LECZENIE CHIRURGICZNE CHORÓB PRZYZĘBIA (CHIRURGIA PLASTYCZNA

DZIĄSŁA, REPARACJA I REGENERACJA PRZYZĘBIA, ZABIEGI STEROWANEJ

REGENERACJI TKANEK) – WSKAZANIA DO ZABIEGÓW, RODZAJE TECHNIK
OPERACYJNYCH.
Należy bezwzględnie pamiętać, iż leczenie chirurgiczne chorób przyzębia jest ETAPEM (zawierającym
się w fazie korekcyjnej) kompleksowego, interdyscyplinarnego procesu leczenia periodontopa i. Do
zabiegów chirurgicznych przystępujemy tylko w momencie, kiedy Pacjent nauczył się zachowywać
wysoki stopień higieny jamy ustnej, o czym mówią nam wartości wskaźników periodontologicznych
utrzymujące się na poziomach; API <15%; mSBI <10%. O zakwali kowaniu do zabiegu decyduje
specjalista periodontologii, uwzględniając schorzenia ogólne Pacjenta.

Cele zabiegów chirurgicznych stosowanych w periodontologii:

● eliminacja stanu zapalnego – redukcja głębokości kieszonek przyzębnych, likwidacja nisz

ekologicznych
● doprowadzenie do odtworzenia lub powstania nowego przyczepu łącznotkankowego
lub idealnie do regeneracji tkanek przyzębia (ozębnej, cementu, tkanki kostnej)
● przywrócenie najbardziej zjologicznego konturu dziąsła, wyrostka zębodołowego
i przedsionka jamy ustnej
● stworzenie warunków instrumentalnego oczyszczenia powierzchni korzenia po ich
operacyjnym odsłonięciu

Wskazania do leczenia chirurgicznego:

● ograniczony dostęp do skalingu i root planingu – objawy zapalenia przyzębia nie ustępują,
pomimo kilkakrotnej poddziąsłowej instrumentacji
● nieumiejętna samodzielna kontrola płytki – ułatwienie zabiegów higienizacyjnych
● zaburzenia budowy dziąsła – przerosty, kratery dziąsła

Gojenie po zabiegach z zakresu chirurgii periodontologicznej:

● reparacja – odbudowa ciągłości tkankowej w okolicy defektu i rany periodontalnej bez

odbudowy formy pierwotnej ( powstanie długiego przyczepu nabłonkowego)
● regeneracja – utworzenie od nowa struktury i czynności przyzębia (cementu, więzadła
ozębnowego oraz kości wyrostka zębodołowego)

Rodzaje cięć w chirurgii periodontologicznej

● cięcia poziome – uwalniają płaty od powierzchni korzenia; wewnętrzne (kąt pomiędzy

ostrzem a koroną jest ostry, internal bevel); zewnętrzne (kąt jest rozwarty, reverse bevel);
prowadzone są jak najdalej w obszar międzyzębowy, aby umożliwić dokładne zszycie płata
w obszarach interproksymalnych,

fi

fi







ti
 o wewnątrzrowkowe – prowadzone przez kieszonkę w kontakcie z korona zęba; w
zależności od preparowanego płata może docierać lub nie do kości wyrostka
zębodołowego; stosowane przy cienkim fenotypie dziąsła i w strefach estetycznych
o marginalne – cięcie rozpoczynamy na szczycie dziąsła wolnego i bez kontaktu
z koroną zęba docieramy do kości wyrostka zębodołowego; umożliwia usunięcie „na
ostro” nabłonka kieszonki i ziarniny
o para marginalne – pozostałe cięcia wykonywane pod kątem ostrym do korony zęba;
im większa głębokość kieszonki tym większa odległość cięcia od brzegu dziąsła;
uzupełniane cięciem wewnątrzrowkowym (usunięcie „na ostro” nabłonka i ziarniny);
stosowane w tzw. gingiwektomii wewnętrznej
● cięcia pionowe – uwalniające i umożliwiające umieszczenie płatów w różnych pozycjach
(wyjściowej, dokoronowo, dowierzchołkowo, bocznie); powinny zaczynać się w 1/3 odległości
od osi zęba i odchodzić krótko prostopadle od szyjki zęba, przechodząc dalej łagodnie we
właściwy kierunek dla cięcia pionowego; nie mogą przebiegać w linii pośrodkowej zęba, na
jego wypukłości ani na szczycie brodawki międzyzębowej

