Dziurawiec zwyczajny

Gdzie i kiedy go szukać?

Dziurawiec jest znany w lecznictwie od starożytności. Jest bardzo łatwy do pozyskania z naszych
łąk, można go również, jeśli mamy takie możliwości zasadzić w ogrodzie, przesadzając z
naturalnego środowiska. W tym celu należałoby wyrwać go z bryłą korzeniową. Jest on rośliną
wieloletnią, pnie się dość wysoko, na około 60 cm. Dziurawiec określa się często mianem ziela
Świętego Jana, gdyż kwitnie mniej więcej od połowy czerwca. Zbiera się go do czasu kwitnienia,
więc będzie różnie, może być do końca lipca, a nawet sierpnia. Jeśli zdecydujemy się samemu
zrobić zapasy, zbierajmy ziele od nowiu do pełni (chodzi o fazy księżyca), do południa i w suche
dni. Należy ściąć kwitnące wierzchołki, wysuszyć je na powietrzu, układając cienkie warstwy i w
temperaturze nie wyższej niż 35 stopni C. Aby się dobrze przechował, należy trzymać go z dala od
światła.

Dlaczego jest taki skuteczny?

Ze względu na zawartość wielu cennych związków jak hyperycyna, flawonoidy, olejki eteryczne,
karotenoidy, witamina C i wiele innych. Na szczególną uwagę w tym zielu zasługuje Hyperycyna,
która sprawia, że dziurawiec jest skutecznym lekiem wspomagającym leczenie stanów
depresyjnych, w leczeniu nowotworów, w leczeniu chorób skóry, wirusowych i bakteryjnych,
wspomaga leczenie alkoholizmu (zaobserwowano, że ekstrakt z dziurawca zwyczajnego zmniejsza
w znacznym stopniu absorpcję alkoholu z przewodu pokarmowego). Związek ten jest rzadko
spotykany w innych roślinach. Aby korzystać lecznicze działanie hyperycyny, najlepsze będą
nalewki na alkoholu, gdyż związek ten nie rozpuszcza się w wodzie.

W jakich schorzeniach się go wykorzystuje?

Jest skuteczny przy dolegliwościach wątroby i układu pokarmowego. Gotowe preparaty z
dziurawca zwiększają wydzielanie żółci, działają rozkurczowo na mięśnie gładkie żołądka i jelit.
Dziurawiec poprawia łaknienie, trawienie, jest zalecany przy zaburzeniach czynnościowych
wątroby, stanach zapalnych żołądka. Herbatka z dziurawca będzie dobrym antidotum po
zakrapianej alkoholem imprezie. Dziurawiec będzie skutecznie wspomagał leczenie wrzodziejącego
zapalenia jelita grubego, zapalenie nerek czy nadciśnienie tętnicze.
Ma on też działanie przeciwdepresyjne (właśnie dzięki Hyperycnie). Skutecznie wpływa na system
nerwowy zmniejszając stany lękowe, niepokój, przygnębienie czy nawet histerię. Tradycyjna
Medycyna Chińska uważa, że warto go stosować w chorobie stwardnienia rozsianego. Objawy takie
jak skurcze i paraliż towarzyszące tej chorobie mogą wskazywać na osłabienie nerwów.
Zewnętrznie ziele dziurawca wykorzystuje się do leczenia oparzeń stanów ropnych skóry, zapaleń
gardła, wrzodów, przyspiesza on też gojenie podskórnych stłuczeń.

W jakiej postaci go stosować?

Odwary i nalewki w przypadku dziurawca będą najskuteczniejszą formą jego spożywania.
Aby przygotować odwar należy łyżkę suszonego dziurawca zalać 1 szklanką wody i gotować 5
minut. Po ostudzeniu przecedzić i pić przed posiłkiem po 1/3 szklanki.
Aby wykonać nalewkę domowym sposobem należy 100 g. kwiatów i młodych liści, zalać ½ litra
wódki, trzymać w ciemnym miejscu, a następnie po tygodniu lub dwóch odcedzić. Pić jedną
łyżeczkę dziennie po rozcieńczeniu nieco wodą.
Ziele dziurawca jest też składnikiem gotowych preparatów ziołowych i warto zaopatrzyć się w
któryś z nich. Będą to np. Gastrogan, Normogran, Cholegran, Cholagoga, Herbogastrin, krople
żołądkowe, Hemotin.
Dziurawca nie powinny przyjmować kobiety w ciąży, nie powinno się również przy jego
stosowaniu jednocześnie spożywać alkoholu i ciężkich wędzonych potraw, a także należy unikać
promieni słonecznych.

