. Tapos na. Wala na si Jaisse. Magiging masaya na kami.

•••

"AMARA! HINDI KA BA TAPOS?" He asked that for nth time already! Napakakulit.
Sinabing hindi pa eh!

Bigwasan kita dyan eh. Makita mo!

"HINDI PA NGA!" Sagot ko. Isa pang tanong talaga.

"Open this damn door! Sasabay na ako!" At kinatok na naman niya ang pinto.
Kasalukuyan akong naliligo at kanina pang naghihintay si Art sa labas. Magkasama
kami sa kwarto, oo. Pero hindi ko siya pinasabay maligo at baka hindi lang 'ligo'
ang magawa.

"Tapos na!" Nagtapis na ako ng tuwalya bago lumabas. Sinalubong ako ng mukha ni Art
na nakasimangot. Lumapit ako sa kanya at hinalikan sa labi ng mabilis.

"Ligo ka na." I smiled at him sweetly. Mas lalo siyang sumimangot kaya natawa ako.
Itinulak ko na siya papasok sa loob. Iimik pa sana ng inunahan ko na.

"Hindi. No. Maligo ka na." Saka ko sinarado ang pinto. Ha! Kanina pa niya akong
kinukulit pero ayoko naman. Katanghalian! Jusq.

Binilisan ko na ang pagbibihis at hinintay si Art matapos. Hindi naman din nagtagal
at lumabas na si Art. Nagbihis din siya ng damit. Nakasimangot pa rin ito.

"Tara na," anito ng malapit sakin. Tumango lang ako at tumayo na. Hinawakan niya
ang kamay ko at sabay kaming lumabas.

Nakapagpahinga naman na kami kanina at ngayon ay magtatanghalian na kami. Ng

makarating doon ay kami na lang ni Art ang wala pati sina Laxus at Simon. Pero
dumating na rin naman sila. Halos kasunod lang namin.

"Let's eat!" Ani Queen Monique. Kaya naman nagsimula na kaming kumain.

Tahimik lang kami. Wews. Hindi ako sanay. Kay Brix na lamang na sobrang daldal
kapag kumakain, idagdag pa si Simon na laging nakikipag-asaran kay Brix, si Veen na
tagaawat, si Joseph na tagapanood at si Laxus na tagatawa. Sino lang ang nakatagal
sa kaingayan nilang lima? Si Amara.

King Ahairo cleared his throat kaya napatigil kami sa pagkain at tumingin sa kanya.

"First of all, I want to thank all of you for coming here and telling us the
truth." Hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon ng Hari.

"How do you want us to pay for what you did?" Tanong nito. Nagkatinginan kaming
pito.

"King Ahairo, we don't need anything. All we want is to end Jaisse's evildoings."
Sagot ko. Wala naman talaga kaming hinihinging kapalit. Sapat na ang kamatayan ni
Jaisse para sa mga nagawa niyang mali.

"Amara, are you sure about that?" Tanong ng Reyna. Tumango ako pati ang lima, hindi
kasama si Art. KJ yan eh.
"Yes, Your Majesty." Ngumiti ako sa kanya.

"Sapat na po samin ang makatulong." Saad ni Art.

"Oo nga po. Sapat na po samin yun." Sabat naman ni Brix na patuloy pa rin sa
pagkain.

"Alright. If that's what you want." Saad ng Hari. "But, let us do something for
you. Just let us tour you around in Egypt."

"Yes!" Sabay na saad ni Laxus at Brix sa sinabi ng Hari. Napailing na lamang ako.
Ibang klase. Basta galaan, hindi papaawat ang dalawa.

Natawa naman ang Reyna. "It's settled then,"

We ate our lunch happily. Masayang kasama ang Hari at Reyna. They are both nice and
the King's facade was dissolved. Pinagsabihan kasi ni Queen Monique na wag na raw
maging seryoso kaya ayun, sinunod naman. Sa una lang daw talaga ganon si King
Ahairo pero mabait naman daw ito. And guess what? Nagkasundo pa silang dalawa ni
Brix!

Our whole day was full of laughters.. na parang walang nangyari kaninang umaga
lang. Pero ibabaon ko na yun sa aking alaala. Ang nangyari ay nangyari na and I
want to move on. Agad-agad.

I wish everyone a happy and healthy life! At sana magtuloy-tuloy na ito.

--

84

Natapos ang bakasyon namin sa Egypt. Egypt is indeed a beautiful place! Ang daming
magagandang tourist attraction doon at hinding-hindi ka magsisising pumunta doon.
Sulit!

At tinotoo ng Hari at Reyna ang sinabi nila. They became our tourguides. Oha!
Sosyal. Kaya ang nangyari, halos wala kaming binayaran. Libre lahat! Doon na rin
kami pinatigil sa palasyo dahil mapilit ang Reyna. Ayaw kaming paalisin. Kaya wala
kaming nagawa kundi ang pumayag at doon tumigil hanggang sa matapos ang bakasyon
namin doon.

Our Egypt tour is such a great adventure! It's also memorable. Ang dami naming mga
pictures sa iba't ibang lugar kasama syempre sina Queen Monique at King Ahairo. At
gaya ng sinabi ko, nag-click si King Ahairo at Brix. During the tour, hindi lang
ulo ko ang sumasakit dahil sa kanila. Pati yata ang Mahal na Reyna. That was so
epic!

"Anong nginingiti-ngiti mo dyan?" Napaigtad ako ng may nagsalita sa gilid ko. Si

Laxus.

Nakakagulat!
Akala ko multo na!

In all fairness, gwapong multo kapag nagkataon.

"Naalala ko lang ang trip natin sa Egypt." Sagot ko. Napangiti rin siya.

"Sana maulit." Anito. Yeah, I hope so. "At oo nga pala, after Christmas Break,
makakapasok ka na ba?"

Napaisip naman ako. Actually, hindi pa naaayos ang lahat. Ang alam pa rin nila ay
patay pa ako. Aayusin pa lang nina Mom at Dad. And oh, nagkita na rin kami noong
umuwi kami kahapon lang.

Tinawagan sila ni Art, pati parents niya, na pumunta sa bahay namin. Sobrang umiyak
si Mommy at Mommy Angelou noong nakita ako. Akala pa ni Dad na multo ako.
Pinaliwanag naman namin ang lahat sa kanila. Kung ano talaga ang nangyari. At
naintindihan naman nila 'yon.

"Uh-huh. Aayusin ng parents ko ang nangyari para makapasok na ulit ako." Sagot ko.
Kung nagtataka kayo kung bakit kami magkasama ni Laxus, well, nandito sila sa
bahay. December 24 na ngayon. Dito sila magdaraos ng Christmas Eve. Actually, yung
limang ugok together with their parents. Nagkataon din palang magkakasosyo ang mga
magulang namin kaya hindi sila nahirapang makisama.

Nakilala ko na rin ang parents nila. Ang mommy ni Hosepina na gustong-gusto na

akong makita, Si Tita Darlene at ang asawa nitong si Tito Vladimir. Kasama rin ang
tatlo pang kapatid ni Hosepina. Tahimik naman sila maliban sa isa. Kay Jasper. He's
the youngest and just 17. Jusq, kung makulit si Brix, sumobra yata iyon sa
kakulitan!

Ay, hindi ko kineri! Super duper!

Pati parents nina Laxus, Simon at Brix ay nakilala ko rin at ang mga kapatid nila.
Si Veen, kilala ko na ang parents nila syempre noon pa. And guess what? LEIRA IS
PREGNANT!

Sana all.

Kanina lang binalita ni Leira kaya parang double celebration na rin ang magaganap.
Sobrang saya rin ng bespren ko.

Pati pala sina Marrione, Astrid at Harriet and their families are here. Nagulat pa
nga sina Mom and Dad ng makita uli sila eh. Pero okay naman. They are accepted.

"Are you happy, Amara?" Napatingin ako kay Laxus ng sabihin niya iyon. Nakatingin
lang siya sa harap.

"I'm happy, Laxus.." I smiled. "Aren't you happy?" Balik kong tanong.

He smiled a little. May problema ba siya? "Of course, I'm happy.. but I'm more than
happy if I'm with you." Saka siya tumingin sakin.

Binatukan ko nga.

"Aray ko naman, Amara! Nagbibiro lang eh!" Maktol nito. Inismiran ko lang siya.
Puro talaga kalokohan nasa mga utak nila.

"Puro ka kalokohan." Sagot ko. Tumawa lang ito.

Baliw talaga.

"Hindi ka naman mabiro eh! Pero syempre, masaya ako. Mas masaya ako dahil masaya
ka." Nakangiting saad niya.

I sighed. "I wish you happiness, too, Laxus. Makikilala mo rin ang babaeng para
sayo. Start courting Cass na kasi." I mocked. Nangunot naman ang kanyang noo.

"Why would I court that woman? Hindi mo ba alam kung gaano nakakainis ang babaeng
yon? Halos araw-araw na yata akong kinukulit! Tapos amazona pa! Bugbog-sarado lagi
ako don!" Anito. Ikinatawa ko naman ito. Haynako, Laxus!