Tworzenie płatów:

● śluzówkowo-okostnowy (pełnej grubości) – cięcie poziome prowadzone jest do kości,

odwarstwiany na tępo od kości wyrostka zębodołowego (respatory), umożliwia ocenę
morfologii kości
● śluzówkowy (rozszczepiony) – cięcie poziome nie dochodzi do kości wyrostka zębodołowego,
złożony z nabłonka i tkanki łącznej bez okostnej (kość zostaje pokryta okostną i częścią tkanki
łącznej), tworzony na ostro; najczęściej stosowane w chirurgii śluzówkowo-dziąsłowej

Rodzaje zabiegów:

Kiretaż
De nicja – zabieg polegający na usunięciu patologicznie zmienionego nabłonka wewnętrznej ściany
kieszonki przyzębnej, resztek kamienia i zasiedlonego bakteriami oraz endotoksynami cementu
korzeniowego i tkanki ziarnowej. Obecnie traci na znaczeniu jako podstawowa forma leczenia zapaleń
przyzębia.
● Kiretaż zamknięty wskazany u Pacjentów jako wstępny zabieg eliminujący zapalenie przez
innymi procedurami chirurgicznymi; Stosowany u Pacjentów z chorobami ogólnoustrojowymi
dyskwali kującymi przeprowadzanie bardziej doszczętnych zabiegów operacyjnych
o Efekt: bliznowate obkurczenie kieszonek
● Kiretaż otwarty stosowany w przypadku kieszonek >6mm

Gingiwektomia
De nicja – zabieg eliminujący głębokie kieszonki dziąsłowe będące wynikiem rozrostu dziąsła,
poprzez usunięcie „nadmiaru” tkanek
● w skazania - obecność kieszonek nadzębodołowych, odsłonięcie brzegów koron
protetycznych usytuowanych poddziąsłowo, wydłużenie korony klinicznej, obecność furkacji
III, konieczność odsłonięcia ubytków próchnicowych lub wypełnień, wystarczająca szerokość
dziąsła związanego
fi
fi

fi

 ● przeciwwskazania – brak odpowiedniej szerokości dziąsła związanego, dno kieszonki

zlokalizowane poniżej połączenia śluzówkowo-dziąsłowego, występowanie ubytków kostnych,
cienki fenotyp dziąsła, strefa estetyczna (dyskusyjne)
● technika zabiegu
o pomiar głębokości kieszonek w obszarze planowanego zabiegu z ich zaznaczeniem
(punkty krwawe)
o cięcie poziome skośne dokoronowo wierzchołkowo w stosunki do punktów krwawych
od strony policzkowej i językowej
o wypro lowanie tkanki w przestrzeniach międzyzebowych
o usunięcie dziąsła np. kiretami chirurgicznymi
o wygładzenie powierzchni korzeni
o w przypadku zabiegów ze wskazań estetycznych konieczne jest użycie mierników
proporcji i kontrola położenia brzegu wyrostka zębodołowego w stosunku do
nowopowstałego brzegu dziąsłowego (odległość ok. 3mm)
● gingiwektomia wewnętrzna – wykonywana od strony podniebiennej, ze względu na brak
możliwości odpowiedniej mobilizacji płata; polega na ścienieniu dziąsła poprzez wykonanie
dwóch cięć wewnętrznych i przesunięciu płata dowierzchołkowo o grubość wyciętych tkanek
● dystalne wycięcia klinowe lub trapezowe przy ostatnim zębie trzonowym – wykonywane
tylko w obrębie dziąsła przyczepionego lub błony śluzowej wyrostka zębodołowego usunięcie
wyniosłej tkanki guza szczęki lub wyraźnej poduszki zatrzonowcowej; grubość ściany płatów
zmniejsza się poprzez zastosowanie tzw. cięć podminowujących

