Człowiek

stworzony
 Czy człowiek posiada uprzywilejowaną
pozycję w porządku stworzenia?

• Tak. Człowiek jest szczytem stworzenia, ponieważ Bóg stworzył go na swój

obraz (Rdz 1, 27). [343-344, 353]
• Stworzenie człowieka jest wyraźnie odróżnione od stworzenia innych istot
żywych. Człowiek jest osobą, przy pomocy woli i rozumu może opowiedzieć
się za lub przeciwko miłości.
 W jaki sposób powinien człowiek odnosić
się do zwierząt i innych stworzeń?

• Człowiek powinien pośród stworzeń chwalić Stwórcę, obchodzić się z nimi

szacunkiem i delikatnością. Ludzie, zwierzęta i rośliny mają tego samego
Stwórcę, który powołał je do istnienia z miłości. Stąd szacunek i troska o
zwierzęta jest odruchem jak najbardziej ludzkim. [344, 354]
• Człowiekowi wolno posługiwać się zwierzętami i roślinami, jak też jest
spożywać, nie wolno mu jednak zadawać zwierzętom cierpienia i postępować
z nimi w sposób nieludzki. Sprzeciwia się to godności stworzenia tak samo jak
eksploatacja ziemi ze ślepej żądzy zysku.
 Po co Bóg stworzył człowieka?

• Bóg wszystko stworzył ze względu na człowieka, Stworzył jednak człowieka,

"jedyne na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego" (Gaudium et
spes, 24) żeby ten stał się błogosławiony. Dzieje się to przez to, że uznaje Boga,
kocha Go, służy Mu i żyje w postawie wdzięczności wobec swego Stwórcy. [358]
• Wdzięczność to przyjęta miłość. Kto jest wdzięczny, zwraca się w wolności do
sprawcy dobra i wchodzi z Nim w nową, głębszą relację. Bóg chciałby, żebyśmy
poznali Jego miłość i już teraz przeżywali całe nasze życie w relacji z Nim. Ta relacja
trwa wiecznie.
Dlaczego Jezus jest największym wzorem
dla świata?

• Jezus Chrystus jest wyjątkowy, ponieważ nie tylko ukazuje nam prawdziwą istotę
Boga, lecz również prawdziwy ideał człowieka. [358-359, 381]
• Jezus był kimś więcej niż idealnym człowiekiem. Nawet pozornie idealni ludzie są
grzesznikami. Dlatego żaden człowiek nie może być wzorem. Jezus jednak był bez
grzechu. Co oznacza bycie człowiekiem i co czyni człowieka w najprawdziwszym
sensie tego słowa godnym nieskończonej miłości poznajemy dopiero w Jezusie
Chrystusie, który "podobnie jak my doświadczył wszystkiego – oprócz grzechu" (por.
Hbr 4, 15). Jezus, Syn Boży, jest jedynym i prawdziwym człowiekiem. W nim
poznajemy, jakiego człowieka Bóg w swych zamiarach pragnął.
 Na czym polega równość wszystkich
ludzi?

• Wszyscy ludzie są równi w tym, że mają swój wspólny początek w stwórczej

miłości Boga. Wszyscy ludzie mają w Jezusie Chrystusie swojego Zbawiciela.
Wszyscy ludzie są przeznaczeni do tego, aby znaleźć szczęście i wieczne
błogosławieństwo w Bogu. [360-361]

• Dlatego wszyscy ludzie są braćmi i siostrami. Chrześcijanie powinni solidaryzować

się nie tylko z innymi chrześcijanami, ale również ze wszystkimi ludźmi i winni
zdecydowanie przeciwstawiać się wszelkim podziałom w rodzinie ludzkiej ze
względu na rasę, płeć czy status ekonomiczny.
 Co to jest dusza?