"Ikaw bahala. Basta wag ka lang magsisisi sa huli ah?" Nakangisi kong saad.
Bumagsak naman ang balikat niya.

"Bakit ba pinipilit nyo ako sa babaeng iyon?" Tanong nito. I giggled. Ba't ang cute
ni Laxus.

I tapped his shoulder. "Ayos lang yan, Laxus. Magiging kayo rin." Asar ko at saka
tumawa dahil lalo siyang sumimangot.

"Bad ka, Amara!" He crossed his arms and pouted his lips. Parang bata!

Pinagtatawanan ko lang sya-

"HOY! KAYONG DALAWA!" Napatingin kami sa tumawag samin. Si Brix. "NAGMOMOMENT PA

KAYO EH MAGSISIMULA NA ANG CHRISTMAS PARTY!" Dagdag nito.

Talaga? Anong oras na ba?

Parang nabasa naman ni Brix ang nasa isip ko. "Alas dies na mga bata! Hala, bilis!
Humayo kayo at magpakarami!" Sigaw nito. Baliw talaga.

Natatawa kaming tumayo ni Laxus at saka sumunod kay Brix. Pagdating namin doom ay
agad akong nilapitan ni Art na ang sama ng tingin kay Laxus.

"Chill ka lang, insan. Off limits si Amara, I know that." Nakataas pa ang dalawa
nitong kamay. Hindi siya pinansin ni Art at hinila ako palapit sa kanya.

Nandito kami sa rooftop. Oo, may rooftop bahay namin. Ngayon ko lang ba nasabi?

Mas maganda raw kasi dito mag-celebration accorsing to elders. Charot. Sina Mommy
and nag-suggest. Pumayag na lang kami. May dalawang mahabang lamesa dito na
pinagdikit. Sobra kasi naming dami. Ilang pamilya pa kaming nandito? Ang mga
kasambahay naman namin ay pinauwi na muna namin sa kani-kanilang pamilya.

Kung itatanong nyo yung mga tauhan ni Jaisse, well, pinatili na lang namin sila
dito. Naging sunud-sunuran lang din naman sila ni Jaisse.

Bukod sa dalawang mahabang lamesa na puno ng pagkain, may ilang sofa ring inilagay
dito. At nandito kami ngayon. Malawak naman ang rooftop eh. Mag-e-exhange gift nga
kami, remember?

"Okay! Simulan na natin!" Si Mom yan. Katabi niya si Tita Angelou pati si Tita
Violet-mommy ni Simon.

"Ako muna!" Ani Tita Violet. Pumwesto siya sa gitna at nagsimula na niyang i-
describe ang nabunot niya.
"Lalaki! Gwapong bata!" Hala, sino? Lahat naman dito ay gwapo eh. "Oh, kanta na
bilis!" Napatawa naman kami dahil sa ang cute ni Tita Violet. Kinanta namim yung 'I
love my monito, yes I do'. Nagpunta si Tita Violet sa gawi ni Brix. Si Brix ba?

"Merry Christmas, Brix hijo!" Ani Tita Violet. Humalik si Brix sa pisngi ni Tita.
"Thank you po!" Sagot nito.

Binuksan niya nag regalo at halos maiyak na sa tuwa. Ano kaya iyon? "Waaaaahhhh
Tita, seryoso po?!"

I'm curious!

"Oo naman! Hahaha, enjoy to your trip!" Malaki ang ngiti ni Tita. Pinakita naman
samin ni Brix ang natanggap niya.

Bukod sa natanggap niyang mamahaling relo, nakatanggap din siya ng trip to Hell.

Charot!

Trip to Norway! Sana all! Tapos doon pa sa isang pinakasikat na hotel siya
magchecheck-in and it's all free! Doon uso ang buffet eh. Langya. Kaya pala tuwang-
tuwa si Brix. Makikita niya ang Aurora Borealis. Sana all talaga!

Si Brix naman ang pumunta sa gitna. He coughed. Agad na napalitan ng pagkainis ang
mukha niya ng tingnan ang hawak niyang regalo. Bakit kaya?

"Mataray 'to." So babae? "Inaagawan akong pagkain." Ah, si Astrid! Kaya naman pala
eh! Kumanta na ulit kami at hindi nga ako nagkamali, si Astrid nga!

Yieeee~ kahit naiinis si Astrid ay kita ko ang pagpula ng mukha nito ng lumapit si
Brix.

"H-Hoy! Hindi kita inaagawang pagkain ha!" Sagot ni Astrid. Napatawa naman kaming
nandito.

Si Astrid naman ang pumunta sa gitna hawak ang regalo niya. "Hm, mabait siya.
Maganda. Mayaman!" Baliw din 'tong si Astrid. Sino kaya?

We sang together again. Nagpunta naman si Astrid sa tapat ni Mommy. Oh, I see!
Tuwang-tuwa naman si Mommy.

Nagpatuloy lang ang pagpapalitan namin ng regalo. Napuno ng tawanan ang buong
rooftop habang mas lumalalim ang gabi. Marami na rin ang may mga regalong
natanggap.

"Maganda!" Ani Hosepina. Siya na kasi. "Una kong naging kaibigan." Alam ko na.

Kumanta kami at nagpunta sa tapat ko si Hosepina. Inabot niya sakin ang regalo
niya. Binuksan ko ito at nagulat sa nakita ko.

Nanlalaki ang mga mata ko at tumingin ulit kay Hosepina.

It's a portrait.. of me.

Ang ganda! Did he make this? "Gawa mo?" He nodded. I didn't know he has this
talent! Ang galing!

"Ang ganda nito! Salamat, Hosepina!" I hugged him. Natawa siya. Ginulo niya ang
buhok ko ng makakalas kami. Nagpunta na rin naman ako sa gitna.

"Gwapo." Ngumiti akong matamis.

"Ako yan!" Ani Brix. Baliw talaga. Kahit may nakabunot na sa kanya?

"Anong ako yan? Ako yan!" Laxus naman.

"Wag nga kayo, hindi kayo gwapo. Ako yan." Sabi naman ni Veen.

"Tss. Walang gwapo sa inyo. At isa pa, may mga regalo na kayo. Kaya ako yan." Saad
naman ni Simon. Napatawa naman ako sa apat. Lahat pala kami. Ang kukulit.

"Mahal ko." Sabi ko pa.

"Sabi ko nga hindi ako." Si Brix.

"Oo na, hindi na ako!" Si Laxus naman.

"Ano kayo ngayon? Ha, bespren, love mo naman ako di ba?" Si Veen yan.

"Sabi na kasing si Sir Art eh!" Si Simon.

"Sige, sabat pa kayo. Mga gago talaga kayo." Si Hosepina naman yan.

Natawa na lang kami at nagsimula na silang kumanta. Pumunta ako sa tapat ni Art.
Oo, si Art ang nabunot ko. Hindi ko nga alam kung anong regalo ang ibibigay ko sa
kanya eh.

Pero sana ay matuwa siya.

"Merry Christmas, my love!" Sabay abot ng aking regalo. Maliit lang 'to. Pero sana
lang talaga ay matuwa siya.

Tumayo siya. Hinalikan ko muna siya sa pisngi saka ngumiti sa kanya. "Buksan mo
na!" Naeexcite ako na kinakabahan. Paano kung hindi niya magustuhan?

Unti-unti niyang inalis ang balot hanggang sa ang matira ay isang maliit na box na
parihaba.

Kinakabahan ako.

Tumingin muna siya sakin nanv nakakunot ang noo. Marahil ay nag-iisip na siya kung
anong laman noon. Nakangiti lang ako sa kanya.

Unti-unti niya itong binuksan.. hanggang sa tuluyan na niya itong nabuksan.

Ang tahimik ng paligid. Nanonood lang sila.

Si Art ay natuod na yata at nakatitig lang sa regalo ko sa kanya. Gulat siyang

tumingin sa akin pero maluha-luha rin.

"To-Totoo ba 't-to?" He stammered. I nodded. Doon na umiyak si Art. Nataranta naman

sina Mommy pero agad akong niyakap ni Art.

"Thank you, Amara! Thank you!" Kumalas siya sa yakap at hinalikan ang buong mukha
ko saka hinarap ang mga kasama naming nagtataka na ngayon.

"AMARA'S PREGNANT!" At itinaas niya ang pregnancy kit na niregalo ko. Yes, that was
my gift. I want to surprise him as well.

Nagdiwang naman sila. Rinig ko pa sina Mommy at Daddy na nagtatalo kung babae o
lalaki. In the middle of chaos, Art hugged me tight once again.

He looked at me as I stared in his eyes. Siya lang ang nakikita ko ngayong mga oras
na 'to.. the happiness in his eyes.. I can see it clearly.

"You made me the happiest man in the world, Amara. I love you so much." He cupped
my face.

"I'm happy, too. I love you!" And he kissed me. I answered his kiss.

Now, we will have a complete family. Ako, si Art at ang magiging anak namin.
Sobrang saya ko.