Krwawnik pospolity

Gdzie i kiedy go szukać?

Krwawnik uważany zazwyczaj za uciążliwy chwast, znajdziemy praktycznie wszędzie - na łąkach,
w zaroślach, na miedzach, nieużytkach i w ogrodach i to w całej Polsce. Kwitnie od lipca do późnej
jesieni. Pomimo, że istnieje wiele jego odmian, to w celach leczniczych powinno się zebrać gatunek
dziko rosnący, ten o białych kwiatach. Ma on najlepsze właściwości lecznicze. Zbieramy górną
część rośliny, na wysokość mniej więcej 30 cm, w skład której wchodzą kwiaty, liście oraz
niezdrewniała część naziemna na samym początku kwitnienia ziela. Zbieramy w ciepłe i suche dni,
a następnie suszymy rozkładając cienką warstwę w naturalnym miejscu ciepłym i ciemnym. Czy
ziele dobrze wysuszyliśmy, poznamy po kolorze kwiatów, nie powinien on odbiegać barwą od
świeżego ziela. Ziele to jest bardzo intensywne w zapachu, a w smaku gorzkie.

Dlaczego jest taki skuteczny?

Jedną z najważniejszych jego zdolności, znaną od wieków, jest zdolność do tamowania krwi.
Hamuje krwawienia wewnętrzne przewodu pokarmowego.
Lista wskazań do stosowania krwawnika jest na prawdę długa - działa przeciwskurczowo,
przeciwzapalnie, robakobójczo, wiatropędnie, ma właściwości żółciopędne, poprawia przemianę
materii, pobudza czynności żołądka, poprawia metabolizm, udrażnia drogi moczowe i zapobiega
kamicy nerkowej.
Jest niezastąpiony przy dolegliwościach kobiecych jak:
• nieregularny cykl menstruacyjny,
• bóle brzucha,
• stan zapalny pochwy,
• upławy,
• uciążliwe objawy menopauzy,
• stany zapalne macicy i jajników.
Krwawnik ma również działanie odmładzające i wybielające, dlatego stosuje się go w produkcji
kosmetyków do cery dojrzałej - zmniejsza zmarszczki i pory.

W jakiej postaci go stosować?

Najlepszy będzie napar z krwawnika, który przyrządzamy zalewając łyżkę ziela szklanką wrzątku.
Parzymy aż do wystygnięcia, odcedzamy i pijemy 2-3 szklanki dziennie. Można przygotować
domowym sposobem maseczkę na twarz, wystarczy zalać wrzątkiem suszone kwiaty, na tyle aby
uzyskać gęstą papkę. Po jej wystudzeniu nakładamy na twarz na około 15-20 minut, a następnie
spłukujemy.
Wystudzonym naparem możemy przemywać twarz zamiast toniku. Sprawdzi się szczególnie przy
cerze tłustej z trądzikiem.

 
Mniszek lekarski

Gdzie i kiedy go szukać?

Mniszek jest bardzo pospolity i nie wymagający. Pomimo, że znajdziemy go niemal wszędzie, to
szukajmy na nieużytkach, na skraju leśnych dróg, na dzikich łąkach – tam gdzie będzie on z dala od
oprysków chemicznych i innych zanieczyszczeń . Ziele to jest mało wymagające, jeśli chodzi o
glebę, a jedyne czego tak na prawdę potrzebuje to dostępu do światła słonecznego. Mniszek
lekarski kwitnie od kwietnia do końca maja i rozpoznamy go po żółtych kwiatach. Całe łąki
wyglądają wtedy jak pokryte pięknym żółtym dywanem.
W przypadku mniszka lekarskiego zbieramy zarówno korzeń jak i liście oraz kwiaty. W zależności
którą z tych części chcemy zebrać inna będzie pora zbioru. Liście mniszka zbieramy jeszcze przed
kwitnieniem rośliny, korzeń najlepiej późną jesienią, a łodygi podczas kwitnienia. Liście i kwiaty
zbierajmy w słoneczny dzień, kiedy już ustąpi rosa. Kopiąc korzeń należy uważać by go nie
uszkodzić, przed wysuszeniem należy go dokładnie oczyścić z ziemi, umyć i wysuszyć.