Gingiwoplastyka
De nicja – usunięcie nadmiaru przerośniętego dziąsła i przywrócenie jego prawidłowego konturu
brzeżnego poprzez wytworzenie wypukłości w przestrzeniach międzyzebowych

Osteotomia
De nicja – usunięcie kości podpierającej (bezpośrednio biorącej udział w utrzymaniu zęba
w zębodole) w celu eliminacji kieszonek kostnych oraz nadaniu kształtu zdeformowanej kości brzeżnej

Osteoplastyka
De nicja - zabieg poprawiający kształt wyrostka zębodołowego w celu uzyskania jego zjologicznego
kształtu, bez znoszenia kości podpierającej. Czasem wtórny do zabiegu osteotomii. Zaliczamy tu
również zabiegi mające na celu usunięcie niepodpartej kości lub wyrównanie brzegów kraterów
kostnych.
● wskazania egzostozy, pogrubiała zewnętrzna blaszka zewnętrzna przestrzeni międzyzebowych
i międzykorzeniowych, ułatwienie adaptacji płata podczas innych operacji
w obrębie przyzębia

Procedura wycięcia i powstania nowego przyczepu ENAP

De nicja – wycięcie nabłonka łączącego wewnątrzrowkowe połączone ze skalingiem i stabilizacją
szwami.
fi
fi
fi
fi
fi

fi



 Operacja płatowa
De nicja – zabieg chirurgiczny pozwalający, po odpreparowaniu płata, na uwidocznienie oraz
optymalne oczyszczenie tkanki kostnej i powierzchni korzeni zębów. Płat reponuje się do
pierwotnego położenia

Wskazania – obecność pionowych ubytków kości

Przeciwwskazania – wąska strefa dziąsła związanego

Zalety – zachowanie istniejącego dziąsła, wgląd w ubytek tkanek i okolicę międzykorzeniową,

możliwość repozycji płata do pierwotnego poziomu lub jego dowolnego przemieszczenia w zależności
od ratunków anatomicznych, znaczne zmniejszenie dyskomfortu pozabiegowego

● Technika zabiegu według Widmana

o Cięcia uwalniające ograniczające zasięg zabiegu
o Cięcie poziome oddzielające przyzębie objęte procesem zapalnym od niezmienionego
zapalnie dziąsła
o Odsłonięcie przynajmniej 2-3mm kości WZ
o Usunięcie kołnierza zapalnie zmienionych tkanek
o Oczyszczenie powierzchni korzeni i plastyka kości wyrostka zębodołowego
o Przepłukanie rany zjologicznym roztworem soli
o Repozycja płatów do pierwotnego położenia na szczycie wyrostka zębodołowego –
stabilizacja pojedynczymi szwami w przestrzeniach międzyzebowych
o Opatrunek chirurgiczny
Zalety: mniejszy dyskomfort pacjenta niż po zabiegu gingiwektomii,
Wady: obnażenie powierzchni korzenia, powstanie tzw. „czarnych trójkątów”
w przestrzeniach międzyzebowych
● Zmody kowana technika zabiegu według Widmana (technika „kiretażu otwartego”)
Standardowa technika leczenia otwartego zapaleń przyzębia. Gojenie następuje per primam
inten onem. Wykorzystywana w przypadkach wprowadzania materiału wszczepowego lub
błon w leczeniu pionowych ubytków kości metodą sterowanej regeneracji tkanek
o Cięcie poziome – paramarginalne – ok. 0.5 do 1 mm od szczytu brzegu dziąsłowego
(w stre e estetycznej z tego cięcia można zrezygnować poszerzając zakres cięcia
dodatkowego)
o Cięcie dodatkowe – wewnątrzkieszonkowe wykonywane dookoła zębów, sięgające do
dna kieszonki
o Trzecie cięcie poziome – prowadzone prostopadle do powierzchni korzenia zęba (jak
najbliżej kości wyrostka zębodołowego) odcinające kołnierz zmienionych zapalnie
tkanek, odsłaniana minimalna ilość brzegu kości wyrostka zębodołowego
o Cięcia pionowe – najczęściej pomijane
o Delikatne oczyszczenie powierzchni korzeni
o Repozycja płatów - jeśli jest utrudniona adaptacja płatów wykonuje się
osteoPLASTYKĘ w przestrzeniach międzyzębowych
● Technika zabiegu według Neumanna – bardzo zbliżona do klasycznej techniki według
Widmana, cięcie wewnątrzkieszonkowe u postawy kieszonek dziąsłowych
fi
ti
fi
fi

