Download as pdf or txt
Download as pdf or txt
You are on page 1of 16

Mga Tauhan:

Narrator
Adlawan
Gabin-on
Abyang
Magyan
Adlaon
Tago
Mga mananabang (at least 3)
Baboy
Mga Extra (teachers, playmates, Adlawan friends)

Tagpuan:

The play is set in a fictional pre-colonial Philippine forest (add)

IDEAS
SCENE 1
- showcase beauty of community
- show communal stewardship (sharing palay and all)
- panganak sa two (same stage, simultaneously, diff vibes)
- snippets of their childhood, na rivals (add extras: teachers, playmates) (adlawon
always one step ahead aww how sad)
- separate abyang scene (spotlight)
- two guys see abyang (diff sides)
- abyang adlawon scene (courtship)
- show the process ba? (insert adlawon monologue)
- abyang gabin-on scene (courtship)
- show the process again (insert gabin-on monologue)
- abyang reaction
- next day: adlawon and friends bring flowers chu2 to ask for hand in marriage
- kasal in sunrise/set
- adlawon and gabin-on fight scene
- gabin-on lose then walk out (melancholic music plays)
- gabin-on walking with his things kase lilipat na sya ng village (transition scene)

SCENE 2
- gabin-on and magyan meet up
- snippets of pregnancy scene (listening to stomach)
- panganak scene (abyang meh helper habang nanganganak while magyan wala sad
lyfe)
- show naming children scene
- "pipila ka tuig nilabay" (lighting transition) narration

SCENE 3
- adlaon asks permission to lakwatsa
- baboy scene DASURV
- tago distract baboy by throwing bato
- HUWAW meh pretty girl na nag nurse (meh flower effects pagka open sa eyes and
kita ni adlaon si tago)
- kilig scenes
- kunwari daw natutulog si tago pero hinihintay lng pla nya makatulog tatay nya bago
umalis *1 scene only pero with narration*
- gabin-on notices
- gabin-on adlaon confrontation scene
- adlaon dedz

SCENE 4
- tago iyak scene
- tago prison scene
- gabin-on acting like nothing happened
- tago keeps crying then BOOM tinago falls MAGIC
- gabin-on regrets then dies DASURV (dramatic death scene, gazing off the distance
then falls)

DRAFT 1:

(Festive background music plays)


(Lighting starts, the sun rises)
(Silence before windows open)
(Clatters are heard)

(Villager 1 and 2 converse at center stage, while the rest move around them, as if busy.)

VILLAGER 1: *opens window* Maayad ha masulom!


VILLAGER 2: *passes by with a pale of lamaw* Maayad ha masulom sad, Londoy!
VILLAGER 1: Aha ka padulong, gaw?
VILLAGER 2: Ah, magpakaon lang ko sa ‘kong mga binuhi. *raises the pail of lamaw*
Maynalang naa tay ikapakaon sa atong mga silingan inig pista.
VILLAGER 1: Aw, maayo na. Ako diri ganahikay pa. Ali biya dinhi para paniudto!
VILLAGER 2: Sige, sige! Magdala lang sad kog sud-an arun atung mabahin.

(Villager 1 and 2 exit out as a group of fishermen enters center stage, each with their own
baskets for fishing.)

(Group of fishermen gets ready to fish while wives bid them goodbye.)

FISHERMAN 1: *pulling the rope that anchors the sail* Unta maayo ang balod karun arun
daghan tag makuhang isda.
FISHERMAN 2: Lagi, badi. Gamay ra raba tong nakuha nato gahapon. *scratches head*
FISHERMAN 3: *while rummaging through the contents of his basket* Tungod man sad to
kay mali ang pukot nga imong nadala
FISHERMAN 1: Mao man sad diay *jokingly hits Fisherman 2 in the shoulder*
WIFE 1: *shout from a distance* Putoy, ayaw kalimot sa inyong balon!
FISHERMAN 3: Lagi!
FISHERMAN 1: Lami na sad tog lutong sud an si kumare, bai.
FISHERMAN 3: Mas lami japun siya.

(Fishermen cheers, rowdy and boisterous before exiting.)

(Two women, each with their own baskets, are walking towards two other women.)

BABAE 1: *while holding a basket of rice grains* Kadami man diay sa atoang ani karon,
Mima.
BABAE 2: *while also holding a basket of rice grains* Lagi, Tessa. Nagapasalamat jud ako
sa atoang Magbabaya tungod iyaha ta gyud biyayaan ug daghang ani.

(Still walking, but closer to the two other women already.)