Dlaczego jest taki skuteczny?

Mniszek jest niesamowitym bogactwem różnych związków i substancji aktywnych biologicznie.
Znajdują się w nim gorycze, fitosterole, flawonoidy, karotenoidy, kumaryny, sole mineralne,
witamina C, aminokwasy, białka, kwasy tłuszczowe, enzymy. Kwiaty mniszka zawierają lecytynę.
Każda z części mniszka, będzie miała inne właściwości lecznicze i będzie wykorzystywana do
innych celów. Korzeń zajmuje pierwsze miejsce jeśli chodzi o wspomaganie dolegliwości wątroby i
leczeniu żółtaczki. Kwiaty mniszka zawierają dużo lecytyny, która okazuje się również skuteczna w
schorzeniach wątroby. Liście wykazują właściwości moczopędne, dzięki czemu pomagają
organizmowi w pozbyciu się nadmiaru wody. Młode liście nadają się do sałatek, jako źródło
prowitaminy A. Liście jednak wykazują najmniejsze właściwości zdrowotne.

W jakich schorzeniach się go wykorzystuje?

Mniszek drenuje wątrobę i przewody żółciowe, ułatwiając przepływ żółci do dwunastnicy,
zwiększa wydzielanie soku żołądkowego, ułatwia trawienie pokarmów, poprawia krążenie, działa
moczopędnie, obniża poziom glukozy we krwi, oczyszcza krew.
Będzie skuteczny przy takich dolegliwościach jak: anemia, ciemne plamy na twarzy (dermatoza),
choroby skórne jak opryszczka, łupież, egzema, trądzik, czyraki, hemoroidy, kamica żółciowa i
nerkowa, nadmiar cholesterolu we krwi, zapalenie wątroby, niewydolność i marskość wątroby,
otyłość, paradontoza, reumatyzm, szkorbut, stwardnienie rozsiane, zapalenie jelita cienkiego i
okrężnicy, zatrucie krwi mocznikiem, żółtaczka, żylaki goleni.
Zewnętrznie możemy mniszek stosować na kurzajki, brodawki i piegi.
Napar z samego kwiatu stosuje się przy niedomodze jajników, zapaleniu przydatków, skąpych
krwawieniach macicznych, zakłóceniach miesiączkowania.
Mleczko, które daje korzeń i kwiat nadaje się do wypalania kurzajek, brodawek. Ten sposób
stosowania znany jest już od VII wieku, kiedy to stosowali go Arabowie.

W jakiej postaci go stosować?

Syrop jest jednym z bardziej znanych sposobów przygotowania w domowych warunkach. To czego
potrzebujemy do jego przygotowania to żółte kwiaty mniszka i miód. Zalewamy kwiaty miodem i
odstawiamy na około 2-3 tygodnie.
Susz, zarówno korzenia jak i kwiatów możemy przygotować sami, możemy też zakupić w sklepach
zielarskich w formie nalewek, kapsułek (Swanson), Degrosan, Gastrochol, Cholagogum.
Odwar – potrzebujemy na niego około 50 gram liści i korzeni, zalewamy litrem wody i gotujemy
dwie minuty. Następnie naciągamy kolejne 10 minut pod przykryciem. Przecedzamy i popijamy na
30 minut przed posiłkami po pół szklanki.
Z mniszkiem powinny uważać osoby z nadkwaśnością żołądka oraz wrzodami. Konieczna w takim
przypadku jest konsultacja z lekarzem.

Pokrzywa
Gdzie i kiedy jej szukać?
Pokrzywa lubi siedliska żyzne, bogate w azot, glebę wilgotną i bogatą w próchnicę. Jest ona
najlepszym wskaźnikiem żyzności gleby.
Przy zbiorze unikajmy miejsc, gdzie może ona być narażona na opryski i inne zanieczyszczenia
(drogi, pola uprawne), najlepiej gdy rośnie blisko lasków i innych dzikich miejsc. Zrywamy ją do
momentu kiedy nie zacznie kwitnąć, gdyż ma ona wtedy najwięcej leczniczych właściwości.
Kwiecień i maj są najlepszymi miesiącami. Zrywamy młode listki, pamiętajmy że mają one
właściwości parzące, więc tylko w rękawiczkach. Zebrane listki suszymy w zaciemnionym miejscu,
rozłożone na przewiewnym materiale. Po wysuszeniu liście powinny mieć ciemnozieloną barwę.