fi

 ● Zmody kowana operacja płatowa według Kirklanda – stosowana do dzisiaj jako płat
dostępu do oczyszczenia cementu korzeniowego; zalecana szczególnie w stre e estetycznej
(nie dochodzi pozabiegowo do znaczących recesji dziąseł)
o cięcie poziome wewnątrzrowkowe, sięgające dna kieszonki
o odsłonięcie i oczyszczenie powierzchni korzeni, nabłonka kieszonki
o przywrócenie płatów do ich pierwotnej pozycji
o NIE WYKONUJE SIĘ: resekcji wyrostka zębodołowego, dodatkowej resekcji zapalnie
zmienionych tkanek

Dowierzchołkowe przesunięcia płata

De nicja – zabieg chirurgiczny polegający na repozycji w kierunku dowierzchołkowym całego
kompleksu tkanek miękkich wraz z dziąsłem oraz błoną śluzową wyrostka zębodołowego. Po stronie
podniebienia przeprowadzana jest operacja płatowa (brak błony śluzowej wyściełającej uniemożliwia
przesunięcie płata)

Różnicowanie z operacją płatową – w zabiegu dowierzchołkowego przesunięcia płata nie usuwa się
dziąsła – cały kompleks śluzówkowo-dziąsłowy zostaje zachowany

Wskazania – przeprowadzany w momencie w którym istnieją przeciwwskazania do wykonania

zabiegu operacji płatowej, szczególnie gdy głębokość kieszonek sięga granicy śluzówkowo-dziąsłowej

Zalety – likwidacja głębokich kieszonek przyzębnych; zachowanie całego kompleksu śluzówkowo-

dziąsłowego, zachowanie a nawet POSZCZERZENIE szerokości dziąsła związanego

Wady – ekspozycja korzeni zębów skutkująca zaburzeniem estetyki i pozabiegową nadwrażliwością

zębów
● Technika zabiegu według Friedmana (przemieszczenie płata pełnej grubości)
o cięcie skośne wewnętrzne w kształcie girlandy (średnio 1mm od brzegu dziąsła)
prowadzone do poziomu kości wyrostka zębodołowego, odcinające tkankę zapalną
przylegającą do zęba
o pionowe cięcia uwalniające
o odwarstwienie płata pełnej drugości poza linię śluzówkowo-dziąsłową
o opracowanie powierzchni korzeni zębów i kości wyrostka zębodołowego
o repozycja płata ok. 1-2 mm poniżej brzegu kości wyrostka zębodołowego i jego
stabilizacja szwami pojedynczymi, ciągłymi lub podwieszonymi rozpoczynając od
bliższej lub dalszej linii cięć
o umieszczenie cementu chirurgicznego w przestrzeniach międzyzębowych
o gojenie – tkanka łączna wewnętrznej strony płata „nadpełza” na obnażoną kość
wyrostka zębodołowego – szersza strefa dziąsła związanego
● Technika zabiegu według Nabersa (przemieszczenie płata rozszczepionego) – różnica polega
na rozszczepieniu płata po wykonaniu cięć pionowych
fi

fi

fi

 Minimalnie inwazyjne techniki chirurgiczne (minimal invasive surgery – MIS)

Techniki wprowadzone ze względu na rosnące wymagania nowoczesnej chirurgii dotyczące ochrony

tkanek miękkich przyzębia, ze szczególnym uwzględnieniem brodawki międzyzębowej. Przedstawione
poniżej informacje mają charakter uproszczony, a techniki są często łączone
w zależności od morfologii ubytku kostnego. Nadrzędną zasadą jest stosowanie z wyboru metod
chirurgicznych, które zachowują lub nawet indukują powstawanie tkanek przyzębia.