BABAE 1: *sees babae 1 and 2* Uy! Andeng ug Idang! Maayad ha Masulom kaninyo!
Nag-unsa man mo karon ug murag nagkapuliki man ta? *laughs*
BABAE 3: *while gutting out a fish* Ay Tessa pasalamat tawon ko kay dahan nabingwit
kaganinang pagsubaw sa adlaw si Mandoy sa iyang paglawod. Diara kini iyang mga
nakuha. *shows bucket of fresh fish* Unya hatagan tika, ha?
BABAE 4: Ay oo, Tessa! Pati si Nicardo, daghan ug nabingwit kaganiha! Magtunga unya ta
ninyo. *smiles to both Mima and Tessa*
BABAE 2: *shocked and embarrassed* Hala ka! Maulaw man ta ana, Idang *laugh*
Kaganina gikan mi nag-ani ni Mima. Tan-awa uroy ang biyaya nga gihatag kanamo.
BABAE 1: Ayaw kamo kabalaka, magtunga ta kaninyo sa ani aron kita tanan makakaon ug
tanong. Aron usab mapasalamatan nato ang mga naghatag ug biyaya nato.

(All women in the scene laugh. Lights fade dim.)

(While the villagers scramble here and there, lighting shifts to two women giving birth. On
stage right, the lighting is bright with a sun prop. On stage left, lighting is dim with a moon
prop.)

(Music stops. A pained scream is heard then a sound of a baby crying. Villagers stop. A brief
silence as they look at each other, and then–)

BABAE 1: *with wide eyes* Nanganak na si Concha!


BABAE 2: Bag-o na sang dungag sa atuang malipayong komunidad!
BABAE 3: Maayong pagbatid!

(Cheerful music resumes)

(Community celebrates, some are dancing around as they continue to exchange goods.)

NARRATOR: Ang natawong bata sa maayong kabuntagon ay lalaki ug kini ay gipanganlang


Adlawan. Sa pikas payag, sa taknang kagabin-on ay naa say milagrong nagahitabo…
(Stage mellows out. Villagers slowly exit and light at Adlawan’s scene turns off. The scene
focuses on Gabin-on’s parent’s house.)

GABIN-ON MOTHER: *screams in pain*


MANANABANG: Sige lang! Utong pa jud, Mirasol! Gamay na lang jud!
GABIN-ON MOTHER: *screams yet another one, panting and gripping so tight on her
husband’s wrist*
GABIN-ON FATHER: Kaya nimo ni, Mira! Naa ra ko diri! *grips her hands tight, looking as if
he’s pleading*
MANANABANG: Tuara! Tuara! Naa na siya!

(Lights off. Silence before a child’s cry is heard again.)

NARRATOR: Ug kining bataa, sa kangitngiton sa gabii ay nagawas sa kalibutan. Siya kay


si… Gabin-on.

(Background music plays.)

NARRATOR: Sukad pa sailang pagkabata, si Adlawan ug Gabin-on kay kanunay


makipag-tigi sa usag-usa kung si kinsa ang pinakahingpit sa ilaha sa kinatibuk-an sa
komunidad. Manghagit ug away si Gabin-on ug siya pung suklan ni Adlawan.

(Kid Gabin-on points at Kid Adlawan, challenging him. Kid Adlawan puffs his chest out
and crosses his arms, arrogant. Kids around them are cheering and taunting, as if they are
so pleased watching the two tensing up.)

NARRATOR: Bisan pag inani, sa samang mga panghitabo, kung dili man mahuman sa patas
ang duha ka bata ay mas muuling madaugon si Adlawan nga wala sad gikalipay ni
Gabin-on.

(Kid Adlawan walks away proud, taking one last look at Kid Gabin-on as if bragging before
completely exiting. Kid Gabin-on is left looking at him with hateful eyes.)

GABIN-ON: *angry* Makabalos lang ko nimo sunod.

(Gabin-on exits the other way.)

NARRATOR: Atol sa ilahang pagkabinata, sila nagkagusto sa pinakamaanyag na dalaga sa


ilahang komunidad nga ginganlang Abyang.

(A hut’s window opens, revealing a beautiful maiden in a traditional outfit. Her hair looks like
silk and her face was that of noble grace. She narrows her eyes around before running a few
fingers on her hair, smiling.)

(Adlawan and Gabin-on enter the stage but from different sides, slowly as if enchanted by
Abyang's beauty.)
ADLAWAN: *staring at Abyang like an idiot, mouth agape* Kagwapa ba gyud. Murag tanang
kahayag sa adlaw kay gipanihungod kaniya, ug wala nay mas mulabaw pa sa katahom sa
adlaw nga kanunay gadalag bag-ong paglaum pagsampit sa silangan.

