PENGGUNAAN TELEFON PINTAR DALAM KALANGAN KANAK-KANAK

Sejak beberapa tahun yang lalu, orang dewasa dan remaja telah menjadi pengguna gemar media mudah
alih. Menghantar mesej teks, memuat turun muzik atau bermain permainan semasa dalam perjalanan
adalah norma baharu dalam penggunaan media kami. Kanak-kanak kecil suka meniru ibu bapa dan adik-
beradik mereka, jadi nampaknya wajar bahawa mereka juga ingin menggunakan peranti mudah alih.
Meningkatkan mobiliti bermakna bahawa kanak-kanak hari ini boleh menggunakan media pada bila-bila
masa dan di mana-mana sahaja, yang mungkin menyumbang kepada peningkatan dalam bermain
permainan video, mendengar muzik dan menonton video sepanjang dekad yang lalu.

Menurut Penyelidikan dan Kepintaran Mediamark, bahagian kanak-kanak yang mempunyai telefon
bimbit mereka sendiri telah meningkat hampir dua kali ganda sejak 2005. Daripada kanak-kanak
berumur 6 hingga 11 tahun, 20 peratus mempunyai telefon bimbit, berbanding kurang daripada 12
peratus lima tahun lalu. Kadar pemilikan meningkat apabila umur kanak-kanak. Di kalangan kanak-kanak
berumur 4 hingga 5 tahun, hanya 2 peratus memiliki telefon bimbit. Bagi kanak-kanak berumur 8 hingga
10 tahun, kadar pemilikan peribadi meningkat kepada 31 peratus, melonjak daripada 21 peratus lima
tahun lalu. Walau bagaimanapun, berapa kerap mereka menggunakan telefon tersebut? Kurang
daripada satu perempat daripada kanak-kanak berumur 9 tahun, sebagai contoh, menggunakan telefon
bimbit pada purata hari bekerja.

Rajah 1: Peratusan kanak-kanak menggunakan telefon bimbit dan telefon pintar pada hari bekerja biasa

Apabila mereka menggunakan telefon bimbit mereka, mereka memperuntukkan purata 10 minit
bercakap dan 20 minit menggunakan media seperti permainan, muzik dan video. Ini mungkin
membayangkan bahawa kebanyakan telefon bimbit yang digunakan oleh kanak-kanak ialah telefon
pintar, yang biasanya membenarkan kefungsian yang dipertingkatkan, termasuk pemasangan apl dan
permainan, akses mudah ke Internet, penstriman muzik dan video, e-mel dan pemesejan segera. Tetapi
kebanyakan telefon bimbit tidak disambungkan ke Internet. Lebih daripada 70 peratus keluarga yang
mempunyai anak kecil memiliki telefon bimbit, tetapi hanya 23 peratus memiliki telefon pintar. Selain
itu, pemilikan isi rumah tidak membayangkan penggunaan oleh anak kecil; hanya 5 peratus daripada
kanak-kanak berumur 9 tahun dilaporkan menggunakan telefon pintar pada hari bekerja biasa.

Walaupun telefon pintar pada masa ini membentuk peratusan kecil daripada media yang digunakan
oleh kanak-kanak, mereka telah menarik perhatian pendidik yang melihat potensi dalam peranti bersaiz
poket ini, serta pembangun media yang mencari gelombang pengguna seterusnya. Sebagai contoh,
kandungan kanak-kanak membentuk sebahagian besar (47%) daripada 100 apl pendidikan terlaris di
iTunes, satu trend yang menarik memandangkan kanak-kanak bukanlah pasaran utama untuk peranti
iPhone atau iPod touch. Memandangkan kos telefon pintar dan pelan data berkurangan, kami
menjangkakan lebih banyak keluarga akan menggunakannya pada tahun-tahun akan datang.
 RAWATAN UNTUK EBOLA

1. Wabak semasa demam Ebola di Guinea, Liberia dan Sierra Leone, yang telah membunuh lebih
daripada 11,000 orang, telah tercicir daripada berita kerana ia telah dikawal. Walaupun kes baharu kini
diukur dalam berpuluh-puluh berbanding ratusan seminggu, penyakit itu belum dihentikan dan wabak
baharu boleh merebak di tempat lain pada bila-bila masa. Vaksin terhadap virus yang bertanggungjawab
akan mempunyai nilai yang sangat besar dan makalah yang baru diterbitkan dalam Lancet
mencadangkan satu vaksin kini tersedia.

