Professional Documents
Culture Documents
Texto Onde Esta Mocidade
Texto Onde Esta Mocidade
Nova York non estaba posta en pé, senón comodamente sentada (unha actitude moi
pouco punki) decidiu coller o seu baixo e rachalo contra o escenario (unha actitude
moi punki). O momento foi captado por un fotógrafo afortunado e o grupo aproveitou
a escena de expresión de violencia xuvenil contestataria como portada do seguinte
disco, o mítico, London Calling no que pedían matar aos Beatles.
Pasaron 44 anos dende aquel instante onde a xente temía á mocidade, a esa panda de
toliños que a base de pincharse o corpo e vestir camisetas rachadas, dicían que o
mundo había que cambialo porque non había futuro. Pasaron 44 anos, é dicir, chegou
o futuro, e agora as camisetas e os pantalóns xa os vende a industria téxtil como parte
da moda do momento en grandes valados publicitarios polas estradas do país (...)
Non serei eu, dende logo, quen os culpe polo seu inmobilismo. Non serei eu quen diga
que teñen culpa de vivir nun sistema, o noso, que non é esaxerado dicir que está ao
borde do abismo. Porque o capitalismo liberal, quéirase ver ou non, está caendo. Leva
caendo dende que arrincou o século. E volveuse moribundo coa pandemia. Os
síntomas (ultranacionalismo de ultradereita, sobre todo, máis tamén ultrarrecesión e
perda sistemática de dereitos laborais básicos sen ningunha clase de oposición) dan a
entender que a realidade tal e como a coñecemos, está a piques de implosionar. E o
curioso é que, sabendo o que sabemos, nada se mova. Sobre todo, que entre eles e
elas nada se mova. Non serei eu quen diga que están anestesiados vivindo nas
realidades paralelas das redes sociais e toda esa trapallada, porque sería contar só a
metade do problema. Pero si que os boto en falla. Que me gustaría que rompesen
baixos no escenario. Que expresasen a súa frustración dalgún xeito máis creativo que
esa especie de nihilismo resignado que semella que o inunda todo, tamén a elas,
tamén a eles. É necesario. Son necesarios.