GABIN-ON: *in awe* kagwapa ba gyud ni Abyang, pati iyahang personalidad, dili
kamahayan. Bisan ang mga bituon sa langit, dili mutupong sa iyahang kahayag. Sa ngit-ngit
nga gabii, si Abyang ra gyud ang bugtong nga sidlak.

ADLAWAN and GABIN-ON: *at the same time, facing the audience as addressing them,
acting cool and mighty* Nakapagdesisyon na ko. Akoang panguyaban si Abyang.

(Both men nod with finality before exiting the stage.)

NARRATOR: Sa walay pagduha-duha, ilahang gipaambit ang ilahang pagbati sa dalaga. Si


Adlawan, miadto sa balay sa dalaga sayo sa kabuntagon.

(Adlawan walks towards Abyang’s hut. Abyang is by the window, slowly inspecting her
nails.)

ADLAWAN: *clears throat* Abyang, ako usa ka yanong lumulupyo nganhi sa komunidad,
apan ako naay kusog ug kahanas na ikapahambog.
ABYANG: *turns to him, slightly interested* Unsa man imohang tuyo nganhi kanako og
ngano imohang gidisturbo ang akong pagpahulay?
ADLAWAN: Unta, dili ko nimo daluan ug tsansa nga ipabatod kanimo ang akoang sinserong
kasing-kasing. Ug kung ako imong mabana, walay adlaw nga dili tika higugmaon.
ABYANG: Ikaw kinahanglan muagi sa pipila ka mga kabilinggan para mapamatud-an na
ikaw takos na akong ma bana.
ADLAWAN: *firm* Walay pagduha-duha.
ABYANG: Sige. Pamingwit kadtu daw ug isda ug dal-a diari.

(Adlawan moves away from the hut, towards the other side of the stage [sea], where he
picks up a fishing rod and prepares to fish)
(In the background, sound effects of sea waves play.)

NARRATOR: Si Adlawan miadto dayun sa dagat. Sa pipila ka oras, siya nakakuha og tulo ka
isda.
ADLAWAN: *acts swiftly according to the narration*
ADLAWAN: *fisting air in happiness* Salamat! Salamat, salamat Magyawan! Naa ra jud koy
nakuha nga presko! Akoa na kining mahatod ilahang ka Abyang!

(Adlawan goes back to the hut with his fishes).

ABYANG: *by the window, looks at the fish he’s caught. Slightly impressed, she nods in
approval* Hmm. Pero naa pa koy isa ka sugo. Pagbugha ug kahoy diria ug tabangi ko sa
pagsugba anang isda na imong dinala.
ADLAWAN: Kana kay masunod.
(Adlawan takes a pickaxe and starts to chop wood. He then arranged them and they cooked
the fish together by the fire. The two begin to talk, sneaking glances , and staring at each
other but there will be no sound due to a romantic background music.)

(Background music stops after about ten seconds.)

ABYANG: Balik ugma sa oras nga ang adlaw ana-a sa kinatung-an sa langit.

(Adlawan nods, and then exits with a huge smile on his face.)

(Stage dims while cricket sounds play in the background.)

NARRATOR: Pagkasalop sa adlaw, si Gabin-on miadto sa balay ni Abyang.

(Gabin-on enters, stealthily walking towards Abyang's hut. He noticed the lights were out.
Despite this, he knocks by the window.)

GABIN-ON: *normal volume in voice* Abyang, ako usa ka yanong lumulupyo nganhi sa
komunidad, apan ako naay kusog ug kahanas na ikapahambog.

(No response.)

GABIN-ON: *confused first, and then shouts* Abyang, ako usa ka yanong lumulupyo nganhi
sa komunidad, apan ako naay kusog na ikabusikad ug kahanas na ikapahambog!
ABYANG: *woken up by the noise, slightly annoyed* Unsa man imohang tuyo nganhi kanako
og ngano imohang gidisturbo ang akong pagpahulay?
GABIN-ON: Ako unta imohang hatagan og higayon nga ipabati ang akong gugma kanimo,
ug kung ako imong mabana, walay gabii ang musunop na dili tika higugmaon.
ABYANG: Ikaw kinahanglan muagi sa pipila ka mga kabilinggan para mapamatud-an na
ikaw takos na akong ma bana.
GABIN-ON: *nodding* Dili ka makapahigawad!!

(Gabin-on moves away from the hut, towards the other side of the stage [sea], where he
picks up a fishing rod and prepares to fish)

(In the background, sound effects of sea waves play.)

Narrator: Si Gabin-on mitungha sa lawod nga bahin sa dagat, apan pipila na ang oras na
nilabay, wala pa gihapon siya kadakop og isda.