2. Vaksin ini, dibangunkan oleh Agensi Kesihatan Awam Kanada, dan dipanggil rVSV-ZEBOV, menyeludup
salah satu protein kot virus Ebola ke dalam badan seseorang dalam kuda Trojan yang dipanggil virus
stomatitis vesikular. Ini adalah virus kuda dan lembu yang kehadirannya cukup untuk mengaktifkan
sistem imun. Walau bagaimanapun, ia tidak menyebabkan penyakit manusia. Ini kemudiannya belajar
untuk mengenali dan bertindak balas terhadap protein kot Ebola dan oleh itu, pencipta vaksin berharap
untuk menangkis Ebola sekiranya ia tiba di dalam badan orang yang divaksin.

3. Percubaan yang dilaporkan oleh Lancet telah dijalankan ke atas lebih 7600 orang di Guinea oleh
sekumpulan penyelidik yang diketuai oleh Marie Paule Kieny dari Pertubuhan Kesihatan Sedunia dan
John-Arne Rottingen dari Institut Kesihatan Awam Norway. Ia melibatkan prosedur yang dipanggil
vaksinasi cincin di mana kelompok orang yang sangat berisiko ditawarkan peluang untuk divaksinasi.
Satu kluster termasuk semua orang yang pernah berhubung dengan kes Ebola yang disahkan dan semua
orang yang telah menghubungi salah seorang daripada mereka ini. Kebanyakan orang dewasa dalam
setiap kluster layak untuk vaksinasi (pengecualian adalah wanita yang mengandung atau menyusukan
bayi) dan majoriti sukarela. Setiap kelompok ditugaskan secara rawak kepada satu daripada dua
kumpulan, yang dikenali sebagai senjata. Mereka yang berada dalam satu lengan telah ditawarkan
vaksin serta-merta manakala mereka yang berada di lengan yang satu lagi ditawarkan selepas
penangguhan selama tiga minggu.

4. Tempoh inkubasi Ebola adalah sepuluh hari, dan tiada sesiapa yang telah divaksin dalam kedua-dua
bahagian percubaan dijangkiti penyakit itu sebaik sahaja tempoh sepuluh hari itu tamat. Dalam kes
mereka di lengan di mana vaksinasi ditangguhkan, terdapat 16 kes antara saat sepuluh hari telah berlalu
dan saat, 11 hari kemudian, apabila peserta diberi vaksin. Vaksin itu, dalam erti kata lain, berfungsi
dengan kecekapan 100 peratus sejauh mereka yang mendaftar dalam percubaan berkenaan.

5. Sehubungan dengan ini, walaupun ujian berterusan, setiap kluster baharu yang terlibat akan
menerima vaksin serta-merta. Sekiranya ia terus terbukti berkesan, kelulusan untuk kegunaan umum
pasti akan menyusul dan penggunaannya akan merebak ke dua negara lain yang dijangkiti,
membenarkan wabak itu ditamatkan sekali dan untuk semua.
 KENAPA KITA MENGUAP

1. Penyelidik pertama menguap ialah pakar perubatan Yunani Hippocrates hampir 2,500 tahun dahulu.
Dia percaya menguap membantu mengeluarkan udara berbahaya, terutamanya semasa demam.
"Seperti kuantiti wap yang banyak yang keluar dari kawah apabila air mendidih, udara terkumpul dalam
badan dikeluarkan secara ganas melalui mulut apabila suhu badan meningkat," tulisnya. Penjelmaan
idea yang berbeza berlarutan sehingga abad ke-19, apabila saintis. sebaliknya mencadangkan menguap
membantu pernafasan - mencetuskan aliran oksigen ke dalam bekalan darah, sambil membuang karbon
dioksida. Jika itu benar, kami menjangkakan orang ramai menguap lebih kurang kerap bergantung pada
kepekatan oksigen dan karbon dioksida di udara .