Dlaczego jest taka skuteczna?

Przeprowadzono wiele badań nad składem chemicznym pokrzywy, wykazały one obecność wielu
związków biologicznie czynnych, zarówno w korzeniach jak i liściach pokrzywy zwyczajnej.
Składniki te stanowią źródło brakujących w organizmie substancji niezbędnych do prawidłowej
przemiany materii, tj. witamin lub biopierwiastków. Te cenne substancje to m.in. flawonoidy,
karotenoidy, fitosterole, duże ilości chlorofilu, kwasy organiczne (mrówkowy, octowy), cholina,
histamina, lecytyna, lignany, witaminy C, K i B2, A, C, E i K. Pokrzywa zawiera wiele
mikroelementów jak wapń, magnez, fosfor, żelaz, siarkę, potas, jod, krzem, sód.

W jakich schorzeniach się ją wykorzystuje?

Pokrzywa, ze względu na swój bogaty skład ma wiele zastosowań w leczeniu bardzo wielu
dolegliwości. Używa się jej do:
• Zmniejszania alergii,
• Obniżenia poziomu cholesterolu,
• Do redukcji stanów zapalnych,
• Hamuje wypadanie włosów,
• Obniża ciśnienie krwi,
• Jest doskonałym środkiem w chorobach reumatycznych,
• Skuteczna w stanach zapalnych dróg moczowych,
• Leczy obrzęki, kamicę nerkową i choroby woreczka żółciowego,
• Wykorzystuje się ją jako środek wspomagający leczenie krwawień (krwawych wymiotów,
krwawienia macicznego, krwawienia z nosa),
• Pokrzywa jest stosowana w łagodzeniu przerostu prostaty,
• Pokrzywa obniża poziom cukru we krwi, poprawia pracę trzustki, odtruwa organizm.

W jakiej postaci ją stosować?

Jeśli mamy możliwość zrobienia w domowych warunkach, to pijmy sok wiosną z młodych pędów.
Możemy też zrobić zwykły napar – aby go przygotować, potrzebujemy płaską łyżkę na szklankę
wrzątku, parzymy około 10 minut, pijemy rano albo wieczorem, jedną szklankę dziennie. Napar
będzie idealny do termosu w drogę do pracy. Pijemy pół godziny przed posiłkiem.
W aptece znajdziemy również wiele gotowych preparatów, w składzie których będzie pokrzywa, w
formie kapsułek czy nalewek. Zachęcam jednak do samodzielnego zerwania i zrobienia zapasów na
jesienno-zimowe dni. Cały maj natomiast zrobić sobie kurację oczyszczającą, pijąc herbatkę ze
świeżych listków.
 

Rumianek

Gdzie i kiedy go szukać?

Możemy go samodzielnie zrywać w jego naturalnym środowisku, ważne, aby go nie pomylić z
rumianem szlachetnym. Kwitnie on od maja do września, a kwiaty najlepiej zbierać wiosną,
bowiem wtedy zawartość składników odżywczych jest najbardziej intensywna. W zbiorach, jak
przy każdej roślinie, najważniejsze jest aby zbierać w miejscach wolnych od jakichkolwiek
zanieczyszczeń, więc z dala od dróg i miast. Zbieramy w suche i słoneczne dni, po ustąpieniu rosy.
Zrywamy sam kwiatostan, zrywając go tuż pod łebkiem.
Po zerwaniu suszymy, jeśli widzimy potrzebę wypłukania, to po umyciu, należy wysuszyć
papierowym ręcznikiem. Choć najlepiej nie myć. Suszymy w zacienionym, przewiewnym i ciepłym
miejscu, układając jedną warstwę np. na papierze lub lnianej, bawełnianej ściereczce. Dobrze
wysuszony rumianek poznamy po tym, że zachowa on swój intensywny, naturalny kolor.

Dlaczego jest taki skuteczny?