Założenia MIS
● Zredukowanie uszkodzenia tkanek podczas zabiegu
● zmniejszenie do minimum tendencji tkanek międzyzębowych do zapadania się
● podniesienie stabilności rany (zwiększenie stabilności płata i skrzepu)
● dążenie do zmniejszenia dolegliwości pozabiegowych
● zredukowanie czasu trwania zabiegu

Czynniki determinujące sposób zaplanowania i preparowania płata

● Międzyzębowa charakterystyka miejsca operowanego – uwzględniamy szerokość
i wysokość brodawki międzyzębowej oraz grubość i szerokość dziąsła związanego
● Lokalizacja i morfologia ubytku kostnego

Rodzaje płatów stosowanych w MIS

● Płat oszczędzający brodawkę (papilla preserva on technique – PPT)
o przestrzenie międzyzębowe mają szerokość ≥ 3mm
o cięcie wewnątrzrowkowe bez naruszenia brodawki
o płat podniebienny preparowany poprzez ciecia wewnątrzrowkowe wokół
podniebiennych powierzchni każdego zęba
o półksiężycowate nacięcie u podstawy brodawek zlokalizowane 5 mm poniżej brzegu
dziąsła
o brodawka międzyzębowa połączona z płatem policzkowym
● Zmody kowana technika oszczędzająca brodawkę (modi ed PPT – MPPT) – zwiększenie
przestrzeni do regeneracji oraz osiągnięcie i utrzymanie pierwotnego zamknięcia przestrzeni
międzyzębowej
o przestrzenie międzyzębowe mają szerokość > 2mm
ocięcia prowadzone u podstawy brodawki i przechodzące policzkowo w cięcie
wewnątrzrowkowe mezjalne i dystalne
o brodawka międzyzębowa zawiera się w płacie podniebiennym
o możliwe stosowanie pionowych cieć uwalniających po stronie przedsionkowej
● Uproszczony płat oszczędzający brodawkę (simpli ed PP ap – SPPF)
o przestrzenie międzyzębowe mają szerokość ≤ 2mm
o cięcie skośne przez brodawkę przylegającą do ubytku
o ciecia wewnątrzrowkowe policzkowo i językowo

fi

ti

fi

fl

fi

 Rodzaje zabiegów należących do MIS

● Minimalnie inwazyjna technika chirurgiczna MIST – cięcie wewnątrzrowkowe obejmuje
powierzchnię policzkowa i językową dwóch sąsiednich zębów sąsiadujących z ubytkiem; płat
pełnej grubości podnoszony jest minimalnie; unika się cięć pionowych (stosowanych
wyłącznie w przypadku zbyt dużego napięcia płata i tylko w obrębie dziąsła związanego)
● Mody kacja minimalnie inwazyjnej techniki chirurgicznej M-MIST – dalsza poprawa
stabilizacji płata, zachowanie przestrzeni dla regeneracji tkanek przyzębia, ochrona ukrwienia
na szczycie brodawki; brodawka międzyzębowa podczas zabiegu jest cały czas połączona
z korzeniem zęba, a językowe (podniebienne) tkanki nie zostają włączone w zakres preparacji;
zalecane jest zastosowanie mikroskopu lub praca w lupach; tkanki międzyzębowe nie są
podnoszone ani przemieszczane, a tkanki podniebienne mają zachowaną ciągłość
● Technika SFA (single at approach) – cięcie policzkowe w przestrzeni międzyzębowej
przebiega blisko do podstawy brodawki, pozostawiając odpowiednią ilość nienaruszonych
nadwyrostkowych tkanek miękkich połączonych z brodawką od strony językowej; zapewnia
właściwy dostęp do ubytków wewnątrzkostnych i ułożenia membrany lub biomateriału
● Technika DFA (double at approach) – mezjodystalne rozszerzenie płata jest minimalne,
wytwarzany jest płat kopertowy

Zabiegi sterowanej regeneracji tkanek przyzębia (Guided ssue regenera on – GTR)

De nicja - sterowana regeneracja tkanek przyzębia polega na odtworzeniu jego funkcji i struktur
wraz z odbudową cementu korzeniowego, włókien ozębnej oraz przyczepu łącznotkankowego, przy
użyciu barier zycznych oraz czynników wspomagających