(Gabin-on visibly struggles. After a few more attempts, he finally settles down, resting a bit.)

(Panting and spent, he looks up to the sky.)

GABIN-ON: *desperately* O Magyawan, tabangi ako ug grasya nga makapamingwit ako ug


isdang presko! Tabangi ko!
NARRATOR: Sa hapit na mugawas ang haring adlaw, ayha pa nakadakop og isda si
Gabin-on og dali kini niyang gidala sa balay ni Abyang.

GABIN-ON: Salamat! Salamat! Salamat! Naa ra jud koy nakuha nga presko! Akoa na kining
mahatod ilahang ka Abyang!

(Gabin-on walks towards Abyang’s hut.)

NARRATOR: Sa iyang pag-abot, si Abyang anaa sa sulod saiyang panimalay og


nagpahulay, wala na kini disturbuha ni Gabin-on, og gibutang na lamang niya ang isda dapit
sa tugkaran ni Abyang. Miuli si Gabin-on na galoum saiyang pagbati.

(Gabin-on acts according to the narration.)

(With a heavy sigh, he drags himself out the stage, head hung low and dejected.)

(Stage dims for a while, completely dark, before it brightens up again. Sounds of a rooster
crowing and birds chirping plays to signify the change of day.)

ABYANG: *just woke up and immediately scrunches her nose from the foul smell* Unsa man
ron ang nanimaho?! *slightly annoyed*

(Abyang tries to find where the smell is coming from, going around the stage. When she
finds it at the foot of her hut, she looks confused and then she realizes something.)

ABYANG: *very annoyed* Walay ayo! Gibinlan ko ug baho nga isda!

(Abyang puts her hands on each of her waist and looks at the audience.)

ABYANG: Maayo pa man si Adlawan, gisiguro nga presko ang isda nga iyahang gihatag
saakoa. *jumps and claps slightly, face brightening* Basta! Magkita pa mi ni Adlawan ron.

(Abyang exits the stage, skipping.)

(As if on cue, on another side of the stage, Adlawan and his friends enter, carrying with
them flowers and gifts. Jolly music plays, accompanied by happy crowd noises. People are
laughing, smiling, and singing around Adlawan.)

(All stopped doing so when they reached Abyang’s hut. Adlawan is fidgeting in the middle
as they wait for Abyang to open the window.)

KAIBIGAN 1: *patting Adlawan on the back* Doy, ayaw ug kakulba! Sugton lagi ka ni
Abyang! Sa tanan tawo diri sa atoang kumonidad, ikaw ra gayud iyahang ginalingi!
KAIBIGAN 2: Tinuod doy! Kabalo ba ka, nakadungog ko gisampit ni Abyang ang imohang
ngan! *clapping*

(Friends cheer and howl.)


ADLAWAN: *sighs a relieved one* Salamat ninyo, mga migo. *chuckles* Ganahan lang ko
ba nga iyahang madawat ang sinseridad sa akoang paghigugma kaniya.

(His friends tease him, nudging him as he swats their hands away.)

(Just then, Abyang opens the window, gasping when she sees Adlawan and the crew. She
quickly tries to go outside but Adlawan stops her.)

ADLAWAN: *calm* Diara lang, gwapa. Naa lang koy iistorya.


ABYANG: *stops, stares at Adlawan*

(Adlawan and his friends scatter in position. He dusts non-existent dirt on his clothes to
appear decent in front of Abyang and straightens his posture.)

ADLAWAN: Kabalo ko nga bag-o pa lamang ta nag-ila, pero unta mutuo ka nga ang
paghigugma nako kanimo kay dako pa sa adlaw sa kalangitan. Dili na mausab pa ang akong
kagustuhan na ikaw akong maasawa, mao na nga, Abyang…

(Adlawan stares at Abyang intently. Stage goes silent.)

ADLAWAN: Hangad nako kwaon ang imong kamot sa kaminyoon. Dili lang ang akong
gugma akong ihatag kanimo, bisan pa ang akong kinabuhi ug ang adlaw sa kahitas-an. Dili
ako magbag-o, ug dili ako manlimod.

(Sound of swift air engulfs the scene. A tranquil emotion becomes apparent in Abyang’s
expression.)

ADLAWAN: *meek, losing his earlier confidence* Abyang… Unsa ang imong tubag?

(Still silent as Adlawan waits for an answer. Background music plays and fades slowly.
Abyang closes her eyes, then slowly nods.)

ABYANG: Adlawan, maginoo ka ug nakita nako na mismo… *dreamily* Busa, oo.