Najcenniejszym składnikiem wykorzystywanym , czy to w kosmetyce, czy leczniczo w medycynie
jest olejek eteryczny. W skład olejku wchodzi chamazulen, flawonoidy, sole mineralne, związki
kumarynowe, kwasy organiczne, witamina C. Zioło to zawiera związki chemiczne o
przeciwzapalnych i przeciwalergicznych właściwościach. Rumianek należy do rodziny astrowatych
i może czasami wywołać reakcje alergiczne, szczególnie w przypadku osób, u których występuje
katar sienny. Zawsze trzeba poobserwować reakcję organizmu na stosowane zioła. W przypadku
braku jakichkolwiek reakcji można go używać przez dłuższy czas.
Olejek rumiankowy cechuje się właściwościami przeciwgrzybiczymi, dlatego stanowi on skład
wielu środków antyseptycznych.

W jakich schorzeniach się go wykorzystuje?

Medycyna Chińska nazywa rumianek ambasadorem żołądka albo królem od żołądka. Idealny w
przypadku wrzodów żołądka, przy zapaleniu dwunastnicy, błony śluzowej żołądka, bólach głowy,
przy bólach zębów, korzystny w problemach z bezsennością, dobry dla kobiet w okresie
menopauzy, przy problemach z oczami i problemach skórnych.
Rumianek wykazuje właściwości przeciwzapalne, rozkurczowe, przeciwalergiczne, bakterio i
grzybobójcze, uspokajające. Pomaga w trudno gojących się stanach zapalnych błon śluzowych i
skóry, w ranach, oparzeniach, owrzodzeniach, stanach skurczowych mięśni gładkich (przewodu
pokarmowego i dróg rodnych), alergiach skórnych, w pielęgnacji skóry wrażliwej, w stanach
wyczerpania i zdenerwowania.
Zewnętrznie natomiast będzie skuteczny na wszelkiego rodzaju owrzodzenia, oparzenia słoneczne,
stany zapalne skóry, rumień, łuszczycę, egzemy, łuszczącą się skórę.
Herbatka w postaci naparu z rumianku działa uspokajająco i może być stosowana jako środek
nasenny. Patrząc na kwiat rumianku przypomina on trochę ludzkie oczy, więc nic dziwnego, że w
medycynie ludowej stosuje się go do przemywania powiek w przypadku wystąpienia jęczmienia,
czy przy zapaleniu spojówek. Rumianek, w postaci naparu czy gotowego środka Azulanu, jest
skuteczny przy zapaleniu dziąseł.

W jakiej postaci go stosować?

Najbardziej popularny jest napar z rumianku, aby go przygotować wystarczy zalać łyżeczkę
kwiatów szklanką wrzącej wody i zostawić pod przykryciem na 15 minut. Pić 2-3 razy dziennie.
Taki sam napar możemy stosować do płukania jamy ustnej czy zewnętrznie do okładów. W
kosmetyce i medycynie wykorzystuje się najczęściej olejek rumiankowy - Azulan.

Mięta

Gdzie i kiedy jej szukać?

Mięta kwitnie od czerwca do sierpnia. Prof. Stanisław Kohlmunzer w swoim podręczniku
„Farmakognozja” podaje, że spośród 20 roślin leczniczych uprawianych w Polsce mięta zajmuje
pierwsze miejsce. Jak i w przypadku innych ziół, szukajmy mięty z dala od zanieczyszczonych
środowisk takich jak drogi, wysypiska śmieci czy fabryki.
Do suszenia zbieramy liście, najlepiej w letnich miesiącach – zawierają one najwięcej cennych
substancji. Suszymy liście w zacienionym i przewiewnym miejscu, gdyż na słońcu mogłyby one
stracić swoje cenne właściwości. Układamy cienką warstwę, by nam nie spleśniały. Świeże liście
nadają się do letnich lemoniad, deserów, soków czy smothie. Możemy również kupić w sklepie
zielarskim już ususzoną miętę, wystrzegajmy się jednak tej w ekspresowych torebkach.

Dlaczego jest taka skuteczna?

Ostra w smaku, uwalnia energię w pęcherzyku i wątrobie. Bardzo przydatna w problemach
ginekologicznych i zaburzeniach miesiączkowania. Medycyna Chińska poleca ją na noc po kłótni,
na spokojny sen. Surowcem leczniczym są liście, które zawierają mentol w olejku eterycznym, ale
także kwas askorbinowy (Wit C) karoten, rutynę. Liście mięty pieprzowej są składnikiem gotowych
granulatów Nervogran, Normogran, Cholagoga, Nervosan, Normosan, Septosan. Mentol ma
działanie znieczulające.