Aftet all what happened, there are things I can still be thankful for. I thank God
for giving me a baby, for keeping my family alive and safe. Sa panibagong kabanata
ng aming buhay, sana ay maging masaya pa rin kami.

He let go of my lips. Hindi naman din matagal anh halik. Sakto namang nagsalita si
Dad.

"Kainan na!" At masaya kaming nagpunta sa hapag-kainan.

Art held my hand. I looked at him and smiled. He smiled to me, too.

"I love you." We both mouthed and we both chuckled. Nagpatuloy na lang kaming
maglakad ng may mga ngiti sa labi.

This is one of the best moment of my life. Thank You, Lord!

--

Epilogue

"TEKA NGA ART!" Pagpigil ko sa kanya. Hindi ko alam kung saan nya ako dadalhin.
Malapit ng mag-alas dose at ang ibig sabihin lang no'n ay magpapalit na ng taon.
Oo, December 31 na ngayon at mga bente minutos na lang ay 2020 na.

At hindi ko alam kung saan kami pupunta ni Art. Kanina pa niya ako hila-hila.
Sumasakit na ang paa ko at nagugutom na rin ako! Kanina pa!

Ang sarap bigwasan ni Art. Promise!

"My love, sumama ka na lang sakin, okay?" Anito at niyakap ako ng mabilis. Mabilis
lang yun pero amoy ko pa rin ang pabango niya na nagpabaliktad ng sikmura ko.

"ART! ANG BAHO MO! LUMAYO KA SAKIN!" Sabay tulak sa kanya. Tinakpan ko rin ang
ulong ko kasi ang baho niya talaga! Hindi naman ganito ang amoy niya dati!

"NAGPALIT KA BA NG PABANGO?! BAKIT ANG BAHO?!" Naiiyak na ako sa amoy niya. Inamoy
naman niya ang sarili niya.

"My love, kakaligo ko lang. At hindi ako nagpapalit ng pabango." Sagot nito. Pero
bakit ang baho baho niya?

"Wag kang lalapit sakin ah! Dyan ka lang! Ang baho mo!" Mukha naman siyang
nalungkot sa sinabi ko. Bigla naman akong nakonsensya. Pero ang baho talaga eh.
What to do?

"My love naman." Anito ng nakasimangot. Napasimangot din ako. Ba't ang cute ni Art?
I want to pinch his cheeks!

"Sige, one meter away!" Wala na siyang magagawa. Gusto ko siyang makasama pero ang
baho niya.

Jusq.

Why do I have to suffer like this? Why all pregnant women have to experience
sensitivity in smells?

"But I have to blindfold you." Sinamaan ko siya ng tingin. At bakit naman?! Saan
niya ako dadalhin?! Ipapatapon na ba niya ako? Ayaw na ba niya sakin?

Nalungkot naman ako doon sa isiping iyon.

"Look Amara, don't overthink too much. I have a surprise for you. Pero hindi na
siya surprise, sinabi ko na. Tsk." Akala ko naman kung ano na!

Lumapit siya sakin. May takip ng kamay pa rin ang ilong ko kasi ayoko siyang
maamoy. He put blindfold on me and held my other hand. Naglakad na ulit kami.

Hindi naman din nagtagal at tumigil na kami sa kung saan. Naramdaman ko ang
pagtanggal ni Art sa blindfold. Nag-adjust pa ang mata ko dahil lumabo ito sa
pagkakapiring. Ng maging malinaw na ang aking paningin ay nakita ko na ng tuluyan
ang aking nasa harap.

"Wow," bulalas ko. Nandito kami sa rooftop ng bahay at may nakahandang kulay pulang
carpet na ang destinasyon ay isang magandang lamesa na sobrang romantic ang dating!
It's also a candlelight dinner.

Art held my hand and intertwined it. Hinila niya ako papunta doon. Ng makarating ay
iniabot niya muna sa akin ang isang kumpol ng bulaklal bago niya ako ipinaghila ako
ng upuan.

Sino lang ang kinikilig? Ehem.. ako.. ehem..

Umupo na rin siya.

Tiningnan ko ang mga pagkain. Woah!

"Kaya ba tinanong mo mga gusto kong kainin kanina?" I asked him. He asked me
earlier what do I want to eat and what I've said to him earlier are now served in
front of me!

"Yeah, although some are really impossible to have, I still get it." Anito na
napakamot pa sa ulo.

"Thank you!" Masayang turan ko. Hindi ko alam kung paano ko nakuha puso ni Art.
Shems. Kegwapong nilalang tapos ako pa ang mahal. Oh la la la~
Nagsimula na kaming kumain na dalawa. I'm in total heaven because of the food
prepared! Habang si Art naman ay minsang napapangiwi kapag nakikita akong
pinaghahalo-halo ang mga pagkaing nasa harap ko.

Iba ang pagkain niya sa pagkain ko.

"Art, try this one!" Kinuha ko parte ng palaka, frog legs, tapos isinawsaw ito sa
ketchup na may suka at asin saka itinapat sa bibig niya. I already taste it earlier
and it's so delicious!

I want him to try it, too!

Nagpalit-palitan ang tingin niya sa akin at sa hawak kong frog leg.

Napasimangot ako. Ayaw ba niya? "Ayaw mo?" I asked sadly. Mukha naman siyang
nataranta at namutla.

"O-Of course not! I-I'll eat it!" Anito at agad na kinain ang hawak ko.

Napangiti naman ako dahil doon. Masarap kaya ang palaka-

Oh shoot! I forgot. Takot nga pala siya sa palaka! Tapos pinakain ko pa siya! Paano
kung magalit siya sakin?

"A-Art.." I called him out. Yumuko ako dahil ayokong makita ang ekspresyon niya.
Baka kasi magalit siya eh.

"Hey, what's wrong?" He worriedly asked. lumapit din siya sa akin. Pinaharap niya
ako sa kanya pero hindi ako nag-angat ng tingin. Naka-squat siya sa harap ko habang
nakatungo lang ako.

"Hindi ka ba galit?" Malungkot kong tanong. Paano kung magalit sakin si Art? Paano
kung palayasin na niya ako dahil pinakain ko siya pinakaayaw niyang palaka? Paano
kung hindi na niya ako mahal?

"And why would I be mad?" He asked. Naiiyak na talaga ako. I looked up with my eyes
tearily.

"Kasi.. k-kasi pinakain kita ng pa-palaka.." I sobbed. Bwiset, ba't ba naiiyak ako?
Why am I being too emotional?

He wiped my tears and leaned forward to kiss my forehead. He faced me and cupped my
face. "I'm not mad.. if it's for you, I'll do everything."

Mas lalo akong napaiyak. Tangina, bakit kasi ang sweet no'n sa pandinig ko? Ang
lakas ng tibok ng puso koooooo!

"Art naman eh!" I cried ang hugged him. I even heard him chuckled! Does he making
fun of me?

He hugged me even tighter. "Amara, I love you so much that I cannot live without
you. I love you so much that I want to spend my whole life being with you. I love
you so much that I will do everything just for you. I love you so much that I only
want you to be the mother of my child. I love you so much that I will give my whole
time, self and everything and I'll priotize you before anything else.. as well as
our future kids." Kumalas siya sa pagkakayakap sakin ang muli akong hinarap ng may
ngiti sa labi. "I love you so much that I will stay by your side no matter what. I
love you so much that I will understand and love only for the rest of my life.."
muli sa pagkaka-squat ay iniluhod niya ang isa niyang tuhod at may kinuha sa
kanyang bulsa.

I'm so speechless.

"I love you, Amara, my love, so damn much. Will you marry me.. again?" At saka
binuksan ang isang kulay pulang box na naglalaman ng isang magandang singsing.

Napaiyak ako dahil sa saya. I didn't expect this to happen. I'm really surprised!

"Yes, Art. I will marry you again!" I smiled at him sweetly. Inalis niya ang
singsing sa box at isinuot ito sakin. Pinahid niya ang mga luha ko sa pinsgi saka
ako niyakap ng mahigpit.

Pagkakuwan ay bumitaw din at siniil ako ng halik. Kasabay ng pagpapatutok ng

fireworks sa taas at pagliwanag ng kapaligiran.

•••

"You're so beautiful!" Napangiti ako sa sinabi ni Marrione. Pero agad ding

nalungkot ng may maalala ako.

Si Fami.

I can't reach her. Hindi ko na siya nakausap matapos ang pagkikita namin sa condo
ko. Wala na akong balita sa kanya at sobra akong nag-aalala.

Kumusta na kaya siya? Pati ang baby niya?

"What's with the face, Amara?" Mataray na tanong ni Harriet. Nagbalik ako sa
realidad. "You remembered that Fami girl?" She added. Tipid akong ngumiti saka
tumango.

"Amara, this is your big day! You should be happy. After this, we'll help you find
her, okay?" Marrione said. Napatango na lang ako.

"Hey, guys," napatingin kami kay Astrid na nakadungaw sa pinto mula sa labas.