Magpakasal ko nimo.
ADLAWAN: *pleasantly surprised* T-Tinuod? Salamat, Abyang! Salamat!

(Abyang rushes out of the hut, running towards Adlawan as they hug one another.)

(Music bursts through the stage as villagers enter, carrying chairs, baskets, flowers, food.
They arrange them neatly while dancing around and cheering. A villager places a flower
crown atop Abyang’s head and gives her flowers as well.)

NARRATOR: Walay kasudlan ang kalipay ni Adlawan ug Abyang atung adlawa. Ang ilang
kasal ipahigayon sa pagsubong sa adlaw isip simbolo sa ilang bag-ong kinabuhi og
kaminyo-un. Apan dili tanang kalipay hingpit.

(Gabin-on enters the scene, fists clenched and eyes full of hatred. Everyone stops, stares at
him in alarm.)
(Adlawan embraces Abyang to protect her.)

GABIN-ON: Adlawan! Giilog mo ang akong hinigugma, og kini dili ko mapasaylo! PINISTI
KA!
ADLAWAN: *shakes head* Wala ko giiliog si Abyang kanimo kay dili nimo siya ulipon.

(Gabin-on pulls Abyang to his side aggressively. She slaps him in the face.)

GABIN-ON: *falls down* Agay!

(Gabin-on stands and points his finger on Adlawan.)

GABIN-ON: Mapriso ka!


ADLAWAN: Naunsa man ka, Gabin-on?
GABIN-ON: Kung tinuod kang laki, musukol ka! Adlawan, gihagit tika, kung kinsa ang
pinakakusgan siya ang takus nga mahimong bana ni Abyang.
ADLAWAN: Unsa man? Espadahan?

(Without warning, Gabin-on steps forward and punches Adlawan.)

(Crowd gasps, scampering away from the two.)

(Adlawan retaliates and punches back. They punched and kicked one another while
Abyang could only try to pull Adlawan away from Gabin-on. After some time, Adlawan
finally managed to plunge Gabin-on to the ground.)

(Abyang caresses Adlawan’s face, her eyes full of worry.)

ABYANG: *teary* Adlawan! Husto na! Di ko ganahan masakitan ka.

(Gabin-on watches, lips parted before staggering to stand up. Slowly, he walks away but not
without looking at the two one last time. With clenched fists and gritted teeth, he walks
away.)

NARRATOR: Sa iyang kaulaw, milayo si Gabin-on og nilangyaw sa dapit na di na siya


makit-an, og labi sa tanan, di na niya makit-an ang iyang hinigugma na malipayon sa kamot
sa iyang kaindig.

(Solemn music plays. Scene portrays Gabin-on walking, a bag slumping by his shoulder.
He’s always looking down, appearing broken-hearted.)

(Stage dims and lightens alternately, likewise, the sun and moon prop rise alternately to
signify the passage of a few days.)

(Music stops and is replaced by the sound of flowing water.)


(Gabin-on stops and looks at the source, only to find a woman silently washing her feet by
the riverside. His eyes widens, taking a step forward. It creates a sound, thus, alarming the
woman whose back was at him.)

(She looks back and sees Gabin-on. They stare at one another for a few seconds before
she shrieks, throwing rocks at Gabin-on which he dodges easily.)

MAGYAN: *stops throwing but still clearly alarmed* Kinsa man ka?!
GABIN-ON: *foolishly* Nakalimot kos akong ngalan sa imong kagwapa…
MAGYAN: *annoyed and concerned* Huh?
GABIN-ON: Huh?
MAGYAN: Buang ka?
GABIN-ON: Pasensiya, nakuratan lang ko. *clears throat* Ako diay si Gabin-on.
MAGYAN: Ug?
GABIN-ON: N-Natingala lang ko nganong… naa ang usa ka babaye parehas nimo diari. Abi
kog engkanto kay murag dili man ka taga-diri.
MAGYAN: Ug dili ba murag taga-diri kay engkanto na?
GABIN-ON: Dili kana akong ibot pasabot.
MAGYAN: Ug unsa man diay? *raises brow, tilts head*
GABIN-ON: Karun pa ko kakita ug parehas nimo kagwapa aning kalibutana. Wala lang ko
naanad.
MAGYAN: Tungod na kay wala kay laag-laag.
GABIN-ON: Busa pwede ba ko mulaag sa imong dughan?
MAGYAN: *sassy tone, suppressing a small smile* Laag na lang sa kalibunan.

(Gabin-on scratches the back of his neck, smiling slightly)

NARRATOR: Sa paghawa ni Gabin-on, ana-a siyay nailang dalaga nga ginganlang Magyan,
og iya kining na asawa. Sa wala magdugay, nagbunga ang ilang pakipaghiusa.