W jakich schorzeniach ją się wykorzystuje?

Mięta, a właściwie jej dobroczynny skład działa pobudzająco na układ nerwowy, wzmaga czynność
wydzielniczą żołądka, pobudza wydzielanie soku żołądkowego i żółci w wątrobie, ułatwia
trawienie, pobudza łaknienie.
Mięta jest bardzo skuteczna przy:
• bólach brzucha,
• wzdęciach,
• w stanach nieżytowych przewodu pokarmowego,
• w kolce jelitowej,
• przy nieprawidłowej fermentacji w jelitach,
• przy zapaleniu pęcherzyka żółciowego,
• przy lekkiej niewydolności wątroby i zbyt małym wytwarzaniu żółci,
• przy wymiotach, biegunkach,
• przy zaburzeniach miesiączkowania.
Zewnętrznie stosujemy ją do płukania jamy ustnej i gardła. Gotowe maści z miętą są
wykorzystywane przy nieżycie nosa, przy bólach migrenowych i reumatycznych. Mięte możemy
dodawać do pasty do zębów. Jeśli zdecydujemy się zastosować olejek z mięty by zniwelować ból
głowy, musimy pamiętać, aby rozcieńczyć jego kilka kropel z olejem roślinnym, gdyż czysty olejek
jest silny i mógłby podrażnić skórę.
Ważne! Nie wolno stosować olejku doustnie, gdyż nawet niewielka jego ilość mogłaby się okazać
toksyczna.
Mięta odstrasza skutecznie owady, a w postaci aerozolu jest silnym środkiem bakteriobójczym.
Warto więc, mieć ze dwie doniczki z tym zielem na swoim parapecie.

W jakiej postaci ją stosować?

Ważne aby mięty nie stosować w nadmiernej ilości.
Najpopularniejszy jest napar, na który potrzebujemy 1 łyżkę liści na szklankę wrzątku. Parzymy do
czasu aż herbatka wystygnie. Pijemy po pół szklanki dwa razy dziennie.
Róbmy, jeśli tylko mamy taką możliwość kąpiele z dodatkiem mięty – ziele mięty około 100 gram
zaparzamy dwoma litrami wrzątku i wlewamy do wanny. Taka miętowa kąpiel zalecana jest
szczególnie dla osób nerwowo wyczerpanych, wycieńczonych chorobą, wysypanych liszajami.
 

Ostropest plamisty

Gdzie i kiedy go szukać?

Ostropest posiada bardzo kłujące liście, co może trochę uniemożliwiać zbiór tego zioła
samodzielnie. Po drugie jest on rośliną raczej uprawną i tylko gdzieniegdzie rośnie dziko.
Wyglądem przypomina oset. Osiąga wysokość do 2 metrów, a na szczycie łodygi wyrastają
purpurowe kwiaty tworząc koszyczki. Ostropest będzie rósł na niezbyt wilgotnym podłożu, na
otwartym i słonecznym stanowisku.
Warto go zakupić w postaci ziaren (nie mielonej) w dobrym sklepie zielarskim. Ziarna następnie
samemu sobie mielić w młynku do kawy, będziemy mieć wtedy pewność, że mamy świeży
ostropest.

Dlaczego jest taki skuteczny?

Za sprawą najważniejszego składnika - Sylimaryny – jej najważniejszym zadaniem jest ochrona
komórek wątroby, dlatego ostropest już od niemal 2000 lat stanowi najlepsze lekarstwo dla chorej
wątroby. Sylimaryna chroni wątrobę nie tylko przed zapaleniem typu B i C, ale również przed
czynnikami ją uszkadzającymi jak np. alkohol, metale ciężkie czy leki. Sylimaryna pełni jeszcze
jedną ważną funkcję – podnosi poziom glutationu. Glutation natomiast jest potrzebny w naszych
organizmach do neutralizacji wolnych rodników, detoksykacji i stymulowania układu
odpornościowego.

W jakich schorzeniach się go wykorzystuje?