"Woah, Amara, you're very pretty!" Nginitian ko ito. "By the way, the car's ready!
We need to go and the ceremony's about to start." She excitedly said.

I inhaled deeply. You can do it, Amara!

Lumabas na kami ng kwartong iyon at pinasakay nila ako sa kotse na maghahatid sa

akin. Sila naman ay sa kabila. Nauna silang umalis. Nang mawala sila sa aking
paningin ay saka umandar ang kotseng sinasakyan ko.

Hindi naman nagtagal at nakarating na kami sa aming paroroonan. Lumabas na ako ng

lulan kong sasakyan.

I walked in the stairs all by myself. Once I've reached the last step, I saw my Mom
and Dad, smiling to me, and my Mom, as usual, teary-eyed.

They look good in their suits!

"Amara, my lovely daughter," naiiyak na saad ni Mommy. They both approached me. Mom
hugged me and Dad kissed me in my forehead.

"Are you ready?" Dad asked. I smiled and nodded. I both clinged in their arms and
faced the church.

I looked at myself first. I'm wearing my wedding gown and holding the flowers in my
hands.

Nagbukas ang pintuan ng simbahan.

Today, I'll be married to Arthur again.

Pumasok na kami sa loob ng simbahan. Mahaba ang aisle na aming lalakarin pero mula
dito ay kita ang aking asawa na naghihintay sa akin.

Palapit kami ng palapit at nasentro lamang ang akong tingin sa lalaking una kong
minahal at magiging huli. He's smiling at me. I smiled too.

Noong mga bata pa man kami, we both promised under the moonlight that we will end
up being with each other. We made that promise five years ago but we all know how
we'd suffered in Jaisse's hands.

Hiniling ko noon kung kailan niya ako titingnan muli ng may pagmamahal sa mga mata,
kung kailangan niya mapaparamdam na ako lang ang mahal niya, na ako ang magpapasaya
sa kanya at magiging dahilan ng pagngiti niya. I always wanted this to happen.. to
Art love me again.

Sa daming nangyari, I couldn't imagine we'll come to this. Na ganito ako magiging
kasaya kasama siya.

"Ibinibigay ko ulit ang aming anak sayo, ingatan mo siya." Ani Dad sabay abot ng
kamay ko kay Art.

"You can trust me that, Dad." They 'manly' hugged each other. Si Mommy naman ay
nakipagbeso kay Art.

Now, it's me and Art.. in front of priest.. in front of God.

The ceremony started. When I'm with Art, it feels always the first time. Kahit
ikinasal na kami ni Art, ang pakiramdam pa rin ay parang unang pagkakataon lamang.

I looked at the man beside me. Napangiti na lang ako. Why do I love this man so
much? How lucky I am to have him in my life?

Minutes passed. We're now exchanging our vows.

Ho took the ring and looked at me straight to my eyes. "Amara, the moment I laid my
eyes on you, I know you are my one and only. The moment I heard you voice, I saw
your smiling face and and heard your sweet laughs the first time we met, you
already captured my heart. I was captivated by you and I don't want to escape and
just stay by your side. I have done lots of mistakes in my life when we were
together, and I'm just this happy because despite all of those, you're still with
me, in front of me, marrying me again and accepting me in your life. I promise you
that you'll be the only woman I will love, that will protect you even if it costs
my life. Take this ring as the sign of my endless love for you and to prove you how
I love you." My tears started to fall as he wears the ring in my ring finger.
Langya naman kasi, ang sarap ng tenga ng mga sinabi ni Art.

Art never failed me to feel being loved and cared.

Now, this is my turn. "My one and only Arthur Montecillo, the man I love the most
from the beginning until the end. Thank you for loving me, thank you for caring for
me, thank you for protecting me. Thank you for accepting me. Art, I love you so
much and I'm willing to do whatever it takes to just to be with you. I'm willing to
understand you how hard you could be, or the situation is. I promised before that I
will love you and I'm here to fulfill my promise to you. I'm going to promise again
that I will stay beside you and love you 'til I die. Take this ring as a sign of my
love, trust, and life that I will give to you. I love you," I wear him the ring. We
stared into eyes others eyes.

Now I know why I can see how happy I am in his eyes.. because he's the only one who
made, makes, and will me happy until our last breath. That whatever happens, he
will be the only one who can make me happy.

"You may now kiss the bride." The priest announce. Itinaas ni Art ang aking suot na
belo. Tinitigan niya muna ang buo kong mukha waring kinakabisado saka muling
tumingin sa mga mata ko.

All I can say, now, my eyes are not deceiving me nor my ears. He loves me, I love
him, we love each other.

He leaned forward. I closed my eyes until I felt his soft lips in my lips. I heard
nothing but only my heartbeat. My heartbeat that only beats for him and shouts his
name.

Our kiss ended and we faced each other. I heard applause from the crowd. Someone
even whistled.

"I love you," we both said and kiss each other again in front of everyone, and in
front of God whom we sweared that we'll love each other for the lifetime.

•••

The End.

Special Chapter

(6 years later...)

Napahilot ako sa aking sintido. Hanggang ngayon ay gano'n pa rin sila. Hindi pa rin
nagbabago. Lagi pa ring late! Kailan ba matututo ang limang ugok na yon? Nandito
ako sa labas ng bahay. Naghihintay sa limang ugok. Ang tatagal!

"My love," napaigtad ako ng may marinig ko ang boses ni Art sa likod ko kasabay ng
pagyakap niya.

Ehem..
"What are you doing here?" He asked. I sighed. Anim na taon na ang nakakaraan mula
noong malaman ko ang totoo at magkaayos kami ni Art.

I already have four, oo, apat. Apat na anak. And guess what, lahat lalaki!

At may pakiramdam ako na buntis ulit ako. Hindi pa ako dinadatnan ngayong buwan at
lampas na rin sa araw na dapat ay magkakameron na ako. Gagawin nga yata talaga ni
Art ang gusto niyang walong lalaki at dalawang babae. 😭

"I'm waiting for the five idiots. Kanina pa sila hinahanap ng panganay mo." At
kanina pa rin akong kinukulit ng anak ko kung nasaan na raw sila.

It's his birthday today. At wag na kayong magtaka kung bakit hinahanap ng panganay
ko ang lima. They are his godfathers. Oo, silang lima.

Let me introduce my sons. The eldest, Nigel Aevyri, 5 years old...today. I have
twins, Nyc Alrei and Nyl Alzei, 3 years old, and the youngest, so far, Noia Arvis,
1 year old.

"They still didn't change." Ani Art. Well, yeah, for being late I guess. Pero
marami nang nagbago sa loob ng anim na taon.

We all graduated in college. I pursue my teaching career, but I also took

psychology. I want to be a psychiatrist. While Veen, he's managing their business
here in Philippines. Kuya Vince–Veen's eldest brother–was married 3 years ago and
turn over the company to Veen's care. While him on the other hand, went to US and
manage their business there as well. May dalawang anak na si Veen. Isang babae at
isang lalaki. Brix, the oh-so-skilled hacker and womanizer of town. Yes. He's a
bachelor and a womanizer! Ang sarap ngang kutusan. Astrid and Brix.. uh, I don't
know. But it's way too complicated to discuss. But one thing's for sure, Brix
became like that because of Astrid. Si Astrid? I don't know. She's nowhere to be
found. And Brix started his own business. I didn't know that he's into cooking.
Yep, he already have his own restraurant. Si Simon, well, he's a great engineer.
Namamayagpag ang kanyang pangalan sa industriya. Sikat itong inhinyero. And oh,
sila na pala ni Marrione. Yep, nagkatuluyan din ang dalawa. They are now engaged.
Si Laxus, he's also an engineer pero mas priority niya ang kumpanya nila. Ang alam
ko ay malapit ng ilipat sa kanya ang pamamahala sa kumpanya nila. Kaya medyo busy
si Laxus ngayon. And lastly, si Joseph. Siya yung talagang nagbago. Remember Marah?
Hindi siya tumigil sa paghahanap kay Marah simula pa man noon.. pero isang balita
ang gumimbal sa kanya at nagpabago kay Hosepina ng tuluyan.

Marah is dead.

Four years ago, that was two years of searching for Marah, nalaman niyang patay na
ito. Sa tagal niyang hinanap, patay na pala ang taong hinahanap niya. And it
affected him so much. Joseph changed. Hindi naman sobra samin, besides, we
understand him. Pero hindi na siya yung Hosepina na una kong nakilala.

He became cold, emotionless and silent.. lalo na sa ibang tao. Hindi naman ganon
masyado samin but he somehow distant himself to us. Hindi na siya palatawa,
palangiti. Kung ngingiti, tipid lang. Tahimik na siya. Hindi na siya madaldal
katulad ng dati. Sobrang nagbago si Joseph.