Kluczem do zrozumienia GTR jest uświadomienie sobie jak przebiega proces gojenia się rany po
zabiegu operacyjnym. W miejscu rany tworzy się brynowy skrzep warunkujący „most” miedzy jej
brzegami. Na uwagę zasługuje jest fakt, iż w następuje migracja dokoronowa komórek ozębnej oraz
dowierzchołkowa komórek nabłonka z obu brzegów rany. Ta druga rozpoczyna się już 24h po zabiegu i
jest zdecydowanie szybsza przez co uniemożliwia powstanie przyczepu łącznotkankowego (tworzy się
długi przyczep nabłonkowy). Istotą koncepcji sterowanej regeneracji tkanek jest zatrzymanie
dowierzchołkowej migracji nabłonka i stworzenie odpowiednich warunków do odtworzenia
struktur przyzębia.

Warunki osiągnięcia GRT

● uzyskanie akceptacji biologicznej powierzchni korzenia (nowy przyczep łącznotkankowy nie
tworzy się w miejscu, gdzie istnieje tkanka zmieniona procesem zapalnym)
● stabilność skrzepu i adhezja do powierzchni korzenia (ścisłe przyleganie skrzepu do
powierzchni korzenia zapobiega wrastaniu nabłonka dziąsła)
● zapobieżenie dowierzchołkowej migracji komórek nabłonkowych i łącznotkankowych dziąsła
(materiały barierowe: membrany, białka matrycy szkliwa – EMD)
● zapewnienie przestrzeni dla regeneracji tkanek (materiały augmentacyjne -biomateriały)
● stymulacja komórek progenitorowych (czynniki wzrostu GF, rhBMP-2)
● zachowanie właściwych wskazań do zabiegu
● odpowiednia technika zabiegu i postępowanie pozabiegowe
fi
fi
fi

fl
fl

fi

ti

ti



 Wskazania
● głębokie ubytki śródkostne ≥5mm
● ubytki w przestrzeniach międzyzebowych II stopnia

Przeciwwskazania bezwzględne
● zły stan higieny jamy ustnej
● przeciwwskazania ogólne do przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego (poza oczywistymi
warto nadmienić choroby psychiczne, demencję starczą, dysmomofrofobię, uzależnienia,
AIDS)
● zbyt wysokie wymagania Pacjenta dotyczące estetycznego wyniku zabiegu

Przeciwwskazania względne
● choroby układu krążenia
● choroby reumatyczne
● zaburzenia metabolizmu
● suchość w jamie ustnej
● patologiczne zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej
● zaburzenia okluzji i parafunkcje

Materiały stosowane w GTR

Materiały barierowe

Błony zaporowe (dokładniej omówione przy temacie dotyczącym metod augmentacyjnych)

● stabilizują skrzep
● tworzą przestrzeń dla regeneracji tkanek - zachowanie zycznej integracji w pierwszych
tygodniach gojenia i regeneracji, tkanka może wrastać w materiał bez przechodzenia na
stronę wewnętrzną membrany; zapobiegają przyczepianiu się wierzchołkowej części płata do
korzenia
● zapobiegają resorpcji korzenia
● powinny być biozgodne
● powinny zachowywać się jak bariera półprzepuszczalna – nieprzepuszczalna dla komórek
nabłonka i tkanki łącznej, przepuszczalna dla składników odżywczych i gazów (pory Ø100μm)
● posługiwanie się nimi w warunkach klinicznych nie powinno być trudne – łatwe docięcie oraz
umieszczenie w miejscu zabiegu/biorczym; własność przyklejania się do tkanek
● powinny wykazywać odporność na infekcję bakteryjną w przypadku obnażenia
Białka matrycy szkliwa (enamel matrix deriva ves – EMD)
● pobierane z pochewki nabłonkowej Hertwiga zawiązków zębów młodych prosiąt, a następnie
mrożone i suszone – preparat Emdogain zawiera nośnik (alginian glikolu propylenowego,
który oddziela się od preparatu i rozkłada się w ciągu 12-24h) ułatwiający aplikację na
powierzchni korzenia
● biorą udział w embriogenezie cementu, więzadeł ozębnej oraz kości