2. Banyak teori sebaliknya memfokuskan pada sifat menguap yang pelik dan menular. "Sekitar 50
peratus orang yang memerhatikan menguap akan menguap sebagai tindak balas," kata Robert Provine,
ahli psikologi di Universiti Maryland, Baltimore County dan pengarang Curious Behavior: Yawning,
Laughing, Hiccupping, and Beyond. "Ia sangat menular. bahawa apa-apa yang berkaitan dengannya akan
mencetuskan satu. Atas sebab ini, sesetengah penyelidik tertanya-tanya sama ada menguap mungkin
satu bentuk komunikasi primitif - jika ya, apakah maklumat yang dihantar? Kami sering berasa letih
apabila menguap, jadi satu idea ialah ia membantu menetapkan jam biologi setiap orang kepada irama
yang sama. "Pada pandangan saya, peranan isyarat yang paling mungkin untuk menguap adalah untuk
membantu menyegerakkan tingkah laku kumpulan sosial - untuk membuat mereka tidur lebih kurang
pada masa yang sama," kata Christian Hess, di Universiti Bern di Switzerland. Dengan rutin yang sama,
satu kumpulan kemudiannya boleh bekerjasama dengan lebih cekap sepanjang hari.

3. Namun kita juga menguap semasa tekanan - atlet Olimpik sering melakukannya sebelum perlumbaan,
manakala pemuzik kadang-kadang mengalah sebelum konsert. Oleh itu, sesetengah penyelidik,
termasuk Provine, percaya bahawa pergerakan yang berat mungkin mempunyai peranan yang lebih
umum dalam but semula otak - apabila anda mengantuk, ia menjadikan anda lebih berjaga-jaga, atau
apabila anda terganggu, ia menjadikan anda lebih fokus. Merebak melalui kumpulan, menguap
berjangkit kemudiannya boleh membantu semua orang mencapai tahap perhatian yang sama,
menjadikan mereka lebih berwaspada terhadap ancaman, contohnya. Mekanismenya agak kabur -
walaupun seorang penyelidik Perancis, Olivier Walusinski, mencadangkan bahawa menguap membantu
mengepam cecair serebrospinal di sekeliling otak, yang boleh mencetuskan perubahan dalam aktiviti
saraf.

4. Dengan begitu banyak idea yang bersaing dan bercanggah, teori penyatuan besar menguap mungkin
kelihatan seperti titik yang jauh di kaki langit. Tetapi sejak beberapa tahun kebelakangan ini, satu
mekanisme asas telah muncul yang boleh, berpotensi, meredakan semua paradoks yang jelas ini dalam
satu gerakan. Andrew Gallup, kini di Universiti Negeri New York di Oneonta, pertama kali diilhamkan
dengan idea itu semasa ijazah sarjana mudanya, apabila dia menyedari bahawa menguap mungkin
membantu menyejukkan otak dan menghentikannya terlalu panas. Pergerakan ganas rahang
menggerakkan aliran darah di sekeliling tengkorak, katanya, membantu menghilangkan haba yang
berlebihan, manakala penyedutan dalam membawa udara sejuk ke dalam rongga sinus dan sekitar arteri
karotid yang menuju ke otak. Lebih-lebih lagi, pergerakan yang kuat juga boleh melenturkan membran
sinus - meniup angin lembut melalui rongga yang sepatutnya menyebabkan lendir kita menyejat, yang
sepatutnya menyejukkan kepala seperti penyaman udara.

5. Ujian yang paling jelas adalah untuk melihat sama ada orang lebih atau kurang berkemungkinan
menguap dalam suhu yang berbeza. Dalam keadaan biasa, Gallup mendapati bahawa sekitar 48 peratus
merasakan keinginan untuk menguap, tetapi apabila dia meminta mereka meletakkan kompres sejuk di
dahi mereka, hanya sembilan peratus menyerah. Bernafas melalui hidung, yang juga boleh menyejukkan
otak, adalah lebih berkesan, melemahkan sepenuhnya keinginan subjeknya untuk menguap - berpotensi
mencadangkan helah berguna untuk sesiapa sahaja yang menghadapi rasa malu semasa perbualan yang
membosankan.