Nalulungkot ako para kay Hosepina. Makikita mo na lang siya minsan nakatingin sa
malayo tapos malungkot ang mga mata. Alam kong mahal na niya si Marah. Sinabi niya
yun samin. Na bawat segundo, minuto, oras, araw na naiisip niya si Marah, kahit
isang beses lang silang nagkita, nakuha na ni Marah ang loob niya at kada maiisip
niya ito, mas lalo niyang gusto itong makita at makasama.. mas nagugustuhan niya
ito.
Pero si Marah.. she's dead.

Ayos sa nakalap na impormasyon ni Joseph ay namatay ito sa car accident. Ang hindi
ko lang alam ay kung bakit sa tagal ng paghahanap ni Joseph ay dalawang taon pa ang
inabot bago ito malaman.

Brix already helped. Pero wala rin itong makuhang impromasyon.. at tanging iyong
balitang iyon lamang. Ang patay na si Marah.

"Amara!" Napalingon ako sa tumawag sakin at doon nakita ang limang ugok na kanina
ko pa hinihintay. Still the same. Magkakasabay pa rin kung pumunta.

Kusang bumitaw si Art at tumabi sakin.

"Bakit ngayon lang kayo?" I asked them. Nasa harap ko na sila.

"Si Brix!" As usual, si Simon. Pinaningkitan ko ng mata si Brix. Ano na naman ang
kalokohang ginawa nitong lalaking 'to?

"Sorry na, sorry na. May chic sa bahay kanina eh–ARAY KO! ANO BANG PROBLEMA MO?!"
Anito sa bumatok sa kanya. Si Laxus.

"Chicboy! Pinaghintay mo ang inaanak mo!" Anito. Napanguso na lang si Brix habang
himas-himas ang ulo nito.

"Where's Leira, Veen? And Marrione, Simon?" Sila lang naman ang may lovelife sa
lima. Si Laxus? Wala! Pinakawalan niya si Cass! Ang sarap ngang bugbugin ni Laxus.
Tsk.

"Leira's on duty. Mamaya pa uuwi. Ang dalawa naman ay nasa Lolo at Lolo nila kaya
hindi ko na naisama." Leira's a doctor if you're gonna ask. And he's referring to
his kids.

"Si Marrione? Kasama si Harriet. Bibili raw regalo tapos susunod dito." Napatango
na lang ako.

"Sabihin mo, magdala ng babae." Ani Brix na nakangisi. Astrid is their friend. He
tried reaching out to the two, pero tikom ang bibig. Kahit sakin, hindi sinasabi
kung alam na nila kung nasaan si Astrid ngayon.

Bitter pa rin si Brix.

Napailing na lang ako. Hays. Napunta ang tingin ko kay Hosepina. Nakatingin ito sa
malayo. Nalungkot ako bigla.

When will he moved on? And accept what happened?

Napansin naman yata nila iyon kaya tumahimik sila. Alam kong nalulungkot din sila
para kay Hosepina.

"Let's go inside." Binasag ni Art ang tahimik na atmospera. Nabalik naman din kami
at saka pumasok sa loob. Sa garden ginaganap ang party ni Nigel.

It's a simple kid party. Ayaw ni Nigel ng enggrande kahit yun ang gusto nina Mommy.
Ayoko rin naman kaya wala silang nagawa. Mga kaklase lang ni Nigel, he's in
kindergarten, ang mga imbitado. Mga ilang kakilala rin nina Mom and Dad. Pati nina
Mommy Angelou at Daddy Carl.
"MGA NINONG!" Pagkapasok namin ay nakita agad kami ni Nigel at nagtatakbo papunta
samin. The five greeted him. Iniwan na lang namin sila doon at bahala na rin ang
limang magpaliwanag kung bakit ngayon lang sila.

I saw Mom holding Noia. May kausap itong mga kakilala nila at nakikipaglaro kay
Noia.

Nasaan ang kambal?

"Where's Nyc and Nyl?" I asked Art.

"With Mom and Dad there," tiningnan ko ang itinuro niya at doon ko nakita ang
kambal kasama sina Mommy Angelou at Daddy Carl. They're feeding them spaghetti. Ang
aamos na nila.

Hinila ako ni Art at pumasok kami sa loob ng bahay. Lahat ng bisita ay nandoon sa
garden. Nagpunta kami sa kusina. Sa kusina?

"Why are we he–ARTHUR!" hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng pinangko ako ni Art
at iniupo sa kitchen sink.

Nahampas ko naman siya balikat niya. Ngayon ay nasa harap ko siya at nakayakap sa
bewang ko. "Ba't tayo nandito?" Tanong ko ulit. Pumaskil ang isang ngisi sa labi
niya.

"Kakain." Pinaningkitan ko siya ng mata.

"Siguraduhin mong pagkain ang kakainin natin ah," may iba akong pakiramdam dito eh.

"But you have to kiss me first," sinasabi na nga ba eh!

"Art," I called is name in a warning tone.

"Misis, isang halik lamang ang aking nais," Pfft. Bakit nakakatawa si Art?
Nakanguso ito ngayon. Parang batang hindi bigyan ng candy.

"Isa lang, okay?" Tumango siya saka inangkin agad ang labi ko. Ang bilis!

Our relationship gets stronger each day. Hindi mawawala ang pag-aaway at problema,
pero inaayos namin agad bago lumubog ang araw. We don't use our pride whenever we
quarrel. Mas lalo lamang lalala ang problema at hindi kami magkakaayos kung
magpapataasan kami ng pride na dalawa. We love each other so we understand each
other. At iniiwasan din naming dalawa ang pag-aaway. If ever mang may problema, we
talk.

Ang pinakamalala na lang siguro na away naming dalawa ay noong nagpalit siya ng
sekretarya. That secretary. She dared to seduce Art!

Buntis ako noon sa kambal. Alam nyo na kapag buntis. Tapos gabi na noon. Nasa
ibabaw ng kama ang cellphone ni Art dahil naliligo ito. Then his phone vibrated.
Since wala namang password ang cellphone niya, binuksan ko iyon pati ang
notification.

At ang tumambad sakin ay ang text ng sekretarya niya! That secretary of his asked
Art if they will have an overtime for tomorrow that day. Yung babae na mismo ang
nagyaya. Ang kapal ng mukha! Kaya naman tinawagan ko ang babae noong ding gabing
yon.

"Sir," ang landi ng boses niya ng sagutin niya ang tawag kong iyon. "Don't worry,
Sir, wala namang makakaalam eh. Tayo lang dalawa,"

Nag-iinit ang ulo ko sa malanding boses ng secretary niya.

"You really dare to seduce my husband, huh?" I sarcastically said. Ang sarap
sabunutan ng babaeng 'to! For real!

"W-who–"

"I'M HIS WIFE! YOU BITCH! YOU'RE FIRED!" Sabay hang up at bato sa cellphone ni Art.
Dali-dali namang lumabas si Art sa banyo.

"What happened?" May shampoo pa ang buhok niya ng lumabas ito. Taranta siyang
lumapit sakin pero winaksi ko lang ang kamay niya.

"Why did you change your secretary, huh? Para makalandi ka?!" I glared at him.
Nangunot naman ang noo niya.

"What are you talking about? Brett is on leave, you know that, for his family. The
new secretary is only temporary. And I don't–"

"Your secretary just texted you minutes ago and asking you to have sex with her!
Mga malalandi! Get out of my sight!"

I was so angry that time. Mixed emotions. Sobra kong nasabihan si Art ng kung anu-
ano na hindi naman totoo. Sinuyo niya ako ng isang linggo noon pero dahil sa nagi-
guilty na rin ako sa mga ginagawa ko sa kanya at saka namimiss ko na siya, kinausap
ko na siya at humingi ng tawad. He also fired that secretary para walang gulo. So
far, yun pa lang yung pag-aaway namin na umabot ng isang linggo. Meron naman ding
dalawang araw o higit pa, pero iniwasan na namin yun dahil kami lang ang
nagkakasakitang dalawa.

I ran out of breath when Art let go of my lips. Wala talagang patawad 'to eh. Muli
sana niya akong hahalikan ng tumunog ang cellphone ko. Napatawa ako dahil dumilim
ang mukha niya. Binelatan ko lamang siya.

"It's Fami." Ipinakita ko sa kanya kung sino ang caller. Hindi niya ako binaba
which means, gusto niyang marinig ang pag-uusapan namin.

Hmp, tsismoso.

"Amara!" She greeted me. Isa pa itong si Fami. She also changed. Nawala si Fami
noon, hindi ko siya ma-contact, pero isang araw ay tumawag na lamang siya sakin. I
asked her what happened to her at kinuwento naman niya.

Namatay ang Mommy niya after New Year's Day. After the burial, they went to US and
stayed there for good. Pero naiwan ang dalawa pa niyang kapatid na lalaki para
naman sa negosyo nilang maiiwan. Yung isa lang ang kasama nila.

Hindi niya ako natawagan o nasabihan man lang dahil pinagbawalan siya. All her
gadgets are confiscated. Doon na rin niya pinagpatuloy ang pag-aaral niya. Nabawi
niya lang ang cellphone niya noong makapanganak siya. And guess what, she also has
a twin! Same as mine. Doon lang siya nakatawag sakin.