(During narration, Gabin-on offers Magyan a flower but she turns away. He did not put it
down until she turned back, stared at him before she accepted the flower.)

(Lights dim out.)

(Two separate settings emerge. Abyang and Adlawan on one side, Gabin-on and Magyan on
the other. Soothing music plays as the scene portrays the lives of the two couples.)

(Highlight a particular scene where both men lean down to listen to the stomach of their
respective wives.)

NARRATOR: Samtang si Abyang og Adlawan malipayong nagpasalamat sa kahitas-an


tungod kay si Abyang buros sa ilang unang anak. Bulan na ang milabay, dungan nanganak
si Abyang og si Magyan, apan ang dula sa tadhana wala mahuman.

[Separate setting but scenes at the same time]


[Scene 1: Adlawan and Abyang] [Scene 2: Gabin-on and Magyan]

ABYANG: *pushes, panting and MAGYAN: *pushes, panting and


screaming by the bed* AAHHH! screaming by the bed* AAHHH!

MANANABANG: Utong pa, GABIN-ON: Gamay nalang,


Abyang! Gamay na lang ug Magyan! Naa rako diri! Gamay
kulang! nalang gyud!

ADLAWAN: Asawa ko, kaya nimo MAGYAN: *continues pushing,


ni. Kaya nimo ni! gripping Gabin-on’s hand really
tight*
ABYANG: *continues pushing*

(After delivery.)

ADLAWAN: Hah! Akoang junior! Ikaw kay si Adlaon sunod sa akoang pangalan!
ABYANG: *breathless* Palantawa kuno ko sa atoang anak… Ganahan ko makakita
kaniya… *tries to move but weakly*
ADLAWAN: Hinay-hinay lang... *shows child* Mao ni siya. Ang atoang pinakagwapo nga
anak. Di ba, Abyang?

(Silence followed in Adlawan’s scene. Scene transitions to Gabin-on and Magyan.)

GABIN-ON: Kagwapa sa akoang anak! *teary* Ikaw karun kay si Tago, silbi pahinumdom
nga adunay kinabuhi para kanako lakip sa akoang pagtago.

(Gabin-on turns to Magyan.)

GABIN-ON: Dili ba, Magyan?

(No response from both women.)

ADLAWAN: Abyang!
GABIN-ON: Magyan!

(Baby cries are heard.)

ADLAWAN: Abyang! Abyang nako!


GABIN-ON: Magyan! Mahal! Dili! Dili!

(Both men hug their wives, crying. Melancholic background music plays.)

NARRATOR: Walay kalipay ang sa kanunay ug kana ang nabatid sa duha paghuman
nakabwasan sa kinabuhi ang ilang mga asawa human ug panganak.

(Lights dim out. The scene ends.)

NARRATOR: Milabay ang mga tuig. Tanang kasakit ug kapait nahimo na lamang memorya
sa kagahapon. Ang mga anak nilang Adlawan ug Gabin-on nangdagko na sad ug bisan pa
sa kalayo sa distansiya sa ilang kinabuhi, dili mapugngan ang kapalaran kung buot niining
mahitabo ang usa ka butang.

(Stage brightens, serene music plays.)

(Adlaon takes a basket with him and walks towards Adlawan who was busy chopping
wood.)

ADLAON: Pa, muadto na ko.


ADLAWAN: Sigurado ba ka nga di ka magpauban?
ADLAON: Dili na pa. *smiles* Panahon na sad para ako na ang manginabuhi para kanato.
ADLAWAN: Dako na jud ka, dong. Kadali ra ba sa panahon. Kung naa lang unta imong
mama karun, lapas pa sa langit ang kalipay atu.
ADLAON: Naa ra si mama kanunay pa. Bisan asa pa ko maabot, naa ra siya para alagaran
ko.
ADLAWAN: *nods* Sige, pag-amping.

NARRATOR: Miadto si Adlaon sa kalasangan aron mangayam apan wala siya gadahom…

(Adlaon walks around the stage, curious and conscious as he holds his stick weapon:
spear.)

(He spots a wild boar and tries to fight it. Intense music plays. He is utterly defeated and
slumped on the ground, panting until he falls unconscious.)

(As the scene unfolds, Tago slowly enters through the side of the stage, crouching behind
the trees. Panicky, she looks around for anything to distract the boar with and finally sees a
rock. She throws it slightly farther away from the boar, effectively distracting it. Boar exits
from the stage.)

(She waits for a few seconds before hastily running to Adlaon’s seemingly lifeless figure.)