Ostropest powinny stosować szczególnie osoby zażywające różnego rodzaju leki, czasami wiele
leków, na wiele dolegliwości, nie stroniące od alkoholu, spożywające ciężkostrawne, tłuste potrawy,
lub produkty zawierające konserwanty. Zalecany szczególnie w okresie grillowym. Ostropest
pomaga zregenerować uszkodzone komórki wątroby i specjaliści zalecają go jako środek
wspomagający przy marskości wątroby i przewlekłych zapaleniach wątroby.
W jakiej postaci go stosować?
W aptece lub sklepach zielarskich można zakupić tabletki o nazwie Sylimarol.
Najlepiej jednak kupić ostropest w ziarnach i mielić w młynku na bieżąco. Można go popijać wodą,
można go dodawać do sałatek, zup, gulaszów czy do owsianki. Zaleca się 2 łyżeczki dziennie i nie
jest zalecany dzieciom do 3 lat.

Melisa

Gdzie i kiedy jej szukać?

Melisa pochodzi z rejonu śródziemnomorskiego, ale w Polsce uprawiana jest na plantacjach
zielarskich. Kwitnie w lipcu i sierpniu, a surowcem leczniczym są górne części łodygi z kwiatami
oraz liście, które należy zbierać przed okresem kwitnienia i ponownie w sierpniu. Liście są bogatsze
w substancje czynne niż pędy tej rośliny. Warto dla domowego użytku posadzić sobie w ogrodzie,
lub gdy nie mamy takiej możliwości to w doniczkach na parapecie. Jeśli chcemy kupić gotowe,
ususzone ziele wystrzegajmy się torebek herbacianych.

Dlaczego jest taka skuteczna?

Liście melisy zawierają wiele cennych składników, m.in. sole mineralne, kwasy organiczne,
flawonoidy, garbniki i olejek eteryczny. Olejek eteryczny wykazuje właściwości uspokajające.

W jakich schorzeniach wykorzystuje się melisę?

• działa uspokajająco w nerwicach serca,
• poprawia apetyt i trawienie,
• jest skuteczna w chorobach żołądka,
• działa rozkurczowo na mięśnie gładkie jelit,
• zmniejsza napięcie mięśni jelita grubego
 • działa przeciwbólowo, przeciwbakteryjnie, przeciwwirusowo,
• jest środkiem napotnym i wiatropędnym,
• łagodzi bóle menstruacyjne,
• zmniejsza nadpobudliwość płciową,
• wzmacnia pamięć,
• jest środkiem przeciwwymiotnym

W jakiej postaci ją stosować?

Najlepsza będzie w postaci naparu. Aby go przygotować należy 1 łyżkę zalać szklanką wrzątku,
wlać do termosu i naciągać przez dłuższy czas , nawet do godziny. Popijać jako środek
uspokajający i rozkurczowy kilka łyżek dziennie.
Inną formą przygotowania leczniczej herbatki jest odwar. Aby go przygotować potrzebujemy zalać
1 łyżkę suszonego ziela 1,5 szklanki wrzątku i gotować 1-3 minuty, a następnie naciągać wywar
przez kolejne 10 minut. Pić dwa razy dziennie po pół szklanki.
Smaczna i równie skuteczna będzie nalewka na białym winie - 50 gram suszonego ziela zalewamy
litrem białego wina, odstawiamy na co najmniej dwie doby. Spożywamy po 2 łyżki stołowe
dziennie.

Skrzyp polny

Gdzie i kiedy go szukać?

Jego lecznicze właściwości znane są od stuleci, a swoim wyglądem przypomina małe jodełki. W
Polsce rośnie go najwięcej w górach, na polach i przy drogach, co dla wielu z nas może się kojarzyć
ze zwykłym chwastem. Rośnie na wysokość około 40 cm., a zbiera się go od połowy lipca do końca
sierpnia. Dla zachowania jego leczniczych właściwości, najlepiej suszyć go w naturalnych
warunkach, temperaturze nie wyższej niż 40 st. C. Tak właśnie pozyskuje się ziele skrzypu.
Dlaczego jest taki skuteczny?
Ziele skrzypu jest bogatym źródłem flawonoidów, kwasów organicznych (szczególnie krzemionka)
i soli mineralnych. Uzupełnia on też niedobory takich pierwiastków jak magnez i potas.
Ważne aby przy dłuższym stosowaniu skrzypu suplementować Wit. B1 dlatego, że ziele to zawiera
antywitaminę B1 – substancję, która doprowadza do niedoboru tej witaminy w organizmie.