"Hey, how are you?" I asked. Habang si Art, sinubsob ang mukha sa leeg ko.

"Not that good. Papunta kami ngayong ospital, Amara. May nangyari kay Dad kaya baka
dumaan lang kami dyan para iabot ang regalo namin kay Nigel. Sorry, Amara." What
happened to her Dad? Her Dad is in coma for four years now. Fami suffered too much.
"No, it's alright. Dumiretso ka na sa ospital. I'll tell Nigel you can't make it."
Nigel knew her and her sons. Sa katunayan, Nigel, Aladin and Alistair are
classmates.

"No, pupunta kami dyan. Gusto ka ring makita ng dalawa." Napangiti naman ako. Her
sons are cute. Madaldal si Aladin pero tahimik at seryoso si Alistair. Pero kahit
ganon, nagkakasundo silang dalawa.

"Malapit na kami." Anito. Ang bilis!

"Okay, we'll wait you outside. Isasama ko si Nigel." Ibinaba ko na ang tawag.
Naalala kong nasa kusina nga pala ako at nasa leeg ko ang mukha ni Art.

"Alright, you go ahead." Ani Art at ibinaba ako. "Be back here, okay?" I nodded. He
kissed me first before I could walked out of the kitchen area.

"Nigel!" Tawag ko sa panganay ko ng makarating sa garden. He's still with the five
idiots.

"Yes, Mom?" He asked.

"Guys, hiramin ko muna ang anak ko ha. May hihintayin lang kami sa labas."
Pagpapaalam ko sa lima.

"Sino Amara baby?" Ay oo nga pala, hindi pa nila nakikilala si Fami. Wala kasing
pagkakataon. At saka, kakauwi lang dito ni Fami last year. She just geaduated last
year in US.

"A friend that I want you to meet six years ago but we hadn't had the chance to.
She's Fami and as much as I want you to meet her guys right now, she's in a hurry.
Maybe next time." I said. "Dyan muna kayo," I added. Lumakad na kami ni Nigel
palabas.

Mamaya lang ay nandito na si Fami. At hindi nga ako nagkamali. After three minutes,
Fami arrived. Bumaba siya ng kotse, pati sina Alistair and Aladin.

"Tita Amara!" Aladin greeted me. I squatted to his level and pat his head.

"I miss you, Aladin!" He hugged me. Nakisama na rin si Alistair pati si Nigel.

"Hey, stop that, you two. Tita Amara can't breathe." Bumitaw naman ang dalawa. Si
Nigel ay nagpakarga.

"Nigel, happy birthday! This is my gift!" Aladin is holding a small box. Kinuha
naman ito ni Nigel.

"Thank you." It's Nigel. Ganon din si Alistair. Nagbigay din siya.

"Happy birthday, Nigel." Fami kissed Nigel in his cheeks. Inabot naman din niya ang
hawak nitong regalo. "This is for you, lil boy. Pakabait ka, okay?" Nigel
obediently nodded.

"Alright, we have to go. Hinihintay na kami ni Kuya Harold don." Sumakay na sila sa
kotse. "Bye, Amara! Happy birthday, lil Arthur!"

"Slow down, Fami! Take care." She started the engine. Kumaway din si Aladin at
Alistair kaya kumaway din kami ni Nigel sa kanila.
"Amara?" Napalingon naman ako sa likod ko at doon ko nakita si Hosepina. Napalingon
ulit ako sa harap ko at nakitang umandar na pala ang kotse nina Fami.

Sayang. Hindi ko naipakilala si Joseph kay Fami. Sakto naman kasing labas ni Joseph
ay siyang alis ni Fami.

"Ano nga pala yon?" Tanong ko kay Hosepina.

"Hinahanap ka ng kambal." Tumango na lang ako at pumasok na sa loob.

I hope Joseph find his happiness soon.

"MOMMY!" Tumakbo ang tatlo–Nigel, Nyc and Nyl–at umakyat sa kama kung nasaan ako.
Magkakasama kami sa kwarto. Double-size na nga itong kama namin dahil gusto nila
ditong matulog. Si Noia naman ay sa crib pa natutulog na nasa loob din ng kwarto
namin.

Si Art naman ay nasa banyo. Naliligo pa. Kakatapos ko lang din. "Are you guys
tired? Come, let's sleep."

They lay themselves in the bed. Katabi ko si Nyc, sa gitna si Nyl, katabi naman ni
Nigel si Art. Sakto ring labas ni Art sa banyo.

"Sleep now, kiddos." Ani Art pagkalapit at hinalikan ang tatlo sa noo.

"Good night, Mommy and Daddy!" They kissed us in our both cheeks, "Good night, baby
Noia!" They said in unison. Noia is already sleeping soundly.

Humiga na sila. Kinumutan naman namin sila ni Art. Mabilis din silang nakatulog.
Siguro nga at napagod kakalaro maghapon.

I hugged and stared at my angels. They are the most precious gift for me from
above. Aside from Art being with me, they are the ones who also can make me happy.
They never failed to bring joy in my life.

Art met my hand, we're now hugging our angels. We stared to each other.

"My love," he called me out.

"Hmm?"

"Thank you." He squeezed my hand.

"What for?" I asked.

"Thank you for loving me, for being with me, and for understanding me, and for
giving birth to them," He smiled geniunely. Naks, kaya lalo akong nai-inlove eh. Sa
gwapo ba naman ng asawa ko, tapos ngingiti pa? Ay nako, Art! Isa pang baby, gusto
mo?

Charot.

"Art, mahal kita. I'll do everything for you." I winked that made him grin.

"Really? What about another baby?" Anito. Ay gusto ko yan! Charot, landede.
"Art, bukas na. Antok na ako." Dali-dali akong nagtaklob ng kumot. Jusq, baka hindi
ko matiis si Art!

Impit akong napatili ng biglang inalis ni Art ang kumot at binuhat ako. "Arthur!"
He just laughed! Walangya!

"Ssh, you might wake them up. We don't need disturbance right now." At pumasok kami
sa loob ng banyo. Ibinaba na rin naman niya ako.

"Art–" wala na. Finish na. Art crashed his lips to mine.

I felt him smiled, I smiled too. All I can say, I'm happy with my life and
contented for what I have. I have Art, our sons, my friends, my family. And there's
nothing I can ever wish for.. only their happiness.

Pero wait–

Gagawa muna kaming baby! Bye muna guys.

And thank you so much for joining me in my–our story. Always remember that you will
always be part of our story.

***

Wihihi, thank you everyone! Pls support my next story: HIS LOST BELOVED. It's
Joseph and Marah's story. I'll post it for tomorrow!😘

Thank you for voting!

Special Chapter

"MOMMMMMYYYYYYYY!" Napabalikwas ako ng bangon ng marinig ko ang matinis na boses ng

anak ko.

"What is it—WHAT HAPPENED TO YOUR FACE?" Gulat kong tanong. Sinong hindi magugulat
eh hindi pa naman halloween pero ang mukha ng anak ko, pang-halloween na sa puti?

She pouted her lips and bowed her head slightly. "Kuya Alec, Mommy!" And with that,
she started to cry. Napapikit ako ng mariin. Ano na namang ginawa ni Alec? Si Alec
talaga oh!

Hinarap niya ang mukha niya sakin at hindi ko alam kung matatawa ako o maaawa dahil
naghalo ang harina at luha niya sa mukha niya. "Mommy, Kuya Alec is bad! *sobs* He
poured flour to my face! Mommyyyyyyy! *sobs*" At saka siya sumampa sa kama at
yumakap sakin.

Niyakap ko rin ang aking anak na patuloy sa pag-iyak. Jusq, napaka talaga ni Alec.
Nile Alec is my 5th son and he's 9 years old. While my daughter beside me, she's my
9th daughter. Oo, pang-siyam na siya. And her name is Nicolette Allison. She's 3
years old.

Alec is a prankster. Wala yatang araw na walang mapapaiyak si Alec sa mga

nakababata niyang kapatid dahil sa mga kalokohan niya. Jusq, hindi ko alam kung
kanino siya nagmana.

"C'mon, let's remove the flour in your face." Ani ko sa anak ko at kinarga siya.
Napatingin ako sa orasang nasa side table at nakitang alas nueve na ng umaga.

Bakit hindi ako nagising kanina? Bakit hindi ako ginising ni Art?

Sa halip na tanungin ang sarili ko ay pumasok na lang kami ni Allison sa loob ng

banyo. Maliligo ako at lilinisan ko siya. Ang dungis eh. Ano bang ginagawa nila sa
kusina? O talagang prank lang 'to ni Alec?

Binihisan ko na rin si Allison ng matapos kami at sabay na bumaba. Nakarating kami

sa baba pero walang tao. Nasaan sila?

"Baby, where are they?" I asked Allison na ngayon ay buhat ko.

"In the yitchen (kitchen), Mommy." Tumaas ang kilay ko. Anong ginagawa ng mga iyon
sa kusina? At lahat sila?