ti

fi

Materiały wspomagające proces regeneracji

Obecnie wzrasta przewidywalność zabiegów regeneracyjnych przez modulowanie tempa i jakości

gojenia tkanek występującymi naturalnie w obrębie rany czynnikami wzrostu (odpowiadają za
migrację, proliferację, różnicowanie i metabolizm komórek w obrębie rany). Dzięki inżynierii
genetycznej uzyskano rhBMP-2 działający na osteoblasty i komórki mezenchymalne (osteoindukcja,
neoangiogeneza i powstawanie cementu). Warto nadmienić, iż obecnie trwają intensywne badania
nad wykorzystaniem komórek macierzystych w GRT, a ich wyniki są obiecujące.
Czynniki wzrostu (growth factor – GF)
● płytkowe czynniki wzrostowe otrzymywane wraz z autologicznym preparatem płytek krwi
PRP (platelet rich plasma) i PRF (platelet rich brin)
● zwiększenie proliferacji oraz różnicowanie komórek więzadeł przyzębia i osteoblastów,
zwiększona produkcja kolagenu, inicjowanie i stymulowanie angiogenezy
● szczególnie przydatne w procesie dojrzewania kości

Materiały augmentacyjne – odgrywają rolę biozgodnych wypełniaczy ubytków, które nadają ranie
przyzębia stabilność (dokładniej omówione przy temacie dotyczącym metod augmentacyjnych)

● kość autogenna - kość własna pobrana z wnętrza jamy ustnej lub poza jamą ustną
● kość allogenna - kość z banku pochodząca od dawców organów)
● kość ksenogenna - kość zwierzęca pochodząca od zwierząt lub koralowców
● materiały alloplastyczne – nieorganiczne materiały wytworzone syntetycznie

Zgodnie z obecnym stanem wiedzy dzięki zastosowaniu rożnych materiałów kostnych

i kościozastępczych można uzyskać klinicznie lepsze wyniki w zakresie zmniejszenia głębokości oraz
odnowy przyczepu łącznotkankowego.

fi

 Technika zabiegu sterowanej regeneracji tkanek przyzębia

● zaprojektowanie płata dostępu zgodnie z zasadami MIS

● uniesienie płata pełnej grubości
● usunięcie ziarniny i opracowanie ubytku kości
● ewentualna biomody kacja powierzchni cementu korzeniowego – zastosowanie EMD
o kondycjonowanie powierzchni korzenia preparatem zobojętnionego EDTA – 2min
(w przypadku zastosowania roztworów kwaśnych [kwas ortofosforowy, cytrynowy]
wytrawianie powierzchni korzenia nie powinno trwać dłużej niż 15 sekund)
o wypłukanie preparatu zjologicznym roztworem soli i osuszenie – tak przygotowana
powierzchnia korzenia nie może mieć kontaktu ze śliną lub krwią!
o naniesienie preparatu Emdogain począwszy od dna ubytku
o białka preparatu znajdując się pod płatem w zmienionej temperaturze i pH wytrącają
się na powierzchni korzenia, przechodząc w postać nierozpuszczalną, która stanowi
barierę przeciwko migracji
o zamknięcie rany – na tym etapie w przypadku stosowania EMD zabieg kończy się
● wybór membrany i ewentualne jej przycięcie, aby sięgała 3mm poza brzegi ubytku kostnego
● wprowadzenie do ubytku wybranego biomateriału oraz ewentualnych PRF, PRP
● założenie i stabilizacja membrany
o należy pamiętać o tym żeby uwolnić płat wierzchołkowo tak, aby możliwe było jego
dokoronowe przesunięcie i całkowite pokrycie błony a nawet ewentualnej niewielkiej
recesji dziąsła
o umocowanie w zależności od potrzeby – ligatura, szwy resorbowalne, piny
resorbowalne
o nie wolno perforować błony i płata!
● repozycja płata/płatów i zaszycie zapewniające szczelne, pełne pokrycie membrany
● ewentualne założenie opatrunku chirurgicznego
● zdjęcie szwów 7-10 dni
● zalecenia jak w przypadku resekcji
● w przypadku błony nieresorbowanej drugi zabieg jest przeprowadzany po 4-6 tygodniach
w celu jej usunięcia

fi
fi