W jakich schorzeniach się go wykorzystuje?

• Wykazuje działanie moczopędne, co wykorzystuje się w schorzeniach dróg moczowych czy
kamicy nerkowej;
• Jest wskazany dla kobiet, które mają obfite miesiączki, gdyż działa przeciwkrwotocznie;
• Skrzyp jest dobry przy nadmiernej potliwości stóp, łamliwości paznokci i wypadających
włosach;
• Przyśpiesza gojenie się ran, m.in. po oparzeniach;
• Można go stosować w formie okładów przy chorobach skóry, np. łuszczycy;
• Wskazaniem do stosowania jest również stan zapalny jamy ustnej - do tego celu
wykorzystuje się płukankę ze skrzypu;
• Leczy wrzody nowotworowe;
• Krzem zawarty w skrzypie pomaga zapobiegać osteoporozie.

W jakiej postaci go stosować?

Można go pić w formie świeżego soku – 2-3 łyżki dziennie.
Można tez przygotować odwar – w tym celu 50-100 gram świeżej rośliny wrzucamy na litr wody i
gotujemy 30 minut na wolnym ogniu.

Wiesiołek
Gdzie i kiedy go szukać?
Wiesiołek rośnie na terenach pól i łąk i jest nazywany często świecą nocy, gdyż jego żółte kwiaty w
ciągu dnia są zamknięte by otworzyć się nocą.

Dlaczego jest taki skuteczny?

Z wiesiołka wykorzystuje się nasiona, a dokładniej olej, który z tych nasion właśnie się wytwarza.
W domowych warunkach bardzo trudno taki olej wyodrębnić, dlatego najlepiej zakupić go w
dobrym sklepie zielarskim. Olej z wiesiołka jest bogatym źródłem kwasów gamma-linolenowych i
tryptofanu – substancji wskazanych dla zdrowia kobiet.

W jakich schorzeniach się go wykorzystuje?

• Łagodzi bóle menstruacyjne,
• Łagodzi zespół napięcia przedmiesiączkowego,
• Wzmacnia układ odpornościowy i tworzy barierę ochronną przed wirusami,
• Poprawia pamięć,
• Obniża poziom cholesterolu,
• Zapobiega magazynowaniu się tłuszczów i ułatwia ich spalanie,
• Łagodzi bóle reumatyczne,
• Pomaga usunąć toksyny z organizmu.
Olejek z wiesiołka nie jest zalecany dla dzieci do 13 roku życia, kobiet w ciąży i okresie laktacji.

W jakiej postaci go stosować?

W postaci oleju. Koniecznie musi być tłoczony i jedzony na zimno, np. do sałatek. Zewnętrznie
można go stosować na włosy, gdyż wzmacnia ich końcówki oraz na twarz, gdyż ujędrni i
uelastyczni jej skórę.

 
Podsumowanie

Zachęcam mocno, nie odwracajmy się od Natury i jej mocy w uzdrawianiu wielu chorób. Nasi
przodkowie od tysięcy lat stosowali zioła skutecznie lecząc różne dolegliwości, sprawdzali na
sobie, próbowali, co działa, jak działa. Dziś wiedza na temat ziół jest bardziej dostępna, nie musimy
metodą prób i błędów sprawdzać ich działania i skuteczności. Dziś też mamy wiele gotowych
preparatów ziołowych dostępnych w sklepach zielarskich, również wiele leków aptecznych w
swoim składzie posiada różne zioła. Wystarczy tylko z tego umiejętnie czerpać.
Zioła mają bardzo szerokie działanie: zmniejszają obrzęki, hamują rozwój bakterii, uszczelniają
ściany naczyń krwionośnych, są moczopędne, wpływają na krzepliwość krwi, obniżają ciśnienie,
działają przeciwzapalnie, przeciwalergicznie, wymiatają wolne rodniki.
Opisane przeze mnie 10 ziół, to taki ziołowy niezbędnik w każdym domu. Wiele z nich jest bardzo
skutecznym lekarstwem na choroby żołądka, pęcherzyka żółciowego, wątroby, serca czy nerek –
np. mięta, rumianek, krwawnik pospolity, dziurawiec, ostropest plamisty. Więciej informacji i
przykładów opisuje w mojej książce Życie w harmonii. Dbajmy o zdrowie w naturalny sposób.