"What are they doing there?" Hindi ako sinagot ni Allison bagkus ay nginitian lang
ako. I shrugged. Mapuntahan na lang sila doon.

Habang palapit sa kusina ay rinig ko ang ingay nila.

"Dad, look at Amira's face!" That's Adriel's voice, my 6th son. Nero Adriel. Sunod
kong narinig ang tawa niya. So it means, nandito rin sa kusina si Amira?

Noelene Amira's my youngest daughter. Pang sampo. Yes, oo, tama. Tama kayo ng basa.
Sampo. Sampo na ang anak ko: walong lalaki at dalawang babae. Yes, yes, and yes.
Tinupad ni Art ang gusto niyang mangyari.

At wala akong nagawa tungkol doon kaya ayan, sampo na ang anak namin. Nigel is
already 14 years old. Si Amira naman ay mag-iisang taon ngayong December. She's
already 9 months old.

Pumasok kami ni Allison sa loob ng kusina at natuod ako sa nakita ko. Si Art na
nakasuot ng apron, ganon din ang kambal, at si Noia at Adriel. May hawak na rolling
pin si Art, ang kambal ay may hinahalo sa bowl na hindi ko alam kung ano, si Noia
ay may hawak na cooking book at katabi nito si Adriel na nakikibasa. Si Nigel ay
karga si Amira, si Alec na pinapahiran ng flour ang mukha ni Amira habang si Nigel
ay tawa nang tawa. Nixon Andrew, my 7th son, is sitting pretty and doing his own
business. Nakaharap ito sa tablet at may pinapanood. May hawak din itong tinapay na
kinakain niya habang nanonood. While my 8th son, Nathaniel Adley ay nakatanaw
lamang sa kanilang lahat. Inosenteng nagmamasid sa ginagawa ng mga tao sa paligid
niya habang nakaupo sa kitchen sink.

Yung totoo?

"Hey, stop that Alec. If Mommy will see you doing that to Amira, she'll get mad at
you." Suway ni Art kay Alec.

"And Nigel, why didn't you stop Alec, huh?" Ani pa nito. Napasimangot naman ang
dalawang bata. "Look at Amira, ang dungis na."
Nixon stood up and get a napkin at walang pasabing ibinigay kay Nigel saka ito
bumalik sa upuan niya. Si Nigel ay pinunasan ang mukha ni Amira.

Nakamasid lang kami ni Allison sa kanila. Hindi pa rin nila napapansin na nakatayo
lang kami dito at pinapanood sila.

"Daddy!" Then Allison exclaimed and they all turned their gazes to us.

"Mommy!" Alec, Nixon, and Adriel ran towards me. Niyakap nila ako.

"Good morning, Mommy!" Bati ni Nigel, Noia at ng kambal–Alrei and Alzei.

"Hi, sweethearts. Good morning." Nakangiti kong bati sa kanilang lahat.

"Waaaahhh, Mommy!" That's Adley. Napatingin ako sa gawi nito at nakitang ibinaba
siya ni Art. Bakit nga pala nakaupo yun sa kitchen sink huh?

Pagkababang pagkababa ay tumakbo na rin ito sa akin. "Mommy! Carry me, carry me!"
Agad na sabi ni Adley.

"No! Mommy carrying me now!" That's Allison. Karga ko pa kasi ito tapos
nagpapabuhat din si Adley. Adley is four years old.

"But.. waaaaaahhhh Mommyyyyyyy!" At umiyak na ito ng tuluyan.

"Hush now, Daddy will carry you." Biglang sabat ni Art. Nakalapit na pala ito sa
amin. Binuhat niya si Adley.

"Mommy, mommy, we are baking!" Nixon said. Sarap kutusan ng anak kong ito. Nagbe-
bake daw sila, kasama ba siya don? Hahahaha.

"Really?" Iniisip ko kung may okasyon ba o wala pero wal–

OH. EM. GEE.

It's our wedding anniversary!

Excited pa ako kagabi para sa araw na ito tapos muntik ko ng makalimutan ngayon?
Jusq, Amara. Anong klaseng utak ang meron ka?

"Should I join you guys?" Sabay-sabay silang umiling sa sagot ko. "Why not?"

"Leave this to us, my love." Ani Art at lumapit sa 'kin. Hinalikan niya ako sa
sintido ko. "Good morning by the way. How's your sleep?" Tanong nito.

"Bakit hindi mo ako ginising?" Nakasimangot kong tanong. Sobra na kasing late ng
gising ko. Tapos hindi pa ako nakakaluto ng breakfast– "Teka, kumain na ba kayo?"
Tanong ko sa kanila.

Napakamot sa ulo si Art. Don't tell me hindi pa niya pinapakain ang mga bata?
Ghaaaaaaad.

"We already did. Manang Gina prepared breakfast to us." Such a relief. Buti naman.
Akala ko ay hindi pa sila kumakain eh anong oras na.

"Alright, since you don't want me here, Nigel, give Amira to me." Naglakad si Nigel
papunta sakin at ibinigay ang si Amira. Nakoooo, ang dungis ni Amira. Ibinaba ko
muna si Allison bago kunin si Amira at hindi ko kaya ang dalawa.
"And Alec," tawag ko kay Alec. Alec stood up straight.

"Yes, Mommy?" Hilaw itong ngumiti. Ang mga nakakatanda nitong kapatid ay natawa sa
histura ni Alec ngayon.

"Stop making fun of your sisters, do you understand?" Tumango ito na parang
masunuring bata pero ewan ko, hindi talaga marunong makinig ang batang 'to. Magla-
lie low lang ng ilang araw tapos may gagawin na namang kalokohan pagkatapos.

"I'll leave you guys here." Umalis na rin ako doon kasama si Allison at Amira.
Kailangan ko pang linisan si Amira at ang dungis.

Taking care of my kids really makes me happy. Although nakakapagod dahil ang dami
nila, I feel happy, satisfied and fulfilled.. being a mother to them. They are the
greatest gift I ever had–my family.

***

Nandito kaming lahat ngayon sa garden. May simpleng celebration kasi for our
wedding anniversary. Art prepared everything kanina katulong ang mga bata. Ang
imbitado lang naman ay mga kaibigan niya at mga kaibigan ko. Mga close friends
lang. Sina Mommy at Dad pati kanya.

"AMARA!" Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses at doon nakita si Marrione.

Kasama nito si Simon pati ang mga anak nila. Tatlo ang anak nila at lahat ay
lalaki.

"Marrione!" I ran towards her and we hugged each other.

"I missed you!" Anito. Nagbeso kaming dalawa.

"I missed you, too! Haha, kumusta na?" I asked. Napatingin ako sa mga anak nila.
"Ang lalaki na nila." Ang panganay nila ay 11 years old. Ang sunod ay 8 years old
at ang bunso ay 6 years old.

"Oo nga eh. Baka mamaya malaman ko na lang, may girlfriend na ang isa sa kanila."
Madamdaming saad nito. Napatawa naman ako.

"Ang advance mag-isip ah. Matagal pa yon." Ani Simon. "Pero dapat asahan mo na.
Gwapo ang mga anak natin kaya hindi maiiwasan yun." Dagdag pa niya.

Bakit bigla yatang humangin?

"Oh, Sai, nandyan ka pala? Namiss kita, in fairness." Pang-aasar ko. He 'tsk'.

"Asawa ko lang ang namimiss ko, Amara. Wala ng iba." Napairap naman ako sa tinuran
niya. Ang gago talaga! Edi sila na!

"Oo na po, Mr. Lavender." Nangunot ang noo niya. Ayaw niya talagang matatawag na
Lavender. Nalaman ko yun dahil kay Brix. At simula noon, yun na rin sng pang-asar
ko kay Simon.
I chuckled. Ano ka ngayon?

"Osya, maupo na kayo dun. Nasaan na nga pala ang iba?" Tanong ko kay Simon.

"Nandyan na rin yun ma—"

"AMARA!"

"—maya lang.." Pagtatapos sa sasabihin ni Simon sa sasabihin niya. Napalingon ako

sa likuran nila at doon nakita si Fami at Hosepina. Oo. Si Fami ay si Marah. Noong
sinabi sakin yon ni Joseph ay hindi ako makapaniwala. I mean, ang lakas maglaro ni
tadhana. Ang hinahanap na babae ni Joseph ay matagal ko na palang kaibigan. Kung
alam ko lang, edi matagal ko na silang pinagkitang dalawa. Jusq, ang galing maglaro
ni tadhana. Anim na taon pa bago sila magkitang dalawa. Nagulat nga rin sila ng
malamang magkakilala kami ni Fami at si Fami dapat ang babaeng ipapakilala ko sa
kanila kaso hindi matuloy-tuloy.

It's a small world after all.

Ngayon ay kasal na silang dalawa. Pero madami silang pinagdaang dalawa. Saksi ako
doon. Nasundan na rin ang kambal nila. Ngayon ay apat na ang anak nila. Si Alistair
at Aladin at dalawang babae pa.