TAGO: *frantic* Magbabaya, unta buhi pa ni siya!

(Tago lays Adlaon on the ground and starts tending his wounds. As she tends to his
wounds, she can’t help but admire the young man, bringing a hand to his face and smiling to
herself. At the sudden warmth, Adlaon opens his eyes slowly)
(Tago’s smile froze, quickly retracting her hand.)

TAGO: Hala! Buhi pa ka! Salamat Magbabaya, buhi ka!

(Adlaon stays still, frozen on the ground while his eyes never leave Tago’s beautiful face.)

ADLAON: N-Naunsa…
TAGO: *confused* Wala ba ka kahinumdom unsay nahitabo nimo ganina..?
ADLAON: *shakes head* Dili… Pero kinsa ka?
TAGO: Kuan… *looks away*
ADLAON: *with certainty* Ikaw diay ang nagtabang nako.
TAGO: *speechless as she stares into Adlaon’s eyes*
ADLAON: *raises his hand and touched Tago’s face*
TAGO: *shocked.*
ADLAON: Salamat. Kaayo. *smiles*
TAGO: Walay problema. *softly clears throat* Ako diay si Tago.
ADLAON: Kanindut sa pangalan. Tinaguan ba sad kang diyosa diini ug nganong karun lang
ko kakita kanimo?
TAGO: *eyes become evasive* Ikaw? Unsa imong… pangalan?
ADLAON: Ako si Adlaon. Mianhi ko diri para unta mangayam pero wala lang ko swertea.
Salamat kay naa ka.
TAGO: Ang maayo kay buhi ka.

(Sweet melody plays in the background, along with the sound of wind and dancing trees.)

ADLAON: Miss, kung ikaw musugot, pwede ba ta magkita diria panalagsa? Gusto unta nako
makig ila-ila kanimo. *small smile*
TAGO: *flustered* Ha…
ADLAON: Pero syempre kung dili ka musugot, dili ra sad ko mamugos.
TAGO: *stuttering, not meeting Adlaon’s eyes* H-hala, dili man gud ing-ana… *finally looks
at him while nodding* Oh, musugot rasad ko…
ADLAON: *pleasantly surprised* Tinuod ka diha? Kung ingana man *short pause* diri sa
lugar kung asa ta una nagkaila, *looks at surroundings, and then at Tago* diria ta magkita
*smiles*

NARRATOR: Sukad sa ilang unang pakighimamat, Si Adlaon og Tago kay magtagbo sa


lugar kung asa sila una nagkita, sa oras nga hapit na musalop ang haring adlaw.

(During narration, Adlaon and Tago are seen to be walking side by side, silently enjoying
the view while constantly smiling at one another.)

ADLAON: Kanindut ba diring lugara. Lahi ra kaayu sa amoang baybayin na puro tingog sa
dagat ang madunggan buntag hangtud kadlawon.
TAGO: Wala pa sad ko kaabot sa dagat kay gikan pa nga gipanganak ko, naa nako diri ug
wala pa ko kaabot ug layo. Maayo pa siguro si papa… or si mama.
ADLAON: *turns to Tago* Imong mama, mama nako puhon.
TAGO: *blinks, unsure of what to say* Wala na koy mama…
ADLAON: *awkward* Ah…Aha diay imong mama..?
TAGO: *shakes head, smiling bitterly* Wala na koy mama, Adlaon. Namatay siya
pagpanganak kanako.
ADLAON: *holds onto Tago’s hands* Parehas ra diay ta… Namatay sad akoang mama
pagpanganak niya.
TAGO: Diay? Kalooy ba sad nato, no?
ADLAON: Lahi ra jud ning naa tay mama, pero mutuo ko nga ang ispiritu nila kay kanunay
rang naa sa atuang palibot, ug dili ta nila malimtan suma sa dili nato paglimot kanila.
TAGO: *slowly nods* Sakto ka…

(They look at one another before Adlaon puts a flower by Tago’s ear.)

(Tago rips her eyes away, the smile on her lips fading as she takes notice of the dimming
sky. Lights slowly dim.)

ADLAON: *worried* Nganu?


TAGO: *preparing to go* Kinahanglan na nako muuli. Masuko si papa kung magabin-an ko.
ADLAON: Sige. Pag-amping sa imong pag-uli.
TAGO: Diri usab… Ugma?
ADLAON: *smiles* Oo. Maghulat ko.

(Scene dims.)

NARRATOR: Sa pila ka beses nilang pagkitaay, nakabati ang amahan ni Tago nga si
Gabin-on kung ngano kini kanunay mugawas sa takna kung kanus-a hapit na musalumsom
ang adlaw og iya kining gisundan.

