Piotr Apostoł

Jego historyczność potwierdza się na podstawie spójnych informacji

zawartych w najwcześniejszych częściach tekstu Ewangelii i
znaleziskach archeologicznych. W Nowym Testamencie Piotr pojawia
się wielokrotnie i wyraźnie we wszystkich czterech ewangeliach, a
także w Dziejach Apostolskich. Zwłaszcza Ewangelia Marka była
tradycyjnie uważana za ukazującą wpływ Piotra i wspomnień
naocznych świadków. Jest on również wymieniony, pod imieniem
Piotr lub Kefas, w Pierwszym Liście Pawła do Koryntian i Liście do
Galatów. Nowy Testament zawiera również dwa ogólne listy, 1. List
Piotra i 2. List Piotra, które są mu tradycyjnie przypisywane.
Według tradycji katolickiej został ukrzyżowany w Rzymie za
panowania cesarza Nerona. Tradycyjnie jest uznawany za pierwszego
biskupa Rzymu, a także przez wschodnią tradycję chrześcijańską jako
pierwszy patriarcha Antiochii. Wszystkie starożytne kościoły
chrześcijańskie czczą Piotra jako głównego świętego. Zgodnie z
nauczaniem katolickim Jezus obiecał Piotrowi szczególne miejsce w
Kościele.
Męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i
prawosławnego. Jest wymieniany w Modlitwie Eucharystycznej
Kanonu rzymskiego.

Życiorys
Według Ewangelii Piotr był synem Jana (Jony), a bratem Andrzeja.
Pochodził z Betsaidy nad jeziorem Genezaret. Do ok. 31 roku był
rybakiem w Kafarnaum w Galilei, a następnie uczniem i apostołem
Jezusa.

W Nowym Testamencie[edytuj | edytuj kod]

 miecz świętego Piotra ofiarowany przez papieża biskupowi
Jordanowi w 968 r.
Losy Piotra opisują Ewangelie oraz Dzieje Apostolskie.
Według nich na wezwanie Jezusa Piotr wraz ze swym bratem
Andrzejem, oraz synami Zebedeusza Janem i Jakubem porzucił zawód
rybaka i został uczniem Jezusa i towarzyszem Jego działalności
publicznej (zob. Mt 4, 18–22; Mk 1, 16–20; Łk 5, 1–11).
Piotr był jednym z najbardziej zaufanych uczniów Chrystusa. Wraz z
Janem i Jakubem towarzyszył Chrystusowi na górze Tabor podczas
tzw. Przemienienia (Mt 17, 1–8; Mk 9, 1–7; Łk 9, 28–36). Był
świadkiem uzdrowienia córki Jaira (Mt 9, 23–26; Mk 5, 35–43; Łk 8,
49–56), oraz krwawej modlitwy w Getsemani (Mt 26, 37–44; Mk 14,
33–40; Łk 22, 41–46). W katalogach apostołów wymieniany jest
zawsze na pierwszym miejscu (Mt 10, 2; Mk 3, 16; Łk 6, 14; Dz 1, 13).
Był pierwszym apostołem, który uznał Jezusa za Mesjasza (Mt 16, 16;
Mk 8, 29; Łk 9, 20; J 6, 69).
Jezus przepowiedział Piotrowi, że po swoim pojmaniu ten wyprze się
Go trzykrotnie, co według Ewangelii potwierdziło się. Podczas
pojmania Jezusa usiłował go bronić, atakując mieczem jednego z
napastników i obcinając mu ucho.
Po Zesłaniu Ducha Świętego (najprawdopodobniej w roku 33[5][6][7])
Piotr przebywał i działał wraz z pozostałymi apostołami w
Jerozolimie.
Dzieje Apostolskie relacjonują jego działalność w Jerozolimie (Dz 2,
14–41 oraz rozdziały 3–5), Samarii (Dz 8, 14–24), Liddzie i Jafie
(Joppie) (Dz 9, 32–43) oraz w Cezarei Palestyńskiej – tam ochrzcił
pierwszych pogan: rzymskiego setnika Korneliusza wraz z jego
rodziną i domownikami (Dz 10, 1–48) – był to moment, kiedy pierwsi
ludzie „z pogan” (nie-Żydzi) zostali chrześcijanami.
W 44 r. za swą działalność został aresztowany na rozkaz Heroda
Agryppy, który wcześniej kazał stracić Jakuba Większego Apostoła.
Według Dziejów Apostolskich z więzienia wypuścił go anioł (Dz 12, 1–
17). Po ucieczce z więzienia Piotr wyjechał z Jerozolimy, jednak Dzieje
Apostolskie nie podają dokąd się udał.

Śmierć
Tradycja głosi, że Piotr zginął w Rzymie na Wzgórzu Watykańskim[3].
Zginął męczeńsko na krzyżu głową w dół (na własną prośbę),
ponieważ mówił, iż nie jest godzien umrzeć jak Chrystus [3]. Senator
Marcellus, wierny uczeń Piotra, zdjął go z krzyża i pochował we
własnym grobowcu. Później na tym miejscu postawiono kościół. Dziś,
według tradycji, w tym miejscu stoi bazylika św. Piotra[3].
Tradycyjnie męczeństwo Piotra apostoła datowane jest na dzień 29
czerwca 67 r.[15] Biorąc jednak pod uwagę, że prześladowania
chrześcijan po pożarze Rzymu trwały prawdopodobnie nie dłużej niż
kilka miesięcy, większość współczesnych badaczy przyjmuje, że Piotr
zginął jesienią 64 r.[16][17][18] Według hipotezy Margherity Guarducci
jego egzekucja odbyła się w dniu 13 października 64 r. [19][20]
1 List Klemensa 5,1–7 mówi o „zawiści i sporze” jako przyczynie
męczeństwa Piotra i Pawła[21].
Śmierć
Tradycja głosi, że Piotr zginął w Rzymie na Wzgórzu Watykańskim[3].
Zginął męczeńsko na krzyżu głową w dół (na własną prośbę),
ponieważ mówił, iż nie jest godzien umrzeć jak Chrystus [3]. Senator
Marcellus, wierny uczeń Piotra, zdjął go z krzyża i pochował we
własnym grobowcu. Później na tym miejscu postawiono kościół. Dziś,
według tradycji, w tym miejscu stoi bazylika św. Piotra[3].
Tradycyjnie męczeństwo Piotra apostoła datowane jest na dzień 29
czerwca 67 r.[15] Biorąc jednak pod uwagę, że prześladowania
chrześcijan po pożarze Rzymu trwały prawdopodobnie nie dłużej niż
kilka miesięcy, większość współczesnych badaczy przyjmuje, że Piotr
zginął jesienią 64 r.[16][17][18] Według hipotezy Margherity Guarducci
jego egzekucja odbyła się w dniu 13 października 64 r.[19][20]
1 List Klemensa 5,1–7 mówi o „zawiści i sporze” jako przyczynie
męczeństwa Piotra i Pawła[21].