"FAMI!" Lumapit siya samin at niyakap kaming dalawa ni Marrione. Yep, my friends
are her friends too.

"Namiss ko kayoooo!" Masayang saad nito matapos kaming yakapin. Nasa likod niya si
Joseph at ang mga anak nila.

"Namiss din kita, Fami." Saad ko. May sasabihin sana si Fami ng muling may kumuha
ng atensyon ko.

"AMARA BABY!" Napasapo ako sa aking noo. Until now na may asawa na siya ay gano'n
pa rin ang tawag niya sa akin. "Namiss—"

"Try to hug my wife, Lacrose, and you'll be dead." Napatigil sa pagyakap sana sakin
si Brix ng magsalita si Art. Narinig ko ang mahinang tawa ni Simon at Joseph dahil
doon.

Niyakap ako ni Art sa bewang at tumingin at matalim kay Brix. Napalabi si Brix.

"ARAY KO NAMAN, MAHAL!" Daing ni Brix ng batukan siya ng kanyang asawa na si Elene.
Yes, Elene. Hindi sila nagkatuluyang dalawa ni Astrid. Astrid, on the other hand,
ay may asawa na rin at kasalukuyan silang naninirahan sa Canada.

Hindi sila ang nakatadhana para sa isa't isa. Pinagtagpo lang pero hindi
itinadhanang magsama. Noong nawala si Astrid at iwan si Brix, naging babaero si
Brix. Doon pumasok sa buhay niya si Elene. Magkaiba ang ugali ni Elene kay Astrid.
Kung mahiyain si Astrid, si Elene ay hindi.

Bumalik noon si Astrid at hinabol siya ni Brix. Pero ayaw na ni Astrid.

Pinagpilitan ni Brix ang sarili niya kay Astrid kahit ayaw na ni Astrid. Habang si
Elene.. nanonood lang sa ginagawa ni Brix dahil wala siyang magagawa para kay Brix.
Hindi ko na alam ang mga pangyayari, basta ang alam ko na lang ay nareliaze ni Brix
na si Elene na ang mahal niya at hindi na si Astrid kaya ayan, mag-asawa na silang
dalawa. May anak na rin. Dalawang babae naman.

"Arayin mo yang mukha mo!" Suminghal si Elene. May pumaskil na nakakalokong ngiti
sa labi ni Brix.
"Nagseselos ba ang mahal ko? Wag kang mag-alala, mas mahal ko si Amara baby." And
with that, he laughed so hard. Halatang iniinis ang asawa niya at dinamay pa talaga
ako!

Buti na lang at hindi nagagalit sakin 'tong si Elene.

"Sa salas ka matutulog!" Anito at naglakad palayo kasama ang dalawang anak nila.
Napatigil sa pagtawa si Brix at mahinang nagmura.

Ano ka ngayon? Ha!

"Ah, guys, suyuin ko lang asawa ko. Dyan muna kayo!" Anito at sinundan ang asawa
niya. "ELENE!" Tawag nito. Kaming natira ay napailing na lang.

"Good luck na lang sa kanya." Ani Joseph.

"Sinabi mo pa dude." Sabi pa ni Simon.

"BESPREN!" Alam ko na kung sino ito. Walang duda, si Veen ito. Tumingin kaming
lahat sa kanila at nakitang kasabay nila si Laxus at si Cass. Oo, silang dalawa rin
ang nagkatuluyan sa huli.

Phew, ang lakas lang makasabi ni Laxus na hindi niya magugustuhan si Cass pero sa
huli, kinain niya rin ang sinabi niya.

"YOOOOOO! GUYYYYYSSSSS! DO YOU MISS ME?" Siraulo talaga itong si Laxus.

"Tingin mo, nakakamiss ka?" Saad ni Veen.

Wala pa rin silang pinagbagong lahat.

Sinamaan ng tingin ni Laxus si Veen. "Mas nakakamiss naman ako kesa sayo." Aniya.

Veen snorted. "Dream on, dude." Lima na ang anak nila ni Ashleira.

Si Laxus at Cass naman ay may dalawa ring anak. Isang babae at isang lalaki.

Seeing us like this, ang dami nang nangyari sa mga buhay namin. Nakakatuwa na
ganito pa rin kami sa kabila ng lahat. Na masaya pa rin at hindi nagbabago ang
pakikitungo sa isa't isa. Na hindi nag-iiwanan at kapag may problema, sandalan ang
isa't isa. I'm very happy that I found people like them and have them in my life.

NATAPOS ANG celebration ng anniversary namin at nakaalis na lahat sila. Napuno ng

tawanan at asaran ang buong maghapon namin dahil sa kanila. Idamay pa ang 3Ps. Oo,
ang mga kaibigan ni Art na ngayon ay kaibigan na rin namin. They are not bad.
Nakasundo rin namin sila. May mga asawa na rin sila maliban kay Priam. Oo, si
Priam. Ewan ko kung bakit wala pa siyang asawa.

Nagulat ako ng may yumakap sa akin mula sa likod. Hindi ko na kailangang tingnan
kung sino dahil alam ko na kung sino ito.

"Are they all asleep?" I'm pertaining to our kids.

"Opo, mahal kong asawa." Anito. Dinantay niya ang kanyang baba sa balikat ko. "My
love,"
"Hmm?" Hinawakan ko ang kamay niya na nasa may bandang tiyan ko. Nandito kami sa
balkonahe at nakatanaw sa harap namin.

"I love you so much." Napangiti ako. Art never failed to make me feel his love for
me. Kahit pagod na siya sa trabaho, pag-uwi sa bahay, makikipaglaro pa siya sa mga
anak namin. Sa umaga bago siya pumasok, siya ang magluluto ng pagkain namin ng mga
bata. May bonding time din kami tuwing Sabado at Linggo para hindi kami mawalan ng
oras para sa mga anak namin. Lalo na noong mga araw na buntis ako at mas lalo pa
noong buntis ako kay Amira dahil medyo komplikado. Halos hindi na nga siya
pumapasok sa kumpanya noon para lang bantayan ako. Hands-on siya sa pagiging ama at
asawa. He's fulfilling his promise to me.

At ganoon din ako sa kanya.

"I love you to the moon and back, Art." I answered. Humigpit ang yakap niya sakin
kasabay ng paghampas ng malamig na hangin sa aking balat. Pero hindi ko ito ramdam
dahil sa init ng yakap ni Art.

"Let's go to sleep," anyaya nito. "Sundan na natin si Amira." Tinampal ko ang kamay
niya at ang loko, tumawa lang.

"Ano bang balak mo, basketball team?" Sagot ko. Ay aba, napakasipag naman! Sampo na
ang anak namin, dagdagan pa niya.

"Nice suggestion." Anito. Aba't—

"ARTHUR—" Sa gulat konay napasigaw ako pero napatigil din ng bigla niya akong
hinalikan pero mabilis lang.
Converted By: ysai
"Ssh, baka magising ang mga bata. Mabulilyaso pa." Malaki ang ngisi nitong saad.
Ampucha. Seryoso ba talaga ang lalaking 'to?

"Art." I called his name in a warning tone. "ART!" Napasigaw ako ng hinagis niya
ako sa kama. Oo, hinagis. Walangyang 'to! Buti malambot 'tong kama.

"Get ready, my love." Sabi niya at walang pasabing hinalikan ako sa labi.

Okay, I gave in.

Hello, basketball team.

***

Special Chapter for all of you. Namiss ko na sila at isa pa, matatagalan pa rin ang
pagtutuloy ko sa HLB.

Thank you so much guys for your support! I love you all. Please vote and comment.
❤️

ANNOUNCEMENT
Hello.

How are you guys?

I would like to thank all of you for supporting me and my stories. It's been a year
and half since I wrote and finish this story. I never imagine that from 1 read,
we'll now have 700k reads. It's overwhelming but at the same time, it makes me
happy knowing that there are people who are willing to read my story despite its
flaws.

I would also like to have this opportunity to promote "That Professor is my

Husband" and "His Lost Beloved" that are now on Dreame.

I hope you guys will support me there as well. It's free, no need to worry, you
won't pay anything. At HINDI ko rin po aalisin ang dalawa kong story dito sa
Wattpad. They are all free. I want my readers to read my stories without
difficulties, just grammars and such hahaha. Kidding aside, I want my stories free
to all.

Here's the link for my story on Dreame:

That Professor is my Husband

https://m.dreame.com/novel/T8RPNRfEqRJYZ237Usn6CA==.html

His Lost Beloved

https://m.dreame.com/novel/3+8pzKJkVCRNqsWmwHr2NQ==.html

Or you can search my account @Fahnecci.

Sana po ay patuloy niyo pa rin akong suportahan. Maraming maraming salamat po sa

inyong lahat. Hindi ko naisip, kahit minsan, na mabibigyan ako ng ganitong
opportunity. Neither I thought that I would become a writer. This is just a dream
before at hindi ko inaasahang matutupad.

Marami pong salamat. Mag-iingat po kayong lahat. God bless you all. 😇

-- Fahnecci