(Lights on. Tago is seen rushing towards the forest and stops when she sees Adlaon
leaning by a tree. They hugged when they were finally close.)

TAGO: Adlaon!
ADLAON: Tago!

(They hug until Gabin-on entersthe scene.)

GABIN-ON: Unsa man ni, Tago?!

(The two immediately let go of one another, turning to the source of the angered voice.)

TAGO: *gasps* P-Papa?


GABIN-ON: Mao diay ni imong kabuang taga mulakaw ka sa balay?! Giangayan ka sa
imong pag-igat igat, Tago?
TAGO: *holds onto Adlaon* Dili sayop ang gugma, papa.
ADLAON: Gahigugmaay mi, busa dili kami makasasala.
GABIN-ON: *snatches Tago* Paghilom! Gilumay nimo ni akong anak, no?! Tubag!
TAGO: Pa!
GABIN-ON: Kinsa man kang buanga ka?! Kamaot tawon nimo ug nawong oi!
TAGO: Pa, hunong na!
GABIN-ON: *turns to Tago* Mao ba ni imong gusto sa usa ka lalaki?
TAGO: O, pa!
GABIN-ON: *turns to Adlaon* Kinsa ka?!
ADLAON: *feigning confidence* Ako si Adlaon, anak ni Adlawan. Ug nahigugma ko sa
imong anak.
GABIN-ON: *mumbling* Adlaon…*laughs hysterically, clapping* Anak ni Adlawan! Hangtud
karun, lansang gihapon ka sa akoang tiil, Adlawan! Hangtud karun!

(Intense music plays in the background. There is silence for a moment.)

GABIN-ON: Mao na kini ang katapusan ninyo ng panagkita, dili ikaw ang mamahimong bana
saakong inampingan nga anak!
ADLAON: *steps forwards* Andam ko ihatag kaniya ang tanang bulawan og among
kinatapusang bahandi, tugotan mo lang kami.
GABIN-ON: Dili baligya akong anak!

(Intense music intensifies.)

(Gabin-on grabs Adlaon by the neck, and throws him to the trees. In the background, Tago
can do nothing but cry and ask her father to stop. Gabin-on pays no attention to her.)

(Adlaon grunts in pain as he falls to the ground. Gabin-on moves toward him and steps on
his chest.)

GABIN-ON: Ikaw. Kanang nawonga, dili angay muduol sa akaoang anak! Gaparehas ra jud
mo sa imohang amahan nga walay ayo!

(Gabin-on steps on Adlaon’s chest with more force, until Adlaon vomits blood. Tago’s
cries grow heavier in the background as she helplessly calls for Adlaon’s name.)

GABIN-ON: Karon, makat-on na imohang amahan nga dili mangilog ug unsay dili iyaha.
ADLAON: *weakly, vomiting blood, barely audible* T-Tago…
TAGO: *shouting loudly while crying* Adlaon! Papa, buhii siya! Papa! Pa!
GABIN-ON: *grabbing one of Tago’s arms* Biya-i nang walay hinungdan nga tawhana!

(Gabin-on starts walking away, with Tago in tow.)

TAGO: *struggling to break free before she slumps and goes silent* *mumbling* …Mangtas
ka…
GABIN-ON: Unsa imong ingon?!
TAGO: *screaming, as if losing her mind and flailing around* MANGTAS KA! WALAY
KASING-KASING! WALA KOY AMAHAN NGA MANGTAS—MUPATAY!

(Gabin-on throws Tago into a secluded cave.)

(Light slowly dims. Tago’s pained cries echo through the stage. Slow and sad melody
serenades the background along with the sound of a waterfall.)
NARRATOR: *calmly but with a tint of sadness* Dili na toud mailog ni kinsa ang anak ni
Gabin-on, apan dili na sab niya makita ang nawong saiyang inampingan. Ang mga luha nga
walay kahumanan, lakip na ang kasakit ug paghinulsol na lang ang mga handumanan sa
tanang paghitabo. Ang mga luha niini, sa kabug-at kay milupyo ug tibuok bukid, walay
humpay sa pag-agas paubos sa kabungturan. Sa mga misunod nga tuig, gibantayan ni
Gabin-on ang busay, sikretong gaampo na unta mulutaw ang anak gikan sa mga katubigan
apan may mga butang na dili na mabalik. Ug kini… sa tibuok niyang kinabuhi, ang wala niya
masabtan.

(Gabin-on is seen sitting by a rock near the waterfall. Slowly, he fell. Lifeless at last.)

(Light goes completely out. An ending and intense background music is played until it fades.)

You might also like