• Dusza jest tym co czyni każdego z nas człowiekiem, to zasada duchowa życia. Jest
tym, co w człowieku najbardziej wewnętrze. Dusza sprawia, że materia staje się
ciałem żywym, ludzkim. Dzięki duszy człowiek jest istotą, może powiedzieć "Ja"
i jako niezmienna jednostka stoi przed Bogiem. [362-365, 382]
• Ludzie są istotami cielesno-duchowymi. Duch ludzki jest czymś więcej niż funkcją
ciała i nie da się go wyjaśnić, przyjmując materialną kondycję człowieka. Rozsądek
mówi nam: musi istnieć zasada duchowa, która powiązana z ciałem nie jest z nim
identyczna. Nazywamy ją duszą. Chociaż na gruncie nauk przyrodniczych nie da się
dowieść istnienia duszy, nie można bez przyjęcia tej duchowej, przekraczającej całej
materia zasady pojmować człowieka jako istoty duchowej.
 Czemu Bóg stworzył człowieka
mężczyzną i kobietą?
• Bóg, który jest miłością i wzorem wspólnoty, stworzył człowieka jako mężczyznę i
kobietę, żeby razem byli obrazem Jego istoty. [369-373, 383]
• Bóg tak uczynił człowieka, że jest mężczyzną i kobietą i tęsknię za spełnieniem przez
kontakt z drugą płcią. Mężczyźni i kobiety mają absolutnie tę samą godność,
odzwierciedlają jednak przez kreatywne rozwijanie swojej męskości i kobiecości
rozmaite aspekty pełni Boga. Bóg nie jest mężczyzną i nie jest kobietą, przedstawia
się jednak jako ojciec (Łk 6, 36) i jako matka (Iz 66, 13). W miłości mężczyzny i
kobiety, zwłaszcza we wspólnocie małżeńskiej, w której mężczyzna i kobieta stają się
"jednym ciałem" (Rdz 2, 24), ludzie mogą zobaczyć coś z tego szczęścia zjednoczenia
z Bogiem, w którym każdy człowiek znajdzie ostateczną pełnię. Podobnie jak wierna
jest miłość Boża, tak również ich miłość próbuje być wierna. Na wzór Bożej jest też
stwórcza, bo z małżeństwa powstaje nowe życie.
 Skąd człowiek ma duszę?

• Ludzka dusza jest bezpośrednio stworzona przez Boga i nie jest "produktem"
rodziców. [366-368, 382]
• Dusza człowieka nie może być ani produktem ewolucyjnego rozwoju materii ani
rezultatem połączenia materiału genetycznego ojca i matki. Tajemnica, że wraz z
każdym człowiekiem przychodzi na świat jedyna taka duchowa osoba, znajduje swój
wyraz w nauce Kościoła w twierdzeniu, że Bóg daje człowiekowi nieśmiertelną
duszę, która nawet po oddzieleniu się od ciała chwili śmierci odnajdzie je podczas
zmartwychwstania. Powiedzieć: "Mam duszę", oznacza: "Bóg stworzył mnie nie
tylko jako istotę, ale jako osobę i powołał do niekończącej się komunii z Nim".
 Co z osobami homoseksualnymi?
• Kościół wierzy, że zgodnie z porządkiem stworzenia mężczyzna i kobieta mają stworzyć relację
opartą na wzajemności oraz uzupełnianiu potrzeb, żeby móc przekazać życie. Dlatego praktyki
homoseksualne nie mogą być zaakceptowane przez Kościół. Chrześcijanie powinni jednak szanować
i kochać wszystkich ludzi, niezależnie od ich orientacji seksualnej, gdyż wszyscy ludzie to są
szanowani kochani przez Boga. [2358-2359]
• Nie ma człowieka na ziemi, który nie pochodziłby ze związku matki i ojca. Dlatego dla niektórych osób
o skłonnościach homoseksualnych jest bolesnym doświadczeniem, że nie odczuwają erotycznego
pociągu do osób odmiennej płci i nie mają cielesnego owocu swojego związku, co jest właściwe
naturze ludzkiej i zgodne z Bożym porządkiem stworzenia. Często jednakże Bóg prowadzi do siebie
w niezwyczajny sposób: brak, utrata albo zranienie - przyjęte i zaakceptowane - mogą stać się
trampoliną, od której odbijając się człowiek wpada w ręce Boga, tego Boga, który wszystko uczynił
dobrym i jeszcze bardziej pozwala się odkryć w zbawieniu niż w stworzeniu.
 Czy plan Boży zakładał, że ludzie będą
cierpieć i umierać?
• Bóg nie chce, żeby ludzi cierpieli i umierali. W pierwotnym zamyśle boga
przeznaczeniem człowieka był raj: życie na zawsze i w pokoju między Bogiem,
ludźmi i ich środowiskiem, między mężczyzną i kobietą. [374-379, 384, 400]
• Czasami czujemy, jak życie powinno wyglądać, jacy powinniśmy być, ale w
rzeczywistości żyjemy niepogodzeni sami ze sobą, lękamy się i nie kontrolujemy
naszych namiętności, utraciliśmy pierwotną harmonię życia ze światem i ostatecznie
z Bogiem. W Piśmie Świętym przeżywane w dziejach doświadczenie tego
wyobcowania wyraża się przy pomocy terminu "upadek". Ponieważ wkradł się
grzech, Adam i Ewa musieli opuścić raj, w którym żyli w harmonii ze sobą i z Bogiem.
Trud pracy, cierpienie, umieranie i pokusa grzechu są oznakami utraty raju.
 DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!

• Źródła:
• "YOUCAT" - katechizm kościoła
katolickiego dla młodych • Opr. Weronika Fuchs 3TAKsp